12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/1

(1)

Procykliczne spotęgowanie wstrząsów finansowych dla gospodarki realnej poprzez system bankowy i rynki finansowe było jednym z najbardziej destabilizujących elementów globalnego kryzysu finansowego. Pogorszenie koniunktury gospodarczej następujące po okresie nadmiernego wzrostu akcji kredytowej może prowadzić do znacznych strat w sektorze bankowym i spowodować efekt błędnego koła. W takiej sytuacji środki stosowane przez instytucje kredytowe w celu wzmocnienia ich bilansów mogą prowadzić do ograniczenia podaży kredytów do gospodarki realnej, potęgując pogorszenie koniunktury gospodarczej i jeszcze bardziej osłabiając bilanse instytucji kredytowych.

(2)

Bufor antycykliczny ma za zadanie przeciwdziałanie tej procyklicznej dynamice poprzez zwiększanie odporności sektora bankowego. Zasady nakładające obowiązek utrzymywania buforów antycyklicznych tworzą część nowych globalnych norm regulacyjnych dotyczących adekwatności kapitału bankowego (pakiet Bazylea III) stworzonych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego w grudniu 2010 r. i wdrożonych przez Unię na mocy dyrektywy 2013/36/UE. Podwyższając wskaźnik bufora antycyklicznego, wyznaczone organy lub podmioty publiczne mogą nałożyć na sektor bankowy obowiązek gromadzenia dodatkowego kapitału w okresach zwiększającego się ryzyka ogólnosystemowego wynikającego z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej. W przypadku zmaterializowania się takiego ryzyka organy mogą ustalić wskaźnik bufora antycyklicznego na niższym poziomie i pozwolić, by ten bufor dodatkowego kapitału posłużył do zabsorbowania nieoczekiwanych strat. Pozwala to sektorowi bankowemu na dalsze oferowanie kredytów gospodarce realnej oraz na pozostawanie w zgodności z wymogami dotyczącymi kapitału regulacyjnego.

(3)

Transgraniczne udzielanie kredytów nadaje buforowi antycyklicznemu wymiar międzynarodowy. Straty mogą wynikać z ekspozycji krajowych sektorów bankowych państw członkowskich wobec państw trzecich. Straty takie mogłyby być znaczne, gdyby państwo trzecie, wobec którego krajowy sektor bankowy państwa członkowskiego ma istotne ekspozycje, weszło w okres pogorszenia koniunktury gospodarczej następujący po okresie nadmiernego wzrostu akcji kredytowej.

(4)

Pakiet Bazylea III dotyczący bufora antycyklicznego został zaprojektowany tak, aby uwzględnić ten wymiar międzynarodowy. W szczególności, zgodnie z pakietem, poszczególne jurysdykcje powinny wzajemnie uznawać swoje wskaźniki bufora antycyklicznego. W przypadku podniesienia wskaźnika bufora antycyklicznego przez jedną jurysdykcję w celu ochrony jej krajowego sektora bankowego przed nadmiernym wzrostem akcji kredytowej organy w pozostałych jurysdykcjach powinny zastosować taki sam wskaźnik bufora antycyklicznego w stosunku do ekspozycji ich banków krajowych wobec takiego państwa. Zgodnie z pakietem banki obliczają swoje wymogi dotyczące bufora na podstawie lokalizacji geograficznej swoich ekspozycji. W pakiecie Bazylea III przewidziano obowiązkową wzajemność pomiędzy jurysdykcjami w zakresie wskaźników bufora antycyklicznego nieprzekraczających 2,5 %, przy uwzględnieniu przepisów przejściowych. Taka wzajemność pomiędzy jurysdykcjami, jeśli byłaby stosowana w sposób jednolity, pomogłaby ochronić sektor bankowy w jednej jurysdykcji przed ryzykiem związanym z nadmiernym wzrostem akcji kredytowej w innych jurysdykcjach.

(5)

Jako że normy Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego nie są prawnie wiążące, bufor antycykliczny może nie być wdrożony w ten sam sposób przez różne jurysdykcje na świecie. Mogą one opóźniać jego wdrożenie lub nie wdrożyć go wcale. W Unii sposób, w jaki wyznaczone organy zobowiązane są ustalać wskaźniki bufora antycyklicznego dla ekspozycji krajowych regulowany jest przez art. 136 dyrektywy 2013/36/UE. Dalsze wytyczne dotyczące ustalania wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji krajowych, zgodnie z wymogiem art. 135 dyrektywy 2013/36/UE, są zawarte z zaleceniu Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2014/1 (4). W Unii funkcjonują zatem wspólne ramy prawne mające na celu przeciwdziałanie tendencji do niepodejmowania działań, a od 2016 r. ustalanie wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji krajowych z częstotliwością kwartalną będzie obowiązkowe. Istnieje jednak niepewność co do tego czy, oraz w jakim zakresie, państwa trzecie niebędące członkami Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego będą wdrażać bufor antycykliczny.

(6)

Wyznaczone organy są prawnie umocowane do ochrony krajowych sektorów bankowych przed ryzykiem wynikającym z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w państwach trzecich. W szczególności, zgodnie z art. 139 dyrektywy 2013/36/UE, w określonych okolicznościach wyznaczone organy mogą ustalić wskaźnik bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państwa trzeciego, który musi być stosowany przez instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie w celu obliczania bufora antycyklicznego specyficznego dla tych instytucji. Wyznaczony organ może podejmować działania w sytuacjach, w których wskaźnik bufora antycyklicznego nie został ustalony i opublikowany przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla tego państwa trzeciego, lub gdy uważa, że wskaźnik bufora antycyklicznego ustalony przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla tego państwa trzeciego nie jest wystarczający dla ochrony krajowych sektorów bankowych państw członkowskich przed potencjalnymi stratami związanymi z nadmiernym wzrostem akcji kredytowej w danym państwie trzecim.

(7)

Ustalanie wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich może, jeżeli jest dokonywane w sposób nieskoordynowany, skutkować różnymi wymogami kapitałowymi wewnątrz Unii dla ekspozycji wobec tego samego państwa trzeciego oraz tych samych ryzyk. Analizując zmiany zachodzące w państwie trzecim, wyznaczone organy mogą dojść do różnych wniosków w zakresie tego, czy wzrost akcji kredytowej w tym państwie jest nadmierny i czy jest on źródłem ryzyka dla ich krajowych systemów bankowych, któremu należy przeciwdziałać. Nawet jeśli wynik oceny ryzyka dokonanej przez wyznaczone organy będzie taki sam, mogą one dojść do różnych wniosków dotyczących odpowiedniego poziomu wskaźnika bufora antycyklicznego, jaki jest konieczny do przeciwdziałania temu ryzyku.

(8)

Uznawanie wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich może, jeżeli ma charakter nieskoordynowany, skutkować także różnymi wymogami kapitałowymi w ramach Unii. Uznawanie wskaźników bufora antycyklicznego ustalonych przez inne wyznaczone organy lub przez odpowiednie organy państwa trzeciego jest wymagane przez prawo Unii dla wskaźników na poziomie nieprzekraczającym 2,5 %, przy uwzględnieniu przepisów przejściowych w latach 2016–2019, zgodnie z art. 160 dyrektywy 2013/36/UE. Chociaż, zgodnie z zaleceniem ERRS/2014/1, wyznaczone organy powinny co do zasady uznawać wskaźniki bufora antycyklicznego przekraczające obowiązkowy poziom, ma to zastosowanie jedynie do wskaźników bufora antycyklicznego ustalonych przez wyznaczone organy w innych jurysdykcjach w Unii, a nie do tych ustalonych przez odpowiednie organy państw trzecich dla państw trzecich. Oznacza to, że uznawanie w Unii wskaźników bufora antycyklicznego ustalonych przez odpowiednie organy państw trzecich może się różnić w zależności od jurysdykcji. W szczególności przed 2019 r. niektóre wyznaczone organy mogą podjąć decyzję o zastosowaniu przepisów przejściowych, podczas gdy inne wyznaczone organy mogą odstąpić od ich stosowania. Ponadto począwszy od 2019 r. niektóre wyznaczone organy mogą podjąć decyzję o dobrowolnym uznawaniu wskaźników bufora antycyklicznego przekraczających 2,5 %, podczas gdy inne mogą się na to nie zdecydować.

(9)

Różne wymogi kapitałowe w Unii w odniesieniu do ekspozycji wobec tego samego państwa trzeciego oraz tych samych ryzyk byłyby w typowej sytuacji niepożądane, jako że podważałyby równe warunki działania w Unii oraz umożliwiały arbitraż regulacyjny. Instytucje kredytowe w jurysdykcjach Unii, w których poziom wskaźnika bufora antycyklicznego mający zastosowanie do danego państwa trzeciego jest niższy, niż ten mający zastosowanie w pozostałych jurysdykcjach Unii, miałyby motywację do zdobycia udziału w rynku poprzez zwiększenie liczby udzielanych kredytów na rzecz tego państwa trzeciego. Takie zwiększenie aktywności kredytowej mogłoby doprowadzić do znacznych, skoncentrowanych ekspozycji instytucji kredytowych w danej jurysdykcji wobec danego państwa trzeciego. Ostatecznie takie nierówne warunki działania oraz wynikająca z nich zachęta do arbitrażu regulacyjnego mogłyby zagrozić stabilności finansowej w Unii.

(10)

Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) ma do odegrania rolę w zapewnianiu, aby w typowej sytuacji w odniesieniu do danego państwa trzeciego w całej Unii obowiązywały te same wskaźniki bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich. ERRS ma wyraźne uprawnienie do zapewniania spójności w tym zakresie wynikające z art. 139 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE. ERRS uważa, że najlepszym sposobem na wykonywanie tego uprawnienia jest promowanie spójnego podejścia w całej Unii do uznawania i ustalania wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich.

(11)

Niniejsze zalecenie ma na celu zapewnienie, aby w typowej sytuacji wobec danego państwa trzeciego w całej Unii miał zastosowanie ten sam wskaźnik bufora antycyklicznego. Dotyczy ono: a) uznawania przez wyznaczone organy wskaźnika bufora antycyklicznego ustalonego przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla tego państwa trzeciego; b) ustalania przez wyznaczone organy wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państwa trzeciego; c) ustalania przez wyznaczone organy wskaźnika bufora antycyklicznego na niższym poziomie, w przypadku gdy ryzyka w danym państwie trzecim ulegną zmniejszeniu lub zmaterializowaniu; oraz d) informowania przez wyznaczone organy o wskaźniku bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państwa trzeciego.

(12)

Zalecenie A ma na celu zapewnienie uznawania w typowej sytuacji przez wyznaczone organy tego samego wskaźnika bufora antycyklicznego wyznaczonego przez dany organ państwa trzeciego dla tego państwa trzeciego. Aby to osiągnąć, zalecenie to opiera się na określonym w prawie Unii wymogu pełnego uznawania wskaźników bufora antycyklicznego na poziomie nieprzekraczającym 2,5 %, przy uwzględnieniu ustaleń przejściowych. Zaleca się, aby wyznaczone organy koordynowały za pośrednictwem ERRS uznawanie przez siebie wskaźników bufora antycyklicznego ustalonych na poziomie przekraczającym 2,5 %. W takim przypadku ERRS wyda zalecenie w celu udzielenia wyznaczonym organom wytycznych dotyczących tego, czy, oraz w jakim stopniu, wyższy wskaźnik bufora antycyklicznego ustalony przez państwo trzecie powinien być uznawany. Podczas gdy ustalanie wskaźników bufora antycyklicznego przez państwa trzecie będące członkami Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego będzie monitorowane przez Sekretariat ERRS, wyznaczone organy powinny informować ERRS, w przypadku gdy państwo trzecie niebędące członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego ustali wskaźnik bufora antycyklicznego na poziomie przekraczającym 2,5 %. Ponadto zaleca się, aby wyznaczone organy powiadamiały ERRS, gdy nie są pewne, czy dany środek przyjęty przez państwo trzecie powinien być uznawany zgodnie z dyrektywą 2013/36/UE jako bufor antycykliczny. W takich przypadkach ERRS wyda zalecenie w celu zapewnienia wytycznych.

(13)

Zalecenie B ma na celu zapewnienie, aby wyznaczone organy, wykonując uprawnienia do ustalania wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec danego państwa trzeciego, ustalały ten wskaźnik na tym samym poziomie. Zachęca się wyznaczone organy to wykonywania przysługujących im uprawnień wynikających z art. 139 dyrektywy 2013/36/UE. W szczególności wyznaczone organy powinny ustalić, wobec których państw trzecich ich system bankowy ma istotne ekspozycje. Ponadto powinny one monitorować zmiany zachodzące w tych państwach trzecich pod kątem oznak nadmiernego wzrostu akcji kredytowej. W przypadku zauważenia przez wyznaczone organy takich oznak w jednym z monitorowanych przez nie państw trzecich oraz w przypadku uznania przez nie konieczności ustalenia wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec tego państwa trzeciego powinny one poinformować o tym ERRS. W przypadku uznania przez ERRS, że działania neutralizujące powinny być skoordynowane w całej Unii, wyda ona zalecenie wyznaczonym organom w sprawie ustalenia odpowiedniego wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec danego państwa trzeciego.

(14)

Zalecenie C ma na celu zapewnienie, aby w sytuacjach, gdy ustalenie wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec danego państwa trzeciego na niższym poziomie jest uzasadnione z uwagi na fakt, że ryzyka uległy zmniejszeniu lub zmaterializowaniu, w całej Unii zastosowanie miał ten sam niższy wskaźnik bufora antycyklicznego. W tym celu zaleca się, aby wyznaczone organy, ustalając wskaźnik bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec danego państwa trzeciego na niższym poziomie, podążały tą samą drogą jak wówczas, gdy wskaźnik bufora antycyklicznego był podwyższany. Oznacza to, że jeżeli wyznaczone organy uznały lub ustaliły wskaźnik bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państwa trzeciego zgodnie z zaleceniem ERRS, powinny one współpracować z ERRS w celu ustalenia odpowiedniego poziomu wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec tego państwa trzeciego, gdy ustali ono wskaźnik bufora antycyklicznego na niższym poziomie. W takim przypadku ERRS przyjmie zalecenie w celu zapewnienia wyznaczonym organom wytycznych dotyczących odpowiedniego wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec danego państwa trzeciego. Podczas gdy ustalanie wskaźników bufora antycyklicznego przez państwa trzecie będące członkami Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego będzie monitorowane przez ERRS, wyznaczone organy powinny informować ERRS, w przypadku gdy państwo trzecie niebędące członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego ustali wskaźnik bufora antycyklicznego na niższym poziomie. Zaleca się ponadto, aby, w przypadku gdy w następstwie zalecenia ERRS wyznaczone organy uznały lub ustaliły wskaźnik bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państwa trzeciego, powiadamiały one ERRS w przypadku uznania przez nie, że ryzyka w tym państwie trzecim uległy ograniczeniu lub ulegają materializacji.

(15)

Zalecenie D ma na celu zapewnienie, aby informacje o decyzjach w sprawie wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich były w jasny sposób komunikowane w Unii. Powinno to pomóc sprostać oczekiwaniom społecznym, zapewnić możliwość koordynacji działań pomiędzy wyznaczonymi organami, a także większą wiarygodność, rozliczalność i skuteczność polityki makroostrożnościowej. Aby to osiągnąć, wyznaczone organy powinny stosować w stosunku do procesu uznawania, ustalania i obniżania wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich zasadę określoną w zaleceniu ERRS/2014/1 w odniesieniu do informowania o wskaźnikach bufora antycyklicznego dla ekspozycji krajowych.

(16)

Zgodnie z art. 136 dyrektywy 2013/36/UE każde państwo członkowskie ma obowiązek wyznaczyć organ lub podmiot publiczny odpowiedzialny za ustalanie i uznawanie wskaźników bufora antycyklicznego. Ponadto, na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 (5), szczególne zadania nałożone są na Europejski Bank Centralny (EBC). W szczególności EBC może nakładać wyższe wymogi dotyczące buforów antycyklicznych niż te nałożone przez wyznaczone organy krajowe uczestniczące w Jednolitym Mechanizmie Nadzorczym oraz ma wszelkie uprawnienia oraz obowiązki, jakie na podstawie odpowiednich przepisów unijnych mają wyznaczone organy. Wyłącznie z tego względu EBC uznaje się za wyznaczony organ.

(17)

Zalecenia ERRS są publikowane po poinformowaniu Rady przez Radę Generalną o takim zamiarze i umożliwieniu Radzie zajęcia stanowiska w tym zakresie,

1.

W przypadku ustalenia przez odpowiedni organ państwa trzeciego wskaźnika bufora antycyklicznego dla tego państwa na poziomie przekraczającym 2,5 % zaleca się, aby wyznaczone organy niezwłocznie informowały o tym fakcie ERRS w celu uzyskania wytycznych dotyczących jednolitego jego uznawania w całej Unii, chyba że wskaźnik ten ma zastosowanie do państwa będącego członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego lub ERRS została już poinformowana o danym wskaźniku bufora antycyklicznego przez inny wyznaczony organ. Zaleca się, aby w celu przekazania informacji ERRS wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku I do niniejszego zalecenia.

2.

W przypadku gdy wyznaczone organy nie są pewne, czy dany środek przyjęty przez organ państwa trzeciego powinien być uznawany zgodnie z dyrektywą 2013/36/UE jako wskaźnik bufora antycyklicznego, zaleca się, aby niezwłocznie informowały one o tym fakcie ERRS, chyba że ERRS została już o nim poinformowana przez inny wyznaczony organ. Zaleca się, aby w celu przekazania informacji ERRS wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku I do niniejszego zalecenia.

1.

Zaleca się, aby wyznaczone organy dokonywały identyfikacji istotnych państw trzecich z częstotliwością roczną. Identyfikacja taka powinna opierać się, niekoniecznie wyłącznie, na informacjach ilościowych dotyczących ekspozycji instytucji działających na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie wobec państw trzecich. Zaleca się, aby wyznaczone organy przekazywały ERRS listę takich istotnych państw trzecich w drugim kwartale każdego roku przy użyciu wzoru zamieszczonego w załączniku II do niniejszego zalecenia.

2.

Zaleca się, aby wyznaczone organy monitorowały ryzyka płynące z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w istotnych państwach trzecich zidentyfikowanych zgodnie z ust. 1 z częstotliwością przynajmniej roczną, z pominięciem państw, które są już monitorowane przez ERRS zgodnie z decyzją ERRS/2015/3 (6). Zaleca się, aby wyznaczone organy powiadamiały ERRS o podjęciu decyzji w sprawie niemonitorowania istotnego państwa trzeciego z uwagi na fakt, że takie państwo jest już monitorowane przez ERRS zgodnie z decyzją ERRS/2015/3. Zaleca się, aby w celu powiadamiania ERRS o takich przypadkach wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku II do niniejszego zalecenia.

3.

Zaleca się, aby wyznaczone organy powiadamiały ERRS o sytuacjach, w których uważają one, że odpowiedni organ państwa trzeciego powinien ustalić i opublikować wskaźnik bufora antycyklicznego dla tego państwa trzeciego lub w których uważają, że poziom wskaźnika bufora antycyklicznego ustalony i opublikowany przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla tego państwa trzeciego nie jest wystarczający do ochrony krajowych instytucji finansowych przed ryzykiem wynikającym z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w tym państwie trzecim. Zaleca się, aby w celu powiadamiania o tym ERRS wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku I do niniejszego zalecenia.

1.

W przypadku uznania na podstawie zalecenia ERRS wskaźnika bufora antycyklicznego ustalonego przez odpowiedni organ państwa trzeciego dla tego państwa trzeciego oraz w przypadku ustalenia przez ten odpowiedni organ państwa trzeciego wskaźnika bufora antycyklicznego na niższym poziomie zaleca się, aby wyznaczone organy niezwłocznie informowały o tym ERRS w celu uzyskania wytycznych w sprawie jednolitego uznawania lub ustalenia nowych, niższych wskaźników bufora antycyklicznego, chyba że przedmiotowy wskaźnik ma zastosowanie do państwa będącego członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego lub ERRS została już poinformowana o nowym, niższym wskaźniku bufora antycyklicznego przez inny wyznaczony organ. Zaleca się, aby w celu informowania o tym ERRS wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku I do niniejszego zalecenia.

2.

W przypadku ustalenia przez odpowiedni organ państwa trzeciego wskaźnika bufora antycyklicznego na niższym poziomie oraz w przypadku, gdy wskaźnik bufora antycyklicznego mający zastosowanie do ekspozycji wobec tego państwa trzeciego został ustalony na podstawie zalecenia ERRS, zaleca się, aby wyznaczone organy niezwłocznie informowały o tym ERRS w celu uzyskania wytycznych w sprawie tego, czy niższy wskaźnik bufora antycyklicznego powinien być stosowany do ekspozycji wobec tego państwa trzeciego, chyba że przedmiotowy wskaźnik ma zastosowanie do państwa będącego członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego lub ERRS została już poinformowana o nowym, niższym wskaźniku bufora antycyklicznego przez inny wyznaczony organ. Zaleca się, aby w celu informowania o tym ERRS wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku I do niniejszego zalecenia.

3.

W przypadku gdy wskaźnik bufora antycyklicznego mający zastosowanie do ekspozycji wobec państwa trzeciego został ustalony na podstawie zalecenia ERRS i jeżeli wyznaczony organ uważa, że ryzyka ulegają zmaterializowaniu lub zmniejszeniu, zaleca się, aby organ ten niezwłocznie powiadomił o tym ERRS w celu uzyskania wytycznych w sprawie tego, czy w stosunku do ekspozycji wobec tego państwa trzeciego powinien zostać zastosowany niższy wskaźnik bufora antycyklicznego, chyba że ERRS została już o tym poinformowana przez inny wyznaczony organ. Zaleca się, aby w celu powiadamiania o tym ERRS wyznaczone organy korzystały ze wzoru zamieszczonego w załączniku I do niniejszego zalecenia.

a)

„wskaźnik bufora antycyklicznego” ma znaczenie nadane w art. 128 ust. 7 dyrektywy 2013/36/UE;

b)

„wyznaczony organ” ma znaczenie nadane w rozporządzeniu ERRS/2014/1;

c)

„instytucja działająca na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie” – instytucję, która uzyskała zezwolenie w państwie członkowskim, w którym za wyznaczanie wskaźnika bufora antycyklicznego odpowiedzialny jest konkretny wyznaczony organ;

d)

„istotne ekspozycje” – ekspozycje, które potencjalnie mogłyby skutkować istotnymi stratami dla instytucji działających na podstawie zezwolenia udzielonego w danej jurysdykcji, negatywnie wpływając na stabilność finansową w tej jurysdykcji;

e)

„istotne państwo trzecie” – państwo trzecie, wobec którego instytucje działające na podstawie zezwolenia udzielonego w danym państwie mają istotne ekspozycje;

f)

„odpowiedni organ państwa trzeciego” – organ lub podmiot publiczny odpowiedzialny za ustalanie i uznawanie wskaźników bufora antycyklicznego w państwie trzecim;

g)

„państwo trzecie” – każdą jurysdykcję spoza Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

a)

informacje o rodzaju podjętych działań i ich czasie;

b)

ocenę tego, czy w wyniku podjętych działań osiągnięte zostały cele niniejszego zalecenia;

c)

szczegółowe uzasadnienie niepodjęcia działań lub odstępstw od niniejszego zalecenia, w tym powody opóźnień w przekazaniu sprawozdania.

1.

W terminach określonych poniżej adresaci informują ERRS, Radę i Komisję o działaniach podjętych w odpowiedzi na niniejsze zalecenie lub uzasadniają niepodjęcie takich działań.

2.

Zalecenie A – Wyznaczone organy dokonują niezwłocznej implementacji zalecenia A(1) i A(2) na wypadek dojścia do sytuacji przewidzianej w odpowiednim zaleceniu oraz do dnia 31 grudnia 2020 r. przekazują ERRS sprawozdanie w sprawie implementacji zalecenia A(1) i A(2).

3.

Zalecenie B – Wyznaczone organy:

4.

Zalecenie C – Wyznaczone organy dokonują niezwłocznej implementacji zalecenia C(1), C(2) i C(3) na wypadek dojścia do sytuacji przewidzianej w odpowiednim zaleceniu oraz, do dnia 31 grudnia 2020 r., przekazują ERRS sprawozdanie w sprawie implementacji zalecenia C(1), C(2) i C(3).

5.

Zalecenie D – Do dnia 31 grudnia 2016 r. wyznaczone organy przekazują ERRS sprawozdanie dotyczące implementacji zalecenia D.

6.

Rada Generalna zdecyduje o konieczności rewizji lub aktualizacji niniejszego zalecenia w świetle doświadczenia zdobytego przy ustalaniu i uznawaniu wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich zgodnie z dyrektywą 2013/36/UE lub w świetle zmian w zakresie praktyk uzgodnionych na poziomie międzynarodowym.

a)

Sekretariat ERRS:

b)

Rada Generalna ocenia działania adresatów i przedstawiane przez nich uzasadnienia oraz stwierdza, czy została zapewniona zgodność z niniejszym zaleceniem oraz czy adresaci odpowiednio uzasadnili niepodjęcie przez siebie działań.

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/9

(1)

System finansowy w Unii jest w wysokim stopniu zintegrowany. Oznacza to, że podmioty zagraniczne często świadczą transgraniczne usługi finansowe. Na jednolitym rynku dostawcy usług finansowych w danym państwie członkowskim mogą wybrać pomiędzy świadczeniem usług finansowych poprzez jednostki zależne lub oddziały mające siedzibę w innym państwie członkowskim a bezpośrednim świadczeniem transgranicznych usług finansowych. W konsekwencji może to doprowadzić do sytuacji, w której krajowa polityka makroostrożnościowa będzie miała znaczne skutki transgraniczne.

(2)

Na zagranicznych dostawców usług finansowych świadczących transgraniczne usługi finansowe, bezpośrednio lub za pośrednictwem oddziałów w innych państwach członkowskich, nie mają zazwyczaj wpływu środki polityki makroostrożnościowej mające zastosowanie do krajowych dostawców usług finansowych w tych państwach członkowskich. W rezultacie dostawcy usług finansowych, którzy w innym przypadku podlegaliby takim wymogom z uwagi na fakt posiadania miejscowej jednostki zależnej, mają motywację do kierowania swojej działalności na alternatywne tory w celu obejścia środków obowiązujących w państwie przyjmującym. Przenoszenie działalności i arbitraż regulacyjny wynikające z takiego zachowania mogą ograniczać skuteczność krajowych środków polityki makroostrożnościowej.

(3)

Ponadto może dojść do zakłócenia konkurencji w przypadku wykorzystania przez oddziały zagranicznych dostawców usług finansowych oraz zagranicznych dostawców usług finansowych bezpośrednio świadczących transgraniczne usługi finansowe przewagi konkurencyjnej, np. w postaci niższych wymogów kapitałowych dla ekspozycji powstałych w aktywującym państwie członkowskim, nad krajowymi dostawcami usług finansowych oraz jednostkami zależnymi zagranicznych dostawców usług finansowych w tym państwie członkowskim w celu zwiększenia swojego udziału w rynku.

(4)

Środki polityki makroostrożnościowej zastosowane w jednym państwie będą miały skutki zewnętrzne wpływające na stabilność finansową w innych państwach poprzez powiązania transgraniczne. Skutki te będą co do zasady pozytywne, jako że polityka makroostrożnościowa zmniejsza ryzyko systemowe, a także zmniejsza prawdopodobieństwo oraz skutki kryzysów systemowych, zwiększając tym samym stabilność finansową w innych państwach członkowskich, jednakże skutki takie mogą być także negatywne. Przykładowo, pomimo narażenia na te same ryzyka co krajowi dostawcy usług finansowych oraz jednostki zależne zagranicznych dostawców usług finansowych, oddziały zagranicznych dostawców usług finansowych oraz zagraniczni dostawcy usług finansowych bezpośrednio świadczący transgraniczne usługi finansowe zazwyczaj nie będą podlegać obowiązkowi zbudowania odporności na te ryzyka, np. poprzez podleganie krajowym środkom dotyczącym kapitału w swoim rodzimym państwie członkowskim. Co więcej, w zakresie w jakim ci dostawcy usług finansowych mają przewagę konkurencyjną nad krajowymi dostawcami usług finansowych oraz jednostkami zależnymi zagranicznych dostawców usług finansowych, mogą oni chętniej zwiększać swoją ekspozycję wobec odpowiednich ryzyk makroostrożnościowych w aktywującym państwie członkowskim, a tym samym narażać rodzime państwo członkowskie na większe ryzyko. W przypadku zmaterializowania się tych ryzyk makroostrożnościowych związanych ze świadczeniem usług finansowych bufory kapitałowe tych dostawców usług finansowych mogą okazać się niewystarczające, co miałoby negatywne konsekwencje dla ich rodzimych systemów finansowych.

(5)

W tym kontekście oraz w celu zapewnienia skuteczności i spójności polityki makroostrożnościowej podmioty kształtujące tę politykę muszą uwzględniać takie skutki transgraniczne oraz, gdy jest to uzasadnione, stosować odpowiednie instrumenty polityki w celu przeciwdziałania im. Aby osiągnąć ten cel, Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) zaleca podejście oparte na dwóch głównych filarach, tzn.: a) systematycznej ocenie transgranicznych skutków polityki makroostrożnościowej; oraz b) odpowiedzi w postaci skoordynowanej polityki polegającej na zapewnianiu dobrowolnej wzajemności w odniesieniu do środków polityki makroostrożnościowej, gdy jest ona konieczna. Istotne jest również wdrażanie tych filarów w całej Unii w sposób możliwie najbardziej spójny.

(6)

Systematycznej ocenie transgranicznych skutków polityki makroostrożnościowej nie poświęcono dotychczas należnej jej uwagi. Po części wynika to faktu, że wiedza dotycząca (potencjalnych) kanałów przenoszenia niekorzystnych zjawisk pozostaje ograniczona, a dostępne dane nie zostały dotąd w pełni zbadane w celu poddania analizie skutków transgranicznych. W rezultacie ERRS uważa za istotne systematyczne wykorzystywanie wszystkich dostępnych danych w celu lepszego zrozumienia i lepszej oceny skutków transgranicznych.

(7)

Ważne jest ustalenie procedury ukierunkowanej na systematyczną ocenę transgranicznych skutków polityki makroostrożnościowej oraz na zapewnienie, by podmioty kształtujące politykę makroostrożnościową dokonywały oceny ex ante potencjalnych transgranicznych skutków proponowanych przez nie środków. Ponadto, oraz uwzględniając obecne wymogi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (5), dyrektywy 2013/36/UE i zalecenia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2013/1 (6), podmioty odpowiedzialne za kształtowanie polityki makroostrożnościowej powinny dokonywać oceny ex post transgranicznych skutków tej polityki. Prace analityczne prowadzone przez państwa członkowskie uzupełnią prace analityczne prowadzone przez ERRS.

(8)

Odpowiedź w postaci skoordynowanej polityki zalecana przez ERRS polega na rodzaju układu zakładającego dobrowolną wzajemność w odniesieniu do środków polityki makroostrożnościowej. Dobrowolny charakter tego układu, będący następstwem charakteru zaleceń ERRS (7), odróżnia taką dobrowolną wzajemność od obowiązkowego uznawania określonych środków polityki makroostrożnościowej na podstawie prawa Unii. Niniejsze zalecenie, z wyłączeniem zalecenia A dotyczącego oceny skutków transgranicznych i zalecenia B dotyczącego powiadamiania o środkach polityki makroostrożnościowej, z założenia nie ma zastosowania do środków polityki makroostrożnościowej, w odniesieniu do których obowiązkowe uznawanie jest już przewidziane w prawie Unii. Obowiązkowe uznawanie przewidziane jest obecnie w odniesieniu do środków zastosowanych na podstawie art. 124 ust. 5 i art. 164 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w odniesieniu do bufora antycyklicznego, jeżeli jest on ustalony poniżej górnego pułapu obowiązkowego uznawania. Takie samo wyłączenie obowiązuje w odniesieniu do wskaźników bufora antycyklicznego powyżej górnego pułapu obowiązkowego uznawania, jako że w zaleceniu Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2014/1 (8) postuluje się już pełną wzajemność wskaźników bufora antycyklicznego pomiędzy państwami członkowskimi.

(9)

W celu zapewnienia skuteczności i spójności krajowych środków polityki makroostrożnościowej istotne jest uzupełnienie obowiązkowego uznawania wymaganego na podstawie prawa Unii dobrowolną wzajemnością, a tym samym także objęcie oddziałów zagranicznych dostawców usług finansowych i zagranicznych dostawców usług finansowych bezpośrednio świadczących transgraniczne usługi finansowe zakresem krajowych środków polityki makroostrożnościowej. Ostatecznym celem jest to, aby te same wymogi makroostrożnościowe miały zastosowanie wobec tych samych rodzajów ekspozycji na ryzyko w danym państwie członkowskim, niezależnie od statusu prawnego i lokalizacji dostawcy usług finansowych, stąd środki polityki makroostrożnościowej oparte na ekspozycji, w szczególności te ukierunkowane na konkretną ekspozycję na ryzyko, powinny być objęte wzajemnością.

(10)

Niniejsze zalecenie zawiera wskazówki dla odpowiednich organów dotyczące przyjmowania środków wzajemnych w odpowiedzi na środki polityki makroostrożnościowej zastosowane przez inne odpowiednie organy. Wskazane środki polityki makroostrożnościowej aktywowane w jednym państwie członkowskim powinny być objęte wzajemnością we wszystkich pozostałych państwach członkowskich. Środki polityki makroostrożnościowej zostaną wskazane w niniejszym zaleceniu, jeżeli odpowiedni organ aktywujący zwróci się o objęcie ich wzajemnością oraz jeżeli ERRS uzna wniosek o wzajemność za uzasadniony. W celu zapewnienia efektywności układu o dobrowolnej wzajemności ważne jest, aby ERRS była powiadamiana o takich środkach w sposób terminowy i na wystarczającym stopniu szczegółowości, przy użyciu znormalizowanego wzoru.

(11)

W celu zapewnienia skuteczności układu o dobrowolnej wzajemności oczekuje się, że odpowiednie organy będą przyjmowały środki wzajemne w racjonalnym terminie. W przypadku środków niedostępnych we wszystkich jurysdykcjach zalecane będą dłuższe terminy.

(12)

Założeniem niniejszego zalecenia jest objęcie jego zakresem wszystkich środków polityki makroostrożnościowej, niezależnie od tego, do której części systemu finansowego się odnoszą. W oparciu o uprawnienie ERRS wynikające z rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 zakres niniejszego zalecenia wykracza poza zastosowanie instrumentów makroostrożnościowych, o którym mowa w dyrektywie 2013/36/UE i rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. W związku z powyższym niniejsze zalecenie ma w założeniu na celu objęcie jego zakresem środków niezharmonizowanych na podstawie prawa Unii. Zakres niniejszego zalecenia podlega odnośnej jurysdykcji odpowiednich organów i ma zastosowanie do środków polityki makroostrożnościowej, które odpowiednie organy są uprawnione przyjąć lub aktywować.

(13)

Za odpowiednie organy uważa się właściwe organy krajowe, wyznaczone organy, a także organy nadzoru makroostrożnościowego i Europejski Bank Centralny (EBC) (dla państw członkowskich uczestniczących w Jednolitym Mechanizmie Nadzorczym – SSM), w szczególności jeśli są one uprawnione do przyjmowania lub aktywowania środków polityki makroostrożnościowej. Ponadto rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 (9) i rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 468/2014 (10) przyznają EBC szczególne zadania nadzorcze. EBC może stosować wyższe wymogi w odniesieniu do buforów kapitałowych lub bardziej rygorystyczne środki niż te zastosowane przez krajowe wyznaczone organy. Wyłącznie z tego względu EBC jest uważany, odpowiednio, za właściwy lub wyznaczony organ i posiada wszystkie uprawnienia i obowiązki, jakie właściwe organy oraz wyznaczone organy posiadają na podstawie odpowiednich przepisów prawa Unii.

(14)

Nowe środki polityki makroostrożnościowej stosowane przez państwa członkowskie uczestniczące w SSM muszą przejść odpowiednie procedury koordynacji SSM. Układ o wzajemności w rozumieniu niniejszego zalecenia pozostaje bez uszczerbku dla tych wewnętrznych procedur koordynacji SSM, a ocena wzajemności przez ERRS rozpocznie się dopiero, gdy wewnętrzne procedury koordynacji SSM zostaną zakończone.

(15)

Organy mogą objąć wyłączeniem dostawców usług finansowych o nieistotnej ekspozycji na zidentyfikowane ryzyko makroostrożnościowe w państwie aktywującym (zasada de minimis). Decyzja ta jest objęta krajową swobodą uznania, a organy mogą jej nie podjąć, jeśli wzajemność jest uznawana za kwestię zasadniczą.

(16)

W celu zapewnienia przejrzystości i rozliczalności środków polityki makroostrożnościowej, a także ich skutecznej implementacji, odpowiednie organy powinny ustalić strategię komunikacyjną dotyczącą wniosków o wzajemność oraz wszelkich środków wzajemnych stanowiącą cześć ich ogólnej strategii komunikacyjnej dotyczącej środków polityki makroostrożnościowej. W odniesieniu do wniosków o wzajemność szczególnie istotne jest, aby wszystkie zainteresowane organy terminowo otrzymywały wszelkie istotne informacje konieczne dla ich procesów decyzyjnych. Ponadto równie ważne jest, aby podmioty zainteresowane (w tym m.in. bezpośredni adresaci środków polityki makroostrożnościowej) były wyczerpująco i terminowo informowane o wszelkich mających dla nich znaczenie środkach polityki makroostrożnościowej.

(17)

Proces rekomendowany w niniejszym zaleceniu oraz decyzji ERRS/2015/4 (11) został zaprojektowany jako możliwie najbardziej wydajny i skuteczny w celu osiągnięcia dobrowolnej wzajemności. W kontekście nadchodzącej rewizji ram polityki makroostrożnościowej Unii oraz zgodnie z możliwymi zmianami obecnego zestawu narzędzi Komisja Europejska powinna jednak rozważyć, czy, oraz w jaki sposób, układ o dobrowolnej wzajemności określony w niniejszym zaleceniu powinien zostać najlepiej uwzględniony w prawie Unii w celu zwiększenia skuteczności krajowych polityk makroostrożnościowych. Najlepiej byłoby, gdyby projekt Komisji Europejskiej opierał się na układzie o dobrowolnej wzajemności, o którym mowa w niniejszym zaleceniu oraz w rozdziale 11 „Podręcznika ERRS w zakresie stosowania w praktyce polityki makroostrożnościowej w sektorze bankowym” (ESRB Handbook on Operationalising Macroprudential Policy in the Banking Sector) (zwanego dalej „Podręcznikiem ERRS”) (12).

(18)

Zalecenia ERRS są publikowane po poinformowaniu Rady o takim zamiarze Rady Generalnej i umożliwieniu Radzie zajęcia stanowiska w tym zakresie,

1.

Zaleca się, aby przed przyjęciem własnych środków polityki makroostrożnościowej odpowiednie organy aktywujące dokonywały oceny skutków transgranicznych ich wdrożenia. Ocenie poddawane powinny być przynajmniej kanały przenoszenia funkcjonujące w związku z korektami z tytułu ryzyka oraz arbitrażem regulacyjnym, przy użyciu metodologii wskazanej w rozdziale 11 Podręcznika ERRS (13).

2.

Zaleca się, aby odpowiednie organy aktywujące dokonywały oceny możliwych:

3.

Zaleca się, aby odpowiednie organy aktywujące monitorowały przynajmniej raz w roku materializowanie się oraz ewolucję skutków transgranicznych wprowadzonych przez nie środków polityki makroostrożnościowej.

1.

Zaleca się, aby odpowiednie organy aktywujące powiadamiały ERRS o środkach polityki makroostrożnościowej niezwłocznie po ich przyjęciu i nie później niż dwa tygodnie po ich przyjęciu. Powiadomienia powinny zawierać ocenę skutków transgranicznych oraz konieczności wzajemności ze strony innych odpowiednich organów. Odpowiednie organy aktywujące przekazują te informacje w języku angielskim, przy użyciu wzorów opublikowanych na stronie internetowej ERRS.

2.

W przypadku uznania wzajemności ze strony pozostałych państw członkowskich za konieczną dla zapewnienia skutecznego funkcjonowania odpowiednich środków zaleca się, aby odpowiednie organy aktywujące przekazywały ERRS, wraz z powiadomieniem o danym środku, wniosek o wzajemność.

3.

W przypadku aktywowania środków polityki makroostrożnościowej przed przyjęciem niniejszego zalecenia lub w przypadku gdy wzajemność nie była uznana za konieczną w momencie wprowadzenia środków, ale odpowiedni organ aktywujący następnie zdecydował, że taka wzajemność stała się konieczna, zaleca się, aby odpowiednie organy aktywujące przekazywały ERRS wniosek o wzajemność.

1.

Zaleca się, aby odpowiednie organy zapewniały wzajemność w odniesieniu do środków polityki makroostrożnościowej przyjętych przez inne odpowiednie organy, co do których ERRS zaleca wzajemność.

2.

Zaleca się, aby odpowiednie organy zapewniały wzajemność w odniesieniu do środków polityki makroostrożnościowej wskazanych w niniejszym zaleceniu poprzez wdrożenie takiego samego środka polityki makroostrożnościowej jak ten, który został wdrożony przez organ aktywujący. W przypadku gdy ten sam środek polityki makroostrożnościowej nie jest dostępny zgodnie z ustawodawstwem krajowym, zaleca się, aby odpowiednie organy zapewniły wzajemność, po konsultacji z ERRS, poprzez przyjęcie środka polityki makroostrożnościowej dostępnego w danej jurysdykcji o najbardziej równoważnym skutku w stosunku do aktywowanego środka polityki makroostrożnościowej.

3.

O ile nie zaleca się dochowania konkretnego terminu w związku ze wzajemnością środka polityki makroostrożnościowej, zaleca się, aby odpowiednie organy przyjęły wzajemne środki polityki makroostrożnościowej nie później niż w terminie trzech miesięcy od opublikowania ostatnich zmian do niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. O ile to możliwe, przyjęte oraz wzajemne środki powinny mieć taką samą datę aktywacji.

a)

„aktywacja” – zastosowanie środka polityki makroostrożnościowej na poziomie krajowym;

b)

„przyjęcie” – decyzję podjętą przez odpowiedni organ dotyczącą wprowadzenia, objęcia wzajemnością lub zmiany środka polityki makroostrożnościowej;

c)

„usługa finansowa” – usługę o charakterze bankowym, kredytowym, ubezpieczeniowym, związanym z indywidualną emeryturą, inwestycyjnym lub płatniczym;

d)

„środek polityki makroostrożnościowej” – każdy środek ukierunkowany na zapobieganie ryzyku systemowemu w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1092/2010 lub jego ograniczanie oraz przyjęty lub aktywowany przez odpowiedni organ zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym;

e)

„powiadomienie” – pisemne zawiadomienie ERRS w języku angielskim przez odpowiednie organy, w tym przez EBC, zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, dotyczące środka polityki makroostrożnościowej zgodnie m.in. z art. 133 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które może stanowić wniosek państwa członkowskiego o wzajemność zgodnie m.in. z art. 134 ust. 4 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

f)

„wzajemność” – układ, na mocy którego odpowiedni organ w jednej jurysdykcji stosuje ten sam środek polityki makroostrożnościowej, jaki został ustalony przez odpowiedni organy aktywujący w innej jurysdykcji lub jemu równoważny, w odniesieniu do wszelkich instytucji finansowych znajdujących się w jego jurysdykcji, kiedy mają one ekspozycję na takie samo ryzyko w tej innej jurysdykcji;

g)

„odpowiedni organ aktywujący” – odpowiedni organ odpowiedzialny za stosowanie środka polityki makroostrożnościowej na poziomie krajowym;

h)

„odpowiedni organ” – organ, któremu powierzono przyjęcie lub aktywację środków polityki makroostrożnościowej, w tym:

1.

Odpowiednie organy mogą wyłączyć dostawców usług finansowych podlegających ich jurysdykcji z obowiązku stosowania określonego wzajemnego środka polityki makrostrożnościowej, jeżeli dostawcy ci mają nieistotne ekspozycje na zidentyfikowane ryzyko makroostrożnościowe w jurysdykcji, w której odpowiedni organ aktywujący stosuje przedmiotowy środek polityki makroostrożnościowej (zasada de minimis). Podobnie jak w przypadku praktyki przyjętej w odniesieniu do bufora antycyklicznego zgodnie z art. 130 dyrektywy 2013/36/UE organy mogą zdecydować o wyłączeniu dostawców usług finansowych o ekspozycjach poniżej ustalonego progu z zapewniania wzajemności w odniesieniu do tego środka polityki makroostrożnościowej. Odpowiednie organy informują ERRS o takich wyłączeniach przy użyciu wzoru służącego do powiadamiania o środkach wzajemnych opublikowanego na stronie internetowej ERRS. Stosując zasadę de minimis, organy ściśle monitorują, czy nie dochodzi do przenoszenia działalności i arbitrażu regulacyjnego i, w razie potrzeby, zamykają lukę prawną.

2.

W przypadku gdy odpowiednie organy odwzajemnią i ujawnią dany środek, zanim objęcie go wzajemnością zostanie zalecone w niniejszym zaleceniu, nie ma potrzeby zmiany środka wzajemnego, nawet jeśli różni się on od środka wdrożonego przez organ aktywujący.

1.

Odpowiednie organy informują ERRS oraz Radę o działaniach podjętych w odpowiedzi na niniejsze zalecenie lub we właściwy sposób uzasadniają niepodjęcie takich działań. Sprawozdania podlegają przesyłaniu co dwa lata, a pierwsze z nich podlega przesłaniu do dnia 30 czerwca 2017 r. Sprawozdania powinny zawierać co najmniej:

2.

W przypadku wspólnej odpowiedzialności odpowiednie organy powinny współpracować ze sobą w celu terminowego przekazania wymaganych informacji.

3.

Zachęca się odpowiednie organy do informowania ERRS o projektowanych środkach polityki makroostrożnościowej w najwcześniejszym możliwym terminie.

4.

Wzajemny środek polityki makroostrożnościowej uważa się za równoważny, jeżeli, w zakresie, w jakim to możliwe:

1.

Sekretariat ERRS:

2.

Rada Generalna ocenia działania odpowiednich organów i przedstawiane przez nich uzasadnienia oraz, w razie potrzeby, stwierdza nieodpowiednie zastosowanie się do niniejszego zalecenia lub brak odpowiedniego uzasadnienia przez odpowiednie organy niepodjęcia przez nie działań.

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/15

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Adres poczty elektronicznej: sanctions@consilium.europa.eu

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/16

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Adres poczty elektronicznej: sanctions@consilium.europa.eu

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/17

Focal Point for De-listing

Security Council Subsidiary Organs

Branch Room DC2 0853B

United Nations

New York, N.Y. 10017

UNITED STATES OF AMERICA

Tel. +1 9173679448

Faks +1 2129631300

Adres poczty elektronicznej: delisting@un.org

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Adres poczty elektronicznej: sanctions@consilium.europa.eu

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/18

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Adres poczty elektronicznej: sanctions@consilium.europa.eu

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/19

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/20

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/21

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/22

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/23

(1)

Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) jest odpowiedzialna za prowadzenie nadzoru makroostrożnościowego w celu przyczyniania się do zapobiegania ryzykom systemowym w Unii lub ograniczania tych ryzyk.

(2)

W ramach wykonywania swoich obowiązków ERRS musi dokonywać oceny ryzyk makroostrożnościowych wynikających ze zmian zachodzących w Unii i w państwach trzecich. Ryzyka takie mogą wynikać z transgranicznych ekspozycji systemu bankowego Unii wobec państw trzecich, które mogą odgrywać rolę kanałów zarażenia wewnątrz Unii. W szczególności nadmierny wzrost akcji kredytowej w państwie trzecim, o ile nie zostałyby podjęte w stosunku do niego przez to państwo środki w postaci polityk makroostrożnościowych, mógłby doprowadzić do znacznych strat sektora bankowego w Unii oraz, ostatecznie, stać się źródłem ryzyka dla stabilności finansowej w Unii.

(3)

Art. 138 dyrektywy 2013/36/UE nadaje ERRS szczególne uprawnienie do przeciwdziałania ryzykom wynikającym z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w państwach trzecich. Gdy kroki podjęte przez organy państwa trzeciego uznaje się za niewystarczające, ERRS może podjąć działania w celu ochrony sektora bankowego Unii przed ryzykami wynikającymi z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w tym państwie trzecim. ERRS może w szczególności, w drodze zalecenia, udzielić wskazówek wyznaczonym organom wewnątrz Unii dotyczących właściwego wskaźnika bufora antycyklicznego w odniesieniu do ekspozycji wobec państw trzecich.

(4)

W celu wykonania tego uprawnienia należy dokonać identyfikacji państw trzecich (zwanych dalej „istotnymi państwami trzecimi”), wobec których system bankowy Unii ma istotną ekspozycję. Wpływ, jaki nadmierny wzrost akcji kredytowej w danym państwie trzecim może mieć na system bankowy Unii, zależy od rozmiaru i charakteru ekspozycji banków posiadających siedzibę w Unii wobec tego państwa trzeciego. Biorąc pod uwagę fakt, że ERRS nie ma możliwości monitorowania zmian zachodzących we wszystkich państwach na świecie, ERRS uznaje, że monitorowanie pod kątem oznak nadmiernego wzrostu akcji kredytowej tylko tych państw trzecich, wobec których ekspozycje systemu bankowego Unii są istotne, jest najlepszym sposobem wykonywania przez nią uprawnienie wynikającego z art. 138 dyrektywy 2013/36/UE.

(5)

W celu identyfikacji istotnych państw trzecich ERRS zamierza skorzystać z danych nadzorczych zbieranych przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) zgodnie z decyzją Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego EBA/DC/2015/130 z dnia 23 wrzesnia 2015 r. (5). Decyzja EBA/DC/2015/130 zawiera szczegółowe informacje dotyczące ekspozycji w portfelu bankowym próby obejmującej 191 największych banków Unii wobec państw trzecich na całym świecie. Chociaż dane te nie obejmują ekspozycji w portfelu handlowym i nie odnoszą się do wszystkich banków w Unii, ERRS uznaje je za odpowiednie w celu identyfikacji istotnych państw trzecich. Skoncentrowanie się na ekspozycjach w portfelu bankowym uznaje się za odpowiednie, gdyż stanowią one większość ekspozycji. Ponadto uzgodnienia dotyczące kompensowania oraz użycie m.in. instrumentów pochodnych i krótkich pozycji sprawiają, że trudne jest przypisanie ekspozycji w portfelu handlowym do danego państwa trzeciego. Skoncentrowanie się na próbie obejmującej największe banki uznaje się za odpowiednie ze względu na fakt, że banki te w największym stopniu prowadzą działalność transgraniczną, będąc w konsekwencji bankami, które w największym stopniu odczułyby brak powzięcia kroków w odpowiedzi na nadmierny wzrost akcji kredytowej w państwie trzecim. W 2014 r. 191 banków objętych próbą posiadało około 92 % ogółu aktywów systemu bankowego Unii. Jako że w celu dokonania identyfikacji istotnych państw trzecich ERRS nie potrzebuje danych dotyczących ekspozycji odnoszących się do poszczególnych banków, zamierza ona zwrócić się do EUNB o dane gromadzone na podstawie decyzji EBA/DC/2015/130, zagregowane do poziomu państw. Takie żądania przekazania danych są uregulowane w decyzji ERRS/2015/2.

(6)

ERRS dokona identyfikacji istotnych państw trzecich na podstawie trzech wskaźników ekspozycji: aktywów ważonych ryzykiem, pierwotnej ekspozycji i niewykonanych zobowiązań w odniesieniu do państw trzecich. Głównym celem użycia kilku wskaźników jest odzwierciedlenie kompleksowego charakteru ekspozycji wobec państw trzecich. Skoncentrowanie się wyłącznie na aktywach ważonych ryzykiem mogłoby skutkować sytuacją, w której znaczne ekspozycje o niskiej wadze ryzyka nie zostałyby odpowiednio uwzględnione. Efektowi temu przeciwdziała wskaźnik pierwotnej ekspozycji umożliwiający zidentyfikowanie poziomu ekspozycji sprzed zastosowania wag ryzyka. Wreszcie, niewykonane zobowiązania mają na celu ujęcie tych ekspozycji, które stwarzają większe ryzyko kredytowe dla banków.

(7)

ERRS zazwyczaj definiuje państwo trzecie jako istotne, gdy wartość ekspozycji systemu bankowego Unii wobec tego państwa trzeciego wynosi przynajmniej 1 % w przypadku przynajmniej jednego ze wspomnianych trzech wskaźników. W porównaniu do przedsiębiorstw niefinansowych kapitał własny banków jest zazwyczaj niewielki w zestawieniu z ich aktywami. Oznacza to, że nawet w przypadku pozornie niewielkich ekspozycji – biorąc pod uwagę wysokość sumy bilansowej banku – straty mogą osiągnąć poziom zagrażający wypłacalności banków lub rodzący wątpliwości wśród opinii publicznej dotyczące ich wypłacalności. Argument ten wymagałby ustalenia niskiego progu, jako że niekorzystne zmiany w danym państwie trzecim mogłyby mieć istotny wpływ na sytuację kapitałową banków. Jednocześnie próg stosowany w celu identyfikacji istotnych państw trzecich nie powinien odnosić się do państw trzecich, ekspozycje wobec których dotyczą tylko jednego państwa członkowskiego, chyba że poziom takich ekspozycji jest na tyle wysoki, że stanowią one ryzyko dla Unii, wykraczające poza dane państwo członkowskie. W celu ograniczenia takich przypadków powinien zostać ustalony wysoki próg, gwarantujący ujęcie największych ekspozycji w państwach członkowskich. Zdaniem ERRS próg na poziomie 1 % całkowitych ekspozycji pozwala na osiągnięcie odpowiedniej równowagi pomiędzy wskazanymi powyżej dwoma pożądanymi rezultatami.

(8)

ERRS sporządzi listę istotnych państw trzecich i będzie ją co roku aktualizować na podstawie kryteriów uzupełniania listy oraz dokonywania z niej wykreśleń. Ekspozycje bankowe zmieniają się wraz z upływem czasu, odzwierciedlając zarówno cykliczne, jak i strukturalne zmiany w zakresie integracji gospodarczej i finansowej na świecie. Proces identyfikacji istotnych państw trzecich musi odzwierciedlać te zmiany. W tym celu zdefiniowano kryteria uzupełniania listy istotnych państw trzecich oraz dokonywania z niej wykreśleń. Zostały one zaprojektowane jako: a) zachowawcze – łatwiej jest państwu trzeciemu zostać dodanym do listy niż być z niej usuniętym; oraz b) przejrzyste – kryteria uzupełniania listy oraz dokonywania z niej wykreśleń oparte są na prostych zasadach. Ponadto ERRS może korzystać ze swobody uznania, określając, czy państwo trzecie jest istotne dla sektora bankowego Unii. Skorzystanie przez ERRS z takiego prawa jest najbardziej prawdopodobne w sytuacjach, w których państwo trzecie będzie na granicy spełniania kryteriów istotności.

(9)

Wszelkie rewizje listy istotnych państw trzecich będą kierowane do zatwierdzenia przez Radę Generalną w drodze procedury pisemnej. W razie zgłoszenia sprzeciwu Rada Generalna będzie przeprowadzać głosowanie. Sekretariat ERRS będzie co roku przygotowywał projekt listy istotnych państw trzecich w oparciu o zastosowanie kryteriów uzupełniania listy oraz dokonywania z niej wykreśleń. Doradczy Komitet Techniczny będzie mógł korzystać ze swobody uznania i wprowadzać zmiany do projektu listy przed jej przedstawieniem Radzie Generalnej.

(10)

Istotne państwa trzecie zidentyfikowane zgodnie z niniejszą decyzją będą monitorowane przez Sekretariat ERRS. Inne państwa trzecie mogą być monitorowane przez inne systemy prawne w ramach Unii, w zależności od ich istotności dla krajowego systemu bankowego danego państwa członkowskiego. Doświadczenie zdobyte w związku z tablicą wskaźników ryzyka oraz w związku z wcześniejszymi pracami dotyczącymi bufora antycyklicznego zostanie wykorzystane w celu identyfikacji najbardziej istotnych wskaźników w kontekście rozpoznawania nadmiernego wzrostu akcji kredytowej.

(11)

ERRS pierwotnie zidentyfikowała sześć państw trzecich jako istotne w oparciu o dane nadzorcze na dzień odniesienia 30 czerwca 2014 r. Państwa trzecie pierwotnie zidentyfikowane jako istotne to Federacyjna Republika Brazylii, Specjalny Region Administracyjny Hongkong Chińskiej Republiki Ludowej, Chińska Republika Ludowa, Republika Turcji, Federacja Rosyjska i Stany Zjednoczone Ameryki. Zmiany tej listy istotnych państw trzecich powinny być publikowane na stronie internetowej ERRS.

(12)

Pierwsza rewizja listy istotnych państw trzecich zidentyfikowanych przez ERRS zostanie przeprowadzona w drugim kwartale 2017 r. przy użyciu danych nadzorczych na dzień odniesienia 31 grudnia 2016 r. Wiąże się to z potrzebą posiadania wystarczających danych do zastosowania kryteriów uzupełniania listy. Z uwagi na fakt, że nie będą dostępne wystarczające dane do zastosowania kryteriów dokonywania wykreśleń z listy, przedmiotem pierwszej rewizji będzie jedynie potencjalne uzupełnienie listy istotnych państw trzecich.

(13)

Kolejne rewizje listy istotnych państw trzecich będą przeprowadzane przy użyciu danych nadzorczych na dzień odniesienia 31 grudnia odpowiedniego roku kalendarzowego. Od momentu, w którym dostępne będą wystarczające dane do zastosowania kryteriów dokonywania wykreśleń z listy, kolejne rewizje będą uwzględniały także potencjalne wykreślenia z listy istotnych państw trzecich,

a)

„wskaźnik bufora antycyklicznego” ma znaczenie nadane w art. 128 ust. 7 dyrektywy 2013/36/UE;

b)

„ekspozycja” ma znaczenie nadane w art. 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (6);

c)

„monitorowanie/monitorowany przez Sekretariat ERRS” – zarządzanie zestawem wskaźników oraz narzędzi ilościowych, ich utrzymywanie oraz regularna aktualizacja przez Sekretariat ERRS w celu zasygnalizowania potencjalnie nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w istotnych państwach trzecich;

d)

„państwo trzecie” ma znaczenie nadane sekcji 2 pkt 1 lit. g) zalecenia ERRS/2015/1.

a)

kwoty ekspozycji ważone ryzykiem;

b)

pierwotne ekspozycje; oraz

c)

niewykonane zobowiązania.

a)

wzór C 09.01: przecięcie rzędów 070, 080, 090, 100, 110, 120, 130, 140, 150 i 160 oraz kolumn 010, 020 i 080; oraz

b)

wzór C 09.02: przecięcie rzędów 030, 060 i 140 oraz kolumn 010, 030 i 110.

a)

średnia arytmetyczna ekspozycji wobec państwa trzeciego w ośmiu kolejnych kwartałach poprzedzających dzień odniesienia wynosiła przynajmniej 1 % w przypadku przynajmniej jednego wskaźnika wskazanego w art. 3 ust. 2; oraz

b)

wartość ekspozycji w każdym z dwóch kwartałów poprzedzających dzień odniesienia wynosiła przynajmniej 1 % w przypadku przynajmniej jednego wskaźnika wskazanego w art. 3 ust. 2.

a)

średnia arytmetyczna ekspozycji wobec tego państwa w dwunastu kolejnych kwartałach poprzedzających dzień odniesienia wynosiła mniej niż 1 % w przypadku wszystkich wskaźników wskazanych w art. 3 ust. 2; oraz

b)

wartość ekspozycji w każdym z dwóch kwartałów poprzedzających dzień odniesienia wynosiła mniej niż 1 % w przypadku wszystkich wskaźników wskazanych w art. 3 ust. 2.

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/28

(1)

Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) jest odpowiedzialna za sprawowanie nadzoru makroostrożnościowego w Unii. W tym zakresie celem ERRS jest przyczynianie się do zapobiegania ryzykom systemowym dla stabilności finansowej w Unii, w tym ryzykom powstającym poza Unią, lub ich ograniczanie. W ramach tego zadania ERRS działa na rzecz przeciwdziałania arbitrażowi regulacyjnemu oraz transgranicznemu przenoszeniu działalności poprzez zapewnianie stosowania takich samych lub równoważnych wymogów makroostrożnościowych w odniesieniu do tych samych ryzyk w całej Unii. ERRS uznaje trzy zadania za szczególnie istotne w celu zapewnienia skuteczności środków polityki makroostrożnościowej. Zadania te wynikają z prawa unijnego lub z rozporządzenia (UE) nr 1092/2010.

(2)

Po pierwsze, ERRS jest uprawniona na podstawie art. 133 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do oceny adekwatności środków polityki makroostrożnościowej przed ich przyjęciem przez państwa członkowskie lub Europejski Bank Centralny (EBC).

(3)

Po drugie, ERRS ocenia potencjalne niekorzystne skutki uboczne poszczególnych środków polityki makroostrożnościowej oraz, w przypadku otrzymania wniosku dotyczącego wzajemności od odpowiedniego organu aktywującego, ocenia, czy dane środki polityki makroostrożnościowej przyjęte przez państwa członkowskie powinny być przyjęte na zasadzie wzajemności w całej Unii zgodnie z ramami ustalonymi w zaleceniu Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2015/2. Zgodnie z art. 134 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 państwa członkowskie mogą zwracać się do ERRS o wydanie zaleceń skierowanych do innych państw członkowskich nakładających obowiązek wzajemności w zakresie podejmowanych przez nie środków polityki makroostrożnościowej. Zgodnie z tym uprawnieniem ERRS może także zalecać wzajemność środków, których wzajemność jest objęta swobodą uznania na poziomie krajowym.

(4)

Po trzecie, ERRS przyczynia się do osiągania spójności w Unii w zakresie wskaźników bufora antycyklicznego mających zastosowanie do ekspozycji wobec państw trzecich. W szczególności jest ona uprawniona na podstawie art. 138 dyrektywy 2013/36/UE do wydawania zaleceń w celu zapewnienia, że takie wskaźniki bufora antycyklicznego są wystarczające dla ochrony instytucji unijnych przed ryzykiem nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w państwach trzecich. Zgodnie z art. 139 dyrektywy 2013/36/UE ERRS może wydawać zalecenia w celu osiągnięcia spójności pomiędzy państwami członkowskimi w ramach realizacji przez nie uprawnień nadanych w tym artykule w zakresie ustalania i uznawania wskaźników bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec państw trzecich.

(5)

W związku ze swym pierwszym zadaniem, polegającym na ocenie adekwatności określonych środków polityki makroostrożnościowej przed ich przyjęciem, w 2014 r. ERRS powołała zespół przeprowadzający ocenę upoważniony do analizy tych środków oraz do przygotowywania opinii i zaleceń. Z uwagi na fakt, że na drugie i trzecie zadanie składa się wiele aspektów, które są wspólne dla tych zadań i dla zadania pierwszego, byłoby zalecane, aby uprawnienia istniejącego zespołu przeprowadzającego ocenę zostały poszerzone, tak aby objęły one wszystkie trzy zadania. W świetle poszerzonych uprawnień zespołu przeprowadzającego ocenę konieczna byłaby także zmiana składu zespołu przeprowadzającego ocenę w celu zapewnienia jego szerszej specjalizacji. Ponadto kadencje niektórych członków zespołu przeprowadzającego ocenę, wyznaczonych zgodnie z decyzją Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2014/2 (8), muszą trwać aż do wygaśnięcia odpowiednich kadencji.

(6)

Aby umożliwić ERRS realizację wskazanych trzech zadań, zaleca się, aby odpowiednie organy powiadamiały ERRS o środkach polityki makroostrożnościowej, w tym wykraczających poza wymogi nałożone prawem unijnym. Te wymogi dotyczące powiadamiania określone są w art. 129 ust. 2, art. 130 ust. 2, art. 131 ust. 7 i 12, art. 133, art. 134 ust. 2, art. 136 ust. 7 i art. 160 dyrektywy 2013/36/UE, a także w art. 99 ust. 7 i art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Ponadto w zaleceniu ERRS/2015/2 zaleca się, aby odpowiednie organy powiadamiały ERRS o wszelkich przyjętych środkach polityki makroostrożnościowej.

(7)

Procedury operacyjne zespołu przeprowadzającego ocenę w zakresie każdego z trzech powierzonych mu zadań muszą odzwierciedlać różne harmonogramy, zgodnie z którymi ERRS ma obowiązek wykonywać swoje poszczególne zadania. W szczególności ERRS wyda opinie i zalecenia w sprawie danego środka w terminie miesiąca od otrzymania powiadomienia, zgodnie z art. 133 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. ERRS będzie miało na celu zmianę zalecenia ERRS/2015/2 w terminie trzech miesięcy od otrzymania powiadomienia o takich środkach. W przypadku uznania przez ERRS, że konieczne jest działanie dotyczące wskaźnika bufora antycyklicznego mającego zastosowanie do określonego państwa trzeciego, będzie ona miała na celu wydanie zalecenia w terminie trzech miesięcy od momentu, w którym posiadła wiedzę dotyczącą potencjalnego ryzyka płynącego z nadmiernego wzrostu akcji kredytowej w danym państwie trzecim.

(8)

W celu uwzględnienia dwóch dodatkowych zadań zespołu przeprowadzającego ocenę oraz związanych z nimi zmian w składzie zespołu należy uchylić decyzję ERRS/2014/2 i zastąpić ją niniejszą decyzją,

a)

wydawania zaleceń i opinii ERRS dotyczących krajowych środków polityki makroostrożnościowej zgodnie z art. 133 ust. 14 i ust. 15 dyrektywy 2013/36/UE oraz art. 458 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

b)

wprowadzania zmian do zalecenia ERRS/2015/2 w celu uwzględnienia dodatkowych środków polityki makroostrożnościowej będących przedmiotem powiadomienia, co do których zaleca się wzajemność zgodnie m.in. z art. 134 ust. 4 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

wydawania zaleceń ERRS w sprawie ustalenia i uznawania określonego wskaźnika bufora antycyklicznego dla ekspozycji wobec określonego państwa trzeciego zgodnie m.in. z art. 138 i 139 dyrektywy 2013/36/UE (zwanych dalej „zaleceniami ERRS w sprawie wskaźników bufora antycyklicznego dotyczących określonego państwa trzeciego”).

1)

„przyjęcie” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/2;

2)

„wskaźnik bufora antycyklicznego” – wskaźnik bufora antycyklicznego w rozumieniu art. 128 ust. 7 dyrektywy 2013/36/UE;

3)

„Darwin” – wewnętrzny system zarządzania dokumentami ERRS;

4)

„środek polityki makroostrożnościowej” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/2;

5)

„powiadomienie” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/2;

6)

„organ powiadamiający” – odpowiedni organ przesyłający powiadomienie ERRS;

7)

„opinia” – opinię wydawaną przez ERRS po otrzymaniu powiadomienia dotyczącego środka polityki makroostrożnościowej zgodnie z art. 133 dyrektywy 2013/36/UE i art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

8)

„wzajemność” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/2;

9)

„zalecenie” – każde zalecenie wydawane przez ERRS zgodnie m.in. z art. 133 ust. 14, art. 134 ust. 4, art. 138 i 139 dyrektywy 2013/36/UE oraz art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

10)

„odpowiedni organ aktywujący” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/2;

11)

„odpowiedni organ” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/2;

12)

„odpowiedni organ państwa trzeciego” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/1;

13)

„państwo trzecie” ma znaczenie nadane w sekcji 2 ust. 1 zalecenia ERRS/2015/1.

a)

W przypadku stwierdzenia przez zespół przeprowadzający ocenę, że uzasadniona jest dyskusja w sprawie wzajemności przedmiotowego środka, Sekretariat ERRS przedkłada ocenę zespołu przeprowadzającego ocenę oraz projekt zmiany zalecenia ERRS/2015/2 do dyskusji na posiedzeniu Doradczego Komitetu Technicznego. W ramach takiej dyskusji rozważa się także rodzaje środków, za pomocą których wzajemność przedmiotowego środka może być osiągnięta przez inne państwa członkowskie. W przypadku gdy nie we wszystkich pozostałych państwach członkowskich ustawodawstwo krajowe przewiduje możliwość zastosowania takiego samego środka, jak przedmiotowy środek, zespół przeprowadzający ocenę dokonuje identyfikacji innych środków o równoważnym skutku, które mogą, przy zachowaniu należytej staranności, zostać zastosowane przez odpowiednie organy zapewniające wzajemność.

b)

W przypadku stwierdzenia przez zespół przeprowadzający ocenę, że dyskusja nie jest konieczna z uwagi na fakt, że środek będący przedmiotem powiadomienia opiera się na ekspozycji i jest dostępny we wszystkich pozostałych państwach członkowskich, Sekretariat ERRS może przesłać projekt zmiany zalecenia ERRS/2015/2 za pośrednictwem systemu Darwin wszystkim członkom Doradczego Komitetu Technicznego w celu poddania go procedurze pisemnej. W takim przypadku w projekcie zmiany zalecenia ERRS/2015/2 przewiduje się wymóg zapewnienia wzajemności danego środka przez wszystkie państwa członkowskie.

a)

gdy odpowiedni organ państwa trzeciego zwróci się o uznanie wskaźnika bufora na poziomie powyżej 2,5 %;

b)

gdy ERRS zostanie poinformowana przez wyznaczony organ zgodnie z zaleceniem A(1) zalecenia ERRS/2015/1, lub – w przypadku państw będących członkami Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego – gdy Sekretariat ERRS uzyska wiedzę, że odpowiedni organ państwa trzeciego ustalił wskaźnik bufora antycyklicznego dla tego państwa trzeciego na poziomie przekraczającym 2,5 %;

c)

gdy ERRS zostanie poinformowana przez wyznaczony organ zgodnie z zaleceniami A(2) i B(3) zalecenia ERRS/2015/1;

d)

gdy ERRS zostanie poinformowana przez wyznaczony organ zgodnie z zaleceniem C(1) zalecenia ERRS/2015/1 lub gdy wskaźnik bufora antycyklicznego ustalony przez odpowiedni organ państwa trzeciego będącego członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego został uznany na podstawie zalecenia ERRS, a Sekretariat ERRS uzyska wiedzę, że odpowiedni organ państwa trzeciego ustalił wskaźnik bufora antycyklicznego na niższym poziomie;

e)

gdy ERRS zostanie poinformowana przez wyznaczony organ zgodnie z zaleceniem C(2) zalecenia ERRS/2015/1 lub gdy wskaźnik bufora antycyklicznego ustalony przez odpowiedni organ państwa trzeciego będącego członkiem Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego został ustalony na podstawie zalecenia ERRS, a Sekretariat ERRS uzyska wiedzę, że odpowiedni organ państwa trzeciego ustalił wskaźnik bufora antycyklicznego na niższym poziomie;

f)

gdy Sekretariat ERRS stwierdzi istnienie przesłanek świadczących o nadmiernym wzroście akcji kredytowej w jednym z państw trzecich zidentyfikowanych jako istotne dla Unii, zgodnie z definicją wskazaną w art. 4 decyzji ESRB/2015/3.

12.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 97/36