3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2015/C 254/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 245 z 27.7.2015

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 236 z 20.7.2015

Dz.U. C 228 z 13.7.2015

Dz.U. C 221 z 6.7.2015

Dz.U. C 213 z 29.6.2015

Dz.U. C 205 z 22.6.2015

Dz.U. C 198 z 15.6.2015

Teksty te są dostępne na stronie internetowej

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 7 kwietnia 2015 r. – Franz Lesar

(Sprawa C-159/15)

(2015/C 254/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Franz Lesar

Pozwany organ: Beim Vorstand der Telekom Austria AG eingerichtetes Personalamt

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 1, ust. 2 lit. a) i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z którym do celów uzyskania emerytury urzędniczej okresy nauki i okresy zatrudnienia przez państwo federalne na podstawie umowy o pracę, za które należało opłacić składki na poczet obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego, jako okresy uprawniające do emerytury przypadające przed wstąpieniem do służby cywilnej

a)	są zaliczane, jeżeli miały miejsce po ukończeniu 18. roku życia, przy czym w takim wypadku na podstawie przepisów z zakresu zabezpieczenia społecznego państwo federalne otrzymuje składkę od zakładu ubezpieczeń społecznych; natomiast

nie są zaliczane, jeżeli miały miejsce przed ukończeniem 18. roku życia, przy czym w wypadku niezaliczenia składka za te okresy nie jest przekazywana państwu federalnemu i ubezpieczonemu zwracane są składki na ubezpieczenie emerytalne, w szczególności biorąc pod uwagę, że w wypadku wymaganego przez prawo Unii następczego zaliczenia tych okresów istniałaby możliwość żądania przez zakład ubezpieczeń od urzędnika zapłaty zwróconej mu składki oraz następczego powstania zobowiązania zakładu ubezpieczeń społecznych do przekazania składki na rzecz państwa federalnego.

(1) Dz.U. L 303, s. 16.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 9 kwietnia 2015 r. – Youssef Hassan/Breiding Vertriebsgesellschaft mbH

(Sprawa C-163/15)

(2015/C 254/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Youssef Hassan

Strona pozwana: Breiding Vertriebsgesellschaft mbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) stoi na przeszkodzie dochodzeniu roszczeń w związku z naruszeniem praw do wspólnotowego znaku towarowego przez licencjobiorcę, który nie jest wpisany do rejestru wspólnotowych znaków towarowych?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1: Czy art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego stoi na przeszkodzie krajowej praktyce prawnej, zgodnie z którą licencjobiorca może dochodzić w drodze umocowania do występowania o cudze prawa we własnym imieniu roszczeń właściciela znaku towarowego przeciwko podmiotowi dopuszczającemu się naruszenia?

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 23 kwietnia 2015 r. – TSI GmbH/Hauptzollamt Aachen

(Sprawa C-183/15)

(2015/C 254/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TSI GmbH.

Strona pozwana: Hauptzollamt Aachen.

Pytanie prejudycjalne

Czy Nomenklaturę scaloną w Załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1) w brzmieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że aerodynamiczną aparaturę do analizy wielkości cząstek UV i ręczne liczniki cząstek tego rodzaju, co bliżej scharakteryzowane w postanowieniu, należy przypisać do podpozycji 9027 10 10?

(1) Dz.U. L 256, s. 1.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, Dz.U. L. 291, s. 1.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 22 kwietnia 2015 r. – Marjan Kostanjevec/F&S LEASING, G.m.b.H.

(Sprawa C-185/15)

(2015/C 254/05)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Vrhovno sodišče Republike Slovenije

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marjan Kostanjevec

Strona pozwana: F&S LEASING, G.m.b.H.

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie powództwa wzajemnego w rozumieniu art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 44/2001 (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również powództwo wytoczone jako powództwo wzajemne w rozumieniu prawa krajowego po tym jak w postępowaniu rewizyjnym uchylony został prawomocny i wykonalny wyrok, wydany w postępowaniu z powództwa głównego pozwanej a sama sprawa została przekazana sądowi pierwszej instancji w celu ponownego rozpatrzenia, lecz powód, w swym powództwie wzajemnym opartym na bezpodstawnym wzbogaceniu, żąda zwrotu kwoty, do której zapłacenia został zobowiązany na podstawie wyroku, który został uchylony, wydanego w postępowaniu z powództwa wzajemnego pozwanej?

Czy pojęcie „sprawy dotyczące umów z udziałem konsumentów”, o którym mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również sytuację, w której konsument wytacza swe powództwo, w którym podnosi roszczenie oparte na bezpodstawnym wzbogaceniu, jako powództwo wzajemne w rozumieniu prawa krajowego, związane z powództwem głównym, które dotyczy jednak sprawy dotyczącej umowy z udziałem konsumenta zgodnie ze wspomnianym przepisem rozporządzenia nr 44/2001 i poprzez które powód konsument żąda zwrotu kwoty, do której zapłacenia został zobowiązany w uchylonym (później) wyroku, wydanym w postępowaniu wszczętym z powództwa głównego pozwanej, a więc zwrotu kwoty wynikającej ze sprawy dotyczącej umów z udziałem konsumentów?

Jeżeli w opisanym powyżej przypadku nie ma możliwości oparcia jurysdykcji ani na zasadach jurysdykcji w zakresie powództw wzajemnych ani na zasadach jurysdykcji w sprawach dotyczących umów z udziałem konsumentów:

czy pojęcie „umowy lub roszczenia wynikające z umowy”, o którym mowa w art 5 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również powództwo, w którym powód podnosi roszczenie oparte na bezpodstawnym wzbogaceniu, lecz wytoczone jako powództwo wzajemne w rozumieniu prawa krajowego, związane z powództwem głównym pozwanej, które dotyczy stosunku umownego pomiędzy stronami, jeżeli celem roszczenia opartego na bezpodstawnym wzbogaceniu jest zwrot kwoty, do której zapłacenia powód został zobowiązany w uchylonym (później) wyroku, wydanym w postępowaniu wszczętym z powództwa głównego pozwanej, a więc zwrot kwoty wynikającej ze sprawy dotyczącej umów z udziałem konsumentów?

jeżeli na poprzednie pytanie można udzielić odpowiedzi twierdzącej:

b)	czy w opisanym powyżej przypadku jurysdykcję według miejsca wykonania zobowiązania w rozumieniu art. 5 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 należy badać w oparciu o zasady normujące wykonywanie zobowiązań wynikających z roszczenia mającego za podstawę bezpodstawne wzbogacenie?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1 wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 19 t. 4, s. 42).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Münster (Niemcy) w dniu 24 kwietnia 2015 r. – Kreissparkasse Wiedenbrück/Finanzamt Wiedenbrück

(Sprawa C-186/15)

(2015/C 254/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Münster

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kreissparkasse Wiedenbrück

Strona pozwana: Finanzamt Wiedenbrück

Pytania prejudycjalne

Czy państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania zasady zaokrąglania przewidzianej w art. 175 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), jeżeli proporcja podlegająca odliczeniu jest obliczana według jednej ze szczególnych metod wskazanych w art. 173 ust. 2 lit. a), b), c) lub d) tej dyrektywy?

Czy państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania zasady zaokrąglania przewidzianej w art. 175 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w przypadku korekty odliczeń przewidzianej w art. 184 i nast. dyrektywy 2006/112/WE, jeżeli proporcja podlegająca odliczeniu w rozumieniu art. 175 ust. 1 dyrektywy jest obliczana według jednej ze szczególnych metod wskazanych w art. 173 ust. 2 lit. a), b), c) lub d) tej dyrektywy lub w art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. a), b), c) lub d) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku??

Czy państwa członkowskie są zobowiązane dokonać korekty odliczenia przewidzianego w art. 184 i nast. dyrektywy 2006/112/WE, stosując zasadę zaokrąglania – pytanie drugie – w ten sposób, że kwota odliczenia podlegająca korekcie zostaje zaokrąglona na korzyść podatnika do wartości procentowej w górę lub w dół do najbliższej liczby całkowitej?

(1) Dz.U. L 347, s. 1.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 29 kwietnia 2015 r. – Pierre Mulhaupt, jako nadzorca sądowy Société Civile Immobilière Senior Home (SCI)

(Sprawa C-195/15)

(2015/C 254/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Pierre Mulhaupt, jako nadzorca sądowy Société Civile Immobilière Senior Home (SCI)

Pozostali uczestnicy postępowania:

Gemeinde Wedemark,

Hannoversche Volksbank eG

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie prawa rzeczowego, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (1), obejmuje regulację krajową, taką jak zawarta w § 12 Grundsteuergesetz (ustawy o podatku gruntowym) w związku z § 77 ust. 2 zdanie pierwsze Abgabenordnung (ordynacji podatkowej), zgodnie z którą wierzytelności z tytułu podatku gruntowego ciążą z mocy ustawy na nieruchomości jako ciężar publiczny i właściciel jest w konsekwencji zobowiązany do znoszenia egzekucji z tej nieruchomości?

(1) Dz.U. L 160, s. 1.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 6 maja 2015 r. – Korpschef van politie/W.F. de Munk

(Sprawa C-209/15)

(2015/C 254/08)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Centrale Raad van Beroep

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Korpschef van politie

Strona pozwana: W.F. de Munk

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 dyrektywy 2003/88/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi krajowemu takiemu jak art. 19 Barp [rozporządzenia w sprawie ogólnego statusu prawnego policji], zgodnie z którym niesłusznie zwolniony urzędnik nie nabywa prawa do godzin urlopu za okres od dnia zwolnienia do dnia przywrócenia do służby lub do dnia, w którym stosunek pracy zostaje skutecznie rozwiązany w sposób ostateczny?

Jeżeli z odpowiedzi na pytanie pierwsze wynika, że w spornym okresie jednak nabyte zostało prawo do godzin urlopu, to czy art. 7 dyrektywy 2003/88/WE należy w tym wypadku interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on art. 23 Barp, zgodnie z którym na koniec roku odniesienia na rok następny można przenieść jedynie ograniczoną liczbę godzin urlopu, a pozostałe niewykorzystane godziny urlopu ulegają przepadkowi?

(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 11 maja 2015 r. – Municipio de Vila Pouca de Aguiar/Sá Machado & Filhos, SA, Norcep Construções e Empreendimentos, Lda

(Sprawa C-214/15)

(2015/C 254/09)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Municipio de Vila Pouca de Aguiar

Strona pozwana: Sá Machado & Filhos, SA, Norcep Construções e Empreendimentos, Lda

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii, w szczególności art. 55 dyrektywy 2004/18/WE (1) zezwala w ramach procedury udzielania zamówienia publicznego na roboty budowlane na natychmiastowe wykluczenie oferty, jeżeli w chwili jej złożenia nie dołączono do niej dokumentu zawierającego uzasadnienie „ceny rażąco niskiej”, gdy w dokumentacji zamówienia określono kryteria spełnienia tego pojęcia [por. pkt 9/C1 dokumentacji zamówienia]?

(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/7

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-378/13, APAL i Star Fruit/OHIM, wniesione w dniu 18 maja 2015 r. przez Apple and Pear Australia Ltd, Star Fruits Diffusion

(Sprawa C-226/15 P)

(2015/C 254/10)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Apple and Pear Australia Ltd, Star Fruits Diffusion (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-378/13, EU:T:2015:186 w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wnoszących odwołanie mającą na celu, tytułem żądania głównego, zmianę decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 maja 2013 r. wydaną w sprawie R 1215/2011-4;

—

zmiana decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 maja 2013 r. wydanej w sprawie R 1215/2011-4 poprzez uznanie odwołania wniesionego przez wnoszące odwołanie do tej Izby Odwoławczej za zasadne i w konsekwencji uwzględnienie sprzeciwu wnoszących odwołanie wobec rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego ENGLISH PINK nr 8610768;

—	obciążenie Urzędu wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniu odwoławczym i w postępowaniu przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą następujące zarzuty:

po pierwsze, wnoszące odwołanie uważają, że zarówno Sąd, jak i Izba Odwoławcza naruszyli ogólną zasadę powagi rzeczy osądzonej między tymi samymi stronami przez sąd orzekający w sprawach wspólnotowych znaków towarowych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1), a także ogólne zasady pewności prawa, dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań;

po drugie, wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi naruszenie art. 65 ust. 3 tego rozporządzenia poprzez niedokonanie zmiany decyzji Urzędu;

wreszcie, wnoszące odwołanie uważają, że Trybunał powinien zastosować art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału, ponieważ stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia w sprawie.

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag (Niderlandy) w dniu 20 maja 2015 r. – Brite Strike Technologies Inc./Brite Strike Technologies SA

(Sprawa C-230/15)

(2015/C 254/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag.

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Brite Strike Technologies Inc.

Strona pozwana: Brite Strike Technologies SA.

Pytania prejudycjalne

Czy BVIE [Porozumienia państw Beneluksu w sprawie własności intelektualnej (znaki towarowe i wzory)] (ze względów wskazanych w pkt 28–34 wyroku Gerechtshof Den Haag z dnia 26 listopada 2013 r. lub innych) należy uważać za konwencję późniejszą, tak że jej art. 4.6 nie może być uważany za uregulowanie szczególne w rozumieniu art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 (1)?

W przypadku udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

2)	Czy z art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 wynika, że sądowi zarówno belgijskiemu, jak i niderlandzkiemu czy luksemburskiemu przysługuje jurysdykcja międzynarodowa do rozstrzygnięcia sporu?

W wypadku odpowiedzi przeczącej: w jaki sposób w sprawie takiej jak niniejsza należy określić, czy jurysdykcja międzynarodowa przysługuje sądowi belgijskiemu, niderlandzkiemu czy luksemburskiemu? Czy w celu tego (dokładniejszego) określenia jurysdykcji międzynarodowej można (jednak) zastosować art. 4.6 BVIE?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 19, t. 4, s. 42).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif (Luksemburg) w dniu 22 maja 2015 r. – Maria do Céu Bragança Linares Verruga, Jacinto Manuel Sousa Verruga, André Angelo Linares Verruga/Ministre de l'Enseignement supérieur et de la recherche

(Sprawa C-238/15)

(2015/C 254/12)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maria do Céu Bragança Linares Verruga, Jacinto Manuel Sousa Verruga, André Angelo Linares Verruga

Strona pozwana: Ministre de l'Enseignement supérieur et de la recherche

Pytania prejudycjalne

Czy warunek stawiany wobec studentów niemających miejsca zamieszkania w Wielkim Księstwie Luksemburga przez art. 2a ustawy z dnia 22 czerwca 2000 r. o pomocy finansowej państwa na pobieranie nauki w ramach szkolnictwa wyższego, dodany ustawą z dnia 19 lipca 2013 r., bez uwzględnienia jakiegokolwiek innego kryterium powiązania, mianowicie warunek polegający na byciu dziećmi pracowników, którzy byli zatrudnieni lub wykonywali działalność w Luksemburgu przez nieprzerwany okres przynajmniej pięciu lat w chwili złożenia wniosku o pomoc finansową, jest uzasadniony względami polityki oświatowej i polityki budżetowej podniesionymi przez państwo luksemburskie oraz właściwy, odpowiednio proporcjonalny w odniesieniu do zamierzonego celu, mianowicie zamiaru promowania zwiększenia wśród mieszkańców proporcji osób posiadających dyplom ukończenia szkoły wyższej przy jednoczesnym zamiarze zagwarantowania, że osoby te po skorzystaniu z możliwości udostępnianych przez rozpatrywany system pomocy w finansowaniu studiów, w niektórych przypadkach odbywanych za granicą, powrócą do Luksemburga, aby obrócić swoją nabytą w ten sposób wiedzę na rzecz rozwoju gospodarki tego państwa członkowskiego?

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/10

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-244/15)

(2015/C 254/13)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i W. Roels)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że ustanawiając i utrzymując w mocy uregulowanie przewidujące zwolnienie z podatku od spadków w odniesieniu do głównego miejsca zamieszkania, które to zwolnienie prowadzi do dyskryminacji, jako że znajduje ono zastosowanie wyłącznie do obywateli Unii Europejskiej zamieszkałych w Grecji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 63 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zróżnicowane traktowanie podatkowe osób mających miejsce zamieszkania w Grecji, które nie są właścicielami nieruchomości (które są zwolnione z podatku od spadków) i osób niemających miejsca zamieszkania w Grecji w odniesieniu do pierwszej nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia stanowi nieuzasadnione ograniczenie swobodnego przepływu kapitału w rozumieniu art. 63 TFUE (zob. także art. 65 TFUE).

Zróżnicowane traktowanie podatkowe osób mających miejsce zamieszkania i osób niemających miejsca zamieszkania w Grecji stanowi wprowadzenie nieuzasadnionego zróżnicowania w porównywalnych sytuacjach, gdyż osoby niemające miejsca zamieszkania w Grecji mogą się przeprowadzić do Grecji, tak że wówczas znalazłyby się w takiej samej sytuacji co osoby mające już miejsce zamieszkania w Grecji oraz z tego względu, że zwolnienie nie jest związane z zajmowaniem przez właściciela odziedziczonej nieruchomości, w związku z czym miejsce zamieszkania nie może stanowić kryterium przyznania zwolnienia podatkowego. Miejsce zamieszkania zasłania kryterium obywatelstwa, jako że osoby zamieszkałe w Grecji są przeważnie obywatelami greckimi i na odwrót.

3.	Wprowadzenie takiego zróżnicowania, które nie jest związane z zajmowaniem przez właściciela odziedziczonej nieruchomości, nie może być uzasadnione kryteriami polityki społecznej lub koniecznością zagwarantowania przychodów publicznych.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/10

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 29 maja 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-253/15 P)

(2015/C 254/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland, M. França, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Chin Haur Indonesia, PT, Rada Unii Europejskiej, Maxcom Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r., doręczonego Komisji w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-412/13 Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej, oddalenie żądań podniesionych w pierwszej instancji oraz obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania;

lub, tytułem żądania ewentualnego,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie Komisji zostało wniesione od wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13. W wyroku tym Sąd stwierdził nieważność art. 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 501/2013 (1) z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, w zakresie w jakim dotyczy Chin Haur Indonesia, PT.

Komisja na poparcie odwołania podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze, Komisja twierdzi, że Sąd nie mógł zgodnie z prawem orzec, że Rada naruszyła art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (2), gdyż taki wniosek jest oparty na błędnej wykładni odnośnego motywu zaskarżonego rozporządzenia oraz błędnej wykładni art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Po drugie Komisja podnosi, że Sąd przedstawił niedostateczne i sprzeczne uzasadnienie przyjętego wniosku z naruszeniem art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Po trzecie, Komisja uważa, że Sąd naruszył uprawnienia proceduralne Komisji, przysługujące jej na mocy art. 40 statutu Trybunału Sprawiedliwości.

(1) Dz.U. L 153, s. 1

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/11

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13, City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 29 maja 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-254/15 P)

(2015/C 254/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland, M. França, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: City Cycle Industries, Rada Unii Europejskiej, Maxcom Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r., doręczonego Komisji w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-413/13 City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej, oddalenie żądań podniesionych w pierwszej instancji oraz obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania;

lub, tytułem żądania ewentualnego,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie Komisji zostało wniesione od wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13. W wyroku tym Sąd stwierdził nieważność art. 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 501/2013 (1) z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, w zakresie w jakim dotyczy City Cycle Industries.

Komisja na poparcie odwołania podnosi cztery zarzuty. Po pierwsze, Komisja podnosi, że Sąd nie zbadał z urzędu, czy skarga o stwierdzenie nieważności była dopuszczalna zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFEU. Po drugie, Komisja twierdzi, że Sąd nie mógł zgodnie z prawem orzec, że Rada naruszyła art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (2), gdyż taki wniosek jest oparty na błędnej wykładni odnośnego motywu zaskarżonego rozporządzenia oraz błędnej wykładni art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Po trzecie, Komisja podnosi, że Sąd przedstawił niedostateczne uzasadnienie przyjętego wniosku z naruszeniem art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Po czwarte, Komisja uważa, że Sąd naruszył uprawnienia proceduralne Komisji, przysługujące jej na mocy art. 40 statutu Trybunału Sprawiedliwości.

(1) Dz.U. L 153, s. 1

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/12

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-259/15 P)

(2015/C 254/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert, pełnomocnik, R. Bierwagen, C. Hipp, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Chin Haur Indonesia, PT, Komisja Europejska, Maxcom Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

Rada wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. doręczonego Radzie w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-412/13 Chin Haur Indonesia, PT, PT/Rada Unii Europejskiej;

—	oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez Chin Haur Indonesia, PT, PT o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1); oraz

—	obciążenie Chin Haur Indonesia, PT, PT kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

tytułem żądania ewentualnego,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (2) orzekając, że Rada nie posiadała dostatecznych dowodów, aby uznać, iż skarżąca dokonywała przeładunku. Wykładnia Sądu w zakresie przesłanek jakie muszą spełniać poszczególne przedsiębiorstwa w celu zwolnienia ich z rozszerzonych środków jest sprzeczna ze systematyką art. 13 rozporządzenia podstawowego (zarzut pierwszy).

Twierdzenie Sądu, że na podstawie dokumentów przedłożonych Sądowi, Rada nie posiadała dowodów pozwalających jej na stwierdzenie w zaskarżonym rozporządzeniu, że skarżąca dokonywała przeładunku, nie jest odpowiednio uzasadnione. Ponadto, wbrew temu co stwierdzono w zaskarżonym wyroku, zważywszy, że występowanie przeładunku zostało prawidłowo wykazane na poziomie krajowym, a wniosek skarżącej o zastosowanie zwolnienia nie był uzasadniony, jedyny wniosek jaki Rada a następnie Sąd mogli wysnuć na postawie tych okoliczności, obejmował twierdzenie, że skarżąca dokonywała przeładunku. Sąd przyjmując odmienny wniosek przeinaczył fakty (zarzut drugi).

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 501/2013 z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji (Dz.U. L 153, s. 1)

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/13

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13, City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-260/15 P)

(2015/C 254/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert, pełnomocnik, R. Bierwagen, C. Hipp, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: City Cycle Industries, Komisja Europejska, Maxcom Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

Rada wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. doręczonego Radzie w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-413/13 City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej;

—	oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez City Cycle Industries o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1); oraz

—	obciążenie City Cycle Industries kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

tytułem żądania ewentualnego,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (2) orzekając, że Rada nie posiadała dostatecznych dowodów, aby uznać, iż skarżąca dokonywała przeładunku. Wykładnia Sądu w zakresie przesłanek jakie muszą spełniać poszczególne przedsiębiorstwa w celu zwolnienia ich z rozszerzonych środków jest sprzeczna z systematyką art. 13 rozporządzenia podstawowego (zarzut pierwszy).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/14

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-538/11 Belgia/Komisja, wniesione w dniu 8 czerwca 2015 r. przez Królestwo Belgii

(Sprawa C-270/15 P)

(2015/C 254/18)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet i J.-C. Halleux oraz adwokat L. Van Den Hende)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 25 marca 2015 r.;

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 27 lipca 2011 r. w sprawie pomocy państwa na finansowanie badań przesiewowych dotyczących pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) u bydła [pomoc państwa C 44/08 (ex NN 45/04)];

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: Sąd dopuścił się wielu naruszeń prawa i nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do istnienia korzyści gospodarczej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Część pierwsza: Sąd naruszył prawo i nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia, w szczególności zakładając, że za każdym razem kiedy władze nakładają na określone przedsiębiorstwo obowiązek ustawowy lub administracyjny, koszty związane z tym obowiązkiem automatycznie powinny ponieść dane przedsiębiorstwa, a władze nie mogą w jakikolwiek sposób nic w tym zmienić i to niezależnie od celu środka i związku z wykonywaniem uprawnień władczych. Z tym podejściem nie można się zgodzić, ale Sąd nie wyjaśnia, dlaczego koszty testów BSE stanowią obciążenie, które „normalnie” powinno ponieść przedsiębiorstwo. Jednocześnie Sąd nie wypełnia swego obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 36 w związku z art. 53 Statusu Trybunału Sprawiedliwości, w szczególności w zakresie, w jakim nie rozpatruje różnych argumentów i precedensów przytoczonych przez skarżących lub nie dostrzega ich istotności.

Część druga: Sąd naruszył prawo, gdyż uważa, że występowanie lub brak przepisów harmonizujących jest kompletnie bez znaczenia dla oceny występowania pomocy państwa. Sąd naruszył przy tym także obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 36 w związku z art. 53 Statusu Trybunału Sprawiedliwości, gdyż nie rozpatrzył argumentów Królestwa Belgii.

Część trzecia: w zaskarżonym wyroku Sąd wychodzi niesłusznie z założenia, że Królestwo Belgii nie wskazuje, dlaczego występowanie lub brak nadmiernej kompensacji ma prawne znaczenie dla istnienia korzyści gospodarczej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Poza tym zaskarżony wyrok narusza prawo w zakresie, w jakim wydaje się przyjmować, że ten argument pod względem faktycznym nie jest wystarczająco wyjaśniony.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo i nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do przesłanki selektywności w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Sąd naruszył prawo, przyjmując w sposób uogólniający, że przedsiębiorstwa zobowiązane do przeprowadzenia kontroli, zanim będą mogły wprowadzić swoje towary na rynek lub sprzedawać je, z definicji są w „podobnej sytuacji faktycznej i prawnej”. W każdym razie Sąd nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia, gdyż nie wyjaśnia, dlaczego wszystkie te przedsiębiorstwa znajdują się w „podobnej sytuacji faktycznej i prawnej”, jeżeli chodzi o pomoc państwa, i nie odpowiedział na zastrzeżenia zgłoszone przez Królestwo Belgii.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/16

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2015 r. – Iberdrola/Komisja

(Sprawa T-260/15)

(2015/C 254/19)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Iberdrola, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado i J. Domínguez Pérez, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności art. 1;

—	stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała w nim Królestwu Hiszpanii zaprzestanie stosowania systemu pomocy, o którym mowa w art. 1;

—	stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 2, 3, 4 i 5 decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała odzyskanie kwot uznanych przez nią za pomoc państwa;

—	tytułem ewentualnym, ograniczenie nałożonego w art. 4 ust. 2 decyzji na Królestwo Hiszpanii obowiązku odzyskania pomocy do zakresu określonego w pierwszej i drugiej decyzji oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest tożsama z decyzją będącą przedmiotem spraw T-12/15 Banco de Santander i Santusa/Komisja oraz T-252/15 Ferrovial SA i in./Komisja.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do podniesionych już w tych sprawach.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/16

Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2015 r. – Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia Kosakowo przeciwko Komisji

(Sprawa T-263/15)

(2015/C 254/20)

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Gmina Miasto Gdynia (Gdynia, Polska), Port Lotniczy Gdynia Kosakowo sp. z o.o. (Gdynia, Polska) (przedstawiciele: T. Koncewicz, K. Gruszecka-Spychała, M. Le Berre, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności i uchylenie w całości decyzji Komisji Europejskiej z 26 lutego 2015 r. w sprawie w środka S.A. 35388 (2013/C) (ex 2013/NN i ex 2012/N) Polska „Utworzenie portu lotniczego Gdynia Kosakowo”;

—	Obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, między innymi, następujące zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący:

—	Arbitralności i rażącego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonej decyzji i w konsekwencji przekroczenie przez Komisję granic przysługujących jej dyskrecjonalnych uprawnień i dopuszczenie się oczywistych błędów w ocenie materiału dowodowego.

Zarzut drugi dotyczący:

—	Braku rozważenia przez Komisję elementów i okoliczności relewantnych dla oceny prawnej inwestycji Port Lotniczy Gdynia Kosakowo.

Zarzut trzeci dotyczący:

—	Przekroczenia przez Komisję granic swobodnego uznania w rozumieniu orzecznictwa podkreślającego obowiązek instytucji korzystającej z dyskrecjonalności wyjaśnienia zarówno, dlaczego określone dowody i fakty są brane pod uwagę, a inne są odrzucane.

Zarzut czwarty dotyczący:

—	Naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w związku z zasadą ogólną prawa europejskiego – zasadą pewności prawa i lojalności instytucji wobec podmiotów prawa, przez jej błędne zastosowanie i interpretację.

Zarzut piąty dotyczący:

—

Naruszenia błędnej kategoryzacji prawnej faktów i dowodów, co skutkuje naruszeniem przez zaskarżoną decyzję art. 107 ust. 1 TFUE poprzez uznanie, ze w sprawie nie zostały spełnione warunki do uznania działania skarżących w ramach Testu Prywatnego Inwestora i nie wykazano, że projekt inwestycyjny byłby realizowany przez inwestora prywatnego, a w konsekwencji przyjęcie, że inwestycja Gdynia Kosakowo należy do niedozwolonej pomocy publicznej.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/17

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2015 – Gameart przeciwko Komisji

(Sprawa T-264/15)

(2015/C 254/21)

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Gameart sp. z o.o. (Bielsko-Biała, Polska) (przedstawiciel: P. Hoffman, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 lutego 2015 roku w części potwierdzającej odmowę uwzględnienia złożonego do Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o udostępnienie znajdujących się w posiadaniu tego Ministerstwa kopii pism Rzeczypospolitej Polskiej do Komisji dotyczących prowadzonych przez Komisję postępowań dotyczących naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską prawa Unii Europejskiej w związku z ustawą z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych;

—

orzeczenie, w razie niepodzielenia przez Sąd stanowiska skarżącej, że art. 5 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 roku w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji nie powinien być rozumiany jako upoważniający Komisję Europejską do wydania wiążącego rozstrzygnięcia o przekazanym przez Państwo Członkowskie do Komisji wniosku o udostępnienie dokumentów złożonym przez osobę fizyczną lub prawną do organu tego Państwa – w trybie art. 277 TFUE, że art. 5 akapit drugi tego rozporządzenia jako nieważny nie może być stosowany w niniejszej sprawie;

—	orzeczenie, że Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Komisji w świetle art. 5 akapit drugi rozporządzenia 1049/2001

—

Ponieważ wniosek został złożony do organu Państwa Członkowskiego i dotyczył dokumentów pochodzących od tego Państwa, art. 5 rozporządzenia nie ma zastosowania. Samo przekazanie wniosku przez Państwo Członkowskie do Komisji w trybie art. 5 akapit drugi rozporządzenia nie tworzy kompetencji Komisji, gdy wniosek nie dotyczy dokumentów pochodzących od Komisji. Nawet, gdy do wniosku ma zastosowanie art. 5 rozporządzenia, to i tak art. 5 akapit drugi rozporządzenia nie może być interpretowany, jako upoważniający instytucję Unii do wiążącego rozstrzygnięcia tego wniosku.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 4 ust. 4 i 5 rozporządzenia 1049/2001

—

Orzekając o udostępnieniu dokumentu pochodzącego od Rzeczypospolitej Polskiej Komisja miała obowiązek skonsultować się z tym Państwem w trybie art. 4 ust. 4 rozporządzenia, czego nie uczyniła. Odmowa udostępnienia dokumentu pochodzącego od Rzeczypospolitej Polskiej mimo braku sprzeciwu zgłoszonego w trybie art. 4 ust. 5 rozporządzenia winna mieć miejsce tylko w wyjątkowych okolicznościach, które w sprawie nie zaistniały.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 TFUE

—

Komisja nie uzasadniła w żaden sposób swojej kompetencji do wydania decyzji w zaskarżonej części, mimo że skarżąca kwestii braku kompetencji Komisji poświęciła zdecydowaną większość swojego wniosku potwierdzającego. Informacje w tym zakresie nie zostały zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, co uniemożliwia skarżącej właściwą ochronę jej praw przed Sądem.

Zarzut czwarty obejmujący zarzut nieważności w trybie art. 277 TFUE

—

Na wypadek gdyby Sąd uznał wbrew wywodom zarzutu pierwszego, że przepis art. 5 akapit drugi rozporządzenia 1049/2001 należy rozumieć w ten sposób, że przekazanie wniosku o udostępnienie dokumentu znajdującego się w posiadaniu Państwa Członkowskiego przez to Państwo do instytucji Unii upoważnia tę instytucję do wiążącego rozstrzygnięcia o tym wniosku, skarżąca podnosi, że tak rozumiany przepis art. 5 nie może być oparty na art. 15 ust. 3 TFUE lub art. 255 TWE jako na właściwej podstawie prawnej i jest dlatego nieważny. Ponadto tak rozumiany przepis jest niespójny z uzasadnieniem rozporządzenia 1049/2001, co powoduje jego nieważność w świetle art. 296 TFUE (art. 253 TWE).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/19

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2015 r. – Industrias Químicas del Vallès/Komisja

(Sprawa T-296/15)

(2015/C 254/22)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Industrias Químicas del Vallès, S.A. (Mollet del Vallès, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci C. Fernández Vicién, I. Moreno-Tapia Rivas i C. Vila Gisbert)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie braku zastosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, w szczególności art. 24 i załącznika II pkt 4;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji nr 2015/408 z dnia 11 marca 2015 r. w zakresie dotyczącym wpisania substancji Metalaxil do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia zawartego w załączniku do owego rozporządzenia;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący przyjęcia rozporządzenia wykonawczego na podstawie przepisu niezgodnego z prawem, jako że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin narusza prawo Unii Europejskiej, ponieważ:

—	narusza ono zasadę ostrożności przewidując mechanizm zastąpienia substancji czynnych na podstawie hipotetycznego, obiektywnie nieuzasadnionego ryzyka;

—	odnosząc skutki względem dopuszczonych substancji narusza zasadę proporcjonalności wykraczając poza to, co ściśle konieczne dla osiągnięcia celu wysokiego poziomu ochrony;

—	zakłóca konkurencję na rynku wewnętrznym wspierając zastąpienie substancji w tych warunkach; oraz

—	narusza obowiązek uzasadnienia w związku z kryterium „znaczącej ilości izomerów nieaktywnych” zawartym w załączniku II pkt 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez rozporządzenie (UE) nr 2015/408 obowiązku uzasadnienia, ponieważ wpisanie substancji Metalaxil do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia nie jest uzasadnione na podstawie kryteriów naukowych i technicznych i stanowi naruszenie zasady niedyskryminacji względem substancji Metalaxil-M.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez rozporządzenie (UE) nr 2015/408 zasady proporcjonalności w zakresie dotyczącym celów zmniejszenia ryzyka dla zdrowia i środowiska wspieranych przez Unię Europejską.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/20

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2015 r. – Nova/Komisja

(Sprawa T-299/15)

(2015/C 254/23)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Nova Onlus Consorzio nazionale di cooperative sociali – Soc. coop. (Trani, Włochy) (przedstawiciele: M. Astolfi i M. Petrucci, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

Tytułem żądania głównego:

—

stwierdzenie i orzeczenie, że skarżąca wypełniła ogół zobowiązań umownych przewidzianych w umowie o dotacji nr HOME/2011/PPRS/AG/2176 Abac No. 30-CE-0495809/00-94 i w rezultacie:

—

stwierdzenie, że ma ona prawo do zatrzymania kwoty w wysokości 80 242,78 EUR otrzymanej już z tytułu płatności zaliczkowych, której dotyczy nota debetowa sporządzona przez Komisję Europejską – Dyrekcja Generalna ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych – Dyrekcja E: Fundusz Bezpieczeństwa i Migracji – Dział E2: Fundusz Azylu, Migracji i Integracji – HOME E2/FL/2015, prot 1520007 z dnia 1 kwietnia 2015 r., zatytułowana „HOME/2011/PPRS/AG/2176 TORRE – Transnational Observatory for Refugee’s Resettlement in Europe n. 3241503771” w celu odzyskania rzeczonej kwoty.

—	zasądzenie od pozwanej pozostałej należnej kwoty w wysokości 52 146,36 EUR, z tytułu „płatności końcowej”, wraz z odsetkami za zwłokę obliczonymi do dnia wykonania w rozumieniu art. II.16.3 umowy o dotacji oraz obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Tytułem żądania ewentualnego:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej – Dyrekcja Generalna ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych – Dyrekcja E: Fundusz Bezpieczeństwa i Migracji – Dział E2: Fundusz Azylu, Migracji i Integracji – HOME E2/FL/2015, prot 1520007 z dnia 1 kwietnia 2015 r. zatytułowanej „HOME/2011/PPRS/AG/2176 TORRE – Transnational Observatory for Refugee’s Resettlement in Europe – nota debetowa nr 3241503771”, której przedmiotem jest odzyskanie kwoty w wysokości 80 242,78 EUR oraz wszelkich aktów poprzedzających ją, wydanych w jej następstwie i z nią związanych.

—

zasądzenie od pozwanej pozostałej należnej kwoty w wysokości 52 146,36 EUR w ramach wykonania umowy o dotacji nr HOME/2011/PPRS/AG/2176 Abac No. 30-CE-0495809/00-94 z tytułu „płatności końcowej” wraz z odsetkami za zwłokę obliczonymi do dnia wykonania w rozumieniu art. II.16.3 umowy o dotacji oraz obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący niewypłacenia pozostałej należnej kwoty oraz naruszenia zobowiązań przewidzianych w art. II.15.4 umowy o dotacji.

—	W tym względzie skarżąca podnosi naruszenie zasady kontradyktoryjności przez Komisję oraz naruszenie zasad przejrzystości, bezstronności i niezależności oceniającego podmiotu.

Zarzut drugi dotyczący niewypełnienia zobowiązań w zakresie obiektywnej oceny rezultatów w związku z załącznikiem I – ramy logistyczne do umowy o dotacji, uwzględniając limity w zakresie ograniczenia pozostałej należnej kwoty w rozumieniu art. II.17.5 umowy o subwencji oraz limity odsetek, o których mowa w art. II.12.

—

W tym zakresie skarżąca podnosi przyczynienie się Komisji do tego, że rezultaty nie zostały osiągnięte, bezpodstawne wzbogacenie ze strony Komisji, naruszenie zasady dobrej administracji w związku z obiektywną oceną projektu w świetle zachowania się samej Komisji, a także naruszenie zasady dotyczącej zachowania istotnych wymogów formalnych.

Zarzut trzeci oparty na ogólnym niewykonaniu zobowiązań umownych.

—	W tym zakresie skarżąca podnosi naruszenie zasady proporcjonalności, zasady lojalnej współpracy, naruszenie prawa do obrony z uwagi na działania Komisji w ramach procedury audytu i odzyskiwania należności oraz naruszenie art. [41] ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut czwarty dotyczący niewykonania zobowiązań przewidzianych w art. II.14

—	W tym zakresie skarżąca podnosi naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w odniesieniu do kwalifikowalnych wydatków w związku z personelem i działalnością naukową.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/21

Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2015 r. – Włochy/Komisja

(Sprawa T-317/15)

(2015/C 254/24)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: P. Gentili, avvocato dello Stato, G. Palmieri, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/302/15 – Administratorzy w obszarze audytu (AD 5);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Podniesione zarzuty i główne argumenty są identyczne z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T-17/15, Republika Włoska/Komisja (Dz.U. C 81 z dnia 9 marca 2015 r., s. 27).

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/22

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2015 r. – Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro/Komisja

(Sprawa T-320/15)

(2015/C 254/25)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA (Vicenza, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Merola, M. Santacroce i M. Toniolo)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji, na mocy której Komisja wykluczyła Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro S.p.A. z udziału we wszystkich procedurach dotyczących udzielania zamówień publicznych i uzyskiwania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej, włącznie z procedurą nr JRC/IPR/2014/C.5/0003 RC, opublikowaną w Dz.U. 2014/S 034-054569 z późniejszymi sprostowaniami na okres dwóch lat i dziesięciu miesięcy;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Procedura wykluczenia została wszczęta w związku z udziałem skarżącej w procedurze ograniczonej wszczętej przez Wspólne Centrum Badawcze w dniu 18 lutego 2014 r. dotyczącej konstrukcji nowego budynku w ośrodku Ispra. Komisja uzyskała bowiem wiedzę o pewnych nieprawidłowościach, które miały zostać popełnione przez skarżącą spółkę.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędu w dochodzeniu, przeinaczenia okoliczności faktycznych, i w konsekwencji naruszenie prawa w związku z brakiem zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 106 ust. 1 ostatni akapit rozporządzenia finansowego.

—

W tym względzie podniesiono, że zaskarżona decyzja jest obarczona błędem w dochodzeniu, przeinaczeniem okoliczności faktycznych i, w konsekwencji naruszeniem prawa w związku z brakiem zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 106 ust. 1 ostatni akapit rozporządzenia no 966/2012. W szczególności Komisja błędnie nie uznała, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki zastosowania art. 106 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 966/2012, i nie uwzględniła w odpowiedni sposób dowodów z dokumentów przedstawionych przez Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA w toku dochodzenia celem wykazania, że przyjęła ona „właściwe środki” względem dr E. Maltauro.

Zarzut drugi dotyczący braku możliwości zastosowania art. 106 ust. 1 lit. c) rozporządzenia finansowego.

—

W tym względzie podniesiono, tytułem pomocniczym, że zaskarżona decyzja jest obarczona przeinaczeniem faktów i brakiem uzasadnienia w zakresie, w którym przypisano przedsiębiorstwu odpowiedzialność za ciężkie uchybienie zawodowe w rozumieniu art. 106 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 966/2012. Z dokumentów dotyczących procedur sądowych, w których brał udział dr E. Maltauro nie wynika, że Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA naruszyła obowiązki staranności i dochowania umów, ani że uzyskała korzyści z nielegalnych zachowań przypisanych jej byłemu prezesowi. W związku z tym nie zostały spełnione przesłanki, by zarzucić Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA uchybienie zawodowe o takim ciężarze, że zaszłaby wskazana podstawa wykluczenia.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady kontradyktoryjności.

—

W tym względzie podniesiono, tytułem pomocniczym, że zaskarżona decyzja narusza zasadę kontradyktoryjności, ponieważ opiera się na elementach, których Komisja nie wskazała w piśmie wszczynającym procedurę i w odniesieniu do których Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA nie mogła nigdy przedstawić swych uwag. W związku z tym nie miała ona możliwości odpowiedniej obrony w zakresie aspektów, które były decydujące dla jej wykluczenia z wszystkich procedur dotyczących udzielania zamówień publicznych i uzyskiwania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności przy ustalaniu okresu wykluczenia

—

W tym względzie podniesiono, również tytułem pomocniczym, że decyzja dotycząca wykluczenia została przyjęta z naruszeniem zasady proporcjonalności, w szczególności w części dotyczącej okresu wykluczenia wynoszącego dwa lata i dziesięć miesięcy. Okres ten jest całkowicie nieuzasadniony, narusza ratio legis i zakres przepisów rozporządzenia nr 966/2012 i rozporządzenia nr 1268/2012, które regulują podstawy wykluczenia i w sposób oczywisty nieproporcjonalna, ponieważ aspekty, które mogły świadczyć negatywnie o zachowaniu zawodowym Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA zostały przez nią obalone i brak było dalszych podstaw, by obawiać się o wystąpienie szkód finansowych lub szkód w zakresie reputacji Komisji.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/24

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 25 czerwca 2015 r. – EE/Komisja

(Sprawa F-55/14) (1)

((Służba publiczna - Członek personelu kontraktowego - Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony - Żądanie stwierdzenia nieważności - Procedura przedłużenia umowy - Artykuł 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do bycia wysłuchanym - Naruszenie - Żądanie odszkodowania - Krzywda))

(2015/C 254/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: EE (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Tymen)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i T. S. Bohr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o nieprzedłużeniu ze skarżącą umowy, która to umowa powinna być zawarta na czas nieokreślony.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej o nieprzedłużeniu z EE umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, przekazanej ustnie w dniu 14 października 2013 r., potwierdzonej pismem z dnia 31 października 2013 r. i uzasadnionej pismem z dnia 13 grudnia 2013 r.

2)	Zasądza się od Komisji Europejskiej na rzecz EE zapłatę kwoty 10 000 EUR.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez EE.

(1) Dz.U. C 421 z 24.11.2014, s. 59.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/24

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 25 czerwca 2015 r. – Mikulik/Rada

(Sprawa F-67/14) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Okres próbny - Przedłużenie okresu próbnego - Zwolnienie po okresie próbnym - Świadczenie pracy w okresie próbnym w nieprawidłowych warunkach))

(2015/C 254/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Filip Mikulik (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i M. Veiga, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zwolnienia skarżącego po okresie próbnym i naprawienie jakoby doznanej przez niego krzywdy.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Filip Mikulik pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 380 z 27.10.2014, s. 26.

3.8.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 254/25

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2015 r. – van Ourdenaarden/Parlament

(Sprawa F-139/14) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Coroczny urlop wypoczynkowy - Przeniesienie dni urlopu ograniczone do dwunastu dni - Odszkodowanie - Rozliczenie emerytury - Brak podważenia w terminie - Brak nowych istotnych okoliczności - Artykuł 81 regulaminu postępowania - Skarga oczywiście niedopuszczalna))

(2015/C 254/28)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Annetje Elisabeth van Ourdenaarden (Grevenmacher, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Moyse)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Ecker i N. Chemaï, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nieprzeniesienia na 2013 r. dni urlopu niewykorzystanego w 2012 r. przez skarżącą ze względu na zwolnienie chorobowe i żądanie odszkodowania za rzekomo poniesioną szkodę i doznaną krzywdę.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Annetje Elisabeth van Ourdenaarden i Parlament Europejski pokrywają każdy własne koszty postepowania.

(1) Dz.U. C 89 z 16.3.2015, s. 46.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 254

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 58 3 sierpnia 2015

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2015/C 254/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2015/C 254/02	Sprawa C-159/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 7 kwietnia 2015 r. – Franz Lesar	2
2015/C 254/03	Sprawa C-163/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 9 kwietnia 2015 r. – Youssef Hassan/Breiding Vertriebsgesellschaft mbH	3
2015/C 254/04	Sprawa C-183/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 23 kwietnia 2015 r. – TSI GmbH/Hauptzollamt Aachen	3
2015/C 254/05	Sprawa C-185/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 22 kwietnia 2015 r. – Marjan Kostanjevec/F&S LEASING, G.m.b.H.	4
2015/C 254/06	Sprawa C-186/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Münster (Niemcy) w dniu 24 kwietnia 2015 r. – Kreissparkasse Wiedenbrück/Finanzamt Wiedenbrück	5
2015/C 254/07	Sprawa C-195/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 29 kwietnia 2015 r. – Pierre Mulhaupt, jako nadzorca sądowy Société Civile Immobilière Senior Home (SCI)	5
2015/C 254/08	Sprawa C-209/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 6 maja 2015 r. – Korpschef van politie/W.F. de Munk	6
2015/C 254/09	Sprawa C-214/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 11 maja 2015 r. – Municipio de Vila Pouca de Aguiar/Sá Machado & Filhos, SA, Norcep Construções e Empreendimentos, Lda	7
2015/C 254/10	Sprawa C-226/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-378/13, APAL i Star Fruit/OHIM, wniesione w dniu 18 maja 2015 r. przez Apple and Pear Australia Ltd, Star Fruits Diffusion	7
2015/C 254/11	Sprawa C-230/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag (Niderlandy) w dniu 20 maja 2015 r. – Brite Strike Technologies Inc./Brite Strike Technologies SA	8
2015/C 254/12	Sprawa C-238/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif (Luksemburg) w dniu 22 maja 2015 r. – Maria do Céu Bragança Linares Verruga, Jacinto Manuel Sousa Verruga, André Angelo Linares Verruga/Ministre de l'Enseignement supérieur et de la recherche	9
2015/C 254/13	Sprawa C-244/15: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka	10
2015/C 254/14	Sprawa C-253/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 29 maja 2015 r. przez Komisję Europejską	10
2015/C 254/15	Sprawa C-254/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13, City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 29 maja 2015 r. przez Komisję Europejską	11
2015/C 254/16	Sprawa C-259/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Radę Unii Europejskiej	12
2015/C 254/17	Sprawa C-260/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13, City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Radę Unii Europejskiej	13
2015/C 254/18	Sprawa C-270/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-538/11 Belgia/Komisja, wniesione w dniu 8 czerwca 2015 r. przez Królestwo Belgii	14
	Sąd
2015/C 254/19	Sprawa T-260/15: Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2015 r. – Iberdrola/Komisja	16
2015/C 254/20	Sprawa T-263/15: Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2015 r. – Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia Kosakowo przeciwko Komisji	16
2015/C 254/21	Sprawa T-264/15: Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2015 – Gameart przeciwko Komisji	17
2015/C 254/22	Sprawa T-296/15: Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2015 r. – Industrias Químicas del Vallès/Komisja	19
2015/C 254/23	Sprawa T-299/15: Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2015 r. – Nova/Komisja	20
2015/C 254/24	Sprawa T-317/15: Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2015 r. – Włochy/Komisja	21
2015/C 254/25	Sprawa T-320/15: Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2015 r. – Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro/Komisja	22
	Sąd do spraw Służby Publicznej
2015/C 254/26	Sprawa F-55/14: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 25 czerwca 2015 r. – EE/Komisja (Służba publiczna — Członek personelu kontraktowego — Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony — Żądanie stwierdzenia nieważności — Procedura przedłużenia umowy — Artykuł 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Prawo do bycia wysłuchanym — Naruszenie — Żądanie odszkodowania — Krzywda)	24
2015/C 254/27	Sprawa F-67/14: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 25 czerwca 2015 r. – Mikulik/Rada (Służba publiczna — Urzędnicy — Okres próbny — Przedłużenie okresu próbnego — Zwolnienie po okresie próbnym — Świadczenie pracy w okresie próbnym w nieprawidłowych warunkach)	24
2015/C 254/28	Sprawa F-139/14: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2015 r. – van Ourdenaarden/Parlament (Służba publiczna — Urzędnicy — Coroczny urlop wypoczynkowy — Przeniesienie dni urlopu ograniczone do dwunastu dni — Odszkodowanie — Rozliczenie emerytury — Brak podważenia w terminie — Brak nowych istotnych okoliczności — Artykuł 81 regulaminu postępowania — Skarga oczywiście niedopuszczalna)	25