ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 253
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Tom 57
4 sierpnia 2014

Powiadomienie nr

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2014/C 253/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2014/C 253/02

Sprawa C-547/11: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Pomoc państwa — Decyzje 2006/323/WE i 2007/375/WE — Zwolnienie z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu na Sardynii — Odzyskanie — Wydane przez sąd krajowy decyzje o zawieszeniu wykonania wezwania do zapłaty)

2

2014/C 253/03

Sprawy połączone C-24/12 i C-27/12: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – X BV (C-24/12), TBG Limited (C-27/12) przeciwko Staatssecretaris van Financiën (Swobodny przepływ kapitału — Ograniczenia — Wypłata dywidend z państwa członkowskiego do należących do niego krajów i terytoriów zamorskich — Zakres stosowania prawa Unii — Szczególny reżim UE-KTZ)

3

2014/C 253/04

Sprawa C-35/12 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 maja 2014 r. – Plásticos Españoles, SA (ASPLA) przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek worków przemysłowych z plastiku — Jednolite i ciągłe naruszenie)

3

2014/C 253/05

Sprawa C-36/12 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 maja 2014 r. – Armando Álvarez, SA przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek worków przemysłowych z plastiku — Możliwość przypisania spółce dominującej naruszenia popełnionego przez jej spółkę zależną — Obowiązek uzasadnienia)

4

2014/C 253/06

Sprawa C-198/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Bułgarii [Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Rynek wewnętrzny energii — Transport gazu — Rozporządzenie (WE) nr 715/2009 — Artykuł 14 ust. 1, art. 16 ust. 1 i art. 16 ust. 2 lit. b) — Obowiązek zapewnienia maksymalnej zdolności — Zdolność wirtualnego wstecznego przesyłu gazu — Dopuszczalność]

5

2014/C 253/07

Sprawa C-356/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischer Verwaltungsgerichtshof – Niemcy) – Wolfgang Glatzel przeciwko Freistaat Bayern (Odesłanie prejudycjalne — Transport — Dyrektywa 2006/126/WE — Załącznik III pkt 6.4 — Ważność — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuł 20, art. 21 ust. 1 i art. 26 — Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych — Prawa jazdy — Fizyczna i psychiczna zdolność do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym — Minimalne wymagania — Ostrość widzenia — Równość traktowania — Brak możliwości odstępstwa — Proporcjonalność)

5

2014/C 253/08

Sprawa C-360/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Coty Germany GmbH, dawniej Coty Prestige Lancaster Group GmbH, przeciwko First Note Perfumes NV [Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Rozporządzenia (WE) nr 40/94 i nr 44/2001 — Wspólnotowy znak towarowy — Artykuł 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 — Jurysdykcja międzynarodowa w sprawach naruszenia — Określenie miejsca, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę — Transgraniczny udział większej liczby osób w popełnieniu czynu niedozwolonego]

6

2014/C 253/09

Sprawa C-398/12: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Fermo – Włochy) – postępowanie karne przeciwko M (Konwencja wykonawcza do układu z Schengen — Artykuł 54 — Zasada ne bis in idem — Zakres stosowania — Wydane przez sąd umawiającego się państwa postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego i nieprzekazaniu sprawy do sądu orzekającego o odpowiedzialności karnej z powodu niewystarczających dowodów uprawdopodobniających popełnienie przestępstwa — Możliwość wznowienia postępowania przygotowawczego prowadzonego przez sędziego w wypadku ujawnienia się nowych dowodów uprawdopodobniających popełnienie przestępstwa — Pojęcie osoby, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku — Ściganie karne tej samej osoby w odniesieniu do tego samego czynu w innym umawiającym się państwie — Wygaśnięcie oskarżenia publicznego i stosowanie zasady ne bis in idem)

7

2014/C 253/10

Sprawa C-539/12: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Employment Tribunal, Leicester – Zjednoczone Królestwo) – Z.J.R. Lock przeciwko British Gas Trading Limited (Polityka społeczna — Organizacja czasu pracy — Dyrektywa 2003/88/WE — Prawo do corocznego płatnego urlopu — Składniki wynagrodzenia — Wynagrodzenie podstawowe i prowizja zależna od osiągniętego obrotu)

8

2014/C 253/11

Sprawa C-557/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – KONE AG, Otis GmbH, Schindler Aufzüge und Fahrtreppen GmbH, Schindler Liegenschaftsverwaltung GmbH, ThyssenKrupp Aufzüge GmbH przeciwko ÖBB Infrastruktur AG [Artykuł 101 TFUE — Naprawienie szkody spowodowanej kartelem zakazanym przez ten artykuł — Szkoda wynikająca z zawyżonej ceny zastosowanej przez przedsiębiorstwo w konsekwencji zakazanego kartelu, w którym ono nie uczestniczy (Umbrella pricing) — Związek przyczynowy]

9

2014/C 253/12

Sprawa C-56/13: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szegedi Ítélőtábla -Węgry) – Érsekcsanádi Mezőgazdasági Zrt przeciwko Bács-Kiskun Megyei Kormányhivatal (Dyrektywy 92/40/EWG i 2005/94/WE — Decyzje 2006/105/WE i 2006/115/WE — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuły 16, 17 i 47 — Środki zwalczania grypy ptasiej — Naprawa szkód)

9

2014/C 253/13

Sprawa C-105/13: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het Bedrijfsleven – Niderlandy) – P.J. Vonk Noordegraaf przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken [Rolnictwo — Wspólna polityka rolna — System płatności jednolitych — Rozporządzenie (WE) nr 73/2009 — Artykuły 34, 36 i 137 — Uprawnienia do płatności — Podstawa obliczania — Premie wypłacone w odniesieniu do bydła i działek znajdujących się w posiadaniu rolnika w trakcie okresu referencyjnego — Zmiana sposobów ustalania powierzchni działek rolnych — Zmniejszenie liczby hektarów kwalifikujących się do wsparcia — Wniosek rolnika zmierzający do zmniejszenia liczby i zwiększenia wartości jednostkowej uprawnień do płatności — Rozporządzenie (WE) nr 796/2004 — Artykuł 73a ust. 2a — Dopuszczalność]

10

2014/C 253/14

Sprawa C-255/13: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Ireland – Irlandia) – I przeciwko Health Service Executive [Odesłanie prejudycjalne — Zabezpieczenie społeczne — Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 — Artykuł 19 ust. 1 i art. 20 ust. 1 i 2 — Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 — Artykuł 11 — Obywatel państwa członkowskiego ubezpieczony w państwie zamieszkania — Wystąpienie ciężkiej i nagłej choroby podczas wakacji w innym państwie członkowskim — Osoba zmuszona do pozostania w tym drugim państwie przez jedenaście lat z powodu swojej choroby i dostępności wyspecjalizowanej opieki medycznej w pobliżu miejsca, w którym mieszka — Udzielanie świadczeń rzeczowych w tym drugim państwie — Pojęcia zamieszkania i pobytu]

11

2014/C 253/15

Sprawa C-339/13: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 1999/74/WE — Artykuł 3 i art. 5 ust. 2 — Zakaz hodowli kur niosek w nieulepszonych klatkach — Hodowla kur niosek w klatkach niespełniających wymogów wynikających z tej dyrektywy)

12

2014/C 253/16

C-360/13: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom – Zjednoczone Królestwo) – Public Relations Consultants Association Ltd przeciwko The Newspaper Licensing Agency Ltd i in. (Prawa autorskie — Społeczeństwo informacyjne — Dyrektywa 2001/29/WE — Artykuł 5 ust. 1 i 5 — Zwielokrotnianie — Wyjątki i ograniczenia — Tworzenie kopii strony internetowej na ekranie oraz w pamięci podręcznej na twardym dysku podczas przeglądania Internetu — Tymczasowa czynność zwielokrotniania — Czynność, która ma charakter przejściowy lub dodatkowy — Integralna i podstawowa część procesu technologicznego — Legalne korzystanie — Odrębne znaczenie ekonomiczne)

13

2014/C 253/17

Sprawa C-129/14: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 27 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Nürnberg – Niemcy) – postępowanie karne przeciwko Zoranowi Spasicowi (Odesłanie prejudycjalne — Pilny tryb prejudycjalny — Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuł 50 i art. 52 — Zasada ne bis in idem — Konwencja wykonawcza do układu z Schengen — Artykuł 54 — Pojęcia kary wykonanej i kary, która jest w trakcie wykonywania)

13

2014/C 253/18

Sprawa C-146/14: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofia-grad – Bułgaria) – w postępowaniu dotyczącym Bashira Mohameda Aliego Mahdiego (Wizy, azyl, imigracja i inne polityki związane ze swobodnym przepływem osób — Dyrektywa 2008/115/WE — Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich — Artykuł 15 — Środek detencyjny — Przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego — Obowiązki organu administracyjnego lub sądowego — Kontrola sądowa — Brak dokumentów tożsamości obywatela państwa trzeciego — Przeszkody w wykonaniu decyzji o wykonaniu wydalenia — Odmowa wydania przez przedstawicielstwo dyplomatycznego państwa trzeciego dokumentu podróży umożliwiającego powrót obywatela tego państwa — Ryzyko ucieczki — Rozsądna perspektywa wydalenia — Brak współpracy — Ewentualny obowiązek danego państwa członkowskiego dotyczący wydania czasowego dokumentu dotyczącego statusu osoby)

14

2014/C 253/19

Sprawa C-520/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Płocku (Polska) w dniu 30 września 2013 r. – Urszula Leśniak – Jaworska, Małgorzata Głuchowska – Szmulewicz przeciwko Prokuraturze Okręgowej w Płocku

15

2014/C 253/20

Sprawa C-177/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sala Tercera de lo Contencioso-Administrativo del Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 10 kwietnia 2014 r. – María José Regojo Dans przeciwko Consejo del Estado

16

2014/C 253/21

Sprawa C-183/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 11 kwietnia 2014 r. – Radu Florin Salomie, Nicolae Vasile Oltean przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj

16

2014/C 253/22

Sprawa C-216/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgerichts Laufen (Niemcy) w dniu 30 kwietnia 2014 r. – postępowanie karne przeciwko Gavrilowi Covaciemu

17

2014/C 253/23

Sprawa C-244/14: Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii.

18

2014/C 253/24

Sprawa C-250/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 26 maja 2014 r. – Air France – KLM przeciwko Ministère des finances et des comptes publics

18

2014/C 253/25

Sprawa C-254/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Općinski sud u Velikoj Gorici (Chorwacja) w dniu 26 maja 2014 r. – VG Vodoopskrba d.o.o. za vodoopskrbu i odvodnju przeciwko Đuro Vladika

19

2014/C 253/26

Sprawa C-265/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 14 marca 2014 r. w sprawie T-292/11, Cemex i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 2 czerwca 2014 r. przez Cemex S.A.B. de C.V. i in.

19

2014/C 253/27

Sprawa C-272/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret (Dania) w dniu 5 czerwca 2014 r. – Skatteministeriet przeciwko Baby Dan A/S

21

2014/C 253/28

Sprawa C-286/14: Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Komisji Europejskiej

21

2014/C 253/29

Sprawa C-296/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 9 kwietnia 2014 r. w sprawie T-150/12 Grecja przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 czerwca 2014 r. przez Republikę Grecką

22

2014/C 253/30

Sprawa C-592/12: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 4 kwietnia 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid – Hiszpania) – Compañía Europea de Viajeros España S.A. przeciwko Tribunal Económico Administrativo Regional de Madrid (Ministerio de Economia y Hacienda)

22

2014/C 253/31

Sprawy połączone C-215/13 P i 216/13 P: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 31 marca 2014 r. – Acron OAO, Dorogobuzh OAO przeciwko Radzie Unii Europejskiej, Komisji Europejskiej, Fertilizers Europe

22

2014/C 253/32

Sprawa C-283/13 P: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 3 kwietnia 2014 r. – Henkel AG & Co. KGaA, Henkel France przeciwko Komisji Europejskiej, Danii

23

 

Sąd

2014/C 253/33

Sprawa T-595/10: Wyrok Sądu z dnia 18 czerwca 2014 r. – Cantina Broglie 1 przeciwko OHIM – Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Verona (RIPASSA) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego RIPASSA — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy VINO DI RIPASSO — Względna podstawa odmowy — Artykuł 75 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Obowiązek uzasadnienia]

24

2014/C 253/34

Sprawa T-260/11: Wyrok Sądu z dnia 18 czerwca 2014 r. – Hiszpania przeciwko Komisji (Rybołówstwo — Ochrona zasobów rybołówstwa — Przekroczenie przez Hiszpanię kwot połowowych dla makreli przydzielonych na rok 2010 w obszarze VIIIc, IX oraz X oraz w wodach Unii Europejskiej obszaru CECAF 34.1.1 — Odliczenia dokonane od kwot połowowych przydzielonych na lata 2011 – 2015 — Prawo do obrony — Pewność prawa — Uzasadnione oczekiwania — Równość traktowania)

24

2014/C 253/35

Sprawa T-273/12: Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – Unister przeciwko OHIM (Ab in den Urlaub) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Ab in den Urlaub — Znak towarowy tworzony przez slogan reklamowy — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Brak dowodu na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009]

25

2014/C 253/36

Sprawa T-330/12: Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – Hut.com przeciwko OHIM – Intersport France (THE HUT) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego THE HUT — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy LA HUTTE — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]

26

2014/C 253/37

Sprawa T-382/12: Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2014 r. – Kampol przeciwko OHIM – Colmol (Nobel) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Nobel — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy NOBEL — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]

26

2014/C 253/38

Sprawa T-523/12: Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – Rani Refreshments przeciwko OHIM – Global-Invest Bartosz Turek (Sani) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Sani — Wcześniejsze graficzne wspólnotowe znaki towarowe Hani lub llani i RANI — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo oznaczeń — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]

27

2014/C 253/39

Sprawa T-207/13: Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – 1872 Holdings przeciwko OHIM – Havana Club International (THE SPIRIT OF CUBA) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Słowny wspólnotowy znak towarowy THE SPIRIT OF CUBA — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]

27

2014/C 253/40

Sprawa T-305/09: Postanowienie Sądu z dnia 2 kwietnia 2014 r. – Unicid przeciwko Komisji (Pomoc państwa — Ramowy program działań prowadzonych przez uznane we Francji międzyzawodowe organizacje rolnicze na rzecz podmiotów należących do reprezentowanych sektorów rolniczych — Finansowanie z dobrowolnych składek, które stały się obowiązkowe — Decyzja uznająca system pomocy za zgodny ze wspólnym rynkiem — Cofnięcie decyzji — Umorzenie postępowania)

28

2014/C 253/41

Sprawa T-526/12: Postanowienie Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Axa Versicherung przeciwko Komisji (Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dorozumiana odmowa dostępu — Wyraźna decyzja wydana po wniesieniu skargi — Utrata interesu prawnego — Umorzenie postępowania)

29

2014/C 253/42

Sprawa T-239/13: Postanowienie Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – Atmeh przeciwko OHIM – Fretier (MONTALE MTL MONTALE Dezign) (Wspólnotowy znak towarowy — Żądanie unieważnienia prawa do znaku — Wycofanie żądania unieważnienia prawa do znaku — Umorzenie postępowania)

29

2014/C 253/43

Sprawa T-427/13: Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. – Gruppo Norton przeciwko OHIM – Marín Nicolás (Gruppo Norton S.r.l.) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Gruppo Norton S.r.l. — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy NORTON HISPAŃO — Zasada 49 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 i art. 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Niedopuszczalność odwołania do izby odwoławczej — Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej]

30

2014/C 253/44

Sprawa T-252/14: Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Chemo Ibérica przeciwko OHIM – Novartis (EXELTIS)

30

2014/C 253/45

Sprawa T-253/14: Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Chemo Ibérica przeciwko OHIM – Novartis (EXELTIS)

31

2014/C 253/46

Sprawa T-256/14: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2014 r. – Giuntoli przeciwko OHIM – Société des produits Nestlé (CREMERIA TOSCANA)

32

2014/C 253/47

Sprawa T-269/14: Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2014 r. – City Index przeciwko OHIM – Citigroup i Citibank (CITY INDEX)

32

2014/C 253/48

Sprawa T-273/14: Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2014 r. – Lithomex przeciwko OHIM – Glaubrecht Stingel (LITHOFIX)

33

2014/C 253/49

Sprawa T-278/14: Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2014 r. – Dairek Attoumi przeciwko OHIM – Diesel (Pasek)

34

2014/C 253/50

Sprawa T-335/14: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Davó Lledó przeciwko OHIM – Administradora y Franquicias América i Inversiones Ged (DoggiS)

35

2014/C 253/51

Sprawa T-339/14: Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2014 r. – Kurczenko przeciwko Radzie

36

2014/C 253/52

Sprawa T-346/14: Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2014 r. – Janukowycz przeciwko Radzie

37

2014/C 253/53

Sprawa T-347/14: Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2014 r. – Janukowycz przeciwko Radzie

39

2014/C 253/54

Sprawa T-348/14: Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2014 r. – Janukowycz przeciwko Radzie

40

2014/C 253/55

Sprawa T-354/14: Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. – Comercializadora Eloro przeciwko OHIM – Zumex Group (zumex)

41

2014/C 253/56

Sprawa T-356/14: Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – CareAbout przeciwko OHIM – Florido Rodríquez (Kerashot)

42

2014/C 253/57

Sprawa T-357/14: Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – Experience Hendrix przeciwko OHIM – JH Licence (Jimi Hendrix)

43

2014/C 253/58

Sprawa T-358/14: Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – Hoteles Catalonia przeciwko OHIM – Caixa d’Estalvis de Catalunya (HOTEL CATALONIA LA PEDRERA)

44

2014/C 253/59

Sprawa T-359/14: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2014 r. – Federación Nacional de Cafeteros de Colombia przeciwko OHIM – Accelerate (COLOMBIANO COFFEE HOUSE)

44

2014/C 253/60

Sprawa T-360/14: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2014 r. – Švyturys-Utenos Alus przeciwko OHIM – Nordbrand Nordhausen (KISS)

45

2014/C 253/61

Sprawa T-363/14: Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2014 r. – Secolux przeciwko Komisji

46

2014/C 253/62

Sprawa T-365/14: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2014 r. – CBM Creative Brands Marken przeciwko OHIM – Aeronautica Militare – Stato Maggiore (TRECOLORE)

47

2014/C 253/63

Sprawa T-366/14: Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2014 r. – August Storck przeciwko OHIM (2good)

48

2014/C 253/64

Sprawa T-369/14: Skarga wniesiona w dniu 29 maja 2014 r. – Sequoia Capital Operations przeciwko OHIM – Sequoia Capital (SEQUOIA CAPITAL)

49

2014/C 253/65

Sprawa T-385/14: Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2014 r. – Volkswagen przeciwko OHIM (ULTIMATE)

49

2014/C 253/66

Sprawa T-386/14: Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2014 r. – Fih Holding i Fih Erhversbank przeciwko Komisji Europejskiej

50

2014/C 253/67

Sprawa T-401/14: Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Duro Felguera przeciwko Komisji

51

2014/C 253/68

Sprawa T-406/14: Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Promoinmo przeciwko Komisji

52

2014/C 253/69

Sprawa T-407/14: Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Gres La Sagra przeciwko Komisji

53

2014/C 253/70

Sprawa T-408/14: Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Venatto Design przeciwko Komisji

53

2014/C 253/71

Sprawa T-415/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Embutidos Rodríguez przeciwko Komisji

54

2014/C 253/72

Sprawa T-416/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Grup Maritim TCB przeciwko Komisji

55

2014/C 253/73

Sprawa T-417/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Afar 4 przeciwko Komisji

55

2014/C 253/74

Sprawa T-426/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Distribuidores y Transportistas de Productos Petrolíferos przeciwko Komisji

56

2014/C 253/75

Sprawa T-427/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Almoauto przeciwko Komisji

56

2014/C 253/76

Sprawa T-428/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Gasiber 2000 przeciwko Komisji

57

2014/C 253/77

Sprawa T-429/14: Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Uriinmuebles przeciwko Komisji

57

2014/C 253/78

Sprawa T-432/14: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2014 r. – Remolcadores Nosa Terra i Hospital Povisa przeciwko Komisji

58

2014/C 253/79

Sprawa T-433/14: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2014 r. – Superficies de Alimentación przeciwko Komisji

58

2014/C 253/80

Sprawa T-435/14: Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2014 r. – Tose’e Ta’avon Bank przeciwko Radzie

59

2014/C 253/81

Sprawa T-436/14: Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2014 r. – Neka Novin przeciwko Radzie

60

2014/C 253/82

Sprawa T-442/14: Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2014 r. – Metalúrgica Galaica przeciwko Komisji

60

2014/C 253/83

Sprawa T-443/14: Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2014 r. – Aprovechamientos Energéticos JG przeciwko Komisji

61

2014/C 253/84

Sprawa T-452/14: Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2014 r. – Laboratoires CTRS przeciwko Komisji

62

2014/C 253/85

Sprawa T-461/14: Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2014 r. – Arocasa przeciwko Komisji

63

2014/C 253/86

Sprawa T-465/14: Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Vego Supermercados przeciwko Komisji

63

2014/C 253/87

Sprawa T-467/14: Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Fonditel Pensiones przeciwko Komisji

64

2014/C 253/88

Sprawa T-469/14: Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Dordal przeciwko Komisji

64

2014/C 253/89

Sprawa T-479/14: Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2014 r. – Kendrion przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej

65

2014/C 253/90

Sprawy połączone T-433/11 i T-98/12: Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. – Makhlouf przeciwko Radzie

66

2014/C 253/91

Sprawa T-109/13: Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. – Othman przeciwko Radzie

66

2014/C 253/92

Sprawa T-477/13: Postanowienie Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – Syrian Lebanese Commercial Bank przeciwko Radzie

66

 

Sąd do spraw Służby Publicznej

2014/C 253/93

Sprawa F-24/12: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 19 czerwca 2014 r. – BN przeciwko Parlamentowi (Służba publiczna — Urzędnicy — Skarga o stwierdzenie nieważności — Urzędnik w grupie zaszeregowania AD 14 zajmujący stanowisko kierownika wydziału — Twierdzenie o stosowaniu przez dyrektora generalnego mobbingu — Mobilność — Odmowa przyjęcia mianowania na stanowisko doradcy w innej dyrekcji generalnej z utratą wynagrodzenia kierownika wydziału — Decyzja o tymczasowym przeniesieniu z urzędu na stanowisko doradcy — Interes służby — Zasada zgodności między grupą zaszeregowania a stanowiskiem — Skarga o odszkodowanie — Szkoda wynikająca z zachowania niemającego charakteru decyzyjnego)

67

2014/C 253/94

Sprawa F-119/12: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Sumberaz Sotte-Wedemeijer przeciwko Europolowi (Służba publiczna — Personel Europolu — Konwencja o Europolu — Regulamin pracowniczy Europolu — Decyzja 2009/371/WSiSW — Stosowanie WZIP do pracowników Europolu — Nieprzedłużenie umowy pracownika tymczasowego na czas określony — Odmowa zawarcia umowy na czas nieokreślony)

67

2014/C 253/95

Sprawa F-120/12: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Coutureau przeciwko Europolowi (Służba publiczna — Personel Europolu — Konwencja o Europolu — Regulamin pracowniczy Europolu — Decyzja 2009/371/WSiSW — Stosowanie WZIP do pracowników Europolu — Nieprzedłużenie umowy o prace na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego — Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony)

68

2014/C 253/96

Sprawa F-121/12: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Maynard przeciwko Europolowi (Służba publiczna — Personel Europolu — Konwencja o Europolu — Regulamin pracowniczy Europolu — Decyzja 2009/371/WSiSW — Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu — Nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony — Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony)

69

2014/C 253/97

Sprawa F-66/13: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Molina Solano przeciwko Europolowi (Służba publiczna — Personel Europolu — Konwencja o Europolu — Regulamin pracowniczy Europolu — Decyzja 2009/371/WSiSW — Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu — Nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony — Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony)

69

2014/C 253/98

Sprawa F-67/13: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Rihn przeciwko Europolowi (Służba publiczna — Personel Europolu — Konwencja o Europolu — Regulamin pracowniczy Europolu — Decyzja 2009/371/WSiSW — Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu — Nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony — Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony)

70

2014/C 253/99

Sprawa F-56/14: Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji

70

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

2014/C 253/01

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 245 z 28.7.2014

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 235 z 21.7.2014

Dz.U. C 223 z 14.7.2014

Dz.U. C 212 z 7.7.2014

Dz.U. C 202 z 30.6.2014

Dz.U. C 194 z 24.6.2014

Dz.U. C 184 z 16.6.2014

Teksty te są dostępne na stronie internetowej

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/2

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-547/11) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Pomoc państwa - Decyzje 2006/323/WE i 2007/375/WE - Zwolnienie z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu na Sardynii - Odzyskanie - Wydane przez sąd krajowy decyzje o zawieszeniu wykonania wezwania do zapłaty))

2014/C 253/02

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i D. Grespan, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez F. Varrone, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Pomoc państwa – Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie wszystkich środków koniecznych do wykonania art. 5 i 6 decyzji Komisji 2006/323/WE z dnia 7 grudnia 2005 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionach Gardanne i Shannon oraz na Sardynii, wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy (Dz.U. 2006, L 119, s. 12 ) oraz art. 4 i 6 decyzji Komisji 2007/375/WE z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w Gardanne, w regionie Shannon oraz na Sardynii wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy (Dz.U. L 147, s. 29 ) – Naruszenie art. 288 TFUE, a także art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [108 TFUE] (Dz.U. L 83, s. 1) – Wymóg bezzwłocznego i skutecznego wykonania decyzji Komisji – Niewystarczający charakter postępowania prowadzonego w przedmiocie odzyskania odnośnej bezprawnie przyznanej pomocy

Sentencja

1)

Nie przyjmując w wyznaczonych terminach wszelkich środków koniecznych w celu odzyskania pomocy państwa uznanej za niezgodną z prawem oraz ze wspólnym rynkiem decyzją Komisji 2006/323/WE z dnia 7 grudnia 2005 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionach Gardanne i Shannon oraz na Sardynii, wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy, oraz decyzją Komisji 2007/375/WE z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w Gardanne, w regionie Shannon oraz na Sardynii wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy [C 78/2001 (ex NN 22/01), C 79/2001 (ex NN 23/01), C 80/2001 (ex NN 26/01)], Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 decyzji 2006/323, art. 4 decyzji 2007/375 oraz art. 249 akapit czwarty WE.

Nie przekazując w wyznaczonych terminach informacji, o których mowa w art. 6 ust. 1 decyzji 2006/323 i w art. 6 ust. 2 decyzji 2007/375, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dwóch wskazanych przepisów oraz art. 249 akapit czwarty WE.

2)

Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 13 z 14.1.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – X BV (C-24/12), TBG Limited (C-27/12) przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawy połączone C-24/12 i C-27/12) (1)

((Swobodny przepływ kapitału - Ograniczenia - Wypłata dywidend z państwa członkowskiego do należących do niego krajów i terytoriów zamorskich - Zakres stosowania prawa Unii - Szczególny reżim UE-KTZ))

2014/C 253/03

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X BV (C-24/12), TBG Limited (C-27/12)

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Hoge Raad der Nederlanden – Wykładnia art. 63 i art. 64 TFUE – Terytorialny zakres zastosowania – Przepływ kapitału z państwa członkowskiego do jednego z jego krajów lub terytoriów zamorskich – Kwestia, czy kraj lub terytorium zamorskie należy uznać za państwo trzecie

Sentencja

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ono środkowi podatkowemu państwa członkowskiego, który realizując w sposób skuteczny i proporcjonalny cel zwalczania uchylania się od opodatkowania, ogranicza przepływ kapitału pomiędzy owym państwem członkowskim a należącymi do niego krajami lub terytoriami zamorskimi.

(1)  Dz.U. C 98 z 31.03.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 maja 2014 r. – Plásticos Españoles, SA (ASPLA) przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-35/12 P) (1)

((Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek worków przemysłowych z plastiku - Jednolite i ciągłe naruszenie))

2014/C 253/04

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Plásticos Españoles, SA (ASPLA) (przedstawiciele: E. Garayar Gutiérrez, Troncoso Ferrer i E. Abril Fernández, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie T-76/06 ASPLA przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisji C (2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] (sprawa COMP/F/38.354 – Worki przemysłowe) w przedmiocie kartelu na rynku worków przemysłowych z plastiku, a także, tytułem żądania ewentualnego, żądanie obniżenia kwoty nałożonej na spółkę ASPLA grzywny

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Plásticos Españoles SA (ASPLA) zostaje obciążona kosztami niniejszego odwołania.

(1)  Dz.U. C 89 z 24.3.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/4

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 maja 2014 r. – Armando Álvarez, SA przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-36/12 P) (1)

((Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek worków przemysłowych z plastiku - Możliwość przypisania spółce dominującej naruszenia popełnionego przez jej spółkę zależną - Obowiązek uzasadnienia))

2014/C 253/05

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Armando Álvarez, SA (przedstawiciele: M. Troncoso Ferrer, E. Garayar Gutiérrez i C. Ruixo Claramunt, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie T-78/06 Álvarez przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisji C (2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] (sprawa COMP/F/38.354 – Worki przemysłowe) w przedmiocie kartelu na rynku worków przemysłowych z plastiku, a także, tytułem żądania ewentualnego, żądanie obniżenia kwoty nałożonej na spółkę Armando Álvarez grzywny

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Armando Álvarez SA zostaje obciążona kosztami niniejszego odwołania.

(1)  Dz.U. C 89 z 24.3.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Bułgarii

(Sprawa C-198/12) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rynek wewnętrzny energii - Transport gazu - Rozporządzenie (WE) nr 715/2009 - Artykuł 14 ust. 1, art. 16 ust. 1 i art. 16 ust. 2 lit. b) - Obowiązek zapewnienia maksymalnej zdolności - Zdolność wirtualnego wstecznego przesyłu gazu - Dopuszczalność])

2014/C 253/06

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann, S. Petrova, O. Beynet i T. Scharf, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii (przedstawiciele: D. Drambozova, E. Petranova i J. Atanasov, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Naruszenie art. 14 ust. 1 art. 16 ust. 1 i art. 16 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 (Dz.U. L 211, s. 36) – Obowiązek zapewnienia wszystkim uczestnikom rynku maksymalnej zdolności – Brak fizycznego połączenia między systemem tranzytowym a krajowym systemem przesyłu gazu – Porozumienia międzyrządowe uniemożliwiające spełnienie obowiązku udostępnienia maksymalnej zdolności – Zakres obowiązku określonego w art. 351 akapit drugi TFUE

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 194 z 30.6.2014.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischer Verwaltungsgerichtshof – Niemcy) – Wolfgang Glatzel przeciwko Freistaat Bayern

(Sprawa C-356/12) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Transport - Dyrektywa 2006/126/WE - Załącznik III pkt 6.4 - Ważność - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 20, art. 21 ust. 1 i art. 26 - Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych - Prawa jazdy - Fizyczna i psychiczna zdolność do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym - Minimalne wymagania - Ostrość widzenia - Równość traktowania - Brak możliwości odstępstwa - Proporcjonalność))

2014/C 253/07

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bayerischer Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Wolfgang Glatzel

Druga strona postępowania: Freistaat Bayern

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Bayerischer Verwaltungsgerichtshof – Ważność pkt 6.4 załącznika III do dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (Dz.U. L 403, s. 18), zmienionej dyrektywą Komisji 2009/113/WE z dnia 25 sierpnia 2009 r. (Dz.U. L 223, s. 31) – Wykładnia art. 20, 21 i 26 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Minimalne wymagania dotyczące fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym kategorii C, CE, C1, C1E, D, DE, D 1 oraz D1E – Wymóg ostrości widzenia, w razie konieczności przy zastosowaniu soczewek korekcyjnych, wynoszącej przynajmniej 0,1 dla oka słabszego

Sentencja

Analiza pytania nie ujawniła niczego, co mogłoby mieć wpływ na ważność pkt 6.4 załącznika III do dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy, zmienionej dyrektywą Komisji 2009/113/WE z dnia 25 sierpnia 2009 r., w świetle art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 26 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1)  Dz.U. C 9 z 12.1.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/6

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Coty Germany GmbH, dawniej Coty Prestige Lancaster Group GmbH, przeciwko First Note Perfumes NV

(Sprawa C-360/12) (1)

([Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenia (WE) nr 40/94 i nr 44/2001 - Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł 93 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Jurysdykcja międzynarodowa w sprawach naruszenia - Określenie miejsca, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę - Transgraniczny udział większej liczby osób w popełnieniu czynu niedozwolonego])

2014/C 253/08

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Coty Germany GmbH, dawniej Coty Prestige Lancaster Group GmbH

Strona pozwana: First Note Perfumes NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Bundesgerichtshof – Wykładnia art. 93 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, s. 1) oraz art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1) – Wspólnotowy znak towarowy – Jurysdykcja międzynarodowa w sprawach naruszenia – Czyn popełniony w pierwszym państwie członkowskim polegający na udziale w naruszeniu popełnionym na terytorium drugiego państwa członkowskiego – Określenie miejsca, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę

Sentencja

1)

Pojęcie „państwa członkowskiego, w którym miało miejsce naruszenie” widniejące w art. 93 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, że w wypadku sprzedaży i dostawy towaru podrobionego dokonanych na terytorium jednego państwa członkowskiego, którego odsprzedaż przez nabywcę następuje na terytorium innego państwa członkowskiego, wskazany przepis nie pozwala na uznanie jurysdykcji do rozpoznania powództwa o naruszenie przeciwko pierwotnemu sprzedawcy, który sam nie działał w państwie członkowskim siedziby sądu rozpoznającego sprawę.

2)

Artykuł 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w wypadku zarzutu niedozwolonej reklamy porównawczej lub nieuczciwego naśladownictwa oznaczenia chronionego wspólnotowym znakiem towarowym, zabronionych ustawą o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Gesetz gegen den unlauteren Wettbewerb) państwa członkowskiego, w którym siedzibę ma sąd rozpoznający sprawę, wskazany przepis nie pozwala na uznanie ze względu na miejsce, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące powstanie szkody wynikającej z naruszenia wskazanej ustawy, jurysdykcji sądu wspomnianego państwa członkowskiego, gdy pozwany będący jednym z domniemanych sprawców sam nie działał w tym państwie. Natomiast w takim wypadku wspomniany przepis pozwala na uznanie ze względu na miejsce zaistnienia szkody jurysdykcji do rozpoznania powództwa o stwierdzenie odpowiedzialności, opartego na wspomnianej ustawie krajowej, przeciwko osobie mającej siedzibę w innym państwie członkowskim i której zarzuca się popełnienie w tym państwie czynu, który spowodował lub może spowodować szkodę na obszarze właściwości sądu rozpoznającego sprawę.

(1)  Dz.U. C 343 z 10.11.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Fermo – Włochy) – postępowanie karne przeciwko M

(Sprawa C-398/12) (1)

((Konwencja wykonawcza do układu z Schengen - Artykuł 54 - Zasada „ne bis in idem” - Zakres stosowania - Wydane przez sąd umawiającego się państwa postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego i nieprzekazaniu sprawy do sądu orzekającego o odpowiedzialności karnej z powodu niewystarczających dowodów uprawdopodobniających popełnienie przestępstwa - Możliwość wznowienia postępowania przygotowawczego prowadzonego przez sędziego w wypadku ujawnienia się nowych dowodów uprawdopodobniających popełnienie przestępstwa - Pojęcie osoby, „której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku” - Ściganie karne tej samej osoby w odniesieniu do tego samego czynu w innym umawiającym się państwie - Wygaśnięcie oskarżenia publicznego i stosowanie zasady ne bis in idem))

2014/C 253/09

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Fermo

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

M

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Tribunale di Fermo – Wykładnia art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen – Zasada „ne bis in idem” – Pojęcie osoby, „której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku” – Prawomocne postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego wydane przez sąd państwa członkowskiego

Sentencja

Artykuł 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach podpisanej w Schengen (Luksemburg) w dniu 19 czerwca 1990 r. należy interpretować w ten sposób, że postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego i nieprzekazaniu sprawy do sądu orzekającego o odpowiedzialności karnej – które to postanowienie w umawiającym się państwie, w którym zostało ono wydane, stanowi przeszkodę dla ponownego ścigania w odniesieniu do tych samych czynów osoby, w odniesieniu do której wydano owo postanowienie, chyba że ujawnią się nowe dowody uprawdopodobniające popełnienie przestępstwa przez tę osobę – należy uważać za orzeczenie stanowiące prawomocny wyrok w rozumieniu tego artykułu, stanowiące w konsekwencji przeszkodę dla ponownego ścigania tej samej osoby w odniesieniu do tych samych czynów w innym umawiającym się państwie.

(1)  Dz.U. C 355 z 17.11.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Employment Tribunal, Leicester – Zjednoczone Królestwo) – Z.J.R. Lock przeciwko British Gas Trading Limited

(Sprawa C-539/12) (1)

((Polityka społeczna - Organizacja czasu pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Prawo do corocznego płatnego urlopu - Składniki wynagrodzenia - Wynagrodzenie podstawowe i prowizja zależna od osiągniętego obrotu))

2014/C 253/10

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Employment Tribunal, Leicester

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Z.J.R. Lock

Strona pozwana: British Gas Trading Limited

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Employment Tribunal, Leicester – Zjednoczone Królestwo – Wykładnia art. 7 dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 307, s. 18), zmienionego dyrektywą 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. (Dz.U. L 299, s. 9) – Konsultant pobierający wynagrodzenie podstawowe oraz miesięczne premie zależne od osiągniętego obrotu oraz liczby zawartych umów sprzedaży, które są wypłacane następczo – Zachowanie wynagrodzenia podstawowego podczas corocznego urlopu, jednakże bez premii z wyjątkiem tych, które związane są z pracą świadczoną przed urlopem

Sentencja

1)

Artykuł 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy winien być interpretowany w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom i praktykom krajowym, zgodnie z którymi pracownik, którego wynagrodzenie składa się po pierwsze z wynagrodzenia podstawowego, a po drugie z prowizji, której wysokość jest obliczana na podstawie umów zawartych przez pracodawcę wskutek sprzedaży dokonanej przez tego pracownika, ma prawo – z tytułu corocznego płatnego urlopu – do wynagrodzenia obejmującego wyłącznie jego wynagrodzenie podstawowe.

2)

Metody obliczania prowizji, do której pracownik – taki jak skarżący w postępowaniu głównym – ma prawo z tytułu swojego corocznego urlopu, winny zostać ocenione przez sąd krajowy na podstawie reguł i kryteriów określonych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz w świetle celu realizowanego przez art. 7 dyrektywy 2003/88.

(1)  Dz.U. C 46 z 16.2.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/9

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – KONE AG, Otis GmbH, Schindler Aufzüge und Fahrtreppen GmbH, Schindler Liegenschaftsverwaltung GmbH, ThyssenKrupp Aufzüge GmbH przeciwko ÖBB Infrastruktur AG

(Sprawa C-557/12) (1)

([Artykuł 101 TFUE - Naprawienie szkody spowodowanej kartelem zakazanym przez ten artykuł - Szkoda wynikająca z zawyżonej ceny zastosowanej przez przedsiębiorstwo w konsekwencji zakazanego kartelu, w którym ono nie uczestniczy („Umbrella pricing”) - Związek przyczynowy])

2014/C 253/11

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KONE AG, Otis GmbH, Schindler Aufzüge und Fahrtreppen GmbH, Schindler Liegenschaftsverwaltung GmbH, ThyssenKrupp Aufzüge GmbH

Strona pozwana: ÖBB Infrastruktur AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Oberster Gerichtshof – Wykładnia art. 101 TFUE – Naprawienie szkody spowodowanej przez porozumienie zakazane przez ten przepis – Szkoda wynikająca z zawyżonej ceny zastosowanej przez przedsiębiorstwo w konsekwencji zakazanego kartelu, w którym ono nie uczestniczy

Sentencja

Artykuł 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on wykładni i stosowaniu prawa krajowego państwa członkowskiego, które przewiduje, iż z przyczyn prawnych kategorycznie wyłączona jest odpowiedzialność cywilnoprawna przedsiębiorstw uczestniczących w kartelu za szkody wynikające z tego, że przedsiębiorstwo nieuczestniczące w tym kartelu, korzystając z machinacji kartelu, ustaliło swoje ceny na wyższym poziomie, niż należałoby tego oczekiwać w przypadku braku istnienia kartelu.

(1)  Dz.U. C 71 z 9.3.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/9

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szegedi Ítélőtábla -Węgry) – Érsekcsanádi Mezőgazdasági Zrt przeciwko Bács-Kiskun Megyei Kormányhivatal

(Sprawa C-56/13) (1)

((Dyrektywy 92/40/EWG i 2005/94/WE - Decyzje 2006/105/WE i 2006/115/WE - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 16, 17 i 47 - Środki zwalczania grypy ptasiej - Naprawa szkód))

2014/C 253/12

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szegedi Ítélőtábla

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Érsekcsanádi Mezőgazdasági Zrt

Strona pozwana: Bács-Kiskun Megyei Kormányhivatal

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Szegedi Ítélőtábla – Wykładnia dyrektywy Rady 92/40/EWG z dnia 19 maja 1992 r. wprowadzającej wspólnotowe środki zwalczania influenzy drobiu (Dz.U. L 167, s. 1) i dyrektywy Rady 2005/94/WE z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania grypy ptaków i uchylającej dyrektywę 92/40/EWG (Dz.U. L 10, s. 16) – Przedsiębiorstwo rolno-hodowlane, którego przedmiotem działalności jest między innymi tuczenie indyków i któremu odmówiono zezwolenia na ulokowanie indyków tuczonych na fermie hodowlanej położonej w strefie ochrony i nadzoru wyznaczonej decyzją administracyjną w związku z grypą ptasią – Odszkodowanie za szkody wyrządzone jednostkom przez tymczasowe środki ochrony ustanowione w wykonaniu aktów prawnych Unii

Sentencja

1)

Decyzja Komisji 2006/105/WE z dnia 15 lutego 2006 r. dotycząca niektórych tymczasowych środków ochronnych w odniesieniu do podejrzewanych przypadków wysoce zjadliwej [zaraźliwej] grypy ptaków [grypy ptasiej] u dzikiego ptactwa na Węgrzech oraz decyzja Komisji 2006/115/WE z dnia 17 lutego 2006 r. dotycząca niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków [ptasiej grypy] wśród dzikiego ptactwa we Wspólnocie oraz uchylająca decyzje 2006/86/WE, 2006/90/WE, 2006/91/WE, 2006/94/WE, 2006/104/WE i 2006/105/WE powinny być interpretowane w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, po pierwsze, środkom krajowym takim jak decyzje administracyjne z dnia 15 i 21 lutego 2006 r., zarządzające ustanowienie strefy ochrony na terytorium administracyjnym Csátalja i Nagybaracska (Węgry) oraz zakazujące przewozu drobiu do tej strefy, oraz po drugie, decyzji administracyjnej takiej jak decyzja z dnia 23 lutego 2006 r., odmawiająca przedsiębiorstwu takiemu jak skarżąca w postępowaniu głównym umieszczenia indyków na fermie położonej w Nagybaracska.

2)

Po pierwsze, decyzje 2006/105 i 2006/115 powinny być interpretowane w ten sposób, że nie zawierają one ani nie odsyłają do przepisów zmierzających do ustanowienia systemu naprawy szkód wyrządzonych przez przewidziane przez nie środki, a po drugie, ocena zgodności z prawem przepisów krajowych takich jak w postępowaniu głównym, które nie przewidują pełnego odszkodowania, w tym utraconych zysków, za szkody poniesione w wyniku przyjęcia zgodnie z prawem Unii krajowych środków ochrony przed ptasią grypą, z punktu widzenia prawa do skutecznego środka prawnego i prawa własności, a także swobody przedsiębiorczości, nie należy do właściwości Trybunału.

(1)  Dz.U. C 147 z 25.5.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/10

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het Bedrijfsleven – Niderlandy) – P.J. Vonk Noordegraaf przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken

(Sprawa C-105/13) (1)

([Rolnictwo - Wspólna polityka rolna - System płatności jednolitych - Rozporządzenie (WE) nr 73/2009 - Artykuły 34, 36 i 137 - Uprawnienia do płatności - Podstawa obliczania - Premie wypłacone w odniesieniu do bydła i działek znajdujących się w posiadaniu rolnika w trakcie okresu referencyjnego - Zmiana sposobów ustalania powierzchni działek rolnych - Zmniejszenie liczby hektarów kwalifikujących się do wsparcia - Wniosek rolnika zmierzający do zmniejszenia liczby i zwiększenia wartości jednostkowej uprawnień do płatności - Rozporządzenie (WE) nr 796/2004 - Artykuł 73a ust. 2a - Dopuszczalność])

2014/C 253/13

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

College van Beroep voor het Bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: P.J. Vonk Noordegraaf

Strona pozwana: Staatssecretaris van Economische Zaken

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – College van Beroep voor het Bedrijfsleven – Wykładnia art. 34, 36 i 137 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 30, s. 16) – Systemy wsparcia bezpośredniego – System płatności jednolitej – Rolnik, który uzyskał w 2006 r. uprawnienia do płatności w związku z produkcją niezależną od gruntu oraz w związku z należącym do niego obszarem – Zmieniona w późniejszym czasie metoda określania obszarów – Zmniejszenie hektarów kwalifikujących się do wsparcia

Sentencja

Artykuł 73a ust. 2a rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania zasady współzależności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniach Rady (WE) nr 1782/2003 i (WE) nr 73/2009, oraz wdrażania zasady współzależności przewidzianej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2008, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 380/2009 z dnia 8 maja 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że uprawnienia do płatności przyznane rolnikowi powinny zostać ponownie przeliczone w sytuacji, gdy przy początkowym ustalaniu uprawnień do płatności kwota referencyjna tego rolnika została podzielona przez zbyt dużą liczbę hektarów ze względu na stosowane ówcześnie w danym państwie członkowskim metody określania powierzchni działek rolnych. Artykuł 137 rozporządzenia Komisji (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003, nie ma zastosowania do korekty na podstawie art. 73a ust. 2a rozporządzenia nr 796/2004.

(1)  Dz.U. C 147 z 25.5.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/11

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Ireland – Irlandia) – I przeciwko Health Service Executive

(Sprawa C-255/13) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 19 ust. 1 i art. 20 ust. 1 i 2 - Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 - Artykuł 11 - Obywatel państwa członkowskiego ubezpieczony w państwie zamieszkania - Wystąpienie ciężkiej i nagłej choroby podczas wakacji w innym państwie członkowskim - Osoba zmuszona do pozostania w tym drugim państwie przez jedenaście lat z powodu swojej choroby i dostępności wyspecjalizowanej opieki medycznej w pobliżu miejsca, w którym mieszka - Udzielanie świadczeń rzeczowych w tym drugim państwie - Pojęcia „zamieszkania” i „pobytu”])

2014/C 253/14

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Ireland

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: I

Strona pozwana: Health Service Executive

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – High Court of Ireland – Wykładnia art. 19 ust. 1 i art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 166, s. 1) – Pojęcie „przebywania” w państwie członkowskim innym niż właściwe państwo członkowskie – Obywatel państwa członkowskiego cierpiący od 11 lat na poważne schorzenie, którego objawy po raz pierwszy wystąpiły podczas pobytu na wakacjach w drugim państwie członkowskim – Obywatel zmuszony do pozostania na terytorium drugiego państwa członkowskiego ze względu na stan zdrowia

Sentencja

Artykuł 1 lit. j) i k) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że do celów art. 19 ust. 1 lub art. 20 ust. 1 i 2 wspomnianego rozporządzenia, w wypadku gdy obywatel Unii, który zamieszkiwał w pierwszym państwie członkowskim, został dotknięty ciężkim i nagłym schorzeniem podczas wakacji w drugim państwie członkowskim i jest zmuszony do pozostania przez jedenaście lat w tym ostatnim państwie ze względu na wspomniane schorzenie oraz dostępność wyspecjalizowanej opieki medycznej w pobliżu miejsca, w którym mieszka, należy go uważać za „przebywającego” w tym drugim państwie członkowskim, gdy zwykły ośrodek jego interesów życiowych znajduje się w pierwszym państwie członkowskim. Do sądu krajowego należy określenie zwykłego ośrodka interesów życiowych owego obywatela poprzez dokonanie oceny wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i wzięcie pod uwagę jego woli, wynikającej ze wspomnianych okoliczności faktycznych, ponieważ wyłącznie okoliczność, że rzeczony obywatel pozostawał w drugim państwie członkowskim przez długi okres, nie wystarcza, jako taka i sama w sobie, aby uznać, że ma on miejsce zamieszkania w tym państwie.

(1)  Dz.U. C 189 z 29.06.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/12

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-339/13) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 1999/74/WE - Artykuł 3 i art. 5 ust. 2 - Zakaz hodowli kur niosek w nieulepszonych klatkach - Hodowla kur niosek w klatkach niespełniających wymogów wynikających z tej dyrektywy))

2014/C 253/15

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Bianchi i B. Schima, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, F Urbani Neri, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Naruszenie art. 3 i art. 5 ust. 2 dyrektywy Rady 1999/74/WE z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiającej minimalne normy ochrony kur niosek (Dz.U. L 203, s. 53)

Sentencja

1)

Nie zapewniając, aby od dnia 1 stycznia 2012 r. kury nioski nie były już hodowane w nieulepszonych klatkach, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy art. 3 i art. 5 ust. 2 dyrektywy Rady1999/74/WE z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiającej minimalne normy ochrony kur niosek.

2)

Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 252 z 31.8.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/13

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom – Zjednoczone Królestwo) – Public Relations Consultants Association Ltd przeciwko The Newspaper Licensing Agency Ltd i in.

(C-360/13) (1)

((Prawa autorskie - Społeczeństwo informacyjne - Dyrektywa 2001/29/WE - Artykuł 5 ust. 1 i 5 - Zwielokrotnianie - Wyjątki i ograniczenia - Tworzenie kopii strony internetowej na ekranie oraz w pamięci podręcznej na twardym dysku podczas przeglądania Internetu - Tymczasowa czynność zwielokrotniania - Czynność, która ma charakter przejściowy lub dodatkowy - Integralna i podstawowa część procesu technologicznego - Legalne korzystanie - Odrębne znaczenie ekonomiczne))

2014/C 253/16

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Public Relations Consultants Association Ltd

Strona pozwana: The Newspaper Licensing Agency Ltd i in.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Supreme Court of the United Kingdom – Wykładnia art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, s. 10) – Prawo do zwielokrotniania – Wyjątki i ograniczenia – Pojęcie tymczasowych czynności zwielokrotniania oraz czynności, które mają charakter przejściowy lub dodatkowy, stanowiących integralną i podstawową część procesu technologicznego – Zwielokrotnienie strony internetowej automatycznie przechowywane w pamięci podręcznej i na ekranie komputera

Sentencja

Artykuł 5 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym powinien być interpretowany w ten sposób, że kopie na ekranie komputera użytkownika i kopie w „pamięci podręcznej” na twardym dysku tego komputera tworzone przez użytkownika końcowego podczas oglądania strony internetowej spełniają przesłanki, zgodnie z którymi kopie te muszą być tymczasowe, mieć charakter przejściowy lub dodatkowy oraz stanowić integralną i podstawową część procesu technologicznego, jak również przesłanki określone w art. 5 ust. 5 tej dyrektywy, w związku z czym mogą być one tworzone bez zezwolenia podmiotów praw autorskich.

(1)  Dz.U. C 260 z 7.9.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/13

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 27 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Nürnberg – Niemcy) – postępowanie karne przeciwko Zoranowi Spasicowi

(Sprawa C-129/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 50 i art. 52 - Zasada ne bis in idem - Konwencja wykonawcza do układu z Schengen - Artykuł 54 - Pojęcia kary „wykonanej” i kary, która „jest w trakcie wykonywania”))

2014/C 253/17

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Nürnberg

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Zoran Spasic

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Oberlandesgericht Nürnberg – Wykładnia art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen w związku z art. 50 Karty praw podstawowych – Zasada „ne bis in idem” – Warunek by nałożona kara została już wykonana, była w trakcie wykonywania lub nie mogła być już wykonana na mocy przepisów prawnych umawiającego się państwa wydania wyroku skazującego – Osoba skazana na karę pozbawienia wolności i na karę grzywny za te same czynny w innym państwie członkowskim, która nie odbyła jednakże kary pozbawienia wolności poprzez umieszczenie w zakładzie karnym

Sentencja

1)

Artykuł 54 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach, podpisanej w Schengen w dniu 19 czerwca 1990 r., która weszła w życie w dniu 26 marca 1995 r., który uzależnia stosowanie zasady ne bis in idem od spełnienia warunku, zgodnie z którym w przypadku skazania nałożona kara „została wykonana” bądź „jest w trakcie wykonywania” jest zgodny z art. 50 karty, który gwarantuje tę zasadę.

2)

Artykuł 54 tej konwencji należy interpretować w ten sposób, że sama zapłata grzywny jako sankcji karno-prawnej, nałożonej na skazanego mocą tego samego wyroku wydanego w innym państwie członkowskim co kara pozbawienia wolności, która nie została jeszcze wykonana, nie pozwala na uznanie, że kara została wykonana lub jest w trakcie wykonywania w rozumieniu tego przepisu.

(1)  Dz.U. C 151 z 19.5.2014.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofia-grad – Bułgaria) – w postępowaniu dotyczącym Bashira Mohameda Aliego Mahdiego

(Sprawa C-146/14) (1)

((Wizy, azyl, imigracja i inne polityki związane ze swobodnym przepływem osób - Dyrektywa 2008/115/WE - Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Artykuł 15 - Środek detencyjny - Przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego - Obowiązki organu administracyjnego lub sądowego - Kontrola sądowa - Brak dokumentów tożsamości obywatela państwa trzeciego - Przeszkody w wykonaniu decyzji o wykonaniu wydalenia - Odmowa wydania przez przedstawicielstwo dyplomatycznego państwa trzeciego dokumentu podróży umożliwiającego powrót obywatela tego państwa - Ryzyko ucieczki - Rozsądna perspektywa wydalenia - Brak współpracy - Ewentualny obowiązek danego państwa członkowskiego dotyczący wydania czasowego dokumentu dotyczącego statusu osoby))

2014/C 253/18

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofia-grad

Strona w postępowaniu głównym

Bashir Mohamed Ali Mahdi

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Administratiwen syd Sofia grad – Wykładnia art. 15 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 15 ust. 3, 4 i 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348, s. 98), a także art. 6 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Wydalenie nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego – Umieszczenie w ośrodku detencyjnym – Przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego – Ewentualna dopuszczalność przekroczenia maksymalnego okresu stosowania środka detencyjnego oparta na braku dokumentów tożsamości – Przeszkody w wykonaniu decyzji o wykonaniu wydalenia – Rozsądna perspektywa wydalenia – Odmowa przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa pochodzenia zainteresowanego dotycząca wydania wymaganego dokumentu podróży – Ewentualny obowiązek danego państwa członkowskiego dotyczący wydania czasowego dokumentu dotyczącego statusu osoby

Sentencja

1)

Artykuł 15 ust. 3 i 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, czytany w świetle art. 6 i art. 47 karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że wszelkie decyzje wydawane przez właściwy organ wobec obywatela państwa trzeciego po upływie maksymalnego okresu stosowania pierwotnego środka detencyjnego, dotyczące dalszego losu tego środka detencyjnego muszą posiadać formę pisemną, wskazywać okoliczności faktyczne oraz uzasadnienie tej decyzji.

2)

Artykuł 15 ust. 3 i 6 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że kontrola, której musi dokonać organ sądowy, do którego wpłynął wniosek o przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego wobec obywatela państwa trzeciego musi umożliwiać temu organowi wydanie indywidulanego rozstrzygnięcia merytorycznego w przedmiocie przedłużenia okresu stosowania środka detencyjnego względem tego obywatela, w przedmiocie możliwości zastąpienia środka detencyjnego łagodniejszym środkiem lub zwolnienia tego obywatela, przy czym organ ten może oprzeć się na okolicznościach stanu faktycznego i dowodach przedstawionych przez organ administracyjny, który wszczął przed nim postępowanie oraz na okolicznościach stanu faktycznego, dowodach i obserwacjach przedstawionych mu ewentualnie podczas toczącego się przed nim postępowania.

3)

Artykuł 15 ust. 1 i 6 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak sporne w niniejszej sprawie, zgodnie z którym pierwotny okres stosowania środka detencyjnego wynoszący 6 miesięcy może zostać przedłużony już z tego powodu, że obywatel państwa trzeciego nie posiada żadnych dokumentów tożsamości. Wyłącznie do sądu odsyłającego należy dokonanie indywidualnej oceny okoliczności stanu faktycznego danej sprawy w celu ustalenia, czy łagodniejszy środek może zostać rzeczywiście zastosowany względem tego obywatela, czy też że występuje ryzyko ucieczki przez tego ostatniego.

4)

Artykuł 15 ust. 6 lit. a) dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku obywatela państwa trzeciego, który w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym nie otrzymał dokumentu tożsamości umożliwiającego jego wydalenie z zainteresowanego państwa członkowskiego, można przyjąć „brak współpracy” w rozumieniu tego przepisu jedynie wtedy, gdy z analizy zachowania tego obywatela w okresie stosowania środka detencyjnego wynika, że nie współpracował on przy wykonaniu wydalenia i że jest prawdopodobne, iż operacja ta trwa dłużej niż przewidywano z powodu tego zachowania, czego zweryfikowanie spoczywa na sądzie odsyłającym.

5)

Dyrektywę 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie nie może zostać zobowiązane do wydania autonomicznego dokumentu pobytowego, ani innego zezwolenia przyznającego prawo pobytu obywatelowi państwa trzeciego, który nie posiada dokumentów tożsamości i który nie otrzymał tych dokumentów z państwa swojego pochodzenia, po tym gdy sąd krajowy zwolnił tego obywatela ze względu na brak rozsądnej perspektywy wykonania decyzji wydalenia w rozumieniu art. 15 ust. 4 tej dyrektywy. W takim przypadku owo państwo członkowskie musi jednakże wydać temu obywatelowi pisemne zaświadczenie dotyczące jego sytuacji.

(1)  Dz.U. C 159 z 26.5.2014.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Płocku (Polska) w dniu 30 września 2013 r. – Urszula Leśniak – Jaworska, Małgorzata Głuchowska – Szmulewicz przeciwko Prokuraturze Okręgowej w Płocku

(Sprawa C-520/13)

2014/C 253/19

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Płocku

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Urszula Leśniak -Jaworska, Małgorzata Głuchowska – Szmulewicz

Strona pozwana: Prokuratura Okręgowa w Płocku

Postanowieniem z dnia 27 marca 2014 r. Trybunał Sprawiedliwości orzeka o oczywistym braku właściwości do udzielenia odpowiedzi na pytanie przedstawione przez Sąd Rejonowy w Płocku.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sala Tercera de lo Contencioso-Administrativo del Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 10 kwietnia 2014 r. – María José Regojo Dans przeciwko Consejo del Estado

(Sprawa C-177/14)

2014/C 253/20

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: María José Regojo Dans

Strona pozwana: Consejo del Estado

Pytania prejudycjalne

1)

Czy „pracownicy zatrudnieni na stanowiskach doradczych” podlegający obecnie art. 12 ustawy 7/2007 z dnia 12 kwietnia w sprawie podstawowego statutu pracowników administracji publicznej i „pracownicy zatrudnieni na stanowiskach doradczych” podlegający poprzednio art. 20 ust. 2 są objęci zakresem definicji „pracownik zatrudniony na czas określony”, zawartej w klauzuli 3 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), zawartego w załączniku do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca (1)?

2)

Czy zasada niedyskryminacji zapisana w klauzuli 4 pkt 4 wspomnianego porozumienia ramowego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC ma zastosowanie do tych „pracowników zatrudnionych na stanowiskach doradczych”, w celu przyznania im prawa i zapłaty uposażenia, które z tytułu stażu pracy jest wypłacane stałym urzędników mianowanym, pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, urzędnikom tymczasowym i pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na czas określony?

3)

Czy system swobodnego powoływania i odwoływania oparty na względach dotyczących zaufania, mający zastosowanie do tych „pracowników” na podstawie dwóch ww. hiszpańskich ustaw jest objęty powodami o charakterze obiektywnym, na które wskazuje klauzula 4 w celu uzasadnienia odmiennego traktowania?

(1)  Dz.U. L 175, s. 43.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 11 kwietnia 2014 r. – Radu Florin Salomie, Nicolae Vasile Oltean przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj

(Sprawa C-183/14)

2014/C 253/21

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Radu Florin Salomie, Nicolae Vasile Oltean

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj

Pytania prejudycjalne

1)

Czy osoba fizyczna zawierająca z innymi osobami fizycznymi umowę stowarzyszenia nieposiadającego osobowości prawnej, niezadeklarowanego i niezarejestrowanego do celów podatkowych, którego celem jest realizacja przyszłego obiektu (budynku) na gruncie należącym do majątku osobistego niektórych stron umowy może być uznana w świetle okoliczności postępowania głównego za podatnika w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (1), jeżeli początkowo zgodnie z przepisami podatkowymi dostawa budynków położonych na gruncie należącym do majątku osobistego niektórych stron umowy była uznawana przez organy podatkowe za sprzedaż wchodzącą w zakres zarządzania prywatnym majątkiem takich osób?

2)

Czy w świetle okoliczności postępowania głównego zasady pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz inne ogólne zasady w zakresie podatku VAT, wynikające z dyrektywy 2006/112, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się praktyce krajowej, zgodnie z którą organy podatkowe początkowo pobrały od osoby fizycznej podatek dochodowy z tytułu przeniesienia własności należącej do majątku osobistego, a następnie bez żadnej istotnej zmiany w przepisach prawa pierwotnego, na podstawie tych samych okoliczności faktycznych, po upływie dwóch lat, ponownie rozważyły zajęte stanowisko i uznały te same transakcje za działalność gospodarczą objętą podatkiem VAT, naliczając retroaktywnie dodatkowe zobowiązania?

3)

Czy art. 167, 168 i 213 dyrektywy VAT, badane w świetle zasady neutralności podatkowej, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się, aby w okolicznościach postępowania głównego organy podatkowe odmówiły podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej należnego lub uiszczonego od towarów lub usług wykorzystanych do celów transakcji podlegających opodatkowaniu wyłącznie z tego względu, że nie był on zarejestrowany jako podatnik do celów podatku VAT w chwili świadczenia odnośnych usług?

4)

Czy w świetle okoliczności postępowania głównego art. 179 dyrektywy można interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się przepisom krajowym nakładającym na podatnika, do którego znajduje zastosowanie szczególny system zwolnień i który z opóźnieniem wniósł o zarejestrowanie do celów podatku VAT, obowiązek zapłaty podatku, który powinien zostać pobrany, odmawiając jednocześnie prawa odliczenia kwoty podatku podlegającego odliczeniu za każdy okres podatkowy, przy czym prawo do odliczenia może być wykonane w późniejszym czasie za pośrednictwem deklaracji podatkowej złożonej po zarejestrowaniu podatnika do celów podatku VAT, co może mieć ewentualnie skutki w zakresie obliczenia dodatkowych zobowiązań?

(1)  Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgerichts Laufen (Niemcy) w dniu 30 kwietnia 2014 r. – postępowanie karne przeciwko Gavrilowi Covaciemu

(Sprawa C-216/14)

2014/C 253/22

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgerichts Laufen

Strony w postępowaniu głównym

Gavril Covaci

Pozostali uczestnicy postępowania: Staatsanwaltschaft Traunstein

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 1 i 8 dyrektywy 2010/64/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one zarządzeniu sędziego, które w ramach stosowania § 184 niemieckiego Gerichtsverfassungsgesetz wymaga od oskarżonej osoby skutecznego wniesienia środka odwoławczego wyłącznie w języku urzędowym obowiązującym przed sądami, w konkretnym przypadku w języku niemieckim?

2)

Czy art. 2, art. 3 ust. 1 lit. c) oraz art. 6 ust. 1 i 3 dyrektywy 2012/13/UE (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one zarządzeniu ustanowienia pełnomocnika do doręczeń, jeżeli już z chwilą doręczenia pełnomocnikowi do doręczeń zaczyna biec termin do wniesienia środków odwoławczych i ostatecznie bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy oskarżony poweźmie wiedzę o oskarżeniu?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym (Dz.U. L 280, s. 1).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym (Dz.U. L 142, s. 1).

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/18

Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii.

(Sprawa C-244/14)

2014/C 253/23

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i J. Hottiaux, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywy 2004/49/WE, ponieważ nie dokonała w pełni transpozycji art. 3 lit. k), art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 2, art. 17 ust. 1, art. 19 ust. 2, art. 22 ust. 3 i art. 25 ust. 3 owej dyrektywy;

—

obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Po przeprowadzeniu kontroli stanu prawnego w Republice Austrii Komisja podniosła zastrzeżenia w zakresie dotyczącym prawidłowej transpozycji pewnych przepisów dyrektywy 2004/49/WE (1). Zastrzeżenia odnoszą się zasadniczo do przepisów dotyczących certyfikatów bezpieczeństwa, autoryzacji w zakresie bezpieczeństwa, krajowej władzy bezpieczeństwa, dochodzeń, organu dochodzeniowego i zaleceń w zakresie bezpieczeństwa.

(1)  Dz.U. L 164, s. 44.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 26 maja 2014 r. – Air France – KLM przeciwko Ministère des finances et des comptes publics

(Sprawa C-250/14)

2014/C 253/24

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Air France – KLM

Strona pozwana: Ministère du budget, des comptes publics et de la fonction publique

Pytanie prejudycjalne

1)

Czy przepisy art. 2 ust. 1 i art. 10 ust. 2 dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że wystawienie biletu można utożsamić z rzeczywistym wykonaniem usługi przewozu, i że kwoty zachowane przez przewoźnika lotniczego w sytuacji, gdy posiadacz biletu nie wykorzystał go i bilet ten stracił ważność, są objęte podatkiem od wartości dodanej?

2)

W razie odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie – czy pobrany podatek powinien zostać przekazany na rzecz skarbu państwa od chwili pobrania ceny, mimo że podróż może nie odbyć się z przyczyn leżących po stronie klienta?

(1)  Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Općinski sud u Velikoj Gorici (Chorwacja) w dniu 26 maja 2014 r. – VG Vodoopskrba d.o.o. za vodoopskrbu i odvodnju przeciwko Đuro Vladika

(Sprawa C-254/14)

2014/C 253/25

Język postępowania: chorwacki

Sąd odsyłający

Općinski sud u Velikoj Gorici

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VG Vodoopskrba d.o.o. za vodoopskrbu i odvodnju

Strona pozwana: Đuro Vladika

Pytanie prejudycjalne

Jakie są zasady, na podstawie których, zgodnie z prawem Unii Europejskiej, konsument płaci za wodę, a mianowicie, czy konsument powinien tylko płacić za wodę, którą zużył zgodnie z odczytem wodomierza na podstawie ceny wody, czy też powinien on zapłacić cenę wody służącą zwrotowi kosztów związanych z działalnością prowadzoną przez gminnych dostawców usług (funkcjonowanie, bieżąca konserwacja, zarządzanie infrastrukturą, wynagrodzenia pracowników, itd.)?

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/19

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 14 marca 2014 r. w sprawie T-292/11, Cemex i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 2 czerwca 2014 r. przez Cemex S.A.B. de C.V. i in.

(Sprawa C-265/14 P)

2014/C 253/26

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Cemex S.A.B. de C.V., New Sunward Holding BV, Cemex España, S.A., Cemex Deutschland AG, Cemex UK, Cemex Czech Operations s.r.o., Cemex France Gestion i Cemex Austria AG (przedstawiciele: adwokaci J. Folguera Crespo, P. Vidal Martínez, H. González Durántez i B. Martínez Corral)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Uchylenie wyroku Sądu z dnia 14 marca 2014 r.

—

Wydanie rozstrzygnięcia w sprawie skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do Sądu i stwierdzenie nieważności spornej decyzji.

—

Obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Cemex i jej spółki zależne zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji przed Sądem, jak i w niniejszym postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

1 —   Błąd w ocenie uzasadnienia spornej decyzji

Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd popełnił błąd w ocenie uzasadnienia spornej decyzji w sprawie żądania informacji, które to uzasadnienie zostało sformułowane dość ogólnie. Sąd nie uwzględnił w swej analizie okoliczności danego przypadku ani treści zaskarżonej decyzji, ani nie zbadał proporcjonalności na podstawie rzeczywistych możliwości Komisji i warunków technicznych lub terminu, w jakim została wydana sporna decyzja.

2 —   Błąd w ocenie konieczności informacji

Sąd popełnił również błąd w ocenie konieczności informacji żądanych w spornej decyzji, ponieważ część tych informacji była już znana Komisji lub nie była związana z przedmiotem dochodzenia.

3 —   Błąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i błąd w ocenie naruszenia art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003  (1) w odniesieniu do charakteru wnioskowanych informacji

Wnoszący odwołanie podnoszą ponadto błąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ze względu na to, że Sąd nie orzekł w przedmiocie niektórych ich argumentów dotyczących charakteru żądanych informacji. Ustosunkowanie się do tych argumentów wiązało się z dokonaniem oceny w zakresie szeregu scenariuszy. Co więcej Sąd popełnił błąd w ocenie, stwierdzając brak naruszenia art. 18. ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ sporna decyzja wymagała udzielenia odpowiedzi na pytania, które nie dotyczyły okoliczności faktycznych ani nie były w żaden sposób związane ze stanem faktycznym.

4 —   Błąd w ocenie wymogu proporcjonalności

Wnoszący odwołanie utrzymują, że Sąd niesłusznie oddalił ich skargę o stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uznał on, iż wydając tę decyzję i ustalając określony termin na udzielenie odpowiedzi, Komisja nie działała w sposób niewłaściwy lub nieproporcjonalny. Ponadto wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd niesłusznie uznał, iż wystosowane przez Komisję żądanie informacji jest uzasadnione, chociaż odpowiedź wnoszących odwołanie wiązała się ze szczególnie dużym obciążeniem pracą.

5 —   Błąd w ocenie naruszenia art. 3 rozporządzenia nr 1  (2)

Sąd niesłusznie uznał, że Komisja, doręczając sporną decyzję jedynie w języku hiszpańskim, nie naruszyła art. 3 rozporządzenia nr 1.

6 —   Błąd w ocenie naruszenia zasady dobrej administracji

Na koniec wnoszący odwołanie utrzymują, że Sąd niesłusznie nie orzekł, iż poszczególne działania Komisji uznane przez Sąd za zasługujące na krytykę nie wiązały się jednak z naruszeniem zasady dobrej administracji.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] Dz.U. 2003, L 1, s 1

(2)  Rozporządzenie nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1958, 17, s. 385; wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1. t. 1, s. 3)

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret (Dania) w dniu 5 czerwca 2014 r. – Skatteministeriet przeciwko Baby Dan A/S

(Sprawa C-272/14)

2014/C 253/27

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Vestre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Skatteministeriet

Strona pozwana: Baby Dan A/S

Pytania prejudycjalne

Czy wrzeciona posiadające szczególne, opisane powyżej właściwości należy klasyfikować do pozycji CN 7318, czy też do pozycji CN 8302?

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/21

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-286/14)

2014/C 253/28

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: L.G. Knudsen, A. Troupiotis i M. Menegatti, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 275/2014 (1) z dnia 7 stycznia 2014 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013 ustanawiającego instrument „Łącząc Europę”;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi Parlament podnosi jeden zarzut nieważności dotyczący okoliczności, że Komisja przekroczyła zakres uprawnień przysługujących jej na mocy art. 21 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1316/2013 (2). Zaskarżone rozporządzenie delegowane zmienia bowiem załącznik I aktu podstawowego, dodając do niego nową część VI, która odnosi się do priorytetów w zakresie finansowania transportu na potrzeby wieloletnich i rocznych programów prac. Zdaniem Parlamentu Komisja przekroczyła zatem zakres uprawnień przysługujących jej na mocy rozporządzenia podstawowego, przyjmując akt delegowany, który „zmienia” rzeczone rozporządzenie podstawowe, zamiast poprzestać na jego „uzupełnieniu”, jak wynika z art. 21 ust. 3.

(1)  Dz.U. L 80, s. 1.

(2)  Dz.U. L 348, s. 129.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/22

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 9 kwietnia 2014 r. w sprawie T-150/12 Grecja przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 czerwca 2014 r. przez Republikę Grecką

(Sprawa C-296/14 P)

2014/C 253/29

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias i A. Vasilopoulou)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—

Uwzględnienie odwołania, uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu Unii Europejskiej ze wskazanych szczegółowo powodów, uwzględnienie skargi Republiki Greckiej, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji Europejskiej i obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zarzucie odwołania Republika Grecka utrzymuje, że doszło do naruszenia prawa Unii Europejskiej, ponieważ Sąd błędnie zinterpretował i zastosował art. 107 ust. 1 i 3 lit. b) TFUE w odniesieniu do istnienia nadzwyczajnych okoliczności, w jakich znajdowała się gospodarka grecka w czasie zaistnienia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy.

Mówiąc dokładniej, w pierwszej części wspomnianego zarzutu podnosi się, że w świetle błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE Sąd uznał, że sporne środki stanowiły selektywną korzyść gospodarczą dla beneficjentów, grożącą zakłóceniem konkurencji i mogącą mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi, z uwagi na nadzwyczajne okoliczności, w jakich znajdowała się gospodarka grecka w czasie zaistnienia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy, podczas gdy w drugiej części zarzutu utrzymuje się, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE i go błędnie zastosował, ponieważ ograniczył zakres stosowania tego postanowienia do warunków komunikatu w sprawie wspólnotowych ram wsparcia mimo istnienia nadzwyczajnych warunków, w jakich znajdowała się gospodarka grecka w czasie zaistnienia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/22

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 4 kwietnia 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid – Hiszpania) – Compañía Europea de Viajeros España S.A. przeciwko Tribunal Económico Administrativo Regional de Madrid (Ministerio de Economia y Hacienda)

(Sprawa C-592/12) (1)

2014/C 253/30

Język postępowania: hiszpański

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 79 z 16.3.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/22

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 31 marca 2014 r. – Acron OAO, Dorogobuzh OAO przeciwko Radzie Unii Europejskiej, Komisji Europejskiej, Fertilizers Europe

(Sprawy połączone C-215/13 P i 216/13 P) (1)

2014/C 253/31

Język postępowania: angielski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie spraw.

(1)  Dz.U. C 171 z 15.6.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/23

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 3 kwietnia 2014 r. – Henkel AG & Co. KGaA, Henkel France przeciwko Komisji Europejskiej, Danii

(Sprawa C-283/13 P) (1)

2014/C 253/32

Język postępowania: angielski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 215 z 27.7.2013.

Sąd

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/24

Wyrok Sądu z dnia 18 czerwca 2014 r. – Cantina Broglie 1 przeciwko OHIM – Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Verona (RIPASSA)

(Sprawa T-595/10) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego RIPASSA - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy VINO DI RIPASSO - Względna podstawa odmowy - Artykuł 75 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Obowiązek uzasadnienia])

2014/C 253/33

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Cantina Broglie 1 Srl (Peschiera del Garda, Włochy) (przedstawiciele: A. Rizzoli, avocat, admis à se substituer à A. Zenato)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Bullock, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Verona (Werona, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 września 2010 r. (sprawa R 63/2010-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Camera di Commercio, Industria, Artigianato e Agricoltura di Verona a Albertem Zenatem

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 30 września 2010 r. (sprawa R 63/2010-1).

2)

OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym poniesionymi przed jego izba odwoławczą.

(1)  Dz.U. C 72 z 5.3.2011.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/24

Wyrok Sądu z dnia 18 czerwca 2014 r. – Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-260/11) (1)

((Rybołówstwo - Ochrona zasobów rybołówstwa - Przekroczenie przez Hiszpanię kwot połowowych dla makreli przydzielonych na rok 2010 w obszarze VIIIc, IX oraz X oraz w wodach Unii Europejskiej obszaru CECAF 34.1.1 - Odliczenia dokonane od kwot połowowych przydzielonych na lata 2011 – 2015 - Prawo do obrony - Pewność prawa - Uzasadnione oczekiwania - Równość traktowania))

2014/C 253/34

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo N. Díaz Abad i L. Banciella Rodríguez-Miñón, następnie M. Sampoll Pucurull i Banciella Rodríguez-Miñón, abogados del Estado)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, F. Jimeno Fernández i D. Nardi, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 165/2011 z dnia 22 lutego 2011 r. przewidującego odliczenia od niektórych kwot połowowych dla makreli przydzielonych Hiszpanii na 2011 r. oraz na kolejne lata z powodu przełowienia w 2010 r. (Dz.U. L 48, s. 11).

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1)  Dz.U. C 211 z 16.7.2011.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/25

Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – Unister przeciwko OHIM (Ab in den Urlaub)

(Sprawa T-273/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Ab in den Urlaub - Znak towarowy tworzony przez slogan reklamowy - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Brak dowodu na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009])

2014/C 253/35

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Unister GmbH (Lipsk, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Hug i A. Kessler-Jensch)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 kwietnia 2012 (sprawa R 2150/2011-1) dotycząca rejestracji oznaczenia słownego Ab in den Urlaub jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Unister GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 243 z 11.8.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/26

Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – Hut.com przeciwko OHIM – Intersport France (THE HUT)

(Sprawa T-330/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego THE HUT - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy LA HUTTE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 253/36

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Hut.com Ltd (Northwich, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Malynicz, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Intersport France (Longjumeau, Francja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 kwietnia 2012 r. (sprawa R 814/2011-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Intersport France a The Hut.com Ltd.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

The Hut.com Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 295 z 29.9.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/26

Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2014 r. – Kampol przeciwko OHIM – Colmol (Nobel)

(Sprawa T-382/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Nobel - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy NOBEL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 253/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kampol sp. z o.o. (Świdnica, Polska) (przedstawiciel: J. Kępiński, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Colmol-Colchões, SA (Oliveira de Azeméis, Portugalia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 czerwca 2012 r. (sprawa R 2286/2011-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Colmol – Colchões, SA a Kampol-K. Humiński & syn sp. z o.o.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Kampol sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 355 z 17.11.2012.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/27

Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – Rani Refreshments przeciwko OHIM – Global-Invest Bartosz Turek (Sani)

(Sprawa T-523/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Sani - Wcześniejsze graficzne wspólnotowe znaki towarowe Hani lub llani i RANI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 253/38

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rani Refreshments FZCO (Jebel Ali, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciel: M. Chapple, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Global-Invest Bartosz Turek (Poczesna, Polska)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 września 2012 r. (sprawa R 236/2012-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Aujan Industries Co. (S J C) a Global-Invest Bartosz Turek.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Rani Refreshments FZCO zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/27

Wyrok Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r. – 1872 Holdings przeciwko OHIM – Havana Club International (THE SPIRIT OF CUBA)

(Sprawa T-207/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy THE SPIRIT OF CUBA - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 253/39

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: 1872 Holdings vof (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat M. Antoine-Lalance)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Havana Club International, SA (Hawana, Kuba) (przedstawiciel: adwokat M. Pomares Caballero)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 stycznia 2013 r. (sprawa R 684/2012-1), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia między Havana Club International SA a 1872 Holdings vof.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

1872 Holdings vof zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 171 z 15.6.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/28

Postanowienie Sądu z dnia 2 kwietnia 2014 r. – Unicid przeciwko Komisji

(Sprawa T-305/09) (1)

((Pomoc państwa - Ramowy program działań prowadzonych przez uznane we Francji międzyzawodowe organizacje rolnicze na rzecz podmiotów należących do reprezentowanych sektorów rolniczych - Finansowanie z dobrowolnych składek, które stały się obowiązkowe - Decyzja uznająca system pomocy za zgodny ze wspólnym rynkiem - Cofnięcie decyzji - Umorzenie postępowania))

2014/C 253/40

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Union nationale interprofessionnelle cidricole (Unicid) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci V. Ledoux i B. Néouze)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo B. Stromsky i C. Urraca Caviedes, następnie B. Stromsky i S. Thomas, wreszcie B. Stromsky, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2008) 7846 wersja ostateczna z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa nr 561/2008, dotyczącej ramowego programu działań prowadzonych przez uznane we Francji międzyzawodowe organizacje rolnicze na rzecz podmiotów należących do reprezentowanych sektorów rolniczych.

Sentencja

1)

Postępowanie w sprawie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 244 z 10.10.2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/29

Postanowienie Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Axa Versicherung przeciwko Komisji

(Sprawa T-526/12) (1)

((Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dorozumiana odmowa dostępu - Wyraźna decyzja wydana po wniesieniu skargi - Utrata interesu prawnego - Umorzenie postępowania))

2014/C 253/41

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Axa Versicherung AG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Bahr, S. Dethof i A. Malec)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Krämer i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji Komisji w przedmiocie odmowy dostępu do dokumentów zawartych w aktach sprawy COMP/39.125 (szkło samochodowe).

Sentencja

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Postepowanie w przedmiocie złożonego przez AGC Glass Europe SA, AGC Automotive Europe SA i AGC Glass Germany GmbH wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów zostaje umorzone.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez spółkę Axa Versicherung AG.

4)

AGC Glass Europe, AGC Automotive Europe i AGC Glass Germany pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/29

Postanowienie Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – Atmeh przeciwko OHIM – Fretier (MONTALE MTL MONTALE Dezign)

(Sprawa T-239/13) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Żądanie unieważnienia prawa do znaku - Wycofanie żądania unieważnienia prawa do znaku - Umorzenie postępowania))

2014/C 253/42

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ammar Atmeh (Deira-Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciel: adwokat A. Berthet)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient w postępowaniu przed Sądem: Sylvie Fretier (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat T. Cuche)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 lutego 2013 r. (sprawy połączone 1482/2011-4 i R 1571/2011-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy Ammarem Athmetem a Sylvie Fretier

Sentencja

1)

Postępowanie zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca i interwenient ponoszą własne koszty oraz pokrywają po połowie kosztów poniesionych przez stronę pozwaną.

(1)  Dz.U. C 207 z 20.7.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/30

Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. – Gruppo Norton przeciwko OHIM – Marín Nicolás (Gruppo Norton S.r.l.)

(Sprawa T-427/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Gruppo Norton S.r.l. - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy NORTON HISPAŃO - Zasada 49 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 i art. 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Niedopuszczalność odwołania do izby odwoławczej - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

2014/C 253/43

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Gruppo Norton Srl (Carini, Włochy) (przedstawiciel: adwokat M. García Lirola)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: Victoriano Marín Nicolás (Alcantarilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Ruiz Vázquez)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 maja 2013 r. (sprawa R 341/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Victorianem Marínem Nicolásem a Gruppo Norton Srl.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Gruppo Norton Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 313 z 26.10.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/30

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Chemo Ibérica przeciwko OHIM – Novartis (EXELTIS)

(Sprawa T-252/14)

2014/C 253/44

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Chemo Ibérica, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokat M. I. Escudero Pérez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Novartis AG (Bazylea, Szwajcaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 lutego 2014 r. w sprawie R 936/2013-4 i w związku z tym dopuszczenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 1 0 2 48  367„EXELTIS” w ramach klasy 5 międzynarodowej klasyfikacji;

—

obciążenie strony pozwanej lub dalszej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „EXELTIS” dla towarów z klasy 5 – zgłoszenie nr 1 0 2 48  367.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Novartis AG.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „EXELON” dla towarów z klasy 5.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/31

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Chemo Ibérica przeciwko OHIM – Novartis (EXELTIS)

(Sprawa T-253/14)

2014/C 253/45

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Chemo Ibérica, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokat M. I. Escudero Pérez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Novartis AG (Bazylea, Szwajcaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 lutego 2014 r. w sprawie R 1022/2013-4 i w związku z tym dopuszczenie do rejestracji graficznego wspólnotowego znaku towarowego nr 1 0 2 49  035„EXELTIS” w ramach klasy 5 międzynarodowej klasyfikacji;

—

obciążenie strony pozwanej lub dalszej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy z elementem słownym „EXELTIS” dla towarów z klasy 5 – zgłoszenie nr 1 0 2 49  035.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Novartis AG.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „EXELON” dla towarów z klasy 5.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie wniosku.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/32

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2014 r. – Giuntoli przeciwko OHIM – Société des produits Nestlé (CREMERIA TOSCANA)

(Sprawa T-256/14)

2014/C 253/46

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Andrea Giuntoli (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Société des produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 12 lutego 2014 r. w sprawie R 886/2013-2;

—

obciążenie OHIM oraz sprzeciwiających się temu żądaniu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „CREMERIA TOSCANA” dla towarów i usług z klas 30, 35 i 43 – zgłoszenie nr 9 5 49  346

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Société des produits Nestlé SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny międzynarodowy znak towarowy zawierający element słowny „la Cremeria”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji, uwzględnienie sprzeciwu i częściowe odrzucenie zgłoszenia

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/32

Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2014 r. – City Index przeciwko OHIM – Citigroup i Citibank (CITY INDEX)

(Sprawa T-269/14)

2014/C 253/47

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: City Index Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: B. Brandreth, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: Citigroup, Inc. i Citibank, NA (Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 lutego 2014 r. w sprawie R 172/2013-2, na mocy której uwzględniono sprzeciw w odniesieniu do towarów i usług z klas 9, 16 i 36;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniach przed Izbą Odwoławczą i Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „CITY INDEX” dla towarów i usług z klas 9, 16, 36 i 41 – zgłoszenie nr 7 4 58  094

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Citigroup, Inc. i Citibank, NA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „citi” dla towarów i usług z klas 9, 16, 36 i 42, graficzne wspólnotowe i krajowe znaki towarowe zawierające elementy słowne „citifinancial” i „citibank”, a także słowne wspólnotowe i krajowe znaki towarowe „CITICAPITAL”, „CITIMONEY”, „CITIFINANCIAL”, „CITI”, „CITIBOND”, „CITICONNECT”, „CITIBANK” i „CITICARD”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i częściowe odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/33

Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2014 r. – Lithomex przeciwko OHIM – Glaubrecht Stingel (LITHOFIX)

(Sprawa T-273/14)

2014/C 253/48

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lithomex ApS (Langeskov, Dania) (przedstawiciel: adwokat L. Ullmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Glaubrecht Stingel GmbH & Co.KG (Wendlingen, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji R 2280/2012-5 Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 lutego 2014 r.;

—

zmianę zaskarżonej decyzji w celu wskazania, że odwołanie wniesione od decyzji Wydziału Unieważnień nr 5589 C z dnia 21 listopada 2012 r. zostało oddalone;

—

obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy LITHOFIX zarejestrowany dla towarów z klas 19 i 31 – zgłoszenie nr 7 5 04  368

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Glaubrecht Stingel GmbH & Co. KG

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Artykuł 53 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 – słowne, międzynarodowy i krajowy, znaki towarowe „LITHOFIN” zarejestrowane dla towarów z klasy 1

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich towarów z klasy 19

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/34

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2014 r. – Dairek Attoumi przeciwko OHIM – Diesel (Pasek)

(Sprawa T-278/14)

2014/C 253/49

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Mansour Dairek Attoumi (Badalona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci E. Manresa Medina i J.M. Manresa Medina)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Diesel SpA (Breganze, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

przywrócenie sprawy do etapu postępowania, w którym CD i faktury zostały przekazane stronie skarżącej, poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 lutego 2014 r. w sprawie R 855/2012-3; w przeciwnym wypadku

—

przywrócenie sprawy do stanu, w jakim znajdowała się tuż przed wydaniem decyzji przez Izbę Odwoławczą, poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania sądowego wszczętego przez właściciela niniejszego wzoru wspólnotowego wobec międzynarodowego znaku towarowego nr 608 499; w przeciwnym wypadku

—

uwzględnienie niniejszej skargi poprzez stwierdzenie, że strona wnosząca o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego nie wykazała używania swojego znaku, i w konsekwencji oddalenie wniosku o unieważnienie z tego właśnie względu; w przeciwnym wypadku

—

uwzględnienie niniejszej skargi poprzez oddalenie wniosku o unieważnienie ba podstawie przedstawionych argumentów;

—

wszystko to, obciążając stronę pozwaną i ewentualnie interwenienta popierającego jej żądania kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wzór wspólnotowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Przedstawienie paska z elementem słownym „DIESEL” – zarejestrowany wzór wspólnotowy nr 1044150-0003

Właściciel wzoru wspólnotowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego: Diesel SpA

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru: Słowne wspólnotowe i międzynarodowe znaki towarowe „DIESEL” zarejestrowane dla klas3, 9, 14, 16, 18, 24 i 25

Decyzja Wydziału Unieważnień: Uwzględnienie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—

Nieprzekazanie stronie skarżącej CD z fakturami;

—

Niezawieszenie postępowania;

—

Strona skarżąca jest właścicielem hiszpańskiego znaku towarowego nr 2 585 042 „S.D.D. SUPER DIESEL DAIREK”;

—

Inny dowód używania przedstawiony przez stronę wnoszącą o unieważnienie prawa do wzoru nie byłby wystarczający;

—

Różnice między oznaczeniami.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/35

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Davó Lledó przeciwko OHIM – Administradora y Franquicias América i Inversiones Ged (DoggiS)

(Sprawa T-335/14)

2014/C 253/50

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: José-Manuel Davó Lledó (Cartagena, Hiszpania) (przedstawiciel: J. V. Gil Martí, abogado)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: Administradora y Franquicias América, SA oraz Inversiones Ged Ltda (Santiago de Chile, Chile)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie R 824/2013-1 i w związku z tym utrzymanie w mocy pierwotnej decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 18 lipca 2013 r. na mocy której oddalono wniosek Administradora y Franquicias América, SA oraz Inversiones Ged Ltda o unieważnianie wspólnotowego znaku towarowego nr 8 894 826 „DoggiS”, nakazanie owym przedsiębiorstwom przestrzegania owego stwierdzenia wraz z wszelkimi jego skutkami oraz obciążenie strony pozwanej i interwenientów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny znak towarowy z elementem słownym „DoggiS” dla towarów i usług z klas 29, 30 i 43 – zgłoszenie nr 8 894 826.

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżący.

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Administradora y Franquicias América, SA oraz Inversiones Ged Ltda.

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Rejestracja znaku towarowego dokonana w złej wierze.

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie.

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania, uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i unieważnienie zaskarżonego wspólnotowego znaku towarowego.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 76 i art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/36

Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2014 r. – Kurczenko przeciwko Radzie

(Sprawa T-339/14)

2014/C 253/51

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Serhij Witalijowycz Kurczenko (Czuhujiw, Ukraina) (przedstawiciele: B. Kennelly i J. Pobjoy, barristers, M. Drury i A. Swan, solicitors)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26) i rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1) w zakresie, w jakim stosują się one do strony skarżącej; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada nie zidentyfikowała właściwej podstawy prawnej. Artykuł 29 TUE nie był właściwą podstawą prawną dla decyzji, gdyż w zastrzeżeniach wysuniętych wobec skarżącego nie został on określony jako osoba, która działała na szkodę państwa prawnego i praw człowieka na Ukrainie (w rozumieniu art. 21 ust. 2 i art. 23 TUE). Ponieważ decyzja była nieważna, Rada nie mogła oprzeć się na art. 215 ust. 2 TUFE w celu uchwalenia rozporządzenia. W chwili nałożenia środków ograniczających przed żadnym sądem nie wysuwano wobec skarżącego jakiegokolwiek oskarżenia lub roszczenia, według których jego działalność groziła działaniem na szkodę państwa prawnego lub praw człowieka na Ukrainie.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada nie spełniła kryteriów dotyczących umieszczenia w wykazie, mianowicie w odniesieniu do tego, że osoba została „wskazana jako odpowiedzialna” za defraudację ukraińskich funduszy państwowych oraz za naruszenia praw człowieka na Ukrainie lub jest powiązana z kimkolwiek, kto został wskazany w tym charakterze. Jedynym wymienionym powodem umieszczenia skarżącego w wykazie było to, że twierdzono, iż wszczęto wobec niego na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić „dochodzenie” w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę. Nie wysuwa się zatem nawet twierdzenia (jeśli zastosować rozumowanie Sądu w wyroku w sprawie T-256/11 Ezz), że skarżący był osobą odpowiedzialną za defraudację ukraińskich funduszy państwowych lub za naruszenia praw człowieka na Ukrainie lub był powiązany z osobą właściwie wskazaną jako taka.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada naruszyła przysługujące skarżącemu prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej. Skarżący na żadnym etapie nie uzyskał szczegółowych informacji w odniesieniu do „dochodzenia”, które jakoby uzasadnia umieszczenie go w wykazie, a tym mniej „poważnych i wiarygodnych” lub „konkretnych” dowodów w tym względzie. Pomimo żądań Rada nie przedstawiła takich informacji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Rada nie przedstawiła skarżącemu wystarczających powodów umieszczenia go w wykazie. Powody, które zostały podane, były niewystarczająco szczegółowe i ścisłe. Nie przedstawiono żadnych szczegółów co do czynów skarżącego, ze względu na które był jakoby uwikłany w „przestępstwa”, lub jak takie zarzucane uwikłanie w „przestępstwa” jest w jakikolwiek sposób powiązane z „sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych” i „ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę”. Nie przedstawiono żadnych szczegółów co do „dochodzenia”, podmiotu, które jakoby je prowadzi, jego charakteru lub daty, w której miałoby się rozpocząć.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada poważnie naruszyła przysługujące skarżącemu prawa podstawowe do własności i dobrego imienia. Środki ograniczające nie były „przewidziane ustawą”; zostały nałożone bez właściwych gwarancji umożliwiających skarżącemu skuteczne przedstawienie Radzie swoich argumentów; nie są one ograniczone do żadnej konkretnej własności, o której twierdzi się, że przedstawia zdefraudowane fundusze państwowe, ani nawet ograniczone do wysokości funduszy, które jakoby zostały zdefraudowane.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Rada oparła się na niedokładnych ustaleniach faktycznych. Wbrew jedynemu powodowi umieszczenia go w wykazie brak jest dostępnych informacji lub dowodów, że na Ukrainie prowadzone jest wobec skarżącego „dochodzenie” w rodzaju określonym w decyzji i rozporządzeniu.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Rada nie upewniła się co do znaczenia i ważności dowodów leżących u podstaw umieszczenia skarżącego w wykazie: Rada nie sprawdziła, czy osoba obecnie pełniąca obowiązki prokuratora generalnego jest na podstawie konstytucji Ukrainy uprawniona do wszczęcia dochodzenia wobec skarżącego, i nie uwzględniła tego, że w rzeczywistości nie prowadzi się wobec skarżącego podnoszonego „dochodzenia”.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/37

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2014 r. – Janukowycz przeciwko Radzie

(Sprawa T-346/14)

2014/C 253/52

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wiktor Fedorowycz Janukowycz (Kijów, Ukraina) (przedstawiciel: T. Beazley, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26), zmienionej decyzją 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. L 111, s. 91), i rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. L 111, s. 33 ), w zakresie, w jakim stosują się one do strony skarżącej; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada Unii Europejskiej (zwana dalej „Radą”) nie dysponowała właściwą podstawą prawną dla decyzji i rozporządzenia. Argumenty wspierające ten zarzut obejmują: a) przesłanki oparcia się przez Radę na art. 29 TEU nie zostały spełnione w odniesieniu do decyzji, między innymi (i) Rada wyraźnie wymieniła cele (konsolidacja praworządności i poszanowania praw człowieka na Ukrainie), na które nie mogła w rzeczywistości się powołać, podając następnie uzasadnienie wskazania (powiązanie z rzekomym sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę, czemu skarżący zaprzecza), które to uzasadnienie nie było spójne ani zgodne z przytoczonymi lub jakimkolwiek mającymi znaczenie celami art. 21 TUE; (ii) decyzja i rozporządzenie są sprzeczne z innymi mającymi znaczenie celami określonymi w art. 21 w zakresie, w jakim nie przyczyniają się do „umacniania i wspierania demokracji […] [i] zasad prawa międzynarodowego”, w szczególności poprzez błędne twierdzenie i działanie na podstawie założenia, że legalny i demokratycznie wybrany prezydent Ukrainy, skarżący, był „byłym prezydentem”, niezgodnie z prawem Ukrainy i prawem międzynarodowym, oraz poprzez wspieranie tak zwanego „tymczasowego prezydenta i rządu”, którzy nie zostali wybrani legalnie i demokratycznie oraz którzy przejęli sprawowaną władzę siłą niezgodnie z prawem w sposób sprzeczny z państwem prawnym, zasadami demokracji i prawem międzynarodowym; b) przesłanki oparcia się na art. 215 nie zostały spełnione, ponieważ nie wydano ważnej decyzji na podstawie tytułu V rozdział 2 TUE; c) brakowało wystarczającego związku do powołania się wobec skarżącego na art. 215 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada nadużyła władzy. Rzeczywistym celem Rady dotyczącym wdrożenia decyzji (i tym samym rozporządzenia) było w istocie zdobycie przychylności tak zwanego „reżimu tymczasowego” Ukrainy, tak aby Ukraina zadzierzgnęła bliższe więzi z Unią Europejską (przy czym takie bliższe więzi zostały odrzucone przez demokratycznie wybranego prezydenta Ukrainy i jego rząd), a nie powody, na które powołano się w treści decyzji i rozporządzenia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada nie podała uzasadnienia. Podane w decyzji i rozporządzeniu uzasadnienie umieszczenia skarżącego w wykazie (oprócz tego, że jest błędne) jest schematyczne, nieodpowiednie i pozbawione wymaganej szczegółowości.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że strona skarżąca nie spełniła określonych kryteriów umieszczenia danej osoby w wykazie w rozpatrywanym czasie. Między innymi Rada nie podała istotnych informacji, ale o ile skarżący wie, a) w rozpatrywanym czasie żaden sądowy lub inny odpowiedni organ nie uznał go za odpowiedzialnego za sprzeniewierzenie ukraińskich środków publicznych i ich nielegalne przesyłanie, b) nie był w rozpatrywanym czasie osobą, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem za granicę.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, obejmując skarżącego zakwestionowanymi środkami. Między innymi Rada nie miała dowodów, a w każdym razie żadnych „konkretnych” dowodów, wskazujących, że twierdzenia sformułowane wobec skarżącego są „dokładne pod względem faktów”, i błędnie oparła się na twierdzeniach nielegalnego tzw. „reżimu tymczasowego”, który starał się uzurpować władzę i miał wyraźny powód to wysuwania takich twierdzeń dla nieodpowiednich celów.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że przysługujące skarżącemu prawo do obrony zostało naruszone lub że odmówiono mu skutecznej ochrony sądowej. Między innymi Rada nie przedstawiła skarżącemu pełnego uzasadnienia, w tym dowodów przeciwko niemu, ani nie przedstawiła dokładnych informacji i materiałów, które jakoby uzasadniają zamrożenie funduszy, a skarżący został zmuszony do wniesienia niniejszej skargi w niewłaściwie krótkim czasie.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że przysługujące skarżącemu prawa własności na podstawie art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zostały naruszone między innymi w ten sposób, że środki ograniczające są nieuzasadnionym i nieproporcjonalnym ograniczeniem tych praw.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/39

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2014 r. – Janukowycz przeciwko Radzie

(Sprawa T-347/14)

2014/C 253/53

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wiktor Wiktorowycz Janukowycz (Kijów, Ukraina) (przedstawiciel: T. Beazley, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66,s. 26), zmienionej decyzją 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. L 111, s. 91), i rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. L 111, s. 33), w zakresie, w jakim stosują się one do strony skarżącej; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada Unii Europejskiej (zwana dalej „Radą”) nie dysponowała właściwą podstawą prawną dla decyzji i rozporządzenia. Argumenty wspierające ten zarzut obejmują: a) przesłanki oparcia się przez Radę na art. 29 TEU nie zostały spełnione w odniesieniu do decyzji, między innymi (i) Rada wyraźnie wymieniła cele (konsolidacja praworządności i poszanowania praw człowieka na Ukrainie), na które nie mogła w rzeczywistości się powołać, podając następnie uzasadnienie wskazania (powiązanie z rzekomym sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę, czemu skarżący zaprzecza), które to uzasadnienie nie było spójne ani zgodne z przytoczonymi lub jakimkolwiek mającymi znaczenie celami art. 21 TUE; (ii) decyzja i rozporządzenie są sprzeczne z innymi mającymi znaczenie celami określonymi w art. 21 w zakresie, w jakim nie przyczyniają się do „umacniania i wspierania demokracji […] [i] zasad prawa międzynarodowego”, w szczególności poprzez błędne twierdzenie i działanie na podstawie założenia, że legalny i demokratycznie wybrany prezydent Ukrainy, prezydent Janukowycz, był „byłym prezydentem”, niezgodnie z prawem Ukrainy i prawem międzynarodowym, oraz poprzez wspieranie tak zwanego „tymczasowego prezydenta i rządu”, którzy nie zostali wybrani legalnie i demokratycznie oraz którzy przejęli sprawowaną władzę siłą niezgodnie z prawem w sposób sprzeczny z państwem prawnym, zasadami demokracji i prawem międzynarodowym; b) przesłanki oparcia się na art. 215 nie zostały spełnione, ponieważ nie wydano ważnej decyzji na podstawie tytułu V rozdział 2 TUE; c) brakowało wystarczającego związku do powołania się wobec skarżącego na art. 215 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada nadużyła władzy. Rzeczywistym celem Rady dotyczącym wdrożenia decyzji (i tym samym rozporządzenia) było w istocie zdobycie przychylności tak zwanego „reżimu tymczasowego” Ukrainy, tak aby Ukraina zadzierzgnęła bliższe więzi z Unią Europejską (przy czym takie bliższe więzi zostały odrzucone przez demokratycznie wybranego prezydenta Ukrainy i jego rząd), a nie powody, na które powołano się w treści decyzji i rozporządzenia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada nie podała uzasadnienia. Podane w decyzji i rozporządzeniu uzasadnienie umieszczenia skarżącego w wykazie (oprócz tego, że jest błędne) jest schematyczne, nieodpowiednie i pozbawione wymaganej szczegółowości.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że strona skarżąca nie spełniła określonych kryteriów umieszczenia danej osoby w wykazie w rozpatrywanym czasie. Między innymi Rada nie podała istotnych informacji, ale o ile skarżący wie, a) w rozpatrywanym czasie żaden sądowy lub inny odpowiedni organ nie uznał go za odpowiedzialnego za sprzeniewierzenie ukraińskich środków publicznych i ich nielegalne przesyłanie, b) nie był w rozpatrywanym czasie osobą, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę za granicę.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, obejmując skarżącego zakwestionowanymi środkami. Między innymi Rada nie miała dowodów, a w każdym razie żadnych „konkretnych” dowodów, wskazujących, że twierdzenia sformułowane wobec skarżącego są „dokładne pod względem faktów”, i błędnie oparła się na twierdzeniach nielegalnego tzw. „reżimu tymczasowego”, który starał się uzurpować władzę i miał wyraźny powód to wysuwania takich twierdzeń dla nieodpowiednich celów.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że przysługujące skarżącemu prawo do obrony zostało naruszone lub że odmówiono mu skutecznej ochrony sądowej. Między innymi Rada nie przedstawiła skarżącemu pełnego uzasadnienia, w tym dowodów przeciwko niemu, ani nie przedstawiła dokładnych informacji i materiałów, które jakoby uzasadniają zamrożenie funduszy, a skarżący został zmuszony do wniesienia niniejszej skargi w niewłaściwie krótkim czasie.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że przysługujące skarżącemu prawa własności na podstawie art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zostały naruszone między innymi w ten sposób, że środki ograniczające są nieuzasadnionym i nieproporcjonalnym ograniczeniem tych praw.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/40

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2014 r. – Janukowycz przeciwko Radzie

(Sprawa T-348/14)

2014/C 253/54

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ołeksandr Wiktorowycz Janukowycz (Donieck, Ukraina) (przedstawiciel: T. Beazley, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26), zmienionej decyzją 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. L 111, s. 91), i rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. L 111, s. 33), w zakresie, w jakim stosują się one do strony skarżącej; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada Unii Europejskiej (zwana dalej „Radą”) nie dysponowała właściwą podstawą prawną dla decyzji i rozporządzenia. Argumenty wspierające ten zarzut obejmują: a) przesłanki oparcia się przez Radę na art. 29 TEU nie zostały spełnione w odniesieniu do decyzji, między innymi (i) Rada wyraźnie wymieniła cele (konsolidacja praworządności i poszanowania praw człowieka na Ukrainie), na które nie mogła w rzeczywistości się powołać, podając następnie uzasadnienie wskazania (powiązanie z rzekomym sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę, czemu skarżący zaprzecza), które to uzasadnienie nie było spójne ani zgodne z przytoczonymi lub jakimkolwiek mającymi znaczenie celami art. 21 TUE; (ii) decyzja i rozporządzenie są sprzeczne z innymi mającymi znaczenie celami określonymi w art. 21 w zakresie, w jakim nie przyczyniają się do „umacniania i wspierania demokracji […] [i] zasad prawa międzynarodowego”, w szczególności poprzez błędne twierdzenie i działanie na podstawie założenia, że legalny i demokratycznie wybrany prezydent Ukrainy, prezydent Janukowycz, był „byłym prezydentem”, niezgodnie z prawem Ukrainy i prawem międzynarodowym, oraz poprzez wspieranie tak zwanego „tymczasowego prezydenta i rządu”, którzy nie zostali wybrani legalnie i demokratycznie oraz którzy przejęli sprawowaną władzę siłą niezgodnie z prawem w sposób sprzeczny z państwem prawnym, zasadami demokracji i prawem międzynarodowym; b) przesłanki oparcia się na art. 215 nie zostały spełnione, ponieważ nie wydano ważnej decyzji na podstawie tytułu V rozdział 2 TUE; c) brakowało wystarczającego związku do powołania się wobec skarżącego na art. 215 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada nadużyła władzy. Rzeczywistym celem Rady dotyczącym wdrożenia decyzji (i tym samym rozporządzenia) było w istocie zdobycie przychylności tak zwanego „reżimu tymczasowego” Ukrainy, tak aby Ukraina zadzierzgnęła bliższe więzi z Unią Europejską (przy czym takie bliższe więzi zostały odrzucone przez demokratycznie wybranego prezydenta Ukrainy i jego rząd), a nie powody, na które powołano się w treści decyzji i rozporządzenia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada nie podała uzasadnienia. Podane w decyzji i rozporządzeniu uzasadnienie umieszczenia skarżącego w wykazie (oprócz tego, że jest błędne) jest schematyczne, nieodpowiednie i pozbawione wymaganej szczegółowości.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że strona skarżąca nie spełniła określonych kryteriów umieszczenia danej osoby w wykazie w rozpatrywanym czasie. Między innymi Rada nie podała istotnych informacji, ale o ile skarżący wie, a) w rozpatrywanym czasie żaden sądowy lub inny odpowiedni organ nie uznał go za odpowiedzialnego za sprzeniewierzenie ukraińskich środków publicznych i ich nielegalne przesyłanie, b) nie był w rozpatrywanym czasie osobą, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem za granicę.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, obejmując skarżącego zakwestionowanymi środkami. Między innymi Rada nie miała dowodów, a w każdym razie żadnych „konkretnych” dowodów, wskazujących, że twierdzenia sformułowane wobec skarżącego są „dokładne pod względem faktów”, i błędnie oparła się na twierdzeniach nielegalnego tzw. „reżimu tymczasowego”, który starał się uzurpować władzę i miał wyraźny powód to wysuwania takich twierdzeń dla nieodpowiednich celów.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że przysługujące skarżącemu prawo do obrony zostało naruszone lub że odmówiono mu skutecznej ochrony sądowej. Między innymi Rada nie przedstawiła skarżącemu pełnego uzasadnienia, w tym dowodów przeciwko niemu, ani nie przedstawiła dokładnych informacji i materiałów, które jakoby uzasadniają zamrożenie funduszy, a skarżący został zmuszony do wniesienia niniejszej skargi w niewłaściwie krótkim czasie.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że przysługujące skarżącemu prawa własności na podstawie art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zostały naruszone między innymi w ten sposób, że środki ograniczające są nieuzasadnionym i nieproporcjonalnym ograniczeniem tych praw.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/41

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. – Comercializadora Eloro przeciwko OHIM – Zumex Group (zumex)

(Sprawa T-354/14)

2014/C 253/55

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Comercializadora Eloro, SA (Ecatepec, Meksyk) (przedstawiciel: adwokat J.L. de Castro Hermida)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Zumex Group, SA (Moncada, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, na podstawie dokumentów przedstawionych w postępowaniu administracyjnym i załączonych do skargi w niniejszym postępowaniu, że skarżąca wystarczająco dowiodła używania jej wcześniejszego znaku towarowego „Jumex” dla soków owocowych z klasy 32;

—

odrzucenie, w świetle dowodu używania wcześniejszego znaku towarowego przez wnoszącą sprzeciw i skarżącą, zgłoszenia znaku towarowego „Zumex” dla wszystkich towarów z klasy 32, ponieważ w przypadku w razie jednoczesnego występowania obu znaków na rynku występowałoby prawdopodobieństwo wprowadzenia konsumentów w błąd, wynikające z tego, że znaki te brzmią podobnie i oznaczają identyczne towary.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Zumex Group, SA.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „zumex” dla towarów z klasy 32 – zgłoszenie nr 6 8 45  598

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „JUMEX” dla towarów z klasy 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty:

—

Zarzut dotyczący dowodu używania wcześniejszego znaku towarowego;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/42

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – CareAbout przeciwko OHIM – Florido Rodríquez (Kerashot)

(Sprawa T-356/14)

2014/C 253/56

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CareAbout GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci P. Mes, C. Graf von der Groeben, G. Rother, J. Bühling, A. Verhauwen, J. Künzel, D. Jestaedt, M. Bergermann, J. Vogtmeier i A. Kramer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: José Luis Florido Rodríquez (Sewilla, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 marca 2014 r. w sprawie R 1569/2013-4 w odniesieniu do pkt 1, 2 i 4 sentencji;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania przed Sądem, w tym kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy Kerashot dla towarów z klas 1, 3 i 21 – zgłoszenie nr 10 669 571

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: José Luis Florido Rodríquez

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający elementy słowne „K KERASOL” zarejestrowany dla towarów z klasy 3

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/43

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – Experience Hendrix przeciwko OHIM – JH Licence (Jimi Hendrix)

(Sprawa T-357/14)

2014/C 253/57

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Experience Hendrix LLC (Tukwila, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: M. Vanhegan, barrister, oraz P. Gardiner, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: JH Licence GmbH (Pommelsbrunn, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 marca 2014 r. w sprawie R 782/2012-4;

—

unieważnienie spornego wspólnotowego znaku towarowego;

—

obciążenie właściciela wspólnotowego znaku towarowego kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu przez Wydziałem Unieważnień;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniach przed Izbą Odwoławczą i Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy „Jimi Hendrix” dla towarów i usług z klas 9 i 15 – zgłoszenie nr 4 626 685

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: JH Licence GmbH

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) oraz art. 53 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: Unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień oraz oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Podniesione zarzuty:

—

Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 53 ust. 2 lit. a) oraz art. 78 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 53 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/44

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – Hoteles Catalonia przeciwko OHIM – Caixa d’Estalvis de Catalunya (HOTEL CATALONIA LA PEDRERA)

(Sprawa T-358/14)

2014/C 253/58

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Hoteles Catalonia, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Grau Mora, A. Torrente Tomás i Y. Sastre Canet)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Caixa d’Estalvis de Catalunya (Barcelona, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie R 1227/2013-1, na mocy której odrzucone zostało zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 10 163 814 „HOTEL CATALONIA LA PEDRERA” dokonane przez HOTELES CATALONIA, SA, w związku z czym ów znak powinien zostać zarejestrowany przez OHIM;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „HOTEL CATALONIA LA PEDRERA” dla usług z klasy 43 – zgłoszenie nr 10 163 814.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Caixa d’Estalvis de Catalunya.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny wspólnotowy i krajowy znak towarowy „LA PEDRERA” dla usług z klasy 42.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: Odrzucenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/44

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2014 r. – Federación Nacional de Cafeteros de Colombia przeciwko OHIM – Accelerate (COLOMBIANO COFFEE HOUSE)

(Sprawa T-359/14)

2014/C 253/59

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Federación Nacional de Cafeteros de Colombia (Bogota, Kolumbia) (przedstawiciel: adwokaci A. Pomares Caballero i M. Pomares Caballero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Accelerate s.a.l. (Bejrut, Liban)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zmianę decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie R 1200/2013-5 poprzez stwierdzenie, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki zastosowania albo względnej podstawy unieważnienia określonej w art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, albo bezwzględnej podstawy unieważnienia określonej w art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, albo podstawy unieważnienia przewidzianej w przepisach rozporządzenia nr 510/2006, i to w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, wobec których wystąpiono z wnioskiem o unieważnienie prawa do znaku towarowego;

—

posiłkowo, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym nieuwzględnienia wniosku o unieważnienie prawa do znaku w odniesieniu do towarów: „ryż; tapioka i sago; mąka i produkty zbożowe; chleb, wyroby cukiernicze i słodycze; lody; miód, melasa (syropy); drożdże, proszek do pieczenia; sól; musztarda; ocet, sosy (przyprawy); przyprawy; lód”, należących do klasy 30, oraz usług: „zaopatrzenia w żywność i napoje; tymczasowego zakwaterowania”, należących do klasy 43;

—

w każdym wypadku nakazanie OHIM pokrycia własnych kosztów i kosztów poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „COLOMBIANO COFFEE HOUSE” dla towarów i usług z klas 30 i 43 –Wspólnotowy znak towarowy nr 4 635 553

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Accelerate s.a.l.

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Chronione oznaczenie geograficzne „Café de Colombia”

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—

Naruszenie art. 14 rozporządzenia nr 510/2006;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 13 rozporządzenia nr 510/2006;

—

Naruszenie wymogu proceduralnego z powodu braku uzasadnienia;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. k) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/45

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2014 r. – Švyturys-Utenos Alus przeciwko OHIM – Nordbrand Nordhausen (KISS)

(Sprawa T-360/14)

2014/C 253/60

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Švyturys-Utenos Alus UAB (Utena, Litwa) (przedstawiciele: adwokaci R. Žabolienė i I. Lukauskienė)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Nordbrand Nordhausen GmbH (Nordhausen, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie R 1302/2013-4; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy KISS dla towarów z klasy 33 – zgłoszenie nr 10 620 565

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Nordbrand Nordhausen GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy CRISS zarejestrowany dla towarów z klasy 33

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty:

—

Naruszenie zasady 20 ust. 7 lit. c) w związku z zasadą 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 w związku z art. 55 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/46

Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2014 r. – Secolux przeciwko Komisji

(Sprawa T-363/14)

2014/C 253/61

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Secolux, Association pour le contrôle de la sécurité de la construction (Capellen, Luksemburg) (przedstawiciel: N. Prüm-Carré, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 1 i 14 kwietnia 2014 r. przyjętych przez Sekretarz Generalną Komisji Europejskiej w sprawie odmowy dostępu do dokumentów dotyczących postępowania w sprawie udzielenia zamówienia nr 02/2013/0IL „Kontrole bezpieczeństwa” w odniesieniu do części 1, a w szczególności oferty wybranego oferenta, wykazu cen i sprawozdania z oceny tej oferty a także umowy o świadczenie usług zawartej z wyłonionym wykonawcą;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy oparty na braku odpowiedzi na wniosek o przekazanie ogółu dokumentów dotyczących postępowania w sprawie udzielenia zamówienia, w zakresie w jakim udzielono odpowiedzi wyłącznie na wniosek o dostęp w odniesieniu do sprawozdania z oceny, oferty wybranego oferenta, wykazu cen i umowy o świadczenie usług zawartej z wybranym oferentem.

2.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 (1).

—

Odmowa dostępu do dokumentów w związku z naruszeniem prywatności i integralności osoby fizycznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 nie stanowi uzasadnionego powodu w zakresie w jakim możliwe było przekazanie wersji, z której usunięto dane osobowe.

—

Zastosowanie wyjątku dotyczącego ochrony interesów handlowych w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia nr 1049/2001 nie jest uzasadnione w zakresie w jakim sprawozdanie z oceny i wykaz cen nie zawierają żadnej informacji dotyczącej środków technicznych lub kadrowych i nie ujawniają żadnej szczególnej wiedzy fachowej lub techniki.

—

Nie doszło do naruszenia procesu podejmowania decyzji w rozumieniu art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 w zakresie w jakim (i) decyzja o udzieleniu zamówienia została przyjęta a umowa o świadczeniu usług z wybranym oferentem została zawarta w chwili podjęcia decyzji o odmowie dostępu, (ii) żądane dokumenty nie stanowią również opinii na użytek wewnętrzny w rozumieniu art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1049/2001, a w każdym razie w zakresie w jakim ujawnienie dokumentów nie może prowadzić do naruszenia procesu podejmowania decyzji przez Komisję.

—

Występuje nadrzędny interes publiczny w postaci zasady przejrzystości w zakresie wykonywania budżetu.

—

Nie zostało wykazane, że przekazanie części dokumentów w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 nie było możliwe.

3.

Zarzut trzeci oparty na braku ważnego uzasadnienia przyjętych decyzji.

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/47

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2014 r. – CBM Creative Brands Marken przeciwko OHIM – Aeronautica Militare – Stato Maggiore (TRECOLORE)

(Sprawa T-365/14)

2014/C 253/62

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CBM Creative Brands Marken GmbH (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci U. Lüken, M. Grundmann i N. Kerger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Aeronautica Militare – Stato Maggiore (Rzym, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej z dnia 1 kwietnia 2014 r. w sprawie R 411/2013-5 w zakresie, w jakim Piąta Izba Odwoławcza uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów, uwzględniła sprzeciw i odrzuciła zgłoszenie nr 00 9 8 77  416 w odniesieniu do towarów z klas 18 i 25 oraz w odniesieniu do usług: „Usługi handlu detalicznego, również przez strony internetowe i telezakupy odnośnie do odzieży, obuwia, nakryć głowy, okularów przeciwsłonecznych, metali szlachetnych i ich stopów oraz wyrobów z metali szlachetnych lub pokrytych nimi, biżuterii, kamieni szlachetnych, przyrządów zegarmistrzowskich i chronometrycznych, skóry i imitacji skóry oraz towarów z nich zrobionych, skór i futer, walizek podróżnych i podręcznych, toreb, reklamówek, portfeli, portmonetek, etui na klucze, plecaków, worków, parasoli, parasoli przeciwsłonecznych i lasek spacerowych, batów, uprzęży i wyrobów siodlarskich” z klasy 35;

—

oddalenie w całości sprzeciwu wniesionego wobec zgłoszenia nr 00 9 8 77  416;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „TRECOLORE” dla towarów i usług z klas 18, 25 i 35 – zgłoszenie nr 9 8 77  416

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Aeronautica Militare – Stato Maggiore

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowne i graficzne, wspólnotowy i krajowy, znaki towarowe „FRECCE TRICOLORI” zarejestrowane dla towarów i usług z klas 9, 14, 16, 18, 20, 25, 28 i 41

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie zaskarżonej decyzji

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/48

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2014 r. – August Storck przeciwko OHIM (2good)

(Sprawa T-366/14)

2014/C 253/63

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: August Storck KG (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci I. Rohr, A. Richter, P. Goldenbaum i T. Melchert)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie R 996/2013-1;

—

nakazanie stronie pozwanej pokrycia własnych kosztów i kosztów poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego „2good” dla towarów z klasy 30 – rejestracja międzynarodowa nr 1 1 33  636

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/49

Skarga wniesiona w dniu 29 maja 2014 r. – Sequoia Capital Operations przeciwko OHIM – Sequoia Capital (SEQUOIA CAPITAL)

(Sprawa T-369/14)

2014/C 253/64

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sequoia Capital Operations LLC (Menlo Park, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: F. Delord i A. Rendle, solicitors, oraz G. Hollingworth, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Sequoia Capital LLP (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 maca 2014 r. w sprawie R 1457/2013-4;

—

nakazanie Urzędowi i Sequoia Capital LLP pokrycia własnych kosztów poniesionych przez nich w związku z postępowaniem przed Urzędem i Sądem oraz kosztów strony skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy „SEQUOIA CAPITAL” dla usług z klas 35, 36 i 42 – wspólnotowy znak towarowy nr 7 4 65  347

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Sequoia Capital LLP

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy nr 4 1 02  141„SEQUOIA”, zarejestrowany dla towarów i usług z klas 9, 16 i 36

Decyzja Wydziału Unieważnień: Uwzględnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/49

Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2014 r. – Volkswagen przeciwko OHIM (ULTIMATE)

(Sprawa T-385/14)

2014/C 253/65

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat U. Sander)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 marca 2014 r. w sprawie R 1787/2013-1;

—

obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy ULTIMATE dla towarów i usług z klas 12, 28, 35 i 37

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/50

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2014 r. – Fih Holding i Fih Erhversbank przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-386/14)

2014/C 253/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fih Holding A/S (Kopenhaga, Dania); i Fih Erhversbank A/S (Kopenhaga) (reprezentowane przez: O. Koktvedgaard, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 marca 2014 r. C(2014) 1280 wersja ostateczna w sprawie pomocy państwa SA. 34445 (2012/c) zastosowanej przez Danię w celu przeniesienia udziałów związanych z własnością nieruchomości z FIH na FSC; i

—

Obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja uznała, że „żaden podmiot gospodarczy nie miałby zamiaru dokonania inwestycji w sposób i na warunkach równoważnych ze sposobem i warunkami ustalonymi w umowie dotyczącej zakupu udziałów” (motyw 93) oraz że „w wyniku tego środki nie są zgodne z MEOP” (pkt 93 i 99) oraz w art. 1 ust. 1, że przekazanie aktywów stanowi pomoc państwa.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że FSC nie powinna być porównywana do prywatnego inwestora, który kieruje się długoterminowymi prospektami dotyczącymi rentowności zainwestowanego kapitału, lecz do prywatnego wierzyciela, który zamierza do uzyskania zapłaty kwot należnych mu od dłużnika znajdującego się w trudnych warunkach finansowych, w wyniku wcześniej istniejących zobowiązań spoczywających na FSC.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim stwierdzone zostało w motywie 116, że ulga kapitałowa brutto, będąca skutkiem środka wynosi 375 milionów DKK, za co należy się wynagrodzenie, i przeniesiona wartość wynosi 254 milionów DKK powyżej rzeczywistej wartości gospodarczej, i musi zostać odzyskana, oraz w art. 1 ust. 2 oraz w Warunkach zobowiązaniu nr 6, dokonuje zaakceptowania tego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, ze zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja ustala w motywie 103 (a) „korzyść związaną z formułą umowy zakupu 0.73 bilionów DKK)”, oraz w motywie 103 (b) „wynagrodzenie za inwestycję kapitałową (1.33 bilionów DKK)”. W wyniku tego brak jest podstaw do dochodzenia wynagrodzenia za ulgę podatkową, jakiej dochodzi Komisja w art. 1ust. 2 i zobowiązaniu nr 6.

5.

Zarzut piaty dotyczący tego, ze Komisja błędnie zrozumiała warunki umowy stwierdzając, że FIH powinno zwrócić 254 miliony DKK FSC (motyw 116) tytułem różnicy pomiędzy przenoszoną wartością a rzeczywistą gospodarczą wartością aktywów.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty, ponieważ Komisja naruszyła swój istotny obowiązek proceduralny w postaci uzasadnienia jej decyzji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/51

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Duro Felguera przeciwko Komisji

(Sprawa T-401/14)

2014/C 253/67

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Duro Felguera, SA (Gijón, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji kwalifikującej całokształt środków fiskalnych, zgrupowanych pod wspólną nazwą „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie zaskarżona jest ta sama decyzja, co w sprawie T-515/13 Hiszpania przeciwko Komisji.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

W pierwszym zarzucie skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza art. 107 TFUE ze względu na to, że uznaje się w niej SEAF i składające się nań środki za pomoc państwa. Zdaniem skarżącej ogólne podejście Komisji jest błędne, gdyż myli się w nim szereg transakcji prywatnoprawnych prowadzonych przez podatników w celu zoptymalizowania swoich zysków z ustanowieniem mechanizmu ad hoc przez organy podatkowe w celu stworzenia ulg podatkowych.

2.

Drugi zarzut skarżąca opiera na tym, że Komisja nieprawidłowo ustaliła beneficjenta pomocy, gdyż sama Komisja przyznaje, że odbiorcą pomocy, czy też jej większej części, jest armator nabywający statek, nie zaś ZIG. Choć bowiem wcześniejsza amortyzacja wnioskowana jest przez ZIG i w pierwszej chwili przynosi korzyść jego członkom, przechodzi ona w 90 % na przedsiębiorstwa żeglugowe.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 107 i 108 TFUE ze względu na zakwalifikowanie stosowania hiszpańskiego systemu opodatkowania za tonaż w pewnych przypadkach jako nowej pomocy państwa – zamiast pomocy istniejącej.

4.

W czwartym zarzucie skarżąca podnosi naruszenie art. 107 i 296 TFUE ze względu na to, iż Komisja nie uzasadniła odpowiednio powodów, dla których ZIG i ich inwestorzy zostali uznani za jedynych i ostatecznych beneficjentów pomocy państwa i zmuszeni do jej zwrotu.

5.

W piątym zarzucie, pomocniczo, skarżąca podnosi, że zwrot pomocy jest niemożliwy, ponieważ w zaskarżonej decyzji naruszono ogólne zasady równego traktowania, proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

6.

W zarzucie szóstym, pomocniczo, skarżąca podnosi, że zachodzi naruszenie zasady powierzenia kompetencji na podstawie art. 107 i 108 TFUE, art. 14 rozporządzenia Rady nr 659/1999 oraz art. 19 Karty praw podstawowych UE, ze względu na to, iż w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięto w przedmiocie ważności postanowień umownych zamieszczonych w prywatnoprawnych umowach zawartych na podstawie prawa hiszpańskiego między inwestorami i innymi podmiotami prywatnymi.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/52

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Promoinmo przeciwko Komisji

(Sprawa T-406/14)

2014/C 253/68

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Promoinmo, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji kwalifikującej całokształt środków fiskalnych, zgrupowanych pod wspólną nazwą „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/53

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Gres La Sagra przeciwko Komisji

(Sprawa T-407/14)

2014/C 253/69

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Gres La Sagra, SL [Alameda de la Sagra (Toledo), Hiszpania] (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji kwalifikującej całokształt środków fiskalnych, zgrupowanych pod wspólną nazwą „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/53

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2014 r. – Venatto Design przeciwko Komisji

(Sprawa T-408/14)

2014/C 253/70

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Venatto Design, SL (Toledo, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji kwalifikującej całokształt środków fiskalnych, zgrupowanych pod wspólną nazwą „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/54

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Embutidos Rodríguez przeciwko Komisji

(Sprawa T-415/14)

2014/C 253/71

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Embutidos Rodríguez, SL [Soto de la Vega (León), Hiszpania] (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji kwalifikującej całokształt środków fiskalnych, zgrupowanych pod wspólną nazwą „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/55

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Grup Maritim TCB przeciwko Komisji

(Sprawa T-416/14)

2014/C 253/72

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Grup Maritim TCB, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków fiskalnych stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, w pełni lub w taki sposób, by ograniczyć brak oddziaływania do rentowności transakcji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/55

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Afar 4 przeciwko Komisji

(Sprawa T-417/14)

2014/C 253/73

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Afar 4, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków fiskalnych stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, w pełni lub w taki sposób, by ograniczyć brak oddziaływania do rentowności transakcji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/56

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Distribuidores y Transportistas de Productos Petrolíferos przeciwko Komisji

(Sprawa T-426/14)

2014/C 253/74

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Distribuidores y Transportistas de Productos Petrolíferos, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. García Muñoz, J. Jiménez-Blanco i J. Corral García)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-392/14 Gutser przeciwko Komisji

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/56

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Almoauto przeciwko Komisji

(Sprawa T-427/14)

2014/C 253/75

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Almoauto, SA [Alcorcón (Madryt, Hiszpania] (przedstawiciele: adwokaci J. García Muñoz, J. Jiménez-Blanco i J. Corral García)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-392/14 Gutser przeciwko Komisji

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/57

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Gasiber 2000 przeciwko Komisji

(Sprawa T-428/14)

2014/C 253/76

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Gasiber 2000, SL [Alcorcón (Madryt, Hiszpania] (przedstawiciele: adwokaci J. García Muñoz, J. Jiménez-Blanco i J. Corral García)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-392/14 Gutser przeciwko Komisji

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/57

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2014 r. – Uriinmuebles przeciwko Komisji

(Sprawa T-429/14)

2014/C 253/77

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Uriinmuebles, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. García Muñoz, J. Jiménez-Blanco i J. Corral García)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-392/14 Gutser przeciwko Komisji

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/58

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2014 r. – Remolcadores Nosa Terra i Hospital Povisa przeciwko Komisji

(Sprawa T-432/14)

2014/C 253/78

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Remolcadores Nosa Terra (Vigo, Hiszpania) i Hospital (Vigo) Povisa (przedstawiciel: adwokat J. Otero Novas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy zwrotu korzyści, które zgodnie z ta decyzją należą do skarżących spółek jako członków różnych zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) oraz

—

Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie zaskarżona jest ta sama decyzja, co w sprawie T-515/13 Hiszpania przeciwko Komisji.

Na poparcie skargi skarżące opierają się na następujących okolicznościach faktycznych:

1.

Hiszpański system leasingu podatkowego (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF) stanowi pewną całość, w której poszczególne środki, same w sobie zgodne lub niezgodne z prawem według oceny Komisji, są elementami niezbędnymi do osiągnięcia zawarcia umów na budowę statków z hiszpańskimi stoczniami.

2.

Jakkolwiek bezpośrednie korzyści uznane za niezgodne z prawem przez Komisję zostały przyznane uczestniczącym ZIG, cały system został tak pomyślany i wdrożony, by korzyści te przenieść na wszystkich uczestników systemu: stocznie, ZIG, przedsiębiorstwa żeglugowe-armatorów, organizujące banki i spółki pośredniczące dla różnych transakcji.

3.

W swojej decyzji Komisja nakazała państwu odzyskanie niezgodnej z prawem pomocy, ale jedynie od ZIG, wyłączając obciążenie zwrotem pozostałych uczestników systemu.

4.

Nie podano uzasadnienia, dlaczego w tej sprawie zastosowano opcję zwrotu, ani dlaczego zwrotem tym obciążono wyłącznie ZIG.

5.

Decyzja o obciążeniu zwrotem wyłącznie ZIG miała inne podstawy niż te uzasadniające przyznanie Komisji uprawnienia do nakazania tego zwrotu.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/58

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2014 r. – Superficies de Alimentación przeciwko Komisji

(Sprawa T-433/14)

2014/C 253/79

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Superficies de Alimentación, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków fiskalnych stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, w pełni lub w taki sposób, by ograniczyć brak oddziaływania do rentowności transakcji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/59

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2014 r. – Tose’e Ta’avon Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-435/14)

2014/C 253/80

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Tose’e Ta’avon Bank (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności wydanej przez Radę decyzji o utrzymaniu sankcji nałożonej na stronę skarżącą, wymienionej w ogłoszeniu z dnia 15 marca 2014 r.;

—

uznanie, że nie stosuje się do niej rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r.;

—

uznanie, że nie stosuje się do niej decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r.;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa, jako że podstawa przyjęta dla utrzymania środków ograniczających wobec strony skarżącej nie widnieje wśród powodów, które umożliwiają stronie pozwanej przyjęcie środków ograniczających.

2.

Zarzut drugi dotyczący błędu faktycznego stanowiącego oczywisty błąd w ocenie, jako że strona skarżąca nie jest zarządzana przez państwo irańskie i nie udziela finansowego wsparcia rządowi Iranu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku uzasadnienia.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności i prawa własności.

5.

Zarzut piąty dotyczący niezgodności z prawem rozporządzenia nr 267/2012 (1) i decyzji 2010/413 (2), w wykonaniu których została wydana zaskarżona decyzja, jako że, po pierwsze, zostały one przyjęte z naruszeniem obowiązku uzasadnienia określonego w art. 296 TFUE i z naruszeniem art. 215 TFUE, a po drugie, ich odpowiednie przepisy, na podstawie których zostały utrzymane środki ograniczające nałożone na stronę skarżącą, naruszają traktaty i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1 ).

(2)  Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/60

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2014 r. – Neka Novin przeciwko Radzie

(Sprawa T-436/14)

2014/C 253/81

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Neka Novin (Yusef Abad, Iran) (przedstawiciel: adwokat L. Vidal)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady o utrzymaniu sankcji nałożonych na stronę skarżącą, zawartej w ogłoszeniu z dnia 15 marca 2014 r.;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa polegającego na tym, że uzasadnienie utrzymania środków ograniczających nałożonych na stronę skarżącą nie może być uznane za wystarczające.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, polegającego na tym, że strona pozwana błędnie uznała, iż strona skarżąca pozyskała specjalistyczny sprzęt znajdujący bezpośrednie zastosowanie w irańskim programie nuklearnym.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia proporcjonalności i prawa własności.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/60

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2014 r. – Metalúrgica Galaica przeciwko Komisji

(Sprawa T-442/14)

2014/C 253/82

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Metalúrgica Galaica, SA [Narón (A Coruña), Hiszpania] (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków fiskalnych stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, w pełni lub w taki sposób, by ograniczyć brak oddziaływania do rentowności transakcji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/61

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2014 r. – Aprovechamientos Energéticos JG przeciwko Komisji

(Sprawa T-443/14)

2014/C 253/83

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Aprovechamientos Energéticos JG, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. López Gómez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków fiskalnych stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” (Sistema Español de Arrendamiento Financiero, SEAF), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych (ZIG) jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jednocześnie jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, w pełni lub w taki sposób, by ograniczyć brak oddziaływania do rentowności transakcji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-401/14 Duro Felguera przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/62

Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2014 r. – Laboratoires CTRS przeciwko Komisji

(Sprawa T-452/14)

2014/C 253/84

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Laboratoires CTRS (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: K. Bacon, Barrister, M. Utges Manley i M. Vickers, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim postanowiono w niej, że Cholic Acid FGK dopuszcza się dla wskazań terapeutycznych Orphacol; lub tytułem ewentualnym stwierdzenie nieważności całego art. 1 decyzji; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca posiada pozwolenie na dopuszczenie do obrotu sierocego produktu leczniczego Orphacol, który jest dopuszczony w leczeniu dwóch bardzo rzadkich i poważnych chorób genetycznych wątroby i którego czynnym składnikiem jest kwas cholowy. Od dnia 16 września 2013 r. Orphacol korzysta z dziesięcioletniego okresu wyłączności obrotu na rynku w odniesieniu do tych dwóch wskazań terapeutycznych zgodnie z art. 8 rozporządzenia nr 141/2000 (1).

W zaskarżonej decyzji z dnia 4 kwietnia 2014 r. Komisja przyznała pozwolenie na dopuszczenie do obrotu innego sierocego produktu leczniczego (Cholic Acid FGK) zawierającego kwas cholowy jako aktywny składnik. Chociaż Cholic Acid FGK dopuszczono dla trzech innych wskazań terapeutycznych niż wskazania, dla których dopuszczony został Orphacol, to streszczenie cech produktu i sprawozdanie z oceny Cholic Acid FGK, które według skarżącej stanowią integralną część zaskarżonej decyzji, zawierały wiele odniesień do skuteczności a także do bezpieczeństwa Cholic Acid FGK we wskazaniach terapeutycznych, dla których dopuszczono Orphacol.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 141/2000 albowiem Komisja przyznając pozwolenie na dopuszczenie do obrotu Cholic Acid FGK na warunkach określonych w streszczeniu cech produktu i sprawozdaniu z oceny obeszła przysługującą skarżącej wyłączność obrotu na rynku, gdyż warunki, na których przyznano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu Cholic Acid FGK oznaczają w istocie dopuszczenie Cholic Acid FGK dla dwóch wskazań terapeutycznych, dla których dopuszczony jest Orphacol.

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 141/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie sierocych produktów leczniczych (Dz.U. L 18,s. 1).

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/63

Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2014 r. – Arocasa przeciwko Komisji

(Sprawa T-461/14)

2014/C 253/85

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Arocasa, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. García Muñoz, J. Jiménez-Blanco i J. Corral García)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz

—

obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są tożsame z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T-392/14 Gutser przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/63

Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Vego Supermercados przeciwko Komisji

(Sprawa T-465/14)

2014/C 253/86

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Vego Supermercados, SA (La Coruña, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci: J. L. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nakazuje odzyskanie rzekomej pomocy;

—

stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-700/13 Bankia przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/64

Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Fonditel Pensiones przeciwko Komisji

(Sprawa T-467/14)

2014/C 253/87

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fonditel Pensiones, Entidad Gestora de Fondos de Pensiones, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. L. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nakazuje odzyskanie rzekomej pomocy;

—

stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-700/13 Bankia przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/64

Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2014 r. – Dordal przeciwko Komisji

(Sprawa T-469/14)

2014/C 253/88

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Dordal, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. L. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ponieważ kwalifikuje całokształt środków stanowiących zgodnie z jej treścią tzw. „hiszpański system leasingu podatkowego” jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których wskazano inwestorów zgrupowań interesów gospodarczych jako jedynych beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nakazuje odzyskanie rzekomej pomocy;

—

stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie zgodności z prawem prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty w niniejszej sprawie są takie same jak w sprawie T-700/13 Bankia przeciwko Komisji.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/65

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2014 r. – Kendrion przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-479/14)

2014/C 253/89

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Kendrion NV (Zeist, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci P. Glazener i T. Ottervanger)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o zasądzenie od Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej:

—

zapłaty odszkodowania za szkody materialne w wysokości 2 3 08  463,98 EUR lub przynajmniej w wysokości uznanej przez Sąd za stosowną;

—

zapłaty odszkodowania za szkody niematerialne w wysokości 1 1 0 50  000,000 EUR, tytułem ewentualnym przynajmniej w wysokości 1 7 00  000,00 EUR, dalszym tytułem ewentualnym przynajmniej w wysokości ustalonej przez strony na podstawie sposobu, jaki określi Sąd, lub przynajmniej w wysokości uznanej przez Sąd za stosowną;

—

w każdym wypadku zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości, jaka zostanie ustalona przez Sąd jako stosowna, od dnia 26 listopada 2013 r.;

—

zapłaty kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2013 r. w sprawie Kendrion/Komisja (C-50/12 P, EU:C:2013:771) Trybunał stwierdził naruszenie art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w postępowaniu przed Sądem w sprawie T-54/06 Kendrion/Komisja, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. w postępowaniu na podstawie art. 81 [WE] (sprawa COMP/F/38.354 – worki przemysłowe), w zakresie w jakim jest ona skierowana do skarżącej, jak również o stwierdzenie nieważności, lub, tytułem ewentualnym, o obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą.

Trybunał stwierdził ponadto, że naruszenie zobowiązań z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy ścigać w trybie skargi odszkodowawczej przed Sądem, ponieważ taka skarga stanowi skuteczny środek zaskarżenia.

Skarżąca podnosi, że w owym wyroku Trybunał orzekł już, iż spełnione są przesłanki dostatecznie kwalifikowanego naruszenia normy prawnej, która przyznaje prawa jednostce.

Skarżąca podnosi ponadto, że postępowanie trwało pięć lat i dziewięć miesięcy, podczas gdy jej zdaniem okres dwóch lat i sześciu miesięcy można uważać za odpowiedni, zatem odpowiedni okres został przekroczony o trzy lata i trzy miesiące. Gdyby sprawa została rozstrzygnięta w odpowiednim terminie, wyrok zostałby wydany w dniu 26 sierpnia 2010 r., a nie w dniu 26 listopada 2013 r.

Szkoda materialna, jaką poniosła skarżąca z tytułu przewlekłości postępowania, obejmuje dodatkowe obciążenia finansowe, jakie musiała ona ponosić w odpowiednim okresie. Na rzeczoną szkodę składają się odsetki naliczone przez Komisję od grzywny w wysokości 3 4 0 00  000 EUR wraz z kosztami, które powstały w tym okresie w związku z gwarancją bankową ustanowioną z tytułu zapłaty grzywny i odsetek. Kwota ta uległaby obniżeniu o koszty związane z finansowaniem zapłaty grzywny należnej w dniu 26 sierpnia 2010 r. wraz z odsetkami na rzecz Unii, gdyby Sąd wydał wyrok w tym czasie.

Tytułem naprawienia szkody niematerialnej, jaką poniosła skarżąca z tytułu przewlekłości postępowania, żąda ona za każdy rok przekroczenia odpowiedniego czasu postępowania przed Sądem stosownego odszkodowania w wysokości 10 % grzywny, a za niepełny rok odpowiedniej części z 10 %. Takie odszkodowanie jest stosowne, ponieważ w chwili wydania decyzji Komisja zwykle podwyższała grzywny o 10 % za każdy rok naruszenia.

Tytułem ewentualnym skarżąca wnosi o stosowne naprawienie szkody niematerialnej w wysokości 5 % grzywny. Kwota ta odpowiada odszkodowaniu, jakie Trybunał uznał za stosowne w porównywalnych wypadkach znacznego przekroczenia terminu przy ocenie grzywien w postępowaniach w sprawie praktyk ograniczających konkurencję.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/66

Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. – Makhlouf przeciwko Radzie

(Sprawy połączone T-433/11 i T-98/12) (1)

2014/C 253/90

Język postępowania: francuski

Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie spraw połączonych.

(1)  Dz.U. C 290 z 1.10.2011.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/66

Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. – Othman przeciwko Radzie

(Sprawa T-109/13) (1)

2014/C 253/91

Język postępowania: francuski

Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 129 z 4.5.2013.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/66

Postanowienie Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – Syrian Lebanese Commercial Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-477/13) (1)

2014/C 253/92

Język postępowania: francuski

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 336 z 16.11.2013.

Sąd do spraw Służby Publicznej

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/67

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 19 czerwca 2014 r. – BN przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-24/12) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Urzędnik w grupie zaszeregowania AD 14 zajmujący stanowisko kierownika wydziału - Twierdzenie o stosowaniu przez dyrektora generalnego mobbingu - Mobilność - Odmowa przyjęcia mianowania na stanowisko doradcy w innej dyrekcji generalnej z utratą wynagrodzenia kierownika wydziału - Decyzja o tymczasowym przeniesieniu z urzędu na stanowisko doradcy - Interes służby - Zasada zgodności między grupą zaszeregowania a stanowiskiem - Skarga o odszkodowanie - Szkoda wynikająca z zachowania niemającego charakteru decyzyjnego))

2014/C 253/93

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BN (przedstawiciele: początkowo S. Rodrigues, A. Tymen i A. Blot, avocats, następnie S. Rodrigues i A. Tymen, avocats)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo O. Caisou-Rousseau i J. F. de Wachter, następnie O. Caisou-Rousseau i V. Montebello-Demogeot)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji przyjętej przez Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego o przeniesieniu strony skarżącej w ramach jednej dyrekcji generalnej Parlamentu ze stanowiska kierownika wydziału na stanowisko doradcy dyrektora jednej z dyrekcji oraz żądanie naprawienia szkody poniesionej w wyniku mobbingu

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Parlament Europejski pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez BN.

(1)  Dz.U. C 138 z 12.5.2012, s.36

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/67

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Sumberaz Sotte-Wedemeijer przeciwko Europolowi

(Sprawa F-119/12) (1)

((Służba publiczna - Personel Europolu - Konwencja o Europolu - Regulamin pracowniczy Europolu - Decyzja 2009/371/WSiSW - Stosowanie WZIP do pracowników Europolu - Nieprzedłużenie umowy pracownika tymczasowego na czas określony - Odmowa zawarcia umowy na czas nieokreślony))

2014/C 253/94

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Stephanie Sumberaz Sotte-Wedemeijer (Voorburg, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J.-J. Ghosez)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (przedstawiciele: początkowo D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy, a następnie J. Arnould, D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia umowy skarżącej na czas nieokreślony oraz zasądzenie od Europolu wypłaty różnicy między kwotą wynagrodzenia, które skarżąca mogłaby od niego otrzymać, a kwotą wynikającą z wszystkich innych rzeczywiście uzyskanych przez nią świadczeń.

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Stephanie Sumberaz Sotte-Wedemeijer pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Europejski Urząd Policji.

(1)  Dz.U. C 379 z 8.12.2012, s. 36.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/68

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Coutureau przeciwko Europolowi

(Sprawa F-120/12) (1)

((Służba publiczna - Personel Europolu - Konwencja o Europolu - Regulamin pracowniczy Europolu - Decyzja 2009/371/WSiSW - Stosowanie WZIP do pracowników Europolu - Nieprzedłużenie umowy o prace na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego - Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony))

2014/C 253/95

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christèle Coutureau (Rijswijk, Niderlandy) (przedstawiciel: J.J. Ghosez, avocat)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (przedstawiciel: początkowo D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy, następnie J. Arnould, D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia ze skarżącą umowy o pracę na czas nieokreślony oraz o zasądzenie od Europolu wypłaty różnicy między kwotą wynagrodzenia, które skarżąca mogłaby nadal otrzymywać od Europolu, a kwotą innych świadczeń wszelkiego rodzaju, które faktycznie pobierała

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Christèle Coutureau pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Europejski Urząd Policji.

(1)  Dz.U. C 379 z 8.8.2012, s.36.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/69

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Maynard przeciwko Europolowi

(Sprawa F-121/12) (1)

((Służba publiczna - Personel Europolu - Konwencja o Europolu - Regulamin pracowniczy Europolu - Decyzja 2009/371/WSiSW - Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu - Nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony - Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony))

2014/C 253/96

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ginny Maynard (Haga, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J.J. Ghosez)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (przedstawiciele: początkowo D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy, a następnie J. Arnould, D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia umowy ze skarżącą na czas nieokreślony oraz o zasądzenie od Europolu wypłaty różnicy między kwotą wynagrodzenia, które skarżąca mogłaby nadal otrzymywać od Europolu, a kwotą innych świadczeń wszelkiego rodzaju, które faktycznie pobierała.

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje w części oddalona, a w części odrzucona.

2)

G. Maynard pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Urząd Policji.

(1)  Dz.U. C 379 z 8.12.2012, s.36.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/69

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Molina Solano przeciwko Europolowi

(Sprawa F-66/13) (1)

((Służba publiczna - Personel Europolu - Konwencja o Europolu - Regulamin pracowniczy Europolu - Decyzja 2009/371/WSiSW - Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu - Nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony - Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony))

2014/C 253/97

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Beatriz Molina Solano (Haga, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J.J. Ghosez)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (przedstawiciele: początkowo J. Arnould i D. Neumann, pełnomocnicy, a następnie J. Arnould, D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia ze skarżącą umowy zawartej na czas określony.

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

B. Molina Solano pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Urząd Policji.

(1)  Dz.U. C 274 z 21.9.2013, s. 30.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/70

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 czerwca 2014 r. – Rihn przeciwko Europolowi

(Sprawa F-67/13) (1)

((Służba publiczna - Personel Europolu - Konwencja o Europolu - Regulamin pracowniczy Europolu - Decyzja 2009/371/WSiSW - Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu - Nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony - Odmowa zawarcia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego na czas nieokreślony))

2014/C 253/98

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Philippe Rihn (Haga, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J.J. Ghosez)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (przedstawiciele: początkowo J. Arnould i D. Neumann, pełnomocnicy, a następnie J. Arnould, D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia ze skarżącym umowy zawartej na czas określony.

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

P. Rihn pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Urząd Policji.

(1)  Dz.U. C 274 z 21.9.2013, s. 31.

4.8.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 253/70

Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-56/14)

2014/C 253/99

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: M. Casado García-Hirschfeld, avocat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności dwóch propozycji obliczenia dotyczących przeniesienia uprawnień emerytalnych skarżącej do systemu emerytalnego Unii, który stosuje nowe przepisy wykonawcze do art. 11 i 12 załącznika VII do regulaminu pracowniczego.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 20 września 2013 r. w sprawie dwóch propozycji obliczenia liczby lat uprawniających do emerytury podlegających uwzględnieniu w systemie emerytalnym instytucji Unii Europejskiej odnośnie do wniosku nr 1 A112-BE-ONP i wniosku nr. 2 BE-CPIE-1 (dawna sygnatura) potwierdzone decyzją oddalającą organu powołującego, doręczoną w dniu 20 marca 2014 r.;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.