5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/2

DECYZJA TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 25 marca 2014 r.

w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych

2014/C 135/02

TRYBUNAŁ

uwzględniając art. 24 § 2, 4 i 6 regulaminu postępowania,

zważywszy, że na podstawie wskazanego przepisu należy ustanowić wykaz świąt urzędowych i ustalić terminy wakacji sądowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Ustanawia się następujący wykaz świąt urzędowych w rozumieniu art. 24 § 4 i 6 regulaminu postępowania:

—

Nowy Rok,

—	drugi dzień Wielkiej Nocy,

—

1 maja,

—	Wniebowstąpienie Pańskie,

—	drugi dzień Zielonych Świątek,

—	23 czerwca,

—	15 sierpnia,

—	1 listopada,

—	25 grudnia,

—	26 grudnia.

Artykuł 2

Na okres od dnia 1 listopada 2014 r. do dnia 31 października 2015 r. ustala się następujące terminy wakacji sądowych w rozumieniu art. 24 § 2 i 6 regulaminu postępowania:

—	Boże Narodzenie 2014: od poniedziałku, dnia 15 grudnia 2014 r. do niedzieli, dnia 4 stycznia 2015 r. włącznie,

—	Wielkanoc 2015: od poniedziałku, dnia 30 marca 2015 r. do niedzieli, dnia 12 kwietnia 2015 r. włącznie,

—	Wakacje letnie 2015: od piątku, dnia 17 lipca 2015 r. do niedzieli, dnia 30 sierpnia 2015 r. włącznie.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 25 marca 2014 r.

Sekretarz

A. CALOT ESCOBAR

Prezes

V. SKOURIS

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tartu Ringkonnakohus – Estonia) – A Karuse AS przeciwko Politsei- ja Piirivalveamet

(Sprawa C-222/12) (1)

([Transport drogowy - Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 - Obowiązek użycia tachografu - Odstępstwo od obowiązku dla pojazdów używanych w ramach czynności związanych z utrzymaniem dróg - Pojazd przewożący żwir z miejsca załadunku do miejsca, gdzie prowadzone są prace związane z utrzymaniem dróg])

2014/C 135/03

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Tartu Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A Karuse AS

Strona pozwana: Politsei- ja Piirivalveamet

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Tartu Ringkonnakohus – Wykładnia art. 13 ust. 1 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) nr 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U. L 102, s. 1) – Obowiązek użycia tachografu – Odstępstwo od obowiązku dla pojazdów używanych w ramach czynności związanych z utrzymaniem dróg – Wywrotka o wadze całkowitej 25,5 t, która przewozi po publicznej drodze żwir z miejsc wydobycia do miejsca, w którym prowadzone są prace związane z poprawą jakości i utrzymaniem dróg

Sentencja

Zawarte w art. 13 ust. 1 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) nr 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 pojęcie „pojazd[u] [...] używan[ego] w związku z [...] utrzymaniem [...] dróg”, który może być zwolniony z obowiązku używania tachografu, należy interpretować w taki sposób, że obejmuje ono pojazd przewożący materiał do miejsca, w którym prowadzone są prace związane z utrzymaniem dróg, pod warunkiem że transport ten będzie całkowicie i wyłącznie związany z przeprowadzaniem tych prac oraz że ma uzupełniający wobec nich charakter. To, czy sytuacja taka ma miejsce, musi ocenić sąd krajowy, biorąc przy tym pod uwagę całokształt mających znaczenie okoliczności rozpatrywanej w postępowaniu głównym sprawy.

(1) Dz.U. C 209 z 14.7.2012.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Finanzamt Dortmund-West przeciwko Klinikum Dortmund gGmbH

(Sprawa C-366/12) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. b) - Dostawa towarów - Wydawanie leków cytostatycznych w ramach leczenia ambulatoryjnego - Świadczenie usług przez różnych podatników - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. c) - Świadczenia opieki medycznej - Produkty lecznicze przepisane przez lekarza działającego w ramach prywatnej praktyki w szpitalu - Działalność ściśle związana - Świadczenia pomocnicze względem świadczeń opieki medycznej - Działalność fizycznie i ekonomicznie nierozdzielna])

2014/C 135/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanzamt Dortmund-West

Strona pozwana: Klinikum Dortmund gGmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Bundesfinanzhof – Wykładnia art. 13 część A ust. 1 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych [– wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku] (Dz.U. L 145, s. 1) – Pojęcie działalności ściśle związanej z opieką szpitalną i medyczną – Działanie niestanowiące usługi w rozumieniu art. 6 dyrektywy – Działanie wykonane przez podatnika innego niż ten, który świadczy usługi opieki szpitalnej lub medycznej – Działanie ściśle związane z niezwolnioną z opodatkowania opieką medyczną

Sentencja

Dostawa towarów takich jak leki cytostatyczne będące przedmiotem postępowania głównego, przepisane w ramach leczenia ambulatoryjnego raka przez lekarzy prowadzących prywatną praktykę w szpitalu nie może być zwolniona z podatku od wartości dodanej na podstawie art. 13 część A ust. 1 lit. c) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 2005/92/WE z dnia 12 grudnia 2005 r., chyba że dostawa ta jest fizycznie i ekonomicznie nierozdzielna od zasadniczego świadczenia opieki medycznej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 366 z 24.11.2012.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal administratif de Grenoble – Francja) – Margaretha Bouanich przeciwko Direction départementale des finances publiques de la Drôme

(Sprawa C-375/12) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 63 TFUE - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Podatek dochodowy od osób fizycznych - Mechanizm obliczania maksymalnej dopuszczalnej stawki podatków bezpośrednich na podstawie wysokości dochodów - Umowa dwustronna o unikaniu podwójnego opodatkowania - Opodatkowanie dywidend wypłacanych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim i podlegających już opodatkowaniu u źródła - Nieuwzględnienie lub częściowe uwzględnienie podatku zapłaconego w tym innym państwie członkowskim przy obliczaniu maksymalnej dopuszczalnej stawki opodatkowania - Artykuł 65 TFUE - Ograniczenie - Względy uzasadniające))

2014/C 135/05

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif de Grenoble

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Margaretha Bouanich

Strona pozwana: Direction départementale des finances publiques de la Drôme

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Tribunal administratif de Grenoble – Wykładnia art. 49, 63 i 65 TFUE – Uregulowanie krajowe w dziedzinie podatku dochodowego od osób fizycznych określające maksymalną dopuszczalną stawkę opodatkowania w odniesieniu do części podatków bezpośrednich należnych od podatnika – Mechanizm zwany „tarczą podatkową” – Dwustronna umowa podatkowa – Opodatkowanie dywidend wypłacanych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim i podlegających już opodatkowaniu u źródła – Częściowe uwzględnienie kwot podatku pobranego u źródła przy obliczaniu maksymalnej dopuszczalnej stawki opodatkowania – Uzasadnienie takich przepisów dotyczące spójności systemu podatkowego, zrównoważonego rozdziału władztwa podatkowego pomiędzy państwami członkowskimi lub innego nadrzędnego względu interesu ogólnego

Sentencja

Artykuły 49 TFUE, 63 TFUE i 65 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom państwa członkowskiego, na podstawie których, jeżeli rezydent tego państwa członkowskiego, będący akcjonariuszem spółki mającej siedzibę w innym państwie członkowskim, otrzymuje dywidendy opodatkowywane w dwóch państwach i jeżeli kwestia podwójnego opodatkowania jest regulowana poprzez dokonanie w państwie zamieszkania zaliczenia na poczet podatku w tej samej wysokości co podatek zapłacony w państwie spółki wypłacającej, mechanizm obliczania maksymalnych dopuszczalnych stawek różnych podatków bezpośrednich w wysokości określonego procentu dochodów osiągniętych w danym roku nie uwzględnia lub częściowo nie uwzględnia podatku zapłaconego w państwie spółki wypłacającej.

(1) Dz.U. C 319 z 20.10.2012.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – O przeciwko Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel przeciwko B

(Sprawa C-456/12) (1)

((Dyrektywa 2004/38/WE - Artykuł 21 ust. 1 TFUE - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Osoby uprawnione - Prawo pobytu obywatela państwa trzeciego, członka rodziny obywatela Unii, w państwie członkowskim, którego przynależność państwową posiada obywatel Unii - Powrót obywatela Unii do tego państwa członkowskiego po krótkotrwałym pobycie w innym państwie członkowskim))

2014/C 135/06

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: O, Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel

Strona pozwana: Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, B

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Raad van State – Niderlandy – Wykładnia art. 20 TFUE, art. 21 TFUE, art. 45 TFUE i art. 56 TFUE oraz art. 3 ust. 1, art. 6 oraz art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającą rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającą dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158, s. 77) – Prawo wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich, członków rodziny obywatela Unii – Powrót obywatela Unii do państwa członkowskiego pochodzenia po pobycie w innym państwie członkowskim jako obywatel Unii w rozumieniu art. 21 TFUE i jako odbiorca usług w rozumieniu art. 56 TFUE – Zastosowanie dyrektywy przez analogię, podobnie jak w sprawie C-370/90 Singh i w sprawie C-291/05 Eind

Sentencja

Artykuł 21 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, w której obywatel Unii rozwinął lub umocnił życie rodzinne z obywatelem państwa trzeciego przy okazji efektywnego pobytu – na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 lub art. 16 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, oraz w poszanowaniu określonych w tych przepisach warunków – w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie jego przynależności państwowej, przepisy tej dyrektywy znajdują zastosowanie przez analogię także wówczas, gdy wspomniany obywatel Unii powraca wraz z zainteresowanym członkiem swej rodziny do państwa członkowskiego swojego pochodzenia. W rezultacie warunki przyznania pochodnego prawa pobytu obywatelowi państwa trzeciego będącemu członkiem rodziny tego obywatela Unii w państwie członkowskim pochodzenia tego ostatniego nie powinny być co do zasady bardziej rygorystyczne niż te przewidziane przez wspomnianą dyrektywę dla przyznania pochodnego prawa pobytu obywatelowi państwa trzeciego będącemu członkiem rodziny obywatela Unii, który skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się, osiedlając się w państwie członkowskim innym niż państwo, którego obywatelstwo posiada.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – S przeciwko Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel przeciwko G

(Sprawa C-457/12) (1)

((Artykuł 20 TFUE, art. 21 ust. 1 TFUE i art. 45 TFUE - Dyrektywa 2004/38/WE - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Osoby uprawnione - Prawo pobytu obywatela państwa trzeciego, członka rodziny obywatela Unii, w państwie członkowskim, którego przynależność państwową posiada obywatel Unii - Obywatel Unii będący rezydentem i obywatelem tego samego państwa członkowskiego - Działalność zawodowa - Regularne przemieszczanie się do innego państwa członkowskiego))

2014/C 135/07

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: S, Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel

Strony pozwane: Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, G

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Raad van State – Niderlandy – Wykładnia art. 20 TFUE, 21 TFUE, 45 TFUE i 56 TFUE oraz art. 3 ust. 1, art. 6 i art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158, s. 77) – Beneficjenci prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Obywatel państwa trzeciego będący członkiem rodziny obywatela Unii zamieszkującego i pracującego w państwie członkowskim swojego pochodzenia, ale w ramach pracy często podróżującego do innego państwa członkowskiego

Sentencja

Przepisy dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie odmówiło przyznania prawa pobytu obywatelowi państwa trzeciego będącemu członkiem rodziny obywatela Unii, w przypadku gdy wspomniany obywatel Unii posiada przynależność państwową tego państwa i ma w nim miejsce zamieszkania, jednak regularnie przemieszcza się do innego państwa członkowskiego w ramach wykonywania swojej działalności zawodowej.

Artykuł 45 TFUE należy interpretować w ten sposób, że przyznaje on członkowi rodziny obywatela Unii będącemu obywatelem państwa trzeciego pochodne prawo pobytu w państwie członkowskim, którego przynależność państwową posiada ten obywatel Unii, jeżeli ów obywatel ma miejsce zamieszkania w tym państwie, jednak regularnie przemieszcza się do innego państwa członkowskiego jako pracownik w rozumieniu wspomnianego postanowienia, ponieważ odmowa przyznania takiego prawa pobytu ma zniechęcający wpływ na faktyczne korzystanie z praw wywodzonych przez pracownika z art. 45 TFUE, która to okoliczność podlega weryfikacji przez sąd krajowy.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/8

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret – Dania) – ATP Pension Service A/S przeciwko Skatteministeriet

(Sprawa C-464/12) (1)

([Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia - Artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 i 6 - Specjalne fundusze inwestycyjne - Pracownicze programy emerytalne - Zarządzanie - Transakcje dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów])

2014/C 135/08

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ATP Pension Service A/S

Strona pozwana: Skatteministeriet

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Østre Landsret – Wykładnia art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 6 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru (Dz.U. L 145, s. 1) – Zwolnienia transakcji dotyczących rachunków depozytowych lub bieżących oraz zwolnienia specjalnych funduszy inwestycyjnych – Świadczenie usług związanych z przelewami środków do funduszu emerytalnego

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że w zakres tego przepisu mogą wchodzić fundusze emerytalne takie jak w postępowaniu głównym, jeżeli są finansowane przez osobę, której emerytura będzie następnie wypłacana, jeżeli oszczędności są inwestowane zgodnie z zasadą rozłożenia ryzyka oraz jeżeli klienci ponoszą ryzyko inwestycji. W tym względzie nie ma znaczenia, że wpłaty są dokonywane przez pracodawcę, ich kwota wynika z układów zbiorowych między organizacjami pracodawców i związkami zawodowymi, że istnieją różne sposoby zwrotu oszczędności, wpłaty można odliczyć od podatku na podstawie przepisów mających zastosowanie do podatków dochodowych albo że można do nich dołączyć poboczny element ubezpieczenia.

Artykuł 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „zarządzania specjalnymi funduszami emerytalnymi” w rozumieniu tego przepisu obejmuje świadczenie usług, poprzez które podmiot materializuje prawa klientów wobec funduszy emerytalnych poprzez tworzenie kont i rejestrację wpłat dokonanych na te konta w systemie emerytalnym. Pojęcie to obejmuje również usługi rachunkowości i informacyjne dotyczące kont, objęte załącznikiem II do dyrektywy Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), zmienionej dyrektywami 2001/107/WE i 2001/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 stycznia 2002 r.

Artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że ustanowione w tym przepisie zwolnienie z podatku od wartości dodanej transakcji dotyczących płatności lub przelewów ma zastosowanie do świadczenia usług, poprzez które podmiot materializuje prawa klientów do funduszy emerytalnych poprzez utworzenie kont tych klientów w systemie emerytalnym oraz rejestrację wpłat rzeczonych klientów na ich konta, a także do czynności, które są poboczne wobec tych usług lub które razem z nimi stanowią jedno świadczenie gospodarcze.

(1) Dz.U. C 9 z 12.1.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/9

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – Octapharma France SAS przeciwko Agence nationale de sécurité du médicament et des produits de santé (ANSM), Ministère des affaires sociales et de la santé

(Sprawa C-512/12) (1)

((Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 2001/83/WE - Dyrektywa 2002/98/WE - Zakres stosowania - Nietrwały produkt krwiopochodny - Osocze przygotowywane w procesie przemysłowym - Jednoczesne lub wyłączne stosowanie dyrektyw - Przysługujące państwu członkowskiemu uprawnienie do ustanowienia bardziej rygorystycznego systemu dla osocza niż dla produktów leczniczych))

2014/C 135/09

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Octapharma France SAS

Strona pozwana: Agence nationale de sécurité du médicament et des produits de santé (ANSM), Ministère des affaires sociales et de la santé

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Conseil d’État (Francja) – Wykładnia art. 2 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U L 311, s. 67) w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. (Dz.U. L 136 s. 34) – Wykładnia art. 4 ust. 2 dyrektywy 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej normy jakości i bezpiecznego pobierania, testowania, przetwarzania, przechowywania i dystrybucji krwi ludzkiej i składników krwi oraz zmieniająca dyrektywę 2001/83/WE (Dz.U. L 33, s. 30) oraz art. 168 TFUE – Nietrwałe produkty krwiopochodne – Osocze przygotowywane w procesie przemysłowym – Jednoczesne stosowanie obu dyrektyw lub stosowanie przepisów jedynie dyrektywy 2001/83/WE ze względu na mniej rygorystyczny charakter systemu ustanowionego w dyrektywie 2002/98/WE – Możliwość przyjęcia lub utrzymania w mocy przez państwo członkowskie przepisów krajowych ustanawiających bardziej restrykcyjny system w odniesieniu do osocza przygotowywanego w procesie przemysłowym niż w odniesieniu do produktów leczniczych – Faktyczny brak stosowania przepisów dyrektywy 2001/83/WE dotyczących warunku uprzedniego uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu

Sentencja

Dyrektywę 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmienioną dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r., a także dyrektywę 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą normy jakości i bezpiecznego pobierania, testowania, przetwarzania, przechowywania i dystrybucji krwi ludzkiej i składników krwi oraz zmieniającą dyrektywę 2001/83 należy interpretować w ten sposób, że osocze z pełnej krwi przeznaczone do transfuzji, przygotowane z wykorzystaniem procesu przemysłowego, wchodzi, zgodnie z art. 109 dyrektywy 2001/83, w zakres stosowania dyrektywy 2002/98, jeżeli chodzi o jego pobieranie i kontrolę, oraz w zakres stosowania dyrektywy 2001/83, zmienionej dyrektywą 2004/27, jeżeli chodzi o jego przetwarzanie, przechowywanie i dystrybucję, pod warunkiem że odpowiada definicji produktu leczniczego w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy.

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 2002/98 w świetle art. 168 TFUE należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na utrzymanie w mocy lub wydanie przepisów krajowych, które poddają osocze przygotowane z wykorzystaniem procesu przemysłowego systemowi bardziej restrykcyjnemu niż ten, któremu podlegają produkty lecznicze, wyłącznie w odniesieniu do jego pobierania i kontroli.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/10

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Krefeld – Niemcy) – Marc Brogsitter przeciwko Fabrication de Montres Normandes Eurl., Karstenowi Fräßdorfowi

(Sprawa C-548/12) (1)

((Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Jurysdykcja szczególna - Artykuł 5 pkt 1 i 3 - Powództwo dotyczące odpowiedzialności cywilnej - Charakter kontraktowy lub deliktowy))

2014/C 135/10

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Krefeld

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marc Brogsitter

Strona pozwana: Fabrication de Montres Normandes Eurl., Karsten Fräßdorf

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Landgericht Krefeld – Wykładnia art. 5 pkt 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1) – Jurysdykcja szczególna – Powództwo wniesione do sądu właściwego do spraw roszczeń z tytułu czynów niedozwolonych – Sytuacja, w której czyn niedozwolony został popełniony w ramach umowy między sprawcą a poszkodowanym, a sąd miejsca, gdzie powinno zostać wykonane podstawowe zobowiązanie, znajduje się w innym państwie członkowskim – Ustalenie sądu posiadającego jurysdykcję

Sentencja

Powództwa dotyczące odpowiedzialności cywilnej takie jak te, których dotyczy postępowanie główne, mające w prawie krajowym charakter deliktowy, należy jednak uznać za wchodzące w zakres pojęcia „umowy lub roszczeń wynikających z umowy” w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, jeżeli zarzucane pozwanemu zachowanie można uznać za uchybienie zobowiązaniom umownym w kształcie możliwym do określenia z uwzględnieniem przedmiotu umowy.

(1) Dz.U. C 101 z 6.4.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/10

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Brugge – Belgia) – Jetair NV, BTW-eenheid BTWE Travel4you przeciwko FOD Financiën

(Sprawa C-599/12) (1)

((Podatek VAT - Procedura szczególna dla biur podróży - Transakcje dokonane poza Unią Europejską - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Artykuł 28 ust. 3 - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 370 - Klauzule „standstill” - Zmiana ustawodawstwa krajowego przed upływem terminu transpozycji))

2014/C 135/11

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Brugge

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Jetair NV, BTW-eenheid BTWE Travel4you

Strona pozwana: FOD Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Rechtbank van eerste aanleg te Brugge – Wykładnia art. 49 i art. 63 TFUE, art. 26 ust. 3 i art. 28 ust. 3 lit. a) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) – Wykładnia i ważność art. 153, art. 309 i art. 370 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) – Szczególne uregulowanie obowiązujące dla biur podróży – Świadczenie usług implikujące wykorzystanie innych podatników dla przeprowadzenia transakcji poza Unią – Brak zwolnienia – Zasady równości, neutralności podatkowej i proporcjonalności

Sentencja

Artykuł 28 ust. 3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku i art. 370 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie sprzeciwiają się wprowadzeniu przez państwo członkowskie przed dniem 1 stycznia 1978 r., w trakcie biegu terminu transpozycji szóstej dyrektywy 77/388 przepisu, który zmienia jego istniejące regulacje poprzez opodatkowanie podatkiem od wartości dodanej transakcji biur podróży związanych z podróżami organizowanymi poza Unią Europejską.

Państwo członkowskie nie narusza art. 309 dyrektywy 2006/112 poprzez brak zrównania usług świadczonych przez biura podróży ze zwolnioną z podatku działalnością pośredników, gdy owe usługi odnoszą się do podróży organizowanych poza Unią Europejską i poprzez opodatkowanie owych usług podatkiem od wartości dodanej, jeżeli opodatkowywało ono owe usługi w dniu 1 stycznia 1978 r.

3)	Artykuł 370 w związku z pkt 4 części A załącznika X do dyrektywy 2006/112 nie narusza prawa Unii poprzez udzielenie państwom członkowskim uprawnienia do utrzymania opodatkowania usług biur podróży związanych z podróżami organizowanymi poza Unią Europejską.

Państwo członkowskie nie narusza prawa Unii, a w szczególności zasad równego traktowania, proporcjonalności i neutralności podatkowej traktując biura podróży w rozumieniu art. 26 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388 i art. 306 dyrektywy 2006/112 odmiennie od pośredników i przewidując, jak uczyniło to rozporządzenie królewskie z dnia 28 listopada 1999 r., zasadę, wedle której jedynie usługi owych biur podróży, a nie pośredników są opodatkowane, gdy są związane z podróżami organizowanymi poza Unią Europejską.

(1) Dz.U. C 86 z 23.3.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Administratiwen syd Sofija-grad – Bułgaria) – Głobył Trans Łodżistik OOD przeciwko Naczałnik na Mitnica Stoliczna

(Sprawy połączone C-29/13 i C-30/13) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Wspólnotowy kodeks celny - Artykuły 243 i 245 - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Artykuł 181a - Decyzja zaskarżalna - Dopuszczalność skargi do sądu bez wcześniejszego wniesienia odwołania w trybie administracyjnym - Zasada przestrzegania prawa do obrony])

2014/C 135/12

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Głobył Trans Łodżistik OOD

Strona pozwana: Naczałnik na Mitnica Stoliczna

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Administratiwen syd Sofija-grad – Wykładnia art. 243 i 245 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) oraz art. 181a ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (Dz.U. L 253, s. 1) – Zasady prawa do obrony i powagi rzeczy osądzonej – Prawo do zaskarżenia decyzji organu celnego w sprawie retrospektywnego pokrycia długów celnych, nawet w przypadku, gdy decyzje tego organu są ostateczne – Dopuszczalność skargi do sądu bez wcześniejszego wniesienia odwołania w trybie administracyjnym – Decyzja organu celnego wydana z naruszeniem wymogów proceduralnych – Obowiązek sądu w takim wypadku do wydania orzeczenia w przedmiocie skargi bez uwzględnienia obowiązku wcześniejszego wniesienia odwołania w trybie administracyjnym

Sentencja

Po pierwsze, decyzja, taka jak jedna z decyzji rozpatrywanych w postępowaniach głównych, która ma na celu sprostowanie wartości celnej towarów na podstawie art. 30 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 82/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r., i która wiąże się z powiadomieniem zgłaszającego o powstaniu zobowiązania do zapłaty dodatkowej kwoty podatku od wartości dodanej, stanowi akt zaskarżalny w rozumieniu art. 243 rzeczonego rozporządzenia nr 2913/92. Po drugie, w świetle ogólnych zasad dotyczących przestrzegania prawa do obrony i powagi rzeczy osądzonej, art. 245 wspomnianego rozporządzenia nr 2913/92 nie sprzeciwia się przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w sprawach w postępowaniach głównych, które przewidują dwa odrębne środki zaskarżenia w celu podważenia decyzji wydanych przez organy celne, ponieważ przepisy te nie naruszają ani zasady równoważności, ani zasady skuteczności.

2)	Artykuł 243 rozporządzenia nr 2913/92 nie uzależnia dopuszczalności skargi do sądu na decyzje wydane na podstawie art. 181a ust. 2 rozporządzenia nr 2454/93 od wcześniejszego wykorzystania dostępnych administracyjnych środków zaskarżenia tych decyzji.

Artykuł 181a ust. 2 rozporządzenia nr 2454/93 należy interpretować w ten sposób, że decyzja wydana na podstawie tego artykułu powinna być uznana za ostateczną i może być przedmiotem bezpośredniej skargi do niezależnego organu sądowego, nawet w przypadku gdy została wydana z naruszeniem prawa zainteresowanego do bycia wysłuchanym oraz do złożenia sprzeciwu.

W przypadku naruszenia prawa zainteresowanego do bycia wysłuchanym i do złożenia sprzeciwu przewidzianego w art. 181a ust. 2 rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 3254/94, do sądu krajowego należy określenie, w świetle szczególnych okoliczności zawisłego przez nim sporu i z uwzględnieniem zasady równoważności i skuteczności, czy w przypadku gdy należy stwierdzić nieważność decyzji, która została wydana z naruszeniem zasady dotyczącej przestrzegania prawa do obrony, sąd ów jest zobowiązany do rozpatrzenia skargi wniesionej na tę decyzję, czy też może przekazać sprawę do rozpoznania właściwemu organowi administracyjnemu.

(1) Dz.U. C 108 z 13.4.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/13

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Białymstoku – Polska) – Małgorzata Nierodzik przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Psychiatrycznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej im. dr Stanisława Deresza w Choroszczy

(Sprawa C-38/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 99/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 4 - Pojęcie „warunków zatrudnienia” - Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony - Odmienne traktowanie względem pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony))

2014/C 135/13

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Białymstoku

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Małgorzata Nierodzik

Strona pozwana: Samodzielny Publiczny Psychiatryczny Zakład Opieki Zdrowotnej im. dr Stanisława Deresza w Choroszczy

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Sąd Rejonowy w Białymstoku – Wykładnia art. 1 dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 175, s. 43) oraz klauzul 1 i 4 załącznika do tej dyrektywy – Uregulowanie krajowe przewidujące mniej korzystne okresy wypowiedzenia dla umów o pracę zawartych na czas określony aniżeli dla umów o pracę zawartych na czas nieokreślony

Sentencja

Klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak sporne w postępowaniu głównym, które przewiduje, w odniesieniu do wypowiedzenia umów o pracę zawartych na czas określony, mających trwać dłużej niż 6 miesięcy, możliwość zastosowania sztywnego dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, niezależnego od długości zakładowego stażu pracy danego pracownika, podczas gdy długość okresu wypowiedzenia w przypadku umów o pracę zawartych na czas nieokreślony jest określana stosownie do stażu pracy danego pracownika i może wynosić od dwóch tygodni do trzech miesięcy, gdy obie te kategorie pracowników znajdują się w porównywalnych sytuacjach.

(1) Dz.U. C 141 z 18.5.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/13

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Posteshop SpA – Divisione Franchising Kipoint przeciwko Autorità garante della concorrenza e del mercato, Presidenza del Consiglio dei Ministri

(Sprawa C-52/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2006/114/WE - Pojęcia „reklamy wprowadzającej w błąd” i „reklamy porównawczej” - Przepisy krajowe uznające reklamę wprowadzającą w błąd i niedozwoloną reklamę porównawczą za dwa odrębne czyny niezgodne z prawem))

2014/C 135/14

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Posteshop SpA – Divisione Franchising Kipoint

Strona pozwana: Autorità garante della concorrenza e del mercato, Presidenza del Consiglio dei Ministri

przy udziale: Cg srl, Tacoma srl

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Consiglio di Stato – Wykładnia dyrektywy 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz.U. L 376, s. 21) – Nieuczciwe praktyki handlowe stosowane między przedsiębiorcami – Pojęcie „reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej” – Uregulowania krajowe zakazujące nie tylko reklamy, która jest zarazem wprowadzająca w błąd i stanowi niedozwoloną reklamę porównawczą, lecz uznające również reklamę wprowadzającą w błąd i reklamę porównawczą za dwa odrębne czyny niezgodne z prawem

Sentencja

Dyrektywę 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej należy interpretować w ten sposób, że w odniesieniu do ochrony przedsiębiorców dotyczy ona reklamy wprowadzającej w błąd i niedozwolonej reklamy porównawczej jako dwóch niezależnych naruszeń, a w celu zakazania reklamy wprowadzającej w błąd i wprowadzenia sankcji względem takiej reklamy nie jest konieczne, aby reklama ta stanowiła również niedozwoloną reklamę porównawczą.

(1) Dz.U. C 123 z 27.4.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/14

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Weliko Tyrnowo – Bułgaria) – FIRIN OOD przeciwko Direktor na direkcija „Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika” Weliko Tyrnowo pri Centrałno uprawlenie na Nacjonałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-107/13) (1)

((Wspólny system podatku od wartości dodanej - Odliczenie podatku naliczonego - Płatności zaliczkowe - Odmowa przyznania odliczenia - Oszustwo - Korekta odliczenia, jeżeli transakcja podlegająca opodatkowaniu nie została dokonana - Przesłanki))

2014/C 135/15

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Weliko Tyrnowo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FIRIN OOD

Strona pozwana: Direktor na direkcija „Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika” Weliko Tyrnowo pri Centrałno uprawlenie na Nacjonałnata agencija za prichodite

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Administratiwen syd Weliko Tyrnowo – Wykładnia art. 168 lit. a) w związku z art. 65, art. 90 ust. 1, art. 185 ust. 1 oraz art. 205 w związku z art. 168 lit. a) i art. 193 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) – Zasady neutralności podatku VAT, skuteczności i proporcjonalności – Odliczenie podatku naliczonego – Płatności zaliczkowe na poczet towarów konkretnie wskazanych przed dostawą – Odmowa przyznania odliczenia przy pobraniu zaliczki z powodu braku dostawy towarów – Możliwość dokonania przez dostawcę korekty dokonanego pierwotnie odliczenia i wpływ na odmowę przyznania takiego odliczenia – Odmowa odliczenia podatku VAT odbiorcy dostawy ze względu na solidarną odpowiedzialność za zapłatę podatku podatnika innego niż osoba zobowiązana do zapłaty podatku – Wyznaczenie osoby odpowiedzialnej solidarnie na podstawie domniemań opartych na konstrukcjach prawa cywilnego

Sentencja

Artykuł 65, art. 90 ust. 1, art. 168 lit. a), art. 185 ust. 1 i art. 193 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że wymagają one korekty odliczenia podatku od wartości dodanej dokonanego przez odbiorcę faktury wystawionej na zapłatę zaliczki dotyczącej dostawy towarów, jeżeli w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym dostawa ta nie została ostatecznie wykonana, mimo że dostawca pozostał zobowiązany do zapłaty tego podatku i nie zwrócił zaliczki.

(1) Dz.U. C 129 z 4.5.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln – Niemcy) – Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs eV przeciwko ILME GmbH

(Sprawa C-132/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 2006/95/WE - Pojęcie sprzętu elektrycznego - Oznakowanie zgodności CE - Osłony do wielobiegunowych złącz wtykowych))

2014/C 135/16

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs eV

Strona pozwana: ILME GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Landgericht Köln – Wykładnia art. 1, 8 i 10 oraz załączników II-IV do dyrektywy 2006/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do sprzętu elektrycznego przewidzianego do stosowania w określonych granicach napięcia (Dz.U. L 374, s. 10) – Pojęcie sprzętu elektrycznego – Zakaz opatrzenia oznakowaniem zgodności CE osłon wielobiegunowych złączy wtykowych sprzedawanych jako części zamienne

Sentencja

Artykuł 1 dyrektywy 2006/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do sprzętu elektrycznego przewidzianego do stosowania w określonych granicach napięcia należy interpretować w ten sposób, że osłony wielobiegunowych złączy wtykowych do użytku przemysłowego, takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, są objęte pojęciem „sprzętu elektrycznego” w rozumieniu tego przepisu i w konsekwencji muszą być opatrzone oznakowaniem CE, pod warunkiem że ich właściwy i zgodny z przeznaczeniem montaż w żadnym wypadku nie zmienia ich zgodności z wymaganiami w dziedzinie bezpieczeństwa, pod kątem których zostały skontrolowane.

(1) Dz.U. C 164 z 8.6.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/16

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Regionale di Mestre-Venezia – Włochy) – Società Italiana Commercio e Servizi srl, w likwidacji (SICES) i in. przeciwko Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Venezia

(Sprawa C-155/13) (1)

([Rolnictwo - Rozporządzenie (WE) nr 341/2007 - Artykuł 6 ust. 4 - Kontyngenty taryfowe - Czosnek pochodzący z Chin - Pozwolenia na przywóz - Nieprzenoszalny charakter praw wynikających z niektórych pozwoleń na przywóz - Obejście - Nadużycie prawa])

2014/C 135/17

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione Tributaria Regionale di Mestre-Venezia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Società Italiana Commercio e Servizi srl, w likwidacji (SICES), Agrima KG D. Gritsch Herbert & Gritsch Michael & Co., Agricola Lusia srl, Romagnoli Fratelli SpA, Agrimediterranea srl, Francesco Parini, Duoccio srl, Centro di Assistenza Doganale Triveneto Service srl, Novafruit srl, Evergreen Fruit Promotion srl

Strona pozwana: Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Venezia

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Commissione Tributaria Regionale di Mestre-Venezia – Wykładnia art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 341/2007 z dnia 29 marca 2007 r. otwierającego i ustanawiającego zarządzanie kontyngentami taryfowymi i wprowadzającego system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i niektórych innych produktów rolniczych przywożonych z krajów trzecich (Dz.U. L 90, s. 12) – Nieprzenoszalny charakter praw wynikających z pozwoleń typu „A” – Spółki będące właścicielami pozwoleń na przywóz, które przed dokonaniem jakiegokolwiek przywozu zakupiły czosnek chiński za pośrednictwem spółki nieposiadającej takich pozwoleń i które odsprzedały rzeczony czosnek, po zapłaceniu należności celnych, tej samej spółce

Sentencja

Artykuł 6 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 341/2007 z dnia 29 marca 2007 r. otwierającego i ustanawiającego zarządzanie kontyngentami taryfowymi i wprowadzającego system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku i niektórych innych produktów rolniczych przywożonych z krajów trzecich należy interpretować w ten sposób, że przepis ten zasadniczo nie stoi na przeszkodzie transakcjom, w drodze których importer będący właścicielem pozwoleń na przywóz według obniżonej stawki celnej nabywa towar poza Unią Europejską od podmiotu gospodarczego, który to sam jest tradycyjnym importerem w rozumieniu art. 4 ust. 2 tego rozporządzenia, lecz wykorzystał swe własne pozwolenia na przywóz według obniżonej stawki celnej, a następnie odsprzedaje mu tenże towar po dokonaniu przywozu do Unii. Transakcje takie stanowią jednak nadużycie prawa, jeżeli zostały sztucznie pomyślane głównie w celu skorzystania z preferencyjnej stawki celnej. Ustalenie istnienia praktyki stanowiącej nadużycie wymaga od sądu odsyłającego uwzględnienia wszystkich okoliczności faktycznych i kontekstu sprawy, w tym transakcji handlowych poprzedzających sporny przywóz i następujących po nim.

(1) Dz.U. C 178 z 22. 6.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/17

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona – Hiszpania) – Antonio Márquez Samohano przeciwko Universitat Pompeu Fabra

(Sprawa C-190/13) (1)

((Polityka społeczna - Dyrektywa 99/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Uniwersytety - Wykładowcy stowarzyszeni - Kolejne umowy o pracę na czas określony - Klauzula 5 pkt 1 - Środki mające na celu zapobieganie nadużywaniu kolejnych umów o pracę na czas określony - Pojęcie „obiektywnych powodów” uzasadniających zawieranie takich umów - Klauzula 3 - Pojęcie „umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony” - Sankcje - Prawo do odszkodowania - Odmienne traktowanie pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony))

2014/C 135/18

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Antonio Márquez Samohano

Strona pozwana: Universitat Pompeu Fabra

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Juzgado de lo Social de Barcelona – Wykładnia klauzul 3 i 5 załącznika do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43) – Umowy o pracę zawarte z administracją publiczną – Wykładowcy uniwersyteccy – Brak środków mających na celu zapobieganie nadużywaniu kolejnych umów o pracę na czas określony

Sentencja

Klauzulę 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego w dniu 18 marca 1999 r., znajdującego się w załączniku do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak sporne w postępowaniu krajowym, które pozwala uniwersytetom na ponowne zawieranie kolejnych umów o pracę na czas określony z wykładowcami stowarzyszonymi, bez żadnych ograniczeń dotyczących maksymalnego łącznego czasu trwania tych umów i liczby takich ponownie zawieranych umów, o ile umowy te – czego weryfikacja należy do sądu odsyłającego – są uzasadnione przez obiektywny powód w rozumieniu pkt 1 lit. a) tej klauzuli. Na sądzie tym spoczywa jednakże również obowiązek konkretnego sprawdzenia, czy ponowne zawieranie kolejnych spornych umów o pracę na czas określony miało na celu zaspokojenie tymczasowego zapotrzebowania i czy uregulowanie takie jak sporne w postępowaniu głównym nie jest w gruncie rzeczy wykorzystywane do zaspokajania zwykłych i stałych potrzeb uniwersytetów w dziedzinie zatrudnienia wykładowców.

(1) Dz.U. C 189 z 29.6.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/18

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 13 marca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Finanzamt Saarlouis przeciwko Heinzowi Malburgowi

(Sprawa C-204/13) (1)

((Podatki - Podatek od wartości dodanej - Źródło i zakres prawa do odliczenia - Rozwiązanie spółki przez wspólnika - Nabycie części klienteli tej spółki - Wniesienie wkładu niepieniężnego do innej spółki - Zapłata naliczonego podatku - Możliwe odliczenie))

2014/C 135/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanzamt Saarlouis

Strona pozwana: Heinz Malburg

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Bundesfinanzhof – Wykładnia art. 4 ust. 1 i 2, a także art. 17 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) – Źródło i zakres prawa do odliczenia – Nabycie części klienteli spółki rozwiązanej przez wspólnika tej spółki w celu wniesienia jej do nowej spółki tytułem wkładu niepieniężnego – Możliwość odliczenia podatku naliczonego

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 i 2, a także art. 17 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., w świetle zasady neutralności podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że wspólnik spółki prawa cywilnego prowadzącej działalność w zakresie doradztwa podatkowego, który nabywa od tej spółki część klienteli wyłącznie w tym celu, aby następnie bezpośrednio przekazać nieodpłatnie tę część na rzecz nowo utworzonej spółki prawa cywilnego zajmującej się doradztwem podatkowym, w której posiada większość udziałów, do korzystania w ramach jej działalności gospodarczej, przy czym klientela ta nie wchodzi w skład majątku nowo utworzonej spółki, nie jest uprawniony do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego w związku z nabyciem tej klienteli.

(1) Dz.U. C 178 z 22.6.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 22 stycznia 2014 r. – Ryanair Ltd przeciwko PR Aviation BV

(Sprawa C-30/14)

2014/C 135/20

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ryanair Ltd

Strona pozwana: PR Aviation BV

Pytanie prejudycjalne

Czy działanie [dyrektywy w sprawie baz danych] (1) rozciąga się na bazy danych online, które nie podlegają ochronie na podstawie rozdziału III dyrektywy z tytułu praw autorskich, ani na podstawie rozdziału III z tytułu prawa ochronnego sui generis, i to w tym znaczeniu, że swoboda korzystania z takich baz danych również w tym zakresie nie może zostać ograniczona umownie na podstawie (analogicznego albo nie) zastosowania art. 6 ust. 1 i art. 8 w związku z art. 15 [dyrektywy w sprawie baz danych]?

(1) Dyrektywa 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.U. L 77, s. 20).

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 27 stycznia 2014 r. – Minister Finansów przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Warszawie

(Sprawa C-42/14)

2014/C 135/21

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Minister Finansów

Strona pozwana: Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 1 i art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy interpretować w ten sposób, że dochodzi do dostaw przez wynajmującego energii elektrycznej, cieplnej i wody oraz usług wywozu nieczystości na rzecz najemcy lokalu, bezpośrednio zużywającego te towary i usługi, które dostarczane są do tego lokalu przez wyspecjalizowane podmioty trzecie, w sytuacji gdy stroną umów o dostawy tych towarów i świadczenie usług jest wynajmujący przenoszący jedynie koszty ich poniesienia na najemcę lokalu z nich faktycznie korzystającego?

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze – czy koszty energii elektrycznej, cieplnej i wody oraz wywozu nieczystości zużytych przez najemcę lokalu powiększają u wynajmującego podstawę opodatkowania (czynsz), o której mowa w art. 73 Dyrektywy 112, z tytułu świadczenia usługi najmu, czy też przedmiotowe dostawy i usługi stanowią świadczenia odrębne od usługi wynajmu lokali?

(1) Dz.U. L 347, s.1.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia de Cartagena (Hiszpania) w dniu 3 lutego 2014 r. – Finanmadrid E.F.C, SA przeciwko Jesúsowi Vicentemu Albánowi Zambrano

(Sprawa C-49/14)

2014/C 135/22

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia de Cartagena

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanmadrid E.F.C, SA

Strona pozwana: Jesús Vicente Albán Zambrano

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę 93/13/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona utrudniającemu lub uniemożliwiającemu przeprowadzenie przez sąd z urzędu kontroli umów mogących zawierać nieuczciwe warunki uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak obowiązujące hiszpańskie uregulowanie postępowania nakazowego w art. 815 i 816 LEC, w ramach którego nie przewidziano ani obowiązku przeprowadzenia kontroli tego, czy występują nieuczciwe warunki, ani udziału sędziego – z wyjątkiem przypadków, gdy udział sędziego zostanie uznany za właściwy przez sekretarza sądowego albo dłużnicy złożą sprzeciw?

Czy dyrektywę 93/13/EWG należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak hiszpańskie przepisy, które nie zezwalają na przeprowadzenie z urzędu kontroli – in limine litis, w późniejszym postępowaniu egzekucyjnym, sądowego tytułu egzekucyjnego tj. wydanego przez sekretarza sądowego dekretu kończącego postępowanie nakazowe – nieuczciwych warunków zawartych w umowie stanowiącej podstawę wydania dekretu, którego egzekucji się żąda, skoro według prawa krajowego zachodzi powaga rzeczy osądzonej zgodnie z art. 551 oraz art. 552 w związku z art. 816 ust. 2 LEC?

Czy Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak ww. uregulowanie postępowania nakazowego i egzekucji tytułów sądowych, w ramach której nie przewidziano kontroli sądowej na etapie rozpoznawczym, a na etapie egzekucji rozpoznającemu sprawę sędziemu nie zezwala się na zmianę rozstrzygnięcia wydanego przez sekretarza sądowego?

Czy Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona uregulowaniu państwa członkowskiego, które nie zezwala na przeprowadzenie z urzędu kontroli tego, czy nie doszło do naruszenia prawa do bycia wysłuchanym ze względu na występującą powagę rzeczy osądzonej?

(1) Dyrektywa 93/13/EWG Rady z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L, s. 29).

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia de Madrid (Hiszpania) w dniu 5 lutego 2014 r. – Rafael Villafañez Gallego i María Pérez Anguio przeciwko Banco Bilbao Vizcaya Argentaria SA

(Sprawa C-54/14)

2014/C 135/23

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia no 34 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Rafael Villafañez Gallego i María Pérez Anguio

Strona pozwana: Banco Bilbao Vizcaya Argentaria SA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. (1) należy interpretować w taki sposób, że zawarte między bankiem a będącym konsumentem porozumienie, które, oprócz tego, że zmienia warunki dotyczące ograniczeń dotyczących wysokości odsetek, również nakłada na konsumenta obowiązek zapłaty kosztów wynikających z uzgodnionej między nim a bankiem zmiany zawartej w formie aktu notarialnego umowy kredytu i ustanowienia hipoteki, która to zmiana została zaproponowana przez bank jako jeden z dwóch alternatywnych sposobów modyfikacji warunków pożyczki hipotecznej i zaakceptowana dobrowolnie przez konsumenta w efekcie porozumienia osiągniętego w drodze negocjacji przez instytucję bankową i zakład ubezpieczeń wzajemnych, do którego należy konsument, w interesie i na korzyść członków tego zakładu ubezpieczeniowego, stanowi warunek negocjowany indywidualnie?

W przypadku udzielenia na poprzednie pytanie odpowiedzi przeczącej, czy art. 3 ust.1 dyrektywy 93/13/EWG w związku z jej art. 6 ust.1 w kontekście nieuczciwego charakteru warunku umownego należy interpretować w ten sposób, że, w kontekście celu i przedmiotu zawartego przez bank i zakładem ubezpieczeń wzajemnych porozumienia, przepisy te stoją na przeszkodzie zawarciu porozumienia takiego jak to opisane w pytaniu pierwszym?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L, s. 29).

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Turnhout (Belgia) w dniu 5 lutego 2014 r. – Openbaar Ministerie przeciwko Marc Emiel Melanie De Beuckeleer i in.

(Sprawa C-56/14)

2014/C 135/24

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Turnhout

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Openbaar Ministerie

Strona pozwana: Marc Emiel Melanie De Beuckeleer, Michiel Martinus Zeeuws, Staalbeton NV/SA

Pytania prejudycjalne

Czy obowiązek uprzedniego zgłoszenia LIMOSA pracowników najemnych, przewidziany w art. 137–152 ustawy programowej z dnia 27 grudnia 2006 r., jest sprzeczny ze swobodą świadczenia usług zagwarantowaną w art. 49 WE i art. 56 TFUE?

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale regionale di giustizia amministrativa di Trento (Włochy) w dniu 7 lutego 2014 r. – Orizzonte Salute – Studio Infermieristico Associato przeciwko Azienda Pubblica di Servizi alla persona „San Valentino” i in.

(Sprawa C-61/14)

2014/C 135/25

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale regionale di giustizia amministrativa di Trento

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Orizzonte Salute – Studio Infermieristico Associato

Strona pozwana: Azienda Pubblica di Servizi alla persona „San Valentino”– Città di Levico Terme, Ministero della Giustizia, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Presidenza del Consiglio dei Ministri e Segretario Generale del Tribunale Regionale di Giustizia Amministrativa di Trento

Pytanie prejudycjalne

Czy zasady określone w dyrektywie Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. (1), w brzmieniu zmienionym i uzupełnionym, w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, zmienionej dyrektywą Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. (2) [i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/66/WE z dnia 11 grudnia 2007 r. (3)], sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu takiemu jak uregulowanie wynikające z art. 13 ust. 1-bis, 1-quater, 6-bis, i art. 14 ust. 3-ter D.P.R. (dekretu prezydenta Republiki) nr 115 z dnia 30 maja 2002 r. (z późniejszymi zmianami), które ustanowiły wysokie kwoty opłaty standardowej za dostęp do sądu administracyjnego w dziedzinie zamówień publicznych?

(1) Dyrektywa Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, s. 33).

(2) Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209, s. 1).

(3) Dyrektywa 2007/66/CE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniająca dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (Dz.U. L 335, s. 31).

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/22

Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-63/14)

2014/C 135/26

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Stromsky, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie w wyznaczonym terminie wszelkich niezbędnych środków w celu odzyskania od beneficjentów pomocy państwa uznanej za niezgodną z prawem i z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 2 decyzji Komisji 2013/435/UE z dnia2 maja 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.22843 udzielonej przez Francję na rzecz Société Nationale Corse Méditerranée et la Compagnie Méridionale de Navigation (1), poprzez nieanulowanie w wyznaczonych terminach wszystkich wypłat pomocy wskazanych w art. 2 ust. 1 i poprzez niepowiadomienie Komisji w wyznaczonym terminie o środkach przyjętych w celu zastosowania się do tej decyzji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 288 akapit czwarty TFUE oraz art. 3, 4 i 5 wspomnianej decyzji;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin, w jakim Republika Francuska powinna była odzyskać pomoc niezgodnie z prawem wypłaconą SCNM, upłynął cztery miesiące po zawiadomieniu o tej decyzji.

(1) Dz.U. L 220, s. 20.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Administrativo e Fiscal de Viseu (Portugalia) w dniu 10 lutego 2014 r. – Agrocaramulo – Empreendimentos Agropecuários do Caramulo SA przeciwko Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas, IP (IFAP)

(Sprawa C-70/14)

2014/C 135/27

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Administrativo e Fiscal de Viseu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Agrocaramulo – Empreendimentos Agropecuários do Caramulo SA

Strona pozwana: Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas, IP (IFAP)

Pytania prejudycjalne

Mając na uwadze stanowisko Ministério da Agricultura, do Desenvolvimento Rural e das Pescas oraz IFAP – Instituto de Financiamento de Agricultura e Pescas, wedle którego refundacje wywozowe mogą zostać udzielone jedynie dla produktów ujętych w ramach następujących kodów:

—	kod produktu 0207 12 10 9900 nomenklatury produktów rolnych do celów refundacji wywozowych, odnoszący się do „kurczaków 70% nieposiadających całkowicie skostniałych końców mostka, kości udowych i piszczelowych” lub

—

kod produktu 0207 12 10 9190 nomenklatury produktów rolnych do celów refundacji wywozowych, odnoszący się do „kurczaków 65% nieposiadających całkowicie skostniałych końców mostka, kości udowych i piszczelowych”, w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo dokonało w rzeczywistości wywozu kur niosek po ustaniu nieśności (w przypadku których uboju dokonano pod koniec okresu nieśności, jeśli ich szkielet był już całkowicie skostniały), czy produkt „kury nioski po ustaniu nieśności” jest objęty w pozycji „Pozostałe” w ramach kodów produktu 0207 12 10 9900 i 0207 12 90 9190, wskazanych w załączniku I do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3846/87 (1) zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2319/2002 (2) z dnia 13 grudnia 2002 r., rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2180/2003 (3) z dnia 5 grudnia 2003 r., rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2199/2004 (4) z dnia 10 grudnia 2004 r., rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2091/2005 (5) z dnia 15 grudnia 2005 r., w sprawie publikacji na lata 2003, 2004, 2005 i 2006 r. nomenklatury produktów rolnych do celów refundacji wywozowych?

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3846/87 z dnia 17 grudnia 1987 r. ustanawiające nomenklaturę produktów rolnych do celów refundacji wywozowych (Dz.U. L 366, s. 1).

(2) Dz.U. L 325, s. 35.

(3) Dz.U. L 335, s. 1.

(4) Dz.U. L 380, s. 1.

(5) Dz.U. L 343, s. 1.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 3 de Ávila (Hiszpania) w dniu 11 lutego 2014 r. – Banco de Caja España de Inversiones, Salamanca y Soria, SA przeciwko Franciscowi Javierowi Rodríguezowi Barberowi i Maríi Ángeles Barbero Gutiérrez

(Sprawa C-75/14)

2014/C 135/28

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia e Instrucción de Ávila

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Banco de Caja España de Inversiones, Salamanca y Soria, SA

Strona pozwana: Francisco Javier Rodríguez Barbero y María Ángeles Barbero Gutiérrez

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z dyrektywą Rady 93/13/EWG (1) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a w szczególności z art. 6 ust. 1 tej dyrektywy, oraz celem zagwarantowania ochrony konsumentów i użytkowników zgodnie z zasadami równoważności i skuteczności, w przypadku gdy sąd krajowy uzna, że dany warunek umowny dotyczący odsetek za zwłokę w umowach pożyczki hipotecznej jest nieuczciwy, musi on stwierdzić nieważność tego warunku i uznać, że nie jest on wiążący, czy też wręcz przeciwnie, musi miarkować wysokość odsetek za zwłokę, nakazując podmiotowi prowadzącemu egzekucję lub pożyczkodawcy przeliczenie tych odsetek?

Czy drugi przepis przejściowy ustawy 1/2013 z dnia 14 maja 2013 r. nie oznacza niczego innego, jak ograniczenia ochrony interesów konsumenta, nakładając w sposób dorozumiany na sąd krajowy obowiązek miarkowania wysokości odsetek za zwłokę wynikających z warunku umownego, który został uznany za nieuczciwy, poprzez przeliczenie przewidzianych w umowie odsetek i utrzymanie w mocy nieuczciwego warunku, zamiast stwierdzenia nieważności takiego warunku i uznania, że nie jest on wiążący dla konsumenta?

Czy drugi przepis przejściowy ustawy 1/2013 […] narusza dyrektywę Rady 93/13/EWG […], w szczególności zaś jej art. 6 ust. 1, stojąc na przeszkodzie stosowaniu zasad równoważności i skuteczności w dziedzinie ochrony konsumentów oraz powodując uniknięcie zastosowania sankcji nieważności oraz braku związania nieuczciwymi warunkami umownymi w zakresie naliczania odsetek za zwłokę w umowach pożyczki hipotecznej zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy 1/2013?

(1) Dz.U. L 95, s. 29.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/24

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-88/14)

2014/C 135/29

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Smulders, B. Martenczuk, G. Wils, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 4 w zakresie, w jakim dodaje on nowy art. 4b, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1289/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (1);

—	uznanie, że skutki przepisów, których nieważność stwierdzono, oraz jakiegokolwiek środka przyjętego w ich wykonaniu są ostateczne do czasu ich zastąpienia w rozsądnym terminie poprzez akty przyjęte zgodnie z traktatem stosownie do jego wykładni dokonanej w wyroku Trybunału;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Posiłkowo, w razie gdyby Trybunał uznał, że wyżej wymienione przepisy są nierozerwalnie związane z pozostałą częścią zaskarżonego rozporządzenia, Komisja wnosi o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1289/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu, w całości;

—	uznanie, że skutki przepisów, których nieważność stwierdzono, oraz jakiegokolwiek środka przyjętego w ich wykonaniu są ostateczne do czasu ich zastąpienia w rozsądnym terminie poprzez akty przyjęte zgodnie z traktatem stosownie do jego wykładni dokonanej w wyroku Trybunału;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja wnosi o stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 4 w zakresie, w jakim dodaje on nowy art. 4b, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1289/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu. Posiłkowo, w razie gdyby Trybunał uznał, że wyżej wymienione przepisy są nierozerwalnie związane z pozostałą częścią zaskarżonego rozporządzenia, Komisja wnosi o stwierdzenie nieważności całego rozporządzenia.

Komisja jest zdania, że wskazane przepisy są niezgodne z art. 290 i 291 TFUE w zakresie, w jakim przewidują one posługiwanie się aktami delegowanymi, gdyż odnośne akty delegowane nie uzupełniają ani nie zmieniają aktu ustawodawczego, lecz go wykonują.

(1) Dz.U. L 347, s. 74.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/25

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 13 stycznia 2014 r. w sprawie T-134/12 Investigación y Desarrollo en Soluciones y Servicios IT przeciwko Komisji, wniesione w dniu 4 marca 2014 r. przez Investigación y Desarrollo en Soluciones y Servicios IT

(Sprawa C-102/14 P)

2014/C 135/30

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Investigación y Desarrollo en Soluciones y Servicios IT, SA (przedstawiciel: M. Jiménez Perona, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie w całości wydanego przez Sąd (druga izba) w dniu 13 stycznia 2014 r. postanowienia w sprawie T-134/12, w którym uznał on skargę o stwierdzenie nieważności za niedopuszczalną;

—

tytułem ewentualnym, uchylenie poszczególnych części tego postanowienia:

—	w zakresie dotyczącym pomocy otrzymanej przez projekty, które zostały wyliczone na pierwszej stronie skargi wszczynającej postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności;

—	w zakresie dotyczącym niedopuszczalności wniosku o odszkodowanie odnoszącego się do projektu BeyWatch;

—	w zakresie dotyczącym niedopuszczalności wniosku o odszkodowanie odnoszącego się do projektu Indect;

—	w zakresie dotyczącym niedopuszczalności wniosków o odszkodowanie odnoszących się do innych projektów;

—	odesłanie postanowienia w całości Sądowi, aby ten wydał rozstrzygnięcie co do istoty sprawy;

—	tytułem ewentualnym, odesłanie Sądowi przynajmniej tych części postanowienia, które Trybunał uzna za właściwe, aby Sąd wydał w ich zakresie rozstrzygnięcie co do istoty sprawy;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w niniejszej instancji oraz kosztów postępowania w sprawie T-134/12, która dotyczy tych samych zarzutów.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym postanowieniu Sąd dopuścił się błędów dotyczących okoliczności faktycznych w ocenie dowodów ze względu na to, że nie uwzględnił on pewnych przedstawionych przez skarżącą w ramach skargi dowodów. Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd pominął okoliczności faktyczne, pominięcia i dowody mające istotne znaczenie dla uzasadnienia tego postanowienia.

W postanowieniu tym Sąd dopuścił się naruszenia prawa w ocenie dowodów ze względu na to, że uznał, iż w rozpatrywanej przezeń sprawie zastosowanie znajduje jedynie art. 272 TFUE, nie zaś – art. 263 TFUE.

Ponadto Sąd dopuścił się w zaskarżonym postanowieniu naruszenia prawa ze względu na to, że nie przeanalizował okoliczności polegającej na tym, iż Komisja wprowadziła skarżącą w pierwszej instancji w błąd dając jej do zrozumienia, że noty debetowe stanowią wydany w ramach wykonywania przez nią jej uprawnień akt ostateczny, który jest zatem zaskarżalny. Sąd dopuścił się naruszenia zasady równości i niedyskryminacji, której został poświęcony art. 20 karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

W postanowieniu tym Sąd dopuścił się naruszenia prawa w ocenie dowodów ze względu na to, że pominął okoliczności faktyczne, pominięcia i dowody, o których jest mowa w pierwszej części odwołania.

Sąd dopuścił się w zaskarżonym postanowieniu naruszenia prawa ze względu na brak uzasadnienia i brak jakiegokolwiek ustosunkowania się Komisji do znacznej części argumentów podniesionych przez skarżącą w skardze o stwierdzenie nieważności.

W zaskarżonym postanowieniu Sąd dopuścił się błędów dotyczących okoliczności faktycznych i naruszenia prawa w ocenie dowodów w zakresie dotyczącym niedopuszczalności wniosku o odszkodowanie odnoszącego się do projektu BeyWatch, co zagraża dalszemu prowadzeniu tego projektu. Investigación y Desarrollo en Soluciones y Servicios IT, SA wykazała, że skarga o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej jest zasadna i spełnione zostały określone w orzecznictwie wspólnotowym przesłanki jej złożenia.

W postanowieniu tym Sąd dopuścił się naruszenia prawa w ocenie dowodów w zakresie dotyczącym niedopuszczalności wniosku o odszkodowanie odnoszącego się do projektu Indect, ze względu na to, że uznał, iż jedynym dopuszczalnym sposobem pociągnięcia Komisji do odpowiedzialności za brak uzasadnienia jest wniesienie skargi o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej.

Sąd dopuścił się też w zaskarżonym postanowieniu naruszenia prawa w ocenie dowodów w zakresie dotyczącym niedopuszczalności wniosków o odszkodowanie odnoszących się do innych projektów ze względu na to, że rozszerzył on zakres swych kompetencji w taki sposób, jakby działał z urzędu.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/26

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-114/14)

2014/C 135/31

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Enegren, L. Lozano Palacios)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Królestwo Szwecji w związku z tym, że nie zwolniło świadczenia usług pocztowych przez pocztę państwową oraz dostawy towarów z tymi usługami związanej z podatku od wartości dodanej, a także że nie zwolniło dostawy, za cenę równą wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych w obrocie pocztowym na terytorium państwa z podatku od wartości dodanej uchybiło zobowiązaniom spoczywającym na nim na mocy art. 132 ust. 1 lit. a) i art. 135 ust. 1 lit. h) dyrektywa Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja Europejska wniosła skargę przeciwko Królestwu Szwecji zgodnie z art. 258 TFEU z następujących przyczyn.

Artykuł 132 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2006/112 stanowi, że państwa członkowskie zwolnią świadczenie usług pocztowych przez pocztę państwową oraz dostawę towarów z tymi usługami związaną z podatku od wartości dodanej.

Artykuł 135 ust. 1 lit. h) dyrektywy 2006/112 stanowi, że państwa członkowskie zwolnią dostawę, za cenę równą wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych w obrocie pocztowym na terytorium danego państwa z podatku od wartości dodanej.

Królestwo Szwecji poinstruowało Posten AB, by podmiot ten świadczył powszechne usługi obejmujące ciągłe świadczenie usług pocztowych o określonej jakości we wszystkich punktach na obszarze Szwecji, po przystępnych cenach dla wszystkich użytkowników, zgodnie z art. 3 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (2)

Komisja jest zdania, że świadczenie przez Posten AB powszechnych usług, określonych w art. 3 dyrektywy 97/67, stanowi świadczenie usług przez pocztę państwową w rozumieniu art. 132 dyrektywy 2006/112.

Królestwo Szwecji nie zwolniło usług pocztowych świadczonych przez Posten AB ani dostawy, za cenę równą wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych w obrocie pocztowym na terytorium tego państwa z podatku od wartości dodanej.

(1) Dz.U. 2006 L 347, s. 1.

(2) Dz.U. 1998 L 15, s. 14.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/27

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-C-116/14)

2014/C 135/32

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Yerrell i P. Guerra e Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

Komisja Europejska wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:

—

@stwierdzenie, że poprzez brak przyjęcia lub poprzez brak poinformowania o przyjęciu koniecznych wytycznych Republika Portugalska nie wykonała postanowienia art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/96/WE (1) z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury drogowej poinformowania

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 2008/96 jeżeli wytyczne jeszcze nie istnieją, państwa członkowskie zapewniają ich przyjęcie do dnia 19 grudnia 2011 r. w celu wspierania właściwych jednostek w stosowaniu niniejszej dyrektywy.

Pomimo, że upłynęły ponad dwa lata od terminu na przyjęcie rzeczonych wytycznych, to państwo portugalskie dotychczas ich nie przyjęło.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 dyrektywy 2008/96 państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych wytycznych w ciągu trzech miesięcy od ich przyjęcia.

Ponieważ państwo portugalskie nie przyjęło żadnych wytycznych, w związku z tym nie spełniło ono rzeczonego obowiązku powiadomienia.

(1) Dz.U. L 319, s. 59.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/28

Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2014 r. – Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-121/14)

2014/C 135/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: M. Holt, pełnomocnik, D.J. Rhee, Barrister)

Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 29 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013 (1) z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające instrument „Łącząc Europę”, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 913/2010 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 680/2007 i (WE) nr 67/2010 oraz załącznika II do tego aktu w zakresie, w jakim przepisy te rozszerzają obszar poza Londyn, który stanowił korytarz 2 w pierwotnym załączniku do rozporządzenia (UE) nr 913/2010 (obecnie oznaczony jako korytarz Morze Północne – Morze Śródziemne); oraz

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Stanowiące przedmiot niniejszej skargi o stwierdzenie nieważności przepisy zaskarżonego aktu mają skutek w postaci nowelizacji rozporządzenia parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 913/2010 (2) z dnia 22 września 2010 r. w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy w ten sposób, że zawarta w załączniku do tego rozporządzenia lista „pierwszych korytarzy towarowych” jest zastąpiona nową listą owych „pierwszych korytarzy towarowych” w załączniku II do zaskarżonego aktu.

Jednym ze skutków rzeczonej nowelizacji jest zobowiązanie Zjednoczonego Królestwa do udziału w utworzeniu korytarza towarowego „Morze Północne – Morze Śródziemne”, co oznaczałoby obowiązek utworzenia do dnia 10 listopada 2016 r. tras łączących Londyn i inne państwa członkowskie w ramach korytarza oraz do dnia 20 listopada 2018 r., tras z Londynu do Glasgow, Edynburga, Southampton i Felixstowe. Zjednoczone Królestwo nie zatwierdziło takiego rozszerzenia korytarza, o którym pierwotnie była mowa w rozporządzeniu (UE) nr 913/2010.

Zjednoczone Królestwo występuje zatem z powyższymi żądaniami z następujących powodów:

Rozszerzenia wynikających z art. 29 zaskarżonego aktu „pierwszych korytarzy towarowych” stanowią realizację celów art. 170 TFUE w związku z transeuropejską polityką transportu. W konsekwencji, zważywszy, że art. 170-172 TFUE stanowią lex specialis w stosunku do takich środków, środki te mogą zostać przyjęte jedynie na podstawie i w poszanowaniu tych przepisów.

Rozszerzenia wynikających z art. 29 zaskarżonego aktu „pierwszych korytarzy towarowych”, (a) stanowią projekty wspólnego zainteresowania (w rozumieniu art. 171 ust. 1 TFUE) i (b) dotyczą terytorium każdego państwa członkowskiego, na którym ciąży obowiązek udziału w ich realizacji. Na tej podstawie rozszerzenia, w zakresie w jakim dotyczą Zjednoczonego Królestwa, zostały postanowione z naruszeniem przewidzianego w art. 172 ust. 2 TFUE wymogu zgody danego państwa członkowskiego.

Przepisy załącznika II do zaskarżonego aktu, które nakładają na Zjednoczone Królestwo obowiązek udziału w realizacji korytarza Morze Północne – Morze Śródziemne na jego terytorium (i) poza granicami Londynu (tj. w kierunku Glasgow, Edynburga, Felixstowe i Southampton) lub (ii) w zakresie jakichkolwiek innych środków, mają odrębny charakter względem pozostałej części tego załącznika. Ponadto i w każdym razie całość załącznika II do zaskarżonego aktu (jak również całość art. 29) ma odrębny charakter i jest oddzielna od reszty przedmiotowego rozporządzenia.

(1) Dz.U. L 348, s. 129.

(2) Dz.U. L 276, s.22.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/29

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Cemex i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-292/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania informacji - Konieczność żądanych informacji - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność))

2014/C 135/34

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cemex S.A.B. de C.V. (Monterrey, Meksyk), New Sunward Holding BV (Amsterdam, Niderlandy), Cemex España, SA (Madryt, Hiszpania), CEMEX Deutschland AG (Düsseldorf, Niemcy), Cemex UK (Egham, Zjednoczone Królestwo), CEMEX Czech Operations s.r.o. (Praga, Republika Czeska), Cemex France Gestion (Rungis, Francja), CEMEX Austria AG (Langenzersdorf, Austria) (przedstawiciele: J. Folguera Crespo, P. Vidal Martínez, H. González Durántez i B. Martínez Corral, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, F. Castilla Contreras i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez J. Rivasa Andrésa, adwokata)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 2363 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 1/2003 (sprawa 39520 – cement i produkty pokrewne).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Cemex SAB de CV, New Sunward Holding BV, Cemex España, SA, Cemex Deutschland AG, Cemex UK, Cemex Czech Operations s.r.o., Cemex France Gestion i Cemex Austria AG zostają obciążone kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/29

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Holcim (Deutschland) i Holcim przeciwko Komisji

(Sprawa T-293/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania informacji - Konieczność żądanych informacji - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność))

2014/C 135/35

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Holcim (Deutschland) AG (Hamburg, Niemcy) i Holcim Ltd (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: P. Niggemann i K. Gaßner, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer, R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez A. Böhlkego, Rechtsanwalt)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Holcim (Deutschland) AG i Holcim Ltd zostają obciążone kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/30

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Cementos Portland Valderrivas przeciwko Komisji

(Sprawa T-296/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania informacji - Konieczność żądanych informacji - Dostatecznie poważne poszlaki - Kontrola sądowa - Proporcjonalność))

2014/C 135/36

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cementos Portland Valderrivas, S.A. (Pamplona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokaci L. Ortiz Blanco i N. Ruiz García)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, C. Urraca Caviedes i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata J. Rivasa)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 2368 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 1/2003 (sprawa 39520 – cement i produkty pokrewne).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	Cementos Portland Valderrivas, SA zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/31

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Buzzi Unicem przeciwko Komisji

(Sprawa T-297/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania udzielenia informacji - Konieczność udzielenia żądanych informacji - Zasada dobrej administracji - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność))

2014/C 135/37

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Buzzi Unicem SpA (Casale Monferrato, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci C. Osti i A. Prastaro)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo B. Gencarelli, L. Malferrari i C. Hödlmayr, następnie L. Malferrari i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata M. Merolę)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 2356 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa 39520 – Cement i produkty pokrewne).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Buzzi Unicem SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 226 z 30.7.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/31

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – HeidelbergCement przeciwko Komisji

(Sprawa T-302/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania informacji - Konieczność żądanych informacji - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność))

2014/C 135/38

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: HeidelbergCement AG (Heidelberg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci U. Denzel i T. Holzmüller, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer, R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez A. Böhlkego, Rechtsanwalt)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	HeidelbergCement AG zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/32

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Italmobiliare przeciwko Komisji

(Sprawa T-305/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania informacji - Konieczność żądanych informacji - Zasada dobrej administracji - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność))

2014/C 135/39

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Italmobiliare SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: początkowo M.Siragusa, F. Moretti, L. Nascimbene, G. Rizza i M. Piergiovanni, następnie M.Siragusa, F. Moretti, L. Nascimbene i G. Rizza, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo B. Gencarelli, L. Malferrari, É. Gippini Fournier i C. Hödlmayr, następnie L. Malferrari, É. Gippini Fournier i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata M. Malagutiego,)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Italmobiliare SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 232 z 6.8.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/32

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Schwenk Zement przeciwko Komisji

(Sprawa T-306/11) (1)

((Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja w sprawie żądania udzielenia informacji - Konieczność udzielenia żądanych informacji - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność))

2014/C 135/40

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schwenk Zement KG (Ulm, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Raible)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer, R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Böhlkego)

Przedmiot

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2011) 2367 wersja ostateczna z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa 39520 – Cement i produkty pokrewne) w odniesieniu do jedenastej serii pytań kwestionariusza stanowiącego załącznik I.

2)	Schwenk Zement KG pokrywa dwie trzecie własnych kosztów i dwie trzecie kosztów poniesionych przez Komisję Europejską. Komisja pokrywa jedną trzecią własnych kosztów i jedną trzecią kosztów poniesionych przez Schwenk Zement.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/33

Wyrok Sądu z dnia 14 marca 2014 r. – Lardini przeciwko OHIM (Umieszczenie kwiatu na kołnierzu)

(Sprawa T-131/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego w postaci umieszczenia kwiatu na kołnierzu - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 135/41

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Lardini Srl (Filottrano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Roncaglia, G. Lazzeretti, F. Rossi i N. Parrotta)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: P. Bullock i N. Bambara, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 grudnia 2012 r. (sprawa R 2578/2011–1) dotyczącą rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego oznaczenia w postaci umieszczenia kwiatu na kołnierzu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lardini Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 141 z 18.5.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/34

Postanowienie Sądu z dnia 7 marca 2014 r. – FESI przeciwko Radzie

(Sprawa T-134/10) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Dumping - Rozszerzenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Wietnamu i z Chin na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami wysyłanego z Makau - Stowarzyszenie reprezentujące importerów niezależnych - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt prawny wymagający środków wykonawczych - Niedopuszczalność))

2014/C 135/42

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération européenne de l’industrie du sport (FESI) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vermulst i Y. Van Gerven)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo J. P. Hix i B. Driessen, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata G. Berrischa i N. Chesaitesa, barrister, następnie J. P. Hix i B. Driessen, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i M. França, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1294/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Wietnamu i pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami wysyłanego ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzące ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U. L 352, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Fédération européenne de l’industrie du sport (FESI) zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/34

Postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2014 r. – Magnesitas de Rubián i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-430/10) (1)

((Środowisko naturalne - Zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich zmniejszanie - Dokument referencyjny w sprawie najlepszych dostępnych technik w przemyśle cementowym, przemyśle wapienniczym i przemyśle tlenku magnezu - Wniosek o umorzenie postępowania - Oddalenie - Cofnięcie skargi - Wykreślenie))

2014/C 135/43

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Magnesitas de Rubián, SA (Incio, Hiszpania); Magnesitas Navarras, SA (Zubiri, Hiszpania) i Ellinikoi Lefkolithoi Anonymos Metalleftiki, Viomichaniki, Naftiliaki kai Emporiki Etaireia (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro, S. Petrova i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego, żądanie stwierdzenia nieważności rozdziału 3 dokumentu referencyjnego w sprawie najlepszych dostępnych technik w przemyśle cementowym, przemyśle wapienniczym i przemyśle tlenku magnezu (Dz.U. C 166, s. 5), zatytułowanego „Przemysł tlenku magnezu (produkcja metodą suchą z wydobywanego naturalnego magnezytu)”, a także odesłań do przemysłu tlenku magnezu we wspomnianym dokumencie oraz, tytułem ewentualnym, żądanie stwierdzenia nieważności pkt 3.5.5.4 wspomnianego dokumentu.

Sentencja

1)	Wniosek o umorzenie postępowania zostaje oddalony.

2)	Sprawa T-430/10 zostaje wykreślona z rejestru Sądu.

3)	Magnesitas de Rubián, SA, Magnesitas Navarras, SA i Ellinikoi Lefkolithoi Anonymos Metalleftiki, Viomichaniki, Naftiliaki kai Emporiki Etaireia pokrywają poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 317 z 20.11.2010.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/35

Postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2014 r. – Magnesitas de Rubián i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie

(Sprawa T-158/11) (1)

((Środowisko naturalne - Zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich zmniejszanie - Decyzja indywidualna zawarta w art. 13 ust. 7 dyrektywy 2010/75/UE - Wniosek o umorzenie postępowania - Oddalenie - Cofnięcie skargi - Wykreślenie))

2014/C 135/44

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Magnesitas de Rubián, SA (Incio, Hiszpania); Magnesitas Navarras, SA (Zubiri, Hiszpania); Ellinikoi Lefkolithoi Anonymos Metalleftiki, Viomichaniki, Naftiliaki kai Emporiki Etaireia (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo)

Strona pozwana: Parlement Europejski (przedstawiciele: początkowoM. Gómez-Leal, I. Anagnostopoulou i L. Visaggio, następnie M. Gómez-Leal i M. Visaggio, pełnomocnicy); Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Florindo Gijón i K. Michoel, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Alcover San Pedro i L. Banciella Rodríguez-Miñón, następnie S. Petrova i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji indywidualnej zawartej w art. 13 ust. 7 dyrektywy 2010/75/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. L 334, s. 17) w zakresie, w jakim ustanawia ona obowiązek przestrzegania przez państwa członkowskie konkluzji dotyczących najlepszych dostępnych technik zawartych w pkt 3.5 dokumentu referencyjnego w sprawie najlepszych dostępnych technik w przemyśle cementowym, przemyśle wapienniczym i przemyśle tlenku magnezu (Dz.U. C 166, s. 5), przy określaniu warunków pozwoleń udzielanych przez właściwe organy instalacjom wytwarzającym tlenek magnezu wymagającym pozwolenia na mocy tej dyrektywy.

Sentencja

1)	Wniosek o umorzenie postępowania zostaje oddalony.

2)	Sprawa T-158/11 zostaje wykreślona z rejestru Sądu.

3)	Magnesitas de Rubián, SA, Magnesitas Navarras, SA i Ellinikoi Lefkolithoi Anonymos Metalleftiki, Viomichaniki, Naftiliaki kai Emporiki Etaireia pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej.

4)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 139 z 7.5.2011

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/36

Postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2014 r. – Hemofarm przeciwko OHIM – Laboratorios Diafarm (HEMOFARM)

(Sprawa T-411/11) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania))

2014/C 135/45

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Hemofarm AD farmaceutsko-hemijska industrija Vršac (Vršac, Serbia) (przedstawiciel: adwokat D. Cañadas Arcas)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Laboratorios Diafarm, SA (Barberà del Vallès, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Sugrañes Coca)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 maja 2011 r. (sprawa R 298/2010-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Laboratorios Diafarm, SA a Hemofarm AD farmaceutsko-hemijska industrija Vršac.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 311 z 22.10.2011.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/36

Postanowienie Sądu z dnia 7 marca 2014 r. – Eni przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-240/12 i T-211/13) (1)

((Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek kauczuku butadienowego i emulsyjnego kauczuku butadienowo styrenowego - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Częściowe stwierdzenie nieważności i zmiana przez Sąd decyzji Komisji - Ponowne podjęcie postępowania - Nowe pismo w sprawie przedstawienia zarzutów - Zakończenie postępowania - Umorzenie postępowania))

2014/C 135/46

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Eni SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: G. M. Roberti i I. Perego, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka, G. Conte, R. Striani i T. Vecchi, pełnomocnicy)

Przedmiot

W sprawie T-240/12 – żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, zawartej rzekomo w piśmie z dnia 23 kwietnia 2012 r., informującej skarżącą o zamiarze podjęcia na nowo przez Komisję postępowania i wydania nowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, a w sprawie T-211/13 – żądanie stwierdzenia nieważności dwóch decyzji Komisji C (2013) 1200 wersja ostateczna z dnia 26 lutego 2013 r. i C (2013) 1199 wersja ostateczna z dnia 27 lutego 2013 r. o podjęciu na nowo postępowania i skierowania do skarżącej pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w sprawie AT. 40032 – BR/ESBR – Powrót do naruszenia, w następstwie częściowego stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji Komisji C(2006) 5700 wersja ostateczna z dnia 29 listopada 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/F/38.638 – Kauczuk butadienowy i kauczuk styrenowo-butadienowy otrzymany w wyniku polimeryzacji emulsyjnej)

Sentencja

1)	Sprawy T-240/12 i T-211/13 zostają połączone do celów niniejszego postanowienia.

2)	Postępowanie w przedmiocie niniejszych skarg zostaje umorzone.

3)	Eni SpA i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 217 z 21.7.2012.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/37

Postanowienie Sądu z dnia 7 marca 2014 r. – Versalis przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-241/12 i T-210/13) (1)

((Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek kauczuku butadienowego i emulsyjnego kauczuku butadienowo-styrenowego - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Częściowe stwierdzenie nieważności i zmiana przez Sąd decyzji Komisji - Ponowne podjęcie postępowania - Nowe pismo w sprawie przedstawienia zarzutów - Zakończenie postępowania - Umorzenie postępowania))

2014/C 135/47

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Versalis SpA (San Donato Milanese, Włochy) (przedstawiciele: F. Moretti, L. Nascimbene i M. Siragusa, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka, G. Conte, R. Striani i T. Vecchi, pełnomocnicy)

Przedmiot

W sprawie T-241/12 – żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, zawartej rzekomo w piśmie z dnia 23 kwietnia 2012 r., informującej skarżącą o zamiarze podjęcia na nowo przez Komisję postępowania i wydania nowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, a w sprawie T-210/13 – żądanie stwierdzenia nieważności dwóch decyzji Komisji C (2013) 1200 wersja ostateczna z dnia 26 lutego 2013 r. i C (2013) 1199 wersja ostateczna z dnia 27 lutego 2013 r. o podjęciu na nowo postępowania i skierowania do skarżącej pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w sprawie AT. 40032 – BR/ESBR – Powrót do naruszenia, w następstwie częściowego stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji Komisji C(2006) 5700 wersja ostateczna z dnia 29 listopada 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/F/38.638 – Kauczuk butadienowy i kauczuk styrenowo-butadienowy otrzymany w wyniku polimeryzacji emulsyjnej)

Sentencja

1)	Sprawy T-241/12 i T-210/13 zostają połączone do celów niniejszego postanowienia.

2)	Postępowanie w przedmiocie niniejszych skarg zostaje umorzone.

3)	Versalis SpA i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 227 z 28.7.2012.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/38

Postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2014 r. – Spirlea przeciwko Komisji

(Sprawa T-518/12) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Zdrowie publiczne - Decyzja o zamknięciu postępowania w ramach projektu EU Pilot - Umorzenie postępowania w przedmiocie skargi - Brak wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia uchybienia - Niedopuszczalność))

2014/C 135/48

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Darius Nicolai Spirlea (Capezzano Pianore, Włochy) i Mihaela Spirlea (Capezzano Pianore, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci V. Foerster i T. Pahl)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sipos i G. Wilms, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo S. Centeno Huerta, następnie J. García-Valdecasas Dorrego, abogados del Estado)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji o zamknięciu postępowania EU Pilot nr 2070/11/SNCO, wspomnianej w adresowanym do skarżących piśmie z dnia 27 września 2012 r. o sygnaturze SANCO/A2/AM/kva (2012) 1245353.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Darius Nicolai Spirlea i Mihaela Spirlea pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/38

Postanowienie Sądu z dnia 20 lutego 2014 r. – Jannatian przeciwko Radzie

(Sprawa T-187/13) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające wobec Iranu - Wykaz osób i podmiotów, w odniesieniu do których zastosowanie znajdują środki ograniczające - Termin na wniesienie skargi - Spóźnienie - Niedopuszczalność))

2014/C 135/49

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mahmoud Jannatian (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci E. Rosenfeld i S. Monnerville)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Naert i M. Bishop, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego: wspólnego stanowiska Rady 2008/479/WPZiB z dnia 23 czerwca 2008 r. zmieniającego wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 163, s. 43); decyzji Rady 2008/475/WE z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 163, s. 29); wspólnego stanowiska Rady 2008/652/WPZiB z dnia 7 sierpnia 2008 r. zmieniającego wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 213, s. 58); decyzji Rady 2009/840/WPZiB z dnia 17 listopada 2009 r. wdrażającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 303, s. 64); rozporządzenia Rady (WE) nr 1100/2009 z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz uchylającego decyzję 2008/475/WE (Dz.U. L 303, s. 31); decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39); decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81); rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Mahmoud Jannatian pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 171 z 15.6.2013.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/39

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 lutego 2014 r. – Luxembourg Pamol (Cyprus) i Luxembourg Industries przeciwko Komisji

(Sprawa T-578/13 R)

((Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Postępowanie w sprawie wprowadzenia do obrotu środków ochrony roślin - Opublikowanie dokumentów dotyczących włączenia substancji czynnej - Nieuwzględnienie wniosku o poufne potraktowanie pewnych informacji - Wniosek o zawieszenie wykonania - Dopuszczalność - Pilny charakter - Fumus boni iuris - Wyważenie interesów))

2014/C 135/50

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Luxembourg Pamol (Cyprus) Ltd (Nikozja, Cypr) i Luxembourg Industries Ltd (Tel Awiw, Izrael) (przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. von Rintelen i P. Ondrůšek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji, przekazanej skarżącym w piśmie Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 8 października 2013 r., nieuwzględniającej ich wniosku o poufne potraktowanie pewnych informacji zawartych w sprawozdaniu z kolegialnej oceny oraz w ostatecznym załączniku w sprawie włączenia substancji czynnej fosfoniany potasu, złożonego na podstawie art. 14 dyrektywy Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230, s. 1) oraz rozporządzenia Komisji (UE) nr 188/2011 z dnia 25 lutego 2011 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania dyrektywy Rady 91/414/EWG w odniesieniu do procedury oceny substancji czynnych, które nie znalazły się w obrocie dwa lata po notyfikacji przedmiotowej dyrektywy (Dz.U. L 53, s. 51).

Sentencja

Zawiesza się wykonanie decyzji Komisji, przekazanej Luxembourg Pamol (Cyprus) Ltd i Luxembourg Industries Ltd w piśmie Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 8 października 2013 r., nieuwzględniającej ich wniosku o poufne potraktowanie pewnych informacji zawartych w sprawozdaniu z kolegialnej oceny oraz w ostatecznym załączniku w sprawie włączenia substancji czynnej fosfoniany potasu.

Nakazuje się Komisji Europejskiej nie dopuścić do opublikowania przez EFSA wersji sprawozdania z kolegialnej oceny oraz ostatecznego załącznika w sprawie włączenia substancji czynnej fosfoniany potasu, która byłaby bardziej szczegółowa niż wersja zawierająca utajnienia danych zaprezentowane w piśmie Luxembourg Pamol (Cyprus) i Luxembourg Industries z dnia 25 lutego 2013 r., przedstawione w załączniku A 3 do skargi głównej.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/40

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 7 marca 2014 r. – Aluminios Cortizo i Cortizo Cartera przeciwko Komisji

(Sprawa T-1/14 R)

([Środek tymczasowy - Pomoc państwa - Pomoc przyznana przez władze hiszpańskie na rzecz ugrupowań interesów gospodarczych (UIG) i ich inwestorów - System podatkowy stosowany do niektórych umów leasingu finansowego w celu nabycia statków (hiszpański system leasingu finansowego) - Wniosek o zawieszenie wykonania - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność])

2014/C 135/51

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Aluminios Cortizo, SA (Padrón, Hiszpania) i Cortizo Cartera, SL (Padrón) (przedstawiciel: A. Beiras Cal, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, M. Afonso, É. Gippini Fournier i P. Němečková, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania w szczególności decyzji Komisji C (2013) 4426 wersja ostateczna z dnia 17 lipca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.21233 C/2011 (ex NN/11, ex CP 137/06) – System podatkowy stosowany do niektórych umów leasingu finansowego.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/40

Odwołanie wniesione w dniu 12 marca 2014 r. przez Evę Cuallado Martorell od wyroku wydanego w dniu 18 września 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-96/09 Cuallado Martorell przeciwko Komisji

(Sprawa T-506/12 P)

2014/C 135/52

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Eva Cuallado Martorell (Augsburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Pinto Cañón)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uwzględnienie odwołania od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej, druga izba, w sprawie F-96/09, jego częściowe uchylenie, konkretnie tej części, w której oddalono żądanie stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursowej o odmowie dopuszczenia wnoszącej odwołanie do egzaminu ustnego, oraz tej części, w której odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji odmawiających przekazania jej sprawdzonych prac z egzaminów pisemnych i indywidualnego arkusza ocen tych prac;

—

uwzględnienie w całości żądań zgłoszonych w pierwszej instancji oprócz zakwestionowania decyzji odmownych w odniesieniu do egzaminów pisemnych b) i c) w zakresie, w jakim w decyzjach tych odmówiono przekazania sporządzonych przez wnoszącą odwołanie prac i sporządzonych przez komisję arkuszy ocen dla każdego z tych egzaminów, jako że zostały one przekazane zainteresowanej pismem EPSO z dnia 16 czerwca 2010 r., pkt 72 i 73;

—	utrzymanie w mocy obciążenia Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji i obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, oddalając niektóre żądania sformułowane w skardze przez wnoszącą odwołanie, z pogwałceniem prawa do skutecznej ochrony sądowej określonego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—

W tym względzie wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd do spraw Służby Publicznej uznał, iż skarga została wniesiona po terminie w odniesieniu do pewnych żądań w niej sformułowanych, jako że stwierdził z naruszeniem zasady pro actione, że w celu obliczenia terminu do wniesienia skargi, począwszy od działania, z którym wiążą się niekorzystne skutki, nie ma potrzeby uwzględnienia zażalenia wniesionego przez wnoszącą odwołanie na drodze administracyjnej zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników i warunków zatrudnienia innych pracowników Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 296 TFUE w zakresie, w jakim Sąd uznał, że zwykłe powiadomienie kandydata o punktach uzyskanych w dwóch egzaminach pisemnych konkursu otwartego, bez przedstawienia dalszych rozważań, stanowi wystarczające uzasadnienie.

—

W odniesieniu do uznania przez sąd pierwszej instancji, że wszystkie czynności komisji konkursowej są chronione tajemnicą, co oznacza ochronę immunitetu decyzyjnego, wnosząca odwołanie powołuje się na możliwość sądowej kontroli decyzji komisji konkursowej na podstawie rozróżnienia – w ramach dokonywanej przez tę komisję czynności oceny technicznej – „materialnej istoty decyzji” i jej „konturów”.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 42 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—

Wnosząca odwołanie twierdzi w tym względzie, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, uznając, iż kandydatka w konkursie otwartym, która nie zgadza się uzyskaną punktacją, nie jest uprawniona do dostępu do sprawdzonych prac z egzaminów pisemnych, i tym samym naruszył przysługujące jej prawo dostępu do dokumentów.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/41

Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2014 r. – Grundig Multimedia przeciwko OHIM (Pianissimo)

(Sprawa T-11/14)

2014/C 135/53

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grundig Multimedia AG (Stansstad, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat S. Walter)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 listopada 2013 r. w sprawie R 441/20103-4;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed OHIM

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Pianissimo” dla towarów z klasy 7 – zgłoszenie nr 11 102 266

Decyzja eksperta: Odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/42

Skarga wniesiona w dniu 15 stycznia 2014 r. – St'art i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-36/14)

2014/C 135/54

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: St’art – Fonds d’investissement dans les entreprises culturelles (Mons, Belgia); Stichting Cultuur – Ondernemen (Amsterdam, Niderlandy); Angel Capital Innovations Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci L. Dehin i C. Brüls)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—

uznanie skargi za dopuszczalna i zasadną, a w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów:

—	bądź decyzji Komisji Europejskiej, której data wydania jest nieznana, o zakończeniu projektu „Factor SI.2.609157 – 2/G/ENT/CIP/11/C/N03C011” i w konsekwencji o zaprzestaniu udzielania subsydium przyznanego konsorcjum utworzonemu przez skarżące;

—	bądź potwierdzającej ją decyzji wydanej w dniu 29 listopada 2013 r.;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia i naruszenia prawa do sprawiedliwego traktowania i ogólnej zasady wykonywania w dobrej wierze porozumień i warunków umowy, ponieważ przedstawione przez Komisję uzasadnienie jest nieodpowiednie i ponieważ nie został spełniony żaden z warunków rozwiązania umowy. Skarżące podnoszą, że okoliczność, iż zakładane cele projektu zostały osiągnięte innymi środkami, przez co projekt stał się bezcelowy, nie jest ważnym powodem rozwiązania umowy o dofinansowanie.

Zarzut drugi dotyczy przekroczenia uprawnień i nadużycia władzy, a także naruszenia prawa do dobrej administracji, zasady kontradyktoryjności i ogólnej zasady „patere legem quam ipse fecisti”, ponieważ Komisja nie dostarczyła dowodów pozwalających, po pierwsze, stwierdzić, czy zbadała uwagi przedstawione przez konsorcjum, w skład którego wchodzą skarżące, a po drugie, poznać powody odrzucenia przez nią tych uwag.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/43

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2014 r. – Bank Refah Kargaran przeciwko Radzie

(Sprawa T-65/14)

2014/C 135/55

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bank Refah Kargaran (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1154/2013 z dnia 15 listopada 2013 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/661/WPZiB z dnia 15 listopada 2013 r. w zakresie, w jakim ono dotyczy strony skarżącego;

—	uznanie, że nie ma względem niej zastosowania rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r.;

—	uznanie, że nie ma względem niej zastosowania decyzja 2010/413/WPZiB;

—	posiłkowo, stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego oraz decyzji wskazanych w dwóch pierwszych punktach niniejszych żądań, począwszy od dnia 20 stycznia 2014 r.;

—	nakazanie Radzie pokrycia kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia i naruszenia art. 296 TFUE w zakresie, w jakim rozporządzenie wykonawcze, dokonujące wpisania strony skarżącej do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, nie wskazuje w sposób wyraźny podstawy prawnej, na której zostało przyjęte.

Zarzut drugi dotyczący braku podstawy prawnej w zakresie, w jakim podstawą prawną zaskarżonego rozporządzenia wykonawczego jest rozporządzenie nr 267/2012 (1), które należy uznać za niemające zastosowania wobec strony skarżącej, ponieważ, po pierwsze, zostało ono przyjęte z naruszeniem obowiązku uzasadnienia przewidzianym w art. 296 TFUE oraz z naruszeniem art. 215 TFUE i, po drugie, art. 23 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia, stanowiący podstawę prawną wpisu strony skarżącej do wykazu stanowiącego załącznik IX do rozporządzenia nr 267/2012, narusza traktaty i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.	Zarzuty trzeci, czwarty, piąty i szósty, dotyczące odpowiednio i) naruszenia prawa, ii) błędu w ustaleniach okoliczności faktycznych i oczywistego błędu w ocenie, iii) naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej oraz iv) naruszenia zasady proporcjonalności.

Zarzut siódmy, dotyczący tego, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 (2), który stanowi podstawę prawną sankcji nałożonej na stronę skarżącą, powinien zostać uznany za niemający zastosowania względem niej, ponieważ przepis ten jest sprzeczny z traktatami, Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadą proporcjonalności. W związku z tym strona skarżąca uważa, iż wobec decyzji o umieszczeniu jej w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi powinna zostać stwierdzona nieważność.

5.	Zarzut ósmy, dotyczący tego, że zaskarżona sankcja stała się bezprawna od dnia 20 stycznia 2014 r., w którym to dniu Rada uznała, że Iran nie prowadzi dalszej działalności jądrowej stanowiącej przyczynę nałożenia sankcji. W związku z tym strona skarżąca uważa, iż sankcja stała się bezprzedmiotowa.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).

(2) Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/44

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2014 r. – Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-74/14)

2014/C 135/56

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, D. Colas i J. Bousin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności całej decyzji Komisji Europejskiej C(2013) 7066 final z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.16237 przyznanej przez Francję na rzecz Société Nationale Corse Méditerranée;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2013) 7066 final z dnia 20 listopada 2013 r., w której Komisja uznała, że, po pierwsze, wynoszące 15,81 mln EUR saldo pomocy na restrukturyzację notyfikowanej przez władze francuskie w dniu 18 lutego 2002 r., a po drugie, trzy środki zastosowane przez władze francuskie w 2006 r. na rzecz Société nationale maritime Corse Méditerranée (zwanej dalej „SNCM”), a mianowicie zbycie 75% udziałów w spółce SNCM po cenie ujemnej wynoszącej 158 mln EUR, podwyższenie kapitału o 8,75 mln EUR objęte przez Compagnie générale maritime et financière (zwaną dalej „CGMF”) oraz zaliczka na rachunku bieżącym w wysokości 38,5 mln EUR stanowią niezgodną z prawem i rynkiem wewnętrznym pomoc państwa. W konsekwencji Komisja nakazała odzyskanie pomocy.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa do obrony strony skarżącej, polegającego na tym, że Komisja odmówiła ponownego wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego po wydaniu wyroku Sądu z dnia 11 września 2012 r. w sprawie T-565/08 Corsica Ferries France przeciwko Komisji.

Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo na wypadek, gdyby Sąd uznał, że Komisja postąpiła prawidłowo, nie wszczynając ponownie formalnego postępowania wyjaśniającego po wydaniu wyroku z dnia 11 wrzenia 2012 r., dotyczy naruszenia pojęcia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Komisja uznała bowiem, że środki z 2006 r. powinny zostać zakwalifikowane jako pomoc państwa w rozumieniu wskazanego postanowienia. Zarzut ten składa się z trzech części. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE w ten sposób, że:

—	uznała, że zbycie 75% udziałów w spółce SNCM po cenie ujemnej wynoszącej 158 mln EUR należy zakwalifikować jako pomoc państwa i że nie zostało w tym wypadku spełnione kryterium inwestora prywatnego;

—	uznała, iż wkład kapitałowy w wysokości 8,75 mln EUR należy zakwalifikować jako pomoc państwa;

—	uznała, iż zaliczkę na rachunku bieżącym w wysokości 38,5 mln EUR na rzecz pracowników spółki SNCM należy zakwalifikować jako pomoc państwa w rozumieniu tego postanowienia.

Zarzut trzeci, podniesiony posiłkowo na wypadek, gdyby Sąd uznał, że Komisja postąpiła prawidłowo, nie wszczynając ponownie formalnego postępowania wyjaśniającego po wydaniu wyroku z dnia 11 wrzenia 2012 r., dotyczy naruszenia art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE polegającego na tym, że Komisja uznała, iż wkład kapitałowy w kwocie 15,81 mln EUR notyfikowany w 2002 r. jako pomoc na restrukturyzację należy zakwalifikować jako pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

4.	Zarzut czwarty dotyczy braku uzasadnienia.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/45

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2014 r. – Morningstar przeciwko Komisji

(Sprawa T-76/14)

2014/C 135/57

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Morningstar, Inc. (Chicago, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: S. Kinsella, K. Daly i P. Harrison, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w sprawie COMP/39.654 – Reuters Instrument Codes (RIC) w dniu 20 grudnia 2012 r., której streszczenie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym z dnia 12 listopada 2013 r. (Dz.U. C 326, p.4);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania; oraz

—	zarządzenie wszelkich innych środków, jakie Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w ramach sprawy COMP/39.654 – Reuters Instrument Codes (RIC) dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 102 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w art. 54 porozumienia EOG w przedmiocie stosowanych przez grupę Thomson Reuters praktyk stwarzających istotne przeszkody w przełączaniu się między dostawcami systemów skonsolidowanego zasilania danymi w czasie rzeczywistym. W wydanej na podstawie art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1) decyzji instytucja ta uczyniła pewne zobowiązania wiążącymi dla Thomson Reuters i uznała, że brak jest podstaw do podejmowania przez nią dalszych działań. Skarżąca jest konkurentem grupy Thomson Reuters.

Na poparcie swej skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie: Komisja wydając tą decyzję miała dopuścić się oczywistego błędu w ocenie, gdyż zatwierdzone zobowiązania były ewidentnie niewystarczające do tego, aby rozwiązać podniesione w tej decyzji problemy z konkurencją.

2.	Zarzut drugi dotyczący nadużycia władzy: po pierwsze, Komisja w zaskarżonej decyzji przekroczyła granice przyznanych jej przez Radę Europejską uprawnień i, po drugie, wydała decyzję pozbawioną podstaw prawnych.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

4.	Zarzut czwarty dotyczący uchybienia ciążącemu na Komisji obowiązkowi uzasadnienia.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1 s.1)

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/46

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2014 r. – EE przeciwko OHIM (przedstawienie szarego wzoru)

(Sprawa T-77/14)

2014/C 135/58

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EE Ltd (Hatfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 października 2013 r. w sprawie R 704/2013-1.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający szary wzór dla towarów i usług z klas 7, 9, 16, 25, 35–39, 41, 42 i 45 – zgłoszenie nr 11 388 386

Decyzja eksperta: Uznanie, że zgłoszony znak towarowy nie posiada zdolności rejestracyjnej

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/46

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2014 r. – Benediktinerabtei St. Bonifaz przeciwko OHIM – Andechser Molkerei Scheitz (Genuß für Leib & Seele KLOSTER Andechs SEIT 1455)

(Sprawa T-78/14)

2014/C 135/59

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Benediktinerabtei St. Bonifaz Köperschaft des öffentlichen Rechts (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Andechser Molkerei Scheitz GmbH (Andechs, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 listopada 2013 r. w sprawie R 1272/2012-1 dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu nr B 1 754 228 (zgłoszenie nr 9 255 811);

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „Genuß für Leib & Seele KLOSTER Andechs SEIT 1455” dla towarów z klasy 29 – zgłoszenie nr 9 255 811

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Andechser Molkerei Scheitz GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne, krajowy i wspólnotowy, znaki towarowe zawierające elementy słowne „ANDECHSER NATUR” i „ANDECHSER NATUR SEIT 1908”, zarejestrowane dla towarów i usług z klas 29 i 35

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 76 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/47

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2014 r. – Energy Brands przeciwko OHIM – Smart Wines (SMARTWATER)

(Sprawa T-81/14)

2014/C 135/60

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Energy Brands, Inc. (Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: D. Stone i R. Allos, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Smart Wines GmbH (Kolonia, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 listopada 2013 r. w sprawie R 903/2013-2;

—	obciążenie OHIM i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę pozwaną.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SMARTWATER” dla towarów z klas 30, 32 i 33 – zgłoszenie nr 8 400 194

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Smart Wines GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy nr 5 853 601„SMART WINES” dla towarów z klas 30 i 33

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/48

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2014 r. – Harrys Pubar przeciwko OHIM – Harry’s New York Bar (HARRY’S NEW YORK BAR)

(Sprawa T-84/14)

2014/C 135/61

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Harrys Pubar AB (Göteborg, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat L.-E. Ström)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Harry’s New York Bar SA (Paryż, Francja)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Runku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 listopada 2013 r. w sprawach połączonych R 1038/2012-1 i R 1045/2012-1;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „HARRY’S NEW YORK BAR” dla towarów i usług z klas 25, 30, 32 i 43 – zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 3 383 445

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowane szwedzkie znaki towarowe Nos 356 009, 320 026, 315 142, 55 6513-1066 dla towarów i usług z klas 25 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uwzględnienie odwołania w sprawie R 1038/2012-1 i oddalenie odwołania w sprawie R 1045/2012-1

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/48

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2014 r. – Infocit przeciwko OHIM – DIN (DINKOOL)

(Sprawa T-85/14)

2014/C 135/62

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Infocit – Prestação de Serviços, Comércio e Indústria, Lda (Luanda, Angola) (przedstawiciel: adwokat A. Oliveira)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: DIN – Deutsches Institut für Normung eV (Berlin, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 12 listopada 2013 r. w sprawie R 1106/2012-2.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „DINKOOL” dla towarów z klas 7, 9 i 11 – Zgłoszenie znaku towarowego 9 768 061

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: DIN – Deutsches Institut für Normung eV

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny znak towarowy zarejestrowany jako międzynarodowy znak towarowy pod nr. 229 048 zawierający element słowny „DIN” dla towarów z klas 1 – 34 i wcześniejszy niezarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania, uchylenie zaskarżonej decyzji i odrzucenie w całości spornego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 4 i art. 8 ust. 5 rozporządzenia 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/49

Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. – Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-89/14)

2014/C 135/63

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Export Development Bank of Iran (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1154/2013 z dnia 15 listopada 2013 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/661/WPZiB z dnia 15 listopada 2013 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej;

—	uznanie, że nie ma względem niej zastosowania rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r.;

—	uznanie, że nie ma względem niej zastosowania decyzja 2010/413/WPZiB;

—	posiłkowo, stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego oraz decyzji wskazanych w dwóch pierwszych punktach niniejszych żądań, począwszy od dnia 20 stycznia 2014 r.;

—	nakazanie Radzie pokrycia kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów, z których osiem jest co do istoty identycznych lub podobnych z podniesionymi w sprawie T-65/14 Bank Refah Kargaran przeciwko Radzie.

Dodatkowo strona skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasad równości i niedyskryminacji.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/50

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2014 r. – Secolux przeciwko Komisji i CdT

(Sprawa T-90/14)

2014/C 135/64

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Secolux, Association pour le contrôle de la sécurité de la construction (Capellen, Luksemburg) (przedstawiciel: N. Prüm-Carré, adwokat)

Strona pozwana: Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT) i Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 3 grudnia 2013 r. przyjętej przez Komisję Europejską działającą zarówno w imieniu własnym jak i na rzecz innych instytucji zamawiających, to znaczy Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej i Urzędu Publikacji Unii Europejskiej, na mocy której odrzucono ofertę przedłożoną przez skarżącą w odniesieniu do części 1, „Kontrole w zakresie bezpieczeństwa, dobrego samopoczucia i środowiska” w ramach przetargu nr 02/2013/0IL „Kontrole bezpieczeństwa” oraz na mocy której udzielono spornego zamówienia innemu oferentowi;

—	zasądzenie od Komisji Europejskiej kwoty w wysokości 467 186,08 EUR z tytułu odszkodowania za poniesioną szkodę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia udzielenie zamówienia do dnia wypłacenia należnych kwot;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu procedury, gdyż do wiadomości skarżącej podane zostały sprzeczne informacje dotyczące kwoty oferty przyjętej w odniesieniu do części 1. Strona skarżąca podnosi, że:

—

albo kwota oferty wybranego oferenta, wskazana w piśmie Komisji z dnia 11 grudnia 2013 r. informującym stronę skarżącą o ogólnych danych oraz zaletach wybranej oferty jest niewłaściwa, gdyż zbyt niska. W takim przypadku strona skarżąca nie miała dostępu do pewnej informacji dotyczącej ceny wybranej oferty, co narusza obowiązek uzasadnienia;

—	albo wartość udzielonego zamówienia zawarta w ogłoszeniu o udzieleniu zamówienia opublikowanym w dniu 24 grudnia 2013 r. (1) jest błędna, gdyż zawyżona. W takim przypadku ogłoszenie o udzieleniu zamówienia nie odzwierciedla wartości wybranej oferty, co stanowi naruszenie obowiązku przejrzystości;

—

albo kwota wybranej oferty wskazana w piśmie Komisji z dnia 11 grudnia 2013 r. oraz wartość zamówienia określona w ogłoszeniu o udzieleniu zamówienia są prawidłowe. W takim przypadku zamówienie zostało udzielone w kwocie przewyższającej wybraną ofertę, co stanowi poważne naruszenie zasad przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji.

2.	Zarzut drugi oparty na nieprawidłowościach wybranej oferty w zakresie w jakim wybrany wykonawca nie mógłby po zaproponowanej cenie wykonać prawidłowo wszystkich żądanych usług przy pomocy personelu posiadającego wymagane kwalifikacje.

Zarzut trzeci dotyczący rażąco niskiej oferty. Strona skarżąca podnosi, że w niniejszym przypadku istnieje szereg przesłanek wskazujących, iż wybrana oferta nie przystaje do gospodarczych realiów. Komisja powinna była zatem zwrócić się do wybranego oferenta o podanie szczegółowych informacji dotyczących składowych elementów jego oferty zgodnie z art. 151 rozporządzenia delegowanego nr 1268/2012 (2).

Zarzut czwarty oparty na naruszeniu zasad równego traktowania i niedyskryminacji zarówno przy przygotowywaniu ofert jak i przy ich ocenie. Strona skarżąca podnosi:

—

po pierwsze, że w zakresie w jakim wybrany oferent jest również wykonawcą wcześniejszych zamówień, posiada on wewnętrzne informacje dotyczące miejsc, usług podlegających wykonaniu oraz rzeczywiście żądanych ilości, co spowodowało, że Komisja zwróciła się do skarżącej o wyjaśnienia na podstawie art. 160 ust. 3 rozporządzenia delegowanego nr 1268/2012;

—	oraz, po drugie, że Komisja uwzględniła jakość poprzednio świadczonych usług przez wykonawcę wcześniejszych zamówień przy ocenie ofert złożonych w ramach zamówienia, które miało być udzielone.

(1) Dz.U. 2013/S 249-433951.

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362, s. 1).

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/51

Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2014 r. – St’art i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-93/14)

2014/C 135/65

Język postępowania: francuski

Strony

Strony skarżące: St’art – Fonds d’investissement dans les entreprises culturelles (Mons, Belgia); Stichting Cultuur – Ondernemen (Amsterdam, Niderlandy); oraz Angel Capital Innovations Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci L. Dehin i C. Brüls)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strony skarżące wnoszą do Sądu o:

—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną, a w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu:

—

to znaczy decyzji o nieznanej dacie, sformalizowanej w dniu 29 listopada 2013 r. przez Komisję Europejską w sprawie zażądania zwrotu kwoty 140 500,01 EUR od spółki EDC w ramach zamówienia „Factor SI.2.609157-2/G/ENT/CIP/11/C/N03C011”, wystawienia w tym celu noty debetowej oraz w razie konieczności dochodzenia w tym celu solidarnej odpowiedzialności innych członków konsorcjum.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strony skarżące podnoszą dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy jest oparty na naruszeniu prawa dobrej administracji, a w szczególności obowiązku uzasadnienia, a także na naruszeniu zasady legalności, w zakresie w jakim decyzja Komisji o zwrocie zaliczek wypłaconych spółce EDC w ramach projektu „C-I Factor”, oraz o dochodzeniu solidarnej odpowiedzialności stron skarżących, członków konsorcjum, w tym względzie jest oparta na bezprawnej decyzji o zakończeniu umowy o dotacje.

Zarzut drugi jest oparty na przekroczeniu i nadużyciu uprawnień, a także na naruszeniu prawa dobrej administracji, zasady kontradyktoryjności i ogólnej zasady patere legem quam ipse fecisti, ponieważ Komisja nie dostarczyła informacji pozwalających po pierwsze stwierdzić, czy zbadała uwagi przedstawione przez konsorcjum, do którego należą strony skarżące, a po drugie, poznać powody, dla których odrzuciła te uwagi. Strony skarżące zarzucają również Komisji, że nie dała im możliwości samodzielnego wykonania zobowiązań wynikających z umowy w celu zapobieżenia ewentualnym uchybieniom spółki EDC.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/52

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2014 r. – EE przeciwko OHIM (przedstawienie kolorowego wzoru)

(Sprawa T-94/14)

2014/C 135/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EE Ltd (Hatfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie R 495/2013-1.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający kolorowy wzór dla towarów i usług z klas 7, 9, 16, 25, 28, 35–39, 41, 42 i 45 – zgłoszenie nr 11 177 631

Decyzja eksperta: Uznanie, że zgłoszony znak towarowy nie posiada zdolności rejestracyjnej

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/52

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2014 r. – Vimeo przeciwko OHIM – PT Comunicações (VIMEO)

(Sprawa T-96/14)

2014/C 135/67

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vimeo LLC (Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: A. Poulter i M. Macdonald, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: PT Comunicações, SA (Lizbona, Portugalia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie R 1092/2013-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „VIMEO” dla usług z klas 38, 41 i 42 – zgłoszenie nr 9 843 061

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: PT Comunicações, SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „meo” dla towarów i usług z klas 9, 16, 35, 37, 38, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/53

Odwołanie wniesione w dniu 24 lutego 2014 r. przez Radę Unii Europejskiej od wyroku wydanego w dniu 12 grudnia 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-142/11 Simpson przeciwko Radzie

(Sprawa T-130/14 P)

2014/C 135/68

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i A. Bisch, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Erik Simpson (Bruksela, Belgia)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie F-142/11 Erik Simpson przeciwko Radzie w zakresie, w jakim została w nim stwierdzona nieważność decyzji Rady Unii Europejskiej z dnia 9 grudnia 2010 r. oraz obciążono Radę Unii Europejskiej jej własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez E. Simpsona;

—	przekazanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej celem ponownego rozpoznania; oraz

—	obciążenie skarżącego w pierwszej instancji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi jeden zarzut, w którym twierdzi, że wnioski Sądu do spraw Służby Publicznej, zgodnie z którymi zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem ze względu na naruszenie obowiązku uzasadnienia, są oparte na błędnych założeniach z uwagi na wypaczenie dowodów i w związku z tym nie mogą zostać podtrzymane.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/53

Skarga wniesiona w dniu 24 lutego 2014 r. – Albis Plastic przeciwko OHIM –IQAP Masterbatch Group (ALCOLOR)

(Sprawa T-132/14)

2014/C 135/69

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Albis Plastic GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Klawitter)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: IQAP Masterbatch Group, SL (Masíes de Roda, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie R 1015/201-2;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy „ALCOLOR”, zarejestrowany dla towarów z klasy 1 – zgłoszenie nr 3 073 889

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: IQAP Masterbatch Group, SL

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający element słowny „ALCOLOR”, zarejestrowany dla towarów z klasy 2, oraz firma „ALCOLOR” używana w obrocie handlowym w Hiszpanii w odniesieniu do „barwników”

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i przekazanie sprawy Wydziałowi Unieważnień celem ponownego rozpoznania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 53 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 i odnoszących się do niego przepisów wykonawczych

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/54

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2014 r. – Kicktipp przeciwko OHIM – Società Italiana Calzature (kicktipp)

(Sprawa T-135/14)

2014/C 135/70

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kicktipp GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Dreyer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Società Italiana Calzature Srl (Milan, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie R 1061/2012-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „kicktipp” dla towarów i usług z klas 25, 35, 38 i 41 – wspólnotowy znak towarowy nr 8 874 281

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: duga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: włoskie znaki towarowe nr: 348 149, 905 554, 905 554 dla towarów z klasy 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/55

Skarga wniesiona w dniu 24 lutego 2014 r. – Tilda Riceland Private przeciwko OHIM– Siam Grains (BASMALI LONG GRAIN RICE RIZ LONG DE LUXE)

(Sprawa T-136/14)

2014/C 135/71

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tilda Riceland Private Ltd (Gurgaon, India) (przedstawiciele: S. Malynicz, barrister, N. Urwin i D. Sills, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Siam Grains Co. Ltd (Bangkok, Tajlandia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie R 1086/2012-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Siam Grains Co. Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy w kolorach czarnym i białym zawierający elementy słowne „BASMALI LONG GRAIN RICE RIZ LONG DE LUXE” dla towarów z klasy 30 – zgłoszenie znaku towarowego nr 3 520 641

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wcześniejszy niezarejestrowany znak towarowy i wcześniejsze oznaczenie „używane w obrocie handlowym do oznaczenia towarów z klasy „BASMATI” używane w Zjednoczonym Królestwie w odniesieniu do „ryżu”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/55

Skarga wniesiona w dniu 25 lutego 2014 r. – I Castellani przeciwko OHIM – Chomarat (przedstawienie okręgu)

(Sprawa T-137/14)

2014/C 135/72

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: I Castellani Srl (Meldola, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Caramelli, F. Boscariol de Roberto, I. Gatto i D. Martucci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Compagnie Chomarat (Paryż, Francja)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie R 1001/2012-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku: Graficzny znak towarowy przestawiający okrąg dla towarów z klasy 19 – zgłoszenie nr 2 844 033

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Compagnie Chomarat

Decyzja Wydziału Unieważnień: Stwierdzenie wygaśnięcia prawa do wspólnotowego znaku towarowego nr 2 844 033

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 51 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/56

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2014 r. – Bora Creations przeciwko OHIM (gel nails at home)

(Sprawa T-140/14)

2014/C 135/73

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bora Creations, SL (Ceuta, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokaci R. Lange, G. Hild i E. Schalast)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 grudnia 2013 r. w sprawie R 450/2013-1;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „gel nails at home” dla towarów z klas 3, 8, 11 i 21 – zgłoszenie nr 11 331 634

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/57

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2014 r. – EE przeciwko OHIM (Odcień koloru żółtego)

(Sprawa T-143/14)

2014/C 135/74

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EE Ltd (Hatfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 listopada 2013 r. wydanej w sprawie R 703/2013-2.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający odcień koloru żółtego dla towarów i usług z klas 7, 9, 16, 25, 35–39, 41, 42 i 45 – zgłoszenie nr 11 388 311

Decyzja eksperta: Uznanie zgłoszonego znaku towarowego za niezdolny do rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/57

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2014 r. – EE przeciwko OHIM (Przedstawienie białych punktów na tle koloru kości słoniowej)

(Sprawa T-144/14)

2014/C 135/75

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EE Ltd (Hatfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 stycznia 2014 r. w sprawie R 705/2013-1.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający białe punkty na tle koloru kości słoniowej dla towarów i usług z klas 7, 9, 16, 25, 35–39, 41, 42 i 45 – zgłoszenie nr 11 388 493

Decyzja eksperta: Uznanie zgłoszonego znaku za niezdolny do rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/58

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2014 r. – Volkswagen przeciwko OHIM (StartUp)

(Sprawa T-156/14)

2014/C 135/76

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat U. Sander)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 stycznia 2014 r. w sprawie R 1335/2013-4;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „StartUp” dla towarów i usług z klas 12, 28, 35 i 37 – zgłoszenie nr 11 792 009

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/58

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2014 r. – Canadian Solar Emea i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-162/14)

2014/C 135/77

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Canadian Solar Emea GmbH (Monachium, Niemcy); Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc. (Changshu, Chiny); Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc. (Luoyang, Chiny); Csi Cells Co. Ltd (Suzhou, Chiny); and Csi Solar Power (Chiny), Inc. (Suzhou) (przedstawiciele: A. Willems, S. De Knop i J. Charles, lawyers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1238/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 325, s. 1) w zakresie mającym zastosowanie do skarżących;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 5 ust. 10 i art. 5 ust. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (1), ponieważ nałożyły środki antydumpingowe na moduły fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego i główne komponenty wysyłane z Chińskiej Republiki Ludowej, podczas gdy zawiadomienie o wszczęciu postępowania wspominało jedynie o modułach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentach pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 1 i 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, ponieważ nałożyły środki antydumpingowe na moduły fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego i główne komponenty nieobjęte dochodzeniem antydumpingowym.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, ponieważ zastosowały metodologię nierynkową w celu obliczenia marginesu dumpingu dla produktów z państw posiadających gospodarkę rynkową.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 1 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, ponieważ przeprowadziły jedno dochodzenie dla dwóch różnych produktów (a mianowicie modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i ogniw).

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, ponieważ nie zbadały wniosków skarżących o traktowanie na zasadach rynkowych.

Zarzut szósty dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 3 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, ponieważ nie zakwalifikowały oddzielnie szkody poniesionej przez przemysł Unii spowodowanej zarówno przez przywóz po cenach dumpingowych jak też inne znane czynniki i w konsekwencji nałożyły stawkę przewyższającą stawkę, jaka była konieczna w celu usunięcia szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz po cenach dumpingowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/59

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2014 r. – Canadian Solar Emea i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-163/14)

2014/C 135/78

Język postępowania: angielski

Strony

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1239/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 325, s. 66) w zakresie mającym zastosowanie do skarżących;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 10 ust.12 i art. 10 ust. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009, ponieważ nałożyły środki wyrównawcze na moduły fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego i główne komponenty wysyłane z Chińskiej Republiki Ludowej, podczas gdy zawiadomienie o wszczęciu postępowania wspominało jedynie o modułach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentach pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (1).

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 1 i 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009, ponieważ nałożyły środki wyrównawcze na moduły fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego i główne komponenty nieobjęte dochodzeniem antysubsydyjnym.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, iż instytucje naruszyły art. 2 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009, ponieważ przeprowadziły jedno dochodzenie dla dwóch różnych produktów (a mianowicie modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i ogniw).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 188, s. 93).

5.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 135/60

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2014 r. – Pérez Gutiérrez przeciwko Komisji

(Sprawa T-168/14)

2014/C 135/79

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ana Pérez Gutiérrez (Mataró, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Soler Puebla)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie bezprawnej ingerencji w prawo do poszanowania dobrego imienia, prywatności rodzinnej i wizerunku ze względu na wykorzystanie bez zgody wizerunku Patricka Johannesa Jacquemyna, ponieważ Komisja Europejska włączyła jego fotografię do biblioteki obrazów ostrzeżeń związanych z ochroną zdrowia dla wyrobów tytoniowych w Unii Europejskiej.

—	Zasądzenie od Komisji zapłaty na rzecz skarżącej kwoty 181 104 EUR z tytułu utraconego zysku.

—

Zasądzenie od Komisji zapłaty na rzecz skarżącej kwoty jednego eurocenta za paczkę lub wyrób tytoniowy, na którym umieszczono wizerunek Patrycka Jacquemyna, całkowitej kwoty, jaka zostanie ustalona na podstawie wyroku i która obecnie odpowiada kwocie dwudziestu siedmiu milionów pięciuset osiemdziesięciu ośmiu tysięcy pięciuset dwudziestu czterech EUR (27 588 524 EUR).

—	Zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej odszkodowania za korzyści uzyskane za niezgodne z prawem wykorzystanie wizerunku Patricka Jacquemyna wynoszące 13 790 000 EUR w Hiszpanii, miejscu zamieszkania skarżącej i Patricka Jacquemyna.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszego postępowania jest skarga o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej wniesiona w celu uzyskania naprawienia szkody wyrządzonej poprzez wykorzystanie przez Komisję Europejską w sposób niezgodny z prawem wizerunku Patricka Johannesa Jacquemyna, małżonka skarżącej, w ostrzeżeniach związanych z ochroną zdrowia, które obowiązkowo powinny być umieszczane na wszystkich wyrobach tytoniowych w Unii Europejskiej.

W uzasadnieniu skargi skarżąca twierdzi, że dyrektywa 2001/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 czerwca 2001 r. i jej art. 5 ust. 3 zostały wdrożone decyzją Komisji Europejskiej 2003/641/WE z dnia 5 września 2003 r. w sprawie stosowania na opakowaniach papierosów kolorowych fotografii lub innych ilustracji jako ostrzeżeń związanych z ochroną zdrowia. Następnie Komisja wydała decyzję C(2005) 1452 z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie biblioteki wybranych dokumentów źródłowych zawierających kolorowe fotografie dla każdego dodatkowego ostrzeżenia wymienionego w załączniku I do dyrektywy 2001/37/WE, zmienioną następnie decyzją C(2006) 1502 z dnia 13 kwietnia 2006 r.

Powyższa dyrektywa i decyzje z obrazami, które powinny być umieszczone na opakowaniach papierosów, zostały transponowane do porządku prawnego każdego z państw członkowskich Unii. W szczególności w przypadku Hiszpanii zostały transponowane rozporządzeniem królewskim 639/2010 z dnia 14 maja. Państwo hiszpańskie spośród 42 obrazów zaproponowanych przez Komisję Europejską wybrało 14, wśród których znajdował się wizerunek Patricka Jacquemyna.

Skarżąca twierdzi, że P. Jacquemyn został przyjęty do Hospital de Barcelona w dniu 21 czerwca, był w nim do dnia 16 sierpnia 2002 r. i pozostawał 22 dni w śpiączce. Od tego czasu pojawiły się w Internecie, bez udzielenia przez niego zgody, liczne obrazy przedstawiające P. Jacquemyna, gdyż chodziło o przypadek kliniczny przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), P. Jacquemyn został poddany trudnej intubacji i tracheotomii oraz było to studium przypadku.

W drodze tego bezprawnego wykorzystania jego wizerunku podczas śpiączki jeden z przedstawiających go obrazów został umieszczony w bibliotece obrazów ostrzeżeń związanych z ochroną zdrowia po obróbce fotografii przez przedsiębiorstwo reklamowe, z którym zawarto umowę na przeprowadzenie kampanii.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 135

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 57 5 maja 2014

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2014/C 135/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 129 z 28.4.2014	1

2014/C 135/02	Decyzja trybunału sprawiedliwości z dnia 25 marca 2014 r. w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych	2