4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/1

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32014M7111 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/1

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32014M7112 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/2

1.

bezrobocie młodzieży jest nadal jednym z największych wyzwań dla UE i jej państw członkowskich. W sierpniu 2013 r. jego stopa wyniosła 23,3 % w UE-28 (1), przy czym odnotowano znaczne różnice między poszczególnymi państwami i regionami (2);

2.

kryzys gospodarczy nieproporcjonalnie mocno dotknął młodych ludzi. Zasadniczo we wszystkich państwach członkowskich UE stopa bezrobocia wśród młodzieży jest znacznie wyższa niż w innych grupach wiekowych. Pod koniec 2012 r. stopa bezrobocia wśród młodzieży była 2,6 razy wyższa niż stopa bezrobocia ogółem (3);

3.

zjawiska te mają poważne skutki nie tylko dla dotkniętych nimi osób, lecz także dla społeczeństwa i szeroko pojętej gospodarki. Długotrwałe bezrobocie może pogłębiać marginalizację i skutkować ubóstwem oraz większą groźbą wykluczenia społecznego. Istnieją także poważne zagrożenia dla społeczności lokalnych, ponieważ niezaangażowanie w rynek pracy może skłaniać część młodych ludzi do rezygnacji z uczestnictwa w życiu obywatelskim, to zaś ewentualnie prowadzić do dalszych podziałów społecznych;

4.

jednym z najistotniejszych problemów, z którymi w wyniku kryzysu mają do czynienia młodzi ludzie w Europie, jest wyzwanie w postaci braku pracy i doświadczenia zawodowego. Coraz większy staje się też rozziew pomiędzy umiejętnościami, których poszukują niektórzy pracodawcy, a umiejętnościami, którymi dysponuje wielu potencjalnych pracowników;

5.

uznała walkę z bezrobociem młodzieży za „szczególny i pilny cel” oraz podkreśliła, jak ważne jest, by zwracać „należytą uwagę na udział w rynku pracy grup młodych ludzi w trudnej sytuacji, którzy muszą stawić czoła konkretnym wyzwaniom” (4);

6.

angażując się w sport, młodzi ludzie nabywają konkretnych umiejętności i kompetencji osobistych i zawodowych, które zwiększają ich szanse na zatrudnienie. To między innymi umiejętność uczenia się, kompetencje społeczne i obywatelskie, przywództwo, komunikacja, praca zespołowa, dyscyplina, kreatywność i przedsiębiorczość. Sport zapewnia również wiedzę i umiejętności zawodowe w takich dziedzinach, jak marketing, zarządzanie oraz bezpieczeństwo publiczne. Wszystkie te umiejętności i kompetencje czynnie sprzyjają – w sposób odpowiadający rynkowi pracy i mający do niego zastosowanie oraz ceniony i pożądany przez pracodawców – uczestnictwu młodych ludzi w kształceniu, szkoleniu i zatrudnieniu oraz rozwojowi i postępom w tych dziedzinach;

7.

organizacja działań sportowych w Europie, administrowanie nimi i ich realizacja tradycyjnie opierają się na wolontariacie. Według badania Eurobarometr z 2011 r. (5) niemal jedna czwarta osób angażujących się w wolontariat (24 %) działa w dziedzinie sportu. Wolontariat w sporcie, podejmowany głównie na poziomie sportu masowego i za pośrednictwem klubów, ma znaczną wartość pod względem społecznym, gospodarczym i demokratycznym;

8.

sport jest zjawiskiem uniwersalnym; nie ograniczają go bariery kulturalne ani społeczno-ekonomiczne. Ma charakter międzynarodowy; przyciąga szerokie i zróżnicowane grupy ludzi. Działania sportowe są więc doskonałym sposobem integrowania mniejszości i grup marginalizowanych. Sport daje wsparcie emocjonalne i może znacznie sprzyjać poczuciu wspólnotowości, tym samym pomagając społecznościom zyskać stabilność, spójność i pokój;

9.

sektor sportu, w tym wolontariat sportowy, nadaje krajowym gospodarkom znaczną wymierną wartość ekonomiczną i społeczną. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że sport ma znaczny udział w gospodarce Europy i jest ważnym czynnikiem generującym wzrost i zatrudnienie, a jednocześnie gwarantuje spójność społeczną i dobrostan, czym zauważalnie przyczynia się do realizacji celów strategii „Europa 2020” (6);

10.

według ostatnich ogólnounijnych badań na temat wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w UE (7) wartość dodana związana ze sportem w UE wynosi 1,76 % (8). Zatrudnienie związane ze sportem w UE kształtuje się na poziomie 2,12 %. Jeżeli uwzględnić efekt mnożnikowy, udział sportu wzrasta do 2,98 % całkowitej wartości dodanej brutto w UE. Według tego badania udział sportu w europejskiej wartości dodanej jest więc porównywalny z udziałem rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa razem wziętych, a co sześćdziesiąte euro wygenerowane i zarobione w UE wiąże się ze sportem;

11.

sport to odporny sektor gospodarki. Niezależnie od fazy cyklu gospodarczego uczestnictwo w nim utrzymuje się na stałym poziomie. Strukturę sportu stanowią imprezy i działania sportowe przygotowywane przez organizacje sportowe: od imprez masowych po imprezy najwyższej rangi. Nie tracą one na popularności, zwłaszcza wśród młodych ludzi, nawet jeżeli sytuacja gospodarcza się pogarsza. Choć wahania gospodarcze mogą mieć wpływ na imprezy sportowe, ramy wydarzeń i działań sportowych pozostają niezmienne;

12.

sport dysponuje potencjałem w zakresie tworzenia miejsc pracy i wspierania lokalnego rozwoju gospodarczego poprzez budowę i utrzymywanie obiektów sportowych, organizowanie imprez sportowych, działania rynkowe sektora dóbr i usług sportowych oraz odnośne działania w innych sektorach. Infrastruktura związana z imprezami i działaniami sportowymi (na szczeblu lokalnym) – jeżeli zostanie dokładnie zaplanowana z założeniem wielofunkcyjności i jasną wizją przyszłej funkcji – może pomóc stabilizować i stymulować gospodarkę;

13.

sport ma zdolność oddziaływania na inne sektory. Imprezy i mistrzostwa sportowe zasadniczo pozytywnie wpływają na takie sektory, jak turystyka, kultura, transport, media czy infrastruktura publiczna. Potrafią jednoczyć ludzi oraz budzić poczucie przynależności i wspólnego sukcesu. Sport może więc znacznie pomóc UE w próbach przezwyciężenia obecnych trudności gospodarczych;

14.

z uwagi na znaczenie, jakie dla gospodarki ma sektor sportu, oraz na możliwości, które sektor ten oferuje młodym ludziom – także tym, którzy są w szczególnie trudnej sytuacji lub są defaworyzowani – w zakresie zdobywania użytecznych umiejętności i użytecznej wiedzy, sport może odegrać ważną rolę w radzeniu sobie z palącym problemem bezrobocia wśród młodzieży oraz przyspieszyć ożywienie gospodarcze. Aby odpowiedzieć na wspomniane wyzwania, potrzebny jest szereg działań wymagających zmobilizowania różnorodnych zainteresowanych stron;

15.

wolontariat, choć nie zastąpi płatnego zatrudnienia, może zapewnić obywatelom nowe umiejętności, a tym samym przyczynić się do zwiększenia ich szans na zatrudnienie i wzmocnić poczucie przynależności społecznej. Udział młodych ludzi zwłaszcza w sporcie masowym – jako uczestników, pomocników lub organizatorów – rozwija kluczowe umiejętności i kompetencje osobiste. Wolontariat w sporcie, jako sposób uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, pomaga młodym ludziom nabywać umiejętności i kompetencji stanowiących uzupełnienie wykształcenia formalnego;

16.

sport stwarza warunki, w których młodzi ludzie mogą szlifować wspomniane umiejętności, a tym samym podnosi szanse na zatrudnienie i przyszłą produktywność, w czasach gdy warunki na rynku pracy są skrajnie trudne, możliwości podjęcia pracy nieliczne, a szanse rozwoju umiejętności w miejscu pracy – ograniczone;

17.

zaangażowanie w sport, zwłaszcza sport masowy, pozwala młodym ludziom w sposób konstruktywny kanalizować energię, nadzieje i wrodzony entuzjazm oraz wzbogaca społeczności, w których żyją. Może pomóc zwalczać problemy społeczne, z którymi mają do czynienia państwa członkowskie, takie jak podziały społeczne oraz uprzedzenia wobec określonych grup, wyrabiając w młodych ludziach, szczególnie tych, którzy nie mają płatnej pracy lub możliwości podjęcia stosownego kształcenia i szkolenia, nastawienie pozytywne, konstruktywne i prospołecznościowe;

18.

niewielkie inwestycje ze środków publicznych w lokalne obiekty sportowe oraz wsparcie dla lokalnych klubów sportowych mogą przynieść znaczne korzyści w postaci silniejszych, bezpieczniejszych i spójniejszych społeczności;

19.

udział w organizowaniu krajowych i międzynarodowych imprez sportowych oraz uczestnictwo w tworzeniu i utrzymywaniu infrastruktury sportowej – lokalnej lub krajowej – mogą być kluczowymi czynnikami w tworzeniu nowych miejsc pracy, zwłaszcza dla młodych ludzi;

20.

wymieniały się pozytywnymi doświadczeniami i sprawdzonymi rozwiązaniami w dziedzinie:

21.

promowały działania polityczne mające służyć rozwijaniu poprzez sport umiejętności sprzyjających zatrudnieniu. W tym kontekście wspierały organizacje wolontariackie lub kluby sportowe oraz działania lub imprezy sportowe – na szczeblu masowym lub zawodowym;

22.

zbadały, w jaki sposób doskonalić ścieżki edukacyjne dla osób mających w przyszłości zawodowo lub wolontariacko zajmować się sportem oraz promowały uczenie się w miejscu pracy, po to by rozwijać umiejętności, które można będzie uznawać w kontekście krajowych ram kwalifikacji. Umiejętności te można by uwzględnić w europejskich ramach kwalifikacji, po to by zwiększyć przejrzystość międzynarodową oraz międzynarodową mobilność zainteresowanych młodych ludzi. Należy także zbadać, czy możliwe byłoby uznawanie umiejętności zdobytych poprzez uczenie się nieformalne i pozaformalne w dziedzinie sportu;

23.

sprzyjały strategicznemu inwestowaniu w sport, w stosownym przypadku korzystając z możliwości oferowanych przez unijne instrumenty finansowe, w tym unijne fundusze strukturalne (zwłaszcza Europejski Fundusz Społeczny i Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego) oraz unijne narzędzia finansowe, takie jak finansowanie z Europejskiego Banku Inwestycyjnego;

24.

promowały skuteczną wewnętrzną współpracę organów publicznych z sektorów zajmujących się sprawami społecznymi, młodzieżą, zatrudnieniem i gospodarką, po to by uświadamiać, jaką rolę społeczną i gospodarczą odgrywa sport;

25.

promowały międzysektorowe kontakty ekspertów z dziedziny kształcenia, szkolenia, spraw młodzieży i zatrudnienia, po to by badać rozwój umiejętności i kompetencji;

26.

w pełni wykorzystały program Erasmus+ jako sposób rozwijania umiejętności i kompetencji osobistych i zawodowych;

27.

zidentyfikowały możliwe sposoby finansowania sportu, tak by wspierał włączenie społeczne i zatrudnienie młodzieży, za pomocą funduszy strukturalnych (zwłaszcza Europejskiego Funduszu Społecznego lub Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego) lub innych unijnych mechanizmów finansowych, takich jak finansowanie z Europejskiego Banku Inwestycyjnego – zwłaszcza finansowania tworzenia, a w stosownym przypadku utrzymywania drobnej infrastruktury sportowej dla ogółu społeczeństwa w dużych i małych miastach – i szczególną uwagę zwróciły na obszary społecznie zaniedbane. Taka drobna infrastruktura może pomóc zrealizować liczne cele społeczne, takie jak tworzenie miejsc pracy, włączenie społeczne i poprawa zdrowia;

28.

intensyfikowały dialog i wspólne inicjatywy z kluczowymi zainteresowanymi stronami, zwłaszcza organizacjami sportowymi, sektorem dóbr sportowych oraz organizacjami młodzieżowymi, po to by tworzyć warunki sprzyjające przyciąganiu młodych ludzi do sektora sportu;

29.

zastanowiły się, w jaki sposób podczas przyszłych prac UE nad sportem najefektywniej zająć się wpływem sportu na rozwijanie umiejętności młodych ludzi oraz na podtrzymywanie w społecznościach cech sprzyjających włączeniu społecznemu w czasach wysokiego bezrobocia wśród młodzieży;

30.

zorganizowała międzysektorowe seminarium wysokiego szczebla poświęcone wpływowi sportu na tworzenie miejsc pracy i walkę z bezrobociem w UE, zwłaszcza walkę z bezrobociem wśród młodzieży;

31.

opierając się na bieżącej unijnej współpracy na szczeblu eksperckim, przygotowała opracowanie poświecone wpływowi sportu na zatrudnialność młodych ludzi w kontekście strategii „Europa 2020”.

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/6

1.

wolność i pluralizm mediów to wartości podstawowe, zapisane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Wartości te są jednym z filarów demokracji, ponieważ media odgrywają ważną rolę w zapewnianiu przejrzystości i rozliczalności oraz mają wpływ na opinię publiczną i na udział obywateli w procesach decyzyjnych i ich wkład w te procesy;

2.

w ostatnich latach w Unii Europejskiej odnotowuje się wiele wyzwań związanych z wolnością i pluralizmem mediów. Część z nich znalazła oddźwięk w sprawach sądowych, oficjalnych dochodzeniach, raportach Parlamentu Europejskiego i organizacji pozarządowych, a także w krajowych i europejskich debatach parlamentarnych;

3.

sprawą zasadniczą dla zagwarantowania wolności i pluralizmu mediów jest ich przejrzystość właścicielska oraz przejrzystość źródeł ich finansowania;

4.

kluczowe znaczenie dla zagwarantowania wolności mediów ma zapewnienie dziennikarzom ochrony przed bezprawnym naciskiem – zwłaszcza w czasach kryzysu gospodarczego i transformacji w sektorze mediów;

5.

jednym z kluczowych elementów wolności mediów jest dbanie o odpowiednią ochronę źródeł dziennikarskich;

6.

wolności i pluralizmowi mediów sprzyja dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych, czyli ramy regulacyjne UE w dziedzinie audiowizualnych usług medialnych. Kluczowa rola w egzekwowaniu tych ram przypada właściwym audiowizualnym organom regulacyjnym w państwach członkowskich;

7.

komisja finansowo wspiera szereg analiz, raportów, projektów i skoordynowanych działań w dziedzinie wolności i pluralizmu mediów;

8.

bardzo ważne prace w dziedzinie wolności i pluralizmu mediów prowadzi Rada Europy. W tym kontekście protokół ustaleń z 2007 roku między Radą Europy a Unią Europejską wśród wspólnych priorytetów i głównych dziedzin współpracy między tymi organizacjami wymienia wolność wypowiedzi i wolność informacji;

9.

internet ułatwia dostęp do informacji i oferuje obywatelom nowe możliwości zaangażowania, dyskusji i kształtowania opinii. Choć sprzyja to wolności wypowiedzi i zwiększa pluralizm poglądów, pojawiają się nowe wyzwania związane ze sposobem docierania do informacji i ich oceniania. Należy zwrócić szczególną uwagę na ewentualne negatywne skutki zarówno nadmiernej koncentracji własności w tym sektorze, jak i rosnącej pozycji selekcjonerów informacji;

10.

ponieważ internet ma charakter globalny, nie da się geograficznie ograniczyć przedmiotowych spraw,

11.

wysoki poziom niezależności i pluralizmu mediów nie tylko jest podstawą demokracji, lecz także przyczynia się do wzrostu gospodarczego i do jego trwałości;

12.

ważną rolę w ustanawianiu standardów wolności i pluralizmu mediów odgrywa Rada Europy, należy więc kontynuować i zacieśniać współpracę z tą organizacją;

13.

obywatele powinni mieć łatwy dostęp do informacji o właścicielu danego środka masowego przekazu oraz o innych podmiotach lub osobach czerpiących korzyści z tej własności, tak by mogli świadomie oceniać informacje, które otrzymują. Ważną rolę w tym kontekście pełni umiejętność korzystania z mediów;

14.

współpraca audiowizualnych organów regulacyjnych i innych stosownych właściwych organów oraz dzielenie się przez nie wzorcowymi rozwiązaniami przyczyniają się do funkcjonowania unijnego jednolitego rynku oraz do otwartości i pluralizmu pejzażu medialnego;

15.

zapewnienie wysokiego poziomu wolności i pluralizmu mediów jest sprawą zasadniczą dla wiarygodności UE podczas negocjacji z państwami do niej przystępującymi i negocjacji na forach międzynarodowych,

16.

zieloną księgę Komisji pt. „Przygotowanie do nadejścia w pełni zintegrowanych mediów audiowizualnych” (1),

17.

niezależny raport grupy wysokiego szczebla ds. wolności i pluralizmu mediów (2) oraz niezależny raport forum przyszłości mediów (3),

18.

zapewniły niezależność audiowizualnym organom regulacyjnym;

19.

poczyniły odpowiednie kroki, aby osiągnąć faktyczną przejrzystość właścicielską mediów;

20.

poczyniły odpowiednie kroki, aby zapewnić dziennikarzom prawo do ochrony źródeł oraz chronić dziennikarzy przed bezprawnymi naciskami;

21.

poczyniły odpowiednie kroki, zależnie od sytuacji krajowej, aby zapobiegać ewentualnym negatywnym skutkom nadmiernej koncentracji własności mediów,

22.

nadal wspierała projekty mające zwiększyć ochronę dziennikarzy i pracowników mediów;

23.

nadal wspierała niezależne narzędzie monitorujące, służące do oceny zagrożeń dla pluralizmu mediów w UE (Monitor pluralizmu mediów) – wdrażane przez Europejski Instytut Uniwersytecki we Florencji – i zachęcała do jego dalszego stosowania państwa członkowskie i wszystkie odpowiednie zainteresowane strony;

24.

poszerzyła za pomocą działań o charakterze nieustawodawczym (4) współpracę audiowizualnych organów regulacyjnych z państw członkowskich oraz propagowała wzorcowe rozwiązania w odniesieniu do przejrzystości właścicielskiej mediów;

25.

oceniła skuteczność tych środków, po to by rozważyć ewentualne dalsze działania,

26.

chroniły, propagowały i stosowały w praktyce wartości zapisane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i w tym kontekście z pełnym poszanowaniem zasady pomocniczości zajęły się wyzwaniami związanymi z wolnością i pluralizmem mediów w UE.

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/8

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/9

1.

W dniu 5 lutego 2013 r. Komisja przyjęła dwa wnioski: wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (1) („proponowana dyrektywa”) oraz wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym (2) („proponowane rozporządzenie”), zwane dalej wspólnie „wnioskami”. W dniu 12 lutego 2013 r. wnioski zostały przesłane EIOD do konsultacji.

2.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zasięga jego opinii i że w preambule wniosków znalazły się odniesienia do konsultacji z EIOD.

3.

Zanim wnioski zostały przyjęte, EIOD miał możliwość przedstawienia Komisji nieformalnych uwag. Niektóre z nich uwzględniono.

4.

Ogólnie rzecz biorąc, pranie pieniędzy oznacza zamianę dochodów pochodzących z działalności przestępczej na pozornie legalne fundusze, zwykle za pomocą systemu finansowego (3). Proceder ten polega na zatajeniu źródeł pochodzenia pieniędzy, ich zamianie na inne mienie lub przeniesieniu funduszy do miejsca, w którym będą one przyciągać mniejszą uwagę. Finansowanie terroryzmu oznacza bezpośrednie lub pośrednie dostarczanie lub gromadzenie funduszy wszelkimi sposobami z zamiarem ich użycia lub ze świadomością, że mają zostać użyte do popełnienia przestępstw terrorystycznych (4).

5.

Prawodawstwo mające na celu zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu obowiązuje na poziomie UE od 1991 r. Przestępstwa te są uznawane za zagrożenie dla integralności i stabilności sektora finansowego, a ogólniej rzecz biorąc, za zagrożenie dla rynku wewnętrznego. Podstawę prawną wniosków stanowi art. 114 TFUE.

6.

Przepisy UE mające na celu zapobieganie praniu pieniędzy opierają się w znacznym stopniu na standardach przyjętych przez Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) (5). Celem wniosków jest wdrożenie w UE zmienionych międzynarodowych standardów przeciwdziałania praniu pieniędzy wprowadzonych przez FATF w lutym 2012 r. Obecna dyrektywa, tzw. trzecia dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy (6), obowiązuje od 2005 r. Ustanawia ona europejskie ramy służące wdrażaniu międzynarodowych standardów FATF.

7.

Przepisy trzeciej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy stosuje się w odniesieniu do sektora finansowego (instytucji kredytowych i finansowych), przedstawicieli takich zawodów jak adwokat, notariusz, księgowy i agent nieruchomości, a także kasyn i podmiotów świadczących usługi na rzecz przedsiębiorstw. Przepisy dyrektywy obowiązują również w odniesieniu do wszystkich podmiotów prowadzących handel towarami w przypadku płatności gotówkowych o wartości co najmniej 15 000 EUR. Wszystkie wymienione podmioty są określane mianem „podmiotów zobowiązanych”. Dyrektywa wymaga od podmiotów zobowiązanych identyfikacji klientów i beneficjentów rzeczywistych i potwierdzenia ich tożsamości (w ramach tzw. środków należytej staranności) oraz monitorowania transakcji finansowych klientów. Przewiduje również obowiązek zgłaszania podejrzeń prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu jednostce analityki finansowej, a także inne powiązane obowiązki. Dyrektywa wprowadza ponadto dodatkowe wymagania i gwarancje w sytuacjach podwyższonego ryzyka (np. obowiązek stosowania zaostrzonych środków należytej staranności wobec klientów).

8.

Proponowana dyrektywa rozszerza zakres obecnych ram i ma na celu zwiększenie zakresu wyżej wymienionych zobowiązań, na przykład poprzez zaliczenie do grona podmiotów zobowiązanych podmiotów prowadzących działalność w sektorze gier hazardowych i podmiotów prowadzących handel towarami, przy jednoczesnym obniżeniu progu transakcji do 7 500 EUR. Przewiduje również rozszerzenie zakresu informacji o beneficjencie rzeczywistym, zaostrza wymogi dotyczące „osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne” i wprowadza wymóg dotyczący sprawdzania sytuacji finansowej członków rodziny i bliskich współpracowników osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne. Wykaz przestępstw źródłowych (7) w stosunku do prania pieniędzy rozszerzono o przestępstwa podatkowe związane z podatkami bezpośrednimi i pośrednimi.

9.

Proponowane rozporządzenie zastępuje rozporządzenie (WE) nr 1781/2006 w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym (zwane dalej również „rozporządzeniem w sprawie przekazów pieniężnych”), co ma na celu poprawę identyfikowalności płatności. Rozporządzenie w sprawie przekazów pieniężnych stanowi uzupełnienie pozostałych środków przeciwdziałania praniu pieniędzy, zapewniając organom ścigania natychmiastowy dostęp do informacji o zleceniodawcach przekazów pieniężnych. Ma to na celu ułatwienie im wykrywania przestępstw, prowadzenia dochodzeń w związku z nimi i ściganie terrorystów lub innych przestępców, a także śledzenie środków należących do terrorystów.

98.

EIOD uznaje znaczenie polityki w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy dla reputacji finansowej i gospodarczej państw członkowskich. Inspektor podkreśla jednak, że słuszny cel zapewnienia przejrzystości źródeł płatności, depozytów i przekazów pieniężnych w ramach przeciwdziałania terroryzmowi i praniu pieniędzy należy realizować przy jednoczesnym zapewnieniu przestrzegania wymogów dotyczących ochrony danych.

99.

W obu wnioskach powinny znaleźć się zapisy dotyczące następujących kwestii:

100.

W odniesieniu do proponowanej dyrektywy EIOD zaleca ponadto, co następuje:

101.

W odniesieniu do proponowanego rozporządzenia EIOD zaleca ponadto, co następuje:

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/13

1.

W dniu 21 stycznia 2013 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy między Unią Europejską a Federacją Rosyjską w sprawie prekursorów narkotyków (zwany dalej „wnioskiem”) (1). Tego samego dnia wniosek przesłano EIOD do konsultacji.

2.

Wniosek zawiera tekst umowy między Unią Europejską a Federacją Rosyjską w sprawie prekursorów narkotyków (zwanej dalej „umową”) (2). Załącznik II do umowy zawiera wykaz definicji oraz zasad ochrony danych (zwanych dalej „zasadami ochrony danych”) (3).

3.

Komisja konsultowała się już wcześniej z EIOD. Podstawą niniejszej opinii były przedstawione wówczas zalecenia oraz opinia EIOD w sprawie zmiany rozporządzeń dotyczących handlu prekursorami narkotykowymi w obrębie UE i poza Unią (4).

4.

Umowa ma na celu dalsze pogłębienie współpracy między Unią Europejską a Federacją Rosyjską w zakresie zapobiegania kierowaniu do nielegalnych celów pochodzących z legalnego handlu substancji wykorzystywanych do nielegalnego wytwarzania środków odurzających i substancji psychotropowych (zwanych dalej „prekursorami narkotykowymi”).

5.

Umowa zawarta na podstawie Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z 1988 r. (zwanej dalej „konwencją z 1988 r.”) (5) umożliwi koordynację procedur monitorowania handlu i wzajemne wsparcie między właściwymi organami stron (Unii Europejskiej i Federacji Rosyjskiej) oraz współpracę techniczną i naukową, jak też ustanowienie Wspólnej Grupy Kontrolnej Ekspertów.

35.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje zamieszczenie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych w tekście umowy oraz zawarcie w załączniku zasad ochrony danych, które powinny być przestrzegane przez strony.

36.

EIOD sugeruje zamieszczenie wyraźnego odniesienia do zastosowania przepisów krajów UE wdrażających dyrektywę 95/46/WE do przekazywania danych osobowych przez UE organom rosyjskim oraz do przetwarzania danych osobowych przez organy UE. Sugeruje również zamieszczenie odniesień do art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

37.

Zaleca także określenie w art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 3 wszystkich kategorii danych osobowych, które mogą podlegać wymianie. Ponadto w umowie lub w załączniku II należy uwzględnić dodatkowe zabezpieczenia dotyczące danych o podejrzanych transakcjach, takie jak krótsze okresy zatrzymywania danych i ściślejsze środki bezpieczeństwa. W umowie należy wyraźnie określić pozostałe cele przetwarzania danych zgodnie z art. 5 ust. 3 i powinny one być zgodne z pierwotnym celem przekazywania danych.

38.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje również zawarty w art. 5 ust. 2 umowy zakaz przechowywania danych dłużej niż to konieczne, zaleca jednak określenie co najmniej maksymalnych okresów zatrzymywania.

39.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje uwzględnienie obowiązkowych zasad ochrony danych. Zaleca jednak ich uzupełnienie w następujący sposób:

41.

Należy także wskazać, że organy stron nadzorujące ochronę danych powinny dokonać wspólnego przeglądu wdrożenia umowy w ramach Wspólnej Grupy Kontrolnej Ekspertów lub osobnego procesu. Ponadto jeżeli niezależność właściwego rosyjskiego organu nadzoru nie zostanie potwierdzona w wystarczający sposób, należy wskazać, że organy ochrony danych krajów UE powinny uczestniczyć w nadzorze nad wdrażaniem umowy przez organy rosyjskie. Wyniki przeglądu powinny zostać przedłożone Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie, w stosownych przypadkach z pełnym zachowaniem zasad poufności.

42.

EIOD zaleca również uzupełnienie art. 12 umowy poprzez dodanie klauzuli umożliwiającej każdej ze stron zawieszenie lub wypowiedzenie umowy w przypadku naruszenia przez drugą stronę zobowiązań z niej wynikających, w tym dotyczących przestrzegania zasad ochrony danych.

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/15

1.

W dniu 7 grudnia 2012 r. Komisja przyjęła komunikat zatytułowany „Zacieśnienie współpracy organów ścigania w UE – europejski model wymiany informacji (EIXM)” (zwany dalej „komunikatem”) (1). W tym samym dniu Komisja przyjęła sprawozdanie z wdrażania decyzji Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (zwanej dalej „decyzją z Prüm”) (2). Sprawozdanie to nie jest odrębnym przedmiotem niniejszej opinii, ale wspomniano o nim dla pełniejszego przedstawienia kontekstu.

2.

Przed przyjęciem komunikatu EIOD miał możliwość przedstawienia nieformalnych uwag. EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt uwzględnienia części jego uwag w komunikacie.

3.

Program sztokholmski (3) ma na celu sprostanie przyszłym wyzwaniom oraz dalsze wzmacnianie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości poprzez działania ukierunkowane na interesy i potrzeby obywateli. Określa on priorytety UE w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych na lata 2010–2014 oraz określa strategiczne wytyczne planowania prawodawczego i operacyjnego w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości zgodnie z art. 68 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „TFUE”) (4).

4.

W szczególności w programie sztokholmskim uznaje się potrzebę spójności i konsolidacji w rozwoju zarządzania informacjami oraz ich wymiany w dziedzinie bezpieczeństwa wewnętrznego UE oraz wzywa się Radę i Komisję do realizacji strategii zarządzania informacjami do celów bezpieczeństwa wewnętrznego UE, która obejmuje sprawny system ochrony danych. W tym kontekście w programie sztokholmskim wzywa się także Komisję do oceny potrzeby opracowania europejskiego modelu wymiany informacji (EIXM) w oparciu o ocenę obecnych instrumentów w zakresie wymiany informacji w UE. Ocena ta powinna pomóc w określeniu, czy instrumenty te działają tak, jak wcześniej zaplanowano, i czy realizują cele strategii zarządzania informacjami (5).

5.

Uzupełnieniem programu sztokholmskiego był komunikat opublikowany przez Komisję w lipcu 2010 r. (zwany dalej „komunikatem z 2010 r.”) (6), w którym przedstawiono pełny obraz środków na poziomie UE, które obowiązują, są wdrażane lub rozważane, a które regulują proces gromadzenia, przechowywania lub transgranicznej wymiany danych osobowych do celów egzekwowania prawa i zarządzania migracją.

6.

Odpowiadając na wezwanie zawarte w programie sztokholmskim i rozwijając komunikat z 2010 r., obecny komunikat ma na celu ocenę praktycznego funkcjonowania transgranicznej wymiany danych w UE oraz przedstawienie zaleceń odnośnie do możliwych usprawnień.

37.

EIOD docenia ogólną uwagę poświęconą ochronie danych w komunikacie, w którym podkreśla się konieczność zagwarantowania wysokiej jakości danych, ich bezpieczeństwa i ochrony, oraz przypomina się, że niezależnie od kombinacji lub kolejności środków stosowanych do wymiany informacji należy przestrzegać przepisów dotyczących ochrony danych, bezpieczeństwa i jakości danych oraz celu, do którego instrumenty mogą być wykorzystywane.

38.

EIOD również:

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/17

1.

W dniu 18 marca 2013 r. Komisja przyjęła zmieniony wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie przejrzystości środków regulujących ustalanie cen produktów leczniczych stosowanych u ludzi oraz włączanie tych produktów w zakres systemów powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego (zwany dalej „dyrektywą będącą przedmiotem wniosku”) (1). Wniosek został przesłany EIOD do konsultacji dnia 19 marca 2013 r.

2.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja konsultuje się z nim, oraz że w preambule wniosku zamieszczono odniesienie do niniejszej opinii. EIOD wyraża jednak ubolewanie, że Komisja nie skonsultowała się z nim podczas przygotowania lub przynajmniej po przyjęciu pierwotnego wniosku z dnia 1 maja 2012 r. (2).

3.

W uzasadnieniu dyrektywy będącej przedmiotem wniosku Komisja stwierdza, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za organizowanie swojego systemu opieki zdrowotnej oraz świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej, w tym za podział zasobów przeznaczonych na ich świadczenie. W ramach tego rozwiązania każde państwo członkowskie może zastosować środki na rzecz zarządzania konsumpcją produktów leczniczych, służące regulowaniu cen produktów leczniczych oraz warunków ich publicznego finansowania. Produkt leczniczy dopuszczony do obrotu zgodnie z przepisami UE na podstawie swojej jakości, bezpieczeństwa i skuteczności może więc podlegać dodatkowym krajowym regulacjom w państwie członkowskim przed wprowadzeniem go do obrotu lub wydaniem pacjentom w ramach publicznego programu opieki zdrowotnej.

4.

Ponadto Komisja wyjaśnia, że dyrektywa 89/105/EWG (3) została przyjęta po to, aby umożliwić podmiotom gospodarczym sprawdzenie, czy środki krajowe regulujące ustalanie cen i refundację produktów leczniczych nie są sprzeczne z zasadą swobodnego przepływu towarów. W tym celu w dyrektywie 89/105/EWG określono szereg wymogów proceduralnych, aby zapewnić przejrzystość krajowych środków w zakresie ustalania cen i refundacji przyjętych przez państwa członkowskie. Od momentu przyjęcia dyrektywy warunki na rynku zmieniły się w sposób fundamentalny, na przykład w związku z pojawieniem się leków generycznych stanowiących tańsze wersje istniejących produktów czy opracowaniem coraz bardziej innowacyjnych (choć często drogich) produktów leczniczych opartych na badaniach naukowych. Jednocześnie rosnące wydatki publiczne na produkty farmaceutyczne w ciągu ostatnich dziesięcioleci zachęciły państwa członkowskie do opracowywania z czasem coraz bardziej złożonych i innowacyjnych strategii ustalania cen i refundacji.

5.

Wniosek w sprawie dyrektywy uchylającej dyrektywę 89/105/EWG został przyjęty przez Komisję w dniu 1 marca 2012 r. Komisja stwierdza, że negocjacje w Grupie Roboczej Rady UE ds. farmaceutyków i wyrobów medycznych okazały się trudne, biorąc pod uwagę politycznie wrażliwy charakter sprawy.

6.

Parlament Europejski zajął stanowisko w czasie pierwszego czytania w dniu 6 lutego 2013 r. W wyniku głosowania podczas sesji plenarnej i po uwzględnieniu stanowiska państw członkowskich w Radzie Komisja podjęła decyzję o zmianie wniosku poprzez przyjęcie dyrektywy będącej przedmiotem wniosku oraz o przeprowadzeniu konsultacji z EIOD.

7.

Niniejsza opinia będzie koncentrować się na następujących aspektach dyrektywy będącej przedmiotem wniosku, związanych z ochroną danych osobowych: zastosowanie przepisów o ochronie danych, publikowanie danych osobowych ekspertów i członków określonych organów, potencjalne przetwarzanie danych dotyczących zdrowia pacjentów poprzez dostęp do danych na temat dopuszczenia do obrotu oraz proponowanej możliwości stworzenia baz danych na szczeblu UE/państwa członkowskiego.

—

wstawienie odniesienia do obowiązujących przepisów o ochronie danych w części merytorycznej dyrektywy będącej przedmiotem wniosku. Odniesienie powinno wprowadzać ogólną zasadę uznającą, że dyrektywa 95/46/WE i rozporządzenie (WE) nr 45/2001 mają zastosowanie do przetwarzania danych osobowych w ramach dyrektywy będącej przedmiotem wniosku. Ponadto EIOD sugeruje, aby w odniesieniu do dyrektywy 95/46/WE zaznaczyć, że przepisy dyrektywy będą miały zastosowanie zgodnie z krajowymi przepisami wprowadzającymi dyrektywę 95/46/WE,

—

ocenę konieczności obowiązkowej publikacji, w ramach systemu proponowanego w art. 16 dyrektywy będącej przedmiotem wniosku, nazwisk i deklaracji zainteresowania ekspertów, członków organów decyzyjnych i członków organów odpowiedzialnych za procedury naprawcze oraz zweryfikowanie, czy obowiązek publikacji nie wykracza poza niezbędne minimum wymagane z punktu widzenia interesu publicznego, i czy istnieją mniej restrykcyjne środki, aby osiągnąć ten sam cel. W zależności od wyników takiego badania proporcjonalności obowiązek publikacji powinien zawsze być wspierany przez odpowiednie środki ochrony w celu zapewnienia respektowania praw zainteresowanych osób do wyrażenia sprzeciwu, bezpieczeństwa/prawidłowości danych i usuwania danych po upływie odpowiedniego okresu,

—

wstawienie odniesienia do art. 8 dyrektywy 95/46/WE w art. 13 dyrektywy będącej przedmiotem wniosku dotyczącego dostępu do danych dotyczących dopuszczenia do obrotu w przypadku zamiaru przetwarzania danych osobowych dotyczących zdrowia oraz umieszczenie w dyrektywie będącej przedmiotem wniosku zapisu, który będzie jasno definiował, w jakich sytuacjach i po zastosowaniu jakich środków bezpieczeństwa dane dotyczące zdrowia pacjentów będą przetwarzane,

—

umieszczenie w art. 13 dyrektywy będącej przedmiotem wniosku wymogu pełnej anonimizacji wszelkich danych dotyczących pacjentów zawartych w danych na temat dopuszczenia do obrotu przed przekazaniem takich danych odpowiedniemu organowi do dalszego przetwarzania dla celów podejmowania decyzji dotyczących ustalania cen i refundacji,

—

przeprowadzenie wcześniejszej oceny skutków w zakresie ochrony danych przed podjęciem jakiegokolwiek działania mającego na celu uruchomienie nowej bazy danych.

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/19

1.

W dniu 7 lutego 2013 r. Komisja oraz Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa przyjęli wspólny komunikat do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Strategia bezpieczeństwa cybernetycznego Unii Europejskiej: otwarta, bezpieczna i chroniona cyberprzestrzeń” (1) (zwany dalej „wspólnym komunikatem”, „strategią bezpieczeństwa cybernetycznego” lub „strategią”).

2.

W tym samym dniu Komisja przyjęła wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków mających na celu zapewnienie wspólnego wysokiego poziomu bezpieczeństwa sieci i informacji w obrębie Unii (2) (zwany dalej „proponowaną dyrektywą” lub „wnioskiem”). Wniosek przesłano EIOD do konsultacji w dniu 7 lutego 2013 r.

3.

Przed przyjęciem wspólnego komunikatu i wniosku EIOD miał możliwość przedstawienia Komisji nieformalnych uwag. EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt uwzględnienia części jego uwag we wspólnym komunikacie i wniosku.

74.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja oraz Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa przedstawili kompleksową strategię bezpieczeństwa cybernetycznego wraz z wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie środków mających na celu zapewnienie wspólnego wysokiego poziomu bezpieczeństwa sieci i informacji w obrębie Unii. Strategia ta uzupełnia wcześniejsze działania polityczne UE w dziedzinie bezpieczeństwa sieci i informacji.

75.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje fakt, że strategia wychodzi poza tradycyjne przeciwstawienie bezpieczeństwa prywatności dzięki temu, iż wyraźnie uznaje się w niej prywatność i ochronę danych za podstawowe wartości, które powinny wyznaczać kierunek polityki bezpieczeństwa cybernetycznego w obrębie UE oraz poza jej granicami. EIOD zauważa, że strategia bezpieczeństwa cybernetycznego oraz proponowana dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji mogą w zasadniczy sposób przyczynić się do zapewnienia poszanowania praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych w środowisku internetowym. Jednocześnie należy dopilnować, aby nie prowadziły one do stosowania środków stanowiących bezprawną ingerencję w prawa osób fizycznych do prywatności i ochrony danych.

76.

EIOD z zadowoleniem przyjmuje również fakt, że w strategii kilkakrotnie wspomina się o ochronie danych, którą uwzględniono też w proponowanej dyrektywie w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji. Z ubolewaniem stwierdza jednak, iż w strategii i w proponowanej dyrektywie nie podkreślono w wyraźniejszy sposób wkładu istniejącego oraz przyszłego prawa o ochronie danych w bezpieczeństwo, nie dopilnowano też w pełni, aby wszelkie obowiązki wynikające z proponowanej dyrektywy lub z innych elementów strategii uzupełniały obowiązki w zakresie ochrony danych oraz nie pokrywały się ze sobą ani też nie były wzajemnie sprzeczne.

77.

Ponadto EIOD zauważa, że wskutek nieuwzględnienia i niewzięcia w pełni pod uwagę innych równoległych inicjatyw Komisji oraz trwających procedur ustawodawczych dotyczących np. reform w zakresie ochrony danych oraz proponowanego rozporządzenia w sprawie elektronicznej identyfikacji i usług zaufania strategia bezpieczeństwa cybernetycznego nie prezentuje w istocie kompleksowego i całościowego spojrzenia na bezpieczeństwo cybernetyczne w UE, co grozi utrwaleniem fragmentarycznego oraz niespójnego podejścia. EIOD zwraca też uwagę, że proponowana dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji nadal nie umożliwia kompleksowego podejścia do bezpieczeństwa w UE, a obowiązek określony w prawie o ochronie danych jest prawdopodobnie najszerzej zakrojonym obowiązkiem w zakresie bezpieczeństwa sieci i informacji na mocy prawa UE.

78.

EIOD ubolewa także, iż nie uwzględniono w należyty sposób ważnej roli organów ochrony danych w ustanawianiu i egzekwowaniu obowiązków w zakresie bezpieczeństwa oraz w poprawie bezpieczeństwa cybernetycznego.

79.

Jeżeli chodzi o strategię bezpieczeństwa cybernetycznego, EIOD podkreśla, że:

80.

W odniesieniu do proponowanej dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji EIOD zaleca, aby prawodawca:

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/23

1.

W dniu 27 marca 2013 r. Komisja przyjęła dwa wnioski ustawodawcze z obszaru znaków towarowych: wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (1) oraz wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (2) (zwane dalej łącznie „wnioskami”). Wnioski zostały przekazane EIOD w tym samym dniu.

2.

EIOD odnotowuje fakt, iż głównym celem przedmiotowych wniosków jest dalsza harmonizacja wszystkich aspektów przepisów prawa materialnego dotyczących znaków towarowych oraz przepisów proceduralnych na terenie UE. Choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że przedmiotowe wnioski nie wywołują żadnych istotnych konsekwencji w dziedzinie ochrony danych, Inspektor zwraca uwagę na to, iż obydwa instrumenty ustanawiają szereg operacji przetwarzania, które mogą mieć wpływ na prawo osób fizycznych do prywatności i ochrony danych. W związku z powyższym EIOD wyraża żal wobec braku nieformalnej konsultacji z nim przed przyjęciem przedmiotowych wniosków.

3.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 EIOD pragnie wskazać w dalszym ciągu szereg problemów szczegółowych, jakie pojawiają się w związku z przedmiotowymi wnioskami z punktu widzenia ochrony danych. Inspektor zaleca umieszczenie w preambule wniosków odniesienia do faktu konsultacji z EIOD.

4.

Proponowana dyrektywa ma na celu dalszą harmonizację na terenie UE przepisów materialnych dotyczących znaków towarowych – w tym doprecyzowanie praw wynikających ze znaku towarowego i przepisów mających zastosowanie do znaków wspólnych – oraz wszelkich aspektów proceduralnych, takich jak rejestracja, opłaty i procedury dotyczące wniesienia sprzeciwu, wygaśnięcia oraz stwierdzenia nieważności znaku towarowego. Ustanawia ona również przepisy poprawiające współpracę administracyjną centralnych urzędów krajowych zajmujących się ochroną własności przemysłowej w relacjach pomiędzy samymi urzędami oraz w relacji z Agencją Unii Europejskiej ds. Znaków Towarowych i Wzorów (art. 52 i 53).

5.

Proponowane rozporządzenie zmienia obecne ramy prawne dotyczące wspólnotowego znaku towarowego określone w rozporządzeniu (WE) nr 207/2009. Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (UHRW) zostaje przemianowany na Agencję Unii Europejskiej ds. Znaków Towarowych i Wzorów (zwaną dalej „Agencją”). W proponowanym rozporządzeniu doprecyzowano przepisy materialne i proceduralne dotyczące europejskiego znaku towarowego. Przewidziano w nim utworzenie przez Agencję rejestru i elektronicznej bazy danych (art. 87). Ponadto doprecyzowano rolę i zadania Agencji, w szczególności w zakresie jej współpracy z centralnymi urzędami krajowymi zajmującymi się ochroną własności przemysłowej w UE (art. 123).

27.

Choć przedmiotowe wnioski dotyczą harmonizacji przepisów prawa materialnego dotyczących znaków towarowych i przepisów proceduralnych na terenie UE, a na pierwszy rzut oka nie wynikają z nich żadne istotne konsekwencje w dziedzinie ochrony danych, to ustanawiają one szereg operacji przetwarzania, które mogą mieć wpływ na prawo osób fizycznych do prywatności i ochrony danych.

28.

EIOD podkreśla fakt, iż gromadzenie i przetwarzanie danych osobowych przez centralne urzędy państw członkowskich zajmujące się ochroną własności przemysłowej oraz przez Agencję w ramach wykonywania powierzonych im zadań musi odbywać się w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa w zakresie ochrony danych, w szczególności z przepisami krajowymi wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE i rozporządzenie (WE) nr 45/2001.

29.

W odniesieniu do proponowanej dyrektywy EIOD zaleca:

30.

W odniesieniu do proponowanego rozporządzenia EIOD zaleca:

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/25

1.

W dniu 28 lutego 2013 r. Komisja przyjęła następujące wnioski (zwane dalej „wnioskami”):

2.

W tym samym dniu wnioski zostały przekazane EIOD do konsultacji. Przed przyjęciem wniosków umożliwiono EIOD przedstawienie Komisji nieformalnych uwag.

3.

Inspektor z uznaniem przyjmuje fakt, iż w preambule wniosku w sprawie EES i wniosku w sprawie RTP umieszczono odniesienie do konsultacji przez EIOD.

4.

W komunikacie Komisji z 2008 r. zatytułowanym „Przygotowanie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej” zaproponowano nowe narzędzia dla potrzeb przyszłego zarządzania europejskimi granicami, w tym system wjazdu/wyjazdu (ang. entry/exit system) (zwany dalej „EES”), umożliwiający rejestrowanie dat wjazdu i wyjazdu obywateli państw, oraz program rejestrowania podróżnych (ang. registered traveller programme), ułatwiający przekraczanie granic osobom podróżującym w dobrej wierze (zwany dalej „RTP”). W komunikacie rozważono również możliwość wprowadzenia elektronicznego systemu zezwoleń na podróż (ang. Electronic System of Travel Authorisation – ESTA) dla obywateli państw trzecich niepodlegających obowiązkowi wizowemu.

5.

Przedmiotowe wnioski zostały zatwierdzone przez Radę Europejską w grudniu 2009 r. w ramach programu sztokholmskiego (4). W komunikacie z 2011 r. w sprawie inteligentnych granic (5) Komisja stwierdziła jednak, iż aktualnie należy wykluczyć możliwość ustanowienia systemu ESTA, ponieważ „ewentualny wkład w zwiększenie bezpieczeństwa państw członkowskich nie usprawiedliwiałby ani gromadzenia danych osobowych na taką skalę, ani kosztu finansowego i wpływu na stosunki międzynarodowe” (6). Ponadto Komisja ogłosiła, iż zamierza przedstawić wnioski w sprawie EES i RTP w pierwszej połowie 2012 r.

6.

Następnie Rada Europejska z czerwca 2011 r. wniosła o szybką realizację prac nad „inteligentnymi granicami” oraz poprosiła o wdrożenie EES i RTP (7).

7.

Grupa Robocza Art. 29 przedstawiła uwagi na temat komunikatu Komisji w sprawie inteligentnych granic, którego ogłoszenie poprzedziło przyjęcie przedmiotowych wniosków, w piśmie do komisarz Malmström z dnia 12 czerwca 2012 r. (8). Ostatnio, w dniu 6 czerwca 2013 r., Grupa Robocza przyjęła opinię, w której zakwestionowano konieczność przyjęcia pakietu w sprawie inteligentnych granic (9).

8.

Niniejsza opinia opiera się na powyższych stanowiskach, a także na wcześniejszej opinii EIOD (10) w sprawie komunikatu Komisji z 2011 r. w sprawie migracji (11) oraz na uwagach wstępnych EIOD (12) w sprawie trzech komunikatów w sprawie zarządzania granicami (2008) (13). Wykorzystano w niej również materiał przedstawiony w trakcie obrad okrągłego stołu EIOD na temat pakietu w sprawie inteligentnych granic oraz implikacji z zakresu ochrony danych (14).

9.

Cel wniosku w sprawie EES określono w jego art. 4. Jest nim udoskonalenie zarządzania granicami zewnętrznymi UE oraz walka z nielegalną imigracją, realizacja polityki w dziedzinie zintegrowanego zarządzania granicami oraz współpraca i konsultacje między organami granicznymi i imigracyjnymi. Przewidziano stworzenie systemu mającego na celu:

10.

System miałby ułatwić monitorowanie dozwolonego pobytu poprzez zapewnienie funkcjonariuszom straży granicznej i podróżnym szybkiego dostępu do dokładnych informacji. Zastąpiłby on dotychczasowy system ręcznego stemplowania paszportów, określony jako powolny i zawodny, a także poprawiłby skuteczność zarządzania granicami (15).

11.

Dzięki przechowywaniu danych biometrycznych system powinien również być pomocny przy identyfikacji osób, które nie spełniają warunków wjazdu lub pobytu na terytorium UE, w szczególności w przypadku braku dokumentów identyfikacyjnych. Ponadto EES pozwoliłby na uzyskanie dokładnego obrazu przepływu podróżnych oraz liczby osób nadmiernie przedłużających pobyt, umożliwiając kształtowanie polityki w oparciu o dowody, np. w kwestii obowiązku wizowego. Do tego ostatniego celu służą dane statystyczne, o których mowa w art. 4.

12.

EES stanowiłby podstawę dla RTP, którego celem jest ułatwienie przekraczania granicy często podróżującym obywatelom państw trzecich, którzy przeszli wstępne weryfikacje. Zarejestrowani podróżni otrzymywaliby token z niepowtarzalnym identyfikatorem, który byłby odczytywany w automatycznych bramkach na granicy z chwilą przyjazdu i odjazdu. Dane z tokena, odciski palców oraz, w odpowiednich przypadkach, numer naklejki wizowej byłyby porównywane z danymi przechowywanymi w centralnym repozytorium i innych bazach danych. W przypadku udanego przeprowadzenia wszystkich kontroli podróżny mógłby przejść przez automatyczną bramkę. W przeciwnym wypadku podróżny uzyskałby pomoc funkcjonariusza straży granicznej.

13.

Celem wniosku w sprawie zmiany jest natomiast dostosowanie rozporządzenia (WE) nr 562/2006 ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (zwany dalej „kodeksem granicznym Schengen”) do nowych wniosków w sprawie EES i RTP.

14.

Projekt utworzenia elektronicznego systemu kontroli wjazdu i wyjazdu z terytorium UE nie jest nowy, a grunt dla analizowanych obecnie wniosków przygotowało kilka komunikatów Komisji, o których mowa powyżej. To w perspektywie tych właśnie faktów należy zatem oceniać pakiet w sprawie inteligentnych granic. W szczególności należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w dalszym ciągu.

15.

W programie sztokholmskim Komisja przyjęła strategiczne podejście w kwestii oceny potrzeby opracowania europejskiego modelu wymiany informacji w oparciu o ocenę obecnych instrumentów. Podstawą ma być m.in. sprawny system ochrony danych, dobrze ukierunkowane gromadzenie danych oraz racjonalizacja różnych narzędzi, w tym przyjęcie biznesplanu dla dużych systemów informatycznych. W programie sztokholmskim przypomniano o potrzebie zapewnienia spójności wdrażania różnych narzędzi gromadzenia informacji i zarządzania nimi ze strategią na rzecz ochrony danych osobowych i biznesplanem dla wielkoskalowych systemów informatycznych (16).

16.

Potrzeba kompleksowej analizy jest tym większa, jeśli wziąć pod uwagę istnienie oraz dalszy rozwój i wdrażanie wielkoskalowych systemów informatycznych, takich jak Eurodac (17), VIS (18) i SIS II (19). System inteligentnych granic jest dodatkowym narzędziem umożliwiającym masowe gromadzenie danych osobowych w kontekście kontroli granicznej. Takie globalne podejście zostało niedawno zatwierdzone przez Radę ds. WSiSW, która podkreśliła potrzebę wyciągnięcia wniosków z doświadczeń związanych z SIS, w szczególności w odniesieniu do eskalacji kosztów (20). EIOD wyraził również pogląd, iż „europejski model informacji nie może być postrzegany przez pryzmat kwestii technicznych”, w kontekście niemal nieograniczonych możliwości, które dają nowe technologie. Informacje powinny być przetwarzane wyłącznie na podstawie konkretnych potrzeb w zakresie bezpieczeństwa (21).

17.

Analiza EES i RTP pod kątem ochrony prywatności i danych musi zostać przeprowadzona w kontekście Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (22) (zwanej dalej „Kartą”), w szczególności jej art. 7 i 8. Artykuł 7, który jest podobny do art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (23) (EKPC), określa ogólne prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz chroni osobę fizyczną przed ingerencją ze strony organów publicznych, natomiast art. 8 Karty nadaje osobie fizycznej prawo określające, iż jej dane osobowe mogą być przetwarzane wyłącznie pod pewnymi szczególnymi warunkami. Są to dwa różne i uzupełniające się wzajemnie podejścia. Pakiet w sprawie inteligentnych granic będzie oceniany z obydwu tych perspektyw.

18.

Niniejsza opinia w znacznym stopniu koncentruje się na wniosku w sprawie EES – który jest najistotniejszy z punktu widzenia ochrony prywatności i danych – i ma następującą strukturę:

102.

Celem pakietu w sprawie inteligentnych granic jest stworzenie nowego wielkoskalowego systemu informatycznego uzupełniającego dotychczasowe mechanizmy kontroli granicznej. Zgodność systemu z prawem należy ocenić pod kątem zasad określonych w Karcie, w szczególności jej art. 7 dotyczącego prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz art. 8 dotyczącego ochrony danych osobowych, przy czym ocena powinna dotyczyć nie tylko tego, czy nowy system nie narusza praw podstawowych, ale również tego, jakie gwarancje ochrony danych zostały przewidziane we wnioskach.

103.

W tym kontekście EIOD potwierdza, iż proponowany system EES stanowi naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Przyjmując z uznaniem gwarancje przewidziane we wnioskach oraz uznając starania podjęte przez Komisję w tej kwestii, Inspektor stwierdza jednocześnie, że aspektem kluczowym pozostaje konieczność: problemem jest opłacalność systemu – nie tylko w wymiarze finansowym, ale również w odniesieniu do praw podstawowych, postrzeganych w globalnym kontekście dotychczasowych systemów i polityki zarządzania granicami.

104.

W związku z EES EIOD zaleca, co następuje:

105.

Choć w związku z RTP nie pojawiają się te same zasadnicze pytania dotyczące naruszenia praw podstawowych, co w przypadku EES, EIOD zwraca ustawodawcy uwagę na następujące aspekty:

106.

W kwestii aspektów bezpieczeństwa EIOD uznaje, iż dla potrzeb oceny i ustalenia priorytetów zagrożeń należy opracować w związku z EES i RTP plan ciągłości działania oraz praktyki zarządzania ryzykiem w bezpieczeństwie informacji. Ponadto należy zapewnić ścisłą współpracę pomiędzy Agencją a państwami członkowskimi.

4.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/30

1.

W dniu 24 stycznia 2014 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa powiązane spółki Apollo Management L.P. („Apollo”, Stany Zjednoczone) oraz Fondo de Garantía de Depósitos de Entidades de Crédito („FGD”, Hiszpania) przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Synergy Industry and Technology, SA („Synergy”, Hiszpania) w drodze zakupu udziałów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.7144 – Apollo/Fondo de Garantía de Depósitos de Entidades de Crédito/Synergy, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: