ISSN 1977-1002

doi:10.3000/19771002.C_2014.009.pol

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 9
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Tom 57
11 stycznia 2014

Powiadomienie nr

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2014/C 009/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 377 z 21.12.2013.

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2014/C 009/02

Sprawa C-4/11: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessischer Verwaltungsgerichtshof — Niemcy) — Bundesrepublik Deutschland przeciwko Kavehowi Puidowi (Azyl — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuł 4 — Rozporządzenie (WE) nr 343/2003 — Artykuł 3 ust. 1 i 2 — Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrywanie wniosku o udzielenie azylu złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego — Artykuły 6–12 — Kryteria służące ustaleniu odpowiedzialnego państwa członkowskiego — Artykuł 13 — Klauzula mająca zastosowanie w przypadku bezskuteczności zastosowania innych kryteriów)

2

2014/C 009/03

Sprawa C-322/11: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia) — postępowanie wszczęte przez K (Odesłanie prejudycjalne — Artykuły 63 TFUE i 65 TFUE — Swobodny przepływ kapitału — Przepisy podatkowe państwa członkowskiego, odmawiające odliczenia straty związanej ze sprzedażą nieruchomości położonej w innym państwie członkowskim od zysku osiągniętego ze zbycia papierów wartościowych w państwie członkowskim opodatkowania)

3

2014/C 009/04

Sprawy połączone C-514/11 P i C-605/11 P: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. — Liga para a Protecção da Natureza (LPN), Republika Finlandii przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Dostęp do dokumentów instytucji — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Artykuł 4 ust. 2 tiret trzecie — Wyjątek dotyczący ochrony celu kontroli, dochodzenia czy audytu — Informacje o środowisku — Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 — Artykuł 6 ust. 1 — Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na etapie poprzedzającym wniesienie skargi — Odmowa dostępu — Obowiązek dokonania konkretnej i indywidualnej analizy treści dokumentów określonych we wniosku o udostępnienie — Nadrzędny interes publiczny)

3

2014/C 009/05

Sprawa C-518/11: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam — Niderlandy) — UPC Nederland BV przeciwko Gemeente Hilversum (Sieci i usługi łączności elektronicznej — Dyrektywy 97/66/WE, 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE — Zakres zastosowania ratione materiae — Dostarczanie pakietu podstawowego programów radiowych i telewizyjnych dostępnych drogą kablową — Sprzedaż przez gminę sieci kablowej prywatnemu przedsiębiorstwu — Klauzula umowna dotycząca cen — Kompetencje krajowych organów regulacyjnych — Zasada lojalnej współpracy)

4

2014/C 009/06

Sprawa C-638/11 P: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Gul Ahmed Textile Mills Ltd, Komisji Europejskiej (Odwołanie — Dumping — Przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu — Rozporządzenie (WE) nr 384/96 — Artykuł 3 ust. 7 — Pojęcie pozostałych czynników)

5

2014/C 009/07

Sprawa C-60/12: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrchní soud v Praze — Republika Czeska) — postępowanie dotyczące egzekucji kary pieniężnej nałożonej na Mariána Baláža (Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Decyzja ramowa 2005/214/WSiSW — Stosowanie zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym — Sąd właściwy także w sprawach karnych — Unabhängiger Verwaltungssenat w prawie austriackim — Charakter i zakres kontroli sądu wykonującego państwa członkowskiego)

5

2014/C 009/08

Sprawa C-72/12: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht — Niemcy) — Gemeinde Altrip, Gebrüder Hört GbR, Willi Schneider przeciwko Land Rheinland-Pfalz (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Środowisko naturalne — Dyrektywa 85/337/EWG — Ocena skutków wywieranych na środowisko naturalne — Konwencja z Aarhus — Dyrektywa 2003/35/WE — Prawo do wniesienia skargi na decyzję o wydaniu zezwolenia — Stosowanie w czasie — Postępowanie w sprawie zatwierdzenia planu wszczęte przed dniem upływu terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy 2003/35/WE — Decyzja wydana po tej dacie — Przesłanki dopuszczalności skargi — Naruszenie prawa — Charakter uchybienia proceduralnego, na który można się powołać — Zakres kontroli)

6

2014/C 009/09

Sprawa C-90/12: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Transport lotniczy — Umowy dotyczące usług lotniczych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi — Ciążący na państwach członkowskich obowiązek podziału praw przewozowych między kwalifikujących się unijnych przewoźników lotniczych na podstawie niedyskryminacyjnej i przejrzystej procedury oraz obowiązek bezzwłocznego poinformowania Komisji o rzeczonej procedurze)

7

2014/C 009/10

Sprawy połączone od C-187/12 do C-189/12: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — SFIR — Società fondiaria industriale romagnola SpA, Italia Zuccheri SpA, Co.Pro.B. — Cooperativa Produttori Bieticoli Soc. coop. Agricola, Eridania Sadam SpA przeciwko AGEA — Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura, Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali (Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 — Rozporządzenie (WE) nr 968/2006 — Rolnictwo — Tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego — Warunki przyznawania pomocy restrukturyzacyjnej — Pojęcia urządzenia produkcyjne i całkowity demontaż)

7

2014/C 009/11

Sprawy połączone od C-199/12 do C-201/12: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Raad van State — Niderlandy) — Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel przeciwko X (C-199/12), Y (C-200/12), Z przeciwko Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel (C-201/12) (Dyrektywa 2004/83/WE — Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej — Artykuł 10 ust. 1 lit. d) — Przynależność do określonej grupy społecznej — Orientacja seksualna — Powód prześladowania — Artykuł 9 ust. 1 — Pojęcie aktów prześladowania — Uzasadniona obawa przed prześladowaniem z powodu przynależności do określonej grupy społecznej — Akty wystarczająco poważne, aby uzasadnić taką obawę — Przepisy penalizujące zachowania homoseksualne — Artykuł 4 — Indywidualna ocena okoliczności faktycznych)

8

2014/C 009/12

Sprawa C-221/12: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State van België — Belgia) — Belgacom NV przeciwko Interkommunale voor Teledistributie van het Gewest Antwerpen (Integan), Inter-Media, West-Vlaamse Energie- en Teledistributiemaatschappij (WVEM), Provinciale Brabantse Energiemaatschappij CVBA (PBE) (Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 49 TFUE — Swoboda przedsiębiorczości — Artykuł 56 TFUE — Swoboda świadczenia usług — Zasady równego traktowania i niedyskryminacji — Obowiązek przejrzystości — Zakres stosowania — Porozumienie zawarte między podmiotami publicznymi państwa członkowskiego a przedsiębiorstwem z tego samego państwa członkowskiego — Przeniesienie przez te podmioty działalności polegającej na świadczeniu usług telewizyjnych, a także, na czas określony, wyłącznego prawa użytkowania ich sieci kablowych na przedsiębiorstwo z rzeczonego państwa członkowskiego — Możliwość powołania się przez przedsiębiorcę z tego samego państwa członkowskiego na art. 49 TFUE i 56 TFUE przed sądami tego państwa członkowskiego — Brak ogłoszenia przetargu — Względy uzasadniające — Istnienie wcześniejszego porozumienia — Transakcja mająca na celu zakończenie sporu dotyczącego interpretacji tego porozumienia — Ryzyko obniżenia wartości przeniesionej działalności)

9

2014/C 009/13

Sprawa C-225/12: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State — Niderlandy) — C. Demir przeciwko Staatssecretaris van Justitie (Odesłanie prejudycjalne — Układ stowarzyszeniowy EWG–Turcja — Artykuł 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia — Klauzule standstill — Pojęcie przebywania zgodnie z prawem)

9

2014/C 009/14

Sprawy połączone C-249/12 i C-250/12: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Inalta Curte de Casație și Justiție — Rumunia) — Corina-Hrisi Tulică przeciwko Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor (C-249/12), Călin Ion Plavoșin przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Timiș — Serviciul Soluționare Contestații, Activitatea de Inspecție Fiscală — Serviciul de Inspecție Fiscală Timiș (C-250/12) (Podatki — Podatek VAT — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuły 73 i 78 — Transakcje dotyczące nieruchomości dokonane przez osoby fizyczne — Uznanie tych transakcji za czynności podlegające opodatkowaniu — Określenie należnego podatku VAT wobec braku ustaleń stron w tej kwestii przy zawieraniu umowy — Możliwość lub brak możliwości odzyskania przez dostawcę podatku VAT od nabywcy — Konsekwencje)

10

2014/C 009/15

Sprawa C-313/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte dei Conti — Sezione Giurisdizionale per la Regione Siciliana — Włochy) — Giuseppa Romeo przeciwko Regione Siciliana (Krajowe postępowanie administracyjne — Sytuacja czysto wewnętrzna — Akty administracyjne — Obowiązek uzasadnienia — Możliwość uzupełnienia braku uzasadnienia w toku postępowania sądowego wszczętego w zakresie aktu administracyjnego — Wykładnia art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Brak właściwości Trybunału)

11

2014/C 009/16

Sprawa C-383/12 P: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. — Environmental Manufacturing LLP przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Société Elmar Wolf (Odwołanie — Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Graficzny znak towarowy przedstawiający głowę wilka — Sprzeciw właściciela graficznych międzynarodowych i krajowych znaków towarowych zawierających elementy słowne WOLF Jardin i Outils WOLF — Względne podstawy odmowy rejestracji — Naruszenie charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 8 ust. 5 — Zmiana rynkowego zachowania przeciętnego konsumenta — Ciężar dowodu)

11

2014/C 009/17

Sprawa C-388/12: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per le Marche — Włochy) — Comune di Ancona przeciwko Regione Marche (Fundusze strukturalne — Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) — Wkład finansowy jednego z tych funduszy — Kryteria kwalifikowalności wydatków — Rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 — Artykuł 30 ust. 4 — Zasada trwałości działania — Pojęcie znacznej modyfikacji działania — Udzielenie koncesji bez uprzedniego ogłoszenia i przeprowadzenia postępowania przetargowego)

12

2014/C 009/18

Sprawa C-442/12: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Jan Sneller przeciwko DAS Nederlandse Rechtsbijstand Verzekeringsmaatschappij NV (Ubezpieczenie ochrony prawnej — Dyrektywa 87/344/EWG — Artykuł 4 ust. 1 — Przysługujący ubezpieczonemu swobodny wybór prawnika — Przewidziane w ogólnych warunkach umownych postanowienie gwarantujące świadczenie pomocy prawnej w postępowaniach sądowych i administracyjnych przez jednego z pracowników ubezpieczyciela — Koszty związane ze świadczeniem pomocy prawnej przez zewnętrznego prawnika, które są zwracane jedynie w przypadku ocenianej przez ubezpieczyciela konieczności powierzenia prowadzenia danej sprawy przez takiego prawnika)

13

2014/C 009/19

Sprawa C-473/12: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle — Belgia) — Institut professionnel des agents immobiliers (IPI) przeciwko Geoffrey Englebert, Immo 9 SPRL, Grégory Francotte (Przetwarzanie danych osobowych — Dyrektywa 95/46/WE — Artykuły 10 i 11 — Obowiązek informowania — Artykuł 13 ust. 1 lit. d) i g) — Wyjątki — Zakres wyjątków — Prywatni detektywi działający na zlecenie organizacji sprawującej kontrolę nad zawodem regulowanym — Dyrektywa 2002/58/WE — Artykuł 15 ust. 1)

13

2014/C 009/20

Sprawa C-478/12: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Feldkirch — Austria) — Armin Maletic, Marianne Maletic przeciwko lastminute.com GmbH, TUI Österreich GmbH (Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych — Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 — Artykuł 16 ust. 1 — Umowa wycieczki zawarta pomiędzy konsumentem mającym miejsce zamieszkania w państwie członkowskim i pośrednikiem turystycznym z siedzibą w innym państwie członkowskim — Usługodawca wykorzystywany przez pośrednika turystycznego mający siedzibę w państwie członkowskim miejsca zamieszkania konsumenta — Prawo konsumenta do wytoczenia powództwa do sądu jego miejsca zamieszkania przeciwko obydwu przedsiębiorstwom)

14

2014/C 009/21

Sprawa C-522/12: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht — Niemcy) — Tevfik Isbir przeciwko DB Services GmbH (Odesłanie prejudycjalne — Swoboda świadczenia usług — Delegowanie pracowników — Dyrektywa 96/71/WE — Minimalna stawka płacy — Wypłaty ryczałtowe i wpłaty pracodawcy na poczet wieloletniego planu oszczędnościowego na rzecz jego pracowników)

14

2014/C 009/22

Sprawa C-547/12 P: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — EFOGR — Sekcja Gwarancji — Rozliczanie rachunków agencji płatniczych niektórych państw członkowskich w zakresie wydatków finansowanych przez Fundusz — Kwoty podlegające zwrotowi przez Republikę Grecką w związku z nieodzyskaniem w przewidzianych terminach — Przeinaczenie dowodów)

15

2014/C 009/23

Sprawa C-560/12 P: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Wam Industriale SpA przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Pomoc państwa — Utworzenie przez przedsiębiorstwo stałych placówek w niektórych państwach trzecich — Pożyczki o obniżonym oprocentowaniu — Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie — Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia nieważności przez Sąd decyzji pierwotnej dotyczącej tego samego postępowania — Wykonanie wyroku Sądu)

15

2014/C 009/24

Sprawa C-587/12 P: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Republika Włoska przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Pomoc państwa — Utworzenie przez przedsiębiorstwo stałych placówek w niektórych państwach trzecich — Pożyczki o obniżonym oprocentowaniu — Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie — Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia nieważności przez Sąd decyzji pierwotnej dotyczącej tego samego postępowania — Wykonanie wyroku Sądu)

16

2014/C 009/25

Sprawa C-23/13: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 91/271/EWG — Oczyszczanie ścieków komunalnych — Artykuły 3 i 4)

16

2014/C 009/26

Sprawa C-527/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Syperior de Justicia de Galicia (Hiszpania) w dniu 7 października 2013 r. — Lourdes Cachaldora Fernandez przeciwko Instituto Nacional de Seguridad Social (INSS), Tesoreria General de la Seguridad Social (TGSS)

17

2014/C 009/27

Sprawa C-537/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 14 października 2013 r. — Birutė Šiba przeciwko Arūnas Devėnas

17

2014/C 009/28

Sprawa C-538/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 14 października 2013 r. — eVigilo Ltd przeciwko Priešgaisrinės apsaugos ir gelbėjimo departamentas prie Vidaus reikalų ministerijos

18

2014/C 009/29

Sprawa C-539/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (Zjednoczone Królestwo) w dniu 14 października 2013 r. — Merck Canada Inc., Merck Sharp & Dohme Ltd przeciwko Sigma Pharmaceuticals PLC

19

2014/C 009/30

Sprawa C-541/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgerichts Hamburg (Niemcy) w dniu 16 października 2013 r. — Douane Advies Bureau Rietveld przeciwko Hauptzollamt Hannover

20

2014/C 009/31

Sprawa C-554/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 28 października 2013 r. — Z. Zh. przeciwko Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie i Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie przeciwko I. O.

20

2014/C 009/32

Sprawa C-562/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour du travail de Bruxelles (Belgia) w dniu 31 października 2013 r. — Centre public d'action sociale d'Ottignies-Louvain-La-Neuve przeciwko Moussie Abdidzie

20

2014/C 009/33

Sprawa C-564/13 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 9 września 2013 r. w sprawie T-489/12 Planet przeciwko Komisji, wniesione w dniu 31 października 2013 r. przez Planet A.E. Anonymi Etaireia Parochis Symvouleftikon Ypiresion

21

 

Sąd

2014/C 009/34

Sprawa T-377/10: Wyrok Sądu z dnia 18 listopada 2013 r. — Preparados Alimenticios przeciwko OHIM — Rila Feinkost-Importe (Jambo Afrika) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Jambo Afrika — Wcześniejsze graficzne wspólnotowe znaki towarowe JUMBO, JUMBO CUBE, JUMBO MARINADE, JUMBO NOKKOS, JUMBO ROF, JUMBO CHORBA MOUTON-MUTTON, JUMBO Aroma All purpose seasoning Condiment — Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe JUMBO — Wcześniejszy niezarejestrowany słowny znak towarowy JUMBO — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

22

2014/C 009/35

Sprawa T-313/11: Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — Heede przeciwko OHIM (Matrix-Energetics) (Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Matrix-Energetics — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Właściwy krąg odbiorców — Moment dokonywania oceny charakteru opisowego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 204/2009)

22

2014/C 009/36

Sprawa T-337/12: Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — El Hogar Perfecto del Siglo XXI przeciwko OHIM — Wenf International Advisers (Korkociąg) (Wzór wspólnotowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru — Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający korkociąg — Wcześniejszy wzór krajowy — Podstawa unieważnienia — Brak indywidualnego charakteru — Brak innego całościowego wrażenia — Poinformowany użytkownik — Stopień swobody twórcy — Artykuły 4 i 6 oraz art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002)

22

2014/C 009/37

Sprawa T-443/12: Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — Equinix (Germany) przeciwko OHIM — Acotel (ancotel.) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego ancotel. — Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy ACOTEL — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

23

2014/C 009/38

Sprawa T-524/12: Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — Recaro przeciwko OHIM — Certino Mode (RECARO) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku — Słowny wspólnotowy znak towarowy RECARO — Rzeczywiste używanie znaku towarowego — Artykuł 15 ust. 15 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Charakter używania znaku towarowego — Dopuszczalność nowych dowodów — Artykuł 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009)

23

2014/C 009/39

Sprawa T-248/13: Skarga wniesiona w dniu 6 listopada 2013 r. — FK przeciwko Komisji

24

2014/C 009/40

Sprawa T-534/13: Skarga wniesiona w dniu 4 października 2013 r. — Panrico przeciwko OHIM — HDN Development (Krispy Kreme DOUGHNUTS)

24

2014/C 009/41

Sprawa T-557/13: Skarga wniesiona w dniu 24 października 2013 r. — Niemcy przeciwko Komisji

25

2014/C 009/42

Sprawa T-562/13: Skarga wniesiona w dniu 24 października 2013 r. — ISOTIS przeciwko Komisji

26

2014/C 009/43

Sprawa T-584/13: Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2013 r. — BASF Agro i in. przeciwko Komisji

27

 

Sąd do spraw Służby Publicznej

2014/C 009/44

Sprawa F-82/11: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 1 października 2013 r. — Loukakis i in. przeciwko Parlamentowi (Służba publiczna — Komitet pracowniczy Parlamentu — Wybory — Nieprawidłowości postępowania wyborczego)

28

2014/C 009/45

Sprawa F-59/12: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 17 października 2013 r. — BF przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Unii Europejskiej (Służba publiczna — Powołanie — Obsadzenie stanowiska dyrektora — Ogłoszenie o naborze — Akt niekorzystny — Brak — Niedopuszczalność)

28

2014/C 009/46

Sprawa F-97/12: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 7 października 2013 r. — Thomé przeciwko Komisji (Służba publiczna — Konkurs otwarty — Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/177/10 — Decyzja o niezatrudnieniu laureata — Kryteria dopuszczalności — Dylom szkoły wyższej)

28

2014/C 009/47

Sprawa F-7/12: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 23 października 2013 r. — Aristidis Psarras przeciwko ENISA (Służba publiczna — Członek personelu tymczasowego — Ocena — Postępowanie w sprawie oceny za rok 2009 — Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej — Wniosek o stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej — Akt niekorzystny — Skarga oczywiście niedopuszczalna)

29

2014/C 009/48

Sprawa F-57/12: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 7 października 2013 r. — Marcuccio przeciwko Komisji (Służba publiczna — Urzędnicy — Renta inwalidzka — Potrącenie z jej wysokości wierzytelności instytucji — Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej)

29

2014/C 009/49

Sprawa F-50/10: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 16 października 2013 r. — De Roos-Le Large przeciwko Komisji

29

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/1

2014/C 9/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 377 z 21.12.2013.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 367 z 14.12.2013.

Dz.U. C 359 z 7.12.2013.

Dz.U. C 352 z 30.11.2013.

Dz.U. C 344 z 23.11.2013.

Dz.U. C 336 z 16.11.2013.

Dz.U. C 325 z 9.11.2013.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessischer Verwaltungsgerichtshof — Niemcy) — Bundesrepublik Deutschland przeciwko Kavehowi Puidowi

(Sprawa C-4/11) (1)

(Azyl - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 4 - Rozporządzenie (WE) nr 343/2003 - Artykuł 3 ust. 1 i 2 - Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrywanie wniosku o udzielenie azylu złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego - Artykuły 6–12 - Kryteria służące ustaleniu odpowiedzialnego państwa członkowskiego - Artykuł 13 - Klauzula mająca zastosowanie w przypadku bezskuteczności zastosowania innych kryteriów)

2014/C 9/02

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Hessischer Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bundesrepublik Deutschland

Strona pozwana: Kaveh Puid

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hessischer Verwaltungsgerichtshof — Wykładnia art. 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (Dz.U. L 50, s. 1) — Istnienie po stronie państwa członkowskiego obowiązku przejęcia odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 343/2003 w przypadku ryzyka wystąpienia naruszenia praw podstawowych wnioskodawcy lub niezastosowania norm minimalnych ustanowionych w dyrektywach 2003/9/WE i 2005/85/WE przez państwo odpowiedzialne za rozpatrzenie takiego wniosku zgodnie z kryteriami określonymi we wspomnianym rozporządzeniu

Sentencja

Gdy państwa członkowskie nie mogą pominąć faktu, iż systemowe nieprawidłowości w zakresie procedury azylowej i warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwie członkowskim uznanym początkowo za odpowiedzialne zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale III rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego, stanowią poważne i udowodnione powody, aby przypuszczać, że osoba ubiegająca się o azyl zetknie się z rzeczywistym niebezpieczeństwem bycia poddaną nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu w rozumieniu art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego, państwo członkowskie przystępujące do ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego jest zobowiązane do nieprzekazania osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego uznanego początkowo za odpowiedzialne i, z zastrzeżeniem skorzystania z możliwości rozpatrzenia samemu wniosku o udzielenie azylu, do dalszej analizy kryteriów określonych w tym rozdziale w celu ustalenia, czy inne państwo członkowskiego może zostać wskazane jako odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu na podstawie któregoś z tych kryteriów lub, gdy nie jest to możliwe, na podstawie art. 13 tego samego rozporządzenia.

W takiej sytuacji brak możliwości przekazania osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego wskazanego początkowo jako odpowiedzialne nie oznacza natomiast sam w sobie, że państwo członkowskie przystępujące do ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego jest zobowiązane do rozpatrzenia samemu wniosku o udzielnie azylu na podstawie art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 343/2003.

(1)  Dz.U. C 95 z 26.3.2011.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia) — postępowanie wszczęte przez K

(Sprawa C-322/11) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 63 TFUE i 65 TFUE - Swobodny przepływ kapitału - Przepisy podatkowe państwa członkowskiego, odmawiające odliczenia straty związanej ze sprzedażą nieruchomości położonej w innym państwie członkowskim od zysku osiągniętego ze zbycia papierów wartościowych w państwie członkowskim opodatkowania)

2014/C 9/03

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strona w postępowaniu głównym

K

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Korkein hallinto-oikeus — Wykładnia art. 63 i 65 TFUE — Swobodny przepływ kapitału — Krajowe przepisy podatkowe niezezwalające osobie podlegającej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na odliczenie straty związanej ze sprzedażą nieruchomości położonej w innym państwie członkowskim od zysku osiągniętego ze zbycia papierów wartościowych w państwie członkowskim opodatkowania

Sentencja

Artykuły 63 TFUE i 65 TFUE nie stoją na przeszkodzie przepisom podatkowym państwa członkowskiego takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które nie pozwalają podatnikowi będącemu rezydentem w tym państwie członkowskim i podlegającemu w nim nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego odliczać strat wynikających ze zbycia nieruchomości położonej w innym państwie członkowskim od podlegających opodatkowaniu w pierwszym państwie członkowskim dochodów z papierów wartościowych, podczas gdy byłoby to możliwe, pod pewnymi warunkami, gdyby nieruchomość była położona w pierwszym państwie członkowskim.

(1)  Dz.U. C 252 z 27.8.2011.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/3

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. — Liga para a Protecção da Natureza (LPN), Republika Finlandii przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawy połączone C-514/11 P i C-605/11 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 4 ust. 2 tiret trzecie - Wyjątek dotyczący ochrony celu kontroli, dochodzenia czy audytu - Informacje o środowisku - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Artykuł 6 ust. 1 - Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na etapie poprzedzającym wniesienie skargi - Odmowa dostępu - Obowiązek dokonania konkretnej i indywidualnej analizy treści dokumentów określonych we wniosku o udostępnienie - Nadrzędny interes publiczny)

2014/C 9/04

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Liga para a Protecção da Natureza (LPN) (przedstawiciele: P. Vinagre e Silva i L. Rossi, advogadas), Republika Finlandii (przedstawiciele: J. Heliskoski, M. Pere i M. J. Leppo, pełnomocnicy),

Interwenient popierający żądania wnoszących odwołanie: Republika Estonii (przedstawiciel: M. Linntam, pełnomocnik),

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i D. Recchia, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: V. Pasternak Jørgensen i C. Thorning, pełnomocnicy), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk i C. Meyer-Seitz, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania Komisji Europejskiej: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i A. Wiedmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołania od wyroku Sądu (trzecia izba) z dnia 9 września 2011 r. w sprawie T-29/08 LPN przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił skargę wniesioną przez LPN w zakresie, w jakim wyrok ten dotyczy dokumentów i fragmentów dokumentów, do których odmówiono Liga para a Protecção da Natureza (LPN) dostępu w drodze decyzji Komisji z dnia 24 października 2008 r. SG.E.3/MIB/psi D(2008) 8639.

Sentencja

1)

Odwołania zostają oddalone.

2)

Liga para a Protecção da Natureza i Republika Finlandii zostają obciążone kosztami postępowania.

3)

Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska oraz Królestwo Szwecji pokrywają własne koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 58 z 25.2.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam — Niderlandy) — UPC Nederland BV przeciwko Gemeente Hilversum

(Sprawa C-518/11) (1)

(Sieci i usługi łączności elektronicznej - Dyrektywy 97/66/WE, 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE - Zakres zastosowania ratione materiae - Dostarczanie pakietu podstawowego programów radiowych i telewizyjnych dostępnych drogą kablową - Sprzedaż przez gminę sieci kablowej prywatnemu przedsiębiorstwu - Klauzula umowna dotycząca cen - Kompetencje krajowych organów regulacyjnych - Zasada lojalnej współpracy)

2014/C 9/05

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof te Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UPC Nederland BV

Strona pozwana: Gemeente Hilversum

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te Amsterdam — Wykładnia art. 8 ust. 4 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie) (Dz.U. L 108, s. 7), dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) (Dz.U. L 108, s. 33), a także dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, s. 51) — Dostarczanie ogółu wolnodostępnych programów telewizyjnych i radiowych za pośrednictwem sieci kablowej — Gmina, która sprzedała należące do niej przedsiębiorstwo zarządzające siecią kablową — Ograniczenie cen detalicznych — Reguły konkurencji — Stosowanie przez sądy krajowe

Sentencja

1)

Artykuł 2 lit. c) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) powinien być interpretowany w ten sposób, że usługa polegająca na dostarczaniu pakietu podstawowego programów radiowych i telewizyjnych dostępnego drogą kablową, za którą wystawiany jest rachunek obejmujący zarówno koszty transmisji jak i wynagrodzenie stacji nadawczych oraz opłaty na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w związku z rozpowszechnieniem treści utworów, wchodzi w zakres pojęcia „usługa łączności elektronicznej”, a zatem należy do przedmiotowego zakresu stosowania zarówno tej dyrektywy jak i dyrektywy 97/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej, dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie), dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy o zezwoleniach) i dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej), stanowiących nowe ramy prawne dotyczące usług łączności elektronicznej, pod warunkiem że usługa ta obejmuje głównie przekaz treści telewizyjnych w sieci telewizji kablowej do odbiornika konsumenta końcowego.

2)

Dyrektywy te powinny być interpretowane w ten sposób, że od momentu upływu terminu ich transpozycji nie pozwalają one, aby jednostka taka jak będąca stroną w postępowaniu głównym ingerowała w stosowane wobec konsumentów końcowych opłaty za dostarczanie pakietu podstawowego programów radiowych i telewizyjnych dostępnego drogą kablową.

3)

Owe dyrektywy powinny być interpretowane w ten sposób, że nie pozwalają — w okolicznościach takich jak te, których dotyczy postępowanie główne, i w świetle zasady lojalnej współpracy — aby jednostka niebędąca krajowym organem regulacyjnym powoływała się wobec dostawcy pakietu podstawowego programów radiowych i telewizyjnych dostępnego drogą kablową na klauzulę pochodzącą z umowy zawartej przed wydaniem nowych ram prawnych dotyczących usług łączności elektronicznej i ograniczającą swobodę ustalania opłat przez tego dostawcę.

(1)  Dz.U. C 25 z 28.1.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Gul Ahmed Textile Mills Ltd, Komisji Europejskiej

(Sprawa C-638/11 P) (1)

(Odwołanie - Dumping - Przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu - Rozporządzenie (WE) nr 384/96 - Artykuł 3 ust. 7 - Pojęcie „pozostałych czynników”)

2014/C 9/06

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik i G. Berrisch, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Gul Ahmed Textile Mills Ltd (przedstawiciel: L. Ruessmann, adwokat), Komisja Europejska (przedstawiciel: A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnik, wspierana przez E. McGovern, Barrister)

Przedmiot

Odwołanie wniesione od wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 27 września 2011 r. w sprawie T-199/04 Gul Ahmed Textile Mills przeciwko Radzie, w którym stwierdzono w odniesieniu do Gul Ahmed Textile Mills Ltd nieważność rozporządzenia Rady (WE) nr 397/2004 z dnia 2 marca 2004 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu (Dz.U. L 66, s. 1) — Naruszenie art. 3 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, s. 1) — Ustalenie wystąpienia szkody — Ustanowienie związku przyczynowego między przywozem będącym przedmiotem dumpingu a wyrządzoną szkodą — Czynniki, jakie należy wziąć pod uwagę

Sentencja

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 27 września 2011 r. w sprawie T-199/04 Gul Ahmed Textile Mills przeciwko Radzie zostaje uchylony.

2)

Sprawa zostaje skierowana do Sądu Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1)  Dz.U. C 65 z 3.3.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/5

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrchní soud v Praze — Republika Czeska) — postępowanie dotyczące egzekucji kary pieniężnej nałożonej na Mariána Baláža

(Sprawa C-60/12) (1)

(Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2005/214/WSiSW - Stosowanie zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym - „Sąd właściwy także w sprawach karnych” - „Unabhängiger Verwaltungssenat” w prawie austriackim - Charakter i zakres kontroli sądu wykonującego państwa członkowskiego)

2014/C 9/07

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Vrchní soud v Praze

Strona w postępowaniu głównym

Marián Baláž

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Vrchní soud v Praze — Wykładnia art. 1 ust. 1 lit. a) pkt iii) decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym (Dz.U. L 76, s. 16) — Pojęcie sądu właściwego także w sprawach karnych — „Unabhängiger Verwaltungssenat” w prawie austriackim — Pojęcie „możliwość skierowania sprawy do rozstrzygnięcia” przez sąd w rozumieniu art. 1 lit. a) pkt iii) decyzji ramowej — Zakres

Sentencja

1)

Wyrażenie „sąd właściwy także w sprawach karnych” zawarte w art. 1 lit. a) pkt iii) decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., stanowi autonomiczne pojęcie prawa Unii, a jego wykładni należy dokonywać w taki sposób, że w zakres tego pojęcia wchodzą wszelkie sądy, które stosują postępowanie posiadające zasadnicze cechy postępowania karnego. Unabhängiger Verwaltungssenat in den Ländern (Austria) spełnia te kryteria i w rezultacie należy uznać, że mieści się w zakresie tego pojęcia.

2)

Wykładni art. 1 lit. a) pkt iii) decyzji ramowej 2005/214, zmienionej decyzją ramową 2009/299, należy dokonywać w ten sposób, że uznaje się, że osoba miała możliwość skierowania sprawy do rozstrzygnięcia przez sąd właściwy także w sprawach karnych, w sytuacji gdy przed wniesieniem skargi była ona zobowiązana do poszanowania przedsądowego postępowania administracyjnego. Taki sąd powinien być w pełni właściwy, aby rozpoznać sprawę pod kątem zarówno oceny prawnej, jak i oceny okoliczności faktycznych.

(1)  Dz.U. C 109 z 14.4.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/6

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht — Niemcy) — Gemeinde Altrip, Gebrüder Hört GbR, Willi Schneider przeciwko Land Rheinland-Pfalz

(Sprawa C-72/12) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Środowisko naturalne - Dyrektywa 85/337/EWG - Ocena skutków wywieranych na środowisko naturalne - Konwencja z Aarhus - Dyrektywa 2003/35/WE - Prawo do wniesienia skargi na decyzję o wydaniu zezwolenia - Stosowanie w czasie - Postępowanie w sprawie zatwierdzenia planu wszczęte przed dniem upływu terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy 2003/35/WE - Decyzja wydana po tej dacie - Przesłanki dopuszczalności skargi - Naruszenie prawa - Charakter uchybienia proceduralnego, na który można się powołać - Zakres kontroli)

2014/C 9/08

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gemeinde Altrip, Gebrüder Hört GbR, Willi Schneider

Strona pozwana: Land Rheinland-Pfalz

Przy udziale: Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesverwaltungsgericht Leipzig — Wykładnia art. 6 dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (Dz.U. L 156, s. 17) oraz art. 10a dyrektywy Rady 85/337/EWG w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175, s. 40), w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2003/35/WE — Budowa zbiornika retencyjnego — Prawo do wniesienia skargi na decyzję o wydaniu zezwolenia — Stosowanie w czasie — Sytuacja, w której postępowanie w sprawie zatwierdzenia planu zostało wszczęte przed dniem upływu terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy 2003/35/WE, a decyzja została wydana po tej dacie

Sentencja

1)

Z uwagi na to, że dyrektywa 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidująca udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniająca w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE, którą dodano art. 10a do dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, stanowi, iż powinna być transponowana najpóźniej do dnia 25 czerwca 2005 r., powinna być interpretowana w ten sposób, iż przepisy prawa krajowego przyjęte w celu transpozycji tego artykułu powinny również mieć zastosowanie do administracyjnych postępowań w sprawie wydania zezwolenia, wszczętych przed dniem 25 czerwca 2005 r., jeżeli w ich ramach zezwolenia zostały wydane po tym dniu.

2)

Artykuł 10a dyrektywy 85/337, zmienionej dyrektywą 2003/35, należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie ograniczały stosowanie przepisów transponujących ten artykuł wyłącznie do wypadku, w którym zgodność decyzji z prawem jest kwestionowana z tego względu, że ocena skutków wywieranych na środowisko naturalne nie została przeprowadzona, bez rozszerzenia go na przypadek, w którym taka ocena została przeprowadzona, lecz jest nieprawidłowa.

3)

Artykuł 10a lit. b) dyrektywy 85/337, zmienionej dyrektywą 2003/35, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie krajowemu orzecznictwu, które nie uznaje naruszenia prawa w rozumieniu tego artykułu, jeżeli wykazano, iż w świetle okoliczności danej sprawy można oczekiwać, że bez uchybienia proceduralnego, na które powołał się wnoszący środek prawny, zaskarżona decyzja nie miałaby odmiennej treści. Jest to jednak możliwe tylko pod warunkiem, że sąd lub organ, przed którymi toczy się postępowanie, nie nakładają na wnoszącego środek prawny w jakikolwiek sposób ciężaru dowodu w tym zakresie i orzekają, ewentualnie, w świetle dowodów przedstawionych przez inwestora lub właściwe władze i bardziej ogólnie w świetle całości akt sprawy, które im przedłożono, uwzględniając między innymi stopień wagi podnoszonego uchybienia i badając w szczególności w tym kontekście, czy pozbawiło ono zainteresowaną społeczność jednej z gwarancji wprowadzonych, aby umożliwiać tej społeczności, zgodnie z celami dyrektywy 85/337, dostęp do informacji i uprawnienie do uczestniczenia w procesie podejmowania decyzji.

(1)  Dz.U. C 133 z 5.5.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/7

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-90/12) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Transport lotniczy - Umowy dotyczące usług lotniczych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi - Ciążący na państwach członkowskich obowiązek podziału praw przewozowych między kwalifikujących się unijnych przewoźników lotniczych na podstawie niedyskryminacyjnej i przejrzystej procedury oraz obowiązek bezzwłocznego poinformowania Komisji o rzeczonej procedurze)

2014/C 9/09

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Simonsson i M. Owsiany-Hornung, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna i M. Szpunar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 5 i 6 rozporządzenia (WE) nr 847/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie negocjacji i wykonania umów dotyczących usług lotniczych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi (Dz.U. L 157, s. 7 — wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 7, t. 8, s. 193) — Ciążący na państwach członkowskich obowiązek podziału praw przewozowych między kwalifikujących się wspólnotowych przewoźników lotniczych na podstawie niedyskryminacyjnej i przejrzystej procedury oraz obowiązek bezzwłocznego poinformowania Komisji o rzeczonej procedurze

Sentencja

1)

Nie podejmując środków niezbędnych do zastosowania się do art. 5 i 6 rozporządzenia (WE) nr 847/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie negocjacji i wykonania umów dotyczących usług lotniczych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie tych artykułów wspomnianego rozporządzenia.

2)

Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 126 z 28.4.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — SFIR — Società fondiaria industriale romagnola SpA, Italia Zuccheri SpA, Co.Pro.B. — Cooperativa Produttori Bieticoli Soc. coop. Agricola, Eridania Sadam SpA przeciwko AGEA — Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura, Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali

(Sprawy połączone od C-187/12 do C-189/12) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 - Rozporządzenie (WE) nr 968/2006 - Rolnictwo - Tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego - Warunki przyznawania pomocy restrukturyzacyjnej - Pojęcia „urządzenia produkcyjne” i „całkowity demontaż”)

2014/C 9/10

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SFIR — Società fondiaria industriale romagnola SpA, Italia Zuccheri SpA, Co.Pro.B. — Cooperativa Produttori Bieticoli Soc. coop. Agricola, Eridania Sadam SpA

Strona pozwana: AGEA — Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura, Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Consiglio di Stato — Wykładnia art. 3 i 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 58, s. 42), a także art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 968/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia (WE) nr 320/2006 (Dz.U. L 176, s. 32) — Przesłanki uzyskania pełnej pomocy — Pojęcia urządzeń produkcyjnych i całkowitego demontażu — Możliwość uzyskania przez zakłady produkujące cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy pełnej pomocy w przypadku zachowania przez nie urządzeń niezwiązanych z produkcją takich produktów, ale wykorzystywanych do innych produktów

Sentencja

1)

Artykuły 3 i 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej oraz art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 968/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia nr 320/2006 należy interpretować w ten sposób, że w rozumieniu tych artykułów pojęcie „urządzenia produkcyjne” obejmuje silosy przeznaczone do przechowywania cukru beneficjenta pomocy, i to bez względu na fakt, że są one wykorzystywane również do innych celów. Zakresem tego pojęcia nie są objęte ani silosy wykorzystywane wyłącznie do przechowywania wyprodukowanego w ramach kwot cukru zdeponowanego przez innych producentów lub nabytego od nich, ani też silosy wykorzystywane jedynie do konfekcjonowania lub pakowania cukru w celu jego sprzedaży. Zadaniem sądu krajowego jest dokonanie takiej oceny w każdym konkretnym przypadku, przy uwzględnieniu charakterystyki technicznej silosów, bądź sposobu, w jaki są one rzeczywiście wykorzystywane.

2)

Analiza pytań trzeciego i czwartego w sprawie C-188/12, a także pytań drugiego i trzeciego w sprawie C-189/12 nie ujawniła niczego, co mogłoby mieć wpływ na ważność art. 3 i 4 rozporządzenia nr 320/2006 i art. 4 rozporządzenia nr 968/2006.

(1)  Dz.U. C 194 z 30.6.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Raad van State — Niderlandy) — Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel przeciwko X (C-199/12), Y (C-200/12), Z przeciwko Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel (C-201/12)

(Sprawy połączone od C-199/12 do C-201/12) (1)

(Dyrektywa 2004/83/WE - Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej - Artykuł 10 ust. 1 lit. d) - Przynależność do określonej grupy społecznej - Orientacja seksualna - Powód prześladowania - Artykuł 9 ust. 1 - Pojęcie aktów prześladowania - Uzasadniona obawa przed prześladowaniem z powodu przynależności do określonej grupy społecznej - Akty wystarczająco poważne, aby uzasadnić taką obawę - Przepisy penalizujące zachowania homoseksualne - Artykuł 4 - Indywidualna ocena okoliczności faktycznych)

2014/C 9/11

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, Z

Strony pozwane: X (C-199/12), Y (C-200/12), Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel (C-201/12)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State — Wykładnia art. 9 ust. 1 lit. a) i art. 9 ust. 2 lit. c) oraz art. 10 ust. 1 lit. d) dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony (Dz. U. L 304, s. 12) — Przyznanie statusu uchodźcy — Przesłanki — Powody prześladowania — Homoseksualizm — Pojęcie szczególnej grupy społecznej — Przepisy państwa pochodzenia przewidujące karę pozbawienia wolności od lat 10 w przypadku stosunków homoseksualnych

Sentencja

1)

Artykuł 10 ust. 1 lit. d) dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony należy interpretować w ten sposób, że istnienie przepisów karnych takich jak te, o których mowa w każdej ze spraw w postępowaniach głównych, które dotyczą specyficznie osób o orientacji homoseksualnej, pozwala na przyjęcie, iż osoby te należy uznać za tworzące określoną grupę społeczną.

2)

Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy 2004/83 w związku z art. 9 ust. 2 lit. c) tego aktu należy interpretować w ten sposób, że sama penalizacja zachowań seksualnych nie stanowi jako taka aktu prześladowania. Natomiast karę pozbawienia wolności, która grozi za popełnienie czynu homoseksualnego i jest faktycznie stosowana w państwie pochodzenia, które przyjęło tego rodzaju uregulowanie, należy uznać za nieproporcjonalną lub dyskryminującą, a w rezultacie za stanowiącą akt prześladowania.

3)

Artykuł 10 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2004/83 w związku z art. 2 lit. c) tego aktu należy interpretować w ten sposób, że wyłącznie te zachowania homoseksualne, które są uznawane za przestępcze zgodnie z prawem krajowym państw członkowskich, są wyłączone z zakresu stosowania tej dyrektywy. Rozpatrując wniosek o nadanie statusu uchodźcy, właściwe organy nie mogą zasadnie oczekiwać, że w celu uniknięcia ryzyka prześladowań osoba ubiegająca się o azyl będzie ukrywała swój homoseksualizm w państwie swojego pochodzenia lub będzie zachowywać powściągliwość w wyrażaniu swojej orientacji seksualnej.

(1)  Dz.U. C 217 z 21.7.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/9

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State van België — Belgia) — Belgacom NV przeciwko Interkommunale voor Teledistributie van het Gewest Antwerpen (Integan), Inter-Media, West-Vlaamse Energie- en Teledistributiemaatschappij (WVEM), Provinciale Brabantse Energiemaatschappij CVBA (PBE)

(Sprawa C-221/12) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Artykuł 56 TFUE - Swoboda świadczenia usług - Zasady równego traktowania i niedyskryminacji - Obowiązek przejrzystości - Zakres stosowania - Porozumienie zawarte między podmiotami publicznymi państwa członkowskiego a przedsiębiorstwem z tego samego państwa członkowskiego - Przeniesienie przez te podmioty działalności polegającej na świadczeniu usług telewizyjnych, a także, na czas określony, wyłącznego prawa użytkowania ich sieci kablowych na przedsiębiorstwo z rzeczonego państwa członkowskiego - Możliwość powołania się przez przedsiębiorcę z tego samego państwa członkowskiego na art. 49 TFUE i 56 TFUE przed sądami tego państwa członkowskiego - Brak ogłoszenia przetargu - Względy uzasadniające - Istnienie wcześniejszego porozumienia - Transakcja mająca na celu zakończenie sporu dotyczącego interpretacji tego porozumienia - Ryzyko obniżenia wartości przeniesionej działalności)

2014/C 9/12

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State van België

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Belgacom NV

Strony pozwane: Interkommunale voor Teledistributie van het Gewest Antwerpen (Integan), Inter-Media, West-Vlaamse Energie- en Teledistributiemaatschappij (WVEM), Provinciale Brabantse Energiemaatschappij CVBA (PBE)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State van België — Wykładnia art. 49 i 56 TFUE — Zakres stosowania — Zasada przejrzystości — Porozumienie zawarte między podmiotem publicznym a przedsiębiorstwem z tego samego państwa członkowskiego, dotyczące przeniesienia określonych praw tego podmiotu publicznego na dane przedsiębiorstwo, bez ogłoszenia lub zaproszenia innych przedsiębiorstw do składania ofert

Sentencja

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE powinno się interpretować w ten sposób, że przedsiębiorca z danego państwa członkowskiego może powołać się przed sądami tego państwa członkowskiego na naruszenie obowiązku przejrzystości wywodzonego z powyższych artykułów w związku z zawarciem porozumienia, na podstawie którego jeden podmiot lub więcej podmiotów publicznych rzeczonego państwa członkowskiego albo udziela przedsiębiorcy z tego samego państwa członkowskiego koncesji na usługi mającej niewątpliwe znaczenie transgraniczne, albo przyznaje przedsiębiorcy wyłączne prawo wykonywania działalności gospodarczej mającej takie znaczenie.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE powinno się interpretować w ten sposób, że:

—

wola nienaruszania określonych praw do użytkowania należących do podmiotów publicznych sieci kablowych, które na mocy wcześniejszego porozumienia zostały przez nie przyznane przedsiębiorcy, nie może uzasadniać sprzecznego z prawem Unii rozszerzenia tego porozumienia w postaci bezpośredniego udzielenia koncesji na usługi lub wyłącznego prawa wykonywania działalności mającej niewątpliwe znaczenie transgraniczne, nawet jeśli następuje to w celu zakończenia sporu zaistniałego między zainteresowanymi stronami, ze względów całkowicie niezależnych od ich woli, co do zakresu tego porozumienia;

—

powody natury gospodarczej, takie jak chęć uniknięcia obniżenia wartości działalności gospodarczej, nie stanowią nadrzędnych względów interesu ogólnego mogących uzasadnić bezpośrednie udzielenie koncesji na usługi dotyczące tej działalności lub wyłączne prawo wykonywania tej działalności i mające niewątpliwe znaczenie transgraniczne, z odstąpieniem od zasad równego traktowania i niedyskryminacji ustanowionych przez rzeczone artykuły.

(1)  Dz.U. C 243 z 11.8.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State — Niderlandy) — C. Demir przeciwko Staatssecretaris van Justitie

(Sprawa C-225/12) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Układ stowarzyszeniowy EWG–Turcja - Artykuł 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia - Klauzule „standstill” - Pojęcie przebywania zgodnie z prawem)

2014/C 9/13

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C. Demir

Strona pozwana: Staatssecretaris van Justitie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State — Niderlandy — Wykładnia art. 13 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia wydanej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na mocy układu stowarzyszeniowego między EWG i Turcją — Zakaz wprowadzania przez państwa członkowskie nowych ograniczeń w dostępie do rynku pracy pracowników tureckich, którzy przebywają i są zatrudnieni na ich właściwych terytoriach zgodnie z prawem — Przepisy krajowe przewidujące warunek materialny lub proceduralny w zakresie pierwszego wjazdu na terytorium krajowe obywateli tureckich — Wymóg posiadania tymczasowego zezwolenia na pobyt przed wjazdem do Niderlandów oraz wystąpienia o zezwolenie na pobyt — Punkt 85 wyroku Trybunału w sprawach połączonych C-317/01 (Abatay) i C-369/01 (Sahin), Rec. 2003, s. I-12301.

Sentencja

1)

Artykuł 13 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia, wydanej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, który został podpisany w dniu 12 września 1963 r. w Ankarze przez Republikę Turcji z jednej strony i przez państwa członkowskie EWG oraz Wspólnotę z drugiej oraz który został zawarty, zatwierdzony i ratyfikowany w imieniu tej ostatniej decyzją Rady 64/732/EWG z dnia 23 grudnia 1963 r., należy interpretować w ten sposób, że gdy środek przyjęty przez przyjmujące państwo członkowskiego ma na celu zdefiniowanie kryteriów zgodności z prawem sytuacji obywateli tureckich poprzez przyjęcie lub zmianę przesłanek materialno- lub formalnoprawnych w zakresie wjazdu, pobytu i ewentualnie zatrudnienia tych obywateli na jego terytorium i gdy przesłanki te stanowią nowe ograniczenie w wykonywaniu swobodnego przepływu pracowników tureckich w rozumieniu klauzuli „standstill” ustanowionej w tym artykule, sama okoliczność, że środek ma na celu na celu zapobieżenie, przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie dokumentu pobytowego, wjazdowi i pobytowi niezgodnym z prawem, nie pozwala wykluczyć zastosowania tej klauzuli.

2)

Artykuł 13 decyzji nr 1/80 należy interpretować w ten sposób, że posiadanie tymczasowego zezwolenia na pobyt, które jest ważne tylko w okresie oczekiwania na wydanie ostatecznej decyzji w przedmiocie prawa pobytu, nie stanowi przebywania zgodnie z prawem.

(1)  Dz.U. C 243 z 11.8.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Inalta Curte de Casație și Justiție — Rumunia) — Corina-Hrisi Tulică przeciwko Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor (C-249/12), Călin Ion Plavoșin przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Timiș — Serviciul Soluționare Contestații, Activitatea de Inspecție Fiscală — Serviciul de Inspecție Fiscală Timiș (C-250/12)

(Sprawy połączone C-249/12 i C-250/12) (1)

(Podatki - Podatek VAT - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 73 i 78 - Transakcje dotyczące nieruchomości dokonane przez osoby fizyczne - Uznanie tych transakcji za czynności podlegające opodatkowaniu - Określenie należnego podatku VAT wobec braku ustaleń stron w tej kwestii przy zawieraniu umowy - Możliwość lub brak możliwości odzyskania przez dostawcę podatku VAT od nabywcy - Konsekwencje)

2014/C 9/14

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Inalta Curte de Casație și Justiție

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Corina-Hrisi Tulică (C-249/12), Călin Ion Plavoșin (C-250/12)

Strona pozwana: Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor (C-249/12), Direcția Generală a Finanțelor Publice Timiș — Serviciul Soluționare Contestații, Activitatea de Inspecție Fiscală — Serviciul de Inspecție Fiscală Timiș (C-250/12)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Inalta Curte de Casație și Justiție — Wykładnia art. 73 i 78 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Podstawa opodatkowania — Transakcje dotyczące nieruchomości, dokonane przez osoby fizyczne, niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT — Uznanie wskazanych transakcji przez władze krajowe za transakcje opodatkowane — Ustalenie podstawy opodatkowania w braku wzmianki dotyczącej podatku VAT przy zawarciu umowy — Odliczenie kwoty podatku VAT od ceny umowy lub doliczenie go do całkowitej ceny zapłaconej przez nabywcę

Sentencja

Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a w szczególności jej art. 73 i 78 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli cena towaru została ustalona przez strony bez żadnej wzmianki dotyczącej podatku od wartości dodanej, a dostawca tego towaru jest osobą zobowiązaną z tytułu podatku od wartości dodanej należnego w związku z czynnością podlegającą opodatkowaniu, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może odzyskać od nabywcy podatku od wartości dodanej, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już podatek od wartości dodanej.

(1)  Dz.U. C 243 z 11.8.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/11

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte dei Conti — Sezione Giurisdizionale per la Regione Siciliana — Włochy) — Giuseppa Romeo przeciwko Regione Siciliana

(Sprawa C-313/12) (1)

(Krajowe postępowanie administracyjne - Sytuacja czysto wewnętrzna - Akty administracyjne - Obowiązek uzasadnienia - Możliwość uzupełnienia braku uzasadnienia w toku postępowania sądowego wszczętego w zakresie aktu administracyjnego - Wykładnia art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Brak właściwości Trybunału)

2014/C 9/15

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte dei Conti — Sezione Giurisdizionale per la Regione Siciliana

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Giuseppa Romeo

Strona pozwana: Regione Siciliana

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte dei Conti (Sezione Giurisdizionale per la Regione Siciliana) — Wykładnia art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Uregulowanie krajowe przewidujące, że w pewnych okolicznościach organy administracji publicznej mogą odstąpić od uzasadnienia swych aktów lub uzupełnić brak uzasadnienia aktu administracyjnego w toku postępowania sądowego wszczętego w stosunku do tego aktu — Prawo krajowe odsyłające do prawa Unii w celu uregulowania sytuacji wyłącznie wewnętrznych — Możliwość interpretowania i stosowania przez sąd krajowy przepisów i zasad prawa krajowego w sposób odbiegający od wykładni przyjętej przez Trybunał Sprawiedliwości

Sentencja

1)

Pytanie pierwsze przedłożone przez Corte dei conti, sezione giurisdizionale per la Regione Siciliana (Włochy) postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 r. jest niedopuszczalne.

2)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania drugie i trzecie przedłożone mu przez Corte dei conti, sezione giurisdizionale per la Regione Siciliana postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 r.

(1)  Dz.U. C 295 z 29.9.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/11

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. — Environmental Manufacturing LLP przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Société Elmar Wolf

(Sprawa C-383/12 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Graficzny znak towarowy przedstawiający głowę wilka - Sprzeciw właściciela graficznych międzynarodowych i krajowych znaków towarowych zawierających elementy słowne „WOLF Jardin” i „Outils WOLF” - Względne podstawy odmowy rejestracji - Naruszenie charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 5 - Zmiana rynkowego zachowania przeciętnego konsumenta - Ciężar dowodu)

2014/C 9/16

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Environmental Manufacturing LLP (przedstawiciele: M. Atkins, solicitor, K. Shadbolt, advocate, S. Malynicz, barrister)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Société Elmar Wolf

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie T-570/20 Environmental Manufacturing przeciwko OHIM — Wolf, którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez zgłaszającego graficzny znak towarowy przedstawiający głowę wilka dla towarów należących do klasy 7 na decyzję R 425/2010-2 Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 6 października 2010 r. uchylającą decyzję Wydziału Sprzeciwów oddalającą sprzeciw wniesiony przez właściciela graficznych międzynarodowych i krajowych znaków towarowych zawierających elementy słowne „WOLF Jardin” i „Outils WOLF” dla towarów należących do klas 1, 5, 7, 8, 12, 13 i 31 — Wykładania art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Względne podstawy odmowy rejestracji — Naruszenie charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszego znaku towarowego

Sentencja

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie T-570/10 Environmental Manufacturing przeciwko OHIM — Wolf (Przedstawienie głowy wilka) zostaje uchylony.

2)

Sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1)  Dz.U. C 331 z 27.10.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per le Marche — Włochy) — Comune di Ancona przeciwko Regione Marche

(Sprawa C-388/12) (1)

(Fundusze strukturalne - Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) - Wkład finansowy jednego z tych funduszy - Kryteria kwalifikowalności wydatków - Rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 - Artykuł 30 ust. 4 - Zasada trwałości działania - Pojęcie „znacznej modyfikacji” działania - Udzielenie koncesji bez uprzedniego ogłoszenia i przeprowadzenia postępowania przetargowego)

2014/C 9/17

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per le Marche

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Comune di Ancona

Strona pozwana: Regione Marche

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale per le Marche — Wykładnia art. 30 ust. 4 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, s. 1) — Cofnięcie i odzyskanie wspólnotowej pomocy finansowej — Pojęcie „znacznej modyfikacji” — Związek pomiędzy wymogiem zmiany charakteru lub warunków wdrożenia danego działania w życie a wymogiem zmiany warunku braku przysporzenia nienależnej korzyści przedsiębiorstwu lub jednostce samorządu terytorialnego — Modyfikacja o charakterze funkcjonalnym — Wymóg, aby będące przedmiotem finansowania działania były zgodnie z unijnymi przepisami w dziedzinie udzielania zamówień publicznych — Częściowa zmiana przeznaczenia finansowanego obiektu i udzielenie koncesji na zarządzanie nim prywatnemu podmiotowi z pominięciem postępowania w sprawie udzielenia zamówienia publicznego

Sentencja

1)

Artykuł 30 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych należy interpretować w taki sposób, iż przepis ten dotyczy również modyfikacji zaistniałych we wskazanym w tym przepisie pięcioletnim okresie, które zaszły już po realizacji danego obiektu, a w szczególności — podczas zarządzania nim.

2)

Artykuł 30 ust. 4 rozporządzenia nr 1260/1999 należy interpretować w taki sposób, iż, aby móc ocenić, czy udzielenie koncesji nie powoduje powstania po stronie organu udzielającego koncesji znacznych przychodów lub nienależnej korzyści po stronie koncesjonariusza, nie ma potrzeby uprzedniego sprawdzania, czy powierzony obiekt został poddany znacznym modyfikacjom.

3)

Artykuł 30 ust. 4 rozporządzenia nr 1260/1999 należy interpretować w ten sposób, iż dotyczy on zarówno przypadku modyfikacji fizycznej, gdy zrealizowany obiekt nie odpowiada temu przewidzianemu w projekcie, którego dofinansowanie zostało zatwierdzone, jak i modyfikacji funkcjonalnej, przy czym w przypadku modyfikacji polegającej na wykorzystywaniu obiektu do prowadzenia rodzajów działalności innych niż to, które zostało przewidziane w projekcie, którego dofinansowanie zostało zatwierdzone, taka zmiana musi być w stanie znacząco zmniejszyć możliwość zrealizowania za pomocą danego działania przypisanego mu celu.

4)

W okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym prawo Unii nie stoi na przeszkodzie przeprowadzonemu z pominięciem procedury przetargowej udzieleniu koncesji na świadczenie związanej z obiektem usługi publicznej, jeśli to udzielenie zostało dokonane zgodnie z zasadą przejrzystości, której przestrzeganie — niekoniecznie wiążące się z obowiązkiem przeprowadzenia przetargu — winno umożliwić przedsiębiorstwu mającemu siedzibę w państwie członkowskim innym niż to, w którym ma siedzibę podmiot udzielający koncesji, uzyskanie odpowiednich informacji dotyczących koncesji przed jej udzieleniem, efektem czego przedsiębiorstwo to miałoby w odpowiednim przypadku możliwość wyrażenia zainteresowania jej otrzymaniem; sprawdzenie tego należy do sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 295 z 29.9.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/13

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Jan Sneller przeciwko DAS Nederlandse Rechtsbijstand Verzekeringsmaatschappij NV

(Sprawa C-442/12) (1)

(Ubezpieczenie ochrony prawnej - Dyrektywa 87/344/EWG - Artykuł 4 ust. 1 - Przysługujący ubezpieczonemu swobodny wybór prawnika - Przewidziane w ogólnych warunkach umownych postanowienie gwarantujące świadczenie pomocy prawnej w postępowaniach sądowych i administracyjnych przez jednego z pracowników ubezpieczyciela - Koszty związane ze świadczeniem pomocy prawnej przez zewnętrznego prawnika, które są zwracane jedynie w przypadku ocenianej przez ubezpieczyciela konieczności powierzenia prowadzenia danej sprawy przez takiego prawnika)

2014/C 9/18

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Jan Sneller

Strona pozwana: DAS Nederlandse Rechtsbijstand Verzekeringsmaatschappij NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy — Wykładnia art. 4 ust.1 dyrektywy Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej (Dz.U. L 185, s. 77) — Przysługujący ubezpieczonemu swobodny wybór prawnika

Sentencja

1)

Artykuł 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 87/344 z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej należy interpretować w ten sposób, iż sprzeczne jest z nim to, aby ubezpieczyciel ochrony prawnej, który umieszcza w zawieranych umowach ubezpieczenia warunek, że pomoc prawna jest co do zasady zapewniana przez jego pracowników, zawarł w tej umowie również postanowienie, że koszty związane z obsługą prawną przez wybranego swobodnie przez ubezpieczonego adwokata lub przedstawiciela prawnego są pokrywane tylko wówczas, gdy ubezpieczyciel jest zdania, iż obsługa danej sprawy winna zostać zlecona prawnikowi zewnętrznemu.

2)

To, czy zgodnie z prawem krajowym w danym postępowaniu sądowym lub administracyjnym istnieje przymus adwokacki, jest bez znaczenia dla odpowiedzi na pytanie pierwsze.

(1)  Dz.U. C 9 z 12.1.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/13

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle — Belgia) — Institut professionnel des agents immobiliers (IPI) przeciwko Geoffrey Englebert, Immo 9 SPRL, Grégory Francotte

(Sprawa C-473/12) (1)

(Przetwarzanie danych osobowych - Dyrektywa 95/46/WE - Artykuły 10 i 11 - Obowiązek informowania - Artykuł 13 ust. 1 lit. d) i g) - Wyjątki - Zakres wyjątków - Prywatni detektywi działający na zlecenie organizacji sprawującej kontrolę nad zawodem regulowanym - Dyrektywa 2002/58/WE - Artykuł 15 ust. 1)

2014/C 9/19

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour constitutionnelle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Institut professionnel des agents immobiliers (IPI)

Strona pozwana: Geoffrey Englebert, Immo 9 SPRL, Grégory Francotte

Przy udziale: Union professionnelle nationale des détectives privés de Belgique (UPNDP), Association professionnelle des inspecteurs et experts d’assurances ASBL (APIEA), Conseil des ministres

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour constitutionnelle (Belgia) — Wykładnia art. 11 ust. 1 i art. 13 ust. 1 lit. d) i g) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281, s. 31) oraz art. 6 ust. 3 TUE — Pełna harmonizacja? — Uprawnienie państwa członkowskiego do wprowadzenia ograniczenia lub wyłączenia od obowiązku natychmiastowego poinformowania zainteresowanej osoby — Zakres wyłączenia od wspomnianego obowiązku — Włączenie działalności zawodowej prywatnych detektywów — W razie odpowiedzi przeczącej, zgodność art. 13 dyrektywy 95/46/WE z art. 6 ust. 3 TUE, w szczególności w świetle zasad równości i niedyskryminacji

Sentencja

Wykładni art. 13 ust. 1 dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych należy dokonywać w ten sposób, że państwa członkowskie mają nie obowiązek, a prawo wdrożenia do swych krajowych porządków prawnych przewidzianego w tym przepisie zwolnienia lub zwolnień z obowiązku informowania osób, których dane dotyczą, o przetwarzaniu ich danych.

Czynności zawodowe prywatnych detektywów wykonywane na zlecenie organizacji zawodowej celem śledzenia naruszeń zasad wykonywania zawodu regulowanego, w niniejszym przypadku agenta nieruchomości, mieszczą się w zakresie stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 13 ust. 1 lit. d) dyrektywy 95/46.

(1)  Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/14

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Feldkirch — Austria) — Armin Maletic, Marianne Maletic przeciwko lastminute.com GmbH, TUI Österreich GmbH

(Sprawa C-478/12) (1)

(Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 16 ust. 1 - Umowa wycieczki zawarta pomiędzy konsumentem mającym miejsce zamieszkania w państwie członkowskim i pośrednikiem turystycznym z siedzibą w innym państwie członkowskim - Usługodawca wykorzystywany przez pośrednika turystycznego mający siedzibę w państwie członkowskim miejsca zamieszkania konsumenta - Prawo konsumenta do wytoczenia powództwa do sądu jego miejsca zamieszkania przeciwko obydwu przedsiębiorstwom)

2014/C 9/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Feldkirch

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Armin Maletic, Marianne Maletic

Strona pozwana: lastminute.com GmbH, TUI Österreich GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesgericht Feldkirch — Wykładnia art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1) — Jurysdykcja w dziedzinie umów zawieranych przez konsumentów — Umowa wycieczki zorganizowanej zawarta pomiędzy konsumentem a przedsiębiorstwem — Sytuacja, w której przedsiębiorstwo ma siedzibę w innym państwie członkowskim niż konsument i posługuje się, celem wykonania owej umowy, przedsiębiorstwem mającym siedzibę w państwie członkowskim konsumenta — Ewentualne prawo konsumenta do wytoczenia powództwa przeciwko owym dwóm przedsiębiorstwom do sądu jego miejsca zamieszkania

Sentencja

Pojęcie „drugiej strony umowy” zawarte w art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że oznacza ono, w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, również mającego siedzibę na terytorium państwa członkowskiego miejsca zamieszkania konsumenta kontrahenta podmiotu gospodarczego, z którym to podmiotem gospodarczym konsument zawarł tę umowę.

(1)  Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/14

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht — Niemcy) — Tevfik Isbir przeciwko DB Services GmbH

(Sprawa C-522/12) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swoboda świadczenia usług - Delegowanie pracowników - Dyrektywa 96/71/WE - Minimalna stawka płacy - Wypłaty ryczałtowe i wpłaty pracodawcy na poczet wieloletniego planu oszczędnościowego na rzecz jego pracowników)

2014/C 9/21

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Tevfik Isbir

Strona pozwana: DB Services GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesarbeitsgericht — Wykładnia art. 3 ust. 1 akapit pierwszy lit. c) dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. 1997 L 18, s. 1) — Obliczenie minimalnej stawki płacy — Ewentualne włączenie wpłaty pracodawcy na poczet wieloletniego planu oszczędnościowego na rzecz jego pracowników — Sytuacja, w której pracownicy nie mogą dysponować tymi kwotami przez okres kilku lat

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 tiret drugie lit. c) dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie zaliczaniu na poczet minimalnej płacy elementów wynagrodzenia, które nie modyfikują stosunku pomiędzy świadczeniem pracownika, z jednej strony, a świadczeniem wzajemnym, które uzyskuje on z tego tytułu, z drugiej strony. Do sądu odsyłającego należy jednak zweryfikowanie, czy jest tak w przypadku elementów wynagrodzenia spornych w postępowaniu głównym.

(1)  Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/15

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-547/12 P) (1)

(Odwołanie - EFOGR - Sekcja Gwarancji - Rozliczanie rachunków agencji płatniczych niektórych państw członkowskich w zakresie wydatków finansowanych przez Fundusz - Kwoty podlegające zwrotowi przez Republikę Grecką w związku z nieodzyskaniem w przewidzianych terminach - Przeinaczenie dowodów)

2014/C 9/22

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias i S. Papaïoannou, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Tserepa-Lacombe i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) z dnia 10 października 2012 r. w sprawie T-158/09 Grecja przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił częściowo skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 810 wersja ostateczna z dnia 13 lutego 2009 r. dotyczącej konsekwencji finansowych, które należy wyciągnąć w ramach rozliczenia wydatków finansowanych z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), w niektórych przypadkach nieprawidłowości, jakich dopuściły się podmioty gospodarcze.

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/15

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Wam Industriale SpA przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-560/12 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Utworzenie przez przedsiębiorstwo stałych placówek w niektórych państwach trzecich - Pożyczki o obniżonym oprocentowaniu - Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia nieważności przez Sąd decyzji pierwotnej dotyczącej tego samego postępowania - Wykonanie wyroku Sądu)

2014/C 9/23

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Wam Industriale SpA (przedstawiciele: E. Giliani i R. Bertoni, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i D. Grespan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 27 września 2012 r. w sprawie T-303/10 Wam Industriale przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2011/134/UE z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie pomocy państwa udzielonej przez Włochy na rzecz Wam SpA (Dz.U 2011, L 57, s. 29) — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Zasada proporcjonalności — Zasada dobrej administracji — Rozsądny termin

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Wam Industriale SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 63 z 2.3.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Republika Włoska przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-587/12 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Utworzenie przez przedsiębiorstwo stałych placówek w niektórych państwach trzecich - Pożyczki o obniżonym oprocentowaniu - Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia nieważności przez Sąd decyzji pierwotnej dotyczącej tego samego postępowania - Wykonanie wyroku Sądu)

2014/C 9/24

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierany przez P. Gentiliego, avvocato dello Stato)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i D. Grespan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 27 września 2012 r. w sprawie T-257/10 Włochy przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2011/134/UE z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie pomocy państwa udzielonej przez Włochy na rzecz Wam SpA (Dz.U. 2011, L 57, s. 29) — Obowiązek uzasadnienia — Zasada kontradyktoryjności — Powaga rzeczy odsądzonej — Zasada proporcjonalności — Uregulowanie de minimis

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 63 z 2.3.2013

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/16

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 7 listopada 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-23/13) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 91/271/EWG - Oczyszczanie ścieków komunalnych - Artykuły 3 i 4)

2014/C 9/25

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.P. Keppenne i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: D. Colas i S. Menez, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 3 i 4 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135, s. 40) — Uchybienia dotyczące zbierania i oczyszczania ścieków komunalnych z ośmiu aglomeracji

Sentencja

1)

Nie zapewniając

—

zbierania ścieków komunalnych z aglomeracji Basse-Terre, o równoważnej liczbie mieszkańców ponad 15 000 i

—

oczyszczania ścieków komunalnych z aglomeracji Ajaccio-Sanguinaires, Basse-Terre, Bastia-Nord, Cayenne-Leblond i Saint-Denis, o równoważnej liczbie mieszkańców ponad 15 000,

Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej zgodnie z art. 3 i art. 4 ust. 1 i 3 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.

2)

Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 79 z 16.3.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Syperior de Justicia de Galicia (Hiszpania) w dniu 7 października 2013 r. — Lourdes Cachaldora Fernandez przeciwko Instituto Nacional de Seguridad Social (INSS), Tesoreria General de la Seguridad Social (TGSS)

(Sprawa C-527/13)

2014/C 9/26

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Syperior de Justicia de Galicia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lourdes Cachaldora Fernandez

Strona pozwana: Instituto Nacional de Seguridad Social (INSS), Tesoreria General de la Seguridad Social (TGSS).

Pytania prejudycjalne

1)

Czy jest sprzeczny z art. 4 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (1), przepis krajowy, taki jak przepis dodatkowy 7 ust. 1 zasada 3 lit. b) Ley General de la Seguridad Social [ustawy powszechnej o ubezpieczeniu społecznym], który dotyczy w większości kobiet, i zgodnie z którym pokrycie przerw w opłacaniu składek istniejących w obrębie okresu obliczania podstawy kontrybucyjnej wymiaru renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy, które to przerwy powstały po pracy w niepełnym wymiarze czasu, następuje z uwzględnieniem minimalnych podstaw wymiaru składek obowiązujących w poszczególnych momentach, obniżonych poprzez zastosowanie współczynnika proporcjonalności za pracę poprzedzającą przerwę w płaceniu składek, podczas gdy w przypadku pracy w pełnym wymiarze nie stosuje się obniżenia?

2)

Czy sprzeczne z klauzulą 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców/UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych/CEEP/oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych/ETUC/ (2), jest przepis krajowy, taki jak przepis dodatkowy 7 ust. 1 zasada 3 lit. b) Ley General de la Seguridad Social, który w większości dotyczy kobiet, i zgodnie z którym pokrycie przerw w płaceniu składek istniejących w okresie za który obliczana jest podstawa wymiaru renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy, które to przerwy powstały po pracy w niepełnym wymiarze czasu, następuje z uwzględnieniem minimalnych podstaw wymiaru składek obowiązujących w poszczególnych momentach, obniżonych poprzez zastosowanie współczynnika proporcjonalności za pracę poprzedzającą przerwę w płaceniu składek, podczas gdy w przypadku pracy w pełnym wymiarze nie stosuje się obniżenia?

(1)  Dz.U. 1979 L 6 z 10.1.1979, s. 24.

(2)  Dz.U. L 14 z 20.1.1998, s. 9.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 14 października 2013 r. — Birutė Šiba przeciwko Arūnas Devėnas

(Sprawa C-537/13)

2014/C 9/27

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Birutė Šiba

Druga strona postępowania: Arūnas Devėnas

Pytania prejudycjalne

1)

Czy osobę fizyczną będącą odbiorcą usług prawnych na podstawie zawartych z prawnikiem (advokatas) umów o usługi prawne świadczone odpłatnie w ramach spraw, które mogą łączyć się z osobistymi interesami osoby fizycznej (rozwód, podział majtku nabytego w czasie trwania małżeństwa) należy uważać za konsumenta w rozumieniu przepisów UE o ochronie konsumenta?

2)

Czy prawnika (advokatas będącego przedstawicielem „[wolnego] zawodu”) sporządzającego z osobą fizyczną umowę o odpłatne świadczenie usług prawnych zobowiązującą go do świadczenia usług prawnych umożliwiających osobie fizycznej osiągnięcie celów niezwiązanych z jej zajęciem lub zawodem, należy uważać za przedsiębiorcę dla celów przepisów UE o ochronie konsumenta?

3)

Czy umowy o odpłatne świadczenie usług prawnych sporządzane przez prawnika (advokatas) w ramach jego działalności zawodowej, jako przedstawiciela wolnego zawodu są objęte zakresem dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. (1) w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich?

4)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na trzecie pytanie, czy klasyfikacja takich umów jako umów konsumenckich powinna odbywać się według kryteriów ogólnych lub powinny one zostać uznane za umowy konsumenckie na podstawie kryteriów szczególnych? O jakie kryteria chodzi, jeżeli konieczne jest stosowanie kryteriów szczególnych w celu klasyfikowania takich umów jako umów konsumenckich?

(1)  Dz.U. L 95, s. 29.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 14 października 2013 r. — eVigilo Ltd przeciwko Priešgaisrinės apsaugos ir gelbėjimo departamentas prie Vidaus reikalų ministerijos

(Sprawa C-538/13)

2014/C 9/28

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Sąd Najwyższy) (Litwa)

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący kasację: eVigilo Ltd

Druga strona postępowania: Priešgaisrinės apsaugos ir gelbėjimo departamentas prie Vidaus reikalų ministerijos

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące zamówień publicznych — art. 1 ust. 1 akapit trzeci [dyrektywy 89/665, zmienionej] dyrektywą 2007/66 (1), w którym zapisane zostały zasady skuteczności i szybkości w odniesieniu do obrony naruszonych praw oferentów; art. 2 dyrektywy 2004/18, który ustanawia zasady równego traktowania oferentów i przejrzystości; oraz art. 44 ust. 1 i art. 53 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/18 (2), które określają procedurę zawierania umowy z oferentem, który przedstawił ofertę najkorzystniejszą ekonomicznie — należy rozumieć i interpretować łącznie lub odrębnie (lecz bez ograniczenia do powyższych przepisów) w ten sposób, że:

a)

w przypadku gdy oferent nabył wiedzę o możliwym znaczącym powiązaniu (związku), jakie inny oferent ma z ekspertami instytucji zamawiającej, którzy dokonywali oceny ofert, i (lub) nabył wiedzę o potencjalnie wyjątkowej pozycji tego oferenta z tytułu prac przygotowawczych uprzednio wykonanych w związku ze spornym postępowaniem przetargowym, i jeżeli w świetle tych okoliczności instytucja zamawiająca nie podjęła żadnych działań, to czy sama ta informacja jest wystarczająca dla uzasadnienia roszczenia, by organ odwoławczy uznał za niezgodne z prawem działania instytucji zamawiającej, która nie zapewniła przejrzystości i obiektywizmu procedur, a powód nie jest zobowiązany ponadto do wykazania w konkretny sposób, że eksperci działali w sposób stronniczy?

b)

organ odwoławczy, stwierdziwszy, że podstawy powyższych roszczeń powoda są zasadne, nie ma obowiązku, orzekając w przedmiocie konsekwencji, jakie te podstawy mogą mieć dla wyników postępowania przetargowego, uwzględnić okoliczności, że wyniki oceny ofert złożonych przez oferentów byłyby co do istoty takie same gdyby wśród ekspertów oceniających oferty nie było stronniczych asesorów?

c)

oferent nabył (ostatecznie) wiedzę o treści kryteriów odnoszących się do oferty najkorzystniejszej ekonomicznie, sformułowanych zgodnie z parametrami jakościowymi i przedstawionych w sposób abstrakcyjny w warunkach zamówienia (kryteria takie jak kompletność i zgodność z potrzebami instytucji zamawiającej), w związku z czym oferent był zasadniczo zdolny do przedstawienia oferty dopiero w chwili gdy, zgodnie z tymi kryteriami, instytucja zamawiająca oceniła złożone przez oferentów oferty i przedstawiła zainteresowanym podmiotom wyczerpujące informacje na temat podstaw podjętych decyzji, i dopiero od tego momentu mogą mieć zastosowanie do tego oferenta terminy na wniesienie odwołania określone w prawie krajowym?

2)

Czy art. 53 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/18 w związku z zasadami regulującymi udzielanie zamówień określonymi w art. [2] tej dyrektywy należy rozumieć i interpretować w ten sposób, że instytucje zamawiające nie są upoważnione do ustanawiania (i stosowania) procedury oceny ofert złożonych przez oferentów, zgodnie z którą wyniki oceny ofert zależą od tego, jak bardzo wyczerpująco oferenci wykazali, że ich oferty spełniają wymogi dokumentacji przetargowej, co oznacza, że im bardziej wyczerpująco (bardziej obszernie) oferent opisał zgodność swojej oferty z warunkami zamówienia, tym większą liczbę punktów zdobędzie jego oferta?

(1)  Dyrektywa 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniająca dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (Dz.U. 2007 L 335, s. 31).

(2)  Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. 2004 L 134, s. 114).

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (Zjednoczone Królestwo) w dniu 14 października 2013 r. — Merck Canada Inc., Merck Sharp & Dohme Ltd przeciwko Sigma Pharmaceuticals PLC

(Sprawa C-539/13)

2014/C 9/29

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Merck Canada Inc., Merck Sharp & Dohme Ltd

Strona pozwana: Sigma Pharmaceuticals PLC

Pytania prejudycjalne

1)

Czy uprawniony — lub osoba wywodząca od niego swoje uprawnienia — z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego może powoływać się na prawa wynikające z akapitu pierwszego szczególnego mechanizmu tylko wtedy, gdy uprzednio wyraził zamiar uczynienia tego?

2)

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1:

a)

W jaki sposób należy wyrazić ten zamiar?

b)

Czy uprawniony lub osoba wywodząca od niego swoje uprawnienia nie może powoływać się na swoje prawa w odniesieniu do przywozu lub wprowadzenia do obrotu produktu farmaceutycznego w państwie członkowskim, które nastąpiły przed wyrażeniem zamiaru powołania się na te prawa?

3)

Kto powinien dokonać powiadomienia z wyprzedzeniem uprawnionego z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego lub osoby wywodzącej od niego swoje prawa zgodnie z akapitem drugim szczególnego mechanizmu? W szczególności:

a)

Czy powiadomienia z wyprzedzeniem powinna dokonać osoba planująca przywóz lub wprowadzanie do obrotu produktu farmaceutycznego?

czy

b)

W razie gdy zgodnie z krajowym systemem regulacyjnym wniosek o zgodę organów regulacyjnych został złożony przez inną osobę niż ta, która zamierza dokonywać przywozu, czy powiadomienie z wyprzedzeniem dokonane przez wnioskującego o zgodę organów regulacyjnych będzie skuteczne, jeżeli osoba ta nie zamierza sama przywozić ani wprowadzać do obrotu produktu farmaceutycznego, lecz zamierzony przywóz i wprowadzanie do obrotu będą dokonywane na podstawie posiadanej przez wnioskodawcę zgody organów regulacyjnych?; i

(i)

Czy ma to znaczenie, czy powiadomienie dokonane z wyprzedzeniem wskazuje osobę, która będzie przywoziła i wprowadzała do obrotu produkt farmaceutyczny?

(ii)

Czy ma to znaczenie, czy powiadomienie z wyprzedzeniem zostało dokonane i wniosek o zgodę organów regulacyjnych został złożony przez jedną osobę prawną w ramach grupy spółek, które tworzą pojedynczą jednostkę gospodarczą, a czynności przywozu i wprowadzania do obrotu mają być dokonywane przez inną osobę prawną z tej grupy na podstawie licencji otrzymanej od pierwszej osoby prawnej, w przypadku gdy powiadomienie dokonane z wyprzedzeniem nie wskazuje tej osoby prawnej, która będzie dokonywała przywozu produktu farmaceutycznego i wprowadzania go do obrotu?

4)

Kogo należy powiadomić z wyprzedzeniem zgodnie z akapitem drugim szczególnego mechanizmu? W szczególności:

a)

Czy zakres osób wywodzących swoje prawa z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego jest ograniczony do osób, które zgodnie z prawem krajowym są uprawnione do dochodzenia swoich praw z tego patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego?

czy

b)

W razie gdy grupa spółek tworzy pojedynczą jednostkę gospodarczą składającą się z kilku podmiotów prawnych, czy wystarcza, aby powiadomienie zostało skierowane do podmiotu prawnego będącego zależną spółką operacyjną i posiadaczem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w państwie członkowskim przywozu — nie zaś do podmiotu w grupie, który zgodnie z prawem krajowym jest uprawniony do dochodzenia swoich praw z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego — na tej podstawie, że można uznać, iż ten podmiot prawny jest osobą wywodzącą swoje prawa z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego, lub że można oczekiwać, iż powiadomienie to w normalnym toku zdarzeń zostanie dostarczone do osób odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji w imieniu uprawnionego z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego?

c)

Jeżeli odpowiedź na pytanie 4b) jest twierdząca, to czy powiadomienie, które w innym wypadku jest prawidłowe, staje się nieprawidłowe, jeżeli zostaje skierowane do „kierownika ds. regulacyjnych” spółki, w przypadku gdy spółka ta nie jest podmiotem w ramach grupy, który jest uprawniony zgodnie z prawem krajowym do dochodzenia praw z patentu lub dodatkowego świadectwa ochronnego, ale jest zależną spółką operacyjną lub posiadaczem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w państwie członkowskim przywozu i gdy ten departament ds. regulacyjnych w praktyce regularnie otrzymuje powiadomienia od importerów równoległych dotyczące szczególnego mechanizmu i innych kwestii?

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgerichts Hamburg (Niemcy) w dniu 16 października 2013 r. — Douane Advies Bureau Rietveld przeciwko Hauptzollamt Hannover

(Sprawa C-541/13)

2014/C 9/30

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Douane Advies Bureau Rietveld

Strona pozwana: Hauptzollamt Hannover

Pytanie prejudycjalne  (1)

Czy pojęcie „odczynnik” użyte w sformułowaniu „odczynniki diagnostyczne lub laboratoryjne” w ramach pozycji CN 3822 należy rozumieć w ten sposób, że musi chodzić o substancję, która poprzez reakcję chemiczną przemienia się pod względem chemicznym w badaną substancję lub wchodzi z nią w związek, w celu wskazania stanu lub cech badanej substancji?

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej (Dz.U. L 256, s. 1) zmienione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 927/2012 z dnia 9 października 2012 r. (Dz.U. L 304, s. 1).

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 28 października 2013 r. — Z. Zh. przeciwko Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie i Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie przeciwko I. O.

(Sprawa C-554/13)

2014/C 9/31

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Z. Zh.

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

i

Strona wnosząca apelację: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Druga strona postępowania: I.O.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy obywatel państwa trzeciego, nielegalnie przebywający na terytorium państwa członkowskiego, stanowi zagrożenie dla porządku publicznego w rozumieniu art. 7 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348; zwanej dalej: „dyrektywą 2008/115/WE”) już wtedy, gdy jest podejrzewany o popełnienie czynu uznawanego w świetle prawa krajowego za podlegające karze przestępstwo, czy też dla stwierdzenia tego zagrożenia wymagane jest, aby cudzoziemiec został za popełnienie tego czynu skazany i czy w tym ostatnim przypadku skazanie musi być prawomocne?

2)

Czy w ramach oceny, czy obywatel państwa trzeciego, nielegalnie przebywający na terytorium państwa członkowskiego, stanowi zagrożenie dla porządku publicznego w rozumieniu art. 7 ust. 4 dyrektywy 2008/115/WE mają znaczenie, oprócz podejrzenia [popełnienia czynu karalnego] i skazania [za jego popełnienie], jeszcze inne fakty i okoliczności danego przypadku, takie jak: waga lub rodzaj czynu uznanego w świetle prawa krajowego za podlegające karze przestępstwo, upływ czasu i intencja zainteresowanego?

3)

Czy fakty i okoliczności danego przypadku, istotne dla oceny, o której mowa w pytaniu drugim, mogą również odgrywać rolę w kontekście stworzonej w art. 7 ust. 4 dyrektywy 2008/115/WE możliwości, aby w przypadku, gdy zainteresowany stanowi zagrożenie dla porządku publicznego w rozumieniu tego przepisu móc dokonać wyboru pomiędzy, z jednej strony, wstrzymaniem się od wyznaczenia terminu dobrowolnego wyjazdu a, z drugiej strony, wyznaczeniem terminu dobrowolnego wyjazdu krótszego aniżeli siedem dni?

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour du travail de Bruxelles (Belgia) w dniu 31 października 2013 r. — Centre public d'action sociale d'Ottignies-Louvain-La-Neuve przeciwko Moussie Abdidzie

(Sprawa C-562/13)

2014/C 9/32

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour du travail de Bruxelles (Belgia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Centre public d'action sociale d'Ottignies-Louvain-La-Neuve

Druga strona postępowania: Moussa Abdida

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dyrektywy 2004/83/WE (1), 2005/85/WE (2) oraz 2003/9/WE (3) należy interpretować w ten sposób, że nakładają one na państwo członkowskie obowiązek

—

przyjęcia mającego zawieszający skutek środek zaskarżenia decyzji administracyjnej odmawiającej zezwolenia na pobyt lub ochrony uzupełniającej i nakazującej opuszczenie terytorium,

—

zapewnienia zaspokojenia, w ramach swego systemu pomocy socjalnej lub przyjmowania [osób wnioskujących o status uchodźcy], do chwili wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie wniesionego od tej decyzji administracyjnej środka zaskarżenia, elementarnych potrzeb wnioskującego innych niż medyczne,

na mocy którego cudzoziemiec, który „cierpi na taką chorobę, która stanowi realne zagrożenie dla jego życia lub integralności fizycznej lub realne zagrożenie poddania nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, jeśli nie istnieje żadne odpowiednie leczenie w kraju jego pochodzenia”, ma prawo do ochrony uzupełniającej w rozumieniu art. 15 lit. b) dyrektywy 2004/83/WE?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej, czy Karta praw podstawowych a w szczególności jej art. 1-3 (dotyczące godności człowieka, prawa do życia i integralności), art. 4 (ustanawiający zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania), art. 19 § 2 (ustanawiający zakaz wydalenia do państwa, w którym istnieje poważne zagrożenie poddania nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu), art. 20 i 21 (dotyczące równości wobec prawa i niedyskryminacji w stosunku do innych kategorii osób wnioskujących o ochronę uzupełniającą) lub art. 47 (dotyczący prawa do skutecznego środka prawnego) nakładają na państwo członkowskie, które dokonuje transpozycji dyrektyw 2004/83/WE, 2005/85/WE i 2003/9/WE, obowiązek ustanowienia środka zaskarżenia o charakterze zawieszającym i zaspokojenia elementarnych potrzeb, o których mowa w pytaniu 1 powyżej?

(1)  Dyrektywa Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zasięgu przyznawanej ochrony (Dz.U. L 304, s. 2)

(2)  Dyrektywa Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. L 326, s. 13)

(3)  Dyrektywa Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiająca minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich (Dz.U. L 31, s. 18)

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/21

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 9 września 2013 r. w sprawie T-489/12 Planet przeciwko Komisji, wniesione w dniu 31 października 2013 r. przez Planet A.E. Anonymi Etaireia Parochis Symvouleftikon Ypiresion

(Sprawa C-564/13 P)

2014/C 9/33

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Planet A.E. Anonymi Etaireia Parochis Symvouleftikon Ypiresion (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: B. Christianos, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—

uchylenie postanowienia Sądu z dnia 9 września 2013 r. w sprawie T-489/12;

—

przekazanie sprawy do Sądu celem ponownego rozpoznania pod względem merytorycznym;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie twierdzi, że postanowienie Sądu z dnia 9 września 2013 r. w sprawie T-489/12 zawiera oceny prawne, które są niezgodne z przepisami prawa Unii, i wnosi o ich uchylenie.

Zdaniem wnoszącej odwołanie zaskarżone postanowienie winno zostać uchylone, ponieważ opiera się na błędnej wykładni i niewłaściwym stosowaniu prawa Unii, jeśli chodzi o wymagany przez prawo Unii interes prawny we wniesieniu powództwa deklaratoryjnego pozwalającego na ustalenie odpowiedzialności umownej, a także jeśli chodzi o kwestię, czy ów interes prawny istnieje i jest faktyczny.

Sąd

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/22

Wyrok Sądu z dnia 18 listopada 2013 r. — Preparados Alimenticios przeciwko OHIM — Rila Feinkost-Importe (Jambo Afrika)

(Sprawa T-377/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Jambo Afrika - Wcześniejsze graficzne wspólnotowe znaki towarowe JUMBO, JUMBO CUBE, JUMBO MARINADE, JUMBO NOKKOS, JUMBO ROF, JUMBO CHORBA MOUTON-MUTTON, JUMBO Aroma All purpose seasoning Condiment - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe JUMBO - Wcześniejszy niezarejestrowany słowny znak towarowy JUMBO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2014/C 9/34

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Preparados Alimenticios, SA (L’Hospitalet de Llobregat, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat D. Pellisé Urquiza)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Rila Feinkost-Importe GmbH & Co. KG (Stemwede-Levern, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Weeg)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 czerwca 2010 r. (sprawa R 1144/2009-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Preparados Alimenticios, SA a Rila Feinkost-Importe GmbH & Co. KG.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Preparados Alimenticios, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/22

Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — Heede przeciwko OHIM (Matrix-Energetics)

(Sprawa T-313/11) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego „Matrix-Energetics” - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Właściwy krąg odbiorców - Moment dokonywania oceny charakteru opisowego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 204/2009)

2014/C 9/35

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Günter Heede (Walldorf, Baden) (przedstawiciele: adwokat R. Utz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: K. Klüpfel, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 kwietnia 2011 r. (sprawa R 1848/2010-4), dotyczącą zgłoszenia słownego znaku towarowego „Matrix-Energetics” w celu jego rejestracji jako wspólnotowy znak towarowy

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Günter Heede pokrywa koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 238 z 13.8.2011

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/22

Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — El Hogar Perfecto del Siglo XXI przeciwko OHIM — Wenf International Advisers (Korkociąg)

(Sprawa T-337/12) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający korkociąg - Wcześniejszy wzór krajowy - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Brak innego całościowego wrażenia - Poinformowany użytkownik - Stopień swobody twórcy - Artykuły 4 i 6 oraz art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002)

2014/C 9/36

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: El Hogar Perfecto del Siglo XXI, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci C. Ruiz Gallegos i E. Veiga Conde)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: Ó. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Wenf International Advisers Ltd (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciele: adwokaci J. L. Rivas Zurdo, E. Seijo Veiguela i I. Munilla Muñoz)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 czerwca 2012 r. (sprawa R 89/2011-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru pomiędzy Wenf International Advisers Ltd a El Hogar Perfecto del Siglo XXI, SL.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

El Hogar Perfecto del Siglo XXI, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 287 z 22.9.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/23

Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — Equinix (Germany) przeciwko OHIM — Acotel (ancotel.)

(Sprawa T-443/12) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego ancotel. - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy ACOTEL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2014/C 9/37

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Equinix (Germany) GmbH, dawniej ancotel GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: adwokata H. Truelsen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Poch, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Acotel SpA (Rzym, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 sierpnia 2012 r. (sprawa R 1895/2011-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Acotel SpA a ancotel GmbH, obecnie Equinix (Germany) GmbH.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Equinix (Germany) GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 379 z 8.12.2012.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/23

Wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2013 r. — Recaro przeciwko OHIM — Certino Mode (RECARO)

(Sprawa T-524/12) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy RECARO - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 15 ust. 15 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Charakter używania znaku towarowego - Dopuszczalność nowych dowodów - Artykuł 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009)

2014/C 9/38

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Recaro Holding GmbH, dawniej Recaro Beteiligungs-GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Weiser)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Certino Mode, SL (Elche, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 września 2012 r. (sprawa R 1761/2011-1) dotycząca postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Recaro Beteiligungs-GmbH a Certino Mode, SL.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Recaro Holding GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/24

Skarga wniesiona w dniu 6 listopada 2013 r. — FK przeciwko Komisji

(Sprawa T-248/13)

2014/C 9/39

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FK (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: E. Grieves, barrister, i J. Carey, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 14/2007 z dnia 10 stycznia 2007 r. zmieniającego po raz 74. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 (Dz.U. L 6, s. 6) w zakresie, w jakim stosuje się ono do skarżącego, i decyzji Komisji z dnia 6 marca 2013 r. o utrzymaniu umieszczenia w wykazie;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie została podjęta niezwłocznie bądź w rozsądnym czasie.

2)

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja nie dokonała sama w sposób użyteczny oceny, czy skarżący spełniał odpowiednie kryteria. W szczególności skarżący twierdzi, że Komisja: a) nie poszukiwała ani nie uzyskała dowodów stanowiących podstawę dla zarzutów; b) nie upewniła się, czy uzasadnienie jest zbieżne z uzasadnieniem przywołanym przez Komitet ds. Sankcji Organizacji Narodów Zjednoczonych i nie poszukiwała ani nie uzyskała wystarczających szczegółowych danych dotyczących zarzutów, tak aby umożliwić skarżącemu udzielenie odpowiedzi na nie w sposób skuteczny; c) nie dokonała oceny, czy którekolwiek z zarzutów opierają się na materiale uzyskanym w wyniku tortur; i d) nie poszukiwała ani nie uzyskała odpowiedniego materiału odciążającego.

3)

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja nie zastosowała poprawnego ciężaru i standardu dowodu.

4)

Zarzut czwarty dotyczący tego, że przywołane przez Komisję uzasadnienie jest wadliwe prawnie, jako że a) żadne zarzuty nie są wsparte dowodami, wskutek czego nie wykazano, by zarzuty miały mocne podstawy; b) niektóre zarzuty są niewystarczająco dokładne, by umożliwić skarżącemu skuteczne zakwestionowanie zarzutów; c) niektóre zarzuty mają charakter na tyle historyczny lub niejasny, że nie wiążą się racjonalnie z odpowiednimi kryteriami; i d) niektóre zarzuty są niespójne z materiałem odciążającym.

5)

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja nie przeprowadziła badania proporcjonalności poprzez wyważenie przysługujących skarżącemu praw podstawowych w odniesieniu do rzeczywistego obecnego zagrożenia, które jakoby stanowi.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/24

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2013 r. — Panrico przeciwko OHIM — HDN Development (Krispy Kreme DOUGHNUTS)

(Sprawa T-534/13)

2014/C 9/40

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Panrico, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat D. Pellisé Urquiza)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: HDN Development Corp. (Frankfort, Stany Zjednoczone)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

dopuszczenie niniejszej skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie R 623/2011-4, doręczonej stronie skarżącej w dniu 29 lipca 2013 r.; oraz

—

unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego nr 1 298 785„KRISPY KREME DOUGHNUTS”;

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny znak towarowy „Krispy Kreme DOUGHNUTS” zarejestrowany dla towarów i usług z klas 25, 30 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 1 298 785

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: HDN Development Corp.

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 53 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 53 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/25

Skarga wniesiona w dniu 24 października 2013 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-557/13)

2014/C 9/41

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i J. Möller)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 i załącznika do decyzji wykonawczej Komisji 2013/433/UE z dnia 13 sierpnia 2013 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim wyłączone z finansowania Unii Europejskiej są wydatki w łącznej kwocie 6 192 951,34 EUR dokonane przez właściwe agencje płatnicze w Republice Federalnej Niemiec w ramach wykonania przepisów dotyczących wparcia dla sektora ziemniaka za okres 2003-2005;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący niewłaściwego zastosowania warunków przyznawania premii i pomocy — zapłata ceny minimalnej

Strona skarżąca podnosi naruszenie art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1258/99 (1) oraz art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 (2) w związku z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1868/94 (3), art. 11 rozporządzenia (WE) nr 97/95 (4), art. 10 rozporządzenia (WE) nr 2236/2003 (5) i art. 26 rozporządzenia (WE) nr 2237/2003 (6) w ten sposób, że wydatki są wyłączone z finansowania mimo spełnienia warunków przyznania premii i pomocy, ponieważ za wnioskowaną ilość została zapłacona cena minimalna.

2)

Zarzut drugi dotyczący błędnego uzasadnienia

W ramach tego zarzutu strona skarżąca podnosi naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE, ponieważ Komisja w sposób niewystarczający i niepozbawiony sprzeczności uzasadniła, dlaczego z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 97/95, art. 10 rozporządzenia (WE) nr 2236/2003 i art. 26 rozporządzenia (WE) nr 2237/2003 przy uwzględnieniu wszystkich wersji językowych miało wynikać, jako warunek wypłaty premii i pomocy, że przedsiębiorstwo produkujące skrobię już uiściło cenę minimalną za całość ziemniaków dostarczonych w roku gospodarczym.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku powiadomienia w terminie 24 miesięcy o zakwestionowaniu

Strona skarżąca zarzuca naruszenie art. 7 ust. 4 akapit pierwszy w związku z akapitem piątym lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1663/95 (7) oraz art. 31 ust. 3 akapit pierwszy w związku z art. 4 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 jak również art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 885/2006 (8), ponieważ Komisja nie powiadomiła na piśmie Republiki Federalnej Niemiec, w ważny sposób, w terminie 24 miesięcy od daty dokonania wydatków o zakwestionowaniu (zaniechanie „kontroli kluczowych”).

4)

Zarzut czwarty dotyczący przewlekłości postępowania

Strona skarżąca podnosi w tym miejscu naruszenie art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1258/1999, art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1663/95, art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 i art. 11 rozporządzenia (WE) nr 885/2006 w związku z ogólną zasadą prawa do przeprowadzenia postępowania administracyjnego w rozsądnym terminie oraz naruszenie zasady prawa do obrony, ponieważ postępowanie przed Komisją trwało nadmiernie długo.

5)

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 7 ust. 4 akapit czwarty rozporządzenia (WE) nr 1258/1999, art. 31 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 oraz zasady proporcjonalności

Strona skarżąca utrzymuje w ramach tego zarzutu, że Komisja poprzez ryczałtową korektę w wysokości 10 % nie dokonała proporcjonalnej oceny charakteru a w każdym razie znikomego zasięgu ewentualnego naruszenia oraz pominęła okoliczność, że Unia ani nie poniosła szkody finansowej, ani nie istniało realne ryzyko powstania takiej szkody.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 160, s.103)

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/05 z dnia 21 czerwca 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s.1)

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1868/94 z dnia 27 lipca 1994 r. ustanawiające system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 197, s.4)

(4)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 97/95 z dnia 17 stycznia 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w zakresie ceny minimalnej i płatności wyrównawczej wypłacanej producentom ziemniaków oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1868/94 ustanawiającego system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 16, s. 1)

(5)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2236/2003 z dnia 23 grudnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady w celu stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1868/94 ustanawiającego system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 339, s.45)

(6)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2237/2003 z dnia 23 grudnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania niektórych systemów wsparcia przewidzianych w tytule IV rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (Dz.U. L 339, s. 52)

(7)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR (Dz.U. L 158, s. 6)

(8)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (Dz.U. L 171, s. 90)

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/26

Skarga wniesiona w dniu 24 października 2013 r. — ISOTIS przeciwko Komisji

(Sprawa T-562/13)

2014/C 9/42

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Koinonia tis Pliroforias Anoichti stis Eidikes Anagkes — ISOTIS (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: S. Skliris, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że żądając od skarżącej kwoty 47 197,93 EUR przyznanej przez Komisję w ramach umowy 238940 REACH 112, Komisja narusza sporną umowę;

—

stwierdzenie, że skarżąca nie jest zobowiązana do zwrotu wspomnianej kwoty przyznanej przez Komisję;

—

stwierdzenie, że wspomniana wierzytelność dochodzona przez Komisję jest w każdym razie pozbawiona wszelkiej podstawy w zakresie kwoty 13 821,12 EUR;

—

stwierdzenie, że ogólne warunki umów FP6 nie mają zastosowania w ramach umowy 238940 REACH 112, w związku z czym skarżąca nie jest w ogóle zobowiązana na podstawie spornej umowy do zapłaty jakiejkolwiek kwoty z tytułu odszkodowania ryczałtowego (liquidated damages);

—

stwierdzenie, że oświadczając swój zamiar dochodzenia odszkodowania ryczałtowego (liquidated damages) na podstawie ogólnych warunków umów FP6, Komisja narusza sporną umowę 238940 REACH 112;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie niniejszej skargi, opartej po pierwsze na klauzuli arbitrażowej w spornej umowie, a po drugie na prawie belgijskim, do którego umowa ta odsyła, strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez Komisję zasady dobrej wiary i uczciwych praktyk handlowych. W szczególności skarżąca twierdzi, że Komisja zażądała różnych kwot, nie podając konkretnych i szczegółowych podstaw takich żądań, i że jej postępowanie handlowe jest sprzeczne z przepisami Karty praw podstawowych. Ponadto skarżąca podnosi, że uchybienie przez Komisję jej obowiązkom umownym wynika też z jej zamiaru dochodzenia praw opartych na ogólnych warunkach mających zastosowanie do innego typu umów (FP6), to znaczy innych niż ogólne warunki mające zastosowanie do spornej umowy REACH 112 (CPI).

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przepisów art. II.28 pkt 1 i 5 umowy 238940 REACH 112. Konkretnie skarżąca twierdzi, że Komisja przedstawia żądania bez wcześniejszego przeprowadzenia kontroli w ramach spornej umowy i że Komisja powołała się w sposób ogólny i abstrakcyjny na sprawozdanie z audytu, które nie dotyczy spornej umowy REACH 112.

3)

Zarzut trzeci, podniesiony posiłkowo, dotyczy tego, że żądanie Komisji zostało przedstawione w złej wierze i ma nieuczciwy charakter.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/27

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2013 r. — BASF Agro i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-584/13)

2014/C 9/43

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BASF Agro BV (Arnhem, Niderlandy); BASF SE (Ludwigshafen am Rhein, Niemcy); BASF Belgium Coordination Center (Antwerpia, Belgia); BASF Española, SL (Barcelona, Hiszpania); BASF Italia SpA (Cesano Maderno, Włochy); BASF Nederland BV (Arnhem) i BASF Slovensko spol. s r. o. (Bratysława, Słowacja) (przedstawiciele: adwokaci J. Montfort i M. Peristeraki)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 781/2013 z dnia 14 sierpnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do warunków zatwierdzenia substancji czynnej fipronil oraz zabraniającego stosowania i sprzedaży nasion zaprawionych środkami ochrony roślin zawierającymi tę substancję czynną (Dz.U. L 219, s. 22);

—

tytułem ewentualnym i tylko gdyby Trybunał nie uwzględnił powyższego żądania, stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim Komisja cofa zezwolenie stosowania i sprzedaży nasion słonecznika zaprawionych fipronilem;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 21 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 (1), ponieważ, przyjmując zaskarżone rozporządzenie nie oparła się ona na nowej wiedzy naukowej lub technicznej, lecz raczej na „wysoce spornych” danych. Komisja nie uwzględniła również istotnych danych z monitorowania. Dane z monitorowania, które były dostępne, nie wskazały żadnych negatywnych skutków dla kolonii pszczół miodnych. Strona skarżąca podnosi również, że Komisja błędnie stwierdziła, że substancja czynna fipronil przestała spełniać wymogi określone w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

2)

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 49 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, ponieważ wraz z zaskarżonym rozporządzeniem przyjęła środki ograniczające w przedmiocie nasion zaprawionych fipronilem bez wykazania, iż te zaprawione nasiona mogą stanowić „poważne zagrożenie” dla pszczół i że nie można w zadowalający sposób zapobiec temu zagrożeniu za pomocą innych środków. Ponadto Komisja nie uwzględniła środków ograniczających ryzyko, które mogą zapobiec zagrożeniu w zadowalający sposób.

3)

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte na podstawie metodologii przewidzianej w projekcie wytycznych raczej niż istniejących i zatwierdzonych wytycznych. W ten sposób Komisja naruszyła prawo oraz naruszyła podstawowe zasady pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań zważywszy, że wytyczne powinny być dostępne i uzgodnione ex ante, przed dokonaniem przeglądu zatwierdzenia substancji czynnej a nie ex post.

4)

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie nie może być uzasadnione zgodnie z zasadą ostrożności, zważywszy, że wymogi tej zasady nie są spełnione w niniejszym wypadku. W szczególności strona skarżąca podnosi, że zagrożenia, które Komisja uznała za istotne, były oparte na zwykłych niezweryfikowanych hipotezach naukowych; istotne dane nie zostały zbadane; ocena ryzyka dokonana przez Komisję została oparta na niewłaściwej metodologii; natomiast Komisja nie włączyła strony skarżącej na etapie zarządzania ryzykiem, co powinna była uczynić. Sytuacja ta doprowadziła do przyjęcia niewspółmiernych i niespójnych z zaskarżonym rozrządzeniem środków.

5)

Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie nakłada nadmierne ograniczenia na zaprawianie nasion fipronilem, bez stosowności ani konieczności ochrony zdrowia pszczół w UE. Strona skarżąca również podnosi, że w odniesieniu do słoneczników w szczególności Komisja nie uwzględniła tego, iż zaprawianie fipronilem nigdy nie miało negatywnych skutków dla zdrowia pszczół.

6)

Zarzut szósty dotyczący tego, że z powodu ograniczonych ram czasowych, w jakich zostało przyjęte zaskarżone rozporządzenie oraz złożoności sprawy, Komisja nie mogła uwzględnić w skuteczny sposób istotnych i szczegółowych uwag strony skarżącej dotyczących aspektów technicznych, administracyjnych i naukowych „Wniosków z weryfikacji dotyczącej oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy dla substancji czynnej fipronil w odniesieniu do pszczół” Europejskiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Żywności.

7)

Zarzut siódmy dotyczący tego, ze Komisja nie wyjaśniła we właściwy sposób obaw, które skłoniły ją do zwrócenia się do EFSA o dokonanie przeglądu zatwierdzenia fipronilu. Komisja nie wyjaśniła również, dlaczego odrzuciła argumenty i dowody przedstawione przez stronę skarżącą. Zaskarżone rozporządzenie również nie ukazuje jasno głównego realizowanego przez Komisję celu jego przyjęcia.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309, s. 1).

Sąd do spraw Służby Publicznej

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/28

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 1 października 2013 r. — Loukakis i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-82/11) (1)

(Służba publiczna - Komitet pracowniczy Parlamentu - Wybory - Nieprawidłowości postępowania wyborczego)

2014/C 9/44

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Nicolaos Loukakis i in. (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M.A. Lucas)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i M. Ecker, pełnomocnicy, początkowo wspierani przez adwokata D. Waelbroecka, a następnie przez adwokat A. Duron)

Interwenienci: Solidarité pour les agents et fonctionnaires européens, Syndicat général du personnel des organismes européens, Fédération de la fonction publique européenne i Pluralist (przedstawiciel: adwokat J. Choucroun)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia niezgodności z prawem wyborów do komitetu pracowniczego Parlamentu i niepodjęcia przez Parlament Europejski działań wobec różnych nieprawidłowości, które miały miejsce podczas postępowania wyborczego.

Sentencja wyroku

1)

Stwierdza się nieważność dorozumianej decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 20 maja 2011 r. o niezakwestionowaniu nieprawidłowości dotyczących wyborów do komitetu pracowniczego z listopada 2010 r.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.

3)

Parlament Europejski pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez skarżących.

4)

Organizacje związkowe Solidarité pour les agents et fonctionnaires européens, Syndicat général du personnel des organismes européens, Fédération de la fonction publique européenne, z jednej strony, i organizacja związkowa Pluralist, z drugiej strony, pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 340 z 19.11.2011, s. 41.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/28

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 17 października 2013 r. — BF przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Unii Europejskiej

(Sprawa F-59/12) (1)

(Służba publiczna - Powołanie - Obsadzenie stanowiska dyrektora - Ogłoszenie o naborze - Akt niekorzystny - Brak - Niedopuszczalność)

2014/C 9/45

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BF (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej (przedstawiciele: T. Kennedy i J. Vermer, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata D. Waelbroecka)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności sporządzonego przez Trybunał Obrachunkowy ogłoszenia o naborze ECA/2011/67 na stanowisko dyrektora dyrekcji zasobów ludzkich.

Sentencja wyroku

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

BF pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej.

(1)  Dz.U. C 227 z 28.7.2012, s. 38.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/28

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 7 października 2013 r. — Thomé przeciwko Komisji

(Sprawa F-97/12) (1)

(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/177/10 - Decyzja o niezatrudnieniu laureata - Kryteria dopuszczalności - Dylom szkoły wyższej)

2014/C 9/46

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Florence Thomé (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, É. Marchal i D. Abreu Caldas)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Eggers i M. G. Gattinara, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji organu powołującego Komisji w sprawie odmowy zatrudnienia skarżącej po zdaniu przez nią konkursu EPSO/AD/177/10-EPA oraz wniosek o odszkodowanie.

Sentencja wyroku

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 11 listopada 2011 r. i z dnia 5 czerwca 2012 r.

2)

Zasądza się od Komisji Europejskiej na rzecz F. Thomé kwotę 14 000 EUR.

3)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez F. Thomé.

(1)  Dz.U. C 355 z 17.11.2012, s. 39.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/29

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 23 października 2013 r. — Aristidis Psarras przeciwko ENISA

(Sprawa F-7/12) (1)

(Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Ocena - Postępowanie w sprawie oceny za rok 2009 - Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej - Wniosek o stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej - Akt niekorzystny - Skarga oczywiście niedopuszczalna)

2014/C 9/47

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Aristidis Psarras (Heraklion, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Tymen)

Strona pozwana: Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) (przedstawiciele: E. Maurage, pełnomocnik, wspierany przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Durona)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny za 2009 r., decyzji ustalającej listę urzędników awansowanych w postępowaniu (2010) i, w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 17 października 2011 r. oddalającej zażalenie skarżącego.

Sentencja postanowienia

1)

Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)

Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez A. Psarrasa.

(1)  Dz.U. C 133 z 5.5.2012, s. 20.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/29

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 7 października 2013 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-57/12) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Renta inwalidzka - Potrącenie z jej wysokości wierzytelności instytucji - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej)

2014/C 9/48

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i G. Gattinara, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferrę)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności dorozumianych decyzji odmownych Komisji w sprawie obniżenia renty inwalidzkiej skarżącego za okres od czerwca do września 2011 r. oraz zapłaty odsetek w wysokości 15 % oraz dodatkowo 500 EUR.

Sentencja postanowienia

1)

Skarga zostaje odrzucona, w części jako oczywiście niedopuszczalna, a w części jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.

2)

Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską, w tym powstałymi w postępowaniu o zastosowanie środka tymczasowego w sprawach F-57/12 R i T-464/12 P(R).

3)

Luigi Marcuccio zapłaci na rzecz Sądu kwotę 2 000 EUR.

(1)  Dz.U. C 227 z 28.7.2012, s. 37.

11.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 9/29

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 16 października 2013 r. — De Roos-Le Large przeciwko Komisji

(Sprawa F-50/10) (1)

2014/C 9/49

Język postępowania: niderlandzki

Przewodniczący pełnego składu zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 260 z 25.9.2010, s. 27.