ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2013.171.pol |
||
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171 |
|
Wydanie polskie |
Informacje i zawiadomienia |
Tom 56 |
Powiadomienie nr |
Spis treśći |
Strona |
|
IV Informacje |
|
|
INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ |
|
|
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej |
|
2013/C 171/01 |
||
|
V Ogłoszenia |
|
|
POSTĘPOWANIA SĄDOWE |
|
|
Trybunał Sprawiedliwości |
|
2013/C 171/02 |
||
2013/C 171/03 |
||
2013/C 171/04 |
||
2013/C 171/05 |
||
2013/C 171/06 |
||
2013/C 171/07 |
||
2013/C 171/08 |
||
2013/C 171/09 |
||
2013/C 171/10 |
||
2013/C 171/11 |
||
2013/C 171/12 |
||
2013/C 171/13 |
||
2013/C 171/14 |
||
2013/C 171/15 |
||
2013/C 171/16 |
||
2013/C 171/17 |
||
2013/C 171/18 |
||
2013/C 171/19 |
||
2013/C 171/20 |
||
2013/C 171/21 |
||
2013/C 171/22 |
||
2013/C 171/23 |
||
2013/C 171/24 |
||
2013/C 171/25 |
||
2013/C 171/26 |
||
2013/C 171/27 |
||
2013/C 171/28 |
||
2013/C 171/29 |
||
2013/C 171/30 |
||
2013/C 171/31 |
||
2013/C 171/32 |
||
2013/C 171/33 |
||
2013/C 171/34 |
||
2013/C 171/35 |
||
2013/C 171/36 |
||
2013/C 171/37 |
||
2013/C 171/38 |
||
2013/C 171/39 |
||
2013/C 171/40 |
||
2013/C 171/41 |
||
2013/C 171/42 |
||
2013/C 171/43 |
||
2013/C 171/44 |
||
2013/C 171/45 |
||
2013/C 171/46 |
||
2013/C 171/47 |
||
2013/C 171/48 |
||
|
Sąd |
|
2013/C 171/49 |
||
2013/C 171/50 |
||
2013/C 171/51 |
||
2013/C 171/52 |
||
2013/C 171/53 |
||
2013/C 171/54 |
||
2013/C 171/55 |
||
2013/C 171/56 |
Sprawa T-187/13: Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2013 r. — Jannatian przeciwko Radzie |
|
2013/C 171/57 |
||
2013/C 171/58 |
||
2013/C 171/59 |
||
2013/C 171/60 |
||
2013/C 171/61 |
||
2013/C 171/62 |
Sprawa T-202/13: Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2013 r. — Group’Hygiène przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/63 |
||
2013/C 171/64 |
||
2013/C 171/65 |
Sprawa T-214/13: Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2013 r. — Rainer Typke przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/66 |
||
2013/C 171/67 |
||
2013/C 171/68 |
Sprawa T-224/13: Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2013 r. — Melitta France przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/69 |
||
2013/C 171/70 |
||
2013/C 171/71 |
Sprawa T-231/13: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Wepa Lille przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/72 |
||
2013/C 171/73 |
Sprawa T-233/13: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Hartmann przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/74 |
Sprawa T-234/13: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Lucart France przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/75 |
Sprawa T-235/13: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Gopack przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/76 |
Sprawa T-236/13: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — CMC France przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/77 |
Sprawa T-237/13: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — SCA Tissue France przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/78 |
Sprawa T-238/13: Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2013 r. — Delipapier przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/79 |
Sprawa T-243/13: Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2013 r. — ICT przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/80 |
||
2013/C 171/81 |
Sprawa T-194/07: Postanowienie Sądu z dnia 26 kwietnia 2013 r. — Republika Czeska przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/82 |
Sprawa T-221/07: Postanowienie Sądu z dnia 23 kwietnia 2013 r. — Węgry przeciwko Komisji |
|
2013/C 171/83 |
||
|
Sąd do spraw Służby Publicznej |
|
2013/C 171/84 |
||
2013/C 171/85 |
||
2013/C 171/86 |
||
2013/C 171/87 |
||
PL |
|
IV Informacje
INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/1 |
2013/C 171/01
Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej
Wcześniejsze publikacje
Teksty te są dostępne na stronach internetowych:
EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu
V Ogłoszenia
POSTĘPOWANIA SĄDOWE
Trybunał Sprawiedliwości
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/2 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji
(Sprawa C-480/10) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 11 - Ustawodawstwo krajowe ograniczające do przedsiębiorstw sektora finansowego i ubezpieczeń możliwość tworzenia grupy osób mogących być uznanymi za jednego podatnika do celów podatku VAT)
2013/C 171/02
Język postępowania: szwedzki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i K. Simonsson, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk i S. Johannesson, pełnomocnicy)
Interwenienci popierający stroną pozwaną: Irlandia (przedstawiciele: D. O’Hagan, pełnomocnik, wspierany przez G. Clohessy, SC, oraz N. Traversa, BL), Republika Finlandii (przedstawiciel: H. Leppo, pełnomocnik)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Ustawodawstwo krajowe ograniczające zastosowanie przepisów dotyczących grup VAT jedynie do przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorze finansowym
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania. |
3) |
Irlandia i Republika Finlandii pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/2 |
Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii
(Sprawa C-64/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swoboda przedsiębiorczości - Artykuł 49 TFUE - Ograniczenia - Przepisy podatkowe Natychmiastowe opodatkowanie cichych rezerw - Przeniesienie siedziby spółki, zaprzestanie działalności stałego zakładu lub przeniesienie aktywów z tego zakładu)
2013/C 171/03
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Baquero Cruz i R. Lyal, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: A. Rubio Gonzales i M. Munoz Perez, pełnomocnicy)
Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i K. Petersen, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i N. Rouam, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierany przez P. Gentili, avvocato dello Stato), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Bulterman, C. Wissels oraz J. Langer, pełnomocnicy), Republika Portugalska (przedstawiciel: L. Inez Fernandez, pełnomocnik), Republika Finlandii (przedstawiciel: M. Pere, pełnomocnik), Królestwo Szwecji (przedstawiciel: A. Falk, pełnomocnik), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciel: L. Seeboruth, pełnomocnik)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 49 TFUE i art. 31 porozumienia EOG — Przepisy podatkowe, na podstawie których spółki, które przestają mieć siedzibę dla celów podatkowych w Hiszpanii lub przenoszą składniki majątku do innego państwa, muszą zapłacić natychmiast podatek wyjściowy
Sentencja
1) |
Poprzez przyjęcie art. 17 ust. 1 lit. a) i c) Real Decreto Legislativo 4/2004, de 5 de marzo, por el que se aprueba el texto refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades [królewskiego dekretu z mocą ustawy nr 4/2004 z dnia 5 marca przyjmującego tekst jednolity ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych], na mocy którego w przypadku przeniesienia do innego państwa członkowskiego siedziby spółki założonej w Hiszpanii i aktywów zakładu stałego mającego siedzibę w Hiszpanii, niezrealizowane rezerwy zostają włączone do podstawy opodatkowania w roku podatkowym, podczas gdy te rezerwy nie zostają objęte żadnym natychmiastowym opodatkowaniem, jeśli te działania mają miejsce na terytorium hiszpańskim, Królestwo Hiszpanii naruszyło zobowiązania, które ciążą na nim na mocy art. 49 TFUE. |
2) |
W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. |
3) |
Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania. |
4) |
Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska, Republika Włoska, Królestwo Niderlandów, Republika Portugalska, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/3 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów
(Sprawa C-65/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły. 9 i 11 - Ustawodawstwo krajowe pozwalające na włączenie osób niebędących podatnikami do grupy osób mogących zostać uznanych za jednego podatnika do celów podatku VAT - Konsultacja Komitetu ds. VAT)
2013/C 171/04
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Nijenhuis, R. Lyal i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels, M. de Ree i M. Noort, pełnomocnicy)
Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Republika Czeska (przedstawiciel: M. Smolek, pełnomocnik), Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo C. Vang, później V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, pełnomocnik, wspierany przez G. Clohessy, SC i N. Trawersa, BL), Republika Finlandii (przedstawiciele: H. Leppo i S. Hartikainen, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: H. Walter, pełnomocnik, wspierany przez Halla, QC)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 9 i 11 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Włączenie podmiotów niebędących podatnikami do grupy podatkowej VAT — Brak powiadomienia Komitetu ds. VAT o zmianach wprowadzonych w zakresie wdrożenia reżimu grup podatkowych VAT
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania. |
3) |
Republika Czeska, Królestwo Danii, Irlandia, Republika Finlandii oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/3 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Finlandii
(Sprawa C-74/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Artykuły 9 i 11 - Przepisy krajowe dopuszczające włączenie osób niebędących podatnikami do grupy osób mogących zostać uznanych za jednego podatnika do celów podatku VAT i ograniczające możliwość utworzenia tego rodzaju grupy do przedsiębiorstw sektora finansowego i ubezpieczeniowego)
2013/C 171/05
Język postępowania: fiński
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Koskinen i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Fińska (przedstawiciele: H. Leppo, J. Heliskoski oraz S. Hartikainen, pełnomocnicy)
Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek i T. Müller, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciel: C. Vang, pełnomocnik), Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, pełnomocnik, wspierany przez G. Clohessy’ego, SC i N. Traversa, BL), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk i S. Johannesson, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii I Irlandii Północnej (przedstawiciele: H. Walker, pełnomocnik wspierany przez M. Halla, QC)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 9 i 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Przepisy krajowe dopuszczające włączenie do grup podatkowych VAT podmioty niebędące podatnikami i ograniczające system rejestracji grupowych do podmiotów świadczących usługi finansowe i ubezpieczeniowe
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania. |
3) |
Republika Czeska, Królestwo Danii, Irlandia, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii I Irlandii Północnej pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/4 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
(Sprawa C-86/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 9 i 11 - Ustawodawstwo krajowe pozwalające na włączenie osób niebędących podatnikami do grupy osób mogących zostać uznanych za jednego podatnika do celów podatku VAT)
2013/C 171/06
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal, pełnomocnik)
Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Hathaway, pełnomocnik, wspierany przez M. Halla, QC)
Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek i T. Müller, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo C. Vang, następnie V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, pełnomocnik, wspierany przez G. Clohessy, SC i N. Traversa, BL), Republika Finlandii (przedstawiciele: H. Leppo i M. S. Hartikainen, pełnomocnicy)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 9 i 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Przepisy krajowe zezwalające na włączanie do grupy podatkowej VAT podmiotów niebędących podatnikami
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania. |
3) |
Republika Czeska, Królestwo Danii, Irlandia i Republika Finlandii pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/4 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Danii
(Sprawa C-95/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 9 i 11 - Ustawodawstwo krajowe pozwalające na włączenie osób niebędących podatnikami do grupy osób mogących zostać uznanych za jednego podatnika do celów podatku VAT)
2013/C 171/07
Język postępowania: duński
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal, pełnomocnik, wspierany przez H. Peytza, adwokata)
Strona pozwana: Królestwo Danii (przedstawiciele: C. Vang i V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy)
Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Očková i T. Müller, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, pełnomocnik, wspierany przez G. Clohessy, SC i M. N. Traversa, BL), Republika Finlandii (przedstawiciele: H. Leppo i M. S. Hartikainen, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Behzadi-Spencer, pełnomocnik, wspierany przez M. Halls, QC)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 9 i 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Pojęcie podatnika — Przepisy krajowe zezwalające osobom niebędącym podatnikami na przystępowanie do grup podatkowych VAT
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania. |
3) |
Republika Czeska, Irlandia, Republika Finlandii oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/5 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Czeskiej
(Sprawa C-109/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 9 i 11 - Przepisy krajowe pozwalające na włączenie osób niebędących podatnikami do grupy osób, które mogą być uznane za jednego podatnika do celów podatku VAT)
2013/C 171/08
Język postępowania: czeski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i D. Triantafyllou oraz K. Walkerová i P. Němečková, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, T. Müller oraz J. Očková, pełnomocnik)
Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo C. Vang, następnie V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: D. O’Hagan, pełnomocnik wspierany przez G. Clohessy, SC, i N. Traversa, BL), Republika Finlandii (przedstawiciele: H. Leppo i S. Hartikainen, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: H. Walker, pełnomocnik wspierany przez M. Hall, QC)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 9 i 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Przepisy krajowe zezwalające na to, aby osoby niebędące podatnikami stawały się członkami grupy podatkowej VAT
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania. |
3) |
Królestwo Danii, Irlandia, Republika Finlandii oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/5 |
Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo — Hiszpania) — Jyske Bank Gibraltar Ltd przeciwko Administración del Estado
(Sprawa C-212/11) (1)
(Przeciwdziałanie korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu - Dyrektywa 2005/60/WE - Artykuł 22 ust. 2 - Decyzja 2000/642/WSiSW - Obowiązek przekazywania przez instytucje kredytowe informacji o podejrzanych transakcjach finansowych - Podmiot działający na zasadach swobodnego świadczenia usług - Ustalenie krajowej jednostki analityki finansowej odpowiedzialnej za gromadzenie informacji - Artykuł 56 TFUE - Przeszkoda w swobodnym świadczeniu usług - Nadrzędne względy interesu ogólnego - Proporcjonalność)
2013/C 171/09
Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Tribunal Supremo
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Jyske Bank Gibraltar Ltd
Strona pozwana: Administración del Estado
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Supremo — Wykładnia art. 22 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309, s.15) — Uregulowanie krajowe wymagające w sposób bezwzględny i bezpośredni od instytucji kredytowych, które działają na jego obszarze, nie posiadając stałego zakładu, by udzielały żądanych informacji właściwym organom krajowym
Sentencja
Artykuł 22 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu należy interpretować w ten sposób, że nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego nakazującemu instytucjom kredytowym, by informacje wymagane w ramach zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu przekazywały bezpośrednio jednostkom analityki finansowej tego państwa, jeżeli instytucje te prowadzą działalność na terytorium państwa członkowskiego na zasadach swobodnego świadczenia usług — o ile takie uregulowanie nie zagraża skuteczności (effet utile) tej dyrektywy oraz decyzji Rady 2000/642/WSiSW z dnia 17 października 2000 r. dotyczącej zasad współpracy pomiędzy jednostkami analityki finansowej państw członkowskich w odniesieniu do wymiany informacji
Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie takiemu uregulowaniu, o ile jest ono uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, jest odpowiednie dla zagwarantowania realizacji celu, któremu służy, nie wykracza poza to, co konieczne do jego osiągnięcia, oraz jest stosowane w sposób niedyskryminujący, czego ustalenie należy do sądu krajowego przy uwzględnieniu następujących uwag:
— |
uregulowanie takie jest odpowiednie do osiągnięcia celu polegającego na przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, jeśli pozwala danemu państwu członkowskiemu na nadzorowanie i skuteczne wstrzymywanie podejrzanych transakcji finansowych przeprowadzanych przez instytucje kredytowe świadczące usługi na terytorium krajowym, a w razie potrzeby na ściganie i karanie osób odpowiedzialnych; |
— |
obowiązek nałożony tym uregulowaniem na instytucje kredytowe, które prowadzą swoją działalność na zasadach swobodnego świadczenia usług, może stanowić środek proporcjonalny do realizacji tego celu w sytuacji braku — w okresie, w którym miały miejsce okoliczności postępowania głównego — skutecznego mechanizmu zapewniającego pełną i całkowitą współpracę pomiędzy jednostkami analityki finansowej. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/6 |
Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej
(Sprawa C-331/11) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 1999/31/WE - Składowanie odpadów - Artykuł 14 - Istniejące składowisko odpadów - Brak planu uzdatniania terenu - Dalsze prowadzenie działalności)
2013/C 171/10
Język postępowania: słowacki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Marghelis i A. Tokár, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová, pełnomocnik)
Przedmiot
Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 14 lit. a), b) i c) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.U. L 182, s. 1) — Dalsze prowadzenie działalności przez składowisko odpadów Žilina — Považský Chlmec pomimo braku planu uzdatniania terenu
Sentencja
1) |
Republika Słowacka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 14 lit. a)-c) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów ze względu na to, iż zezwoliła na prowadzenie składowiska odpadów Žilina — Považský Chlmec bez sporządzenia planu uzdatniania terenu tego składowiska oraz bez wydania ostatecznej decyzji w przedmiocie tego, czy to składowisko to może nadal prowadzić swą działalność na podstawie przyjętego planu uzdatniania. |
2) |
Republika Słowacka zostaje obciążona kosztami postępowania. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/6 |
Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Ireland — Irlandia) — Thomas Hogan i in. przeciwko Minister for Social and Family Affairs i in.
(Sprawa C-398/11) (1)
(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Zbliżanie ustawodawstw - Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy - Dyrektywa 2008/94/WE - Zakres stosowania - Dodatkowe zakładowe programy emerytalne - Program o zdefiniowanych świadczeniach i zrównoważonych kosztach - Niedobór środków - Minimalny poziom ochrony - Kryzys gospodarczy - Zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny - Obowiązki danego państwa członkowskiego w przypadku niedoboru środków - Odpowiedzialność państwa członkowskiego w przypadku nieprawidłowej transpozycji)
2013/C 171/11
Język postępowania: angielski
Sąd odsyłający
High Court of Ireland
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Thomas Hogan, Jonh Burns, John Dooley, Alfred Ryan, Michael Cunningham, Michael Dooley, Denis Hayes, Marion Walsh, Joan Power, Walter Walsh
Strona pozwana: Minister for Social and Family Affairs, Irlandia, Attorney General
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Ireland — Wykładnia art. 1 ust. 1 i art. 8 dyrektywy 2008/94/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (wersja skodyfikowana) (Dz.U. L 283, s. 36) — Dodatkowe zakładowe programy emerytalne — Niedobór środków w ramach tych programów — Uregulowanie krajowe nieprzewidujące podstawy prawnej umożliwiającej pracownikom otrzymanie odszkodowania od ich pracodawcy w następstwie niewypłacalności przedsiębiorstwa — Zobowiązanie danego państwa członkowskiego dotyczące przyjęcia środków niezbędnych w celu ochrony interesów pracowników — Okoliczności, które sąd krajowy powinien uwzględnić przy ocenie przestrzegania tego zobowiązania
Sentencja
1) |
Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy należy interpretować w ten sposób, że ma ona zastosowanie do uprawnień byłych pracowników do świadczeń emerytalnych z dodatkowego programu emerytalnego ustanowionego przez ich pracodawcę. |
2) |
Artykuł 8 dyrektywy 2008/94 należy interpretować w ten sposób, że w celu określenia, czy państwo członkowskie wykonało zobowiązanie przewidziane w tym artykule, nie mogą być wzięte pod uwagę świadczenia z tytułu emerytury ustawowej. |
3) |
Artykuł 8 dyrektywy 2008/94 należy interpretować w ten sposób, że aby miał on zastosowanie, wystarczy, by dodatkowy zakładowy program emerytalny dotknięty był niedofinansowaniem od dnia niewypłacalności pracodawcy oraz by z powodu swojej niewypłacalności pracodawca nie dysponował środkami pozwalającymi na dofinansowanie tego programu w stopniu umożliwiającym wypłatę w pełnej wysokości świadczeń należnych beneficjentom. Nie jest konieczne, by ci beneficjenci wykazali istnienie innych czynników leżących u źródeł utraty ich uprawnień do świadczeń emerytalnych. |
4) |
Dyrektywę 2008/94 należy interpretować w ten sposób, że środki przyjęte przez Ireland w następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 25 stycznia 2007 r. w sprawie C-278/05 Robins i in. nie wypełniają zobowiązań wynikających z tej dyrektywy, a sytuacja gospodarcza danego państwa członkowskiego nie stanowi wyjątkowej okoliczności mogącej uzasadnić ograniczony poziom ochrony interesów pracowników w odniesieniu do ich uprawnień do świadczeń emerytalnych z tytułu dodatkowego zakładowego programu emerytalnego. |
5) |
Dyrektywę 2008/94 należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż środki podjęte przez Ireland w następstwie ww. wyroku w sprawie Robins i in. nie przyniosły rezultatu w postaci otrzymania przez skarżących w postępowaniu głównym więcej niż 49 % wartości nabytych uprawnień do świadczeń emerytalnych z tytułu dodatkowego zakładowego programu emerytalnego, sama przez się stanowi istotne naruszenie zobowiązań tego państwa członkowskiego. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/7 |
Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 23 kwietnia 2013 r. — Laurent Gbagbo (C-478/11 P), Katinan Justin Koné (C-479/11 P), Akissi Danièle Boni-Claverie (C-480/11 P), Alcide Djédjé (C-481/11 P), Affi Pascal N’Guessan (C-482/11 P) przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawy połączone od C-478/11 P do C-482/11 P) (1)
(Odwołanie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko osobom i podmiotom - Artykuł 263 akapit szósty TFUE - Termin do wniesienia skargi - Siła wyższa - Konflikt zbrojny)
2013/C 171/12
Język postępowania: francuski
Strony
Wnoszący odwołanie: Laurent Gbagbo (C-478/11 P), Katinan Justin Koné (C-479/11 P), Akissi Danièle Boni-Claverie (C-480/11 P), Alcide Djédjé (C-481/11 P), Affi Pascal N’Guessan (C-482/11 P) (przedstawiciel: adwokat L. Bourthoumieux)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i M.-M. Joséphidès, pełnomocnicy)
Przedmiot
Odwołanie od postanowień Sądu Unii Europejskiej wydanych w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawach T-348/11 Gbagbo przeciwko Radzie, T-349/11, Koné przeciwko Radzie, T-350/11 Boni-Claverie przeciwko Radzie, T-351/11 Djédjé przeciwko Radzie i T-352/11 N’Guessan przeciwko Radzie, którymi Sąd odrzucił jako oczywiście niedopuszczalne skargi wnoszących odwołanie mające na celu po pierwsze stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/17/WPZiB z dnia 11 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 11, s. 31), decyzji Rady 2011/18/WPZiB z dnia 14 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 11, s. 36) i decyzji Rady 2011/221/WPZiB z dnia 6 kwietnia 2011 r. (Dz.U. L 93, s. 20) zmieniającej decyzję Rady 2010/656/WPZiB przedłużającą obowiązywanie środków ograniczających wobec Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej i po drugie, rozporządzenia Rady (UE) nr 25/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 11, s. 1) i rozporządzenia Rady (UE) nr 330/2011 z dnia 6 kwietnia 2011 r. (Dz.U. L 93, s.10) zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 560/2005 nakładające określone szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Republice Wybrzeża Kości Słoniowej, w zakresie, w jakim te akty ich dotyczą — Brak indywidualnego doręczenia tej decyzji — Przypadek siły wyższej
Sentencja
1) |
Odwołania zostają oddalone. |
2) |
Laurent Gbagbo i Katinan Justin Koné, Akissi Danièle Boni-Claverie oraz Alcide Djédjé i Affi Pascal N’Guessan zostają obciążeni kosztami postępowania. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/7 |
Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii
(Sprawa C-55/12) (1)
(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/96/WE - Opodatkowanie produktów energetycznych i energii elektrycznej - Zwolnienie z podatku akcyzowego w odniesieniu do paliw pojazdów silnikowych używanych przez osoby niepełnosprawne - Utrzymanie zwolnienia po wygaśnięciu okresu przejściowego - Naruszenie)
2013/C 171/13
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i W. Mölls, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciel: E. Creedon, pełnomocnik)
Przedmiot
Naruszenie dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283, s. 51) — Zwolnienie z podatku akcyzowego w odniesieniu do paliw pojazdów silnikowych używanych przez osoby niepełnosprawne — Utrzymanie zwolnienia po wygaśnięciu okresu przejściowego
Sentencja
1) |
Udzielając, po wygaśnięciu w dniu 31 grudnia 2006 r. okresu przejściowego wskazanego w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej zmienionej dyrektywą Rady 2004/74/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. oraz w załączniku II do owej dyrektywy, zwolnienia z podatku akcyzowego w odniesieniu do paliw używanych przez osoby niepełnosprawne do pojazdów silnikowych Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 1 wskazanej dyrektywy. |
2) |
Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/8 |
Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București — Rumunia) — Asociația ACCEPT przeciwko Consiliul Național pentru Combaterea Discriminării
(Sprawa C-81/12) (1)
(Polityka społeczna - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Dyrektywa 2000/78/WE - Artykuł 2 ust. 2 lit. a), art. 10 ust. 1 i art. 17 - Zakaz dyskryminacji ze względu na orientację seksualną - Pojęcie faktów, które nasuwają przypuszczenie o zaistnieniu dyskryminacji - Dostosowanie ciężaru dowodu - Skuteczne, proporcjonalne i dolegliwe sankcje - Osoba tytułująca się dyrektorem zawodowego klubu piłkarskiego i za niego uważana przez opinię publiczną - Oświadczenia publiczne wykluczające rekrutację piłkarza określanego jako homoseksualista)
2013/C 171/14
Język postępowania: rumuński
Sąd odsyłający
Curtea de Apel București
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Asociația ACCEPT
Strona pozwana: Consiliul Național pentru Combaterea Discriminării
Przedmiot
Wniosek o wydania orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Curtea de Apel București — Wykładnia art. 2 ust. 2 lit. a), art. 10 ust. 1 i art. 17 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, s. 16) — Dyskryminujące kryteria selekcji personelu klubu piłkarskiego związane z orientacją seksualną — Stosowanie dyrektywy w przypadku dyskryminujących oświadczeń w prasie przy braku faktycznej procedury rekrutacji — Fakty, które nasuwają przypuszczenie o zaistnieniu bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji — Ciężar dowodu — System sankcji mających zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania przepisów — Dopuszczalność krajowego ustawodawstwa stojącego na przeszkodzie wymierzeniu kary za wykroczenie po upływie sześciomiesięcznego terminu przedawnienia — Obowiązek wymierzenia skutecznej, proporcjonalnej i dolegliwej sankcji
Sentencja
1) |
Artykuł 2 ust. 2 i art. 10 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że okoliczności takie jak leżące u źródeł sporu w postępowaniu głównym można uznać za „fakty, które nasuwają przypuszczenie o zaistnieniu […] dyskryminacji”, w odniesieniu do zawodowego klubu piłkarskiego, gdy rozpatrywane oświadczenia pochodzą od osoby tytułującej się głównym dyrektorem tego klubu i za niego uważanej zarówno w mediach, jak i przez społeczeństwo, choć niekoniecznie ma ona zdolność do czynności prawnych w zakresie zobowiązywania lub reprezentowania tego klubu w sprawach zatrudnienia. |
2) |
Artykuł 10 ust. 1 dyrektywy 2000/78 należy interpretować w ten sposób, iż przy założeniu uznania okoliczności takich jak leżące u źródeł sporu w postępowaniu głównym za „fakty, które nasuwają przypuszczenie o zaistnieniu […] dyskryminacji” ze względu na orientację seksualną w toku rekrutacji piłkarzy przez zawodowy klub piłkarski, ciężar dowodu, dostosowany w art. 10 ust. 1 dyrektywy 2000/78, nie prowadzi do tego, że wymagany jest dowód niemożliwy do przedstawienia bez naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego. |
3) |
Artykuł 17 dyrektywy 2000/78 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego w przypadku ustalenia dyskryminacji ze względu na orientację seksualną w rozumieniu tej dyrektywy możliwe jest tylko wydanie upomnienia takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, gdy takie ustalenie następuje po upływie sześciomiesięcznego terminu przedawnienia biegnącego od dnia, w którym nastąpiły okoliczności faktyczne, jeżeli na podstawie tegoż uregulowania taka dyskryminacja nie jest karana na zasadach materialnych i proceduralnych, które nadają karze charakter skuteczny, proporcjonalny oraz dolegliwy. Do sądu odsyłającego należy dokonanie oceny, czy tak jest w przypadku uregulowania rozpatrywanego w postępowaniu głównym, i w razie potrzeby dokonanie wykładni prawa krajowego tak dalece, jak jest to możliwe, w świetle brzmienia i celu wspomnianej dyrektywy, by osiągnąć przewidziany w niej rezultat. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/9 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 kwietnia 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie van België — Belgia) — Rose Marie Bark przeciwko Wspólnemu przedsiębiorstwu Galileo, w likwidacji
(Sprawa C-89/12) (1)
(Wspólne przedsiębiorstwa - Umowy zawarte z pracownikami - Warunki mające zastosowanie - Rozporządzenie (WE) nr 876/2002)
2013/C 171/15
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Hof van Cassatie van België
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Rose Marie Bark
Strona pozwana: Wspólne przedsiębiorstwo Galileo, w likwidacji
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van Cassatie van België — Wykładnia art. 11 ust. 2 statutu Wspólnego przedsiębiorstwa Galileo zawartego w załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr 876/2002 dnia 21 maja 2002 r. ustanawiającego Wspólne przedsiębiorstwo Galileo (Dz.U. L 138, s. 1) — Umowy na czas określony zawarte z pracownikami — Umowy, które mają być oparte na „warunkach zatrudniania innych pracowników Wspólnot Europejskich” — Obowiązkowe stosowanie przepisów regulaminu pracowniczego urzędników dotyczących warunków wynagrodzenia
Sentencja
Artykuł 11 ust. 2 statutu Wspólnego przedsiębiorstwa Galileo znajdującego się w załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr 876/2002 z dnia 21 maja 2002 r. ustanawiającego Wspólne przedsiębiorstwo Galileo, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1943/2006 z dnia 12 grudnia 2006 r., należy interpretować ten sposób, że warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, a w szczególności określone w nich warunki wynagrodzenia, nie znajdują zastosowania do pracowników Wspólnego przedsiębiorstwa Galileo, którzy mają umowę na czas określony.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/9 |
Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 26 czerwca 2012 r. w sprawie T-129/12, Szarvas Timbor przeciwko Węgrom wniesione w dniu 20 sierpnia 2012 r. przez Szarvas
(Sprawa C-389/12 P)
2013/C 171/16
Język postępowania: węgierski
Strony
Wnoszący odwołanie: Szarvas Tabor (przedstawiciel: M. Katona, adwokat)
Druga strona postępowania: Węgry
Postanowieniem z dnia 7 marca 2013 r. Trybunał Sprawiedliwości (ósma izba) odrzucił odwołanie i obciążył wnoszącego odwołanie kosztami.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/9 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schleswig-Holsteinischen Oberlandesgericht (Niemcy) w dniu 21 stycznia 2013 r. — Flughafen Lübeck GmbH przeciwko Air Berlin PLC & Co. Luftverkehrs-KG
(Sprawa C-27/13)
2013/C 171/17
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Schleswig-Holsteinischen Oberlandesgericht
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: Air Berlin PLC & Co. Luftverkehrs-KG
Strona pozwana: Flughafen Lübeck GmbH
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy sąd krajowy, który ma rozstrzygnąć powództwo o zwrot świadczeń oraz o zaniechanie przyszłych świadczeń, musi przyjąć, że dane świadczenia stanowią środki, które zgodnie z art. 108 ust. 3 zdanie trzecie TFUE nie mogą zostać wprowadzone w życie przed wydaniem przez Komisję Europejską (zwaną dalej „Komisją”) decyzji końcowej, jeżeli Komisja wszczęła na podstawie niezaskarżonej decyzji formalne postępowanie wyjaśniające w sprawie pomocy, stosownie do postanowień art. 108 ust. 2 TFUE i w uzasadnieniu tej decyzji oświadczyła odpowiednio m.in., że świadczenia te stanowią prawdopodobnie pomoc państwa? |
2) |
Jeśli na pytanie 1 zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy ma to zastosowanie również wtedy, gdy Komisja w uzasadnieniu swej decyzji oświadczyła odpowiednio, że nie jest w stanie stwierdzić, czy świadczący, zobowiązując się do tych świadczeń, działał tak jak funkcjonujący na zasadach gospodarki rynkowej prywatny inwestor? |
3) |
Jeśli na pytania 1 lub 2 zostanie udzielona odpowiedź przecząca: Czy sąd krajowy może w tej sytuacji zawiesić postępowanie do czasu rozstrzygnięcia formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie pomocy? |
4) |
Jeśli na pytanie 3 zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy sąd krajowy musi w tej sytuacji zawiesić postępowanie do czasu rozstrzygnięcia formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie pomocy? |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/10 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca (Hiszpania) w dniu 11 marca 2013 r. — Banco de Valencia SA przeciwko Joaquínowi Valldeperas Tortosie, Mariii Ángeles Miret Jaume
(Sprawa C-116/13)
2013/C 171/18
Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Banco de Valencia SA
Strona pozwana: Joaquín Valldeperas Tortosa, Maria Ángeles Miret Jaume
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy hiszpańskie postępowanie dotyczące egzekucji z hipoteki jest zgodne z art. 7 dyrektywy 93/13/EWG (1) w zakresie, w jakim nie zezwala ono na kontrolę sądową z urzędu, jako przesłanki dla wydania postanowienia o wszczęciu egzekucji, warunku o jednostronnym przedterminowym rozwiązaniu umowy pożyczki przez Bank, który to warunek uznany jest za nieuczciwy jako taki oraz w jago konkretnym zastosowaniu w niniejszej sprawie, i jest konieczny dla otwarcia dla przedsiębiorcy udzielającego kredytu uprzywilejowanej drogi egzekucji? |
2) |
Jaki z punktu widzenia art. 7 dyrektywy 93/13/EWG powinien być zakres interwencji sądu wobec rzeczonego warunku przy wydawaniu przez niego postanowienia o wszczęciu egzekucji w postępowaniu dotyczącym egzekucji z hipoteki? |
3) |
Czy można uznać z punktu widzenia art. 3 ust. 1 i ust. 3 dyrektywy 93/13/EWG oraz pkt 1 lit. e) i g) oraz pkt 2 lit. a) załącznika do niej za nieuczciwy jako taki oraz z uwagi na jego szczególne zastosowanie w niniejszym przypadku warunek umowny, który zezwala instytucji finansowej będącej kredytodawcą na jednostronne rozwiązanie umowy kredytu z całkowicie obiektywnych powodów, z których niektóre nie pozostają w związku z samą umową, a w niniejszym przypadku, wobec braku zapłaty czterech miesięcznych rat hipotecznych? |
(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/10 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 14 marca 2013 r. — Technische Universität Darmstadt przeciwko Eugen Ulmer KG
(Sprawa C-117/13)
2013/C 171/19
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Bundesgerichtshof
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Technische Universität Darmstadt
Strona pozwana: Eugen Ulmer KG
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy zasady zakupu lub licencji w rozumieniu art. 5 ust. 3 lit. n) dyrektywy 2001/29/WE (1) obowiązują w przypadku, gdy właściciel prawa proponuje wymienionym tam instytucjom zawarcie umów licencyjnych o korzystanie z dzieła na odpowiednich warunkach? |
2) |
Czy art. 5 ust. 3 lit. n) dyrektywy 2001/29/WE uprawnia państwa członkowskie do przyznania instytucjom prawa do dygitalizacji dzieł zawartych w ich zbiorach, gdy jest to konieczne do udostępnienia tych dzieł za pośrednictwem końcówek systemu informatycznego (terminali)? |
3) |
Czy prawa przewidziane przez państwa członkowskie zgodnie z art. 5 ust. 3 lit. n) dyrektywy 2001/29/WE mogą sięgać tak daleko, że użytkownicy terminali mogą drukować na papierze udostępnione tam dzieła lub zapisywać je na kluczach USB? |
(1) Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, s. 10)
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/10 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Hamm (Niemcy) w dniu 14 marca 2013 r. — Gülay Bollacke przeciwko K + K Klaas & Kock B.V. & Co. KG
(Sprawa C-118/13)
2013/C 171/20
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Landesarbeitsgericht Hamm
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Gülay Bollacke
Strona pozwana: K + K Klaas & Kock B.V. & Co. KG
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym lub praktyce krajowej, zgodnie z którą prawo do minimalnego okresu corocznego płatnego urlopu wygasa w przypadku śmierci pracownika w całości, co obejmuje obok niewykonalnego roszczenia o zwolnienie z obowiązku pracy także roszczenie o zapłatę ekwiwalentu za urlop? |
2) |
Czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że prawo do ekwiwalentu pieniężnego za minimalny okres corocznego płatnego urlopu w przypadku rozwiązania stosunku pracy jest tak związane z osobą pracownika, iż prawo to przysługuje wyłącznie jemu, aby mógł także w późniejszym okresie urzeczywistnić cele wypoczynku i rekreacji związane z zapewnieniem płatnego corocznego urlopu? |
3) |
Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że pracodawca jest zobowiązany z uwagi na ochronę zdrowia i bezpieczeństwa pracowników w związku z organizacją czasu pracy do rzeczywistego udzielenia pracownikowi urlopu do końca roku kalendarzowego lub najpóźniej do upływu istotnego dla danego stosunku pracy okresu do wykorzystania zaległego urlopu, niezależnie od tego, czy pracownik wystąpił z wnioskiem o urlop? |
(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9)
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/11 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa (Portugalia) w dniu 18 marca 2013 r. — Cruz & Companhia Lda przeciwko IFAP — Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas IP i in.
(Sprawa C-128/13)
2013/C 171/21
Język postępowania: portugalski
Sąd odsyłający
Tribunal da Relação de Lisboa
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Cruz &. Companhia Lda
Strona pozwana: IFAP — Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas IP i in.
Pytania prejudycjalne
Zwrócono się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z wnioskiem prejudycjalnym dotyczącym wykładni art. 4 ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. (1) i art. 19 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. (2) w odniesieniu do „zwolnienia” gwarancji ustanowionej w ramach art. 22 ust. 1 pierwszego z rzeczonych rozporządzeń w świetle przedstawionych rozważań.
(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 351 z 14.12.1987, s. 1).
(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń produktów odniesieniu do produktów rolnych (Dz.U. L 205 z 3.8.1985, s. 5).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/11 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 18 marca 2013 r. — Kamino International Logistics BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën
(Sprawa C-129/13)
2013/C 171/22
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Hoge Raad der Nederlanden
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca skargę kasacyjną: Kamino International Logistics BV
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy wynikająca z prawa europejskiego zasada poszanowania przez administrację prawa do obrony nadaje się do bezpośredniego stosowania przez sąd krajowy? |
2) |
W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:
|
3) |
W przypadku udzielenia na pytanie 2b) odpowiedzi przeczącej: Jakie okoliczności sąd krajowy może wziąć pod uwagę określając skutki prawne i czy może w szczególności wziąć pod uwagę kwestię, czy można przyjąć, że gdyby nie zaistniało naruszenie przez administrację wynikającej z prawa europejskiego zasady poszanowania prawa do obrony to postępowanie przebiegłoby inaczej? |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/12 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 18 marca 2013 r. — Datema Hellman Worldwide Logistics BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën
(Sprawa C-130/13)
2013/C 171/23
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Hoge Raad der Nederlanden
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca skargę kasacyjną: Datema Hellman Worldwide Logistics BV
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy wynikająca z prawa europejskiego zasada poszanowania przez administrację prawa do obrony nadaje się do bezpośredniego stosowania przez sąd krajowy? |
2) |
W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:
|
3) |
W przypadku udzielenia na pytanie 2b) odpowiedzi przeczącej: Jakie okoliczności sąd krajowy może wziąć pod uwagę określając skutki prawne i czy może w szczególności wziąć pod uwagę, że gdyby nie zaistniało naruszenie przez administrację wynikającej z prawa europejskiego zasady poszanowania prawa do obrony to postępowanie przebiegłoby inaczej? |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/12 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 18 marca 2013 r. — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti
(Sprawa C-131/13)
2013/C 171/24
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Hoge Raad der Nederlanden.
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca skargę kasacyjną: Staatssecretaris van Financiën
Druga strona postępowania: Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy na podstawie prawa Unii Europejskiej krajowe organy i sądy muszą odmówić zastosowania zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej i prawa do odliczenia podatku VAT w związku z kupnem towarów, które po dokonaniu zakupu zostały wysłane do innego państwa członkowskiego, bądź też wynikającego z zastosowania art. 28b część A ust. 2 drugie półzdanie szóstej dyrektywy VAT (1) zwrotu podatku VAT, gdy na podstawie obiektywnie stwierdzonych okoliczności w odniesieniu do tych towarów miało miejsce oszustwo dotyczące podatku VAT i podatnik wiedział albo powinien był wiedzieć, że w nim uczestniczył, a prawo krajowe nie przewiduje w tych okolicznościach odmowy zwolnienia, odliczenia, ani zwrotu podatku VAT? |
2) |
W przypadku udzielenia na poprzednie pytanie odpowiedzi twierdzącej: czy wspomnianych: zwolnienia, odliczenia i zwrotu podatku VAT należy odmówić również wtedy, gdy uchylenie się od podatku VAT miało miejsce w innym państwie członkowskim (aniżeli państwo członkowskie rozpoczęcia przesyłki lub transportu towarów) i podatnik był świadomy istnienia oszustwa dotyczącego podatku VAT albo powinien był być świadomy tego faktu, podczas gdy podatnik spełnił w państwie członkowskim rozpoczęcia przesyłki lub transportu towarów wszystkie (formalne) przesłanki określone w krajowych przepisach prawnych w związku ze zwolnieniem, odliczeniem i zwrotem podatku VAT i zawsze udostępniał organom podatkowym tego państwa wszystkich wymaganych informacji dotyczących towarów, wysyłki i odbiorców oraz towarów w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu towarów? |
3) |
W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak należy rozumieć pojęcie „opodatkowane” w rozumieniu art. 28b część A ust. 2 pierwsze zdanie (in fine) szóstej dyrektywy VAT: jako fakt zadeklarowania w ustawowo przewidzianej deklaracji VAT podatku VAT należnego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu towarów, czy też — w przypadku braku dokonania takiej deklaracji — jako fakt podjęcia przez organy podatkowe państwa członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów środków zmierzających do znormalizowania sytuacji? Czy dla kwestii tej ma znaczenie, czy przedmiotowe transakcje stanowią część szeregu transakcji, których celem było oszustwo dotyczące podatku VAT w państwie członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów, a podatnik był tego świadomy albo powinien był być tego świadomy? |
(1) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1)
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/13 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 18 marca 2013 r. — Staatssecretaris van Economische Zaken, Staatssecretaris van Financië przeciwko Q
(Sprawa C-133/13)
2013/C 171/25
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Raad van State
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca odwołanie: Staatssecretaris van Economische Zaken, Staatssecretaris van Financië
Druga strona postępowania: Q
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy interes związany z zachowaniem krajowego dziedzictwa naturalnego oraz dziedzictwa kulturowego i historycznego w rozumieniu Natuurschoonwet 1928 [ustawy w sprawie dziedzictwa naturalnego z 1928 r.] stanowi nadrzędny wzgląd interesu ogólnego uzasadniający uregulowanie, zgodnie z którym zastosowanie zwolnienia z podatku od darowiz (ulgi podatkowej) jest ograniczone do posiadłości ziemskich położonych w Niderlandach? |
2) |
|
3) |
Jeżeli na pytanie 2a, 2b albo pytanie 2c należy udzielić odpowiedzi przeczącej: czy zasadę lojalnej współpracy, ustanowioną w art. 4 ust. 3 TUE, w związku z art. 167 ust. 2 TFUE, należy interpretować w ten sposób, że oznacza ona, iż gdy państwo członkowskie wystąpi do innego państwa członkowskiego z wnioskiem o współpracę przy przeprowadzeniu kontroli, czy nieruchomość położona w innym państwie członkowskim może zostać uznana za posiadłość ziemską w rozumieniu ustawy mającej na celu zachowanie dziedzictwa naturalnego oraz dziedzictwa kulturowego i historycznego, to państwo członkowskie, któremu taki wniosek został przedstawiony, jest do tej współpracy zobowiązane? |
4) |
Czy ograniczenie swobodnego przepływu kapitału może zostać uzasadnione poprzez powołanie się na konieczność zagwarantowania skuteczności kontroli podatkowych, gdy wydaje się, że skuteczność tych kontroli może być zagrożona jedynie przez okoliczność, iż organy krajowe muszą, w okresie 25 lat w rozumieniu art. 7 ust. 1 Natuurschoonwet 1928, udać się do innego państwa członkowskiego, aby przeprowadzić tam niezbędne kontrole? |
(1) Dz.U. L 84, s. 1.
(2) Dz.U. L 64, s. 1.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/13 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 18 marca 2013 r. — Szatmári Malom Kft. przeciwko Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal Központi Szerve
(Sprawa C-135/13)
2013/C 171/26
Język postępowania: węgierski
Sąd odsyłający
Kúria
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Szatmári Malom Kft.
Strona pozwana: Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal Központi Szerve
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy okoliczność, że przedsiębiorca bez zwiększania istniejącej wydajności i po zamknięciu dawnych zakładów chce otworzyć nowy zakład, można objąć pojęciem ogólnej poprawy wyników gospodarstwa rolnego określonym w art. 26 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 (1)? |
2) |
Czy inwestycję, której dokona skarżąca, można uznać za inwestycję mającą na celu ogólną poprawę wyników przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 20 lit. b) ppkt iii) i art. 28 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005? |
3) |
Czy § 6 ust. 3 rozporządzenia FVM nr 47/2008 z dnia 17 kwietnia jest zgodny z art. 28 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w zakresie, w jakim w odniesieniu do zakładów młynarskich, wsparcie przyznawane jest tylko na transakcje mające na celu modernizację istniejącej wydajności? Czy omawiane rozporządzenie umożliwia krajowemu prawodawcy wykluczenie wsparcia w odniesieniu do określonych rodzajów rozwoju ze względów ekonomicznych? |
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 277, s. 1).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/14 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerisches Verwaltungsgericht München (Niemcy) w dniu 18 marca 2013 r. — Herbaria Kräuterparadies GmbH przeciwko Freistaat Bayern
(Sprawa C-137/13)
2013/C 171/27
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Bayerisches Verwaltungsgericht München
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Herbaria Kräuterparadies GmbH
Strona pozwana: Freistaat Bayern
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy art. 27 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Komisji (WE) nr 889/2008 (1) należy interpretować w taki sposób, że użycie wymienionych w nim substancji jest wymagane prawnie jedynie wtedy, gdy przepis unijny lub zgodny z prawem Unii przepis krajowy w sposób bezpośredni ustanawia dla danego środka spożywczego, w którego skład mają wejść wymienione substancje, wymóg dodania wymienionych substancji lub przynajmniej przewiduje minimalną zawartość wymienionych substancji, które mają być dodane? |
2) |
W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy art. 27 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Komisji (WE) nr 889/2008 należy interpretować w taki sposób, że użycie wymienionych substancji jest wymagane prawnie także w przypadkach, w których wprowadzenie do obrotu środka spożywczego jako suplementu żywnościowego lub z użyciem oświadczenia zdrowotnego byłoby bez dodania przynajmniej jednej z wymienionych substancji wprowadzające w błąd i mylące konsumentów, gdyż dany środek spożywczy z powodu zbyt niskiego stężenia wymienionych substancji nie może spełnić swojego przeznaczenia jako środek spożywczy lub przeznaczenia wskazanego w oświadczeniu zdrowotnym? |
3) |
W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy art. 27 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Komisji (WE) nr 889/2008 należy interpretować w taki sposób, że użycie wymienionych substancji jest wymagane prawnie także w przypadkach, w których zastosowanie danego oświadczenia zdrowotnego dozwolone jest tylko dla środków spożywczych, które zawierają określoną, tzw. znaczącą, ilość przynajmniej jednej z wymienionych substancji? |
(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 889/2008 z dnia 5 września 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (Dz.U. L 250, s. 1).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/14 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) w dniu 19 marca 2013 r. — Naime Dogan przeciwko Republice Federalnej Niemiec
(Sprawa C-138/13)
2013/C 171/28
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Verwaltungsgericht Berlin
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Naime Dogan
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy art. 41 ust. 1 Protokołu dodatkowego do Układu z dnia 12 września 1963 r. ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, który to protokół został podpisany w dniu 23 listopada 1970 r. w odniesieniu do etapu przejściowego stowarzyszenia (zwany dalej „protokołem dodatkowym”), stoi na przeszkodzie wprowadzonemu po raz pierwszy po wejściu w życie powyższych przepisów uregulowaniu prawa krajowego, uzależniającemu pierwszy wjazd członka rodziny obywatela Turcji korzystającego ze statusu prawnego zgodnie z art. 41 ust. 1 protokołu dodatkowego od wykazania przez tego członka rodziny przed wjazdem zdolności do porozumiewania się w prosty sposób w języku niemieckim? |
2) |
Czy art. 7 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin (1) stoi na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego opisanemu w pytaniu pierwszym? |
(1) Dz.U. L 251 s. 12
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/15 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Specializat Cluj (Rumunia) w dniu 20 marca 2013 r. — Bogdan Matei, Ioana Ofelia Matei przeciwko SC Volksbank România SA
(Sprawa C-143/13)
2013/C 171/29
Język postępowania: rumuński
Sąd odsyłający
Tribunalul Specializat Cluj.
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: Bogdan Matei, Ioana Ofelia Matei
Strona pozwana: SC Volksbank România SA
Pytania prejudycjalne
Uwzględniając, że zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG (1), ocena nieuczciwego charakteru warunków nie dotyczy ani określenia głównego przedmiotu umowy, ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, o ile warunki te zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem,
oraz
biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 2 ust. [2] lit. a) dyrektywy 2008/48/WE (2) definicja, o której mowa art. 3 lit. g) dyrektywy 2008/48/WE całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta łącznie z prowizjami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, nie znajduje zastosowania do określenia przedmiotu umowy o kredyt, który zabezpieczony jest hipoteką,
czy
pojęcia przedmiotu lub ceny zawarte w art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG można interpretować w ten sposób, że owe pojęcia — przedmiot lub cena umowy o kredyt zabezpieczony hipoteką — obejmują również, wśród elementów stanowiących świadczenie wzajemne należne na rzecz instytucji kredytowej, rzeczywistą roczną stopę oprocentowania takiej umowy o kredyt zabezpieczony hipoteką, złożoną w szczególności z oprocentowania, stałego bądź zmiennego, z prowizji bankowych oraz z innych kosztów zawartych i określonych w umowie o kredyt?
(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29).
(2) Dyrektywa 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133, s. 66).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/15 |
Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2013 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-146/13)
2013/C 171/30
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: E. Chamizo Llatas i S. Centeno Huerta, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
— |
uznanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1257/2012 z dnia 17 grudnia 2012 r. wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej (1) za prawnie nieistniejące a, tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności rozporządzenia w całości, |
— |
Tytułem ewentualnym stwierdzenie nieważności:
|
— |
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
1) |
Naruszenie wartości państwa prawa przez ustanowienie uregulowania opartego na dokumencie wydanym przez Europejski Urząd Patentowy, którego akty nie podlegają kontroli sądowej. |
2) |
Brak aktu Unii a, tytułem ewentualnym, brak podstawy prawnej rozporządzenia ze względu na niewprowadzenie środków zapewniających jednolitą ochronę przewidzianą w art. 118 TFUE. |
3) |
Nadużycie władzy przez wykorzystanie wzmocnionej współpracy do odmiennych celów niż cele przewidziane w traktatach. |
4) |
Naruszenie art. 291 ust. 2 TFUE oraz, tytułem ewentualnym, naruszenie orzecznictwa w sprawie Meroni przez regulowanie systemu ustalenia opłat za utrzymanie patentu w mocy i określenia udziału w podziale tych opłat. |
5) |
Naruszenie orzecznictwa w sprawie Meroni przez przekazanie Europejskiemu Urzędowi Patentowemu określonych zadań administracyjnych związanych z patentem europejskim o jednolitym skutku. |
6) |
Naruszenie zasad autonomii i jednolitego stosowania prawa Unii ze względu na system wejścia w życie rozporządzenia. |
(1) Dz.U L 361, s. 1.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/16 |
Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2013 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-147/13)
2013/C 171/31
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: S. Centeno Huerta i E. Chamizo Llatas, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
— |
Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1260/2012 z dnia 17 grudnia 2012 r. wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej w odniesieniu do mających zastosowanie ustaleń dotyczących tłumaczeń (1) i obciążenie Rady kosztami postępowania. |
— |
Tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 4, 5, art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 1260/2012 z dnia 17 grudnia 2012 r. wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej w odniesieniu do mających zastosowanie ustaleń dotyczących tłumaczeń i obciążenie Rady kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
1) |
Naruszenie zasady niedyskryminacji przez wprowadzenie systemu niekorzystnego dla podmiotów posługujących się językami innymi niż język angielski, francuski lub niemiecki, ponieważ system ten jest nieproporcjonalny do realizowanego celu. |
2) |
Brak podstawy prawnej art. 4 regulującego tłumaczenia w przypadku sporu niemającego bezpośredniego wpływu na system językowy dokumentu zgodnie z art. 118 akapit drugi TFUE. |
3) |
Naruszenie zasady pewności prawa. |
4) |
Naruszenie orzecznictwa w sprawie Meroni ze względu na przekazanie Europejskiemu Urzędowi Patentowemu zarządzania systemem zwrotu kosztów (art. 5) i publikacji tłumaczeń (art. 6 ust. 2). |
5) |
Naruszenie zasady autonomii prawa Unii przez uzależnienie stosowania rozporządzenia od daty wejścia w życie porozumienia w sprawie Jednolitego Sądu Patentowego. |
(1) Dz.U. L 361, s. 89.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/16 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 25 marca 2013 r. — C, druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
(Sprawa C-148/13)
2013/C 171/32
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Raad van State
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: A
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
Pytanie prejudycjalne
Jakie granice wyznaczają art. 4 dyrektywy Rady 2004/83/WE (1) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony, oraz Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 3 i 7, względem sposobu, w jaki należy zweryfikować wiarygodność wskazywanej orientacji seksualnej, oraz czy granice te różnią się od tych obowiązujących dla oceny wiarygodności innych podstaw prześladowania, a jeśli tak, to jak dalece?
(1) Dz.U. L 304, s. 12.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/17 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 25 marca 2013 r. — B, druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
(Sprawa C-149/13)
2013/C 171/33
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Raad van State
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: B
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
Pytanie prejudycjalne
Jakie granice wyznaczają art. 4 dyrektywy Rady 2004/83/WE (1) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony, oraz Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 3 i 7, względem sposobu, w jaki należy zweryfikować wiarygodność wskazywanej orientacji seksualnej, oraz czy granice te różnią się od tych obowiązujących dla oceny wiarygodności innych podstaw prześladowania, a jeśli tak, to jak dalece?
(1) Dz.U. L 304, s. 12.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/17 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 25 marca 2013 r. — C, druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
(Sprawa C-150/13)
2013/C 171/34
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Raad van State
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: C
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
Pytanie prejudycjalne
Jakie granice wyznaczają art. 4 dyrektywy Rady 2004/83/WE (1) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony, oraz Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 3 i 7, względem sposobu, w jaki należy zweryfikować wiarygodność wskazywanej orientacji seksualnej, oraz czy granice te różnią się od tych obowiązujących dla oceny wiarygodności innych podstaw prześladowania, a jeśli tak, to jak dalece?
(1) Dz.U. L 304, s. 12.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/17 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d'appel de Versailles (Francja) w dniu 25 marca 2013 r. — Le Rayon d'Or SARL przeciwko Ministre de l'Économie et des Finances
(Sprawa C-151/13)
2013/C 171/35
Język postępowania: francuski
Sąd odsyłający
Cour administrative d'appel de Versailles
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Le Rayon d'Or SARL
Strona pozwana: Ministre de l'Économie et des Finances
Pytanie prejudycjalne
Czy art. 11 część A ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy (1), przejęty w art. 73 dyrektywy 2006/112/WE (2), należy interpretować w ten sposób, że „dotacja na leczenie” wypłacana z kasy ubezpieczenia zdrowotnego zakładom opiekuńczo-leczniczym dla osób w podeszłym wieku zgodnie z art. L. 174–7 kodeksu ubezpieczeń społecznych i zwolniona z podatku od wartości dodanej na podstawie art. 261 ust. 4 pkt 1 kodeksu podatkowego stanowi subwencję bezpośrednio związaną z ceną świadczeń medycznych udzielanych pensjonariuszom i wchodzi tym samym w zakres opodatkowania podatkiem od wartości dodanej?
(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru (Dz. U. L 145, s. 1).
(2) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/18 |
Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 stycznia 2013 r. w sprawie T-474/09 Fercal przeciwko OHIM — Jacson of Scandinavia (Jackson Shoes), wniesione w dniu 28 marca 2013 r. przez Fercal — Consultadoria e Serviços, Lda
(Sprawa C-159/13 P)
2013/C 171/36
Język postępowania: portugalski
Strony
Wnoszący odwołanie: Fercal — Consultadoria e Serviços, Lda (przedstawiciel: A.J. Rodrigues, advogado)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Żądania wnoszącego odwołanie
— |
Uchylenie wyroku wydanego w dniu 24 stycznia 2013 r. i doręczonego w dniu 25 stycznia 2013 r. przez piątą izbę Sadu w sprawie T-474/09, i w związku z tym stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie R 1253/2008-2 o stwierdzenie nieważności wpisu nr 2004 C (wniosek o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego nr 1077 858, Jackson Shoes), która została doręczona wnoszącej odwołanie w dniu 30 września 2009 r., zgodnie z właściwymi przepisami prawa wspólnotowego; |
— |
w konsekwencji o potwierdzenie ważności znaku towarowego wnoszącej odwołanie; |
— |
obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Ponieważ oczywiste jest, że istnieją podobieństwa graficzne i fonetyczne pomiędzy nazwami JACKSON i JACSON, porównania pomiędzy dwoma znakami powinno dokonywać się z uwzględnieniem pełnych nazw: JACKSON SHOES/JACSON OF SCANDINAVIA AB.
Z ar. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 89/104/EWG (1) z dnia 21 grudnia 1988 r., że postrzeganie znaków przez przeciętnego konsumenta ma decydujące znaczenie dla ogólnej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
Przeciętny konsument, który w całości ocenia sporne znaki, łatwo może dostrzec, ze ma do czynienia z różnymi oznaczeniami odróżniającymi: znakiem i nazwą handlową — w tym przypadku poprzez wprowadzenie inicjałów „AB”, co przyczynia się do tego, aby oddalić wszelką możliwość, że przeciętny konsument zostanie wprowadzony w błąd przez znak „JaCKSON SHOES”.
Aspekt ten ma istotne znaczenie dla odwołującej się, ponieważ art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy 89/104/EWG stanowi, że postrzeganie znaków przez przeciętnego konsumenta ma decydujące znaczenie dla ogólnej oceny prawdobodobieństwa wprowadzenia w błąd.
Znaki te mają wyraźnie określone i różne funkcje: znak jest oznaczeniem umożliwiającym odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw (art. 4 in fine rozporządzenia o wspólnotowym znaku towarowym), podczas gdy nazwa handlowa służy identyfikacji przedsiębiorstwa, tak aby można było je odróżnić od innych przedsiębiorstw.
Z drugiej strony używanie podobnych nazw — które są powszechnie używane w różnych krajach — nie jest w stanie powodować niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd przeciętnego konsumenta i nie powoduje bezprawnej konkurencji poprzez wprowadzenie w błąd pomiędzy produktami wnoszącej odwołanie i pozwanej.
Nie można przyznać (na podstawie samej tylko nazwy handlowej w Szwecji) prawa do wyłącznego używania (we wszystkich państwach członkowskich!) nazwy, która powszechnie jest używana w licznych państwach członkowskich przez miliony osób, a także przez inne przedsiębiorstwa.
Nie można przyznać pozwanej prawa do zakazania wnoszącej odwołania rejestracji w klasie 25 znaku JACKSON SHOES, w sytuacji gdy pod tą nazwą zostały zarejestrowane inne znaki wspólnotowe w klasie 25.
Ponadto pozwana przyznała współistnienie na rynku licznych znaków wymienionych i opisanych przez wnoszącą odwołanie i nigdy nie podniosła, ze którykolwiek z nich mógłby wprowadzić w błąd przeciętnego konsumenta, ani też że znaki te kolidują ze sobą.
Podmiot, który obiera jako oznaczenie odróżniające element cechujący się słabą zdolnością odróżniającą, lub który również znajduje się w innych oznaczeniach odróżniających osób trzecich, nie może zakazać, aby to samo oznaczenie (lub podobne) było używane ponownie przez osoby trzecie w połączeniu z innymi elementami.
Nic nie stoi na przeszkodzie współistnieniu — nota bene już istniejących- znaków odróżniających z podobnymi nazwami powszechnymi, o ile jako całość różnią się one od siebie.
Ponieważ wiadomo, że wnosząca odwołanie, w przeciwieństwie do tego, co podnosi pozwana przedstawiła dowód na istnienie i na działalność handlową nie tylko na całym obszarze wspólnotowym, ale także na rynkach Ameryki Północnej i Afryki Północnej, nie poprzez katalog, który, jak w przypadku pozwanej, jako zredagowany w języku ojczystym, jest ograniczony geograficznie, lecz w wielojęzykowej praktyce z uczestnictwem na najbardziej znaczących obuwniczych targach światowych.
Wspólnotowego znaku towarowego JACKSON SHOES nie można pomylić z nazwą handlową JACSON OF SCANDINAVIA AB, tym bardziej, że współistnieją one już przez dość długi czas i żadna ze stron nie podniosła poniesienia szkód w związku z takim współistnieniem, ani też nie podniosła konkurencyjności produktów, z którego to względu oczywiste jest, że również konsument stając wobec obydwu oznaczeń, z łatwością dostrzeże, że ma do czynienia ze znakiem towarowym i oznaczeniem handlowym, a tym samym bez wątpienia z dwoma oznaczeniami wyróżniającymi o odmiennym typie.
Ponadto, o czym była mowa w wyroku, i co przyznały obydwie strony, w oczach przeciętnego konsumenta nie istnieje wprowadzenie w błąd, a tym samym nie można pomylić jednego znaku z drugim i „ocena podobieństwa znaków powinna zasadzać się na łącznym wrażeniu wywołanym przez te znaki” (zob. wyrok Sądu z dnia 12 listopada 2009 r. w sprawie Spa Monopole przeciwko OHIM — De Francesco Import (SpagO), T-438/07, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).
W celu prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy należy podnieść, że OHIM zezwolił na rejestrację wielu znaków z wyrażeniem „JAKSON” w celu oznaczenia obuwia, i nie powinien on odbiegać kompletnie od tego, gdy rozstrzyga wniosek o rejestrację nowego znaku towarowego o tej samej nazwie (zwyczajnej) „JAKSON”.
Ignorowanie takiej rzeczywistości ma charakter dyskryminacyjny, podważając zasadę równości.
Zaskarżona decyzja narusza przepisy art. 8 ust. 4 i 453 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 (2) z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
(1) Pierwsza dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, s. 1.)
(2) Dz.U. L 78, s. 1.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/19 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 2 kwietnia 2013 r. — Turbu.com BV, druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën
(Sprawa C-163/13)
2013/C 171/37
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Hoge Raad der Nederlanden
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca kasację: Turbu.com BV
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën
Pytanie prejudycjalne
Czy władze i sądy krajowe powinny odmówić na podstawie prawa Unii Europejskiej zastosowania zwolnienia z podatku VAT w związku z dostawą wewnątrzwspólnotową, gdy w oparciu o obiektywne okoliczności zostało stwierdzone, że w odniesieniu do danych towarów zaistniało oszustwo podatkowe i podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że brał w nim udział, jeśli prawo krajowe nie przewiduje w tych okolicznościach odmowy zwolnienia?
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/19 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 2 kwietnia 2013 r. — Turbu.com Mobile Phone’s BV; druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën
(Sprawa C-164/13)
2013/C 171/38
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Hoge Raad der Nederlanden
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca kasację: Turbu.com Mobile Phone’s BV
Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën
Pytanie prejudycjalne
Czy zgodnie z prawem Unii Europejskiej władze i sądy krajowe są zobowiązane odmówić prawa do odliczenia podatku, w sytuacji gdy obiektywne okoliczności wykazują, że w związku z dostawą towarów popełniono oszustwo dotyczące podatku VAT i że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż brał w nim udział, jeżeli prawo krajowe nie przewiduje, że w takich okolicznościach należy odmówić prawa do odliczenia?
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/19 |
Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej
(Sprawa C-169/13)
2013/C 171/39
Język postępowania: polski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: N. Yerrell i J. Hottiaux, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (1) w odniesieniu do kierowców pracujących na własny rachunek, a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 ust. 1 oraz art. 3 do 7 i 11 tejże dyrektywy; |
— |
obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Dyrektywa 2002/15/WE jest stosowana do kierowców pracujących na własny rachunek od dnia 23 marca 2009 r.
(1) Dz. U. L 80, s. 35; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 04 P. 224 — 228
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/20 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d'appel de Lyon (Francja) w dniu 9 kwietnia 2013 r. — Maurice Leone, Blandine Leone przeciwko Garde des Sceaux, Ministre de la Justice, Caisse nationale de retraite des agents des collectivités locales
(Sprawa C-173/13)
2013/C 171/40
Język postępowania: francuski
Sąd odsyłający
Cour administrative d'appel de Lyon.
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Maurice Leone, Blandine Leone
Druga strona postępowania: Garde des Sceaux, Ministre de la Justice, Caisse nationale de retraite des agents des collectivités locales
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy postanowienia art. L. 24 w związku z art. R. 37 kodeksu emerytur cywilnych i wojskowych w brzmieniu wynikającym ze znowelizowanej ustawy budżetowej nr 2004-1485 z dnia 30 grudnia 2004 r. oraz z dekretu nr 2005-449 z dnia 10 maja 2005 r. mogą być uznane za wprowadzające dyskryminację pośrednią między mężczyznami i kobietami w rozumieniu art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej? |
2) |
Czy postanowienia art. 15 dekretu nr 2003-1306 z dnia 26 grudnia 2003 r. w sprawie systemu emerytur urzędników należących do krajowego funduszu emerytalnego urzędników samorządowych mogą być uznane za wprowadzające dyskryminację pośrednią między mężczyznami i kobietami w rozumieniu art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej? |
3) |
W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na jedno z dwóch pierwszych pytań, czy taka dyskryminacja pośrednia może być uzasadniona postanowieniami art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej? |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/20 |
Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 stycznia 2013 r. w sprawie T-496/10 Bank Mellat przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 9 kwietnia 2013 r. przez Radę Unii Europejskiej
(Sprawa C-176/13 P)
2013/C 171/41
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert i M. Bishop, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Bank Mellat, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
— |
uchylenie wyroku sądu (czwarta izba) z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie T-496/10; |
— |
wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie i oddalenie skargi Banku Mellat na kwestionowane środki; |
— |
obciążenie Banku Mellat kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego. |
Zarzuty i główne argumenty
Zdaniem Rady wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie T-496/10 Bank Mellat przeciwko Radzie narusza prawo w następujący sposób:
1) |
Jeżeli chodzi o dopuszczalność skargi, to Sąd błędnie orzekł, że Bank Mellat mógł się powoływać na ochronę i gwarancje związane z prawami podstawowymi i to niezależnie od tego, czy można go było uznać za emanację państwa irańskiego; |
2) |
Sąd błędnie orzekł, że niektóre z powodów podanych w celu uzasadnienia środków ograniczających zastosowanych wobec Banku Mellat nie były wystarczająco precyzyjne; |
3) |
Sąd nieprawidłowo zastosował orzecznictwo dotyczące przekazywania niektórych elementów akt Rady; |
4) |
Sąd błędnie uznał, że powody podane w celu uzasadnienia środków ograniczających zastosowanych wobec Banku Mellat nie spełniały warunków pozwalających na uzasadnienie umieszczenia w wykazie na podstawie mających znaczenie aktów prawnych i nie zostały poparte dowodami, ponieważ:
|
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/21 |
Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 1 lutego 2013 r. w sprawie T-368/11 Polyelectrolyte Producers Group, SNF SAS i Travetanche Injection SPRL przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 16 kwietnia 2013 r. przez Polyelectrolyte Producers Group, SNF SAS i Travetanche Injection SPRL
(Sprawa C-199/13 P)
2013/C 171/42
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Polyelectrolyte Producers Group, SNF SAS i Travetanche Injection SPRL (przedstawiciele: K. Van Maldegem, avocat, R. Cana, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Niderlandów
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
— |
uchylenie wyroku wydanego przez Sad w sprawie T-368/11 i |
— |
stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 366/2011 z dnia 14 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do załącznika XVII (akryloamid) (1) (zwane dalej zaskarżonym rozporządzeniem) lub |
— |
tytułem żądania ewentualnego, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, aby rozpoznał skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez wnoszących odwołanie oraz |
— |
obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania (w tym kosztami postępowania przed Sądem). |
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnoszą, że poprzez oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności dotyczącej zaskarżonego rozporządzenia Sąd naruszył prawo wspólnotowe. W szczególności skarżące twierdzą, że Sąd popełnił szereg błędów w interpretacji stanu faktycznego i ram prawnych mających zastosowanie do ich sytuacji. Spowodowało to szereg naruszeń prawa przez Sąd, który w szczególności:
— |
dokonał błędnej wykładni rozporządzenia nr 1488/94 (2) poprzez stwierdzenie, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, nie biorąc pod uwagę wszystkich istotnych faktów i okoliczności; |
— |
dokonał błędnej wykładni rozporządzenia nr 1488/94 poprzez stwierdzenie, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu przy ocenie wziętych pod uwagę danych dotyczących narażenia na działanie substancji szkodliwych; |
— |
naruszył prawo i dokonał błędnej wykładni REACH poprzez stwierdzenie, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie przy wydaniu zaskarżonego rozporządzenia w oparciu o informacje dotyczące produktu innego niż produkt podlegający ograniczeniom narzuconym przez zaskarżone rozporządzenie; |
— |
naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że Komisja nie naruszyła zasady proporcjonalności; |
— |
naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że Komisja nie naruszyła spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia oraz |
— |
dokonał błędnej wykładni zaskarżonego rozporządzenia poprzez stwierdzenie, że ma ono zastosowanie również do zaczynów na bazie N-metyloakryloamidu zawierających akryloamid. |
Z tych powodów wnoszący odwołanie żądają uchylenia wyroku wydanego przez Sąd w sprawie T-368/11 i stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia.
(1) Dz.U. L 101, s. 12
(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94 z dnia 28 czerwca 1994 r. ustanawiające zasady oceny ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego ze strony istniejących substancji zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93 (Dz.U. L 161, s. 3).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/22 |
Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 5 lutego 2013 r. w sprawie T-494/10 Bank Saderat Iran przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 16 kwietnia 2013 r. przez Radę Unii Europejskiej
(Sprawa C-200/13 P)
2013/C 171/43
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i S. Boelaert, pełnomocnicy)
Pozostali uczestnicy postępowania: Bank Saderat Iran, Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
— |
uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie T-494/10; |
— |
wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie oraz oddalenie skargi Bank Saderat wniesionej przeciwko zakwestionowanym środkom; |
— |
obciążenie Bank Saderat kosztami poniesionymi przez Radę w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu odwoławczym. |
Zarzuty i główne argumenty
Rada uważa, że wyrok Sądu z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie T-494/10 Bank Saderat Iran przeciwko Radzie narusza prawo w następujący sposób:
1) |
Sąd błędnie orzekł w odniesieniu do dopuszczalności skargi, że Bank Saderat miał prawo korzystać z ochrony i gwarancji wynikających z praw podstawowych bez względu na to, czy można go uważać za emanację państwowości irański; |
2) |
Sąd niesłusznie uznał, że jeden z elementów uzasadnienia nałożenia środków ograniczających na Bank Saderat był niewystarczająco precyzyjny; |
3) |
Sąd błędnie zastosował orzecznictwo dotyczące przekazywania informacji z akt Rady; |
4) |
Sąd błędnie uznał, że uzasadnienie nałożenia środków ograniczających na Bank Saderat nie zostało poparte dowodowo, w zakresie, w jakim:
|
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/22 |
Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2013 r. — Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-209/13)
2013/C 171/44
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. Jenkinson, S. Behzadi-Spencer, pełnomocnicy; M. Hoskins QC, P. Baker QC, V. Wakefield, barrister)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/52/UE (1) upoważniającej do podjęcia wzmocnionej współpracy w dziedzinie podatku od transakcji finansowych, oraz |
— |
obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Pierwszy zarzut jest oparty na tym, że decyzja Rady 2013/52/UE jest sprzeczna z art. 327 TFUE, ponieważ upoważnia do przyjęcia podatku od transakcji finansowych (zwanego dalej „PTF”) ze skutkami ekstraterytorialnymi, który naruszać będzie kompetencje, prawa i zobowiązania nieuczestniczących państw członkowskich.
Drugi zarzut jest oparty na tym, że decyzja Rady 2013/52/UE narusza prawo, ponieważ upoważnia do przyjęcia PTF ze skutkami ekstraterytorialnymi, który nie znajduje uzasadnienia w zwyczajowym prawie międzynarodowym.
Trzeci zarzut jest oparty na tym, że decyzja Rady 2013/52/UE jest sprzeczna z art. 332 TFUE, ponieważ upoważnia do podjęcia wzmocnionej współpracy w dziedzinie PTF, którego zastosowanie w sposób nieunikniony obciąży kosztami nieuczestniczące państwa członkowskie.
(1) Dz.U. L 22, s. 11.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/23 |
Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec
(Sprawa C-211/13)
2013/C 171/45
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawcie: W. Mölls i W. Roels, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi o:
— |
stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 63 TFUE poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy przepisów, które przewidują w dziedzinie podatków od spadków i darowizn w odniesieniu do nieruchomości położonej w Niemczech przyznanie tylko ograniczonej kwoty wolnej od podatku, gdy darczyńca lub spadkodawca oraz nabywca zamieszkiwali w chwili dziedziczenia lub darowizny w innym państwie członkowskim, podczas gdy dużo wyższa kwota wolna od podatku jest przyznawana, gdy co najmniej jeden z dwóch zainteresowanych zamieszkiwał w Niemczach w chwili dziedziczenia lub darowizny. |
— |
obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Opodatkowanie spadków i darowizn jest złagodzone w prawie niemieckim poprzez względnie wysokie kwoty wolne od podatku, w szczególności w przypadku spadków i darowizn pomiędzy małżonkami, pomiędzy rodzicami i dziećmi oraz pomiędzy niektórymi krewnymi. Jednakże te wysokie kwoty wolne od podatku mają zastosowania wyłącznie, gdy Niemcy wykonują nieograniczone kompetencje podatkowe, podczas gdy w przypadku ograniczonych kompetencji podatkowych ma zastosowanie wyłącznie niższa ryczałtowa kwota wolna od podatku. Z kryteriów, które Trybunał przedstawił w wyroku w sprawie Mattner (1), wynika, że uregulowanie to nie jest zgodne z art. 63 TFUE.
(1) Wyrok z dnia 22 kwietnia 2010 r. w sprawie C-510/08 Mattner, Zb.Orz. s. I-3553.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/23 |
Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 7 lutego 2013 r. w sprawie T-235/08, Acron OAO i Dorogobuzh OAO przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 23 kwietnia 2013 r. przez Acron OAO i Dorogobuzh OAO
(Sprawa C-215/13 P)
2013/C 171/46
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Acron OAO, Dorogobuzh OAO (przedstawiciele: B. Evtimov, E. Borovikov, adwokaci, D. O’Keeffe, solicitor)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Fertilizers Europe
Żądania wnoszących odwołanie
— |
uchylenie wyroku Sądu z dnia 7 lutego 2013 r. w sprawie T-235/08 Acron OAO i Dorogobuzh OAO przeciwko Radzie Unii Europejskiej; |
— |
wydanie ostatecznego orzeczenia co do istoty sprawy oraz stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 236/2008 z dnia 10 marca 2008 r. kończącego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/96, częściowy przegląd okresowy ceł antydumpingowych na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji (1), w zakresie w jakim dotyczy ono skarżących; |
— |
obciążenie Rady kosztami postępowania przed Trybunałem oraz kosztami postępowania przed Sądem, wraz z kosztami wnoszących odwołanie w obu instancjach; |
— |
obciążenie interwenienta Fertilizers Europe własnymi kosztami postępowania przed Sądem, jak również własnymi kosztami w wypadku jego ewentualnej interwencji w postępowaniu przed Trybunałem, oraz kosztami skarżących poniesionymi w związku z jego interwencją (interwencjami). |
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd:
— |
dokonał błędnej interpretacji pierwszego zdania art. 2 ust. 5 akapit pierwszy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, a tym samym odpowiedniego przepisu art. 2.2.1.1 akapit pierwszy Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 zawartego w Załączniku 1A do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu („porozumienia antydumpingowego”); |
— |
podtrzymał błędną wykładnię prawa i naruszenie art. 2 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, a tym samym odpowiedniego przepisu art. 2.2 porozumienia antydumpingowego; |
— |
nie dokonał prawidłowej oceny prawnej związku pomiędzy art. 2 ust. 5 zdanie drugie a art. 2 ust. 7 lit. b) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, a w konsekwencji podtrzymał błędną wykładnię motywów 3 i 4 preambuły do rozporządzenia (WE) nr 1972/2002, a tym samym drugiego zdania art. 2 ust. 5 akapit pierwszy, oraz nie zapewnił spójności ostatniej wykładni/ostatniego przepisu z porozumieniem antydumpingowym. |
(1) Dz.U. L 75, s. 1.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/24 |
Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 7 lutego 2013 r. w sprawie T-118/10, Acron OAO przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 23 kwietnia 2013 r. przez Acron OAO
(Sprawa C-216/13 P)
2013/C 171/47
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Acron OAO (przedstawiciel: B. Evtimov, E. Borovikov, D. O'Keeffe, Solicitor)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Fertilizers Europe
Żądania wnoszącego odwołanie
— |
Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 7 lutego 2013 r. w sprawie T-118/10, Acron OAO przeciwko Radzie Unii Europejskiej; |
— |
orzeczenie co do istoty sprawy i stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1251/2009 z dnia 18 grudnia 2009 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1911/2006 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz roztworów mocznika i azotanu amonu pochodzących między innymi z Rosji (1) w zakresie dotyczącym wnoszącej odwołanie; |
— |
obciążenie Rady kosztami postępowania przed Trybunałem i Sądem Unii Europejskiej włącznie z wydatkami poniesionymi przez wnosząca odwołanie w postepowaniu w dwóch instancjach; |
— |
orzeczenie, że Fertilizers Europe, interwenient, pokrywa własne koszty postępowania przed Sadem i, w razie przystąpienia przez niego w charakterze interwenienta do postępowania przed Trybunałem, obciążenie go całością kosztów skarżącej w odwołaniu związanych z jego interwencją. |
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd Unii Europejskiej:
— |
dokonał błędnej wykładni art. 2 ust. 5 akapit pierwszy, zdanie pierwsze podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i w konsekwencji odpowiedniego przepisu zawartego w art. 2.2.1.1 akapit pierwszy porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych z 1994 r. zawartego w załączniku 1A Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu („porozumienia antydumpingowego”); |
— |
potwierdził błędną interpretację i naruszenie art. 2 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i, w konsekwencji odpowiedniego przepisu zawartego w art. 2 ust. 2 porozumienia antydumpingowego; |
— |
nie dokonał prawidłowej oceny prawnej stosunku pomiędzy art. 2 ust. 5 zdanie drugie a art. 2 ust. 7 lit. b) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, w związku z czym dokonał błędnej wykładni motywów 3 i 4 preambuły do rozporządzenia (WE) 1972/2002 i, w konsekwencji, art. 2 ust. 5 akapit pierwszy, zdanie drugie oraz nie dochował spójności pomiędzy ową wykładnią i przepisem a porozumieniem antydumpingowym; |
— |
potwierdził naruszenie art. 2 ust. 6 lit. c) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i oczywisty błąd w ocenie. |
(1) Dz.U. L 388, s. 5.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/25 |
Skarga wniesiona w dniu w dniu 6 maja 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-248/13)
2013/C 171/48
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: J. Currall, J.-P. Keppenne i D. Martin, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie, iż nie przyjmując wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia Rady dostosowującego ze skutkiem od dnia 1 lipca 2012 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, a także współczynniki korygujące stosowane w odniesieniu do wynagrodzeń i emerytur, Rada uchybiła zobowiązaniem, które na niej ciążą na mocy regulaminu pracowniczego. |
— |
obciążenie Rady kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze, skarżąca podnosi, że Rada bezprawnie zaniechała przyjęcia wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia dostosowującego wysokość wynagrodzeń i emerytur urzędników na podstawie art. 3 załącznika XI do regulaminu pracowniczego, bez względu na fakt, iż z wiążących postanowień tego artykułu wynika, iż metoda corocznego dostosowania wysokości tychże wynagrodzeń i emerytur, jest automatyczną procedurą, która nie pozostawia Radzie żadnego zakresu uznania. Wyżej wymieniony artykuł nakłada bowiem na tę ostatnią obowiązek przyjęcia wniosku Komisji przed 31 grudnia bieżącego roku. Komisja zarzuca Radzie ograniczenie się do stwierdzenia braku większości kwalifikowanej do przyjęcia przez nią wniosku Komisji dotyczącego, z jednej strony, dostosowania wysokości wynagrodzeń i, z drugiej strony, współczynników korygujących przewidzianych w załączniku XI do regulaminu pracowniczego. Zdaniem skarżącej Rada w rzeczywistości i bez uzasadnienia zastosowała art. 10 załącznika XI lekceważąc prerogatywy Komisji i Parlamentu. Czyniąc tak Rada nie tylko naruszyła wyżej wymienione przepisy, lecz również zasadę równowagi instytucjonalnej, dopuszczając się w ten sposób nadużycia władzy.
Sąd
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/26 |
Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2013 r. — Bell & Ross przeciwko OHIM — KIN (Obudowa zegarka)
(Sprawa T-80/10) (1)
(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający obudowę zegarka - Wcześniejszy wzór - Podstawa unieważnienia - Brak charakteru indywidualnego - Brak innego całościowego wrażenia - Poinformowany użytkownik - Stopień swobody twórcy - Artykuły 4 i 6 oraz art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Powiązanie ze wzajemnym wnioskiem o unieważnienie - Sąd w sprawach wzorów wspólnotowych - Artykuł 91 rozporządzenia nr 6/2002)
2013/C 171/49
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Bell & Ross BV (Zoetermeer, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat S. Guerlain)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: KIN AB (Upplands Väsby, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci M. Nielsen i C. Galichet)
Przedmiot
Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 grudnia 2009 r. (sprawa R 1285/2008-3) dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Klockgrossisten i Norden AB a Bell & Ross BV.
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Bell & Ross BV zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez KIN AB w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/26 |
Wyrok Sądu z dnia 6 maja 2013 r. — Kieffer Omnitec przeciwko Komisji Europejskiej
(Sprawa T-288/11) (1)
(Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Konserwacja instalacji grzewczych, wentylacyjnych, klimatyzacyjnych i hydrosanitarnych oraz zraszaczy w budynku Joseph-Bech w Luksemburgu - Odrzucenie oferty jednego z ubiegających się - Równe traktowanie - Przejrzystość - Proporcjonalność - Oczywisty błąd w ustaleniach - Obowiązek uzasadnienia)
2013/C 171/50
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: A+P Kieffer Omnitec Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: A. Delvaux, V. Bertrand i M. Devos, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A.M. Rouchaud-Joët i S. Delaude, pełnomocnicy, wspierani przez V. Vanden Acker, adwokat)
Przedmiot
Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 kwietnia 2011 r. odrzucającej ofertę złożoną przez skarżącą w postępowaniu przetargowym zmierzającym do udzielenia zamówienia na konserwację instalacji grzewczych, wentylacyjnych, klimatyzacyjnych i hydrosanitarnych oraz zraszaczy w budynku Joseph-Bech w Luksemburgu (Dz.U. 2010/S 241-367523) i udzielającej zamówienia innemu ubiegającemu się.
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
A+P Kieffer Omnitec Sàrl zostaje obciążona kosztami postępowania. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/26 |
Wyrok Sądu z dnia 30 kwietnia 2013 r. — Alumina przeciwko Radzie
(Sprawa T-304/11) (1)
(Dumping - Przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny - Wartość normalna - Reprezentatywny charakter sprzedaży krajowej - Marża zysku - Zwykły obrót handlowy)
2013/C 171/51
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Alumina d.o.o. (Zvornik, Bośnia i Hercegowina) (przedstawiciele: adwokaci J.F. Bellis i B. Servais)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.P. Hix, pełnomocnik, wspierany przez adwokatów G. Berrischa i A. Polcyn)
Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier i H. van Vliet, pełnomocnicy)
Przedmiot
Skarga o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 464/2011 z dnia 11 maja 2011 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny (Dz.U. L 125, s. 1.) w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej.
Sentencja
1) |
Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 464/2011 z dnia 11 maja 2011 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz zeolitu A w postaci sproszkowanej pochodzącego z Bośni i Hercegowiny, w zakresie w jakim dotyczy ono Alumina d.o.o. |
2) |
Rada Unii Europejskiej pokrywa, oprócz własnych kosztów, również koszty poniesione przez Aluminę. |
3) |
Komisja Europejska pokrywa własne koszty |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/27 |
Wyrok Sądu z dnia 30 kwietnia 2013 r. — Boehringer Ingelheim International przeciwko OHIM (RELY-ABLE)
(Sprawa T-640/11) (1)
(Wspólnotowy znak towarowy - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską - Słowny znak towarowy RELY-ABLE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Część uzasadnienia mająca charakter uzupełniający)
2013/C 171/52
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Boehringer Ingelheim International GmbH (Ingelheim am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, A. Renck i C. Steudtner)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)
Przedmiot
Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 września 2011 r. (sprawa R 756/2011-4) dotyczącą rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską oznaczenia słownego RELY-ABLE.
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Boehringer Ingelheim International GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/27 |
Wyrok Sądu z dnia 30 kwietnia 2013 r. — ABS-One przeciwko OHIM (SLIM BELLY)
(Sprawa T-61/12) (1)
(Wspólnotowy znak towarowy - Rejestracja słownego wspólnotowego znaku towarowego SLIM BELLY - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)
2013/C 171/53
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: ABS-One Produktions- und Vertriebs GmbH (Villach St. Magdalen, Austria) (przedstawiciel: adwokat S. Merz)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)
Przedmiot
Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 listopada 2011 r. (sprawa R 1077/2011-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego SLIM BELLY jako wspólnotowego znaku towarowego
Sentencja
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
ABS-One Produktions- und Vertriebs GmbH pokrywa koszty postępowania. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/28 |
Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2013 r. — Skype przeciwko OHIM — British Sky Broadcasting i Sky IP International (SKYPE)
(Sprawa T-183/13)
2013/C 171/54
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: Skype (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: I. Fowler, Solicitor, adwokat J. Schmitt i J. Mellor, QC)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: British Sky Broadcasting Group plc (Isleworth, Zjednoczone Królestwo) i Sky International Ltd (Isleworth)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 stycznia 2013 r. w sprawie R 2398/2010-4; |
— |
obciążenie pozwanego kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „SKYPE” — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 3 660 065 dla usług z klasy 38
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „SKY” dla towarów i usług z klas 9, 38 i 41 — zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy nr 3 203 411
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do wszystkich wskazanych towarów
Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/28 |
Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2013 r. — Skype przeciwko OHIM — British Sky Broadcasting i Sky IP International (SKYPE)
(Sprawa T-184/13)
2013/C 171/55
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: Skype (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: I. Fowler, Solicitor, adwokat J. Schmitt i J. Mellor, QC)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: British Sky Broadcasting Group plc (Isleworth, Zjednoczone Królestwo) i Sky International Ltd (Isleworth)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 stycznia 2013 r. w sprawie R 121/2011-4; |
— |
obciążenie pozwanego kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „SKYPE” — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 4 521 084 dla towarów i usług z klas 9, 38 i 42
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „SKY” dla towarów i usług z klas 9, 38, 41 i 42 — zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy nr 3 203 411
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do wszystkich wskazanych towarów i usług
Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/29 |
Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2013 r. — Jannatian przeciwko Radzie
(Sprawa T-187/13)
2013/C 171/56
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Mahmoud Jannatian (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci E. Rosenfeld i S. Monnerville)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności w zakresie, w jakim jej dotyczą: i) wspólnego stanowiska Rady 2008/479/WPZiB z dnia 23 czerwca 2008 r. zmieniającego wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (1); ii) decyzji Rady 2008/475/WE z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (2); iii) wspólnego stanowiska Rady 2008/652/WPZiB z dnia 7 sierpnia 2008 r. zmieniającego wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (3); iv) decyzji Rady 2009/840/WPZiB z dnia 17 listopada 2009 r. wdrażającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (4); v) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (5); vi) decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (6); vii) rozporządzenia Rady (WE) nr 1100/2009 z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz uchylającego decyzję 2008/475/WE (7); viii) rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (8); oraz ix) rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (9); i |
— |
obciążenie Rady kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżący podnosi siedem zarzutów.
1) |
Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Rady
|
2) |
Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia
|
3) |
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przysługujących skarżącemu praw podstawowych
|
4) |
Zarzut czwarty dotyczący braku dowodów przeciwko skarżącemu
|
5) |
Zarzut piąty dotyczący błędnych ustaleń faktycznych
|
6) |
Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa
|
7) |
Zarzut siódmy dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i naruszenia zasady proporcjonalności
|
(1) Dz.U. UE z dnia 24 czerwca 2008 r., L 163/43.
(2) Dz.U. UE z dnia 24 czerwca 2008 r., L 163/29.
(3) Dz.U. UE z dnia 8 sierpnia 2008 r., L 213/58.
(4) Dz.U. UE z dnia 18 listopada 2009 r., L 303/64.
(5) Dz.U. UE z dnia 27 lipca 2010 r., L 195/39.
(6) Dz.U. UE z dnia 27 października 2010 r., L 281/81.
(7) Dz.U. UE z dnia 18 listopada 2009 r., L 303/31.
(8) Dz.U. UE z dnia 27 października 2010 r., L 281/1.
(9) Dz.U. UE z dnia 24 marca 2012 r., L 88/1.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/30 |
Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2013 r. — Transworld Oil Computer Centrum i in. przeciwko Eurojust
(Sprawa T-192/13)
2013/C 171/57
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Strona skarżąca: Transworld Oil Computer Centrum BV (Berg en Dal, Niderlandy), Transworld Payment Solutions Ltd (Bermudy), Transworld ICT Solutions Ltd (Bangalore, Indie), Transworld Oil USA, Inc. (Houston, Stany Zjednoczone Ameryki), Bermuda First Curaçao Ltd (Bermudy) i Johannes Christiaan Martinus Augustinus Maria Deuss (Bermudy) (przedstawiciel: adwokat T. Barkhuysen)
Strona pozwana: Eurojust
Żądania
Skarżące wnoszą do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności potwierdzającej decyzji Eurojust z dnia 2 lutego 2013 r., |
— |
zwrócenie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Eurojust na podstawie drugiego wniosku z dnia 31 grudnia 2012 r. z uwzględnieniem stanowiska prawnego Sądu, |
— |
obciążenie Eurojust kosztami związanymi ze sporządzeniem skargi i z drugim wnioskiem |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1) |
Zarzut pierwszy dotyczący braku zbadania przez Eurojust wszystkich podstaw prawnych podniesionych przez skarżące
|
2) |
Zarzut drugi dotyczący wydania decyzji przy braku dochowania należytej staranności i niedostatecznego uzasadnienia
|
3) |
Zarzut trzeci dotyczący błędnego zastosowania przez Eurojust odstępstw przewidzianych w art. 4 ust. 1 lit. a) postanowień dotyczących dostępu do dokumentów w zakresie „toczących się krajowych dochodzeń” i „zwalczania ciężkiej przestępczości”
|
4) |
Zarzut czwarty dotyczący błędnego zastosowania przez Eurojust odstępstwa przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. b) postanowień dotyczących dostępu do dokumentów w zakresie „sfery prywatnej i integralności jednostki”.
W zakresie, w którym miało dojść do naruszenia integralności i sfery prywatnej jednostki, Eurojust powinien dokonać analizy, czy — i jak — żądane dokumenty mogłyby zostać poddane anonimizacji lub jedynie częściowo udostępnione. Eurojust niezgodnie z prawem zaniechał dokonania owej analizy. |
5) |
Zarzut piąty dotyczący błędnego zastosowania przez Eurojust odstępstwa przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. a) postanowień dotyczących dostępu do dokumentów w zakresie „stosowania przepisów w odniesieniu do tajemnicy zawodowej”. Powołanie się na wskazane odstępstwo jest nieuzasadnione. Skarżące nie dostrzegają, jakie przepisy dotyczące poufności miałby podlegać w tym przypadku zastosowaniu i kwestionują, jakoby obowiązywały tego rodzaju przepisy, które sprzeciwiałyby się wydaniu żądanych dokumentów. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/31 |
Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2013 r. — dm-drogerie markt przeciwko OHIM — V-Contact (CAMEA)
(Sprawa T-195/13)
2013/C 171/58
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: dm-drogerie markt GmbH & Co. KG (Karlsruhe, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci B. Beinert i O. Bludovsky)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: V-Contact Kft (Szada, Węgry)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 stycznia 2013 r. (odwołanie dotyczące postępowania w sprawie sprzeciwu nr R 452/2012-1) oraz w ramach skorygowania usunięcie znaku towarowego zgłaszającego; |
— |
posiłkowo, stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 stycznia 2013 r. (odwołanie dotyczące postępowania w sprawie sprzeciwu nr R 452/2012-1) oraz przekazanie sprawy do OHIM; |
— |
posiłkowo, stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 stycznia 2013 r. (odwołanie dotyczące postępowania w sprawie sprzeciwu nr R 452/2012-1). |
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: V-Contact Kft
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „CAMEA” dla m.in. towarów z klas 3, 5 i 16 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 9 279 928.
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca.
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: rejestracja międzynarodowa wskazująca m.in. Unię Europejską i obejmująca towary z klas 3, 5 i 8.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu.
Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania.
Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/31 |
Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2013 r. — Nanu-Nana Joachim Hoepp przeciwko OHIM — Stal-Florez Botero (la nana)
(Sprawa T-196/13)
2013/C 171/59
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: Nanu-Nana Joachim Hoepp GmbH & Co. KG (Brema, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Boddien)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Lina M. Stal-Florez Botero (Maarssen, Niderlandy)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie R 300/2012-1 dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku nr 005205125 C (wspólnotowy znak towarowy nr 005205125) pomiędzy Nanu-Nana Joachim Hoepp GmbH & Co. KG a Liną M. Stal-Florez Botero prowadzącą działalność pod nazwą La Nana; |
— |
obciążenie OHIM kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: graficzny znak towarowy „la nana” dla towarów z klas 16, 20 i 24 — rejestracja wspólnotowego znaku towarowego nr 5 205 125
Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Lina M. Stal-Florez Botero
Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca
Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: wniosek o unieważnienie prawa do znaku został oparty na podstawach określonych w art. 8 ust. 1 lit. b) w związku z art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady nr 207/2009
Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku w całości na podstawie art. 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady nr 207/2009
Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: naruszenie art. 53 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b), art. 57 ust. 2 i 3 oraz art. 78 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Rady nr 207/2009.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/32 |
Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2013 r. — Imax przeciwko OHIM — Himax Technologies (IMAX)
(Sprawa T-198/13)
2013/C 171/60
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: Imax Corporation (Mississauga, Kanada) (przedstawiciel: adwokat V. von Bomhard, i K. Hughes, solicitor)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Himax Technologies, Inc. (Tainan County, Tajwan)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej z dnia 23 stycznia 2013 r. w sprawie R 740/2012-5; oraz |
— |
obciążenie strony pozwanej i — w razie wstąpienia Himax Technologies, Inc. do postępowania — interwenienta kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „IMAX” dla towarów i usług z klas 9, 41 i 45 — zgłoszenie nr 9 392 556
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Himax Technologies, Inc.
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne wspólnotowe znaki towarowe „Himax”, zarejestrowane pod numerami 4 411 658 i 4 411 641 dla towarów i usług z klas 9 i 42
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/32 |
Odwołanie wniesione w dniu 9 kwietnia 2013 r. przez Patrizię De Lucę od wyroku wydanego w dniu 30 stycznia 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-20/06 RENV De Luca przeciwko Komisji
(Sprawa T-200/13 P)
2013/C 171/61
Język postępowania: francuski
Strony
Wnosząca odwołanie: Patrizia De Luca (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i J.N. Louis)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska
Żądania
Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:
— |
orzeczenie, że
|
— |
w drodze nowego rozstrzygnięcia, |
— |
orzeczenie, że
|
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi szereg zarzutów dotyczących naruszenia prawa:
— |
gdyż SSP zinterpretował wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie T-563/10 P De Luca przeciwko Komisji w ten sposób, że ogranicza on badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w pierwszej instancji tylko do skutków zastosowania przez analogię zasad rekrutacji, nie uwzględniając pierwszeństwa przepisów mających zastosowanie do normalnego przebiegu kariery zawodowej; |
— |
gdyż SSP stwierdził, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej może zgodnie z prawem stosować się analogicznie, uznając, że nie stanowi to żadnej korzyści dla strony skarżącej pod względem kariery zawodowej i że ograniczona korzyść pod względem wynagrodzenia ostatecznie zniknie; |
— |
gdyż SSP nie przeprowadził badania zgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego oraz jego stosowania przez analogię do strony skarżącej przy uwzględnieniu zasady równego traktowania i ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej; |
— |
gdyż to do SSP należało sprawdzenie — a nie do skarżącej wykazanie — że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego został zastosowany w sposób oczywisty niewłaściwie; |
— |
gdyż SSP z góry odrzucił, bez dogłębnego badania, argument strony skarżącej dotyczący naruszenia równego traktowania wynikającego z okoliczności, że możliwość uzyskania awansu przez urzędników na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego została zachowana pomimo dokonanych zmian regulaminu, chociaż ze względu na zastosowanie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nie odnosi się to do strony skarżącej. |
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/33 |
Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2013 r. — Group’Hygiène przeciwko Komisji
(Sprawa T-202/13)
2013/C 171/62
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Group’Hygiène (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.
1) |
Zarzut pierwszy dotyczy braku właściwości Komisji, ponieważ Komisja nie mogła, w oparciu o swoje uprawnienia wykonawcze, dokonać zmiany istotnych elementów aktu podstawowego. Ponieważ na mocy dyrektywy 2013/2/UE (1) definicja opakowania została rozszerzona na produkty, które nie są objęte dyrektywą 94/62/WE (2), dyrektywa 2013/2/UE jest wadliwa z powodu braku właściwości. |
2) |
Zarzut drugi dotyczy nieuwzględnienia art. 296 TFUE i ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej dotyczących obowiązku uzasadnienia, ponieważ dyrektywa 2013/2/UE nie wyjaśnia, dlaczego tylko niektóre walce do nawijania stanowią opakowania. Strona skarżąca podnosi, iż uzasadnienie aktu jest konieczne tym bardziej konieczne, że zaskarżony środek stanowi zmianę stanowiska w stosunku do wcześniejszego stanowiska organów Unii w tym względzie. |
3) |
Zarzut trzeci dotyczy nieuwzględnienia dyrektywy 94/62/WE, ponieważ jest oczywiste, że walce do nawijania nie mogą być uznane za opakowania, gdyż walec do nawijania stanowi czysto wewnętrzny element towaru i nie odpowiada prawnej definicji opakowania przyjętej w dyrektywie 94/62/WE. |
4) |
Zarzut czwarty dotyczy nieuwzględnienia zasady równości, ze względu na to, że dyrektywa 2013/2/UE różnie traktuje porównywalne sytuacje, gdyż nie uznaje za opakowania przemysłowych walców do nawijania, a walce do nawijania inne niż przemysłowe znajdują się w sytuacji obiektywnie porównywalnej, i ze względu na to, że towary posiadające cechy podobne do walców do nawijania są wyłączone z kategorii opakowań. |
5) |
Zarzut piąty dotyczy nieuwzględnienia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ dyrektywa 2013/2/UE w sposób nagły i bez środków przejściowych podważa przyjęte przez ustawodawcę Unii rozwiązanie, w myśl którego walce do nawijania nie stanowią opakowań w rozumieniu dyrektywy 94/62/WE. |
6) |
Zarzut szósty dotyczy nieuwzględnienia zasady proporcjonalności, ze względu na to, że zaskarżony środek powoduje nieproporcjonalne skutki finansowe dla podmiotów gospodarczych z odnośnego sektora, ponieważ w odróżnieniu od innych przemysłowców producenci walców do nawijania nie mogą ograniczyć ilości produkowanych walców, gdyż stanowią one bezwzględnie niezbędną i integralną część produktu. |
(2) Dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz.U. L 365, s. 10).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/34 |
Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2013 r. — Stance przeciwko OHIM — Pokarna (STANCE)
(Sprawa T-206/13)
2013/C 171/63
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: Stance, Inc. (San Clemente, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunze i G. Würtenberger)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Pokarna Ltd (Secundrabad, Indie)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej z dnia 1 lutego 2013 r. w sprawie R 885/2012-5 dotyczącej sprzeciwu opartego na rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 005 491 329 wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 008 957 516„STANCE”; |
— |
obciążenie OHIM kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „STANCE” dla towarów z klasy 25 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8 957 516
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Pokarna Ltd
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: czarno-biały graficzny wspólnotowy znak towarowy „STANZA” dla towarów i usług z klas 25 i 35
Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu dla wszystkich zakwestionowanych towarów
Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: naruszenie art. 65, art. 8 ust. 1 lit. b), art. 75, art. 76 ust. 1 i 2 oraz art. 83 rozporządzenia Rady nr 207/2009.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/34 |
Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2013 r. — 1872 Holdings przeciwko OHIM — Havana Club International (THE SPIRIT OF CUBA)
(Sprawa T-207/13)
2013/C 171/64
Język skargi: angielski
Strony
Strona skarżąca: 1872 Holdings vof (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat M. Antoine-Lalance)
Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Havana Club International, SA (Hawana, Kuba)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawie R 684/2012-1; |
— |
obciążenie OHIM kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy „THE SPIRIT OF CUBA” dla towarów i usług z klas 33, 35 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 109 106
Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca
Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Havana Club International, SA
Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Wniosek o unieważnienie prawa do znaku został oparty na art. 52 ust. 1 lit. a) oraz art. 7 ust. 1 lit. b), c) i g) rozporządzenia Rady nr 207/2009
Decyzja Wydziału Unieważnień: Unieważnienie prawa do zakwestionowanego wspólnotowego znaku towarowego
Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 207/2009
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/35 |
Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2013 r. — Rainer Typke przeciwko Komisji
(Sprawa T-214/13)
2013/C 171/65
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Rainer Typke (Hasbergen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci B. Cortese i A. Salerno)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 5 lutego 2013 r. odmawiającej uwzględnienia wniosku potwierdzającego strony skarżącej o udzielenie dostępu do dokumentów zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 (1) — w postępowaniu GESTDEM 2012/3258; |
— |
stwierdzenie nieważności dorozumianej odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie wniosku potwierdzającego strony skarżącej o udzielenie dostępu do dokumentów zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 — w postępowaniu GESTDEM 2013/0068; |
— |
obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, a także innych przepisów tego rozporządzenia, ze względu na to, że:
— |
niezasadne jest założenie Komisji, że wniosek skarżącej, wymagający stworzenia nowych dokumentów, a nie dostępu do już istniejących, nie należy do zakresu zastosowania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001; |
— |
niezasadne jest założenie Komisji, że wnioski skarżącej mają charakter nieproporcjonalny, a przez to są niedopuszczalne, nawet w odniesieniu do możliwości udzielenia częściowego dostępu; |
— |
niezasadne jest założenie Komisji, że uwzględnieniu wniosków skarżącej stoi na przeszkodzie konieczność nieujawniania danych osobowych osób trzecich; oraz |
— |
niezasadne jest założenie Komisji, że uwzględnieniu wniosków skarżącej stoi na przeszkodzie konieczność zachowania poufności postępowania komisji konkursowej i konieczność ochrony procesu podejmowania przez nią decyzji. |
(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/35 |
Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2013 r. — Scuola Elementare Maria Montessori przeciwko Komisji
(Sprawa T-220/13)
2013/C 171/66
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Scuola Elementare Maria Montessori Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: A. Nucara i E. Gambaro, avvocati)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Zarzuty i główne argumenty są takie same jak podniesione w sprawie T-219/13 Ferracci przeciwko Komisji.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/35 |
Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2013 r. — Cofresco Frischhalteprodukte GmbH & Co. KG przeciwko Komisji
(Sprawa T-223/13)
2013/C 171/67
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Cofresco Frischhalteprodukte GmbH & Co. KG (Minden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Weil)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim dodaje ona „rolki, tuby oraz cylindry, wokół których nawijany jest giętki materiał (np. folia z tworzywa sztucznego, aluminium, papier)” do przykładów produktów stanowiących opakowania; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z pierwszymi pięcioma zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/36 |
Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2013 r. — Melitta France przeciwko Komisji
(Sprawa T-224/13)
2013/C 171/68
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Melitta France (Chezy-sur-marne, Francja) (przedstawiciel: adwokat H. Weil)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim dodaje ona „rolki, tuby oraz cylindry, wokół których nawijany jest giętki materiał (np. folia z tworzywa sztucznego, aluminium, papier)” do przykładów produktów stanowiących opakowania; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów, które są zasadniczo identyczne lub podobne do tych podniesionych w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/36 |
Odwołanie wniesione w dniu 14 kwietnia 2013 r. przez Luigiego Marcuccia od postanowienia wydanego w dniu 6 lutego 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-67/12 Marcuccio przeciwko Komisji Europejskiej
(Sprawa T-226/13 P)
2013/C 171/69
Język postępowania: włoski
Strony
Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania
Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:
— |
uwzględnienie wszystkich żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji; |
— |
obciążenie skarżącej kosztami postępowania w pierwszej instancji. |
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej sprawie wnoszący odwołanie skarży się na postanowienie z dnia 6 lutego 2013 r., na mocy którego Sąd do Spraw Służby Publicznej oddalił jako oczywiście bezzasadną skargę dotyczącą, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji, na mocy której Komisja Europejska oddaliła wniosek o naprawienie szkody wynikłej z faktu przesłania pisma dotyczącego zasad wykonania wyroku wydanego przez Sąd w dniu 4 listopada 2008 r. w sprawie F-41/06 Marcuccio przeciwko Komisji adwokatowi, który reprezentował wnoszącego odwołanie w ramach odwołania wniesionego od tego wyroku oraz, po drugie, zobowiązania Komisji do naprawienia szkody, jaką wnoszący odwołanie poniósł w następstwie tej okoliczności.
Na poparcie swojej skargi wnoszący odwołanie podnosi zarzut całkowitego braku uzasadnienia oddalenia żądania odszkodowawczego, w tym również ze względu na niewystarczające zbadanie oraz przeinaczenie dowodów, arbitralną oraz błędną i nieracjonalną wykładnię oraz stosowanie:
— |
norm prawnych dotyczących ustalenia odpowiedzialności akwiliańskiej instytucji Unii Europejskiej; |
— |
pojęcia obowiązku uzasadnienia spoczywającego na każdej instytucji Unii Europejskiej oraz sądach Unii Europejskiej; |
— |
pojęcia bezprawnego zachowania instytucji Unii Europejskiej. |
Wnoszący odwołanie wskazuje również na niezgodność z prawem decyzji wydanych przez sąd pierwszej instancji w przedmiocie kosztów.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/37 |
Odwołanie wniesione w dniu14 kwietnia 2013 r. przez Luigiego Marcuccia od wyroku wydanego w dniu 21 lutego 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-113/11, Marcuccio przeciwko Komisji Europejskiej
(Sprawa T-229/13 P)
2013/C 171/70
Język postępowania: włoski
Parties
Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania
Strona wnosząca odwołanie zwraca sią do Sądu o:
— |
uchylenie w całości i bez wyjątku zaskarżonego orzeczenia; |
— |
przekazanie sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej. |
Zarzuty i główne argumenty
Zarzuty i główne argumenty są identyczne z tymi, które zostały przytoczone w sprawie T-203/13 P Marcuccio przeciwko Komisji.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/37 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Wepa Lille przeciwko Komisji
(Sprawa T-231/13)
2013/C 171/71
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Wepa Lille (Bousbecque, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/37 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — SCA Hygiène Products przeciwko Komisji
(Sprawa T-232/13)
2013/C 171/72
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: SCA Hygiene Products (Tremblay en France, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/38 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Hartmann przeciwko Komisji
(Sprawa T-233/13)
2013/C 171/73
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Paul Hartmann SA (Châtenois, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/38 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Lucart France przeciwko Komisji
(Sprawa T-234/13)
2013/C 171/74
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Lucart France (Torvilliers, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/38 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — Gopack przeciwko Komisji
(Sprawa T-235/13)
2013/C 171/75
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Gopack (Manosque, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/38 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — CMC France przeciwko Komisji
(Sprawa T-236/13)
2013/C 171/76
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: CMC France (Châtenois, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/39 |
Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2013 r. — SCA Tissue France przeciwko Komisji
(Sprawa T-237/13)
2013/C 171/77
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: SCA Tissue France (Bois Colombes, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/39 |
Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2013 r. — Delipapier przeciwko Komisji
(Sprawa T-238/13)
2013/C 171/78
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Delipapier (Frouard, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/39 |
Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2013 r. — ICT przeciwko Komisji
(Sprawa T-243/13)
2013/C 171/79
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Industrie Cartarie Tronchetti SpA (ICT) (Borgo a Mozzano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J.-M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/40 |
Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2013 r. — Industrie Cartarie Tronchetti Iberica przeciwko Komisji
(Sprawa T-244/13)
2013/C 171/80
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Industrie Cartarie Tronchetti Ibérica, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Leprêtre i N. Chahid-Nouraï)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności dyrektywy Komisji 2013/2/UE z dnia 7 lutego 2013 r. zmieniającej załącznik I do dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, w zakresie, w jakim wprowadza ona walce do nawijania, z wyjątkiem walców do użytku przemysłowego, do wykazu przykładów opakowań; |
— |
obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów, które są zasadniczo identyczne z tymi podniesionymi w ramach sprawy T-202/13 Group d'Hygiène przeciwko Komisji lub są do nich podobne.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/40 |
Postanowienie Sądu z dnia 26 kwietnia 2013 r. — Republika Czeska przeciwko Komisji
(Sprawa T-194/07) (1)
2013/C 171/81
Język postępowania: czeski
Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie sprawy.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/40 |
Postanowienie Sądu z dnia 23 kwietnia 2013 r. — Węgry przeciwko Komisji
(Sprawa T-221/07) (1)
2013/C 171/82
Język postępowania: węgierski
Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie sprawy.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/40 |
Postanowienie Sądu z dnia 23 kwietnia 2013 r. — Zhejiang Heda Solar Technology przeciwko Komisji
(Sprawa T-143/13) (1)
2013/C 171/83
Język postępowania: francuski
Prezes drugiej izby zarządził wykreślenie sprawy.
Sąd do spraw Służby Publicznej
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/41 |
Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 24 kwietnia 2013 r. — CB przeciwko Komisji
(Sprawa F-73/11) (1)
(Służba publiczna - Urzędnicy - Konkurs otwarty - Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/181/10 - Niedopuszczenie do udziału w etapie oceny zintegrowanej)
2013/C 171/84
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: CB (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, C. Bernard-Glanz i A. Blot)
Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: J. Currall, pełnomocnik, wspierany przez adwokata A. Dal Ferra)
Przedmiot sprawy
Żądanie stwierdzenie nieważności decyzji o niedopuszczeniu strony skarżącej do etapu oceny zintegrowanej w ramach konkursu EPSO/AD/181/10.
Sentencja wyroku
1) |
Skarga zostaje w części odrzucona i w pozostałym zakresie oddalona. |
2) |
Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona połową kosztów poniesionych przez CB. |
3) |
CB pokrywa połowę swoich kosztów. |
(1) Dz.U. C 282 z 24.9.2011, s. 53.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/41 |
Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 24 kwietnia 2013 r. — Demeneix przeciwko Komisji
(Sprawa F-96/12) (1)
(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej - Warunek dotyczący doświadczenia zawodowego - Zakres uznania)
2013/C 171/85
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Laurent Demeneix (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)
Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Eggers i G. Gattinara, pełnomocnicy)
Przedmiot sprawy
Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursu EPSO/AD/207/11 potwierdzającej decyzję w sprawie nieumieszczenia nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej ze względu na brak spełnienia określonych szczególnych warunków dopuszczenia do tego konkursu oraz żądanie odszkodowania.
Sentencja wyroku
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
L. Demeneix pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską. |
(1) Dz.U. C 343 z 10.11.2012, s. 23.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/41 |
Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 9 kwietnia 2013 r. — de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji
(Sprawa F-126/12) (1)
2013/C 171/86
Język postępowania: francuski
Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.
(1) Dz.U. C 71 z 9.3.2013, s. 29.
15.6.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 171/41 |
Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 18 kwietnia 2013 r. — Rosenbaum przeciwko Komisji
(Sprawa F-6/13) (1)
2013/C 171/87
Język postępowania: francuski
Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.
(1) Dz.U. C 108 z 13.4.2013, s. 39.