29.12.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/1

Strategia antynarkotykowa UE na lata 2013–2020

2012/C 402/01

PRZEDMOWA

Niniejsza strategia antynarkotykowa UE stanowi nadrzędne ramy polityczne i priorytety unijnej polityki antynarkotykowej określone przez państwa członkowskie i instytucje UE na lata 2013–2020. Ramy, cel nadrzędny i cele szczegółowe tej strategii posłużą za fundament dla dwóch kolejnych 4-letnich unijnych planów działania w zakresie narkotyków.

Niniejsza strategia antynarkotykowa opiera się przede wszystkim na podstawowych zasadach prawa UE i pod każdym względem przestrzega zasad leżących u podstaw Unii, takich jak szacunek dla godności ludzkiej, wolność, demokracja, równość, solidarność, państwo prawne i prawa człowieka. Ma na celu ochronę i podniesienie poziomu dobrostanu społeczeństw i jednostek, ochronę zdrowia publicznego, zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa publicznego i przyjęcie zrównoważonego, zintegrowanego i opartego na dowodach podejścia do problemu narkotyków.

Strategia ta bazuje również na prawie międzynarodowym, stosownych konwencjach ONZ (1), które stanowią międzynarodowe ramy prawne służące zajęciu się zjawiskiem nielegalnych narkotyków, a także na Powszechnej deklaracji praw człowieka. Niniejsza strategia antynarkotykowa UE bierze pod uwagę stosowne dokumenty polityczne ONZ, w tym przyjęty w 2009 roku dokument „Deklaracja polityczna ONZ i plan działania w sprawie międzynarodowej współpracy na rzecz zintegrowanej i zrównoważonej strategii zwalczania światowego problemu narkotykowego”, w którym stwierdzono, że ograniczenie popytu na narkotyki i ograniczenie ich podaży są wzajemnie wzmacniającymi się elementami polityki dotyczącej nielegalnych narkotyków, oraz deklarację polityczną ONZ w sprawie HIV/AIDS. Strategię opracowano na podstawie zasad zawartych w traktacie z Lizbony oraz odpowiednich kompetencji Unii i poszczególnych państw członkowskich. Właściwą wagę przyłożono do pomocniczości i proporcjonalności, ponieważ niniejsza strategia zakłada nadanie większego znaczenia strategiom krajowym. Strategia będzie wdrażana zgodnie z tymi zasadami i kompetencjami. Ponadto strategia w pełni honoruje Europejską konwencję praw człowieka i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej.

Do roku 2020 dotyczące nielegalnych narkotyków priorytety i działania, do których zachęca się w niniejszej strategii antynarkotykowej UE i które są za jej pomocą koordynowane, powinny wywrzeć ogólny wpływ na kluczowe aspekty unijnej sytuacji w obszarze narkotyków. Wyżej wspomniane priorytety i działania powinny zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego, stabilności społecznej i bezpieczeństwa poprzez spójne, efektywne i skuteczne wprowadzanie w życie środków, interwencji i podejść do ograniczania popytu na narkotyki i ich podaży na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym, oraz poprzez zmniejszanie potencjalnych niezamierzonych negatywnych konsekwencji związanych z realizacją tych działań.

Zjawisko narkotyków jest krajową i międzynarodową kwestią, która wymaga podjęcia działań w kontekście globalnym. W tym względzie ważną rolę odgrywają skoordynowane działania prowadzone na szczeblu UE. W niniejszej strategii antynarkotykowej UE przedstawiono wspólne i oparte na dowodach ramy mające być odpowiedzią na zjawisko narkotyków na terytorium i na zewnątrz UE. Dzięki zapewnieniu ram dla wspólnych i uzupełniających się działań strategia sprawia, że zasoby zainwestowane w ten obszar będą wykorzystywane skutecznie i efektywnie, przy równoczesnym uwzględnieniu instytucjonalnych i finansowych ograniczeń i możliwości państw członkowskich i instytucji UE.

Niniejsza strategia ma na celu przyczynienie się do ograniczenia popytu na narkotyki i ich podaży na terytorium UE, a także do ograniczenia ryzyka i szkód zdrowotnych i społecznych, których przyczyną są narkotyki, dzięki strategicznemu podejściu, które wspiera i uzupełnia strategie krajowe, stanowi ramy dla skoordynowanych, wspólnych działań oraz tworzy podstawę i ramy polityczne dla zewnętrznej współpracy UE na tym polu. Zostanie to osiągnięte dzięki zintegrowanemu, zrównoważonemu i opartemu na dowodach podejściu.

Wreszcie, strategia ta bazuje na wnioskach z realizacji wcześniejszych strategii antynarkotykowych UE i związanych z nimi planów działania, w tym na wnioskach i zaleceniach wynikających z zewnętrznej oceny strategii antynarkotykowej UE na lata 2005–2012, a przy tym bierze pod uwagę inne stosowne decyzje i działania polityczne na szczeblu unijnym i międzynarodowym w obszarze narkotyków.

I. Wprowadzenie

Niniejsza strategia uwzględnia nowe podejścia i odpowiada na nowe wyzwania zidentyfikowane w ostatnich latach, w tym:

—	coraz bardziej widoczny trend w kierunku zażywania wielu substancji jednocześnie, w tym łączenia substancji legalnych, takich jak alkohol i kontrolowane leki wydawane na receptę, z substancjami nielegalnymi,

—	trendy w kierunku zażywania narkotyków niebędących opiatami, a także pojawienie się i rozpowszechnienie nowych substancji psychoaktywnych,

—	potrzebę zapewnienia i poprawy dostępu do kontrolowanych leków wydawanych na receptę,

—	potrzebę poprawy jakości, zasięgu i dywersyfikacji usług nakierowanych na ograniczenie popytu na narkotyki,

—

ciągłe częste występowanie chorób przenoszonych przez krew, w szczególności wirusowego zapalenia wątroby typu C, wśród osób przyjmujących narkotyki iniekcyjnie oraz potencjalne zagrożenia wystąpieniem nowych ognisk zakażeń HIV i innych chorób przenoszonych przez krew, a mających związek z iniekcyjnym przyjmowaniem narkotyków,

—	ciągłe występowanie w UE wysokiej liczby zgonów spowodowanych zażywaniem narkotyków,

—	potrzebę walki z zażywaniem narkotyków poprzez zintegrowane podejście do opieki zdrowotnej, które zajmie się – między innymi – współzachorowalnością psychiatryczną,

—	dynamikę rynków nielegalnych narkotyków, obejmującą między innymi zmiany szlaków przemytniczych, transgraniczną przestępczość zorganizowaną i korzystanie z nowych technologii komunikacyjnych jako ułatwień w dystrybucji nielegalnych narkotyków i nowych substancji psychoaktywnych,

—

potrzebę zapobiegania przenikaniu prekursorów, preprekursorów i innych substancji chemicznych niezbędnych do nielegalnego wytwarzania narkotyków z legalnego obiegu na nielegalny rynek oraz wprowadzania na nielegalny rynek niektórych substancji chemicznych stosowanych jako środki zmniejszające zawartość czystej substancji.

Cele szczegółowe strategii antynarkotykowej UE są następujące:

—	przyczynić się do wymiernego ograniczenia popytu na narkotyki, skali uzależnienia od nich oraz wynikających z ich używania zagrożeń i szkód zdrowotnych i społecznych,

—	przyczynić się do dezorganizacji rynku nielegalnych narkotyków i do wymiernego zmniejszenia dostępności nielegalnych narkotyków,

—	zachęcić do koordynacji działań poprzez aktywne rozmowy i analizę rozwoju wydarzeń i wyzwań w obszarze narkotyków na szczeblu unijnym i międzynarodowym,

—	bardziej zintensyfikować dialog i współpracę w kwestiach walki z narkotykami między UE a państwami trzecimi oraz organizacjami międzynarodowymi,

—

przyczynić się do lepszego rozpowszechniania wyników monitorowania, badań i ocen oraz do lepszego rozumienia wszelkich aspektów związanych ze zjawiskiem narkotyków i lepszego rozumienia skutków podejmowanych działań w celu zapewnienia rzetelnego i kompleksowego oparcia strategii i działań na wiedzy.

10.

Podstawą strategii są osiągnięcia (2) UE w obszarze zwalczania nielegalnych narkotyków; bazuje ona również na trwającej kompleksowej ocenie bieżącej sytuacji w obszarze narkotyków, a zwłaszcza ocenie dostarczonej przez Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA), przy czym uznaje się w niej potrzebę proaktywnego reagowania na rozwój wydarzeń i wyzwania.

11.

Strategia jest ustrukturyzowana wokół dwóch obszarów politycznych, którymi są ograniczanie popytu na narkotyki i ich podaży, oraz trzech następujących tematów przekrojowych: a) koordynacja; b) współpraca międzynarodowa i c) badania, informacje, monitoring i ocena. Dwa kolejne związane ze strategią plany działania, które zostaną sporządzone przez odpowiednie prezydencje w roku 2013 i 2017, będą zawierały wykazy konkretnych działań wraz z harmonogramem, odpowiedzialnymi stronami, wskaźnikami i narzędziami oceny.

12.

Z należytym uwzględnieniem bieżącej sytuacji i potrzeb związanych z realizacją strategii, dla każdego z dwóch obszarów politycznych i trzech przekrojowych tematów wybrana zostanie pewna liczba działań, które zostaną zawarte w planach działania na podstawie między innymi następujących kryteriów:

a)	działania muszą być oparte na dowodach, rzetelne naukowo i opłacalne oraz muszą dążyć do realistycznych i wymiernych wyników, które można poddać ocenie;

b)	działania muszą być osadzone w czasie, mieć określone poziomy referencyjne, wskaźniki skuteczności i strony odpowiedzialne za ich realizację, sprawozdawczość i ocenę;

c)	działania muszą mieć bezpośrednie znaczenie dla UE i wartość dodaną.

13.

Aby zapewnić stałą koncentrację na realizacji strategii i towarzyszących jej planów działania, każda prezydencja powinna zajmować się – przy wsparciu Komisji i wkładzie technicznym EMCDDA oraz Europolu – priorytetami i działaniami, które wymagają za jej kadencji kontynuacji na forum Horyzontalnej Grupy Roboczej ds. Narkotyków, i monitorować postępy. Komisja, biorąc pod uwagę informacje dostarczone przez państwa członkowskie i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) oraz udostępnione przez EMCDDA, Europol i inne organy UE, a także przez społeczeństwo obywatelskie, sporządza co dwa lata sprawozdania z postępów służące ocenie realizacji celów i priorytetów zawartych w strategii antynarkotykowej UE i w powiązanych z nią planach działania.

14.

Komisja, biorąc pod uwagę informacje dostarczone przez państwa członkowskie i udostępnione przez EMCDDA, Europol i inne stosowne organy i instytucje UE, a także przez społeczeństwo obywatelskie, rozpocznie do roku 2016 zewnętrzną śródokresową ocenę strategii, z myślą o opracowaniu drugiego planu działania na lata 2017–2020. Po zakończeniu realizacji strategii antynarkotykowej i związanego z nią planu działania do 2020 roku Komisja rozpocznie ogólną zewnętrzną ocenę ich realizacji. W ocenie tej należy wziąć także pod uwagę informacje zgromadzone przez państwa członkowskie, EMCDDA, Europol, inne stosowne instytucje i organy UE oraz społeczeństwo obywatelskie, a także oceny poprzednie, aby zapewnić wkład i zalecenia do celów przyszłego rozwoju unijnej polityki antynarkotykowej.

15.

Aby osiągnąć te cele i zapewnić skuteczność, strategia antynarkotykowa UE na lata 2013–2020 będzie korzystać, w miarę możliwości, z istniejących instrumentów i organów działających w obszarze narkotyków – w ramach odpowiedniego mandatu – lub mających związek z jego kluczowymi aspektami, zarówno w UE (przede wszystkim EMCDDA, Europol, Eurojust, Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) oraz Europejska Agencja Leków (EMA)) jak i we współpracy z organami spoza UE (takimi jak UNODC, Światowa Organizacja Celna, WHO i Grupa Pompidou). Komisja, Wysoki Przedstawiciel, Rada i Parlament Europejski dopilnują, by działania UE w obszarze nielegalnych narkotyków były skoordynowane i wzajemnie się uzupełniały.

16.	Na realizację celów niniejszej strategii antynarkotykowej UE należy zarówno na szczeblu UE, jak i szczeblu krajowym przeznaczyć odpowiednie i ukierunkowane zasoby.

II. Obszar polityki: ograniczanie popytu na narkotyki

17.

Ograniczanie popytu na narkotyki obejmuje szereg równie ważnych i wzajemnie wzmacniających się środków, w tym prewencję (środowiskową, uniwersalną, selektywną i wskazującą), wczesne wykrywanie i interwencje, ograniczanie ryzyka i szkód, leczenie, rehabilitację i reintegrację społeczną oraz wyjście z nałogu.

18.

W obszarze ograniczania popytu na narkotyki celem strategii antynarkotykowej UE na lata 2013–2020 jest przyczynienie się do wymiernego zmniejszenia zjawiska zażywania nielegalnych narkotyków, podwyższenia granicy wieku, w którym rozpoczynane jest ich zażywanie, aby zapobiec problemowemu zażywaniu narkotyków i ograniczyć skalę uzależnienia od nich oraz ryzyko i szkody zdrowotne i społeczne z nimi związane dzięki zintegrowanemu, wielodyscyplinarnemu i opartemu na dowodach podejściu oraz promowaniu spójności między politykami zdrowotnymi, społecznymi i dotyczącymi wymiaru sprawiedliwości.

19.

W obszarze ograniczania popytu na narkotyki zidentyfikowano następujące priorytety (nie są wymienione w porządku ważności):

19.1.

Poprawa osiągalności, dostępności i zasięgu skutecznych i zróżnicowanych środków obniżania popytu na narkotyki, promowanie korzystania z najlepszych praktyk i ich wymiany oraz opracowanie i wprowadzenie w życie standardów jakościowych w odniesieniu do prewencji (środowiskowej, uniwersalnej, selektywnej i wskazującej), wczesnego wykrywania i wczesnej interwencji, ograniczania ryzyka i szkód, leczenia, rehabilitacji, reintegracji społecznej i wyjścia z nałogu.

19.2.

Poprawa osiągalności i skuteczności programów prewencyjnych (od początkowego wpływu do trwałego działania) oraz uświadamianie ryzyka związanego z zażywaniem nielegalnych narkotyków i innych substancji psychoaktywnych i związanych z tym konsekwencji. W tym celu środki prewencyjne powinny obejmować wczesne wykrywanie i wczesną interwencję, promowanie zdrowego stylu życia i profilaktykę ukierunkowaną (np. selektywną i wskazującą) przeznaczoną również dla rodzin i społeczności.

19.3.

Powiększenie skali i wypracowanie skutecznych środków służących ograniczeniu popytu, aby zareagować na wyzwania takie jak: jednoczesne zażywanie wielu substancji, w tym łączenie substancji legalnych i nielegalnych, niezgodne z przeznaczeniem stosowanie kontrolowanych leków wydawanych na receptę oraz zażywanie nowych substancji psychoaktywnych.

19.4.

Inwestowanie w skuteczne środki ograniczania ryzyka i szkód i prowadzenie dalszych poświęconych temu badań mających na celu znaczne obniżenie liczby zgonów pośrednio i bezpośrednio związanych z narkotykami i przypadków chorób zakaźnych przenoszonych przez krew, związanych z zażywaniem narkotyków, ale nie ograniczonych tylko do tego przypadków HIV i wirusowego zapalenia wątroby, a także chorób przenoszonych drogą płciową i gruźlicy.

19.5.

Poprawa osiągalności, dostępności i zasięgu skutecznych i zróżnicowanych form leczenia osób zażywających narkotyki problemowo i uzależnionych narkomanów w UE, w tym osób zażywających substancje inne niż opiaty, tak aby każdy, kto pragnie poddać się leczeniu uzależnienia z narkotyków, mógł je rozpocząć, zgodnie z odpowiednimi potrzebami.

19.6.

Zwiększenie skali rozwoju, osiągalności i zasięgu środków służących ograniczaniu popytu na narkotyki w warunkach więziennych, w stosownych przypadkach i w oparciu o właściwą ocenę sytuacji zdrowotnej i potrzeb więźniów w celu osiągnięcia opieki o jakości odpowiadającej jakości zapewnionej w społeczności i zgodnie z prawem do opieki zdrowotnej i do poszanowania godności ludzkiej, co zapisano w europejskiej konwencji praw człowieka i Karcie praw podstawowych UE. Na wszystkich etapach systemu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych i po uwolnieniu powinna być zachowana ciągłość opieki.

19.7.

Rozwijanie i poszerzanie zintegrowanych modeli opieki, obejmujących potrzeby związane z problemami zdrowia psychicznego i fizycznego, rehabilitacją i wsparciem społecznym w celu poprawy i polepszenia sytuacji zdrowotnej i społecznej, reintegracji społecznej i wyjścia z nałogu osób zażywających narkotyki problemowo i uzależnionych narkomanów, w tym osób dotkniętych współzachorowalnością.

19.8.

Opracowanie skutecznych i zróżnicowanych środków służących ograniczeniu popytu na narkotyki, których celem jest zmniejszenie lub opóźnienie zjawiska rozpoczynania zażywania narkotyków i które są adekwatne do potrzeb konkretnych grup, wzorców zażywania narkotyków i okoliczności, przy zwróceniu szczególnej uwagi na grupy znajdujące się w trudnej sytuacji i zmarginalizowane.

19.9.

Zapobieganie lokalnym i regionalnym epidemiom związanym z zażywaniem narkotyków, które mogą zagrozić zdrowiu publicznemu w UE, przez zapewnienie skoordynowanych i skutecznych wspólnych podejść.

19.10.

Priorytety dotyczące ograniczania popytu na narkotyki muszą brać pod uwagę konkretne cechy szczególne, potrzeby i wyzwania wynikające ze zjawiska narkotyków na szczeblu krajowym i unijnym. Konieczne jest zapewnienie na szczeblu lokalnym, krajowym i unijnym stosownego poziomu zasobów na ten cel.

III. Obszar polityki: ograniczanie podaży narkotyków

20.

Ograniczanie podaży narkotyków obejmuje profilaktykę i zniechęcanie oraz dezorganizację przestępczości związanej z narkotykami, zwłaszcza przestępczości zorganizowanej, dzięki współpracy organów wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania, zakazom, konfiskacie mienia pochodzącego z działalności przestępczej, dochodzeniom i zarządzaniu granicami.

21.

W obszarze ograniczania podaży narkotyków celem strategii antynarkotykowej UE na lata 2013–2020 jest przyczynienie się do wymiernego obniżenia osiągalności nielegalnych narkotyków poprzez dezorganizację handlu nielegalnymi narkotykami, rozbijanie zorganizowanych grup przestępczych, które są zaangażowane w produkcję narkotyków i handel nimi, efektywne korzystanie z systemu sądownictwa karnego, efektywne egzekwowanie prawa w oparciu o dane wywiadowcze i intensywniejszą wymianę takich danych. Na szczeblu UE nacisk zostanie położony na przestępczość prowadzoną na dużą skalę, przestępczość transgraniczną i przestępczość zorganizowaną związaną z narkotykami.

22.

W obszarze ograniczania podaży narkotyków zidentyfikowano następujące priorytety (nie są wymienione w porządku ważności):

22.1.

Zacieśnienie współpracy i koordynacji między organami ścigania na szczeblu strategicznym i operacyjnym. Powinno to obejmować poprawę transgranicznej wymiany informacji (i danych wywiadowczych) w czasie rzeczywistym, wymianę najlepszych praktyk i wiedzy, a także prowadzenie wspólnych operacji i dochodzeń, ale się do tych elementów nie ograniczać. W tym względzie jako ważną należy postrzegać współpracę z państwami trzecimi na rzecz walki z przestępczością zorganizowaną związaną z narkotykami, której działania są nakierowane na UE lub prowadzone na jej terenie.

22.2.

Ograniczenie wewnątrzunijnej i transgranicznej produkcji, przemytu, handlu, dystrybucji i sprzedaży nielegalnych narkotyków i ułatwiania takich działań, a także ograniczenie przenikania na nielegalny rynek preprekursorów narkotykowych, prekursorów i innych podstawowych substancji chemicznych stosowanych w nielegalnej produkcji narkotyków.

22.3.

Skuteczne reagowanie na ewoluujące trendy, takie jak wprowadzanie do nielegalnego obiegu niektórych substancji chemicznych jako środków zmniejszających zawartość czystej substancji w nielegalnych narkotykach oraz dostarczanie narkotyków dzięki zastosowaniu nowych technologii.

22.4.

Specjalną uwagę należy poświęcić nowym technologiom łączności, które pełnią ważną rolę, ułatwiając produkcję, wprowadzanie do obrotu, handel i dystrybucję narkotyków (w tym nowych substancji psychoaktywnych wydawanych na receptę).

22.5.

Państwa członkowskie w dalszym ciągu współpracują i koordynują – we właściwych przypadkach – działania na szczeblu europejskim, wraz ze stosownymi organami i agencjami unijnymi i międzynarodowymi, takimi jak Europol, Eurojust, EMCDDA, i w pełni wykorzystują istniejące instrumenty i metody w obszarze współpracy organów wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania, takie jak działania policyjne z wykorzystaniem danych wywiadowczych, profilowanie narkotykowe, wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze, wspólne operacje służb celnych i policyjnych oraz stosowne inicjatywy, takie jak projekty EMPACT, platformy oficerów łącznikowych, a także poprzez wykorzystanie platform regionalnych.

22.6.

Na szczeblu UE nacisk powinien być położony na egzekwowanie prawa w oparciu o dane wywiadowcze, czego celem mają być działania wymierzone w produkcję narkotyków i handel nimi na dużą skalę. W dalszym ciągu należy wzmacniać koordynację i współpracę między organami ścigania w obrębie państw członkowskich i między nimi, a także z Europolem.

22.7.

W razie potrzeby, gdy zadania takie nie są inicjowane lub realizowane przez Europol, możliwe jest tworzenie w ramach UE doraźnych inicjatyw lub platform współpracy regionalnej, aby przeciwdziałać pojawiającym się zagrożeniom spowodowanym zmianami narkotykowych szlaków handlowych i powstawaniem nowych centrów przestępczości zorganizowanej. Należy to robić przez skoordynowane działania operacyjne. Działania takie muszą być kompatybilne z istniejącymi ustaleniami prawnymi i operacyjnymi na szczeblu UE i muszą się uzupełniać oraz muszą opierać się na ocenach i analizach zagrożeń. Takie struktury współpracy powinny być elastyczne, mogą być zawiązywane na różne okresy w zależności od przyszłego rozwoju zagrożenia, którego dotyczą, i działać w bliskiej współpracy z wszystkimi odpowiednimi agencjami i platformami unijnymi, a zwłaszcza z Europolem.

22.8.

Wzmocnienie, w razie potrzeby, unijnej współpracy w obszarze narkotyków między organami wymiaru sprawiedliwości i organami ścigania i intensyfikacja korzystania z aktualnych praktyk poprzez ustanowienie szybszych i dokładniejszych trybów reagowania. Wsparcie działań w ramach współpracy organów wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania oraz wymiana informacji i danych wywiadowczych.

22.9.

Ukierunkowane zgodnie z potrzebami wzmocnienie ram ustawodawczych Unii Europejskiej mające na celu zwiększenie zdolności UE do reagowania na nowe trendy, dopilnowanie, by wysiłki na rzecz współpracy były komplementarne względem siebie, dzięki czemu możliwe będzie rozbijanie transgranicznych zorganizowanych grup przestępczych, konfiskowanie dochodów z przestępczości związanej z narkotykami poprzez pełne wykorzystanie unijnej sieci biur ds. odzyskiwania mienia i w ten sposób skuteczniejsze reagowanie na handel narkotykami. Można zbadać ewentualność dalszego rozwoju odpowiednich instrumentów egzekwowania prawa.

22.10.

UE powinna pracować nad skuteczniejszymi politykami w obszarze ograniczania podaży narkotyków poprzez wzmocnienie oceny polityk i analizę służącą lepszemu zrozumieniu rynków narkotyków i przestępstw związanych z narkotykami oraz poprawę skuteczności reakcji organów ścigania w związku z narkotykami.

22.11.

Aby zapobiegać przestępstwom, ponownemu ich popełnianiu i zwiększyć wydajność i skuteczność wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych przy jednoczesnym zapewnieniu proporcjonalności, UE powinna zachęcać, w stosownych przypadkach, do stosowania, monitorowania i skutecznej realizacji strategii i programów antynarkotykowych, w tym z kierowania aresztowanych do służb socjalnych i stosownych alternatyw dla sankcji przymusowych (takich jak edukacja, leczenie, rehabilitacja, opieka kuratora i reintegracja społeczna) dla zażywających narkotyki osób, które popełniły przestępstwo.

IV. Temat przekrojowy: koordynacja

23.

W dziedzinie polityki antynarkotykowej UE cel koordynacji jest dwojaki: zapewnienie synergii, komunikacji i skutecznej wymiany informacji i opinii z myślą o wspieraniu celów polityki, a jednocześnie zachęcanie do aktywnych rozmów i analizy rozwoju wydarzeń i wyzwań w dziedzinie narkotyków na szczeblu UE i na szczeblu międzynarodowym.

Konieczna jest koordynacja z jednej strony w ramach instytucji UE, państw członkowskich, innych właściwych organów europejskich i społeczeństwa obywatelskiego oraz pomiędzy nimi, a z drugiej strony między UE, strukturami międzynarodowymi a państwami trzecimi.

24.

W obszarze koordynacji zidentyfikowano następujące priorytety (nie są wymienione w porządku ważności):

24.1.

Zapewnienie synergii, spójności i skutecznych metod działania między państwami członkowskimi, instytucjami, organami i inicjatywami UE, w oparciu o zasadę lojalnej współpracy (3), a także unikanie powielania działań, dbanie o skuteczną wymianę informacji, efektywne wykorzystywanie zasobów i zapewnienie ciągłości działań podczas kolejnych prezydencji.

24.2.

Biorąc pod uwagę rolę Horyzontalnej Grupy Roboczej ds. Narkotyków jako głównego organu odpowiedzialnego w Radzie za koordynację kwestii dotyczących narkotyków, należy jeszcze bardziej wzmocnić jej wysiłki w zakresie koordynacji, uwzględniając prace innych organów poruszające zagadnienia związane z narkotykami, takich jak Stały Komitet Współpracy Operacyjnej w zakresie Bezpieczeństwa Wewnętrznego (COSI) i Grupa Robocza ds. Zdrowia Publicznego. Ponadto wyważone podejście do problemu narkotyków, ukierunkowane z równą energią na popyt na narkotyki, jak i na ich podaż, wymaga ścisłej współpracy, interakcji i wymiany informacji z innymi właściwymi organami przygotowawczymi Rady, w tym zajmującymi się działaniami zewnętrznymi oraz innymi odpowiednimi inicjatywami UE, w sprawach sądowych i karnych, w dziedzinie egzekwowania prawa, zdrowia publicznego, w sprawach społecznych.

24.3.

Zapewnienie, by UE i państwa członkowskie dalej rozwijały i wdrażały metody działania i najlepsze praktyki w zakresie współpracy wielodyscyplinarnej, z myślą o wspieraniu celów strategii oraz promowały je na szczeblu krajowym.

24.4.

Zapewnianie, w czasie każdej prezydencji, możliwości dyskusji, monitorowania i oceny odnośnie do koordynacji, współpracy, nowych tendencji, skutecznych interwencji i innych kwestii z zakresu kształtowania polityki, które wnoszą wartość dodaną do strategii antynarkotykowej UE; może to się odbywać np. w ramach spotkań krajowych koordynatorów ds. narkotyków.

24.5.

Promowanie i zachęcanie do aktywnego i wnoszącego konkretną wartość uczestnictwa społeczeństwa obywatelskiego – w tym organizacji pozarządowych, a także młodych ludzi, osób zażywających narkotyki i klientów służb zajmujących się problemem narkotykowym – w opracowywaniu i wdrażaniu strategii antynarkotykowych na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym. Zaangażowanie europejskiego forum społeczeństwa obywatelskiego ds. narkotyków również na szczeblu UE i na szczeblu międzynarodowym.

24.6.

Zapewnienie, by UE na forach międzynarodowych, takich jak Komisja ds. Środków Odurzających (CND), oraz w dialogu z państwami trzecimi prezentowała jedno, zdecydowane stanowisko propagujące zintegrowane, wyważone i oparte na dowodach podejście UE do problemu narkotyków. W tych ramach istotną rolę w propagowaniu takiego podejścia w dziedzinie narkotyków oraz w ułatwianiu spójnej debaty na temat polityki antynarkotykowej mogą odegrać delegatury UE.

V. Temat przekrojowy: współpraca międzynarodowa

25.

Współpraca międzynarodowa to kluczowy obszar, w którym UE wnosi wartość dodaną do wysiłków państw członkowskich mających na celu koordynację polityki antynarkotykowej i stawianie czoła wyzwaniom. Stosunki zewnętrzne UE w dziedzinie narkotyków opierają się na zasadach współodpowiedzialności, wielostronności, na zintegrowanym, wyważonym i opartym na dowodach podejściu, włączaniu rozwoju, poszanowania praw człowieka i jego godności oraz przestrzeganiu międzynarodowych konwencji do głównego nurtu polityki.

26.	Celem strategii antynarkotykowej UE na lata 2013–2020, jeśli chodzi o współpracę międzynarodową, jest dalsze umacnianie, w sposób kompleksowy i wyważony, dialogu i współpracy w dziedzinie narkotyków między UE a państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi.

27.

Strategia antynarkotykowa UE jest częścią ogólnego podejścia, które umożliwia Unii prezentowanie jednego stanowiska na forum międzynarodowym i w rozmowach z krajami partnerskimi. UE nadal będzie się angażowała w międzynarodową współpracę i debatę dotyczącą podstawowych kwestii polityki antynarkotykowej oraz aktywnie dzieliła się osiągnięciami uzyskanymi dzięki unijnemu podejściu w ramach tej polityki, które łączy ograniczanie popytu na narkotyki z ograniczaniem ich podaży, w oparciu o dane naukowe i dane wywiadowcze, a także poszanowanie praw człowieka.

Wymaga to spójności między strategiami i działaniami na szczeblu UE, m.in. w zakresie współpracy zewnętrznej dotyczącej ograniczania popytu na narkotyki (w tym ograniczania zagrożeń i szkód), ograniczania podaży narkotyków, alternatywnego rozwoju, wymiany i transferu wiedzy oraz włączania podmiotów zarówno państwowych, jak i niepaństwowych.

28.

UE i państwa członkowskie powinny zagwarantować włączenie strategii antynarkotykowej UE oraz jej celów w ogólne ramy polityki zagranicznej Unii, jako elementu kompleksowego podejścia, wykorzystującego w pełni oraz w sposób spójny i skoordynowany różnorodność strategii politycznych oraz instrumentów dyplomatycznych, politycznych i finansowych, którymi dysponuje UE. Wysoki Przedstawiciel wspierany przez ESDZ powinien ułatwić ten proces.

29.

Podejście UE do działań zewnętrznych w dziedzinie narkotyków ma na celu dalsze wzmacnianie i wspieranie wysiłków państw trzecich zmierzających do pokonania wyzwań pojawiających się w dziedzinie zdrowia i bezpieczeństwa publicznego. Cel ten realizowany będzie poprzez wdrażanie inicjatyw określonych w niniejszej strategii i kolejnych planach działania, obejmujących m.in. rozwój alternatywny, ograniczanie popytu na narkotyki i ich podaży, krzewienie i ochronę praw człowieka, a także uwzględnianie inicjatyw regionalnych. Biorąc pod uwagę wpływ produkcji narkotyków i handlu nimi na sytuację w zakresie stabilności i bezpieczeństwa wewnętrznego w krajach pochodzenia i tranzytu, działania będą także skierowane przeciwko korupcji, praniu pieniędzy i dochodom pochodzącym z handlu narkotykami.

30.

W obszarze współpracy międzynarodowej zidentyfikowano następujące priorytety (nie są wymienione w porządku ważności):

30.1.

Poprawa spójności między aspektami wewnętrznymi a zewnętrznymi antynarkotykowych strategii politycznych UE i reakcjami w stosunku do państw trzecich w dziedzinie narkotyków.

30.2.

Zwiększenie zaangażowania i koordynacji ze strony UE w ramach międzynarodowej debaty dotyczącej polityki antynarkotykowej, zarówno w odniesieniu do negocjacji z organizacjami i strukturami międzynarodowymi, w tym z ONZ, G-8 i Radą Europy, jak i do stosunków z państwami trzecimi, poprzez wypracowywanie wspólnych stanowisk Unii; ponadto zapewnienie skutecznej roli w procesie kształtowania polityki antynarkotykowej na forum ONZ.

30.3.

Zapewnienie powiązania międzynarodowej współpracy w dziedzinie narkotyków z całością stosunków politycznych i porozumień ramowych między UE a jej partnerami, zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu regionalnym. Powinna ona odzwierciedlać zintegrowane, wyważone i oparte na dowodach podejście UE i obejmować: dialog polityczny, koordynację kwestii związanych z narkotykami, ograniczanie popytu (w tym ograniczanie zagrożeń i szkód), ograniczanie podaży, m.in. przez alternatywny rozwój i egzekwowanie prawa, włączanie strategii antynarkotykowych do szerszego programu współpracy na rzecz rozwoju, informowanie, badania naukowe, monitoring i ocenę.

30.4.

Zapewnienie, by międzynarodowe reakcje i działania UE dotyczące priorytetowych państw trzecich i regionów na całym świecie były kompleksowe i uwzględniały wszystkie aspekty problemu narkotyków, a także poprzez wzmocnione partnerstwo przyczyniały się do rozwoju, stabilności i bezpieczeństwa tych krajów i regionów.

30.5.

Zapewnienie, by międzynarodowe reakcje UE w kwestii problemu narkotyków były oparte na dowodach i uwzględniały monitorowanie sytuacji i postępów z wykorzystaniem różnych narzędzi informacyjnych, którymi dysponują Komisja, ESDZ wraz z delegaturami UE, państwa członkowskie, EMCDDA, Europol, Eurojust oraz Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, w ścisłej współpracy z UNODC.

30.6.

Zapewnienie, by wsparcie dla krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących oraz krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa koncentrowało się na budowaniu zdolności w zakresie ograniczania zarówno podaży, jak i popytu, a także tworzenia opartych na dowodach, skutecznych i wyważonych strategii antynarkotykowych, poprzez wzmocnioną współpracę obejmującą także wymianę najlepszych praktyk UE oraz, w stosownych przypadkach, udział w pracach agencji UE, takich jak EMCDDA, Europol i Eurojust.

30.7.

Zapewnienie zrównoważonego poziomu dialogu politycznego i wymiany informacji na temat strategii, celów i właściwych inicjatyw w drodze dialogu poświęconego kwestii narkotykowej z partnerami międzynarodowymi, zarówno na szczeblu regionalnym, jak i dwustronnym. Głównych partnerów określa się na podstawie stanu ich współpracy z UE oraz ich znaczenia z punktu widzenia rozwiązywania globalnego problemu nielegalnych narkotyków; uwzględnia się także partnerów, którzy wyłonili się w wyniku rozwoju sytuacji w dziedzinie narkotyków. Dialog polityczny powinien uzupełniać inne struktury współpracy zewnętrznej i ich oddziaływanie oraz być z nimi spójny, a także – w odpowiednich przypadkach – stanowić forum omawiania priorytetów we współpracy i postępów w projektach finansowanych przez UE.

30.8.

Zagwarantowanie stosownego poziomu finansowania i wiedzy fachowej (zapewnianych przez UE i państwa członkowskie), m.in. poprzez wzmocnienie koordynacji, monitorowania i oceny wsparcia finansowego i technicznego, przy jednoczesnym dążeniu do synergii, a także poprzez stałe starania o wyważenie przejrzystego podziału współpracy, zasobów oraz pomocy finansowej i technicznej między środki na rzecz ograniczenia popytu na narkotyki i na rzecz ograniczenia ich podaży, w sposób odzwierciedlający podejście UE. UE powinna dążyć do zapewnienia odpowiedniej wiedzy fachowej w delegaturach UE, aby wspierać wdrażanie ukierunkowanych na państwa trzecie środków w dziedzinie narkotyków. Przegląd śródokresowy i ocena końcowa niniejszej strategii antynarkotykowej UE powinny zawierać rozważania na temat wpływu środków UE wydanych w państwach trzecich, a Komisja i ESDZ powinny w stosownych przypadkach przekazywać państwom członkowskim aktualizacje informacji na temat priorytetów i postępów w dziedzinie zagranicznych wydatków UE.

30.9.

Udzielając wsparcia finansowego i technicznego krajom pochodzenia, UE i państwa członkowskie zapewnią w szczególności, by programy alternatywnego rozwoju:

—	były bezwarunkowe, niedyskryminacyjne i – jeżeli zaplanowano harmonogram likwidacji – były realizowane we właściwej kolejności,

—	określały realistyczne cele związane z rozwojem obszarów wiejskich oraz wskaźniki powodzenia, zapewniając współodpowiedzialność społeczności będących adresatami tych programów,

—	oraz wspierały rozwój lokalny z uwzględnieniem interakcji z takimi czynnikami, jak bezpieczeństwo ludzkie, sprawowanie rządów, przemoc, prawa człowieka, rozwój i bezpieczeństwo żywnościowe.

30.10.

Zapewnienie pełnego uwzględnienia ochrony praw człowieka w dialogu politycznym i we wdrażaniu i realizacji odpowiednich programów i projektów w dziedzinie narkotyków.

VI. Temat przekrojowy: informacje, badania, monitorowanie i ocena

31.

Celem strategii antynarkotykowej UE na lata 2013–2020, jeśli chodzi o informacje, badania, monitorowanie i ocenę, jest przyczynienie się do lepszego zrozumienia wszystkich aspektów problemu narkotyków i oddziaływania podejmowanych środków, tak by zapewnić solidne i kompleksowe dane, na których można oprzeć politykę i działania. Ponadto strategia antynarkotykowa UE na lata 2013–2020 ma na celu przyczynienie się do lepszego rozpowszechniania wyników monitorowania, badań i oceny na szczeblu UE i krajowym i zapewnienie wzmocnienia synergii, wyważony przydział zasobów finansowych oraz unikanie powielania działań. Można to osiągnąć poprzez harmonizację metodologii, tworzenie sieci i zacieśnienie współpracy.

32.

W obszarze informacji, badań, monitorowania i oceny zidentyfikowano następujące priorytety (nie są wymienione w porządku ważności):

32.1.

UE i państwa członkowskie powinny nadal inwestować w wymianę informacji, gromadzenie danych i monitoring, a także w badania i ocenę sytuacji w dziedzinie narkotyków oraz reagowania na nią na szczeblu krajowym i na szczeblu UE. Powinno to obejmować wszystkie stosowne aspekty problemu narkotyków, w tym także popyt na narkotyki i ich podaż. Szczególny nacisk należy położyć na utrzymanie i dalsze rozwijanie gromadzenia danych i sprawozdawczości z wykorzystaniem głównych wskaźników EMCDDA w zakresie ograniczania popytu na narkotyki.

32.2.

W ramach swoich uprawnień EMCDDA powinno dalej rozwijać infrastrukturę wiedzy i nadal odgrywać kluczową rolę głównego podmiotu ułatwiającego, wspierającego i zapewniającego informacje, badania, monitorowanie i ocenę dotyczące problemu nielegalnych narkotyków w całej UE. Powinno nadal wykonywać aktualne, całościowe i kompleksowe analizy sytuacji w dziedzinie narkotyków w Europie i sposobów reagowania na nią, a także współpracować z innymi właściwymi agencjami, w tym – w stosownych przypadkach – z Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), Europejską Agencją Leków (EMA) oraz WHO.

32.3.

Europol powinien kontynuować starania w zakresie gromadzenia informacji i analiz dotyczących przestępczości zorganizowanej związanej z narkotykami, a państwa członkowskie powinny przekazywać tej agencji stosowne informacje. Agencja powinna nadal regularnie opracowywać sprawozdania (np. EU SOCTA) dotyczące oceny występujących w UE zagrożeń przestępczością zorganizowaną związaną z narkotykami.

32.4.

Państwa członkowskie, instytucje i agencje UE powinny ulepszyć informowanie i gromadzenie danych na temat wszystkich aspektów dotyczących podaży narkotyków, w tym rynków narkotykowych, przestępczości związanej z narkotykami oraz ograniczania podaży narkotyków, z myślą o poprawie analizy i świadomego podejmowania decyzji. Państwa członkowskie, Komisja, EMCDDA, Europol i – w stosownych przypadkach – inne agencje UE – powinny współpracować w celu poprawy gromadzenia danych i opracowywania wskaźników istotnych z punktu widzenia kształtowania polityki i uzasadnionych naukowo.

32.5.

Instytucje i organy UE oraz państwa członkowskie powinny poprawić zdolności wykrywania, oceny oraz szybkiego i skutecznego reagowania w przypadkach pojawiania się nowych substancji psychoaktywnych, zmian zachowań w spożyciu narkotyków i występowania ognisk zakażeń, a także innych nowych zjawisk, które stanowią zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa publicznego. Można to osiągnąć m.in. przez wzmocnienie istniejącego ustawodawstwa UE, wymianę informacji, danych wywiadowczych, wiedzy i najlepszych praktyk.

32.6.

Państwa członkowskie, instytucje i agencje UE powinny promować i wspierać badania, w tym badania stosowane, nad nowymi substancjami psychoaktywnymi i zapewniać współpracę i koordynację między sieciami na poziomie krajowym i unijnym, aby poprawiać znajomość tego zjawiska. W ścisłej współpracy z EMCDDA należy zwiększyć monitorowanie w tej dziedzinie. Nacisk należy w szczególności położyć na rozwój potencjału kryminalistycznego i toksykologicznego, jak również poprawę dostępności informacji epidemiologicznych.

32.7.

Państwa członkowskie powinny kontynuować starania w celu utrzymania tego, co osiągnięto w UE w zakresie monitorowania i wymiany informacji, m.in. za pośrednictwem sieci krajowych punktów kontaktowych Reitox, a jednocześnie wspierać dalszy rozwój gromadzenia znormalizowanych unijnych danych i analiz dotyczących popytu na narkotyki i podaży narkotyków.

32.8.

Zapewnienie adekwatnego, stosownie do zasobów finansowych, finansowania projektów badawczo-rozwojowych w dziedzinie narkotyków, na szczeblu UE i na szczeblu krajowym, w tym także w ramach unijnych programów finansowania na lata 2014–2020. Projekty wspierane na szczeblu UE powinny uwzględniać priorytety określone w niniejszej strategii i w towarzyszących jej planach działania, przynosić wyraźną europejską wartość dodaną i zapewniać spójność i synergie, a jednocześnie unikać powielania działań w ramach programów i między organami UE.

32.9.

Instytucje i organy UE oraz państwa członkowskie powinny uznać kluczową rolę, jaką naukowa ocena strategii politycznych i interwencji (ze szczególnym naciskiem na osiągnięte rezultaty) odgrywa we wzmacnianiu podejścia UE w dziedzinie narkotyków, oraz powinny promować jej wykorzystywanie na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym.

32.10.

Zapewnienie i intensyfikacja szkoleń osób zawodowo zajmujących się zagadnieniami związanymi z narkotykami, zarówno w zakresie ograniczania popytu na narkotyki, jak i ograniczania ich podaży.

(1) Jednolita Konwencja ONZ o środkach odurzających z 1961 roku zmieniona protokołem z 1972 roku, Konwencja o substancjach psychotropowych z 1971 roku oraz Konwencja o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z 1988 roku.

(2) Sprawozdanie w sprawie niezależnej oceny strategii antynarkotykowej UE na lata 2005–2012 i jej planów działania, dostępne na stronie http://ec.europa.eu/justice/anti-drugs/files/rand_final_report_eu_drug_strategy_2005-2012_en.pdf

(3) TUE, art. 4.

29.12.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/13

Regulamin wewnętrzny Komitetu Zarządzającego Urzędu Publikacji Unii Europejskiej

2012/C 402/05

KOMITET ZARZĄDZAJĄCY URZĘDU PUBLIKACJI UNII EUROPEJSKIEJ (zwany dalej „Komitetem Zarządzającym”),

uwzględniając art. 6 ust. 4 decyzji 2009/496/WE, Euratom z dnia 26 czerwca 2009 r. w sprawie organizacji i działania Urzędu Publikacji Unii Europejskiej (1) (zwanego dalej „Urzędem”), zmienionej decyzją 2012/368/UE, Euratom (2),

PRZYJMUJE NASTĘPUJĄCY REGULAMIN WEWNĘTRZNY:

Artykuł 1

Skład

1. W skład Komitetu Zarządzającego wchodzą członkowie mianowani przez instytucje określone w art. 2 ust. 7 decyzji 2009/496, będące sygnatariuszami decyzji w sprawie organizacji i działania Urzędu Publikacji (zwane dalej „instytucjami”) – każda instytucja mianuje po jednym członku.

2. Mianowany członek będzie mógł wyznaczyć swojego przedstawiciela lub przedstawicieli. Nazwiska tych przedstawicieli przekazuje w formie pisemnej Urzędowi Publikacji, który zapewnia obsługę sekretariatu Komitetowi Zarządzającemu.

3. Europejski Bank Centralny bierze udział w pracach Komitetu Zarządzającego w charakterze obserwatora. Przekazuje on nazwisko swojego przedstawiciela lub nazwiska przedstawicieli w formie pisemnej Urzędowi Publikacji.

Artykuł 2

Przewodniczący

1. Komitetowi Zarządzającemu przewodniczy przedstawiciel jednej z następujących instytucji:

—	Parlamentu Europejskiego,

—	Rady Europejskiej,

—	Rady Unii Europejskiej,

—	Komisji Europejskiej,

—	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej,

—	Trybunału Obrachunkowego Unii Europejskiej,

—	Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,

—	Komitetu Regionów.

2. Instytucje reprezentowane w Komitecie Zarządzającym wyznaczają mianowanego członka, który będzie pełnił funkcje przewodniczącego Komitetu Zarządzającego przez dwa lata. Kadencja rozpoczyna się dnia 1 sierpnia.

Artykuł 3

Zwoływanie posiedzeń

1. Komitet Zarządzający zwoływany jest przynajmniej cztery razy do roku przez przewodniczącego, z jego inicjatywy bądź na wniosek jednego z członków lub dyrektora Urzędu.

2. Posiedzenia odbywają się w siedzibie Urzędu, o ile Komitet Zarządzający nie postanowi inaczej.

3. Posiedzenia Komitetu Zarządzającego odbywają się za zamkniętymi drzwiami.

Artykuł 4

Porządek obrad

1. Przewodniczący sporządza projekt porządku obrad na podstawie propozycji dyrektora Urzędu. Wszystkie punkty zgłoszone przez członków Komitetu Zarządzającego muszą znaleźć się w porządku obrad.

2. W porządku obrad wyróżnia się projekty środków, które należy przedsięwziąć i wobec których Komitet Zarządzający proszony jest o wyrażenie opinii lub zgody, oraz punkty przekazywane do wiadomości lub zwyczajnej wymiany poglądów.

3. Porządek obrad zatwierdzany jest przez Komitet Zarządzający na początku posiedzenia, zwykłą większością głosów członków Komitetu.

4. O ile wszyscy obecni członkowie Komitetu Zarządzającego wyrażą zgodę, podczas posiedzenia do porządku obrad można włączyć nowy punkt.

Artykuł 5

Przekazywanie dokumentów

1. Dyrektor Urzędu czuwa nad przekazywaniem zawiadomienia o posiedzeniu, porządku obrad oraz odnośnych dokumentów roboczych członkom Komitetu Zarządzającego.

2. Wspomniane powyżej dokumenty muszą z zasady zostać udostępnione członkom Komitetu Zarządzającego dwa tygodnie przed datą posiedzenia.

3. W pilnych przypadkach i gdy podejmowane środki muszą być zastosowane w krótkim czasie, przewodniczący może, na wniosek członka Komitetu, dyrektora Urzędu lub z własnej inicjatywy, skrócić termin przekazywania dokumentów określony w powyższym ustępie do trzech dni kalendarzowych przed datą posiedzenia.

4. W przypadkach nadzwyczaj pilnych przewodniczący może odstąpić od terminów określonych w ust. 2 i 3.

Artykuł 6

Reprezentacja i kworum

1. Aby Komitet Zarządzający mógł podejmować decyzje, każda instytucja musi być reprezentowana przez członka mianowanego lub, jeżeli to niemożliwe, przez jego przedstawiciela lub przedstawicieli należycie umocowanych, zgodnie z art. 1 ust. 2.

2. Komitet Zarządzający może jednak, za uprzednim porozumieniem swoich członków, zebrać się wyjątkowo, jeśli na posiedzeniu nieobecni są członkowie mianowani lub przedstawiciele najwyżej dwóch instytucji. W takim przypadku nieobecni członkowie muszą wskazać przewodniczącemu odpowiednio wcześnie i w formie pisemnej, któremu członkowi Komitetu Zarządzającego przekazali uprawnienia. W takim przypadku obecny członek może przejąć uprawnienia tylko od jednego członka, który nie mógł uczestniczyć w posiedzeniu.

3. Większość zostaje osiągnięta, jeśli pięciu członków Komitetu Zarządzającego zatwierdza decyzję przedłożoną Komitetowi.

4. Wstrzymanie się od głosu nie jest przeszkodą w podejmowaniu decyzji, które wymagają jednomyślności.

Artykuł 7

Grupy robocze

1. W celu przeanalizowania szczególnych kwestii Komitet Zarządzający może utworzyć grupy robocze, w pracach których bierze udział dyrektor Urzędu lub jego przedstawiciel, o ile Komitet nie postanowi inaczej.

2. Grupy robocze składają sprawozdania Komitetowi Zarządzającemu. W tym celu mogą wyznaczyć sprawozdawcę.

Artykuł 8

Udział stron trzecich

1. Dyrektor Urzędu uczestniczy w posiedzeniach, o ile Komitet Zarządzający nie postanowi inaczej.

2. Przewodniczący Komitetu Zarządzającego może zaprosić przedstawiciela Dyrekcji Generalnej ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa Komisji do uczestnictwa w posiedzeniach Komitetu Zarządzającego dotyczących wszelkich kwestii będących w gestii tej DG.

3. Komitet Zarządzający może postanowić o wysłuchaniu ekspertów odnośnie do konkretnych kwestii, na wniosek jednego z członków lub dyrektora Urzędu albo z inicjatywy przewodniczącego.

4. Eksperci nie biorą udziału w obradach Komitetu Zarządzającego.

Artykuł 9

Procedura pisemna

1. Komitet Zarządzający przyjmuje z zasady decyzje na posiedzeniach. Członkowie Komitetu Zarządzającego mogą jednak wyrazić zgodę na wniosek pochodzący od jednego z nich lub od dyrektora Urzędu w drodze procedury pisemnej.

2. W tym celu dyrektor Urzędu, w porozumieniu z przewodniczącym, przekazuje wniosek członkom Komitetu Zarządzającego. O ile dany członek Komitetu nie wyraził zastrzeżeń do proponowanego wniosku lub nie zaproponował ewentualnych poprawek w terminie określonym w korespondencji, uważa się, że wyraził on zgodę na przyjęcie wniosku. Termin ten ustala się na 10 dni roboczych; może on zostać wydłużony raz, na wniosek jednego z członków Komitetu Zarządzającego, najwyżej o kolejne 10 dni roboczych. W kwestiach pilnych termin ten wynosi 5 dni roboczych.

3. Jeżeli jeden z członków Komitetu wnioskuje o rozważenie wniosku w trakcie posiedzenia, procedura pisemna zostaje jednak zakończona bez rezultatu; w tym przypadku przewodniczący zwołuje posiedzenie Komitetu tak szybko, jak to możliwe.

4. Wniosek, wobec którego żaden z członków Komitetu Zarządzającego nie wysunął ani nie utrzymał zastrzeżeń przed upływem początkowego lub przedłużonego terminu, uznaje się za zatwierdzony przez Komitet.

Artykuł 10

Obsługa sekretariatu

Obsługę w zakresie sekretariatu Komitetu, a w razie potrzeby grup roboczych powołanych zgodnie z art. 7 niniejszego regulaminu, zapewnia dyrekcja Urzędu.

Artykuł 11

Protokoły posiedzeń

1. Na odpowiedzialność przewodniczącego sporządza się projekt protokołu każdego posiedzenia zawierający m.in. opinie na temat wniosków i decyzje podjęte przez Komitet Zarządzający. Protokół obrad na temat kwestii personalnych i innych kwestii o charakterze poufnym jest przedmiotem oddzielnego załącznika.

2. Projekt protokołu przedstawiany jest członkom Komitetu do zatwierdzenia podczas kolejnego posiedzenia lub w drodze procedury pisemnej, o której mowa w art. 9 niniejszego regulaminu. Wszelkie ewentualne uwagi do protokołu członkowie przesyłają przewodniczącemu na piśmie. Komitet jest o nich informowany; w przypadku zaistnienia różnicy zdań proponowana zmiana jest omawiana przez Komitet. Jeżeli osiągnięcie porozumienia nie jest możliwe, proponowana zmiana zostaje załączona do protokołu.

Artykuł 12

Przejrzystość

1. Zastosowanie mają te same zasady i warunki dotyczące publicznego dostępu do dokumentów, które obowiązują w przypadku dokumentów Komisji.

2. W przypadku wniosku dotyczącego dokumentu Komitetu Zarządzającego o wyrażenie opinii proszeni są członkowie Komitetu.

Artykuł 13

Wykonanie decyzji podjętych przez Komitet Zarządzający

1. Decyzje podjęte przez Komitet Zarządzający ogłaszane są przez przewodniczącego bądź przez dyrektora Urzędu, działającego w imieniu Komitetu, instytucjom lub zainteresowanym osobom.

2. Komitet Zarządzający podejmuje jednogłośnie decyzje o przekazaniu uprawnień dyrektorowi Urzędu. W razie potrzeby dyrektor Urzędu zwraca się do właściwych urzędników instytucji o opinię i zdaje sprawozdanie z decyzji podjętych przez Komitet Zarządzający.

Artykuł 14

Roczne sprawozdanie z zarządzania

1. Dyrektor Urzędu przedstawia Komitetowi Zarządzającemu, nie później niż dnia 31 marca każdego roku, projekt sprawozdania rocznego z zarządzania zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 7 ust. 1 lit. c) decyzji w sprawie organizacji i działania Urzędu Publikacji.

2. Projekt rocznego sprawozdania z zarządzania zawiera szczegółowe informacje dotyczące:

—	prac Komitetu Zarządzającego,

—	stosunków z instytucjami i innymi organizacjami,

—	działalności Urzędu,

—	zarządzania personelem,

—	zarządzania budżetem i finansami,

—	infrastruktury,

—	analizy ryzyka,

—	podsumowania prac audytu wewnętrznego,

—	podsumowania prac oceniających.

Roczne sprawozdanie poprzedzone jest przedmową przewodniczącego, streszczeniem oraz podsumowaniem głównych wskaźników.

Artykuł 15

Niniejszy regulamin wewnętrzny wchodzi w życie następnego dnia po jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. L 168 z 30.6.2009, s. 41.

(2) Dz.U. L 179 z 11.7.2012, s. 15.

29.12.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/17

Komunikat Komisji w ramach wykonania rozporządzenia Komisji (UE) nr 547/2012 w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla pomp do wody

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Publikacja tytułów i odniesień do tymczasowych metod pomiaru (1) w ramach wykonania rozporządzenia Komisji (UE) nr 547/2012, w szczególności załączników III i IV do tego rozporządzenia)

2012/C 402/07

Do celów weryfikacji zgodności z wymogami rozporządzenia Komisji (UE) nr 547/2012 próby sprawności pompy przeprowadza się w następujący sposób:

1)	Wszystkich pomiarów dokonuje się zgodnie z normą ISO EN 9906 dla klasy dokładności 2b. Nie bierze się pod uwagę wyjątku określonego w tej normie w odniesieniu do łącznej tolerancji sprawności pompy przy mocy wejściowej pompy nie większej niż 10 kW.

2)	Czas trwania próby powinien być wystarczający do uzyskania powtarzalnych wyników; w szczególności należy uwzględnić dotarcie. Dotarcie może trwać do jednego dnia eksploatacji.

3)	Wszystkie pomiary muszą być wykonywane w warunkach stanu ustalonego.

4)	Próby powinny zostać przeprowadzone w warunkach, w których kawitacja nie wpływa na wydajność pompy.

Wydajność pompy mierzy się dla wartości wysokości podnoszenia i wydajności odpowiadających optymalnemu punktowi pracy pompy (BEP), częściowemu obciążeniu (PL) i przeciążeniu (OL) dla średnicy wirnika pełnowymiarowego (niezmniejszonej) i dla zimnej wody czystej, jak określono w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 547/2012.

Próby dla pionowych wielostopniowych pomp do wody należy przeprowadzać z użyciem pompy w wykonaniu trzystopniowym (i = 3). Próby dla wielostopniowych głębinowych pomp do wody należy przeprowadzać z użyciem pompy w wykonaniu dziewięciostopniowym (i = 9). Jeśli w ofercie nie ma pomp o powyższej liczbie stopni dla danego asortymentu, na potrzeby prób weryfikacyjnych należy wybrać pompę o najbliższej wyższej liczbie stopni znajdującą się w asortymencie.

Wszystkie próby weryfikacyjne w zakresie od 60 % do 120 % przepływu przewidywanego w BEP należy przeprowadzać w co najmniej siedmiu badanych punktach. Cztery z tych punktów są rozmieszczone równomiernie między 60 % i 95 %, dwa między 105 % i 120 %, a jeden między 95 % i 105 % przepływu przewidywanego w BEP. Aby określić przepływ odpowiadający BEP, PL oraz OL, krzywą obrazującą zależność wydajności od przepływu należy wyrazić odpowiednim wzorem matematycznym. W zakresie natężeń przepływu od PL do OL krzywa wyrażona wzorem matematycznym ma tylko jedno maksimum, a druga pochodna wzoru matematycznego musi być ujemna. Odpowiednie metody sporządzania krzywej obrazującej zależność wydajności od przepływu to wielomiany trzeciego stopnia lub funkcje sklejane. Alternatywnie zastosować można nominalną wartość optymalnego przepływu z tabliczki znamionowej pompy do wody lub ze sprawozdań z badań producenta, jeśli zostały one udostępnione.

Wymagane minimalne wartości sprawności oblicza się zgodnie z załącznikiem III do rozporządzenia Komisji (UE) nr 547/2012. Wskaźnik minimalnej energochłonności (MEI) na potrzeby wymogów dotyczących informacji o produkcie uzyskuje się na podstawie tego samego równania w BEP, dla wartości C i zgodnie z tabelą 1. Drugie miejsce po przecinku MEI ustala się przez interpolację liniową wartości C odpowiadających sąsiadującym wartościom MEI w tabeli 1, i przez zaokrąglenie do następnego niższego MEI. Jeśli wartość C jest mniejsza niż wartość C odpowiadająca MEI 0,70, jako informację podaje się wyłącznie „MEI > 0,70”.

Tabela 1

Wskaźnik minimalnej energochłonności (MEI) i odpowiadające mu wartości C zależne od rodzaju i prędkości obrotowej pompy

Wartość C dla MEI CPumpType,rpm	MEI = 0,10	MEI = 0,20	MEI = 0,30	MEI = 0,40	MEI = 0,50	MEI = 0,60	MEI = 0,70
C (ESOB, 1 450)	132,58	130,68	129,35	128,07	126,97	126,10	124,85
C (ESOB, 2 900)	135,60	133,43	131,61	130,27	129,18	128,12	127,06
C (ESCC, 1 450)	132,74	131,20	129,77	128,46	127,38	126,57	125,46
C (ESCC, 2 900)	135,93	133,82	132,23	130,77	129,86	128,80	127,75
C (ESCCI, 1 450)	136,67	134,60	133,44	132,30	131,00	130,32	128,98
C (ESCCI, 2 900)	139,45	136,53	134,91	133,69	132,65	131,34	129,83
C (MS-V, 2 900)	138,19	135,41	134,89	133,95	133,43	131,87	130,37
C (MSS, 2 900)	134,31	132,43	130,94	128,79	127,27	125,22	123,84

Maksymalna dopuszczalna niepewność przypadkowa er,max wyrażona jako procent uśrednionej arytmetycznie wartości mierzonej wielkości wynosi:

Tabela 2

Maksymalna dopuszczalna niepewność przypadkowa er,max

Mierzona wielkość	Maksymalna dopuszczalna niepewność przypadkowa er,max
Natężenie przepływu	± 3 %
Różnica ciśnień	± 4 %
Ciśnienie tłoczne	± 3 %
Ciśnienie ssawne	± 3 %
Moc wejściowa napędu	± 3 %
Prędkość obrotowa	± 1 %
Moment obrotowy	± 3 %
Temperatura	± 0,3 °C

10)

Maksymalna dopuszczalna niepewność urządzenia pomiarowego es,max wyrażona jako procent uśrednionej arytmetycznie wartości mierzonej wielkości wynosi:

Tabela 3

Maksymalna dopuszczalna niepewność urządzenia pomiarowego es,max

Mierzona wielkość	Maksymalna dopuszczalna niepewność urządzenia pomiarowego es,max
Natężenie przepływu	± 2,5 %
Różnica ciśnień	± 2,5 %
Ciśnienie tłoczne	± 2,5 %
Ciśnienie ssawne	± 2,5 %
Moc wejściowa napędu	± 2,0 %
Prędkość obrotowa	± 1,4 %
Moment obrotowy	± 2,0 %
Temperatura	± 1,0 °C

11)	Ogólna maksymalna tolerancja dla pomiarów wynosi ttot = 5 %. Urządzenia pomiarowe są wybierane tak, by nie przekroczyć tej ogólnej tolerancji. W konsekwencji, mierzona sprawność pompy w BEP, PL oraz OL nie może spaść poniżej wartości progowej określonej w następujący sposób:

12)

Do celów oceny zgodności producent sporządza sprawozdania z badań oraz wszelkie dokumenty konieczne dla potwierdzenia deklarowanych przez niego danych i udostępnia je organom nadzoru rynku po otrzymaniu stosownego wniosku. Sprawozdania z badań powinny zawierać wszelkie istotne dane pomiarowe, w tym m.in.:

—	odpowiednie wykresy i tabele badanych wartości natężenia przepływu, różnicy ciśnień, ciśnienia tłocznego, ciśnienia ssawnego, mocy wejściowej napędu, prędkości obrotowej, momentu obrotowego i temperatury dla wszystkich odpowiednich badanych punktów,

—

opis metod badań, w odpowiednich przypadkach, pomieszczeń laboratoryjnych i warunków w pomieszczeniu, fizycznej konfiguracji stanowiska badawczego z podaniem rozmieszczenia urządzeń do rejestracji danych (np. czujników) i sprzętu do przetwarzania danych, a także zakresu roboczego i dokładności pomiarów,

—	nastawy badanego urządzenia, opis funkcji automatycznej zmiany nastaw (np. z trybu wyłączenia na tryb czuwania),

opis kolejności wykonywanych badań, np. w celu uzyskania warunków równowagi, w odpowiednich przypadkach.

(1) Niniejsze tymczasowe metody powinny ostatecznie zostać zastąpione przez zharmonizowaną normę (pr)EN 16480. Jeżeli odniesienia do zharmonizowanej normy będą dostępne, zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodnie z art. 9 i 10 dyrektywy 2009/125/WE.

29.12.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/20

Zestawienie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 736/2008 w sprawie stosowania art. 87 i art. 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa

2012/C 402/08

Nr pomocy: SA.28105 (XF 6/09)

Państwo członkowskie: Królestwo Hiszpanii

Region/organ udzielający pomocy: Wspólnota Autonomiczna Kastylia-Leon (NUTS 2 ES41).

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc ad hoc: Líneas de ayuda en materia de acuicultura y productos de la pesca dentro del ámbito de las subvenciones a la transformación y comercialización de los productos agrarios, silvícolas y de la alimentación en Castilla y León (Pomoc w dziedzinie rolnictwa i produktów rybołówstwa w zakresie dotacji na przetwórstwo i wprowadzanie do obrotu produktów rolnych, leśnych i żywnościowych na terenie Wspólnoty Autonomicznej Kastylia-Leon).

Podstawa prawna: Orden por la que se convocan determinadas líneas de ayuda en materia de acuicultura y productos de la pesca dentro del ámbito de las subvenciones a la transformación y comercialización de los productos agrarios, silvícolas y de la alimentación en Castilla y León.

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy ad hoc przyznanej podmiotowi: Planowane roczne wydatki w ramach systemu pomocy: 15 000 000 EUR.

Maksymalna intensywność pomocy:

Rodzaj beneficjenta	Odniesienia prawne	Maksymalna intensywność pomocy
Małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP)	Art. 29 ust. 2 lit. a) i art. 35 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1198/2006	40 %
Przedsiębiorstwa nienależące do powyższej kategorii, ale posiadające mniej niż 750 pracowników i obroty poniżej 200 mln EUR	Art. 29 ust. 2 lit. b) i art. 35 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1198/2006	20 %

Data wejścia w życie:

(1)

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej (nie później niż do dnia 30 czerwca 2014 r.); należy określić:

—	w ramach programu: datę, do której pomoc może być przyznana; 31 grudnia 2013 r.

—	w przypadku pomocy ad hoc: przewidywaną datę spłaty ostatniej raty: Nie jest to pomoc ad hoc.

Cel pomocy: Pomoc na rzecz przeprowadzania w przedsiębiorstwach inwestycji w następujących dziedzinach:

Należy określić, który z art. 8-24 ma zastosowanie: Artykuły rozporządzenia (WE) 736/2008, które mają zastosowanie:

Przedmiotowa działalność: Program pomocy na rzecz wsparcia inwestycji przeprowadzanych przez przedsiębiorstwa zarówno w zakresie akwakultury, jak i przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rolnych i akwakultury.

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Radca ds. Rolnictwa i Hodowli Zwierząt Wspólnoty Autonomicznej Kastylia-Leon, Pani Silvia Clemente Municio

Calle Rigoberto Cortejoso, 14

47014 Valladolid

ESPAÑA

Adres internetowy: http://www.jcyl.es/AyudaEstado20072013

Uzasadnienie: należy określić, z jakiego powodu ustanowiono program pomocy państwa zamiast korzystania z pomocy w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego:

Kastylia- Leon jest regionem kwalifikującym się do otrzymania pomocy zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE, na terenie którego, mimo że nie posiada morskiej linii brzegowej, tradycyjnie umiejscowione są przedsiębiorstwa produkcyjne sektora akwakultury oraz przedsiębiorstwa zajmujące się przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych i akwakultury.

Znaczenie tego rodzaju działalności sprawia, że region ten znajduje się w czołówce pod względem wytwarzania produktów akwakultury wód wewnętrznych, a wielkość jego przemysłu przetwórczego i zajmującego się wprowadzaniem do obrotu przewyższa nawet analogiczny przemysł w niektórych hiszpańskich regionach nadmorskich.

W związku z tym w poprzednich okresach objętych programem Wspólnota Autonomiczna Kastylia-Leon otrzymała współfinansowanie IFOR na rzecz pomocy przeznaczonej dla akwakultury, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu.

Niemniej jednak możliwości finansowania pomocy w okresie 2007–2013 w ramach „Programu operacyjnego dla hiszpańskiego sektora rybołówstwa w okresie 2007–2013, współfinansowanego przez Europejski Fundusz Rybacki” zostały znacznie ograniczone, co doprowadziło władze regionu do podjęcia decyzji o koncentracji tak ograniczonych zasobów w ramach jednego środka, a mianowicie nr 2.3. poświęconego przetwórstwu i wprowadzaniu do obrotu.

W związku z tym uważa za właściwe przyznać regionowi pomoc państwa, która umożliwiłaby udzielenie wsparcia inwestycjom w dziedzinie akwakultury, a po wyczerpaniu tych ograniczonych zasobów programu operacyjnego, również wspierać inwestycje związane z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu

Nr pomocy: SA.35649 (12/XF)

Państwo członkowskie: Francja

Organ przyznający pomoc: Ministère de l'écologie, du développement durable et de l'énergie

Nazwa podmiotu otrzymującego pomoc ad hoc: Pomoc przekazana regionalnemu komitetowi Langwedocji-Rousillon ds. rybołówstwa morskiego i hodowli morskich (Comité régional des pêches maritimes et des élevages marins du Languedoc-Roussillon) na realizację operacji przenoszenia węgorzy europejskich, przeznaczona dla jednostki zarządzającej zasobami węgorza Rodan-Morze Śródziemne oraz na obserwację naukową przebiegu i wyników przedmiotowej operacji.

Podstawa prawna:

—	Décret no 99-1060 du 16 décembre 1999 relatif aux subventions de l'Etat pour des projets d'investissement.

—	Décret no 2000-675 du 17 juillet 2000 pris pour l'application de l'article 10 du décret no 99-1060 du 16 décembre 1999 relatif aux subventions de l'Etat pour des projets d'investissement.

—	Francuski plan zarządzania węgorzem (PGA) zatwierdzony przez Komisję Europejską dnia 15 lutego 2010 r. w zastosowaniu rozporządzenia Rady (WE) nr 1100/2007 z dnia 18 września 2007 r. ustanawiającego środki służące odbudowie zasobów węgorza europejskiego.

Kwota przyznanej pomocy ad hoc: 264 000 EUR w 2012 r. i 66 000 EUR w 2013 r., co oznacza maksymalną kwotę całkowitą w wysokości 330 000 EUR

Maksymalna intensywność pomocy: 98 %

Data wejścia w życie: 2012 r.

Czas trwania przyznanej pomocy indywidualnej (planowana data wypłaty ostatniej transzy): Ostateczna data złożenia wniosku o wypłacenie pozostałej części pomocy to dzień 31 marca 2014 r.

Cel pomocy: Wdrożenie środka polegającego na przenoszeniu węgorzy europejskich w zastosowaniu rozporządzenia (WE) nr 1100/2007, w szczególności jego art. 2 ust. 8 akapit piąty.

Przedmiotowy środek ma na celu podniesienie świadomości wkładu, jakie ma przenoszenie węgorzy europejskich dla osiągnięcia celu spływania węgorzy, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1100/2007 z dnia 18 września 2007 r. ustanawiającym środki służące odbudowie zasobów węgorza europejskiego, umożliwiając w szczególności poszerzenie wiedzy na temat migracji węgorzy.

Stosowane artykuły: Artykuł 18: Pomoc przeznaczona na środki mające na celu ochronę i rozwój fauny i flory wodnej.

Artykuł 21: Pomoc przeznaczona na projekty pilotażowe.

Przedmiotowa działalność: Połów węgorzy europejskich w wodach, lagunach i rzekach basenu Morza Śródziemnego do celów przeniesienia.

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Ministère de l'écologie, du développement durable et de l'énergie

Direction des pêches maritimes et de l'aquaculture

Bureau de la pisciculture et de la pêche continentale

3 place de Fontenoy

75007 Paris

FRANCE

Adres strony internetowej, na której można znaleźć warunki, zgodnie z którymi przyznawana jest pomoc ad hoc niezależna od programów pomocy: http://agriculture.gouv.fr/europe-et-international

Uzasadnienie: Planowana pomoc umożliwiłaby sfinansowanie planowanych działań bez udziału Europejskiego Funduszu Rybackiego.

Zastosowanie środka 3.2 Europejskiego Funduszu Rybackiego (zob. art. 38 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego) mogłoby być problematyczne ze względu na poziom wykorzystania odpowiadających mu środków finansowych.

(1) W odniesieniu do pomocy przyznanej przed otrzymaniem niniejszego formularza przez Komisję obowiązuje przepis art. 26 ust. 1 rozporządzenia (WE) 736/2008.

29.12.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/22

Zestawienie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 70/2001

2012/C 402/09

Nr pomocy: SA.35435 (12/XA)

Państwo członkowskie: Węgry

Region: Hungary

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Fiatal mezőgazdasági termelők tevékenységének megkezdéséhez intézményi kezességvállalással nyújtott szabad felhasználású hitel keretében nyújtott támogatás

Podstawa prawna:

—	1038/2007. (VI. 18.) Korm. határozat 3.1. b) alpontja

—

A vidékfejlesztési miniszter…/…. (…. ….) VM rendelete a „Sikeres Magyarországért” Agrár Fejlesztési Hitelprogram szabályairól szóló 108/2007. (IX. 24.) FVM rendelet és az Új Magyarország Vidékfejlesztési Program finanszírozáshoz igénybe vehető projekt kiegészítő hitelről szóló 78/2009. (VI. 30.) FVM rendelet módosításáról

—	1857/2006/EK rendelet 7. cikke

—	1698/2005/EK rendelet 22. cikke

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 128,50 HUF (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 18 grudnia 2012 r.–31 grudnia 2013 r.

Cel pomocy: Podejmowanie działalności przez młodych rolników (art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Rolnictwo, leśnictwo i rybactwo

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Vidékfejlesztési Minisztérium

Budapest

Kossuth Lajos tér 11.

1055

MAGYARORSZÁG/HUNGARY

Adres internetowy: http://www.kormany.hu/download/b/ff/b0000/foldhitel_rendelettervezet.pdf#!DocumentBrowse

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.35662 (12/XA)

Państwo członkowskie: Niderlandy

Region: Agglom. Haarlem, Groot-Amsterdam

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Innovatiemotor Greenport Aalsmeer

Podstawa prawna:

Publicatie Staatsblad:

http://www.kansenvoorwest.nl/images/stories/besluit%20efro%20staatscourant%2023%20oktober%202007.pdf

Regelgeving EFRO doelstelling 2 programmaperiode 2007-2013

http://www.kansenvoorwest.nl/images/stories/ministeriele%20regeling%20efro%20doelstelling%202%202007-2013.pdf

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowita kwota pomocy ad hoc przyznanej przedsiębiorstwu: 1,70 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 70 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 18 grudnia 2012 r.–30 czerwca 2015 r.

Cel pomocy: Wsparcie techniczne (art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Uprawy rolne inne niż wieloletnie, Uprawa roślin wieloletnich, Rozmnażanie roślin

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

B&W Rotterdam namens Management Autoriteit Kansen voor West en provincie Noord Holland

Coolsingel 40

3011 AD Rotterdam

Ceylonpoort 5-25

2037 AA Haarlem

NEDERLAND

Adres internetowy: http://www.kansenvoorwest.nl/index.php?option=com_projectdetails&view=projectdetails&Itemid=42&projectId=876

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.35782 (12/XA)

Państwo członkowskie: Niemcy

Region: Schleswig-Holstein

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: (Schleswig-Holstein) Beihilfen im Rahmen der Bekämpfung Transmissibler Spongiformer Enzephalopathien bei Rindern, Schafen und Ziegen

Podstawa prawna: Richtlinien für die Gewährung von Beihilfen im Rahmen der Bekämpfung Transmissibler Spongiformer Enzephalopathien bei Rindern, Schafen und Ziegen (TSE-Beihilfe-Richtlinien)

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 0,15 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 12 grudnia 2012 r.–31 grudnia 2013 r.

Cel pomocy: Choroby zwierząt (art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla zwierząt

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Ministerium für Energiewende, Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume Schleswig-Holstein

Mercatorstr. 3

24106 Kiel

DEUTSCHLAND

Adres internetowy: www.schleswig-holstein.de/UmweltLandwirtschaft/DE/LebensmittelTierGesundheit/04_Tiergesundheit/Informationen/PDF/TSE_RiLi_2012__blob=publicationFile.pdf

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.35823 (12/XA)

Państwo członkowskie: Niemcy

Region: Baden-Wuerttemberg

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Baden-Württemberg: Gewährung von Beihilfen und sonstigen Leistungen durch die Tierseuchenkasse Baden-Württemberg

Podstawa prawna:

—	§ 71 Tierseuchengesetz der Bundesrepublik Deutschland

—	§§ 8 und 9 Ausführungsgesetz zum Tierseuchengesetz des Landes Baden-Württemberg

—	Leistungssatzung und Leistungsverzeichnis der Tierseuchenkasse Baden-Württemberg

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 3,90 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 1 stycznia 2013 r.–30 czerwca 2014 r.

Cel pomocy: Choroby zwierząt (art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla zwierząt

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Tierseuchenkasse Baden-Württemberg

Anstalt des öffentlichen Rechts

Hohenzollernstraße 10

70178 Stuttgart

DEUTSCHLAND

Adres internetowy:

http://www.tsk-bw.de/download/Documents/Leistungssatzung_2013.pdf

http://www.tsk-bw.de/download/Documents/TSG.pdf

http://www.tsk-bw.de/download/Documents/Ausfuehrung.pdf

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.35824 (12/XA)

Państwo członkowskie: Niemcy

Region: Saarland

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Saarland – Beihilferegelung zur Bekämpfung und Tilgung der BHV1 (Boviner Herpesvirus Typ 1) bei Rindern

Podstawa prawna: Satzung der Tierseuchenkasse des Saarlandes über die Gewährung von Beihilfen und Leistungen (2. Änderungssatzung)

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 0,09 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 1 stycznia 2013 r.–31 grudnia 2013 r.

Cel pomocy: Choroby zwierząt (art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla zwierząt

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Tierseuchenkasse des Saarlandes

Anstalt des öffentlichen Rechts

Keplerstraße 18

66117 Saarbrücken

DEUTSCHLAND

Adres internetowy:

http://www.tsk-sl.de/satzungen/ausztiersg.html

http://www.tsk-sl.de/PDF/Beihilfesatzung2012.pdf

http://www.tsk-sl.de/satzungen/tiersg.html

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.35858 (12/XA)

Państwo członkowskie: Niemcy

Region: Bayern

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Bayern: Förderung der Vermittlung und des Einsatzes von Fachkräften der Betriebs- und Haushaltshilfe sowie für die Melkeraushilfe

Podstawa prawna:

Bayerisches Agrarwirtschaftsgesetz (BayAgrarWig) vom 8.12.2006,

Eckpunktepapier

Bayerische Haushaltsordnung

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 3,45 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 80 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 1 stycznia 2013 r.–30 czerwca 2014 r.

Cel pomocy: Wsparcie techniczne (art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Uprawy rolne, chów i hodowla zwierząt, łowiectwo, włączając działalność usługową

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Bayerische Landesanstalt für Landwirtschaft

Abteilung Förderwesen und Fachrecht

Menzinger Straße 54

80638 München

DEUTSCHLAND

Adres internetowy: http://www.stmelf.bayern.de/mam/cms01/agrarpolitik/dateien/b_eckpunktepapier_einsatz_melkerhilfe.pdf

Inne informacje: —

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2012.402.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 402

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 55 29 grudnia 2012

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	ZALECENIA
	Rada
2012/C 402/01	Strategia antynarkotykowa UE na lata 2013–2020	1

	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2012/C 402/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6785 – General Motors France/SSPF/Auto Distribution Provence) ( 1 )	11

2012/C 402/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6793 – AEA/OTPP/Dematic) ( 1 )	11

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2012/C 402/10	Decyzja o zamknięciu formalnego postępowania wyjaśniającego wskutek wycofania zgłoszenia przez państwo członkowskie – Pomoc państwa – Grecja (Artykuły 107–109 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) – Zawiadomienie Komisji zgodnie z art. 108 ust. 2 TFUE – wycofanie zgłoszenia – Pomoc państwa C 21/09 – (ex N 105/08, N 168/08 i N 169/08) – Grecja – Finansowanie infrastruktury i urządzeń portu Pireus ze środków publicznych – część programu zgłoszona pod numerem ex N 169/08 ( 1 )	25

2012/C 402/11	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6784 – SFR/Librairie Fernand Nathan/JV) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	26

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,3183
JPY	Jen	113,50
DKK	Korona duńska	7,4604
GBP	Funt szterling	0,81695
SEK	Korona szwedzka	8,5615
CHF	Frank szwajcarski	1,2080
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,3375
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,140
HUF	Forint węgierski	290,79
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6978
PLN	Złoty polski	4,0809
RON	Lej rumuński	4,4385
TRY	Lir turecki	2,3584
AUD	Dolar australijski	1,2692
CAD	Dolar kanadyjski	1,3122
HKD	Dolar Hongkongu	10,2191
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6053
SGD	Dolar singapurski	1,6124
KRW	Won	1 407,37
ZAR	Rand	11,2211
CNY	Yuan renminbi	8,2172
HRK	Kuna chorwacka	7,5500
IDR	Rupia indonezyjska	12 705,29
MYR	Ringgit malezyjski	4,0357
PHP	Peso filipińskie	54,098
RUB	Rubel rosyjski	40,2300
THB	Bat tajlandzki	40,353
BRL	Real	2,6928
MXN	Peso meksykańskie	17,1386
INR	Rupia indyjska	72,1835

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2012/C 402/04	Kursy walutowe euro	12

2012/C 402/05	Regulamin wewnętrzny Komitetu Zarządzającego Urzędu Publikacji Unii Europejskiej	13

2012/C 402/06	Zawiadomienie Komisji w sprawie bieżących stóp procentowych od zwracanej pomocy państwa oraz stóp referencyjnych/dyskontowych obowiązujących 27 państw członkowskich od dnia 1 stycznia 2013 r.(Opublikowano zgodnie z art. 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. (Dz.U. L 140 z 30.4.2004, s. 1))	16

2012/C 402/07	Komunikat Komisji w ramach wykonania rozporządzenia Komisji (UE) nr 547/2012 w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla pomp do wody(Publikacja tytułów i odniesień do tymczasowych metod pomiaru w ramach wykonania rozporządzenia Komisji (UE) nr 547/2012, w szczególności załączników III i IV do tego rozporządzenia) ( 1 )	17

	INFORMACJE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2012/C 402/08	Zestawienie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 736/2008 w sprawie stosowania art. 87 i art. 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z produkcją, przetwórstwem i obrotem produktami rybołówstwa	20

2012/C 402/09	Zestawienie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 70/2001	22


2012/C 402/12	Nota do czytelnika (patrz: wewnętrzna tylna strona okładki)	s3

Od	Do	AT	BE	BG	CY	CZ	DE	DK	EE	EL	ES	FI	FR	HU	IE	IT	LT	LU	LV	MT	NL	PL	PT	RO	SE	SI	SK	UK
1.1.2013	…	0,66	0,66	1,53	0,66	1,09	0,66	0,85	0,66	0,66	0,66	0,66	0,66	6,65	0,66	0,66	1,37	0,66	1,58	0,66	0,66	4,80	0,66	6,18	1,91	0,66	0,66	1,19