13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/1

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie stanu stosunków transatlantyckich po wyborach prezydenckich w USA (1),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie Transatlantyckiej Rady Gospodarczej oraz swoją rezolucję z dnia 22 października 2009 r. w sprawie zbliżającego się szczytu UE-USA oraz posiedzenia Transatlantyckiej Rady Gospodarczej (2),

—

uwzględniając wyniki szczytu UE-USA, który odbył się w dniu 3 listopada 2009 r. w Waszyngtonie,

—

uwzględniając sprawozdanie z postępów przyjęte na czwartym posiedzeniu Transatlantyckiej Rady Gospodarczej w dniu 27 października 2009 r., wspólne oświadczenie przyjęte na posiedzeniu Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców (TDU) oraz posiedzenia, które odbyły się w dniach 4-9 grudnia 2009 r. w Nowym Jorku i w dniach 4-6 czerwca 2010 r. w Madrycie,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie UE i USA z dnia 28 października 2009 r. w sprawie zacieśnienia współpracy transatlantyckiej w obszarze sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie UE i USA z dnia 3 czerwca 2010 r. w sprawie zwalczania terroryzmu,

—

uwzględniając konkluzje ze szczytów G20, które odbyły się w dniach 26-27 czerwca 2010 r. w Toronto oraz w dniach 21-23 października 2010 r. w Seulu,

—

uwzględniając posiedzenie plenarne ONZ na wysokim szczeblu na temat milenijnych celów rozwoju, które miało miejsce w dniach 20-22 września 2010 r., jak i wnioski z niego,

—

uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze wyjątkowy charakter stosunków transatlantyckich i ich szeroki zakres, w tym wzajemne zobowiązanie do dążenia do demokracji, praworządności, przestrzegania praw człowieka, zwalczania terroryzmu i zapobiegania rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia; zauważając, w świetle wspólnych interesów i wartości, potrzebę wzajemnego zrozumienia UE i USA oraz gotowość Parlamentu Europejskiego do wysłuchania prezydenta i Kongresu USA,

B.

mając na uwadze, że Unia Europejska i Stany Zjednoczone współpracują ze sobą na całym świecie w celu przedstawienia wspólnego programu opartego na wspólnej historii, kulturze, interesach i wartościach, a także mając na uwadze, że stosunki między UE i USA muszą odgrywać kluczową rolę dla znalezienia rozwiązań ogólnoświatowych problemów i stawienia czoła nowym wyzwaniom w ramach prawa międzynarodowego i istniejących instytucji wielostronnych, zwłaszcza ONZ, OBWE i NATO,

C.

mając na uwadze, że obaj partnerzy transatlantyccy stanowią połowę światowej gospodarki, a ich partnerstwo o wartości 4,28 bln USD jest największym, najbardziej zintegrowanym i najdłużej trwającym związkiem gospodarczym na świecie oraz siłą napędową światowego dobrobytu gospodarczego; mając na uwadze, że z uwagi na obecny światowy kryzys finansowo-gospodarczy siła stosunków transatlantyckich i zaangażowanie w nie mają jeszcze większe znaczenie; mając na uwadze, że skoordynowana polityka walutowa powinna uzyskać wyższą rangę w partnerstwie transatlantyckim,

D.

mając na uwadze, że obaj partnerzy zobowiązali się do współpracy, aby wspierać rozwój i zatrudnienie w swoich gospodarkach, oraz mając na uwadze, że Parlament Europejski w dalszym ciągu opowiada się za utworzeniem do 2015 r. wolnego od barier rynku transatlantyckiego opartego na zasadzie społecznej gospodarki rynkowej, co wraz z urzeczywistnieniem jednolitego rynku UE będzie głównym czynnikiem pobudzenia światowego wzrostu i odnowy gospodarczej,

E.

mając na uwadze, że kraje rozwijające się w najmniejszym stopniu przyczyniły się do skutków zmian klimatu przypisywanych działalności człowieka, lecz w największym stopniu odczuwają ich konsekwencje; mając też na uwadze, że niekorzystne skutki zmiany klimatu stanowią zagrożenie dla międzynarodowych inwestycji w celu ograniczania ubóstwa, zagrażając tym samym realizacji milenijnych celów rozwoju; mając również na uwadze potrzebę prowadzenia ustawicznego dialogu na temat inicjatywy na rzecz transatlantyckiego partnerstwa dla rozwoju,

1.

podkreśla, jak ważne jest zintensyfikowanie przez administrację UE i USA dialogu strategicznego, współpracy oraz koordynacji przy stawianiu czoła światowym wyzwaniom i konfliktom regionalnym;

2.

wzywa obydwu partnerów do propagowania poszanowania demokracji i praw człowieka na świecie jako kluczowego elementu ich polityki; podkreśla potrzebę intensywnej koordynacji w dziedzinie dyplomacji prewencyjnej i kryzysowej; wzywa ponownie rząd USA, by ratyfikował rzymski statut Międzynarodowego Trybunału Karnego i przystąpił do niego; ponawia apel o powszechne zniesienie kary śmierci;

3.

uważa, że sprawą najwyższej wagi jest, by na szczycie UE-USA obaj partnerzy objęli główną rolę we wdrażaniu zobowiązań G20;

4.

podkreśla znaczenie współpracy między UE i USA w uzgodnieniu konkretnych rezultatów w celu ostatecznego osiągnięcia międzynarodowego porozumienia na Konferencji ONZ w sprawie Zmian Klimatu (COP-16) w Cancún, opartego o dane naukowe i obejmującego odpowiednią międzynarodową pomoc w finansowaniu przeciwdziałania zmianom klimatu i dostosowania do nich w krajach rozwijających się;

5.

z zadowoleniem przyjmuje nowe podejście administracji USA do Izraela i wzywa do ożywienia euro-amerykańskiego partnerstwa skupionego na konflikcie izraelsko-palestyńskim; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie bezpośrednich negocjacji między Izraelem a Autonomią Palestyńską, jak zapowiedziano dnia 2 września 2010 r. w Waszyngtonie; stwierdza, że konieczne są dalsze negocjacje, które doprowadzą – w uzgodnionym czasie – do rozwiązania polegającego na współistnieniu dwóch państw: państwa Izrael oraz niezależnego, demokratycznego i samodzielnego państwa Palestyna, istniejących obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie; podkreśla, że podstawą kompleksowego porozumienia pokojowego, mającego zasadnicze znaczenie dla wszystkich stron w tym regionie oraz dla UE, muszą być odnośne rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ, zasady madryckie, w tym „ziemia za pokój”, mapa drogowa i porozumienia zawarte wcześniej przez strony konfliktu, oraz podkreśla, że konieczne jest aktywne zaangażowanie kwartetu bliskowschodniego w proces pokojowy, dostrzegając znaczenie arabskiej inicjatywy pokojowej i ustawicznej współpracy z partnerami arabskimi; nakłania rząd Izraela do przedłużenia moratorium na budowę osiedli; nawołuje do aktywniejszego zaangażowania Europy w stosunki z Syrią i Libanem;

6.

podkreśla, że niepewność co do charakteru irańskiego programu nuklearnego stanowi zagrożenie dla systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej oraz dla stabilności w regionie i na świecie; wyraża rozczarowanie postawą Iranu, który nadal odmawia pełnej współpracy z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej poprzez utrudnianie jej pracy, odmowę dostępu do najważniejszych obiektów jądrowych i sprzeciwianie się wyznaczaniu inspektorów; wzywa przywódców Iranu do zapewnienia wypełniania zobowiązań tego kraju wynikających z Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej; wzywa Teheran do ratyfikowania i wdrożenia dodatkowego protokołu do umowy o zabezpieczeniach jądrowych oraz nakłania USA i UE do koordynacji ich polityki zagranicznej z myślą o osiągnięciu tego celu;

7.

wzywa do lepszej współpracy między UE a USA w Afganistanie i Pakistanie, mającej na celu przyczynienie się do pokoju i stabilizacji, demokracji, praw człowieka i rozwoju w tym regionie; podkreśla znaczenie uczestnictwa w tym procesie krajów sąsiadujących i innych kluczowych podmiotów w regionie, co może wyraźnie przyczynić się do regionalnej stabilizacji;

8.

mając świadomość, że wyciek tajnych dokumentów wojskowych może narazić na niebezpieczeństwo personel wojskowy, wyraża głębokie zaniepokojenie ostatnimi poważnymi doniesieniami, że w Iraku tolerowano stosowanie tortur; wzywa do omówienia tej kwestii na szczycie UE-USA z myślą o wszczęciu niezależnego dochodzenia transatlantyckiego;

9.

stanowczo wzywa Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do wypełnienia zobowiązań podjętych w kontekście rozmów sześciostronnych, w tym całkowitego i podlegającego kontroli zaniechania stosowania wszelkiej broni jądrowej i rezygnacji z istniejących programów jądrowych; wzywa Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do pełnego wdrożenia wszystkich odnośnych zobowiązań w zakresie nierozprzestrzeniania broni jądrowej i rozbrojenia; potwierdza swoje pełne poparcie dla rozmów sześciostronnych oraz jest wciąż zdecydowany doprowadzić do satysfakcjonującego i kompleksowego rozwiązania wspomnianych kwestii środkami dyplomatycznymi;

10.

z zadowoleniem przyjmuje wyniki szczytu z kwietnia 2010 r. poświęconego bezpieczeństwu jądrowemu, które podkreśliły globalne znaczenie zapobiegania terroryzmowi jądrowemu, zabezpieczenia wszelkich wrażliwych materiałów jądrowych w ciągu czterech lat i osiągnięcia porozumienia w sprawie planu prac w celu udoskonalenia i upowszechnienia istniejących porozumień i programów dotyczących bezpieczeństwa jądrowego; popiera inicjatywy podejmowane przez poszczególne kraje w celu poprawy bezpieczeństwa wewnętrznego i zachęca inne państwa do pójścia w te ślady;

11.

podkreśla znaczenie NATO jako fundamentu bezpieczeństwa transatlantyckiego i wzywa do strategicznej współpracy między Stanami Zjednoczonymi i państwami członkowskimi UE, tak aby sprostać ogólnoświatowym wyzwaniom w zakresie bezpieczeństwa; zauważa pracę, jaką wykonano, aby dojść do porozumienia w sprawie nowej koncepcji strategicznej; jest zdania, że w dialogu z Rosją i krajami członkowskimi OBWE spoza UE należy podjąć kwestię odpowiednich zmian w ramach tej szerszej struktury bezpieczeństwa; podkreśla znaczenie WPBiO oraz wartość zwiększonych europejskich zdolności obronnych dla umacniania bezpieczeństwa transatlantyckiego;

12.

odnotowuje coraz większą liczbę różnych wyzwań, wspólnych dla UE i USA; wzywa partnerów do zainicjowania zintegrowanego wspólnego procesu, w którym dokona się oceny i rozwoju wszystkich elementów polityki transatlantyckiej, tak aby stworzyć jedną, spójną i szeroko zakrojoną strategię w celu skutecznego rozwiązania tych problemów;

13.

podkreśla znaczenie uczciwego i demokratycznego referendum w sprawie niepodległości Sudanu Południowego dla stabilności regionu; wzywa UE i USA do ścisłej współpracy z władzami Sudanu w celu dopilnowania, aby referendum w sprawie przyszłości Sudanu, które odbędzie się w styczniu 2011 r., przebiegło w pokojowy, uczciwy i przejrzysty sposób;

14.

z zadowoleniem przyjmuje podpisanie przez prezydenta USA Baracka Obamę i prezydenta Rosji Dmitrija Miedwiediewa nowego traktatu START w dniu 8 kwietnia 2010 r. w Pradze, a także oczekuje jego ratyfikacji przez obie strony;

15.

dostrzega nakładające się interesy handlowe i polityczne UE i USA w Ameryce Łacińskiej, gdzie UE zawarła umowy o partnerstwie strategicznym z Meksykiem i Brazylią, umowy o wolnym handlu z Chile i Meksykiem oraz prowadzi negocjacje z Kolumbią w sprawie zawarcia takiej umowy;

16.

jest przekonany, że Transatlantycka Rada Gospodarcza (TRG) stanowi najwłaściwszy mechanizm prowadzenia transatlantyckich stosunków gospodarczych; apeluje do partnerów, aby wykorzystali wszystkie możliwości TRG w celu usunięcia istniejących przeszkód dla integracji gospodarczej i osiągnięcia do 2015 r. rynku transatlantyckiego opartego na zasadzie społecznej gospodarki rynkowej, co będzie pozytywną odpowiedzią na obecny kryzys gospodarczo-społeczny;

17.

nakłania TRG do bardziej strategicznego nastawienia, by zająć się problemami wszystkich stron; ponownie apeluje, aby terminowo rozpowszechniano harmonogramy posiedzeń TRG, kalendarze, plany i sprawozdania z postępów, tak aby były one udostępniane zainteresowanym stronom na długo przed posiedzeniami, a następnie podawane do publicznej wiadomości, w celu zwiększenia przejrzystości;

18.

pochwala fakt, że Transatlantyckiej Radzie Gospodarczej doradza szereg zainteresowanych stron, w tym przedstawiciele biznesu, oraz kolejny raz apeluje, by podobną rolę powierzono przedstawicielom związków zawodowych po obu stronach Atlantyku, tak aby w pełni uwzględnić wymiar społeczny; wzywa do włączenia przewodniczących transatlantyckiego dialogu na temat praw pracowniczych i transatlantyckiego dialogu energetycznego do grupy doradców;

19.

wzywa Komisję, by w świetle zbliżającego się posiedzenia TRG dążyła do formalnego przyjęcia procedur wzajemnego uznawania deklaracji zgodności produktów, na które nałożono wymóg sprawdzenia przez stronę trzecią, w szczególności sprzętu informacyjno-komunikacyjnego i elektrycznego, oraz by nalegała na wzajemne uznawanie przyjętych jednostek miar, w szczególności na przyjmowanie przez USA produktów UE oznaczonych tylko w systemie metrycznym, a także do zbadania wraz z władzami USA kwestii normalizacji, ustanowienia grup dyskusyjnych poświęconych normalizacji i skupiających się na innowacyjnych rozwiązaniach oraz do koordynowania ich na płaszczyźnie międzynarodowej; uważa, że partnerstwo na rzecz innowacyjności powinno wykraczać poza egzekwowanie własności intelektualnej i uwzględniać dialog strategiczny dotyczący kwestii takich jak polityka konkurencji, transfer technologii i zbieżność standardów;

20.

uważa, że sprawą najwyższej wagi jest prowadzenie w ramach TRG dialogu na temat nowej żywności i wykorzystania nowych technologii w produkcji żywności; podkreśla obawy dotyczące klonowania w hodowli zwierząt;

21.

wzywa do współpracy w ramach TRG w zakresie wszystkich kwestii mających wpływ na środowisko prawne dla przemysłu, szczególnie dla MŚP, oraz do stosowania podejścia przedstawionego w unijnym programie „karta małych przedsiębiorstw” – „najpierw myśl na małą skalę” – przy opracowywaniu przepisów o zasięgu transatlantyckim;

22.

z zadowoleniem odnosi się do podpisania w czerwcu 2010 r. drugiego etapu „umowy o otwartym niebie” dotyczącej transportu lotniczego między UE a USA, co jest kamieniem węgielnym skutecznej współpracy, jak i do zawarcia w dniu 8 października 2010 r. najnowszej umowy w ramach Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego, która jest ważnym krokiem naprzód dla transatlantyckiego rynku lotniczego; nakłania jednak władze USA i Komisję do starań na rzecz większej swobody inwestowania i praw własności przewoźników lotniczych po obu stronach Atlantyku, niezależnie od obcego obywatelstwa;

23.

zauważa, że UE i USA stoją przed podobnymi wyzwaniami jako najwięksi światowi producenci, eksporterzy i importerzy produktów rolnych oraz odgrywają istotną rolę w zapewnianiu bezpieczeństwa żywnościowego na świecie; wzywa do szerszej współpracy między Parlamentem Europejskim a Kongresem Stanów Zjednoczonych w zakresie równoległego procesu reformy polityki rolnej obu partnerów;

24.

podkreśla znaczenie wykorzystania TRG również jako ram współpracy makroekonomicznej między partnerami w świetle ich niespotykanej współpracy podczas kryzysu i zachęca do umocnienia koordynacji między właściwymi instytucjami monetarnymi, zwłaszcza w dziedzinie nadzoru i zapobiegania ryzyku systemowemu; dostrzega istotną rolę, jaką odegrały UE i USA dla światowych instytucji finansowych, w tym dla MFW, Banku Światowego i Banku Rozrachunków Międzynarodowych;

25.

ponawia wezwanie do przywódców UE i USA oraz do współprzewodniczących TRG o uwzględnienie istotnej roli ustawodawców dla sukcesu TRG; wzywa ich do pełnego i bezpośredniego zaangażowania przedstawicieli TDU w prace TRG, ponieważ ustawodawcy dzielą z odpowiednimi organami wykonawczymi odpowiedzialność za wprowadzanie w życie wielu decyzji TRG i nadzór nad nimi;

26.

uważa, że należy zapewnić udział kluczowych członków Kongresu i posłów do Parlamentu Europejskiego w dialogu ustawodawców i w procesie TRG w celu zapobieżenia niezamierzonym skutkom ustawodawstwa dla transatlantyckiego handlu i inwestycji; wyraża nadzieję, że obecny TDU może stopniowo przekształcić się w transatlantyckie zgromadzenie międzyparlamentarne, zgodnie z zaleceniami zawartymi przez Parlament Europejski w rezolucji z dnia 26 marca 2009 r.;

27.

jest zdecydowany kontynuować apele do organów legislacyjnych USA – i wzywa Komisję do podobnych działań w ramach TRG – o ponowne rozpatrzenie obowiązku skanowania wszystkich kontenerów oraz o rozwijanie współpracy z USA opartej na zarządzaniu ryzykiem, powiązanej ze wzajemnym uznawaniem programów partnerstwa handlowego UE i USA, zgodnie z ramami standardów SAFE Światowej Organizacji Celnej;

28.

podkreśla pilną potrzebę jak najszybszego zakończenia dauhańskiej rundy rozwojowej; wzywa do wspólnego podejścia – przy udziale wschodzących gospodarek, jak Chiny, Indie i Brazylia – do rozwoju zasad handlu wielostronnego i do negocjacji;

29.

wyraża przekonanie, że TRG może odegrać istotną rolę we wspieraniu wspólnego stanowiska UE i USA w ich stosunkach handlowych z krajami trzecimi, zajmując się jednocześnie problemami z dostępem do rynku;

30.

przypomina, że podjęte zobowiązania międzynarodowe dotyczące milenijnych celów rozwoju, których realizacja jest w wielu przypadkach opóźniona w stosunku do harmonogramu, będą mogły być dotrzymane jedynie wówczas, jeśli państwa uprzemysłowione dotrzymają swoich zobowiązań i przeznaczą 0,7 % PKB na rzecz zagranicznej pomocy rozwojowej do 2015 r.; wzywa zatem UE i USA oraz innych międzynarodowych darczyńców do dotrzymania swoich zobowiązań i przyjęcia środków w celu przyspieszenia postępów w realizacji milenijnych celów rozwoju do 2015 r.;

31.

przypomina, że porozumienie Bazylea II – a także jego nadchodząca zmieniona wersja – ma w zamyśle stanowić globalny standard, i wzywa USA do jak najszybszego wdrożenia tego porozumienia; z tego względu wyraża poważne zaniepokojenie, że ograniczenia ustanowione w szeregu przepisów krajowych przyjętych w odpowiedzi na kryzys (w szczególności amerykańska reforma Wall Street oraz ustawa o ochronie konsumentów, ograniczające uznawanie zewnętrznych ratingów) mogą doprowadzić do poważnej fragmentaryzacji w stosowaniu tego ogólnoświatowego standardu; zauważa ponadto, że spójne globalne zasady rachunkowości mają podstawowe znaczenie dla równych szans, i wzywa USA do przyjęcia Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej;

32.

zauważa, że kryzys stanowił najpoważniejszą globalną recesję od czasu Wielkiego Kryzysu oraz że w odpowiedzi nań rządy z całego świata, zwłaszcza UE i USA, współpracowały w bezprecedensowy sposób na rzecz reformy rynków i instytucji finansowych; apeluje, aby w ramach dialogu UE-USA w zakresie regulacji dotyczących rynków finansowych (FMRD) – którego rolą jest koordynacja podejść między organami regulacyjnymi – określono braki i pracowano nad poprawą zbieżności;

33.

uważa, że struktury ładu gospodarczego i finansowego istniejące w chwili nadejścia kryzysu, zarówno na szczeblu globalnym, jak i w USA oraz w Unii Europejskiej, nie zapewniły wystarczającej stabilności światowego systemu finansowego; jest zdania, że w świetle rosnącej współzależności gospodarek i rynków finansowych należy pogłębić współpracę w dziedzinie polityki makroekonomicznej i nadzoru nad głównymi gospodarkami; uznaje ponadto, że UE musi rozwiązać kwestię swojej reprezentacji w MFW;

34.

wzywa Unię Europejską i Stany Zjednoczone do współpracy z Chinami w celu rozstrzygnięcia światowego sporu w sprawie kursów wymiany walut bez wprowadzania w życie protekcjonistycznych lub retorsyjnych środków; uważa, że państwa członkowskie UE podlegają różnym presjom rynkowym w porównaniu z USA, zwłaszcza jeżeli chodzi o obligacje państwowe i istnienie unii walutowej; wzywa Stany Zjednoczone, aby przy stosowaniu swojej wewnętrznej polityki walutowej nie zaostrzały problemu światowej równowagi w zakresie kursów walut;

35.

zauważa, że zarówno ustawa Dodda-Franka, jak i program reformy regulacyjnej w UE są zgodne z inicjatywami G20, i uważa za istotne, aby współpraca ta była kontynuowana przez cały proces stanowienia przepisów; zauważa, że wymóg ten jest szczególnie widoczny w przepisach dotyczących pozagiełdowych rynków instrumentów pochodnych; podkreśla, że wiele tych rozbieżności wynika z różnic w charakterze organów ustawodawczych i roli organów nadzoru w stanowieniu przepisów;

36.

przyjmuje z zadowoleniem utworzenie Rady ds. Energii UE-USA, która ma stanowić nowe ramy pogłębienia dialogu transatlantyckiego na temat strategicznych kwestii energetycznych, takich jak bezpieczeństwo dostaw lub polityka przechodzenia na niskoemisyjne źródła energii, przy jednoczesnym zacieśnieniu trwającej współpracy naukowej w dziedzinie technologii energetycznych; przyjmuje z zadowoleniem parafowanie umowy Energy Star między UE a USA w sprawie koordynacji programów znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych oraz współpracę w dziedzinie rozwoju technologii energetycznych;

37.

zachęca TRG do rozwoju współpracy na rzecz wspólnej zewnętrznej strategii w zakresie energii i surowców, wspierającej dywersyfikację źródeł, szlaków dostaw i infrastruktury oraz promującej gospodarkę wydajną energetycznie, w celu zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii i zwiększenia niezależności energetycznej; zachęca ponadto TRG do wspierania starań na rzecz ujednolicenia kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do koszyka energetycznego oraz do intensyfikacji badań i rozwoju, w tym w dziedzinie biopaliw; uważa, że podstawowe znaczenie ma odpowiednia polityka w zakresie surowców i pierwiastków ziem rzadkich w celu zmniejszenia zależności od takich materiałów;

38.

zwraca uwagę, że zmiany klimatu stanowią globalne wyzwanie, dla którego nie istnieje jedno rozwiązanie polityczne i technologiczne, natomiast połączenie istniejących możliwości i maksymalny wzrost efektywności we wszelkich obszarach życia gospodarczego i społecznego w krajach rozwiniętych i rozwijających się mogą wnieść istotny wkład w rozwiązanie kwestii zasobów i ich rozdziału oraz utorują drogę ku trzeciej rewolucji przemysłowej;

39.

wzywa prezydencję UE do nakłonienia USA podczas zbliżającego się szczytu w Cancún do podjęcia ambitnych zobowiązań oraz współpracy na rzecz promowania powiązań pomiędzy systemem handlu emisjami w UE a regionalnymi i federalnymi systemami handlu w USA; w związku z tym zauważa znaczenie zapewnienia wspólnych standardów i wskaźników na wszystkich wschodzących rynkach systemu handlu emisjami, tak aby uniknąć niepotrzebnych przeszkód regulacyjnych na tychże rynkach;

40.

zwraca się do USA o umożliwienie pełnego i skutecznego wdrożenia pierwszego etapu umowy w sprawie usług lotniczych między UE a USA oraz umowy między UE a USA dotyczącej bezpieczeństwa lotniczego; przypomina Komisji i władzom USA, że brak realizacji drugiego etapu umowy może doprowadzić do anulowania jej pierwszego etapu przez niektóre państwa członkowskie;

41.

wzywa TRG do stymulowania współpracy badawczej w celu lepszego wykorzystania potencjału niedawno rozszerzonej umowy o współpracy naukowej i technologicznej między UE i USA, zwłaszcza poprzez rozszerzenie skoordynowanego podejścia w dziedzinach wzajemnego strategicznego zainteresowania i poprzez nasilenie współpracy w zakresie badań energii;

42.

podkreśla znaczenie ścisłej współpracy transatlantyckiej w zakresie agendy cyfrowej w takich dziedzinach jak rynek cyfrowy, wolność internetu na świecie, neutralność sieci, prawo do prywatności, wspólne standardy, przejrzystość i praworządność w związku z porozumieniem ACTA;

43.

uważa, że podstawowe znaczenie ma opracowanie wspólnej strategii UE-USA na rzecz egzekwowania praw własności intelektualnej, która ma na celu zwalczanie gwałtownie wzrastającego handlu podrobionymi i pirackimi towarami na świecie; wzywa do utworzenia transatlantyckiej grupy zadaniowej do walki z podróbkami, która – szanując swobody obywatelskie, wolność słowa, prywatność i gwarancje procesowe – będzie stanowić wielce potrzebny znak politycznej determinacji w walce z nielegalną działalnością, która podważa konkurencyjność innowacyjnych i kreatywnych sektorów;

44.

podkreśla, że UE musi prowadzić negocjacje na temat przystąpienia do amerykańskiego systemu bezwizowego jako jeden podmiot, aby zapewnić, że cztery państwa członkowskie znajdujące się poza tym systemem – Bułgaria, Cypr, Polska i Rumunia – nie będą zawierać dwustronnych umów z USA w celu doprowadzenia do zniesienia wiz; ponownie stwierdza, że Komisja musi w dalszym ciągu podkreślać w rozmowach z USA na szczeblu politycznym i technicznych kwestię znaczenia, jakie UE przywiązuje do jak najszybszego przystąpienia czterech pozostałych państw członkowskich UE do systemu bezwizowego;

45.

podkreśla atmosferę współpracy między UE a USA w walce ze światowym terroryzmem i wzywa UE i USA do kontynuowania współpracy w celu dalszego przeciwdziałania nowemu zagrożeniu terroryzmem; przypomina o swojej determinacji w tym obszarze oraz wyraża zdecydowane przekonanie o konieczności zadbania, aby środki bezpieczeństwa nie podważały ochrony swobód obywatelskich i praw podstawowych oraz jak najpełniejszego poszanowania prywatności i ochrony danych; ponownie stwierdza, że konieczność i proporcjonalność to kluczowe zasady, bez których walka z terroryzmem nigdy nie będzie skuteczna;

46.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że porozumienie UE-USA w sprawie przekazywania danych bankowych odzwierciedla wolę pozytywnej reakcji USA na żądania dotyczące ochrony danych wysuwane przez Parlament Europejski w sprawozdaniu SWIFT;

47.

wzywa Radę do szybkiego uzgodnienia mandatu negocjacyjnego dotyczącego porozumienia UE-USA w sprawie ochrony danych; wzywa negocjatora Unii do postępów w negocjacjach w celu zapewnienia pełnej ochrony praw podstawowych; popiera podejście Komisji polegające na zastosowaniu takiej umowy ramowej do wszystkich przyszłych oraz obecnych umów UE lub państw członkowskich z USA dotyczących przekazywania i przetwarzania danych osobowych w ramach współpracy sądowej i policyjnej;

48.

wzywa USA i UE, aby ograniczyły gromadzenie i przetwarzanie danych do absolutnego minimum, które jest faktycznie potrzebne do realizacji celów bezpieczeństwa, tak aby zminimalizować zagrożenia dla wolności i swobód obywatelskich, oraz wzywa, aby żądania przekazania danych oraz inne ustalenia w zakresie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych poruszać w wielostronnych ramach USA-UE, nie zaś na płaszczyźnie dwustronnej z poszczególnymi państwami członkowskimi;

49.

podkreśla swoje poważne obawy w związku z tzw. ustawą o promocji podróży i jej dyskryminującym oddziaływaniem poprzez stosowanie jej tylko do podróżnych objętych amerykańskim systemem bezwizowym, a także obawy dotyczące ochrony danych, wynikające z faktu, że opłatę można uiścić przy pomocy jednej z czterech najpowszechniejszych kart kredytowych obsługiwanych wyłącznie przez firmy, które mają siedzibę w USA; wzywa, aby kwestię opłaty w ramach elektronicznego systemu zezwoleń na podróż (ESTA) podniesiono na grudniowym posiedzeniu ministrów sprawiedliwości i spraw wewnętrznych UE-USA;

50.

w związku z ostatnimi wydarzeniami po obu stronach Atlantyku, stanowiących wyzwania dla harmonijnych i zróżnicowanych społeczeństw, wzywa do otwartego dialogu między naszymi rządami i społeczeństwami na temat sposobów dążenia do większej tolerancji i poszanowania różnorodności wśród naszych społeczeństw w kontekście powszechnego poszanowania podstawowych praw człowieka;

51.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Kongresowi Stanów Zjednoczonych Ameryki, współprzewodniczącym Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców oraz współprzewodniczącym i sekretariatowi Transatlantyckiej Rady Gospodarczej.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/8

—

uwzględniając art. 16 i 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 8, oraz europejską Konwencję w sprawie ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, a w szczególności jej art. 6, 8 i 13,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 września 2010 r. w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) (COM(2010)0492),

—

uwzględniając zalecenie Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między Unią Europejską a Australią o przekazywaniu i wykorzystywaniu danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) w celu zapobiegania terroryzmowi i innym poważnym przestępstwom o charakterze międzynarodowym oraz walki z nimi,

—

uwzględniając zalecenie Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o przekazywaniu i wykorzystywaniu danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) w celu zapobiegania terroryzmowi i innym poważnym przestępstwom o charakterze międzynarodowym oraz walki z nimi,

—

uwzględniając zalecenie Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między Unią Europejską a Kanadą o przekazywaniu i wykorzystywaniu danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) w celu zapobiegania terroryzmowi i innym poważnym przestępstwom o charakterze międzynarodowym oraz walki z nimi,

—

uwzględniając zalecenie Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ochronie danych osobowych przekazywanych i przetwarzanych na potrzeby zapobiegania, dochodzenia, wykrywania lub ścigania przestępstw kryminalnych, w tym terroryzmu, w ramach współpracy policyjnej i współpracy między wymiarami sprawiedliwości w sprawach karnych,

—

uwzględniając swe wcześniejsze rezolucje na temat danych PNR w stosunkach UE-USA, zwłaszcza rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie rozpoczęcia negocjacji w sprawie umów dotyczących rejestru nazwisk pasażerów (PNR) ze Stanami Zjednoczonymi, Australią i Kanadą (1), rezolucję z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie przekazywania danych osobowych przez linie lotnicze w przypadku lotów transatlantyckich (2), rezolucję z dnia 9 października 2003 r. w sprawie przekazywania danych osobowych przez linie lotnicze w przypadku lotów transatlantyckich: stan negocjacji z USA (3), rezolucję z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie projektu decyzji Komisji określającej odpowiedni poziom ochrony danych osobowych zawartych w rejestrze nazwisk pasażerów (PNR) przekazywanych do Amerykańskiego Biura Ceł i Ochrony Granic (4), zalecenie dla Rady z dnia 7 września 2006 r. w sprawie negocjacji umowy ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wykorzystywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) w celu zapobiegania terroryzmowi i przestępczości międzynarodowej, w tym przestępczości zorganizowanej, i zwalczania ich (5), rezolucję z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie SWIFT, porozumienia dotyczącego PNR oraz dialogu transatlantyckiego w tych kwestiach (6) oraz rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie porozumienia ze Stanami Zjednoczonymi w sprawie udostępniania danych osobowych pasażerów (PNR) (7),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody na zawarcie umowy między UE a USA o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) do Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego Stanów Zjednoczonych (DHS) (8) oraz na zawarcie umowy między UE a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) pochodzących z Unii Europejskiej (9),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych dotyczącą komunikatu Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych PNR,

—

uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że traktat lizboński zmieniający Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską wszedł w życie dnia 1 grudnia 2009 r.,

B.

mając na uwadze, że wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego w dniu 1 grudnia 2009 r. Karta praw podstawowych Unii Europejskiej nabrała mocy wiążącej,

C.

mając na uwadze, że w dniu 26 maja 2010 r. Komisja przekazała Radzie zalecenie dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między UE a USA o ochronie danych osobowych przekazywanych i przetwarzanych na potrzeby zapobiegania, dochodzenia, wykrywania lub ścigania przestępstw kryminalnych, w tym terroryzmu, w ramach współpracy policyjnej i współpracy między wymiarami sprawiedliwości w sprawach karnych,

D.

mając na uwadze, że wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego zawarcie przez UE umów z USA i Australią w sprawie przekazywania danych PNR wymaga zgody Parlamentu,

E.

mając na uwadze, że w dniu 5 maja 2010 r. Parlament postanowił odroczyć głosowanie w sprawie wniosku o wyrażenie zgody na umowy z USA i Australią,

F.

mając na uwadze, że komunikat Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) oraz zalecenia Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji między UE a Australią, Kanadą i USA odzwierciedlają ważne aspekty zawarte w przedmiotowych rezolucjach Parlamentu Europejskiego w tej sprawie,

G.

mając na uwadze, że umowa UE-Kanada w sprawie przekazywania danych PNR jest już nieważna w związku z wygaśnięciem we wrześniu 2009 r. decyzji w sprawie kompetencji, a także fakt, że przekazywanie danych PNR od tego czasu odbywa się w oparciu o jednostronne zobowiązania ze strony Kanady w stosunku do państw członkowskich,

H.

mając na uwadze, że inne kraje trzecie zwracają się już o przekazanie danych PNR lub ogłosiły zamiar zwrócenia się o nie w najbliższej przyszłości,

I.

mając na uwadze, że w epoce cyfrowej ochrona danych, prawo do decydowania o wykorzystywaniu własnych danych, prawa osobiste oraz prawo do prywatności stały się wartościami odgrywającymi coraz ważniejszą rolę i w związku z tym muszą być chronione w szczególny sposób,

J.

mając na uwadze, że w świecie, w którym mobilność ma podstawowe znaczenie, większe bezpieczeństwo i skuteczniejsze działania służące zwalczaniu poważnych przestępstw i terroryzmu muszą iść w parze ze skuteczniejszą, ukierunkowaną i szybszą wymianą danych w Europie i na świecie,

1.

przypomina swoje niezłomne postanowienie walki z terroryzmem oraz zorganizowaną i międzynarodową przestępczością, a jednocześnie zdecydowane przekonanie o konieczności ochrony swobód obywatelskich i praw podstawowych, w tym prawa do prywatności, prawa do decydowania o wykorzystywaniu własnych danych i ochrony danych; ponownie stwierdza, że zgodnie z art. 8 europejskiej konwencji praw człowieka oraz art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej konieczność i proporcjonalność stanowią podstawowe zasady służące zapewnieniu skuteczności walki z terroryzmem;

2.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR);

3.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenie Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umów między UE a Australią, Kanadą i USA o przekazywaniu i wykorzystywaniu danych PNR w celu zapobiegania terroryzmowi i innym poważnym przestępstwom o charakterze międzynarodowym oraz walki z nimi; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o jednoczesnym rozpoczęciu wszystkich negocjacji, przyznając jednocześnie, że czas trwania tych rokowań może być różny;

4.

podkreśla znaczenie ducha współpracy między UE i USA, Kanadą oraz Australią w walce ze światowym terroryzmem i wzywa UE i USA, Kanadę oraz Australię do dalszego wspólnego działania przeciwko zagrożeniu terroryzmem;

5.

przypomina, że celem umów jest zagwarantowanie, aby przekazywanie danych było zgodne z europejskimi normami ochrony danych; podkreśla w związku z tym, że podstawa prawna musi zawierać art. 16 TFUE;

6.

podkreśla, że zasada proporcjonalności pozostaje podstawową zasadą polityki ochrony danych oraz że każda umowa lub środek polityczny muszą spełniać warunek proporcjonalności prawnej i wykazywać, że dążą one do osiągnięcia celów Traktatu i nie wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów; ponawia swój apel do Komisji o przedstawienie mu namacalnych dowodów, że gromadzenie, przechowywanie i przetwarzanie danych PNR jest niezbędne dla każdego z wyznaczonych celów; podobnie ponawia swój apel do Komisji o zbadanie mniej dokuczliwych rozwiązań;

7.

przypomina swoje stanowisko, że w żadnych okolicznościach dane PNR nie mogą być wykorzystywane do celów eksploracji danych lub tworzenia profili; w związku z tym ponawia żądanie, aby Komisja wyjaśniła różnice między pojęciami: „ocena ryzyka” i „tworzenie profili” w kontekście PNR;

8.

podkreśla konieczność otrzymywania pełnych informacji o wszystkich związanych z danymi PNR, istotnych wydarzeniach, aby mieć możliwość rozważenia kwestii wyrażenia zgody na zawarcie negocjowanych umów; w związku z tym wzywa Komisję i Radę, aby w pełni wyjaśniły bieżącą sytuację dotyczącą umów dwustronnych i protokołów uzgodnień między państwami członkowskimi i USA w sprawie wymiany danych o egzekwowaniu prawa i udziału w amerykańskim programie bezwizowym, a także w sprawie programu jednego punktu kontroli bezpieczeństwa;

9.

podkreśla, że dwustronne protokoły uzgodnień między państwami członkowskimi i USA, równoległe do negocjacji między UE i USA, są sprzeczne z zasadą lojalnej współpracy między instytucjami UE; wzywa Radę, aby udzieliła dodatkowych informacji i zadbała o jasność prawną, jeśli chodzi o sytuację dotyczącą podstawy prawnej i właściwości dwustronnych protokołów uzgodnień między państwami członkowskimi i USA w sprawie wymiany informacji związanych z danymi PNR;

10.

przyjmuje z zadowoleniem i zdecydowanie popiera zalecenie Komisji dla Rady dotyczące upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między UE a USA o ochronie danych osobowych przekazywanych i przetwarzanych na potrzeby zapobiegania, dochodzenia, wykrywania lub ścigania przestępstw kryminalnych, w tym terroryzmu, w ramach współpracy policyjnej i współpracy między wymiarami sprawiedliwości w sprawach karnych; popiera podejście Komisji zakładające istnienie takiej umowy ramowej mającej zastosowanie do wszystkich przyszłych i wszystkich obecnych umów między UE lub państwami członkowskimi a USA o przekazywaniu i przetwarzaniu danych osobowych na potrzeby zapobiegania, dochodzenia, wykrywania lub ścigania przestępstw kryminalnych w ramach współpracy między wymiarami sprawiedliwości i współpracy policyjnej;

11.

podkreśla, że konkretne cele wyznaczone w zaleceniu Komisji dla Rady dotyczącym upoważnienia do podjęcia negocjacji w sprawie umowy między UE a USA o ochronie danych osobowych przekazywanych i przetwarzanych na potrzeby zapobiegania, dochodzenia, wykrywania lub ścigania przestępstw kryminalnych, w tym terroryzmu, w ramach współpracy policyjnej i współpracy między wymiarami sprawiedliwości w sprawach karnych mają podstawowe znaczenie dla wszelkich umów o wymianie danych z USA, podobnie jak szybkie rozpoczęcie negocjacji w sprawie wykonalnych praw do ochrony danych, zgodnie z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej i dyrektywą 95/46/WE;

12.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi Kanady, rządowi Australii oraz Kongresowi i rządowi Stanów Zjednoczonych Ameryki.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/11

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Projekt przewodni strategii Europa 2020 – Unia innowacji” (COM(2010)0546),

—

uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

inicjatywa „Unia innowacji” jest najważniejszą dotychczas i najbardziej konkretną próbą prowadzenia zintegrowanej europejskiej polityki innowacji, której sukces zależy od właściwie skoordynowanej na szczeblach regionalnym, krajowym i europejskim współpracy i maksymalnego zaangażowania wszystkich odnośnych podmiotów na każdym szczablu,

B.

mając na uwadze, że europejskie partnerstwo na rzecz innowacji jest nowatorską koncepcją mającą na celu wytworzenie synergii między istniejącymi, a w razie konieczności nowymi inicjatywami europejskimi i państw członkowskich w dziedzinie innowacji, a także maksymalizację i przyspieszenie uzyskania wyników i korzyści dla społeczeństwa,

1.

z zadowoleniem przyjmuje pierwszy proponowany temat dla europejskiego partnerstwa na rzecz innowacji, dotyczący aktywnego i zdrowego starzenia się, oraz proponowane przez Komisję podejście polegające na przeprowadzeniu najpierw projektu pilotażowego testującego najbardziej odpowiednią formę dla tych partnerstw przed uruchomieniem jakichkolwiek dalszych;

2.

wzywa Komisję, żeby do pierwszego projektu pilotażowego dotyczącego aktywnego i zdrowego starzenia się włączyła innowacje społeczne, które prowadzą do lepszej jakości życia, zapobiegają chorobom, polepszają sieci społeczne w obrębie sektorów publicznych i wśród partnerów społecznych, a także promują wprowadzanie nowych technologii wspierających jakość życia;

3.

podkreśla, że sukces tej nowej koncepcji wymaga wyraźnego określenia zakresu i wyszczególnienia obowiązków poszczególnych zaangażowanych partnerów, dokładnych terminów realizacji indywidualnych projektów, mierzalnych i wykonalnych celów nakierowanych w jak największym stopniu na rynek i uproszczonych procedur administracyjnych dotyczących wdrażania i optymalnego upowszechniania wyników badań i dostępu do nich; w tym kontekście nadal podkreśla centralną rolę Komisji w dostarczaniu właściwych ram działania i wytycznych dla oddzielnych projektów realizowanych w ramach tego samego partnerstwa;

4.

wzywa Komisję, żeby przy opracowywaniu wytycznych dla tych partnerstw sporządzała spis istniejących europejskich i krajowych struktur i oceniała, w jaki sposób skutecznie włączać je do partnerstwa bez zbędnego tworzenia nowych; wzywa także do zagwarantowania stosownego udziału mniejszych przedsiębiorstw innowacyjnych, uniwersytetów i instytutów badawczych;

5.

nalega, żeby Komisja zapewniała stosowne i skuteczne finansowanie partnerstw przez rzeczywiste oddanie do wspólnego użytku środków z Unii Europejskiej, państw członkowskich, regionów i od innych podmiotów publicznych i prywatnych, a jednocześnie przestrzegała jasnych kryteriów i zasad przejrzystości, otwartości i równych szans przy ich przydzielaniu; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście komunikat Komisji w sprawie przeglądu budżetu UE pod kątem zdecydowanego ukierunkowania na badania, innowacje i edukację;

6.

popiera określone przez Komisję dziedziny dla proponowanych partnerstw; wzywa Komisję, żeby przy uruchamianiu partnerstwa oceniała poziom i zakres trwających prac oraz możliwości partnerstwa w zakresie uzyskania najszybszych i możliwie najszerzej odczuwalnych wyników i korzyści dla konkurencyjności i społeczeństwa;

7.

jest zdania, że następujące partnerstwa przyniosłyby najszybsze korzyści z punktu widzenia powstałej wartości dodanej oraz że nadrzędną zasadą tych partnerstw powinna być „inteligencja w zakresie zasobów”, żeby wesprzeć w ten sposób wydajność zasobów i jednoczesną wydajną produkcję w obrębie łańcucha dostaw, a także inteligentną konsumpcję:

8.

wzywa Komisję do odpowiedniego informowania Parlamentu o postępach i wynikach tego projektu pilotażowego oraz do wyraźnego stwierdzenia zaangażowania Parlamentu w określaniu strategicznego kierunku przyszłych partnerstw, zgodnie z pilnym charakterem najważniejszych wyzwań społecznych; proponuje dokonywanie dwa razy w roku oceny planu działań partnerstw i wzywa Komisję do stosownego nanoszenia poprawek do planu działań;

9.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/12

—

uwzględniając akt końcowy z Helsinek z 1975 r., kartę paryską i dokument kopenhaski z 1990 r., Kartę bezpieczeństwa europejskiego i dokument wiedeński z 1999 r. oraz inne kluczowe dokumenty Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie/ Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE/ OBWE),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie OBWE (1),

—

uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa (ESB) pod hasłem „Bezpieczna Europa w lepszym świecie” przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie europejskiej strategii bezpieczeństwa (2),

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe i zalecenia panelu wybitnych osobistości pt. „Wspólny cel – ku większej skuteczności OBWE” z dnia 27 czerwca 2005 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie zewnętrznych aspektów walki z międzynarodowym terroryzmem (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie misji obserwacji wyborów UE: cele, praktyka i przyszłe wyzwania (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 września 2009 r. w sprawie Jewgienija Żowtisa (Kazachstan) (5),

—

uwzględniając decyzję Rady Ministerialnej nr 4/08 z dnia 5 grudnia 2008 r. zatytułowaną „Wzmocnienie ram prawnych OBWE” oraz uwzględniając poprzednie decyzje w sprawie zdolności prawnej, przywilejów i immunitetów OBWE,

—

uwzględniając przemówienie prezydenta Rosji D. Miedwiediewa z dnia 5 czerwca 2008 r. w Berlinie na temat konieczności zorganizowania paneuropejskiej konferencji w celu zastanowienia się nad europejskim bezpieczeństwem oraz propozycję prezydenta z dnia 29 listopada 2009 r. dotyczącą przyjęcia traktatu w sprawie bezpieczeństwa europejskiego,

—

uwzględniając konkluzje prezydencji Rady Europejskiej ze szczytu w dniach 11-12 grudnia 2008 r., w których wyrażono poparcie dla sprawozdania z dnia 11 grudnia 2008 r. sekretarza generalnego Rady/ wysokiego przedstawiciela UE ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa – zapewniania bezpieczeństwa w zmieniającym się świecie,

—

uwzględniając oświadczenie Rady Ministerialnej OBWE w sprawie procesu z Korfu pt. „Potwierdzenie, przegląd i wzmocnienie bezpieczeństwa oraz współpraca od Vancouveru po Władywostok” oraz decyzję nr 1/09 z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie kontynuacji procesu z Korfu,

—

uwzględniając analizę i zalecenia grupy ekspertów ds. nowej koncepcji strategicznej NATO pt. „NATO 2020: zapewnione bezpieczeństwo, dynamiczne zaangażowanie” z dnia 17 maja 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie okresowe urzędującego przewodniczącego OBWE z dnia 21 czerwca 2010 r. podsumowujące propozycje wysunięte przez państwa uczestniczące w procesie z Korfu,

—

uwzględniając decyzję Stałej Rady OBWE, podjętą w następstwie porozumienia osiągniętego na nieformalnym posiedzeniu Rady Ministerialnej w Ałma Acie w dniach 16-17 lipca i dotyczącą zorganizowania szczytu OBWE w Astanie w grudniu 2010 r. oraz przygotowawczej konferencji przeglądowej,

—

uwzględniając przemówienie wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej i wysokiej przedstawiciel ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton podczas nieformalnego posiedzenia w Ałma Acie (SPEECH /10/393) na temat priorytetów UE na szczyt w Astanie,

—

uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że OBWE jest integralną częścią euroatlantyckiego i euroazjatyckiego systemu bezpieczeństwa i charakteryzuje się kompleksową koncepcją bezpieczeństwa obejmującą wymiar polityczno-wojskowy, gospodarczy, środowiskowy i ludzki, szerokim członkostwem jednoczącym kraje od Vancouveru po Władywostok oraz różnorodnością i elastycznością swoich mechanizmów,

B.

mając na uwadze, że UE i OBWE, choć różnią się charakterem i strukturą, podzielają te same zasady i wartości; mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie UE są również członkami OBWE; mając na uwadze, że obie organizacje stawiają sobie za zadanie rozwój instytucjonalny, promowanie demokracji i praw człowieka, jak też zadania w dziedzinie zapobiegania konfliktom i zarządzania konfliktami, przy pełnym uznaniu podstawowej roli Rady Bezpieczeństwa ONZ w kwestiach dotyczących pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego,

C.

mając na uwadze, że przyjęty 35 lat temu akt końcowy z Helsinek stał się podstawą procesu helsińskiego, który przyspieszył znaczące demokratyczne przemiany w Europie,

D.

mając na uwadze, że ostatni szczyt OBWE odbył się w Stambule w 1999 r., a jego wynikiem było przyjęcie Karty bezpieczeństwa europejskiego; mając na uwadze, że od tego czasu w regionie OBWE zaszły znaczące zmiany, a rola tej organizacji uległa osłabieniu,

E.

mając na uwadze, że OBWE jest jedyną niemającą osobowości prawnej organizacją, która zajmuje się między innymi kwestiami bezpieczeństwa w regionie europejskim; mając na uwadze, że sytuacja ta niesie ze sobą szereg politycznych i praktycznych konsekwencji prawnych; mając na uwadze, że konwencja ustanawiająca status prawny, przywileje i immunitety OBWE została sfinalizowana w październiku 2007 r. oraz że od tego czasu kraje uczestniczące nie kwestionowały treści tej konwencji,

F.

mając na uwadze, że proces z Korfu zainicjowała propozycja prezydenta Rosji D. Miedwiediewa z dnia 5 czerwca 2008 r. dotycząca konieczności przedyskutowania kwestii bezpieczeństwa europejskiego w celu sporządzenia wiążącego prawnie traktatu w sprawie bezpieczeństwa europejskiego; mając na uwadze, że OBWE jest ważnym forum do omówienia tej propozycji,

G.

mając na uwadze, że proces z Korfu nadał OBWE nowego impetu, a także, że szczyt powinien potwierdzić zobowiązanie do przestrzegania zasad i litery aktu końcowego z Helsinek oraz określić jasną, strategiczną wizję na przyszłość, obejmującą udoskonalenie i uaktualnienie istniejących instrumentów,

H.

mając na uwadze, że powinno się skierować wysiłki na zreformowanie mechanizmu podejmowania decyzji, który nie zawsze umożliwia OBWE reagowanie na sytuacje kryzysowe na czas; mając na uwadze, że należy opracować bardziej skuteczne instrumenty zarządzania kryzysowego oraz położyć większy nacisk na mediacje w sytuacjach konfliktowych i rozstrzyganie konfliktów,

I.

mając na uwadze, że OBWE, jako najszersze forum konsultacyjne w regionie euroatlantyckim i euroazjatyckim, ma nadal do odegrania istotną rolę w szeregu kwestii, w tym dotyczących nierozprzestrzeniania broni jądrowej, rozbrojenia, współpracy gospodarczej, ochrony i promowania praw człowieka oraz praworządności,

J.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony zapewnia UE wyrazistszą i silniejszą pozycję na świecie oraz sprzyja podejmowaniu wszelkich rodzajów wzajemnie korzystnej współpracy UE z odnośnymi organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, w tym z OBWE,

1.

podkreśla znaczenie obecnych intensywnych dyskusji na temat europejskiego bezpieczeństwa w ramach OBWE, NATO i UE, ponieważ potwierdzenie wspólnych wartości i wzmocnienie mechanizmów umożliwiłoby poprawę wzajemnego zaufania w regionie euroatlantyckim i euroazjatyckim i doprowadziło do wzmocnienia europejskiego systemu bezpieczeństwa;

2.

podkreśla potrzebę utrzymania równowagi pomiędzy trzema wymiarami OBWE, rozwijając je w spójny i kompleksowy sposób w oparciu o dotychczasowe osiągnięcia; wskazuje, że nie można wzmacniać żadnego z tych wymiarów ze szkodą dla pozostałych; podkreśla ponadto, że zagrożeniami i wyzwaniami związanymi z bezpieczeństwem – w tym współczesnymi, takimi jak zorganizowana przestępczość, terroryzm, zagrożenia cybernetyczne, handel ludźmi i narkotykami, bezpieczeństwo energetyczne – a także działaniami związanymi z mechanizmami wczesnego ostrzegania, zapobieganiem konfliktom i ich rozwiązywaniem należy się zajmować w ramach wszystkich trzech wymiarów, aby zapewnić rzeczywistą skuteczność podejmowanych działań;

3.

podkreśla, że wzmocnienie OBWE nie powinno się odbywać kosztem osłabienia istniejących instytucji i mechanizmów lub naruszenia ich niezależności, dopóki nie zostały one jeszcze zreformowane lub nie uzgodniono jeszcze alternatyw, szczególnie jeśli chodzi o pracę Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR);

4.

wzywa OBWE do dalszego wzmacniania swojej zdolności do zapewnienia przestrzegania i wdrażania zasad i zobowiązań podjętych przez jej państwa członkowskie w ramach wszystkich trzech wymiarów, m.in. poprzez wzmocnienie mechanizmów działań następczych;

5.

uważa, że zwiększenie współdziałania i wspieranie synergii z innymi ważnymi organizacjami regionalnymi byłoby niezwykle korzystne dla działalności OBWE i apeluje o utworzenie bardziej klarownych i elastycznych ram współpracy, które sprzyjają takiej synergii i ją rozpowszechniają;

6.

uważa, że OBWE odegrała istotną rolę w zwiększaniu bezpieczeństwa, opierając się na wyjątkowej sieci traktatów, zobowiązań, norm i środków, takich jak Traktat o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie (CFE), Traktat o otwartej przestrzeni powietrznej oraz dokument wiedeński z 1999 r. dotyczący środków wzmacniających zaufanie i bezpieczeństwo; uznaje jednak, że nie dokonano postępu w zakresie wymiaru polityczno-wojskowego, zwłaszcza w związku z konfliktem w Gruzji z 2008 r., niezdolnością do skutecznego rozwiązania przewlekłych konfliktów na Kaukazie i w Naddniestrzu, zawieszeniem przez Rosję przestrzegania postanowień CFE oraz dotychczasową odmową ratyfikowania Adaptowanego traktatu CFE przez państwa członkowskie NATO; nalega, aby państwa członkowskie NATO i Federacja Rosyjska ratyfikowały i wdrożyły istniejące traktaty oraz stosowały się do ich wymogów, co obejmuje również wprowadzenie w życie zobowiązań podjętych w 1999 r. w Istambule;

7.

jest zdania, że OBWE jest odpowiednią płaszczyzną do negocjacji na temat regionalnych konfliktów w ramach jej kompetencji; ubolewa nad brakiem woli UE i państw członkowskich, by skuteczniej wykorzystać możliwości OBWE w tym zakresie; opowiada się za wzmocnieniem instrumentów OBWE służących zapobieganiu konfliktom; wyraża ubolewanie w związku z brakiem innowacyjności w podejściach do procesu pokojowego i zauważa, że postęp w rozwiązaniu tych przeciągających się konfliktów przyczyniłby się znacznie do zwiększenia wiarygodności OBWE i nie należy go pominąć w procesie z Korfu; dlatego uważa, że należy uwzględnić ten cel we wnioskach ze szczytu;

8.

odnotowuje misję OBWE w Naddniestrzu (Mołdawia); ubolewa z powodu obniżenia rangi misji i przerwania działań rozbrojeniowych w magazynie w Kołbasnej od 2004 r.; przypomina stanowczą determinację UE w szukaniu rozwiązania konfliktu w Naddniestrzu w oparciu o poszanowanie integralności terytorialnej i suwerenności Republiki Mołdowy; apeluje o jak najszybsze wznowienie negocjacji w formacie 5+2, bez warunków wstępnych; wzywa UE do podejmowania wspólnych starań na rzecz dopasowania niemiecko-rosyjskiej inicjatywy z Mesebergu do działań misji OBWE w Naddniestrzu;

9.

przypomina istotne zaangażowanie UE w powstrzymanie wrogich aktów i wynegocjowanie porozumień o zawieszeniu broni podczas konfliktu w Gruzji w 2008 r. i w związku z tym uważa, że UE wraz z OBWE ma do odegrania istotną rolę w zapobieganiu konfliktom i napięciom etnicznym na terenie OBWE oraz w łagodzeniu skutków tych konfliktów; podkreśla, że konflikty te mają nie tylko istotne znaczenie lokalne i regionalne, ale też bezpośredni wpływ na system bezpieczeństwa UE; wzywa do zawarcia nowego porozumienia w celu wznowienia pokojowej misji obserwacyjnej OBWE w Gruzji, tak aby zapobiec dalszej przemocy, chronić mniejszości i wspierać negocjacje, zapewniając bezpieczeństwo i stabilność na Zakaukaziu;

10.

dostrzega rolę, jaką odegrała OBWE w konflikcie w Górskim Karabachu, zwłaszcza w odniesieniu do zawieszenia broni i trwających negocjacji; zwraca uwagę, że mimo iż UE nie jest bezpośrednio zaangażowana w rozmowy pokojowe Grupy Mińskiej OBWE na temat konfliktu w Górskim Karabachu, może istotnie przyczynić się w wymiarze praktycznym i politycznym do wspierania jej działalności, m.in. proponując mandat UE jej francuskiemu współprzewodnictwu zgodnie z rezolucją PE w sprawie konieczności opracowania strategii UE dla Zakaukazia;

11.

domaga się wznowienia procesu ograniczenia broni konwencjonalnej i procesu rozbrojenia w ramach OBWE; opowiada się za rozpoczęciem negocjacji na temat dalszych działań na rzecz redukcji sił zbrojnych i zbrojeń (CFE II), a także wzywa UE i jej państwa członkowskie do podejmowania odpowiednich inicjatyw w ramach OBWE;

12.

wzywa UE i jej państwa członkowskie do przekazywania w ramach OBWE swoich doświadczeń i dzielenia się potencjałem w dziedzinie konwersji zbrojeń oraz do aktywnego promowania odpowiednich ustaleń na szczeblu OBWE;

13.

podkreśla istotne znaczenie powrotu do wzajemnego zaufania i poczucia wspólnego celu; zauważa, że konieczny jest dalszy rozwój środków wzmacniających zaufanie i bezpieczeństwo oraz stworzenie solidnego i skutecznego systemu kontroli broni konwencjonalnej, i w związku z tym podkreśla zasadnicze znaczenie znalezienia rozwiązania kryzysu dotyczącego przestrzegania Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie oraz zmodernizowania dokumentu wiedeńskiego; z zadowoleniem przyjmuje ton oświadczenia w sprawie przyszłości kontroli broni konwencjonalnej i traktatu CFE, wygłoszonego przez prezydentów B. Obamę i D. Miedwiediewa w czerwcu 2010 r.; przychylnie odnosi się do decyzji rządu Stanów Zjednoczonych ze stycznia 2010 r. o powołaniu specjalnego wysłannika ds. traktatu CFE; wspiera cenną działalność OBWE w dziedzinie zwalczania terroryzmu, zarządzania granicami i prac związanych z policją; podkreśla, że działalność ta ma zasadnicze znaczenie zwłaszcza w Azji Środkowej, gdzie przyczynia się do stabilizacji sytuacji w zakresie bezpieczeństwa w całym regionie;

14.

zauważa, że rozwój potencjału UE nie powinien być postrzegany jako umniejszanie roli OBWE, lecz jako niezbędny krok ku zacieśnianiu współpracy również między członkami OBWE, oraz podkreśla, że regularne spotkania na najwyższym szczeblu, a także stałe wzajemne konsultacje, wymiana informacji i narady między UE i OBWE wpłynęłyby korzystnie na takie postrzeganie sytuacji;

15.

zwraca uwagę na wnioski Rady Ministerialnej OBWE dotyczące dokumentu strategicznego w sprawie wymiaru gospodarczo-środowiskowego, w których uznano, że skuteczniejsza współpraca między państwami członkowskimi OBWE na rzecz przeciwdziałania zagrożeniom i wyzwaniom wywołanym czynnikami gospodarczymi i środowiskowymi może istotnie przyczynić się do zapewnienia stabilizacji, bezpieczeństwa, demokracji i dobrobytu w regionie; ponadto podkreśla fakt, że czynniki gospodarcze i środowiskowe mogą być siłami napędowymi konfliktów;

16.

jest glebowo przekonany, że współpraca i wsparcie w zakresie wczesnego ostrzegania w kwestiach gospodarczych i środowiskowych, takich jak energia, handel, zmiany klimatu lub bezpieczeństwo zaopatrzenia w wodę, mogą służyć jako środki łagodzenia napięć, zapobiegania konfliktom, budowania zaufania i propagowania stosunków dobrosąsiedzkich oraz wielostronnej współpracy regionalnej na obszarze OBWE; w związku z tym zachęca Forum Ekonomiczne OBWE do zajęcia się tymi kwestiami poprzez rozwój potencjału w dziedzinie doradztwa i pomocy oraz przez skuteczną mobilizację wiedzy fachowej i zasobów innych organizacji międzynarodowych i ułatwianie dzielenia się nimi; wzywa Radę do uwzględnienia tego faktu w procesie z Korfu i podczas szczytu;

17.

jest zdania, że z uwagi na fakt, iż nie tylko UE i Federacja Rosyjska, lecz wszystkie państwa członkowskie OBWE są od siebie wzajemnie zależne jako importerzy i eksporterzy energii i surowców energetycznych, a także wobec faktu, że w ostatnich latach nasiliły się konflikty w dziedzinie zaopatrzenia w energię mające negatywne konsekwencje dla ludności cywilnej na całym obszarze OBWE, kluczowe znaczenie należy przypisać dialogowi politycznemu na temat energii;

18.

uważa, że wyzwania związane ze zmianami klimatu pojawiające się we wszystkich aspektach życia będą długotrwałe, a ich konsekwencje – poważne, w niektórych regionach dużo poważniejsze niż w innych; apeluje do OBWE o wzmożenie wysiłków w celu zminimalizowania wywoływanego przez człowieka wpływu na globalne ocieplenie oraz o promowanie stabilności i trwałego bezpieczeństwa na obszarach, gdzie najprawdopodobniej wystąpią skutki zmian klimatu;

19.

podkreśla, że prawa człowieka i mniejszości oraz podstawowe wolności są centralnym elementem kompleksowej koncepcji OBWE dotyczącej bezpieczeństwa, co potwierdza szeroki zakres istniejących zobowiązań i mechanizmów, które należy w pełni zrealizować; podkreśla, że proces z Korfu oraz szczyt OBWE powinny mieć na celu dalsze wzmocnienie działań następczych oraz realizację tych zobowiązań i mechanizmów;

20.

uznaje kluczową rolę ODIHR w obserwacji wyborów, propagowaniu praw człowieka i demokratyzacji, praw mniejszości, w tym praw Romów i Sinti; podkreśla rolę i obowiązek Wysokiego Komisarza ds. Mniejszości Narodowych w zakresie wspierania pokojowego współistnienia społeczności stanowiących mniejszość oraz zapobiegania konfliktom etnicznym poprzez wszystkie niezbędne mechanizmy wczesnego ostrzegania; z zadowoleniem przyjmuje pracę Przedstawiciel OBWE ds. Wolności Mediów oraz Specjalnej Przedstawiciel i Koordynator ds. Zwalczania Handlu Ludźmi; apeluje o aktywny udział Parlamentu Europejskiego w działalności ODIHR;

21.

wzywa OBWE, szczególnie w odniesieniu do obserwacji wyborów, które należy wzmacniać i zaakceptować jako przejaw zaufania do każdego państwa członkowskiego OBWE, do potwierdzenia i zachowania niezależności ODIHR i dalszego wzmocnienia jego roli i potencjału jako wiodącej instytucji OBWE odpowiedzialnej za obserwację wyborów, z którą Parlament Europejski nawiązał ścisłą i owocną współpracę w tej dziedzinie; wzywa do zacieśnienia tej współpracy i koordynacji między OBWE/ ODIHR i Parlamentem Europejskim zarówno podczas przygotowań do międzynarodowych misji obserwacji wyborów w krajach OBWE, jak i podczas nich oraz po ich ukończeniu;

22.

wzywa Radę UE do zadbania o to, by OBWE zapewniła dalsze wzmocnienie i różnicowanie działań w ramach tego wymiaru, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych problemów, które można rozwiązać za pomocą dostępnej wiedzy fachowej w takich dziedzinach, jak walka z terroryzmem i skutki migracji ludności, w tym migracji przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców;

23.

wzywa państwa członkowskie do zwrócenia uwagi na znaczenie misji OBWE w terenie, dzięki którym zgromadzono znaczącą wiedzę fachową i które odgrywają kluczową rolę we wspieraniu postępu we wszystkich trzech wymiarach, stanowiąc uzupełnienie delegacji UE we wspieraniu demokratyzacji i procesów reform przez monitorowanie procesów o zbrodnie wojenne, umacnianie pojednania narodowego i wspieranie rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, oraz są podstawowym narzędziem wczesnego ostrzegania i zapobiegania konfliktom, a ponadto wzywa do zadbania o to, by fundusze przeznaczone na misje w terenie nie zostały zmniejszone; wzywa UE do wykorzystania tej wiedzy fachowej podczas jej własnych misji w terenie;

24.

odnotowuje wysiłki OBWE w Kirgistanie, pokazujące potencjał tej organizacji w zakresie szybkiego reagowania w sytuacjach kryzysowych, kiedy jest ona obecna na miejscu; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje decyzję Stałej Rady OBWE z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie rozmieszczenia policyjnej misji doradczej; podkreśla, że utrzymująca się niestabilność tego kraju wymaga silniejszej i bardziej znaczącej obecności międzynarodowej, której celem jest pomoc i wsparcie dla sił lokalnych oraz rozszerzenie działalności policyjnej; uważa, że OBWE mogłaby odgrywać wiodącą rolę w Azji Środkowej i ponownie odgrywać rolę w Gruzji; ubolewa, że policyjna misja doradcza nie została wysłana zgodnie z planem na początku września 2010 r. wskutek sprzeciwu rządu kirgiskiego; wzywa państwa członkowskie OBWE i rząd kirgiski, aby zezwoliły na natychmiastowe rozmieszczenie w tym kraju neutralnych i międzynarodowych sił policyjnych, znacznie zwiększyły liczbę wysyłanego personelu oraz zadbały o to, by siły te miały mandat wykonawczy, a nie czysto doradczy;

25.

z zadowoleniem przyjmuje zainicjowany przez greckie przewodnictwo OBWE i szybko podjęty przez kazachskie przewodnictwo OBWE proces z Korfu, którego celem jest przywrócenie zaufania, odnowienie zobowiązań do przestrzegania zasad OBWE oraz sprostanie wyzwaniom w zakresie bezpieczeństwa za pomocą wielostronnego dialogu i współpracy oraz poprzez rozwiązanie drażliwych kwestii i problemów wszystkich państw członkowskich OBWE;

26.

przypomina, że proces ten następuje po apelu z czerwca 2008 r. o wznowienie dialogu poświęconego paneuropejskiemu bezpieczeństwu oraz po apelu z dnia 8 października 2008 r. o modernizację bezpieczeństwa europejskiego w ramach OBWE, a także, że OBWE jest ważnym forum dla omówienia kwestii zawartych w propozycji dotyczącej przyjęcia nowego traktatu w sprawie bezpieczeństwa; uważa, że niezbędna jest lepsza koordynacja i ściślejsza współpraca z Rosją, ponieważ odgrywa ona kluczową rolę w kwestiach bezpieczeństwa europejskiego;

27.

uważa, że ostatecznym celem procesu z Korfu powinno być wzmocnienie OBWE w oparciu o podjęte zobowiązania oraz o zasady i ideę aktu końcowego z Helsinek, tak aby OBWE mogła odgrywać znaczną rolę w radzeniu sobie z obecnymi i przyszłymi wyzwaniami, w tym dzięki bardziej elastycznej procedurze podejmowania decyzji, oraz w szeroko zakrojonych dyskusjach na temat kwestii bezpieczeństwa w obszarze euroatlantyckim i euroazjatyckim, przyczyniając się do ich rozwiązania, a także w celu zwiększenia rozpoznawalności OBWE;

28.

wyraża uznanie dla inicjatywy Kazachstanu, sprawującego przewodnictwo OBWE, dotyczącą zorganizowania szczytu OBWE jako sposobu na nadanie politycznego impulsu toczącym się dyskusjom na temat bezpieczeństwa oraz wzmacniania OBWE; wzywa Komisję i państwa członkowskie OBWE, aby przed szczytem zwróciły się do Kazachstanu o podjęcie konkretnych kroków w celu ochrony i poszanowania podstawowych wartości OBWE, takich jak prawa człowieka, praworządność, wolność wypowiedzi, w tym dekryminalizacja wolności, oraz o zagwarantowanie dostępu do sprawiedliwości; podkreśla, że głównymi priorytetami szczytu powinno być wzmocnienie ram kontroli broni konwencjonalnej, lepsze wypełnianie zobowiązań w wymiarze ludzkim oraz wzmocnienie możliwości OBWE we wszystkich trzech wymiarach, tak aby wspierać zapobieganie konfliktom, zarządzanie kryzysowe i odbudowę pokonfliktową – zwłaszcza w odniesieniu do przewlekłych konfliktów;

29.

wzywa państwa członkowskie UE, Komisję Europejską i wysoką przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do współpracy z członkami OBWE podczas szczytu w grudniu 2010 r. z myślą o sformułowaniu planu działania, który określałby harmonogram dotyczący karty na rzecz wspólnoty bezpieczeństwa w obszarze OBWE, oraz do zarządzenia przygotowań do kolejnego szczytu, który odbyłby się dwa do czterech lat później;

30.

wzywa państwa członkowskie OBWE i UE do uwzględnienia w porządku obrad szczytu wniosku wiceprezydenta USA J. Bidena w sprawie mechanizmu zapobiegania kryzysom OBWE; opowiada się za kontynuowaniem inicjatywy USA w kontekście procesu z Korfu, tak aby zwiększyć rolę sekretarza generalnego OBWE i przewodniczących OBWE lub zespołu trzech krajów sprawujących przewodnictwo obecnie, ostatnio i w następnej kolejności, w zakresie zarządzania kryzysowego OBWE;

31.

uznaje pracę OBWE za niezwykle wartościową i apeluje w związku z tym o poważne przemyślenie, jak UE może przejąć większą odpowiedzialność i skuteczniej uczestniczyć w realizacji wspólnych celów, przy czym właściwymi instrumentami w kontekście formalnego porozumienia między OBWE i UE mogą być: wprowadzenie systemu stałego dialogu, ustalenie wspólnych inicjatyw oraz koordynacja działań w terenie; wzywa Radę ds. Zagranicznych UE, wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Stałą Radę OBWE do wypracowania mechanizmu, który będzie miał na celu zacieśnienie współpracy oraz zwiększenie koordynacji i konsultacji między tymi dwiema organizacjami; wzywa państwa członkowskie UE, Komisję Europejską i wysoką przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do przedstawienia propozycji dotyczących gotowości i zdolności UE do uczestnictwa w misjach OBWE;

32.

wzywa wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą Komisji do rozważenia, w jaki sposób przyszła ESDZ mogłaby ustanowić odpowiednie procedury współpracy z ODIHR w celu wzmocnienia roli UE w zakresie obserwacji wyborów na terenie OBWE, nie powielając działań ODIHR;

33.

uważa, że UE, za pośrednictwem wysokiej przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, swoich państw członkowskich i przewodniczącego Rady Europejskiej, powinna zadbać – przez przyjęcie we właściwym czasie wspólnego stanowiska UE w sprawie reform OBWE – o to, by szczyt zaowocował przyjęciem planu działania na rzecz dalszego angażowania się we wzmacnianie OBWE, w szczególności w odniesieniu do zapobiegania konfliktom, zarządzania kryzysowego i odbudowy pokonfliktowej, gwarantując m.in., że szczyty wysokiego szczebla będą się odbywały regularnie, aby prace OBWE otrzymały polityczny impuls; z zadowoleniem przyjmuje nową praktykę organizowania nieformalnych spotkań na szczeblu ministerialnym;

34.

z zadowoleniem przyjmuje i popiera sformułowanie i określenie priorytetów UE w OBWE, uznając za istotne skoncentrowanie się na kluczowych obszarach w celu pełnego wykorzystania potencjału szczytu;

35.

zachęca państwa członkowskie UE i delegację UE w Wiedniu do dalszego znaczącego angażowania się w proces z Korfu; wzywa Litwę, która jako następna przejmie przewodnictwo OBWE, do zapewnienia ciągłości procesu i postępów w zakresie wzmacniania tej organizacji;

36.

wzywa UE, jej państwa członkowskie oraz państwa sprawujące przewodnictwo w OBWE obecnie i w następnej kolejności do kontynuowania dialogu na temat ram prawnych OBWE oraz do przypominania o potrzebie szybkiego przyjęcia projektu konwencji w sprawie międzynarodowej osobowości prawnej, zdolności prawnej oraz przywilejów i immunitetów, będącej porozumieniem, które nie narusza istniejącego charakteru zobowiązań OBWE, lecz wzmacnia jej tożsamość i podnosi status, rozwiązując tym samym szereg praktycznych problemów pracowników, zwłaszcza tych zatrudnionych na obszarach kryzysowych;

37.

uważa, że przewodniczący Parlamentu Europejskiego powinien zostać zaproszony do udziału w szczycie, i wzywa Radę Europejską do zadbania o wystosowanie takiego zaproszenia;

38.

uznaje, że w kontekście zacieśniania stosunków z OBWE Parlament powinien rozważyć swój udział w Zgromadzeniu Parlamentarnym OBWE i przeanalizować możliwość powołania stałej delegacji przy tym organie, tak aby móc lepiej śledzić działalność OBWE i Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE;

39.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie i Komisji, państwom członkowskim OBWE oraz sekretarzowi generalnemu OBWE.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/19

—

uwzględniając własną rezolucję z dnia 14 marca 1997 r. dotyczącą sprawozdania Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego na temat sytuacji demograficznej w Unii Europejskiej (1995 r.) (1),

—

uwzględniając własną rezolucję z dnia 12 marca 1998 r. dotyczącą sprawozdania Komisji z 1997 r. na temat sytuacji demograficznej (2),

—

uwzględniając własną rezolucję z dnia 15 grudnia 2000 r. dotyczącą komunikatu Komisji „Europa dla wszystkich grup wiekowych – dobrobyt i solidarność między pokoleniami” (3),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji zatytułowaną „Wobec zmian demograficznych: nowa solidarność między pokoleniami” (COM(2005)0094),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 września 2006 r. w sprawie przyszłego europejskiego modelu społecznego (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie postępów osiągniętych w zakresie równych szans i niedyskryminacji w UE (transpozycja dyrektywy 2000/43/WE i dyrektywy 2000/78/WE) (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie demograficznej przyszłości Europy (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 października 2008 r. w sprawie propagowania integracji społecznej i walki z ubóstwem, w tym ubóstwem dzieci, w Unii Europejskiej (8),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Demograficzna przyszłość Europy - przekształcić wyzwania w nowe możliwości” (COM(2006)0571),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Promowanie solidarności między pokoleniami” (COM(2007)0244),

—

uwzględniając wydaną w dniu 14 marca 2007 r. przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny opinię pod tytułem „Rodzina a zmiany demograficzne” (10) oraz jej główną propozycję podpisania przez państwa członkowskie europejskiego paktu na rzecz rodziny,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Demograficzna przyszłość Europy: fakty i liczby” (SEC(2007)0638),

—

uwzględniając publikacje CEDEFOP zatytułowane kolejno „Innowacyjne środki nauczania dla starszych pracowników” (11), „Praca a starzenie się. Najnowsze teorie i perspektywy empiryczne” (12), „Modernizacja kształcenia zawodowego i szkoleń. Czwarte sprawozdanie w sprawie badań dotyczących kształcenia i szkolenia zawodowego w Europie: sprawozdanie podsumowujące” (13) oraz „Zasoby i popyt w zakresie umiejętności w Europie. Prognoza średnioterminowa do 2020 r.” (12),

—

uwzględniając dokument Komisji zatytułowany „Raport demograficzny 2008: zaspokajanie potrzeb społecznych w starzejącym się społeczeństwie” (SEC (2008) 2911),

—

uwzględniając wspólne sprawozdanie przygotowane przez Komisję i Komitet Polityki Gospodarczej (grupa robocza ds. starzenia się społeczeństwa) w sprawie sprawozdania na temat starzenia się społeczeństwa, 2009: przewidywania gospodarcze i budżetowe dla UE-27 na lata 2008-2060,

—

uwzględniając art. 25 i 34 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, które wyraźnie definiują prawo osób starszych do niezależnego życia oraz uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym, a także prawo dostępu do świadczeń socjalnych oraz usług socjalnych zapewniających opiekę nad osobami starszymi,

—

uwzględniając art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który wyraźnie zabrania wszelkiej dyskryminacji ze względu na wiek,

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie,

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (14),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, a także opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7–0268/2010),

A.

w przekonaniu, że społeczeństwo szanujące godność człowieka opiera się na zasadzie sprawiedliwości pokoleniowej,

B.

mając na uwadze, że związany z płcią wymiar relacji międzypokoleniowych powinien zostać wzięty pod uwagę,

C.

mając na uwadze, że należy uczynić znacznie więcej, aby zakończyć powszechną niesprawiedliwą dyskryminację, z jaką często borykają się osoby starsze jedynie ze względu na wiek, zarówno w zakresie zatrudnienia, jak i dostępu do towarów, udogodnień i usług,

D.

mając na uwadze istoty związek między dyskryminacją osób starszych ze względu na wiek a wykluczeniem społecznym i ubóstwem osób starszych,

E.

mając na uwadze, że wiele osób starszych jest także niepełnosprawnych, a zatem osoby te mogą być one narażone na dyskryminację na wielu poziomach,

F.

mając na uwadze, że zmiany demograficzne mają znaczący wpływ na życie osobiste i zawodowe osób, a przede wszystkim kobiet, podczas gdy niedobór usług, niski poziom wynagrodzeń, powolne i trudne wejście na właściwy rynek pracy, długi okres wykonywania nisko płatnej pracy na czas określony czy niedostateczne wsparcie dla młodych małżeństw znajdują się wśród powodów, które sprawiają, że młodzi ludzie odsuwają w czasie założenie rodziny i posiadanie dzieci,

G.

mając na uwadze, że, by zrealizować założenia, gospodarka i społeczeństwo potrzebują doświadczenia życiowego, zaangażowania i całego bogactwa idei wszystkich pokoleń,

H.

mając na uwadze, że według szacunków Komisji zmiany demograficzne mogłyby dogłębnie zmienić strukturę populacji oraz piramidę wieku; mając na uwadze, że w związku z tym liczba osób młodych w wieku od 0 do 14 lat spadnie ze 100 mln (statystyki z 1975 r.) do 66 mln w 2050 r., populacja w wieku produkcyjnym sięgnie około 2010 r. 331 mln, a następnie będzie stopniowo maleć (do ok. 268 mln w roku 2050), podczas gdy średnia długość życia wydłuży się w latach 2004-2050 o 6 lat w przypadku mężczyzn i 5 lat w przypadku kobiet, a liczba osób powyżej 80. roku życia wzrośnie z 4,1 % w roku 2005 do 11,4 % w roku 2050,

I.

mając na uwadze, że w ramach ambitnych celów w zakresie poziomu zatrudnienia w strategii UE 2020 wskaźnik zatrudnienia kobiet i mężczyzn w wieku 20-64 lata powinien zostać zwiększony do 75 % do roku 2020, stojąc jednocześnie w obliczu wyzwań demograficznych,

J.

mając na uwadze, że na przemiany demograficzne można wpływać i są one zrównoważone pod warunkiem odpowiedniego przygotowania się do nich i poważnego ich traktowania; mając na uwadze, że kwestią demograficzną należy zająć się, zważając na długoterminowe cele strategiczne i podejmując działania mające na celu zwalczanie nieuczciwej dyskryminacji ze względu na wiek,

K.

mając na uwadze, że w epoce zmian demograficznych rola rodziców jest szczególnie ważna, gdyż są oni niezbędni zarówno jako pracownicy i jako (współ)matki oraz ojcowie, a także mając na uwadze, że powinno się zapobiegać ryzyku obarczania tym podwójnym ciężarem wyłącznie kobiet,

L.

mając na uwadze, że stoimy obecnie w obliczu podwójnego kryzysu, na który składają się wysoka stopa bezrobocia wśród ludzi młodych i kontrowersje związane z finansowaniem systemów emerytalnych, oraz że w celu zaradzenia tym dwóm zjawiskom musimy pracować wspólnie, działając na rzecz poprawy świadczeń socjalnych oraz intensywniejszego uczestnictwa młodzieży w tworzeniu dobrobytu i odbudowywaniu gospodarki; mając na uwadze, że jak przypomina Komitet Regionów (CdR 97/2009), w naszym starzejącym się społeczeństwie młodzież należy uznać za cenną i kluczową siłę napędową społeczeństwa, które można i należy mobilizować do osiągania celów społecznych i gospodarczych,

M.

mając na uwadze, że główne instrumenty promowania sprawiedliwości pokoleniowej (system emerytalny, budżet, zadłużenie, opieka zdrowotna i złożona rehabilitacja) oraz zakończenia niesprawiedliwej dyskryminacji należą do kompetencji państw członkowskich, UE może zaś realizować istotne inicjatywy dotyczące monitorowania, wymiany najlepszych praktyk i programów działania, a także poprzez monitorowanie wdrażania przepisów UE w dziedzinie przeciwdziałania dyskryminacji ze względu na wiek oraz poprzez uzgodnienie istotnych nowych proponowanych przepisów antydyskryminacyjnych, które zakażą dyskryminacji ze względu na wiek w dostępie do towarów, udogodnień i usług,

N.

mając na uwadze, że odsetek osób w wieku powyżej 60 lat w Unii Europejskiej zwiększy się w bezprecedensowy sposób, a apogeum wzrostu ma przypadać na lata 2015-2035, gdy corocznie do tej grupy populacji będą dołączać 2 miliony osób;

O.

mając na uwadze, że dyskryminacja ze względu na wiek osłabia solidarność międzypokoleniową; jest ona zakazana na mocy traktatu, ale pozostaje zjawiskiem powszechnym i poważnie ogranicza dostęp starszych i młodszych pracowników do rynku pracy, ubezpieczeń społecznych oraz niektórych usług,

1.

uznaje sprawiedliwość i solidarność między pokoleniami za równoznaczne i definiuje sprawiedliwość społeczną jako równomierny i racjonalny podział korzyści i obciążeń między pokoleniami i uważa solidarność w ujęciu ogólnym za jedną z podstawowych wartości współpracy europejskiej;

2.

wyraża przekonanie, że dobrze funkcjonująca współegzystencja pokoleń musi opierać się na wartościach podstawowych, takich jak wolność, prawa, solidarność, sprawiedliwość i bezinteresowne wsparcie przyszłych pokoleń, i cechować się obopólnym poszanowaniem, wzajemną odpowiedzialnością oraz gotowością do zaakceptowania podstawowych praw należnych ludziom jako istotom ludzkim i obywatelom UE oraz do poświęcenia się dla innych, jak również na indywidualnym planowaniu przyszłości, w tym na postawie mocniej opartej na profilaktyce zdrowotnej;

3.

jest zdania, że przewidywane zmniejszanie się liczby ludności w perspektywie do 2050 r. może w konsekwencji zaowocować obniżeniem negatywnego wpływu na środowisko naturalne i stanowić szansę dla zrównoważonego rozwoju, co z kolei wymaga proaktywnej polityki na rzecz odpowiedniego dostosowania planowania przestrzennego, warunków mieszkaniowych, transportu i wszelkich innych rodzajów infrastruktury;

4.

z zadowoleniem zauważa, że ludzie żyją coraz dłużej i jednocześnie są dłużej aktywni, jak również świadomie i z zaangażowaniem biorą udział w życiu społecznym; ocenia, że wydłużenie średniej długości życia to pozytywne osiągnięcie, które nie może przekładać się na obniżenie świadczeń pracowniczych; uznaje również, że z drugiej strony wskaźnik urodzeń w państwach członkowskich utrzymuje się od wielu dziesięcioleci na niskim poziomie, co, w przypadku niepodjęcia na czas zdecydowanych działań, doprowadzi do znacznego obciążenia przyszłych pokoleń oraz do sporów w zakresie podziału; podkreśla, iż wyzwania te mogą stanowić kluczową siłę napędową bardziej sprawiedliwego podziału obciążeń oraz bardziej zintegrowanych systemów zabezpieczenia społecznego wysokiej jakości;

5.

wyraża przekonanie, że celem sprawiedliwej pokoleniowo strategii politycznej winno stać się stworzenie koniecznych zasad, praw i instrumentów prowadzących do otwartego i szczerego dialogu pokoleniowego, który umożliwi korzystne dla obu stron rozwiązania, a tym samym środki prowadzące do sprawiedliwego podziału między pokoleniami;

6.

wyraża przekonanie, że należy wyraźnie powiedzieć, że osoby starsze, pełnosprawne czy niepełnosprawne, oraz pracownicy zbliżający się do wieku emerytalnego nie są ciężarem dla gospodarki, jak i społeczeństwa, ani przeszkodą w modernizacji pracy, lecz dzięki swojemu doświadczeniu, swoim osiągnięciom życiowym i swojej wiedzy, jak również większej lojalności, którą wykazały wobec swoich miejsc pracy, są wartością dodaną oraz czynnikiem stabilizującym zarówno dla gospodarki, jak i społeczeństwa; uważa za ważne zwalczanie uprzedzeń i dyskryminacji we wszystkich przejawach i wobec wszystkich grup społeczeństwa oraz pracę na rzecz społeczeństwa, w którym osoby starsze są traktowane tak samo jako istoty ludzkie posiadające podstawowe prawa; jako że polityka Unii Europejskiej wobec osób w podeszłym wieku opiera się na zasadzie „społeczeństwa dla wszystkich”, wyraża przekonanie, że wszystkie środki przewidziane w ramach tej europejskiej polityki muszą na wszelkie sposoby wspierać usankcjonowanie tej koncepcji; jest przekonany, że wszystkie państwa członkowskie muszą zagwarantować różnym kategoriom osób w podeszłym wieku pełną możliwość czynnego uczestnictwa w życiu społeczeństwa, niezależnie od wieku; podkreśla, że przyszłość zależy od młodzieży i że w związku z tym polityczni decydenci muszą mieć na względzie modernizację społeczeństwa i zaangażowanie wszystkich;

7.

domaga się poświęcenia specjalnej uwagi perspektywie płciowej przy rozważaniu wyzwań demograficznych i solidarności, ponieważ relacje między płciami organizują całe życie jednostki od narodzin po starość, wpływając na dostęp do środków i możliwości oraz kształtując strategie życiowe na wszystkich etapach;

8.

podkreśla, że europejskie gospodarki stojące w obliczu wyzwań demograficznych potrzebują konkurencyjnych przedsiębiorstw, które korzystają z niskiego obciążenia fiskalnego i biurokratycznego i zreformowanego sektora państwowego; jest zdanie, że konkurencyjny i innowacyjny sektor prywatny jest kluczowym elementem w tworzeniu nowych miejsc pracy dla wszystkich pokoleń;

9.

uwzględniając fakt, że społeczeństwo obywatelskie, kościoły i organizacje typu non-profit angażowały się w przeszłości i stale się angażują na rzecz środków wsparcia i rozwoju społecznego, zarówno w odniesieniu do rodzin, jak i wszystkich kategorii obywateli w potrzebie, a ich udział w programowaniu i wdrażaniu środków wsparcia i rozwoju społecznego zagwarantuje wzbogacenie polityki w zakresie solidarności społecznej i międzypokoleniowej, w duchu zasady pomocniczości;

10.

zauważa, że w wyniku zmian demograficznych pojawiła się znacząca liczba potencjalnych starszych ochotników, co stanowi ogromne niewykorzystane zasoby w naszych społecznościach; wzywa Komisję do wspierania możliwości dla starszych wolontariuszy oraz do rozwijania programu „Seniorzy w działaniu” na rzecz zwiększania liczby bardzo doświadczonych seniorów pragnących stać się wolontariuszami, który byłby prowadzony równolegle do programu „Młodzież w działaniu”, który uzupełnia program dla seniorów, a ponadto do wspierania szczególnych programów mających na celu promowanie międzypokoleniowej działalności wolontariackiej i mentorstwa;

11.

wzywa Komisję i Radę do wprowadzenia bilansów pokoleń jako narzędzi informacyjnych oraz do dalszego rozwoju wskaźników zrównoważonego rozwoju (SDI) EUROSTAT-u we wszystkich państwach członkowskich i na poziomie europejskim, by wiarygodnie odzwierciedlić i przewidzieć przepływy środków pieniężnych, osiągnięcia i obciążenia każdego pokolenia;

12.

popiera ocenę skutków prawnych (badanie pod kątem kwestii pokoleniowych), która na poziomie europejskim i krajowymi w wiążący sposób ujawni wpływ przepisów na kwestie sprawiedliwości pokoleniowej i umożliwi dokonanie długoterminowej analizy korzyści i kosztów;

13.

zachęca Komisję do oddzielnego przedstawienia – w celu umożliwienia planowania strategii życiowych obecnych pokoleń – obserwowanych dziś tendencji w odniesieniu do poziomu zależności, dramatycznego spadku płodności obywateli państw członkowskich, których dostęp do zapłodnienia in vitro jest utrudniony ze względu na wysoki koszt zabiegu (jak również odpowiednie przepisy prawa pracy), a także finansowych reperkusji wszystkich tych procesów;

14.

zwraca się do Europejskiego Instytutu Równości Kobiet i Mężczyzn o monitorowanie i analizowanie relacji między pokoleniami, w oparciu o podział według płci i grup wiekowych;

15.

jest przekonany, że swobodny i sprawiedliwy dostęp do kształcenia i pracy dla wszystkich grup wiekowych stanowi istotę sprawiedliwej pokoleniowo strategii politycznej i jest podstawą dobrobytu, niezależności i ciągłości;

16.

w obliczu starzenia się społeczeństwa w Europie uważa, że należy czynnie dążyć do włączenia ludzi na rynku pracy i utrzymania ich na nim niezależnie od grupy wiekowej, co dotyczy też osób najstarszych, że należy znaleźć równowagę między oferowaniem wystarczającego bezpieczeństwa pojedynczym osobom a utrzymaniem ich motywacji do pracy za wynagrodzeniem oraz że aby uzyskać wyższy poziom kompetencji, należy zaoferować wszystkim grupom społecznym wstępne szkolenia o możliwie jak najlepszej jakości, a następnie optymalne możliwości uczenia się przez całe życie;

17.

uważa, że polityka zatrudnienia, która uwzględnia sytuację starszych pracowników, wymaga rozważań na temat nowych sposobów organizacji pracy w przedsiębiorstwach, ułatwiania wprowadzania elastycznych formuł prowadzących do stopniowego przechodzenia na emeryturę, zmniejszania stresu, poprawy warunków pracy i promowania antydyskryminacyjnych praktyk w zakresie rekrutacji i kształcenia zawodowego;

18.

podkreśla, że zmiany demograficzne stawiają Unię Europejską przed wyzwaniem związanym z zarządzaniem zasobami ludzkimi, co zakłada prowadzenie polityki sprzyjającej zatrudnieniu w pełnym wymiarze;

19.

uznaje, że praca to coś więcej niż działalność zarobkowa i że zarówno osoby młode, jak i starsze poprzez swoją aktywność rodzinną i społeczną przyczyniają się w dużym stopniu do nadawania naszemu społeczeństwu ludzkiego wymiaru oraz ustabilizowania usług i zatrudnienia oraz wzywa rządy do ułatwiania i uznawania pracy wolontariackiej, tworzenia społeczności lokalnych, opieki w społeczeństwie i opieki w rodzinie oraz do szybkiego wyjaśnienia kwestii odpowiedzialności prawnej;

20.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia środków na rzecz uznawania niewidzialnej i nieformalnej pracy – podejmowanej w zakresie solidarności międzypokoleniowej przez członków rodziny (głównie kobiety) w każdym wieku, polegającej na opiekowaniu się starszymi i młodszymi krewnymi wymagającymi opieki – na płaszczyźnie prawnej, społecznej i gospodarczej (w szczególności w zakresie zabezpieczenia społecznego, statusu zawodowego, zarobków i równych szans dla mężczyzn i kobiet), co przedstawiono w sprawozdaniu przyjętym w dniu 8 grudnia 2008 r. przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia;

21.

zdecydowanie uważa, że niesprawiedliwa dyskryminacja ze względu na wiek w miejscu pracy jest zjawiskiem powszechnym i że jest jeszcze wiele do zrobienia w pierwszej kolejności, aby zwalczyć to zjawisko, w szczególności poprzez skuteczne wdrożenie we wszystkich państwach członkowskich Dyrektywy 2000/78/WE o równym traktowaniu w zakresie zatrudnienia i pracy oraz przez kolejne środki nielegislacyjne w celu dopilnowania, aby starsi ludzie byli świadomi swoich praw i w razie potrzeby mieli dostęp do pomocy i porad prawnych;

22.

przyznaje, że starsze kobiety na rynku pracy często są bezpośrednio lub pośrednio dyskryminowane, na wielu poziomach, i sytuacją tą należy się odpowiednio zająć;

23.

zauważa, że aby korzystać z dostępu do zatrudnienia, osoby starsze muszą być przede wszystkim w stanie dotrzeć do miejsca pracy, i dlatego uważa, że należy jak najszybciej uzgodnić i wdrożyć proponowaną dyrektywę antydyskryminacyjną zakazującą dyskryminacji ze względu na wiek w dostępie do towarów, udogodnień i usług;

24.

uważa, że starszych pracowników nie wolno zmuszać do zaprzestania pracy wbrew ich woli z powodu ukończenia odgórnie określonego wieku obowiązkowego przejścia na emeryturę; wzywa zatem państwa członkowskie do ponownego rozważenia możliwości zniesienia obowiązkowego wieku emerytalnego, który nie pozwala chętnym osobom na kontynuowanie pracy, przy jednoczesnym zachowaniu wieku emerytalnego, tak aby te osoby, które chcą przejść na emeryturę, mogły to zrobić i nadal otrzymywać emeryturę oraz świadczenia emerytalne;

25.

stwierdza, że jednostronne odmładzanie zespołów pracowniczych nie prowadzi do wzrostu innowacji, jak się często twierdzi, lecz stanowi w rzeczywistości ograniczenie wydatków dokonywane poprzez zwalnianie doświadczonej, a przez to wysoko wynagradzanej kadry kierowniczej, co jest marnotrawieniem doświadczenia, wiedzy i kompetencji, zwłaszcza w sytuacji, gdy szkolenie osób starszych w dużej mierze rekompensowane jest ich dłuższą pracą na tym samym stanowisku;

26.

uważa, że wszystkie środki dotyczące wieku emerytalnego powinny być oparte na potrzebach zainteresowanych osób; uważa, że istnieje potrzeba bardziej elastycznych przepisów emerytalnych, które uwzględniają potrzeby jednostek w społeczeństwie o starzejącej się sile roboczej i reagują na zapotrzebowanie rynku pracy; wzywa państwa członkowskie do nadania priorytetu rozwijaniu i doskonaleniu systemów zabezpieczenia społecznego w odpowiedzi na te potrzeby;

27.

ubolewa z powodu faktu, że wskutek pracy tymczasowej, wzrostu liczby umów o pracę na czas określony, które w niektórych państwach członkowskich charakteryzują się brakiem godnego wynagrodzenia i prawa do ubezpieczenia społecznego, wskutek nielegalnej pracy, niepewności miejsca pracy, zmniejszenia zatrudnienia czy bezrobocia ciągłość pracy w niektórych przypadkach staje się coraz bardziej niestała i niepewna, i że osoby starsze mają utrudniony dostęp do większości stanowisk pracy; uznaje, że okresy spędzone na pracy, nauce, opiece lub wolontariacie wzajemnie się uzupełniają i dostarczają cennych doświadczeń w każdym wieku; ten wzrost niepewności zatrudnienia ma również konsekwencje dla bezpieczeństwa finansowego dzisiejszych pokoleń i będzie stanowił jeszcze większe obciążenie dla przyszłych pokoleń; zwraca jednak uwagę, że wiele form pracy niezależnej, pracy na własny rachunek, elastycznego czasu pracy, pracy w niepełnym wymiarze godzin i różnych rodzajów pracy tymczasowej może odgrywać bardzo istotną rolę w pomaganiu wielu starszym osobom w zwiększeniu ich dochodów lub zdobyciu dochodów, na przykład jeżeli mają zobowiązania w zakresie opieki nad najbliższą rodziną lub przyjaciółmi;

28.

wyraża przekonanie, że dzięki flexicurity rynki pracy mogą stać się bardziej otwarte, lepiej reagować i stanowić czynnik integracji oraz że obecnie model ten może ułatwić przechodzenie pomiędzy różnymi etapami kariery zawodowej, jeżeli opierać się będzie na solidarności pokoleń oraz ich współdzielonej odpowiedzialności i będzie uwzględniać różne potrzeby i wymagania wszystkich grup wiekowych i grup dochodu; podkreśla, że należy przyjąć środki gwarantujące wdrażanie harmonijnych mechanizmów umożliwiających odpowiednie szkolenie, kontrolę praw pracowników i poszanowanie życia rodzinnego; zauważa, że flexicurity obejmuje także globalne strategie uczenia się przez całe życie oraz nowoczesne, dostosowane i trwałe systemy zabezpieczenia społecznego;

29.

podkreśla, że należy w pełni zagwarantować bezpieczeństwo w zakresie zatrudnienia i kształcenia, a każdy powinien dysponować możliwością całkowitego i aktywnego spełnienia w życiu na każdym jego etapie, dysponując prawem do pełnej emerytury;

30.

podkreśla, że uczenie się przez całe życie musi znajdować się w centrum wszelkich środków w zakresie edukacji oraz że jest to zadanie dla wszystkich pokoleń, dla władz publicznych i przedsiębiorstw; zachęca zatem państwa członkowskie do uznawania systemów kształcenia zawodowego, zwłaszcza gdy są one uzupełnione szkoleniami praktycznymi, w szczególności przybierając formę praktyk;

31.

usilnie wzywa UE do realizowania skutecznej polityki, tak aby pracownicy w starszym wieku mieli możliwość pozostania na rynku pracy i nie byli dyskryminowani ze względu na wiek;

32.

domaga się promowania kultury uwzględniającej zarządzanie starzeniem się w firmach, zarówno z myślą o przyjęciu młodych ludzi, jak i o odejściu starszych pracowników, i indywidualne dostosowywanie jej szczegółów, w szczególności poprzez możliwość stopniowego przechodzenia na emeryturę przy jednoczesnym braniu pod uwagę uciążliwości napotykanych w pracy na danym stanowisku oraz warunków w zakresie pracy, ochrony zdrowia i bezpieczeństwa;

33.

wyraża przekonanie, że za optymalne zarządzanie zasobami ludzkimi poprzez wstępne szkolenia oraz kształcenie przez całe życie odpowiadają podmioty gospodarcze, w szczególności branże zawodowe, które powinny bezwzględnie przewidywać swoje potrzeby w zakresie zatrudnienia i kształcenia;

34.

podkreśla, że celem przyniesienia pracownikom pełnych korzyści, powinna istnieć możliwość potwierdzania szkoleń odbywanych przez całe życie dyplomami i certyfikatami; zwraca uwagę na konieczność normalizacji praktyki poświadczania nabytych umiejętności;

35.

proponuje, aby udział pracowników w podeszłym wieku w strukturach uczenia się przez całe życie był przedmiotem systematycznego nadzoru i znalazł odzwierciedlenie w statystykach;

36.

proponuje przyznawanie dodatkowych zachęt pracownikom i bezrobotnym w podeszłym wieku, aby umożliwić im udział w programach uczenia się przez całe życie celem zagwarantowania im poprawy statusu lub udanego powrotu na rynek pracy;

37.

apeluje o większy udział kobiet w różnym wieku w programach kształcenia ustawicznego;

38.

zauważa, że według szacunków w wyniku zmian demograficznych do 2030 r. stosunek osób aktywnych do nieaktywnych zawodowo wyniesie 2:1, wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie do wspierania przyszłej roli opiekunów rodzinnych poprzez opracowywanie inicjatyw politycznych, które umożliwią kobietom i mężczyznom osiągnięcie równowagi pomiędzy obowiązkami zawodowymi i opiekuńczymi;

39.

podkreśla, że zmiany demograficzne nie mogą stać się uzasadnieniem powszechnego ograniczania praw i świadczeń socjalnych, ale że stanowią wyzwanie, któremu musi sprostać dzisiejsze społeczeństwo, i że te świadczenia i prawa muszą być należycie wyważone zarówno z punktu widzenia pokoleń nieaktywnych, jak i aktywnych; nalega, aby państwa członkowskie uprościły przepisy socjalne, czyniąc je bardziej elastycznymi, dostępnymi i zrozumiałymi zarówno dla pracodawców, jak i pracowników;

40.

jest zdania, że korzystając z istniejących instrumentów politycznych i programów UE, Komisja powinna wspierać wdrażanie nowych inicjatyw promujących aktywność osób starszych oraz ich zdrowy i godny tryb życia;

41.

podkreśla, że bezrobocie wśród młodzieży zalicza się do najbardziej palących problemów, ponieważ prowadzi do pozbawienia szans, wykluczenia społecznego, rosnących kosztów społecznych oraz marnotrawienia wartościowych zasobów ludzkich, gdyż wszystkie te czynniki stanowią jeden z głównych powodów społecznych spadku przyrostu naturalnego i napędzają spiralę niesprawiedliwości między pokoleniami; podkreśla potrzebę zmniejszania przerw czasowych pojawiających się, kiedy młodzi ludzie przenoszą się z jednej uczelni na inną lub zanim zostaną zatrudnieni po ukończeniu studiów oraz zauważa, że bardzo ważne jest zatem zapewnienie włączenia społecznego młodzieży, danie jej możliwości uzyskania odpowiedniego zawodu i promowanie przedsiębiorczości wśród młodzieży;

42.

podkreśla konieczność ustanowienia długofalowych perspektyw dla młodzieży i zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przyjęcie środków w celu zachęcania młodzieży do mobilności w czasie studiów i do udziału w wysokiej jakości stażach; podkreśla również konieczność tworzenia większej ilości miejsc pracy dla młodzieży i zapewnienia jej pełnego uczestnictwa w społeczeństwie, inwestycji na rzecz młodzieży i mobilizowania jej, tak aby następne pokolenie mogło w pełni korzystać z przysługujących mu praw i godności;

43.

podkreśla, że bezrobocie wśród młodzieży, a przede wszystkim rozbieżności w rozwoju pomiędzy regionami stanowią przeszkody dla spójności terytorialnej;

44.

podkreśla, że zmiany demograficzne spowodują niedobór wykwalifikowanej siły roboczej, który w dużej części będzie mógł być zrekompensowany wykwalifikowaną kobiecą siłą roboczą; w związku z tym niezbędne jest, aby państwo i pracodawcy zmienili nastawienie i przyjęli środki na rzecz dostosowania do potrzeb kobiet warunków ogólnych i warunków zatrudnienia;

45.

podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na początek kariery zawodowej młodzieży i w pełni zachęcać do jej pomyślnego wchodzenia na rynek pracy, ponieważ nieudany początek kariery zawodowej młodych ludzi może mieć wpływ na całe ich życie oraz na ich aktywność na rynku pracy;

46.

wzywa Radę i Komisję do dołożenia szczególnych starań i opracowania konkretnych środków, obejmujących także inicjatywę europejską w sprawie gwarancji na rzecz młodzieży, dzięki którym młodzież po okresie bezrobocia o długości maksymalnie czterech miesięcy otrzyma miejsce pracy, możliwość kształcenia, możliwość poszerzania kwalifikacji lub pracę połączoną z możliwością kształcenia, pod warunkiem że osoby dotknięte bezrobociem będą wspierać ten proces integracji własnymi staraniami;

47.

służenie młodym bezrobotnym pracownikom poradami, wskazówkami i pomocą, jakich potrzebują do powrotu na rynek pracy (lub do rozpoczęcia pracy po raz pierwszy) i zapewnienie tego samego w przypadku uczniów lub przyszłych studentów w przyszłości, tak aby mogli wybrać ścieżkę kariery posiadając pełną wiedzę o ewentualnych możliwościach pracy;

48.

wzywa państwa członkowskie i Komisję UE do zatroszczenia się o to, aby do 2020 r. osiągnąć w ramach rozszerzonej strategii UE 2020 następujące cele:

49.

stoi na stanowisku, że zdolność do pozostawania czynnym zawodowo w podeszłym wieku zależy także od inicjatyw w dziedzinie zdrowia, poziomu dochodów oraz wkładu w gotówce i w naturze w stosunku do emerytury i innych świadczeń emerytalnych, dalszego kształcenia, specyfiki czasu pracy, autonomii i indywidualnego wyboru ze strony pracowników, lepszego godzenia pracy i życia prywatnego, zadowolenia z pracy oraz postawy kadry zarządzającej, jak również w zakresie dostępności, aby zgodnie z postanowieniami dyrektywy 2000/78/WE zapewnić racjonalne usprawnienia, oraz że takie inicjatywy powinny być realizowane we współpracy z partnerami społecznymi – odpowiednio na rzecz wszystkich pracowników – i być promowane przez Komisję i państwa członkowskie;

50.

uważa, że państwa członkowskie powinny zachęcać przedsiębiorstwa do wprowadzania takich strategii zarządzania wiekiem, które zwiększą ich konkurencyjność dzięki wykorzystaniu doświadczenia i specyficznych walorów pracowników w starszym wieku;

51.

proponuje partnerom społecznym, pracodawcom i państwom członkowskim zagwarantowanie pracownikom powyżej 50. roku życia możliwości awansu zawodowego aż do końca życia czynnego zawodowo;

52.

wspiera konkretne inicjatywy tworzenia zespołów pracowników o zróżnicowanej strukturze wiekowej; zachęca do wspierania takich przedsiębiorstw i do wyróżniania projektów o szczególnej wartości pokazując, że mieszanka pokoleniowa wzmacnia konkurencyjność i pozwala na bardziej harmonijny wzrost gospodarczy;

53.

proponuje przyjęcie konkretnych inicjatyw z myślą o stworzeniu nowej kultury przedsiębiorstw w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi w celu skupienia się na zatrudnianiu pracowników w podeszłym wieku i ustanowienia związku między tym podejściem a odpowiedzialnością społeczną przedsiębiorstw;

54.

jest przekonany, że państwa członkowskie mogłyby zwiększyć skuteczność państwowych agencji zatrudnienia w odniesieniu do bezrobotnych w podeszłym wieku, w tym możliwości pracy społecznej i prac użyteczności publicznej;

55.

jest przekonany, że każdy pracownik ma prawo do emerytury po osiągnięciu wieku emerytalnego, określonego przez każde państwo członkowskie w porozumieniu z partnerami społecznymi, przy poszanowaniu tradycji narodowej; jest zdania, że ich decyzja o nieprzedłużaniu aktywności zawodowej po spełnieniu krajowych wymogów przejścia na emeryturę nie może mieć żadnego wpływu na prawo do korzystania z emerytury lub jakiekolwiek inne prawo socjalne;

56.

wzywa Radę i państwa członkowskie, aby do 2012 r. zleciły wykonanie wolnej od uprzedzeń analizy granic wiekowych dyskwalifikujących w przypadku wykonywania pewnych zawodów lub korzystania z mandatów i podczas przyznawania kredytów i zawierania umów ubezpieczeniowych oraz zniosły te ograniczenia; zachęca Radę i państwa członkowskie do przeanalizowania trudności w uzyskiwaniu kredytów przez osoby starsze;

57.

wzywa Komisję do skontrolowania działań w zakresie starzenia się w dobrym zdrowiu oraz do przedstawienia w 2011 r. planu działania mające na celu:

58.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wiele organizacji społeczeństwa obywatelskiego ogłosiło dzień 29 kwietnia „Dniem solidarności międzypokoleniowej” i wzywa Komisję do opracowania wniosku w celu ustanowienia roku 2012 „Europejskim rokiem aktywnego starzenia się i solidarności międzypokoleniowej”, który zwróci uwagę na wartość dodaną wypracowywaną przez ludzi starszych w społeczeństwie i będzie promował działania nakierowane na objęcie udziałem osób w podeszłym wieku i młodzieży we wspólnych inicjatywach;

59.

uważa, że państwa członkowskie powinny uczynić z aktywnego starzenia się jeden z priorytetów na nadchodzące lata; podkreśla, że obejmuje to w szczególności tworzenie odpowiednich warunków ramowych do mobilizacji potencjału starszych osób oraz opracowywania przykładów innowacyjnego podejścia do działań, a także zadbanie o stosowne wyszkolenie pracowników zapewniających usługi wsparcia;

60.

jest zdania, że aktywność osób starszych należy postrzegać w szerszej perspektywie: trwałych szans kobiet i mężczyzn na zatrudnienie przez okres życia zawodowego, a zachęcanie pracowników w starszym wieku do pozostawania na rynku pracy wymaga przede wszystkim poprawy warunków pracy w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, dostosowania miejsc pracy do stanu zdrowia i potrzeb, zwalczania dyskryminacji ze względu na wiek i płeć, dbania o uaktualnianie umiejętności przez zapewnianie odpowiedniego dostępu do możliwości uczenia się i szkolenia przez całe życie, a także w razie potrzeby zweryfikowania systemów podatkowych i systemów świadczeń w celu skutecznego zachęcania do dłuższej pracy;

61.

stwierdza, że państwa członkowskie i Komisja Europejska powinny wykorzystać wszystkie możliwości, jakie daje otwarta metoda koordynacji, strategia zatrudnienia oraz inne instrumenty i programy wspólnotowe, w tym finansowe wsparcie z funduszy strukturalnych, zwłaszcza Europejskiego Funduszu Społecznego, by propagować aktywność osób starszych;

62.

uważa, że państwa członkowskie i Komisja Europejska powinny wykorzystywać istniejące komitety doradcze i polityczne, w tym Komitet Ochrony Socjalnej, Komitet Zatrudnienia, Komitet Polityki Gospodarczej, Grupę Ekspertów do Spraw Demograficznych, aby aktywne starzenie się pozostawało ważnym punktem programu politycznego UE i państw członkowskich;

63.

zwraca się do Rady i państw członkowskich o szybkie przyjęcie środków zapewniających wszystkim stosowne emerytury, które w żadnym wypadku nie będą mogły plasować się poniżej progu ubóstwa;

64.

zwraca się do Komisji o opracowanie studium skuteczności i zalet czynnego uczestnictwa pracowników w podeszłym wieku w rynku pracy, z uwzględnieniem efektywności systemów zabezpieczenia społecznego, promowania wydajności i wzrostu oraz walki z wykluczeniem społecznym;

65.

podkreśla, że w celu uniknięcia nieproporcjonalnego obciążenia kobiet ze względu na zwiększone zapotrzebowanie na opiekę w starzejącym się społeczeństwie, praca i opieka powinny być we wszystkich państwach członkowskich zrównane w przypadku mężczyzn i kobiet i równo rozdzielone między nimi; podkreśla też, że wymaga to zapewnienia przystępnej i wysokowartościowej opieki, lepszej edukacji i opieki nad małymi dziećmi, urlopu ojcowskiego i zachęcania mężczyzn do pracy w niepełnym wymiarze godzin;

66.

podkreśla, że osoby starsze często odgrywają ważną rolę w rodzinie dzięki opiece nad dziećmi, zapewnianiu opieki nad dziećmi w czasie wakacji i po lekcjach, co stanowi dużą wartość w ogóle, jak również przedstawia znaczącą wartość ekonomiczną;

67.

uznaje konieczność interweniowania na rzecz poprawy statusu nie tylko urlopu macierzyńskiego, lecz także urlopu ojcowskiego i urlopu wychowawczego, z których korzystają pracujący ojcowie;

68.

zwraca uwagę na fakt, że w całej UE należy ustanowić zachęty celem zwiększenia liczby narodzin, ponieważ w przeciwnym wypadku nie będzie można rozwiązać problemu starzenia się w Europie;

69.

zachęca państwa członkowskie do przyjęcia inicjatyw strukturalnych o stałym charakterze na rzecz rodzin, m.in. dodatkowych zasiłków dla rodziców, zwłaszcza dodatkowych środków wsparcia dla samotnych matek, a także ułatwień podatkowych i socjalnych dla żłobków oraz dla organizacji wolontariackich, organizacji współpracy i typu non-profit; powinno się również w ramach Paktu na rzecz Rodzin oraz odpowiednich platform i organizacji dokonywać wymiany poglądów na temat sprawdzonych praktyk; zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia, z korzyścią dla pracowników, systemów zachęcających do urlopów w pełnym lub niepełnym wymiarze, tak, aby rodzice mogli zająć się swoimi dziećmi, a po powrocie do miejsca pracy wciąż dysponować takimi samymi uprawnieniami, jak wcześniej;

70.

zwraca się do państw członkowskich o wypracowanie między sobą zintegrowanego systemu opieki, tak aby zmniejszyć ciężar spoczywający na osobach sprawujących opiekę nad osobami w podeszłym wieku lub niepełnosprawnymi oraz aby umożliwić im pracę;

71.

popiera prawo do pracy w niepełnym wymiarze godzin, elastycznych miejsc pracy, godzin pracy dostosowanych do potrzeb pracowników, uregulowania w zakresie macierzyństwa, ciąży, urlopu rodzicielskiego i zasiłków rodzinnych, a także możliwość dzielenia etatu i telepracy przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego poziomu zabezpieczenia społecznego jako środków, które pomagają w godzeniu obowiązków opiekuńczych z życiem zawodowym;

72.

uważa, że konieczne jest promowanie solidarności między pokoleniami – ze szczególnym odniesieniem do wymiaru płci – za pomocą odpowiedniej polityki fiskalnej, działań na rzecz aktywnego starzenia się, polityki mieszkaniowej, tworzenia zintegrowanych sieci usług dla dzieci, osób starszych, osób niepełnosprawnych i wymagających opieki, nadając wartość ich wpływowi na godzenie życia zawodowego i osobistego;

73.

podkreśla, że godzenie pracy i życia rodzinnego jest możliwe tylko pod warunkiem bardziej sprawiedliwego podziału między kobiety i mężczyzn obowiązków wynikających z nieodpłatnej opieki oraz dostępu do przystępnych i dobrej jakości usług opieki rodzinnej; wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania dostępnych, przystępnych cenowo, elastycznych i wysokiej jakości usług, w szczególności dostępu do placówek opieki nad dziećmi, dążąc do zapewnienia 50 % koniecznej opieki dla dzieci w wieku 0-3 lat i 100 % opieki dl dzieci w wieku 3-6 lat, a także lepszego dostępu do opieki dla innych osób niesamodzielnych oraz stosownych rozwiązań urlopowych zarówno dla matek, jak i ojców;

74.

podkreśla, że wiele osób starszych może mieć niewielką rodzinę lub nie mieć wcale rodziny, na której mogliby polegać, i wzywa państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków na rzecz wymiany najlepszych praktyk w zakresie polityki, dzięki której osoby starsze będą mogły pozostać jak najdłużej niezależne, oraz do zapewnienia, że w razie potrzeby usługi wsparcia będą dostępne i dostosowane do indywidualnych potrzeb.

75.

zwraca uwagę na fakt, że jeżeli rynek pracy nie będzie spełniał warunków pozwalających na godzenie życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego oraz jeżeli nie będzie się promować rozwoju kompleksowych usług na rzecz rodzin, spadnie liczba narodzin, co jeszcze pogłębi problem starzenia się europejskiego społeczeństwa;

76.

zwraca się do przedsiębiorstw i do państw o opracowanie wsparcia i wysokiej jakości doradztwa dla członków rodzin zajmujących się krewnymi w podeszłym wieku i o zaoferowanie możliwości uwzględniania tej opieki przy obliczaniu praw emerytalnych oraz otrzymania odpowiedniej rekompensaty finansowej; jest zdania, że opieki sprawowanej przez członków rodziny nie należy nadmiernie traktować jako środka redukcji kosztów;

77.

uważa, że zagospodarowywanie nowych możliwości na „rynku seniorów” stwarza również dobrą okazję do poprawy konkurencyjności i innowacyjności oraz do zwiększenia wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, jak również do promowania wolontariatu; uważa, że sprzeciwiając się wprowadzeniu proponowanych przepisów zabraniających dyskryminacji ze względu na wiek wiele stowarzyszeń skupiających przedsiębiorstwa danego sektora nie dostrzegło tej nadarzającej się okazji;

78.

podkreśla, że – aby stawić czoła przepaści technologicznej, która dotyczy znacznej części kobiet, a w szczególności kobiet w podeszłym wieku oraz kobiet, których dotyka wykluczenie zawodowe i społeczne – możliwe jest organizowanie przez szkoły inicjatyw eksperymentalnych w zakresie zaznajomienia z technologią;

79.

uważa, że uzgodnienie silnych nowych przepisów antydyskryminacyjnych dotyczących dostępu do towarów i usług stanie się poważną szansą wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w miarę jak usuwane będą przeszkody, na które napotykają osoby starsze w dostępie do niektórych usług i towarów; wzywa do zaprzestania wszelkich nieuzasadnionych lub nieuczciwych ogólnych zakazów dostępu do towarów i usług jedynie ze względu na wiek, wobec których staje wielu starszych ludzi, gdy na przykład starają się wykupić ubezpieczenie, wakacje lub wynająć samochód;

80.

wzywa państwa członkowskie do stworzenia warunków ramowych, w szczególności innowacyjnych i dostosowanych środków działania, które uwzględnią różne uwarunkowania regionalne;

81.

wzywa do podejmowania działań na bardziej lokalnym szczeblu, na przykład poprzez tworzenie „regionalnych”, „terytorialnych” lub „lokalnych” rad ds. zatrudnienia łączących decydentów politycznych i partnerów społecznych;

82.

stoi na stanowisku, że państwa członkowskie powinny przyjąć rygorystyczne środki w celu zniechęcenia do działań w czarnej i szarej strefie gospodarki związanych z „nieuregulowaną” siłą roboczą – które mają negatywny wpływ na rynek pracy w UE – a czynić to powinny nie tylko poprzez promowanie środków na rzecz ochrony swej wewnętrznej siły roboczej; zwraca uwagę, że przeciwdziałanie niezgłoszonej pracy za pomocą środków/ sankcji wobec pracodawców i/lub pośredników naprawdę działa jako środek odstraszający;

83.

wzywa do podjęcia wysiłków na rzecz bardziej zdecydowanego zwalczania nielegalnej pracy, w szczególności poprzez zwiększenie zasobów ludzkich i innych będących do dyspozycji organów kontrolnych (usługi obejmujące inspekcje fabryk, sądy pracy itp.);

84.

poddaje pod rozwagę fakt, że systemy opieki społecznej stoją przed ogromnymi wyzwaniami i że państwa członkowskie powinny przeprowadzić ambitne reformy strukturalne i poszukiwać nowych sposobów zrównoważonego finansowania opieki zdrowotnej i emerytur;

85.

ponieważ przyspieszone starzenie się ludności staje się problemem w skali ogólnoświatowej, a nawet już nim jest, co w najbliższych latach postawi systemy opieki i systemy zdrowotne państw członkowskich przed nowymi wyzwaniami, uważa, że Komisja powinna przyjąć na siebie rolę koordynatora w celu opracowania wspólnych rozwiązań w zakresie usług opieki i usług zdrowotnych skierowanych do osób w podeszłym wieku oraz upowszechnienia dobrych praktyk w państwach członkowskich;

86.

wzywa do dalszych działań prowadzących do tego, aby starsi ludzie znali swoje prawa i obowiązki w odniesieniu do systemów zabezpieczenia społecznego oraz emerytur i aby informacje te podawane były w prostej i przystępnej formie;

87.

podkreśla, że prawo do godnego życia jest prawem człowieka i że osoby, które pracowały przez całe życie, nie mogą być ofiarami kryzysu gospodarczego;

88.

podkreśla, że należy się zająć istniejącymi między płciami różnicami w wynagrodzeniu – aktualnie 17 % w UE-27 – gdyż mają one konsekwencje w postaci niższych dochodów od narodzin pierwszego dziecka po niższą emeryturę i wyższy wskaźnik ubóstwa wśród starszych kobiet;

89.

zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o ponowne zbadanie systemów opieki, w których nadal istnieją znaczne różnice w poziomie świadczeń emerytalno-rentowych kobiet i mężczyzn, oraz o rozważenie możliwości dokonania korekt uwzględniających przerwy w ciągłości składek związane z zatrudnieniem na gorszych warunkach i z macierzyństwem;

90.

podkreśla, że w tej dziedzinie polityki społecznej należy uwzględnić praktyki wszystkich państw członkowskich UE z uwagi na różnice między krajowymi systemami emerytalnymi w poszczególnych państwach członkowskich;

91.

podkreśla, że biorąc pod uwagę spektakularny wzrost liczby osób powyżej 80. roku życia, priorytet stanowi obniżenie spodziewanych stale rosnących obciążeń, które będą spoczywać na przyszłych pokoleniach;

92.

odnotowuje wpływ światowej recesji na finanse publiczne i szerzej pojętą gospodarkę; ponadto jest zdania, że starzenie się populacji w połączeniu ze spadkiem wskaźnika urodzeń w Europie stanowi zasadniczą zmianę demograficzną, która wymagać będzie reformy systemu opieki społecznej i systemu podatkowego w Europie, w tym systemów emerytalnych, gwarancji dobrej opieki starszym pokoleniom oraz unikania procesu narastania zadłużenia młodszych pokoleń; zachęca do reformy paktu stabilności i wzrostu, aby państwa członkowskie mogły spełnić zobowiązanie uczynienia swych systemów emerytalnych bardziej trwałymi;

93.

zauważa, że liczne kwestie dotyczące demograficznych zmian społecznych należą wyłącznie do kompetencji państw członkowskich oraz że Wspólnota nie posiada ogólnych uprawnień do stanowienia europejskich przepisów odpowiadających na wyzwania, jakie stwarzają zachodzące zmiany demograficzne; uznaje potrzebę interwencji ze strony państw członkowskich, aby zadbać o stabilność finansów publicznych i zagwarantować, że będą one w stanie sprostać zmianom demograficznym;

94.

zauważa, że w ostatnich latach wykorzystywano różne formy „księgowości” międzypokoleniowej, przewidujące rozwój zadłużenia publicznego w kolejnych dekadach i domyślne koszty dla przyszłych pokoleń, co umożliwiło uzyskanie wskaźników rozbieżności zrównoważenia, jak np. niezbędny bilans pierwotny, który reprezentuje równowagę budżetu strukturalnego konieczną do zapewnienia zrównoważonych wydatków publicznych;

95.

wzywa Komisję do ciągłego prowadzenia „księgowości” międzypokoleniowej, obejmującej dane na temat przyszłego ciężaru zadłużenia i rozbieżności w zrównoważeniu finansów publicznych państw członkowskich, a także do podawania wyników do wiadomości publicznej w łatwo dostępny i zrozumiały sposób;

96.

zauważa, że obecne prognozy dotyczące zadłużenia są alarmujące i przewidują, że dług ciążący na przyszłych pokoleniach będzie ogromny, i dlatego wzywa państwa członkowskie do zmniejszenia ich strukturalnego deficytu pierwotnego i do dążenia do osiągnięcia zrównoważonego wskaźnika zadłużenia;

97.

zaleca państwom członkowskim wprowadzenie środków mających na celu zwiększenie ogólnej wydajności, a zwłaszcza wydajności w świadczeniu usług w dziedzinie opieki społecznej, łącznie z usługami zdrowotnymi i opieką nad osobami starszymi;

98.

zauważa, że gdyby te wszystkie lata, o jakie przedłużyło się życie ludzkie, były przeżywane w zdrowiu, a nie w chorobie, rozbieżności w zrównoważeniu finansów publicznych byłyby – według niektórych obliczeń – o 1,5 % PKB mniejsze i w związku z tym uważa, że sprawą najwyższej wagi jest zapobieganie problemom zdrowotnym i leczenie ich we wczesnym stadium;

99.

jest zaniepokojony faktem, że wielu państwom członkowskim nie udało się przeprowadzić reformy ich systemów emerytalnych; wzywa Komisję do przedstawienia analizy sytuacji we wszystkich państwach członkowskich, podkreślającej długoterminowe ryzyko dla każdego państwa członkowskiego;

100.

podkreśla konieczność zwiększenia przez państwa udziału obywateli w rynku pracy za pomocą wprowadzenia elastycznych godzin pracy, promowania pracy w niepełnym wymiarze godzin i wykonywanej w domu;

101.

zachęca państwa członkowskie do wspierania wszystkich rodzin w ramach swych systemów podatkowych i świadczeń społecznych oraz wspieranie świadczenia usług opieki nad dziećmi rodzinom z małymi dziećmi;

102.

zachęca państwa członkowskie do zlikwidowania w sferze podatków i emerytur wszystkich czynników, które zniechęcają osoby starsze do dalszej pracy po osiągnięciu wieku emerytalnego, a także popiera skuteczne mechanizmy wsparcia i odnośne inicjatywy, ponieważ wpływ starzenia się uzależniony jest od stopnia zatrudnienia i średniej liczby godzin pracy;

103.

jest zdania, że – biorąc pod uwagę tendencje demograficzne – istnieje potencjał rozwoju trwałych i przyzwoitych miejsc pracy w dziedzinie świadczeń socjalnych i opieki zdrowotnej;

104.

uważa, że migracja w połączeniu z udaną integracją, w tym integracją gospodarczą, przyczynia się do rozwiązywania problemów związanych ze zmianami demograficznymi i że jeszcze zbyt wiele osób wywodzących się ze środowisk migracyjnych nie ma poczucia przynależności do państw członkowskich, w których mieszka, częściowo z powodu doświadczanej dyskryminacji;

105.

wyraża przekonanie, że otwarta i szczera debata jest niezbędna w celu omówienia różnych strategii imigracyjnych, warunków przyjmowania imigrantów i ich perspektyw gospodarczych, problemów nielegalnej imigracji, rosnącego wskaźnika bezrobocia wśród imigrantów ze względu na obecny kryzys gospodarczy, a także skutecznych środków na rzecz zapobiegania społecznej i kulturowej izolacji nowo przybyłych;

106.

zwraca uwagę na fakt, że starsi ludzie przejawiają naturalną niższą mobilność społeczną i zdolność dostosowywania się do nowych warunków, choć mają większą zdolność integracji;

107.

jest przekonany, że warunkiem udanej integracji jest utożsamianie się, w procesie demokratycznym, z podstawowymi wartościami konstytucyjnymi, odpowiednie uczestnictwo i ponoszenie odpowiedzialności oraz że integracja może się udać jedynie dzięki gotowości imigrantów do asymilacji i gotowości ludności lokalnej do ich przyjęcia; uważa, że solidarność międzypokoleniową wzbogaca solidarność między kulturami, która zakłada wyzbycie się wszelkich uprzedzeń wobec odmiennych kultur;

108.

uważa, że wprowadzenie klimatu sprzyjającego akceptacji legalnych imigrantów przez ludność kraju przyjmującego zależy bezpośrednio od dostarczania dokładnych i całościowych informacji oraz tworzenia kultury przeciwnej ksenofobii;

109.

wyraża przekonanie, że aktywność osób starszych powinna oznaczać pełne uczestnictwo i integrację społeczną w uczestniczących demokratycznych procesach decyzyjnych;

110.

poddaje pod rozwagę, że zmiany demograficzne wskazują na poważne zróżnicowanie regionalne i prowadzą do odpływu ludności z regionów wiejskich i oddalonych, w związku z czym konieczne jest opracowanie koncepcji transformacji struktur zabezpieczenia społecznego i opieki medycznej, udostępnienie środków pomocowych i zintensyfikowanie wymiany najlepszych praktyk związanych ze wsparciem postępów i usług opartych na nowoczesnych technologiach informacyjno-komunikacyjnych;

111.

uważa, że usługi związane z pomocą w domu dla osób starszych mogą być promowane i organizowane w sposób zachęcający do prowadzenia różnych form działalności własnej i spółdzielczej w porozumieniu z władzami lokalnymi i poprzez przyznawanie specjalnych bonów rodzinom;

112.

w obliczu nieuchronnego starzenia się ludności zwraca się do państw członkowskich i Komisji o bliską współpracę, zwłaszcza jeżeli chodzi o ustanowienie trwałych mechanizmów finansowania systemów opieki w celu zagwarantowania świadczenia niezbędnej opieki;

113.

zauważa, że istnieją liczne dowody dyskryminacji osób starszych w dziedzinie opieki zdrowotnej; podkreśla, że z powodu dyskryminacji ze względu na sam wiek starszym pacjentom rzadziej niż młodszym oferuje się wszystkie niezbędne zabiegi; uważa, że takie różnice w leczeniu i opiece mogą mieć znaczący wpływ na stan zdrowia osób starszych;

114.

zauważa również, że zachodnie i wschodnie kraje Unii Europejskiej w różny sposób dotykają zmiany demograficzne oraz ich skutki i że konieczna jest polityka gwarantująca jednakowy i harmonijny wzrost oraz zrównoważony rozwój regionalny;

115.

apeluje do państw członkowskich, aby pomagały regionom wyludniającym się gwarantując wysoki poziom usług użyteczności publicznej (np. edukacji, w tym przedszkoli i placówek opieki nad dziećmi, opieki społecznej i zdrowotnej, usług pocztowych), możliwość dostępu (np. transport publiczny, infrastrukturę transportową i sieci komunikacyjne) oraz uczestnictwo w procesach społecznych i kompetencje (np. poprzez szkolenie w tym metody uczenia się przez całe Zycie oraz wykorzystanie nowych technologii i inwestowanie w nie); nalega, aby dostosowano założenia dotyczące wypełnienia tych zadań do wymogów lokalnych i do podmiotów działających na szczeblu lokalnym oraz aby poprawiono zdolności przystosowawcze tych podmiotów; zwraca szczególną uwagę na sytuację wysp, regionów przygranicznych, regionów górskich i innych regionów najbardziej oddalonych;

116.

zwraca się do państw członkowskich o zastanowienie się nad regulowaną imigracją siły roboczej (imigracja z państw trzecich do UE);

117.

podkreśla, że niezależnie od dochodu, wieku, statusu społecznego czy ryzyka zdrowotnego obywatele muszą mieć zagwarantowaną przystępną i wysokowartościową opiekę medyczną oraz wysokiej jakości opiekę pielęgnacyjną, a jeśli ma to zostać osiągnięte, należy jak najszybciej przyjąć w UE proponowane nowe przepisy antydyskryminacyjne obejmujące dostęp do usług medycznych;

118.

z zadowoleniem przyjmuje finansowany przez UE projekt PREDICT („Zwiększenie udziału osób starszych w badaniach klinicznych”), który ma na celu odkrycie, dlaczego utrzymuje się dyskryminacja osób starszych w badaniach klinicznych; stoi na stanowisku, że osoby starsze powinny otrzymywać leki, które zostały przetestowane pod kątem skuteczności i bezpieczeństwa dla tej grupy wiekowej;

119.

uznaje jakość usług świadczonych w ramach opieki nad ludźmi starszymi w państwach członkowskich, ale wzywa je do zwrócenia większej niż uprzednio uwagi na ustanowienie kryteriów jakościowych świadczonych usług oraz ich monitorowania; zwraca się do państw członkowskich i Komisji o zacieśnienie współpracy także w dziedzinie nadzoru usług opieki, w ramach której państwa członkowskie mogłyby rozważyć, w odniesieniu do krajowych systemów opieki, utworzenie sieci punktów kontaktowych, za pośrednictwem których można by uzyskiwać – na szczeblu krajowym i europejskim – informacje o oferowanych usługach opieki oraz o poziomie ich jakości, a także zgłaszać skargi na jakość tych usług;

120.

nawołuje Komisję do sporządzenia zielonej księgi w sprawie nadużyć, na jakie narażone są osoby starsze oraz w sprawie opieki nad osobami starszymi w domach społecznych i ośrodkach opieki;

121.

nawołuje do wymiany informacji i najlepszych rozwiązań między państwami członkowskimi, przy wykorzystaniu otwartej metody koordynacji, dotyczących długotrwałej opieki nad osobami starszymi, a w szczególności opieki nad osobami starszymi w domach społecznych i ośrodkach opieki oraz przeciwdziałania nadużyciom, na jakie narażone są osoby starsze;

122.

uznaje, że duża liczba migrujących kobiet pracuje w sektorze opieki nad osobami starszymi, i proponuje z jednej strony nasilenie kontroli ze strony państw członkowskich w celu ograniczenia nielegalnej pracy w tym sektorze, a z drugiej strony umożliwienie pracownikom tegoż sektora łatwiejszego dostępu do odpowiednich kursów w ramach uczenia się przez całe życie, tak aby zagwarantować świadczenie opieki wysokiej jakości;

123.

wzywa państwa członkowskie do rozwiązania problemów napotykanych przez opiekunów rodzinnych, włącznie z prawem do swobodnego wyboru, czy chcą być opiekunem, opcją łączenia opieki z pracą zarobkową i dostępem do systemów zabezpieczenia społecznego i emerytury, aby uniknąć zubożenia bezpośrednio wypływającego z opieki;

124.

podkreśla znaczenie indywidualnie naliczanych praw do zabezpieczenia społecznego i praw emerytalnych, uwzględniających nieodpłatną pracę opiekuńczą;

125.

uważa, że konieczne jest sporządzenie ogólnoeuropejskiego kodeksu postępowania określającego minimalne wymogi i świadczenia w zakresie zapewnienia długoterminowej opieki, który zostanie przyjęty przez Parlament Europejski i Radę;

126.

uważa, że każdy powinien mieć możliwość angażowania się, jednakże przy zachowaniu dobrowolnego charakteru zaangażowania społecznego;

127.

podkreśla, że wraz ze zmianami demograficznymi coraz większego znaczenia nabiera kluczowe pojęcie czynnego obywatelstwa; w związku z tym wzięcie na siebie obowiązków społecznych wymaga przedefiniowania stosunków między obywatelami a państwem;

128.

uważa, że sprawowanie opieki wymaga wysokiego stopnia kwalifikacji świadczącego ją personelu oraz pewnego poziomu odpowiedzialności, co musi przekładać się na uznanie społeczne i finansowe oraz stwierdza, że jedynie za tę cenę będzie można trwale utrzymać poziom jakości oraz zatrudniać wystarczającą liczbę wykwalifikowanych i zmotywowanych pracowników świadczących opiekę;

129.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazanie niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/34

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie uproszczeń w realizacji programów ramowych w zakresie badań naukowych (COM(2010)0187),

—

uwzględniając decyzję Komisji z dnia 23 czerwca 2009 r. w sprawie kryteriów zatwierdzania metodologii kalkulacji średnich kosztów personelu (C(2009)4705),

—

uwzględniając sprawozdanie grupy ekspertów w sprawie oceny ex post szóstego programu ramowego (2002-2006) (tzw. sprawozdanie Rietschela) oraz wydany następnie komunikat Komisji (COM(2009)0210),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 maja 2010 r. zatytułowany „Więcej czy mniej kontroli? Znalezienie właściwej równowagi między administracyjnymi kosztami kontroli a ryzykiem błędów” (COM(2010)0261),

—

uwzględniając konkluzje Rady na temat „wskazówek dotyczących przyszłych priorytetów badań europejskich i innowacji opartych na badaniach zawartych w strategii lizbońskiej na okres po 2010 roku” przyjęte w dniu 3 grudnia 2009 r. oraz konkluzje Rady ds. Konkurencyjności na temat „uproszczonych i skuteczniejszych europejskich programów w dziedzinie badań i innowacji” przyjęte w dniu 26 maja 2010 r.,

—

uwzględniając Deklarację berlińską w sprawie otwartego dostępu do wiedzy w naukach ścisłych i humanistycznych,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Kontroli Budżetowej i Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0274/2010),

A.

mając na uwadze, że siódmy program ramowy jest największym na świecie ponadnarodowym programem w dziedzinie badań naukowych i rozwoju oraz kluczowym elementem w budowaniu Europejskiej Przestrzeni Badawczej oraz realizacji celów strategii UE 2020,

B.

mając na uwadze, że badania naukowe w kluczowy sposób przyczyniają się do wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy oraz zielonej i trwałej energii,

C.

mając na uwadze, że program ramowy wymaga najwyższych standardów jakości, wydajności i skuteczności, aby przyciągnąć i zatrzymać najlepszych naukowców w Europie i zbudować bardziej innowacyjną gospodarkę UE opartą na wiedzy, zdolną konkurować na światowej arenie gospodarczej,

D.

mając na uwadze, że koordynacja między polityką badawczą na szczeblu krajowym, regionalnym i europejskim jest nadal ograniczona, co stwarza poważne przeszkody w dochodzeniu do oszczędnych rozwiązań,

E.

mając na uwadze, że pomimo ulepszeń wprowadzonych w ramach szóstego programu ramowego obecny sposób zarządzania siódmym programem ramowym cechuje nadmierna biurokracja, niska akceptacja ryzyka, słaba wydajność oraz niestosowne opóźnienia, co stanowi wyraźne czynniki zniechęcające społeczność badawczą, akademicką, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, społeczność biznesową i przedsiębiorczą (zwłaszcza mniejsze podmioty badawcze, w tym MŚP) do uczestnictwa w tym programie,

F.

mając na uwadze, że wszystkie zainteresowane strony wzywają do dalszego upraszczania i harmonizacji przepisów i procedur, przy czym uproszczenie nie stanowi celu samego w sobie, ale raczej krok do zapewnienia atrakcyjności i dostępności finansowania badań w UE oraz do skrócenia czasu, który badacze muszą zainwestować w sam proces badawczy,

G.

mając na uwadze, że finansowanie uzależnione od wyników może ograniczyć zakres projektów badawczych do mniej ryzykownych przedsięwzięć i badań nakierowanych na rynek, co utrudniłoby UE dążenie do uzyskiwania doskonałych rezultatów w pionierskich badaniach i innowacji,

H.

mając na uwadze, że badania i działania innowacyjne należy wyraźnie wyodrębnić jako dwa różne procesy (badania to zamienianie inwestycji w wiedzę, a innowacja to przekształcanie wiedzy w inwestycję),

I.

mając na uwadze, że obecny proces zmierzający do uproszczenia przepisów rozpoczyna się w kluczowym momencie, dając impuls do śródokresowego przeglądu siódmego programu ramowego oraz przygotowań związanych ze zbliżającym się ósmym programem ramowym,

J.

mając na uwadze, że opracowanie i realizacja obecnego siódmego programu ramowego oraz przyszłych programów ramowych musi opierać się na zasadach prostoty, stabilności, przejrzystości, pewności prawnej, spójności, doskonałości i zaufania,

1.

popiera zawartą w komunikacie Komisji inicjatywę dotyczącą uproszczeń w realizacji programów ramowych w zakresie badań naukowych, oferującą poważne i kreatywne środki eliminujące przeszkody, na które napotykają uczestnicy programów ramowych;

2.

zwraca uwagę na fakt, że mimo dużego znaczenia procesu zakładającego uproszczenia jest to zaledwie jedna z reform niezbędnych do poprawienia finansowania badań naukowych w UE;

3.

podkreśla potrzebę określenia, w przypadku wszystkich poszczególnych środków upraszczających, czy wejdą one w życie na mocy obecnie obowiązujących przepisów prawnych, czy wymagane są zmiany w postanowieniach rozporządzenia finansowego, zasadach uczestnictwa bądź szczególnych przepisach mających zastosowanie do programów ramowych;

4.

wzywa Komisję, aby wniosła wkład w bieżącą reformę rozporządzenia finansowego, mającą następujące cele: zwiększenie spójności obecnych ram prawnych; zmniejszenie ilości przepisów; jasność, jednoznaczność oraz możliwość zarządzania; w tym celu zwraca się o włączenie reguł uczestnictwa do treści rozporządzenia;

5.

podkreśla fakt, że poza uproszczeniami zaproponowanymi przez Komisję powinna ona opracować szczegółowy plan rozwoju infrastruktury badawczej w nowych państwach członkowskich, aby stworzyć równe szanse dla wszystkich państw członkowskich w zakresie dostępu do funduszy siódmego programu ramowego oraz przyszłego ósmego programu ramowego;

6.

zauważa, że udział sektora prywatnego w programie ramowym jest nadal niewielki z uwagi na złożone i czasochłonne przepisy regulujące uczestnictwo, wysokie koszty personelu i nadmierną biurokrację;

7.

z zadowoleniem przyjmuje wzmożone wysiłki zmierzające do administracyjnego i finansowego uproszczenia przepisów dotyczących programów ramowych stosowanych na każdym etapie trwania programów i projektów (w trakcie realizacji, oceny i zarządzania), co powinno przynieść zasadniczą korzyść zainteresowanym stronom;

8.

podkreśla, że wszelkie elementy procesu służącego uproszczeniu procedur powinny być ostrożnie włączane do obecnego siódmego programu ramowego, aby zachować stabilność, spójność i pewność prawną oraz stworzyć wzajemne zaufanie między wszystkimi uczestnikami; w związku z tym podkreśla, że o ile należy pilnie dążyć do jednolitej interpretacji istniejących przepisów, w przypadku już obowiązujących umów należy unikać stosowania wytycznych przyjętych po zawarciu tychże umów;

9.

wyraża obawy, że obecny system i praktyki w zakresie zarządzania siódmym programem ramowym nadmiernie skupiają się na kontroli, co prowadzi do marnowania zasobów, do niższego poziomu uczestnictwa oraz do oferowania mniej atrakcyjnych obszarów badawczych; z zaniepokojeniem zauważa, że jak się zdaje, obecny system zarządzania hołdujący zasadzie „zerowej tolerancji dla ryzyka” prowadzi raczej do unikania ryzyka niż zarządzania nim; w związku z tym wzywa do przeglądu lub rozszerzonej interpretacji regulaminu pracowniczego UE w kwestii odpowiedzialności osobistej, a także do przedstawienia konkretnych propozycji w trakcie trwającej reformy rozporządzenia finansowego (np. system ubezpieczeń lub puli ryzyka);

10.

uważa, że monitorowanie w i kontrola finansowa przeprowadzona przez Komisję i OLAF w UE powinny w pierwszym rzędzie zmierzać do nadzoru nad finansami publicznymi i zwalczania oszustw finansowych, przy wyraźnym rozróżnieniu oszustw i błędów; w związku z tym uważa, że konieczne jest ustanowienie jaśniejszej definicji „błędów” we wszystkich dokumentach prawnych, w tym mechanizmów umożliwiających dokonanie rozróżnienia między błędami a różnicami w interpretacji; wzywa zatem do dogłębnego przeanalizowania i przedstawienia błędów oraz podjęcia odnośnych działań naprawczych;

11.

sądzi, że zarządzanie finansowaniem europejskich badań powinno w większej mierze opierać się na zaufaniu i tolerowaniu ryzyka wobec uczestników na wszystkich etapach projektów, przy czym należy dopilnować, by przepisy UE były elastyczne, tak aby lepiej dopasowywały się – w miarę możliwości i w stosownych przypadkach – do różnych obowiązujących przepisów krajowych i uznanych praktyk księgowych;

12.

w pełni popiera przyjęcie wyższego poziomu akceptowalnego ryzyka i błędu (TRE), co zmniejsza zarówno złożoność jak i liczbę audytów ex post, zapewniając należytą równowagę pomiędzy rozsądnym zarządzaniem finansowym a stosownymi kontrolami; podkreśla, że kluczowe jest zapewnienie jednolitego interpretowania i stosowania przepisów dotyczących uczestnictwa, co doprowadzi do zmniejszenia częstotliwości występowania błędów;

13.

domaga się, aby beneficjenci otrzymujący granty z tytułu programu ramowego byli informowani o odnośnych strategiach Komisji w zakresie audytu; zaleca upowszechnianie tych strategii poprzez krajowe punkty kontaktowe oraz umieszczenie ich w serwisie Cordis;

14.

zgadza się na szerszą akceptację zwyczajowych praktyk w zakresie księgowości dotyczących kwalifikowanych kosztów uczestnictwa, gdy tylko zostaną one jasno określone i uzgodnione, zwłaszcza w odniesieniu do metodologii obliczania średnich kosztów personelu, i zaleca tę akceptację, pod warunkiem że procedury te będą zgodne z krajowymi przepisami i zostaną zatwierdzone przez właściwe organy, pozostawiając wystarczająco dużo elastyczności, by każdy korzystający z funduszy mógł zastosować albo obecną metodologię wykazywania rzeczywistych kosztów personelu, albo też metodologię obliczania średnich kosztów personelu;

15.

wzywa Komisję do czynnej realizacji wniosków Parlamentu przedstawionych w decyzjach w sprawie absolutorium za lata 2007 i 2008, a zwłaszcza do przedstawienia konkretnych propozycji w celu uproszczenia obliczania średnich kosztów personelu oraz wdrożenia tychże propozycji;

16.

uważa, że w przypadku organów publicznych poświadczenia wiarygodności dotyczące rzetelności rozliczeń oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw wydane przez krajowy organ kontroli lub krajowych audytorów publicznych powinny być akceptowane przez instytucje europejskie podczas audytu całej metodologii kosztów;

17.

popiera zmniejszenie liczby kombinacji obejmujących stopy finansowania i metody obliczania kosztów pośrednich dla różnych instrumentów oraz dla działań (zarządzanie, badania, demonstracja i rozpowszechnianie), unikając sytuacji, w której zagrożone byłyby obecne poziomy stóp finansowania; uznaje, że należy utrzymać obecne rozróżnienie pomiędzy ośrodkami uniwersyteckimi/badawczymi, przemysłem organizacjami typu non-profit a MŚP; zwraca się do Komisji, aby utrzymała wykorzystanie rzeczywistych kosztów jako metodę kombinacji stóp finansowania i obliczania kosztów pośrednich;

18.

jest przekonany, że ryczałt powinien być stosowany w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach, na zasadzie dobrowolności; wzywa Komisję do dalszego uściślenia terminologii dotyczącej stosowania stawek i kwot zryczałtowanych;

19.

przychylnie odnosi się do wprowadzenia ryczałtu obejmującego „pozostałe koszty bezpośrednie”, pod warunkiem że utrzymana zostanie opcja kosztów rzeczywistych; wzywa Komisję do rygorystycznej oceny stosowania ryczałtu w odniesieniu do kosztów personelu; podkreśla, że kwoty zryczałtowane stanowią najskuteczniejszą alternatywę dla krajów partnerskich w zakresie współpracy międzynarodowej objętej programem ramowym;

20.

uznaje, że ograniczenie w miarę możliwości rozmiarów do mniejszych konsorcjów przyczynia się do uproszczenia procesu i do skrócenia harmonogramu projektów oraz ograniczenia kosztów administracyjnych;

21.

uważa, że większe zespoły powinny być uzasadnione wielodyscyplinarnym charakterem wykonywanych prac;

22.

proponuje przykładowo procedurę milczącej zgody w celu ułatwienia wprowadzania zmian do umowy o dotację, w szczególności w celu uwzględnienia zmiany składu konsorcjów lub postanowień o charakterze administracyjnym i finansowym;

23.

popiera całkowite zniesienie mechanizmów rejestracji czasu, takich jak karty kontrolne (zniesienie to nie powinno być ograniczone do stosowania kwot ryczałtowych);

24.

z zadowoleniem przyjmuje natychmiastowe zniesienie obowiązku wypłacania odsetek od prefinansowania;

25.

zgadza się, że należy zachęcać do stosowania nagród, lecz nie powinny one zastępować należycie ustrukturyzowanego finansowania;

26.

zwraca się do Komisji o umożliwienie zwrotu kosztów poniesionych po przedstawieniu projektu, wówczas gdy zostanie on wybrany, aby ułatwić uczestnictwo partnerów przemysłowych, a w szczególności MŚP;

27.

domaga się uproszczonej interpretacji i dalszego uściślenia definicji kosztów kwalifikowalnych (takich jak podatki i koszty personelu, urlopu chorobowego i macierzyńskiego), jak również tego, czy VAT może być pokrywany w ramach kosztów kwalifikowanych; nawołuje Komisję do przeanalizowania możliwości rozważenia podatku VAT, który nie podlega odliczeniu, jako należącego do kosztów kwalifikowanych domaga się dalszego objaśnienia procedur związanych z kursami wymiany dla partnerów stosujących różne waluty;

28.

ubolewa, że wprowadzenie kodu identyfikacyjnego uczestnika (PIC) nie ograniczyło powtórnych próśb o informacje prawne i finansowe (i dokumenty towarzyszące) oraz że po otrzymaniu kodu PIC w procedurze składania wniosku nie zawsze następuje zatwierdzenie; wzywa zatem odnośne podmioty do poprawy stosowania PIC i zwiększenia jego skuteczności;

29.

zwraca się do Komisji o przedstawienie bardziej precyzyjnego, spójnego i przejrzystego regulaminu dotyczącego audytu, obejmującego reguły i zasady zapewniające poszanowanie praw jednostki kontrolowanej i zasady kontradyktoryjności, oraz o zdanie relacji ze stosunku kosztów do korzyści w przypadku audytu;

30.

nalega, aby Komisja wprowadziła podejście oparte na jednorazowym audycie i przeszła do audytu w czasie rzeczywistym dokonywanego przez jeden podmiot, co pozwoli beneficjentom na korektę wszelkich błędów systemowych i dostarczenie w kolejnym roku sprawozdań finansowych wyższej jakości; uważa, że wspomniane podejście oparte na pojedynczym audycie powinno także zapewnić, że skończone projekty nie będą kontrolowane przez różnych audytorów więcej niż raz, tak aby Komisja polegała na opinii pierwszego mianowanego (niezależnego) audytora, oraz że dokumenty będą przedstawiane tylko raz, nawet w przypadku prowadzenia wielokrotnego audytu;

31.

wzywa Komisję, aby zapewniła pewność prawną poprzez powstrzymanie się od stosowania z mocą wsteczną bardziej restrykcyjnej definicji przepisów dotyczących uczestnictwa oraz zwracania się do beneficjentów o ponowne sprawdzanie sprawozdań finansowych już zatwierdzonych przez służby Komisji, zmniejszając tym samym potrzebę przeprowadzania kontroli ex-post oraz korekt działających wstecz; wzywa Komisję Europejską do szybkiego zamknięcia dawnych procedur spornych, wynikających z toczących się kontroli, we wnikliwy sposób i z poszanowaniem zasad należytego zarządzania finansami; proponuje, by rozwiązanie tych dawnych procedur spornych nastąpiło w drodze porozumienia pomiędzy wszystkimi stronami, przykładowo w oparciu o niezależny ponowny audyt i/lub z wykorzystaniem postępowania u niezależnego mediatora ad hoc;

32.

proponuje wprowadzenie procedury reagowania, zgodnie z którą w przypadku braku reakcji ze strony Komisji Europejskiej na otrzymane informacje w mającym zostać określonym terminie, informacje te zostają uznane za zatwierdzone przez Komisję Europejską;

33.

zachęca Komisję do regularnego składania w Parlamencie sprawozdań w sprawie kosztów administracyjnych siódmego programu ramowego, w tym kosztów zarządzania ponoszonych zarówno przez Komisję, jak i uczestników programu, jak również w sprawie podejmowanych lub planowanych środków służących obniżeniu tych kosztów;

34.

przypomina Komisji, że przyjmuje się, iż beneficjenci programów UE wykonywać będą finansowane prace w dobrej wierze oraz dokładając wszelkich starań, aby osiągnąć oczekiwane rezultaty;

35.

w związku z tym zaniepokojony jest obecną ogólną tendencją Komisji do uzależniania finansowania od wyników (co uzasadniane jest przede wszystkim zasadami stosownej odpowiedzialności) i jest poważnie zaniepokojony możliwym wpływem finansowania uzależnionego od wyników na jakość i charakter badań naukowych oraz możliwymi ograniczeniami w zakresie badań i ujemnym wpływem na projekty nieposiadające mierzalnych celów lub charakteryzujące się celem mierzalnym przy wykorzystaniu innych parametrów niż parametr natychmiastowej użyteczności; wyraża również zaniepokojenie potencjalnymi rezultatami w odniesieniu do dalszych ocen ex ante i ex post produktów/wyników badań oraz precyzowaniem kryteriów niezbędnych do ich określenia;

36.

poza właściwe uzasadnionymi wyjątkami jako nieadekwatne postrzega powszechne stosowanie ryczałtów takich jak kwoty ryczałtowe w konkretnym projekcie bądź z góry definiowane kwoty ryczałtowe dla poszczególnych projektów; w zamian za to popiera oparte na zaufaniu podejście specjalnie dostosowane do pionierskich badań; zaleca rozpoczęcie pilotażowych testów dotyczących uzależnionego od rezultatów finansowania na zasadzie określonego dla danego projektu ryczałtu wypłacanego w zależności od ustalonych produktów/wyników projektów badawczych i demonstracyjnych w dziedzinach niosących szczególne wyzwania;

37.

popiera natomiast system finansowania oparty na nauce koncentrujący się na kryteriach naukowych/ technicznych oraz ocenach środowiska opartych na dążeniu do osiągnięć, adekwatności i skutkach, z uproszczoną i skuteczną kontrolą finansową oraz z poszanowaniem prawa kontradyktoryjności; sądzi, że w odniesieniu do mechanizmów kontroli to oparte na nauce podejście pociągnie za sobą zasadnicze przesunięcie akcentów z kwestii finansowych na naukowo-techniczne; uważa, że podejście to umożliwia zainteresowanym stronom skupienie wysiłków na ich głównych kompetencjach, kwestiach naukowych/technicznych oraz budowaniu Europejskiej Przestrzeni Badawczej;

38.

z zadowoleniem przyjmuje ogólną tendencję do skracania średniego czasu przewidzianego na przyznawanie i wypłatę funduszy, jednak zgłasza pewne zastrzeżenia co do powszechnego stosowania zaproszeń dotyczących szerszego zakresu i zaproszeń o rygorystycznych terminach; przyznaje jednak, że takie zaproszenia są właściwe dla MŚP jako środek zmniejszenia niepewności co do możliwości finansowania oraz zapewnienia ich większego zaangażowania;

39.

z niepokojem zauważa, że obecny średni czas upływający od terminu złożenia propozycji do podpisania umowy (czas do podpisania umowy) jest wciąż zbyt długi, przy czym istnieją rozbieżności pomiędzy różnymi służbami Komisji; wzywa Komisję do skrócenia czasu na podpisanie umowy do maksymalnie sześciu miesięcy oraz do ustalenia stosownych terminów oceny umowy i jej negocjowania, w oparciu o system referencyjny;

40.

zachęca Komisję do wydłużenia średniego okresu pomiędzy datą publikacji zaproszenia do składania wniosków a terminem ich składania;

41.

wyraża zdecydowane zastrzeżenia co do skutków zniesienia wymogu dostarczania przez przedstawicieli państw członkowskich opinii dotyczących decyzji w sprawie wyboru poszczególnych projektów, zwłaszcza w przypadku projektów dotyczących etyki, bezpieczeństwa i obronności;

42.

uważa, że podejście nakierowane na wspieranie identyfikacji wspólnych podstawowych zasad nie powinno naruszać krajowych opcji etycznych i specyfiki w dziedzinie badań;

43.

wspiera ogólne dążenie do korzystania z dwuetapowej procedury realizacji, zwłaszcza w przypadkach, gdy oczekuje się istotnego nadmiaru zgłoszeń, pod warunkiem, że ocena będzie dokonywana w całości na pierwszym etapie (cele, podejście naukowe, kompetencje uczestników, wartość dodana współpracy naukowej oraz całkowity budżet); podkreśla, że zwiększy to szanse powodzenia w fazie drugiej, pod warunkiem że nie będzie odbywać się kosztem dłuższego czasu oczekiwania na podpisanie umowy bądź na przyznanie finansowania; jest zdania, że omawiane podejście obniża koszty realizacji;

44.

podkreśla, że podczas zarządzania programami ramowymi w centrum trzeba postawić ich beneficjentów i należy zapewnić tym ostatnim dogodniejszy do nich dostęp;

45.

wzywa do zasadniczej poprawy zrozumiałości i dostępności dokumentów zawierających wskazówki, które należy zebrać w podręczniku i przetłumaczyć na języki urzędowe UE;

46.

podkreśla potrzebę zwiększenia uczestnictwa nowych państw członkowskich w projektach realizowanych w ramach programu ramowego poprzez uproszczenie procedur składania wniosków i zawierania umów, które stanowią poważne przeszkody w dostępie już na etapie przygotowywania wniosku, szczególnie w przypadku podmiotów uczestniczących po raz pierwszy;

47.

zaleca poprawę stabilności oferowanej zainteresowanym stronom poprzez zaangażowanie w miarę możliwości tylko jednego urzędnika Komisji odpowiedzialnego za projekt, udzielającego przez cały okres realizacji projektu zindywidualizowanego wsparcia, w tym związanego ze spójnym stosowaniem przepisów; zaleca także podejście „one face to the customer”, w którym doradztwo w sprawie wielu programów można uzyskać w jednym punkcie kontaktowym;

48.

domaga się, by w każdym z dokumentów dostarczanych przez Komisję i jej służby jasno sprecyzować jego status, określając, kogo wiąże jego treść i w jaki sposób;

49.

popiera dalsze wprowadzanie narzędzi pozwalających na administrację elektroniczną oraz pozostałych narzędzi informatycznych, a zwłaszcza opracowanie portalu dla uczestników badań naukowych i wprowadzenie podpisu elektronicznego; wzywa Komisję do utworzenia zintegrowanego systemu online przyjaznego dla użytkowników; popiera udostępnianie wszelkich informacji elektronicznych dotyczących zarządzania programami (identyfikacja, realizacja, negocjacje i sprawozdania); popiera udostępnianie tego systemu online już w pierwszym dniu realizacji programu i na wszystkich jej etapach; uważa, że należy promować wideokonferencje, które miałyby zastąpić osobiste spotkania; zaleca, aby służby administracji elektronicznej, przedstawiając informacje, stosowały otwarte protokoły i formaty, tak aby zapewnić dostępność i interoperacyjność;

50.

zaleca przeprowadzenie przez Komisję kampanii informacyjno-uświadamiającej dotyczącej narzędzi technologii informacyjnej dostępnych w ramach programu;

51.

przyjmuje z zadowoleniem projekt pilotażowy Komisji w zakresie wolnego dostępu, którego celem jest poprawa dostępu do wyników badań zarówno poprzez system Cordis, jak i poprzez zachęcanie naukowców do rejestrowania swoich badań w katalogu;

52.

podkreśla, że dostęp beneficjentów do projektów w dziedzinie badań i innowacji wymaga dużej zdolności technicznej i rzetelnej znajomości procedur administracyjnych i finansowych i że w związku z tym jest on skrajnie utrudniony dla mniejszych kandydujących podmiotów, takich jak MŚP oraz małe instytuty badawcze znajdujące się w regionach peryferyjnych; przypomina, że około 90 % przedsiębiorstw w Europie to MŚP oraz że konieczne jest zapewnienie ich pełnego i skutecznego zaangażowania w wykorzystanie zasobów 7. programu ramowego;

53.

podkreśla potrzebę większej przejrzystości w odniesieniu do procedury wyboru tematu będącego przedmiotem zaproszenia do składania wniosków, która to procedura powinna zapewniać uczestnictwo odnośnych podmiotów;

54.

zaleca utworzenie bardziej przejrzystego, spójnego i zharmonizowanego systemu oceny dokonywanej przez środowisko, opartego na zasługach;

55.

nalega, aby zmniejszono złożoność programów UE (np. programów ramowych, programu na rzecz konkurencyjności i innowacji, funduszy strukturalnych) oraz instrumentów powiązanych (wspólnych inicjatyw technologicznych, inicjatyw podejmowanych na mocy art. 187, projektów realizowanych na podstawie art. 185, wspólnot wiedzy i innowacji, systemu ERA-NET itd.); podkreśla, że doprowadzi to do pełnego wykorzystania synergii płynących z połączonych działań;

56.

ubolewa z powodu nadzwyczajnego zwiększenia się liczby ośrodków badawczych, modeli współpracy i mechanizmów zarządzania, i wynikających z tego utrudnień, co stwarza problemy w zakresie przejrzystości względem władz budżetowych oraz różnice w traktowaniu beneficjentów;

57.

zaleca, by finansowanie badań i rozwoju w UE regulował ograniczony zestaw przepisów i wspólnych zasad finansowania, i wzywa do spójności i harmonizacji we wdrażaniu i interpretowaniu przepisów i procedur; podkreśla potrzebę stosowania tego wspólnego zestawu przepisów na każdym etapie realizacji programu ramowego i korzystania z instrumentów powiązanych, a także w Komisji, niezależnie od tego, jaki podmiot lub agencja zajmują się wdrażaniem;

58.

zaleca ustanowienie mechanizmów mających na celu dostarczenie wspólnych wytycznych w Komisji, a także zainicjowanie szkoleń dla urzędników odpowiedzialnych za projekty oraz audytorów wewnętrznych; nalega na utworzenie organu odwoławczego takiego jak „mediator ds. programów ramowych”, wspomagającego uczestników w przypadkach niespójnej i nielogicznej interpretacji przepisów i procedur; uważa, że decyzje podejmowane przez tego mediatora powinny mieć ostateczny i wiążący charakter;

59.

uważa, że poziom regionalny jest najlepiej przystosowany do wspierania innowacji z uwagi na to, że skupia on uniwersytety, publiczne organizmy badawcze, duże przedsiębiorstwa, MŚP oraz publiczne władze regionalne i lokalne, np. w ramach „klastrów”; odnotowuje również, że promowanie innowacji na poziomie regionalnym może pomóc w zmniejszaniu różnic społecznych i regionalnych; zachęca jednak do lepszej koordynacji wysiłków na poszczególnych poziomach (regionalnym, krajowym i wspólnotowym) w ramach planowania działań w dziedzinie badań i rozwoju na poziomie europejskim; podkreśla także potrzebę nawiązania bliższych relacji między środowiskiem akademickim a przemysłem;

60.

sądzi, że zasadnicza reorganizacja administracji związanej z programami ramowymi stanowi jeden z najwyższych priorytetów, który należy uwzględnić podczas opracowywania zbliżającego się programu ramowego;

61.

uważa, że przegląd rozporządzenia finansowego i regulaminu pracowniczego oraz wprowadzanie poziomów akceptowalnego ryzyka błędu dla konkretnych badań odgrywa centralną rolę w restrukturyzacji ram finansowania badań i umożliwianiu dalszych postępów w upraszczaniu finansowania badań;

62.

zwraca się do Komisji o ocenę skuteczności wszystkich poszczególnych instrumentów w każdym programie w zakresie realizacji szczegółowych celów politycznych oraz zwraca się o ograniczenie różnorodności instrumentów, ilekroć nie jest wykazana ich skuteczność lub wyróżniający wkład, przy jednoczesnym zachowaniu wystarczającego poziomu elastyczności, aby dostosować szczegóły projektu;

63.

jako podstawę dla ósmego programu ramowego popiera system finansowania oparty na badaniach naukowych i należycie wyważony podział pomiędzy badaniami napędzanymi odgórnym wpływem a badaniami inicjowanymi oddolnie przez potrzeby nauki;

64.

sądzi, że ósmy program ramowy powinien skupiać się na pionierskich badaniach, biorąc pod uwagę cały łańcuch innowacji, począwszy od badań pionierskich, rozwoju technologicznego, demonstracji, rozpowszechniania, do oceniania wyników i szybkiego wprowadzania osiągnięć naukowych na rynkach;

65.

uważa, że ósmy program ramowy powinien zachęcać do współpracy między europejskimi badaczami poprzez wprowadzenie systemu bonów badawczych, w którym fundusze na badania podążają za naukowcami, którzy przemieszczają się między uniwersytetami we wszystkich państwach członkowskich, wspierając centra doskonałości, niezależne ośrodki uniwersyteckie i zwiększoną mobilność wśród badaczy;

66.

zwraca się do Komisji o opublikowanie analizy uczestnictwa różnych państw członkowskich w siódmym programie ramowym oraz o uwzględnienie jej wniosków, tak aby zapewnić zrównoważony rozwój badań we wszystkich państwach członkowskich w ósmym programie ramowym;

67.

uważa, że przy ustanawianiu priorytetów ósmego programu ramowego należy uwzględnić szersze alternatywy finansowania nieoparte na grantach, w tym partnerstwa publiczno-prywatne i inwestycje finansowane z pożyczek;

68.

zaleca dalsze umiędzynaradawianie ósmego programu ramowego poprzez współpracę z krajami trzecimi, w tym krajami rozwijającymi się, i przekazywanie im prostych i konkretnych zasad zarządzania; z myślą o zbliżającym się ósmym programie ramowym zachęca do wymiany najlepszych praktyk i norm z innymi partnerami międzynarodowymi;

69.

popiera kontrolną funkcję Komisji, gdy wymagane jest finansowanie przez władze krajowe lub regionalne;

70.

przyjmuje z zadowoleniem utworzenie przez Komisję podgrupy ds. innowacji i jej dyskusje nad sposobami pomiaru skuteczności unijnej polityki badań i rozwoju oraz związanych z nią wydatków na projekty w zakresie badań i rozwoju;

71.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/42

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie przyszłości wspólnej polityki rolnej po 2013 r. (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 września 2010 r. w sprawie „Sprawiedliwego wynagrodzenia dla rolników: poprawa funkcjonowania łańcucha dostaw żywności w Europie (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie ewaluacji i oceny Wspólnotowego planu działań dotyczącego dobrostanu zwierząt na lata 2006-2010 (3),

—

uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że rentowność wielu gospodarstw hodowlanych UE jest obecnie poważnie zagrożona z powodu szeregu czynników, w tym:

B.

mając na uwadze, że producenci europejscy muszą przestrzegać najbardziej restrykcyjnych przepisów na świecie w odniesieniu do bezpieczeństwa i jakości żywności, ochrony środowiska, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz warunków pracy; mając na uwadze, że przestrzeganie tych niezwykle wysokich standardów podwyższa znacznie koszty produkcji europejskich producentów, co sprawia, że nie są oni tak konkurencyjni jak producenci z krajów trzecich,

C.

mając na uwadze, że obecny kryzys w sektorze hodowlanym może prowadzić do znaczącego ograniczenia produkcji mięsa w Unii Europejskiej, co będzie miało poważny wpływ nie tylko na ceny, ale również na bezpieczeństwo żywności w UE i doprowadzi do większego uzależnienia od importu,

D.

mając na uwadze, że Unia Europejska w wysokim stopniu uzależniona jest od przywozu soi i kukurydzy z krajów trzecich i że każde przerwanie dostaw tych produktów wynikające z występowania niewielkich ilości niedopuszczonych organizmów zmodyfikowanych genetycznie powoduje bardzo kosztowne konsekwencje dla europejskiego przemysłu paszowego i hodowców (przykładowo 1 miliard EUR, jeżeli przerwanie dostaw trwa sześć miesięcy),

E.

mając na uwadze, że import z krajów trzecich zwiększył swój udział w rynku Unii Europejskiej i wywiera dodatkową presję na ceny rynkowe produktów zwierzęcych,

F.

mając na uwadze, że światowe zapotrzebowanie na mięso i inne produkty zwierzęce wzrośnie w nadchodzących dziesięcioleciach w wyniku połączenia takich czynników, jak wzrost liczby ludności na świecie i wzrost siły nabywczej w krajach rozwijających się, które prowadzą do upowszechnienia się diety zachodniej,

G.

mając na uwadze, że potrzeba inwestycji na dużą skalę w sektorze hodowlanym sprawia, że jest on szczególnie podatny na kryzysy rynkowe,

H.

mając na uwadze, że w niektórych nowych państwach członkowskich bardzo niewielu rolników w sektorze hodowlanym skorzystało z płatności bezpośrednich i w związku z tym mają oni większe trudności w zachowaniu zgodności z rygorystycznymi europejskimi standardami, które wymagają kosztownych inwestycji,

I.

mając na uwadze, że sektory wieprzowy i drobiowy nie otrzymują żadnego bezpośredniego wsparcia z WPR, nie dysponują tzw. siatką bezpieczeństwa służącą łagodzeniu konsekwencji wahań na rynku i muszą przestrzegać najbardziej restrykcyjnych przepisów UE dotyczących ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt,

J.

mając na uwadze, że różnica pomiędzy cenami konsumenckimi, a cenami producenta znacząco się zwiększyła,

K.

mając na uwadze, że producenci surowców są ograniczani z jednej strony przez dużych międzynarodowych przetwórców i detalistów, którzy kupują ich produkty, a z drugiej przez duże międzynarodowe przedsiębiorstwa, które dostarczają im czynniki produkcji,

L.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa hodowlane w UE są nieodłącznie związane z gospodarką obszarów wiejskich w Europie i są źródłem znacznych korzyści dla środowiska, oraz mając na uwadze, że jednocześnie wiele z nich znajduje się w obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, gdzie nie istnieją alternatywy w zakresie rentownej produkcji,

M.

mając na uwadze, że sytuacja na rynku wołowiny jest ściśle powiązana z rozwojem sektora mleczarskiego, biorąc po uwagę, że 60 % produkcji mięsa czerwonego w UE pochodzi z krów mlecznych,

N.

mając na uwadze, że od roku 2007 sektor mleczarski w UE zmagał się ze skrajnymi wahaniami rynku, co miało szkodliwy wpływ na dochody rolników prowadzących gospodarstwa mleczne oraz na zdolność do zrównoważonej produkcji żywności wysokiej jakości dla europejskich konsumentów,

O.

mając na uwadze, że dane Komisji Europejskiej na temat funkcjonowania łańcucha dostaw żywności pokazują, że istnieje potrzeba większej przejrzystości i lepszego informowania w odniesieniu do produkcji i zmian rynkowych,

1.

wzywa Komisję i Radę do zapewnienia, że WPR po 2013 r. będzie otrzymywać odpowiednie finansowanie w celu zagwarantowania trwałości działalności wszystkich rolników w UE, w tym hodowców; podkreśla w tym kontekście, że należy zagwarantować uczciwą konkurencję między rolnikami w państwach członkowskich;

2.

wzywa Komisję do wprowadzenia w trybie pilnym skutecznych i elastycznych mechanizmów rynkowych w sektorze hodowlanym i do ustanowienia niezbędnych środków w celu ograniczenia, w sektorze rolnictwa ogółem, wpływu niestabilności cen i spekulacji;

3.

wzywa Komisję do skorzystania z dostępnych mechanizmów rynkowych w celu złagodzenia obecnego kryzysu w sektorze wieprzowiny i w innych sektorach hodowlanych;

4.

przyjmuje do wiadomości planowane przez Komisję wprowadzenie do obrotu na drodze przetargu do końca listopada 2,8 mln ton zbóż przechowywanych obecnie w skupie interwencyjnym;

5.

wzywa Komisję do zaproponowania narzędzi rynkowych, które zagwarantują odpowiednie dostawy zbóż na paszę dla zwierząt; uważa, że powinno się stosować siatkę bezpieczeństwa we wszystkich sektorach zbóż, wraz z minimalną ceną skupu interwencyjnego dla systemu przetargów;

6.

wzywa Komisję do podjęcia kroków koniecznych do walki z nadmierną spekulacją na rynkach Unii oraz na rynku światowym, w szczególności w ramach nowej dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych;

7.

zwraca się do Komisji o zaproponowanie elastycznych mechanizmów rynkowych, które umożliwią Unii szybsze reagowanie na sytuacje krytyczne w ramach jednej wspólnej organizacji rynków (rozdział II – sekcja 1: środki nadzwyczajne);

8.

popiera wprowadzenie w trybie pilnym planu w zakresie protein dla Unii Europejskiej, który promowałby uprawę roślin o wysokiej zawartości białka i roślin strączkowych, co mogłoby się również znacznie przyczynić do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych;

9.

wyraża poważne zaniepokojenie z powodu niedawnej konsolidacji na rynku nawozów, która doprowadziła do takiej sytuacji, że na wielu rynkach krajowych istnieje obecnie jeden dostawca i zniknęła konkurencja; domaga się zatem, aby Komisja zwróciła się do odpowiednich organów do spraw konkurencji o wszczęcie dochodzenia i podjęcie koniecznych kroków celem uniemożliwienia ustalania cen i nadużywania pozycji dominującej;

10.

wzywa Komisję do zapewnienia, w kontekście coraz większej konsolidacji, istnienia wolnego rynku w sektorze czynników produkcji, w tym w sektorze nawozów, mając na uwadze, że energia i nawozy mają kluczowe znaczenie dla produkcji rolnej i bezpieczeństwa żywności;

11.

zwraca się do Komisji o uwzględnienie, podczas kolejnej reformy WPR, szczególnie trudnej sytuacji, w jakiej znajdują się niektóre sektory hodowlane (np. produkcji bydła wypasanego na użytkach zielonych), oraz o uwzględnienie niesprawiedliwych warunków, w których muszą one konkurować z krajami trzecimi;

12.

zwraca się do Komisji o rozważenie, w ramach następnej reformy WPR, szczególnych środków mających na celu uniknięcie poważnych strat w ramach wsparcia UE dla hodowców, którzy spełniają warunki zrównoważonej produkcji;

13.

wzywa Komisję do przyspieszenia tempa działań mających na celu wsparcie sektora hodowlanego w obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania;

14.

wzywa Komisję do aktywnego dążenia do uproszczenia procedur administracyjnych i zmniejszenia obciążenia biurokratycznego rolników sektorze hodowlanym;

15.

uważa, że niezbędne jest wyposażenie Unii Europejskiej w narzędzie służące przewidywaniu tendencji na rynku światowym;

16.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wzięcie pod uwagę wysokich kosztów, jakie wiążą się z przestrzeganiem przepisów w zakresie dobrostanu zwierząt, zwłaszcza, że koszty te nie znajdują odzwierciedlenia w cenach sprzedaży; w związku z tym wzywa Komisję do zapewnienia, że produkty importowane z krajów trzecich są zgodne ze standardami UE w zakresie dobrostanu zwierząt, tak aby nie dopuścić do nieuczciwej konkurencji; podkreśla, że w najbliższych latach sektor wieprzowiny i mięsa drobiowego będą musiały dostosować się do bardziej surowych wymogów, nie otrzymując przy tym żadnego wsparcia finansowego z Unii Europejskiej;

17.

wzywa Komisję do dokonania oceny gospodarczego wpływu wprowadzenia nowych zasad dotyczących dobrostanu zwierząt oraz podkreśla, że przed przystąpieniem do sporządzania projektów jakichkolwiek nowych przepisów, należy najpierw odpowiednio wdrożyć istniejące przepisy – tak ogólne, jak i szczegółowe;

18.

uważa, że producenci surowców są ograniczani z jednej strony przez wysokie ceny nakładów, a z drugiej przez niskie ceny konsumenckie, z powodu mocnej pozycji przedsiębiorstw przetwórczych, detalicznych i dostawców czynników produkcji w łańcuchu dostaw żywności, przez co nie mogą w pełni skorzystać z wyższych cen wyjściowych;

19.

wzywa Komisję do zaproponowania wzmocnienia organizacji producenckich we wszystkich sektorach hodowlanych, tak aby umożliwić im wynegocjowanie lepszych cen ich produktów, przy jednoczesnym uwzględnieniu kosztów produkcji;

20.

wzywa Komisję, aby zapewniła, że działania, jakie podejmuje ona w zakresie handlu i rolnictwa, nie są ze sobą sprzeczne, oraz aby uznała potrzebę opracowania wyważonych celów, które zapewnią postęp w dziedzinie handlu, ale jednocześnie zagwarantują europejskiemu sektorowi hodowlanemu trwałą przyszłość;

21.

wzywa Komisję do zabezpieczenia w pełni interesów europejskich producentów w dwustronnych negocjacjach z państwami Mercosuru i innymi krajami trzecimi poprzez unikanie ustępstw, które mogłyby zagrozić europejskiej produkcji zwierząt;

22.

wzywa Komisję do zagwarantowania pewności prawnej dla przywozu soi i kukurydzy z krajów trzecich poprzez wprowadzenie pragmatycznego progu dotyczącego przypadkowej obecności organizmów zmodyfikowanych genetycznie, które nie są jeszcze dopuszczone w Unii Europejskiej, ale są przedmiotem badań naukowych w tym zakresie;

23.

wzywa Komisję Europejską do przeprowadzenia przeglądu obecnego zakazu stosowania mączki mięsno-kostnej w przypadku zwierząt innych niż przeżuwacze oraz do dokonania oceny możliwości zniesienia ograniczeń na warunkach zapewniających maksymalny poziom bezpieczeństwa żywności;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/46

—

uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Krzysztofa Liska przekazany przez polskie organy wymiaru sprawiedliwości w dniu 5 listopada 2009 r. i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 14 grudnia 2009 r.,

—

po wysłuchaniu wyjaśnień Krzysztofa Liska, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, dołączonego do traktatów,

—

uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r. (1),

—

uwzględniając art. 151 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

—

uwzględniając art. 6 ust. 2 oraz art. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0301/2010),

A.

mając na uwadze, że polskie organy wymiaru sprawiedliwości wszczęły postępowanie karne przeciwko Krzysztofowi Liskowi, posłowi do Parlamentu Europejskiego, na podstawie artykułu 296 paragraf 1 i 3 Kodeksu karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. opublikowanego w Dzienniku Ustaw z 1997 r., nr 88 pozycja 553 ze zmianami; artykułu 586 Kodeksu spółek handlowych z dnia 15 września 2000 r. opublikowanego w Dzienniku Ustaw z 2000 r., nr 94 poz. 1037 ze zmianami; z art. 77 paragraf 1 i 2 Ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (tekst jednolity opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2002 r., nr 76 poz. 694) ze zmianami,

B.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej podczas sesji Parlamentu Europejskiego jego członkowie korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa; mając na uwadze, że nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy poseł został schwytany na gorącym uczynku przestępstwa oraz mając na uwadze, że nie może on stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek ze swoich posłów,

C.

mając na uwadze, że zarzuty postawione Krzysztofowi Liskowi nie są związane z opiniami lub stanowiskiem zajętym przez niego w głosowaniu w czasie wykonywania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego,

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 105 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poseł do Sejmu nie może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej bez zgody Sejmu,

E.

mając na uwadze, że art. 105 przewiduje również, że poseł nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za swoją działalność wchodzącą w zakres sprawowania mandatu poselskiego ani w czasie jego trwania, ani po jego wygaśnięciu,

F.

mając na uwadze, że Krzysztof Lisek jest oskarżony głównie o przestępstwa związane z działalnością kierowniczą i księgową, którą prowadził on jako prezes Polskiego Stowarzyszenia Kart Młodzieżowych i spółki Campus w okresie przed jego wyborem do Parlamentu Europejskiego, a także mając na uwadze fakt, że przestępstwa, o jakie oskarżony jest Krzysztof Lisek, nie mają nic wspólnego z jego działalnością posła do Parlamentu Europejskiego,

G.

mając na uwadze, że nie przedstawiono przekonujących dowodów co do istnienia fumus persecutionis,

H.

mając na uwadze, że należy zatem uchylić jego immunitet,

1.

podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Krzysztofa Liska;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania sporządzonego przez komisję przedmiotowo właściwą właściwemu organowi Rzeczypospolitej Polskiej.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/48

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0489 – C7–0280/2010),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając list Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0297/2010),

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty legislacyjne i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym konsekwencjami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.

mając na uwadze, że zakres zastosowania EFG został rozszerzony o wnioski przedłożone po dniu 1 maja 2009 r. i obejmuje również pomoc dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,

C.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie przyjęcia decyzji o uruchomieniu Funduszu,

D.

mając na uwadze, że Irlandia złożyła wniosek o pomoc w związku ze zwolnieniem 850 osób w przedsiębiorstwie SR Technics Ireland Ltd prowadzącym działalność w sektorze transportu lotniczego w Dublinie sklasyfikowanym jako region NUTS II,

E.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych kroków mających na celu przyspieszenie uruchomienia EFG;

2.

przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjęcia decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; podkreśla rolę, jaką może odegrać EFG w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy;

3.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia ustanawiającego EFG, należy zadbać o to, aby EFG wspierał powrót na rynek pracy zwolnionych indywidualnych pracowników; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie zastępuje działań, za podjęcie których –na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

4.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują szczegółowe dane na temat jego komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; ponownie wzywa do przedstawiania analizy porównawczej tych danych również w sprawozdaniach rocznych;

5.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w kontekście uruchomienia EFG Komisja zaproponowała alternatywne w stosunku do niewykorzystanych funduszy Europejskiego Funduszu Społecznego źródło środków na płatności, stosując się tym samym do częstych napomnień Parlamentu Europejskiego, że EFG powstał jako odrębny instrument mający własne cele i harmonogram, wobec czego należy określić stosowne linie budżetowe dla celów przesunięć;

6.

zwraca jednak uwagę, że aby uruchomić EFG w tym przypadku, środki na płatności zostaną przekazane z linii budżetowej poświęconej wspieraniu MŚP oraz innowacji; wyraża ubolewanie z powodu poważnych zaniedbań ze strony Komisji przy wdrażaniu programów na rzecz konkurencyjności i innowacji, szczególnie w okresie kryzysu gospodarczego, który znacznie zwiększył potrzeby w zakresie takiego wsparcia;

7.

przypomina, że należy dokonać oceny funkcjonowania i wartości dodanej EFG w kontekście ogólnej oceny programów i różnych innych instrumentów utworzonych na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., w ramach procedury przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013;

8.

z zadowoleniem przyjmuje nowy format wniosku Komisji, który przedstawia w uzasadnieniu jasne i szczegółowe informacje na temat wniosku, analizuje kryteria kwalifikowalności i wyjaśnia, dlaczego doszło do zatwierdzenia wniosku, co jest zgodne z żądaniami Parlamentu;

9.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

10.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z Przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/51

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2009)0207),

—

uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 47 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C7-0040/2009),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 i art. 53 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Prawnej (A7-0171/2010),

1.

przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/52

—

uwzględniając wniosek Komisji skierowany do Parlamentu i Rady (COM(2010)0358),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0162/2010),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zobowiązanie podjęte przez przedstawiciela Rady w liście z dnia 3 listopada 2010 r. dotyczące przyjęcia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A7–0294/2010),

1.

przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzić do wniosku znaczące zmiany lub zastąpić go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

13.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 74/53

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2010)0283),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 194 ust. 1 lit. c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0139/2010),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 15 września 2010 r. (1),

—

po zasięgnięciu opinii Komitetu Regionów,

—

uwzględniając zobowiązanie podjęte przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 22 października 2010 r. dotyczące zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0246/2010),

1.

przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.