21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/1

—

uwzględniając wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Google (sprawy połączone od C-236/08 do C-238/08, wyrok z dnia 23 marca 2010 r.) oraz BergSpechte (sprawa C-278/08, wyrok z dnia 25 marca 2010 r.), które definiują typowego konsumenta w Internecie jako „właściwie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego internautę”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie ochrony konsumentów (1),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne SOLVIT-u za rok 2008 dotyczące rozwoju i skuteczności sieci SOLVIT (SEC(2009)0142), dokument roboczy służb Komisji z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie planu działania SMAS dotyczącego zintegrowanego podejścia do oferowania obywatelom i przedsiębiorstwom usług wsparcia w dziedzinie wspólnego rynku (SEC(2008)1882) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie SOLVIT-u (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2009 r. zatytułowany „Wytyczne do wdrażania/stosowania dyrektywy 2005/29/WE w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych” (SEC(2009)1666),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE (COM(2009)0557),

—

uwzględniając analizę zatytułowaną „Ocena tzw. tajemniczego klienta (mystery shopping) transgranicznego handlu elektronicznego w UE” przeprowadzoną w imieniu Komisji Europejskiej, DG SANCO, przez YouGovPsychonomics i opublikowaną 20 października 2009 r.,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 22 września 2009 r. w sprawie dalszych działań związanych z tablicą wyników dla rynków konsumenckich w zakresie detalicznych usług finansowych (SEC(2009)1251),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie zharmonizowanej metodologii w zakresie klasyfikacji i zdawania sprawozdań ze skarg i zapytań konsumentów COM(2009)0346) oraz towarzyszący mu projekt zaleceń Komisji (SEC(2009)0949),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. w sprawie egzekwowania dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta (COM(2009)0330),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. dotyczące stosowania rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów („rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów”) (COM(2009)0336),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 5 marca 2009 r. zatytułowany „Sprawozdanie na temat transgranicznego handlu elektronicznego w UE”(SEC(2009)0283),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. na temat handlu międzynarodowego i Internetu (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 stycznia 2009 r. zatytułowany „Monitorowanie wyników dotyczących konsumentów na jednolitym rynku: Drugie wydanie tablicy wyników dla rynków konsumenckich” (COM(2009)0025) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Druga tablica wyników dla rynków konsumenckich” (SEC(2009)0076),

—

mając na uwadze swoją rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego (4),

—

uwzględniając art. 20 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (5),

—

uwzględniając dyrektywę 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (wersja ujednolicona) (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek (7), a także rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów (8),

—

uwzględniając obowiązujące obecnie we Wspólnocie akty prawne regulujące kwestie ochrony konsumentów, handlu elektronicznego i rozwoju społeczeństwa informacyjnego,

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przeglądu ram regulacyjnych UE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej (COM(2006)0334),

—

uwzględniając pierwsze sprawozdanie ze stosowania dyrektywy o handlu elektronicznym z dnia 21 listopada 2003 r. (COM(2003)0702),

—

uwzględniając dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz zmieniającą dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE (9),

—

uwzględniając wzorcowe przepisy UNCITRAL dla handlu elektronicznego z 1996 r., wzorcowe przepisy UNCITRAL dla podpisów elektronicznych oraz konwencję UNCITRAL z 2005 r. (10) o wykorzystaniu formy elektronicznej do zawierania kontraktów międzynarodowych,

—

uwzględniając art. 11 TFUE, który stanowi, że „przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Unii, w szczególności w celu wspierania stałego rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska naturalnego”,

—

uwzględniając art. 12 TFUE, który stanowi, że „wymogi ochrony konsumentów są uwzględniane przy określaniu i urzeczywistnianiu innych polityk i działań Unii”,

—

uwzględniając art. 14 TFUE oraz protokół nr 26 do niego w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym (gospodarczym),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Prawnej (A7-0226/2010),

A.

mając na uwadze, że Europa powinna nie tylko poszukiwać sposobów na dalszy rozwój rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym, ale także powinna zbadać, w jaki sposób można trwale ożywić rynek wewnętrzny poprzez dalszy rozwój handlu elektronicznego,

B.

mając na uwadze, że sprawozdanie Mario Montiego z dnia 9 maja 2010 r.„Nowa strategia dla jednolitego rynku” podkreśla, że „jednolity rynek jest mniej popularny niż kiedykolwiek, ale jest bardziej potrzebny niż kiedykolwiek”, mając na uwadze, że sprawozdanie zauważa, że handel elektroniczny wraz z innowacyjnymi usługami i branżami związanymi z ochroną środowiska ma największy udział we wzroście i zatrudnieniu w przyszłości i dlatego stanowi nową granicę jednolitego rynku,

C.

mając na uwadze, że handel elektroniczny jest główną siłą Internetu oraz ważnym katalizatorem osiągania celów strategii UE 2020 w obszarze rynku wewnętrznego; mając na uwadze, że w celu przezwyciężenia utrzymujących się barier ważna jest współpraca wszystkich zainteresowanych podmiotów,

D.

mając na uwadze, że handel elektroniczny ułatwia i wspiera rozwój nowych nisz rynkowych dla małych i średnich przedsiębiorstw, które w innym przypadku nie istniałyby,

E.

mając na uwadze, że w celu odblokowania pełnego potencjału jednolitego rynku UE sklepy online należy zachęcać do promowania swoich produktów we wszystkich państwach członkowskich przy użyciu marketingu bezpośredniego lub innych narzędzi komunikacji,

F.

mając na uwadze, że handel elektroniczny stanowi dla Unii Europejskiej kluczowy rynek XXI i może nadać nowy kształt europejskiemu rynkowi wewnętrznemu, wnieść wkład w gospodarkę opartą na wiedzy, zapewnić wartość i szanse europejskim konsumentom i przedsiębiorstwom w dobie obecnego kryzysu finansowego, a także pozytywnie wpłynąć na miejsca pracy i wzrost; mając na uwadze, że rozwój handlu elektronicznego może poprawić konkurencyjność gospodarki UE w ramach strategii Komisji EU2020, w tym rozwój i promowanie nowych form przedsiębiorczości małych i średnich przedsiębiorstw,

G.

mając na uwadze, że doprowadzenie do skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego ma podstawowe znaczenie dla osiągnięcia celów agendy lizbońskiej w zakresie intensywniejszego wzrostu, zwiększenia konkurencji oraz tworzenia integracyjnych i konkurencyjnych miejsc pracy, z korzyścią dla 500 milionów konsumentów w UE i ich dobrobytu, mając na uwadze, że transgraniczny handel elektroniczny przynosi europejskim konsumentom poważne socjoekonomiczne korzyści, takie jak większa wygoda i silniejsza pozycja, umocnienie praw konsumenta, większa przejrzystość i konkurencja, dostęp do szerszego wachlarza produktów i usług, które można porównać, aby dokonać wyboru, jak również duża możliwość oszczędności,

H.

mając na uwadze, że podczas ostatniego kryzysu gospodarczego rozwój społeczeństwa cyfrowego i zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku technologii informacyjnych i komunikacyjnych umożliwiło sektorowi handlu elektronicznego stały wzrost i tworzenie miejsc pracy, pozwalając firmom Internetowym pozostać aktywnymi gospodarczo, a konsumentom korzystać z bogatszej oferty i lepszych cen; mając na uwadze, że transgraniczny handel elektroniczny przynosi znaczne korzyści przedsiębiorstwom UE, a zwłaszcza MŚP, które mogą świadczyć innowacyjne, przyjazne dla konsumentów i wysokiej jakości usługi Internetowe oraz oferować produkty na obszarze europejskiego internetowego rynku wewnętrznego, umacniając tym samym swoją pozycję i pozostając konkurencyjne w ramach światowej gospodarki,

I.

mając na uwadze, że handel elektroniczny zapewnia konsumentom szerszy wybór, w szczególności obywatelom mieszkającym na obszarach mniej dostępnych, odległych i peryferyjnych, a także osobom o ograniczonych możliwościach przemieszczania się, które inaczej nie miałby dostępu do szerokiego wyboru dóbr; mając na uwadze, że handel elektroniczny jest szczególnie korzystny dla obywateli zamieszkujących obszary wiejskie, odległe i peryferyjne, którzy mogą nie mieć innej możliwości tak dogodnego dostępu lub po tak korzystnej cenie do szerokiej gamy towarów,

J.

mając na uwadze, że drugie sprawozdanie ze stosowania dyrektywy o handlu elektronicznym jest opóźnione o 5 lat, ponieważ powinno być dostępne w 2005 r. (art. 21 dyrektywy 2000/31/WE);

K.

mając na uwadze, że europejska agenda cyfrowa ustanawia rozsądne wyniki do osiągnięcia w zakresie zasięgu szybkiego i bardzo szybkiego dostępu szerokopasmowego oraz popularności handlu elektronicznego,

L.

mając na uwadze, że europejscy konsumenci i przedsiębiorcy nie mają dużego zaufania do środowiska cyfrowego ze względu na zbędne bariery w handlu elektronicznym, takie jak rozdrobnienie rynku UE, niepewność konsumentów co do bezpieczeństwa danych, bezpieczeństwo transakcji i praw konsumentów w przypadku problemów, oraz że Europa zostaje w tyle za USA i Azją, jeśli chodzi o niektóre aspekty handlu elektronicznego; mając na uwadze, że utworzenie jednolitego rynku w dziedzinie gospodarki cyfrowej, ułatwiającego transakcje międzynarodowe w środowisku internetowym wszystkim konsumentom w Unii Europejskiej, stanowi ważny element ożywienia jednolitego rynku, ponieważ zapewnia obywatelom szerszy wybór produktów i usług, mając na uwadze, że pokonanie barier w handlu elektronicznym i zwiększenie zaufania konsumentów mają zasadnicze znaczenie dla stworzenia atrakcyjnego zintegrowanego wspólnego cyfrowego rynku dla Europy i pobudzenia rynku usług konsumenckich, a w szerszym ujęciu całej gospodarki,

M.

mając na uwadze komunikat Komisji Europejskiej na temat agendy cyfrowej stwierdzający, że konsumenci UE decydują się często na transakcje z podmiotami posiadającymi siedzibę poza UE, np. w USA, co świadczy o tym, jak ważne jest opracowanie strategii politycznej na rzecz propagowania handlu elektronicznego na skalę światową i jak niezbędne jest propagowanie potrzeby umiędzynarodowienia zarządzania Internetem zgodnie z agendą z Tunisu; mając na uwadze, że ani konsumenci ani przedsiębiorcy nie mogą czerpać korzyści z jednolitego rynku w dziedzinie gospodarki cyfrowej, ponieważ jedynie niewielka liczba sprzedawców internetowych sprzedaje lub świadczy usługi na rzecz innych państw członkowskich, a większość z tych transakcji przeprowadzanych jest w ograniczonej liczbie państw członkowskich; mając na uwadze, że konieczne jest rozwiązanie kwestii dyskryminacji konsumentów, w tym przy dokonywaniu płatności, poprzez wprowadzenie przepisów dotyczących dokonywania i przyjmowania płatności oraz dostawy; mając na uwadze, że obecnie handel elektroniczny stanowi znaczną część całej gospodarki, a firmy i konsumenci coraz częściej stosują przynoszące im korzyści internetowe praktyki handlowe i praktyki handlowe w trybie offline,

N.

mając na uwadze, że handel elektroniczny ma zasięg międzynarodowy i nie można go ograniczyć do granic UE,

O.

mając na uwadze, że europejska agenda cyfrowa ustanawia rozsądne wyniki do osiągnięcia w zakresie zasięgu szybkiego i bardzo szybkiego dostępu szerokopasmowego oraz popularności handlu elektronicznego,

P.

mając na uwadze, że rozdrobnienie części rynku elektronicznego w UE stanowi zagrożenie dla praw określonych w dorobku wspólnotowym,

Q.

mając na uwadze, że europejscy konsumenci i przedsiębiorstwa mają niewielką pewność prawną w odniesieniu do transgranicznego handlu elektronicznego oraz że jedna transakcja elektroniczna podlega wielu przepisom ustanawiającym rozbieżne wymogi, co powoduje, że ani podmioty gospodarcze, ani konsumenci nie mają dostępu do jasnych i łatwo wykonalnych przepisów,

R.

mając na uwadze, że to samo dotyczy handlu elektronicznego poza Europą, ponieważ europejscy konsumenci często nie stosują rozróżnienia między państwami europejskimi i państwami trzecimi kupując i sprzedając online; mając na uwadze, że konieczne jest zatem, aby także kraje trzecie zaangażowały się w starania o większą przejrzystość handlu elektronicznego, jego niezawodność i odpowiedzialność,

S.

mając na uwadze, że zwiększający się transgraniczny wymiar rynków konsumenckich stawia nowe wyzwania dla organów zajmujących się egzekwowaniem prawa, które ograniczone są ramami prawnymi oraz fragmentacją ram regulacyjnych,

T.

mając na uwadze, że istnienie nielegalnych serwisów online w znacznym stopniu ogranicza rozwój funkcjonujących zgodnie z prawem niektórych usług cyfrowych, przede wszystkim z zakresu muzyki, filmu oraz – w coraz większym stopniu – książek i magazynów; mając na uwadze, że własność intelektualna odgrywa kluczową rolę w środowisku cyfrowym i że jej ochrona, przede wszystkim w Internecie, pozostaje szczególnym wyzwaniem i jest w związku z tym niezmiernie ważna,

U.

mając na uwadze, że korzystający z handlu elektronicznego mają prawo do rekompensaty w przypadku, gdy zostaną dotknięci nielegalnymi działaniami, ale w praktyce napotykają na duże przeszkody we wnoszeniu takich spraw do sądu w związku z nieznajomością prawa obowiązującego w różnych państwach członkowskich, długimi i skomplikowanymi procedurami, ryzykiem związanym z prowadzeniem sporu sądowego, szczególnie w przypadkach transgranicznych, oraz wysokimi kosztami,

V.

mając na uwadze, że przestrzeganie podstawowego prawa człowieka do prywatności i ochrony danych osobowych jest zasadniczym warunkiem handlu elektronicznego,

W.

mając na uwadze, że pomimo znacznego potencjału systemów alternatywnego rozstrzygania sporów korzysta z nich regularnie tylko 5 % sprzedawców detalicznych, a 40 % spośród nich nie wie o możliwościach stosowania tego narzędzia,

X.

mając na uwadze, że ujednolicenie najważniejszych praw konsumenta, a także kosztów pocztowych i bankowych, opłat z tytułu praw autorskich, procedur VAT i praktyk z dziedziny ochrony danych znacząco przyczyniłoby się do utworzenia faktycznego jednolitego rynku dla przedsiębiorstw i konsumentów; podkreśla, że państwa członkowskie muszą zachować swoje kompetencje co do procedur VAT,

Y.

mając na uwadze, że konieczne jest uproszczenie i sprecyzowanie zróżnicowanych systemów opłat z tytułu praw autorskich w państwach członkowskich, aby ułatwić internetowym sprzedawcom towarów i usługodawcom ich udostępnienie konsumentom z innych państw członkowskich; mając na uwadze, że przegląd systemów opłat z tytułu praw autorskich zapewniłby internetowym sprzedawcom towarów i usługodawcom większą pewność prawną z zakresie sprzedaży towarów i świadczenia usług; mając na uwadze, że dla wsparcia zaufania do sprzedaży i świadczenia usług przez Internet kluczowe znaczenie ma zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów poprzez zagwarantowanie respektowania przez rynek elektroniczny praktyk handlowych; mając na uwadze, że na przeszkodzie do sprawnie funkcjonującego europejskiego rynku wewnętrznego handlu elektronicznego wciąż stoi szereg poważnych utrudnień strukturalnych i regulacyjnych, takich jak fragmentacja krajowych przepisów ochrony konsumenta oraz przepisów dotyczących podatku VAT, opłat recyklingowych i innych opłat, a także nadużywanie przepisów dotyczących umów o dystrybucji wyłącznej i selektywnej,

Z.

mając na uwadze, że dostęp do niezawodnych usług pocztowych wysokiej jakości po przystępnej cenie w całej Unii Europejskiej jest priorytetem w budowaniu skutecznego rynku wewnętrznego dla handlu elektronicznego; mając na uwadze, że obecne porozumienia wertykalne w zakresie dystrybucji są często wykorzystywane do uniknięcia lub ograniczenia sprzedaży on-line, przez co uniemożliwia się dostęp sprzedawców detalicznych do szerszych rynków i narusza prawo konsumentów do lepszego wyboru i korzystniejszych cen, co wpływa hamująco na rozwój handlu; mając na uwadze, że transgraniczny handel elektroniczny między przedsiębiorstwami może podnieść konkurencyjność przedsiębiorstw europejskich, umożliwiając im pozyskiwanie komponentów, usług i wiedzy specjalistycznej z każdego miejsca na rynku wewnętrznym (tworząc również nową ekonomię skali),a ponadto daje przedsiębiorstwom, a zwłaszcza MŚP, możliwości stworzenia międzynarodowej bazy klientów bez konieczności inwestowania w celu zapewnienia fizycznej obecności w innym państwie członkowskim,

AA.

mając na uwadze, że handel elektroniczny przyczynia się do rozwoju ekologicznego jednolitego rynku poprzez wykorzystanie technologii niskoemisyjnych i sprzyjających środowisku, a także norm, etykiet, produktów i usług o takich właściwościach,

AB.

mając na uwadze, że należy wzmocnić ochronę prawną kupujących w handlu elektronicznym, nie zapominając jednocześnie, że również sprzedający i przedsiębiorstwa potrzebują pewności prawnej,

AC.

mając na uwadze, że elastyczność rynków jest najskuteczniejszym sposobem pobudzania wzrostu; wzywa instytucje europejskie do zapewnienia jak największej elastyczności rynków online, tak aby zwiększyć przedsiębiorczość tym sektorze i powiększyć go; mając na uwadze, że jednolity rynek w dziedzinie gospodarki cyfrowej może być zrealizowany jedynie wówczas, jeżeli zasadnicze przepisy dotyczące jednolitego rynku, w tym dyrektywa usługowa, zostaną należycie wdrożone we wszystkich państwach członkowskich UE; mając na uwadze, że kluczowe jest zapewnienie pewności prawnej i przejrzystości w procesie ustalania praw, w sytuacjach gdy detalista internetowy udostępnia na stronie internetowej treści podlegające ochronie prawa autorskiego; uwzględniając, że choć Internet jest najszybciej rozwijającym się kanałem sprzedaży detalicznej i wielkość handlu elektronicznego na poziomie krajowym stale wzrasta, to przepaść między krajowym a transgranicznym handlem elektronicznym w UE powiększa się, a możliwości wyboru europejskich konsumentów, w niektórych państwach członkowskich UE, są ograniczone czynnikami geograficznymi, technicznymi i organizacyjnymi,

AD.

mając na uwadze, że przygotowana przez Komisję tablica wyników dla rynków konsumenckich jest dobrym narzędziem monitorowania statusu transgranicznego handlu elektronicznego w UE, ponieważ wskazuje, w jakim zakresie konsumenci mogą korzystać z towarów i usług na jednolitym rynku,

AE.

mając na uwadze, że wprowadzenie w państwach członkowskich UE szerokopasmowego Internetu, które ma nastąpić do roku 2013, jest czynnikiem kluczowym dla zapewniania konsumentom i przedsiębiorstwom dostępu do gospodarki cyfrowej,

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE;

2.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie europejskiej agendy cyfrowej ustanawiający strategię Komisji mającą na celu m.in. uproszczenie transakcji online i zwiększanie zaufania do środowiska cyfrowego;

3.

wzywa Komisję do zareagowania na pilne zagadnienia opisane w sprawozdaniu Montiego „Nowa strategia dla jednolitego rynku”, w którym stwierdza się, że istotnym narzędziem na rzecz przyszłości rynku wewnętrznego powinna być pilna reakcja UE na ciągle utrzymujące się przeszkody w utworzeniu ogólnoeuropejskiego rynku detalicznego online do 2012 r.;

4.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że strategia UE 2020 propaguje gospodarkę opartą na wiedzy, a także zachęca Komisję do podejmowania sprawnych działań na rzecz zwiększenia prędkości w usługach szerokopasmowych, a także uporządkowania opłat za takie usługi pobieranych w UE, tak aby skuteczniej budować jednolity rynek handlu elektronicznego;

5.

wzywa Komisję do harmonizacji wszystkich głównych definicji w tym obszarze w rozsądnym czasie, doceniając równocześnie ciężką pracę, jaką wykonano w dziedzinach związanych z handlem elektronicznym;

6.

podkreśla, że pełne ukształtowanie jednolitego rynku handlu elektronicznego wymaga podejmowania przekrojowych działań przez Komisję, wraz ze skuteczną koordynacją między dyrekcjami generalnymi; dlatego z zadowoleniem przyjmuje niedawne zobowiązanie Komisji do ustanowienia „grupy komisarzy” (w sprawozdaniu na temat europejskiej agendy cyfrowej) w celu zapewnienia skutecznego łączenia wysiłków politycznych;

7.

podkreśla, że handel elektroniczny powinien być postrzegany jako dodatkowe narzędzie służące zwiększaniu konkurencyjności MŚP, a nie jako cel sam w sobie;

8.

podkreśla znaczenie pełnego wykorzystania potencjału handlu elektronicznego jako elementu zwiększania konkurencyjności UE w świecie;

9.

wzywa Komisję do zajęcia się w trybie pilnym propagowaniem dobrze funkcjonującego jednolitego rynku cyfrowego towarów i usług, tak aby skorzystać z jego nieuwolnionego potencjału wzrostu i zatrudnienia;

10.

podkreśla potrzebę prowadzenia aktywnej polityki w celu umożliwienia obywatelom i przedsiębiorstwom czerpania pełnych korzyści z rynku wewnętrznego oferującego produkty i usługi wysokiej jakości po konkurencyjnych cenach; podkreśla, że w czasie obecnego kryzysu gospodarczego ma to szczególne znaczenie dla zwalczania rosnących nierówności oraz ochrony narażonych konsumentów mieszkających na terenach peryferyjnych lub konsumentów o ograniczonych możliwościach poruszania się, grup o niskich dochodach i małych i średnich przedsiębiorstw, których szczególnie dotyczy kwestia przystąpienia do handlu elektronicznego;

11.

wzywa do większego ujednolicania informacji podawanych w handlu elektronicznym przed zawarciem umowy i zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumenta, o ile ta harmonizacja może zostać dostosowana, aby zapewnić większą przejrzystość i większe zaufanie konsumentów i sprzedawców, dbając równocześnie o to, by minimalna harmonizacja informacji obowiązywała w umowach zawieranych w określonych sektorach;

12.

przypomina o istnieniu znacznych różnic w przepisach dotyczących podmiotów handlujących na odległość i w praktykach przez nich stosowanych w zakresie oferowanych gwarancji i odpowiedzialności prawnej w obrębie oraz poza granicami państwa, w którym funkcjonują oraz o korzyściach, jakie odnieśliby oni z harmonizacji; wzywa do szczegółowej analizy wpływu na handel elektroniczny następstw ewentualnej harmonizacji przepisów w zakresie prawnej gwarancji zgodności z obowiązującymi przepisami krajowymi;

13.

wzywa do ujednolicenia przepisów i praktyk, tak aby pozwolić podmiotom handlującym na odległość na rozszerzanie oferowanych gwarancji i odpowiedzialności prawnej poza granice państwa, w którym funkcjonują;

14.

zachęca do opracowania stosownego, efektywnego, bezpiecznego i innowacyjnego sposobu dokonywania płatności on-line, który zapewni konsumentowi swobodę decyzji i możliwość wyboru formy płatności, nie będzie nakładał podatków utrudniających lub ograniczających ten wybór oraz zapewni ochronę danych osobowych konsumenta;

15.

zwraca uwagę na znaczenie zwiększenia zaufania do systemów elektronicznych płatności transgranicznych (np. kart kredytowych i debetowych, e-portfeli) poprzez promowanie wachlarza metod płatności, zwiększanie interoperacyjności i wspólnych norm, zniesienie barier technicznych, wspieranie najbezpieczniejszych technologii w zakresie transakcji elektronicznych, ujednolicenie i wzmocnienie przepisów dotyczących prywatności i bezpieczeństwa, zwalczanie nadużyć i oszustw oraz informowanie i edukowanie społeczeństwa;

16.

nawołuje Komisję do przedstawienia propozycji w zakresie ustanowienia europejskiego instrumentu finansowego dla kart kredytowych i debetowych w celu umożliwienia przeprowadzania internetowych transakcji z wykorzystaniem kart,

17.

potwierdza, że transgraniczny handel elektroniczny przedsiębiorstwo-przedsiębiorstwo jest dla europejskich firm, a zwłaszcza MŚP, środkiem, dzięki któremu mogą one się rozwijać zwiększać swą konkurencyjność i tworzyć bardziej innowacyjne produkty i usługi; nawołuje Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia pewnych i rozsądnych ram prawnych i regulacyjnych, by dać firmom gwarancje, których potrzebują, aby z ufnością prowadzić transgraniczne elektroniczne transakcje handlowe typu przedsiębiorstwo-przedsiębiorstwo;

18.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący upowszechniania użycia faktur elektronicznych i wzywa Radę do szybkiego osiągnięcia porozumienia z Parlamentem; wzywa również Komisję i państwa członkowskie do proponowania środków i zawierania porozumień w celu ułatwiania i racjonalizacji obowiązków dotyczących podatku VAT w transgranicznym handlu elektronicznym oraz uproszczenia procedur rejestracji dla potrzeb podatku VAT;

19.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie uproszczenia obowiązków związanych ze sprawozdawczością VAT i „faktury uproszczonej” dla podmiotów handlujących na odległość i podkreśla, że w obszarze przepisów podatkowych, w tym podatku od wartości dodanej (VAT), należy uszanować zasadę pomocniczości;

20.

wzywa Komisję do udostępnienia zintegrowanego programu poboru podatku VAT, aby zachęcić MŚP do transgranicznej wymiany handlowej przy niższych kosztach administracyjnych;

21.

podkreśla potrzebę wyjaśnienia wpływu pakietu VAT na transgraniczne usługi pocztowe w celu uniknięcia niepewności prawej i wzrostu cen; jest zdania, że zgodnie z dyrektywą w sprawie podatku VAT nowy przepis podatkowy oparty na miejscu świadczenia usług nie może mieć wpływu na przepis o zwolnieniu powszechnych usług pocztowych z podatku VAT;

22.

nawołuje Komisję do prowadzenia oceny wpływu stworzenia lub wyznaczenia krajowych organów, które byłyby odpowiedzialne za rejestrację wniosków spółek lub przedsiębiorców z danego państwa w sprawie transgranicznego handlu elektronicznego przez Internet, a także europejskiego organu, który koordynowałby działalność organów krajowych, tak by zapewnić szybkie wprowadzenie rynku wewnętrznego;

23.

podkreśla potrzebę uproszczenia i racjonalizacji środków dotyczących odpadów ze sprzętu elektrycznego i elektronicznego, transgranicznego zarządzania opłatami z tytułu praw autorskich od niezapisanych nośników lub urządzeń nagrywających, licencjonowania treści cyfrowych w całej UE, a także przepisów UE obejmujących transgraniczne elektroniczne wystawianie faktur (fakturowanie elektroniczne) w sprzedaży na odległość;

24.

popiera uproszczenie obecnie obowiązujących opłat z tytułu praw autorskich, które stwarzają przeszkody dla konsumentów i utrudniają funkcjonowanie jednolitego rynku;

25.

wzywa Komisję do przedstawienia środków służących wsparciu inicjatywy e-faktur w celu zagwarantowania do 2020 r. powszechnego stosowania faktur elektronicznych w Europie;

26.

proponuje stworzenie systemu europejskiego „pojedynczego punktu kontaktowego”, który pozwoli na znalezienie praktycznych rozwiązań transgranicznych dla administrowania różnymi zasadami i normami państw członkowskich, jak w przypadku deklarowania i uiszczania podatku VAT lub innych należnych podatków;

27.

wzywa Komisję do zbadania możliwości upowszechniania lepszego dostępu do dzieł artystycznych w Internecie, takich jak muzyka i dzieła audiowizualne oraz odpowiedzi na potrzebę obywateli dotyczącą usług transgranicznych wygodnych dla konsumentów;

28.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do lepszej integracji ośrodków jednolitego rynku obejmujących SOLVIT, pojedynczych punktów kontaktowych (zgodnie z wymogami dyrektywy usługowej) i centrów produktu (przewidzianych w rozporządzeniu w sprawie wzajemnego uznawania) oraz innych informacji, w tym wymogów prawnych, niezbędnych dla przedsiębiorców w celu sprzedaży produktów w handlu transgranicznym i internetowym; podkreśla, że funkcjonowanie takiego „pojedynczego punktu kontaktowego” jest istotne dla pełnego ukształtowania rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym;

29.

przypomina Komisji, że wciąż istnieją luki prawne w przepisach dotyczących usług internetowych i apeluje do niej o wystąpienie z ukierunkowanymi wnioskami legislacyjnymi w celu umocnienia dostępu konsumentów do produktów, zwiększenia ich zaufania do tych produktów i usług i zapewnienia konsumentom prostego podejścia w oparciu o „pojedynczy punkt kontaktowy”;

30.

podkreśla znaczenie uproszczenia transgranicznych przepisów i obniżenia kosztów dostosowania dla sprzedawców detalicznych i przedsiębiorców poprzez zapewnienie praktycznych rozwiązań w takich kwestiach, jak sprawozdawczość VAT i fakturowanie, odpady elektroniczne i opłaty recyklingowe, opłaty z tytułu praw autorskich, ochrona konsumenta, etykietowanie i przepisy sektorowe; apeluje w tym celu o utworzenie systemów jednoetapowych i promowania rozwiązań w zakresie transgranicznego zarządzania elektronicznego, takich jak fakturowanie elektroniczne i zamówienie elektroniczne;

31.

ubolewa nad faktem, że w kilku państwach ciągle jeszcze nie wdrożono w pełni dyrektywy usługowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do położenia kresu dyskryminacji konsumentów ze względu na adres elektroniczny lub miejsce zamieszkania, zapewniając skuteczne wykonywanie art. 20 ust 2 dyrektywy usługowej, a także do odpowiedniego wdrażania przez władze i sądy krajowe przepisów krajowych wprowadzających zasadę niedyskryminacji do systemów prawnych państw członkowskich;

32.

podkreśla, że dla dalszego rozwoju handlu elektronicznego duże znaczenie ma zapewnienie swobody przepływu dóbr i usług, przy szczególnym zwróceniu uwagi na zasadę niedyskryminacji na rynku wewnętrznym ze względu na obywatelstwo lub miejsce zamieszkania odbiorcy usługi; przypomina, że zasada niedyskryminacji jest niekompatybilna z nakładaniem dodatkowych wymogów prawnych i administracyjnych na obywateli innych państw członkowskich pragnących korzystać z usług bądź korzystniejszych warunków i cen; dlatego nawołuje Komisję do przeciwdziałania takiej dyskryminacji w oparciu o art. 20 ust. 2 dyrektywy o usługach;

33.

podkreśla znaczenie zniesienia dyskryminacji konsumentów ze względu na internetowy charakter transakcji i kraj pochodzenia w oparciu o uchwalenie przepisów dotyczących elektronicznych płatności ze wszystkich 27 państw członkowskich UE, w tym poprzez umożliwienie konsumentowi wyboru spośród różnych sposobów płatności elektronicznej;

34.

domaga się zintegrowanego podejścia w ramach działań na rzecz wprowadzenia jednolitego rynku transportu, obejmującego wszystkie rodzaje transportu (kabotaż drogowy i kolejowy transport towarów) oraz prawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska w celu uniknięcia niewydolności łańcucha dostaw i niepotrzebnego wzrostu kosztów dla podmiotów handlujących na odległość i klientów handlu elektronicznego;

35.

sądzi, że reforma sektora pocztowego i wspieranie interoperacyjności oraz współpracy między systemami i usługami pocztowymi może mieć znaczący wpływ na rozwój transgranicznego handlu elektronicznego; wymagałoby to wprowadzenia niedrogich i skutecznych systemów dystrybucji i śledzenia drogi produktów; podkreśla w związku z tym potrzebę pilnego wdrożenia trzeciej dyrektywy pocztowej (2008/6/WE);

36.

wzywa do podjęcia środków zmierzających do zwiększenia liczby użytkowników Internetu oraz poprawy jakości, ceny i prędkości sieci w tych państwach i regionach Unii, które nie posiadają połączeń dobrej jakości, aby do 2013 r. zapewnić szerokopasmowy dostęp do Internetu w całej UE; podkreśla potrzebę zapewnienia każdemu obywatelowi szerokopasmowego dostępu do Internetu oraz fakt, że dostęp do szybkiego Internetu powinien być również możliwy na obszarach wiejskich, odległych i peryferyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem konsumentów oraz przedsiębiorstw na obszarach górskich i w regionach wyspiarskich, gdzie oprócz utrudnionego dostępu do Internetu, opłaty pocztowe są bardzo wysokie, a czas dostawy zakupionych lub sprzedawanych towarów bardzo długi;

37.

zauważa, że w kontekście przeglądu dyrektywy o usłudze powszechnej dalszy rozwój szybkiego łącza szerokopasmowego w dostępnej cenie ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju handlu elektronicznego, ponieważ brak dostępu do Internetu pozostaje jedną z najpoważniejszych przeszkód w korzystaniu przez Europejczyków z handlu elektronicznego;

38.

popiera cele Komisji dotyczące łączy szerokopasmowych, aby wszyscy obywatele UE do 2013 r. mieli podstawowy dostęp szerokopasmowy, do 2020 r. wszyscy obywatele mieli dostęp do łączy szerokopasmowych co najmniej 30Mbps, przy czym połowa obywateli UE ma mieć dostęp do łączy szerokopasmowych 100 Mbps, oraz wzywa do podjęcia konkretnych środków zapewniających osiągnięcie tych celów; podkreśla, że należy wprowadzić konkretne środki ochrony dzieci i młodzieży, przede wszystkim przez opracowanie systemów weryfikacji wieku i zakaz takich marketingowych praktyk online, które mają negatywny wpływ na zachowanie dzieci;

39.

wzywa Komisję do rozpoczęcia formułowania norm europejskich ułatwiających transgraniczny handel elektroniczny, zmniejszenia różnic między przepisami obowiązującymi w różnych państwach członkowskich oraz usunięcia w ramach sieci dystrybucji selektywnej obowiązku posiadania sklepu tradycyjnego przed rozpoczęciem sprzedaży w Internecie w przypadkach, w których udowodniono, że taki obowiązek jest sprzeczny z prawem konkurencji lub nie jest uzasadniony rodzajem towarów lub usług będących przedmiotem umowy, umożliwiając w ten sposób konsumentom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom pełne korzystanie z potencjału rynku wewnętrznego w środowisku elektronicznym; wyraża zaniepokojenie z powodu decyzji Komisji dotyczącej obowiązku posiadania sklepu tradycyjnego przed rozpoczęciem sprzedaży w Internecie, ponieważ wymóg ten radykalnie ogranicza sprzedaż on-line;

40.

jest zdania, że platformy online odgrywają znaczącą role w rozwoju handlu elektronicznego w Europie – szczególnie handlu transgranicznego – umożliwiając dostęp do rynku setkom tysięcy MŚP, oferując konsumentom większy wybór przy równoczesnym wprowadzaniu wielu przykładów dobrych praktyk co do zwiększania zaufania, przejrzystych informacji na temat praw i obowiązków oraz ułatwiania w razie potrzeby rozwiązywania sporów między stronami transakcji online; wzywa platformy online do oferowania towarów i usług wszystkim europejskim konsumentom bez dyskryminacji terytorialnej ze względu na państwo członkowskie;

41.

zwraca uwagę na znaczenie otwartych formatów wymiany dokumentów w elektronicznej interoperacyjności przedsiębiorstw i wzywa Komisję do podjęcia konkretnych kroków wspierających wdrożenie i upowszechnienie tego formatu;

42.

podkreśla znaczenie lepszych wskazówek i dostępności instrumentów finansowych dla MŚP, tak aby pomóc im rozszerzenie działalności na rynek online jako uzupełnienie sklepu tradycyjnego;

43.

podkreśla znaczenie otwartego i neutralnego dostępu do szybkiego Internetu, bez którego handel elektroniczny byłby niemożliwy;

44.

podkreśla, że pełne ukształtowanie jednolitego rynku w handlu elektronicznym nie może być ograniczone do środków legislacyjnych i kontroli, ale musi mu dodatkowo towarzyszyć wzmacnianie innych obszarów Internetu, a mianowicie administracji elektronicznej i nauczania za pośrednictwem nośników elektronicznych;

45.

podkreśla potrzebę monitorowania stosowania przepisów przyjętych niedawno w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 330/2010 z 20 kwietnia 2010 r. w sprawie dystrybucji wyłącznej i selektywnej opartej na informacjach rynkowych dostarczanych przez zainteresowane strony i krajowe organy ochrony konkurencji, a także, w razie potrzeby, dokonania przeglądu tych przepisów w celu zmniejszenia barier w sprzedaży on-line; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji rozwiązania tych problemów przed końcem 2011 r.;

46.

wzywa Komisję do wzmocnienia ochrony prywatności konsumentów oraz do zapewnienia, aby wszelkie dane dotyczące konsumentów, w tym dane dotyczące zakupów i przeglądanych stron, były dostępne dla konsumentów na żądanie oraz przechowywane przez dostawców przez okres dozwolony w przepisach UE;

47.

wzywa również Komisję do opracowywania zasad i standardów, dzięki którym brak interoperacyjności oprogramowania na internetowych portalach handlowych i społecznościowych nie uniemożliwi konsumentom zmian opcji zakupu;

48.

podkreśla znaczenie podpisów elektronicznych i infrastruktury klucza prywatnego (PKI) dla ogólnoeuropejskich bezpiecznych usług e-administracji i wzywa Komisję do stworzenia bramki europejskiego organu walidacyjnego w celu zapewnienia transgranicznej interoperacyjności podpisów elektronicznych;

49.

mając na uwadze, jak ważne jest wykorzystanie w pełni potencjału jednolitego rynku, nawołuje Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, by do 2015 r. co najmniej połowa wszystkich procedur zamówień publicznych była prowadzona drogą elektroniczną, jak ustanowiono w planie działania zatwierdzonym na konferencji ministrów w sprawie e-rządów, która odbyła się w Manchesterze w 2005 r.;

50.

jest zdania, że handel mobilny (m-handel) może stanowić istotny element handlu elektronicznego, który może dotrzeć do milionów Europejczyków, którzy używają telefonów komórkowych, ale nie korzystają z prywatnych komputerów, przyczyniając się tym samym do połączenia technologii internetowych i telefonii komórkowej i umacniając dominację UE na rynku łączności komórkowej;

51.

uważa, że rozwój i wspieranie wspólnych otwartych specyfikacji i standardów technicznych i operacyjnych (w zakresie kompatybilności, interoperacyjności, dostępności, bezpieczeństwa, logistyki, dostawy etc.) ułatwią transgraniczny handel elektroniczny poprzez zapewnienie pomocy konsumentom – zwłaszcza narażonym na ryzyko i niedoświadczonym użytkownikom komputerów – i pokonanie operacyjnych, technicznych, kulturowych i językowych barier, które istnieją między poszczególnymi państwami członkowskimi;

52.

zwraca w szczególności uwagę na szczególne wyzwania prawne związane w rozwojem rynku wewnętrznego handlu elektronicznego, który gwarantowałby poszanowanie praw obywateli, prywatności osobistej i ochrony klientów nieletnich; nawołuje Komisję do dogłębnego przeanalizowania tego zagadnienia;

53.

podkreśla potrzebę zwiększenia przejrzystości łańcucha dostaw w handlu elektronicznym, tak aby konsument zawsze wiedział, kim jest dostawca, znał jego nazwę handlową, adres miejsca prowadzenia działalności, dane teleadresowe i numer podatnika VAT oraz wiedział, czy jest on pośrednikiem, czy też dostawcą bezpośrednim, co ma szczególne znaczenie w przypadku aukcji internetowych;

54.

domaga się, by Komisja stworzyła przejrzysty zestaw standardów, których spełnienie byłoby wymagane w transgranicznym handlu elektronicznym na poziomie UE, jak np. zobowiązanie handlowców do zapewnienia swoim klientom i organom publicznym łatwego, bezpośredniego, darmowego i ciągłego dostępu do informacji dotyczących nazwy i numeru rejestracyjnego dostawcy towaru lub usługodawcy, cen oferowanych towarów i usług oraz kosztów przesyłki, które mogłyby zostać dodane do rachunku;

55.

wzywa Komisję, aby nałożyła na przedsiębiorców używających dobrowolnie umów standardowych i standardowych ogólnych warunków umownych obowiązek zaznaczania postanowień umownych różniących się od postanowień zawartych w tych umowach;

56.

uważa, że zasady regulujące umowy zawierane na odległość powinny również obejmować umowy zawierane między konsumentem a podmiotami handlowymi w ramach aukcji on-line i wzywa Komisję do dalszej analizy i oceny zasad regulujących szczegółowe umowy zawierane na odległość dotyczące usług turystycznych (bilety lotnicze, pobyt w hotelu, wynajem pojazdów, usługi z branży rekreacji itd.) zamawianych indywidualnie przez Internet, przede wszystkim aby zwiększyć odpowiedzialność w przypadku aukcji on-line, celem lepszej ochrony praw konsumentów;

57.

wzywa Komisję do wyjaśnienia przepisów dotyczących akwizycji (bezpośredniej i pośredniej) prowadzonej w innych państwach członkowskich przy wykorzystaniu Internetu;

58.

wzywa do wprowadzenia obowiązku audytów zewnętrznych dla niektórych szczególnych typów usług elektronicznych, w przypadku których występuje zwiększona potrzeba pełnego zabezpieczenia tych usług w celu ochrony informacji i danych osobowych (np. w przypadku bankowości internetowej);

59.

podkreśla, że użytkownicy (konsumenci i sprzedawcy) potrzebują pewności prawnej podczas dokonywania transakcji w sieci i z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji Europejskiej z komunikatu nt. europejskiej agendy cyfrowej, aby zaktualizować przepisy dotyczące ograniczonej odpowiedzialności usług społeczeństwa informacyjnego stosownie do postępu technologicznego w oparciu o dyrektywę w sprawie handlu elektronicznego (przypis odnoszący się do pkt. 13 komunikatu);

60.

wzywa Komisję do podjęcia działań w celu zapewnienia pewności prawnej i zaradzenia poważnej fragmentacji w procesie ustalania praw i wielu orzeczeniach państw członkowskich w kwestii zamieszczania treści medialnych na stronach internetowych;

61.

uważa, że w pierwszej kolejności należy znieść bariery administracyjne i regulacyjne stojące na drodze do transgranicznego handlu elektronicznego poprzez wprowadzenie do 2013 r. we wszystkich 27 państwach członkowskich jednolitego zbioru przepisów dla konsumentów i przedsiębiorstw, które stworzą przyjazne środowisko cyfrowe, zapewnią pewność prawną zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom, uproszczą procedury, zmniejszą koszty dostosowania, ograniczą nieuczciwą konkurencję i uwolnią potencjał handlu elektronicznego w UE; podkreśla, że aby to osiągnąć, podstawowe znaczenie może mieć jednolita wykładania i jednolite stosowanie narzędzi prawodawczych, takich jak dyrektywa o prawach konsumenta, dyrektywa o handlu elektronicznym (2000/31/WE), art. 20 ust. 2 dyrektywy usługowej (2006/123/WE) i dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych (2005/29/WE); dlatego wzywa Komisję do kontynuowania prowadzonej oceny wspólnotowego dorobku prawnego mającego wpływ na jednolity rynek cyfrowy oraz do zaproponowania działań legislacyjnych ukierunkowanych na główne przeszkody;

62.

uważa, że doskonalenie mechanizmów nadzoru rynku, przejrzystości przepisów i egzekwowania prawa w celu zwiększenia zaufania konsumentów ma podstawowe znaczenie, ponieważ wydatki konsumpcyjne będą ważnym czynnikiem ożywienia gospodarczego; przyjmuje stanowisko, że władze publiczne muszą otrzymać więcej środków, aby zbadać kwestię nielegalnych praktyk handlowych i ostatecznie je powstrzymać; wzywa do utworzenia europejskiego systemu wczesnego ostrzegania przed nieuczciwymi praktykami w środowisku cyfrowym, obejmującego bazę danych; wzywa Komisję do uaktualniania RAPEX-u (system szybkiego ostrzegania) w miarę potrzeb; podkreśla, że przy tego rodzaju inicjatywach należy przestrzegać przepisów dotyczących ochrony danych;

63.

wzywa władze publiczne do szybkiego podejmowania działań przeciwko nieuczciwym stronom internetowym poprzez zwracanie większej uwagi na prawa konsumenta, łącznie z podejmowaniem środków mających na celu wprowadzenie oznakowań dla bezpiecznych i zabezpieczonych stron internetowych, i zapewnieniem, że firmy świadczące usługi w zakresie reklam sponsorowanych nie reklamują stron nielegalnych;

64.

uważa, że zaufanie konsumentów można budować za pomocą norm i kodeksów postępowania, które umożliwiają internetowym usługodawcom podążanie za szybkimi zmianami technologicznymi;

65.

podkreśla, że takie zabiegi w sieci jak tworzenie grup docelowych czy tworzenie profili muszą odbywać się w całkowitym poszanowaniu przepisów o ochronie danych;

66.

podkreśla potrzebę zapewnienia spójnej wykładni przepisów UE dotyczących prywatności danych, aby zagwarantować większą ochronę danych i wspierać zaufanie konsumentów do elektronicznych systemów płatności;

67.

uważa, że poprawa systemów ochrony konsumentów w UE może zapewnić zaufanie konsumentów do transgranicznych transakcji internetowych, w tym ochronę przed oszustwami związanymi z kartami kredytowymi;

68.

wzywa Komisję do zapewnienia, że konsekwentne stosowanie praw autorskich w dziedzinie handlu elektronicznego nie jest naruszane;

69.

uważa, że transgraniczne wyszukiwanie internetowe i reklama powinny dostarczać konsumentom i sprzedawcom lepszych informacji oraz poprawić ich zdolność do porównywania i identyfikacji ofert; w związku z tym jest obawia się ewentualnych zakłóceń konkurencji, jakich mogą doświadczyć konsumenci i przedsiębiorcy w niektórych państwach członkowskich UE; nawołuje Komisję, by we współpracy z sektorem przemysłu zaradziła brakom, jakie mogą wystąpić w internetowych platformach wyszukiwania i reklamy, oraz by zachęcała do działalności transgranicznej, na przykład poprzez wspieranie domen „.eu”;

70.

wzywa Komisję do zapewnienia poprzez monitorowanie, że spójne stosowanie praw autorskich nie jest obchodzone w handlu elektronicznym;

71.

zwraca się do Komisji o przejęcie inicjatywy i przeprowadzenie pilnej oceny wpływu w zakresie najodpowiedniejszej metody rozwiązania kwestii opłat z tytułu praw autorskich, włącznie z możliwością pobierania opłaty przy wprowadzaniu produktu na rynku po raz pierwszy, tam gdzie jest on wprowadzany w Unii Europejskiej, ponieważ zainteresowane strony nie są w stanie osiągnąć porozumienia;

72.

podziela pogląd Komisji, że alternatywne mechanizmy rozstrzygania sporów, takie jak mediacja i arbitraż bądź ugody pozasądowe, mogą stanowić wygodną i atrakcyjną opcję dla konsumentów; zauważa, że niektóre podmioty prywatne, takie jak platformy internetowe, ustanowiły udane inicjatywy w celu zwiększenia zaufania konsumentów za pomocą wewnętrznych instrumentów rozwiązywania sporów; nalega, aby państwa członkowskie zachęcały do rozwijania alternatywnych mechanizmów rozstrzygania sporów w celu podniesienia poziomu ochrony konsumenta i zmaksymalizowania zgodności z przepisami; przypomina dobre doświadczenia SOLVIT-u i sieci europejskich centrów konsumenckich; wzywa do utworzenia europejskiego systemu informacyjnego dla e-konsumentów, oferującego szczegółowe porady i informacje na temat praw i obowiązków na rynku cyfrowym, lecz podkreśla, że takie mechanizmy powinny uzupełniać, a nie zastępować sądowe bądź administracyjne środki służące egzekwowaniu przepisów;

73.

zwraca uwagę na znaczenie zwiększenia niskiego obecnie zaufania konsumentów do transakcji transgranicznych poprzez umocnienie internetowego i transgranicznego egzekwowania obowiązujących przepisów, zwiększenie uprawnień organów ochrony konsumenta, wspieranie współpracy między organami władz publicznych i utworzenie skutecznych ogólnounijnych mechanizmów nadzoru rynkowego i audytu, rozpatrywania skarg i rozwiązywania sporów;

74.

zachęca do korzystania z alternatywnych mechanizmów rozwiązywania sporów z opcją korzystania z nich za pośrednictwem procedury elektronicznej, udostępnianej natychmiastowo przez europejski portal poświęcony e-prawu, gdy tylko informacje takie będą dostępne;

75.

podkreśla potrzebę opracowania i ujednolicenia przepisów zapewniających wysoki poziom prawnej ochrony małoletnich oraz zachęca do inicjowania kampanii informacyjnych i szkoleń dla rodziców, nauczycieli i opiekunów uświadamiających im ich odpowiedzialność za informowanie dzieci o ryzyku korzystania z handlu on-line oraz znaczenie zachowania czujności w odniesieniu do korzystania z Internetu przez dzieci;

76.

wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do podjęcia szybkich działań mających na celu zwalczanie nielegalnych usług on-line, niezgodnych z przepisami dotyczącymi ochrony konsumenta, ochrony nieletnich, praw autorskich, kwestii podatkowych oraz z większością innych obowiązujących praw;

77.

podkreśla, że należy podjąć środki ochronne, by uniknąć zagrożenia, jakie reprezentują nielegalne produkty oferowane w sprzedaży internetowej, a szczególności podrabiane lekarstwa oraz produkty lecznicze, między innymi przez upowszechnianie wiedzy na temat zdrowia oraz zwracanie uwagi na błędne informacje na stronach internetowych w domenach „.eu”;

78.

apeluje do Komisji, aby przedstawiła wniosek w sprawie odpowiednich działań lub sankcji dotyczących handlu elektronicznego podrobionymi towarami i fałszywymi lekami, w tym oznakowań dla bezpiecznych i zabezpieczonych stron internetowych, takich jak systemy certyfikacji dla upoważnionych aptek;

79.

podkreśla potrzebę odpowiedniego szkolenia i edukowania urzędników służby cywilnej oraz pracowników organów sądowych w zakresie przepisów UE dotyczących ochrony konsumentów;

80.

domaga się stworzenia wspólnego instrumentu prawnego, zawierającego różne obowiązujące teksty, celem większej jasności przepisów mających zastosowanie do handlu elektronicznego; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący dyrektywy w sprawie praw konsumentów i w stosownych przypadkach domaga się odpowiedniego poziomu harmonizacji niektórych aspektów prawa umów konsumenckich, szczególnie w odniesieniu do rozpatrywania reklamacji objętych gwarancją; jest zdania, że powinno to obejmować inne dyrektywy, np. o usługach finansowych na odległość i o handlu elektronicznym;

81.

wzywa Komisję, aby oceniła, czy stworzenie portalu handlu elektronicznego monitorowanego przez Komisję i związanego z zaangażowaniem zainteresowanych stron i państw członkowskich mogłoby lepiej przyczynić się do rozpowszechniania najlepszych praktyk oraz informacji i tym samym do wzmacniania zaufania konsumenta i zwiększania transgranicznego handlu elektronicznego;

82.

wzywa Komisję Europejską do kontynuowania badań nad przyczynami odrzucania handlu elektronicznego przez konsumentów w celu opracowania skutecznych wytycznych dla stosownego prawa i proponuje stworzyć tabelę wyników poświęconą wyłącznie handlowi elektronicznemu z myślą o uzyskaniu profilu zachowania konsumenta handlu elektronicznego i poznania czynników mających wpływ i decydujące znaczenie w odniesieniu do jego wyborów;

83.

przyznaje, że obywatele będą powstrzymywać się od kontaktów, swobodnego wyrażania opinii i zawierania transakcji, jeśli nie będą mieli wystarczającego zaufania do ram prawnych nowej przestrzeni cyfrowej; mając na uwadze, że gwarantowanie i wykonywanie praw podstawowych jest w tym kontekście podstawowym warunkiem zaufania ze strony obywateli; mając na uwadze, że zagwarantowanie ochrony praw własności intelektualnej i innych praw jest podstawowym warunkiem zaufania ze strony przedsiębiorstw;

84.

wzywa Komisję do zniesienia obowiązku posiadania tradycyjnego sklepu przed rozpoczęciem sprzedaży w Internecie, ponieważ wymóg ten radykalnie ogranicza sprzedaż online;

85.

podkreśla, że dla dalszego rozwoju transgranicznego handlu elektronicznego istotne będzie utworzenie w ramach dorobku prawnego Wspólnoty spójnych w całej UE ram ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej; zaostrzenie walki z nielegalnymi i podrobionymi towarami oraz zwiększanie świadomości europejskich konsumentów w tym zakresie;

86.

podkreśla, że konieczne jest wprowadzenie prawodawstwa mającego zastosowanie do wszystkich transakcji elektronicznych, gdyż jest to kluczowe dla ochrony praw osób korzystających z usług w zakresie handlu elektronicznego;

87.

apeluje o rozwijanie w zakresie ramowych programów badawczych innowacyjnych projektów badawczych mających na celu wspieranie i ujednolicanie rynku handlu elektronicznego w UE poprzez zwiększanie zaufania konsumentów, ich praw i możliwości wyboru w środowisku cyfrowym;

88.

apeluje o skuteczne nadzorowanie zmian prawnych, technicznych i ekonomicznych w dziedzinie handlu elektronicznego i zwraca uwagę na potrzebę analizy wpływu wszystkich decyzji dotyczących jednolitego rynku cyfrowego i społeczeństwa informacyjnego; przydanym narzędziem w realizacji tego celu byłaby tablica wyników handlu elektronicznego służąca ocenie europejskiego internetowego środowiska rynku cyfrowego;

89.

jest przekonany, że zaufanie konsumentów można rozwijać poprzez usuwanie przeszkód w handlu elektronicznym, jednocześnie zachowując najwyższy poziom ochrony konsumenta, oraz zwiększyć poprzez akredytowane organy europejskie lub znaki zaufania gwarantujące wiarygodność i jakość produktów znajdujących się na transgranicznym rynku elektronicznym; jest zdania, że Komisja powinna utworzyć stały europejski znak zaufania opierający się na jasnych, przejrzystych i podlegających kontroli zasadach; uważa, że taki europejski system znaków zaufania powinien być wspierany przez mechanizm kontroli lub mechanizm wykonawczy, jak to już ma miejsce na poziomie krajowym w niektórych państwach członkowskich stwierdza, że transgraniczny europejski system znaków zaufania może działać jedynie w kontekście prawa UE, na którym europejski znak zaufania może się opierać; jest przekonany, że europejski system znaków zaufania musi być poddany szczegółowej ocenie wpływu oraz wdrożony równolegle ze znakami zaufania obowiązującymi już w państwach członkowskich;

90.

podkreśla znaczenie wspierania i wprowadzania ogólnounijnych logo, znaków zaufania i znaków jakości, które pomogą konsumentom w określeniu renomowanych i godnych zaufania sprzedawców internetowych, promowania najlepszych rozwiązań i wspierania do innowacji, które wesprą wysiłki przedsiębiorstw UE na rzecz zdobycia zagranicznych rynków;

91.

podkreśla, że ze względu na specyfikę środowiska internetowego, w którym sprzedający i kupujący kontaktują się na odległość, a kupujący ma ograniczoną możliwość ocenienia fizycznej jakości produktów, dostęp do dokładnych i jasnych informacji ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia przejrzystości;

92.

podkreśla wysiłek Komisji Europejskiej i krajowych pocztowych władz regulacyjnych włożony w poprawne i terminowe wdrożenie 3. dyrektywy dotyczącej usług pocztowych (2008/6/WE) w 27 państwach członkowskich, celem zwiększenia konkurencji, uzyskania niższych cen, wyższej jakości usług oraz poprawy warunków dostawy towarów zakupionych drogą transgranicznej transakcji elektronicznej; podkreśla również, że ważne jest zapewnienie możliwości korzystania z usług ubezpieczeniowych przy dostarczaniu przesyłek;

93.

wzywa do ustanowienia programu i wykorzystania istniejących instrumentów finansowych do finansowania projektów mających na celu podnoszenie zaufania konsumentów do handlu elektronicznego, w tym kampanii szkoleniowych i informacyjnych na poziomie europejskim i krajowym lub projektów polegających na sprawdzaniu w praktyce jakości usług on-line (np. tzw. tajemniczy klient); podkreśla potrzebę rozwijania dostępnych on-line narzędzi edukacyjnych dla konsumentów w zakresie handlu elektronicznego oraz nowych technologii cyfrowych (główne prawa konsumentów w Internecie, handel elektroniczny, postanowienia w dziedzinie ochrony danych) takich jak projekt Dolceta (Development of On-Line Consumer Education Tools for Adults - Rozwój narzędzi edukacyjnych online dla dorosłych konsumentów); umożliwiając w ten sposób obywatelom zwiększenie ich umiejętności informatycznych, wiedzy na temat ich praw i obowiązków, a także korzystanie z zalet handlu elektronicznego w społeczeństwie cyfrowym;

94.

jest zdania, że zaufanie konsumentów można zwiększać poprzez zapewnienie zaufania publicznego do środowiska internetowego, rozwiązanie budzących zaniepokojenie kwestii w zakresie ochrony danych osobowych, uregulowanie kwestii gromadzenia danych, identyfikacji grupy docelowej na podstawie analizy zachowań internautów (ang. behavioural targeting), profilowania i reklamy, a także zwiększenie świadomości konsumentów dzięki kampaniom edukacyjnym i informacyjnym; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego dostosowania dyrektywy o ochronie danych osobowych do aktualnego środowiska cyfrowego;

95.

wskazuje na potrzebę uproszczenia łańcucha dostaw i warunków transgranicznego handlu internetowego oraz zwiększenia jego przejrzystości poprzez ustanowienie przepisów dotyczących wprowadzających w błąd lub niepełnych informacji o prawach konsumenta, całkowitych kosztach i danych kontaktowych sprzedawców, a także poprzez wspieranie najlepszych i najuczciwszych praktyk, zaleceń i wytycznych dotyczących sklepów internetowych; przyznaje, że UE poczyniła w tym zakresie starania, aby nadać większej przejrzystości warunkom i uregulować wysokość taryf lotniczych, co stanowi przykład do naśladowania;

96.

podkreśla znaczenie szybkiego i skutecznego wprowadzenia europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress, operacyjnego od czerwca 2010 r., który mógłby nadać nową dynamikę promowaniu internetowej działalności gospodarczej, zwłaszcza wśród osób pozostających od niedawna bez zatrudnienia;

97.

uważa, że umiejętność korzystania ze środków przekazu i komputera oraz świadomość użytkowników mają zasadnicze znaczenie dla rozwoju europejskiego środowiska cyfrowego, w związku z czym wzywa do wprowadzenia „planu działania na rzecz umiejętności informatycznych i integracji” na szczeblu UE i państw członkowskich, obejmującego w szczególności: specjalne możliwości kształcenia w zakresie umiejętności informatycznych dla osób bezrobotnych i grup zagrożonych wykluczeniem; zachęty dla inicjatyw sektora prywatnego na rzecz zapewnienia szkoleń informatycznych dla wszystkich pracowników, ogólnoeuropejską inicjatywę „Poznaj tajniki Internetu!”, mającą na celu zapoznanie wszystkich uczniów – w tym uczniów uczących się w trybie nauki przez całe życie i w ramach szkoleń zawodowych – z bezpiecznym korzystaniem z usług z zakresu TIK oraz usług online; a także wspólny dla całej UE system certyfikacji z zakresu TIK;

98.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do wydania kodeksu praw internetowych w UE do 2012 r. zawierającego jasne i dostępne streszczenie obowiązujących praw i obowiązków użytkowników cyfrowych w UE, uzupełnionego o coroczny przegląd przypadków naruszenia prawa ochrony konsumentów w Internecie oraz stosownych środków egzekwowania prawa, w porozumieniu z europejską siecią agencji ochrony praw konsumentów;

99.

uważa, że opracowanie samoregulacyjnych kodeksów postępowania stowarzyszeń handlowych, zawodowych i konsumenckich oraz realizacja postanowień zawartych w sprawozdaniu Parlamentu „w sprawie nowej agendy cyfrowej dla Europy: 2015.eu” nawołującej do utworzenia europejskiej karty praw obywateli i konsumentów w środowisku cyfrowym, a także upowszechnienie tzw. piątej swobody, umożliwiając swobodny przepływ treści i wiedzy, zwiększyłyby zaufanie konsumentów do handlu elektronicznego dzięki sprecyzowaniu praw i obowiązków wszystkich podmiotów społeczeństwa informatycznego;

100.

wzywa Komisję do szybkiego działania i do złożenia sprawozdania w 2012 r. z postępów poczynionych w zakresie zniesienia dziesięciu przeszkód w transgranicznym handlu elektronicznym, zgodnie z jej komunikatem z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE (COM(2009)0557); wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów w handlu elektronicznym oraz usunięcia przeszkód w rozwoju handlu elektronicznego wskazanych w komunikacie Komisji z 2010 r. dotyczącym agendy cyfrowej oraz w komunikacie z 2009 r. dotyczącym rozwoju transgranicznego handlu elektronicznego między przedsiębiorstwami i konsumentami w Unii Europejskiej, zarówno za pomocą środków prawnych, jak i nielegislacyjnych; wzywa Komisję do ustanowienia dialogu zainteresowanych stron z USA w celu przeanalizowania sposobów rozwoju transatlantyckiego rynku elektronicznego;

101.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/15

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z postępów Turcji w 2009 r. (SEC(2009)1334),

—

uwzględniając Układ z dnia 12 września 1963 r. ustanawiający stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją,

—

uwzględniając protokół dodatkowy do tego Układu z dnia 23 listopada 1970 r., a w szczególności jego art. 41 ust. 1 (klauzula „standstill”),

—

uwzględniając decyzję nr 1/80 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 19 września 1980 r.,

—

uwzględniając decyzję nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia ostatniej fazy unii celnej (96/142/WE),

—

uwzględniając orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczące czterech podstawowych zasad przepływu, w szczególności w sprawach Demirel, Sevince, Savas, Abatay-Sahin, Tum-Dari i Soysal,

—

uwzględniając ostatni przegląd handlowy WTO dotyczący Turcji, opublikowany w 2007 r.,

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Turcji,

—

uwzględniając analizę departamentu tematycznego dotyczącą rocznego programu dla Turcji na 2009 r. w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej w kontekście tzw. pakietu rozszerzenia 2009,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 11 grudnia 2006 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0238/2010),

A.

mając na uwadze, że unia celna z Turcją należy do jednych z najbardziej zaawansowanych i najbliższych stosunków handlowych, które UE posiada z krajami trzecimi,

B.

mając na uwadze, że Turcja jest siedemnastą co do wielkości gospodarką na świecie, wedle statystyk Banku Światowego, i szóstą co do wielkości gospodarką w Europie, w której towary przemysłowe stanowią ponad 90 % jej wywozu; mając na uwadze, że w 2008 r. Turcja uplasowała się na dwudziestym miejscu na świecie jako odbiorca bezpośrednich inwestycji zagranicznych, a napływ tych inwestycji wyniósł 18 mld,

C.

mając na uwadze, że Turcja stała się siódmym co do wielkości partnerem handlowym UE, a UE jest jej największym partnerem handlowym,

D.

mając na uwadze, że w 2009 r. wartość produktów wywiezionych z Turcji do UE wyniosła 33,6 mld EUR, a wartość produktów przywiezionych z UE wyniosła 40,4 mld EUR,

E.

mając na uwadze, że średnia stopa bezrobocia w Turcji osiągnęła w 2009 r. niepokojący poziom 12,5 % i według danych OECD spadła do 10,8 % w kwietniu 2010 r., bezrobocie wśród młodzieży wynosi 25 %, a ze sprawozdania ONZ z realizacji milenijnych celów rozwoju w Turcji w 2010 r. wynika, że odsetek osób żyjących w skrajnym ubóstwie wynosi tam 17,1 %,

1.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że stosunki handlowe UE z Turcją są na poziomie zaawansowanym; wzywa Turcję do uproszczenia procedur i formalności oraz usunięcia pozostałych barier taryfowych i pozataryfowych; podkreśla znaczenie konstruktywnego dialogu między obiema stronami w celu jeszcze większej poprawy tych stosunków;

2.

przypomina, że zgodnie z art. 205 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej interpretowanym łącznie z art. 21 Traktatu UE działania Unii na arenie międzynarodowej, w tym wspólna polityka handlowa, zmierzają do wspierania „demokracji, państwa prawnego, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego”, a także do budowania partnerstwa z państwami trzecimi, które wyznają powyższe zasady;

3.

wzywa Komisję do dalszego angażowania się w stosunki handlowe z Turcją i prowadzenia z nią dialogu na ten temat, w szczególności w ramach Wspólnego Komitetu Konsultacyjnego i Wspólnego Komitetu Unii Celnej WE-Turcja; zachęca obie strony do bardziej skutecznego wykorzystania tych platform poprzez szybkie rozwiązanie utrzymujących się problemów, takich jak turecki zakaz importu wołowiny, żywego bydła i produktów pochodnych oraz kontyngenty drogowe niektórych państw członkowskich UE stosowane wobec pojazdów zarejestrowanych w Turcji;

4.

odnotowuje długoterminowy potencjał wzrostu oraz specyfikę demograficzną Turcji; zachęca UE i Turcję do poświęcenia należytej uwagi wzajemnym powiązaniom między ich gospodarkami, utrzymania swobodnego handlu i systemów inwestycyjnych oraz zdolności do przeciwstawienia się naciskom protekcjonistycznym zgodnie z ich zobowiązaniami w szeregu platform międzynarodowych, a także do wykorzystywania instrumentów ochrony handlu z poszanowaniem zasad WTO;

5.

wyraża zaniepokojenie niskim poziomem uczestnictwa kobiet w rynku pracy i ich zatrudnieniem w szarej strefie; zachęca Turcję do nadania kwestii zatrudnienia kobiet kluczowej roli w jej polityce gospodarczej, społecznej i w zakresie zatrudnienia;

6.

podkreśla powagę sytuacji w zakresie zatrudnienia młodzieży oraz brak szczególnych działań, aby rozwiązać ten problem; nawiązuje do niedawnego opracowania MOP, które przedstawia tworzenie miejsc pracy ogólnie, a zatrudnienie kobiet i młodzieży w szczególności jako główne wyzwanie dla rozwoju Turcji związane z rynkiem pracy; apeluje zatem o opracowanie strategii zatrudnienia koncentrującej się ogólnie na zatrudnieniu młodzieży, a w szczególności na sytuacji młodych kobiet;

7.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie unii celnej w 1996 r., które zapewniło większy dostęp do rynku i umożliwiło osiągnięcie obrotów handlowych między UE a Turcją o wartości 100 mld EUR rocznie w szczytowym punkcie w roku 2008;

8.

podkreśla fakt, że unia celna obejmuje wyroby i przetworzone produkty rolne; oczekuje jak najszybszego włączenia produktów rolnych do unii celnej; uważa, że unię celną można pogłębić w celu objęcia nią innych obszarów, takich jak usługi i zamówienia publiczne;

9.

uważa za rzecz godną ubolewania, że według najnowszego przeglądu WTO, średnie stawki celne nakładane przez Turcję na produkty rolne są stosunkowo wysokie, a w niektórych przypadkach wyjątkowo wysokie (na przykład cło nakładane na zboże wynosi 130 %); wzywa rząd Turcji do znacznego zmniejszenia tych barier;

10.

z zadowoleniem przyjmuje uzgodnienie tureckiego kodeksu celnego z kodeksem UE, a w szczególności przyjęcie ogólnego systemu preferencji taryfowych GSP; apeluje o większe dostosowanie prawa Turcji do prawa Wspólnoty w zakresie wolnego handlu, zwalczania podrabiania produktów oraz kontroli po odprawie celnej i zezwolenia na istnienie sklepów wolnocłowych;

11.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że piąty rok z rzędu Turcja nie wdrożyła w pełni protokołu dodatkowego do układu o stowarzyszeniu, ani nie usunęła wszystkich przeszkód dla swobodnego przepływu towarów; wzywa Turcję do pełnego i niezwłocznego wdrożenia w niedyskryminacyjny sposób wszystkich zobowiązań wynikających z tego protokołu, co przyczyni się do dalszego rozwoju jej stosunków handlowych ze wszystkimi państwami członkowskimi UE i przypomina, że niedopełnienie tego obowiązku może mieć poważny wpływ na proces negocjacyjny;

12.

ponownie stwierdza, że pełne przestrzeganie przez Turcję jej zobowiązań w ramach unii celnej ma podstawowe znaczenie; uważa również, że istnieje potrzeba dalszej harmonizacji z prawem Wspólnoty w pewnych dziedzinach, takich jak strefy wolnego handlu i ulgi celne;

13.

podkreśla, że dla unii celnej bardzo korzystny byłby przegląd mechanizmu rozstrzygania sporów pod kątem stworzenia możliwości szybkiego i sprawiedliwego rozwiązywania bieżących problemów;

14.

wzywa do usunięcia wszystkich niepotrzebnych barier w handlu pomiędzy UE i Turcją, w tym barier technicznych takich jak nieuznawanie certyfikacji, powielanie testów, powielanie kontroli, obowiązkowych uregulowań i norm technicznych, przy poszanowaniu zasad WTO; wzywa również Komisję do podzielenia się informacjami o dobrych praktykach w tej dziedzinie;

15.

przyznaje, że Turcja ma trudności w zawieraniu umów o wolnym handlu z krajami trzecimi, co ma negatywne następstwa na gospodarkę turecką w wyniku pozwolenia stronom umów o wolnym handlu podpisanych z UE na jednostronny dostęp na preferencyjnych warunkach do rynku tureckiego, chociaż Turcja nie podpisała z tymi krajami umów o wolnym handlu; wzywa Komisję i Radę do zapewnienia, że Turcja zostanie włączona w analizę oceny wpływu przyszłych umów o wolnym handlu zawieranych pomiędzy UE a państwami trzecim oraz do dalszego pogłębiania przekazu informacji dotyczących stanowiska UE oraz aktualnego stanu negocjacji w sprawie umów o wolnym handlu; zachęca Komisję do uwzględnienia w umowach o wolnym handlu umowy celnej pomiędzy UE i Turcją;

16.

wzywa Turcję do wycofania istniejących pozwoleń na przywóz towarów, które pozostają w sprzeczności ze zobowiązaniami wynikającymi z unii celnej oraz do wyrażenia zgody na aktualizację decyzji 2/97 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja w sprawie usunięcia barier technicznych w handlu;

17.

pozytywnie ocenia przepisy prawa dotyczące normalizacji w handlu zagranicznym, przyjęte przez rząd turecki w 2009 r.; odnotowuje jednak wprowadzenie procedur oceny zgodności i fizycznych kontroli celnych; zachęca UE i Turcję do pełnego stosowania zasad wzajemnego uznawania;

18.

wzywa Turcję do zlikwidowania uciążliwych procedur przywozowych oraz do dostosowania swojego systemu wolnocłowych kwot na przetworzone produkty rolne niezgodne z unią celną;

19.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywne wnioski zawarte w ostatnim przeglądzie WTO dotyczącym Turcji; wzywa jednak rząd turecki do podjęcia niezbędnych środków w celu wykonania zawartych w nim zaleceń oraz do przyspieszenia reform strukturalnych i legislacyjnych;

20.

wzywa Turcję do zawieszenia nowych wymogów w zakresie dobrych praktyk wytwarzania, ponieważ w rzeczywistości stanowią one zakaz przywozu niektórych wyrobów farmaceutycznych, a także do uczestnictwa w międzynarodowych inicjatywach mających na celu harmonizację procedur dobrych praktyk wytwarzania oraz norm, między innymi norm WHO i UE, jak również do ich przestrzegania;

21.

zauważa dynamiczną strategię Turcji w zakresie handlu międzynarodowego oraz 16 zawartych dotychczas umów o wolnym handlu; zachęca UE i Turcję do współpracy w celu pogłębienia stosunków handlowych z Azją Środkową;

22.

odnotowuje fakt, że 88 % całkowitej kwoty bezpośrednich inwestycji zagranicznych w Turcji pochodzi z UE, lecz zaznacza, że udział bezpośrednich inwestycji zagranicznych w PKB Turcji jest stosunkowo niewielki;

23.

odnotowuje rolę Turcji w platformach regionalnych, takich jak Czarnomorska Współpraca Gospodarcza, Czarnomorski Bank Handlu i Rozwoju oraz Proces Współpracy Państw Europy Południowo-Wschodniej; zachęca Turcję do objęcia wiodącej roli w promowaniu otwartego i uczciwego handlu z należytym uwzględnieniem dobrobytu społecznego i gospodarczego oraz dobrego stanu środowiska naturalnego;

24.

zauważa rolę Turcji w regionie śródziemnomorskim jako jednego z partnerów, którzy tworzyli proces barceloński, oraz wzywa Turcję do pełnego poszanowania wszystkich krajów partnerskich tego procesu; podkreśla, że istnieją znaczne możliwości poprawy handlu Turcji w regionie basenu Morza Śródziemnego;

25.

zwraca uwagę, że o ile UE pozostaje największym partnerem handlowym Turcji, od 2009 r. wśród głównych partnerów handlowych Turcji znalazły się Rosja, Chiny, Stany Zjednoczone i Iran; podkreśla, że obroty handlowe pomiędzy Turcją i UE uległy zmniejszeniu w 2009 r., choć zauważono tendencję wzrostową w pierwszych dwóch kwartałach 2010 r.; zauważa również, że Turcja dokonuje poszerzenia grona swych partnerów handlowych; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie analizy przyczyn, które mogą obejmować kryzys finansowy oraz wpływu na gospodarkę relatywnego zmniejszenia się udziału UE w obrotach tureckiego handlu zagranicznego;

26.

zwraca uwagę, że przed Turcją i UE stoją podobne wyzwania w zakresie dostaw energii; podkreśla znaczenie projektu Nabucco dla bezpieczeństwa dostaw energii w UE, wzywa zatem Turcję do podjęcia inicjatyw na rzecz szybkiego wdrożenia umowy międzyrządowej w sprawie Nabucco; podkreśla potrzebę określenia wspólnej zewnętrznej strategii energetycznej oraz otwarcia rozdziału dotyczącego energii, co w większym stopniu nasiliłoby współpracę w dziedzinie energii; wzywa Turcję do ratyfikowania zmiany do postanowień Traktatu Karty Energetycznej dotyczących handlu oraz zachęca Turcję do inwestowania w jej ogromny potencjał odnawialnych źródeł energii;

27.

zauważa, że powtarzające się problemy wizowe w ramach GATS 4 znacznie ograniczają przemieszczanie się przedsiębiorców i kierowców samochodów ciężarowych do UE; zwraca uwagę na kolejne orzeczenia ETS w tej sprawie i wzywa Komisję do dopilnowania, aby państwa członkowskie przestrzegały tych orzeczeń; wzywa Komisję i Radę do ponownego zbadania procedur wizowych w celu zlikwidowania przeszkód w handlu;

28.

uważa za rzecz godną ubolewania, że nie zakończył się jeszcze proces legislacyjny zapewniający pełne poszanowanie praw związkowych zgodnie z normami UE i odpowiednimi konwencjami Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwłaszcza jeśli chodzi o prawa organizacji związkowych i negocjowanie układów zbiorowych oraz prawo do strajku;

29.

wzywa Turcję do unikania dyskryminacyjnych praktyk wobec przedsiębiorstw zagranicznych, polegających na zapewnieniu tureckim oferentom 15-proc. przewagi cenowej przy udzielaniu zamówień publicznych; zachęca Turcję do przystąpienia do porozumienia w sprawie zamówień publicznych WTO;

30.

podkreśla, że podrabiane produkty, w tym wyroby farmaceutyczne i kosmetyki, stanowią problem w stosunkach handlowych między UE a Turcją i zmniejszają atrakcyjność Turcji pod względem bezpośrednich inwestycji zagranicznych; zachęca Turcję do skutecznego egzekwowania nowych przepisów prawa własności intelektualnej w celu wspierania stosunków handlowych z UE; podkreśla potrzebę uzyskania większej równowagi między międzynarodowymi wymogami w zakresie prawa własności intelektualnej a potrzebami wewnętrznego rozwoju gospodarczego przy opracowywaniu systemu własności intelektualnej;

31.

zwraca uwagę, że MŚP stanowią 99 % przedsiębiorstw tureckich i zapewniają 70 % możliwości zatrudnienia w Turcji; zachęca Turcję do poprawy dostępu MŚP do finansowania; z zadowoleniem przyjmuje dziewiąty plan rozwoju Turcji, który koncentruje się na wydatkach na badania naukowe i rozwój, co jest istotne dla zwiększenia konkurencyjności MŚP;

32.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywny wynik referendum w sprawie zmian w konstytucji;

33.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Turcji.

21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/19

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Zatrzymanie procesu utraty różnorodności biologicznej do roku 2010 i w przyszłości: utrzymanie usług ekosystemowych na rzecz dobrobytu człowieka” (COM(2006)0216),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie śródokresowej oceny wykonania wspólnotowego planu działania na rzecz różnorodności biologicznej (COM(2008)0864),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie „Wariantów wizji i celu UE w zakresie różnorodności biologicznej na okres po 2010 roku” (COM(2010)0004),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji na temat stanu ochrony typów siedlisk i gatunków wymagane na mocy art. 17 dyrektywy siedliskowej (COM(2009)0358),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1) (tzw. dyrektywę ptasią) oraz swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2001 r. (2) w sprawie wdrożenia dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory (3) (tzw. dyrektywy siedliskowej),

—

uwzględniając konkluzje Rady ds. Środowiska z dnia 25 czerwca 2009 r.: „Śródokresowa ocena wykonania planu działania UE na rzecz różnorodności biologicznej” i „W kierunku strategii UE w sprawie inwazyjnych gatunków obcych”,

—

uwzględniając nieformalne posiedzenie z 26-27 stycznia 2010 r. w Madrycie, na którym przyjęto tzw. priorytety „Cibeles”, oraz konkluzje Rady ds. Środowiska z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie różnorodności biologicznej: okres po 2010 roku – globalne i unijne wizje i cel oraz międzynarodowy dostęp i system wspólnego ponoszenia obciążenia,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 25-26 marca 2010 r., w szczególności ust. 14,

—

uwzględniając rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie zatrzymania procesu utraty różnorodności biologicznej do roku 2010 (4),

—

uwzględniając szczyt Rady Europejskiej w Göteborgu w 2001 r., na którym uzgodniono, że w ramach strategii zrównoważonego rozwoju do 2010 r. ograniczy się utratę różnorodności biologicznej,

—

uwzględniając badanie pt. „Economics of Ecosystems and Biodiversity (TEEB)” (Ekonomika ekosystemów i różnorodności biologicznej) (http://www.teebweb.org),

—

uwzględniając komunikat Komisji „W kierunku strategii UE w sprawie inwazyjnych gatunków obcych” (COM(2008)0789),

—

uwzględniając „niebieską księgę” w sprawie zintegrowanej polityki morskiej UE (COM(2007)0575 i SEC(2007)1278) oraz trwające przygotowania do reformy wspólnej polityki rybołówstwa,

—

uwzględniając środki mające na celu wzmocnienie ochrony przyrody i różnorodności biologicznej, stanowiące część „kontroli stanu zdrowia” WPR, oraz możliwości, jakie oferuje obecnie dyskutowana reforma WPR,

—

uwzględniając wnioski niezależnych ekspertów zawarte w badaniu pt. „Wdrażanie na szczeblu krajowym dyrektywy siedliskowej Rady” (PE 410.698 – Departament tematyczny C, 2009 r.) w sprawie stosowania dyrektywy siedliskowej, szczególnie w odniesieniu do braku oceny alternatywnych projektów oraz ich narastających skutków, nieodpowiedniego zarządzania obszarami, a w przypadkach, w których postanowiono podjąć środki kompensujące, w odniesieniu do braku kontroli nad takimi środkami oraz faktu, że są one wdrażane zbyt późno, jeżeli w ogóle są wdrażane,

—

uwzględniając ogłoszenie przez Organizację Narodów Zjednoczonych roku 2010 Rokiem Różnorodności Biologicznej,

—

uwzględniając wyniki 15. sesji Konferencji Stron (COP15) Konwencji o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES), która odbyła się w Ad-Dausze (Katar) w dniach 13-25 marca 2010 r.,

—

uwzględniając zbliżające się 5. posiedzenie Konferencji Stron będące zarazem posiedzeniem stron protokołu kartagińskiego o bezpieczeństwie biologicznym (COP-MOP 5) i Konferencji Stron (COP 10) Konwencji ONZ o różnorodności biologicznej,

—

uwzględniając sprawozdanie EAŚ nr 4/2009 pt. „Postępy w realizacji europejskiego celu w zakresie różnorodności biologicznej 2010”, w szczególności załącznik „Wskaźnik różnorodności biologicznej SEBI 2010”,

—

uwzględniając dokument Komisji pt. „Wytyczne dotyczące utworzenia sieci Natura 2000 w środowisku morskim – stosowanie dyrektywy siedliskowej i dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa” (maj 2007 r.),

—

uwzględniając strategię UE 2020,

—

uwzględniając trzeci światowy przegląd różnorodności biologicznej ONZ,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rybołówstwa, jak również Komisji Petycji (A7-0241/2010),

A.

mając na uwadze, że przepisy europejskie muszą mieć wpływ na różnorodność biologiczną, wzorem ramowej dyrektywy wodnej (2000/60/WE) lub dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej (2008/56/WE),

B.

mając na uwadze, że z komunikatów Komisji jasno wynika, iż UE nie osiągnęła do 2010 r. swych celów w zakresie różnorodności biologicznej,

C.

mając na uwadze, że „kontrola zdrowia” gatunków i typów siedlisk objętych dyrektywą siedliskową pokazuje, że większości gatunków i typów siedlisk dotyczy nieodpowiedni stan zachowania, że wskaźnik wymierania jest niepokojąco wysoki – według niektórych ocen wskaźnik różnorodności biologicznej zmniejszył się w ostatnich 40 latach o 30 % – zaś czynniki bezpośrednio wpływające na utratę różnorodności biologicznej nie wykazują tendencji spadkowej; mając na uwadze, że siedliska i gatunki mające znaczenie dla EU są potencjalnie zagrożone antropogenicznymi zmianami klimatu; mając na uwadze szacunkowe oceny naukowców, iż istnieje wiele niezarejestrowanych gatunków, co sprawia, że niemożliwe staje się dokonanie pełnej oceny rozmiaru utraty różnorodności biologicznej,

D.

mając na uwadze szereg czynników, które uniemożliwiły UE osiągnięcie do 2010 r. swych celów, takich jak: poznanie czynników odpowiedzialnych za ograniczenie różnorodności biologicznej, pełne wdrożenie prawodawstwa, należyta ich integracja w sektorowych obszarach polityki, wystarczająca wiedza naukowa i pełne dane, dostateczne finansowanie, dodatkowe, skutecznie ukierunkowane instrumenty umożliwiające stawienie czoła takim konkretnym problemom, jak inwazyjne gatunki obce,

E.

mając na uwadze, że różnorodność biologiczna jako naturalny kapitał świata ma fundamentalne znaczenie dla istnienia ludzkiego życia na Ziemi i dobrobytu społeczeństw zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio poprzez funkcje, jakie spełniają dla nas ekosystemy; mając na uwadze, że różnorodność biologiczna odgrywa centralną rolę w globalnym zwalczaniu głodu i sprzyja bezpieczeństwu żywnościowemu; mając na uwadze, że ochrona i zrównoważone korzystanie z różnorodności biologicznej są jednym z podstawowych warunków łagodzenia zmian klimatu i dostosowywania się do nich,

F.

mając na uwadze, że różnorodność biologiczna stanowi niezastąpioną bazę, na której ewoluowała ludzkość, oraz to, że utrata różnorodności biologicznej i ściśle z nią związanego dziedzictwa naturalnego prowadzi do zachwiania równowagi oraz znacznych strat gospodarczych i obniżenia jakości życia,

G.

mając na uwadze, że również według badania dotyczącego ekonomiki ekosystemów i różnorodności biologicznej (TEEB) utrata różnorodności biologicznej prowadzi do znacznych strat gospodarczych i obniżenia jakości życia,

H.

mając na uwadze wyniki niedawno przeprowadzonych badań Eurobarometru, które pokazują, że obywatele UE w dużej mierze nie są zaznajomieni z pojęciem różnorodności biologicznej oraz skutkami jej utraty,

I.

mając na uwadze, że znikanie gatunków może zerwać łańcuch pokarmowy nieodzowny dla przeżycia innych gatunków roślinnych i zwierzęcych, które mają kluczowe znaczenie dla produkcji żywności, przystosowania do warunków klimatycznych, odporności na czynniki zewnętrzne i zachowania zasobów genetycznych,

1.

jest głęboko zaniepokojony bardzo szybkim tempem utraty różnorodności biologicznej spowodowanej przez człowieka, która – jeśli będzie postępować tak, jak w ostatnich dziesięcioleciach – doprowadzi do tego, że w 2050 r. pozostanie nam znacznie zubożała i nieodwracalnie zniszczona przyroda, a także podkreśla, że funkcjonowanie ekosystemów jest warunkiem naszej egzystencji;

2.

podkreśla, że różnorodność biologiczna jest najważniejszym wskaźnikiem dobrego stanu środowiska naturalnego;

3.

jest świadomy, że niepowstrzymanie utraty różnorodności biologicznej jest nie do przyjęcia nie tylko z etycznego, ale również ekologicznego i gospodarczego punktu widzenia, gdyż pozbawia przyszłe pokolenia funkcji ekosystemu oraz aspektów jakości życia o bogatej naturalnej różnorodności biologicznej; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawy zarządzania różnorodnością biologiczną oraz zgodności zarówno w stosunkach wewnętrznych, jak i zewnętrznych;

4.

ponadto jest świadomy, że skuteczne zaradzenie trzem kryzysom – związanym z bezpieczeństwem żywnościowym, utratą różnorodności biologicznej i zmianą klimatu – wymaga spójnego podejścia i przyszłej strategii UE w zakresie różnorodności biologicznej, która to strategia byłaby w pełni zintegrowana ze strategiami dotyczącymi walki z ubóstwem i głodem oraz łagodzenia zmian klimatu i przystosowywania się do nich;

5.

uznaje, że organizacje pozarządowe mają do odegrania istotną rolę w ochronie różnorodności biologicznej, uczestnicząc w procesie decyzyjnym, działając lokalnie oraz podnosząc świadomość obywateli;

6.

podkreśla, że prowadzone badania, jak analiza TEEB, szacują spadek poziomu jakości życia spowodowany utratą różnorodności biologicznej na 50 miliardów euro rocznie (tuż poniżej 1 % PKB), przewidując jego wzrost do 14 trylionów euro (czyli do 7 % szacunkowego PKB) w 2050 r.;

7.

zgadza się jednak ze sprawozdaniem z analizy TEEB, że pomiar gospodarczej wartości różnorodności biologicznej ma ograniczenia metodologiczne i nie powinien przyćmiewać etycznych oraz międzypokoleniowych aspektów ochrony różnorodności biologicznej;

8.

wyraża poważne obawy w związku z nieumieszczeniem kwestii zahamowania utraty różnorodności biologicznej wśród najbardziej naglących zagadnień międzynarodowej strategii politycznej;

9.

z głębokim żalem zauważa, że nie osiągnięto przyjętego na szczycie Rady Europejskiej w Göteborgu w 2001 r. celu UE, by do 2010 r. powstrzymać utratę różnorodności biologicznej oraz podziela obawy wyrażone w licznych petycjach skierowanych do Parlamentu Europejskiego;

10.

przyjmuje z zadowoleniem komunikat Komisji w sprawie „Wariantów wizji i celu UE w zakresie różnorodności biologicznej na okres po 2010 roku”;

11.

ponadto przyjmuje z zadowoleniem konkluzje w sprawie różnorodności biologicznej z posiedzenia Rady ds. Środowiska w dniu 15 marca 2010 r., w tym nowy główny cel powstrzymania do 2020 r. utraty różnorodności biologicznej i degradacji funkcji ekosystemu w UE oraz odtworzenia ich w możliwie największym stopniu, bez szkody dla naturalnego procesu zmian różnorodności biologicznej, a także konkluzje Rady Europejskiej z 25–26 marca 2010 r. potwierdzające pilną potrzebę odwrócenia utrzymujących się tendencji do zaniku różnorodności biologicznej i do degradacji ekosystemów;

12.

uważa, że powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej stanowi absolutnie minimalny poziom ambicji, jaki należy zrealizować do 2020 r.;

13.

zwraca uwagę na podjęte już cenne inicjatywy mające na celu odtworzenie różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemów i wierzy, że takie działania skierowane na odtwarzanie muszą również wejść do głównych celów na 2020 r.;

14.

uważa, że w przypadku braku danych potrzebna jest kompleksowa ocena skutków środowiskowych, gospodarczych i społecznych;

15.

biorąc pod uwagę globalny charakter różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych oraz ich istotną rolę w realizacji globalnych celów związanych ze zrównoważonym rozwojem, ograniczeniem ubóstwa i głodu oraz poprawą zdrowia i dobrobytu ludzi, wyraża przekonanie, że przyszła strategia UE musi również wzmocnić międzynarodowe wysiłki UE na rzecz zapobiegania utracie różnorodności biologicznej – analizy takie jak TEEB zawierają wystarczające dowody na to, że jest to opłacalne i wykonalne – a tym samym lepiej przyczynić się do realizacji milenijnych celów rozwoju do 2015 r.;

16.

podkreśla ponadto, że konieczne jest przyjęcie wspólnej strategii UE w dziedzinie inwazyjnych gatunków obcych jako część polityki mającej na celu ochronę i poprawę różnorodności biologicznej, a także zauważa, że istnieje szczególnie ścisły związek między korytarzami transportowymi a wprowadzeniem na szeroką skalę gatunków obcych;

17.

uznaje, że pełne i poprawne wdrożenie prawodawstwa w zakresie programu Natura 2000 odgrywa kluczową rolę w osiągnięciu celu UE odnośnie do różnorodności biologicznej, a także celów dotyczących zmian klimatycznych i zrównoważonego rozwoju; w związku z tym uważa, że w przyszłości należy zacieśnić współpracę z użytkownikami ziemi w zakresie realizacji programu Natura 2000; podkreśla, że podejście stosowane w programie Natura 2000 już odniosło zauważalne sukcesy;

18.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do pełnego wdrożenia art. 6 dyrektywy siedliskowej;

19.

pomimo osiągniętych przez niektóre państwa członkowskie konkretnych wyników stanu ochrony kilku gatunków pozostaje zaniepokojony co do pełnego i dokładnego wdrożenia prawodawstwa w zakresie Natury 2000; apeluje do państw członkowskich o bardziej priorytetowe traktowanie realizacji programu Natura 2000;

20.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że sieć Natura 2000 obejmuje 18 % (lądowego) terytorium UE, oraz szybkie postępy, których dokonano, formułując środki ochrony lub plany zarządzania; jest skonsternowany, że państwa członkowskie nie przestrzegają terminów określonych w tej dyrektywie; w związku z tym apeluje do państw członkowskich o szybkie podjęcie działań w celu zapewnienia pełnego wdrożenia dyrektyw ptasiej i siedliskowej;

21.

wyraża troskę brakiem postępów w tworzeniu sieci Natura 2000 w środowisku morskim i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do przyspieszenia koniecznych procedur;

22.

wzywa Komisję do przyjęcia modelu sieci chronionych obszarów morskich, który umożliwia pogodzenie ochrony środowiska z prowadzeniem zrównoważonego rybołówstwa; zwraca się do Komisji o regularne zdawanie sprawy z postępów państw członkowskich we wdrażaniu dyrektywy siedliskowej i ptasiej, zwłaszcza w zakresie tworzenia sieci Natura 2000 w środowisku morskim, ponieważ obecnie obszary morskie stanowią mniej niż 10 % obszarów chronionych, a także z obowiązków państw członkowskich dotyczących sprawozdawczości i kontroli;

23.

zwraca uwagę na fakt, że przepisy UE w zakresie różnorodności biologicznej chronią w mniejszym stopniu morskie gatunki i siedliska niż gatunki i siedliska lądowe oraz w związku z tym wzywa Komisję do oceny uchybień w przepisach prawnych i ich wdrażania oraz do rozwinięcia chronionych obszarów morskich, w których działalność gospodarcza, w tym rybołówstwo, podlegają wzmocnionemu zarządzaniu opartemu na ekosystemach;

24.

ponadto zauważa, że różne konwencje odnoszące się do mórz regionalnych w UE, takie jak OSPAR, HELCOM oraz konwencja z Barcelony, dostarczają istotnych ram prawnych w zakresie ochrony ekosystemów morskich;

25.

uważa, że państwa członkowskie muszą mieć możliwość podejmowania inicjatyw mających na celu ochronę różnorodności biologicznej środowiska morskiego w stopniu wykraczającym poza działania wymagane na mocy przepisów UE;

26.

przypomina, że ustanowienie spójnej sieci NATURA 2000 wymaga utrzymania tych cech krajobrazu, które mają istotne znaczenie dla dzikiej flory i fauny; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do aktywnego zaangażowania się w utrzymywanie i rozwijanie połączeń między obszarami chronionymi, zarówno lądowymi, jak i morskimi, a także obszarami rolniczymi o wysokiej wartości przyrodniczej;

27.

popiera uwagi Europejskiej Agencji Środowiska, która stwierdziła, że „stan ochrony gatunków i siedlisk chronionych zgodnie z dyrektywą siedliskową UE budzi obawy” oraz że „nie powinniśmy koncentrować wszystkich naszych wysiłków na ochronie wysp różnorodności biologicznej, tracąc przyrodę wszędzie indziej”, ponieważ stwierdzenia te często odzwierciedlają opinie wyrażane przez obywateli europejskich w petycjach kierowanych do Parlamentu Europejskiego;

28.

przypomina Komisji i państwom członkowskim, że dyrektywa w sprawie strategii morskiej nie ogranicza stosowania chronionych obszarów do sieci Natura 2000 i w związku z tym zwraca się do państw członkowskich i Komisji o uwzględnienie wszystkich chronionych obszarów morskich i utworzenie między nimi powiązań, z uwzględnieniem obszarów wyznaczonych na mocy konwencji o morzach regionalnych z myślą o utworzeniu spójnej i obszernej sieci;

29.

zauważa, że nieunikniony jest pewien poziom pomocniczości w prawodawstwie UE w zakresie ochrony środowiska, wyraża jednak zaniepokojenie, że ten poziom elastyczności może prowadzić do popełniania przez państwa członkowskie nadużyć przy wdrażaniu tego prawodawstwa; z żalem odnotowuje rażące rozbieżności między państwami członkowskimi odnośnie do, na przykład, „zewnętrznego skutku” obszarów objętych siecią Natura 2000, wyłączeń grupowych odnośnie do pewnej „istniejącej działalności” lub zastosowania zasady ostrożności; domaga się, by w przypadku stwierdzenia tak rażących różnic sprawdzano również, czy odnośne państwa członkowskie nie stosują przepisów w sposób, który podważa skuteczność osiągnięcia celów, do jakich dąży się w zakresie różnorodności biologicznej;

30.

mając na uwadze te różnice między państwami członkowskimi, wzywa Komisję do udzielenia, jeśli to konieczne, dalszych wyjaśnień lub wskazówek odnośnie do dyrektywy; takie wyjaśnienia lub wytyczne muszą opierać się na najlepszych modelach działania i/lub być nimi zilustrowane;

31.

podkreśla znaczenie stosowania zasady ostrożności w odniesieniu do przyrody w związku z różnorodnością biologiczną zgodnie z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości;

32.

zachęca państwa członkowskie, aby zapewniły wystarczającą jakość ocen oddziaływania na środowisko i strategicznych ocen oddziaływania na środowisko w zakresie różnorodności biologicznej w celu zagwarantowania należytego wdrożenia przepisów dotyczących programu Natura 2000;

33.

wzywa do wzmocnienia dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko oraz do o wiele bardziej rygorystycznej interpretacji jej celów, tak aby nie ponosić znacznych strat w zakresie różnorodności biologicznej, a w miarę możliwości osiągać zyski, oraz do wprowadzenia stałego monitorowania wpływu na różnorodność biologiczną wywieranego przez projekty oraz skuteczności środków zaradczych, z odpowiednimi uregulowaniami regulującymi dostęp do tych informacji i stosowanie przepisów;

34.

uważa, że lepsza współpraca transgraniczna mogłaby przynieść istotne korzyści z punktu widzenia realizacji celów programu Natura 2000;

35.

wyraża ponadto swe zaniepokojenie brakiem współpracy transgranicznej, co może prowadzić do traktowania identycznych obszarów w różny sposób, i podkreśla w związku z tym użyteczność stosowania istniejących instrumentów, takich jak instrument prawny Europejskiego Ugrupowania Współpracy Terytorialnej (EGTC);

36.

wzywa Komisję, by w swych przyszłych strategiach w zakresie różnorodności biologicznej i w kontekście programu Natura 2000 bardziej skupiała się na funkcjach ekosystemów, jednocześnie rozbudowując i wzmagając wysiłki na rzecz osiągnięcia pozytywnego stanu ochrony gatunków i ich siedlisk;

37.

jest przekonany, że sieć Natura 2000 dla obszarów lądowych i morskich nie jest jedynym instrumentem UE na rzecz ochrony różnorodności biologicznej, ale że należy przyjąć bardziej zintegrowane podejście, by powiodła się polityka UE w zakresie różnorodności biologicznej;

38.

wzywa zatem Komisję do zapewnienia dalszego włączania problematyki różnorodności biologicznej do innych obszarów polityki UE, takich jak rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo, polityka regionalna i polityka spójności, energia, przemysł, transport, turystyka, współpraca w zakresie rozwoju, badania i innowacje w sposób gwarantujący obopólne korzyści, a także wzywa do wzmocnienia zgodności polityki sektorowej i budżetowej UE; podkreśla w szczególności, że we wspólnej polityce rolnej, polityce regionalnej i wspólnej polityce rybołówstwa istnieją duże możliwości zwrócenia większej uwagi na kwestie różnorodności biologicznej;

39.

podkreśla związek, jaki istnieje między gospodarką wodami, a różnorodnością biologiczną, będący podstawowym elementem zachowania życia i zrównoważonego rozwoju;

40.

jest zdania, że rolnicy odgrywają istotną rolę w osiąganiu przez UE celów w zakresie różnorodności biologicznej; zwraca uwagę, że w 1992 r. zapoczątkowano włączanie ochrony różnorodności biologicznej do wspólnej polityki rolnej (WPR), oraz że w późniejszym okresie na mocy reformy z 2003 r. wprowadzono takie środki, jak wzajemna współzależność, jednolita płatność na gospodarstwo (oddzielenie płatności od produkcji) oraz rozwój obszarów wiejskich, które to środki mają korzystny wpływ na różnorodność biologiczną;

41.

podkreśla jednakże wątpliwości co do tego, czy rolnicy UE zdolni są do dalszego produkowania wysokiej jakości żywności w konkurencyjny sposób; wierzy, że reforma WPR powinna właściwie wynagradzać rolników UE za ich wysiłki w osiąganiu celów UE w zakresie różnorodności biologicznej;

42.

wskazuje, że działania związane z rolnictwem i leśnictwem w Europie znacząco przyczyniają się do różnorodności gatunków i biotopów oraz do zróżnicowanego krajobrazu rolniczego obecnie uznawanego za wymagający ochrony; w związku z tym podkreśla, że w perspektywie długoterminowej jedynie dzięki działalności związanej z rolnictwem i leśnictwem można będzie zachować krajobraz rolniczy i ochronić różnorodność biologiczną w Europie;

43.

z zadowoleniem przyjmuje wcześniejsze próby włączenia kwestii dotyczących ochrony środowiska naturalnego do wspólnej polityki rolnej, takich jak wprowadzenie środków rolno-środowiskowych oraz dobre warunki rolne i środowiskowe; wzywa Komisję do wykorzystania reformy wspólnej polityki rolnej w celu wzmocnienia tych tendencji i dążenia do w pełni zrównoważonego rolnictwa w UE, przy czym korzyści dla środowiska naturalnego powinny stanowić zasadę przewodnią, np. poprzez wprowadzenie wynagrodzenia za usługi ekologiczne lub dostarczanie precyzyjnie określonych dóbr publicznych, w tym zrównoważone rolnictwo na obszarach ekologicznie wrażliwych, takich jak obszary objęte programem Natura 2000, aby w ten sposób zapewnić w przyszłości finansowanie zrównoważonego rolnictwa, aby dobre praktyki były należycie nagradzane i aby zachęcano do ich stosowania, a także aby rolnicy nie ponosili strat finansowych lub innych, dzięki czemu powstaną warunki umożliwiające gospodarstwom rolnym ochronę różnorodności biologicznej w przyszłości;

44.

wzywa Komisję do zwracania większej uwagi na zapewnienie przestrzegania wszystkich europejskich rozporządzeń i dyrektyw dotyczących w szczególności zachowywania różnorodności biologicznej;

45.

uważa, że w ramach polityki rolnej UE wprowadziła przepisy spełniające zasadę wzajemnej zgodności, które chronią różnorodność biologiczną, z żalem zauważa jednak, że często nie są one wdrażane ani monitorowane w całej UE;

46.

jest świadomy, że polityka wykorzystania gruntu to kolejny kluczowy element w ochronie przyrody i apeluje do Komisji i państw członkowskich o kontynuowanie lepszego włączania kryteriów różnorodności biologicznej do procesów podejmowania decyzji na szczeblu lokalnym i regionalnym w sprawach dotyczących wykorzystania gruntów i polityki terytorialnej, w tym w polityce regionalnej i spójności;

47.

podkreśla, że zarządzanie gruntami i ochrona różnorodności biologicznej nie są ze sobą sprzeczne oraz że zintegrowane zarządzanie tworzy przestrzeń życiową dla różnorodności biologicznej;

48.

podkreśla znaczenie powstrzymania i odwrócenia strat w różnorodności biologicznej gatunków i odmian roślin uprawnych, które to straty prowadzą do zniszczenia podstawy genetycznej, od której uzależnieni są ludzie i zwierzęta pod względem żywienia; podkreśla potrzebę promowania wykorzystywania tradycyjnych odmian roślin rolniczych charakterystycznych dla pewnych regionów;

49.

mając na uwadze gospodarczą, społeczną i środowiskową wartość różnorodności rolniczej i genetycznej zwierząt gospodarskich wzywa Komisję do zdefiniowania określonych priorytetowych celów w dążeniu do powstrzymania strat w różnorodności genetycznej i w rodzimych gatunkach; wzywa ponadto do przyjęcia definicji „rodzimych”/„nierodzimych” ras oraz środków ich ochrony;

50.

uważa, że WPR musi rekompensować rolników, którzy świadczą dodatkowe usługi ekosystemowe sprzyjające ochronie różnorodności biologicznej, poprzez bezpośrednie uzupełniające płatności obszarowe finansowane przez Unię Europejską; ponownie zwraca się o wprowadzenie systemu premii, w ramach którego rolnikom przyznawane byłyby punkty premiujące za działania na rzecz różnorodności biologicznej podejmowane poza obowiązkami wynikającymi z wzajemnej zgodności agrośrodowiskowej;

51.

uważa, że poczyniono wielkie postępy pod względem przepisów dotyczących środowiska, takie jak wprowadzenie zintegrowanej ochrony przed szkodnikami oraz nowe przepisy UE dotyczące pestycydów, co umożliwia ochronę przed szkodnikami ukierunkowaną na organizmy szkodliwe, a tym samym chroni organizmy dobroczynne;

52.

przyjmuje z radością obecnie przygotowywaną reformę wspólnej polityki rybołówstwa i wzywa Komisję do włączania kryteriów różnorodności biologicznej do przyszłych wniosków legislacyjnych; ponadto wzywa do rozwijania zrównoważonych modeli akwakultury jako ewentualnych alternatyw dla rybołówstwa, zgodnie z wytycznymi Komisji zawartymi w komunikacie na temat budowy zrównoważonej przyszłości dla akwakultury (COM(2009)0162) oraz przy uwzględnieniu stanowiska Parlamentu Europejskiego zawartego w rezolucji z dnia 17 lipca 2010 r.;

53.

stwierdza, że głównym narzędziem osiągania celów w zakresie różnorodności biologicznej w środowisku morskim, obok dyrektywy siedliskowej i ptasiej, jest ramowa dyrektywa wodna w zakresie wód przybrzeżnych i dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej w zakresie wszelkich wód morskich;

54.

uważa, że jednym z głównych celów w ramach WPRyb musi być zmniejszenie odrzutów i zwraca się do komisji o ustalenie przyczyn odrzutów i o opracowanie szczegółowych rozwiązań dla każdego rodzaju połowów, zwłaszcza polegających na wprowadzeniu szczególnych, wieloaspektowych kwot lub biomasy poprzez bardziej selektywne narzędzia połowowe, jak sieci o oczkach kwadratowych, których stosowanie należy upowszechnić, oraz poprzez przestrzenne zarządzanie zasobami rybnymi;

55.

uważa, że regionalne organizacje zarządzania łowiskami (RFMO) są odpowiedzialne za zarządzanie połowami i stoją na straży odpowiedzialnego rybołówstwa dalekomorskiego; uważa, że w związku z tym niezbędne jest wzmocnienie ich uprawnień, zwłaszcza w zakresie kontroli i zniechęcających kar, oraz że w pierwszym rzędzie do regionalnych organizacji zarządzania rybołówstwem należy zarządzanie zasobami pewnych ważnych pod względem handlowym gatunków morskich oraz wprowadzenie stosowania świadectw połowowych;

56.

podkreśla konieczność dalszych działań w obszarze zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną oraz morskiego planowania przestrzennego, jako że mogą one być istotnymi elementami partycypacyjnego podejścia ekosystemowego poprzez zagwarantowanie zachowania morskich i przybrzeżnych zasobów oraz zrównoważonego zarządzania nimi, a także poszanowanie naturalnych procesów i zdolności ekosystemów;

57.

mając na uwadze znaczny spadek różnorodności biologicznej wód oraz degradację ekosystemów słodkowodnych, kładzie nacisk na znaczenie zapewnienia pełnego wdrożenia wodnej dyrektywy ramowej oraz podkreśla potrzebę zajęcia się zagadnieniem spadku różnorodności biologicznej w planach zagospodarowania basenów rzecznych;

58.

apeluje do państw członkowskich o planowanie ich polityki leśnictwa w taki sposób, by w pełni uwzględniała ona rolę lasów jako rezerwuarów różnorodności biologicznej, retencji i formowania gleby, umożliwiających sekwestrację węgla i oczyszczanie powietrza oraz obszarów przeznaczonych do celów rekreacyjnych dla naszych obywateli;

59.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji (COM(2008)0645 wersja ostateczna) w sprawie podjęcia wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i utracie różnorodności biologicznej, który wzywa do powstrzymania najpóźniej do 2030 r. utraty powierzchni terenów zalesionych;

60.

zwraca uwagę, że rosnący popyt na paliwa pochodzenia rolniczego, a w konsekwencji wzmożenie nacisków na ich produkcję stanowią zagrożenie dla różnorodności biologicznej, zwłaszcza w krajach rozwijających się, z uwagi na degradację i przetwarzanie siedlisk i ekosystemów, takich jak m.in. mokradła i lasy;

61.

podkreśla potrzebę podniesienia budżetu na badania poświęcone środowisku naturalnemu i różnorodności biologicznej w ramach 8. programu ramowego, proporcjonalnie do ogromnych potrzeb i wielkich wyzwań związanych z utratą różnorodności biologicznej, jak i ze zmianami klimatu;

62.

zwraca uwagę na ust. 8 konkluzji Rady z dnia 21 października 2009 r., który wzywa Komisję do dokonania pilnego przeglądu, sektor po sektorze, subsydiów mających niekorzystny wpływ na środowisko; wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań w oparciu o te konkluzje, aby uniknąć udzielania subwencji strategiom politycznym, które mają negatywny wpływ na europejską różnorodność biologiczną;

63.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania przygotowawczego etapu rozwoju 7. programu działań na rzecz środowiska naturalnego w celu przyspieszenia i promowania debat, jak również konkretnych działań w zakresie różnorodności biologicznej w EU;

64.

podkreśla podstawowe znaczenie różnorodności biologicznej oraz odpornych ekosystemów dla łagodzenia zmian klimatu i dostosowania się do nich biorąc pod uwagę, że ekosystemy lądowe i morskie w chwili obecnej pochłaniają około połowę antropogenicznych emisji CO2;

65.

z zadowoleniem przyjmuje rosnące wsparcie dla środków ograniczenia wpływu zmian klimatu mogących wpłynąć korzystnie również na różnorodność biologiczną, które jednak nie wywrą negatywnego wpływu na finansowanie różnorodności biologicznej jako takiej;

66.

wzywa Komisję do zadbania o to, by działania podejmowane w kontekście przeciwdziałania zmianom klimatu i dostosowania do nich nie przynosiły niekorzystnych skutków dla różnorodności biologicznej morskiej i ziemnej;

67.

podkreśla, że gleba odgrywa istotną rolę w osiąganiu przez UE celów w zakresie różnorodności biologicznej; uznaje, że przyczyny i skutki degradacji gleb są przede wszystkim lokalne i regionalne i że w związku z tym należy przestrzegać zasady pomocniczości; wzywa państwa członkowskie do wypełnienia zobowiązań w zakresie zagwarantowania jakości gleby i utrzymania gleby w dobrym stanie, a także wzywa państwa członkowskie, które nie mają ustawodawstwa w zakresie ochrony gleby, do wywiązania się ze swoich obowiązków;

68.

przypomina, że rybołówstwo ma istotne znaczenie gospodarcze i społeczne dla planowania terenów przybrzeżnych oraz dla ekosystemów morskich pod względem środowiska naturalnego; uważa, że WPRyb nie powinna utrudniać przestrzegania przez państwa członkowskie przepisów dotyczących różnorodności biologicznej, ale je ułatwiać, w szczególności w zakresie ustanawiania odpowiednich środków ochrony na obszarach morskich objętych siecią Natura 2000;

69.

uznaje znaczny potencjał pod kątem tworzenia nowych miejsc pracy związany z wypracowaniem zrównoważonej gospodarki i ekologicznej infrastruktury, co z natury rzeczy oznacza tworzenie miejsc pracy lokalnie (które nie mogą zostać przeniesione do krajów trzecich), a zatem przyczynia się w znaczny sposób do realizacji strategii EU2020;

70.

ponadto jest przekonany, że efektywność zasobów, trwały rozwój gospodarczy i ochrona przyrody powinny iść ze sobą w parze; zwraca uwagę na rozwój turystyki ekologicznej i agroturystyki, na których wzajemnie korzystają odbudowa i ochrona przyrody;

71.

podkreśla znaczenie ochrony różnorodności biologicznej we wdrażaniu strategii Europa 2020, nie tylko ze względu na to, że prawdopodobnie stworzy ona możliwości w zakresie zatrudnienia, lecz również dlatego, że przyczynia się ona do wydajnego i zrównoważonego wykorzystywania zasobów; przyznaje, że rosnące poziomy produkcji materiałów, handlu i konsumpcji stanowią ważną siłę napędową utraty różnorodności biologicznej, w związku z czym wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia strategii politycznych ukierunkowanych na promocję i rozwój efektywności zasobów i zrównoważonej konsumpcji i produkcji;

72.

zwraca uwagę na szacunki Komisji z 2004 r. dotyczące rocznych kosztów zarządzania siecią Natura 2000 w wysokości 6,1 mld euro; zwraca uwagę, że według sprawozdania TEEB zysk z inwestowania w ochronę różnorodności biologicznej niekiedy stokrotnie przekracza nakłady;

73.

ubolewa jednak nad tym, że Komisja nie udostępniła dodatkowych źródeł finansowania do celów wdrażania dyrektyw dotyczących programu NATURA 2000 oraz nad brakiem jasnych informacji na temat rozbicia konkretnych kwot wykorzystywanych rocznie na zachowanie różnorodności biologicznej w UE, i nalega, aby państwa członkowskie i Komisja współpracowały ze sobą w zakresie jaśniejszego przedstawienia tych danych;

74.

jest zdania, że Wspólnota powinna podjąć większą odpowiedzialność za zachowanie naturalnych zasobów w ramach sieci Natura 2000, zwłaszcza w kontekście finansowania;

75.

z zadowoleniem odnosi się do intensyfikacji wydatków w ramach LIFE+ (dodatkowe 8 % w projekcie budżetu na 2011 r.), podkreśla jednak, że instrument ten stanowi nadal zaledwie niewielką część budżetu UE (0,2 %); ponadto uważa, że środki ochrony finansowane przez UE nie zawsze są utrzymywane, gdy kończy się finansowanie wspólnotowe; zwraca się do Komisji, aby bardziej uwzględniała poszczególne czynniki mające znaczenie dla zrównoważonego charakteru projektów i wprowadziła systematyczne monitorowanie projektów po ostatniej płatności;

76.

jest świadom, że dodatkowe fundusze na zachowanie różnorodności biologicznej są dostępne za pośrednictwem innych instrumentów, takich jak fundusze strukturalne oraz Fundusz Rozwoju Obszarów Wiejskich, i ubolewa nad ograniczonym wykorzystaniem tych możliwości przez państwa członkowskie; przypomina, że największy wkład w finansowania różnorodności biologicznej jest obecnie dostępny za pośrednictwem EAFRD;

77.

nie udaremniając przyszłych dyskusji oraz decyzji dotyczących nowych wieloletnich ram finansowych (począwszy od 2014 r.) oraz śródokresowego przeglądu aktualnych ram finansowych (2007-2013), oczekuje, że ograniczenia finansowe sprawią, że jeszcze konieczniejsze niż dotychczas okaże się osiągnięcie wysokiej jakości dodanej i podniesienie efektywności wydatków europejskich, w tym wydatków na różnorodność biologiczną;

78.

podkreśla zatem potrzebę osiągnięcia lepszego wglądu w efektywność wydatków na różnorodność biologiczną i wzywa Komisję do podania przykładów dobrych praktyk w zakresie efektywności i wartości dodanej;

79.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenie poczynione przez IUCN, aby na krajowe środki ochrony różnorodności biologicznej wydawano 0,3 % PNB;

80.

zauważa z troską, że liczba projektów finansowanych corocznie w ramach programu LIFE+ nie osiąga poziomu orientacyjnych kwot środków przeznaczonych na nie w różnych państwach członkowskich; wzywa Komisję do dokonania oceny przyczyn tego niepełnego wykorzystania środków i zaproponowania, gdzie to konieczne, zmian w przepisach regulujących program, zwłaszcza jeśli chodzi o poziomy współfinansowania;

81.

jest przekonany, że same wydatki publiczne nie będą wystarczające, aby zrealizować podstawowy cel UE i podkreśla, iż społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw powinna obejmować również różnorodność biologiczną; wzywa Komisję do rozpatrzenia środków wdrożenia polityk, które zachęcają do pozytywnego inwestowania w zachowanie różnorodności biologicznej i zniechęcają do takich inwestycji, które niekorzystnie wpływają na różnorodność biologiczną zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym utworzenie przez Komisję platformy działalności gospodarczej i różnorodności biologicznej, aby włączyć sektor prywatny do programu działalności na rzecz różnorodności biologicznej;

82.

zaleca większą elastyczność zasad kwalifikowalności środków finansowych przeznaczanych na projekty w zakresie różnorodności biologicznej oraz zachęca ogół podmiotów do korzystania z nich;

83.

podkreśla ponadto potrzebę włączenia do ostatecznych cen produktów na rynku kosztów zewnętrznych, zagrożeń i skutków, takich jak zachowanie krajobrazu rolniczego, szkody w dziedzinie różnorodności biologicznej oraz koszty ponoszone w celu wspierania tej różnorodności; w dłuższej perspektywie leży to w interesie przedsiębiorstw, jeżeli pragną one utrzymać dostęp do zasobów naturalnych; wzywa Komisję Europejską do jak najszybszego, a więc nie później niż do końca 2010 r., opublikowania zapowiedzianego komunikatu w sprawie przyszłego finansowania programu Natura 2000, aby umożliwić rozpatrzenie tego aspektu wraz z nową strategią na rzecz różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.;

84.

podkreśla znaczenie zintegrowanej sprawozdawczości dotyczącej środowiska dla analizy powiązań między środowiskiem a gospodarką w skali europejskiej, krajowej i regionalnej w celu oceny wpływu modeli produkcji i konsumpcji na zasoby naturalne oraz wzywa państwa członkowskie do regularnego przekazywania Eurostatowi i Europejskiej Agencji Środowiska niezbędnych danych;

85.

podkreśla, że rozwój i badania naukowe mają kluczowe znaczenie dla wypełnienia luk w aktualnie posiadanej wiedzy i zapewnienia systematycznego monitorowania trendów w różnorodności biologicznej, jak również dla rozwoju narzędzi politycznych mających na celu zatrzymanie utraty różnorodności biologicznej;

86.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie zbiorcze Komisji 2001-2006, oceniające stan ochrony chronionych siedlisk i gatunków w UE oraz postępów osiągniętych przez państwa członkowskie we wdrażaniu prawodawstwa odnoszącego się do Natury 2000, jednak ubolewa nad wysoką liczbą „nieznanych” określeń; wzywa państwa członkowskie do poprawy swej sprawozdawczości oraz w stosunku do EEA, zaś Komisję do zapewnienia lepszej wiarygodności i porównywalności danych w jej przyszłych sprawozdaniach;

87.

podkreśla potrzebę opracowania konkretnej bazy, w oparciu o którą Komisja określać będzie postępy na drodze ku osiągnięciu celów wtórnych; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wysiłki Europejskiej Agencji Środowiska związane z europejskim systemem informacji o różnorodności biologicznej (BISE) oraz poziomem odniesienia w dziedzinie różnorodności biologicznej, które będą użytecznymi narzędziami poprawy i udoskonalania procesu podejmowania decyzji politycznych, w szczególności na rzecz strategicznego planu rozwijanego przez Komisję; podkreśla, że należałoby raczej wykorzystywać istniejące dane, niż koncentrować się na zbieraniu nowych;

88.

biorąc pod uwagę brak wiedzy opinii publicznej na temat znaczenia różnorodności biologicznej, z zadowoleniem przyjmuje kampanię informacyjną prowadzoną przez Komisję i wzywa państwa członkowskie do znacznego zintensyfikowania wysiłków w dziedzinie informowania opinii publicznej na ten temat i wymiany najlepszych wzorców;

89.

wyraża zaniepokojenie brakiem realizacji, a nawet brakiem podjęcia realizacji światowego celu ograniczenia do 2010 r. współczynnika utraty różnorodności biologicznej, który został określony na światowym szczycie na temat zrównoważonego rozwoju w 2002 r., jak również skutkami, jakie ustawiczne straty w obszarze różnorodności biologicznej i degradacji ekosystemów mają dla milenijnych celów rozwoju oraz celu, by do 2015 r. ograniczyć ubóstwo i głód oraz poprawić zdrowie i dobrobyt ludzi, a także wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania wprowadzenia zagadnienia różnorodności biologicznej do głównego nurtu procesów globalnych, jak milenijne cele rozwoju;

90.

z zadowoleniem odnosi się do konferencji stron Konwencji o różnorodności biologicznej w Nagoi w październiku 2010 r. i wzywa UE do skierowania dużej, dobrze przygotowanej i skoordynowanej delegacji na tę konferencję; podkreśla konieczność zdefiniowania przez UE silnej i spójnej pozycji na wcześniejszych etapach; jest jednak zatroskany faktem, że jedynie ministrowie środowiska wezmą udział w konferencji, podczas gdy proces zapewnienia postępu w sprawie programu światowej różnorodności biologicznej wymaga podejścia międzysektorowego;

91.

nakłania Komisję do wspierania tworzenia pod egidą Programu środowiskowego ONZ międzyrządowej platformy na rzecz strategii politycznych w obszarze różnorodności biologicznej i nauki o funkcjach ekosystemów oraz do udzielenia pomocy w tworzeniu takiej platformy;

92.

podkreśla pogląd, przedyskutowany na spotkaniu w czerwcu 2008 r. w ramach francuskiej prezydencji, by rozwijać sieci podobne do Natury 2000 w krajach i terytoriach zamorskich oraz w najbardziej oddalonych regionach państw członkowskich UE, na których terenach leży kilka najcenniejszych ośrodków różnorodności biologicznej na naszej planecie, i podkreśla potrzebę wspierania rozwoju takich sieci za pośrednictwem instrumentów polityki UE, jak polityka rozwoju;

93.

podkreśla, że na skutek wylesiania powstają większe emisje CO2 niż te, za jakie odpowiedzialny jest cały sektor transportowy, zaś ochrona lasów jest jednym z czołowych elementów ochrony różnorodności biologicznej na ziemi i funkcji ekosystemów;

94.

zachęca Komisję i państwa członkowskie do rzeczywistego uwzględniania kwestii zrównoważenia środowiskowego w stosunkach z krajami trzecimi z jednoczesnym poszanowaniem praw społecznych i zagwarantowaniem ochrony i udziału społeczności lokalnych i ludności tubylczych w procesach decyzyjnych, w szczególności odnośnie do wykorzystania gleby i ochrony lasów, a także do kontynuowania tzw. zielonej dyplomacji; wzywa państwa członkowskie i Komisję Europejską do zadbania o to, aby w „dwunastopunktowym planie działań UE na rzecz milenijnych celów rozwoju” uznano konieczność włączania problematyki trwałości środowiskowej do głównego nurtu polityki poprzez współpracę na rzecz rozwoju i działania zewnętrzne i zapewniono skoncentrowaną interwencję finansową z myślą o wsparciu różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemów;

95.

podkreśla, że w celu promowania uznawania (gospodarczej) wartości różnorodności biologicznej potrzeba innowacyjnych systemów finansowania; zachęca państwa członkowskie i Komisję do angażowania się w globalną dyskusję na temat potrzeby i rodzajów ewentualnych ustaleń dotyczących innowacyjnych systemów opłat za korzystanie z funkcji ekosystemów;

96.

nalega, aby zrównoważony charakter produktów będących przedmiotem międzynarodowych umów handlowych był kluczowym elementem tych umów; podkreśla w związku z tym potrzebę włączenia kwestii niehandlowych, takich jak metody produkcyjne i poszanowanie różnorodności biologicznej, do wszystkich przyszłych umów zawieranych w ramach WTO;

97.

z rozczarowaniem przyjmuje wynik konferencji CITES, podczas której nie zrealizowano głównych elementów mandatu UE, takich jak ochrona gatunków morskich cieszących się dużym zainteresowaniem komercyjnym;

98.

zdecydowanie nalega, aby Komisja i państwa członkowskie przyspieszyły wewnętrzne procesy podejmowania decyzji i poprawiły ich skuteczność, poświęciły więcej środków i czasu na działania dyplomatyczne w stosunku do krajów trzecich oraz wzmocniły potencjał i synergię między konwencjami; mając na uwadze, że wiele chronionych obszarów sieci Natura 2000 jest pośrednio lub bezpośrednio zanieczyszczanych oraz że szkody wyrządzane w środowisku pochodzą również spoza Europy, należy podkreślić konieczność ujęcia europejskich standardów ochrony środowiska w umowach partnerskich z sąsiednimi krajami;

99.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/30

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2009 r. pt. „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka” (1) oraz odnoszącą się do niego ocenę wpływu (2), a także dokument roboczy Komisji z dnia 14 grudnia 2007 r. w sprawie doskonalenia europejskich systemów wczesnego ostrzegania (3),

—

uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 16 września 2009 r. w sprawie pożarów lasów w lecie 2009 r. (4), z dnia 4 września 2007 r. w sprawie klęsk żywiołowych (5), z dnia 7 września 2006 r. sprawie pożarów lasów oraz powodzi (6), z dnia 5 września 2002 r. w sprawie powodzi w Europie (7), z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie suszy w Portugalii (8), z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie suszy w Hiszpanii (9), z dnia 8 września 2005 r. w sprawie katastrof naturalnych (pożarów i powodzi) w Europie (10), z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie klęsk żywiołowych (pożarów, susz i powodzi) – aspekty związane z rolnictwem (11), aspekty związane z rozwojem regionalnym (12) i aspekty związane z ochroną środowiska naturalnego (13), z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie poważnej klęski żywiołowej w autonomicznym regionie Madery i skutków huraganu Xynthia w Europie (14) oraz swoje stanowisko z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (15),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 czerwca 2008 r. w sprawie poprawienia zdolności Unii do reagowania na wystąpienie katastrof (16) oraz ust. 12–15 konkluzji prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15–16 czerwca 2006 r. w sprawie zdolności reagowania Unii na sytuacje nadzwyczajne, kryzysowe i katastrofy (17),

—

uwzględniając decyzję Rady 2007/162/WE,Euratom z dnia 5 marca 2007 r. ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności (18),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (19) (dyrektywa Seveso II),

—

uwzględniając dyrektywę 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (20) (dyrektywa w sprawie powodzi),

—

uwzględniając dyrektywę Rady z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne 85/337/EWG (21) (dyrektywa OOŚ),

—

uwzględniając ramy działań na lata 2005–2015: „Podnoszenie odporności państw i wspólnot na klęski”, przyjęte w dniu 22 stycznia 2005 r. w Kobe (prefektura Hyōgo) (22),

—

uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej przyjętą w dniu 5 czerwca 1992 r. w Rio de Janeiro,

—

uwzględniając artykuł 196 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0227/2010),

A.

mając na uwadze, że zapobieganie powinno być coraz ważniejszym etapem zarządzania kryzysowego i nabierać coraz większego znaczenia społecznego,

B.

mając na uwadze, że klęski żywiołowe zagrażają ekosystemom i różnorodności biologicznej, odbijają się na trwałym rozwoju oraz negatywnie wpływają na spójność społeczną,

C.

mając na uwadze, że takie czynniki, jak intensywne użytkowanie gruntów, chaotyczny rozwój przemysłu i miast, wyludnianie się wsi, pustynnienie i większa częstotliwość występowania ekstremalnych zjawisk pogodowych zwiększają podatność państw członkowskich, a zwłaszcza regionów objętych celem konwergencji na klęski żywiołowe i na katastrofy spowodowane przez człowieka,

D.

mając na uwadze, że zmiany klimatu są przyczyną coraz częstszych klęsk żywiołowych (powodzi, poważnych susz i pożarów), przynoszących ofiary śmiertelne oraz poważne szkody środowiskowe, gospodarcze i społeczne,

E.

mając na uwadze, że klęski mają zazwyczaj wiele przyczyn, nie zawsze można je przypisać wyłącznie ekstremalnym zjawiskom pogodowym, a często powstają raczej na skutek niewłaściwego stosunku człowieka do środowiska,

F.

mając na uwadze, że katastrofy mogą być wywołane przez awarie technologiczne i przemysłowe, które mogą pociągać za sobą uwolnienie niebezpiecznych czynników chemicznych, biologicznych, radiologicznych lub jądrowych, przynoszących poważne konsekwencje dla zdrowia, upraw, infrastruktury lub żywego inwentarza,

G.

mając na uwadze, że niejednokrotnie można było w znacznej mierze zapobiec szkodom powstałym w wyniku klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka; mając ponadto na uwadze, że polityka UE musi zapewniać organom krajowym, regionalnym i lokalnym spójne bodźce do opracowywania, finansowania i wdrażania skuteczniejszej polityki zapobiegania i ochrony,

H.

mając na uwadze, że kompleksowe, dynamiczne, rozsądne i konsekwentne podejście do zapobiegania klęskom i katastrofom powinno obejmować różne szczeble współpracy między organami lokalnymi, regionalnymi i krajowymi, a także angażować inne podmioty związane, a tym samym również obeznane z określonym terenem,

I.

mając na uwadze, że istniejące środki zapobiegania klęskom i katastrofom okazały się niewystarczające, a wcześniejsze propozycje Parlamentu Europejskiego nie zostały jeszcze w pełni wdrożone, co utrudniło realizację skonsolidowanej strategii zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka na szczeblu UE,

J.

mając na uwadze, że długotrwała susza i pożary dodatkowo przyspieszają proces pustynnienia, zwłaszcza na południu Europy, dotykając przede wszystkim śródziemnomorskie kompleksy leśne i rozległe obszary obsadzane jednym gatunkiem drzew niewystępującym naturalnie w danym regionie, szczególnie podatnym na pożary, co stanowi zagrożenie dla życia mieszkańców i wpływa na jakość życia w danych regionach,

K.

mając na uwadze, że do podstawowych elementów zapobiegania klęskom i katastrofom należy: zrównoważone planowanie przestrzenne i użytkowanie gruntów, rozwój gospodarczy i społeczny przebiegający w harmonii z naturą, poszanowanie energii, zasobów naturalnych i środowiska, podnoszenie spójności wewnątrz UE, przeciwdziałanie wyludnianiu się wsi, pustynnieniu i erozji gleb oraz utrzymywanie zrównoważonej pod względem środowiskowym działalności rolniczej,

L.

mając na uwadze, że lasy odgrywają kluczową rolę w ochronie środowiska, sprzyjając zachowaniu równowagi w obiegu węgla i wody,

1.

zauważa, że klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka mogą mieć bardzo poważne konsekwencje dla rozwoju gospodarczo-społecznego regionów i państw członkowskich; zaznacza, że głównym celem zapobiegania klęskom i katastrofom jest ochrona życia ludzkiego, bezpieczeństwa i nienaruszalności cielesnej, podstawowych praw człowieka, a także środowiska naturalnego, infrastruktury gospodarczej i społecznej, w tym podstawowego wyposażenia, budynków mieszkalnych, systemów komunikacji, transportu i dziedzictwa kulturowego;

2.

podkreśla, że podejście zakładające działanie z wyprzedzeniem jest skuteczniejsze i tańsze od podejścia opartego jedynie na reagowaniu na klęski i katastrofy; uważa, że znajomość lokalnego kontekstu geograficznego, gospodarczego i społecznego ma zasadnicze znaczenie dla zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka;

3.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do zapewnienia spójniejszego uwzględniania w polityce i programach UE kwestii dotyczących zapobiegania klęskom i katastrofom, a także podkreśla potrzebę kompleksowego podejścia do zapobiegania klęskom i katastrofom; przypomina, że uwzględnić należy wszelkiego rodzaju klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, spośród których wymienić można między innymi następujące zagrożenia (23): powodzie, burze, susze, fale tsunami, trzęsienia ziemi, pożary lasów, ekstremalne temperatury, wybuchy wulkanów, lawiny, osunięcia gruntu, awarie technologiczne i przemysłowe, erozja gleby, skażenie podglebia i wód gruntowych, zanieczyszczenie mórz, jezior i rzek;

4.

wzywa Komisję, by zachęcała państwa członkowskie do wymiany najlepszych praktyk w zapobieganiu katastrofom spowodowanym przez człowieka, i wzywa państwa członkowskie do zapewnienia w organach regionalnych szkoleń z zakresu zarządzania kryzysowego;

5.

uważa, że ze względu na rozmiary lub potencjalnie transgraniczny charakter klęsk i katastrof właściwe i niezbędne jest zacieśnienie współpracy na szczeblu regionalnym i na szczeblu UE w oparciu o komplementarność działań, rozpowszechnianie najlepszych praktyk oraz zasadę solidarności między państwami członkowskimi;

6.

odnotowuje propozycję utworzenia sieci przedstawicieli poszczególnych właściwych organów krajowych ze wszystkich państw członkowskich; podkreśla, że sieć taka powinna działać w ramach współpracy między krajowymi, regionalnymi i lokalnymi organami ds. zarządzania kryzysowego, planowania przestrzennego oraz tworzenia map ryzyka i zarządzania nim; podkreśla rolę takiej sieci w wymianie doświadczeń i środków zapobiegania oraz w opracowaniu wspólnej metodologii i minimalnych wymogów tworzenia map ryzyka i zagrożeń na szczeblu UE; apeluje, by do sieci włączono przedstawicieli sektora rolnictwa oraz by rozważono wysłuchanie przedstawicieli UNEP oraz organizacji społecznych i pozarządowych działających w omawianym obszarze oraz innych podmiotów związanych, a tym samym obeznanych z danym terenem;

7.

uważa, że zasadnicze znaczenie ma współpraca w zakresie upowszechniania informacji i doświadczeń oraz rozwiązań technicznych i naukowych, jak również koordynacja strategii rozwoju zdolności interwencyjnych;

8.

wzywa regiony do wykorzystywania istniejących sieci koordynacji terytorialnej i transgranicznej w celu zacieśnienia współpracy skoncentrowanej w większym stopniu na zapobieganiu klęskom i katastrofom; uważa, że struktury współpracy transgranicznej, na przykład makroregiony, współpracujące z myślą o realizacji konkretnych działań, mogą stać się skutecznymi platformami współpracy w dziedzinie zapobiegania klęskom i katastrofom; opowiada się za wykorzystaniem cennego doświadczenia zgromadzonego w tej dziedzinie w projektach zrealizowanych w przeszłości w ramach wspólnotowej inicjatywy INTERREG;

9.

uważa, że prawdziwe postępy w zapobieganiu klęskom i katastrofom można uzyskać dzięki skoordynowanym działaniom i strategiom państw członkowskich oraz poszczególnych sektorów i podmiotów zaangażowanych w cykl zarządzania kryzysowego; podkreśla rolę, jaką w strategiach tych może odgrywać wolontariat, i wzywa państwa członkowskie do zacieśniania współpracy w tej dziedzinie na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; proponuje, by w kontekście Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) ocenić możliwość zorganizowania współpracy wolontariuszy na szczeblu państw członkowskich z myślą o zapobieganiu klęskom i katastrofom;

10.

apeluje, by państwa członkowskie, kraje sąsiadujące z UE i kraje rozwijające się współpracowały między sobą w transgranicznych projektach służących wymianie najlepszych praktyk oraz upowszechnianiu wiedzy praktycznej, za pośrednictwem programów polityki sąsiedztwa UE oraz programów na rzecz rozwoju;

11.

podkreśla, że w niesieniu pomocy należy uwzględniać zasadę niedyskryminacji; zwraca uwagę, że pomocy należy udzielać stosownie do potrzeb, bez dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, język, religię, opinie polityczne lub światopogląd, narodowość lub pochodzenie społeczne, stan posiadania, urodzenie czy inne elementy statusu odbiorców pomocy;

12.

zaznacza, że problemy ekologiczne, spowodowane i zaostrzone przez zmiany klimatu, są obecnie przyczyną nasilenia wymuszonych migracji, w związku z czym chce podkreślić coraz silniejszy związek między osobami ubiegającymi się o azyl a obszarami, na których pogarsza się sytuacja ekologiczna; wzywa do lepszej ochrony „uchodźców klimatycznych” i do przenoszenia ich w nowe miejsca osiedlenia;

13.

podkreśla, że skutki klęsk żywiołowych najbardziej odczuwają regiony i wspólnoty lokalne oraz że, ogólnie rzecz biorąc, ani ich zasoby materialne i ludzkie, ani ich wiedza specjalistyczna i zasoby finansowe nie wystarczają, by poradzić sobie z tymi klęskami przy zastosowaniu wyłącznie krajowego lub regionalnego podejścia, gdyż klęski te wymagają skutecznej reakcji na szczeblu europejskim w oparciu o zasadę solidarności;

14.

podkreśla znaczenie zmniejszania nierówności występujących między regionami i państwami członkowskimi w zakresie zdolności ochrony mieszkańców i mienia, w tym dziedzictwa kulturowego, poprzez wspieranie ich wysiłków na rzecz doskonalenia zapobiegania, zwłaszcza w regionach i państwach członkowskich szczególnie podatnych na ryzyko klęsk i katastrof; nalega, by szczególną uwagę zwrócić na regiony Europy najbardziej odizolowane, najsłabiej zaludnione, górskie i przygraniczne, a także na regiony europejskie znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji gospodarczej;

15.

podkreśla konieczność uznania i należytego uwzględnienia przyrodniczych cech charakterystycznych i ograniczeń regionów odizolowanych, górskich, o niskiej gęstości zaludnienia, wyludniających się, jak również regionów oddalonych i najbardziej oddalonych, wysp i regionów, których sytuację pogarszają warunki przyrodnicze, a także regionów stojących wobec zagrożeń wielorakich; podkreśla, że regiony te napotykają dodatkowe trudności w przeciwdziałaniu klęskom i katastrofom; wzywa do zwrócenia na te regiony szczególnej uwagi w poszczególnych dostępnych instrumentach finansowych oraz do uelastycznienia warunków przekazywania tym regionom środków z Funduszu Solidarności;

16.

podkreśla konieczność dokonania przeglądu rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności w celu dostosowania kryteriów kwalifikowalności do specyfiki poszczególnych regionów i różnego rodzaju klęsk i katastrof, w tym klęsk następujących stopniowo, np. susz, ze szczególnym uwzględnieniem sektorów produkcyjnych, obszarów najbardziej podatnych na zagrożenia i poszkodowanych mieszkańców, z myślą o umożliwieniu elastyczniejszego i szybszego przyznawania środków; uważa, że działania kwalifikujące się do wsparcia, wymienione w art. 4 rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE), są zbyt ograniczone; jest zdania, że przy ustalaniu progów kwalifikowalności należy bezwzględnie uwzględniać wymiar regionalny, gdyż w przeciwnym razie regiony dotknięte bardzo poważnymi klęskami i katastrofami mogą zostać wykluczone, ponieważ próg ustalony dla danego państwa członkowskiego jako całości nie został osiągnięty;

17.

podkreśla konieczność utworzenia właściwych finansowych ram zapobiegania klęskom i katastrofom, obejmujących odpowiednie środki finansowe na zapobieganie i przeciwdziałanie klęskom i katastrofom, umacniających i łączących takie istniejące instrumenty, jak polityka spójności, polityka rozwoju obszarów wiejskich, polityka regionalna, Fundusz Solidarności, siódmy program ramowy i programy Life+; w związku z tym zwraca się o uwzględnienie zapobiegania w perspektywie finansowej na lata 2014–2020; wzywa Komisję Europejską, by oceniła możliwość zaproponowania bardziej systematycznego dzielenia się dostępnymi zasobami w celu zwiększenia skuteczności mechanizmów zapobiegania w całej UE;

18.

apeluje do Komisji o dopilnowanie, by obecna presja budżetowa wynikająca z kryzysu nie doprowadziła do ograniczenia środków przeznaczonych na bieżącą politykę zapobiegania klęskom i katastrofom, oraz o dokonanie – w ramach trwającego obecnie przeglądu budżetu – oceny wszelkich luk w dziedzinie zapobiegania i o upewnienie się, czy dostępne instrumenty obejmują wszystkie rodzaje klęsk i katastrof;

19.

podkreśla, że istotnym narzędziem zapobiegania klęskom żywiołowym jest polityka spójności; uważa, że należy zapewnić możliwość elastycznego i skoordynowanego funkcjonowania poszczególnych funduszy i instrumentów, aby poprawić funkcjonowanie i zwiększyć skuteczność tej polityki; podkreśla, że zapobieganie zagrożeniom musi również być dostosowane do innych obszarów polityki zapobiegania, by zapobiec rozproszeniu działań oraz zwiększyć ich skuteczność i wartość dodaną;

20.

potwierdza potrzebę sprawdzania, czy fundusze UE są właściwie wykorzystywane, oraz ewentualnego zwrotu wszelkich niewłaściwie wykorzystanych środków;

21.

podkreśla, że zapobieganie klęskom i katastrofom należy przede wszystkim do obowiązków państw członkowskich i że w tym obszarze nadal należy uwzględniać zasadę pomocniczości;

22.

wzywa państwa członkowskie odpowiedzialne za użytkowanie gruntów, by wprowadziły kryteria i przepisy mające na celu zapobieganie klęskom na obszarach zagrożonych powodziami oraz osunięciami ziemi i innymi zagrożeniami geologicznymi, przy uwzględnieniu problemów wynikających z masowego wylesiania, a także mające na celu zapobieganie zabudowywaniu tych obszarów;

23.

zachęca państwa członkowskie do dokonania oceny możliwości szerszego włączania zapobiegania klęskom i katastrofom do krajowego operacyjnego programowania finansowania UE, a także do krajowych, regionalnych i lokalnych programów operacyjnych; uważa, że wszystkie podmioty publiczne zaangażowane w ochronę środowiska powinny być włączane w ten proces i aktywnie w nim uczestniczyć; apeluje do Komisji o poparcie potrzeby przeredagowania programów operacyjnych opracowanych przez państwa członkowskie w tej dziedzinie; z myślą o wymianie doświadczeń zwraca się do Komisji, by zachęcała państwa członkowskie do przekazania szczegółowych informacji o opracowanych przez nie operacyjnych programach reagowania na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka;

24.

uważa, że szczególnym wsparciem UE dla państw członkowskich należy objąć między innymi następujące środki zapobiegania:

25.

wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w prowadzeniu kampanii podnoszenia świadomości z zakresu zapobiegania oraz w przyjmowaniu najlepszych praktyk, upowszechnianiu istotnych aktualnych informacji i szkoleniu ludności w zakresie stwierdzonego ryzyka i postępowania na wypadek klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka, z wykorzystaniem kanałów łatwo dostępnych wszystkim obywatelom; apeluje, by w programach szkoleniowych dla mieszkańców szczególną uwagę zwrócono na młodzież, począwszy od młodzieży w wieku szkolnym, oraz na wspólnoty wiejskie; w związku z podnoszeniem świadomości społecznej podkreśla również rolę wspólnego europejskiego numeru alarmowego (112) oraz konieczność upowszechniania jego znajomości;

26.

przypomina, że elementem klęsk żywiołowych jest często woda, nie tylko w przypadku powodzi (niejednokrotnie związanych z niewłaściwym planowaniem), mrozu, gradu i skażenia dorzeczy, ale także w przypadku niedoborów wody, które mogą wywoływać istotne zmiany, np. pustynnienie dużych obszarów południowej i południowo-wschodniej Europy;

27.

podkreśla, że w ubiegłych latach długotrwałe susze sprzyjały wzrostowi liczby pożarów lasów w Europie, a jednocześnie w wielu regionach spowodowały nasilenie zjawiska pustynnienia;

28.

ze względu na wzajemne powiązania między takimi zjawiskami, jak susze, pożary lasów i pustynnienie, zwraca się do Komisji o przedstawienie – na wzór dyrektywy w sprawie powodzi – wniosku w sprawie dyrektywy mającej wesprzeć przyjęcie polityki UE w sprawie niedoboru wody, susz i dostosowania do zmian klimatu;

29.

ponownie wzywa Komisję, by wspierała uruchomienie europejskiego obserwatorium susz i pustynnienia, odpowiedzialnego za badanie skutków susz i pustynnienia, ich łagodzenie i monitorowanie w celu usprawnienia procesu podejmowania decyzji strategicznych oraz lepszej koordynacji działań państw członkowskich; uważa, że należy uwzględnić wzajemne powiązania między suszami, pożarami lasów, pustynnieniem i dostosowaniem do zmian klimatu oraz ustalić poważne, oparte na zasadzie solidarności cele w kontekście polityki zapobiegania ryzyku suszy i zarządzania nim;

30.

zagrożenie pożarami lasów powinno być przedmiotem troski wszystkich państw członkowskich ze względu na znaczenie lasów z punktu widzenia produkcji drewna, utrzymania różnorodności biologicznej, zapobiegania powodziom, lawinom i erozji, zarządzania zasobami wód gruntowych i sekwestracji dwutlenku węgla; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia i wprowadzenia – we współpracy z państwami członkowskimi – wniosków legislacyjnych i inicjatyw w zakresie ochrony lasów i zapobiegania pożarom; uważa, że należy wspierać projekty dotyczące zalesiania i ponownego zalesiania z naciskiem na gatunki rodzime i lasy mieszane, z korzyścią dla różnorodności biologicznej i odporności na pożary, burze i choroby, a także projekty zrównoważonej zbiórki i wykorzystania odpadowej biomasy leśnej, stanowiącej odnawialne źródło energii; uważa, że prawdziwa współpraca w tej dziedzinie powinna obejmować gromadzenie danych, opracowywanie map ryzyka, sporządzanie planów zarządzania ryzykiem pożaru, określanie potrzebnych zasobów i zasobów dostępnych w 27 państwach członkowskich, a także koordynowanie działań na różnych szczeblach;

31.

ze względu na fakt, że wzniecanie pożarów oraz zwiększanie ich częstotliwości jest przestępstwem wobec środowiska naturalnego, zwraca się do Komisji o przeprowadzenie analizy i przedstawienie Radzie i Parlamentowi Europejskiemu metod stosowania środków przymusu mających zapobiegać zaniedbaniom skutkującym pożarem oraz celowemu podpalaniu;

32.

podkreśla znaczenie przekrojowego postrzegania zapobiegania poprzez włączenie go do odpowiednich dziedzin polityki sektorowej w celu wspierania zrównoważonego planowania przestrzennego oraz spójnego rozwoju gospodarczego i społecznego, przebiegającego w harmonii z naturą;

33.

uznaje, że niektóre dziedziny polityki sektorowej doprowadziły do zwiększenia ryzyka w niektórych regionach poprzez sprzyjanie opuszczaniu wsi i nadmiernej koncentracji ludności na obszarach miejskich;

34.

uważa, że produkcja rolna i leśna jest podatna na zjawiska klimatyczne, takie jak susze, mróz, oblodzenia, grad, pożary lasów, burze, powodzie oraz ulewne deszcze, na zagrożenia sanitarne, takie jak inwazje szkodników, choroby zwierząt, epidemie i epizootie, na zniszczenia spowodowane przez dzikie zwierzęta, a także na skutki działań człowieka, takie jak zmiany klimatu, zanieczyszczenia, kwaśne deszcze oraz niezamierzone i celowe skażenia genetyczne, na osunięcia się ziemi wywołane problemami z dziedziny planowania urbanistycznego i regionalnego, na zagrożenia technologiczne i transportowe, na pustynnienie obszarów górskich i na pożary lasów spowodowane przede wszystkim brakiem należytej ochrony lasów oraz działaniami przestępczymi, a także na zanieczyszczenia rzek w wyniku zrzutów substancji chemicznych z przemysłu, wypłukiwania nawozów oraz nieuwagi osób wchodzących na tereny leśne;

35.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zachęcały do wprowadzania dobrych praktyk rolniczych, które w części państw członkowskich umożliwiły obniżenie przenikania nawozów azotowych o połowę, nie powodując przy tym spadku zbiorów;

36.

opowiada się za polityką rolną zrównoważoną pod względem środowiskowym i społecznym, uwzględniającą konieczność wspierania i pobudzania zrównoważonej produkcji rolnej i rozwoju obszarów wiejskich w poszczególnych krajach i regionach, którą uważa za zasadniczy element skutecznego zapobiegania klęskom żywiołowym; apeluje, by skutecznie wzmocniono bodźce do tworzenia miejsc pracy o charakterze rolno-środowiskowym i rolno-wiejskim, zachęcano do osiedlania się na obszarach wiejskich, co stanowi kluczowy czynnik ochrony ekosystemów, przełamywano obecną tendencję do wyludniania się wsi i jej zubożenia oraz presję demograficzną na obszarach miejskich; ponadto podkreśla rolę rolników jako strażników obszarów wiejskich i ubolewa, że komunikat Komisji nie zawiera wystarczającej liczby kluczowych elementów dotyczących sektora rolnego;

37.

opowiada się za utworzeniem publicznego europejskiego systemy ubezpieczeń rolniczych; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie publicznego europejskiego systemu ubezpieczeń w celu lepszego przeciwdziałania zagrożeniom i niestabilności dochodów rolników w związku z klęskami żywiołowymi oraz katastrofami spowodowanymi przez człowieka; podkreśla, że system ten musi być ambitniejszy od obecnego modelu, by uniknąć mnogości różnych systemów ubezpieczeniowych w UE, powodującej ogromne dysproporcje dochodów rolników; uważa, że pilnie potrzebny jest również system minimalnych rekompensat na wypadek klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych działalnością człowieka, dostępny rolnikom we wszystkich państwach członkowskich;

38.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by przy obliczaniu dopłat rolno-środowiskowych uwzględniały dodatkowe koszty ponoszone przez rolników w celu zastosowania środków zapobiegania pożarom (np. utrzymanie przecinek, usuwanie uschłych drzew, uprawa ziemi wzdłuż granicy działek itp.) oraz melioracji (oczyszczanie rowów melioracyjnych i kanałów);

39.

wskazuje na znaczenie badania wiejskich i miejskich środków dostosowawczych, zważywszy większą częstotliwość i natężenie ekstremalnych zjawisk pogodowych na różnych obszarach geograficznych; uważa, że przewidywalne negatywne skutki zmian klimatu będą stanowić dodatkowe ograniczenie dla działalności rolniczej oraz dla bezpieczeństwa i niezależności żywnościowej; podkreśla konieczność zareagowania na ten fakt i na inne wyzwania związane z dostosowywaniem się do zmian klimatu oraz zmniejszaniem ich negatywnych skutków;

40.

podkreśla znaczenie publicznych działań badawczo-rozwojowych w zapobieganiu klęskom i katastrofom oraz w zarządzaniu kryzysowym, a także wzywa do poprawy koordynacji i zacieśnienia współpracy między instytucjami badawczo-rozwojowymi państw członkowskich, zwłaszcza podmiotami, które mają do czynienia z zagrożeniami tego typu; wzywa do doskonalenia systemów wczesnego ostrzegania w państwach członkowskich oraz do tworzenia nowych powiązań i ulepszania powiązań już istniejących między poszczególnymi systemami wczesnego ostrzegania; zaleca Komisji należyte uwzględnienie tych potrzeb i zapewnienie odpowiedniego finansowania;

41.

podkreśla potrzebę przygotowania systemów opieki zdrowotnej państw członkowskich pod względem struktury zasobów ludzkich, dobrych praktyk i świadomości ryzyka, by były one w stanie radzić sobie w sytuacjach kryzysowych;

42.

podkreśla znaczenie posiadania kompleksowego zbioru danych i informacji dotyczących ryzyka i kosztów klęsk i katastrof oraz wymiany tych danych i informacji na szczeblu UE w celu prowadzenia badań porównawczych i wskazywania potencjalnych transgranicznych skutków klęsk i katastrof, co umożliwiłoby państwom członkowskim zgromadzenie wspólnych informacji dotyczących krajowych zasobów cywilnych i medycznych; podkreśla również, że należy stosować i rozwijać istniejące już struktury, np. Centrum Monitorowania i Informacji (MIC), zamiast tworzyć nowe;

43.

ubolewa, że Komisja nie przeprowadziła jeszcze analizy praktyk stosowanych w państwach członkowskich w zakresie przygotowania map zagrożeń i ryzyka, co przewiduje komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego podejścia do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka; wzywa Komisję, by skutecznie wywiązała się z tego zobowiązania w pierwszej połowie 2010 r.;

44.

uważa, że na szczeblu UE należy opracować wspólną metodologię oraz minimalne wymogi dotyczące opracowywania map zagrożeń i ryzyka;

45.

podkreśla znaczenie opracowania standardów analizy i wyrażania społeczno-gospodarczego wpływu klęsk i katastrof na wspólnoty ludzkie;

46.

zaleca, by w ramach przeglądu dyrektywy OOŚ w większej mierze uwzględniono kwestie zapobiegania klęskom i katastrofom, a zwłaszcza ocenę i ujawnianie ryzyka oraz informowanie o nim;

47.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/37

—

uwzględniając milenijną deklarację Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r., która określa milenijne cele rozwoju (MCR) jako kryteria ustanowione wspólnie przez społeczność międzynarodową w celu likwidacji ubóstwa,

—

uwzględniając zobowiązania dotyczące wielkości pomocy, pomocy dla Afryki subsaharyjskiej i jakości pomocy, podjęte przez grupę G8 na szczycie w Gleneagles w 2005 r.,

—

uwzględniając deklarację paryską z dnia 2 marca 2005 r. w sprawie skuteczności pomocy oraz wnioski z forum wysokiego szczebla, które odbyło się w Akrze w dniach 2–4 września 2008 r., dotyczące dalszych działań związanych z tą deklaracją,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Udzielanie pomocy przez UE – więcej, lepiej i szybciej” (COM(2006)0087),

—

uwzględniając sprawozdanie ONZ „Przemyślenie ubóstwa na nowo – sprawozdanie na temat sytuacji społecznej na świecie w 2010 r.”,

—

uwzględniając sprawozdania roczne sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie realizacji deklaracji milenijnej,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: „Konsensus Europejski” (1), podpisane dnia 20 grudnia 2005 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (2) (zwany dalej „instrumentem współpracy na rzecz rozwoju” (DCI)),

—

uwzględniając deklarację z Abudży w sprawie HIV/AIDS, gruźlicy i innych powiązanych chorób zakaźnych, przyjętą przez szefów państw i rządów afrykańskich w dniu 27 kwietnia 2001 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (3),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 czerwca 2007 r. Pt. „Promowanie zatrudnienia w ramach unijnej współpracy na rzecz rozwoju”,

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Rola Unii Europejskiej we wspieraniu praw człowieka i demokratyzacji w państwach trzecich” (COM(2001)0252),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Edukacja i szkolenia w kontekście ograniczania ubóstwa w krajach rozwijających się” (COM(2002)0116),

—

uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 3 grudnia 2009 r. w sprawie światowego systemu sprawowania rządów i reformy instytucji międzynarodowych,

—

uwzględniając opracowany przez MOP program działań na rzecz godnej pracy i globalny pakt na rzecz miejsc pracy MOP, przyjęte na podstawie globalnego konsensusu dnia 19 czerwca 2009 r. na Międzynarodowej Konferencji Pracy,

—

uwzględniając sprawozdanie MOP za 2009 r. Pt. „Środowisko pracy w 2009 r. – globalny kryzys zatrudnienia i inne aspekty”, opublikowane w grudniu 2009 r.,

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju (4),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie skuteczności pomocy oraz korupcji w krajach rozwijających się (5),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie upowszechniania godnej pracy dla wszystkich (6),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie podejścia do pomocy WE na rzecz rozwoju usług zdrowotnych w Afryce subsaharyjskiej (7),

—

uwzględniając obecne reformy wspólnej polityki rolnej i wspólnej polityki rybołówstwa,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7–0192/2010),

A.

mając na uwadze, że silny i zrównoważony wzrost gospodarczy w stabilnym, przyjaznym dla przedsiębiorców otoczeniu pomaga tworzyć bogactwo i miejsca pracy, a zatem jest najpewniejszym i najbardziej zrównoważonym sposobem ograniczania ubóstwa,

B.

mając na uwadze, że bezpieczne, wolne od korupcji otoczenie prawne ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju działalności gospodarczej,

C.

mając na uwadze, że państwa UE-15 są zobowiązane do przeznaczenia 0,7 % swojego DNB na oficjalną pomoc rozwojową (ODA) do 2015 r.; mając na uwadze, że obecnie ODA pozostaje na poziomie około 0,4 %,

D.

mając na uwadze, że ograniczenie ubóstwa i spójność polityki na rzecz rozwoju są obecnie obowiązkami traktatowymi,

E.

mając na uwadze, że należ wspierać kraje rozwijające się w ich staraniach mających na celu osiągnięcie maksymalnej wartości dodanej w swoim własnym kraju, co zakłada strategię rozwoju przemysłowego, która powinna jednak pozostać w zgodzie z nakazami dotyczącymi trwałego rozwoju, a w szczególności ochroną środowiska,

F.

mając na uwadze, że ani donatorom z UE, ani rządom krajów rozwijających się nie udaje się osiągnąć referencyjnych wartości wydatków przeznaczonych na ochronę zdrowia i edukację,

G.

mając na uwadze, że rozwijający się świat stoi w obliczu palącego braku wykwalifikowanego personelu służby zdrowia; mając na uwadze, że brak wykwalifikowanego personelu służby zdrowia w krajach rozwiniętych stanowi jeden z czynników pogłębiających słabość sektora ochrony zdrowia w krajach rozwijających się oraz że wielu wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia i innych sektorów z przyczyn politycznych i ekonomicznych nie powraca do ojczyzny, aby działać na rzecz własnych społeczności,

H.

mając na uwadze, że ostatni kryzys związany z cenami żywności zwrócił uwagę na obecne znaczenie, jakie ma dla ubogich krajów bezpieczeństwo rolnicze i żywnościowe,

I.

mając na uwadze, że 90 % obywateli UE opowiada się za współpracą na rzecz rozwoju, chociaż pogorszenie się koniunktury gospodarczej stwarza niebezpieczeństwo, że poparcie to osłabi się,

J.

mając na uwadze, że grupa G20 obiecała rozwiązać problem rajów podatkowych,

K.

mając na uwadze, że uchylanie się od płacenia podatków i nielegalne wyprowadzanie kapitału z krajów rozwijających się wielokrotnie przewyższa wartością wysokość pomocy rozwojowej,

L.

mając na uwadze, że przekazy pieniężne dokonywane przez pracowników migrujących stanowią większy napływ kapitału do krajów rozwijających się niż ODA,

M.

mając na uwadze, że 2,7 mld osób nie ma obecnie dostępu do kredytu,

N.

mając na uwadze, że w celu ograniczenia ubóstwa należy nie tylko tworzyć miejsca pracy, lecz również tworzyć miejsca pracy wysokiej jakości,

O.

mając na uwadze, że najuboższe kraje są zdecydowanie niewystarczająco reprezentowane w instytucjach międzynarodowych i na światowych forach,

P.

mając na uwadze, że udowodniono, iż systemy opieki społecznej stanowią użyteczne narzędzia ograniczania ubóstwa i zapewniania spójności społecznej, a większość ludności na świecie nie jest objęta odpowiednią ochroną socjalną,

1.

wzywa rządy krajów rozwijających się do dywersyfikacji gospodarki poprzez rozwój sektora produkcji i unikanie obciążania przedsiębiorstw – zwłaszcza MŚP, które są motorem tworzenia miejsc pracy i wzrostu – nadmiernymi obowiązkami administracyjnymi;

2.

wzywa wszystkie kraje rozwijające się do przystąpienia do opracowanego przez MOP programu działań na rzecz godnej pracy i do inicjatywy ONZ w zakresie ochrony społecznej, aby zagwarantować zadowalające standardy pracy, wysoki poziom kompleksowej ochrony społecznej docierającej do osób najuboższych i marginalizowanych oraz prawdziwy dialog społeczny, a w szczególności realizację „programu inwestycyjnego sprzyjającego tworzeniu miejsc pracy”;

3.

podkreśla znaczenie podpisania i wdrożenia poszczególnych konwencji MOP dotyczących międzynarodowych standardów pracy i zaleca stosowanie postanowień rezolucji MOP „Wychodzenie z kryzysu: globalny pakt na rzecz miejsc pracy”;

4.

wzywa do wdrożenia prawa do wolności od pracy przymusowej, a zwłaszcza bezwarunkowego zakazu pracy dzieci, ponieważ dzieci pozbawione szans zdobycia wykształcenia są skazane na życie w ubóstwie;

5.

domaga się położenia szczególnego nacisku na zwalczanie pracy dzieci, aby zamiast tego tworzyć nowe miejsca pracy dla dorosłych, a dzieciom umożliwić odpowiednią edukację;

6.

domaga się, aby rządy priorytetowo traktowały działania zmierzające do zaspokojenia podstawowych potrzeb socjalnych oraz propagowania ochrony dzieci i kobiet podatnych na zagrożenia, ciężko dotkniętych przez kryzys, a także młodych ludzi szczególnie narażonych na ryzyko, pracowników niewykwalifikowanych o niskich dochodach i pracowników-emigrantów, robotników rolnych oraz osób niepełnosprawnych;

7.

przypomina, że małe przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa, zwłaszcza te działające w sektorze rolnym, potrzebują odpowiedniego finansowania, aby chronić istniejące miejsca pracy i tworzyć nowe; zachęca kraje rozwijające się do propagowania praktyki oszczędzania i wspierania dostępu do kredytu za pomocą mikrokredytów, mikroubezpieczeń i innowacyjnych pośredników kredytowych, takich jak wiejskie poczty lub bankowość mobilna;

8.

wzywa UE do uznania wkładu gospodarki społecznej (np. spółdzielni) w tworzenie nowych miejsc pracy i wspierania godnej pracy w krajach rozwijających się oraz do włączenia gospodarki społecznej do unijnych programów w zakresie rozwoju i strategii współpracy;

9.

zachęca kraje rozwijające się do rozszerzenia zakresu własności gruntów wśród osób ubogich i pozbawionych własności, na przykład poprzez nadanie osobom zajmującym budynki w slumsach tytułów własności gruntu, na którym zamieszkują;

10.

zachęca kraje rozwijające się do maksymalnej dywersyfikacji gospodarki, aby przestały być uzależnione wyłącznie od bardzo ograniczonej liczby produktów, zwłaszcza produktów rolnych przeznaczonych na wywóz;

11.

przypomina krajom rozwijającym się o poszanowaniu lokalnych tradycji wspólnego użytkowania gruntów w rolnictwie, aby ułatwiać prowadzenie małych gospodarstw rolnych i chronić istniejące;

12.

zachęca kraje rozwijające się do uznania rozwoju sektora rolnego oraz bezpieczeństwa żywnościowego za kluczową kwestię w ramach krajowych dokumentów strategicznych oraz krajowych programów orientacyjnych;

13.

przypomina, że sprawowanie rządów jest zawarte w pojęciu „państwa sprawiedliwego”, czyli państwa gwarantującego demokrację i prawa obywateli; sprawiedliwe państwo jest państwem, które spełnia jednocześnie podstawowe zadania, takie jak dostęp do wymiaru sprawiedliwości, służby zdrowia, edukacji i administracji, a także wspiera i chroni prawa człowieka oraz prawa podstawowe;

14.

wzywa wszystkie kraje rozwijające się do bezzwłocznego podpisania Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji oraz skutecznego wykonania jej postanowień; wzywa również państwa członkowskie UE i przedsiębiorstwa w UE do przestrzegania konwencji ONZ;

15.

uważa, że państwa członkowskie UE powinny stanowić wzory do naśladowania dla krajów rozwijających się, jeżeli chodzi o dyscyplinę budżetową, pobór podatków i dobre rządy;

16.

uważa, że działania antykorupcyjne powinny być również ukierunkowane na sektor prywatny oraz na wzmocnienie współpracy międzynarodowej, na przykład poprzez wymianę informacji i programy odzyskiwania mienia;

17.

wzywa wszystkie kraje rozwijające się do wspierania niezależnych parlamentów, które mogą skutecznie przyczynić się do pogłębienia demokracji poprzez swobodne wykonywanie swoich funkcji ustawodawczych, budżetowych i kontrolnych; jednocześnie zwraca uwagę na wielkie znaczenie prawidłowo rozwiniętego i niezależnego systemu sądowniczego;

18.

zachęca rządy krajów rozwijających się do jak największego zaangażowania organizacji społeczeństwa obywatelskiego w formułowanie polityki publicznej i kontrolę nad nią;

19.

podkreśla, że partnerzy socjalni odgrywają ważną rolę w rozwoju gospodarczym i mogą wzmocnić spójność społeczną, dlatego należy wspierać tworzenie i rozwój odpowiednich organizacji;

20.

wzywa do wdrożenia swobody zrzeszania się w związki zawodowe oraz prawa do prowadzenia negocjacji zbiorowych bez żadnych wyjątków w celu egzekwowania, poprawy i ochrony godnych warunków pracy;

21.

apeluje do wszystkich państw, które wprowadziły przepisy ograniczające wolność organizacji społeczeństwa obywatelskiego, do uchylenia tych przepisów;

22.

wzywa do wdrożenia prawa do niedyskryminowania, tzn. prawa do pracy i równego traktowania bez względu na płeć, pochodzenie etniczne, wiek, niepełnosprawność lub orientację seksualną, jako głównej zasady stosowanej w zwalczaniu ubóstwa;

23.

domaga się wyraźnego polepszenia prawnej i społecznej sytuacji kobiet, aby zapobiec dyskryminacji i wykorzystaniu potencjału kobiet do rozwoju społeczno-gospodarczego;

24.

wspiera kraje rozwijające się w ich wysiłkach na rzecz wzmocnienia i pogłębienia integracji regionalnej poprzez tworzenie stref wolnego handlu, regionalnych wspólnot gospodarczych, regionalnych banków rozwoju itd.;

25.

ponawia apel o przydzielenie co najmniej 20 % wydatków z budżetów krajów rozwijających się i pomocy rozwojowej UE na ochronę zdrowia i podstawowe kształcenie;

26.

wzywa do ponownego przeanalizowania polityki prywatyzacyjnej, zwłaszcza w odniesieniu do usług dotyczących dostaw wody, kanalizacji oraz innych usług świadczonych w interesie ogólnym, oraz do ponownego rozważenia społecznej roli państw w zarządzaniu rozwojem, w tym roli przedsiębiorstw państwowych jako pracodawców i dostawców usług społecznych;

27.

zwraca uwagę na kluczową rolę systemów opieki społecznej, o której mowa w światowym pakcie MOP na rzecz zatrudnienia oraz w „Inicjatywie ONZ na rzecz Ochrony Społecznej” („Social Protection Floor Initiative”); wzywa w związku z tym do położenia większego nacisku na systemy opieki społecznej w celu zapobiegania wzrostowi ubóstwa i rozwiązywania problemów społecznych przy jednoczesnej stabilizacji gospodarki oraz utrzymaniu i wspieraniu zdolności do zatrudnienia;

28.

zwraca się o zapewnienie wszystkim bezpłatnego i pełnego dostępu do wszystkich poziomów edukacji, tzn. kształcenia na poziomie podstawowym, wyższym i zawodowym, aby wykształcić miejscową ludność na wykwalifikowanych pracowników;

29.

nalega, aby zarówno kraje będące donatorami, jak i kraje rozwijające się, wypełniły zobowiązanie dotyczące realizacji milenijnych celów rozwoju do 2015 r.;

30.

popiera środki, takie jak dopłaty do wynagrodzeń oraz możliwości zatrudnienia i szkolenia, które zachęcają miejscowych naukowców i innych wykwalifikowanych pracowników do pozostania i pracy w swoich społecznościach oraz wzmacniają służbę zdrowia dostępną dla każdego;

31.

popiera tworzenie nowych miejsc pracy w krajach rozwijających się;

32.

popiera działania, które inwestują w usługi publiczne ogółem i rozwijają je, aby tworzyć miejsca pracy i wzmacniać zdolności państwa, infrastrukturę i spójność społeczną, tak jak zaznaczono w sprawozdaniu ONZ „Przemyślenie ubóstwa na nowo”;

33.

wzywa do położenia większego nacisku na praktyczną ochronę zdrowia oraz podnoszenie wśród ludności świadomości o korzyściach leczenia np. do dystrybucji analizatorów krwi i przeszkolenia miejscowej ludności w zakresie ich stosowania;

34.

podkreśla, że rozwój zasobów ludzkich jest niezbędny we wszystkich strategiach na rzecz rozwoju i ma zasadnicze znaczenie dla tworzenia nowych miejsc pracy; wzywa UE i kraje rozwijające się do przeanalizowania zapotrzebowania w zakresie zatrudnienia i rynku pracy, sformułowania prognoz oraz przewidzenia najważniejszych zmian związanych z dostosowaniem szkolenia zawodowego do zatrudnienia;

35.

uważa, że strategie rozwoju powinny zwracać szczególną uwagę na osoby najbardziej wrażliwe i marginalizowane, zwłaszcza na kobiety, dzieci, osoby starsze i osoby niepełnosprawne;

36.

uważa, że należy zaspokoić podstawowe potrzeby i uważa, że szczególnie ważne są działania wspierające bezpieczeństwo żywnościowe i dostęp do wody pitnej;

37.

podkreśla problem pracy dzieci i przyznaje, że jest to jedna z największych przeszkód do wprowadzenia powszechnego nauczania podstawowego i zmniejszenia ubóstwa, oraz że utrudnia zdrowy rozwój i niezbędną edukację tych dzieci; dlatego też wzywa do wspierania koordynacji działań agencji i dostosowania pomocy w dziedzinie edukacji oraz polityki w zakresie pracy dzieci poprzez wzmocnienie istniejących mechanizmów, w tym globalnej grupy zadaniowej ds. pracy dzieci i edukacji; wzywa społeczność międzynarodową, wszystkie zainteresowane kraje oraz UE do dołożenia wszelkich starań, aby w trybie pilnym zlikwidować pracę dzieci w ramach specjalnych działań;

38.

zwraca uwagę na znaczenie równości płci dla sukcesu gospodarczego państw, dlatego wzywa do wzmożenia wysiłków mających na celu zapewnienie równości płci także w gospodarce;

39.

nalega, aby donatorzy i kraje partnerskie dopilnowały, aby w programie rozwoju większe znaczenie zyskało rolnictwo, w szczególności gospodarstwa rodzinne oraz małe i średnie ekologiczne przedsiębiorstwa przemysłu spożywczego;

40.

podkreśla, że małe gospodarstwa rolne oparte na zdecentralizowanych, ekologicznych i trwałych środkach produkcji ułatwiają tworzenie miejsc pracy i trwały rozwój, ponieważ zatrudniają większą niż duże gospodarstwa liczbę osób w przeliczeniu na hektar, a przy tym rolnicy i zatrudnieni pracownicy wydają proporcjonalnie więcej na wiejskie produkty pozarolnicze wymagające wysokiego poziomu zatrudnienia;

41.

wzywa do skuteczniejszego wspierania zatrudnienia i tworzenia nowych miejsc pracy poprzez koordynację polityki zatrudnienia i polityki makroekonomicznej, przy czym ta ostatnia nie powinna ograniczać się do kontrolowania inflacji oraz deficytu handlowego i budżetowego, ale powinna także koncentrować się na stabilności rzeczywiście osiąganych wyników, dochodów i poziomu zatrudnienia;

42.

popiera inwestycje w „ekologiczne” miejsca pracy i ekologiczny przemysł, np. poprzez rozwijanie odnawialnych źródeł energii i systemów efektywności energetycznej w ubogich krajach, w tym energii słonecznej z korzyścią dla społeczności lokalnych, jako sposobu zapewniania trwałych źródeł energii, a jednocześnie tworzenia miejsc pracy z myślą o ochronie środowiska naturalnego;

43.

domaga się większego nacisku na równość szans oraz lepszego dostępu do podnoszenia kwalifikacji, szkolenia i wykształcenia wysokiej jakości; domaga się zwiększenia dostępności kredytów (w tym instrumentów mikrofinansowych) w celu zachęcania do tworzenia nowych miejsc pracy;

44.

oczekuje większej współpracy między Parlamentem a parlamentami regionalnymi w krajach rozwijających się;

45.

podkreśla znaczenie zachęcania do stosowania oprócz PKB także innych wskaźników postępu społecznego w krajach rozwijających się, zwłaszcza w świetle propozycji Komisji ds. Pomiaru Wyników Gospodarczych i Postępu Społecznego pod przewodnictwem Josepha Stiglitza;

46.

domaga się, aby rozwiązania dotyczące zwalczania globalnego kryzysu gospodarczego były opracowywane przez kraje i regiony oraz obejmowały środki wymienione w instrumencie politycznym Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) zatytułowanym „Światowy pakt na rzecz zatrudnienia” (A Global Jobs Pact) w celu ułatwienia inwestycji w sektory zatrudniające dużą liczbę pracowników i sektory przyjazne dla środowiska, a także w systemy ochrony socjalnej;

47.

wzywa wszystkie bogate kraje, zwłaszcza państwa UE, do dotrzymania obietnic dotyczących wydatków na pomoc, tj. do przeznaczenia na nią co najmniej 0,7 % PNB do 2015 r.;

48.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia wspólnej definicji ubóstwa, aby określić istotne dziedziny pracy i beneficjentów uprawnionych do otrzymywania pomocy rozwojowej UE;

49.

uważa, że spójność polityczna może przynieść owocne wyniki w zakresie tworzenia miejsc pracy w krajach rozwijających się; dlatego też wzywa do zmiany polityki zewnętrznej UE, ponieważ ma ona bezpośredni wpływ na gospodarki krajów rozwijających się i powinna skupiać się na wspieraniu zrównoważonych potrzeb tych państw, w celu zwalczania ubóstwa, zapewnienia godnych dochodów i środków utrzymania oraz przestrzegania podstawowych praw człowieka, w tym praw socjalnych, gospodarczych oraz ochrony środowiska;

50.

wzywa do przeznaczenia znacznych dodatkowych środków finansowych na zwalczanie skutków zmian klimatycznych oraz światowego kryzysu gospodarczego w krajach rozwijających się;

51.

domaga się, aby szkolnictwo na poziomie podstawowym oraz zdrowie publiczne stanowiły podstawę strategii rozwoju, i podkreśla, że obecna sytuacja nie może usprawiedliwiać ograniczania wydatków publicznych i pomocy międzynarodowej dla tych sektorów;

52.

wzywa UE do wywiązywania się z zobowiązań w zakresie pomocy na rzecz handlu;

53.

podkreśla, że UE musi dokonać przeglądu polityki w zakresie dotacji, szczególnie w sektorze rolnictwa, zgodnie z potrzebami małych i średnich gospodarstw rolnych w UE, aby ułatwić ustanowienie sprawiedliwych warunków handlowych w stosunku do krajów rozwijających się;

54.

ponownie zwraca się do wszystkich donatorów o wykazanie większej wierności założeniom programu skuteczności pomocy, zwłaszcza w przypadku koordynacji działań donatorów i ich odpowiedzialności;

55.

nalega, aby Komisja Europejska zadbała o dostosowanie zewnętrznego wymiaru obecnej reformy wspólnej polityki rybołówstwa do polityki rozwojowej UE, ponieważ są one bezpośrednio powiązane ze środkami utrzymania ludności w krajach rozwijających się;

56.

podkreśla, że w wielu krajach sektor rybołówstwa ma zasadnicze znaczenie dla zatrudnienia i bezpieczeństwa żywnościowego, dlatego też wszystkie kraje rozwijające powinny kwalifikować się do otrzymania sektorowej pomocy UE, aby mogły rozwijać własny zrównoważony przemysł rybny, badania, kontrole i stosowanie środków zwalczania nielegalnych, nieudokumentowanych i nieuregulowanych połowów, niezależnie od wszelkich porozumień w sprawie dostępu do łowisk zawartych z Unią Europejską;

57.

podkreśla, że pomoc sektorowa UE dla przemysłu rybnego w krajach trzecich ma na celu wyposażenie portów w tych krajach w odpowiednią infrastrukturę, aby ułatwić lokalny wyładunek i przetwórstwo ryb oraz tworzenie nowych miejsc pracy; wzywa Komisję do nadzorowania tego procesu i sprawdzania, czy cele zostały osiągnięte, a także do zapewnienia finansowego i technicznego wsparcia, aby zwiększyć zdolność krajów trzecich do nadzorowania działalności połowowej na swoich wodach i do zatrzymywania statków popełniających wykroczenia;

58.

stanowczo stwierdza, że UE powinna uprościć strukturę pomocy i związane z nią procedury;

59.

domaga się wzmożonej koordynacji polityki rozwojowej pomiędzy Komisją Europejską a państwami członkowskimi UE, aby uniknąć sytuacji, w której różne działania polityczne będą miały negatywny wpływ na realizację milenijnych celów rozwoju;

60.

oczekuje, że z uwagi na fakt, iż spójność polityki rozwoju jest obecnie wymogiem traktatowym, polityka UE w takich dziedzinach jak gospodarka rolna, handel, migracja i rybołówstwo nie będzie w żaden sposób umniejszać działań na rzecz pomocy; zamierza uważnie obserwować, w jaki sposób UE spełnia ten obowiązek;

61.

zachęca donatorów do inteligentnego inwestowania w edukację obywateli w zakresie zagadnień dotyczących rozwoju;

62.

zachęca państwa udzielające pomocy, by wykorzystały kryzys do dokładnego zbadania istniejącego potencjału innowacyjnych, dodatkowych źródeł finansowania rozwoju oraz by wskazały nowe źródła, pozwalające krajom rozwijającym się na dywersyfikację źródeł dochodów oraz na realizację skutecznych, konkretnych i sprawnych programów wydatków;

63.

wzywa Komisję i państwa członkowskie UE do wspierania zrównoważonych przedsiębiorstw, które tworzą miejsca godnej pracy jako szczególnego sektora współpracy na rzecz rozwoju, zgodnie z Europejskim konsensusem w sprawie rozwoju z roku 2005, i do dążenia do włączenia ich do bardziej tradycyjnych sektorów współpracy na rzecz rozwoju, dotyczących np. infrastruktury, rozwoju obszarów wiejskich, zarządzania oraz pomocy związanej z handlem;

64.

wzywa kraje grupy G20 do spełnienia obietnic dotyczących zlikwidowania rajów podatkowych, do zaostrzenia nadzoru nad rynkami finansowymi oraz do wprowadzenia praktyki wymiany informacji dotyczących podatków; ponadto grupa G20 powinna zwrócić się do Rady Międzynarodowych Standardów Rachunkowości o przyjęcie nowego standardu obejmującego sprawozdawczość w podziale na państwa;

65.

wzywa grupę G20 i państwa UE do podjęcia działań w celu ułatwienia przekazów pieniężnych dokonywanych przez pracowników migrujących i obniżenia ich kosztów;

66.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podwyższenia poziomu publicznego wsparcia finansowego dla małych przedsiębiorstw, mikroprzedsiębiorstw i gospodarstw rolnych w krajach rozwijających się, z uwzględnieniem sektora nieformalnego, zgodnie ze światowym paktem MOP na rzecz zatrudnienia, w celu zwalczania ubóstwa i bezrobocia;

67.

wzywa UE do ukierunkowania pomocy na promowanie tworzenia zdolności w obszarach, które przyniosą bezpośrednie korzyści tkance gospodarczej krajów partnerskich i stworzą miejsca pracy, tj. na rozwój ich zdolności produkcyjnych, tworzenie efektywnych systemów podatkowych, walkę z korupcją, wzmocnienie instytucji i społeczeństwa obywatelskiego, ułatwienie dostępu do mikrokredytów i innych źródeł finansowania itp.;

68.

domaga się, aby wszystkie unijne strategie rozwoju mające wpływ na tworzenie miejsc pracy i ograniczanie ubóstwa skupiały się na środkach wymagających od rządów, społeczeństwa obywatelskiego, przedsiębiorstw, fundacji oraz społeczności lokalnych realizacji milenijnych celów rozwoju ONZ do 2015 r.;

69.

wzywa UE do ukierunkowania pomocy także na budowanie systemów opieki społecznej w krajach rozwijających się jako ważnego i skutecznego środka ograniczającego ubóstwo;

70.

wzywa do priorytetowego traktowania edukacji, wspierania młodzieży po zakończeniu nauki szkolnej, szkoleń zawodowych, kształcenia technicznego, rozwoju umiejętności, kształcenia ustawicznego, dostępu do finansów, prowadzenia wysokiej jakości staży podnoszących kwalifikacje uczestników, zdrowia i bezpieczeństwa oraz programów przedsiębiorczości pozwalających głównie małym przedsiębiorstwom i mikroprzedsiębiorstwom utworzyć trwałą siłę roboczą, skupiając się szczególnie na młodzieży, osobach starszych i niepełnosprawnych, przesiedleńcach, kobietach i wszelkich innych marginalizowanych grupach;

71.

uważa, że UE powinna uwzględniać kryteria dotyczące praw człowieka i systemu sprawowania rządów przy sporządzaniu umów handlowych z krajami rozwijającymi się oraz że powinna bez wahania stosować sankcje, jeżeli państwa nie wypełniają swoich obowiązków w zakresie sprawowania rządów; przypomina, że kryteria dotyczące przepisów warunkowych mają zastosowanie zarówno do Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), jak i do instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI).

72.

domaga się, aby UE sumiennie dbała o przestrzeganie przepisów warunkowych ustanowionych w umowie z Kotonu;

73.

podkreśla, że zarówno Europejski Fundusz Rozwoju (EFR), jak i instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) powinny odpowiadać takim samym kryteriom stosowania przepisów warunkowych;

74.

wzywa Komisję do wspierania – w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie – kontroli nad łańcuchami produkcji europejskich przedsiębiorstw prowadzących działalność za granicą, aby upewnić się, że nie korzystają z pracy dzieci i przestrzegają standardów pracy propagowanych w konwencjach MOP, mianowicie wspierając dostęp do edukacji, który stanowi zasadniczy czynnik zwalczania ubóstwa;

75.

nawołuje do nawiązania w ramach solidnej sieci bliskich stosunków pomiędzy najważniejszymi instytucjami rządowymi i pozarządowymi zajmującymi się ograniczaniem ubóstwa we wszystkich krajach rozwijających się, aby dzielić się poglądami i doświadczeniami przy formułowaniu, realizacji i monitorowaniu pomocy unijnej;

76.

popiera utworzenie baz danych na szczeblu krajowym i UE, aby gromadzić i porównywać podstawowe dane odnoszące się do ubóstwa w krajach rozwijających się, co będzie metodą służącą ułatwianiu i nasilaniu działań na rzecz ograniczenia ubóstwa;

77.

podkreśla konieczność zwiększenia obecnej koordynacji między organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, co będzie dodatkowym działaniem służącym zapewnieniu wsparcia technicznego dla wdrożenia i monitorowania planu działania UE na rzecz zmniejszania ubóstwa;

78.

podkreśla konieczność utworzenia „grup doradczych” zajmujących się szczegółowymi zagadnieniami, co będzie stanowiło konkretny krok i wiarygodną procedurę mającą na celu zapewnienie wsparcia technicznego w celu dążenia do osiągnięcia celów zawartych w planie działania UE na rzecz zmniejszania ubóstwa w krajach rozwijających się;

79.

zgadza się na wykorzystanie wsparcia budżetowego wyłącznie w sytuacjach, w których istnieją solidne gwarancje, że fundusze dotrą do zamierzonego miejsca docelowego i osiągną swój pierwotny cel oraz że beneficjenci spełniają kryteria dotyczące praw człowieka i systemu sprawowania rządów; oczekuje skuteczniejszej oceny i skuteczniejszego kontroli wsparcia budżetowego, aby zbadać, czy osiągnięto pierwotny cel i czy rządy państw korzystających ze wsparcia spełniają wyżej wymienione kryteria; wzywa Komisję Europejską do ustanowienia skomputeryzowanej tablicy wyników pod kontrolą Parlamentu Europejskiego, aby ocenić skuteczność pomocy wspólnotowej w dziedzinie ograniczania ubóstwa, edukacji i tworzenia miejsc pracy, przy czym tablica wyników powinna opierać się na poziomie osiągnięcia przewidzianych wskaźników finansowych i celów;

80.

wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu spójnego i wiarygodnego wniosku w sprawie polityki dotyczącej sytuacji po wyborach, która zapewni poszanowanie wolnego wyboru ludności w danym kraju, oraz wyraża obawę, że obecny brak spójnej polityki dotyczącej sytuacji po wyborach podważa wiarygodność unijnej misji obserwacji wyborów;

81.

jest przychylny bardziej demokratycznej reprezentacji krajów rozwijających się w instytucjach światowych;

82.

zachęca międzynarodowe instytucje finansowe do dokonania przeglądu swojej polityki w zakresie pożyczek, aby wspierać decyzje krajów rozwijających się w zakresie demokracji i zrównoważonego rozwoju gospodarczego;

83.

wzywa UE i państwa grupy G-20 do przedsięwzięcia konkretnych działań w celu likwidacji zjawiska nadużywania rajów podatkowych, uchylania się od płacenia podatków i nielegalnego wyprowadzania kapitału z krajów rozwijających się oraz do promowania inwestowania tych środków w krajach rozwijających się;

84.

wzywa do zawarcia nowego wiążącego porozumienia finansowego o światowym zasięgu, które zmusi spółki transnarodowe do automatycznego ujawniania osiągniętych zysków i płaconych podatków w odniesieniu do każdego kraju;

85.

wzywa UE do wsparcia inicjatywy ONZ w zakresie ochrony społecznej, aby rozszerzyć lub wprowadzić trwałe systemy opieki społecznej w krajach rozwijających się zwiększając spójność strategii politycznych w dziedzinie stosunków zewnętrznych i opracowując komunikat dotyczący ochrony społecznej we współpracy na rzecz rozwoju, co zasugerowano w konkluzjach Rady w sprawie promowania zatrudnienia w ramach unijnej współpracy na rzecz rozwoju;

86.

zgadza się z Komisją Europejską co do tego, że posiadanie pracy jest najlepszym sposobem uniknięcia ubóstwa i wykluczenia społecznego; uważa, że uzupełnienie braków w dziedzinie kształcenia w krajach rozwijających się stanowi jedną z najskuteczniejszych strategii służących przełamaniu cyklu ubóstwa i bezrobocia;

87.

z zadowoleniem przyjmuje przyśpieszoną inicjatywę „Edukacja dla wszystkich” i poparcie w zasadzie tej inicjatywy przez Komisję; apeluje do Komisji o wyjaśnienie, jakie środki udostępnia obecnie krajom objętym inicjatywą, i na jakie cele, w szczególności w dziedzinie:

88.

apeluje do UE o wprowadzenie programów pomocy dla rodziców w różnych dziedzinach, w których ubóstwo prowadzi do braku wiedzy na temat wychowania dzieci, aby zagwarantować realne szanse dzieciom w krajach rozwijających się;

89.

zauważa, że jakość psychicznego i fizycznego zdrowia nie jest tylko kwestią wykształcenia, wyszkolenia i nowych technologii informacyjnych, lecz także dostępu do wody, żywności i leków, przy czym UE powinna zwrócić większą uwagę we wszechstronnych programach na gromadzenie bezpłatnych materiałów dydaktycznych, bezpłatnych posiłków, bezpłatnych autobusów szkolnych i bezpłatnych egzaminów; uważa, że należy wezwać do określenia jasnego związku pomiędzy projektami szkolnymi finansowanymi przez UE a programami żywnościowymi i zdrowotnymi w krajach rozwijających się;

90.

wzywa UE do skupienia działań na zidentyfikowaniu gałęzi gospodarki, w których kraje rozwijające się mają przewagę konkurencyjną, w związku z czym ustanowienie praktyk zawodowych w tych sektorach powinno być jednym z priorytetów pomocy rozwojowej UE;

91.

wzywa UE do zapewnienia możliwości kształcenia studentów z krajów rozwijających się, lecz jednocześnie do zachęcania ich do tego, by po ukończeniu studiów powracali do ojczyzny, aby działać na rzecz własnych społeczności;

92.

przypomina, że kraje rozwijające się informuje się o tym, że ich produkty muszą konkurować na wolnym rynku, chociaż zasady tej niejednokrotnie nie stosuje się w świecie uprzemysłowionym;

93.

wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do wypracowania spójnego podejścia, obejmującego poszanowanie podstawowych zasad wolnego rynku i gwarantującego wzajemność w dziedzinie handlu;

94.

podkreśla, że w szczególności w odniesieniu do sektora rolnictwa cechą charakterystyczną wielu krajów rozwijających się są gospodarstwa nietowarowe i te gospodarstwa są często jedynym źródłem dochodów i życia;

95.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom państw członkowskich i MOP.

21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/48

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 września 2009 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (COM(2009)0467),

—

uwzględniając rezolucję Rady ds. Konkurencyjności z dnia 25 września 2008 r. w sprawie europejskiego globalnego planu dotyczącego walki z podrabianiem i piractwem,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywa o handlu elektronicznym”) (1),

—

uwzględniając dyrektywę 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003 z dnia 22 lipca 2003 r. dotyczące działań organów celnych skierowanych przeciwko towarom podejrzanym o naruszenie niektórych praw własności intelektualnej oraz środków podejmowanych w odniesieniu do towarów, co do których stwierdzono, że naruszyły takie prawa (3),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącą praw własności intelektualnej (4),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (5),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków prawa karnego mających na celu zapewnienie egzekwowania praw własności intelektualnej (6),

—

uwzględniając strategię Komisji dotyczącą egzekwowania praw własności intelektualnej w krajach trzecich z 2005 r. oraz dokument roboczy służb Komisji „Sprawozdanie z egzekwowania praw własności intelektualnej w 2009 r.”,

—

uwzględniając swoje zalecenie z dnia 26 marca 2009 r. dla Rady w sprawie utrwalenia bezpieczeństwa i podstawowych wolności w internecie (7),

—

uwzględniając europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

—

uwzględniając prawnie wiążący charakter karty praw podstawowych,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie przemysłu kulturalnego w Europie (8),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie programu „Small Business Act” dla Europy, określającego zasadę „Najpierw myśl na małą skalę” dla ambitnego programu politycznego dla MŚP,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0175/2010),

A.

mając na uwadze, że naruszenia praw własności intelektualnej (PWI) stanowią rzeczywiste zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, ale także dla naszej gospodarki i naszych społeczeństw,

B.

mając na uwadze, że innowacje naukowe i techniczne, patenty oraz przemysł związany z kulturą mają zdecydowany wpływ na konkurencyjność gospodarki europejskiej, zarówno ze względu na ilość i różnorodność ich zastosowań, jak i na wytwarzane bogactwo; mając na uwadze, że gospodarka oparta na tworzeniu i propagowaniu kultury powinna być wspierana,

C.

mając na uwadze, że Unię Europejską, jako członka Światowej Organizacji Handlu, obowiązuje Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS); mając na uwadze, że państwa członkowskie UE są tym samym zobowiązane do przyjmowania i wdrażania skutecznych środków przeciwdziałania naruszeniom PWI,

D.

mając na uwadze, że dzielenie się wiedzą i propagowanie innowacji są mocno zakorzenione w tradycjach Unii Europejskiej, zaś zapewnienie jak największego dostępu do postępów technologicznych, jak również produktów kulturalnych leży u podstaw polityki edukacyjnej i polityki na rzecz rozwoju,

E.

mając na uwadze, że w celu właściwego egzekwowania PWI na rynku wewnętrznym istotne jest uwzględnienie nie tylko obszaru UE, ale też sytuacji na granicach zewnętrznych UE i w krajach trzecich, aby pogodzić ochronę treści pochodzenia wspólnotowego i praw ich właścicieli z dostępem konsumentów do treści pozawspólnotowych,

F.

mając na uwadze, że dane dotyczące naruszeń PWI są niespójne, niekompletne, niewystarczające i rozproszone oraz że dla wszelkiego dodatkowego wniosku legislacyjnego konieczna jest obiektywna, niezależna ocena skutków,

G.

mając na uwadze, że innowacje i kreatywność są istotną wartością dodaną dla gospodarki europejskiej oraz że z uwagi na uwarunkowania gospodarcze należy postępować w taki sposób, żeby je chronić i rozwijać,

H.

mając na uwadze, że naruszenia PWI są problemem horyzontalnym, który dotyczy wszystkich sektorów przemysłu, w szczególności twórczych i innowacyjnych gałęzi przemysłu, jak również sportu,

I.

mając na uwadze, że ciągłe naruszenia PWI doprowadzą do zaniku innowacji w UE,

J.

mając na uwadze, że zjawisko naruszeń PWI on-line osiągnęło niepokojące rozmiary, w szczególności w sektorach twórczych, oraz że dotychczas nie ustalono, czy obowiązujące ramy prawne są wystarczające do skutecznego zapewnienia ochrony uprawnionych w internecie i jednoczesnego zagwarantowania równowagi między wszystkimi interesami, m.in. interesami konsumentów,

K.

mając na uwadze, że wysiłki na rzecz przeciwdziałania naruszeniom praw autorskich muszą cieszyć się poparciem społeczeństwa, aby nie zaistniało ryzyko zmniejszenia poparcia dla praw własności intelektualnej wśród obywateli,

L.

mając na uwadze, że nieuprawnione umieszczanie materiałów chronionych prawem autorskim w internecie stanowi jawne naruszenie praw własności intelektualnej i jest zabronione przez traktaty Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) o prawie autorskim (WCT) i o artystycznych wykonaniach i fonogramach (WPPT), których Unia Europejska jest stroną,

M.

mając na uwadze, że sektor twórczy nadal powinien opracowywać modele dające dostęp do treści twórczych on-line, umożliwiający konsumentom dokonywanie lepszych i bardziej oszczędnych wyborów, w tym dostęp do nieograniczonych usług subskrypcji; mając na uwadze, że rozwój tych usług prawnych jest hamowany przez wzrost ilości treści umieszczanych niezgodnie z prawem w internecie,

N.

mając na uwadze, że aby utrzymać i zwiększyć zainteresowanie społeczeństwa swoją ofertą, dostawcy mediów audiowizualnych muszą wykorzystywać wszystkie nowe środki dystrybucji; mając na uwadze, że obecne przepisy dotyczące przyznawania licencji powinny zostać ulepszone, tak aby państwa członkowskie mogły dysponować elastycznym systemem dostosowanym do nowych technologii,

O.

mając na uwadze, że istnieją już ramy prawne dotyczące zjawiska podrabiania i piractwa w odniesieniu do towarów, z wyjątkiem przepisów przewidujących sankcje karne, jednak wciąż istnieją luki dotyczące naruszania PWI on-line,

P.

mając na uwadze, że środki przewidziane w dyrektywie 2004/48/WE dotyczącej przestrzegania PWI na rynku wewnętrznym nie zostały jeszcze poddane ocenie dotyczącej ochrony tych praw ani ich wpływu na prawa konsumentów,

Q.

mając na uwadze, że ramy regulacyjne w zakresie telekomunikacji niedawno zostały zmienione i włączono do nich przepisy dotyczące znormalizowanych ogłoszeń interesu publicznego, które mogą odnosić się m.in. do praw autorskich i ich naruszeń bez zagrażania ochronie praw prywatności i które podkreślają konieczność przestrzegania praw podstawowych w kwestiach odnoszących się do dostępu do internetu,

R.

mając na uwadze, że europejskie ramy prawne powinny przewidywać możliwość wszczynania postępowań przeciwko osobom naruszającym prawa autorskie, gdyż traktaty międzynarodowe w niewystarczającym stopniu rozwiązują problem naruszeń PWI,

S.

mając na uwadze, że jeżeli chodzi o patenty, to ich ochrona ma kluczowe znaczenie dla skutecznego zwalczania naruszeń patentów; mając na uwadze, że kwestia jednolitego systemu patentowego na szczeblu UE wciąż czeka na rozwiązanie,

T.

mając na uwadze, że dowiedziono powiązań między różnymi rodzajami przestępczości zorganizowanej i naruszeniami PWI,

U.

mając na uwadze, że traktat lizboński nadaje Parlamentowi Europejskiemu rolę współdecydenta w sprawach handlowych i umożliwia mu dostęp do dokumentów negocjacyjnych,

V.

mając na uwadze, że oprócz karania przestępstw należy zapewnić ochronę konsumentom, którzy zgodnie z prawem korzystają z produktów objętych prawami własności intelektualnej,

W.

mając na uwadze, że w obowiązującym prawodawstwie wspólnotowym nie przewiduje się żadnych przeciwwskazań do rozwoju systemów zezwoleń wieloterytorialnych,

X.

mając na uwadze, że w wielu dziedzinach, w tym w sektorze działającym w oparciu o tekst i obraz, istnieją modele i kanały biznesowe oraz mechanizmy licencjonowania umożliwiające dostęp do szerokiej gamy utworów, zarówno krajowych, jak i zagranicznych, w wielu formach i formatach,

1.

przychylnie odnosi się do komunikatu Komisji z dnia 11 września 2009 r. w sprawie uzupełniających środków nielegislacyjnych; wyraża jednak ubolewanie z powodu tego, że w komunikacie nie poruszono kwestii dopełnienia ram prawodawczych poprzez szereg inicjatyw służących skutecznemu zwalczaniu naruszeń praw własności intelektualnej; przyjmuje z zadowoleniem postęp poczyniony w UE na rzecz ujednolicenia przepisów dotyczących walki z podrabianiem; zachęca Komisję do zwiększenia wysiłków w sektorach wrażliwych z punktu widzenia zdrowia i bezpieczeństwa, zwłaszcza sektora produkcji leków;

2.

przypomina, że w dziedzinie kultury istnieje wyjątek od PWI w postaci „kopii prywatnej”;

3.

wzywa Komisję, żeby do końca 2010 r. pilnie przedstawiła obszerną strategię na rzecz PWI, w której poruszone zostaną wszelkie aspekty PWI, m.in. ich egzekwowanie, jak również ich promowanie, a w szczególności rola praw autorskich jako szansy, a nie przeszkody, umożliwiającej twórcom zarabianie na życie i rozpowszechnianie ich utworów;

4.

wzywa Komisję, żeby zaproponowała obszerną strategię na rzecz PWI, która usunęłaby przeszkody w tworzeniu jednolitego rynku w środowisku cyfrowym oraz dostosowałaby europejskie ramy regulacyjne w zakresie PWI do obecnych tendencji w społeczeństwie, a także do rozwoju technicznego;

5.

podkreśla, że wszelkie środki przedsięwzięte w celu wzmocnienia PWI muszą być zgodne z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z art. 7 i 8, a także z europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności z art. 6, 8 i 10, oraz że muszą być niezbędne, proporcjonalne i odpowiednie w ramach demokratycznego społeczeństwa; przypomina w związku z tym, że art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej przewiduje ochronę własności intelektualnej;

6.

sądzi, że Komisja powinna uwzględniać aspekty PWI we wszystkich właściwych strategiach politycznych lub inicjatywach legislacyjnych oraz rozpatrywać te aspekty w całym procesie analizy wpływu, jeżeli wniosek miałby wywoływać skutki w dziedzinie własności intelektualnej;

7.

uważa, że Komisja powinna wziąć pod uwagę konkretne problemy, których doświadczają MŚP w zakresie wzmocnienia praw własności intelektualnej zgodnie z zasadą „Najpierw myśl na małą skalę” zapisaną w programie „Small Business Act” dla Europy, poprzez stosowanie zasady niedyskryminacji wobec MŚP;

8.

ze względu na doświadczenia posiadaczy praw w niektórych państwach członkowskich nie podziela pewności Komisji co do tego, że obecne środki cywilnoprawne w UE są wystarczająco skuteczne i zharmonizowane, żeby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, i przypomina Komisji, że sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/48/WE ma decydujące znaczenie dla potwierdzenia tych twierdzeń;

9.

jest zdania, że europejskie ramy prawne powinny umożliwiać wszczynanie postępowań przeciwko osobom naruszającym prawa własności intelektualnej i przypomina Komisji, że sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/48/WE ma decydujące znaczenie dla potwierdzenia tych roszczeń;

10.

wzywa Komisję, żeby sporządziła sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/48/WE, obejmujące ocenę skuteczności podjętych środków oraz analizę wpływu dyrektywy na innowacyjność i rozwój społeczeństwa informacyjnego, zgodnie z art. 18 ust. 1 przedmiotowej dyrektywy, oraz by w razie potrzeby zaproponowała poprawki; zwraca się o ujęcie w sprawozdaniu analizy sposobów mających na celu wzmocnienie i ulepszenie ram prawnych regulujących internet;

11.

wzięła pod uwagę istnienie szczególnych formatów umożliwiających dostęp do dzieł osobom niepełnosprawnym i przyjęła niezbędne środki na rzecz propagowania dystrybucji tych formatów;

12.

nie podziela poglądu Komisji, że obowiązuje już podstawowy korpus przepisów regulujących egzekwowanie PWI; zauważa w tym względzie, że nie zakończono pomyślnie negocjacji w sprawie dyrektywy o sankcjach karnych;

13.

zwraca się do Komisji Europejskiej o zadbanie, by działania mające na celu wzmocnienie stosowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym nie podważały usankcjonowanego prawa do interoperacyjności, która ma decydujący wpływ na zdrową konkurencję na rynku dystrybucji utworów cyfrowych, w szczególności w przypadku autorów i użytkowników wolnego oprogramowania;

14.

wzywa Komisję, żeby w oparciu o art. 118 TFUE przedłożyła odpowiednie wnioski legislacyjne, które rozwiążą kwestię skutecznego unijnego systemu patentowego, i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 4 grudnia 2009 r. w sprawie zaawansowanego systemu patentowego w Europie, stanowiące znaczące pozytywne osiągnięcie;

15.

uznaje znaczenie obszernych i rzetelnych informacji i danych na temat wszelkich rodzajów naruszeń PWI dla opracowywania strategii politycznych w oparciu o dowody i z nakierowaniem na wyniki;

16.

przychylnie odnosi się do powołania Obserwatorium jako narzędzia centralizacji statystyk i danych, które posłużą za podstawę nadawania kierunku działaniom proponowanym w celu skutecznego zwalczania zjawiska podrabiania i naruszeń PWI on line; zachęca Komisję do sporządzenia sprawozdania w sprawie jak najlepszego wykorzystania Europolu i istniejących struktur współpracy między organami celnymi w tej dziedzinie w celu skutecznego zwalczania przestępczych naruszeń PWI;

17.

chciałby, żeby Obserwatorium stało się narzędziem gromadzenia i wymiany danych i informacji o wszelkich formach wszystkich naruszeń PWI, w tym gromadzenia wyników badań naukowych dotyczących podrabiania i regulacji PWI;

18.

zwraca się do Komisji, żeby precyzyjnie określiła przyszłe zadania Obserwatorium, oraz podkreśla, że powodzenie projektu Obserwatorium w dużej mierze zależy od zaangażowania i współpracy wszystkich działających w tej dziedzinie podmiotów, w tym władz krajowych, osób uprawnionych, organizacji konsumenckich i odpowiednich sektorów przemysłu, tak żeby zwiększyć przejrzystość i uniknąć dublowania wysiłków;

19.

wzywa Komisję, żeby gruntowanie i w pełni zawiadamiała Parlament i Komisję o wynikach działalności Obserwatorium, sporządzając sprawozdania roczne, w których Komisja przedstawi wnioski i zaproponuje rozwiązania niezbędne do polepszenia prawodawstwa w zakresie PWI;

20.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia we współpracy z zainteresowanymi podmiotami na szczeblu europejskim, krajowym i lokalnym kampanii zwiększającej świadomość zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, z jakimi wiążą się podrabiane produkty, ale również na temat wpływu podrabiania i i naruszeń PWI on line na gospodarkę i społeczeństwo; podkreśla, że konieczne jest zwiększenie wiedzy o potrzebie przestrzegania PWI, zwłaszcza wśród młodych konsumentów europejskich;

21.

w sprawie naruszeń PWI i sprzedaży produktów podrabianych on-line wzywa wszystkie zaangażowane podmioty, m.in. dostawców, platformy sprzedaży on-line, osoby uprawnione i organizacje konsumentów, żeby przyjęły konkretne środki ostrzegawcze i informujące o wartości praw autorskich oraz o skutkach naruszeń PWI i podrabiania dla zatrudnienia i wzrostu, takie jak krótkie, widoczne i rzeczowe informacje ostrzegawcze i edukacyjne;

22.

podkreśla, że konieczna jest edukacja młodych ludzi poprzez celowe kampanie na rzecz podnoszenia świadomości, zwłaszcza skierowane przeciw naruszeniom PWI on line, żeby mogli oni zrozumieć znaczenie własności intelektualnej i precyzyjnie ustalić, co jest legalne, a co nie;

23.

wzywa zatem Komisję, aby wywarła presję na przedmiotowy sektor w celu opracowania dodatkowych mechanizmów płatności w celu ułatwienia europejskim konsumentom kupowania legalnie oferowanych treści, aby doprowadzić do wzrostu legalnego pobierania w UE;

24.

zgadza się z Komisją i uznaje, że dodatkowe środki nielegislacyjne, takie jak dyskusje na temat możliwych ulepszeń cyfrowego rynku w Europie poprzez dobrowolną harmonizację procedur i standardów pośród zainteresowanych stron, mogą pomóc zwiększyć stosowanie PWI, zwłaszcza środki wynikające z gruntownej debaty zainteresowanych stron;

25.

podkreśla, że ogromny wzrost przypadków nieuprawnionej wymiany plików z utworami i zarejestrowanymi wykonaniami chronionymi prawami autorskimi stanowi coraz większy problem dla europejskiej gospodarki pod względem tworzenia nowych miejsc pracy i dochodów sektora twórczego, jak i dla rządów;

26.

podkreśla, że rozwój tego zjawiska umożliwiło kilka czynników, a w szczególności postęp technologiczny i brak legalnych ofert; przypomina jednak, że zjawisko to stanowi naruszenie PWI i że należy mu odpowiednio i pilnie zaradzić w zależności od danego sektora z poszanowaniem praw podstawowych;

27.

podkreśla, że wsparcie dla zróżnicowanej legalnej oferty, która będzie atrakcyjna i widoczna dla konsumenta, oraz rozwój takiej oferty mogą przyczynić się do likwidacji zjawiska naruszeń on-line, i uznaje w tej kwestii, że brak funkcjonującego europejskiego wewnętrznego rynku cyfrowego stanowi istotną przeszkodę dla rozwoju legalnych ofert on-line, a UE ryzykuje zmarnotrawieniem wysiłków mających na celu rozwinięcie legalnego rynku internetowego, jeżeli nie dostrzeże tego faktu i nie przedstawi pilnych propozycji w celu zaradzenia temu problemowi;

28.

w związku z tym zwraca się do Komisji, aby wywarła presję na przedmiotowy sektor w celu opracowania nowych mechanizmów płatności dla ułatwienia europejskim konsumentom kupowania legalnie oferowanych treści, co pozwoli zapewnić w UE wzrost legalnego pobierania;

29.

wzywa do przyjęcia precyzyjnych przepisów, które zagwarantują, że konsument będący osobą prywatną, który na podstawie oryginalnych produktów objętych prawami własności intelektualnej stworzył na własne potrzeby kopie tych produktów, nie byłby zobowiązany do przedstawienia dowodów zgodnego z prawem kopiowania; ciężar dowodowy będzie w takim przypadku spoczywał na osobie, w której interesie leży udowodnienie ewentualnego złamania praw własności intelektualnej;

30.

nalega, żeby wszystkie zaangażowane podmioty, w tym dostawcy internetu, uczestniczyli w debacie z zainteresowanymi stronami, żeby znaleźć odpowiednie rozwiązania; jeżeli nie będzie to możliwe, wzywa Komisję, żeby przedstawiła wniosek legislacyjny lub zmieniła obowiązujące przepisy, w szczególności dyrektywę 2004/48/WE w celu wzmocnienia wspólnotowych ram prawnych w tej dziedzinie w oparciu o doświadczenia krajowe;

31.

wzywa Komisję, żeby przy uwzględnieniu szczególnych cech każdego sektora szeroko rozważyła metody ułatwienia przemysłowi dostępu do rynku cyfrowego bez granic geograficznych, pilnie przedstawiając rozwiązania w sprawie zezwoleń wieloterytorialnych przy znacznym popycie konsumentów, braku zharmonizowanego prawodawstwa dotyczącego praw autorskich oraz skutecznego i przejrzystego systemu zarządzania prawami, mogącego uzupełnić obecny rozwój usług, które są legalne i wychodzą naprzeciw zapotrzebowaniu konsumentów na powszechniejszy, stały i spersonalizowany dostęp do treści;

32.

podkreśla, że przepisy dotyczące przyznawania licencji powinny zostać ulepszone w oparciu o technologiczną neutralność, tak aby państwa członkowskie mogły dysponować elastycznym, skutecznym i przejrzystym systemem zarządzania prawami, dostosowanym do nowych technologii;

33.

wzywa Komisję, aby poddała przeglądowi kwestię transgranicznego zarządzania prawami i zmieniła obecną sytuację niepewności prawnej, będącą skutkiem zalecenia Komisji 2005/737/WE z dnia 18 października 2005 r. w sprawie transgranicznego zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, uwzględniając to, że prawa autorskie z natury mają charakter terytorialny z przyczyn kulturowych, związanych z tradycją i lingwistycznych, oraz zapewniając ogólnoeuropejski system zezwoleń, umożliwiający konsumentom najszerszy możliwy wybór treści, bez obciążania kosztami lokalnego repertuaru w Europie;

34.

zwraca ponadto uwagę na rosnące zjawiska internetowego szpiegostwa przemysłowego oraz kradzieży danych stanowiących własność przemysłową, w szczególności dokumentacji technicznych oraz kodów źródłowych;

35.

proponuje by Obserwatorium zajęło się szczegółową diagnozą problemu kradzieży danych oraz przedstawiło swoją propozycję walki z tym problemem;

36.

wzywa Komisję do określenia konkretnych problemów i potrzeb MŚP w celu opracowania określonych środków ukierunkowanych na pomoc MŚP w zwalczaniu naruszeń praw własności intelektualnej oraz na umożliwienie MŚP lepszej ochrony swoich interesów zarówno w UE, jak i w krajach trzecich;

37.

popiera podjęte przez Komisję kroki mające na celu określenie najlepszych sposobów dalszego ulepszania unijnego rozporządzenia dotyczącego działań organów celnych, które pozwala na zatrzymywanie towarów podejrzewanych o naruszenie PWI i jako takie stanowi jeden z filarów unijnych ram prawnych mających na celu egzekwowanie PWI;

38.

zwraca się do Komisji, żeby rozwijała innowacyjną i wzmocnioną współpracę administracji i różnych odpowiednich gałęzi przemysłu;

39.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do rozszerzenia współpracy między Urzędem Harmonizacji Rynku Wewnętrznego i krajowymi urzędami ds. własności intelektualnej w celu uwzględnienia również zwalczania naruszeń praw własności intelektualnej;

40.

uznaje potrzebę wykorzystania istniejących w państwach członkowskich struktur instytucjonalnych w walce z podrabianymi towarami i w związku z tym wzywa krajowe urzędy patentowe i inne urzędy ds. własności intelektualnej do udzielania większego wsparcia i szkolenia małym i średnim przedsiębiorstwom oraz społeczeństwu;

41.

wzywa Komisję, żeby nasiliła swoją współpracę z krajami trzecimi o charakterze priorytetowym w dziedzinie własności intelektualnej oraz żeby wspierała zrównoważone podejście w ramach negocjacji w sprawie własności intelektualnej w Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, w szczególności w ramach porozumienia w kwestii handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS);

42.

wzywa Komisję, żeby zadbała, aby jej starania na rzecz dalszego prowadzenia negocjacji w sprawie wielostronnej umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA), mającej na celu poprawę skuteczności systemu egzekwowania PWI przeciwko podrabianiu, były kontynuowane z pełnym uwzględnieniem stanowiska Parlamentu, wyrażonego przede wszystkim w jego rezolucji z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wpływu procederu podrabiania na handel międzynarodowy, oraz wzywa ją, żeby w pełni powiadamiała Parlament o postępach i wynikach negocjacji oraz żeby dopilnowała, by przepisy ACTA pozostawały w pełnej zgodności ze wspólnotowym dorobkiem prawnym w sprawie PWI i prawami podstawowymi;

43.

popiera fakt, że Komisja kontynuuje i wzmacnia inicjatywy dotyczące współpracy dwustronnej, m.in. „dialog o własności intelektualnej” z krajami trzecimi i projekty dotyczące pomocy technicznej;

44.

zauważa, że największym wyzwaniem dla rynku wewnętrznego jest zwalczanie naruszeń praw własności intelektualnej na zewnętrznych granicach UE i w krajach trzecich; w tym względzie wzywa Komisję do stworzenia w krajach trzecich (zwłaszcza w Indiach i Rosji) większej liczby ośrodków informacji na temat własności intelektualnej w celu umożliwienia europejskim przedsiębiorcom bardziej aktywnego egzekwowania przysługujących im praw własności intelektualnej oraz zwalczania naruszeń tych praw w krajach trzecich i przeciwdziałania wprowadzaniu na rynek wewnętrzny podrabianych towarów wytwarzanych w tych krajach trzecich;

45.

podkreśla znaczenie walki z przestępczością zorganizowaną w dziedzinie PWI, w szczególności podrabiania i naruszeń PWI on line; w związku z tym zauważa, że potrzebne jest odpowiednie prawodawstwo unijne dotyczące proporcjonalnych i sprawiedliwych sankcji, oraz popiera ścisłą współpracę strategiczną i operacyjną między wszystkimi zainteresowanymi stronami w UE, w szczególności Europolem, władzami krajowymi i sektorem prywatnym, a także państwami spoza UE i organizacjami międzynarodowymi;

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

21.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/55

—

uwzględniając Część III, Tytuł XVIII Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art.174,

—

uwzględniając rozporządzenia dotyczące funduszy strukturalnych w latach 2007-2013,

—

uwzględniając decyzję Rady 2006/702/WE z dnia 6 października 2006 r. w sprawie strategicznych wytycznych Wspólnoty dla spójności (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 września 2003 r. w sprawie regionów z trudnościami strukturalnymi (wysp, regionów górskich, regionów o małej gęstości zaludnienia) w kontekście polityki spójności oraz ich perspektyw instytucjonalnych (2),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie korekty wytycznych w sprawie regionalnej pomocy publicznej (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie wysp oraz ograniczeń naturalnych i gospodarczych w kontekście polityki regionalnej (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 października 2008 r. pt. „Zielona księga w sprawie spójności terytorialnej – Przekształcenie różnorodności terytorialnej w siłę” (COM(2008)0616),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji pt.: „Regiony 2020 – ocena przyszłych wyzwań dla regionów UE” (SEC(2008)2868),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie Zielonej księgi na temat spójności terytorialnej oraz stanowiska w debacie na temat przyszłej reformy polityki spójności (5),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 czerwca 2009 r. w sprawie szóstego sprawozdania z postępów w dziedzinie spójności gospodarczej i społecznej (COM(2009)0295),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 31 marca 2010 r. pt. „Polityka spójności: sprawozdanie strategiczne 2010 dotyczące realizacji programów na lata 2007-2013” (COM(2010)0110),

—

uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że zasada spójności terytorialnej została wprowadzona do rozporządzeń w sprawie funduszy strukturalnych na lata 2007-2013 i jest nowym kluczowym założeniem Unii Europejskiej zawartym w Traktacie z Lizbony, a jej celem jest zapewnienie harmonijnego rozwoju poprzez zmniejszenie rozbieżności między regionami i usunięcie przeszkód stojących na drodze do rozwoju związanych między innymi z niekorzystnymi warunkami przyrodniczymi i geograficznymi,

B.

mając na uwadze, że ważne jest określenie wpływu Traktatu z Lizbony na status regionów wymagających podjęcia szczególnych środków w ramach polityki regionalnej,

C.

mając na uwadze, że w myśl art. 174 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej szczególną uwagę należy poświęcić regionom, które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych, takim jak najbardziej na północ wysunięte regiony o bardzo niskiej gęstości zaludnienia oraz regiony wyspiarskie, transgraniczne i górskie,

D.

mając na uwadze, że obszary górskie, wyspy i obszary słabo zaludnione narażone są na szczególne trudności powiązane ze zmianami demograficznymi, utrudnionym dostępem, zmianą klimatu, zjawiskami migracyjnymi, dostawami energii i integracją regionalną,

1.

z zadowoleniem przyjmuje zarówno uznanie spójności terytorialnej za nowy cel Unii, jak również nowy art. 174; wyraża przekonanie, że postanowienia art. 174 powinny znaleźć odzwierciedlenie w konkretnych strategiach na rzecz rozwoju i środkach mających na celu przezwyciężenie trudności i wykorzystanie potencjału tych regionów;

2.

uważa, że regiony górskie, wyspy i obszary słabo zaludnione to jednolita grupa regionów o tych samych istotnych cechach odróżniających je od pozostałych regionów; wyraża przekonanie, że obszary te zasługują na odrębne programy rozwoju regionalnego; w tym kontekście podkreśla specyficzną sytuację małych wyspiarskich państw członkowskich usytuowanych na obrzeżach Unii;

3.

uważa, że PKB musi pozostać głównym kryterium określającym kwalifikowalność do otrzymania wsparcia w ramach polityki regionalnej; nawołuje jednak Komisję i państwa członkowskie do opracowania bardziej adekwatnych i odzwierciedlających podział terytorialny wskaźników statystycznych w celu uzyskania pełniejszego obrazu poziomu rozwoju tych regionów o niekorzystnych warunkach gospodarowania; podkreśla, że wskaźniki inne niż PKB (populacja ogółem, stopa zatrudnienia i bezrobocia, poziom wykształcenia, gęstość zaludnienia) mogą być już wykorzystywane w państwach członkowskich przy podziale przyznanych im funduszy pomiędzy regiony, z uwzględnieniem cech charakterystycznych każdego z regionów;

4.

wzywa do wprowadzenia konkretnej europejskiej zintegrowanej i elastycznej strategii politycznej na rzecz regionów górskich, wysp i obszarów o słabym zaludnieniu, w oparciu o ich wspólne cechy, ale również z uwzględnieniem różnych sytuacji i przy należnym poszanowaniu zasady proporcjonalności; jest zdania, że polityka spójności powinna zajmować się sytuacją wysp nie tylko za pośrednictwem środków polityki regionalnej, ale również poprzez wykorzystanie innych strategii politycznych UE, które mają znaczący wpływ terytorialny na rozwój tych regionów; wyraża przekonanie, że europejska strategia polityczna na rzecz regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych może mieć tak pożądaną wartość dodaną w postaci przezwyciężenia stałych utrudnień, z jakimi borykają się te regiony, oraz dostosowania modelu rozwoju w taki sposób, by maksymalnie wykorzystać ich atuty;

5.

wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do odegrania ważnej roli w strategiach rozwoju na rzecz regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych, ponieważ, by poprowadzić te regiony właściwą drogą trwałego rozwoju, uwzględniającą inne ważne sektory danego regionu, wymagane jest podejście pionowe oznaczające zaangażowanie i wkład organów administracyjnych na wszystkich szczeblach, przy poszanowaniu zasady pomocniczości; podkreśla, że potencjał tych regionów, posiadających często pokaźne zasoby naturalne, może wpłynąć dodatnio na osiąganie celów, zwłaszcza związanych z polityką energetyczną, rozwojem i badaniami naukowymi, ustanowionych w strategii EU2020;

6.

podkreśla, że cel rozwoju gospodarczego i społecznego tych regionów o niekorzystnych warunkach gospodarowania może zostać osiągnięty jedynie poprzez odpowiednio przygotowane programy UE i działania dostosowane do poszczególnych regionów i służące dostosowaniu strukturalnemu w tych regionach i zwiększeniu ich konkurencyjności oraz poprawie ich przygotowania do sprostania istniejącym wyzwaniom, a także poprzez skuteczną koordynację i wdrażanie czterech funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności i innych instrumentów finansowych, takich jak instrumenty stosowane przez Europejski Bank Inwestycyjny;

7.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, by regiony górskie, wyspy i obszary słabo zaludnione mogły nadal korzystać ze szczególnych postanowień w ramach nowych wieloletnich ram finansowych i w następnym okresie programowania;

8.

z zadowoleniem przyjmuje Europejskie Ugrupowania Współpracy Terytorialnej (EGTC) jako instrument mający na celu przezwyciężenie przeszkód utrudniających współpracę terytorialną; zachęca regiony górskie, wyspy i regiony słabo zaludnione do wykorzystania EGTC do zarządzania współfinansowanymi przez UE projektami współpracy terytorialnej z innymi regionami jako sposobu zbliżenia ich do otaczających je obszarów gospodarczych;

9.

zachęca państwa członkowskie do pełnego wykorzystania instrumentów europejskiej polityki sąsiedztwa w obszarach górskich, słabo zaludnionych i na wyspach, tak aby skorzystać z zasobów dostępnych w obszarach przygranicznych;

10.