Parlament Europejski SESJA 2010 – 2011 Posiedzenia od 21 i 22 września 2010 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 320 E z 25.11.2010. TEKSTY PRZYJĘTE

21.2.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/1

Wtorek, 21 września 2010 r.
Ostateczne utworzenie wewnętrznego rynku handlu elektronicznego

P7_TA(2010)0320

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie pełnego ukształtowania rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym (2010/2012(INI))

2012/C 50 E/01

Parlament Europejski,

—

uwzględniając wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Google (sprawy połączone od C-236/08 do C-238/08, wyrok z dnia 23 marca 2010 r.) oraz BergSpechte (sprawa C-278/08, wyrok z dnia 25 marca 2010 r.), które definiują typowego konsumenta w Internecie jako „właściwie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego internautę”,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie ochrony konsumentów (1),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne SOLVIT-u za rok 2008 dotyczące rozwoju i skuteczności sieci SOLVIT (SEC(2009)0142), dokument roboczy służb Komisji z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie planu działania SMAS dotyczącego zintegrowanego podejścia do oferowania obywatelom i przedsiębiorstwom usług wsparcia w dziedzinie wspólnego rynku (SEC(2008)1882) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie SOLVIT-u (2),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—	uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2009 r. zatytułowany „Wytyczne do wdrażania/stosowania dyrektywy 2005/29/WE w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych” (SEC(2009)1666),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE (COM(2009)0557),

—	uwzględniając analizę zatytułowaną „Ocena tzw. tajemniczego klienta (mystery shopping) transgranicznego handlu elektronicznego w UE” przeprowadzoną w imieniu Komisji Europejskiej, DG SANCO, przez YouGovPsychonomics i opublikowaną 20 października 2009 r.,

—	uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 22 września 2009 r. w sprawie dalszych działań związanych z tablicą wyników dla rynków konsumenckich w zakresie detalicznych usług finansowych (SEC(2009)1251),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie zharmonizowanej metodologii w zakresie klasyfikacji i zdawania sprawozdań ze skarg i zapytań konsumentów COM(2009)0346) oraz towarzyszący mu projekt zaleceń Komisji (SEC(2009)0949),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. w sprawie egzekwowania dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta (COM(2009)0330),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. dotyczące stosowania rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów („rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów”) (COM(2009)0336),

—	uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 5 marca 2009 r. zatytułowany „Sprawozdanie na temat transgranicznego handlu elektronicznego w UE”(SEC(2009)0283),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. na temat handlu międzynarodowego i Internetu (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 stycznia 2009 r. zatytułowany „Monitorowanie wyników dotyczących konsumentów na jednolitym rynku: Drugie wydanie tablicy wyników dla rynków konsumenckich” (COM(2009)0025) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Druga tablica wyników dla rynków konsumenckich” (SEC(2009)0076),

—	mając na uwadze swoją rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego (4),

—	uwzględniając art. 20 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (5),

—	uwzględniając dyrektywę 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (wersja ujednolicona) (6),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek (7), a także rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów (8),

—	uwzględniając obowiązujące obecnie we Wspólnocie akty prawne regulujące kwestie ochrony konsumentów, handlu elektronicznego i rozwoju społeczeństwa informacyjnego,

—	uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przeglądu ram regulacyjnych UE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej (COM(2006)0334),

—	uwzględniając pierwsze sprawozdanie ze stosowania dyrektywy o handlu elektronicznym z dnia 21 listopada 2003 r. (COM(2003)0702),

—	uwzględniając dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz zmieniającą dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE (9),

—	uwzględniając wzorcowe przepisy UNCITRAL dla handlu elektronicznego z 1996 r., wzorcowe przepisy UNCITRAL dla podpisów elektronicznych oraz konwencję UNCITRAL z 2005 r. (10) o wykorzystaniu formy elektronicznej do zawierania kontraktów międzynarodowych,

—	uwzględniając art. 11 TFUE, który stanowi, że „przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Unii, w szczególności w celu wspierania stałego rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska naturalnego”,

—	uwzględniając art. 12 TFUE, który stanowi, że „wymogi ochrony konsumentów są uwzględniane przy określaniu i urzeczywistnianiu innych polityk i działań Unii”,

—	uwzględniając art. 14 TFUE oraz protokół nr 26 do niego w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym (gospodarczym),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Prawnej (A7-0226/2010),

A.	mając na uwadze, że Europa powinna nie tylko poszukiwać sposobów na dalszy rozwój rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym, ale także powinna zbadać, w jaki sposób można trwale ożywić rynek wewnętrzny poprzez dalszy rozwój handlu elektronicznego,

mając na uwadze, że sprawozdanie Mario Montiego z dnia 9 maja 2010 r.„Nowa strategia dla jednolitego rynku” podkreśla, że „jednolity rynek jest mniej popularny niż kiedykolwiek, ale jest bardziej potrzebny niż kiedykolwiek”, mając na uwadze, że sprawozdanie zauważa, że handel elektroniczny wraz z innowacyjnymi usługami i branżami związanymi z ochroną środowiska ma największy udział we wzroście i zatrudnieniu w przyszłości i dlatego stanowi nową granicę jednolitego rynku,

C.	mając na uwadze, że handel elektroniczny jest główną siłą Internetu oraz ważnym katalizatorem osiągania celów strategii UE 2020 w obszarze rynku wewnętrznego; mając na uwadze, że w celu przezwyciężenia utrzymujących się barier ważna jest współpraca wszystkich zainteresowanych podmiotów,

D.	mając na uwadze, że handel elektroniczny ułatwia i wspiera rozwój nowych nisz rynkowych dla małych i średnich przedsiębiorstw, które w innym przypadku nie istniałyby,

E.	mając na uwadze, że w celu odblokowania pełnego potencjału jednolitego rynku UE sklepy online należy zachęcać do promowania swoich produktów we wszystkich państwach członkowskich przy użyciu marketingu bezpośredniego lub innych narzędzi komunikacji,

mając na uwadze, że handel elektroniczny stanowi dla Unii Europejskiej kluczowy rynek XXI i może nadać nowy kształt europejskiemu rynkowi wewnętrznemu, wnieść wkład w gospodarkę opartą na wiedzy, zapewnić wartość i szanse europejskim konsumentom i przedsiębiorstwom w dobie obecnego kryzysu finansowego, a także pozytywnie wpłynąć na miejsca pracy i wzrost; mając na uwadze, że rozwój handlu elektronicznego może poprawić konkurencyjność gospodarki UE w ramach strategii Komisji EU2020, w tym rozwój i promowanie nowych form przedsiębiorczości małych i średnich przedsiębiorstw,

mając na uwadze, że doprowadzenie do skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego ma podstawowe znaczenie dla osiągnięcia celów agendy lizbońskiej w zakresie intensywniejszego wzrostu, zwiększenia konkurencji oraz tworzenia integracyjnych i konkurencyjnych miejsc pracy, z korzyścią dla 500 milionów konsumentów w UE i ich dobrobytu, mając na uwadze, że transgraniczny handel elektroniczny przynosi europejskim konsumentom poważne socjoekonomiczne korzyści, takie jak większa wygoda i silniejsza pozycja, umocnienie praw konsumenta, większa przejrzystość i konkurencja, dostęp do szerszego wachlarza produktów i usług, które można porównać, aby dokonać wyboru, jak również duża możliwość oszczędności,

mając na uwadze, że podczas ostatniego kryzysu gospodarczego rozwój społeczeństwa cyfrowego i zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku technologii informacyjnych i komunikacyjnych umożliwiło sektorowi handlu elektronicznego stały wzrost i tworzenie miejsc pracy, pozwalając firmom Internetowym pozostać aktywnymi gospodarczo, a konsumentom korzystać z bogatszej oferty i lepszych cen; mając na uwadze, że transgraniczny handel elektroniczny przynosi znaczne korzyści przedsiębiorstwom UE, a zwłaszcza MŚP, które mogą świadczyć innowacyjne, przyjazne dla konsumentów i wysokiej jakości usługi Internetowe oraz oferować produkty na obszarze europejskiego internetowego rynku wewnętrznego, umacniając tym samym swoją pozycję i pozostając konkurencyjne w ramach światowej gospodarki,

mając na uwadze, że handel elektroniczny zapewnia konsumentom szerszy wybór, w szczególności obywatelom mieszkającym na obszarach mniej dostępnych, odległych i peryferyjnych, a także osobom o ograniczonych możliwościach przemieszczania się, które inaczej nie miałby dostępu do szerokiego wyboru dóbr; mając na uwadze, że handel elektroniczny jest szczególnie korzystny dla obywateli zamieszkujących obszary wiejskie, odległe i peryferyjne, którzy mogą nie mieć innej możliwości tak dogodnego dostępu lub po tak korzystnej cenie do szerokiej gamy towarów,

J.	mając na uwadze, że drugie sprawozdanie ze stosowania dyrektywy o handlu elektronicznym jest opóźnione o 5 lat, ponieważ powinno być dostępne w 2005 r. (art. 21 dyrektywy 2000/31/WE);

K.	mając na uwadze, że europejska agenda cyfrowa ustanawia rozsądne wyniki do osiągnięcia w zakresie zasięgu szybkiego i bardzo szybkiego dostępu szerokopasmowego oraz popularności handlu elektronicznego,

mając na uwadze, że europejscy konsumenci i przedsiębiorcy nie mają dużego zaufania do środowiska cyfrowego ze względu na zbędne bariery w handlu elektronicznym, takie jak rozdrobnienie rynku UE, niepewność konsumentów co do bezpieczeństwa danych, bezpieczeństwo transakcji i praw konsumentów w przypadku problemów, oraz że Europa zostaje w tyle za USA i Azją, jeśli chodzi o niektóre aspekty handlu elektronicznego; mając na uwadze, że utworzenie jednolitego rynku w dziedzinie gospodarki cyfrowej, ułatwiającego transakcje międzynarodowe w środowisku internetowym wszystkim konsumentom w Unii Europejskiej, stanowi ważny element ożywienia jednolitego rynku, ponieważ zapewnia obywatelom szerszy wybór produktów i usług, mając na uwadze, że pokonanie barier w handlu elektronicznym i zwiększenie zaufania konsumentów mają zasadnicze znaczenie dla stworzenia atrakcyjnego zintegrowanego wspólnego cyfrowego rynku dla Europy i pobudzenia rynku usług konsumenckich, a w szerszym ujęciu całej gospodarki,

mając na uwadze komunikat Komisji Europejskiej na temat agendy cyfrowej stwierdzający, że konsumenci UE decydują się często na transakcje z podmiotami posiadającymi siedzibę poza UE, np. w USA, co świadczy o tym, jak ważne jest opracowanie strategii politycznej na rzecz propagowania handlu elektronicznego na skalę światową i jak niezbędne jest propagowanie potrzeby umiędzynarodowienia zarządzania Internetem zgodnie z agendą z Tunisu; mając na uwadze, że ani konsumenci ani przedsiębiorcy nie mogą czerpać korzyści z jednolitego rynku w dziedzinie gospodarki cyfrowej, ponieważ jedynie niewielka liczba sprzedawców internetowych sprzedaje lub świadczy usługi na rzecz innych państw członkowskich, a większość z tych transakcji przeprowadzanych jest w ograniczonej liczbie państw członkowskich; mając na uwadze, że konieczne jest rozwiązanie kwestii dyskryminacji konsumentów, w tym przy dokonywaniu płatności, poprzez wprowadzenie przepisów dotyczących dokonywania i przyjmowania płatności oraz dostawy; mając na uwadze, że obecnie handel elektroniczny stanowi znaczną część całej gospodarki, a firmy i konsumenci coraz częściej stosują przynoszące im korzyści internetowe praktyki handlowe i praktyki handlowe w trybie offline,

N.	mając na uwadze, że handel elektroniczny ma zasięg międzynarodowy i nie można go ograniczyć do granic UE,

O.	mając na uwadze, że europejska agenda cyfrowa ustanawia rozsądne wyniki do osiągnięcia w zakresie zasięgu szybkiego i bardzo szybkiego dostępu szerokopasmowego oraz popularności handlu elektronicznego,

P.	mając na uwadze, że rozdrobnienie części rynku elektronicznego w UE stanowi zagrożenie dla praw określonych w dorobku wspólnotowym,

mając na uwadze, że europejscy konsumenci i przedsiębiorstwa mają niewielką pewność prawną w odniesieniu do transgranicznego handlu elektronicznego oraz że jedna transakcja elektroniczna podlega wielu przepisom ustanawiającym rozbieżne wymogi, co powoduje, że ani podmioty gospodarcze, ani konsumenci nie mają dostępu do jasnych i łatwo wykonalnych przepisów,

mając na uwadze, że to samo dotyczy handlu elektronicznego poza Europą, ponieważ europejscy konsumenci często nie stosują rozróżnienia między państwami europejskimi i państwami trzecimi kupując i sprzedając online; mając na uwadze, że konieczne jest zatem, aby także kraje trzecie zaangażowały się w starania o większą przejrzystość handlu elektronicznego, jego niezawodność i odpowiedzialność,

S.	mając na uwadze, że zwiększający się transgraniczny wymiar rynków konsumenckich stawia nowe wyzwania dla organów zajmujących się egzekwowaniem prawa, które ograniczone są ramami prawnymi oraz fragmentacją ram regulacyjnych,

mając na uwadze, że istnienie nielegalnych serwisów online w znacznym stopniu ogranicza rozwój funkcjonujących zgodnie z prawem niektórych usług cyfrowych, przede wszystkim z zakresu muzyki, filmu oraz – w coraz większym stopniu – książek i magazynów; mając na uwadze, że własność intelektualna odgrywa kluczową rolę w środowisku cyfrowym i że jej ochrona, przede wszystkim w Internecie, pozostaje szczególnym wyzwaniem i jest w związku z tym niezmiernie ważna,

mając na uwadze, że korzystający z handlu elektronicznego mają prawo do rekompensaty w przypadku, gdy zostaną dotknięci nielegalnymi działaniami, ale w praktyce napotykają na duże przeszkody we wnoszeniu takich spraw do sądu w związku z nieznajomością prawa obowiązującego w różnych państwach członkowskich, długimi i skomplikowanymi procedurami, ryzykiem związanym z prowadzeniem sporu sądowego, szczególnie w przypadkach transgranicznych, oraz wysokimi kosztami,

V.	mając na uwadze, że przestrzeganie podstawowego prawa człowieka do prywatności i ochrony danych osobowych jest zasadniczym warunkiem handlu elektronicznego,

W.	mając na uwadze, że pomimo znacznego potencjału systemów alternatywnego rozstrzygania sporów korzysta z nich regularnie tylko 5 % sprzedawców detalicznych, a 40 % spośród nich nie wie o możliwościach stosowania tego narzędzia,

mając na uwadze, że ujednolicenie najważniejszych praw konsumenta, a także kosztów pocztowych i bankowych, opłat z tytułu praw autorskich, procedur VAT i praktyk z dziedziny ochrony danych znacząco przyczyniłoby się do utworzenia faktycznego jednolitego rynku dla przedsiębiorstw i konsumentów; podkreśla, że państwa członkowskie muszą zachować swoje kompetencje co do procedur VAT,

mając na uwadze, że konieczne jest uproszczenie i sprecyzowanie zróżnicowanych systemów opłat z tytułu praw autorskich w państwach członkowskich, aby ułatwić internetowym sprzedawcom towarów i usługodawcom ich udostępnienie konsumentom z innych państw członkowskich; mając na uwadze, że przegląd systemów opłat z tytułu praw autorskich zapewniłby internetowym sprzedawcom towarów i usługodawcom większą pewność prawną z zakresie sprzedaży towarów i świadczenia usług; mając na uwadze, że dla wsparcia zaufania do sprzedaży i świadczenia usług przez Internet kluczowe znaczenie ma zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów poprzez zagwarantowanie respektowania przez rynek elektroniczny praktyk handlowych; mając na uwadze, że na przeszkodzie do sprawnie funkcjonującego europejskiego rynku wewnętrznego handlu elektronicznego wciąż stoi szereg poważnych utrudnień strukturalnych i regulacyjnych, takich jak fragmentacja krajowych przepisów ochrony konsumenta oraz przepisów dotyczących podatku VAT, opłat recyklingowych i innych opłat, a także nadużywanie przepisów dotyczących umów o dystrybucji wyłącznej i selektywnej,

mając na uwadze, że dostęp do niezawodnych usług pocztowych wysokiej jakości po przystępnej cenie w całej Unii Europejskiej jest priorytetem w budowaniu skutecznego rynku wewnętrznego dla handlu elektronicznego; mając na uwadze, że obecne porozumienia wertykalne w zakresie dystrybucji są często wykorzystywane do uniknięcia lub ograniczenia sprzedaży on-line, przez co uniemożliwia się dostęp sprzedawców detalicznych do szerszych rynków i narusza prawo konsumentów do lepszego wyboru i korzystniejszych cen, co wpływa hamująco na rozwój handlu; mając na uwadze, że transgraniczny handel elektroniczny między przedsiębiorstwami może podnieść konkurencyjność przedsiębiorstw europejskich, umożliwiając im pozyskiwanie komponentów, usług i wiedzy specjalistycznej z każdego miejsca na rynku wewnętrznym (tworząc również nową ekonomię skali),a ponadto daje przedsiębiorstwom, a zwłaszcza MŚP, możliwości stworzenia międzynarodowej bazy klientów bez konieczności inwestowania w celu zapewnienia fizycznej obecności w innym państwie członkowskim,

AA.	mając na uwadze, że handel elektroniczny przyczynia się do rozwoju ekologicznego jednolitego rynku poprzez wykorzystanie technologii niskoemisyjnych i sprzyjających środowisku, a także norm, etykiet, produktów i usług o takich właściwościach,

AB.	mając na uwadze, że należy wzmocnić ochronę prawną kupujących w handlu elektronicznym, nie zapominając jednocześnie, że również sprzedający i przedsiębiorstwa potrzebują pewności prawnej,

AC.

mając na uwadze, że elastyczność rynków jest najskuteczniejszym sposobem pobudzania wzrostu; wzywa instytucje europejskie do zapewnienia jak największej elastyczności rynków online, tak aby zwiększyć przedsiębiorczość tym sektorze i powiększyć go; mając na uwadze, że jednolity rynek w dziedzinie gospodarki cyfrowej może być zrealizowany jedynie wówczas, jeżeli zasadnicze przepisy dotyczące jednolitego rynku, w tym dyrektywa usługowa, zostaną należycie wdrożone we wszystkich państwach członkowskich UE; mając na uwadze, że kluczowe jest zapewnienie pewności prawnej i przejrzystości w procesie ustalania praw, w sytuacjach gdy detalista internetowy udostępnia na stronie internetowej treści podlegające ochronie prawa autorskiego; uwzględniając, że choć Internet jest najszybciej rozwijającym się kanałem sprzedaży detalicznej i wielkość handlu elektronicznego na poziomie krajowym stale wzrasta, to przepaść między krajowym a transgranicznym handlem elektronicznym w UE powiększa się, a możliwości wyboru europejskich konsumentów, w niektórych państwach członkowskich UE, są ograniczone czynnikami geograficznymi, technicznymi i organizacyjnymi,

AD.	mając na uwadze, że przygotowana przez Komisję tablica wyników dla rynków konsumenckich jest dobrym narzędziem monitorowania statusu transgranicznego handlu elektronicznego w UE, ponieważ wskazuje, w jakim zakresie konsumenci mogą korzystać z towarów i usług na jednolitym rynku,

AE.	mając na uwadze, że wprowadzenie w państwach członkowskich UE szerokopasmowego Internetu, które ma nastąpić do roku 2013, jest czynnikiem kluczowym dla zapewniania konsumentom i przedsiębiorstwom dostępu do gospodarki cyfrowej,

Wstęp

1.	z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE;

2.	z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie europejskiej agendy cyfrowej ustanawiający strategię Komisji mającą na celu m.in. uproszczenie transakcji online i zwiększanie zaufania do środowiska cyfrowego;

wzywa Komisję do zareagowania na pilne zagadnienia opisane w sprawozdaniu Montiego „Nowa strategia dla jednolitego rynku”, w którym stwierdza się, że istotnym narzędziem na rzecz przyszłości rynku wewnętrznego powinna być pilna reakcja UE na ciągle utrzymujące się przeszkody w utworzeniu ogólnoeuropejskiego rynku detalicznego online do 2012 r.;

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że strategia UE 2020 propaguje gospodarkę opartą na wiedzy, a także zachęca Komisję do podejmowania sprawnych działań na rzecz zwiększenia prędkości w usługach szerokopasmowych, a także uporządkowania opłat za takie usługi pobieranych w UE, tak aby skuteczniej budować jednolity rynek handlu elektronicznego;

5.	wzywa Komisję do harmonizacji wszystkich głównych definicji w tym obszarze w rozsądnym czasie, doceniając równocześnie ciężką pracę, jaką wykonano w dziedzinach związanych z handlem elektronicznym;

podkreśla, że pełne ukształtowanie jednolitego rynku handlu elektronicznego wymaga podejmowania przekrojowych działań przez Komisję, wraz ze skuteczną koordynacją między dyrekcjami generalnymi; dlatego z zadowoleniem przyjmuje niedawne zobowiązanie Komisji do ustanowienia „grupy komisarzy” (w sprawozdaniu na temat europejskiej agendy cyfrowej) w celu zapewnienia skutecznego łączenia wysiłków politycznych;

7.	podkreśla, że handel elektroniczny powinien być postrzegany jako dodatkowe narzędzie służące zwiększaniu konkurencyjności MŚP, a nie jako cel sam w sobie;

8.	podkreśla znaczenie pełnego wykorzystania potencjału handlu elektronicznego jako elementu zwiększania konkurencyjności UE w świecie;

9.	wzywa Komisję do zajęcia się w trybie pilnym propagowaniem dobrze funkcjonującego jednolitego rynku cyfrowego towarów i usług, tak aby skorzystać z jego nieuwolnionego potencjału wzrostu i zatrudnienia;

10.

podkreśla potrzebę prowadzenia aktywnej polityki w celu umożliwienia obywatelom i przedsiębiorstwom czerpania pełnych korzyści z rynku wewnętrznego oferującego produkty i usługi wysokiej jakości po konkurencyjnych cenach; podkreśla, że w czasie obecnego kryzysu gospodarczego ma to szczególne znaczenie dla zwalczania rosnących nierówności oraz ochrony narażonych konsumentów mieszkających na terenach peryferyjnych lub konsumentów o ograniczonych możliwościach poruszania się, grup o niskich dochodach i małych i średnich przedsiębiorstw, których szczególnie dotyczy kwestia przystąpienia do handlu elektronicznego;

Przeciwdziałanie rozdrobnieniu rynku wewnętrznego on-line

11.

wzywa do większego ujednolicania informacji podawanych w handlu elektronicznym przed zawarciem umowy i zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumenta, o ile ta harmonizacja może zostać dostosowana, aby zapewnić większą przejrzystość i większe zaufanie konsumentów i sprzedawców, dbając równocześnie o to, by minimalna harmonizacja informacji obowiązywała w umowach zawieranych w określonych sektorach;

12.

przypomina o istnieniu znacznych różnic w przepisach dotyczących podmiotów handlujących na odległość i w praktykach przez nich stosowanych w zakresie oferowanych gwarancji i odpowiedzialności prawnej w obrębie oraz poza granicami państwa, w którym funkcjonują oraz o korzyściach, jakie odnieśliby oni z harmonizacji; wzywa do szczegółowej analizy wpływu na handel elektroniczny następstw ewentualnej harmonizacji przepisów w zakresie prawnej gwarancji zgodności z obowiązującymi przepisami krajowymi;

13.	wzywa do ujednolicenia przepisów i praktyk, tak aby pozwolić podmiotom handlującym na odległość na rozszerzanie oferowanych gwarancji i odpowiedzialności prawnej poza granice państwa, w którym funkcjonują;

14.

zachęca do opracowania stosownego, efektywnego, bezpiecznego i innowacyjnego sposobu dokonywania płatności on-line, który zapewni konsumentowi swobodę decyzji i możliwość wyboru formy płatności, nie będzie nakładał podatków utrudniających lub ograniczających ten wybór oraz zapewni ochronę danych osobowych konsumenta;

15.

zwraca uwagę na znaczenie zwiększenia zaufania do systemów elektronicznych płatności transgranicznych (np. kart kredytowych i debetowych, e-portfeli) poprzez promowanie wachlarza metod płatności, zwiększanie interoperacyjności i wspólnych norm, zniesienie barier technicznych, wspieranie najbezpieczniejszych technologii w zakresie transakcji elektronicznych, ujednolicenie i wzmocnienie przepisów dotyczących prywatności i bezpieczeństwa, zwalczanie nadużyć i oszustw oraz informowanie i edukowanie społeczeństwa;

16.	nawołuje Komisję do przedstawienia propozycji w zakresie ustanowienia europejskiego instrumentu finansowego dla kart kredytowych i debetowych w celu umożliwienia przeprowadzania internetowych transakcji z wykorzystaniem kart,

17.

potwierdza, że transgraniczny handel elektroniczny przedsiębiorstwo-przedsiębiorstwo jest dla europejskich firm, a zwłaszcza MŚP, środkiem, dzięki któremu mogą one się rozwijać zwiększać swą konkurencyjność i tworzyć bardziej innowacyjne produkty i usługi; nawołuje Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia pewnych i rozsądnych ram prawnych i regulacyjnych, by dać firmom gwarancje, których potrzebują, aby z ufnością prowadzić transgraniczne elektroniczne transakcje handlowe typu przedsiębiorstwo-przedsiębiorstwo;

18.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący upowszechniania użycia faktur elektronicznych i wzywa Radę do szybkiego osiągnięcia porozumienia z Parlamentem; wzywa również Komisję i państwa członkowskie do proponowania środków i zawierania porozumień w celu ułatwiania i racjonalizacji obowiązków dotyczących podatku VAT w transgranicznym handlu elektronicznym oraz uproszczenia procedur rejestracji dla potrzeb podatku VAT;

19.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie uproszczenia obowiązków związanych ze sprawozdawczością VAT i „faktury uproszczonej” dla podmiotów handlujących na odległość i podkreśla, że w obszarze przepisów podatkowych, w tym podatku od wartości dodanej (VAT), należy uszanować zasadę pomocniczości;

20.	wzywa Komisję do udostępnienia zintegrowanego programu poboru podatku VAT, aby zachęcić MŚP do transgranicznej wymiany handlowej przy niższych kosztach administracyjnych;

21.

podkreśla potrzebę wyjaśnienia wpływu pakietu VAT na transgraniczne usługi pocztowe w celu uniknięcia niepewności prawej i wzrostu cen; jest zdania, że zgodnie z dyrektywą w sprawie podatku VAT nowy przepis podatkowy oparty na miejscu świadczenia usług nie może mieć wpływu na przepis o zwolnieniu powszechnych usług pocztowych z podatku VAT;

22.

nawołuje Komisję do prowadzenia oceny wpływu stworzenia lub wyznaczenia krajowych organów, które byłyby odpowiedzialne za rejestrację wniosków spółek lub przedsiębiorców z danego państwa w sprawie transgranicznego handlu elektronicznego przez Internet, a także europejskiego organu, który koordynowałby działalność organów krajowych, tak by zapewnić szybkie wprowadzenie rynku wewnętrznego;

23.

podkreśla potrzebę uproszczenia i racjonalizacji środków dotyczących odpadów ze sprzętu elektrycznego i elektronicznego, transgranicznego zarządzania opłatami z tytułu praw autorskich od niezapisanych nośników lub urządzeń nagrywających, licencjonowania treści cyfrowych w całej UE, a także przepisów UE obejmujących transgraniczne elektroniczne wystawianie faktur (fakturowanie elektroniczne) w sprzedaży na odległość;

24.	popiera uproszczenie obecnie obowiązujących opłat z tytułu praw autorskich, które stwarzają przeszkody dla konsumentów i utrudniają funkcjonowanie jednolitego rynku;

25.	wzywa Komisję do przedstawienia środków służących wsparciu inicjatywy e-faktur w celu zagwarantowania do 2020 r. powszechnego stosowania faktur elektronicznych w Europie;

26.

proponuje stworzenie systemu europejskiego „pojedynczego punktu kontaktowego”, który pozwoli na znalezienie praktycznych rozwiązań transgranicznych dla administrowania różnymi zasadami i normami państw członkowskich, jak w przypadku deklarowania i uiszczania podatku VAT lub innych należnych podatków;

27.	wzywa Komisję do zbadania możliwości upowszechniania lepszego dostępu do dzieł artystycznych w Internecie, takich jak muzyka i dzieła audiowizualne oraz odpowiedzi na potrzebę obywateli dotyczącą usług transgranicznych wygodnych dla konsumentów;

28.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do lepszej integracji ośrodków jednolitego rynku obejmujących SOLVIT, pojedynczych punktów kontaktowych (zgodnie z wymogami dyrektywy usługowej) i centrów produktu (przewidzianych w rozporządzeniu w sprawie wzajemnego uznawania) oraz innych informacji, w tym wymogów prawnych, niezbędnych dla przedsiębiorców w celu sprzedaży produktów w handlu transgranicznym i internetowym; podkreśla, że funkcjonowanie takiego „pojedynczego punktu kontaktowego” jest istotne dla pełnego ukształtowania rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym;

29.

przypomina Komisji, że wciąż istnieją luki prawne w przepisach dotyczących usług internetowych i apeluje do niej o wystąpienie z ukierunkowanymi wnioskami legislacyjnymi w celu umocnienia dostępu konsumentów do produktów, zwiększenia ich zaufania do tych produktów i usług i zapewnienia konsumentom prostego podejścia w oparciu o „pojedynczy punkt kontaktowy”;

30.

podkreśla znaczenie uproszczenia transgranicznych przepisów i obniżenia kosztów dostosowania dla sprzedawców detalicznych i przedsiębiorców poprzez zapewnienie praktycznych rozwiązań w takich kwestiach, jak sprawozdawczość VAT i fakturowanie, odpady elektroniczne i opłaty recyklingowe, opłaty z tytułu praw autorskich, ochrona konsumenta, etykietowanie i przepisy sektorowe; apeluje w tym celu o utworzenie systemów jednoetapowych i promowania rozwiązań w zakresie transgranicznego zarządzania elektronicznego, takich jak fakturowanie elektroniczne i zamówienie elektroniczne;

31.

ubolewa nad faktem, że w kilku państwach ciągle jeszcze nie wdrożono w pełni dyrektywy usługowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do położenia kresu dyskryminacji konsumentów ze względu na adres elektroniczny lub miejsce zamieszkania, zapewniając skuteczne wykonywanie art. 20 ust 2 dyrektywy usługowej, a także do odpowiedniego wdrażania przez władze i sądy krajowe przepisów krajowych wprowadzających zasadę niedyskryminacji do systemów prawnych państw członkowskich;

32.

podkreśla, że dla dalszego rozwoju handlu elektronicznego duże znaczenie ma zapewnienie swobody przepływu dóbr i usług, przy szczególnym zwróceniu uwagi na zasadę niedyskryminacji na rynku wewnętrznym ze względu na obywatelstwo lub miejsce zamieszkania odbiorcy usługi; przypomina, że zasada niedyskryminacji jest niekompatybilna z nakładaniem dodatkowych wymogów prawnych i administracyjnych na obywateli innych państw członkowskich pragnących korzystać z usług bądź korzystniejszych warunków i cen; dlatego nawołuje Komisję do przeciwdziałania takiej dyskryminacji w oparciu o art. 20 ust. 2 dyrektywy o usługach;

33.

podkreśla znaczenie zniesienia dyskryminacji konsumentów ze względu na internetowy charakter transakcji i kraj pochodzenia w oparciu o uchwalenie przepisów dotyczących elektronicznych płatności ze wszystkich 27 państw członkowskich UE, w tym poprzez umożliwienie konsumentowi wyboru spośród różnych sposobów płatności elektronicznej;

34.

domaga się zintegrowanego podejścia w ramach działań na rzecz wprowadzenia jednolitego rynku transportu, obejmującego wszystkie rodzaje transportu (kabotaż drogowy i kolejowy transport towarów) oraz prawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska w celu uniknięcia niewydolności łańcucha dostaw i niepotrzebnego wzrostu kosztów dla podmiotów handlujących na odległość i klientów handlu elektronicznego;

35.

sądzi, że reforma sektora pocztowego i wspieranie interoperacyjności oraz współpracy między systemami i usługami pocztowymi może mieć znaczący wpływ na rozwój transgranicznego handlu elektronicznego; wymagałoby to wprowadzenia niedrogich i skutecznych systemów dystrybucji i śledzenia drogi produktów; podkreśla w związku z tym potrzebę pilnego wdrożenia trzeciej dyrektywy pocztowej (2008/6/WE);

Uzupełnienie rynku wewnętrznego przez handel elektroniczny

36.

wzywa do podjęcia środków zmierzających do zwiększenia liczby użytkowników Internetu oraz poprawy jakości, ceny i prędkości sieci w tych państwach i regionach Unii, które nie posiadają połączeń dobrej jakości, aby do 2013 r. zapewnić szerokopasmowy dostęp do Internetu w całej UE; podkreśla potrzebę zapewnienia każdemu obywatelowi szerokopasmowego dostępu do Internetu oraz fakt, że dostęp do szybkiego Internetu powinien być również możliwy na obszarach wiejskich, odległych i peryferyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem konsumentów oraz przedsiębiorstw na obszarach górskich i w regionach wyspiarskich, gdzie oprócz utrudnionego dostępu do Internetu, opłaty pocztowe są bardzo wysokie, a czas dostawy zakupionych lub sprzedawanych towarów bardzo długi;

37.

zauważa, że w kontekście przeglądu dyrektywy o usłudze powszechnej dalszy rozwój szybkiego łącza szerokopasmowego w dostępnej cenie ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju handlu elektronicznego, ponieważ brak dostępu do Internetu pozostaje jedną z najpoważniejszych przeszkód w korzystaniu przez Europejczyków z handlu elektronicznego;

38.

popiera cele Komisji dotyczące łączy szerokopasmowych, aby wszyscy obywatele UE do 2013 r. mieli podstawowy dostęp szerokopasmowy, do 2020 r. wszyscy obywatele mieli dostęp do łączy szerokopasmowych co najmniej 30Mbps, przy czym połowa obywateli UE ma mieć dostęp do łączy szerokopasmowych 100 Mbps, oraz wzywa do podjęcia konkretnych środków zapewniających osiągnięcie tych celów; podkreśla, że należy wprowadzić konkretne środki ochrony dzieci i młodzieży, przede wszystkim przez opracowanie systemów weryfikacji wieku i zakaz takich marketingowych praktyk online, które mają negatywny wpływ na zachowanie dzieci;

39.

wzywa Komisję do rozpoczęcia formułowania norm europejskich ułatwiających transgraniczny handel elektroniczny, zmniejszenia różnic między przepisami obowiązującymi w różnych państwach członkowskich oraz usunięcia w ramach sieci dystrybucji selektywnej obowiązku posiadania sklepu tradycyjnego przed rozpoczęciem sprzedaży w Internecie w przypadkach, w których udowodniono, że taki obowiązek jest sprzeczny z prawem konkurencji lub nie jest uzasadniony rodzajem towarów lub usług będących przedmiotem umowy, umożliwiając w ten sposób konsumentom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom pełne korzystanie z potencjału rynku wewnętrznego w środowisku elektronicznym; wyraża zaniepokojenie z powodu decyzji Komisji dotyczącej obowiązku posiadania sklepu tradycyjnego przed rozpoczęciem sprzedaży w Internecie, ponieważ wymóg ten radykalnie ogranicza sprzedaż on-line;

40.

jest zdania, że platformy online odgrywają znaczącą role w rozwoju handlu elektronicznego w Europie – szczególnie handlu transgranicznego – umożliwiając dostęp do rynku setkom tysięcy MŚP, oferując konsumentom większy wybór przy równoczesnym wprowadzaniu wielu przykładów dobrych praktyk co do zwiększania zaufania, przejrzystych informacji na temat praw i obowiązków oraz ułatwiania w razie potrzeby rozwiązywania sporów między stronami transakcji online; wzywa platformy online do oferowania towarów i usług wszystkim europejskim konsumentom bez dyskryminacji terytorialnej ze względu na państwo członkowskie;

41.	zwraca uwagę na znaczenie otwartych formatów wymiany dokumentów w elektronicznej interoperacyjności przedsiębiorstw i wzywa Komisję do podjęcia konkretnych kroków wspierających wdrożenie i upowszechnienie tego formatu;

42.	podkreśla znaczenie lepszych wskazówek i dostępności instrumentów finansowych dla MŚP, tak aby pomóc im rozszerzenie działalności na rynek online jako uzupełnienie sklepu tradycyjnego;

43.	podkreśla znaczenie otwartego i neutralnego dostępu do szybkiego Internetu, bez którego handel elektroniczny byłby niemożliwy;

44.

podkreśla, że pełne ukształtowanie jednolitego rynku w handlu elektronicznym nie może być ograniczone do środków legislacyjnych i kontroli, ale musi mu dodatkowo towarzyszyć wzmacnianie innych obszarów Internetu, a mianowicie administracji elektronicznej i nauczania za pośrednictwem nośników elektronicznych;

45.

podkreśla potrzebę monitorowania stosowania przepisów przyjętych niedawno w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 330/2010 z 20 kwietnia 2010 r. w sprawie dystrybucji wyłącznej i selektywnej opartej na informacjach rynkowych dostarczanych przez zainteresowane strony i krajowe organy ochrony konkurencji, a także, w razie potrzeby, dokonania przeglądu tych przepisów w celu zmniejszenia barier w sprzedaży on-line; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji rozwiązania tych problemów przed końcem 2011 r.;

46.	wzywa Komisję do wzmocnienia ochrony prywatności konsumentów oraz do zapewnienia, aby wszelkie dane dotyczące konsumentów, w tym dane dotyczące zakupów i przeglądanych stron, były dostępne dla konsumentów na żądanie oraz przechowywane przez dostawców przez okres dozwolony w przepisach UE;

47.	wzywa również Komisję do opracowywania zasad i standardów, dzięki którym brak interoperacyjności oprogramowania na internetowych portalach handlowych i społecznościowych nie uniemożliwi konsumentom zmian opcji zakupu;

48.	podkreśla znaczenie podpisów elektronicznych i infrastruktury klucza prywatnego (PKI) dla ogólnoeuropejskich bezpiecznych usług e-administracji i wzywa Komisję do stworzenia bramki europejskiego organu walidacyjnego w celu zapewnienia transgranicznej interoperacyjności podpisów elektronicznych;

49.

mając na uwadze, jak ważne jest wykorzystanie w pełni potencjału jednolitego rynku, nawołuje Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, by do 2015 r. co najmniej połowa wszystkich procedur zamówień publicznych była prowadzona drogą elektroniczną, jak ustanowiono w planie działania zatwierdzonym na konferencji ministrów w sprawie e-rządów, która odbyła się w Manchesterze w 2005 r.;

50.

jest zdania, że handel mobilny (m-handel) może stanowić istotny element handlu elektronicznego, który może dotrzeć do milionów Europejczyków, którzy używają telefonów komórkowych, ale nie korzystają z prywatnych komputerów, przyczyniając się tym samym do połączenia technologii internetowych i telefonii komórkowej i umacniając dominację UE na rynku łączności komórkowej;

51.

uważa, że rozwój i wspieranie wspólnych otwartych specyfikacji i standardów technicznych i operacyjnych (w zakresie kompatybilności, interoperacyjności, dostępności, bezpieczeństwa, logistyki, dostawy etc.) ułatwią transgraniczny handel elektroniczny poprzez zapewnienie pomocy konsumentom – zwłaszcza narażonym na ryzyko i niedoświadczonym użytkownikom komputerów – i pokonanie operacyjnych, technicznych, kulturowych i językowych barier, które istnieją między poszczególnymi państwami członkowskimi;

52.	zwraca w szczególności uwagę na szczególne wyzwania prawne związane w rozwojem rynku wewnętrznego handlu elektronicznego, który gwarantowałby poszanowanie praw obywateli, prywatności osobistej i ochrony klientów nieletnich; nawołuje Komisję do dogłębnego przeanalizowania tego zagadnienia;

53.

podkreśla potrzebę zwiększenia przejrzystości łańcucha dostaw w handlu elektronicznym, tak aby konsument zawsze wiedział, kim jest dostawca, znał jego nazwę handlową, adres miejsca prowadzenia działalności, dane teleadresowe i numer podatnika VAT oraz wiedział, czy jest on pośrednikiem, czy też dostawcą bezpośrednim, co ma szczególne znaczenie w przypadku aukcji internetowych;

54.

domaga się, by Komisja stworzyła przejrzysty zestaw standardów, których spełnienie byłoby wymagane w transgranicznym handlu elektronicznym na poziomie UE, jak np. zobowiązanie handlowców do zapewnienia swoim klientom i organom publicznym łatwego, bezpośredniego, darmowego i ciągłego dostępu do informacji dotyczących nazwy i numeru rejestracyjnego dostawcy towaru lub usługodawcy, cen oferowanych towarów i usług oraz kosztów przesyłki, które mogłyby zostać dodane do rachunku;

55.	wzywa Komisję, aby nałożyła na przedsiębiorców używających dobrowolnie umów standardowych i standardowych ogólnych warunków umownych obowiązek zaznaczania postanowień umownych różniących się od postanowień zawartych w tych umowach;

56.

uważa, że zasady regulujące umowy zawierane na odległość powinny również obejmować umowy zawierane między konsumentem a podmiotami handlowymi w ramach aukcji on-line i wzywa Komisję do dalszej analizy i oceny zasad regulujących szczegółowe umowy zawierane na odległość dotyczące usług turystycznych (bilety lotnicze, pobyt w hotelu, wynajem pojazdów, usługi z branży rekreacji itd.) zamawianych indywidualnie przez Internet, przede wszystkim aby zwiększyć odpowiedzialność w przypadku aukcji on-line, celem lepszej ochrony praw konsumentów;

57.	wzywa Komisję do wyjaśnienia przepisów dotyczących akwizycji (bezpośredniej i pośredniej) prowadzonej w innych państwach członkowskich przy wykorzystaniu Internetu;

Zwiększenie ochrony prawnej użytkowników w transgranicznym handlu elektronicznym

58.	wzywa do wprowadzenia obowiązku audytów zewnętrznych dla niektórych szczególnych typów usług elektronicznych, w przypadku których występuje zwiększona potrzeba pełnego zabezpieczenia tych usług w celu ochrony informacji i danych osobowych (np. w przypadku bankowości internetowej);

59.

podkreśla, że użytkownicy (konsumenci i sprzedawcy) potrzebują pewności prawnej podczas dokonywania transakcji w sieci i z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji Europejskiej z komunikatu nt. europejskiej agendy cyfrowej, aby zaktualizować przepisy dotyczące ograniczonej odpowiedzialności usług społeczeństwa informacyjnego stosownie do postępu technologicznego w oparciu o dyrektywę w sprawie handlu elektronicznego (przypis odnoszący się do pkt. 13 komunikatu);

60.	wzywa Komisję do podjęcia działań w celu zapewnienia pewności prawnej i zaradzenia poważnej fragmentacji w procesie ustalania praw i wielu orzeczeniach państw członkowskich w kwestii zamieszczania treści medialnych na stronach internetowych;

61.

uważa, że w pierwszej kolejności należy znieść bariery administracyjne i regulacyjne stojące na drodze do transgranicznego handlu elektronicznego poprzez wprowadzenie do 2013 r. we wszystkich 27 państwach członkowskich jednolitego zbioru przepisów dla konsumentów i przedsiębiorstw, które stworzą przyjazne środowisko cyfrowe, zapewnią pewność prawną zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom, uproszczą procedury, zmniejszą koszty dostosowania, ograniczą nieuczciwą konkurencję i uwolnią potencjał handlu elektronicznego w UE; podkreśla, że aby to osiągnąć, podstawowe znaczenie może mieć jednolita wykładania i jednolite stosowanie narzędzi prawodawczych, takich jak dyrektywa o prawach konsumenta, dyrektywa o handlu elektronicznym (2000/31/WE), art. 20 ust. 2 dyrektywy usługowej (2006/123/WE) i dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych (2005/29/WE); dlatego wzywa Komisję do kontynuowania prowadzonej oceny wspólnotowego dorobku prawnego mającego wpływ na jednolity rynek cyfrowy oraz do zaproponowania działań legislacyjnych ukierunkowanych na główne przeszkody;

62.

uważa, że doskonalenie mechanizmów nadzoru rynku, przejrzystości przepisów i egzekwowania prawa w celu zwiększenia zaufania konsumentów ma podstawowe znaczenie, ponieważ wydatki konsumpcyjne będą ważnym czynnikiem ożywienia gospodarczego; przyjmuje stanowisko, że władze publiczne muszą otrzymać więcej środków, aby zbadać kwestię nielegalnych praktyk handlowych i ostatecznie je powstrzymać; wzywa do utworzenia europejskiego systemu wczesnego ostrzegania przed nieuczciwymi praktykami w środowisku cyfrowym, obejmującego bazę danych; wzywa Komisję do uaktualniania RAPEX-u (system szybkiego ostrzegania) w miarę potrzeb; podkreśla, że przy tego rodzaju inicjatywach należy przestrzegać przepisów dotyczących ochrony danych;

63.

wzywa władze publiczne do szybkiego podejmowania działań przeciwko nieuczciwym stronom internetowym poprzez zwracanie większej uwagi na prawa konsumenta, łącznie z podejmowaniem środków mających na celu wprowadzenie oznakowań dla bezpiecznych i zabezpieczonych stron internetowych, i zapewnieniem, że firmy świadczące usługi w zakresie reklam sponsorowanych nie reklamują stron nielegalnych;

64.	uważa, że zaufanie konsumentów można budować za pomocą norm i kodeksów postępowania, które umożliwiają internetowym usługodawcom podążanie za szybkimi zmianami technologicznymi;

65.	podkreśla, że takie zabiegi w sieci jak tworzenie grup docelowych czy tworzenie profili muszą odbywać się w całkowitym poszanowaniu przepisów o ochronie danych;

66.	podkreśla potrzebę zapewnienia spójnej wykładni przepisów UE dotyczących prywatności danych, aby zagwarantować większą ochronę danych i wspierać zaufanie konsumentów do elektronicznych systemów płatności;

67.	uważa, że poprawa systemów ochrony konsumentów w UE może zapewnić zaufanie konsumentów do transgranicznych transakcji internetowych, w tym ochronę przed oszustwami związanymi z kartami kredytowymi;

68.	wzywa Komisję do zapewnienia, że konsekwentne stosowanie praw autorskich w dziedzinie handlu elektronicznego nie jest naruszane;

69.

uważa, że transgraniczne wyszukiwanie internetowe i reklama powinny dostarczać konsumentom i sprzedawcom lepszych informacji oraz poprawić ich zdolność do porównywania i identyfikacji ofert; w związku z tym jest obawia się ewentualnych zakłóceń konkurencji, jakich mogą doświadczyć konsumenci i przedsiębiorcy w niektórych państwach członkowskich UE; nawołuje Komisję, by we współpracy z sektorem przemysłu zaradziła brakom, jakie mogą wystąpić w internetowych platformach wyszukiwania i reklamy, oraz by zachęcała do działalności transgranicznej, na przykład poprzez wspieranie domen „.eu”;

70.	wzywa Komisję do zapewnienia poprzez monitorowanie, że spójne stosowanie praw autorskich nie jest obchodzone w handlu elektronicznym;

71.

zwraca się do Komisji o przejęcie inicjatywy i przeprowadzenie pilnej oceny wpływu w zakresie najodpowiedniejszej metody rozwiązania kwestii opłat z tytułu praw autorskich, włącznie z możliwością pobierania opłaty przy wprowadzaniu produktu na rynku po raz pierwszy, tam gdzie jest on wprowadzany w Unii Europejskiej, ponieważ zainteresowane strony nie są w stanie osiągnąć porozumienia;

72.

podziela pogląd Komisji, że alternatywne mechanizmy rozstrzygania sporów, takie jak mediacja i arbitraż bądź ugody pozasądowe, mogą stanowić wygodną i atrakcyjną opcję dla konsumentów; zauważa, że niektóre podmioty prywatne, takie jak platformy internetowe, ustanowiły udane inicjatywy w celu zwiększenia zaufania konsumentów za pomocą wewnętrznych instrumentów rozwiązywania sporów; nalega, aby państwa członkowskie zachęcały do rozwijania alternatywnych mechanizmów rozstrzygania sporów w celu podniesienia poziomu ochrony konsumenta i zmaksymalizowania zgodności z przepisami; przypomina dobre doświadczenia SOLVIT-u i sieci europejskich centrów konsumenckich; wzywa do utworzenia europejskiego systemu informacyjnego dla e-konsumentów, oferującego szczegółowe porady i informacje na temat praw i obowiązków na rynku cyfrowym, lecz podkreśla, że takie mechanizmy powinny uzupełniać, a nie zastępować sądowe bądź administracyjne środki służące egzekwowaniu przepisów;

73.

zwraca uwagę na znaczenie zwiększenia niskiego obecnie zaufania konsumentów do transakcji transgranicznych poprzez umocnienie internetowego i transgranicznego egzekwowania obowiązujących przepisów, zwiększenie uprawnień organów ochrony konsumenta, wspieranie współpracy między organami władz publicznych i utworzenie skutecznych ogólnounijnych mechanizmów nadzoru rynkowego i audytu, rozpatrywania skarg i rozwiązywania sporów;

74.	zachęca do korzystania z alternatywnych mechanizmów rozwiązywania sporów z opcją korzystania z nich za pośrednictwem procedury elektronicznej, udostępnianej natychmiastowo przez europejski portal poświęcony e-prawu, gdy tylko informacje takie będą dostępne;

75.

podkreśla potrzebę opracowania i ujednolicenia przepisów zapewniających wysoki poziom prawnej ochrony małoletnich oraz zachęca do inicjowania kampanii informacyjnych i szkoleń dla rodziców, nauczycieli i opiekunów uświadamiających im ich odpowiedzialność za informowanie dzieci o ryzyku korzystania z handlu on-line oraz znaczenie zachowania czujności w odniesieniu do korzystania z Internetu przez dzieci;

76.	wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do podjęcia szybkich działań mających na celu zwalczanie nielegalnych usług on-line, niezgodnych z przepisami dotyczącymi ochrony konsumenta, ochrony nieletnich, praw autorskich, kwestii podatkowych oraz z większością innych obowiązujących praw;

77.

podkreśla, że należy podjąć środki ochronne, by uniknąć zagrożenia, jakie reprezentują nielegalne produkty oferowane w sprzedaży internetowej, a szczególności podrabiane lekarstwa oraz produkty lecznicze, między innymi przez upowszechnianie wiedzy na temat zdrowia oraz zwracanie uwagi na błędne informacje na stronach internetowych w domenach „.eu”;

78.	apeluje do Komisji, aby przedstawiła wniosek w sprawie odpowiednich działań lub sankcji dotyczących handlu elektronicznego podrobionymi towarami i fałszywymi lekami, w tym oznakowań dla bezpiecznych i zabezpieczonych stron internetowych, takich jak systemy certyfikacji dla upoważnionych aptek;

79.	podkreśla potrzebę odpowiedniego szkolenia i edukowania urzędników służby cywilnej oraz pracowników organów sądowych w zakresie przepisów UE dotyczących ochrony konsumentów;

Strategia e-zaufania w celu zwiększenia zaufania osób korzystających z handlu elektronicznego

80.

domaga się stworzenia wspólnego instrumentu prawnego, zawierającego różne obowiązujące teksty, celem większej jasności przepisów mających zastosowanie do handlu elektronicznego; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący dyrektywy w sprawie praw konsumentów i w stosownych przypadkach domaga się odpowiedniego poziomu harmonizacji niektórych aspektów prawa umów konsumenckich, szczególnie w odniesieniu do rozpatrywania reklamacji objętych gwarancją; jest zdania, że powinno to obejmować inne dyrektywy, np. o usługach finansowych na odległość i o handlu elektronicznym;

81.

wzywa Komisję, aby oceniła, czy stworzenie portalu handlu elektronicznego monitorowanego przez Komisję i związanego z zaangażowaniem zainteresowanych stron i państw członkowskich mogłoby lepiej przyczynić się do rozpowszechniania najlepszych praktyk oraz informacji i tym samym do wzmacniania zaufania konsumenta i zwiększania transgranicznego handlu elektronicznego;

82.

wzywa Komisję Europejską do kontynuowania badań nad przyczynami odrzucania handlu elektronicznego przez konsumentów w celu opracowania skutecznych wytycznych dla stosownego prawa i proponuje stworzyć tabelę wyników poświęconą wyłącznie handlowi elektronicznemu z myślą o uzyskaniu profilu zachowania konsumenta handlu elektronicznego i poznania czynników mających wpływ i decydujące znaczenie w odniesieniu do jego wyborów;

83.

przyznaje, że obywatele będą powstrzymywać się od kontaktów, swobodnego wyrażania opinii i zawierania transakcji, jeśli nie będą mieli wystarczającego zaufania do ram prawnych nowej przestrzeni cyfrowej; mając na uwadze, że gwarantowanie i wykonywanie praw podstawowych jest w tym kontekście podstawowym warunkiem zaufania ze strony obywateli; mając na uwadze, że zagwarantowanie ochrony praw własności intelektualnej i innych praw jest podstawowym warunkiem zaufania ze strony przedsiębiorstw;

84.	wzywa Komisję do zniesienia obowiązku posiadania tradycyjnego sklepu przed rozpoczęciem sprzedaży w Internecie, ponieważ wymóg ten radykalnie ogranicza sprzedaż online;

85.

podkreśla, że dla dalszego rozwoju transgranicznego handlu elektronicznego istotne będzie utworzenie w ramach dorobku prawnego Wspólnoty spójnych w całej UE ram ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej; zaostrzenie walki z nielegalnymi i podrobionymi towarami oraz zwiększanie świadomości europejskich konsumentów w tym zakresie;

86.	podkreśla, że konieczne jest wprowadzenie prawodawstwa mającego zastosowanie do wszystkich transakcji elektronicznych, gdyż jest to kluczowe dla ochrony praw osób korzystających z usług w zakresie handlu elektronicznego;

87.	apeluje o rozwijanie w zakresie ramowych programów badawczych innowacyjnych projektów badawczych mających na celu wspieranie i ujednolicanie rynku handlu elektronicznego w UE poprzez zwiększanie zaufania konsumentów, ich praw i możliwości wyboru w środowisku cyfrowym;

88.

apeluje o skuteczne nadzorowanie zmian prawnych, technicznych i ekonomicznych w dziedzinie handlu elektronicznego i zwraca uwagę na potrzebę analizy wpływu wszystkich decyzji dotyczących jednolitego rynku cyfrowego i społeczeństwa informacyjnego; przydanym narzędziem w realizacji tego celu byłaby tablica wyników handlu elektronicznego służąca ocenie europejskiego internetowego środowiska rynku cyfrowego;

89.

jest przekonany, że zaufanie konsumentów można rozwijać poprzez usuwanie przeszkód w handlu elektronicznym, jednocześnie zachowując najwyższy poziom ochrony konsumenta, oraz zwiększyć poprzez akredytowane organy europejskie lub znaki zaufania gwarantujące wiarygodność i jakość produktów znajdujących się na transgranicznym rynku elektronicznym; jest zdania, że Komisja powinna utworzyć stały europejski znak zaufania opierający się na jasnych, przejrzystych i podlegających kontroli zasadach; uważa, że taki europejski system znaków zaufania powinien być wspierany przez mechanizm kontroli lub mechanizm wykonawczy, jak to już ma miejsce na poziomie krajowym w niektórych państwach członkowskich stwierdza, że transgraniczny europejski system znaków zaufania może działać jedynie w kontekście prawa UE, na którym europejski znak zaufania może się opierać; jest przekonany, że europejski system znaków zaufania musi być poddany szczegółowej ocenie wpływu oraz wdrożony równolegle ze znakami zaufania obowiązującymi już w państwach członkowskich;

90.

podkreśla znaczenie wspierania i wprowadzania ogólnounijnych logo, znaków zaufania i znaków jakości, które pomogą konsumentom w określeniu renomowanych i godnych zaufania sprzedawców internetowych, promowania najlepszych rozwiązań i wspierania do innowacji, które wesprą wysiłki przedsiębiorstw UE na rzecz zdobycia zagranicznych rynków;

91.	podkreśla, że ze względu na specyfikę środowiska internetowego, w którym sprzedający i kupujący kontaktują się na odległość, a kupujący ma ograniczoną możliwość ocenienia fizycznej jakości produktów, dostęp do dokładnych i jasnych informacji ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia przejrzystości;

92.

podkreśla wysiłek Komisji Europejskiej i krajowych pocztowych władz regulacyjnych włożony w poprawne i terminowe wdrożenie 3. dyrektywy dotyczącej usług pocztowych (2008/6/WE) w 27 państwach członkowskich, celem zwiększenia konkurencji, uzyskania niższych cen, wyższej jakości usług oraz poprawy warunków dostawy towarów zakupionych drogą transgranicznej transakcji elektronicznej; podkreśla również, że ważne jest zapewnienie możliwości korzystania z usług ubezpieczeniowych przy dostarczaniu przesyłek;

93.

wzywa do ustanowienia programu i wykorzystania istniejących instrumentów finansowych do finansowania projektów mających na celu podnoszenie zaufania konsumentów do handlu elektronicznego, w tym kampanii szkoleniowych i informacyjnych na poziomie europejskim i krajowym lub projektów polegających na sprawdzaniu w praktyce jakości usług on-line (np. tzw. tajemniczy klient); podkreśla potrzebę rozwijania dostępnych on-line narzędzi edukacyjnych dla konsumentów w zakresie handlu elektronicznego oraz nowych technologii cyfrowych (główne prawa konsumentów w Internecie, handel elektroniczny, postanowienia w dziedzinie ochrony danych) takich jak projekt Dolceta (Development of On-Line Consumer Education Tools for Adults - Rozwój narzędzi edukacyjnych online dla dorosłych konsumentów); umożliwiając w ten sposób obywatelom zwiększenie ich umiejętności informatycznych, wiedzy na temat ich praw i obowiązków, a także korzystanie z zalet handlu elektronicznego w społeczeństwie cyfrowym;

94.

jest zdania, że zaufanie konsumentów można zwiększać poprzez zapewnienie zaufania publicznego do środowiska internetowego, rozwiązanie budzących zaniepokojenie kwestii w zakresie ochrony danych osobowych, uregulowanie kwestii gromadzenia danych, identyfikacji grupy docelowej na podstawie analizy zachowań internautów (ang. behavioural targeting), profilowania i reklamy, a także zwiększenie świadomości konsumentów dzięki kampaniom edukacyjnym i informacyjnym; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego dostosowania dyrektywy o ochronie danych osobowych do aktualnego środowiska cyfrowego;

95.

wskazuje na potrzebę uproszczenia łańcucha dostaw i warunków transgranicznego handlu internetowego oraz zwiększenia jego przejrzystości poprzez ustanowienie przepisów dotyczących wprowadzających w błąd lub niepełnych informacji o prawach konsumenta, całkowitych kosztach i danych kontaktowych sprzedawców, a także poprzez wspieranie najlepszych i najuczciwszych praktyk, zaleceń i wytycznych dotyczących sklepów internetowych; przyznaje, że UE poczyniła w tym zakresie starania, aby nadać większej przejrzystości warunkom i uregulować wysokość taryf lotniczych, co stanowi przykład do naśladowania;

96.	podkreśla znaczenie szybkiego i skutecznego wprowadzenia europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress, operacyjnego od czerwca 2010 r., który mógłby nadać nową dynamikę promowaniu internetowej działalności gospodarczej, zwłaszcza wśród osób pozostających od niedawna bez zatrudnienia;

97.

uważa, że umiejętność korzystania ze środków przekazu i komputera oraz świadomość użytkowników mają zasadnicze znaczenie dla rozwoju europejskiego środowiska cyfrowego, w związku z czym wzywa do wprowadzenia „planu działania na rzecz umiejętności informatycznych i integracji” na szczeblu UE i państw członkowskich, obejmującego w szczególności: specjalne możliwości kształcenia w zakresie umiejętności informatycznych dla osób bezrobotnych i grup zagrożonych wykluczeniem; zachęty dla inicjatyw sektora prywatnego na rzecz zapewnienia szkoleń informatycznych dla wszystkich pracowników, ogólnoeuropejską inicjatywę „Poznaj tajniki Internetu!”, mającą na celu zapoznanie wszystkich uczniów – w tym uczniów uczących się w trybie nauki przez całe życie i w ramach szkoleń zawodowych – z bezpiecznym korzystaniem z usług z zakresu TIK oraz usług online; a także wspólny dla całej UE system certyfikacji z zakresu TIK;

98.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do wydania kodeksu praw internetowych w UE do 2012 r. zawierającego jasne i dostępne streszczenie obowiązujących praw i obowiązków użytkowników cyfrowych w UE, uzupełnionego o coroczny przegląd przypadków naruszenia prawa ochrony konsumentów w Internecie oraz stosownych środków egzekwowania prawa, w porozumieniu z europejską siecią agencji ochrony praw konsumentów;

99.

uważa, że opracowanie samoregulacyjnych kodeksów postępowania stowarzyszeń handlowych, zawodowych i konsumenckich oraz realizacja postanowień zawartych w sprawozdaniu Parlamentu „w sprawie nowej agendy cyfrowej dla Europy: 2015.eu” nawołującej do utworzenia europejskiej karty praw obywateli i konsumentów w środowisku cyfrowym, a także upowszechnienie tzw. piątej swobody, umożliwiając swobodny przepływ treści i wiedzy, zwiększyłyby zaufanie konsumentów do handlu elektronicznego dzięki sprecyzowaniu praw i obowiązków wszystkich podmiotów społeczeństwa informatycznego;

100.

wzywa Komisję do szybkiego działania i do złożenia sprawozdania w 2012 r. z postępów poczynionych w zakresie zniesienia dziesięciu przeszkód w transgranicznym handlu elektronicznym, zgodnie z jej komunikatem z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE (COM(2009)0557); wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów w handlu elektronicznym oraz usunięcia przeszkód w rozwoju handlu elektronicznego wskazanych w komunikacie Komisji z 2010 r. dotyczącym agendy cyfrowej oraz w komunikacie z 2009 r. dotyczącym rozwoju transgranicznego handlu elektronicznego między przedsiębiorstwami i konsumentami w Unii Europejskiej, zarówno za pomocą środków prawnych, jak i nielegislacyjnych; wzywa Komisję do ustanowienia dialogu zainteresowanych stron z USA w celu przeanalizowania sposobów rozwoju transatlantyckiego rynku elektronicznego;

* *

101.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0046.

(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0047.

(3) Dz.U. C 67 E z 18.3.2010, s. 112.

(4) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 370.

(5) Dz.U. L 376 z 27.12.06, s. 36.

(6) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21.

(7) Dz.U. C 292 E z 1.12.2006, s. 109.

(8) Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, s. 247.

(9) Dz.U. L 271 z 9.10.2002, s. 16.

(10) http://www.un.or.at/unictral.

21.2.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/19

Wtorek, 21 września 2010 r.
Przepisy UE mające na celu zachowanie różnorodności biologicznej

P7_TA(2010)0325

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie wdrożenia przepisów UE mających na celu zachowanie różnorodności biologicznej (2009/2108(INI))

2012/C 50 E/03

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji pt. „Zatrzymanie procesu utraty różnorodności biologicznej do roku 2010 i w przyszłości: utrzymanie usług ekosystemowych na rzecz dobrobytu człowieka” (COM(2006)0216),

—	uwzględniając komunikat Komisji w sprawie śródokresowej oceny wykonania wspólnotowego planu działania na rzecz różnorodności biologicznej (COM(2008)0864),

—	uwzględniając komunikat Komisji w sprawie „Wariantów wizji i celu UE w zakresie różnorodności biologicznej na okres po 2010 roku” (COM(2010)0004),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji na temat stanu ochrony typów siedlisk i gatunków wymagane na mocy art. 17 dyrektywy siedliskowej (COM(2009)0358),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1) (tzw. dyrektywę ptasią) oraz swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2001 r. (2) w sprawie wdrożenia dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory (3) (tzw. dyrektywy siedliskowej),

—	uwzględniając konkluzje Rady ds. Środowiska z dnia 25 czerwca 2009 r.: „Śródokresowa ocena wykonania planu działania UE na rzecz różnorodności biologicznej” i „W kierunku strategii UE w sprawie inwazyjnych gatunków obcych”,

—

uwzględniając nieformalne posiedzenie z 26-27 stycznia 2010 r. w Madrycie, na którym przyjęto tzw. priorytety „Cibeles”, oraz konkluzje Rady ds. Środowiska z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie różnorodności biologicznej: okres po 2010 roku – globalne i unijne wizje i cel oraz międzynarodowy dostęp i system wspólnego ponoszenia obciążenia,

—	uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 25-26 marca 2010 r., w szczególności ust. 14,

—	uwzględniając rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie zatrzymania procesu utraty różnorodności biologicznej do roku 2010 (4),

—	uwzględniając szczyt Rady Europejskiej w Göteborgu w 2001 r., na którym uzgodniono, że w ramach strategii zrównoważonego rozwoju do 2010 r. ograniczy się utratę różnorodności biologicznej,

—	uwzględniając badanie pt. „Economics of Ecosystems and Biodiversity (TEEB)” (Ekonomika ekosystemów i różnorodności biologicznej) (http://www.teebweb.org),

—	uwzględniając komunikat Komisji „W kierunku strategii UE w sprawie inwazyjnych gatunków obcych” (COM(2008)0789),

—	uwzględniając „niebieską księgę” w sprawie zintegrowanej polityki morskiej UE (COM(2007)0575 i SEC(2007)1278) oraz trwające przygotowania do reformy wspólnej polityki rybołówstwa,

—	uwzględniając środki mające na celu wzmocnienie ochrony przyrody i różnorodności biologicznej, stanowiące część „kontroli stanu zdrowia” WPR, oraz możliwości, jakie oferuje obecnie dyskutowana reforma WPR,

—

uwzględniając wnioski niezależnych ekspertów zawarte w badaniu pt. „Wdrażanie na szczeblu krajowym dyrektywy siedliskowej Rady” (PE 410.698 – Departament tematyczny C, 2009 r.) w sprawie stosowania dyrektywy siedliskowej, szczególnie w odniesieniu do braku oceny alternatywnych projektów oraz ich narastających skutków, nieodpowiedniego zarządzania obszarami, a w przypadkach, w których postanowiono podjąć środki kompensujące, w odniesieniu do braku kontroli nad takimi środkami oraz faktu, że są one wdrażane zbyt późno, jeżeli w ogóle są wdrażane,

—	uwzględniając ogłoszenie przez Organizację Narodów Zjednoczonych roku 2010 Rokiem Różnorodności Biologicznej,

—	uwzględniając wyniki 15. sesji Konferencji Stron (COP15) Konwencji o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES), która odbyła się w Ad-Dausze (Katar) w dniach 13-25 marca 2010 r.,

—	uwzględniając zbliżające się 5. posiedzenie Konferencji Stron będące zarazem posiedzeniem stron protokołu kartagińskiego o bezpieczeństwie biologicznym (COP-MOP 5) i Konferencji Stron (COP 10) Konwencji ONZ o różnorodności biologicznej,

—	uwzględniając sprawozdanie EAŚ nr 4/2009 pt. „Postępy w realizacji europejskiego celu w zakresie różnorodności biologicznej 2010”, w szczególności załącznik „Wskaźnik różnorodności biologicznej SEBI 2010”,

—	uwzględniając dokument Komisji pt. „Wytyczne dotyczące utworzenia sieci Natura 2000 w środowisku morskim – stosowanie dyrektywy siedliskowej i dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa” (maj 2007 r.),

—	uwzględniając strategię UE 2020,

—	uwzględniając trzeci światowy przegląd różnorodności biologicznej ONZ,

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rybołówstwa, jak również Komisji Petycji (A7-0241/2010),

A.	mając na uwadze, że przepisy europejskie muszą mieć wpływ na różnorodność biologiczną, wzorem ramowej dyrektywy wodnej (2000/60/WE) lub dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej (2008/56/WE),

B.	mając na uwadze, że z komunikatów Komisji jasno wynika, iż UE nie osiągnęła do 2010 r. swych celów w zakresie różnorodności biologicznej,

mając na uwadze, że „kontrola zdrowia” gatunków i typów siedlisk objętych dyrektywą siedliskową pokazuje, że większości gatunków i typów siedlisk dotyczy nieodpowiedni stan zachowania, że wskaźnik wymierania jest niepokojąco wysoki – według niektórych ocen wskaźnik różnorodności biologicznej zmniejszył się w ostatnich 40 latach o 30 % – zaś czynniki bezpośrednio wpływające na utratę różnorodności biologicznej nie wykazują tendencji spadkowej; mając na uwadze, że siedliska i gatunki mające znaczenie dla EU są potencjalnie zagrożone antropogenicznymi zmianami klimatu; mając na uwadze szacunkowe oceny naukowców, iż istnieje wiele niezarejestrowanych gatunków, co sprawia, że niemożliwe staje się dokonanie pełnej oceny rozmiaru utraty różnorodności biologicznej,

mając na uwadze szereg czynników, które uniemożliwiły UE osiągnięcie do 2010 r. swych celów, takich jak: poznanie czynników odpowiedzialnych za ograniczenie różnorodności biologicznej, pełne wdrożenie prawodawstwa, należyta ich integracja w sektorowych obszarach polityki, wystarczająca wiedza naukowa i pełne dane, dostateczne finansowanie, dodatkowe, skutecznie ukierunkowane instrumenty umożliwiające stawienie czoła takim konkretnym problemom, jak inwazyjne gatunki obce,

mając na uwadze, że różnorodność biologiczna jako naturalny kapitał świata ma fundamentalne znaczenie dla istnienia ludzkiego życia na Ziemi i dobrobytu społeczeństw zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio poprzez funkcje, jakie spełniają dla nas ekosystemy; mając na uwadze, że różnorodność biologiczna odgrywa centralną rolę w globalnym zwalczaniu głodu i sprzyja bezpieczeństwu żywnościowemu; mając na uwadze, że ochrona i zrównoważone korzystanie z różnorodności biologicznej są jednym z podstawowych warunków łagodzenia zmian klimatu i dostosowywania się do nich,

F.	mając na uwadze, że różnorodność biologiczna stanowi niezastąpioną bazę, na której ewoluowała ludzkość, oraz to, że utrata różnorodności biologicznej i ściśle z nią związanego dziedzictwa naturalnego prowadzi do zachwiania równowagi oraz znacznych strat gospodarczych i obniżenia jakości życia,

G.	mając na uwadze, że również według badania dotyczącego ekonomiki ekosystemów i różnorodności biologicznej (TEEB) utrata różnorodności biologicznej prowadzi do znacznych strat gospodarczych i obniżenia jakości życia,

H.	mając na uwadze wyniki niedawno przeprowadzonych badań Eurobarometru, które pokazują, że obywatele UE w dużej mierze nie są zaznajomieni z pojęciem różnorodności biologicznej oraz skutkami jej utraty,

I.	mając na uwadze, że znikanie gatunków może zerwać łańcuch pokarmowy nieodzowny dla przeżycia innych gatunków roślinnych i zwierzęcych, które mają kluczowe znaczenie dla produkcji żywności, przystosowania do warunków klimatycznych, odporności na czynniki zewnętrzne i zachowania zasobów genetycznych,

Uwagi ogólne

jest głęboko zaniepokojony bardzo szybkim tempem utraty różnorodności biologicznej spowodowanej przez człowieka, która – jeśli będzie postępować tak, jak w ostatnich dziesięcioleciach – doprowadzi do tego, że w 2050 r. pozostanie nam znacznie zubożała i nieodwracalnie zniszczona przyroda, a także podkreśla, że funkcjonowanie ekosystemów jest warunkiem naszej egzystencji;

2.	podkreśla, że różnorodność biologiczna jest najważniejszym wskaźnikiem dobrego stanu środowiska naturalnego;

jest świadomy, że niepowstrzymanie utraty różnorodności biologicznej jest nie do przyjęcia nie tylko z etycznego, ale również ekologicznego i gospodarczego punktu widzenia, gdyż pozbawia przyszłe pokolenia funkcji ekosystemu oraz aspektów jakości życia o bogatej naturalnej różnorodności biologicznej; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawy zarządzania różnorodnością biologiczną oraz zgodności zarówno w stosunkach wewnętrznych, jak i zewnętrznych;

ponadto jest świadomy, że skuteczne zaradzenie trzem kryzysom – związanym z bezpieczeństwem żywnościowym, utratą różnorodności biologicznej i zmianą klimatu – wymaga spójnego podejścia i przyszłej strategii UE w zakresie różnorodności biologicznej, która to strategia byłaby w pełni zintegrowana ze strategiami dotyczącymi walki z ubóstwem i głodem oraz łagodzenia zmian klimatu i przystosowywania się do nich;

5.	uznaje, że organizacje pozarządowe mają do odegrania istotną rolę w ochronie różnorodności biologicznej, uczestnicząc w procesie decyzyjnym, działając lokalnie oraz podnosząc świadomość obywateli;

6.	podkreśla, że prowadzone badania, jak analiza TEEB, szacują spadek poziomu jakości życia spowodowany utratą różnorodności biologicznej na 50 miliardów euro rocznie (tuż poniżej 1 % PKB), przewidując jego wzrost do 14 trylionów euro (czyli do 7 % szacunkowego PKB) w 2050 r.;

7.	zgadza się jednak ze sprawozdaniem z analizy TEEB, że pomiar gospodarczej wartości różnorodności biologicznej ma ograniczenia metodologiczne i nie powinien przyćmiewać etycznych oraz międzypokoleniowych aspektów ochrony różnorodności biologicznej;

8.	wyraża poważne obawy w związku z nieumieszczeniem kwestii zahamowania utraty różnorodności biologicznej wśród najbardziej naglących zagadnień międzynarodowej strategii politycznej;

UE i różnorodność biologiczna

9.	z głębokim żalem zauważa, że nie osiągnięto przyjętego na szczycie Rady Europejskiej w Göteborgu w 2001 r. celu UE, by do 2010 r. powstrzymać utratę różnorodności biologicznej oraz podziela obawy wyrażone w licznych petycjach skierowanych do Parlamentu Europejskiego;

10.	przyjmuje z zadowoleniem komunikat Komisji w sprawie „Wariantów wizji i celu UE w zakresie różnorodności biologicznej na okres po 2010 roku”;

11.

ponadto przyjmuje z zadowoleniem konkluzje w sprawie różnorodności biologicznej z posiedzenia Rady ds. Środowiska w dniu 15 marca 2010 r., w tym nowy główny cel powstrzymania do 2020 r. utraty różnorodności biologicznej i degradacji funkcji ekosystemu w UE oraz odtworzenia ich w możliwie największym stopniu, bez szkody dla naturalnego procesu zmian różnorodności biologicznej, a także konkluzje Rady Europejskiej z 25–26 marca 2010 r. potwierdzające pilną potrzebę odwrócenia utrzymujących się tendencji do zaniku różnorodności biologicznej i do degradacji ekosystemów;

12.	uważa, że powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej stanowi absolutnie minimalny poziom ambicji, jaki należy zrealizować do 2020 r.;

13.	zwraca uwagę na podjęte już cenne inicjatywy mające na celu odtworzenie różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemów i wierzy, że takie działania skierowane na odtwarzanie muszą również wejść do głównych celów na 2020 r.;

14.	uważa, że w przypadku braku danych potrzebna jest kompleksowa ocena skutków środowiskowych, gospodarczych i społecznych;

15.

biorąc pod uwagę globalny charakter różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych oraz ich istotną rolę w realizacji globalnych celów związanych ze zrównoważonym rozwojem, ograniczeniem ubóstwa i głodu oraz poprawą zdrowia i dobrobytu ludzi, wyraża przekonanie, że przyszła strategia UE musi również wzmocnić międzynarodowe wysiłki UE na rzecz zapobiegania utracie różnorodności biologicznej – analizy takie jak TEEB zawierają wystarczające dowody na to, że jest to opłacalne i wykonalne – a tym samym lepiej przyczynić się do realizacji milenijnych celów rozwoju do 2015 r.;

16.

podkreśla ponadto, że konieczne jest przyjęcie wspólnej strategii UE w dziedzinie inwazyjnych gatunków obcych jako część polityki mającej na celu ochronę i poprawę różnorodności biologicznej, a także zauważa, że istnieje szczególnie ścisły związek między korytarzami transportowymi a wprowadzeniem na szeroką skalę gatunków obcych;

Natura 2000

17.

uznaje, że pełne i poprawne wdrożenie prawodawstwa w zakresie programu Natura 2000 odgrywa kluczową rolę w osiągnięciu celu UE odnośnie do różnorodności biologicznej, a także celów dotyczących zmian klimatycznych i zrównoważonego rozwoju; w związku z tym uważa, że w przyszłości należy zacieśnić współpracę z użytkownikami ziemi w zakresie realizacji programu Natura 2000; podkreśla, że podejście stosowane w programie Natura 2000 już odniosło zauważalne sukcesy;

18.	wzywa Komisję i państwa członkowskie do pełnego wdrożenia art. 6 dyrektywy siedliskowej;

19.

pomimo osiągniętych przez niektóre państwa członkowskie konkretnych wyników stanu ochrony kilku gatunków pozostaje zaniepokojony co do pełnego i dokładnego wdrożenia prawodawstwa w zakresie Natury 2000; apeluje do państw członkowskich o bardziej priorytetowe traktowanie realizacji programu Natura 2000;

20.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że sieć Natura 2000 obejmuje 18 % (lądowego) terytorium UE, oraz szybkie postępy, których dokonano, formułując środki ochrony lub plany zarządzania; jest skonsternowany, że państwa członkowskie nie przestrzegają terminów określonych w tej dyrektywie; w związku z tym apeluje do państw członkowskich o szybkie podjęcie działań w celu zapewnienia pełnego wdrożenia dyrektyw ptasiej i siedliskowej;

21.	wyraża troskę brakiem postępów w tworzeniu sieci Natura 2000 w środowisku morskim i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do przyspieszenia koniecznych procedur;

22.

wzywa Komisję do przyjęcia modelu sieci chronionych obszarów morskich, który umożliwia pogodzenie ochrony środowiska z prowadzeniem zrównoważonego rybołówstwa; zwraca się do Komisji o regularne zdawanie sprawy z postępów państw członkowskich we wdrażaniu dyrektywy siedliskowej i ptasiej, zwłaszcza w zakresie tworzenia sieci Natura 2000 w środowisku morskim, ponieważ obecnie obszary morskie stanowią mniej niż 10 % obszarów chronionych, a także z obowiązków państw członkowskich dotyczących sprawozdawczości i kontroli;

23.

zwraca uwagę na fakt, że przepisy UE w zakresie różnorodności biologicznej chronią w mniejszym stopniu morskie gatunki i siedliska niż gatunki i siedliska lądowe oraz w związku z tym wzywa Komisję do oceny uchybień w przepisach prawnych i ich wdrażania oraz do rozwinięcia chronionych obszarów morskich, w których działalność gospodarcza, w tym rybołówstwo, podlegają wzmocnionemu zarządzaniu opartemu na ekosystemach;

24.	ponadto zauważa, że różne konwencje odnoszące się do mórz regionalnych w UE, takie jak OSPAR, HELCOM oraz konwencja z Barcelony, dostarczają istotnych ram prawnych w zakresie ochrony ekosystemów morskich;

25.	uważa, że państwa członkowskie muszą mieć możliwość podejmowania inicjatyw mających na celu ochronę różnorodności biologicznej środowiska morskiego w stopniu wykraczającym poza działania wymagane na mocy przepisów UE;

26.

przypomina, że ustanowienie spójnej sieci NATURA 2000 wymaga utrzymania tych cech krajobrazu, które mają istotne znaczenie dla dzikiej flory i fauny; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do aktywnego zaangażowania się w utrzymywanie i rozwijanie połączeń między obszarami chronionymi, zarówno lądowymi, jak i morskimi, a także obszarami rolniczymi o wysokiej wartości przyrodniczej;

27.

popiera uwagi Europejskiej Agencji Środowiska, która stwierdziła, że „stan ochrony gatunków i siedlisk chronionych zgodnie z dyrektywą siedliskową UE budzi obawy” oraz że „nie powinniśmy koncentrować wszystkich naszych wysiłków na ochronie wysp różnorodności biologicznej, tracąc przyrodę wszędzie indziej”, ponieważ stwierdzenia te często odzwierciedlają opinie wyrażane przez obywateli europejskich w petycjach kierowanych do Parlamentu Europejskiego;

28.

przypomina Komisji i państwom członkowskim, że dyrektywa w sprawie strategii morskiej nie ogranicza stosowania chronionych obszarów do sieci Natura 2000 i w związku z tym zwraca się do państw członkowskich i Komisji o uwzględnienie wszystkich chronionych obszarów morskich i utworzenie między nimi powiązań, z uwzględnieniem obszarów wyznaczonych na mocy konwencji o morzach regionalnych z myślą o utworzeniu spójnej i obszernej sieci;

29.

zauważa, że nieunikniony jest pewien poziom pomocniczości w prawodawstwie UE w zakresie ochrony środowiska, wyraża jednak zaniepokojenie, że ten poziom elastyczności może prowadzić do popełniania przez państwa członkowskie nadużyć przy wdrażaniu tego prawodawstwa; z żalem odnotowuje rażące rozbieżności między państwami członkowskimi odnośnie do, na przykład, „zewnętrznego skutku” obszarów objętych siecią Natura 2000, wyłączeń grupowych odnośnie do pewnej „istniejącej działalności” lub zastosowania zasady ostrożności; domaga się, by w przypadku stwierdzenia tak rażących różnic sprawdzano również, czy odnośne państwa członkowskie nie stosują przepisów w sposób, który podważa skuteczność osiągnięcia celów, do jakich dąży się w zakresie różnorodności biologicznej;

30.	mając na uwadze te różnice między państwami członkowskimi, wzywa Komisję do udzielenia, jeśli to konieczne, dalszych wyjaśnień lub wskazówek odnośnie do dyrektywy; takie wyjaśnienia lub wytyczne muszą opierać się na najlepszych modelach działania i/lub być nimi zilustrowane;

31.	podkreśla znaczenie stosowania zasady ostrożności w odniesieniu do przyrody w związku z różnorodnością biologiczną zgodnie z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości;

32.	zachęca państwa członkowskie, aby zapewniły wystarczającą jakość ocen oddziaływania na środowisko i strategicznych ocen oddziaływania na środowisko w zakresie różnorodności biologicznej w celu zagwarantowania należytego wdrożenia przepisów dotyczących programu Natura 2000;

33.

wzywa do wzmocnienia dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko oraz do o wiele bardziej rygorystycznej interpretacji jej celów, tak aby nie ponosić znacznych strat w zakresie różnorodności biologicznej, a w miarę możliwości osiągać zyski, oraz do wprowadzenia stałego monitorowania wpływu na różnorodność biologiczną wywieranego przez projekty oraz skuteczności środków zaradczych, z odpowiednimi uregulowaniami regulującymi dostęp do tych informacji i stosowanie przepisów;

34.	uważa, że lepsza współpraca transgraniczna mogłaby przynieść istotne korzyści z punktu widzenia realizacji celów programu Natura 2000;

35.

wyraża ponadto swe zaniepokojenie brakiem współpracy transgranicznej, co może prowadzić do traktowania identycznych obszarów w różny sposób, i podkreśla w związku z tym użyteczność stosowania istniejących instrumentów, takich jak instrument prawny Europejskiego Ugrupowania Współpracy Terytorialnej (EGTC);

36.	wzywa Komisję, by w swych przyszłych strategiach w zakresie różnorodności biologicznej i w kontekście programu Natura 2000 bardziej skupiała się na funkcjach ekosystemów, jednocześnie rozbudowując i wzmagając wysiłki na rzecz osiągnięcia pozytywnego stanu ochrony gatunków i ich siedlisk;

Integracja do innych obszarów polityki

37.	jest przekonany, że sieć Natura 2000 dla obszarów lądowych i morskich nie jest jedynym instrumentem UE na rzecz ochrony różnorodności biologicznej, ale że należy przyjąć bardziej zintegrowane podejście, by powiodła się polityka UE w zakresie różnorodności biologicznej;

38.

wzywa zatem Komisję do zapewnienia dalszego włączania problematyki różnorodności biologicznej do innych obszarów polityki UE, takich jak rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo, polityka regionalna i polityka spójności, energia, przemysł, transport, turystyka, współpraca w zakresie rozwoju, badania i innowacje w sposób gwarantujący obopólne korzyści, a także wzywa do wzmocnienia zgodności polityki sektorowej i budżetowej UE; podkreśla w szczególności, że we wspólnej polityce rolnej, polityce regionalnej i wspólnej polityce rybołówstwa istnieją duże możliwości zwrócenia większej uwagi na kwestie różnorodności biologicznej;

39.	podkreśla związek, jaki istnieje między gospodarką wodami, a różnorodnością biologiczną, będący podstawowym elementem zachowania życia i zrównoważonego rozwoju;

40.

jest zdania, że rolnicy odgrywają istotną rolę w osiąganiu przez UE celów w zakresie różnorodności biologicznej; zwraca uwagę, że w 1992 r. zapoczątkowano włączanie ochrony różnorodności biologicznej do wspólnej polityki rolnej (WPR), oraz że w późniejszym okresie na mocy reformy z 2003 r. wprowadzono takie środki, jak wzajemna współzależność, jednolita płatność na gospodarstwo (oddzielenie płatności od produkcji) oraz rozwój obszarów wiejskich, które to środki mają korzystny wpływ na różnorodność biologiczną;

41.	podkreśla jednakże wątpliwości co do tego, czy rolnicy UE zdolni są do dalszego produkowania wysokiej jakości żywności w konkurencyjny sposób; wierzy, że reforma WPR powinna właściwie wynagradzać rolników UE za ich wysiłki w osiąganiu celów UE w zakresie różnorodności biologicznej;

42.

wskazuje, że działania związane z rolnictwem i leśnictwem w Europie znacząco przyczyniają się do różnorodności gatunków i biotopów oraz do zróżnicowanego krajobrazu rolniczego obecnie uznawanego za wymagający ochrony; w związku z tym podkreśla, że w perspektywie długoterminowej jedynie dzięki działalności związanej z rolnictwem i leśnictwem można będzie zachować krajobraz rolniczy i ochronić różnorodność biologiczną w Europie;

43.

z zadowoleniem przyjmuje wcześniejsze próby włączenia kwestii dotyczących ochrony środowiska naturalnego do wspólnej polityki rolnej, takich jak wprowadzenie środków rolno-środowiskowych oraz dobre warunki rolne i środowiskowe; wzywa Komisję do wykorzystania reformy wspólnej polityki rolnej w celu wzmocnienia tych tendencji i dążenia do w pełni zrównoważonego rolnictwa w UE, przy czym korzyści dla środowiska naturalnego powinny stanowić zasadę przewodnią, np. poprzez wprowadzenie wynagrodzenia za usługi ekologiczne lub dostarczanie precyzyjnie określonych dóbr publicznych, w tym zrównoważone rolnictwo na obszarach ekologicznie wrażliwych, takich jak obszary objęte programem Natura 2000, aby w ten sposób zapewnić w przyszłości finansowanie zrównoważonego rolnictwa, aby dobre praktyki były należycie nagradzane i aby zachęcano do ich stosowania, a także aby rolnicy nie ponosili strat finansowych lub innych, dzięki czemu powstaną warunki umożliwiające gospodarstwom rolnym ochronę różnorodności biologicznej w przyszłości;

44.	wzywa Komisję do zwracania większej uwagi na zapewnienie przestrzegania wszystkich europejskich rozporządzeń i dyrektyw dotyczących w szczególności zachowywania różnorodności biologicznej;

45.	uważa, że w ramach polityki rolnej UE wprowadziła przepisy spełniające zasadę wzajemnej zgodności, które chronią różnorodność biologiczną, z żalem zauważa jednak, że często nie są one wdrażane ani monitorowane w całej UE;

46.

jest świadomy, że polityka wykorzystania gruntu to kolejny kluczowy element w ochronie przyrody i apeluje do Komisji i państw członkowskich o kontynuowanie lepszego włączania kryteriów różnorodności biologicznej do procesów podejmowania decyzji na szczeblu lokalnym i regionalnym w sprawach dotyczących wykorzystania gruntów i polityki terytorialnej, w tym w polityce regionalnej i spójności;

47.	podkreśla, że zarządzanie gruntami i ochrona różnorodności biologicznej nie są ze sobą sprzeczne oraz że zintegrowane zarządzanie tworzy przestrzeń życiową dla różnorodności biologicznej;

48.

podkreśla znaczenie powstrzymania i odwrócenia strat w różnorodności biologicznej gatunków i odmian roślin uprawnych, które to straty prowadzą do zniszczenia podstawy genetycznej, od której uzależnieni są ludzie i zwierzęta pod względem żywienia; podkreśla potrzebę promowania wykorzystywania tradycyjnych odmian roślin rolniczych charakterystycznych dla pewnych regionów;

49.

mając na uwadze gospodarczą, społeczną i środowiskową wartość różnorodności rolniczej i genetycznej zwierząt gospodarskich wzywa Komisję do zdefiniowania określonych priorytetowych celów w dążeniu do powstrzymania strat w różnorodności genetycznej i w rodzimych gatunkach; wzywa ponadto do przyjęcia definicji „rodzimych”/„nierodzimych” ras oraz środków ich ochrony;

50.

uważa, że WPR musi rekompensować rolników, którzy świadczą dodatkowe usługi ekosystemowe sprzyjające ochronie różnorodności biologicznej, poprzez bezpośrednie uzupełniające płatności obszarowe finansowane przez Unię Europejską; ponownie zwraca się o wprowadzenie systemu premii, w ramach którego rolnikom przyznawane byłyby punkty premiujące za działania na rzecz różnorodności biologicznej podejmowane poza obowiązkami wynikającymi z wzajemnej zgodności agrośrodowiskowej;

51.

uważa, że poczyniono wielkie postępy pod względem przepisów dotyczących środowiska, takie jak wprowadzenie zintegrowanej ochrony przed szkodnikami oraz nowe przepisy UE dotyczące pestycydów, co umożliwia ochronę przed szkodnikami ukierunkowaną na organizmy szkodliwe, a tym samym chroni organizmy dobroczynne;

52.

przyjmuje z radością obecnie przygotowywaną reformę wspólnej polityki rybołówstwa i wzywa Komisję do włączania kryteriów różnorodności biologicznej do przyszłych wniosków legislacyjnych; ponadto wzywa do rozwijania zrównoważonych modeli akwakultury jako ewentualnych alternatyw dla rybołówstwa, zgodnie z wytycznymi Komisji zawartymi w komunikacie na temat budowy zrównoważonej przyszłości dla akwakultury (COM(2009)0162) oraz przy uwzględnieniu stanowiska Parlamentu Europejskiego zawartego w rezolucji z dnia 17 lipca 2010 r.;

53.	stwierdza, że głównym narzędziem osiągania celów w zakresie różnorodności biologicznej w środowisku morskim, obok dyrektywy siedliskowej i ptasiej, jest ramowa dyrektywa wodna w zakresie wód przybrzeżnych i dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej w zakresie wszelkich wód morskich;

54.

uważa, że jednym z głównych celów w ramach WPRyb musi być zmniejszenie odrzutów i zwraca się do komisji o ustalenie przyczyn odrzutów i o opracowanie szczegółowych rozwiązań dla każdego rodzaju połowów, zwłaszcza polegających na wprowadzeniu szczególnych, wieloaspektowych kwot lub biomasy poprzez bardziej selektywne narzędzia połowowe, jak sieci o oczkach kwadratowych, których stosowanie należy upowszechnić, oraz poprzez przestrzenne zarządzanie zasobami rybnymi;

55.

uważa, że regionalne organizacje zarządzania łowiskami (RFMO) są odpowiedzialne za zarządzanie połowami i stoją na straży odpowiedzialnego rybołówstwa dalekomorskiego; uważa, że w związku z tym niezbędne jest wzmocnienie ich uprawnień, zwłaszcza w zakresie kontroli i zniechęcających kar, oraz że w pierwszym rzędzie do regionalnych organizacji zarządzania rybołówstwem należy zarządzanie zasobami pewnych ważnych pod względem handlowym gatunków morskich oraz wprowadzenie stosowania świadectw połowowych;

56.

podkreśla konieczność dalszych działań w obszarze zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną oraz morskiego planowania przestrzennego, jako że mogą one być istotnymi elementami partycypacyjnego podejścia ekosystemowego poprzez zagwarantowanie zachowania morskich i przybrzeżnych zasobów oraz zrównoważonego zarządzania nimi, a także poszanowanie naturalnych procesów i zdolności ekosystemów;

57.

mając na uwadze znaczny spadek różnorodności biologicznej wód oraz degradację ekosystemów słodkowodnych, kładzie nacisk na znaczenie zapewnienia pełnego wdrożenia wodnej dyrektywy ramowej oraz podkreśla potrzebę zajęcia się zagadnieniem spadku różnorodności biologicznej w planach zagospodarowania basenów rzecznych;

58.

apeluje do państw członkowskich o planowanie ich polityki leśnictwa w taki sposób, by w pełni uwzględniała ona rolę lasów jako rezerwuarów różnorodności biologicznej, retencji i formowania gleby, umożliwiających sekwestrację węgla i oczyszczanie powietrza oraz obszarów przeznaczonych do celów rekreacyjnych dla naszych obywateli;

59.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji (COM(2008)0645 wersja ostateczna) w sprawie podjęcia wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i utracie różnorodności biologicznej, który wzywa do powstrzymania najpóźniej do 2030 r. utraty powierzchni terenów zalesionych;

60.

zwraca uwagę, że rosnący popyt na paliwa pochodzenia rolniczego, a w konsekwencji wzmożenie nacisków na ich produkcję stanowią zagrożenie dla różnorodności biologicznej, zwłaszcza w krajach rozwijających się, z uwagi na degradację i przetwarzanie siedlisk i ekosystemów, takich jak m.in. mokradła i lasy;

61.	podkreśla potrzebę podniesienia budżetu na badania poświęcone środowisku naturalnemu i różnorodności biologicznej w ramach 8. programu ramowego, proporcjonalnie do ogromnych potrzeb i wielkich wyzwań związanych z utratą różnorodności biologicznej, jak i ze zmianami klimatu;

62.

zwraca uwagę na ust. 8 konkluzji Rady z dnia 21 października 2009 r., który wzywa Komisję do dokonania pilnego przeglądu, sektor po sektorze, subsydiów mających niekorzystny wpływ na środowisko; wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań w oparciu o te konkluzje, aby uniknąć udzielania subwencji strategiom politycznym, które mają negatywny wpływ na europejską różnorodność biologiczną;

63.	wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania przygotowawczego etapu rozwoju 7. programu działań na rzecz środowiska naturalnego w celu przyspieszenia i promowania debat, jak również konkretnych działań w zakresie różnorodności biologicznej w EU;

Różnorodność biologiczna a zmiany klimatu

64.	podkreśla podstawowe znaczenie różnorodności biologicznej oraz odpornych ekosystemów dla łagodzenia zmian klimatu i dostosowania się do nich biorąc pod uwagę, że ekosystemy lądowe i morskie w chwili obecnej pochłaniają około połowę antropogenicznych emisji CO2;

65.	z zadowoleniem przyjmuje rosnące wsparcie dla środków ograniczenia wpływu zmian klimatu mogących wpłynąć korzystnie również na różnorodność biologiczną, które jednak nie wywrą negatywnego wpływu na finansowanie różnorodności biologicznej jako takiej;

66.	wzywa Komisję do zadbania o to, by działania podejmowane w kontekście przeciwdziałania zmianom klimatu i dostosowania do nich nie przynosiły niekorzystnych skutków dla różnorodności biologicznej morskiej i ziemnej;

67.

podkreśla, że gleba odgrywa istotną rolę w osiąganiu przez UE celów w zakresie różnorodności biologicznej; uznaje, że przyczyny i skutki degradacji gleb są przede wszystkim lokalne i regionalne i że w związku z tym należy przestrzegać zasady pomocniczości; wzywa państwa członkowskie do wypełnienia zobowiązań w zakresie zagwarantowania jakości gleby i utrzymania gleby w dobrym stanie, a także wzywa państwa członkowskie, które nie mają ustawodawstwa w zakresie ochrony gleby, do wywiązania się ze swoich obowiązków;

Gospodarcza wartość różnorodności biologicznej

68.

przypomina, że rybołówstwo ma istotne znaczenie gospodarcze i społeczne dla planowania terenów przybrzeżnych oraz dla ekosystemów morskich pod względem środowiska naturalnego; uważa, że WPRyb nie powinna utrudniać przestrzegania przez państwa członkowskie przepisów dotyczących różnorodności biologicznej, ale je ułatwiać, w szczególności w zakresie ustanawiania odpowiednich środków ochrony na obszarach morskich objętych siecią Natura 2000;

69.

uznaje znaczny potencjał pod kątem tworzenia nowych miejsc pracy związany z wypracowaniem zrównoważonej gospodarki i ekologicznej infrastruktury, co z natury rzeczy oznacza tworzenie miejsc pracy lokalnie (które nie mogą zostać przeniesione do krajów trzecich), a zatem przyczynia się w znaczny sposób do realizacji strategii EU2020;

70.	ponadto jest przekonany, że efektywność zasobów, trwały rozwój gospodarczy i ochrona przyrody powinny iść ze sobą w parze; zwraca uwagę na rozwój turystyki ekologicznej i agroturystyki, na których wzajemnie korzystają odbudowa i ochrona przyrody;

71.

podkreśla znaczenie ochrony różnorodności biologicznej we wdrażaniu strategii Europa 2020, nie tylko ze względu na to, że prawdopodobnie stworzy ona możliwości w zakresie zatrudnienia, lecz również dlatego, że przyczynia się ona do wydajnego i zrównoważonego wykorzystywania zasobów; przyznaje, że rosnące poziomy produkcji materiałów, handlu i konsumpcji stanowią ważną siłę napędową utraty różnorodności biologicznej, w związku z czym wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia strategii politycznych ukierunkowanych na promocję i rozwój efektywności zasobów i zrównoważonej konsumpcji i produkcji;

Finansowanie

72.	zwraca uwagę na szacunki Komisji z 2004 r. dotyczące rocznych kosztów zarządzania siecią Natura 2000 w wysokości 6,1 mld euro; zwraca uwagę, że według sprawozdania TEEB zysk z inwestowania w ochronę różnorodności biologicznej niekiedy stokrotnie przekracza nakłady;

73.

ubolewa jednak nad tym, że Komisja nie udostępniła dodatkowych źródeł finansowania do celów wdrażania dyrektyw dotyczących programu NATURA 2000 oraz nad brakiem jasnych informacji na temat rozbicia konkretnych kwot wykorzystywanych rocznie na zachowanie różnorodności biologicznej w UE, i nalega, aby państwa członkowskie i Komisja współpracowały ze sobą w zakresie jaśniejszego przedstawienia tych danych;

74.	jest zdania, że Wspólnota powinna podjąć większą odpowiedzialność za zachowanie naturalnych zasobów w ramach sieci Natura 2000, zwłaszcza w kontekście finansowania;

75.

z zadowoleniem odnosi się do intensyfikacji wydatków w ramach LIFE+ (dodatkowe 8 % w projekcie budżetu na 2011 r.), podkreśla jednak, że instrument ten stanowi nadal zaledwie niewielką część budżetu UE (0,2 %); ponadto uważa, że środki ochrony finansowane przez UE nie zawsze są utrzymywane, gdy kończy się finansowanie wspólnotowe; zwraca się do Komisji, aby bardziej uwzględniała poszczególne czynniki mające znaczenie dla zrównoważonego charakteru projektów i wprowadziła systematyczne monitorowanie projektów po ostatniej płatności;

76.

jest świadom, że dodatkowe fundusze na zachowanie różnorodności biologicznej są dostępne za pośrednictwem innych instrumentów, takich jak fundusze strukturalne oraz Fundusz Rozwoju Obszarów Wiejskich, i ubolewa nad ograniczonym wykorzystaniem tych możliwości przez państwa członkowskie; przypomina, że największy wkład w finansowania różnorodności biologicznej jest obecnie dostępny za pośrednictwem EAFRD;

77.

nie udaremniając przyszłych dyskusji oraz decyzji dotyczących nowych wieloletnich ram finansowych (począwszy od 2014 r.) oraz śródokresowego przeglądu aktualnych ram finansowych (2007-2013), oczekuje, że ograniczenia finansowe sprawią, że jeszcze konieczniejsze niż dotychczas okaże się osiągnięcie wysokiej jakości dodanej i podniesienie efektywności wydatków europejskich, w tym wydatków na różnorodność biologiczną;

78.	podkreśla zatem potrzebę osiągnięcia lepszego wglądu w efektywność wydatków na różnorodność biologiczną i wzywa Komisję do podania przykładów dobrych praktyk w zakresie efektywności i wartości dodanej;

79.	z zadowoleniem przyjmuje zalecenie poczynione przez IUCN, aby na krajowe środki ochrony różnorodności biologicznej wydawano 0,3 % PNB;

80.

zauważa z troską, że liczba projektów finansowanych corocznie w ramach programu LIFE+ nie osiąga poziomu orientacyjnych kwot środków przeznaczonych na nie w różnych państwach członkowskich; wzywa Komisję do dokonania oceny przyczyn tego niepełnego wykorzystania środków i zaproponowania, gdzie to konieczne, zmian w przepisach regulujących program, zwłaszcza jeśli chodzi o poziomy współfinansowania;

81.

jest przekonany, że same wydatki publiczne nie będą wystarczające, aby zrealizować podstawowy cel UE i podkreśla, iż społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw powinna obejmować również różnorodność biologiczną; wzywa Komisję do rozpatrzenia środków wdrożenia polityk, które zachęcają do pozytywnego inwestowania w zachowanie różnorodności biologicznej i zniechęcają do takich inwestycji, które niekorzystnie wpływają na różnorodność biologiczną zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym utworzenie przez Komisję platformy działalności gospodarczej i różnorodności biologicznej, aby włączyć sektor prywatny do programu działalności na rzecz różnorodności biologicznej;

82.	zaleca większą elastyczność zasad kwalifikowalności środków finansowych przeznaczanych na projekty w zakresie różnorodności biologicznej oraz zachęca ogół podmiotów do korzystania z nich;

83.

podkreśla ponadto potrzebę włączenia do ostatecznych cen produktów na rynku kosztów zewnętrznych, zagrożeń i skutków, takich jak zachowanie krajobrazu rolniczego, szkody w dziedzinie różnorodności biologicznej oraz koszty ponoszone w celu wspierania tej różnorodności; w dłuższej perspektywie leży to w interesie przedsiębiorstw, jeżeli pragną one utrzymać dostęp do zasobów naturalnych; wzywa Komisję Europejską do jak najszybszego, a więc nie później niż do końca 2010 r., opublikowania zapowiedzianego komunikatu w sprawie przyszłego finansowania programu Natura 2000, aby umożliwić rozpatrzenie tego aspektu wraz z nową strategią na rzecz różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.;

Baza danych i wiedzy

84.

podkreśla znaczenie zintegrowanej sprawozdawczości dotyczącej środowiska dla analizy powiązań między środowiskiem a gospodarką w skali europejskiej, krajowej i regionalnej w celu oceny wpływu modeli produkcji i konsumpcji na zasoby naturalne oraz wzywa państwa członkowskie do regularnego przekazywania Eurostatowi i Europejskiej Agencji Środowiska niezbędnych danych;

85.

podkreśla, że rozwój i badania naukowe mają kluczowe znaczenie dla wypełnienia luk w aktualnie posiadanej wiedzy i zapewnienia systematycznego monitorowania trendów w różnorodności biologicznej, jak również dla rozwoju narzędzi politycznych mających na celu zatrzymanie utraty różnorodności biologicznej;

86.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie zbiorcze Komisji 2001-2006, oceniające stan ochrony chronionych siedlisk i gatunków w UE oraz postępów osiągniętych przez państwa członkowskie we wdrażaniu prawodawstwa odnoszącego się do Natury 2000, jednak ubolewa nad wysoką liczbą „nieznanych” określeń; wzywa państwa członkowskie do poprawy swej sprawozdawczości oraz w stosunku do EEA, zaś Komisję do zapewnienia lepszej wiarygodności i porównywalności danych w jej przyszłych sprawozdaniach;

87.

podkreśla potrzebę opracowania konkretnej bazy, w oparciu o którą Komisja określać będzie postępy na drodze ku osiągnięciu celów wtórnych; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wysiłki Europejskiej Agencji Środowiska związane z europejskim systemem informacji o różnorodności biologicznej (BISE) oraz poziomem odniesienia w dziedzinie różnorodności biologicznej, które będą użytecznymi narzędziami poprawy i udoskonalania procesu podejmowania decyzji politycznych, w szczególności na rzecz strategicznego planu rozwijanego przez Komisję; podkreśla, że należałoby raczej wykorzystywać istniejące dane, niż koncentrować się na zbieraniu nowych;

88.

biorąc pod uwagę brak wiedzy opinii publicznej na temat znaczenia różnorodności biologicznej, z zadowoleniem przyjmuje kampanię informacyjną prowadzoną przez Komisję i wzywa państwa członkowskie do znacznego zintensyfikowania wysiłków w dziedzinie informowania opinii publicznej na ten temat i wymiany najlepszych wzorców;

Aspekty międzynarodowe

89.

wyraża zaniepokojenie brakiem realizacji, a nawet brakiem podjęcia realizacji światowego celu ograniczenia do 2010 r. współczynnika utraty różnorodności biologicznej, który został określony na światowym szczycie na temat zrównoważonego rozwoju w 2002 r., jak również skutkami, jakie ustawiczne straty w obszarze różnorodności biologicznej i degradacji ekosystemów mają dla milenijnych celów rozwoju oraz celu, by do 2015 r. ograniczyć ubóstwo i głód oraz poprawić zdrowie i dobrobyt ludzi, a także wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania wprowadzenia zagadnienia różnorodności biologicznej do głównego nurtu procesów globalnych, jak milenijne cele rozwoju;

90.

z zadowoleniem odnosi się do konferencji stron Konwencji o różnorodności biologicznej w Nagoi w październiku 2010 r. i wzywa UE do skierowania dużej, dobrze przygotowanej i skoordynowanej delegacji na tę konferencję; podkreśla konieczność zdefiniowania przez UE silnej i spójnej pozycji na wcześniejszych etapach; jest jednak zatroskany faktem, że jedynie ministrowie środowiska wezmą udział w konferencji, podczas gdy proces zapewnienia postępu w sprawie programu światowej różnorodności biologicznej wymaga podejścia międzysektorowego;

91.	nakłania Komisję do wspierania tworzenia pod egidą Programu środowiskowego ONZ międzyrządowej platformy na rzecz strategii politycznych w obszarze różnorodności biologicznej i nauki o funkcjach ekosystemów oraz do udzielenia pomocy w tworzeniu takiej platformy;

92.

podkreśla pogląd, przedyskutowany na spotkaniu w czerwcu 2008 r. w ramach francuskiej prezydencji, by rozwijać sieci podobne do Natury 2000 w krajach i terytoriach zamorskich oraz w najbardziej oddalonych regionach państw członkowskich UE, na których terenach leży kilka najcenniejszych ośrodków różnorodności biologicznej na naszej planecie, i podkreśla potrzebę wspierania rozwoju takich sieci za pośrednictwem instrumentów polityki UE, jak polityka rozwoju;

93.	podkreśla, że na skutek wylesiania powstają większe emisje CO2 niż te, za jakie odpowiedzialny jest cały sektor transportowy, zaś ochrona lasów jest jednym z czołowych elementów ochrony różnorodności biologicznej na ziemi i funkcji ekosystemów;

94.

zachęca Komisję i państwa członkowskie do rzeczywistego uwzględniania kwestii zrównoważenia środowiskowego w stosunkach z krajami trzecimi z jednoczesnym poszanowaniem praw społecznych i zagwarantowaniem ochrony i udziału społeczności lokalnych i ludności tubylczych w procesach decyzyjnych, w szczególności odnośnie do wykorzystania gleby i ochrony lasów, a także do kontynuowania tzw. zielonej dyplomacji; wzywa państwa członkowskie i Komisję Europejską do zadbania o to, aby w „dwunastopunktowym planie działań UE na rzecz milenijnych celów rozwoju” uznano konieczność włączania problematyki trwałości środowiskowej do głównego nurtu polityki poprzez współpracę na rzecz rozwoju i działania zewnętrzne i zapewniono skoncentrowaną interwencję finansową z myślą o wsparciu różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemów;

95.

podkreśla, że w celu promowania uznawania (gospodarczej) wartości różnorodności biologicznej potrzeba innowacyjnych systemów finansowania; zachęca państwa członkowskie i Komisję do angażowania się w globalną dyskusję na temat potrzeby i rodzajów ewentualnych ustaleń dotyczących innowacyjnych systemów opłat za korzystanie z funkcji ekosystemów;

96.

nalega, aby zrównoważony charakter produktów będących przedmiotem międzynarodowych umów handlowych był kluczowym elementem tych umów; podkreśla w związku z tym potrzebę włączenia kwestii niehandlowych, takich jak metody produkcyjne i poszanowanie różnorodności biologicznej, do wszystkich przyszłych umów zawieranych w ramach WTO;

97.	z rozczarowaniem przyjmuje wynik konferencji CITES, podczas której nie zrealizowano głównych elementów mandatu UE, takich jak ochrona gatunków morskich cieszących się dużym zainteresowaniem komercyjnym;

98.

zdecydowanie nalega, aby Komisja i państwa członkowskie przyspieszyły wewnętrzne procesy podejmowania decyzji i poprawiły ich skuteczność, poświęciły więcej środków i czasu na działania dyplomatyczne w stosunku do krajów trzecich oraz wzmocniły potencjał i synergię między konwencjami; mając na uwadze, że wiele chronionych obszarów sieci Natura 2000 jest pośrednio lub bezpośrednio zanieczyszczanych oraz że szkody wyrządzane w środowisku pochodzą również spoza Europy, należy podkreślić konieczność ujęcia europejskich standardów ochrony środowiska w umowach partnerskich z sąsiednimi krajami;

* *

99.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. L 103 z 25.4.1979, s. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/105/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, s. 368).

(2) Dz.U. C 262 z 18.9.2001, s. 132.

(3) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/105/WE.

(4) Dz.U. C 102E z 24.4.2008, s. 117.

21.2.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/30

Wtorek, 21 września 2010 r.
Komunikat Komisji pt. „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka”

P7_TA(2010)0326

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka” (2009/2151(INI))

2012/C 50 E/04

Parlament Europejski,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2009 r. pt. „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka” (1) oraz odnoszącą się do niego ocenę wpływu (2), a także dokument roboczy Komisji z dnia 14 grudnia 2007 r. w sprawie doskonalenia europejskich systemów wczesnego ostrzegania (3),

—

uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 16 września 2009 r. w sprawie pożarów lasów w lecie 2009 r. (4), z dnia 4 września 2007 r. w sprawie klęsk żywiołowych (5), z dnia 7 września 2006 r. sprawie pożarów lasów oraz powodzi (6), z dnia 5 września 2002 r. w sprawie powodzi w Europie (7), z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie suszy w Portugalii (8), z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie suszy w Hiszpanii (9), z dnia 8 września 2005 r. w sprawie katastrof naturalnych (pożarów i powodzi) w Europie (10), z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie klęsk żywiołowych (pożarów, susz i powodzi) – aspekty związane z rolnictwem (11), aspekty związane z rozwojem regionalnym (12) i aspekty związane z ochroną środowiska naturalnego (13), z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie poważnej klęski żywiołowej w autonomicznym regionie Madery i skutków huraganu Xynthia w Europie (14) oraz swoje stanowisko z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (15),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 czerwca 2008 r. w sprawie poprawienia zdolności Unii do reagowania na wystąpienie katastrof (16) oraz ust. 12–15 konkluzji prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15–16 czerwca 2006 r. w sprawie zdolności reagowania Unii na sytuacje nadzwyczajne, kryzysowe i katastrofy (17),

—	uwzględniając decyzję Rady 2007/162/WE,Euratom z dnia 5 marca 2007 r. ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności (18),

—	uwzględniając dyrektywę Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (19) (dyrektywa Seveso II),

—	uwzględniając dyrektywę 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (20) (dyrektywa w sprawie powodzi),

—	uwzględniając dyrektywę Rady z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne 85/337/EWG (21) (dyrektywa OOŚ),

—	uwzględniając ramy działań na lata 2005–2015: „Podnoszenie odporności państw i wspólnot na klęski”, przyjęte w dniu 22 stycznia 2005 r. w Kobe (prefektura Hyōgo) (22),

—	uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej przyjętą w dniu 5 czerwca 1992 r. w Rio de Janeiro,

—	uwzględniając artykuł 196 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0227/2010),

A.	mając na uwadze, że zapobieganie powinno być coraz ważniejszym etapem zarządzania kryzysowego i nabierać coraz większego znaczenia społecznego,

B.	mając na uwadze, że klęski żywiołowe zagrażają ekosystemom i różnorodności biologicznej, odbijają się na trwałym rozwoju oraz negatywnie wpływają na spójność społeczną,

mając na uwadze, że takie czynniki, jak intensywne użytkowanie gruntów, chaotyczny rozwój przemysłu i miast, wyludnianie się wsi, pustynnienie i większa częstotliwość występowania ekstremalnych zjawisk pogodowych zwiększają podatność państw członkowskich, a zwłaszcza regionów objętych celem konwergencji na klęski żywiołowe i na katastrofy spowodowane przez człowieka,

D.	mając na uwadze, że zmiany klimatu są przyczyną coraz częstszych klęsk żywiołowych (powodzi, poważnych susz i pożarów), przynoszących ofiary śmiertelne oraz poważne szkody środowiskowe, gospodarcze i społeczne,

E.	mając na uwadze, że klęski mają zazwyczaj wiele przyczyn, nie zawsze można je przypisać wyłącznie ekstremalnym zjawiskom pogodowym, a często powstają raczej na skutek niewłaściwego stosunku człowieka do środowiska,

mając na uwadze, że katastrofy mogą być wywołane przez awarie technologiczne i przemysłowe, które mogą pociągać za sobą uwolnienie niebezpiecznych czynników chemicznych, biologicznych, radiologicznych lub jądrowych, przynoszących poważne konsekwencje dla zdrowia, upraw, infrastruktury lub żywego inwentarza,

mając na uwadze, że niejednokrotnie można było w znacznej mierze zapobiec szkodom powstałym w wyniku klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka; mając ponadto na uwadze, że polityka UE musi zapewniać organom krajowym, regionalnym i lokalnym spójne bodźce do opracowywania, finansowania i wdrażania skuteczniejszej polityki zapobiegania i ochrony,

mając na uwadze, że kompleksowe, dynamiczne, rozsądne i konsekwentne podejście do zapobiegania klęskom i katastrofom powinno obejmować różne szczeble współpracy między organami lokalnymi, regionalnymi i krajowymi, a także angażować inne podmioty związane, a tym samym również obeznane z określonym terenem,

mając na uwadze, że istniejące środki zapobiegania klęskom i katastrofom okazały się niewystarczające, a wcześniejsze propozycje Parlamentu Europejskiego nie zostały jeszcze w pełni wdrożone, co utrudniło realizację skonsolidowanej strategii zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka na szczeblu UE,

mając na uwadze, że długotrwała susza i pożary dodatkowo przyspieszają proces pustynnienia, zwłaszcza na południu Europy, dotykając przede wszystkim śródziemnomorskie kompleksy leśne i rozległe obszary obsadzane jednym gatunkiem drzew niewystępującym naturalnie w danym regionie, szczególnie podatnym na pożary, co stanowi zagrożenie dla życia mieszkańców i wpływa na jakość życia w danych regionach,

mając na uwadze, że do podstawowych elementów zapobiegania klęskom i katastrofom należy: zrównoważone planowanie przestrzenne i użytkowanie gruntów, rozwój gospodarczy i społeczny przebiegający w harmonii z naturą, poszanowanie energii, zasobów naturalnych i środowiska, podnoszenie spójności wewnątrz UE, przeciwdziałanie wyludnianiu się wsi, pustynnieniu i erozji gleb oraz utrzymywanie zrównoważonej pod względem środowiskowym działalności rolniczej,

L.	mając na uwadze, że lasy odgrywają kluczową rolę w ochronie środowiska, sprzyjając zachowaniu równowagi w obiegu węgla i wody,

zauważa, że klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka mogą mieć bardzo poważne konsekwencje dla rozwoju gospodarczo-społecznego regionów i państw członkowskich; zaznacza, że głównym celem zapobiegania klęskom i katastrofom jest ochrona życia ludzkiego, bezpieczeństwa i nienaruszalności cielesnej, podstawowych praw człowieka, a także środowiska naturalnego, infrastruktury gospodarczej i społecznej, w tym podstawowego wyposażenia, budynków mieszkalnych, systemów komunikacji, transportu i dziedzictwa kulturowego;

podkreśla, że podejście zakładające działanie z wyprzedzeniem jest skuteczniejsze i tańsze od podejścia opartego jedynie na reagowaniu na klęski i katastrofy; uważa, że znajomość lokalnego kontekstu geograficznego, gospodarczego i społecznego ma zasadnicze znaczenie dla zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka;

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do zapewnienia spójniejszego uwzględniania w polityce i programach UE kwestii dotyczących zapobiegania klęskom i katastrofom, a także podkreśla potrzebę kompleksowego podejścia do zapobiegania klęskom i katastrofom; przypomina, że uwzględnić należy wszelkiego rodzaju klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, spośród których wymienić można między innymi następujące zagrożenia (23): powodzie, burze, susze, fale tsunami, trzęsienia ziemi, pożary lasów, ekstremalne temperatury, wybuchy wulkanów, lawiny, osunięcia gruntu, awarie technologiczne i przemysłowe, erozja gleby, skażenie podglebia i wód gruntowych, zanieczyszczenie mórz, jezior i rzek;

4.	wzywa Komisję, by zachęcała państwa członkowskie do wymiany najlepszych praktyk w zapobieganiu katastrofom spowodowanym przez człowieka, i wzywa państwa członkowskie do zapewnienia w organach regionalnych szkoleń z zakresu zarządzania kryzysowego;

uważa, że ze względu na rozmiary lub potencjalnie transgraniczny charakter klęsk i katastrof właściwe i niezbędne jest zacieśnienie współpracy na szczeblu regionalnym i na szczeblu UE w oparciu o komplementarność działań, rozpowszechnianie najlepszych praktyk oraz zasadę solidarności między państwami członkowskimi;

odnotowuje propozycję utworzenia sieci przedstawicieli poszczególnych właściwych organów krajowych ze wszystkich państw członkowskich; podkreśla, że sieć taka powinna działać w ramach współpracy między krajowymi, regionalnymi i lokalnymi organami ds. zarządzania kryzysowego, planowania przestrzennego oraz tworzenia map ryzyka i zarządzania nim; podkreśla rolę takiej sieci w wymianie doświadczeń i środków zapobiegania oraz w opracowaniu wspólnej metodologii i minimalnych wymogów tworzenia map ryzyka i zagrożeń na szczeblu UE; apeluje, by do sieci włączono przedstawicieli sektora rolnictwa oraz by rozważono wysłuchanie przedstawicieli UNEP oraz organizacji społecznych i pozarządowych działających w omawianym obszarze oraz innych podmiotów związanych, a tym samym obeznanych z danym terenem;

7.	uważa, że zasadnicze znaczenie ma współpraca w zakresie upowszechniania informacji i doświadczeń oraz rozwiązań technicznych i naukowych, jak również koordynacja strategii rozwoju zdolności interwencyjnych;

wzywa regiony do wykorzystywania istniejących sieci koordynacji terytorialnej i transgranicznej w celu zacieśnienia współpracy skoncentrowanej w większym stopniu na zapobieganiu klęskom i katastrofom; uważa, że struktury współpracy transgranicznej, na przykład makroregiony, współpracujące z myślą o realizacji konkretnych działań, mogą stać się skutecznymi platformami współpracy w dziedzinie zapobiegania klęskom i katastrofom; opowiada się za wykorzystaniem cennego doświadczenia zgromadzonego w tej dziedzinie w projektach zrealizowanych w przeszłości w ramach wspólnotowej inicjatywy INTERREG;

uważa, że prawdziwe postępy w zapobieganiu klęskom i katastrofom można uzyskać dzięki skoordynowanym działaniom i strategiom państw członkowskich oraz poszczególnych sektorów i podmiotów zaangażowanych w cykl zarządzania kryzysowego; podkreśla rolę, jaką w strategiach tych może odgrywać wolontariat, i wzywa państwa członkowskie do zacieśniania współpracy w tej dziedzinie na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; proponuje, by w kontekście Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) ocenić możliwość zorganizowania współpracy wolontariuszy na szczeblu państw członkowskich z myślą o zapobieganiu klęskom i katastrofom;

10.

apeluje, by państwa członkowskie, kraje sąsiadujące z UE i kraje rozwijające się współpracowały między sobą w transgranicznych projektach służących wymianie najlepszych praktyk oraz upowszechnianiu wiedzy praktycznej, za pośrednictwem programów polityki sąsiedztwa UE oraz programów na rzecz rozwoju;

11.

podkreśla, że w niesieniu pomocy należy uwzględniać zasadę niedyskryminacji; zwraca uwagę, że pomocy należy udzielać stosownie do potrzeb, bez dyskryminacji ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, język, religię, opinie polityczne lub światopogląd, narodowość lub pochodzenie społeczne, stan posiadania, urodzenie czy inne elementy statusu odbiorców pomocy;

12.

zaznacza, że problemy ekologiczne, spowodowane i zaostrzone przez zmiany klimatu, są obecnie przyczyną nasilenia wymuszonych migracji, w związku z czym chce podkreślić coraz silniejszy związek między osobami ubiegającymi się o azyl a obszarami, na których pogarsza się sytuacja ekologiczna; wzywa do lepszej ochrony „uchodźców klimatycznych” i do przenoszenia ich w nowe miejsca osiedlenia;

13.

podkreśla, że skutki klęsk żywiołowych najbardziej odczuwają regiony i wspólnoty lokalne oraz że, ogólnie rzecz biorąc, ani ich zasoby materialne i ludzkie, ani ich wiedza specjalistyczna i zasoby finansowe nie wystarczają, by poradzić sobie z tymi klęskami przy zastosowaniu wyłącznie krajowego lub regionalnego podejścia, gdyż klęski te wymagają skutecznej reakcji na szczeblu europejskim w oparciu o zasadę solidarności;

14.

podkreśla znaczenie zmniejszania nierówności występujących między regionami i państwami członkowskimi w zakresie zdolności ochrony mieszkańców i mienia, w tym dziedzictwa kulturowego, poprzez wspieranie ich wysiłków na rzecz doskonalenia zapobiegania, zwłaszcza w regionach i państwach członkowskich szczególnie podatnych na ryzyko klęsk i katastrof; nalega, by szczególną uwagę zwrócić na regiony Europy najbardziej odizolowane, najsłabiej zaludnione, górskie i przygraniczne, a także na regiony europejskie znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji gospodarczej;

15.

podkreśla konieczność uznania i należytego uwzględnienia przyrodniczych cech charakterystycznych i ograniczeń regionów odizolowanych, górskich, o niskiej gęstości zaludnienia, wyludniających się, jak również regionów oddalonych i najbardziej oddalonych, wysp i regionów, których sytuację pogarszają warunki przyrodnicze, a także regionów stojących wobec zagrożeń wielorakich; podkreśla, że regiony te napotykają dodatkowe trudności w przeciwdziałaniu klęskom i katastrofom; wzywa do zwrócenia na te regiony szczególnej uwagi w poszczególnych dostępnych instrumentach finansowych oraz do uelastycznienia warunków przekazywania tym regionom środków z Funduszu Solidarności;

16.

podkreśla konieczność dokonania przeglądu rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności w celu dostosowania kryteriów kwalifikowalności do specyfiki poszczególnych regionów i różnego rodzaju klęsk i katastrof, w tym klęsk następujących stopniowo, np. susz, ze szczególnym uwzględnieniem sektorów produkcyjnych, obszarów najbardziej podatnych na zagrożenia i poszkodowanych mieszkańców, z myślą o umożliwieniu elastyczniejszego i szybszego przyznawania środków; uważa, że działania kwalifikujące się do wsparcia, wymienione w art. 4 rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE), są zbyt ograniczone; jest zdania, że przy ustalaniu progów kwalifikowalności należy bezwzględnie uwzględniać wymiar regionalny, gdyż w przeciwnym razie regiony dotknięte bardzo poważnymi klęskami i katastrofami mogą zostać wykluczone, ponieważ próg ustalony dla danego państwa członkowskiego jako całości nie został osiągnięty;

17.

podkreśla konieczność utworzenia właściwych finansowych ram zapobiegania klęskom i katastrofom, obejmujących odpowiednie środki finansowe na zapobieganie i przeciwdziałanie klęskom i katastrofom, umacniających i łączących takie istniejące instrumenty, jak polityka spójności, polityka rozwoju obszarów wiejskich, polityka regionalna, Fundusz Solidarności, siódmy program ramowy i programy Life+; w związku z tym zwraca się o uwzględnienie zapobiegania w perspektywie finansowej na lata 2014–2020; wzywa Komisję Europejską, by oceniła możliwość zaproponowania bardziej systematycznego dzielenia się dostępnymi zasobami w celu zwiększenia skuteczności mechanizmów zapobiegania w całej UE;

18.

apeluje do Komisji o dopilnowanie, by obecna presja budżetowa wynikająca z kryzysu nie doprowadziła do ograniczenia środków przeznaczonych na bieżącą politykę zapobiegania klęskom i katastrofom, oraz o dokonanie – w ramach trwającego obecnie przeglądu budżetu – oceny wszelkich luk w dziedzinie zapobiegania i o upewnienie się, czy dostępne instrumenty obejmują wszystkie rodzaje klęsk i katastrof;

19.

podkreśla, że istotnym narzędziem zapobiegania klęskom żywiołowym jest polityka spójności; uważa, że należy zapewnić możliwość elastycznego i skoordynowanego funkcjonowania poszczególnych funduszy i instrumentów, aby poprawić funkcjonowanie i zwiększyć skuteczność tej polityki; podkreśla, że zapobieganie zagrożeniom musi również być dostosowane do innych obszarów polityki zapobiegania, by zapobiec rozproszeniu działań oraz zwiększyć ich skuteczność i wartość dodaną;

20.	potwierdza potrzebę sprawdzania, czy fundusze UE są właściwie wykorzystywane, oraz ewentualnego zwrotu wszelkich niewłaściwie wykorzystanych środków;

21.	podkreśla, że zapobieganie klęskom i katastrofom należy przede wszystkim do obowiązków państw członkowskich i że w tym obszarze nadal należy uwzględniać zasadę pomocniczości;

22.

wzywa państwa członkowskie odpowiedzialne za użytkowanie gruntów, by wprowadziły kryteria i przepisy mające na celu zapobieganie klęskom na obszarach zagrożonych powodziami oraz osunięciami ziemi i innymi zagrożeniami geologicznymi, przy uwzględnieniu problemów wynikających z masowego wylesiania, a także mające na celu zapobieganie zabudowywaniu tych obszarów;

23.

zachęca państwa członkowskie do dokonania oceny możliwości szerszego włączania zapobiegania klęskom i katastrofom do krajowego operacyjnego programowania finansowania UE, a także do krajowych, regionalnych i lokalnych programów operacyjnych; uważa, że wszystkie podmioty publiczne zaangażowane w ochronę środowiska powinny być włączane w ten proces i aktywnie w nim uczestniczyć; apeluje do Komisji o poparcie potrzeby przeredagowania programów operacyjnych opracowanych przez państwa członkowskie w tej dziedzinie; z myślą o wymianie doświadczeń zwraca się do Komisji, by zachęcała państwa członkowskie do przekazania szczegółowych informacji o opracowanych przez nie operacyjnych programach reagowania na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka;

24.

uważa, że szczególnym wsparciem UE dla państw członkowskich należy objąć między innymi następujące środki zapobiegania:

a)	opracowanie i przegląd przepisów dotyczących bezpieczeństwa budowli i użytkowania gruntów;

działania zmierzające do naprawy sytuacji sprzyjających powstaniu zagrożenia: przywracanie naturalnego charakteru korytom rzek, odtwarzanie i ochrona dorzeczy, terenów podmokłych i związanych z nimi ekosystemów, monitorowanie erozji i powstawania osadów w ciekach wodnych, zwiększanie przepustowości mostów i dróg wodnych, oczyszczanie i ponowne zagospodarowywanie lasów, ponowne zalesianie, a także ochrona i obrona wybrzeży;

c)	ochrona i reorganizacja – przy udziale mieszkańców – obszarów zamieszkałych, zwłaszcza miejskich, szczególnie narażonych na określone rodzaje klęsk i katastrof;

d)	utrzymanie i kontrola bezpieczeństwa najważniejszych elementów istniejącej infrastruktury, ze szczególnym uwzględnieniem zapór, ropociągów, mostów drogowych i kolejowych, infrastruktury energetycznej, wodociągów, kanalizacji, systemów komunikacji i telekomunikacji;

e)	podtrzymywanie działalności rolniczej na obszarach wyludniających się i podatnych na ryzyko wystąpienia klęsk żywiołowych, sprzyjanie ponownemu podejmowaniu działalności przez człowieka poprzez tworzenie infrastruktury umożliwiającej mieszkańcom takich obszarów pozostanie na danym terenie;

25.

wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w prowadzeniu kampanii podnoszenia świadomości z zakresu zapobiegania oraz w przyjmowaniu najlepszych praktyk, upowszechnianiu istotnych aktualnych informacji i szkoleniu ludności w zakresie stwierdzonego ryzyka i postępowania na wypadek klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka, z wykorzystaniem kanałów łatwo dostępnych wszystkim obywatelom; apeluje, by w programach szkoleniowych dla mieszkańców szczególną uwagę zwrócono na młodzież, począwszy od młodzieży w wieku szkolnym, oraz na wspólnoty wiejskie; w związku z podnoszeniem świadomości społecznej podkreśla również rolę wspólnego europejskiego numeru alarmowego (112) oraz konieczność upowszechniania jego znajomości;

26.

przypomina, że elementem klęsk żywiołowych jest często woda, nie tylko w przypadku powodzi (niejednokrotnie związanych z niewłaściwym planowaniem), mrozu, gradu i skażenia dorzeczy, ale także w przypadku niedoborów wody, które mogą wywoływać istotne zmiany, np. pustynnienie dużych obszarów południowej i południowo-wschodniej Europy;

27.	podkreśla, że w ubiegłych latach długotrwałe susze sprzyjały wzrostowi liczby pożarów lasów w Europie, a jednocześnie w wielu regionach spowodowały nasilenie zjawiska pustynnienia;

28.

ze względu na wzajemne powiązania między takimi zjawiskami, jak susze, pożary lasów i pustynnienie, zwraca się do Komisji o przedstawienie – na wzór dyrektywy w sprawie powodzi – wniosku w sprawie dyrektywy mającej wesprzeć przyjęcie polityki UE w sprawie niedoboru wody, susz i dostosowania do zmian klimatu;

29.

ponownie wzywa Komisję, by wspierała uruchomienie europejskiego obserwatorium susz i pustynnienia, odpowiedzialnego za badanie skutków susz i pustynnienia, ich łagodzenie i monitorowanie w celu usprawnienia procesu podejmowania decyzji strategicznych oraz lepszej koordynacji działań państw członkowskich; uważa, że należy uwzględnić wzajemne powiązania między suszami, pożarami lasów, pustynnieniem i dostosowaniem do zmian klimatu oraz ustalić poważne, oparte na zasadzie solidarności cele w kontekście polityki zapobiegania ryzyku suszy i zarządzania nim;

30.

zagrożenie pożarami lasów powinno być przedmiotem troski wszystkich państw członkowskich ze względu na znaczenie lasów z punktu widzenia produkcji drewna, utrzymania różnorodności biologicznej, zapobiegania powodziom, lawinom i erozji, zarządzania zasobami wód gruntowych i sekwestracji dwutlenku węgla; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia i wprowadzenia – we współpracy z państwami członkowskimi – wniosków legislacyjnych i inicjatyw w zakresie ochrony lasów i zapobiegania pożarom; uważa, że należy wspierać projekty dotyczące zalesiania i ponownego zalesiania z naciskiem na gatunki rodzime i lasy mieszane, z korzyścią dla różnorodności biologicznej i odporności na pożary, burze i choroby, a także projekty zrównoważonej zbiórki i wykorzystania odpadowej biomasy leśnej, stanowiącej odnawialne źródło energii; uważa, że prawdziwa współpraca w tej dziedzinie powinna obejmować gromadzenie danych, opracowywanie map ryzyka, sporządzanie planów zarządzania ryzykiem pożaru, określanie potrzebnych zasobów i zasobów dostępnych w 27 państwach członkowskich, a także koordynowanie działań na różnych szczeblach;

31.

ze względu na fakt, że wzniecanie pożarów oraz zwiększanie ich częstotliwości jest przestępstwem wobec środowiska naturalnego, zwraca się do Komisji o przeprowadzenie analizy i przedstawienie Radzie i Parlamentowi Europejskiemu metod stosowania środków przymusu mających zapobiegać zaniedbaniom skutkującym pożarem oraz celowemu podpalaniu;

32.	podkreśla znaczenie przekrojowego postrzegania zapobiegania poprzez włączenie go do odpowiednich dziedzin polityki sektorowej w celu wspierania zrównoważonego planowania przestrzennego oraz spójnego rozwoju gospodarczego i społecznego, przebiegającego w harmonii z naturą;

33.	uznaje, że niektóre dziedziny polityki sektorowej doprowadziły do zwiększenia ryzyka w niektórych regionach poprzez sprzyjanie opuszczaniu wsi i nadmiernej koncentracji ludności na obszarach miejskich;

34.

uważa, że produkcja rolna i leśna jest podatna na zjawiska klimatyczne, takie jak susze, mróz, oblodzenia, grad, pożary lasów, burze, powodzie oraz ulewne deszcze, na zagrożenia sanitarne, takie jak inwazje szkodników, choroby zwierząt, epidemie i epizootie, na zniszczenia spowodowane przez dzikie zwierzęta, a także na skutki działań człowieka, takie jak zmiany klimatu, zanieczyszczenia, kwaśne deszcze oraz niezamierzone i celowe skażenia genetyczne, na osunięcia się ziemi wywołane problemami z dziedziny planowania urbanistycznego i regionalnego, na zagrożenia technologiczne i transportowe, na pustynnienie obszarów górskich i na pożary lasów spowodowane przede wszystkim brakiem należytej ochrony lasów oraz działaniami przestępczymi, a także na zanieczyszczenia rzek w wyniku zrzutów substancji chemicznych z przemysłu, wypłukiwania nawozów oraz nieuwagi osób wchodzących na tereny leśne;

35.	wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zachęcały do wprowadzania dobrych praktyk rolniczych, które w części państw członkowskich umożliwiły obniżenie przenikania nawozów azotowych o połowę, nie powodując przy tym spadku zbiorów;

36.

opowiada się za polityką rolną zrównoważoną pod względem środowiskowym i społecznym, uwzględniającą konieczność wspierania i pobudzania zrównoważonej produkcji rolnej i rozwoju obszarów wiejskich w poszczególnych krajach i regionach, którą uważa za zasadniczy element skutecznego zapobiegania klęskom żywiołowym; apeluje, by skutecznie wzmocniono bodźce do tworzenia miejsc pracy o charakterze rolno-środowiskowym i rolno-wiejskim, zachęcano do osiedlania się na obszarach wiejskich, co stanowi kluczowy czynnik ochrony ekosystemów, przełamywano obecną tendencję do wyludniania się wsi i jej zubożenia oraz presję demograficzną na obszarach miejskich; ponadto podkreśla rolę rolników jako strażników obszarów wiejskich i ubolewa, że komunikat Komisji nie zawiera wystarczającej liczby kluczowych elementów dotyczących sektora rolnego;

37.

opowiada się za utworzeniem publicznego europejskiego systemy ubezpieczeń rolniczych; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie publicznego europejskiego systemu ubezpieczeń w celu lepszego przeciwdziałania zagrożeniom i niestabilności dochodów rolników w związku z klęskami żywiołowymi oraz katastrofami spowodowanymi przez człowieka; podkreśla, że system ten musi być ambitniejszy od obecnego modelu, by uniknąć mnogości różnych systemów ubezpieczeniowych w UE, powodującej ogromne dysproporcje dochodów rolników; uważa, że pilnie potrzebny jest również system minimalnych rekompensat na wypadek klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych działalnością człowieka, dostępny rolnikom we wszystkich państwach członkowskich;

38.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by przy obliczaniu dopłat rolno-środowiskowych uwzględniały dodatkowe koszty ponoszone przez rolników w celu zastosowania środków zapobiegania pożarom (np. utrzymanie przecinek, usuwanie uschłych drzew, uprawa ziemi wzdłuż granicy działek itp.) oraz melioracji (oczyszczanie rowów melioracyjnych i kanałów);

39.

wskazuje na znaczenie badania wiejskich i miejskich środków dostosowawczych, zważywszy większą częstotliwość i natężenie ekstremalnych zjawisk pogodowych na różnych obszarach geograficznych; uważa, że przewidywalne negatywne skutki zmian klimatu będą stanowić dodatkowe ograniczenie dla działalności rolniczej oraz dla bezpieczeństwa i niezależności żywnościowej; podkreśla konieczność zareagowania na ten fakt i na inne wyzwania związane z dostosowywaniem się do zmian klimatu oraz zmniejszaniem ich negatywnych skutków;

40.

podkreśla znaczenie publicznych działań badawczo-rozwojowych w zapobieganiu klęskom i katastrofom oraz w zarządzaniu kryzysowym, a także wzywa do poprawy koordynacji i zacieśnienia współpracy między instytucjami badawczo-rozwojowymi państw członkowskich, zwłaszcza podmiotami, które mają do czynienia z zagrożeniami tego typu; wzywa do doskonalenia systemów wczesnego ostrzegania w państwach członkowskich oraz do tworzenia nowych powiązań i ulepszania powiązań już istniejących między poszczególnymi systemami wczesnego ostrzegania; zaleca Komisji należyte uwzględnienie tych potrzeb i zapewnienie odpowiedniego finansowania;

41.	podkreśla potrzebę przygotowania systemów opieki zdrowotnej państw członkowskich pod względem struktury zasobów ludzkich, dobrych praktyk i świadomości ryzyka, by były one w stanie radzić sobie w sytuacjach kryzysowych;

42.

podkreśla znaczenie posiadania kompleksowego zbioru danych i informacji dotyczących ryzyka i kosztów klęsk i katastrof oraz wymiany tych danych i informacji na szczeblu UE w celu prowadzenia badań porównawczych i wskazywania potencjalnych transgranicznych skutków klęsk i katastrof, co umożliwiłoby państwom członkowskim zgromadzenie wspólnych informacji dotyczących krajowych zasobów cywilnych i medycznych; podkreśla również, że należy stosować i rozwijać istniejące już struktury, np. Centrum Monitorowania i Informacji (MIC), zamiast tworzyć nowe;

43.

ubolewa, że Komisja nie przeprowadziła jeszcze analizy praktyk stosowanych w państwach członkowskich w zakresie przygotowania map zagrożeń i ryzyka, co przewiduje komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego podejścia do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka; wzywa Komisję, by skutecznie wywiązała się z tego zobowiązania w pierwszej połowie 2010 r.;

44.	uważa, że na szczeblu UE należy opracować wspólną metodologię oraz minimalne wymogi dotyczące opracowywania map zagrożeń i ryzyka;

45.	podkreśla znaczenie opracowania standardów analizy i wyrażania społeczno-gospodarczego wpływu klęsk i katastrof na wspólnoty ludzkie;

46.	zaleca, by w ramach przeglądu dyrektywy OOŚ w większej mierze uwzględniono kwestie zapobiegania klęskom i katastrofom, a zwłaszcza ocenę i ujawnianie ryzyka oraz informowanie o nim;

47.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) COM(2009)0082.

(2) SEC(2009)0202.

(3) SEC(2007)1721.

(4) Dz.U. C 224 E z 19.8.2010, s. 1.

(5) Dz.U. C 187 E z 24.7.2008, s. 55.

(6) Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, s. 240.

(7) Dz.U. C 272 E z 13.11.2003, s. 471.

(8) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, s. 599.

(9) Dz.U. C 92 E z 20.4.2006, s. 414.

(10) Dz.U. C 193 E z 17.8.2006, s. 322.

(11) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, s. 363.

(12) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, s. 369.

(13) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, s. 375.

(14) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0065.

(15) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, s. 331.

(16) 10128/08.

(17) 10633/1/06.

(18) Dz.U. L 71 z 10.3.2007, s. 9.

(19) Dz.U. L 10 z 14.1.1997, s. 13.

(20) Dz.U. L 288 z 6.11.2007, s. 27.

(21) Dz.U. L 175 z 5.7.1985, s. 40.

(22) A/CONF.206/6.

(23) Podany wykaz klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka nie jest wyczerpujący; pełna lista może obejmować również inne rodzaje klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, niewymienione w niniejszym sprawozdaniu.

21.2.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/37

Wtorek, 21 września 2010 r.
Ograniczanie ubóstwa i tworzenie miejsc pracy w krajach rozwijających się: dalsze działania

P7_TA(2010)0327

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie ograniczania ubóstwa i tworzenia miejsc pracy w krajach rozwijających się: dalsze działania (2009/2171 (INI))

2012/C 50 E/05

Parlament Europejski,

—	uwzględniając milenijną deklarację Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r., która określa milenijne cele rozwoju (MCR) jako kryteria ustanowione wspólnie przez społeczność międzynarodową w celu likwidacji ubóstwa,

—	uwzględniając zobowiązania dotyczące wielkości pomocy, pomocy dla Afryki subsaharyjskiej i jakości pomocy, podjęte przez grupę G8 na szczycie w Gleneagles w 2005 r.,

—	uwzględniając deklarację paryską z dnia 2 marca 2005 r. w sprawie skuteczności pomocy oraz wnioski z forum wysokiego szczebla, które odbyło się w Akrze w dniach 2–4 września 2008 r., dotyczące dalszych działań związanych z tą deklaracją,

—	uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Udzielanie pomocy przez UE – więcej, lepiej i szybciej” (COM(2006)0087),

—	uwzględniając sprawozdanie ONZ „Przemyślenie ubóstwa na nowo – sprawozdanie na temat sytuacji społecznej na świecie w 2010 r.”,

—	uwzględniając sprawozdania roczne sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie realizacji deklaracji milenijnej,

—	uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: „Konsensus Europejski” (1), podpisane dnia 20 grudnia 2005 r.,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (2) (zwany dalej „instrumentem współpracy na rzecz rozwoju” (DCI)),

—	uwzględniając deklarację z Abudży w sprawie HIV/AIDS, gruźlicy i innych powiązanych chorób zakaźnych, przyjętą przez szefów państw i rządów afrykańskich w dniu 27 kwietnia 2001 r.,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (3),

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 czerwca 2007 r. Pt. „Promowanie zatrudnienia w ramach unijnej współpracy na rzecz rozwoju”,

—	uwzględniając komunikat Komisji pt. „Rola Unii Europejskiej we wspieraniu praw człowieka i demokratyzacji w państwach trzecich” (COM(2001)0252),

—	uwzględniając komunikat Komisji pt. „Edukacja i szkolenia w kontekście ograniczania ubóstwa w krajach rozwijających się” (COM(2002)0116),

—	uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 3 grudnia 2009 r. w sprawie światowego systemu sprawowania rządów i reformy instytucji międzynarodowych,

—	uwzględniając opracowany przez MOP program działań na rzecz godnej pracy i globalny pakt na rzecz miejsc pracy MOP, przyjęte na podstawie globalnego konsensusu dnia 19 czerwca 2009 r. na Międzynarodowej Konferencji Pracy,

—	uwzględniając sprawozdanie MOP za 2009 r. Pt. „Środowisko pracy w 2009 r. – globalny kryzys zatrudnienia i inne aspekty”, opublikowane w grudniu 2009 r.,

—	uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju (4),

—	uwzględniając rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie skuteczności pomocy oraz korupcji w krajach rozwijających się (5),

—	uwzględniając rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie upowszechniania godnej pracy dla wszystkich (6),

—	uwzględniając rezolucję z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie podejścia do pomocy WE na rzecz rozwoju usług zdrowotnych w Afryce subsaharyjskiej (7),

—	uwzględniając obecne reformy wspólnej polityki rolnej i wspólnej polityki rybołówstwa,

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7–0192/2010),

A.	mając na uwadze, że silny i zrównoważony wzrost gospodarczy w stabilnym, przyjaznym dla przedsiębiorców otoczeniu pomaga tworzyć bogactwo i miejsca pracy, a zatem jest najpewniejszym i najbardziej zrównoważonym sposobem ograniczania ubóstwa,

B.	mając na uwadze, że bezpieczne, wolne od korupcji otoczenie prawne ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju działalności gospodarczej,

C.	mając na uwadze, że państwa UE-15 są zobowiązane do przeznaczenia 0,7 % swojego DNB na oficjalną pomoc rozwojową (ODA) do 2015 r.; mając na uwadze, że obecnie ODA pozostaje na poziomie około 0,4 %,

D.	mając na uwadze, że ograniczenie ubóstwa i spójność polityki na rzecz rozwoju są obecnie obowiązkami traktatowymi,

mając na uwadze, że należ wspierać kraje rozwijające się w ich staraniach mających na celu osiągnięcie maksymalnej wartości dodanej w swoim własnym kraju, co zakłada strategię rozwoju przemysłowego, która powinna jednak pozostać w zgodzie z nakazami dotyczącymi trwałego rozwoju, a w szczególności ochroną środowiska,

F.	mając na uwadze, że ani donatorom z UE, ani rządom krajów rozwijających się nie udaje się osiągnąć referencyjnych wartości wydatków przeznaczonych na ochronę zdrowia i edukację,

mając na uwadze, że rozwijający się świat stoi w obliczu palącego braku wykwalifikowanego personelu służby zdrowia; mając na uwadze, że brak wykwalifikowanego personelu służby zdrowia w krajach rozwiniętych stanowi jeden z czynników pogłębiających słabość sektora ochrony zdrowia w krajach rozwijających się oraz że wielu wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia i innych sektorów z przyczyn politycznych i ekonomicznych nie powraca do ojczyzny, aby działać na rzecz własnych społeczności,

H.	mając na uwadze, że ostatni kryzys związany z cenami żywności zwrócił uwagę na obecne znaczenie, jakie ma dla ubogich krajów bezpieczeństwo rolnicze i żywnościowe,

I.	mając na uwadze, że 90 % obywateli UE opowiada się za współpracą na rzecz rozwoju, chociaż pogorszenie się koniunktury gospodarczej stwarza niebezpieczeństwo, że poparcie to osłabi się,

J.	mając na uwadze, że grupa G20 obiecała rozwiązać problem rajów podatkowych,

K.	mając na uwadze, że uchylanie się od płacenia podatków i nielegalne wyprowadzanie kapitału z krajów rozwijających się wielokrotnie przewyższa wartością wysokość pomocy rozwojowej,

L.	mając na uwadze, że przekazy pieniężne dokonywane przez pracowników migrujących stanowią większy napływ kapitału do krajów rozwijających się niż ODA,

M.	mając na uwadze, że 2,7 mld osób nie ma obecnie dostępu do kredytu,

N.	mając na uwadze, że w celu ograniczenia ubóstwa należy nie tylko tworzyć miejsca pracy, lecz również tworzyć miejsca pracy wysokiej jakości,

O.	mając na uwadze, że najuboższe kraje są zdecydowanie niewystarczająco reprezentowane w instytucjach międzynarodowych i na światowych forach,

P.	mając na uwadze, że udowodniono, iż systemy opieki społecznej stanowią użyteczne narzędzia ograniczania ubóstwa i zapewniania spójności społecznej, a większość ludności na świecie nie jest objęta odpowiednią ochroną socjalną,

Wyzwania dla krajów rozwijających się

W sprawie gospodarki

1.	wzywa rządy krajów rozwijających się do dywersyfikacji gospodarki poprzez rozwój sektora produkcji i unikanie obciążania przedsiębiorstw – zwłaszcza MŚP, które są motorem tworzenia miejsc pracy i wzrostu – nadmiernymi obowiązkami administracyjnymi;

wzywa wszystkie kraje rozwijające się do przystąpienia do opracowanego przez MOP programu działań na rzecz godnej pracy i do inicjatywy ONZ w zakresie ochrony społecznej, aby zagwarantować zadowalające standardy pracy, wysoki poziom kompleksowej ochrony społecznej docierającej do osób najuboższych i marginalizowanych oraz prawdziwy dialog społeczny, a w szczególności realizację „programu inwestycyjnego sprzyjającego tworzeniu miejsc pracy”;

3.	podkreśla znaczenie podpisania i wdrożenia poszczególnych konwencji MOP dotyczących międzynarodowych standardów pracy i zaleca stosowanie postanowień rezolucji MOP „Wychodzenie z kryzysu: globalny pakt na rzecz miejsc pracy”;

4.	wzywa do wdrożenia prawa do wolności od pracy przymusowej, a zwłaszcza bezwarunkowego zakazu pracy dzieci, ponieważ dzieci pozbawione szans zdobycia wykształcenia są skazane na życie w ubóstwie;

5.	domaga się położenia szczególnego nacisku na zwalczanie pracy dzieci, aby zamiast tego tworzyć nowe miejsca pracy dla dorosłych, a dzieciom umożliwić odpowiednią edukację;

domaga się, aby rządy priorytetowo traktowały działania zmierzające do zaspokojenia podstawowych potrzeb socjalnych oraz propagowania ochrony dzieci i kobiet podatnych na zagrożenia, ciężko dotkniętych przez kryzys, a także młodych ludzi szczególnie narażonych na ryzyko, pracowników niewykwalifikowanych o niskich dochodach i pracowników-emigrantów, robotników rolnych oraz osób niepełnosprawnych;

przypomina, że małe przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa, zwłaszcza te działające w sektorze rolnym, potrzebują odpowiedniego finansowania, aby chronić istniejące miejsca pracy i tworzyć nowe; zachęca kraje rozwijające się do propagowania praktyki oszczędzania i wspierania dostępu do kredytu za pomocą mikrokredytów, mikroubezpieczeń i innowacyjnych pośredników kredytowych, takich jak wiejskie poczty lub bankowość mobilna;

8.	wzywa UE do uznania wkładu gospodarki społecznej (np. spółdzielni) w tworzenie nowych miejsc pracy i wspierania godnej pracy w krajach rozwijających się oraz do włączenia gospodarki społecznej do unijnych programów w zakresie rozwoju i strategii współpracy;

9.	zachęca kraje rozwijające się do rozszerzenia zakresu własności gruntów wśród osób ubogich i pozbawionych własności, na przykład poprzez nadanie osobom zajmującym budynki w slumsach tytułów własności gruntu, na którym zamieszkują;

10.	zachęca kraje rozwijające się do maksymalnej dywersyfikacji gospodarki, aby przestały być uzależnione wyłącznie od bardzo ograniczonej liczby produktów, zwłaszcza produktów rolnych przeznaczonych na wywóz;

11.	przypomina krajom rozwijającym się o poszanowaniu lokalnych tradycji wspólnego użytkowania gruntów w rolnictwie, aby ułatwiać prowadzenie małych gospodarstw rolnych i chronić istniejące;

12.	zachęca kraje rozwijające się do uznania rozwoju sektora rolnego oraz bezpieczeństwa żywnościowego za kluczową kwestię w ramach krajowych dokumentów strategicznych oraz krajowych programów orientacyjnych;

13.

przypomina, że sprawowanie rządów jest zawarte w pojęciu „państwa sprawiedliwego”, czyli państwa gwarantującego demokrację i prawa obywateli; sprawiedliwe państwo jest państwem, które spełnia jednocześnie podstawowe zadania, takie jak dostęp do wymiaru sprawiedliwości, służby zdrowia, edukacji i administracji, a także wspiera i chroni prawa człowieka oraz prawa podstawowe;

W sprawie obywatelstwa i systemu sprawowania rządów

14.	wzywa wszystkie kraje rozwijające się do bezzwłocznego podpisania Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji oraz skutecznego wykonania jej postanowień; wzywa również państwa członkowskie UE i przedsiębiorstwa w UE do przestrzegania konwencji ONZ;

15.	uważa, że państwa członkowskie UE powinny stanowić wzory do naśladowania dla krajów rozwijających się, jeżeli chodzi o dyscyplinę budżetową, pobór podatków i dobre rządy;

16.	uważa, że działania antykorupcyjne powinny być również ukierunkowane na sektor prywatny oraz na wzmocnienie współpracy międzynarodowej, na przykład poprzez wymianę informacji i programy odzyskiwania mienia;

17.

wzywa wszystkie kraje rozwijające się do wspierania niezależnych parlamentów, które mogą skutecznie przyczynić się do pogłębienia demokracji poprzez swobodne wykonywanie swoich funkcji ustawodawczych, budżetowych i kontrolnych; jednocześnie zwraca uwagę na wielkie znaczenie prawidłowo rozwiniętego i niezależnego systemu sądowniczego;

18.	zachęca rządy krajów rozwijających się do jak największego zaangażowania organizacji społeczeństwa obywatelskiego w formułowanie polityki publicznej i kontrolę nad nią;

19.	podkreśla, że partnerzy socjalni odgrywają ważną rolę w rozwoju gospodarczym i mogą wzmocnić spójność społeczną, dlatego należy wspierać tworzenie i rozwój odpowiednich organizacji;

20.	wzywa do wdrożenia swobody zrzeszania się w związki zawodowe oraz prawa do prowadzenia negocjacji zbiorowych bez żadnych wyjątków w celu egzekwowania, poprawy i ochrony godnych warunków pracy;

21.	apeluje do wszystkich państw, które wprowadziły przepisy ograniczające wolność organizacji społeczeństwa obywatelskiego, do uchylenia tych przepisów;

22.	wzywa do wdrożenia prawa do niedyskryminowania, tzn. prawa do pracy i równego traktowania bez względu na płeć, pochodzenie etniczne, wiek, niepełnosprawność lub orientację seksualną, jako głównej zasady stosowanej w zwalczaniu ubóstwa;

23.	domaga się wyraźnego polepszenia prawnej i społecznej sytuacji kobiet, aby zapobiec dyskryminacji i wykorzystaniu potencjału kobiet do rozwoju społeczno-gospodarczego;

24.	wspiera kraje rozwijające się w ich wysiłkach na rzecz wzmocnienia i pogłębienia integracji regionalnej poprzez tworzenie stref wolnego handlu, regionalnych wspólnot gospodarczych, regionalnych banków rozwoju itd.;

Wspólne wyzwania

25.	ponawia apel o przydzielenie co najmniej 20 % wydatków z budżetów krajów rozwijających się i pomocy rozwojowej UE na ochronę zdrowia i podstawowe kształcenie;

26.

wzywa do ponownego przeanalizowania polityki prywatyzacyjnej, zwłaszcza w odniesieniu do usług dotyczących dostaw wody, kanalizacji oraz innych usług świadczonych w interesie ogólnym, oraz do ponownego rozważenia społecznej roli państw w zarządzaniu rozwojem, w tym roli przedsiębiorstw państwowych jako pracodawców i dostawców usług społecznych;

27.

zwraca uwagę na kluczową rolę systemów opieki społecznej, o której mowa w światowym pakcie MOP na rzecz zatrudnienia oraz w „Inicjatywie ONZ na rzecz Ochrony Społecznej” („Social Protection Floor Initiative”); wzywa w związku z tym do położenia większego nacisku na systemy opieki społecznej w celu zapobiegania wzrostowi ubóstwa i rozwiązywania problemów społecznych przy jednoczesnej stabilizacji gospodarki oraz utrzymaniu i wspieraniu zdolności do zatrudnienia;

28.	zwraca się o zapewnienie wszystkim bezpłatnego i pełnego dostępu do wszystkich poziomów edukacji, tzn. kształcenia na poziomie podstawowym, wyższym i zawodowym, aby wykształcić miejscową ludność na wykwalifikowanych pracowników;

29.	nalega, aby zarówno kraje będące donatorami, jak i kraje rozwijające się, wypełniły zobowiązanie dotyczące realizacji milenijnych celów rozwoju do 2015 r.;

30.	popiera środki, takie jak dopłaty do wynagrodzeń oraz możliwości zatrudnienia i szkolenia, które zachęcają miejscowych naukowców i innych wykwalifikowanych pracowników do pozostania i pracy w swoich społecznościach oraz wzmacniają służbę zdrowia dostępną dla każdego;

31.	popiera tworzenie nowych miejsc pracy w krajach rozwijających się;

32.	popiera działania, które inwestują w usługi publiczne ogółem i rozwijają je, aby tworzyć miejsca pracy i wzmacniać zdolności państwa, infrastrukturę i spójność społeczną, tak jak zaznaczono w sprawozdaniu ONZ „Przemyślenie ubóstwa na nowo”;

33.	wzywa do położenia większego nacisku na praktyczną ochronę zdrowia oraz podnoszenie wśród ludności świadomości o korzyściach leczenia np. do dystrybucji analizatorów krwi i przeszkolenia miejscowej ludności w zakresie ich stosowania;

34.

podkreśla, że rozwój zasobów ludzkich jest niezbędny we wszystkich strategiach na rzecz rozwoju i ma zasadnicze znaczenie dla tworzenia nowych miejsc pracy; wzywa UE i kraje rozwijające się do przeanalizowania zapotrzebowania w zakresie zatrudnienia i rynku pracy, sformułowania prognoz oraz przewidzenia najważniejszych zmian związanych z dostosowaniem szkolenia zawodowego do zatrudnienia;

35.	uważa, że strategie rozwoju powinny zwracać szczególną uwagę na osoby najbardziej wrażliwe i marginalizowane, zwłaszcza na kobiety, dzieci, osoby starsze i osoby niepełnosprawne;

36.	uważa, że należy zaspokoić podstawowe potrzeby i uważa, że szczególnie ważne są działania wspierające bezpieczeństwo żywnościowe i dostęp do wody pitnej;

37.

podkreśla problem pracy dzieci i przyznaje, że jest to jedna z największych przeszkód do wprowadzenia powszechnego nauczania podstawowego i zmniejszenia ubóstwa, oraz że utrudnia zdrowy rozwój i niezbędną edukację tych dzieci; dlatego też wzywa do wspierania koordynacji działań agencji i dostosowania pomocy w dziedzinie edukacji oraz polityki w zakresie pracy dzieci poprzez wzmocnienie istniejących mechanizmów, w tym globalnej grupy zadaniowej ds. pracy dzieci i edukacji; wzywa społeczność międzynarodową, wszystkie zainteresowane kraje oraz UE do dołożenia wszelkich starań, aby w trybie pilnym zlikwidować pracę dzieci w ramach specjalnych działań;

38.	zwraca uwagę na znaczenie równości płci dla sukcesu gospodarczego państw, dlatego wzywa do wzmożenia wysiłków mających na celu zapewnienie równości płci także w gospodarce;

39.	nalega, aby donatorzy i kraje partnerskie dopilnowały, aby w programie rozwoju większe znaczenie zyskało rolnictwo, w szczególności gospodarstwa rodzinne oraz małe i średnie ekologiczne przedsiębiorstwa przemysłu spożywczego;

40.

podkreśla, że małe gospodarstwa rolne oparte na zdecentralizowanych, ekologicznych i trwałych środkach produkcji ułatwiają tworzenie miejsc pracy i trwały rozwój, ponieważ zatrudniają większą niż duże gospodarstwa liczbę osób w przeliczeniu na hektar, a przy tym rolnicy i zatrudnieni pracownicy wydają proporcjonalnie więcej na wiejskie produkty pozarolnicze wymagające wysokiego poziomu zatrudnienia;

41.

wzywa do skuteczniejszego wspierania zatrudnienia i tworzenia nowych miejsc pracy poprzez koordynację polityki zatrudnienia i polityki makroekonomicznej, przy czym ta ostatnia nie powinna ograniczać się do kontrolowania inflacji oraz deficytu handlowego i budżetowego, ale powinna także koncentrować się na stabilności rzeczywiście osiąganych wyników, dochodów i poziomu zatrudnienia;

42.

popiera inwestycje w „ekologiczne” miejsca pracy i ekologiczny przemysł, np. poprzez rozwijanie odnawialnych źródeł energii i systemów efektywności energetycznej w ubogich krajach, w tym energii słonecznej z korzyścią dla społeczności lokalnych, jako sposobu zapewniania trwałych źródeł energii, a jednocześnie tworzenia miejsc pracy z myślą o ochronie środowiska naturalnego;

43.	domaga się większego nacisku na równość szans oraz lepszego dostępu do podnoszenia kwalifikacji, szkolenia i wykształcenia wysokiej jakości; domaga się zwiększenia dostępności kredytów (w tym instrumentów mikrofinansowych) w celu zachęcania do tworzenia nowych miejsc pracy;

44.	oczekuje większej współpracy między Parlamentem a parlamentami regionalnymi w krajach rozwijających się;

45.	podkreśla znaczenie zachęcania do stosowania oprócz PKB także innych wskaźników postępu społecznego w krajach rozwijających się, zwłaszcza w świetle propozycji Komisji ds. Pomiaru Wyników Gospodarczych i Postępu Społecznego pod przewodnictwem Josepha Stiglitza;

46.

domaga się, aby rozwiązania dotyczące zwalczania globalnego kryzysu gospodarczego były opracowywane przez kraje i regiony oraz obejmowały środki wymienione w instrumencie politycznym Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) zatytułowanym „Światowy pakt na rzecz zatrudnienia” (A Global Jobs Pact) w celu ułatwienia inwestycji w sektory zatrudniające dużą liczbę pracowników i sektory przyjazne dla środowiska, a także w systemy ochrony socjalnej;

Wyzwania dla donatorów

W sprawie pomocy

47.	wzywa wszystkie bogate kraje, zwłaszcza państwa UE, do dotrzymania obietnic dotyczących wydatków na pomoc, tj. do przeznaczenia na nią co najmniej 0,7 % PNB do 2015 r.;

48.	wzywa państwa członkowskie do przyjęcia wspólnej definicji ubóstwa, aby określić istotne dziedziny pracy i beneficjentów uprawnionych do otrzymywania pomocy rozwojowej UE;

49.

uważa, że spójność polityczna może przynieść owocne wyniki w zakresie tworzenia miejsc pracy w krajach rozwijających się; dlatego też wzywa do zmiany polityki zewnętrznej UE, ponieważ ma ona bezpośredni wpływ na gospodarki krajów rozwijających się i powinna skupiać się na wspieraniu zrównoważonych potrzeb tych państw, w celu zwalczania ubóstwa, zapewnienia godnych dochodów i środków utrzymania oraz przestrzegania podstawowych praw człowieka, w tym praw socjalnych, gospodarczych oraz ochrony środowiska;

50.	wzywa do przeznaczenia znacznych dodatkowych środków finansowych na zwalczanie skutków zmian klimatycznych oraz światowego kryzysu gospodarczego w krajach rozwijających się;

51.	domaga się, aby szkolnictwo na poziomie podstawowym oraz zdrowie publiczne stanowiły podstawę strategii rozwoju, i podkreśla, że obecna sytuacja nie może usprawiedliwiać ograniczania wydatków publicznych i pomocy międzynarodowej dla tych sektorów;

52.	wzywa UE do wywiązywania się z zobowiązań w zakresie pomocy na rzecz handlu;

53.	podkreśla, że UE musi dokonać przeglądu polityki w zakresie dotacji, szczególnie w sektorze rolnictwa, zgodnie z potrzebami małych i średnich gospodarstw rolnych w UE, aby ułatwić ustanowienie sprawiedliwych warunków handlowych w stosunku do krajów rozwijających się;

54.	ponownie zwraca się do wszystkich donatorów o wykazanie większej wierności założeniom programu skuteczności pomocy, zwłaszcza w przypadku koordynacji działań donatorów i ich odpowiedzialności;

55.	nalega, aby Komisja Europejska zadbała o dostosowanie zewnętrznego wymiaru obecnej reformy wspólnej polityki rybołówstwa do polityki rozwojowej UE, ponieważ są one bezpośrednio powiązane ze środkami utrzymania ludności w krajach rozwijających się;

56.

podkreśla, że w wielu krajach sektor rybołówstwa ma zasadnicze znaczenie dla zatrudnienia i bezpieczeństwa żywnościowego, dlatego też wszystkie kraje rozwijające powinny kwalifikować się do otrzymania sektorowej pomocy UE, aby mogły rozwijać własny zrównoważony przemysł rybny, badania, kontrole i stosowanie środków zwalczania nielegalnych, nieudokumentowanych i nieuregulowanych połowów, niezależnie od wszelkich porozumień w sprawie dostępu do łowisk zawartych z Unią Europejską;

57.

podkreśla, że pomoc sektorowa UE dla przemysłu rybnego w krajach trzecich ma na celu wyposażenie portów w tych krajach w odpowiednią infrastrukturę, aby ułatwić lokalny wyładunek i przetwórstwo ryb oraz tworzenie nowych miejsc pracy; wzywa Komisję do nadzorowania tego procesu i sprawdzania, czy cele zostały osiągnięte, a także do zapewnienia finansowego i technicznego wsparcia, aby zwiększyć zdolność krajów trzecich do nadzorowania działalności połowowej na swoich wodach i do zatrzymywania statków popełniających wykroczenia;

58.	stanowczo stwierdza, że UE powinna uprościć strukturę pomocy i związane z nią procedury;

59.	domaga się wzmożonej koordynacji polityki rozwojowej pomiędzy Komisją Europejską a państwami członkowskimi UE, aby uniknąć sytuacji, w której różne działania polityczne będą miały negatywny wpływ na realizację milenijnych celów rozwoju;

60.

oczekuje, że z uwagi na fakt, iż spójność polityki rozwoju jest obecnie wymogiem traktatowym, polityka UE w takich dziedzinach jak gospodarka rolna, handel, migracja i rybołówstwo nie będzie w żaden sposób umniejszać działań na rzecz pomocy; zamierza uważnie obserwować, w jaki sposób UE spełnia ten obowiązek;

61.	zachęca donatorów do inteligentnego inwestowania w edukację obywateli w zakresie zagadnień dotyczących rozwoju;

62.

zachęca państwa udzielające pomocy, by wykorzystały kryzys do dokładnego zbadania istniejącego potencjału innowacyjnych, dodatkowych źródeł finansowania rozwoju oraz by wskazały nowe źródła, pozwalające krajom rozwijającym się na dywersyfikację źródeł dochodów oraz na realizację skutecznych, konkretnych i sprawnych programów wydatków;

63.

wzywa Komisję i państwa członkowskie UE do wspierania zrównoważonych przedsiębiorstw, które tworzą miejsca godnej pracy jako szczególnego sektora współpracy na rzecz rozwoju, zgodnie z Europejskim konsensusem w sprawie rozwoju z roku 2005, i do dążenia do włączenia ich do bardziej tradycyjnych sektorów współpracy na rzecz rozwoju, dotyczących np. infrastruktury, rozwoju obszarów wiejskich, zarządzania oraz pomocy związanej z handlem;

W sprawie nowych źródeł finansowania

64.

wzywa kraje grupy G20 do spełnienia obietnic dotyczących zlikwidowania rajów podatkowych, do zaostrzenia nadzoru nad rynkami finansowymi oraz do wprowadzenia praktyki wymiany informacji dotyczących podatków; ponadto grupa G20 powinna zwrócić się do Rady Międzynarodowych Standardów Rachunkowości o przyjęcie nowego standardu obejmującego sprawozdawczość w podziale na państwa;

65.	wzywa grupę G20 i państwa UE do podjęcia działań w celu ułatwienia przekazów pieniężnych dokonywanych przez pracowników migrujących i obniżenia ich kosztów;

66.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podwyższenia poziomu publicznego wsparcia finansowego dla małych przedsiębiorstw, mikroprzedsiębiorstw i gospodarstw rolnych w krajach rozwijających się, z uwzględnieniem sektora nieformalnego, zgodnie ze światowym paktem MOP na rzecz zatrudnienia, w celu zwalczania ubóstwa i bezrobocia;

W sprawie tworzenia zdolności i globalnego systemu sprawowania rządów

67.

wzywa UE do ukierunkowania pomocy na promowanie tworzenia zdolności w obszarach, które przyniosą bezpośrednie korzyści tkance gospodarczej krajów partnerskich i stworzą miejsca pracy, tj. na rozwój ich zdolności produkcyjnych, tworzenie efektywnych systemów podatkowych, walkę z korupcją, wzmocnienie instytucji i społeczeństwa obywatelskiego, ułatwienie dostępu do mikrokredytów i innych źródeł finansowania itp.;

68.	domaga się, aby wszystkie unijne strategie rozwoju mające wpływ na tworzenie miejsc pracy i ograniczanie ubóstwa skupiały się na środkach wymagających od rządów, społeczeństwa obywatelskiego, przedsiębiorstw, fundacji oraz społeczności lokalnych realizacji milenijnych celów rozwoju ONZ do 2015 r.;

69.	wzywa UE do ukierunkowania pomocy także na budowanie systemów opieki społecznej w krajach rozwijających się jako ważnego i skutecznego środka ograniczającego ubóstwo;

70.

wzywa do priorytetowego traktowania edukacji, wspierania młodzieży po zakończeniu nauki szkolnej, szkoleń zawodowych, kształcenia technicznego, rozwoju umiejętności, kształcenia ustawicznego, dostępu do finansów, prowadzenia wysokiej jakości staży podnoszących kwalifikacje uczestników, zdrowia i bezpieczeństwa oraz programów przedsiębiorczości pozwalających głównie małym przedsiębiorstwom i mikroprzedsiębiorstwom utworzyć trwałą siłę roboczą, skupiając się szczególnie na młodzieży, osobach starszych i niepełnosprawnych, przesiedleńcach, kobietach i wszelkich innych marginalizowanych grupach;

71.

uważa, że UE powinna uwzględniać kryteria dotyczące praw człowieka i systemu sprawowania rządów przy sporządzaniu umów handlowych z krajami rozwijającymi się oraz że powinna bez wahania stosować sankcje, jeżeli państwa nie wypełniają swoich obowiązków w zakresie sprawowania rządów; przypomina, że kryteria dotyczące przepisów warunkowych mają zastosowanie zarówno do Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), jak i do instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI).

72.	domaga się, aby UE sumiennie dbała o przestrzeganie przepisów warunkowych ustanowionych w umowie z Kotonu;

73.	podkreśla, że zarówno Europejski Fundusz Rozwoju (EFR), jak i instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) powinny odpowiadać takim samym kryteriom stosowania przepisów warunkowych;

74.

wzywa Komisję do wspierania – w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie – kontroli nad łańcuchami produkcji europejskich przedsiębiorstw prowadzących działalność za granicą, aby upewnić się, że nie korzystają z pracy dzieci i przestrzegają standardów pracy propagowanych w konwencjach MOP, mianowicie wspierając dostęp do edukacji, który stanowi zasadniczy czynnik zwalczania ubóstwa;

75.

nawołuje do nawiązania w ramach solidnej sieci bliskich stosunków pomiędzy najważniejszymi instytucjami rządowymi i pozarządowymi zajmującymi się ograniczaniem ubóstwa we wszystkich krajach rozwijających się, aby dzielić się poglądami i doświadczeniami przy formułowaniu, realizacji i monitorowaniu pomocy unijnej;

76.	popiera utworzenie baz danych na szczeblu krajowym i UE, aby gromadzić i porównywać podstawowe dane odnoszące się do ubóstwa w krajach rozwijających się, co będzie metodą służącą ułatwianiu i nasilaniu działań na rzecz ograniczenia ubóstwa;

77.	podkreśla konieczność zwiększenia obecnej koordynacji między organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, co będzie dodatkowym działaniem służącym zapewnieniu wsparcia technicznego dla wdrożenia i monitorowania planu działania UE na rzecz zmniejszania ubóstwa;

78.

podkreśla konieczność utworzenia „grup doradczych” zajmujących się szczegółowymi zagadnieniami, co będzie stanowiło konkretny krok i wiarygodną procedurę mającą na celu zapewnienie wsparcia technicznego w celu dążenia do osiągnięcia celów zawartych w planie działania UE na rzecz zmniejszania ubóstwa w krajach rozwijających się;

79.

zgadza się na wykorzystanie wsparcia budżetowego wyłącznie w sytuacjach, w których istnieją solidne gwarancje, że fundusze dotrą do zamierzonego miejsca docelowego i osiągną swój pierwotny cel oraz że beneficjenci spełniają kryteria dotyczące praw człowieka i systemu sprawowania rządów; oczekuje skuteczniejszej oceny i skuteczniejszego kontroli wsparcia budżetowego, aby zbadać, czy osiągnięto pierwotny cel i czy rządy państw korzystających ze wsparcia spełniają wyżej wymienione kryteria; wzywa Komisję Europejską do ustanowienia skomputeryzowanej tablicy wyników pod kontrolą Parlamentu Europejskiego, aby ocenić skuteczność pomocy wspólnotowej w dziedzinie ograniczania ubóstwa, edukacji i tworzenia miejsc pracy, przy czym tablica wyników powinna opierać się na poziomie osiągnięcia przewidzianych wskaźników finansowych i celów;

80.

wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu spójnego i wiarygodnego wniosku w sprawie polityki dotyczącej sytuacji po wyborach, która zapewni poszanowanie wolnego wyboru ludności w danym kraju, oraz wyraża obawę, że obecny brak spójnej polityki dotyczącej sytuacji po wyborach podważa wiarygodność unijnej misji obserwacji wyborów;

81.	jest przychylny bardziej demokratycznej reprezentacji krajów rozwijających się w instytucjach światowych;

82.	zachęca międzynarodowe instytucje finansowe do dokonania przeglądu swojej polityki w zakresie pożyczek, aby wspierać decyzje krajów rozwijających się w zakresie demokracji i zrównoważonego rozwoju gospodarczego;

83.

wzywa UE i państwa grupy G-20 do przedsięwzięcia konkretnych działań w celu likwidacji zjawiska nadużywania rajów podatkowych, uchylania się od płacenia podatków i nielegalnego wyprowadzania kapitału z krajów rozwijających się oraz do promowania inwestowania tych środków w krajach rozwijających się;

84.	wzywa do zawarcia nowego wiążącego porozumienia finansowego o światowym zasięgu, które zmusi spółki transnarodowe do automatycznego ujawniania osiągniętych zysków i płaconych podatków w odniesieniu do każdego kraju;

85.

wzywa UE do wsparcia inicjatywy ONZ w zakresie ochrony społecznej, aby rozszerzyć lub wprowadzić trwałe systemy opieki społecznej w krajach rozwijających się zwiększając spójność strategii politycznych w dziedzinie stosunków zewnętrznych i opracowując komunikat dotyczący ochrony społecznej we współpracy na rzecz rozwoju, co zasugerowano w konkluzjach Rady w sprawie promowania zatrudnienia w ramach unijnej współpracy na rzecz rozwoju;

Edukacja

86.

zgadza się z Komisją Europejską co do tego, że posiadanie pracy jest najlepszym sposobem uniknięcia ubóstwa i wykluczenia społecznego; uważa, że uzupełnienie braków w dziedzinie kształcenia w krajach rozwijających się stanowi jedną z najskuteczniejszych strategii służących przełamaniu cyklu ubóstwa i bezrobocia;

87.

z zadowoleniem przyjmuje przyśpieszoną inicjatywę „Edukacja dla wszystkich” i poparcie w zasadzie tej inicjatywy przez Komisję; apeluje do Komisji o wyjaśnienie, jakie środki udostępnia obecnie krajom objętym inicjatywą, i na jakie cele, w szczególności w dziedzinie:

—	opieki i nauki we wczesnym dzieciństwie,

—	bezpłatnej i obowiązkowej nauki w szkole podstawowej dla wszystkich,

—	nauki i kompetencji w życiu codziennym dla młodych ludzi i osób dorosłych,

—	alfabetyzacji dorosłych,

—	równouprawnieniu płci,

—	jakości kształcenia;

88.	apeluje do UE o wprowadzenie programów pomocy dla rodziców w różnych dziedzinach, w których ubóstwo prowadzi do braku wiedzy na temat wychowania dzieci, aby zagwarantować realne szanse dzieciom w krajach rozwijających się;

89.

zauważa, że jakość psychicznego i fizycznego zdrowia nie jest tylko kwestią wykształcenia, wyszkolenia i nowych technologii informacyjnych, lecz także dostępu do wody, żywności i leków, przy czym UE powinna zwrócić większą uwagę we wszechstronnych programach na gromadzenie bezpłatnych materiałów dydaktycznych, bezpłatnych posiłków, bezpłatnych autobusów szkolnych i bezpłatnych egzaminów; uważa, że należy wezwać do określenia jasnego związku pomiędzy projektami szkolnymi finansowanymi przez UE a programami żywnościowymi i zdrowotnymi w krajach rozwijających się;

90.	wzywa UE do skupienia działań na zidentyfikowaniu gałęzi gospodarki, w których kraje rozwijające się mają przewagę konkurencyjną, w związku z czym ustanowienie praktyk zawodowych w tych sektorach powinno być jednym z priorytetów pomocy rozwojowej UE;

91.	wzywa UE do zapewnienia możliwości kształcenia studentów z krajów rozwijających się, lecz jednocześnie do zachęcania ich do tego, by po ukończeniu studiów powracali do ojczyzny, aby działać na rzecz własnych społeczności;

Dostęp do rynku

92.	przypomina, że kraje rozwijające się informuje się o tym, że ich produkty muszą konkurować na wolnym rynku, chociaż zasady tej niejednokrotnie nie stosuje się w świecie uprzemysłowionym;

93.	wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do wypracowania spójnego podejścia, obejmującego poszanowanie podstawowych zasad wolnego rynku i gwarantującego wzajemność w dziedzinie handlu;

94.	podkreśla, że w szczególności w odniesieniu do sektora rolnictwa cechą charakterystyczną wielu krajów rozwijających się są gospodarstwa nietowarowe i te gospodarstwa są często jedynym źródłem dochodów i życia;

* *

95.	zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom państw członkowskich i MOP.

(1) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41.

(3) Dz.U. L 386 z 29.12.2006, s. 1.

(4) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 15.

(5) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 316.

(6) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 321.

(7) Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 162.

21.2.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/48

Środa, 22 września 2010 r.
Poprawa egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym

P7_TA(2010)0340

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (2009/2178(INI))

2012/C 50 E/06

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 września 2009 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (COM(2009)0467),

—	uwzględniając rezolucję Rady ds. Konkurencyjności z dnia 25 września 2008 r. w sprawie europejskiego globalnego planu dotyczącego walki z podrabianiem i piractwem,

—	uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywa o handlu elektronicznym”) (1),

—	uwzględniając dyrektywę 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003 z dnia 22 lipca 2003 r. dotyczące działań organów celnych skierowanych przeciwko towarom podejrzanym o naruszenie niektórych praw własności intelektualnej oraz środków podejmowanych w odniesieniu do towarów, co do których stwierdzono, że naruszyły takie prawa (3),

—	uwzględniając dyrektywę 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącą praw własności intelektualnej (4),

—	uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (5),

—	uwzględniając swoje stanowisko z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków prawa karnego mających na celu zapewnienie egzekwowania praw własności intelektualnej (6),

—	uwzględniając strategię Komisji dotyczącą egzekwowania praw własności intelektualnej w krajach trzecich z 2005 r. oraz dokument roboczy służb Komisji „Sprawozdanie z egzekwowania praw własności intelektualnej w 2009 r.”,

—	uwzględniając swoje zalecenie z dnia 26 marca 2009 r. dla Rady w sprawie utrwalenia bezpieczeństwa i podstawowych wolności w internecie (7),

—	uwzględniając europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

—	uwzględniając prawnie wiążący charakter karty praw podstawowych,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie przemysłu kulturalnego w Europie (8),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie programu „Small Business Act” dla Europy, określającego zasadę „Najpierw myśl na małą skalę” dla ambitnego programu politycznego dla MŚP,

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0175/2010),

A.	mając na uwadze, że naruszenia praw własności intelektualnej (PWI) stanowią rzeczywiste zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, ale także dla naszej gospodarki i naszych społeczeństw,

mając na uwadze, że innowacje naukowe i techniczne, patenty oraz przemysł związany z kulturą mają zdecydowany wpływ na konkurencyjność gospodarki europejskiej, zarówno ze względu na ilość i różnorodność ich zastosowań, jak i na wytwarzane bogactwo; mając na uwadze, że gospodarka oparta na tworzeniu i propagowaniu kultury powinna być wspierana,

mając na uwadze, że Unię Europejską, jako członka Światowej Organizacji Handlu, obowiązuje Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS); mając na uwadze, że państwa członkowskie UE są tym samym zobowiązane do przyjmowania i wdrażania skutecznych środków przeciwdziałania naruszeniom PWI,

D.	mając na uwadze, że dzielenie się wiedzą i propagowanie innowacji są mocno zakorzenione w tradycjach Unii Europejskiej, zaś zapewnienie jak największego dostępu do postępów technologicznych, jak również produktów kulturalnych leży u podstaw polityki edukacyjnej i polityki na rzecz rozwoju,

mając na uwadze, że w celu właściwego egzekwowania PWI na rynku wewnętrznym istotne jest uwzględnienie nie tylko obszaru UE, ale też sytuacji na granicach zewnętrznych UE i w krajach trzecich, aby pogodzić ochronę treści pochodzenia wspólnotowego i praw ich właścicieli z dostępem konsumentów do treści pozawspólnotowych,

F.	mając na uwadze, że dane dotyczące naruszeń PWI są niespójne, niekompletne, niewystarczające i rozproszone oraz że dla wszelkiego dodatkowego wniosku legislacyjnego konieczna jest obiektywna, niezależna ocena skutków,

G.	mając na uwadze, że innowacje i kreatywność są istotną wartością dodaną dla gospodarki europejskiej oraz że z uwagi na uwarunkowania gospodarcze należy postępować w taki sposób, żeby je chronić i rozwijać,

H.	mając na uwadze, że naruszenia PWI są problemem horyzontalnym, który dotyczy wszystkich sektorów przemysłu, w szczególności twórczych i innowacyjnych gałęzi przemysłu, jak również sportu,

I.	mając na uwadze, że ciągłe naruszenia PWI doprowadzą do zaniku innowacji w UE,

mając na uwadze, że zjawisko naruszeń PWI on-line osiągnęło niepokojące rozmiary, w szczególności w sektorach twórczych, oraz że dotychczas nie ustalono, czy obowiązujące ramy prawne są wystarczające do skutecznego zapewnienia ochrony uprawnionych w internecie i jednoczesnego zagwarantowania równowagi między wszystkimi interesami, m.in. interesami konsumentów,

K.	mając na uwadze, że wysiłki na rzecz przeciwdziałania naruszeniom praw autorskich muszą cieszyć się poparciem społeczeństwa, aby nie zaistniało ryzyko zmniejszenia poparcia dla praw własności intelektualnej wśród obywateli,

mając na uwadze, że nieuprawnione umieszczanie materiałów chronionych prawem autorskim w internecie stanowi jawne naruszenie praw własności intelektualnej i jest zabronione przez traktaty Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) o prawie autorskim (WCT) i o artystycznych wykonaniach i fonogramach (WPPT), których Unia Europejska jest stroną,

mając na uwadze, że sektor twórczy nadal powinien opracowywać modele dające dostęp do treści twórczych on-line, umożliwiający konsumentom dokonywanie lepszych i bardziej oszczędnych wyborów, w tym dostęp do nieograniczonych usług subskrypcji; mając na uwadze, że rozwój tych usług prawnych jest hamowany przez wzrost ilości treści umieszczanych niezgodnie z prawem w internecie,

mając na uwadze, że aby utrzymać i zwiększyć zainteresowanie społeczeństwa swoją ofertą, dostawcy mediów audiowizualnych muszą wykorzystywać wszystkie nowe środki dystrybucji; mając na uwadze, że obecne przepisy dotyczące przyznawania licencji powinny zostać ulepszone, tak aby państwa członkowskie mogły dysponować elastycznym systemem dostosowanym do nowych technologii,

O.	mając na uwadze, że istnieją już ramy prawne dotyczące zjawiska podrabiania i piractwa w odniesieniu do towarów, z wyjątkiem przepisów przewidujących sankcje karne, jednak wciąż istnieją luki dotyczące naruszania PWI on-line,

P.	mając na uwadze, że środki przewidziane w dyrektywie 2004/48/WE dotyczącej przestrzegania PWI na rynku wewnętrznym nie zostały jeszcze poddane ocenie dotyczącej ochrony tych praw ani ich wpływu na prawa konsumentów,

mając na uwadze, że ramy regulacyjne w zakresie telekomunikacji niedawno zostały zmienione i włączono do nich przepisy dotyczące znormalizowanych ogłoszeń interesu publicznego, które mogą odnosić się m.in. do praw autorskich i ich naruszeń bez zagrażania ochronie praw prywatności i które podkreślają konieczność przestrzegania praw podstawowych w kwestiach odnoszących się do dostępu do internetu,

R.	mając na uwadze, że europejskie ramy prawne powinny przewidywać możliwość wszczynania postępowań przeciwko osobom naruszającym prawa autorskie, gdyż traktaty międzynarodowe w niewystarczającym stopniu rozwiązują problem naruszeń PWI,

S.	mając na uwadze, że jeżeli chodzi o patenty, to ich ochrona ma kluczowe znaczenie dla skutecznego zwalczania naruszeń patentów; mając na uwadze, że kwestia jednolitego systemu patentowego na szczeblu UE wciąż czeka na rozwiązanie,

T.	mając na uwadze, że dowiedziono powiązań między różnymi rodzajami przestępczości zorganizowanej i naruszeniami PWI,

U.	mając na uwadze, że traktat lizboński nadaje Parlamentowi Europejskiemu rolę współdecydenta w sprawach handlowych i umożliwia mu dostęp do dokumentów negocjacyjnych,

V.	mając na uwadze, że oprócz karania przestępstw należy zapewnić ochronę konsumentom, którzy zgodnie z prawem korzystają z produktów objętych prawami własności intelektualnej,

W.	mając na uwadze, że w obowiązującym prawodawstwie wspólnotowym nie przewiduje się żadnych przeciwwskazań do rozwoju systemów zezwoleń wieloterytorialnych,

X.	mając na uwadze, że w wielu dziedzinach, w tym w sektorze działającym w oparciu o tekst i obraz, istnieją modele i kanały biznesowe oraz mechanizmy licencjonowania umożliwiające dostęp do szerokiej gamy utworów, zarówno krajowych, jak i zagranicznych, w wielu formach i formatach,

przychylnie odnosi się do komunikatu Komisji z dnia 11 września 2009 r. w sprawie uzupełniających środków nielegislacyjnych; wyraża jednak ubolewanie z powodu tego, że w komunikacie nie poruszono kwestii dopełnienia ram prawodawczych poprzez szereg inicjatyw służących skutecznemu zwalczaniu naruszeń praw własności intelektualnej; przyjmuje z zadowoleniem postęp poczyniony w UE na rzecz ujednolicenia przepisów dotyczących walki z podrabianiem; zachęca Komisję do zwiększenia wysiłków w sektorach wrażliwych z punktu widzenia zdrowia i bezpieczeństwa, zwłaszcza sektora produkcji leków;

2.	przypomina, że w dziedzinie kultury istnieje wyjątek od PWI w postaci „kopii prywatnej”;

wzywa Komisję, żeby do końca 2010 r. pilnie przedstawiła obszerną strategię na rzecz PWI, w której poruszone zostaną wszelkie aspekty PWI, m.in. ich egzekwowanie, jak również ich promowanie, a w szczególności rola praw autorskich jako szansy, a nie przeszkody, umożliwiającej twórcom zarabianie na życie i rozpowszechnianie ich utworów;

4.	wzywa Komisję, żeby zaproponowała obszerną strategię na rzecz PWI, która usunęłaby przeszkody w tworzeniu jednolitego rynku w środowisku cyfrowym oraz dostosowałaby europejskie ramy regulacyjne w zakresie PWI do obecnych tendencji w społeczeństwie, a także do rozwoju technicznego;

podkreśla, że wszelkie środki przedsięwzięte w celu wzmocnienia PWI muszą być zgodne z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z art. 7 i 8, a także z europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności z art. 6, 8 i 10, oraz że muszą być niezbędne, proporcjonalne i odpowiednie w ramach demokratycznego społeczeństwa; przypomina w związku z tym, że art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej przewiduje ochronę własności intelektualnej;

6.	sądzi, że Komisja powinna uwzględniać aspekty PWI we wszystkich właściwych strategiach politycznych lub inicjatywach legislacyjnych oraz rozpatrywać te aspekty w całym procesie analizy wpływu, jeżeli wniosek miałby wywoływać skutki w dziedzinie własności intelektualnej;

7.	uważa, że Komisja powinna wziąć pod uwagę konkretne problemy, których doświadczają MŚP w zakresie wzmocnienia praw własności intelektualnej zgodnie z zasadą „Najpierw myśl na małą skalę” zapisaną w programie „Small Business Act” dla Europy, poprzez stosowanie zasady niedyskryminacji wobec MŚP;

ze względu na doświadczenia posiadaczy praw w niektórych państwach członkowskich nie podziela pewności Komisji co do tego, że obecne środki cywilnoprawne w UE są wystarczająco skuteczne i zharmonizowane, żeby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, i przypomina Komisji, że sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/48/WE ma decydujące znaczenie dla potwierdzenia tych twierdzeń;

9.	jest zdania, że europejskie ramy prawne powinny umożliwiać wszczynanie postępowań przeciwko osobom naruszającym prawa własności intelektualnej i przypomina Komisji, że sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/48/WE ma decydujące znaczenie dla potwierdzenia tych roszczeń;

10.

wzywa Komisję, żeby sporządziła sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/48/WE, obejmujące ocenę skuteczności podjętych środków oraz analizę wpływu dyrektywy na innowacyjność i rozwój społeczeństwa informacyjnego, zgodnie z art. 18 ust. 1 przedmiotowej dyrektywy, oraz by w razie potrzeby zaproponowała poprawki; zwraca się o ujęcie w sprawozdaniu analizy sposobów mających na celu wzmocnienie i ulepszenie ram prawnych regulujących internet;

11.	wzięła pod uwagę istnienie szczególnych formatów umożliwiających dostęp do dzieł osobom niepełnosprawnym i przyjęła niezbędne środki na rzecz propagowania dystrybucji tych formatów;

12.	nie podziela poglądu Komisji, że obowiązuje już podstawowy korpus przepisów regulujących egzekwowanie PWI; zauważa w tym względzie, że nie zakończono pomyślnie negocjacji w sprawie dyrektywy o sankcjach karnych;

13.

zwraca się do Komisji Europejskiej o zadbanie, by działania mające na celu wzmocnienie stosowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym nie podważały usankcjonowanego prawa do interoperacyjności, która ma decydujący wpływ na zdrową konkurencję na rynku dystrybucji utworów cyfrowych, w szczególności w przypadku autorów i użytkowników wolnego oprogramowania;

14.

wzywa Komisję, żeby w oparciu o art. 118 TFUE przedłożyła odpowiednie wnioski legislacyjne, które rozwiążą kwestię skutecznego unijnego systemu patentowego, i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 4 grudnia 2009 r. w sprawie zaawansowanego systemu patentowego w Europie, stanowiące znaczące pozytywne osiągnięcie;

Europejskie obserwatorium zajmujące się zjawiskiem podrabiania i piractwa (Obserwatorium)

15.	uznaje znaczenie obszernych i rzetelnych informacji i danych na temat wszelkich rodzajów naruszeń PWI dla opracowywania strategii politycznych w oparciu o dowody i z nakierowaniem na wyniki;

16.

przychylnie odnosi się do powołania Obserwatorium jako narzędzia centralizacji statystyk i danych, które posłużą za podstawę nadawania kierunku działaniom proponowanym w celu skutecznego zwalczania zjawiska podrabiania i naruszeń PWI on line; zachęca Komisję do sporządzenia sprawozdania w sprawie jak najlepszego wykorzystania Europolu i istniejących struktur współpracy między organami celnymi w tej dziedzinie w celu skutecznego zwalczania przestępczych naruszeń PWI;

17.	chciałby, żeby Obserwatorium stało się narzędziem gromadzenia i wymiany danych i informacji o wszelkich formach wszystkich naruszeń PWI, w tym gromadzenia wyników badań naukowych dotyczących podrabiania i regulacji PWI;

18.

zwraca się do Komisji, żeby precyzyjnie określiła przyszłe zadania Obserwatorium, oraz podkreśla, że powodzenie projektu Obserwatorium w dużej mierze zależy od zaangażowania i współpracy wszystkich działających w tej dziedzinie podmiotów, w tym władz krajowych, osób uprawnionych, organizacji konsumenckich i odpowiednich sektorów przemysłu, tak żeby zwiększyć przejrzystość i uniknąć dublowania wysiłków;

19.	wzywa Komisję, żeby gruntowanie i w pełni zawiadamiała Parlament i Komisję o wynikach działalności Obserwatorium, sporządzając sprawozdania roczne, w których Komisja przedstawi wnioski i zaproponuje rozwiązania niezbędne do polepszenia prawodawstwa w zakresie PWI;

Zwiększanie świadomości konsumentów

20.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia we współpracy z zainteresowanymi podmiotami na szczeblu europejskim, krajowym i lokalnym kampanii zwiększającej świadomość zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, z jakimi wiążą się podrabiane produkty, ale również na temat wpływu podrabiania i i naruszeń PWI on line na gospodarkę i społeczeństwo; podkreśla, że konieczne jest zwiększenie wiedzy o potrzebie przestrzegania PWI, zwłaszcza wśród młodych konsumentów europejskich;

21.

w sprawie naruszeń PWI i sprzedaży produktów podrabianych on-line wzywa wszystkie zaangażowane podmioty, m.in. dostawców, platformy sprzedaży on-line, osoby uprawnione i organizacje konsumentów, żeby przyjęły konkretne środki ostrzegawcze i informujące o wartości praw autorskich oraz o skutkach naruszeń PWI i podrabiania dla zatrudnienia i wzrostu, takie jak krótkie, widoczne i rzeczowe informacje ostrzegawcze i edukacyjne;

22.	podkreśla, że konieczna jest edukacja młodych ludzi poprzez celowe kampanie na rzecz podnoszenia świadomości, zwłaszcza skierowane przeciw naruszeniom PWI on line, żeby mogli oni zrozumieć znaczenie własności intelektualnej i precyzyjnie ustalić, co jest legalne, a co nie;

23.	wzywa zatem Komisję, aby wywarła presję na przedmiotowy sektor w celu opracowania dodatkowych mechanizmów płatności w celu ułatwienia europejskim konsumentom kupowania legalnie oferowanych treści, aby doprowadzić do wzrostu legalnego pobierania w UE;

Zaradzenie naruszeniom on line i ochrona PWI w internecie

24.

zgadza się z Komisją i uznaje, że dodatkowe środki nielegislacyjne, takie jak dyskusje na temat możliwych ulepszeń cyfrowego rynku w Europie poprzez dobrowolną harmonizację procedur i standardów pośród zainteresowanych stron, mogą pomóc zwiększyć stosowanie PWI, zwłaszcza środki wynikające z gruntownej debaty zainteresowanych stron;

25.	podkreśla, że ogromny wzrost przypadków nieuprawnionej wymiany plików z utworami i zarejestrowanymi wykonaniami chronionymi prawami autorskimi stanowi coraz większy problem dla europejskiej gospodarki pod względem tworzenia nowych miejsc pracy i dochodów sektora twórczego, jak i dla rządów;

26.	podkreśla, że rozwój tego zjawiska umożliwiło kilka czynników, a w szczególności postęp technologiczny i brak legalnych ofert; przypomina jednak, że zjawisko to stanowi naruszenie PWI i że należy mu odpowiednio i pilnie zaradzić w zależności od danego sektora z poszanowaniem praw podstawowych;

27.

podkreśla, że wsparcie dla zróżnicowanej legalnej oferty, która będzie atrakcyjna i widoczna dla konsumenta, oraz rozwój takiej oferty mogą przyczynić się do likwidacji zjawiska naruszeń on-line, i uznaje w tej kwestii, że brak funkcjonującego europejskiego wewnętrznego rynku cyfrowego stanowi istotną przeszkodę dla rozwoju legalnych ofert on-line, a UE ryzykuje zmarnotrawieniem wysiłków mających na celu rozwinięcie legalnego rynku internetowego, jeżeli nie dostrzeże tego faktu i nie przedstawi pilnych propozycji w celu zaradzenia temu problemowi;

28.	w związku z tym zwraca się do Komisji, aby wywarła presję na przedmiotowy sektor w celu opracowania nowych mechanizmów płatności dla ułatwienia europejskim konsumentom kupowania legalnie oferowanych treści, co pozwoli zapewnić w UE wzrost legalnego pobierania;

29.

wzywa do przyjęcia precyzyjnych przepisów, które zagwarantują, że konsument będący osobą prywatną, który na podstawie oryginalnych produktów objętych prawami własności intelektualnej stworzył na własne potrzeby kopie tych produktów, nie byłby zobowiązany do przedstawienia dowodów zgodnego z prawem kopiowania; ciężar dowodowy będzie w takim przypadku spoczywał na osobie, w której interesie leży udowodnienie ewentualnego złamania praw własności intelektualnej;

30.

nalega, żeby wszystkie zaangażowane podmioty, w tym dostawcy internetu, uczestniczyli w debacie z zainteresowanymi stronami, żeby znaleźć odpowiednie rozwiązania; jeżeli nie będzie to możliwe, wzywa Komisję, żeby przedstawiła wniosek legislacyjny lub zmieniła obowiązujące przepisy, w szczególności dyrektywę 2004/48/WE w celu wzmocnienia wspólnotowych ram prawnych w tej dziedzinie w oparciu o doświadczenia krajowe;

31.

wzywa Komisję, żeby przy uwzględnieniu szczególnych cech każdego sektora szeroko rozważyła metody ułatwienia przemysłowi dostępu do rynku cyfrowego bez granic geograficznych, pilnie przedstawiając rozwiązania w sprawie zezwoleń wieloterytorialnych przy znacznym popycie konsumentów, braku zharmonizowanego prawodawstwa dotyczącego praw autorskich oraz skutecznego i przejrzystego systemu zarządzania prawami, mogącego uzupełnić obecny rozwój usług, które są legalne i wychodzą naprzeciw zapotrzebowaniu konsumentów na powszechniejszy, stały i spersonalizowany dostęp do treści;

32.	podkreśla, że przepisy dotyczące przyznawania licencji powinny zostać ulepszone w oparciu o technologiczną neutralność, tak aby państwa członkowskie mogły dysponować elastycznym, skutecznym i przejrzystym systemem zarządzania prawami, dostosowanym do nowych technologii;

33.

wzywa Komisję, aby poddała przeglądowi kwestię transgranicznego zarządzania prawami i zmieniła obecną sytuację niepewności prawnej, będącą skutkiem zalecenia Komisji 2005/737/WE z dnia 18 października 2005 r. w sprawie transgranicznego zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, uwzględniając to, że prawa autorskie z natury mają charakter terytorialny z przyczyn kulturowych, związanych z tradycją i lingwistycznych, oraz zapewniając ogólnoeuropejski system zezwoleń, umożliwiający konsumentom najszerszy możliwy wybór treści, bez obciążania kosztami lokalnego repertuaru w Europie;

34.	zwraca ponadto uwagę na rosnące zjawiska internetowego szpiegostwa przemysłowego oraz kradzieży danych stanowiących własność przemysłową, w szczególności dokumentacji technicznych oraz kodów źródłowych;

35.	proponuje by Obserwatorium zajęło się szczegółową diagnozą problemu kradzieży danych oraz przedstawiło swoją propozycję walki z tym problemem;

36.	wzywa Komisję do określenia konkretnych problemów i potrzeb MŚP w celu opracowania określonych środków ukierunkowanych na pomoc MŚP w zwalczaniu naruszeń praw własności intelektualnej oraz na umożliwienie MŚP lepszej ochrony swoich interesów zarówno w UE, jak i w krajach trzecich;

37.

popiera podjęte przez Komisję kroki mające na celu określenie najlepszych sposobów dalszego ulepszania unijnego rozporządzenia dotyczącego działań organów celnych, które pozwala na zatrzymywanie towarów podejrzewanych o naruszenie PWI i jako takie stanowi jeden z filarów unijnych ram prawnych mających na celu egzekwowanie PWI;

38.	zwraca się do Komisji, żeby rozwijała innowacyjną i wzmocnioną współpracę administracji i różnych odpowiednich gałęzi przemysłu;

39.	wzywa państwa członkowskie i Komisję do rozszerzenia współpracy między Urzędem Harmonizacji Rynku Wewnętrznego i krajowymi urzędami ds. własności intelektualnej w celu uwzględnienia również zwalczania naruszeń praw własności intelektualnej;

40.

uznaje potrzebę wykorzystania istniejących w państwach członkowskich struktur instytucjonalnych w walce z podrabianymi towarami i w związku z tym wzywa krajowe urzędy patentowe i inne urzędy ds. własności intelektualnej do udzielania większego wsparcia i szkolenia małym i średnim przedsiębiorstwom oraz społeczeństwu;

Wymiar międzynarodowy i wpływ na rynek wewnętrzny

41.

wzywa Komisję, żeby nasiliła swoją współpracę z krajami trzecimi o charakterze priorytetowym w dziedzinie własności intelektualnej oraz żeby wspierała zrównoważone podejście w ramach negocjacji w sprawie własności intelektualnej w Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, w szczególności w ramach porozumienia w kwestii handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS);

42.

wzywa Komisję, żeby zadbała, aby jej starania na rzecz dalszego prowadzenia negocjacji w sprawie wielostronnej umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA), mającej na celu poprawę skuteczności systemu egzekwowania PWI przeciwko podrabianiu, były kontynuowane z pełnym uwzględnieniem stanowiska Parlamentu, wyrażonego przede wszystkim w jego rezolucji z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wpływu procederu podrabiania na handel międzynarodowy, oraz wzywa ją, żeby w pełni powiadamiała Parlament o postępach i wynikach negocjacji oraz żeby dopilnowała, by przepisy ACTA pozostawały w pełnej zgodności ze wspólnotowym dorobkiem prawnym w sprawie PWI i prawami podstawowymi;

43.	popiera fakt, że Komisja kontynuuje i wzmacnia inicjatywy dotyczące współpracy dwustronnej, m.in. „dialog o własności intelektualnej” z krajami trzecimi i projekty dotyczące pomocy technicznej;

44.

zauważa, że największym wyzwaniem dla rynku wewnętrznego jest zwalczanie naruszeń praw własności intelektualnej na zewnętrznych granicach UE i w krajach trzecich; w tym względzie wzywa Komisję do stworzenia w krajach trzecich (zwłaszcza w Indiach i Rosji) większej liczby ośrodków informacji na temat własności intelektualnej w celu umożliwienia europejskim przedsiębiorcom bardziej aktywnego egzekwowania przysługujących im praw własności intelektualnej oraz zwalczania naruszeń tych praw w krajach trzecich i przeciwdziałania wprowadzaniu na rynek wewnętrzny podrabianych towarów wytwarzanych w tych krajach trzecich;

Przestępczość zorganizowana

45.

podkreśla znaczenie walki z przestępczością zorganizowaną w dziedzinie PWI, w szczególności podrabiania i naruszeń PWI on line; w związku z tym zauważa, że potrzebne jest odpowiednie prawodawstwo unijne dotyczące proporcjonalnych i sprawiedliwych sankcji, oraz popiera ścisłą współpracę strategiczną i operacyjną między wszystkimi zainteresowanymi stronami w UE, w szczególności Europolem, władzami krajowymi i sektorem prywatnym, a także państwami spoza UE i organizacjami międzynarodowymi;

* *

46.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1.

(2) Dz.U. L 167 z 22.6.2001, s. 10.

(3) Dz.U. L 196 z 2.8.2003, s. 7.

(4) Dz.U. L 195 z 2.6.2004, s. 16.

(5) Dz.U. L 111 z 5.5.2009, s. 16.

(6) Dz.U. C 74 E z 20.3.2008, s. 526.

(7) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 206.

(8) Dz.U. C 247 E z 15.10.2009, s. 25.

21.2.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 50/73

Środa, 22 września 2010 r.
Wprowadzanie do obrotu i stosowanie produktów biobójczych ***I

P7_TA(2010)0333

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych (COM(2009)0267 – C7-0036/2009 – 2009/0076(COD))

2012/C 50 E/17

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2009)0267),

—	uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0036/2009),

—	uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),

—	uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 lutego 2010 r. (1),

—	uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0239/2010),

1.	przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.	zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dotychczas niepublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Środa, 22 września 2010 r.
P7_TC1-COD(2009)0076

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 dotyczącego wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych i uchylająca dyrektywę 98/8/WE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Produkty biobójcze są niezbędne do zwalczania organizmów szkodliwych dla zdrowia ludzi lub zwierząt oraz organizmów, które niszczą produkty naturalne lub wytworzone. Jednakże mogą one stanowić ryzyko dla ludzi, zwierząt i środowiska związane z ich szczególnymi właściwościami i ich wykorzystaniem.

(2)	Produktów biobójczych nie należy wprowadzać do obrotu lub stosować, chyba że spełniają one warunki pozwolenia wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(3)

Celem niniejszego rozporządzenia jest zwiększenie swobodnego przepływu produktów biobójczych w Unii oraz zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska . Szczególną uwagę należy zwrócić na ochronę szczególnie wrażliwych grup ludności, w tym kobiet ciężarnych, niemowląt i dzieci. Podstawą niniejszego rozporządzenia powinna być zasada ostrożności, aby zagwarantować, że substancje lub produkty wytworzone lub wprowadzane do obrotu nie mają żadnego szkodliwego wpływu na zdrowie ludzi lub zwierząt i żadnego niedopuszczalnego wpływu na środowisko. Aby w jak największym stopniu ograniczyć przeszkody w handlu produktami biobójczymi ▐ należy ustanowić ▐ zasady dotyczące zatwierdzania substancji czynnych oraz wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych, w tym zasady dotyczące wzajemnego uznawania pozwoleń oraz handlu równoległego.

(4)

Przepisy dotyczące wprowadzania produktów biobójczych do obrotu we Wspólnocie zostały pierwotnie przyjęte w dyrektywie 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (3). Niezbędne jest dostosowanie tego systemu na podstawie sprawozdania Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowanego: „Ocena wdrażania dyrektywy 98/8/WE dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (przedłożona zgodnie z art. 18 ust. 5 tej dyrektywy) i sprawozdanie na temat postępów prac w ramach programu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 tej dyrektywy” dotyczącego pierwszych siedmiu lat jego stosowania przedstawionego przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w którym dokonano analizy problemów i niedociągnięć niniejszej dyrektywy.

(5)

Biorąc pod uwagę główne zmiany wprowadzone do obecnego systemu prawnego, rozporządzenie jest stosownym instrumentem prawnym zastępującym dyrektywę 98/8/WE, jako że narzuca ono jasne i szczegółowe zasady niepozwalające na transpozycję zróżnicowaną pomiędzy państwami członkowskimi. Ponadto rozporządzenie gwarantuje także wdrożenie wymogów prawnych w tym samym czasie w całej Unii.

(6)

Należy wprowadzić rozróżnienie między istniejącymi substancjami czynnymi obecnymi na rynku produktów biobójczych w dniu 14 maja 2000 r. oraz nowymi substancjami czynnymi, które nie były obecne na rynku produktów biobójczych do tego dnia. Data ta została ustanowiona pierwotnie w dyrektywie 98/8/WE jako data ostatecznej transpozycji dyrektywy do prawodawstwa krajowego. Zostało wprowadzone rozróżnienie między substancjami obecnymi w tym dniu na rynku oraz substancjami nieobecnymi na rynku. Prowadzony jest program prac mający na celu przegląd wszystkich istniejących substancji oraz ich włączenie do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE. Podczas trwania przeglądu produkty biobójcze zawierające istniejące substancje mogą nadal być wprowadzane do obrotu, aby zapobiec sytuacji, w której na rynku nie są dostępne żadne produkty biobójcze. Nowe substancje czynne należy poddać przeglądowi zanim zawierające je produkty biobójcze zostaną wprowadzone do obrotu, aby zapewnić wprowadzenie do obrotu wyłącznie bezpiecznych nowych produktów.

(7)

Podczas trwania programu prac, najpóźniej do momentu podjęcia decyzji na temat włączenia substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy 98/8/WE, państwa członkowskie mogą pod pewnymi warunkami wydać tymczasowe pozwolenia na produkty biobójcze niespełniające warunków niniejszego rozporządzenia. Po podjęciu decyzji o włączeniu państwa członkowskie powinny wydać pozwolenie, unieważnić lub zmienić je zgodnie z warunkami niniejszego rozporządzenia.

(8)

W celu zapewnienia pewności prawnej należy ustanowić unijny wykaz substancji czynnych, które mogą być stosowane w produktach biobójczych. Należy ustanowić procedurę w celu przeprowadzenia oceny, czy dana substancja czynna może czy nie może zostać wpisana do unijnego wykazu. Należy określić informacje, które zainteresowane strony powinny przedstawić na poparcie włączenia substancji czynnej do unijnego wykazu.

(9)

Ryzyko związane z produkcją, stosowaniem i usuwaniem substancji czynnej chemicznie oraz materiałów i wyrobów poddanych działaniu tej substancji należy oceniać, a także zarządzać nim w podobny sposób, jak w rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (4).

(10)

Mając na względzie uzyskanie wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzi substancje czynne o najgorszym profilu zagrożenia nie powinny być zatwierdzane do stosowania w produktach biobójczych poza określonymi sytuacjami. Powinny być to sytuacje, w których zatwierdzenie jest uzasadnione ze względu na znikome narażenie ludzi na substancję, przyczyny związane ze zdrowiem publicznym lub nieproporcjonalne negatywne skutki ewentualnego niewłączenia, pod warunkiem, iż nie istnieją rozwiązania alternatywne.

(11)

Aby zapobiec stosowaniu substancji czynnych o najgorszym profilu zagrożenia, w szczególności gdy ich użycie nie jest dopuszczone na mocy rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (5), należy ograniczyć ich zatwierdzanie do sytuacji, w których narażenie ludzi na substancję jest znikome lub jest ona niezbędna ze względów zdrowia publicznego.

(12)

Substancje czynne znajdujące się w wykazie unijnego powinny być poddawane regularnym badaniom w celu uwzględnienia postępu naukowo-technicznego. Przy poważnych wskazaniach, że substancja czynna stosowana w produktach biobójczych może nieść większe ryzyko, niż początkowo sądzono, Komisja powinna mieć możliwość dokonania przeglądu włączenia substancji czynnej.

(13)

Substancje czynne mogą, na podstawie swoistych niebezpiecznych właściwości, być oznaczone jako substancje kwalifikujące się do zastąpienia przez inne substancje czynne, jeżeli takie substancje uważane za skuteczne w zwalczaniu docelowych organizmów szkodliwych staną się dostępne w wystarczająco wielu odmianach, aby uniknąć wytworzenia odporności przez organizmy szkodliwe. Aby umożliwić przeprowadzanie regularnych badań substancji oznaczonych jako kwalifikujące się do zastąpienia, okres włączenia dla tych substancji nie powinien przekraczać siedmiu lat , nawet w przypadku przedłużenia. Ponadto określenie substancji kwalifikujących się do zastąpienia powinno stanowić pierwszy etap oceny porównawczej.

(14)

W procesie wydawania pozwolenia lub przedłużenia pozwolenia na produkty biobójcze powinna istnieć możliwość porównania co najmniej dwóch produktów biobójczych w odniesieniu do ryzyka, jakie stwarzają oraz korzyści wynikających z ich stosowania. W wyniku takiej oceny porównawczej produkty biobójcze, na które wydano pozwolenie, zawierające substancje czynne oznaczone jako kwalifikujące się do zastąpienia mogłyby zostać zastąpione innymi, które stwarzają znacznie mniejsze ryzyko dla zdrowia lub środowiska, oraz w przypadku których nie występują znaczące niekorzystne skutki gospodarcze lub praktyczne. W takich przypadkach należy przewidzieć stosowne okresy stopniowego wycofywania.

(15)

Aby uniknąć niepotrzebnego obciążenia administracyjnego i finansowego dla sektora i właściwych organów, pełną szczegółową ocenę wniosku o przedłużenie włączenia substancji czynnej do wykazu unijnego lub o pozwolenie należy przeprowadzać wyłącznie, jeżeli właściwy organ odpowiedzialny za wstępną ocenę zadecyduje o takiej potrzebie na podstawie dostępnych informacji.

(16)

Konieczne jest zapewnienie skutecznej koordynacji i zarządzania technicznymi, naukowymi i administracyjnymi aspektami niniejszego rozporządzenia na szczeblu unijnym. Europejska Agencja Chemikaliów powołana na mocy rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (zwana dalej „Agencją”) powinna wykonywać konkretne zadania dotyczące oceny substancji czynnych oraz wydawania pozwoleń na niektóre kategorie produktów biobójczych oraz powiązane zadania na terytorium Unii. W związku z tym należy powołać w ramach agencji Komitet ds. Produktów Biobójczych, który wykonywałby zadania powierzone Agencji przez niniejsze rozporządzenie.

(17)

Uznaje się, że produkty biobójcze przeznaczone do zastosowań nie tylko zgodnych z celami niniejszego rozporządzenia, ale również związanych z wyrobami medycznymi, jak np. środki odkażające stosowane do odkażania powierzchni w szpitalach oraz wyrobów medycznych mogą stanowić ryzyko inne niż objęte zakresem niniejszego rozporządzenia. Dlatego należy wymagać, aby takie produkty biobójcze spełniały, oprócz wymogów niniejszego rozporządzenia, stosowne wymogi podstawowe określone w dyrektywie Rady 90/385/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania (6), dyrektywie Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych (7) lub dyrektywie 98/79/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro (8).

(18)

Jako że koszty stosowania niniejszego rozporządzenia do żywności lub pasz wykorzystywanych w celach biobójczych byłyby nieproporcjonalne do korzyści, niniejsze rozporządzenie nie powinno obejmować żywności lub pasz wykorzystywanych w celach biobójczych. Ponadto bezpieczeństwo żywności i pasz podlega prawu unijnemu, w szczególności przepisom rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (9).

(19)

Substancje pomocnicze w przetwórstwie są objęte obowiązującym prawodawstwem unijnym, w szczególności dyrektywą Rady 89/107/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dodatków do środków spożywczych dopuszczonych do użycia w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi (10) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (11). Z tego względu należy wyłączyć je z zakresu niniejszego rozporządzenia.

(20)	Jako że produkty stosowane w celu konserwacji żywności i pasz poprzez zwalczanie szkodliwych organizmów, uprzednio ujęte w zakresie grupy produktowej 20, są obecnie objęte zakresem dyrektywy 89/107/EWG i rozporządzenia (WE) nr 1831/2003, nie należy zachować tej grupy produktowej.

(21)

Jako że Międzynarodowa konwencja o kontroli i zarządzaniu wodami balastowymi oraz osadami ze statków zapewnia skuteczną ocenę ryzyka, jakie stwarzają systemy zarządzania wodami balastowymi, ostateczne zatwierdzenie i wynikające z niego zatwierdzenie typu takich systemów należy uznać za równoważne z pozwoleniem na produkt wymaganym na mocy niniejszego rozporządzenia.

(22)	Aby uwzględnić specyficzny charakter niektórych produktów biobójczych oraz niski poziom ryzyka związany z ich proponowanym zastosowaniem, oraz aby zachęcić do opracowywania produktów biobójczych zawierających nowe substancje czynne, należy przewidzieć unijne wspólnotowe pozwolenie na te produkty.

(23)

W celu zapewnienia wprowadzania do obrotu wyłącznie produktów biobójczych, które spełniają stosowne przepisy niniejszego rozporządzenia, produkty biobójcze powinny otrzymać pozwolenie na wprowadzanie do obrotu lub stosowanie na terytorium danego państwa członkowskiego lub jego części, wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego, albo pozwolenie na wprowadzenie do obrotu lub stosowanie w Unii wydane przez Komisję.

(24)

W celu ułatwienia dostępu do rynku wewnętrznego oraz uniknięcia dodatkowych kosztów i czasu związanych z uzyskaniem oddzielnych krajowych pozwoleń w poszczególnych państwach członkowskich, ▐ zakres procedury wydawania pozwolenia unijnego powinien zostać rozszerzony na wszystkie kategorie produktów biobójczych zawierających niektóre substancje czynne .

(25)

W celu zapewnienia zharmonizowanego stosowania kryteriów dotyczących niskiego ryzyka przez właściwe organy, należy określić te kryteria w rozporządzeniu w takim stopniu, w jakim jest to możliwe. Kryteria powinny być oparte na charakterystyce zagrożenia produktów biobójczych oraz stopniu narażenia na produkt związany z ich stosowaniem. Stosowanie produktów biobójczych niskiego ryzyka nie powinno prowadzić do wysokiego ryzyka wystąpienia odporności w organizmach docelowych.

▐

(26)

W świetle przepisów dotyczących produktów biobójczych niskiego ryzyka określonych w niniejszym rozporządzeniu stosowne wydaje się wyłączenie substancji czynnych zawartych w tych produktach z obowiązku rejestracji na mocy rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Jest to niezbędne szczególnie ze względu na fakt, że substancje te nie spełniają warunków określonych w art. 15 ust. 2 wymienionego rozporządzenia.

(27)	Konieczne jest określenie wspólnych zasad oceny i wydawania pozwoleń na produkty biobójcze, aby zapewnić przyjęcie przez właściwe organy ujednoliconego podejścia.

(28)

Aby dokonać oceny ryzyka wynikającego z proponowanych zastosowań produktów biobójczych, wnioskodawcy powinni przedkładać dokumentację zawierającą niezbędne informacje. Niezbędne jest określenie zestawu danych dotyczących substancji czynnych i produktów biobójczych, w których są one zawarte, aby zapewnić pomoc wnioskującym o wydanie pozwolenia i właściwym organom dokonującym oceny przed podjęciem decyzji w sprawie wydania pozwolenia.

(29)

W świetle różnorodności zarówno substancji czynnych jak i produktów biobójczych, wymogi odnoszące się do danych i badań powinny być dostosowywane do poszczególnych przypadków i pozwalać na dokonanie ogólnej oceny ryzyka. Dlatego wnioskodawca powinien mieć możliwość złożenia wniosku o zmianę wymogów dotyczących danych w stosownych przypadkach, łącznie z uchyleniem wymogów dotyczących danych, które nie są konieczne lub są niemożliwe do przedłożenia w świetle charakteru lub proponowanych zastosowań produktu. Wnioskodawcy powinni przedstawić stosowne uzasadnienie techniczne i naukowe na poparcie wniosku.

(30)

Aby zagwarantować, że wnioskodawca może skutecznie skorzystać z prawa do złożenia wniosku o zmianę wymogów dotyczących danych, właściwe organy powinny poinformować go o tej możliwości i powodach, z jakich można złożyć taki wniosek. Ponadto, aby ułatwić przygotowanie wniosku, w szczególności przez małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), właściwe organy powinny w miarę możliwości wspomagać wnioskodawcę w przygotowaniu takiego wniosku.

(31)	Aby pomóc wnioskodawcom, zwłaszcza małym i średnim przedsiębiorstwom, w stosowaniu wymogów niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie powinny utworzyć krajowe centra informacyjne. Powinny one uzupełniać wytyczne operacyjne dostarczane przez agencję.

(32)

Aby ułatwić dostęp do rynku dla produktów biobójczych należących do jednej grupy produktów, powinno być możliwe wydawanie pozwoleń na takie grupy produktów biobójczych o podobnych zastosowaniach, pozwalając na ograniczone odstępstwa w odniesieniu do referencyjnego produkty biobójczego, pod warunkiem że odstępstwa te nie mają wpływu na poziom ryzyka i skuteczność produktów.

(33)

Wydając pozwolenia na produkty biobójcze niezbędne jest upewnienie się czy, przy właściwym wykorzystaniu zgodnie z zamierzonym celem, są one w wystarczającym stopniu skuteczne i nie wywierają niedopuszczalnego wpływu na organizmy docelowe, jak na przykład wystąpienie odporności oraz, w przypadku kręgowców, niepotrzebne cierpienia i ból i czy w świetle obecnego stanu wiedzy naukowej i technicznej, nie oddziałują one w sposób niedopuszczalny na środowisko oraz na zdrowie ludzi lub zwierząt. Przy podejmowaniu decyzji o wydaniu pozwolenia dla produktu biobójczego należy zwrócić uwagę na korzyści płynące z jego stosowania.

(34)

Plag szkodliwych organizmów należy unikać za pomocą odpowiednich środków powstrzymujących mających odpędzać lub odstraszać te organizmy. Ponadto należy stosować inne środki ostrożności, takie jak właściwe składowanie towarów, przestrzeganie norm higieny i natychmiastowe usuwanie odpadów. Dalsze dzialania należy podejmować dopiero wtedy, gdy powyższe środki nie przynoszą rezultatu. Pierwszeństwo należy dawać zawsze stosowaniu produktów biobójczych stanowiących niższe ryzyko dla ludzi, zwierząt i środowiska, jeżeli te środki niższego ryzyka stanowią skuteczne rozwiązanie w danej sytuacji. Produkty biobójcze, które mają na celu uszkodzenie ciała, zabicie lub zniszczenie zwierząt zdolnych do odczuwania bólu i strachu, należy stosować w ostateczności.

(35)

Aby uniknąć powielania procedur oceny oraz zapewnić swobodny przepływ w Unii produktów biobójczych oraz materiałów i wyrobów poddanych ich działaniu, należy ustanowić procedury zapewniające, że pozwolenia na produkty wydane w jednym państwie członkowskim są uznawane w pozostałych państwach członkowskich.

(36)	Przepisy szczegółowe powinny określać procedury zapewniające sprawne funkcjonowanie wzajemnego uznawania pozwoleń wydanych przez państwa członkowskie, w szczególności bezzwłoczne rozwiązywanie sporów.

(37)	Aby umożliwić państwom członkowskim współpracę w zakresie oceny produktów biobójczych oraz ułatwić dostęp produktów biobójczych do rynku, należy przewidzieć możliwość rozpoczęcia procedury wzajemnego uznawania w momencie złożenia wniosku o pierwsze pozwolenie.

(38)

Należy przewidzieć mechanizm rozstrzygania sporów na szczeblu Unii, aby zapewnić skuteczne funkcjonowanie procedury wzajemnego uznawania. Jeżeli właściwy organ odmówi wzajemnego uznania pozwolenia lub zaproponuje jego ograniczenie, Komisja powinna być upoważniona do podjęcia decyzji. W przypadku zaistnienia kwestii natury technicznej lub naukowej Komisja może przed podjęciem decyzji zasięgnąć opinii agencji.

(39)

Przewiduje się wprowadzenie zharmonizowanych przepisów dla wszystkich grup produktów biobójczych, włącznie z tymi, które przeznaczone są do zwalczania kręgowców; jednakże praktyczne wykorzystanie takich grup produktowych może wzbudzić zaniepokojenie. Z tego względu państwa członkowskie powinny mieć możliwość odstępowania od zasady wzajemnego uznawania produktów biobójczych należących do niektórych szczególnych grup produktów biobójczych, gdy są one przeznaczone do zwalczania szczególnych rodzajów kręgowców, pod warunkiem że odstępstwa te są uzasadnione i nie naruszają celów niniejszego rozporządzenia dotyczących właściwego poziomu ochrony rynku wewnętrznego.

(40)

Aby ułatwić funkcjonowanie procedur wydawania pozwoleń i wzajemnego uznawania, należy ustanowić system wzajemnej wymiany informacji, a państwa członkowskie, Komisja i agencja powinny udostępniać sobie wzajemnie na wniosek informacje szczegółowe i dokumentację naukową przedłożoną wraz z wnioskami o wydanie pozwolenia na produkty biobójcze.

(41)

Jeżeli stosowanie produktu biobójczego leży w interesie państwa członkowskiego, ale żaden wnioskodawca nie jest zainteresowany wprowadzeniem do obrotu takiego produktu w danym państwie członkowskim, organy ds. zwalczania szkodników i inne organizacje zawodowe powinny mieć możliwość złożenia wniosku o pozwolenie. W przypadku, gdy zostanie im ono wydane, powinny mieć te same prawa i obowiązki, co wszyscy pozostali posiadacze pozwolenia.

(42)

W celu uwzględnienia postępu naukowo-technicznego oraz potrzeb posiadaczy pozwoleń, należy sprecyzować pod jakimi warunkami możliwe są cofnięcie, przegląd lub zmiana pozwolenia. Należy również ustanowić przepisy dotyczące powiadomień i wymiany informacji, które mogą mieć wpływ na pozwolenia, tak aby umożliwić odpowiednim organom i Komisji podjęcie stosownych działań.

(43)

W przypadku nieprzewidzianego niebezpieczeństwa zagrażającemu zdrowiu publicznemu lub środowisku, któremu nie można zapobiec za pomocą innych środków, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wydawania pozwoleń na ograniczony okres czasu na produkty biobójcze, które nie spełniają warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(44)

Aby zachęcić do opracowywania nowych substancji czynnych procedura oceny nowej substancji czynnej nie powinna uniemożliwiać państwom członkowskim lub Unii wydawania pozwoleń na ograniczony okres czasu na produkty biobójcze zawierające tę substancję czynną przed włączeniem jej do załącznika I, pod warunkiem że złożono dokumentację spełniającą wszystkie wymagania i uważa się, że substancja czynna i produkt biobójczy spełniają warunki dla nich określone.

(45)

Aby zachęcić do prowadzenia działalności badawczo-rozwojowej w zakresie substancji czynnych i produktów biobójczych niezbędne jest ustanowienie przepisów, na mocy których produkty biobójcze lub substancje czynne, na które nie wydano pozwolenia, mogą być wprowadzane do obrotu w celach badawczo-rozwojowych.

(46)	W świetle korzyści dla rynku wewnętrznego i konsumentów pożądane jest ustanowienie zharmonizowanych przepisów dotyczących handlu równoległego ▐ identycznymi produktami biobójczymi, na które wydano pozwolenia w różnych państwach członkowskich.

(47)

Dla celów zapewnienia ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska, jak również niedyskryminacji między wyrobami lub materiałami pochodzącymi z Unii a wyrobami lub materiałami przywiezionymi z krajów trzecich, wszystkie wyroby lub materiały poddane działaniu produktów biobójczych wprowadzane na rynek wewnętrzny powinny zawierać wyłącznie produkty biobójcze, które posiadają pozwolenie.

(48)	Aby umożliwić konsumentom dokonywanie świadomych wyborów i ułatwić egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia przez właściwe organy należy stosownie oznakować wyroby lub materiały poddane działaniu produktów biobójczych.

(49)

Wnioskodawcy, którzy dokonali inwestycji w działania wspierające włączenie substancji czynnej do załącznika I lub w wydawanie pozwolenia na produkt biobójczy zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia lub zgodnie z dyrektywą 98/8/WE , powinni mieć możliwość odzyskania części inwestycji poprzez otrzymanie odpowiedniego wynagrodzenia w każdym przypadku, gdy informacje zastrzeżone przedłożone przez nich na poparcie włączenia lub pozwolenia są wykorzystywane na korzyść kolejnych wnioskodawców.

(50)

W celu zagwarantowania, że wszystkie informacje zastrzeżone przedłożone na poparcie włączenia substancji czynnej do załącznika I lub pozwolenia na produkt biobójczy są chronione od momentu ich przedłożenia, oraz w celu uniknięcia sytuacji, gdzie część informacji pozostaje bez ochrony, przepisy dotyczące okresów ochrony informacji powinny mieć zastosowanie również do informacji przedłożonych dla celów dyrektywy 98/8/WE.

(51)

Aby zachęcić do opracowywania nowych substancji czynnych i produktów biobójczych zawierających te substancje, niezbędne jest ustanowienie okresu ochronnego w odniesieniu do informacji zastrzeżonych przedłożonych na poparcie włączenia substancji czynnej lub pozwolenia na produkty, który byłby dłuższy niż okres ochrony informacji dotyczących istniejących substancji czynnych i produktów zawierających te substancje.

(52)

Niezbędne jest zminimalizowanie ilości badań przeprowadzanych na zwierzętach oraz uzależnienie wykonywania tego rodzaju badań przy użyciu produktów biobójczych lub substancji czynnych zawartych w produktach biobójczych od celu i zastosowania produktu. Wnioskodawcy powinni dzielić się wynikami badań nad kręgowcami w zamian za odpowiednie wynagrodzenie, nie zaś powielać te badania. Przy braku porozumienia dotyczącego wymiany wyników badań na kręgowcach pomiędzy właścicielem danych a przyszłym wnioskodawcą agencja powinna zezwolić na wykorzystanie wyników badań przez przyszłego wnioskodawcę bez uszczerbku dla decyzji w sprawie wynagrodzenia podjętej przez sądy krajowe. Należy ustanowić wykaz unijny zawierający dane teleadresowe właścicieli takich badań i udostępnić go wszystkim organom, aby mogły one informować przyszłych wnioskodawców.

(53)	Należy zachęcać do zbierania informacji innymi drogami niewiążącymi się z badaniami na zwierzętach, równoważnymi z wymaganymi badaniami i metodami badawczymi. Ponadto należy stosować zasadę dotyczącą zmiany wymogów dotyczących danych w celu uniknięcia niepotrzebnych kosztów związanych z badaniami.

(54)	W celu zapewnienia przestrzegania, w chwili wprowadzania na rynek, przepisów odnoszących się do produktów biobójczych posiadających pozwolenie, państwa członkowskie powinny podjąć środki dotyczące właściwych ustaleń w zakresie kontroli i inspekcji.

(55)

Należy przewidzieć skuteczne przekazywanie informacji na temat ryzyka związanego z produktami biobójczymi oraz środków zarządzania ryzykiem, jako że jest to zasadnicza część systemu ustanowionego na mocy niniejszego rozporządzenia. Przy ułatwianiu dostępu do informacji właściwe organy, agencja i Komisja powinny przestrzegać zasady poufności i unikać ujawniania informacji, które mogłyby szkodzić interesom handlowym zainteresowanej osoby , chyba że jest to konieczne do ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska .

(56)

W celu zwiększenia skuteczności monitorowania i kontroli oraz aby przedłożyć informacje mające znaczenie dla kwestii ryzyka produktów biobójczych producenci, importerzy i użytkownicy profesjonalni powinni być zobowiązani do prowadzenia rejestru produktów wyprodukowanych, wprowadzonych do obrotu lub stosowanych. Komisja powinna przyjąć przepisy wykonawcze dotyczące zbierania danych, ich przekazywania i przetwarzania.

(57)	Aby ułatwić wymianę informacji między właściwymi organami, agencją i Komisją, należy ustanowić unijny rejestr produktów biobójczych.

(58)

Niezbędne jest sprecyzowanie, że przepisy dotyczące agencji określone w rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006 powinny mieć zastosowanie odpowiednio w kontekście substancji czynnych i produktów biobójczych. W przypadku gdy niezbędne jest ustanowienie oddzielnych przepisów dotyczących zadań i działania agencji na mocy niniejszego rozporządzenia, powinno to być sprecyzowane w przepisach niniejszego rozporządzenia.

(59)

Koszty procedur związanych z wykonaniem niniejszego rozporządzenia muszą zostać odzyskane od osób, które pragną wprowadzić lub wprowadzają produkty biobójcze do obrotu oraz tych, które wspierają włączenie substancji czynnych do załącznika I. Aby promować sprawne działanie rynku wewnętrznego Komisja powinna przyjąć środki mające na celu harmonizację struktury systemów opłat ustanowionych przez państwa członkowskie i agencję, uwzględniając specjalne potrzeby MŚP.

(60)	Niezbędne jest przewidzenie możliwości odwołania się od niektórych decyzji agencji. Komisja odwoławcza powołana w ramach agencji rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 powinna gwarantować rozpatrywanie odwołań od decyzji podjętych przez agencję na mocy niniejszego rozporządzenia. ▐

(61)

Nie ma naukowej pewności co do tego, czy nanomateriały są bezpieczne dla zdrowia ludzi i dla środowiska, a Komitet Naukowy ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia (SCENIHR) wskazał kilka szczególnych przypadków zagrożenia dla zdrowia oraz toksycznego wpływu niektórych nanomateriałów na organizmy występujące w środowisku. SCENIHR stwierdził ponadto ogólny brak wysokiej jakości danych o narażeniu człowieka i środowiska, wnioskując, że należy dalej rozwijać, zatwierdzać i normalizować wiedzę o metodologii szacowania narażenia i wskazywania zagrożeń. Coraz więcej produktów biobójczych zawiera nanosrebro. Wykorzystanie nanomateriałów w produktach biobójczych może wzrastać wraz z dalszym rozwojem technologii. Aby zapewnić wysoki poziom ochrony konsumentów, swobodny przepływ towarów i pewność prawną dla producentów, należy opracować na szczeblu międzynarodowym jednolitą definicję nanomateriałów. Unia powinna dążyć do porozumienia w sprawie definicji na właściwych forach międzynarodowych. W przypadku osiągnięcia takiego porozumienia należy odpowiednio dostosować definicję nanomateriałów w niniejszym rozporządzeniu. Obecnie brak jest wystarczających informacji na temat ryzyka związanego z nanomateriałami. W celu lepszej oceny ich bezpieczeństwa Komitet Naukowy ds. Bezpieczeństwa Konsumentów (SCCS) powinien we współpracy z właściwymi organami przedstawić wytyczne w sprawie metod badań uwzględniających szczególne właściwości nanomateriałów. Komisja powinna regularnie dokonywać przeglądu przepisów dotyczących nanomateriałów z uwzględnieniem postępu naukowego.

(62)

W świetle wpływu na środowisko, jaki może mieć obecność produktów przeciwporostowych w wodzie, Komisja powinna podjąć na arenie międzynarodowej działania zmierzające do ratyfikacji na całym świecie Międzynarodowej konwencji o kontroli szkodliwych systemów przeciwporostowych stosowanych na statkach oraz do dostosowania jej do niniejszego rozporządzenia. ▐

(63)

Zgodnie z art. 291 o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przepisy i ogólne zasady dotyczące mechanizmów sprawowanej przez państwa członkowskie kontroli wykonywania uprawnień wykonawczych Komisji ustanawiane są z wyprzedzeniem w drodze rozporządzenia przyjmowanego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. Do czasu przyjęcia tego nowego rozporządzenia i ze względu na konieczność jak najszybszego przyjęcia niniejszego rozporządzenia zastosowanie ma nadal decyzja Rady z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 1999/468/WE (12), z wyjątkiem procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, która nie ma zastosowania. Z chwilą wejścia w życie nowego rozporządzenia należy jednak zastąpić odniesienia do przepisów tej decyzji odniesieniami do przepisów i zasad określonych w nowym rozporządzeniu.

(64)	Należy przewidzieć odroczenie stosowania niniejszego rozporządzenia, aby ułatwić przejście na nowy system majacy zastosowanie do włączania substancji czynnych do załącznika I i wydawania pozwoleń na produkty biobójcze.

(65)

Ze względu na ograniczoną liczbę nowych wniosków o włączenie substancji czynnych do załącznika I, agencja powinna przejąć koordynację i zadania ułatwiające składanie nowych wniosków od dnia stosowania niniejszego rozporządzenia. Jednakże biorąc pod uwagę dużą liczbę dokumentacji historycznej oraz aby dać agencji czas na przygotowanie się do nowej roli, należy przewidzieć przejęcie przez nią zadań związanych z dokumentacją przedłożoną na mocy dyrektywy 98/8/WE z dniem 1 stycznia 2014 r.

(66)

Mając na względzie poszanowanie uzasadnionych oczekiwań przedsiębiorstw w odniesieniu do wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych niskiego ryzyka objętych zakresem dyrektywy 98/8/WE, przedsiębiorstwa te powinny mieć możliwość wprowadzania takich produktów do obrotu, jeżeli spełniają one przepisy dotyczące rejestracji produktów biobójczych niskiego ryzyka na mocy wymienionej dyrektywy. Jednakże po wygaśnięciu pierwszej rejestracji zastosowanie powinny mieć przepisy niniejszego rozporządzenia.

(67)

Biorąc pod uwagę, że niektóre produkty nie były wcześniej objęte prawodawstwem unijnym w dziedzinie produktów biobójczych, należy przewidzieć okres przejściowy, aby przedsiębiorstwa mogły przygotować się na wprowadzenie przepisów dotyczących substancji czynnych wytwarzanych in-situ oraz wyrobów i materiałów poddanych ich działaniu ▐.

(68)

Aby zapewnić równe traktowanie osób wprowadzających do obrotu produkty biobójcze zawierające jedną lub więcej istniejących substancji czynnych, osoby te powinny być zobowiązane do posiadania dokumentacji lub upoważnione do korzystania z dokumentacji lub każdego jej składnika w odniesieniu do każdej substancji czynnej zawartej w produkcie. Osoby, które nie spełnią tego wymogu do dnia 1 stycznia 2014 r. nie powinny mieć możliwości dalszego wprowadzania produktów do obrotu. W takich przypadkach należy ustanowić stosowne okresy stopniowego wycofywania w odniesieniu do usuwania, składowania lub zużywania istniejących zapasów produktów biobójczych.

(69)	Niniejsze rozporządzenie powinno uwzględniać, w stosownych przypadkach, inne programy prac dotyczące przeglądu lub wydawania pozwoleń na substancje i produkty lub stosowne konwencje międzynarodowe,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

ZAKRES I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla:

(1)	wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych w państwach członkowskich lub na terenie Unii;

(2)	wzajemnego uznawania pozwoleń w Unii;

(3)	ustanawiania, na poziomie unijnym, wykazu substancji czynnych, które mogą być wykorzystywane w produktach biobójczych.

Celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska, a także poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez ujednolicenie przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu oraz stosowania produktów biobójczych. Zawarte w nim przepisy opierają się na zasadzie ostrożności w celu zagwarantowania, że substancje czynne lub produkty wprowadzane do obrotu nie mają szkodliwego wpływu na ludzi, gatunki inne niż docelowe i na środowisko. Szczególną uwagę należy poświęcić ochronie dzieci, kobiet ciężarnych i osób chorych.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów biobójczych określonych w art. 3 ust. 1 lit. a).

Wykaz grup produktów biobójczych objętych niniejszym rozporządzeniem oraz ich opis znajdują się w załączniku V.

2. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w odniesieniu do produktów biobójczych wchodzących w zakres następujących instrumentów:

a)	dyrektywa Rady 76/768/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów kosmetycznych (13);

b)	dyrektywa Rady 82/471/EWG z dnia 30 czerwca 1982 r. dotycząca niektórych produktów stosowanych w żywieniu zwierząt (14);

c)	dyrektywa Rady 88/388/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do środków aromatyzujących przeznaczonych do użytku w środkach spożywczych i materiałów źródłowych służących do ich produkcji (15);

d)	rozporządzenie (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (16);

e)	dyrektywa Rady 90/167/EWG z dnia 26 marca 1990 r. ustanawiająca warunki przygotowania, wprowadzania do obrotu i użycia pasz leczniczych we Wspólnocie (17);

f)	dyrektywa 90/385/EWG;

g)	dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (18);

h)	dyrektywa Rady 93/42/EWG;

i)	dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 95/2/WE z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące (19);

j)	dyrektywa Rady 96/25/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie obrotu i stosowania materiałów paszowych (20);

k)	dyrektywa 98/79/WE;

l)	dyrektywa Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r , w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (21);

m)	dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (22);

n)	dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (23);

o)	rozporządzenie (WE) nr 1831/2003;

p)	rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (24);

q)	rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (25);

r)	rozporządzenie (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością (26).

3. Z zastrzeżeniem postanowień wyraźnie stanowiących inaczej, niniejsze rozporządzenie nie narusza przepisów następujących aktów prawnych:

a)	dyrektywa Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (27);

b)	dyrektywa Rady 79/117/EWG z dnia 21 grudnia 1978 r. zakazująca wprowadzania do obrotu i stosowania środków ochrony roślin zawierających niektóre substancje czynne (28);

c)	dyrektywa Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzania środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (29);

d)	dyrektywa Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (30);

e)	dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/45/WE z dnia 31 maja 1999 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania preparatów niebezpiecznych (31);

f)	dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/54/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie czynników biologicznych w miejscu pracy (siódma dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (32);

g)	dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (33);

h)	rozporządzenie (WE) nr 1907/2006;

i)	dyrektywa 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (34);

j)	rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 689/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. dotyczące wywozu i przywozu niebezpiecznych chemikaliów (35);

k)	dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania na rzecz osiągnięcia zrównoważonego stosowania pestycydów (36);

l)	rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (37).

4. Artykuł 58 nie stosuje się do przewozów produktów biobójczych koleją, transportem drogowym, żeglugą śródlądową, drogą morską lub powietrzną.

5. Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do żywności i pasz wykorzystywanych do celów biobójczych.

6. Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do substancji pomocniczych w przetwórstwie wykorzystywanych do celów biobójczych.

7. W przypadku gdy intencją wytwórcy jest, aby produkt biobójczy był wykorzystywany do celów zwalczania szkodliwych organizmów obecnych w wyrobach medycznych oraz do celów objętych niniejszym rozporządzeniem, muszą również zostać spełnione odpowiednie zasadnicze wymogi zawarte w dyrektywach 90/385/EWG, 93/42/EWG oraz 98/79/WE.

8. Produkty biobójcze ostatecznie zatwierdzone w ramach Międzynarodowej konwencji o kontroli i zarządzaniu wodami balastowymi oraz osadami ze statków są uznawane za produkty objęte pozwoleniem na mocy rozdziału VII niniejszego rozporządzenia. Artykuły 38 i 57 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 3

Definicje

1. Do celów niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie następujące definicje:

„produkty biobójcze” oznaczają

substancje czynne lub mieszaniny zawierające jedną lub więcej substancji czynnych, które są prezentowane w postaci, w jakiej dostarcza się je użytkownikowi, a które są wykorzystywane przede wszystkim do niszczenia, odstraszania lub unieszkodliwiania organizmów szkodliwych, zapobiegania ich działaniu lub zwalczania ich w jakikolwiek inny sposób, przez działanie chemiczne lub biologiczne;

wszystkie substancje, mieszaniny oraz urządzenia wprowadzane do obrotu w celu wyprodukowania substancji czynnych uznaje się również za produkty biobójcze;

b)	„mikroorganizm” oznacza każdą jednostkę mikrobiologiczną, komórkową lub bezkomórkową, zdolną do replikacji lub do przenoszenia materiału genetycznego, w tym grzyby niższe, bakterie, drożdże, pleśnie, glony, pierwotniaki oraz mikroskopijne robaki pasożytnicze;

c)	„substancja czynna” oznacza substancję lub mikroorganizm działające przeciw organizmom szkodliwym;

d)	„istniejąca substancja czynna” oznacza substancję, która została wprowadzona do obrotu przed dniem 14 maja 2000 r. jako substancja czynna w produkcie biobójczym do celów innych niż cele naukowe lub badania dotyczące produktów i procesu produkcji oraz ich rozwoju;

e)	„nowa substancja czynna” oznacza substancję, która nie została wprowadzona do obrotu przed dniem 14 maja 2000 r. jako substancja czynna w produkcie biobójczym do celów innych niż cele naukowe lub badania dotyczące produktów i procesu produkcji oraz ich rozwoju;

„substancja potencjalnie niebezpieczna” oznacza

każdą substancję, która nie będąc substancją czynną, wykazuje bezpośrednio po zastosowaniu lub w bardziej odległej przyszłości szkodliwe działanie dla ludzi, w szczególności dzieci, a także dla zwierząt lub środowiska, obecną lub wytwarzaną w produkcie biobójczym w wystarczających stężeniach mogących spowodować takie działanie;

Jeżeli nie istnieją inne powody do obaw, substancja taka jest zazwyczaj klasyfikowana jako substancja niebezpieczna zgodnie z dyrektywą Rady 67/548/EWG i występuje w produkcie biobójczym w stężeniu powodującym zakwalifikowanie produktu jako niebezpiecznego w rozumieniu dyrektywy 1999/45/WE lub rozporządzenia (WE) nr 1272/2008;

„organizm szkodliwy” oznacza

organizmy, w tym czynniki chorobotwórcze, których obecność jest niepożądana lub wywiera bezpośrednio po zastosowaniu lub w bardziej odległej przyszłości szkodliwy wpływ na ludzi, zwłaszcza dzieci, na działania ludzi , produkty, których używają lub które wytwarzają, na zwierzęta lub środowisko;

„pozostałości” oznaczają

substancje obecne w lub na roślinach lub produktach pochodzenia roślinnego, w jadalnych produktach pochodzenia zwierzęcego, w zasobach wodnych , w wodzie pitnej i w środowisku na skutek stosowania środka biobójczego, w tym również metabolity i produkty rozpadu lub reakcji takich substancji;

„wprowadzenie do obrotu” oznacza

dostarczenie produktu biobójczego stronom trzecim odpłatnie lub nieodpłatnie lub udostępnienie produktu biobójczego stronom trzecim ; przywóz uznaje się za wprowadzenie do obrotu; dostarczenie produktu stronie trzeciej nie ma miejsca, kiedy materiały lub produkty poddane działaniu produktów biobójczych są wytwarzane oddzielnie w ramach działalności handlowej, a następnie zostają zastosowane przez producenta;

j)	„stosowanie” oznacza wszelkie działania związane z produktem biobójczym, w tym: przechowywanie go, obchodzenie się z nim, mieszanie i stosowanie go, z wyjątkiem działań przeprowadzonych w celu wywiezienia produktu biobójczego poza teren Unii;

k)	„materiał lub wyrób poddany działaniu” oznacza każdą substancję, mieszaninę, materiał lub wyrób, które zostały poddane działaniu produktu biobójczego lub produktów biobójczych lub zawierają produkt biobójczy lubprodukty biobójcze ▐;

l)	„zewnętrzne działanie biobójcze” oznacza działanie wynikające z zastosowań, w których produkt biobójczy zawarty w wyrobie ma być uwalniany w normalnych lub racjonalnie przewidywalnych warunkach stosowania;

m)	„pozwolenie krajowe” oznacza akt administracyjny, na podstawie którego właściwy organ państwa członkowskiego pozwala na dopuszczenie produktu biobójczego do obrotu i jego stosowanie na całym terytorium tego państwa lub na jego części;

n)	„pozwolenie unijne” oznacza akt administracyjny, na podstawie którego Komisja pozwala na dopuszczenie produktu biobójczego do obrotu i jego stosowanie na całym terytorium Unii lub na jego części;

o)	„pozwolenie” oznacza pozwolenie krajowe lub unijne;

p)	„niepowtarzalna receptura produktu” oznacza produkt biobójczy bez żadnych zmian zawartości procentowej substancji czynnej, składu procentowego substancji niebędących substancjami czynnymi, lub zapachów, barwników czy pigmentów, które on zawiera;

„receptura ramowa” oznacza

grupę produktów biobójczych o podobnym zastosowaniu, prezentujących niewielkie różnice w składzie pod względem biobójczego produktu odniesienia należącego do tej grupy, która zawiera takie same substancje czynne, o takich samych cechach charakterystycznych, przy czym te niewielkie różnice w składzie nie wpływają na odpowiadający tym produktom poziom ryzyka ani na ich skuteczność;

„upoważnienie do korzystania z danych” oznacza

oryginalny dokument podpisany przez właściciela lub właścicieli informacji lub przez ich pełnomocnika , w którym stwierdza się, że informacje mogą być wykorzystane przez wskazany właściwy organ , Agencję lub przez Komisję w celu przeprowadzenia oceny substancji czynnej lub wydania pozwolenia z korzyścią dla strony trzeciej ;

s)	„żywność i pasza” oznaczają żywność zgodnie z definicją w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 oraz paszę zgodnie z definicją w art. 3 ust. 4 wymienionego rozporządzenia;

t)	„materiały mające styczność z żywnością” oznaczają materiał lub wyrób, który będzie mieć styczność z żywnością, objęty przepisami rozporządzenia (WE) nr 1935/2004;

„substancja pomocnicza w przetwórstwie” oznacza

jakąkolwiek substancję, która:

(i)	nie jest przeznaczona do spożycia jako taka w charakterze żywności lub paszy;

(ii)	jest celowo stosowana przy przetwarzaniu surowców, żywności lub paszy, lub ich składników, w celu osiągnięcia określonego celu technologicznego w trakcie obróbki lub przetwarzania; oraz

(iii)

może spowodować niezamierzoną ale technicznie nieuniknioną obecność w produkcie końcowym pozostałości tej substancji lub jej pochodnych pod warunkiem, że nie stanowią one jakiegokolwiek zagrożenia dla zdrowia oraz nie mają żadnego wpływu technologicznego na produkt końcowy;

v)	„zmiana administracyjna” oznacza zmianę obowiązującego pozwolenia, która ma charakter czysto administracyjny i nie wiąże się z ponowną oceną zagrożenia dla zdrowia publicznego lub dla środowiska ani z ponowną oceną skuteczności produktu;

„drobna zmiana” oznacza

zmianę obowiązującego pozwolenia, której nie można uznać za zmianę administracyjną, ponieważ wymaga ograniczonej ponownej oceny zagrożenia dla zdrowia publicznego lub środowiska lub też skuteczności produktu, i która nie wpływa niekorzystnie na poziom zagrożenia dla zdrowia publicznego lub środowiska ani na skuteczność produktu;

x)	„istotna zmiana” oznacza zmianę obowiązującego pozwolenia, której nie można uznać za zmianę administracyjną ani za drobną zmianę;

y)	„równoważność techniczna” oznacza podobieństwo w zakresie składu chemicznego i profilu zagrożeń substancji wyprodukowanej przez nowego producenta, w porównaniu z substancją pochodzącą ze źródła odniesienia, która była przedmiotem pierwotnej oceny ryzyka;

„nanomateriały” oznaczają

wszelkie celowo wyprodukowane materiały, w których przynajmniej jeden wymiar wynosi nie więcej niż 100 nm lub które składają się z odrębnych elementów funkcyjnych, znajdujących się wewnątrz lub na powierzchni, z których wiele charakteryzuje przynajmniej jeden wymiar wynoszący nie więcej niż 100 nm, w tym struktury, aglomeraty bądź agregaty, których rozmiar może przekraczać 100 nm, ale które zachowują właściwości typowe dla nanoskali; właściwości typowe dla nanoskali obejmują:

(i)	właściwości związane z dużą powierzchnią właściwą rozpatrywanych materiałów; i/lub

(ii)	szczególne właściwości fizyczno-chemiczne różniące się od właściwości nienanometrycznej postaci tego samego materiału;

za)

„producent” oznacza

(i)	w przypadku substancji czynnej produkowanej w Unii i wprowadzanej do obrotu – producenta tej substancji czynnej lub osobę z siedzibą w Unii wyznaczoną przez producenta na jego wyłącznego przedstawiciela do celów niniejszego rozporządzenia,

(ii)	w przypadku substancji czynnej produkowanej poza Unią – osobę z siedzibą w Unii wyznaczoną przez producenta tej substancji czynnej na jego wyłącznego przedstawiciela do celów niniejszego rozporządzenia lub, jeżeli nie wyznaczono takiej osoby, importera tej substancji czynnej do Unii,

(iii)

w przypadku produktu biobójczego produkowanego poza Unią – osobę z siedzibą w Unii wyznaczoną przez producenta tego produktu biobójczego na jego wyłącznego przedstawiciela do celów niniejszego rozporządzenia lub, jeżeli nie wyznaczono takiej osoby, importera tego produktu biobójczego do Unii;

zb)	„użytkownik profesjonalny” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną stosującą środki biobójcze w ramach działalności zawodowej;

zc)

„grupy wrażliwe” oznaczają

osoby wymagające szczególnego uwzględnienia przy ocenie ostrego i przewlekłego wpływu produktów biobójczych na zdrowie; do osób tych należą kobiety ciężarne i karmiące, dzieci mające się urodzić, niemowlęta, dzieci, osoby starsze oraz pracownicy i mieszkańcy narażeni w dużym stopniu i przez długi czas na działanie produktów biobójczych;

zd)	„MŚP” oznaczają małe i średnie przedsiębiorstwa zgodnie z definicją zawartą w zaleceniu Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącym definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (38).

2. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje ustanowione w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 w odniesieniu do następujących terminów:

a)	substancji;

b)	mieszaniny;

wyrobu;

d)	badań dotyczących produktów i procesu produkcji oraz ich rozwoju;

e)	badań naukowych i rozwojowych.

ROZDZIAŁ II

WŁĄCZENIE SUBSTANCJI CZYNNEJ DO ZAŁĄCZNIKA I

Artykuł 4

Warunki włączenia

1. Substancja czynna zostaje włączona do załącznika I początkowo na okres nie dłuższy niż 10 lat, jeśli przynajmniej jeden z zawierających ją produktów biobójczych spełnia wymogi określone w art. 16 ust. 1 lit. b). Substancję czynną, o której mowa w art. 5, można początkowo włączyć do załącznika I tylko na okres 5 lat.

2. Włączenie substancji czynnej do załącznika I ograniczone jest do grup produktowych ujętych w załączniku V, dla których zgodnie z art. 6 dostarczono właściwe dane.

3. Substancje czynne jako takie lub zawarte w produktach biobójczych mogą być wprowadzane do obrotu w Unii do zastosowania w produktach biobójczych tylko pod warunkiem, że włączono je do załącznika I zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

4. O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, wszyscy producenci substancji czynnej jako takiej lub wchodzącej w skład produktu biobójczego składają w agencji wniosek o włączenie do załącznika I.

5. W odpowiednich przypadkach substancja czynna oraz definicja źródła odniesienia substancji czynnej do celów określenia równoważności technicznej zostaje włączona do załącznika I razem z którymkolwiek z następujących warunków:

a)	minimalny stopień czystości substancji czynnej;

b)	charakter i maksymalna zawartość niektórych zanieczyszczeń;

c)	grupa produktowa określona zgodnie z załącznikiem V;

d)	sposób i obszar zastosowania;

e)	opis kategorii użytkowników;

f)	charakterystyka tożsamości chemicznej pod względem stereoizomerów;

g)	inne szczegółowe warunki w oparciu o ocenę informacji związanych z daną substancją czynną.

6. Tam, gdzie stosowne, najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości zostanie ustanowiony w odniesieniu do substancji czynnych włączonych do załącznika I zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 396/2005 z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni (39) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 470/2009 z dnia 6 maja 2009 r. ustanawiające wspólnotowe procedury określania maksymalnych limitów pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (40).

Artykuł 5

Kryteria wyłączenia

1. Bez uszczerbku dla ust. 2 p oniższe substancje czynne nie zostają włączone do załącznika I ▐:

a)	substancje czynne, które zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008 zostały sklasyfikowane jako rakotwórcze kategorii 1A lub 1B lub spełniają kryteria takiej klasyfikacji ;

b)	substancje czynne, które zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008 zostały sklasyfikowane jako mutagenne kategorii 1A lub 1B lub spełniają kryteria takiej klasyfikacji ;

c)	substancje czynne, które zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008 zostały sklasyfikowane jako mające szkodliwy wpływ na rozrodczość kategorii 1A lub 1B lub spełniają kryteria takiej klasyfikacji ;

substancje czynne, które na podstawie wytycznych dotyczących badań, uzgodnionych na szczeblu Unii lub na szczeblu międzynarodowym, lub na podstawie innych potwierdzonych danych i informacji naukowych, w tym przeglądu literatury naukowej przeprowadzonego przez agencję, uznaje się za zaburzające gospodarkę hormonalną i mogące wywierać szkodliwy wpływ na ludzi, lub substancje czynne wskazane zgodnie z art. 57 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 jako zaburzające gospodarkę hormonalną.

Najpóźniej dnia 13 grudnia 2013 r. Komisja przyjmuje w drodze aktów delegowanych, zgodnie z art. 73 i na warunkach określonych w art. 74 i 75, środki dotyczące szczególnych naukowych kryteriów określania właściwości zaburzających gospodarkę hormonalną. Do czasu przyjęcia tych kryteriów substancje, które są sklasyfikowane lub mają być sklasyfikowane, zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, jako substancje rakotwórcze kategorii 2 oraz jako substancje mające wpływ na rozrodczość kategorii 2, uznaje się za substancje zaburzające gospodarkę hormonalną. Ponadto substancje, które są sklasyfikowane lub mają być sklasyfikowane, zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, jako substancje mające wpływ na rozrodczość kategorii 2 i oddziałujące toksycznie na narządy układu dokrewnego, mogą być uznawane za substancje zaburzające gospodarkę hormonalną;

e)	substancje czynne, które są trwałe, toksyczne i wykazują zdolność do bioakumulacji;

f)	substancje czynne, które są bardzo trwałe i wykazują dużą zdolność do bioakumulacji;

g)	trwałe zanieczyszczenia organiczne w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 850/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącym trwałych zanieczyszczeń organicznych (41).

2. Substancje czynne , o których mowa w ust. 1, mogą być włączone do załącznika I wyłącznie wtedy, gdy jest spełniony przynajmniej jeden z następujących warunków :

a)	narażenie ludzi lub środowiska na daną substancję czynną zawartą w produkcie biobójczym jest znikome w normalnych warunkach stosowania, co oznacza, że produkt jest stosowany w układach zamkniętych lub w innych warunkach wykluczających kontakt ludzi z produktem;

udowodniono, że substancja czynna jest niezbędna do zapobiegania lub ograniczania poważnego zagrożenia dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt lub dla środowiska, dla bezpieczeństwa żywności i pasz lub dla interesu publicznego oraz że nie istnieją dostępne skuteczne substancje ani technologie alternatywne.

Stosowanie wszelkich produktów biobójczych zawierających substancje czynne zapisane w załączniku I zgodnie z niniejszym ustępem wymaga zastosowania odpowiednich środków ograniczających ryzyko w celu zapewnienia zminimalizowania narażenia ludzi i środowiska.

Państwo członkowskie dopuszczające produkt biobójczy zawierający substancję czynną zapisaną w załączniku I zgodnie z niniejszym ustępem opracowuje plan zastępowania mający na celu ograniczanie poważnego zagrożenia innymi środkami, w tym metodami niechemicznymi, równie skutecznymi, jak dany produkt biobójczy, oraz niezwłocznie przekazuje ten plan Komisji. Stosowanie produktu biobójczego zawierającego daną substancję czynną ogranicza się do państw członkowskich, w których należy zapobiec poważnym zagrożeniom lub ograniczać je, jeśli już wystąpiły.

Artykuł 6

Dane wymagane przy składaniu wniosku

1. Wniosek o włączenie substancji czynnej do załącznika I zawiera przynajmniej następujące informacje:

a)	dokumentację dotyczącą substancji czynnej zgodnie z wymogami określonymi w załączniku II lub upoważnienie do korzystania z dokumentacji dotyczącej tej substancji ;

b)	dokumentację dotyczącą co najmniej jednego reprezentatywnego produktu biobójczego, który zawiera substancję czynną, zgodnie z wymogami określonymi w załączniku III , lub upoważnienie do korzystania z dokumentacji dotyczącej tego produktu .

Do wniosku należy dołączyć opłatę wniesioną zgodnie z art. 71.

2. Niezależnie od przepisów ust. 1, wnioskodawca nie ma obowiązku dostarczenia informacji wymaganych w tym ustępie, jeśli zachodzi którakolwiek z niżej wymienionych okoliczności:

a)	informacje nie są konieczne , ponieważ w proponowanych zastosowaniach można wykluczyć jakikolwiek istotny stopień narażenia;

b)	dostarczenie tego rodzaju informacji jest z naukowego punktu widzenia zbyteczne;

c)	dostarczenie tego rodzaju informacji jest technicznie niemożliwe.

3. Wnioskodawca może wystąpić o dostosowanie wymogów dotyczących danych wymaganych na mocy ust. 1 zgodnie z przepisami załącznika IV. We wniosku należy zamieścić uzasadnienie proponowanego dostosowania wymogów dotyczących danych wraz z wyraźnym odesłaniem do poszczególnych zasad załącznika IV.

Właściwy organ informuje wnioskodawcę o możliwości złożenia wniosku o dostosowanie wymogów dotyczących danych, powodach dla których o takie dostosowanie można wystąpić oraz w miarę możliwości pomaga wnioskodawcy w przygotowaniu takiego wniosku.

4. Aby ustalić, jakiego rodzaju uzasadnienie jest wystarczające do dostosowania danych wymaganych na mocy przepisów ust. 1 z powodów, o których mowa w ust. 2 lit. a) , Komisja przyjmuje kryteria w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 73 i na warunkach określonych w art. 74 i 75 .

▐

Artykuł 7

Składanie i zatwierdzanie wniosków

1. Wnioskodawca składa wniosek w sprawie włączenia substancji czynnej do załącznika I lub w sprawie kolejnych zmian warunków włączenia substancji czynnej do Agencji. Agencja podaje nazwę właściwego organu w państwie członkowskim, który wybrała do dokonania oceny wniosku. Wybrany właściwy organ (zwany dalej „właściwym organem oceniającym”) jest odpowiedzialny za ocenę wniosku.

2. Agencja nadaje wnioskowi numer referencyjny, który należy podawać we wszelkiej korespondencji dotyczącej wniosku do czasu włączenia danej substancji czynnej do załącznika I, oraz podaje datę złożenia wniosku, odpowiadającą dacie otrzymania wniosku przez agencję.

3. W ciągu miesiąca od otrzymania wniosku agencja powiadamia właściwy organ oceniający o tym, że wniosek jest dostępny w jej bazie danych.

4. W ciągu trzech tygodni od otrzymania wniosku agencja zatwierdza wniosek, jeśli spełnia on następujące wymogi:

a)	dokumentacja o której mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) i b) została złożona;

b)	do wniosku dołączono opłatę wniesioną zgodnie z art. 71.

W zatwierdzeniu nie zawiera się oceny jakości ani dokładności przedstawionych danych czy uzasadnienia dostosowania wymogów dotyczących danych.

5. Jeśli agencja uzna wniosek za niekompletny, powiadamia wnioskodawcę o tym, jakie informacje są konieczne, aby wniosek został zatwierdzony, i określa maksimum dwumiesięczny termin, w jakim należy te informacje dostarczyć.

W ciągu trzech tygodni od otrzymania dodatkowych informacji agencja określa, czy dostarczone dodatkowe informacje są wystarczające do zatwierdzenia wniosku.

Jeśli wnioskodawca nie przedstawi wymaganych informacji w ustalonym terminie, agencja odrzuca wniosek i powiadamia o tym wnioskodawcę. W takich przypadkach część opłat wniesionych na rzecz agencji zgodnie z przepisami art. 71 jest zwracana.

W ciągu dwóch miesięcy po wpłynięciu wniosku agencja nadaje wszystkim zawartym w dokumentacji informacjom niepowtarzalny kod identyfikacyjny.

6. Od decyzji agencji podjętych na mocy przepisów ust. 5 akapit trzeci przysługuje odwołanie zgodnie z przepisami art. 68.

7. Jeśli agencja w wyniku zatwierdzenia wniosku na mocy ust. 4 uznaje wniosek za kompletny, bezzwłocznie informuje o tym wnioskodawcę oraz właściwy organ oceniający.

Artykuł 8

Ocena wniosków

1. Właściwy organ oceniający w ciągu 12 miesięcy od zatwierdzenia wniosku ocenia dokumentację zgodnie z przepisami art. 4, w tym tam gdzie to stosowne, wnioski w sprawie dostosowania wymogów dotyczących danych złożone zgodnie z art. 6 ust. 3.

Właściwy organ oceniający umożliwia wnioskodawcy przedstawienie w ciągu dwóch miesięcy w formie pisemnej lub ustnej komentarzy na temat wniosków z oceny. Właściwy organ oceniający odpowiednio uwzględnia te komentarze w wystawianej ocenie końcowej.

Właściwy organ oceniający przesyła wnioski z oceny do agencji.

2. Jeśli po dokonaniu oceny dokumentacji okazuje się, że w celu przeprowadzenia oceny końcowej konieczne są dodatkowe informacje, właściwy organ oceniający zwraca się do wnioskodawcy o przedstawienie tych informacji w określonym terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy . W wyjątkowych i należycie uzasadnionych okolicznościach termin ten można przedłużyć maksymalnie o sześć kolejnych miesięcy. Właściwy organ oceniający informuje agencję , że zwrócił się do wnioskodawcy w powyższej sprawie oraz że przedłużył odpowiedni termin . Jeżeli dodatkowe informacje wiążą się z przeprowadzaniem badań na zwierzętach, wnioskodawca uzyskuje opinię ekspertów agencji lub właściwych organów na temat odpowiednich alternatywnych metod i strategii prowadzenia badań w celu zastąpienia, ograniczenia lub udoskonalenia metod wykorzystania zwierząt kręgowych.

Od dnia, w którym zażądano dodatkowych informacji, bieg 12 miesięcznego terminu, o którym mowa w ust. 1, zostaje zawieszony aż do dnia otrzymania informacji.

3. Jeśli właściwy organ oceniający uznaje, że zachodzi niebezpieczeństwo kumulacji skutków stosowania produktów biobójczych zawierających tę samą substancję czynną lub różne substancje o podobnym lub wspólnym wpływie powstającym w tych samych rodzajach działania oraz tych samych lub różnych mechanizmach działania , dokumentuje ten fakt zgodnie z odpowiednimi przepisami sekcji II.3 załącznika XV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 i informuje o tym w swoich wnioskach.

4. W ciągu dziewięciu miesięcy od otrzymania wniosków z oceny agencja przygotowuje i przedkłada Komisji opinię w sprawie włączenia substancji czynnej do załącznika I, z uwzględnieniem wniosków właściwego organu oceniającego .

5. W celu aktualizacji wykazu dopuszczonych substancji czynnych po otrzymaniu opinii agencji Komisja , w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 73 i w na warunkach art. 74 i 75, podejmuje decyzję o włączeniu substancji czynnej do załącznika I. ▐

6. Niezależnie od przepisów art. 7 ust. 1 ocena wniosku może zostać przeprowadzona przez właściwy organ inny od tego, który otrzymał kopię wniosku.

Właściwy organ, który został powiadomiony o wniosku w sprawie oceny, może w ciągu miesiąca od otrzymania powiadomienia o którym mowa w art. 7 ust. 3, przedstawić Komisji odpowiednio uzasadnioną prośbę o wyznaczenie innego właściwego organu oceniającego. Komisja podejmuje decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 76 ust. 2. Bieg 12 miesięcznego terminu, o którym mowa w ust. 1, rozpoczyna się w dniu, w którym ta decyzja zostaje podjęta.

Artykuł 9

Substancje czynne kwalifikujące się do zastąpienia

1. Substancja czynna spełniająca przynajmniej jedno z niżej wymienionych kryteriów zostaje uznana za substancję kwalifikującą się do zastąpienia, zgodnie z procedurą o której mowa w ust. 2:

a)	jej akceptowane dzienne pobranie, ostra dawka referencyjna lub dopuszczalny poziom narażenia operatora są znacznie niższe niż w przypadku większości substancji czynnych włączonych do załącznika I dla tego samego rodzaju produktu;

b)	spełnia dwa z kryteriów pozwalających uznać ją za substancję trwałą, wykazującą zdolność do bioakumulacji i toksyczną wymienionych w załączniku XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

istnieją powody do obaw związane z efektem krytycznym (takich jak: neurotoksyczność rozwojowa lub immunotoksyczność), które w połączeniu ze sposobami zastosowania składają się na sytuacje zastosowania, które mogą nadal budzić obawy, np. poważny potencjał ryzyka dla wód gruntowych, nawet przy zastosowaniu bardzo surowych środków zarządzania ryzykiem;

d)	jest bardzo trwała i wykazuje bardzo dużą zdolność do bioakumulacji zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

jest sklasyfikowana bądź spełnia odpowiednie kryteria, aby zostać sklasyfikowana zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 jako substancja działająca uczulająco na układ oddechowy, substancja rakotwórcza kategorii 1A lub 1B, mutagenna kategorii 1A lub 1B, lub szkodliwa dla rozrodczości kategorii 1A lub 1B;

f)	jest uznawana za substancję zaburzającą gospodarkę hormonalną, która może wywierać szkodliwy wpływ na ludzi lub środowisko na podstawie wytycznych uzgodnionych na szczeblu Unii lub na szczeblu międzynarodowym, dotyczących.

2. W trakcie przygotowywania opinii w sprawie włączenia lub przedłużenia włączenia substancji czynnej do załącznika I, agencja sprawdza, czy substancja czynna spełnia którekolwiek z kryteriów wymienionych w ust. 1 i odpowiednio uwzględnia tę kwestię w swojej opinii.

3. Zanim agencja przekaże Komisji opinię w sprawie włączenia lub przedłużenia włączenia substancji czynnej do załącznika I, udostępnia ona publicznie informacje na temat substancji kwalifikujących się do zastąpienia przez pewien czas, w trakcie którego zainteresowane strony trzecie mogą przedkładać wszelkie istotne informacje, w tym informacje na temat dostępnych substancji zastępczych. Agencja w odpowiedni sposób uwzględnia otrzymane informacje w swojej opinii końcowej.

4. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 4 ust. 1 i art. 10 ust. 3 włączenie do załącznika I substancji czynnej, która uznana jest za substancję kwalifikującą się do zastąpienia, przyznaje się lub przedłuża na okres nieprzekraczający siedmiu lat .

5. Substancje czynne uznane za substancje kwalifikujące się do zastąpienia zgodnie z ust. 1 są określane jako takie w załączniku I.

ROZDZIAŁ III

PRZEDŁUZENIE I PRZEGLĄD WŁĄCZENIA SUBSTANCJI CZYNNEJ

Artykuł 10

Warunki przedłużenia

1. Komisja przedłuża włączenie substancji czynnej do załącznika I, jeżeli dana substancja czynna w dalszym ciągu spełnia wymogi, o których mowa w art. 4 i 5 .

2. Przygotowane w oparciu o nowe zbadane elementy lub na skutek dostosowania do postępu technicznego przedłużenie włączenia może wiązać się, tam gdzie to stosowne, z pewnymi uwarunkowaniami i ograniczeniami.

3. O ile postanowienia decyzji w sprawie przedłużenia włączenia substancji czynnej do załącznika I nie wprowadzają surowszych uregulowań , przedłużenie może być przyznane na okres nieprzekraczający dziesięciu lat.

Artykuł 11

Składanie i zatwierdzanie wniosków

1. Wnioskodawca składa wniosek w sprawie przedłużenia włączenia substancji czynnej do załącznika I w agencji co najmniej 18 miesięcy przed upływem terminu poprzedniego włączenia do załącznika I danej grupy produktowej.

Do wniosku należy dołączyć opłatę wniesioną zgodnie z art. 71.

Składając wniosek w sprawie przedłużenia wnioskodawca przedkłada wykaz wszystkich wyników badań odnoszących się do danej substancji czynnej, które zostały przeprowadzone od momentu włączenia tej substancji czynnej do załącznika I, wraz z opinią na temat tego czy wnioski zawarte w ocenie wstępnej substancji czynnej są nadal aktualne. Właściwy organ oceniający może zażądać, aby wnioskodawca przedstawił wyniki badań, o których mowa w wykazie, w dowolnym momencie.

2. W ciągu miesiąca od otrzymania wniosku agencja powiadamia właściwy organ oceniający, który dokonał oceny wstępnej wniosku o włączenie do załącznika I, o tym, że wniosek jest dostępny w jej bazie danych.

3. W ciągu dwóch miesięcy od otrzymania wniosku agencja zatwierdza wniosek, jeśli spełnia on następujące wymogi:

a)	informacje o których mowa w ust. 1 zostały przedłożone;

b)	do wniosku dołączono opłatę wniesioną zgodnie z art. 71.

W zatwierdzeniu nie zawiera się oceny jakości ani dokładności przedstawionych danych czy uzasadnienia dostosowania wymogów dotyczących danych.

4. Jeśli agencja uzna wniosek za niekompletny, powiadamia wnioskodawcę o tym, jakie informacje są konieczne, aby wniosek został zatwierdzony, i określa maksimum dwumiesięczny termin, w jakim należy te informacje dostarczyć.

W ciągu dwóch miesięcy od otrzymania dodatkowych informacji agencja określa, czy dostarczone dodatkowe informacje są wystarczające do zatwierdzenia wniosku.

5. Od decyzji agencji podjętych na mocy przepisów ust. 4 akapit 3 przysługuje odwołanie zgodnie z przepisami art. 68.

6. Jeśli w wyniku zatwierdzenia wniosku na mocy ust. 3 Agencja uznaje wniosek za kompletny, bezzwłocznie informuje o tym wnioskodawcę oraz właściwy organ oceniający.

Artykuł 12

Ocena wniosków w sprawie przedłużenia

1. Na podstawie dostępnych informacji oraz w obliczu konieczności dokonania przeglądu wniosków z oceny wstępnej wniosku o włączenie do załącznika I, właściwy organ oceniający, który przeprowadził ocenę wstępną, w ciągu miesiąca od zatwierdzenia, o którym mowa w art. 11, podejmuje decyzję czy konieczna jest pełna ocena wniosku w sprawie przedłużenia.

Jeśli właściwy organ oceniający uznaje, że konieczne jest przeprowadzenie pełnej oceny wniosku, ocenę tę przeprowadza się zgodnie z art. 8 ust. 1-4. Decyzja w sprawie wniosku zostaje przyjęta zgodnie z ust. 5, 6 i 7 niniejszego artykułu.

2. Jeśli właściwy organ oceniający uznaje, że nie jest konieczne przeprowadzenie pełnej oceny wniosku, wówczas w ciągu sześciu miesięcy przygotowuje i przekazuje agencji zalecenie w sprawie przedłużenia włączenia substancji czynnej do załącznika I.

Przed przekazaniem zalecenia agencji, właściwy organ oceniający umożliwia wnioskodawcy w ciągu miesiąca przedstawienie w formie pisemnej lub ustnej komentarzy dotyczących zalecenia. Właściwy organ oceniający odpowiednio uwzględnia te komentarze w zaleceniu końcowym.

3. Po otrzymaniu zalecenia przesłanego przez właściwy organ oceniający agencja udostępnia je Komisji, właściwym organom innych państw członkowskich i wnioskodawcy, którzy w ciągu trzech miesięcy mogą zgłaszać pisemne uwagi na jego temat.

4. Komisja może zwrócić się do agencji o opinię w kwestiach naukowych lub technicznych poruszonych przez właściwy organ zgłaszający sprzeciw wobec zalecenia, o którym mowa w ust. 2. W ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym poproszono agencję o ustosunkowanie się do danej kwestii, wydaje ona opinię na ten temat.

5. W celu aktualizacji wykazu dopuszczonych substancji czynnych po upływie okresu, o którym mowa w ust. 3, lub po otrzymaniu opinii agencji Komisja , w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 73 i na warunkach określonych w art. 74 i 75, podejmuje decyzję o przedłużeniu włączenia substancji czynnej do załącznika I. ▐

6. W przypadku gdy, z przyczyn niezależnych od wnioskodawcy, włączenie substancji czynnej do załącznika I może utracić ważność zanim decyzja w sprawie jego przedłużenia zostanie podjęta, Komisja, zgodnie z procedurą o której mowa w art. 76 ust. 2 przyjmuje decyzję przedłużającą włączenie o taki okres, jakiego potrzebuje, aby rozpatrzyć wniosek.

7. W przypadku gdy Komisja postanawia nie przedłużyć włączenia substancji czynnej do załącznika I, może przyznać okres karencji na usunięcie, składowanie, wprowadzanie do obrotu lub wykorzystanie istniejących zapasów produktów biobójczych zawierających daną substancję czynną.

Okres karencji nie może przekraczać sześciu miesięcy w przypadku wprowadzania do obrotu, a w przypadku usuwania, składowania lub wykorzystania istniejących zapasów produktów biobójczych zawierających daną substancję czynną maksymalnie dodatkowych dwunastu miesięcy.

Artykuł 13

Przegląd włączenia substancji czynnej do załącznika I

1. W celu aktualizacji wykazu dopuszczonych substancji czynnych Komisja może dokonać przeglądu włączenia substancji czynnej do załącznika I w dowolnym momencie, wówczas gdy istnieją poważne przesłanki, aby sądzić, że którykolwiek z wymogów , o których mowa w art. 4 i 5 , nie jest już spełniany . Dokonuje ona przeglądu włączenia również w razie wystąpienia przesłanek, by sądzić, że cele przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt (iv), art. 4 ust. 1 lit. b) pkt (i) i art. 7 ust. 2 i 3 dyrektywy 2000/60/WE mogą nie zostać osiągnięte. Jeśli przesłanki te znajdują potwierdzenie, Komisja , w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 73 i na warunkach określonych w art. 74 i 75, przyjmuje decyzję zmieniającą włączenie substancji czynnej do załącznika I lub usuwającą ją z tego załącznika.

▐

2. Komisja może zwrócić się do agencji o opinię w kwestiach naukowych lub technicznych związanych z przeglądem włączenia substancji czynnej do załącznika I. Agencja przygotowuje taką opinię w ciągu dziewięciu miesięcy od momentu otrzymania prośby i przedkłada ją Komisji.

3. W przypadku gdy Komisja usuwa substancję czynną z załącznika I, może przyznać okres karencji na usunięcie, składowanie, wprowadzanie do obrotu lub wykorzystanie istniejących zapasów produktów biobójczych zawierających daną substancję czynną.

Artykuł 14

Szczegółowe procedury przedłużenia i przeglądu

Aby zapewnić sprawne funkcjonowanie procedur przedłużania i przeglądu, Komisja może przyjąć kolejne szczegółowe środki w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 73 i na warunkach określonych w art. 74 i 75 .

▐

ROZDZIAŁ IV

OGÓLNE ZASADY WYDAWANIA POZWOLEŃ NA PRODUKTY BIOBÓJCZE

Artykuł 15

Wprowadzanie produktów biobójczych do obrotu i ich stosowanie

1. Żaden produkt biobójczy nie może być wprowadzony do obrotu lub stosowany, jeżeli nie zostało na ten produkt biobójczy wydane pozwolenie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2. Wniosek o wydanie pozwolenia składany jest przez osobę, która będzie posiadaczem pozwolenia, lub w jej imieniu . Osoba ta może, ale nie musi być osobą odpowiedzialną za wprowadzenie produktu biobójczego do obrotu w konkretnym państwie członkowskim lub na terenie Unii.

▐

Wniosek o pozwolenie jest składany w Agencji. Składając wniosek o pozwolenie krajowe, wnioskodawca za zgodą zainteresowanego państwa członkowskiego, na którego terytorium pozwolenie będzie miało zastosowanie, wskazuje w składanym wniosku, zgodnie z art. 22, właściwy organ oceniający państwa członkowskiego swojego wyboru, który będzie odpowiedzialny za ocenę wniosku i decyzję w sprawie wniosku (zwany dalej „właściwym organem otrzymującym”).

Posiadacze pozwolenia posiadają na terenie Unii stałe biuro.

Wnioskodawca może złożyć pojedynczy wniosek o pozwolenie dla grupy produktów, które mają zostać dopuszczone na podstawie danej receptury ramowej.

3. Pozwolenie może być wydane na niepowtarzalną recepturę produktu lub na recepturę ramową.

4. Pozwolenie jest wydawane na okres do 10 lat.

5. Produkty biobójcze należy stosować właściwie. Właściwe stosowanie obejmuje zgodność z warunkami wydania pozwolenia ustanowionymi w art. 16 oraz wymogami dotyczącymi znakowania określonymi w art. 58.

Obejmuje ono również racjonalne zastosowanie połączenia środków fizycznych, biologicznych, chemicznych i innych pozwalających ograniczyć wykorzystanie produktów biobójczych do niezbędnego minimum.

Plag szkodliwych organizmów unika się za pomocą odpowiednich środków powstrzymujących mających odpędzać lub odstraszać te organizmy. Ponadto należy podejmować inne środki ostrożności, np. właściwe magazynowanie towarów, przestrzeganie norm higieny i natychmiastowe usuwanie odpadów. Dalsze działania należy podejmować dopiero wtedy, gdy te środki nie przyniosą rezultatu. Zawsze preferuje się produkty biobójcze wykazujące niskie ryzyko dla ludzi, zwierząt i środowiska. Produkty biobójcze, które mają na celu uszkodzenie ciała, zabicie lub zniszczenie zwierząt zdolnych do odczuwania bólu i strachu, stosuje się tylko w ostateczności.

Obowiązkowe środki ustanawia się za pomocą dyrektywy ramowej w sprawie działań Unii, a następnia wdraża w celu zapewnienia zrównoważonego profesjonalnego użytkowania produktów biobójczych, w tym poprzez wprowadzenie krajowych planów działania, zintegrowaną ochronę przed szkodnikami, środki ograniczania ryzyka i wspieranie rozwiązań alternatywnych.

Do dnia … (42) Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek dotyczący takiej dyrektywy ramowej.

Artykuł 16

Warunki wydawania pozwoleń

1. Pozwolenie na produkt biobójczy wydaje się jedynie wówczas gdy zostały spełnione następujące warunki:

a)	zawarte w nim substancje czynne są wymienione w załączniku I, a wszelkie warunki dotyczące tych substancji wymienione w tym załączniku są spełnione;

stwierdzono, zgodnie ze wspólnymi zasadami oceny dokumentacji dotyczącej środków biobójczych ustanowionymi w załączniku VI, że produkt biobójczy stosowany w dozwolony sposób oraz z uwzględnieniem czynników, o których mowa w ust. 2, spełnia następujące kryteria:

(i)	jest wystarczająco skuteczny;

(ii)	nie wywiera niedopuszczalnych wpływów na organizmy docelowe, w szczególności: niepożądanej odporności ani odporności krzyżowej, ani też niepotrzebnych cierpień i bólu u kręgowców;

(iii)

sam lub poprzez swoje pozostałości nie ma natychmiastowego ani opóźnionego szkodliwego wpływu na wody gruntowe ani na zdrowie ludzi , w tym na zdrowie grup wrażliwych , lub na zdrowie zwierząt , bezpośrednio lub poprzez wodę pitną (z uwzględnieniem substancji powstających w wyniku uzdatniania wody), żywność, paszę lub powietrze, nie wywołuje skutków w miejscu pracy lub poprzez inny wpływ pośredni, z uwzględnieniem znanego wpływu kumulacji i synergii, jeżeli dostępne są naukowe, zaakceptowane przez agencję metody oceny takiego wpływu ;

(iv)

nie oddziałuje w sposób niedopuszczalny, sam lub poprzez swoje pozostałości, na środowisko, uwzględniając w szczególności następujące aspekty:

—	jego obecność i rozprzestrzenianie się w środowisku;

—	zanieczyszczenie wód powierzchniowych (w tym wód w ujściach rzek i wody morskiej), wody gruntowej i pitnej, powietrza i gleby , z uwzględnieniem miejsc oddalonych od miejsca zastosowania substancji w związku z przemieszczaniem się substancji w środowisku na duże odległości ;

—	jego oddziaływanie na organizmy inne niż organizmy docelowe;

—	wpływu na różnorodność biologiczną i na ekosystem;

tożsamość chemiczna , ilość oraz równoważność techniczna wchodzących w skład produktu biobójczego substancji czynnych i, gdzie stosowne, wszelkich istotnych z toksykologicznego lub ekotoksykologicznego punktu widzenia nieczystości i substancji innych niż substancje czynne, oraz jego metabolitów i pozostałości znaczących z toksykologicznego lub środowiskowego punktu widzenia, powstałych w wyniku dozwolonego stosowania, mogą zostać określone zgodnie z właściwymi wymogami wymienionymi w załącznikach II i III;

d)	jego właściwości fizyko-chemiczne zostały ustalone i uznano, że są one dopuszczalne dla zapewnienia właściwego stosowania, składowania i transportu produktu;

e)	w przypadku zastosowania w produkcie nanomateriałów odrębnie oceniono ryzyko dla środowiska oraz dla zdrowia.

2. W trakcie oceniania zgodności produktu biobójczego z kryteriami wymienionymi w ust. 1 lit. b) uwzględnia się następujące kwestie:

a)	wszystkie normalne warunki, w których produkt biobójczy może być stosowany;

b)	sposób w jaki materiały lub wyroby, które zostały poddane jego działaniu lub zawierają go, mogą być wykorzystane;

c)	konsekwencje jego stosowania i usuwania;

d)	wpływ kumulacji i synergii.

3. Podczas oceny, czy spełnione zostały kryteria określone w ust. 1 lit. b), należy w miarę możliwości wykorzystać już dostępne informacje dotyczące potencjalnie niebezpiecznej substancji zawartej w produkcie biobójczym, by do minimum ograniczyć testy na zwierzętach. Do badania szkodliwości produktu biobójczego oraz do oceny ryzyka związanego z jego stosowaniem należy w miarę możliwości stosować w szczególności przepisy dyrektywy 1999/45/WE lub rozporządzenia (WE) nr 1272/2008.

4. Ocena spełniania przez produkt biobójczy kryteriów określonych w ust. 1 lit. b) i lit. c) nie uwzględnia substancji zawartej w produkcie biobójczym, jeżeli substancja ta występuje w preparacie w stężeniu niższym od któregokolwiek z poniższych:

a)	mające zastosowanie stężenia określone w art. 3 ust. 3 dyrektywy 1999/45/WE;

b)	stężenia graniczne określone w załączniku I do dyrektywy 67/548/EWG;

c)	stężenia graniczne określone w części B załącznika II do dyrektywy 1999/45/WE;

d)	stężenia graniczne określone w części B załącznika III do dyrektywy 1999/45/WE;

e)	stężenia graniczne określone w uzgodnionej pozycji wykazu klasyfikacji i oznakowania ustanowionego w tytule V rozporządzenia (WE) nr 1272/2008;

f)	0,1 % wag., jeżeli substancja spełnia kryteria przedstawione w załączniku XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006.

5. Pozwolenie na wprowadzenie do obrotu produktu biobójczego niskiego ryzyka można wydać tylko wtedy, gdy substancje czynne oceniono jako substancje czynne niskiego ryzyka i włączono do załącznika I zgodnie z art. 4 i 5 . Pozwolenie jest uzależnione od spełnienia wymagań określonych w ust. 1 lit. a) - d).

6. Pozwolenie obejmuje jedynie te zastosowania produktu biobójczego, dla których zostały przedłożone istotne informacje zgodnie z wymogami art. 18.

7. Pozwolenia na wprowadzenie produktu biobójczego do obrotu lub na jego powszechne stosowanie nie wydaje się, jeżeli spełnione jest którekolwiek z niżej wymienionych kryteriów klasyfikacji:

a)	jest toksyczne, bardzo toksyczne lub rakotwórcze kategorii 1 lub 2, lub mutagenne kategorii 1 lub 2 lub szkodliwe dla rozrodczości kategorii 1 lub 2 zgodnie z dyrektywą 1999/45/WE;

b)	jest toksyczne, bardzo toksyczne lub rakotwórcze kategorii 1A lub 1B, lub mutagenne kategorii 1A lub 1B lub szkodliwe dla rozrodczości kategorii 1A lub 1B zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr1272/2008/WE;

c)	jest uznawane za zaburzające gospodarkę hormonalną;

d)	posiada eurotoksyczność lub immunotoksyczność rozwojową.

8. W przypadku receptury ramowej możliwe są następujące zmiany w składzie w stosunku do referencyjnego produktu biobójczego:

a)	usunięcie jednej z substancji czynnych z referencyjnego produktu biobójczego, w którego skład wchodzą co najmniej dwie substancje czynne;

b)	zmniejszenie zawartości procentowej substancji czynnych;

c)	usunięcie substancji niebędącej lub substancji niebędących substancjami czynnymi;

d)	zmiana w składzie procentowym substancji niebędącej lub substancji niebędących substancjami czynnymi;

e)	zastąpienie substancji niebędącej lub substancji niebędących substancjami czynnymi innymi substancjami o takim samym lub niższym stopniu ryzyka.

9. Zgodnie z procedurą określoną w art.76 ust. 2 Komisja powinna sporządzić wytyczne techniczne i naukowe dotyczące pozwoleń na produkty, uwzględniając w szczególności ujednolicone wymagania w zakresie danych, procedury oceny oraz decyzje państw członkowskich.

10. W celu ułatwienia harmonizacji praktyki w zakresie wydawania pozwoleń w całej Unii oraz zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw i właściwych organów Komisja przyjmuje w drodze aktów delegowanych, zgodnie z art. 73 i na warunkach określonych w art. 74 i 75, środki określające kryteria i procedury regulujące wydawanie pozwolenia na ten sam produkt o tym samym zastosowaniu pod inną nazwą handlową i za pośrednictwem innych dystrybutorów oraz na wprowadzanie takiego produktu do obrotu. Kryteria i procedury dotyczące takich środków opierają się m.in. na następujących zasadach:

a)	w przypadku produktu, na który wydano już pozwolenie, nie będzie przeprowadzana dodatkowa ocena;

b)	decyzje o wydaniu pozwolenia są podejmowane w krótkim terminie;

c)	opłaty za wydanie pozwolenia są niskie, zgodnie z ograniczonym nakładem czynności administracyjnych potrzebnych do wydania pozwolenia.

Artykuł 17

Kryteria dla produktu biobójczego niskiego ryzyka

1. Produkt biobójczy uznaje się za produkt biobójczy niskiego ryzyka, jeżeli zawarte w nim substancje czynne zostały włączone do załącznika I i jeżeli obydwa następujące warunki są spełnione:

a)	dla każdego z elementów środowiska można ustalić stosunek przewidywanego stężenia w środowisku (PEC) do przewidywanego stężenia niepowodującego zmian w środowisku (PNEC) i nie przekracza on 0,1;

b)	w przypadku wszelkich wpływów na zdrowie ludzkie, margines narażenia (poziom dawkowania, przy którym nie obserwuje się szkodliwych zmian (NOAEL) i stężenie narażenia) jest większy niż 1 000;

c)	uwzględniono wpływ kumulacji substancji czynnych i substancji niebędących substancjami czynnymi i uznano go za wykazujący niskie ryzyko.

Jednak produktu biobójczego nie uznaje się za produkt biobójczy niskiego ryzyka, jeżeli spełniony jest przynajmniej jeden z następujących warunków:

zawiera on jedną lub więcej substancji ▐, które spełniają kryteria substancji ocenionych jako trwałe zanieczyszczenia organiczne zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 850/2004 , jako substancje trwałe, podatne na bioakumulację i toksyczne (PBT, vP) oraz bardzo trwałe i bardzo podatne na bioakumulację (vPvB) zgodnie z załącznikiem XIII rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

b)	zawiera on jedną lub więcej substancji sklasyfikowanych jako zaburzające gospodarkę hormonalną;

zawiera on jedną lub więcej substancji czynnych, które zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008 zostały sklasyfikowane, lub mogą zostać sklasyfikowane, ponieważ spełniają odpowiednie kryteria, jako:

(i)	rakotwórcze;

(ii)	mutagenne;

(iii)

neurotoksyczne;

(iv)	immunotoksyczne;

(v)	działające szkodliwie na rozrodczość;

(vi)	uczulające;

(vii)

substancje żrące;

(viii)

substancje bardzo toksyczne lub toksyczne;

d)	awiera on nanomateriał;

e)	jest on wybuchowy;

f)	zawiera on substancję potencjalnie niebezpieczną;

g)	jest on wysoce łatwopalny;

h)	ulega samozapłonowi w temperaturze stosowania.

▐

2. Aby uznać produkt za produkt biobójczy niskiego ryzyka należy wykazać, że prawdopodobieństwo wystąpienia zjawiska odporności organizmów docelowych jest niskie.

3. Oprócz substancji czynnych o których mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, substancje czynne produkowane lub przywożone w celu stosowania w produktach biobójczych niskiego ryzyka objętych pozwoleniem na wprowadzenie do obrotu zgodnie z art. 15 uznaje się za zarejestrowane, a ich rejestrację uznaje się za kompletną w zakresie produkcji lub przywozu do zastosowania w produktach biobójczych niskiego ryzyka, a tym samym uznaje się je za spełniające wymogi tytułu II rozdziały 1 i 5 wymienionego rozporządzenia.

Artykuł 18

Dane wymagane przy składaniu wniosku o pozwolenie

1. Wnioskodawca ubiegający się o uzyskanie pozwolenia składa razem z wnioskiem następujące dokumenty:

a)	dokumentację lub upoważnienie do korzystania z danych dotyczących produktu biobójczego, które spełniają wymogi określone w załączniku III;

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.CE2012.050.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 50E

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 55 21 lutego 2012

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	REZOLUCJE
	Parlament Europejski SESJA 2010 – 2011 Posiedzenia od 21 i 22 września 2010 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 320 E z 25.11.2010. TEKSTY PRZYJĘTE
	Wtorek, 21 września 2010 r.
2012/C 050E/01	Ostateczne utworzenie wewnętrznego rynku handlu elektronicznego Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie pełnego ukształtowania rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym (2010/2012(INI))	1

2012/C 050E/02	Stosunki handlowo-gospodarcze z Turcją Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych z Turcją (2009/2200(INI))	15

2012/C 050E/03	Przepisy UE mające na celu zachowanie różnorodności biologicznej Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie wdrożenia przepisów UE mających na celu zachowanie różnorodności biologicznej (2009/2108(INI))	19

2012/C 050E/04	Komunikat Komisji pt. Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka (2009/2151(INI))	30

2012/C 050E/05	Ograniczanie ubóstwa i tworzenie miejsc pracy w krajach rozwijających się: dalsze działania Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie ograniczania ubóstwa i tworzenia miejsc pracy w krajach rozwijających się: dalsze działania (2009/2171 (INI))	37

	Środa, 22 września 2010 r.
2012/C 050E/06	Poprawa egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (2009/2178(INI))	48

2012/C 050E/07	Europejska strategia na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych	55

	III Akty przygotowawcze
	Parlament Europejski
	Wtorek, 21 września 2010 r.
2012/C 050E/08	Projekt budżetu korygującego nr 5/2010: OLAF i przegląd środków własnych Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 5/2010 na rok budżetowy 2010, sekcja 3 – Komisja (13473/2010 – C7-0260/2010 – 2010/2091(BUD))	58

2012/C 050E/09	Badanie wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobieganie im ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im (COM(2009)0611 – C7-0259/2009 – 2009/0170(COD))	59

	P7_TC1-COD(2009)0170Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21.9.2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im i uchylające dyrektywę 94/56/WE	60
2012/C 050E/10	Bezpieczeństwo dostaw gazu ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylającego dyrektywę 2004/67/WE (COM(2009)0363 – C7-0097/2009 – 2009/0108(COD))	60

	P7_TC1-COD(2009)0108Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE	61
	ZAŁĄCZNIK	61
2012/C 050E/11	Umowa o readmisji pomiędzy Wspólnotą Europejską a Pakistanem *** Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy pomiędzy Unią Europejską a Islamską Republiką Pakistanu w sprawie readmisji osób przebywających bez zezwolenia (05942/2010 – C7-0264/2009 – 2009/0036(NLE))	62

	ZAŁĄCZNIK	63
	Środa, 22 września 2010 r.
2012/C 050E/12	Wieloletnie ramy finansowe na lata 2007-2013 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2007-2013 (COM(2010)0072– 2010/0048(APP))	64

2012/C 050E/13	Projekt budżetu korygującego nr 7/2010: gwarancja udzielona przez Unię Europejską zgodnie z postanowieniami art. 122 TFUE - pomoc finansowa dla państw członkowskich Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 7/2010 na rok budżetowy 2010, sekcja 3 – Komisja (13476/2010 – C7-0261/2010 – 2010/2120(BUD))	68

2012/C 050E/14	Zwrot podatku od wartości dodanej * Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę Rady 2008/9/WE określającą szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (COM(2010)0381 – C7-0201/2010 – 2010/0205(CNS))	69

2012/C 050E/15	Nadzór nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych (zmiana rozporządzenia (WE) nr 726/2004) ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 726/2004 ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków, odnośnie do nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (COM(2008)0664 – C6-0515/2008 – 2008/0257(COD))	70

	P7_TC1-COD(2008)0257Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 zmieniającego – w zakresie nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi – rozporządzenie (WE) nr 726/2004 ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków i rozporządzenie (WE) nr 1394/2007 w sprawie produktów leczniczych terapii zaawansowanej	71
	ZAŁĄCZNIK	71
2012/C 050E/16	Nadzór nad bezpieczeństwem farmakoterapii (zmiana dyrektywy 2001/83/WE) ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi w zakresie nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii (COM(2008)0665 – C6-0514/2008 – 2008/0260(COD))	72

	P7_TC1-COD(2008)0260Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/…/UE zmieniającej – w zakresie nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii – dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi	73
2012/C 050E/17	Wprowadzanie do obrotu i stosowanie produktów biobójczych ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych (COM(2009)0267 – C7-0036/2009 – 2009/0076(COD))	73

	P7_TC1-COD(2009)0076Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 dotyczącego wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych i uchylająca dyrektywę 98/8/WE ( 1 )	74
	ZAŁĄCZNIK I	143
	ZAŁĄCZNIK II	150
	ZAŁĄCZNIK III	174
	ZAŁĄCZNIK IV	183
	ZAŁĄCZNIK V	186
	ZAŁĄCZNIK VI	188
	ZAŁĄCZNIK VII	200
2012/C 050E/18	Europejski Organ Nadzoru (Europejski Organ Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (COM(2009)0502 – C7-0168/2009 – 2009/0143(COD))	209

	P7_TC1-COD(2009)0143Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE	210
	ZAŁĄCZNIK	210
2012/C 050E/19	Nadzór makroostrożnościowy nad systemem finansowym i ustanawiającego Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wspólnotowego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanawiającego Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego (COM(2009)0499 – C7-0166/2009 – 2009/0140(COD))	210

	P7_TC1-COD(2009)0140Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego	211
2012/C 050E/20	Uprawnienia Europejskiego Organu Nadzoru (Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Organu Nadzoru (Europejskiego Organu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Organu Nadzoru (Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywy 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego, Europejskiego Organu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (COM(2009)0576 – C7-0251/2009 – 2009/0161(COD))	212

	P7_TC1-COD(2009)0161Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/…/UE w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych)	213
	ZAŁĄCZNIK	213
2012/C 050E/21	Europejski Organ Nadzoru (Europejski Organ Nadzoru Bankowego) ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Bankowego (COM(2009)0501 – C7-0169/2009 – 2009/0142(COD))	214

	P7_TC1-COD(2009)0142Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE	215
	ZAŁĄCZNIK	215
2012/C 050E/22	Szczególne zadania Europejskiego Banku Centralnego dotyczące funkcjonowania Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego * Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania dotyczące funkcjonowania Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (05551/2010 – C7-0014/2010 – 2009/0141(CNS))	216

2012/C 050E/23	Europejski Organ Nadzoru (Europejski Organ Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ***I Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (COM(2009)0503 – C7-0167/2009 – 2009/0144(COD))	217

	P7_TC1-COD(2009)0144Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 września 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE	218
	ZAŁĄCZNIK	218