21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/1

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję dotyczącą wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

W dniu 7 grudnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję wykonawczą 2011/77/UE (3) w sprawie przyznania Irlandii pomocy finansowej Unii na okres trzech lat zgodnie z postanowieniami Traktatu oraz przepisami rozporządzenia (UE) nr 407/2010 z dnia 11 maja 2010 r. ustanawiającego europejski mechanizm stabilizacji finansowej (4). W towarzyszącym protokole ustaleń podpisanym w dniu 16 grudnia 2010 r. i jego pierwszej aktualizacji określono warunki dotyczące polityki gospodarczej, na podstawie których udzielana jest pomoc finansowa. Decyzja wykonawcza 2011/77/UE została zmieniona decyzją wykonawczą 2011/326/UE (5). Pierwsza aktualizacja protokołu ustaleń została podpisana w dniu 18 maja 2011 r.

(4)

W dniu 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(5)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(6)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(7)

W dniu 29 kwietnia 2011 r. Irlandia przedstawiła aktualizację z 2011 r. do programu stabilności, obejmującą lata 2011–2015, oraz krajowy program reform z 2011 r. W celu uwzględnienia powiązań między tymi programami poddano je jednoczesnej ocenie.

(8)

Kryzys doprowadził do skorygowania w znacznym stopniu poważnych zaburzeń równowagi, do których doszło podczas wcześniejszego okresu wysokiej koniunktury. W latach 2007–2010 realny PKB zmniejszył się o 12 %, stopa zatrudnienia o niemal 13 %, a stopa bezrobocia wzrosła z 4,6 % w 2007 r. do 13,6 % w 2010 r. Kryzys spowodował także dramatyczne pogorszenie się stanu finansów publicznych – w latach 2008 i 2009 wskaźnik deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnął poziom dwucyfrowy. W 2010 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnął poziom 32,4 % PKB, do czego przyczyniły się m.in. środki wsparcia sektora finansowego odpowiadające 20,5 % PKB. Relacja długu do PKB wzrosła z 25 % w 2007 r. do 96 % w 2010 r.

(9)

Realizacja programu pomocy finansowej UE/MFW postępuje zgodnie z planem. Uzgodnione środki polityki budżetowej zostały wdrożone, cel budżetowy na 2010 r. został osiągnięty, a wyniki budżetowe w pierwszym kwartale 2011 r. również były zgodne z celami wyznaczonymi w programie pomocy. Przewiduje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2011 r. utrzyma się poniżej pułapu określonego w programie pomocy, pomimo skorygowanej w dół prognozy dotyczącej nominalnego PKB w 2011 r. Osiągnięto znaczne postępy w reformie systemu bankowego oraz podjęto działania, aby zrealizować cele reform strukturalnych.

(10)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu stabilności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą prognoz budżetowych w programie stabilności jest realistyczny. Celem zawartej w programie stabilności średniookresowej strategii budżetowej jest sprowadzenie nominalnego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB w terminie wyznaczonym w zaleceniu Rady z dnia 3 grudnia 2010 r. W programie stabilności przewidziano następujące docelowe poziomy deficytu: 10 % PKB w 2011 r., 8,6 % w 2012 r., 7,2 % w 2013 r., 4,7 % w 2014 r. i 2,8 % do końca okresu objętego programem stabilności, czyli do 2015 r. Ta ścieżka redukcji deficytu jest wsparta środkami konsolidacyjnymi odpowiadającymi 3,8 % PKB, zrealizowanymi w budżecie na 2011 r., i ogólnymi środkami konsolidacyjnymi w wysokości 5,9 % PKB w latach 2012–2014, oraz jeszcze nieokreślonymi działaniami konsolidacyjnymi w 2015 r. rzędu ponad 1 % PKB. W programie stabilności potwierdzono średniookresowy cel budżetowy w wysokości – 0,5 % PKB, który nie zostanie osiągnięty w okresie objętym programem stabilności. Zgodnie z ostatnią oceną Komisji ryzyko związane z długookresową stabilnością finansów publicznych wydaje się być wysokie. Aby zwiększyć stabilność finansów publicznych w długim okresie, konieczne jest osiągnięcie dostatecznych nadwyżek pierwotnych w perspektywie średnioterminowej oraz dalsze reformy irlandzkiego systemu zabezpieczeń społecznych.

(11)

Irlandia podjęła szereg zobowiązań w ramach paktu euro plus, które przedłożono w dniu 3 maja 2011 r. Obejmują one konkretne środki mające zwiększyć konkurencyjność, w tym reformę mechanizmów określania wysokości wynagrodzeń, otwarcie na konkurencję niektórych usług świadczonych w ramach wolnych zawodów, wzmocnienie badań i innowacji, wzmocnienie stabilności finansowej, w szczególności mechanizmów reagowania kryzysowego, oraz poprawę stabilności finansów publicznych w długim okresie poprzez wprowadzenie średniookresowych ram budżetowych, reformę emerytur i podwyższenie wieku emerytalnego.

(12)

Komisja dokonała oceny programu stabilności oraz krajowego programu reform, w tym zobowiązań w ramach paktu euro plus. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Irlandii, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W tym kontekście Komisja podkreśla pilny charakter wdrożenia planowanych środków w celu wdrożenia decyzji wykonawczej 2011/77/UE.

(13)

W świetle powyższej oceny oraz uwzględniając zalecenie Rady wydane na podstawie art. 126 ust. 7 TFUE z dnia 7 grudnia 2010 r., Rada zbadała aktualizację programu stabilności Irlandii z 2011 r. oraz jej opinię (6). Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Irlandię,

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/4

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji Europejskiej dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

W dniu 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(6)

W dniu 6 maja 2011 r. Włochy przedstawiły aktualizację z 2011 r. do programu stabilności, obejmującą lata 2011–2014 oraz krajowy program reform z 2011 r. W celu uwzględnienia powiązań między tymi dwoma programami, zostały one poddane ocenie w tym samym czasie.

(7)

Słabości strukturalne miały negatywny wpływ na gospodarkę Włoch już na długo przed pojawieniem się obecnego światowego kryzysu gospodarczo-finansowego. W okresie 2001–2007 średni wskaźnik wzrostu realnego PKB wynosił około 1 %, czyli zaledwie połowę średniej dla strefy euro, przede wszystkim na skutek powolnego wzrostu wydajności. Ponieważ sytuacja ta dotyczyła całego kraju, nie doprowadziło to do zmniejszenia znacznych dysproporcji gospodarczych pomiędzy poszczególnymi regionami. Wprawdzie sytuacji gospodarczej nie charakteryzowały poważne wewnętrzne zaburzenia równowagi w sektorze prywatnym, jednakże gospodarka silnie odczuła skutki światowego kryzysu. W wyniku załamania eksportu, a potem inwestycji, nastąpił gwałtowny – o około 7 % – spadek realnego PKB w okresie między drugim kwartałem 2008 r. a drugim kwartałem 2009 r. W ubiegłym dziesięcioleciu dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych wykazywał stałą tendencję zniżkową, jednak pod koniec 2010 r. wzrósł do 119 %, co odzwierciedlało również gwałtowny spadek PKB. Spadek stopy zatrudnienia był znacznie mniejszy, dzięki wsparciu z rządowego programu ograniczania liczby przepracowanych godzin, co sprawiło, że w latach 2008–2009 stopa bezrobocia wzrosła tylko nieznacznie. Za sprawą eksportu gospodarka zaczęła się ożywiać w drugiej połowie 2009 r., choć w powolnym tempie. W 2010 r. na rynku pracy nadal panowała trudna sytuacja: pod koniec roku stopa bezrobocia ustabilizowała się na poziomie ok. 8,5 %. Z uwagi na bardzo wysoki wskaźnik długu sektora instytucji rządowych i samorządowych Włochy utrzymywały odpowiednio ostrożny kurs polityki budżetowej w okresie kryzysu, odstępując od zastosowania obszernych budżetowych środków stymulacyjnych i utrzymując dzięki temu poziom deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych w latach 2009–2010 poniżej średniego poziomu w strefie euro.

(8)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu stabilności na mocy rozporządzenia (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu jest wiarygodny. Program zakłada sprowadzenie deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych do poziomu poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB najpóźniej do 2012 r., poprzez dalsze ograniczanie wydatków i dodatkowe dochody wynikające z lepszego przestrzegania przepisów podatkowych. Po dokonaniu korekty nadmiernego deficytu program zakłada osiągnięcie średniookresowego celu budżetowego, jakim jest zrównoważona sytuacja budżetowa w kategoriach strukturalnych, do końca okresu objętego programem (2014 r.), w oparciu o zobowiązanie do dalszego ograniczania wydatków pierwotnych. W programie przewiduje się, że wskaźnik długu sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie najwyższy poziom w 2011 r., a następnie zacznie stopniowo spadać, wraz ze wzrostem nadwyżki pierwotnej. Planowany średni roczny wysiłek fiskalny w latach 2010–2012 przekracza poziom 0,5 % PKB, zalecany przez Radę w ramach procedury nadmiernego deficytu, a przewidywane tempo korekty po 2012 r. jest znacznie powyżej poziomu określonego w pakcie stabilności i wzrostu. Osiągnięcie planowanych poziomów deficytu i długu będzie wymagało rygorystycznego wykonania budżetu, przy czym konieczne są dodatkowe informacje na temat planowanych działań konsolidacyjnych w 2013 i 2014 r., tak aby zwiększyć wiarygodność programu.

(9)

Biorąc pod uwagę bardzo wysoki dług sektora instytucji rządowych i samorządowych, wynoszący w 2011 r. ok. 120 % PKB, dążenie do trwałej i wiarygodnej konsolidacji oraz przyjęcie środków strukturalnych służących pobudzeniu wzrostu należą do głównych priorytetów Włoch. Zgodnie z najnowszymi ocenami Komisji, zagrożenia dla długoterminowej stabilności finansów publicznych wydają się być średnie. W okresie do 2012 r. osiągnięcie celów w zakresie deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych wyznaczonych w programie stabilności, a więc również korekta nadmiernego deficytu do 2012 r., zależy od pełnego wdrożenia przyjętych już środków. Dodatkowe działania byłyby konieczne w przypadku, gdy na przykład dochody wynikające z lepszego przestrzegania przepisów podatkowych okazałyby się niższe niż te zaplanowane w budżecie lub w przypadku pojawienia się trudności związanych z planowanym ograniczaniem wydatków kapitałowych. Na lata 2013–2014 w nowych trzyletnich ramach budżetowych zaplanowano przyjęcie do października 2011 r. konkretnych środków wspierających działania konsolidacyjne. Choć w ciągu ostatnich lat ramy budżetowe zostały znacznie wzmocnione, wprowadzenie egzekwowalnych pułapów wydatków oraz dalszych usprawnień kontroli budżetowej we wszystkich podsektorach sektora instytucji rządowych i samorządowych ma doprowadzić do zwiększenia dyscypliny budżetowej i podniesienia wiarygodności średniookresowej strategii budżetowej.

(10)

Pomimo stosunkowo wysokiego wzrostu liczby miejsc pracy w latach poprzedzających kryzys, włoski rynek pracy wykazuje pewne słabości strukturalne. Pracownicy zatrudnieni na podstawie stałych umów korzystają z lepszej ochrony niż pracownicy zatrudnieni na podstawie umów nietypowych. W przypadku pierwszej grupy, zwolnienia podlegają rygorystycznym zasadom i kłopotliwym procedurom. W przypadku drugiej grupy, należy zwrócić szególną uwagę na dynamikę samozatrudnienia, za którym mogą kryć się stosunki pracy na zasadzie podporządkowania. Pomimo nowych środków ad hoc podjętych w czasie kryzysuw celu rozszerzenia zakresu wsparcia dochodu i ochrony przed bezrobociem obecny system zasiłków dla bezrobotnych pozostaje rozdrobniony. W 2010 r. bezrobocie wśród pracowników poniżej 25-go roku życia osiągnęło poziom 27,8 % i charakteryzowało się nierównym rozmieszczeniem na obszarze kraju, przy czym bezrobocie wśród młodzieży w regionach południowych było dwa razy wyższe niż w regionach północnych. Należy dalej wzmaciać rolę praktyk zawodowych i kształcenia zawodowego. Choć bardzo przydatny i konieczny, nie istnieje obecnie żaden ogólnokrajowy system certyfikacji i uznawania umiejętności zawodowych i standardów szkoleniowych, a tylko liczne systemu regionalne, co nie ułatwia mobilności siły roboczej i zmniejsza możliwości zatrudnienia na całym obszarze Włoch. Istnieją dalsze możliwości zwiększenia skuteczności służb zajmujących się zatrudnieniem, szczególnie w regionach o wysokim bezrobociu. Ponadto poważnym zjawiskiem we Włoszech jest praca nierejestrowana.

(11)

Dostosowanie wzrostu wynagrodzeń do wzrostu wydajności jest istotne z uwagi na ciągłą utratę konkurencyjności Włoch, która ma miejsce od późnych lat 90-tych; w tym kontekście znaczącą rolę mogą odegrać negocjacje płacowe na poziomie przedsiębiorstw, mogące przyczynić się także do wyeliminowania regionalnych dysproporcji na rynku pracy. Dokonana w 2009 r. reforma ram negocjacyjnych wprowadziła między innymi możliwość uzgadniania tzw. „klauzul otwartych” (tj. odstępstw od wynagrodzenia sektorowego ustalonego na poziomie kraju), ale nie są one jak dotąd powszechnie stosowane.

(12)

Stopa zatrudnienia kobiet jest niższa w porównaniu z zatrudnieniem mężczyzn średnio o ponad 20 punktów procentowych, ze znaczącymi różnicami pomiędzy regionami. W 2009 r. w regionach południowych zatrudniona była zaledwie jedna trzecia kobiet w wieku od 20 do 64 lat, co wynikało zarówno ze stosunkowo niskich wskaźników aktywności zawodowej, jak i wyższego poziomu bezrobocia. Istniejące we Włoszech dość wysokie opodatkowanie pracy zmniejsza bodźce zwiększające podaż pracy, zwłaszcza w przypadku osób niebędących żywicielami rodziny, a także negatywnie wpływa na popyt na pracę w przedsiębiorstwach. Aby podnieść poziom zatrudnienia kobiet, krajowy program reform zakłada wspieranie godzenia życia zawodowego i rodzinnego przy pomocy przyjętego w 2010 r. planu mającego na celu koordynację wysiłków podejmowanych w tym zakresie na poszczególnych szczeblach administracji. Niedawno rząd wprowadził zachętę podatkową dla przedsiębiorstw zatrudniających pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, w tym pracujących w sektorach lub zawodach, w których dysproporcja liczby kobiet i mężczyzn jest szczególnie widoczna, w regionach o wysokiej stopie bezrobocia. Program zawiera także zapowiedź reformy systemu podatkowego, mającej na celu stopniowe przesunięcie obciążenia podatkowego z pracy na konsumpcję, co może przyczynić się do wzrostu zatrudnienia.

(13)

W porównaniu ze standardami UE koszt prowadzenia działalności gospodarczej we Włoszech, a w szczególności w regionach południowych, jest nadal wysoki, pomimo wprowadzonych niedawno środków na rzecz poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej oraz wzmocnienia zorientowania na wyniki i zwiększenia odpowiedzialności administracji publicznej. Istnieją nadal znaczne możliwości wyeliminowania barier regulacyjno-administracyjnych na rynkach produktów i usług, szczególnie w sektorze usług świadczonych w ramach wolnych zawodów. W 2009 r. przedstawiono roczną ustawę o konkurencji, będącą legislacyjnym narzędziem wzmocnienia ochrony konkurencyjnego otoczenia i ochrony konsumentów, lecz nie została ona jeszcze przyjęta. Przewlekłość procedur egzekwowania umów jest kolejną słabością włoskich warunków prowadzenia działalności gospodarczej. Pozabankowe źródła finansowania wzrostu przedsiębiorstw są wciąż stosunkowo rzadkie we Włoszech, szczególnie w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Nadal niewielką rolę odgrywają, w szczególności, inwestycje kapitałowe i kapitał wysokiego ryzyka, mimo potencjału tych rozwiązań w zakresie wspierania wzrostu wielkości przedsiębiorstw, docierania do nowych rynków światowych oraz poprawy ładu korporacyjnego.

(14)

Wydatki na badania i rozwój odnotowały jedynie nieznaczny wzrost w ciągu ostatnich dziesięciu lat. W związku z tym intensywność działań w zakresie badań i rozwoju pozostaje nadal na niskim poziomie około 1,27 % PKB i znacznie poniżej średniej unijnej (1,90 %). Rozbieżność ta wynika przede wszystkim z niskiego poziomu badań przemysłowych, gdyż wydatki przedsiębiorstw na badania naukowe i rozwój wynoszą 0,64 % PKB w porównaniu ze średnią UE-27 wynoszącą 1,23 %. Udział kapitału wysokiego ryzyka również pozostaje dość niski. Krajowy program reform obejmuje szereg środków, w tym przejściowe ulgi podatkowe dla przedsiębiorstw inwestujących w projekty badawcze prowadzone przez uczelnie wyższe lub podmioty sektora publicznego. Wyznaczony w zakresie wydatków na badania i rozwój cel na poziomie 1,53 % PKBwynika z przewidywań dotyczących średniej rocznej stopy wzrostu w okresie obejmującym lata 2006–2008 i uwzględnia ograniczenia związane ze stabilnością budżetową kraju. Zostanie on poddany przeglądowi w 2014 r.

(15)

Włochy są trzecim największym beneficjentem funduszy polityki spójności UE: otrzymały około 8 % całkowitego budżetu polityki spójności UE w latach 2007–2013. W połowie okresu programowania odsetek faktycznie uruchomionych środków UE wynosi jedynie 16,8 % i jest znacznie niższy w południowych regionach objętych celem „konwergencja” w ramach polityki spójności.

(16)

Włochy podjęły szereg zobowiązań w ramach paktu euro plus. W krajowym programie reform wymieniono niektóre z ostatnio przyjętych środków i zarysowano ogólnie przyszłe programy reform, które mają na celu rozwiązanie kwestii stabilności finansów publicznych oraz stabilności finansowej, wzmocnienie konkurencyjności i zwiększenie zatrudnienia, zgodnie z zasadami paktu euro plus. Nowym ważnym zobowiązaniem podjętym w ścisłym związku z paktem jest rządowy plan zmiany konstytucji w celu wzmocnienia dyscypliny budżetowej. Elementy te zostały ocenione i uwzględnione w zaleceniach.

(17)

Komisja dokonała oceny programu stabilności oraz krajowego programu reform, w tym zobowiązań Włoch zawartych w pakcie euro plus. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej we Włoszech, ale także stopień ich zgodności z przepisami i wytycznymi UE, ze względu na potrzebę wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W związku z powyższym Komisja jest zdania, że włoski plan konsolidacji na lata 2011–2014 jest wiarygodny do 2012 r., natomiast powinny mu towarzyszyć konkretne środki na lata 2013–2014, służące do systematycznego obniżania bardzo wysokiego poziomu długu publicznego. Krajowy program reform zawiera obszerny zestaw inicjatyw we wszystkich wymiarach strategii „Europa 2020”, ale potrzebne są środki dodatkowe, niezbędne do rozwiązania problemu utrzymujących się słabości strukturalnych, które pogłębiły się wskutek kryzysu. Aby zwiększyć potencjał Włoch w zakresie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia oraz wspierać proces nadrabiania zaległości przez regiony południowe, w latach 2011–2012 należy podjąć dalsze działania na rzecz poprawy funkcjonowania rynku pracy, większego otwarcia rynków usług i produktów na konkurencję, poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej, wspierania polityki w obszarze badań naukowych i innowacji oraz wspierania szybszego i lepszego wykorzystania funduszy spójności UE.

(18)

W świetle powyższej oceny, a także biorąc pod uwagę zalecenie Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. wydane na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rada zbadała aktualizację z 2011 r. do programu stabilności Włoch i jej opinia (3) znajduje odzwierciedlenie w szczególności w pkt 1) zaleceń. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Włochy,

1.

Wdrożenie zaplanowanej konsolidacji budżetowej w latach 2011–2012, w celu skorygowania nadmiernego deficytu, zgodnie z zaleceniami Rady w ramach procedury nadmiernego deficytu, zmniejszając tym samym wysoki wskaźnik zadłużenia publicznego. Opieranie się na niedawno zatwierdzonym ustawodawstwie, pełne wykorzystanie wszelkich lepszych niż prognozowane wyników gospodarczych lub budżetowych do szybszego obniżenia deficytu i zadłużenia oraz bycie w gotowości do zapobiegnięcia odchyleniom w zakresie wykonania budżetu. Uzupełnienie celów na lata 2013–2014 oraz planowanego osiągnięcia średniookresowych celów budżetowych do 2014 r. o konkretne środki w terminie do października 2011 r., zgodnie z założeniami nowych wieloletnich ram budżetowych. Dalsze wzmocnienie ram poprzez wprowadzenie egzekwowalnych pułapów wydatków oraz poprawę kontroli we wszystkich podsektorach sektora instytucji rządowych i samorządowych.

2.

Wzmocnienie środków służących zwalczaniu segmentacji rynku pracy, także poprzez dokonanie przeglądu wybranych aspektów przepisów dotyczących ochrony zatrudnienia, w tym zasad i procedur zwalniania, oraz przeglądu obecnego rozdrobnionego systemu zasiłków dla bezrobotnych, uwzględniając ograniczenia budżetowe. Zwiększenie wysiłków w zakresie zwalczania pracy nierejestrowanej. Podjęcie ponadto kroków w celu zwiększania udziału kobiet w rynku pracy poprzez zwiększenie w całym kraju dostępności ośrodków opieki oraz zapewnienie – w sposób niewpływający na budżet – zachęt finansowych do podejmowania pracy przez osoby zapewniające w rodzinach drugie źródło dochodów.

3.

Podjęcie dalszych kroków, na podstawie porozumienia z 2009 r. zmieniającego ramy negocjacji zbiorowych i po konsultacji z partnerami społecznymi zgodnie z praktykami krajowymi, w celu zapewnienia lepszego dostosowania wzrostu wynagrodzeń do zmian wydajności, a także do warunków lokalnych i warunków w przedsiębiorstwach, w tym klauzul, które pozwoliłyby, aby negocjacje na poziomie przedsiębiorstw były prowadzone w tym kierunku.

4.

Rozszerzenie zakresu otwarcia sektora usług na dalszą konkurencję, w tym w sektorze usług świadczonych w ramach wolnych zawodów. Przyjęcie w 2011 r. rocznej ustawy o konkurencji, z uwzględnieniem zaleceń organu ochrony konkurencji. Skrócenie czasu trwania procedur egzekwowania prawa umów. Dalsze wzmocnienie działań mających na celu promowanie dostępu MŚP do rynków kapitałowych poprzez usunięcie przeszkód regulacyjnych i obniżenie kosztów.

5.

Poprawa warunków inwestowania przez sektor prywatny w badania i innowacje poprzez rozszerzenie obecnych zachęt podatkowych, poprawę warunków dla kapitału wysokiego ryzyka oraz wspieranie innowacyjnych systemów zamówień publicznych.

6.

Podjęcie kroków w celu zwiększenia w sposób efektywny kosztowo wydatków stymulujących wzrost gospodarczy współfinansowanych ze środków polityki spójności, aby zmniejszyć utrzymujące się dysproporcje pomiędzy regionami, poprzez poprawę zdolności administracyjnej i zarządzania politycznego. Wypełnienie zobowiązań podjętych w krajowych strategicznych ramach referencyjnych w zakresie wysokości środków finansowych i jakości wydatków.

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/8

(1)

Dnia 20 stycznia 2009 r. Rada przyjęła decyzję 2009/290/WE (2) w sprawie udzielenia Łotwie średnioterminowej pomocy finansowej na okres trzech lat, zgodnie z postanowieniami art. 143 Traktatu. W towarzyszącym protokole ustaleń podpisanym w dniu 28 stycznia 2009 r. i jego kolejnych uzupełnieniach określono warunki dotyczące polityki gospodarczej, na podstawie których wypłacana jest pomoc finansowa. Decyzja 2009/290/WE została zmieniona w dniu 13 lipca 2009 r. decyzją Rady 2009/592/WE (3). Ostatnie uzupełnienie do protokołu ustaleń zostało podpisane w czerwcu 2011 r.

(2)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(3)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (4), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(4)

Dnia 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(5)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(6)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform. Łotewski program konwergencji oraz krajowy program reform zawiera ogólne odniesienie do paktu euro plus. List przesłany do Rady Europejskiej dnia 17 maja 2011 r. podkreśla szczególne zobowiązania i działania na rok 2011 zawarte w programach, które są zgodne z celami paktu euro plus.

(7)

W dniu 29 kwietnia 2011 r. Łotwa przedstawiła aktualizację z 2011 r. do programu konwergencji, obejmującą lata 2011–2014, oraz krajowy program reform z 2011 r. W celu uwzględnienia powiązania między tymi oboma programami poddano je jednoczesnej ocenie.

(8)

W latach 2000–2007 wzrost gospodarczy na Łotwie był szybszy niż w innych państwach członkowskich, odzwierciedlając perspektywy osiągnięcia konwergencji, napływ kapitału zagranicznego oraz bardzo duży popyt konsumpcyjny. Jednak przynajmniej częściowo w wyniku prowadzenia ekspansywnej polityki makroekonomicznej nastąpiło przegrzanie gospodarki. W wyniku tego doszło do znacznego zaburzenia równowagi gospodarczej, czego oznaką był deficyt na rachunku obrotów bieżących w wysokości 22,3 % PKB w 2007 r. i 13,1 % PKB w 2008 r.; w związku z tym w latach 2008–2009 gospodarka Łotwy skurczyła się w największym stopniu w porównaniu z innymi państwami członkowskimi UE. W tym okresie realny PKB spadł o 25 % w porównaniu z najwyższym poziomem, co było spowodowane faktem, iż spadek popytu krajowego został spotęgowany zastojem w handlu światowym. Wskaźnik zatrudnienia na Łotwie, uprzednio należący do najwyższych w UE (75,8 % w 2008 r.), spadł o ponad 10 punktów procentowych, a stopa bezrobocia wynosząca ponad 18 % jest obecnie jedną z najwyższych w UE. Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł 9,7 % w 2009 r., lecz w wyniku przyjętych środków konsolidacji budżetowej spadł do 7,7 % w 2010 r. Wynik ten obejmuje również znaczące środki na rzecz stabilizacji sektora finansowego, które wyniosły 1,1 % PKB w 2009 r. i 2,3 % PKB w 2010 r.

(9)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu konwergencji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą prognoz budżetowych zawartych w programie konwergencji jest realistyczny mimo że prognozy dotyczące inflacji mogą być zaniżone na rok 2011. Celem zawartej w programie konwergencji średniookresowej strategii budżetowej jest sprowadzenie nominalnego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB w terminie wyznaczonym w zaleceniu Rady z dnia 7 lipca 2009 r. Biorąc pod uwagę środki wdrażane od chwili wydania zalecenia w sprawie skorygowania nadmiernego deficytu oraz dodatkową konsolidację, o której mowa w zaktualizowanym programie konwergencji, planowany wysiłek fiskalny w latach 2011–2012 jest zgodny z wymaganym dostosowaniem. W obliczu sytuacji wyjściowej w programie konwergencji nie przewiduje się osiągnięcia celu średniookresowego do końca okresu objętego programem, natomiast planowany wysiłek fiskalny w celu osiągnięcia celu średniookresowego po przeprowadzeniu korekty nadmiernego deficytu może ulec przyspieszeniu, w szczególności w 2013 r. Metoda konsolidacji budżetowej przewidziana w programie konwergencji opiera się głównie na wydatkach. Istnieje ryzyko niezrealizowania celów budżetowych ze względu na to, że program konwergencji nie zawiera pełnych informacji na temat środków, które mają stanowić podstawę osiągnięcia ustalonych poziomów docelowych. Środki te mają zostać określone w przyszłych budżetach. Obniżenie deficytu pierwotnego w perspektywie średniookresowej, jak przewiduje się w programie konwergencji, przyczyniłoby się do zmniejszenia zagrożeń dla stabilności finansów publicznych.

(10)

Komisja dokonała oceny programu konwergencji i krajowego programu reform. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej na Łotwie, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W tym kontekście Komisja podkreśla pilny charakter wdrożenia planowanych środków w celu zastosowania się do wdrożenia decyzji 2009/290/WE,

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/10

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji Europejskiej dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

W dniu 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(6)

W dniu 28 kwietnia 2011 r. Malta przedstawiła krajowy program reform z 2011 r., a w dniu 29 kwietnia 2011 r. aktualizację z 2011 r. do programu stabilności, obejmującą lata 2011–2014. W celu uwzględnienia powiązań między tymi dwoma programami, zostały one poddane ocenie w tym samym czasie.

(7)

Wybuch światowego kryzysu gospodarczego spowodował znaczny spadek eksportu i inwestycji oraz zmniejszenie realnego PKB o 3,4 % w 2009 r. Spadek zatrudnienia był tylko nieznaczny, między innymi dzięki pomocy rządu. W 2010 r. dzięki silnemu wzrostowi eksportu i inwestycji przedsiębiorstw na Malcie nastąpiło znaczne ożywienie aktywności gospodarczej, a stopa bezrobocia zaczęła powoli spadać. Ze względu na wysoki dług publiczny (61,5 % PKB w 2008 r.) rząd nie zastosował szeroko zakrojonych budżetowych środków stymulacyjnych i deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych (3,7 % PKB) pozostawał w 2009 r. na poziomie poniżej poziomu wyliczonego dla całej strefy euro. W 2010 r. deficyt budżetowy i poziom zadłużenia sektora instytucji rządowych i samorządowych utrzymywały się na zasadniczo stabilnym poziomie.

(8)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu stabilności na mocy rozporządzenia (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą zawartych w dokumencie prognoz budżetowych jest nieco optymistyczny, zwłaszcza w końcowych latach okresu objętego programem stabilności. W programie stabilności zaplanowano ograniczenie do roku 2011 deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych z poziomu 3,6 % PKB w 2010 r. do poziomu poniżej wartości referencyjnej przewidzianej w Traktacie. Następnie program zakłada stopniowy postęp w realizacji średniookresowego celu budżetowego, jakim jest utrzymanie równowagi budżetowej w kategoriach strukturalnych, której osiągnięciu służyć ma zobowiązanie do przeprowadzenia trwałej konsolidacji opartej w dużej mierze na środkach po stronie wydatków. Program stabilności nie przewiduje jednak osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w okresie objętym programem. stabilności. Szacuje się, że dodatnie i nadal rosnące saldo pierwotne doprowadzi do spadku wskaźnika zadłużenia z najwyższego poziomu 68 % PKB w 2010 r. do 63,7 % w 2014 r. Obliczona przez Komisję średnia roczna korekta strukturalna w latach 2012–2014 jest zasadniczo zgodna z paktem stabilności i wzrostu. Wyniki budżetowe mogą się jednak okazać gorsze niż założono ze względu na możliwość przekroczenia wydatków oraz brak informacji na temat środków stanowiących podstawę działań konsolidacyjnych po 2011 r.

(9)

Kluczowym wyzwaniem, przed którym stoi Malta, jest kontynuowanie konsolidacji budżetowej w celu osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego. Choć w budżecie na rok 2011 uwzględniono środki mające na celu korektę nadmiernego deficytu w 2011 r., dodatkowe działania byłyby konieczne na wypadek odstępstw od założonych celów. Wiarygodność średniookresowej strategii konsolidacji, której na razie jeszcze nie towarzyszą konkretne środki, mogą podnieść wzmocnione wieloletnie ramy budżetowe. Główną słabością jest niewiążący charakter wieloletnich celów, co przekłada się na stosunkowo krótką perspektywę planowania budżetowego. W programie stabilności jest mowa o rozpatrzeniu możliwości wprowadzenia reguły wydatkowej.

(10)

Zgodnie z najnowszymi ocenami Komisji, zagrożenia dla długoterminowej stabilności finansów publicznych wydają się być niewielkie ponieważ długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet, w tym również wpływ wydatków na emerytury, kształtuje się na Malcie znacznie powyżej średniej UE. Ponadto można odnotować bardzo niski udział starszych pracowników w rynku pracy, będący wynikiem stosunkowo niskiego wieku emerytalnego, częstego korzystania z programów wcześniejszego przechodzenia na emeryturę oraz bardzo niskiego udziału w rynku pracy kobiet w starszym wieku. Reforma systemu emerytalnego z 2006 r. podjęła kwestię stabilności poprzez podniesienie (aczkolwiek stopniowo i w wolnym tempie) wieku emerytalnego oraz kwestię adekwatności przyszłych emerytur, w szczególności poprzez zastosowanie bardziej „hojnego” mechanizmu indeksacji oraz wprowadzenie minimalnej gwarantowanej emerytury krajowej. Krajowy program reform zawiera informacje o toczących się konsultacjach w sprawie wniosków dotyczących dalszej reformy systemu emerytalnego przedstawionych przez grupę roboczą ds. emerytur, która miałaby obejmować ustanowienie wyraźnego związku między wiekiem emerytalnym a średnim trwaniem życia oraz wprowadzenie obowiązkowego drugiego i dobrowolnego trzeciego filaru. W krajowym programie reform nie zaproponowano jednak żadnej kompleksowej strategii na rzecz aktywnego starzenia się, która uzupełniałaby wprowadzane obecnie i przewidywane zmiany legislacyjne. Nierejestrowane zatrudnienie stanowi zagrożenie dla długoterminowej stabilności finansów publicznych. W krajowym programie reform rząd przedstawia pewne środki służące rozwiązaniu tego problemu, ale nie proponuje żadnych zmian systemów podatkowego i świadczeń socjalnych w celu podniesienia opłacalności zatrudnienia. Wspieranie udziału kobiet w rynku pracy jest kolejnym istotnym wyzwaniem dla Malty, biorąc pod uwagę, że wskaźnik zatrudnienia kobiet w tym kraju jest najniższy w całej UE. W krajowym programie reform rząd przedstawił szereg istotnych inicjatyw uwzględniających potrzeby pracowników płci żeńskiej. Ich wdrożenie i skutki należy poddać ocenie w 2012 r.

(11)

W ciągu ostatnich lat na Malcie doszło do intensywnej restrukturyzacji przemysłu, w wyniku której tradycyjna produkcja wykorzystująca w dużym stopniu siłę roboczą została zastąpiona przez rodzaje działalności o wyższej wartości dodanej. Proces ten doprowadził do niedopasowania popytu na kwalifikacje i ich podaży na rynku pracy, wskazującego na konieczność zapewnienia kwalifikacji wymaganych w nowych sektorach, zwłaszcza za pomocą działań w obszarze szkolnictwa wyższego, tak aby zwiększyć dywersyfikację bazy gospodarczej Malty.

(12)

Malta odnotowuje najwyższy w UE odsetek osób przedwcześnie kończących naukę, wynoszący 36,8 % w 2009 r., w porównaniu ze średnią UE, która wynosi 14,4 %. Odnotowuje się także niewielki odsetek osób w wieku 30–34 lat posiadających wykształcenie wyższe lub równoważne (21,1 % w porównaniu do średniej UE wynoszącej 32,3 % w 2009 r.). Malta zamierza zmniejszyć odsetek osób przedwcześnie kończących naukę do poziomu 29 % oraz zwiększyć odsetek osób w wieku 30–34 lat posiadających wykształcenie wyższe lub równoważne do poziomu 33 % do roku 2020. W 2011 r. Malta wprowadziła środki mające na celu oferowanie osobom, którym grozi przedwczesne zakończenie nauki, innych atrakcyjnych możliwości rozwoju zawodowego poprzez działania na rzecz kształcenia i szkolenia zawodowego oraz edukację „drugiej szansy”.

(13)

Malta jest jednym z niewielu państw członkowskich UE, które wprowadziły powszechne mechanizmy indeksacji płac. Wzrost płac ustala się za pomocą obowiązkowego mechanizmu dostosowania kosztów utrzymania (ang. Cost of Living Adjustment, COLA), w wyniku którego płace rosną w stopniu uzależnionym od wcześniejszych zmian stopy inflacji, przy czym podwyżki te są proporcjonalnie wyższe w przypadku płac na dolnym końcu skali wynagrodzeń. W połączeniu z płacą minimalną taki sposób dostosowywania wynagrodzeń może dodatkowo obniżać konkurencyjność sektorów wykorzystujących w dużym stopniu siłę roboczą. Kwestia ta ma szczególne znaczenie w świetle niedawnego wzrostu cen energii, który może wywołać spiralę płacowo-cenową.

(14)

Malta jest prawie całkowicie uzależniona od importu ropy naftowej na potrzeby produkcji energii, przez co jej gospodarka jest wrażliwa na zmiany cen tego surowca. W połączeniu z nieadekwatnością maltańskiego systemu energetycznego może to stwarzać przeszkody dla przedsiębiorczości i dla konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw. Wykorzystanie potencjału produkcji energii ze źródeł odnawialnych może przynieść podwójną korzyść: może przyczynić się do poprawy konkurencyjności oraz do realizacji celów w zakresie energii i klimatu. Zawarte w krajowym programie reform informacje dotyczące środków w dziedzinie energetyki są jednak ograniczone, co utrudnia ocenę ich wykonalności i kosztów.

(15)

Malta podjęła szereg zobowiązań w ramach paktu euro plus. Zobowiązania te dotyczą dwóch obszarów paktu: konkurencyjności i stabilności finansów publicznych. W odniesieniu do budżetu zobowiązania obejmują wzmocnienie odpowiedzialności i przejrzystości w zakresie ram budżetowych oraz rozważenie wprowadzenia mechanizmów, które pozwolą zwiększyć dyscyplinę w wykonaniu budżetu. W obszarze wydajności przewidziano środki na rzecz poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej oraz warunków finansowania dla przedsiębiorstw, jak również zwiększenia konkurencji w sektorze usług, szczególnie w sektorze telekomunikacji. Choć krajowy program reform zawiera zobowiązania podjęte w ramach paktu euro plus, nie dotyczą one zatrudnienia ani stabilności finansowej. Wprawdzie władze kraju skupiają się na zwiększaniu wydajności, to jednak ignorują fakt, iż obecny mechanizm indeksacji płac wpływa negatywnie na konkurencyjność Malty. Zobowiązania podjęte w ramach paktu euro plus zostały ocenione i uwzględnione w zaleceniach.

(16)

Komisja dokonała oceny programu stabilności oraz krajowego programu reform, w tym zobowiązań Malty w ramach paktu euro plus. Wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej na Malcie, ale także stopień ich zgodności z przepisami i wytycznymi UE, ze względu na potrzebę wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W związku z tym Komisja jest zdania, że choć zakładany postęp w realizacji średniookresowego celu budżetowego jest właściwy, istnieją jednak poważne zagrożenia związane ze strategią konsolidacji, gdyż nie jest ona w pełni wsparta konkretnymi środkami i może dojść do przekroczenia wydatków, co już miało miejsce w przeszłości. Ponadto istnieje prawdopodobieństwo, że niewiążący charakter średniookresowych ram budżetowych nie będzie sprzyjać poprawie dyscypliny budżetowej. Stosunkowo wysokie długoterminowe koszty starzenia się społeczeństwa, szczególnie w postaci wydatków na emerytury, stanowią zagrożenie dla długoterminowej stabilności finansów publicznych Malty. W krajowym programie reform potwierdzono główne wyzwania strukturalne, przed którymi stoi gospodarka Malty, choć z drugiej strony wydaje się, że należałoby zwrócić większą uwagę na pewne kwestie, zwłaszcza szersze wykorzystanie potencjału siły roboczej oraz przegląd i podjęcie niezbędnych kroków, aby zreformować mechanizm ustalania płac w celu lepszego dostosowania płac do zmian wydajności, jak również dywersyfikację źródeł energii.

(17)

W świetle powyższej oceny, a także biorąc pod uwagę zalecenie Rady z dnia 16 lutego 2010 r. wydane na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rada zbadała aktualizację programu stabilności Malty z 2011 r. i jej opinia (3) znajduje odzwierciedlenie w szczególności w pkt 1) i 2) zaleceń. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Maltę,

1.

Zapewnienie korekty nadmiernego deficytu w roku 2011, zgodnie z zaleceniami w ramach procedury nadmiernego deficytu, bycie w gotowości do podjęcia dodatkowych środków służących uniknięciu ewentualnych odstępstw oraz przyjęcie konkretnych środków wspierających osiągnięcie docelowej wartości deficytu zaplanowanej na rok 2012. Zmniejszenie wysokiego wskaźnika długu publicznego i zapewnienie odpowiedniego postępu w realizacji średniookresowego celu budżetowego. Określenie – w celu wzmocnienia wiarygodności średniookresowej strategii konsolidacji – niezbędnych, szeroko zakrojonych środków począwszy od 2013 r., włączenie celów budżetowych do wiążących wieloletnich ram budżetowych opartych na regułach oraz usprawnienie kontroli wykonania budżetu.

2.

Podjęcie działań w celu zapewnienia długoterminowej stabilności systemu emerytalnego, takich jak przyspieszenie procesu stopniowego podnoszenia wieku emerytalnego oraz powiązanie wieku emerytalnego ze średnią długością życia. Uzupełnienie procesu podnoszenia ustawowego wieku emerytalnego o kompleksową strategię na rzecz aktywnego starzenia się, wprowadzenie rozwiązań zniechęcających do korzystania z programów wcześniejszego przechodzenia na emeryturę oraz zachęt do prywatnego gromadzenia oszczędności emerytalnych.

3.

Lepsze ukierunkowanie systemu edukacji na potrzeby rynku pracy, w szczególności poprzez dodatkowy wysiłek mający na celu polepszenie dostępu do szkolnictwa wyższego i podniesienie efektywności systemu szkolenia zawodowego. Podjęcie dalszych działań w celu zmniejszenia liczby osób przedwcześnie kończących naukę poprzez ustalenie, analizę i ocenę przyczyn tego zjawiska do 2012 r., oraz poprzez ustanowienie systemu regularnego monitorowania i sprawozdawczości w zakresie skuteczności tych działań.

4.

Dokonanie przeglądu i podjęcie niezbędnych działań w celu zreformowania – w porozumieniu z partnerami społecznymi i zgodnie z krajowymi praktykami – systemu negocjacji płacowych i systemu indeksacji płac, aby zapewnić ściślejszy związek między wzrostem płac a zmianami wydajności pracy i poziomu konkurencyjności.

5.

Zwiększenie wysiłków na rzecz ograniczenia zależności Malty od importu ropy naftowej poprzez przyspieszenie inwestycji w odnawialne źródła energii oraz pełne wykorzystanie dostępnych funduszy UE na modernizację infrastruktury i promocję energooszczędności.

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/13

1.

W dniu 22 grudnia 2010 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reguł finansowych mających zastosowanie do budżetu rocznego Unii („wniosek”). Wniosek ten łączy i zastępuje dwa wcześniejsze wnioski Komisji dotyczące zmiany rozporządzenia finansowego („FR” – rozporządzenia Rady nr 1605/2002 (WE, Euratom) (3)). Oba wnioski dotyczyły przeprowadzanej co trzy lata rewizji FR oraz dostosowania tego rozporządzenia do traktatu lizbońskiego (4).

2.

W dniu 5 stycznia 2011 r. wniosek został przesłany do EIOD zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001. Przed przyjęciem wniosku przeprowadzono nieformalne konsultacje z EIOD, który zaleca prawodawcy włączenie odniesienia do konsultacji EIOD na początku przedstawionego rozporządzenia.

3.

Wniosek ma pewien wpływ na ochronę danych na poziomie UE oraz na poziomie krajowym, co zostanie omówione w niniejszej opinii.

4.

We wniosku znajdują się odniesienia do odpowiednich instrumentów ochrony danych. Jak zostanie wyjaśnione w niniejszej opinii, konieczne jest jednak dopracowanie i dodatkowe objaśnienie tekstu, aby zapewnić pełną zgodność z ramami prawnymi dotyczącymi ochrony danych.

5.

Zaproponowane rozporządzenie obejmuje szereg kwestii dotyczących przetwarzania danych osobowych przez instytucje, agencje i organy UE, a także przez podmioty państw członkowskich. Działania związane z przetwarzaniem danych zostaną omówione w bardziej szczegółowy sposób poniżej. Instytucje, agencje i organy UE zajmujące się przetwarzaniem danych osobowych podlegają przepisom dotyczącym ochrony danych określonym w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001. Podmioty działające na poziomie krajowym są związane przepisami krajowymi danego państwa członkowskiego, wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

6.

EIOD przyjmuje z zadowoleniem fakt, że proponowane rozporządzenie zawiera odniesienia do co najmniej jednego ze wspomnianych instrumentów (5). Odniesienia te nie są jednak systematyczne i stałe. EIOD wzywa zatem prawodawcę do zastosowania bardziej wszechstronnego podejścia do przedmiotowego rozporządzenia.

7.

EIOD zaleca prawodawcy włączenie do preambuły przedmiotowego rozporządzenia poniższego odniesienia do dyrektywy 95/46/WE i rozporządzenia (WE) nr 45/2001:

„Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla wymogów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych”.

8.

Ponadto EIOD zaleca włączenie do art. 57 ust. 2 lit. f) odniesienia do dyrektywy 95/46/WE i rozporządzenia (WE) nr 45/2001, tak jak dokonano tego w przypadku art. 31 ust. 3 wniosku.

9.

Artykuł 28 wniosku dotyczy wewnętrznej kontroli wykonania budżetu. W ust. 2 lit. d) przewiduje się, że do celów wykonania budżetu kontrola wewnętrzna ma zapewnić wystarczającą pewność w zakresie osiągnięcia celów zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom, ich wykrywania oraz korygowania.

10.

W odniesieniu do pośredniego wykonania budżetu przez Komisję w drodze zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi lub z udziałem podmiotów i osób innych niż państwa członkowskie, odpowiednio w art. 56 ust. 2 i art. 57 ust. 3 stwierdza się, że państwa członkowskie, podmioty i inne osoby zapobiegają nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, wykrywają je i podejmują w stosunku do nich działania naprawcze, wypełniając zadania związane z wykonywaniem budżetu. Oczywiście środki te powinny być w pełni zgodne z przepisami krajowymi wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

11.

W powyższym zakresie w art. 56 ust. 4 lit. f) (który powinien być ust. 4 lit. e), zgodnie z właściwym porządkiem liter) stwierdza się, że akredytowane przez państwa członkowskie organy, które ponoszą wyłączną odpowiedzialność za prawidłowe zarządzanie środkami finansowymi, „zapewniają ochronę danych osobowych, która jest zgodna z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 95/46/WE”. EIOD zaleca doprecyzowanie powyższego odniesienia, zmieniając je w następujący sposób: „zapewniają zgodność wszelkich działań w zakresie przetwarzania danych osobowych z przepisami prawa krajowego wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE”.

12.

W odniesieniu do podmiotów i osób innych niż państwa członkowskie w art. 57 ust. 2 lit. f) stwierdza się, że takie podmioty i osoby powinny zapewnić „racjonalną ochronę danych osobowych”. EIOD jest zdecydowanie przeciwny powyższemu sformułowaniu, ponieważ wydaje się, iż umożliwia ono mniej rygorystyczne stosowanie przepisów dotyczących ochrony danych. EIOD zaleca zatem zastąpienie tego sformułowania w sposób zaproponowany powyżej: „zapewniają zgodność wszelkich działań w zakresie przetwarzania danych z przepisami prawa krajowego wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE”.

13.

Artykuł 63 ust. 8 wniosku dotyczy zagadnienia informowania o nieprawidłowościach. Nakłada na członków personelu obowiązek powiadamiania urzędnika zatwierdzającego (lub wyspecjalizowanego zespołu do spraw nieprawidłowości finansowych powołanego na podstawie art. 70 ust. 6 wniosku), jeżeli uznają, że decyzja, którą jego przełożony każe mu zastosować jest nieprawidłowa lub sprzeczna z zasadami należytego zarządzania finansami lub regułami zawodowymi, których mają przestrzegać. W przypadku jakiejkolwiek nielegalnej działalności, nadużycia finansowego lub korupcji, które mogą zaszkodzić interesom Unii, członkowie personelu muszą poinformować władze i organy określone przez odpowiednie przepisy.

14.

EIOD wskazuje na fakt, że sytuacja osób informujących o nieprawidłowościach jest delikatna. Osoby, które otrzymują takie informacje powinny zagwarantować, że tożsamość informującego o nieprawidłowościach zostanie zachowana w tajemnicy, w szczególności przed osobami, których dotyczą informacje o rzekomych uchybieniach (6). Zapewnienie poufnego traktowania tożsamości osoby informującej o nieprawidłowościach nie tylko chroni taką osobę, ale również gwarantuje skuteczność powyższego systemu informowania. Bez wystarczających gwarancji dotyczących poufności, członkowie personelu będą mniej skłonni do zgłaszania nieprawidłowych lub nielegalnych działań.

15.

Ochrona poufności tożsamości osoby informującej o nieprawidłowościach nie jest jednak absolutna. Po wstępnym badaniu wewnętrznym mogą zostać podjęte kolejne kroki proceduralne lub czynności prawne, wymagające ujawnienia tożsamości takiej osoby, na przykład organom wymiaru sprawiedliwości. W tym przypadku należy przestrzegać przepisów krajowych regulujących procedury sądowe (7).

16.

Mogą wystąpić również sytuacje, w których osoba oskarżona o popełnienie nieprawidłowości ma prawo znać imię i nazwisko osoby, która poinformowała o uchybieniach. Jest to możliwe, jeżeli dana osoba potrzebuje informacji na temat tożsamości w celu wniesienia przeciwko niej sprawy do sądu, w przypadku ustalenia, że dokonała ona celowo fałszywych zeznań na temat zainteresowanej osoby (8).

17.

EIOD zaleca zmianę aktualnego tekstu wniosku oraz zapewnienie poufnego traktowania w trakcie dochodzeń tożsamości osób informujących o nieprawidłowościach, w zakresie, w którym nie zostają naruszone przepisy krajowe regulujące procedury sądowe oraz o ile osoba oskarżona o popełnienie nieprawidłowości nie ma prawa do otrzymania danych na temat tożsamości osoby informującej, ponieważ są one niezbędne do wniesienia przeciwko niej sprawy do sądu, w przypadku ustalenia, że dokonała celowo fałszywych zeznań na temat zainteresowanej osoby.

18.

Zgodnie z art. 31 ust. 2 (Ogłaszanie informacji o odbiorcach środków Unii i innych informacji) Komisja w odpowiedni sposób udostępnia posiadane przez siebie informacje o odbiorcach środków finansowych pochodzących z budżetu w przypadku wykonywania budżetu przez Komisję bezpośrednio albo przez delegatury.

19.

W art. 31 ust. 3 stwierdza się, że informacje te „są udostępniane z należytym przestrzeganiem wymogów poufności, szczególnie wymogów ochrony danych osobowych, jak określono w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady, a także wymogów bezpieczeństwa, z uwzględnieniem specyfiki każdej z metod zarządzania […] oraz, w odpowiednich przypadkach, zgodnie ze stosownymi przepisami sektorowymi”.

20.

Kwestię ogłaszania tożsamości odbiorców środków UE poruszył Trybunał Sprawiedliwości w swoim wyroku z listopada 2010 r. w sprawie Schecke i Eifert  (9). Nie zagłębiając się w szczegóły sprawy, należy podkreślić, że Trybunał Sprawiedliwości dokładnie zbadał, czy prawodawstwo UE, które zawiera obowiązek ujawniania informacji, jest zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej („Karta praw podstawowych UE”).

21.

Trybunał Sprawiedliwości zbadał cel ujawnienia informacji, a następnie ocenił proporcjonalność środka. Trybunał Sprawiedliwości uznał, że instytucje mają obowiązek wyważyć, przed ujawnieniem informacji dotyczących osoby fizycznej, interes Unii Europejskiej w ujawnieniu takich informacji oraz naruszenie praw uznanych w Karcie praw podstawowych UE (10). Trybunał Sprawiedliwości podkreślił, że odstępstwa i ograniczenia ochrony danych osobowych muszą ograniczać się do tego, co absolutnie konieczne (11).

22.

Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że instytucje powinny poszukiwać różnych metod ogłaszania informacji, aby znaleźć metodę zgodną z celem publikacji, a jednocześnie w najmniejszym stopniu wpływającą na prawo beneficjentów do poszanowania ich życia prywatnego oraz, w szczególności, na prawo do ochrony danych osobowych (12). W kontekście omawianej sprawy Trybunał Sprawiedliwości odniósł się do ograniczenia publikacji imiennych danych dotyczących beneficjentów w zależności od okresów, za które otrzymywali pomoc, jej częstotliwości czy też rodzaju i wysokości (13).

23.

EIOD jeszcze raz podkreśla, że rola ochrony prywatności i danych nie polega na uniemożliwianiu publicznego dostępu do informacji w każdym przypadku, gdy dotyczy to przetwarzania danych osobowych, oraz na nieuzasadnionym ograniczaniu przejrzystości administracji UE. EIOD stoi na stanowisku, że zasada przejrzystości „pozwala obywatelom na bliższe uczestnictwo w procesie podejmowania decyzji i gwarantuje, że administracja cieszy się większą prawowitością, jest bardziej skuteczna i odpowiedzialna względem obywateli w systemie demokratycznym”; przeprowadzona we właściwy sposób publikacja poprzez Internet danych imiennych beneficjentów środków „przyczynia się do właściwego wykorzystania funduszy publicznych przez administrację publiczną” oraz „wzmacnia publiczną kontrolę wykorzystania danych kwot” (14).

24.

Na tej podstawie EIOD pragnie podkreślić, że uwagi Trybunału Sprawiedliwości przywołane w poprzednich akapitach mają bezpośrednie znaczenie dla przedmiotowego wniosku. Pomimo odwołań do dyrektywy 95/46/WE i rozporządzenia (WE) nr 45/2001 nie ma pewności, że przewidywana publikacja spełnia wymogi, jak wyjaśnia Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie Schecke. W tym względzie należy podkreślić, że Trybunał Sprawiedliwości nie tylko anulował rozporządzenie Komisji, które zawierało szczegółowe zasady dotyczące publikowania informacji o beneficjentach funduszy rolnych (15), ale również przepis w rozporządzeniu, który stanowi podstawę prawną rozporządzenia Komisji i który zawierał ogólny wymóg ujawniania informacji w zakresie, w jakim dotyczyły one beneficjentów będących osobami fizycznymi (16).

25.

EIOD ma poważne wątpliwości, czy przedmiotowy wniosek spełnia kryteria wyjaśnione przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie Schecke. Ani art. 31, ani wcześniejsze bądź późniejsze artykuły nie zawierają wyraźnego i jasno zdefiniowanego celu, dla którego przewidziana jest publikacja danych osobowych. Ponadto nie jest jasne, kiedy i w jakim formacie będą ujawniane informacje. Dlatego też nie można ocenić, czy osiągnięto właściwą równowagę między różnymi interesami różnych stron, ani sprawdzić, jak wyraźnie podkreślił Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie Schecke, czy publikacja będzie proporcjonalna. Co więcej, nie jest jasne, w jaki sposób zostaną zapewnione prawa osób, których dane dotyczą.

26.

Jeżeli nawet przewidziano przepisy wykonawcze (co nie zostało wyraźnie stwierdzone), podstawowe wyjaśnienia, o których mowa powyżej, powinny zostać zawarte w podstawie prawnej ujawniania takich danych, jaką ma być RF.

27.

EIOD zaleca zatem prawodawcy sprecyzowanie celu i wyjaśnienie konieczności przewidywanego ujawniania danych, wskazanie, w jaki sposób i w jakim stopniu dane osobowe będą ujawniane, zapewnienie ujawniania danych wyłącznie, jeśli działanie to jest proporcjonalne, oraz zagwarantowanie, że osoby, których dane dotyczą, mogą powoływać się na swoje prawa zawarte w przepisach UE dotyczących ochrony danych.

28.

Artykuł 103 wniosku dotyczy możliwości nakładania przez instytucję zamawiającą kar administracyjnych lub finansowych na: a) wykonawców, kandydatów lub oferentów w sytuacji, gdy są oni winni wprowadzenia w błąd przy dostarczaniu informacji wymaganych przez instytucję zamawiającą jako warunek udziału w procedurze udzielania zamówień lub nie złożyli tych informacji (zob. art. 101 lit. b)) lub b) wykonawców uznanych za winnych poważnego naruszenia zobowiązań wynikających z zamówień finansowanych z budżetu.

29.

Artykuł 103 ust. 1 stanowi, że należy umożliwić osobie zainteresowanej przedstawienie swoich uwag. Zgodnie z art. 103 ust. 2 kary mogą polegać na wykluczeniu danej osoby z zamówień lub dotacji finansowanych z budżetu na okres nie dłuższy niż dziesięć lat lub zapłacie kary finansowej do wartości danego zamówienia.

30.

W porównaniu z bieżącą sytuacją nowym elementem wniosku jest możliwość, o której mowa w art. 103 ust. 3), opublikowania przez instytucję decyzji lub streszczenia decyzji z podaniem nazwy podmiotu gospodarczego, krótkim opisem okoliczności faktycznych, okresu trwania wykluczenia lub kwoty kar finansowych.

31.

Przepis ten, w zakresie, w jakim pociąga za sobą ujawnienie informacji dotyczących osób fizycznych, rodzi wątpliwości z punktu widzenia ochrony danych. Po pierwsze, zastosowanie słowa „może” oznacza, że publikacja nie jest obowiązkowa. Sprawia to jednak, że tekst wniosku nie daje jasności w odniesieniu do wielu kwestii. Na przykład jaki jest cel takiego ujawnienia danych? Na podstawie jakich kryteriów dana instytucja podejmuje decyzję o ujawnieniu danych? Jak długo informacje będą publicznie dostępne i za pośrednictwem jakiego medium? Kto będzie weryfikował, czy informacje są w dalszym ciągu prawidłowe, i kto będzie je aktualizował? Kto poinformuje osobę, której dotyczą dane, o ujawnieniu takich danych? Wszystkie te pytania dotyczą wymogów dotyczących jakości danych zawartych w art. 6 dyrektywy 95/46/WE i art. 4 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

32.

Należy podkreślić, że publikacja takich informacji ma dodatkowy negatywny wpływ na osobę, której dotyczą dane. Publikacja powinna być dopuszczalna wyłącznie, jeśli jest to absolutnie konieczne do osiągnięcia przewidzianego celu. Zastosowanie mają tutaj również uwagi przedstawione powyżej w części II.4 w kontekście wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Schecke.

33.

W obecnym brzmieniu proponowany tekst art. 103 ust 3. nie do końca spełnia wymogi prawa o ochronie danych osobowych. EIOD zaleca zatem prawodawcy sprecyzowanie celu i wyjaśnienie konieczności przewidywanego ujawniania danych, wskazanie, w jaki sposób i w jakim stopniu dane osobowe będą ujawniane, zapewnienie ujawniania danych wyłącznie, jeśli działanie to jest proporcjonalne, oraz zagwarantowanie, że osoby, których dane dotyczą, mogą powoływać się na swoje prawa zawarte w przepisach UE dotyczących ochrony danych.

34.

Wniosek pociąga za sobą również utworzenie centralnej bazy danych o wykluczeniach, która będzie zawierała szczegółowe informacje o kandydatach i oferentach wykluczonych z udziału w przetargach (zob. art. 102). Baza ta już funkcjonuje na podstawie bieżącego RF, zaś jej funkcjonowanie zostało opracowane w szczegółach w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1302/2008. Operacje przetwarzania danych osobowych, które odbywają się w ramach centralnej bazy danych o wykluczeniach, zostały przeanalizowane przez EIOD w opinii z kontroli wstępnej z dnia 26 maja 2010 r. (17).

35.

Dane zawarte w centralnej bazie danych o wykluczeniach mają wielu odbiorców. W zależności od tego, kto korzysta z bazy danych, mają zastosowanie art. 7, 8 lub 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

36.

EIOD stwierdził w wyżej wymienionej opinii z kontroli wstępnej, że obecnie stosowana praktyka w odniesieniu do wdrożenia art. 7 (konsultacje dotyczące bazy danych z innymi instytucjami i agencjami UE) i art. 8 (konsultacje dotyczące centralnej bazy danych o wykluczeniach z innymi władzami i niektórymi innymi organami państw członkowskich) jest zgodna z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

37.

Podobnego wniosku nie można było jednak wyciągnąć w odniesieniu do przekazywania danych organom państw trzecich, które reguluje art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 dotyczący przekazywania danych organom państw trzecich lub organizacjom międzynarodowym. Artykuł 102 ust. 2 stanowi, że państwa trzecie również powinny mieć dostęp do centralnej bazy danych o wykluczeniach.

38.

Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 stanowi, że „[d]ane osobowe są przekazywane odbiorcom innym niż instytucje i organy wspólnotowe, a które nie podlegają prawu krajowemu przyjętemu zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, jedynie wtedy, gdy w kraju odbiorcy lub w organizacji międzynarodowej, do jakiej należy odbiorca, zapewniony jest wystarczający poziom ochrony i dane są przekazywane jedynie w celu spełnienia zadań należących do administratora danych”. W drodze odstępstwa od art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 6 zezwala na przekazywanie danych państwom, które nie zapewniają właściwej ochrony, jeżeli „przekazanie danych jest konieczne lub wymagane przez prawo z ważnych względów publicznych (…)”.

39.

W wyżej wymienionej opinii z kontroli wstępnej EIOD zaznaczył, że podjęcie dalszych kroków jest konieczne, aby zagwarantować, że w razie przekazania danych państwu trzeciemu lub organizacji, odbiorca zapewnia właściwy poziom ochrony. EIOD pragnie podkreślić, że takie ustalenie adekwatności poziomu ochrony musi się odbywać na podstawie oceny jednostkowej i powinno uwzględniać dogłębną analizę okoliczności dotyczących operacji przekazania danych lub zestawu takich operacji. RF nie może zwolnić Komisji z tego obowiązku. Podobnie przekazanie danych na podstawie jednego z odstępstw przewidzianych w art. 9 również powinno odbywać się na podstawie oceny jednostkowej.

40.

W tym względzie EIOD zaleca prawodawcy dodanie dodatkowego ustępu do art. 102, który dotyczy w szczególności ochrony danych osobowych. Taki ustęp mógłby się rozpoczynać pierwszym zdaniem, które już zawiera pierwszy ustęp art. 102, mianowicie „Komisja tworzy centralną bazę danych i zarządza nią, zgodnie z unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych”. Następnie należy dodać, że dostęp organów państw trzecich jest dopuszczalny jedynie wówczas, gdy warunki określone w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 są spełnione.

41.

Przedmiotowy wniosek ma pewien wpływ na ochronę danych na poziomie UE oraz na poziomie krajowym, co zostało omówione w niniejszej opinii. We wniosku znajdują się odniesienia do odpowiednich instrumentów ochrony danych. Niemniej, jak wyjaśniono w niniejszej opinii, konieczne jest dopracowanie i dodatkowe objaśnienie tekstu, aby zapewnić pełną zgodność z ramami prawnymi dotyczącymi ochrony danych. EIOD zaleca:

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/19

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/21

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/25

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32011M6274 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/25

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32011M6265 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/26

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/27

—

Albania

AL

—

Bośnia i Hercegowina

BA

—

Chorwacja

HR

—

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

MK (2)

—

Czarnogóra

ME

—

Serbia

RS

—

Turcja

TR

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/29

Przypis 1:

Data ustania domniemania zgodności jest zasadniczo datą wycofania („dw”) określoną przez europejskie organizacje normalizacyjne. Zwraca się jednak uwagę użytkowników tych norm na fakt, że w niektórych szczególnych przypadkach data ustania i data domniemania mogą nie być tożsame.

Przypis 2.1:

Nowa (lub zmieniona) norma ma taki sam zakres, jak norma zastąpiona. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

Przypis 2.2:

Zakres nowej normy jest szerszy od zakresu normy zastąpionej. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

Przypis 2.3:

Zakres nowej normy jest węższy od zakresu normy zastąpionej. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej (częściowo) z wymogami zasadniczymi dyrektywy w odniesieniu do produktów, które obejmuje zakres nowej normy. Domniemanie zgodności z wymogami zasadniczymi dyrektywy w odniesieniu do produktów, które nadal obejmuje zakres normy zastąpionej (częściowo), a których nie obejmuje zakres nowej normy, pozostaje bez zmian.

Przypis 3:

W przypadku zmian, normą, do której dokonuje się odniesienia jest EN CCCCC:YYYY, z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, oraz nowa przytoczona zmiana. Zastąpiona norma (kolumna 3) składa się zatem z EN CCCCC:YYYY z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, ale nowa przytoczona zmiana nie wchodzi w jej skład. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

—

Wszelkie informacje na temat dostępności norm można uzyskać w europejskich organizacjach normalizacyjnych lub w krajowych organach normalizacyjnych, których lista znajduje się w załączniku do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, zmienionej dyrektywą 98/48/WE.

—

Europejskie organizacje normalizacyjne przyjmują zharmonizowane normy w języku angielskim (CEN i Cenelec publikują je również w języku francuskim i niemieckim). Następnie krajowe organy normalizacyjne tłumaczą tytuły zharmonizowanych norm na wszystkie pozostałe wymagane języki urzędowe Unii Europejskiej. Komisja Europejska nie ponosi odpowiedzialności za poprawność tytułów zgłoszonych do publikacji w Dzienniku Urzędowym.

—

Publikacja odniesień w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie oznacza, że normy są dostępne we wszystkich językach Wspólnoty.

—

Lista ta zastępuje wszystkie poprzednie listy opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja czuwa nad uaktualnianiem listy.

—

Więcej informacji na temat zharmonizowanych norm można uzyskać pod następującym adresem:

http://ec.europa.eu/enterprise/policies/european-standards/harmonised-standards/index_en.htm

—

CEN: Avenue Marnix 17, 1000 Bruxelles/Brussel, BELGIQUE/BELGIË, tel. +32 25500811, faks +32 25500819 (http://www.cen.eu),

—

Cenelec: Avenue Marnix 17, 1000 Bruxelles/Brussel, BELGIQUE/BELGIË, tel. +32 25196871, faks +32 25196919 (http://www.cenelec.eu),

—

ETSI: 650 route des Lucioles, 06921 Sophia Antipolis, FRANCE, tel. +33 492944200, faks +33 493654716 (http://www.etsi.eu).

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/31

1.

Czy dyrektywę 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz, w stosownych przypadkach, inne akty prawne dotyczące EOG, w tym art. 11–13 głównego tekstu Porozumienia EOG dotyczące swobodnego przepływu towarów, należy interpretować w ten sposób, że ośrodki zdrowia takie jak instytucja skarżąca, które zapewniają opiekę zdrowotną i świadczenia medyczne, nie mogą wwozić, na potrzeby osób znajdujących się pod opieką instytucji, produktów leczniczych z Norwegii, które otrzymały norweskie, krajowe pozwolenie na dopuszczenie do obrotu przez odniesienie do islandzkiego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych noszących tę samą nazwę, jeśli pozwolenie to zostało wydane przed wejściem w życie dyrektywy 2001/83/WE?

2.

Jeżeli tak jest, w jaki sposób ośrodek zdrowia taki jak instytucja skarżąca, która utrzymuje, że produkty lecznicze przywożone z innego państwa-strony Porozumienia EOG mają islandzkie pozwolenie na dopuszczenie do obrotu, może to wykazać? Czy ustęp pierwszy artykułu 51 in fine dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady należy interpretować w ten sposób, że ośrodek zdrowia musi przedstawić pozwanemu, jako właściwemu organowi nadzoru, sprawozdanie z kontroli? Czy możliwe jest, aby mniej rygorystyczne wymogi dotyczące ciężaru dowodu miały zastosowanie w odniesieniu do przywozu produktów leczniczych z Norwegii, jeśli produkty te nie są przeznaczone do dalszej sprzedaży, dystrybucji lub wprowadzania do obrotu na terytorium Islandii, lecz tylko na potrzeby osób znajdujących się pod opieką ośrodka zdrowia?

3.

Czy właściwe organy mają nieograniczoną swobodę uznania przy podejmowaniu decyzji o tym, czy przyznać wyłączenie na mocy art. 63 ust. 3 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, i jeżeli tak, to którym beneficjentom, w odniesieniu do produktów leczniczych wwożonych przez ośrodek zdrowia, taki jak instytucja skarżąca, jeśli produkty te nie są przeznaczone do przyjmowania we własnym zakresie, lecz są przygotowywane przez farmaceutę zatrudnionego przez ośrodek zdrowia oraz dostarczane użytkownikom w specjalnie zaprojektowanych dozownikach przeznaczonych do produktów medycznych?

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/32

1.

W dniu 12 lipca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa CVC Capital Partners SICAV-FIS SA (Luksemburg) i Ande Investissements SA (Luksemburg), przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Delachaux SA (Francja) w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6295 – CVC/Ande/Delachaux, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

21.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 215/33

1.

W dniu 13 lipca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo MEIF II Luxembourg Holdings Sàrl („MEIF II”, Luksemburg) kontrolowane przez Macquarie Group Limited („Macquarie Group”, Australia) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Airwave Solutions Limited („Airwave”, Zjednoczone Królestwo) w drodze zakupu udziałów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6309 – Macquarie Group/Airwave Solutions, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: