16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/2

Opinia Trybunału (wielka izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich

(Opinia 1/08) (1)

(Opinia wydana na mocy art. 300 ust. 6 WE - Układ ogólny w sprawie handlu usługami (GATS) - Listy szczegółowych zobowiązań - Zawieranie porozumień dotyczących przyznania rekompensaty w zakresie zmian lub wycofania pewnych zobowiązań w następstwie przystąpienia do Unii Europejskiej nowych państw członkowskich - Kompetencja dzielona - Podstawa prawna - Wspólna polityka handlowa - Wspólna polityka transportowa)

2011/C 211/02

Język postępowania: wszystkie języki

Strony

Strona występująca z wnioskiem o wydanie opinii: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot

Wniosek o wydanie opinii — Światowa Organizacja Handlu (WTO) — Układ ogólny w sprawie handlu usługami (GATS) — Listy szczegółowych zobowiązań dotyczących otwarcia rynków i przyznania traktowania narodowego — Porozumienia w przedmiocie zmian i wycofania szczegółowych zobowiązań w następstwie przystąpienia do Unii Europejskiej nowych państw członkowskich oraz w przedmiocie dostosowań rekompensacyjnych na rzecz członków WTO poszkodowanych w wyniku takich zmian i wycofania — Rodzaj kompetencji (wyłączna lub dzielona) Wspólnoty do zawarcia tego typu porozumień oraz właściwe podstawy prawne — Zakres stosowania odpowiednio wspólnej polityki handlowej i wspólnej polityki transportowej

Sentencja

1)	Zawarcie porozumień z poszkodowanymi członkami Światowej Organizacji Handlu w rozumieniu art. XXI Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS), takich jak opisane w niniejszym wniosku o wydanie opinii, należy do kompetencji dzielonej Wspólnoty Europejskiej i państw członkowskich.

2)	Akt wspólnotowy dotyczący zawarcia tych porozumień należy oprzeć zarówno na art. 133 ust. 1, 5 WE i art. 133 ust. 6 akapit drugi WE, jak i art. 71 WE i art. 80 ust. 2 WE, w związku z art. 300 ust. 2 WE i art. 300 ust. 3 akapit pierwszy WE.

(1) Dz.U. C 183 z 19.7.2008

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/2

Opinia Trybunału (w pełnym składzie) z dnia 8 marca 2011 r. — Rada Unii Europejskiej

(Opinia 1/09) (1)

(Opinia wydana na mocy art. 218 ust. 11 TFUE - Projekt porozumienia - Wniosek o wydanie opinii - Ustanowienie jednolitego systemu rozstrzygania sporów patentowych - Europejski i wspólnotowy sąd patentowy - Zgodność wspomnianego projektu z traktatami)

2011/C 211/03

Język postępowania: wszystkie języki

Strony

Strona wnosząca o wydanie opinii: Rada Unii Europejskiej

Przedmiot

Wniosek o wydanie opinii — Zgodność z traktatem WE projektu porozumienia ustanawiającego jednolity system sądowego rozstrzygania sporów patentowych — System sądowniczy dotyczący patentu europejskiego i patentu wspólnotowego złożony z sądu pierwszej instancji i sądu apelacyjnego — Przyznanie tym sądom właściwości do orzekania w szczególności w przedmiocie sporów dotyczących ważności lub stosowania patentów wspólnotowych związanej z uprawnieniem względnie obowiązkiem tych sądów do zwrócenia się do Trybunału w trybie prejudycjalnym z pytaniami dotyczącymi wykładni traktatu WE lub ważności i wykładni aktów przyjętych przez instytucje Unii — Naruszenie autonomii wspólnotowego porządku prawnego i pierwszeństwa prawa wspólnotowego?

Sentencja

Przewidywane porozumienie ustanawiające jednolity system rozstrzygania sporów patentowych (zwany obecnie „europejskim i wspólnotowym sądem patentowym”) nie jest zgodne z postanowieniami traktatu UE i traktatu FUE.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 26 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep — Niderlandy — Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen przeciwko H. Akdasowi, H. Agartanowi, Z. Akbulutowi, M. Basowi, K. Yüzügüllüerowi, E. Keskinowi, C. Topalogluowi, A. Cubukowi, S. Sariisikowi

(Sprawa C-485/07) (1)

(Stowarzyszenie EWG-Turcja - Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Uchylenie klauzul zamieszkania - Zakres - Dodatek do renty inwalidzkiej wypłacany przez przyjmujące państwo członkowskie w celu zapewnienia beneficjentom minimum egzystencji - Zmiana ustawodawstwa krajowego - Zniesienie tego dodatku w przypadku zamieszkiwania przez beneficjenta poza terytorium danego państwa członkowskiego)

2011/C 211/04

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Centrale Raad van Beroep

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen

Strona pozwana: H. Akdas, H. Agartan, Z. Akbulut, M. Bas, K. Yüzügüllüer, E. Keskin, C. Topaloglu, A. Cubuk, S. Sariisik

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Centrale Raad van Beroep — Wykładnia art. 9 układu stowarzyszeniowego, art. 59 protokołu dodatkowego do Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w Brukseli w dniu 23 listopada 1970 r. i zawartego, zatwierdzonego i ratyfikowanego w imieniu Wspólnoty rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2760/72 z dnia 19 grudnia 1972 r. (Dz.U. L 193, s. 1) oraz art. 6 ust. 1 decyzji Rady Stowarzyszenia nr 3/80 z dnia 19 września 1980 r. o stosowaniu systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich Wspólnot Europejskich do pracowników tureckich i członków ich rodzin (Dz.U. 1983, C 110, s. 60) — Uregulowanie krajowe przewidujące przyznanie dodatku do świadczenia z tytułu ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy, służące osiągnięciu poziomu minimum socjalnego — Ograniczenia w przypadku zamieszkiwania poza terytorium Niderlandów — Redukcja świadczeń według dwóch modeli w zależności od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 akapit pierwszy decyzji Rady Stowarzyszenia nr 3/80 z dnia 19 września 1980 r. o stosowaniu systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich Wspólnot Europejskich do prawników tureckich i członków ich rodzin należy interpretować w ten sposób, że ma on skutek bezpośredni, tak że obywatele tureccy, do których ten przepis się stosuje, mogą powołać się na niego bezpośrednio przed sądami krajowymi państw członkowskich, aby spowodować odstąpienie od stosowania norm prawa wewnętrznego, które są z nim sprzeczne.

Artykuł 6 ust. 1 akapit pierwszy decyzji nr 3/80 należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak w postępowaniu przed sądem krajowym stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które, tak jak art. 4a Toeslagenwet (ustawy o świadczeniach dodatkowych) z dnia 6 listopada 1986 r., znosi prawo do świadczenia takiego jak dodatek do renty inwalidzkiej, przyznanego na podstawie ustawodawstwa krajowego, względem byłych tureckich pracowników migrujących, gdy powrócili oni do Turcji po tym, jak utracili prawo pobytu w przyjmującym państwie członkowskim z powodu okoliczności, iż stali się niezdolni do pracy w tym państwie członkowskim.

Artykuł 9 Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Turcji, podpisanego w dniu 12 września 1963 r. w Ankarze przez Republikę Turcji z jednej strony i przez państwa członkowskie EWG oraz Wspólnotę z drugiej strony, który został zawarty, zatwierdzony i ratyfikowany w imieniu tej ostatniej decyzją Rady 64/732/EWG z dnia 23 grudnia 1963 r., nie ma zastosowania do sytuacji takiej jak w postępowaniu przed sądem krajowym.

(1) Dz.U. C 22 z 26.1.2008.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 26 maja 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-306/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywy 93/37/EWG i 2004/18/WE - Procedury udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane - Przepisy w zakresie zagospodarowania przestrzennego autonomicznej wspólnoty Walencji)

2011/C 211/05

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro, D. Kukovec oraz M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1, art. 6 ust. 6, art. 11, art. 12 oraz tytułu IV, rozdział 2 (art. 24–29) dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (Dz.U. L 199, s. 54) oraz art. 2, art. 6, art. 24, art. 30, art. 31 ust. 4 lit. a), art. 48 ust. 2 i art. 53 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114) — Przepisy w zakresie zagospodarowania przestrzennego Comunidad valenciana — Niezgodność z prawem wspólnotowym

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 26 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State — Niderlandy) — Stichting Natuur en Milieu i in. (C-165/09) przeciwko College van Gedeputeerde Staten van Groningen, Stichting Natuur en Milieu i in. (C-166/09) przeciwko College van Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland, Stichting Natuur en Milieu i in. (C-167/09) przeciwko College van Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland

(Sprawy połączone od C-165/09 do C-167/09) (1)

(Środowisko naturalne - Dyrektywa 2008/1/WE - Pozwolenie na budowę i eksploatację elektrowni - Dyrektywa 2001/81/WE - Krajowe poziomy emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza - Uprawienia państw członkowskich w okresie przejściowym - Bezpośrednia skuteczność)

2011/C 211/06

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Stichting Natuur en Milieu, Stichting Greenpeace Nederland, B. Meijer, E. Zwaag, F. Pals (C-165/09), Stichting Natuur en Milieu, Stichting Zuid-Hollandse Milieufederatie, Stichting Greenpeace Nederland, Vereniging van Verontruste Burgers van Voorne (C-166/09), Stichting Natuur en Milieu, Stichting Zuid-Hollandse Milieufederatie, Stichting Greenpeace Nederland, Vereniging van Verontruste Burgers van Voorne (C-167/09)

Strony pozwane: College van Gedeputeerde Staten van Groningen (C-165/09), College van Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland (C-166/09 i C-167/09)

Przy udziale: RWE Eemshaven Holding BV, dawniej RWE Power AG (C-165/09), Electrabel Nederland NV (C-166/09), College van Burgemeester en Wethouders Rotterdam (C-166/09 i C-167/09), E.On Benelux NV (C-167/09)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State — Wykładnia art. 9 dyrektywy Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (Dz.U. L 257, s. 26), aktualnie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (wersja skodyfikowana) (Dz.U. L 24, s. 8), oraz art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza (Dz.U. L 309, s. 22) — Wniosek o wydanie pozwolenia środowiskowego — Decyzja właściwych władz — Obowiązki państw członkowskich w okresie od daty transpozycji dyrektywy do daty przewidzianej w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/81, późniejszej od daty jej transpozycji — Elektrownia

Sentencja

Artykuł 9 ust. 1, 3 i 4 dyrektywy Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, w jej wersji pierwotnej jak też w wersji skodyfikowanej przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącą zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, należy interpretować w ten sposób, iż wydając pozwolenie środowiskowe na budowę i eksploatację instalacji przemysłowej takiej jak te, których dotyczą sprawy przed sądem krajowym, państwa członkowskiego nie są zobowiązane do zaliczenia do warunków wydania tego pozwolenia krajowych poziomów emisji SO2 i NOx ustalonych w dyrektywie 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza, przestrzegając jednak wynikającego z dyrektywy 2001/81 obowiązku przyjęcia lub zaplanowania, w ramach programów krajowych, działań politycznych oraz odpowiednich i spójnych środków, które ogółem umożliwią redukcję emisji w szczególności tych zanieczyszczeń do ilości nieprzekraczających najpóźniej na koniec roku 2010 poziomów wskazanych w załączniku I do tej dyrektywy.

W okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r., przewidzianym w art. 4 dyrektywy 2001/81,

—	art. 4 ust. 3 TUE i art. 288 akapit trzeci TFUE oraz dyrektywa 2001/81 wymagają, by państwa członkowskie powstrzymały się od przyjmowania przepisów, które mogą poważnie zagrażać osiągnięciu celu wyznaczonego w tej dyrektywie;

—

samo przyjęcie przez państwa członkowskie szczególnego środka dotyczącego jednego źródła SO2 i NOx nie może poważnie zagrozić celowi wyznaczonemu w dyrektywie 2001/81. Do sądu krajowego należy zweryfikowanie, czy ma to miejsce w wypadku każdej z decyzji o wydaniu pozwolenia środowiskowego na budowę i eksploatację instalacji przemysłowej, takiej jak te, których dotyczą sprawy przed sądem krajowym;

—

art. 288 akapit trzeci TFUE oraz art. 6, art. 7 ust. 1 i 2 i art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/81 nakładają na państwa członkowskie z jednej strony wymóg opracowania, aktualizacji i w razie potrzeby rewizji krajowych programów stopniowej redukcji emisji SO2 i NOx, które zobowiązane są podać do wiadomości publicznej i odpowiednich organizacji w jasny, zrozumiały i łatwo dostępny sposób, jak też przekazać Komisji w wyznaczonych terminach, a z drugiej strony wymóg sporządzenia i corocznego aktualizowania krajowych inwentaryzacji emisji wspomnianych zanieczyszczeń oraz prognoz krajowych na 2010 r., które w wyznaczonych terminach należy przekazywać Komisji i Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska;

—

art. 288 akapit trzeci TFUE i sama dyrektywa 2001/81 nie wymagają od państw członkowskich ani odmowy bądź ograniczenia wydania pozwolenia środowiskowego, takiego jak pozwolenia będące przedmiotem spraw przed sądem krajowym, ani przyjęcia szczególnych środków wyrównawczych dla każdego wydanego pozwolenia tego rodzaju, nawet w wypadku przekroczenia lub ryzyka przekroczenia krajowych poziomów emisji SO2 i NOx.

Artykuł 4 dyrektywy 2001/81 nie jest bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, aby jednostki mogły powoływać się na niego przed sądami krajowymi przed dniem 31 grudnia 2010 r.

Artykuł 6 dyrektywy 2001/81 przyznaje bezpośrednio zainteresowanym jednostkom prawa, na które można się powołać przed sądami krajowymi w uzasadnieniu żądania, by w okresie przejściowym od 27 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie przyjęły lub zaplanowały, w ramach programów krajowych, działania polityczne oraz odpowiednie i spójne środki, które w swej całości umożliwią redukcję emisji wskazanych zanieczyszczeń, tak aby dostosować się do krajowych poziomów przewidzianych w załączniku I do tej dyrektywy najpóźniej na koniec roku 2010, oraz by podały opracowane w tym celu programy do wiadomości publicznej i odpowiednich organizacji w jasny, zrozumiały i łatwo dostępny sposób.

(1) Dz.U. C 193 z 15.8.2009.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 26 mai 2011 — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-538/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Artykuł 6 ust. 3 - Specjalne obszary ochrony - Odpowiednia ocena oddziaływania planów lub przedsięwzięć mogących wpłynąć w istotny sposób na teren chroniony - Zwolnienie z procedury oceny planów lub przedsięwzięć podlegających systemowi zgłoszenia - Nieprawidłowa transpozycja)

2011/C 211/07

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Recchia i A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciel: T. Materne, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieprawidłowa transpozycja przepisów art. 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (D.U. L 206, s. 7) — Obowiązkowe badanie oddziaływania na środowisko naturalne w przypadku, gdy dany plan czy przedsięwzięcie mogą mieć wpływ na teren Natura 2000.

Sentencja

Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, nie wprowadzając w odniesieniu do pewnych rodzajów działalności podlegających systemowi zgłoszenia wymogu odpowiedniego badania dotyczącego oddziaływania na środowisko naturalne, gdy owe rodzaje działalności mogą mieć wpływ na teren Natura 2000.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 51 z 27.02.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/6

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 26 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Innsbruck — Austria) — Gebhard Stark przeciwko DAS Österreichische Allgemeine Rechtsschutzversicherung AG

(Sprawa C-293/10) (1)

(Ubezpieczenie ochrony prawnej - Dyrektywa 87/344/EWG - Artykuł 4 ust. 1 - Swobodny wybór prawnika przez ubezpieczonego - Ograniczenie nałożone na zwrot kosztów związanych z reprezentacją ubezpieczonego przed sądem - Zwrot kosztów ograniczony do kwoty żądanej przez adwokata prowadzącego kancelarię w okręgu sądu właściwego w pierwszej instancji)

2011/C 211/08

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht Innsbruck.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gebhard Stark

Strona pozwana: DAS Österreichische Allgemeine Rechtsschutzversicherung AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesgericht Innsbruck — Wykładnia art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej (Dz. U. L 185, s. 77) — Umowa ubezpieczenia przewidująca zgodnie z prawem krajowym, że ubezpieczony w zakresie ochrony prawnej jest zobowiązany wybrać adwokata prowadzącego kancelarię z siedzibą w okręgu właściwego sądu

Sentencja

Wykładni art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, na którego podstawie można uzgodnić, że ubezpieczony w zakresie ochrony prawnej może wybrać, w celu reprezentowania swoich interesów w postępowaniu sądowym lub administracyjnym, wyłącznie osobę mającą ku temu odpowiednie kwalifikacje zawodowe, która prowadzi kancelarię z siedzibą w okręgu sądu lub organu administracji właściwego w pierwszej instancji, pod warunkiem, że aby nie pozbawić znaczenia swobody wyboru przez ubezpieczonego pełnomocnika do reprezentowania go, to ograniczenie dotyczy jedynie zakresu pokrycia przez ubezpieczyciela ochrony prawnej kosztów związanych z zastępstwem procesowym, a faktyczny zwrot kosztów przez tego ubezpieczyciela jest wystarczający, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 274 z 9.10.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/6

Postanowienie Trybunału z dnia 24 marca 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Mora Kommun (Szwecja)) — w ramach skargi wniesionej przez Dana Bengtssona

(Sprawa C-344/09) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pojęcie sądu krajowego - Wymóg istnienia sporu oraz postępowania mającego na celu wydanie orzeczenia o charakterze sądowym - Brak właściwości Trybunału)

2011/C 211/09

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Mora Kommun (Szwecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Dan Bengtsson

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia zalecenia Rady 1999/519/WE z dnia 12 lipca 1999 r. w sprawie ograniczenia narażenia ludności na pola elektromagnetyczne (od 0 Hz do 300 GHz) (Dz.U. L 199, s. 59) oraz zasady ostrożności — Skutki zdrowotne promieniowania elektromagnetycznego emitowanego przez stacje bazowe telekomunikacji i bezprzewodowej transmisji danych — Poziomy odniesienia przewidziane w zaleceniu

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na pytanie przedstawione przez Mora kommun, Miljö- och hälsoskyddsnämnden (Szwecja) postanowieniem z dnia 2 czerwca 2009 r.

(1) Dz.U. C 317 z 20.11.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/6

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Wuppertal — Niemcy) — Dieter May przeciwko AOK Rheinland/Hamburg — Die Gesundheitskasse

(Sprawa C-519/09) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Polityka społeczna - Organizacja czasu pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Podmiotowy zakres stosowania - Urlop coroczny zbiegający się ze zwolnieniem chorobowym - Wypłata ekwiwalentu w razie choroby - Pojęcie pracownika - Pracownicy najemni podlegający przepisom dotyczącym urlopu corocznego urzędników („Dienstordnungsangestellte”))

2011/C 211/10

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Arbeitsgericht Wuppertal

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dieter May

Strona pozwana: AOK Rheinland/Hamburg — Die Gesundheitskasse

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Arbeitsgericht Wuppertal — Wykładnia art. 1 ust. 3 oraz art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L. 299, s. 9) — Prawo do ekwiwalentu za urlop niewykorzystany ze względu na chorobę — Podmiotowy zakres stosowania dyrektywy 2003/88/WE — Pracownicy instytucji ubezpieczenia społecznego wykonujący zadania porównywalne do zadań służby publicznej, podlegający w zakresie czasu pracy przepisom odnoszącym się do urzędników („Dienstordnungsangestellte”)

Sentencja

Wykładni art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy dokonywać w ten sposób, że pojęcie pracownika obejmuje pracownika umysłowego podmiotu prawa publicznego należącego do sektora zabezpieczenia społecznego, podlegającego, w szczególności w zakresie prawa do corocznego urlopu, przepisom mającym zastosowanie do urzędników.

(1) Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/7

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 8 kwietnia 2011 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Curtea de Apel Târgu — Mureș — Rumunia) — Daniel Ionel Obreja przeciwko Ministerul Economiei și Finanțelor, Direcția Generală a Finanțelor Publice a județului Mureș (C-136/10), Ministerul Economiei și Finanțelor, Direcția Generală a Finanțelor Publice a județului Mureș, Administrația Finanțelor Publice Târgu-Mureș przeciwko SC Darmi SRL (C-178/10)

(Sprawy połączone C-136/10 i C-178/10) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Podatki wewnętrzne - Artykuł 110 TFUE - Podatek od zanieczyszczeń pobierany przy pierwszej rejestracji pojazdów samochodowych)

2011/C 211/11

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Târgu — Mureș

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Daniel Ionel Obreja (C-136/10), Ministerul Economiei și Finanțelor, Direcția Generală a Finanțelor Publice a județului Mureș, Administrația Finanțelor Publice Târgu-Mureș (C-178/10)

Strona pozwana: Ministerul Economiei și Finanțelor, Direcția Generală a Finanțelor Publice a județului Mureș (C-136/10), SC Darmi SRL (C-178/10)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Curtea de Apel Târgu-Mureș — Rejestracja używanych pojazdów uprzednio zarejestrowanych w innych państwach członkowskich — Podatek od zanieczyszczeń pobierany przy pierwszej rejestracji pojazdu samochodowego w danym państwie członkowskim — Zgodność przepisów krajowych z art. 23 WE, 25 WE i 90 WE — Ewentualne odstępstwo na podstawie art. 174 WE

Sentencja

Artykuł 110 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustanowieniu przez państwo członkowskie podatku od zanieczyszczeń pobieranego przy pierwszej rejestracji pojazdu samochodowego w tym państwie członkowskim, jeżeli ten środek podatkowy zostaje ukształtowany w sposób zniechęcający do wprowadzania do ruchu w tymże państwie członkowskim pojazdów używanych nabytych w innych państwach członkowskich, nie zniechęcając równocześnie do nabywania na rynku krajowym pojazdów używanych w tym samym wieku i o takim samym stopniu zużycia.

(1) Dz.U. C 161 z 19.6.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/7

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeidshof te Antwerpen — Belgia) — Dai Cugini NV przeciwko Rijksdienst voor Sociale Zekerheid

(Sprawa C-151/10) (1)

(Artykuł 104 ust. 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Dyrektywa 97/81/WE - Równość traktowania pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy i pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy - Dyskryminacja - Przeszkoda administracyjna mogąca ograniczać możliwości zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy - Obowiązkowe ogłaszanie i kontrola umów o pracę i rozkładów czasu pracy)

2011/C 211/12

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Arbeidshof te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dai Cugini NV

Strona pozwana: Rijksdienst voor Sociale Zekerheid

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Arbeidshof te Antwerpen (Afdeling Hasselt) — Wykładnia dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1998, L 14, s. 9) — Uregulowania krajowe wprowadzające system ogłaszania i kontroli rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, przewidujący obowiązkowe sporządzanie i przechowywanie, pod rygorem sankcji karnych lub administracyjnych, dokumentów ewidencjonujących dokładny czas pracy każdego z pracowników

Sentencja

Klauzulę 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin załączonego do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniom krajowym, które nakładają na pracodawców obowiązek przechowywania i ogłaszania umów o pracę oraz rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, o ile dowiedzione zostanie, że uregulowania te nie prowadzą do traktowania takich pracowników w sposób mniej korzystny niż pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin, znajdujących się w porównywalnej sytuacji lub — jeśli występuje różnica w traktowaniu — o ile dowiedzione zostanie, że jest ona uzasadniona względami obiektywnymi i nie wykracza poza to, co konieczne do osiągnięcia celów, których realizacji służy jej istnienie.

Zadaniem sądu krajowego jest dokonanie niezbędnych ustaleń faktycznych i prawnych, w szczególności na gruncie właściwego prawa krajowego, w celu dokonania oceny, czy w rozpatrywanej przezeń sprawie przesłanki te są spełnione.

Gdyby sąd krajowy doszedł do wniosku, że rozpatrywane w toczącym się przed nim postępowaniu uregulowania krajowe są niezgodne z klauzulą 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin załączonego do dyrektywy 97/81, klauzulę 5 pkt 1 tego porozumienia należałoby interpretować w ten sposób, że także ona stoi ona na przeszkodzie takim uregulowaniom.

(1) Dz.U. C 161 z 19.6.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/8

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 8 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Craiova — Rumunia) — Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu przeciwko Victor Vinel Ijac

(Sprawa C-336/10) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Podatki wewnętrzne - Artykuł 110 TFUE - Podatek od zanieczyszczeń pobierany przy pierwszej rejestracji pojazdów samochodowych)

2011/C 211/13

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Craiova

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu

Strona pozwana: Victor Vinel Ijac

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Curtea de Apel Craiova — Rejestracja używanych pojazdów uprzednio zarejestrowanych w innych państwach członkowskich — Podatek od zanieczyszczeń pobierany przy pierwszej rejestracji pojazdu samochodowego w danym państwie członkowskim — Zgodność przepisów krajowych z art. 110 TFUE

Sentencja

(1) Dz.U. C 274 z 9.10.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/8

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 28 marca 2011 r. — Herhof-Verwaltungsgesellschaft mbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Stabilator sp. z o.o.

(Sprawa C-418/10 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wcześniejszy znak towarowy STABILAT - Oznaczenie graficzne „stabilator” - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa towarów i usług)

2011/C 211/14

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Herhof-Verwaltungsgesellschaft mbH (przedstawiciele: A. Zinnecker i S. Müller, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik), Stabilator sp. z o.o. (przedstawiciel: M. Kacprzak, radca prawny)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie T-60/09 Herhof przeciwko OHIM — Stabilator, na mocy którego Sąd oddalił skargę właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego STABILAT, zarejestrowanego dla towarów i usług należących do klas 1, 7, 11, 20, 37, 40 i 42, na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 grudnia 2008 r. oddalającą jego sprzeciw wobec rejestracji graficznego wspólnotowego znaku towarowego stabilator dla towarów i usług należących do klas 19, 37 i 42 — Błędna ocena podobieństwa usług oznaczonych kolidującymi ze sobą znakami towarowymi — Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Herhof-Verwaltungsgesellschaft mbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/9

Postanowienie Trybunału z dnia 14 kwietnia 2011 r. — Dieter C. Umbach przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-609/10 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji - „Program TACIS” - Umowa zawarta przez Komisję - Wypowiedzenie umowy - Spór między stronami umowy - Wniosek o udostępnienie dokumentów - Oczywista niedopuszczalność)

2011/C 211/15

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Dieter C. Umbach (przedstawiciel: M. Stephani, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i T. Scharf, pełnomocnicy

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 21 października 2010 r. w sprawie T-474/08 Umbach przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił skargę mającą za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 2 września 2008 r. odmawiającej przyznania wnoszącemu odwołanie dostępu do pewnych danych zawartych w dokumentach dotyczących umowy zawartej między wnoszącym odwołanie a Komisją w sprawie wsparcia przy redagowaniu kodeksu administracyjnego dla Federacji Rosyjskiej w ramach „programu TACIS” — Żądanie udostępnienia dokumentów w związku ze sporem powstałym między wnoszącym odwołanie a Komisją w następstwie wypowiedzenia tej umowy — Naruszenie art. 41 ust. 2 lit. b) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	D. C. Umbach zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 89 z 19.3.2011.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/9

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 8 kwietnia 2011 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunalul Suceava — Rumunia) — Aurora Elena Sfichi przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Suceava Administrația Finanțelor Publice Suceava, Administrația Fondului pentru Mediu (C-29/11), Adrian Ilaș przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Suceava, Administrația Finanțelor Publice Suceava, Administrația Fondului pentru Mediu (C-30/11)

(Sprawy połączone C-29/11 i C-30/11) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Podatki wewnętrzne - Artykuł 110 TFUE - Podatek od zanieczyszczeń pobierany przy pierwszej rejestracji pojazdów samochodowych)

2011/C 211/16

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunalul Suceava

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Aurora Elena Sfichi (C-29/11), Adrian Ilaș C-30/11)

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Suceava Administrația Finanțelor Publice Suceava, Administrația Fondului pentru Mediu (C-29/11), Direcția Generală a Finanțelor Publice Suceava, Administrația Finanțelor Publice Suceava, Administrația Fondului pentru Mediu (C-30/11)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunalul Suceava — Rejestracja używanych pojazdów uprzednio zarejestrowanych w innych państwach członkowskich — Przepisy krajowe nakładające wymóg zapłaty podatku od zanieczyszczeń przy pierwszej rejestracji, podczas gdy samochody już obecne na rynku krajowym podlegają wyłączeniu z wymogu zapłaty tego podatku przy ponownej rejestracji — Zgodność przepisów krajowych z art. 110 akapit 1 i 2 TFUE — Przeszkoda w swobodnym przepływie towarów

Sentencja

(1) Dz.U. C 113 z 9.4.2011.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 28 lutego 2011 r. — RWE Vertrieb AG przeciwko Verbraucherzentrale Nordrhein-Westfalen e.V.

(Sprawa C-92/11)

2011/C 211/17

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: RWE Vertrieb AG

Strona pozwana: Verbraucherzentrale Nordrhein-Westfalen e.V.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG (1) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że klauzule dotyczące zmiany cen w umowach na dostawę gazu zawieranych z konsumentami zaopatrywanymi w gaz poza ogólnym obowiązkiem dostawy gazu w ramach ogólnej swobody umów (odbiorcy specjalni), nie podlegają przepisom tej dyrektywy, jeżeli w tych klauzulach przejęte zostały w sposób niezmieniony ustawowe regulacje mające zastosowanie do odbiorców specjalnych w ramach ogólnego obowiązku przyłączenia do sieci gazowej i dostawy gazu?

Czy — pod warunkiem, że mają zastosowanie — art. 3 i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w związku z pkt 1 lit. j) i pkt 2 lit. b) zdanie drugie załącznika do art. 3 ust. 3 tej dyrektywy oraz art. 3 ust. 3 w związku z lit. b) lub c) załącznika A do dyrektywy 2003/55/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE należy interpretować w ten sposób, że klauzule dotyczące zmiany cen w umowach na dostawy gazu ziemnego zawieranych z odbiorcami specjalnymi spełniają wymóg sporządzenia prostym i zrozumiałym językiem lub niezbędnego stopnia przejrzystości, jeżeli w tych umowach wprawdzie nie wskazuje się przyczyn, warunków i zakresu zmiany ceny, jednakże zagwarantowane jest, że przedsiębiorstwo dostaw gazu poinformuje swoich odbiorców z góry w odpowiednim terminie o każdej podwyżce ceny i że odbiorcy ci mają prawo do rozwiązania umowy, jeżeli nie zamierzają zaakceptować podanych im do wiadomości zmienionych warunków?

(1) Dz.U. L 95, s. 29.

(2) Dz.U. L 176, s. 57.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 6 kwietnia 2011 r. — Manfred Beker i Christa Beker przeciwko Finanzamt Heilbronn

(Sprawa C-168/11)

2011/C 211/18

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Manfred Beker i Christa Beker

Strona pozwana: Finanzamt Heilbronn

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 56 WE sprzeciwia się przepisowi krajowemu państwa członkowskiego, który przewiduje — zgodnie z międzypaństwową umową o unikaniu podwójnego opodatkowania — w przypadku podatników podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, którzy od zagranicznych dochodów płacą w państwie, z którego te dochody pochodzą podatek odpowiadający krajowemu podatkowi dochodowemu, że zagraniczny podatek zostaje zaliczony na poczet krajowego podatku dochodowego, przypadającego na przychody pochodzące z tego państwa, w taki sposób, iż krajowy podatek dochodowy wynikający z określenia dochodu podlegającego opodatkowaniu — włącznie z przychodami zagranicznymi — dzielony jest w stosunku tych zagranicznych przychodów do sumy przychodów, a więc bez uwzględnienia wydatków nadzwyczajnych i nadzwyczajnych obciążeń jako kosztów życia prywatnego, a także sytuacji osobistej i rodzinnej?

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 18 kwietnia 2011 r. — Econord Spa przeciwko Comune di Cagno i Comune di Varese

(Sprawa C-182/11)

2011/C 211/19

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Econord Spa

Strona pozwana: Comune di Cagno, Comune di Varese

Przy udziale: Aspem Spa

Pytania prejudycjalne

Czy zasada, zgodnie z którą sytuacja pojedynczej jednostki publicznej wchodzącej w skład spółki funkcjonalnej nie ma znaczenia znajduje zastosowanie również wtedy gdy jedna z gmin należących do grupy posiada tylko jedną akcję w spółce funkcjonalnej a porozumienia o charakterze spółek zawarte między jednostkami publicznymi nie przewidują możliwości żadnej skutecznej kontroli spółki przez gminę należącą do grupy z takim skutkiem, że udział w spółce można jedynie uważać za konstrukcję formalną mającą przysłaniać zawartą w rzeczywistości umowę o świadczenie usług?

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 18 kwietnia 2011 r. — Econord Spa przeciwko Comune di Solbiate i Comune di Varese

(Sprawa C-183/11)

2011/C 211/20

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Econord Spa

Strona pozwana: Comune di Solbiate, Comune di Varese

Przy udziale: Aspem Spa

Pytanie prejudycjalne

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Treviso (Włochy) w dniu 20 kwietnia 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Elenie Vermishevie

(Sprawa C-187/11)

2011/C 211/21

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Treviso

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Elena Vermisheva

Pytania prejudycjalne

Czy, w świetle zasad lojalnej współpracy oraz skuteczności dyrektyw, artykuły 15 i 16 dyrektywy 2008/115/WE (1) stoją na przeszkodzie temu, by obywatel państwa trzeciego, którego pobyt w państwie członkowskim jest bezprawny, mógł zostać ukarany karą pozbawienia wolności do lat czterech za niezastosowanie się do pierwszego nakazu Questore oraz karą pozbawienia wolności do lat pięciu za niezastosowanie się do kolejnych nakazów (przy równoczesnym obowiązku dokonania przez policję sądową zatrzymania na gorącym uczynku), w związku z samym brakiem współpracy z jego strony w ramach postępowania w sprawie wydalenia, a w szczególności w związku z samym niezastosowaniem się do nakazu wydalenia wydanego przez organ administracyjny?

(1) Dz.U. L 348, s. 98.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien (Austria) w dniu 20 kwietnia 2011 r. — Peter Hehenberger przeciwko Republik Österreich

(Sprawa C-188/11)

2011/C 211/22

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Peter Hehenberger

Strona pozwana: Republik Österreich

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/1999 (1) w związku z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 817/2004 (2) sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów ustanowionych przez podmiot udzielający wsparcia, zgodnie z którymi w przypadku uniemożliwienia przeprowadzenia kontroli na miejscu (obliczenia powierzchni) całość wsparcia wypłaconego już w okresie ważności zobowiązań w kontekście środków agrośrodowiskowych winna być przez beneficjenta pomocy zwrócona, także gdy takie wsparcie było przyznawane i wypłacane w okresie kilku lat?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/1999 dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 160, s. 80)

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 817/2004 dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 231, s. 24)

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/12

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 15 lutego 2011 r. w sprawie T-213/09 Yorma's AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) — Norma Lebensmittelfilialbetrieb GmbH & Co. KG, wniesione w dniu 20 kwietnia 2011 r. przez Yorma's AG

(Sprawa C-191/11 P)

2011/C 211/23

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Yorma's AG (przedstawiciel: adwokat A. Weiß)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Norma Lebensmittelfilialbetrieb GmbH & Co. KG

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie T-213/09 w całości na podstawie art. 116 § 1 regulaminu postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez wnoszącą odwołanie na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 lutego 2010 r., którą odrzucono zgłoszenie graficznego znaku towarowego zawierającego element słowny „Yorma’s”. W wyroku Sąd utrzymał w mocy decyzję Izby Odwoławczej, stwierdzając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd przez pomylenie z wcześniejszym słownym wspólnotowym znakiem towarowym „NORMA”.

Wnosząca odwołanie podnosi zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 40/94”).

Jej zdaniem Sąd w sposób nieprawidłowy dokonał wykładni art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, wywodząc istnienie pewnego podobieństwa między rozpatrywanymi usługami — tymczasowym zakwaterowaniem z jednej strony i wynajmem mieszkań z drugiej strony. Sąd nie uwzględnił faktu, że usługi te nie są komplementarne pod względem funkcjonalnym ani też nie konkurują ze sobą, a krąg ich użytkowników jest różny. Ponadto odrębna jest także forma dystrybucji.

Sąd dokonał błędnej wykładni art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 i doszedł do błędnego pod względem kauzalnym wniosku, wykluczając zniesienie podobieństwa koncepcyjnego, którego w sposób oczywisty brak jest między omawianymi dwoma znakami.

Jeżeli, podążając za Sądem, dojdziemy do wniosku, że podobieństwo koncepcyjne nie istnieje, to nie możemy z tego wywieść, że jako takie istnieje podobieństwo w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94. Znaczenie koncepcyjne danego słowa ma duże znaczenie, ponieważ oznaczenie wykazujące ściśle zdefiniowane znaczenie koncepcyjne jest bardziej charakterystyczne niż inne oznaczenia pozbawione takiego znaczenia. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd można stwierdzić tylko wtedy, gdy późniejszy znak towarowy wykorzystuje treść koncepcyjną wcześniejszego znaku towarowego. Nie ma to jednak w żadnym wypadku miejsca w niniejszym przypadku. Sąd nie uwzględnił przesłanki prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd ustanowionej w ostatniej części zdania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94. Błędnie ocenił znaczenie braku podobieństwa koncepcyjnego, ponieważ nie uwzględnił szczególnego znaczenia tej okoliczności w kontekście braku podobieństwa brzmieniowego i graficznego i nie ocenił jej w sposób prawidłowy przede wszystkim dlatego, że „s” poprzedzone w słowie „Yorma’s” apostrofem posiada odrębne i szczególnie zaakcentowane znaczenie.

Ponadto Sąd błędnie zastosował art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, wskazując, że w świetle przytoczonych rozważań Izba Odwoławcza słusznie utrzymywała, iż element słowny ma w niniejszym przypadku charakter dominujący. Stwierdzenie to nie uwzględnia uwydatnienia za pomocą koloru oznaczenia „Y” umieszczonego na trzech liniach, co przypomina zapis na pięciolinii. Ponadto absolutnie nie wzięto pod uwagę faktu, że kolor użyty dla „Y” jest bardziej widoczny i charakterystyczny niż ten wykorzystany dla słowa „Yorma’s”. Stwierdzenie Sądu pomija także fakt, że litera „Y” zapisana jest określonym krojem pisma, natomiast element słowny „Yorma’s” został zapisany zwykłą czcionką.

Błędne pod względem prawnym i naruszające art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 jest także stwierdzenie Sądu, że wskazany w sprzeciwie znak Norma wywołuje wrażenie wizualne. Oczywiste jest, że znak ten nie wywiera żadnego wrażenia wizualnego.

Stwierdzenie Sądu, zgodnie z którym całościowe wrażenie wywierane przez zgłoszone do rejestracji oznaczenie może podlegać istotnym zmianom, jest również błędne pod względem prawnym i narusza art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.

Błędne pod względem prawnym i naruszające art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 jest jeszcze jedno stwierdzenie Sądu, zgodnie z którym różnica w brzmieniu pierwszych liter „N” i „Y” słów „Norma” i „Yorma’s” jest mniej istotna niż identyczne brzmienie wspólnych tym oznaczeniom liter „o”, „r”, „m” i „a”. Ponadto w ocenie Sądu litera „Y” umieszczona w tle zgłoszonego znaku towarowego nie będzie wymawiana. Także litera „s”, dołączona po apostrofie, niekoniecznie będzie wymawiana. Zresztą nawet gdyby była ona wymawiana, to okoliczność ta nie wystarczy do zniesienia podobieństwa fonetycznego wynikającego z wspólnego elementu słownego „orma”.

Odrębność pierwszej litery nadaje omawianym znakom towarowym zupełnie nowe brzmienie. Litera „Y” w wyrazie „Yorma’s” sprawia, że słowo to wywiera bardziej delikatne wrażenie brzmieniowe, natomiast litera „N” w wyrazie „Norma” powoduje, że brzmi ono bardziej twardo i monotonnie. Z kolei „s”, które wbrew ustaleniom Sądu, będzie wymawiane zawsze — zważywszy na to, że jego przedstawienie graficzne nie przesuwa go na drugi plan — nadaje znakowi towarowemu „Yorma” dużo bardziej melodyjne i odmienne w swej intonacji brzmienie.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/13

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-192/11)

2011/C 211/24

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: S. Petrova i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie obejmując ochroną wszystkich gatunków dzikich ptaków występujących naturalnie w stanie dzikim na europejskim terytorium państw członkowskich, które ochroną obejmuje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1), a także nieprawidłowo określając warunki ustanowienia odstępstw od zakazów ustanowionych w tej dyrektywie, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. l, art. 5 oraz art. 9 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu. Europejskiego i Rady 2009/147/WE;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Rzeczpospolita Polska dokonała nieprawidłowej transpozycji art. 1 dyrektywy 2009/147 poprzez brak objęcia ochroną gatunkową gatunków ptaków występujących w stanie dzikim na europejskim terytorium państw członkowskich. W świetle przepisów krajowych objęte ochroną gatunkową są tylko gatunki ptaków odnotowane na terytorium Polski, wymienione w załączniku I i II do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną (2).

Rzeczpospolita Polska dokonała również nieprawidłowej transpozycji art. 5 dyrektywy 2009/147, gdyż zakazem przechowywania wydmuszek i przetrzymywania ptactwa należącego do gatunków, na które polowanie i których chwytanie jest zabronione, objęte są jedynie gatunki ptaków odnotowane na terytorium Polski.

Ponadto, Rzeczpospolita Polska nie dokonała prawidłowej transpozycji art. 9 ust. 1 dyrektywy poprzez: po pierwsze — wprowadzenie w ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (3) możliwości ustanowienia odstępstw z innych niż wymienione w tym artykule przyczyn; po drugie — wyjście w przepisach ustawy o ochronie przyrody poza zakres przesłanki określonej w art. 9 ust. 1 lit.a) tiret 3 dotyczącej zapobiegania poważnym szkodom w odniesieniu do zbóż, inwentarza żywego, lasów, rybołówstwa i wód; po trzecie — dopuszczenie w rozporządzeniu Ministra Środowiska w sprawie zwierząt objętych ochroną odstępstwa niewymienionego w art. 9 ust. 1 dyrektywy dotyczącego czynności związanych z prowadzeniem racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej; po czwarte — dopuszczenia we wspomnianym rozporządzeniu niezgodnego z art. 9 ust. 1 dyrektywy ogólnego odstępstwa w odniesieniu do kormorana (Phalacrocorax carbo) i czapli siwej (Ardea cinerea) występujących na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane.

Wreszcie, Rzeczpospolita Polska nie dokonała prawidłowej transpozycji art. 9 ust. 2 dyrektywy poprzez: po pierwsze — niewprowadzenie w przepisach prawa krajowego obowiązkowej kontroli w stosunku do wydawanych odstępstw; po drugie — nieokreślenie w prawie krajowym warunków ryzyka dla wydawanych odstępstw; po trzecie — brak określenia jakichkolwiek warunków stosowania — w rozumieniu art. 9 ust. 2 dyrektywy — ogólnego odstępstwa odnoszącego się do kormorana (Phalacrocorax carbo) i czapli siwej (Ardea cinerea) występujących na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane i umieszczonych w załączniku II do rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie zwierząt objętych ochroną.

(1) Dz.U. L 20, s. 7

(2) Dz.U. 2004 Nr 220 poz 2237

(3) Dz.U. 2004 Nr 92 poz 880 z późn. zm.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Belgia) w dniu 28 kwietnia 2011 r. — Eric Libert, Christian Van Eycken, Max Bleeckx, Syndicat national des propriétaires et copropriétaires (ASBL), Olivier de Clippele przeciwko rządowi flamandzkiemu

(Sprawa C-197/11)

2011/C 211/25

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour constitutionnelle.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Eric Libert, Christian Van Eycken, Max Bleeckx, Syndicat national des propriétaires et copropriétaires (ASBL), Olivier de Clippele.

Strona pozwana: rząd flamandzki

Interwenienci: Collège de la Commission communautaire française, Gouvernement de la Communauté française, Conseil des ministres

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 21, 45, 49, 56 i 63 TFUE oraz art. 22 i 24 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1) należy dokonywać z ten sposób, że stoją na przeszkodzie uregulowaniom ustanowionym w Księdze 5 dekretu Regionu Flamandzkiego z dnia 27 marca 2009 r. w sprawie polityki dotyczącej gruntów i nieruchomości, zatytułowanej „Mieszkać z swym własnym regionie” [Wonen in eigen streek], które uzależniają przeniesienie prawa do gruntów i wzniesionych na nich budynków w określonych gminach, zwanych gminami docelowymi, od wykazania przez kupującego lub najemcę wystarczającego związku z tymi gminami w rozumieniu art. 5.2.1 § 2 dekretu?

(1) Dz.U. L 158, s. 77.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria regionale di Milano (Włochy) w dniu 2 maja 2011 r. — 3D I srl przeciwko Agenzia delle Entrate Ufficio di Cremona

(Sprawa C-207/11)

2011/C 211/26

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria regionale di Milano

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: 3D I srl

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate Ufficio di Cremona

Pytanie prejudycjalne

Czy przepisy państwa członkowskiego, takiego jak Włochy, o których mowa w art. 2 ust. 2 dekretu ustawodawczego nr 544 z dnia 30 grudnia 1992 r., na mocy których skutkiem przekazania lub wymiany udziałów w odniesieniu do spółki przekazującej jest opodatkowanie zysku kapitałowego z tytułu przekazania udziałów, odpowiadającego różnicy pomiędzy pierwotnym kosztem nabycia przekazanych udziałów a ich wartością rynkową, z zastrzeżeniem przypadku ujęcia przez spółkę przekazującą w jej bilansie odpowiedniego funduszu rezerw odpowiadającego zyskowi kapitałowemu wynikającemu z przekazania, w przypadku będącym przedmiotem niniejszego postępowania, są sprzeczne z art. 2, art. 4 i art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 90/434/EWG (1) z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczących spółek różnych państw członkowskich?

(1) Dz.U. L 225, s. 1

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/14

Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 24 marca 2011 r. w sprawie T-36/10 Internationaler Hilfsfonds e.V. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 29 kwietnia 2011 r. przez Internationaler Hilfsfonds e.V.

(Sprawa C-208/11 P)

2011/C 211/27

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Internationaler Hilfsfonds e.V. (przedstawiciel: H. Kaltenecker, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Danii

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Stwierdzenie nieważności spornych środków i wydanie ostatecznej decyzji merytorycznej w sprawie lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej celem ponownego wydania rozstrzygnięcia.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie jest niemiecką organizacją pozarządową prowadzącą działalność w dziedzinie pomocy humanitarnej. Niniejszy spór dotyczy zawartej przez nią z Komisją umowy LIEN 97-2011, mającej za przedmiot współfinansowanie organizowanego przez tą organizację w Kazachstanie programu pomocy medycznej. W październiku 1999 r. Komisja rozwiązała jednostronnie umowę i zakończyła projekt, w przekonaniu wnoszącej odwołanie niesłusznie.

Od tego rozwiązania umowy Internationaler Hilfsfonds e.V. usiłuje ustalić, jakie powody kierowały Komisją, gdy ta podjęła decyzję o zakończeniu projektu, który, jej zdaniem i zdaniem rządu Kazachstanu, miał istotne znaczenie i rozpoczął się pomyślnie. Podejrzewa ona, że doszło do nadużycia władzy i z tego względu w szeregu postępowań wszczętych przed Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich i organami sądowymi Unii domagała się zniesienia przez Komisję klauzul niejawności wszystkich dotyczących tej umowy dokumentów, w zastosowaniu rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanego dalej rozporządzeniem nr 1049/2001). Komisja odmawia udzielenia tego całkowitego dostępu.

Niniejsze odwołanie dotyczy wydanego przez Sąd postanowienia odrzucającego jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez Internationaler Hilfsfonds e.V. przeciwko decyzji Komisji z dnia 9 października 2009 r., w której instytucja ta po raz kolejny odmówiła zniesienia klauzul niejasności; w postanowieniu tym organizacja ta została ponadto obciążona kosztami postępowania. Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd błędnie zinterpretował i obliczył termin na wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności.

Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że Sąd nie uwzględnił tego, że jej skarga dotyczyła decyzji Komisji wydanej w przewidzianym w rozporządzeniu nr 1049/2001 postępowaniu dwuetapowym. Z formalnego punktu widzenia Internationaler Hilfsfonds e.V. nie miała możliwości wniesienia skargi przed udzieleniem przez Komisję odpowiedzi na jej drugi wniosek z dnia 15 października 2009 r., w którym zwróciła się ona o ponowne przeanalizowanie odpowiedzi udzielonej w dniu 9 października 2009 r. na jej pierwszy wniosek. Internationaler Hilfsfonds e.V. jest zdania, że działała w tym względzie zgodnie z orzecznictwem organów sądowniczych Unii. W jej opinii termin na wniesienie skargi rozpoczął swój bieg w momencie otrzymania przez nią odpowiedzi — którą, zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 należy uznać za odmowną — na jej drugi wniosek, czyli w dniu 2 grudnia 2009 r. Termin ten upłynął w dniu 2 lutego 2010 r. Dlatego wnosząca odwołanie jest zdania, że wniosła swą skargę w terminie. Nie rozumie ona tego, w jaki sposób Sąd mógł niesłusznie przyjąć dzień 16 października 2009 r. (gdy złożyła ona drugi wniosek) jako początek biegu terminu na wniesienie skargi i dzień 29 grudnia 2009 r. jako koniec tego terminu, nie uwzględniając, że decyzja z dnia 9 października 2009 r. (tymczasowa odpowiedź na pierwszy wniosek) przekształciła się w akt zaskarżalny dopiero po udzieleniu odmownej odpowiedzi na jej drugi wniosek.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 9 maja 2011 r. — Państwo belgijskie przeciwko Medicom sprl

(Sprawa C-210/11)

2011/C 211/28

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Państwo belgijskie

Strona pozwana: Medicom sprl

Pytania prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 B lit. b) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uznaniu za świadczenie usług zwolnione z podatku, jako najem lub dzierżawa nieruchomości w rozumieniu art. 13 B lit. b), użytkowanie do celów prywatnych przez osoby zarządzające, członków organów lub wspólników spółki będącej podatnikiem i mającej osobowość prawną, albo przez członków rodzin tych osób, części lub całości nieruchomości wchodzącej w skład majątku tej spółki i w związku z tym stanowiącej w całości część przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy w zamian za użytkowanie to nie żąda się zapłaty czynszu w pieniądzu, lecz uważa się je za świadczenie w naturze, podlegające opodatkowaniu w ramach podatku dochodowego płaconego przez owe osoby, w związku z czym z podatkowego punktu widzenia użytkowanie to traktowane jest jako wynagrodzenie za część pracy, którą świadczą te osoby?

Czy wspomniane przepisy należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie to znajduje zastosowanie w opisanej sytuacji, jeżeli spółka nie udowodniła istnienia związku między prowadzeniem przedsiębiorstwa a udostępnieniem całości lub części nieruchomości osobom zarządzającym, członkom organów lub wspólnikom tej spółki i czy w takim razie istnienie pośredniego związku jest wystarczające?

(1) Dz.U L 145, s. 1.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 9 maja 2011 r. — Państwo belgijskie przeciwko Maison Patrice Alard sprl

(Sprawa C-211/11)

2011/C 211/29

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Państwo belgijskie

Strona pozwana: Maison Patrice Alard sprl

Pytania prejudycjalne

(1) Dz.U L 145, s. 1.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/16

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-223/11)

2011/C 211/30

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Guerra e Andrade i I. Hadjiyiannis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:

Stwierdzenie, że:

—	Poprzez brak opublikowania krajowych i międzynarodowych planów gospodarowania wodami w dorzeczach państwo portugalskie uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 13 ust. 6 dyrektywy 2006/60/WE (1) w związku z ust. 1 i 2 tegoż artykułu;

—	Poprzez brak opublikowania i udostępnienia w celu przedstawienia uwag społeczeństwu, w tym użytkownikom, projektów planów gospodarowania wodami w dorzeczach, państwo portugalskie uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2000/60/WE;

—	Poprzez brak przekazania Komisji kopii planów gospodarowania wodami w dorzeczach państwo portugalskie uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 15 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 13 dyrektywy 2000/60/WE

Artykuł 13 ust. 6 dyrektywy 2000/60 WE w związku z ust. 1 i 2 tegoż artykułu stanowi, że plany gospodarowania wodami w dorzeczach dla każdego obszaru wodnego, tak krajowego jak i międzynarodowego, znajdującego się w całości na terytorium Unii powinny być opublikowane najpóźniej do dnia 22 grudnia 2009 r.

Komisja nie została poinformowana, ani też nie posiada żadnej informacji odnośnie tego, że w odniesieniu do Portugalii takie plany zostały opublikowane.

Artykuł 14 dyrektywy 2000/60/WE

Tak jak to wynika z dyrektywy, udział społeczeństwa uważany jest za istotny przy realizacji jej celów.

Komisja nie została poinformowana, ani też nie posiada żadnej informacji odnośnie tego, że jakiekolwiek projekty planów gospodarowania wodami w dorzeczach zostały opublikowane i udostępnione w celu przedstawienia uwag społeczeństwu, w tym użytkownikom.

Artykuł 15 dyrektywy 2000/60/WE

Komisja nie otrzymała ze strony państwa portugalskiego żadnej kopii planów gospodarowania wodami w dorzeczach, tak na krajowych, jak i na międzynarodowych obszarach dorzeczy.

(1) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327, s. 1).

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Tax and Chancery Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 13 maja 2011 r. — Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs przeciwko Able UK Ltd.

(Sprawa C-225/11)

2011/C 211/31

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Upper Tribunal (Tax and Chancery Chamber) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

Strona pozwana: Able UK Ltd.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 151 ust. 1 lit. c) głównej dyrektywy w sprawie podatku VAT (1) należy dokonywać w ten sposób, że zwolnieniem z VAT objęte jest świadczenie w Zjednoczonym Królestwie na rzecz Departamentu Administracji Transportu Morskiego Stanów Zjednoczonych usług demontażu przestarzałych statków morskich Stanów Zjednoczonych w jednej lub w obu następujących sytuacjach:

a)	Jeżeli świadczenie to nie zostało dokonane na rzecz części sił zbrojnych członka NATO, biorącego udział we wspólnych działaniach obronnych lub na rzecz towarzyszącego im personelu cywilnego;

b)	Jeżeli świadczenie to nie zostało dokonane na rzecz części sił zbrojnych członka NATO, stacjonujących w Zjednoczonym Królestwie lub wizytujących Zjednoczone Królestwo lub na rzecz towarzyszącego tym siłom personelu cywilnego?

(1) Dz.U. L 347, s.1.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 16 maja 2011 r. — Expedia Inc. przeciwko Autorité de la concurrence, Ministre de l'Économie, de l'Industrie et de l'Emploi, Société nationale des chemins de fer français (SNCF), Voyages-SNCF.Com, Agence Voyages-SNCF.Com, VFE Commerce, IDTGV

(Sprawa C-226/11)

2011/C 211/32

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation (Francja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Expedia Inc.

Strona pozwana: Autorité de la concurrence, Ministre de l'Économie, de l'Industrie et de l'Emploi, Société nationale des chemins de fer français (SNCF), Voyages-SNCF.Com, Agence Voyages-SNCF.Com, VFE Commerce, IDTGV.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 101 ust. 1 TFUE i art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by porozumienia, decyzje związków przedsiębiorstw i praktyki uzgodnione mogące mieć wpływ na handel pomiędzy państwami członkowskimi, ale które nie osiągają progów określonych przez Komisję Europejską w jej obwieszczeniu z dnia 22 grudnia 2001 r. w sprawie porozumień o mniejszym znaczeniu, które nie ograniczają odczuwalnie konkurencji na mocy art. 81 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (de minimis) (Dz.U. C 358/13) były ścigane i karane przez krajowy organ ochrony konkurencji zarówno na podstawie art. 101 ust. 1 TFUE, jak i przepisów krajowego prawa ochrony konkurencji?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L, s. 1).

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/17

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawie T-589/08, Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, wniesione w dniu 17 maja 2011 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE

(Sprawa C-235/11 P)

2011/C 211/34

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciele: N. Korogiannakis, M. Dermitzakis, δικηγόροι)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (DG ENVI) w przedmiocie odrzucenia ofert złożonych przez skarżącą w ramach każdego z trzech części otwartej procedury przetargowej nr ENV.C2/FRA/2008/0017 — Umowa ramowa na świadczenie usług informatycznych oraz usług wsparcia użytkownika dla potrzeb wspólnotowego systemmu handlu uprawnieniami do emisji [niezależny dziennik transakcji Wspólnoty (CITL) oraz rejestr Wspólnoty (CR)] (Dz.U. 2008/S 72-096229), jak również decyzji w przedmiocie udzielenia zamówienia publicznego innemu oferentowi;

—	zwrot sprawy Sądowi celem rozpoznania jej w pozostałym zakresie dotyczącym nierozstrzygniętych kwestii odnoszących się do obu części przetargu, włączając w to żądanie naprawienia szkody, do której Sąd jak dotąd się nie odniósł;

—

nakazanie Komisji pokrycie kosztów zastępstwa prawnego poniesionych przez wnoszącego odwołanie, a także innych poniesionych przezeń kosztów w związku z postępowaniem w niższej instancji, nawet jeżeli niniejsze odwołanie zostanie oddalone, jak również kosztów poniesionych w postępowaniu odwoławczym, jeżeli odwołanie zostanie uwzględnione.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie zarzuca zaskarżonemu wyrokowi:

—	oczywisty błąd oceny i niedostateczne uzasadnienie;

—	błędne zastosowanie art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego (1) oraz art. 149 przepisów wykonawczych (2) przy dokonywaniu oceny obowiązku uzasadnienia decyzji przez zamawiającego;

—	naruszenie prawa poprzez oddalenie argumentów wnoszącego odwołanie w przedmiocie naruszenia zasady równego traktowania.

(1) Dz.U. L 248, s. 1.

(2) Dz.U. L 357, s. 1.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/18

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 8 marca 2011 r. w sprawie T-37/05, World Wide Tobacco España przeciwko Komisji, wniesione w dniu 19 maja 2011 r. przez World Wide Tobacco España, S.A.

(Sprawa C-240/11 P)

2011/C 211/35

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: World Wide Tobacco España, S.A. (przedstawiciele: M. Odriozola i A. Vide, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Częściowe uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-37/05;

—	obniżenie kwoty grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszej kolejności, wnosząca odwołanie uważa, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania nakładając bardziej restrykcyjny czynnik odstraszający na WWTE (World Wide Tobacco España, S.A.) niż na inne przedsiębiorstwa przetwórcze. Komisja nałożyła czynnik odstraszający na WWTE z uwagi na udział WWTE w międzynarodowej grupie mającej znaczącą pozycję gospodarczą i finansową. Okoliczność, że WWTE działała quod non pod decydującym wpływem swych spółek dominujących, została uznana jedynie za czynnik dodatkowy.

W drugiej kolejności, tytułem żądania ewentualnego, Trybunał powinien ponownie obliczyć współczynnik, jeżeli uzna, że jedna ze spółek dominujących nie jest odpowiedzialna za zachowanie WWTE. Sąd nie powinien był oddalać argumentów WWTE ze względu na to, że nie ujęła ona w skardze twierdzeń swych spółek dominujących, gdyż do nich a nie do ich spółki zależnej należy zakwestionowanie przypisywanej im odpowiedzialności. W każdym razie wydane wyroki, ponieważ orzeczono w nich w przedmiocie skarg spółek dominujących, w tym również wyrok w sprawie T-24/05, są prawomocne między solidarnie odpowiedzialnymi stronami.

W trzeciej kolejności, Sąd nie powinien był uznać za niedopuszczalny ze względu na brak jasności argumentu skarżącej, zgodnie z którym twierdziła ona, że, ponieważ spółki dominujące nie były odpowiedzialne, Komisja nałożyła grzywnę, która naruszała granicę 10 % obrotu. Powody są identyczne z przedstawionymi w poprzednim akapicie: wyłącznie spółki dominujące mają zdolność kwestionowania przypisanej im odpowiedzialności oraz wydany wyrok jest prawomocny między solidarnie odpowiedzialnymi stronami.

Wreszcie Komisja narusza dyrektywy w sprawie metody ustalania grzywien nie uwzględniając okoliczności, że w latach 1996 i 1997 WWTE nie przestrzegała umów. Wnosząca odwołanie uważa również, iż nie powoławszy się wyraźnie na tę okoliczność łagodzącą w zaskarżonej decyzji, Komisja nie może twierdzić, że okoliczność tę uwzględniła.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/18

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych T-117/07 i T-121/07 Areva i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 24 maja 2011 r. przez Areva

(Sprawa C-247/11 P)

2011/C 211/36

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Areva S.A. (przedstawiciel: A. Schild, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Alstom, Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia:

—

tytułem żądania głównego — stwierdzenie nieważności następujących przepisów spornej decyzji:

—	art. 1 lit. c).

—	art. 2 lit. c);

—	tytułem żądania ewentualnego — istotne obniżenie wysokości grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości, w tym kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed Sądem;

—	w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia, przekazanie sprawy izbie Sądu w zmienionym składzie oraz orzeczenie, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zostanie wydane w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów na uzasadnienie swego odwołania.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez Sąd przepisów w zakresie uzasadnienia i prawa do obrony w ramach badania wywierania przez Areva S.A. decydującego wpływu na Areva T&D SA i Areva T&D AG w okresie od 9 stycznia do 11 maja 2004 r. W tym względzie wnosząca odwołanie zwraca uwagę, że Sąd naruszył art. 36 i 53 Protokołu nr 3 w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (obowiązek Sądu uzasadniania swoich własnych wyroków), ponieważ w pkt150 zaskarżonego wyroku zastąpił on ocenę Komisji własnym wnioskowaniem, dodając a posteriori do spornej decyzji uzasadnienie, które się w niej nie znajduje. Wnosząca odwołanie zwraca jednocześnie uwagę, że Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, ponieważ powołane przezeń argumenty nie pozwalają zrozumieć powodów, dla których nie uwzględnił on argumentów podniesionych przez wnoszącą odwołanie. Wreszcie wnosząca odwołanie zwraca uwagę na fakt, że Sąd naruszył prawo Areva S.A. do obrony, wymagając od niej przedstawienia probatio diabolica w ramach dowodu na okoliczność niewywierania przez spółkę dominującą decydującego wpływu na spółki zależne i odmawiając jej możliwości ustosunkowania się do nowych argumentów, które dodał do spornej decyzji.

Zarzut drugi dotyczy błędnego stosowania przepisów w zakresie odpowiedzialności solidarnej za uiszczenie grzywien skutkiem, którego było naruszenie zasad pewności prawa i indywidualizacji kar. Wnosząca odwołanie twierdzi, że nakładając grzywny, których skutkiem było stworzenie „faktycznej” solidarności pomiędzy dwoma spółkami, które nigdy nie były częścią tej samej jednostki gospodarczej, Sąd naruszył wyżej wymienione zasady.

Zarzut trzeci dotyczy dokonanej przez Sąd błędnej wykładni przepisów dotyczących niezgodnego z prawem delegowania uprawnień przez Komisję, braku uzasadnienia przez Sąd i naruszenia zasady indywidualizacji kar i sankcji z powodu braku jasnego określenia zakresu odpowiedzialności solidarnej dłużników. W tym względzie Areva S.A. podnosi po pierwsze, że Sąd naruszył prawo opierając się na wykładni decyzji Komisji sprzecznej z jej zamiarem, w celu przyjęcia „rozwiązania” nieuzasadnionego pod względem prawnym a pozwalającego na odrzucenie argumentów wnoszącej odwołanie dotyczących delegowania uprawnień przez Komisję. Wnosząca odwołanie podnosi po drugie, że przyjęte przez Sąd rozwiązanie narusza ogólne zasady pewności prawa i indywidualizacji kar.

Zarzut czwarty i ostatni dotyczy błędnego stosowania zasad proporcjonalności i równego traktowania w odniesieniu do solidarnej odpowiedzialności Areva S.A. z tytułu grzywny. Wnosząca odwołanie jest zdania, że Sąd nie korzystając z nieograniczonego prawa orzekania i potwierdzając przypisanie grzywien, które nie uwzględnia czasu trwania popełnionego naruszenia, naruszył przytoczone zasady.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/19

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych T-117/07 i T-121/07 Areva i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 25 maja 2011 r. przez Alstom, T&D Holding, dawniej Areva T&D Holding S.A., Alstom Grid SAS, dawniej Areva T&D S.A., Alstom Grid AG, dawniej Areva T&D AG

(Sprawa C-253/11 P)

2011/C 211/37

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Alstom, T&D Holding, dawniej Areva T&D Holding SA, Alstom Grid SAS, dawniej Areva T&D SA, Alstom Grid AG, dawniej Areva T&D AG (przedstawiciele: adwokaci J. Derenne i A. Müller-Rappard)

Druga strona postępowania: Areva, Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych T-117/07 i T-121/07 Areva S.A., Areva T&D Holding S.A., Areva T&D AG, Areva T&D S.A. i Alstom przeciwko Komisji Europejskiej;

—

w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia:

—

tytułem żądania głównego — stwierdzenie nieważności następujących przepisów decyzji Komisji C(2006) 6762 z dnia 24 stycznia 2007 r. (sprawa COMP/F/38.899 — Urządzenia z izolacją gazową):

—	art. 1, b) [Alstom],

—	art. 1, d) [Alstom Grid AG (dawniej Areva T&D AG)],

—	art. 1, e) [T&D Holding (dawniej Areva T&D Holding S.A.)],

—	art. 1, f) [Alstom Grid SAS (dawniej Areva T&D S.A.)],

—	art. 2, b) [Alstom],

—	art. 2, c) [Alstom, Alstom Grid AG (dawniej Areva T&D AG), T&D Holding (dawniej Areva T&D Holding S.A.) i Alstom Grid SAS (dawniej Areva T&D S.A.)];

—	tytułem żądania ewentualnego — istotne obniżenie wysokości grzywny nałożonej na wnoszące odwołanie.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości, w tym kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed Sądem;

—	w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia, przekazanie sprawy izbie Sądu w zmienionym składzie oraz orzeczenie, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zostanie wydane w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą pięć zarzutów na uzasadnienie swego odwołania.

W ramach zarzutu pierwszego, który składa się z dwóch części wnoszące odwołanie twierdzą, iż Sąd naruszył art. 269 TFUE orzekając, iż decyzja Komisji została dostatecznie uzasadniona. Zarzucają one Sądowi w tym względzie po pierwsze, iż orzekł w pkt 90–99 wyroku, że Komisja uzasadniła dostatecznie pod względem prawnym wniosek solidarnej odpowiedzialności Alstom z Areva T&D S.A. i Areva T&D AG, oparty na fakcie, że Alstom nie obaliła domniemania, iż wywierała ona decydujący wpływ na swoje spółki zależne, podczas gdy Komisja nie ustosunkowała się do dowodów dostarczonych przez Alstom powołanych w celu obalenia tego domniemania (cześć pierwsza zarzutu). Po drugie, wnoszące odwołania zarzucają Sądowi, iż w pkt 200 wydanego wyroku orzekł, że Komisja mogła nie podawać powodów, dla których uznała, że dwie spółki nie stanowiące jednostki gospodarczej w dniu wydania decyzji, mogą zostać obciążone solidarną odpowiedzialnością z tytułu uiszczenia grzywny.

W ramach zarzutu drugiego wnoszące odwołanie powołują się na naruszenie przez Sąd art. 36 i 53 Protokołu nr 3 w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości w związku z art. 263 TFUE, w zakresie jakim Sąd zastąpił w pkt 101–110 (część pierwsza), 148–150 (część druga) i 214–216 (część trzecia), ocenę Komisji swym własnym wnioskowaniem, dodając a posteriori do zaskarżonej decyzji uzasadnienie, które się w niej się nie znajduje. Tym samym Alstom i in. zarzucają Sądowi orzeczenie w pkt 206 zaskarżonego wyroku, że dwie spółki, które nie tworzą jednostki gospodarczej w dniu wydania zaskarżonej decyzji mogą zostać obciążone solidarną odpowiedzialnością z tytułu uiszczenia grzywny (część czwarta).

Zarzut trzeci, który składa się z dwóch części dotyczy faktu, iż Sąd wymagał od wnoszących odwołanie przedstawienia probatio diablica, naruszając art. 101 TFUE, a w szczególności przepisy regulujące możliwość przypisanie spółce dominującej odpowiedzialności za praktyki spółek zależnych oraz naruszając prawo do rzetelnego procesu sądowego i zasadę domniemania niewinności, ustanowione w art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskich. Wnoszące odwołanie twierdzą:

z jednej strony, że przypisując odpowiedzialność za praktyki, których dopuściły się spółki zależne spółce dominującej Alstom oraz stosując wypracowaną w orzecznictwie zasadę domniemania wywierania przez spółkę dominującą decydującego wpływu na spółki zależne, Sąd naruszył w pkt 84–110 wydanego wyroku, prawo do rzetelnego procesu oraz zasadę domniemania niewinności, przyjmując w kontekście przypisania odpowiedzialności spółce dominującej, definicję wywierania decydującego wpływu przez spółkę dominującą na spółki zależne pozostającą całkowicie bez związku z rzeczywistym zachowaniem tych spółek na rynku, którego dotyczy spór, a tym samym nadając temu domniemaniu charakter niepodważalny;

b)	z drugiej strony, że Sąd naruszył prawo w pkt 144–152 wydanego wyroku, określając zakres rzeczywistego wywierania przez Areva T&D Holding S.A. decydującego wpływu na Areva T&D S.A. i Areva T&D AG w okresie od dnia 9 stycznia do dnia 11 maja 2004 r.

Zarzut czwarty dotyczy błędnej wykładni przez Sąd pojęcia solidarności, w zakresie w jakim w pkt 214–216 wydanego wyroku orzekł on, że solidarność określa odpowiednio kwoty udziału poszczególnych spółek w nałożonej na nie grzywnie, za którą ponoszą solidarnie odpowiedzialność (część pierwsza) oraz w zakresie w jakim w pkt 232–236 i 238–242 zaskarżonego wyroku naruszył zasady pewności prawa, indywidualizacji kar a także art. 13 TUE w odniesieniu do oddelegowania przez Komisję uprawnienia do określenia odpowiedzialności każdego z objętych sankcją przedsiębiorstw.

Zarzut piąty dotyczy uchybienia przez Sąd swemu obowiązkowi ustosunkowania się do przedstawionych zarzutów, w zakresie w jakim błędnie orzeka on w pkt 223–230 wyroku w przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa do skutecznej skargi oraz skutecznej ochrony sądowej, nie odpowiadając w konsekwencji na zarzut, który został podniesiony, ale na inny zarzut, na który się nie powołano.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/22

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2011 r. — Total i Elf Aquitaine przeciwko Komisji

(Sprawa T-206/06) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek metakrylanów - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE i art. 53 porozumienia o EOG - Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia - Prawo do obrony - Domniemanie niewinności - Obowiązek uzasadnienia - Zasada równego traktowania - Zasada indywidualizacji kar i sankcji - Zasada ustawowej określoności czynów zabronionych i kar - Zasada dobrej administracji - Zasada pewności prawa - Nadużycie władzy - Grzywny - Obciążenie odpowiedzialnością za zapłatę w ramach grupy spółek)

2011/C 211/47

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Total SA (Courbevoie, Francja) i Elf Aquitaine SA (Courbevoie, Francja) (przedstawiciele: adwokaci É. Morgan de Rivery i S. Thibault-Liger)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Arbault i V. Bottka, a następnie V. Bottka i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności art. 1 lit. c) i d), art. 2 lit. b) oraz art. 3 i 4 decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F/38.645 — Metakrylany), a także — posiłkowo — żądanie zmiany art. 2 lit. b) tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Total S.A. i Elf Aquitaine S.A. zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 261 z 28.10.2006.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/22

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2011 r. — Arkema France i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-217/06) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek metakrylanów - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE i art. 53 porozumienia o EOG - Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia - Obowiązek uzasadnienia - Zasada równego traktowania - Zasada dobrej administracji - Grzywny - Waga naruszenia - Konkretny wpływ na rynek - Skutek odstraszający grzywny - Powrót do naruszenia - Zasada non bis in idem - Zasada proporcjonalności - Okoliczności łagodzące - Rzeczywiste odstąpienie od stosowania porozumień - Obciążenie odpowiedzialnością za zapłatę w ramach grupy spółek - Nieograniczone prawo orzekania)

2011/C 211/48

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Arkema France (Colombes, Francja), Altuglas International SA (Puteaux, Francja) i Altumax Europe SAS (Puteaux) (przedstawiciele: początkowo A. Winckler, S. Sorinas Jimeno i P. Geffriaud, a następnie S. Sorinas Jimeno i E. Jégou, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Arbault i V. Bottka, a następnie V. Bottka i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy)

Przedmiot

W pierwszej kolejności, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F/38.645 — Metakrylany) w zakresie, w jakim akt ten dotyczy skarżących, oraz — posiłkowo — żądanie zniesienia lub obniżenia grzywny nałożonej na skarżące we wskazanej decyzji.

Sentencja

Kwota grzywny, za zapłatę której Arkema S.A. (obecnie Arkema France), Altuglas International S.A. i Altumax Europe SAS ponoszą odpowiedzialność solidarną, na podstawie art. 2 lit. b) decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F/38.645 — Metakrylany), zostaje obniżona do wysokości 113 343 750 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Arkema France, Altuglas International i Altumax Europe zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 249 z 14.10.2006.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/23

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2011 r. — Toland przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-471/08) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Sprawozdanie z audytu w sprawie dodatku dla asystentów Parlamentu - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celu kontroli, śledztwa czy audytu - Wyjątek dotyczący ochrony procesu podejmowania decyzji)

2011/C 211/49

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ciarán Toland (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: A. Burke, solicitor, E. Regan, SC, I J. Newman, barrister)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: H. Krück, N. Lorenz i D. Moore, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Królestwo Danii (przedstawiciele: B. Weis Fogh i C. Vang, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciele: J. Heliskoski, A. Guimaraes-Purokoski i H. Leppo, pełnomocnicy) oraz Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk, S. Johannesson i K. Petkovska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 sierpnia 2008 r., oznaczonej sygnaturą A(2008) 10636, w zakresie, w jakim w decyzji tej odmówiono dostępu do sprawozdania nr 06/02 służby audytu wewnętrznego Parlamentu z dnia 9 stycznia 2008 r. zatytułowanego „Audyt w sprawie dodatku dla asystentów Parlamentu”

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 sierpnia 2008 r., oznaczonej sygnaturą A(2008) 10636, w zakresie, w jakim odmówiono w niej dostępu do sprawozdania nr 06/02 służby audytu wewnętrznego Parlamentu z dnia 9 stycznia 2008 r. zatytułowanego „Audyt w sprawie dodatku dla asystentów Parlamentu”.

2)	Parlament ponosi własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Ciarána Tolanda.

3)	Królestwo Danii, Republika Finlandii i Królestwo Szwecji ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 32 z 7.2.2009.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/23

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2011 r. — Psytech International przeciwko OHIM — Institute for Personality & Ability Testing (16PF)

(Sprawa T-507/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy 16PF - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Brak charakteru opisowego - Brak oznaczeń, które stały się zwyczajowe - Brak złej wiary - Artykuł 7 ust. 1 lit. b)-d) i art. 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b)-d) i art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 211/50

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Psytech International Ltd (Pulloxhill, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: N. Phillips, solicitor, N. Saunders, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Institute for Personality & Ability Testing, Inc. (Champaign, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: G. Hobbs, QC, i A. Chaudri, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 lipca 2008 r. (sprawa R 1012/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Psytech International Ltd a Institute for Personality & Ability Testing, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Psytech International Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/23

Postanowienie Sądu z dnia 24 maja 2011 r. — Power-One Italy przeciwko Komisji

(Sprawa T-489/08) (1)

(Skarga odszkodowawcza - Projekt współfinansowany z instrumentu finansowego LIFE+ - Rozwój nowego systemu dostaw energii do wykorzystywania w telefonii komórkowej (projekt Pneuma) - Nadużycie proceduralne - Nieuwzględnienie wymogów formalnych - Niedopuszczalność)

2011/C 211/51

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Power-One Italy SpA (Terranova Bracciolini, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci R. Giuffrida i A. Giussani)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i D. Recchia, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga odszkodowawcza zmierzająca do uzyskania naprawienia szkody rzekomo poniesionej przez skarżącą w następstwie decyzji Komisji dotyczącej zamknięcia projektu „Pneuma” (LIFE04 ENV/IT/000595), mającego na celu współfinansowanie nowego systemu dostaw energii do wykorzystywania w telefonii komórkowej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Power-One Italy SpA pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Komisję.

(1) Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/24

Postanowienie Sądu z dnia 24 maja 2011 r. — Government of Gibraltar przeciwko Komisji

(Sprawa T-176/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Decyzja 2009/95/WE - Wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na śródziemnomorski region biogeograficzny - Włączenie do terenu mającego znaczenie dla Wspólnoty zwanego „Estrecho oriental” strefy wód terytorialnych Gibraltaru i obszaru pełnego morza - Stwierdzenie częściowej nieważności - Nierozłączność - Niedopuszczalność)

2011/C 211/52

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Government of Gibraltar (przedstawiciele: D. Vaughan i M. Llamas, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Boelaert i D. Recchia, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. Jenkinson i S. Ossowski, pełnomocnicy, wspierani przez D. Wyatta, QC, i M. Wooda, barrister)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: N. Díaz Abad i M. Muñoz Pérez, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/95/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. przyjmującej na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG drugi zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na śródziemnomorski region biogeograficzny (Dz.U. 2009, L 43, s. 393) w części, w jakiej powiększa ona teren zwany „Estrecho oriental” (ES6120032) o wody terytorialne Gibraltaru (wewnątrz i na zewnątrz terenu UKGIB0002) i o obszar pełnego morza.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Government of Gibraltar zostaje obciążony, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/24

Postanowienie Sądu z dnia 23 maja 2011 r. — Y przeciwko Komisji

(Sprawa T-493/09 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Personel kontraktowy - Rozwiązanie stosunku pracy - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne a w części oczywiście bezzasadne)

2011/C 211/53

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Y (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat J. Van Rossum)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J.P. Keppenne i L. Lozano Palacios, następnie J.P. Keppenne i D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 7 października 2009 r. w sprawie F-29/08 Y przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Y pokrywa swoje koszty postępowania oraz koszty poniesione prze Komisję Europejską w ramach niniejszej instancji.

(1) Dz.U C 221 z 14.8.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/24

Postanowienie Sądu z dnia 24 maja 2011 r. Zjednoczone Królestwo przeciwko Komisji

(Sprawa T-115/10) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Decyzja 2010/45/UE - Wykaz terenów mających znaczenia dla Wspólnoty, składających się na śródziemnomorski region biogeograficzny - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt wyłącznie potwierdzający - Niedopuszczalność)

2011/C 211/54

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Ossowski, pełnomocnik, wspierany przez D. Wyatta, QC, i M. Wooda, barristera)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Recchia i S. Boelaert, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji 2010/45/EU z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie przyjęcia na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG trzeciego zaktualizowanego wykazu terenów mających znaczenia dla Wspólnoty, składających się na śródziemnomorski region biogeograficzny (Dz.U. 2010, L 30, s. 322) w zakresie, w jakim wyznacza ona teren zwany „Estrecho Oriental” (ES6120032) jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty w śródziemnomorskim regionie biogeograficznym.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania

3)	Postępowanie w sprawie wniosku Królestwa Hiszpanii o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

(1) Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/25

Odwołanie wniesione w dniu 30 marca 2011 przez Guida Stracka od wyroku wydanego w dniu 20 stycznia 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-121/07 Strack przeciwko Komisji

(Sprawa T-198/11 P)

2011/C 211/55

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Guido Strack (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie F-121/07 w całości;

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 17 września 2011 r. w sprawie F-121/07 w zakresie, w jakim na jego mocy oddalono wniosek wnoszącego odwołanie o wydanie wyroku zaocznego;

—	uchylenie decyzji Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej, na mocy której sprawa F-121/07 przyznana początkowo pierwszej izbie została przekazana drugiej izbie;

—	uchylenie wydanej w związku ze sprawą F-121/07 decyzji Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej, na mocy której nie zostały uwzględnione względnie dopuszczone pismo procesowe wnoszącego odwołanie z dnia 2 kwietnia 20009 r. i zawarty w nim wniosek o rozszerzenie skargi;

—	orzeczenie zgodnie z żądaniami wnoszącego odwołanie zawartymi w skardze wniesionej w sprawie F-121/07 i w piśmie procesowym złożonym w tym postępowaniu z dnia 2 kwietnia 2009 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—	ponadto w oparciu o właściwe utrwalone orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka przyznanie wnoszącemu odwołanie odszkodowania z powodu przewlekłości postępowania w wysokości minimum 2 500 EUR, przy czym jego dokładna wysokość pozostawiona jest uznaniu Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi dwadzieścia dwa zarzuty.

W swych zarzutach wnoszący odwołanie podnosi między innymi brak właściwości składu orzekającego, który wydał zaskarżone orzeczenia; niezgodne z prawem oddalenie wniosku o wydanie wyroku zaocznego; niezgodność z prawem przyznanego Komisji przedłużenia terminu; niedopuszczenie rozszerzenia skargi; niedokonanie zalecanego połączenia postępowania z innym postępowaniem toczącym się między tymi samymi stronami; niezgodne z prawdą przedstawienie stanu faktycznego w przygotowanym sprawozdaniu na rozprawę i zaskarżonym wyrok; stronniczość sprawozdawcy; naruszenie reżimu językowego Sądu i dyskryminacja wnoszącego odwołanie ze względów językowych, jak również brak tłumaczenia dokumentów procesowych.

Ponadto wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo i niewystarczająco uzasadnił swój wyrok. W szczególności dotyczy to wykładni i zastosowania art. 11, 25, 26, 26a, 90 i nast. Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, art. 6, 8 i 13 europejskiej Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności, art. 8, 41, 42, 47 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 6 i nast. rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) oraz art. 11 i nast. rozporządzenia (WE) nr 45/2001 (2).

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8, s. 1).

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/26

Odwołanie wniesione w dniu 26 kwietnia 2011 r. przez Florence Barbin od wyroku wydanego w dniu 15 lutego 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-68/09 Barbin przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-228/11 P)

2011/C 211/56

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Florence Barbin (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, É. Marchal, D. Abreu Caldas)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie i orzeczenie, że

—	wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej wydany w dniu 15 lutego 2011 r. (sprawa F-68/09 Barbin przeciwko Parlamentowi), oddalający skargę wnoszącej odwołanie, zostaje uchylony;

—

w drodze nowego orzeczenia,

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 listopada 2008 r. o nieawansowaniu skarżącej do grupy zaszeregowania AD12 w ramach postępowania w sprawie awansu w 2006 r.;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszego odwołania strona je wnosząca żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 15 lutego 2011 r., wydanego w sprawie F-68/09 Barbin przeciwko Parlamentowi, którym Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił jej skargę, mającą za przedmiot stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 listopada 2008 r. o nieawansowaniu skarżącej do grupy zaszeregowania AD12 w ramach postępowania w sprawie awansu w 2006 r.

Na poparcie odwołania wnosząca je podnosi dwa zarzuty, dotyczące:

—

naruszenia prawa, ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej błędnie stwierdził, że Parlament nie dopuścił się oczywistego błędu w ocenie, gdy uznał po pierwsze, że nie był zobowiązany do przestrzegania przepisów wewnętrznych dotyczących oceny i awansu a po drugie, że mógł zgodnie z prawem awansować urzędników posiadających mniej punktów za osiągnięcia niż skarżąca w oparciu o motywy naruszające system porównywania odnośnych osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu, ustanowiony decyzjami Prezydium i sekretariatu generalnego Parlamentu Europejskiego;

—	naruszenia zasady równego traktowania oraz ciążącego na Parlamencie obowiązku przedstawienia dowodu braku jakiejkolwiek dyskryminacji skarżącej ze względu na skorzystanie przez nią z prawa do urlopu wychowawczego.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/26

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2011 r. — Inglewood i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-229/11)

2011/C 211/57

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Lord Inglewood (Penrith, Zjednoczone Królestwo), Georges Berthu (Longré, Francja), Guy Bono (Saint-Martin-de-Crau, Francja), David Robert Bowe (Leeds, Zjednoczone Królestwo), Brendan Donnelly (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Catherine Guy-Quint (Cournon-d’Auvergne, Francja), Christine Margaret Oddy (Coventry, Zjednoczone Królestwo), Nicole Thomas-Mauro (Épernay, Francja), Gary Titley (Bolton, Zjednoczone Królestwo), Vincenzo Viola (Palerme, Włochy) Puttem Maartje van Putten (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, É. Marchal, D. Abreu Caldas)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie i orzeczenie,

—	że decyzja wydana przez biuro Parlamentu w dniu 1 kwietnia 2009 r. dotycząca zmian wprowadzonych do dobrowolnego dodatkowego systemu emerytalnego deputowanych Parlamentu Europejskiego jest niezgodna z prawem;

—	że zaskarżone decyzje zostają uchylone;

—	że Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga jest wymierzona przeciwko decyzji wydanej przez biuro Parlamentu Europejskiego w dniu 1 kwietnia 2009 r., dotyczącej zmian wprowadzonych do dobrowolnego dodatkowego systemu emerytalnego deputowanych Parlamentu Europejskiego.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty dotyczące:

—	naruszenia praw słusznie nabytych przyznanych zainteresowanym przez akty prawne oraz naruszenia zasady pewności prawa;

—	naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności w zakresie, w jakim zaskarżone decyzje zmierzają do podwyższenia progu wieku uprawniającego do emerytury o trzy lata i to bez okresu przejściowego;

—	naruszenia art. 29 przepisów dotyczących zwrotu kosztów i diet posłów Parlamentu Europejskiego, który stanowi, że kwestorzy i sekretarz generalny czuwają nad wykładnią i ścisłym stosowaniem tych przepisów;

—	oczywistego błędu w ocenie, który zawiera decyzja biura z dnia 1 kwietnia 2009 r. zmieniająca uregulowanie stanowiące podstawę wydania zaskarżonych decyzji.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/27

Odwołanie wniesione w dniu 28 kwietnia 2011 r. przez Oscara Orlanda Arangę Jaramillę i in. od postanowienia wydanego w dniu 4 lutego 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-34/10 Arango Jaramillo i in. przeciwko EBI

(Sprawa T-234/11 P)

2011/C 211/58

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Oscar Orlando Arango Jaramillo (Luksemburg, Luksemburg), Maria Esther Badiola (Luksemburg), Marcella Bellucci (Luksemburg), Stefan Bidiuc (Grevenmacher, Luksemburg), Raffaella Calvi (Schuttrange, Luksemburg), Maria José Cerrato (Luksemburg), Sara Confortola (Verona, Włochy), Carlos D’Anglade (Luksemburg), Nuno Da Fonseca Pestana Ascenso Pires (Luksemburg), Andrew Davie (Medernach, Luksemburg), Marta De Sousa e Costa Correia (Itzig, Luksemburg), Nausica Di Rienzo (Luksemburg), José Manuel Fernandez Riveiro (Sandweiler, Luksemburg), Eric Gällstad (Rameldange, Luksemburg), Andres Gavira Etzel (Luksemburg), Igor Greindl (Canach, Luksemburg), José Doramas Jorge Calderon (Luksemburg), Monica Lledo Moreno (Sandweiler), Antonio Lorenzo Ucha (Luksemburg), Juan Antonio Magaña-Campos (Luksemburg), Petia Manolova (Bereldange, Luksemburg), Ferran Minguella Minguella (Gonderange, Luksemburg), Barbara Mulder-Bahovec (Luksemburg), István Papp (Luksemburg), Stephen Richards (Blaschette, Luksemburg), Lourdes Rodriguez Castellanos (Sandweiler), Daniela Sacchi (Mondorf-les-Bains, Luksemburg), Maria Teresa Sousa Coutinho da Silveira Ramos (Almargem do Bispo, Portugalia), Isabelle Stoffel (Mondorf-les-Bains), Fernando Torija (Luksemburg), Maria del Pilar Vargas Casasola (Luksemburg), Carolina Vento Sánchez (Luksemburg), Pé Verhoeven (Bruksela, Belgia), Sabina Zajc (Contern, Luksemburg) i Peter Zajc (Contern) (przedstawiciele: adwokaci B. Cortese i C. Cortese)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Wnoszący odwołanie wnoszą do Sądu o:

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia, oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez EBI w sprawie F-34/10 i przekazanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej celem jej rozpoznania co do istoty, jak również rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów zgodnie z żądaniami skarżących w pierwszej instancji;

—	ewentualnie, biorąc pod uwagę to, że niniejsze odwołanie podnosi nowe kwestie prawne, podział kosztów między stronami w zakresie, w jakim wymagają tego względy słuszności.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, dzielący się na trzy części, dotyczący naruszenia prawa przy określaniu rozsądnego terminu do wniesienia skargi w sporach pomiędzy EBI i jego pracownikami.

—

W pierwszej części zarzutu, wnoszący odwołanie zarzucają SSP nadanie orzecznictwu dotyczącemu terminów do wniesienia skargi przez pracowników EBI zakresu mu nieznanego, odchodząc de facto od reguły rozsądnego terminu, który przez swój charakter jest elastyczny i otwarty na konkretne wyważenie istniejących interesów, i zastępując go trzymiesięcznym terminem stosowanym sztywno i w sposób ogólny.

—

W drugiej części zarzutu, wnoszący odwołanie utrzymują, że obowiązujące akty prawne nie ustanawiają w odniesieniu do sporów pomiędzy EBI i jego pracownikami żadnego terminu, natomiast SSP zastosował termin wynoszący trzy miesiące i dziesięć dni przez analogię do art. 91 regulaminu pracowniczego urzędników oraz art. 100 § 3 regulaminu postępowania.

—

W trzeciej części zarzutu, wnoszący odwołanie podnoszą naruszenie zasady proporcjonalności oraz naruszenie ich prawa do skutecznej ochrony sądowej, ponieważ SSP zakwalifikował jako nieracjonalny termin dochowany przez wnoszących odwołanie, który różnił się o kilka sekund od terminu odniesienia, obowiązującego w ramach regulaminu pracowniczego.

2)	Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący naruszenia prawa w wykładni obowiązujących norm proceduralnych, rozpatrywanych w świetle zasady nieprzewidywalnych okoliczności.

3)	Zarzut trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący przeinaczenia dowodów celem wykazania istnienia nieprzewidywalnych okoliczności oraz naruszenia zasad dotyczących organizacji postępowania.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/27

Skarga wniesiona w dniu 9 maja 2011 r. — Kaltenbach & Voigt przeciwko OHIM (3D eXam)

(Sprawa T-242/11)

2011/C 211/59

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kaltenbach & Voigt GmbH (Biberach an der Riß, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Graf)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 1 marca 2011 r. w sprawie R 2361/2010-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowno-graficzny znak towarowy „3D eXam” dla towarów z klasy 10

Decyzja eksperta: odmowa udzielenia ochrony rejestracji międzynarodowej w Unii Europejskiej zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 2 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 1 lit c) rozporządzenia Rady nr 207/2009 i niewzięcie pod uwagę wcześniejszych rejestracji krajowych/wcześniejszego udzielenia ochrony, ze względu na to, że sporna rejestracja międzynarodowa (i) nie ma charakteru czysto opisowego, oraz (ii) wykazuje charakter odróżniający, ponieważ właściwy krąg odbiorców będzie uznawał oznaczenie 3D EXAM za wskazówkę pochodzenia handlowego.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/28

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2011 r. — International Engine Intellectual Property Company przeciwko OHIM (PURE POWER)

(Sprawa T-248/11)

2011/C 211/60

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: International Engine Intellectual Property Company (Warrenville, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: C. Thomas i B. Reiter, prawnicy)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie R 2310/2010-2;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania;

—	wyznaczenie daty rozprawy, jako że Sąd nie może wydać orzeczenia bez przeprowadzenia rozprawy.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: oznaczenie słowne „PURE POWER” dla towarów z klasy 12

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 207/2009, jak również „podstawowych zasad prawa znaków towarowych”, jako że Izba Odwoławcza uznała, iż zgłoszone oznaczenie miało charakter opisowy względem towarów, dla których zostało zgłoszone oraz że było ono pozbawione charakteru odróżniającego

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/28

Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2011 r. — Fellah przeciwko Radzie

(Sprawa T-255/11)

2011/C 211/61

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Zakaria Fellah (Nowy Jork, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciel: adwokat G. Collard)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że w części dotyczącej strony skarżącej, pana Zakarii FELLAH, rozporządzenie Rady UE nr 330/2011 z dnia 6 kwietnia 2011 r. oraz decyzja Rady 2011/221/WPZiB z dnia 6 kwietnia 2011 r., opublikowane w dniu 7 kwietnia 2011 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, nie są uzasadnione faktami;

—

w rezultacie

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady UE nr 330/2011 z dnia 6 kwietnia 2011 r. oraz decyzji Rady 2011/221/WPZiB z dnia 6 kwietnia 2011 r.;

—	ewentualnie, nakazanie, by nazwisko pana Zakarii FELLAH zostało usunięte z wykazów załączonych do tego rozporządzenia i tej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ motywy wpisania nazwiska strony skarżącej do wykazu osób i podmiotów, do których stosuje się środki ograniczające były stereotypowe i nie zawierały żadnej konkretnej okoliczności faktycznej pozwalającej ocenić właściwość wspomnianego wpisu.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ:

—

zarzuca się stronie skarżącej, że uczestniczyła w finansowaniu administracji pana L. Gbagbo, podczas gdy po pierwsze, strona skarżąca wykonywała zasadniczo obowiązki u pana L. Gbagbo, gdy ten był uznawany przez wspólnotę międzynarodową za prawnie usankcjonowaną głowę państwa i po drugie, strona skarżąca nie dysponowała środkami, które pozwalałyby jej na finansowanie administracji pana L. Gbagbo;

—	zaskarżone akt ukazały się bezprzedmiotowo w dniu 11 kwietnia 2011 r., ponieważ pan L. Gbagbo został w tym dniu zatrzymany.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/29

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2011 r. — Pangyrus przeciwko OHIM — RSVP Design (COLOURBLIND)

(Sprawa T-257/11)

2011/C 211/62

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pangyrus Ltd (York, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Clubb, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: RSVP Design Ltd (Renfrewshire, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 marca 2011 r. w sprawie R 751/2009-4;

—	przywrócenie ważności decyzji Wydziału Unieważnień Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 12 maja 2009 r.; i

—	zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: słowny znak towarowy „COLOURBLIND” dla towarów i usług z klas 9, 16, 28, 35 i 41 — wspólnotowa rejestracja znaku towarowego nr 3337979

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: RSVP Design Ltd

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: strona wnosząca o unieważnienie prawa do znaku oparła swój wniosek na dwóch podstawach, mianowicie na art. 53 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, powołując się na wcześniejsze niezarejestrowane uprawnienie chronione prawem regulującym powództwo oparte na bezprawnym używaniu nazwy w Zjednoczonym Królestwie, oraz na istnieniu złej wiary zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009.

Decyzja Wydziału Unieważnień: unieważnienie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i oddalenie wniosku o unieważnienie

Podniesione zarzuty: strona skarżąca uważa, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, stwierdzając, że: i) właściciel wspólnotowego znaku towarowego nie działał w złej wierze, gdy zgłaszał wspólnotowy znak towarowy; a ii) strona skarżąca nie udowodniła, iż używała wcześniejszego oznaczenia w obrocie handlowym przed datą zgłoszenia spornego wspólnotowego znaku towarowego.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/29

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2011 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-260/11)

2011/C 211/63

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 165/2011 z dnia 8 listopada 2010 r. przewidującego odliczenia od niektórych kwot połowowych dla makreli przydzielonych Hiszpanii na 2011 r. oraz na kolejne lata z powodu przełowienia w 2010 r. oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Załącznik, który dołączony jest do zaskarżonego rozporządzenia nakłada sankcje na Hiszpanię z powodu przełowienia makreli w 2010 r. w obszarach VIIIc, IX oraz X oraz wodach UE obszaru CECAF 34.1.1 z odliczeniem wynoszącym 39 242 tony, z których 4 500 stosuje się w 2011 r., 5 500 w 2012 r., 9 748 w 2013 r., 9 747 w 2014 r. oraz 9 747 w 2015 r. „i, jeśli to konieczne, w kolejnych latach”.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Naruszenie art. 105 ust. 6 rozporządzenia Rady nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (zwanego dalej rozporządzeniem nr 1224/2009), ponieważ zaskarżone rozporządzenie zostało wydane przed przyjęciem przez Komisję rozporządzenia wykonawczego, o którym mowa w ww. art. 105 ust. 6.

2)	Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, ze względu na brak sprawozdania komitetu zarządzającego, ponieważ dotychczas wszystkie sankcje przeciwko państwom członkowskim za przekroczenie kwot były przyjmowane w formie rozporządzenia Komisji zgodnie z opinią komitetu zarządzającego.

3)	Naruszenie prawa do obrony, ponieważ zaskarżone rozporządzenie zostało uchwalone bez uprzedniego wysłuchania Królestwa Hiszpanii.

4)	Naruszenie zasady pewności prawa, ponieważ nakładając zaskarżoną sankcję Komisja pozostawia sobie możliwość późniejszego rozszerzenia tej sankcji na nieokreśloną liczbę lat.

5)	Naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań, ponieważ zaskarżone rozporządzenie weszło w życie po rozpoczęciu sezonu poławiania makreli w Hiszpanii.

6)	Naruszenie zasady niedyskryminacji, ze względu na zastosowanie przez Komisję kryterium ryzyka skutków społeczno-gospodarczych w inny sposób niż zostało to dokonane w podobnych przypadkach.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/30

Odwołanie wniesione w dniu 21 maja 2011 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 8 marca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-59/09 De Nicola przeciwko EBI

(Sprawa T-264/11 P)

2011/C 211/64

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlo De Nicola (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Isola)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu, orzekającego jako instancja odwoławcza, o to, by oddalając wszystkie żądania przeciwne, częściowo zmienił zaskarżony wyrok i uwzględnił żądania dotyczące środków dowodowych oraz uwzględnił pozostałe żądania w ramach skargi, a także obciążył EBI kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi siedem zarzutów.

W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd do spraw Służby Publicznej całkowicie pominął żądanie stwierdzenia nieważności notatki służbowej nr HR/Coord/2008-0038/BK z dnia 22 września 2008 r., podczas gdy zgodził się z obroną EBI, która uważa, że EBI słusznie nie przedstawił wnoszącemu odwołanie kopii nagrania dźwiękowego ze spotkania przed komisją odwoławczą ani oficjalnego protokołu ze spotkania, a tym samym, reasumując, EBI może przeinaczać fakty, ponieważ nie jest możliwe przedstawienie dowodu przeciwnego.

Wnoszący odwołanie żąda również stwierdzenia nieważności decyzji komisji odwoławczej.

Sąd do spraw Służby Publicznej, przez analogię z postępowaniami dotyczącymi art. 90 regulaminu pracowniczego, uznał, że identyczność żądań (przedstawionych najpierw w ramach postępowania administracyjnego, a następnie przed nim) pozwalała mu na zbadanie jedynie drugiego z nich i uznał, że pierwsze żądanie zawiera się całkowicie w drugim. Wnoszący odwołanie kwestionuje zastosowanie omawianego art. 90 i utrzymuje, że miał prawo do tego, by Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł stwierdzenie nieważności, ponieważ rozpatrywany dokument został włączony do jego akt osobowych i mógł mieć negatywne konsekwencje dla jego dalszej kariery.

3)	Wreszcie, Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił wniosek o stwierdzenie nieważności awansów, ponieważ był on złożony z przekroczeniem terminu. C. De Nicola uważa, że decyzja ta jest niezgodna z prawem z czterech powodów.

Żądanie stwierdzenia

Wnoszący odwołanie żąda, by Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził, że dręczenie, jakiemu był poddawany przez 18 lat, powinno być oceniane całościowo i przedstawia wszystkie formy mobbingu, jakie wyróżniono w doktrynie i orzecznictwie w zakresie prawa pracy. Wnoszący odwołanie oznajmia w tym miejscu, że dokument zatytułowany „Polityka w zakresie respektowania godności osoby w miejscu pracy” (który nawet nie definiuje mobbingu) ma niewłaściwy charakter i kwestionuje stanowisko Sądu do spraw Służby Publicznej, który orzekł, że jego wniosek jest niedopuszczalny, ponieważ ma na celu uzyskanie, co nie jest dozwolone, oświadczeń co do zasady lub nakazów względem EBI. Wnoszący odwołanie uważa, że jego wniosek został zniekształcony. Żądał on bowiem, by Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził nadużycia, jakich w stosunku do niego dopuścili się niektórzy członkowie personelu, by orzekł, że to dręczenie, rozpatrywane całościowo, stanowiło czyn określany pojęciem „mobbingu”, i by przypisał odpowiedzialność za takie działania EBI jako zleceniodawcy.

5)	Wnoszący odwołanie podważa część wyroku, w której z naruszeniem art. 41 regulaminu pracowniczego EBI, Sąd do spraw Służby Publicznej utrzymywał wyróżnienie nieistniejącej potrzeby postępowania per analogiam i sam stworzył system obowiązujący EBI, z naruszeniem jego autonomii.

6)	Ponadto sąd a quo błędnie zastosował do umowy o pracę prawa prywatnego normy, które zostały przyjęte tylko dla urzędników i co gorsza, postanowił zastosować do bezprawnych czynów popełnionych przez pewnych członków personelu uregulowanie przewidziane w zakresie działań administracyjnych.

Żądania przed Sądem do spraw Służby Publicznej

Wnoszący odwołanie przedstawił trzy żądania: 1. nakazania zakończenia mobbingu; 2. zasądzenia na rzecz skarżącego odszkodowania za poniesione uszczerbek na zdrowiu i szkodę oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; oraz 3. obciążenia strony przeciwnej kosztami.

Sąd nie wypowiedział się w zasadzie w przedmiocie pierwszego żądania.

Oddalił drugie, po tym jak je zniekształcił, ponieważ skarżący wnosił o odszkodowanie w konsekwencji bezprawnego zachowania EBI, niezależnie od ewentualnej kwalifikacji tego zachowania rozpatrywanego w sposób jednostkowy.

W każdym razie, [skarżący] uważa, że wniosek ten nie jest niedopuszczalny w braku „jakiegokolwiek aktu niekorzystnego”, z którym można byłoby powiązać żądania odszkodowawcze. Sporny stosunek pracy posiada bowiem charakter prywatny, i powstaje tu kwestia czynów bezprawnych, a nie działań.

Sąd oddalił trzecie żądanie, uznając, co nie jest prawdą, że skarżący nie wnosił o obciążenie EBI kosztami postępowania.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/31

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2011 r. — Video Research USA przeciwko OHIM (VR)

(Sprawa T-267/11)

2011/C 211/65

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Video Research USA, Inc. (Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: B. Brandreth, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 marca 2011 r. w sprawie R 1187/2010-2;

—	przekazanie sprawy Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) do ponownego rozpoznania z zaleceniem udzielenia przywrócenia stanu poprzedniego w odniesieniu do zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 919324;

—	obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przed Izbą Odwoławczą i Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „VR” — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 919324

Decyzja Wydziału Administracji Znakami Towarowymi i Prawnego: oddalenie wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego i utrzymanie w mocy unieważnienia rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 919324

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 81 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne zastosowanie przez Izbę Odwoławczą tego przepisu i błędną ocenę faktów poprzez uznanie, że przedstawiciele skarżącej nie wykazali należytej staranności w danych okolicznościach.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/31

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2011 r. — Xeda International przeciwko Komisji

(Sprawa T-269/11)

2011/C 211/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xeda International SA (Saint Andiol, Francja) (przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, prawnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2011/143/UE z dnia 3 marca 2011 r. dotyczącej niewłączenia etoksychiny do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz zmieniająca decyzję Komisji 2008/941/WE (Dz.U. L 59, s. 71).

Wskutek wydania zaskarżonej decyzji pozycja dotycząca etoksychiny została usunięta z decyzji 2008/941/WE, a substancja to nie została włączona jako substancja czynna do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W związku z tym skarżąca spółka nie będzie mogła produkować ani sprzedawać etoksychiny ani produktów zawierających tę substancję w Unii Europejskiej, a także utraci rejestracje produktów w państwach członkowskich z dniem 3 września 2011 r.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Pierwszy zarzut obrazy prawa polegającej na oczywistym błędzie w ocenie. Zdaniem skarżącej, zaskarżona decyzja w rzeczywistości zakazuje wykorzystywania etoksychiny w środkach ochrony roślin w związku z wątpliwościami naukowymi, a także brakami danych wspomnianymi w motywie 6 decyzji, przy czym w odniesieniu do każdego z tych zagadnień skarżąca wypowiedziała się w sposób adekwatny, albo też nie stanowiły one względu uzasadniającego niewłączanie.

Drugi zarzut obrazy prawa polegającej na naruszeniu przysługującego skarżącej prawa do obrony, a także naruszeniu istotnych wymogów procesowych. Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja narusza przysługujące jej prawo do obrony oraz prawo do bycia wysłuchaną w ten sposób, że skarżącej nie dano wystarczającej możliwości ani czasu, by odnieść się do wątpliwości powołanych na późnym etapie postępowania, a także w ten sposób, że nie rozpatrzono w sposób uważny komentarzy skarżącej dotyczących rzekomych luk w danych.

Trzeci zarzut obrazy prawa polegającej na naruszeniu podstawowych zasad porządku prawnego UE.

—	Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem zasady pewności prawa oraz uzasadnionych oczekiwań skarżącej opartych na procedurze ponownego zgłoszenia, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 33/2008 z dnia 17 stycznia 2008 r.

—	Skarżąca twierdzi ponadto, że zaskarżona decyzja jest nieproporcjonalna biorąc pod uwagę wybór środków dostępnych Komisji oraz szkody, jakie decyzja powoduje w porównaniu z realizowanymi przez nią celami.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/33

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-35/11)

2011/C 211/67

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: J. Rybánsky, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o przyznaniu skarżącemu jedynie połowy dodatku na zagospodarowanie, do którego byłby normalnie uprawniony

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego (wydział ds. uprawnień indywidualnych) z dnia 28 maja 2010 r. w sprawie przyznania skarżącemu dodatku na zagospodarowanie w części, która to decyzja określa wysokość dodatku na zagospodarowanie na poziomie zaledwie jednokrotności wynagrodzenia podstawowego i nie przyznaje mu dodatku na zagospodarowanie w wysokości dwukrotności wynagrodzenia podstawowego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 6 stycznia 2011 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/33

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-57/11)

2011/C 211/68

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci B. Cortese i C. Cortese)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o nienadaniu skutków prawnych przyjęciu przez skarżącego stanowiska urzędnika na okresie próbnym (AST) w charakterze asystenta technicznego we Wspólnym Centrum Badawczym w Ispra, które Komisja mu zaproponowała oraz żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o nienadaniu skutków prawnych przyjęciu przez skarżącego stanowiska urzędnika na okresie próbnym (AST) w charakterze asystenta technicznego we Wspólnym Centrum Badawczym w Ispra, które Komisja mu zaproponowała w decyzji zawartej w piśmie z dnia 30 lipca 2010 r. i zakomunikowanej w wiadomości przesłanej w dniu 30 lipca 2010 r.;

—	stwierdzenie nieważności, jeśli zajdzie taka potrzeba, aktów przygotowawczych do wymienionej spornej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności, jeśli zajdzie taka potrzeba, decyzji organu powołującego oddalającej zażalenie skarżącego, zawartej w piśmie z dnia 10 lutego 2011 r., zakomunikowanej skarżącemu dnia następnego;

—

zasądzenie od Komisji odszkodowania za szkodę wynikającą dla skarżącego z decyzji Komisji o nienadaniu skutków prawnych przyjęciu przez niego stanowiska urzędnika na okresie próbnym (AST) w charakterze asystenta technicznego we Wspólnym Centrum Badawczym w Ispra, które Komisja mu zaproponowała we wspomnianym piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.; szkoda została tymczasowo oszacowana jako różnica pomiędzy całkowitym rzeczywistym wynagrodzeniem pobieranym przez skarżącego w charakterze pracownika tymczasowego Wspólnego Centrum Badawczego a wynagrodzeniem, które pobierałby, gdyby został zatrudniony w przewidzianej dacie, w następstwie przyjęcia wspomnianej oferty stanowiska urzędnika w grupie zaszeregowania AST 3, stopień pierwszy, powiększonej o odsetki za zwłokę;.

—

zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą dla skarżącego z decyzji Komisji o nienadaniu skutków prawnych przyjęciu przez niego stanowiska urzędnika na okresie próbnym (AST) w charakterze asystenta technicznego we Wspólnym Centrum Badawczym w Ispra, które Komisja mu zaproponowała we wspomnianym piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.; w wysokości jaką Sąd do spraw Służby Publicznej uzna za słuszną, która została tymczasowo wyrażona liczbowo w kwocie równej trzymiesięcznemu wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika w grupie zaszeregowania AST 3, stopień pierwszy, czyli 10001, 31 EUR;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/34

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2011 r. — ZZ i in. przeciwko Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu

(Sprawa F-58/11)

2011/C 211/69

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ i in. (przedstawiciele: adwokaci B. Cortese, C. Cortese et F. Spitaleri)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji EBI o podwyższeniu składek skarżących do systemu emerytalnego oraz zadośćuczynienie doznanej przez nich krzywdzie

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Inwestycyjnego, w tym informacji o wynagrodzeniu skarżących za miesiąc luty 2010 r., które podwyższają składki skarżących do systemu emerytalnego poprzez podwyższenie z jednej strony podstawy naliczania (wynagrodzenie podlegające potrąceniu) tej składki, a z drugiej strony współczynnika naliczania, wyrażonego w stosunku procentowym tego wynagrodzenia podlegającego potrąceniu;

—	zasądzenie od Banku na rzecz skarżących symbolicznej kwoty 1 EUR tytułem zadośćuczynienia doznanej przez nich krzywdzie;

—	obciążenie Europejskiego Banku Inwestycyjnego kosztami postępowania.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/34

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2011 r. — ZZ przeciwko OHIM

(Sprawa F-59/11)

2011/C 211/70

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci R. Adam i P. Ketter)

Strona pozwana: OHIM

Przedmiot i opis sporu

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej drugiego przedłużenia pierwotnej umowy skarżącego jako członka personelu tymczasowego i po drugie, stwierdzenie nieważności nowej umowy zawartej ze skarżącym jako członkiem personelu tymczasowego, jak również wniosek o zapłatę odszkodowania wraz z odsetkami.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności prezesa OHIM z dnia 29 września 2010 r., na mocy której odmówiono drugiego przedłużenia umowy skarżącego jako członka personelu tymczasowego zawartej pierwotnie w dniu 16 lipca 2005 r.;

—	stwierdzenie nieważności umowy zawartej ze skarżącym jako członkiem personelu tymczasowego na czas określony w dniu 1 sierpnia 2010 r. w zakresie, w jakim umowa ta stanowi de facto drugie przedłużenie wspomnianej powyżej pierwotnej umowy;

—	stwierdzenie nieważności decyzji prezesa OHIM z dnia 18 lutego 2011 r.;

—	stwierdzenie istnienia stosunku pracy na czas nieokreślony;

—

ewentualnie zmiana kwalifikacji prawnej umowy pierwotnie zawartej w dniu 16 lipca 2005 r. oraz określonej w niej, po przedłużeniu, na dzień 16 lipca 2010 r. daty rozwiązania stosunku pracy i przekształcenie go w stosunek pracy na czas nieokreślony tudzież stwierdzenie zatrudnienia na czas nieokreślony;

—	ewentualnie zmiana kwalifikacji prawnej umowy zawartej w dniu 1 sierpnia 2010 r. oraz określonej w niej na dzień 1 sierpnia 2013 r. daty rozwiązania stosunku pracy i przekształcenie go w stosunek pracy na czas nieokreślony tudzież stwierdzenie zatrudnienia na czas nieokreślony.

—

nakazanie stronie pozwanej naprawienia szkody materialnej, jak również zadośćuczynienia za poniesioną przez skarżącego w wyniku działania OHIM krzywdę poprzez zapłatę określonej tymczasowo i z zastrzeżeniem możliwego podwyższenia w toku instancji kwoty 6 113,79 EUR z tytułu odszkodowania i 30 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę;

—	tytułem żądania ewentualnego i w przypadku gdyby Sąd doszedł jednak do wniosku, że mimo istnienia zatrudnienia na czas nieokreślony stosunek pracy ustał — co jest nie do przyjęcia — w dniu 16 lipca 2010 r., przyznanie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę;

—

tytułem dodatkowego żądania ewentualnego i w przypadku gdyby Sąd doszedł jednak do wniosku, że nie można dokonać zmiany kwalifikacji istniejącego stosunku pracy na stosunek pracy na czas nieokreślony lub że stwierdzenie istnienia takiego stosunku nie jest możliwe — co jest nie do przyjęcia — przyznanie odszkodowania za szkodę poniesioną przez skarżącego w wyniku niezgodnego z prawem działania OHIM;

—	zastrzeżenie dla strony skarżącej wszelkich innych praw, środków, zarzutów i skarg, a w szczególności zasądzenie od OHIM odszkodowania w związku z poniesioną szkodą;

—	zastrzeżenie dla strony skarżącej możliwości skorzystania z prawa do przedstawienia wszelkich środków dowodowych, w szczególności przesłuchania świadków w przedmiocie rzeczywistego zajścia przywoływanych okoliczności faktycznych;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

16.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/35

Skarga wniesiona w dniu 25 maja 2011 r. — ZZ przeciwko EBC

(Sprawa F-60/11)

2011/C 211/71

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji EBC potwierdzającej jego wcześniejszą decyzję o zawieszeniu skarżącego w obowiązkach służbowych ze skutkiem od dnia 5 sierpnia 2010 r. oraz żądanie zadośćuczynienia.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 23 listopada 2010 r. potwierdzającej decyzję z dnia 4 sierpnia 2010 r. o zawieszeniu skarżącego w obowiązkach służbowych, a w razie potrzeby, decyzji z dnia 15 marca 2010 r. oddalającej zażalenie;

—	w rezultacie, nakazanie pełnego przywrócenia skarżącego do pracy oraz odpowiedniego ogłoszenia tej okoliczności celem przywrócenia jego dobrego imienia;

—	w każdym razie, zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną przez skarżącego krzywdę, oszacowanego ex aequo et bono na 20 000 EUR;

—	obciążenie EBC kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.211.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 211

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 16 lipca 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 211/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 204 z 9.7.2011.	1