1.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 191/1

ZALECENIE RADY

z dnia 28 czerwca 2011 r.

w sprawie polityk na rzecz ograniczania zjawiska przedwczesnego kończenia nauki

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2011/C 191/01

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 165 i 166,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Termin „przedwczesne kończenie nauki” ma zastosowanie do osób, które kończą kształcenie i szkolenie jedynie z wykształceniem średnim I stopnia lub niższym i nie kontynuują kształcenia ani szkolenia.

(2)

Od ograniczenia zjawiska przedwczesnego kończenia nauki w zasadniczy sposób zależy realizacja kilku najważniejszych celów strategii „Europa 2020”. Ograniczanie tego zjawiska służy zarówno celowi, którym jest „inteligentny wzrost” – gdyż zakłada poprawę poziomu kształcenia i szkolenia, jak i celowi w postaci „wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu” – gdyż przeciwdziała jednemu z głównych czynników decydujących o zagrożeniu bezrobociem, ubóstwem i wykluczeniem społecznym. Dlatego w strategii „Europa 2020” przewidziano wymierny cel podstawowy, którym jest obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę z 14,4 % w 2009 roku do poniżej 10 % w 2020 roku. Państwa członkowskie podjęły się wyznaczenia krajowych wymiernych celów, uwzględniających ich sytuację wyjściową i kontekst krajowy.

(3)	W wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich zawartych w decyzji Rady 2010/707/UE (1) odnoszących się do realizacji strategii „Europa 2020”, wezwano państwa członkowskie do podjęcia wszelkich koniecznych działań, by zapobiegać przedwczesnemu kończeniu nauki.

(4)

W inicjatywie przewodniej „Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym” określono ramy działań mających zapewnić spójność społeczną i terytorialną i skoncentrowano się przy tym w szczególności na przerwaniu cyklu defaworyzacji i intensyfikowaniu działań zapobiegawczych. Inicjatywa ta nakierowana jest na realizację wymiernego celu podstawowego strategii „Europa 2020”, którym jest wydźwignięcie w ciągu najbliższej dekady co najmniej 20 mln osób z ubóstwa i wykluczenia społecznego.

(5)

Celem inicjatywy przewodniej „Mobilna młodzież” realizowanej w ramach strategii „Europa 2020” jest „poprawa wyników i podniesienie atrakcyjności europejskiego szkolnictwa wyższego na arenie międzynarodowej oraz podniesienie jakości wszystkich poziomów kształcenia i szkolenia w UE, łącząc doskonałość z ideą sprawiedliwości, poprzez wspieranie mobilności studentów i stażystów oraz poprawę sytuacji młodzieży na rynku pracy”.

(6)

W konkluzjach Rady z dnia 5–6 maja 2003 roku w sprawie poziomów referencyjnych wyznaczających średni europejski wynik w dziedzinie kształcenia i szkolenia (poziomy odniesienia) stwierdzono, że do 2010 roku odsetek osób przedwcześnie kończących naukę powinien wynieść poniżej 10 %; osoby przedwcześnie kończące naukę zdefiniowano tam jako osoby w wieku 18–24 lat o wykształceniu średnim I stopnia lub niższym, nieuczestniczące w dalszym kształceniu ani szkoleniu. Wyznaczony poziom odniesienia nie został osiągnięty. Co siódma młoda osoba kończy obecnie kształcenie lub szkolenie, nie ukończywszy kształcenia średniego II stopnia.

(7)

W rezolucji Rady z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie nowych umiejętności w nowych miejscach pracy (2) podkreślono, że należy podnieść ogólny poziom umiejętności oraz nadać priorytet kształceniu i szkoleniu osób zagrożonych wykluczeniem ekonomicznym i społecznym, w szczególności osób przedwcześnie kończących naukę. Zwrócono także uwagę, że należy zapewnić usługi doradztwa zawodowego i indywidualne plany szkoleń osobom szukającym pracy oraz rozwinąć system walidacji efektów kształcenia formalnego, nieformalnego i pozaformalnego.

(8)

W konkluzjach Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie uczenia się dorosłych doceniono rolę uczenia się dorosłych w radzeniu sobie ze zjawiskiem przedwczesnego kończenia nauki: daje ono drugą szansę osobom dorosłym nieposiadającym kwalifikacji, szczególnie jeżeli chodzi o umiejętności podstawowe, umiejętności informatyczne oraz naukę języków obcych.

(9)	W konkluzjach z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) Rada ustaliła, że do 2020 roku odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie powinien wynieść poniżej 10 %.

(10)

W konkluzjach Rady z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie kształcenia dzieci ze środowisk migracyjnych odnotowano, że choć znaczna liczba dzieci z takich środowisk dobrze radzi sobie w szkole, to zwykle istnieje większe prawdopodobieństwo, że uczniowie tacy przedwcześnie zakończą naukę. Średni odsetek uczniów przedwcześnie kończących naukę w Unii jest wśród migrantów dwukrotnie wyższy niż wśród uczniów miejscowych. Dostępne dane wskazują, że odsetek ten jest jeszcze wyższy w przypadku ludności romskiej.

(11)

W maju 2010 roku Rada w konkluzjach w sprawie społecznego wymiaru kształcenia i szkolenia stwierdziła, że aby skutecznie zapobiegać zjawisku przedwczesnego kończenia nauki, należy na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym pogłębiać wiedzę o tym, które grupy są grupami ryzyka w tym zakresie, oraz stworzyć systemy, które wcześnie wskażą, kto podlega takiemu ryzyku. Rada uznała, że należy wdrażać kompleksowe, horyzontalne strategie polegające na szeregu ogólnoszkolnych i systemowych działań, które będą przeciwdziałać różnorodnym czynnikom powodującym przedwczesne kończenie nauki.

(12)

Przyczyny przedwczesnego kończenia nauki różnią się w zależności od państwa oraz od regionu. Polityka na rzecz ograniczania zjawiska przedwczesnego kończenia nauki musi być dostosowana do specyficznej sytuacji danego miejsca, regionu lub państwa; nie ma jednego rozwiązania, które byłoby odpowiednie dla wszystkich państw członkowskich.

(13)

Mimo różnic pomiędzy państwami i pomiędzy regionami, wyraźnie dostrzec można, że we wszystkich państwach członkowskich przedmiotowe zjawisko w większym stopniu dotyka grupy defaworyzowane i słabsze. Ponadto, wśród osób, które przedwcześnie kończą kształcenie lub szkolenie, jest nieproporcjonalnie wiele młodych osób o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Przedwczesne kończenie nauki wynika z defaworyzacji społecznej, a zarazem utrwala ryzyko wykluczenia społecznego.

(14)

Europejskie ramy kompleksowej polityki w zakresie przedwczesnego kończenia nauki mogą – w pełni respektując zasadę pomocniczości – pomóc państwom członkowskim zweryfikować prowadzoną politykę, opracować krajowe programy reform w ramach strategii „Europa 2020” oraz wdrożyć strategie o dużym oddziaływaniu oraz dobrym wskaźniku efektywności kosztów. Ramy takie mogą także stanowić podstawę współpracy w kontekście otwartej metody koordynacji oraz sugerować wykorzystanie unijnych instrumentów finansowania.

(15)

Rezultaty reform edukacyjnych nie są natychmiastowe. Aby w ciągu najbliższej dekady zmniejszyć odsetek osób przedwcześnie kończących naukę i osiągnąć wymierny cel strategii „Europa 2020”, należy jak najszybciej wprowadzić kompleksowe, horyzontalne strategie w zakresie przedwczesnego kończenia nauki,

NINIEJSZYM ZALECA PAŃSTWOM CZŁONKOWSKIM, BY:

Skorzystały – biorąc pod uwagę sytuację krajową – z kompleksowych ram znajdujących się w załączniku do niniejszego zalecenia i przy ich pomocy:

1)	Określiły najważniejsze czynniki prowadzące do przedwczesnego kończenia nauki oraz obserwowały charakterystyczne cechy tego zjawiska na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym – i w ten sposób zyskały podstawę do ukierunkowanej i skutecznej polityki, opartej na faktach.

Zapewniły stworzenie do końca 2012 roku kompleksowych strategii w zakresie przedwczesnego kończenia nauki oraz zadbały o ich wdrażanie zgodnie z priorytetami krajowymi i z celami strategii „Europa 2020”. Przyjmuje się, że na kompleksowe strategie powinny się składać środki zapobiegawcze, interwencyjne i kompensacyjne, przy czym te ostatnie mają skłonić osoby, które przedwcześnie zakończyły naukę, by do niej powróciły.

Zadbały o uwzględnienie w tych strategiach odpowiednich środków odnoszących się do grup, które w danym państwie członkowskim są bardziej narażone na przedwczesne zakończenie nauki, takich jak dzieci ze środowisk defaworyzowanych pod względem społeczno-ekonomicznym, ze środowisk migracyjnych lub romskich lub dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych.

4)	Zapewniły spójne objęcie tymi strategiami zarówno kształcenia ogólnego, jak i kształcenia i szkolenia zawodowego oraz wyzwań charakterystycznych dla każdego z tych systemów.

5)	Uwzględniły środki, które wspierają zmniejszanie odsetka uczniów przedwcześnie kończących naukę, w odpowiednich politykach nakierowanych na dzieci i młodzież oraz koordynowały działania różnych sektorów polityki.

Pamiętając, że kluczowa rola przypada nauczycielom, kadrze kierowniczej szkół i pozostałemu personelowi pedagogicznemu, zadbały o angażowanie w te środki i działania wszystkich stosownych zainteresowanych stron, po to by pomóc osobom narażonym na przedwczesne zakończenie nauki, także tym, które już ją przedwcześnie zakończyły.

ZWRACA SIĘ DO KOMISJI, BY:

1)	W kontekście ET 2020 wspierała państwa członkowskie w ich wysiłkach, monitorując sytuację na różnych szczeblach edukacji we wszystkich państwach członkowskich w celu określenia panujących tendencji.

Wspierała strategie państw członkowskich przez wymianę doświadczeń i sprawdzonych rozwiązań oraz ułatwiała państwom członkowskim skuteczne partnerskie uczenie się, tworzenie sieci kontaktów oraz eksperymentowanie z nowatorskimi podejściami, jeżeli chodzi o środki mające ograniczyć zjawisko przedwczesnego kończenia nauki i poprawić efekty edukacyjne dzieci z grup narażonych na przedwczesne zakończenie nauki.

3)	Uwzględniła środki wspierające ograniczanie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę we wszystkich odpowiednich działaniach Unii nakierowanych na dzieci i młodych dorosłych.

4)	Wspierała opracowywanie skutecznych polityk przeciwdziałających przedwczesnemu kończeniu nauki poprzez inicjowanie analiz porównawczych i badań naukowych oraz zachęcała państwa członkowskie do współpracy w tym obszarze.

Zadbała – we współpracy z państwami członkowskimi i bez uszczerbku dla negocjacji nad przyszłymi ramami finansowymi – by programy Unii z zakresu uczenia się przez całe życie, problematyki młodzieżowej i badań naukowych oraz europejskie fundusze strukturalne wspierały realizację strategii państw członkowskich w zakresie przedwczesnego kończenia nauki oraz przyczyniały się do realizacji tych strategii.

Przedstawiała okresowe sprawozdania z postępów w realizacji wymiernego celu strategii „Europa 2020” i z wdrażania przez państwa członkowskie strategii w zakresie przedwczesnego kończenia nauki – w ramach rocznej wizji wzrostu gospodarczego oraz w ramach rozwiązań sprawozdawczych przyjętych w kontekście ET 2020.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 28 czerwca 2011 r.

W imieniu Rady

FAZEKAS S.

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 308 z 24.11.2010, s. 46.

(2) Dz.U. C 290 z 4.12.2007, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

RAMY KOMPLEKSOWYCH POLITYK NA RZECZ OGRANICZANIA ZJAWISKA PRZEDWCZESNEGO KOŃCZENIA NAUKI

Strategie w zakresie przedwczesnego kończenia nauki powinny być oparte na krajowej, regionalnej i lokalnej analizie warunków sprzyjających temu zjawisku, gdyż za wartościami średnimi często skrywają się znaczne różnice między regionami lub państwami. Osoby, które przedwcześnie kończą naukę, to grupa niejednorodna, a indywidualne motywacje prowadzące do przedwczesnego zakończenia nauki znacznie się różnią. Ważnymi czynnikami są sytuacja w rodzinie oraz szerszy kontekst społeczno-ekonomiczny, taki jak chęć wejścia na rynek pracy. Ich wpływ zależy od struktury systemu kształcenia i szkolenia, od dostępnych możliwości uczenia się i od warunków nauki. Ważną rolę w ograniczaniu zjawiska przedwczesnego kończenia nauki może odegrać koordynacja polityk w zakresie dobra dzieci i młodzieży, zabezpieczenia społecznego, zatrudnienia młodych i perspektyw kariery zawodowej.

1. Określenie głównych czynników i obserwacja

Proces przedwczesnego kończenia nauki ma złożone i zróżnicowane przyczyny, ale często wiąże się z defaworyzacją pod względem społeczno-ekonomicznym, niskim poziomem wykształcenia rodziny, wyobcowaniem z systemu edukacyjnego lub słabymi wynikami, chęcią wejścia na rynek pracy lub zespołem problemów społecznych, emocjonalnych i edukacyjnych, które zwiększają ryzyko przedwczesnego zakończenia nauki.

Uwzględnić należy typ kształcenia uczniów. W niektórych państwach członkowskich uczniowie, którzy napotykali trudności w kształceniu ogólnym, często wybierają ścieżkę kształcenia i szkolenia zawodowego. W takim przypadku na szkołach zawodowych spoczywa szczególna odpowiedzialność i stoi przed nimi szczególne zadanie w zakresie zmniejszania odsetka uczniów przedwcześnie kończących naukę. Polityka oparta na faktach wymaga poświęcenia szczególnej uwagi wynikom w tym zakresie w poszczególnych sektorach kształcenia i szkolenia.

Opracowanie opartych na faktach i opłacalnych polityk zapobiegania przedwczesnemu kończeniu nauki wymaga gromadzenia i przechowywania danych o tym zjawisku. To powinno umożliwić jego analizę na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym. Na dane takie mogą się składać informacje o odsetku uczniów przedwcześnie kończących naukę, o przechodzeniu z jednego poziomu edukacji na kolejny, o odsetku osób rozpoczynających i kończących kształcenie średnie II stopnia, a także o nieobecnościach w szkole i zachowaniach świadczących o jej unikaniu.

—	Gromadzenie informacji powinno umożliwić analizę najważniejszych przyczyn przedwczesnego kończenia nauki – w podziale na grupy uczniów, kategorie szkół, rodzaje placówek kształcenia i szkolenia, gminy lub regiony.

—

Zestawienie danych o przedwczesnym kończeniu nauki z danymi kontekstowymi, takimi jak informacje społeczno-ekonomiczne, może pomóc lepiej ukierunkować środki i polityki. Użyteczne w tym mogą być także gromadzenie i analiza informacji o motywacjach osób przedwcześnie kończących naukę, o ich zatrudnieniu i perspektywach kariery zawodowej.

—	Ocena skuteczności i wydajności istniejących środków politycznych, których celem jest ograniczanie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę, stanowi ważną podstawę do ulepszania strategii i programów mających zwiększyć szanse uczniów na pomyślne ukończenie szkoły.

2. Ramy polityki

Na kompleksowe strategie w zakresie przedwczesnego kończenia nauki składają się: kombinacja różnorodnych polityk, koordynowanie działań między różnymi sektorami polityki oraz uwzględnianie środków pomagających ograniczać zjawisko przedwczesnego kończenia nauki we wszystkich odpowiednich politykach dotyczących dzieci i młodzieży. Poza politykami edukacyjnymi promującymi wysoką jakość systemów szkolnictwa chodzi przede wszystkim o politykę społeczną i usługi wsparcia oraz o polityki: zatrudnieniową, młodzieżową, rodzinną i integracyjną. Równie ważne są: horyzontalna koordynacja działań zaangażowanych podmiotów oraz wertykalna koordynacja działań podejmowanych na różnych poziomach administracji. Strategie w zakresie przedwczesnego kończenia nauki powinny obejmować zapobieganie, interwencję i kompensację. Państwa członkowskie powinny odpowiednio dobrać konkretne elementy swojej strategii do okoliczności i kontekstu.

2.1.

POLITYKI ZAPOBIEGAWCZE mają zmniejszyć ryzyko przedwczesnego zakończenia nauki, zanim jeszcze pojawią się problemy. Tego rodzaju działania optymalizują ofertę edukacyjną w celu uzyskania lepszych efektów uczenia się oraz usunięcia przeszkód na drodze do pomyślnego ukończenia szkoły.

Celem wspomnianych polityk jest wczesne zbudowanie solidnego fundamentu pod rozwój potencjału dzieci i ich udaną integrację w szkole. Na polityki zapobiegawcze mogą się składać następujące elementy:

Dobra jakościowo wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem służy wszystkim dzieciom, zwłaszcza dzieciom wywodzącym się ze środowisk defaworyzowanych, w tym dzieciom migrantów i Romów. Pozytywnie wpływa na formę fizyczną, rozwój społeczny i emocjonalny, umiejętności językowe i podstawowe umiejętności poznawcze. Ofertę powinna charakteryzować wysoka jakość, przystępna cena, odpowiednio przygotowani pracownicy oraz dostępność dla rodzin defaworyzowanych.

Przedmiotowe polityki mają na względzie organizację systemów kształcenia i szkolenia, zasoby udostępniane szkołom, dostępność, przenikanie się i elastyczność ścieżek edukacyjnych. Uwzględniają także zróżnicowaną sytuację kobiet i mężczyzn oraz wspieranie dzieci ze środowisk defaworyzowanych i dzieci posługujących się innym językiem ojczystym. Polityki zapobiegawcze mogą ponadto obejmować następujące elementy:

2)	Rozszerzenie oferty edukacyjnej poprzez stworzenie możliwości kształcenia i szkolenia po ukończeniu wieku, w którym realizuje się obowiązek szkolny, może wpłynąć na zachowania młodzieży i jej rodzin oraz skutkować wyższym odsetkiem osób uzyskujących kwalifikacje na poziomie średnim II stopnia.

Promowanie aktywnych strategii antyseparacyjnych i zapewnianie dodatkowego wsparcia szkołom znajdującym się na obszarach defaworyzowanych lub przyjmującym wielu uczniów ze środowisk defaworyzowanych pod względem społeczno-ekonomicznym pomaga im bardziej różnicować skład społeczny i poprawiać ofertę edukacyjną. Tym samym poprawiają się wyniki uczniów ze środowisk defaworyzowanych pod względem społeczno-ekonomicznym i zmniejsza się ryzyko przedwczesnego zakończenia przez nich nauki.

Kładzenie nacisku na wartość, jaką jest różnorodność językowa, oraz pomoc uczniom posługującym się innym językiem ojczystym w sprawniejszym posługiwaniu się językiem nauczania, a w stosownym przypadku – także językiem ojczystym, jak również wspieranie nauczycieli w uczeniu dzieci o różnym poziomie kompetencji językowych może poprawić osiągnięcia edukacyjne dzieci ze środowisk migracyjnych i zmniejszyć ryzyko przedwczesnego zakończenia przez nie nauki.

5)	Zwiększanie zaangażowania rodziców, skłanianie ich do ściślejszej współpracy ze szkołą oraz tworzenie partnerstw między szkołami a rodzicami może zwiększyć motywację uczniów do nauki.

Zwiększanie elastyczności i przenikania się ścieżek edukacyjnych, na przykład poprzez system modułów lub naprzemienność szkoły i pracy, pomaga przede wszystkim uczniom osiągającym słabsze wyniki w nauce; może też skłaniać ich do kontynuowania kształcenia i szkolenia, skoro jest ono lepiej dostosowane do ich potrzeb i możliwości. Rozwiązanie takie pomaga także uwzględniać przyczyny przedwczesnego kończenia nauki związane z płcią, takie jak wczesne wchodzenie na rynek pracy czy ciąże nastolatek. Uważa się ponadto, że ograniczenie zjawiska powtarzania roku i zastępowanie go elastycznym, indywidualnym wsparciem może skutkować mniejszym odsetkiem osób przedwcześnie kończących naukę.

Wzmocnienie dobrych jakościowo ścieżek zawodowych oraz zwiększenie ich atrakcyjności i elastyczności daje zagrożonym uczniom wiarygodną alternatywę dla przedwczesnego zakończenia nauki. Kształcenie i szkolenie zawodowe odpowiednio włączone w ogólny system kształcenia i szkolenia otwiera alternatywne ścieżki ku kształceniu średniemu II stopnia i ku szkolnictwu wyższemu.

Zacieśnianie powiązań między systemami kształcenia i szkolenia a sektorem zatrudnienia, po to by zaakcentować, jak korzystnie na przyszłe szanse znalezienia zatrudnienia wpływa ukończenie edukacji. Działanie to powinno przyjmować formę praktyk zawodowych lub większego zaangażowania pracodawców w szkolnictwo.

2.2.

POLITYKI INTERWENCYJNE mają zapobiegać przedwczesnemu kończeniu nauki poprzez poprawę jakości kształcenia i szkolenia na szczeblu instytucji edukacyjnych, poprzez reagowanie na wczesne sygnały ostrzegawcze oraz poprzez zapewnianie ukierunkowanego wsparcia uczniom lub grupom uczniów zagrożonych przedwczesnym zakończeniem nauki. Polityki te są realizowane na wszystkich szczeblach edukacji, począwszy od wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi po kształcenie średnie II stopnia.

Na szczeblu szkół lub instytucji szkoleniowych strategie zapobiegania przedwczesnemu kończeniu nauki są włączone w ogólną politykę rozwoju szkoły. Ich celem jest budowanie sprzyjających warunków nauki, poprawa jakości i innowacyjności nauczania, zwiększanie kompetencji nauczycieli w radzeniu sobie z różnorodnością społeczną i kulturową, a także opracowywanie sposobów zapobiegania przemocy i zastraszaniu. Na polityki interwencyjne na szczeblu szkół lub instytucji szkoleniowych mogą składać się następujące elementy:

Przekształcanie szkół w społeczności osób uczących się oparte na wspólnej dla wszystkich stron wizji rozwoju szkoły, wykorzystywanie doświadczenia i wiedzy wszystkich osób oraz zapewnianie otwartego, inspirującego i przyjaznego otoczenia, aby zachęcić młodych ludzi do kontynuowania kształcenia i szkolenia.

2)	Rozwijanie systemów wczesnego ostrzegania o zagrożonych uczniach może pomóc podejmować skuteczne działania, zanim jeszcze pojawią się problemy, uczniowie zaczną się izolować, wagarować lub przedwcześnie zakończą naukę.

Nawiązywanie kontaktów z rodzicami i innymi podmiotami zewnętrznymi w stosunku do szkół, takimi jak służby działające w społeczności lokalnej, organizacje reprezentujące migrantów lub mniejszości, stowarzyszenia sportowe i kulturalne lub organizacje pracodawców i społeczeństwa obywatelskiego, pozwala wypracowywać całościowe rozwiązania, aby pomóc zagrożonym uczniom, i ułatwia dostęp do zewnętrznego wsparcia, takiego jak psychologowie, pracownicy socjalni, osoby pracujące z młodzieżą, ośrodki kultury oraz służby działające w społeczności lokalnej. Pomocą mogą tu służyć mediatorzy ze społeczności lokalnej, którzy potrafią ułatwić komunikację i budować wzajemne zaufanie.

Podstawowym warunkiem skutecznych działań na szczeblu szkoły jest wspieranie i wzmacnianie pozycji nauczycieli w pracy z zagrożonymi uczniami. Kształcenie nauczycieli oraz doskonalenie zawodowe nauczycieli i kadry kierowniczej szkół pomaga im radzić sobie z różnorodnością w klasie, wspierać uczniów ze środowisk defaworyzowanych pod względem ekonomiczno-społecznym oraz rozwiązywać trudne sytuacje dydaktyczne.

5)	Zajęcia dodatkowe, prowadzone po lekcjach i poza szkołą, oraz zajęcia artystyczne, kulturalne i sportowe mogą poprawić samoocenę zagrożonych uczniów i zwiększyć ich odporność na trudności w nauce.

Na poziomie indywidualnym polityki interwencyjne mają zapewnić uczniom mogącym przedwcześnie zakończyć naukę zestaw mechanizmów wspierających, które można dopasowywać do ich potrzeb. Nakierowane są one zarówno na rozwój osobisty w celu zwiększania odporności zagrożonych uczniów, jak i na radzenie sobie z konkretnymi trudnościami, które mogą mieć charakter społeczny, poznawczy lub emocjonalny. Polityki interwencyjne na indywidualnym poziome mogą obejmować następujące elementy:

Mentoring pomaga uczniom radzić sobie z konkretnymi trudnościami szkolnymi, społecznymi lub osobistymi. Zarówno w przypadku podejścia indywidualnego (mentoring), jak i pracy w małych grupach (tutoring) uczniowie otrzymują ukierunkowane wsparcie, często ze strony kadry nauczycielskiej, członków społeczności lub rówieśników.

Dopasowywanie nauczania do potrzeb uczniów, wzmacnianie zindywidualizowanych strategii nauki oraz zapewnianie wsparcia uczniom zagrożonym pomaga im dostosowywać się do wymogów edukacji formalnej i przełamywać bariery w systemie kształcenia i szkolenia, a tym samym może przyczynić się do ograniczenia zjawiska powtarzania roku.

Udoskonalenie poradnictwa i doradztwa pomaga uczniom w wyborze kariery zawodowej oraz w przechodzeniu do kolejnych etapów kształcenia lub z etapu kształcenia do etapu zatrudnienia. Ogranicza przypadki podejmowania niewłaściwych decyzji, opartych na nierealistycznych oczekiwaniach lub niewystarczających informacjach. Pomaga młodym ludziom w dokonywaniu wyborów, które odpowiadają ich ambicjom, zainteresowaniom i uzdolnieniom.

4)	Dbanie, by młodzi ludzie, którzy z powodu sytuacji ekonomicznej mogą przedwcześnie zakończyć naukę, mieli dostęp do odpowiedniego wsparcia finansowego. Jeżeli zostanie to uznane za stosowne, wsparcie takie można uzależnić od konkretnych warunków lub powiązać ze świadczeniami socjalnymi.

2.3.

POLITYKI KOMPENSACYJNE mają pomagać osobom, które przedwcześnie zakończyły naukę, powrócić do niej, oferując drogi powrotu do kształcenia i szkolenia oraz drogi do zdobycia nieuzyskanych wcześniej kwalifikacji. Na polityki kompensacyjne mogą się składać następujące elementy:

Skuteczne programy edukacji drugiej szansy zapewniają osobom, które przedwcześnie zakończyły naukę, warunki nauki dostosowane do ich szczególnych potrzeb, przewidują uznawanie wcześniejszej nauki i sprzyjają dobremu samopoczuciu. Programy te różnią się od szkoły zarówno pod względem organizacyjnym, jak i pedagogicznym; często charakteryzują je: nauka w małych grupach, zindywidualizowane, dostosowane do wieku i innowacyjne metody nauczania oraz elastyczne ścieżki edukacyjne. O ile to możliwe, powinny one być łatwo dostępne i nieodpłatne.

2)	Różne drogi powrotu do kształcenia i szkolenia głównego nurtu, których zapewnienie jest istotne. Zajęcia przejściowe – kładące duży nacisk na doradztwo – mogą pomóc w przezwyciężaniu wcześniejszych niepowodzeń szkolnych i ponownym włączeniu się w edukację głównego nurtu.

Uznawanie i walidacja efektów wcześniejszego uczenia się, w tym kompetencji nabytych w ramach uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, zwiększają wiarę młodych ludzi we własne siły i ich samoocenę oraz ułatwiają im powrót do edukacji. Mogą motywować ich do kontynuowania kształcenia i szkolenia oraz pomóc im w rozpoznawaniu uzdolnień i dokonywaniu lepszych wyborów zawodowych.

Ukierunkowana, indywidualna pomoc łączy społeczne, finansowe, edukacyjne i psychologiczne wsparcie dla młodych ludzi, którzy borykają się z trudnościami. Szczególnie ważna jest dla młodych ludzi, którzy doświadczają poważnych przykrości społecznych lub emocjonalnych utrudniających im kontynuowanie kształcenia lub szkolenia.

1.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 191/12

Zestawienie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 70/2001

2011/C 191/08

Nr pomocy: SA.32518 (11/XA)

Państwo członkowskie: Niemcy

Region: Schleswig-Holstein

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Gewährung von Beihilfen im Rahmen der Bekämpfung

Leukose und Brucellose bei Rindern, Schafen und Ziegen

Podstawa prawna: Richtlinien für die Gewährung von Beihilfen im Rahmen der Bekämpfung Leukose und Brucellose bei Rindern, Schafen und Ziegen (Leukose-Brucellose-Beihilfe-Richtlinien)

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 0,15 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 17 lutego 2011 r.–31 grudnia 2013 r.

Cel pomocy: Choroby zwierząt (art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla zwierząt

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Ministerium für Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume Schleswig-Holstein

Mercatorstraße 3

24106 Kiel

DEUTSCHLAND

Adres internetowy: http://www.schleswig-holstein.de/cae/servlet/contentblob/872674/publicationFile/Beihilfe_RiLi_Leukose.pdf

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.33004 (11/XA)

Państwo członkowskie: Włochy

Region: Basilicata

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Interventi compensativi relativi a mancati redditi, a favore delle aziende agricole interessate da provvedimenti di abbattimenti totali conseguenti ad infezioni di tubercolosi bovina, brucellosi, leucosi bovina enzootica e scrapie o colpite dalle avversità atmosferiche. Periodo 2010 e 2011.

Podstawa prawna:

Brucellosi bovina, bufalina, ovina e caprina:

D.P.R. n. 320/1954,

L. n. 615/1964,

D.M. n. 453/1992,

D.M. n. 651/1994.

Tubercolosi bovina e bufalina:

D.P.R. n. 320/1954,

L. n. 615/1964,

D.M. n. 592/1995.

Leucosi bovina enzootica:

D.P.R. n. 320/1954,

D.M. n. 358/1996.

Encefalopatie Spongiformi Trasmissibili:

D.M. 8.4.1999,

regolamento (CE) n. 999/2001 del 22 maggio 2001.

Avversità atmosferiche:

D.P.C.M. n. 66/2011,

D.G.R. n. 518/2011.

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 0,20 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 24 czerwca 2011 r.–31 grudnia 2011 r.

Cel pomocy: Choroby zwierząt (art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006), Niekorzystne zjawiska klimatyczne (art. 11 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla bydła mlecznego, Chów i hodowla owiec i kóz, Chów i hodowla pozostałego bydła i bawołów

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Regione Basilicata

Dipartimento Agricoltura Sviluppo Rurale Economia Montana

Via Vincenzo Verrastro 10

85100 Potenza PZ

ITALIA

Adres internetowy: http://www.regione.basilicata.it/giunta/site/giunta/department.jsp?dep=100049

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.33005 (11/XA)

Państwo członkowskie: Włochy

Region: Basilicata

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: L. 2 dicembre 1998 n. 423 — articolo 1 comma 2 — Interventi urgenti nel settore zootecnico per il ripristino funzionale delle strutture aziendali delle aree riconosciute dal D.P.C.M. n. 66/2011.

Podstawa prawna:

L. 2.12.1998 n. 423.

D.P.C.M. 22.3.2011 n. 66 «Dichiarazione dello stato di emergenza in relazione alle eccezionali avversità atmosferiche che hanno colpito il territorio della Regione Basilicata nel periodo dal 18 febbraio al 1o marzo 2011».

D.G.R. n. 641 del 4 maggio 2011«L. 2 dicembre 1998 n. 423 — articolo 1 comma 2 — Interventi urgenti nel settore zootecnico per il ripristino funzionale delle strutture aziendali delle aree riconosciute dal D.P.C.M. n. 66/2011».

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 0,32 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 80 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 24 czerwca 2011 r.–31 grudnia 2011 r.

Cel pomocy: Niekorzystne zjawiska klimatyczne (art. 11 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla bydła mlecznego, Chów i hodowla pozostałego bydła i bawołów, Chów i hodowla owiec i kóz

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Regione Basilicata

Dipartimento Agricoltura Sviluppo Rurale Economia Montana

Via Vincenzo Verrastro 10

85100 Potenza PZ

ITALIA

Adres internetowy: http://www.regione.basilicata.it/giunta/site/giunta/department.jsp?dep=100049

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.33156 (11/XA)

Państwo członkowskie: Bułgaria

Region: Bulgaria

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: „Помощ за участие в изложения по овцевъдство — Регионално изложение по овцевъдство гр. Костинброд, Общинско изложение по овцевъдство гр. Елин Пелин, Общинско изложение по овцевъдство гр. Годеч и Общинско изложение по овцевъдство гр. Брезник“

Podstawa prawna: Чл. 10, ал. 1, т. 10 от Закона за подпомагане на земеделските производители; Указания, приети с Решение на Управителния съвет на Държавен фонд „Земеделие“ за схема на държавна помощ за участие в изложения и панаири

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 0,03 BGN (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 27 czerwca 2011 r.–31 grudnia 2013 r.

Cel pomocy: Wsparcie techniczne (art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Rolnictwo, leśnictwo i rybactwo

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Държавен фонд „Земеделие“

бул. „Цар Борис III“ № 136

1618 София/Sоfiа

БЪЛГАРИЯ/ВULGАRIА

Adres internetowy: http://www.dfz.bg/bg/darzhavni-pomoshti/shemi_durjavni_pomoshti_reglament_1857_2006/

Inne informacje: —

Nr pomocy: SA.33219 (11/XA)

Państwo członkowskie: Niemcy

Region: Thüringen

Nazwa programu pomocy lub nazwa podmiotu otrzymującego pomoc indywidualną: Satzung zur Änderung der Satzung über Beihilfen der Thüringer Tierseuchenkasse 612-40306-TH/0002

Podstawa prawna: § 7 Absatz 2 und § 20 Thüringer Ausführungsgesetz zum Tierseuchengesetz (Thüringer Tierseuchengesetz — ThürTierSG —) in der Fassung vom 30. März 2010 (GVBl. S. 89) in Verbindung mit der Satzung über Beihilfen der Thüringer Tierseuchenkasse (Beihilfesatzung in der Fassung der 4. Änderungssatzung)

Planowane w ramach programu roczne wydatki lub łączna kwota pomocy indywidualnej przyznanej podmiotowi: Całkowity planowany roczny budżet programu pomocy: 3,15 EUR (w mln)

Maksymalna intensywność pomocy: 100 %

Data realizacji: —

Czas trwania programu pomocy lub przyznanej pomocy indywidualnej: 24 czerwca 2011 r.–31 grudnia 2013 r.

Cel pomocy: Choroby zwierząt (art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006)

Sektor(-y) gospodarki: Chów i hodowla zwierząt

Nazwa i adres organu przyznającego pomoc:

Thüringer Tierseuchenkasse

Victor-Goerttler-Straße 4

07745 Jena

DEUTSCHLAND

Adres internetowy:

http://www.thueringertierseuchenkasse.de/Download/Beihilfesatzung2011.pdf

http://www.thueringertierseuchenkasse.de/Download/thuertiersg.pdf

Inne informacje: —

1.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 191/15

MEDIA 2007 – ROZWÓJ, DYSTRYBUCJA, PROMOCJA I SZKOLENIA

Zaproszenie do składania wniosków – EACEA/19/11

Wsparcie dla cyfryzacji kina europejskiego

2011/C 191/09

1. Cele i opis

Niniejsze zawiadomienie o zaproszeniu do składania wniosków zostało wydane na podstawie decyzji nr 1718/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie programu wspierającego europejski sektor audiowizualny (MEDIA 2007).

Cele globalne programu są następujące:

a)	ochrona oraz podkreślanie wartości różnorodności kulturowej i językowej oraz kinematograficznego i audiowizualnego dziedzictwa europejskiego, zapewnianie społeczeństwu dostępu do niego, a także promowanie dialogu pomiędzy kulturami;

b)	zapewnienie intensywniejszego obiegu i większego kręgu widzów europejskim utworom audiowizualnym na terenie Unii Europejskiej i poza nią, także poprzez bliższą współpracę zainteresowanych podmiotów;

c)	wzmocnienie konkurencyjności europejskiego sektora audiowizualnego w ramach otwartego i konkurencyjnego europejskiego rynku sprzyjającego zatrudnieniu, także poprzez promowanie powiązań pomiędzy specjalistami z sektora audiowizualnego.

Celem programu „cyfryzacji kin” jest zachęcenie kin wyświetlających znaczną część zagranicznych filmów europejskich do wykorzystywania możliwości związanych z dystrybucją utworów w postaci cyfrowej.

Niniejsze zaproszenie do składania wniosków ma ułatwić cyfryzację kin wyświetlających filmy europejskie poprzez wsparcie kosztów pośrednich związanych z zakupem projektora cyfrowego.

2. Kwalifikujący się wnioskodawcy

Niniejsze zaproszenie jest skierowane do europejskich niezależnych operatorów kin, których działalność podstawowa polega na wyświetlaniu filmów.

Wnioskodawcy muszą mieć siedzibę w jednym z następujących krajów:

—	27 krajów Unii Europejskiej,

—	kraje EOG, Szwajcaria i Chorwacja.

Kandydujące organizacje muszą:

—	być kinami organizującymi pokazy premierowe (wyświetlającymi premiery filmów europejskich maksymalnie 12 miesięcy po premierze krajowej),

—	organizować pokazy otwarte od co najmniej 3 lat,

—	posiadać system sprzedaży biletów i rejestracji zgłoszeń,

—	posiadać co najmniej jeden ekran i widownię na 70 miejsc,

—

organizować 520 pokazów rocznie w przypadku stale funkcjonujących kin (tj. kin funkcjonujących przez co najmniej 6 miesięcy rocznie), 300 pokazów rocznie w przypadku kin z jednym ekranem (30 pokazów miesięcznie) oraz co najmniej 30 pokazów miesięcznie w przypadku kin letnich/na wolnym powietrzu (kina funkcjonujące przez mniej niż 6 miesięcy rocznie),

—	w ciągu ostatnich 12 miesięcy mieć widownię obejmującą co najmniej 20 000 osób lub musiały sprzedać co najmniej 20 000 biletów po cenie normalnej.

Wnioskodawcy, którzy otrzymali lub otrzymają projektor od osoby trzeciej będącej tzw. integratorem rynku w wyniku podpisania umowy VPF, nie będą się kwalifikowali do wsparcia.

Aby kwalifikować się do wsparcia, kina muszą wykazać, że co najmniej 50 % filmów wyświetlonych w 2010 r. stanowiły filmy europejskie, w tym co najmniej 30 % – zagraniczne filmy europejskie.

Film uznaje się za film europejski, jeśli spełnia warunki definicji filmu europejskiego programu MEDIA w ramach programów wsparcia Cinema Selective i Cinema Automatic.

Zaklasyfikowane już filmy znajdują się w Europejskiej Bazie Filmów (European Movie Database):

http://ec.europa.eu/culture/media/programme/distrib/filmbase/index_en.htm

Film uznaje się za film europejski, jeśli spełnia warunki następującej definicji:

Każdy niedawno wyprodukowany utwór fabularny (w tym film animowany) lub dokumentalny o długości co najmniej 60 minut, spełniający następujące warunki:

—

utwór został wyprodukowany w większości przez producenta lub producentów z siedzibą w krajach uczestniczących w programie MEDIA. Za producentów uznaje się wyłącznie przedsiębiorstwa produkcyjne wskazane w napisach końcowych jako producenci. Celem ustalenia tożsamości producenta filmu możliwe jest również wykorzystanie innych elementów, takich jak kontrola kreatywna, własność praw do wykorzystania i udział w zyskach,

oraz

—

utwór musi zostać wyprodukowany przy znaczącym udziale specjalistów, którzy są obywatelami krajów uczestniczących w programie MEDIA lub zamieszkują w tych krajach. „Znaczący udział” definiuje się jako ponad 50 % punktów w oparciu o poniżej przedstawioną tabelę (np. co najmniej 10 punktów w przypadku utworu fabularnego lub największy udział punktów, jeśli suma wynosi mniej niż 19, co zdarza się zazwyczaj w przypadku filmów dokumentalnych lub animowanych, gdzie do napisów końcowych włącza się zazwyczaj tylko część z poniższych kategorii):

Funkcje	Punkty
Reżyseria	3
Scenariusz	3
Muzyka	1
Aktor 1	2
Aktor 2	2
Aktor 3	2
Dyrekcja artystyczna/Scenografia	1
Kierownictwo zdjęć	1
Montaż	1
Dźwięk	1
Lokalizacja planu zdjęciowego	1
Laboratorium	1
Ogółem	19

Nie kwalifikują się filmy zawierające materiały reklamowe, pornograficzne i rasistowskie oraz promujące przemoc.

3. Kwalifikujące się działania

Wsparcie na koszty dodatkowe powiązane z nabyciem projektorów cyfrowych spełniających wymogi bezpieczeństwa treści na potrzeby Digital Cinema Initiative (DCI), przeznaczonych do instalacji w kinie spełniającym wszystkie kryteria kwalifikowalności.

Wnioski o wsparcie można kierować tylko w odniesieniu do jednego projektora na jeden ekran i maksymalnie trzech ekranów na jedno kino.

Projektor musi zostać zakupiony pomiędzy datą złożenia wniosku a dniem 30 czerwca 2013 r.

4. Kryteria przyznawania dotacji

Kwalifikujące się wnioski/działania zostaną ocenione w oparciu o następujące kryteria:

Kryteria

Punkty

Wymiar europejski

Liczba projektorów objętych wnioskiem:

1 projektor



2 projektory



3 projektory



Istnienie krajowego mechanizmu wsparcia

Nie



Tak



5. Budżet

Wysokość rocznego budżetu przeznaczonego na współfinansowanie projektów wynosi 2 000 000 EUR.

Przyznawany wkład finansowy jest dotacją i ma postać kwoty ryczałtowej w maksymalnej wysokości 20 000 EUR na ekran.

Dotacja ta obejmuje wszelkie koszty związane z cyfryzacją kin europejskich, z wyłączeniem kosztów projektorów cyfrowych i serwera.

Agencja zastrzega sobie prawo do nieprzyznania wszystkich dostępnych środków.

6. Termin składania wniosków

Wnioski muszą zostać wysłane do dnia 15 września 2011 r. (decyduje data stempla pocztowego).

Wnioski należy przesyłać na poniższy adres:

Education, Audiovisual and Culture Executive Agency (EACEA)

Constantin DASKALAKIS

BOUR 3/66

Avenue du Bourget/Bourgetlaan 1

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Rozpatrywane będą wyłącznie wnioski złożone na oficjalnym formularzu zgłoszeniowym, należycie podpisane przez osobę uprawnioną do zaciągania prawnych zobowiązań w imieniu organizacji składającej wniosek. Na kopercie należy umieścić w widoczny sposób następujący napis:

MEDIA programme — Distribution EACEA/19/11 — Digitisation of cinemas

Wnioski nadesłane faksem lub pocztą elektroniczną zostaną odrzucone.

7. Szczegółowe informacje

Przewodnik wraz z formularzem zgłoszeniowym znajduje się na stronie internetowej pod następującym adresem:

http://ec.europa.eu/culture/media/programme/distrib/schemes/auto/index_en.htm

Wnioski należy złożyć na udostępnionych formularzach; muszą one zawierać wszystkie wymagane informacje i załączniki.

1.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 191/20

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2011/C 191/11

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„SCHWÄBISCHE SPÄTZLE”/„SCHWÄBISCHE KNÖPFLE”

NR WE: DE-PGI-0005-0738-02.02.2009

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa:

„Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Niemcy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 2.7:

Makarony

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

„Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” to makaron ze świeżych jaj, posiadający cechy makaronu domowego, odznaczający się nieregularnym kształtem oraz szorstką i porowatą powierzchnią, wrzucany bezpośrednio do wrzącej wody/gotowany na parze. Obie nazwy oznaczają w języku potocznym ten sam produkt, otrzymywany z identycznego ciasta, i są stosowane wymiennie. Kształt makaronu jest przy tym bardzo zróżnicowany. Obejmuje makarony grube i cienkie, długie i krótkie. Nie jest właściwie możliwe dokonanie rozgraniczenia, a występujące różnice mają charakter regionalny.

Właściwości

Kolor/wygląd: naturalny, złocistożółty, jasnożółty.

Kształt: makaron o nieregularnym kształcie, szorstkiej i porowatej powierzchni, posiadający cechy makaronu domowego; kształt zróżnicowany, obejmuje makarony grube i cienkie, długie i krótkie.

Konsystencja/struktura: sztywna, nadająca się do gotowania/nieciągliwa, o szorstkiej powierzchni.

Klasa jakości jaj: jaja świeże, zgodnie z wytycznymi dla makaronów.

Ilość jaj na każdy kilogram grysiku/mąki: „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” suche: co najmniej 2 jaja na każdy kilogram grysiku, przy czym zazwyczaj wykorzystuje się 4 lub 6 jaj na każdy kilogram grysiku;

„Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” świeże: co najmniej 8 jaj na każdy kilogram grysiku lub mąki.

Jakość grysiku: grysik pszenicy durum lub mąka orkiszowa.

Jakość mąki w przypadku świeżych szpecli: mąka pszenna lub orkiszowa.

Jakość wody: świeża woda pitna.

Sól: opcjonalnie, maksymalnie 1 %.

Przyprawy, zioła, szpinak: opcjonalnie.

Kwasek cytrynowy: opcjonalnie w przypadku świeżych „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle”.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

Składniki wykorzystywane do produkcji „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” (suchych) to grysik, świeże jaja oraz woda pitna. Możliwe jest również dodanie soli (maks. 1 %), przypraw, ziół oraz szpinaku. W przypadku świeżych „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” istnieje możliwość dodania kwasku cytrynowego. Ponadto grysik może zostać w całości lub w części zastąpiony mąką.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

W celu zagwarantowania autentyczności tradycyjnego i typowego dla regionu produktu, a także utrzymania jego stałej, wysokiej jakości, wytwarzanie „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” musi się odbywać na wyznaczonym obszarze geograficznym. Zarówno wytwarzanie świeżego, jak i suchego ciasta makaronowego obejmuje takie same etapy produkcji aż do momentu schłodzenia lub wysuszenia ciasta. Tradycyjnie „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle” wyrabiane są ręcznie. Dopiero od początku XX w. pojawiły się maszyny do produkcji „Schwäbische Spätzle”/„Schwäbische Knöpfle”. Składniki są mieszane, a następnie masa jest ugniatana do momentu, w którym ciasto stanie się twarde. Od czasu wprowadzenia mieszarek do ciasta proces ten jest w znacznym stopniu zautomatyzowany. Następnie ciasto jest formowane i wrzucane do wrzącej wody lub gotowane na parze. Dobranie odpowiedniej konsystencji ciasta, właściwej temperatury oraz czasu gotowania wymaga wyczucia i doświadczenia, co można ujednolicić jedynie w ograniczonym stopniu. Szczególne znaczenie mają tutaj umiejętności producentów oraz regionalny know-how dotyczący procesu wytwarzania. W przypadku suchego ciasta makaronowego wyrobione „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” są wstępnie osuszane, a następnie suszone. Świeże ciasto makaronowe jest natomiast w razie potrzeby schładzane i pasteryzowane, po czym następuje jego schłodzenie do temperatury 2–7 °C.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar geograficzny Szwabia obejmuję całą Badenię-Wirtembergię, a także okręg administracyjny Szwabia w kraju związkowym Bawaria.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

„Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” mają na obszarze geograficznym wielowiekową tradycję wytwarzania, a także ogromne znaczenie dla kuchni Szwabii. Szczególnie ważne są tu umiejętności producentów oraz regionalny know-how dotyczący procesu wytwarzania. Tradycyjnie szpecle są wyciskane ręcznie – do dziś szpecle wyciskane ręcznie za pomocą deski uważa się za produkt najwyższej jakości. Ze względów związanych z ekonomią pracy już na początku XX w. wprowadzono maszyny do wyrobu „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle”. Uzyskiwano przy tym produkt posiadający cechy makaronu domowego, czyli wyciskanego ręcznie. W celu zachowania autentyczności i domowego charakteru „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” zgłoszono pierwsze uwarunkowane potrzebami praktycznymi patenty (zob. np. Deutsches Reichpatent 471046). Liczne wystawy dokumentują tradycyjną wiedzę na temat wytwarzania tego produktu w regionie Szwabii, od jego początków aż do czasów współczesnych (zob. „Spätzle und Knöpfle – Geschichte(n) rund um das Leibgericht der Schwaben” („Spätzle i Knöpfle – historia ulubionej potrawy mieszkańców Szwabii”), „Blickfang: Alte Zeiten”, Ofterdingen; „Spätzle – Schaben, pressen, hobeln” („Wyrabianie, tarcie i wyciskanie szpecli”), skansen w Beuren). Liczne konkursy kulinarne oraz próby bicia rekordu świata w wyciskaniu szpecli podkreślają specyfikę obszaru geograficznego, związaną z czynnikiem ludzkim. Know-how mieszkańców regionu był przekazywany z pokolenie na pokolenie i miał istotne znaczenie dla późniejszych cech produktu. Tradycja wyrobu szpecli w Szwabii sięga XVIII w. W 1725 r. wirtemberski radca i lekarz Rosino Lentilio określił „Knöpflein” i „Spazen” jako „wszystko, co wyrabia się z mąki“. W tamtym okresie w regionie szwabsko-alemańskim powszechne były uprawy orkiszu. Orkisz jako zboże o niewielkich wymaganiach, które można uprawiać również na ubogich glebach, cieszył się dużą popularnością wśród mieszkańców tego ubogiego regionu, zdominowanego przez drobne gospodarstwa rolne. Ponieważ orkisz zawiera duże ilości glutenu, dzięki czemu w trudnych finansowo czasach ciasto mogło być wyrabiane również bez dodatku jaj, do produkcji „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” stosowano przede wszystkim mąkę orkiszową. Szpecle zyskały sławę na terenie Münsinger Alb. Wraz z uprzemysłowieniem i postępującym dobrobytem „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” awansowały z pozycji zwykłego codziennego posiłku do rangi kulinarnego specjału, serwowanego podczas świąt. W pochodzącym z 1937 r. opisie jednej ze szwabskich wiosek szpecle określa się jako potrawę spożywaną w dni świąteczne. Rok wcześniej miejscowy poeta Sebastian Blau podniósł szpecle do rangi symbolu tożsamości regionalnej mieszkańców Szwabii. „(…) szpecle są podstawą naszej kuchni, sławą naszego regionu, (…) kwintesencją jadłospisu mieszkańców Szwabii (…)”. Tradycyjne, regionalne metody produkcji oraz wysoki poziom umiejętności w zakresie produkcji szpecli umożliwiają wytwarzanie produktu wysokiej jakości na położonych na obszarze geograficznym terenach odznaczających się niekorzystnymi warunkami naturalnymi. Obecnie „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” znajdują się w ofercie niemal wszystkich producentów makaronu i restauratorów, a od lat 80-tych XX w. są również z powodzeniem eksportowane. Dla mieszkańców obszaru geograficznego stanowią element budujący ich tożsamość. Ogromne znaczenie „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” dla kuchni Szwabii potwierdza również między innymi opublikowana po raz pierwszy w 1827 r. powieść „Die Geschichte von den sieben Schwaben” („Siedmiu Szwabów”), w której można przeczytać, że w Szwabii istnieje zwyczaj „spożywania w ciągu dnia pięciu posiłków, pięć razy zupy i do tego dwa razy knöpfli lub szpecli”. W 1892 r. Elise Henle wyjaśniała, że kobieta ze Szwabii powinna znać sposób wytwarzania szpecli: „s isch koi richtigs Schwobe-Mädla, des net Spätzla kocha ka”. W czasach współczesnych pochodzący ze Szwabii pisarz Siegfried Ruoß wymienia w książce kucharskiej zatytułowanej „Schwäbische Spätzleküche” („Kuchnia szpecli w Szwabii”) ponad 50 różnych przepisów na szpecle pochodzących z tego regionu.

5.2. Specyfika produktu:

„Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle”, w przeciwieństwie do innych makaronów, są wyrabiane ze świeżych jaj i posiadają cechy makaronu domowego o nieregularnym kształcie i szorstkiej, porowatej powierzchni. Twarde ciasto jest w tym przypadku wrzucane bezpośrednio do wrzącej wody/gotowane na parze, zaś osiągany kształt jest zróżnicowany i obejmuje makarony cienkie i grube, długie i krótkie. Jako jedyny makaron są one gotowane po raz pierwszy już podczas produkcji. Wilgotne ciasto jest przy tym tarte na blaszanej tarce lub wyciskane z tarki wprost do wrzącej wody. Podczas tej czynności ciasto może być przycinane nożem.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

Związek przyczynowy pomiędzy szczególnym charakterem „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” a miejscem jego pochodzenia wynika ze szczególnej renomy, którą cieszy się ten produkt ze względu na swoje pochodzenie. Produkt ten stanowi tradycyjny, typowy dla regionu Szwabii specjał, wysoko ceniony szczególnie w tym regionie, ale również poza jego granicami. Potwierdzają to zarówno liczne opinie otrzymane przez organ krajowy, jak i wyniki ankiety konsumenckiej przeprowadzonej w 2002 r.

Ponadto liczne wzmianki w literaturze, artykułach prasowych oraz lokalnych książkach kucharskich potwierdzają fundamentalne znaczenie oraz wysoką wartość Spätzle/Knöpfle dla szwabskiej kuchni, w której są one uznawane za „potrawę narodową Szwabii”.

Obecnie „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” znajdują się w ofercie niemal wszystkich producentów makaronu i restauratorów, a od lat 80-tych ubiegłego wieku są również z powodzeniem eksportowane. Renoma „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” wynika przede wszystkim z tradycyjnego, regionalnego sposobu wytwarzania produktu, a także wysokiego poziomu umiejętności w zakresie produkcji szpecli w Szwabii, przy czym szczególnie cenione są szpecle wyciskane ręcznie. Jednak również w przypadku zautomatyzowanej produkcji niezbędne jest wyczucie i doświadczenie, w związku z czym szczególne znaczenie mają w tym kontekście umiejętności producentów oraz regionalny know-how dotyczący procesu wytwarzania. Można w związku z tym przyjąć, że renoma „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” jest ściśle związana z regionem, z którego one pochodzą.

„Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” są doskonale znane wśród konsumentów, a ze względu na swoje regionalne pochodzenie cieszą się szczególną renomą. Renoma ta wynika również z faktu, że produkt ten posiada długoletnią tradycję i jest uznawany za specjalność regionu Szwabii, a także z wysokich umiejętności producentów w zakresie wytwarzania szpecli. Za produkt najwyższej jakości uznawane są przy tym szpecle wyciskane ręcznie. Już ankieta z 1965 r., przeprowadzona na terenie całych Niemiec przez Konsumgenossenschaft Stuttgart e.G., potwierdziła, że szpecle z regionu Stuttgartu i Reutlingen cieszą się najwyższym uznaniem. Również w literaturze Szwabii nie brakuje przykładów poezji poświęconej ulubionej potrawie mieszkańców tego regionu. Przykładem jest opublikowany w 1838 r. w „Schwarzwälder Bote” wiersz „Das Lob der Schwabenknöpfle” („Pochwała Schwabenknöpfle”), a także wiersze „Schwäbische Leibspeisa” („Ulubione danie Szwabii”) i „Spätzles-Lied” („Pieśń o szpeclach”). Ponadto wzmianki na temat „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” można znaleźć w opisach wielu szwabskich świąt i zwyczajów. Na potrzeby turystyki produkt jest promowany w ramach festiwali specjalności regionalnych, licznych kursów, seminariów oraz konkursów wyciskania szpecli. W ostatnim czasie „Schwäbische Spätzle/Schwäbische Knöpfle” pełnią również rolę ambasadora kulinarnego regionu Szwabii.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

Markenblatt Heft 21 z dnia 23 maja 2008 r., część 7 a-aa, s. 33858

(http://www.register.dpma.de/DPMAregister/geo/detail.pdfdownload/127)

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

1.7.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 191/24

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2011/C 191/12

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„ΚΟΥΦΕΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ ΓΕΡΟΣΚΗΠΟΥ” („KOUFETA AMYGDALOU GEROSKIPOU”)

NR WE: CY-PGI-0005-0800-02.03.2010

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa:

„Κουφέτα Αμυγδάλου Γεροσκήπου” („Koufeta Amygdalou Geroskipou”)

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Cypr

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 2.4.

Chleb, ciasto, ciastka, wyroby cukiernicze, herbatniki i inne wyroby piekarskie

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

„Koufeta Amygdalou Geroskipou” to prażone migdały w polewie cukrowej.

Produkt końcowy ma następujące główne właściwości:

Właściwości fizyczne

Kształt: owalny/migdałowy.

Barwa: biała.

Właściwości chemiczne

Wilgotność: 2–4 %.

Właściwości organoleptyczne

Powierzchnia/konsystencja: zewnętrzna warstwa syropu cukrowego ma charakterystycznie chropowatą powierzchnię, która w trakcie przeżuwania jest stosunkowo miększa niż w podobnych produktach i pozostawia przyjemne uczucie (rozpływa się w ustach). Grubość polewy cukrowej wynosi od dwóch do czterech milimetrów.

Smak: słodycz, którą daje cukier, połączona z charakterystycznym smakiem prażonych migdałów.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

Do produkcji „Koufeta Amygdalou Geroskipou” używa się: a) migdałów oraz b) granulowanego cukru trzcinowego.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

Nie dotyczy.

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Produkcja i pakowanie „Koufeta Amygdalou Geroskipou” musi odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym, tj. w gminie miejskiej Geroskipou (zarówno cukier, jak i migdały mogą pochodzić spoza wyznaczonego obszaru geograficznego).

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

Produkt „Koufeta Amygdalou Geroskipou” nie może być pakowany w temperaturach przekraczających 45 °C ze względu na kondensację, w wyniku której w torebkach powstaje wilgoć. Natychmiast po obniżeniu się temperatury poniżej 45 °C można rozpocząć proces pakowania, który przeprowadza się w temperaturze pokojowej. Jeżeli „Koufeta” nie zostaną zapakowane na tym etapie, utracą zbyt dużo wilgoci, co spowoduje, że nie będą odpowiednio miękkie przy spożywaniu (tj. zmienią się ich szczególne właściwości organoleptyczne). Innymi słowy, moment pakowania „Koufeta Amygdalou Geroskipou” ma zasadnicze znaczenie, ponieważ od niego zależy utrzymanie końcowych właściwości organoleptycznych produktu. Dlatego też w przypadku „Koufeta Amygdalou Geroskipou” warunkiem koniecznym jest pakowanie w wyznaczonym obszarze geograficznym. Stanowi to również gwarancję autentyczności i identyfikowalności produktu.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Etykieta „Koufeta Amygdalou Geroskipou” zawiera termin przydatności do spożycia wynoszący jeden miesiąc od daty produkcji.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Terytorium wyznaczone granicami administracyjnymi gminy miejskiej Geroskipou.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Produkcja „Koufeta Amygdalou Geroskipou” odbywa się według tradycyjnej rodzinnej receptury i do dzisiaj wszystkie osoby uczestniczące w produkcji w gminie miejskiej Geroskipou są potomkami Sophoclesa Athanasiosa, który jako pierwszy rozpoczął wytwarzanie „Koufeta Amygdalou Geroskipou” w 1895 r. Od ponad stu lat potomkowie Sophoclesa Athanasiosa zajmują się wytwarzaniem produktu w taki sam sposób i na tym samym obszarze geograficznym (gmina miejska Geroskipou). Dlatego też wiedza specjalistyczna i know-how niezbędne do produkcji „Koufeta Amygdalou Geroskipou” występują w wyznaczonym regionie geograficznym od 1895 r. i przekazywane są po dzień dzisiejszy. Doświadczeni producenci szkolili i nadal szkolą osoby należące do młodszego pokolenia w zakresie metod produkcji „Koufeta Amygdalou Geroskipou”, co oznacza, że know-how jest przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Książka zatytułowana „Geroskipou – nowe i stare” (Aristidou i Vakis, 1992) zawiera odniesienie do procesu przygotowania migdałów w polewie cukrowej, które sprzedaje się głównie w czasie świąt, w Geroskipou, od roku 1930. Odniesienie do produktu zawiera również książka zatytułowana „Geroskipou – studium o historii i folklorze” (Hatzikyriakos, 2000), w której wspomina się o wyrobie migdałów w polewie cukrowej z użyciem syropu, cukru i migdałów, które gotuje się w małym garnku. Decydującym momentem dla „Koufeta Amygdalou Geroskipou” było przyznanie nagrody podczas specjalnych targów zorganizowanych w 1937 r. w Stroumbi.

O „Koufeta Amygdalou Geroskipou” wspomina się również w książce pod tytułem „Geroskipou od starożytności do czasów obecnych” (2008), opublikowanej przez gminę miejską Geroskipou. W miesięcznym biuletynie „O Tahidromos tis Paphou” (sierpień 2010) zamieszczono wywiad z jednym z najstarszych producentów „Koufeta Amygdalou Geroskipou”, który do dziś zajmuje się ich produkcją, oraz informację, że produkt ten należy do najstarszych tradycyjnych wyrobów w Geroskipou.

5.2. Specyfika produktu:

Na specyfikę „Koufeta Amygdalou Geroskipou” składają się dwa elementy:

a)	renoma produktu związana z tradycyjną metodą produkcji, stosowaną w gminie miejskiej Geroskipou od końca XIX wieku po dzień dzisiejszy; oraz

pewne szczególne właściwości organoleptyczne, wyróżniające „Koufeta Amygdalou Geroskipou” spośród innych podobnych produktów – głównie ich charakterystycznie chropowata powierzchnia oraz konsystencja, jaką daje zewnętrzna warstwa syropu cukrowego, która w trakcie przeżuwania jest miększa niż w podobnych produktach i z łatwością rozpływa się w ustach, pozostawiając przyjemne uczucie. „Koufeta Amygdalou Geroskipou” mają również charakterystyczny słodki smak, jaki daje cukier. Chropowata powierzchnia, konsystencja i słodycz są niepowtarzalne w przypadku tego produktu i niespotykane w innych rodzajach migdałów w polewie cukrowej. W szczególności „Koufeta Amygdalou Geroskipou” wytwarza się bez użycia wosku do ochrony lub oddzielenia migdałów (praktyka stosowana przy wytwarzaniu innego rodzaju migdałów w polewie cukrowej, aby migdały zachowały zawarte w nich ilości oleju). W procesie produkcji nie stosuje się również żadnych innych surowców niż migdały i cukier oraz nie przeprowadza się dodatkowych czynności w celu wygładzenia powleczonych migdałów (poprzez nakładanie na nie wosku lub ich mechaniczne polerowanie w ramach kolejnego etapu przetwarzania przy pomocy maszyny do powlekania migdałów syropem cukrowym), jak ma to miejsce w przypadku innych rodzajów migdałów w polewie cukrowej. Dzięki temu pory powierzchni produktu pozostają otwarte, co powoduje, że w porównaniu z innymi rodzajami migdałów w polewie cukrowej jest ona chropowata. Ponieważ przy produkcji „Koufeta Amygdalou Geroskipou” nie stosuje się innych surowców, migdały te są również miększe i słodsze w okresie przydatności do spożycia niż inne rodzaje migdałów w polewie cukrowej, w przypadku których używa się dodatkowych surowców, aby zmniejszyć słodycz produktu.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

Migdały „Koufeta Amygdalou Geroskipou” są powszechnie znane na Cyprze. Jak stwierdzono powyżej, „Koufeta Amygdalou Geroskipou” produkuje się w Geroskipou od bardzo wielu lat, a know-how potrzebne do ich przygotowania przekazuje się z pokolenia na pokolenie, aż po dzień dzisiejszy. Wyjątkowość produktu oraz jego szczególne właściwości wynikają z wiedzy i doświadczenia osób zajmujących się jego produkcją w Geroskipou, w szczególności w odniesieniu do metody produkcji. Szczególna konsystencja, stanowiąca cechę charakterystyczną „Koufeta Amygdalou Geroskipou”, wynika głównie ze sposobu przygotowania produktu, a zwłaszcza z czasu trwania procesu powlekania prażonych migdałów syropem cukrowym, rytmicznej pracy maszyny powlekającej w trakcie tego procesu oraz ze stosowanej receptury. Zasadniczym elementem procesu produkcji, stanowiącym podstawowy element know-how, jest nadzór osoby zajmującej się produkcją, która przez cały czas musi czuwać nad całością procesu pokrywania migdałów syropem cukrowym za pomocą maszyny powlekającej, aby w razie potrzeby mogła zainterweniować w każdej chwili w celu dostosowania grubości i ilości syropu oraz temperatury. Połączenie czasu trwania procesu powlekania prażonych migdałów syropem cukrowym i rytmicznej pracy maszyny powlekającej podczas tego procesu jest również bardzo ważne. Migdały w polewie cukrowej skleją się, jeżeli zostaną pokryte syropem zbyt wcześnie lub jeżeli rytmiczna praca maszyny powlekającej nie jest dokładnie taka, jaka powinna być. Podobnie, migdały wyschną, a właściwa ilość cukru nie zostanie wchłonięta, jeżeli syrop nałoży się zbyt późno lub jeżeli rytmiczna praca maszyny powlekającej nie jest dokładnie taka, jaka powinna być. Wszystkie powyższe praktyki są częścią tradycji, autentycznych lokalnych metod produkcji oraz lokalnego doświadczenia i wiedzy specjalistycznej producentów z Geroskipou. Powodzenie receptury przedstawionej w specyfikacji wynika również z faktu, że stosowane są tylko dwa surowce, tj. cukier i migdały (w przeciwieństwie do procesu produkcji innych rodzajów migdałów w polewie cukrowej, w którym stosowane są dodatkowe surowce).

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

http://www.moa.gov.cy/moa/da/da.nsf/All/BAB8773EB6D4C5BD422576CD00354E95/$file/EvnoikiApofasiYpourgou4406Jan10.pdf?OpenElement

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.191.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 191

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 1 lipca 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	ZALECENIA
	Rada
2011/C 191/01	Zalecenie Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. w sprawie polityk na rzecz ograniczania zjawiska przedwczesnego kończenia nauki ( 1 )	1

	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2011/C 191/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6241 – CIE Management II/Gruppo Coin) ( 1 )	7

2011/C 191/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6162 – Pfizer/Ferrosan Consumer Healthcare Business) ( 1 )	7

2011/C 191/04	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6160 – Apollo/PlayPower) ( 1 )	8

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Rada
2011/C 191/05	Decyzja Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. w sprawie mianowania oraz zmiany na stanowisku członka Rady Zarządzającej Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego	9

	Komisja Europejska
2011/C 191/06	Kursy walutowe euro	10

	Trybunał Obrachunkowy
2011/C 191/07	Sprawozdanie specjalne nr 5/2011 System płatności jednolitych (SPJ): problemy, które należy rozwiązać, aby uzyskać poprawę w zakresie należytego zarządzania finansami	11

	INFORMACJE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2011/C 191/08	Zestawienie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 70/2001	12

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ADMINISTRACYJNE
	Komisja Europejska
2011/C 191/09	MEDIA 2007 – Rozwój, dystrybucja, promocja i szkolenia – Zaproszenie do składania wniosków – EACEA/19/11 – Wsparcie dla cyfryzacji kina europejskiego	15

	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2011/C 191/10	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6288 – Blackstone/Stargazer) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	19

	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2011/C 191/11	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	20

2011/C 191/12	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	24

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,4453
JPY	Jen	116,25
DKK	Korona duńska	7,4587
GBP	Funt szterling	0,90255
SEK	Korona szwedzka	9,1739
CHF	Frank szwajcarski	1,2071
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,7875
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	24,345
HUF	Forint węgierski	266,11
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7093
PLN	Złoty polski	3,9903
RON	Lej rumuński	4,2435
TRY	Lir turecki	2,3500
AUD	Dolar australijski	1,3485
CAD	Dolar kanadyjski	1,3951
HKD	Dolar Hongkongu	11,2475
NZD	Dolar nowozelandzki	1,7468
SGD	Dolar singapurski	1,7761
KRW	Won	1 543,19
ZAR	Rand	9,8569
CNY	Yuan renminbi	9,3416
HRK	Kuna chorwacka	7,4018
IDR	Rupia indonezyjska	12 397,41
MYR	Ringgit malezyjski	4,3626
PHP	Peso filipińskie	62,619
RUB	Rubel rosyjski	40,4000
THB	Bat tajlandzki	44,380
BRL	Real	2,2601
MXN	Peso meksykańskie	16,9765
INR	Rupia indyjska	64,5620