19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/1

---

2011/C 89/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 80 z 12.3.2011.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 72 z 5.3.2011.

Dz.U. C 63 z 26.2.2011.

Dz.U. C 55 z 19.2.2011.

Dz.U. C 46 z 12.2.2011.

Dz.U. C 38 z 5.2.2011.

Dz.U. C 30 z 29.1.2011.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/2

---

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 28 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski gradski syd — Bułgaria) — Canon Kabushiki Kaisha przeciwko IPN Bulgaria OOD

(Sprawa C-449/09) (1)

(Artykuł 104 ust. 3 akapit trzeci regulaminu postępowania - Znaki towarowe - Dyrektywa 89/104/EWG - Prawo właściciela znaku towarowego do sprzeciwienia się pierwszemu wprowadzeniu do obrotu w EOG bez jego zgody towarów oznaczonych tym znakiem towarowym)

2011/C 89/02

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Sofijski gradski syd

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Canon Kabushiki Kaisha

Strona pozwana: IPN Bulgaria OOD

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sofijski gradski syd –Wykładnia art. 5 w związku z art. 7 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, s. 1) — Przywóz równoległy towarów oryginalnych bez zgody właściciela znaku towarowego — Możliwość sprzeciwienia się przez właściciela znaku towarowego używaniu w obrocie handlowym oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym bez jego zgody — Brak wyczerpania praw właściciela znaku towarowego

Sentencja

Artykuł 5 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że właściciel znaku towarowego może sprzeciwić się pierwszemu wprowadzeniu do obrotu w Europejskim Obszarze Gospodarczym bez jego zgody oryginalnych towarów oznaczonych tym znakiem towarowym.

---

(1)  Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/2

---

Postanowienie Trybunału z dnia 16 listopada 2010 r. — Internationale Fruchtimport Gesellschaft Weichert GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-73/10 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Decyzja Komisji dotycząca postępowania na podstawie art. 81 WE - Skarga o stwierdzenie nieważności - Termin - Skarga wniesiona po terminie - Powody mogące uzasadniać odstępstwo od terminu do wniesienia skargi - Prawo dostępu do sądu - Zasady legalności i proporcjonalności - Odwołanie oczywiście bezzasadne)

2011/C 89/03

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Internationale Fruchtimport Gesellschaft Weichert GmbH & Co. KG (przedstawiciele: A. Rinne, Rechtsanwalt, S. Kon i C. Humpe, Solicitors, C. Vajda QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer i A. Biolan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (ósma izba) z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie T-2/09 Internationale Fruchtimport Gesellschaft Weichert przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, w którym Sąd odrzucił jako oczywiście niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji C(2008) 5955 wersja ostateczna z dnia 15 października 2008 r. odnoszącej się do procedury przewidzianej w art. 81 WE (sprawa COMP/39.188 — Banany), dotyczącej kartelu na części europejskiego rynku bananów, lub posiłkowo uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie — Termin do wniesienia skargi — Przekroczenie terminu

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Internationale Fruchtimport Gesellschaft Weichert GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/3

---

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 15 grudnia 2010 r. — Karen Goncharov przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), DSB

(Sprawa C-156/10 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Znaki towarowe tworzone przez skrótowce - Wcześniejszy znak towarowy DSB - Oznaczenie słowne „DSBW” - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Względna podstawa odmowy rejestracji - Badanie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Podobieństwo wizualne - Podobieństwo fonetyczne - Niedopuszczalność - Ocena okoliczności faktycznych)

2011/C 89/04

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Karen Goncharov (przedstawiciel: A. Späth, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: B. Schmidt, pełnomocnik), DSB (przedstawiciel: T. Graf, Rechtsanwalt)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie T-34/07 Goncharov przeciwko OHIM — DSB (DSBW), na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 grudnia 2006 r. odmawiającą rejestracji oznaczenia słownego „DSBW” jako wspólnotowego znaku towarowego dla niektórych towarów należących do klas 39, 41 i 43 oraz uwzględniającą sprzeciw właściciela wcześniejszego słownego wspólnotowego znaku towarowego „DSB” — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Nieuwzględnienie podczas badania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd szczególnych cech znaków towarowych tworzonych przez skrótowce — Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Karen Goncharov zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/3

---

Postanowienie Trybunału z dnia 23 listopada 2010 r. — Enercon GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), Hasbro, Inc.

(Sprawa C-204/10 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Słowny znak towarowy ENERCON - Sprzeciw właściciela słownego znaku towarowego TRANSFORMERS ENERGON - Odmowa rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd)

2011/C 89/05

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Enercon GmbH (przedstawiciele: barrister J. Mellor i adwokat R. Böhm)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: D. Botis), Hasbro, Inc.

Przedmiot

Odwołanie wniesione od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 3 lutego 2010 r. w sprawie T-472/07 Enercon przeciwko OHMI, w którym Sąd oddalił skargę, wniesioną przez zgłaszającego słowny znak towarowy „ENERCON” dla towarów należących do klas 16, 18, 24, 25, 28 i 32, o stwierdzenie nieważności decyzji R 959/2006-4 Czwartej Izby Odwoławczej Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 25 października 2007 r., oddalającej odwołanie zgłaszającego od decyzji Wydziału Sprzeciwów odmawiającej rejestracji tego znaku w wyniku sprzeciwu zgłoszonego przez właściciela wspólnotowego słownego znaku towarowego „TRANSFORMERS ENERGON” dla towarów należących do klas 16, 18, 24, 25, 28, 30 i 32 oraz niezarejestrowanych znaków towarowych „TRANSFORMERS ENERGON” i „ENERGON”, używanych w Zjednoczonym Królestwie dla podobnych towarów — Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE)nr 40/94

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Enercon GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/4

---

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 25 listopada 2010 r. — Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Applus Servicios Tecnológicos SL

(Sprawa C-216/10P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 5, 73, 74 i 79 - Graficzny znak towarowy A+ - Sprzeciw właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego AirPlus International - Oddalenie sprzeciwu)

2011/C 89/06

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH (przedstawiciel: R. Kunze, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik), Applus Servicios Tecnológicos SL

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie T-321/07 Lufthansa AirPlus Servicekarten przeciwko OHIM i Applus Servicios Tecnológicos, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego „AirPlus International” dla towarów i usług należących do klas 9, 35, 36 i 42 na decyzję R 310/2006-2 Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 7 czerwca 2007 r. oddalającą odwołanie do decyzji Wydziału Sprzeciwów oddalającej sprzeciw wnoszącej odwołanie wobec rejestracji graficznego znaku towarowego „A+” dla towarów i usług należących do klas 9, 35, 36, 37, 40, 41 i 42

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Lufthansa AirPlus Servicekarten GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/4

---

Postanowienie Trybunału z dnia 15 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Oviedo — Hiszpania) — Angel Lorenzo González Alonso przeciwko Nationale Nederlanden Vida Cia De Seguros y Reaseguros SAE

(Sprawa C-352/10) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Niedopuszczalność)

2011/C 89/07

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Audiencia Provincial de Oviedo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Angel Lorenzo González Alonso

Strona pozwana: Nationale Nederlanden Vida Cia De Seguros y Reaseguros SAE

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Audiencia Provincial de Oviedo — Wykładnia art. 3 ust. 2 lit. d) dyrektywy Rady 85/577/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa (Dz.U. L 372, s. 31) — Umowa zawarta poza lokalem przedsiębiorstwa handlowego, które oferuje ubezpieczenie na życie w zamian za składkę pieniężną, która ma być inwestowana w różne produkty tego przedsiębiorstwa

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Audiencia Provincial de Oviedo postanowieniem z dnia 22 czerwca 2010 r. jest w sposób oczywisty niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. 88 z 23.10.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/4

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) w dniu 13 grudnia 2010 r. — Stany Zjednoczone Ameryki przeciwko Christine Nolan

(Sprawa C-583/10)

2011/C 89/08

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stany Zjednoczone Ameryki

Strona pozwana: Christine Nolan

Pytania prejudycjalne

Czy obowiązek pracodawcy przeprowadzenia konsultacji dotyczących zwolnień grupowych na podstawie dyrektywy 98/59/WE (1) powstaje: i) gdy pracodawca proponuje strategiczną decyzję gospodarczą lub operacyjną, która przypuszczalnie lub nieuchronnie doprowadzi do zwolnień grupowych, ale jeszcze jej nie podjął; czy ii) tylko gdy decyzja ta faktycznie zapadła i proponuje potem będące jej następstwem zwolnienia?

---

(1)  Dyrektywa Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. L 225, s. 16).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/5

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 15 grudnia 2010 r. — Bianca Kücük przeciwko Land Nordrhein-Westfalen

(Sprawa C-586/10)

2011/C 89/09

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bianca Kücük

Strona pozwana: Land Nordrhein-Westfalen

Pytania prejudycjalne

1)

Czy klauzulę 5 pkt 1 porozumienia ramowego UNICE-CEEP-ETUC w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (1), narusza dokonywanie wykładni i stosowanie przepisu prawa krajowego — który tak jak § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 3 Teilzeit- und Befristungsgesetz (TzBfG) przewiduje, że obiektywny powód ponownego zawarcia umowy o pracę na czas określony stanowi zatrudnienie pracownika w celu zastąpienia innego pracownika — w ten sposób, że obiektywny powód występuje również w przypadku stałej potrzeby zastępstwa, mimo że potrzeba zastępstwa mogłaby zostać zaspokojona również gdyby odnośny pracownik został zatrudniony na czas nieokreślony i za każdym razem otrzymywałby zlecenie zastępowania kolejnego spośród regularnie nieobecnych pracowników, jednakże pracodawca zastrzega sobie możliwość podejmowania każdorazowo nowej decyzji co do sposobu reagowania na konkretną nieobecność pracowników?

2)

W przypadku udzielenia przez Trybunał na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: Czy opisane w pytaniu pierwszym wykładnia i stosowanie przepisu prawa krajowego, takiego jak § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 3 TzBfG, w okolicznościach opisanych w pytaniu pierwszym narusza klauzulę 5 pkt 1 porozumienia ramowego UNICE-CEEP-ETUC w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., również wtedy, gdy ustawodawca krajowy realizuje za pomocą uregulowanego w przepisie prawa krajowego, takim jak § 21 ust. 1 Bundeselterngeld- und Elternzeit-gesetz (BEEG), obiektywnego powodu w postaci zastępstwa, uzasadniającego zawarcie stosunku pracy na czas określony, w każdym razie również cel polityki socjalnej, polegający na ułatwieniu pracodawcom przyznania i pracownikom korzystania z urlopu specjalnego, czy to w związku z macierzyństwem, czy też z wychowywaniem dziecka?

---

(1)  Dz.U. L 175, str. 43

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/5

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Rzeczpospolita Polska) w dniu 14 grudnia 2010 r. — Minister Finansów przeciwko Kraft Foods Polska S.A.

(Sprawa C-588/10)

2011/C 89/10

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Minister Finansów

Strona pozwana: Kraft Foods Polska SA

Pytanie prejudycjalne

Czy w sytuacji, gdy art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) stanowi, że w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie, mieści się w pojęciu tych warunków i nie narusza zasady nautralności VAT oraz proporcjonalności warunek taki jak przewidziany w art. 29 ust. 4a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarow i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) uzależniający prawo do obniżenia podstawy opodatkowania w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, od posiadania przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę?

---

(1)  Dz.U. L 347, s. 1

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/5

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny — Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku (Rzeczpospolita Polska) w dniu 14 grudnia 2010 r. — Janina Wencel przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku

(Sprawa C-589/10)

2011/C 89/11

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Janina Wencel

Strona pozwana: Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrażona w art. 21 oraz w art. 20 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zasada swobodnego przemieszczania się i przebywania w krajach członkowskich Unii Europejskiej powoduje taką wykładnię art. 10 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (1), iż świadczenia pieniężne z tytułu starości uzyskane na podstawie ustawodawstwa jednego z Państw Członkowskich, nie ulegają zmniejszeniu, zmianie, zawieszeniu, zniesieniu, ani przepadkowi — również z tego powodu, że osoba uprawniona mieszkała jednocześnie (miała dwa równorzędne miejsca zwykłego pobytu) na terytorium dwóch Państw Członkowskich — w tym jednego innego niż to, w którym znajduje się instytucja zobowiązana do wypłaty emerytury?

2)

Czy art. 21 oraz art. 20 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U.UE.C.07.306.1) oraz art. 10 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się stosowaniu przepisu krajowego art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z art. 4 umowy z 9 października 1975 roku między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o zaopatrzeniu emerytalnym i rentowym (Dz. U. Nr 16 poz. 1010 z 1976 r. ze zm.), polegającego na ponownym rozpoznaniu sprawy przez polski zakład emerytalny i pozbawieniu prawa do emerytury osoby, która przez wiele lat miała jednocześnie dwa zwykłe miejsca zamieszkania (dwa centra życiowe) w dwóch krajach, należących obecnie do Unii Europejskiej i przed rokiem 2009 nie złożyła wniosku ani oświadczenia o przeniesieniu swego miejsca zamieszkania do jednego z tych krajów? W przypadku odpowiedzi negatywnej:

3)

Czy art. 20 ust. 2 oraz art. 21 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U.UE.C.07.306.1) oraz art. 10 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się stosowaniu przepisu krajowego art. 138 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U z 2009 r. nr 153, poz. 1227), polegającego na żądaniu przez polski zakład emerytalny zwrotu emerytury za okres ostatnich 3 lat w stosunku do osoby, która od roku 1975 do roku 2009 miała jednocześnie dwa zwykłe miejsca zamieszkania (dwa centra życiowe) w dwóch krajach, należących obecnie do Unii Europejskiej, jeżeli osoba taka w czasie rozpoznawania wniosku o przyznanie emerytury i po jej otrzymaniu nie była pouczona przez polską instytucję ubezpieczeniową o konieczności poinformowania także o posiadaniu dwóch miejsc zwykłego pobytu w dwóch krajach i — o konieczności złożenia wniosku lub oświadczenia o wyborze instytucji ubezpieczeniowej jednego z tych krajów, jako właściwej do rozpoznawania wniosków dotyczących emerytury?

---

(1)  Dz.U.L 71 s. 2; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 01 P. 35 — 82

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/6

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 14 grudnia 2010 r. — Littlewoods Retail Ltd i in. przeciwko Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

(Sprawa C-591/10)

2011/C 89/12

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Littlewoods Retail Ltd i in.

Strona pozwana: Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w sytuacji, w której podatnik nadpłacił podatek VAT pobrany przez państwo członkowskie w sposób niezgodny z wymogami przepisów UE dotyczących podatku VAT, ustanowiony przez państwo członkowskie środek zaradczy jest zgodny z prawem UE, jeżeli środek ten przewiduje jedynie, że zwrotowi podlegają a) nadpłacone kwoty główne oraz b) odsetki proste od tych kwot, zgodnie z uregulowaniami krajowymi takimi jak art. 78 Value Added Tax Act 1994?

2)

Jeśli nie, to czy prawo UE wymaga, aby środek zaradczy ustanowiony przez państwo członkowskie przewidywał a) zwrot nadpłaconych należności głównych oraz b) zapłatę odsetek składanych, jako miernika wartości użytkowej, jaką nadpłacone kwoty stanowią dla państwa członkowskiego, lub utraty wartości użytkowej środków pieniężnych, jaka nastąpiła po stronie podatnika?

3)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczących na pytanie pierwsze i drugie, jakie postanowienia — w odniesieniu do wartości użytkowej nadpłaty lub odsetek — obejmować winien, oprócz postanowienia przewidującego zwrot nadpłaconych należności głównych, środek zaradczy, którego przyjęcia przez państwo członkowskie wymaga prawo UE?

4)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy wynikająca z prawa UE zasada skuteczności wymaga, aby państwo członkowskie odstąpiło od stosowania ustanowionych w prawie krajowym ograniczeń (takich jak art. 78 i 80 Value Added Tax Act 1994) w odniesieniu do wszelkich krajowych roszczeń lub środków prawnych, które w przeciwnym razie przysługiwałyby podatnikowi w celu wyegzekwowania przyznanego przez porządek prawny UE prawa, ustanowionego przez Trybunał Sprawiedliwości w odpowiedziach na pierwsze trzy pytania, czy też wystarczy, że sąd krajowy odstąpi od stosowania takich ograniczeń jedynie w odniesieniu do jednego z takich krajowych roszczeń lub środków prawnych? Jakimi innymi zasadami winien kierować się sąd w celu urzeczywistnienia tego prawa przyznanego przez porządek prawny UE, tak aby postępować zgodnie z przewidzianą w prawie UE zasadą skuteczności?

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/7

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Călărași (Rumunia) w dniu 21 grudnia 2010 r. — SC Volksbank România SA przeciwko Autoritatea Națională pentru Protecția Consumatorilor — Comisariatul Județean pentru Protecția Consumatorilor Călărași

(Sprawa C-602/10)

2011/C 89/13

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Judecătoria Călărași

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SC Volksbank România SA

Strona pozwana: Autoritatea Națională pentru Protecția Consumatorilor — Comisariatul Județean pentru Protecția Consumatorilor Călărași

Pytania prejudycjalne

1)	W jakim zakresie wykładni art. 30 ust. 1 dyrektywy 2008/48 (1) należy dokonywać w ten sposób, że zakazuje państwom członkowskim stanowienia, że przepisy krajowe transponujące rzeczoną dyrektywę mają zastosowanie także do umów zawartych przed dniem wejścia w życie tych przepisów?

2)

W jakim zakresie przepisy art. 85 ust. 2 dekretu nadzwyczajnego nr 50/2010 stanowią właściwą transpozycję art. 24 ust. [1] dyrektywy nr 2008/48, który przewiduje obowiązek zapewnienia przez państwa członkowskie odpowiednich i skutecznych procedur pozasądowego rozwiązywania sporów w zakresie kredytu konsumenckiego?

3)

W jakim zakresie wykładni art. 22 ust. 1 dyrektywy 2008/48 należy dokonywać w ten sposób, że wprowadza pełną harmonizację w dziedzinie umów kredytu konsumenckiego, która nie pozwala państwom członkowskim: 3.1 na rozszerzenie zakresu stosowania przepisów dyrektywy 2008/48 na umowy wyraźnie wyłączone z zakresu stosowania dyrektywy (takie jak kredyty hipoteczne lub umowy o własności nieruchomości) lub 3.2 na ustanowienie dodatkowych obowiązków dla instytucji kredytowych w zakresie rodzajów prowizji, które instytucje te mogą pobierać lub kategorii wskaźników odniesienia, których mogą dotyczyć zmienne stopy procentowe umów o kredyt konsumencki, które wchodzą w zakres stosowania krajowych przepisów transpozycyjnych? Jeśli odpowiedź na trzecie pytanie byłaby przecząca, w jakim zakresie wykładni zasady swobodnego przepływu usług i swobodnego przepływu kapitału, w sposób ogólny, oraz art. 56, 58 i 63 ust. 1 TFUE, w szczególności, należy dokonywać w ten sposób, że jest zabronione, by państwa członkowskie nakładały na instytucje kredytowe środki zakazujące stosowania w umowach o kredyt konsumencki prowizji bankowych, które nie są zawarte w wykazie zatwierdzonych prowizji, przy braku zdefiniowania tych ostatnich w przepisach danego państwa?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133, s. 66).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/7

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) w dniu 21 grudnia 2010 r. — Football Dataco Limited, Football Association Premier League Ltd, Football League Limited, Scottish Premier League Limited, Scottish Football League, PA Sport UK Limited przeciwko Yahoo UK Limited, Stan James (Abingdon) Limited, Stan James PLC, Enetpulse APS

(Sprawa C-604/10)

2011/C 89/14

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Football Dataco Limited, Football Association Premier League Ltd, Football League Limited, Scottish Premier League Limited, Scottish Football League, PA Sport UK Limited

Strona pozwana: Yahoo UK Limited, Stan James (Abingdon) Limited, Stan James PLC, Enetpulse APS

Pytania prejudycjalne

1)

Co należy rozumieć pod zawartym w art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/9/WE (1) w sprawie ochrony prawnej baz danych określeniem „bazy danych, które z powodu wyboru lub uporządkowania ich zawartości stanowią własną intelektualną twórczość autora”, a dokładniej: a) czy z takiego pojęcia należy wykluczyć wysiłek intelektualny i umiejętności związane ze stworzeniem danych? b) czy pojęcie wyboru lub uporządkowania obejmuje także czynność nadania dużego znaczenia wcześniej istniejącym danym (jak ma to miejsce w przypadku ustalenia daty meczu piłkarskiego)? c) czy „własna intelektualna twórczość autora” wymaga od autora czegoś więcej niż znacznego nakładu prac i dużych umiejętności? A jeśli tak, to czego?

2)	Czy dyrektywa stanowi przeszkodę dla stosowania przepisów prawa krajowego, które w przypadku baz danych ustanawiają inne prawa autorskie niż te przewidziane dyrektywą?

---

(1)  Dyrektywa 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.U. L 77, s. 20).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/8

---

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-607/10)

2011/C 89/15

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i K. Simonsson, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie podejmując niezbędnych środków dla zagwarantowania, iż właściwe organy dopilnują, przez pozwolenia wydawane zgodnie z art. 6 i 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (1) lub, w stosownych przypadkach, przez ponowne rozważenie oraz, jeśli to konieczne, przez uaktualnienie warunków, aby istniejące instalacje były eksploatowane zgodnie z wymogami art. 3, 7, 9, 10 i 13, art. 14 lit. a) i b) i art. 15 ust. 2, nie później niż w dniu 30 października 2007 r., Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciąża na mocy art. 5 ust. 1 tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Z brzmienia art. 5 ust. 1 dyrektywy dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (zwanej dalej „dyrektywą nr 2008/1”) wynika, że państwa członkowskie podejmują niezbędne środki dla zagwarantowania, że właściwe organy dopilnują, przez pozwolenia wydawane zgodnie z art. 6 i 8 lub w stosownych przypadkach, przez ponowne rozważenie oraz jeśli to konieczne, przez uaktualnienie warunków, aby istniejące instalacje były eksploatowane zgodnie z wymogami art. 3, 7, 9, 10 i 13, art. 14 lit. a) i b) i art. 15 ust. 2, nie później niż w dniu 30 października 2007 r. Komisja stoi na stanowisku, że obowiązek ten należy rozumieć w ten sposób, iż dotyczy on wszystkich instalacji istniejących w danym państwie członkowskim.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, istnienie naruszenia traktatu winno być oceniane na podstawie sytuacji panującej w danym państwie członkowskim w dniu upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii. Z odpowiedzi Szwecji na uzasadnioną opinię wynika, że w dniu udzielenia tej odpowiedzi 33 istniejące instalacje nie spełniały wymogów dyrektywy 2008/1.

Ponadto z załącznika do uzupełniającej odpowiedzi Szwecji na uzasadnioną opinię wynika, że w październiku 2010 r., tj. niemalże na trzy lata po upływie terminu przewidzianego w art. 5 ust. 1 dyrektywa 2008/1, 23 istniejące instalacje wciąż nie spełniały wymogów tej dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. L 24, s. 8.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/8

---

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 21 października 2010 r. w sprawie T-474/08 Dieter C. Umbach przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 23 grudnia 2010 r. przez Dietera C. Umbacha

(Sprawa C-609/10 P)

2011/C 89/16

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Dieter C. Umbach (przedstawiciel: M. Stephani, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie pkt 1 sentencji wyroku Sądu z dnia 21 października 2010 r. w sprawie T-474/08 Umbach przeciwko Komisji Europejskiej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 2 września 2008 r. oznaczonej sygnaturą SG.E.3/MV/psi D(2008) 6991;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie zaskarża orzeczenie Sądu (siódma izba) z dnia 21 października 2010 r. w sprawie T-474/08 i wnosi o uchylenie tego wyroku, którym odmówiono mu pełnego wglądu do dotyczących go dokumentów związanych z umową Tacis.

Wnoszący odwołanie stoi na stanowisku, że dostęp do dotyczących go dokumentów winien zostać mu udzielony choćby na podstawie zobowiązań wynikających z prawa pierwotnego, w szczególności zaś z art. 41 ust. 2 lit. b) karty praw podstawowych, zwłaszcza że został on pozwany przez Komisję Europejską przed sądem państwa członkowskiego o zapłatę i dla obrony swych praw w tym postępowaniu potrzebny mu jest dostęp do dokumentów znajdujących się w posiadaniu Komisji Europejskiej.

Komisja Europejska podnosi natomiast, że zastosowanie znajduje tu tylko rozporządzenie (WE) nr 1049/2001, w świetle którego jest ona uprawniona do udostępnienia dokumentów jedynie w ograniczonym zakresie bądź do nieudostępnienia ich wcale.

W odniesieniu do rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 wnoszący odwołanie twierdzi, że ilekroć akt ten znajduje zastosowanie, zakres uznania Komisji Europejskiej dotyczący kwestii jego praw podstawowych ulega ograniczeniu, tak aby na gruncie prawa wtórnego uzyskać taki sam skutek, jak skutek, który na gruncie prawa pierwotnego wynika z wyżej wymienionego postanowienia karty praw podstawowych.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/9

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank ’s-Gravenhage (Niderlandy) w dniu 29 grudnia 2010 r. — Solvay SA przeciwko Honeywell Fluorine Products Europe BV i in.

(Sprawa C-616/10)

2011/C 89/17

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank ’s-Gravenhage

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Solvay SA

Strona pozwana: Honeywell Fluorine Products Europe BV i in.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w przypadku, w którym dwóm bądź większej liczbie spółek z różnych państw członkowskich w postępowaniu przed sądem jednego z tychże państw członkowskich każdej osobno zostaje zarzucone naruszenie tej samej części europejskiego prawa patentowego, obowiązującego w drugim państwie członkowskim, poprzez podjęcie zakazanych działań w odniesieniu do tego samego produktu, istnieje możliwość wydania „sprzecznych ze sobą orzeczeń” w oddzielnych postępowaniach w rozumieniu art. 6 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 (1)?

2)

Czy art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 stosuje się w postępowaniu o zastosowania środka tymczasowego dotyczącym zagranicznego patentu (takiego jak tymczasowy transgraniczny zakaz naruszania), gdy druga strona postępowania podnosi zarzut, że powoływany zagraniczny patent jest jakoby nieważny, przy czym należy wziąć pod uwagę, że sąd nie wydaje w tym przypadku żadnego ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiocie ważności powoływanego patentu, lecz dokonuje oszacowania, jakie rozstrzygnięcie wydałby sąd właściwy na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, a wniosek o zastosowanie środka tymczasowego w postaci zakazu naruszenia zostaje oddalony, gdy zdaniem sądu można rozsądnie przypuszczać, iż istnieje niezaniedbywalna możliwość, że właściwy sąd stwierdzi nieważność powoływanego patentu?

3)

Czy dla zastosowania art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w postępowaniu, o jakim mowa w powyższym pytaniu, względem zarzutu nieważności patentu obowiązują wymogi formalne tego rodzaju, że art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 stosuje się tylko wtedy, gdy do sądu właściwego na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 wpłynęło już powództwo o stwierdzenie nieważności patentu, względnie wpłynie ono w terminie podlegającym wyznaczeniu przez sąd, że w każdym razie posiadacz patentu został już wezwany do udziału w postępowaniu, względnie zostaje wezwany, czy też wystarczy samo podniesienie zarzutu nieważności, i jeśli tak, to czy względem treści tego podniesionego zarzutu obowiązują wymogi tego rodzaju, że musi on być dostatecznie uzasadniony lub że podniesienie tego zarzutu nie może być postrzegane jako nadużycie prawa procesowego?

4)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, czy po podniesieniu zarzutu nieważności w postępowaniu, o jakim mowa w pytaniu pierwszym, sąd pozostaje właściwy dla powództwa o stwierdzenie naruszenia patentu z takim skutkiem, że (jeśli powód tego sobie życzy) postępowanie w przedmiocie powództwa o stwierdzenie naruszenia patentu musi zostać zawieszone do czasu, gdy sąd właściwy na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 rozstrzygnie w przedmiocie ważności powoływanej krajowej części patentu, czy też z takim skutkiem, że powództwo musi zostać oddalone, ponieważ nie jest możliwe orzeczenie w przedmiocie zarzutu mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie, czy też po podniesieniu zarzutu nieważności sąd traci również swoją jurysdykcję w odniesieniu do powództwa w stwierdzenie naruszenia patentu?

5)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, czy sąd krajowy może wyprowadzić swoją jurysdykcję dla rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o zastosowanie środka tymczasowego dotyczącego zagranicznego patentu (takiego jak tymczasowy transgraniczny zakaz naruszania), przeciwko któremu podnoszone jest, że powoływany patent jest nieważny, czy też (jeżeli miałoby zostać orzeczone, że zastosowanie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 nie powoduje utraty przez Rechtbank jurysdykcji dla rozstrzygnięcia w przedmiocie powództwa o stwierdzenie naruszenia patentu) swoją jurysdykcję dla rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzutu nieważności powoływanego zagranicznego patentu, z art. 31 rozporządzenia nr 44/2001?

6)

Jeżeli na pytanie czwarte zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, jakie fakty i okoliczności są niezbędne dla stwierdzenia wskazanego w pkt 40 wyroku w sprawie Van Uden (2) rzeczywistego powiązania pomiędzy przedmiotem wnioskowanego środka i terytorialną jurysdykcją państwa członkowskiego, do którego należy sąd, przed którym zawisło postępowanie?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, str. 1)

(2)  Wyrok z dnia 17 listopada 1998 r. w sprawie C-391/95 Van Uden (Zb.Orz. 1998, str. I-7091)

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/10

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) w dniu 24 grudnia 2010 r. — TUI Travel plc, British Airways plc, easyJet Airline Co. Ltd, International Air Transport Association, The Queen przeciwko Civil Aviation Authority

(Sprawa C-629/10)

2011/C 89/18

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: TUI Travel plc, British Airways plc, easyJet Airline Co. Ltd, International Air Transport Association

Strona pozwana: Civil Aviation Authority

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 5–7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że wymagają one, aby odszkodowanie przewidziane w art. 7 było wypłacane pasażerom, których loty doznały opóźnienia w rozumieniu art. 6, a jeśli tak to w jakich okolicznościach?

2)	W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy art. 5–7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 są nieważne w całości bądź w części, ze względu na naruszenie zasady równego traktowania?

3)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 5–7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 są nieważne w całości bądź w części, ze względu na a) brak spójności z konwencją montrealską; b) naruszenie zasady proporcjonalności; lub c) naruszenie zasady pewności prawa?

4)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze oraz odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie, jakie ograniczenia czasowe skutków orzeczenia Trybunału w niniejszej sprawie należy wprowadzić, o ile w ogóle należy je wprowadzać?

5)	W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy wyrok w sprawie Sturgeon winien wywierać skutek między dniem 19 listopada 2009 r. a dniem wydania przez Trybunał wyroku w niniejszej sprawie, a jeśli tak to jaki?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Dz.U. L 46, s. 1

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/10

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 24 grudnia 2010 r. — University of Queensland, CSL Ltd przeciwko Comptroller-General of Patents, Designs and Trade Marks

(Sprawa C-630/10)

2011/C 89/19

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: University of Queensland, CSL Ltd

Strona pozwana: Comptroller-General of Patents, Designs and Trade Marks

Pytania prejudycjalne

1)

Rozporządzenie 469/2009 (1) (zwane dalej „rozporządzeniem”) pośród celów wskazanych w jego motywach wymienia potrzebę udzielania dodatkowego świadectwa ochronnego przez każde państwo członkowskie Wspólnoty na jednakowych warunkach na rzecz posiadaczy patentu krajowego lub europejskiego, jak wskazano w motywach 7 i 8. W braku wspólnotowej harmonizacji prawa patentowego, jak należy rozumieć zawarte w art. 3 lit. a) rozporządzenia sformułowanie „produkt chroniony jest patentem podstawowym” i na podstawie jakich kryteriów kwestia ta winna być rozstrzygana?

2)

Czy w przypadku takim jak niniejszy, w którym chodzi o produkt leczniczy zawierający więcej niż jeden składnik aktywny, istnieją dodatkowe bądź odrębne kryteria, na podstawie których ustala się, czy „produkt chroniony jest patentem podstawowym” zgodnie z art. 3 lit. a) rozporządzenia, a jeśli tak, to jakie są te dodatkowe bądź odrębne kryteria?

3)	Czy jednym z takich dodatkowych bądź odrębnych kryteriów jest kwestia, czy składniki aktywne są ze sobą wymieszane, czy też są one sporządzane w tym samym czasie, lecz według oddzielnych receptur?

4)	Czy w rozumieniu art. 3 lit. a) szczepionka kombinowana zawierająca wiele antygenów jest „chroniona patentem podstawowym”, jeżeli jeden z antygenów tej szczepionki jest „chroniony patentem podstawowym pozostającym w mocy”?

5)

Czy w przypadku takim jak niniejszy, w którym chodzi o produkt leczniczy zawierający więcej niż jeden składnik aktywny, dla oceny, czy produkt chroniony jest patentem podstawowym w rozumieniu art. 3 lit. a) ma znaczenie okoliczność, że patent podstawowy jest jednym z rodziny patentów udzielonych na podstawie tego samego pierwotnego wniosku patentowego, obejmującej patent główny oraz dwa patenty częściowe, chroniące łącznie wszystkie składniki aktywne produktu leczniczego?

6)	Czy w przypadku takim jak niniejszy, w którym chodzi o patent podstawowy, którym chroniony jest „proces otrzymywania produktu” w rozumieniu art.1 lit. c), „produkt” w rozumieniu art. 3 lit. a) musi być uzyskiwany bezpośrednio w wyniku takiego procesu?

7)

Czy rozporządzenie, a w szczególności art. 3 lit. b) tego aktu, zezwala na udzielanie dodatkowego świadectwa ochronnego na rzecz pojedynczego składnika aktywnego w sytuacji gdy: a) patent podstawowy pozostający w mocy chroni pojedynczy składnik aktywny w rozumieniu art. 3 lit. a) rozporządzenia; oraz b) produkt leczniczy zawierający pojedynczy składnik aktywny wraz z jednym lub wieloma innymi składnikami aktywnymi jest przedmiotem ważnego zezwolenia udzielonego na podstawie dyrektywy 2001/83/WE (2) lub dyrektywy 2001/82/WE (3), będącego pierwszym zezwoleniem na wprowadzenie do obrotu, na podstawie którego pojedynczy składnik aktywny został wprowadzony na rynek?

8)

Czy odpowiedź na pytanie siódme różni się w zależności od tego, czy zezwolenie dotyczy pojedynczego składnika aktywnego wymieszanego z jednym lub większą liczbą innych składników aktywnych czy też pojedynczego składnika aktywnego sporządzanego w tym samym czasie, co pozostałe składniki aktywne, lecz według oddzielnych receptur?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 z dnia 6 maja 2009 r. dotyczące dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych (wersja ujednolicona) (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 152, s. 1)

(2)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67)

(3)  Dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (Dz.U. L 311, s. 1)

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/11

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Tax and Chancery Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 12 stycznia 2011 r. — Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs przeciwko Philips Electronics UK Ltd

(Sprawa C-18/11)

2011/C 89/20

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Upper Tribunal (Tax and Chancery Chamber) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Strona pozwana: Philips Electronics UK Ltd

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w przypadku, gdy państwo członkowskie (jak Zjednoczone Królestwo) zawiera w podstawie opodatkowania zyski i straty spółki założonej i zarejestrowanej dla celów podatkowych w innym państwie członkowskim (jak Holandia) w takim zakresie, w jakim zyski te pochodzą z działalności prowadzonej przez spółkę holenderską w Zjednoczonym Królestwie poprzez stały zakład zlokalizowany w Zjednoczonym Królestwie, to czy wyłączenie możliwości przekazania strat poniesionych w Zjednoczonym Królestwie przez położony w Zjednoczonym Królestwie stały zakład spółki nieposiadającej siedziby w Zjednoczonym Królestwie, spółce posiadającej siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, w drodze podatkowego zwolnienia grupowego, jeśli jakakolwiek część tych strat lub jakakolwiek kwota brana pod uwagę przy ich obliczaniu „odpowiada kwocie, która dla celów zagranicznego podatku (za jakikolwiek okres) podlega potrąceniu albo odliczeniu w inny sposób od dochodów spółki lub innej osoby nieuzyskanych w Zjednoczonym Królestwie lub wyraża taką kwotę”, przez co należy rozumieć, że przekazanie strat poniesionych w Zjednoczonym Królestwie przez położony w Zjednoczonym Królestwie stały zakład dozwolone jest tylko, jeśli w czasie składania wniosku nie może mieć miejsca żadne potrącenie ani odliczenie w państwie członkowskim poza Zjednoczonym Królestwem (w tym innym państwie członkowskim jak Niderlandy), przy czym nie wystarcza, że nie wystąpiono o przyznanie ulgi dostępnej za granicą, przy czym brak jest równoważnego warunku, znajdującego zastosowanie do przekazania strat w poniesionych w Zjednoczonym Królestwie przez spółkę z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie, stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości obywatela państwa członkowskiego w Zjednoczonym Królestwie w świetle art. 49 TFUE (dawniej art. 43 WE)?

2)

Jeśli tak, to czy ograniczenie to może zostać uzasadnione: a) wyłącznie potrzebą zapobiegania podwójnemu użyciu strat, albo b) wyłącznie potrzebą zachowania zrównoważonego rozkładu kompetencji do opodatkowywania pomiędzy państwami członkowskimi, albo c) w oparciu o potrzebę zachowania zrównoważonego podziału kompetencji podatkowych pomiędzy państwami członkowskimi w połączeniu z potrzebą zapobiegania podwójnemu użyciu strat?

3)	Jeśli tak, to czy ograniczenie to jest proporcjonalne wobec takiego uzasadnienia?

4)

Czy prawo UE wymaga od Zjednoczonego Królestwa przyznania spółce brytyjskiej takiego środka ochrony prawnej, jak prawo do żądania udzielenia grupowej ulgi podatkowej wobec swoich dochodów, jeśli jakieś ograniczenie praw spółki niderlandzkiej nie jest uzasadnione, względnie w zakresie, w jakim ograniczenie to nie jest proporcjonalne wobec jakiegokolwiek uzasadnienia?

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/11

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia w dniu 21 stycznia 2011 r. — A Oy

(Sprawa C-33/11)

2011/C 89/21

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: A Oy

Inny uczestnik: Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 15 pkt 6 szóstej dyrektywy VAT 77/388/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „[linii lotniczych zajmujących się głównie odpłatnym przewozem na trasach międzynarodowych]” obejmuje także biznesowe linie lotnicze, które zajmują się głównie odpłatnym przewozem czarterowym na trasach międzynarodowych na potrzeby przedsiębiorstw i osób prywatnych?

2)

Czy art. 15 pkt 6 szóstej dyrektywy VAT 77/388/EWG należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim zwolnienie dotyczy tylko dostaw statków powietrznych, które są dokonywane bezpośrednio na rzecz linii lotniczych zajmujących się głównie odpłatnym przewozem na trasach międzynarodowych, czy też zwolnienie to ma zastosowanie także do dostawy statków powietrznych na rzecz podmiotów gospodarczych, które same nie zajmują się odpłatnym przewozem na trasach międzynarodowych, ale udostępniają statek powietrzny podmiotowi gospodarczemu prowadzącemu działalność w tej dziedzinie?

3)

Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie drugie ma znaczenie, że właściciel statków powietrznych przekazuje fakturę za używanie statków powietrznych osobie prywatnej, która jest udziałowcem właściciela, a z nabytych statków powietrznych korzysta głównie do własnych celów zawodowych lub prywatnych, jeżeli weźmie się pod uwagę, że linia lotnicza mogła użyć statków powietrznych także do innych lotów?

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/12

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Sezione Seconda (Włochy) w dniu 24 stycznia 2011 r. — Pioneer Hi-Bred Italia Srl przeciwko Ministero delle Politiche Agricole Alimentari e Forestali

(Sprawa C-36/11)

2011/C 89/22

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato — Sezione Seconda

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Pioneer Hi-Bred Italia Srl

Strona pozwana: Ministero delle Politiche Agricole Alimentari e Forestali

Pytanie prejudycjalne

Czy w sytuacji, gdy państwo członkowskie postanowiło uzależnić wydawanie zezwoleń na uprawy GMO, chociażby były one już wpisane do Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych, od środków o charakterze ogólnym, odpowiednich dla zapewnienia współistnienia upraw konwencjonalnych lub ekologicznych, wykładni art. 26a dyrektywy 2001/18/WE (1), analizowanego w świetle zalecenia 2003/556/WE (2) i zalecenia 2010/200/1 (3), należy dokonywać w ten sposób, że w okresie poprzedzającym przyjęcie środków ogólnych: a) zezwolenie należy wydać bowiem jego przedmiotem są GMO wpisane do Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych; b) czy też rozpatrzenie wniosku o wydanie zezwolenia należy zawiesić do czasu przyjęcia środków o charakterze ogólnym; c) bądź też, zezwolenie należy wydać wraz z nakazami odpowiednimi dla zapobieżenia — w konkretnym przypadku — kontaktu, także niezamierzonego — upraw transgenicznych, na które uzyskano zezwolenie, z otaczającymi je uprawami konwencjonalnymi lub ekologicznymi?

---

(1)  Dz.U. 2001, L 106, s. 1.

(2)  Dz.U. 2003, L 189, s. 36.

(3)  Dz.U. 2010, 00, s. 1.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/12

---

Postanowienie prezesa trzeciej izby Trybunału z dnia 14 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-349/09) (1)

2011/C 89/23

Język postępowania: polski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 312 z 19.12.2009.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/12

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 17 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-486/09) (1)

2011/C 89/24

Język postępowania: włoski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. 4 z 30.1.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 12 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-80/10) (1)

2011/C 89/25

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 9 listopada 2010 r. — KEK Diavlos przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-251/10 P) (1)

2011/C 89/26

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 195 z 17.7.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 16 listopada 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto — Portugalia) — Companhia Siderúrgica Nacional, CSN Caymann Ltd przeciwko Unifer Steel SL, BNP Paribas (Szwajcaria), Colepccl (Portugalia) SA, Banco Português de Investimento SA (BPI)

(Sprawa C-315/10) (1)

2011/C 89/27

Język postępowania: portugalski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. 60 z 25.9.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 22 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-353/10) (1)

2011/C 89/28

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. 46 z 11.9.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 17 listopada 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-394/10) (1)

2011/C 89/29

Język postępowania: francuski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. 74 z 9.10.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

---

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 3 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-398/10) (1)

2011/C 89/30

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. 74 z 9.10.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/14

---

Wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2011 r. — Cetarsa przeciwko Komisji

(Sprawa T-33/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Hiszpański rynek zakupu i pierwszego przetworzenia surowca tytoniowego - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Ustalanie cen i podział rynku - Grzywny - Waga i czas trwania naruszenia - Równość traktowania - Zasada proporcjonalności - Maksymalna granica 10 % obrotu - Współpraca)

2011/C 89/31

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Compañía española de tabaco en rama, SA (Cetarsa) (Navalmoral de la Mata, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci M. Araujo Boyd, J. Buendía Sierra i A. Givaja Sanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i É. Gippini Fournier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2004) 4030 wersja ostateczna z dnia 20 października 2004 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 81 ust. 1 [WE] (sprawa COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania), po drugie, ewentualnie, wniosek o obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą wspomnianą decyzją, a po trzecie, żądanie wzajemne Komisji podwyższenia kwoty grzywny.

Sentencja

1)

Kwotę grzywny nałożonej na Compañía española de tabaco en rama, SA (Cetarsa) w art. 3 decyzji Komisji C(2004) 4030 wersja ostateczna z dnia 20 października 2004 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 81 ust. 1 [WE] (sprawa COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania) ustala się na 3 147 300 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Żądanie wzajemne Komisji Europejskiej zostaje oddalone.

4)	Cetarsa pokrywa osiem dziesiątych własnych kosztów i osiem dziesiątych kosztów poniesionych przez Komisję, a Komisja pokrywa dwie dziesiąte własnych kosztów i dwie dziesiąte kosztów poniesionych przez Cetarsę.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 2.4.2005.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/14

---

Wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2011 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-205/07) (1)

(System językowy - Publikacja na stronie internetowej EPSO zaproszenia do zgłaszania kandydatur celem utworzenia bazy danych kandydatów do pracy w charakterze pracowników kontraktowych - Publikacja w trzech językach urzędowych - Artykuły 12 WE i 290 WE - Artykuł 82 WZIP - Rozporządzenie nr 1)

2011/C 89/32

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: B. Tidore, pełnomocnik, wpierany przez P. Gentiliego, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności zaproszenia do zgłaszania kandydatur EPSO/CAST/EU/27/07 w celu stworzenia bazy danych kandydatów do pracy w charakterze pracowników kontraktowych do wykonywania różnych zadań w ramach instytucji i agencji wspólnotowych, opublikowanego na stronie internetowej Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) w dniu 27 marca 2007 r.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność zaproszenia do zgłaszania kandydatur EPSO/CAST/EU/27/07 w celu stworzenia bazy danych kandydatów do pracy w charakterze pracowników kontraktowych do wykonywania różnych zadań w ramach instytucji i agencji wspólnotowych, opublikowanego na stronie internetowej Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) w dniu 27 marca 2007 r.

2)	Republika Włoska i Komisja Europejska pokrywają własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/15

---

Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2011 r. — Paroc przeciwko OHIM (INSULATE FOR LIFE)

(Sprawa T-157/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego INSULATE FOR LIFE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Decyzja potwierdzająca jedynie wcześniejszą decyzję - Częściowa niedopuszczalność)

2011/C 89/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Paroc Oy AB (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: J. Palm)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 lutego 2008 r. (sprawa R 54/200-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego INSULATE FOR LIFE jako wspólnotowego znaku towarowego

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w części oddalona.

2)	Paroc Oy AB zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 171 z 5.7.2008.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/15

---

Wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2011 r. — Cantiere navale De Poli przeciwko Komisji

(Sprawa T-584/08) (1)

(Pomoc państwa - Tymczasowy mechanizm obronny dla przemysłu stoczniowego - Zmiany przewidziane przez władze włoskie w systemie pomocy uprzednio zatwierdzonym przez Komisję - Decyzja stwierdzająca niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem)

2011/C 89/34

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Cantiere navale De Poli SpA (Wenecja, Włochy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci A. Abate i R. Longanesi Cattani, następnie adwokaci A. Abate i A. Franchi)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Righini, C. Urraca Caviedes i V. Di Bucci, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2010/38/WE z dnia 21 października 2008 r. w sprawie pomocy państwa C-20/08 (ex N 62/08), której Włochy zamierzają udzielić przez wprowadzenie zmian do programu [systemu] pomocy N 59/04 dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego (Dz.U. 2010, L 17, s. 50).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Cantiere navale De Poli SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 55 z 7.3.2009.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/15

---

Wyrok Sądu z dnia dnia 3 lutego 2011 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-3/09) (1)

(Pomoc państwa - Tymczasowy mechanizm obronny dla przemysłu stoczniowego - Zmiany przewidziane przez władze włoskie w systemie pomocy uprzednio zatwierdzonym przez Komisję - Decyzja stwierdzająca niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem)

2011/C 89/35

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska, (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Righini, C. Urraca Caviedes i V. Di Bucci, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2008 r. w sprawie pomocy państwa C-20/08 (ex N 62/08), której Włochy zamierzają udzielić przez wprowadzenie zmian do programu [systemu] pomocy N 59/04, dotyczącego tymczasowego mechanizmu obronnego dla przemysłu stoczniowego (Dz.U. 2010, L 17, s. 50).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 55 z 7.3.2009.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/16

---

Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2011 r. — Lan Airlines przeciwko OHIM — Air Nostrum (LINEAS AEREAS DEL MEDITERRANEO LAM)

(Sprawa T-194/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego LINEAS AEREAS DEL MEDITERRANEO LAM - Wcześniejsze wspólnotowe, słowny i graficzny, znaki towarowe LAN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 89/36

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Lan Airlines, SA (Renca, Chile) (przedstawiciele: E. Armijo Chávarri i A. Castán Pérez-Gómez, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Air Nostrum, Líneas Aéreas del Mediterráneo, SA (Manises, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 lutego 2009 r. (sprawa R 107/2008-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Lan Airlines, SA a Air Nostrum, Líneas Aéreas del Mediterráneo, SA

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lan Airlines, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/16

---

Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2011 r. — Ineos Healthcare przeciwko OHIM — Teva Pharmaceutical Industries (ALPHAREN)

(Sprawa T-222/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ALPHAREN - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe ALPHA D3 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Badanie stanu faktycznego z urzędu - Artykuł 74 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 76 rozporządzenia nr 207/2009))

2011/C 89/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ineos Healthcare Ltd (Warrington, Cheshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Malynicz, barrister, i A. Smith, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Teva Pharmaceutical Industries Ltd (Jerozolima, Izrael)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 marca 2009 r. (sprawa R 1897/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Teva Pharmaceutical Industries Ltd a Ineos Healthcare Ltd

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 24 marca 2009 r. (sprawa R 1897/2007-2) w zakresie dotyczącym towarów należących do następujących kategorii: „preparaty farmaceutyczne i weterynaryjne zawierające hydroksywęglan magnezu, żelaza lub hydrokalcytu albo pochodne tych substancji”, „środki wiążące fosforany do użytku w leczeniu hiperfosfatemii”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OHIM pokrywa koszty własne oraz połowę kosztów poniesionych przez Ineos Healthcare Ltd.

4)	Ineos Healthcare ponosi połowę kosztów własnych.

---

(1)  Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/16

---

Wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2011 r. — Gühring przeciwko OHIM (Połączenie kolorów żółtego ciemna cytryna i szarego błękitnego oraz połączenie kolorów ciemnego beżowego i szarego błękitnego)

(Sprawy połączone T-299/09 i T-300/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego polegającego na połączeniu kolorów żółtego ciemna cytryna i szarego błękitnego - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego polegającego na połączeniu kolorów ciemnego beżowego i szarego błękitnego - Bezwzględna podstawa odmowy - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Badanie okoliczności faktycznych z urzędu - Artykuł 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 89/38

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gühring OHG (Albstadt, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo G. Schneider, następnie G. Schneider i B. Schmidt, pełnomocnicy)

Przedmiot

Dwie skargi na decyzje Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sprawy R 1330/2008-1 i R 1329/2008-1) w sprawie wniosków o rejestrację połączenia kolorów żółtego ciemna cytryna i szarego błękitnego oraz połączenia kolorów ciemnego beżowego i szarego błękitnego jako wspólnotowych znaków towarowych.

Sentencja

1)	Sprawy T-299/09 i T-300/09 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	Gühring OHG zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. 56 z 24.10.2009.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/17

---

Postanowienie Sądu z dnia 20 stycznia 2011 r. — M przeciwko EMA

(Sprawa T-136/10 (1)

(Skarga o odszkodowanie - Brak właściwości Sądu - Przekazanie Sądowi do spraw Służby Publicznej)

2011/C 89/39

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: M (Broxbourne, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: C. Thomann, barrister, i I. Khawaja, solicitor)

Strona pozwana: Europejska Agencja Leków (EMA) (przedstawiciele: V. Salvatore i N. Rampal Olmedo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o odszkodowanie na postawie art. 268 TFUE i 340 TFUE z tytułu szkody poniesionej zdaniem skarżącego w następstwie wypadku przy pracy.

Sentencja

1)	Skarga zostaje przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/17

---

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Interspeed przeciwko Komisji

(Sprawa T-587/10)

2011/C 89/40

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Interspeed Holding Kompanija, A.D. (Belgrad, Republika Serbska) (przedstawiciel: adwokat Marko Bošnjak)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	zasądzenie na jej rzecz od pozwanej odszkodowania z tytułu utraconego zysku, utraconych przychodów i obniżenia wartości jej majątku w wysokości ogółem 131 879 601 EUR wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia wniesienia skargi do faktycznej zapłaty;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi w skardze na podstawie art. 256 i 268 TFUE, by Sąd zasądził na jej rzecz od pozwanej odszkodowanie z tytułu utraconego zysku, utraconych przychodów i obniżenia wartości jej majątku w wysokości ogółem 131 879 601 EUR wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia wniesienia skargi do faktycznej zapłaty na bazie stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny do głównych operacji finansowych, podwyższonej o dwa punkty procentowe, oraz o zwrot kosztów zastępstwa procesowego i innych kosztów sądowych poniesionych przez skarżącą w tym postępowaniu.

Na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił żądania skarżącej, wnosi ona, aby w odniesieniu do kosztów związanych z postępowaniem Sąd orzekł zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania, że każda ze stron pokrywa własne koszty.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Po pierwsze, Europejska Agencja Odbudowy (zwana dalej „EAR”) dokonała następujących niezgodnych z prawem działań:

—	w dniu 19 grudnia 2006 r. ogłosiła przetarg;

—	w dniu 22 grudnia 2006 r. opublikowała ogłoszenie o zamówieniu na wykonanie prac na terenie przejścia granicznego Preševo;

—	w dniu 10 maja 2007 r. zawarła umową o wykonanie prac na terenie przejścia granicznego Preševo nr 04SERO 1105004;

—	zapłaciła za projekt rekonstrukcji przejścia granicznego Preševo;

—	udzieliła zamówienia na wykonanie prac Putevi Užice A..D. i opłaciła je;

—

dokonała wyboru E GIS BCEOM International s.a. jako organu nadzorczego i za ten nadzór zapłaciła kwotę 180 850 EUR w wykonaniu umowy o rekonstrukcję i nadzór nr 06SERO 1102/008-1713 81 zawartej w dniu 16 grudnia 2008 r. oraz w wykonaniu umowy nr 04SERO 1105/00 1-162954 zawartej w dniu 24 września 2004 r. o wartości 606 276,39 EUR;

—	nabyła wyposażenie przejścia granicznego (kontener, szlabany itp.);

—	uczestniczyła w rekonstrukcji jako inwestor i bezpośrednio koordynowała i nadzorowała swoją inwestycję przez swoje biuro w Belgradzie.

Skarżąca twierdzi, że EAR poprzez wspomniane działania dokonała niedopuszczalnej ingerencji w jej legalne i prawnie chronione oczekiwania oraz w prawa, z których mogła korzystać do grudnia 2007 r. (w odniesieniu do sprzedaży) lub do 7 maja 2009 r. (w odniesieniu do uprawnień w ramach terminalu towarowego odpraw celnych). Te oczekiwania i prawa są wyrazem prawa do ochrony własności, które jest jednym z praw podstawowych, chronionych m.in. przez art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Ponadto wspomniane zachowanie EAR stanowi oczywiste i poważne naruszenie ogólnych zasad prawa, w tym przypadku są to głównie zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań, prawo do ochrony własności, zasada proporcjonalności i zasada przejrzystości. Na oczywisty charakter i powagę naruszenia wskazuje m.in. wysokość szkody poniesionej przez skarżącą.

Po drugie, skarżąca odniosła szkodę majątkową w wyniku działania EAR z powodu:

—	utraty zysku ze względu na brak możliwości uzyskania przychodów z działalności towarowego terminalu odpraw celnych, przy czym szkoda wynosi 56 838 141 EUR;

—	utraty zysku ze względu na brak możliwości uzyskania przychodów ze sprzedaży na terenie przejścia granicznego Preševo, przy czym szkoda wynosi 46 800 000 EUR;

—	utraty przychodów ze względu na brak możliwości uzyskania czynszu i innych przychodów z centrum handlowego w bezpośrednim sąsiedztwie przejścia granicznego Preševo, przy czym szkoda wynosi 42 681 600 EUR.

Po trzecie, szkoda poniesiona przez skarżącą jest jednoznacznie wynikiem działań „rekonstrukcyjnych” zaplanowanych i przeprowadzonych przez EAR na terenie przejścia granicznego Preševo.

Poza tym EAR miała pełną znajomość faktu, że skarżąca jest posiadaczką wspomnianych wyżej praw na terenie przejścia granicznego Preševo, wobec czego świadomie naruszyła prawa skarżącej.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/18

---

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji

(Sprawa T-588/10)

2011/C 89/41

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias, E. Lefteriotou i X. Basakou)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 listopada 2010 r.„wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)” w części dotyczącej korekt finansowych na niekorzyść Republiki Greckiej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze Republika Grecka wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/668/UE z dnia 4 listopada 2010 r.„wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)”, notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 7555 wersja ostateczna i opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej L 288 z dnia 5 listopada 2010 r., s. 24 (Dz.U. L 288, s. 24), w części dotyczącej korekt finansowych na jej niekorzyść w zakresie a) pomocy bezpośredniej — grunty uprawne, b) uprawy tytoniu, c) zasady wzajemnej zgodności, d) suszonych winogron, e) wysp Morza Egejskiego oraz f) premii na zwierzęta.

W odniesieniu do korekty dotyczącej pomocy bezpośredniej — grunty uprawne skarżąca powołuje się w pierwszej kolejności na brak ważnej podstawy prawnej stosowania dawnych wytycznych do nowej wspólnej polityki rolnej (WPR) i do nowego systemu płatności jednolitej, jak również na brak zdefiniowania w tym nowym systemie kontroli głównych i pomocniczych, tak aby mogły być stosowane ryczałtowe kwoty korekt.

W drugiej kolejności skarżąca podkreśla, że stosowanie dawnych wytycznych do nowej WPR narusza poważnie zasadę proporcjonalności.

W trzeciej kolejności skarżąca twierdzi, że nałożenie korekty, w niniejszym przypadku w ponad trzykrotnej wysokości, stanowi naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań, ponieważ wskutek orzeczeń sądowych nie było możliwe odnowienie lub uzupełnienie systemu identyfikacji działek rolnych — systemu informacji geograficznej (LPIS-GIS) i Grecja uzgodniła z UE plan działania w celu uzupełnienia LPIS-GIS, który to plan był ściśle przestrzegany.

W czwartej kolejności skarżąca utrzymuje, że: a) okoliczności faktyczne zostały źle i błędnie ocenione (jeśli chodzi o podnoszone spóźnione przeprowadzenie i złą jakość kontroli na miejscu) oraz b) z porównania danych LPIS-GIS, które zostały użyte dla roku złożenia wniosków 2006, z kompletnymi i wiarygodnymi danymi LPIS-GIS z roku 2009 — jak Komisja mogła sprawdzić w drodze kontroli na miejscu — wynika, że różnice i błędy są znikome i nie przekraczają 2,5 %.

W odniesieniu do korekty w zakresie tytoniu skarżąca powołuje się w pierwszej kolejności na błędną wykładnię i błędne zastosowanie art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 (1), ponieważ braki zarzucane przez UE nie stworzyły żadnego ryzyka dla EFOGR.

W drugiej kolejności skarżąca podkreśla, że warunki przyznania premii zostały ustalone wyczerpująco i wyłącznie w art. 5 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 (2), w związku z czym Komisja niezgodnie z prawem ustanowiła w art. 16 ust 1 rozporządzenia (WE) nr 2848/1998 (3) — jako dodatkowy warunek przyznania premii — że tytoń musi zostać dostarczony pierwszemu przetwórcy do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku zbiorów (spóźnione dostawy tytoniu).

W trzeciej kolejności skarżąca zwraca uwagę na to, że art. 16 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2848/1998 narusza zasadę proporcjonalności, zważywszy, że kilkudniowe opóźnienie w dostawie tytoniu, za które nie ponoszą odpowiedzialności producenci tytoniu, lecz przedsiębiorstwa nabywające tytoń, pozbawia producentów całości ich rocznych przychodów, przy czym nie następuje obowiązkowe stopniowanie/obniżenie premii, oraz narusza także art. 39 ust. 1 lit. b) TFUE i art. 3 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92.

W czwartej kolejności skarżąca utrzymuje, że niezgodne z prawem jest pozbawienie producentów premii z powodu kilkudniowego opóźnienia w dostawie tytoniu, tym bardziej, że przedsiębiorstwo powołało się na istnienie nadzwyczajnych okoliczności, które nie pozwoliły mu przedstawić na czas listów gwarancyjnych i uczestniczyć w dostawach tytoniu.

W piątej kolejności skarżąca podnosi, że Komisja niesłusznie przyjęła, że przeniesienie umów na uprawę nie jest dopuszczalne na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 i rozporządzenia (WE) nr 2848/98.

W szóstej kolejności skarżąca utrzymuje, że a) art. 5 i 6 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 2075/92 zostały błędnie ocenione i zastosowane w odniesieniu do zatwierdzenia trzech pierwszych przetwórców, którzy nie mieli własnych urządzeń (niedopuszczalni przetwórcy) oraz że b) Komisja nie uwzględniła w szczególności danych centrum przetwarzania tytoniu Grecji Centralnej A.T.P.L.

W odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności skarżąca powołuje się w pierwszej kolejności na brak ważnej podstawy prawnej nałożenia korekty w tym zakresie.

W drugiej kolejności skarżąca podkreśla, że niedopuszczalne jest zastosowanie ze skutkiem wstecznym przepisów, o których mowa w dokumencie AGRI 64043 z dnia 9 czerwca 2006 r., do roku 2005 będącego przedmiotem kontroli.

W trzeciej kolejności skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła obowiązek współpracy nałożony w traktacie, ponieważ rok 2005 był pierwszym rokiem stosowania nowego systemu oraz z tego względu, że zastosowała się ona natychmiast i w pełni do zaleceń Unii Europejskiej, tak że również zgodnie z ogólną zasadą słuszności korekty w wysokości 10 % w nowym zakresie zobowiązań nie są uzasadnione.

W czwartej kolejności skarżąca utrzymuje, że Komisja popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych w odniesieniu do sześciu punktów przytoczonych przez Unię Europejską.

W odniesieniu do suszonych winogron skarżąca twierdzi w pierwszej kolejności, że niezgodne z prawem i nieuzasadnione korekty opierają się na błędzie faktycznym oraz na błędnej ocenie okoliczności faktycznych i art. 3 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1621/1999 (4).

W drugiej kolejności skarżąca podkreśla, że pomnożenie przez pięć z 2 do 10 % korekty stosowanej do suszonych winogron między okresem 2002-2003 a okresem 2003-2004 oraz okoliczność, że ta korekta uległa bardziej niż podwojeniu z 10 do 25 % między okresami 2003-2004, 2004-2005 i następnym okresem 2005-2006, są wynikiem błędnego zastosowania wytycznych w sprawie korekt ryczałtowych i wadliwej oceny okoliczności faktycznych. Stanowi to ponadto oczywiste naruszenie zasady proporcjonalności i przekroczenie uprawnień Unii Europejskiej.

W trzeciej kolejności skarżąca utrzymuje, że a) pomnożenie przez pięć korekty z 5 % stosowanej do suszonych winogron korynckich dla okresu 2004-2005 do 25 % dla okresu 2005-2006 stanowi błędną wykładnię i błędne zastosowanie wytycznych w sprawie korekt ryczałtowych, oczywiste naruszenie zasady proporcjonalności i przekroczenie uprawnień Unii Europejskiej w odniesieniu do nałożenia korekty oraz że b) ustalenie 5 % dla okresu 2004/2005, w którym nie została przyznana żadna pomoc dla działek przeznaczonych pod uprawę winorośli, które to działki nie osiągnęły minimalnej wydajności, jest arbitralne i nieuzasadnione.

W czwartej kolejności skarżąca powołuje się na błędną ocenę okoliczności faktycznych dotyczących podnoszonych błędów w rejestrach winnic, identyfikacji i pomiaru działek przeznaczonych pod uprawę winorośli.

W piątej kolejności skarżąca podkreśla błędną ocenę okoliczności faktycznych, jeśli chodzi o podnoszone braki w wymogach w zakresie zarządzania i kontroli środka.

W odniesieniu do wysp Morza Egejskiego skarżąca powołuje się w pierwszej kolejności na naruszenie powagi rzeczy osądzonej, jako że w swoim wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-175/03 Grecja przeciwko Komisji (nieopublikowanym w Zbiorze) Trybunał Sprawiedliwości stwierdził nieważność korekty finansowej, która została nałożona w tym zakresie dla tych samych lat, oraz pomocniczo na naruszenie art. 264 i 266 TFUE.

W drugiej kolejności skarżąca wskazuje na błędną wykładnię i błędne zastosowanie art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 (5), który stanowi, że korekty są nakładane zgodnie z regułą 24 miesięcy, lub pomocniczo na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych bądź brak kompetencji Unii Europejskiej ratione temporis do nałożenia w 2010 r. korekty opartej na jej piśmie z dnia 17 sierpnia 2000 r.; ponadto twierdzi, że nałożenie w 2010 r. korekt dotyczących niedociągnięć w systemie kontroli dla 1999, 2000 i 2001 r. narusza ogólne zasady pewności prawa, rozsądnego terminu i działania Unii Europejskiej we właściwym czasie z tego powodu, że postępowanie trwało nadmiernie długo, co nie miało żadnego uzasadnienia.

Wreszcie w odniesieniu do premii na zwierzęta skarżąca powołuje się w pierwszej kolejności na nieważność postępowania dotyczącego rozliczenia rachunków z powodu braku kompetencji Komisji ratione temporis do nałożenia korekt finansowych, a w drugiej kolejności na błędną ocenę okoliczności faktycznych i naruszenie zasady proporcjonalności w odniesieniu do oceny ryzyka, jakie stanowią dla funduszu problemy, o których tu mowa.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej.

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2075/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku surowca tytoniowego.

(3)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2848/98 z dnia 22 grudnia 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2075/92 w zakresie systemu premii, określania kwot produkcyjnych i przyznawania specjalnej pomocy grupom producentów w sektorze surowca tytoniowego.

(4)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1621/1999 z dnia 22 lipca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/96 w odniesieniu do pomocy odnoszącej się do uprawy winogron przeznaczonych do produkcji niektórych odmian winogron suszonych.

(5)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/20

---

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2011 r. — Portugalia przeciwko Komisji

(Sprawa T-2/11)

2011/C 89/42

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, M. Figueiredo i J. Saraiva de Almeida, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/668/UE z dnia 4 listopada 2010 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 7555) (Dz.U. L 288, s. 24), w zakresie, w jakim decyzja stosuje wobec Portugalii jednorazową korektę finansową dotyczącą środka POSEI za lata budżetowe 2005, 2006 i 2007, w wysokości 743 251,25 EUR.

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi cztery zarzuty w uzasadnieniu skargi: naruszenie art. 11 rozporządzenia nr 885/2006 (1), błędną wykładnię dwudziestego ósmego motywu rozporządzenia nr 43/2003 (2), naruszenie art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/1999 (3) oraz naruszenie zasad równości i proporcjonalności.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 1 rozporządzenia nr 885/2006, nie wskazując wyniku kontroli ani nie przedstawiając uwag w odniesieniu do lat budżetowych 2005 i 2006, uniemożliwiając zatem władzom portugalskim wykazanie, że jej wnioski odnoszące się do tych lat budżetowych były nieścisłe lub usunięcie ewentualnych braków w celu dostosowania się do uregulowań wspólnotowych i w związku z tym nie pozwalając im na skorzystanie z gwarancji procesowej przyznanej państwom członkowskim rozpatrywanym przepisem.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że Komisja oparła się na błędnej wykładni dwudziestego ósmego motywu rozporządzenia nr 43/2003, ponieważ z jednej strony uznała, że kontrola przeprowadzona przez władze portugalskie była niewystarczająca w świetle uregulowań Unii zważywszy na poziom stwierdzonych uchybień nie wyjaśniając jednak nigdzie, w jakim zakresie lub dlaczego wspominane kontrole powinny być odmienne lub szersze; jednakże z drugiej strony w zasadzie uznała, że ta sama kontrola była wystarczająca celem obliczenia korekty finansowej.

Ponadto zdaniem skarżącej Komisja naruszyła również art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/1999, zgodnie z którym Komisja podejmuje decyzję o wykluczeniu wydatków z finansowania wspólnotowego określonego w art. 2 i 3, jeśli stwierdzi, że wydatki te nie zostały dokonane zgodnie z przepisami Wspólnoty, wyłączając z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane przez Republikę Portugalską, ponieważ błędnie stwierdziła, że wspomniane wydatki nie zostały dokonane z poszanowaniem tych uregulowań.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/1999 w zakresie, w jakim przy rozliczaniu rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR zupełnie pominęła wytyczne zawarte w dokumencie roboczym o sygn. VI/5330/97 z dnia 23 grudnia 1997 r., które ustanowiła i wydała w celu stosowania tego przepisu, w szczególności w odniesieniu do obliczania korekt finansowych.

Wreszcie skarżąca twierdzi, że również ze względu na nieposzanowanie ww. wytycznych Komisja naruszyła ponadto zasady równości i proporcjonalności. Zdaniem skarżącej naruszyła ona bowiem zasadę równości z uwagi na to, że nie potraktowała sprawy Republiki Portugalskiej w taki sam sposób, w jaki potraktowała inne podobne przypadki, w szczególności stosując 5 % współczynnik korygujący zgodnie z wytycznymi. Skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, ponieważ z uwagi na nieprzestrzeganie ww. wytycznych Komisja zastosowała znacznie wyższe współczynniki korygujące — tzn. pomiędzy 44,32 % i 90,48 % — niż ten, którego zastosowanie uzasadnione było w świetle rozpatrywanej szkody finansowej.

Z tego samego względu Komisja naruszyła art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/1999 zgodnie z którym „Komisja dokonuje oszacowania kwot, które mają być wykluczone z uwzględnieniem w szczególności stwierdzonego stopnia niezgodności. Komisja uwzględnia naturę i wagę naruszenia przepisów oraz stratę finansową poniesioną przez Wspólnotę”.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 43/2003 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001 i (WE) nr 1454/2001 w odniesieniu do pomocy dla lokalnej produkcji roślin uprawnych w najbardziej peryferyjnych regionach Unii Europejskiej.

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/21

---

Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2011 r. — Singapore Airlines i Singapore Airlines Cargo PTE przeciwko Komisji

(Sprawa T-43/11)

2011/C 89/43

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Singapore Airlines Ltd i Singapore Airlines Cargo PTE Ltd (przedstawiciele: J. Kallaugher, Solicitor, J.P. Poitras, Solicitor, J.R. Calzado i É. Barbier de la Serre, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie COMP/39.258 — Lotniczy przewóz towarów;

—	Tytułem uzupełniającym lub ewentualnym obniżenie kwoty nałożonej na skarżące grzywny; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą sześć zarzutów:

1)

Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia w decyzji istotnych wymogów proceduralnych w tym: — Prawa do niezawisłego i bezstronnego sądu; — Prawa do pewności prawa i przewidywalnych kar; oraz — Przysługującego skarżącym prawa do obrony zważywszy, że Singapore Airlines Cargo PTE Ltd nie udzielono dostępu do przedstawionych przez inne przedsiębiorstwa odpowiedzi na skierowane do nich pismo w sprawie przedstawienia zarzutów oraz do pozostałego materiału dowodowego w posiadaniu Komisji na którym oparła się ona w decyzji.

2)

Drugi zarzut dotyczy wadliwości decyzji ze względu na szereg błędów dotyczących okoliczności faktycznych i naruszeń prawa przy stosowaniu art. 101 TFUE w odniesieniu do charakteru i zakresu rzekomego „kartelu” a mianowicie okoliczności że: — Uzasadnienie decyzji jest niewystarczające, ponieważ brak w nim wytłumaczenia podstaw zawartych w niej głównych ustaleń oraz określenia rynków właściwych. — Decyzja jest dotknięta błędami w ocenie w odniesieniu do charakteru i zakresu rzekomego „kartelu”. W szczególności zarzucane w decyzji kontakty nie tworzą jednolitej światowej sieci a ustalenie, że kontakty te łączy „wspólny cel” nie jest poparte dowodami; — Komisja naruszyła prawo przy określaniu elementów zarzucanego złożonego naruszenia; — Komisja nieprawidłowo oceniła zarzucane złożone naruszenie w odniesieniu do braku zapłaty prowizji od dopłat; oraz — Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnej oceny traktując trzy zarzucane „elementy” naruszenia jak jednolite naruszenie.

3)

Trzeci zarzut odnosi się do naruszenia prawa przez Komisję i popełnienia przez nią błędów dotyczących okoliczności faktycznych przez zastosowanie art. 101 TFUE do zachowania związanego ze sprzedażą na obszarach objętych właściwością zagranicznych organów ponieważ: — Komisja naruszyła prawo i popełniła błędy dotyczące okoliczności faktycznych stosując art. 101 TFUE do zachowania mającego wpływ na rynki znajdujące się poza UE, naruszając tym samym przepisy ograniczające właściwość UE w zakresie takiego zachowania; oraz — Komisja naruszyła prawo i popełniła błędy w ocenie odmawiając uwzględnienia okoliczności, że w zajmujących ważne miejsce w decyzji obszarach objętych właściwością zagranicznych organów, decyzja nie odzwierciedla prawidłowo okoliczności, iż zachowanie było czynnie nadzorowane i skutecznie egzekwowane przez organy rządowe.

4)

Zarzut czwarty dotyczy okoliczności, iż Komisja popełniła pewną liczbę błędów przypisując zarzucane naruszenie Singapore Airlines Cargo PTE Ltd, a mianowicie tego że: — Komisja wielokrotnie naruszyła prawo i popełniła liczne błędy w ocenie analizując i uwzględniając kontakty sprzed dnia 1 maja 2004 r., kontakty dotyczące żądań spedytorów odnoszących się do zapłaty prowizji, kontakty dotyczące dopłaty bezpieczeństwa, kontakty dotyczące dopłaty paliwowej poza UE oraz kontakty dotyczące dopłaty paliwowej w UE; — Komisja naruszyła prawo i popełniła błędy w ocenie w odniesieniu do wykorzystywania kontaktów sojuszu WOW w celu ustalenia uczestnictwa Singapore Airlines Cargo PTE Ltd w zarzucanym naruszeniu; oraz — Komisja nie ustaliła, że Singapore Airlines Cargo PTE Ltd wiedziała lub powinna była wiedzieć o zarzucanym naruszeniu lub o składających się na nie elementach.

5)	Piąty zarzut dotyczy naruszenia przez Komisję spoczywającego na niej obowiązku uważnego i bezstronnego zbadania wszystkich aspektów sprawy zgodnie z zasadą dobrej administracji.

6)

Szósty zarzut dotyczy wielokrotnego naruszenia prawa w decyzji i popełnienia w niej błędów w ocenie przy obliczaniu grzywny nałożonej na skarżące, a mianowicie okoliczności że: — Komisja naruszyła Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, 10, s. 2) zasadę proporcjonalności i równości przy obliczaniu wartości sprzedaży, ponieważ nie uwzględniła: — Okoliczności iż obroty dotyczące towarów wwożonych nie odnoszą się do sprzedaży wewnątrz EOG; — Ograniczonego geograficznie zakresu zachowania w odniesieniu do którego w decyzji stwierdza się naruszenie; — Względnej roli skarżących; oraz — Okoliczności, że rzekoma koordynacja dotyczyła jedynie dopłat. — Komisja nie uwzględniła w odpowiedni sposób zakresu i czasu trwania uczestnictwa Singapore Airlines Cargo PTE Ltd w zarzucanym naruszeniu; oraz — Nieudzielanie w decyzji Singapore Airlines Cargo PTE Ltd obniżki w związku z ograniczonym uczestnictwem [w naruszeniu] stanowi naruszenie zasady równego traktowania.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/22

---

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2011 r. — Fraas przeciwko OHIM (Wzór w karo w kolorach ciemno szarym, jasno szarym, czarnym, beżowym, ciemno czerwonym i jasno czerwonym)

(Sprawa T-50/11)

2011/C 89/44

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: V. Fraas GmbH (Helmbrechts-Wüstenselbitz, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 listopada 2010 r. w sprawie R 1316/2010-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający wzór w karo w kolorach ciemno szarym, jasno szarym, czarnym, beżowym, ciemno czerwonym i jasno czerwonym dla towarów z klas 18, 24 i 25

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ rozpatrywany znak ma charakter odróżniający, oraz naruszenie art. 75 i 76 rozporządzenia (WE) nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nie ustosunkowała się do przedstawionej przez skarżącą obszernej argumentacji o charakterze faktycznym i prawnym.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/23

---

Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2011 r. — SAS Cargo Group i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-56/11)

2011/C 89/45

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SAS Cargo Group A/S (Kastrup, Dania), Scandinavian Airlines System Denmark-Norway-Sweden (Sztokholm, Szwecja), oraz SAS AB (Sztokholm, Szwecja) (przedstawiciele: M. Kofmann, B. Creve, adwokaci, I. Forrester, QC, J. Killick i G. Forwood, Barristers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji w całości lub w części;

—	stwierdzenie, że skarżące nie ponoszą odpowiedzialności za globalne, pojedyncze, ciągłe i złożone naruszenie opisane w decyzji, a w razie konieczności stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim obciążałaby ona skarżące taką odpowiedzialnością;

—	ponadto, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—	wydanie wszelkich innych rozstrzygnięć, jakie mogą okazać się właściwe w okolicznościach niniejszej sprawy.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 9 listopada 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie COMP/39.258 — Fracht lotniczy, w przedmiocie koordynowania różnych składników cen usług w zakresie przewozu towarów drogą lotniczą, w odniesieniu do dopłat paliwowych, dopłat z tytułu bezpieczeństwa oraz zapłaty prowizji od dopłat na rzecz spedytorów

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą sześć zarzutów.

1)

W ramach zarzutu pierwszego skarżące podnoszą, że naruszono istotne wymogi proceduralne, jak również prawo skarżących do dobrej administracji, prawo do obrony oraz ogólną zasadę „równości broni”, poprzez odmowę udostępnienia skarżącym właściwych dowodów, zarówno obciążających, jak i uniewinniających, które Komisja otrzymała po doręczeniu pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, mimo iż w zaskarżonej decyzji wzięła pod uwagę te dowody (obciążające).

2)

W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że Komisja nie posiadała stosownych kompetencji w zakresie, w jakim w decyzji zastosowano art. 101 TFUE/53 EOG do usług przewozu towarów drogą lotniczą polegających na wykonywaniu lotów na teren EOG, poprzez zastosowanie kryterium skutków, mimo iż nie ma ono znaczenia dla zastosowania rationae loci art. 101 TFUE/53 EOG oraz poprzez zastosowanie kryterium wdrażania w odniesieniu do sprzedaży realizowanych poza EOG.

3)

W zarzucie trzecim skarżące twierdzą, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie postępowania skarżących oraz doszła do oczywiście błędnego wniosku, że postępowanie to stanowi dowód na to, że skarżące uczestniczyły w globalnym, pojedynczym i ciągłym naruszeniu, lub wiedziały o nim; co więcej szereg praktyk, na które powołano się w decyzji nie stanowi naruszenia właściwych przepisów z dziedziny konkurencji.

4)

W ramach zarzutu czwartego skarżące twierdzą, że grzywna jest niesprawiedliwie i nieproporcjonalnie wysoka w świetle okoliczności, że skarżące nie uczestniczyły w globalnym, pojedynczym i ciągłym naruszeniu, jak również w świetle istotnych faktów (w tym okoliczności łagodzących), które należało wziąć pod uwagę przy ustalaniu wysokości grzywny nałożonej na skarżące.

5)

W zarzucie piątym skarżące utrzymują, że prowadzone przeciwko nim (i innym podmiotom) dochodzenie jest selektywne i arbitralne, gdyż 72 innych przewoźników, którzy — zgodnie z treścią pisma w sprawie przedstawienia zarzutów i decyzji — uczestniczyli w rzekomo nielegalnych spotkaniach lub rozmowach, nigdy nie zostało objętych dochodzeniem. Budzi to poważne wątpliwości na gruncie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

6)

W ramach zarzutu szóstego skarżące twierdzą, iż dopuszczono się naruszenia ich prawa do rozpoznania sprawy przez niezawisły i bezstronny sąd, wyrażonego w art. 47 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, gdyż decyzja została wydana przez organ administracyjny, skupiający jednocześnie kompetencje w zakresie ścigania i wymierzania sankcji.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/23

---

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 1 grudnia 2010 r. w sprawie F-82/09, Nolin przeciwko Komisji, wniesione w dniu 25 stycznia 2011 r. przez Michela Nolina

(Sprawa T-58/11 P)

2011/C 89/46

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Michel Nolin (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis i E. Marchal)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 1 grudnia 2010 r. w sprawie F-82/09 Michel Nolin przeciwko Komisji;

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej do spraw Personelu i Administracji Komisji Europejskiej z dnia 19 grudnia 2008 r. o usunięciu wszystkich punktów za osiągnięcia i punktów pierwszeństwa wnoszącego odwołanie w następstwie awansowania go do grupy zaszeregowania AD 13 na podstawie art. 29 ust. 1 lit. a) pkt iii) regulaminu pracowniczego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obydwu instancjach

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi dwa zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasad legalności i pewności prawa mającego związek z tym, że SSP naruszył prawo rozstrzygając, iż w sytuacji braku podstawy prawnej Komisja mogła oprzeć zaskarżoną decyzję o ogólną systematykę ogólnych przepisów wykonawczych dla art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskich.

2)

Zarzut drugi dotyczy niezastosowania się do zasady niedyskryminacji polegającego na tym, że SSP dopuścił się naruszeń prawa: i) decydując, iż dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej do spraw Personelu i Administracji posiada kompetencje pochodne, które nie zostały mu w sposób zgodny z prawem przekazane przez organ powołujący na podstawie art. 2 regulaminu pracowniczego; ii) decydując, że urzędnicy awansowani w oparciu o art. 29 i 45 regulaminu pracowniczego znajdują się w następstwie mianowania lub awansu w tej samej sytuacji z punktu widzenia prawa, podczas gdy ich sytuacje nie są identyczne ani pod względem proceduralnym ani pod względem pełnionych funkcji i wykonywanych zadań.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/24

---

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2011 r. — ISOTIS przeciwko Komisji

(Sprawa T-59/11)

2011/C 89/47

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Koinonia tis Pliroforias Anoichti stis Eidikes Anagkes — ISOTIS (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat B. Christianos)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarżąca wcale nie naruszyła art. II.16.2 ogólnych warunków umów FP6, art. II.7.3 (poważne nieprawidłowości finansowe) i art. II.7.4 (fałszywe oświadczenia) ogólnych warunków umów eTEN oraz art. II.10.3 (naruszenie umowy i nieprzedstawienie informacji) ogólnych warunków umów CIP;

—	stwierdzenie, że Komisja naruszyła sporne umowy, kwestionując kwalifikowalność kosztów skarżącej;

—	stwierdzenie, że koszty w wysokości 932 362,44 EUR przedstawione Komisji przez skarżącą w ramach umów ACCESS-eGOV, EU4ALL, eABILITIES, EMERGE, ENABLE, ASK-IT, NAVIGABILE, EURIDICE i T-SENIORITY są kwalifikowalne oraz że skarżąca nie jest zobowiązana zwrócić kwot przyznanych przez Komisję;

—	stwierdzenie, że opóźnienie ze strony Komisji w wypłacie ostatnich transz przeznaczonych na finansowanie umów EU4ALL, ASK-IT i ENABLE stanowi naruszenie jej zobowiązań umownych;

—	stwierdzenie, że Komisja jest zobowiązana zapłacić skarżącej kwotę 52 584,05 EUR powiększoną o odsetki liczone od momentu doręczenia niniejszej skargi z tytułu kosztów poniesionych przez skarżącą w ramach umowy EU4ALL;

—	stwierdzenie, że Komisja jest zobowiązana zapłacić skarżącej kwotę 20 678,61 EUR powiększoną o odsetki liczone od momentu doręczenia niniejszej skargi z tytułu kosztów poniesionych przez skarżącą w ramach umowy ASK-IT;

—	stwierdzenie, że Komisja jest zobowiązana zapłacić skarżącej kwotę 11 693,05 EUR powiększoną o odsetki liczone od momentu doręczenia niniejszej skargi z tytułu kosztów poniesionych przez skarżącą w ramach umowy ENABLE;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi opartej z jednej strony na klauzulach arbitrażowych zawartych w spornych umowach, a z drugiej strony na prawie belgijskim, do którego odsyłają sporne umowy, skarżąca podnosi dwa zarzuty.

W pierwszej kolejności skarżąca utrzymuje, że koszty, które przedstawiła Komisji, są kwalifikowalne i że nie naruszyła swoich zobowiązań umownych. W szczególności skarżąca twierdzi, że zarzuty, które Komisja postawiła jej po przeprowadzeniu audytu finansowego programów ACCESS-eGOV, EU4ALL, eABILITIES, EMERGE, ENABLE, ASK-IT, NAVIGABILE, EURIDICE i T-SENIORITY w odniesieniu do zarządzania finansami przez skarżącą i kwalifikowalności jej kosztów, są całkowicie bezzasadne. W związku z tym nie doszło do naruszenia jej zobowiązań umownych i jej koszty powinny zostać w całości uznane za kwalifikowalne.

W drugiej kolejności skarżąca twierdzi, że Komisja narusza swoje zobowiązania umowne, kwestionując kwalifikowalność kosztów i opóźniając wypłatę niektórych kosztów. W szczególności skarżąca utrzymuje, że kwestionowanie przez Komisję kwalifikowalności kosztów stanowi zachowanie niezgodne z umową, które jest sprzeczne z dobrą wiarą oraz stanowi nadużycie prawa, ponieważ wnioski wyciągnięte z audytu finansowego są całkowicie pozbawione podstaw, nieprecyzyjne i ogólnikowe. Ponadto skarżąca podnosi, że opóźnienie ze strony Komisji w wypłacie ostatnich transz przeznaczonych na finansowanie umów EU4ALL, ASK-IT i ENABLE stanowi naruszenie jej zobowiązań umownych i wnosi do Sądu o stwierdzenie, że Komisja jest zobowiązana do wypłaty tych transz.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/25

---

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2011 r. — Vermop Salmon przeciwko OHIM — Leifheit (Clean Twist)

(Sprawa T-61/11)

2011/C 89/48

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Vermop Salmon GmbH (Gilching, Deutschland) (przedstawiciele: adwokaci W. von der Osten-Sacken, O. Sude i M. Ring)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Leifheit AG (Nassau, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie R 671/2010-1;

—	unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego nr 4892642 „Clean Twist”;

—	obciążenie OHIM kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą;

—	w przypadku wstąpienia przez Leifheit AG do postępowania w charakterze interwenienta zasądzenie od interwenienta pokrycia własnych kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „Clean Twist” dla towarów z klasy 21

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Leifheit AG

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Wcześniejsze słowne znaki towarowe „TWIX” i „TWIXTER” dla towarów z klas 9, 12, 21, 22 i 25. Naruszenie art. 53 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1).

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 53 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 207/2009, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/25

---

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2011 r. — Run2Day Franchise przeciwko OHIM — Runners Point (Run2)

(Sprawa T-64/11)

2011/C 89/49

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Run2Day Franchise BV (Utrecht, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat H.J. Koenraad)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Runners Point Warenhandels GmbH (Recklinghausen, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie R 349/2010-1;

—	obciążenie OHIM i, jeśli ma to zastosowanie, Runners Point Warenhandels GmbH kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Runners Point Warenhandels GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Run2” dla towarów i usług z klas 18, 25 i 35 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 6517502

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy nr 3800448 „RUN2DAY” dla towarów i usług z klas 25, 28 i 35; graficzny kolorowy wspólnotowy znak towarowy nr 3832458 „RUN2DAY” dla towarów i usług z klas 25, 28 i 35; zarejestrowany w Beneluksie graficzny kolorowy znak towarowy nr 811897 „RUN2DAY” dla towarów i usług z klasy 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na dokonaną przez Izbę Odwoławczą błędną ocenę, że nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/26

---

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2011 r. — Present Service Ullrich przeciwko OHIM — Punt-Nul (babilu)

(Sprawa T-66/2011)

2011/C 89/50

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Present Service Ullrich Verwaltungs-GmbH (Erlangen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Graf von Kalckreuth)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Punt-Nou, SL (Ontynient, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie R 773/2010-2;

—	oddalenie sprzeciwu wniesionego względem znaku towarowego skarżącej „babilu” i stwierdzenie, iż znak towarowy „babilu” powinien zostać zarejestrowany dla wszystkich towarów i usług, których dotyczy zgłoszenie;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „babilu” dla towarów i usług z klas 16, 18, 35, 36, 38 i 41 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 7205305

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: druga strona postępowania przez Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy nr 3363645 „BABIDU” m.in. dla usług z klasy 35

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 wskutek przyjęcia przez Izbę Odwoławczą błędnego założenia, że w odczuciu właściwego kręgu odbiorców nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/26

---

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2011 r. — Truvo Belgium przeciwko OHIM — AOL (Truvo)

(Sprawa T-69/11)

2011/C 89/51

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Truvo Belgium (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciel: adwokat O.F.A.W. van Haperen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: AOL LLC (Dulles, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 października 2010 r. w sprawie R 956/2009-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Kolorowy graficzny znak towarowy „Truvo” dla towarów i usług należących do klas 16, 35, 38 i 41 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 6288484

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny wspólnotowy znak towarowy „TRUVEO” zarejestrowany pod numerem 4756169 dla usług należących do klasy 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego w zakresie całej klasy 38

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja narusza art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 a także nie została należycie uzasadniona, ponieważ Izba Odwoławcza dopuściła się uchybień dotyczących: i) porównania usług, ii) porównania oznaczeń, iii) ustalenia właściwego kręgu odbiorców, iv) ustalenia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/27

---

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2011 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-76/11)

2011/C 89/52

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 1004/2010, w sprawie wprowadzenia odliczeń od niektórych kwot połowowych na rok 2010 z powodu przełowienia w poprzednim roku (Dz.U. L 291, s. 31), i

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty:

1)	Pierwszy zarzut oparty na błędnej podstawie prawnej, ponieważ podstawą prawną zaskarżonego aktu jest art. 105 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (1), które weszło w życie w dniu 1 stycznia 2010 r., podczas gdy naruszenia, do których zastosowano sporne sankcje popełnione zostały w 2009 r.

2)	Drugi zarzut oparty na naruszeniu zasad zgodności z prawem i pewności prawa, ponieważ zastosowano regulacje karną, która nie obowiązywała w chwili popełnienia naruszeń.

3)	Trzeci zarzut oparty na naruszeniu zasady nieretroaktywności mniej korzystnych przepisów karnych, ponieważ zastosowano mniej korzystne kary do naruszeń popełnionych w 2009 r.

4)	Czwarty zarzut oparty na niemożności pozostawienia w ręku Komisji określenia prawa właściwego na podstawie chwili wybranej przez nią dla wszczęcia badania danego zachowania.

---

(1)  Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (Dz.U 343, s. 1).

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/27

---

Postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2011 r. — Sumitomo Chemical Agro Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-416/06) (1)

2011/C 89/53

Język postępowania: angielski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

---

19.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/28

---

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 8 lutego 2011 r. — Chiavegato przeciwko Komisji

(Sprawa F-60/10) (1)

2011/C 89/54

Język postępowania: francuski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy w następstwie zawarcia ugody.

---

(1)  Dz.U. 60 z 25.9.2010, s. 28.

---