4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 6 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-222/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/22/WE (dyrektywa o usłudze powszechnej) - Łączność elektroniczna - Sieci i usługi - Artykuł 12 - Obliczanie kosztu wykonania zobowiązań do świadczenia usługi powszechnej - Składnik socjalny usługi powszechnej - Artykuł 13 - Finansowanie zobowiązań do świadczenia usługi powszechnej - Określenie niesprawiedliwego obciążenia)

2010/C 328/02

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: T. Materne i M. Jacobs, pełnomocnicy, i adwokat S. Depré)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieprawidłowa transpozycja art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1 oraz części A załącznika IV do dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, s. 51) — Składnik socjalny usługi powszechnej — Wyznaczanie przedsiębiorstw — Świadczenie szczególnych warunków taryfowych — Brak przejrzystości

Sentencja

Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy odpowiednio art. 12 ust. 1 i art. 13 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej), jako że:

—	po pierwsze, nie przewidziało — w ramach obliczenia kosztu netto świadczenia składnika socjalnego usługi powszechnej — korzyści handlowych, w tym korzyści niematerialnych, czerpanych przez przedsiębiorstwa, które są zobowiązanie do takiego świadczenia;

—

po drugie, stwierdziło w sposób ogólny i na podstawie obliczenia kosztów netto ponoszonych przez dostawcę usługi powszechnej, który był uprzednio jedynym dostawcą tej usługi, że wszystkie przedsiębiorstwa zobowiązane obecnie do świadczenia rzeczonej usługi faktycznie podlegają niesprawiedliwemu obciążeniu wynikającemu z tego świadczenia, i uczyniło to, nie dokonawszy dokładnego badania obejmującego zarówno koszt netto, jaki ponosi każdy operator w związku ze świadczeniem usługi powszechnej, jak i wszystkie swoiste cechy tego operatora, takie jak jakość jego urządzeń czy też jego sytuacja gospodarcza i finansowa.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Belgii zostaje obciążone dwiema trzecimi kosztów. Komisja Europejska zostaje obciążona jedną trzecią kosztów.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 6 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Grondwettelijk Hof — Belgia) — Base NV, Euphony Benelux NV, Mobistar SA, Uninet International NV, T2 Belgium NV i KPN Belgium NV przeciwko Ministerraad

(Sprawa C-389/08) (1)

(Łączność elektroniczna - Dyrektywa 2002/21/WE (dyrektywa ramowa) - Artykuł 2 lit. g), art. 3 i 4 - Krajowy organ regulacyjny - Ustawodawca krajowy działający jako krajowy organ regulacyjny - Dyrektywa 2002/22/WE (dyrektywa o usłudze powszechnej) - Sieci i usługi - Artykuł 12 - Obliczanie kosztu wykonania zobowiązań do świadczenia usługi powszechnej - Składnik socjalny usługi powszechnej - Artykuł 13 - Finansowanie zobowiązań do świadczenia usługi powszechnej - Określenie niesprawiedliwego obciążenia)

2010/C 328/03

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Grondwettelijk Hof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Base NV, Euphony Benelux NV, Mobistar SA, Uninet International NV, T2 Belgium NV, KPN Belgium NV

Strona pozwana: Ministerraad

Przy udziale: Belgacom NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Grondwettelijk Hof — Belgia — Wykładnia art. 12 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, s. 51) — Obliczanie kosztu wykonania zobowiązań do świadczenia usługi powszechnej — Brak indywidualnej oceny

Sentencja

Sama dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) nie stoi zasadniczo na przeszkodzie temu, by ustawodawca krajowy działał jako krajowy organ regulacyjny w rozumieniu dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej), o ile spełnia on przy wykonywaniu tej funkcji przewidziane w rzeczonych dyrektywach przesłanki dotyczące właściwości, niezależności, bezstronności i jawności, a decyzje, które wydaje w ramach tej funkcji, mogą być przedmiotem skutecznych środków odwoławczych wnoszonych do organu niezależnego od zainteresowanych stron, co Grondwettelijk Hof winien ustalić.

Artykuł 12 dyrektywy 2002/22 nie stoi na przeszkodzie temu, by krajowy organ regulacyjny stwierdził w sposób ogólny i na podstawie obliczenia kosztów netto ponoszonych przez dostawcę usługi powszechnej, który był uprzednio jedynym dostawcą tej usługi, że świadczenie rzeczonej usługi może stanowić niesprawiedliwe obciążenie dla przedsiębiorstw wyznaczonych obecnie do świadczenia usługi powszechnej.

Artykuł 13 dyrektywy 2002/22 stoi na przeszkodzie temu, by wspomniany krajowy organ regulacyjny stwierdził w ten sam sposób i na podstawie tego samego obliczenia, nie dokonawszy wcześniej dokładnego badania sytuacji każdego z tych przedsiębiorstw, że podlegają one faktycznie niesprawiedliwemu obciążeniu wynikającemu ze świadczenia tej usługi.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-512/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 49 WE - Zabezpieczenie społeczne - Świadczenia zdrowotne planowane w innym państwie członkowskim, do których niezbędne jest użycie aparatury medycznej wymagającej znacznych nakładów - Wymóg uzyskania uprzedniej zgody - Planowane świadczenia zdrowotne udzielane w innym państwie członkowskim - Różnica w wysokości świadczeń objętych zakresem ubezpieczenia obowiązującej, odpowiednio, w państwie członkowskim ubezpieczenia i w państwie członkowskim pobytu - Prawo osoby objętej ubezpieczeniem społecznym do otrzymania ze strony właściwej instytucji świadczenia uzupełniającego w stosunku do kwoty świadczenia instytucji państwa członkowskiego pobytu)

2010/C 328/04

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Yerrell, G. Rozet i E. Traversa, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: A. Czubinski i G. de Bergues, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: J.M. Rodríguez Cárcamo, pełnomocnik), Republika Finlandii (przedstawiciel: A. Guimaraes-Purokoski, pełnomocnik), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: I. Rao, S. Ossowski, pełnomocnicy i M.-E. Demetriou, Barrister)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 49 WE — Konieczność uzyskania uprzedniego zezwolenia ze strony władz państwa ubezpieczenia celem uzyskania refundacji określonych pozaszpitalnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w innym państwie członkowskim — Brak refundacji różnicy pomiędzy kwotą otrzymaną przez ubezpieczonego, który korzystał ze świadczeń szpitalnych w państwie członkowskim innym niż państwo ubezpieczenia a kwotą, do której byłby uprawniony, gdyby takie same świadczenia zostały mu udzielone w państwie ubezpieczenia — Nieuzasadnione przeszkody w swobodzie świadczenia usług

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Królestwo Hiszpanii, Republika Finlandii i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen — Belgia) — postępowanie karne przeciwko Vítorowi Manuelowi dos Santosowi Palhocie, Mário de Mourze Gonçalvesowi, Fernando Luisowi das Nevesowi Palhocie i Termiso Lda

(Sprawa C-515/08) (1)

(Swobodne świadczenie usług - Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE - Delegowanie pracowników - Ograniczenia - Pracodawcy mający siedzibę w innym państwie członkowskim - Rejestracja uprzedniego zgłoszenia delegowania - Dokumenty zabezpieczenia społecznego lub pracownicze - Równoważność z dokumentami przewidzianymi w prawie przyjmującego państwa członkowskiego - Kopia - Przechowywanie do dyspozycji władz krajowych)

2010/C 328/05

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Vítor Manuel dos Santos Palhota, Mário de Moura Gonçalves, Fernando Luis das Neves Palhota, Termiso Lda

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen — Wykładnia art. 49 i 50 WE — Uregulowanie krajowe zobowiązujące przedsiębiorstwa należące do sektora budowniczego i tymczasowo wykonujące prace w państwie członkowskim do przedłożenia organom państwa przyjmującego zgłoszenia oddelegowania

Sentencja

Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego stanowiącym, że pracodawca mający siedzibę w innym państwie członkowskim, który deleguje pracowników na terytorium państwa, które przyjęło przepisy, ma obowiązek uprzedniego przesłania zgłoszenia delegowania w zakresie, w jakim rozpoczęcie planowanego delegowania jest uzależnione od przekazania pracodawcy informacji o nadaniu numeru rejestracyjnego wspomnianemu zgłoszeniu i w jakim władze krajowe państwa, które przyjęło przepisy dysponują terminem pięciu dni roboczych rozpoczynających się w dniu otrzymania zgłoszenia na przekazanie tej informacji.

Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE nie stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego stanowiącym, że pracodawca mający siedzibę w innym państwie członkowskim, który deleguje pracowników na terytorium państwa, które przyjęło przepisy, ma obowiązek przechowywania do dyspozycji władz krajowych tego państwa przez okres delegowania kopii dokumentów równoważnych z dokumentami zabezpieczenia społecznego lub pracowniczymi, które wymagane są przez prawo państwa, które przyjęło przepisy, a także przesłania ich tym władzom po zakończeniu wspomnianego okresu.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 października 2010 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez House of Lords — Zjednoczone Królestwo) — Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs przeciwko Loyalty Management UK Limited (sprawa C-53/09) oraz przeciwko Baxi Group Ltd (sprawa C-55/09)

(Sprawy połączone C-53/09 i C-55/09) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Podstawa opodatkowania - System promocji sprzedaży - Program lojalnościowy pozwalający klientom na otrzymywanie punktów u przedsiębiorców handlowych oraz na ich wymianę na prezenty lojalnościowe - Płatności dokonywane przez podmiot zarządzający programem lojalnościowym na rzecz dostawców prezentów lojalnościowych - Płatności dokonywane przez przedsiębiorcę handlowego na rzecz podmiotu zarządzającego programem lojalnościowym, dostarczającego prezentów lojalnościowych)

2010/C 328/06

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

House of Lords (Izba Lordów)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

Strona pozwana: Loyalty Management UK Limited (w sprawie C-53/09) oraz Baxi Group Ltd (w sprawie C-55/09)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — House of Lords — Wykładnia art. 5, art. 6 i art. 11 część A ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Podstawa opodatkowania — Program lojalnościowy pozwalający użytkownikom zdobywać punkty u przedsiębiorców będących partnerami programu, a następnie wymieniać je na prezenty lub bony towarowe u autoryzowanych przedsiębiorców — Wymiana punktów prowadząca do poniesienia przez podmiot zarządzający programem opłaty na rzecz danego autoryzowanego przedsiębiorcy — Program lojalnościowy pozwalający klientom przedsiębiorstwa będącego podatnikiem zbierać punkty podczas dokonywania zakupów oraz wymieniać te punkty na nagrody otrzymywane od osoby trzeciej, spółki reklamowo-marketingowej zarządzającej programem — Wymiana punktów prowadząca do powstania przysługującego spółce reklamowo-marketingowej roszczenia do podatnika o zapłatę wynagrodzenia odpowiadającego sugerowanej cenie detalicznej przekazywanych prezentów

Sentencja

W ramach programu lojalnościowego dla klientów, takiego jak programy będące przedmiotem spraw przed sądem krajowym, art. 5, art. 6, art. 11 część A ust. 1 lit. a) oraz art. 17 ust. 2 w brzmieniu wynikającym z art. 28f pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., należy rozumieć następująco:

—

płatności dokonywane przez podmiot zarządzający takim programem na rzecz dostawców, którzy dostarczają prezenty lojalnościowe klientom, należy, w sprawie C-53/09, uznać za wynagrodzenie płacone przez osobę trzecią za dostawę towarów tym klientom, względnie za świadczenie im usług. Zadaniem sądu krajowego jest natomiast ustalenie, czy płatności te obejmują także wynagrodzenie za świadczenie usług odpowiadające odrębnej usłudze;

—

płatności dokonywane przez sponsora na rzecz podmiotu zarządzającego omawianym programem, który to podmiot dostarcza klientom prezenty lojalnościowe należy, w sprawie C-55/09, uznać w części za wynagrodzenie płacone przez osobę trzecią za dostawę towarów klientom, a w części za wynagrodzenie za usługi świadczone przez zarządzającego tym programem na rzecz sponsora.

(1) Dz.U. C 90 z 18.4.2009 oraz C 148 z 5.6.2010.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-154/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/22/WE - Łączność elektroniczna - Sieci i usługi - Artykuły 3 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 - Wyznaczenie przedsiębiorstw odpowiedzialnych za świadczenie usługi powszechnej - Nieprawidłowa transpozycja)

2010/C 328/07

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Guerra e Andrade i A. Nijenhuis, pełnbomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, pełnomocnik, L. Morais, advogado)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 3 ust. 2 i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, s. 51). — Wyznaczenie przedsiębiorstw odpowiedzialnych za świadczenie usługi powszechnej

Sentencja

Poprzez brak prawidłowej transpozycji do prawa krajowego przepisów prawa Unii regulujących sposób wyznaczenia podmiotu lub podmiotów świadczących usługę powszechną, a w każdym bądź razie poprzez brak zabezpieczenia w praktyce stosowania tych przepisów, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 3 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej).

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo) — Secretary of State for Work and Pensions przeciwko Taous Lassal

(Sprawa C-162/09) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ osób - Dyrektywa 2004/38/WE - Artykuł 16 - Prawo stałego pobytu - Stosowanie w czasie - Okresy ukończone przed upływem terminu do dokonania transpozycji)

2010/C 328/08

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Secretary of State for Work and Pensions

Strona pozwana: Taous Lassal

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Wykładnia art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich (Dz.U. L 158, s. 77) — Obywatelka Unii, która przebywała legalnie w Zjednoczonym Królestwie przez pięć lat przed dniem 30 kwietnia 2006 r., czyli datą transpozycji dyrektywy, i która następnie opuściła terytorium Zjednoczonego Królestwa na 10 miesięcy — Uwzględnienie okresu pobytu przed dniem 30 kwietnia 2006 r. w celu uznania prawa stałego pobytu.

Sentencja

Artykuł 16 ust. 1 i 4 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, należy interpretować w ten sposób, że:

—

do celów nabycia prawa stałego pobytu na podstawie art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 należy uwzględniać okresy pięciu lat nieprzerwanego pobytu ukończone przed upływem terminu do dokonania transpozycji tej dyrektywy, czyli przed dniem 30 kwietnia 2006 r., zgodnie z przepisami prawa Unii obowiązującymi przed tą datą; i

—

nieobecności w przyjmującym państwie członkowskim nieprzekraczające dwóch kolejnych lat, które miały miejsce przed dniem 30 kwietnia 2006 r., ale po ukończonym przed tą datą okresie pięciu lat nieprzerwanego legalnego pobytu, nie mają wpływu na nabycie prawa stałego pobytu na podstawie art. 16 ust. 1 wspomnianej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad — Bułgaria) — Georgi Iwanow Ełczinow przeciwko Nacionałna zdrawnoosiguritełna kasa

(Sprawa C-173/09) (1)

(Zabezpieczenie społeczne - Swobodne świadczenie usług - Ubezpieczenie zdrowotne - Szpitalne świadczenia zdrowotne udzielane w innym państwie członkowskim - Uprzednia zgoda - Warunki zastosowania art. 22 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 - Warunki refundacji osobie objętej ubezpieczeniem społecznym kosztów leczenia szpitalnego poniesionych w innym państwie członkowskim - Obowiązek sądu niższej instancji stosowania się do wskazówek interpretacyjnych wydanych przez sąd wyższej instancji)

2010/C 328/09

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Georgi Iwanow Ełczinow

Strona pozwana: Nacionałna zdrawnoosiguritełna kasa

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Administratiwen syd Sofija-grad — Wykładnia art. 49 traktatu WE, art. 22 ust.1 lit. c) i ust. 2 akapit drugi rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2) w wersji zmienionej i zaktualizowanej rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. (Dz.U. L 28, s. 1) — Ubezpieczenie zdrowotne — Odmowa wydania przez właściwy organ krajowy zgody na finansowanie z jego budżetu (formularz E 112) w zakresie uzyskania skuteczniejszej opieki medycznej w państwie członkowskim innym od państwa członkowskiego zamieszkania ubezpieczonego — Założenie koniecznego związku pomiędzy tym finansowaniem a istnieniem tego rodzaju opieki na terytorium krajowym — Sformułowanie „nie może uzyskać leczenia w państwie członkowskim, w którym zamieszkuje” — Warunki zgody na finansowanie i reżim mający zastosowanie do zwrotu poniesionych kosztów — Obowiązek sądu krajowego niższej instancji stosowania się do wskazówek interpretacyjnych sądu wyższej instancji, które sąd niższej instancji ocenia jako sprzeczne z prawem wspólnotowym

Sentencja

Prawo Unii sprzeciwia się temu, by sąd krajowy, który orzeka po przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd wyższej instancji w wyniku odwołania, był związany, zgodnie z krajowym prawem procesowym, oceną prawną dokonaną przez sąd wyższej instancji, jeżeli uzna, uwzględniając wykładnię, o której dokonanie zwrócił się do Trybunału, że wskazana ocena nie jest zgodna z prawem Unii.

Artykuł 49 WE i art. 22 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem (WE) nr 1992/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. sprzeciwiają się przepisom państwa członkowskiego interpretowanym w ten sposób, że wyłączają one w każdym przypadku pokrycie kosztów świadczeń szpitalnych udzielonych w innym państwie członkowskim bez uzyskania uprzedniej zgody.

W zakresie dotyczącym świadczeń medycznych, które nie mogą zostać udzielone w państwie członkowskim, na którego terytorium zamieszkuje osoba objęta ubezpieczeniem społecznym, art. 22 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 1408/71, w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem nr 118/97, ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem nr 1992/2006 powinien być interpretowany w ten sposób, że nie można odmówić wydania zgody wymaganej na podstawie art. 22 ust. 1 lit. c) ppkt (i) tego rozporządzenia, gdy:

—

świadczenia przewidziane w ustawodawstwie krajowym są ujęte na liście, w której nie wskazano w sposób wyraźny i dokładny metody stosowanego leczenia, określono natomiast rodzaje leczeń pokrywanych przez właściwą instytucję oraz w zastosowaniu zwykłych zasad interpretacji i na podstawie badania opartego na obiektywnych i niedyskryminujących kryteriach, biorąc pod uwagę wszelkie istotne wskazania medyczne i dostępne dane naukowe, zostało ustalone, że ta metoda leczenia odpowiada rodzajom leczenia wskazanym na tej liście; oraz

—	równie skuteczne leczenie alternatywne nie może zostać przeprowadzone we właściwym czasie w państwie członkowskim, na którego terytorium zamieszkuje osoba objęta ubezpieczeniem społecznym.

Przepis ten stoi na przeszkodzie temu, by organy krajowe rozstrzygające w przedmiocie wniosku o wydanie uprzedniej zgody zakładały przy stosowaniu tego przepisu, że leczenie szpitalne, które nie może zostać przeprowadzone w państwie członkowskim, na którego terytorium zamieszkuje osoba objęta ubezpieczeniem społecznym, nie należy do świadczeń pokrywanych zgodnie z ustawodawstwem tego państwa, i odwrotnie, że leczenie szpitalne należące do tych świadczeń może zostać przeprowadzone w tym państwie członkowskim.

Jeżeli zostanie stwierdzone, że odmowa wydania zgody wymaganej na podstawie art. 22 ust. 1 lit. c) ppkt (i) rozporządzenia nr 1408/71 w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem nr 118/97 ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem nr 1992/2006 była bezzasadna, w sytuacji gdy leczenie szpitalne zostało zakończone i związane z nim koszty zostały poniesione przez osobę objętą ubezpieczeniem społecznym, sąd krajowy powinien zobowiązać właściwą instytucję, zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi, do refundacji tej osobie kwoty, jaka musiałaby zostać pokryta w zwykłym trybie, gdyby zgoda została udzielona prawidłowo.

Kwota ta jest równa kwocie określanej według przepisów ustawodawstwa obowiązującego instytucję państwa członkowskiego, na którego terytorium zostały udzielone świadczenia szpitalne. Jeżeli kwota ta jest niższa od kwoty, która zostałaby wypłacona na podstawie ustawodawstwa obowiązującego w państwie członkowskim miejsca zamieszkania w przypadku hospitalizacji przeprowadzonej na jego terytorium, instytucja właściwa ma ponadto obowiązek przyznać osobie objętej ubezpieczeniem społecznym refundację uzupełniającą w wysokości równej różnicy pomiędzy tymi dwoma kwotami, do wysokości faktycznie poniesionych kosztów.

(1) Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny — Rzeczpospolita Polska) — Kronospan Mielec sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Rzeszowie

(Sprawa C-222/09) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 9 ust. 2 lit. c) i e) - Prace badawczo-rozwojowe wykonywane przez inżynierów - Określenie miejsca świadczenia usług)

2010/C 328/10

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kronospan Mielec sp. z o.o.

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Naczelny Sąd Administracyjny — Interpretacja art. 9 ust. 2 lit. c) tiret pierwsze i lit. e) tiret trzecie szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) oraz art. 52 lit. a) i art. 56 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Określenie miejsca opodatkowania — Usługi badawczo-rozwojowe świadczone na rzecz podatnika z siedzibą we Wspólnocie Europejskiej, lecz nie w państwie, w którym usługi te zostały rzeczywiście wykonane — Uznanie powyższych usług za „działalność naukową” albo za „usługi inżynierów”

Sentencja

Świadczenie usług polegających na wykonywaniu prac badawczo-rozwojowych w dziedzinie ochrony środowiska i techniki przez inżynierów mających przedsiębiorstwo w jednym z państw członkowskich na zlecenie i na rzecz usługobiorcy z siedzibą w innym państwie członkowskim, powinno być kwalifikowane jako „usługi inżynierów” w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. e) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/8

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Bolzano — Włochy) — postępowanie karne przeciwko Marthie Nussbaumer

(Sprawa C-224/09) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Dyrektywa 92/57/EWG - Minimalne wymogi bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach - Artykuł 3 - Obowiązki w zakresie wyznaczenia koordynatora do spraw bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia)

2010/C 328/11

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Bolzano

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Martha Nussbaumer

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale di Bolzano — Wykładnia art. 3 dyrektywy Rady 92/57/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. w sprawie wdrożenia minimalnych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach (ósma szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (Dz.U. L 245, s. 6) — Roboty prywatne nie podlegające wymogowi pozwolenia na budowę — Odstąpienie od wymogu wyznaczenia koordynatora do spraw bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na etapie przygotowania projektu robót lub ich realizacji

Sentencja

Wykładni art. 3 dyrektywy Rady 92/57/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. w sprawie wdrożenia minimalnych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach (ósma szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) należy dokonywać w następujący sposób:

—

ustęp 1 tego artykułu stoi na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych, które pozwalają — w odniesieniu do budów, na których wykonywane są roboty na rzecz osób prywatnych niewymagające pozwolenia na budowę i gdzie będzie obecnych kilka przedsiębiorstw — na odstępstwo od ciążącego na inwestorze lub wykonawcy robót obowiązku wyznaczenia koordynatora do spraw bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na etapie przygotowania inwestycji, a w każdym razie przed rozpoczęciem robót,

—

ustęp 2 tegoż artykułu stoi na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych, które ograniczają obowiązek koordynatora wykonania robót w zakresie sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia wyłącznie do sytuacji, gdy na budowie, na której wykonywane są roboty na rzecz osób prywatnych niewymagające pozwolenia na budowę, działa kilka przedsiębiorstw, pomijając jako kryterium tego obowiązku szczególne zagrożenia, wymienione w załączniku II do rzeczonej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/8

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts — Republika Łotewska) — Stils Met SIA przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-382/09) (1)

(Wspólna taryfa celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura scalona - Dział 73 - Skrętki, liny i kable ze stali - Pozycja 7312 - Kod TARIC - Błąd w klasyfikacji taryfowej - Dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu - Rozporządzenie (WE) nr 384/96 - Cło antydumpingowe - Grzywna w kwocie równej całości ceł antydumpingowych)

2010/C 328/12

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stils Met SIA

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Augstakas tiesas Senats — Wykładnia działu 73 załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, s. 1), w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. (Dz.U. L 281, s. 1) i rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r. (Dz.U. L 327, s. 1) — Wykładnia art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z państw niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, s. 1) — Skrętki, liny i kable ze stali, niepokryte lub tylko powleczone lub pokryte cynkiem, niezależnie od składu chemicznego, w szczególności ze stali stopowej, które nie pochodzą ani z Mołdawii ani Maroka — Klasyfikacja w pozycjach 7312108219, 7312108419, 7312108619 nomenklatury scalonej 2004 i 2005 — Ustawodawstwo krajowe przewidujące grzywnę w wysokości cła antydumpingowego

Sentencja

Wykładni zintegrowanej taryfy Wspólnot Europejskich ustanowionej w art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, w brzmieniu mającym zastosowanie w latach 2004 i 2005 dokonywać należy w ten sposób, że kable i liny ze stali innej niż nierdzewna niepokryte lub tylko powleczone lub pokryte cynkiem, których maksymalny wymiar przekroju poprzecznego przekracza 3 mm, ale nie przekracza 48 mm, i które nie pochodzą ani z Mołdawii, ani z Maroka, objęte są kodami TARIC 7312108219, 7312108419 lub 7312108619 w zależności od wymiaru ich przekroju poprzecznego.

Wykładni art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, iż nie sprzeciwia się on przepisom państwa członkowskiego przewidującym w przypadku błędu w klasyfikacji taryfowej towaru wwiezionego na obszar celny Unii zastosowaniu grzywny w wysokości równej kwocie całości mających zastosowanie ceł antydumpingowych, o ile jej kwota zostaje określona na warunkach analogicznych do warunków przewidzianych w prawie krajowym w przypadku naruszeń o tym samym charakterze i powadze, i które pozwalają, by sankcja była skuteczna, proporcjonalna i odstraszająca, czego ocena należy do sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 297 z 5.12.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/9

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowenii

(Sprawa C-49/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2008/1/WE - Zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola - Warunki udzielania pozwoleń na istniejące instalacje - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

2010/C 328/13

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: A. Alcover San Pedro, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Słowenii (przedstawiciel: N. Pintar Gosenca, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (Dz.U. L 24, s. 8) — Warunki udzielania pozwoleń na istniejące instalacje — Obowiązek zapewnienia, by takie instalacje były eksploatowane zgodnie z wymogami dyrektywy

Sentencja

Nie przyjmując w przewidzianym terminie wszystkich niezbędnych środków w dziedzinie udzielania pozwoleń na instalacje przemysłowe zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, Republika Słowenii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Słowenii zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/9

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-127/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/42/WE w sprawie maszyn - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

2010/C 328/14

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Karanasou Apostolopoulou i G. Zavvos, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: N. Dafniou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, zmieniającej dyrektywę 95/16/WE (przekształcenie)

Sentencja

Nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, zmieniającej dyrektywę 95/16/WE, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 października 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court — Irlandia) — J. McB przeciwko L. E.

(Sprawa C-400/10 PPU) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Sprawy małżeńskie oraz sprawy dotyczące odpowiedzialności rodzicielskiej - Konwencja haska z dnia 25 października 1980 r. dotycząca cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Dzieci, których rodzice nie są małżeństwem - Prawo ojca do pieczy - Wykładnia pojęcia „prawo do pieczy” - Ogólne zasady prawa i Karta praw podstawowych Unii Europejskiej)

2010/C 328/15

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Supreme Court

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: J. McB.

Strona pozwana: L. E.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Supreme Court — Wykładnia rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338, s. 1) — Dziecko, którego rodzice nie są małżeństwem — Prawo ojca do pieczy nad dzieckiem — Uregulowanie krajowe zobowiązujące ojca do uzyskania orzeczenia właściwego sądu, aby mógł zostać uznany za osobę posiadającą prawo do pieczy nad dzieckiem, które sprawia, że uprowadzenie dziecka z miejsca zwykłego pobytu lub zatrzymanie go staje się bezprawne

Sentencja

Wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie temu, by prawo państwa członkowskiego uzależniało uzyskanie prawa do pieczy nad dzieckiem przez ojca niebędącego mężem matki tego dziecka od uzyskania przez ojca orzeczenia właściwego sądu krajowego przyznającego mu takie prawo, które może sprawić, że uprowadzenie lub zatrzymanie dziecka przez matkę zostanie uznane za bezprawne w rozumieniu art. 2 pkt 11 rozporządzenia.

(1) Dz.U. C 260 z 25.9.2010.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/10

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-368/10)

()

2010/C 328/18

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Zadra i F. Wilman)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Królestwo Niderlandów nie wywiązało się ze swoich zobowiązań wynikających z niżej wymienionych artykułów dyrektywy 2004/18/WE, jako że w ramach udzielenia zamówienia publicznego na dostawę automatów do kawy i zarządzanie nimi, które to zamówienie zostało opublikowane pod numerem 2008/S 158-213630, instytucja zamawiająca

—	nakazała w specyfikacjach technicznych etykiety Max Havelaar i EKO, bądź w każdym razie etykiety uwzględniające porównywalne lub identyczne kryteria, co jest sprzeczne z art. 23 ust. 6 i art. 8 dyrektywy 2004/18/WE (1),

—	w celu weryfikacji kwalifikacji wykonawców zastosowała kryteria i dowody odnoszące się do trwałości zakupów i społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, co jest sprzeczne z art. 48 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 2, a w każdym razie z art. 2 wspomnianej powyżej dyrektywy,

—	przy formułowaniu kryteriów udzielenia zamówienia odwołała się do etykiet Max Havelaar lub EKO, a w każdym razie do etykiet uwzględniających identyczne kryteria, co jest sprzeczne z art. 53 ust. 1 wspomnianej powyżej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że Niderlandy nie wywiązały się z zobowiązań, które ciążą na nich na podstawie prawa Unii Europejskiej w zakresie zamówień publicznych, a w szczególności na podstawie dyrektywy 2004/18/WE, przy udzielaniu przez prowincję Noord-Holland zamówienia publicznego na dostawę automatów do kawy i zarządzanie nimi. Stwierdzone naruszenia dotyczą art. 23 ust. 6 i 8 odnoszącego się do specyfikacji technicznych, art. 48 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 2, a w każdym razie art. 2 odnoszącego się do weryfikacji kwalifikacji wykonawców oraz art. 53 ust. 1 wspomnianej dyrektywy odnoszącego się do kryteriów udzielenia zamówienia.

(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Amsterdam (Niderlandy) w dniu 26 lipca 2010 r. — National Grid Indus BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Rijnmond/kantoor Rotterdam

(Sprawa C-371/10)

()

2010/C 328/19

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof Amsterdam

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: National Grid Indus BV

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingdienst Rijnmond/kantoor Rotterdam

Pytania prejudycjalne

Czy w obecnym stanie prawa wspólnotowego, wówczas gdy państwo członkowskie, w którym utworzona została spółka, nakłada na tę spółkę podatek rozliczeniowy w związku z przeniesieniem jej siedziby do innego państwa członkowskiego, spółka ta może się powołać względem tego państwa na art. 43 WE (obecnie art. 49 TFUE)?

Jeżeli na pierwsze pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej: czy omawiany podatek rozliczeniowy nakładany bez odroczenia i bez możliwości uwzględnienia przyszłej utraty wartości na wzrost wartości części składowych majątku spółki przeniesionych z państwa pochodzenia do państwa przyjmującego, istniejących w chwili przeniesienia siedziby narusza art. 43 WE (obecnie art. 49 TFUE) w tym rozumieniu, że nie może być uzasadniony koniecznością podziału kompetencji podatkowych pomiędzy państwami członkowskimi?

Czy odpowiedź na poprzednie pytanie zależy również od tego, że omawiany podatek rozliczeniowy dotyczy zysku (walutowego) przypadającego w ramach niderlandzkich kompetencji podatkowych, przy czym tego rodzaju zysk nie jest rozpoznawalny w państwie przyjmującym na podstawie obowiązujących tam przepisów prawa podatkowego?

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/12

Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-387/10)

()

2010/C 328/20

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i W. Mölls, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że przyjmując i utrzymując w mocy przepisy, zgodnie z którymi jedynie instytucje kredytowe lub powiernicze będące rezydentami mogą być przedstawicielami podatkowymi funduszy inwestycyjnych lub funduszy nieruchomości, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 49 WE i 36 TUE;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że przepisy, zgodnie z którymi jedynie instytucje kredytowe lub powiernicze będące rezydentami mogą być przedstawicielami podatkowymi funduszy inwestycyjnych lub funduszy nieruchomości, ustanawiają wymóg posiadania siedziby stanowiący utrudnienie swobody świadczenia usług.

Wbrew temu, co podnosi Republika Austrii, sporne przepisy nie mogą poprawić jakości przedstawicielstwa podatkowego, ani chronić interesów inwestorów i administracji podatkowej w zakresie prawidłowego wykonania zobowiązań podatkowych. Brak jest zatem możliwości uzasadnienia spornego ograniczenia swobody świadczenia usług.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/12

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-428/10)

()

2010/C 328/21

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i L. de Schietere de Lophem, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na wdrożenie dyrektywy 2007/36/WE do prawa krajowego upłynął w dniu 3 sierpnia 2009 r. Tymczasem w dniu wniesienia niniejszej skargi strona pozwana nie podjęła jeszcze wszelkich środków niezbędnych do wdrożenia tej dyrektywy, a w każdym razie nie powiadomiła o nich Komisji

(1) Dz.U. L 184, s. 17.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Mons (Belgia) w dniu 13 września 2010 r. — Państwo belgijskie — SPF Finances przeciwko BLM SA

(Sprawa C-436/10)

()

2010/C 328/22

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Mons

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Państwo belgijskie — SPF Finances

Strona pozwana: BLM SA

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 część B szóstej dyrektywy nr 77/388/EWG Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1), należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym traktującym jak świadczenie usług — zwolnione z podatku jako dzierżawa lub najem nieruchomości w rozumieniu wspomnianego art. 13 część B lit. b) — wykorzystywanie do celów prywatnych przez członka kierownictwa i jego rodzinę części budynku wybudowanego lub posiadanego na podstawie prawa rzeczowego do nieruchomości przez podatnika będącego osobą prawną, jeżeli z takim dobrem inwestycyjnym wiąże się powstanie prawa do odliczenia naliczonego podatku?

(1) Dz.U. L 145, s. 1.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Bacău (Rumunia) w dniu 13 września 2010 r. — Lilia Druțu przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

(Sprawa C-438/10)

()

2010/C 328/23

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Bacău

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Lilia Druțu

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

Pytania prejudycjalne

[C]zy art. 110 akapit pierwszy (uprzednio art. 90 WE) traktatu stoi na przeszkodzie nałożeniu podatku wewnętrznego, którego uiszczenie jest przesłanką pierwszej rejestracji w Rumunii pojazdów silnikowych zarejestrowanych wcześniej w państwie członkowskim Unii Europejskiej, w sytuacji, gdy samochody już zarejestrowane w Rumunii mogą być przedmiotem obrotu bez stosowania takiego podatku.

Ponieważ art. 110 akapit drugi traktatu ma na celu wyeliminowanie tych elementów, które chronią rynek krajowy i naruszają zasady konkurencji rządzące rynkiem wspólnotowym, należy ustalić czy wprowadzenie niektórych zwolnień z podatku od zanieczyszczeń, którymi objęte są również samochody produkcji krajowej, jest środkiem ochrony krajowego sektora produkcji samochodów?

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Bacău (Rumunia) w dniu 13 września 2010 r. — SC DRA SPEED SRL przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

(Sprawa C-439/10)

()

2010/C 328/24

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Bacau

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SC DRA SPEED SRL.

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 110 akapit pierwszy TFUE (uprzednio art. 90 WE), w świetle którego żadne państwo członkowskie nie nakłada bezpośrednio lub pośrednio na produkty innych państw członkowskich podatków wewnętrznych jakiegokolwiek rodzaju wyższych od tych, które nakłada bezpośrednio lub pośrednio na podobne produkty krajowe, należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się możliwości ustanowienia podatku od zanieczyszczeń emitowanych przez pojazdy silnikowe, nakładanego przy pierwszej rejestracji na terytorium państwa członkowskiego, o cechach określonych w OUG nr 50/2008 — podatku mogącego stanowić podatek wewnętrzny obciążający towary pochodzące z innych państw członkowskich — w świetle okoliczności, że rzeczony podatek nie jest pobierany przy ponownej rejestracji w Rumunii pojazdu silnikowego o takich samych parametrach co przywożony pojazd używany?

Czy wykładni art. 110 akapit drugi TFUE (uprzednio art. 90 WE), w świetle którego żadne państwo członkowskie nie nakłada na produkty innych państw członkowskich podatków wewnętrznych, które pośrednio chronią inne produkty, należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się możliwości ustanowienia podatku od zanieczyszczeń emitowanych przez pojazdy silnikowe, nakładanego przy pierwszej rejestracji na terytorium państwa członkowskiego, o cechach określonych w OUG nr 50/2008, zważywszy na to, że rządowy dekret nadzwyczajny nr 218/2008 wyłącza zapłatę podatku od zanieczyszczeń w przypadku kategorii pojazdów mających parametry techniczne pojazdów produkowanych w Rumunii?

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Bacău (Rumunia) w dniu 13 września 2010 r. — SC SEMTEX SRL przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

(Sprawa C-440/10)

()

2010/C 328/25

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Bacau

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SC SEMTEX SRL.

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

Pytania prejudycjalne

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Bacău w dniu 13 września 2010 r. — Ioan Anghel przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău

(Sprawa C-441/10)

()

2010/C 328/26

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Bacău

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ioan Anghel.

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Bacău, Administrația Finanțelor Publice Bacău.

Pytania prejudycjalne

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/15

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 1 lipca 2010 r. w sprawach połączonych T-568/08 i T-573/08 M6 i TF1 przeciwko Komisji, wniesione w dniu 15 września 2010 r. przez Télévision française 1 SA (TF1)

(Sprawa C-451/10 P)

()

2010/C 328/27

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Télévision française 1 SA (TF1) (przedstawiciel: adwokat J.-P. Hordies)

Druga strona postępowania: Métropole télévision (M6), Canal +, Komisja Europejska, Republika Francuska, France Télévisions

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Unii Europejskiej w dniu 1 lipca 2010 r. w sprawach połączonych T-568/08 i T-573/08 M6 i TF1 przeciwko Komisji;

—	obciążenie Komisji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty na jego poparcie.

Télévision française 1 SA (TF1) zarzuca Sadowi, że potwierdził stanowisko Komisji, gdyż nie uwzględnił istnienia poważnych trudności, aby ocenić zgodność ze wspólnym rynkiem pomocy otrzymanej przez France Télévisions, które to trudności winny doprowadzić do wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE. Tak więc w ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi naruszenie reguł dotyczących ciężaru dowodu i postępowania dowodowego, jako że Sąd zażądał od skarżących przedstawienia dowodu na istnienie poważnych wątpliwości co do faktycznego przeznaczenia zgłoszonej dotacji, nie poprzestając na dowodzie wskazującym, że pomoc nie została przydzielona.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy stosowaniu art. 106 ust. 2 TFUE, ponieważ po pierwsze orzekł, że spadek dochodów z reklam France Télévisions, choćby był spowodowany błędami w zarządzaniu, mógł zostać wyrównany przez pomoc państwa, a po drugie wskazał, że stosowanie rzeczonego artykułu nie zakładało oceny skuteczności funkcjonowania usługi publicznej.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresný súd Prešov (Republika Słowacka) w dniu 16 września 2010 r. — Jana Pereničová, Vladislav Perenič przeciwko S.O.S. financ, spol. sro

(Sprawa C-453/10)

()

2010/C 328/28

Język postępowania: słowacki

Sąd krajowy

Okresný súd Prešov

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jana Pereničová, Vladislav Perenič

Strona pozwana: S.O.S. financ, spol. sro

Pytania prejudycjalne

Czy zakres ochrony konsumenta w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. (1) sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich jest taki, że pozwala on w przypadku stwierdzenia obecności nieuczciwych warunków umownych uznać, iż umowa w całości nie wiąże konsumenta, jeżeli jest to dla niego korzystniejsze?

Czy kryteria definiujące nieuczciwą praktykę handlową w rozumieniu dyrektywy 2005/29/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady, pozwalają uznać, że gdy przedsiębiorca podaje w umowie rzeczywistą roczną stopę oprocentowania (RRSO) niższą od faktycznej, takie zachowanie przedsiębiorcy w stosunku do konsumenta można uważać za nieuczciwą praktykę handlową? Czy dyrektywa 2005/29/WE dopuszcza w przypadku stwierdzenia nieuczciwej praktyki handlowej, aby miało to wpływ na obowiązywanie umowy kredytu i realizację celu art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1, jeżeli nieważność umowy jest bardziej korzystna dla konsumenta?

(1) Dz.U. L 112, s. 29.

(2) Dz.U. L 149, s. 22.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 17 września 2010 r. — G. A. P. Peeters-van Maasdijk przeciwko Raad van Bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen

(Sprawa C-455/10)

()

2010/C 328/29

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Centrale Raad van Beroep

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: G. A. P. Peeters-van Maasdijk

Strona pozwana: Raad van Bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen

Pytania prejudycjalne

Czy art. 71 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1408/71 (1) należy interpretować w ten sposób, że artykuł ten znajduje zastosowanie wobec pracownika, który przenosi się z miejsca zamieszkania położonego w regionie przygranicznym po zakończeniu zatrudnienia ale w trakcie pobierania świadczeń z tytułu niezdolności do pracy do innego państwa członkowskiego niż państwo właściwe?

Czy art. 45 TFUE i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że taki przepis jak art. 19 ust. 1 lit. f) WW, zgodnie z którym odnowienie prawa do świadczeń z tytułu bezrobocia zależy od tego czy dana osoba zamieszkuje na terytorium Niderlandów, nawet jeżeli mieszka ona w bezpośrednim sąsiedztwie granicy z Niderlandami i jest w pełni ukierunkowana na niderlandzki rynek pracy jest ze wspomnianymi przepisami zgodny?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 17 września 2010 r. — Asociación Nacional de Expendedores de Tabaco y Timbre (ANETT) przeciwko Administración del Estado

(Sprawa C-456/10)

()

2010/C 328/30

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo (Hiszpania).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Asociación Nacional de Expendedores de Tabaco y Timbre (ANETT)

Strona pozwana: Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

Czy wykładnia art. 34 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawnego art. 285 TWE) pozwala na uznanie, że wynikający z hiszpańskiego prawa zakaz prowadzenia działalności w zakresie przywozu wyrobów tytoniowych z innych państw członkowskich, obowiązujący podmioty prowadzące punkty sprzedaży detalicznej wyrobów tytoniowych, stanowi zabronione przez traktat ograniczenie ilościowe w przywozie lub środek o skutku równoważnym?

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/16

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba) wydanego w dniu 6 lipca 2010 r. w sprawie T-401/09 Luigi Marcuccio przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 21 września 2010 r. przez Luigiego Marcuccię

(Sprawa C-460/10 P)

()

2010/C 328/31

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (przedstawiciel: Giuseppe Cipressa)

Druga strona postępowania: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie w całości, bez żadnych wyjątków, postanowienia szóstej izby Sądu z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie T-401/09 Marcuccio przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej

—	orzeczenie, że skarga wniesiona w pierwszej instancji, będąca podstawą zaskarżonego postanowienia, jest dopuszczalna w całości i bez żadnych wyjątków;

a także o:

—

tytułem żądania głównego, uwzględnienie w całości i bez żadnych wyjątków żądań zawartych w skardze wniesionej w pierwszej instancji oraz nakazanie stronie pozwanej w pierwszej instancji zwrotu skarżącemu wszystkich kosztów i wynagrodzeń zapłaconych przez niego w związku ze sprawą we wszystkich instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżone postanowienie jest niezgodne z prawem w szczególności z następujących powodów: a) błędne, nieprawidłowe i nieracjonalne rozumienie i stosowanie zasad prawa dotyczących odpowiedzialności deliktowej oraz nieuzasadnione i nielogiczne odejście od orzecznictwa Unii Europejskiej w tym zakresie; b) całkowity brak uzasadnienia, oczywisty błąd w ocenie, zignorowanie i wypaczenie okoliczności faktycznych, myląca, niepełna i błędna ocena dowodów przedstawionych przez skarżącego, naruszenie obowiązku clare loqui, niespójność, apodyktyczność, arbitralność, nieracjonalność i brak zasadności; c) brak orzeczenia Sądu w przedmiocie fundamentalnych aspektów sporu i nieprzeprowadzenia jakiegokolwiek dochodzenia; d) uchylenie się od spoczywającego na sądzie obowiązku oparcia swych stwierdzeń, w tym w zakresie oceny dowodów, na zasadach doświadczenia i zdrowego rozsądku; e) błędne, nieprawidłowe i nieracjonalne rozumienie i stosowanie zasad prawa dotyczących dowodzenia i ciężaru dowodu przed sądem.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/17

Odwołanie od postanowienia Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 lipca 2010 r. w sprawie T-570/08 Deutsche Post AG przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 27 września 2010 r. przez Deutsche Post AG

(Sprawa C-463/10 P)

()

2010/C 328/32

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Deutsche Post AG (przedstawiciele: J. Sedemund i T. Lübbig, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

1)	uchylenie w całości postanowienia Sądu (pierwsza izba) z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawie T-570/08;

2)	oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję przed Sądem;

3)	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 października 2008 r. w sprawie „nakazu udzielenia informacji” na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w postępowaniu „Pomoc państwa C 36/2007 — Niemcy; pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG”;

—	obciążenie Komisji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszego odwołania jest postanowienie Sądu, którym odrzucił jako niedopuszczalną skargę wnoszącej odwołanie na skierowany do Republiki Federalnej Niemiec nakaz udzielenia informacji Komisji z dnia 30 października 2008 r. w postępowaniu dotyczącym pomocy państwa na rzecz wnoszącej odwołanie.

W niniejszym odwołaniu zasadniczą kwestią jest to, czy i w jakich warunkach zaskarżalna jest decyzja Komisji w sprawie udzielenia informacji na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Zdaniem wnoszącej odwołanie skarga na decyzję nakazującą udzielenie informacji, którymi dysponuje tylko ona, jest dopuszczalna, jeżeli kwestionuje się w niej dotrzymanie przesłanek proceduralnych art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 i konieczność żądanych informacji.

Sąd natomiast zaprzeczył dopuszczalności takiej skargi, opierając się zasadniczo na tym, że decyzja w sprawie udzielenia informacji nie ma skutków prawnych. Chodzi o zwykły środek tymczasowy, który służy jedynie przygotowaniu decyzji ostatecznej.

Wnosząca odwołanie podnosi w nim pięć zarzutów:

Sąd nie uwzględnił w zaskarżonym postanowieniu, że decyzja w sprawie udzielenia informacji jako wiążący akt prawny Unii podlega kontroli sądów europejskich. Państwo członkowskie jest bezwzględnie zobowiązane do udzielenia żądanych informacji na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 w związku z art. 288 ust. 4 TFUE i ze względu na zasadę lojalnej współpracy z art. 4 ust. 3 TUE. Ponieważ decyzja ta musi być wykonana przez państwo członkowskie, obowiązek udzielenia informacji przenosi się bezpośrednio na wnoszącą odwołanie, która jest w (wyłącznym) posiadaniu żądanych informacji.

Sąd nie uwzględnił ponadto, że byłoby sprzeczne z gwarancją ochrony prawnej w prawie Unii, gdyby państwo członkowskie i bezpośrednio zainteresowane przedsiębiorstwo musiały udzielić każdej dowolnej informacji zażądanej przez Komisję na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 i to bez względu na to, czy w ogóle zostały spełnione przesłanki procesowe określone w art. 10 ust. 3 i czy żądane informacje maja jakikolwiek związek z celem postępowania kontrolnego w zakresie danej pomocy państwa.

Sąd dokonał błędnej wykładni art. 10 ust. 3 i art. 13 ust. 1 zdanie trzecie rozporządzenia nr 659/1999, nie uwzględniwszy, że decyzja w sprawie udzielenia informacji wywiera bezpośrednie skutki na pozycję prawną państwa członkowskiego i zainteresowanego przedsiębiorstwa, gdyż art. 13 ust. 1 zdanie trzecie umożliwia Komisji w przypadku niezastosowania się do nakazu udzielenia informacji podjęcie decyzji na podstawie dostępnych informacji. Wynikające z tego ułatwienie dowodu dla Komisji prowadzi do istotnego pogorszenia pozycji procesowej zainteresowanego przedsiębiorstwa, które w celu zachowania swoich praw faktycznie zmuszone jest do udzielenia żądanych informacji.

Sąd naruszył prawo również z tego powodu, że zaprzeczył skutkom prawnym decyzji w sprawie udzielenia informacji, stwierdzając, że chodzi o zwykły środek tymczasowy, który służy jedynie przygotowaniu decyzji ostatecznej. Sąd nie uwzględnił przy tym, że nie wyklucza to zaskarżalności, jeżeli domniemany środek tymczasowy — jak decyzja na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 — wywiera własne niekorzystne skutki prawne.

Sąd nie uwzględnił w końcu, że naruszenia prawa popełnione przez Komisję przy podjęciu decyzji w sprawie udzielenia informacji nie mogłyby zostać uwzględnione wystarczająco w ramach skargi na decyzję kończącą postępowanie, w szczególności ponieważ wtedy niemożliwe byłoby powołanie się na niepełny charakter podstawy faktycznej. Do tego tymczasowe zastosowanie się do sprzecznego z prawem nakazu udzielenia informacji może być jednak związane ze znacznym nakładem czasowym i finansowym ze strony zainteresowanego przedsiębiorstwa.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Gießen (Niemcy) w dniu 28 września 2010 r. — Postępowanie karne przeciwko Barisowi Akyüzowi

(Sprawa C-467/10)

()

2010/C 328/33

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Gießen

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Baris Akyüz

Pytania prejudycjalne

Czy

a)	art. 1 ust. 2 w związku z art. 8 ust. 4 akapit drugi dyrektywy Rady z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (91/439/EWG) (1)

b)	art. 2 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (przekształcenie) (2)

należy interpretować w ten sposób, że

zakazują one państwu członkowskiemu (państwu przyjmującemu) odmowy uznania na swoim terytorium uprawnienia do kierowania przyznanego przez inne państwo członkowskie (państwo wydające), jeśli uzyskanie uprawnienia do kierowania w państwie wydającym było poprzedzone odmową przyznania uprawnienia do kierowania w państwie przyjmującym, ponieważ nie były spełnione fizyczne i psychologiczne wymogi bezpiecznego prowadzenia pojazdu;

w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej: zakazują one państwu członkowskiemu (państwu przyjmującemu) odmowy uznania na swoim terytorium uprawnienia do kierowania przyznanego przez inne państwo członkowskie (państwo wydające), jeśli uzyskanie uprawnienia do kierowania w państwie wydającym było poprzedzone odmową przyznania uprawnienia do kierowania w państwie przyjmującym, ponieważ nie były spełnione fizyczne i psychologiczne wymogi bezpiecznego prowadzenia pojazdu oraz na podstawie informacji figurujących w prawie jazdy, innych niespornych informacji pochodzących od państwa wydającego albo na podstawie innych niewątpliwych informacji, w szczególności pochodzących od samego posiadacza prawa jazdy albo innych pewnych informacji pochodzących od państwa przyjmującego, stwierdzono, że zachodzi naruszenie reguły miejsca zamieszkania z art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 91/439/EWG lub art. 7 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2006/126/WE

—

jeśli inne niewątpliwe informacje, w szczególności pochodzące od samego posiadacza prawa jazdy albo inne pewne informacje posiadane przez państwo przyjmujące nie wystarczą: czy informacje pochodzą od państwa wydającego w rozumieniu orzecznictwa Trybunału także w sytuacji, gdy nie zostały one przekazane bezpośrednio, lecz pośrednio w formie opartego na tych informacjach komunikatu osób trzecich, w szczególności ambasady państwa przyjmującego w państwie wydającym –

zakazują one państwu członkowskiemu (państwu przyjmującemu) odmowy uznania na swoim terytorium uprawnienia do kierowania przyznanego przez inne państwo członkowskie (państwo wydające), jeśli formalne wymogi uzyskania prawa jazdy w państwie wydającym zostały wprawdzie spełnione, jednak stwierdzono, że pobyt służy wyłącznie uzyskaniu prawa jazdy, a nie żadnemu z innych celów chronionych przez prawo Unii, w szczególności swobodom podstawowym określonym w TFUE i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (turystyka mająca na celu uzyskanie prawa jazdy)?

(1) Dz.U. L 237, s. 1.

(2) Dz.U. L 403, s. 18.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/19

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-470/10)

()

2010/C 328/34

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. França i I.V. Rogalski, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez utrzymanie obowiązku rejestracji i akredytacji przez organy portugalskie w odniesieniu do jakiegokolwiek tymczasowego świadczenia usług przez rzeczników ds. patentów wspólnotowych, działających zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim oraz poprzez przeprowadzenie kontroli kwalifikacji zawodowych rzeczników ds. patentów wspólnotowych, którzy przenoszą się do Portugalii, nawet tylko na czas tymczasowego świadczenia usług, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 i 7 dyrektywy 2005/36/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych.

—	obciążenie Republika Portugalska kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Sporne przepisy portugalskie uniemożliwiają rzecznikom ds. znaków towarowych i patentów działających zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim wykonywanie działalności reprezentowania przez Instituto Nacional da Propriedade Industrial (INPI) (krajowym instytutem własności przemysłowej) w Portugalii, kiedy przenoszą się oni do tego państwa w celu świadczenia usług na rzecz klientów mających siedzibę w innym państwie członkowskim, jeżeli nie poddali się oni wcześniej egzaminowi w celu ich akredytowania lub uznania przez ten instytut.

(1) Dz.U. L 255, s. 22.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Verwaltungssenat Salzburg (Austria) w dniu 28 września 2010 r. — Martin Wohl i Ildiko Veres przeciwko Magistrat der Stadt Salzburg, uczestnik postępowania: Finanzamt Salzburg-Stadt

(Sprawa C-471/10)

()

2010/C 328/35

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Verwaltungssenat Salzburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Martin Wohl i Ildiko Veres

Strona pozwana: Magistrat der Stadt Salzburg

Pytania prejudycjalne

Czy załącznik X: Wykaz, o którym mowa w artykule 24 Aktu Przystąpienia Republiki Węgierskiej do Unii Europejskiej (1. swobodny przepływ osób) (1) należy interpretować w ten sposób, że przekazania siły roboczej z Węgier do Austrii nie należy uważać za oddelegowanie pracowników a krajowe ograniczenia zatrudniania pracowników węgierskich/słowackich w Austrii dotyczą również w tym samym stopniu pracowników węgierskich/słowackich przekazanych przez węgierskie przedsiębiorstwa (i tam zatrudnionych w sposób zgodny z prawem) do Austrii?

(1) Dz. U. L 236, s. 846.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/19

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2010 r. — Komisja przeciwko Węgrom

(Sprawa C-473/10)

()

2010/C 328/36

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Støvlbæk i B.D. Simon, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Węgierska

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że Republika Węgierska:

—	uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej zgodnie z art. 6 ust. 3 i załącznikiem II do dyrektywy 91/440/EWG (1) w wersji zmienionej oraz zgodnie z art. 14 ust. 2 dyrektywy 2001/14/WE przez niezapewnienie niezależności przydzielania tras przedsiębiorstwom kolejowym;

—	uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej zgodnie z art. 6 ust. 3 i załącznikiem II do dyrektywy 91/440 w wersji zmienionej oraz zgodnie z art. 4 ust 2 dyrektywy 2001/14 (2) przez niezapewnienie niezależności pobierania opłat przedsiębiorstwom kolejowym;

—	uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/14 przez niezapewnienie zbilansowania finansowego zarządców infrastruktury;

—	uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 2001/14 ze względu na niezachęcenie zarządzających do zmniejszania kosztów zapewniania infrastruktury i wielkości opłat za dostęp;

—

uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej zgodnie z art. 7 ust. 3 dyrektywy 2001/14 ze względu na niezapewnienie, że opłaty za minimalny pakiet dostępu i dostęp do torów w celu obsługi urządzeń zostaną ustalone po koszcie, który jest bezpośrednio ponoszony jako rezultat wykonywania przewozów pociągami;

—	uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej zgodnie z art. 11 dyrektywy 2001/14, nie przyjmując planu w celu zachęcenia przedsiębiorstw kolejowych i zarządców infrastruktury do minimalizowania zakłóceń i poprawy osiąganych wyników sieci kolejowej.

2)	Obciążenie Republiki Węgierskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywy 91/440 i 2001/14 zmierzają do zapewnienia przedsiębiorstwom kolejowym sprawiedliwego i wolnego od dyskryminacji dostępu do infrastruktury kolejowej. Dla osiągnięcia tego celu wspomniane dyrektywy stanowią, że organy świadczące usługi przewozu transportem kolejowym nie mogą podejmować decyzji związanych z przydzielaniem tras i że niezależny organ powinien zobowiązać się do alokacji zdolności przepustowej infrastruktury. W przypadku gdy przedsiębiorstwo kolejowe jest zobowiązane do zarządzania ruchem, otrzymuje niewątpliwie przewagę konkurencyjną, ponieważ w celu wypełnienia rzeczonych zadań z zakresu zarządzania musi dysponować szczegółowymi informacjami dotyczącymi usług świadczonych przez przedsiębiorstwa kolejowe i ich zakresu oraz rozkładu jazdy.

Wniesienie niniejszej skargi uzasadnione jest między innymi okolicznością, iż na Węgrzech, wbrew temu, co przewidziano w omówionych dyrektywach, zarządzanie ruchem kolejowym pozostaje w kompetencji organów, które świadczą usługi przewozu transportem kolejowym.

Nie można uznać, że zarządzanie ruchem jest działaniem z zakresu zarządzania infrastrukturą niezwiązanym z przydzielaniem tras lub alokacją zdolności przepustowej, ponieważ osoba, która zarządza ruchem, z konieczności uczestniczy w postępowaniach decyzyjnych związanych z takim przydzielaniem. Z jednej strony, zarządzający ruchem powinien być poinformowany o decyzjach dotyczących alokacji zdolności przepustowej, aby mógł rozwijać swą działalność w zakresie zarządzania; z drugiej strony, w przypadku zakłóceń ruchu lub w nagłych przypadkach powinien wdrażać środki niezbędne do przywrócenia ruchu zgodnie z planowanym rozkładem, co powoduje konieczność nowej alokacji zdolności przepustowej sieci i dostępnych tras.

Naruszona została zasada niezależności zarządzania ruchem w zakresie, w jakim na Węgrzech przedsiębiorstwa kolejowe sporządzają szczegółowe rachunki dotyczące opłat za używanie infrastruktury. Ze względu na to, że szczegółowe rachunki koniecznie odnoszą się między innymi do usług, z których skorzystały określone przedsiębiorstwa kolejowe, jak również ich zakresu i rozkładu jazdy, przyznają przedsiębiorstwom, które je sporządzają przewagę konkurencyjną.

Oprócz uchybienia wymogowi niezależności przydzielania tras, Republika Węgierska uchybiła również zobowiązaniom ciążącym na niej na niej zgodnie z dyrektywami 91/440 i 2001/14 w zakresie, w jakim:

—	nie ustanowiła wymogów koniecznych do zapewnienia zbilansowania finansowego zarządców infrastruktury;

—	nie podjęła środków niezbędnych do zobowiązania zarządców infrastruktury do zmniejszenia opłat za dostęp do sieci i kosztów zarządzania;

—	nie podjęła koniecznych środków wdrażających w celu zapewnienia stosowania zasady kosztu bezpośredniego dla ustalania opłat za dostęp do torów w celu obsługi urządzeń i wreszcie

—	nie przyjęła systemu środków zmierzających do zachęcenia przedsiębiorstw kolejowych i zarządców infrastruktury do minimalizowania zakłóceń i poprawy osiąganych wyników sieci kolejowej.

(1) Dyrektywa Rady z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych (Dz.U. L 237, s. 25).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz przyznawanie świadectw bezpieczeństwa (Dz.U. L 75, s. 29).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/21

Odwołanie od postanowienia Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 lipca 2010 r. w sprawie T-571/08 Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 1 października 2010 r. przez Republikę Federalną Niemiec

(Sprawa C-475/10 P)

()

2010/C 328/37

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze, J. Möller i N. Graf Vitzthum, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawie T-571/08 Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji Europejskiej;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszego odwołania jest postanowienie Sądu, którym odrzucił jako niedopuszczalną skargę wnoszącej odwołanie na nakaz udzielenia informacji Komisji z dnia 30 października 2008 r. w postępowaniu dotyczącym pomocy państwa dla Deutsche Post AG (zwanej dalej „DPAG”) w ramach postępowania wpadkowego.

Komisja nakazała w zaskarżonej decyzji, aby wnosząca odwołanie udzieliła informacji dotyczących całości kosztów i przychodów DPAG w latach 1989–2007, chociaż prywatyzacja DPAG, w ramach której miały zasadniczo miejsce kwestionowane płatności, zakończyła się już w 1994 r. Zamiast wyjaśnić najpierw wstępną kwestię prawną, które okresy należy faktycznie uwzględnić, bez względu na związane z tym nakłady Komisja zażądała od razu informacji dotyczących przychodów i kosztów DPAG za cały okres od prywatyzacji do chwili obecnej. Takim postępowaniem Komisja w nieproporcjonalny sposób obciążyła wnoszącą odwołanie i zainteresowane przedsiębiorstwo.

Zasadniczego wyjaśnienia przez Trybunał wymaga to, czy w ramach postępowania dotyczącego pomocy państwa Komisja może zobligować państwo członkowskie faktycznie w dowolnym zakresie do udzielenia informacji, nie podlegając przy tym bezpośredniej kontroli sądowej. Jeżeli słuszne jest stanowisko Sądu, iż tego rodzaju decyzje nie są zaskarżalne, państwa członkowskie i zainteresowane przedsiębiorstwa musiałyby zawsze najpierw dokonać znacznego — również finansowego — nakładu, aby sprostać odpowiednim nakazom, chociaż uważają je za sprzeczne z prawem. Ponadto istnieje niebezpieczeństwo ujawnienia tajemnic handlowych, których znajomość może nie mieć żadnego znaczenia dla postępowania dotyczącego pomocy państwa.

Zaskarżone postanowienie Sądu narusza prawo pod wieloma względami.

Po pierwsze, Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia aktu zaskarżalnego i nie uwzględnił orzecznictwa w tym zakresie, badając zaskarżony akt „na podstawie jego treści”. Badanie aktu na podstawie jego skutków materialnoprawnych ma bowiem znaczenie tylko wtedy, gdy brak jest decyzji, która już ze względu na jej formę prawną ma charakter wiążący. Ponieważ jednak moc obowiązująca decyzji Komisji wydanej na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 wynika już z jej formy prawnej, nie ma konieczności dalszego badania, czy zgodnie z wolą autora środek ten miał konkretnie na celu wywołanie skutków prawnych dla wnoszącej odwołanie.

Po drugie, Sąd błędnie ocenił tymczasowy charakter nakazu udzielenia informacji, dochodząc do błędnego wniosku — odwołując się do orzecznictwa dotyczącego dopuszczalności skargi na wszczęcie postępowania wyjaśniającego w prawie konkurencji — że ostateczny charakter decyzji jest również rozstrzygający dla dopuszczalności skargi na kwestionowany tu nakaz Komisji.

Po trzecie, Sąd błędnie ocenił skutki prawne nakazu udzielenia informacji, nie uwzględniwszy, że dany środek wywiera wiążące skutki prawne wtedy, gdy narusza interesy adresata poprzez ingerencję w jego sytuację prawną. Ma to miejsce w przypadku nakazu udzielenia informacji, gdyż niezastosowanie się do niego pociąga za sobą sankcje. Polegają one z jednej strony na tym, że państwu członkowskiemu odmawia się powołania się na niepełny charakter podstawy faktycznej, a Komisji zezwala się na rozstrzygnięcie na podstawie dostępnych akt sprawy. Z drugiej strony wiąże się z tym obniżenie poziomu dowodu, od którego Komisja może założyć, że wskazane przez nią okoliczności zostały udowodnione. Oznacza to polepszenie pozycji procesowej Komisji, z którym wiąże się pogorszenie pozycji danego państwa członkowskiego w formalnym postępowaniu wyjaśniającym. Poprzez nakaz udzielenia informacji wnosząca odwołanie została postawiona przed wyborem: albo naruszy swoje zobowiązania, przez co jednak odmawia się jej powołania się na niepełny charakter podstawy faktycznej i obniża się poziom dowodu po stronie Komisji, albo w celu zachowania swoich praw obrony jest faktycznie zmuszona do przekazania informacji w nieproporcjonalnej ilości. Obok doznanego uszczerbku prawnego pojawia się przy tym zawsze nadzwyczajny nakład czasowy i finansowy, który nie zostanie zrekompensowany. Także niezależnie od niniejszego postępowania nakaz udzielenia informacji może pociągać za sobą skutki prawne dla danego państwa członkowskiego w ten sposób, że niezastosowanie się do niego może prowadzić do postępowania w przedmiocie uchybienia zobowiązaniom na podstawie art. 258 TFUE, a w skrajnym przypadku do postępowania o nałożenie kary pieniężnej na podstawie art. 260 TFUE.

Po czwarte orzeczenie Sądu narusza zasadę państwa prawa i skutecznej ochrony prawnej poprzez to, że jedyną ochronę przed nadmiernym nakazem udzielenia informacji widzi w niezastosowaniu się do niego. Takie postępowanie nie jest racjonalne i narusza wspomniane zasady. Ochrony prawnej przed bezprawnymi nakazami udzielenia informacji nie można uzależniać od tego, by państwo członkowskie się do nich nie zastosowało. Możliwość zaskarżenia nakazu udzielenia informacji stanowi jedyny środek dla tego, by obowiązku lojalności państwa członkowskiego nie wystawiać na nieograniczony zakres uznania Komisji, a Komisji umożliwia ze swej strony zachować obowiązek lojalnej współpracy z państwami członkowskimi.

W końcu Sąd błędnie ocenił kompetencje w sprawach dotyczących pomocy państwa, orzekając, że ochrona przed nieograniczonym nakazem udzielenia informacji ma polegać na odmowie przekazania informacji przez państwo członkowskie, które jego zdaniem nie są konieczne do ustalenia stanu faktycznego. Wiąże się z tym obce podziałowi kompetencji w prawie pomocy państwa przeniesienie obowiązku ustalenia stanu faktycznego i określenia przedmiotu postępowania na państwa członkowskie. To przeniesienie kompetencji, do którego zmierza Sąd, narusza podział kompetencji określony w art. 107 i 108 TFUE, nakłada na państwa członkowskie ryzyko błędnej oceny i zwalnia Komisję we wskazanym stopniu z obowiązku starannego ustalenia stanu faktycznego w postępowaniu administracyjnym.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Verwaltungssenat des Landes Vorarlberg (Austria) w dniu 1 października 2010 r. — projektart Errichtungsgesellschaft mbH, Eva Maria Pepic i Herbert Hilbe przeciwko Grundverkehrs-Landeskommission Vorarlberg

(Sprawa C-476/10)

()

2010/C 328/38

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Verwaltungssenat des Landes Vorarlberg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: projektart Errichtungsgesellschaft mbH, Eva Maria Pepic und Herbert Hilbe

Strona pozwana: Grundverkehrs-Landeskommission Vorarlberg

Pytania prejudycjalne

Czy przepis art. 6 ust. 4 dyrektywy 88/361/EWG z dnia 24 czerwca 1988 r. w sprawie wykonania art. 67 traktatu (1), zgodnie z którym może zostać utrzymane w mocy istniejące prawo krajowe regulujące zakup drugich miejsc zamieszkania, może być nadal stosowany do nabywania drugich miejsc zamieszkania, położonych w państwie członkowskim UE, przez obywatela należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego Księstwa Lichtensteinu?

Czy uregulowanie krajowe, które z powołaniem się na art. 6 ust. 4 dyrektywy Rady 88/361/EWG z dnia 24 czerwca 1988 r. zakazuje obywatelowi Księstwa Lichtensteinu nabycia położonego w jednym z państw UE drugiego miejsca zamieszkania, jest sprzeczne z postanowieniami Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym dotyczącymi swobody przepływu kapitału, wobec czego organ krajowy nie powinien zastosować takiego uregulowania?

(1) Dz.U. L 178, s. 5.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/22

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 7 lipca 2010 r. w sprawie T-111/07 Agrofert Holding a.s. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 27 września 2010 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-477/10 P)

()

2010/C 328/39

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Smulders, P. Costa de Oliveira, V. Bottka, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: Agrofert Holding a.s., Królestwo Szwecji, Republika Finlandii, Królestwo Danii, Polski Koncern Naftowy Orlen SA

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu (pierwsza izba) z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie T-111/07 Agrofert Holding a.s. przeciwko Komisji;

—	wydanie ostatecznego wyroku rozstrzygającego kwestie będące przedmiotem niniejszego odwołania; oraz

—	obciążenie strony skarżącej w sprawie T-111/07 kosztami postępowania poniesionymi przez Komisję w postępowaniu pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wykładni wyjątków od prawa dostępu do dokumentów dotyczących: i) ochrony celu kontroli, śledztwa i audytu (zwanego dalej „wyjątkiem dotyczącym śledztwa”), ii) ochrony interesów handlowych osoby fizycznej lub prawnej (zwanego dalej wyjątkiem dotyczącym „interesów handlowych”), iii) ochrony procesu decyzyjnego Komisji (zwanego dalej wyjątkiem dotyczącym „procesu decyzyjnego”) oraz iv) ochrony porad prawnych (zwanego dalej wyjątkiem dotyczącym „porad prawnych”). Zostały one ustanowione odpowiednio w art. 4 ust. 2 tiret trzecie, w art. 4 ust. 2 tiret pierwsze, w art. 4 ust. 3 akapit drugi i w art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem 1049/2001”).

Dokładniej, niniejsze odwołanie dotyczy zastosowania tych wyjątków do dokumentów znajdujących się w aktach Komisji, odnoszących się do postępowania w sprawie kontroli koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2) (zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

Komisja uważa, iż w zaskarżonym wyroku Sąd dokonał błędnej wykładni wymienionych wcześniej wyjątków, ponieważ nie uwzględnił szczególnych cech procedur z zakresu prawa konkurencji oraz gwarancji zapewnionych przez rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw przedsiębiorstwom uczestniczącym w postępowaniu w sprawie koncentracji. W szczególności Sąd w swym wyroku nie zmierzał do ustanowienia prawdziwej i harmonijnej równowagi pomiędzy dwoma obowiązującymi w tej sprawie systemami prawnymi. Dokonał natomiast błędnej wykładni zasad dostępu do dokumentów, przez co uniemożliwił zastosowanie przepisów w zakresie kontroli koncentracji przedsiębiorstw.

Pierwsze zagadnienie poddane ocenie Trybunału dotyczy zakresu obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej ustanowionego w rozporządzeniu w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw i w art. 339 TFUE, w kontekście wykładni wyjątków od prawa dostępu, a w szczególności wyjątków dotyczących „śledztwa” i „interesów handlowych”.

Drugie zagadnienie poddane ocenie Trybunału dotyczy wniosku Sądu, zgodnie z którym w niniejszej sprawie nie wystąpiły szczególne okoliczności uzasadniające odmowę udzielenia dostępu do dokumentów bez konieczności zbadania przez Komisję w konkretny i indywidualny sposób każdego z dokumentów, o którego udostępnienie wnioskowano, oraz przedstawienia szczegółowego uzasadnienia odmowy w odniesieniu do treści każdego z tych dokumentów.

Trzecie zagadnienie dotyczy zawężającej wykładni wyjątku dotyczącego „śledztwa”, zgodnie z którą wyjątek ten nie znajduje zastosowania po wydaniu przez Komisję decyzji o zakończeniu postępowania administracyjnego w sprawie kontroli koncentracji.

Czwarte zagadnienie poddane ocenie Trybunału dotyczy zakresu obowiązku uzasadnienia w celu wykazania możliwości ujawnienia w szczególności w odniesieniu do ochrony „interesów handlowych”, „procesu decyzyjnego” oraz „porad prawnych”.

Wreszcie piąte zagadnienie przedłożone Trybunałowi dotyczy wykładni zasad regulujących kwestię częściowego dostępu. Komisja przyjęła stanowisko, iż aby mogła skutecznie prowadzić dochodzenia dotyczące kontroli koncentracji, musi wypełniać obowiązki ciążące na niej na podstawie rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, w szczególności obowiązki związane z tajemnicą zawodową, bez względu na okoliczność, że decyzja Komisji stała się ostateczna. Ponadto, w przypadku gdy zasady proceduralne regulujące szczególną dziedzinę działalności, będące przedmiotem wykładni w orzecznictwie, przyznają ochronę niektórym dokumentom, takim jak dokumenty wewnętrzne Komisji, należy uznać, że w odniesieniu do takich dokumentów ma zastosowanie ogólne domniemanie braku dostępu zgodnie z rozporządzeniem 1049/2001. Wyrok Sądu podaje w wątpliwość zdolność Komisji do prowadzenia dochodzeń w tym zakresie, jak również prawa stron, które przedłożyły Komisji dokumenty, w związku z czym niniejsze odwołanie zmierza do umożliwienia Trybunałowi wyjaśnienia, jak należy podchodzić do tych kwestii.

Komisja zatem wnosi niniejsze odwołanie, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie zasadniczych kwestii poruszonych w wyroku Sądu i ustalenie spójnej i harmonijnej wykładni dwóch rozważanych instrumentów prawnych.

(1) Dz.U. L 145, s. 43.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw Dz.U. L 24, s. 1.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/24

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-479/10)

()

2010/C 328/40

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Simonsson i A. Alcover San Pedro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że przekraczając wartości dopuszczalne PM10 w otaczającym powietrzu w latach 2005, 2006 i 2007 w strefach SW 2 i SW 4 oraz w latach 2005 i 2006 w strefie SW 5, Królestwo Szwecji naruszyło swoje zobowiązania na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy Rady 1999/30/WE (1) z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 5 ust. 1 dyrektywy 1999/30 stanowi, że państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu zapewnienia, aby stężenia pyłu PM10 w otaczającym powietrzu nie przekraczały wartości dopuszczalnych ustanowionych w załączniku III sekcja I z zachowaniem podanych w nim terminów. Właściwym terminem w tym wypadku jest 1 stycznia 2005 r.

Z przesłanych Komisji przez Szwecję sprawozdań dotyczących lat 2005-2007 wyraźnie wynika, że wartości dopuszczalne PM10 zostały przekroczone w strefach SW 2 i SW 4 podczas całego tego okresu, a w strefie SW 5 w latach 2005 i 2006.

W związku z powyższym Szwecja naruszyła swoje zobowiązania na podstawie art. 5 ust. 1 dyrektywy 1999/30 w odniesieniu do wskazanych stref i lat.

(1) Dz.U. L 163, s. 41.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/24

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-480/10)

()

2010/C 328/41

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i K. Simonsson, działający w charakterze pełnomocników)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez ograniczenie stosowania przepisów dotyczących grup VAT jedynie do podmiotów świadczących usługi finansowe i ubezpieczeniowe Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Szwedzkie przepisy o grupach VAT naruszają art. 11 dyrektywy 2006/112, ponieważ stosowanie tych przepisów jest ograniczone jedynie do przedsiębiorstw działających w sektorze finansowym. Zdaniem Komisji, krajowe przepisy o grupach VAT muszą mieć zastosowanie do wszystkich przedsiębiorstw mających siedzibę w państwie członkowskim stosującym te przepisy, niezależnie od przedmiotu działalności gospodarczej danego przedsiębiorstwa.

Wspólny system podatku VAT jest systemem powszechnym. Wprowadzanie specjalnej regulacji w jego ramach musi być, co do zasady, dokonywane w taki sposób, aby taka regulacja miała zastosowanie ogólne.

W przepisie art. 11 dyrektywy 2006/112 nie ma nic, co wskazywałoby, że państwa członkowskie mogą ograniczać stosowanie regulacji dotyczącej grup VAT jedynie do określonych przedsiębiorstw działających w określonej branży.

Cel art. 11 dyrektywy 2006/112 również wskazuje na to, że przepis ten należy rozumieć w ten sposób, iż odnosi się on do wszelkich przedsiębiorstw działających w dowolnej branży.

Ponadto szwedzkie przepisy o grupach VAT są niezgodne z ogólną zasadą prawa Unii Europejskiej — zasadą równego traktowania.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte dei Conti — Sezione Giurisdizionale per la Regione Siciliana (Włochy) w dniu 6 października 2010 r. — Teresa Cicala przeciwko Regione Siciliana

(Sprawa C-482/10)

()

2010/C 328/42

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte dei Conti — Sezione Giurisdizionale per la Regione Siciliana

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Teresa Cicala

Strona pozwana: Regione Siciliana

Pytania prejudycjalne

Czy w świetle art. 3. ustawy 241/1990 oraz art. 3 ustawy regionalnej Sycylii 10/1991, w związku z art. 1 ustawy 241/90, który zobowiązuje władze włoskie do stosowania zasad prawa Unii Europejskiej, zgodnie z obowiązkiem uzasadnienia aktów prawnych wydawanych przez administrację publiczną wynikającym z art. 296 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, interpretacja i stosowanie wyżej wymienionych przepisów krajowych, które wskazują, że prywatne akty prawne w dziedzinie świadczeń emerytalnych, choć dotyczące praw podmiotowych, lecz związane, nie muszą być uzasadniane, jest zgodna z prawem Unii Europejskiej i czy taki przypadek stanowi naruszenie podstawowych wymogów proceduralnych decyzji administracyjnej?

Czy art. 21g ust. 2 akapit pierwszy ustawy 241/1990, w świetle jego wykładni dokonanej w orzecznictwie administracyjnym, w odniesieniu do obowiązku uzasadnienia aktu administracyjnego, o którym mowa w art. 3 tej ustawy i ustawy regionalnej Sycylii 10/1991, w związku z obowiązkiem uzasadnienia aktów organów publicznych wskazanym w art. 296 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, jest zgodny z art. 1 ustawy 241/1999, który zobowiązuje organy administracji do stosowania zasad prawa Unii Europejskiej, a w konsekwencji czy dopuszczalne i zgodne z prawem jest interpretowanie i zastosowanie możliwości uzupełnienia uzasadnienia decyzji administracyjnej w postępowaniu sądowym?

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/25

Skarga wniesiona w dniu 6 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Hiszpanii.

(Sprawa C-483/10)

()

2010/C 328/43

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Støvlbæk et R. Vidal Puig)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 4 ust. 1, art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 1 i art. 30 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz przyznawanie świadectw bezpieczeństwa, jak również na mocy art. 10 ust. 7 dyrektywy Rady 91/440/EWG (2) z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych;

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uznaje, że Królestwo Hiszpanii naruszyło następujące przepisy wyżej wymienionych dyrektyw:

1)	art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE w zakresie, w jakim kwota opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej jest „wyznaczana” wyłącznie przez władze państwowe, a funkcja „zarządcy infrastruktury” (ADIF) została zredukowana do samego pobierania opłat;

2)	art. 11 dyrektywy 2001/14/WE w zakresie, w jakim system opłat wprowadzony przez władze hiszpańskie nie przewiduje żadnego planu wykonania odpowiadającego kryterium określonym w tym artykule;

art. 30 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE w zakresie, w jakim przepisy hiszpańskie niewystarczająco gwarantują niezależność organu kontrolnego (Comité de Regulación Ferroviaria) od ADIF (Adminisrador de Infraestructuras Ferroviarias) i od (FENIE-Operadora (przedsiębiorstwa kolejowego należącego do ministerstwa infrastruktury i transportu);

4)	art. 10 ust. 7 dyrektywy 91/440/EWG w zakresie, w jakim organ kontrolny (Comité de Regulación Ferroviaria) nie dysponuje wystarczającymi środkami do wykonywania funkcji kontroli konkurencji na rynku przewozów kolejowych, jaką artykuł ten mu przyznaje;

art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE w zakresie, w jakim przepisy hiszpańskie przewidują dyskryminujące kryteria alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej; kryteria te mogą doprowadzić do faktycznego ustanowienia tras na czas przekraczający okres obowiązywania rozkładu jazdy, a także są one nie dokładne.

(1) Dz.U. L 75, s. 29.

(2) Dz.U. L 237, s. 25.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/26

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-485/10)

()

2010/C 328/44

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i M. Konstantinidis)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Grecka, nie przyjmując w przewidzianych terminach wszelkich środków koniecznych do wykonania decyzji Komisji C(2008) 3118 z dnia 2 lipca 2008 r. (w wersji sprostowanej decyzją Komisji z dnia 13 sierpnia 2008 r.) dotyczącej pomocy przyznanej przedsiębiorstwu Ellinika Nafpigeia A.E. bądź w każdym razie nie informując w wystarczający sposób Komisji o środkach przyjętych zgodnie z art. 19 decyzji, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2, 3, 5, 6, 8, 9 i 11–18 wspomnianej decyzji, a także na mocy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Żądania strony skarżącej

Przedmiotem skargi Komisji jest niewykonanie przez Republikę Grecką decyzji Komisji dotyczącej pomocy państwa przyznanej bezprawnie przedsiębiorstwu Ellinika Nafpigeia A.E., która to pomoc powinna zostać odzyskana w niemilitarnym sektorze działalności tego przedsiębiorstwa.

Komisja zauważa, że Grecja powinna była zapewnić wykonanie decyzji w terminie czterech miesięcy od dnia jej doręczenia. Decyzja została doręczona w dniu 13 sierpnia 2008 r. i Komisja nie przyznała przedłużenia terminu na wykonanie decyzji. W konsekwencji z formalnego punktu widzenia termin do zastosowania się do decyzji upłynął w dniu 13 grudnia 2008 r.

Komisja przypomina, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału jedynym powodem usprawiedliwiającym, na jaki państwo członkowskie może się powołać wobec skargi o uchybienie zobowiązaniom wniesionej przez Komisję na podstawie art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jest bezwzględna niemożność prawidłowego wykonania decyzji.

Tymczasem w niniejszej sprawie władze greckie w żadnym momencie nie wysunęły argumentu bezwzględnej niemożności wykonania. Wręcz przeciwnie, od samego początku wyrażały wolę wykonania decyzji tak szybko, jak to będzie możliwe. Niemniej jednak Komisja podkreśla, że do chwili wniesienia niniejszej skargi władze te nie przyjęły żadnego środka, który stanowiłby choćby częściowe wykonanie decyzji.

Komisja uważa, że Grecja nie przyjęła żadnych środków koniecznych do wykonania decyzji ani zgodnie z rozwiązaniem, które było przedmiotem dyskusji między jej służbami a właściwymi organami greckimi, ani w żaden inny odpowiedni sposób.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 18 października 2010 r. — Barbara Mercredi przeciwko Richardowi Chaffe’owi

(Sprawa C-497/10)

()

2010/C 328/45

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) (sąd apelacyjny dla Anglii i Walii — wydział cywilny) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona apelująca: Barbara Mercredi

Druga strona postępowania: Richard Chaffe

Pytania prejudycjalne

Proszę wskazać kryteria, wedle których należy oceniać, gdzie znajduje się miejsce zwykłego pobytu dziecka dla potrzeb:

a)	art. 8 rozporządzenia WE nr 2201/2003 (1);

b)	art. 10 rozporządzenia WE nr 2201/2003.

2)	Czy sąd jest „instytucją lub inną jednostką [organizacyjną]”, której mogą przysługiwać prawa do pieczy w rozumieniu rozporządzenia WE nr 2201/2003?

Czy art. 10 [rozporządzenia WE nr 2201/2003] ma w dalszym ciągu zastosowanie po tym, jak sądy wezwanego państwa członkowskiego oddaliły wniosek o powrót dziecka na mocy konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę na tej podstawie, że nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 3 i 5 tej konwencji?

W szczególności, w jaki sposób należy usunąć niezgodność pomiędzy ustaleniem wezwanego państwa członkowskiego, że przesłanki określone w art. 3 i 5 konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę nie zostały spełnione, a ustaleniami wzywającego państwa, że przesłanki określone w art. 3 i 5 tej konwencji zostały spełnione?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338, s. 1 — wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 19, t. 6, s. 243).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/28

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2010 r. — Al-Faquih i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-135/06 – T-138/06) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Walka z terroryzmem - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami - Zamrożenie funduszy - Prawa podstawowe - Prawo do poszanowania własności, prawo do bycia wysłuchanym i prawo do skutecznej kontroli sądowej)

2010/C 328/46

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Al-Bashir Mohammed Al-Faqih (Birmingham, Zjednoczone Królestwo); Sanabel Relief Agency Ltd (Birmingham); Ghunia Abdrabbah (Birmingham) oraz Taher Nasuf (Manchester, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo N. Garcia-Lora, solicitor i S. Cox, barrister, następnie N. Garcia-Lora i E. Grieves, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i E. Finnegan, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo P. J. Kuijper, następnie C. O’Reilly i J. Aquilina, następnie E. Paasivirta i P. Aalto, i następnie E. Paasivirta i M. Konstantinidis, pełnomocnicy) oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: C. Gibbs, Z. Bryanston-Cross i S. Ossowski, pełnomocnicy, wspierani przez A. Dashwooda, barrister)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i Talibami i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 zakazujące wywozu niektórych towarów i usług do Afganistanu, wzmacniające zakaz lotów oraz rozszerzające zamrożenie funduszy i innych środków finansowych w odniesieniu do Talibów w Afganistanie (Dz. U. L 139, s. 9), w brzmieniu zmienionym po raz sześćdziesiąty trzeci rozporządzeniem Komisji (WE) nr 246/2006 z dnia 10 lutego 2006 r. (Dz. U. L 40, s. 13), którym wprowadzono nazwiska skarżących do załącznika I do rozporządzenia nr 881/2002.

Sentencja

1)	Sprawy T-135/06 – T-138/06 zostają połączone w celu wydania wyroku.

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i Talibami i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 zakazujące wywozu niektórych towarów i usług do Afganistanu, wzmacniające zakaz lotów i rozszerzające zamrożenie funduszy i innych środków finansowych w odniesieniu do Talibów w Afganistanie w brzmieniu zmienionym po raz sześćdziesiąty trzeci rozporządzeniem Komisji (WE) nr 246/2006 z dnia 10 lutego 2006 r. jest nieważny w zakresie w jakim dotyczy skarżących Al-Bashira Mohammeda Al-Faqiha, Tahera Nasufa, Ghunii Abdrabbaha oraz Sanabel Relief Agency Ltd.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez skarżących, a także dokona zwrotu kwot wypłaconych z kasy Sądu tytułem pomocy w zakresie kosztów postępowania.

4)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisja Europejska ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 165 z 15.7.2006.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/28

Wyrok Sądu z dnia 12 października 2010 r. — Asenbaum przeciwko OHIM (WIENER WERKSTÄTTE)

(Sprawy połączone T-230/08 i T-231/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego WIENER WERKSTÄTTE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 328/47

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Paul Asenbaum (Wiedeń, Austria) (przedstawiciele: adwokaci P. Vögel i E. Ploil)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Przedmiot

Skargi na dwie decyzje Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 kwietnia 2008 r. (sprawy R 1573/2006-4 i R 1571/2006-4) dotyczące dwóch zgłoszeń oznaczenia słownego WIENER WERKSTÄTTE do rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Sprawy T-230/08 i T-231/08 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	Paul Asenbaum zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/29

Wyrok Sądu z dnia 21 października 2010 r. — Agapiou Joséphidès przeciwko Komisji i EACEA

(Sprawa T-439/08) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące utworzenia ośrodka doskonalenia im. Jeana Monneta na Uniwersytecie Cypryjskim - Dokumenty pochodzące od osoby trzeciej - Częściowa odmowa dostępu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Termin do wniesienia skargi - Niedopuszczalność - Zarzut niezgodności z prawem - Wyjątek dotyczący ochrony prywatności i integralności osoby fizycznej - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Obowiązek uzasadnienia)

2010/C 328/48

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Kalliope Agapiou Joséphidès (Nikozja, Cypr) (przedstawiciel: adwokat C. Joséphidès)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung i G. Rozet, pełnomocnicy) oraz Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) (przedstawiciel: H. Monet, pełnomocnik)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji EACEA z dnia 1 sierpnia 2008 r. w sprawie wniosku o dostęp do dokumentów dotyczących utworzenia ośrodka doskonalenia im. Jeana Monneta na Uniwersytecie Cypryjskim oraz, po drugie, indywidualnej decyzji Komisji C(2007) 3749 z dnia 8 sierpnia 2008 r. dotyczącej przyznania pomocy w ramach programu kształcenia ustawicznego, będącego częścią programu Jean Monnet.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części oddalona, a w części odrzucona.

2)	Kalliope Agapiou Joséphidès zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 237 z 20.12.2008.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/29

Wyrok Sądu z dnia 21 października 2010 r. — Umbach przeciwko Komisji

(Sprawa T-474/08) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące umowy zawartej w ramach programu TACIS - Wniosek o udzielenie dostępu w związku ze sporem pomiędzy skarżącym a Komisją toczącym się przed belgijskim sądem cywilnym - Częściowa odmowa dostępu - Wniosek o udzielenie dostępu oparty na zasadach wynikających z traktatu UE - Nadrzędny interes publiczny)

2010/C 328/49

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dieter C. Umbach (Bangkok, Tajlandia) (przedstawiciel: adwokat M. Stephani)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 2 września 2008 r. odmawiającej przyznania skarżącemu dostępu do pewnych danych zawartych w dokumentach dotyczących umowy w sprawie pomocy przy redagowaniu kodeksu administracyjnego na rzecz Federacji Rosyjskiej, zatytułowanej „TACIS Service Contract no 98.0414”.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dieter C. Umbach zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 32 z 7.2.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/30

Postanowienie Sądu z dnia 5 października 2010 r. — Provincie Groningen i Provincie Drenthe przeciwko Komisji

(Sprawa T-69/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - EFRR - Decyzja o zmniejszeniu pomocy finansowej nakazująca częściowy zwrot wypłaconych kwot - Jednostka regionalna - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2010/C 328/50

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Provincie Groningen (Niderlandy) i Provincie Drenthe (Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci C. Dekker i E. Belhadj)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Steiblytė i W. Roels, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji C(2008) 8355 z dnia 11 grudnia 2008 r. o zmniejszeniu pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej na podstawie jednolitego dokumentu programowego nr 97.07.13.003 w zakresie celu 2 na rzecz regionów Groningue i Drenthe (Niderlandy) stosownie do decyzji Komisji C(1997) 1362 z dnia 26 maja 1997 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Provincie Groningen i Provincie Drenthe zostają obciążone kosztami.

(1) Dz.U. C 90 z 18.4.2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/30

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 15 października 2010 r. — Nexans France przeciwko Entreprise commune Fusion for Energy

(Sprawa T-415/10)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Zamówienia publiczne - Procedura przetargowa - Odrzucenie oferty - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

2010/C 328/51

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Nexans France SAS (Clichy, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.P. Tran Thiet i J.F. Le Corre)

Strona pozwana: Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: A. Verpont, pełnomocnik, wspierana przez C. Kennedy-Loest, C. Thomasa, M. Farleya, solicitors oraz adwokatów J. Derenne’a i N. Pourbaix’a)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania wydanych w ramach procedury przetargowej decyzji pozwanej dotyczących odrzucenia oferty skarżącej i udzielenia zamówienia na dostawy przewodów TF i PF innemu oferentowi.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/30

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 19 października 2010 r. — Nencini przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-431/10 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Poseł do Parlamentu Europejskiego - Zwrot dodatków wypłaconych z tytułu zwrotu kosztów zatrudnienia asystentów parlamentarnych i kosztów podróży - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

2010/C 328/52

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Riccardo Nencini (Barberino di Mugello, Włochy) (przedstawiciel: adwokat F. Bertini)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Lorens, A. Caiola i D. Moore, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania wielu aktów Parlamentu dotyczących zwrotu dodatków parlamentarnych, które miały zostać nienależnie pobrane.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/31

Skarga wniesiona w dniu 13 sierpnia 2010 r. — Morte Navarro przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa T-280/09)

()

2010/C 328/53

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: José Carlos Morte Navarro (Saragossa, Hiszpania) (przedstawiciel: J. González Buitrón, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ds. Petycji Parlamentu Europejskiego nr 202 660 z dnia 5 maja 2009 r. o pozostawieniu bez rozpoznania petycji wniesionej przez J. C. Morte Navarra pod nr 1818-08, i wydanie nowej decyzji postanawiającej o nadaniu biegu petycji przedstawionej przez J.C. Morte Navarra pod nr 1818-08 przed Parlamencie Europejskim i jej rozpoznaniu w sposób zgodny z przewidzianą przez prawo procedurą;

—	posiłkowo i na wypadek, gdyby oddalono powyższe żądanie, stwierdzenie ww. decyzji z dnia 5 maja 2009 r.; i

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji ds. Petycji Parlamentu Europejskiego z dnia 5 maja 2009 r., którą postanawia się o pozostawieniu bez rozpoznania petycji wniesionej przez skarżącego z tego powodu, iż nie należy ona w sposób wyraźny do zakresu kompetencji Unii Europejskiej.

W rzeczonej petycji skarżący wnosił o wszczęcie dochodzenia przez Parlament Europejski, w tym celu aby zgodnie z postanowieniami art. 7 traktatu o Unii Europejskiej wniósł on do Rady o stwierdzenie poważnego i trwałego naruszenia przez państwo hiszpańskie zasad wolności, demokracji, przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności oraz państwa prawa wymienionych w art. 6 ust. 1 traktatu o Unii Europejskiej.

Na poparcie swoich roszczeń skarżący podnosi brak prawidłowego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, ponieważ decyzja ta nie zawiera żadnych argumentów poza samym tylko stwierdzeniem, iż przedstawiona kwestia nie należy wyraźnie do zakresu działalności Unii Europejskiej, które pozwoliłyby skarżącemu na poznanie przyczyn i podstaw, które doprowadziły Komisję ds. Petycji do pozostawienia jego petycji bez rozpoznania.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/31

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2010 r. — Brighton Collectibles przeciwko OHIM — Felmar (BRIGHTON)

(Sprawa T-403/10)

()

2010/C 328/54

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Brighton Collectibles, Inc. (City of Industry, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat R. Delorey)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Felmar (Paryż, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie R 408/2009-4;

—	uchylenie wszystkich wydanych przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) postanowień o kosztach obciążających skarżącą;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Felmar

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „BRIGHTON” dla towarów z klasy 25

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Niezarejestrowane słowne i graficzne znaki towarowe „BRIGHTON” i „Brighton”, używane w obrocie handlowym w Zjednoczonym Królestwie, w Irlandii, w Niemczech i we Włoszech w odniesieniu do pasków; cieszące się renomą słowne i graficzne znaki towarowe „BRIGHTON” i „Brighton”, używane w obrocie handlowym w Zjednoczonym Królestwie, w Irlandii, w Niemczech i we Włoszech w odniesieniu do wyrobów ze skóry, kapeluszy, biżuterii i zegarków

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza wadliwie pod względem prawnym ustaliła, że wcześniejsze prawa, na których opierał się sprzeciw, nie zostały wykazane; naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie wykluczyła prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/32

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — National Lottery Commission przeciwko OHIM — Mediatek Italia i De Gregorio (Przedstawienie ręki)

(Sprawa T-404/10)

()

2010/C 328/55

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: National Lottery Commission (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: B. Brandreth, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: Mediatek Italia Srl (Neapol, Włochy), Giuseppe De Gregorio (Neapol, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie R 1028/2009-1;

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wydział Unieważnień;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: graficzny znak towarowy przedstawiający rękę z dwoma skrzyżowanymi palcami i uśmiechniętą twarzą dla towarów i usług z klas 9, 16, 25, 28 i 41 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 4800389

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Mediatek Italia Srl, Giuseppe De Gregorio

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: strona wnosząca o unieważnienie uzasadniła swój wniosek względnymi podstawami unieważnienia zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. c) i art. 53 ust. 2 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza art. 53 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 ze względu na naruszenie prawa przez Izbę Odwoławczą w ramach oceny tego artykułu i w odniesieniu do podejścia co do oceny okoliczności faktycznych oraz ze względu na nieskorzystanie przez Izbę Odwoławczą z uprawnień kontrolnych. Strona skarżąca uważa także, że Izba Odwoławcza nie skorzystała z pełnego zakresu swoich kompetencji na podstawie art. 78 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/32

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2010 r. — Yoshida Metal Industry przeciwko OHIM — Pi-Design i in. (Powierzchnia pokryta czarnymi krążkami)

(Sprawa T-416/10)

()

2010/C 328/56

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Yoshida Metal Industry Co., Ltd (Niigata, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci S. Verea, K. Muraro, M. Balestriero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą były również: Pi-Design AG (Triengen, Szwajcaria), Bodum France SA (Neuilly sur Seine, Francja), Bodum Logistics A/S (Billund, Dania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie R 1237/2008-1;

—	utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 15 lipca 2008 r. dotyczącą rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 1372580;

—	potwierdzenie ważności rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 1372580;

—	obciążenie strony pozwanej i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy przedstawiający powierzchnię pokrytą czarnymi krążkami dla towarów z klas 8 i 21 — wspólnotowy znak towarowy nr 1372580

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Pi-Design AG, Bodum France SA, Bodum Logistics A/S

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Wniosek został oparty na bezwzględnej podstawie odmowy rejestracji określonej w art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i unieważnienie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że postanowienia tego artykułu znajdują zastosowanie do spornego wspólnotowego znaku towarowego.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/33

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2010 r. — Václav Hrbek trading as BODY-HF przeciwko OHIM — The Outdoor Group (ALPINE PRO SPORTSWEAR & EQUIPMENT)

(Sprawa T-434/10)

()

2010/C 328/57

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Václav Hrbek trading as BODY-HF (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat C. Jäger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: The Outdoor Group Ltd (Northampton, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie R 1441/2009-2;

—	nakazanie stronie pozwanej oddalenia sprzeciwu nr B1276692 i uwzględnienia zgłoszenia nr 5779351 w całości;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

—	obciążenie strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, włącznie z kosztami poniesionymi przez skarżącego przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Sprzeciwów, jeżeli wspomniana strona postępowania wystąpi w niniejszej sprawie w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżący

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „ALPINE PRO SPORTSWEAR & EQUIPMENT” dla towarów należących do klas 18, 24, 25 i 28 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5779351

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego „alpine” (nr 2165017) dla towarów należących do klas 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 65 ust. 2 i 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza przekroczyła zakres swoich kompetencji wydając zaskarżoną decyzję, w której brak obiektywizmu i podstawy prawnej a także błędnie zastosowała kryteria służące określeniu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku wcześniejszego znaku towarowego i zakwestionowanego znaku towarowego.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/34

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2010 r. — Fulmen przeciwko Radzie

(Sprawa T-439/10)

()

2010/C 328/58

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fulmen (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat A. Kronshagen)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności punktu 11 części IB załącznika do rozporządzenia Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz decyzji Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 (1) oraz decyzji Rady 2010/413 WPZiB (2) w sprawie podjęcia środków ograniczających wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — w zakresie w jakim nazwa skarżącej została umieszczona w wykazie osób, grup i podmiotów, których fundusze i zasoby gospodarcze zostały zamrożone na podstawie tego przepisu.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja powinna zostać uznana za nieważną z tego powodu, że — na czas jej przyjęcia — żadna mająca znaczenie dla sprawy decyzja pochodząca od właściwego organu nie uzasadnia umieszczenia nazwy skarżącej w wykazie związanych z programem jądrowym lub balistycznym Iranu.

Strona skarżąca podnosi ponadto naruszenie gwarancji proceduralnych polegające na tym, że zostały naruszone jej prawa do obrony oraz rzetelnego procesu, ponieważ, jej zdaniem:

—	Rada nie uzasadniła wystarczająco decyzji o umieszczeniu nazwy strony skarżącej w spornym wykazie;

—	decyzja Rady nie została poprzedzona przekazaniem dowodów zgromadzonych przeciwko stronie skarżącej;

—	stronie skarżącej nie umożliwono skutecznego przedstawienie jej stanowiska na temat tych dowodów.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 195, s. 25)

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39)

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/34

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2010 r. — Mahmoudian przeciwko Radzie

(Sprawa T-440/10)

()

2010/C 328/59

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fereydoun Mahmoudian (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat A. Kronshagen)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności punktu 2 części IA załącznika do rozporządzenia Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz decyzji Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w zakresie, w jakim dotyczy skarżącego

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący domaga się stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 (1) oraz decyzji Rady 2010/413 WPZiB (2) w sprawie podjęcia środków ograniczających wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — w zakresie w jakim nazwisko skarżącego zostało umieszczone w wykazie osób, grup i podmiotów, których fundusze i zasoby gospodarcze zostały zamrożone na podstawie tego przepisu.

Zarzuty i główne argumenty podniesione przez skarżącego są identyczne z zarzutami i argumentami w sprawie T-439/10 Fulmen przeciwko Radzie, dotyczącej spółki, której skarżący jest dyrektorem generalnym.

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39)

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/35

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 8 lipca 2010 r. w sprawie F-139/06, Kurrer przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 września 2010 r. przez Christiana Kurrera

(Sprawa T-441/10 P)

()

2010/C 328/60

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Christian Kurrer (Watermael-Boitsfort, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego w sprawie F-139/06 Kurrer przeciwko Komisji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 marca 2006 r. w zakresie w jakim na jej mocy skarżący będący wtedy urzędnikiem na okres próbny został zaszeregowany do grupy A*6, stopień 2;

—	ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej celem wydania przezeń rozstrzygnięcia;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami, włącznie z kosztami postępowania w pierwszej instancji

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu wnoszący je domaga się uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie F-139/06 Kurrer przeciwko Komisji, którym oddalono skargę wnoszącego odwołanie będącego byłym członkiem personelu tymczasowego zaszeregowanym do grupy A*8 mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o i) powołaniu go na administratora na okres próbny w następstwie konkursu ogólnego opublikowanego przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego dla urzędników Unii Europejskiej w zakresie w jakim w decyzji tej został on zaszeregowany do grupy A*6, stopień 2 w oparciu o przepisy nowego regulaminu pracowniczego oraz ii) nie zachowaniu przez niego uprzednio uzyskanych punktów awansu.

Celem uzasadnienia odwołania wnoszący je podnosi, że art. 5 ust. 4 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędników powinien być interpretowany w ten sposób, że wszyscy członkowie personelu tymczasowego, którzy pomyślnie przeszli konkurs wewnętrzny lub ogólny powinni przy zaszeregowywaniu jako urzędnicy być umieszczani w tej samej grupie, podczas gdy SSP orzekł, iż taka korzyść powinna być zarezerwowana wyłącznie dla tych członków personelu tymczasowego, którzy przechodzą do wyższej kategorii służbowej w ramach ich powołania.

Wnoszący odwołanie podnosi w tym względzie cztery zarzuty:

—

brak uzasadnienia i naruszenie prawa, ponieważ SSP bardzo zdawkowo wypowiedział się na temat dyskryminacji członków personelu tymczasowego zatrudnionych przez Komisję Europejską w porównaniu z członkami personelu tymczasowego zatrudnionymi przez Parlament Europejski oraz Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej, którzy przy ich zaszeregowaniu zachowali grupę i starszeństwo służbowe bez względu na to jakie zaszeregowanie zostało podane w ogłoszeniu o konkursie, który pomyślnie przeszli;

—	naruszenie reguł interpretacji prawa wspólnotowego w zakresie w jakim wykładnia dokonana przez SSP nie znajduje oparcia ani w treści ani w systematyce art. 5 ust. 4 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędników;

—

naruszenie zasady równego traktowania, Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz naruszenie prawa, gdyż wykładnia dokonana przez SSP narusza zasadę, zgodnie z którą dwie sytuacje, które merytorycznie nie różnią się między sobą nie mogą podlegać odmiennemu traktowaniu. Między członkami personelu tymczasowego powołanymi na urzędników w ramach zmiany kategorii służbowej a członkami personelu tymczasowego powołanymi na urzędników w następstwie konkursu ogólnego nie ma merytorycznych różnic. Ponadto niektórzy członkowie personelu tymczasowego, którzy zostali urzędnikami w następstwie konkursu ogólnego zachowali uzyskane wcześniej punkty awansu, co nie miało miejsca w przypadku wnoszącego odwołanie;

—	naruszenie prawa wspólnotowego a w szczególności ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej i ekspektatywy powołania członka personelu tymczasowego na urzędnika.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/36

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 8 lipca 2010 r. w sprawie F-126/06, Magazzu przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 września 2010 r. przez Salvatore Magazzu

(Sprawa T-442/10 P)

()

2010/C 328/61

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Salvatore Magazzu (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego w sprawie F-126/06 Salvatore Magazzu przeciwko Komisji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 13 grudnia 2005 r. w części zaszeregowującej skarżącego jako urzędnika w okresie próbnym do grupy zaszeregowania A*6 stopień 2, począwszy od dnia 1 stycznia 2006 r.;

—	przekazanie sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty, na które powołuje się skarżący, są zasadniczo identyczne lub podobne jak w sprawie T-441/10 P Kurrer przeciwko Komisji

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/36

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 8 lipca 2010 r. w sprawie F-130/06 Sotgia przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 września 2010 r. przez Stefana Sotgię

(Sprawa T-443/10 P)

()

2010/C 328/62

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Stefano Sotgia (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego w sprawie F-130/06 Sotgia przeciwko Komisji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 kwietnia 2006 r. w części, w której zaszeregowano skarżącego jako urzędnika w okresie próbnym do grupy zaszeregowania A*6, stopień 2, począwszy od dnia 16 kwietnia 2006 r.;

—	ewentualnie przekazanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty, na które powołuje się skarżący, są co do istoty identyczne z powołanymi w ramach sprawy T-441/10 P Kurrer przeciwko Komisji lub podobne do nich.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/36

Skarga wniesiona w dniu 23 września 2010 r. — Apple przeciwko OHIM — Iphone Media (IPH IPHONE)

(Sprawa T-448/10)

()

2010/C 328/63

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Apple, Inc. (Cupertino, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: M. Engelman, barrister, i J. Olsen, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Iphone Media, SA (Sewilla, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie R 1084/2009-4;

—	uwzględnienie sprzeciwu strony skarżącej;

—

ewentualnie uwzględnienie sprzeciwu strony skarżącej w odniesieniu do takich towarów i usług, dla których ustalono istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, lub dla takich towarów i usług, co do których stwierdzi się, że zgłoszony znak towarowy jest obarczony ryzykiem powodowania czerpania nienależnej korzyści z odróżniającego charakteru lub renomy znaku towarowego strony skarżącej bądź działania na ich szkodę;

—	obciążenie Iphone Media kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Iphone Media

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „IPH IPHONE” dla towarów i usług z klas 16, 35, 38, 41 i 42 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5562822

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy nr 2901007 „IPHONE” dla towarów i usług z klas 9, 38 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: strona skarżąca uważa, że zaskarżona decyzja narusza art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (Rady) nr 207/2009 ze względu na błędne zastosowanie przez Izbę Odwoławczą postanowień tych artykułów do spornego znaku towarowego.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/37

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2010 r. — ClientEarth przeciwko Radzie

(Sprawa T-452/10)

()

2010/C 328/64

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ClientEarth (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Hockman QC, Barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że pozwana naruszyła rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 (1);

—	stwierdzenie, że Rada naruszyła art. 294 ust. 6 TFUE, nie informując w pełni Parlamentu Europejskiego o powodach, które doprowadziły ją do przyjęcia jej stanowiska w pierwszym czytaniu;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 26 lipca 2010 r. (sygn. 15/c/01/10), którą Rada dostarczyła odpowiedzi odmownej na podstawie art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, wycofując w ten sposób dokument nr 6865/09;

—	zobowiązanie pozwanej do udzielenia dostępu do wnioskowanego dokumentu, oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania na podstawie art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem, w tym kosztami interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie niniejszej skargi skarżąca, w trybie art. 263 TFUE, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 26 lipca 2010 r., na podstawie której pozwana odmówiła udzielenia skarżącej dostępu do dokumentu nr 6865/09, który zawiera opinię służby prawnej pozwanej dotyczącą propozycji Komisji w sprawie przekształcenia rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, a w szczególności zalecanych przez Parlament Europejski poprawek zawartych w sprawozdaniu Cashmana.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi następujące argumenty:

Po pierwsze, zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 oraz art. 294 ust. 6 TFUE. Ujawnienie wnioskowanej porady prawnej nie naruszyłoby ochrony porady prawnej, jak również nie naruszyłoby interesu Rady w żądaniu i otrzymywaniu otwartej, obiektywnej i kompleksowej porady prawnej. Procedura prawodawcza na etapie pierwszego czytania powinna uwzględniać ujawnienie porady prawnej dotyczącej dopuszczalności poprawek proponowanych przez Parlament Europejski.

Po drugie, zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001. Artykuł 4 ust. 3 nie ma zastosowania do ochrony porady prawnej. Nawet gdyby tak było, ujawnienie wnioskowanej porady nie naruszyłoby poważnie procesu podejmowania decyzji przez Radę. Ujawnienie nie naruszyłoby zdolności służby prawnej do reprezentowania stanowiska Rady w postępowaniu sądowym niezależnie od wszelkich wpływów zewnętrznych, jak również niezależności służby prawnej Rady, ani też nie utrudniłoby wewnętrznych dyskusji Rady dotyczących poprawek Parlamentu.

Ponadto zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 2 tiret ostatnie i art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1091/2001, ponieważ nie ocenia, czy za ujawnieniem przemawia interes publiczny i nie dostarcza szczegółowego przedstawienia powodów takiej odmowy. Rada nie dokonuje wyważenia ochrony porady prawnej wobec interesu publicznego w udostępnianym dokumencie w świetle korzyści płynących ze zwiększonej przejrzystości oraz okoliczności, że dostęp do wnioskowej porady umożliwiłby obywatelom większy udział w procesie przekształcania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, co dotyczy szerokiej opinii publicznej, bowiem dostarcza jej podstawę wykonywania prawa do dostępu do dokumentów instytucji UE.

Wreszcie zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001, ponieważ odmawia dostępu do części wnioskowanego dokumentu.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43)

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/38

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2010 r. — Northern Ireland Department of Agriculture and Rural Development przeciwko Komisji

(Sprawa T-453/10)

()

2010/C 328/65

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Northern Ireland Department of Agriculture and Rural Development (Belfast, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: K. Brown, Solicitor i D. Wyatt QC, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/399/EU (1) (notyfikowanej jako dokument C(2010) 4894) z dnia 15 lipca 2010 r. w zakresie w jakim dotyczy ona to korekty ryczałtowej w wysokości 5 % odnoszącej się do niektórych wydatków poniesionych przez Irlandię Północną w roku finansowym 2007; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji nr 2010/399/UE (notyfikowanej jako dokument C(2010) 4894) z dnia 15 lipca 2010 r. w zakresie w jakim wyłącza ona z finansowania Unii Europejskiej pozycję obejmującą korektę ryczałtową w wysokości 5 % odnoszącą się do wydatków w kwocie 18 600 258,71 EUR poniesionych przez Irlandię Północną w roku finansowym 2007.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Przede wszystkim, jeżeli chodzi o zaskarżoną pozycję, decyzja Komisji narusza prawo i została wydana w wyniku błędu w ustaleniach faktycznych, ponieważ stwierdzone przez nią niedociągnięcia w kluczowych kontrolach i ich możliwy wpływ na zadeklarowanie kwalifikujących się hektarów w roku zgłoszeniowym 2006 nie mógł uzasadniać korekty w wysokości 5 % odnoszącej się do całości rozpatrywanych wydatków w Irlandii Północnej w danym roku. Takie zawyżone zgłoszenia nie mogły spowodować wzrostu kwot referencyjnych wynikających z płatności dla rolników w latach 2000-2002 i wobec tego mogły jedynie spowodować wzrost liczby, nie zaś wartości, uprawnień do płatności określonych w 2005 r. Około 78 % uprawnień do płatności należnych i rozdzielonych pomiędzy kwalifikujące się hektary zadeklarowane przez rolników w 2005 r. zostało określone na podstawie płatności dokonanych na rzecz zainteresowanych rolników w latach 2000-2002 i tego odsetka nie dotyczą błędy dotyczące ustalenia liczby kwalifikujących się hektarów w 2005 r., które zostały powtórzone w 2006 r. Ponadto przepisy dotyczące obniżek, wyłączeń lub sankcji mają zastosowanie z zastrzeżeniem zasady dostosowania z mocą wsteczną uprawnień do płatności, a także z zastrzeżeniem zasady, zgodnie z którą jeżeli rolnik dokonuje zawyżonego zgłoszenia kwalifikujących się hektarów, jednak powierzchnia rolna określona jako kwalifikująca się jest wystarczająca, aby aktywować wszystkie uprawnienia do płatności, o które rzeczywiście może się on ubiegać, żadna sankcja nie zostaje nałożona. Komisja dokonała błędnej interpretacji przepisów wprowadzających te zasady i w konsekwencji znacznie zawyżyła kwoty podlegające zwrotowi przez rolników z Irlandii Północnej na podstawie zawyżonych zgłoszeń w roku zgłoszeniowym 2006.

Co więcej Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, oceniając prawdopodobną stratę jako 5 % całości poniesionych wydatków, chociaż zgodnie z podstawową zasadą, jaką należy zastosować w przypadku, kiedy nie można dokładnie ocenić strat dla środków danego funduszu Unii Europejskiej, wysokość korekty powinna być wyraźnie powiązana z prawdopodobną stratą. Ocena dokonana przez Komisję oparta jest na dwóch błędnych założeniach. Pierwszym z nich jest przyjęcie, iż nie ma znaczenia, że błędy związane z zawyżona oceną kwalifikujących się obszarów w latach 2005 i 2006 nie mogły negatywnie wpłynąć na około 78 % uprawnień do płatności należnych rolnikom i wobec tego nie mogły stanowić ryzyka dla funduszów. Drugie błędne założenie dotyczy znaczącego zawyżenia przez Komisję kwot podlegających odzyskaniu od rolników z Północnej Irlandii w odniesieniu do zawyżonych zgłoszeń za 2006 r. Wreszcie z faktu, iż zastosowanie przez Komisję ryczałtowej obniżki w wysokości 5 % oparte jest na znaczącym zawyżeniu rzeczywistej prawdopodobnej straty dla funduszów Unii Europejskiej, wynika, że w niniejszej sprawie ryczałtowa obniżka w wysokości 5 % jest nadmierna, a zatem nieproporcjonalna.

(1) Decyzja Komisji z dnia 15 lipca 2010 r. wyłączająca z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (notyfikowana jako dokument C(2010) 4894) (Dz.U 2010 L 184, s. 6).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/39

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2010 r. — Anicav przeciwko Komisji

(Sprawa T-454/10)

()

2010/C 328/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Associazione Nazionale degli Industriali delle Conserve Alimentari Vegetali (Anicav) (Neapol, Włochy) (przedstawiciele: J. da Cruz Vilaça, S. Estima Martins i S. Carvalho de Sousa, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności przepisów art. 52 i załącznika nr VIII do rozporządzenia Komisji nr 1580/2007 (1) w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji nr 687/2010 (2); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia Komisji nr 1580/2007 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji nr 687/2010.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Po pierwsze skarżąca podnosi, że zaskarżony środek narusza rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (zwane dalej „rozporządzeniem o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (Dz.U. 2007 L 299, s. 1).

Poprzez zaniechanie (i) uwzględnienia działalności przetwórczej w załączniku nr VIII do rozporządzenia Komisji nr 1580/2007 oraz (ii) wyłączenia działań w zakresie przygotowania, pakowania i działań następujących po przetworzeniu z wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w odniesieniu do produktów przeznaczonych do przetworzenia, zaskarżony środek narusza rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku, ponieważ to ostatnie rozporządzenie stanowi, że przepisy dotyczące organizacji producentów, a mianowicie przyznawania pomocy, powinny mieć zastosowanie wyłącznie do produktów objętych wspólną organizacją rynków owoców i warzyw.

Po drugie skarżąca twierdzi, ze zaskarżony środek narusza zasadę niedyskryminacji; poprzez przyznanie organizacjom producentów pomocy obejmującej działalność przemysłową prowadzoną również przez prywatne przedsiębiorstwa zaskarżony środek narusza zasadę niedyskryminacji, która zakazuje traktowania porównywalnych sytuacji w odmienny sposób, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione.

Wreszcie skarżąca podnosi, że zaskarżony środek narusza zasadę proporcjonalności; poprzez przyznanie organizacjom producentów pomocy obejmującej działalność przemysłową prowadzoną również przez prywatne przedsiębiorstwa zaskarżony środek narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ wykracza poza to, co jest konieczne, aby osiągnąć hipotetyczny cel wspólnej polityki rolnej dotyczący pionowej integracji organizacji producentów.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (Dz.U. 2007 L 350, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 687/2010 z dnia 30 lipca 2010 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (Dz.U. 2010 L 199, s. 12).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/39

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — McBride przeciwko Komisji

(Sprawa T-458/10)

()

2010/C 328/67

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Peter McBride (Downings, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4758 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego kutra rybackiego Peadar Elanie, II oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4758 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego kutra rybackiego Peadar Elaine II oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Po pierwsze skarżący twierdzi, że Komisja działała bez podstawy prawnej. Artykuł 4 ust. 2 decyzji 97/413/WE z dnia 26 czerwca 1997 r. w sprawie celów i szczególnych zasad restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego, w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2001 r., w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zasobami i ich eksploatacją (Dz.U. 1997 L 175, s. 27), stanowi w dalszym ciągu podstawę prawną zaskarżonej decyzji i w związku z tym, jak twierdzi skarżący, Komisja nie miała podstaw prawnych do wydania zaskarżonej decyzji jako decyzji ad hoc.

Po drugie, skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Podnosi on, że zaskarżona decyzja wydana na podstawie decyzji Rady nr 97/413/WE, winna była zostać przyjęta w ramach procedury komitetów zarządzających, oraz że decydując o wydaniu decyzji jako decyzji ad hoc, Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne.

Po trzecie, skarżący twierdzi, że dokonując błędnej wykładni art. 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE Komisja nadużyła swych uprawnień, w szczególności opierając się na niemających znaczenia kryteriach i pomijając definicję pojęcia „nakład połowowy” ustanowioną w decyzji Komisji nr 97/413/WE i w regulacjach wspólnotowych w dziedzinie rybołówstwa obowiązujących w momencie składania przez skarżącego wniosku o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa w grudniu 2001 r.

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku na taj podstawie, iż wykorzystano nową zdolność połowową wielu mniejszych kutrów na rzecz Peadar Elaine II jest bezpodstawna, oznacza bowiem, że nie odnotowano zwiększenia całkowitej zdolności połowowej wielozadaniowych jednostek floty irlandzkiej kiedy kuter ten rejestrowano.

Wreszcie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji. Skarżący podnosi, że odmowa Komisji rozpatrzenia wniosku pod względem merytorycznym stanowi naruszenie obowiązku Komisji wynikającego z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności prawa do rozpatrzenia jego wniosku „w sposób bezstronny i w rozsądnym terminie” zgodnie z art. 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/40

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — McBride przeciwko Komisji

(Sprawa T-459/10)

()

2010/C 328/68

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hugh McBride (Downings, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4748 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera Heather Jane II, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb. Orz. 2006 II-1699; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4761 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera Heather Jane II oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku na taj podstawie, iż wykorzystano nową zdolność połowową wielu mniejszych kutrów na rzecz Heather Jane II jest bezpodstawna, oznacza bowiem, że nie odnotowano zwiększenia całkowitej zdolności połowowej wielozadaniowych jednostek floty irlandzkiej kiedy kuter ten rejestrowano.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/41

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Mullglen przeciwko Komisji

(Sprawa T-460/10)

()

2010/C 328/69

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mullglen Ltd. (Killybegs, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister and D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 4757 z dnia 13 lipca 2010 r. jako pismo do Irlandii, o którym skarżący został zawiadomiony w dniu 16 lipca 2010 r., w sprawie oddalenia wniosku o zwiększenie zdolności połowowej dla planowanego nowego trawlera do połowów pelagicznych na miejsce MFV Pacelli, i przyjętej w celu zastąpienia decyzji w sprawie rzeczonego wniosku zawartego w decyzji Komisji nr 2003/245 z dnia 4 kwietnia 2003 r. dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów WPO IV w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów oraz warunków pracy w stosunku do statków o całkowitej długości większej niż dwanaście metrów (Dz.U. L 90, s. 48), której nieważność została stwierdzona, w zakresie w jakim dotyczy skarżącego, wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji wydanym w dniu 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji (Zb.Orz. s. II-1699); oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie niniejszej skargi skarżący wnosi, w trybie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 4757 z dnia 13 lipca 2010 r. jako pismo do Irlandii, o którym skarżący został zawiadomiony w dniu 16 lipca 2010 r. w sprawie oddalenia wniosku o zwiększenie zdolności połowowej dla planowanego nowego trawlera do połowów pelagicznych na miejsce MFV Pacelli, i przyjętej w celu zastąpienia decyzji w sprawie rzeczonego wniosku zawartego w decyzji Komisji nr 2003/245 z dnia 4 kwietnia 2003 r. dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów WPO IV w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów oraz warunków pracy w stosunku do statków o całkowitej długości większej niż dwanaście metrów (Dz.U. L 90, s. 48), której nieważność została stwierdzona, w zakresie w jakim dotyczy skarżącego, wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji wydanym w dniu 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji (Zb.Orz. s. II-1699).

Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi następujące argumenty:

Po pierwsze skarżący twierdzi, że pozwana działała bez podstawy prawnej. Artykuł 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE z dnia 26 czerwca 1997 r. w sprawie określenia celów i szczegółowych reguł dotyczących restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego w okresie od 1 stycznia 1997 r. do 31 grudnia 2001 r. dla uzyskania trwałej równowagi pomiędzy zasobami a ich eksploatacją (Dz.U. L 175, s. 27) nadal stanowi właściwą podstawę prawną zaskarżonej decyzji, a zatem Komisja nie dysponowała podstawą prawną do wydania decyzji w trybie doraźnym.

Po drugie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła istotny wymóg procesowy. Skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja, na podstawie decyzji Rady nr 97/413/WE, powinna była być wydana na zgodnie z procedurą komitetów zarządzających oraz że postanawiając przyjąć decyzję trybie doraźnym, Komisja naruszyła istotne wymogi procesowe.

Po trzecie skarżący twierdzi, że dokonując niewłaściwej interpretacji art. 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE Komisja przekroczyła swoje uprawnienia, w szczególności opierając się na nieistotnych kryteriach i nie biorąc pod uwagę definicji „nakładu połowowego” określonej w decyzji Rady nr 97/413/WE oraz w prawodawstwie wspólnotowym w dziedzinie rybołówstwa mającym zastosowanie w chwili wniosku skarżącego o tonaż bezpieczeństwa w grudniu 2001 r.

Ponadto podnosi się, że zaskarżona decyzja zawiera szereg oczywistych błędów w ocenie wniosku skarżącego o tonaż bezpieczeństwa. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji w sprawie oddalenia wniosku skarżącego z powodu większej przestrzeni pod głównym pokładem planowanego nowego statku w porównaniu z Pacellim jest oczywiście błędna, jak i założenie, że „nakład połowowy” planowanego nowego statku będzie większy niż Pacellego.

Wreszcie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do równego traktowania. Podnosi, że oddalenie przez Komisję wniosku z powodu większej przestrzeni pod głównym pokładem jego planowanego nowego statku stanowi rażąco odmienne traktowanie przedstawiające niedopuszczalną dyskryminację wobec niego w porównaniu z całkowicie odmiennym stanowiskiem co do niektórych wniosków o dodatkowy tonaż bezpieczeństwa przyjętych w decyzji Komisji nr 2003/245 oraz co do jednego z wniosków pierwotnie oddalonych w owej decyzji, lecz później przyjętych w decyzji Komisji notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 4765 z dnia 13 lipca 2010 r.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/42

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Boyle przeciwko Komisji

(Sprawa T-461/10)

()

2010/C 328/70

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cathal Boyle (Killybegs, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 4751 z dnia 13 lipca 2010 r. jako pismo do Irlandii, o którym skarżący został zawiadomiony w dniu 16 lipca 2010 r., w sprawie oddalenia wniosku o zwiększenie zdolności połowowej dla planowanego nowego trawlera do połowów pelagicznych na miejsce MFV Marie Dawn, i przyjętej w celu zastąpienia decyzji w sprawie rzeczonego wniosku zawartego w decyzji Komisji nr 2003/245 z dnia 4 kwietnia 2003 r. dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów WPO IV w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów oraz warunków pracy w stosunku do statków o całkowitej długości większej niż dwanaście metrów (Dz.U. L 90, s. 48), której nieważność została stwierdzona, w zakresie w jakim dotyczy skarżącego, wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji wydanym w dniu 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji (Zb.Orz. s. II-1699); oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie niniejszej skargi skarżący wnosi, w trybie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 4751 z dnia 13 lipca 2010 r. jako pismo do Irlandii, o którym skarżący został zawiadomiony w dniu 16 lipca 2010 r. w sprawie oddalenia wniosku o zwiększenie zdolności połowowej dla planowanego nowego trawlera do połowów pelagicznych na miejsce MFV Marie Dawn, i przyjętej w celu zastąpienia decyzji w sprawie rzeczonego wniosku zawartego w decyzji Komisji nr 2003/245 z dnia 4 kwietnia 2003 r. dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów WPO IV w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów oraz warunków pracy w stosunku do statków o całkowitej długości większej niż dwanaście metrów (Dz.U. L 90, s. 48), której nieważność została stwierdzona, w zakresie w jakim dotyczy skarżącego, wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji wydanym w dniu 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji (Zb.Orz. s. II-1699).

Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi następujące argumenty:

Ponadto podnosi się, że zaskarżona decyzja zawiera szereg oczywistych błędów w ocenie wniosku skarżącego o tonaż bezpieczeństwa. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji w sprawie oddalenia wniosku skarżącego z powodu większej przestrzeni pod głównym pokładem planowanego nowego statku w porównaniu z Marie Dawn jest oczywiście błędna, jak i założenie, że „nakład połowowy” planowanego nowego statku będzie większy niż Marie Dawn.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/43

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Flaherty przeciwko Komisji

(Sprawa T-462/10)

()

2010/C 328/71

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Thomas Flaherty (Kilronan, Ireland), (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4764 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Westward Isle, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Trybunału z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P, Flaherty i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. 2008 I-2649; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4764 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Westward Isle oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Trybunału z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P, Flaherty i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. 2008 s. I-2649.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Po drugie, skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Podnosi on, że zaskarżona decyzji wydana na podstawie decyzji Rady nr 97/413/WE, winna była zostać przyjęta w ramach procedury komitetów zarządzających, oraz że decydując o wydaniu decyzji jako decyzji ad hoc, Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne.

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie zdolności połowowej jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku z tego względu, iż powierzchnia pokładu głównego nowej jednostki jest większa niż powierzchnia pokładu głównego Westward Isle jest oczywiście błędna, jak również założenie leżące u jej podstaw, że nowa jednostka będzie miała większą „zdolność połowową” niż Westward Isle.

Wreszcie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do równego traktowania. Podnosi on, że oddalenie wniosku przez Komisję z powodu większej powierzchni pokładu głównego nowej jednostki stanowi istotną różnicę w traktowaniu, równoznaczną z niedopuszczalną dyskryminacją w porównaniu z zupełnie innym podejściem przyjętym przez Komisję przy rozpatrywaniu niektórych wniosków o zwiększenie zdolności połowowej uwzględnionych w decyzji Komisji nr 2003/245, a także w odniesieniu to jednego z wniosków, początkowo oddalonego mocą tej decyzji a następnie uwzględnionego w decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4765.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/44

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Ocean Trawlers przeciwko Komisji

(Sprawa T-463/10)

()

2010/C 328/72

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ocean Trawlers Ltd (Killybegs, Irelandia), (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4750 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Golden Rose, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r. dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Trybunału z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P, Flaherty i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. 2008 I-2649; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca, na podstawie art. 263 TFUE, żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4750 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Golden Rose oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r. dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Trybunału z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P, Flaherty i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. 2008 I-2649.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Po pierwsze skarżąca twierdzi, że Komisja działała bez podstawy prawnej. Artykuł 4 ust. 2 decyzji 97/413/WE z dnia 26 czerwca 1997 r. w sprawie celów i szczególnych zasad restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego, w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2001 r., w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zasobami i ich eksploatacją (Dz.U. 1997 L 175, s. 27), stanowi w dalszym ciągu podstawę prawną zaskarżonej decyzji i w związku z tym, jak twierdzi skarżąca, Komisja nie miała podstaw prawnych do wydania zaskarżonej decyzji jako decyzji ad hoc.

Po drugie, skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Podnosi ona, że zaskarżona decyzji wydana na podstawie decyzji Rady nr 97/413/WE, winna była zostać przyjęta w ramach procedury komitetów zarządzających, oraz że decydując o wydaniu decyzji jako decyzji ad hoc, Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że dokonując błędnej wykładni art. 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE Komisja nadużyła swych uprawnień, w szczególności opierając się na niemających znaczenia kryteriach i pomijając definicję pojęcia „nakład połowowy” ustanowioną w decyzji Komisji nr 97/413/WE i w regulacjach wspólnotowych w dziedzinie rybołówstwa obowiązujących w momencie składania przez skarżącą wniosku o zwiększenie zdolności połowowej w grudniu 2001 r.

Ponadto skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzji w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie zdolności połowowej jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku z tego względu, iż powierzchnia pokładu głównego nowej jednostki jest większa niż powierzchnia pokładu głównego Golden Rose jest oczywiście błędna, jak również założenie leżące u jej podstaw, że nowa jednostka będzie miała większą „zdolność połowową” niż Golden Rose.

Wreszcie skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do równego traktowania. Podnosi ona, że oddalenie wniosku przez Komisję z powodu większej powierzchni pokładu głównego nowej jednostki stanowi istotną różnicę w traktowaniu, równoznaczną z niedopuszczalną dyskryminacją w porównaniu z zupełnie innym podejściem przyjętym przez Komisję przy rozpatrywaniu niektórych wniosków o zwiększenie zdolności połowowej uwzględnionych w decyzji Komisji nr 2003/245, a także w odniesieniu to jednego z wniosków, początkowo oddalonego mocą tej decyzji a następnie uwzględnionego w decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4765.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/45

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Fitzpatrick przeciwko Komisji

(Sprawa T-464/10)

()

2010/C 328/73

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Patrick Fitzpatrick (Kileany, Irelandia), (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4761 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Shauna Ann, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4761 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Shauna Ann oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb. Orz. 2006 II-1699.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku na tej podstawie jest bezzasadna, skoro wykorzystanie nowej zdolności połowowej wielu mniejszych kutrów na rzecz Shauna Ann oznacza, że nie odnotowano zwiększenia całkowitej zdolności połowowej wielozadaniowych jednostek floty irlandzkiej, kiedy kuter ten rejestrowano.

Wreszcie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji. Skarżący podnosi, że odmowa Komisji rozpatrzenia wniosku pod względem merytorycznym stanowi naruszenie obowiązku Komisji wynikającego z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2010 C 83, s. 389), a w szczególności prawa do rozpatrzenia jego wniosku „w sposób bezstronny i w rozsądnym terminie” zgodnie z art. 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/46

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — McHugh przeciwko Komisji

(Sprawa T-465/10)

()

2010/C 328/74

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eamon McHugh (Killybegs, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4767 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych Antartic, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12 m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4767 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej trawlera do połowów pelagicznych Antartic oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzji w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku z tego względu, iż powierzchnia pokładu głównego nowej jednostki jest większa niż powierzchnia pokładu głównego Menhaden jest oczywiście błędna, jak również założenie leżące u jej podstaw, że nowa jednostka będzie miała większy „nakład połowowy” niż Menhaden.

Wreszcie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do równego traktowania. Podnosi on, że oddalenie wniosku przez Komisję z powodu większej powierzchni pokładu głównego nowej jednostki stanowi istotną różnicę w traktowaniu, równoznaczną z niedopuszczalną dyskryminacją w porównaniu z zupełnie innym podejściem przyjętym przez Komisję przy rozpatrywaniu niektórych wniosków o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa, uwzględnionych w decyzji Komisji nr 2003/245, a także w odniesieniu to jednego z wniosków, początkowo oddalonego mocą tej decyzji a następnie uwzględnionego w decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4765.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/47

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Hannigan przeciwko Komisji

(Sprawa T-466/10)

()

2010/C 328/75

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eugene Hannigan (Killybegs, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4754 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego kutra rybackiego Niamh Eoghan, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4754 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego kutra rybackiego Niamh Eoghan oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych od T-218/03 do T-240/03 Boyle i in. przeciwko Komisji Zb.Orz. 2006 II-1699.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku na taj podstawie, iż wykorzystano nową zdolność połowową wielu mniejszych kutrów na rzecz Niamh Eoghan jest bezpodstawna, oznacza bowiem, że nie odnotowano zwiększenia całkowitej zdolności połowowej wielozadaniowych jednostek floty irlandzkiej kiedy kuter ten rejestrowano.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/48

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2010 r. — Murphy przeciwko Komisji

(Sprawa T-467/10)

()

2010/C 328/76

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Larry Murphy (Castletownbere, Irlandia) (przedstawiciele: A. Collins SC, N. Travers, Barrister i D. Barry, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4753 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Menhaden, oraz zastąpienie decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Trybunału z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P, Flaherty i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. 2008 s. I-2649; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, na podstawie art. 263 TFUE, żąda w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4753 — pismo do Irlandii, oddalającej wniosek o zwiększenie ze względów bezpieczeństwa zdolności połowowej nowego trawlera do połowów pelagicznych, który miał zastąpić MFV Menhaden, oraz zastąpienia decyzji w przedmiocie wyżej wymienionego wniosku, zawartej w decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r., dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w celu poprawy bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy w odniesieniu do statków o całkowitej długości przekraczającej 12m (Dz.U. 2003 r. L 90, s. 48), której nieważność stwierdzono wyrokiem Trybunału z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P, Flaherty i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. 2008 s. I-2649.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi następujące zarzuty:

Po pierwsze skarżący twierdzi, że Komisja działała bez podstawy prawnej. Artykuł 4 ust. 2 decyzji 97/413/WE z dnia 26 czerwca 1997 r. w sprawie celów i szczególnych zasad restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego, w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2001 r., w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zasobami i ich eksploatacją (Dz.U. 1997 L 175, s. 27) stanowi w dalszym ciągu podstawę prawną zaskarżonej decyzji i w związku z tym, jak twierdzi skarżący, Komisja nie miała podstaw prawnych do wydania zaskarżonej decyzji jako decyzji ad hoc.

Po drugie, skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Podnosi on, że zaskarżona decyzja, wydana na podstawie decyzji Rady nr 97/413/WE, winna była zostać przyjęta w ramach procedury komitetów zarządzających oraz że decydując o wydaniu decyzji jako decyzji ad hoc, Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne.

Po trzecie, skarżący twierdzi, że dokonując błędnej wykładni art. 4 ust. 2 decyzji Rady nr 97/413/WE, Komisja nadużyła swych uprawnień, w szczególności opierając się na niemających znaczenia kryteriach i pomijając definicję pojęcia „nakład połowowy” ustanowioną w decyzji Komisji nr 97/413/WE i w regulacjach wspólnotowych w dziedzinie rybołówstwa obowiązujących w momencie składania przez skarżącego wniosku o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa, w grudniu 2001 r.

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzji w zakresie w jakim ocenia jego wniosek o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa, jest obarczona licznymi oczywistymi błędami. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku z tego względu, iż powierzchnia pokładu głównego nowej jednostki jest większa niż powierzchnia pokładu głównego Menhaden jest oczywiście błędna, jak również założenie leżące u jej podstaw, że nowa jednostka będzie miała większy „nakład połowowy” niż Menhaden.

Wreszcie skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do równego traktowania. Podnosi on, że oddalenie wniosku przez Komisję z powodu większej powierzchni pokładu głównego nowej jednostki stanowi istotną różnicę w traktowaniu, równoznaczną z niedopuszczalną dyskryminacją w porównaniu z zupełnie innym podejściem przyjętym przez Komisję przy rozpatrywaniu niektórych wniosków o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa, uwzględnionych w decyzji Komisji nr 2003/245, a także w odniesieniu to jednego z wniosków, początkowo oddalonego mocą tej decyzji a następnie uwzględnionego w decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., notyfikowanej jako dokument C(2010) 4765.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/49

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2010 r. — Republika Portugalska przeciwko Komisji

(Sprawa T-475/10)

()

2010/C 328/77

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, pełnomocnik, wspierana przez C. Botelho Moniza i P. Gouveia e Melę, adwokatów)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4891 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie opłaty parafiskalnej w celu promocji wina stosowanej w Portugalii nr sprawy C-43/2004 (ex NN 38/2003); pomocniczo, na wypadek, gdyby Trybunał nie orzekł w ten sposób:

—	stwierdzenie nieważności warunków siódmego i dziewiątego z ust. 2 art. 3 decyzji; i w obydwu przypadkach

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

a)	Naruszenie prawa poprzez uchybienie art. 107 ust. 1 traktatu, w związku z zaklasyfikowaniem jako zasobów państwa części wpływów z tytułu opłaty w celu promocji przeznaczonej zgodnie z Decreto-Lei n.o 119/97 (dekretem z mocą ustawy) z dnia 15 maja na promocję i reklamę wina;

Naruszenie prawa poprzez uchybienie art. 107 ust. 1 i 296 traktatu i rozporządzenia Komisji (WE) nr 1860/2004 (1) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pomoc dla promocji i reklamy wina jako pomoc państwa bez dokonania oceny, czy mogła ona spowodować ograniczenie konkurencji na rynku i czy nie mogła ona stanowić pomocy de minimis;

Błąd w ustaleniach faktycznych poprzez stwierdzenie, iż opłata promocyjna, jako mechanizm finansowania działalności promocyjnej i reklamowej w innych państwach członkowskich i państwach trzecich, dyskryminuje importowane towary i narusza art. 110 traktatu; naruszenie zasady dobrej administracji poprzez brak dokonania dodatkowych czynności dochodzenia poza wezwaniem do udzielenia informacji z dnia 24 kwietnia 2006 r., w celu rozstrzygnięcia wątpliwości, jakie Komisja miała jeszcze odnośnie tej kwestii.

Naruszenie prawa przy stosowaniu art. 108 traktatu oraz art. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 (2), jak również zasady proporcjonalności oraz równego traktowania w zakresie, w jakim — nawet przy założeniu zgodności z prawem oceny dokonanej przez Komisję w decyzji (quod non) — siódmy warunek nałożony w ust. 2 art. 3 decyzji jest w sprzeczności z oceną i wnioskami, do jakich Komisja doszła w uzasadnieniu decyzji.

e)	Naruszenie prawa w zakresie, w jakim dziewiąty warunek nałożony w ust. 2 art. 3 decyzji narusza art. 108 i 296 traktatu oraz art. 6 ust. 1 i 7 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999, a także zasady proporcjonalności i równego traktowania oraz prawo do obrony.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/50

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2010 r. — The Pukka Luggage Company przeciwko OHIM — Jesus Miguel Azpiroz Arruti (PUKKA)

(Sprawa T-483/10)

()

2010/C 328/78

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Pukka Luggage Company Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: K.E. Gilbert i M.H. Blair, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Jesús Miguel Azpiroz Arruti (San Sebastián, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie R 1175/2008-4;

—	ewentualnie stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym stwierdzenia, że sprzeciw należy uwzględnić w odniesieniu do „bagażu”;

—	ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym stwierdzenia, że sprzeciw należy uwzględnić w odniesieniu do „twardych walizek, twardych kufrów wózkowych”;

—	nakazanie stronie pozwanej i drugiej stronie w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą pokrycia kosztów własnych oraz kosztów poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „PUKKA” dla towarów z klasy 18 — zgłoszenie nr 4061545

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Jesús Miguel Azpiroz Arruti

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Hiszpańska rejestracja nr 1570450 graficznego znaku towarowego „PUKAS” dla towarów z klasy 18; graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 19802 „PUKAS” zarejestrowany dla towarów i usług z klas 25, 28 i 39

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie oceniła podobieństwo towarów i podobieństwo spornego znaku towarowego do wcześniejszego znaku towarowego.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/50

Skarga wniesiona w dniu 14 października 2010 r. — Gas Natural Fenosa SDG przeciwko Komisji

(Sprawa T-484/10)

()

2010/C 328/79

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Gas Natural Fenosa SDG, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: F. González Díaz i F. Salerno, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	unieważnienie zgodnie z art. 263 TFUE decyzji Komisji Europejskiej z dnia 29 września 2010 r. oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja dopuszcza przyjęcie hiszpańskich przepisów zmierzających do zrekompensowania dodatkowych kosztów ponoszonych przez producentów energii elektrycznej, którzy zgodnie ze zobowiązaniem do świadczenia usługi publicznej, muszą wykonywać część produkcji używając krajowego węgla.

Gas Natural Fenosa uważa, iż decyzja jest sprzeczna z prawem wspólnotowym, dlatego też wnosi o stwierdzenie jej nieważności z następujących przyczyn:

1)	Po pierwsze, decyzja narusza art. 108 ust. 2 TFUE i art. 4 ust. 4, rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (1) w zakresie, w jakim sporna pomoc budzi wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem.

Po drugie, decyzja narusza różne przepisy prawa pierwotnego i wtórnego, tak że wymieniona pomoc nie może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem, mianowicie:

—

Przepisy wspólnotowe w zakresie ochrony środowiska, konkretnie art. 4 TUE i art. 191 TFUE oraz przepisy wykonawcze do porozumień w dziedzinie ochrony środowiska, a w szczególności dyrektywa 2003/87/WE ostatnio zmieniona dyrektywą 2009/29/WE (2), w zakresie, w jakim sporny środek promuje działanie urządzeń, które zwiększają poziom gazów emitowanych do powietrza, narusza zakaz przyznawania nieodpłatnie nowych przydziałów emisji oraz promuje działalność wydobywczą kopalni, która stanowi poważne zagrożenie dla siedliska przyrodniczego.

—

Przepisy traktatu w dziedzinie rynku wewnętrznego, konkretnie art. 34 i 49 TFUE, w zakresie, w jakim zakłóca i utrudnia przywóz energii elektrycznej wytworzonej z węgla niebędącego węglem hiszpańskim lub z gazu, jak również plany zwiększenia mocy osiągalnej produkcji energii elektrycznej z gazu lub przywożonego węgla.

—	Artykuły 101 i 102 TFEU w związku z art. 4 ust. 3 TUE, ze względu na popieranie antykonkurencyjnego zachowania wytwórców hiszpańskiego węgla.

—	Artykuł 126 ust. 1 TFUE, ponieważ sporny środek zwiększa niepotrzebnie i nieproporcjonalnie wydatki publiczne.

—	Rozporządzenie nr 1407/2002 (3), ze względu na zezwolenie na podwyższenie wielkości pomocy przyznanej przez poprzednie środki i ze względu na spowodowanie zakłóceń na rynku wytwarzania energii elektrycznej.

Po trzecie, decyzja narusza art. 3 ust. 2 i art. 11 ust. 4 Drugiej dyrektywy w zakresie rynku energii elektrycznej (Dyrektywa 2003/54/WE) (4), art. 106 ust. 2 TFUE, jak również wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa, mającej postać rekompensat za świadczenie usług publicznych i zasady proporcjonalności przez niespełnienie ustanowionych przez omawiane przepisy warunków istnienia usług leżących w ogólnym interesie gospodarczym ze względu bezpieczeństwo dostaw, a w każdym razie ze względu na to, iż istnieją mniej uciążliwe alternatywne środki dla realizacji celów, do których zmierza zaskarżony środek.

(1) Dz.U. L 83, s. 1.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140, s. 63).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego (Dz.U. L 205, s. 1).

(4) Dyrektywa 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE (Dz.U. L 176, s. 37/56).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/51

Skarga wniesiona w dniu 14 października 2010 r. — Iberdrola przeciwko Komisji

(Sprawa T-486/10)

()

2010/C 328/80

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Iberdrola, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado i E. Barbier de la Serre, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest tożsama z decyzją będącą przedmiotem spraw T-484/10 Gas Natural Fenosa SDG przeciwko Komisji i T-490/10 Endesa przeciwko Komisji.

Zdaniem skarżącej Komisja popełniła szereg naruszeń prawa i oczywistych błędów w ocenie stwierdzając, po przeprowadzeniu uprzedniego badania zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (1), iż rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych zgłoszona przez Królestwo Hiszpanii jest uzasadniona zgodnie z unijnymi regulacjami w zakresie pomocy. Skarżąca przedstawia pięć zarzutów.

W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi, że Komisja nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 4 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia, mimo iż istniały poważne wątpliwości dotyczące zgodności zgłoszonej pomocy z rynkiem wewnętrznym. Dlatego też skarżąca twierdzi, że Komisja w sposób oczywisty naruszyła art. 108 ust. 2 TFUE i art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

W zarzucie drugim złożonym z dwóch części skarżąca twierdzi w części pierwszej, że Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd w ocenie stwierdzając, że środek zgłoszony przez Królestwo Hiszpanii odpowiada konieczności rekompensaty kosztu świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym uzasadnionym względami bezpieczeństwa dostaw, gdyż nie istnieją obecnie, ani nie jest przewidywane, aby pojawiły się w średnim okresie czasu kwestie związane z bezpieczeństwem dostaw w Hiszpanii; w drugiej części skarżąca podnosi oczywisty błąd w ocenie dotyczący uznania, że zgłoszony przez Królestwo Hiszpanii środek jest zgodny z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE i zgodnie z trzecią dyrektywą w sprawie energii elektrycznej.

W trzecim zarzucie skarżąca podnosi, że pomoc państwa, na którą zezwoliła Komisja, jest sprzeczna z materialnymi i czasowymi granicami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 1407/2002 (2) w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego i we wniosku dotyczącym rozporządzenia Rady w sprawie pomocy państwa ułatwiającej zamykanie niekonkurencyjnych kopalń węgla.

W czwartym zarzucie skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji, zgodnie z którą jest ona zobowiązana do starannego, dokładnego i bezstronnego zbadania wszystkich mających znaczenie elementów stanu faktycznego sprawy, a to ze względu na to, że nie uznała za stosowne przed podjęciem decyzji zapoznanie się ze wszystkimi możliwymi opiniami, aby była w pełni poinformowana o całości okoliczności sprawy, woląc zatwierdzić zgłoszony środek na pierwszym etapie.

W piątym motywie złożonym z trzech części skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła ustaloną w orzecznictwie zasadę, która uniemożliwia Komisji uznanie za zgodną ze wspólnym rynkiem pomocy państwa, która narusza inne postanowienia traktatu, w szczególności ze względu na to, że pominęła okoliczność, że środek ten narusza przepisy w zakresie swobody przepływu towarów, cele, do których zmierzają dyrektywy dotyczące rynku wewnętrznego w zakresie energii elektrycznej i celów zrównoważonego rozwoju Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego (DZ.U. L 205, s. 1).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/52

Skarga wniesiona w dniu 14 października 2010 r. — Endesa i Endesa Generación przeciwko Komisji

(Sprawa T-490/10)

()

2010/C 328/81

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strony skarżące: Endesa, SA (Madryt, Hiszpania), Endesa Generación, SA (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: M. Merola, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

—	uwzględnienie skargi i stwierdzenie nieważności decyzji w całości oraz

—	zasądzenie na rzecz skarżących całości kosztów związanych z wniesieniem skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja Komisja jest tożsama z decyzją będącą przedmiotem spraw T-484/10 Gas Natural Fenosa SDG przeciwko Komisji i T-486/10 Iberdrola przeciwko Komisji.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty:

Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie, jaki popełniła Komisja uznając, że środek będący przedmiotem zgłoszenia objęty jest dyrektywą 2003/54/WE. (1) W tym zarzucie skarżące podnoszą, że:

—

Komisja popełniła oczywisty błąd uznając, że art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/54/WE nie wymaga, aby władze krajowe powoływały się na względy bezpieczeństwa dostaw i wykazywały ich istnienie w celu przyjęcia środków niezgodnych z normami dotyczącymi harmonizacji zawartymi w tej dyrektywie. Taka interpretacja jest sprzeczna z obowiązkiem dokonywania zawężającej wykładni przepisu ustanawiającego wyjątek.

—

interpretacja art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/54/WE, której dokonuje Komisja, oznacza zezwolenie państwom członkowskim na korzystanie w sposób nieograniczony z normy, która zgodnie z art. 114 traktatu może być stosowana jedynie przejściowo. Wykładnia przyjęta przez Komisję jest zatem niezgodna z podstawą prawną dyrektywy 2003/54/WE.

—	Komisja popełniła oczywisty błąd przy obliczaniu ustanowionej w dyrektywie 2003/54/WE górnej granicy 15 % w sposób pozbawiający ją skuteczności, do której dąży ustawodawca Unii.

—	Komisja popełniła oczywisty błąd, ponieważ nie istnieją żadne problemy związane z bezpieczeństwem dostaw w Hiszpanii, które uzasadniałyby przyjęcie zgłoszonego środka.

—

zgłoszony środek nie spełnia warunków ustalonych w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2003/54/WE, który stanowi, że zobowiązania świadczenia usługi publicznej powinny być jasno określone, przejrzyste, niedyskryminacyjne, sprawdzalne i powinny gwarantować spółkom energetycznym Unii równość dostępu do odbiorców krajowych.

Zarzut drugi dotyczy oczywistego błędu, który popełniła Komisja uznając, że art. 106 ust. 2 traktatu ma zastosowanie do zgłoszonego środka. W tym zarzucie skarżące podnoszą, iż:

—	Komisja popełniła oczywisty błąd uznając, że zgodnie z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/54/WE nie jest konieczne badanie, czy w danym przypadku zostały spełnione warunki istnienia zobowiązania do świadczenia usługi publicznej.

—	Komisja popełniła oczywisty błąd nieprawidłowo oceniając proporcjonalność zgłoszonego środka i ograniczyła tę analizę do stwierdzenia braku nadmiernej rekompensaty.

—	stosując art. 106 ust. 2 traktatu, Komisja nie zbadała usankcjonowanego w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej naruszenia prawa własności, jakie pociąga za sobą zgłoszony środek.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia pewnych aspektów proceduralnych. W tym względzie skarżące twierdzą, że:

—	Komisja naruszyła art. 108 traktatu i art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 659/1999 (2) nie wszczynając formalnego dochodzenia, mimo iż istniały obiektywne i spójne przesłanki wskazujące na istnienie poważnych trudności w ocenie zgodności zgłoszonego środka.

—	Komisja dopuściła się nadużycia władzy kończąc badanie na etapie poprzedzającym zgłoszenie w celu uniknięcia wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego.

(1) Dyrektywa 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE (Dz.U. L 176, s. 37).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/53

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2010 r. — Melli Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-492/10)

()

2010/C 328/82

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Melli Bank plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Ghadia, S. Ashley, solicitors, D. Anderson, QC i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 5 tabeli B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (1) w zakresie dotyczącym strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 3 tabeli B załącznika do rozporządzenia Rady nr 668/2010 (2) w zakresie dotyczącym strony skarżącej;

—	orzeczenie, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 (3) nie ma zastosowania do strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W tej sprawie strona skarżąca domaga się stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady nr 668/2010 oraz decyzji Rady 2010/413 WPZiB w zakresie w jakim nazwa strony skarżącej została umieszczona w wykazie osób, grup i podmiotów, których fundusze i zasoby gospodarcze zostały zamrożone na podstawie tego tekstu. Ponadto, na podstawie art. 227 TFUE, strona skarżąca wnosi o orzeczenie, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 nie ma do niej zastosowania.

Na poparcie swoich żądań strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Po pierwsze twierdzi, że sporne rozporządzenie i decyzja zostały wydane z naruszeniem jej prawa do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej, a to dlatego, że powody wskazane przez Radę są niewystarczające, by strona skarżąca mogła pojąć, na jakie podstawie została wskazana, czego konsekwencją było zamrożenie jej funduszy.

Ponadto strona skarżąca twierdzi, że Rada nie przekazała jej dowodów lub dokumentów, na których się oparła, a zatem strona skarżąca nie miała możliwości skutecznego przedstawienia swego stanowiska w przedmiocie tego wskazania.

Po drugie strona skarżąca podnosi, że kryteria materialne mogące uzasadniać jej wskazanie nie zostały spełnione lub że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przy ustalaniu, czy kryteria te zostały spełnione. Strona skarżąca twierdzi, że „nie jest własnością lub nie jest kontrolowana” przez podmiot zaangażowany, będący bezpośrednio związany lub udzielający wsparcia domniemanym działaniom nuklearnym Iranu stwarzającym zagrożenie rozprzestrzenianiem lub rozwojem systemów przenoszenia broni jądrowej przez Iran, zgodnie z tym co obejmuje pojęcie „bycia własnością lub bycia kontrolowanym” w rozumieniu wyroku w sprawie T-246/08 Melli Bank przeciwko Radzie (T-246/08) (4).

Po trzecie strona skarżąca twierdzi, że — w zakresie w jakim przepisy art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 lub art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB mają charakter wiążący i nakładają na Radę obowiązek wskazania każdej filii wskazanego podmiotu macierzystego — są one niezgodne z prawem.

Po czwarte strona skarżąca podnosi, że kryteria materialne mogące uzasadniać wskazanie jej spółki macierzystej, a zatem i jej samej, nie zostały spełnione lub że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przy ustalaniu, czy kryteria te zostały spełnione. Zdaniem strony skarżącej, jeżeli skargi jej spółki macierzystej dotyczące rozporządzenia Rady (WE) nr 1110/2009 (5) (sprawa T-35/10) (6) oraz decyzji Rady 2008/475/WE (7) (sprawa T-390/08) (8) zakończą się dla niej pomyślnie, to konieczne będzie stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 oraz decyzji Rady 2010/413 WPZiB w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej.

Po piąte strona skarżąca twierdzi, jej wskazanie oraz zamrożenie wszystkich jej funduszy nie mają racjonalnego związku z celem realizowanym przez Radę i są sprzeczne z prawem własności przysługującym stronie skarżącej. Twierdzi ponadto, że nałożone środki ograniczające są nieproporcjonalne, ponieważ wyrządzają skarżącej znaczącą szkodę oraz nie stanowią najmniej restrykcyjnych środków, jakie mogły były zostać zastosowane.

(1) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, Dz.U. L 195, s. 39.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu, Dz.U. L 195, s. 25.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczące środków ograniczających wobec Iranu, Dz.U. L 103, s. 1.

(4) Wyrok z dnia 4 lipca 2009 r. w sprawach połączonych T-246/08 i T-332/08, Zb. Orz. s. II-2629, będący obecnie przedmiotem odwołania w sprawie C-380/09 P Melli Bank przeciwko Radzie, Dz.U. C 282, s. 30.

(5) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1100/2009 z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz uchylające decyzję 2008/475/WE, Dz.U. L 303, s. 31

(6) Sprawa T-35/10 Bank Melli Iran przeciwko Radzie, Dz.U. C 100, s. 47

(7) Decyzja Rady z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu, Dz.U. L 163, s. 29

(8) Wyrok z dnia 14 października 2009 r. w sprawie T-390/08 Bank Melli Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II-3967, będący obecnie przedmiotem odwołania w sprawie C-548/09 P Bank Melli Iran przeciwko Radzie, Dz.U C 80 z 2010 r., s. 10

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/54

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2010 r. — Persia International Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-493/10)

()

2010/C 328/83

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Persia International Bank plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Gadhia, S. Ashley, solicitors, D. Anderson, QC, i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 2 tabeli B załącznika do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 (1) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 4 tabeli B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (2) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 (3) nie ma zastosowania do strony skarżącej; i

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie strona skarżąca zwraca się o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady nr 668/2010 oraz decyzji Rady 2010/413/WPZiB w zakresie, w jakim strona skarżąca widnieje w wykazie osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, których fundusze i zasoby gospodarcze są zamrożone zgodnie z tym uregulowaniem. Ponadto strona skarżąca wnosi na podstawie art. 277 TFUE o stwierdzenie niemożności stosowania art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007.

Zarzuty i główne argumenty, na które powołuje się strona skarżąca, są identyczne z powołanymi w sprawie T-492/10 Melli Bank przeciwko Radzie lub do nich podobne.

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 423/2007 dotyczące środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 103, s. 1).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/55

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2010 r. — Bank Saderat Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-494/10)

()

2010/C 328/84

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bank Saderat Iran (Teheran, Iran) (przedstawiciele: S. Gadhia, S. Ashley, solicitors, D. Anderson, QC, i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 5 tabeli B załącznika do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 (1) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 7 tabeli B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (2) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Trzy zarzuty prawne, na które powołuje się strona skarżąca, są identyczne z zarzutami pierwszym, drugim i piątym powołanymi w sprawie T-492/10 Melli Bank przeciwko Radzie lub do nich podobne.

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/55

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2010 r. — Bank Saderat przeciwko Radzie

(Sprawa T-495/10)

()

2010/C 328/85

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bank Saderat (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Ghadia, S. Ashley, solicitors, D. Anderson, QC i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 5 tabeli B załącznika do rozporządzenia Rady nr 668/2010 (1) w zakresie dotyczącym strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 7 tabeli B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (2) w zakresie dotyczącym strony skarżącej

—	orzeczenie, że art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 (3) nie ma zastosowania do strony skarżącej oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są identyczne lub podobne jak w sprawie T-492/10 Melli Bank przeciwko Radzie.

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, Dz.U. L 195, s. 39.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczące środków ograniczających wobec Iranu, Dz. U. L 103, s. 1.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/56

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2010 r. — Bank Mellat przeciwko Radzie

(Sprawa T-496/10)

()

2010/C 328/86

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bank Mellat (Teheran, Iran) (przedstawiciele: S. Gadhia, S. Ashley, solicitors, D. Anderson, QC, i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 2 tabeli B załącznika do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 (1) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 4 tabeli B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (2) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Trzy zarzuty prawne, na które powołuje się strona skarżąca, są identyczne z zarzutami pierwszym, drugim i piątym powołanymi w sprawie T-492/10 Melli Bank przeciwko Radzie lub do nich podobne.

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/56

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2010 r. — Divandari przeciwko Radzie

(Sprawa T-497/10)

()

2010/C 328/87

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ali Divandari (Teheran, Iran) (przedstawiciele: S. Gadhia, S. Ashley, solicitors, D. Wyatt, QC, i R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 1 tabeli A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 (1) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 2 tabeli A załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB (2) w zakresie, w jakim odnosi się on do strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Cztery zarzuty prawne, na które powołuje się strona skarżąca, są identyczne z zarzutami pierwszym, drugim i piątym powołanymi w sprawie T-492/10 Melli Bank przeciwko Radzie lub do nich podobne.

(2) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/58

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 30 września 2010 r. — Vivier przeciwko Komisji

(Sprawa F-29/05) (1)

(Służba publiczna - Członkowie personelu tymczasowego - Zaszeregowanie do grupy - Grupy zaszeregowania podane w zaproszeniu do zgłaszania kandydatur - Zmiana przepisów dotyczących zaszeregowywania członków personelu - Przepisy przejściowe - Artykuł 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Zastosowanie w drodze analogii)

2010/C 328/91

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-François Vivier (Petten, Niderlandy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci S. Orlandi, A. Coolen i É. Marchal, następnie adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo H. Krämer i K. Herrmann, pełnomocnicy, następnie J. Currall, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie zaszeregowania skarżącego do grupy A*6 przy zatrudnianiu go w charakterze członka personelu tymczasowego

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej stanowiącej załącznik do aneksu do umowy o zatrudnieniu w charakterze członka personelu tymczasowego z dnia 21 lipca 2004 r., podpisanej przez J.-F. Viviera w dniu 10 czerwca 2004 r.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez J.-F. Viviera.

(1) Dz.U. C 193 z 06.08.2005, s. 31. (skarga początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-196/05, następnie postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/58

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 30 września 2010 r. — Gudrun Schulze przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa F-36/05) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Powołanie - Kandydaci wpisani na listę rezerwy kadrowej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego - Przepisy przejściowe w zakresie zaszeregowania do grupy przy zatrudnieniu - Stopień zaszeregowania - Artykuł 2, 5 i 12 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Dyskryminacja ze względu na wiek - Równe wynagrodzenie za pracę takiej samej wartości - Zasada dobrej administracji - Obowiązek staranności)

2010/C 328/92

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gudrun Schulze (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci S. Rodrigues i A. Jaume, następnie adwokaci S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Arpio Santacruz i I. Šulce, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zaszeregowującej skarżącą — wpisaną na listę rezerwy kadrowej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego — na podstawie jego mniej korzystnych postanowień [art. 12 załącznika XIII rozporządzenia (WE, Euratom) nr 723/2004 zmieniającego regulamin pracowniczy urzędników) i z drugiej strony zasądzenie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 193 z 06.8.2005, s. 36. (skarga początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-207/05, następnie postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/59

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 30 września 2010 r. — Jacobs przeciwko Komisji

(Sprawa F-41/05) (1)

2010/C 328/93

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Kurt Jacobs (Brugia, Belgia) (przedstawiciel: adwokat L. Vogel)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Krämer i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zaszeregowującej skarżącego — wpisanego na listę rezerwy kadrowej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego — na podstawie jego mniej korzystnych przepisów [art. 12 załącznika XIII do rozporządzenia (WE, Euratom) nr 723/2004 zmieniającego regulamin pracowniczy urzędników] i z drugiej strony zasądzenie odszkodowania

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 205 z 20.8.2005, s. 26. (skarga początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-220/05, następnie postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/59

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 30 września 2010 r. — Torijano Montero przeciwko Radzie

(Sprawa F-76/05) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Powołanie - Kandydaci wpisani na listę rezerwy kadrowej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego - Zaszeregowanie do grupy na podstawie nowych, mniej korzystnych przepisów - Artykuł 5 regulaminu pracowniczego - Artykuł 12 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Zasada równości - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Obowiązek staranności - Proporcjonalność)

2010/C 328/94

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Javier Torijano Montero (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci S. Rodrigues i A. Jaume, następnie adwokaci S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Arpio Santacruz i I. Šulce, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Rady zaszeregowującej skarżącego — wpisanego na listę rezerwy kadrowej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego — na podstawie jego mniej korzystnych postanowień [art. 12 załącznika XIII rozporządzenia (WE, Euratom) nr 723/2004 zmieniającego regulamin pracowniczy urzędników].

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 281 z 12.11.2005, s. 23. (skarga początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-302/05, następnie postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/59

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 30 września 2010 r. — Toth przeciwko Komisji

(Sprawa F-107/05) (1)

(Służba publiczna - Członkowie personelu tymczasowego - Zaszeregowanie do grupy - Grupy zaszeregowania podane w zaproszeniu do zgłaszania kandydatur - Zmiana przepisów dotyczących zaszeregowywania członków personelu tymczasowego dokonana po publikacji zaproszenia do zgłaszania kandydatur - Zaszeregowanie do grupy na podstawie nowych, mniej korzystnych przepisów - Przepisy przejściowe - Zastosowanie w drodze analogii - Artykuł 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Proporcjonalność - Zasada dobrej administracji)

2010/C 328/95

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gergely Toth (Besozzo, Włochy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci S. Rodrigues i Y. Minatchy, następnie adwokaci S. Rodrigues, C. Bernard-Glanz i R. Albelice, ostatecznie adwokaci S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Arpio Santacruz i I. Šulce, pełnomocnicy, następnie K. Zieleśkiewicz i M. Bauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie zaszeregowania skarżącego do grupy A*6 przy zatrudnianiu go w charakterze członka personelu tymczasowego i z drugiej strony zasądzenie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej o zaszeregowaniu G. Totha do grupy A*6, stopień 2, zawartej w art. 3 umowy o zatrudnieniu w charakterze członka personelu tymczasowego, podpisanej w dniu 17 stycznia 2005 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez skarżącego.

4)	Rada Unii Europejskiej, występująca w charakterze interwenienta ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 22 z 28.1.2006, s. 15. (skarga początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-401/05, następnie postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej).

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/60

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 30 września 2010 r. — de Luca przeciwko Komisji

(Sprawa F-20/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Powołanie - Urzędnicy przechodzący do wyższej grupy funkcyjnej w drodze konkursu ogólnego - Kandydat wpisany na listę rezerwy kadrowej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego - Przepisy przejściowe w zakresie zaszeregowania do grupy przy zatrudnieniu - Zaszeregowanie do grupy na podstawie nowych, mniej korzystnych przepisów - Artykuł 5 ust. 2 i art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego)

2010/C 328/96

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Patricia de Luca (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Arpio Santacruz i M. Simm, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 lutego 2005 r. o powołaniu skarżącej, urzędnika zaszeregowanego już do grupy A*10 i laureata konkursu do grup zaszeregowania A5/A4, na stanowisko administratora w dyrekcji generalnej „Wymiar sprawiedliwości, wolność i bezpieczeństwo”, w zakresie zmieniającym zaszeregowanie skarżącej z grupy A*10 na grupę zaszeregowania A*9.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006, s. 31.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/60

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 30 września 2010 r. — Lebedef i Jones przeciwko Komisji

(Sprawa F-29/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wynagrodzenie - Artykuł 64 regulaminu pracowniczego - Artykuł 3 ust. 5 akapit pierwszy i art. 9 załącznika XI do regulaminu pracowniczego - Współczynnik korygujący - Równe traktowanie)

2010/C 328/97

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Giorgio Lebedef (Senningerberg, Luksemburg) i Trevor Jones (Ernzen, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci F. Frabetti i J.Y. Vergnaud)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: K. Zieleśkiewicz i M. Bauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odmowy wyrównania siły nabywczej wynagrodzeń w Luksemburgu do poziomu równorzędnego sile nabywczej wynagrodzeń w Brukseli i pomocniczo żądanie stwierdzenia nieważności odcinków wynagrodzenia skarżących wystawionych od dnia 15 czerwca 2008 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	G. Lebedef i T. Jones zostają obciążeni całością kosztów postępowania z wyjątkiem kosztów poniesionych przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Rada Unii Europejskiej występująca w charakterze interwenienta pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 129 z 6.6.2009, s. 21.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/61

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 14 października 2010 r. — W przeciwko Komisji

(Sprawa F-86/09) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Wynagrodzenie - Świadczenia rodzinne - Związek osób tej samej płci - Dodatek na gospodarstwo domowe - Warunki przyznania - możliwość zawarcie małżeństwa cywilnego - Pojęcie - Artykuł 1 ust. 2 lit. c), iv) załącznika VII do regulaminu pracowniczego)

2010/C 328/98

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: W (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o nieprzyznaniu stronie skarżącej dodatku na gospodarstwo domowe z uwagi na to, że strona skarżąca i jej partner mieli możliwość zawarcia małżeństwa cywilnego w Belgii.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 5 marca 2009 r. i z dnia 17 lipca 2009 r., na mocy których odmówiono przyznania na rzecz W dodatku na gospodarstwo domowe przewidzianego w art. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 11 z 16.01.2010, s. 40.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/61

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2010 r. — Bovagnet przeciwko Komisji

(Sprawa F-89/10)

()

2010/C 328/99

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: François-Carlos Bovagnet (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat M. Korving)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej odmawiającej całkowitego zwrotu wydatków poniesionych przez skarżącego na edukację jego dzieci.

Żądania strony skarżącej

—	uwzględnienie zażalenia skarżącego i zasądzenie na jego rzecz całkowitego zwrotu kwot uiszczonych z tytułu spornych faktur dotyczących roku szkolnego 2009/2010, czyli zasądzenie od PMO na jego rzecz kwoty 2 580 EUR.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/61

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2010 r. — Blessemaille przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-93/10)

()

2010/C 328/100

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Philippe Blessemaille (Remich, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci E. Boigelot i S. Woog)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AST 8 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009 i żądanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu, ogłoszonej w dniu 2 grudnia 2009 r., o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych z grupy zaszeregowania AST 7 do grupy zaszeregowania AST 8 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009;

—

w rezultacie tego stwierdzenia nieważności przeprowadzenie nowego porównania osiągnięć skarżącego z osiągnięciami innych kandydatów w ramach postępowań w sprawie awansu za lata 2008 i 2009 i przyznanie skarżącemu awansu do grupy zaszeregowania AST 8 ze skutkiem wstecznym od dnia 1 stycznia 2008 r. oraz zasądzenie odsetek od zaległych kwot wynagrodzenia według stopy ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, począwszy od dnia 1 stycznia 2008 r., podwyższonej o dwa punkty, jednakże bez kwestionowania awansu innych awansowanych urzędników;

—	zasądzenie od Parlamentu na rzecz skarżącego kwoty 3 500 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną ze względu na brak awansu w dniu 1 stycznia 2008 r. z zastrzeżeniem podwyższenia tej kwoty w toku postępowania;

—

posiłkowo, w razie stwierdzenia przez Sąd, że awans do grupy zaszeregowania AST 8 nie może wywierać skutków przed dniem 1 stycznia 2009 r., zasądzenie od Parlamentu odszkodowania uzupełniającego z tytułu szkody w wysokości odpowiadającej różnicy między wynagrodzeniem rzeczywiście pobieranym w 2008 r. a wynagrodzeniem, które powinno było być pobierane w 2008 r. w następstwie awansu w dniu 1 stycznia 2008 r., i obliczonej na podstawie okresu albo od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2008 r., albo od dnia 1 stycznia do dnia 31 sierpnia 2008 r. zależnie od daty, począwszy od której zostanie uznane, że sporny awans wywiera skutki (odpowiednio dzień 1 stycznia 2009 r. lub dzień 1 września 2008 r.).

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

4.12.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 328/62

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2010 r. — Eberhard Bömcke przeciwko EBI

(Sprawa F-95/10)

()

2010/C 328/101

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Eberhard Bömcke (Athus, Belgia) (przedstawiciel: adwokat D. Lagasse)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora ds. personalnych strony pozwanej potwierdzającej, że mandat skarżącego jako przedstawiciela personelu wygasł, oraz żądanie zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego wraz z odsetkami.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora ds. personalnych EBI, doręczonej skarżącemu pismem z dnia 22 września 2010 r. w dniu 24 września 2010 r.;

—	zasądzenie od EBI kwoty 25 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną przez skarżącego w następstwie wydania zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EBI kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.328.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 328

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 4 grudnia 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2010/C 328/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 317 z 20.11.2010.	1