9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d’appello di Roma — Włochy) — Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS) przeciwko Tizianie Bruno, Massimo Pettiniemu (C-395/08), Danieli Lotti, Clarze Matteucci (C-396/08)

(Sprawy połączone C-395/08 i C-396/08) (1)

(Dyrektywa 97/81/WE - Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy - Równe traktowanie pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy i pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy - Obliczanie stażu pracy wymaganego do otrzymania emerytury - Wyłączenie nieprzepracowanych okresów - Dyskryminacja)

2010/C 274/02

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte d’appello di Roma

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS)

Strona pozwana: Tiziana Bruno, Massimo Pettini (C-395/08), Daniela Lotti, Clara Matteucci (C-396/08)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte d’appello di Roma — Wykładnia dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze [czasu pracy] zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) — Załącznik: Porozumienie ramowego dotyczące pracy w niepełnym wymiarze [czasu pracy] (Dz. U. L 1 s. 9) — Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, wykonujący pracę w trakcie niektórych miesięcy w ciągu roku, a w ciągu pozostałych odpoczywający — Nieuwzględnienie okresów bezczynności przy ustalaniu wysokości emerytury

Sentencja

W odniesieniu do emerytur klauzulę 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin, które stanowi załącznik do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze [czasu pracy] zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przyjęciu przepisów krajowych, na mocy których następuje wyłączenie okresów nieprzepracowanych przez pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy o charakterze wertykalno-cyklicznym przy obliczaniu stażu pracy wymaganego dla nabycia praw emerytalnych, chyba że takie odmienne traktowanie jest uzasadnione powodami o charakterze obiektywnym.

W razie gdyby sąd krajowy doszedł do wniosku, że przepisy krajowe, których dotyczą zawisłe przed nim sprawy są niezgodne z klauzulą 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze [czasu pracy], które stanowi załącznik do dyrektywy 97/81 klauzule 1 i 5 ust. 1 tego porozumienia należałoby interpretować w ten sposób, że również one stoją na przeszkodzie przyjęciu takich przepisów.

(1) Dz.U. C 327 z 20.12.2008.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Innsbruck (Austria) w dniu 14 czerwca 2010 r. — Gebhard Stark przeciwko D.A.R. Österreichische Allgemeine Rechtsschutzversicherung AG

(Sprawa C-293/10)

()

2010/C 274/03

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht Innsbruck

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gebhard Stark

Strona pozwana: D.A.R. Österreichische Allgemeine Rechtsschutzversicherung AG

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 1 dyrektywy 87/344/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on § 158k ust. 2 Versicherungsvertragsgesetz (ustawy o umowie ubezpieczenia […]) oraz opartej na nim klauzuli zawartej w ogólnych warunkach ubezpieczenia ubezpieczyciela ochrony prawnej, że w umowie ubezpieczenia można uzgodnić, iż ubezpieczony może w celu reprezentowania go w postępowaniu sądowym lub administracyjnym wybrać tylko takie osoby mające odpowiednie kwalifikacje zawodowe do reprezentowania stron, których kancelarie mają siedzibę w miejscu sądu albo organu administracyjnego właściwych do przeprowadzenia postępowania w pierwszej instancji?

(1) Dyrektywa Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej; Dz.U. L 185, s. 77.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Köln (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2010 r. — Land Nordrhein-Westfalen przeciwko Melanie Klinz

(Sprawa C-312/10)

()

2010/C 274/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesarbeitsgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Land Nordrhein-Westfalen

Strona pozwana: Melanie Klinz

Pytania prejudycjalne

Pytanie pierwsze

Czy cel klauzuli 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony w załączniku do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (1) sprzeciwia się w poszczególnym przypadku, w ramach oceny prawnej, uzasadnieniu zawarcia kolejnej umowy o pracę na czas określony obiektywnymi powodami w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 lit. a) porozumienia ramowego wyłącznie na podstawie sytuacji występującej w momencie zawarcia tej kolejnej umowy, bez uwzględnienia liczby umów zawartych na czas określony poprzedzających tę umowę, albo

Czy cel klauzuli 5 pkt 1 lit. a) porozumienia ramowego, polegający na zapobieganiu nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę zawieranych na czas określony, nakazuje stawianie „obiektywnym powodom” tym wyższych wymagań, im większa liczba umów o pracę zawartych na czas określony poprzedza umowę obecnie badaną lub im dłużej dany pracownik był już wcześniej zatrudniony na podstawie kolejnych umów o pracę zawartych na czas określony?

Pytanie drugie

Czy klauzula 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony sprzeciwia się stosowaniu przepisu krajowego takiego, jak § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 Gesetz über Teilzeitarbeit und befristete Arbeitsverträge (ustawy o pracy w niepełnym wymiarze czasu oraz o umowach o pracę zawieranych na czas określony, zwanej dalej „TzBfG”), który kolejne umowy o pracę zawierane na czas określony jedynie w służbie publicznej uzasadnia „obiektywnymi powodami” polegającymi na tym, że pracownik wynagradzany jest ze środków budżetowych przeznaczonych w prawie budżetowym na zatrudnienie na czas określony, podczas gdy w przypadku pracodawców w sektorze prywatnym tego rodzaju względy ekonomiczne nie są uznawane za „obiektywny powód”?

Pytanie trzecie

Czy wymieniony w pytaniu drugim przepis dotyczący umów o pracę zawieranych na czas określony (w niniejszej sprawie § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 TzBfG) jest zgodny z porozumieniem ramowym w sytuacji, gdy przepis budżetowy, do którego odsyła § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 TzBfG, wskazuje w sposób wystarczająco konkretny cele tego ograniczenia w czasie umowy o pracę, dotyczące w szczególności rozpatrywanej działalności i warunków jej wykonywania (zob. wyrok Trybunału z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie C-212/04 Adeneler, pkt 2 streszczenia)?

W przypadku udzielenia na pytanie trzecie a) odpowiedzi twierdzącej:

b)	Czy wskazanie celów jest wystarczająco konkretne, jeśli ustawa budżetowa, jak w niniejszej sprawie § 7 ust. 3 ustawy budżetowej Nadrenii Północnej-Westfalii, stanowi jedynie, że środki budżetowe przeznaczone są na działalność na czas określony jako „personel tymczasowy”?

W przypadku udzielenia na pytanie 3 b) odpowiedzi twierdzącej:

Czy dotyczy to także sytuacji, w której działalność „personelu tymczasowego” w tym rozumieniu nie obejmuje wyłącznie działalności służącej albo do pokrycia przejściowego wzrostu zapotrzebowania na pracę albo zastąpienia przejściowej nieobecności stałego personelu, lecz jeśli pojęcie „personel tymczasowy” obejmuje również sytuację, w której pracownik wynagradzany jest ze środków budżetowych dostępnych ze względu na przejściową nieobecność w tym samym miejscu pracy stałego personelu, chociaż „personel tymczasowy” zajmuje się działalnością zaspokajającą stałe potrzeby pracodawcy, która nie wykazuje merytorycznego związku z działalnością nieobecnego stałego personelu, albo

Czy wykładnia pojęcia „personel tymczasowy”, opisana w pytaniu trzecim c), jest niezgodna z celem Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, polegającym na zapobieganiu nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę zawieranych na czas określony oraz z zasadą sformułowaną w sprawie Angelidaki (wyrok Trybunału z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych od C-378/07 do C-380/07, pkt 2 streszczenia), że klauzula 5 pkt 1 a) Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony sprzeciwia się przepisowi krajowemu, który uważa „zawieranie kolejnych umów o pracę na czas określony w sektorze publicznym za uzasadnione przez ››obiektywne powody‹‹ w rozumieniu tej klauzuli z tego tylko powodu, że umowy te są oparte na przepisach prawnych zezwalających na ponowne zawieranie umów dla zaspokojenia pewnych potrzeb tymczasowych, podczas gdy w rzeczywistości potrzeby te są zwyczajne i stałe”?

Pytanie czwarte

Czy państwo członkowskie narusza klauzulę 8 pkt 3 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, jeśli ustanawia w ustawie transponującej dyrektywę 1999/70/WE do krajowego porządku prawnego ogólnie dla całej służby publicznej wynikający z prawa budżetowego powód zawarcia umowy o pracę na czas określony taki jak opisany w pytaniu drugim, który w prawie krajowym przed wydaniem dyrektywy 1999/70/WE w porównywalnej formie dotyczył jedynie niewielkiej części służby publicznej (szkolnictwa wyższego)? Czy takie naruszenie prowadzi do tego, że przepis krajowy nie może już być stosowany?

(1) Dz.U. L 175 z 10.7.1999, s. 43

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Köln (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2010 r. — Land Nordrhein-Westfalen przeciwko Sylvii Jansen

(Sprawa C-313/10)

()

2010/C 274/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesarbeitsgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Land Nordrhein-Westfalen

Strona pozwana: Sylvia Jansen

Pytania prejudycjalne

Pytanie pierwsze

Czy cel klauzuli 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony w załączniku do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (1) sprzeciwia się w poszczególnym przypadku, w ramach oceny prawnej, uzasadnieniu zawarcia kolejnej umowy o pracę na czas określony obiektywnymi powodami w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 lit. a) porozumienia ramowego wyłącznie na podstawie sytuacji występującej w momencie zawarcia tej kolejnej umowy, bez uwzględnienia ilości umów zawartych na czas określony poprzedzających tę umowę, albo

Pytanie drugie

Pytanie trzecie

Czy wymieniony w pytaniu 2 przepis dotyczący umów o pracę zawieranych na czas określony (w niniejszej sprawie § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 TzBfG) jest zgodny z porozumieniem ramowym w sytuacji, gdy przepis budżetowy, do którego odsyła § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 TzBfG, wskazuje w sposób wystarczająco konkretny cele tego ograniczenia w czasie umowy o pracę, dotyczące w szczególności rozpatrywanej działalności i warunków jej wykonywania (zob. wyrok Trybunału z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie C-212/04 Adeneler, pkt 2 streszczenia)?

W przypadku udzielenia na pytanie 3 a) odpowiedzi twierdzącej:

b)	Czy wskazanie celów jest wystarczająco konkretne, jeśli ustawa budżetowa, jak w niniejszej sprawie § 7 ust. 3 ustawy budżetowej Nadrenii Północnej-Westfalii, stanowi jedynie, że środki budżetowe przeznaczone są na działalność na czas określony jako „personel tymczasowy”?

W przypadku udzielenia na pytanie 3 b) odpowiedzi twierdzącej:

Czy wykładnia pojęcia „personel tymczasowy”, opisana w pytaniu 3 c), jest niezgodna z celem Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, polegającym na zapobieganiu nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę zawieranych na czas określony oraz z zasadą sformułowaną w sprawie Angelidaki (wyrok Trybunału z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych od C-378/07 do C-380/07, pkt 2 streszczenia), że klauzula 5 pkt 1 a) Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony sprzeciwia się przepisowi krajowemu, który uważa „zawieranie kolejnych umów o pracę na czas określony w sektorze publicznym za uzasadnione przez ››obiektywne powody‹‹ w rozumieniu tej klauzuli z tego tylko powodu, że umowy te są oparte na przepisach prawnych zezwalających na ponowne zawieranie umów dla zaspokojenia pewnych potrzeb tymczasowych, podczas gdy w rzeczywistości potrzeby te są zwyczajne i stałe”?

Pytanie czwarte

Czy państwo członkowskie narusza klauzulę 8 pkt 3 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, jeśli ustanawia w ustawie transponującej dyrektywę 1999/70/WE do krajowego porządku prawnego ogólnie dla całej służby publicznej wynikający z prawa budżetowego powód zawarcia umowy o pracę na czas określony taki jak opisany w pytaniu 2, który w prawie krajowym przed wydaniem dyrektywy 1999/70/WE w porównywalnej formie dotyczył jedynie niewielkiej części służby publicznej (szkolnictwa wyższego)? Czy takie naruszenie prowadzi do tego, że przepis krajowy nie może już być stosowany?

(1) Dz.U. L 175 z 10.7.1999, s. 43.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 5 lipca 2010 r. — Gebr. Stolle GmbH & Co. KG przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-324/10)

()

2010/C 274/07

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gebr. Stolle GmbH & Co. KG.

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy „zmienny skład” w rozumieniu kodu produktu 0207 12 90 9990 charakteryzuje się tym, że tusza może zawierać w sumie do czterech wymienionych tam podrobów, pojedynczo lub w większej liczbie?

2)	W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: czy kod produktu 0207 12 10 (1) obejmuje także tusze, zawierające jeden z rodzajów podrobów wymienionych w tym kodzie w większej liczbie?

(1) Dz.U. L 322 z 1.12.1998, s. 31.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 6 lipca 2010 r. — Gebr. Stolle GmbH & Co. KG przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-326/10)

()

2010/C 274/09

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gebr. Stolle GmbH & Co. KG.

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy tusza drobiowa wchodzi w zakres kodu nomenklatury towarów 0207 12 90 9990 (1) także w sytuacji, gdy niedopuszczalna w ramach tej podpozycji część drobiu zostaje dołączona do dopuszczonych podrobów?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: czy przy kontroli celnej, czy wywożone produkty odpowiadają podpozycji nomenklatury podanej w zgłoszeniu wywozowym należy uwzględnić tolerancję błędu w tym znaczeniu, że pojedynczy odmienny produkt nie wpływa na możliwość uzyskania refundacji?

(1) Dz. U. L 322 z 1.12.1998, s. 31.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Craiova (Rumunia) w dniu 6 lipca 2010 r. — Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu przeciwko Claudia Norica Vijulan

(Sprawa C-335/10)

()

2010/C 274/10

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Craiova (Rumunia).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu.

Strona pozwana: Claudia Norica Vijulan.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 110 akapit pierwszy TFUE (uprzednio art. 90 WE) należy dokonywać w ten sposób, że zakazuje państwu członkowskiemu wprowadzenia podatku mającego cechy podatku od zanieczyszczeń przewidzianego w OUG nr 50/2008 w brzmieniu zmienionym przez OUG nr 218/2008, z którego zwolnione są pojazdy silnikowe kategorii M1 spełniające normę zanieczyszczenia Euro 4 o pojemności silnika mniejszej niż 2 000 cm3, jak również wszelkie pojazdy silnikowe kategorii N1 spełniające normę zanieczyszczenia Euro 4 zarejestrowane po raz pierwszy w Rumunii lub w innym państwie członkowskim, od dnia 15 grudnia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., ale nie podobne lub konkurencyjne używane pojazdy silnikowe pochodzące z innego państwa członkowskiego, zarejestrowane przed dniem 15 grudnia 2008 r., ponieważ podatek ten może stanowić opłatę wewnętrzną obciążającą towary pochodzące z innych państw członkowskich w sposób pośrednio dyskryminacyjny w stosunku do opodatkowania produktów krajowych, chroniąc w ten sposób krajową produkcję nowych samochodów?

Czy wykładni art. 110 akapit pierwszy TFUE (uprzednio art. 90 WE) należy dokonywać w ten sposób, że zakazuje państwu członkowskiemu wprowadzenia podatku mającego cechy podatku od zanieczyszczeń uregulowanego w OUG nr 50/2008 w brzmieniu zmienionym przez OUG nr 218/2008, z którego zwolnione są pojazdy silnikowe kategorii M1 spełniające normę zanieczyszczenia Euro 4 o pojemności silnika mniejszej niż 2 000 cm3, jak również wszelkie pojazdy silnikowe kategorii N1 spełniające normę zanieczyszczenia Euro 4 zarejestrowane po raz pierwszy w Rumunii lub w innym państwie członkowskim, od dnia 15 grudnia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., ale nie pojazdy silnikowe mające inne niż ww. cechy techniczne, zarejestrowane w tym samym okresie w innych państwach członkowskich, ponieważ podatek ten może stanowić opłatę wewnętrzną obciążającą towary pochodzące z innych państw członkowskich w sposób pośrednio dyskryminacyjny w stosunku do opodatkowania produktów krajowych, chroniąc w ten sposób krajową produkcję nowych samochodów?

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/7

(Sprawa C-336/10)

()

2010/C 274/11

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Craiova (Rumunia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu.

Strona pozwana: Victor Vinel Ijac.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 110 akapit pierwszy TFUE (uprzednio art. 90 WE) należy dokonywać w ten sposób, że zakazuje państwu członkowskiemu wprowadzenia podatku mającego cechy podatku od zanieczyszczeń przewidzianego w nadzwyczajnym dekrecie rządowym nr 50/2008, który uzależnia rejestrację w Rumunii używanych pojazdów silnikowych przywiezionych i uprzednio zarejestrowanych w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej od zapłaty podatku od zanieczyszczeń, podczas gdy podatek ten nie ciąży na używanych pojazdach zarejestrowanych w Rumunii, w przypadku sprzedaży a zatem i nowej rejestracji, wobec czego podatek ten może stanowić opłatę wewnętrzną obciążającą towary pochodzące z innych państw członkowskich w sposób pośrednio dyskryminacyjny w stosunku do opodatkowania produktów krajowych?

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/8

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2010 r. w sprawie T-109/08 Freixenet przeciwko OHIM, wniesione w dniu 8 lipca 2010 r. przez Freixenet, SA

(Sprawa C-344/10 P)

()

2010/C 274/12

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Freixenet, SA (przedstawiciele: adwokaci F. de Visscher, E. Cornu i D. Moreau)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—

tytułem żądania głównego: uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 kwietnia 2010 r. oraz stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 października 2007 r. i stwierdzenie, że zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 32 532 spełnia wymogi publikacji w świetle art. 40 rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 39 rozporządzenia nr 207/2009];

—	ewentualnie, uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 kwietnia 2010 r.;

—	w każdym przypadku obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie powołuje się na trzy zarzuty w uzasadnieniu swojego odwołania.

W ramach zarzutu pierwszego powołuje się co do istoty na naruszenie prawa do obrony i prawa do rzetelnego procesu, art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, art. 73 (zdanie drugie) i art. 38 (ust. 3) rozporządzenia Rady nr 40/84 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) [obecnie art. 75 (zdanie drugie) i art. 37 (ust. 3) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (2)].

Pierwsza część tego zarzutu dotyczy naruszenia zasady kontradyktoryjności. Według wnoszącej odwołanie, a wbrew temu, co orzekł Sąd w zaskarżonym wyroku, Izba Odwoławcza OHIM przeprowadziła w decyzji, która została zaskarżona przed Sądem, nową ocenę charakteru odróżniającego znaku towarowego wnoszącej odwołanie bez umożliwienia jej ustosunkowania się do tej nowej oceny. W tym względzie przedstawione przez Sąd uzasadnienie decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej jest nietrafne i niewystarczające w odniesieniu do zasady rzetelności postępowania i poszanowania prawa do obrony. Zaskarżony wyrok narusza zdaniem wnoszącej odwołanie również zasadę prawa do obrony i rzetelności postępowania wskutek orzeczenia, że Urząd może powiadomić wnoszącą odwołanie o szeregu okoliczności faktycznych, wskazując jej, że zamierza oprzeć swoją odmowną decyzję na tych okolicznościach, a następnie po otrzymaniu pisemnych uwag wnoszącej odwołanie w przedmiocie tych okoliczności, postanowić o przynajmniej częściowym nieuwzględnieniu ich i o oparciu swojej decyzji na ocenie odmiennej pod względem faktycznym i koncepcyjnym bez umożliwienia wnoszącej odwołanie przedstawienia jakichkolwiek uwag.

W ramach drugiej części wnosząca odwołanie zarzuca zasadniczo naruszenie przez Sąd wymogu uzasadnienia, ponieważ w zaskarżonym wyroku nie można było uznać za wystarczająco uzasadnioną decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej w przedmiocie stosowania art. 7 ust. 1 lit. b), jako że nie wymieniono w niej żadnych dokumentów, na których miała się opierać, ani orzec, że odesłanie do dowodów było zbyteczne, ponieważ Pierwsza Izba Odwoławcza oparła się rzekomo na „wnioskach wyciągniętych z doświadczenia praktycznego”. Ponadto niepewność co do okoliczności i dokumenty, na których Urząd i Sąd oparły się, mają wpływ zarówno na prawo do obrony, jak i wymóg uzasadnienia na podstawie art. 73 wymienionego rozporządzenia nr 40/94.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie przez Sąd art. 7 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia nr 40/94. Mimo że wnosząca odwołanie wykazała na podstawie dokumentów, że zgłoszony znak towarowy tworzony jest przez kombinację bardzo charakterystycznych elementów odróżniających go znacznie od innych przedstawień na rynku, Sąd wyłącznie uwzględnił mgliste i ogólne zaprzeczenia Urzędu w celu uznania, że zgłoszony znak towarowy nie ma żadnego charakteru odróżniającego. Sąd zastosował surowszą miarę do oceny charakteru odróżniającego rozpatrywanego znaku towarowego niż w przypadku innych, bardziej tradycyjnych znaków towarowych. Zdaniem wnoszącej odwołanie w zaskarżonym wyroku naruszono w ten sposób zasadę oceny ad casum charakteru odróżniającego znaku towarowego. Ponadto, orzekając, że znaczna większość konsumentów nie postrzega oryginalnego wyglądu znaku towarowego jako elementu użytecznego do stwierdzenia pochodzenia rozpatrywanych win musujących, ale woli w tym względzie odnieść się do etykiety, Sąd wyłączył ochronę kształtu opakowania towaru, choć możliwość ta jest wyraźnie przewidziana w art. 4 wymienionego rozporządzenia.

W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie spółka powołuje się na naruszenie przez Sąd art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94, jako że zaskarżony wyrok nakłada wymóg, by zgłoszony znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w każdym z państw członkowskich Unii. Otóż, odmawiając uznania charakteru odróżniającego w następstwie używania przez znaczącą część kręgu zainteresowanych osób, podczas gdy uznał jednoczenie, że znak towarowy wnoszącej odwołanie uzyskał taki charakter na co najmniej terytorium Hiszpanii, Sąd sformułował zasadę przesadną i nietrafną w świetle wspomnianego rozporządzenia.

(1) Dz.U. 1994, L 11, s. 1.

(2) Dz.U. L 78, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/9

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2010 r. w sprawie T-110/08 Freixenet przeciwko OHIM, wniesione w dniu 8 lipca 2010 r. przez Freixenet, SA

(Sprawa C-345/10 P)

()

2010/C 274/13

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Freixenet, SA (przedstawiciele: adwokaci F. de Visscher, E. Cornu i D. Moreau)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącej odwołanie

—

tytułem żądania głównego: uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 kwietnia 2010 r. oraz stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 listopada 2007 r. i stwierdzenie, że zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 32 540 spełnia wymogi publikacji w świetle art. 40 rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 39 rozporządzenia nr 207/2009];

—	ewentualnie, uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 kwietnia 2010 r.;

—	w każdym przypadku obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie powołuje się na trzy zarzuty w uzasadnieniu swojego odwołania.

(1) Dz.U. 1994, L 11, s. 1.

(2) Dz.U. L 78, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 12 lipca 2010 r. — Zollamt Linz Wels

(Sprawa C-351/10)

()

2010/C 274/14

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zollamt Linz Wels

Strona pozwana: Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Salzburg

Inna strona postępowania: LAKI D.O.O.E.L.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 558 ust. 1 w związku z art. 555 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. (1), zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 993/2001 z dnia 4 maja 2001 r., należy interpretować w ten sposób, że niedozwolone użycie środka transportu w ruchu wewnętrznym ma miejsce już w przy załadunku i rozpoczęciu przewozu, jeżeli używany handlowo pojazd uzyskał zezwolenie na ruch wewnętrzny między dwoma państwami członkowskimi, załadunek następuje w jednym z obu państw członkowskich, ale miejsce przeznaczenia (zaplanowane miejsce rozładunku) znajduje się w innym państwie członkowskim niż te dwa i brak jest zezwolenia obejmującego to inne państwo członkowskie?

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze art. 204 ust. 1 lit. a) w związku z art. 215 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. (kodeks celny) (2) należy interpretować w ten sposób, że w tej sytuacji dług celny powstaje w państwie członkowskim załadunku i to państwo członkowskie jest właściwe dla poboru należności celnych przywozowych, chociaż dopiero w chwili rozładunku okazuje się, że przewozu dokonano do państwa członkowskiego, dla którego brak jest zezwolenia na ruch wewnętrzny?

Czy ponadto w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze art. 61 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (3) należy interpretować w ten sposób, że w przedstawionych okolicznościach przywóz następuje w państwie członkowskim załadunku i to państwo członkowskie jest właściwe dla poboru podatku VAT z tytułu przywozu, chociaż dopiero w chwili rozładunku okazuje się, że przewozu dokonano do państwa członkowskiego, dla którego brak jest zezwolenia na ruch wewnętrzny?

(1) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1.

(2) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.

(3) Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Belgia) w dniu 19 lipca 2010 r. — Scrl Intercommunale Intermosane, ASBL Fédération de l'industrie et du gaz (Synergrid) przeciwko État belge

(Sprawa C-361/10)

()

2010/C 274/15

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Scrl Intercommunale Intermosane, ASBL Fédération de l’industrie et du gaz (Synergrid)

Strona pozwana: État belge

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy krajowe, takie jak art. 8–13 zaskarżonego dekretu królewskiego z dnia 2 czerwca 2008 r. w sprawie minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa niektórych starych instalacji elektrycznych w miejscu pracy, ustanawiające wymogi dotyczące wykonania instalacji elektrycznych, budowy sprzętu elektrycznego i zabezpieczeń związanych z tym sprzętem w celu zagwarantowania pracownikom ochrony, stanowią przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych (1) oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, których projekty muszą być przekazywane na mocy art. 8 ust. 1 akapit pierwszy tejże dyrektywy?

Czy przepisy krajowe, takie jak art. 8–13 wspomnianego dekretu królewskiego z dnia 2 czerwca 2008 r., stanowią środki w rozumieniu art. 1 in fine wspomnianej dyrektywy 98/34/WE, które państwa członkowskie uznają za niezbędne dla ochrony osób, a w szczególności pracowników, podczas stosowania produktów i które pozostają bez wpływu na produkt?

(1) Dz.U. L 204, s. 37.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/11

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-375/10)

()

2010/C 274/16

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i E. Adsera Libera, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/36/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku regulowanym, a w każdym razie poprzez niepoinformowanie Komisji o przyjęciu tych przepisów, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 15 tej dyrektywy.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/36/WE upłynął w dniu 3 sierpnia 2009 r.

(1) Dz.U. L 184, s. 17

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Dolj (Rumunia) w dniu 26 lipca 2010 r. — Adrian Băilă przeciwko Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Craiova, Administrația Fondului pentru Mediu

(Sprawa C-377/10)

()

2010/C 274/17

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunalul Dolj

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Adrian Băilă

Strona pozwana: Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Craiova, Administrația Fondului pentru Mediu

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 110 akapit pierwszy TFUE (uprzednio art. 90 WE) należy dokonywać w ten sposób, że zakazuje państwu członkowskiemu wprowadzenia podatku mającego cechy podatku od zanieczyszczeń uregulowanego w OUG nr 50/2008 w brzmieniu zmienionym przez OUG nr 218/2008, z którego zwolnione są pojazdy silnikowe kategorii M1 spełniające normę zanieczyszczenia Euro 4 o pojemności silnika mniejszej niż 2 000 cm3, jak również wszelkie pojazdy silnikowe kategorii N1 spełniające normę zanieczyszczenia Euro 4 zarejestrowane po raz pierwszy w Rumunii lub w innym państwie członkowskim, od dnia 15 grudnia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., ale nie pojazdy silnikowe mające inne niż ww. cechy techniczne, zarejestrowane w tym samym okresie w innych państwach członkowskich, ponieważ podatek ten może stanowić opłatę wewnętrzną obciążającą towary pochodzące z innych państw członkowskich w sposób pośrednio dyskryminacyjny w stosunku do opodatkowania produktów krajowych, chroniąc w ten sposób krajową produkcję nowych samochodów?

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Verwaltungssenat Wien (Austria) w dniu 29 lipca 2010 r. — Astrid Preissl KEG przeciwko Landeshauptmann von Wien

(Sprawa C-381/10)

()

2010/C 274/18

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Verwaltungssenat Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Astrid Preissl KEG

Strona pozwana: Landeshauptmann von Wien

Pytania prejudycjalne

Czy postanowienia zawarte w załączniku II Rozdział I pkt 4 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 (1), zgodnie z którymi „musi być dostępna odpowiednia liczba umywalek do mycia rąk zaopatrzonych w ciepłą i zimną bieżącą wodę” należy interpretować w ten sposób, że użyte w niemieckiej wersji językowej pojęcie „Handwaschbecken” (umywalka do mycia rąk) obejmuje wszystkie urządzenia (zaopatrzone w ciepłą wodę), które przeznaczone są do mycia rąk czy też pojęcie to obejmuje tylko umywalki służące wyłącznie do mycia rąk?

Na podstawie jakich kryteriów należy ustalić czy dostosowano się do postanowień dotyczących wymaganej higieny zawartych w załączniku II Rozdział I pkt 4 rozporządzenia (WE) nr 852/2004, takich jak na przykład te, które odnoszą się do sformułowania „[umywalki do mycia rąk] muszą być zaopatrzone w środki do mycia rąk i do higienicznego ich suszenia”? Czy ten przepis załącznika należy interpretować w ten sposób, że urządzenie do suszenia rąk tudzież kran tylko wtedy spełniają wymogi dotyczące higieny zawarte w załączniku II Rozdział I pkt 4 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 jeżeli mogą być używane bez potrzeby dotknięcia ich ręką?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz.U. L 139, s. 1).

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Verwaltungssenat Wien (Austria) w dniu 29 lipca 2010 r. — Erich Albrecht, Thomas Neumann, Van-Ly Sundara, Alexander Svoboda, Stefan Toth

(Sprawa C-382/10)

()

2010/C 274/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Verwaltungssenat Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Erich Albrecht, Thomas Neumann, Van-Ly Sundara, Alexander Svoboda, Stefan Toth

Strona pozwana: Landeshauptmann von Wien

Pytania prejudycjalne

Według jakich kryteriów należy ustalić, że żywność jest niezdatna do spożycia przez ludzi w rozumieniu załącznika II rozdziału IX pkt 3 rozporządzenia WE nr 852/2004 (1)? Czy należy tak uznać już w przypadku, gdy istnieje możliwość, że potencjalny kupujący dotknął oferowany środek lub na niego kichnął?

2)	Według jakich kryteriów należy ustalić, że żywność jest szkodliwa dla zdrowia w rozumieniu załącznika II rozdziału IX pkt 3 rozporządzenia WE nr 852/2004? Czy należy tak uznać już w przypadku, gdy istnieje możliwość, że potencjalny kupujący dotknął oferowany środek lub na niego kichnął?

Według jakich kryteriów należy ustalić, że żywność jest w rozumieniu załącznika II rozdziału IX pkt 3 rozporządzenia WE nr 852/2004 zanieczyszczona w taki sposób, że byłoby nierozsądnie oczekiwać, iż zostanie w tym stanie skonsumowana? Czy należy tak uznać już w przypadku, gdy istnieje możliwość, że potencjalny kupujący dotknął oferowany środek lub na niego kichnął?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych; Dz.U. L 139, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/13

Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-383/10)

()

2010/C 274/20

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i F. Dintilhac, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy art. 56 i 63 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (odpowiednio dawnych art. 49 i 56 traktatu WE) oraz art. 36 i 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym w ten sposób, że ustanowiło i utrzymywało w mocy dyskryminacyjne zasady opodatkowania odsetek wypłacanych przez banki zagraniczne poprzez objęcie zwolnieniem podatkowym jedynie odsetek wypłacanych przez banki belgijskie;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja krytykuje sporne przepisy krajowe w zakresie, w jakim skutkują one zniechęcaniem osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Belgii do korzystania z usług banków mających siedzibę w innych państwa członkowskich Unii, albowiem odsetki wypłacane przez te banki nie mogą być objęte zwolnieniem podatkowym, które obejmuje wyłącznie odsetki wypłacane przez banki belgijskie.

Tytułem wstępnym Komisja w szczególności odrzuca argumentację pozwanej, jakoby podatki pośrednie należały do wyłącznej kompetencji państw członkowskich, twierdząc równocześnie, że obszar ten w sposób dorozumiany i konieczny należy do kompetencji związanych z rynkiem wewnętrznego, a co za tym idzie –należy do obszaru kompetencji dzielonych pomiędzy Unię a jej państwa członkowskie.

Odpowiadając na zastrzeżenia podniesione przez władze belgijskie, Komisja wskazuje, po pierwsze, że brak wystosowania odpowiedniej skargi przez sektor finansowy pozbawione jest znaczenia, albowiem skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom ciążącym na państwie członkowskim ma charakter przedmiotowy i nie jest uwarunkowana skargą podmiotu prywatnego. Po drugie oraz po trzecie, Komisja sprzeciwia się z jednej strony argumentacji, wedle której wskazane wyżej przepisy miałyby być uzasadnione przez nadrzędny wzgląd w interesie ogólnym polegający na zapewnieniu skuteczności kontroli podatkowych oraz, z drugiej strony, twierdzeniu, jakoby sporne przepisy stanowiły środek o charakterze społeczno-politycznym, mający na celu ochronę interesu publicznego. Po czwarte, skarżąca nie zgadza się z uzasadnieniem wskazanym przez władze belgijskie, powiązanym z ograniczoną skutecznością rozszerzenia tego zwolnienia podatkowego i podnosi, że grupa podatników objętych spornymi przepisami mogłaby być zainteresowana korzystaniem z usług banków mających siedziby w innych państwach członkowskich. Po piąte, Komisja nie zgadza się z argumentacją pozwanej dotyczącą różnic istniejących w Unii Europejskiej w zakresie ochrony konsumentów w wypadku upadłości banku i przypomina, że zagadnienie to zostało zharmonizowane na poziomie Unii. Wreszcie Komisja przywołuje okoliczność, iż w Belgii obowiązują trzy języki urzędowe (niderlandzki, francuski i niemiecki) wobec czego podniesione przez władze belgijskie zastrzeżenia dotyczące niebezpieczeństwa braku wystarczających informacji ze względu na użycie przez bank mający siedzibę za granicą, języka, którym nie posługuje się ludność Belgii, pozbawione jest uzasadnienia.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 30 lipca 2010 r. — Elenca Srl przeciwko Ministero dell’Interno

(Sprawa C-385/10)

()

2010/C 274/21

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Elenca Srl

Strona pozwana: Ministero dell’Interno

Pytania prejudycjalne

Czy okólnik zaskarżony w postępowaniu w pierwszej instancji oraz przytoczone w nim przepisy wewnętrzne [tj. okólnik włoskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznego z dnia 18 maja 2009 r. nr 4853 oraz dekretu ustawodawczy z dnia 2 kwietnia 2006 r. nr 152] są zgodne z prawem wspólnotowym oraz z ww. przepisami? W szczególności czy naruszają one zasady i reguły ustanowione w dyrektywie 89/106/EWG (1) odnoszącej się do wyrobów budowlanych, która nie nakłada obowiązku stosowania znaku CE i stanowi (w art. 6 ust. 1 i 2), że „państwa członkowskie nie będą utrudniać swobodnego przepływu, wprowadzania do obrotu lub wykorzystania na swoim terytorium wyrobów, które spełniają przepisy” zapewniając, by „wykorzystanie takich wyrobów zgodnie z ich przeznaczeniem nie było hamowane przez reguły lub warunki narzucane z pozycji monopolisty przez instytucje publiczne lub przez organizacje prywatne działające jako przedsiębiorstwa publiczne lub jako organy publiczne” i zezwalając „na wprowadzanie na rynek na swoim terytorium wyrobów, które nie są objęte art. 4 ust. 2, o ile spełniają one przepisy krajowe zgodne z Traktatem, do czasu, gdy europejskie specyfikacje techniczne, określone w rozdziałach II i III, będą stanowić inaczej”?

Czy zaskarżony okólnik i przytoczone w nim przepisy krajowe naruszają w szczególności art. 28-31 traktatu o Wspólnocie Europejskiej, które zakazują ograniczeń w przywozie i środków o skutku równoważnym, w zakresie w jakim uzależniają wprowadzanie do obrotu produktu pochodzącego z innego państwa członkowskiego Wspólnoty, jak w niniejszym przypadku, od wymogu technicznego, a mianowicie umieszczeniu oznaczenia CE — które byłoby możliwe i zgodne z prawem tylko wtedy, gdyby istniała odpowiednia zharmonizowana norma — i w rzeczywistości uniemożliwiają przywóz i dystrybucję danego produktu we Włoszech, z naruszeniem zasad określonych w przytoczonych przepisach traktatu WE i prawa wspólnotowego, które gwarantują swobodę i konkurencję, ustanawiając zasady gwarantujące równe i niedyskryminacyjne traktowanie, a także przejrzystość, proporcjonalność i poszanowanie praw poszczególnych przedsiębiorstw?

Czy ogół zasad wynikających z prawa wspólnotowego mających zapewnić efektywną konkurencję również w sektorze, którego dotyczy badany spór, nie powinien wymusić na ustawodawcy krajowym i krajowej administracji odstąpienia od przyjęcia przepisów wskazanych w ww. okólniku i dekrecie ustawodawczym nr 152/2006?

4)	Czy wreszcie gwarantowana prawem europejskim ochrona pluralizmu i konkurencji jest zapewniona przez ustawodawstwo krajowe, takie jak dekret ustawodawczy nr 152/2006 (w szczególności w odniesieniu do ’art. 285 i części II Załącznika IX, pkt 2.7 i 3.4), które przewiduje i ustanawia ww. ograniczenia?

(1) Dz.U. L 40, s. 12.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/15

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 19 maja 2010 r. w sprawie T-25/05 KME Germany AG (dawniej KM Europa Metal AG), KME France SA (dawniej Tréfimétaux SA), KME Italy SpA (dawniej Europa Metalli SpA) przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 3 sierpnia 2010 r. przez KME Germany AG (dawniej KM Europa Metal AG), KME France SA (dawniej Tréfimétaux SA), KME Italy SpA (dawniej Europa Metalli SpA)

(Sprawa C-389/10 P)

()

2010/C 274/22

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KME Germany AG (dawniej KM Europa Metal AG), KME France SAS (dawniej Tréfimétaux SA), KME Italy SpA (dawniej Europa Metalli SpA) (przedstawiciele:M. Siragusa, avvocato, A. Winckler, avocat, G. Rizza, avvocato, T. Graf, Rechtsanwalt, M. Piergiovanni, avvocato oraz R. Elderkin, barrister)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwracają się do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	w dopuszczalnym zakresie, w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu przed Sądem, częściowe stwierdzenie nieważności decyzji oraz obniżenie wysokości grzywny nałożonej na spółki grupy KME;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed Sądem

albo — tytułem pomocniczym — gdyby stan sprawy nie pozwalał na spełnienie powyższych żądań:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku włącznie z rozstrzygnięciem w przedmocie obciążenia spółek grupy KME kosztami postępowania oraz przekazanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach pierwszego zarzutu składający odwołanie kwestionują ustalenie Sądu, iż Komisja nie wykazała, by ustalenia miały wpływ na rynek. Niezależnie od tego, czy Komisja może zostać zwolniona od obowiązku wyraźnego wykazania istnienia wpływu na rynek dla potrzeb klasyfikacji naruszeia jako „bardzo poważnego”, ma ona z pewnością obowiązek wyraźnego wykazania i określenia liczbowego tego wpływu w sytuacji, jak w zaskarżonej decyzji, gdy zamierza ona oprzeć się na rzeczywistym wpływie kartelu w celu obliczenia kwoty początkowej grzywny nałożonej na spółkę ustalanej w oparciu o wagę naruszenia.

Sąd błędnie orzekł, że Komisja wykazała, z zachowaniem wymaganych standardów prawnych, okoliczność, iż ustalenia miały wpływ na rynek, a także błędnie orzekł, że Komisja miała prawo wykazać istnienie wpływu na rynek poprzez odwołanie się do samych wskaźników. Błąd ten jest tym poważniejszy, że w niniejszej sprawie spółki grupy KME dostarczyły dowodów, także o charakterze gospodarczym, na potwierdzenie tezy, iż naruszenie w swym całokształcie pozbawione było jakiegokolwiek wpływu na rynek. Orzekając w ten sposób oraz oddalając pierwszy zarzut zawarty w skardze spółek grupy KME, Sąd zniekształcił stan faktyczny i przedstawiony mu materiał dowodowy, naruszył prawo Unii Europejskiej, zaś uzasadnienie wyroku jest w tym zakresie nielogiczne i nieadekwatne.

W ramach drugiego zarzutu składający odwołanie krytykują Sąd za aprobatę udzieloną Komisji za odesłanie — w celu ustalenia rozmiarów rynku dotkniętego naruszeniem, dla potrzeb ustalenia elementu wagi naruszenia przy określaniu wysokości grzywny nałożonej na spółki grupy KME — do wartości rynkowej, która obejmowała dochody uzyskiwane na rynku półproduktów (miedzianych rur instalacyjnych). Jedynie wartość rynku objętego kartelem, tj. rynku usług konwersyjnych (które stanowiły jedynie 30-40 % ceny rur) powinna była zostać wzięta pod uwagę. Oddalając drugi zarzut objęty skargą spółek grupy KME, Sąd naruszył ogólne zasady prawa Unii Europejskiej — zasadę proporcjonalności oraz zasadę równego traktowania, zaś uzasadnienie wyroku jest w tym zakresie nieadekwatne

W ramach trzeciego zarzutu składający odwołanie skrytykowali Sąd za oddalenie czwartego zarzutu objętego skargą, wedle którego Komisja niewłaściwie zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 1998 r. oraz naruszyła zasady proporcjonalności oraz równego traktowania poprzez zastosowanie maksymalnego wzrostu w punktach procentowych w stosunku do kwoty początkowej grzywny nałożonej na spółki grupy KME ze względu na czas trwania naruszenia, a to pomimo ustalenia, że od trzech lat kartel był uśpiony i nie wywierał żadnych szkodliwych skutków. Zdaniem składających odwołanie, Sąd naruszył prawo Unii Europejskiej, zaś uzasadnienie wyroku w zakresie utrzymania w mocy odnośnej części decyzji jest niejasne, nielogiczne i nieadwkatne.

W ramach czwartego zarzutu składający odwołanie skrytykowali Sąd za oddalenie piątego zarzutu ich skargi oraz za utrzymanie w mocy tych części decyzji, w których Komisja — z naruszeniem wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz zasad uczciwości i równego traktowania — odmówiła spółkom grupy KME obniżenia grzywny pomimo występowania szeregu okoliczności łagodzących. Składający odwołanie twierdzą, w szczególności, że Sąd: 1) zastosował niewłaściwy standard prawny przy dokonywaniu oceny, czy spółki grupy KME kwalifikują się do obniżenia grzywny z uwagi na ograniczony stopień wdrożenia ustaleń; 2) niesłusznie oddalił twierdzenie spółek grupy KME, iż grzywna nałożona na nie powinna zostać obniżona z uwagi na kryzys w przemyśle miedzianych rur instalacyjnych; 3) nie usunął skutków bezprawnej odmowy Komisji dokonania obniżenia grzywien z uwagi na współpracę spółek grupy KME poza ramami komunikatu w sprawie współpracy w związku z szerszymi ustaleniami europejskimi, na tej podstawie, iż spółka Outokumpu była pierwszym przedsiębiorcą, który udostępnił Komisji wiadomości o całkowitym czasie trwania tych ustaleń.

W ramach piątego zarzutu składający odwołanie krytykują Sąd za oddalenie siódmego zarzutu ich skargi oraz za podtrzymanie odmowy Komisji przyznania spółkom grupy KME obniżki grzywien z tytułu braku zdolności płatniczej. Składający odwołanie twierdzą, że Sąd dokonał błędnej wykładni przepisu prawa w toku interpretacji § S lit. b) wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien w zakresie obniżenia grzywny ze względu na brak zdolności płatniczej, jak również błędnie zastosował przepis prawa poprzez brak usunięcia skutków bezprawnej dyskryminacji, której winna jest Komisja na szkodę spółek grupy KME w porównaniu do spółek grupy SGL Carbon w sprawach dotyczących specjalistycznych produktów na bazie na węgla i grafitu mających zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej. Uzasadnienie wyroku Sądu w zakresie oddalenia twierdzeń spółek grupy KME ma charakter nielogiczny i nieadekwatny.

W ramach szóstego zarzutu składający odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo Unii Europejskiej oraz przysługujące składającym odwołanie prawo podstawowe do pełnej i skutecznej kontroli sądowej w ten sposób, że nie ocenił w sposób dokładny i dogłębny argumentów spółek grupy KME oraz wykazywał pełne uprzedzeń poważanie dla sposobu, w jaki Komisja skorzystała z przysługującego jej zakresu swobodnego uznania.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/16

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-390/10)

()

2010/C 274/23

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i L. de Schietere de Lophem, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na wdrożenie dyrektywy 2007/36/WE do prawa krajowego upłynął w dniu 3 sierpnia 2009 r. Tymczasem w dniu wniesienia niniejszej skargi strona pozwana nie podjęła jeszcze wszelkich środków niezbędnych do wdrożenia tej dyrektywy, a w każdym razie nie powiadomiła o nich Komisji.

(1) Dz. U. L 184, s. 17.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/16

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-391/10)

()

2010/C 274/24

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i L. de Schietere de Lophem, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

(1) Dz.U L 184, s. 17.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom (Zjednoczone Królestwo) w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Dermod Patrick O'Brien przeciwko Ministry of Justice (poprzednio Department for Constitutional Affairs)

(Sprawa C-393/10)

()

2010/C 274/25

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Składający odwołanie: Dermod Patrick O'Brien

Druga strona postępowania: Ministry of Justice (poprzednio Department for Constitutional Affairs).

Pytania prejudycjalne

Czy rozstrzygnięcie zagadnienia klasyfikacji ogółu sędziów jako „pracowni[ków] […] będących stroną umowy o pracę lub pozostających w stosunku pracy” w rozumieniu klauzuli 2.1. porozumienia ramowego należy do prawa krajowego, czy też istnieje norma prawa wspólnotowego, wedle której należy zagadnienie to rozstrzygnąć?

Jeżeli ogół sędziów to pracownicy będący stroną umowy o pracę lub pozostający w stosunku pracy w rozumieniu klauzuli 2.1. porozumienia ramowego, to czy dopuszczalne jest, by dla potrzeb ustalania uprawnień emerytalnych prawo krajowe w odmienny sposób traktowało: a) sędziów zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin i sędziów zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin; lub b) poszczególne kategorie sędziów zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/17

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-394/10)

()

2010/C 274/26

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Troosters i J. Sénéchal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając lub w każdym razie nie powiadamiając Komisji w przewidzianym terminie o ustanowieniu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniającej dyrektywę 2002/58/WE (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 15 tej dyrektywy.

—	obciążenie Wielkie Księstwo Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2006/24/WE upłynął w dniu 15 września 2007 r. Tymczasem w dniu wniesienia skargi strona pozwana nie ustanowiła jeszcze wszystkich przepisów niezbędnych do transpozycji dyrektywy, a w każdym razie nie powiadomiła o nich Komisji.

(1) Dz.U. L 105, s. 54.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/18

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-395/10)

()

2010/C 274/27

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i V. Peere)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając lub w każdym razie nie powiadamiając Komisji w przewidzianym terminie o ustanowieniu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (1), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/2/WE upłynął w dniu 14 maja 2009 r. Tymczasem w dniu wniesienia skargi strona pozwana nie ustanowiła jeszcze niezbędnych przepisów transponujących, a w każdym razie nie powiadomiła o nich Komisji.

(1) Dz.U. L 108, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/18

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-396/10)

()

2010/C 274/28

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i V. Peere)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając lub w każdym razie nie powiadamiając Komisji w przewidzianym terminie o ustanowieniu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Wielkie Księstwo Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

(1) Dz.U. L 108, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/19

Skarga wniesiona w dniu 5 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-398/10)

()

2010/C 274/29

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Karanasou-Apostolopoulou i A. Alcover San Pedro)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając lub w każdym razie nie powiadamiając Komisji w przewidzianym terminie o ustanowieniu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (1), Republika Grecji uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/2/WE do prawa krajowego upłynął w dniu 14 maja 2009 r.

(1) Dz.U. L 108, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/19

Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 10 sierpnia 2010 r. w sprawie T-237/05, Éditions Odile Jacob SAS przeciwko Komisji, wniesione w dniu 9 czerwca 2010 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-404/10 P)

()

2010/C 274/30

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Smulders, O. Beynet i P. Costa de Oliveira, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Éditions Odile Jacob SAS, Lagardère SCA

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Uchylenie wydanego w dniu 9 czerwca 2010 r. wyroku w sprawie T-237/05 Éditions Odile Jacob SAS przeciwko Komisji w zakresie, w jakim Sąd stwierdził w nim nieważność decyzji Komisji z dnia 7 kwietnia 2005 r., w której instytucja ta odmówiła dostępu do dokumentów dotyczących postępowania kontrolnego w sprawie koncentracji nr COMP/M.2978;

—	oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do Sądu przez drugą stronę postępowania odwoławczego i wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w kwestiach stanowiących przedmiot niniejszego odwołania;

—	obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez Komisję zarówno w pierwszej instancji, jak i w ramach niniejszego odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja opiera swe odwołanie na dwóch zarzutach.

W ramach pierwszego z nich wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd popełnił błąd w wykładni rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) nie biorąc, dla celów interpretacji wyjątków od prawa dostępu do dokumentów, pod uwagę przepisów rozporządzenia Rady nr 4064/89 (2) w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw. W opinii Komisji ogólne zasady rządzące prawem dostępu do dokumentów winny bowiem uwzględniać szczególne cechy postępowań w dziedzinie prawa konkurencji oraz gwarancje poufności zaoferowane biorącym udział w koncentracji przedsiębiorstwom.

W ramach drugiego zarzutu, który składa się z pięciu części, Komisja podnosi dokonanie przez Sąd błędnej wykładni art. 4 ust. 2 i 3 ww. rozporządzenia nr 1049/2001 w zakresie, w jakim rozstrzygnął on, że wnosząca odwołanie miała obowiązek konkretnego i indywidualnego zbadania wszystkich dokumentów, których dotyczył wniosek o przyznanie dostępu, nawet w przypadkach, które były w oczywisty sposób objęte wyjątkiem (część pierwsza). Komisja kwestionuje również dokonaną przez Sąd zawężającą wykładnię kwestii ochrony celów kontroli, śledztwa i audytu, zgodnie z którą to wykładnią wyjątek ten nie znajduje zastosowania po wydaniu przez Komisję decyzji o zakończeniu postępowania administracyjnego w sprawie kontroli koncentracji (część druga). Wnosząca odwołanie podnosi ponadto, że Sąd naruszył w sposób oczywisty prawo stawiając, po pierwsze, wymóg, aby dokonywanemu przez Komisję indywidualnemu i konkretnemu badaniu dokumentów towarzyszył opis wszystkich ich treści, oraz, po drugie, wymóg przeprowadzenia konsultacji z osobami trzecimi, pomimo oczywistego charakteru zastosowania wyjątku dotyczącego ochrony interesów handlowych (część trzecia). Komisja podnosi ponadto, że Sąd naruszył prawo w zakresie, w jakim stwierdził on nieważność jej decyzji o odmowie dostępu do jej wewnętrznych dokumentów, podczas gdy dokumenty te wchodziły w zakres zastosowania wyjątku dotyczącego „procesu podejmowania decyzji”, o którym mowa w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001 (część czwarta). Wreszcie, wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie błędnej wykładni art. 4 ust. 6 ww. rozporządzenia (część piąta).

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43)

(2) Rozporządzenie (WE) nr 4064/89, z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 395, s. 1)

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/20

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej

(Sprawa C-407/10)

()

2010/C 274/31

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sipos i E. Randvere)

Strona pozwana: Republika Estońska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Estońska nie podała do wiadomości przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/47/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. (zmieniającej dyrektywę Rady 90/385/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania, dyrektywę Rady 93/42/EWG dotyczącą wyrobów medycznych oraz dyrektywę 98/8/WE dotyczącą wprowadzania do obrotu produktów biobójczych);

—	obciążenie Republiki Estońskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do dokonania transpozycji tej dyrektywy do krajowego porządku prawnego upłynął w dniu 21 grudnia 2008 r.

(1) Dz.U. L 247, s. 21.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/20

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej

(Sprawa C-408/10)

()

2010/C 274/32

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sipos i E. Randvere)

Strona pozwana: Republika Estońska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Estońska nie podała do wiadomości przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2008/13/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2008 r. uchylającej dyrektywę Rady 84/539/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do sprzętu elektromedycznego stosowanego w weterynarii;

—	obciążenie Republiki Estońskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do dokonania transpozycji tej dyrektywy do krajowego porządku prawnego upłynął w dniu 31 grudnia 2008 r.

(1) Dz.U. L 76, s. 41

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 16 sierpnia 2010 r. — Hauptzollamt Hamburg-Hafen przeciwko Afasia Knits Deutschland GmbH

(Sprawa C-409/10)

()

2010/C 274/33

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hauptzollamt Hamburg-Hafen

Strona pozwana: Afasia Knits Deutschland GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy jest to zgodne z art. 32 protokołu 1 w sprawie definicji pojęcia „produktów pochodzących” oraz w sprawie metod współpracy administracji Umowy o Partnerstwie między członkami Grupy Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską (1), że Komisja Europejska zasadniczo sama, nawet jeśli przy wsparciu miejscowych władz, przeprowadza kontrolę po zwolnieniu towarów dowodów pochodzenia wystawionych w kraju wywozu i chodzi o wynik kontroli w rozumieniu tego przepisu, jeżeli uzyskane w ten sposób wyniki kontroli Komisji są ujęte w protokole, który jest podpisywany także przez przedstawiciela rządu kraju wywozu?

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca:

Czy w przypadku odpowiadającym sprawie przed sądem krajowym, w którym dowody preferencyjne z kraju wywozu wydane w określonym czasie zostały uznane za nieważne, ponieważ pochodzenie towaru nie mogło zostać potwierdzone na podstawie kontroli po zwolnieniu towarów, nie można jednak wykluczyć, że niektóre towary wywożone spełniały warunki pochodzenia, osoba odpowiedzialna za uiszczenie opłat celnych na podstawie na art. 220 ust. 2 lit. b) akapit drugi i trzeci rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (2) może powoływać się na zasadę uzasadnionych oczekiwań wskazując, że przedłożone w jej sprawie świadectwa preferencyjnego traktowania mogły być prawidłowe, a zatem opierały się na właściwym przedstawieniu faktów przez eksportera?

(1) 2000/483/WE: Umowa o Partnerstwie między członkami Grupy Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską oraz jej państwami członkowskimi, podpisana w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r., Dz.U. L 317, s. 3.

(2) Dz.U. L 302, s. 1.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 18 sierpnia 2010 r. — NS przeciwko Secretary of State for the Home Department

(Sprawa C-411/10)

()

2010/C 274/34

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: NS

Strona pozwana: Secretary of State for the Home Department

Interwenienci: 1) Amnesty International Limited oraz Advice on Individual Rights in Europe Centre; 2) Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców; 3) Equality and Human Rights Commission

Pytania prejudycjalne

Czy decyzja podjęta przez państwo członkowskie na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 343/2003 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem”) w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o udzielenie azylu, który to wniosek nie należy do zakresu odpowiedzialności tego państwa zgodnie z kryteriami określonymi w rozdziale III rozporządzenia podlega prawu UE dla potrzeb art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej lub art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”)?

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1:

Czy państwo członkowskie spełnia swój obowiązek przestrzegania praw podstawowych (włączając w to prawa określone w art. 1, art. 4, art. 18, art. 19 ust. 2 i art. 47 karty) w sytuacji, gdy państwo to odsyła ubiegającego się o udzielenie azylu do państwa członkowskiego, które zgodnie z art. 3 ust. 1 jest państwem odpowiedzialnym w świetle kryteriów określonych w rozdziale III rozporządzenia (zwanego dalej „państwem odpowiedzialnym”) niezależnie od sytuacji panującej w państwie odpowiedzialnym?

W szczególności, czy obowiązek przestrzegania praw podstawowych UE wyklucza posłużenie się niewzruszalnym domniemaniem, że państwo odpowiedzialne będzie przestrzegać: a) praw podstawowych przysługujących ubiegającemu się o udzielenie azylu na mocy prawa UE; lub b) minimalnych standardów określonych w dyrektywie 2003/9/WE (2), 2004/83/WE (3) lub 2005/85/WE (4) (zwanych łącznie „dyrektywami”).

Tytułem pomocniczym, czy państwo członkowskie jest zobowiązane na mocy prawa UE, a jeśli tak, to w jakich okolicznościach, do wykonywania przysługującego mu na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia uprawnienia do rozpoznania i przyjęcia odpowiedzialności za wniosek o udzielenie azylu, w sytuacji gdy wydalenie do państwa odpowiedzialnego wystawiłoby ubiegającego się o udzielenie azylu na niebezpieczeństwo naruszenia przysługujących mu praw podstawowych, w szczególności praw, o których mowa w art. 1, art. 4, art. 18, art. 19 ust. 2 lub art. 47 karty lub też na niebezpieczeństwo, że minimalne standardy określone w dyrektywach nie będą względem niego stosowane?

Czy zakres ochrony przysługującej osobie, wobec której ma zastosowanie rozporządzenie, wynikający z ogólnych zasad prawa UE, a w szczególności oparty na prawach określonych w art. 1, 18 i 47 karty jest szerszy, niż zakres ochrony przysługującej na mocy art. 3 europejskiej Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „europejską konwencją”)?

Czy jest zgodne z prawami określonymi w art. 47 karty, by przepis prawa krajowego wymagał, ażeby sąd — w celu ustalenia, czy dana osoba może zostać zgodnie z prawem wydalona do innego państwa członkowskiego na mocy rozporządzenia — traktował to państwo członkowskie jako państwo, z którego ta osoba nie zostanie odesłana do innego państwa z naruszeniem praw przysługujących jej na mocy europejskiej konwencji lub na mocy konwencji z 1951 r. oraz protokołu z 1967 r. dotyczących statusu uchodźców?

W zakresie, w jakim pytania poprzedzające dotyczą obowiązków ciążących na Zjednoczonym Królestwie, czy odpowiedzi na pytania 2 6 podlegają określonej kwalifikacji w celu uwzględnienia Protokołu (nr 30) w sprawie stosowania Karty praw podstawowych Unii Europejskiej do Polski i Zjednoczonego Królestwa?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (Dz.U. L 50, s. 1).

(2) Dyrektywa Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiająca minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o udzielenie azylu (Dz.U. L 31, s. 18).

(3) Dyrektywa Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony (Dz.U. L 304, s. 2).

(4) Dyrektywa Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. L 326, s. 132).

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/23

Postanowienie Sądu z dnia 24 sierpnia 2010 r. — Grúas Abril Asistencia przeciwko Komisji

(Sprawa T-386/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Konkurencja - Odrzucenie skargi do Komisji - Akt niepodlegający zaskarżeniu przez jednostki - Niedopuszczalność)

2010/C 274/35

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Grúas Abril Asistencia, SL (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciel: R.L. García García, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i F. Castilla Contreras, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 7 sierpnia 2009 r. informującego skarżącą, że okoliczności faktyczne, co do których wniosła ona skargę do Komisji, nie pozwalają stwierdzić naruszenia art. 81 WE, 82 WE i 86 WE, w związku z czym jej skarga do Komisji nie zostanie uwzględniona.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Grúas Abril Asistencia, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 282 z 21.11.2009.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/23

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2010 r. — PPG i SNF przeciwko ECHA

(Sprawa T-268/10)

()

2010/C 274/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Polyelectrolyte Producers Group GEIE (PPG) (Bruksela, Belgia) i SNF SAS (Andrezieux Boutheon, Francja) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, R. Cana oraz P. Sellar, Solicitor)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA)

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu;

—	obciążenie ECHA kosztami postępowania;

—	podjęcie dalszych wymaganych środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie w części nieważności decyzji Europejskej Agencji Chemikaliów (zwanej dalej „ECHA”) dotyczącej klasyfikacji akrylamidu (WE nr 201-173-7) (nr CAS 79-06-1) jako substancji spełniającej wymogi ustanowione w art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (1) (zwanego dalej „REACH”) zgodnie z art. 59 REACH.

Skarżące podnoszą, że zaskarżony akt jest niezgodny z prawem, ponieważ u jego podstaw leży błędna z prawnego i naukowego punktu widzenia ocena akrylamidu, dokonana w oparciu o niewystarczająco wiarygodne i przekonywające dowody. Według skarżących przy wydaniu zaskarżonego aktu ECHA popełniła oczywisty błąd w ocenie, naruszając art. 2 ust. 8 i art. 59 REACH, a także ciążący na niej obowiązek starannego i bezstronnego zbadania dowodów.

Ponadto skarżące podnoszą, że zaskarżony akt narusza szereg zasad ogólnych prawa UE, takich jak zasada proporcjonalności i niedyskryminacji, gdyż dyskryminuje on akrylamid względem innych porównywalnych substancji, bez jakiegokolwiek obiektywnego uzasadnienia.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1)

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/24

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 maja 2010 r. w sprawie F-30/08 Nanopoulos przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 lipca 2010 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa T-308/10 P)

()

2010/C 274/38

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall, adwokat Efthymios Bourtzalas i adwokat Eirini Antypa)

Druga strona postępowania: Fotios Nanopoulos (Itzig, Luksemburg)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie F-30/08 Nanopoulos przeciwko Komisji;

—	w razie utrzymania w mocy wyroku ustalenie właściwej wysokości zadośćuczynienia;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu wnosząca odwołanie żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie F-30/08 Nanopoulos przeciwko Komisji, w którym zasądzono od Komisji na rzecz drugiej strony postępowania zadośćuczynienie w wysokości 90 000 EUR za doznaną krzywdę i nakazano pokrycie wszystkich kosztów.

W uzasadnieniu odwołania Komisja podnosi następujące zarzuty:

—

naruszenie art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz zasady pewności prawa, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, uznając, że wniesione przez drugą stronę postępowania żądanie należy uznać za żądanie zadośćuczynienia bez przedstawienia jakiegokolwiek uzasadnienia;

—	naruszenie prawa i brak uzasadnienia, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej ocenił, że żądanie zadośćuczynienia zostało wniesione w odpowiednim terminie i że decyzja o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego naruszyła domniemanie niewinności;

—	naruszenie prawa wspólnotowego, naruszenie prawa i brak uzasadnienia, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej nie zastosował wymogu prawnego, który wymaga „wystarczająco istotnego naruszenia”, i nie wyjaśnił, z jakiego powodu należało w niniejszym przypadku odejść od istniejącego orzecznictwa;

—

naruszenie art. 24 regulaminu pracowniczego, naruszenie prawa i brak uzasadnienia, ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej uznał, że organ powołujący był zobowiązany do udzielenia szybkiej pomocy drugiej stronie postępowania bez przeprowadzenia uprzedniego dochodzenia i przed upływem przewidzianego we wspomnianym artykule terminu czterech miesięcy na udzielenie odpowiedzi w sprawie wniosku;

—	oczywiste naruszenie prawa i oczywisty błąd w uzasadnieniu, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej uznał, po pierwsze, że Komisja jest odpowiedzialna za rzekome przecieki do prasy, a po drugie, że popełniła błąd, wszczynając postępowanie dyscyplinarne;

—	naruszenie zasady proporcjonalności i naruszenie prawa, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł o zasądzeniu od Komisji zadośćuczynienia w wysokości 90 000 EUR za krzywdę doznaną przez drugą stronę postępowania.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/25

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2010 r. — Groupe Partouche przeciwko Komisji

(Sprawa T-315/10)

()

2010/C 274/39

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Groupe Partouche SA (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat J.-J. Sebag)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 3333 z dnia 21 maja 2010 r. uznającej za zgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z porozumieniem w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego plan koncentracji, zgodnie z którym Française des Jeux i Groupe Lucien Barrière przejęłyby wspólnie kontrolę nad przedsiębiorstwem Newco, odpowiedzialnym za stworzenie i prowadzenie witryny internetowej dotyczącej pokera we Francji.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi, że Komisja powinna była przekazać przeprowadzenie badania omawianej koncentracji Republice Francuskiej, gdyż transakcja ta mogła wywrzeć znaczący wpływ na sytuację konkurencyjną we Francji na analizowanym rynku.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/25

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2010 r. — HIM przeciwko Komisji

(Sprawa T-316/10)

()

2010/C 274/40

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Health Information Management (HIM) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: P. Zeegers, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną, i, co za tym idzie,

—	zasądzenie od Komisji Europejskiej kwoty 11 821,35 EUR powiększonej o obowiązujące w Belgii odsetki ustawowe za zwłokę liczone od dnia 16 czerwca 2010 r.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej wszystkimi kosztami, których wysokość została tymczasowo ustalona na kwotę 5 000 EUR, wliczając w to koszty postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi, opartej na klauzuli arbitrażowej, skarżąca zwraca się w istocie do Sądu o stwierdzenie, że, dla potrzeb obliczenia podlegających pokryciu przez Komisję kosztów ogólnych poniesionych przez skarżącą (w ramach specjalistycznego programu eTen), czyli ogólnych kosztów, które mogą być powiązane ze świadczeniami ze strony osób zatrudnionych przy projekcie, podwykonawcy nie powinni być traktowani jako osoby zatrudnione przez skarżącą ze względu na to, że nie powodują oni powstania po jej stronie żadnych kosztów ogólnych. Koszty podwykonawców nie powinny zatem być wliczane do łącznej kwoty kosztów osób zatrudnionych, przez którą dzielona jest łączna kwota kosztów ogólnych, aby w ten sposób ustalić mianownik, który powinien być użyty do ustalenia określonych procentowo kosztów ogólnych kwalifikujących się do wsparcia.

Na poparcie swej skargi HIM podnosi, że, ze względu na to, iż koszty podwykonawców nie stanowią kwalifikujących się do wsparcia kosztów zatrudnionych, okoliczność zaliczenia, przy obliczaniu wykorzystywanej przy ustalaniu określonych procentowo kosztów ogólnych kwalifikujących się do wsparcia kwoty łącznych kosztów osób zatrudnionych, tych podwykonawców do osób zatrudnionych przez skarżącą powoduje powstanie niespójności.

Fakt zaliczenia podwykonawców do zatrudnionych przez skarżącą powoduje ponadto powstanie szkody po jej stronie ze względu na to, że ta metoda skutkuje zwiększeniem ww. mianownika i, co za tym idzie, proporcjonalnym zmniejszeniem określonych procentowo kwalifikujących się do wsparcia kosztów ogólnych.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/26

Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2010 r. — Van Parys przeciwko Komisji

(Sprawa T-324/10)

()

2010/C 274/41

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Léon Van Parys NV (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: P. Vlaemminck i A. Hubert, advocaten)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 maja 2010 r. o sygn. akt REC 07/07, w której uznano za zasadne retrospektywne zaksięgowanie należności celnych przywozowych oraz stwierdzono, że w danym stanie faktycznym umorzenie należności celnych jest uzasadnione w odniesieniu do jednego dłużnika, lecz nie jest ono uzasadnione w odniesienie do innego dłużnika;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W okresie od dnia 22 czerwca 1998 r. do dnia 8 listopada 1999 r. skarżąca spółka oraz jej agent celny mieli przedstawić fałszywe hiszpańskie zaświadczenia AGRIM organom celnym w Antwerpii w celu dokonania przywozu bananów pochodzących z Ekwadoru. W konsekwencji, przywóz ten miał zostać niesłusznie objęty preferencyjną stawką celną.

Strona skarżąca uzyskała rzekomo fałszywe zaświadczenia hiszpańskie, ze względu na które dokonano retrospektywnego zaksięgowania należności celnych przywozowych, od swego portugalskiego pośrednika, z którym, jako swoim przedstawicielem podatkowym, spółka zależna spółki skarżącej współpracowała od wielu lat w celu nabywania hiszpańskich i portugalskich pozwoleń przywozowych.

Belgijskie organa celno-akcyzowe złożyły do Komisji Europejskiej wniosek o retrospektywne zaksięgowanie należności celnych przywozowych lub o umorzenie należności celnych. Gdy chodzi o przywóz dokonany w roku 1999, Komisja wydała decyzję odmowną, która została zaskarżona przez skarżącą za pomocą niniejszej skargi.

Skarżąca podnosi sześć zarzutów na poparcie swej skargi.

Po pierwsze, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego (zwanego dalej „w.k.c.”), przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1442/93 oraz rozporządzenia (EWG) nr 2362/98, a także uznanych praktyk handlowych, opisanych przez Światową Organizację Handlu. Komisja, zdaniem skarżącej, naruszyła te przepisy, które zezwalają na nabywanie pozwoleń przywozowych w ramach sposobu prowadzenia działalności gospodarczej stosowanym przez skarżącą, a także błędnie uznała, że skarżąca dopuściła się niedbalstwa.

Po drugie, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 239 w.k.c. oraz zasady proporcjonalności. Komisja zdecydowała, że stwierdzone fałszewstwa hiszpańskich świadectw przywozowych wykraczają poza zwyczajne ryzyko handlowe i powinny zostać uznane za sytuację szczególną. Niemniej jednak, skarżąca nie zgadza się ze stwierdzeniem, wedle którego nie działała ona jak staranny kupiec, wobec czego przesłanki określone w art. 239 w.k.c. nie zostały spełnione.

Po trzecie, Komisja, zdaniem skarżącej, naruszyła art. 239 w.k.c., art. 211 traktatu WE, zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwać tudzież ogólną zasadę prawa patere legem quam ipse fecisti (przestrzegaj ustawy, którą sam ustanowiłeś). Skarżąca twierdzi, że Komisja wymaga od niej dużo wyższej staranności, niż wymagana przez przepisy prawa i która jest zwyczajowo przyjęta w obszarze działalności gospodarczej w którym działa skarżąca, podczas gdy ani Komisja, ani organy hiszpańskie nie przestrzegały obowiązków, które ciążą na nich z mocy prawa.

Po czwarte, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 239 w.k.c. oraz zasady równego traktowania w ten sposób, że Komisja niesłusznie potraktowała w odmienny sposób przywozy dokonane w roku 1998 w porównaniu z przywozami dokonanymi w roku 1999.

Po piąte, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 220 ust. 2 lit. b) w.k.c. Jej zdaniem, niemożliwe jest stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość braku błędu po stronie hiszpańskich organów celnych w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) w.k.c.

Po szóste, skarżąca powołuje się na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, a w szczególności przysługującego jej prawa do obrony.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/27

Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2010 r. — Yoshida Metal Industry przeciwko OHIM — Pi-Design (Powierzchnia pokryta czarnymi krążkami)

(Sprawa T-331/10)

()

2010/C 274/42

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Yoshida Metal Industry Co., Ltd (Niigata, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci S. Verea, K. Muraro i M. Balestriero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Pi-Design AG, (Triengen, Szwajcaria)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie R 1235/2008-1;

—	utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 21 lipca 2008 r. dotyczącej wspólnotowego znaku towarowego nr 1371244;

—	potwierdzenie ważności rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 1371244;

—	obciążenie strony pozwanej i Pi-Design AG kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy przedstawiający powierzchnię pokrytą czarnymi krążkami dla towarów z klas 8 i 21 — wspólnotowy znak towarowy nr 1371244

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Pi-Design AG

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Strona domagająca się unieważnienia prawa do znaku opiera swój wniosek na bezwzględnych podstawach odmowy rejestracji określonych w art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że postanowienia tych artykułów znajdują zastosowanie w przypadku zakwestionowanego wspólnotowego znaku towarowego.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/28

Skarga wniesiona w dniu 17 sierpnia 2010 r. — ATC i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-333/10)

()

2010/C 274/43

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Animal Trading Company (ATC) BV (Loon op Zand, Niderlandy), Avicentra NV (Malle, Belgia), Borgstein birds and Zoofood Trading VOF (Wamel, Niderlandy), Bird Trading Company Van der Stappen BV (Dongen, Niderlandy), New Little Bird’s srl. (Anagni, Włochy), Vogelhuis Kloeg (Zevenbergen, Niderlandy) und Pistone Giovanni (Westerlo, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci M. Osse i J. Houdijk)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Unia Europejska reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania strony skarżącej

—

Zasądzenie odszkodowania od Unii Europejskiej lub Komisji Europejskiej za szkodę, którą skarżący ponieśli w wynika przyjęcia decyzji 2005/760/WE (1) lub jej przedłużenia decyzją 2005/862/WE (2) lub decyzją 2006/79/WE (3) lub decyzją 2006/405/WE (4) lub decyzją 2006/522/WE (5) lub decyzją 2007/21/WE (6) lub decyzją 2007/183/WE (7) lub przyjęcia rozporządzenia 318/2007/WE (8);

—	Obciążenie Unii Europejskiej lub Komisji Europejskiej kosztami postępowania sądowego i pozasądowego.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący domagają się pokrycia szkody, którą mieli ponieść po pierwsze w wyniku wprowadzonego w październiku 2005 r. zakazu przywozu złapanego dzikiego ptactwa, po drugie w wyniku przedłużeń tego zakazu i po trzecie w wyniku obowiązujących od 1 lipca 2007 r. przepisów dotyczących przywozu ptactwa, faktycznie kontynuujących zakaz przywozu złapanego dzikiego ptactwa.

W pierwszej części skargi odszkodowawczej, która dotyczy przyjęcia decyzji 2005/760/WE, skarżący opierają się na trzech podstawach.

Po pierwsze podnoszą, że przy wykonywaniu swoich uprawnień na podstawie art. 18 dyrektywy 91/496 (9) Komisja dysponowała jedynie ograniczonym zakresem oceny i że przekroczyła te uprawnienia, zakazując przywozu z krajów, w których nie wystąpiły żadne przypadki zakażenia grypą ptaków lub konkretne ryzyko rozprzestrzeniania się choroby.

Po drugie uważają, że nawet gdyby Komisja miała dysponować szerszym zakresem oceny, dopuściła się ona wystarczająco kwalifikowanego naruszenia. W tym kontekście zarzucają oni Komisji przekroczenie uprawnień i podnoszą naruszenie zasady proporcjonalności, prawa własności, swobody działalności gospodarczej oraz naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Dalej skarżący twierdzą, że doznali faktycznej i niewątpliwej szkody i że istnieje związek przyczynowy między tą szkodą a bezprawnym działaniem Komisji.

Po trzecie skarżący podnoszą, że doznana przez nich szkoda jest wyjątkowa i szczególna, tak że przekracza ona granice ryzyka gospodarczego związanego z działalnością w rozpatrywanej dziedzinie. Nałożenie całkowitego zakazu przywozu dzikiego ptactwa było nieprzewidywalne i szczególnie niekorzystne dla podmiotów handlujących dzikim ptactwem.

W drugiej części skargi odszkodowawczej skarżący dochodzą naprawienia szkody doznanej w wyniku przedłużeń zakazu przywozu dzikiego ptactwa z krajów trzecich. W tym kontekście podnoszą te same zarzuty co w pierwszej części skargi.

W końcu skarżący domagają się odszkodowania za szkodę, której mieli doznać w wyniku rozporządzenia nr 318/2007, które ograniczyło zakaz przywozu ptactwa do ptaków hodowanych w niewoli, pochodzących z niewielkiej liczby krajów trzecich. W tym kontekście oparli się na trzech podstawach.

Po pierwsze podnoszą, że rozporządzenie nr 318/2007 nie posiada odpowiedniej szczególnej podstawy prawnej. Dyrektywy 91/496 i 92/65 (10) nie zawierają ich zdaniem podstawy prawnej dla przyjęcia przez Komisję rozporządzenia nr 318/2007.

Po drugie podnoszą naruszenie zasad równego traktowania i proporcjonalności, oraz uchybienie swobodzie działalności gospodarczej i prawu własności.

Dalej skarżący twierdzą, że doznali faktycznej i niewątpliwej szkody i że istnieje związek przyczynowy między tą szkodą a bezprawnym działaniem Komisji.

Po trzecie, na wypadek przyjęcia, iż działanie miało charakter zgodny z prawem, skarżący wnoszą o stwierdzenie odpowiedzialności Komisji za szkodę doznaną w wyniku rozporządzenia nr 318/2007.

(1) Decyzja Komisji 2005/760/WE z dnia 27 października 2005 r. dotycząca niektórych środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków w określonych państwach trzecich w zakresie przywozu ptaków żyjących w niewoli (Dz.U. L 285, s. 60).

(2) Decyzja Komisji 2005/862/WE z dnia 30 listopada 2005 r. zmieniająca decyzje 2005/759/WE i 2005/760/WE dotyczące środków zwalczania ptasiej grypy u ptaków innych niż drób (Dz.U. L 317, s. 19).

(3) Decyzja Komisji 2006/79/WE z dnia 31 stycznia 2006 r. zmieniająca decyzje 2005/759/WE i 2005/760/WE w odniesieniu do przedłużenia ich okresów stosowania (Dz.U. L 36, 48).

(4) Decyzja Komisji 2006/405/WE z dnia 7 czerwca 2006 r. zmieniająca decyzje 2005/710/WE, 2005/734/WE, 2005/758/WE, 2005/759/WE, 2005/760/WE, 2006/247/WE oraz 2006/265/WE dotyczące niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków (Dz.U. L 158, s. 14).

(5) Decyzja Komisji 2006/522/WE z dnia 25 lipca 2006 r. zmieniająca decyzje 2005/759/WE i 2005/760/WE dotyczące niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków oraz przemieszczania niektórych żywych ptaków do Wspólnoty (Dz.U. 205, s. 28).

(6) Decyzja Komisji 2007/21/WE z dnia 22 grudnia 2006 r. zmieniająca decyzję 2005/760/WE dotyczącą niektórych środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków oraz przywozu ptaków innych niż drób do Wspólnoty (Dz.U. L 7, s. 44).

(7) Decyzja Komisji 2007/183/WE z dnia 23 marca 2007 r. zmieniająca decyzję 2005/760/WE dotyczącą niektórych środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków w określonych państwach trzecich w zakresie przywozu ptaków żyjących w niewoli (Dz.U. L 84, s. 44).

(8) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 318/2007 z dnia 23 marca 2007 r. ustanawiające warunki dotyczące zdrowia zwierząt dla przywozu niektórych rodzajów ptaków do Wspólnoty i warunki kwarantanny dotyczące takiego przywozu (Dz.U. L 84, s. 7).

(9) Dyrektywa Rady z dnia 15 lipca 1991 r. ustanawiająca zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych zwierząt wprowadzanych na rynek Wspólnoty z państw trzecich i zmieniająca dyrektywy 89/662/EWG, 90/425/EWG oraz 90/675/EWG 91/496/EWG (Dz.U. L 268, s. 56).

(10) Dyrektywa Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. ustanawiająca wymagania dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nieobjętych wymaganiami dotyczącymi zdrowia zwierząt ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 268, s. 54).

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/29

Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2010 r. — Abercrombie & Fitch Europe przeciwko OHIM — Gilli (GILLY HICKS)

(Sprawa T-336/10)

()

2010/C 274/44

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Abercrombie & Fitch Europe SA (Mendrisio, Szwajcaria) (przedstawiciele: S. Malynicz, barrister, D. Stone i L. Ritchie, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Gilli Srl (Mediolan, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie R 832/2008-1; oraz

—	obciążenie strony pozwanej i Gilli Srl kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „GILLY HICKS” dla towarów i usług z klas 3, 14, 25 i 35 — zgłoszenie nr 5194543

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Gilli Srl

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 3566007 „GILLI” dla towarów z klas 3, 9, 14 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie zaskarżonej decyzji

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nie przeprowadziła właściwego wizualnego, brzmieniowego i koncepcyjnego porównania znaków i w rezultacie błędnie oceniła prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/31

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pełny skład) z dnia 1 lipca 2010 r. — Mandt przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-45/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Renta wdowia - Artykuł 79 regulaminu pracowniczego - Artykuł 18 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego - Małżonek pozostający przy życiu - Przyznanie statusu małżonka pozostającego przy życiu dwóm osobom - Obniżenie o 50 % - Uzasadnione oczekiwania - Zasada zgodności)

2010/C 274/46

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wolfgang Mandt (Kreuztal, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat B. Kolb)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo K. Zejdová, J. F. de Wachter i U. Rösslein, pełnomocnicy, następnie J. F. de Wachter, K. Zejdová i S. Seyr, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Kurt Wolfgang Braun-Neumann, zmarły w dniu 9 października 2009 r., którego jedyną spadkobierczynią jest Shirley Meyer (Bedburg-Hau, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. Ames)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lutego 2007 r. oddalającej zażalenie skarżącego na decyzję dotyczącą obniżenia renty wdowiej o 50 % — Żądanie zapłaty w pełnej wysokości

Sentencja wyroku

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie żądania zapłaty przez Parlament na rzecz W. Mandta całej renty wdowiej w zakresie, w jakim żądanie to dotyczy okresu po dniu 31 października 2009 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każdy z uczestników postępowania, włącznie z interwenientem, pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 183 z 04.08.2007, s. 43.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/31

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 7 lipca 2010 r. — Tomas przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawy połączone F-116/07, F-13/08 i F-31/08) (1)

(Służba publiczna - Członkowie personelu tymczasowego - Artykuł 2 lit. c) WZIP - Rozwiązanie stosunku pracy - Stosunek oparty na zaufaniu - Uprzednia konsultacja z komitetem pracowniczym Parlamentu - Brak)

2010/C 274/47

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Stanislovas Tomas (Wilno, Litwa) (przedstawiciel: M. Michalauskas)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: A. Lukošiūtė i K. Zejdová, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o rozwiązaniu umowy o pracę ze skarżącym, a po drugie, żądanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz odszkodowania za poniesioną szkodę.

Sentencja wyroku

1)	Skargi w sprawach F-116/07 i F-13/08 zostają oddalone.

2)	Zasądza się od Parlamentu Europejskiego na rzecz Stanislovasa Tomasa kwotę 1 000,00 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę.

3)	W pozostałym zakresie skarga w sprawie F-31/08 zostaje oddalona.

4)	Każda strona ponosi własne koszty związane z całością postępowania w przedmiocie skarg F-116/07, F-13/08 i F-31/08.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008, s. 65; Dz.U. C 142 z 7.6.2008, s. 39; Dz.U. C 158 z 21.6.2008, s. 26.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/32

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 1 lipca 2010 r. — Füller-Tomlinson przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-97/08) (1)

(Służba publiczna - Były członek personelu tymczasowego - Choroba zawodowa - Uszczerbek na zdrowiu fizycznym i psychicznym - Czas trwania postępowania mającego na celu uznanie choroby za chorobę zawodową)

2010/C 274/48

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Paulette Füller-Tomlinson (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: K. Zejdová i S. Seyr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji określającej na 20 % stopień częściowej trwałej niezdolności do pracy w następstwie choroby o podłożu zawodowym, na którą cierpi skarżąca, oraz posiłkowo zasądzenie od pozwanego zapłaty pewnej kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącą.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Paulette Füller-Tomlinson zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009, s. 76.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/32

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 1 lipca 2010 r. — Časta przeciwko Komisji

(Sprawa F-40/09) (1)

(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Niedopuszczenie do egzaminu ustnego - Wniosek o ponowne sprawdzenie - Obowiązek uzasadnienia - Wymagane doświadczenie zawodowe - Złożenie zaświadczenia po terminie - Zasada równego traktowania - Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga o odszkodowanie)

2010/C 274/49

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Radek Časta (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat L. Tahotná)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Eggers i M.L. Jelínek, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji EPSO o niedopuszczeniu skarżącego do egzaminów ustnych konkursu otwartego EPSO/AD/107/07-LAW ze względu na niedopełnienie warunku dotyczącego trzyletniego doświadczenia zdobytego na stanowisku kierowniczym wyższego szczebla, a po drugie, zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącego odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu poniesionej szkody i doznanej krzywdy.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Radek Časta pokrywa całość kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009, s. 51.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/33

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 4 maja 2010 r. — Fries Guggenheim przeciwko Cedefop

(Sprawa F-47/09) (1)

(Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Nieprzedłużenie umowy o pracę - Artykuł 11a regulaminu pracowniczego - Artykuł 1 akapit szósty załącznika II do regulaminu pracowniczego - Funkcja w zakresie reprezentacji pracowniczej - Obowiązek bezstronności i niezależności)

2010/C 274/50

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éric Mathias Fries Guggenheim (Strasburg, Francja) (przedstawiciel: adwokat M.A. Lucas)

Strona pozwana: Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (przedstawiciele: M. Fuchs, pełnomocnik, wspierana przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Cedefop o nieprzedłużeniu ze skarżącym umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, a w razie nieprzywrócenia do pracy zasądzenie od pozwanej zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Éric Mathias Fries Guggenheim zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 153 z 4.7.2009, s. 52.

9.10.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/33

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2010 r. — Mantzouratos przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-64/10)

()

2010/C 274/51

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Andreas Mantzouratos (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, E. Marchal)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 13 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2009 r. oraz decyzji o awansowaniu do tej grupy urzędników posiadających mniejszą od skarżącego liczbę punktów za osiągnięcia.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 13 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2009 r. oraz decyzji o awansowaniu do tej grupy urzędników posiadających mniej punktów za osiągnięcia od skarżącego;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.274.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 274

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 9 października 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2010/C 274/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 260 z 25.9.2010.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2010/C 274/02	Sprawy połączone C-395/08 i C-396/08: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d’appello di Roma — Włochy) — Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS) przeciwko Tizianie Bruno, Massimo Pettiniemu (C-395/08), Danieli Lotti, Clarze Matteucci (C-396/08) (Dyrektywa 97/81/WE — Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy — Równe traktowanie pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy i pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy — Obliczanie stażu pracy wymaganego do otrzymania emerytury — Wyłączenie nieprzepracowanych okresów — Dyskryminacja)	2

2010/C 274/03	Sprawa C-293/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Innsbruck (Austria) w dniu 14 czerwca 2010 r. — Gebhard Stark przeciwko D.A.R. Österreichische Allgemeine Rechtsschutzversicherung AG	2

2010/C 274/04	Sprawa C-312/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Köln (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2010 r. — Land Nordrhein-Westfalen przeciwko Melanie Klinz	3

2010/C 274/05	Sprawa C-313/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Köln (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2010 r. — Land Nordrhein-Westfalen przeciwko Sylvii Jansen	4

2010/C 274/06	Sprawa C-323/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 5 lipca 2010 r. — Gebr. Stolle GmbH & Co. KG przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas	5

2010/C 274/07	Sprawa C-324/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 5 lipca 2010 r. — Gebr. Stolle GmbH & Co. KG przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas	6

2010/C 274/08	Sprawa C-325/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 6 lipca 2010 r. — Doux Geflügel GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas	6

2010/C 274/09	Sprawa C-326/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 6 lipca 2010 r. — Gebr. Stolle GmbH & Co. KG przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas	6

2010/C 274/10	Sprawa C-335/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Craiova (Rumunia) w dniu 6 lipca 2010 r. — Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu przeciwko Claudia Norica Vijulan	7

2010/C 274/11	Sprawa C-336/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Craiova (Rumunia) w dniu 6 lipca 2010 r. — Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Târgu-Jiu, Administrația Fondului pentru Mediu przeciwko Victorowi Vinelowi Ijacowi	7

2010/C 274/12	Sprawa C-344/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2010 r. w sprawie T-109/08 Freixenet przeciwko OHIM, wniesione w dniu 8 lipca 2010 r. przez Freixenet, SA	8

2010/C 274/13	Sprawa C-345/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2010 r. w sprawie T-110/08 Freixenet przeciwko OHIM, wniesione w dniu 8 lipca 2010 r. przez Freixenet, SA	9

2010/C 274/14	Sprawa C-351/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 12 lipca 2010 r. — Zollamt Linz Wels	10

2010/C 274/15	Sprawa C-361/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Belgia) w dniu 19 lipca 2010 r. — Scrl Intercommunale Intermosane, ASBL Fédération de l'industrie et du gaz (Synergrid) przeciwko État belge	11

2010/C 274/16	Sprawa C-375/10: Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii	11

2010/C 274/17	Sprawa C-377/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Dolj (Rumunia) w dniu 26 lipca 2010 r. — Adrian Băilă przeciwko Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Craiova, Administrația Fondului pentru Mediu	12

2010/C 274/18	Sprawa C-381/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Verwaltungssenat Wien (Austria) w dniu 29 lipca 2010 r. — Astrid Preissl KEG przeciwko Landeshauptmann von Wien	12

2010/C 274/19	Sprawa C-382/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Verwaltungssenat Wien (Austria) w dniu 29 lipca 2010 r. — Erich Albrecht, Thomas Neumann, Van-Ly Sundara, Alexander Svoboda, Stefan Toth	13

2010/C 274/20	Sprawa C-383/10: Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii	13

2010/C 274/21	Sprawa C-385/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 30 lipca 2010 r. — Elenca Srl przeciwko Ministero dell’Interno	14

2010/C 274/22	Sprawa C-389/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 19 maja 2010 r. w sprawie T-25/05 KME Germany AG (dawniej KM Europa Metal AG), KME France SA (dawniej Tréfimétaux SA), KME Italy SpA (dawniej Europa Metalli SpA) przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 3 sierpnia 2010 r. przez KME Germany AG (dawniej KM Europa Metal AG), KME France SA (dawniej Tréfimétaux SA), KME Italy SpA (dawniej Europa Metalli SpA)	15

2010/C 274/23	Sprawa C-390/10: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	16

2010/C 274/24	Sprawa C-391/10: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii	16

2010/C 274/25	Sprawa C-393/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom (Zjednoczone Królestwo) w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Dermod Patrick O'Brien przeciwko Ministry of Justice (poprzednio Department for Constitutional Affairs)	17

2010/C 274/26	Sprawa C-394/10: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	17

2010/C 274/27	Sprawa C-395/10: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej	18

2010/C 274/28	Sprawa C-396/10: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	18

2010/C 274/29	Sprawa C-398/10: Skarga wniesiona w dniu 5 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej	19

2010/C 274/30	Sprawa C-404/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 10 sierpnia 2010 r. w sprawie T-237/05, Éditions Odile Jacob SAS przeciwko Komisji, wniesione w dniu 9 czerwca 2010 r. przez Komisję Europejską	19

2010/C 274/31	Sprawa C-407/10: Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej	20

2010/C 274/32	Sprawa C-408/10: Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej	20

2010/C 274/33	Sprawa C-409/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 16 sierpnia 2010 r. — Hauptzollamt Hamburg-Hafen przeciwko Afasia Knits Deutschland GmbH	21

2010/C 274/34	Sprawa C-411/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 18 sierpnia 2010 r. — NS przeciwko Secretary of State for the Home Department	21

	Sąd
2010/C 274/35	Sprawa T-386/09: Postanowienie Sądu z dnia 24 sierpnia 2010 r. — Grúas Abril Asistencia przeciwko Komisji (Skarga o stwierdzenie nieważności — Konkurencja — Odrzucenie skargi do Komisji — Akt niepodlegający zaskarżeniu przez jednostki — Niedopuszczalność)	23

2010/C 274/36	Sprawa T-261/10 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 lipca 2010 r. — Brinkmann przeciwko Niemcom (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Ewidentny brak właściwości)	23

2010/C 274/37	Sprawa T-268/10: Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2010 r. — PPG i SNF przeciwko ECHA	23

2010/C 274/38	Sprawa T-308/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 maja 2010 r. w sprawie F-30/08 Nanopoulos przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 lipca 2010 r. przez Komisję Europejską	24

2010/C 274/39	Sprawa T-315/10: Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2010 r. — Groupe Partouche przeciwko Komisji	25

2010/C 274/40	Sprawa T-316/10: Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2010 r. — HIM przeciwko Komisji	25

2010/C 274/41	Sprawa T-324/10: Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2010 r. — Van Parys przeciwko Komisji	26

2010/C 274/42	Sprawa T-331/10: Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2010 r. — Yoshida Metal Industry przeciwko OHIM — Pi-Design (Powierzchnia pokryta czarnymi krążkami)	27

2010/C 274/43	Sprawa T-333/10: Skarga wniesiona w dniu 17 sierpnia 2010 r. — ATC i in. przeciwko Komisji	28

2010/C 274/44	Sprawa T-336/10: Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2010 r. — Abercrombie & Fitch Europe przeciwko OHIM — Gilli (GILLY HICKS)	29

2010/C 274/45	Sprawa T-272/09: Postanowienie Sądu z dnia 24 sierpnia 2010 r. — Pineapple Trademarks przeciwko OHMI — Dalmau Salmons (KUSTOM)	30

	Sąd do spraw Służby Publicznej
2010/C 274/46	Sprawa F-45/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pełny skład) z dnia 1 lipca 2010 r. — Mandt przeciwko Parlamentowi (Służba publiczna — Urzędnicy — Renta wdowia — Artykuł 79 regulaminu pracowniczego — Artykuł 18 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego — Małżonek pozostający przy życiu — Przyznanie statusu małżonka pozostającego przy życiu dwóm osobom — Obniżenie o 50 % — Uzasadnione oczekiwania — Zasada zgodności)	31

2010/C 274/47	Sprawy połączone F-116/07, F-13/08 i F-31/08: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 7 lipca 2010 r. — Tomas przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (Służba publiczna — Członkowie personelu tymczasowego — Artykuł 2 lit. c) WZIP — Rozwiązanie stosunku pracy — Stosunek oparty na zaufaniu — Uprzednia konsultacja z komitetem pracowniczym Parlamentu — Brak)	31

2010/C 274/48	Sprawa F-97/08: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 1 lipca 2010 r. — Füller-Tomlinson przeciwko Parlamentowi (Służba publiczna — Były członek personelu tymczasowego — Choroba zawodowa — Uszczerbek na zdrowiu fizycznym i psychicznym — Czas trwania postępowania mającego na celu uznanie choroby za chorobę zawodową)	32

2010/C 274/49	Sprawa F-40/09: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 1 lipca 2010 r. — Časta przeciwko Komisji (Służba publiczna — Konkurs otwarty — Niedopuszczenie do egzaminu ustnego — Wniosek o ponowne sprawdzenie — Obowiązek uzasadnienia — Wymagane doświadczenie zawodowe — Złożenie zaświadczenia po terminie — Zasada równego traktowania — Skarga o stwierdzenie nieważności — Skarga o odszkodowanie)	32

2010/C 274/50	Sprawa F-47/09: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 4 maja 2010 r. — Fries Guggenheim przeciwko Cedefop (Służba publiczna — Członek personelu tymczasowego — Nieprzedłużenie umowy o pracę — Artykuł 11a regulaminu pracowniczego — Artykuł 1 akapit szósty załącznika II do regulaminu pracowniczego — Funkcja w zakresie reprezentacji pracowniczej — Obowiązek bezstronności i niezależności)	33

2010/C 274/51	Sprawa F-64/10: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2010 r. — Mantzouratos przeciwko Parlamentowi	33