31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/1

---

2010/C 209/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 195 z 17.7.2010.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

Dz.U. C 161 z 19.6.2010.

Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

Dz.U. C 134 z 22.5.2010.

Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/2

---

Funkcjonowanie Sądu w dniach 1–13 września 2010 r.

2010/C 209/02

Podczas swego posiedzenia plenarnego w dniu 8 czerwca 2010 r. Sąd postanowił, że z uwagi na wakacje sądowe, nowi członkowie Sądu złożą ślubowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości dopiero po zakończeniu tych wakacji oraz że w związku z tym, zgodnie z art. 5 akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości, do czasu podjęcia obowiązków przez nowych członków Sądu:

—	obowiązki prezesa Sądu będą wykonywane przez Prezesa M. Jaegera;

—	obowiązki prezesów izb w składzie pięciu sędziów będą wykonywane przez prezesów izb: J. Aziziego, A.W.H. Meija, M. Vilarasa, N.J Forwooda; przez prezes izby M.E. Martins Ribeiro, przez prezesa izby O. Czúcza oraz przez prezes izby I. Wiszniewską-Białecką i prezes izby I. Pelikánovą;

—

decyzja z dnia 19 września 2007 r. w sprawie organizacji Sądu i składu wielkiej izby (Dz.U. C 269, s. 40), decyzja z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie kryteriów przedzielania spraw do izb oraz składu izby odwoławczej (Dz.U. C 153, s. 2), decyzja z dnia 7 października 2009 r. w sprawie przydziału sędziów do izb (Dz.U. C 267, s. 6) oraz decyzja z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie wyznaczenia sędziego zastępującego prezesa przy rozpatrywaniu wniosków o zastosowanie środków tymczasowych (Dz.U. C 148, s. 1) nadal obowiązują.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/3

---

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Asturias — Hiszpania) — José Manuel Blanco Pérez, María del Pilar Chao Gómez przeciwko Consejería de Salud y Servicios Sanitarios (C-570/07), Principado de Asturias (C-571/07)

(Sprawy połączone C-570/07 i C-571/07) (1)

(Artykuł 49 TFUE - Dyrektywa 2005/36/WE - Swoboda przedsiębiorczości - Zdrowie publiczne - Apteki - Odległość - Zaopatrzenie ludności w produkty lecznicze - Zezwolenie na prowadzenie - Rozmieszczenie geograficzne aptek - Ustanowienie limitów na podstawie kryterium gęstości zaludnienia - Minimalna odległość między aptekami - Kandydaci, którzy wykonywali działalność zawodową na części terytorium krajowego - Pierwszeństwo - Dyskryminacja)

2010/C 209/03

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Superior de Justicia de Asturias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: José Manuel Blanco Pérez, María del Pilar Chao Gómez

Strona pozwana: Consejería de Salud y Servicios Sanitarios (C-570/07), Principado de Asturias (C-571/07)

Przy udziale: Federación Empresarial de Farmacéuticos Españoles (C-570/07), Plataforma para la Libre Apertura de Farmacias (C-570/07), Celso Fernández Gómez (C-571/07), Consejo General de Colegios Oficiales de Farmacéuticos de España, Plataforma para la Defensa del Modelo Mediterráneo de Farmacias, Muy Ilustre Colegio Oficial de Farmacéuticos de Valencia, Asociación Nacional de Grandes Empresas de Distribución (ANGED)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Superior de Justicia de Asturias — Wykładnia art. 43 WE — Uregulowanie określające przesłanki otwarcia nowych aptek

Sentencja

1)

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on zasadniczo na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym, narzucającym limity wydawania zezwoleń na założenie nowych aptek, które stanowią, że: — w każdym rejonie farmaceutycznym na jednostkę zaludnienia wynoszącą 2 800 mieszkańców można utworzyć co do zasady jedną aptekę; — dodatkową aptekę można utworzyć dopiero, gdy ten stosunek jest wyższy, dla grupy ludności powyżej 2 000 mieszkańców; oraz — poszczególne apteki muszą pozostawać w minimalnej odległości od istniejących już aptek, wynoszącej zgodnie z ogólną zasadą 250 m. Jednakże art. 49 TFUE stoi na przeszkodzie powyższym przepisom krajowym, o ile podstawowe zasady 2 800 mieszkańców lub 250 m uniemożliwiają w jakimkolwiek rejonie o szczególnych cechach demograficznych utworzenie wystarczającej liczby aptek mogących zapewnić odpowiednią opiekę farmaceutyczną, a zadanie sprawdzenia, czy tak jest, należy do sądu krajowego.

2)

Artykuł 49 TFUE w związku z art. 1 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 85/432/EWG z dnia 16 września 1985 r. dotyczącej koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie niektórych rodzajów działalności w dziedzinie farmacji oraz art. 45 ust. 2 lit. e) i g) dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie kryteriom takim jak kryteria określone w pkt 6 i 7 lit. c) załącznika do Decreto 72/2001, de 19 de julio, del Principado de Asturias, regulador de las Oficinas de Farmacia y Botiquines (dekretu Principado de Asturias 72/2001 z dnia 19 lipca 2001 r. w sprawie aptek i punktów aptecznych), na mocy których dokonuje się wyboru osób uprawnionych do prowadzenia nowych aptek.

---

(1)  Dz.U. C 79 z 29.3.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/4

---

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) — Zjednoczone Królestwo) — The Queen na wniosek: Vodafone Ltd, Telefónica O2 Europe plc, T-Mobile International AG, Orange Personal Communications Services Ltd przeciwko Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform

(Sprawa C-58/08) (1)

(Rozporządzenie (WE) nr 717/2007 - Roaming w publicznych sieciach telefonii ruchomej wewnątrz Wspólnoty - Ważność - Podstawa prawna - Artykuł 95 WE - Zasady proporcjonalności i pomocniczości)

2010/C 209/04

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Queen na wniosek: Vodafone Ltd, Telefónica O2 Europe plc, T-Mobile International AG, Orange Personal Communications Services Ltd

Strona pozwana: Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform

Przy udziale: Office of Communications, Hutchison 3G UK Ltd, GSM Association

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) — Ważność rozporządzenia (WE) nr 717/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach telefonii ruchomej wewnątrz Wspólnoty oraz zmieniającego dyrektywę 2002/21/WE (Dz.U. L 171, s. 32) — Wybór podstawy prawnej — Ważność art. 4, art. 2 ust. 2 lit. a) i art. 6 ust. 3 rozporządzenia, wprowadzających cenę maksymalną dla rozmów w roamingu w świetle zasad proporcjonalności i pomocniczości

Sentencja

Badanie zadanych pytań nie wskazało elementów mogących wpłynąć na ważność rozporządzenia (WE) nr 717/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach telefonii ruchomej wewnątrz Wspólnoty oraz zmieniającego dyrektywę 2002/21/WE.

---

(1)  Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/4

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State — Niderlandy) — The Sporting Exchange Ltd, działająca pod nazwą „Betfair” przeciwko Minister van Justitie

(Sprawa C-203/08) (1)

(Artykuł 49 WE - Ograniczenie swobodnego świadczenia usług - Gry losowe - Organizowanie gier losowych przez Internet - Regulacja zastrzegająca zezwolenie dla jednego podmiotu - Przedłużenie zezwolenia bez zastosowania zasad dotyczących udzielana zamówień publicznych - Zasada równego traktowania i obowiązek przejrzystości - Zastosowanie w dziedzinie gier losowych)

2010/C 209/05

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State — Niderlandy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Sporting Exchange Ltd, działająca pod nazwą „Betfair”

Strona pozwana: Minister van Justitie

Przy udziale: Stichting de Nationale Sporttotalisator

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State — Interpretacja art. 49 WE — Regulacja krajowa zakazująca organizowania gier i przyjmowania zakładów bez zezwolenia i zastrzegająca ewentualne zezwolenie na rzecz jednego podmiotu w celu ochrony porządku społecznego i zdrowia publicznego — Odmowa udzielenia zezwolenia (na działalność w Internecie) podmiotowi posiadającemu zezwolenie w innych państwach członkowskich, w tym w państwie jego siedziby — Przedłużenie takiego zezwolenia bez zastosowania zasad dotyczących udzielana zamówień publicznych

Sentencja

1)

Artykuł 49 WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu regulacji państwa członkowskiego, takiej jak analizowana w sprawie przed sądem krajowym, na podstawie której organizowanie lub promowanie gier losowych odbywa się w systemie wyłączności przysługującej jednemu podmiotowi i która zakazuje wszelkim innym podmiotom, w tym podmiotom z siedzibą w innym państwie członkowskim, oferowania za pośrednictwem Internetu usług objętych tym systemem na terytorium pierwszego państwa członkowskiego.

2)

Artykuł 49 WE należy interpretować w ten sposób, że zasada równego traktowania i wynikający z niej obowiązek przejrzystości znajdują zastosowanie do procedur przyznawania i przedłużania zezwoleń na rzecz jednego podmiotu w dziedzinie gier losowych, o ile podmiot ten nie jest podmiotem publicznym, którego zarząd podlega bezpośredniemu nadzorowi państwa, lub podmiotem prywatnym, nad którego działalnością władze publiczne są w stanie sprawować ścisłą kontrolę.

---

(1)  Dz.U. C 197 z 2.8.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/5

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) — Ladbrokers Betting & Gaming Ltd, Ladbrokers International Ltd. przeciwko Stichting de Nationale Sporttotalisator

(Sprawa C-258/08) (1)

(Artykuł 49 WE - Ograniczenia swobody świadczenia usług - Gry losowe - Organizowanie gier losowych przez Internet - Regulacja zastrzegająca zezwolenie na rzecz jednego podmiotu - Odmowa udzielenia zezwolenia podmiotowi posiadającemu zezwolenie w innych państwach członkowskich - Względy uzasadniające - Proporcjonalność - Kontrola każdego konkretnego środka służącego wykonaniu regulacji krajowej)

2010/C 209/06

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ladbrokers Betting & Gaming Ltd, Ladbrokers International Ltd.

Strona pozwana: Stichting de Nationale Sporttotalisator

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden Den Haag — Interpretacja art. 49 WE — Regulacja krajowa zakazująca organizowania gier i przyjmowania zakładów bez zezwolenia i zastrzegająca ewentualne zezwolenie na rzecz jednego podmiotu w celu ochrony porządku społecznego i zdrowia publicznego — Odmowa udzielenia zezwolenia (na działalność w Internecie) podmiotowi posiadającemu zezwolenie w innych państwach członkowskich, w tym w państwie jego siedziby — Nadrzędne względy interesu ogólnego

Sentencja

1)

Można uznać, iż regulacja krajowa, taka jak analizowana w sprawie przed sądem krajowym, która ma na celu ograniczenie uzależnienia od gier losowych, jak i zwalczanie oszustw, i która skutecznie przyczynia się do osiągnięcia tych celów, ogranicza działalność w zakresie zakładów w sposób spójny i systematyczny, nawet jeśli posiadacze wyłącznych zezwoleń mogą uatrakcyjniać swoją ofertę na rynku przez wprowadzanie nowych gier losowych i stosowanie reklamy. Zadaniem sądu krajowego jest zbadanie, czy nielegalna działalność w zakresie gier może w danym państwie członkowskim stanowić problem, który można rozwiązać dzięki ekspansji dozwolonej i regulowanej działalności, oraz czy rozmiary tej ekspansji nie mogą sprawić, że będzie ona nie do pogodzenia z celem w postaci ograniczenia wspomnianego uzależnienia.

2)

W celu zastosowania regulacji państwa członkowskiego dotyczącej gier losowych, zgodnej z art. 49 WE, sąd krajowy nie ma obowiązku badania, w każdej konkretnej sprawie, czy środek wykonawczy mający zapewnić poszanowanie tej regulacji jest odpowiedni do zagwarantowania realizacji celu, któremu ona służy, i zgodny z zasadą proporcjonalności, o ile środek ten jest elementem niezbędnym do zapewnienia skuteczności tej regulacji i nie zawiera żadnego dodatkowego ograniczenia w stosunku do ograniczenia, które wynika z niej samej. Okoliczność, czy środek ten został zastosowany na skutek działania władz publicznych, mającego na celu zapewnienie poszanowania regulacji krajowej, czy też na wniosek podmiotu prywatnego w ramach postępowania cywilnego, mającego na celu ochronę praw wywodzonych przez ten podmiot z owej regulacji, nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sporu zawisłego przed sądem krajowym.

3)

Artykuł 49 WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu regulacji państwa członkowskiego, takiej jak analizowana w sprawie przed sądem krajowym, na podstawie której organizowanie i promowanie gier losowych odbywa się w systemie wyłączności przysługującej jednemu podmiotowi i która zakazuje wszelkim innym podmiotom, w tym podmiotom z siedzibą w innym państwie członkowskim, oferowania za pośrednictwem Internetu usług objętych tym systemem na terytorium tego pierwszego państwa członkowskiego.

---

(1)  Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/6

---

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo — Hiszpania) — Caja de Ahorros y Monte de Piedad de Madrid przeciwko Asociación de Usuarios de Servicios Bancarios (Ausbanc)

(Sprawa C-484/08) (1)

(Dyrektywa 93/13/EWG - Umowy konsumenckie - Warunki określające główny przedmiot umowy - Sądowa kontrola ich nieuczciwego charakteru - Wyłączenie - Bardziej rygorystyczne przepisy krajowe w celu zapewnienia wyższego stopnia ochrony konsumenta)

2010/C 209/07

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Caja de Ahorros y Monte de Piedad de Madrid

Strona pozwana: Asociación de Usuarios de Servicios Bancarios (Ausbanc)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Supremo — Wykładnia art. 2 WE, art. 3 ust. 1 lit. g) WE i art. 4 ust. 2 WE oraz art. 8 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) — Bardziej rygorystyczne przepisy krajowe mające na celu zapewnienie wyższego stopnia ochrony konsumenta — Kontrola warunków określających główny przedmiot umowy lub relację ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług

Sentencja

1)

Artykuł 4 ust. 2 i art. 8 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, które zezwala na kontrolę sądową nieuczciwego charakteru warunków umowy dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy lub relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, nawet jeżeli warunki te są wyrażone prostym i zrozumiałym językiem.

2)

Artykuł 2 WE, art. 3 ust. 1 lit. g) WE i art. 4 ust. 1 WE nie stoją na przeszkodzie takiej wykładni art. 4 ust. 2 i art. 8 dyrektywy 93/13, zgodnie z którą państwa członkowskie mogą przyjąć uregulowanie krajowe zezwalające na kontrolę sądową nieuczciwego charakteru warunków umowy dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy lub relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczanych w zamian towarów lub usług, nawet jeżeli warunki te są wyrażone prostym i zrozumiałym językiem.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/6

---

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-487/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ kapitału - Artykuły 56 WE i 40 porozumienia EOG - Odmienne traktowanie - Dywidendy wypłacane spółkom będącym rezydentami i spółkom niebędącym rezydentami)

2010/C 209/08

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i I. Martinez del Peral Cagigal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 56 WE i art. 40 EOG — Odmienne traktowanie dywidend wypłacanych na rzecz podmiotów krajowych i zagranicznych

Sentencja

1)

Uzależniając zwolnienie dywidend wypłacanych przez spółki mające siedzibę w Hiszpanii od poziomu udziału spółek otrzymujących dywidendy w kapitale spółek wypłacających dywidendy wyższego dla spółek otrzymujących dywidendy mających siedzibę w innym państwie członkowskim niż dla spółek otrzymujących dywidendy mających siedzibę w Hiszpanii, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 56 ust. 1 WE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Królestwo Hiszpanii pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/7

---

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 czerwca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-491/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - Teren mający znaczenie dla Wspólnoty - System ochrony - Kompleks turystyczny „Is Arenas”)

2010/C 209/09

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: D. Recchia, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Bruni, pełnomocnik, G. Aiello, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 2006, s.7) — Tereny mające znaczenie dla Wspólnoty — Teren „Is Arenas” — Budowa pola golfowego

Sentencja

1)

W odniesieniu do przedsięwzięcia dotyczącego kompleksu turystycznego-mieszkalnego „Is Arena”, który oddziaływuje na teren „Is Arena”: — nie podejmując przed dniem 19 lipca 2006 r., tj. datą umieszczenia terenu „Is Arenas” w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, działań ochronnych, właściwych z punktu widzenia celu ochrony przewidzianego dyrektywą Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, tak, aby objąć ochroną istotny interes przyrodniczy, jaki zgłoszony teren jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty reprezentuje na szczeblu krajowym, a w szczególności — nie zakazując działań, które stwarzają potencjalne zagrożenia dla charakterystyki przyrodniczej terenu, oraz — nie podejmując po dniu 19 lipca 2006 r. stosownych działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych, dla ochrony których wspomniany teren mający znaczenie dla Wspólnoty został wyznaczony, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, które spoczywają na niej na mocy dyrektywy 92/43, a konkretnie, jeśli chodzi o zarzut drugi — na mocy art. 6 ust. 2 tej dyrektywy.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 21.2.2009

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/7

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof — Austria) — Internetportal und Marketing GmbH przeciwko Richardowi Schlichtowi

(Sprawa C-569/08) (1)

(Internet - Domeny najwyższego poziomu.eu - Rozporządzenie (WE) nr 874/2004 - Nazwy domen - Rejestracja etapowa - Specjalne znaki - Rejestracje o charakterze spekulacyjnym i stanowiące nadużycie - Pojęcie złej wiary)

2010/C 209/10

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Internetportal und Marketing GmbH

Strona pozwana: Richard Schlicht

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Gerichtshof (Austria) — Wykładnia art. 21 ust. 1 lit. a) i b), ust. 2 i 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 874/2004 z dnia 28 kwietnia 2004 r. ustanawiającego reguły porządku publicznego dotyczące wprowadzenia w życie i funkcji domeny najwyższego poziomu.eu oraz zasady regulujące rejestrację (Dz.U. L 162, s. 40) — Rejestracje o charakterze spekulacyjnym i stanowiące nadużycie — Pojęcia „prawo lub uzasadniony interes” i „zła wiara” — Rejestracja domeny dokonana na rzecz właściciela krajowego znaku towarowego uzyskanego wyłącznie w celu umożliwienia dokonania tej rejestracji w ramach pierwszego etapu rejestracji etapowej — Domena istotnie odbiegająca od znaku towarowego, który służył jako podstawa rejestracji, w wyniku usunięcia specjalnych znaków „&” — Znak towarowy „&R&E&I&F&E&N&”

Sentencja

1)

Artykuł 21 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 874/2004 z dnia 28 kwietnia 2004 r. ustanawiającego reguły porządku publicznego dotyczące wprowadzenia w życie i funkcji domeny najwyższego poziomu.eu oraz zasady regulujące rejestrację powinien być interpretowany w ten sposób, że o istnieniu złej wiary świadczyć mogą również okoliczności inne niż te, które wyliczono w lit. a)–c) tego przepisu.

2)

W celu ustalenia, czy dopuszczono się działania w złej wierze w rozumieniu art. 21 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 874/2004 w związku z ust. 3 tego artykułu, sąd krajowy zobowiązany jest uwzględnić wszelkie czynniki istotne w danym przypadku, a w szczególności okoliczności, w których została dokonana rejestracja znaku towarowego oraz okoliczności, w których zarejestrowano nazwę domeny najwyższego poziomu.eu. Spośród okoliczności, w których została dokonana rejestracja znaku towarowego, sąd krajowy winien uwzględnić w szczególności: — zamiar nieposługiwania się tym znakiem na rynku, w odniesieniu do którego ubiegano się o ochronę, — wygląd znaku towarowego, — fakt zarejestrowania znacznej liczby innych znaków towarowych odpowiadających oznaczeniom rodzajowym, oraz — fakt zarejestrowania znaku tuż przed rozpoczęciem rejestracji etapowej nazw domen najwyższego poziomu.eu. Spośród okoliczności, w których zarejestrowano nazwę domeny najwyższego poziomu.eu, sąd krajowy winien uwzględnić w szczególności: — okoliczność wykorzystania znaków specjalnych lub znaków przestankowych noszącego znamiona nadużycia w rozumieniu art. 11 rozporządzenia nr 874/2004, w celu zastosowania zapisanych w tym artykule zasad transkrypcji, — okoliczność dokonania rejestracji w trakcie pierwszego etapu przewidzianej w tym rozporządzeniu rejestracji etapowej, na podstawie znaku towarowego nabytego w okolicznościach takich jak zaistniałe w sprawie zawisłej przed sądem krajowym, oraz — okoliczność złożenia dużej liczby wniosków o rejestrację nazw domen odpowiadających nazwom rodzajowym.

---

(1)  Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/8

---

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Nürnberg — Niemcy) — Coty Prestige Lancaster Group GmbH przeciwko Simex Trading AG

(Sprawa C-127/09) (1)

(Prawo znaków towarowych - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 13 ust. 1 - Dyrektywa 89/104/EWG - Artykuł 7 ust. 1 - Wyczerpanie praw właściciela znaku towarowego - Pojęcie towaru wprowadzonego do obrotu - Zgoda właściciela znaku - Flakony perfum, tak zwane „testery”, udostępnione przez właściciela znaku jednemu z autoryzowanych dystrybutorów w ramach systemu selektywnej dystrybucji)

2010/C 209/11

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Nürnberg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Coty Prestige Lancaster Group GmbH przeciwko Simex Trading AG

Strona pozwana: Simex Trading AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht Nürnberg — Wykładnia art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) i art. 7 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, s. 1) — Wyczerpanie praw do znaku towarowego — Wykładnia terminu „wprowadzenie do obrotu” — Próbki perfum, których opakowanie jest opatrzone wzmianką, że są one przeznaczone do celów reklamowych i nie do sprzedaży, przekazane dystrybutorom umownym do odwołania i bez przeniesienia własności

Sentencja

W okolicznościach takich jak występujące w postępowaniu przed sądem krajowym art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i art. 7 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, zmienionej Porozumieniem o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., należy interpretować w ten sposób, że wyczerpanie praw przyznanych przez znak towarowy ma miejsce tylko wtedy, gdy z oceny, której przeprowadzenie należy do sądu krajowego, można wywieść, że wspomniany właściciel udzielił — w sposób wyraźny lub dorozumiany — zgody na wprowadzenie do obrotu, odpowiednio, we Wspólnocie Europejskiej lub w Europejskim Obszarze Gospodarczym, towarów, w stosunku do których powołano się na wyczerpanie praw do znaku.

W okolicznościach takich jak występujące w postępowaniu przed sądem krajowym, gdy pośrednikom związanym umową z właścicielem znaku towarowego udostępniane są — bez przeniesienia własności i z zastrzeżeniem zakazu sprzedaży — „testery perfum”, tak aby ich potencjalni klienci mogli spróbować zawartości towaru, gdy właściciel znaku może w każdej chwili żądać zwrotu towaru i gdy wygląd towaru wyraźnie różni się od flakonów perfum zwykle udostępnianych wspomnianym pośrednikom przez właściciela znaku, fakt, że owe testery stanowią flakony perfum opatrzone wzmiankami „tester” i „nieprzeznaczone do sprzedaży” sprzeciwia się, w braku dowodów przeciwnych, których ocena należy do sądu krajowego, stwierdzeniu istnienia dorozumianej zgody właściciela znaku na ich wprowadzenie do obrotu.

---

(1)  Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/9

---

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Genova — Włochy) — Fallimento Traghetti del Mediterraneo SpA przeciwko Presidenza del Consiglio dei Ministri

(Sprawa C-140/09) (1)

(Pomoc państwa - Subwencje wypłacone przewoźnikowi morskiemu przyjmującemu zobowiązanie świadczenia usług publicznych - Prawo krajowe przewidujące możliwość wypłaty zaliczek przed zawarciem umowy)

2010/C 209/12

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Genova

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fallimento Traghetti del Mediterraneo SpA

Strona pozwana: Presidenza del Consiglio dei Ministri

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale di Genova — Pomoc państwa — Zgodność ustawy krajowej przewidującej możliwość udzielenia pomocy państwa przedsiębiorstwom transportu morskiego wykonującym umowy w zakresie usług publicznych z art. 86-88 WE w sytuacji braku umów między nimi a administracją i bez ustalenia precyzyjnych kryteriów służących uniknięciu zakłóceń konkurencji

Sentencja

Prawo Unii winno być interpretowane w ten sposób, że subwencje wypłacane w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym zgodnie z ustawodawstwem krajowym, które przewiduje wypłatę zaliczek przed zawarciem umowy, stanowią pomoc państwa, jeżeli subwencje te mogą oddziaływać na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi oraz zakłócać konkurencję lub powodować ryzyko jej zakłócenia, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

---

(1)  Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/10

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 czerwca 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Belgia) — Państwo belgijskie przeciwko Nathalie De Fruytier

(Sprawa C-237/09) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. d) - Zwolnienia działalności w interesie publicznym - Dostarczanie organów ludzkich, krwi i mleka ludzkiego - Działalność gospodarcza w przedmiocie transportu organów i próbek pochodzących od ludzi do szpitali i laboratoriów - Pojęcia „dostawa towarów” i „świadczenie usług” - Kryteria podziału)

2010/C 209/13

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Państwo belgijskie

Strona pozwana: Nathalie De Fruytier

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour de cassation (Belgia) — Wykładnia art. 13 część A ust. 1 lit. d) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Zwolnienia działalności w interesie publicznym — Dostarczanie organów ludzkich, krwi i mleka ludzkiego — Możliwość traktowania działalności gospodarczej polegającej na transporcie organów i próbek pochodzących od ludzi do szpitali i laboratoriów jako dostawy

Sentencja

Artykuł 13 część A ust. 1 lit. d) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zwalniający z podatku VAT „dostarczanie [dostawę] organów ludzkich, krwi i mleka ludzkiego” należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do działalności gospodarczej polegającej na przewozie organów i próbek pochodzących od ludzi do szpitali i laboratoriów.

---

(1)  Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/10

---

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 czerwca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-378/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 85/337/EWG - Artykuł 10a akapity od pierwszego do trzeciego - Ocena skutków wywieranych przez pewne przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne - Uregulowania krajowe ograniczające prawo do zaskarżania decyzji w sprawach dotyczących środowiska naturalnego - Brak transpozycji wskazanego przepisu w wyznaczonym terminie)

2010/C 209/14

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Šimerdová i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek i J. Jirkalová, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 10a akapit pierwszy, drugi i trzeci dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175, s. 40), w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę Rady 97/11/WE (Dz.U. L 73, s. 5) i dyrektywę 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 156, s. 17) — Uregulowania krajowe ograniczające udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji w sprawach dotyczących środowiska naturalnego

Sentencja

1)

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania art. 10a akapity od pierwszego do trzeciego dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej przez dyrektywę 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r., Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Czeska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 312 z 19.12.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/11

---

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba) wydanego w dniu 17 listopada 2009 r. w sprawie T-295/09 Paul Inge Hansen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 18 stycznia 2010 r. przez Paula Inge Hansena

(Sprawa C-26/10 P)

()

2010/C 209/15

Język postępowania: szwedzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Paul Inge Hansen (przedstawiciele: adwokat P. Löfqvist i C. von Quitzow, Juris doktor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 6 maja 2010 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (siódma izba) odrzucił odwołanie.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/11

---

Skarga wniesiona w dniu 13 kwietnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-185/10)

()

2010/C 209/16

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: M. Simerdova i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy art. 4 ustawy „Prawo farmaceutyczne” z dnia 6 września 2001 r. znowelizowanej ustawą z 30 marca 2007 r. (Dz.U. Nr 75, poz. 492) w zakresie w jakim zezwala on na wprowadzenie do obrotu w Rzeczpospolitej Polskiej bez pozwolenia wydanego w Polsce produktów leczniczych sprowadzanych z zagranicy zawierających te same substancje czynne, tę samą dawkę i postać co produkty lecznicze, które otrzymały w Polsce pozwolenie na wprowadzenie do obrotu, jeżeli cena tych pierwszych jest konkurencyjna w stosunku do ceny tych drugich produktów leczniczych, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 6 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (1).

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przyjęcie i stosowanie przez Rzeczpospolitą Polskę art. 4 ust.1 i 3a ustawy „Prawo Farmaceutyczne” umożliwia wprowadzanie do obrotu na terenie Polski produktów leczniczych nieposiadających pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w tym kraju wydanego przez właściwe organy krajowe, co jest niezgodne z art. 6 ust.1 Dyrektywy 2001/83.

Zdaniem strony skarżącej polski przepis nie jest objęty art. 5 ust.1 i art. 126a Dyrektywy 2001/83, które przewidują odstępstwa od ogólnego wymogu zawartego w art. 6 ust.1 tejże Dyrektywy, co do posiadania przez produkty lecznicze krajowego pozwolenia.

Przede wszystkim art. 4 ust. 3a ustawy „Prawo Farmaceutyczne” wymieniając jako warunek dopuszczenia sprowadzanych z zagranicy produktów leczniczych ich „konkurencyjną cenę” w porównaniu do ceny dopuszczonych już na rynku krajowym produktów leczniczych opiera się wyłącznie na kryterium ekonomicznym. Tymczasem taki rodzaj kryterium nie może uzasadniać odstępstwa od art. 6 ust.1 Dyrektywy 2001/83/WE. Ponadto, polski przepis dotyczy produktów leczniczych o tych samych substancjach czynnych, postaci i dawce, co dopuszczone już na rynku krajowym produkty lecznicze, dlatego nie można ich uznać za niedostępne na rynku krajowym, hipoteza, która mogłaby uzasadniać potrzebę importu docelowego na podstawie art. 5 ust.1 Dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. L 311 s. 67-128, Polskie Wydanie Specjalne: Rozdział 13 Tom 27 P. 69-130.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/11

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 19 kwietnia 2010 r. — KMB Europe BV przeciwko Hauptzollamt Duisburg

(Sprawa C-193/10)

()

2010/C 209/17

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: KMB Europe BV

Strona pozwana: Hauptzollamt Duisburg

Pytanie prejudycjalne

Czy pozycję 8521 Nomenklatury Scalonej w brzmieniu załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1) zmienionym przez rozporządzenie Komisji WE nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że wyłączone są z niej urządzenia takie jak opisane poniżej odtwarzacze multimedialne MP3, ponieważ należy oprzeć się na ich podstawowej funkcji, jaką jest odtwarzanie dźwięku, albo ponieważ możliwość odtwarzania na nich pojedynczych obrazów albo filmów jest ograniczona poprzez mały ekran o niskiej rozdzielczości oraz poprzez niską częstotliwość obrazu?

---

(1)  Dz.U. L 256, s.1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej; Dz.U. L 301, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/12

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Ze Fu Fleischhandel GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-201/10)

()

2010/C 209/18

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ze Fu Fleischhandel GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

1)	Czy analogiczne zastosowanie przepisu dotyczącego przedawnienia zawartego w § 195 BGB w wersji obowiązującej do końca roku 2001 r. w przypadku roszczeń o zwrot nienależnie przyznanej refundacji wywozowej narusza prawnowspólnotową zasadę pewności prawa?

2)	Czy zastosowanie 30-letniego terminu przedawnienia wynikającego z § 195 BGB w przypadku roszczeń o zwrot nienależnie przyznanej refundacji wywozowej narusza prawnowspólnotową zasadę proporcjonalności?

3)

Jeżeli na pytanie drugie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej: czy zastosowanie dłuższego, krajowego okresu przedawnienia w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (1), określanego w konkretnych sprawach na podstawie domniemanej kompetencji wyjątkowej, w ramach sądowniczego rozwoju prawa, jest zgodne z prawnowspólnotową zasadą pewności prawa?

---

(1)  Dz.U. L 312, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/12

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Vion Trading GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-202/10)

()

2010/C 209/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vion Trading GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

1)	Czy analogiczne zastosowanie przepisu dotyczącego przedawnienia zawartego w § 195 BGB w wersji obowiązującej do końca roku 2001 r. w przypadku roszczeń o zwrot nienależnie przyznanej refundacji wywozowej narusza prawnowspólnotową zasadę pewności prawa?

2)	Czy zastosowanie 30-letniego terminu przedawnienia wynikającego z § 195 BGB w przypadku roszczeń o zwrot nienależnie przyznanej refundacji wywozowej narusza prawnowspólnotową zasadę proporcjonalności?

3)

Jeżeli na pytanie drugie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej: czy zastosowanie dłuższego, krajowego okresu przedawnienia w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (1), określanego w konkretnych sprawach na podstawie domniemanej kompetencji wyjątkowej, w ramach sądowniczego rozwoju prawa, jest zgodne z prawnowspólnotową zasadą pewności prawa?

---

(1)  Dz.U. L 312, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/13

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (Rzeczpospolita Polska) w dniu 3 maja 2010 r. — Logstor ROR Polska Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Katowicach

(Sprawa C-212/10)

()

2010/C 209/20

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Logstor ROR Polska Sp. z o.o.

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 2 Dyrektywy Rady nr 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (1), zmieniony z dniem 17 czerwca 1985 r. przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 85/303/EWG (2) z dnia 10 czerwca 1985 r., uprawniał Państwo Członkowskie do ponownego wprowadzenia z dniem 1 stycznia 2007 r. podatku kapitałowego z tytułu zaciągnięcia pożyczki przez spółkę kapitałową, jeżeli wierzyciel uprawniony jest do udziału w zyskach tej spółki, w przypadku gdy Państwo Członkowskie uprzednio zrezygnowało z pobierania tego podatku z dniem akcesji, tj. z dniem 1 maja 2004 r.?

---

(1)  Dz. U. L 249 s. 25 -29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 09 Tom 01 P. 11-15

(2)  Dyrektywa Rady zmieniająca dyrektywę 69/335/EWG dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału; Dz. U. L 156 s. 23-24; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 09 Tom 01 P. 122-123

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/13

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 4 maja 2010 r. — Pacific World Limited, FDD International Limited przeciwko Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

(Sprawa C-215/10)

()

2010/C 209/21

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Pacific World Limited, FDD International Limited

Strona pozwana: Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

1)

Czy rozporządzenie Komisji (WE) nr 1417/2007 (1) z dnia 28 listopada 2007 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów w Nomenklaturze scalonej jest ważne w zakresie, w jakim obejmuje kodem CN 3926 90 97 sztuczne paznokcie, a zatem także zestawy sztucznych paznokci, opisane w załączniku 1 do tego rozporządzenia?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie 1, czy wykładni Nomenklatury scalonej należy dokonywać w ten sposób, że omawiane zestawy sztucznych paznokci powinny być zaklasyfikowane jako „Preparaty kosmetyczne lub upiększające oraz preparaty do pielęgnacji skóry (z wyjątkiem leków), włącznie z preparatami przeciwsłonecznymi lub do opalania, do manicure lub pedicure” do pozycji taryfowej 3304 30 00 czy też jako „Pozostałe artykuły nożownicze (na przykład maszynki do strzyżenia włosów, tasaki rzeźnicze lub kuchenne, noże do siekania i mielenia mięsa, noże do papieru); zestawy i akcesoria do manicure lub pedicure (włączając pilniki do paznokci)” do pozycji taryfowej 8214 20 00?

---

(1)  Dz.U. L 316, s. 4

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/14

---

Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-220/10)

()

2010/C 209/22

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Guerra e Andrade i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—	Orzeczenie, że Republika Portugalska:

—

poprzez zaklasyfikowanie jako obszarów mniej wrażliwych wszystkich wód przybrzeżnych wyspy Madery i wszystkich wód przybrzeżnych wyspy Porto Santo bez zastosowania kryteriów przewidzianych w załączniku II do dyrektywy 91/271 EWG, (1) w związku z art. 6 ust. 1 dyrektywy, a w szczególności bez przeprowadzenia wyczerpujących badań, które wskazywałyby na to, iż dane odprowadzanie ścieków nie wywołuje niekorzystnych skutków dla środowiska, uchybiła ww. przepisom dyrektywy 91/271/EWG;

—

poprzez poddanie mniej rygorystycznemu oczyszczaniu, niż przewidzianemu w art. 4 dyrektywy, ścieków komunalnych pochodzących z aglomeracji, których liczba mieszkańców jest wyższa od 10 000, takich jak Funchal i Câmara de Lobos, odprowadzanych do wód przybrzeżnych wyspy Maery, bez przeprowadzenie wyczerpujących badań, które wykazałyby, iż dane odprowadzanie ścieków nie wywołuje niekorzystnych skutków dla środowiska, uchybiła art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/271/EWG;

—	poprzez brak zagwarantowania, w odniesieniu do aglomeracji Albufeira/Armação de Pêra istnienia systemów zbierania ścieków zgodnie z art. 3 oraz bardziej rygorystycznego oczyszczania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z art. 5 dyrektywy, uchybiła art. 3 i 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—	poprzez brak zagwarantowania w odniesieniu do aglomeracji Beja bardziej rygorystycznego oczyszczania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z art. 5, uchybiła art. 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—	poprzez brak zagwarantowania w odniesieniu do aglomeracji Chaves bardziej rygorystycznego oczyszczania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z art. 5 dyrektywy, uchybiła art. 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—

poprzez brak zagwarantowania w odniesieniu do 5 aglomeracji położonych u estuarium rzeki Tag, Barreiro/Moita, Fernão Ferro, Montijo, Quinta do Conde i Seixal istnienia systemów zbierania ścieków komunalnych zgodnie z postanowieniami art. 3, poprzez brak zagwarantowania w 6 aglomeracjach, które odprowadzają ścieki na lewym brzegu estuarium rzeki Tag, to znaczy Barreiro/Moita, Corroios/Quinta da Bomba, Fernão Ferro, Montijo, Quinta do Conde i Seixa, bardziej rygorystycznego oczyszczania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z postanowieniami art. 5, uchybiła art. 3 i 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—	poprzez brak zagwarantowania w odniesieniu do aglomeracji Elvas bardziej rygorystycznego traktowania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z postanowieniami art. 5, uchybiła art. 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—	poprzez brak zagwarantowania w odniesieniu do aglomeracji Tavira bardziej rygorystycznego traktowania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z postanowieniami art. 5, uchybiła art. 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—	poprzez brak zagwarantowania w odniesieniu do aglomeracji Viseu istnienia systemów zbierania ścieków komunalnych zgodnie art. 3 oraz bardziej rygorystycznego oczyszczania niż przewidziane w art. 4 zgodnie z art. 5 dyrektywy; uchybiła art. 3 i 5 dyrektywy 91/271/EWG;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Nadal istnieje wiele aglomeracji, które nie spełniają przesłanek dyrektywy, 7, jeżeli chodzi o wymogi art. 3 i 12, jeżeli chodzi o wymogi art. 5.

Niektóre z odnośnych aglomeracji nie dokonują żadnego oczyszczania odnośnych ścieków komunalnych.

Jeżeli chodzi o odprowadzanie ścieków do obszarów wrażliwych, dyrektywa wymaga poddania ich bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu niż oczyszczanie wymagane w stosunku do ścieków odprowadzanych w innych obszarach.

Zgodnie z częścią B do załącznika II morskie zbiorniki wodne lub obszar morski mogą zostać określone jako obszar mniej wrażliwy, jeśli odprowadzanie ścieków nie wpływa niekorzystnie na środowisko pod względem warunków morfologicznych, hydrologicznych lub szczególnych warunków hydraulicznych panujących na tym terenie.

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy ustanawia warunki, na jakich, ścieki komunalne odprowadzane do mniej wrażliwych obszarów mogą być poddawane mniej rygorystycznemu oczyszczaniu. Przepis ten stanowi w szczególności, iż zrzuty ścieków komunalnych do wód przybrzeżnych, pochodzące z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców 10 000–150 000 mogą być poddawane mniej rygorystycznemu oczyszczaniu, jeżeli przeprowadzono wyczerpujące badania, które wskazują, że odprowadzenie takie nie mają niekorzystnego wpływu na środowisko oraz istotne informacje dotyczące takich badań zostały przekazane Komisji.

---

(1)  Dyrektywa Rady 91/217/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135, s. 40).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/15

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Köln (Niemcy) w dniu 10 maja 2010 r. — Hannelore Adams przeciwko Germanwings GmbH

(Sprawa C-226/10)

()

2010/C 209/23

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Amtsgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hannelore Adams

Strona pozwana: Germanwings GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1) znajduje zastosowanie w przypadku, gdy pasażer posiadający potwierdzoną rezerwację na lot do miejsca przeznaczenia i lot powrotny nie stawia się na odprawę pasażerów na lot powrotny w następujących okolicznościach:

—	Obsługujący przewoźnik lotniczy odmawia przyjęcia na pokład pasażera, który stawił się we właściwym czasie na odprawę pasażerów przed lotem do miejsca przeznaczenia, wbrew jego woli oraz powiadamia go, że odmówi także przyjęcia go na pokład na lot powrotny.

—	Odmowa przyjęcia na pokład opiera się na tym, ze obsługujący przewoźnik lotniczy niesłusznie uważa, iż przysługuje mu ze względu na wycofany przelew opłata manipulacyjna, której pasażer jeszcze nie uiścił.

---

(1)  Dz.U. L 46, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/16

---

Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii

(Sprawa C-227/10)

()

2010/C 209/24

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i J. B. Laignelot, wspierani przez A. Salumetsa, Vandeadvokaat)

Strona pozwana: Republika Estonii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez nieprawidłowe wydanie przepisów w celu wykonania art. 2 lit. a) oraz art. 6 ust. 1 i 3 dyrektywy 2001/42/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. (w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko) Republika Estonii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Estonii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niepełne wykonanie art. 2 lit. a) tiret pierwsze

Komisja jest zdania, że definicja ustanowiona w § 31 Keskkonnamõju hindamise ja keskkonnajuhtimise seadus (estońskiej ustawy w sprawie oceny wpływu na środowisko i zarządzania środowiskowego, zwanej dalej „KeHJS”) jest szersza niż definicja w dyrektywie w odniesieniu do art. 2 lit. a) tiret drugie dyrektywy, jednakże węższa niż w odniesieniu do tiret pierwszego, ponieważ wyłączone są plany i programy (z ich ewentualnymi skutkami dla środowiska) przygotowywane przez organ, które jednak nie są przyjmowane na podstawie aktu prawnego. W ten sposób na podstawie krajowego prawa estońskiego możliwe jest, aby plany i programy, które muszą być przygotowywane na podstawie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych (mimo że ustawa estońska nie przewiduje tego warunku ustanowionego w dyrektywie), nie musiały być badane pod kątem wpływu na środowisko.

Uchybienia przy wykonaniu art. 6 ust. 1 dyrektywy

Komisja jest zdania, że ustanowiony w § 37 ust. 2 pkt 3 KeHJS wymóg ogłoszenia albo projektu planu albo ram czasowych nie jest zgodny z dyrektywą. Generalnie ramy czasowe dla strategicznego dokumentu dotyczącego planowania są zbyt ogólnie nakreślone i nie zezwalają na stwierdzenie i ocenę wszystkich skutków dla środowiska i zdrowia ludzkiego.

Niepełne wykonanie art. 6 ust. 3 dyrektywy

W art. 6 ust. 3 dyrektywy ustanowione jest wyraźne zobowiązanie do wyznaczenia organów, które są potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów. Na ten przepis powołują się także art. 3 ust. 6, art. 5 ust. 4 oraz art. 6 ust. 1 i 2. W § 36 ust. 3 oraz w § 35 ust. 4 KeHJS wymienione są te same organy, które mają być konsultowane (ministerstwo społeczne, ministerstwo oświaty, ministerstwo ochrony środowiska, urząd ochrony środowiska lub organ samorządu lokalnego), jednakże w ustawie estońskiej nie jest wymagana konsultacja z innymi organami. Oznacza to jednak, że nie istnieje ogólny wymóg konsultacji wszystkich organów, które ze względu na swoje szczególne obowiązki w dziedzinie środowiska są potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów. Ponadto na podstawie wymienionych paragrafów KeHJS nie jest jasne, które organy mają być konsultowane dodatkowo oprócz wymienionych. Zdaniem Komisji ustawa estońska jest niejasna, a swoboda wyboru przy wyznaczaniu organów na podstawie art. 6 ust. 3 dyrektywy zbyt duża. Może się zdarzyć, że inne organy będą potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów. Także wtedy, gdy ustawa estońska przewiduje, że ewentualnie mogą być konsultowane inne organy, istnieje możliwość, że także wtedy nie będą one konsultowane, kiedy będą potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów, ponieważ w tym przypadku nie istnieje zobowiązanie do konsultacji.

---

(1)  Dz.U. L 197, s. 30.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/16

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) w dniu 10 maja 2010 r. — Union of European Football Associations (UEFA), British Sky Broadcasting Ltd przeciwko Euroview Sport Ltd

(Sprawa C-228/10)

()

2010/C 209/25

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Union of European Football Associations (UEFA), British Sky Broadcasting Ltd.

Strona pozwana: Euroview Sport Ltd.

Pytania prejudycjalne

Pytanie 1   Nielegalne urządzenia

a)

Czy w przypadku, gdy urządzenie dostępu warunkowego zostało wyprodukowane przez podmiot świadczący usługi lub za jego zezwoleniem i jest sprzedawane z ograniczeniem do korzystania z niego tylko w celu uzyskania dostępu do chronionej usługi w określonych okolicznościach, staje się ono się „nielegalnym urządzeniem” w rozumieniu art. 2 lit. e) dyrektywy 98/84/WE (1), jeśli jest wydawane w celu uzyskania dostępu do tej chronionej usługi w miejscu, w sposób, lub przez osobę spoza zakresu zezwolenia podmiotu świadczącego usługi?

b)	Jak należy rozumieć sformułowanie „zaprojektowane lub przystosowane” użyte w art. 2 lit. e) dyrektywy?

Pytanie 2   Podstawa powództwa

Gdy pierwszy podmiot świadczący usługi przekazuje zawartość programu w formie kodowanej do drugiego podmiotu świadczącego usługi, który nadaje tę zawartość na zasadzie dostępu warunkowego, jakie czynniki powinny być brane pod uwagę przy określaniu, czy interes pierwszego podmiotu świadczącego usługi chronione doznał uszczerbku w rozumieniu art. 5 dyrektywy 98/84/WE?

W szczególności:

W przypadku, gdy pierwsze przedsiębiorstwo przekazuje zawartość programu (składającą się z obrazu, dźwięków otoczenia i komentarza w języku angielskim) w postaci kodowanej do drugiego przedsiębiorstwa, które z kolei nadaje zawartość programu dla publiczności (dodając do niego swoje logo oraz ewentualnie dodatkową ścieżkę dźwiękową z komentarzem):

a)	czy przekaz dokonany przez pierwsze przedsiębiorstwo stanowi chronioną usługę „transmisji telewizyjnej” w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 98/84/WE i art. 1 lit. a) dyrektywy 89/552/EWG (2)?

b)	czy aby pierwsze przedsiębiorstwo mogło być uznane za świadczącego chronioną usługę „transmisji telewizyjnej” w rozumieniu art. 2 lit. a) tiret pierwsze dyrektywy 98/84/WE, musi ono być nadawcą w rozumieniu art. 1 lit. b) dyrektywy 89/552/EWG?

c)

czy art. 5 dyrektywy 98/84/WE należy rozumieć w ten sposób, że przyznaje on pierwszemu przedsiębiorstwu prawo do wystąpienia z powództwem cywilnym w odniesieniu do nielegalnych urządzeń, które dają dostęp do programu transmitowanego przez drugiego przedsiębiorcę, (i) ze względu na to, że należy uznać, iż takie urządzenia poprzez nadawany sygnał dają dostęp do usług świadczonych przez pierwsze przedsiębiorstwo, (ii) ze względu na to, że pierwsze przedsiębiorstwo jest świadczącym chronione usługi, którego interes doznał uszczerbku w wyniku działalności mającej charakter naruszenia (ponieważ takie urządzenia umożliwiają nieuprawniony dostęp do chronionej usługi świadczonej przez drugie przedsiębiorstwo)?

d)	czy dla odpowiedzi na pytanie oznaczone literą c) ma znaczenie, czy pierwsze i drugie przedsiębiorstwo używają różnych systemów dekodujących i różnych systemów dostępu warunkowego?

Pytanie 3   Artykuł 6 dyrektywy 2001/29/WE (3) — środki technologiczne

Czy w okolicznościach, w których:

(i)	utwory chronione prawem autorskim objęte są nadaniem satelitarnym

(ii)	nadanie jest przekazywana w formie zakodowanej

(iii)

wyłącznie w celu udostępnienia abonentom nadawcy satelitarnego

(iv)

abonenci uzyskują kartę do dekodera, która umożliwia im dostęp do nadania a) kodowanie należy do „środków technologicznych” w rozumieniu art. 6 ust. 3 dyrektywy 2001/29/WE? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy są również „skuteczne” w rozumieniu art. 6 ust. 3 dyrektywy 2001/29/WE? b) wykorzystywanie karty do dekodera, która została wydana przez organizację dokonującą nadania satelitarnego klientowi na podstawie umowy abonenckiej w pierwszym państwie członkowskim w celu uzyskania dostępu w drugim państwie członkowskim do nadań i nadawanych utworów chronionych prawem autorskim, oznacza „obchodzenie” takich środków technologicznych w okolicznościach, w których organizacja nadawcza nie wyraża zgody na takie wykorzystywanie karty do dekodera? c) czy podmiot gospodarczy przywożący karty do dekodera na terytorium drugiego państwa członkowskiego i reklamujący je w celach sprzedaży i użytkowania na tym terytorium należy uznawać za przywożącego lub reklamującego urządzenia, czy też świadczącego usługi, które: (i) stanowią przedmiot promocji, reklamy lub sprzedaży w celu obejścia skutecznych środków technologicznych w rozumieniu art. 6 ust.2 lit. a) dyrektywy? (ii) posiadają tylko ograniczony, mający handlowe znaczenie cel lub zastosowanie inne niż obejście skutecznych środków technologicznych w rozumieniu art. 6 ust.2 lit. b) dyrektywy? (iii) są głównie zaprojektowane, produkowane, dostosowane lub realizowane do celu umożliwienia lub ułatwienia obchodzenia w rozumieniu art. 6 ust.2 lit. c) dyrektywy? d) czy powyższe okoliczności są wyłączone z zakresu art. 6 dyrektywy 2001/29/WE z uwagi na okoliczność, że są bardziej szczegółowo objęte zakresem dyrektywy 98/84/WE?

Pytanie 4   Prawo do zwielokrotniania

W przypadku, gdy sekwencyjne fragmenty filmu, nadania, utworu słownego, muzycznego, lub nagrania dźwiękowego (w niniejszej sprawie sekwencje cyfrowego obrazu i dźwięku) zostały utworzone (i) w pamięci dekodera (ii) lub w przypadku filmu, nadania i utworu słownego, na ekranie telewizyjnym, a cały utwór jest zwielokrotniony, jeśli sekwencyjne fragmenty traktowane są jako całość, lecz jedynie ograniczona liczba fragmentów istnieje w danym momencie:

a)

czy kwestia, czy utwory te zostały zwielokrotnione w całości, czy częściowo, może zostać rozstrzygnięta w oparciu o krajowe przepisy prawa autorskiego określające, na czym polega zwielokrotnienie utworu chronionego prawem autorskim, mające charakter naruszenia, czy też należy rozstrzygnąć ją w drodze wykładni art. 2 dyrektywy 2001/29/WE?

b)

jeśli należy ją rozstrzygnąć w drodze wykładni art. 2 dyrektywy 2001/29/WE, to czy sąd krajowy powinien traktować wszystkie fragmenty każdego utworu jako całość, czy też tylko tę ograniczoną liczbę fragmentów, która istnieje w danym momencie? Jeśli to drugie, to jakie kryterium powinien zastosować sąd krajowy, aby stwierdzić, czy utwory te zostały zwielokrotnione w zasadniczej części w rozumieniu tego artykułu?

c)	czy prawo do zwielokrotniania utworu określone w art. 2 dyrektywy 2001/29/WE rozciąga się na tworzenie obrazów, które mają charakter przejściowy, na ekranie telewizora?

Pytanie 5   Odrębne znaczenie ekonomiczne

a)

Czy kopie utworu stworzonego w dekoderze telewizji satelitarnej lub na ekranie telewizora podłączonego do takiego dekodera, mające charakter przejściowy, których jedynym celem jest umożliwienie korzystania z utworu, które nie jest w inny sposób ograniczone przez prawo, posiadają „odrębne znaczenie ekonomiczne” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE ze względu na fakt, że takie kopie stanowią jedyną podstawę dla umożliwienia podmiotowi praw uzyskania wynagrodzenia za korzystanie z tych praw?

b)

Czy na odpowiedź na pytanie 5 a) ma wpływ (i) czy przejściowe kopie mają jakąś samoistną wartość, (ii) czy przejściowe kopie stanowią niewielką część zbioru utworów lub inny przedmiot, z którego korzystanie w inny sposób jest dozwolone bez naruszenia praw autorskich, albo (iii) czy licencjobiorca wyłączny podmiotu praw z innego państwa członkowskiego otrzymał już wynagrodzenie za korzystanie z utworu w tym innym państwie członkowskim?

Pytanie 6   Publiczne udostępnianie drogą przewodową lub bezprzewodową

a)

czy utwór chroniony prawem autorskim należy uważać za publicznie udostępniony drogą przewodową lub bezprzewodową w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2001/29/WE, gdy przekaz satelitarny odbierany jest w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej (na przykład w barze) i udostępniany czy też pokazywany w tym miejscu na jednym ekranie telewizyjnym oraz przy użyciu głośników obecnym tam osobom?

b)

czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie 6 a) ma znaczenie, jeżeli: (i) obecne tam osoby stanowią nową publiczność niebraną pod uwagę przez nadawcę programu (w niniejszej sprawie ze względu na to, że domowa karta do dekodera przeznaczona do użytku w jednym państwie członkowskim jest używana dla widowni komercyjnej w innym państwie członkowskim)? (ii) obecne tam osoby nie są zgodnie z prawem krajowym widownią opłacającą oglądanie programu?

c)	jeśli odpowiedź na którąkolwiek z części pytania b) jest twierdząca, jakie czynniki należy brać pod uwagę przy określaniu, czy zaistniało udostępnienie utworu z miejsca, gdzie widownia nie jest obecna?

Pytanie 7   Prawo utrwalania

W przypadku, gdy sekwencyjne fragmenty transmisji (w niniejszej sprawie sekwencje cyfrowego obrazu i dźwięku) zostały utworzone (i) w pamięci dekodera (ii) lub na ekranie telewizyjnym, a duża część nadania została zwielokrotniona, jeśli sekwencyjne fragmenty traktowane są jako całość, lecz jedynie ograniczona liczba fragmentów istnieje w danym momencie:

a)

czy kwestia, czy te sekwencyjne fragmenty stanowią utrwalenie emisji, może zostać rozstrzygnięta w oparciu o krajowe przepisy prawa autorskiego określające, na czym polega zwielokrotnienie utworu chronionego prawem autorskim, mające charakter naruszenia, czy też należy rozstrzygnąć ją w drodze wykładni art. 7 dyrektywy 2006/115 (4)?

b)

jeśli należy ją rozstrzygnąć w drodze wykładni art. 7 dyrektywy 2006/115, to czy takie kopie mające charakter przejściowy można w ogóle uznać za „utrwalenie”, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy sąd krajowy powinien brać pod uwagę wszystkie fragmenty każdego utworu jako całość, czy też tylko tę ograniczoną liczbę fragmentów, która istnieje w danym momencie? Jeśli to drugie, to jakie kryterium powinien zastosować sąd krajowy, aby stwierdzić, czy nastąpiło utrwalenie emisji w rozumieniu tego artykułu?

c)	Czy prawo do utrwalenia utworu określone w art. 7 dyrektywy 2006/115 rozciąga się na tworzenie obrazów, które mają charakter przejściowy, na ekranie telewizora?

Pytanie 8   Argumentacja strony pozwanej oparta na dyrektywie 93/83 (5)

Czy jest zgodny z dyrektywą 93/83/EWG lub z art. 34 TFUE i 36 TFUE lub 56 TFUE krajowy przepis prawa autorskiego, który stanowi, że jeśli przejściowe kopie utworów włączonych do nadania satelitarnego powstają w dekoderze satelitarnym lub na ekranie telewizyjnym, dochodzi do naruszenia prawa autorskiego zgodnie z prawem kraju, w którym nadanie jest odbierane?

Czy ma znaczenie, że nadanie jest dekodowana przy użyciu karty do dekodera satelitarnego wydanej przez podmiot świadczący usługi nadania satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karta ta przeznaczona jest jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim?

Pytanie 9   Czy UEFA jest nadawcą w rozumieniu dyrektywy 93/83

W przypadku, gdy organizacja (zwana dalej „pierwszą organizacją”) bądź to nadaje, bądź też nadała w swoim imieniu sygnały przesyłające obrazy video oraz przekaz audio z wydarzeń sportowych transmitowanych „na żywo” za pomocą zakodowanego multilateralnego przekazu satelitarnego uprawnionej grupie nadawców w różnych krajach, a następnie nadawcy ci przekazują (czy to za pomocą sygnałów telewizji naziemnej, czy też droga satelitarną) programy transmitujące wydarzenia sportowe „na żywo”, zawierające obrazy video oraz przekaz audio, ale również logo identyfikujące ich własną stację i (według przysługującej im swobody edytorskiej) własne komentarze dźwiękowe oraz własne materiały w trakcie, przed oraz po rozegraniu meczu oraz w przerwach pomiędzy połowami meczów („programy należącego do późniejszego ogniwa łańcucha procesu produkcji”):

a)

czy zakodowany przekaz multilateralny stanowi „publiczny przekaz satelitarny” w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. a) i art. 1 ust. 2 lit. c) dyrektywy 93/83, gdy środki dekodowania samego przekazu nie są publicznie udostępniane, jednakże są udostępniane środki dekodowania sygnałów przekazujących programy należące do późniejszego ogniwa łańcucha procesu produkcji, gdy przesyłane są one drogą satelitarną, natomiast programy należącego do późniejszego ogniwa łańcucha procesu produkcji są odkodowywane, gdy przekazywane są za pomocą nadajników naziemnych?

b)	czy pierwsza organizacja wprowadza do swego przekazu multilateralnego „sygnały będące nośnikami programu przeznaczonego do odbioru publicznego […] do zamkniętego łańcucha przekazu, prowadzącego do satelity i z powrotem na Ziemię”?

c)

w sytuacji, gdy art. 1 ust. 2 lit. a) odnosi się do działania, w wyniku którego sygnały wprowadzane są „pod kontrolą organizacji radiowej i telewizyjnej i na jej odpowiedzialność”, czy pierwsza organizacja jest odpowiednią organizacją nadawczą do tego celu lub ewentualnie czy sygnały można uznać za wprowadzane do przekazu multilateralnego pod kontrolą nadawców programów należących do późniejszego ogniwa łańcucha procesu produkcji i na ich odpowiedzialność?

Pytanie 10   Argumentacja strony pozwanej oparta na art. 34 TFUE i/lub 56 TFUE

a)

W razie udzielenia na pytanie 1 odpowiedzi, że urządzenie dostępu warunkowego wyprodukowane przez podmiot świadczący usługi lub za jego zezwoleniem staje się nielegalnym urządzeniem w rozumieniu art. 2 ust. 2 dyrektywy 98/84/WE, jeśli jest wykorzystywane, poza zakresem zezwolenia podmiotu świadczącego usługi, do uzyskania dostępu do chronionej usługi, jaki jest szczególny przedmiot tego prawa przez odniesienie do jego zasadniczej funkcji, jaką przewiduje dyrektywa o warunkowym dostępie?

b)

Czy art. 34 TFUE lub 56 TFUE sprzeciwiają się wprowadzeniu w życie w pierwszym państwie członkowskim przepisu prawa krajowego, który zabrania przywozu i sprzedaży kart do dekoderów satelitarnych, wydanych przez podmiot świadczący usługi przekazu satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karty te przeznaczone są jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim?

c)	Czy dla odpowiedzi ma znaczenie, że karta do dekoderów satelitarnych przeznaczona jest jedynie do użytku domowego i prywatnego w tym innym państwie członkowskim, natomiast jest używana do celów handlowych w pierwszym państwie członkowskim?

d)

W przypadku udzielenia na pytanie 3 odpowiedzi, że korzystanie z karty do dekodera w okolicznościach podanych w tym pytaniu oznacza obejście skutecznego środka technologicznego, czy niemniej jednak art. 34 lub art. 56 TFUE sprzeciwia się wprowadzeniu w życie przepisu prawa krajowego dokonującego transpozycji art. 6 dyrektywy 2001/29/WE?

Pytanie 11   Czy ochrona przysługująca utworom muzycznym i słownym może być szersza niż udzielana pozostałej części transmisji?

a)

Czy art. 34 TFUE i 36 TFUE lub 56 TFUE sprzeciwiają się wprowadzeniu w życie przepisu krajowego prawa autorskiego, który zabrania publicznego wykonywania lub odtwarzania utworu muzycznego, jeśli utwór ten stanowi część chronionej usługi, dostępnej i publicznie odtwarzanej przy użyciu karty do dekoderów satelitarnych wydanej przez podmiot świadczący usługi przekazu satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karta ta przeznaczona będzie jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim? Czy ma znaczenie, że utwór muzyczny jest nieistotnym elementem chronionej usługi jako całości i pokazywanie lub odtwarzanie pozostałych elementów tej usługi nie jest chronione krajowym prawem autorskim?

b)

Czy art. 34 TFUE i 36 TFUE lub 56 TFUE sprzeciwiają się wprowadzeniu w życie przepisu krajowego prawa autorskiego, który zabrania publicznego wykonywania lub odtwarzania utworów słownych, jeśli utwory te stanowią część chronionej usługi dostępnej i publicznie odtwarzanej przy użyciu karty do dekoderów satelitarnych wydanej przez podmiot świadczący usługi przekazu satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karta ta przeznaczona jest jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim? Czy ma znaczenie, że utwory słowne są nieistotnym elementem chronionej usługi jako całości i pokazywanie lub odtwarzanie pozostałych elementów tej usługi nie jest chronione krajowym prawem autorskim?

Pytanie 12   Argumentacja strony pozwanej oparta na art. 101 TFUE

W przypadku, gdy dostawca treści programu zawiera kolejne umowy licencyjne na wyłączność, z których każda dotyczy terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich i na podstawie których nadawca uzyskuje licencję na nadawanie treści programu tylko na tym terytorium (w tym również drogą satelitarną) oraz zobowiązany jest zapobiec używaniu, poza terytorium objętym umową licencji, swoich kart do dekoderów satelitarnych, umożliwiających odbiór treści programu będącej przedmiotem licencji, jakie kryterium prawne powinien zastosować sąd krajowy i jakie okoliczności powinien wziąć pod uwagę przy ocenie, czy takie umowne ograniczenie sprzeczne jest z zakazem ustanowionym w art. 101 ust. 1 TFUE?

W szczególności:

a)	czy art. 101 ust. 1 TFUE należy rozumieć w ten sposób, że znajduje on zastosowanie wobec takiego zobowiązania jedynie ze względu na to, że może być uznane za mające na celu uniemożliwienie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji?

b)	jeśli tak, to czy należy również wykazać, że takie zobowiązanie umowne w sposób zauważalny uniemożliwia, ogranicza lub zakłóca konkurencję, aby znalazło się ono w zakresie zakazu z art. 101 ust. 1 TFUE?

---

(1)  Dyrektywa 98/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 1998 r. w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie (Dz.U. L 3320, s. 54).

(2)  Dyrektywa Rady 89/522/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 298, s. 23).

(3)  Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, s. 10).

(4)  Dyrektywa 2006/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej (Dz.U. L 376, s. 28).

(5)  Dyrektywa Rady 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz.U. L 248, s. 15).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/21

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso Administrativo no 3 de Almería w dniu 11 maja 2010 r. — Águeda Maria Saenz Morales przeciwko Consejería para la Igualdad y Bienestar Social de la Junta de Andalucía

(Sprawa C-230/10)

()

2010/C 209/26

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Contencioso Administrativo no 3 de Almería

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Águeda Maria Saenz Morales

Strona pozwana: Consejería para la Igualdad y Bienestar Social de la Junta de Andalucía

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa 99/70/WE (1) znajduje zastosowanie do urzędników organów administracji Junta de Andalucía (personel tymczasowy), a co za tym idzie, czy tacy urzędnicy powinni otrzymać dodatki trzyletnie za okres, gdy wykonywali pracę jako członkowie personelu tymczasowego?

---

(1)  Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/21

---

Skarga wniesiona w dniu 10 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-232/10)

()

2010/C 209/27

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: A. Nijenhuis i Ł. Habiak, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do pełnego wykonania dyrektywy 2007/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przypadków nabycia lub zwiększenia udziałów w podmiotach sektora finansowego (1), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy wymienionej dyrektywy;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/44/WE upłynął w dniu 21 marca 2009 r.

---

(1)  Dz. U. L 247 s. 1

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/22

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Luksemburg) w dniu 12 maja 2010 r. — David Claes przeciwko Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

(Sprawa C-235/10)

()

2010/C 209/28

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: David Claes

Strona pozwana: Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do zaprzestania działalności w następstwie ogłoszenia upadłości pracodawcy lub orzeczenia sądowego o zarządzeniu na podstawie art. 61 ust. 1 a) i b) ustawy z dnia 5 kwietnia 1993 r. o sektorze finansowym (ze zmianami) rozwiązania lub likwidacji instytucji kredytowej będącej pracodawcą z powodu jej niewypłacalności w sytuacji gdy prawo krajowe stanowi, że w razie takiego zaprzestania umowy o pracę ulegają natychmiastowemu zakończeniu?

2)

W razie udzielenie na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że kuratora lub likwidatora należy przyrównać do pracodawcy, który zaplanował zwolnienia grupowe, który jest w stanie dopełnić, w ramach tej perspektywy, czynności, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy i dokonać zwolnień (sprawa C-332/08, pkt 39, 40 i 41) (2)?

---

(1)  Dz. U. L 225, s. 16.

(2)  Wyrok z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie Rodriguez Mayor i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/22

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Luksemburg) w dniu 12 maja 2010 r. — Sophie Jeanjean przeciwko Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

(Sprawa C-236/10)

()

2010/C 209/29

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Sophie Jeanjean

Strona pozwana: Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do zaprzestania działalności w następstwie ogłoszenia upadłości pracodawcy lub orzeczenia sądowego o zarządzeniu na podstawie art. 61 ust. 1 a) i b) ustawy z dnia 5 kwietnia 1993 r. o sektorze finansowym (ze zmianami) rozwiązania lub likwidacji instytucji kredytowej będącej pracodawcą z powodu jej niewypłacalności w sytuacji gdy prawo krajowe stanowi, że w razie takiego zaprzestania umowy o pracę ulegają natychmiastowemu zakończeniu?

2)

W razie udzielenie na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że kuratora lub likwidatora należy przyrównać do pracodawcy, który zaplanował zwolnienia grupowe, który jest w stanie dopełnić, w ramach tej perspektywy, czynności, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy i dokonać zwolnień (sprawa C-332/08, pkt 39, 40 i 41) (2)?

---

(1)  Dz. U. L 225, s. 16.

(2)  Wyrok z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie Rodriguez Mayor i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/23

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Luksemburg) w dniu 12 maja 2010 r. — Miguel Remy przeciwko Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

(Sprawa C-237/10)

()

2010/C 209/30

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Miguel Remy

Strona pozwana: Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do zaprzestania działalności w następstwie ogłoszenia upadłości pracodawcy lub orzeczenia sądowego o zarządzeniu na podstawie art. 61 ust. 1 a) i b) ustawy z dnia 5 kwietnia 1993 r. o sektorze finansowym (ze zmianami) rozwiązania lub likwidacji instytucji kredytowej będącej pracodawcą z powodu jej niewypłacalności w sytuacji gdy prawo krajowe stanowi, że w razie takiego zaprzestania umowy o pracę ulegają natychmiastowemu zakończeniu?

2)

W razie udzielenie na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że kuratora lub likwidatora należy przyrównać do pracodawcy, który zaplanował zwolnienia grupowe, który jest w stanie dopełnić, w ramach tej perspektywy, czynności, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy i dokonać zwolnień (sprawa C-332/08, pkt 39, 40 i 41) (2)?

---

(1)  Dz. U. L 225, s. 16.

(2)  Wyrok z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie Rodriguez Mayor i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/23

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Luksemburg) w dniu 12 maja 2010 r. — Volker Schneider przeciwko Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

(Sprawa C-238/10)

()

2010/C 209/31

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Volker Schneider

Strona pozwana: Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do zaprzestania działalności w następstwie ogłoszenia upadłości pracodawcy lub orzeczenia sądowego o zarządzeniu na podstawie art. 61 ust. 1 a) i b) ustawy z dnia 5 kwietnia 1993 r. o sektorze finansowym (ze zmianami) rozwiązania lub likwidacji instytucji kredytowej będącej pracodawcą z powodu jej niewypłacalności w sytuacji gdy prawo krajowe stanowi, że w razie takiego zaprzestania umowy o pracę ulegają natychmiastowemu zakończeniu?

2)

W razie udzielenie na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że kuratora lub likwidatora należy przyrównać do pracodawcy, który zaplanował zwolnienia grupowe, który jest w stanie dopełnić, w ramach tej perspektywy, czynności, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy i dokonać zwolnień (sprawa C-332/08, pkt 39, 40 i 41) (2)?

---

(1)  Dz. U. L 225, s. 16.

(2)  Wyrok z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie Rodriguez Mayor i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/24

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Luksemburg) w dniu 12 maja 2010 r. — Xuan-Mai Tran przeciwko Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

(Sprawa C-239/10)

()

2010/C 209/32

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Xuan-Mai Tran

Strona pozwana: Landsbanki Luxembourg SA en liquidation

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do zaprzestania działalności w następstwie ogłoszenia upadłości pracodawcy lub orzeczenia sądowego o zarządzeniu na podstawie art. 61 ust. 1 a) i b) ustawy z dnia 5 kwietnia 1993 r. o sektorze finansowym (ze zmianami) rozwiązania lub likwidacji instytucji kredytowej będącej pracodawcą z powodu jej niewypłacalności w sytuacji gdy prawo krajowe stanowi, że w razie takiego zaprzestania umowy o pracę ulegają natychmiastowemu zakończeniu?

2)

W razie udzielenie na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej czy art. 1, 2 i 3 dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że kuratora lub likwidatora należy przyrównać do pracodawcy, który zaplanował zwolnienia grupowe, który jest w stanie dopełnić, w ramach tej perspektywy, czynności, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy i dokonać zwolnień (sprawa C-332/08, pkt 39, 40 i 41) (2)?

---

(1)  Dz. U. L 225, s. 16.

(2)  Wyrok z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie Rodriguez Mayor i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/24

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia — Sezione Terza (Włochy) w dniu 17 maja 2010 r. — ENEL Produzione SpA przeciwko Autorità per l'energia elettrica e il gas

(Sprawa C-242/10)

()

2010/C 209/33

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale Sezione Terza

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: ENEL Produzione SpA

Strona pozwana: Autorità per l'energia elettrica e il gas

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 23, art. 43, art. 49 i art. 56 traktatu oraz art. 11 ust. 2 i 6 i art. 24 dyrektywy 54/2003 sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, o których nie powiadomiono Komisji Europejskiej i które wymagają od niektórych producentów energii elektrycznej, mających w pewnych okolicznościach zasadnicze znaczenie dla zaspokajania potrzeb w zakresie usług dysponowania energią, przedstawienia na rynku giełdowym energii elektrycznej ofert, zgodnie z programem określonym jednostronnie przez operatora sieci, i które uniemożliwiają swobodne ustalenie przez producentów wynagrodzenia za te oferty, uzależniając je od parametrów, które nie zostały określone wcześniej zgodnie z „przejrzystymi, niedyskryminacyjnymi procedurami opartymi na warunkach rynkowych”.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/24

---

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-243/10)

()

2010/C 209/34

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie podejmując w przewidzianym terminie wszelkich działań koniecznych w celu zniesienia systemu pomocy państwa, uznanej za niezgodną z prawem i wspólnym rynkiem, mocą decyzji Komisji z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie programu pomocy Ustawa regionalna nr 9 z 1998 r. — nadużycia w stosowaniu programu pomocy N 272/98 C 1/04 (ex NN 158/03 i CP 15/2003) [notyfikowana jako dokument nr C(2008) 2997), opublikowanej w Dz.U L 302 z 13.11.2008, s. 9-18], Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego ciążącym na niej na mocy art. 2, 3 i 4 tej decyzji i traktatu FUE;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)

Komisja w decyzji 2008/854 stwierdza niezgodność ze wspólnym rynkiem systemu pomocy wynikającego z decyzji rady regionu Regione Sardegna nr 33/6 z 27 lipca 2000 r. w związku z art. 2 ustawy regionalnej nr 9 z dnia 11 marca 1998 r., ponieważ udzielała zgody na przyznanie pomocy pozbawionej efektu zachęty. W konsekwencji Komisja nakazuje zwrot przyznanej pomocy (zob. art. 2-4)

2)

Obfita korespondencja wymieniona pomiędzy władzami włoskimi a Komisją w następstwie przekazania do ich wiadomości decyzji 2008/854 wskazuje, że w blisko dwa lata po wydaniu przytoczonej decyzji władze włoskie nie odzyskały ani pomocy niezgodnej z prawem i wspólnym rynkiem przyznanej w ramach tego systemu pomocy, ani odsetek za zwłokę. Jest zatem oczywiste, że stosowane procedury krajowe nie pozwolił na „niezwłoczne i skuteczne” odzyskanie pomocy; w konsekwencji Włochy naruszyły zobowiązania ciążące na nich na mocy art. 2 i 3 decyzji 2008/854.

3)	Ponadto okazuje się, że żadne z wnioskowanych informacji nie zostały dostarczone przez władze włoskie w terminie określonym w art. 4 ust. 1 decyzji 2008/854. Należy zatem stwierdzić, ze Włochy nie zastosowały się do art. 4 decyzji.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/25

---

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 4 marca 2010 r. w sprawach połączonych T-407/06 Zhejiang Aokang Shoes Co., Ltd i T-408/006 Wenzhou Taima Shoes Co. LTD przeciwko Radzie Unii Europejskiej wniesione w dniu 18 maja 2010 r. przez Zhejiang Aokang Shoes Co., Ltd

(Sprawa C-247/10 P)

()

2010/C 209/35

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Zhejiang Aokang Shoes Co., Ltd (przedstawiciel: M. Sánchez Rydelski, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Wenzhou Taima Shoes Co., Ltd, Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Confédération européenne de l'industrie de la chaussure (CEC), BA.LA. di Lanciotti Vittorio & C. Sas, Calzaturificio Elisabet Srl, Calzaturificio Iacovelli di Iacovelli Giuseppe & C. Snc, Calzaturificio Leopamy Srl, Calzaturificio Lunella Srl, Calzaturificio Mia Shoe Snc di Gattafoni Carlo & C., Calzaturificio Primitempi di Monaldi Geri, Calzaturificio R. G. di Rossi & Galiè Srl, Calz. S. G. di Seghetta Giampiero e Sergio Snc, Carim Srl, Florens Shoes SpA, Gattafoni Shoe Snc di Gattafoni Giampaolo & C., Grif Srl, Missouri Srl, New Swing Srl, Podosan Medical Shoes di Cirilli Michela, Viviane Sas

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 4 marca 2010 r. w sprawach połączonych T-407/06 i T-408/06;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006 (1) z dnia 5 października 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu w zakresie w jakim dotyczy wnoszącego odwołanie, oraz

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania odwoławczego i kosztami postępowania w sprawach połączonych T-407/06 i T-408/06.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi:

że Sąd naruszył prawo uznając, że Komisja zgodnie z prawem, na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 (2) z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”), podjęła decyzję o nie badaniu i nie rozstrzyganiu wniosku wnoszącego odwołanie o przyznanie status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej („MET”) i indywidualnego traktowania („IT”).

Sąd naruszył prawo w odniesieniu do rozstrzygnięcia kwestii, czy prawo do obrony wnoszącego odwołanie zostało naruszone w związku ze stwierdzonym naruszeniem art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

---

(1)  Dz.U. L 275, s. 1.

(2)  Dz.U. L 56, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/26

---

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-248/10)

()

2010/C 209/36

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Karanasou- Apostolopoulou i A. Nijenhuis)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Grecka, nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przypadków nabycia lub zwiększenia udziałów w podmiotach sektora finansowego (1), bądź w każdym razie nie podając wspomnianych przepisów do wiadomości Komisji, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do dokonania transpozycji dyrektywy 2007/44/WE do krajowego porządku prawnego upłynął w dniu 21 marca 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 247 z 21.9.2007, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/26

---

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 4 marca 2010 r. w sprawie T-401/06 Brosmann Footwear (HK) Co. Ltd i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej wniesione w dniu 18 maja 2010 r. przez Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co. Ltd

(Sprawa C-249/10 P)

()

2010/C 209/37

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co. Ltd (przedstawiciele: L. Ruessmann, A. Willems, adwokaci)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Confédération européenne de l'industrie de la chaussure (CEC)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 4 marca 2010 r. w zakresie w jakim Sąd nie stwierdził nieważności zaskarżonego rozporządzenia oraz obciążył wnoszących odwołanie kosztami postępowania przed Sądem;

—	wydanie ostatecznego orzeczenia i stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w całości;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania odwoławczego i kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo:

uznając, że art. 2 ust. 7 i art. 9 ust. 5 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego (1) nie zobowiązują instytucji do rozważenia wniosku o przyznanie status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „MET”) i indywidualnego traktowania (zwanego dalej „IT”), w sytuacji gdy stosują one metodą kontroli wyrywkowej;

nie uznając, że instytucje naruszyły art. 2 ust. 7 lit. c) antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nie rozważając wniosków o MET/IT złożonych przez chińskich producentów i eksporterów objętych próbą w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia dochodzenia;

nie uznając, że instytucje naruszyły art. 2 ust. 7 lit. c) antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nie informując chińskich producentów i eksporterów nie objętych próbą w kwestii badania ich wniosków o MET/IT w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia dochodzenia;

nie uznając, że instytucje nie wykazały współpracy w czasie dochodzenia i że w związku z tym w odniesieniu do przemysłu wspólnotowego nie zostały spełnione wymogi ustanowione w art. 4 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 4 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego, co spowodowało błędną ocenę szkody i związku przyczynowego w rozumieniu art. 3 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego;

uznając, że art. 6 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nie zakazuje instytucjom gromadzenia informacji dla celów kontroli wyrywkowej przed rozpoczęciem dochodzenia.

Ponadto Sąd naruszył prawo:

uznając, że instytucje nie naruszyły art. 6 ust. 9 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego wykraczając poza 15 miesięczny termin wyznaczony dla zakończenie dochodzenia antydumpingowego;

oceniając skutki prawne różnych informacji dotyczących wystąpienia szkody w rozumieniu art. 3 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego;

nie uznając, że instytucje naruszyły obowiązek starannej i bezstronnej oceny wszystkich istotnych aspektów dochodzenia antydumpingowego;

oceniając skutki prawne niektórych informacji dotyczących obowiązku uzasadnienia spoczywającego na organach przeprowadzających dochodzenie;

nie uznając, że instytucje nie dokonały oceny wpływu na przemysł wspólnotowy innych czynników niż przywóz objęty dochodzeniem, naruszając art. 3 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej Dz.U. L 56, s. 1

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/27

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Roma (Włochy) w dniu 23 marca 2010 r. — postępowanie karne przeciwko Aleksandrowi Sacchi

(Sprawa C-255/10)

()

2010/C 209/38

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Roma.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Alessandro Sacchi

Pytania prejudycjalne

[Corte di Cassazione] zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o dokonanie wykładni art. 43 i 49 traktatu WE w odniesieniu do swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w sektorze zakładów sportowych, oraz w świetle zasady skuteczności ochrony sądowej, w celu ustalenia, czy przywołane przepisy traktatu umożliwiają ustanowienie w przepisach krajowych systemu monopolistycznego na rzecz państwa oraz systemu koncesji i zezwoleń, które w ramach określonej liczby koncesji przewidują: a) istnienie ogólnej tendencji ochrony posiadaczy koncesji wydanych we wcześniejszym okresie na podstawie procedury, która niezgodnie z prawem wykluczyła część podmiotów; b) istnienie przepisów, które faktycznie gwarantują utrzymanie pozycji rynkowej uzyskanej na podstawie procedury, która niezgodnie z prawem wykluczyła część podmiotów (jak np. obowiązujący nowych koncesjonariuszy zakaz zakładania ich punktów w odległości mniejszej niż określono od punktów już istniejących); c) określenie sytuacji, w których dochodzi do cofnięcia koncesji i do przepadku wysokiej kaucji, w tym także w przypadku, gdy koncesjonariusz prowadzi, bezpośrednio lub pośrednio, działalność transgraniczną związaną z grami, zbliżoną do tej objętej koncesją.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/28

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (Civil Division) (England and Wales) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 26 maja 2010 r. — Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs przeciwko The Rank Group PLC

(Sprawa C-259/10)

()

2010/C 209/39

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (Civil Division) (England and Wales) (Zjednoczone Królestwo).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs.

Strona pozwana: The Rank Group PLC.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zróżnicowane traktowanie pod względem podatku VAT: (i) świadczenia usług, które są identyczne z punktu widzenia konsumentów lub (ii) świadczenia usług podobnych, które zaspokajają te same potrzeby konsumentów jest samo w sobie wystarczające do ustalenia, że nastąpiło naruszenie zasady neutralności podatkowej, czy też należy wziąć pod uwagę (a jeśli tak, to w jaki sposób): a) kontekst regulacyjny i gospodarczy, b) czy istnieje konkurencja pomiędzy identycznymi usługami, lub ewentualnie, podobnymi usługami będącymi przedmiotem analizy, c) czy zróżnicowane traktowanie pod względem podatku VAT doprowadziło do zakłócenia konkurencji?

2)

Czy podatnik, którego świadczenia są na gruncie prawa krajowego opodatkowane podatkiem VAT [ze względu na skorzystanie przez państwo członkowskie ze swobodnego uznania przysługującego mu na podstawie art. 13 część B lit. f) szóstej dyrektywy VAT (1)], jest uprawniony do żądania zwrotu podatku VAT zapłaconego z tytułu tych świadczeń na podstawie naruszenia zasady neutralności podatkowej, wynikającego ze sposobu traktowania pod względem podatku VAT innych świadczeń (zwanych dalej „świadczeniami porównywanymi”), jeżeli: a) na gruncie prawa krajowego świadczenia porównywane były opodatkowane podatkiem VAT, lecz b) organ podatkowy państwa członkowskiego stosował praktykę traktowania świadczeń porównywanych jako zwolnionych z podatku VAT?

3)

Jeżeli odpowiedź na pytanie 2 jest twierdząca, jakie postępowanie stanowi odpowiednią praktykę, a w szczególności: a) czy jest konieczne, by organ podatkowy złożył jasne i jednoznaczne oświadczenie, że świadczenia porównywane będą traktowane jako zwolnione z podatku VAT, b) czy ma znaczenie, że w chwili składania oświadczenia organ podatkowy nie w pełni i nieprawidłowo zrozumiał fakty istotne dla prawidłowego traktowania świadczeń porównywanych pod względem podatku VAT, oraz c) czy ma znaczenie, że podatnik nie rozliczał, a organ podatkowy nie domagał się podatku VAT z tytułu świadczeń porównywanych, ale później organ podatkowy przystąpił do odzyskiwania tego podatku z uwzględnieniem zwykłych terminów przedawnienia na gruncie prawa krajowego?

4)

Jeżeli różnica w traktowaniu pod względem podatkowym wynika ze stałej praktyki krajowych organów podatkowych, opartej na powszechnie przyjętym rozumieniu rzeczywistego sensu prawa krajowego, to czy dla istnienia naruszenia zasady neutralności podatkowej ma jakiekolwiek znaczenie, że: (i) organy podatkowe zmieniają następnie swoją praktykę, (ii) sąd krajowy następnie orzeka, że zmieniona praktyka odzwierciedla właściwy sens prawa krajowego, (iii) ze względu na zasady prawa krajowego i/lub prawa europejskiego, w tym zasady: uzasadnionych oczekiwań, estoppel, pewności prawa, niedziałania prawa wstecz, oraz/lub na terminy przedawnienia, państwo członkowskie nie może pobrać podatku VAT od świadczeń uznanych uprzednio za zwolnione

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/29

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez The Upper Tribunal (Tax and Chancery Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 26 maja 2010 r. — Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs przeciwko The Rank Group PLC

(Sprawa C-260/10)

()

2010/C 209/40

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

The Upper Tribunal (Tax and Chancery Chamber) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs

Strona pozwana: The Rank Group PLC

Pytania prejudycjalne

1)

W sytuacji, gdy państwo członkowskie w ramach swobodnego uznania przysługującego mu na podstawie art. 13 część B lit. f) szóstej dyrektywy VAT (1) objęło określone rodzaje automatów go gier losowych (zwane dalej „automatami do gier w rozumieniu części III”) zakresem podatku VAT, utrzymując jednocześnie w mocy zwolnienie odnoszące się do innych tego rodzaju automatów (obejmujących terminale do zakładów o ustalonych notowaniach, zwane dalej „FOBT”) i gdy zarzuca się temu państwu członkowskiemu, że naruszyło przez to zasadę neutralności podatkowej, czy porównując automaty do gier w rozumieniu części III i FOBT należy uznać za: i) przesądzające, lub ii) istotne, że: a) FOBT umożliwiały działania określone w prawie krajowym jako „zakłady” (lub działania, które właściwy organ regulacyjny, dla celów wykonywania przysługujących mu kompetencji regulacyjnych, skłonny był uznawać za „zakłady”), oraz b) automaty do gier w rozumieniu części III umożliwiały działania należące na gruncie prawa krajowego do innej kategorii, to znaczy do „gier” a gry i zakłady były przedmiotem różnych systemów regulacji na gruncie przepisów tego państwa członkowskiego dotyczących kontroli i regulacji hazardu? Jeśli tak, to jakie są różnice pomiędzy wskazanymi systemami regulacyjnymi, które sąd krajowy powinien uwzględnić?

2)

Badając, czy zasada neutralności podatkowej wymaga takiego samego traktowania pod względem podatkowym obu rodzajów automatów wymienionych w pytaniu 1 (FOBT i automatów do gier w rozumieniu części III), jaki poziom abstrakcji powinien przyjąć sąd krajowy przy ocenie, czy produkty te są podobne? W szczególności, w jakim zakresie należy wziąć pod uwagę następujące kwestie: a) podobieństwa i różnice w dozwolonych wysokościach stawek i nagród pomiędzy FOBT i automatami do gier w rozumieniu części III; b) fakt, że na FOBT można było grać tylko w określonych rodzajach lokali, w stosunku do których wydano zezwolenie na oferowanie zakładów, innych niż lokale, w stosunku do których wydano zezwolenie na oferowanie gier, oraz podlegających innej regulacji (chociaż w lokalach, w stosunku do których wydano pozwolenie na oferowanie zakładów mogły być udostępnione jednocześnie FOBT i nie więcej niż dwa automaty do gier w rozumieniu części III); c) fakt, że prawdopodobieństwo wygrania nagrody na FOBT było bezpośrednio związane ze stałymi notowaniami podawanymi do publicznej wiadomości, podczas gdy prawdopodobieństwo wygranej na automatach do gier w rozumieniu części III mogło być w niektórych przypadkach zmieniane przez urządzenie gwarantujące określony procent zwrotu dla operatora i gracza w dłuższym okresie czasu; d) podobieństwa i różnice w formatach dostępnych na FOBT i automatach do gier w rozumieniu części III; e) podobieństwa i różnice pomiędzy FOBT i automatami do gier w rozumieniu części III pod względem interakcji, jaka mogła zaistnieć między graczem a urządzeniem; f) czy powyższe kwestie były znane ogółowi graczy korzystających z automatów, albo uznawane przez nich za mające znaczenie lub ważne; g) czy różnica w traktowaniu na gruncie podatku VAT jest uzasadniona w świetle którejś z powyższych okoliczności?

3)

Czy w sytuacji, gdy państwo członkowskie w ramach swobodnego uznania przysługującego mu na podstawie art. 13 część B lit. f) szóstej dyrektywy VAT zwolniło gry losowe z podatku VAT, lecz objęło nim określony rodzaj automatów do gier losowych: a) przysługuje mu co do zasady możliwość powołania się na argument o dołożeniu należytej staranności wobec zarzutu naruszenia przez nie zasady neutralności podatkowej? b) w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, jakie czynniki są istotne dla oceny, czy dane państwo członkowskie może zastosować ten środek obrony?

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/30

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casație și Justiție (Rumunia) w dniu 28 maja 2010 r. — Gheorghe Kita.

(Sprawa C-264/10)

()

2010/C 209/41

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Înalta Curte Casație și Justiție (Rumunia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gheorghe Kita.

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 5 pkt 3 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW (1) z dnia 13 czerwca 2002 r. należy dokonywać w ten sposób, że odesłanie (przekazanie) osoby skazanej, wydanej uprzednio na mocy europejskiego nakazu aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego, do państwa, którego osoba ta jest obywatelem następuje automatycznie, nawet w braku jej zgody, stanowiącej warunek ustanowiony w europejskiej Konwencji o przekazywaniu osób skazanych?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. L 190, s. 1).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/30

---

Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-276/10)

()

2010/C 209/42

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: Pardo Quintillán i L. Jelínek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do dokonania transpozycji dyrektywy 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (1), a w każdym razie nie powiadamiając o tym Komisji, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego ciążącym na niej na mocy art. 12 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy do systemu prawa krajowego upłynął w dniu 16 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. 2006 L 372, s. 19

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/31

---

Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-278/10)

()

2010/C 209/43

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Margelis i Iro Dimitriou)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Grecka, nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2008/103/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. zmieniającej dyrektywę 2006/66/WE w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów w odniesieniu do wprowadzania baterii i akumulatorów do obrotu (1), bądź w każdym razie nie podając wspomnianych przepisów do wiadomości Komisji, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do dokonania transpozycji dyrektywy 2008/103/WE do krajowego porządku prawnego upłynął w dniu 5 stycznia 2009 r.

---

(1)  Dz.U. L 327 z 5.12.2008, s. 7.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/31

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale del Riesame di Verbania (Włochy) w dniu 4 czerwca 2010 r. — postępowanie karne przeciwko Matteo Minesi

(Sprawa C-279/10)

()

2010/C 209/44

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale del Riesame di Verbania

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Matteo Minesi

Pytanie prejudycjalne

Jaką wykładnię art. 43 i 49 traktatu WE w odniesieniu do swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w sektorze zakładów sportowych należy przyjąć w celu ustalenia, czy przywołane przepisy traktatu umożliwiają ustanowienie w przepisach krajowych systemu monopolistycznego na rzecz państwa oraz systemu koncesji i zezwoleń, które w ramach określonej liczby koncesji przewidują: a) istnienie ogólnej tendencji ochrony posiadaczy koncesji wydanych we wcześniejszym okresie na podstawie procedury, która niezgodnie z prawem wykluczyła część podmiotów; b) istnienie przepisów, które faktycznie gwarantują utrzymanie pozycji rynkowej uzyskanej na podstawie procedury, która niezgodnie z prawem wykluczyła część podmiotów (jak np. obowiązujący nowych koncesjonariuszy zakaz zakładania ich punktów w odległości mniejszej niż określono od punktów już istniejących); c) określenie sytuacji, w których dochodzi do cofnięcia koncesji i do przepadku wysokiej kaucji, w tym także w przypadku, gdy koncesjonariusz prowadzi, bezpośrednio lub pośrednio, działalność transgraniczną związaną z grami, zbliżoną do tej objętej koncesją.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/32

---

Wyrok Sądu z dnia 9 czerwca 2010 r. — Éditions Jacob przeciwko Komisji

(Sprawa T-237/05) (1)

(Dostęp do dokumentów instytucji - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie koncentracji przedsiębiorstw - Rozporządzenie (WE) nr 4064/89 - Rozporządzenie (WE) nr 139/2004 - Rozporządzenie (WE) nr 802/2004 - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony czynności dochodzeniowych i związanych z audytem - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Wyjątek dotyczący ochrony procesu podejmowania decyzji - Wyjątek dotyczący ochrony opinii prawnych)

2010/C 209/45

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éditions Odile Jacob SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciele: początkowo W. van Weert i O. Fréget, a następnie O. Fréget, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis, P. Costa de Oliveira i O. Beynet, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Lagardère SCA (przedstawiciele: początkowo A. Winckler, S. Sorinas Jimeno i I. Girgenson, a następnie A. Winckler, F. de Bure i J.-B. Pinçon, adwokaci)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 kwietnia 2005 r. oddalającej częściowo złożony przez skarżącą wniosek o przyznanie jej dostępu do pewnych dokumentów dotyczących postępowania w sprawie koncentracji przedsiębiorstw (Sprawa COMP/M.2978 — Lagardère/Natexis/VUP)

Sentencja

1)

Umarza się postępowanie w przedmiocie zgodności z prawem decyzji Komisji Wspólnot Europejskich D(2005) 3286 z dnia 7 kwietnia 2005 r. w zakresie, w jakim Komisja w tej decyzji odmówiła dostępu, zarówno pełnego, jak i częściowego, do dokumentów, o których mowa w pkt 1 lit. a)- c) oraz w pkt 2 lit. h)- j) niniejszego wyroku.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji D(2005) 3286 w zakresie, w jakim Komisja odmówiła w niej pełnego dostępu do dokumentów, o których mowa w pkt 1 lit. d), e), g) i h) oraz w pkt 2 lit. b) — d), f), g) i i) niniejszego wyroku, za wyjątkiem opinii służby prawnej Komisji, o której mowa w pkt 1 lit. g) niniejszego wyroku.

3)	Stwierdza się nieważność decyzji D(2005) 3286 w zakresie, w jakim Komisja odmówiła w niej częściowego dostępu do dokumentów, o których mowa w pkt. 1 lit. d), e), g) i h) oraz w pkt 2 lit. b) — d), f), g) i i) niniejszego wyroku.

4)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

5)	Komisja pokrywa swe własne koszty oraz dziewięć dziesiątych kosztów poniesionych przez Éditions Odile Jacob SAS.

6)	Lagardère SCA pokrywa swe własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 205 z 20.8.2005

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/32

---

Wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2010 r. — Mediaset przeciwko Komisji

(Sprawa T-177/07) (1)

(Pomoc państwa - Telekomunikacja - Dotacje na zakup dekoderów cyfrowych - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Pojęcie pomocy państwa - Wykluczenie dekoderów umożliwiających odbiór programów telewizji satelitarnej - Korzyść - Selektywny charakter - Naruszenie konkurencji - Obowiązek uzasadnienia)

2010/C 209/46

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mediaset SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: K. Adamantopoulos, G. Rossi, E. Petritsi i A. Nucara, adwokaci, D. O’Keeffe i P. Boyle, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Martenczuk, G. Conte i E. Righini, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Sky Italia Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: początkowo F. E. González Díaz i D. Gerard, a następnie F. E. González Díaz, adwokaci)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/374/WE z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 52/2005 (ex NN 88/2005, ex CP 101/2004) w formie dotacji na dekodery cyfrowe, udzielonej przez Republikę Włoską (Dz.U. L 147, s. 1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mediaset SpA pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską i Sky Italia Srl.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/33

---

Wyrok Sądu z dnia 17 czerwca 2010 r. — CEVA przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-428/07 i T-455/07) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Umowy zawarte w ramach szczegółowego programu w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji w dziedzinie „Jakość życia i gospodarowanie żywymi zasobami (1998-2002)” - Projekty Seahealth i Biopal - Noty obciążeniowe - Wnioski o stwierdzenie nieważności - Zmiana kwalifikacji skarg - Dopuszczalność - Zasada kontradyktoryjności i prawo do obrony - Odzyskanie w całości udziału finansowego przekazanego przez Unię Europejską - Poważne nieprawidłowości finansowe)

2010/C 209/47

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre d’étude et de valorisation des algues SA (CEVA) (Pleubian, Francja) (przedstawiciel: J.-M. Peyrical, avocat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo L. Escobar Guerrero i W. Roels, następnie W. Roels, pełnomocnicy, wspomagani przez E. Bouttiera, avocat)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności, w sprawie T-428/07, noty obciążeniowej nr 3240908670 z dnia 20 września 2007 r., dotyczącej projektu Seahealth, a w sprawie T-455/07, noty obciążeniowej nr 3240909271 z dnia 4 października 2007 r., dotyczącej umowy Biopal, oraz o nakazanie Komisji zwrotu sum z tytułu powyższych not obciążeniowych na rzecz CEVA.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone

2)	Każda ze stron pokrywa połowę własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 26.1.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/33

---

Wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2010 r. — Actega Terra przeciwko OHIM (TERRAEFFEKT matt & gloss)

(Sprawa T-118/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego TERRAEFFEKT matt & gloss - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 209/48

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Actega Terra GmbH (Lehrte, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Andorfer-Erhard)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 stycznia 2008 r. (sprawa R 1467/2007-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego TERRAEFFEKT matt & gloss jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	Actega Terra GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/34

---

Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. — Shenzhen Taiden przeciwko OHIM — Bosch Security Systems (urządzenie komunikacyjne)

(Sprawa T-153/08) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenie komunikacyjne - Wcześniejszy wzór międzynarodowy - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Brak innego całościowego wrażenia - Poinformowany użytkownik - Stopień swobody twórcy - Dowód na publiczne udostępnienie wcześniejszego wzoru - Artykuł 4 ust. 1, art. 6 ust. 1 lit. b) i ust. 2, art. 7 ust. 1 oraz art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002)

2010/C 209/49

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Shenzhen Taiden Industrial Co. Ltd (Shenzhen, Guangdong, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci Hartmann i M. Helmer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Bosch Security Systems BV (Eindhoven, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci C. Gielen, M. Bom i B. van Hunnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lutego 2008 r. (sprawa R 1437/2006-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia toczącego się pomiędzy Bosch Security Systems BV a Shenzhen Taiden Industrial Co. Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Shenzhen Taiden Industrial Co. Ltd zostaje obciążona kosztami, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi przez Bosch Security Systems BV w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

---

(1)  Dz.U. C 158 z 21.6.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/34

---

Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. — Montero Padilla przeciwko OHIM — Padilla Requena (JOSE PADILLA)

(Sprawa T-255/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego JOSE PADILLA - Wcześniejsze znaki towarowe i oznaczenie JOSE PADILLA - Względne podstawy odmowy rejestracji - Brak powszechnie znanego znaku towarowego w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej i znaku towarowego cieszącego się renomą - Artykuł 8 ust. 2 lit. c) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 2 lit. c) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Brak wcześniejszego oznaczenia używanego w obrocie - Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009))

2010/C 209/50

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Eugenia Montero Padilla (przedstawiciele: początkowo adwokaci G. Aguillaume Gandasegui i P. Linde Puelles a następnie adwokaci A. Salerno i M. Di Stefano)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: J.F. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: José Maria Padilla Requena (Santa Eulalia, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. F. Gallego Jiménez i J. R. Gil Cantons)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 marca 2008 r. (sprawa R 516/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Eugenią Montero Padillą a José Maríą Padillą Requeną.

Sentencja

1)	Skarga zostaje częściowo odrzucona i częściowo oddalona.

2)	Eugenia Montero Padilla pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i przez Joségo Maríę Padillę Requenę.

---

(1)  Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/35

---

Wyrok Sądu z dnia 10 czerwca 2010 r. — Atlas Transport przeciwko OHIM — Hartmann (ATLAS TRANSPORT)

(Sprawa T-482/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego - Słowny wspólnotowy znak towarowy ATLAS TRANSPORT - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 15 i art. 50 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 15 i art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 209/51

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Atlas Transport GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci U. Hildebrandt, K. Schmidt-Hern i B. Weichhaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciele: G. Schneider i S. Schäffner, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: Alfred Hartmann (Leer, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Drews)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 września 2008 r. (sprawa R 1858/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego między Alfredem Hartmannem a Atlas Transport GmbH.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 9 września 2008 r. (sprawa R 1858/2007-4).

2)	OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Atlas Transport GmbH.

3)	Alfred Hartmann pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 32 z 7.2.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/35

---

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2010 r. — Kureha przeciwko OHIM — Sanofi-Aventis (KREMEZIN)

(Sprawa T-487/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego KREMEZIN - Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy KRENOSIN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Dowód istnienia wcześniejszego znaku towarowego - Termin - Zasady 19 i 20 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009))

2010/C 209/52

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kureha Corp. (Tokio, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci W. von der Osten-Sacken i O. Sude)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Sanofi-Aventis SA (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat R. Gilbey)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 15 września 2008 r. (sprawa R 1631/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sanofi-Aventis SA a Kureha Corp.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Kureha Corp. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

3)	Sanofi-Aventis SA pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/36

---

Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. — CM Capital Markets przeciwko OHIM — Carbon Capital Markets (CARBON CAPITAL MARKETS Emissions Compliance Solutions & Carbon Finance)

(Sprawa T-490/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego CARBON CAPITAL MARKETS Emissions Compliance Solutions & Carbon Finance - Wcześniejsze graficzne, krajowy i wspólnotowy, znaki towarowe CM Capital Markets - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 209/53

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CM Capital Markets Holding, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci T. Villate Consonni i J. Calderón Chavero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: J.F. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Carbon Capital Markets Ltd (Oxford, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: E. Hardcastle, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 września 2008 r. (sprawa R 16/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między CM Capital Markets Holding, SA a Carbon Capital Markets Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	CM Capital Markets Holding, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/36

---

Wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2010 r. — X Technology Swiss przeciwko OHIM (Barwa pomarańczowa palców skarpety)

(Sprawa T-547/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego - Barwa pomarańczowa palców skarpety - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 209/54

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: X Technology Swiss GmbH (Wollerau, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci A. Herbertz et R. Jung)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: C. Jenewein i G. Schneider, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 października 2008 r. (sprawa R 846/2008-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia tworzonego przez barwę pomarańczową palców skarpety jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	X Technology Swiss GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 55 z 7.3.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/37

---

Wyrok Sądu z dnia 18 czerwca 2010 r. — Luksemburg przeciwko Komisji

(Sprawa T-549/08) (1)

(EFS - Zawieszenie pomocy finansowej - Zwalczanie wszelkich form dyskryminacji i nierówności w związku z rynkiem pracy - Poważne wady w systemach zarządzania lub kontroli mogące prowadzić do nieprawidłowości systemowych - Artykuł 39 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1260/1999 - Uzasadnione oczekiwania)

2010/C 209/55

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: M. Fisch, pełnomocnik, wspierany przez adwokata P. Kinscha)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Steiblytė i B. Conte, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 5383 z dnia 24 września 2008 r. dotyczącej zawieszenia płatności pośrednich z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) na rzecz jednolitego dokumentu programowego dotyczącego wspólnotowej pomocy strukturalnej objętej celem nr 3 w Luksemburgu oraz decyzji Komisji C(2008) 5730 z dnia 6 października 2008 r. dotyczącej zawieszenia płatności pośrednich z programu inicjatywy wspólnotowej dotyczącego zwalczania wszelkich form dyskryminacji i nierówności w związku z rynkiem pracy (EQUAL) w Luksemburgu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/37

---

Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. — CM Capital Markets przeciwko OHIM — Carbon Capital Markets (CARBON CAPITAL MARKETS)

(Sprawa T-563/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego CARBON CAPITAL MARKETS - Wcześniejsze graficzne, krajowy i wspólnotowy, znaki towarowe CM Capital Markets - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 209/56

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CM Capital Markets Holding, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci T. Villate Consonni i J. Calderón Chavero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: J.F. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Carbon Capital Markets Ltd (Oxford, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: E. Hardcastle, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 26 września 2008 r. (sprawa R 15/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między CM Capital Markets Holding, SA a Carbon Capital Markets Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	CM Capital Markets Holding, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/38

---

Wyrok Sądu z dnia 9 czerwca 2010 r. — Muñoz Arraiza przeciwko OHIM — Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja (RIOJAVINA)

(Sprawa T-138/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego RIOJAVINA - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak wspólny RIOJA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 209/57

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Félix Muñoz Arraiza (Logroño, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Grimau Muñoz i J. Villamor Muguerza)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: J.F. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja (Logroño) (przedstawiciel: adwokat J.I. Martínez De Torre)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 stycznia 2009 r. (sprawa R 721/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja a Félixem Muñozem Arraizą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Félix Muñoz Arraiza pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 153 z 4.7.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/38

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 czerwca 2010 r. — Hoelzer przeciwko OHIM (SAFELOAD)

(Sprawa T-315/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego SAFELOAD - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2010/C 209/58

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Oliver Hoelzer (Remscheid, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Rother, J. Vogtmeier, P. Mes, C. Graf von der Groeben, J. Bühling, A. Verhauwen, J.M. Künzel, D. Jestaedt i M. Bergermann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 czerwca 2009 r. (sprawa R 1157/2008-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego SAFELOAD jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Oliver Hoelzer zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/38

---

Postanowienie Sądu z dnia 3 czerwca 2010 r. — Z przeciwko Komisji

(Sprawa T-173/09) (1)

(Dostęp do dokumentów - Niedopuszczalność - Nakaz)

2010/C 209/59

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Z (Hannoversch Münden, Niemcy) (przedstawiciele: C. Grau i N. Jäger, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, V. Bottka i R. Sauer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Nakazanie Komisji, po pierwsze, by udzieliła stronie skarżącej poprzez umożliwienie jej dostępu do akt postępowania w sprawie COMP/39.406 (Przewody morskie) i w szczególności poprzez udostępnienie jej kopii decyzji Komisji z dnia 28 stycznia 2009 r. nakładającej grzywnę informacji o tym, czy jest ona między innymi wymieniona z nazwiska w tej decyzji, a jeżeli tak, to w jakim kontekście wymienione jest jej nazwisko; po drugie, by usunęła w sposób, który zostanie bliżej określony po udzieleniu dostępu do akt, wzmianki o nazwisku strony skarżącej w decyzji Komisji z dnia 28 stycznia 2009 r. i po trzecie, by nie wymieniała ona strony skarżącej z nazwiska oraz by nie czyniła ona jakichkolwiek odesłań do jej osoby w jawnej wersji decyzji z dnia 28 stycznia 2009 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Z zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

---

(1)  Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/39

---

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 9 czerwca 2010 r. — COLT Télécommunications France przeciwko Komisji

(Sprawa T-79/10 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Pomoc państwa - Obsługa ultraszerokopasmowej sieci łączności elektronicznej - Rekompensata kosztów świadczenia usługi publicznej - Decyzja stwierdzająca, że zgłoszony środek nie stanowi pomocy - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

2010/C 209/60

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: COLT Télécommunications France SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciel: M. Debroux, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2009) 7426 wersja ostateczna z dnia 30 września 2009 r. dotyczącej projektu przyznania rekompensaty kosztów świadczenia usługi publicznej w wysokości 59 mln EUR w związku z budową i obsługą ultraszerokopasmowej sieci łączności elektronicznej w departamencie Hauts-de-Seine (Francja).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/39

---

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2010 r. — Samskip Multimodal Container Logistics przeciwko Komisji

(Sprawa T-166/10)

()

2010/C 209/61

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Samskip Multimodal Container Logistics BV ('s-Gravenzande, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci K. Platteau, Y. Maasdam i P. Broers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 580 z dnia 27 stycznia 2010 r. w sprawie pomocy finansowej na rzecz projektów działań przedłożonych w 2009 r. w ramach procedury selekcji programu Unii Europejskiej udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko (Marco Polo II) (1), w zakresie w jakim wybrany został wniosek nr TREN/B4/SUB/01-2009 MP-II/6, projekt G2G@2XL, opiewający na kwotę EUR 2 190 539;

—	obciążenie Komisji Europejskiej zgodnie z art. 87 § 2 regulaminy postępowania Sądu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty oparte na następujących podstawach.

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że kwestionowana pomoc narusza warunki i wymogi finansowania określone w art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 1692/2006, w zakresie w jakim:

—

powoduje niedopuszczalne zakłócenie konkurencji, sprzeczne ze wspólnym interesem na rynku usług transportu towarowego poprzez zastosowanie alternatywnych sposobów transportu proponowanych przez projekt G2G@2XL, głównie kolei, krótkodystansowego transportu morskiego i wodnego transportu śródlądowego z Włoch, Szwajcarii i Austrii do Zjednoczonego Królestwa; oraz

—	projekt G2G@2XL nie pozostaje opłacalny po upływie przewidzianego okresu 36 miesięcy.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że kwestionowana pomoc narusza art. 1 rozporządzenia nr 1692/2006, ponieważ nie przyczynia się do osiągnięcia celów wspólnego interesu realizowanych w ramach programu Marco Polo II. Rezultatem kwestionowanej pomocy będzie bowiem zaledwie przesunięcie z jednego istniejącego podmiotu gospodarczego świadczącego usługi transportowe przy użyciu różnych środków transportu, do innego podmiotu gospodarczego, a nie przejście z transportu drogowego na transport kolejowy. W konsekwencji nie nastąpi przesunięcie nadwyżki ładunku z drogowego transportu towarowego na rzecz innych przyjaznych środowisku środków transportu. Kwestionowana pomoc nie przyczyni się zatem do rzeczywistego obniżenia intensywności międzynarodowego drogowego transportu towarowego, a co za tym idzie — zmniejszenia przeciążeń ruchu, ani też realizacji celu redukcji negatywnego wpływu systemu transportu na środowisko naturalne (np. celów wspólnego interesu realizowanych przez program Marco Polo II, o których mowa w art. 1 rozporządzenia nr 1692/2006).

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1692/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. ustanawiające drugi program Marco Polo dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko (Marco Polo II) i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1382/2003, Dz.U. 2006 L 328, p. 1

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/40

---

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Komisja przeciwko EU Research Projects

(Sprawa T-220/10)

()

2010/C 209/62

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Bambara, pełnomocnik, i C. Erkelens, adwokat)

Strona pozwana: EU Research Projects Ltd (Hungerford, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	Nakazanie stronie pozwanej zwrotu na rzecz Komisji należności głównej w kwocie 102 039,32 EUR wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 4,80 % za okres od dnia 28 grudnia 2006 r. do dnia zapłaty należnej kwoty; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Komisję.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja wniosła niniejszą skargę na podstawie art. 272 TFUE w celu uzyskania od strony pozwanej zwrotu nadpłaty w kwocie 102 039,32 EUR wraz z odsetkami w wysokości 4,80 % od daty wymagalności długu, tj. od dnia 28 grudnia 2006 r.

Na podstawie V programu ramowego badań, rozwoju technicznego i prezentacji Wspólnoty Europejskiej (1998-2002) Komisja podpisała, między innymi ze skarżącą, „umowę w sprawie przedsięwzięć w zakresie badań i rozwoju technologicznego”, oznaczoną numerem IST-2001-34850. Kwota dochodzona przez skarżącą na podstawie tej umowy stanowi równowartość różnicy między wypłaconą pozwanej zaliczką a całkowitymi kosztami kwalifikowalnymi uznanymi przez skarżącą, zgodnie ze stosownymi postanowieniami umowy, w konsekwencji wystąpienia przez pozwaną z prośbą o wycofanie się z realizacji przedsięwzięcia a także niewypełnienia przez nią stosownych zobowiązań umownych.

W uzasadnieniu skargi Komisja podnosi jeden zarzut. Twierdzi mianowicie, że pozwana naruszyła swe zobowiązania umowne, odmawiając zwrotu na rzecz Komisji różnicy między należnym pozwanej wkładem finansowym Komisji a całkowitą kwotą pobraną już tytułem zaliczki. Należny pozwanej wkład finansowy jest niższy niż całkowita kwota wypłacona jej przez skarżącą tytułem zaliczki. Ponadto zgodnie z prawem belgijskim, które ma zastosowanie do rozpatrywanej umowy, można dochodzić zwrotu wszelkich kwot, które zostały wypłacone nienależnie (nienależne świadczenie). Komisja twierdzi zatem, że pozwana winna zostać zobowiązana do zwrotu dochodzonej kwoty.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/41

---

Skarga wniesiona w dniu 17 maja 2010 r. — Association Belge des Consommateurs Tests-Achats przeciwko Komisji

(Sprawa T-224/10)

()

2010/C 209/63

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Association Belge des Consommateurs Tests-Achats ASBL/Belgische Verbruikersunie Test-Aankoop VZW (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: F. Filpo i A. Fratini, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 9059 i C(2009) 8954 z dnia 12 listopada 2009 r. w sprawie COMP/M.5549 — EDF/SEGEBEL; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała, aby w części nie kierować sprawy koncentracji Electricité de France S.A. i Segebel do belgijskiego urzędu ds. konkurencji na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 (1) (rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) oraz uznała koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem z zastrzeżeniem zobowiązań, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia, bez wszczynania postępowania na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c) rozporządzenia.

W uzasadnieniu swych żądań strona skarżąca podnosi następujące zarzuty:

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje nie zawierają wystarczającego uzasadnienia, naruszają art. 6 ust. 2 rozporządzenia i są obarczone oczywistymi błędami w ocenie, gdyż Komisja nie uwzględniła w należyty sposób stosunku konkurencji pomiędzy podmiotem powstałym w wyniku połączenia a obecnym na rynku operatorem GDF Suez.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła jej proceduralne prawa do udziału w postępowaniu.

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że bez wszczynania postępowania na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Komisja nie dysponowała przekonującymi i rozstrzygającymi argumentami, które pozwalałyby uznać, że transakcja nie budzi poważnych wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem. Strona skarżąca twierdzi nadto, że uchybienia te wpłynęły także na decyzję o zaniechaniu skierowania sprawy do belgijskiego urzędu ds. konkurencji, gdyż Komisja nie dysponowała wystarczającymi przesłankami, by móc stwierdzić, czy był to organ najbardziej kompetentny do zbadania zgłoszonej transakcji.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw, Dz.U. L24, s. 1.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/41

---

Skarga wniesiona w dniu 14 maj 2010 — Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej przeciwko Komisji

(Sprawa T-226/10)

()

2010/C 209/64

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: H. Gruszecka i D. Pawłowska, radcy prawni)

Strona pozwana: Komisja europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 3 marca 2010r. wydanej w sprawie o nr PL/2009/1019: krajowy rynek hurtowy wymiany ruchu IP (IP tranzyt) oraz w sprawie o nr PL/2009/1020: krajowy rynek hurtowy wymiany ruchu IP (IP peering) z siecią Telekomunikacji Polskiej S.A.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji K(2010) 1234 Komisji Europejskiej z dnia 3 marca 2010r. wydanej na podstawie art. 7 ust. 4 Dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady („dyrektywa ramowa”) (1), w której Komisja nakazała Prezesowi UKE wycofanie projektów decyzji dotyczących hurtowego rynku wymiany ruchu IP (IP tranzyt) oraz hurtowego ruchu IP peering z siecią Telekomunikacji Polskiej S.A. notyfikowanych Komisji w dniu 27 listopada 2009 r. i zarejestrowanych pod numerami PL/2009/1019 i PL/2009/1020.

Na poparcie swojej skargi, strona skarżąca formułuje trzy zarzuty.

W ramach pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja przy wydaniu zaskarżonej decyzji naruszyła istotne wymogi proceduralne, w tym zasadę dobrej administracji, skutecznej współpracy i mechanizmu konsultacji ustanowionego w art. 7 dyrektywy ramowej z uwagi na oparcie przyjętego w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcia na błędnym tłumaczeniu przedłożonych przez stronę skarżącą, w ramach procesu notyfikacji, projektów decyzji, co w konsekwencji spowodowało błędne ustalenia Komisji w zakresie stanu faktycznego obejmującego przedmiot notyfikowanego rozstrzygnięcia. Ponadto skarżąca zarzuca Komisji naruszenie istotnych wymogów proceduralnych poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji ze względu na brak szczegółowej i obiektywnej analizy motywów, jakie zadecydowały o podjęciu przez Komisję rozstrzygnięcia co do wycofania notyfikowanych projektów decyzji.

Po drugie, skarżąca formułuje zarzut popełnienia przez Komisję oczywistego błędu w ocenie poprzez przyjęcie, że usługi IP Peering oraz IP Tranzyt są zastępowalne. Skarżąca uważa, że usługi IP Peering i IP Tranzyt nie są zastępowalne albowiem różnią się co do zakresu frakcji ruchu IP wymienianego pomiędzy przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi, co do metod naliczania opłat za świadczoną usługę, samej definicji dostawcy usługi (ISP), jak i jakości ich świadczenia.

Po trzecie, zdaniem skarżącej, Komisja naruszyła także przepisy art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 102 TFUE w związku z art. 7 ust. 4, art. 8 ust. 2 lit. b) i c), art. 14 ust. 2, art. 15 ust. 3 oraz art. 16, ust. 4 dyrektywy ramowej poprzez uznanie, że rynki hurtowe wymiany ruchu IP w Polsce (IP tranzyt i IP peering) nie są dwoma oddzielnymi rynkami, nie podlegają regulacji ex ante oraz że Telekomunikacja Polska S.A. nie posiada znaczącej pozycji na obu tych rynkach. Strona skarżąca twierdzi, że zgodnie z wymaganiami zawartymi w Zaleceniu (2) i Wytycznych (3) dokonała analizy rynków pod kątem zasadności regulacji ex ante i bezsprzecznie przeprowadziła test trzech kryteriów. Test ten potwierdził w pełni, że rynki wymiany ruchu IP Peering i IP Tranzyt podlegają regulacji ex ante, gdyż cechują się obecnością wysokich i trwałych barier, ich struktura nie podąża w stronę efektywnej konkurencji w odpowiednim horyzoncie czasowym a samo prawo konkurencji nie jest wystarczające, aby usunąć konkretne nieprawidłowości rynkowe.

---

(1)  Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), Dz.U. L 108, str. 33, polskie wydanie specjalne: Rozdział 13 Tom 29 s. 349

(2)  Zalecenie Komisji z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie właściwych rynków produktów i usług w sektorze łączności elektronicznej podlegających regulacji ex ante zgodnie z dyrektywą 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (notyfikowana jako dokument nr C(2007) 5406), Dz.U. L 344, s. 65

(3)  Wytyczne Komisji z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawie analizy rynku i oceny znaczącej pozycji rynkowej zgodnie ze wspólnotowymi ramami regulacyjnymi sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.U. C 165, s. 6.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/42

---

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-230/10)

()

2010/C 209/65

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/152/UE z dnia 11 marca 2010 r. wyłączającej z finansowania przez Unię Europejską niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w części będącej przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności oraz

—	obciążenie pozwanej instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga wniesiona jest przeciwko dwóm korektom finansowym dokonanym przez Komisję i dotyczy naruszenia przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (1), rozporządzenia Komisji (WE) nr 1433/2003 z dnia 11 sierpnia 2003 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do funduszy operacyjnych, programów operacyjnych i pomocy finansowej (2) i rozporządzenia Komisji (WE) nr 1432/2003 z dnia 11 sierpnia 2003 r., ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do warunków uznawania organizacji producentów i wstępnego uznawania grup producentów (3), na które Komisja powołała się dla uzasadnienia takich korekt:

W odniesieniu do wyłączenia kosztów zagospodarowania opakowań z uwzględnieniem uwarunkowań środowiskowych Komisja interpretuje art. 15 ust. 5 rozporządzenia 2200/96 i załącznik I rozporządzenia 1433/2003 w ten sposób, że przy ustalaniu kwalifikowalnej stawki ryczałtowej, państwa członkowskie muszą przestrzegać zasady, że pomoc przyznawana jest tylko w odniesieniu do wydatków poniesionych przez organizacje producentów i należy przedstawić bezpośredni dowód w tym zakresie.

Królestwo Hiszpanii ze swej strony uważa, że uwzględniając cel i brzmienie wyżej wymienionych przepisów nie jest konieczne przedstawienie przekonującego dowodu, że koszt został poniesiony przez organizację producentów. Ponadto, w każdym razie, prawda jest taka, że organizacje producentów ponoszą koszty zagospodarowania opakowań z uwzględnieniem uwarunkowań środowiskowych z uwagi na to, że dystrybutorzy przenoszą koszty na nich płacąc niższą cenę za ich produkty.

Co się tyczy braków w systemie kontroli uznania organizacji producentów SAT Royal, Komisja uważa, że zasadę, zgodnie z którą żaden członek organizacji producentów nie może mieć więcej niż 20 % praw do głosowania, należy również stosować do osób fizycznych, które są akcjonariuszami podmiotów będących z kolei członkami organizacji producentów. Królestwo Hiszpanii uważa, że zasada przewidziana w art. 14 ust. 2 rozporządzenia 1432/2003 stosuje się tylko do tych, którzy są członkami organizacji, lecz nie ma potrzeby analizowania składu akcjonariatu podmiotów należących do organizacji producentów.

---

(1)  Dz.U. L 297 z 21.11.1996, s. 1.

(2)  Dz.U. L 203 z 12.8.2003, s. 25.

(3)  Dz.U. L 203 z 12.8.2003, s. 18.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/43

---

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Merlin i in. przeciwko OHIM — Dusyma (Gry)

(Sprawa T-231/10)

()

2010/C 209/66

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Merlin Handelsgesellschaft mbH (Forchtenberg, Niemcy), Rolf Krämer (Forchtenberg), BLS Basteln, Lernen, Spielen GmbH (Forchtenberg), Andreas Hohl (Künzelsau, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Kramer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Dusyma Kindergartenbedarf GmbH (Schorndorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 marca 2010 r. w sprawie R 879/2009-3 i unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego nr 526 801-0011;

—	pomocniczo, stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej i przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej celem ponownego rozpoznania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wzór wspólnotowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Wzór wspólnotowy nr 526 801-0011dla produktów „gry, w tym gry edukacyjne”

Właściciel wzoru wspólnotowego: Dusyma Kindergartenbedarf GmbH

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego: Skarżący

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych (1), ponieważ Izba Odwoławcza dokonała błędnej wykładni pojęć zawartych w tym artykule i nie wzięła pod uwagę, że wzór wspólnotowy może również występować w formie części produktu.

---

(1)  Rozporządzenie z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz. U. L 3, s. 1–24)

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/44

---

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Timehouse przeciwko OHIM (Kształt zegara)

(Sprawa T-235/10)

()

2010/C 209/67

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Timehouse GmbH (Eystrup, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat V. Knies)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie R 0942/2009-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Trójwymiarowy znak towarowy przedstawiający zegar dla towarów należących do klasy 14

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak ma charakter odróżniający.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/44

---

Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2010 r. — Louis Vuitton Malletier SA przeciwko OHIM — Friis Group International ApS (przedstawienie systemu zamykającego)

(Sprawa T-237/10)

()

2010/C 209/68

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Louis Vuitton Malletier SA (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Roncaglia, G. Lazzeretti, M. Boletto i E. Gavuzzi)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Friis Group International ApS (Kopenhaga, Dania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie R 1590/2008-1 w zakresie, w jakim unieważniła wspólnotowy znak towarowy nr 3693116 dla towarów należących do klas 9, 14 i 18;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania oraz

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą, w przypadku, gdyby została interwenientem w niniejszej sprawie, kosztami postępowania, włączając w to koszty poniesione przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Unieważnień.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: graficzny znak towarowy przedstawiający system zamykający, dla towarów należących do klas 9, 14, 18 i 25 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 3 693 116

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego oparła swój wniosek o bezwzględne podstawy odmowy na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uwzględnienie odwołania

Podniesione zarzuty: Strona skarżąca podnosi dwa zarzuty w uzasadnieniu swojej skargi.

Na podstawie swojego pierwszego zarzutu strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza niesłusznie w niej ustaliła, że postanowienia tego przepisu stosują się do spornego wspólnotowego znaku towarowego odnośnie do towarów należących do klas 9, 14 i 18. W szczególności Izba Odwoławcza: (i) błędnie podeszła do kwestii charakteru odróżniającego spornego znaku towarowego, jak gdyby chodziło o znak towarowy składający się z kształtu produktów zamkniętych oraz (ii) niesłusznie stwierdziła, że znak towarowy nie posiadał samoistnego charakteru odróżniającego.

W drugim zarzucie skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza art. 52 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009, w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza dopuściła się błędu, uznając, że przepis ten nie znajduje zastosowania w niniejszym przypadku.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/45

---

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2010 r. — Scatizza przeciwko OHIM — Jacinto (HORSE COUTURE)

(Sprawa T-238/10)

()

2010/C 209/69

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Stephanie Scatizza (Lugano, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci P. Perani i P. Pozzi)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Manuel Jacinto, Lda (S. Paio de Oleiros, Portugalia)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 marca 2010 r. w sprawie R 723/2009-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania; i

—	obciążenie Manuel Jacinto, Lda kosztami postępowania w razie przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „HORSE COUTURE” dla towarów z klasy 18 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 6 030 399

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Manuel Jacinto, Lda

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Portugalii graficzny znak towarowy „HORSE” nr 379879 dla towarów z klasy 18

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędną ocenę Izby Odwoławczej, że w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/46

---

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2010 r. — Republika Węgierska przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-240/10)

()

2010/C 209/70

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Republika Węgierska (przedstawiciele: M. Fehér, K. Szíjjártó, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/135/UE z dnia 2 marca 2010 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu, zgodnie z dyrektywą 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, produktu ziemniaczanego (Solanum tuberosum L. linii EH92-527-1) zmodyfikowanego genetycznie w celu zwiększenia zawartości amylopektyny stanowiącej składnik skrobi, [notyfikowana jako dokument nr C(2010) 1193];

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/136/UE z dnia 2 marca 2010 r. zezwalającej na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady paszy produkowanej z genetycznie zmodyfikowanego ziemniaka EH92-527-1 (BPS-25271-9) i przypadkowego lub technicznie nieuniknionego występowania [przypadkowe lub technicznie nieuniknione występowanie tego] ziemniaka w produktach żywnościowych i innych produktach paszowych [notyfikowana jako dokument nr C(2010) 1196];

—	tytułem ewentualnym, w przypadku oddalenia skargi o stwierdzenie nieważności decyzji 2010/136/UE, stwierdzenie nieważności jej art. 2, lit. b) i c);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzje Komisji 2010/135/UE (1) i 2010/136/UE (2) z dnia 2 marca 2010 r.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi tytułem pierwszego zarzutu, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła zasadę ostrożności zezwalając na wprowadzanie do obrotu genetycznie zmodyfikowanego ziemniaka o nazwie „Amflora” (zwanego dalej „ziemniakiem GM”), pomimo, iż w trakcie oceny zagrożeń pojawiły się uzasadnione obawy, które należy rozumieć w ten sposób, że — uwzględniając cel polegający na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia i środowiska — zezwolenie mogło wywołać szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko naturalne. Zdaniem skarżącej zezwolenie na wprowadzenie do obrotu opiera się na nieuzasadnionej lub niewystarczającej pod wieloma względami ocenie zagrożenia, co ma wpływ na zgodność decyzji z prawem.

Co się tyczy zagrożeń dla zdrowia wywoływanych przez ziemniaka GM będącego przedmiotem sporu, skarżąca twierdzi, że gen markerowy odporności na antybiotyki występujący w ziemniaku GM i przenoszenie tego genu z roślin GM na bakterie przedstawiają zagrożenie zarówno dla zdrowia ludzi i zwierząt, jak również dla środowiska naturalnego, w związku z czym, uwzględniając w szczególności obowiązek zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia i środowiska oraz istnienie co najmniej znacznego braku pewności naukowej dotyczącej zagrożeń, jest niedopuszczalna sytuacja, że Komisja nie zaradziła temu brakowi pewności w przekonujący sposób. Skarżąca wyprowadza z powyższego wniosek, iż zezwolenie na wprowadzenie do obrotu jest sprzeczne z zasadą ostrożności i narusza art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE (3) stanowiący konkretny prawny wyraz tej zasady. Ponadto, opinia naukowa wydana przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), która posłużyła za podstawę decyzji Komisji, również sprzeczna jest ze stanowiskiem, jakie wyrażają w tym względzie Światowa Organizacja Zdrowia, Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt i Europejska Agencja Leków.

Zdaniem skarżącej ocena zagrożeń dla środowiska naturalnego związanych z ziemniakiem GM jest niewystarczająca lub niewłaściwa, uwzględniając:

—	brak badań w terenie dotyczących wszystkich rejonów biogeograficznych Unii Europejskiej;

—	brak badań łącznego długoterminowego wpływu na organizmy niebędące organizmami docelowymi i wpływu na dynamikę populacji gatunków oraz na różnorodność genetyczną;

—	niewystarczający charakter badania możliwego wpływu na zdrowie zwierząt i możliwych skutków dla łańcucha pokarmowego.

W ramach drugiego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła rozporządzenie 1829/2003/WE (4). Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że art. 2 lit. b) i c) decyzji 2010/136/UE, który zezwala na przypadkowe lub nieuniknione technicznie występowanie w żywności lub paszach organizmów genetycznie zmodyfikowanych w ilości nie większej niż 0,9%, jest sprzeczny z prawem z uwagi na to, iż, w odniesieniu do takiego zezwolenia, rozporządzenie 1829/2003/WE nie ustanawia żadnego marginesu tolerancji, ani nie umożliwia Komisji stosowania żadnego marginesu tolerancji w razie przypadkowego lub nieuniknionego technicznie występowania GMO.

---

(1)  Decyzja Komisji 2010/135/UE z dnia 2 marca 2010 r. dotycząca wprowadzania do obrotu, zgodnie z dyrektywą 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, produktu ziemniaczanego (Solanum tuberosum L. linii EH92-527-1) zmodyfikowanego genetycznie w celu zwiększenia zawartości amylopektyny stanowiącej składnik skrobi [notyfikowana jako dokument nr C(2010) 1193]; (Dz.U. L 53, s. 11).

(2)  Decyzja Komisji 2010/136/UE z dnia 2 marca 2010 r. zezwalająca na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady paszy produkowanej z genetycznie zmodyfikowanego ziemniaka EH92-527-1 (BPS-25271-9) i przypadkowego lub technicznie nieuniknionego występowania [przypadkowe lub technicznie nieuniknione występowanie tego] ziemniaka w produktach żywnościowych i innych produktach paszowych [notyfikowana jako dokument nr C (2010) 1196] (Dz.U. L 53, s. 15).

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106, s. 1).

(4)  Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz.U. L 268, s. 1)

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/47

---

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2010 — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-241/10)

()

2010/C 209/71

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: M. Szpunar, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/152/UE z dnia 11 marca 2010 r. (notyfikowanej jako dokument nr K(2010) 1317) wyłączającej z finansowania przez Unię Europejską niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1), w części wyłączającej z finansowania wspólnotowego kwoty 279 794 442,15 PLN i 25 583 996,81 EUR, wydatkowane przez agencję płatniczą akredytowaną przez Rzeczpospolitą Polską;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona decyzja przewiduje korektę finansową z powodu rzekomych uchybień w systemie identyfikacji i kontroli działek rolnych w latach 2005 i 2006, dotyczących: nie do końca zwektoryzowanego systemu identyfikacji działek rolnych, akceptacji niekwalifikowalnych gruntów do płatności, zbyt niskiej liczby kontroli na miejscu w regionach o wysokim wskaźniku błędu (województwo opolskie) oraz błędnego zastosowania przepisów dotyczących celowej niezgodności.

Strona skarżąca kwestionuje istnienie wszystkich zarzucanych uchybień i podnosi przeciwko zaskarżonej decyzji następujące zarzuty.

Po pierwsze, skarżąca podnosi zarzut naruszenia art. 7 ust. 4 pierwszy akapit rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 (2) i art. 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 (3) oraz naruszenia wytycznych nr VI/5330/97 poprzez zastosowanie korekty finansowej w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i błędną wykładnię prawa, pomimo że wydatki zostały dokonane przez władze polskie zgodnie z przepisami Unii Europejskiej.

Zdaniem strony skarżącej, żadne z rzekomych uchybień będących podstawą zastosowanej korekty finansowej nie miało miejsca, a wydatki wyłączone z finansowania przez Unię Europejską na mocy zaskarżonej decyzji były dokonane zgodnie z przepisami Unii Europejskiej.

Strona skarżąca twierdzi, że system identyfikacji działek rolnych stosowany w Polsce w latach 2005 i 2006 był w pełni zgodny z wymaganiami określonymi w art. 20 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (4) oraz art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 (5), w wielu aspektach znacznie przewyższając te wymagania i gwarantując rygorystyczną ochronę interesów finansowych Unii Europejskiej.

Podnosi ona również, że stosowane w latach 2005 i 2006 procedury krajowe pozwalały na ustalenie w sposób skuteczny i obiektywny faktu umyślnego bądź nieumyślnego działania wnioskodawcy w przypadku przedeklarowania powierzchni gruntów zgłoszonych do płatności, przewidując w przypadkach wątpliwych rozstrzygnięcie sądowe oraz respektując zasadę domniemania niewinności.

Ponadto skarżąca wskazuje, że akceptacja gruntów do płatności była zgodna z warunkami kwalifikowalności gruntów, przy uwzględnieniu, że zgodnie z Aktem Przystąpienia warunkiem kwalifikowalności gruntu jest utrzymywanie go w dobrej kulturze rolnej (GAC) na dzień 30 czerwca 2003 r., podczas gdy utrzymywanie gruntu w dobrej kulturze rolnej zgodnej z ochroną środowiska (GAEC) w dniu kontroli nie jest warunkiem kwalifikowalności tego gruntu, lecz przesłanką zmniejszenia kwoty płatności.

Twierdzi ona także, że liczba kontroli na miejscu w 2005 r. w województwie opolskim została zrealizowana na poziomie zgodnym z wymaganiami art. 26 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004.

Po drugie, skarżąca podnosi zarzut naruszenia art. 7 ust. 4 czwarty akapit rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 31 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, naruszenia wytycznych nr VI/5330/97 oraz naruszenia zasady proporcjonalności poprzez zastosowanie korekty w wysokości rażąco nadmiernej w stosunku do ryzyka ewentualnej straty finansowej dla budżetu Unii Europejskiej.

Zdaniem skarżącej nawet gdyby założyć istnienie pewnych uchybień w ustanowionym przez polskie władze systemie kontroli i sankcji, quod non, to uchybienia te byłyby na tyle nieznaczne, że ryzyko ewentualnych strat dla budżetu Unii było wielokrotnie niższe od wysokości korekty zastosowanej przez Komisję w zaskarżonej decyzji. Dotyczy to w szczególności wysokości korekty zastosowanej przez Komisję z tytułu niezakończenia wektoryzacji systemu identyfikacji działek rolnych oraz z tytułu rzekomo niewystarczającej liczby kontroli na miejscu w województwie opolskim w 2005 r.

---

(1)  Dz. Urz. UE L 63, s. 7

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, Dz.U. L 160, s. 103, polskie wydanie specjalne: Rozdział 3 Tom 25 s. 414

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, Dz.U. L 209, s. 1

(4)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001, Dz.U. L 270, s. 1, polskie wydanie specjalne: Rozdział 3 Tom 40 s. 269

(5)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników, Dz.U. L 141, s. 18, polskie wydanie specjalne: Rozdział 3 Tom 44 s. 243

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/48

---

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2010 r. — medi przeciwko OHIM — Deutsche Medi Präventions (deutschemedi.de)

(Sprawa T-247/10)

()

2010/C 209/72

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: medi GmbH & Co. KG (Bayreuth, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci D. Terheggen, H. Lindner i T. Kiputh)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Deutsche Medi Präventions GmbH (Düsseldorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie R 1366/2008-4;

—	odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego EM 5 089 099 w całości;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Deutsche Medi Präventions GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „deutschemedi.de” dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „medi.eu” dla towarów i usług z klas 5, 10, 35, 39, 41, 42 i 44; zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „medi welt” dla towarów i usług z klas 5, 10, 35, 38, 39, 41, 42, 43 i 44; zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „medi-Verband” dla towarów i usług z klas 5, 10, 35, 38, 39, 41, 42, 43 i 44; słowny wspólnotowy znak towarowy „World of medi” dla towarów i usług z klas 3, 5, 10, 35, 41 i 42; zarejestrowany w Niemczech graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „medi Ich fühl mich besser” dla towarów i usług z klas 5, 10, 35, 38, 39, 41, 42, 43 i 44; nazwa handlowa i firma zawierające element słowny „medi” używane w obrocie handlowym na terytorium Unii dla towarów i usług oznaczonych wyżej wskazanymi znakami

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, a skarżąca wykazała, że jest uprawniona do nazwy handlowej i firmy, na które się powołuje, oraz naruszenie prawa do bycia wysłuchanym w rozumieniu art. 73 rozporządzenia nr 207/2009.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/49

---

Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2010 r. — Włochy przeciwko Komisji i EPSO

(Sprawa T-248/10)

()

2010/C 209/73

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/177/10 — Administratorzy (AD5), opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 16 marca 2010 r., nr C 64 A;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są identyczne z zarzutami i głównymi argumentami podnoszonymi w sprawie T-218/09 Włochy przeciwko Komisji (1).

---

(1)  Dz. U. C 180, s. 59.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/49

---

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2010 r. — Kitzinger przeciwko OHIM — Mitteldeutscher Rundfunk, Zweites Deutsches Fernsehen (KICO)

(Sprawa T-249/10)

()

2010/C 209/74

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kitzinger & Co. (GmbH & Co. KG) (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Kitzinger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą były również: Mitteldeutscher Rundfunk (Anstalt des öffentlichen Rechts) (Lipsk, Niemcy), Zweites Deutsches Fernsehen (Anstalt des öffentlichen Rechts) (Moguncja, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—

zmiana decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie R 1388/2008-4 poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 28 lipca 2008 r. dotyczącej sprzeciwu nr B 1 133 612 i oddalenie sprzeciwu;

—	pomocniczo, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie R 1388/2008-4;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy w kolorach niebieskim i szarym zawierający element słowny „KICO” dla towarów i usług należących do klas 16, 36 i 39

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Mitteldeutscher Rundfunk (Anstalt des öffentlichen Rechts) oraz Zweites Deutsches Fernsehen (Anstalt des öffentlichen Rechts)

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny wspólnotowy znak towarowy „KIKA” dla towarów i usług należących do klas 8, 9, 11, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 28, 29, 30, 32, 38 i 41 oraz graficzny niemiecki znak towarowy w kolorach czarnym i białym zawierający element słowny „KIKA” dla towarów i usług należących do klas 8, 9, 11, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 28, 29, 30, 32, 38, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/50

---

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2010 r. — KNUT IP Management przeciwko OHIM — Zoologischer Garten Berlin (KNUT — DER EISBÄR)

(Sprawa T-250/10)

()

2010/C 209/75

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: KNUT IP Management Ltd. (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat C. Jaeckel)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Zoologischer Garten Berlin AG (Berlin, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 marca 2010 r. w sprawie R 650/2009-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „KNUT — DER EISBÄR” dla towarów i usług z klas 9, 16, 25, 28 i 41

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Zoologischer Garten Berlin AG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „KNUD” dla towarów z klas 9, 16 i 28; zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „Knut der Eisbär” dla towarów i usług z klas 16, 25, 28 i 41; zarejestrowany z Niemczech słowny znak towarowy „KNUT” dla towarów i usług z klas 3, 4, 5, 8, 9, 11, 12, 14, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 28, 29, 30, 32, 33, 35, 39, 41, 42 i 43, zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „KNUT” dla towarów i usług z klas 16, 18, 21, 25, 28, 35, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i uwzględnienie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/51

---

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2010 r. — Cross Czech przeciwko Komisji

(Sprawa T-252/10)

()

2010/C 209/76

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cross Czech a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: T. Schollaert, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji INFSO-02/FD/GVC/Isc D(2010) 208676 z dnia 12 marca 2010 r.; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji INFSO-02/FD/GVC/Isc D(2010) 208676 z dnia 12 marca 2010 r., oznaczonej numerem 09-BA74-006, w postaci pisma potwierdzającego wnioski zawarte w sprawozdaniu z audytu B74-06 dotyczącym audytu sprawozdań finansowych za okres od 1 lutego 2005 r. do 30 kwietnia 2008 r. dla projektów eMaps.com, CEEC IST NET oraz TRANSFER EAST realizowanych w ramach szóstego programu ramowego UE dotyczącego badań i rozwoju technologicznego (2002–2006).

W uzasadnieniu swych żądań skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza traktat lub zasady jego stosowania, gdyż:

—	u jej podstaw leżą błędne i niewystarczające ustalenia faktyczne dokonane przez Komisję;

—	jest wyrazem błędnego stosowania umów dotyczących kwestionowanych projektów, w szczególności w odniesieniu do stwierdzenia, że skarżąca naruszyła postanowienia tych umów;

—	popełniono w niej oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych w odniesieniu do zarzucanego naruszenia postanowień umów dotyczących tych projektów, skutkujący brakiem spełnienia niezbędnych wymogów prawnych a tym samym naruszeniem prawa;

—	u jej podstaw leży błędne rozumowanie; oraz

—	narusza prawa proceduralne skarżącej w postępowaniu, które poprzedzało wydanie zaskarżonej decyzji, a także zasadę należytej staranności.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/51

---

Postanowienie Sądu z dnia 7 czerwca 2010 r. — Bułgaria przeciwko Komisji

(Sprawa T-500/07) (1)

()

2010/C 209/77

Język postępowania: bułgarski

Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/51

---

Postanowienie Sądu z dnia 1 czerwca 2010 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-65/08) (1)

()

2010/C 209/78

Język postępowania: hiszpański

Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/52

---

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 11 maja 2010 r. — Nanopoulos przeciwko Komisji

(Sprawa F-30/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Właściwość Sądu do spraw Służby Publicznej - Dopuszczalność - Akt niekorzystny - Odpowiedzialność pozaumowna - Przecieki do prasy - Zasada domniemania niewinności - Krzywda - Decyzja o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek wspomagania - Artykuł 24 regulaminu pracowniczego)

2010/C 209/79

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Fotios Nanopoulos (Itzig, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci V. Christianos, D. Gouloussis i V. Vlassi)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Currall i K. Herrmann, następnie J. Currall i K. Herrmann, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów E. Bourtzalasa i I. Antypas)

Przedmiot sprawy

Zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego pewnej kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną z uwagi na naruszenie jego podstawowych praw wymierzone w jego dobre imię i reputację.

Sentencja wyroku

1)	Komisja Europejska zapłaci Fotiosowi Nanopoulosowi kwotę 90 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokrywa całość kosztów postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 171 z 5.7.2008, s. 50.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/52

---

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 4 maja 2010 r. — Petrilli przeciwko Komisji

(Sprawa F-100/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytura - Pojęcie miejsca zamieszkania - Główne miejsce zamieszkania - Stosowne dokumenty)

2010/C 209/80

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alessandro Petrilli (Grottammare, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J.-L. Lodomez i J. Lodomez)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego w sprawie ustalenia głównego miejsca zamieszkania skarżącego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	A. Petrilli zostaje obciążony całością kosztów postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 55 z 7.3.2009, s. 52.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/53

---

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 12 maja 2010 r. — Peláez Jimeno przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-13/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Uprzednie zażalenie - Termin na wniesienie zażalenia - Przekroczenie terminu - Dowód - Były członek personelu tymczasowego - Powołanie na urzędnika - Artykuł 5 ust. 4 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Równość traktowania)

2010/C 209/81

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Peláez Jimeno (Relegem-Asse, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo C. Burgos i K. Zejdová, następnie K. Zejdová i S. Seyr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego zaszeregowującej skarżącą jako urzędnika w okresie próbnym do grupy zaszeregowania i stopnia niższych od zajmowanych przez nią w charakterze członka personelu tymczasowego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Peláez Jimeno zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 90 z 18.4.2009, s. 40.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/53

---

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 15 czerwca 2010 r.

Lebedef-Caponi przeciwko Komisji

(Sprawa F-45/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Ocena - Sprawozdanie z oceny - Postępowanie w sprawie oceny za 2007 r. - Skarga o stwierdzenie nieważności - Oczywisty błąd w ocenie - Przedstawiciele personelu - Opinia grupy ad hoc)

2010/C 209/82

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Maddalena Lebedef-Caponi (Senningerberg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Frabetti)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za 2007 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 153 z 4.7.2009, s. 51

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/53

---

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2010 r. — Lebedef przeciwko Komisji

(Sprawa F-33/10)

()

2010/C 209/83

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Giorgio Lebedef (Senningerberg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Frabetti)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącego za okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. w takim kształcie w jakim został on sporządzony po stwierdzeniu jego nieważności w wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F-36/07.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny (REC/CDR) skarżącego za okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. w takim kształcie w jakim został on sporządzony po stwierdzeniu jego nieważności w wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie F-36/07 Lebedef przeciwko Komisji;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/54

---

Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2010 r. — Adriaansen przeciwko EBI

(Sprawa F-35/10)

()

2010/C 209/84

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mary Lucie Adriaansen (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A.M. Schmit)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji EBI odmawiającej udostępnienia skarżącej informacji dotyczących wysokości świadczeń emerytalnych uzyskiwanych przez jej byłego męża.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 18 marca 2010 r.;

—	obciążenie EBI kosztami postępowania;

—	nadanie przyszłemu wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, niezależnie od odwołania i bez kaucji;

—	zastrzeżenie na rzecz skarżącej wszelkich roszczeń, żądań i środków prawnych.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/54

---

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2010 r. — Chiara Rapone przeciwko Komisji

(Sprawa F-36-10)

()

2010/C 209/85

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Chiara Rapone (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: adwokat A. Rapone)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji, w której EPSO odmówiło rejestracji zgłoszenia się skarżącej do udziału w konkursie EPSO/AD/177/10-LAW.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej rejestracji nowego zgłoszenia się skarżącej do udziału w konkursie EPSO/AD/177/10-LAW, która to odmowa została potwierdzona przez EPSO powiadomieniem z dnia 12 kwietnia 2010 r.;

—	obciążenie EPSO kosztami postępowania.

---

31.7.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/54

---

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2010 r. — Vakalis przeciwko Komisji

(Sprawa F-38/10)

()

2010/C 209/86

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ioannis Vakalis (Luvinate, Włochy) (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji urzędu do spraw administrowania i rozliczania należności indywidualnych określającej prawa emerytalne skarżącego w ramach ich przeniesienia do systemu Unii.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że decyzja Komisji nr 60/2004 z dnia 28 kwietnia 2004 r. jest niezgodna z prawem;

—	stwierdzenie nieważności decyzji PMO-4/TP D(2009)/434514716;

—	stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

---