1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/1

A.

mając na uwadze, że zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych UE stanowi jedno z największych osiągnięć europejskiej integracji,

B.

mając na uwadze, że obszar bez granic wewnętrznych nie może funkcjonować bez wspólnej odpowiedzialności i solidarności w zarządzaniu granicami zewnętrznymi,

C.

mając na uwadze, że należy zwrócić uwagę na współpracę z organami bezpieczeństwa granic krajów trzecich zgodnie z ogólną polityką zewnętrzną UE,

D.

mając na uwadze, że zewnętrzne granice UE przekracza co roku 160 mln obywateli UE, 60 mln obywateli krajów trzecich objętych obowiązkiem wizowym oraz 80 mln obywateli nieobjętych obowiązkiem wizowym,

E.

mając na uwadze, że zwiększenie bezpieczeństwa granic musi iść w parze z ułatwianiem przepływu pasażerów i wspieraniem mobilności w coraz bardziej zglobalizowanym świecie,

F.

mając na uwadze, że w ramach zintegrowanego zarządzania granicami UE wiele instrumentów i programów zostało już opracowanych, jest opracowywanych lub znajduje się w fazie politycznych zamierzeń,

G.

mając na uwadze, że Komisja oświadczyła, iż w okresie 2009-2010 będzie gotowa do przedstawienia wniosków legislacyjnych dotyczących wprowadzenia systemu wjazdu/wyjazdu, programu rejestracji podróżnych (PRP) oraz elektronicznego systemu zezwoleń na podróż (ESTA),

H.

mając na uwadze, że podobne systemy istnieją w Australii i są obecnie wprowadzane przez USA jako część programu US-VISIT,

I.

mając na uwadze, iż wciąż brak kompleksowego planu głównego, przedstawiającego w całości unijną strategię zarządzania granicami, a także szczegółowej oceny istniejących i przygotowywanych systemów,

1.

jest świadom, że osoby nadmiernie przedłużające pobyt (ang. „overstayers”), które mają podstawowe znaczenie w proponowanym systemie wjazdu/wyjazdu, stanowią prawdopodobnie największą kategorię nielegalnych imigrantów w UE; wymaga zatem dostarczenia obszerniejszych informacji na temat danych zgromadzonych przez wykonawcę zewnętrznego, według których „w 2006 r. w UE-25 przebywało do 8 milionów nielegalnych imigrantów” (6); nalega ponadto na precyzyjne zdefiniowanie terminu „osoba nadmiernie przedłużająca pobyt”, w tym ewentualnych wyjątków dopuszczalnych pod konkretnymi warunkami, a także na przeprowadzenie ściślejszej analizy jakościowej i ilościowej dotyczącej zagrożeń/ryzyka/kosztów, jakie powodują oni dla społeczeństwa europejskiego;

2.

wskazuje, że chociaż proponowany system oraz informacje we wpisach mogłyby umożliwić powstrzymanie obywateli państw trzecich przed nadmiernym przedłużaniem pobytu oraz dostarczyć dane i informacje dotyczące schematów tego procederu, dalsze kontakty z organami ochrony porządku publicznego są nadal konieczne do ujęcia osób, które nadmiernie przedłużają okres pobytu, a w związku z tym nie sądzi, że proponowany system powstrzyma samo zjawisko nadmiernego przedłużania pobytu;

3.

nie posiada dostatecznych informacji na temat sposobu, w jaki system ten zostanie zintegrowany z istniejącymi ramami i będzie z nimi współdziałał, ani w sprawie możliwych zmian, które mogą okazać się konieczne do wprowadzenia do istniejącego systemu, czy obecnych kosztów systemu; uważa zatem, iż wciąż budzi wątpliwości bezwzględna konieczność wprowadzenia tego rodzaju systemu;

4.

przypomina, że właściwe funkcjonowanie systemu wjazdu/wyjazdu zależy zarówno materialnie, jak i operacyjnie od sukcesu VIS i SIS II; podkreśla, że systemy te nie są jeszcze całkowicie wdrożone i dlatego nie mogły być należycie ocenione; podkreśla, że operacyjność i niezawodność SIS II są stawiane pod znakiem zapytania;

5.

zauważa, że bez wątpienia i na podstawie wniosków wyciągniętych w USA wprowadzenie w życie możliwości wyjazdowych jest trudniejsze niż w przypadku możliwości wjazdowych, co w szczególności dotyczy wyjazdu drogą morską i lądową, ponadto, na podstawie wyciągniętych wniosków, wyraża poważne obawy co do opłacalności takiego systemu; wzywa zatem Komisję do dostarczenia dodatkowych informacji na temat faktycznych inwestycji wymaganych w związku z takim systemem;

6.

popiera w zasadzie koncepcję programu rejestracji podróżnych (RTP) w przypadku obywateli państw trzecich, niezależnie od tego, czy są oni objęci obowiązkiem wizowym, co pomogłoby przyspieszyć przepływ podróżnych i zapobiegłoby zatorom w punktach wjazdu i wyjazdu, oraz ewentualne korzystanie z automatycznych bramek przez obywateli UE, gdyż prawo wspólnotowe w obecnym brzmieniu nie daje możliwości uproszczenia odprawy granicznej za wyjątkiem przypadku obywateli państw trzecich zamieszkałych na terenach przygranicznych;

7.

kwestionuje jednak terminologię zastosowaną w wymienionym wyżej komunikacie zatytułowanym „Przygotowanie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej” (podróżni „stanowiący niewielkie zagrożenie” i osoby podróżujące „w dobrej wierze”), ponieważ oznaczałoby to, że znaczna liczba podróżnych jest z góry uznawana za „osoby stanowiące duże zagrożenie” i „podróżujące w złej wierze”, i zaleca pojęcie „często podróżujący”;

8.

wskazuje, że wiele państw członkowskich już wprowadziło lub przygotowuje tego rodzaju program RTP dla obywateli państw trzecich oraz podkreśla niebezpieczeństwo powstania mozaiki dwudziestu siedmiu systemów opartych na różnych kryteriach, w tym ochronę danych i opłaty; zdaje sobie sprawę, że Holandia oraz Niemcy, Wielka Brytania i FRONTEX starają się promować „Międzynarodowy program przyspieszonej odprawy pasażerów” jako ewentualny wzór dla innych państw członkowskich;

9.

opowiada się za zharmonizowanym podejściem i w związku z tym wzywa Komisję do przyspieszenia procesu w oparciu o najlepsze praktyki w państwach członkowskich oraz o dopilnowanie, by państwa członkowskie nadal postępowały zgodnie z prawem wspólnotowym;

10.

zauważa, że RTP dla obywateli państw trzecich różni się od RTP dla obywateli UE; podkreśla w związku z tym, że cały czas należy zachować wyraźne rozróżnienie między obydwoma kategoriami;

11.

przyznaje, że niewłaściwym rozwiązaniem byłoby koncentrowanie środków bezpieczeństwa wyłącznie na obywatelach państw trzecich, którzy podróżują do UE z krajów objętych obowiązkiem wizowym; zapytuje jednak czy proponowany system jest bezwzględnie konieczny i chciałby otrzymać szczegółowe wyjaśnienia dotyczące racjonalnych przesłanek wprowadzenia systemu; jest przekonany, że odpowiednie rozwiązanie stanowi ścisła współpraca, w szczególności między służbami wywiadu, a nie ogólne masowe gromadzenie danych;

12.

pragnie, aby informowano go o dokładnym harmonogramie i szczegółach badania, jakie zamierza przeprowadzić Komisja;

13.

uważa za niemożliwy do zaakceptowania fakt, iż Komisja nie przeprowadziła konsultacji ani z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych (EDPS), który niemniej jednak wyraził pewne obawy, ani z Grupą roboczą ds. ochrony danych powołaną na mocy art. 29 przed przyjęciem wymienionego wyżej komunikatu zatytułowanego „Przygotowanie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej”; wnioskuje zatem, aby Komisja przeprowadzała tego rodzaju konsultacje z tymi organami w odniesieniu do wszelkich działań podejmowanych w związku z tym komunikatem, gdyż proponowane elementy podstawowe skutkują przetwarzaniem znacznych ilości danych osobowych;

14.

jest świadomy faktu, że dane biometryczne są teoretycznie skutecznymi identyfikatorami tożsamości, ponieważ poddawane pomiarowi cechy mają być niepowtarzalne w przypadku każdego człowieka; podkreśla jednak, że wiarygodność danych biometrycznych nie jest nigdy stuprocentowa, a cechy biometryczne nie są we wszystkich przypadkach precyzyjne; wskazuje jednak, że należy przewidzieć procedurę umożliwiającą wycofanie się z systemu w każdym momencie, a także lepiej opracowywać profile ryzyka;

15.

nalega na standardowy protokół stosowania i wymiany informacji biometrycznych oraz na umowy kontroli interfejsu definiujące zasady stosowania protokołu; ponadto jest zdania, że stosowanie danych biometrycznych powinno podlegać standardowi jakości, aby uniknąć różnic w dopuszczalności między różnymi systemami wykorzystywanymi przez państwa członkowskie;

16.

uważa podejście oparte na „dążeniu do prywatności” za kluczowy element każdego kroku, który może zagrażać danym osobowym osób oraz zaufaniu publicznemu i zaufaniu wobec organów będących w posiadaniu informacji o nich;

17.

uważa cel, jakim jest prawdziwe zintegrowane zarządzanie granicami, za całkowicie uzasadniony i zgadza się, iż ważne jest dalsze rozwijanie i wzmacnianie wspólnej polityki UE w zakresie zarządzania granicami;

18.

jest jednak zdania, że w kwestii zarządzania granicami i imigracją w błyskawicznym tempie mnożą się daleko idące propozycje; zwraca się w związku z tym do Komisji o myślenie kategoriami zapotrzebowania na logistykę graniczną i jej kosztów;

19

wyraża ponadto ubolewanie, że polityka zarządzania granicami UE ma opierać się na przekonaniu, że każdy podróżny jest potencjalnie podejrzany i musi udowodnić swoją uczciwość;

20.

krytykuje brak kompleksowego planu głównego, przedstawiającego w całości unijne cele i strategię zarządzania granicami, a także brak szczegółów pokazujących w jaki sposób wszystkie powiązane z tym programy i plany (już obowiązujące, przygotowywane lub znajdujące się w sferze politycznych zamierzeń) mają wspólnie funkcjonować, a także jak można zoptymalizować powiązania między nimi; uważa, że rozpatrując strategię zarządzania granicami UE, Komisja powinna przede wszystkim przeanalizować skuteczność istniejących systemów zarządzania granicami państw członkowskich w celu uzyskania między nimi optymalnej synergii;

21.

podkreśla potrzebę dokonania przede wszystkim oceny istniejących systemów, a także systemów przygotowywanych, oraz podkreśla, że zdolność UE do osiągnięcia strategicznych celów zależy w dużej mierze od pomyślnego zarządzania wzajemnymi zależnościami między powiązanymi ze sobą programami, gdyż pokrywanie się zakresów programów i brak spójności między nimi będą mieć w efekcie niekorzystny wpływ na wydajność organizacyjną i wyniki; jest zdania, że nie powinno się tworzyć nowych instrumentów czy systemów, zanim istniejące narzędzia nie staną się w pełni operacyjne, bezpieczne i niezawodne;

22.

jest zdania, że przed dokonaniem jakichkolwiek inwestycji ogromne znaczenie ma jasne określenie warunków działania, aby odpowiednio dostosować wszelkie środki i nowe inicjatywy; wskazuje ponadto, że należy jasno ustalić, jakie zmiany są konieczne dla zapewnienia harmonijnego współdziałania technologii i procedur oraz podkreśla, że wszystkie inwestycje powinny być uzasadnione ekonomicznie;

23.

wyraża wątpliwości co do konieczności i współmierności planowanych środków z uwagi na ich kosztowny charakter i potencjalne ryzyko, jakie mogą stanowić dla ochrony danych osobowych; jest zatem zdania, że należy dokonać ich oceny w kontekście tych kryteriów przed planowaniem jakiegokolwiek formalnego wniosku;

24.

przyznaje, że osiągnięcie równowagi między zapewnieniem swobodnego przepływu coraz większej liczby osób przez granice a zagwarantowaniem większego bezpieczeństwa obywateli Europy jest zadaniem złożonym i zgadza się, że wykorzystanie danych oferuje wyraźne korzyści; jednocześnie jest zdania, że zaufanie społeczeństwa do działań rządu może zostać utrzymane tylko wówczas, gdy zapewnione zostaną wystarczające zabezpieczenia danych, nadzór i możliwości odwołania;

25.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex).

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/5

A.

mając na uwadze, że spółki powinny korzystać ze swobody działalności gospodarczej w ramach rynku wewnętrznego zgodnie z traktatem WE i wykładnią Trybunału Sprawiedliwości,

B.

mając na uwadze, że transgraniczne przenoszenie spółek jest jednym z zasadniczych elementów urzeczywistnienia rynku wewnętrznego,

C.

mając na uwadze, że transgraniczne przeniesienie siedziby spółki nie powinno prowadzić do jej rozwiązania ani też chwilowej czy trwałej utraty osobowości prawnej,

D.

mając na uwadze, że transgraniczne przeniesienie siedziby spółki nie powinno prowadzić do obchodzenia przepisów prawnych, socjalnych i podatkowych,

E.

mając na uwadze, że należy zabezpieczyć prawa innych zainteresowanych stron dotkniętych przeniesieniem, takich jak wspólnicy mniejszościowi, pracownicy i wierzyciele itp.,

F.

mając na uwadze, że odpowiednie akty prawa wspólnotowego ustanawiające prawo pracowników do otrzymywania informacji, wyrażania opinii i uczestnictwa w przedsiębiorstwach o zasięgu transgranicznym, a także zabezpieczające przysługujące pracownikom prawa uczestnictwa (dyrektywy 94/45/WE (10) i 2005/56/WE (11)) powinny zostać w całości zachowane, a zatem przeniesienie siedziby spółki nie powinno prowadzić do utraty wyżej wymienionych praw,

G.

mając na uwadze, że przepis zobowiązujący spółkę do posiadania głównej i statutowej siedziby w tym samym państwie członkowskim byłby sprzeczny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości dotyczącym swobody przedsiębiorczości i w związku z tym naruszałby przepisy prawa WE,

1.

zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi do dnia 31 marca 2009 r., na podstawie art. 44 traktatu WE, projektu legislacyjnego dotyczącego dyrektywy ustanawiającej narzędzia koordynacji przepisów państw członkowskich w celu ułatwienia transgranicznego przenoszenia w obrębie Wspólnoty siedziby spółki zawiązanej zgodnie z prawodawstwem państwa członkowskiego (czternasta dyrektywa o spółkach), a także zwraca się o opracowanie wymienionego wniosku w ramach dyskusji międzyinstytucjonalnych, zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami przedstawionymi poniżej;

2.

stwierdza, że w chwili obecnej przedsiębiorstwa mogą przenieść swoją siedzibę jedynie poprzez jej rozwiązanie i utworzenie nowej osoby prawnej w docelowym państwie członkowskim lub poprzez utworzenie nowej osoby prawnej w docelowym państwie członkowskim, a następnie dokonanie fuzji obu przedsiębiorstw; ponadto zauważa, że taka procedura wiąże się z obciążeniami administracyjnymi, kosztami i skutkami społecznymi i nie zapewnia bezpieczeństwa prawnego;

3.

zwraca uwagę na swobodę przedsiębiorczości, zagwarantowaną przedsiębiorstwom na mocy art. 48 traktatu WE i zinterpretowaną przez Trybunał Sprawiedliwości (12);

4.

wskazuje, że przeniesienie siedziby spółki wiąże się z przeniesieniem funkcji nadzorczych; podkreśla, że w kontekście opracowywania czternastej dyrektywy o spółkach dotyczącej transgranicznego przeniesienia siedziby spółki należy zapewnić ochronę istniejących praw udziałowców, wierzycieli i pracowników oraz utrzymać dotychczasową równowagę w zarządzaniu przedsiębiorstwem („nadzór właścicielski”);

5.

proponuje zamieścić w nowej dyrektywie odesłanie do dyrektyw 94/45/WE i 2005/56/WE, aby zapewnić spójność i zasadnicze elementy procedury uczestnictwa pracowników zgodnie z dyrektywami UE o spółkach;

6.

jest zdania, że przeniesienie siedziby spółki powinno być obwarowane warunkiem sporządzenia planu przeniesienia oraz sprawozdania wyjaśniającego i uzasadniającego prawne i gospodarcze aspekty i wszelkie skutki przeniesienia dla udziałowców i pracowników; zwraca uwagę, że plan przeniesienia i sprawozdanie muszą zostać we właściwym czasie udostępnione wszystkim zaangażowanym stronom;

7.

w kontekście strategii lizbońskiej zwraca uwagę na pozytywny wpływ konkurencji podatkowej na wzrost gospodarczy;

8.

wskazuje, że przeniesienie siedziby spółki powinno odbywać się w sposób neutralny pod względem podatkowym;

9.

sugeruje poprawę wymiany informacji i pomocy administracyjnej między organami podatkowymi;

10.

domaga się przejrzystości w odniesieniu do stosowania nowej dyrektywy w państwach członkowskich i proponuje w związku z tym wprowadzenie dla państw członkowskich wymogu powiadamiania Komisji, zgodnie z którym przedsiębiorstwa przenoszące siedzibę z zastosowaniem przepisów dyrektywy muszą być wpisywane do europejskiego rejestru spółek; zwraca uwagę, że przy wprowadzaniu wymogu powiadamiania do prawodawstwa krajowego należy w oparciu o lepsze stanowienie prawa zapobiec nadmiarowi informacji („zalew informacji”) pod warunkiem zapewnienia wystarczających informacji;

11.

stwierdza, że zalecenia te są zgodne z zasadą pomocniczości oraz podstawowymi prawami obywateli;

12.

uważa, iż wnioskowany projekt nie pociąga za sobą skutków finansowych;

13.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń Komisji i Radzie oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/10

A.

mając na uwadze, że wprawdzie instrumenty prawne pierwszego etapu wprowadzania wspólnego europejskiego systemu azylowego (CEAS) pozwoliły na ustanowienie wspólnych minimalnych norm, lecz nie umożliwiły stworzenia takich samych warunków kwalifikujących do ochrony na terytorium Unii, wskutek czego nadal istnieją takie zjawiska jak wtórne przemieszczanie się osób ubiegających się o azyl i wielokrotne składanie wniosków,

B.

mając na uwadze, że kryteria związane z krajem pierwszego przekroczenia granicy mogą doprowadzić do nałożenia na niektóre państwa członkowskie, szczególnie na te, które stanowią zewnętrzną granicę UE, nieproporcjonalnego ciężaru zadań, i to tylko ze względu na ich szczególne położenie geograficzne oraz mając na uwadze, że to zjawisko ma szkodliwe skutki zarówno dla państw członkowskich, jak i dla osób ubiegających się o azyl,

C.

mając na uwadze, że dokonana przez Komisję ocena systemu dublińskiego pokazuje, iż w 2005 r. 13 granicznych państw członkowskich musiało stawić czoła coraz większym wyzwaniom wynikającym z systemu dublińskiego,

D.

mając na uwadze, że w wymienionym wyżej sprawozdaniu z oceny dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców Komisja zwraca uwagę na poważne problemy pojawiające się w związku ze stosowaniem dyrektywy, w szczególności w ośrodkach zamkniętych i strefach tranzytu, o czym delegacje parlamentarne mogły przekonać się na miejscu podczas licznych wizyt,

1.

zauważa, że w minionym roku liczba uchodźców na całym świecie wzrosła do ponad 12 milionów, a 26 milionów osób zostało przesiedlonych wewnętrznie; w tym kontekście wspiera ustanowienie CEAS i z zadowoleniem przyjmuje „Plan polityki w dziedzinie azylu” Komisji, który posłuży za plan działania na rzecz ostatecznego utworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego;

2.

ubolewa z powodu planowanego w związku ze zmianą podstawy prawnej, która będzie wynikiem wejścia w życie traktatu z Lizbony, przesunięcia na rok 2012 terminu realizacji drugiego etapu CEAS, którego wprowadzenie ma wyeliminować niekorzystne rozbieżności w polityce azylowej państw członkowskich;

3.

zwraca uwagę na to, że odsetek uznawania kandydatur do statusu uchodźcy wśród państw członkowskich waha się w przypadku obywateli niektórych państw trzecich od około 0 % do 90 %,

4.

zwraca uwagę, że ujednolicenie norm ma doprowadzić do ustanowienia wspólnej procedury azylowej oraz jednolitego statusu w zakresie azylu, w związku z czym powinno ono zapewnić wysoki stopień ochrony w całej Unii i nie powinno opierać się na najniższym wspólnym poziomie, w wyniku czego wspólny system azylowy mógłby utracić swoją wartość dodaną;

5.

żałuje, że pojęcie azylu, będącego podstawową częścią demokracji i ochrony praw człowieka, zostało w ostatnich latach poważnie ograniczone; powtarza, że potrzebne jest pełne poszanowanie praw i potrzeb osób ubiegających się o azyl oraz zasady niewydalania tych osób;

6.

zwraca uwagę, że UE powinna przewidzieć na granicach zewnętrznych mechanizmy służące do identyfikacji osób ubiegających się o azyl i zagwarantowania osobom uprawnionym do ochrony międzynarodowej wstępu na swoje terytorium, w tym w ramach przeprowadzania kontroli na granicach zewnętrznych;

7.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja ustaliła, iż dostęp osób potrzebujących pomocy będzie jednym z nadrzędnych celów CEAS;

8.

domaga się, aby Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich (Frontex) dostarczyła szczegółowych danych na temat liczby osób ubiegających się o azyl, rozpoznanych jako takie podczas prowadzonych przez nią operacji, oraz na temat losu osób zatrzymanych i odesłanych do kraju tranzytu lub pochodzenia podczas takich operacji; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie przeglądu mandatu agencji Frontex w celu wyraźnego stwierdzenia, że troska o ochronę i prawa człowieka jest integralną częścią zarządzania zewnętrznymi granicami UE;

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja uznaje potrzebę zapewnienia spójności z innymi obszarami polityki, które mają wpływ na międzynarodową ochronę; wzywa w związku z tym Komisję do wspierania i wprowadzania inicjatyw mających na celu przegląd i dostosowanie polityki i praktyk w zakresie zarządzania granicami, takich jak FRONTEX i europejski system nadzoru granic (EUROSUR), tak aby zagwarantować uchodźcom dostęp do ochrony w UE i pełne poszanowanie zasady niewydalania na zewnętrznych granicach UE; ponadto podkreśla, że obowiązek udzielenia pomocy zagwarantowany w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) jest prawnie wiążący dla państw członkowskich, Unii Europejskiej oraz agencji FRONTEX;

10.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w wymienionym wyżej wyroku w sprawie C-133/06 Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich uchylił art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 36 ust. 3 dyrektywy w sprawie azylu, dotyczące przyjmowania i zmiany wspólnej listy minimalnej bezpiecznych krajów pochodzenia oraz wspólnej listy bezpiecznych krajów trzecich;

11.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywne doświadczenia kilku państw członkowskich w zakresie przyjmowania osób ubiegających się o azyl – od daty złożenia wniosku o ochronę międzynarodową – w otwartych ośrodkach i przy pełnej integracji ze społecznościami lokalnymi;

12.

uważa, że osoby ubiegające się o azyl to osoby znajdujące się w szczególnie trudnej sytuacji, które wymagają odpowiednich warunków przyjmowania; zwraca uwagę, że atmosfera środowiska więziennego w żadnym wypadku nie pomoże im w poradzeniu sobie z traumatycznymi przeżyciami, których doświadczyli w swoich krajach pochodzenia czy podczas podróży do Europy;

13.

z zadowoleniem przyjmuje wspomniane w ostatnich wnioskach Komisji postanowienia, według których państwa członkowskie nie przetrzymują w areszcie nikogo wyłącznie dlatego, że ubiega się o ochronę międzynarodową; uważa, że zasadniczo nie należy zatrzymywać osób ubiegających się o azyl ze względu na ich szczególnie trudną sytuację;

14.

ubolewa z powodu faktu, że w wielu państwach członkowskich nadal praktykowane jest zatrzymywanie osób ubiegających się o azyl w przypadku nielegalnego wstępu na ich terytorium i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie do „dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców” gwarancji proceduralnych na wypadek zatrzymania; dlatego uważa, że zatrzymanie osób ubiegających się o azyl powinno być możliwe jedynie w bardzo wyraźnie określonych, wyjątkowych okolicznościach i z zastrzeżeniem przestrzegania zasady konieczności i proporcjonalności zarówno w odniesieniu do sposobu, jak i celu takiego zatrzymania; uważa również, że w przypadku zatrzymania osoby ubiegającej się o azyl, winna mieć ona prawo do odwołania przed sądem krajowym;

15.

uważa, że zasadnicze znaczenie ma sprecyzowanie zakresu stosowania nowej „dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców ” tak, by obejmowała ośrodki detencyjne, strefy tranzytu, procedury graniczne i osoby przeniesione w ramach rozporządzenia dublińskiego;

16.

wyraża zadowolenie z wprowadzenia w „dyrektywie w sprawie przyjmowania uchodźców” formalnego systemu natychmiastowej identyfikacji osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji, w szczególności osób małoletnich pozbawionych opieki, osób starszych uzależnionych od opieki, osób niepełnosprawnych, kobiet ciężarnych, samotnie wychowujących rodziców z dziećmi oraz osób po traumatycznych przejściach (ofiary tortur, gwałtu, przemocy psychicznej, fizycznej i seksualnej);

17.

uważa, że należy ustanowić jednolitą procedurę udzielania azylu oraz jednolite normy pozwalające ustalić kogo uznaje się za uchodźcę bądź osobę potrzebującą ochrony międzynarodowej, obejmujące wszystkie wnioski o udzielenie międzynarodowej ochrony (status uchodźcy, ochrona uzupełniająca, tymczasowa ochrona);

18.

z zadowoleniem przyjmuje wyrażony przez Komisję zamiar sprecyzowania warunków uzyskania ochrony uzupełniającej, a zwłaszcza fakt zasugerowania przez nią przeglądu poziomu praw i korzyści przysługujących beneficjentom tego rodzaju ochrony; powinno to zapewnić większą równość traktowania na bardziej zaawansowanym poziomie;

19.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza wprowadzić zmiany do dyrektywy w sprawie azylu i podkreśla, że wspólna procedura azylowa powinna przewidzieć jasne, ujednolicone i rozsądne terminy, w których władze będą musiały podjąć decyzję odnośnie do wniosku o azyl, co pomoże uniknąć długiego i nieuzasadnionego oczekiwania mogącego mieć negatywny wpływ na zdrowie i samopoczucie osób ubiegających się o azyl; ponownie zaznacza, że przyznanie statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej powinno zawsze podlegać indywidualnej ocenie i nie powinno w żadnym wypadku ograniczać się do ogólnej oceny (np. opierającej się na narodowości) ani do ewentualnych uwarunkowań (np. odnoszących się do sytuacji poszanowania praw człowieka w kraju pochodzenia);

20.

uważa za pożądane skoordynowanie informacji o krajach pochodzenia będących w posiadaniu różnych państw członkowskich i zachęca Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz ustanowienia wspólnej bazy danych; podkreśla, że gromadzenia i przedstawianie informacji o krajach pochodzenia oraz zarządzanie portalem powinno zagwarantować, że włączono krajowe sprawozdania różnych uznanych ekspertów, że informacje są publicznie dostępne i przechowywane odrębnie w stosunku do ich zastosowania przez decydentów (tak aby pozostały bezstronne i wolne od politycznego wpływu) oraz że przy gromadzeniu informacji o krajach pochodzenia zachowana jest sprawiedliwa równowaga między źródłami rządowymi, pozarządowymi i międzynarodowymi;

21.

z zadowoleniem przyjmuje przekształcenie rozporządzenia dublińskiego oraz propozycję postanowień dotyczących mechanizmu zawieszenia przeniesień na mocy tego rozporządzenia, jeżeli istnieją obawy, że spowodują one, iż niektórzy wnioskodawcy nie będą mogli skorzystać z odpowiednich standardów ochrony w odpowiedzialnych państwach członkowskich, w szczególności w zakresie warunków przyjmowania oraz dostępu do procedur azylowych, jak również w przypadkach, w których przeniesienia te stanowiłyby dodatkowe obciążenie dla tych państw członkowskich, które z powodu specyficznej sytuacji geograficznej i demograficznej muszą stawić czoła szczególnej presji; podkreśla jednak, że te postanowienia mogłyby ostatecznie stać się politycznym oświadczeniem, nie zaś skutecznym instrumentem umożliwiającym rzeczywiste wspieranie państw członkowskich, jeżeli nie zostałby wprowadzony dwuzadaniowy instrument wiążący dla wszystkich państw członkowskich, na który składałyby się:

22.

uważa, że poprawione rozporządzenie dublińskie powinno przyznać osobom ubiegającym się o azyl prawo do odwołania się od decyzji w sprawie przeniesienia; odwołanie takie nakładałoby na sądy i trybunały obowiązek zbadania z urzędu konieczności czasowego zawieszenia wykonania decyzji o przeniesieniu;

23.

zdecydowanie popiera utworzenie Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej, który powinien działać w ścisłej współpracy z UNHCR oraz z organizacjami pozarządowymi specjalizującymi się w dziedzinie azylu;

24.

uważa, że jednym z zadań Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej powinna być szczegółowa analiza rozbieżności występujących w poszczególnych państwach w zakresie polityki azylowej, aby w ten sposób przyczyniał się do jej ulepszenia;

25.

uważa, że działania Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej powinny obejmować opracowywanie wspólnych wytycznych w celu ułatwienia trafniejszej oceny wniosków o azyl, promowanie wymiany dobrych praktyk, monitorowanie wdrażania i stosowania odpowiedniego ustawodawstwa UE (wspierając rolę Komisji jako strażnika traktatów);

26.

uważa, że należy się praktycznie zastanowić nad dalszym monitorowaniem sposobu traktowania osób, które powróciły do kraju pochodzenia bądź wyjazdu na skutek odrzuconych wniosków o przyznanie ochrony;

27.

żywo zachęca Komisję do kontynuowania prac nad opracowaniem wspólnego programu szkoleń dla pracowników służb azylowych, zważywszy że istnieje bezpośredni związek między jakością decyzji wydawanych w tej dziedzinie a jakością wyszkolenia i poinformowania urzędników podejmujących takie decyzje na szczeblu krajowym; uważa, że konsultacje z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego specjalizującymi się w tej dziedzinie zapewniłyby skuteczność prac nad opracowywaniem programów szkoleń;

28.

uważa, że wszyscy decydenci muszą mieć równy dostęp do wyszukanych w sposób profesjonalny i obiektywny informacji o krajach pochodzenia, które są głównym narzędziem dla władz przyznających azyl, organów rozpatrujących odwołania, jak i dla osób ubiegających się o azyl, które opierają się na tych informacjach przy sprawdzaniu ich wniosku o ochronę międzynarodową;

29.

podkreśla, że w okresie oczekiwania władze powinny uwzględniać zróżnicowane potrzeby osób ubiegających się o azyl, które są w trudniejszej sytuacji, takich jak dzieci, osoby niepełnosprawne i kobiety, oraz zapewniać niezbędną infrastrukturę;

30.

potwierdza znaczenie integracji osób korzystających z ochrony międzynarodowej, przy uwzględnieniu kwestii związanych z demokracją, bezpieczeństwem i gospodarką;

31.

ubolewa, że ustanowione w rozporządzeniu dublińskim zasady określania państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl nie uwzględniają życzeń osób ubiegających się o azyl i uważa, że przy określaniu właściwego państwa członkowskiego należy w większym stopniu brać pod uwagę określone kryteria dotyczące względów rodzinnych, kulturowych i językowych z myślą o ułatwieniu integracji osób ubiegających się o azyl;

32.

wzywa Radę do osiągnięcia porozumienia w sprawie objęcia uchodźców i osób korzystających z ochrony uzupełniającej zakresem stosowania dyrektywy 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. w sprawie statusu rezydenta długoterminowego (10);

33.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji przedstawiony w dyrektywie w sprawie przyjmowania uchodźców z myślą o ułatwieniu ubiegającym się o azyl dostępu do rynku pracy, zważywszy że włączenie w życie zawodowe jest podstawowym warunkiem ich integracji w przyjmującym państwie członkowskim i pomaga również nabyć zdolności, które mogą się przydać podczas pobytu w przyjmującym państwie członkowskim i w przypadku powrotu do kraju pochodzenia;

34.

uważa, że przy określaniu właściwego państwa członkowskiego system azylowy powinien ułatwić integrację biorąc pod uwagę, oprócz innych elementów społecznych, kulturowych i językowych, uznanie dokonań edukacyjnych, zawodowe kwalifikacje i kompetencje osoby ubiegającej się o azyl, odpowiadające ekonomicznym potrzebom goszczącego państwa członkowskiego;

35.

zaleca aby nie wprowadzać rozróżnienia między prawami przyznanymi uchodźcom i beneficjentom ochrony uzupełniającej; podkreśla zwłaszcza konieczność poprawy dostępu osób objętych ochroną uzupełniającą do praw społecznych i gospodarczych, biorąc pod uwagę, że ma to decydujące znaczenie dla ich integracji;

36.

uważa, że jednym z celów CEAS powinno być wprowadzenie skutecznych mechanizmów solidarności służących poprawie sytuacji krajów, do których napływają największe fale osób ubiegających się o azyl i które mają trudności z zapewnieniem im odpowiednich warunków przyjmowania, rozpatrywaniem wniosków w odpowiednim terminie i w przepisowej formie lub z integracją osób ubiegających się o azyl posiadających status uchodźcy;

37.

jest zdania, że solidarność nie może ograniczać się do przyznania środków finansowych i wzywa do skutecznego wdrożenia mechanizmów przesiedleń i przemieszczeń wewnętrznych, na zasadzie dobrowolności, jak przewiduje Europejski pakt o imigracji i azylu; uważa, że umożliwiłoby to osobom objętym ochroną międzynarodową przyjęcie przez państwo członkowskie inne niż te, które przyznało im prawo do takiej ochrony;

38.

uważa, że należy rozważyć możliwość rozszerzenia zakresu stosowania dyrektywy 2001/55/WE (11), aby umożliwić przyjmowanie szczególnych kategorii osób potrzebujących tymczasowo ochrony międzynarodowej w przypadku braku masowego napływu wysiedleńców;

39.

zachęca do utworzenia pod egidą przyszłego Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej zespołów ekspertów w zakresie azylu, które mogłyby świadczyć pomoc na rzecz państw członkowskich odnotowujących nieprzewidziane masowe napływy osób ubiegających się o azyl i niebędących w stanie sobie z tym poradzić;

40.

wzywa Komisję do przeanalizowania możliwości ustanowienia europejskiego mechanizmu transferu ochrony międzynarodowej, pod kontrolą przyszłego Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej, tak aby umożliwić przemieszczanie się uchodźców w Europie zgodnie z ich życzeniem i zmniejszyć w ten sposób obciążenie w niektórych państwach członkowskich;

41.

z zadowoleniem przyjmuje wyrażony przez Komisję zamiar przeprowadzenia badania w celu przeglądu możliwych sposobów osiągnięcia poprawy w zakresie solidarności finansowej wewnątrz UE i z zainteresowaniem oczekuje propozycji w tym zakresie;

42.

popiera umowy w sprawie monitorowania granic pomiędzy władzami krajowymi, Biurem UNHCR i organizacjami pozarządowymi oraz przyznanie środków na ten cel w ramach Funduszu Granic Zewnętrznych UE;

43.

podkreśla, że wspólny europejski system azylowy powinien być w pełni spójny z celami i działaniami z zakresu ochrony uchodźców w ramach instrumentów współpracy UE z krajami rozwijającymi się (jak np. Europejski Fundusz Rozwoju, instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI), Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa, europejski instrument na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie) oraz porozumień i partnerstw między UE i krajami rozwijającymi się (jak umowa z Kotonu i strategiczne partnerstwo Afryka-UE);

44.

zgadza się z Komisją, że kwestia azylu jest integralną częścią współpracy z krajami trzecimi na rzecz rozwoju, a nie narzędziem zarządzania kryzysowego; ponownie stwierdza również, że współpraca na rzecz rozwoju, a w szczególności zapobieganie kryzysom, monitorowanie przestrzegania praw człowieka, transformacja konfliktu i budowanie pokoju mogłyby służyć jako instrument zapobiegający wysiedleniu; dlatego podkreśla, że wspólny europejski system azylowy powinien być ściśle powiązany z europejską polityką rozwoju i pomocy humanitarnej;

45.

oczekuje wyników oceny regionalnych programów ochrony, która ma się odbyć w 2009 r.; podkreśla, że tworzenie takich programów powinno być w pełni spójne z krajowymi i regionalnymi planami działania oraz z programem tematycznym dotyczącym migracji i azylu w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju oraz że w bardziej ogólnym kontekście nie powinno być nigdy wykorzystywane do zdjęcia obowiązków z państw członkowskich i Unii Europejskiej; wzywa Komisję do lepszej koordynacji działań prowadzonych w tym kontekście przez jej różne służby z myślą o zoptymalizowaniu synergii między nimi oraz do przedstawiania mu sprawozdań z działań podejmowanych w tym celu;

46.

uznaje znaczenie wzmocnienia zdolności przyjmowania w przypadku krajów pierwszego azylu oraz stworzenia na szczeblu europejskim, przy ścisłej współpracy z UNHCR, programu przesiedleń, w którym zostałyby określone wspólne kryteria i mechanizmy współpracy;

47.

nalega również na przeprowadzenie oceny adekwatności funduszy dostępnych dla środków dotyczących krajów trzecich, np. ochrony w ramach regionu, zwłaszcza w świetle opinii Parlamentu, według której te środki wymagają dodatkowego finansowania a nie ponownego przydzielenia środków z funduszy rozwojowych;

48.

wzywa Komisję do promowania szerszego uczestnictwa państw członkowskich w wysiłkach podejmowanych w skali światowej na rzecz przesiedlenia uchodźców;

49.

z dużym zainteresowaniem przyjmuje pomysł wprowadzenia „procedur przyjmowania ochronnego” i żywo zachęca Komisję do rozważenia konkretnych rozwiązań i praktycznych skutków stosowania tego rodzaju środków;

50.

z zainteresowaniem oczekuje wyników badań dotyczących wspólnego rozpatrywania wniosków o przyznanie azylu poza terytorium Unii, które Komisja planuje na 2009 r. i przestrzega przed wszelkimi próbami przenoszenia odpowiedzialności za przyjmowanie ubiegających się o azyl i rozpatrywanie stosownych wniosków na kraje trzecie lub na UNHCR;

51.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, agencji Frontex oraz Wysokiemu Komisarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/16

A.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 274 Traktatu WE, Komisja wykonuje budżet na własną odpowiedzialność, zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami, we współpracy z państwami członkowskimi,

B.

mając na uwadze, że zasada efektywnej kontroli wewnętrznej została włączona jako jedna z zasad budżetowych do rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (rozporządzenie finansowe) (4), w rezultacie jego zmiany rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1995/2006 z dnia 13 grudnia 2006 r. (5), zgodnie z propozycją Komisji zawartą w planie działania Komisji na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej („plan działania”),

C.

mając na uwadze, że dla Komisji najbardziej wyrazistym sposobem wykazania, że podjęła rzeczywiste zobowiązanie do przestrzegania zasad przejrzystości i należytego zarządzania finansami jest dołożenie wszelkich starań i jak najmocniejsze wsparcie inicjatyw na rzecz poprawy jakości zarządzania finansami w celu otrzymania pozytywnego poświadczenia wiarygodności (DAS (6)) od Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (ETO),

D.

mając na uwadze, że w ust. 5 konkluzji z dnia 8 listopada 2005 r., Rada ECOFIN uznała również za sprawę podstawowej wagi wprowadzenie systemu zintegrowanej kontroli wewnętrznej oraz uproszczenie przepisów dotyczących kontroli, jak również „wezwała Komisję do dokonania oceny kosztów kontroli według sektora wydatków”,

E.

mając na uwadze cel strategiczny, jakim jest otrzymanie DAS od ETO, Komisja przyjęła w styczniu 2006 r. plan działania, opierając się na zaleceniach ETO (7), rezolucji Parlamentu z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2003 (8) oraz konkluzjach ECOFIN z dnia 8 listopada 2005 r.,

F.

mając na uwadze, że plan działania określał wówczas „luki” w strukturach kontroli Komisji i identyfikował 16 obszarów działań, które powinny zostać podjęte do końca 2007 r.; uwzględniając jednocześnie, że należy wspierać poprawę zarządzania finansami w Unii poprzez ścisłe monitorowanie kontroli w Komisji i w państwach członkowskich,

G.

mając na uwadze, że w pkt 2.29 rozdziału 2 (dotyczącego systemu kontroli wewnętrznej Komisji) Europejski Trybunał Obrachunkowy zwraca uwagę, że „Sprawozdanie podsumowujące Komisji za rok 2007 zawiera optymistyczną ocenę postępów poczynionych dotychczas przy realizacji planu. Jednocześnie w sprawozdaniu wskazuje się, że na dowody skuteczności podjętych działań pod względem obniżenia poziomu błędu w transakcjach leżących u podstaw rozliczeń przyjdzie jeszcze zapewne poczekać.”,

H.

mając na uwadze, że zgodnie z odpowiedzią Komisji w pkt 2.30 sprawozdania rocznego ETO za rok budżetowy 2007 „wdrażanie działań stanowi proces o charakterze ciągłym i jest kontynuowane w sposób zdecydowany. Skutki działań występują siłą rzeczy po ich wdrożeniu w latach 2006 i 2007. Pierwsze sprawozdanie zawierające ocenę skutków zostanie przedstawione na początku 2009 r.”,

1.

przyjmuje z zadowoleniem ogólne postępy poczynione przy realizacji planu działań oraz fakt, że większość działań została wdrożona, a większość luk zidentyfikowanych w planie działań usunięta;

2.

podkreśla, że przewidziane w planie działań Komisji skuteczne zintegrowane ramy kontroli wewnętrznej pozwolą Komisji i państwom członkowskim na lepsze wykonanie budżetu UE zgodnie z celami politycznymi i priorytetami Parlamentu;

3.

wyraża ubolewanie z powodu braku jasności użytego języka i wzywa Komisję do wskazania na jakim znajduje się etapie w procesie realizacji zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej, a także kiedy oczekuje widocznych i pozytywnych skutków podjętych działań dla legalności i prawidłowości transakcji;

4.

odnotowuje sprawozdanie z oceny skutków przyjęte przez Komisję w dniu 4 lutego 2009 r. (COM(2009)0043) i uwzględni je w rezolucji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2007;

5.

zauważa wysiłki podjęte przez Komisję, ale ubolewa nad faktem, że jak dotąd Komisja nie była w stanie przedstawić pełnych i wiarygodnych danych liczbowych dotyczących kwot odzyskanych i korekt finansowych z powodu problemów państw członkowskich ze sprawozdawczością; wzywa Komisję do rozwiązania tych problemów i oczekuje, że przedstawi ona szczegółowy harmonogram opracowywania i stosowania nowego systemu sprawozdawczości;

6.

zwraca uwagę, że skutki działań będą kształtować podstawę oceny powodzenia planu działań poprzez zmniejszające się współczynniki błędu i poprawione oceny systemów kontroli potwierdzone przez ETO;

7.

spodziewa się, że tego rodzaju ulepszenia będą miały rzeczywisty wpływ na sprawozdanie roczne ETO za rok 2008;

8.

zachęca Komisję do zwiększenia przejrzystości oceny wpływu planu działań i ścisłego nadzorowania jego wdrażania;

9.

wyraża ubolewanie, że w dwóch z najważniejszych dla Parlamentu działań występują pewne opóźnienia w stosunku do przewidzianego harmonogramu;

10.

w szczególności wyraża ubolewanie, że działanie 4 planu działań dotyczące zainicjowania międzyinstytucjonalnej inicjatywy w sprawie uwzględnienia podstawowych zasad dotyczących dopuszczalnego ryzyka w zakresie podstawowych transakcji jeszcze nie zostało wdrożone; zgadza się z twierdzeniem ETA zawartym w opinii nr 4/2006 (9), że chociaż „akceptowalny poziom ryzyka” jest zasadniczym pojęciem zintegrowanego systemu kontroli wewnętrznej, nie wyjaśniono jeszcze jak można go ustalić;

11.

podkreśla, że w pkt 2.9 i 2.10 sprawozdania rocznego za rok budżetowy 2005 (10), ETO jest zdania, odnośnie do ustanowienia zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej, że „jednym z najważniejszych celów zatwierdzonych przez Komisję jest osiągniecie proporcjonalności kontroli i ich efektywności pod względem kosztów”;

12.

przypomina ponadto, że wyżej wspomniane konkluzje posiedzenia Rady ECOFIN w dniu 8 listopada 2005 r. brzmiały następująco: „Rada uważa, zgodnie ze sprawozdaniem nr 2/2004 Trybunału, że należy osiągnąć porozumienie z Parlamentem odnośnie do dopuszczalnego ryzyka w transakcjach leżących u podstaw rachunków, biorąc pod uwagę koszty i korzyści kontroli przeprowadzanych w ramach poszczególnych polityk oraz związane z tym wydatki”;

13.

zwraca uwagę, że w pkt 2.42 lit. c) sprawozdania rocznego za rok budżetowy 2007, ETO zaleca poczynienie postępów w rozważaniach dotyczących koncepcji dopuszczalnego ryzyka, a w pkt 1.52 lit c) w rozdziale 1 (dotyczącym poświadczenia wiarygodności oraz informacji uzupełniających) tego sprawozdania, oświadcza, że „ wyważenie proporcji pomiędzy kosztami a ryzykiem rezydualnym w poszczególnych obszarach wydatków jest na tyle istotne, że powinno być zatwierdzane na poziomie politycznym (tj. przez władze budżetowe/organ udzielający absolutorium) w imieniu obywateli Unii”;

14.

wzywa Komisję do niezwłocznego przyjęcia zapowiadanego komunikatu w tej kwestii w celu ponownego zainicjowania międzyinstytucjonalnych rozmów w sprawie dopuszczalnego ryzyka, o co Parlament zwracał się już w swej rezolucji z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie absolutorium budżetowego za rok budżetowy 2005 (11) i w swej rezolucji z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie absolutorium budżetowego za rok budżetowy 2006 (12); zwraca się do Komisji o pełne upublicznienie stosowanych metod określania współczynnika błędu;

15.

uważa w związku z tym, że Komisja, zgodnie z zasadami proporcjonalności i efektywności pod względem kosztów (value for money) systemów kontroli, powinna ocenić stosunek między środkami dostępnymi na poszczególne polityki a częścią tych środków przeznaczonych na systemy kontroli w każdej dziedzinie wydatków i środkami ewentualnie utraconymi z powodu wykrytych w ten sposób błędów, o co Parlament zwracał się w swej rezolucji w sprawie absolutorium budżetowego za rok budżetowy 2005;

16.

przypomina Komisji o znaczeniu przeprowadzenia analizy porównawczej, która jest jedyną podstawą umożliwiającą określenie „poziomu dopuszczalnego ryzyka wystąpienia błędu” i o przedstawienie jej Parlamentowi, Radzie i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu;

17.

uważa, że stosunek kosztów do korzyści istniejący między środkami wykorzystanymi do działalności kontrolnej a wynikami otrzymywanymi w wyniku tych kontroli powinien być głównym elementem branym pod uwagę przez ETO;

18.

podkreśla bardzo ważne spostrzeżenie ETO poczynione w pkt 1.52 lit d) sprawozdania rocznego za rok 2007, że „jeżeli dany program nie może zostać zrealizowany w sposób zadowalający z zachowaniem akceptowalnego poziomu kosztów i ryzyka, należy ponownie rozważyć jego zasadność”;

19.

wzywa Komisję - w związku z działaniem 10 i 10N - do przedstawienia wiarygodnych informacji na temat kosztów systemów kontroli i możliwych sposobów uproszczenia w celu znalezienia lepszej równowagi między potrzebą kontroli a dążeniem do zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla wnioskodawców i beneficjentów funduszy UE;

20.

przywołuje swoją własną opinię i opinię Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi skomplikowane lub niejasne zasady oraz złożone wymogi prawne mają negatywny wpływ na legalność i prawidłowość wydatków UE; uważa za konieczne podjęcie kwestii uproszczenia, jako ważnego punktu kolejnej reformy rozporządzenia finansowego i przyszłej podstawy prawnej programów UE w zakresie wydatków;

21.

podkreśla, że w odniesieniu do wdrożenia działań 1, 3, 3N, 5, 10, 10a, 11N, 13 i 15, Komisja zależna jest również od współpracy z państwami członkowskimi; podkreśla, że w pełni wspiera te działania i z tego względu wzywa Komisję do wykorzystania wszelkich dostępnych jej narzędzi do jak najszybszego pełnego wdrożenia tych działań;

22.

przypomina oświadczenie Komisji poczynione w jej wyżej wymienionym komunikacie z 2008 r. (COM(2008)0110), że działania 1, 3, 3N, 5, 8 i 13 zostały zakończone;

23.

niemniej jednak zwraca uwagę, że do tej pory nic mu nie wiadomo o dokumentach uzupełniających lub oświadczeniach uzasadniających tego rodzaju deklarację; dlatego zmuszony jest żywić poważne wątpliwości co do zakończenia tych działań i co do ich wdrożenia, i czy miały wpływ na postępy we wdrażaniu planu działań;

24.

wzywa Trybunał Obrachunkowy do złożenia bardziej szczegółowego sprawozdania w sprawie współpracy z odpowiednikami krajowymi oraz do wskazania, kiedy ta współpraca przyniesie pozytywne skutki;

25.

przyjmuje z zadowoleniem roczne podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji na szczeblu krajowym, przedstawione po raz pierwszy w dniu 15 lutego 2008 r., które stanowią znaczący krok w kierunku osiągnięcia poprawy zarządzania funduszami UE; ubolewa jednak nad brakiem przejrzystości odnośnie do tych podsumowań rocznych, których Komisja nie przesłała Parlamentowi;

26.

przyjmuje z zadowoleniem przedłożenie od 2008 r. podsumowań rocznych oraz oceny i deklaracji zawartych w rocznych sprawozdaniach z działalności za 2006 r. i 2007 r. dyrekcji generalnych zajmujących się funduszami strukturalnymi, lecz jest daleki od uznania działań 5 i 13 za zakończone, ponieważ Parlament nie był wyczerpująco informowany;

27.

ubolewa, że do tej pory nie otrzymał od Komisji pełnych informacji dotyczących oceny i analizy porównawczej pierwszych przedłożonych podsumowań rocznych;

28.

zwraca ponadto uwagę, że w sprawozdaniu rocznym za 2007 r. ETO oświadcza, że ze względu na rozbieżności w sposobie prezentacji, roczne podsumowania nie mogą jeszcze stanowić podstawy wiarygodnej oceny funkcjonowania i skuteczności systemu;

29.

ubolewa nad faktem, że mimo znacznych wysiłków Komisji, zdaniem ETO Komisja nie była w stanie przedstawić pełnych danych liczbowych lub wykazać, że przedstawione w końcu dane liczbowe dadzą się jednoznacznie pogodzić z opublikowanymi sprawozdaniami finansowymi;

30.

zachęca Komisję do zakończenia wdrażania tego ważnego działania w celu uzyskania większego stopnia zgodności z wymogami sprawozdawczości i do poprawy ścisłości danych przedstawianych przez państwa członkowskie;

31.

podkreśla, że mimo iż nie stanowią części ram kontroli wewnętrznej, niezależne najwyższe organy kontroli, jako zewnętrzne organy kontroli krajowych wydatków publicznych, mogą odegrać kluczową rolę w kontroli środków publicznych;

32.

wspiera w pełni współpracę zainicjowaną przez Komisję z niektórymi krajowymi najwyższymi organami kontroli i zachęca do pogłębiania kontaktów z tymi organami w celu określenia, w jaki sposób można wykorzystać pracę tych organów do potwierdzenia pewności w odniesieniu do realizacji programów w państwach członkowskich;

33.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji związaną z opracowaniem zorganizowanego podejścia w celu wspierania kontaktów z krajowymi najwyższymi organami kontroli i zachęca ponadto Komisję do zakończenia wdrażania tego działania w ścisłej współpracy z ETO;

34.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/21

A.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1206/2001 nie było stosowane tak skutecznie, jak to mogło mieć miejsce, i że z tego powodu konieczne było podjęcie dodatkowych kroków mających na celu poprawę współpracy między sądami państw członkowskich w zakresie przeprowadzania dowodów oraz zwiększenie skuteczności rozporządzenia,

B.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1206/2001 przewiduje ulepszenie, uproszczenie i przyspieszenie współpracy między sądami przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych,

C.

mając na uwadze, że Komisja na przełomie lat 2006/2007 dokonała w państwach członkowskich dystrybucji łącznie 50 tys. egzemplarzy praktycznego przewodnika, lecz że doszło do tego o wiele za późno i w związku z tym konieczne jest podjęcie dodatkowych kroków mających na celu lepsze poinformowanie stron, których ta procedura dotyczy, w szczególności sądów i prawników, na temat rozporządzenia,

D.

mając na uwadze, że Komisja uważa jednak, iż ograniczony do 90 dni okres, w którym należy wykonać wniosek o przeprowadzenie dowodów, określony w art. 10 ust. 1 rozporządzenia jest przekraczany w „wielu przypadkach” oraz, że „w niektórych przypadkach potrzeba nawet ponad pół roku”,

E.

mając na uwadze, że jedynie kilka państw członkowskich dysponuje obecnie środkami technicznymi umożliwiającymi przeprowadzanie wideokonferencji, zatem technika ta nie jest dostatecznie wykorzystywana; mając ponadto na uwadze, że państwa członkowskie w niedostatecznym stopniu wspierają wprowadzanie nowoczesnej technologii łączności, zaś Komisja nie zgłasza żadnych konkretnych propozycji poprawy tego stanu rzeczy,

1.

krytykuje opóźnienie w przedstawieniu wyższej wspomnianego sprawozdania Komisji, które zgodnie z art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1206/2001 miało zostać przedstawione do 1 stycznia 2007 r., w rzeczywistości jednak zastało przedłożone w dniu 5 grudnia 2007 r.;

2.

podziela opinię Komisji, że państwa członkowskie powinny dołożyć większych starań w celu dostatecznego zainteresowania sędziów i prawników rozporządzeniem aby zachęcić do bezpośrednich kontaktów międzysądowych, jako że metoda bezpośredniego przeprowadzania dowodów w trybie art. 17 rozporządzenia potwierdziła, że może uprościć i przyspieszyć przeprowadzanie dowodów, nie powodując szczególnych problemów;

3.

uważa, że należy pamiętać, iż jednostki centralne przewidziane w rozporządzeniu wciąż mają do odegrania ważną rolę polegającą na nadzorowaniu pracy sądów odpowiedzialnych za rozpatrywanie wniosków na mocy rozporządzenia oraz na rozwiązywaniu pojawiających się problemów; wskazuje, że europejska sieć sądowa może pomóc w rozwiązaniu problemów, których nie udało się rozwiązać jednostkom centralnym oraz że rzadziej odwoływano by się do tych jednostek gdyby sądy wzywające były lepiej zaznajomione z rozporządzeniem; jest zdania, że pomoc zapewniana przez jednostki centralne może być decydująca dla małych lokalnych sądów po raz pierwszy stojących przed problemem związanym z przeprowadzeniem dowodów w kontekście transgranicznym;

4.

opowiada się za szerokim wykorzystaniem technologii informacyjnej i wideokonferencji w połączeniu z bezpiecznym systemem wysyłania i odbierania poczty elektronicznej, która powinna stać się we właściwym czasie powszechnym środkiem przekazywania wniosków dotyczących przeprowadzenia dowodów; zauważa, że niektóre państwa członkowskie, odpowiadając na kwestionariusz rozesłany przez konferencję haską, wymieniają problemy związane z kompatybilnością łączy wideo oraz uważa, że należy się tym zająć w ramach europejskiej strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości;

5.

uważa, że zarówno fakt, iż wiele państw członkowskich nie dysponuje jeszcze środkami technicznymi umożliwiającymi przeprowadzanie wideokonferencji, jak i wniosek Komisji, że nowoczesne środki przekazu informacji są „wciąż raczej rzadko używane” potwierdzają sensowność planów na rzecz europejskiej strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości, zalecanych ostatnio przez Komisję Prawną Parlamentu, ponagla państwa członkowskie do zainwestowania większych środków celem zainstalowania nowoczesnych urządzeń komunikacyjnych w sądach i przeszkolenia sędziów w zakresie ich używania, a także wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych propozycji poprawy tego stanu; uważa, że należy jak najszybciej udostępnić pomoc i wsparcie finansowe Unii Europejskiej na odpowiednim poziomie;

6.

jest zdania, że w ramach strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości należy dołożyć starań niezbędnych do zaspokojenia potrzeb z zakresu tłumaczeń pisemnych i ustnych wynikających z przeprowadzania dowodów w kontekście transgranicznym w poszerzonej Unii Europejskiej;

7.

odnotowuje z obawą stwierdzenie Komisji dotyczące faktu, że ograniczony do 90 dni okres, w którym należy wykonać wniosek o przeprowadzenie dowodów, określony w art. 10 ust. 1 rozporządzenia jest przekraczany w „wielu przypadkach” oraz, że „w niektórych przypadkach potrzeba nawet ponad pół roku”; wzywa Komisję, aby możliwie najszybciej przedłożyła konkretne propozycje działań mających na celu rozwiązanie tego problemu, przy jednoczesnym rozważeniu możliwości wskazania organu zajmującego się rozpatrywaniem skarg lub osoby kontaktowej w ramach europejskiej sieci sądowniczej;

8.

krytykuje wynikające ze sprawozdania Komisji stwierdzenie, że w wyniku rozporządzenia (WE) nr 1206/2001 uzyskano kompleksową poprawę w zakresie przeprowadzania dowodów, co stwarza fałszywy obraz sytuacji; wzywa zatem Komisję do dołożenia wszelkich starań, między innymi w kontekście strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości, aby doprowadzić do realizacji rzeczywistego potencjału rozporządzenia w zakresie poprawy funkcjonowania cywilnego wymiaru sprawiedliwości z punktu widzenia obywateli, przedsiębiorstw, prawników i sędziów;

9.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/23

A.

mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie twierdził, iż prawodawstwo UE ma sens jedynie wtedy, kiedy przestrzegają go państwa członkowskie, a także mając na uwadze, że należy w związku z tym lepiej monitorować transpozycję i stosowanie prawodawstwa UE przez państwa członkowskie; mając na uwadze, że Parlament zaproponował, aby upływie terminu na dokonanie transpozycji właściwy sprawozdawca poinformował Parlament o postępach w tej sprawie,

B.

mając na uwadze, że Parlament i Rada przyjęły dyrektywę 2006/43/WE (zwaną dalej „dyrektywą”) w dniu 17 maja 2006 r., a termin zakończenia transpozycji w państwach członkowskich minął w dniu 29 czerwca 2008 r.; mając ponadto na uwadze, że należy sprawdzić, czy transpozycja przebiegła w sposób właściwy,

C.

mając na uwadze, że mimo iż tabela wyników opublikowana przez Komisję wykazuje, które państwa członkowskie wdrożyły które elementy, nie podaje ona informacji na temat sposobu, w jaki przebiegał proces wdrażania, ani też, czy przepisy krajowe spełniają minimalne wymogi określone w dyrektywie,

D.

mając na uwadze, że dyrektywa ma na celu w pierwszej kolejności zoptymalizowanie jakości badań rocznych sprawozdań finansowych w całej UE, a przez to zwiększenie zaufania do takiej formy sprawozdawczości i poprawę sytuacji na rynkach finansowych a w drugiej kolejności ustanowienie równych reguł gry w sektorze księgowości na rynku wewnętrznym,

E.

mając na uwadze, że wdrożenie dyrektywy przez państwa członkowskie należy sprawdzić w odniesieniu do tego podwójnego celu,

1.

zauważa, że dyrektywa została przyjęta w reakcji na kryzys, jaki nastąpił po upadku Enronu; podkreśla, że obecny kryzys finansowy uwypukla znaczenie wysokiej jakości praktyk w zakresie księgowości i kontroli; ubolewa nad faktem, że tylko 12 państw członkowskich w pełni transponowało dyrektywę; wzywa Komisję do zapewnienia jej natychmiastowej transpozycji i wdrożenia;

2.

zauważa z niepokojem, że transpozycja zasadniczych pojęć takich jak „jednostki interesu publicznego” (6) i „sieć” (7) prowadzi do odmiennych interpretacji przez państwa członkowskie; podkreśla w związku z tym, że w odniesieniu do przedsiębirstwa uznanego za jednostkę interesu publicznego oraz księgowego przeprowadzającego audyt tego przedsiębiorstwa dyrektywa wprowadza rózne daleko idące obowiązki; zauważa ponadto, że dyrektywa wprowadza również różne dodatkowe obowiązki dla firm audytorskich objętych definicją „sieci”; zauważa potrzebę dalszych rozważań dotyczących wpływu definicji sieci oraz braku przejrzystości prawnej w odniesieniu do odpowiedzialności spółek za działania innych spółek należących do tej samej sieci; obawia się, że różnorodność definicji doprowadzi do braku pewności prawa i wysokich kosztów zgodności z przepisami oraz przez to ostatecznie wpłynie negatywnie na cel dyrektywy; apeluje zatem do Komisji, aby podjęła się wszechstronnego przeglądu stosowania definicji i dostrzegalnych skutków jej wprowadzenia oraz dążyła do przejrzystości w odniesieniu do długoterminowych priorytetów politycznych dla UE w tym obszarze i sposobu, w jaki najlepiej mogą zostać one osiągnięte poprzez konsultacje z państwami członkowskimi;

3.

zauważa, że wiele państw członkowskich nie wdrożyło jeszcze art. 41 dyrektywy, zgodnie z którym państwa członkowskie muszą wymagać od jednostek interesu publicznego tworzenia komitetu ds. audytu lub porównywalnego organu; jest zdania, że wymóg ten stanowi istotny środek gwarantujący niezależność ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego;

4.

podkreśla, że niedawne doświadczenia wskazują na konieczność częstych i wysokiej jakości kontaktów w ramach komitetów ds. audytu i między niezależnymi dyrektorami, radami nadzorczymi i kontrolerami oraz że niewykonawczy członkowie zarządu powinni starannie rozważyć możliwość odbywania posiedzeń bez udziału członków zarządu;

5.

zauważa, że nietóre państwa członkowskie wdrożyły wymóg zawarty w dyrektywie dotyczący rotacji biegłych rewidentów w okresie maksymalnie siedmiu lat, stosując bardzo krótki okres rotacji wynoszący zaledwie dwa lub trzy lata; wątpi, czy tak krótkie okresy rotacji zwiększają jakość i umacniają ciągłość ustawowych badań jednostek interesu publicznego i zauważa, że utrudniają one prawidłowe rozumienie badanej jednostki przez biegłych rewidentów i firmy audytorskie;

6.

ubolewa, że nie wszystkie państwa członkowskie wprowadziły system nadzoru publicznego wymagany na mocy dyrektywy; zauważa dodatkowo, że istnieją znaczne różnice między państwami członkowskimi, w których wprowadzono różne formy nadzoru publicznego; uważa, że zgodnie z dyrektywą należy tak zorganizować nadzór publiczny, aby unikać konfliktów interesów; zastanawia się w tym kontekście, czy organy nadzoru powiązane bezpośrednio z rządami krajowymi spełniają ten wymóg;

7.

za bardzo istotne uważa to, aby faktycznie doszło do wymaganej na mocy dyrektywy współpracy między organami nadzoru publicznego, ponieważ ścisła współpraca pomiędzy organami nadzoru publicznego sprzyja konwergencji państw członkowskich i może zapobiec powstawaniu dodatkowych obciążeń administracyjnych wynikających z różnych procedur i wymogów krajowych;

8.

podkreśla, że znajdujące się w rejestrze filie podlegają ustawowym kontrolom; zaleca, aby prawo krajowe wymagało, aby macierzyste przedsiębiorstwo utrzymujące filie podlegało ustawowym kontrolom dokonywanym przez audytorów zatwierdzonych zgodnie z tą dyrektywą;

9.

14a. uważa, że istnieje bardzo istotny brak jasności w odniesieniu do wykonywania art. 47 dyrektywy dotyczącego dokumentacji roboczej z badania; wskazuje, że o ile państwa członkowskie mogą zezwolić zatwierdzonym przez siebie biegłym rewidentom i firmom audytorskim na przekazanie dokumentacji roboczej z badania i innych dokumentów właściwym władzom państwa trzeciego, należy uwzględnić kwestie prawne i dotyczące ochrony danych osobowych aby zagwarantować, że informacje otrzymywane przez unijnych audytorów od spółek będących ich klientami zachowają swój poufny charakter i nie przedostaną się do wiadomości publicznej w krajach trzecich, w których spółki te są notowane na giełdzie lub w których zarejestrowana jest ich spółka dominująca;

10.

wzywa Komisję do przeprowadzenia wnikliwej oceny całego ustawodawstwa krajowego, za którego pomocą przenosi się niniejszą dyrektywę, stanowczego zajęcia się problemami, o których mowa w ust. 1-9, oraz do przedłożenia Parlamentowi sprawozdania na ten temat w ciągu dwóch lat; wątpi, czy wybrana metoda minimalnej harmonizacji jest rzeczywiście właściwym sposobem na osiągnięcie celów niniejszej dyrektywy oraz innych dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego, ponieważ wiele odstępstw, które dopuszcza dyrektywa, doprowadzi do dalszego rozdrobnienia rynku księgowości; apeluje do Komisji o posługiwanie się jasnymi koncepcjami w trakcie przeprowadzania harmonizacji;

11.

zwraca uwagę, że zbędna zwłoka w zatwierdzeniu międzynarodowych standardów rewizji finansowej mogłaby mieć negatywny wpływ na uregulowania prawne w tym zakresie i prowadzić do dalszego rozdrobnienia, co jest sprzeczne z ogólnym celem dyrektywy; zwraca się zatem do Komisji o uniknięcie zbędnej zwłoki w kwestii przyjęcia międzynarodowych standardów rewizji finansowej oraz o rozpoczęcie publicznych konsultacji w sprawie ich przyjęcia;

12.

jest zdania, że dokładna kontrola i weryfikacja właściwego i terminowego wdrażania prawodawstwa UE jest głównym środkiem na rzecz lepszego stosowania prawa UE i unikania praktyk „upiększania” (ang. gold-plating), które mogą mieć miejsce na podstawie np. art. 40 dyrektywy, który zawiera otwarty wykaz wymogów dotyczących sprawozdawczości zapewniającej przejrzystość;

13.

popiera wskazówki, jakich Komisja udziela państwom członkowskim, oraz ścisłą współpracę z nimi w celu zagwarantowania właściwego i terminowego wdrożenia prawodawstwa, np. poprzez organizowanie warsztatów poświęconych transpozycji jako forum na rzecz osiągnięcia porozumienia w sprawie wdrażania konkretnych przepisów prawodawstwa wspólnotowego; popiera wykorzystywanie w procesie wdrażania prawodawstwa tabel korelacji jako sposobu na osiągnięcie maksymalnej konwergencji; uważa mimo tego, że w dalszym ciągu trzeba zrobić więcej, aby wskazać państwom członkowskim drogę w procesie wdrażania prawodawstwa oraz prowadzić je w kierunku jednoznacznego wdrożenia prawodawstwa Wspólnoty;

14.

zdecydowanie podkreśla, że wszelkie środki quasi-legislacyjne w zakresie dyrektywy można przyjąć jedynie przy zastosowaniu procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą i towarzyszącej jej w razie potrzeby oceny wpływu;

15.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenie Komisji nr 2008/362/WE z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie zewnętrznej kontroli jakości dokonywanej przez biegłych rewidentów i firmy audytorskie badające jednostki interesu publicznego (8); zgadza się z przyjętym poglądem, że ważne są niezależne przeglądy dotyczące zewnętrznej kontroli jakości zgodne z celem dyrektywy, jakim jest poprawa jakości badań oraz wiarygodności publikowanych informacji finansowych; popiera ponadto ugruntowany pogląd, że całkowita niezależność i bezstronność inspekcji oraz inspektorów ma wielkie znaczenie;

16.

wzywa Komisję do wspierania, w bliskiej współpracy z państwami członkowskimi, krajowych struktur kontroli jakości gwarantujących przeprowadzanie niezależnych i bezstronnych kontroli jakości firm zajmujących się księgowością; podkreśla w związku z tym, że europejskie władze prawodawcze muszą ograniczać się do ustanawiania ogólnych przepisów ramowych określonych w dyrektywie i zaleceniu, a kwestię rozwinięcia tych przepisów należy pozostawić w gestii sektora;

17.

Decyzja Komisji 2008/627/WE z dnia 29 lipca 2008 r. dotycząca okresu przejściowego w odniesieniu do działalności w zakresie rewizji finansowej biegłych rewidentów i jednostek audytorskich z niektórych krajów trzecich (9) wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi kontynuacji swoich działań związanych z rejestracją biegłych rewidentów z krajów trzecich;

18.

zauważa, że rozbieżności w systemach odpowiedzialności finansowej państw członkowskich mogą prowadzić do arbitralności regulacyjnej i podkopywać rynek wewnętrzny, ale jest świadomy odmiennych poziomów ryzyka związanych z wielkością firm audytorskich i przedsiębiorstw, z jakimi pracują; podkreśla, że roszczenia cywilno-prawne często pochodzą z krajów trzecich, w których takimi sporami sądowymi w dużym stopniu kierują porozumienia w zakresie honorariów za wygrane sprawy; z niechęcią widziałby taki styl prowadzenia sporów w Unii Europejskiej i zwraca się o bardziej stanowcze przeciwstawienie się szkodliwym skutkom tego typu praktyk motywowanych pogonią za zyskiem;

19.

odnotowuje zalecenie Komisji nr 2008/473/WE z dnia 5 czerwca 2008 r. dotyczące ograniczenia odpowiedzialności cywilnej biegłych rewidentów i firm audytorskich (10), w którym wzywa się państwa członkowskie do ograniczenia odpowiedzialność księgowych przy należnym uwzględnieniu prawodawstwa krajowego i okoliczności; ponadto odnotowuje cel zalecenia, którym jest zapewnienie równych warunków dla przedsiębiorstw i spółek w dziedzinie księgowości poprzez zwiększenie spójności między państwami członkowskimi w tym obszarze; podkreśla, że cel, jakim jest ograniczenie odpowiedzialności biegłych rewidentów i firm audytorskich, zaproponowany w zaleceniu Komisji nie może naruszać przepisów prawnych dotyczących odpowiedzialności cywilnej w niektórych państwach członkowskich, takich jak prawo do odszkodowania dla ofiar; podkreśla, że w kontekście obecnego kryzysu gospodarczego i finansowego w zaleceniu nie powinno się podnosić kwestii jakości badań ustawowych lub zaufania pokładanego w funkcji badań ustawowych; wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu najpóźniej do 2010 r. o konsekwencjach tego zalecenia i działaniach podjętych w jego następstwie, przy czym istotną kwestią jest tu w szczególności, czy i w jakim zakresie — zgodnie z celem przedmiotowej dyrektywy — zalecenie prowadzi do zwiększenia spójności miedzy państwami członkowskimi; podkreśla, że jeżeli dalsze środki okażą się niezbędne, Komisja musi przeprowadzić badanie oceniające ewentualny wpływ ograniczenia odpowiedzialności cywilnej biegłych rewidentów i firm audytorskich na jakość badań, bezpieczeństwo finansowe i koncentrację na rynku audytów;

20.

z zadowoleniem przyjmuje zainicjowane przez Komisję konsultacji na temat prawa własności spółek w dziedzinie księgowości i z zainteresowaniem oczekuje na wypowiedzi zainteresowanych stron;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/27

A.

mając na uwadze, że nierówne możliwości zatrudnienia i szanse kobiet i mężczyzn są bardzo obecne i utrzymują się w dziedzinie sztuk widowiskowych;

B.

mając na uwadze, że należy poważnie zbadać mechanizmy powodujące to nierówne traktowanie mężczyzn i kobiet,

C.

mając na uwadze, że zasada równości kobiet i mężczyzn musi mieć zastosowanie do wszystkich podmiotów działających w sektorze sztuk widowiskowych, we wszystkich dyscyplinach, we wszystkich typach struktur (produkcja, upowszechnianie i edukacja) oraz we wszystkich sektorach działalności (artystycznym, technicznym i administracyjnym),

D.

mając na uwadze, że kobiety i mężczyźni nie wykonują w tych samych proporcjach poszczególnych zawodów związanych ze sztukami widowiskowymi, oraz że tej pierwszej formie nierówności towarzyszy brak równowagi w zakresie warunków pracy i zatrudnienia oraz różnice w wynagrodzeniu,

E.

mając na uwadze, że we wszystkich dyscyplinach sztuk widowiskowych w różnym stopniu stwierdza się nierówność w dostępie do funkcji decyzyjnych, do środków produkcji i sieci dystrybucyjnych,

F.

mając na uwadze, że realizacja celu równości w zawodach związanych ze sztukami widowiskowymi zakłada systematyczne wprowadzanie systemu reprezentacji obydwu płci,

G.

mając na uwadze, że sam talent nie decyduje o jakości artystycznej przedstawienia lub sukcesie zawodowym oraz że lepsze uwzględnienie równowagi kobiet i mężczyzn w zawodach związanych ze sztukami widowiskowymi przyczyni się do pobudzenia całego sektora,

H.

mając na uwadze w związku z tym, że należy zmienić utrzymującą się aktualnie sytuację segregacji płciowej w zawodach związanych ze sztukami widowiskowymi, nie tylko przez modernizację i demokratyzację sektora, ale także poprzez ustalenie realistycznych celów w zakresie równości, które będą wspierały sprawiedliwość społeczną,

I.

mając na uwadze, że stwierdzone nierówności pozostawiają niewykorzystane zdolności i talenty oraz szkodzą dynamice artystycznej, oddziaływaniu sztuki oraz rozwojowi gospodarczemu tego sektora,

J.

mając na uwadze, że utrzymujące się uprzedzenia prowadzą nazbyt często do dyskryminujących zachowań w stosunku do kobiet w trakcie rekrutacji, mianowania oraz w stosunkach w pracy, a kobiety często otrzymują niższe wynagrodzenie niż mężczyźni mimo wyższego wykształcenia, zainteresowania dalszym kształceniem i silniejszych powiązań,

K.

mając na uwadze, że przeszkody na drodze do równości kobiet i mężczyzn są szczególnie trwałe w tym sektorze i usprawiedliwiają przyjęcie specjalnego podejścia w celu zmniejszenia stwierdzonych nierówności przy jednoczesnym uwzględnieniu stymulującego wpływu, jaki to działanie może wywrzeć na ogóle społeczeństwa,

L.

mając na uwadze, że istnieją duże braki w ubezpieczeniu społecznym artystów i skutkuje to gorszą sytuacją zarobkową przede wszystkim wśród kobiet;

1.

podkreśla zakres i siłę nierówności kobiet i mężczyzn w sektorze sztuk widowiskowych oraz wpływ jaki ten niesprawiedliwy system organizacji może mieć na całe społeczeństwo, zważywszy na szczególny charakter tej działalności;

2.

nalega na absolutną konieczność promowania dostępu kobiet do wszystkich zawodów sztuk widowiskowych i zachęcania ich do nich, tam gdzie nadal pozostają one w mniejszości;

3.

przypomina, że udział kobiet zatrudnionych w zawodach artystycznych i w oficjalnym obrocie kulturalnym jest niewielki oraz że kobiety na odpowiedzialnych stanowiskach w instytucjach kultury, akademiach i uniwersytetach są reprezentowane w niedostatecznym stopniu;

4.

uznaje konieczność podjęcia szczególnych działań w tym sektorze, aby wyjaśnić mechanizmy i zachowania powodujące taką nierówność;

5.

przypomina, że jedynie reprezentacja obydwu płci prowadzi do zmiany zachowań poprzez wprowadzenie uzupełniających się punktów widzenia, wrażliwości, metody i interesów;

6.

nalega na konieczność promowania dostępu kobiet do wszystkich zawodów artystycznych i wszystkich zawodów związanych ze sztukami widowiskowymi, tam gdzie pozostają one w mniejszości oraz zachęca państwa członkowskie do zniesienia wszelkich przeszkód w dostępie kobiet do zarządzania instytucjami kulturalnymi, akademiami i uniwersytetami;

7.

podkreśla, że dyskryminowanie kobiet szkodzi rozwojowi sektora kultury pozbawiając go talentów i zdolności, oraz wskazuje, że talenty potrzebują spotkań z publicznością, żeby je rozpoznano;

8.

wzywa do podjęcia środków mających na celu zwiększenie obecności kobiet na stanowiskach kierowniczych w instytucjach, w szczególności poprzez promowanie równości w przedsiębiorstwach i instytucjach kulturalnych oraz organizacjach zawodowych;

9.

wzywa podmioty działające w sektorze kultury do zwiększenia obecności artystek i ich dzieł w programach, kolekcjach, wydawnictwach i konsultacjach;

10.

zauważa, że postępy dokonane w zakresie równości kobiet i mężczyzn umożliwią stopniowe wprowadzenie przedstawicieli obydwu płci w ekipach roboczych, planowaniu i zebraniach zawodowych, które dzisiaj często funkcjonują w oparciu o niezgodny z wymogami naszego społeczeństwa system segregacji płci;

11.

podkreśla znaczenie zagwarantowania, za każdym razem kiedy to możliwe, anonimowości kandydatur oraz nalega na konieczność utrzymania zwyczaju przesłuchań muzyków za parawanem podczas rekrutacji do orkiestr, co umożliwiło kobietom wstąpienie do orkiestr;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zaplanowania już teraz pierwszego realistycznego etapu walki z nierównością w sztukach widowiskowych, polegającego na zapewnieniu obecności co najmniej jednej trzeciej osób płci pozostającej w mniejszości we wszystkich dziedzinach tego sektora;

13.

zachęca państwa członkowskie do:

14.

przypomina instytucjom kulturalnym o absolutnej konieczności przełożenia na czyny demokratycznej zasady, zgodnie z którą za taką samą pracę kobiet i mężczyzn powinno przysługiwać identyczne wynagrodzenie; podobnie jak w innych sektorach, zasada ta nadal nie jest stosowana w sektorze sztuki;

15.

zachęca państwa członkowskie do dokonania analiz porównawczych sytuacji w sektorze sztuk widowiskowych w poszczególnych państwach Unii, żeby ułatwić opracowanie i wprowadzenie w życie wspólnej polityki, przeprowadzić badania statystyczne oraz móc porównywać i mierzyć zamierzone postępy;

16.

wzywa państwa członkowskie, żeby polepszyły socjalną sytuację osób działających w dziedzinie sztuki i kultury, a przy tym brały pod uwagę różne stosunki zatrudnienia i zagwarantowały lepsze zabezpieczenie socjalne;

17.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również parlamentom państw członkowskich.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/30

A.

mając na uwadze, że obecnie hazard online, którego wartość wyrażona dochodami brutto z tytułu gier hazardowych w 2004 r. wyniosła 2–3 mld euro, stanowi ok. 5 % wartości całego rynku hazardowego w UE, co odnotowano we wspomnianej wyżej analizie SICL, a szybki wzrost wydaje się nieunikniony,

B.

mając na uwadze, że przychody pochodzące z działalności hazardowej, na którą pozwolenie wydał rząd, stanowią zdecydowanie najważniejsze źródło dochodów organizacji sportowych w wielu państwach członkowskich,

C.

mając na uwadze, że działalność hazardowa, w tym hazard internetowy, od dawna jest ściśle regulowana we wszystkich państwach członkowskich w oparciu o zasadę pomocniczości w celu ochrony konsumentów przed uzależnieniem i oszustwami, zapobieżenia praniu brudnych pieniędzy i innym przestępstwom finansowym, jak również ustawionym grom, a także celem zachowania porządku publicznego; mając na uwadze, że Europejski Trybunał sprawiedliwości zgadza się na ograniczenia swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w świetle takich celów związanych z interesem ogólnym, jeżeli są proporcjonalne i niedyskryminacyjne,

D.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie wprowadziły różne ograniczenia w zależności od rodzaju usług hazardowych takich jak gry w kasynach, zakłady sportowe, loterie lub zakłady podczas wyścigów konnych; mając na uwadze, że większość państw członkowskich zakazuje prowadzenia gier w kasynach online, w tym również lokalnym operatorom, a znaczna liczba państw w taki sam sposób zakazuje działalności związanej z zawieraniem zakładów sportowych online i prowadzeniem loterii online,

E.

mając na uwadze, że działalność hazardową wyłączono z zakresu dyrektywy 2006/123/WE, dyrektywy 2007/65/WE oraz dyrektywy 2000/31/WE, a Parlament Europejski wyraził zaniepokojenie możliwością deregulacji działalności hazardowej w swojej ww. rezolucji na temat białej księgi dotyczącej sportu,

F.

mając na uwadze, że państwa członkowskie poddały swoje tradycyjne rynki usług hazardowych regulacji z myślą o ochronie konsumentów przed uzależnieniem, oszustwami, praniem brudnych pieniędzy i ustawianiem zakładów; mając na uwadze, że osiągnięcie tych celów politycznych jest trudniejsze w sektorze usług hazardowych online,

G.

mając na uwadze, że Komisja wszczęła postępowanie w sprawie naruszenia prawa wspólnotowego przeciwko państwom członkowskim w celu sprawdzenia, czy działania krajowe ograniczające transgraniczne świadczenie usług w zakresie hazardu online, zwłaszcza w zakresie zakładów sportowych, są zgodne z prawem wspólnotowym; mając na uwadze, że – co Komisja podkreśliła – postępowania te nie dotyczą kwestii istnienia monopoli lub loterii krajowych jako takich ani ogólnie nie mają wpływu na liberalizację rynków działalności hazardowej,

H.

mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości rozpatruje obecnie coraz więcej kwestii prejudycjalnych związanych z sprawami dotyczącymi hazardu, co wyraźnie ukazuje brak jasności w odniesieniu do wykładni i stosowania prawa wspólnotowego w zakresie hazardu,

I.

mając na uwadze, że w kontekście niniejszej rezolucji w sprawie hazardu internetowego uczciwość oznacza zobowiązanie do zapobiegania nie tylko oszustwom i przestępstwom, lecz również hazardowi problematycznemu i z udziałem osób niepełnoletnich poprzez przestrzeganie zasad ochrony konsumentów i prawa karnego, a także poprzez zobowiązanie do ochrony zawodów sportowych przed nadmiernymi wpływami podmiotów oferujących zakłady sportowe,

J.

mając na uwadze, że hazard online łączy w sobie kilka czynników ryzyka związanych z formami hazardu budzącymi wątpliwości, takich jak m.in. łatwy dostęp do gier hazardowych, dostępność różnych gier i mniejsza liczba ograniczeń natury społecznej (7),

K.

mając na uwadze, że działalność związana z zawieraniem zakładów sportowych i innymi grami online rozwinęła się szybko i w sposób niekontrolowany (zwłaszcza działalność transgraniczna w internecie), a wszechobecne ryzyko, że gra będzie ustawiona, a także zjawisko zawierania zakładów o wystąpienie określonych wydarzeń sportowych sprawiają, że sport jest szczególnie narażony na nielegalną działalność hazardową,

1.

podkreśla, że zgodnie z zasadą pomocniczości i orzecznictwem precedensowym Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości państwa członkowskie mają prawo regulować i kontrolować rynki gier hazardowych zgodnie z ich tradycją i kulturą w celu ochrony konsumentów przed uzależnieniem, oszustwami, praniem brudnych pieniędzy i ustawianiem gier sportowych, a także z myślą o ochronie struktur uzyskiwania środków finansowych, powstałych w oparciu o kulturę uprawiania hazardu, które pozwalają finansować działalność sportową i inne cele społeczne w państwach członkowskich; podkreśla, że wszystkie inne zainteresowane strony również skorzystałyby na prawidłowo monitorowanym i regulowanym rynku gier hazardowych; podkreśla, że podmioty oferujące możliwość uprawiania hazardu online muszą przestrzegać przepisów prawnych państwa członkowskiego, w którym świadczą swoje usługi i w którym zamieszkuje konsument;

2.

podkreśla, że usługi hazardowe należy uważać za bardzo specyficzny rodzaj działalności gospodarczej, a to ze względu na aspekty społeczne i związane z porządkiem publicznym oraz z opieką zdrowotną, gdzie konkurencja nie doprowadzi do lepszej alokacji zasobów, co z kolei jest powodem, dla którego hazard wymaga wielowarstwowego podejścia; podkreśla, że podejście oparte jedynie na rynku wewnętrznym nie jest odpowiednie w tej jakże drażliwej sferze, oraz zwraca się do Komisji z prośbą o zwrócenie szczególnej uwagi na opinie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w odniesieniu do tej kwestii;

3.

popiera prace rozpoczęte w Radzie podczas prezydencji Francji, dotyczące kwestii związanych z hazardem online i hazardem tradycyjnym oraz z zawieraniem zakładów; wzywa Radę do kontynuowania oficjalnych dyskusji na temat potencjalnego rozwiązania politycznego w zakresie zdefiniowania i rozwiązania problemów wynikających z hazardu online i wzywa Komisję do wsparcia tego procesu i przeprowadzenia badań oraz złożenia odpowiednich wniosków uznanych przez Radę za pożądane w celu osiągnięcia wspólnych celów w dziedzinie hazardu internetowego;

4.

wzywa państwa członkowskie do ścisłej współpracy mającej na celu rozwiązanie problemów socjalnych i dotyczących porządku publicznego, wynikających z możliwości uprawiania hazardu online w kontekście transgranicznym, takich jak uzależnienie od hazardu oraz niezgodne z prawem wykorzystywanie danych osobowych lub informacji zawartych na kartach kredytowych; wzywa instytucje UE do ścisłej współpracy z państwami członkowskimi w zakresie walki ze wszelkimi niedozwolonymi lub nielegalnymi ofertami usług w dziedzinie hazardu online oraz do ochrony konsumenta i zapobiegania oszustwom; podkreśla potrzebę określenia wspólnego stanowiska w kwestii realizacji tych celów;

5.

podkreśla, że podmioty będące regulatorami i operatorami powinny ściśle współpracować z innymi zainteresowanymi stronami działającymi na obszarze hazardu online np. podmiotami oferującymi gry hazardowe, organami regulacyjnymi, organizacjami konsumentów, organizacjami sportowymi, stowarzyszeniami branżowymi i mediami, które wspólnie ponoszą odpowiedzialność za uczciwość hazardu online oraz informowanie konsumentów o ewentualnych negatywnych konsekwencjach gier hazardowych online;

6.

zauważa, że działalność przestępczą taką jak pranie brudnych pieniędzy i szarą strefę w gospodarce można kojarzyć z działalnością hazardową oraz obawiać się jej wpływu na uczciwość wydarzeń sportowych; zauważa, że zagrożenie dla uczciwości sportu i zawodów sportowych ma ogromny wpływ na zainteresowanie udziałem w tych wydarzeniach na szczeblu lokalnym, a to z kolei w sposób decydujący wpływa na zdrowie publiczne i integrację społeczną; uważa, że jeżeli sport jest postrzegany jako pole do manipulacji w celu uzyskania korzyści majątkowych przez graczy, działaczy lub inne podmioty, zamiast być grą opartą na wartościach i zasadach, podejmowaną ku radości kibiców, może to skutkować utratą zaufania publicznego;

7.

uważa, że rozprzestrzenianie się hazardu online zwiększa niebezpieczeństwo występowania nieuczciwych praktyk, takich jak oszustwa, ustawianie gier, nielegalne kartele hazardowe oraz pranie brudnych pieniędzy, ponieważ działalność w dziedzinie hazardu online można rozpocząć i zakończyć bardzo szybko, jak również w wyniku namnożenia się zagranicznych podmiotów oferujących tego typu usługi; wzywa Komisję, Europol oraz inne krajowe i międzynarodowe instytucje do prowadzenia dokładnego monitoringu w tej dziedzinie i informowania o jego wynikach;

8.

wyraża przekonanie, że ochrona uczciwego charakteru wydarzeń sportowych i zawodów wymaga współpracy między właścicielami praw sportowych, podmiotami oferującymi zakłady online i władzami publicznymi na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym;

9.

wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, aby organizatorzy zawodów sportowych, operatorzy oferujący zakłady i podmioty regulacyjne współpracowali ze sobą w celu podejmowania środków służących ograniczeniu zagrożeń wynikających z nielegalnego zawierania zakładów i ustawiania wyników wydarzeń sportowych, a także z myślą o wprowadzeniu praktycznych, uczciwych i trwałych ram regulacyjnych w celu ochrony uczciwości w sporcie;

10.

podkreśla, że zakłady sportowe stanowią formę komercyjnego wykorzystywania zawodów sportowych i zaleca państwom członkowskim ochronę zawodów sportowych przed nieuprawnionym komercyjnym wykorzystywaniem, zwłaszcza poprzez uznanie prawa organizatorów zawodów i poczynienie ustaleń zmierzających do zapewnienia sprawiedliwych zysków finansowych z korzyścią dla sportu zawodowego i amatorskiego na wszystkich szczeblach; wzywa Komisję do przeanalizowania możliwości nadania praw własności intelektualnej (pewnego rodzaju „prawa do wizerunku (8)”) w odniesieniu do zawodów sportowych ich organizatorom;

11.

jest zdania, że wszechobecne możliwości, jakie daje Internet w zakresie prywatnego oddawania się grom hazardowym online, których wyniki są udostępniane natychmiast, oraz możliwość grania o duże kwoty pieniędzy stwarza nowe zagrożenie w dziedzinie potencjalnego uzależnienia od hazardu; zauważa jednak, że pełny wpływ szczególnych form usług hazardowych oferowanych online na konsumentów nie jest jeszcze znany i powinien zostać zbadany bardziej drobiazgowo;

12.

zwraca uwagę na coraz większe zaniepokojenie w związku z możliwościami legalnego i nielegalnego dostępu ludzi młodych do gier hazardowych online oraz podkreśla potrzebę skuteczniejszego kontrolowania wieku i odebrania młodocianym graczom możliwości testowania bezpłatnych gier demonstracyjnych na stronach internetowych;

13.

zwraca uwagę, że w szczególności ludzie młodzi mogą mieć trudności z rozróżnieniem takich pojęć jak szczęście, los, szansa i prawdopodobieństwo; wzywa państwa członkowskie do wyodrębnienia kluczowych czynników ryzyka, które mogą zwiększyć prawdopodobieństwo uzależnienia się jednostki (osoby młodej) od hazardu, a także do opracowania narzędzi umożliwiających eliminację tych czynników;

14.

jest zaniepokojony coraz większym przenikaniem się telewizji interaktywnej, usług telefonii komórkowej i stron internetowych w oferowaniu gier na odległość lub gier hazardowych online, skierowanych w szczególności do osób niepełnoletnich; uważa, że rozwój ten będzie źródłem nowych wyzwań związanych z kwestiami regulacyjnymi i dotyczącymi ochrony socjalnej;

15.

uważa, że hazard online może być źródłem zagrożeń dla konsumentów oraz że wobec tego państwa członkowskie mogą zgodnie z prawem ograniczać swobodę świadczenia usług w dziedzinie hazardu online w celu ochrony konsumentów;

16.

podkreśla, że rodzice są odpowiedzialni za to, aby osoby niepełnoletnie nie uprawiały hazardu, a nieletni nie popadali w uzależnienie od gier hazardowych;

17.

jednocześnie wzywa państwa członkowskie do przeznaczania odpowiednich środków finansowych na badania dotyczące problemów związanych z hazardem online, a także na zapobieganie im lub rozwiązywanie problemów już zaistniałych;

18.

uważa, że zyski z działalności hazardowej należy wykorzystywać z pożytkiem dla społeczeństwa, w tym również przeznaczać je na systematyczne finansowanie edukacji, zdrowia, sportu zawodowego i amatorskiego oraz kultury;

19.

popiera wysiłki zmierzające do opracowania standardów w dziedzinie hazardu online, obejmujących ograniczenia wiekowe, zakaz stosowania systemów kredytowych i systemów nagród w celu ochrony graczy najbardziej podatnych na negatywne skutki hazardu, informacje o ewentualnych skutkach hazardu, informacje o miejscach, w których można uzyskać pomoc w przypadku uzależnienia, zagrożenie uzależnieniem w przypadku niektórych gier itd.;

20.

wzywa wszystkie zainteresowane podmioty do podjęcia problemu izolacji społecznej, którego przyczyną jest uzależnienie od hazardu online;

21.

jest zdania, że samoregulacja w zakresie reklamy, promocji i dostarczania gier online nie jest wystarczająco skuteczna, wobec czego podkreśla potrzebę zarówno regulacji, jak i współpracy między branżą a władzami;

22.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia współpracy na szczeblu UE w celu podjęcia środków wymierzonych przeciw wszelkim formom agresywnej reklamy lub agresywnego marketingu operatorów publicznych lub prywatnych, prowadzonych w zakresie hazardu online, w celu ochrony zwłaszcza graczy problematycznych i konsumentów najbardziej narażonych na negatywne skutki hazardu, takich jak dzieci i ludzie młodzi;

23.

proponuje przeanalizowanie możliwości wprowadzenia maksymalnej kwoty, jaką można by było przeznaczyć miesięcznie na usługi hazardowe, albo też zobowiązania operatorów oferujących usługi hazardowe online do sprzedawania w punktach detalicznych kart opłacanych z góry do wykorzystania na usługi hazardowe online;

24.

zauważa, że mimo to kodeks postępowania może stanowić pożyteczne dodatkowe narzędzie do osiągnięcia niektórych celów publicznych (i prywatnych) oraz do uwzględnienia rozwoju technologicznego lub zmian w preferencjach konsumentów czy też w strukturach rynkowych;

25.

podkreśla, że kodeks postępowania stanowi ostatecznie podejście wynikające z inicjatywy samej branży i mające charakter samoregulacyjny, wobec czego może być jedynie uzupełnieniem prawa, którego nie może zastąpić;

26.

podkreśla również, że skuteczność kodeksu postępowania w dużej mierze będzie zależeć od tego, czy uznają go krajowe organy regulacyjne i konsumenci oraz czy jego zapisy będą egzekwowane;

27.

wzywa państwa członkowskie do dokumentowania rozmiaru i skali wzrostu ich rynków hazardu online, a także wyzwań związanych z tego rodzaju hazardem;

28.

wzywa Komisję do zainicjowania badań naukowych w dziedzinie hazardu online i zagrożenia uzależnieniem od hazardu, np. na temat wpływu reklamy na uzależnienie od hazardu, możliwości opracowania wspólnych europejskich zasad kategoryzacji gier w zależności od ich cech potencjalnie uzależniających oraz ewentualnych środków zapobiegawczych i zaradczych;

29.

wzywa Komisję do przeanalizowania zwłaszcza roli reklamy i marketingu (w tym również bezpłatnych gier demonstracyjnych online) w zakresie bezpośredniego lub implicytnego zachęcania osób niepełnoletnich do hazardu;

30.

wzywa Komisję, Europol i władze krajowe do gromadzenia i wspólnego wykorzystywania informacji na temat skali oszustw i innych czynów przestępczych w sektorze hazardu online, tzn. wśród podmiotów zaangażowanych w działalność tego sektora;

31.

wzywa Komisję do przestudiowania, w ścisłej współpracy z rządami krajowymi, gospodarczych i niegospodarczych skutków świadczenia transgranicznych usług w dziedzinie hazardu w odniesieniu do kwestii uczciwości, odpowiedzialności społecznej, ochrony konsumentów i opodatkowania;

32.

podkreśla znaczenie miejsca zamieszkania konsumenta dla państw członkowskich i ich możliwości skutecznej kontroli, ograniczania i nadzorowania usług hazardowych świadczonych na ich obszarze;

33.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wyjaśnienia kwestii miejsca opodatkowania działalności związanej z hazardem online;

34.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/35

A.

mając na uwadze, że normy jakości i bezpieczeństwa żywności stosowane w Unii Europejskiej są najwyższe na świecie,

B.

mając na uwadze, że te wysokie standardy odpowiadają wymaganiom konsumentów europejskich i są sposobem maksymalizacji wartości dodanej,

C.

mając na uwadze, że konsumenci są coraz bardziej zainteresowani nie tylko bezpieczeństwem żywności, ale także jej pochodzeniem i metodami produkcji artykułów żywnościowych; mając na uwadze, że Unia Europejska w reakcji na tę sytuację wprowadziła cztery oznaczenia jakości i pochodzenia dla artykułów spożywczych, a mianowicie: chronioną nazwę pochodzenia, chronione oznaczenie geograficzne, gwarantowaną tradycyjną specjalność oraz pieczęć ekologiczną,

D.

mając na uwadze, że produkty europejskie wysokiej jakości są „żywym” dziedzictwem kulturowym i kulinarnym Unii Europejskiej, a tym samym stanowią istotny element życia gospodarczego i społecznego wielu regionów UE, ponieważ umożliwiają działalność mającą, zwłaszcza na obszarach wiejskich, bezpośrednie odniesienie regionalne,

E.

mając na uwadze, że systemy certyfikacyjne kojarzą się w świadomości konsumentów z gwarancją wyższej jakości,

F.

mając na uwadze, że systemy jakości charakterystyczne dla Unii Europejskiej przynoszą znaczną korzyść konkurencyjną produktom UE,

G.

mając na uwadze, że duże przedsiębiorstwa handlu detalicznego zdominowały rynek produktów żywnościowych UE i wprowadzają opłaty, dodatki referencyjne, jak również obowiązek nieuzasadnionego udziału w wydatkach na promocję, a to wszystko zmniejsza szanse małych przedsiębiorstw produkcyjnych na dotarcie do szerszej grupy odbiorców,

H.

mając na uwadze, że możliwe jest stosowanie nowych technologii w celu wprowadzania szczegółowych informacji dotyczących pochodzenia i cech różnych produktów rolnych i spożywczych,

I.

mając na uwadze, że podrabianie produktów naraża na szkody zarówno producentów, jak i konsumentów końcowych,

1.

wyraża zadowolenie z powodu procesu refleksji zapoczątkowanego przez Komisję w zielonej księdze i wspiera jej chęć promowania jakości produktów rolnych UE, bez nakładania kosztów i dodatkowych obciążeń na producentów;

2.

podkreśla, że zapewnienie lojalnej konkurencji na rynkach produktów strategicznych, jakimi są produkty rolne i spożywcze, jest głównym celem UE i leży w jej ogólnym interesie; uważa, że istotne jest, aby istniała prawidłowa konkurencja w zakresie produktów importowanych, które ogólnie nie spełniają tych samych norm, co produkty wspólnotowe; jest zdania, że działania europejskie w dziedzinie jakości muszą również być uregulowane w ramach Światowej Organizacji Handlu w odniesieniu do produktów zagranicznych wprowadzanych na jednolity rynek europejski;

3.

uważa za konieczne usprawnienie kontroli i koordynacji pomiędzy różnymi organami w celu zapewnienia, że importowane produkty spożywcze spełniają normy UE w zakresie ochrony środowiska, bezpieczeństwa żywności i zwierząt; przyjmuje do wiadomości wnioski końcowe Rady „Rolnictwo” z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie bezpieczeństwa produktów importowanych z krajów trzecich i przestrzegania norm Wspólnoty; dostrzega jednak brak w wymienionych wnioskach końcowych zdecydowanej woli politycznej do zaostrzenia wspólnotowej kontroli w krajach trzecich;

4.

stwierdza, że nie można prowadzić polityki w zakresie jakości nie uwzględniając przyszłości wspólnej polityki rolnej oraz wyzwań, jakimi są między innymi zmiany klimatu, ochrona bioróżnorodności, zaopatrzenie w energię czy gospodarka zasobami wodnymi;

5.

uważa, że w ogólnym kontekście wysokich cen surowców środki mające na celu zwiększenie wielkości produkcji nie mogą być pretekstem do obniżenia standardów;

6.

ponownie stwierdza, że cel, jakim jest wprowadzenie maksymalnego poziomu bezpieczeństwa żywności, ochrony zwierząt i środowiska naturalnego, musi również pozwolić na osiągnięcie poziomu jakości produktów, który przyniósłby znaczącą konkurencyjną korzyść producentom rolnym; stwierdza, że rolnicy muszą mieć możliwość pokrycia kosztów wynikających z wymogów UE w zakresie bezpieczeństwa żywności, ochrony zwierząt i środowiska naturalnego; uważa, że w przypadkach, gdy przewaga konkurencyjna rolników jest niewystarczająca dla pokrycia kosztów powstałych wskutek wymogów UE, wspólna polityka rolna powinna odegrać istotną rolę w tym zakresie, i że musi być stosowana przez europejskich rolników w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywności, ochrony zwierząt i środowiska naturalnego w rolnictwie;

7.

uważa, że europejska polityka jakości musi zostać opracowana do celów reformy wspólnej polityki rolnej po 2013 r.; jest zdania, że rolą Unii Europejskiej w ramach WPR powinno być udzielanie wsparcia, w szczególności finansowego, w celu ustanowienia norm wysokiej jakości dla europejskich produktów rolno-spożywczych; podkreśla konieczność udzielenia silniejszego wsparcia organizacjom producentów, aby w szczególności nie dyskryminować drobnych producentów;

8.

zwraca uwagę, że w Międzynarodowym traktacie o zasobach genetycznych roślin dla wyżywienia i rolnictwa Unia Europejska zobowiązała się do wdrożenia środków na rzecz zachowania zasobów genetycznych; wzywa Komisję do utworzenia specjalnych programów wsparcia sprzedaży, promujących stosowanie odmian roślin zagrożonych zmianami genetycznymi; podkreśla, że powinno to zwiększyć atrakcyjność uprawy przez rolników i ogrodników odmian wymienionych jako zasoby genetyczne roślin oraz utworzenia programów wspierania zbytu ras zwierząt użytkowych zagrożonych wyginięciem;

9.

przypomina, że w następstwie ciągłego procesu liberalizacji światowych rynków rolnych, producenci europejscy bezpośrednio podlegają międzynarodowej konkurencji i że każdy nałożony na nich dodatkowy środek może spowodować, że znajdą się oni w sytuacji niekorzystnej z punktu widzenia konkurencyjności, ale proces ten może przynieść korzyści rolnikom UE, jeśli ich produkty znajdą się na czołowych pozycjach rynkowych i otrzymają odznaczenia z tego tytułu; przypomina również, że rolnicy Wspólnoty mogą wykorzystać wymagania konsumentów, zaopatrując ich w produkty wysokiej jakości wytwarzane na miejscu i dotrzymując surowszych norm w zakresie ochrony zwierząt i środowiska;

10.

podkreśla ze szczególnym naciskiem, że sprawy niezwiązane z handlem Komisja musi negocjować w ramach Światowej Organizacji Handlu w taki sposób, aby jak najwięcej wprowadzonych wyrobów spełniało takie same wymagania, jak te nałożone na rolników w UE, tak aby jakość produktów rolnych spełniających wymogi UE w zakresie bezpieczeństwa żywności, ochrony zwierząt i środowiska zapewniała rolnikom wyraźną przewagę konkurencyjną;

11.

wyraża zaniepokojenie wpływem wielkich sieci sklepów na ogólną jakość produktów spożywczych UE; wyraża zaniepokojenie również faktem, że na rynkach charakteryzujących się dużym stopniem koncentracji dystrybucji zaznacza się tendencja do ujednolicania i zmniejszania różnorodności produktów rolno-spożywczych, co prowadzi do zwiększania liczby produktów wstępnie przetworzonych kosztem produktów tradycyjnych; sugeruje, aby Komisja wzięła pod uwagę potrzebę opracowania przepisów w zakresie wprowadzonej przez niewielką liczbę europejskich wielkich sieci handlowych procedury aukcji odwrotnych, ponieważ wywiera ona zgubny wpływ na jakość produktów;

12.

wyraża zaniepokojenie z powodu złożoności systemu norm podstawowych UE i dużej liczby przepisów, do których muszą się stosować rolnicy w Unii Europejskiej; wyraża poparcie dla uproszczenia przepisów i opowiada się za tym, aby każdy kolejny przepis oceniać zgodnie z kryteriami jego przydatności, konieczności i kryteriami proporcjonalności;

13.

wzywa do dalszego upraszczania norm marketingowych poprzez uściślanie głównych kryteriów mających zastosowanie; wzywa do opracowania unijnych wytycznych w sprawie stosowania ogólnych zastrzeżonych pojęć, takich jak „zawierający małe ilości cukru”, „niskoemisyjny”, „dietetyczny” i „naturalny”, celem uniknięcia praktyk wprowadzających w błąd;

14.

wyraża zaniepokojenie faktem, że większość konsumentów UE nie ma wystarczających informacji na temat łańcucha żywnościowego, w szczególności na temat pochodzenia produktów i surowców; wyraża poparcie dla wprowadzenia obowiązku zamieszczania informacji dotyczącej miejsca wytworzenia produktów pierwotnych w formie oznakowania kraju pochodzenia, aby wyjść naprzeciw życzeniu konsumentów otrzymania dokładniejszych informacji o pochodzeniu produktu; wyraża również poparcie dla rozszerzenia tego systemu na produkty przetworzone i uważa, że w systemie tym powinno się uwzględnić pochodzenie głównych składników i surowców, wskazywać ich miejsce pochodzenia oraz miejsce ostatniego przetworzenia produktu;

15.

uważa, że model australijski jest doskonałym przykładem systemu oznakowania kraju pochodzenia – w tym przypadku należy jednak uwzględnić szczególne uwarunkowania różnych sektorów produkcji w Unii Europejskiej – ponieważ wskazane są w nim różne etapy wytwarzania produktów, na przykład terminy: „wyprodukowano w” – w przypadku produktów wytworzonych ze składników pochodzenia krajowego lub wytworzonych na miejscu – lub „wytworzono w” – w przypadku produktów spożywczych poddanych znacznemu przetworzeniu w danym kraju – albo „wytworzono w… ze składników lokalnych lub importowanych”; przypomina, że inni ważni partnerzy handlowi Unii Europejskiej, jak Stany Zjednoczone lub Nowa Zelandia, również korzystają z systemów oznakowania tego samego typu;

16.

uważa, że tak długo jak normy bezpieczeństwa żywności są spełniane, normy handlowe nie powinny utrudniać dostępu produktów do rynku ze względu na wygląd, kształt czy wymiary;

17.

uważa, że ogólnie obowiązujący znak jakości UE, opatrzony napisem „wyprodukowano w Unii Europejskiej”, musi spowodować pozytywne wyróżnianie się produktów UE na rynku dzięki surowym normom ich produkcji;

18.

uważa, że należy bardziej promować fakultatywne terminy zarezerwowane niż obowiązkowe normy handlowe; zauważa jednak, że wprowadzenie takich ujednoliconych definicji satysfakcjonujących wszystkie zainteresowane strony, z uwagi na różnice w zwyczajach żywieniowych i tradycji, może wiązać się z trudnościami, zwiększaniem się ilości informacji podawanych konsumentom czy koniecznością stworzenia systemu nadzoru weryfikującego stosowanie tych terminów;

19.

wyraża poparcie dla środków mających na celu uproszczenie przepisów wspólnotowych, o ile nie wpłynie to negatywnie na te przepisy, i opowiada się za zmniejszeniem liczby dziedzin podlegających samoregulacji; uważa, że wspólne normy handlowe są niezbędne i że można je ustanowić w bardziej skuteczny sposób; uważa w związku z tym, że należy wspierać proces współregulacji oraz zwykły proces przyjmowania wspólnotowych przepisów w tej dziedzinie; zwraca się z wnioskiem o włączenie do tego procesu władz krajowych i przedstawicieli sektora spożywczego i producentów rolnych;

20.

podkreśla, że systemy jakości żywności powinny oferować konsumentom informację oraz gwarantować autentyczność składników lokalnych oraz technik produkcji; uważa w związku z tym, że systemy takie wymagają wdrażania i wykorzystywania z zastosowaniem zwiększonej kontroli oraz systemów identyfikowalności;

21.

uważa, że niezbędne jest wprowadzenie bardziej przejrzystych i powszechnie uznawanych przez konsumentów systemów oznakowania oraz że dla przejrzystości znakowania pochodzenia, zarówno w przypadku produktów UE, jak i importu z krajów trzecich, należy wskazać miejsce pochodzenia decydujących o produkcie najważniejszych dodatków pochodzenia rolnego;

22.

uważa, że wyłączne stosowanie produktów oryginalnych z dopiskiem „chronione oznaczenie pochodzenia” w odniesieniu do surowca musi być zapewnione tylko wtedy, gdy jest stosowane chronione oznakowanie na etykiecie oraz w przypadku reklamy produktu przetworzonego; podkreśla, że tym sposobem uniknie się z jednej strony wprowadzania w błąd konsumentów, z drugiej zaś strony wspierany będzie popyt na produkty z chronionym oznaczeniem pochodzenia;

23.

uważa za uzasadnione ustanowienie zasad stosowania terminów „górski” i „z wyspy”, ponieważ przyniosłoby to znaczące dodatkowe korzyści produktom rolnym i spożywczym z odnośnych regionów o niekorzystnym położeniu geograficznym; uważa, że w przypadku stosowania tych terminów obowiązkowe musi być podanie kraju pochodzenia;

24.

stwierdza, że w związku z tym, iż dla przeciętnego konsumenta różnice między chronionymi nazwami pochodzenia i chronionymi oznaczeniami geograficznymi nie są jasne, należałoby podjąć działania informacyjne uświadamiające konsumentom te różnice;

25.

sprzeciwia się ustanowieniu surowszych kryteriów oceny takich jak kryteria odnoszące się do możliwości eksportowych i do zrównoważenia; wskazuje, że istnieją przykłady produktów, które wprawdzie nie są eksportowane, a mimo to mają bardzo duże znaczenie dla tworzenia się lokalnej gospodarki i podtrzymywania więzi społecznych;

26.

stwierdza, że oznaczenia geograficzne są ważnym europejskim dziedzictwem, które trzeba chronić, zarówno z uwagi na jego znaczącą dynamikę gospodarczą, jak również głęboko sięgające skutki społeczno-ekonomiczne dla wielu regionów UE; uważa, że oznaczenia te są gwarancją jakości, którą trzeba wspierać, a mianowicie drogą wzmocnienia zarządzania oznaczeniami geograficznymi poprzez stowarzyszenia, które złożyły takie wnioski; uważa, że oznaczenia te pomagają konsumentom rozróżnić produkty;

27.

uważa za konieczne wprowadzenie jaśniejszego rozróżnienia między markami handlowymi a oznaczeniami geograficznymi oraz podjęcie działań na rzecz konkretnego stosowania przepisów Wspólnoty, które stanowią, że wprowadzenie marki handlowej, chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nie może być dokonane przez uczestników życia gospodarczego niebędących reprezentantami organizacji producenckich posiadających prawo do stosowania tych oznaczeń; uważa za niezbędne przeprowadzenie kampanii reklamowych, odpowiednio finansowanych ze środków budżetowych, celem przybliżenia konsumentom zalet tego rodzaju publicznych systemów certyfikacji;

28.

uważa, że celem utrzymania jakości i dobrego imienia oznaczeń geograficznych wytwórcy produktów posiadających oznaczenie geograficzne powinni dysponować instrumentami, które umożliwiałyby im właściwe zarządzanie wielkością produkcji;

29.

uważa, że w przypadku zastosowania produktu z chronionym oznaczeniem geograficznym w złożonym produkcie końcowym – przy zmianie właściwości produktu posiadającego oznaczenie geograficzne – organizacje ochrony lub właściwe organy muszą posiadać możliwość przeprowadzenia ukierunkowanej kontroli w celu zbadania, czy nie nastąpiła zbyt wielka zmiana cech produktu z oznaczeniem geograficznym;

30.

wzywa do lepszej ochrony wprowadzonych nazw, zwłaszcza na określonych etapach pakowania i sprzedaży tych produktów poza obszarem ich produkcji, na których to etapach istnieje niebezpieczeństwo nadużycia danej nazwy; wzywa do zastosowania przepisu Wspólnoty, zakazującego wprowadzania oznakowań zawierających nazwy zbliżone do już wprowadzonych chronionych nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych;

31.

popiera opracowanie wspólnych przepisów dla producentów wyrobów oznaczonych geograficznie celem określenia warunków dotyczących nakładów związanych z tym znakowaniem jak również w odniesieniu do ich przestrzegania przy znakowaniu wyrobów przetworzonych;

32.

wyraża poparcie dla uproszczenia procedury rejestracji oznaczeń geograficznych i skrócenia terminu ich otrzymywania;

33.

zwraca uwagę na fakt, że poziom ochrony oznaczeń geograficznych jest różny w poszczególnych państwach członkowskich; uważa że konieczna jest harmonizacja ustawodawstw i procedur w tej dziedzinie ze szczególnym uwzględnieniem ochrony norm z urzędu;

34.

wzywa do wzmocnienia międzynarodowego wymiaru ochrony oznaczeń geograficznych w ramach międzynarodowych negocjacji handlowych; wzywa Komisję Europejską do intensyfikacji starań o poprawę ochrony oznaczeń geograficznych w ramach negocjacji Światowej Organizacji Handlu (w rozumieniu rozszerzenia ochrony zgodnie z art. 23 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej na wszystkie produkty i utworzenia multilateralnego rejestru oznaczeń geograficznych) na płaszczyźnie politycznej, ale także w ramach rokowań o przyjęcie nowych państw do Światowej Organizacji Handlu oraz w ramach bieżących negocjacji porozumień dwustronnych;

35.

uważa, że zarówno produkty eksportowane, jak i pozostające na rynku wewnętrznym, powinny być objęte międzynarodową ochroną, która może być zróżnicowana wewnątrz UE w zależności od rzeczywistego niebezpieczeństwa nieuprawnionego stosowania produktów eksportowanych, tak, aby eksportowane produkty o wysokim poziomie zagrożenia nieuprawnionym stosowaniem podlegały ochronie w ramach Światowej Organizacji Handlu, podczas gdy w odniesieniu do produktów o niskim poziomie zagrożenia i sprzedawanych na rynku lokalnym można byłoby zaproponować procedurę uproszczoną, która, po uznaniu przez państwa członkowskie, zostanie zgłoszona do Komisji (porównywalne z obecną ochroną tymczasową) oraz będzie korzystać z ochrony wspólnotowej;

36.

wskazuje na fakt, że określone oznakowania są systematycznie bezprawnie używane w krajach trzecich, co wprowadza w błąd konsumentów i naraża dobre imię produktów oryginalnych; podkreśla, że ochrona oznakowania w kraju trzecim jest procedurą niezwykle czasochłonną i w zasadzie nie do przeprowadzenia przez pojedyncze organizacje producenckie, ponieważ każdy kraj posiada własne specyficzne systemy i procedury ochrony; wzywa Komisję do podjęcia działalności doradczej i dostarczenia organizacjom producenckim niezbędnego know-how lub udzielenia prawnej pomocy przy zawieraniu porozumień z krajami trzecimi;

37.

zwraca się z wnioskiem o poddanie chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych kontroli wspólnotowej i krajowej poprzez zobowiązanie państw członkowskich do działania z urzędu w przypadkach niedozwolonego używania lub naśladowania oznaczeń geograficznych; proponuje wprowadzenie odpowiedniego postanowienia do art. 13 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 Rady z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (3); wyraża poparcie dla uproszczenia procedur otrzymywania chronionych nazw pochodzenia i dla wprowadzenia rygorystycznej kontroli, przeprowadzanej przez każde państwo członkowskie, mającej na celu wydawanie certyfikatów na realizację całego procesu produkcji na określonym obszarze geograficznym;

38.

uważa, że kontrola rynku pod kątem przestrzegania przepisów w odniesieniu do wszystkich produktów posiadających chronioną nazwę pochodzenia i chronione oznaczenie geograficzne oznacza wprawdzie nakłady administracyjne, ale w znacznej mierze przyczyni się do skutecznej ochrony tych produktów; wyraża poparcie dla przyznania wspólnotowej pomocy technicznej przy prowadzeniu kontroli przez państwa członkowskie w celu zapewnienia możliwie jednolitej realizacji ochrony tych produktów na obszarze UE;

39.

uważa, że należy zwiększyć działalność informacyjną i popularyzującą dotyczącą tych systemów, dzięki pomocy finansowej UE, zarówno na rynku wewnętrznym, jak i w państwach trzecich; uważa, że powinno się zwiększyć udział UE we współfinansowaniu wspólnotowych programów na rzecz informowania o produktach europejskich i wspierania ich zbytu; wzywa Komisję, by w dalszym ciągu zajmowała się koncepcją chronionych oznaczeń geograficznych w krajach trzecich, a mianowicie drogą zwiększenia pomocy technicznej w powiązaniu z organizacjami producenckimi posiadającymi te oznaczenia;

40.

zaleca utworzenie europejskiej instytucji ds. jakości produktów, która ściśle współpracowałaby z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności i służbami Komisji odpowiedzialnymi za ochronę jakości produktów spożywczych; instytucja ta wydawałaby również decyzje w sprawie coraz liczniejszych wniosków krajów trzecich o uznanie chronionej nazwy pochodzenia, chronionego oznaczenia geograficznego i gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

41.

podkreśla znaczenie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (4) dla swobody wyboru konsumentów; wzywa Komisję do przedłożenia wniosku legislacyjnego w odniesieniu do obowiązku znakowania także produktów pochodzenia zwierzęcego, jak mleko, mięso i jaja, przy produkcji których zwierzęta otrzymują paszę zmodyfikowaną genetycznie;

42.

wyraża poparcie dla utrzymania i uproszczenia systemu gwarantowanych tradycyjnych specjalności, wyraża jednak rozczarowanie w odniesieniu do stopnia skuteczności tego narzędzia, które dotychczas umożliwiło rejestrację jedynie znikomej liczby gwarantowanych tradycyjnych specjalności (zarejestrowano 20 specjalności, a 30 wniosków jest rozpatrywanych); podkreśla, że z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006 Rady z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami (5) należy usunąć wymieniony na drugim miejscu wykaz wpisów gwarantowanych tradycyjnych specjalności – w którym nie zastrzeżono stosowania nazwy produktu lub artykułu spożywczego wyłącznie przez producenta – ponieważ osłabia to ochronę gwarantowanych tradycyjnych specjalności; przypomina, że prawne uregulowania w odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności nadal stanowią istotny instrument ochrony receptur oraz, że w przypadku spełnienia określonych warunków istnieje godny uwagi obszar rozwoju;

43.

uważa definicję pojęcia produktu „tradycyjnego” sformułowaną w rozporządzeniu (WE) nr 509/2006 za niewystarczającą; uważa, że związek między tradycyjnymi produktami i krajem, w którym odpowiednia tradycja jest pielęgnowana, względnie wyłączne stosowanie tych określeń przez producentów stosujących tradycyjne receptury, podniosłyby status gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

44.

uważa, że produkcja ekologiczna jest jednym z obszarów rolnictwa UE o silnym potencjale wzrostu i że programy jej promowania muszą przynieść wzrost zaufania do logo Wspólnoty; stwierdza, że mimo przyjęcia wspólnpotowego rozporządzenia w tej dziedzinie, zawierającego jednolite normy, państwa członkowskie stosują procedurę certyfikacji w zróżnicowany sposób, przenosząc dowolnie kosztowne zadania kontrolne na organy kontroli lub państwo koncesjonowane przez jednostki kontrolne; zauważa, że procedura certyfikacji zmienia się w zależności od państwa członkowskiego i jest kosztowna; popiera harmonizację przepisów prawnych w zakresie górnych limitów zawartości niedozwolonych środków ochrony roślin w produktach rolnictwa ekologicznego; popiera zasadniczo projekt wprowadzenia znaku ekologicznego UE;

45.

uważa za konieczne zwiększenie jednolitości typologii organizmów oraz procedur kontroli i certyfikacji produktów ekologicznych, aby konsumenci mieli poczucie bezpieczeństwa i zaufania dzięki nowemu logo UE dla produktów pochodzących z ekologicznej produkcji rolnej, gwarantującemu jednolite kryteria produkcji, kontroli i certyfikacji w całej UE i przyczyniającemu się do rozwiązywania problemów oraz większego wsparcia rynku wewnętrznego produktów ekologicznych;

46.

uważa, że pojawienie się produktów nieekologicznych oznakowanych w sposób sugerujący, iż są produktami rolnictwa ekologicznego, może hamować rozwój jednolitego rynku produktów ekologicznych w UE; w związku z tym wyraża zaniepokojenie próbą rozszerzenia znaku Ecolabel na produkty żywnościowe niewytworzone zgodnie z zasadami rolnictwa ekologicznego;

47.

opowiada się za obowiązkowym podawaniem informacji o kraju pochodzenia w przypadku importowanych z krajów trzecich surowych i przetworzonych produktów pochodzących z ekologicznej produkcji rolnej, niezależnie od tego, czy dla produktów ekologicznych będzie stosowane logo UE;

48.

uważa, że dla lepszego funkcjonowania rynku wewnętrznego produktów ekologicznych w UE należy:

49.

wyraża zadowolenie z powodu ustanowienia w państwach członkowskich urzędów ds. produktów tradycyjnych i ekologicznych; uważa, że konieczne jest, aby w każdym państwie członkowskim istniały instytucje publiczne lub prywatne, jednomyślnie uznane przez producentów i konsumentów, odpowiedzialne za kontrolowanie krajowej produkcji artykułów ekologicznych i wysokiej jakości oraz za zapewnianie jej promocji;

50.

przyznaje, że konsumenci mają coraz większe wymagania jeżeli chodzi o jakość żywności i środków żywnościowych, nie tylko w kategoriach bezpieczeństwa, ale także kwestii etycznych, takich jak równowaga środowiskowa, ochrona dobrostanu zwierząt czy technologie związane z organizmami genetycznie modyfikowanymi (OGM); wzywa Komisję do opracowania kryteriów dla inicjatyw w dziedzinie jakości, takich jak dobrowolne systemy oznaczania produktów wolnych od OGM, które zapewnią konsumentom jasny wybór;

51.

uważa, że należy wspierać przyjazne dla środowiska metody produkcji; wyraża ubolewanie z powodu braku wspólnotowych uregulowań dla produkcji zintegrowanej, umożliwiających skierowanie uwagi na wysiłki wytwórców UE poprzez odpowiednie kampanie sprzedaży i kampanie reklamowe;

52.

uważa unijne założenia w sprawie harmonizacji standardów za zbędne; uważa, że nie ma potrzeby tworzenia kolejnych systemów certyfikacji służących do wyróżniania żywności na poziomie wspólnotowym, ponieważ prowadziłoby to do deprecjacji już istniejących systemów i wprowadzałaby konsumentów w błąd;

53.

podkreśla, że przygotowanie znaków jakościowych, łącznie z wiążącym się z tym postępowaniem, nie może powodować wzrostu kosztów administracyjnych dla producentów; wzywa w związku z tym, by w kontekście stosowania tych znaków producenci otrzymali prawo inicjatywy, natomiast ingerencje organów Wspólnoty ograniczyły się do ochrony tych znaków, aby zapewnić producentom odpowiednie wynagrodzenie ich nakładów i ochronę konsumentów przed fałszerstwami lub jakąkolwiek inną formą oszustwa;

54.

podkreśla, że istniejące systemy certyfikacji, obok przestrzegania przepisów prawa dzięki ścisłemu nadzorowi, powinny gwarantować również inne istotne elementy bezpieczeństwa żywności, na przykład możliwość kontroli wstecznej; podkreśla, że uregulowania dotyczące certyfikacji powinny odzwierciedlać wymogi wspólnotowe i dlatego też potrzebne jest wsparcie ze strony państwa w zakresie kosztów ponoszonych przez rolników; opowiada się za promowaniem bardziej aktywnego współdziałania ze strony organizacji producenckich, ponieważ indywidualni rolnicy nie są w stanie stawić czoła wygórowanym przepisom certyfikacyjnym handlu;

55.

zwraca uwagę, że prywatne systemy certyfikacji nie spełniają zadania, jakim jest przekazanie konsumentom informacji o właściwościach danego produktu, a stały się jedynie środkiem zyskania dostępu do rynku, zwiększają biurokratyczne nakłady ponoszone przez wytwórców i stały się dobrym interesem dla wielu przedsiębiorstw detalicznego handlu artykułami spożywczymi; uważa, że nie należy wspierać gromadzenia się tych systemów, ponieważ dla części sektora produkcji oznaczają one ograniczenie dostępu do rynku;

56.

zwraca uwagę, że obecne nagromadzenie prywatnych systemów certyfikacji utrudnia pewnej części sektora dostęp do rynku i że systemy te nie przyczyniają się do lepszego informowania konsumentów o właściwościach produktów; zwraca się do Komisji o wywarcie wpływu na wzajemne uznawanie prywatnych systemów certyfikacji przez państwa członkowskie celem zahamowania przyrostu ich liczby i wykluczania jakościowych produktów z rynku; uważa za konieczne opracowanie wspólnotowych wytycznych obejmujących aspekty, których te systemy nie mogą regulować, jak np. „rewaloryzujące” pojęcia i oznaczenia, które należy określić przy pomocy obiektywnej skali i obiektywnych danych;

57.

zwraca uwagę na fakt, że produkty regionalne mają duże znaczenie dla lokalnych gospodarek i społeczności, dlatego też należy się sprzeciwiać propozycjom jakiegokolwiek ograniczenia liczby rejestrowanych oznaczeń geograficznych;

58.

uważa, że nie powinno się opracowywać nowych rozwiązań dla promocji produktów tradycyjnych, mogących prowadzić do deprecjacji systemu gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

59.

wzywa do zacieśnienia współpracy z Międzynarodową Organizacją Normalizacyjną i do jak najszerszego wdrożenia systemów alternatywnych, na przykład HACCP (Systemu Analizy Ryzyka i Kontroli Punktów Krytycznych);

60.

przypomina, w odniesieniu do wymiaru międzynarodowego, że Unia Europejska napotkała kilka problemów dotyczących konkurencyjności w stosunkach ze swoimi głównymi partnerami handlowymi; wyraża zaniepokojenie z powodu presji wywieranej przez produkty z krajów wschodzących, których poziom bezpieczeństwa i jakości różni się od poziomu europejskiego, i których kontrolowanie można poddać w wątpliwość; podkreśla w związku z tym konieczność wdrożenia koncepcji „warunkowego dostępu do rynku” zalecanej przez Parlament w wielu rezolucjach;

61.

zwraca się z wnioskiem o zawarcie jak największej ilości porozumień dwustronnych z kluczowymi rynkami oraz porozumień mających na celu walkę z podrabianiem; wzywa Komisję Europejską do podjęcia działań w celu rozwiązania problemu międzynarodowej ochrony marek oraz chronionych oznaczeń geograficznych, chronionych nazw pochodzenia i gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

62.

wspiera działania na rzecz jak najszerszego przedstawienia korzyści polityk Unii Europejskiej w zakresie gwarancji jakości i bezpieczeństwa żywności; wyraża ubolewanie, że obywatele nie mają swobodnego dostępu do wyczerpujących informacji na temat udziału Unii Europejskiej w działaniach w tej dziedzinie; zaleca Komisji i państwom członkowskim wzmocnienie wysiłków na rzecz upowszechniania informacji o normach jakości i bezpieczeństwa żywności obowiązujących w zakresie produktów wspólnotowych oraz wspierania tych norm;

63.

podkreśla rolę, jaką może odegrać europejskie finansowanie w tej dziedzinie; uważa, że 75 % udziału Wspólnoty w programach na rzecz poprawy jakości w państwach konwergencji jest niewystarczające; zwraca jednak uwagę na zaostrzenie warunków udzielania kredytu małym producentom, w kontekście światowego kryzysu finansowego, który silnie ograniczy ich dostęp do współfinansowania;

64.

uważa za konieczne wspieranie tworzenia rynków rolnych, miejsc, w których producenci rolni na własną rękę będą bezpośrednio sprzedawać produkty regionalne i sezonowe, ponieważ gwarantuje to uczciwe ceny i wysoką jakość produktów, wzmacnia powiązanie produktu z obszarem uprawy i zwraca uwagę konsumentów na świadomy wybór dokonywany według aspektów jakościowych; uważa, że państwa członkowskie powinny promować tworzenie punktów sprzedaży, w których producenci mogą bezpośrednio oferować swoje wyroby konsumentom;

65.

wzywa do stworzenia programów wsparcia sprzedaży dla lokalnych rynków w celu promowania lokalnych i regionalnych inicjatyw w zakresie przetwórstwa i zbytu; uważa, że może to odbyć się przykładowo na drodze tworzenia wspólnot producenckich, które zwiększają tworzenie wartości dodanej na obszarach wiejskich i które, poprzez unikanie długich tras transportowych, dają dobry przykład w walce ze zmianami klimatycznymi;

66.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/43

1.

z zadowoleniem przyjmuje opublikowane przez Komisję sprawozdanie dotyczące polityki konkurencji za rok 2006 i 2007;

2.

w dalszym ciągu popiera bardziej aktywne zaangażowanie Parlamentu w rozwijanie polityki konkurencji poprzez nadanie uprawnień w ramach procedury współdecyzji;

3.

gratuluje Komisji, że skutecznie zakwestionowała działające wbrew prawu najbardziej szkodliwe kartele (ang. hardcore cartels) i nałożyła rekordowe kary na uczestników tych karteli;

4.

wzywa Komisję i Radę, aby w związku z przygotowaniem przeprowadzanym przez Komisję przeglądem funkcjonowania rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (19) włączyły do rozporządzenia (WE) nr 1/2003 zasady nakładania kar pieniężnych oraz udoskonaliły i sprecyzowały te zasady w celu zapewnienia ich zgodności z wymogami ogólnych zasad prawnych;

5.

popiera korzystanie z uaktualnionego obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar celem zachęcania do udzielania informacji na temat działających wbrew prawu najbardziej szkodliwych karteli;

6.

z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie białej księgi w sprawie roszczeń o odszkodowanie za naruszenie przepisów wspólnotowego prawa ochrony konkurencji, jednak wzywa do dalszego przeprowadzania reformy w sposób zapobiegający wystąpieniu w Unii Europejskiej negatywnych skutków systemu przyjętego przez Stany Zjednoczone;

7.

wzywa Komisję, aby w przyszłości lepiej informowała w swoich sprawozdaniach o roli i zaangażowaniu w sprawy dotyczące naruszenia konkurencji prowadzone przez urzędnika łącznikowego Komisji ds. konsumentów;

8.

wyraża troskę o to, by przeciwdziałać nadużywaniu pozycji rynkowej przez duże korporacje oraz wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy wpływu na konkurencję nierównych relacji wśród dostawców, tzn. producentów żywności i sprzedawców detalicznych, mając na uwadze możliwe nadużywanie pozycji dominującej; oczekuje na sprawozdanie grupy roboczej Komisji dotyczące siły nabywczej;

9.

wzywa Komisję, aby rozważyła rewizję stosowania nieuczciwych praktyk w sektorze usług, które mogą uniemożliwiać małym przedsiębiorstwom udział w zamówieniach publicznych; zauważa problem osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz wykonujących zlecenia, którym czasem odmawia się możliwości stosowania standardowych taryf w przypadkach ich całkowitego ekonomicznego uzależnienia od jednego lub kilku dużych użytkowników korzystających z ich zasobów i wzywa Komisję do zbadania, w jaki sposób można zorganizować, negocjować i zawierać układy zbiorowe zgodne z zasadami prawa konkurencji;

10.

zachęca Komisję do dokonania przeglądu wewnętrznych procedur wyboru tematów analiz sektorowych;

11.

wzywa Komisję, aby rozważyła przeprowadzenie sektorowej analizy reklam on-line;

12.

wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy ewentualnych różnic w stosowaniu zasad zamówień publicznych w poszczególnych państwach i wynikających stąd ewentualnych zakłóceń konkurencji;

13.

zauważa, że Komisja donosi o rekordowej aktywności w następujących trzech dziedzinach: grzywny nakładane na kartele, liczba połączeń zgłaszanych Komisji oraz liczba powiadomień Komisji o udzieleniu pomocy publicznej; wzywa w związku z tym Komisję do przeprowadzenia w trybie pilnym rewizji zasobów kadrowych, aby upewnić się, czy Dyrekcja Generalna ds. Konkurencji posiada liczbę pracowników wystarczającą do uporania się z rosnącym obciążeniem pracą;

14.

podkreśla, że stosowanie reguł konkurencji dotyczących fuzji i przejęć należy oceniać z perspektywy całego rynku wewnętrznego, a nie jedynie jego części;

15.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji dotyczące polityki konkurencji za 2006 r. i 2007 r. świadczące o skutecznej restrukturyzacji działu kontroli połączeń w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji według sektorów działalności, przy jednoczesnym wzmocnieniu analiz ekonomicznych oraz kontroli wzajemnych;

16.

z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź rozpoczęcia przeglądu rozporządzenia w sprawie łączenia przedsiębiorstw (20); ponownie wyraża pogląd, że obecne przepisy są niewystarczające z uwagi na fakt, że rynki UE są coraz bardziej zintegrowane i złożone oraz że należy przeprowadzić przegląd z uwagi na potrzebę zachowania spójnego podejścia podczas dokonywania oceny porównywalnych operacji fuzji;

17.

odnotowuje rekordową liczbę powiadomień o udzieleniu pomocy publicznej i z zadowoleniem przyjmuje objęcie zakresem ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), pomocy na działalność badawczo-rozwojową MŚP, pomocy w zakresie zatrudnienia i szkoleń oraz pomocy regionalnej;

18.

ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje możliwość udzielania dotacji pracodawcom na pokrycie ponoszonych przez pracowników kosztów związanych z opieką nad dziećmi i z opieką rodzicielską;

19.

jest zaniepokojony wzrostem koncentracji rynkowej i konfliktami interesów w sektorze bankowym; ostrzega przed możliwością wystąpienia globalnego ryzyka systemowego wynikającego z konfliktów interesów i koncentracji;

20.

z zadowoleniem przyjmuje tabelę wyników w dziedzinie pomocy państwa, jednak wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy skuteczności pomocy państwa i wzywa do zidentyfikowania podczas rewizji tabeli państw członkowskich, które nie przeprowadziły odpowiednio procesów odzyskania udzielonej wbrew prawu pomocy państwa;

21.

z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie uaktualnionych wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska naturalnego, gwarantujących możliwość udzielenia pomocy przez państwa członkowskie na rzecz wytwarzania energii za źródeł odnawialnych oraz energooszczędnej kogeneracji poprzez przyznanie pomocy operacyjnej pokrywającej w pełni różnicę między kosztami produkcji a ceną rynkową;

22.

ponownie wzywa do dalszych postępów zarówno w zakresie wyjaśniania obowiązujących reguł konkurencji, jak i ich praktycznego stosowania w odniesieniu do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, mając na względzie znaczne różnice w polityce poszczególnych państw członkowskich;

23.

wyraża ubolewanie, że konsumenci w Unii Europejskiej w dalszym ciągu odczuwają boleśnie skutki nieproporcjonalnie dużych podwyżek cen oraz zakłóceń na rynku energii, który to rynek, jak stwierdzono w analizie sektorowej Komisji, nie działa należycie; ponownie podkreśla, jak ważne jest zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku energii i jego prawidłowe funkcjonowanie;

24.

popiera Komisję w jej staraniach o rozwój rynków gazu i energii elektrycznej UE, przy czym kluczowym elementem jest oddzielenie sieci przesyłowych z jednej strony od działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej z drugiej strony;

25.

wyraża zaniepokojenie brakiem przejrzystości w kształtowaniu cen paliwa na rynkach UE; zwraca się do Komisji o zapewnienie bacznej obserwacji konkurencyjnych zachowań na tych rynkach;

26.

apeluje o wprowadzenie mechanizmów gwarantujących, że przyjęcie systemu handlu emisjami nie spowoduje zakłóceń konkurencji zarówno na rynku wewnętrznym, jak i wobec podmiotów zewnętrznych;

27.

zauważa, że już dnia 9 października 2007 r. Rada zwróciła się do Komisji o rozważenie procedur usprawniających, które pozwoliłyby na szybkie rozpatrywanie wniosków dotyczących pomocy państwa w sytuacjach krytycznych;

28.

z zadowoleniem przyjmuje szybką reakcję Komisji i jej wyjaśnienia dotyczące zarządzania kryzysem finansowym i gospodarczym oraz wykorzystania pomocy państwa; odnotowuje rosnącą wysokość pomocy państwa i z zadowoleniem przyjmuje dalsze szczegółowe wytyczne mające na celu udzielanie przez państwo lepiej ukierunkowanej pomocy;

29.

uznaje, że art. 87 ust. 3 lit. b Traktatu ma zastosowanie do obecnej sytuacji gospodarczej państw członkowskich spowodowanej zawirowaniami na rynkach finansowych; uważa jednak za konieczne, aby Komisja zachowała wyjątkową czujność wobec finansowych pakietów ratunkowych w celu zagwarantowania zgodności działań interwencyjnych z zasadami uczciwej konkurencji;

30.

przestrzega przed faktycznym zawieszeniem reguł konkurencji; podkreśla konieczność drobiazgowej kontroli operacji ratunkowych i zapewnienia ich zgodności z postanowieniami Traktatu; zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu i parlamentom w państwach członkowskich szczegółowego sprawozdania ex-post na temat stosowania reguł konkurencji w każdym z poszczególnych przypadków w ramach przyszłorocznego sprawozdania w sprawie polityki konkurencji;

31.

wyraża zaniepokojenie trwającym zmniejszaniem się aktywności gospodarczej w Unii Europejskiej, które według prognoz utrzyma się w 2009 r.; uważa za właściwe, aby w ramach reguł konkurencji uruchomione zostały odpowiednie mechanizmy reagowania, takie jak pomoc restrukturyzacyjna lub Fundusz Dostosowania do Globalizacji, w celu przeciwdziałania skutkom kryzysu kredytowego wpływającym na wzrost i zatrudnienie;

32.

ponagla Komisję do uznania konieczności wprowadzenia mechanizmów, które zminimalizują zaburzenia konkurencji i potencjalne nadużycie preferencyjnego traktowania beneficjentów objętych gwarancjami państwa;

33.

wzywa Komisję do wyegzekwowania ograniczeń działania instytucji finansowych korzystających z pomocy państwa celem dopilnowania, aby takie instytucje nie angażowały się w agresywną ekspansję dzięki uzyskanym gwarancjom, ze szkodą dla pomiotów konkurencyjnych;

34.

z zadowoleniem przyjmuje znaczne zmniejszenie różnic w cenach nowych samochodów na terenie Unii Europejskiej obserwowane od momentu wdrożenia rozporządzenia w sprawie wyłączenia grupowego pojazdów mechanicznych i oczekuje na przeprowadzenie przez Komisję oceny skuteczności odnośnego rozporządzenia;

35.

z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji na rzecz zmniejszenia opłat telekomunikacyjnych za roaming; zauważa jednak, że ceny utrzymują się tylko niewiele poniżej ustalonego limitu cenowego; apeluje o podjęcie środków wspierających konkurencję cenową zamiast regulowania cen detalicznych;

36.

z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji w Komisji na rzecz białej księgi na temat sportu, która między innymi zwraca uwagę na ugruntowane orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz praktykę podejmowania decyzji przez Komisję, jeżeli chodzi o stosowanie art. 81 i 82 Traktatu WE w sektorze sportu;

37.

zachęca Komisję do szerszego uwzględnienia międzynarodowego wymiaru jej polityki w odniesieniu do konkurencyjności Unii Europejskiej na szczeblu światowym oraz do żądania poszanowania i stosowania zasady wzajemności w negocjacjach handlowych;

38.

uważa, że sprawą o zasadniczym znaczeniu jest odpowiednie uwzględnianie polityki konkurencji w ramach negocjowania dwustronnych umów handlowych; wzywa Dyrekcję Generalną ds. Konkurencji do aktywnego zaangażowania w te negocjacje celem zagwarantowania wzajemnego uznawania praktyk konkurencyjnych, zwłaszcza w dziedzinie pomocy państwa, zamówień publicznych, usług, inwestycji i ułatwień w handlu;

39.

wzywa Komisję do rewizji sposobu uczestnictwa w międzynarodowej sieci konkurencji oraz zaangażowania w europejski dzień konkurencji celem zapewnienia szerszego i lepszego poinformowania społeczeństwa na temat kluczowego znaczenia polityki konkurencji dla wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;

40.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/48

A.

mając na uwadze, że 23 mln małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w UE, stanowiących około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniających ponad 100 mln miejsc pracy, odgrywa zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy, jest głównym źródłem innowacji oraz ma żywotne znaczenie dla utrzymania i zwiększania zatrudnienia,

B.

mając na uwadze, że MŚP powinny być w centrum wszystkich wspólnotowych działań, aby umożliwić im rozwój i dostosowanie się do wymogów globalizacji, uczestnictwo w trójkącie wiedzy i sprostanie wyzwaniom związanym z ochroną środowiska naturalnego i energetyką,

C.

mając na uwadze, że mimo wcześniejszych inicjatyw Unii Europejskiej, podejmowanych od roku 2000, warunki prowadzenia działalności gospodarczej niewiele się poprawiły lub zmiany na lepsze są ledwie dostrzegalne dla małych i średnich przedsiębiorstw,

D.

mając na uwadze, że MŚP to w znacznej większości mikroprzedsiębiorstwa, zakłady rzemieślnicze, przedsiębiorstwa rodzinne i spółdzielnie, które są naturalnymi wylęgarniami kultury przedsiębiorczości, a co za tym idzie odgrywają ważną rolę w zwiększaniu integracji społecznej i samozatrudnienia,

E.

mając na uwadze, że MŚP nie otrzymują wystarczającego wsparcia, by bronić się przed nieuczciwymi praktykami w handlu prowadzonymi na poziomie transgranicznym, takimi jak praktyki nieuczciwych przedsiębiorstw oferujących wpisy do katalogów biznesowych,

F.

mając na uwadze, że pomimo dzielących je różnic, europejskie MŚP stoją przed wieloma takimi samymi wyzwaniami przy realizowaniu swojego pełnego potencjału w obszarach takich jak stosunkowo wyższe koszty administracyjne i koszty przestrzegania przepisów niż w przypadku większych przedsiębiorstw, dostęp do funduszy i rynków, innowacje i środowisko,

G.

mając na uwadze, że postrzeganie roli przedsiębiorców i podejmowania ryzyka musi ulec zmianie, ponieważ jest to kluczowy element dla osiągnięcia przyjaznego dla MŚP środowiska: kultura przedsiębiorczości i związana z nią chęć podejmowania ryzyka powinny być popierane przez przywódców politycznych i media oraz wspierane przez organy administracji,

H.

mając na uwadze, że aby rozpocząć proces internacjonalizacji, MŚP muszą stawić czoła konkretnym problemom, takim jak brak doświadczenia międzynarodowego, ograniczone zasoby ludzkie, bardzo złożone międzynarodowe ramy prawne oraz potrzeba wprowadzenia zmian w organizacji i kulturze przedsiębiorczości,

I.

mając na uwadze, że Parlament systematycznie wyrażał żal z powodu braku wiążącego charakteru Europejskiej Karty Małych Przedsiębiorstw, który zaszkodził faktycznemu jej wdrożeniu oraz z tej przyczyny, że 10 zaleceń w niej zawartych w większości przypadków pozostało martwą literą; mając na uwadze, że w związku z tym Parlament zwrócił się w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 19 stycznia 2006 r. do Rady, aby zajęła się tą sprawą,

1.

gorąco popiera wyżej wymieniony komunikat Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. mający na celu opracowanie ambitnego programu politycznego na rzecz promowania rozwoju MŚP poprzez 10 podstawowych zasad i trwałe wpisanie zasady „najpierw myśl na małą skalę” w kształtowanie polityki na wszystkich poziomach;

2.

niemniej jednak wyraża żal, że program „Small Business Act” (SBA) nie jest instrumentem prawnie wiążącym; uważa, że prawdziwie nowatorskim wkładem programu „Small Business Act” jest wola uwzględnienia w politykach wspólnotowych zasady „Najpierw myśl na małą skalę”; wzywa Radę i Komisję do połączenia się z Parlamentem w staraniach zmierzających do ustanowienia tej zasady jako wiążącą, w formie do ustalenia, celem zapewnienia, by była ona należycie stosowana w odniesieniu do wszelkiego przyszłego prawodawstwa Wspólnoty;

3.

podkreśla absolutną konieczność wdrożenia dziesięciu zasad przewodnich na szczeblu europejskim, krajowym i regionalnym; wzywa zatem Radę i Komisje do podjęcia zdecydowanych zobowiązań politycznych w celu zapewnienia ich należytego wdrożenia; nalega, by Komisja i państwa członkowskie pracowały w ścisłej współpracy z wszystkimi właściwymi zainteresowanymi stronami celem zdefiniowania priorytetów i pilnego wdrożenia, w szczególności na szczeblu krajowym, planu działania związanego z SBA przyjętego podczas posiedzenia Rady ds. Konkurencyjności w dniu 1 grudnia 2008 r., zapewniając, by wszystkie zaangażowane strony przyjęły faktyczną odpowiedzialność za te podstawowe zasady;

4.

wzywa Komisję do dalszego zwiększania widoczności działań politycznych związanych z MŚP i rozpowszechniania wiedzy na ich temat poprzez powiązanie istniejących instrumentów wspólnotowych i funduszy dla MŚP w ramach pozycji budżetowej odrębnej od budżetu Unii;

5.

zdecydowanie uważa, że niezwykle ważne jest wprowadzenie mechanizmu dalszego monitorowania właściwego i szybkiego wdrażania inicjatyw politycznych, które już zostały uruchomione; w związku z tym wzywa Radę do włączenia działań, które mają być podjęte na szczeblu państw członkowskich w proces lizboński i coroczne informowanie Parlamentu o dokonanych postępach;

6.

wzywa Komisję do ustanowienia systemu monitorowania w celu obserwacji postępów poczynionych w wyniku wdrażania przez Komisję i państwa członkowskie dziesięciu zasad przewodnich; wzywa Komisję do ustanowienia standardowych kryteriów oceny poczynionych postępów; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia do zbliżających się corocznych sprawozdań dotyczących krajowych programów reform ich pierwszych sprawozdań z postępów;

7.

podkreśla potrzebę zwrócenia szczególnej uwagi na zakłady rzemieślnicze, przedsiębiorstwa rodzinne, mikroprzedsiębiorstwa i przedsiębiorstwa indywidualne na szczeblu UE oraz na szczeblu krajowym i regionalnym i wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia środków o charakterze regulacyjnym, administracyjnym, podatkowym i środków związanych z uczeniem się przez całe życie skierowanych konkretnie na te przedsiębiorstwa; wzywa także do uznania szczególnych cech wolnych zawodów oraz potrzebę traktowania ich dokładnie w taki sam sposób, jak inne MŚP, o ile nie stoi to w sprzeczności z obowiązującymi przepisami prawa regulującego wykonywanie tych zawodów; zwraca uwagę na ważną rolę stowarzyszeń MŚP dla kupców, rzemieślników i przedstawicieli innych wolnych zawodów; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspólnych działań na rzecz poprawy otoczenia biznesowego dla tych przedsiębiorców oraz ram prawnych dla ich zawodowych i przemysłowych stowarzyszeń;

8.

uważa, że wnioskom Komisji brakuje jasnej strategii na rzecz poprawy statusu prawnego i praw osób samozatrudnionych, zwłaszcza jeżeli ich sytuacja jest porównywalna z pracownikami otrzymującymi stałą pensję; wzywa Komisję do zagwarantowania osobom samozatrudnionym prawa do uzgadniania standardowych stawek, organizowania się i zawierania umów zbiorowych, jeżeli ich partnerem jest duża spółka o dominującej pozycji, o ile nie szkodzi to słabszym potencjalnym klientom i nie powoduje zakłóceń na rynku;

9.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia ukierunkowanych działań wspierających i indywidualnego wsparcia w zakresie rozpoczynania działalności przez małe i średnie przedsiębiorstwa, na przykład w formie informacji, doradztwa i dostępu do kapitału podwyższonego ryzyka;

10.

podkreśla potrzebę opracowania modelu społecznego i gospodarczego, w ramach którego stworzono by odpowiednią sieć bezpieczeństwa dla kreatywnych przedsiębiorców prowadzących małe i średnie przedsiębiorstwa, w których często występują niestabilne warunki pracy;

11.

z żalem zauważa, że przy zakładaniu i utrzymywaniu własnych przedsiębiorstw kobiety napotykają przeszkody wynikające z następujących czynników: niedostatek informacji, brak kontaktów i dostępu do sieci kontaktów, dyskryminacja ze względu na płeć i stereotypy, słabo rozwinięta i nieelastyczna oferta placówek opieki nad dziećmi, trudności w pogodzeniu zobowiązań zawodowych i rodzinnych oraz różnice w podejściu kobiet i mężczyzn do przedsiębiorczości;

12.

pochwala zaproponowane ustanowienie sieci kobiet-ambasadorów przedsiębiorczości, programów doradztwa pomagających kobietom w tworzeniu własnych przedsiębiorstw oraz promowanie idei przedsiębiorczości wśród absolwentek wyższych uczelni; zwraca jednak uwagę na fakt, że, w odniesieniu do wielu przedsiębiorstw, wciąż ma miejsce segregacja ze względu na płeć, co stanowi poważny problem, który będzie istniał jeszcze długo, ponieważ dopóki kobiety są dyskryminowane na rynku pracy, Unia Europejska traci zdolnych pracowników i przedsiębiorców, a co za tym idzie pieniądze; dlatego uważa, że należy inwestować jeszcze więcej w projekty mające na celu wspieranie przedsiębiorczości wśród kobiet;

13.

podkreśla, że przedsiębiorczość kobiet pomaga przyciągać kobiety na rynek pracy i poprawić ich status ekonomiczny i społeczny; ubolewa jednak, że w tej dziedzinie utrzymują się znaczne rozbieżności między mężczyznami a kobietami, zwłaszcza jeśli chodzi o zarobki, pomimo żywego zainteresowania sytuacją kobiet, a ponadto odsetek kobiet przedsiębiorców w Unii Europejskiej nadal jest niższy, co częściowo wiąże się z niedocenianym (np. nieodpłatnym), ale jednak zasadniczym wkładem kobiet w codzienne zarządzanie rodzinnymi MŚP;

14.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia sektora związanego z twórczością i kulturą jako czynnika rozwoju gospodarczego i społecznego w Unii Europejskiej – przy udziale 2,6 % PKB i 2,5 % siły roboczej w UE; podkreśla znaczenie MŚP w stymulowaniu rozwoju sektora technologii informacyjno-komunikacyjnych i sektora kreatywnego;

15.

podkreśla, że w sektorze gospodarki związanym z kulturą dominują MŚP i że ma on szczególne znaczenie dla zapewnienia trwałego poziomu zatrudnienia w regionie;

16.

z zadowoleniem przyjmuje planowane przez Komisję wprowadzenie dyrektywy w sprawie zmniejszenia stawki podatku VAT na usługi pracochłonne i świadczone lokalnie, których dostawcą są przede wszystkim MŚP; podkreśla jednak, że nie powinno to prowadzić do zakłócenia konkurencji i nie powinno pozostawiać wątpliwości co do objętych usług;

17.

zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia MŚP możliwości kupowania produktów małych przedsiębiorstw oraz produktów ekologicznych i lokalnych, tak by stały się bardziej przyjazne dla klimatu i wydajne;

18.

z zadowoleniem przyjmuje szybkie przyjęcie postanowień w sprawie wyłączeń grupowych dotyczących pomocy państwa oraz środków dotyczących statutu europejskiej spółki prywatnej i obniżonych stawek VAT;

19.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący obniżenia stawek VAT na usługi świadczone lokalnie; wzywa Komisję do podjęcia dalszych działań mających na celu złagodzenie przepisów dotyczących pomocy państwa, aby wspierać umożliwianie pozyskiwania zamówień publicznych przez lokalne przedsiębiorstwa, w szczególności lokalne MŚP;

20.

popiera pomysł przedłużenia do 2012 r. obecnie obowiązującego wyłączenia z reguł konkurencji WE pomocy państwa dla produkcji filmowej i uważa to za ogromne wsparcie dla kreatywnych MŚP;

21.

popiera nowe przepisy dotyczące pomocy państwa określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem przy zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu WE (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (3) w zakresie wyłączania, pod pewnymi warunkami, MŚP z przepisów dotyczących zasad zgłaszania;

22.

zauważa, że mimo jasnego zobowiązania poczynionego w Europejskiej karcie małych przedsiębiorstw MŚP nie dochodzą do głosu dialogu społecznym; apeluje o formalne usunięcie tego problemu za pomocą odpowiednich wniosków w kontekście programu SBA;

23.

dostrzega, w ramach programu SBA potrzebę położenia większego nacisku na obszar prawa pracy, zwłaszcza pod kątem modelu „flexicurity”, dzięki któremu MŚP mogą szybko reagować na zmiany zachodzące na rynku, gwarantując w ten sposób wyższy poziom zatrudnienia oraz konkurencyjności przedsiębiorstwa, łącznie z jego konkurencyjnością międzynarodową, z uwzględnieniem niezbędnej ochrony socjalnej; w tym kontekście nawiązuje do rezolucji z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie wspólnych zasad wdrażania modelu „flexicurity” (4);

24.

podkreśla ponadto znaczenie prawa pracy, ze szczególnym naciskiem na sposoby optymalizacji jego stosowania w odniesieniu do MŚP np. poprzez lepsze doradztwo lub uproszczenie procedur administracyjnych i wzywa państwa członkowskie do poświęcenia szczególnej uwagi MŚP w związku z ich szczególnym podejściem do „flexicurity”, w tym poprzez aktywne działania polityczne na rynku pracy ponieważ, z jednej strony MŚP dysponują możliwością większej wewnętrznej i zewnętrznej elastyczności ze względu na niskie poziomy zatrudnienia, ale z drugiej strony potrzebują one większego bezpieczeństwa dla siebie i dla swoich pracowników; uważa za bardzo ważne, aby prawo pracy, jako jeden z głównych filarów modelu „flexicurity”, stanowiło wiarygodną podstawę prawną dla MŚP, ponieważ przedsiębiorstwa te często nie mogą sobie pozwolić na własne działy prawne lub działy zarządzania zasobami ludzkimi; zauważa, że według danych Eurostatu, 91,5 % europejskich przedsiębiorstw zatrudniało w 2003 r. poniżej 10 osób;

25.

dostrzega konieczność wprowadzenia środków na rzecz zwalczania pracy niedeklarowanej, która stanowi bezsprzecznie źródło nieuczciwej konkurencji dla MŚP zatrudniających dużą siłę roboczą;

26.

apeluje do państw członkowskich o zwiększenie włączania do głównego nurtu gospodarki MŚP, których właścicielami są przedstawiciele słabiej reprezentowanych mniejszości etnicznych, poprzez opracowywanie programów dotyczących różnorodności dostawców, które mają na celu zapewnienie równych szans wszystkim przedsiębiorstwom słabiej reprezentowanym konkurującym o umowy z większymi firmami;

27.

podkreśla znaczenie statutu europejskiej spółki prywatnej jako nowej dodatkowej formy prawnej; pod warunkiem, że będzie on koncentrował się na MŚP, które zamierzają podjąć działalność transgraniczną, zaś większe przedsiębiorstwa nie będą go nadużywać do podważania i obchodzenia przepisów prawnych w państwach członkowskich, które promują system ładu korporacyjnego uwzględniający interesy wszystkich zainteresowanych stron;

28.

wzywa organy władzy publicznej, wychodząc z założenia, że dostęp do informacji jest warunkiem wstępnym uzyskania samej informacji i biorąc pod uwagę znaczenie, jakie ma Internet jako kanał przekazywania informacji, do uproszczenia w miarę możliwości witryn internetowych instytucji, aby pozwolić użytkownikom na zidentyfikowanie i zrozumienie oferowanych mechanizmów wsparcia;

29.

podkreśla wagę innowacji dla MŚP i trudności w korzystaniu z możliwości badań naukowych; uważa, że krajowe akademie naukowe i instytuty badawcze mogłyby odgrywać rolę w napędzaniu innowacji i ograniczaniu barier dla MŚP w odniesieniu do badań; uważa, że nie należy skupiać się wyłącznie na innowacjach uwzględniających najnowsze zdobycze techniki, ale należy również uwzględniać innowacje rozwinięte technicznie w niewielkim lub średnim stopniu oraz nieformalne innowacje; sądzi, że Europejski Instytut Innowacji i Technologii może odegrać ważną rolę w pobudzaniu badań i rozwoju oraz innowacyjności w odniesieniu do MŚP; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia liczby inicjatyw obniżających próg, od którego MŚP uzyskują dostęp do badań; wyraża przekonanie, że wspólnotowe programy w zakresie badań i technologii powinny być opracowane w sposób ułatwiający transgraniczne uczestnictwo MŚP;

30.

wspiera inicjatywę Komisji mającą na celu poprawę dostępu do 7. programu ramowego w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013) (5);

31.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia lepszych warunków pozwalających na stworzenie środowiska sprzyjającego innowacyjności MŚP, w szczególności poprzez wprowadzenie sposobów na poprawę ochrony własności intelektualnej i bardziej skuteczne zwalczanie podrabiania i oszustw na całym terytorium Unii Europejskiej; uważa, że należycie wyważone zasady dotyczące prawa własności intelektualnej mogą zapewnić ochronę, gwarantując przepływ i wymianę informacji oraz koncepcji; podkreśla, że MŚP potrzebują wsparcia, aby korzystać z ochrony w ramach prawa własności intelektualnej, aby zachować te prawa z pomocą odpowiednich organów zajmujących się prawem własności intelektualnej, a także by wykorzystywać swoje prawo własności intelektualnej celem przyciągania funduszy;

32.

nalega, by Komisja i państwa członkowskie wymagały od swoich partnerów handlowych dokładniejszego stosowania postanowień porozumienia WTO w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPs) oraz by dołożyły wszelkich starań w celu przyjęcia dwustronnych, regionalnych i wielostronnych porozumień na rzecz zwalczania fałszerstw i piractwa, jak np. porozumienie handlowe dotyczące zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA);

33.

jest zdania, że w przypadku MŚP potencjał handlu elektronicznego nie jest jeszcze w pełni wykorzystywany i że wciąż pozostało wiele do zrobienia, aby osiągnąć jednolity europejski elektroniczny rynek towarów i usług, w ramach którego MŚP mogłyby odegrać kluczową rolę w dalszej integracji rynków UE;

34.

uważa, że należy wspierać udział MŚP w klastrach, aby wspierać innowacyjność i zwiększyć konkurencyjność gospodarki UE; wzywa zatem Komisję, aby wsparła poprawę zarządzania klastrami, w szczególności poprzez wymianę najlepszych praktyk i programy szkoleń, opracowała i rozpowszechniała narzędzia służące ocenie działalności klastrów, wspierała współpracę między klastrami i zapewniła dalsze uproszczenie procedur administracyjnych dotyczących udziału klastrów w programach UE;

35.

oczekuje, że SBA będzie uwzględniał porozumienia o współpracy pomiędzy MŚP (grupy przedsiębiorstw), ponieważ wykazano, że niewypłacalność grozi takim grupom w mniejszym stopniu niż pojedynczym przedsiębiorstwom;

36.

zdecydowanie uważa, że patenty odgrywają ważną rolę w rozwoju innowacyjności i osiągnięć gospodarczych, ponieważ pozwalają innowatorom na uzyskiwanie dochodów z innowacyjnych inwestycji i zapewniają niezbędne bezpieczeństwo dla inwestycji, kapitału i pożyczek; w związku z tym uważa, że należy szybko osiągnąć porozumienie dotyczące patentu wspólnotowego, zapewniającego tanią, skuteczną, elastyczną ochronę prawną o wysokiej jakości dostosowaną do potrzeb MŚP, a także zharmonizowanego europejskiego systemu sądownictwa patentowego;

37.

podkreśla potrzebę wspierania innowacyjnych i przedkomercyjnych zamówień publicznych, ponieważ tworzy to wartość dodaną dla instytucji zamawiających, obywateli i uczestniczących przedsiębiorstw; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia odsetka innowacyjnych zamówień publicznych i zwiększenia udziału innowacyjnych MŚP w przetargach publicznych; wzywa Komisję do ułatwienia rozpowszechniania najlepszych praktyk w tym obszarze, na przykład w odniesieniu do kryteriów i procedur przetargowych oraz ustaleń dotyczących ryzyka i dzielenia się wiedzą;

38.

jest zdania, że w przypadku międzynarodowych zamówień publicznych, w odniesieniu do których nowoczesne technologie umożliwiają transgraniczny handel elektroniczny, nowe formy np. przetargów łącznych dla konsorcjów MŚP oraz publikacji online i reklamowania przetargów pozwalają na znaczne zwiększenie handlu w obrębie zamówień publicznych nie tylko w ramach Unii Europejskiej, ale w skali globalnej, aby wspierać transgraniczny handel elektroniczny;

39.

zwraca uwagę na konieczność posiadania wykształconych pracowników technicznych; w związku z tym uważa, że potrzeba więcej inwestycji w kształcenie oraz że należy wzmocnić powiązania między placówkami edukacyjnymi a MŚP, aby wspieranie samozatrudnienia, kultury przedsiębiorczości i świadomości biznesowej było uwzględnione w krajowych programach nauczania; zachęca do dalszego poszerzania zakresu programów mobilności indywidualnej, takich jak „Erasmus dla młodych przedsiębiorców” i „Erasmus dla uczniów przyuczających się do zawodu”, zwłaszcza w związku z uczestnictwem kobiet; popiera przewidywane rozszerzenie zakresu programu Leonardo da Vinci oraz stworzenie Europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów w kształceniu i szkoleniu zawodowym; apeluje do państw członkowskich, aby we współpracy z partnerami społecznymi i podmiotami oferującymi szkolenia ustanowiły programy połączonego z pracą i zawodowego (ponownego) szkolenia się i uczenia się przez całe życie dostosowane do konkretnych potrzeb MŚP, współfinansowane z Europejskiego Funduszu Społecznego; wzywa Komisję do ułatwienia wymiany najlepszych praktyk w dziedzinie innowacyjnych szkoleń i środków służących połączeniu pracy z życiem rodzinnym i promowaniu równouprawnienia płci;

40.

podkreśla znaczenie wspierania przedsiębiorczości osób młodych i kobiet poprzez wprowadzanie m.in. opieki dydaktycznej i programów mentorskich; wskazuje na rosnącą liczbę kobiet i młodych ludzi pracujących w MŚP, jednak nadal głównie w najmniejszych przedsiębiorstwach (mikroprzedsiębiorstwach), oraz na fakt, że w dalszym ciągu są oni narażeni na szkodliwe skutki stereotypów i uprzedzeń w kwestii przenoszenia własności przedsiębiorstw i sukcesji, szczególnie w przypadku przedsiębiorstw rodzinnych; zwraca się zatem do państw członkowskich, uwzględniając skutki starzenia się ludności, o wdrożenie odpowiednich polityk i mechanizmów, w szczególności poprzez wprowadzenie narzędzi diagnostycznych, informacyjnych i doradczych oraz narzędzi wsparcia w zakresie przenoszenia własności;

41.

przypomina, że 7. program ramowy zawiera mechanizm podziału ryzyka finansowego, który ma ułatwić dostęp do pożyczek z Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) na szeroko zakrojone projekty; wzywa Komisję do dokonania oceny stopnia wykorzystania tego mechanizmu przez MŚP i, w oparciu o nią, do złożenia propozycji, jeśli będzie to konieczne;

42.

z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie jednej europejskiej sieci łączącej usługi świadczone obecnie przez Ośrodki Euro Info i Ośrodki Przekazu Innowacji, aby wspierać MŚP we wszystkich i działaniach służących innowacyjności i konkurencyjności za pomocą szerokiego wachlarza usług;

43.

wzywa Komisję do dokonania oceny uczestnictwa MŚP w programie ramowym na rzecz konkurencyjności i innowacji (6) oraz do przedstawienia propozycji, jeśli będzie to konieczne;

44.

zwraca uwagę, że głównym źródłem finansowania MŚP w Europie jest ich własna działalność, jak również kredyty i pożyczki, które są im udzielane przez instytucje finansowe; zauważa, że MŚP są postrzegane jako narażone na większe ryzyko, co hamuje ich dostęp do środków finansowych; wzywa instytucje finansowe, Komisję i państwa członkowskie do połączenia wysiłków w celu zapewnienia dostępu MŚP do finansowania i do umożliwienia im konsolidacji kapitału poprzez ponowne inwestowanie zysków w przedsiębiorstwo; sądzi, że nie powinno się wymagać wypłaty obciążeń przed podjęciem działalności przez MŚP, aby zapewnić MŚP zdolność tworzenia ich własnych środków finansowych i innych zasobów; w związku z tym wskazuje na naglący charakter obecnej sytuacji finansowej i potrzebę podjęcia natychmiastowych działań;

45.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków na rzecz promowania istnienia funduszy europejskich oraz pomocy państwa przeznaczonej dla MŚP i informowania o nich oraz do zwiększenia dostępności i zrozumiałości tych dwóch instrumentów;

46.

zachęca państwa członkowskie do tworzenia lepszych warunków umożliwiających MŚP inwestowanie w szkolenia specjalistyczne, między innymi poprzez bezpośrednie ulgi podatkowe oraz rozliczenia między podmiotem pobierającym a Unią Europejską;

47.

uważa, że system podatkowy państw członkowskich może być czynnikiem zniechęcającym do przenoszenia własności przedsiębiorstw, w szczególności przedsiębiorstw rodzinnych, zwiększając ryzyko likwidacji lub zamknięcia przedsiębiorstwa; wzywa więc państwa członkowskie do dokonania starannego przeglądu ich krajowych przepisów prawnych i podatkowych w celu poprawy warunków do przenoszenia własności przedsiębiorstw, zwłaszcza w przypadku choroby właściciela lub jego przejścia na emeryturę; wyraża przekonanie, że takie ulepszenia ułatwią dalsze prowadzenie przedsiębiorstw, w szczególności przedsiębiorstw rodzinnych, zachowanie zatrudnienia, jak również ponowną inwestycję zysków;

48.

wyraża zadowolenie z niedawnego dostosowania polityki spójności do założeń strategii lizbońskiej; uważa, że większe ukierunkowanie funduszy regionalnych na przedsiębiorczość, badania naukowe i innowacje spowodowałoby udostępnienie znacznych funduszy na poziomie lokalnym na rozwój potencjału biznesowego;

49.

zaznacza, że dynamiczne rynki finansowe są kluczowe dla finansowania MŚP i podkreśla potrzebę otwarcia europejskich rynków kapitału podwyższonego ryzyka poprzez usprawnienie dostępności i dostępu do finansowania w postaci kapitału venture, finansowania typu mezzanine i mikrokredytów; z tego powodu uważa, że w normalnych okolicznościach MŚP powinny mieć dostęp do kredytów udzielanych przez uczestników rynków kapitałowych, którzy mogą skuteczniej ocenić ich perspektywy i zaspokoić potrzeby;

50.

popiera decyzję Rady i EBI w sprawie przyjęcia szeregu reform celem poszerzenia oferty produktów finansowych skierowanych do MŚP przez grupę EBI oraz znacznego rozszerzenia oferowanych przez nią kredytów globalnych dla partnerów z sektora bankowego, zarówno pod względem ilości, jak i jakości;

51.

podkreśla, że ograniczone możliwości dostępu MŚP do finansowania są główną przeszkodą w ich tworzeniu i rozwoju; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje decyzję EBI dotyczącą zwiększenia o dodatkowe 30 miliardów EUR finansowania dostępnego na gwarancje i inne instrumenty finansowe przeznaczone dla MŚP; wzywa EBI do opracowania nowych form instrumentów finansowych i realnych nowych rozwiązań na rzecz przeciwdziałania związanym z zabezpieczeniami przeszkodom w dostępie do kredytów; w świetle obecnego kryzysu gospodarczego wzywa również państwa członkowskie do zachęcania banków do zapewniania MŚP dostępu do kredytów na rozsądnych warunkach;

52.

z zadowoleniem przyjmuje niedawną inicjatywę dotyczącą wspólnego działania na rzecz wsparcia instytucji mikrofinansowych w Europie (JASMINE), która będzie korzystna dla nowo rozpoczynanej działalności biznesowej, a zwłaszcza będzie promować przedsiębiorczość młodzieży i kobiet; wzywa państwa członkowskie, by we współpracy z organizacjami MŚP i instytucjami udzielającymi pożyczek przyjęły proaktywną postawę w dostarczaniu informacji na temat dostępności mikrokredytów i alternatywnych form finansowania oraz ubiegania się o nie;

53.

podkreśla ważną rolę EBI i Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego (EFI) w poprawie finansowania dostępnego dla MŚP, zwłaszcza w sytuacji obecnego kryzysu finansowego i jego skutków dla rynku kredytowego; zachęca Komisję i państwa członkowskie do wnikliwego zbadania, w jaki sposób można poprawić obowiązujące przepisy bankowe i inne przepisy finansowe, łącznie z przejrzystością oceny kredytowej, w celu ułatwienia MŚP dostępu do finansowania; wzywa Komisję, by we współpracy z państwami członkowskimi i EBI ustanowiła prawidłowe warunki ramowe dla rozwoju paneuropejskiego rynku kapitału venture;

54.

zaznacza, że w jednym przypadku na cztery likwidacja MŚP jest spowodowana głównie opieszałością ze strony administracji publicznej w dokonywaniu płatności; podkreśla, że obecna „zapaść kredytowa” może mieć nieproporcjonalnie negatywny wpływ na MŚP, jako że więksi klienci naciskają na mniejszych dostawców, aby ich warunki obejmowały bardziej odległe terminy płatności; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem wniosek Komisji w sprawie przeglądu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/35/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (7) i wzywa państwa członkowskie do podniesienia kultury płatności w ich administracjach publicznych; zachęca do wprowadzenia na szczeblu wspólnotowym ujednoliconych terminów płatności, w miarę możliwości skróconych w przypadku płatności na rzecz MŚP, oraz kar w przypadku przekroczenia tych terminów;

55.

z zadowoleniem przyjmuje zaproponowane w programie SBA działania dotyczące lepszego przekazywania kapitału do MŚP; w obliczu kryzysu finansowego opowiada się w szczególności za rozszerzeniem i kontynuacją sprawdzonych państwowych programów wsparcia dla MŚP oraz zapewnienia im dostatecznych zasobów dla tymczasowego stanu finansów;

56.

zwraca uwagę na ogromny potencjał unijnego programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji w eliminowaniu nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku w odniesieniu do finansowania MŚP, promowania ekooinnowacji i wspierania kultury przedsiębiorczości;

57.

wskazuje, że normalizacja może prowadzić do innowacji i konkurencyjności poprzez ułatwianie dostępu do rynków i umożliwianie interoperacyjności; wzywa Komisję do poprawy dostępu MŚP do norm oraz ich uczestnictwa w procesie normalizacji; zachęca Komisję do dalszego promowania norm wspólnotowych na poziomie międzynarodowym;

58.

podkreśla znaczenie jak najbardziej kompleksowego zaangażowania europejskiej sieci przedsiębiorstw (Enterprise Europe Network), krajowych organów zarządzania projektami, izb handlowych i przemysłowych oraz władz publicznych w promowanie na szczeblu lokalnym możliwości oferowanych przez programy UE na rzecz badań, rozwoju i innowacji, jak i fundusze strukturalne UE, w tym wspólnotową inicjatywę na rzecz wspólnych europejskich zasobów dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (JEREMIE);

59.

zauważa, że zamówienia publiczne odpowiadają za około 17 % PKB UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia dostępu MŚP do zamówień publicznych i uczestniczenia w nich poprzez wykorzystanie możliwości przedstawionych w wyżej wymienionym kodeksie najlepszych praktyk ułatwiających dostęp MŚP do zamówień publicznych między innymi poprzez:

60.

Ponadto zachęca państwa członkowskie do podjęcia następujących kroków:

61.

zauważa, że potrzebne są służby zajmujące się doradztwem systemowym, które pomagałyby MŚP w działalności na każdym etapie rozwoju w celu zoptymalizowania ich inwestycji;

62.

uważa, że zaawansowane aplikacje e-biznesowe, stworzone w oparciu o interoperacyjne podpisy elektroniczne i certyfikaty uwierzytelniające stanowią kluczowy czynnik pobudzający konkurencyjność MŚP i powinny być wspierane przez Komisję i państwa członkowskie;

63.

podkreśla znaczenie rynku wewnętrznego dla MŚP i zauważa, że wspieranie dostępu MŚP do rynku wewnętrznego powinno być priorytetem;

64.

przyznaje, że nadal istnieją pewne ograniczenia w zakresie zdolności MŚP do pełnego wykorzystania korzyści oferowanych przez rynek wewnętrzny; dlatego zauważa, że zarówno ramy prawne jak i polityczne rynku wewnętrznego powinny zostać ulepszone, by ułatwić prowadzenie działalności transgranicznej przez MŚP; zauważa również, że przejrzyste otoczenie regulacyjne dostarczyłoby MŚP dodatkowych zachęt do prowadzenia działalności handlowej na rynku wewnętrznym; uważa, że państwa członkowskie powinny ustanowić pojedyncze punkty kontaktowe oraz stworzyć portale internetowe;

65.

podkreśla, że lepsze informacje na temat dostępu do rynku i możliwości eksportowych w ramach jednolitego rynku mają zasadnicze znaczenie zarówno na poziomie krajowym, jak i unijnym; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do ulepszenia swojej oferty informacyjnej i doradczej, w szczególności sieci SOLVIT zajmującej się rozwiązywaniem problemów związanych z funkcjonowaniem przedsiębiorstw na jednolitym rynku;

66.

wspiera postulaty świadczenia przez państwa członkowskie usług doradczych, które pozwoliłyby MŚP bronić się przed nieuczciwymi praktykami handlowym, takimi jak praktyki stosowane przez nieuczciwe przedsiębiorstwa oferujące wpisy do katalogów, co powinno przyczynić się do zwiększenia poziomu zaufania MŚP podczas prowadzenia działań transgranicznych; podkreśla, że Komisja odgrywa ważną rolę w ułatwianiu koordynacji i współpracy w zakresie takich usług doradczych w celu zapewnienia właściwego i skutecznego rozpatrywania skarg o charakterze transgranicznym; nalega jednak, by w przypadku gdy tak łagodne środki nie przyniosą oczekiwanych rezultatów, Komisja była gotowa do zapoczątkowania właściwych zmian legislacyjnych zapewniających MŚP podobną ochronę, jaką cieszą się konsumenci, w przypadku gdy stanowią one słabszą stronę transakcji;

67.

wskazuje, że jedynie 8 % wszystkich MŚP jest zaangażowanych w działania transgraniczne, co ogranicza możliwości wzrostu; uznaje za istotne powiększanie rynku wewnętrznego; uważa, że państwa członkowskie powinny współpracować przy harmonizacji wymogów administracyjnych, które mają wpływ na działania wewnątrzwspólnotowe; wzywa państwa członkowskie do szybkiego przeniesienia i wykonania dyrektywy o usługach (8) przy szczególnym zwróceniu uwagi na interesy MŚP i zachęca również do szybkiego przyjęcia statusu europejskiej spółki prywatnej;

68.

popiera istnienie wspólnej i skonsolidowanej podstawy opodatkowania przedsiębiorstw; wzywa do ustanowienia „punktów kompleksowej obsługi” do spraw podatku VAT, tak aby umożliwić przedsiębiorcom wypełnianie obowiązków w kraju, w którym przedsiębiorstwo ma swoją siedzibę;

69.

wzywa Komisję do ciągłego ulepszania wymogów ramowych dla dostępu MŚP do rynków zagranicznych i wspierania dostarczania informacji; zachęca do ustanowienia europejskich centrów informacji dla przedsiębiorstw w Chinach i w Indiach i na wszystkich rynkach wschodzących, w bliskiej współpracy z krajowymi centrami informacji dla przedsiębiorstw, które już tam działają; ponieważ niezadowalający udział MŚP w działalności transgranicznej można także przypisać brakowi znajomości języków obcych i kompetencji międzykulturowych, należy wzmocnić działania, które pozwolą sprostać temu wyzwaniu; jednocześnie przypomina, że MŚP potrzebują lepszego dostępu do informacji i kompetentnego doradztwa w swoich krajach ojczystych;

70.

podkreśla znaczenie postępów w negocjacjach handlowych, które miałyby na celu dalsze ograniczenie barier regulacyjnych w handlu, wywierających niewspółmierny wpływ na MŚP;

71.

domaga się od Komisji wpisania do swojego programu prac włączenia równego traktowania MŚP do zasad WTO dotyczących dostępu do zamówień publicznych; wzywa Komisję do zajęcia się ze szczególną uwagą problemami, z jakimi borykają się MŚP, związanymi z formalnościami celnymi, w szczególności poprzez ułatwienie dostosowania systemów informatycznych MŚP do systemów wykorzystywanych przez krajową administrację celną, po możliwie najmniejszych kosztach, oraz poprzez uproszczenie warunków dostępu do statusu podmiotu gospodarczego;

72.

uważa, że istnieje pilna potrzeba ograniczenia biurokracji przynajmniej o 25 %, tam, gdzie jest to możliwe, i wprowadzenia nowoczesnej administracji dostosowanej do potrzeb MŚP; dlatego zachęca do lepszego wykorzystywania umiejętności teleinformatycznych przez MŚP, zwłaszcza przez młodych przedsiębiorców i prowadzące działalność przedsiębiorczą kobiety, a także lepszego wykorzystywania technologii cyfrowych, aby umożliwić im zaoszczędzenie czasu i pieniędzy oraz przeznaczenie uzyskanych dzięki temu zasobów na rozwój; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przedsięwzięcia inicjatyw mających na celu wymianę i wspieranie najlepszych praktyk, określanie poziomów odniesienia oraz opracowywanie i promowanie wytycznych i norm dotyczących praktyk administracyjnych przyjaznych dla MŚP; wyraża przekonanie, że szybka realizacja wniosków grupy niezależnych partnerów wysokiego szczebla ds. ograniczania obciążeń biurokratycznych jest również konieczna do osiągnięcia celów redukcji bez narażania dostępu MŚP do finansowania;

73.

uważa, że MŚP, a zwłaszcza mikroprzedsiębiorstwa, powinny podlegać jak najbardziej uproszczonemu pod względem obciążenia administracyjnego systemowi podatkowemu, tak aby ułatwić im rozpoczęcie działalności oraz zachęcić do innowacji i inwestycji przez cały okres ich istnienia;

74.

podkreśla zasadnicze znaczenie oceny skutków przyszłych inicjatyw legislacyjnych dla MŚP; w związku z tym wzywa do ustanowienia obowiązkowej, systematycznej i ukierunkowanej oceny skutków dla MŚP, tzw. „testu MŚP”, której wyniki powinny zostać poddawane niezależnej ocenie dostępnej dla organów legislacyjnych UE; uważa, że szczególną uwagę należy poświęcić wpływowi, łącznie z obciążeniem administracyjnym, na małe przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa; apeluje do Komisji o stosowanie „testu MŚP” przy okazji wszelkich nowych wniosków w sprawie przepisów prawnych UE mających wpływ na biznes, łącznie z uproszczeniem istniejącego prawodawstwa i wycofaniem wniosków oczekujących na rozpatrzenie; zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia podobnych „testów MŚP” na szczeblu krajowym;

75.

jest zdania, że jakiekolwiek nowe akty prawne, mające na celu na przykład unikanie opóźnień z zakresu płatności, praw autorskich, prawa spółek lub prawa konkurencji (takie jak przepisy przyjęte w celu łatwiejszego pozyskiwania danych w postępowaniach sądowych związanych z działaniami antykonkurencyjnymi lub wynikających z ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń blokowych dotyczącego pomocy państwa) powinny zostać sformułowane w sposób niedyskryminujący MŚP, a wręcz przeciwnie – w sposób wspierający je oraz wspierający świadczenie przez nie usług na całym obszarze rynku wewnętrznego;

76.

podkreśla potrzebę należytego i terminowego zaangażowania MŚP w tworzenie polityki; w związku z tym uważa, że należy przedłużyć obowiązujący Komisję okres konsultacji do przynajmniej 12 tygodni licząc od dnia, kiedy konsultacja jest dostępna we wszystkich językach wspólnotowych; uznaje kluczową i cenną rolę, jaką odgrywają reprezentatywne organizacje przedsiębiorców, wzywa zatem Komisję, by w miarę potrzeb systematycznie włączała MŚP i ich reprezentatywne organizacje bezpośrednio do doradczych komisji ekspertów i grup wysokiego szczebla;

77.

wzywa Komisję do dążenia do uproszczenia i harmonizacji prawa spółek, a w szczególności przepisów księgowych na rynku wewnętrznym, w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych spoczywających na MŚP i zwiększenia przejrzystości dla wszystkich zainteresowanych stron; wzywa Komisję do usilnego promowania stosowania nowych technologii takich jak format elektroniczny XBRL (eXtensible Business Reporting Language), przedstawiając mapę drogową wprowadzenia w Unii Europejskiej sprawozdawczości opartej na technologii XBRL, mając na celu ustanowienie jej obowiązkowego stosowania w rozsądnym przedziale czasowym, a także promowanie i wspieranie powszechnego stosowania tego otwartego standardu;

78.

zachęca do ustanowienia „wakacji statystycznych” dla mikroprzedsiębiorstw poprzez przyznanie im tymczasowych wyłączeń z obowiązkowego udziału w badaniach statystycznych, szerokiego stosowania zasady „tylko raz” w odniesieniu do informacji udzielanych przez przedsiębiorstwa władzom publicznym oraz do dalszego rozwijania e-administracji;

79.

podkreśla potrzebę wprowadzenia wspólnych dat wejścia w życie nowego prawodawstwa wspólnotowego mającego wpływ na MŚP; zachęca państwa członkowskie i przedstawicieli MŚP do informowania przedsiębiorstw w sposób zwięzły i zrozumiały o zmianach w prawodawstwie mających na nie wpływ;

80.

zachęca państwa członkowskie, by we współpracy z organizacjami MŚP, bazując na istniejących strukturach takich, jak platforma Entreprise Europe Network i biura Europe Direct, utworzyły krajowe informacyjne punkty kontaktowe w postaci fizycznej lub elektronicznej i agencje wspierania MŚP zgodnie z zasadą „punktu kompleksowej obsługi”, oferujące dostęp do różnych źródeł informacji i usług pomocniczych zorganizowanych według etapów rozwoju przedsiębiorstw;

81.

przyznaje, że tworzenie nowego przedsiębiorstwa jest trudne z powodu różnorodności systemów przyjętych w poszczególnych państwach członkowskich; dlatego uznaje za konieczne ustanowienie ujednoliconego systemu tworzenia przedsiębiorstw, w którym proces tworzenia jest określony krok po kroku, i który umożliwia stworzenie przedsiębiorstwa w 48 godzin;

82.

powtarza, że przepisy finansowe mające zastosowanie do programów wspólnotowych często są źródłem niepotrzebnie biurokratycznych, długich i kosztownych procedur, zwłaszcza dla MŚP; wzywa Komisję do ponownego uruchomienia działalności Europejskiego Obserwatorium MŚP, do opublikowania danych na temat ich uczestnictwa w każdym programie wspólnotowym wraz z towarzyszącą analizą korzyści, a w rezultacie do przedłożenia wniosków w sprawie zwiększenia ich uczestnictwa; wzywa Komisję do zwiększenia roli i widoczności odnośnych MŚP w różnych obszarach polityki; ponadto zachęca do podejmowania wszelkich inicjatyw umożliwiających rozwijanie „ducha MŚP” w tworzeniu polityki wśród organów publicznych, jak w przypadku „Enterprise Experience Program”, który pozwala urzędnikom europejskim na zapoznanie się w MŚP;

83.

ubolewa nad szczególnie szkodliwą dla MŚP praktyką określaną mianem „pozłacania”, stosowaną przez państwa członkowskie, i wzywa Komisję do zbadania działań, które można by podjąć w celu zapobiegania tej praktyce (skreślenie); zwraca się o uzupełniające oceny skutków badające faktyczny sposób wdrażania decyzji w państwach członkowskich oraz na szczeblu lokalnym;

84.

wzywa do stworzenia specjalnego unijnego portalu internetowego dla MŚP, zawierającego informacje i formularze zgłoszeniowe dotyczące projektów UE, krajowe numery telefonów, odsyłacze do stron internetowych partnerów, informacje handlowe, informacje dotyczące projektów badawczych, a także umożliwiającego konsultacje internetowe oraz zawierającego materiały informacyjne i doniesienia o nowych uregulowaniach;

85.

wzywa Komisję do przedsięwzięcia, wraz z państwami członkowskimi, prac nad ujednoliceniem formularzy, których wypełnienie jest wymagane od przedsiębiorstw w procesach składania ofert i przetargów;

86.

z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie nagrody za „najlepszy pomysł na ograniczanie formalności administracyjnych” przyznawanej organom publicznym za podejmowanie środków mających na celu ograniczenie formalności administracyjnych na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym;

87.

wzywa do wprowadzenia 30-dniowego terminu płatności z unijnych funduszy spójności na już zatwierdzone projekty, aby zagwarantować ciągłe postępy, możliwość realizacji i skutki tych projektów;

88.

uznaje wysiłki na rzecz poprawy trwałości za mogące być ważnym źródłem (eko-) innowacji i kluczowym atutem dla konkurencyjności przemysłu; zwraca uwagę na fakt, że MŚP często nie posiadają wystarczającej wiedzy na temat nowych energooszczędnych i przyjaznych środowisku rozwiązań lub nie posiadają wystarczających zasobów finansowych na ich zakup; w związku z tym zachęca Komisję do zbadania, w jaki sposób Wspólnota może pomóc MŚP w osiągnięciu większej efektywności pod kątem zasobów i energii;

89.

przypomina wagę przywiązywaną do odpowiedzialności społecznej małych przedsiębiorstw, która wymaga horyzontalnych powiązań, sieci i usług; za nieskuteczne uważa odniesienie do certyfikacji EMAS, ponieważ zakłóci to obecne certyfikaty, a także ponieważ wiąże się ona wyłącznie z wyzwaniami dotyczącymi środowiska;

90.

przyjmuje z zadowoleniem ostatnie inicjatywy wsparcia MŚP w przestrzeganiu przepisów w zakresie ochrony środowiska, poprzez między innymi zmniejszenie opłat agencyjnych, zapewnienie dostępu do informacji na temat norm środowiskowych lub wprowadzenie szczególnych wyłączeń z prawodawstwa Wspólnoty;

91.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

1.4.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 87/60

A.

mając na uwadze, że po ostatnich rozszerzeniach potrzeba integracji społecznej postawiła przed Unią Europejską nowe wyzwania, którym należy sprostać w kontekście nowych okoliczności demograficznych i gospodarczych, a także mając na uwadze, że chociaż wyzwaniami tymi należy się zająć we wszystkich państwach członkowskich, kwestia ta dotyczy w większym stopniu państw członkowskich w Europie Środkowej i Wschodniej ze względu na ich transformację strukturalną, gospodarczą i społeczną w ostatnich dwudziestu latach; dlatego zwraca uwagę, że podatne na zagrożenia grupy społeczne, takie jak Romowie, znajdują się w najtrudniejszej sytuacji,

B.

mając na uwadze, że w państwach członkowskich, w których upadły niektóre sektory przemysłu, perspektywy rozwoju regionów uległy zmniejszeniu, wskutek czego szczególnie Romowie zostali zepchnięci na margines społeczeństwa w rezultacie błyskawicznego wzrostu ubóstwa, mając na uwadze, że Parlament zauważa i podkreśla, że w procesie tym zdewaluowało się posiadane przez Romów obywatelstwo krajowe i obywatelstwo Unii oraz że korzyści płynące z rozszerzenia nie dotarły do Romów w odpowiedni sposób, powodując pogłębienie ich marginalizacji w wielu aspektach i zwiększając ryzyko ich narażenia na wielostronną dyskryminację,

C.

mając na uwadze, że strategiczna ofensywa polityczna na rzecz propagowania równych szans dla Romów musi borykać się z niezmiernie złożoną sytuacją społeczną, ponieważ Romowie, stanowiący największą mniejszość etniczną w Europie, spotykają się z takimi samymi trudnościami, jak inne grupy, a także mając na uwadze, że dążenia te można najskuteczniej wspomóc poprzez kompleksową strategię w sprawie Romów oraz za sprawą skoordynowanego zbioru instrumentów rozciągającego się na szereg sektorowych strategii politycznych, a także przy pomocy odpowiednich środków finansowych,

D.

mając na uwadze, że koczownicy stanowią odrębne zjawisko etniczne, które nie bez powodu można omawiać jako oddzielne zagadnienie z punktu widzenia zarówno praw człowieka, jak i spraw socjalnych i rynku pracy,

E.

mając na uwadze, że proces integracji ludności romskiej ze społeczeństwem nie jest procesem jednostronnym, lecz wielostronnym, oraz mając na uwadze, że zachodzi potrzeba aktywnego włączenia Romów w proces decyzyjny przy opracowywaniu polityki integracji społecznej,

F.

mając na uwadze, że warunki życia Romów, ich stan zdrowia i poziom wykształcenia determinują ich sytuację społeczną oraz sytuację na rynku pracy, a także służą za pretekst wyjaśniający ich wykluczenie z większości społeczeństw oraz rasizm wobec nich; mając na uwadze, że wszystko to utrudnia poprawę jakości życia, uniemożliwiając tym samym korzystanie z najbardziej podstawowych praw człowieka i obywatela,

G.

mając na uwadze, że takie czynniki jak słaba infrastruktura transportowa, brak organów administracji publicznej i usług publicznych, a w szczególności wysokiej jakości placówek oświatowych i ośrodków opieki zdrowotnej, a także przenoszenie firm, zmuszają młodych ludzi do przenosin w inne miejsce z przyczyn ekonomicznych, co pogłębia jeszcze różnice regionalne i gettoizację,

H.

mając na uwadze, że według szeregu dokumentów konieczne jest przeanalizowanie społecznej sytuacji Romów i ich perspektyw zatrudnienia oraz postanowienie o dalszych działaniach w tych kwestiach tuż przed drugim etapem procesu lizbońskiego,

I.

mając na uwadze znaczenie funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności we wspieraniu integracji, zauważając jednocześnie, że problemy społeczne są tak złożone, iż nie do pomyślenia jest, by móc je rozwiązać wyłącznie za pomocą systemu projektów, charakterystycznego dla funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności,

J.

mając na uwadze, że bez wątpienia ważne jest uznanie dotychczasowych dobrych praktyk, jednocześnie jednak należy pamiętać, że ich ważność jest ograniczona w czasie i przestrzeni,

K.

mając na uwadze, że wiele obecnie społeczności romskich dąży raczej do osiadłego trybu życia, a nie przenosi się na obszary, gdzie mogą istnieć większe możliwości w zakresie zatrudnienia,

1.

uważa, że konieczne jest skoordynowane podejście do poprawiania warunków pracy i bytowych społeczności romskiej, które zakłada następujące trzy cele:

2.

zwraca uwagę na fakt, że polityka skoncentrowana na Romach w wielu przypadkach nie poprawiła ich sytuacji; domaga się, by zainteresowane strony ze społeczności romskiej brały udział w podejmowaniu decyzji we wszystkich dotyczących ich szczególnie działaniach UE lub państw członkowskich, tak aby uszanować ich zdolność do samoorganizacji i odpowiedzialność za nią;

3.

zwraca uwagę, że nierówny dostęp do usług i trudności społeczno-ekonomiczne, z jakimi mają do czynienia dzieci romskie, sprawiają, iż wczesny rozwój i wysokiej jakości edukacja znajdują się praktycznie poza ich zasięgiem; zauważa, że problemy te wpływają negatywnie na ich rozwój emocjonalny, społeczny, fizyczny i osobisty oraz na późniejsze szanse na rynku pracy, a tym samym na integrację z głównym nurtem społeczeństwa;

4.

zwraca uwagę, że systemy edukacji są selektywne i chociaż państwa członkowskie podejmują wysiłki na rzecz walki z segregacją, wiele różnorodnych systemów służących teoretyczne walce z segregacją w rzeczywistości często służy podkreśleniu różnic między grupami społecznymi i stawia ludzi biednych w niekorzystnej sytuacji, w szczególności Romów, którzy znajdują się na równi pochyłej; podkreśla zatem potrzebę ukierunkowanej polityki edukacyjnej, która będzie skierowana do rodzin romskich i zachęci je do aktywnego udziału;

5.

podkreśla, że chociaż wzrósł procentowy udział młodych Romów w kształceniu na poziomie średnim i wyższym w niektórych państwach członkowskich, poziom ich wykształcenia nadal znacznie odbiega od średniej UE; zwraca uwagę na rozdźwięk między brakiem siły roboczej z jednej strony a wysokim wskaźnikiem bezrobocia połączonym z niskim poziomem kwalifikacji Romów z drugiej strony; domaga się zatem, aby państwa członkowskie i UE w sposób priorytetowy wspierały Romów w podnoszeniu swoich kwalifikacji; zwraca uwagę na fakt, że wobec braku formalnych kwalifikacji pozycję Romów na rynku pracy można również poprawić, opracowując system uznawania umiejętności praktycznych;

6.

nalega, by państwa członkowskie zagwarantowały oparty na równych warunkach dostęp romskich kobiet i dziewcząt do edukacji o wysokiej jakości oraz by wprowadziły zachęty (np. możliwości rozwoju zawodowego) mające na celu przyciągnięcie nauczycieli o wysokich kwalifikacjach do szkół znajdujących się w na mniej uprzywilejowanych pod względem społeczno-gospodarczym obszarach, zwłaszcza w gminach wiejskich z wysokim odsetkiem ludności romskiej;

7.

wzywa państwa członkowskie do poprawy dostępu kobiet romskich do kształcenia zawodowego oraz do dostosowania tego kształcenia do potrzeb lokalnego rynku pracy celem zagwarantowania kobietom romskim umiejętności poszukiwanych na rynku;

8.

zauważa, że przeważająca większość romskich absolwentów szkół wyższych nie wraca do swoich społeczności po ukończeniu nauki, a część z nich wypiera się swojego pochodzenia lub nie jest już akceptowana w swojej społeczności, kiedy próbuje do niej wrócić;

9.

zaleca zaplanowanie wszechstronnego pakietu programowego polegającego na wsparciu i motywowaniu romskich absolwentów do powrotu do swojej społeczności oraz do zatrudnienia w ramach swojej społeczności i w jej interesie;

10.

uważa, że faktem jest, iż w niektórych państwach członkowskich Romowie wpływają w szczególny sposób na piramidę płci i wieku; zauważa, że udział dzieci romskich w populacji jest wysoki, jednak ich średnia długość życia w momencie narodzin jest o całe 10 lat niższa niż ludzi należących do populacji większościowej;

11.

uważa, że chociaż państwa członkowskie wykorzystały znaczną część środków UE i państw członkowskich, aby pomóc znaleźć pracę osobom długotrwale bezrobotnym, to jednak nie znaleziono jeszcze na szczeblu UE spójnego rozwiązania: pragnąc zaradzić tej sytuacji, państwa członkowskie podejmują różne działania o różnym zakresie i jak dotąd nie zapewniły możliwości długoterminowego powrotu na rynek pracy, a zastosowane przez nie środki, takie jak publiczne programy zatrudnienia, dodatkowo pogłębiły stygmatyzację Romów; domaga się zatem, by zarówno UE, jak i państwa członkowskie zmieniły swoją politykę, przekształcając ją w zintegrowane podejście obejmujące wszystkie aspekty izolacji Romów;

12.

wzywa państwa członkowskie do dostosowania programów szkoleń zawodowych do potrzeb lokalnych rynków pracy i do wprowadzania zachęt dla pracodawców zatrudniających osoby niewykwalifikowane (w tym Romów) i oferujących im szkolenia oraz możliwość zdobycia praktycznego doświadczenia bezpośrednio w miejscu pracy;

13.

wzywa władze krajowe i lokalne do przedstawiania rocznych, podzielonych pod względem płci ocen wskaźnika ponownego zatrudnienia osób długotrwale bezrobotnych (co obejmowałoby Romów), które odbyły szkolenie w zakresie rynku pracy i do opracowania, na podstawie zdobytego doświadczenia, nowej metodologii i uruchomienia nowych programów szkoleniowych dostosowanych do miejscowych zdolności i potrzeb ekonomicznych;

14.

wzywa państwa członkowskie do wykorzystywania funduszy UE do zachowywania i chronienia tradycyjnej działalności Romów;

15.

podziela pogląd Komisji, że ze względu na niekorzystną pod wieloma względami sytuację dorośli Romowie są w niewystarczającym stopniu reprezentowani w ogólnej liczbie pracowników oraz kształceniu ustawicznym, często nie posiadają dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych i jest ich zbyt wielu w grupie osób długotrwale bezrobotnych oraz grupie osób wykonujących prace o niskim prestiżu, co stwarza największe bariery dla ich ponownej integracji na rynku pracy; wzywa zatem do efektywnego wdrożenia dyrektywy 2000/78/WE zabraniającej dyskryminacji przy zatrudnieniu i w pracy z powodu religii lub przekonań, niepełnosprawności, wieku czy orientacji seksualnej;

16.

uważa za istotne podjęcie na szczeblu wspólnotowym specjalnych działań ułatwiających Romom dostęp do programów szkolenia zawodowego;

17.

zwraca uwagę państw członkowskich na fakt, że ta dychotomia społeczna może zmuszać wielu Romów poszukujących pracy do przejścia z legalnego zatrudnienia do pracy na czarno i że potrzebne są skoordynowane działania na poziomie UE i państw członkowskich na rzecz zachęcenia tych pracowników do powrotu do legalnego zatrudnienia z prawami w zakresie pracy i ubezpieczenia społecznego;

18.

uważa za konieczne prowadzenie integracyjnej polityki społecznej i gospodarczej, także za pośrednictwem środków ad hoc dotyczących odpowiednich mieszkań;

19.

zwraca szczególną uwagę na fakt, że promowanie mobilności niewykwalifikowanych i niewykształconych pracowników może prowadzić do pogłębienia dyskryminacji kobiet romskich, które już narażone są w dużym stopniu na rozliczne formy dyskryminacji, a także stanowić przeszkodę dla ich dalszych postępów na rynku pracy;