4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/1

(1)

W Unii Europejskiej Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwana dalej „konwencją”) stanowi wspólną podstawę ochrony praw osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym, które do celów niniejszej rezolucji obejmuje postępowanie przygotowawcze i sam proces.

(2)

Ponadto, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, konwencja jest ważnym fundamentem zaufania, jakim państwa członkowskie wzajemnie darzą swoje wymiary sprawiedliwości w sprawach karnych, i wzmacniania tego zaufania. Jednocześnie Unia Europejska może prowadzić dalsze działania zapewniające pełne wprowadzenie w życie norm konwencji i ich poszanowanie oraz, w stosownych przypadkach, zapewniające spójne stosowanie mających zastosowanie norm i podnoszące poziom norm istniejących.

(3)

Unii Europejskiej udało się stworzyć przestrzeń swobody przemieszczania się i zamieszkania, z której to swobody obywatele korzystają coraz częściej podróżując, ucząc się i pracując w państwach innych niż państwo miejsca ich zamieszkania. Jednak usunięcie granic wewnętrznych i coraz powszechniejsze wykonywanie prawa do swobodnego przemieszczania się i zamieszkania wywołuje nieuniknione skutki – coraz więcej osób bierze udział w postępowaniach karnych w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca ich zamieszkania. W tych sytuacjach prawa procesowe osób podejrzanych lub oskarżonych nabierają szczególnej wagi dla zagwarantowania prawa do rzetelnego procesu sądowego.

(4)

Mimo że na szczeblu Unii Europejskiej podjęto różne środki w celu zagwarantowania obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa, faktycznie istnieje równie pilna potrzeba rozwiązania konkretnych problemów, które mogą powstać w czasie, gdy dana osoba jest podejrzana lub oskarżona w postępowaniu karnym.

(5)

Stwarza to konieczność konkretnych działań dotyczących praw procesowych, by zapewnić rzetelność postępowania karnego. Działania takie, które mogą obejmować prawodawstwo, jak również inne środki, dadzą obywatelom większą pewność, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie będą chronić i gwarantować ich prawa.

(6)

W 1999 roku w Tampere Rada Europejska stwierdziła, że w kontekście wprowadzania w życie zasady wzajemnego uznawania należy rozpocząć prace również nad tymi aspektami prawa procesowego, względem których minimalne wspólne normy są uważane za konieczne dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania, z jednoczesnym poszanowaniem podstawowych zasad prawnych państw członkowskich (pkt 37).

(7)

Również w programie haskim z 2004 roku zapisano, że dalsza realizacja programu wzajemnego uznawania jako podstawy współpracy sądowej oznacza opracowanie jednakowych standardów dla praw procesowych w postępowaniach karnych, na podstawie badań istniejących poziomów zabezpieczeń w państwach członkowskich i z należytym poszanowaniem ich tradycji prawnych (pkt III 3.3.1).

(8)

Zasada wzajemnego uznawania zakłada, że właściwe organy państw członkowskich mają zaufanie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych pozostałych państw członkowskich. By umacniać wzajemne zaufanie w obrębie Unii Europejskiej ważne jest, aby, w uzupełnieniu do postanowień konwencji, istniały normy Unii Europejskiej dotyczące ochrony praw procesowych, które byłyby należycie wprowadzane w życie i stosowane w państwach członkowskich.

(9)

Ostatnie badania wskazują, że wśród ekspertów istnieje szerokie poparcie dla działań – natury prawodawczej i innej – podejmowanych przez Unię Europejską na rzecz praw procesowych i że potrzebne jest głębsze wzajemne zaufanie między organami sądowymi państw członkowskich (1). Podobne opinie wyraża także Parlament Europejski (2). W komunikacie dotyczącym programu sztokholmskiego (3) Komisja Europejska zauważa, że wzmocnienie prawa do obrony jest niezwykle istotne dla podtrzymania wzajemnego zaufania wśród państw członkowskich i zaufania opinii publicznej do Unii Europejskiej.

(10)

W ciągu ostatnich kilku lat rozmowy na temat praw procesowych w ramach Unii Europejskiej nie przyniosły żadnych konkretnych rezultatów. Duże postępy poczyniono jednak w dziedzinie współpracy sądowej i policyjnej, jeśli chodzi o środki ułatwiające ściganie. Obecnie nadszedł czas, by podjąć działania w celu poprawy równowagi między tymi środkami a ochroną praw procesowych jednostki. Należy podjąć starania w celu wzmocnienia gwarancji procesowych i poszanowania praworządności w postępowaniu karnym, bez względu na to dokąd w Unii Europejskiej jej obywatele postanowią podróżować, gdzie będą się uczyć, pracować lub mieszkać.

(11)

W związku ze znaczeniem i złożonością tych kwestii, wydaje się, że należy je rozwiązywać, stosując podejście stopniowe, dbając przy tym o ogólną spójność. Ukierunkowując przyszłe działania kolejno na poszczególne obszary, można poświęcić uwagę każdemu środkowi z osobna, tak by problemy mogły być określane i rozwiązywane w sposób zapewniający wartość dodaną w stosunku do każdego z tych środków.

(12)

Jako że katalog środków określonych w załączniku do niniejszej rezolucji nie jest wyczerpujący, Rada powinna także rozważyć możliwość odniesienia się do kwestii ochrony praw procesowych innych niż prawa wymienione we wspomnianym katalogu.

(13)

Wszelkie nowe akty prawodawcze UE w tej dziedzinie powinny być zgodne z minimalnymi normami określonymi w konwencji, zgodnie z wykładnią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka,

1.

Na szczeblu Unii Europejskiej należy podjąć działania w celu umocnienia praw osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym. Takie działania mogą obejmować prawodawstwo oraz inne środki.

2.

Rada zatwierdza jako podstawę dalszych działań „Harmonogram działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym” (dalej zwany „harmonogramem działań”), który znajduje się w załączniku do niniejszej rezolucji. Zawarte w tym harmonogramie działań prawa, które mogą zostać uzupełnione innymi prawami, są uważane za podstawowe prawa procesowe, a działaniom dotyczącym tych praw należy na obecnym etapie nadać rangę priorytetu.

3.

Komisja proszona jest o przedłożenie wniosków dotyczących środków przedstawionych w harmonogramie działań i o rozważenie przedstawienia zielonej księgi, o której mowa w punkcie F.

4.

Rada przeanalizuje wszystkie wnioski przedstawione w związku z harmonogramem działań i zobowiązuje się do traktowania ich priorytetowo.

5.

Rada będzie stanowić w ścisłej współpracy z Parlamentem Europejskim, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami, i należycie współpracować z Radą Europy.

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/4

1.

Odległość pomiędzy zakładem unieszkodliwiania ścieków i odpadów stałych a najbliższym punktem w sąsiednim państwie członkowskim, tzn. we Włoszech i w Hiszpanii, wynosi odpowiednio 110 km i 230 km.

2.

Planowana modyfikacja doprowadzi do zwiększenia zatwierdzonego limitu emisji trytu gazowego.

3.

W warunkach normalnej eksploatacji planowane zmiany nie spowodują narażenia zdrowia ludności w innym państwie członkowskim.

4.

Stałe odpady promieniotwórcze będą tymczasowo składowane na miejscu przed ich przemieszczeniem do zatwierdzonego przez rząd Francji składowiska.

5.

W przypadku nieplanowanego uwolnienia zanieczyszczeń promieniotwórczych, będącego następstwem wypadku o charakterze i skali przewidzianych w ogólnych danych, dawki przyjęte w innych państwach członkowskich nie wpłyną negatywnie na stan zdrowia ludności.

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/5

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32009M5641 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/5

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32009M5687 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/6

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32009M5624 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/6

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32009M5662 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/7

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/8

1.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że zgłoszona transakcja stanowi koncentrację w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

2.

Komitet doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja posiada wymiar wspólnotowy zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

3.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że należy uwzględnić następujące rynki:

4.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że transakcja w formie, w jakiej została pierwotnie zgłoszona, zakłóci znacząco skuteczną konkurencję na wspólnym rynku lub istotnej jego części w odniesieniu do pasażerskiego transportu lotniczego na następujących trasach:

5.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zobowiązania podjęte przez stronę zgłaszającą mogą przywrócić efektywną konkurencję i zapewnić zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem na następujących trasach:

6.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja nie zakłóci znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub istotnej jego części w odniesieniu do pasażerskiego transportu lotniczego na pozostałych krótkich, średnich i długich trasach.

7.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja nie zakłóci znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub istotnej jego części w odniesieniu do rynków transportu lotniczego towarów.

8.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszoną koncentrację należy uznać za zgodną ze wspólnym rynkiem oraz funkcjonowaniem Porozumienia EOG zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG pod warunkiem dotrzymania zobowiązań określonych w załączniku do niniejszej decyzji.

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/9

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/11

(1)

Dnia 26 listopada 2008 r. Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Deutsche Lufthansa AG („LH”, Niemcy) przejmuje wyłączną kontrolę nad przedsiębiorstwem SN Airholding SA/NV („SNAH”, Belgia) w drodze zakupu akcji.

(2)

Deutsche Lufthansa AG („LH” lub „strona zgłaszająca”) jest świadczącym pełen zakres usług przewoźnikiem sieciowym, którego głównymi węzłami komunikacyjnymi są międzynarodowe lotnisko we Frankfurcie oraz lotnisko w Monachium, natomiast bazą jest lotnisko w Düsseldorfie. Dwa główne obszary działalności przedsiębiorstwa to lotniczy transport pasażerski i towarowy. LH sprawuje kontrolę nad przedsiębiorstwami: Swiss International Air Lines Ltd. („LX”), z bazą na lotnisku w Zurychu, Air Dolomiti, Eurowings oraz tanim przewoźnikiem Germanwings. Zarówno LH, jak i Swiss należą do sojuszu Star Alliance. W dniu 14 maja 2009 r. Komisja zatwierdziła projekt przejęcia bmi przez LH (2).

(3)

SN Airholding SA/NV („SNAH”) to spółka holdingowa sprawująca kontrolę nad SN Brussels Airlines („SN”) – belgijskim przewoźnikiem sieciowym, którego głównym węzłem komunikacyjnym jest lotnisko Zaventem w Brukseli. Głównym przedmiotem działalności SN jest lotniczy transport pasażerski. SN nie należy do żadnego sojuszu. LH oraz SN są dalej zwane „stronami”.

(4)

LH, która zamierza nabyć na początku 45 % akcji SNAH, posiada także opcje na zakup pozostałych akcji, które może zrealizować, począwszy od pierwszego kwartału 2011 r. Mimo że omawiana transakcja zostanie zrealizowana dwustopniowo, to już po ukończeniu pierwszego etapu, tj. po nabyciu 45 % kapitału akcyjnego SNAH, LH będzie sprawować wyłączną kontrolę nad SNAH.

(5)

Zgłoszona koncentracja ma wymiar wspólnotowy w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

(6)

Działalność stron w zakresie lotniczego transportu pasażerskiego pokrywa się częściowo w przypadku kilku tras lotów z Brukseli na niewielkich odległościach.

(7)

Badanie rynku potwierdziło słuszność strategii Komisji, którą zastosowała ona w poprzednich sprawach, a która polegała na przeanalizowaniu odnośnego rynku usług w zakresie rejsowych lotniczych przewozów pasażerskich na podstawie pary miast będących „punktem odlotu/punktem przylotu” („OiP”) z uwzględnieniem wszystkich lotnisk, które mogłyby zastąpić punkty odlotu i punkty przylotu w tej funkcji.

(8)

Jeżeli chodzi o rozróżnienie między pasażerami, dla których priorytetem jest czas podróży, a pozostałymi pasażerami, Komisja nie musi formułować ostatecznych wniosków na temat istnienia dwóch odrębnych rynków produktowych dla obu wymienionych grup pasażerów, ponieważ istnienie takiej różnicy nie wpływa na ocenę sytuacji w zakresie konkurencji na trasach objętych transakcją.

(9)

Badanie rynku potwierdziło słuszność strategii, którą Komisja zastosowała w poprzednich sprawach, a zgodnie z którą – w przypadku lotów o czasie nieprzekraczającym trzech godzin – usługi pośrednie z reguły nie ograniczają konkurencji w zakresie usług bezpośrednich.

(10)

Komisja zbadała także kwestię substytucyjności między lotniskiem Zaventem w Brukseli (BRU) a lotniskiem w Antwerpii (ANR). Istotne przesłanki wskazują, że loty z ANR nie są substytucyjne dla lotów z BRU. Ponadto gdyby nawet uznano loty z/do BRU oraz loty z/do ANR za stanowiące część tego samego rynku, konkurencja między nimi byłaby niewielka. Z tego względu wejście na rynek konkurenta oferującego loty z ANR na trasach, których dotyczyły sformułowane w wyniku badania zastrzeżenia w kwestii konkurencji, nie stanowiłoby przeciwwagi dla ograniczających konkurencję skutków połączenia przedsiębiorstw oferujących loty na tych trasach.

(11)

Partnerzy LH w ramach sojuszu nie powinni być brani pod uwagę przy określaniu rynków, na które koncentracja wywiera wpływ, ponieważ nie należy się spodziewać skutków ubocznych koncentracji w zakresie stosunków między SN a partnerami LH. W kwestii analizy konkurencyjnej na odnośnych rynkach Komisja poddała ocenie powiązania między LH a jej partnerami w ramach sojuszu, a także skutki takiego powiązania dla gotowości przedsiębiorstwa do kontynuowania konkurencji na poszczególnych trasach po połączeniu.

(12)

W odniesieniu do trasy Bruksela–Frankfurt Komisja stwierdziła, że połączenie przedsiębiorstw doprowadziłoby do powstania monopolu dla pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży. Wyeliminowałoby ono również bliską konkurencję między LH a SN, jeżeli chodzi o pasażerów o innych priorytetach, i mimo że konkurencją dla połączonego przedsiębiorstwa byłyby linie kolejowe, ograniczenia z ich strony nie byłyby wystarczające, aby zrównoważyć zanik konkurencji. Dla wszystkich pasażerów połączenie wiązałoby się z wyeliminowaniem najbliższego konkurenta LH. W efekcie można się spodziewać, że omawiane połączenie w znacznym stopniu utrudni skuteczną konkurencję według wszystkich dostępnych definicji rynku.

(13)

Na trasach Bruksela–Monachium i Bruksela–Hamburg połączenie doprowadzi do powstania monopolu zarówno dla pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży, jak i dla pozostałych pasażerów (a więc na rynku obejmującym wszystkich pasażerów).

(14)

Przedsiębiorstwo easyJet ogłosiło, że zwiększy liczbę lotów na trasie Bruksela–Berlin z jednego do dwóch dziennie, począwszy od sezonu zimowego 2009/2010 według definicji IATA, co pozwoli na podróż w obie strony w tym samym dniu. Komisja stwierdziła, że działalność easyJet będzie wystarczającym ograniczeniem dla połączonego podmiotu, także w odniesieniu do pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży.

(15)

Na wszystkich trzech trasach między Belgią a Szwajcarią (Bruksela–Bazylea, Bruksela–Genewa i Bruksela–Zurych) jedna ze stron jest przewoźnikiem operacyjnym, druga zaś pełni funkcję przewoźnika sprzedającego w ramach umowy o wspólnej eksploatacji połączeń. Komisja w pierwszej kolejności zbadała, czy umowa o wspólnej eksploatacji połączeń powinna zostać wyłączona z oceny w celu właściwego określenia jej warunków.

(16)

Komisja stwierdziła, że bez względu na przyjęte kryteria oceny, na trasie Bruksela–Bazylea nie dojdzie do znacznego utrudnienia skutecznej konkurencji, ponieważ ruch na niej jest zbyt mały, aby utrzymać usługi bezpośrednie świadczone przez dwóch niezależnych przewoźników.

(17)

Komisja stwierdziła, że na trasie Bruksela–Genewa, gdzie przewoźnikiem operacyjnym jest SN, linie LX nie są postrzegane jako potencjalny konkurent. Nie ma zatem zastrzeżeń dotyczących konkurencji na tej trasie.

(18)

W wyniku analizy wariantowej Komisja stwierdziła, że na trasie Bruksela–Zurych, gdzie przewoźnikiem operacyjnym jest LX, umowa o wspólnej eksploatacji połączeń najprawdopodobniej zostałaby rozwiązana, gdyby nie doszło do połączenia, ponieważ w takim wypadku przedsiębiorstwo SN przystąpiłoby do sojuszu oneworld (a być może nawet zostałoby przejęte przez BA). Wskutek zakończenia wspólnej eksploatacji połączeń SN najprawdopodobniej zaczęłoby świadczyć usługi na trasie Bruksela–Zurych. Dlatego też połączenie obu przedsiębiorstw wyeliminowałoby duże prawdopodobieństwo wejścia SN na rynek na tej trasie, a zatem doprowadziłoby do znacznego ograniczenia skutecznej konkurencji na trasie Bruksela–Zurych zarówno dla pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży, jak i dla pozostałych pasażerów.

(19)

Na czterech omawianych trasach: Bruksela–Frankfurt, Bruksela–Monachium, Bruksela–Hamburg oraz Bruksela–Zurych istnieją znaczne utrudnienia dla nowych podmiotów pragnących wejść na rynek (np. ograniczenia w dostępie do okienek czasowych startu lub lądowania, zwłaszcza w najpopularniejszych porach, preferencyjne warunki dla linii lotniczych w ramach ich węzła komunikacyjnego/bazy, obecność podmiotu powstałego wskutek połączenia na rynku w Belgii, Niemczech i Szwajcarii itp.). Utrudnienia te są szczególnie duże na trasach między głównymi węzłami komunikacyjnymi, takich jak Bruksela–Frankfurt, Bruksela–Monachium i Bruksela–Zurych. W związku ze znacznymi utrudnieniami w dostępie do rynku istnieje małe prawdopodobieństwo, że nowa linia lotnicza zapewni połączenia na którejkolwiek z wymienionych tras, równoważąc tym samym ograniczające konkurencję skutki połączenia w warunkach panujących obecnie na omawianych rynkach.

(20)

Omawiana transakcja ma także skutki dla kilku innych krótkich, średnich i długich tras. Planowana koncentracja nie utrudni jednak w istotnym stopniu skutecznej konkurencji na wspólnym rynku w przypadku którejkolwiek z tych tras.

(21)

Komisja stwierdziła, że transakcja w takiej formie, jak pierwotnie zakładała LH, doprowadziłaby do znacznego utrudnienia skutecznej konkurencji na trasach Bruksela–Frankfurt, Bruksela–Monachium, Bruksela–Hamburg oraz Bruksela–Zurych, zarówno dla pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży, jak i dla pozostałych pasażerów, a więc na rynku obejmującym wszystkich pasażerów. Transakcja nie budzi zastrzeżeń w kwestii konkurencji na pozostałych objętych nią trasach.

(22)

Komisja stwierdziła, że omawiana transakcja najprawdopodobniej nie utrudni znacząco skutecznej konkurencji na którymkolwiek z odnośnych rynków lotniczego transportu towarowego.

(23)

Na podstawie przedstawionych informacji Komisja stwierdziła, że wydajność jest niemożliwa do sprawdzenia i w dużym stopniu niezależna od połączenia przedsiębiorstw oraz że mało prawdopodobne jest, by przyniosła konsumentom na odnośnych trasach tak istotne korzyści, że zrównoważą one zanik konkurencji. Zgodnie bowiem z pkt 84 wytycznych w sprawie oceny horyzontalnego połączenia przedsiębiorstw „jest bardzo mało prawdopodobne, aby połączenie prowadzące do sytuacji rynkowej zbliżonej do monopolu lub prowadzące do podobnego poziomu siły rynkowej mogło zostać uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem na podstawie tego, iż zyski związane ze wzrostem efektywności rynku byłyby wystarczające do przeciwdziałania potencjalnym, antykonkurencyjnym skutkom połączenia”.

(24)

Linia LH przedstawiła zobowiązania w postaci nieodpłatnych okienek czasowych w granicach 20 minut od godzin wskazanych, tak aby nowy podmiot mógł zapewnić połączenia na każdej z czterech tras, co do których Komisja zgłosiła zastrzeżenia w zakresie konkurencji (dalej zwanych „określonymi parami miast”) w wymiarze nieprzekraczającym trzech połączeń dziennie w przypadku tras Bruksela–Hamburg i Bruksela–Monachium oraz dwóch połączeń dziennie w przypadku tras Bruksela–Frankfurt i Bruksela–Zurych. Zobowiązania dotyczą mechanizmu przydzielania okienek czasowych, zgodnie z którym przydzielanie wskazanych okienek odbywałoby się w wyznaczonym terminie na początku sezonu, tak wcześnie jak to możliwe. Ponadto, zgodnie z ogólną zasadą, nowy podmiot zyskałby prawa nabyte w zakresie korzystania z tych okienek czasowych, tzn. byłby uprawniony do korzystania z okienek wykorzystywanych poprzednio przez strony w odniesieniu do – innych niż określone – par miast europejskich, przy czym warunkiem jest wcześniejsze zapewnienie połączeń na trasie między określonymi parami miast przez dwa pełne kolejne sezony IATA w przypadku trasy Bruksela–Hamburg, przez cztery pełne kolejne sezony IATA w przypadku tras Bruksela–Monachium i Bruksela–Zurych oraz przez osiem pełnych kolejnych sezonów IATA w przypadku trasy Bruksela–Frankfurt.

(25)

Co więcej, w odniesieniu do trasy Bruksela–Hamburg LH zobowiązała się do zapewnienia nowemu podmiotowi możliwości zawarcia specjalnej umowy o podziale miejsc i zysków w ramach wspólnie obsługiwanych lotów, umożliwiającej nowemu podmiotowi dodanie swoich kodów na lotach oferowanych przez strony z lotniska w Brukseli w celu zapewnienia połączenia z Hamburgiem. Zobowiązania zawierają również środki dodatkowe, takie jak umowy o wzajemnym honorowaniu dokumentów przewozowych i umowy o transporcie intermodalnym, specjalne porozumienia o podziale zysków oraz o udziale w programach lojalnościowych.

(26)

Zobowiązania tworzą obszerny pakiet uwzględniający dotychczasowe doświadczenia w zakresie środków zaradczych stosowanych w połączeniach przedsiębiorstw w sektorze lotnictwa. W zobowiązaniach tych wzięto pod uwagę, że zatłoczenie okienek czasowych stanowi poważną przeszkodę dla wejścia nowych podmiotów na trasach, które stały się przedmiotem zastrzeżeń w omawianej sprawie. W związku z tym w ich przygotowaniu dążono do usunięcia tego rodzaju przeszkód i do ułatwienia nowym podmiotom obejmowania tras, których dotyczyły zastrzeżenia w kwestii konkurencji.

(27)

Zobowiązania zostały poddane testowi rynkowemu, w ramach którego zasięgnięto opinii klientów i konkurentów stron. Duża część ankietowanych uznała je za wystarczający środek zaradczy w odpowiedzi na zastrzeżenia w kwestii konkurencji związane z planowanym połączeniem. Ponadto z uwagi na zainteresowanie kilku linii lotniczych zapewnieniem nowych połączeń na trasach, których dotyczyły zastrzeżenia w kwestii konkurencji, Komisja stwierdziła, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż przedstawione zobowiązania doprowadzą do przystąpienia co najmniej jednej linii do ruchu lotniczego między określonymi parami miast w odpowiednim czasie oraz że będzie to wystarczająca odpowiedź na zastrzeżenia w kwestii konkurencji dotyczące odnośnych rynków.

(28)

Omawiana transakcja w takiej formie, jak pierwotnie zakładała LH, w istotnym stopniu utrudniłaby skuteczną konkurencję na wspólnym rynku lub na znacznej jego części w rozumieniu art. 2 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednakże LH przedstawiła szereg zobowiązań, które powinny przywrócić skuteczną konkurencję.

(29)

Transakcja nie doprowadzi do znacznego utrudnienia skutecznej konkurencji, jeżeli LH wywiąże się z przyjętych zobowiązań.

(30)

W związku z powyższym omawiane połączenie jest zgodne ze wspólnym rynkiem oraz Porozumieniem EOG w myśl art. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG pod warunkiem dotrzymania zobowiązań przyjętych przez LH.

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/14

1.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji w sprawie wysokości podstawowej kwoty grzywien.

2.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji w sprawie zwiększenia kwoty podstawowej w związku z wystąpieniem okoliczności obciążających.

3.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji w sprawie zwiększenia kwoty podstawowej w celu uzyskania wystarczającego skutku odstraszającego.

4.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji dotyczącą obniżenia grzywien na podstawie obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2002 r.

5.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji w sprawie ostatecznych wysokości grzywien.

6.

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/15

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/17

(1)

Decyzja skierowana była do przedsiębiorstw ENI S.p.A., Esso Deutschland GmbH, Esso Société Anonyme Française, ExxonMobil Petroleum & Chemical B.V.B.A., Exxon Mobil Corporation, H&R ChemPharm GmbH, H&R Wax Company Vertrieb GmbH, Hansen & Rosenthal KG, Tudapetrol Mineralölerzeugnisse Nils Hansen KG, MOL Nyrt., Repsol YPF Lubricantes y Especialidades S.A., Repsol Petróleo S.A., Repsol YPF S.A., Sasol Wax GmbH, Sasol Wax International AG, Sasol Holding in Germany GmbH, Sasol Limited, Shell Deutschland Oil GmbH, Shell Deutschland Schmierstoff GmbH, Deutsche Shell GmbH, Shell International Petroleum Company Limited, the Shell Petroleum Company Limited, Shell Petroleum N.V., the Shell Transport and Trading Company Limited, RWE-Dea AG, RWE AG, Total France S.A. oraz Total S.A.

(2)

Dwadzieścia osiem podmiotów prawnych wymienionych powyżej (należących do 10 przedsiębiorstw, przy czym niektóre podmioty prawne są pociągnięte do odpowiedzialności jako spółki dominujące) dopuściło się pojedynczego i ciągłego naruszenia art. 81 traktatu WE i art. 53 Porozumienia EOG poprzez ustalanie cen oraz wymienianie między sobą poufnych informacji handlowych, wpływające na przemysł wosków parafinowych w EOG. W przypadku przedsiębiorstw Dea (później Shell), ExxonMobil, MOL, Repsol, Sasol oraz Total to pojedyncze i ciągłe naruszenie polegało również na podziale klientów lub podziale rynku w EOG. Naruszenie trwało od dnia 3 września 1992 r. do dnia 28 kwietnia 2005 r., a czas jego trwania był różny u poszczególnych podmiotów prawnych i przedsiębiorstw. W przypadku przedsiębiorstw Dea (później Shell), ExxonMobil, Sasol oraz Total to pojedyncze i ciągłe naruszenie dotyczyło również gaczu parafinowego sprzedawanego klientom końcowym na rynku niemieckim w okresie od dnia 30 października 1997 r. do dnia 12 maja 2004 r., a czas jego trwania był różny u poszczególnych podmiotów prawnych i przedsiębiorstw.

(3)

Produkty, których dotyczy sprawa, to woski parafinowe i w przypadku niektórych adresatów decyzji również gacz parafinowy. Woski parafinowe obejmują rafinowane woski parafinowe oraz półrafinowane woski parafinowe (w zależności od zawartości oleju), jak również woski hydrorafinowane, mieszaniny wosków, woski specjalne oraz twarde woski parafinowe. Wykorzystuje się je do produkcji szerokiego asortymentu produktów, takich jak świece, chemikalia, opony oraz produkty motoryzacyjne, jak również w przemyśle gumowym, produkcji opakowań, klejów i gum do żucia. W Europie 60–70 % wosku parafinowego jest wykorzystywane do produkcji świec. Gacz parafinowy jest surowcem wykorzystywanym do produkcji wosków parafinowych. Powstaje w rafineriach jako produkt uboczny przy produkcji olejów bazowych z ropy naftowej. Sprzedaje się go także klientom końcowym, na przykład producentom płyt wiórowych.

(4)

Cenę rynkową wosków parafinowych i gaczu parafinowego w 2004 r. w EOG oszacowano w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń na ok. 485 000 000 EUR. Dostawy ze strony adresatów decyzji zaspokajały 75 % zapotrzebowania na rynku EOG.

(5)

Postępowanie Komisji było następstwem informacji otrzymanych we wniosku o zwolnienie z grzywny na podstawie Obwieszczenia Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli z 2002 r. („zawiadomienie w sprawie łagodzenia kar z 2002 r.”). Wniosek ten złożyło przedsiębiorstwo Shell Deutschland Schmierstoff GmbH dnia […]. Dnia […] Komisja przyznała przedsiębiorstwu Shell warunkowe zwolnienie z grzywny zgodnie z pkt 15 zawiadomienia Komisji w sprawie łagodzenia kar z 2002 r.

(6)

Dnia 28 i 29 kwietnia 2005 r. Komisja przeprowadziła kontrole w kwietniu 2005 r. w pomieszczeniach należących do Sasol (Niemcy), H&R/Tudapetrol (Niemcy), Esso/ExxonMobil (Niderlandy i Niemcy), Total (Francja), Repsol (Hiszpania), ENI (Włochy) i MOL (Węgry).

(7)

W następstwie kontroli Komisja otrzymała wnioski o zwolnienie z grzywny oraz sformułowane alternatywnie wnioski o zmniejszenie grzywny na podstawie zawiadomienia w sprawie łagodzenia kar z 2002 r., złożone przez przedsiębiorstwa Sasol, Repsol i ExxonMobil. Przedsiębiorstwo Sasol złożyło wniosek o zmniejszenie grzywny dnia […]. Przedsiębiorstwo Repsol złożyło wniosek o zwolnienie z grzywny/zmniejszenie grzywny dnia […]. Przedsiębiorstwo ExxonMobil złożyło wniosek o zwolnienie z grzywny/zmniejszenie grzywny dnia […].

(8)

W dniu 25 maja 2007 r. Komisja wszczęła postępowanie i przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń w sprawie naruszenia art. 81 traktatu WE i art. 53 Porozumienia EOG przeciwko ENI S.p.A; Esso Deutschland GmbH, Esso Nederland B.V., Esso Société Anonyme Française, ExxonMobil Petroleum & Chemical B.V.B.A. oraz Exxon Mobil Corporation, Tudapetrol Mineralölerzeugnisse Nils Hansen KG, H&R ChemPharm GmbH, H&R Wasag AG, H&R Beteiligung GmbH, H&R Wax Company Vertrieb GmbH oraz Hansen & Rosenthal KG; MOL Nyrt.; Repsol YPF Lubricantes y Especialidades S.A. (Rylesa), Repsol Petróleo S.A. oraz Repsol YPF S.A.; Sasol Wax GmbH, Sasol Wax International AG, Sasol Holding in Germany GmbH oraz Sasol Limited Shell Deutschland Oil GmbH, Shell Deutschland Schmierstoff GmbH, Deutsche Shell GmbH, Shell International Petroleum Company Limited (SIPC), the Shell Petroleum Company Limited (SPCO), Shell Petroleum N.V., the Shell Transport and Trading Company Limited oraz the Royal Dutch Shell plc; RWE-Dea AG oraz RWE AG; Total France S.A. i Total S.A. W odpowiedzi na zastrzeżenia podniesione przez Komisję wszyscy adresaci pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń przedstawili swoje uwagi na piśmie. Otwarte spotkanie wyjaśniające odbyło się dnia 10 i 11 grudnia 2007 r. Wszystkie przedsiębiorstwa, do których skierowano pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, oprócz przedsiębiorstw Repsol Petróleo S.A. i Repsol YPF S.A, wzięły udział w spotkaniu.

(9)

W świetle kwestii podniesionych przez przedsiębiorstwo Esso Nederland B.V. w jego odpowiedzi na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń Komisja postanowiła zamknąć postępowanie przeciwko temu przedsiębiorstwu. Komisja postanowiła również zamknąć postępowania przeciwko H&R Wasag AG, H&R Beteiligung GmbH oraz the Royal Dutch Shell plc.

(10)

Posiadane przez Komisję rzetelne i trwałe dowody wykazały, że adresaci decyzji brali udział w naruszeniu opisanym w motywie 2.

(11)

Wspólnym planem ogólnym, identycznym celem antykonkurencyjnym oraz pojedynczym celem ekonomicznym kartelu było ograniczenie konkurencji cenowej oraz zapobieganie jej, stabilizacja lub zwiększenie cen poprzez uzgadnianie cen minimalnych i podwyżek cen, a w przypadku niektórych przedsiębiorstw zabezpieczenie kontaktów z klientami i określonych rynków. Podsumowując, celem tych działań było znaczne zmniejszenie lub nawet eliminacja presji konkurencyjnej, a ostatecznie – osiągnięcie większych zysków, ustabilizowanie ich lub zwiększenie.

(12)

W decyzji szczegółowo opisano zebrane dowody wielu spotkań lub kontaktów odbywających się każdego roku pomiędzy przedstawicielami zaangażowanych przedsiębiorstw w okresie, w którym popełniano naruszenia.

(13)

Podstawową kwotę grzywny ustalono poprzez pomnożenie części średniej wartości sprzedaży wosku parafinowego lub gaczu parafinowego dokonanej przez każde z przedsiębiorstw na danym obszarze geograficznym w ostatnich trzech latach obrotowych, w których miało miejsce naruszenie („kwota zmienna”), przez liczbę lat, w których trwało naruszenie, a następnie doliczenie dodatkowej kwoty, której wysokość również obliczono jako część wartości sprzedaży, w celu zniechęcenia przedsiębiorstw do zawierania porozumień horyzontalnych dotyczących ustalania cen („opłata za przystąpienie do porozumienia”).

(14)

Podczas ustalania wspomnianych części wartości brano pod uwagę charakter naruszenia i zakres geograficzny.

(15)

Kwotę zmienną pomnożono przez odpowiedni czas trwania naruszenia (różne czasy trwania naruszenia dla poszczególnych podmiotów prawnych i przedsiębiorstw).

(16)

W momencie, w którym doszło do naruszenia, przedsiębiorstwa Shell i ENI były już adresatami poprzednich decyzji Komisji dotyczących działalności kartelowej. Fakt, że wspomniane przedsiębiorstwa powtórzyły ten sam rodzaj zachowania w tej samej branży lub w sektorach innych niż te, w których uprzednio nałożono na nie kary, wykazał, że pierwsze kary nie skłoniły wspomnianych przedsiębiorstw do zmiany swojego postępowania. Powyższe uzasadniło zwiększenie podstawowej kwoty kary, jaka zostanie nałożona na przedsiębiorstwa Shell i ENI, z powodu ponownego naruszenia.

(17)

Komisja nie stwierdziła okoliczności łagodzących w przedmiotowej sprawie.

(18)

Stosownie do poprzednich decyzji i zgodnie z nimi, w celu ustalenia kwoty grzywny na poziomie zapewniającym dostateczny skutek odstraszający, Komisja uznała za właściwe zastosowanie mnożnika w odniesieniu do kwot grzywien nałożonych na przedsiębiorstwa ExxonMobil, Shell, Total, ENI, Repsol i RWE. W 2007 r., ostatnim roku obrotowym poprzedzającym decyzję, obroty przedsiębiorstw ExxonMobil i Shell przekroczyły 250 mld EUR, obroty przedsiębiorstwa Total przekroczyły 150 mld EUR, obroty przedsiębiorstwa ENI przekroczyły 85 mld EUR, a obroty przedsiębiorstw Repsol i RWE przekroczyły 40 mld EUR.

(19)

Ostateczne, poszczególne kwoty grzywien, obliczone przed zastosowaniem zawiadomienia w sprawie łagodzenia kar, wyniosły poniżej 10 % światowych obrotów przedsiębiorstw – adresatów.

(20)

Przedsiębiorstwa Shell, Sasol, Repsol i ExxonMobil współpracowały z Komisją na różnych etapach postępowania w celu uzyskania preferencyjnego traktowania określonego w zawiadomieniu w sprawie łagodzenia kar z 2002 r., które ma zastosowanie do przedmiotowej sprawy.

(21)

Przedsiębiorstwo Shell jako pierwsze poinformowało Komisję o istnieniu w sektorze wosków do świec kartelu wywierającego wpływ na rynek EOG. Dnia […] r. przedsiębiorstwo Shell złożyło dowody w postaci dokumentów oraz oświadczenie przedsiębiorstwa, a następnie pozwoliło Komisji ustalić istnienie, treść i uczestników kilku spotkań kartelowych i innych kontaktów, jak również przeprowadzić kontrole w dniach 28–29 kwietnia 2005 r. Zakończyło ono udział w naruszeniu przed złożeniem wniosku. Tym samym przedsiębiorstwo Shell zakwalifikowało się do zwolnienia z grzywny.

(22)

Przedsiębiorstwo Sasol zwróciło się do Komisji w drugiej kolejności. Informacje dostarczone po dniu […] r. pozwoliły Komisji ustalić fakty, których Komisja nie mogłaby ustalić w innym przypadku. Ilość, jakość i wartość, jak również termin nadesłania informacji przez przedsiębiorstwo Sasol pozwoliły Komisji lepiej zrozumieć naruszenie i zinterpretować uzyskane dokumenty. Współpraca przedsiębiorstwa Sasol z Komisją została wynagrodzona zmniejszeniem grzywny o 50 %.

(23)

Przedsiębiorstwo Repsol, które zaproponowało Komisji współpracę w dniu […] r., potwierdziło informacje dostarczone przez przedsiębiorstwa Shell i Sasol oraz dostarczyło nowe dowody w sprawie kartelu, jak również dowody obciążające je same. W świetle powyższego współpraca przedsiębiorstwa Repsol z Komisją została wynagrodzona zmniejszeniem grzywny o 25 %.

(24)

Przedsiębiorstwo ExxonMobil zwróciło się do Komisji w dniu […] r. oraz przedstawiło dowody potwierdzające kartel, chociaż jedynie w ograniczonym zakresie. Pozostałe informacje nadesłane przez przedsiębiorstwo ExxonMobil były niejasne i w znacznym stopniu bezużyteczne. Współpraca przedsiębiorstwa ExxonMobil z Komisją została wynagrodzona zmniejszeniem grzywny o 7 %.

(25)

Adresatami niniejszej decyzji są niżej wymienione spółki uczestniczące w naruszeniu w następujących terminach:

(26)

W odniesieniu do wosków parafinowych:

(27)

W odniesieniu do gaczu parafinowego:

(28)

Na podstawie powyższych motywów zostały nałożone następujące grzywny:

(29)

Wymienionym w motywach 26–27 przedsiębiorstwom nakazano niezwłocznie przerwać naruszenie określone w motywie 2, o ile dotychczas tego nie uczyniły, i powstrzymać się od ponownego podejmowania czynów lub zachowań opisanych w motywie 2, oraz od wszelkich czynów i zachowań o tym samym bądź równoważnym celu lub skutku.

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/22

4.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 295/27