7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/2

Przydzielenie sędziów do izb

2009/C 267/06

Podczas swojego posiedzenia w dniach 8 i 9 października 2009 r. Trybunał postanowił przydzielić sędziów do izb w następujący sposób:

Pierwsza izba

A. Tizzano, prezes,

A. Borg Barthet, M. Ilešič, E. Levits, J.J. Kasel, M. Safjan i M. Berger, sędziowie

Druga izba

J.N. Cunha Rodrigues, prezes,

A. Rosas, U. Lõhmus, A. Ó Caoimh, P. Lindh i A. Arabadjiev, sędziowie

Trzecia izba

K. Lenaerts, prezes,

R. Silva de Lapuerta, E. Juhász, G. Arestis, J. Malenovský , T. von Danwitz i D Švaby, sędziowie

Czwarta izba

J.C. Bonichot, prezes,

C.W.A. Timmermans, K. Schiemann, P. Kūris L. Bay Larsen i C. Toader, sędziowie

Piąta izba

E. Levits, prezes,

A. Borg Barthet, M. Ilešič, J. J. Kasel, M. Safjan i M. Berger, sędziowie

Szósta izba

P. Lindh, prezes,

A. Rosas, U. Lõhmus, A. Ó Caoimh i A. Arabadjiev, sędziowie

Siódma izba

R. Silva de Lapuerta, prezes,

E. Juhász, G. Arestis, J. Malenovský, T. von Danwitz i D. Šváby, sędziowie

Ósma izba

C. Toader, prezes,

C.W.A. Timmermans, K. Schiemann, P. Kūris i L. Bay Larsen, sędziowie

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/3

Listy służące do ustalania składów orzekających

2009/C 267/07

Na posiedzeniu w dniu 8 października 2009 r. Trybunał sporządził listę, o której mowa w art. 11b § 2 regulaminu, celem określenia składu wielkiej izby:

—	C. W. A. Timmermans

—

M. Berger

—

A. Rosas

—

D. Šváby

—	R. Silva de Lapuerta

—

M. Safjan

—	K. Schiemann

—	J. J. Kasel

—

P. Kūris

—

C. Toader

—

E. Juhász

—	A. Arabadjiev

—	G. Arestis

—	T. von Danwitz

—	A. Borg Barthet

—

P. Lindh

—

M. Ilešič

—	L. Bay Larsen

—	J. Malenovský

—	A. Ó Caoimh

—

U. Lõhmus

—

E. Levits

Na posiedzeniu w dniu 8 października 2009 r. Trybunał sporządził listy, o których mowa w art. 11c § 2 zdanie pierwsze regulaminu, celem określenia składu izb orzekających w składzie pięciu sędziów:

Pierwsza izba

A. Borg Barthet

M. Berger

M. Ilešič

M. Safjan

E. Levits

J. J. Kasel

Druga izba

A. Rosas

A. Arabadjiev

U. Lõhmus

P. Lindh

A. Ó Caoimh

Trzecia izba

R. Silva de Lapuerta

D. Šváby

E. Juhász

T. von Danwitz

G. Arestis

J. Malenovský

Czwarta izba

C.W. A. Timmermans

C. Toader

K. Schiemann

L. Bay Larsen

P. Kūris

Na posiedzeniu w dniu 9 października 2009 r. Trybunał sporządził listy, o których mowa w art. 11c § 2 zdanie drugie regulaminu, celem określenia składu izb orzekających w składzie trzech sędziów:

Piąta izba

A. Borg Barthet

M. Ilešič

J. J. Kasel

M. Safjan

M. Berger

Szósta izba

A. Rosas

U. Lõhmus

A. Ó Caoimh

A. Arabadjiev

Siódma izba

E. Juhász

G. Arestis

J. Malenovský

T. von Danwitz

D. Šváby

Ósma izba

C. W. A. Timmermans

K. Schiemann

P. Kūris

L. Bay Larsen

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/6

Przydział sędziów do izb

2009/C 267/12

W związku, po pierwsze, z objęciem obowiązków przez sędziów H. Kanninena i J. Schwarcza, a po drugie, z wyborem I. Wiszniewskiej-Białeckiej na prezesa pierwszej izby, na zgromadzeniu plenarnym w dniu 7 października 2009 r Sąd Pierwszej Instancji postanowił wprowadzić zmiany do decyzji zgromadzenia plenarnego z dnia 25 września 2007 r., z dnia 8 lipca 2008 r. i z dnia 17 września 2008 r. o przydziale sędziów do izb.

Na okres od dnia 7 października 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2010 r. ustala się następujący przydział sędziów do izb:

Pierwsza izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

I. Wiszniewska-Białecka, prezes izby, F. Dehousse, K. Jürimäe, S. Soldevila Fragoso, i H. Kanninen, sędziowie.

Pierwsza izba, w składzie trzech sędziów:

I. Wiszniewska-Białecka, prezes izby;

F. Dehousse, sędzia;

H. Kanninen, sędzia.

Druga izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

I. Pelikánová, prezes izby, F. Dehousse, K. Jürimäe, S. Soldevila Fragoso i H. Kanninen, sędziowie.

Druga izba, w składzie trzech sędziów:

I. Pelikánová, prezes izby;

K. Jürimäe, sędzia;

S. Soldevila Fragoso, sędzia.

Trzecia izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

J. Azizi, prezes izby, E. Cremona, I. Labucka, S. Frimodt Nielsen i K. O’Higgins, sędziowie.

Trzecia izba, w składzie trzech sędziów:

J. Azizi, prezes izby;

E. Cremona, sędzia;

S. Frimodt Nielsen, sędzia.

Czwarta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

O. Czúcz, prezes izby, E. Cremona, I. Labucka i S. Frimodt Nielsen, i K. O’Higgins, sędziowie.

Czwarta izba, w składzie trzech sędziów:

O. Czúcz, prezes izby;

I. Labucka, sędzia;

K. O’Higgins, sędzia.

Piąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M. Vilaras, prezes izby, E. Moavero Milanesi, M. Prek, V. Ciucă i J. Schwarcz, sędziowie.

Piąta izba, w składzie trzech sędziów:

M. Vilaras, prezes izby;

M. Prek, sędzia;

V. Ciucă, sędzia.

Szósta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A.W.H. Meij, prezes izby, V. Vadapalas, T. Tchipev, A. Dittrich i L. Truchot, sędziowie.

Szósta izba, w składzie trzech sędziów:

A.W.H. Meij, prezes izby;

a)	V. Vadapalas i T. Tchipev, sędziowie.

b)	V. Vadapalas i L. Truchot, sędziowie.

c)	T. Tchipev i L. Truchot, sędziowie.

Siódma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

N.J. Forwood, prezes izby, E. Moavero Milanesi, M. Prek i V. Ciucă, J. Schwarcz, sędziowie.

Siódma izba, w składzie trzech sędziów:

N.J. Forwood, prezes izby;

E. Moavero Milanesi, sędzia;

J. Schwarcz, sędzia.

Ósma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M.E. Martins Ribeiro, prezes izby, S. Papasavvas, N. Wahl, T. Tchipev, A. Dittrich sędziowie.

Ósma izba, w składzie trzech sędziów:

M.E. Martins Ribeiro, prezes izby;

a)	S. Papasavvas i N. Wahl, sędziowie.

b)	S. Papasavvas i A. Dittrich, sędziowie.

c)	N. Wahl i A. Dittrich, sędziowie.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State — Niderlandy) — Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie przeciwko T. Sahinowi

(Sprawa C-242/06) (1)

(Układ stowarzyszeniowy EWG-Turcja - Swobodny przepływ pracowników - Wprowadzenie opłat za wydanie zezwolenia na pobyt w przyjmującym państwie członkowskim - Naruszenie klauzuli „standstill” zawartej w art. 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia)

2009/C 267/13

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie

Strona pozwana: T. Sahin

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Nederlandse Raad van State — Wykładnia art. 13 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia wydanej przez Radę Stowarzyszenia ustanowionego na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją w związku z art. 59 protokołu dodatkowego zatwierdzonego i potwierdzonego w imieniu Wspólnoty rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2760/72 z dnia 19 grudnia 1972 r. (Dz.U. L 293, s. 1) — Obowiązek uiszczenia opłaty za rozpatrzenie wniosku o przedłużenie zezwolenia na pobyt — Wniosek o przedłużenie złożony po terminie

Sentencja

Artykuł 13 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia przyjętej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Turcji należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wprowadzaniu, począwszy od wejścia w życie tej decyzji w stosunku do danego państwa członkowskiego, przepisów prawa krajowego, takich jak sporne w postępowaniu przed sądem krajowym, które uzależniają wydanie zezwolenia na pobyt lub przedłużenie okresu jego ważności od uiszczenia opłaty skarbowej, jeżeli wysokość opłaty pobieranej od obywateli tureckich jest dysproporcjonalna w stosunku do opłat wymaganych od obywateli Wspólnoty.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/8

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-411/06) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 - Przemieszczanie odpadów - Wybór podstawy prawnej - Artykuł 133 WE i art. 175 ust. 1 WE)

2009/C 267/14

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Valero Jordana, M. Huttunen i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele I. Anagnostopoulou i U. Rösslein, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Moore i K. Michoel, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną:: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, A. Adam i G. Le Bras, pełnomocnicy), Republika Austrii (przedstawiciel: E. Riedl, pełnomocnik), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. Jenkinson, E. O’Neil i S. Behzadi-Spencer, pełnomocnicy, A. Dashwood, barrister)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.U. L 190, s. 1) — Wybór podstawy prawnej — Akt mający dwa cele lub dwa elementy składowe i wymagający kumulacji podstaw prawnych (art. 175 ust. 1 WE i art. 133 WE)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Francuska, Republika Austrii i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokryją własne koszty.

(1) Dz. U. C 294 z 2.12.2006.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/9

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de Pequena Instância Criminal do Porto — Portugalia) — Liga Portuguesa de Futebol Profissional (CA/LPFP), Bwin International Ltd, dawniej Baw International Ltd przeciwko Departamento de Jogos da Santa Casa da Misericórdia de Lisboa

(Sprawa C-42/07) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Artykuł 49 WE - Ograniczenia w swobodnym świadczeniu usług - Prowadzenie gier losowych przez Internet)

2009/C 267/15

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Tribunal de Pequena Instância Criminal do Porto

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Liga Portuguesa de Futebol Profissional (CA/LPFP), Bwin International Ltd, dawniej Baw International Ltd

Strona pozwana: Departamento de Jogos da Santa Casa da Misericórdia de Lisboa

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de Pequena Instância Criminal do Porto — Wykładnia art. 43, 49 i 56 WE — Przepisy krajowe zastrzegające na rzecz jednego podmiotu obsługę w systemie monopolu gier losowych i loterii, uznające za taką działalność organizację, promocję i przyjmowanie, także przez Internet, zakładów sportowych — Zakazanie przedsiębiorstwu mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim wykonującemu działalność w zakresie obsługi zakładów i loterii promocji, organizowania i obsługi zakładów i loterii przez Internet i wypłacania zwycięzcom wartości nagród

Sentencja

Artykuł 49 WE nie sprzeciwia się regulacji państwa członkowskiego takiej jak w postępowaniu przed sądem krajowym, która zakazuje podmiotom takim jak Bwin International Ltd, mającym siedzibę w innym państwie członkowskim, gdzie zgodnie z prawem świadczą podobne usługi, oferowania gier losowych przez Internet na terytorium rzeczonego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 69 z 24.3.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-269/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ pracowników - Rozporządzenie nr 1612/68 - Premia emerytalna - Podleganie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu)

2009/C 267/16

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R. Lyal i W. Mölls, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (Przedstawiciele: C. Blaschke i M. Lumma, pełnomocnicy, W Wellisch, Rechtsanwalt)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 12, 18 oraz 39 WE, jak również art. 7 rozporządzenia Rady EWG nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, str. 2) — Uregulowanie krajowe dotyczące premii emerytalnych, uzależniające przyznanie premii od warunku podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie członkowskim, przewidujące obowiązek zwrotu w przypadku zaprzestania podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz nie zezwalające na wykorzystanie zgromadzonego kapitału na nabycie mieszkania używanego do własnych celów mieszkaniowych, jeśli nie jest ono położone na terytorium kraju

Sentencja

Republika Federalna Niemiec wprowadzając i utrzymując w mocy przepisy § 79–99 Einkommensteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym) dotyczące dodatkowych ubezpieczeń emerytalnych uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 39 WE, art. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty oraz art. 18 WE w zakresie, w jakim przepisy te:

—	odmawiają pracownikom przygranicznym oraz ich małżonkom prawa do premii emerytalnej, o ile nie podlegają oni nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym państwie członkowskim;

—	nie zezwalają pracownikom przygranicznym na wykorzystanie subwencjonowanego kapitału dla celów nabycia lub wybudowania mieszkania służącego zaspokajaniu osobistych potrzeb mieszkaniowych, w sytuacji, gdy mieszkanie to nie jest położone w Niemczech; oraz

—	przewidują, że wskazana premia podlega zwrotowi, w przypadku gdy podatnik przestanie podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym państwie członkowskim.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 199 z 25.8.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-416/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywy 91/628/EWG i 93/119/WE - Rozporządzenie (WE) nr 1/2005 - Ochrona zwierząt podczas transportu i podczas uboju lub zabijania - Strukturalne i ogólne naruszenie reguł wspólnotowych)

2009/C 267/17

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Tserepa-Lacombe i F. Erlbacher, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: S. Charitaki, S. Papaïoannou i E.-M. Mamouna, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 5, 8, 9 i 18 ust. 2 dyrektywy Rady z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG i 91/496/EWG (Dz.U. L 340, str. 17) — Naruszenie art. 5 ust. 4, art. 6 ust. 1, art. 13 ust. 3 i 4, art. 15 ust. 1, art. 25, 26 i art. 27 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE i rozporządzenie (WE) nr 1255/97 (Dz.U. 2005 L 3 str. 1) — Naruszenie art. 3, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/119/WE z dnia 22 grudnia 1993 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas uboju lub zabijania (Dz.U. L 340, str. 21)

Sentencja

Nie przyjmując środków koniecznych do:

—	przeprowadzania przez właściwe władze obowiązkowych kontroli planów trasy;

—	ustanowienia w portach promowych lub w ich pobliżu miejsc odpoczynku dla zwierząt po ich rozładowaniu ze statków;

—	zapewnienia skutecznej realizacji kontroli środków transportu i zwierząt;

—	zapewnienia przestrzegania przepisów dotyczących ogłuszania zwierząt przy uboju oraz

—	zapewnienia odpowiednich inspekcji i kontroli ubojni,

Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 część A ust. 2 lit. d) ppkt i) tiret pierwsze oraz art. 8 dyrektywy Rady 91/628/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG oraz 91/496/EWG, zmienionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r., oraz pkt 48 ppkt 7 lit. b) rozdziału VII załącznika do tej dyrektywy, zmienionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 806/2003, a także art. 3, art. 5 ust. 1 lit. d), art. 6 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/119/WE z dnia 22 grudnia 1993 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas uboju lub zabijania.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Grecka zostaje obciążona dwiema trzecimi kosztów. Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona jedną trzecią kosztów.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Ente per le ville Vesuviane (C-445/07 P), Ente per le ville Vesuviane przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (C-455/07 P)

(Sprawy połączone C-445/07 P i 455/07 P) (1)

(Odwołanie - Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) - Rewaloryzacja infrastruktury w celu rozwoju działalności turystycznej w regionie Kampania (Włochy) - Zamknięcie pomocy finansowej Wspólnoty - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Jednostka regionalna lub lokalna - Akty dotyczące bezpośrednio i indywidualnie tej jednostki)

2009/C 267/18

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Flynn, pełnomocnik, A. Dal Ferro, avvocato) (C-445/07 P), Ente per le ville Vesuviane (przedstawiciel: E. Soprano, avvocato) (C-455/07 P)

Druga strona postępowania: Ente per le ville Vesuviane (przedstawiciel: E. Soprano, avvocato) (C-455/07 P), Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Flynn, pełnomocnik, A. Dal Ferro, avvocato) (C-445/07 P)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 18 lipca 2007 r. w sprawie T-189/02 Ente per le Ville Vesuviane przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił żądanie stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D (2002) 810111 z dnia 13 marca 2002 r. dotyczącej zamknięcia pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) z tytułu inwestycji na tworzenie infrastruktury w Kampanii (Włochy) w zakresie zintegrowanego systemu rewaloryzacji w celach turystycznych trzech miast leżących u podnóża Wezuwiusza (EFRR nr 8/05/04/054)

Sentencja

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 18 lipca 2007 r. w sprawie T-189/02 Ente per le Ville Vesuviane przeciwko Komisji zostaje uchylony w części, w której stwierdzono w nim dopuszczalność wniesionej przez Ente per le Ville Vesuviane skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D (2002) 810111 z dnia 13 marca 2002 r. dotyczącej zamknięcia pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) z tytułu inwestycji na tworzenie infrastruktury w Kampanii (Włochy) w zakresie zintegrowanego systemu rewaloryzacji w celach turystycznych trzech miast leżących u podnóża Wezuwiusza.

2)	Skarga Ente per le Ville Vesuviane o stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

3)	Umarza się postępowanie w zakresie odwołania wniesionego przez Ente per le Ville Vesuviane.

4)	Ente per le Ville Vesuviane zostaje obciążony kosztami niniejszego postępowania, jak również kosztami postępowania w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 297 z 8.12.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/11

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale civile di Modena — Włochy) — Alberto Severi, działający w imieniu własnym a także jako przedstawiciel prawny Cavazzuti e figli SpA, obecnie Grandi Salumifici Italiani SpA przeciwko Regione Emilia-Romagna

(Sprawa C-446/07) (1)

(Dyrektywa 2000/13/WE - Etykietowanie środków spożywczych, które mają być dostarczone jako takie konsumentowi końcowemu - Etykietowanie, które może wprowadzić nabywcę w błąd co do źródła lub pochodzenia środka spożywczego - Nazwy rodzajowe w rozumieniu art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 - Wpływ)

2009/C 267/19

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale civile di Modena

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Alberto Severi, działający w imieniu własnym a także jako przedstawiciel prawny Cavazzuti e figli SpA, obecnie Grandi Salumifici Italiani SpA

Strona pozwana: Regione Emilia-Romagna

Przy udziale: Associazione fra Produttori per la Tutela del „Salame Felino”

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale civile di Modena — Wykładnia art. 3 ust. 1 i art. 13 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 208, s. 1), obecnie art. 3 ust. 1 i art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/06 — Nazwa środka spożywczego odwołująca się do miejsca, która nie jest zarejestrowana jako chroniona nazwa pochodzenia (ChNP) lub chronione oznaczenie geograficzne (ChOG) w rozumieniu wskazanego powyżej rozporządzenia — Możliwość stosowania rzeczonej nazwy na wspólnym rynku przez producentów, którzy używali jej w dobrej wierze i w sposób ciągły przed wejściem w życie rozporządzenia — „Salame Felino”

Sentencja

Wykładni art. 3 ust. 1 i art. 13 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2796/2000 z dnia 20 grudnia 2000 r., należy dokonywać w taki sposób, że nazwy danego środka spożywczego zawierającej odniesienia geograficzne, której dotyczy wniosek o rejestrację jako chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego w rozumieniu rozporządzenia nr 2081/92 zmienionego rozporządzeniem nr 2796/2000, nie można uznać za rodzajową w okresie, w którym władze krajowe mogą przekazać ewentualnie ten wniosek o rejestrację Komisji Wspólnot Europejskich. Nie można przyjąć, że dana nazwa ma charakter rodzajowy w rozumieniu rozporządzenia nr 2081/92, zmienionego rozporządzeniem nr 2796/2000, jeżeli Komisja nie dokonała rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o rejestrację w stosownym przypadku, odrzucając ten wniosek konkretnie z tego względu, że dana nazwa stała się rodzajowa.

Wykładni art. 3 ust. 1 i art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 2081/92, zmienionego rozporządzeniem nr 2796/2000, w związku z art. 2 dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych należy dokonywać w ten sposób, że nazwa produktu spożywczego zawierająca odwołanie do miejsca, niezarejestrowana jako chroniona nazwa pochodzenia lub jako chronione oznaczenie geograficzne, może być zgodnie z prawem stosowana, pod warunkiem że etykieta produktu w ten sposób nazwanego nie wprowadza w błąd przeciętnego, właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego konsumenta. Dokonując oceny, czy tak jest w istocie, sąd krajowy może uwzględnić czas używania danej nazwy. Natomiast ewentualnie dobra wiara producenta lub detalisty nie ma znaczenia w tym względzie.

(1) Dz.U. C 51 z 23.2.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-457/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuły 28 WE i 30 WE - Wyroby budowlane - Krajowa procedura oceny zgodności - Nieuwzględnienie certyfikatów zgodności wystawionych w innych państwach członkowskich - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie - Niewykonanie - Artykuł 228 WE - Przedmiot sporu - Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi - Późniejsze rozszerzenie - Niedopuszczalność)

2009/C 267/20

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i P. Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, pełnomocnik, N. Ruiz i C. Farinhas, advogados)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Artykuł 228 WE — Brak wykonania wyroku Trybunału z dnia 10 listopada 2005 r. w sprawie C-432/03 — Wniosek o nałożenie kary pieniężnej

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 297 z 8.12.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/12

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien — Austria) — Budejovicky Budvar National Corporation przeciwko Rudolf Ammersin GmbH

(Sprawa C-478/07) (1)

(Umowy dwustronne zawierane między państwami członkowskimi - Ochrona udzielana w państwie członkowskim oznaczeniu pochodzenia geograficznego z innego państwa członkowskiego - Nazwa „Bud” - Używanie znaku towarowego American Bud - Artykuły 28 WE i 30 WE - Rozporządzenie (WE) nr 510/2006 - Wspólnotowy system ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia - Przystąpienie Republiki Czeskiej - Środki przejściowe - Rozporządzenie (WE) nr 918/2004 - Zakres stosowania systemu wspólnotowego - Charakter wyczerpujący)

2009/C 267/21

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Budejovicky Budvar National Corporation

Strona pozwana: Rudolf Ammersin GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Handelsgericht Wien — Wykładnia art. 28 WE i 30 WE, rozporządzenia Komisji (WE) nr 918/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wprowadzającego przejściowe uzgodnienia w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych w związku z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 163, s. 88) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 93, s. 12) — Nazwa, która w kraju pochodzenia nie stanowi nazwy miejsca ani obszaru, chroniona w tym państwie członkowskim jako kwalifikowane oznaczenie geograficzne i korzystająca także z ochrony jako znak towarowy — Określone przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 18 listopada 2003 r. w sprawie C-216/01 Budějovický Budvar przesłanki uznania bezwzględnej ochrony takiej nazwy jako oznaczenia geograficznego za zgodną z art. 28 WE — Skutek, jaki niezarejestrowanie tej nazwy na poziomie wspólnotowym pociąga dla utrzymania ochrony istniejącej wcześniej na szczeblu krajowym oraz zagwarantowanej w innym państwie członkowskim na podstawie międzynarodowej umowy dwustronnej.

Sentencja

Z pkt 101 wyroku z dnia 18 listopada 2003 r. w sprawie C-216/01 Budějovický Budvar wynika, że:

—

w celu ustalenia, czy nazwa taka jak stanowiąca przedmiot postępowania przed sądem krajowym może zostać uznana za proste i pośrednie oznaczenie pochodzenia geograficznego, którego ochrona ustanowiona na mocy rozpatrywanych w postępowaniu przed sądem krajowym umów dwustronnych może być uzasadniana względami określonymi w art. 30 WE, sąd krajowy winien zweryfikować, czy zgodnie z sytuacją faktyczną i poglądami panującymi w Republice Czeskiej nazwa ta, nawet jeśli nie odpowiada jako taka nazwie geograficznej, przynajmniej nadaje się do informowania konsumenta, że oznaczony za jej pomocą produkt pochodzi z regionu lub miejsca na obszarze tego państwa członkowskiego;

—

sąd krajowy musi ponadto zweryfikować, również na podstawie sytuacji faktycznej i poglądów panujących w Republice Czeskiej, czy — jak to zostało wskazane w pkt 99 wspomnianego wyroku — w chwili wejścia w życie rozpatrywanych w postępowaniu przed tym sądem umów dwustronnych nazwa stanowiąca przedmiot tego postępowania nie miała charakteru rodzajowego w tym państwie członkowskim lub nie nabyła takiego charakteru po wejściu w życie tych umów, ponieważ Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich stwierdził już wcześniej, w pkt 99 i 100 tego wyroku, że cel przyświecający systemowi ochrony ustanowionemu przez te umowy mieści się w granicach ochrony własności przemysłowej i handlowej w rozumieniu art. 30 WE;

—

wobec braku właściwych uregulowań wspólnotowych to do sądu krajowego należy podjęcie na podstawie prawa krajowego decyzji, czy należy zarządzić przeprowadzenie badania opinii publicznej służącego ustaleniu sytuacji faktycznej i poglądów panujących w Republice Czeskiej w celu weryfikacji, czy stanowiąca przedmiot postępowania przed tym sądem nazwa „Bud” może zostać uznana za proste i pośrednie oznaczenie pochodzenia geograficznego oraz czy nie nabyła ona charakteru rodzajowego w tym państwie członkowskim. Prawo krajowe winno również służyć za podstawę ustalenia przez sąd krajowy, jeżeli uzna on zarządzenie przeprowadzenia badania opinii publicznej za konieczne, odsetka konsumentów uważanego za wystarczający do celów uznania omawianej nazwy za takie oznaczenie; oraz

—

artykuł 30 WE nie uzależnia możliwości uzasadnienia ochrony przyznanej danej nazwie względami przewidzianymi w tym postanowieniu od spełnienia konkretnych wymogów dotyczących jakości i okresu jej używania w państwie członkowskim pochodzenia. Rozstrzygnięcie kwestii, czy takie wymogi winny znaleźć zastosowanie w postępowaniu przed sądem krajowym, pozostaje w gestii tego sądu, który na to pytanie winien odpowiedzieć, biorąc pod uwagę właściwe prawo krajowe, a zwłaszcza system ochrony przewidziany przez rozpatrywane w postępowaniu przed tym sądem umowy dwustronne.

Wspólnotowy system ochrony przewidziany przez rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych ma charakter wyczerpujący w tym znaczeniu, że rozporządzenie to stoi na przeszkodzie stosowaniu systemu ochrony ustanowionego na mocy umów międzynarodowych łączących dwa państwa członkowskie, takich jak rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym umowy dwustronne, który przyznaje danej nazwie, stanowiącej zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego nazwę pochodzenia, ochronę w drugim z tych państw członkowskich, w którym faktycznie się o nią występuje, mimo że ta nazwa pochodzenia nie była przedmiotem wniosku o rejestrację na podstawie wspomnianego rozporządzenia.

(1) Dz.U. C 22 z 26.1.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/13

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Koninklijke FrieslandCampina NV, dawniej Koninklijke Friesland Foods NV, dawniej Friesland Coberco Dairy Foods Holding NV

(Sprawa C-519/07 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Podatkowy system pomocy realizowany przez Niderlandy w zakresie międzynarodowej działalności finansowej - Decyzja nr 2003/515/WE - Brak zgodności ze wspólnym rynkiem - Przepisy przejściowe - Dopuszczalność - Legitymacja procesowa - Interes prawny - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Zasada równości traktowania)

2009/C 267/22

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. van Vliet i S. Noë, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Koninklijke FrieslandCampina NV, dawniej Koninklijke Friesland Foods NV, dawniej Friesland Coberco Dairy Foods Holding NV (przedstawiciele: E. Pijnacker Hordijk i W. Geursen, advocaaten)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 12 września 2007 r. w sprawie T-348/03 Koninklijke Friesland Foods NV (dawniej Friesland Coberco Dairy Foods Holding NV) przeciwko Komisji, w którym Sąd stwierdził nieważność art. 2 decyzji Komisji 2003/515/WE z dnia 17 lutego 2003 r. w sprawie systemu pomocy wprowadzonego przez Niderlandy na rzecz przedsiębiorstw prowadzących międzynarodową działalność finansową (Dz.U. L 180, s. 52), w zakresie w jakim wyłącza on z systemu przejściowego podmioty, które do dnia 11 lipca 2001 r. złożyły do niderlandzkiej administracji skarbowej wniosek o zastosowanie wspomnianego systemu pomocy, ale wniosek ten nie był jeszcze w tym dniu rozpatrzony.

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 września 2007 r. w sprawie T-348/03 Koninklijke Friesland Foods przeciwko Komisji zostaje uchylony.

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich do ponownego rozpoznania.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/14

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko MTU Friedrichshafen GmbH

(Sprawa C-520/07 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc na restrukturyzację - Decyzja nakazująca odzyskanie pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem - Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 - Odpowiedzialność solidarna)

2009/C 267/23

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Gross i B. Martenczuk, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: MTU Friedrichshafen GmbH (przedstawiciele: Th. Lübbig i M. le Bell, Rechtsanwälte)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-196/02 MTU Friedrichshafen przeciwko Komisji, w którym Sąd stwierdził nieważność art. 3 ust. 2 decyzji Komisji 2002/898/WE z dnia 9 kwietnia 2002 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Niemcy na rzecz SKL Motoren und Systembautechnik GmbH, w zakresie w jakim przepis ten nakazuje MTU Friedrichshafen GmbH solidarny zwrot kwoty w wysokości 2,71 mln EUR — Granice i przesłanki zastosowania art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r., upoważniającego Komisję do wydania ostatecznej decyzji stwierdzającej niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem na podstawie dostępnych informacji, gdy odnośne państwo członkowskie nie zastosowało się do nakazu udzielenia informacji

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami

(1) Dz.U. C 22 z 26.1.2008

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia — Włochy) — Sea s.r.l. przeciwko Comune di Ponte Nossa

(Sprawa C-573/07) (1)

(Zamówienia publiczne - Procedury udzielania zamówień - Zamówienie dotyczące usług polegających na odbiorze, transporcie i unieszkodliwianiu odpadów komunalnych - Udzielenie zamówienia bez przetargu - Udzielenie zamówienia spółce akcyjnej, której kapitał akcyjny należy w całości do podmiotów publicznych, lecz której statut przewiduje możliwość udziału kapitału prywatnego)

2009/C 267/24

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Sea s.r.l.

Strona pozwana: Comune di Ponte Nossa

Przy udziale: Servizi Tecnologici Comuni — Se.T.Co. SpA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia (Włochy) — Wykładnia art. 12, 43, 49 i 86 WE — Procedury udzielania zamówień publicznych — Świadczenie usług publicznych w zakresie odbioru, transportu i unieszkodliwiania odpadów komunalnych — Bezpośrednie udzielenie zamówienia spółce akcyjnej, której kapitał akcyjny należy w całości do podmiotów publicznych, lecz której statut przewiduje możliwość udziału kapitału prywatnego

Sentencja

Postanowienia art. 43 WE i 49 WE, zasady równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową oraz wynikający z nich obowiązek przejrzystości nie stoją na przeszkodzie bezpośredniemu udzieleniu zamówienia publicznego na usługi spółce akcyjnej, której kapitał akcyjny należy w całości do podmiotów publicznych, o ile podmiot publiczny, będący instytucją zamawiającą, sprawuje nad tą spółką kontrolę analogiczną do tej, jaką sprawuje nad własnymi służbami, a spółka ta wykonuje zasadniczą część swej działalności wspólnie z podmiotem lub podmiotami, do których należy.

Z zastrzeżeniem weryfikacji przez sąd krajowy skuteczności odpowiednich przepisów statutu, kontrola sprawowana nad tą spółką przez podmioty będące akcjonariuszami może zostać uznana za analogiczną do kontroli, jaką sprawują one nad własnymi służbami w okolicznościach takich jak stanowiące przedmiot postępowania przed sądem krajowym, jeżeli:

—	działalność tej spółki jest ograniczona do terytorium tych podmiotów i zasadniczo jest wykonywana na ich rzecz, oraz

—	podmioty te mają decydujący wpływ, za pośrednictwem organów statutowych złożonych z przedstawicieli tych podmiotów, zarówno na strategiczne cele, jak i na istotne decyzje tej spółki.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/15

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, London — Zjednoczone Królestwo) — RCI Europe przeciwko Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

(Sprawa C-37/08) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Więź podatkowa - Świadczenie usług dotyczących nieruchomości - Świadczenie usług w zakresie ułatwiania wymiany przez właścicieli praw do korzystania z nieruchomości wakacyjnych)

2009/C 267/25

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, London

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: RCI Europe

Strona pozwana: Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — VAT and Duties Tribunal, Londyn — Wykładnia art. 9 ust. 2 lit. a) i art. 26 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Określenie miejsca opodatkowania — Świadczenie usług w zakresie ułatwiania wymiany przez właścicieli praw do korzystania z nieruchomości wakacyjnych, będących członkami stowarzyszenia założonego przez podatnika w tym celu, na prawa innych właścicieli

Sentencja

Wykładni art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy dokonywać w ten sposób, że miejscem świadczenia usług stowarzyszenia, którego działalność polega na organizowaniu wymiany pomiędzy członkami ich praw korzystania w oznaczonym czasie z lokali wakacyjnych, w zamian za które stowarzyszenie to pobiera od swych członków opłaty wpisowe, roczne składki członkowskie i opłaty za wymianę, jest miejsce, w którym znajduje się nieruchomość, w odniesieniu do której dany członek ma prawo do korzystania w oznaczonym czasie.

(1) Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/15

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus — Finlandia) — Akavan Erityisalojen Keskusliitto AEK ry i in. przeciwko Fujitsu Siemens Computers Oy

(Sprawa C-44/08) (1)

(Postępowanie prejudycjalne - Dyrektywa 98/59/WE - Zbliżanie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych - Artykuł 2 - Ochrona pracowników - Informowanie pracowników i przeprowadzanie z nimi konsultacji - Grupy przedsiębiorstw - Spółka dominująca - Spółka zależna)

2009/C 267/26

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Akavan Erityisalojen Keskusliitto AEK ry i in.

Strona pozwana: Fujitsu Siemens Computers Oy

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Korkein oikeus — Wykładnia art. 2, 3 i 4 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. L 225, s. 16) — Określenie momentu powstania obowiązku spółki zależnej w zakresie przeprowadzenia konsultacji z przedstawicielami swojej załogi — Projekty lub decyzje podjęte w ramach grupy przedsiębiorstw dotyczące zmian działalności jednej ze spółek zależnych wchodzących w skład tej grupy

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych należy interpretować w ten sposób, że podjęcie w ramach grupy przedsiębiorstw decyzji strategicznych lub wprowadzenie zmian w działalności, które zmuszają pracodawcę do rozważenia lub zaplanowania zwolnień grupowych, powoduje powstanie ciążącego na pracodawcy obowiązku przeprowadzenia konsultacji z przedstawicielami pracowników.

2)	Powstanie po stronie pracodawcy obowiązku rozpoczęcia konsultacji w przedmiocie zamierzonych zwolnień grupowych nie jest zależne od tego, czy jest on w stanie dostarczyć przedstawicielom pracowników wszystkich informacji wymaganych przez art. 2 ust. 3 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 98/59.

Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 98/59 w związku z art. 2 ust. 4 akapit pierwszy tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że w przypadku grupy przedsiębiorstw składającej się ze spółki dominującej i co najmniej jednej spółki zależnej obowiązek przeprowadzenia konsultacji z przedstawicielami pracowników powstaje po stronie spółki zależnej będącej pracodawcą dopiero z chwilą wskazania konkretnej spółki zależnej, w której mogą zostać przeprowadzone zwolnienia grupowe.

Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 98/59 w związku z art. 2 ust. 4 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że w przypadku grupy przedsiębiorstw spółka zależna, w której mają zostać przeprowadzone zwolnienia grupowe, musi zakończyć procedurę konsultacji przed przystąpieniem — tam, gdzie to stosowne, również na bezpośrednie polecenie spółki dominującej — do wypowiadania umów o pracę zawartych z pracownikami dotkniętymi tymi zwolnieniami.

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Malty

(Sprawa C-76/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dopuszczalność - Ochrona dzikiego ptactwa - Dyrektywa 79/409/EWG - Wiosenny odstrzał - Zakaz - Odstępstwo od systemu ochrony - Warunek związany z brakiem „innego zadowalającego rozwiązania” - Uzasadnione oczekiwania)

2009/C 267/27

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Recchia, D. Lawunmi i P. Oliver, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Malty (przedstawiciele: S. Camilleri, D. Mangion, pełnomocnicy, i J. Bouckaert, advocaat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 9 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. dzikiego sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, s. 1) — Naruszenie kryteriów określonych w dyrektywie dla przyznania odstępstwa pozwalającego na wiosenny odstrzał przepiórek i turkawek

Sentencja

Zezwalając na rozpoczęcie odstrzału przepiórek polnych (Coturnix coturnix) i turkawek (Streptopelia turtur) w okresie przelotów wiosennych w latach 2004–2007 bez spełnienia przesłanek określonych w art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, zmienionej w odniesieniu do lat 2004–2006 rozporządzeniem Rady (WE) nr 807/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r., a w odniesieniu do 2007 r. dyrektywą Rady 2006/105/WE z dnia 20 listopada 2006 r., Republika Malty uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Malty zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. 92 z 12.4.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/17

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 września 2009 r. — Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Nederland BV, Akzo Nobel Chemicals International BV, Akzo Nobel Chemicals BV, Akzo Nobel Functional Chemicals BV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-97/08 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Artykuł 81 ust. 1 WE - Artykuł 53 ust. 1 porozumienia EOG - Artykuł 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Grupa przedsiębiorstw - Przypisanie naruszeń - Odpowiedzialność spółki dominującej za naruszenie zasad konkurencji popełnione przez jej spółki zależne - Wywieranie decydującego wpływu przez spółkę dominującą - Wzruszalne domniemanie w przypadku posiadania 100 % kapitału)

2009/C 267/28

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Nederland BV, Akzo Nobel Chemicals International BV, Akzo Nobel Chemicals BV, Akzo Nobel Functional Chemicals BV (przedstawiciele: C. Swaak, M. van der Woude i M. Mollica, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: X. Lewis i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie T-112/05 Akzo Novel NV i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich oddalającego wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2005/566/WE z dnia 9 grudnia 2004 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa C.37.533 — Chlorek choliny) (Dz.U. 2005, L 190, s. 22), dotyczącej porozumień i uzgodnionych praktyk w zakresie ustalania cen, podziału rynków i uzgodnionych działań przeciwko konkurentom na europejskim rynku chlorku choliny — Pojęcie „przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Nederland BV, Akzo Nobel Chemicals International BV, Akzo Nobel Chemicals BV i Akzo Nobel Functional Chemicals BV zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 128 z 24.05.2008

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/17

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-100/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Art. 28 WE i 30 WE - Ochrona gatunków dzikiej fauny i flory - Przepisy dotyczące posiadania i sprzedaży ptaków urodzonych i hodowanych w niewoli, legalnie wprowadzonych do obrotu w innych państwach członkowskich)

2009/C 267/29

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i R. Troosters, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (Przedstawiciele: T. Materne, pełnomocnik, G. Van Calster, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 28 WE — Ochrona gatunków dzikiej fauny i flory –Zakaz posiadania niektórych ptaków sprzedawanych legalnie w innych państwach członkowskich

Sentencja

Królestwo Belgii,

—

nakładając na przywóz, posiadanie i sprzedaż ptaków urodzonych i hodowanych w niewoli, które zostały legalnie wprowadzone do obrotu w innych państwach członkowskich, restrykcyjne warunki wymagające od zainteresowanych podmiotów gospodarczych działających na rynku zmiany oznakowania okazów, tak, by odpowiadało ono szczególnym wymogom określonym w belgijskich przepisach oraz nie dopuszczając oznakowania uznawanego w innych państwach członkowskich ani zaświadczeń wystawionych zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, oraz

—	pozbawiając handlarzy możliwości uzyskania zwolnienia od zakazu posiadania ptaków rodzimych europejskich gatunków, legalnie wprowadzonych do obrotu w innych państwach członkowskich,

uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 28 WE.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 128 z 24.5.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/18

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de première instance de Liège (Belgia) — Jacques Damseaux przeciwko État belge

(Sprawa C-128/08) (1)

(Swobodny przepływ kapitału - Podatek od dochodów kapitałowych - Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania - Obowiązek państw członkowskich na podstawie art. 293 WE)

2009/C 267/30

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de première instance de Liège

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jacques Damseaux

Strona pozwana: État belge

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de première instance de Liège — Wykładnia art. 56 WE, 58 WE i 293 WE — Wyższe opodatkowanie dochodów kapitałowych pochodzących z zagranicy niż dochodów kapitałowych wypłacanych przez spółkę mającą siedzibę w państwie członkowskim miejsca zamieszkania — Ograniczenie swobodnego przepływu kapitału — Zakres umów o unikaniu podwójnego opodatkowania — Obowiązek państw członkowskich na podstawie art. 293 WE.

Sentencja

W zakresie, w jakim prawo wspólnotowe w obecnym kształcie i w sytuacji występującej przed sądem krajowym nie przewiduje ogólnych kryteriów służących rozgraniczeniu kompetencji pomiędzy państwami członkowskimi dotyczących zniesienia podwójnego opodatkowania w obrębie Wspólnoty Europejskiej, art. 56 WE nie sprzeciwia się obowiązywaniu dwustronnej umowy podatkowej, takiej jak będąca przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, na mocy której dywidendy wypłacone przez spółkę z siedzibą w państwie członkowskim akcjonariuszowi mającemu miejsce zamieszkania w innym pastwie członkowskim mogą być przedmiotem opodatkowania w obydwu państwach członkowskich i która nie przewiduje ustanowienia po stronie państwa członkowskiego miejsca zamieszkania akcjonariusza bezwzględnego obowiązku unikania podwójnego opodatkowaniu w sensie prawnym, które z niej wynika.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/18

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Glaxo Wellcome GmbH & Co. przeciwko Finanzamt München II

(Sprawa C-182/08) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości i swobodny przepływ kapitału - Podatek dochodowy od osób prawnych - Nabycie udziałów w spółce kapitałowej - Przesłanka wymagająca uwzględnienia przy ustalaniu podstawy wymiaru podatku nabywcy utraty wartości udziałów wskutek wypłaty dywidendy)

2009/C 267/31

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Glaxo Wellcome GmbH & Co.

Strona pozwana: Finanzamt München II

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof (Niemcy) — Wykładnia art. 43 WE i 56 WE — Nabycie udziałów w spółce kapitałowej podlegającej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez podatnika uprawnionego do zaliczenia podatku dochodowego od osób prawnych — Przepis krajowy, na mocy którego przy ustalaniu podstawy wymiaru podatku nabywcy, utrata wartości udziałów wskutek wypłaty dywidendy jest uwzględniana w przypadku nabycia od udziałowca uprawnionego do zaliczenia podatku dochodowego od osób prawnych, podczas gdy odpowiednie zmniejszenie podstawy wymiaru podatku jest wykluczone w przypadku nabycia od udziałowca nieuprawnionego do zaliczenia

Sentencja

Wykładni art. 73b traktatu WE (obecnie art. 56 WE) należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów państwa członkowskiego, na mocy których utrata wartości udziałów wskutek wypłaty dywidendy nie wpływa na podstawę wymiaru podatku podatnika będącego rezydentem, jeżeli nabył on udziały w spółce kapitałowej będącej rezydentem od udziałowca niebędącego rezydentem, podczas gdy w przypadku nabycia udziałów od udziałowca będącego rezydentem, taka utrata wartości powoduje obniżenie podstawy wymiaru podatku nabywcy.

Ma to zastosowanie w przypadku, gdy takie przepisy nie wykraczają poza to, co konieczne do zachowania zrównoważonego rozdziału kompetencji podatkowych między państwami członkowskimi oraz zapobiegania czysto sztucznym strukturom w oderwaniu od przyczyn ekonomicznych, których wyłącznym celem jest uzyskanie nienależnej korzyści podatkowej. Do sądu krajowego należy zbadanie, czy przepisy będące przedmiotem postępowania przed tym sądem ograniczają się do tego, co konieczne do osiągnięcia tych celów.

(1) Dz.U. C 197 z 2.8.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/19

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof — Austria) — Dr. Erhard Eschig przeciwko UNIQA Sachversicherung AG

(Sprawa C-199/08) (1)

(Ubezpieczenie ochrony prawnej - Dyrektywa 87/344/EWG - Artykuł 4 ust. 1 - Swobodny wybór prawnika przez ubezpieczonego - Ograniczenie umowne - Większa liczba ubezpieczonych poszkodowanych w wyniku tego samego zdarzenia - Wybór przedstawiciela prawnego przez ubezpieczyciela)

2009/C 267/32

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dr. Erhard Eschig

Strona pozwana: UNIQA Sachversicherung AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Gerichtshof (Austria) — Wykładnia art. 4 ust.1 dyrektywy Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej (Dz.U. L 185, s. 77) — Klauzula zawarta w ogólnych warunkach ubezpieczenia przyjętych przez ubezpieczyciela ochrony prawnej, która w przypadkach, w których większa ilość ubezpieczonych jest poszkodowana w wyniku tego samego zdarzenia, uprawnia ubezpieczyciela do wyboru przedstawiciela prawnego i tym samym ogranicza prawo swobodnego wyboru prawnika przez indywidualnego ubezpieczonego (tzw. „klauzula szkód zbiorowych”)

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej należy interpretować w ten sposób, że ubezpieczyciel ochrony prawnej nie może zastrzec sobie prawa wyboru przedstawiciela prawnego dla większej liczby ubezpieczonych, którzy poszkodowani zostali w wyniku tego samego zdarzenia.

(1) Dz.U. C 197 z 2.8.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/19

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessisches Finanzgericht, Kassel — Niemcy) — Plantanol GmbH & Co.KG przeciwko Hauptzollamt Darmstadt

(Sprawa C-201/08) (1)

(Dyrektywa 2003/30/WE - Wspieranie użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych - Dyrektywa 2003/96/WE - Wspólnotowe przepisy ramowe dotyczące opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej - Mieszanka oleju roślinnego, dodatków i paliwa - Biopaliwa - Uregulowanie krajowe - Zwolnienia z podatku - Zastąpienie zwolnienia obowiązkiem przestrzegania minimalnej proporcji biopaliwa w paliwach - Zgodność z dyrektywami 2003/30/WE i 2003/96/WE - Ogólne zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań)

2009/C 267/33

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Hessisches Finanzgericht, Kassel

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Plantanol GmbH & Co.KG

Strona pozwana: Hauptzollamt Darmstadt

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hessisches Finanzgericht (Niemcy) — Wykładnia art. 3 dyrektywy 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych (Dz.U. L 123, s. 42), oraz zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań — Ustawodawstwo krajowe zastępujące, przed upływem terminu przewidzianego w dotychczasowych przepisach, system zwolnień podatkowych dotyczących biopaliw wchodzących w skład paliw mieszanych, przez obowiązek dodawania biopaliw do zwykłych paliw, wywołujące tym samym niekorzystne skutki ekonomiczne dla producentów objętych tymi zwolnieniami.

Sentencja

Artykuł 3 dyrektywy 2003/30WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on regulacji krajowej, takiej jak w sprawie przed sądem krajowym, która wyklucza z systemu zwolnień podatkowych dotyczących biopaliw produkt, taki jak w sprawie przed sądem krajowym, mający postać mieszanki oleju roślinnego, oleju napędowego z ropy naftowej i specjalnych dodatków.

Ogólne zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań nie sprzeciwiają się temu, by państwo członkowskie zniosło przed przewidzianym pierwotnie dniem utraty mocy system zwolnień podatkowych stosowany w odniesieniu do produktu, takiego jak w sprawie przed sądem krajowym. W każdym razie zniesienie to nie wymaga wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Do sądu krajowego należy jednak ocena, w ramach całościowej analizy in concreto, czy zasady te były przestrzegane w rozpatrywanej przez niego sprawie z uwzględnieniem wszystkich jej istotnych okoliczności.

(1) Dz.U. C 183 z 19.07.2008

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/20

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Thüringer Oberlandesgericht — Niemcy) — Wasser- und Abwasserzweckverband Gotha und Landkreisgemeinden (WAZV Gotha) przeciwko Eurawasser Aufbereitungs- und Entsorgungsgesellschaft mbH

(Sprawa C-206/08) (1)

(Procedura udzielania zamówień w sektorze gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych - Usługa publiczna dystrybucji wody pitnej i oczyszczania ścieków - Koncesja na usługi - Pojęcie - Przeniesienie na kontrahenta ryzyka związanego ze świadczeniem rzeczonych usług)

2009/C 267/34

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Thüringer Oberlandesgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Wasser- und Abwasserzweckverband Gotha und Landkreisgemeinden (WAZV Gotha)

Strona pozwana: Eurawasser Aufbereitungs- und Entsorgungsgesellschaft mbH

Uczestnik: Stadtwirtschaft Gotha GmbH, Wasserverband Lausitz Betriebsführungs GmbH (WAL)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Thüringer Oberlandesgericht — Wykładnia art.1 ust.2 lit.a) i d) oraz art.1 ust.3 lit.b) dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 134, s. 1) — Przetarg na świadczenie, w postaci koncesji na usługi publiczne, usługi dla odbiorców publicznych w dziedzinie uzdatniania wody, jej transportu i dystrybucji oraz w dziedzinie odprowadzania i oczyszczania ścieków — Kryteria pozwalające na rozróżnienie między zamówieniem publicznym na usługi a koncesją na usługi publiczne

Sentencja

Okoliczność, że w ramach umowy dotyczącej usług kontrahent nie otrzymuje wynagrodzenia bezpośrednio od instytucji zamawiającej, lecz uprawniony jest do pobierania wynagrodzenia od osób trzecich, wystarcza, by rozpatrywana umowa została uznana za „koncesję na usługi” w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, gdy kontrahent przejmuje całość lub znaczną część ryzyka instytucji zamawiającej w zakresie podlegającej jej działalności, nawet jeśli ryzyko to jest bardzo ograniczone ze względu na uregulowania prawa publicznego w zakresie organizacji usługi.

(1) Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/20

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Madrid — Hiszpania) — Francisco Vicente Pereda przeciwko Madrid Movilidad SA

(Sprawa C-277/08) (1)

(Dyrektywa 2003/88/WE - Organizacja czasu pracy - Prawo do corocznego płatnego urlopu - Zwolnienie chorobowe - Urlop coroczny zbiegający się ze zwolnieniem chorobowym - Prawo do wykorzystania corocznego urlopu w innym terminie)

2009/C 267/35

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Social de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Francisco Vicente Pereda

Strona pozwana: Madrid Movilidad SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado de lo Social de Madrid — Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 19) — Pracownik czasowo niezdolny do pracy w ustalonym przez pracodawcę okresie corocznego urlopu wypoczynkowego z powodu wypadku przy pracy zaistniałego przed tym urlopem — Prawo pracownika do wykorzystania corocznego urlopu wypoczynkowego w innym terminie

Sentencja

Wykładni art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych lub układów zbiorowych przewidujących, że pracownik, który w okresie urlopu wypoczynkowego ustalonego w planie urlopów zatrudniającego go przedsiębiorstwa przebywa na zwolnieniu chorobowym, po odzyskaniu zdolności do pracy nie ma prawa do wykorzystania corocznego urlopu w innym terminie niż początkowo ustalony, w razie potrzeby poza właściwym okresem rozliczeniowym

(1) Dz.U. C 223 z 30.08.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/21

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-286/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Odpady niebezpieczne - Zobowiązanie do opracowania i przyjęcia planu gospodarowania odpadami niebezpiecznymi - Zobowiązanie do tworzenia odpowiedniej zintegrowanej sieci urządzeń do unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych - Dyrektywa 1999/31/WE - Składowanie odpadów - Unieszkodliwianie odpadów niebezpiecznych)

2009/C 267/36

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakia i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie przepisów art. 1 ust. 2 i art. 6 dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych (Dz.U. L 377, s. 20) i art. 5 ust. 1 i 2, art. 7 ust. 1, art. 4 i art. 8 dyrektywy 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 114, s. 9), [dawniej dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r., zmieniona dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 8 marca 1991 r.] — Naruszenie art. 3 ust. 1, art.6–9, art.13 i art. 14 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.U. L 182, s. 1) — Nieopracowanie planu gospodarowania odpadami niebezpiecznymi, zgodnego z wymogami zawartymi w przepisach prawa wspólnotowego i nieutworzenie odpowiedniej zintegrowanej sieci urządzeń do unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych — Uchybienie zobowiązaniom w zakresie gospodarowania odpadami i ich składowania.

Sentencja

Republika Grecka:

—

nie opracowując i nie przyjmując w odpowiednim czasie planu gospodarowania odpadami niebezpiecznymi, zgodnego z wymogami zawartymi we właściwych przepisach prawa wspólnotowego oraz nie tworząc odpowiedniej zintegrowanej sieci urządzeń do unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, z uwzględnieniem najodpowiedniejszych metod i technologii w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego oraz zdrowia publicznego,

—

nie podejmując wszelkich niezbędnych środków w celu zapewnienia zgodności gospodarowania odpadami niebezpiecznymi z przepisami art. 4 i art. 8 dyrektywy 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów, a także art. 3 ust. 1, art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 13 i art. 14 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów,

uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą po pierwsze na mocy art. 1 ust. 2 i art. 6 dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych, w związku z art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 7 ust. 1 dyrektywy 2006/12, a po drugie na mocy art. 1 ust. 2 dyrektywy 91/689 w związku z art. 4 i art. 8 dyrektywy 2006/12, a po trzecie na mocy art. 3 ust.1, art.6, art.7, art.8, art.9, art. 13 i art. 14 dyrektywy 1999/31.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 223 z 30.08.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/22

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — German Graphics Graphische Maschinen GmbH przeciwko Alice van der Schee, działającej w charakterze syndyka masy upadłościowej Holland Binding BV

(Sprawa C-292/08) (1)

(Upadłość - Stosowanie prawa państwa członkowskiego wszczęcia postępowania - Zastrzeżenie prawa własności - Położenie rzeczy)

2009/C 267/37

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: German Graphics Graphische Maschinen GmbH

Strona pozwana: Alice van der Schee, działająca w charakterze syndyka masy upadłościowej Holland Binding BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 4 ust. 2 lit. b), art. 7 ust. 1 i art. 25 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 160, s. 1) oraz art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12, s. 1) — Zakres przedmiotowy stosowania rozporządzeń — Prawa państwa wszczęcia postępowania — Zastrzeżenie prawa własności — Położenie dobra — Wyłączenie z zakresu stosowania rozporządzenia Bruksela I

Sentencja

Artykuł 25 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego należy interpretować w ten sposób, że sformułowanie „jeżeli konwencja ta znajduje zastosowanie” oznacza, iż aby móc uznać, że przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych dotyczące uznawania i wykonywania orzeczeń znajdują zastosowanie do innych orzeczeń niż orzeczenia określone w art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000, należy uprzednio zbadać, czy orzeczenia te nie są wyłączone z przedmiotowego zakresu stosowania rozporządzenia nr 44/2001.

Wyjątek przewidziany w art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 44/2001 w związku z art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000 należy, uwzględniając art. 4 ust. 2 lit. b) tego ostatniego rozporządzenia, interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do powództwa sprzedawcy, którego podstawą jest zastrzeżenie prawa własności, wniesionego przeciwko nabywcy znajdującemu się w stanie upadłości, jeżeli rzecz objętą tym zastrzeżeniem prawa własności w chwili wszczęcia postępowania upadłościowego dotyczącego rzeczonego nabywcy znajduje się w państwie członkowskim wszczęcia postępowania.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/22

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Feldkirch — Austria.) — Vorarlberger Gebietskrankenkasse przeciwko WGV-Schwäbische Allgemeine Versicherungs AG

(Sprawa C-347/08) (1)

(Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuły 9 ust. 1 lit. b) i 11 ust. 2 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczenia - Wypadek samochodowy - Cesja ustawowa praw ofiary na rzecz instytucji zabezpieczenia społecznego - Powództwo regresowe przeciwko ubezpieczycielowi osoby uważanej za odpowiedzialną - Cel polegający na ochronie strony słabszej)

2009/C 267/38

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht Feldkirch

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vorarlberger Gebietskrankenkasse

Strona pozwana: WGV-Schwäbische Allgemeine Versicherungs AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesgericht Feldkirch (Austria) — Wykładnia art. 9 ust. 1 lit. b) i art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12, s. 1) — Jurysdykcja w sprawach ubezpieczeniowych — Skarga wniesiona przez zakład ubezpieczeń społecznych na podstawie cesji ustawowej przed sądem siedziby tego zakładu przeciwko ubezpieczycielowi z siedzibą na terytorium innego państwa członkowskie

Sentencja

Odesłanie w art. 11 ust. rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych do art. 9 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że instytucja zabezpieczenia społecznego, która z mocy ustawy nabyła roszczenia strony bezpośrednio poszkodowanej w wypadku drogowym, nie może wytoczyć powództwa bezpośredniego przed sądem państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę, przeciwko ubezpieczycielowi osoby uważanej za odpowiedzialną za ten wypadek, posiadającemu siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/23

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 września 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München — Niemcy) — Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs eV przeciwko Adolf Darbo AG

(Sprawa C-366/08) (1)

(Harmonizacja ustawodawstw - Dyrektywa 95/2/WE - Część A załącznika III - Dyrektywa 2001/113/WE - Część II akapit drugi załącznika I - Dżem ekstra o zawartości rozpuszczalnej masy suchej 58 % zawierający sorbinian potasu (E 202) jako substancję konserwującą - Termin „dżem niskosłodzony”)

2009/C 267/39

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht München

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs eV

Strona pozwana: Adolf Darbo AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht München — Wykładnia części A załącznika III do dyrektywy 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące (Dz.U. L 61, s. 1) i części II akapit drugi załącznika I do dyrektywy Rady 2001/113/WE z dnia 20 grudnia 2001 r. odnoszącej się do dżemów owocowych, galaretek i marmolady oraz słodzonego purée z kasztanów przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. 2002, L 10, s. 67) — Termin „dżem niskosłodzony”

Sentencja

Termin „dżemy niskosłodzone” wymieniony w części A załącznika III do dyrektywy 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące, zmienionej dyrektywą 98/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 października 1998 r., obejmuje dżemy zakwalifikowane jako „dżem” i „dżem ekstra”, w których zawartość cukru jest znacznie obniżona w stosunku do wartości referencyjnej 60 %. Produkty zakwalifikowane jako „dżem ekstra”, w których zawartość cukru wynosi 58 %, nie mogą być uznane za niskosłodzone w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/23

Postanowienie Trybunału z dnia 9 lipca 2009 r. — Fornaci Laterizi Danesi SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-498/08 P) (1)

(Odwołanie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Termin do wniesienia skargi - Rozpoczęcie biegu terminu - Niedopuszczalność ze względu na przekroczenie terminu - Odwołanie oczywiście bezzasadne)

2009/C 267/40

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Fornaci Laterizi Danesi SpA (przedstawiciel: M. Salvi, avvocato)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Zadra i D. Recchia, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 9 września 2008 r. w sprawie T-224/08 Fornaci Laterizi Danesi przeciwko Komisji, na podstawie którego Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2008/25/WE z dnia 13 listopada 2007 r. przyjmującej, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na kontynentalny region biogeograficzny (Dz.U. L 12, s. 383) w zakresie, w jakim do wykazu tego włączony został teren należący do strony skarżącej, oznaczony kodem IT20A0018.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Fornaci Laterizi Danesi SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln (Niemcy) w dniu 13 lipca 2009 r. — Wienand Meilicke, Heidi Christa Weyde i Marina Stöffler przeciwko Finanzamt Bonn-Innenstadt

(Sprawa C-262/09)

2009/C 267/46

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Wienand Meilicke, Heidi Christa Weyde i Marina Stöffler

Strona pozwana: Finanzamt Bonn-Innenstadt

Pytania prejudycjalne

Czy swoboda przepływu kapitału przewidziana w art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) i ust. 3 WE, zasada skuteczności i zasada effet utile stoją na przeszkodzie uregulowaniu takiemu jak § 36 ust. 2 zdanie drugie pkt 3 EStG [Einkommensteuergesetz (ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych)] (w brzmieniu obowiązującym w latach, których dotyczy spór), zgodnie z którym podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości 3/7 dywidend brutto podlega zaliczeniu na podatek dochodowy od osób fizycznych, o ile nie pochodzą one z wypłat zysków, w odniesieniu do których przyjmuje się wykorzystanie kapitału własnego w rozumieniu § 30 ust. 2 pkt 1 KStG [Körperschaftsteuergesetz (ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych)] (w brzmieniu obowiązującym w latach, których dotyczy spór), mimo że faktycznie zapłacony podatek dochodowy od osób prawnych należny od dywidendy otrzymanej od spółki mającej siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego WE w rzeczywistości nie może zostać ustalony i mógłby być większy?

Czy swoboda przepływu kapitału przewidziana w art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) i ust. 3 WE, zasada skuteczności i zasada effet utile stoją na przeszkodzie uregulowaniu takiemu jak § 36 ust. 2 zdanie drugie pkt 3 zdanie czwarte lit. b) EStG (w brzmieniu obowiązującym w latach, których dotyczy spór), zgodnie z którym zaliczenie podatku dochodowego od osób prawnych wymaga przedstawienia zaświadczenia w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w § 44 i nast. KStG (w brzmieniu obowiązującym w latach, których dotyczy spór), które powinno zawierać między innymi kwotę podatku dochodowego od osób prawnych podlegającą zaliczeniu oraz zestawienie wysokości świadczeń według poszczególnych składników podlegającego wykorzystaniu kapitału własnego na podstawie szczególnego podziału kapitału własnego w rozumieniu § 30 KStG (w brzmieniu obowiązującym w latach, których dotyczy spór), mimo że w rzeczywistości nie można ustalić faktycznie zapłaconego zagranicznego podatku dochodowego od osób prawnych, który podlega zaliczeniu, ani też przedstawić zaświadczenia dotyczącego dywidend zagranicznych?

Czy w razie rzeczywistej niemożliwości przedstawienia zaświadczenia w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w § 44 KStG (w brzmieniu obowiązującym w latach, których dotyczy spór), i w braku możliwości ustalenia faktycznej zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych należnego od dywidendy zagranicznej, swoboda przepływu kapitału przewidziana w art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) i ust. 3 WE nakazuje oszacowanie wysokości podatku dochodowego od osób prawnych i uwzględnienie w danym przypadku również uprzednich pośrednich obciążeń podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Jeżeli na pytanie drugie zostanie udzielona odpowiedź przecząca i zaświadczenie w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych będzie konieczne:

Czy zasady skuteczności i effet utile należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu takiemu jak § 175 ust. 2 AO [Abgabenordnung (ordynacja podatkowa)] w związku z art. 97 § 9 ust. EGAO [Einführungsgesetz zur Abgabenordnung (ustawa wprowadzająca ordynację podatkową)], zgodnie z którym między innymi od dnia 29 października 2004 r. przedstawienie zaświadczenia w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych nie jest już uważane za zdarzenie retroaktywne, wskutek czego w razie ostatecznego ustalenia podatku dochodowego od osób fizycznych zaliczenie zagranicznego podatku dochodowego od osób prawnych zostaje pod względem proceduralnym uniemożliwione, przy czym nie został przyznany termin przejściowy dla dochodzenia zaliczenia zagranicznego podatku dochodowego od osób prawnych?

Jeżeli na pytanie drugie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca i zaświadczenie w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych nie będzie konieczne:

Czy zasady skuteczności i effet utile należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu takiemu jak § 175 ust. 1 zdanie pierwsze pkt 2 AO, zgodnie z którym decyzja podatkowa powinna zostać zmieniona, jeśli wystąpi zdarzenie retroaktywne — jak na przykład przedstawienie zaświadczenia w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych — i tym samym w odniesieniu do dywidend krajowych zaliczenie podatku dochodowego od osób prawnych jest możliwe również w przypadku ostatecznych decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych, podczas gdy nie byłoby to możliwe w przypadku dywidend zagranicznych z powodu braku zaświadczenia w sprawie podatku dochodowego?

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het Bedrijfsleven (Niderlandy) w dniu 10 czerwca 2009 r. — Stichting Natuur en Milieu, Vereniging Mileudefensie i Vereniging Goede Waar & Co przeciwko College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden, pozostali uczestnicy postępowania: Bayer CropScience BV i Nederlandse Stichting voor Fytopharmacie

(Sprawa C-266/09)

2009/C 267/47

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

College van Beroep voor het Bedrijfsleven

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca

Stichting Natuur en Milieu

Vereniging Mileudefensie

Vereniging Goede Waar & Co

Strona pozwana

College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden

Pozostali uczestnicy

Bayer CropScience BV

Nederlandse Stichting voor Fytopharmacie

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie „informacji o środowisku”, o którym mowa w art. 2 dyrektywy 2003/4/WE (1), należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również informacje dostarczane w ramach krajowego postępowania w przedmiocie (rozszerzenia) zezwolenia na dopuszczenie do obrotu i stosowanie środka ochrony roślin w odniesieniu do ustalenia maksymalnej ilości zawartości pestycydów, ich składnika lub produktu przemiany w artykułach spożywczych albo napojach?

W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Jaki stosunek istnieje między art. 14 dyrektywy 91/414/EWG (2) a dyrektywą 2003/4/WE w odniesieniu do informacji określonych w pytaniu pierwszym, w szczególności, czy stosunek ten powoduje, że art. 14 dyrektywy 91/414/EWG należy stosować tylko wtedy, gdy wskutek tego nie zostaną naruszone obowiązki unormowane w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2003/4/WE?

W razie gdyby z odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie wynikało, że pozwany w niniejszym przypadku był zobowiązany zastosować art. 4 dyrektywy 2003/4/WE, czy oznaczałoby to, że nakazane w art. 4 porównanie interesu społecznego, któremu ma służyć ujawnienie informacji, z interesem szczególnym dyktującym odmowę udostępnienia informacji, powinno odbyć się na płaszczyźnie stosowania przepisów prawnych, czy też może to nastąpić na płaszczyźnie ustawodawstwa krajowego?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41, s. 26).

(2) Dyrektywa Rady z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Session (Szkocja), Edynburg (Zjednoczone Królestwo) w dniu 14 lipca 2009 r. — Macdonald Resorts Limited przeciwko The Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

(Sprawa C-270/09)

2009/C 267/48

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Session (Szkocja), Edynburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Macdonald Resorts Limited

Strona pozwana: The Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

W sytuacji, gdy MRL, zgodnie ze Statutem Klubu i powiązanymi z nim umowami, dokonuje dostawy uprawnień z umowy (Praw do Punktów), które upoważniają nabywcę do otrzymania rozliczanych rocznie Punktów, w zamian za które może zajmować i korzystać z obiektów turystycznych MRL, czy dostawę taką należy określić jako:

a)	najem lub dzierżawę nieruchomości w rozumieniu art. 13 część B szóstej dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. l) dyrektywy 2006/112 (1)), czy

b)	członkostwo w klubie, czy

c)	w jakiś inny sposób?

Czy na odpowiedź na powyższe pytanie ma wpływ okoliczność, że:

a)	w niektórych przypadkach konsument nabywa prawa z umowy w zamian za zdeponowanie u MRL wcześniej istniejących praw do zajmowania kwatery w systemie timesharingowym w określonym miejscu przez określony tydzień lub więcej tygodni?

klient może w każdym roku zdecydować, że nie będzie wymieniał uprawnień do punktów na dany rok w całości lub w części na prawo zajmowania kwatery, lecz zamiast tego może poszerzyć swoje przyszłoroczne uprawnienia, albo też, w zależności od warunków umowy dotyczących programu w każdym roku, może poszerzyć przysługujące mu uprawnienia poprzez „pożyczenie” punktów z tych, które będą mu przysługiwały w następnym roku;

c)	właściwości bazy obiektów mogą zmieniać się w czasie pomiędzy momentem nabycia Praw do Punktów a momentem dokonania zamiany Punków na prawo do zajmowania nieruchomości;

d)	liczba Punktów, do których klient jest uprawniony w każdym roku może zostać zmieniona przez dostawcę zgodnie z warunkami umowy programu;

e)	skarżący może w pewnych okolicznościach zorganizować dla osób posiadających Prawa do Punktów dostęp do zewnętrznego programu timesharingu;

f)	skarżący może w pewnych okolicznościach zorganizować dla osób posiadających Prawa do Punktów możliwość wymiany Punktów na zakwaterowanie w hotelach prowadzonych przez skarżącego lub inne korzyści oferowane przez skarżącego?

W sytuacji, gdy podatnik świadczy usługi opisane w pytaniach 1 i 2 powyżej,

a)	czy jest to „świadczenie usług związanych z nieruchomościami” w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy (obecnie art. 45 dyrektywy 2006/112);

jeśli odpowiedź na pytanie 3 a) jest twierdząca: w sytuacji, gdy członkowie klubu mogą wykonywać swoje prawa wynikające z umowy korzystając z zakwaterowania w systemie timesharingu w więcej niż jednym państwie członkowskim, a w chwili dostawy nie jest wiadome, z której kwatery będą korzystać, w jaki sposób należy określić miejsce?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz.U. L 347, s. 1

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Haarlem (Niderlandy) w dniu 16 lipca 2009 r. — Premis Medical BV przeciwko Inspecteur van de Belastingsdienst/Douane Rotterdam

(Sprawa C-273/09)

2009/C 267/49

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank Haarlem.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Premis Medical BV

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingsdienst/Douane Rotterdam

Pytania prejudycjalne

1.	Czy rozporządzenie Komisji (WE) nr 729/2004 (1) z dnia 15 kwietnia 2004 r. (Dz.U. L 113, s. 5) sprostowane w Dz.U. L 173 z dnia 7 maja 2004 r., s. 9 jest ważne w tym znaczeniu, że załącznik dołączony do sprostowania jest ważny? W przypadku odpowiedzi twierdzącej:

2.	Czy rozporządzenie nr 729/2004 sprostowane w Dz.U. L 173 z dnia 7 maja 2004 r. jest nieważne, ponieważ Komisja ograniczyła w tym rozporządzeniu zakres obowiązywania pozycji 9021? W przypadku odpowiedzi twierdzącej:

3.	Czy rozporządzenie nr 729/2004 sprostowane w Dz.U. L 173 z dnia 7 maja 2004 r. jest nieważne, ponieważ Komisja nie dokonała prawidłowej klasyfikacji chodzika do CN?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 729/2004 z dnia 15 kwietnia 2004 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej (Dz.U. L 113, s. 5).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München (Niemcy) w dniu 20 lipca 2009 r. — Privater Rettungsdienst und Krankentransport Stadler przeciwko Zweckverband für Rettungsdienst und Feuerwehralarmierung Passau — interwenienci: Malteser Hilfsdienst e.V. oraz Bayerisches Rotes Kreuz

(Sprawa C-274/09)

2009/C 267/50

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht München

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Privater Rettungsdienst und Krankentransport Stadler

Strona pozwana: Zweckverband für Rettungsdienst und Feuerwehralarmierung Passau

Interwenienci: Malteser Hilfsdienst e.V. oraz Bayerisches Rotes Kreuz

Pytania prejudycjalne

Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zostają przedstawione zgodnie z art. 234 akapit pierwszy WE następujące pytania prejudycjalne w przedmiocie wykładni dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1) (zwanej dalej „dyrektywą”):

Czy umowa dotycząca usług (w niniejszej sprawie usług pogotowia ratunkowego), której treść nie przewiduje, iż wynagrodzenie jest wypłacane wykonawcy bezpośrednio przez instytucję zamawiającą, lecz że

a)	opłaty za korzystanie z usług, które mają być świadczone, określane są w drodze negocjacji pomiędzy wykonawcą a osobami trzecimi, które ze swojej strony są instytucjami zamawiającymi (w niniejszej sprawie instytucjami zabezpieczenia społecznego),

b)	w przypadku nieosiągnięcia porozumienia przewidziana jest decyzja wyznaczonego w tym celu organu arbitrażowego, która podlega kontroli sądów krajowych, oraz

c)	opłaty są wypłacane wykonawcy w formie regularnych płatności zaliczkowych nie bezpośrednio przez użytkowników, lecz przez centralne biuro ds. rozliczeń, z którego usług wykonawca musi korzystać zgodnie z ustawą,

winna być uważana z tego tylko powodu za koncesję na usługi w rozumieniu art. 1 ust. 4 dyrektywy — w odróżnieniu od zamówienia na usługi w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. a) i d) dyrektywy?

W przypadku gdy na pytanie pierwsze należy udzielić odpowiedzi przeczącej: czy z koncesją na usługi mamy do czynienia wówczas, gdy ryzyko prowadzenia działalności związane ze świadczeniem usługi publicznej jest ograniczone, ponieważ

a)	zgodnie z przepisami ustawy opłaty za korzystanie z usług winny być oparte na kosztach szacowanych zgodnie z zasadami gospodarki, które odpowiadają prawidłowemu świadczeniu usług, gospodarnemu i oszczędnemu prowadzeniu działalności, a także efektywnej organizacji, oraz

b)	opłaty za korzystanie z usług są należne od wypłacalnych instytucji zabezpieczenia społecznego,

c)	zapewniona jest pewna wyłączność korzystania na obszarze określonym w umowie,

jednak wykonawca przejmuje w całości to ograniczone ryzyko?

(1) Dz.U. L 134, s. 114.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Belgia) w dniu 21 lipca 2009 r. — Brussels Hoofdstedelijk Gewest i in. przeciwko Vlaamse Gewest, inne strony postępowania: Brussels International Airport Company NV, obecnie The Brussels Airport Company NV

(Sprawa C-275/09)

2009/C 267/51

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Brussels Hoofdstedelijk Gewest i in.

Strona pozwana: Vlaamse Gewest

Inne strony postępowania: Brussels International Airport Company NV, obecnie The Brussels Airport Company NV

Pytania prejudycjalne

Jeśli dla prac nad infrastrukturą portu lotniczego z głównym pasem startowym o długości 2 100 m lub więcej z jednej strony oraz dla eksploatacji takiego portu lotniczego z drugiej strony przewidziane są różne pozwolenia, a ostatnie pozwolenie — pozwolenie środowiskowe — wydane zostaje wyłącznie na określony czas, czy pojęcie „budowa” w rozumieniu pkt 7 lit. a) załącznika do dyrektywy Rady 85/337/EWG (1) z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, w brzmieniu nadanym dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r., należy rozumieć w ten sposób, że ocenę oddziaływania na środowisko należy przeprowadzić nie tylko dla prac nad infrastrukturą, lecz również dla eksploatacji portu lotniczego?

Czy obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dotyczy także przedłużenia pozwolenia środowiskowego dla portu lotniczego, tj. w przypadku, w którym przedłużenie nie jest związane z przebudową ani rozszerzeniem eksploatacji, podobnie jak w przypadku gdy taka przebudowa albo rozszerzenie są zamierzone?

Czy obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko w ramach przedłużenia pozwolenia środowiskowego dla portu lotniczego należy ocenić inaczej, jeśli taka ocena oddziaływania na środowisko została już wcześniej przeprowadzona, mianowicie przy okazji wydania pozwolenia na eksploatację, albo port lotniczy w momencie wprowadzenia obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przez prawodawcę krajowego lub wspólnotowego był już eksploatowany?

(1) Dz.U. L 175, s. 40.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/29

Wniosek o wydanie przeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (England and Wales) w dniu 20 lipca 2009 r. — T-Mobile (UK) Ltd przeciwko The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-276/09)

2009/C 267/52

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division) (England and Wales)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżaca: T-Mobile (UK) Ltd

Strona pozwana: The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Pytania prejudycjalne

Jakie są cechy zwolnionej usługi, która „skutkuje przelewem środków finansowych oraz wywołuje zmiany w sytuacji prawnej i finansowej”? W szczególności:

a)	Czy zwolnienie ma zastosowanie do usług, które w przeciwnym razie nie musiałyby być świadczone przez instytucję finansową, która (i) dokonuje obciążenia jednego rachunku, (ii) dokonuje odpowiedniego uznania innego rachunku lub (iii) pośredniczy pomiędzy (i) lub (ii)?

b)	Czy zwolnienie ma zastosowanie do usług, które nie obejmują wykonywania zadań polegających na obciążeniu jednego rachunku i odpowiadającemu mu uznaniu drugiego rachunku, ale które mogą — w przypadku doprowadzenia do transferu środków pieniężnych — być postrzegane jakoprzyczyna tego transferu?

Czy zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy dla „transakcji dotyczących płatności [lub] transferów”, ma zastosowanie wobec usługi polegającej na uzyskiwaniu i przetwarzaniu płatności dokonanych kartami kredytowymi lub kartami debetowymi, takiej jak świadczone przez podatnika w niniejszej sprawie? W szczególności, czy usługi te wchodzą w zakres art. 13 część B lit. d) pkt 3, jeżeli przesyłanie plików rozliczeniowych na koniec każdego dnia przez podatnika wywiera ten skutek, że automatycznie powoduje obciążenie rachunku klienta oraz uznanie rachunku podatnika.

3.	Czy odpowiedź na pytanie drugie zależna jest od tego, czy podatnik sam uzyska kody autoryzacji do dokonania transmisji czy też uzyska je za pośrednictwem swego banku?

Czy zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy dla „negocjacji w sprawach kredytowych” ma zastosowanie wobec usług, takich jak oferowane przez podatnika w niniejszej sprawie w odniesieniu do płatności dokonywanych przy pomocy kart kredytowych, gdy wskutek tychże usług rachunek karty kredytowej klienta zostaje obciążony dalszymi kwotami kredytu?

Czy zwolnienie przewidziane dla „transakcji dotyczących płatności [lub] transferów” ma zastosowanie wobec usług akceptowania i przetwarzania płatności dokonanych przy pomocy agentów będących osobami trzecimi, takich jak oferowane przez podatnika w niniejszej sprawie za pośrednictwem Poczty i PayPoint?

6.	Czy zwolnienie przewidziane dla „transakcji dotyczących płatności [lub] transferów” ma zastosowanie wobec usług uzyskiwania i przetwarzania płatności dokonanych czekiem przesłanym podatnikowi bądź jego agentowi, które to płatności muszą zostać przetworzone przez podatnika oraz jego bank?

Czy zwolnienie przewidziane dla „transakcji dotyczących płatności [lub] transferów” ma zastosowanie wobec usług, takich jak oferowane przez podatnika w niniejszej sprawie w odniesieniu do przyjmowania i przetwarzania płatności dokonanych w kasie banku poprzez system bankowy, w celu uznania rachunku bankowego podatnika?

Jakie szczególne czynniki winny być uwzględniane przy rozstrzyganiu, czy opłata (taka jak opłata manipulacyjna w niniejszej sprawie) stosowana przez podatnika wobec klienta w zależności od dokonanego przez klienta wyboru konkretnego sposobu dokonywania płatności, wyodrębniona w dokumentach umownych oraz odrębnie wyszczególniana na fakturach wystawianych dla klientów, stanowi odrębne świadczenie dla celów podatku VAT?

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Session (Szkocja), Edynburg (Zjednoczone Królestwo) w dniu 21 lipca 2009 r. — Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs przeciwko RBS Deutschland Holdings GmbH

(Sprawa C-277/09)

2009/C 267/53

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Session (Szkocja), Edynburg

Strona skarżąca: Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Strona pozwana: RBS Deutschland Holdings GmbH

Pytania prejudycjalne

W okolicznościach, takich jak w niniejszej sprawie, w których:

a)	niemiecka filia brytyjskiego banku zakupiła samochody w Zjednoczonym Królestwie z zamiarem oddania ich w leasing spółce niepowiązanej w Zjednoczonym Królestwie oraz uiściła podatek od wartości dodanej od tych zakupów;

zgodnie z właściwym ustawodawstwem Zjednoczonego Królestwa dostawy polegające na wynajmie samochodów traktowane były jako świadczenie usług dokonywane w Niemczech i odpowiednio nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Zjednoczonym Królestwie. Zgodnie z prawem niemieckim dostawy te były traktowane jako dostawy towarów dokonane w Zjednoczonym Królestwie i w związku z tym nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech. W konsekwencji w żadnym państwie członkowskim nie pobrano podatku należnego od tych dostaw;

c)	bank brytyjski wybrał swoją niemiecką spółkę zależną na leasingodawcę oraz określił okres obowiązywania umów leasingowych z zamiarem uzyskania korzyści podatkowej w postaci braku powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT od opłat leasingowych:

Czy wykładni art. 17 ust. 3 lit. a) szóstej dyrektywy (1) (obecnie art. 169 lit. a) głównej dyrektywy w sprawie podatku VAT) należy dokonywać w ten sposób, że uprawnia on organy podatkowe Zjednoczonego Królestwa do odmowy udzielenia niemieckiej spółce zależnej prawa do odliczenia podatku VAT, który zapłaciła ona w Zjednoczonym Królestwie z tytułu zakupu samochodów?

2)	Przy odpowiedzi na pytanie pierwsze, czy sąd krajowy powinien rozszerzyć swoją analizę w celu rozważenia ewentualnego stosowania zasady zakazu stosowania praktyk stanowiących nadużycie?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2, czy odliczenie podatku naliczonego od zakupu samochodów byłoby sprzeczne z celem odpowiednich przepisów szóstej dyrektywy i w związku z tym spełniałoby pierwszą przesłankę nadużycia określoną w pkt. 74 wyroku Trybunału w sprawie C-255/02 Halifax plc i in przeciwko Customs & Excise Commissioners uwzględniając między innymi zasadę neutralności opodatkowania?

Również w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2, czy sąd powinien wziąć pod uwagę, że zasadniczym celem transakcji jest uzyskanie korzyści podatkowej, tak że druga przesłanka praktyki stanowiącej nadużycie określona w pkt. 75 wspomnianego wyroku Trybunału zostaje spełniona w okolicznościach, w których w celu uzyskania korzyści podatkowej polegającej na niepobieraniu podatku należnego od opłat leasingowych — w ramach transakcji handlowej pomiędzy stronami działającymi niezależnie, wybrana została zależna spółka niemiecka z zamiarem oddania w leasing samochodów klientowi ze Zjednoczonego Królestwa oraz ustalone zostały warunki umów leasingowych?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku Dz.U. L 145, s. 1

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kammergerichts Berlin (Niemcy) w dniu 22 lipca 2009 r. — DEB Deutsche Energiehandels- und Beratungsgesellschaft mbH przeciwko Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-279/09)

2009/C 267/54

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Kammergericht Berlin

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: DEB Deutsche Energiehandels- und Beratungsgesellschaft mbH

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

Trybunałowi Sprawiedliwości zostaje przedstawione, na podstawie art. 234 WE, następujące pytanie prejudycjalne:

Czy mając na uwadze to, że państwa członkowskie nie mogą — poprzez krajowe uregulowanie przesłanek dotyczących odszkodowania oraz postępowania w przedmiocie stwierdzenia odpowiedzialności państwa za szkody spowodowane naruszeniem zobowiązań ciążących na nim na gruncie prawa wspólnotowego — uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić uzyskania odszkodowania zgodnie z zasadami prawa wspólnotowego w zakresie odpowiedzialności państwa, istnieją względy, które przemawiają przeciwko uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym dochodzenie roszczenia przed sądem uzależnione jest od zapłaty zaliczki na pokrycie kosztów, a pomocy w zakresie kosztów postępowania nie można przyznać osobie prawnej, która nie może uiścić tej zaliczki?

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 24 lipca 2009 r. — postępowanie karne przeciwko R

(Sprawa C-285/09)

2009/C 267/55

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Pytanie prejudycjalne:

Czy art. 28c część A lit. a) szóstej dyrektywy (1) powinien być interpretowany w ten sposób, że należy odmówić zwolnienia z podatku od wartości dodanej w przypadku dostawy towarów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli dostawa została wprawdzie faktycznie dokonana, lecz w świetle obiektywnych okoliczności nie ulega wątpliwości, że sprzedawca będący podatnikiem

a)	wiedział, że przez dostawę uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, lub

b)	podjął działania, których celem było zatajenie tożsamości prawdziwego nabywcy, w celu umożliwienia mu lub osobie trzeciej popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej?

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie van België w dniu 29 lipca 2009 r. — Vlaamse Gemeenschap przeciwko M. Baesenowi

(Sprawa C-296/09)

2009/C 267/57

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Cassatie van België

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vlaamse Gemeenschap

Strona pozwana: M. Baesen

Pytania prejudycjalne

1)	Czy do celów stosowania art. 13 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 1408/71 (1) termin „urzędnicy służby cywilnej i personel równorzędny” należy definiować na podstawie krajowego systemu zabezpieczenia społecznego, którym objęty jest zainteresowany?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: Czy zainteresowanego, który jest zatrudniany na podstawie umowy o pracę przez pracodawcę w ramach administracji publicznej i według krajowego systemu w zakresie niektórych działów zabezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia podlega przepisom o zabezpieczeniu społecznym pracowników, natomiast w zakresie innych działów zabezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia podlega szczególnym przepisom obowiązującym dla urzędników, należy uznać za członka personelu równorzędnego z urzędnikami w rozumieniu art. 13 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 1408/71?

(1) Rozporządzenia Rady (EWG) z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Bíróság Gazdasági Kollégiuma (Węgry) w dniu 29 lipca 2009 r. — RANI Slovakia s.r.o. przeciwko Hankook Tire Magyarország Kft.

(Sprawa C-298/09)

2009/C 267/58

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Fővárosi Bíróság Gazdasági Kollégiuma

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: RANI Slovakia s.r.o.

Strona pozwana: Hankook Tire Magyarország Kft.

Pytania prejudycjalne

Mając na względzie art. 3 lit. c) i art. 59 Traktatu rzymskiego, czy wykładni motywu 19 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług należy dokonywać w ten sposób, że w odniesieniu do działalności przedsiębiorstw pracy tymczasowej prawo krajowe może swobodnie ustanawiać wymogi, jakie powinien spełnić pracodawca (przedsiębiorstwo), aby mieć dostęp do wykonywania takiej działalności na terytorium danego państwa członkowskiego i w związku z tym uznawać jedynie przedsiębiorstwa pracy tymczasowej posiadające siedzibę na tym terytorium?

Czy wykładni art. 1 ust. 4 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady należy dokonywać w ten sposób, że — w odniesieniu do wydawania zezwolenia na wykonywanie działalności — przedsiębiorstwa posiadające siedzibę na terytorium danego państwa członkowskiego można traktować w sposób bardziej korzystny niż przedsiębiorstwa posiadające siedzibę w innym państwie członkowskim?

Czy wykładni art. 59, 62 i 63 Traktatu rzymskiego, czytanych łącznie, należy dokonywać w ten sposób, że ograniczenia istniejące w chwili przystąpienia do Unii Europejskiej mogą nadal obowiązywać, nie będąc uważane za niezgodne z prawem wspólnotowym, do czasu przyjęcia przez Radę programu ustalającego warunki liberalizacji dla tego rodzaju usług lub dyrektyw koniecznych w celu realizacji tego programu?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytania poprzedzające, czy istnieje jakiś interes ogólny, który uzasadnia ograniczenie polegające na tym, że działalność przedsiębiorstw pracy tymczasowej może być wykonywana jedynie przez przedsiębiorstwa posiadające siedzibę i zarejestrowane w danym państwie członkowskim i który pozwala w ten sposób przyjąć, że ograniczenie to jest zgodne tego ograniczenia z art. 59 i 65 Traktatu rzymskiego?

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) w dniu 30 lipca 2009 r. — DAR Duale Abfallwirtschaft und Verwertung Ruhrgebiet GmbH przeciwko Ministerstvo životního prostředí

(Sprawa C-299/09)

2009/C 267/59

Język postępowania: czeski

Sąd krajowy

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: DAR Duale Abfallwirtschaft und Verwertung Ruhrgebiet GmbH

Strona pozwana: Ministerstvo životního prostředí

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 lit. i) i k) rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (1) w związku z art. 1 lit. e) i f) dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (2) i z pkt D10 załącznika IIA oraz pkt R1 załącznika IIB do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że pierwsze z kryteriów określonych przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 13 lutego 2003 r. w sprawie C-458/00 Komisja przeciwko Luksemburgowi, Rec. s. I-1553, po to, aby spalanie odpadów można było uznać za odzyskiwanie odpadów w celu wytwarzania energii w rozumieniu pkt R1 załącznika IIB do tej dyrektywy (czyli głównym celem czynności musi być umożliwienie spełnienia przez odpady użytecznej funkcji, mianowicie wytwarzania energii), może być spełnione także w przypadku, gdy nie występuje żadna z okoliczności, które zostały wymienione przez Trybunał Sprawiedliwości w tym wyroku jako okoliczności świadczące o odzyskiwaniu odpadów, to znaczy w sytuacji, gdy operator instalacji, w której ma nastąpić spalenie odpadów, nie dokonuje płatności za tę czynność na rzecz dostawcy odpadów, a instalacja nie jest technicznie przystosowana do tego, by w przypadku braku odpadów mogła działać przy wykorzystaniu pierwotnych źródeł energii?

W razie twierdzącej odpowiedzi na pytanie pierwsze, na jakich warunkach można w takim przypadku uważać daną czynność za odzyskiwanie odpadów?

Czy można zupełnie pominąć aspekt zapłaty za czynność z odpadami bądź czy dla możliwości uznania danej czynności za odzyskiwanie odpadów co najmniej konieczne jest, by zysk operatora instalacji ze sprzedaży energii cieplnej lub elektrycznej uzyskanej ze spalania pewnej ilości odpadów przekraczał zysk operatora instalacji z zapłaty za odbiór odpadów?

W odniesieniu do charakteru instalacji odbiorcy odpadów, czy za wystarczającą okoliczność świadczącą o czynności związanej z odzyskiwaniem odpadów można uznać to, że w decyzji zezwalającej na eksploatację instalacji jest ona formalnie zaklasyfikowana jako instalacja do odzyskiwania odpadów dla celów energetycznych i że operator instalacji sam się umownie zobowiązał do zasilania sieci pewną ilością energii cieplnej i naraziłby się na karę umowną w razie naruszenia tego zobowiązania, czy też minimalnym warunkiem do uznania danej czynności za odzyskiwanie odpadów jest to, by operator instalacji z prawnego, technicznego i ekonomicznego punktu widzenia był faktycznie w stanie obsługiwać instalację, przynajmniej przejściowo, przy wykorzystaniu paliw innych niż odpady?

(1) Dz.U. L 30, s. 1.

(2) Dz.U. L 194, s. 39.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 3 sierpnia 2009 r. — Vicoplus SC PUH przeciwko Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

(Sprawa C-307/09)

2009/C 267/62

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vicoplus SC PUH

Strona pozwana: Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

Pytania prejudycjalne

Czy art. 49 i 50 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przyjęciu przepisów krajowych takich jak art. 2 Wet arbeid vreemdelingen w związku z art. 1e ust. 1 lit. c) rozporządzenia wykonującego Wet arbeid vreemdelingen, zgodnie z którymi dla oddelegowania pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71/WE (1) wymagane jest pozwolenie na pracę?

2)	Na podstawie jakich kryteriów należy ustalać czy ma miejsce oddelegowanie pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71/WE?

(1) Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. U. L 18, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 3 sierpnia 2009 r. — B.A.M. Vermeer Contracting sp. z o.o. przeciwko Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

(Sprawa C-308/09)

2009/C 267/63

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: B.A.M. Vermeer Contracting sp. z o.o.

Strona pozwana: Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

Pytania prejudycjalne

2)	Na podstawie jakich kryteriów należy ustalać czy ma miejsce oddelegowanie pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71/WE?

(1) Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. U. L 18, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 3 sierpnia 2009 r. — Olbek Industrial Services sp. z o.o. przeciwko Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

(Sprawa C-309/09)

2009/C 267/64

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Olbek Industrial Services sp. z o.o.

Strona pozwana: Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

Pytania prejudycjalne

2)	Na podstawie jakich kryteriów należy ustalać czy ma miejsce oddelegowanie pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71/WE?

(1) Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. U. L 18, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 7 sierpnia 2009 r. — Stadt Graz przeciwko Strabag AG, Teerag-Asdag AG, Bauunternehmung Granit GesmbH

(Sprawa C-314/09)

2009/C 267/65

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stadt Graz

Strona pozwana: Strabag AG, Teerag-Asdag AG, Bauunternehmung Granit GesmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (1), lub inne przepisy tej dyrektywy stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym [powstanie] roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia przez podmiot zamawiający wspólnotowego prawa zamówień publicznych uzależnione jest od spełnienia przesłanki zawinienia, również wtedy, gdy uregulowanie to stosowane jest w ten sposób, że co do zasady domniemuje się winę organu podmiotu zamawiającego i wyklucza się możliwość powołania się przez niego na brak indywidualnych umiejętności i tym samym na brak subiektywnego elementu zawinienia?

W przypadku, gdyby na pytanie pierwsze została udzielona odpowiedź przecząca:

Czy art. 2 ust 7 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane należy interpretować w ten sposób, że w rozumieniu ustanowionego tam obowiązku zapewnienia efektywnego wykonywania decyzji wydanych w postępowaniu odwoławczym decyzja urzędu kontroli zamówień publicznych wiąże wszystkich uczestników postępowania, a zatem również podmiot zamawiający?

W przypadku, gdyby na pytanie drugie została udzielona odpowiedź twierdząca:

Czy zgodnie z art. 2 ust. 7 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane dopuszczalne jest, żeby podmiot zamawiający zignorował prawomocną decyzję urzędu kontroli zamówień publicznych, względnie, czy jest on do tego nawet zobowiązany; a jeśli tak, to na jakich warunkach?

(1) Dz.U. L 395, s. 33

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 10 sierpnia 2009 r. — MSD Sharp & Dohme GmbH przeciwko Merckle GmbH

(Sprawa C-316/09)

2009/C 267/66

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: MSD Sharp & Dohme GmbH

Strona pozwana: Merckle GmbH

Pytania prejudycjalne

Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zostaje przedstawione w przedmiocie wykładni dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (1), ostatnio zmienionej przez dyrektywę 2008/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 marca 2008 r. (2) następujące pytanie prejudycjalne:

Czy art. 88 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi obejmuje także adresowaną do ogółu społeczeństwa reklamę produktów leczniczych dostępnych tylko na receptę, jeśli zawiera ona jedynie informacje, które przedstawiono organowi dopuszczającemu do obrotu w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i które są dostępne dla każdej osoby nabywającej dany produkt, jeśli informacje te nie są przekazywane potencjalnym klientom niezależnie od ich woli, lecz są dostępne w Internecie tylko dla tych, którzy o nie zabiegają?

(1) Dz.U. L 311, s. 67.

(2) Dz.U. L 81, s. 51.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/36

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 10 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych T-396/05 i T-397/05 w sprawie ArchiMEDES przeciwko Komisji, wniesione w dniu 10 sierpnia 2009 r. przez ArchiMEDES

(Sprawa C-317/09 P)

2009/C 267/67

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Architecture, Microclimat, Énergies Douces Europe et Sud, sarl (ArchiMEDES) (przedstawiciel: adwokat P.-P. Van Gehuchten)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

ArchiMEDES zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o kasację wyroku wydanego w dniu 10 czerwca 2009 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w sprawach połączonych T-396/05 i T-397/05 i uwzględnienie zawartych w jej skargach do Sądu Pierwszej Instancji żądań:

—	stwierdzenie nieważności zawartej w piśmie z dnia 5 października 2005 r., która została podana do wiadomości wnoszącej odwołanie w dniu 10 października 2005 r., decyzji Komisji o potrąceniu wzajemnych wierzytelności, oraz

—	stwierdzenie nieważności decyzji o odzyskaniu należności zawartej w pismach z dnia 30 sierpnia 2005 r. i w nocie debetowej nr 3240705638 z dnia 23 sierpnia 2005 r., które zostały podane do wiadomości wnoszącej odwołanie w dniu 2 września 2005 r.,

—	unieważnienie decyzji Komisji o rozwiązaniu umowy z datą 30 sierpnia 2005 r.,

—	nakazanie Komisji zapłaty kwoty 125 906 EUR, powiększonej o kwotę ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia 12 lutego 2002 r.,

—	tytułem ewentualnym, nakazanie Komisji zapłaty kwoty 103 551,90 EUR powiększonej o kwotę ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia 12 lutego 2002 r.,

oraz obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie swe ArchiMEDES opiera na czterech zarzutach.

W swym pierwszym zarzucie związanym z wnioskiem o stwierdzenie nieważności zawartej w piśmie Komisji z dnia 5 października 2005 r. decyzji o potrąceniu wzajemnych wierzytelności wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji art. 230 WE, art. 1291 francuskiego kodeksu cywilnego oraz błąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bądź też jego brak. W opinii wnoszącej odwołanie decyzja o potrąceniu wierzytelności jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 230 WE, a wydana w niniejszym przypadku przez Komisję decyzja została wydana z naruszeniem warunków ustanowionych w regulującym umowę zawartą między ArchiMEDES a Komisją art. 1291 francuskiego kodeksu cywilnego, zgodnie z którym zakwestionowanie wierzytelności nabiera pewnego charakteru dopiero od momentu wydania wyroku nakazującego dłużnikowi zapłatę wierzycielowi jego wierzytelności. Sąd nie uwzględnił zaś tych przepisów, rozstrzygając, że skarżąca nie ma już interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 5 października 2005 r., ponieważ ta ostatnia stanowi nieprawidłowe jednostronne działanie.

W swym drugim zarzucie wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie art. 6 Europejskiej Konwencji Ochrony Praw Człowieka, art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, ogólną zasadę litis denuntiatio, prawo do obrony i prawo do równego procesu ze względu na to, że Sąd bezzasadnie odmówił uwzględnienia jej żądania wezwania do sądu innych podmiotów tej umowy oraz uznania wyroku za je obowiązujący. Odmowa ta skutkuje de facto naruszeniem zasady równości broni pomiędzy podmiotami zawartej między Komisją i jej licznymi kontrahentami umowy, ponieważ instytucja ta mogłaby odpowiednio skierować swą skargę przeciwko wszystkim swoim kontrahentom, podczas gdy taka możliwość nie istnieje w przypadku, gdy skarga została złożona przez jednego kontrahenta.

W swym trzecim zarzucie, składającym się z dwóch części, wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji art. 1134 i 1165 kodeksu cywilnego, zasady mocy dowodowej dokumentów, art. 1.1 i 10 umowy BU/209/95, art. 2.1, 2.2, 21.1 i 21.4 załącznika II do tej samej umowy, a także brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku bądź błąd w tym uzasadnieniu. Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył powyższe przepisy, po pierwsze, wprowadzając rozróżnienie między prawami i obowiązkami różnych kontrahentów, podczas gdy są oni odpowiedzialni łącznie i solidarnie za wykonanie umowy BU/209/95, oraz, po drugie, uznając wnoszącą odwołanie za osobę trzecią względem rozpatrywanej umowy ze względu na jej status podwykonawcy, podczas gdy była ona właśnie tej umowy stroną.

W swym czwartym zarzucie, składającym się z dwóch części, wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji art. 1134 i 1184 kodeksu cywilnego, zasady mocy dowodowej dokumentów, art. 5 załącznika II do umowy BU/209/95, a także brak uzasadnienia i wewnętrzną sprzeczność zaskarżonego wyroku ze względu na to, że Sąd ten uznał, iż Komisja miała prawo jednostronnie rozwiązać tę umowę z dniem 30 sierpnia 2005 r., pomimo ustalenia, że sprawozdanie końcowe z wykonania umowy zostało przez tą instytucję milcząco zaakceptowane trzy lata wcześniej.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/37

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-189/03 ASM Brescia SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 11 sierpnia 2009 r. przez A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA

(Sprawa C-318/09 P)

2009/C 267/68

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA (przedstawiciele: A. Santa Maria, A. Giardina, C. Croff, G. Pizzonia, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku w sprawie T-189/03 ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego, w szczególności art. 87 traktatu WE, oraz na brak uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd uznał trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych za pomoc państwa;

—	uchylenie wyroku ze względu na niepoprawne i wewnętrznie sprzeczne zastosowanie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim Sąd nie uznał trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych za pomoc istniejącą;

—	uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim Sąd potwierdził zgodność z prawem nakazu odzyskania pomocy zawartego w decyzji; oraz

—

stwierdzenie nieważności decyzji (1) w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, że przejściowy system ciągłości podatkowej dotyczący przedsiębiorstw z przewagą kapitału publicznego, świadczących lokalne usługi użyteczności publicznej stanowi pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem (art. 2 decyzji) lub w zakresie, w jakim Komisja zobowiązała Włochy do odzyskania rzeczonej pomocy od jej beneficjentów (art. 3 decyzji);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego A2A S.p.A. podnosi naruszenie przez Sąd art. 87 ust. 1 WE oraz brak uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd uznał trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych za pomoc państwa. Wnosząca odwołanie uważa w szczególności, że Komisja nie wykazała w decyzji, że dwie przesłanki przewidziane w art. 87 ust. 1 WE, a mianowicie zakłócenie konkurencji oraz wpływ na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, zostały spełnione w niniejszej sprawie. Ponadto Sąd nie zbadał poprawnie założeń, na których Komisja oparła kwalifikację omawianego środka jako „pomocy”, jak powinien był to uczynić, wykonując „pełną” kontrolę wymaganą przez orzecznictwo wspólnotowe.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi ewentualnie naruszenie przez Sąd art. 88 WE oraz obowiązku uzasadnienia i wnosi w związku z tym o uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd uznał trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych za „nową pomoc”. W szczególności Sąd wiernie powtórzył twierdzenia Komisji i nie zgodził się z tezą, że środki w formie trzyletniego zwolnienia na rzecz przedsiębiorstw skomunalizowanych przekształconych w spółki akcyjne mogą zostać uznane za „pomoc istniejącą”. Należy natomiast dojść do przeciwnego wniosku, uznawszy, że rozpatrywany system zwolnień podatkowych istniejący przed wejściem w życie traktatu WE znajdował również zastosowanie do przedsiębiorstw skomunalizowanych, które — jak przyznała sama Komisja — stanowią te same jednostki gospodarcze co spółki utworzone na podstawie ustawy nr 142/90.

Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego A2A wnosi tytułem dalszego żądania ewentualnego o uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego i zasad w nim zawartych w zakresie, w jakim Sąd potwierdził w tymże wyroku zgodność z prawem nakazu odzyskania pomocy zawartego w decyzji. Zdaniem wnoszącej odwołanie wyrok winien zostać uchylony w zakresie, w jakim — wbrew wcześniejszemu orzecznictwu sądów wspólnotowych — Sąd potwierdził w nim zgodność z prawem ogólnego nakazu zawartego w decyzji i uznał zasadniczo, że władze krajowe nie dysponują żadnym zakresem uznania.

(1) Decyzja Komisji 2003/193/WE z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie pomocy państwa w formie zwolnień podatkowych i pożyczek na preferencyjnych warunkach przyznanych przez Włochy na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego (Dz.U. 2003, L 77, s. 21).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/38

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-297/02 ACEA SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 11 sierpnia 2009 r. przez ACEA SpA

(Sprawa C-319/09 P)

2009/C 267/69

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: ACEA SpA (przedstawiciele: L. Radicati di Brozolo, A. Giardina i T. Ubaldi, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, ACSM Como SpA, AEM-Azienda Energetica Metropolitana Torino-SPA

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku wydanego w sprawie T-297/02 w zakresie, w jakim Sąd nie ocenił ujemnie braku zróżnicowanego badania różnych przypadków zastosowania trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych i potwierdził ogólną i abstrakcyjną kwalifikację wspomnianego zwolnienia jako pomocy państwa;

—	uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd nie uznał kwalifikacji trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych jako pomocy istniejącej w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia Rady WE nr 659/1999 (1);

—	uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd potwierdził zgodność z prawem nakazu odzyskania pomocy przewidzianego w art. 3 decyzji (2);

—	obciążenie Komisję kosztami poniesionymi przed sądami obu instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty odwołania na poparcie swoich żądań.

Zarzut pierwszy opiera się na naruszeniu prawa przy stosowaniu art. 88 WE i rozporządzenia Rady WE nr 659/1999, jak i na braku uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jeśli chodzi o brakujące zróżnicowane badanie różnych przypadków zastosowania trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, przewidzianego w art. 3 ust. 70 ustawy nr 549/1995, jak i w art. 66 ust. 14 dekretu z mocą ustawy nr 331/1993. Sąd naruszył, bowiem prawo i nie uzasadnił swojego orzeczenia w zakresie, w jakim nie ocenił ujemnie — w świetle szczególnych okoliczności sprawy i informacji, którymi dysponowała Komisja — abstrakcyjnego i niezupełnego charakteru dochodzenia oraz wniosków, do jakich doszła Komisja w zaskarżonej decyzji, co do różnych przypadków, w których zwolnienie z podatku miało zastosowanie.

Zarzut drugi opiera się na błędnym zastosowaniu przez Sąd art. 87 ust. 1 WE, jak i na braku uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd potwierdził ogólną i abstrakcyjną kwalifikację trzyletniego zwolnienia jako pomocy państwa. W szczególności Sąd nie zbadał prawidłowo okoliczności danej sprawy ani założeń, na których Komisja oparła kwalifikację omawianego środka jako pomocy, tak jak powinien był to zrobić, korzystając z przysługujących mu uprawnień w zakresie pełnej kontroli. Sąd potwierdził zatem decyzję Komisji, chociaż nie wykazano wystąpienia — przynajmniej co do niektórych sektorów, których dotyczy zwolnienie — dwóch przesłanek przewidzianych w art. 87 ust. 1 WE, a mianowicie: groźby zakłócenia konkurencji i wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

Zarzut trzeci opiera się na niedostatku i wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia, jak i na naruszeniu prawa przy dokonywaniu wykładni i przy zastosowaniu art. 88 ust. 1 WE i art. 1 lit b) ppkt (v) rozporządzenia Rady WE nr 659/1999, jeśli chodzi o uznanie trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych za nową pomoc. Sąd nie ocenił bowiem negatywnie faktu, że zwolnienie nie zostało uznane za pomoc istniejącą w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia Rady WE nr 659/1999, chociaż z kontekstu i z okoliczności sprawy wynikało, że uznanie za nową pomoc — przynajmniej co do niektórych sektorów, których dotyczy trzyletnie zwolnienie — nie było uzasadnione.

Zarzut czwarty opiera się na naruszeniu prawa i braku uzasadnienia, co się tyczy zgodności z prawem nakazu odzyskania pomocy przewidzianego w art. 3 zaskarżonej decyzji. Mając na względzie okoliczności sprawy, Sąd popełnił błąd, uznając, że nakaz odzyskania pomocy określony w sentencji decyzji miał maksymalny zakres i był całkowicie bezwarunkowy, podczas gdy rzeczona decyzja zawierała tylko abstrakcyjną, rodzajową i niepełną ocenę zwolnienia podatkowego.

(1) Rozporządzenie Rady WE nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

(2) Decyzja Komisji 2003/193/WE z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie pomocy państwa w formie zwolnień podatkowych i pożyczek na preferencyjnych warunkach przyznanych przez Włochy na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego (Dz.U. 2003, L 77, s. 21).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/39

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-301/02 AEM przeciwko Komisji, wniesione w dniu 11 sierpnia 2009 r. przez A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA

(Sprawa C-320/09 P)

2009/C 267/70

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA (przedstawiciele: A. Giardina, A. Santa Maria, C. Croff i G. Pizzonia, adwokaci

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku w sprawie T–301/02 ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego, a w szczególności art. 87 traktatu WE, a także ze względu na brak uzasadnienia, w zakresie, w jakim w wyroku tym uznano trzyletnie zwolnienie z podatku od osób prawnych za pomoc państwa;

—	uchylenie wyroku ze względu na błędne i wewnętrznie sprzeczne zastosowanie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim w wyroku tym nie uznano trzyletniego zwolnienia z podatku od osób prawnych za pomoc istniejącą;

—	uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim w wyroku tym potwierdzono zgodność z prawem decyzji (1) zawierającej nakaz odzyskania pomocy, a w konsekwencji;

—

stwierdzenie nieważności decyzji w części, w której uznano w niej, że przejściowy system służący zachowaniu ciągłości opodatkowania, obejmujący lokalne przedsiębiorstwa użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego stanowi niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem pomoc państwa (art. 2 decyzji) lub w części, w której akt ten nakazuje Włochom odzyskanie pomocy od jej beneficjentów (art. 3 decyzji);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego A2A S.p.A. zarzuca Sądowi naruszenie art. 87 ust. 1 WE, a także brak uzasadnienia w zakresie, w jakim w zaskarżonym wyroku uznano trzyletnie zwolnienie z podatku od osób prawnych za pomoc państwa. W szczególności skarżąca twierdzi, że w swej decyzji Komisja nie wykazała, jakoby w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniały dwie przesłanki określone w art. 87 ust. 1 WE, a mianowicie zakłócenie konkurencji i wpływ na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową. Sąd nie zbadał w prawidłowy sposób przesłanek, na podstawie których Komisja doszła do wniosku o istnieniu „pomocy”, chociaż powinien to uczynić, w świetle sformułowanego w orzecznictwie wymogu przeprowadzenia „wyczerpującej” analizy.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca posiłkowo zarzuca Sądowi naruszenie art. 88 WE, a także obowiązku uzasadnienia, a w związku z tym wnosi o uchylenie wyroku w zakresie, w jakim trzyletnie zwolnienie z podatku od osób prawnych uznano w nim za „nową pomoc”. W szczególności Sąd zaprzeczył — powtarzając po prostu twierdzenia Komisji — że trzyletnie ulgi podatkowe przyznane komunalnym przedsiębiorstwom przekształconym w spółki akcyjne można uznać za „pomoc istniejącą”. Przeciwny wniosek nasuwa się jednak po uwzględnieniu okoliczności, że kwestionowany system ulg podatkowych, wprowadzony przed wejściem w życie traktatu WE, miał zastosowanie także do przedsiębiorstw komunalnych, które były — jak sama przyznała Komisja — takimi samymi podmiotami gospodarczymi jak spółki w rozumieniu ustawy nr 142/90.

Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego A2A wnosi posiłkowo o uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego i sformułowanych w nim zasad w zakresie, w jakim w wyroku tym potwierdzono zgodność z prawem zawartego w decyzji nakazu odzyskania pomocy. Według skarżącej wyrok należy uchylić ze względu na to, że wbrew wcześniejszemu orzecznictwu sądów wspólnotowych potwierdzono w nim zgodność z prawem zawartego w decyzji nakazu o charakterze ogólnym, a w istocie także całkowity brak uznania po stronie władz krajowych.

(1) Decyzja Komisji 2003/193/WE z dnia 5 czerwca 2002 w sprawie pomocy państwa w formie zwolnień podatkowych i pożyczek na preferencyjnych warunkach przyznanych przez Włochy na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego (Dz.U. L 77, s. 21).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/40

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England and Wales), Chancery Division w dniu 12 sierpnia 2009 r. — L’Oréal SA, Lancôme parfums et beauté & Cie SNC, Laboratoire Garnier & Cie, L’Oréal (UK) Limited przeciwko eBay International AG, eBay Europe SARL, eBay (UK) Limited, Stephanowi Pottsowi, Tracy Ratchford, Marie Ormsby, Jamesowi Clarke’owi, Joannie Clarke, Glenowi Foksowi, Rukhsanie Bi

(Sprawa C-324/09)

2009/C 267/71

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England and Wales), Chancery Division

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: L’Oréal SA, Lancôme parfums et beauté & Cie SNC, Laboratoire Garnier & Cie, L’Oréal (UK) Limited

Strona pozwana: eBay International AG, eBay Europe SARL, eBay (UK) Limited, Stephan Potts, Tracy Ratchford, Marie Ormsby, James Clarke, Joanna Clarke, Glen Fox, Rukhsana Bi

Pytania prejudycjalne

W razie gdy testery perfum i kosmetyków (tzn. próbki używane przy demonstrowaniu towarów konsumentom w placówkach handlu detalicznego) oraz „dramming bottles” (tzn. pojemniki, z których mogą być pobierane niewielkie ilości w celu dostarczenia ich konsumentom w formie bezpłatnych próbek), które nie są przeznaczone do sprzedaży konsumenckiej (i są często oznaczone „nie do sprzedaży” lub „nie do sprzedaży indywidualnej”), są dostarczane nieodpłatnie autoryzowanym dystrybutorom właściciela znaku towarowego, to czy takie towary zostały „wprowadzone do obrotu” w rozumieniu art. 7 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG (1) z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodastw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (zwanej dalej „dyrektywą 89/104/EWG”) i art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 (2) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 40/94”)?

W razie gdy z perfum i kosmetyków zostały usunięte bez zgody właściciela znaku towarowego pudełka (lub inne opakowania zewnętrzne), to czy stanowi to dla właściciela znaku towarowego „uzasadnioną przyczynę” sprzeciwu wobec dalszego obrotu odpakowanymi towarami w rozumieniu art. 7 ust. 2 dyrektywy 89/104/EWG i art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94?

Czy w odniesieniu do odpowiedzi na pytanie drugie powyżej stanowi różnicę, jeżeli:

wskutek usunięcia pudełek (lub innego opakowania zewnętrznego) odpakowane towary nie są opatrzone danymi wymaganymi na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 76/768/EWG (3) z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów kosmetycznych (zwanej dalej „dyrektywą 76/768/EWG”), a w szczególności nie są opatrzone wykazem składników lub „terminem przydatności”?

b)	wskutek braku takich danych oferowanie do sprzedaży lub sprzedaż odpakowanych towarów stanowi przestępstwo według prawa karnego państwa członkowskiego, w którym są one oferowane do sprzedaży lub sprzedawane osobom trzecim?

Czy w odniesieniu do odpowiedzi na pytanie drugie powyżej stanowi różnicę, jeżeli dalszy obrót szkodzi lub może szkodzić wizerunkowi towarów i tym samym renomie znaku towarowego? Jeśli tak, to czy taki skutek objęty jest domniemaniem, czy też wymaga się jego udowodnienia przez właściciela znaku towarowego?

W razie gdy przedsiębiorca obsługujący rynek online nabędzie od operatora wyszukiwarki możliwość korzystania z oznaczenia, które jest identyczne z zarejestrowanym znakiem towarowym, jako słowa kluczowego, tak że oznaczenie to jest wyświetlane użytkownikowi przez wyszukiwarkę w sponsorowanym łączu do witryny operatora rynku online, to czy wyświetlenie tego oznaczenia w sponsorowanym łączu stanowi „używanie” oznaczenia w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/104/EWG i art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94?

W razie gdy kliknięcie na sponsorowane łącze określone w pytaniu piątym powyżej kieruje użytkownika bezpośrednio do reklam lub ofert sprzedaży towarów identycznych z tymi, dla których zarejestrowany jest znak towarowy, pod oznaczenie umieszczone w witrynie przez inne strony, z których to towarów niektóre naruszają znak towary, a inne nie naruszają znaku towarowego ze względu na odmienny status danych towarów, to czy stanowi to używanie oznaczenia przez operatora rynku online „dla” towarów naruszających prawa własności intelektualnej w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. c) dyrektywy 89/104/EWG i art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94?

W razie gdy towary reklamowane i oferowane do sprzedaży na witrynach określonych w pytaniu szóstym powyżej obejmują towary, które nie zostały wprowadzone do obrotu w EOG przez właściciela znaku towarowego lub za jego zgodą, to czy aby takie używanie podlegało zakresowi art. 5 ust. 1 lit. c) dyrektywy 89/104/EWG i art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, a nie podlegało zakresowi art. 7 ust. 1 dyrektywy 89/104/EWG i art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94, wystarczy, że reklama lub oferta sprzedaży jest skierowana do konsumentów na obszarze, dla którego zastrzeżono znak towarowy, czy też właściciel znaku towarowego musi wykazać, że reklama lub oferta sprzedaży nieuchronnie skutkuje wprowadzeniem danych towarów do obrotu na obszarze, dla którego zastrzeżono znak towarowy?

8)	Czy w odniesieniu do odpowiedzi na pytania od piątego do siódmego powyżej stanowi różnicę, jeżeli używanie, któremu właściciel znaku towarowego zarzuca naruszanie prawa do tego znaku, polega na wyświetlaniu oznaczenia w witrynie samego operatora rynku online, a nie w sponsorowanym łączu?

Jeżeli wystarczy, że reklama lub oferta sprzedaży jest skierowana do konsumentów na obszarze, dla którego zastrzeżono znak towarowy, aby takie używanie podlegało zakresowi art. 5 ust. 1 lit. c) dyrektywy 89/104/EWG i art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, a nie podlegało zakresowi art. 7 ust. 1 dyrektywy 89/104/EWG i art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94:

to czy takie używanie polega na „przechowywaniu informacji przekazanych przez usługobiorcę” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (zwanej dalej dyrektywą 2000/31/WE) lub obejmuje takie przechowywanie?

jeżeli używanie to nie polega wyłącznie na czynnościach podlegających zakresowi art. 14 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE, ale obejmuje takie czynności, to czy operator rynku online jest zwolniony z odpowiedzialności w zakresie, w jakim używanie polega na takich czynnościach, a jeżeli tak, to czy można przyznać odszkodowanie lub inny pieniężny środek naprawczy z tytułu takiego używania w zakresie, w jakim nie jest one zwolnione z odpowiedzialności?

w okolicznościach, gdy operator rynku online wie, że towary były reklamowane, oferowane do sprzedaży i sprzedawane w jego witrynie z naruszeniem zarejestrowanych znaków towarowych i że te zarejestrowane znaki towarowe prawdopodobnie nadal będą naruszane w ten sposób poprzez reklamowanie, oferowanie do sprzedaży i sprzedaż tych samych lub podobnych towarów przez tych samych lub różnych użytkowników witryny, to czy stanowi to „faktyczne wiadomości” lub „wiedzę” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE?

10)

W razie gdy usługi pośrednika, takiego jak operator witryny, były wykorzystywane przez osobę trzecią do naruszania zarejestrowanego znaku towarowego, to czy art. 11 dyrektywy 2004/48/WE (4) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (zwanej dalej „dyrektywą 2004/48/WE”) wymaga, aby państwa członkowskie zapewniły, by właściciel znaku towarowego mógł uzyskać nałożenie na pośrednika zakazu skierowanego przeciwko dalszemu naruszaniu tego znaku towarowego, w odróżnieniu od kontynuacji tego konkretnego naruszenia, a jeśli tak, jaki jest zakres takiego zakazu, który ma być dostępny?

(1) Dz.U. L 40, s. 1.

(2) Dz.U. 1994, L 11, s. 1.

(3) Dz.U. L 262, s. 169.

(4) Dz.U. L 157, s. 45.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/41

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-300/02 AMGA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 17 sierpnia 2009 r. przez Iride SpA, dawniej AMGA SpA

(Sprawa C-329/09 P)

2009/C 267/72

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Iride SpA, dawniej AMGA SpA (przedstawiciele: L. Radicati di Brozolo i T. Ubaldi, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku wydanego w sprawie T-300/02 z uwagi na wypaczenie informacji zawartych w aktach sprawy i błąd w zakresie wniosków prawnych, jakie Sąd sformułował na podstawie tychże informacji, gdy stwierdził, że sporna decyzja (1) nie dotyczy Azienda Mediterranea Gas e Acqua S.p.A. (AMGA) indywidualnie oraz że skarga wniesiona przez nią w sprawie T-300/02 jest niedopuszczalna;

—	stwierdzenie, że skarga wniesiona w sprawie T-300/02 jest dopuszczalna i przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji celem jej rozpoznania co do istoty zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obydwu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojego żądania wnosząca odwołanie podnosi, na podstawie art. 230 akapit czwarty WE i stosownego orzecznictwa wspólnotowego, tylko jeden zarzut oparty na wypaczeniu informacji zawartych w aktach sprawy oraz na błędzie w zakresie wniosków prawnych, jakie Sąd sformułował na podstawie nieprawidłowych ustaleń zawartych w wyroku. Iride uważa w szczególności, że Sąd całkowicie wypaczył informacje, które spółka ta przekazała do oceny Sądu, aby potwierdzić kwalifikację AMGA jako rzeczywistego beneficjenta indywidualnej pomocy przyznanej na podstawie spornego systemu, której odzyskanie zostało nakazane przez Komisję. Z uwagi na wypaczenie informacji zawartych w aktach sprawy Sąd sformułował błędny wniosek prawny, że sporna decyzja nie dotyczy tej spółki indywidualnie, w związku z czym wniesiona prze nią skarga jest niedopuszczalna.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/42

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Meiningen (Niemcy) w dniu 24 sierpnia 2009 r. — Frank Scheffler przeciwko Landkreis Wartburgkreis

(Sprawa C-334/09)

2009/C 267/73

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Meiningen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Frank Scheffler

Strona pozwana: Landkreis Wartburgkreis

Pytanie prejudycjalne

Czy zgodnie z art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i ust. 4 dyrektywy 91/439/EWG (1) państwo członkowskie ma prawo skorzystać z uprawnienia przysługującego mu na podstawie art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/439/EWG do stosowania wobec posiadacza prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie własnych przepisów krajowych w zakresie ograniczania, zawieszania, cofania lub unieważniania uprawnień do kierowania pojazdami w związku z opinią w przedmiocie zdolności do kierowania pojazdami przedłożoną przez posiadacza prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie, gdy opinia ta została wprawdzie sporządzona po wydaniu prawa jazdy i ponadto opiera się na badaniu zainteresowanego przeprowadzonym po tej dacie, jednak odnosi się do okoliczności powstałych przed wydaniem prawa jazdy?

(1) Dyrektywa Rady z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (91/439/EWG); Dz.U. L 237, s. 1

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/42

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-309/02 Acegas przeciwko Komisji, wniesione w dniu 21 sierpnia 2009 r. przez Acegas-APS SpA, dawniej Acqua, Elettricità, Gas e servizi SpA (Acegas)

(Sprawa C-341/09 P)

2009/C 267/74

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Acegas-APS SpA, dawniej Acqua, Elettricità, Gas e servizi SpA (Acegas) (przedstawiciele: F. Ferletic i F. Spitaleri, avvocati, L. Daniele, profesor)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-309/02 ACEGAS APS przeciwko Komisji i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania co do istoty do Sądu Pierwszej Instancji.

—

Obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego i pozostawienie decyzji o kosztach poniesionych w pierwszej instancji do rozstrzygnięcia w wyroku kończącym postępowanie w sprawie.

W przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości uznał, że stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia co do istoty sporu:

—	Stwierdzenie nieważności w całości decyzji Komisji 2003/193/WE (1) z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie pomocy państwa w formie zwolnień podatkowych i pożyczek na preferencyjnych warunkach przyznanych przez Włochy na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego.

—	Ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nakazuje on Republice Włoskiej odzyskanie przyznanej pomocy od beneficjentów.

—	Obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania odwoławczego, a także kosztami postępowania w pierwszej instancji w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 230 akapit czwarty WE — orzeczenie, że decyzja nie dotyczy ACEGAS-APS indywidualnie, w oparciu o błędne lub nieistotne elementy stanu faktycznego.

ACEGAS-APS wskazuje, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości legitymacja do wniesienia skargi na decyzje Komisji dotyczące systemów pomocy zależy od spełnienia dwóch wymogów: skarżąca musi być faktycznym beneficjentem pomocy udzielonej zgodnie z systemem będącym przedmiotem decyzji; decyzja musi zawierać nakaz odzyskania pomocy. ACEGAS-APS utrzymuje, że w niniejszym przypadku spełnione zostały obydwie wskazane przesłanki. W związku z tym Sąd Pierwszej Instancji popełnił błąd orzekając niedopuszczalność skargi, odwołując się do późniejszych okoliczności faktycznych, błędnych, nieistotnych i w odniesieniu do których Sąd nie jest właściwy.

Zarzut drugi: naruszenie art. 230 akapit czwarty WE — błędne uwzględnienie, w celu oceny, czy decyzja dotyczy skarżącej indywidualnie, elementów i okoliczności późniejszych w stosunku do dnia wydania decyzji.

ACEGAS-APS uważa, że przesłanki legitymacji procesowej czynnej powinny istnieć w chwili wydania zaskarżonej decyzji. Dlatego też Sąd Pierwszej Instancji popełnił błąd stwierdzając, że ACEGAS-APS nie miała indywidualnego interesu we wniesieniu skargi, opierając się przy tym na późniejszych okolicznościach faktycznych związanych z postępowaniem wszczętym przez właściwe organy włoskie w celu odzyskania udzielonej w sposób domniemany pomocy.

Zarzut trzeci: naruszenie prawa do obrony skarżącej — uchybienia proceduralne w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji naruszające interesy skarżącej — wypaczenie dowodów — niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie.

W toku postępowania w pierwszej instancji Sąd Pierwszej Instancji kierował pytania na piśmie odpowiednio do ACEGAS-APS i do Republiki Włoskiej, w których prosił o podanie kwoty domniemanej pomocy otrzymanej przez skarżącą. Zadając te pytania Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo do obrony ACEGAS-APS. Ponadto Sad pierwszej Instancji wypaczył treść odpowiedzi, które potwierdzały fakt, że skarżąca była „faktycznym beneficjentem” systemu zwolnień od podatku od osób prawnych, zaskarżonego przez Komisję.

(1) Dz.U. 2003, L 77, s. 21.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/43

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-151/08 Guedes — Indústria e Comércio przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Consorci de l’Espai Rural de Gallecs, wniesione w dniu 26 sierpnia 2009 r. przez Victor Guedes — Indústria e Comércio, SA

(Sprawa C-342/09 P)

2009/C 267/75

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Victor Guedes — Indústria e Comércio, SA (przedstawiciel: B. Braga da Cruz, advogado)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Consorci de l’Espai Rural de Gallecs

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-151/08 (sprawy związane: decyzja Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 16 stycznia 2008 r. wydana w sprawie R 986/2007-2; decyzja Wydziału Znaków Towarowych Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego dotycząca postępowania w sprawie sprzeciwu nr B 828634) zgodnie w szczególności z odpowiednimi przepisami prawa wspólnotowego;

—	odmowa dokonania rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 3 710 597 dla towarów z klas 29 i 31;

—	obciążenie drugiej strony kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W decyzji wydanej przez Wydział Znaków Towarowych OHIM stwierdzono, że niektóre rozpatrywane towary są identyczne lub wykazują oczywiste podobieństwo, jednakże uznano, że sporne znaki towarowe są odrębne bez dokonania oceny renomy wcześniejszego znaku towarowego „GALLO”.

Druga Izba Odwoławcza podzieliła to stwierdzenie, wskazując, że chociaż renoma wcześniejszego znaku towarowego „GALLO” została należycie wykazana, rozpatrywane znaki towarowe są odrębne.

Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zgodził się ze stwierdzeniem Izby Odwoławczej w odniesieniu do okoliczności, że rozpatrywane znaki towarowe wykazują różnice w aspekcie wizualnym, fonetycznym i koncepcyjnym.

Wnoszący odwołanie nie zgadza się z tym stwierdzeniem, gdyż uważa, że znaki towarowe „GALLO” i „GALLECS” oznaczają towary, które są identyczne lub wykazują oczywiste podobieństwo, i są podobne.

W istocie w kilku orzeczeniach wydanych przez instancje wspólnotowe uznano, że znaki towarowe, które mają identyczne elementy początkowe, są łudząco podobne, i z tego względu nie mogą współistnieć na rynku.

Ponadto stwierdzono i uznano, że znak towarowy GALLO cieszy się renomą, co nadaje charakter wysoce odróżniający wcześniejszemu znakowi w Portugalii.

Z tego względu istnieje rzeczywista możliwość, że Consorci de l’Espai Rural de Gallecs czerpałaby nienależną korzyść z renomy wcześniejszego znaku towarowego „GALLO” wnoszącego odwołanie.

Wnoszący odwołanie podnosi zatem, że zaskarżony wyrok narusza przepisy art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/44

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen’s Bench Division (Administrative Court) w dniu 26 sierpnia 2009 r. — Afton Chemical Limited przeciwko Secretary of State for Transport

(Sprawa C-343/09)

2009/C 267/76

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen’s Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Afton Chemical Limited

Strona pozwana: Secretary of State for Transport

Pytania prejudycjalne

W związku z postanowieniami dotyczącymi dodatków metalicznych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/30/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do specyfikacji benzyny i olejów napędowych oraz wprowadzającą mechanizm monitorowania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 1999/32/WE odnoszącą się do specyfikacji paliw wykorzystywanych przez statki żeglugi śródlądowej oraz uchylającej dyrektywę 93/12/EWG (dyrektywa 2009/30/WE) (1):

W odniesieniu do tej części art. 1 ust. 8, która dodaje nowy przepis art. 8a ust. 2 do dyrektywy 98/70/WE (2) ograniczający używanie trikarbonylku (metylocyklopentadieno) manganowego w paliwach do 6 mg Mn na litr od dnia 1 stycznia 2011 r. i do 2 mg od dnia 1 stycznia 2014 r., czy wprowadzenie takich limitów jest:

(1)	niezgodne z prawem, gdyż opiera się na oczywistym błędzie w ocenie?

(2)	niezgodne z prawem, gdyż narusza wymagania zasady ostrożności?

(3)	niezgodne z prawem, gdyż nie odpowiada zasadzie proporcjonalności?

(4)	niezgodne z prawem, gdyż jest sprzeczne z zasadą równego traktowania?

(5)	niezgodne z prawem, gdyż jest sprzeczne z zasadą pewności prawa?

W odniesieniu do tej części art. 1 ust. 8, która dodaje nowe przepisy art. 8a ust. 4, 5, 6 do dyrektywy 98/70/WE wymagające oznakowania wszystkich paliw, które zawierają dodatki metaliczne, określeniem „zawiera dodatki metaliczne”, czy wprowadzenie takiego wymogu oznakowania jest:

(1)	niezgodne z prawem, gdyż opiera się na oczywistym błędzie w ocenie?

(2)	niezgodne z prawem, gdyż nie odpowiada zasadzie proporcjonalności?

(1) Dz.U. L 140, s. 88.

(2) Dyrektywa 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnosząca się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 93/12/EWG (Dz.U. L 350, s. 58).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/45

Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Malty

(Sprawa C-351/09)

2009/C 267/77

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán, K. Xuereb, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Malty

Żądania strony skarżącej:

—

Stwierdzenie, że Republika Malty narusza art. 8 i 15 dyrektywy 2000/60/WE (1),

(a)	nie tworząc programów monitorowania stanu śródlądowych wód powierzchniowych oraz nie uruchamiając ich zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 tej dyrektywy,

(b)	nie wykonując także zobowiązania do przedłożenia podsumowujących sprawozdań z programów monitorowania stanu śródlądowych wód powierzchniowych przewidzianego w art. 15 ust. 2 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Malty kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 15 ust. 2 dyrektywy podsumowujące sprawozdania z programów monitorowania powinny były zostać przedłożone najpóźniej do dnia 22 marca 2007 r. Co więcej, zobowiązanie do przedłożenia podsumowujących sprawozdań dotyczących programów monitorowania stanu śródlądowych wód powierzchniowych jest niezależne od zobowiązania do przedłożenia pierwszego planu gospodarowania wodami w dorzeczu. W obecnej chwili podsumowujące sprawozdanie dotyczące programów monitorowania stanu śródlądowych wód powierzchniowych nie jest dostępne. W związku z tym Komisja uważa, że Republika Malty uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 15 ust. 2 dyrektywy.

Ponadto w świetle powyższych informacji dostarczonych przez Republikę Malty oraz z uwagi na brak informacji na temat podsumowującego sprawozdania dotyczącego programów monitorowania stanu śródlądowych wód powierzchniowych, które powinno zostać przedłożone przez Republikę Malty, Komisja stoi na stanowisku, że na dzień dzisiejszy Republika Malty nie stworzyła programów monitorowania stanu śródlądowych wód powierzchniowych i nie uruchomiła ich zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy. Programy te są istotne do ustalenia spójnego i całościowego przeglądu stanu wód w każdym obszarze dorzecza (2).

(1) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327, s. 1).

(2) Artykuł 8 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/45

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 1 lipca 2009 r. w sprawie T-16/08 Perfetti Van Melle SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), Cloetta Fazer AB wniesione w dniu 2 września 2009 r. przez Perfetti Van Melle SpA

(Sprawa C-353/09 P)

2009/C 267/78

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Perfetti Van Melle SpA (przedstawiciele: P. Perani i P. Pozzi, adwokaci)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), Cloetta Fazer AB

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uwzględnienie odwołania i odpowiednio uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji w sprawie T-16/08 zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 113 regulaminu;

—

wydanie orzeczenia ostatecznego w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala w drodze stwierdzenia nieważności decyzji Wydziału Unieważnień OHIM z dnia 24 listopada 2005 r. dotyczącej wniosku o unieważnienie nr 941 C 973065 oraz obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji i Trybunałem Sprawiedliwości, jak również kosztami wniosku o unieważnienie wniesionego do OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

1. Uzasadnienie

W niniejszym odwołaniu Perfetti Van Melle S.p.A kwestionuje wyrok Sądu Pierwszej Instancji w sprawie T-16/08 wydany w dniu 1 lipca 2009 r., który został ogłoszony w dniu 2 lipca 2009 r.

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie stwierdza, że zaskarżony w niniejszym odwołaniu wyrok Sądu Pierwszej Instancji jest obarczony błędem polegającym na błędnej interpretacji i zastosowaniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w związku z art. 53 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia.

1.1 Zarzut pierwszy: wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji nie zbadał rozpatrywanych znaków towarowych z punktu widzenia „całościowej oceny” lub wywieranego przez nie „całościowego wrażenia”.

Z utrwalonej zasady wynika, że całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie, w jakim dotyczy ona wizualnego, fonetycznego lub koncepcyjnego podobieństwa omawianych znaków, należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących. Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji nie zastosował się do tej zasady i ponadto stwierdził prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opierając swoją ocenę jedynie na fakcie, że rozpatrywane znaki towarowe maja element wspólny „CENTER”.

W zaskarżonym wyroku nie dokonano oceny znaków towarowych w oparciu o „całościową ocenę” i wywierane przez nie „całościowe wrażenie”. Zamiast tego w zaskarżonym wyroku wykorzystane zostało podejście analityczne i dokonano porównania znaku towarowego „CENTER” z jednej strony i pierwszego elementu słownego „CENTER” spornego znaku towarowego z drugiej strony odmawiając jakiegokolwiek znaczenia drugiemu słownemu komponentowi „SHOCK”. Wprawdzie w zaskarżonym wyroku odwołano się do kryterium całościowej oceny i wywieranego przez nie całościowego wrażenia to jednak by działać zgodnie z prawem nie wystarczy zacytować kryterium wypracowanego w orzecznictwie — należy ponadto prawidłowo zastosować je w danej sprawie. Nie miało to miejsca w zaskarżonym wyroku. W wyroku tym Sąd ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że dwa porównywane znaki towarowe są podobne do siebie gdyż mają wspólny element słowny „CENTER” nie wyjaśniając dlaczego element słowny „SHOCK” nie wystarcza, ażeby wykluczyć prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Z powyższych względów wnoszący odwołanie stwierdza także, że Sąd w zaskarżonym wyrok naruszył prawo zniekształcając fakty oraz nie wywiązując się z obowiązku uzasadnienia wyroku.

1.2. Zarzut drugi: wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji w zaskarżonym wyroku nie uwzględnił niektórych niezwykle istotnych i mających znaczenie dla sprawy czynników

Zaskarżony wyrok narusza także art. 8 ust. 1 lit. b), ponieważ nie dokonuje oceny czynników, które są niezwykle istotne w celu stwierdzenia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych. W szczególności Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił długiego okresu, w którym porównywane znaki współistniały oraz braku wprowadzenia w błąd, co zostało obszernie wyjaśnione w skardze przed Sądem Pierwszej Instancji.

Ponadto Sąd Pierwszej Instancji nie dokonał prawidłowej oceny innego istotnego czynnika, którym jest poziom uwagi właściwego kręgu odbiorców. Jest to bowiem nielogiczne, żeby Sąd Pierwszej Instancji stwierdził, iż właściwie poinformowany, dostatecznie uważny i rozsądny konsument nie zauważyłby obecności wyrazu „SHOCK” i uznał, że rozpatrywane znaki towarowe nie tylko charakteryzują wizualne i fonetyczne różnice, ale także inne znaczenie a mianowicie w znaku towarowym słowo „CENTER” oznacza „środek czegoś” zaś w znaku towarowym „CENTER SHOCK” ze względu na obecność najbardziej odróżniającego komponentu „SHOCK” wyrażenie to przywołuje na myśl silne doznanie (szok), którego doświadczy konsument żując środek gumy.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uwzględnienie odwołania i odpowiednio uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 113 regulaminu;

—

—	posiłkowo, jeśli stan postępowania na to nie pozwala, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania jej przez Sąd Pierwszej Instancji zgodnie z wiążącymi kryteriami ustanowionymi przez Trybunał Sprawiedliwości.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/46

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad (Bułgaria) w dniu 7 września 2009 r. — Said Shamilovich Kadzoev przeciwko Ministerstvo na vatreshnite raboti

(Sprawa C-357/09)

2009/C 267/79

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administrativen sad Sofia-grad

Uczestnicy postępowania przed sądem krajowym

Said Shamilovich Kadzoev

Ministerstvo na vatreshnite raboti

Pytania prejudycjalne

jeśli w prawie krajowym państwa członkowskiego nie został ustanowiony maksymalny okres zatrzymania ani określone powody przedłużenia zatrzymania przed transpozycją wymogów zawartych w rzeczonej dyrektywie a podczas jej transpozycji nie postanowiono, że nowe przepisy działają z mocą wsteczną, wymogi ustanowione w dyrektywie nie stosują się i powodują, iż bieg terminu rozpoczyna się dopiero w chwili ich transpozycji do prawa krajowego państwa członkowskiego?

do okresu zatrzymania w specjalistycznym ośrodku w celu wydalenia w rozumieniu dyrektywy nie zalicza się okresu, w którym wykonanie decyzji o wydaleniu [z terytorium] państwa członkowskiego podlegało zawieszeniu na mocy wyraźnego przepisu ze względu na prowadzenie postępowania w przedmiocie przyznania prawa azylu wszczętego na wniosek obywatela państwa trzeciego, w sytuacji gdy w trakcie tego postępowania nadal przebywał on we wspomnianym specjalistycznym ośrodku, na co zezwalają przepisy państwa członkowskiego?

Czy art. 15 ust. 5 i 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich należy interpretować w ten sposób, że do okresu zatrzymania w specjalistycznym ośrodku w celu wydalenia w rozumieniu dyrektywy nie zalicza się okresu, w którym wykonanie decyzji o wydaleniu [z terytorium] państwa członkowskiego podlegało zawieszeniu na mocy wyraźnego przepisu ze względu na to, że jednocześnie toczyło się postępowanie w przedmiocie skargi wniesionej przeciwko tej decyzji, w sytuacji gdy w trakcie tego postępowania obywatel [państwa trzeciego] nadal przebywał we wspomnianym specjalistycznym ośrodku nie posiadając ważnego dokumentu tożsamości i ponadto nasuwają się wątpliwości co do jego tożsamości lub gdy nie posiada on środków utrzymania czy też zachowuje się agresywnie?

w chwili dokonywania przez sąd kontroli zatrzymania państwo, którego zainteresowany jest obywatelem odmawia wydania mu dokumentu podróży w celu jego powrotu i do chwili tej nie osiągnięto porozumienia z żadnym państwem trzecim w przedmiocie przyjęcia zainteresowanego przez takie państwo, w sytuacji gdy organy administracyjne państwa członkowskiego nadal dokonują starań w tym celu?

w chwili dokonywania przez sąd kontroli zatrzymania istniała umowa o readmisji, zawarta między Unią Europejską i państwem, którego obywatelem jest zainteresowany, jednak ze względu na pojawienie się nowego dowodu a mianowicie świadectwa urodzenia zainteresowanego państwo członkowskie nie powołało się na przepisy rzeczonej umowy a zainteresowany nie chce wrócić?

możliwości przedłużenia okresu zatrzymania przewidzianego w art. 15 ust. 6 dyrektywy zostały wyczerpane a w chwili dokonywania przez sąd, zgodnie z art. 15 ust. 6 lit. b) dyrektywy kontroli zatrzymania brak było porozumienia zawartego z państwem trzecim w przedmiocie przejęcia przez nie zainteresowanego?

mimo to nie należy nakazać jego natychmiastowego uwolnienia w razie kumulatywnego wystąpienia następujących okoliczności: zainteresowany nie posiada ważnego dokumentu tożsamości, przy czym nie ma znaczenia jak długo trwałby jego okres ważności i dlatego pojawiają się wątpliwości co do jego tożsamości, zachowuje się on agresywnie, nie dysponuje jakimikolwiek środkami utrzymania i brak jest osób trzecich, które zobowiązałyby się zapewnić jego utrzymanie?

przy podejmowaniu decyzji o jego uwolnieniu należy przy uwzględnieniu okoliczności danego przypadku zbadać czy obywatel państwa trzeciego dysponuje zgodnie z przepisami prawa krajowego państwa członkowskiego niezbędnymi środkami dla celów pobytu na terytorium tego państwa członkowskiego oraz posiada adres, pod którym może zamieszkiwać?

(1) Dz. U. L 348, s. 98.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/48

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-363/09)

2009/C 267/80

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: L. Parpala i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że utrzymując w mocy art. 38 Ley 43/2002, de 20 de noviembre de 2002, de sanidad vegetal [ustawy 43/2002 z dnia 20 listopada 2002 r. o zdrowiu roślin] Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 13 dyrektywy 91/414/EWG (1);

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa 91/414/EWG wynika z potrzeby zharmonizowania krajowych przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin. W tym celu ustanawia jednolite zasady odnoszące się do warunków i procedur udzielania zezwoleń na dopuszczenie do obrotu tych produktów.

Artykuł 13 tej dyrektywy zawiera przepisy dotyczące, z jednej strony, danych, które muszą przedstawić ubiegający się o zezwolenie na dopuszczenie danego środka ochrony roślin do obrotu, a z drugiej strony, korzystania z tych danych i ich ochrony, gwarantując, poza określonymi wyjątkami, ich poufność.

Dyrektywa dokonuje pełnej harmonizacji i w związku z tym państwo członkowskie nie może przyjmować przepisów na szczeblu krajowym, zobowiązujących podmioty gospodarcze do dzielenia się danymi dostarczonymi przez pierwszego wnioskodawcę, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 13 ust. 7.

Mimo to art. 38 Ley 43/2002 zezwala na dostęp do danych pochodzących z badań i doświadczeń w przypadkach innych niż sytuacje określone wyraźnie w dyrektywie.

Komisja uważa, że z uwagi na to, że państwu hiszpańskiemu nie przysługiwał jakikolwiek zakres uznania przy transpozycji do prawa krajowego art. 13 dyrektywy 91/414/EWG i że nie wszczęło ono postępowania w celu stwierdzenia nieważności tego przepisu, ustanowienie odstępstwa od systemu dostępu do danych zawartych w dokumentacji ze spraw dotyczących dopuszczenia do obrotu środków ochrony roślin, które nie jest przewidziane w ww. dyrektywie, stanowi naruszenie prawa wspólnotowego.

(1) Dyrektywa Rady z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/48

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 8 lipca 2009 r. w sprawie T-226/08 Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); uczestnik postępowania: Schwarzbräu GmbH; wniesione w dniu 14 września 2009 r. przez Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH

(Sprawa C-364/09 P)

2009/C 267/81

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH (przedstawiciel: adwokat P. Wadenbach)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Schwarzbräu GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 8 lipca 2009 r. w sprawie T-226/08;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sprawa R 1124/2004-4);

—	unieważnienie w całości wspólnotowego znaku towarowego nr 505 503„ALASKA” z powodu istnienia bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

—	posiłkowo względem żądania zawartego w tiret trzecie, unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego nr 505503 „ALASKA” przynajmniej w odniesieniu do następujących towarów: „wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe”, należące do klasy 32.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji, na mocy którego oddalono skargę wnoszącej odwołanie na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 8 kwietnia 2008 r. W decyzji tej Izba Odwoławcza utrzymała w mocy oddalenie przez Wydział Unieważnień złożonego przez wnoszącą odwołanie wniosku o unieważnienie graficznego wspólnotowego znaku towarowego „ALASKA” dla wszystkich objętych rejestracją towarów (wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe; napoje owocowe i soki owocowe; syropy i inne preparaty do produkcji napojów).

Strony prowadzą zasadniczo spór co do tego, czy istnieje bezwzględna podstawa odmowy rejestracji w postaci konieczności pozostawienia do swobodnego używania oznaczenia pochodzenia geograficznego.

Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie błędnej wykładni art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94, zwłaszcza jeśli brać pod uwagę zasady wypracowane w orzecznictwie.

Zgodnie z wyżej wspomnianym przepisem rozporządzenia nr 40/94, aby odmówić rejestracji wspólnotowego znaku towarowego wystarczy, by ten składał się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania pochodzenia geograficznego. Wynika z tego, że określenia geograficzne, które mogą być używane przez przedsiębiorstwa, winny pozostać do dyspozycji jako oznaczenia pochodzenia geograficznego w odniesieniu do określonej kategorii towarów. Stosowanie wspomnianego przepisu rozporządzenia nr 40/94 nie zależy od istnienia konkretnej, aktualnej lub istotnej konieczności pozostawienia do swobodnego używania.

Gdyby Sąd prawidłowo zastosował art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 i wypracowane w orzecznictwie zasady, musiałby dojść do wniosku, że na Alasce znajdują się największe zasoby wody pitnej w Stanach Zjednoczonych, że właściwy krąg odbiorców kojarzy Alaskę z naturalną obfitością czystej wody w jej różnych postaciach, że produkcja wody mineralnej na Alasce odbywa się na istotną gospodarczo skalę oraz że jej sprzedaż ma już miejsce we Wspólnocie, tak więc można poważnie liczyć się z zwiększeniem tej sprzedaży. Wynika z tego jednoznacznie, że określenie „ALASKA” będzie mogło być w przyszłości używane przez konkurentów jako oznaczenie pochodzenia geograficznego.

Zamiast tego Sąd błędnie zastosował art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 i wypracowane w orzecznictwie zasady, ustanawiając w drodze badania dogodności dodatkowe, wykraczające poza wspomniane zasady wymogi zależne od tego, czy sprzedaż wody mineralnej z Alaski we Wspólnocie jest racjonalna z gospodarczego punktu widzenia (poziom konkurencji, koszty transportu). Te dodatkowe wymogi są w świetle uregulowania zawartego w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, a w szczególności w świetle zasad wypracowanych w orzecznictwie zbyt rygorystyczne i prowadzą do zbyt szerokiej wykładni, która jest niezgodna z celem tego przepisu prawa wspólnotowego.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/49

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 8 lipca 2009 r. w sprawie T-225/08 Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); uczestnik postępowania: Schwarzbräu GmbH; wniesione w dniu 14 września 2009 r. przez Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH

(Sprawa C-365/09 P)

2009/C 267/82

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Mineralbrunnen Rhön-Sprudel Egon Schindel GmbH (przedstawiciel: adwokat P. Wadenbach)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Schwarzbräu GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 8 lipca 2009 r. w sprawie T-225/08;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sprawa R 877/2004-4);

—	unieważnienie w całości wspólnotowego znaku towarowego nr 505 552„ALASKA” z powodu istnienia bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji, na mocy którego oddalono skargę wnoszącej odwołanie na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 8 kwietnia 2008 r. W decyzji tej Izba Odwoławcza utrzymała w mocy oddalenie przez Wydział Unieważnień złożonego przez wnoszącą odwołanie wniosku o unieważnienie graficznego wspólnotowego znaku towarowego „ALASKA”. Wniosek dotyczył wszystkich objętych rejestracją towarów należących do klasy 32 (wody mineralne i gazowane oraz inne napoje bezalkoholowe; napoje owocowe i soki owocowe; syropy i inne preparaty do produkcji napojów).

Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie błędnej wykładni art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94, zwłaszcza jeśli brać pod uwagę zasady wypracowane w orzecznictwie.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/50

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice w dniu 14 września 2009 r. — Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs przeciwko Isaac International Limited

(Sprawa C-371/09)

2009/C 267/84

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice of England and Wales (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

Strona pozwana: Isaac International Limited

Pytania prejudycjalne

W okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, jeśli importer ma siedzibę i prowadzi działalność w dwóch państwach członkowskich oraz dokonuje przywozu towarów do jednego państwa członkowskiego, po czym natychmiast przewozi je do drugiego państwa członkowskiego, czy pozwolenie związane z przeznaczeniem towaru, niezbędne dla uzyskania zwolnienia z cła antydumpingowego zgodnie z art. 14 lit. c) rozporządzenia Komisji nr 88/97 (1), wymaga działania więcej niż jednej władzy podatkowej do celów art. 292 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 2454/93 (2)?

W okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, jeśli importer nie uzyskał pozwolenia niezbędnego dla skorzystania z procedury związanej z przeznaczeniem towaru, przewidzianej w art. 14 lit. c) rozporządzenia Komisji nr 88/97, czy zwolnienie z cła antydumpingowego może pomimo to znaleźć zastosowanie zgodnie z art. 212a rozporządzenia Rady nr 2913/92 (3)?

Jeśli odpowiedź na pytanie drugie jest twierdząca, jeśli chodzi o ocenę, czy przedsiębiorca w sytuacji takiej jak Isaac, dopuścił się oczywistego zaniedbania,

czy przepisy art. 14 lit. c) rozporządzenia Komisji nr 88/97 i art. 292 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 2454/93 są wystarczająco jasne co do tego, że przedsiębiorcę, który nie ustalił, poprzez sprawdzenie w dzienniku urzędowym, że nie przysługuje mu uproszczone pozwolenie ze względu na to, że w sprawie bierze udział więcej niż jedna władza celna, należy uznać za dopuszczającego się oczywistego zaniedbania?

tytułem ewentualnym, jeśli właściwe przepisy należy uznać za skomplikowane, czy przedsiębiorca jest zobowiązany zwrócić się do władz celnych o wyjaśnienia przed dokonaniem przywozu? Czy odpowiedź na to pytanie uzależniona jest od tego, czy przedsiębiorca żywi subiektywne, lecz błędne przekonanie, że stosowanie właściwych przepisów jest jasne?

jakie znaczenie należy przypisywać doświadczeniu przedsiębiorcy, w sytuacji takiej jak sytuacja Isaac, którego podstawowym zakresem działalności jest przywóz części rowerowych z Chin, który zatrudnia pięć osób zajmujących się przywozem i w przedmiotowym okresie 16 miesięcy dokonał 33 podobnych operacji przywozu? W szczególności, czy takiego przedsiębiorcę należy uznać za doświadczonego?

czy władze podatkowe państwa członkowskiego, dokonując oceny, czy przedsiębiorca taki jak Isaac dopuścił się oczywistego zaniedbania, są uprawnione do powołania się na opublikowany akt prawny, taki jak UK Tariff, który chociaż jest dostępny do wglądu bez opłat w niektórych biurach władz podatkowych oraz w innych bibliotekach publicznych, to w internecie jest dostępny jedynie po opłaceniu rocznej subskrypcji?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 88/97 z dnia 20 stycznia 1997 r. w sprawie zezwolenia na zwolnienie przywozu niektórych części rowerowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej z rozszerzenia, na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 71/97, cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2474/93 (Dz.U. L 17, s. 17).

(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, s. 1).

(3) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/51

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Malty

(Sprawa C-376/09)

2009/C 267/85

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i E. Depasquale, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Malty

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie wycofując z użycia w sytuacjach innych niż sytuacje krytyczne halonów zawartych w systemach przeciwpożarowych i gaśnicach na statkach i nie odzyskując tych halonów Republika Malty uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 4 ppkt v) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową;

—	obciążenie Republiki Malty kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Z art. 4 ust. 4 ppkt v) oraz art. 16 rozporządzenia w związku z art. 2 aktu przystąpienia wynika, że Republika Malty była zobowiązana do wycofania z użytku systemów przeciwpożarowych i gaśnic zawierających halony przed dniem 1 maja 2004 r., z wyjątkiem ich zastosowania w sytuacjach krytycznych wymienionych w załączniku VII do rozporządzenia, oraz do odzyskania tych halonów przy wykorzystaniu odpowiednich technologii.

Wobec braku jakichkolwiek informacji, z których wynikałoby, że Republika Malty wycofała z użycia w sytuacjach innych niż sytuacje krytyczne halony zawarte w systemach przeciwpożarowych i gaśnicach na wszystkich statkach wymienionych w formularzu załączonym do odpowiedzi na formalne wezwanie i że odzyskała te halony, Komisja uznaje, że Republika Malty uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 4 ppkt v) oraz art. 16 rozporządzenia.

(1) Dz.U. L 244, s. 1

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/53

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-341/05) (1)

(Rolnictwo - Wspólna organizacja rynku mleka i przetworów mlecznych - Zniesienie refundacji wywozowych dla wszystkich przetworów mlecznych wywożonych do Ceuty i Melilli - Warunki - Zasada niedyskryminacji - Proporcjonalność)

2009/C 267/89

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: J. Cárcamo i M. Muñoz Pérez, abogados del Estado)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejsich (przedstawiciele: C. Cattabriga i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 909/2005 z dnia 16 czerwca 2005 r. ustalającego refundacje wywozowe w sektorze mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. L 154, str. 10), w zakresie w jakim w załączniku do tego rozporządzenia zalicza się Ceutę i Melillę do kategorii L 01, w której znajdują się miejsca przeznaczenia, dla których nie przysługują refundacje wywozowe

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 909/2005 z dnia 16 czerwca 2005 r. ustalającego refundacje wywozowe w sektorze mleka i przetworów mlecznych, w zakresie w jakim zalicza się w nim Ceutę i Melillę do miejsc przeznaczenia kategorii L 01.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 271 z 29.10.2005.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/53

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Transnáutica przeciwko Komisji

(Sprawa T-385/05) (1)

(Unia celna - Operacje wspólnotowego tranzytu zewnętrznego - Przesyłki zawierające tytoń i alkohol etylowy przeznaczone do państw trzecich - Oszustwo - Wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych - Artykuł 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Artykuł 905 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 - Klauzula oparta na zasadzie słuszności - Zaistnienie szczególnej sytuacji - Gwarancja generalna)

2009/C 267/90

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Transnáutica — Transportes e Navegação, SA (Matosinhos, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci C. Fernández Vicién, I. Moreno-Tapia Rivas, D. Ortigão Ramos i B. Aniceto Silva)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: X. Lewis i J. Hottiaux, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 lipca 2005 r. (REM 05/2004), na mocy której odmówiono umorzenia i zwrotu określonych należności celnych.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 6 lipca 2005 r. (REM 05/2004).

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 330 z 24.12.2005.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/54

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Phildar przeciwko OHIM — Comercial Jacinto Parera (FILDOR)

(Sprawa T-99/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego FILDOR - Wcześniejszy słowno-graficzny znak towarowy PHILDAR - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FILDOR - Wcześniejsze międzynarodowe słowne i słowno-graficzne znaki towarowe PHILDAR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b), art. 62 i 73 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. lit. b), art. 64 i 75 rozporządzenia nr 207/2009)

2009/C 267/91

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Phildar SA (Roubaix, Francja) (przedstawiciel: E. Baud, avocat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Comercial Jacinto Parera SA (Barcelona, Hiszpania)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 stycznia 2006 r. w sprawie R 245/2004-2 dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Phildar SA i Comercial Jacinto Parera, S.A.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 16 stycznia 2006 r. (sprawa R 245/2004-2).

2)	OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 121 z 20.5.2006.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/54

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Hipp & Co przeciwko OHIM — Laboratorios Ordesa (Bebimil)

(Sprawa T-221/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Bebimil - Wcześniejsze słowne, wspólnotowe i krajowe znaki towarowe BLEMIL - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy BLEMIL 1 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009] - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd)

2009/C 267/92

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hipp & Co KG (Sachseln, Szwajcaria) (przedstawiciele: M. Kinkeldey i A. Bognár, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Laitinen i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Laboratorios Ordesa, SL (Sant Boi de Llobregat, Hiszpania) (przedstawiciel: R. Thierie i E. Sugrañes Coca, adwokaci)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 czerwca 2006 r. (sprawa R 571/2005-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Laboratorios Ordesa, SL i Hipp & Co. KG.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hipp & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 237 z 30.9.2006.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/55

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Dongguan Nanzha Leco Stationery przeciwko Radzie

(Sprawa T-296/06) (1)

(Dumping - Przywóz mechanizmów dźwigniowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej - Określenie marginesu dumpingu - Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach wolnej gospodarki rynkowej - Porównanie między wartością normalną a ceną eksportową - Zastosowanie metody innej niż metoda stosowana w pierwotnym okresie dochodzenia - Artykuł 2 ust. 7 lit. a) i art. 2 ust. 10 rozporządzenia (WE) nr 384/96)

2009/C 267/93

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dongguan Nanzha Leco Stationery Mfg. Co., Ltd (Dongguan, Chiny) (przedstawiciel: A. Bentley, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik, wspierany przez adwokata G. Gerrischa)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. van Vliet i T. Scharf, pełnomocnicy); IML Industria Meccanica Lombarda Srl (Offanengo, Włochy); Interkov spol. s r.o. (Bráník, Republika Czeska); MI.ME.CA. Srl (Ricengo, Włochy); NIKO — kovinarsko podjetje, d.d., Železniki (Železniki, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat R. Bierwagen)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności w części rozporządzenia Rady (WE) nr 1136/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz mechanizmów dźwigniowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 205, s. 1) w zakresie dotyczącym skarżącej.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dongguan Nanzha Leco Stationery Mfg. Co., Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, IML Industria Meccanica Lombarda Srl, Interkov spol. s r.o., MI.ME.CA. Srl i NIKO — kovinarsko podjetje, d.d., Železniki.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/55

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Arcandor przeciwko OHIM — dm drogerie markt (S-HE)

(Sprawa T-391/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego S-HE - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy SHE, wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy She i wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy She - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/94

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Arcandor AG, dawniej Karstadt Quelle AG (Essen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, W. Renck i T. Dolde)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: R. Pethke, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: dm drogerie markt GmbH (Wals, Austria) (przedstawiciel: adwokaci N. Dick i M. Dyck)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 26 września 2006 r. (sprawa R 301/2006-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Karstadt Quelle AG a dm drogerie markt GmbH.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Arcandor AG, dawniej Karstadt Quelle AG, zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/56

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Zero Industry przeciwko OHIM — zero Germany (zerorh+)

(Sprawa T-400/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego zerorh+ - Wcześniejsze graficzne i słowne krajowe znaki towarowe zero - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/95

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zero Industry Srl (Mariano Comense, Włochy) (przedstawiciele: M. Rapisardi i N. Colombo, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: zero Germany GmbH & Co. KG, dawniej zero International Holding GmbH & Co. KG (Brême, Niemcy) (przedstawiciel: W.-D. Kuntze, adwokat)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 października 2006 r. (sprawa R 958/2005-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy zero Germany GmbH & Co. KG i Zero Industry Srl.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zero Industry Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/56

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — JanSport Apparel przeciwko OHIM (BUILT TO RESIST)

(Sprawa T-80/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego BUILT TO RESIST - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/96

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: JanSport Apparel Corp. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci C. Bercial Arias, C. Casalonga i K. Dimidjian-Lecompte)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo S. Laitinen, następnie O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 stycznia 2007 r. (sprawa R 1090/2006-2) dotyczącą zgłoszenia słownego znaku towarowego BUILT TO RESIST jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	JanSport Apparel Corp. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/56

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Fratex Industria e Comércio przeciwko OHIM — USA Track & Field (TRACK & FIELD USA)

(Sprawa T-103/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TRACK & FIELD USA - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy TRACK & FIELD - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/97

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fratex Indústria e Comércio, Ltda (San Paolo, Brazylia) (przedstawiciel: B. Braga da Cruz, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Fortuno, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: USA Track & Field, Inc. (Indiana, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 stycznia 2007 r. (sprawa R 1061/2005-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Fratex Indústria e Comércio, Ltda a USA Track & Field, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fratex Indústria e Comércio, Ltda zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 140 z 23.6.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/57

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-162/07) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Unia celna - Dowód charakteru wspólnotowego produktów rybołówstwa morskiego - Niemożliwość przedstawienia określonych dokumentów tytułem dowodu - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Odpowiedzialność Wspólnoty w braku bezprawnego zachowania jej organów)

2009/C 267/98

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia (Moschato, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci N. Skandamis i E. Perakis)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo F. Florindo Gijón i M.-M. Joséphidès, następnie F. Florido Gijón i M. Balta, pełnomocnicy); Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo E. Cujo, S. Schønberg i M. Konstantinidis, następnie S. Schønberg i M. Patakia, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o naprawienie szkody poniesionej w świetle twierdzeń skarżącej wskutek braku ustanowienia przez Radę i Komisję przepisów pozwalających organom celnym państwa członkowskiego na przyjęcie jako dowodu charakteru wspólnotowego produktów rybołówstwa morskiego dokumentów innych niż dokument T2M przewidziany w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, s. 1).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/57

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Promomadrid przeciwko OHIM (MADRIDEXPORTA)

(Sprawa T-180/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego MADRIDEXPORTA - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/99

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Promomadrid Desarrollo Internacional de Madrid, SA (Madryd, Hiszpania) (przedstawiciel: M. Aznar Alonso, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 marca 2007 r. (sprawa R 1130/2006-1) dotyczącą rejestracji graficznego znaku towarowego MADRIDEXPORTA jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 7 marca 2007 r. (sprawa R 1130/2006-1)

2)	OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/58

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-183/07) (1)

(Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji zgłoszony przez Polskę na lata 2008 - 2012 - Termin trzech miesięcy - Podział kompetencji między państwa członkowskie i Komisję - Zasada równego traktowania - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 9 ust. 1 i 3 oraz art. 11 ust. 2 dyrektywy 2003/87)

2009/C 267/100

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: początkowo E. Ośniecka-Tamecka, następnie kolejno T. Nowakowski, T. Kozek, M. Dowgielewicz i wreszcie M. Dowgielewicz, M. Jarosz oraz M. Nowacki, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Węgierska (przedstawiciele: J. Fazekas, R. Somssich i M. Fehér, pełnomocnicy), Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik) oraz Republika Słowacka (przedstawiciele: J. Čorba i B. Ricziova, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: Z. Bryanston-Cross i C. Gibbs, pełnomocnicy, wspierane przez H. Mercera, barrister, a następnie I. Rao oraz S. Ossowski pełnomocnicy, wspierani przez J. Mauriciego, barrister

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji Komisji C (2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Rzeczpospolitą Polską na lata 2008–2012 zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C (2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Rzeczpospolitą Polską na lata 2008–2012 zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE.

2)	Komisja pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Rzeczpospolitą Polską.

3)	Republika Węgierska, Republika Litewska, Republika Słowacka i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ponoszą koszty własne.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/58

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 września 2009 r. — Thomson Sales Europe przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-225/07 i T-364/07) (1)

(Unia celna - Przywóz odbiorników telewizji kolorowej produkowanych w Tajlandii - Umorzenie należności celnych przywozowych - Oczywiste zaniedbanie - Odstąpienie od retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt niekorzystny - Niedopuszczalność)

2009/C 267/101

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Thomson Sales Europe (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: F. Goguel i F. Foucault, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: w sprawie T-225/07 X. Lewis, H. van Vliet i S. Schønberg i w sprawie T-364/07 X. Lewis i M. Patakia, pełnomocnicy)

Przedmiot

W sprawie T-225/07 wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr REM 03/05 z dnia 7 maja 2007 r., na mocy której powiadomiono francuskie organy, że nie jest uzasadnione umorzenie należności celnych przywozowych nałożonych na odbiorniki telewizji kolorowej produkowane w Tajlandii, będących przedmiotem złożonego przez nie wniosku z dnia 14 września 2005 r., a także w sprawie T-364/07, wniosek o stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 20 lipca 2007 r., w którym nie potwierdzono nabycia prawa do odstąpienia od retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych od wskazanych odbiorników

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Thomson Sales Europe ponosi koszty własne a także koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/59

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Estonia przeciwko Komisji

(Sprawa T-263/07) (1)

(Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji zgłoszony przez Estonię na lata 2008 - 2012 - Podział kompetencji między państwa członkowskie i Komisję - Zasada równego traktowania - Artykuł 9 ust. 1 i 3 oraz art. 11 ust. 2 dyrektywy 2003/87)

2009/C 267/102

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Republika Estonii (przedstawiciel: L. Uibo, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i T. Tamme, adwokaci)

Interwenientci popierający stronę skarżącą: Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik) oraz Republika Słowacka (przedstawiciele: początkowo J. Čorba, a następnie B. Ricziová, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo Z. Bryanston-Cross, następnie L. Seeboruth, a wreszcie S. Ossowski, pełnomocnicy, wspierani przez J. Mauriciego, barrister)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 maja 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Republikę Estońską na lata 2008–2012 zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 4 maja 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Republikę Estońską na lata 2008–2012 zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE.

2)	Komisja pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Republikę Estońską.

3)	Republika Litewska, Republika Słowacka oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ponoszą koszty własne.

(1) Dz.U. C 223 z 22.9.2007 (sprostowanie C 247 z 20.10.2007).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/59

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia z dnia 23 września 2009 r. — Viñedos y Bodegas Príncipe Alfonso de Hohenlohe przeciwko OHIM — Byass (ALFONSO)

(Sprawa T-291/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ALFONSO - Wcześniejsze słowne, krajowy i wspólnotowy, znaki towarowe PRINCIPE ALFONSO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Zakres badania przeprowadzanego przez izbę odwoławczą - Obowiązek rozpoznania odwołania w całości - Artykuł 62 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 64 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/103

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Viñedos y Bodegas Príncipe Alfonso de Hohenlohe, SA (Cenicero, Hiszpania) (przedstawiciele: M. Lobato García-Miján i B. Díaz de Escauriaza, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Palmero Cabezas i J. Laporta Insa, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: González Byass, SA (Kadyks, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 maja 2007 r. (sprawa R 1110/2006-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Viñedos y Bodegas Príncipe Alfonso de Hohenlohe, SA a González Byass, SA.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 29 maja 2007 r. (sprawa R 1110/2006-2)

2)	OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 235 z 6.10.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/60

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Offshore Legends przeciwko OHIM — Acteon (OFFSHORE LEGENDS w kolorach czarnym i białym oraz OFFSHORE LEGENDS w kolorach niebieskim, czarnym i zielonym)

(Sprawa T-305/07 i T-306/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie dwóch graficznych wspólnotowych znaków towarowych OFFSHORE LEGENDS, jednego w kolorach czarnym i białym, drugiego w kolorach niebieskim, czarnym i zielonym - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy OFFSHORE 1 - Względne podstawy odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów i oznaczeń - Niezażądanie przedstawienia dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Artykuł 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 w związku z art. 15 ust. 2 lit a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 i art. 15 ust 1 akapit drugi lit a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/104

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Offshore Legends (Nevele, Belgia) (przedstawiciele: P. Maeyaert i N. Clarembeaux, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Acteon (Saint-Tropez, Francja) (przedstawiciel: M. Milon, adwokat)

Przedmiot

Dwie skargi na dwie decyzje Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 maja 2007 r. (sprawa R1031/2006-2 i R 1038/2006-2) dotyczące postępowań w sprawie sprzeciwu między Acteon a Offshore Legends.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Offshore Legends zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 269 z 10.11.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/60

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Alber przeciwko OHIM (Uchwyt)

(Sprawa T-391/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie trójwymiarowego wspólnotowego znaku towarowego - Uchwyt - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 73 rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 - Zasada badania stanu faktycznego z urzędu - Artykuł 74 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009)

2009/C 267/105

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Alfons Alber (Verano, Włochy) (przedstawiciel: adwokat S. Schneller)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 sierpnia 2007 r. (sprawa R 361/2007-4) oraz na decyzję eksperta z dnia 16 stycznia 2007 r. w tej samej sprawie w zakresie dotyczącym odrzucenia zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 4396727 dla niektórych z towarów wskazanych w zgłoszeniu.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Alfons Alber zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 315 z 22.12.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/61

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Cohausz przeciwko OHIM — Izquierdo Faces (acopat)

(Sprawa T-409/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Graficzny wspólnotowy znak towarowy acopat - Wcześniejsze krajowe słowne znaki towarowe COPAT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak rzeczywistego używania wcześniejszych znaków towarowych - Artykuł 56 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/107

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Helge B. Cohausz (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo I. Friedhoff, następnie S. von Petersdorff-Campen i H. Timmann, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również, interwenient przed Sądem: José Izquierdo Faces (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciel: H. Bock, adwokat)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 września 2007 r. (sprawa R 289/2006-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia pomiędzy Helge B. Cohausz i José Izquierdo Faces.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Helge B. Cohausz zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 8 z 12.1.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/61

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Dominio de la Vega przeciwko OHIM — Ambrosio Velasco (DOMINIO DE LA VEGA)

(Sprawa T-458/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego DOMINIO DE LA VEGA - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy PALACIO DE LA VEGA - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/108

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Dominio de la Vega, SL (Requena, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci E. Caballero Oliver i A. Sanz-Bermell y Martínez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Laporta Insa, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Ambrosio Velasco, SA (Dicastillo, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci E. Armijo Chávarri i A. Castán Pérez-Gómez)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 października 2007 r. (sprawa R 1431/2006-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Ambrosio Velasco, SA a Dominio de la Vega, SL.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dominio de la Vega, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 51 z 23.2.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/62

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — GlaxoSmithkline i in. przeciwko OHIM — Serono Genetics Institute (FAMOXIN)

(Sprawa T-493/07, T-26/08 i T-27/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Słowny wspólnotowy znak towarowy FAMOXIN - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe LANOXIN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Dowód używania - Artykuł 56 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/109

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: GlaxoSmithkline SpA (Werona, Włochy); Laboratórios Wellcome de Portugal, Lda (Algés, Portugalia); i The Wellcome Foundation Ltd (Greenford, Middlesex, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: R. Gilbey, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i D. Botis, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Serono Genetics Institute SA (Évry, Francja)

Przedmiot

Trzy skargi na decyzje Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 września 2007 r. (sprawa R8/2007-1), z dnia 20 listopada 2007 r. (sprawa R 10/2007-1) i z dnia 19 listopada 2007 r. (sprawa R 9/2007-1) dotyczące postępowania w sprawie unieważnienia między GlaxoSmithkline SpA, Laboratórios Wellcome de Portugal, Lda i The Wellcome Foundation Ltd a Serono Genetics Institute SA.

Sentencja wyroku

1)	Sprawy T-493/07, T-26/08 i T-27/08 zostają połączone w celu wydania niniejszego wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	GlaxoSmithkline SpA, Laboratórios Wellcome de Portugal, Lda i The Wellcome Foundation Ltd zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 51 z 23.2.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/62

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2009 r. — Evets przeciwko OHIM (DANELECTRO i QWIK TUNE)

(Sprawy połączone T-20/08 i T-21/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Wspólnotowe znaki towarowe, słowny DANELECTRO i graficzny QWIK TUNE - Niedochowanie terminu do wniesienia wniosku o przedłużenie prawa z rejestracji znaków towarowych - Wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego - Reformatio in peius - Prawo do obrony - Prawo do bycia wysłuchanym - Artykuł 61 ust. 2, art. 73 zdanie drugie i art. 78 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 63 ust. 2, art. 75 zdanie drugie i art. 81 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/110

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evets Corp. (Irvine, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: S. Ryan, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na dwie decyzje Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 listopada 2007 r. (sprawy R 603/2007-4 i R 604/2007-4) dotyczące złożonego przez skarżącą wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego.

Sentencja wyroku

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Evets Corp. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/62

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Gres La Sagra przeciwko OHIM — Ceramicalcora (VENATTO MARBLE STONE)

(Sprawa T-130/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego VENATTO MARBLE STONE - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe VENETO CERÁMICAS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/111

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Gres La Sagra, SL (Alameda de la Sagra, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci T. Villate Consonni i J. Calderón Chavero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Ceramicalcora, SA (Alcora, Hiszpania)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 stycznia 2008 r. (sprawa R 1609/2006-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Ceramicalcora, SA a Gres La Sagra, SL.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gres La Sagra, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 116 z 9.5.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/63

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 września 2009 r. — The Smiley Company przeciwko OHIM (Przedstawienie pół uśmiechu smiley)

(Sprawa T-139/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Międzynarodowa rejestracja wskazująca Wspólnotę Europejską - Graficzny znak towarowy przedstawiający pół uśmiechu smiley - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 146 ust. 1 i art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 151 ust. 1 i art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2009/C 267/112

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Smiley Company SPRL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat A. Deutsch)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 lutego 2008 r. (R 958/2007-4) dotyczącą międzynarodowej rejestracji wskazującej Wspólnotę Europejską graficznego znaku towarowego przedstawiającego pół uśmiechu smiley.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	The Smiley Company SPRL zostaje obciążona kosztami postępowania wraz z kosztami wstąpienia przez nią w miejsce F. Loufraniego jako strona postępowania.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/63

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 września 2009 r. — Boudova i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-271/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Byli członkowie personelu pomocniczego - Powołanie - Zaszeregowanie służbowe - Konkursy, o których informacja została opublikowana przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego - Zmiana zaszeregowania urzędników przez instytucję - Odmowa zmiany zaszeregowania - Zasada równego traktowania - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt niezaskarżalny - Akt potwierdzający - Brak nowych istotnych okoliczności faktycznych - Brak błędu podlegającego uzasadnieniu — Niedopuszczalność)

2009/C 267/113

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Stanislava Boudova (Howald, Luksemburg), Iveta Adovica (Luksemburg, Luksemburg); Juraj Kuba (Konz, Niemcy); Heinrihs Puciriuss (Luksemburg); Agnieszka Strzelecka (Arlon, Belgia); Izabela Szyprowska (Berbourg, Luksemburg); Timea Tibai (Luksemburg) i Birute Vaituleviciene (Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat M. -A. Lucas)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 21 kwietnia 2008 r. w sprawie F-78/07 Boudova i in. przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze) mające na celu uchylenia tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Stanislava Boudova, Iveta Adovica, Juraj Kuba, Heinrihs Puciriuss, Agnieszka Strzelecka, Izabela Szyprowska, Timea Tibai i Birute Vaituleviciene zostają obciążeni własnymi kosztami postępowania i kosztami poniesionymi w niniejszej instancji przez Komisję.

(1) Dz.U C 260 z 11.10.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/64

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 2 września 2009 r. — E.ON Ruhrgas i E.ON Földgáz Trade przeciwko Komisji

(Sprawa T-57/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Konkurencja - Koncentracje - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem - Zobowiązania - Pisma Komisji dotyczące zobowiązań - Akty niezaskarżalne - Niedopuszczalność)

2009/C 267/114

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: E.ON Ruhrgas International AG (Essen, Niemcy) i E.ON Földgáz Trade Zrt (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: G. Wiedemann i T. Lübbig, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Bouquet i V. Di Bucci, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji zawartych rzekomo w pismach Komisji z dnia 19 grudnia 2006 r. i z dnia 16 stycznia 2007 r. dotyczących zobowiązań przyjętych przez E.ON Ruhrgas International AG, wskazanych w art. 3 decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2005 r., w której Komisja uznała koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem i porozumieniem EOG (sprawa COMP/M.3696 — E.ON/MOL).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	E.ON Ruhrgas International AG i E.ON Földgáz Trade Zrt pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/64

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 września 2009 r. — Pioneer Hi-Bred International przeciwko Komisji

(Sprawa T-139/07) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Zamierzone uwalnianie do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie - Procedura udzielania zezwoleń na dopuszczenie do obrotu - Nieprzedłożenie przez Komisję projektu środków komitetowi regulacyjnemu - Skarga na bezczynność - Następczy brak przedmiotu sporu - Umorzenie postępowania)

2009/C 267/115

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pioneer Hi-Bred International, Inc. (Iowa, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: J. Temple Lang, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo D. Lawunmi i C. Zadra, pełnomocnicy, następnie P. Oliver i C. Zadra, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie, zgodnie z art. 232 WE, że nie przedkładając komitetowi regulacyjnemu, na podstawie art. 5 ust. 2 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 184, s. 23), projektu środków, jakie należy zastosować w odniesieniu do dokonanego przez skarżącą zgłoszenia dotyczącego wprowadzenia do obrotu genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy 1507, Komisja uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 18 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie, uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106, s. 1).

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa własne koszty, jak i koszty poniesione przez Pioneer Hi-Bred International, Inc.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/64

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 września 2009 r. — LPN przeciwko Komisji

(Sprawa T-186/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i skarga o odszkodowanie - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Nienadanie biegu skardze - Niewszczęcie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Oczywista niedopuszczalność - Umorzenie postępowania)

2009/C 267/116

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Liga para Protecção da Natureza (LPN) (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciel: P. Vinagre e Silva, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira oraz D. Recchia, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, T. Moreira i A. de Oliveira Mendonça, pełnomocnicy, wspierani przez D. Abecasisa i A. Marques, adwokatów)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności, z jednej strony, decyzji Komisji z dnia 28 lutego 2008 r., wspomnianej w skierowanym do skarżącej piśmie z dnia 3 kwietnia 2008 r. oznaczonym numerem ENV.A.2/MAS/mm/D (2008) 5542, w którym Komisja zakomunikowała zamiar umorzenia postępowania w sprawie jej skargi dotyczącej rzekomej niezgodności projektu budowy zapory wodnej na rzece Sabor (Portugalia) z dyrektywą Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. U. L 206, s. 7) (skarga nr 2003/4523 — projekt zapory wodnej „Baixo Sabor”), a z drugiej strony, wniosek o stwierdzenie nieważności rzekomo dorozumianej decyzji, mocą której Komisja odmówiła skarżącej udzielenia dostępu do niektórych dokumentów, jak również żądanie zasądzenia odszkodowania.

Sentencja postanowienia

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone w części, w jakiej zmierza do stwierdzenia nieważności rzekomo dorozumianej decyzji odmawiającej udzielenia dostępu do dokumentów zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona jako oczywiście niedopuszczalna.

3)	Liga para Protecção da Natureza (LPN) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

4)	Republika Portugalska pokrywa własne koszty.

(1) Dz. U. C 183 z 19.7.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/65

Postanowienie Sadu Pierwszej Instancji z dnia 9 września 2009 r. — Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa T-375/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Decyzja Trybunału Obrachunkowego o odnowieniu mandatu sekretarza generalnego - Decyzja o nieawansowaniu skarżącego w ramach postępowania za 2004 r. - Odwołanie częściowo oczywiście niedopuszczalne i częściowo oczywiście bezzasadne)

2009/C 267/117

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci F. Rollinger i A. Hertzog)

Druga strona postępowania: Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: T. Kennedy, J.-M. Stenier i G. Corstens, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej (izby drugiej) z dnia 26 czerwca 2008 r. wydanego w sprawie F-108/07 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze) mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Bart Nijs zostaje obciążony własnymi kosztami i kosztami poniesionymi w niniejszej instancji przez Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U C 301 z 22.11.2008.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/65

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2009 r. — Sanyō Denki przeciwko OHIM — Telefónica O2 Germany (eneloop)

(Sprawa T-309/09)

2009/C 267/118

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sanyō Denki Kabushiki Kaisha (Osaka, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci M. De Zorti, M. Koch i T. Grimm)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Telefónica O2 Germany GmbH & Co. OHG (Monachium, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie R 794/2008-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „eneloop” dla towarów z klasy 9 (zgłoszenie nr 4 620 225)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Telefónica O2 Germany GmbH & Co. OHG

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Między innymi słowny niemiecki znak towarowy „LOOP” dla towarów i usług z klas 9, 38 i 42 (znak towarowy nr 30 416 654,5)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/66

Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2009 r. — Hoelzer przeciwko OHIM (SAFELOAD)

(Sprawa T-315/09)

2009/C 267/119

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Oliver Hoelzer (Remscheid, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Rother i J. Vogtmeier)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 czerwca 2009 r. w sprawie R 1157/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „SAFELOAD” dla towarów z klas 6 i 12 (zgłoszenie nr 6 330 831)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ element słowny zgłoszonego znaku towarowego nie stanowi opisu towarów wskazanych w zgłoszeniu.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/66

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2009 r. — Concord Power Nordal przeciwko Komisji

(Sprawa T-317/09)

2009/C 267/120

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Concord Power Nordal GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: Rechtsanwälte C. von Hammerstein, C.S. Schweer i C. Wünschmann)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 12 czerwca 2009 r., oznaczenie sprawy CAB D(2009), w części w jakiej odnosi się ona do projektu gazociągu Ostseepipeline-Anbindungsleitung (zwanego dalej „OPAL”);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca, podmiot odpowiedzialny za projekt gazociągu NORDAL, kwestionuje pismo z dnia 12 czerwca 2009 r. adresowane przez Komisję do niemieckiego organu regulacji energetyki Bundesnetzagentur, w którym Komisja wzywa ten organ do zmiany niektórych aspektów odstępstwa przyznanego w odniesieniu do OPAL na podstawie art. 22 dyrektywy 2003/55/WE (1). Strona skarżąca krytykuje to, że Komisja nie zgłosiła zasadniczych zastrzeżeń co do odstępstwa od regulacji przyznanego w odniesieniu do niektórych zdolności transportowych OPAL do Czech.

Na poparcie skargi strona skarżąca przytacza pięć zarzutów.

Po pierwsze, strona skarżąca utrzymuje, że OPAL nie spełnia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 dyrektywy 2003/55/WE, ponieważ nie jest on gazociągiem międzysystemowym, nie poprawia konkurencyjności i bezpieczeństwa dostaw, ryzyko związane z inwestycją nie jest nadzwyczajne oraz narusza on zasadę dekartelizacji. W tym względzie podnosi ona również, że odstępstwo wywrze negatywny wpływ na konkurencję, prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i regulowanej sieci.

Po drugie, strona skarżąca twierdzi, że wymogi, od których uzależnione jest odstępstwo, nie są w stanie zapobiec naruszeniu konkurencji bądź są niewykonalne.

Ponadto strona skarżąca powołuje się na naruszenie art. 82 WE, naruszenie jej praw podstawowych (mianowicie swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej oraz prawa do własności) oraz na naruszenie zasady lojalności wspólnotowej.

(1) Dyrektywa 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 98/30/WE (Dz.U. L 176, s. 57).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/67

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2009 r. — Audi und Volkswagen przeciwko OHIM (TDI)

(Sprawa T-318/09)

2009/C 267/121

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Audi AG (Ingolstadt, Niemcy), Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. Kather)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 14 maja 2009 r. w sprawie R 226/2007-1;

—	obciążenie Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „TDI” dla towarów z klasy 12 (zgłoszenie nr 3 179 058)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—	naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania;

—	naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ zgłoszony znak towarowy ma wymagane minimum charakteru odróżniającego;

—	naruszenie art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ pozwany nie ustosunkował się do wniosków dowodowych skarżących;

—	naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/67

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2009 r. — Planet przeciwko Komisji

(Sprawa T-320/09)

2009/C 267/122

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Planet AE konsultingowa spółka akcyjna (przedstawiciel: V. Christianos, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności dwóch decyzji Komisji (OLAF), w których wystąpiono z wnioskiem o rejestrację skarżącej początkowo w ramach kategorii W1a, a następnie w ramach kategorii W1b systemu wczesnego ostrzegania (SWO);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga zmierza do stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Komisji zawierającej wniosek o zarejestrowanie skarżącej w ramach kategorii W1a systemu wczesnego ostrzegania (zwanego dalej „SWO”) i po drugie, decyzji Komisji, w której żąda się zmiany tej pierwszej decyzji w celu zarejestrowania skarżącej od dnia 25 maja 2009 r. w ramach bardziej niekorzystnej kategorii W1b SWO.

Skarżąca twierdzi, że w zaskarżonych decyzjach Komisja dopuściła się naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ nie czynią one zadość przesłankom ustanowionym w decyzji 2008/969/WE (1) odnoszącym się do reguł proceduralnych, których należy przestrzegać przy dokonywaniu wpisów w SWO, aby były one zgodne z prawem wspólnotowym. Skarżąca podkreśla w szczególności, że zgodnie z art. 8 ust. 1 tej decyzji właściwy organ Komisji, który jest odpowiedzialny za podpisywanie umów w sprawie udzielenia zamówień, zobowiązany jest poinformować uprzednio osobę fizyczną lub prawną, w odniesieniu do której wystąpiono z wnioskiem o rejestrację ostrzeżenia w SWO, o ewentualnym umieszczeniu w tym systemie dotyczących jej danych. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. c) tej decyzji rejestracja ostrzeżenia musi być należycie uzasadniona.

Co więcej, skarżąca utrzymuje, że brak poszanowania przesłanek ustanowionych w art. 8 decyzji 2008/969/WE stanowi również naruszenie podstawowych zasad i praw uznanych w prawie wspólnotowym. Jej zdaniem zachowanie Komisji jest sprzeczne z zasadą dobrej administracji przewidzianą w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ Komisja nie poinformowała jej uprzednio w należyty sposób w rozumieniu art. 8 ust. 1 decyzji 2008/969/WE, pozbawiając ją tym samym możliwości przedstawienia swojego stanowiska. Równocześnie Komisja — zdaniem skarżącej — naruszyła również ciążący na niej obowiązek staranności. Zachowanie Komisji jest ponadto sprzeczne z art. 1 kodeksu dobrej praktyki administracyjnej mającego zastosowanie do personelu Komisji Europejskiej w jej stosunkach ze społeczeństwem.

Wreszcie skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do uprzedniego wysłuchania, prawo do obrony oraz domniemanie niewinności, gdyż skarżąca nie miała możliwości przedstawienia swojego stanowiska i zastrzeżeń co do decyzji w sprawie dotyczącej jej rejestracji w SWO, które miały zostać wydane przez właściwy organ Komisji.

(1) Decyzja 2008/969/WE, Euratom: decyzja Komisji z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie systemu wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych (Dz.U. L 344, s. 125).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/68

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2009 r. — skytron energy przeciwko OHIM (arraybox)

(Sprawa T–321/09)

2009/C 267/123

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: skytron energy GmbH & Co. KG (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H.J. Omsels)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie R 1680/2008-1;

—	posiłkowo, przekazanie sprawy Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego celem ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „arraybox” dla towarów i usług z klas 9, 37, 38 i 42 (zgłoszenie nr 6 710 479)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy nie jest opisowy i ma wymagane minimum charakteru odróżniającego.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/68

Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2009 r. — Connefroy i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-327/09)

2009/C 267/124

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Philippe Connefroy (Le Rozel, Francja), Jean-Guy Gueguen (Carantec, Francja) i EARL de Cavagnan (Bouglon, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Galvez)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 230 akapit czwarty traktatu WE;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 203 wersja ostateczna z dnia 28 stycznia 2009 r. (1), w której Komisja uznała za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa przyznaną przez Republikę Francuską producentom owoców i warzyw w ramach „planów interwencyjnych” zmierzającą do ułatwienia handlu produktami rolnymi zbieranymi we Francji i nakazała Republice Francuskiej odzyskanie tej pomocy.

Zarzuty i główne argumenty podniesione przez skarżących są identyczne z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T–243/09 Fedecom przeciwko Komisji (2) lub do nich podobne.

(1) Dz.U. L 127, s. 11 — opublikowanej pod nr 2009/402/WE.

(2) Dz.U. 2009, C 205, s. 43.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/69

Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2009 r. — Producteurs de Légumes de France przeciwko Komisji

(Sprawa T-328/09)

2009/C 267/125

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Producteurs de Légumes de France (Paryż, Francja) (przedstawiciel: O. Fachin, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 230 akapit czwarty traktatu WE;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich całością kosztów postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 203 wersja ostateczna z dnia 28 stycznia 2009 r. (1), w której Komisja uznała za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa przyznaną przez Republikę Francuską producentom owoców i warzyw w ramach „planów interwencyjnych”, zmierzającą do ułatwienia handlu produktami rolnymi zbieranymi we Francji i nakazała Republice Francuskiej odzyskanie tej pomocy.

W uzasadnieniu swej skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty dotyczące:

—	naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ okoliczność, że w latach 1992–2002 Komisja mogła wiedzieć o istnieniu planów interwencyjnych, a mimo to nie wszczęła stosownego postępowania, mogła wzbudzić uzasadnione oczekiwania producentów co do prawidłowości planów interwencyjnych;

—	błędnego określenia wysokości należności podlegających zwrotowi, jakich zażądano w odniesieniu do roku 2001, co wpłynęło na łączną wysokość podlegających zwrotowi należności, a także przypadających od nich odsetek.

(1) Dz.U. L 127, s. 11 — opublikowanej pod nr 2009/402/WE.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/69

Skarga wniesiona w dniu 24 sierpnia 2009 r. — Fédération Internationale des Logis przeciwko OHIM (wypukły kwadrat koloru brązowego)

(Sprawa T-329/09)

2009/C 267/126

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale des Logis (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Champagner Katz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie R 0202/2009-1 i dopuszczenie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: znak towarowy przedstawiający wypukły kwadrat koloru brązowego dla towarów i usług z klas 3, 18, 24, 43 i 44 — zgłoszenie nr 6468722

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ szczególne i specyficzne przedstawienie kwadratu o wypukłych bokach koloru brązowego posiada odróżniający charakter w odniesieniu do towarów i usług, dla których dokonane jest zgłoszenie w zakresie, w jakim elementy te nadają znakowi towarowemu oznaczającemu wspomniane towary i usługi szczególny wygląd.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/69

Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2009 r. — RapidEye przeciwko Komisji

(Sprawa T-330/09)

2009/C 267/127

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: RapidEye AG (Brandenburg nad Hawelą, Niemcy) (przedstawiciele: T. Jestaedt, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 9 czerwca 2009 r. oznaczonym „Pomoc państwa CP 183/2009 — Niemcy, RapidEye AG (Następcza kontrola MSR 1998 — N 416/2002)” w zakresie, w jakim Komisja uznaje w niej pomoc w kwocie 44 199 321,36 EUR i o intensywności 35 % ekwiwalentu subwencji netto za niedopuszczalną oraz żąda dokonania nowego zgłoszenia w odniesieniu do pomocy, która przekracza 30,22 % intensywności pomocy lub też maksymalną kwotę pomocy w wysokości 37 316 000 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja w swej decyzji z dnia 2 października 2002 r. C (2002) 3570 wersja ostateczna zatwierdziła pomoc państwa na rzecz RapidEye AG (Pomoc państwa N 416/2002 — Niemcy [Brandenburg], pomoc dla RapidEye AG) udzielanej na podstawie wielosektorowych ram pomocy regionalnej na rzecz dużych projektów inwestycyjnych (1), ustalając w niej jednocześnie intensywność maksymalnej dopuszczalnej pomocy i maksymalną kwotę pomocy (zwanej dalej „decyzją Komisji z dnia 2 października 2002 r.”).

W niniejszym postępowaniu skarżąca kwestionuje pismo Komisji z dnia 9 czerwca 2009 r. D(2009) 569 w sprawie pomocy państwa CP 183/2009 — Niemcy, RapidEye AG (Następcza kontrola MSR 1998 — N 416/2002). W piśmie tym Komisja w szczególności zażądała od niemieckich władz krajowych respektowania zatwierdzonych w decyzji Komisji z dnia 2 października 2002 r.) intensywności maksymalnej dopuszczalnej pomocy i maksymalnej kwoty pomocy oraz potwierdzenia, że beneficjent pomocy zwrócił tą jej kwotę, która przekracza zatwierdzone wartości maksymalne.

Skargę swą RapidEye AG opiera na pięciu zarzutach.

Po pierwsze podnosi ona, że naruszone zostały art. 87 WE i art. 88 WE oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (2), ponieważ w jej opinii decyzja Komisji z dnia 2 października 2002 r. obejmuje pomoc o intensywności 35 %.

Następnie skarżąca podnosi, że pozwana nadużyła władzy, wymagając, wbrew swej decyzji z dnia 2 października 2002 r., do zatwierdzenia pomocy o intensywności 35 % nowego zgłoszenia.

Po trzecie skarżąca twierdzi, iż naruszona została zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ skarżąca poczyniła inwestycje spodziewając się, że zostanie jej przyznana pomoc o intensywności 35 %.

Tytułem ewentualnym skarżącą twierdzi, iż naruszony został art. 88 ust. 3 WE. Skarżąca podnosi w związku z tym, że nawet jeśli decyzję Komisji z dnia 2 października 2002 r. należy rozumieć w taki sposób, że dopuszcza ona jedynie intensywność maksymalnej dopuszczalnej pomocy na poziomie 30,22 %, to przy zwiększeniu tej intensywności do 35 % chodzi jedynie o jej nieznaczną zmianę, która nie wymaga dokonywania ponownego zgłoszenia.

Także tytułem ewentualnym skarżąca podnosi naruszenie art. 3 rozporządzenia (WE) nr 800/2008 (3). Zarzuca ona w tym względzie Komisji, że nalega ona na dokonanie nowego zgłoszenia w przypadku zwiększenia maksymalnej dopuszczalnej intensywności do 35 % nie sprawdzając, czy ta pomoc nie jest objęta wyłączeniem na podstawie art. 3 rozporządzenia nr 800/2008.

(1) Dz. U. 1998, C 107, s. 7.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. [88] WE (Dz. U. L 83, s. 1).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. U. L 214, s. 3).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/70

Skarga wniesiona w dniu 25 sierpnia 2009 r. — Novartis przeciwko OHIM — Sanochemia Pharmazeutika (TOLPOSAN)

(Sprawa T-331/09)

2009/C 267/128

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Novartis AG (Bazylea, Schwajcaria) (przedstawiciel: adwokat N. Hebeis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Sanochemia Pharmazeutika AG

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie R 1601/2007-1;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Sanochemia Pharmazeutika AG

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „TOLPOSAN” dla towarów z klasy 5 (zgłoszenie nr 4 134 383)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Międzynarodowa rejestracja słownego znaku towarowego „TONOPAN” dla towarów z klasy 5 (nr 227 508)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/71

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2009 r. — Electrabel przeciwko Komisji

(Sprawa T-332/09)

2009/C 267/129

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Electrabel (przedstawiciele: M. Pittie i P. Honoré, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji, a przynajmniej obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą na podstawie art. 2 zaskarżonej decyzji;

—	w każdym razie nakazanie Komisji zwrotu wszystkich kosztów poniesionych przez skarżącą w związku z niniejszą skargą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca domaga się, tytułem żądania głównego, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2009) 4416 wersja ostateczna z dnia 10 czerwca 2009 r., w której Komisja stwierdziła, że skarżąca naruszyła art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 4064/89 (1), przeprowadzając koncentrację o wymiarze wspólnotowym przed jej zgłoszeniem oraz przed uznaniem jej za zgodną ze wspólnym rynkiem. Skarżąca domaga się, tytułem żądania ewentualnego, uchylenia lub przynajmniej obniżenia kwoty grzywny, która została na nią nałożona w art. 2 zaskarżonej decyzji.

Na poparcie skargi skarżąca przytacza cztery zarzuty oparte na:

—	niewłaściwej kwalifikacji naruszenia, w szczególności z powodu pomylenia naruszenia polegającego na braku zgłoszenia z naruszeniem polegającym na przedwczesnym wprowadzeniu w życie koncentracji, i tym samym sprzeczności uzasadnienia co do kwalifikacji naruszenia z oceną czasu jego trwania;

—

naruszeniu art. 3 ust. 3 i art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 4064/89 oraz wytycznych Komisji w sprawie pojęcia koncentracji, jako że Komisja uznała, że w dniu 23 grudnia 2003 r. Electrabel przejęła faktycznie wyłączną kontrolę nad Compagnie Nationale du Rhône. Skarżąca twierdzi, że Komisja i) pominęła istotne okoliczności w niniejszej sprawie, między innymi publiczny charakter Compagnie Nationale du Rhône, ii) zastosowała w sposób niekompletny i błędny definicję faktycznie wyłącznej kontroli, jaką określiła w swoich wytycznych w sprawie pojęcia koncentracji oraz (iii) popełniła kilka oczywistych błędów w ocenie dotyczących między innymi organów kierowniczych Compagnie Nationale du Rhône;

—	przedawnieniu uprawnienia Komisji do wymierzenia sankcji w niniejszym przypadku oraz

—	naruszeniu zasad proporcjonalności, dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań, jako że Komisja nałożyła na skarżącą grzywnę w tak dużej wysokości za naruszenie niemające żadnego wpływu na konkurencję.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 395, s. 1; ponownie opublikowane w całości w Dz.U. 1990, L 257, s. 13, w sprostowanej wersji).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/71

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2009 — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-333/09)

2009/C 267/130

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: M. Dowgielewicz, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności załącznika I do decyzji Komisji 2009/444/WE z dnia 10 czerwca 2009 r. (notyfikowanej jako dokument nr K(2009)4375) ustalającej przydzielenie państwom członkowskim na lata 2009 — 2012 kwot uzyskanych w wyniku modulacji, o której mowa w art. 7 i 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (1), w części określającej przydzielenie państwom członkowskim kwot uzyskanych w wyniku modulacji zgodnie z art. 9 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 na rok 2012;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/444/WE opierając swoją skargę na następujących zarzutach.

Po pierwsze, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady hierarchii norm prawnych poprzez przyjęcie środków sprzecznych z artykułem 9 ust. 2 rozporządzenia nr 73/2009 (2). Skarżąca podnosi w tym względzie, że zaskarżona decyzja rozdziela kwoty przewidziane na cały okres 2009 — 2012 wyłącznie pomiędzy państwa Wspólnoty Piętnastu, podczas gdy artykuł 9 ust. 2 rozporządzenia nr 73/2009 przewiduje, że od 2012 r. państwa te nie będą już jedynymi państwami członkowskimi, których dotyczy modulacja. W związku z powyższym, zdaniem skarżącej, nowe państwa członkowskie powinny również zostać objęte wskazanym mechanizmem w odniesieniu do roku 2012.

Po drugie, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady podziału środków uzyskanych z modulacji według obiektywnych kryteriów, wynikającej z motywu 14 preambuły rozporządzenia nr 73/2009 i artykułu 9 ust. 2 tego rozporządzenia, oraz naruszenia zasady solidarności.

Po trzecie, skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady niedyskryminacji, jako że, zdaniem skarżącej, zastosowane przez Komisję kryteria podziału środków z modulacji na rok 2012 (takie jak data przystąpienia danego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej i stopień przyczynienia się danego państwa członkowskiego do uzyskania środków z modulacji), które doprowadziły do wykluczenia Rzeczypospolitej Polskiej i innych nowych państw członkowskich z udziału w tych środkach, nie są obiektywne i nie zapewniają proporcjonalnego rozłożenia obciążeń i korzyści wynikających z mechanizmu modulacji.

Po czwarte, zdaniem skarżącej, zaskarżona decyzja narusza art. 253 WE, ponieważ przyczyny wykluczenia nowych państw członkowskich z udziału w roku 2012 w części środków uzyskanych z modulacji, która powinna być dzielona według obiektywnych kryteriów pomiędzy wszystkie państwa członkowskie stosujące mechanizm modulacji, nie zostały wyjaśnione przez Komisję ani w treści zaskarżonej decyzji, w szczególności w jej preambule, ani w toku prac nad zaskarżoną decyzją.

Po piąte, skarżąca zarzuca stronie pozwanej naruszenie istotnego wymogu proceduralnego poprzez przyjęcie zaskarżonej decyzji w sposób sprzeczny z przepisami regulaminu proceduralnego Komitetu Zarządzającego do Spraw Płatności Bezpośrednich oraz art. 3 rozporządzenia Rady EWG nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (3). Skarżąca podnosi, że Komisja nie przekazała przedstawicielowi Rzeczypospolitej Polskiej projektu zaskarżonej decyzji w języku polskim, pomimo zgłoszonej prośby, co utrudniło skarżącej ocenę tego projektu oraz przeprowadzenie niezbędnych konsultacji.

(1) Dz. Urz. UE L 148 z 11.6.2009, str. 29

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 30 z 31.1.2009, str. 16)

(3) Dz.U. L 17 z 6.10.1958, str. 385

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/72

Skarga wniesiona w dniu 24 sierpnia 2009 r. — Groupement Adriano, Jaime Ribeiro, Conduril — Construção przeciwko Komisji

(Sprawa T-335/09)

2009/C 267/131

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Groupement Adriano, Jaime Ribeiro, Conduril — Construção ACE (Póvoa de Varzim, Portugalia) (przedstawiciele: A. Pinto Cardoso i L. Fuzeta da Ponte, advogados)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w nocie debetowej nr 3230905272 z dnia 12 czerwca 2009 r. oraz decyzji zawartej w zawiadomieniu z dnia 3 sierpnia 2009 r., wzywającym skarżącą do uregulowania tej noty w terminie 15 dni, wraz z odsetkami za zwłokę, w związku z wykonaniem zamówienia AH 04/2004 na budowę odcinka drogi między miastami Tanger i Saida („Projet de la Rocade Méditerranéenne”), finansowanego przez Wspólnotę w ramach programu MEDA I;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Akty te są zaskarżalne, ponieważ mają charakter ostatecznych i wiążących decyzji, a strony mają legitymację procesową.

Obydwa akty obarczone są następującymi błędami:

Bezwzględny brak właściwości: pozwana nie jest „pouvoir adjudicateur” (instytucją zamawiającą), ponieważ w umowie brak jest jakichkolwiek postanowień, na podstawie których działania pozwanej byłyby uprawnione. Tak więc pozwana nie tylko nie jest właściwa, ale również nie ma kompetencji w odniesieniu do tego postępowania.

Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, w szczególności naruszenie obowiązku uzasadnienia — zgodnie z art. 253 WE akty prawne Wspólnoty muszą być uzasadnione. Zgodnie z orzecznictwem uzasadnienie to musi być wyraźne, jasne, spójne i istotne z punktu widzenia aktu. Akt prawny nie może mieć uzasadnienia dorozumianego lub milczącego, ani nie może ono być wyrażone w sposób niejasny. Uzasadnienie nie może być wewnętrznie sprzeczne, ani nie mogą istnieć sprzeczności między uzasadnieniem a częścią normatywną. Zaskarżone decyzje są całkowicie pozbawione uzasadnienia. Naruszony jest w nich również istotny wymóg proceduralny polegający na obowiązku wskazania dróg odwołania.

Naruszenie postanowień traktatu, w szczególności art. 211-219, regulaminu samej pozwanej oraz zasady „pacta sunt servanda”.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/73

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2009 r. — Müller-Boré & Partner przeciwko OHIM — Popp u.a. (MBP)

(Sprawa T-338/09)

2009/C 267/132

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Müller-Boré & Partner (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Osterrieth i T. Schmitz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: E. Popp (Monachium, Niemcy), W.E. Sajda (Monachium), J. Bohnenberger (Monachium), V. Kruspig (Monachium)

Żądania strony skarżącej

—	dokonanie zmiany decyzji Czwartej Izby Odwoławczej pozwanego Urzędu z dnia 23 czerwca 2009 r. w sprawie R 1176/2007-4 poprzez oddalenie w całości odwołania i sprzeciwu;

—	obciążenie pozwanego Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „MBP” dla usług z klas 35 i 42 (zgłoszenie nr 1 407 857)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: E. Popp, W.E. Sajda, J. Bohnenberger i V. Kruspig

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „ip_law@mbp.” Dla usług z klasy 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 667 105) oraz szczególna nazwa handlowa „mbp.de” w rozumieniu niemieckiej ustawy o znakach towarowych

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/73

Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2009 r. — Evropaïki Dynamiki przeciwko Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-340/09)

2009/C 267/133

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: N. Korogiannakis i M. Dermitzakis, prawnicy)

Strona pozwana: Urząd Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji OPOCE w sprawie odrzucenia ofert skarżącej złożonych w odpowiedzi na ogłoszenie o zamówieniu w przetargu otwartym nr 10017 „CORDIS” część B „usługi redakcyjne i wydawnicze” i część C „świadczenie nowych usług informacji cyfrowej” oraz w sprawie wyboru oferty skarżącej złożonej w odpowiedzi na ogłoszenie o zamówieniu w przetargu otwartym nr 10017 „CORDIS” część E „usługi rozpowszechniania”, w celu udzielenia jej wskazanego zamówienia jako trzeciemu z kolei wykonawcy w ramach kaskady (Dz.U. 2008/S 242-321376 w brzmieniu zmienionym Dz.U. 2009/S 40-057377), doręczonej skarżącej pismem z dnia 9 czerwca 2009 r. oraz kolejnych związanych z tym decyzji OPOCE, w tym decyzji o udzieleniu poszczególnych zamówień wygrywającym wykonawcom;

—	zasądzenie od OPOCE zapłaty na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione z tytułu przedmiotowego postępowania przetargowego w kwocie 7 215 405 EUR (5 291 935 EUR za część B, 975 000 EUR za część C i 948 470 EUR za część E);

—	obciążenie OPOCE kosztami poniesionymi prze skarżącą w związku z niniejszą skargą, nawet w przypadku jej oddalenia.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji OPOCE w sprawie: a) odrzucenia ofert skarżącej złożonych w odpowiedzi na ogłoszenie o zamówieniu w przetargu otwartym nr 10017 „CORDIS” część B „usługi redakcyjne i wydawnicze” i część C „świadczenie nowych usług informacji cyfrowej”, b) wyboru oferty skarżącej złożonej w odpowiedzi na ogłoszenie o zamówieniu w przetargu otwartym nr 10017 „CORDIS” część E „usługi rozpowszechniania”, w celu udzielenia jej wskazanego zamówienia jako trzeciemu z kolei wykonawcy w ramach kaskady (Dz.U. 2008/S 242-321376 w brzmieniu zmienionym Dz.U. 2009/S 40-057377).

Skarżąca twierdzi, że, po pierwsze, jeśli chodzi o część B, miało miejsce dyskryminacyjne traktowanie poszczególnych oferentów, ponieważ jeden z członków wygrywającego konsorcjum spełniał przesłanki kryteriów wykluczenia i w związku z tym należało stwierdzić, że poważnie naruszył on zobowiązania umowne wobec Komisji. Ponadto skarżąca podnosi, że instytucja zamawiająca naruszyła art. 93 ust. 1 lit. f) i art. 94 rozporządzenia finansowego (1) oraz zasadę dobrej administracji i że Komisja powinna była zastosować kary określone w art. 96 rozporządzenia finansowego oraz w art. 133a i 134b rozporządzenia wykonawczego (2).

Po drugie, skarżąca podnosi, że instytucja zamawiająca nie poinformowała o zaletach wygrywającego.

Po trzecie, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła szereg oczywistych błędów w ocenie przy dokonywaniu oceny jej oferty i że wprowadzając nowe kryteria udzielenia zamówienia, niewymienione w specyfikacji warunków zamówienia, naruszyła ona zasadę równego traktowania. Ponadto skarżąca twierdzi, że instytucja zamawiająca naruszyła art. 148 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego oraz zasadę dobrej administracji.

Jeśli chodzi o część C, skarżąca podnosi, że traktowanie poszczególnych oferentów miało dyskryminacyjny charakter, ponieważ jeden z członków konsorcjum, które znalazło się na trzecim miejscu w ramach kaskady, spełniał przesłanki kryteriów wykluczenia i należało stwierdzić, że dopuścił się on poważnego naruszenia warunków poprzedniego zamówienia. Po drugie, skarżąca podnosi, że instytucja zamawiająca nie poinformowała o zaletach wygrywającego i naruszyła zasadę dobrej administracji.

Jeśli chodzi o część E, skarżąca twierdzi, że jeden z członków wygrywającego konsorcjum spełniał przesłanki kryteriów wykluczenia, ponieważ należało stwierdzić, że dopuścił się on poważnego naruszenia warunków poprzedniego zamówienia i że inny z członków tego konsorcjum powinien był zostać wykluczony ze wszystkich przetargów na dwa lata, ponieważ został skazany za prowadzenie działalności niezgodnej z prawem. Ponadto skarżąca podnosi, że jeden z członków wygrywającego konsorcjum korzysta z usług wykonawców nieobjętych zakresem porozumienia w sprawie zamówień rządowych (GPA), zawartego w ramach WTO (3), naruszając tym samym specyfikację warunków zamówienia, zasady przejrzystości i niedyskryminacji, a także art. 106 i 107 rozporządzenia finansowego. Skarżąca uważa, że spółki z krajów niebędących stroną porozumienia WTO w sprawie zamówień rządowych nie powinny być dopuszczane do przetargów instytucji europejskich ani w nich uczestniczyć, bezpośrednio lub pośrednio, ani też wykonywać jako podwykonawcy jakichkolwiek prac objętych zakresem przedmiotowym rozporządzenia finansowego lub dyrektywy 2004/18/WC (4).

Wreszcie skarżąca podnosi, że instytucja zamawiająca nie przedstawiła uzasadnienia, popełniła szereg oczywistych błędów w ocenie, dodała nowe kryteria udzielenia zamówienia, niewymienione w specyfikacji warunków zamówienia i naruszyła zasadę równego traktowania przy dokonywaniu oceny jej oferty i oferty innego oferenta.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot (Dz.U. 2002 L 248, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE,Euratom) nr 478/2007 z dnia 23 kwietnia 2007 r. (Dz.U. 2007 L 111, s. 13).

(3) Porozumienie w sprawie zamówień rządowych zawarte w ramach Światowej Organizacji Handlu.

(4) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. 2004 L 134, p. 114).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/75

Skarga wniesiona w dniu 1 września 2009 r. — Amecke Fruchtsaft przeciwko OHIM — Beate Uhse (69 Sex up)

(Sprawa T-343/09)

2009/C 267/134

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Amecke Fruchtsaft GmbH & Co. KG (Menden, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kaase i J.C. Plate)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Beate Uhse Einzelhandels GmbH

Żądania strony skarżącej

—	uznanie za dopuszczalną skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie R 1728/2008-1;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z powodu niezgodności z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu i postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Beate Uhse Einzelhandels GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „69 Sex up” dla towarów i usług z klas 32 i 41 (zgłoszenie nr 5 274 303)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: Słowny niemiecki znak towarowy „sex:h:up” dla towarów z klas 5, 29, 30 i 32 (nr 30 531 669), przy czym sprzeciw został wniesiony wobec rejestracji dla towarów z klasy 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/75

Skarga wniesiona w dniu 31 sierpnia 2009 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-347/09)

2009/C 267/135

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i B. Klein)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. SG-Greffe (2009) D/3985 w sprawie pomocy państwa nr NN 8/2009 w zakresie, w jakim zgłoszone środki zostały uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podważa decyzję Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. C(2009) 5080 wersja ostateczna, dotyczącą systemu pomocy obejmującego, po pierwsze, nieodpłatne przekazywanie stanowiących własność federalną terenów należących do narodowego dziedzictwa przyrodniczego oraz, po drugie, wspieranie dużych projektów mających na celu ochronę środowiska (Pomoc państwa NN 8/2009 — Niemcy — Obszary chronione). W decyzji tej Komisja uznała system pomocy za zgodny ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 86 ust. 2 WE. Skarżąca kwestionuje tą decyzję w części, w jakiej uznaje ona zgłoszone środki za pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

Na poparcie swej skargi Republika Federalna Niemiec podnosi, że pozwana z wielu względów błędnie zastosowała art. 87 ust. 1. W związku z tym twierdzi ona w szczególności, że pozwana popełniła błąd uznając organizacje zajmujące się ochroną środowiska za przedsiębiorstwa oraz nie dokonując, zgodnie z wnioskiem skarżącej, łącznej oceny zgłoszonych środków. Ponadto, zgłoszone środki nie przysporzyły organizacjom zajmującym się ochroną środowiska żadnych korzyści mających znaczenie z punktu widzenia pomocy państwa. Skarżąca kwestionuje następnie błędne zastosowanie czwartego z kryteriów ustanowionych w wyroku Trybunału z dnia 24 lipca 2003 r. w sprawie C-280/00 Altmark Trans und Regierungspräsidium Magdeburg (Rec. s. I-7747).

Tytułem ewentualnym skarżąca podnosi naruszenie ustanowionego w art. 253 WE obowiązku uzasadnienia.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/76

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2009 r. — PAGO International przeciwko OHIM– Tirol Milch (Pago)

(Sprawa T-349/09)

2009/C 267/136

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: PAGO International GmbH (Klagenfurt, Austria) (przedstawiciele: adwokaci C. Hauer i C. Schumacher)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Tirol Milch reg.Gen.mbH Innsbruck (Innsbruck, Austria)

Żądania strony skarżącej

—

dokonanie zmiany decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 1 lipca 2009 r. wydanej w postępowaniu w sprawie unieważnienia 2025 C (wspólnotowy znak towarowy nr 915 488) poprzez oddalenie wniesionego przez Tirol Milch registrierte Genossenschaft mit beschränkter Haftung odwołania od decyzji Wydziału Unieważnień i obciążenie Tirol Milch registrierte Genossenschaft mit beschränkter Haftung kosztami postępowania odwoławczego;

—	posiłkowo, stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej i przekazanie sprawy Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) celem wydania nowej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy

znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy barwny „Pago” dla towarów z klasy 32 (wspólnotowy znak towarowy nr 915 488)

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Tirol Milch registrierte Genossenschaft mit beschränkter Haftung

Decyzja Wydziału Unieważnień: Częściowe unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 51 w związku z art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ niesłusznie uznano używanie utrzymujące prawa do znaku towarowego będącego przedmiotem postępowania za niedowiedzione.

—	Naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 i podstawowych praw wspólnotowego porządku prawnego, a zwłaszcza prawa do rzetelnego procesu.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/76

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2009 r. — ICO Satellite przeciwko Komisji

(Sprawa T-350/09)

2009/C 267/137

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ICO Satellite Ltd (Slough, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Tupper, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji 2009/449/WE z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie selekcji operatorów ogólnoeuropejskich systemów dostarczających usługi komunikacji ruchomej (MSS) na podstawie przepisów art. 230 i 231 WE;

—	obciążenie pozwanej kosztami niniejszego postępowania i wszelkie inne zarządzenia, które Sąd uzna za stosowane.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejszą skargą skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/449/WE z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie selekcji operatorów ogólnoeuropejskich systemów dostarczających usługi komunikacji ruchomej (MSS). (1)

Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja skutkuje pozbawieniem jej praw własności, które zyskała na mocy prawa międzynarodowego. Skarżąca ponadto twierdzi, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, gdyż Komisja:

a)	dopuściła się wobec skarżącej dyskryminacji poprzez włączenie byłego przewodniczącego rady Inmarsat Ventures Limited („Inmarsat”) do procedury decyzyjnej, tym samym naruszając podstawowe wymagania proceduralne oraz zasadę równego traktowania; i

b)	postąpiła w sposób nierozsądny, dokonując wyboru Inmarsat i Solaris Mobile Limited zamiast skarżącej, podczas gdy jej zdaniem znajduje się ona w lepszej pozycji, by świadczyć usługi MMS.

Według skarżącej, wydając zaskarżoną decyzję, skarżąca postąpiła w sposób nieproporcjonalny oraz dyskryminujący i sprzeczny z uzasadnionymi oczekiwaniami skarżącej. Skarżąca ponadto podnosi, że zaskarżona decyzja narusza także prawo do poszanowania mienia chronione art. 1 protokołu 1 do europejskiej konwencji praw człowieka („EKPC”) oraz prawo korzystania z praw cywilnych, w tym prawa własności oraz prawa do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia sprawy, o którym mowa w art. 6 EKCP.

(1) Decyzja Komisji 2009/449/WE z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie selekcji operatorów ogólnoeuropejskich systemów dostarczających usługi komunikacji ruchomej (MSS) (notyfikowana jako dokument nr C(2009) 3746) (Dz.U. L 149, s. 65).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/77

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2009 r. — Novácke chemické závody przeciwko Komisji

(Sprawa T-352/09)

2009/C 267/138

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Novácke chemické závody, a.s. (Nováky, Republika Słowacka) (przedstawiciel: A. Černejová, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w odniesieniu do skarżącej, a w konsekwencji zniesienie grzywny nałożonej na skarżącą; lub

—	tytułem żądania ewentualnego, zniesienie grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 decyzji lub przynajmniej znaczne obniżenie wysokości tej grzywny; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 lipca 2009 r. (Sprawa COMP/F/39.396 — Odczynniki na bazie węglika wapnia i magnezu dla przemysłu stalowego i gazowego), w której Komisja uznała, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG poprzez podział rynków, kwot i klientów, ustalanie cen oraz wymianę poufnych informacji handlowych między dostawcami węglika wapnia i granulatów magnezu. Tytułem żądania ewentualnego skarżąca wnosi o zniesienie lub obniżenie grzywny nałożonej na nią na mocy art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003.

W skardze podniesiono następujące zarzuty:

Po pierwsze skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę równego traktowania — należące do ogólnych zasad prawa wspólnotowego –nakładając na skarżącą nadmierną i nieproporcjonalną grzywnę.

Po drugie skarżąca utrzymuje, że Komisja nie zbadała, czy skarżąca była w stanie zapłacić grzywnę ani nie oceniła wiążącego się z zapłatą grzywny ryzyka upadłości tej spółki. Skarżąca podnosi w szczególności, że Komisja naruszyła podstawowe wymogi proceduralne przez to, że nie zbadała w należyty sposób przedstawionego przez skarżącą dowodu na to, że nałożenie na nią grzywny przez Komisję wiązałoby się z poważnym ryzykiem wszczęcia postępowania upadłościowego. Skarżąca twierdzi zatem, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przez to, że nie uwzględniła istnienia takiego ryzyka i nie zastosowała wobec skarżącej pkt 35 wytycznych.

Po trzecie skarżąca twierdzi, że okoliczność nałożenia na nią grzywny doprowadzi wprost do upadłości tej spółki, a także oznaczać będzie wykluczenie jej z konkurencji na odnośnym rynku. Według skarżącej Komisja naruszyła zatem art. 3 ust. 1 lit. g) WE, gdyż zakłóciła lub wyeliminowała konkurencję na rozpatrywanym rynku.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/78

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2009 r. — Komisja przeciwko Association Fédération Club B2A

(Sprawa T-356/09)

2009/C 267/139

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A.M. Rouchaud-Joël i N. Bambara, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata E. Bouttiera)

Strona pozwana: Association Fédération Club B2A (Étupes, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	Zasądzenie od Fédération, reprezentowanej przez jej przewodniczącego, na rzecz skarżącej sumy […] EUR (…), na którą składają się kwota główna w wysokości 62 500 EUR oraz kwota w wysokości […] EUR (…) tytułem odsetek za opóźnienie, które stały się wymagalne w dniu […];

—	zasądzenie od Fédération kwoty w wysokości 7 000 EUR tytułem pokrycia kosztów poniesionych przez Komisję Europejską w celu odzyskania swojej wierzytelności;

—	obciążenie Fédération kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wspólnota Europejska, reprezentowana przez Komisję, zawarła z pozwaną umowę o dofinansowanie dotyczącą projektu „utworzenia i prowadzenia federacji regionalnych sieci Business Angels dla północnowschodniej Francji (Grand Est)”. Projekt, w ramach którego Komisja wypłaciła pozwanej tytułem zaliczki kwotę 62 500 EUR, został zakończony w dniu 30 września 2002 r.

W umowie pozwana zobowiązała się między innymi do przedstawienia sprawozdania końcowego. Po otrzymaniu niepełnego sprawozdania Komisja wezwała pozwaną do przedłożenia sprawozdania zgodnego z wymaganymi założeniami. Wezwanie to, podobnie jak liczne inne pisma, pozostało bez odpowiedzi ze strony pozwanej, w związku z czym Komisja skierowała do pozwanej notę obciążeniową, a następnie żądanie zwrotu kwoty 62 500 EUR.

Wobec braku zapłaty powyższej wierzytelności Komisja żąda zasądzenia od pozwanej należnej kwoty wraz z obowiązkiem naprawienia szkody poniesionej w celu pokrycia całości kosztów, które Komisja zmuszona była ponieść w celu odzyskania swojej wierzytelności. Komisja podnosi przy tym, że i) pozwana nie wypełniła swoich zobowiązań przewidzianych w umowie, uchybiając obowiązkowi przedstawienia pełnego sprawozdania końcowego, oraz że ii) wypłata przez Komisję kwoty 62 500 EUR dokonana została tytułem zaliczki do czasu zaakceptowania sprawozdania końcowego.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/78

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2009 r. — Pucci International przeciwko OHIM — El Corte Inglés (Emidio Tucci)

(Sprawa T-357/09)

2009/C 267/140

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Emilio Pucci International BV (Baarn, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci M. Boletto, E. Gavuzzi, G. Lazzeretti i P. Roncaglia)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych R 770/2008-2 i R 826/2008-2 w zakresie, w jakim dopuszcza ona rejestrację wspólnotowego znaku towarowego nr 3 679 594„Emidio Tucci” dla wszystkich oznaczonych nim towarów i usług w klasach 1, 2, 4–17, 19, 20, 21, 22, 23, 26–45;

—	obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przez skarżącą w niniejszym postępowaniu; i

—	obciążenie El Corte Inglés, SA kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniach przed Wydziałem Sprzeciwów i Izbą Odwoławczą OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: El Corte Inglés, SA

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Emidio Tucci” dla towarów i usług z klas 1–45

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy „Emilio Pucci” dla towarów z klas 18 i 24; zarejestrowany we Włoszech słowny znak towarowy „EMILIO PUCCI” dla towarów z klas 3, 14, 18, 21, 24, 25 i 33; zarejestrowany we Włoszech słowny znak towarowy „EMILIO PUCCI” dla towarów z klas 9, 12, 18, 20, 26, 27 i 34; zarejestrowany we Włoszech graficzny znak towarowy „Emilio Pucci” dla towarów z klas 14, 18, 24 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uwzględnienie odwołania w sprawach R 826/2008-2 i R 770/2008-2; oddalenie odwołania w pozostałej części

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne uznanie przez Izbę Odwoławczą, że te przepisy prawne nie mogą mieć zastosowania do towarów i usług oznaczonych rozpatrywanym wspólnotowym znakiem towarowym w klasach 1, 2, 4–17, 19, 20, 21 (częściowo), 22, 23 i 26–45.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/79

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2009 r. — Sociedad Agricola Requingua przeciwko OHIM — Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro (TORO DE PIEDRA)

(Sprawa T-358/09)

2009/C 267/141

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sociedad Agricola Requingua Ltda (Santiago, Chile) (przedstawiciel: adwokat E. Vorbuchner)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro (Toro, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie R 1117/2008-2;

—	obciążenie OHIM wszystkimi kosztami postępowania, tj. kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu, postępowania przed Izbą Odwoławczą i niniejszego postępowania; oraz

—	obciążenie Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro własnymi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „TORO DE PIETRA” dla towarów z klasy 33

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy „D. ORIGEN TORO” dla towarów z klasy 33; zarejestrowany w Hiszpanii graficzny znak towarowy „Denominación de Origen TORO” dla towarów z klasy 33

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady 207/2009 ze względu na błędne uznanie przez Izbę Odwoławczą, że w przypadku spornych znaków towarowych istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd; naruszenie art. 75 ust. 2 rozporządzenia Rady 207/2009 i prawa do bycia wysłuchanym ze względu na niewysłuchanie przez Izbę Odwoławczą ostatnich uwag skarżącej; naruszenie obowiązku uzasadnienia na podstawie art. 75 ust. 1 rozporządzenia Rady 2007/2009 ze względu na nieuzasadnienie przez Izbę Odwoławczą wstrzymania się od wzięcia pod uwagę ostatnich uwag skarżącej.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/80

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2009 r. — Jurašinović przeciwko Radzie

(Sprawa T-359/09)

2009/C 267/142

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ivan Jurašinović (Angers, Francja) (przedstawiciel: A. Beguin, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji z dnia 17 czerwca 2009 r. i późniejszej decyzji dorozumianej, w której odmówiono skarżącemu dostępu do następujących dokumentów:

—	sprawozdań obserwatorów Unii Europejskiej obecnych w Chorwacji w dniach od 1 do 31 sierpnia 1995 r. na temat obszaru Knin;

—	dokumentów z adnotacją „ECMM RC Knin Log Reports”;

—	nakazanie Radzie UE — Sekretariatowi Generalnemu, żeby zezwoliła na dostęp do żądanych dokumentów w formie elektronicznej;

—	obciążenie Rady UE obowiązkiem wypłaty na rzecz skarżącego kwoty 2 000 EUR bez podatku lub 2 392 EUR brutto tytułem odszkodowania wraz z odsetkami zgodnie ze stawką EBC z dnia wpisania skargi do rejestru Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżący zwraca się o stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji Rady z dnia 17 czerwca 2009 r. i późniejszej decyzji dorozumianej, w której odmówiono skarżącemu dostępu do sprawozdań obserwatorów Unii Europejskiej obecnych w Chorwacji w dniach od 1 do 31 sierpnia 1995 r. na temat obszaru Knin oraz do dokumentów z adnotacją „ECMM RC Knin Log Reports”.

Na poparcie swojej skargi skarżący przedstawia dwa zarzuty oparte na:

—

braku naruszenia ochrony interesu publicznego co się tyczy stosunków międzynarodowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001 (1), gdyż:

—	żadna konkretna ochrona nie ma zastosowania do tych dokumentów; oraz

—	nawet gdyby konkretna ochrona miała zastosowanie do tych dokumentów, to upłynęła połowa maksymalnego okresu ochrony przewidzianej w art. 4 ust. 7 rozporządzenia nr 1049/2001, co uzasadnia udzielenie dostępu do rzeczonych dokumentów;

—	ponadto ze względu na brak klasyfikacji ochronnej, rozpatrywane dokumenty nie należą do kategorii dokumentów sensytywnych w rozumieniu art. 9 rozporządzenia nr 1049/2001;

—

brak naruszenia ochrony postępowań sądowych oraz porad prawnych w rozumieniu art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001, gdyż:

—	wyjątek ten dotyczy ochrony postępowań sądowych Unii Europejskiej i państw członkowskich, podczas gdy w niniejszej sprawie Rada uzasadniła odmowę dostępu postępowaniem sądowym przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii;

—	dokumenty objęte wnioskiem zostały już udostępnione stronom w procesie w sprawie Gotoviny przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii, co uzasadnia również udostępnienie ich skarżącemu;

—	Rada nie odpowiada za nadzorowanie przebiegu postępowania przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii; oraz

—	za ujawnieniem dokumentów objętych wnioskiem przemawia interes publiczny.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/80

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2009 r. — Longevity Health Products przeciwko OHIM Gruppo Lepetit (RESVEROL)

(Sprawa T-363/09)

2009/C 267/143

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Longevity Health Products, Inc. (Nassau, Bahamy) (przedstawiciel: J. Korab, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Gruppo Lepetit SpA (Lainate, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	uwzględnienie skargi wniesionej przez stronę skarżącą;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie R 1204/2008-2 oraz oddalenie wniosku o unieważnienie wniesionego przez Gruppo Lepetit SpA przed Izbę Odwoławczą w odniesieniu do wspólnotowego znaku towarowego 5 244 512; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Longevity Health Products, Inc.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „RESVEROL” dla towarów i usług z klas 3, 5 i 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Gruppo Lepetit SpA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: krajowe rejestracje znaku towarowego „LESTEROL” dla towarów z klasy 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza niesłusznie stwierdziła, że istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/81

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2009 r. — Michalakopoulou Ktimatiki Touristiki przeciwko OHIM — Free (FREE)

(Sprawa T-365/09)

2009/C 267/144

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Michalakopoulou Ktimatiki Touristiki AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci A. Koliothomas i K. Papadiamantis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Free SAS (Paryż, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie R 1346/2008-1;

—	oddalenie sprzeciwu;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji;

—	obciążenie Free SAS kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „FREE” dla towarów z klasy 16

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Free SAS

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany we Francji słowny znak towarowy „FREZ” dla usług z klasy 38; zarejestrowany we Francji graficzny znak towarowy „FREE — LA LIBERTÉ N’A PAS DE PRIX” dla usług z klas 35 i 38

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego w całości

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne uznanie przez Izbę Odwoławczą, że w przypadku spornych znaków towarowych istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd; naruszenie art. 75 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na nieuzasadnienie przez Izbę Odwoławczą uznania, że istnieje podobieństwo pomiędzy towarami z klasy 16 oznaczonymi rozpatrywanym wspólnotowym znakiem towarowym a usługami z klasy 38 oznaczonymi wcześniejszym znakiem towarowym.

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/82

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2009 r. — Tecnoprocess przeciwko Komisji i Delegacji Komisji Europejskiej w Republice Nigerii

(Sprawa T-367/09)

2009/C 267/145

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tecnoprocess (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: A.Majoli, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich i Delegacja Komisji Europejskiej w Republice Nigerii

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie na podstawie art. 232 WE bezczynności delegacji UE w Abudży oraz bezczynności Komisji Europejskiej;

—	Ustalenie na podstawie art. 288 traktatu odpowiedzialności pozaumownej delegacji i Komisji względem skarżącej oraz zasądzenie od nich solidarnie na rzecz skarżącej zapłaty odszkodowania w wysokości 600 000,00 euro (słownie: sześćset tysięcy euro).

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca spółka w niniejszej sprawie jest tą samą skarżącą spółką, co w sprawie T-264/09 Tecnoprocess przeciwko Komisji i delegacji Komisji Europejskiej w królestwie Maroka (1).

Spór dotyczy warunków związanych z wykonaniem umowy „EuropeAid 123511/D/SUP/NG — Supply, Installation, delivery, Comissioning and After-Sale Service of 114 27 Kva Generators to the EC Assisted Prime Project in Nigeria”, której przedmiotem jest zapewnienie dostawy i instalacji stu czternastu generatorów o 27 kVA, a także świadczenie usług serwisowych na rzecz „National Authorising Officer, National Planning Commission” a w szczególności na rzecz biur tego podmiotu polożonych w sześciu głównych strefach geograficznych Nigerii.

Skarżąca twierdzi, że pozwane nie wykazały należytej staranności w monitorowaniu warunków, na jakich wykonywana jest sporna umowa, oraz nie przedstawiły satysfakcjonującego dla jej interesów rozwiązania wobec poważnych uchybień zobowiązaniom, jakie zostały stwierdzone przy jej wykonaniu.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi co do zasady te same zarzuty i argumenty, co podniesione w ww. sprawie T-264/09.

(1) Dz.U. C 220, s. 36

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/83

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 24 września 2009 r. — Brown przeciwko Komisji

(Sprawa F-37/05) (1)

(Sprawy pracownicze - Konkurs wewnętrzny dla jednej instytucji - Warunki dopuszczenia - Członkowie personelu pomocniczego - Odrzucenie kandydatury)

2009/C 267/148

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Michael Brown (Overijse, Belgia) (przedstawiciel: L. Vogel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Tserepa-Lacombe i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu COM/PB/04 w sprawie przejścia z kategorii C do kategorii B odmawiającej dopuszczenia skarżącego do testów preselekcyjnych tego konkursu z uwagi na to, że nie spełnił wymogu regulaminowego z dniem ostatecznego terminu składania podań.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 193 z 6.8.2005, s. 36 (sprawa zarejestrowana na początku w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod nr T-208/05 a następnie postanowieniem z dnia 15.12.2005 przekazana została Sądowi do spraw Służby Publicznej).

7.11.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/83

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. — Rosenbaum przeciwko Komisji

(Sprawa F-9/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Powołanie - Zaszeregowanie służbowe - Wniosek o zmianę zaszeregowania służbowego - Zakres stosowania art. 13 załącznika XII do regulaminu pracowniczego - Uwzględnienie doświadczenia zawodowego - Zatrudnienie w ramach kategorii konkursu - Artykuł 31 regulaminu pracowniczego - Zasada niedyskryminacji - Swobodny przepływ pracowników)

2009/C 267/150

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Eckehard Rosenbaum (Bonn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H.-J. Rüber)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i M. Bauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Po pierwsze stwierdzenie nieważności decyzji o zaszeregowaniu skarżącego, będącego laureatem konkursu przeprowadzonego w celu utworzenia listy rezerwy zatrudnienia administratorów grupy A7/A6 w zakresie w jakim zakwalifikowano go do grupy AD 6/2 i po drugie wniosek o zmianę grupy zaszeregowania

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eckehard Rosenbaum zostaje obciążony własnymi kosztami postępowania i kosztami poniesionymi przez Komisję Wspólnot Europejskich.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2009.267.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 267

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 52 7 listopada 2009

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2009/C 267/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 256 z 24.10.2009.	1

2009/C 267/02	Złożenie ślubowania przez nowych członków Trybunału	1

2009/C 267/03	Wybór prezesa Trybunału	2

2009/C 267/04	Wybory prezesów izb	2

2009/C 267/05	Mianowanie pierwszego rzecznika generalnego	2

2009/C 267/06	Przydzielenie sędziów do izb	2

2009/C 267/07	Listy służące do ustalania składów orzekających	3

2009/C 267/08	Wyznaczenie izby do rozpoznawania spraw, o których mowa w art. 104b regulaminu Trybunału Sprawiedliwości	5

2009/C 267/09	Złożenie ślubowania przez nowych członków Sądu Pierwszej Instancji	5

2009/C 267/10	Złożenie ślubowania przez nowego członka Sądu do spraw Służby Publicznej	5

	Sąd Pierwszej Instancji
2009/C 267/11	Wybór prezesa izby	6

2009/C 267/12	Przydział sędziów do izb	6