15.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 222/2

Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Czeskiej, Republiki Federalnej Niemiec, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Węgierskiej, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie decyzji Rady 2009/…/WSiSW z dnia … ustanawiającej europejską sieć prewencji kryminalnej (EUCPN) i uchylającej decyzję 2001/427/WSiSW

2009/C 222/02

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Unię Europejską, w szczególności jego art. 30 ust. 1, art. 31 i art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii, Republiki Czeskiej, Republiki Federalnej Niemiec, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Węgierskiej, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rada Europejska z Tampere, która odbyła się w dniach 15 i 16 października 1999 r., stwierdziła, że istnieje potrzeba rozwijania środków prewencji kryminalnej, wymiany najlepszych praktyk oraz wzmacniania sieci krajowych organów właściwych w zakresie takiej prewencji, a także współpracy pomiędzy krajowymi organami wyspecjalizowanymi w tej dziedzinie, wyraźnie stwierdzając, że współpraca taka za podstawowy priorytet mogłaby przyjąć przestępczość młodocianych, przestępczość na obszarach miejskich i przestępczość narkotykową. W tym celu wezwano do zbadania możliwości powstania programu finansowanego przez Wspólnotę.

(2)

W zaleceniu 6 strategii Unii Europejskiej na początek nadchodzącego tysiąclecia w sprawie zapobiegania i kontroli zorganizowanej przestępczości (2) wzywa się do wspierania Rady przez odpowiednio wykwalifikowanych ekspertów w dziedzinie prewencji kryminalnej, takich jak krajowe punkty kontaktowe, albo poprzez utworzenie sieci ekspertów z krajowych organów prewencji kryminalnej.

(3)	Europejska sieć prewencji kryminalnej została ustanowiona decyzją Rady 2001/427/WSiSW (3).

(4)	Zewnętrzna ocena europejskiej sieci prewencji kryminalnej przeprowadzona w latach 2008–2009 wskazała możliwości wzmocnienia sieci, które zostały zaakceptowane przez zarząd EUCPN i zgodnie z którymi konieczne jest uchylenie decyzji 2001/427/WSiSW i zastąpienie jej nową decyzją Rady dotyczącą sieci.

(5)	Ocena wykazała potrzebę większego zaangażowania przedstawicieli krajowych w działania w ramach sieci.

(6)	W celu wzmocnienia sieci, konieczne są pewne zmiany obejmujące zmiany przepisów dotyczących punktów kontaktowych, sekretariatu, struktury zarządu i jego roli, w tym mianowania przewodniczącego.

(7)	Inne przepisy powinny opierać się na decyzji 2001/427/WSiSW,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Utworzenie

Niniejszym utworzona zostaje europejska sieć prewencji kryminalnej, zwana dalej „siecią”. Stanowi ona następcę europejskiej sieci prewencji kryminalnej ustanowionej decyzją 2001/427/WSiSW.

Artykuł 2

Cel

1. Sieć przyczynia się do rozwoju różnych aspektów prewencji kryminalnej na poziomie Unii i wspiera działania z zakresu prewencji kryminalnej na poziomie krajowym i lokalnym.

2. Prewencja kryminalna obejmuje wszystkie środki, które mają na celu ilościowe i jakościowe zmniejszenie przestępczości i poczucia braku bezpieczeństwa obywateli, zarówno poprzez działania bezpośrednio przeciwdziałające czynom przestępnym, jak i poprzez polityki i działania mające na celu ograniczenia potencjału przestępczego oraz przyczyn przestępczości. Na prewencję kryminalną składają się działania rządów, właściwych organów, organów ścigania, władz lokalnych, powołanych przez nie wszystkie w Europie wyspecjalizowanych stowarzyszeń, podmiotów prywatnych i ochotników, naukowców i ogółu społeczeństwa, wspieranych przez media.

Artykuł 3

Struktura i skład

1. Sieć składa się z zarządu oraz sekretariatu, a także z punktów kontaktowych, które może wyznaczyć każde z państw członkowskich.

2. Zarząd składa się z przedstawicieli krajowych, przewodniczącego oraz komitetu wykonawczego.

3. Każde państwo członkowskie mianuje przedstawiciela krajowego. Na czas swojej nieobecności wskazuje on swego zastępcę.

4. Przewodniczący zarządu wybierany jest spośród przedstawicieli krajowych.

5. Na czele komitetu wykonawczego, złożonego z nie więcej niż sześciu członków zarządu i przedstawiciela wyznaczonego przez Komisję, stoi przewodniczący.

6. Personel sekretariatu składa się z przynajmniej dwóch osób – ale nie więcej niż trzech – zatrudnionych na pełny etat. Personel zapewniony jest przez zewnętrzną firmę usługową, którą Komisja wybierze w ramach procedury udzielania zamówień publicznych.

Artykuł 4

Zadania sieci

Sieć w szczególności:

a)	ułatwia współpracę, kontakty oraz wymianę informacji i doświadczeń między podmiotami z dziedziny prewencji kryminalnej;

b)	zbiera, ocenia i przekazuje informacje oparte na faktach, w tym najlepsze praktyki w zakresie istniejących działań w zakresie prewencji kryminalnej;

c)	organizuje konferencje, w szczególności doroczną konferencję dotyczącą najlepszych praktyk, oraz inne działania - w tym doroczną europejską nagrodę prewencji kryminalnej - mające na celu realizację celów sieci oraz szerokie rozpowszechnianie rezultatów tych działań;

d)	zapewnia Radzie i Komisji wymaganą fachową wiedzę;

e)	co roku składa Radzie za pośrednictwem zarządu sprawozdania ze swoich działań;

f)	przygotowuje program pracy oparty na jasno określonej strategii, która uwzględnia identyfikację istotnych zagrożeń kryminalnych i reakcję na nie oraz realizuje taki program pracy.

Artykuł 5

Wymiana informacji

W celu wykonywania swoich zadań, sieć:

a)	preferuje podejście multidyscyplinarne;

b)	pozostaje – za pośrednictwem przedstawicieli krajowych i punktów kontaktowych – w ścisłym kontakcie z organami prewencji kryminalnej, władzami lokalnymi, partnerami lokalnymi i społeczeństwem obywatelskim, jak również z jednostkami badawczymi i organizacjami pozarządowymi w państwach członkowskich;

c)	tworzy i utrzymuje swoją własną stronę internetową, na której znajdują się jej regularne sprawozdania oraz wszelkie inne przydatne informacje, a w szczególności zbiór najlepszych praktyk;

d)	dąży do korzystania i promowania wyników projektów istotnych dla prewencji kryminalnej, finansowanych w ramach programów Unii.

Artykuł 6

Zakres odpowiedzialności

1. Komitet wykonawczy opracowuje strategię sieci do zatwierdzenia przez zarząd.

2. Zadania zarządu obejmują:

a)	zapewnianie właściwego funkcjonowania sieci zgodnie z niniejszą decyzją;

b)	zatwierdzenie strategii sieci, przyczyniającej się do rozwoju prewencji kryminalnej na poziomie Unii;

c)	przyjęcie i zapewnienie realizacji programu prac sieci;

d)	przyjmowanie rocznych sprawozdań z działań prowadzonych w ramach sieci.

3. Zarząd jednomyślnie przyjmuje regulamin wewnętrzny, który zawiera między innymi postanowienia dotyczące mianowania przewodniczącego i członków komitetu wykonawczego, zasady podejmowania decyzji przez zarząd, system językowy i uzgodnienia administracyjne dotyczące współpracy z innymi podmiotami, o której mowa w art. 8.

4. Zarząd wspierany jest przez sekretariat. Zadania sekretariatu obejmują:

a)	zapewnienie administracyjnego i ogólnego wsparcia w przygotowywaniu posiedzeń, seminariów i konferencji; sporządzanie sprawozdania rocznego i programu prac, wspieranie realizacji programu prac oraz pełnienie roli punktu kontaktowego w komunikacji z uczestnikami sieci;

b)	zapewnienie analizy i wsparcia, mających na celu zidentyfikowanie prac badawczych prowadzonych w dziedzinie prewencji kryminalnej i powiązanych informacji, które mogłyby być przydatne dla działania sieci;

c)	pełna odpowiedzialność za prowadzenie, rozwijanie i utrzymanie strony internetowej sieci.

Zarząd decyduje o zakresie zadań sekretariatu oraz, we współpracy z Komisją, ustala cele i wynikające z nich wymogi w zakresie potrzeb kadrowych.

5. Przedstawiciele krajowi odpowiedzialni są za promowanie działań sieci na poziomie krajowym i lokalnym oraz ułatwianie zapewniania, utrzymywania i wymiany materiałów związanych z prewencją kryminalną między swoimi państwami członkowskimi i siecią.

6. Punkty kontaktowe wspierają przedstawicieli krajowych w wymianie informacji dotyczących krajowej prewencji kryminalnej i wiedzy fachowej na ten temat w ramach sieci.

7. Sekretariat składa sprawozdania przewodniczącemu i komitetowi wykonawczemu zgodnie z zasadami komunikacji uzgodnionymi z Komisją; jego praca jest nadzorowana przez przewodniczącego i komitet wykonawczy.

8. Sekretariat i jego działania finansowane są z budżetu ogólnego Unii Europejskiej.

Artykuł 7

Posiedzenia zarządu

Zarząd spotyka się przynajmniej raz na pół roku w Brukseli, w siedzibie Komisji, na wezwanie przewodniczącego.

Artykuł 8

Współpraca z innymi podmiotami

Sieć może współpracować z innymi podmiotami właściwymi w dziedzinie prewencji kryminalnej w przypadku gdy jest to istotne dla realizacji jej celów.

Artykuł 9

Ocena

Rada ocenia działalność sieci do dnia 7 lipca 2012 r.

Artykuł 10

Uchylenie

Decyzja 2001/427/WSiSW niniejszym traci moc.

Artykuł 11

Wejście w życie

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli …

W imieniu Rady

…

Przewodniczący

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(2) Dz.U. C 124 z 3.5.2000, s. 1.

(3) Dz.U. L 153 z 8.6.2001, s. 1.

15.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 222/5

Kursy walutowe euro (1)

14 września 2009 r.

2009/C 222/03

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,4561
JPY	Jen	132,30
DKK	Korona duńska	7,4434
GBP	Funt szterling	0,87900
SEK	Korona szwedzka	10,2627
CHF	Frank szwajcarski	1,5133
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	8,6685
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,455
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	274,33
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7023
PLN	Złoty polski	4,2040
RON	Lej rumuński	4,2768
TRY	Lir turecki	2,1853
AUD	Dolar australijski	1,6963
CAD	Dolar kanadyjski	1,5879
HKD	Dolar hong kong	11,2849
NZD	Dolar nowozelandzki	2,0818
SGD	Dolar singapurski	2,0751
KRW	Won	1 783,49
ZAR	Rand	10,8991
CNY	Yuan renminbi	9,9436
HRK	Kuna chorwacka	7,3276
IDR	Rupia indonezyjska	14 495,38
MYR	Ringgit malezyjski	5,1080
PHP	Peso filipińskie	70,614
RUB	Rubel rosyjski	44,9152
THB	Bat tajlandzki	49,438
BRL	Real	2,6677
MXN	Peso meksykańskie	19,5333
INR	Rupia indyjska	70,9630

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

15.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 222/8

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2009/C 222/06

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„TETTNANGER HOPFEN”

NR WE: DE-PGI-0005-0528-14.03.2006

ChNP ( ) ChOG ( X )

Niniejsze streszczenie zawiera główne elementy specyfikacji produktu i jest przeznaczone do celów informacyjnych.

1. Właściwy organ państwa członkowskiego:

Nazwa:

Bundesministerium der Justiz

Adres:

Mohrenstraße 37

10117 Berlin

DEUTSCHLAND

Tel.

+49 302025-70

Faks

+49 302025-8251

E-mail:

—

2. Grupa składająca wniosek:

Nazwa:

HVG Service Baden-Württemberg e.V.

Adres:

Kaltenberger Str. 5

88069 Tettnang

DEUTSCHLAND

Tel.

+49 754252136

Faks

+49 754252160

E-mail:

j.weishaupt@tettnanger-hopfen.de

Skład:

producenci/przetwórcy ( X ) inni ( )

3. Rodzaj produktu:

Chmiel, klasa 1.8:

Inne produkty objęte załącznikiem I do Traktatu

4. Specyfikacja:

(podsumowanie wymogów określonych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

4.1. Nazwa produktu:

„Tettnanger Hopfen”

4.2. Opis produktu:

Botanika: Z punktu widzenia botaniki chmiel (Humulus lupulus) należy do rzędu pokrzywowców (Urticales) i rodziny konopiowatych (Cannabaceae). Chmiel jest rośliną dwupienną, co oznacza, że na tej samej roślinie znajdują się jedynie kwiaty żeńskie lub kwiaty męskie. Uprawia się jedynie chmiel „żeński”, którego kwiaty rozwijają się w szyszki chmielowe. Ochrona zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 510/2006 powinna odnosić się wyłącznie do żeńskich szyszek chmielowych (chmielu świeżego) oraz produktów uzyskiwanych w wyniku ich obróbki, w tym przypadku szczególności granulatu chmielowego i ekstraktów chmielowych. Szyszka chmielowa składa się z przylistków, podsadek i osadki oraz zawiera cenne dla browarnictwa składniki chmielu „Tettnanger Hopfen”. Chmiel jest rośliną dnia krótkiego, co oznacza, że jego wzrost ma miejsce w czasie zwiększania się długości dnia, zaś kwitnienie od ok. dnia 21 czerwca, kiedy dzień staje się krótszy. Ze względu na związane z lokalizacją czynniki, korzystniejsze niż na innych obszarach uprawy (podłoże, suma opadów oraz średnie temperatury) chmiel „Tettnanger Hopfen” osiąga wysokość do 8,30 m (podpórki do uprawy chmielu mają na innych obszarach upraw zazwyczaj wysokość 7–7,50 m). Chmiel ten rośnie szybko (do 30 cm dziennie) i jest rośliną prawoskrętną. Nazwa „Tettnanger Hopfen” odnosi się do odmian aromatycznych z obszaru uprawy Tettnang. Oprócz odmian głównych „Tettnanger” (od 1973 r. ujednolicony „Tettnanger Frühhopfen”; P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, 342) oraz „Hallertauer Mittelfrüher” uprawia się również odmiany „Hallertauer Tradition” oraz „Perle”. Odmianę „Tettnanger” hoduje się wyłącznie na obszarze uprawy Tettnang.

Zastosowanie: Chmiel „Tettnanger Hopfen” wykorzystuje się prawie wyłącznie (99 %) do produkcji piwa (niewielka część wykorzystywana jest w przemyśle farmaceutycznym). Chmiel „Tettnanger Hopfen” sprzedawany jest klientom przede wszystkim w postaci przetworzonej jako granulat, zaś w mniejszym zakresie jako ekstrakt, ponieważ w procesie ekstrakcji mogą zostać utracone wartościowe substancje aromatyczne.

Składniki: Składniki chmielu, które nadają mu szczególną wartość, to substancje goryczkowe (żywice chmielowe), substancje aromatyczne (olejki eteryczne) oraz garbniki (polifenole). Tettnang określa się jako obszar uprawy chmielu aromatycznego. Chmiel „Tettnanger Hopfen” zawdzięcza swoją sławę w szczególności wysokiej jakości substancjom aromatycznym (tzw. bukiet chmielowy), które składają się z ponad 300 olejków eterycznych. Opis aromatu chmielu „Tettnanger Hopfen” obejmuje zazwyczaj takie określenia jak „kwiatowy”, „cytrusowy”, „owocowy”, „porzeczkowy”, „słodkawy” czy „korzenny”. „Ogólny aromat” określa się w przypadku chmielu uprawianego w regionie Tettnang jako „harmonijny, o trwałej pełni i łagodny”.

Oprócz tego podziału gatunki w handlu chmielem ocenia się oficjalnie w podziale na kategorie „bardzo aromatyczny, aromatyczny, chmiel goryczkowy, chmiel o wysokiej zawartości alfa-kwasów”. 96 % chmielu „Tettnanger Hopfen” (odmiany Tettnanger i Hallertauer) znajduje się w kategorii „bardzo aromatyczny”, zaś pozostałe 4 % (Perle i Hallertauer Tradition) w kategorii „aromatyczny”.

Jako że większości z 300 składników aromatycznych nie da się rozróżnić sensorycznie, osoby podejmujące decyzje o wyborze i zakupie posługują się subiektywnymi wrażeniami dotyczącymi aromatu (przy selekcjonowaniu kupujący wsadza po prostu nos w chmiel). Znawcy tej tematyki określają chmiel „Tettnanger Hopfen” jako najlepszy chmiel.

4.3. Obszar geograficzny:

Obszar geograficzny odpowiada obszarowi uprawy Tettnang. Obejmuje on: 1. w okręgu administracyjnym Bodensee gminy Eriskirch, Friedrichshafen, Hagnau am Bodensee, Immenstaad am Bodensee, Kressbronn am Bodensee, Langenargen, Markdorf, Meckenbeuren, Neukirch, Oberteuringen oraz Tettnang; 2. w okręgu administracyjnym Ravensburg gminy Achberg, Amtzell, Berg, Bodnegg, Grünkraut, Ravensburg, Wangen im Allgäu (dawniej gminy Neuravensburg i Schomburg); 3. w okręgu administracyjnym Lindau (Bodensee) gminy Bodolz, Lindau (Bodensee), Nonnenhorn oraz Wasserburg (Bodensee).

4.4. Dowód pochodzenia:

Zasady określania pochodzenia chmielu zostały uregulowane po raz pierwszy w 1929 r. w tzw. ustawie o pochodzeniu chmielu (Hopfenherkunftsgesetz); przepisy te następnie zaktualizowano w ustawie o chmielu (Hopfengesetz) z 1996 r. Nazwa obszaru „Tettnang” jest od czasów ustawy o pochodzeniu chmielu częściowo chroniona jako informacja obowiązkowa, podawana na opakowaniu chmielu (wraz z rokiem i odmianą). Pochodzenie i identyfikowalność chmielu „Tettnanger Hopfen” pochodzącego z obszaru uprawy Tettnang są potwierdzone od dziesięcioleci – jest to stan rzeczy niespotykany w przypadku innych produktów rolnych. Zaprzysiężeni urzędnicy plombujący i kontrolujący plombują każde odważone opakowanie oraz opatrują je zaświadczeniem dodatkowym, które ma charakter „aktu urodzenia” i musi określać: pochodzenie, kraj związkowy, obszar uprawy, etap obróbki, numer ośrodka plombowania, wagę pojedynczego opakowania, liczbę opakowań, odmianę i rok. Plantator chmielu potwierdza przy tym pochodzenie produktu na tzw. poświadczeniu pochodzenia chmielu („Hopfenherkunftsbestätigung”).

4.5. Metoda produkcji:

Okres uprawy chmielu w rejonie Tettnang trwa od marca do września. Chmiel „Tettnanger Hopfen” rozmnażany jest przez tzw. podział kłączy z własnych roślin lub z sąsiadujących pól, zawsze jednak wyłącznie z obszaru Tettnang. W kwietniu plantator chmielu rozpoczyna obróbkę gleby (gryzowanie, bronowanie, talerzowanie). Plantator chmielu „Tettnanger Hopfen” może rozpocząć prace dopiero wiosną, w przeciwieństwie do innych obszarów upraw, w których przewodniki zakładane są już w zimie. Wynika to ze specyficznych dla tego regionu systemów prowadzenia przewodów. Podczas gdy na innych obszarach upraw powszechny jest system wielkoobszarowy (system jednorzędowy), w regionie Tettnang 6 rzędów tworzy tzw. „zestaw”, po którym następuje ścieżka przejazdowa. W pierwszej połowie kwietnia rośliny nacina się pod powierzchnią ziemi w celu umożliwienia kiełkowania. Moment cięcia następuje w regionie Tettnang zasadniczo 2–3 tygodnie później niż na innych obszarach upraw, jako że rośliny w rejonie Tettnang rosną szybciej i dojrzewają wcześniej dzięki korzystnym warunkom klimatycznym. W Tettnang wykorzystywane są również najwyższe podpory (do 8,30 m). W korzystnych warunkach glebowych i klimatycznych (nawodnienie, nasłonecznienie) chmiel wymaga większej „przestrzeni rozwoju”.

Następnie zakłada się przewodniki. Na podporach mocuje się przewodniki długości ok. 8,50 m, zakotwiczane następnie w ziemi. Z ok. 50 pędów na przewodnik wzrostowy naprowadza się 4 pędy. Następnie 2–3 krotnie nanosi się obornik i stosuje środki ochrony roślin. Pod koniec czerwca chmiel osiąga wysokość podpór i przechodzi w fazę rozwoju generatywnego, czyli rozpoczyna się etap produkcji szyszek. Specyfika polega na tym, że od etapu kwitnienia rozpoczyna się odnowa roślinności (wykorzystanie herbicydów jest zakazane w drodze zobowiązania własnego, w przeciwieństwie do innych obszarów uprawy), dlatego też nie trzeba już stosować żadnych środków obróbki gleby. Dzięki temu ogranicza się proces zbijania gleby i wymywania, a wspiera proces humifikacji.

Zbiory zaczynają się ok. dnia 20 sierpnia. Liście, pędy i szyszki oddziela się od pnączy i oczyszcza. Po suszeniu (w maksymalnej temperaturze 62 stopni, tak aby chronić wysokiej jakości substancje aromatyczne) oraz nawilżeniu do ok. 11 % zawartości wody chmiel jest pakowany i przesyłany do miejsca plombowania, w którym następuje ważenie, próbkowanie (na potrzeby niezależnego laboratorium badającego jakość), plombowanie i certyfikowanie. Jest to etap wstępny dla przetwarzania chmielu na granulat i ekstrakty, którego nie przeprowadza się na tym obszarze geograficznym.

4.6. Związek z obszarem geograficznym:

O uprawie chmielu w regionie Tettnang wspomniano po raz pierwszy oficjalnie w 1150 r. (P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, s. 12). W 1838 r. na terenie ówczesnego Oberamt Tettnang wymieniano 14 browarów (zob. Memminger „Beschreibung des Oberamts Tettnang” („Opis Oberamt Tettnang”), 1838, s. 62), w tym 3 w samym mieście. Trzy lata później, w 1841 r., było ich już sześć (P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, s. 13). Ich właściciele uprawiali własny chmiel. Uprawę planową rozpoczął w 1844 r. lekarz okręgowy Johann Nepomuk von Lentz wraz z ośmioma innymi mieszkańcami miasta, prowadząc ją na terenach, gdzie warunki klimatyczne były mniej korzystne dla hodowli winorośli (P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, s. 15). Od 1860 r. obszar uprawy chmielu zaczął się rozszerzać; ekspansja w kierunku północnym spowodowała wkrótce połączenie się ze starszym obszarem uprawy chmielu w regionie Altshausen (uprawa chmielu od ok. 1821 r.; P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, s. 14). W 1864 r. obszar uprawy chmielu miał 91 ha, w 1866 r. 160 ha, w 1875 r. 400 ha, a w 1914 r. 630 ha (P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, s. 22 i nast.) Obszar uprawy chmielu Tettnang powiększył się najbardziej w latach 90-tych XX w., kiedy to wzrósł do 1 650 ha (raport o stanie rynku chmielu w UE 1997 r., raport HVG 1997 r.). W regionie Tettnang selekcjonowano i uprawiano wyłącznie chmiel aromatyczny.

Chmiel „Tettnanger Hopfen” uprawiany jest wyłącznie na tzw. żwirze tarasów nizinnych na morenie rzeźby młodoglacjalnej zlodowacenia Würm, w niecce Schussen, wzdłuż rzeki Argen oraz jej brzegów z okresu zlodowacenia. Ta formacja geologiczna, w której występują głęboko umiejscowione prądy wody gruntowej, umożliwia głębokie ukorzenienie chmielu (do 2 m). Jednocześnie zapewnia to stałe nawodnienie, również w okresach ekstremalnej suszy. Ważną rolę w wydobyciu aromatu chmielu odgrywa tu również dość łagodny klimat obszaru położonego 400–600 m n.p.m., pozostający pod wpływem Jeziora Bodeńskiego.

Chmiel „Tettnanger Hopfen” uprawiany jest w niespotykanych warunkach klimatycznych (średnia temperatura roczna, nasłonecznienie, suma opadów). Średnie wartości temperatury (9,4 °C), nasłonecznienia (niemal 1 800 godzin) i sumy opadów (1 136 mm) za ostatnie 30 lat (stan z 2009 r.) kształtują się znacznie powyżej średniej z innych niemieckich obszarów uprawy.

Połączenie warunków geologicznych (wartość gleby) i klimatycznych jest optymalne dla wzrostu chmielu „Tettnanger Hopfen” i tworzenia się szyszek, jak również przyczynia się do jego jednorodności geograficznej. Jednorodność chmielu „Tettnanger Hopfen” potwierdził w odniesieniu do odmiany Tettnanger Uniwersytet Hohenheim, zaś w odniesieniu do odmiany Hallertauer Mittelfrüher browar Anheuser/Busch. Dodatkowo laboratorium chmielu w Tettnang bada każdą dostarczaną partię chmielu pod kątem zewnętrznych oznak jakości (np. chorób, wilgotności, liści szyszek, czystości danej odmiany oraz jednorodności). W odniesieniu do chmielu „Tettnanger Hopfen” potwierdza się co roku wysoki poziom jednorodności.

Chmiel „Tettnanger Hopfen” cieszy się bardzo dobrą opinią daleko poza granicami regionu.

Wspaniały aromat chmielu z małego, ale znakomitego ośrodka produkcji w Tettnang ma zwolenników na całym świecie i jest tak samo ceniony w Japonii, jak i w USA. Szczególnym wyrazem renomy i pozytywnej oceny jakości jest na przykład umieszczanie przez browar w USA informacji na etykiecie „brewed with Tettnang Hops”, co zdarza się dość często. Dzięki swojej jakości chmiel „Tettnanger Hopfen” osiąga niezmiennie najwyższe ceny sprzedaży (unijne sprawozdania roczne z lat 90-tych, roczne raporty bawarskiego Landesanstalt za lata 1990–2000; P. Heidtmann „Grünes Gold” („Zielone złoto”) 1994, s. 368, 369). Również mieszkańcy regionu Tettnang żyją z chmielu i dla chmielu, co pokazują różne regionalne struktury oraz wydarzenia skoncentrowane wokół chmielu. Przykładem fascynacji kulturą chmielu jest istniejące od 1995 r. Tettnanger Hopfenmuseum (Muzeum chmielu regionu Tettnang). Zainteresowani odwiedzający znajdą na 4-kilometrowej ścieżce edukacyjnej wszelkie istotne informacje na temat chmielu z regionu Tettnang. Przez obszar uprawy chmielu „Tettnanger Hopfen” poprowadzono trasę rowerową Tettnanger Hopfenschlaufe o długości 42 km. Podczas odbywającego się corocznie w sierpniu, tuż przed zbiorami, Festiwalu Chmielu (Hopfenfest) organizowanego w Tettnang-Kau mieszkańcy regionu celebrują tradycję swojego „zielonego złota”. Z kolei wybierane co dwa lata chmielowe osobistości regionu Tettnanger (królowa chmielu i dwie księżne) reprezentują chmiel „Tettnanger Hopfen” w kraju i za granicą.

4.7. Organ kontrolny:

Nazwa:

Lacon GmbH

Adres:

Weingartenstr. 15

77654 Offenburg

DEUTSCHLAND

Tel.

+49 781919 3730

Faks

+49 781919 3750

E-mail:

lacon@lacon-institut.org

4.8. Etykietowanie:

—

15.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 222/12

Publikacja wniosku o rejestrację zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2009/C 222/07

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„PINTADEAU DE LA DRÔME”

NR WE: FR-PGI-0005-0546-30.03.2006

ChNP ( ) ChOG ( X )

Niniejsze streszczenie zawiera główne elementy specyfikacji produktu i jest przeznaczone do celów informacyjnych.

1. Właściwy organ państwa członkowskiego:

Nazwa:

Institut National de l’Origine et de la Qualité

Adres:

51 rue d’Anjou

75008 Paris

FRANCE

Tel.

+33 153898000

Faks

+33 142255797

E-mail:

info@inao.gouv.fr

2. Grupa składająca wniosek:

Nazwa:

Syndicat de défense du Pintadeau de la Drôme

Adres:

ZA la Pimpie

26120 Montelier

FRANCE

Tel.

+33 475601500

Faks

+33 475599950

E-mail:

pintadeau.drome2@freesbee.fr

Skład:

producenci/przetwórcy ( X ) inni ( )

3. Rodzaj produktu:

Klasa 1.1:

Mięso świeże (i podroby)

4. Specyfikacja produktu:

(podsumowanie wymogów określonych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006):

4.1. Nazwa produktu:

„Pintadeau de la Drôme”

4.2. Opis produktu:

„Pintadeau de la Drôme” to młoda perliczka o następujących cechach:

—	pintadeau = młode perliczki z giętkim, nieskostniałym zakończeniem mostka,

—	z gatunków o powolnym wzroście, posiadających szare, niebieskawe opierzenie, o ciemnym stępie,

—	drób o „średniej” masie ciała w chwili uboju 1 750 g (dopuszczalne odchylenie 450 g),

—	wiek ubojowy w przedziale od 87 do 100 dni,

—	drób, którego mięso ma „dziki” charakter, tzn. zawiera mniej tłuszczu, ma wyraźniejszy smak oraz bardziej zwartą i włóknistą strukturę.

Do obrotu wprowadzane jest surowe, świeże mięso „pintadeau de la Drôme”, w kilku postaciach:

w całości:

—	po częściowym wypatroszeniu, bez opakowania,

—	gotowy do przyrządzania, bez opakowania albo na tacce owiniętej folią spożywczą,

w kawałkach:

—	kawałki na tacce owiniętej folią spożywczą lub w atmosferze modyfikowanej,

—	kawałki „luzem”.

4.3. Obszar geograficzny:

Hodowla „pintadeau de la Drôme” odbywa się na obszarze geograficznym, który obejmuje 256 gmin departamentu Drôme:

—

wszystkie gminy kantonów Bourg de Péage, Crest-Nord, Crest-Sud, Le Grand-Serre, Grignan, Loriol-sur-Drôme, Marsanne, Montélimar I, Montélimar II, Pierrelatte, Romans I, Romans II, Saint-Donat-sur-l’Herbasse, Saint-Paul-Trois-Châteaux, Saint-Vallier, Tain-l’Hermitage, Bourg-les-Valence, Portesles-Valence,

—	kanton Bourdeaux z wyjątkiem gmin Bézaudun-sur-Bine, Bouvières i Les-Tonils,

—	kanton Buis-les-Baronnies z wyjątkiem gmin Beauvoisin, Bellecombe-Tarendol, Bésignan, Plaisians, Poët-en-Percip, Rioms, Rochebrunne, la-Roche-sur-le-Buis, la-Rochette-du-Buis, Saint-Auban-sur-Ouvèze, Sainte-Euphémie-sur-Ouvèze, Saint-Sauveur-Gouvernet i Vercoiran,

—	kanton Chabeuil z wyjątkiem gminy Le Chaffal,

—	kanton Die z wyjątkiem gmin Aix-en-Diois, Chamaloc, Laval-d’Aix, Marignac-en-Diois, Molières-Glandaz, Montmaur-en-Diois, Ponet-et-Saint-Auban, Romeyer, Saint-Andéol, Saint-Julien-en-Quint i Vachères-en-Quint,

—	kanton Dieulefit z wyjątkiem gmin Comps, Orcinas, Teyssières i Vesc,

—	kanton Nyons z wyjątkiem gmin Arpavon, Chaudebonne, Eyroles i Valouse,

—	katon Rémuzat z wyjątkiem gmin la-Charce, Chauvac-Laux-Montaux, Cornillac, Cornillon-sur-l’Oule, Lemps, Montferrand-la-Fare, Pelonne, Poët-Sigillat, Pommerol, Roussieux, Saint-May i Verclause,

—	katon Saillans z wyjątkiem gmin la-Chaudière, Eygluy-Escoulin, Rimon-et-Savel,

—	katon Saint Jean en Royans z wyjątkiem gmin Bouvante i Léoncel.

Ogólna obserwacja większości terenów tego obszaru produkcji pozwala stwierdzić, że łatwo nagrzewają się one na powierzchni i szybko tracą wodę.

Wszystkie gminy tego obszaru znajdują się na średniej wysokości poniżej 500 m n.p.m. Uwzględniono tylko 3 gminy leżące na wysokości powyżej 500 m n.p.m., które jednak charakteryzują się mikroklimatem związanym z korzystnym nasłonecznieniem gruntów, mianowicie:

—	Poët-Celard (547 m) w kantonie Bourdeaux,

—	Gigors et Lozeron (585 m) w kantonie Crest-Nord,

—	Montréal les Sources (605 m) w kantonie Rémuzat.

Hodowla perliczek od pierwszego dnia do ich wydania odbywa się na obszarze geograficznym.

Działania związane z wylęgiem, ubojem i pakowaniem produktów mogą być przeprowadzane poza obszarem objętym ChOG.

4.4. Dowód pochodzenia:

Wszystkie podmioty działające w sektorze są zarejestrowane (wylęgarnie, producenci pasz, hodowcy, ubojnie).

W odniesieniu do każdego stada perliczek rejestruje się dokumenty: deklaracja wylęgarni o przyjęciu jaj do wylęgu, dokument dostawy jednodniowych piskląt, deklaracja wydania do ubojni, dokument odbioru z ubojni, deklaracja o etykietach stosowanych dla perliczek po uboju i deklaracja dotycząca perliczek zdeklasyfikowanych. Wszystkie etykiety są numerowane. Umieszczenie na tuszach pojedynczo numerowanych etykiet, pieczęci (samoprzylepna etykieta zawierająca numer zezwolenia rzeźni z trzema nacięciami, które uniemożliwiają jej jednorazowe odklejenie) lub etykiet z datą przydatności do spożycia, oznaczonymi numerem (tzw. estampille sanitaire) lub nazwą ubojni. Kontrole sprawdzające spójność tych danych pozwalają na zagwarantowanie identyfikowalności produktu.

4.5. Metoda produkcji:

„Pintadeau de la Drôme” jest hodowana w systemie, który charakteryzuje:

—	wykorzystanie podgatunków o powolnym wzroście, będących wynikiem krzyżowania kilku podgatunków, których przedstawiciele mają wspólną cechę charakterystyczną, wspólny fenotyp, wspólne cechy organoleptyczne oraz pochodzą z departamentu Drôme,

—	zagęszczenie ptaków w budynkach ograniczone do 13 zwierząt/m2 z dostępem, począwszy od wieku 6–8 tygodni w zależności od pory roku, do woliery, której powierzchnia jest dwa razy większa od powierzchni budynku i której wysokość przekracza 2 metry, ze swobodnym dostępem od godziny 9:00 do zmroku,

—	żywienie w 100 % na bazie roślin, minerałów i witamin, w tym minimum 70 % zbóż na etapie wzrostu i na końcowym etapie opasania; końcowe opasanie pestkami winogron od 10 tygodnia, rozrzucanymi ręcznie lub w dozownikach o łącznej maksymalnej pojemności 250 kg na budynek o powierzchni 400 m2,

—	wiek ubojowy określony na co najmniej 87 dni i co najwyżej 100 dni,

—	segregowanie tusz w ubojni (selekcja i segregowanie tusz o cienkiej skórze, „pełnej”, ale nie nazbyt tłustej, bez dodatku wody, klasy co najmniej równej klasie A i minimalnej masie 850 g po wypatroszeniu, bez podrobów i 1 100 g po częściowym wypatroszeniu).

Wszystkie etapy odbywają się na wyznaczonym obszarze geograficznym z wyjątkiem działań związanych z wylęgiem, ubojem i pakowaniem, które mogą być przeprowadzane poza obszarem produkcji.

4.6. Związek z obszarem geograficznym:

Związek z geograficznym obszarem pochodzenia jest oparty na:

Historycznej renomie

Jest ona związana z prowadzeniem hodowli perliczek w regionie od końca XIX wieku. Perliczki są hodowane w niewielkich stadach w wielu gospodarstwach departamentu Drôme, a następnie trafiają do dużych miast na południowym wschodzie, gdzie danie cieszy się dużym uznaniem.

Eksperci wybrani przez sąd okręgowy w Valence (Drôme) w 1969 r. stwierdzili, że hodowla perliczek jest prowadzona w departamencie Drôme od niepamiętnych czasów. Sprzedaż perliczek była powszechna w okresie międzywojennym i najprawdopodobniej odbywała się na długo przed pierwszą wojną światową. Dzięki fakturom wystawianym przez hurtowników w latach trzydziestych można uzmysłowić sobie znaczenie tego rynku.

Obecnej renomie

Przyznanie „pintadeau de la Drôme” w 1969 r. gwarantowanej nazwy pochodzenia przez sąd okręgowy w Valence (Drôme) potwierdziło tę istniejącą od dawna renomę.

„Pintadeau de la Drôme” zajęła bardzo ważne miejsce w lokalnej kuchni i cieszy się szczególnym poważaniem wśród znaczących restauracji w regionie.

Uznanie dla tego produktu przybiera takie formy, jak powszechny konkurs rolniczy, w którym „pintadeau de la Drôme” otrzymała brązowy medal w 1996 r. czy też spotkania degustacyjne przyciągające szerokie grono odbiorców, jak to zorganizowane w Brukseli w 1993 r., które zgromadziło ponad 1 500 przedstawicieli branży.

Obecnie konsumenci poszukują „pintadeau de la Drôme”, perliczka ta znalazła w związku z tym miejsce w wielu jadłospisach restauracji tego regionu. Skądinąd jest ona utożsamiana z produktami z tego regionu, „o określonym pochodzeniu i wysokiej jakości”, jak wskazuje przewodnik „promenade gourmande en Drôme — une table et un terroir”.

Tej dzisiejszej renomy nie podważyło badanie uznania przeprowadzone w grudniu 2005 r. z inicjatywy stowarzyszenia na rzecz ochrony „pintadeau de la Drôme”.

—	75–85 % konsumentów słyszało o produkcie „Pintadeau de la Drôme”,

—	„Pintadeau” cieszy się uznaniem i dobrym wizerunkiem wśród dystrybutorów i konsumentów perliczek w regionie Rodan-Alpy, a szczególnie w okolicach Lyonu.

Innych cechach charakterystycznych

Drôme jest regionem, w którym hodowla drobiu od zawsze była silnie obecna w gospodarstwach wiejskich, które początkowo zajmowały się bardzo zróżnicowaną działalnością. Gospodarstwa te rozwijały się od lat sześćdziesiątych poprzez specjalizację produkcji. Hodowla „pintadeau de la Drôme” nie była wyjątkiem od tej zasady. Budynki hodowlane przeznaczone do tej produkcji są dziś wyspecjalizowane i charakterystyczne dla produkcji „pintadeau de le Drôme”, ponieważ są wyposażone w woliery zgodne z lokalną praktyką.

Warto podkreślić, że ten system wybiegu z wolierą nie występuje w pozostałych regionach hodowli perliczek.

Hodowcy, którzy hodują „pintadeau de la Drôme” stosują tym samym metodę hodowli specyficzną dla regionu. Jest ona oparta na:

—

wykorzystaniu podgatunków specyficznych dla obszaru: „pintadeau de la Drôme” wywodzi się z podgatunków o powolnym wzroście. Podgatunki te, jednoznacznie określone z zootechnicznego punktu widzenia, są wynikiem krzyżowania kilku podgatunków, których przedstawicieli łączy pochodzenie z departamentu Drôme,

—

korzystnym klimacie, który jest związany z systemem hodowli specyficznym dla regionu: obszar produkcji „pintadeau de la Drôme” znajduje się wyraźnie w najlepiej nasłonecznionych strefach i na najbardziej przepuszczalnych glebach. Słoneczny klimat departamentu Drôme jest korzystny dla rozwoju perliczek, ponadto zachęca zwierzęta do wychodzenia do woliery. Ta metoda hodowli, bliska naturalnym zwyczajom perliczki, daje jej tym samym olbrzymią swobodę poruszania się na słońcu i wietrze doliny Drôme. „Pintadeau de la Drôme” korzysta tym samym z pobytu na świeżym powietrzu, który ma bezpośredni wpływ na ciemne charakterystyczne ubarwienie jej skóry i mięsa oraz na poziom warstwy tłuszczu,

—

żywieniu związanym z obszarem: w odniesieniu do racji żywnościowej „pintadeau de la Drôme” określono, że zboża i produkty na bazie zbóż stanowią główne pożywienie perliczek (70 % na etapie wzrostu i końcowym etapie opasania). Zboża są w dużej mierze uprawiane w departamencie Drôme (kukurydza, pszenica, jęczmień, …).

Od 10 tygodnia do pożywienia dodaje się pestki winogron. Dawna praktyka hodowlana w tym regionie polegała bowiem na rozrzucaniu hodowanym ptakom wytłoczyn z prasy do owoców i wytłoków powstałych w trakcie destylacji, ponieważ niegdyś większość gospodarstw rolnych z regionu Drôme zajmowała się produkcją wina na własny użytek. Dokumenty z tamtych czasów potwierdzają zgodnie, że „wytłoczyny z prasy do owoców i wytłoki powstałe w trakcie destylacji były rozrzucane wśród domowego ptactwa”, a „perliczki zajadały się pestkami winogron”.

To stare, tradycyjne podejście dziś nadal jest praktykowane, a nawet jeśli obecnie pestki winogron nie pochodzą bezpośrednio z gospodarstw, wykorzystanie ich jako żywności na końcowym etapie opasania pozostają cechą charakterystyczną, która decyduje o wyjątkowym charakterze „pintadeau de la Drôme”.

Ten dodatek żywieniowy w końcowym opasaniu zgodnie z dawnymi praktykami regionu ma pozytywny wpływ na walory smakowe, którego dowiodła analiza organoleptyczna, mianowicie: podkreśla „dziki” charakter mięsa, który objawia się wyraźniejszym smakiem oraz bardziej zwartą i włóknistą strukturą.

4.7. Organ kontrolny:

Nazwa:

Qualité-France SA

Adres:

Le Guillaumet

60 Avenue du Général De Gaulle

92046 Paris La Défense Cedex

FRANCE

Tel.

+33 141970074

Faks

+33 141970832

E-mail:

—

4.8. Etykietowanie:

Należy umieścić oznaczenie „Pintadeau de la Drôme”.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu:

http://www.inao.gouv.fr/repository/editeur/pdf/CDCIGP/CDCPintadeauDeLaDrome.pdf

15.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 222/16

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2009/C 222/08

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„PEMENTO DA ARNOIA”

NR WE: ES-PGI-0005-0510-15.11.2005

ChNP ( ) ChOG ( X )

Niniejsze streszczenie zawiera główne elementy specyfikacji produktu i jest przeznaczone do celów informacyjnych.

1. Właściwy organ państwa członkowskiego:

Nazwa:

Subdirección General de Calidad y Agricultura Ecológica — Dirección General de Industrias y Mercados Agroalimentarios — Secretaría General de Medio Rural del Ministerio de Medio Ambiente, y Medio Rural y Marino de España

Adres:

Paseo Infanta Isabel, 1

28071 Madrid

ESPAÑA

Tel.

+34 913475394

Faks

+34 913475410

E-mail:

sgcaae@mapya.es

2. Grupa składająca wniosek:

Nazwa:

Cooperativa Hortoflor2 SCG

Adres:

Barbantes-estación. Cenlle (Ourense)

ESPAÑA

Tel.

+34 988280402

Faks

+34 988280399

E-mail:

hortoflor@hortoflor.com

Skład:

producenci/przetwórcy ( X ) inni ( )

3. Rodzaj produktu:

Klasa 1.6:

Owoce, warzywa i zboża świeże lub przetworzone.

4. Specyfikacja produktu:

(Podsumowanie wymogów określonych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006).

4.1. Nazwa produktu:

„Pemento da Arnoia”.

4.2. Opis produktu:

Papryka objęta chronionym oznaczeniem geograficznym (ChOG) „Pemento da Arnoia” należy do ekotypu gatunku papryki rocznej (Capsicum annuum, L), uprawianej tradycyjnie na obszarze produkcyjnym, z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi i jest wprowadzana do obrotu w postaci surowej. Owoc wykorzystuje się przed osiągnięciem stanu dojrzałości, kiedy jego właściwości są następujące:

Właściwości fizyczne i organoleptyczne:

—	kształt: stożkowy, przypominający dzwon, z 3 lub 4 listkami oraz z 4 żebrowaniami, a także z różną liczbą dość widocznych przegród wzdłużnych,

—	czubek: rozwidlony lub zaokrąglony,

—	strefa szypułki podzielona na płatki,

—	skóra: gładka i błyszcząca, koloru jasnozielonego,

—	przybliżona masa: 50–90 g sztuka,

—	przybliżona długość owocu: 7,5–11 cm,

—	przybliżona szerokość owocu: 5–7 cm,

—	przybliżona grubość ścianki lub warstwy miąższu: 2,6–7,7 mm,

—	przekrój wzdłużny: trapezoidalny,

—	degustacja: intensywny aromat i słodki smak, bardzo słabo odczuwalna ostrość;

Właściwości chemiczne (wartości średnie):

—	skład chemiczny (wyrażony w g/100g świeżej masy): białka (0,80) węglowodany (3,84), błonnik (1,63) tłuszcze (0,22), witamina C (109 mg/100 g świeżej masy),

—	makroelementy (wyrażone w g/100g suchej masy): potas (2,91) magnez (0,14), wapń (0,08), sód (0,015).

4.3. Obszar geograficzny:

Obszar produkcyjny objęty ChOG „Pemento da Arnoia” tworzy teren o powierzchni 23 km2, wyznaczony granicami gminy A Arnoia i miejscowości Meréns należącej do gminy Cortegada. Cały obszar znajduje się na terenie okręgu „O Ribeiro” usytuowanym w zachodniej części prowincji Ourense, na południu Autonomicznej Wspólnoty Galicji. Wymieniony obszar produkcyjny odpowiada najniżej położonym częściom zboczy końcowego odcinka doliny rzeki Arnoia.

4.4. Dowód pochodzenia:

Identyfikowalność produktu jest zagwarantowana dzięki jego identyfikacji na wszystkich etapach produkcji i obrotu.

Dla potrzeb sprawdzania zgodności z wymogami zawartymi w specyfikacji organ kontrolny będzie prowadził stale aktualizowany rejestr producentów oraz plantacji.

Chronionym oznaczeniem geograficznym „Pemento de Arnoia” będzie mogła być oznaczana wyłącznie papryka uprawiana zgodnie z warunkami zawartymi w specyfikacji produktu oraz w odnośnych normach uzupełniających, na plantacjach i przez producentów wpisanych do właściwego rejestru.

Producenci wpisani do rejestru mają także obowiązek zadeklarowania, poprzez adnotacje w stosownych rejestrach, faktycznie wyprodukowanych i wprowadzonych do obrotu ilości papryki objętej ChOG. Organ kontrolny będzie sprawdzał zgodność ilości wprowadzonych do obrotu przez podmioty pakujące z wielkością produkcji rolników dostarczających paprykę, a także porówna tę ostatnią wielkość z wydajnością agronomiczną zarejestrowanych powierzchni uprawnych.

Wszelkie osoby fizyczne lub prawne wpisane do rejestru, plantacje, magazyny, zakłady produkcyjne oraz produkty będą podlegać inspekcjom i weryfikacjom przeprowadzanym przez organ kontrolny w celu sprawdzenia, czy produkty objęte ochroną spełniają wymogi zawarte w specyfikacji oraz w normach uzupełniających. Kontrole będą polegać na inspekcji plantacji, magazynów i zakładów przetwórczych, przeglądzie dokumentacji oraz sprawdzaniu, czy zachowywane są parametry fizyczne opisane w punkcie 4.2 niniejszego dokumentu, w celu potwierdzenia, że zebrane papryki są całe, zdrowe, czyste i wolne od uszkodzeń i skaz. Istnieje także możliwość przeprowadzenia analizy obejmującej badanie wielu pozostałości w celu sprawdzenia, czy otrzymane wartości środków ochrony roślin nie przekraczają najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) określonych w przepisach obowiązujących dla tej uprawy rolnej.

4.5. Metoda produkcji:

Proces selekcji roślin i owoców przeznaczonych do otrzymywania ziarna siewnego przeprowadzany jest tradycyjnie przez samych rolników, którzy w oparciu o swoje doświadczenie wybierają produkty odznaczające się najlepszymi właściwościami (jeśli chodzi o rozmiar, kształt i wygląd) dla potrzeb dalszej uprawy papryki o optymalnej jakości.

Proces otrzymywania produktu opisany został poniżej:

Wysiewanie i przesadzanie:

Po wysuszeniu dojrzałego owocu (koloru czerwonego) wydobywa z niego nasiona. Rozsadniki przygotowuje się w styczniu. Przygotowuje się tak zwane „ciepłe łoże” mające stworzyć korzystne warunki dla kiełkowania i przykrywa się rośliny tunelami z folii plastikowej. Przesadzanie na obszary upraw przeprowadza się od połowy marca. Rozstawa przy sadzeniu wynosi około 50 cm × 40 cm.

Ograniczenia produkcyjne:

Maksymalna dozwolona wydajność wynosi 40 000 kg z hektara.

Prace związane z uprawą:

Dla właściwego rozwoju upraw podstawowe znaczenie ma nawadnianie, które musi być przesiąkowe, gdyż w przeciwnym razie kwiaty lub owoce mogą ulec uszkodzeniu.

Nawożenie organiczne będzie miało charakter jednorazowego zastosowania na podłoże nawozu krowiego lub kurzego.

Walka z ewentualnymi plagami lub chorobami będzie ukierunkowana przede wszystkim na stosowanie odpowiednich metod uprawy, takich jak dezynfekcja nasion czy zabiegi na rozsadnikach. W razie potrzeby użycia środków fitosanitarnych, stosowane będą substancje czynne o najmniejszym negatywnym wpływie na środowisko, większej skuteczności, mniejszej toksyczności, stwarzające mniej problemów związanych z pozostałościami, o mniejszym wpływie na faunę towarzyszącą oraz stwarzające mniej problemów związanych z odpornością.

Zbiór:

Zbiór będzie prowadzony ręcznie, przed osiągnięciem dojrzałości przez owoce, w momencie, w którym – zgodnie z doświadczeniem rolników – będą one w najlepszym stanie umożliwiającym wprowadzenie ich do obrotu, co oznacza zgodność z właściwościami fizycznymi opisanymi w punkcie 4.2. Zbiór będzie obejmował konieczną ilość przejść zbieraczy z uwzględnieniem stosowanych przyrządów (narzędzi, skrzyń, pojemników itp.) i zasobów ludzkich niezbędnych dla uniknięcia pogorszenia się jakości produktu.

Transport i przechowywanie:

Papryki będą przewożone w sztywnych pojemnikach, chroniących przed zgnieceniem. Rozładunek będzie realizowany tak, aby ograniczyć skutki upadku produktu. Miejsca magazynowania będą odpowiednio wietrzone.

Obrót handlowy:

Obrót handlowy będzie realizowany w siatkach o wadze 500 g lub 1 000 g wykonanych z materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością, posiadających odpowiednie atesty zgodnie z obowiązującymi przepisami żywnościowymi. Można ustanowić także inne formy prezentacji, o ile zostanie potwierdzone, że nie mają one negatywnego wpływu na jakość produktu. Okres wprowadzania do obrotu handlowego będzie trwał od dnia 1 czerwca do dnia 15 października, z możliwością zmiany tego okresu w przypadku, gdy warunki klimatyczne sezonu lub właściwości produktu wskazują na korzyści płynące z takiego rozwiązania.

4.6. Związek z obszarem geograficznym:

Ta odmiana papryki stanowi lokalny ekotyp uprawiany od bardzo dawnych czasów przez rolników z przedmiotowego obszaru geograficznego. Ze względu na ograniczoną produkcję oraz niewielkie rozprzestrzenienie w ciągu lat, jej uprawa nie rozpowszechniła się poza wspomnianym obszarem geograficznym.

W 1980 roku ustanowiono targi papryki o nazwie Festa do Pemento, odbywające się co roku, w pierwszym tygodniu sierpnia i uznane za atrakcję turystyczną noszącą charakter święta gastronomicznego na cześć „Pemento da Arnoia” – odzwierciedla to sławę i popularność produktu. Należy także wspomnieć o licznych wzmiankach w przewodnikach gastronomicznych opisujących właściwości kulinarne oraz liczne możliwości przyrządzania potraw, jakie daje „Pemento da Arnoia”.

Reputacja produktu wynika z połączenia wielu czynników, wśród których wymienić należy materiał roślinny, glebę oraz mikroklimat dolin, w których zlokalizowano obszar produkcyjny.

Materiał roślinny:

Tradycyjne praktyki miejscowych rolników polegające na utrzymywaniu i selekcji jak najlepszych roślin oraz na dostosowaniu technik produkcji do warunków terenu, przyczyniły się do powstania produktu o specyficznych właściwościach oraz wysokiej jakości, które zapewniły papryce z Arnoia znaczącą reputację.

Właściwości klimatyczne:

Właściwości klimatyczne terenu położonego w końcowym odcinku doliny rzeki Arnoia szczególnie nadają się do uprawy ekotypu Arnoia i tłumaczą rozpowszechnioną tradycję tej uprawy na tym terenie, a także jej wyjątkowe właściwości.

„Pemento da Arnoia”, tak jak większość odmian słodkiej papryki, to roślina bardzo wymagająca, jeśli chodzi o nasłonecznienie, który to wymóg zostaje zaspokojony na obszarze produkcyjnym ze względu na jego południowo-zachodnią ekspozycję, a także jeśli chodzi o temperaturę, czynnik środowiskowy o znaczącym wpływie na niektóre parametry składu produktu, na przykład na wysoką zawartość tłuszczów.

Kiełkowanie wymaga minimalnej temperatury 13 °C, panującej na tym obszarze od trzeciego tygodnia kwietnia, podczas gdy temperatury optymalne dla wzrostu wahają się pomiędzy 20 °C a 25 °C (w dzień) oraz pomiędzy 16 °C a 18 °C (w nocy) i występują w klimacie tej strefy od lipca do września. Według wskazań stacji w A Arnoia, średnie miesięczne temperatury w tych czterech miesiącach wahają się pomiędzy 20,5 °C a 23,1 °C w dzień oraz pomiędzy 16 °C a 17,9 °C w nocy.

Właściwości glebowe:

Właściwości gleby wzmacniają zdatność tutejszych terenów do uprawy papryki, jako że obfitują one w gleby piaszczysto-gliniaste, bogate w materię organiczną, których drożność sprzyja przesiąkaniu i napowietrzaniu, w związku z czym możliwe jest częste nawadnianie (a jest to roślina wrażliwa na suszę, należy więc utrzymywać stałą wilgotność gleby), a jednocześnie unikanie kałuż, które mogą powodować usychanie lub gnicie wierzchołkowe owoców.

4.7. Organ kontrolny:

Nazwa:

Instituto Galego da Calidade Alimentaria (INGACAL)

Adres:

Rúa Fonte dos Concheiros, 11 Bajo

15703 Santiago de Compostela

ESPAÑA

Tel.

+34 881997276

Faks

+34 981546676

E-mail:

ingacal@xunta.es

INGACAL (Galicyjski Instytut ds. Jakości Produktów Spożywczych) to organ publiczny, podlegający Ministerstwu Obszarów Wiejskich (Consellería do Medio Rural) w Rządzie Wspólnoty Autonomicznej Galicji (Xunta de Galicia).

4.8. Etykietowanie:

Papryki wprowadzane do obrotu z chronionym oznaczeniem geograficznym „Pemento da Arnoia” powinny być opatrzone etykietą handlową, odpowiadającą marce właściwej dla każdego producenta/podmiotu pakującego, oraz etykietą dodatkową z kodem alfanumerycznym, z numerami porządkowymi przyznawanymi przez organ kontrolny oraz z logo chronionego oznaczenia geograficznego.

Zarówno na etykiecie handlowej, jak i na etykiecie dodatkowej z oznaczeniem obowiązkowo musi figurować chronione oznaczenie geograficzne „Pemento da Arnoia”.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2009.222.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 222

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 52 15 września 2009

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2009/C 222/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.5467 – RWE/Essent) ( 1 )	1

	III Akty przygotowawcze
	Rada
2009/C 222/02	Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Czeskiej, Republiki Federalnej Niemiec, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Węgierskiej, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie decyzji Rady 2009/…/WSiSW z dnia … ustanawiającej europejską sieć prewencji kryminalnej (EUCPN) i uchylającej decyzję 2001/427/WSiSW	2

	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2009/C 222/03	Kursy walutowe euro	5

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ADMINISTRACYJNE
	Parlament Europejski
2009/C 222/04	Ogłoszenie o naborze na stanowisko PE/119/S	6

	PROCEDURY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja
2009/C 222/05	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.5519 – E.ON/Electrabel Acquired Assets) ( 1 )	7

	INNE AKTY
	Komisja
2009/C 222/06	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	8

2009/C 222/07	Publikacja wniosku o rejestrację zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	12

2009/C 222/08	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	16


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG