8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-503/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie - Niewykonanie - Artykuł 228 WE - Środki zapewniające wykonanie wyroku Trybunału - Rozwiązanie umowy)

(2007/C 211/02)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: B. Schima, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: W.-D. Plessing i C. Schulze-Bahr, pełnomocnicy, H.-J. Prieß, adwokat)

Interwenienci: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i J. C. Gracia, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: H. G. Sevenster i D. J. M. de Grave, pełnomocnicy) Republika Finlandii (przedstawiciel: T. Pynnä, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Artykuł 228 WE — Niewykonanie wyroku Trybunału z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawach połączonych C-20/01 i C-28/01 — Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209, str. 1) — Udzielenie zamówień publicznych przez miasto Brunszwik oraz gminę Bockhorn z pominięciem zaproszenia do składania ofert — Wniosek o nałożenie okresowej kary pieniężnej

Sentencja

Nie podejmując do dnia, w którym upłynął termin wyznaczony w uzasadnionej opinii wystosowanej przez Komisję Wspólnot Europejskich w trybie art. 228 WE, środków zapewniających wykonanie wyroku z dnia 10 kwietnia w sprawach połączonych C-20/01 i C-28/01 Komisja przeciwko Niemcom w przedmiocie zawarcia umowy na unieszkodliwianie odpadów przez miasto Brunszwik (Niemcy), Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tego artykułu.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Francuska, Królestwo Niderlandów oraz Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 12 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-507/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Ochrona dzikiego ptactwa - Dyrektywa 79/409/EWG - Przepisy transponujące)

(2007/C 211/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. van Beek, B. Schima i M. Lang, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii (przedstawiciel: H. Dossi, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niepełna lub nieprawidłowa transpozycja dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, str. 1)

Sentencja

Nie dokonując prawidłowej transpozycji:

—	art. 1 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa w Burgenlandzie, Karyntii, Dolnej Austrii, Górnej Austrii i Styrii,

—	art. 5 dyrektywy 79/409 w Burgenlandzie, Karyntii, Dolnej Austrii, Górnej Austrii i Styrii,

—	art. 6 ust. 1 dyrektywy 79/409 w Górnej Austrii,

—	art. 7 ust. 1 dyrektywy 79/409 w Karyntii, Dolnej Austrii i Górnej Austrii,

—

art. 7 ust. 4 dyrektywy 79/409 w następujących krajach związkowych i w odniesieniu do następujących gatunków:

—	w Karyntii w odniesieniu do głuszca, cietrzewia, łyski, słonki, gołębia grzywacza i sierpówki,

—	w Dolnej Austrii w odniesieniu do gołębia grzywacza, głuszca, cietrzewia i słonki,

—	w Górnej Austrii w odniesieniu do głuszca, cietrzewia i słonki,

—	w Salzburgu w odniesieniu do głuszca, cietrzewia i słonki,

—	w Styrii w odniesieniu do głuszca, cietrzewia i słonki,

—	w Tyrolu w odniesieniu do głuszca i cietrzewia,

—	w Vorarlbergu w odniesieniu do cietrzewia,

—	we Wiedniu w odniesieniu do słonki,

—	art. 8 dyrektywy 79/409 w Górnej Austrii,

—	art. 9 ust. 1 i 2 dyrektywy 79/409 w Burgenlandzie, w Dolnej Austrii w odniesieniu do § 20 ust. 4 ustawy Dolnej Austrii o ochronie przyrody (Niederösterreichisches Naturschutzgesetz), w Górnej Austrii, Salzburgu, Tyrolu i Styrii,

—	art. 11 dyrektywy 79/409 w Dolnej Austrii,

Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 10 i 249 WE oraz art. 18 dyrektywy 79/409.

2)	Skarga zostaje oddalona w pozostałej części.

3)	Republika Austrii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005 r.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Ministero dell'Industria, del Commercio e dell'Artigianato przeciwko Lucchini Siderurgica SpA

(Sprawa C-119/05) (1)

(Pomoc państwa - EWWiS - Hutnictwo żelaza i stali - Pomoc uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem - Odzyskanie - Powaga rzeczy osądzonej wyroku sądu krajowego)

(2007/C 211/04)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ministero dell'Industria, del Commercio e dell'Artigianato

Strona pozwana: Lucchini Siderurgica SpA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Consiglio di Stato — Odzyskanie pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem i sprzecznej z decyzją Komisji nr 3484/85/EWWiS z dnia 27 listopada 1985 r. ustanawiającą reguły wspólnotowe w zakresie pomocy na rzecz hutnictwa żelaza i stali (Dz.U. L 340, str. 1) — Obowiązek odzyskania przez państwo pomocy niezależnie od odmiennego prawomocnego wyroku sadu cywilnego

Sentencja

Prawo wspólnotowe stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego wprowadzającego zasadę powagi rzeczy osądzonej, takiego jak art. 2909 włoskiego kodeksu cywilnego (codice civile), w przypadku gdy jego stosowanie uniemożliwia odzyskanie pomocy państwa przyznanej z naruszeniem prawa wspólnotowego, której niezgodność ze wspólnym rynkiem została stwierdzona w ostatecznej decyzji Komisji Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 132 z 28.5.2005.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundessozialgericht — Niemcy) — Gertraud Hartmann przeciwko Freistaat Bayern

(Sprawa C-212/05) (1)

(Pracownik przygraniczny - Rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 - Przeniesienie miejsca zamieszkania do innego państwa członkowskiego - Małżonek bez pracy - Zasiłek z tytułu opieki nad dzieckiem - Odmowa przyznania małżonkowi - Korzyść socjalna - Wymóg miejsca zamieszkania)

(2007/C 211/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundessozialgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gertraud Hartmann

Strona pozwana: Freistaat Bayern

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundessozialgericht — Wykładnia rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, str. 2) — Pojęcie pracownika — Urzędnik niemiecki, który przeniósł swoje miejsce zamieszkania do Austrii, ale nadal pracuje w Niemczech — Odmowa przyznania zasiłku rodzinnego (Erziehungsgeld) jego małżonce, która jest obywatelką austriacką zamieszkałą w Austrii i nie wykonuje żadnej działalności zawodowej w Niemczech — Świadczenie socjalne

Sentencja

Obywatel państwa członkowskiego, który zachowując zatrudnienie w tym państwie przeniósł miejsce swego zamieszkania do innego państwa członkowskiego i wykonuje od tego czasu swą działalność zawodową jako pracownik przygraniczny, może powołać się na status pracownika migrującego w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty.

W okolicznościach takich jak te w sporze przed sądem krajowym, art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68 stoi na przeszkodzie temu, by małżonek pracownika migrującego wykonującego działalność zawodową w państwie członkowskim, pozostający bez pracy, mający miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, wyłączony został z uprawnienia do korzyści socjalnej takiego rodzaju co niemiecki zasiłek w tytułu opieki nad dzieckiem z tego powodu, iż nie miał on ani stałego ani zwykłego miejsca zamieszkania w pierwszym państwie członkowskim.

(1) Dz.U. C 193 z 6.8.2005.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundessozialgericht — Niemcy) — Wendy Geven przeciwko Land Nordrhein-Westfalen

(Sprawa C-213/05) (1)

(Pracownik przygraniczny - Rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 - Zasiłek wychowawczy - Odmowa przyznania - Przywilej socjalny - Warunek miejsca zamieszkania)

(2007/C 211/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundessozialgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Wendy Geven

Strona pozwana: Land Nordrhein-Westfalen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundessozialgericht — Wykładnia art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz. U. L 257, str. 2) — Przywilej socjalny — Krajowe przepisy prawne uzależniające przyznanie zasiłku wychowawczego (Erziehungsgeld) osobom niemającym stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium państwa od spełnienia przesłanki wykonywania działalności zawodowej w wymiarze przekraczającym 15 godzin tygodniowo (Geringfügigkeitsgrenze)

Sentencja

Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty nie stoi na przeszkodzie pozbawieniu, na podstawie przepisu krajowego państwa członkowskiego, obywatela innego państwa członkowskiego zamieszkującego w tym państwie i wykonującego w pierwszym państwie członkowskim dodatkową działalność zawodową w wymiarze pomiędzy 3 a 14 godzin tygodniowo prawa do przywileju socjalnego posiadającego charakterystykę niemieckiego zasiłku wychowawczego, ze względu na to, że osoba ta nie posiada w pierwszym państwie ani stałego miejsca zamieszkania, ani zwykłego miejsca pobytu.

(1) Dz.U. C 193 z 6.8.2005.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État, Francja — Société thermale d'Eugénie-les-Bains przeciwko Ministère de l'Économie, des Finances et de l'Industrie

(Sprawa C-277/05) (1)

(Podatek VAT - Zakres zastosowania - Zadatki płacone w ramach umów dotyczących świadczenia usług podlegających podatkowi VAT, zatrzymywane przez usługodawcę w przypadku odwołania rezerwacji - Kwalifikacja)

(2007/C 211/07)

Język postępowania:francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Société thermale d'Eugénie-les-Bains

Strona pozwana: Ministère de l'Économie, des Finances et de l'Industrie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Conseil d'État, Francja — Wykładnia art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Zakres zastosowania — Zadatki płacone w ramach umów dotyczących świadczenia usług podlegających podatkowi VAT, zatrzymywane przez usługodawcę w przypadku odwołania rezerwacji — Klasyfikacja jako wynagrodzenie za usługę rezerwacji lub jako odszkodowanie z tytułu odstąpienia

Sentencja

Artykuły 2 ust. 1 i 6 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku powinny być interpretowane w ten sposób, że kwoty zapłacone tytułem zadatku w ramach umów dotyczących świadczenia usług hotelarskich podlegających podatkowi VAT, w przypadku, gdy klient skorzysta z uprawnienia do odwołania rezerwacji, a kwoty te są zatrzymywane przez przedsiębiorstwo hotelarskie, należy uznać za odszkodowanie ryczałtowe płacone w celu naprawienia szkody poniesionej w następstwie niewykonania umowy przez klienta, bez bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą, które jako takie nie podlega opodatkowaniu.

(1) Dz.U. C 229 z 17.9.2005.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-399/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 93/38/EWG - Zamówienia publiczne w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji - Budowa i oddanie do użytku elektrowni cieplnej - Warunki dopuszczenia do udziału w przetargu)

(2007/C 211/08)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Patakia i X. Lewis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (Przedstawiciele: D. Tsagkaraki i V. Christianos, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 199, str. 84) — Dopuszczenie do przetargu dwóch spółek niespełniających ani wymogów ogłoszenia o zamówieniu, ani specyfikacji — Budowa i uruchomienie elektrociepłowni w Lavrio.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 22 z 28.1.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/6

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-460/05) (1)

(Dyrektywa 2005/36/WE - Uznawanie kwalifikacji zawodowych - Pielęgniarki odpowiedzialne za opiekę ogólną - Położne - Przepisy szczególne dotyczące polskich dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji - Ważność - Obowiązek uzasadnienia - Wprowadzenie aktem przystąpienia)

(2007/C 211/09)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: J. Pietras, M. Szpunar i M. Brzezińska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: U. Rösslein i A. Padowska, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M.C. Giorgi Fort, R. Szostak i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności art. 33 ust. 2 oraz art. 43 ust. 3 dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255, str. 22) — Szczególny system uznawania praw nabytych pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną oraz położnych posiadających polskie dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret — Dania) — Olicom A/S przeciwko Skatteministeriet

(Sprawa C-142/06) (1)

(Wspólna Taryfa Celna - Pozycje taryfowe - Klasyfikacja w Nomenklaturze Scalonej - Maszyny do automatycznego przetwarzania danych - Karty sieciowe posiadające funkcję „modem’ - Pojęcie „specyficznej funkcji’)

(2007/C 211/10)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Østre Landsret

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Olicom A/S

Strona pozwana: Skatteministeriet

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Østre Landsret — Wykładnia rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej (Dz.U. L 256, str. 1), zmienionej rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3009/95 z dnia 22 grudnia 1995 r. (Dz.U. L 319, str. 1) — Pozycja 8471 (urządzenia do automatycznego przetwarzania danych) i 8517 (aparatura telekomunikacyjna) — Dwufunkcyjne karty sieciowe umożliwiające dostęp do sieci lokalnej i internetu — Specyficzna funkcja

Sentencja

Dwufunkcyjne karty sieciowe do komputerów przenośnych powinny być klasyfikowane, po dniu 1 stycznia 1996 r., jako maszyny do przetwarzania danych w pozycji 8471 Nomenklatury Scalonej Wspólnej Taryfy Celnej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, i zmienionej rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3009/95 z dnia 22 grudnia 1995 r.

(1) Dz.U. C 143 z 17.6.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-155/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa96/29/Euroatom - Ochrona zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego - Brak pełnej transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 211/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Patakia i D. Lawunmi, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Przedstawiciel: C. White, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia wszystkich przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do art. 53 dyrektywy Rady 96/29/Euroatom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (Dz.U. L 159, str. 1) — Brak przepisów umożliwiających przeprowadzenie wszelkiej odpowiedniej interwencji we wszystkich sytuacjach powodujących długotrwałe narażenie, wynikających z późniejszych skutków pogotowia radiologicznego lub przeszłej lub dawnej działalności lub czynności związanych z pracą

Sentencja

Nie ustanawiając, w wyznaczonym terminie, wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu umożliwienia odpowiedniej interwencji w przypadkach długotrwałego narażenia na promieniowanie jonizujące wynikającego z późniejszych skutków pogotowia radiologicznego lub przeszłej lub dawnej działalności lub czynności związanych z pracą, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 53 dyrektywy Rady 96/29/Euroatom ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 121 z 20.5.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative, Luksemburg) — État du grand-duché de Luxembourg przeciwko Hans Ulrich Lakebrink, Katrin Peters-Lakebrink

(Sprawa C-182/06) (1)

(Artykuł 39 WE - Podatek dochodowy od nierezydentów - Ustalenie stawki opodatkowania - Nieruchomości położone na terytorium innego państwa członkowskiego - Niepodlegające uwzględnieniu straty wynikające z wynajmu)

(2007/C 211/12)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour administrative, Luksemburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: État du grand-duché de Luxembourg

Strona pozwana: Hans Ulrich Lakebrink, Katrin Peters-Lakebrink

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour administrative, Luksemburg — Wykładnia art. 39 traktatu WE — Krajowy system podatku dochodowego od obywateli wspólnotowych niebędących rezydentami — Odmowa uwzględnienia przy obliczaniu stawki opodatkowania strat wynikających z wynajmu nieruchomości położonych na terytorium innego państwa członkowskiego

Sentencja

Artykuł 39 WE należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które nie zezwala obywatelowi wspólnotowemu niebędącemu rezydentem państwa członkowskiego, w którym uzyskuje przychód stanowiący zasadniczą część jego dochodu podlegającego opodatkowaniu, na wystąpienie o uwzględnienie przy ustalaniu stawki opodatkowania tego dochodu strat wynikających z wynajmu nieruchomości niezajmowanych przez niego osobiście, położonych w innym państwie członkowskim, podczas gdy rezydent pierwszego państwa członkowskiego może wystąpić o uwzględnienie owych strat wynikających z najmu.

(1) Dz.U. C 143 z 17.6.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Europejska Agencja Odbudowy (EAR) przeciwko Georgiosowi Karatzoglou

(Sprawa C-213/06 P) (1)

(Odwołanie - Członek personelu tymczasowego - Rozwiązanie umowy)

(2007/C 211/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejska Agencja Odbudowy (EAR) (przedstawiciele: S. Orlandi i J.-N. Louis, avocats)

Druga strona postępowania: Georgios Karatzoglou (przedstawiciel: S. A. Pappas, dikigoros)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie T-471/04 Karatzoglou przeciwko EAR, którym stwierdzona została nieważność decyzji EAR w sprawie rozwiązania umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego ze skarżącym

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie T-471/04 Karatzoglou przeciwko EAR zostaje uchylony.

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich do ponownego rozpoznania w przedmiocie żądań G. Karatzoglou o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Odbudowy (EAR) z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie rozwiązania z nim umowy o pracę.

3)	Zastrzega się w przedmiocie kosztów.

(1) Dz.U. C 178 z 29.7.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam — Niderlandy) — F.T.S. International BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Douane West

(Sprawa C-310/06) (1)

(Wspólna taryfa celna - Nomenklatura Scalona - Klasyfikacja - Kawałki mięsa z kurczaka bez kości, mrożone i konserwowane solą - Ważność rozporządzenia (WE) nr 1223/2002)

(2007/C 211/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof te Amsterdam

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: F.T.S. International BV

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingdienst/Douane West

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te Amsterdam — Ważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1223/2002 z dnia 8 lipca 2002 r. dotyczącego klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej (Dz.U. L 179, str. 8) — Kawałki mięsa z kurczaka bez kości, mrożone i konserwowane solą

Sentencja

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1223/2002 z dnia 8 lipca 2002 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej, jest nieważne.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/9

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 18 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Op- en Overslagbedrijf Van der Vaart B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-402/06) (1)

(Wspólna Taryfa Celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura Scalona - Towar uzyskiwany w wyniku zakwaszenia mleka i odsączenia dużej części serwatki)

(2007/C 211/15)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Op — en Overslagbedrijf Van der Vaart B.V.

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1734/96 z dnia 9 września 1996 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 238, str. 1) — Towar uzyskiwany w wyniku zakwaszenia mleka i odsączenia dużej części serwatki, zawierający 2 % białka serwatki rozkładającego się w wyniku działania dodanego enzymu w trakcie suszenia trwającego od 24 do 36 godzin

Sentencja

Pozycję 0406 Nomenklatury Scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1734/96 z dnia 9 września 1996 r., należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ona towar, taki jak towar omawiany w niniejszej sprawie, uzyskiwany w wyniku zakwaszenia mleka i odsączenia dużej części serwatki, w którym zawartość białka serwatki została w wyniku działania enzymu zmniejszona do 2 % łącznej ilości białka w trakcie suszenia trwającego od 24 do 36 godzin, składający się z kazeiny i ponad 50 % wody.

Pozycję 0406 20 90 Nomenklatury Scalonej należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ona towar, taki jak towar omawiany w niniejszej sprawie, który zawiera ponad 50 % wody i mniej niż 1 % tłuszczu oraz jest zmielony na ziarna o regularnym kształcie i o grubości od 2 do 4 mm, przeznaczony do użycia przy produkcji dodatków pizzy i sosów serowych.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/9

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-517/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/98/WE - Ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2007/C 211/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Braun i E. Montaguti, pełnomocnicy

Strona pozwana: Republika Austrii (przedstawiciele: E. Riedl, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak podjęcia w przewidzianym terminie wszelkich przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (Dz.U. L 345, str. 90)

Sentencja

Nie wprowadzając w życie w przewidzianym terminie wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do transpozycji dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego, do uregulowań krajów związkowych Styrie i Salzburg, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Austrii pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-26/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/80/WE - Kompensata dla ofiar przestępstw - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 211/17)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Condou-Durande i A.-M. Rouchaud-Joët, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (Przedstawiciel: N. Dafniou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie wszelkich przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnoszącej się do kompensaty dla ofiar przestępstw (Dz.U. L 261, str. 15)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnoszącej się do kompensaty dla ofiar przestępstw Republika Grecka uchybiła swoim zobowiązaniom, ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postepowania.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-50/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/24/WE - Leki gotowe - Tradycyjne ziołowe produkty lecznicze - Kodeks wspólnotowy - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Brak dokonania transpozycji w przewidzianym terminie)

(2007/C 211/18)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: B. Stromsky i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciel: F. Díez Moreno, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniającej dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu dotyczącego produktów leczniczych stosowanych u ludzi, w odniesieniu do tradycyjnych ziołowych produktów leczniczych (Dz.U. L 136, str. 85)

Sentencja

Nie przyjmując w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniającej dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu dotyczącego produktów leczniczych stosowanych u ludzi, w odniesieniu do tradycyjnych ziołowych produktów leczniczych, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 24.3.2007.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/11

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-61/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Mechanizm monitorowania emisji gazów cieplarnianych - Wykonanie Protokołu z Kioto)

(2007/C 211/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciel: C. Schiltz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Brak przekazania do wiadomości Komisji w wyznaczonym terminie sprawozdania zawierającego informacje wymagane art. 3 ust. 2 decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. dotyczącej mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz wykonania Protokołu z Kioto - Informacje dotyczące krajowych przewidywań w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz środków, które je ograniczają lub redukują

Sentencja

Nie przekazując do wiadomości Komisji informacji wymaganych mocą art. 3 ust. 2 decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. dotyczącej mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz wykonania Protokołu z Kioto, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom państwa członkowskiego, które na nim ciążą mocą tego przepisu.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/11

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 12 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-90/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Opakowania i odpady opakowaniowe - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 211/20)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Konstantinidis i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciel: S. Raskin, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2004/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz.U. L 47, str. 26)

Sentencja

Nie ustanawiając wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2004/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/11

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-220/07)

(2007/C 211/21)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J.-P. Keppenne i M. Shotter, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że transponując do prawa krajowego przepisy dotyczące wyznaczania przedsiębiorstw do zagwarantowania świadczenia usługi powszechnej Republika Francuska naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy art. 8 ust. 2, art. 12 i art. 13 dyrektywy 2002/22/WE (1) o usłudze powszechnej oraz na mocy załącznika IV do tej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze Komisja zasadniczo zarzuca stronie pozwanej dokonanie nieprawidłowej transpozycji dyrektywy 2002/22 ze względu na to, że we francuskich przepisach ustanowiono, iż świadczenie w zakresie jednej z części usługi powszechnej można zlecić każdemu przedsiębiorstwu, które może zagwarantować to świadczenie na całym terytorium kraju. Taki przepis narusza zarówno zasadę niedyskryminacji ustanowioną w art. 8 ust. 2 wskazanej dyrektywy, jak również zasady rentowności i efektywności wynikające z art. 8, art. 12 i art. 13 tej dyrektywy oraz z załącznika do niej, ponieważ a priori wyklucza on podmioty gospodarcze, które nie są w stanie zagwarantować świadczenia usługi powszechnej na całym terytorium kraju. Wprawdzie dyrektywa nie wyklucza możliwości wyznaczenia ostatecznie jednego tylko przedsiębiorstwa do pokrycia całego terytorium kraju, jednak w każdym razie nakłada na państwa członkowskie obowiązek przeprowadzenia w pierwszej kolejności otwartego postępowania odpowiadającego kryteriom ustanowionym w art. 8 ust. 2 dyrektywy w celu zapewnienia, aby ewentualne wyznaczenie tylko jednego przedsiębiorstwa było rozwiązaniem najbardziej efektywnym i najbardziej rentownym.

(1) Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, str. 51).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/12

Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-263/07)

(2007/C 211/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie dokonując prawidłowej transpozycji art. 9 ust. 4 i art. 13 ust. 1 a także załącznika I do dyrektywy Rady 96/61/WE dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi trzy zarzuty na poparcie swej skargi.

Po pierwsze, zarzuca ona pozwanej dokonanie nieprawidłowej transpozycji art. 9 ust 4 dyrektywy, 96/61 ponieważ uzupełniła ona poprawną definicję „najlepszych dostępnych technik” odwołaniem do „nadmiernych kosztów” tych technik, które nie występuje w dyrektywie. Istotnie, o ile dyrektywa stanowi, iż najlepsze dostępne techniki oznaczają techniki o takim stopniu rozwoju, który pozwala na ich wdrożenie w danym sektorze przemysłu, zgodnie z istniejącymi warunkami ekonomicznymi i technicznymi, dyrektywa nie zezwala jednak na planowe wyłączenie technik, których możliwość wdrożenia oraz dostępność pociągałyby za sobą nadmierne koszty w odniesieniu do zakładów o średniej wielkości oraz dobrej kondycji ekonomicznej z tej samej lub podobnej branży. Tego typu uściślenie wykracza ponad to, co jest w tym względzie przewidziane przez dyrektywę.

Po drugie, Komisja zarzuca pozwanej, że ograniczyła ona zakres obowiązku ponownego rozpatrzenie i aktualizacji warunków pozwolenia, przewidzianego w art. 13 ust. 1 dyrektywy, gdyż zgodnie z brzmieniem krajowych przepisów dokonujących transpozycji ponowne rozpatrzenie ma miejsce jedynie w trzech ściśle określonych przypadkach lub w przypadku „należycie uzasadnionej” potrzeby. Brzmienie to znów jest bardziej restrykcyjne niż brzmienie dyrektywy, która odwołuje się jedynie do „okresowego” poddawania warunków pozwolenia ponownemu rozpatrzeniu oraz, „w miarę potrzeby”, aktualizacji.

Po trzecie Komisja zarzuca pozwanej, że dokonała nieprawidłowej transpozycji załącznika I do dyrektywy, ponieważ środki krajowe dokonujące transpozycji mówią o „kotłowniach o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 50 MW” zamiast o „instalacjach energetycznego spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 50 MW” jak jest to przewidziane w kategorii 1.1 ww. załącznika. Komisja zaznacza w tym względzie, że ta ostatnia kategoria jest szersza niż kategoria zawierająca wyłącznie kotłownie.

(1) Dz. U. L 257, str. 26.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/13

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-268/07)

(2007/C 211/23)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Stromsky oraz D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 71 tej dyrektywy;

Dodatkowo:

Stwierdzenie, że nie powiadamiając Komisji o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 71 tej dyrektywy;

2.	Obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2004/17/WE upłynął w dniu 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 134, str. 114.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/13

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-271/07)

(2007/C 211/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Alcover San Perdo i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że dokonując częściowej lub nieprawidłowej transpozycji art. 2 ust. 2-7 i 9-11, art. 3, art. 5, art. 6 ust. 1, art. 8, art. 9 ust. 3-6, art. 10, art. 12 ust. 2, art. 13 ust. 1 i ust. 2, art. 14 i art. 17 ust. 2 dyrektywy Rady 96/61/WE dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (1), a także załączników I i IV do tej dyrektywy, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swej skardze Komisja zarzuca pozwanej dokonanie częściowej lub nieprawidłowej transpozycji, bądź też jej brak, w stosunku do kilku kluczowych przepisów dyrektywy 96/61. Skarga ta, skierowana przeciwko środkom przyjętym (lub też nie) przez region Walonii i region Brukseli-Stolicy, dotyczy zwłaszcza tego, iż przedmiotowe zakresy stosowania tych środków oraz dyrektywy nie pokrywają się oraz tego, że władzom regionalnym przyznano zbyt szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie pozwoleń na eksploatację oraz okoliczności, w których ponowne rozpatrzenie lub aktualizacja warunków pozwolenia mają mieć miejsce.

(1) Dz.U. L 257, str. 26.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/14

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-272/07)

(2007/C 211/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: B. Stromsky i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 80 tej dyrektywy,

ewentualnie

stwierdzenie, że nie powiadamiając Komisji o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 80 tej dyrektywy

2.	Obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2004/18/WE upłynął w dniu 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 134, str. 114.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/14

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-273/07)

(2007/C 211/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: B. Stromsky i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2005/51/WE z dnia 7 września 2005 r. zmieniającej załącznik XX do dyrektywy 2004/17/WE i załącznik VIII do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 tej dyrektywy,

ewentualnie

stwierdzenie, że nie powiadamiając Komisji o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2005/51/WE z dnia 7 września 2005 r. zmieniającej załącznik XX do dyrektywy 2004/17/WE i załącznik VIII do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 tej dyrektywy,

2.	Obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2005/51/WE upłynął w dniu 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 257, str. 127.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d'appello di Firenze (Włochy) w dniu 11 czerwca 2007 r. — Nancy Delay przeciwko Università degli studi di Firenze, Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS), Republice Włoskiej

(Sprawa C-276/07)

(2007/C 211/27)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte d'appello di Firenze

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Nancy Delay

Strona pozwana: Università degli studi di Firenze, Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS), Republika Włoska

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 39 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz akty pochodne (w szczególności w zakresie interpretacji dokonanej w wyrokach z dnia 21 czerwca 2001 r. w sprawie C-212/99 oraz z dnia 18 lipca 2006 r. w sprawie C-119/04) należy interpretować w ten sposób, że uregulowania mające zastosowanie do tzw. „lektorów z wymiany” zatrudnionych (zgodnie z ustawą nr 62/1967) na podstawie umowy o pracę na czas określony, nie gwarantujące im zachowania, z chwilą zastąpienia takiej umowy przez umowę na czas nieokreślony, wszystkich uprawnień nabytych od dnia ich pierwszego zatrudnienia, ze skutkami nie tylko w zakresie podwyżek wynagrodzenia, lecz również w zakresie stażu pracy i opłacenia przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne, są zgodne z prawem.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 13 czerwca 2007 r. — Josef Vosding Schlacht-, Kühl- und Zerlegebetrieb GmbH & Co. przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-278/07)

(2007/C 211/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Josef Vosding Schlacht-, Kühl- und Zerlegebetrieb GmbH & Co.

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

Czy okres przedawnienia określony w art. 3 ust. 1 akapit pierwszy zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (1) należy stosować także, gdy nieprawidłowości dopuszczono się lub gdy ustały one przed wejściem w życie rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95?

2)	Czy okres przedawnienia określony w tym rozporządzeniu ma w ogóle zastosowanie do środków administracyjnych takich jak żądanie zwrotu refundacji wywozowej przyznanej w następstwie nieprawidłowości?

W wypadku twierdzącej odpowiedzi Trybunału na powyższe pytania:

Czy w przypadku, gdy przed wydaniem rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 prawo państwa członkowskiego przewidywało dłuższy okres przedawnienia, państwo członkowskie może stosować dłuższy okres zgodnie z art. 3 ust. 3 wymienionego rozporządzenia? Czy możliwe jest stosowanie dłuższego okresu przedawnienia, jeżeli nie został on ustanowiony przepisem szczególnym dotyczącym żądania zwrotu refundacji wywozowej ani też dotyczącym środków administracyjnych w ogóle, lecz wynikał z obowiązującego w danym państwie członkowskim i obejmującego wszystkie przypadki przedawnień nieuregulowane w sposób szczególny przepisu generalnego (prawa powszechnego)?

(1) Dz.U. L 312, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 13 czerwca 2007 r. — Vion Trading GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-279/07)

(2007/C 211/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vion Trading GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

2)	Czy okres przedawnienia określony w tym rozporządzeniu ma w ogóle zastosowanie do środków administracyjnych takich jak żądanie zwrotu refundacji wywozowej przyznanej w następstwie nieprawidłowości?

W wypadku twierdzącej odpowiedzi Trybunału na powyższe pytania:

(1) Dz.U. L 312, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 13 czerwca 2007 r. — Zu Fu Fleischhandel GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-280/07)

(2007/C 211/30)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zu Fu Fleischhandel GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

2)	Czy okres przedawnienia określony w tym rozporządzeniu ma w ogóle zastosowanie do środków administracyjnych takich jak żądanie zwrotu refundacji wywozowej przyznanej w następstwie nieprawidłowości?

W wypadku twierdzącej odpowiedzi Trybunału na powyższe pytania:

(1) Dz.U. L 312, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 13 czerwca 2007 r. — Bayerische Hypotheken- und Vereinsbank AG przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-281/07)

(2007/C 211/31)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bayerische Hypotheken- und Vereinsbank AG

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 1 akapit pierwszy zdanie pierwsze rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (1) stosuje się wobec żądania zwrotu bezprawnie przyznanej dokonującemu wywozu podmiotowi refundacji wywozowej, także jeśli nie dopuszczono się przy tym żadnej nieprawidłowości?

W przypadku udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

2)	Czy przepis ten należy stosować odpowiednio do żądania zwrotu korzyści od podmiotu, na który podmiot dokonujący wywozu scedował swe roszczenie o refundację wywozową?

(1) Dz.U. L 312, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/17

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-286/07)

(2007/C 211/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: B. Stromsky, pełnomocnik)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że wymagając przedstawienia wyciągu z rejestru handlowego dotyczącego sprzedawcy w celu dokonania rejestracji pojazdu uprzednio zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, w sytuacji gdy przedstawienie takiego wyciągu nie jest wymagane dla pojazdów uprzednio zarejestrowanych w Luksemburgu, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 28 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swej skardze Komisja kwestionuje warunki, jakim strona pozwana poddała rejestrację używanych pojazdów uprzednio zarejestrowanych w innym państwie członkowskim.

Ustanawiając w przypadku rejestracji tego rodzaju pojazdów w Luksemburgu wymóg sprawdzenia dodatkowych dokumentów i w szczególności wymóg przedstawienia oficjalnego wyciągu z rejestru handlowego dotyczącego sprzedawcy pojazdu, strona pozwana czyni przywóz pojazdów uprzednio zarejestrowanych w innych państwach członkowskich mniej atrakcyjnym, co stanowi przeszkodę dla swobodnego przepływu towarów.

Tego rodzaju przeszkoda, zabroniona na podstawie art. 28 WE, ma tym większe znaczenie, że dotyczy przede wszystkim pojazdów przywożonych, bowiem używane pojazdy uprzednio zarejestrowane w Luksemburgu zdają się nie podlegać tym samym wymogom w zakresie weryfikacji dokumentów.

Ponadto uzasadnienie wskazanej przeszkody przedstawione przez stronę pozwaną nie jest wiarygodne zwłaszcza z tego względu, że strona pozwana dysponuje obszernymi środkami kontroli umożliwiającymi sprawdzenie, że dane pojazdy nie stanowią przedmiotu przemytu, a w każdym razie w braku przedstawienia wymaganego obecnie wyciągu z rejestru handlowego możliwe jest ustanowienie mniej uciążliwych środków od odmowy rejestracji, takich jak np. zawieszenie postępowania w sprawie rejestracji na czas konieczny do przeprowadzenia weryfikacji przez organy administracji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/17

Skarga wniesiona w dniu 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-287/07)

(2007/C 211/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Stromsky oraz D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (1), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 71 tej dyrektywy;

Dodatkowo:

Stwierdzenie, że nie powiadamiając Komisji o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 71 tej dyrektywy;

2.	Obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2004/17/WE upłynął w dniu 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 134, str. 114.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/18

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-292/07)

(2007/C 211/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Stromsky oraz D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 80 tej dyrektywy;

Dodatkowo:

Stwierdzenie, że nie powiadamiając Komisji o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 80 tej dyrektywy;

2.	Obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2004/18/WE upłynął w dniu 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 134, str. 114.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/18

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-294/07)

(2007/C 211/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Maidani, pełnomocnik)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło swoim zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 40 tej dyrektywy;

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy 2004/38/WE upłynął w dniu 29 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 158, str. 77 oraz sprostowania: Dz.U. 2004, L 229, str. 35 i Dz.U. 2005, L 197, str. 34.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/19

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 marca 2007 r. w sprawie T-369/00 Département du Loiret (Francja), wspierany przez Scott SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 20 czerwca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-295/07 P)

(2007/C 211/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: J. Flett, działający w charakterze pełnomocnika)

Druga strona postępowania: Département du Loiret, Scott SA

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie zasadności odwołania, a w konsekwencji uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—

wydanie orzeczenia ostatecznego w sprawie i stwierdzenie, że decyzja [2002/14/WE] (1) jest wystarczająco uzasadniona w odniesieniu do zastosowania oprocentowania składanego, a w razie uznania przez Trybunał, że stan postępowania nie pozwala na rozstrzygnięcie sprawy co do istoty — skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—	obciążenie skarżącej jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję w postępowaniach przed Trybunałem i Sądem;

—	obciążenie Scott SA jej własnymi kosztami poniesionymi w obu postępowaniach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi osiem zarzutów na jego poparcie, stwierdzając na wstępie, że zaskarżony wyrok opiera się na niewłaściwym zrozumieniu wspólnotowych reguł z zakresu pomocy państwa, które Sąd niesłusznie zrównał z regułami dotyczącymi konkurencji między przedsiębiorstwami w dniu nakazu odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy, a nie z regułami dotyczącymi konkurencji między państwami członkowskimi w dniu faktycznego przyznania tej pomocy.

W pierwszym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że w przeciwieństwie do stwierdzenia Sądu w zaskarżonym wyroku, decyzja nakazująca odzyskanie bezprawnie przyznanej pomocy jest wystarczająco uzasadniona, jeżeli proste obliczenie matematyczne pozwala na wskazanie zastosowanej metody obliczeń. Komisja jest zdania, że tak było w niniejszym przypadku, ponieważ wszystkie istotne dane dotyczące kwoty przyznanej pomocy, oprocentowania, długości [świadczenia pomocy] i kwoty podlegającej odzyskaniu znajdowały się w jej decyzji.

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie stwierdza, że w każdym razie zastosowanie składanego oprocentowania było co najmniej dorozumiane w uzasadnieniu decyzji, biorąc pod uwagę przyjęty cel w postaci wyeliminowania korzyści wynikających z pomocy i przywrócenia stanu poprzedniego. W związku z tym oprocentowanie znajdujące zastosowanie do kwoty podlegającej odzyskaniu koniecznie musiało być oprocentowaniem składanym, aby uwzględnić inflację i korzyść uzyskiwaną przez beneficjenta pomocy wraz z upływem czasu.

W trzecim zarzucie Komisja stwierdza, że Sąd naruszył prawo, przenosząc na nią ciężar dowodu. Komisja jest zdanie, że to na skarżącej w pierwszej instancji spoczywa bowiem obowiązek wykazania zarzucanej zmiany w praktyce Komisji w zakresie oprocentowania stosowanego przy nakazach odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy, a nie na Komisji obowiązek wykazania braku takiej zmiany.

W zarzucie czwartym wnosząca odwołanie ocenia, że Sąd naruszył prawo, orzekając, że Komisja nie sprecyzowała, w jaki sposób spółka będąca beneficjentem pomocy w dalszym ciągu odnosiła korzyść w dniu nakazu odzyskania tej pomocy. Komisja dodaje, że miała ona obowiązek ustalenia istnienia takiej korzyści w dniu przyznania pomocy, a nie w dniu jej odzyskania.

W zarzucie piątym i szóstym Komisja zarzuca Sądowi oparcie się na domysłach, a nie dowodach w odniesieniu do ceny sprzedaży spółki będącej beneficjentem pomocy innej spółce oraz stwierdzenie, że ta cena sprzedaży po jedenastu latach po przyznaniu pomocy była czynnikiem, który Komisja powinna była uwzględnić w celu ustalenia kwoty podlegającej odzyskaniu. Komisja dodaje, że w dziedzinie pomocy państwa celem jest bowiem przywrócenie stanu poprzedniego, a kwota pomocy podlegająca odzyskaniu odpowiada więc z konieczności kwocie przyznanej początkowo, w stosunku do której stosuje się roczne oprocentowanie składane aż do chwili rzeczywistego jej odzyskania, niezależnie od tego, na co beneficjent pomocy przeznaczył ją w tym okresie.

W zarzucie siódmym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że okoliczność, iż odzyskanie pomocy ma przebiegać zgodnie z zasadami krajowymi, pociąga za sobą z konieczności obowiązek zastosowania oprocentowania prostego. O ile prawdą jest, że kapitał i odsetki powinny być odzyskane zgodnie z procedurami prawa krajowego, to zastosowanie oprocentowania oraz kwestia, czy oprocentowanie powinno być proste, czy składane, podlega w opinii Komisji prawu wspólnotowemu, a nie krajowemu.

W zarzucie ósmym Komisja podnosi wreszcie, że zaskarżony wyrok jest w zupełności nieproporcjonalny, ponieważ stwierdza się w nim nieważność jej decyzji w całości, podczas gdy możliwe było rozróżnienie między główną kwotą pomocy podlegającą odzyskaniu i kwotą płatną w charakterze oprocentowania oraz między zastosowaniem oprocentowania prostego i oprocentowania składanego.

(1) Decyzja Komisji 2002/14/WE z dnia 12 lipca 2000 r. w sprawie pomocy państwa wprowadzonej w życie przez Francję na rzecz Scott Paper SA/Kimberly-Clark (Dz.U. 2002, L 12, str. 1).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Regensburg (Niemcy) w dniu 21 czerwca 2007 r. — Staatsanwaltschaft Regensburg przeciwko Klausowi Bourquainowi

(Sprawa C-297/07)

(2007/C 211/37)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Regensburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatsanwaltschaft Regensburg

Strona pozwana: Klaus Bourquain

Pytanie prejudycjalne

Czy, uwzględniając art. 54 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. zawartego pomiędzy rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach, podpisanej w Schengen dnia 19 czerwca 1990 r. (1) osoba, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku w jednej Umawiającej się Stronie, może być ścigana w innej Umawiającej się Stronie za ten sam czyn w sytuacji, gdy, zgodnie z prawem państwa, w którym wydany został wyrok skazujący, orzeczona wobec tej osoby kara nigdy nie mogła zostać wykonana?

(1) Dz.U. 2000 L 239, str. 19.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Londyn, Zjednoczone Królestwo w dniu 29 czerwca 2007 r. — J D Wetherspoon PLC przeciwko The Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs

(Sprawa C-302/07)

(2007/C 211/38)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, Londyn, Zjednoczone Królestwo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: J D Wetherspoon PLC.

Strona pozwana: The Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs.

Pytania prejudycjalne

Czy zaokrąglanie kwot podatku VAT jest regulowane wyłącznie przez prawo krajowe, czy też przez prawo wspólnotowe? W szczególności, czy art. 2 akapit pierwszy i drugi pierwszej dyrektywy VAT (1), a także art. 11 część A ust. 1 lit a), art. 12 ust. 3 lit. a) albo art. 22 ust. 3 lit b) (w brzmieniu obowiązującym na dzień 1 stycznia 2004 r.) szóstej dyrektywy VAT (2) potwierdzają, że zaokrąglanie jest regulowane przez prawo wspólnotowe?

W szczególności:

czy prawo wspólnotowe sprzeciwia się stosowaniu zasady prawa krajowego lub praktyki przyjętej przez krajowy organ podatkowy, która wymaga zaokrąglania w górę każdej kwoty podatku VAT, w przypadku gdy końcówka tej kwoty jest równa lub wyższa od 0,5 danej najmniejszej jednostki monetarnej (np. 0,5 pensa jest zaokrąglane w górę do pełnego pensa)?

ii)	czy prawo wspólnotowe wymaga, aby zezwolono podatnikom na zaokrąglanie w dół wszystkich kwot podatku VAT, które zawierają końcówkę stanowiącą część najniższej oficjalnej jednostki monetarnej?

W przypadku sprzedaży po cenie zawierającej podatek VAT, na którym poziomie prawo wspólnotowe wymaga, aby dokonywano zaokrąglenia dla celów obliczenia podatku VAT: czy na poziomie ceny jednostkowej, czy na poziomie rodzaju towaru, czy na poziomie każdej dostawy (jeżeli realizowanych jest więcej dostaw w ramach jednego nabycia), czy na poziomie każdej transakcji/nabycia, czy za każdy okres rozliczeniowy podatku VAT, czy też na innym poziomie?

Czy na odpowiedź na którekolwiek z pytań mają wpływ wspólnotowe zasady równego traktowania i neutralności podatkowej, z uwagi w szczególności na okoliczność, że w Zjednoczonym Królestwie właściwe organy podatkowe zezwoliły jedynie niektórym przedsiębiorcom na zaokrąglanie w dół naliczanych kwot podatku VAT?

(1) Pierwsza dyrektywa Rady z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych, Dz.U. 71, str. 1301.

(2) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku Dz.U. L 145, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 29 czerwca 2007 r. — Aberdeen Property Fininvest Alpha Oy przeciwko Uudenmaan verovirasto i miastu Helsinki

(Sprawa C-303/07)

(2007/C 211/39)

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Aberdeen Property Fininvest Alpha Oy

Strona pozwana: Uudenmaan verovirasto (organ podatkowy Uudenmaa) oraz miasto Helsinki

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 43 oraz 48 WE, jak również art. 56 oraz 58 WE należy interpretować w ten sposób, że w celu zrealizowania zagwarantowanych w tych artykułach swobód podstawowych spółka akcyjna lub fundusz inwestycyjny prawa fińskiego oraz SICAV prawa luksemburskiego powinny zostać uznane za porównywalne, mimo że prawo fińskie nie zna formy spółki odpowiadającej w pełni SICAV, przy czym jednocześnie należy uwzględnić, że SICAV, która jest spółką prawa luksemburskiego, nie została wymieniona w wykazie spółek podlegających zakresowi art. 2 lit. a) dyrektywy 90/435/EWG (1) — która została uwzględniona przez znajdujące zastosowanie w niniejszej sprawie fińskie uregulowanie dotyczące podatku pobieranego u źródła — a ponadto mając na uwadze, że SICAV zgodnie z luksemburskimi przepisami podatkowymi jest zwolniona od podatku dochodowego? Czy w tych okolicznościach to, że SICAV mająca siedzibę w Luksemburgu nie jest zwolniona jako otrzymująca dywidendy w Finlandii od podatku pobieranego u źródła od dywidend stanowi naruszenie wskazanych powyżej artykułów traktatu WE?

(1) Dyrektywa Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz.U. L 225, str. 6).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 2 lipca 2007 r. — Directmedia Publishing GmbH przeciwko 1. Albert-Ludwigs-Universität Freiburg, 2. Prof. Dr. Ulrich Knoop

(Sprawa C-304/07)

(2007/C 211/40)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Directmedia Publishing GmbH

Strona pozwana: 1. Albert-Ludwigs-Universität Freiburg, 2. Prof. Dr. Ulrich Knoop

Pytanie prejudycjalne

Czy przejęcie danych z chronionej bazy danych (zgodnie z art. 7 ust. 1 dyrektywy w sprawie ochrony prawnej baz danych) (1) do innej bazy danych może stanowić pobranie w rozumieniu art. 7 ust. 2 lit. a) tej dyrektywy, jeżeli dokonywane jest na podstawie odczytów tej bazy danych po indywidualnym rozważeniu, czy też pobieranie w rozumieniu tego przepisu oznacza proces (fizycznego) kopiowania pewnego zasobu danych?

(1) Dz.U. L 77, str. 20.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale civile di Genova (Włochy) w dniu 2 lipca 2007 r. — Radiotelevisione italiana SpA (RAI) przeciwko PTV Programmazioni Televisive SpA

(Sprawa C-305/07)

(2007/C 211/41)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale civile di Genova

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Radiotelevisione italiana SpA (RAI)

Strona pozwana: PTV Programmazioni Televisive SpA

Pytania prejudycjalne

1.	Czy nałożony na wszystkich posiadaczy urządzeń mogących odbierać sygnał nadawczy, obowiązek podatkowy, w celu finansowania publicznych usług telewizyjnych — oceniany zarówno na poziomie krajowym jak i lokalnym — stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 traktatu WE?

W razie odpowiedzi pozytywnej, czy decyzja Komisji przekazana włoskiemu Ministero degli Esteri w dniu 20.4.2005 r. jest niezgodna z prawem wspólnotowym wskutek błędu co do okoliczności faktycznych lub błędu w ocenie tych okoliczności, polegającego na stwierdzeniu, że odstępstwo, o którym mowa w art. 86 ust. 2 ma zastosowanie do opłaty, lecz pominięciu okoliczności, że:

—

nadawca posiadający koncesję świadczy publiczne usługi radiowo-telewizyjne na szczeblu regionalnym przy braku wskazania w ustawodawstwie regionalnym i w umowach o świadczenie usług, zadań które nadawca jest zobowiązany wykonywać w ramach czasu programowego i sieci programowej przewidzianych dla rozpowszechniania audycji na szczeblu regionalnym,

—	w braku zdefiniowania obowiązków w zakresie usług publicznych nie można sprawować kontroli co do rzeczywistego przeznaczenia środków państwowych przeznaczonych na usługi publiczne na szczeblu lokalnym, wyłącznie na działalność związaną z takimi usługami publicznymi,

—	nadawcy posiadającego koncesję nie zobowiązano w sposób oficjalny do wykonania konkretnych obowiązków w zakresie usług publicznych, a jedynie upoważniono w sposób ogólny do świadczenia regionalnych usług publicznych?

Czy art. 86 traktatu WE stoi co do zasady na przeszkodzie uregulowaniom krajowym przyznającym poszczególnym regionom na rynkach lokalnych kompetencje ustawodawcze w zakresie wskazania dalszych zadań w sferze regionalnych usług publicznych subwencjonowanych ze środków państwowych, przewidującym przyznanie takich dalszych zadań wyłącznie RAI SpA z pominięciem jakiejkolwiek procedury przetargowej?

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret (Dania) w dniu 3 lipca 2007 r. — Ruben Andersen przeciwko Kommunernes Landsforening, działającemu w imieniu gminy Slagelse (dawniej gmina Skælskør)

(Sprawa C-306/07)

(2007/C 211/42)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Højesteret (Dania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ruben Andersen

Strona pozwana: Kommunernes Landsforening, działający w imieniu gminy Slagelse (dawniej gmina Skælskør)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 8 ust. 1 dyrektywy Rady 91/533/EWG z dnia 14 października 1991 r. w sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącego informowania pracowników o warunkach stosowanych do umowy lub stosunku pracy (1) winien być interpretowany w taki sposób, iż układ zbiorowy pracy, którego celem jest transpozycja przepisów dyrektywy nie ma zastosowania do pracownika, który nie jest członkiem organizacji związkowej będącej sygnatariuszem tego układu ?

W przypadku kiedy odpowiedź udzielona na pytanie pierwsze jest przecząca czy wyrażenie użyte w art. 8 ust. 2 dyrektywy „stosunek pracy pracownika nie (…) objęty układami zbiorowymi” powinno być interpretowane w taki sposób, że postanowienia układu zbiorowego pracy przewidujące obowiązek uprzedniego zawiadomienia pracodawcy nie mają zastosowania do pracownika, który nie jest członkiem organizacji związkowej będącej sygnatariuszem tego układu ?

Czy wyrażenia „umowa czasowa” oraz „czasowy stosunek pracy” użyte w art. 8 ust. 2 dyrektywy odnoszą się do krótkoterminowych stosunków pracy czy też do wszystkich rodzajów stosunków pracy na czas określony ? Jeśli w grę wchodzi pierwszy przypadek to, jakie kryteria winny być zastosowane w celu ustalenia czy dany stosunek pracy ma charakter czasowy (krótkoterminowy)?

(1) Dz.U. L 288, str. 32.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/23

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 24 kwietnia 2007 r. w sprawie T-132/06, Gorostiaga Atxalandabaso przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, wniesione w dniu 5 lipca 2007 r. przez Koldo Gorostiaga Atxalandabaso

(Sprawa C-308/07 P)

(2007/C 211/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Koldo Gorostiaga Atxalandabaso (przedstawiciel: D. Rouget, adwokat)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—	orzeczenie, że niniejsze odwołanie jest zasadne i w konsekwencji uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 24 kwietnia 2007 r.;

—	wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie i uchylenie decyzji Sekretarza Generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 22 marca 2006 r. nakazującej zwrot przez wnoszącego odwołanie kwoty 118 360,18 euro i zajęcie diet parlamentarnych należnych mu od Parlamentu;

—	orzeczenie, że druga strona postępowania pokryje własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi sześć zarzutów.

W zarzucie pierwszym kwestionuje zastosowanie art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, co zdaniem wnoszącego odwołanie pozbawiło go prawa do rzetelnego procesu, ponieważ nie został uprzednio wysłuchany przez Sąd i nie mógł odpowiedzieć na argumenty Parlamentu.

W zarzucie drugim wnoszący odwołanie podnosi, że naruszona została zasada bezstronności, ponieważ dwie kolejne skargi, które wniósł w sprawach T-146/04 i T-132/06 i zakończone odpowiednio wyrokiem z dnia 22 grudnia 2005 r. i postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2006 r., zostały rozpoznane co do istoty przez tych samych sędziów. Zgodnie ze wspomnianą zasadą natomiast, jego zdaniem, ten sam sędzia nie może — nawet w tej samej instancji — rozpoznać sprawy, który opiera się na faktach tożsamych lub wystarczająco powiązanych z tymi, których dotyczyła sprawa, w której orzekał wcześniej.

W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd błędnie ocenił znaczenie wyroku z dnia 22 grudnia 2005 r. Skoro stwierdzono nieważność decyzji wydanej przez Sekretarza Generalnego Parlamentu w dniu 24 lutego 2004 r., wnoszący odwołanie nie miał powodów do wniesienia odwołania od tego wyroku do Trybunału, ponieważ stwierdzenie przez Sąd braku właściwości oznaczało, że decyzja dotknięta tą wadą nie istnieje.

W zarzucie czwartym wnoszący odwołanie podważa systematyczną odmowę ze strony Sądu uwzględnienia argumentów, jakie podnosił w celu uzyskania stwierdzenia nieważności decyzji Sekretarza Generalnego Parlamentu z dnia 22 marca 2006 r. Ta ostatnia decyzja jest jego zdaniem decyzją nową, odrębną od decyzji z dnia 24 lutego 2004 r., a zatem Sąd miał obowiązek rozważenia wszystkich zarzutów — merytorycznych i formalnych — które przedstawił w celu jej podważenia.

W zarzucie piątym wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, iż nie zbadał zarzutu dotyczącego siły wyższej, podczas gdy taki zarzut nie został podniesiony w skardze wniesionej od decyzji z dnia 24 lutego 2004 r.

Wreszcie w zarzucie szóstym wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie zasady dobrej administracji, w szczególności poprzez odmowę jakiegokolwiek odniesienia do kodeksu dobrej praktyki administracyjnej, przyjętego przez Parlament w dniu 6 października 2001 r.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez par Lunds tingsrätt (Szwecja) w dniu 5 lipca 2007 r. — Szwecja (Tillsynsmyndigheten i Konkurser) przeciwko Holmqvist

(Sprawa C-310/07)

(2007/C 211/44)

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Lunds tingsrätt (Szwecja)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Szwecja (Tillsynsmyndigheten i Konkurser)

Strona pozwana: Holmqvist

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 8a dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (1), zmienionej ostatnio dyrektywą 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. (2) należy dokonywać w ten sposób, że aby uznać, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność na terytorium danego państwa członkowskiego konieczne jest, aby to przedsiębiorstwo posiadało oddział lub stałe przedstawicielstwo w tym państwie członkowskim?

2)	W razie odpowiedzi przeczącej, jakie są niezbędne przesłanki ku temu, aby uznać, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność na terytorium kilku państw członkowskich?

3)	Jeśli należałoby uznać, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność na terytorium kilku państw członkowskich i że pracownik wykonuje pracę na jego rzecz w kilku z tych państw członkowskich, według jakich kryteriów należy określić miejsce, w którym zwykle wykonywana jest praca?

4)	Czy art. 8a dyrektywy 80/987, zmienionej ostatnio dyrektywą 2002/74 wywołuje skutek bezpośredni?

(1) Dz.U. L 283, str. 23.

(2) Dz.U. L 270, str. 10.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/24

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-311/07)

(2007/C 211/45)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: B. Stromsky i B. Schima, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 6 pkt 1 dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (1) nie ustanawiając zgodnego z tym przepisem terminu na umieszczenie produktów leczniczych w żółtym bądź zielonym obszarze wykazu refundowanych produktów leczniczych (Erstattungskodex)

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Celem dyrektywy 89/105/EWG jest między innymi wyeliminowanie różnic między krajowymi środkami natury ekonomicznej, które państwa członkowskie przyjmują w celu zapewnienia większej przejrzystości publicznych wydatków zdrowotnych na produkty lecznicze. Do takich środków należy ograniczenie listy produktów objętych krajowym systemem ubezpieczeń zdrowotnych. W celu uniknięcia, aby tego rodzaju różnice we wspomnianych środkach prowadziły do zakłóceń handlu produktami leczniczymi wewnątrz Wspólnoty dyrektywa ustanawia pewne wymogi dotyczące procedury umieszczania produktów leczniczych w wykazie produktów leczniczych objętych krajowym systemem ubezpieczeń zdrowotnych. I tak art. 6 pkt 1 dyrektywy określa termin na wydanie decyzji w sprawie wpisu produktu leczniczego do wykazu produktów leczniczych objętych krajowym systemem ubezpieczeń zdrowotnych (tzw. „Positivliste”).

W Austrii istnieją trzy różne formuły refundowania kosztów produktów leczniczych umieszczonych w wykazie produktów leczniczych objętych systemem ubezpieczeń zdrowotnych. „Zielony obszar” wykazu obejmuje produkty lecznicze, których przepisanie i refundacja, bez uprzedniego zatwierdzenia przez właściwy zakład ubezpieczeń, są celowe i uzasadnione z punktu widzenia medycznego i ekonomii ochrony zdrowia. Koszty produktów leczniczych umieszczonych w „żółtym obszarze” wykazu są refundowane tylko w uzasadnionych przypadkach, po uprzednim zatwierdzeniu przez właściwy zakład ubezpieczeń. W końcu „czerwony obszar” wykazu obejmuje produkty lecznicze, w odniesieniu do których złożony został wniosek o umieszczenie ich w żółtym bądź zielonym obszarze wykazu. W uzasadnionych przypadkach koszty produktów leczniczych umieszczonych w czerwonym obszarze wykazu są, po uprzednim zatwierdzeniu przez właściwy zakład ubezpieczeń, refundowane, pod warunkiem, jednak, że nie istnieje alternatywa w żółtym bądź zielonym obszarze wykazu. Ważny wniosek o umieszczenie produktu leczniczego w żółtym bądź zielonym obszarze wykazu refundowanych produktów leczniczych (Erstattungskodex) powoduje zatem, że na pewien czas produkt ten zostaje umieszczony w czerwonym obszarze wykazu. Zgodnie z uregulowaniem austriackim produkty lecznicze mogą pozostać w czerwonym obszarze wykazu przez maksymalny okres 24 miesięcy; w przypadku gdy niemożliwe jest stwierdzenie przeciętnej ceny w UE, termin ten ulega przedłużeniu do 36 miesięcy.

Uregulowanie to jest niezgodne z art. 6 pkt 1 dyrektywy 89/105/EWG, ponieważ nie istnieje żadna gwarancja co do tego, że decyzja w sprawie umieszczenia produktu leczniczego w żółtym bądź zielonym obszarze wykazu zostanie podjęta, zgodnie z dyspozycja tego przepisu, odpowiednio w terminie 90 bądź 180 dni.

Jak orzekł Trybunał w wyroku z dnia 12 czerwca 2003 r. w sprawie C-229/00 Komisja przeciwko Finlandii, gdyby państwo członkowskie mogło ustanowić dwustopniową procedurę sporządzania wykazu produktów leczniczych refundowanych według wyższej stawki, przy czym pierwszy etap tej procedury spełniałby wymogi określone w art. 6 pkt 1 dyrektywy, podczas gdy drugi etap byłby od tego zwolniony i nie uwzględniałby celów dyrektywy, to byłoby to sprzeczne z celami realizowanymi przez tę dyrektywę. Wbrew stanowisku rządu austriackiego nie tylko wniosek o umieszczenie w wykazie produktów leczniczych objętych krajowych systemem ubezpieczeń zdrowotnych, lecz również wniosek o przyporządkowanie danego produktu do jednej z kategorii tego wykazu musi być traktowany zgodnie z wymogami określonymi w art. 6 pkt 1 dyrektywy, gdy przyporządkowanie do tej kategorii, tak jak w Austrii, powoduje refundację według korzystniejszej stawki aniżeli przyporządkowanie do innej kategorii bądź pozostanie w niej. W związku z tym należy zagwarantować, aby decyzje w sprawie takich wniosków były podejmowane w terminie określonym w art. 6 pkt 1 dyrektywy.

Jako że prawo austriackie tego nie przewiduje to, biorąc pod uwagę wykładnię tego przepisu dokonaną przez Trybunał, nie jest ono zgodne z przywoływanym przepisem prawa wspólnotowego.

(1) Dz.U. 1989 L 40, str. 8.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance de Paris (Francja) w dniu 6 lipca 2007 r. — JVC France SAS przeciwko Administration des douanes (Direction Nationale du Renseignement et des Enquêtes douanières)

(Sprawa C-312/07)

(2007/C 211/46)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal d'instance de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem

Strona skarżąca: JVC France SAS

Strona pozwana: Administration des douanes (Direction Nationale du Renseignement et des Enquêtes douanières)

Pytania prejudycjalne

Czy kamerę, która w chwili przywozu nie jest zdolna do zapisu sygnału wideofonicznego ze źródła zewnętrznego należy sklasyfikować do podpozycji 8525 40 99, jeżeli możliwe jest późniejsze przystosowanie interfejsu wideo jako wejścia wideo, przy użyciu oprogramowania lub przewodu do aktywacji (modułu), gdyż urządzenie to jest wyposażone w obwody elektroniczne, które po przystosowaniu umożliwiają mu zapis zewnętrznego sygnału wideofonicznego, mimo że producent i sprzedawca nie wskazują na istnienie tej możliwości, ani jej nie popierają?

Czy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, w zakresie w jakim następujące po sobie poprawki do not wyjaśniających powodują zmianę wspólnotowej praktyki klasyfikacji kamer i stanowią wyjątek względem zasady, zgodnie z którą klasyfikacja towarów powinna być dokonywana na podstawie ich istotnych cech w chwili odprawy celnej, Komisja Europejska mogła zgodnie z prawem dokonać tej zmiany nie poprzez przyjęcie rozporządzenia klasyfikacyjnego znajdującego zastosowanie wyłącznie w przyszłości, ale wprowadzając poprawki do not wyjaśniających, stosowane z mocą wsteczną?

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 3 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 5 lipca 2007 r. — Kirtruna SL i Elisa Vigano przeciwko Cristinie Delgado Fernández de Heredia, Sergio Sabini Celio, Miguelowi Oliván Bascones, Red Elite de Electrodomésticos SA, Electro Calbet SA

(Sprawa C-313/07)

(2007/C 211/47)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil no 3 de Barcelona

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kirtruna, S.L. y Elisa Vigano

Strona pozwana: Cristina Delgado Fernández de Heredia, Sergio Sabini Celio, Miguel Oliván Bascones, Red Elite de Electrodomésticos S.A. i Electro Calbet S.A

Pytania prejudycjalne

Czy gwarancję, że przejmujący, który nabywa przedsiębiorstwo w upadłości lub jednostkę produkcyjną przedsiębiorstwa nie odpowiada za zadłużenie wynikłe z umów o pracę lub stosunków pracy jeżeli to postępowanie powoduje uruchomienie ochrony co najmniej równorzędnej do tej, która jest przewidziana w dyrektywach wspólnotowych, należy rozumieć jako dotyczącą wyłącznie zobowiązań bezpośrednio związanych z umowami i pracę lub stosunkami pracy, czy też, w kontekście pełnej ochrony praw pracowniczych i utrzymania zatrudnienia, gwarancja ta powinna obejmować również inne umowy, nie będące ściśle umowami o pracę, lecz dotyczące lokali, w których prowadzona jest działalność przedsiębiorcy lub określonych środków lub narzędzi produkcji niezbędnych do kontynuowania działalności?

W tym samym kontekście gwarancji praw pracowniczych, czy nabywca jednostki produkcyjnej może uzyskać gwarancję sądu prowadzącego postępowanie i dokonującego przysądzenia nie tylko w odniesieniu do uprawnień wynikających z umów o pracę, ale również innych umów lub zobowiązań upadłego niezbędnych dla zapewnienia kontynuacji działalności?

Czy ten, kto nabywa przedsiębiorstwo w upadłości zobowiązując się do utrzymania wszystkich lub niektórych przejmowanych umów o pracę, uzyskuje gwarancję, że nie będzie można żądać od niego spełnienia lub przenieść na niego innych zobowiązań zbywającego związanych z umowami lub stosunkami, w które wstąpił, w szczególności podatkowych lub wynikających z zadłużenia wobec instytucji zabezpieczenia społecznego, lub praw, jakie mogą być wykonywane przez uprawnionych i zobowiązanych z umów podpisanych przez upadłego i przeniesionych na nabywcę jako całość lub w postaci jednostki produkcyjnej?

Reasumując, czy dyrektywę 23/2001, w części dotyczącej przenoszenia jednostek produkcyjnych lub przedsiębiorstw, co do których w trybie sądowym lub administracyjnym orzeczono niewypłacalność i likwidację, można rozumieć w ten sposób, że zezwala ona na ochronę nie tylko umów o pracę, ale także innych umów, mogących mieć bezpośredni wpływ na utrzymanie umów o pracę?

Na koniec, czy redakcja art. 149 ust. 2 hiszpańskiej Ley concursal, w części dotyczącej przejęcia przedsiębiorstwa, nie jest sprzeczna z art. 5 ust. 2 lit. a) ww. dyrektywy 23/2001 w zakresie, w jakim przejęcie przenosi na przejmującego zobowiązania upadłego lub niewypłacalnego wynikające z umów o pracę i z umowami tymi związane, w szczególności zadłużenie wobec instytucji zabezpieczenia społecznego, jakie mogło ciążyć na upadłej spółce?

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 10 lipca 2007 r. — Lahti Energia Oy

(Sprawa C-317/07)

(2007/C 211/48)

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Wnosząca odwołanie: Lahti Energia Oy

Inni uczestnicy postępowania: Lahden ympäristölautakunta, Hämeen ympäristökeskus, Salpausselän luonnonystävät ry

Pytania prejudycjalne

1.	Czy art. 3 pkt 1 dyrektywy 2000/76/WE (1) należy interpretować w taki sposób, że dyrektywa ta nie znajduje zastosowania do spalania odpadów gazowych?

2.	Czy gazownię, w której w wyniku pirolizy powstaje gaz z odpadów, należy uważać za spalarnię w rozumieniu art. 3 pkt 4 dyrektywy 2000/76/WE, nawet jeżeli nie ma w niej linii spalania?

Czy spalanie powstałego w gazowni i oczyszczonego po procesie zgazowania gazu generatorowego w kotle elektrowni należy uważać za proces, który objęty jest art. 3 dyrektywy 2000/76/WE? Czy ma przy tym znaczenie, że oczyszczony gaz generatorowy zastępuje paliwa kopalne, a emisje elektrowni na wytworzoną jednostkę energii przy wykorzystaniu powstałego z odpadów i oczyszczonego gazu generatorowego są mniejsze niż przy wykorzystaniu innych paliw? Czy dla wykładni zakresu stosowania dyrektywy 2000/76/WE ma znaczenie, że gazownia i elektrownia ze względów techniczno-funkcjonalnych i z uwzględnieniem ich wzajemnej odległości tworzą jedną instalację lub że powstały i oczyszczony w gazowni gaz generatorowy może być transportowany i wykorzystany gdzie indziej np. w celu produkcji energii, jako paliwo lub do innych celów?

4.	W jakich warunkach można uznać wyprodukowany w gazowni oczyszczony gaz generatorowy za produkt, tak aby nie był on już objęty przepisami dotyczącymi odpadów?

(1) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (Dz.U. L 332, str. 91).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/27

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w powiększonym składzie) wydanego w dniu 23 kwietnia 2007 r. w sprawie T-30/03 Specialarbejderforbundet i Danmark (SID) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 11 lipca 2007 r. przez 3F, dawniej Specialarbejderforbundet i Danmark (SID)

(Sprawa C-319/07 P)

(2007/C 211/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: 3F, dawniej Specialarbejderforbundet i Danmark (SID) (przedstawiciele: A. Bentley, barrister oraz adwokat A. Worsøe)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Królestwo Danii, Królestwo Norwegii

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie T-30/03 Specialarbejderforbundet i Danmark przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;

—	uznanie skargi wniesionej w sprawie T-30/03 za dopuszczalną;

—	w każdym razie, obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie stwierdza, że kwestionowane postanowienie powinno zostać uchylone z następujących powodów:

1.	Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo, powołując się na wyrok w sprawie C-67/96 Albany w celu stwierdzenia, że wnoszący odwołanie nie mógł opierać się na swojej pozycji konkurencyjnej przy negocjowaniu porozumień zbiorowych w celu ustalenia, że sprawa ta dotyczyła go indywidualnie.

2.	Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo, stwierdzając, że wnoszący odwołanie nie mógł powoływać się na aspekty społeczne w celu wykazania, że sprawa ta dotyczyła go indywidualnie.

Sąd Pierwszej Instancji niewłaściwie zastosował orzecznictwo w sprawach Plaumann oraz ARE, stwierdzając, że sprawa nie może dotyczyć indywidualnie wnoszącego odwołanie jedynie z powodu tego, że sporna pomoc przekazywana jest beneficjentom poprzez obniżenie żądań płacowych marynarzy korzystających ze zwolnienia od podatku dochodowego.

4.	Sąd Pierwszej Instancji niewłaściwie zastosował także orzecznictwo w sprawach Van der Kooy i CIRFS, stwierdzając, że przepisy podatkowe nie miały wpływu na własne interesy wnoszącego odwołanie jako negocjatora.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/27

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 10 maja 2007 r. w sprawie T-47/06, Antartica Srl przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 11 lipca 2007 r. przez Antartica Srl

(Sprawa C-320/07 P)

(2007/C 211/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Antartica Srl (przedstawiciele: adwokaci E. Racca i A. Fusillo)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), The Nasdaq Stock Market, Inc.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie twierdzi, że zastosowany przez Sąd Pierwszej Instancji sposób wykładni art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 (1) nie daje się pogodzić z aktualną definicją powszechnej znajomości znaku towarowego zawartą w wyroku w sprawie C-375/97 General Motors.

(1) Dz.U. L 11, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'Etat (Belgia) w dniu 12 lipca 2007 r. — Coditel Brabant SA przeciwko 1. Commune d'Uccle, 2. Société Intercommunale pour la Diffusion de la Télévision (Brutélé), 3. Région de Bruxelles-Capitale

(Sprawa C-324/07)

(2007/C 211/51)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Coditel Brabant SA

Strona pozwana: 1. Commune d'Uccle, 2. Société Intercommunale pour la Diffusion de la Télévision (Brutélé), 3. Région de Bruxelles-Capitale

Pytania prejudycjalne

Czy gmina może bez przeprowadzenia przetargu przystąpić do spółdzielni, do której należą wyłącznie inne gminy i związki gmin (spółka międzygminna w czystej postaci) w celu przekazania jej zarządu swoją siecią telewizji kablowej, wiedząc że spółka wykonuje przeważającą część swojej działalności na rzecz swoich członków i na ich korzyść i że decyzje z nią związane podejmowane są przez zarząd i rady sektorów w granicach przekazanych im przez zarząd, będące organami statutowymi złożonymi z przedstawicieli władz publicznych, stanowiących większością głosów?

Czy wywierany w ten sposób, za pośrednictwem organów statutowych, przez wszystkich członków lub przez ich część w przypadku sektora lub podsektorów eksploatacji, wpływ na decyzje spółdzielni, może być uznany za umożliwiający im sprawowanie nad nią kontroli podobnej do tej sprawowanej nad własnymi służbami?

3)	Czy ten wpływ i ta kontrola, aby zostać uznana za podobną, muszą być wykonywane indywidualnie przez każdego członka czy wystarczy, że będą one wykonywane przez większość członków?

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/28

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-325/07)

(2007/C 211/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: G. Rozet, pełnomocnik)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2003/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 marca 2003 r. zmieniającej dyrektywę Rady 83/477/EWG w sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie azbestu w miejscu pracy (1) lub w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło swoim zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 2 ust. 1 tej dyrektywy;

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy 2003/18/WE upłynął w dniu 14 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 97, str. 48.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/28

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-328/07)

(2007/C 211/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: W. Wils, pełnomocnik)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin wyznaczony na dostosowanie prawa krajowego do dyrektywy 2004/48/WE upłynął w dniu 29 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 157, str. 45.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/29

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-329/07)

(2007/C 211/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: W. Wils, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin wyznaczony na dostosowanie prawa krajowego do dyrektywy 2004/48/WE upłynął w dniu 29 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 157, str. 45.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d'appel de Lyon, Francja w dniu 17 lipca 2007 r. — Regie Networks przeciwko Direction de contrôle fiscal Rhône-Alpes Bourgogne

(Sprawa C-333/07)

(2007/C 211/55)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour administrative d'appel de Lyon, Francja.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Regie Networks.

Strona pozwana: Direction de contrôle fiscal Rhône-Alpes Bourgogne.

Pytania prejudycjalne

Czy decyzja Komisji nr N 679/97 z dnia 10 listopada 1997 r., którą instytucja ta postanowiła nie wnosić sprzeciwu odnośnie do zmian systemu pomocy dla przekazów radiowych wprowadzonych przez décret 92-1053, (1) jest ważna 1) w zakresie jej uzasadnienia, 2) w zakresie oceny zgodności z traktatem WE sposobu finansowania systemu pomocy dla przekazów radiowych ustanowionego na okres 1998-2002 oraz 3) w zakresie motywu opartego na braku zwiększenia środków budżetowych na sporny system pomocy?

(1) Décret nr 92-1053 z dnia 30 września 1992 r. w sprawie odnowienia opłaty parapodatkowej na rzecz funduszu pomocy dla przekazów radiowych, JORF nr 228 z dnia 1 października 1992 r. oraz décret nr 97-1263 z dnia 29 grudnia 1997 r. w sprawie ustanowienia opłaty parapodatkowej na rzecz pomocy dla funduszu wspierania przekazów radiofonicznych, JORF nr 302 z dnia 30 grudnia 1997 r., str. 19194.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/29

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-340/07)

(2007/C 211/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Rozet i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 76/207/EWG w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy (1) lub w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło swoim zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 2 tej dyrektywy

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy 2002/73/WE upłynął w dniu 5 października 2005 r.

(1) Dz.U. L 269, str. 15.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/30

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-341/07)

(2007/C 211/57)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: W. Wils i P. Dejmek)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych koniecznych w celu zastosowania się do dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (1), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 28 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 157 z 30.4.2004, str. 45.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/30

Skarga wniesiona w dniu 24 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-342/07)

(2007/C 211/58)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakia oraz B. Schima, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/91/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2002/91/WE do prawa krajowego upłynął w dniu 4 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 1 z 4.1.2003, str. 65.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/30

Skarga wniesiona w dniu 25 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-345/07)

(2007/C 211/59)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Zavvos oraz P. Dejmek)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 95/18/WE w sprawie przyznawania licencji przedsiębiorstwom kolejowym, oraz dyrektywę 2001/14/WE w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz certyfikacji w zakresie bezpieczeństwa (Dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa kolei) (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2004/49/WE do prawa krajowego upłynął w dniu 30 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 164, str. 44.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/31

Skarga wniesiona w dniu 25 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-346/07)

(2007/C 211/60)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Zavvos oraz P. Dejmek)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniającej dyrektywę Rady 96/48/WE w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości i dyrektywę 2001/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnej (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2004/50/WE do prawa krajowego upłynął w dniu 30 kwietnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 164, str. 114.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 18 lipca 2007 r. — Ente per le Ville vesuviane przeciwko Komisji

(Sprawy T-189/02) (1)

(Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) - Zakończenie udzielania wspólnotowej pomocy finansowej - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Legitymacja procesowa końcowego beneficjenta pomocy - Związek bezpośredni - Prawo do obrony - Naruszenie art. 12 rozporządzenia (EWG) nr 4254/88 ze zmianami - Brak postępowania wyjaśniającego)

(2007/C 211/61)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Ente per le Ville vesuviane (Neapol, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci E. Soprano i A. De Angelis)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Flynn i H. Speyart, pełnomocnicy

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D(2002) 810111 z dnia 13 marca 2002 r. dotyczącej zakończenia udzielania pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) z tytułu inwestycji na tworzenie infrastruktury w Kampanii (Włochy) w zakresie zintegrowanego systemu rewitalizacji w celach turystycznych trzech miast leżących u podnóża Wezuwiusza (EFRR nr 86/05/04/054)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalana.

2)	Ente per le Ville vesuviane zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 191 z 10.8.2002.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 lipca 2007 r. — Bouychou przeciwko Komisji

(Sprawa T-344/04) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Decyzja nakazująca zwrot pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz spółki Stardust Marine - Stwierdzenie nieważności decyzji w wyroku Trybunału)

(2007/C 211/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Denis Bouychou, nadzorca sądowy w postępowaniu naprawczym spółki Stardust Marine (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci B. Vatier i M. Verger)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Rozet i C. Giolito, działający w charakterze pełnomocników)

Przedmiot sprawy

Żądanie naprawienia szkody, jaką miała spowodować decyzja Komisji 2000/513/WE z dnia 8 września 1999 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz spółki Stardust Marine, reprezentowanej przez D. Bouychou, działającego w charakterze nadzorcy sądowego w postępowaniu naprawczym.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona jako bezzasadna.

2)	Skarżący zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/33

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 lipca 2007 r. — FG Marine przeciwko Komisji

(Sprawa T-360/04) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Decyzja nakazująca zwrot pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz spółki Stardust Marine - Stwierdzenie nieważności decyzji w wyroku Trybunału)

(2007/C 211/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FG Marine SA (Roissy Charles de Gaulle, Francja) (przedstawiciel: adwokat M.-A. Michel)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Rozet i C. Giolito, działający w charakterze pełnomocników)

Przedmiot sprawy

Żądanie naprawienia szkody, jaką miała spowodować decyzja Komisji 2000/513/WE z dnia 8 września 1999 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz spółki Stardust Marine.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona jako bezzasadna.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/33

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 czerwca 2007 r. — V przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-345/05 R II)

(Środek tymczasowy - Uchylenie immunitetu członka Parlamentu Europejskiego - Wniosek o zawieszenie wykonania - Pilny charakter)

(2007/C 211/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: V (przedstawiciele: J. Lofthouse, E. Hayes, barristers i M. Monan, solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: H. Krück, D. Moore i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o ponowne rozpoznanie pierwszego wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, odrzuconego postanowieniem prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 marca 2007 r. w sprawie T-345/05 R V przeciwko Parlamentowi, niepublikowane w Zbiorze.

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/33

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 czerwca 2007 r. — Drax Power i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-130/06) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Propozycja zmiany krajowego planu rozdziału uprawnień - Odmowa Komisji - Niedopuszczalność)

(2007/C 211/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Drax Power Ltd (Selby, Zjednoczone Królestwo), Great Yarmouth Power Ltd (Swindon, Zjednoczone Królestwo), International Power plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Npower Cogen Ltd (Swindon), RWE Npower plc (Swindon), ScottishPower Generation Ltd (Glasgow, Zjednoczone Królestwo) oraz Scottish and Southern Energy plc (Perth, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: I. Glick, QC i M. Cook, barrister)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i X. Lewis, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 426 końcowy, z dnia 22 lutego 2006 r. dotycząca propozycji zmiany krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych przekazanej przez Zjednoczone Królestwo Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarżący pokrywa koszty własne i koszty poniesione przez Komisję.

(1) Dz.U. C 165 z 15.7.2006.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/34

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2007 r. — KEK DIAYLOS przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-190/07)

(2007/C 211/66)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: KEK DIAYLOS (Peristeri Attikis, Grecja) (przedstawiciel: D. Katzimichalis, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności, z przedstawionych powodów, zaskarżonej decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr 23/II/2006 oraz wszystkich innych aktów lub decyzji Komisji Wspólnot Europejskich przyjętych na jej podstawie;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania oraz kosztami wynikającymi z wynagrodzenia adwokata, upoważnionego przez skarżącą do reprezentowania ją w sporze.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona na decyzję Komisji Wspólnot Europejskich E(2006) 465 wersja ostateczna z dnia 23 lutego 2006 r., na mocy której zażądano od skarżącej zapłacenia podstawowej kwoty w wysokości 71 981 EUR w ramach zwrotu zaliczki otrzymanej przez „KEK ΧΥΝΙ” (1) z tytułu subwencji w ramach programu informacyjnego dla obywateli europejskich „PRINCE” wraz z odsetkami za nieuzasadnioną zwłokę i brak dowodów wskazujących na realizację projektu. Skarżąca twierdzi, że rzeczona decyzja jest bezzasadna, błędna oraz stanowi nadużycie jak też zawiera błędne i niepełne uzasadnienie.

Wbrew twierdzeniom Komisji, które zdaniem skarżącej są błędne i nieuzasadnione, skarżąca uważa, iż wypełniła zobowiązania wynikające dla niej z umowy o subwencje, którą podpisała w celu wzięcia udziału w rzeczonym programie i że w przypadkach opóźnienia wynikających z obiektywnych trudności, poinformowała ona w odpowiednim czasie właściwe organy Unii Europejskiej.

Skarżąca podnosi również, że poza początkowo otrzymaną zaliczką w kwocie 71 981 EUR, KEK ΧΥΝΙ nie otrzymała nigdy pozostałej kwoty subwencji, podczas gdy jej zdaniem zadania i wydatki dokonane w ramach wspomnianego programu wykraczają poza tę kwotę.

Z tego względu skarżąca twierdzi, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, która została przyjęta z uwagi na niepełne informacje przekazane przez pracowników spółki organom Unii Europejskiej, które przeprowadzały kontrolę na miejscu. Z powodu zmiany personelu odpowiedzialnego za program, nie było początkowo możliwe całkowite poinformowanie nowo zatrudnionych osób, tak aby mogły one zgromadzić wymagane informacje i przekazać bezzwłocznie wyczerpujące odpowiedzi.

(1) Zgodnie ze zmianą statucie, dokonaną w dniu 12 kwietnia 2006 r., nastąpiła zmiana nazwy spółki z KEK XYNI na „KEK DIAYLOS”.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/34

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2007 r. — Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-217/07)

(2007/C 211/67)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Las Palmeras (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 288 238 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w niniejszym postępowaniu — przedsiębiorstwo hiszpańskie zajmujące się odziarnianiem surowej bawełny — żąda naprawienia szkody, którą poniosła rzekomo wskutek zastosowania rozdziału 10a tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (1) wprowadzonego przez art. 1 pkt 20 rozporządzenia (WE) nr 864/2004 (2). W rozdziale 10a tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zawarte są wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanowione określone systemy wsparcia dla rolników.

W tym względzie zwraca się uwagę na to, że nieważność spornych przepisów została stwierdzona w wyroku Trybunału z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-310/04 Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji z powodu naruszenia zasady proporcjonalności. Wyrokiem tym jednak skutki stwierdzenia nieważności zostały zawieszone do czasu przyjęcia nowego rozporządzenia, wobec czego wspomniane przepisy nadal obowiązywały w roku gospodarczym 2006/2007.

Na podstawie ekspertyz zamówionych w firmie doradztwa gospodarczego w skardze przedstawione są szkody, które miał ponieść ten sektor gospodarki, ponieważ w wyniku zastosowania przepisów, których nieważność stwierdzono, w odnośnym roku gospodarczym nastąpił silny regres ilości wyprodukowanej surowej bawełny, a w konsekwencji ilości bawełny odziarnionej przez przemysł. System wsparcia przewidziany w spornej regulacji oznacza w rzeczywistości, że znaczna część płatności (około 65 %) zostaje całkowicie oderwana od uprawy bawełny, wobec czego rolnik nadal ją otrzymuje, nawet jeżeli używa swoich gruntów do uprawy innych roślin. W ten sposób szacowana rentowność przy wykorzystaniu hektara powierzchni na uprawę bawełny staje się mniejsza niż szacowana rentowność przy wykorzystaniu do innych upraw. Sytuacja ta doprowadziła też do spadku przychodów uzyskanych przez przemysł odziarniania bawełny.

Skarżąca podnosi, że w niniejszym przypadku występują przesłanki wymagane zgodnie z orzecznictwem do powstania odpowiedzialności pozaumowanej Wspólnoty.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 864/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz dostosowujące je w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Litwy, Łotwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji do Unii Europejskiej (Dz.U. L 161, str. 48).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/35

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2007 r. — Agroquivir przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-218/07)

(2007/C 211/68)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Agroquivir, S. Coop. And. de Segundo Grado (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 288 238 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/36

Skarga wniesiona w dniu 25 czerwca 2007 — DSV Road przeciwko Komisji

(Sprawa T-219/07)

(2007/C 211/69)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: DSV Road N.V. (przedstawiciele: A. Poelmans, A. Calewaert i R. de Wit, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 24 kwietnia 2007 r. dotyczącej wniosku Królestwa Belgii, opublikowanej pod numerem REC 05/02, C(2007)1776, na mocy której stwierdzono, że należy dokonać retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych w wysokości 168 004,65 EUR, stanowiących przedmiot wniosku Królestwa Belgii z dnia 12 sierpnia 2002 r., i że należności te nie mogą zostać umorzone

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca dokonała przywozu dyskietek z Tajlandii, które były objęte przepisami dotyczącymi preferencji w ramach ogólnego systemu preferencji, o ile zgodnie z art. 80 rozporządzenia 2454/93 (1) przywóz był potwierdzony wystawionym przez władze tajlandzkie świadectwem pochodzenia na formularzu A.

Skarżąca przedkładała przy każdym zgłoszeniu celnym wystawione przez władze tajlandzkie świadectwa pochodzenia na formularzu A, a następnie belgijskie władze stosowały preferencje taryfowe.

Niektóre świadectwa wystawione przez władze tajlandzkie zostały jednak uznane za nieważne, w związku z czym wobec towarów nie zastosowano preferencji taryfowych przy przywozie do Unii Europejskiej.

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że powstałe w związku z tym należności celne podlegają retrospektywnemu pokryciu.

Skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja powinna była stwierdzić, że na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b rozporządzenia nr 2913/92 (2) żądane należności nie podlegały retrospektywnemu pokryciu. Wystawienie świadectw na formularzu A należy zakwalifikować jako błąd władz tajlandzkich i nie zostało wykazane, że podmioty dokonujące wywozu błędnie przedstawiły fakty. Ponadto zaistniał błąd, ponieważ władze tajlandzkie wiedziały lub powinny były wiedzieć, że towary nie są objęte preferencjami taryfowymi.

Po drugie Komisja powinna była umorzyć należności na podstawie art. 239 rozporządzenia nr 2913/92, ze względu na wystąpienie szczególnych okoliczności.

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/36

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2007 r. — Thomson Sales Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-225/07)

(2007/C 211/70)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Thomson Sales Europe (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: F. Goguel oraz F. Foucault, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	przed rozstrzygnięciem, nakazanie udostępnienia stronom całości materiału dowodowego, dokumentów sprawozdań, pism, dokumentów roboczych itp., które doprowadziły do przyjęcia rozporządzeń nr 2376/94 oraz nr 710/95;

—	tytułem żądania głównego stwierdzenie nieważności decyzji Komisji REM nr 03/05 z dnia 7 maja 2007 r.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr REM 03/05 z dnia 7 maja 2007 r. stwierdzającej, że umorzenie należności celnych przywozowych było nieuzasadnione w przypadku skarżącej. Decyzja ta została wydana w następstwie wniosku, z jakim zwróciły się do Komisji francuskie organy krajowe, które zażądały od skarżącej zapłaty cła antydumpingowego od przywozu odbiorników telewizji kolorowej, produkowanych przez jej filię znajdującą się w Tajlandii i o którego umorzenie zwróciła się skarżąca na podstawie art. 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (1).

Skarżąca uważa, że może skorzystać z umorzenia na podstawie art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 ponieważ, jej zdaniem, spełnia obie przesłanki ustanowione w tym akcie.

Jeśli chodzi o przesłankę pierwszą (zaistnienie szczególnej sytuacji), podnosi ona, że szczególna sytuacja wystąpiła jak najbardziej w jej przypadku i że wynikała ona po pierwsze, z zachowania Komisji, która zmieniała swoje podejście przy interpretacji przepisów prawnych w zakresie pochodzenia towarów bez powiadomienia w odpowiedni sposób podmiotów gospodarczych oraz po drugie, z zachowania organów krajowych, które zastosowały podejście przyjęte przez Komisję.

W odniesieniu do przesłanki drugiej, o której mowa w art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (brak oszustwa lub zaniedbania) skarżąca twierdzi, że nie można uznać, iż dopuściła się zaniedbania, ponieważ oparła się na zasadności początkowego stanowiska służb Komisji, które zdaniem skarżącej zadecydowały o nie stosowaniu w ścisły sposób wobec niej reguł pochodzenia, lecz nałożeniu preferencyjnych ceł antydumpingowych na wszystkie urządzenia produkowane i przywożone przez jej filię znajdującą się w Tajlandii.

(1) Dz.U. L 302, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/37

Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2007 r. — Prana Haus GmbH przeciwko OHIM (PRANAHAUS)

(Sprawa T-226/07)

(2007/C 211/71)

Język postępowania: niemiecki

Stron

Strona skarżąca: Prana Haus GmbH (Fryburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. Hebeis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 18 kwietnia 2007 r. w sprawie R 1611/2006-1;

—	nakazanie Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wpisanie zgłoszenia znaku towarowego „PRANAHAUS” nr 4 839 916 do Rejestru Wspólnotowych Znaków Towarowych;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „PRANAHAUS” dla towarów i usług z klas 9, 16 i 35 (zgłoszenie nr 4 839 916).

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) z uwagi na to, że w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego nie występują bezwzględne podstaw odmowy rejestracji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/37

Skarga wniesiona w dniu 28 czerwca 2007 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-227/07)

(2007/C 211/72)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzić nieważność decyzji Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) w części będącej przedmiotem skargi oraz

—	obciążyć Komisję Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Królestwo Hiszpanii kwestionuje zaskarżoną decyzję, w zakresie w jakim przewiduje ona korektę finansową płatności dokonanych w ramach pomocy na rzecz produkcji przetworów na bazie pomidorów w latach gospodarczych 2003-2004 w wysokości 4 090 316,46 EUR.

Na poparcie swych żądań strona skarżąca powołuje się na:

—

naruszenie art. 2 i art. 3 rozporządzenia nr 729/70 (1) i art. 2 rozporządzenia nr 1258/1999 (2), zważając, iż nie zaszły przywołane przez Komisję nieprawidłowości dotyczące w szczególności kontroli w punktach dostaw surowców, braku nocnych kontroli inspektorów Autonomicznego Regionu Extemadury, braku zachowania dowodów ważenia surowców i zbiorowego podpisywania dowodów dostawy;

—

pomocniczo, naruszenie zasady proporcjonalności gdyż Komisja stosuje korektę finansową w stosunku do całości dostarczonych pomidorów, podczas gdy nieprawidłowość, na której co do zasady opiera się korekta dotyczy jedynie ilości dostarczonych w godzinach nocnych co oznacza, że korekta mogła zostać ograniczona do przywołanych ilości.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 729/70 z dnia 21 kwietnia 1970 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 94, str. 13) [tłumaczenie nieoficjalne].

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 160, str. 103).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/38

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2007 r. — Malheiro przeciwko Komisji

(Sprawa T-228/07)

(2007/C 211/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ana Malheiro (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: C. Ebrecht, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Dyrekcji Generalnej Personel i Administracja Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 30 kwietnia 2007 r. oddalającej zarejestrowane w dniu 8 stycznia 2007 r. zażalenie nr R/6/07 mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji DG AMIN o nieprzyznaniu skarżącej świadczeń innych niż dieta dzienna obniżona do wysokości 28,78 EUR;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej, za okres od dnia 16 listopada 2006 r. do dnia 31 października 2008 r., pełnej diety dziennej w wysokości 115,09 EUR przewidzianej decyzją Komisji z dnia 1 czerwca 2006 r. określającą zasady dotyczące oddelegowania ekspertów narodowych do Komisji (C(2006) 2033), obniżoną o wysokość diet dziennych pobranych już przez skarżącą i powiększoną o uzupełniającą dietę miesięczną w wysokości 542,55 EUR;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej zwrotu kosztów przeprowadzki;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca pracuje dla Komisji w charakterze oddelegowanego eksperta narodowego i ubiega się o: i) pełną dietę dzienną zamiast przyznanej jej przez Komisję zmniejszonej diety dziennej oraz ii) dietę miesięczną zamiast zwrotu kosztów przeprowadzki.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja dopuściła się błędu w ocenie, ponieważ uznała, że miejscem zamieszkania skarżącej była Bruksela, dlatego że mieszkał tam jej mąż. Skarżąca podnosi, że jej pobyt w Brukseli ma charakter czysto czasowy, i że jak każdy inny ekspert narodowy musi znosić te same niedogodności i niekorzystne warunki wynikające z czasowego charakteru jej oddelegowania.

Ponadto, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła zasadę równości traktowania, jak również art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ art. 20 ust. 3 lit. b) decyzji Komisji określającej zasady dotyczące oddelegowania ekspertów narodowych dokonuje dyskryminacji pomiędzy oddelegowanymi ekspertami narodowymi w związkach małżeńskich a ekspertami narodowymi stanu wolnego żyjącymi w konkubinacie.

Ponadto skarżąca twierdzi, że dyskryminacja ta, jak również podwyższona, w porównaniu z dietą jej przyznaną, dieta przyznawana ekspertom narodowym stanu wolnego płci męskiej (niezależnie od tego czy żyją w konkubinacie) prowadzi do naruszenia art. 141 WE i zasady równości wynagrodzenia mężczyzn i kobiet, jak również dyrektywy 2000/78/WE (1) oraz zasady proporcjonalności.

(1) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, str. 16).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/39

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 25 kwietnia 2007 r. w sprawie F-71/06 Lebedef-Caponi przeciwko Komisji, wniesione w dniu 5 lipca 2007 r. przez Maddalenę Lebedef-Caponi

(Sprawa T-233/07 P)

(2007/C 211/74)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Maddalena Lebedef-Caponi (Senningerberg, Wielkie Księstwo Luksemburga) (przedstawiciel: F. Frabetti, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 25 kwietnia 2007 r. w sprawie F-71/06;

—	uwzględnienie żądań podniesionych przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu w pierwszej instancji i tym samym stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi wniesionej w sprawie F-71/06;

—	ewentualnie — przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów, wydatków i wynagrodzeń oraz obciążenie nimi Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu wnosząca odwołanie wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej oddalającego wniesioną przez nią skargę o stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu jej kariery zawodowej za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2004 r.

W uzasadnieniu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej dokonał błędnej interpretacji i oceny okoliczności stanu faktycznego, które doprowadziły do uznania negatywnej oceny wnoszącej odwołanie w spornym sprawozdaniu z przebiegu kariery zawodowej za zasadną.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/39

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2007 r. — Koninklijke Grolsch NV przeciwko Komisji

(Sprawa T-234/07)

(2007/C 211/75)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke Grolsch NV (przedstawiciele: adwokaci M.B.W. Biesheuvel i J.K. de Pree)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji skierowanej do spółki Grolsch, a w każdym razie w zakresie, w jakim wymieniona decyzja jest skierowana do spółki Grolsch;

—	uchylenie lub ewentualnie obniżenie grzywny nałożonej na Grolsch;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (COMP/B-2/37.766 — Niderlandzki rynek piwa), w której na skarżącą została nałożona grzywna.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty formalne. W pierwszym z nich skarżąca podnosi, że nadmierna długość postępowania doprowadziła do naruszenia wymogu rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie. W drugim zarzucie formalnym skarżąca stwierdza, że naruszone zostało jej prawo do obrony, ponieważ odmówiono jej dostępu do odpowiedzi innych stron na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów. W zarzucie trzecim skarżąca wskazuje na naruszenie zasady dobrej administracji, w tym zasady staranności i zasady domniemania niewinności, w związku z tym, że Komisja w trakcie postępowania wyjaśniającego przyjmowała stronniczą postawę, nie uwzględniła okoliczności odciążających i dokonała niepełnej lub niestarannej analizy sprawy.

Następnie skarżąca podnosi sześć zarzutów materialnych dotyczących stwierdzeń Komisji. Skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 81 WE, obowiązek uzasadnienia oraz zasadę dobrej administracji w jej stwierdzeniach dotyczących, po pierwsze, zarzucanego celu spotkań, po drugie — zarzucanego okazjonalnego przydzielania klientów w sektorze horeca i w sektorze gospodarstw domowych, po trzecie — zarzucanej koordynacji innych warunków handlowych, po czwarte — rzekomych porozumień lub uzgodnionych praktyk w odniesieniu do cen i podwyżek cen zarówno w sektorze horeca, jak i w sektorze gospodarstw domowych, w tym piwa sprzedawanego pod marką dystrybutora, po piąte — utrzymywanego czasu trwania naruszenia, a po szóste — rzekomego bezpośredniego uczestniczenia przez skarżącą w zarzucanym naruszeniu.

Wreszcie, skarżąca podnosi dwa zarzuty dotyczące wysokości nałożonej na nią grzywny. Zdaniem skarżącej, Komisja naruszyła art. 23 ust. 2 rozporządzania nr 1/2003 (1), ponieważ w celu zastosowania prawnie dopuszczalnej górnej granicy w wysokości 10 % wykorzystała obrót przedsiębiorstwa uwzględniający podatek akcyzowy. Skarżąca kwestionuje także nadzwyczajną wysokość nałożonej grzywny i w związku z tym wskazuje na nienależyte uwzględnienie długości postępowania i różnice z podobną sprawą piwa belgijskiego (2).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).

(2) Decyzja Komisji z dnia 5 grudnia 2001 r. dotycząca postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (Sprawa IV/37.614/F3 PO/Interbrew i Alken-Maes) (Dz.U. 2003, L 200, str. 1).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/40

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2007 r. — Bavaria przeciwko Komisji

(Sprawa T-235/07)

(2007/C 211/76)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Bavaria NV (przedstawiciele: adwokaci O.W. Brouwer, D. Mes i A.C.E. Stoffer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (COMP/B-2/37.766 — Niderlandzki rynek piwa — C(2007) 1697 wersja ostateczna) w zakresie dotyczącym spółki Bavaria NV;

—	ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej na Bavaria NV;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżąca po pierwsze wskazuje na naruszenie zasady dobrej administracji z powodu tego, że Komisja nie przeprowadziła pełnego, starannego i bezstronnego postępowania wyjaśniającego.

Po drugie, skarżąca stwierdza, że Komisja naruszyła art. 81 WE poprzez popełnienie oczywistych błędów w ocenie, niewłaściwe zastosowanie prawa przy stwierdzaniu istnienia naruszenia, brak przestrzegania zasady domniemania niewinności, naruszenie zasady legalności oraz obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 253 WE.

Po trzecie skarżąca podnosi, że Komisja błędnie określiła czas trwania naruszenia..

Po czwarte skarżąca stwierdza, że określając wysokość grzywny nałożonej na skarżącą, Komisja naruszyła art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 (1), wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien oparte na tym rozporządzeniu (2), zasadę równego traktowania oraz zasadę proporcjonalności.

Po piąte, skarżąca twierdzi, że Komisja w sposób rażący naruszyła zasadę rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, ponieważ postępowanie wyjaśniające trwało prawie siedem lat.

Po szóste, skarżąca podnosi, że popełniono naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, zasady dobrej administracji oraz prawa do obrony, polegające na odmowie udzielenia dostępu do odpowiedzi innych browarów na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów oraz do części akt Komisji mających istotne znaczenie dla przygotowania obrony skarżącej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, str. 1).

(2) Komunikat Komisji — wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy artykułu 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz artykułu 65 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (Dz.U. 1998 C 9, str. 3).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/41

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2007 r. — Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji

(Sprawa T-236/07)

(2007/C 211/77)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i J. Müller)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2007) 1901 z dnia 27 kwietnia 2007 r. w sprawie rozliczenia rachunków agencji płatniczych państw członkowskich dotyczących wydatków finansowanych przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) za rok budżetowy 2006, w części dotyczącej obciążenia skarżącej kwotą w wysokości 1 750 616,27 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca występuje przeciwko decyzji Komisji K(2007) 1901 wersja ostateczna z dnia 27 kwietnia 2007 r. w sprawie rozliczenia rachunków agencji płatniczych państw członkowskich dotyczących wydatków finansowanych przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) za rok budżetowy 2006 i wnosi o stwierdzenie nieważności tej decyzji w części, w której przewiduje ona obciążenie skarżącej w 50 % nieodzyskanymi refundacjami wywozowymi.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi, po pierwsze, że pozwana niesłusznie zastosowała uregulowanie przewidujące obciążenie w 50 % zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 (1). Zdaniem skarżącej przepis ten nie znajduje zastosowania w przypadkach, o których poinformowano Komisję zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 595/91 (2).

Po drugie, skarżąca wskazuje, że pozwana w odniesieniu do niektórych spornych przypadków naruszyła zasady prawidłowej administracji, bowiem złamała zasadę związania własnymi decyzjami, określoną w jednostronnej deklaracji zawartej w protokole z dnia 4 maja 1995 r.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 595/91 z dnia 4 marca 1991 r. dotyczące nieprawidłowości i odzyskiwania kwot niesłusznie wypłaconych w związku z finansowaniem wspólnej polityki rolnej oraz organizacji systemu informacyjnego w tej dziedzinie i uchylające rozporządzenie (EWG) 283/71 (Dz.U. L 67, str. 11).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/41

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2007 r. — CityLine Hungary Kft. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-237/07)

(2007/C 211/78)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: CityLine Hungary Kft. (Vecsés, Węgry) (przedstawiciel: Á. Menyhei, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 2c ust. 1 wprowadzonego przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 375/2007 z dnia 30 marca 2007 r., opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 4 kwietnia 2007 r.;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca utrzymuje, że art. 2c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1702/2003 wprowadzony przez rozporządzenie (WE) nr 375/2007 (1) jest nieważny. Artykuł ten dotyczy dalszej eksploatacji niektórych statków powietrznych zarejestrowanych przez państwa członkowskie.

Skarżąca, zajmująca się transportem różnych produktów droga powietrzną, podnosi, że zaskarżone przepisy rozporządzenia (WE) nr 375/2007 dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.

W uzasadnieniu swej skargi skarżąca utrzymuje, że art. 2c rozporządzenia (WE) nr 375/2007 narusza ogólną zasadę pewności prawa. Zaskarżone rozporządzenie uzależnia eksploatację statku powietrznego od przeszłego zdarzenia, które oczywiście nie było do przewidzenia dla zainteresowanych osób w niniejszej sprawie, a mianowicie wymaga ono wprowadzenia do rejestru przed przystąpieniem danego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej.

Skarżąca twierdzi również, że zaskarżony artykuł rozporządzenia (WE) nr 375/2007 narusza zasadę proporcjonalności przewidzianą w art. 5 WE. Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że zaskarżony przepis ustanawia nieproporcjonalne ograniczenia dla podmiotów, których statek powietrzny został wprowadzony do rejestru państwa członkowskiego po przystąpieniu do Unii. Artykuł ten jest bez znaczenia dla bezpieczeństwa lotów i wprowadza niepotrzebne zasady i warunki, wykraczając poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów traktatu WE.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 375/2007 zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1702/2003 ustanawiające zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących (Dz.U. L 94, str. 3).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/42

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2007 r. — Ristic i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-238/07)

(2007/C 211/79)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ristic AG (Burgthann, Niemcy), Piratic Meeresfrüchte Import GmbH (Burgthann), Prime Catch Seafood GmbH (Burgthann) i Rainbow Export Processing SA (San José, Kostaryka) (przedstawiciel: adwokat H. Schmidt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie na podstawie art. 231 ust. 1 WE nieważności decyzji Komisji z dnia 16 maja 2007 r. (2007/362/WE) w zakresie, w jakim zmienia ona decyzję 2004/432/WE w ten sposób, że w odniesieniu do Kostaryki w załączniku do tej decyzji nie jest już umieszczony w pierwszej kolumnie jej kod ISO-2, w drugiej kolumnie jej nazwa i w ósmej kolumnie „X” oznaczający, że na podstawie decyzji 2004/432/WE do Unii Europejskiej mogą być wwożone z Kostaryki zwierzęta z akwakultury i wyroby pochodzenia zwierzęcego z akwakultury;

—	stwierdzenie co do istoty, że Unia Europejska jest zobowiązana do naprawienia szkody, jaką decyzja Komisji wyrządziła skarżącym;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji 2007/362/WE (1), ponieważ wykreśliła ona Kostarykę w odniesieniu do zwierzęta z akwakultury i wyroby pochodzenia zwierzęcego z akwakultury z listy krajów trzecich, których plany w zakresie kontroli pozostałości zostały zatwierdzone.

Skarżące są przedsiębiorstwami, które zajmują się w szczególności przetwórstwem i sprzedażą krewetek z akwakultury Kostaryki i Ekwadoru. Podnoszą one, że zaskarżona decyzja dotyczy ich zarówno bezpośrednio, jak i indywidualnie w rozumieniu art. 230 ust. 4 WE.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą w szczególności, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z prawem z powodu naruszenia zasady proporcjonalności. Zarzucają one ponadto naruszenie prawa do bycia wysłuchanym oraz nadużycie władzy przez pozwaną.

(1) Decyzja Komisji 2007/362/WE z dnia 16 maja 2007 r. zmieniająca decyzję Komisji 2004/432/WE w sprawie zatwierdzenia przedłożonych przez kraje trzecie zgodnie z dyrektywą Rady 96/23/WE planów w zakresie kontroli pozostałości [notyfikowana jako dokument nr C(2007) 2088] (Dz.U. L 138, str. 18).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/42

Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2007 r. — Pathé Distribution przeciwko EACEA

(Sprawa T-239/07)

(2007/C 211/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pathé Distribution SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciel: P. Deprez, adwokat)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA)

Żądania strony skarżącej

—	orzeczenie, iż Agencja Wykonawcza do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego nie odstąpiła skutecznie od umowy nr 2006–09120304D1021001FD1507 i w związku z tym umowa ta wciąż obowiązuje;

—	zasądzenie od Agencji Wykonawczej do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego kwoty 9 737 EUR należnej skarżącej na mocy umowy.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze wniesionej na mocy klauzuli arbitrażowej skarżąca żąda zasądzenia od pozwanej zapłaty pozostałej kwoty należnej jej z tytułu wykonania umowy nr 2006-09120304D1021001FD1507 w sprawie finansowego wsparcia Wspólnoty dla projektu dystrybucji filmu na nośnikach wideo, zawartej w ramach programu „MEDIA plus” przyjętego decyzją Rady nr 2000/821/WE (1).

Umowa została podpisana przez strony w dniu 27 czerwca 2006 r. i zgodnie z jej postanowieniami pozwana wypłaciła skarżącej zaliczkę. W dniu 8 maja 2007 r. pozwana wysłała do skarżącej list w sprawie odstąpienia od tej umowy z powodu okoliczności, iż rzeczywiste koszty całkowite projektu były niższe od jego przewidywanego budżetu, a żadne pisemne wyjaśnienie nie zostało przedstawione wraz ze sprawozdaniem finansowym projektu. Pozwana zażądała również zwrotu wypłaconej zaliczki. Skarżąca uważa natomiast, że zgodnie z postanowieniami umowy wkład tej ostatniej do projektu powinien wynosić 50 % rzeczywistych kosztów z tytułu dystrybucji na nośnikach wideo i żąda w związku z tym zapłaty kwoty należnej po odliczeniu wypłaconej zaliczki.

W uzasadnieniu skargi skarżąca stwierdza, iż odstąpienie od umowy przez pozwaną jest bezpodstawne i nieprawidłowe, gdyż odbyło się ono z naruszeniem postanowień umownych przewidujących właściwą procedurę, a zwłaszcza ponieważ pozwana nie wyznaczyła skarżącej terminu na przedstawienie uwag co do stanu wykonania umowy. Według pozwanej Sąd powinien więc orzec, że umowa wciąż obowiązuje.

Poza tym skarżąca kwestionuje podstawy odstąpienia od umowy, na które powołuje się pozwana, a w szczególności, że nie wykonała ona swoich zobowiązań umownych.

(1) Decyzja Rady nr 2000/821/WE z dnia 20 grudnia 2000 r. w sprawie realizacji programu wspierającego rozwój, rozpowszechnianie i promocję europejskich utworów audiowizualnych (MEDIA Plus — Rozwój, Rozpowszechnianie i Promocja) (2001-2005), Dz.U. L 336, str. 82.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/43

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2007 r. — Heineken Nederland i Heineken przeciwko Komisji

(Sprawa T-240/07)

(2007/C 211/81)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Heineken Nederland BV i Heineken NV (przedstawiciele: adwokaci T. Ottervanger i M.A. de Jong)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji skierowanej między innymi do skarżących;

—	uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na skarżące;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (COMP/B-2/37.766 — Niderlandzki rynek piwa), w której na skarżące została nałożona grzywna.

Na poparcie swej skargi skarżące podnoszą kilka zarzutów formalnych. W pierwszym z nich wskazują one na naruszenie zasady dobrej administracji w trakcie postępowania wyjaśniającego oraz na naruszenie art. 27 rozporządzenia nr 1/2003 w związku z tym, że Komisja odmówiła im dostępu do pism procesowych innych przedsiębiorstw. Po drugie, skarżące twierdzą, że Komisja nie przeprowadziła starannego i bezstronnego postępowania wyjaśniającego. W trzecim ze wspomnianych zarzutów skarżące stwierdzają, że postępowanie Komisarza ds. konkurencji doprowadziło do naruszenia zasady domniemania niewinności. Po czwarte, podnoszą one, że Komisja naruszyła wymóg rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, co miało naruszyć ich prawo do obrony.

Następnie skarżące zarzucają Komisji naruszenie art. 81 WE. W związku z tym skarżące w pierwszej kolejności wskazują na braki w postępowaniu dowodowym, naruszenie zasady domniemania niewinności oraz niedotrzymanie obowiązku uzasadnienia. W drugiej kolejności skarżące zaprzeczają stwierdzeniu, że miały miejsce porozumienia lub uzgodnione praktyki. Wreszcie skarżące podnoszą, że Komisja niewłaściwie obliczyła czas trwania zarzucanego naruszenia.

Skarżące przedstawiają również szereg zarzutów dotyczących ustalenia grzywny. Po pierwsze, wskazują one na naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, niewłaściwe zastosowanie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, naruszenie zasady pewności prawa i proporcjonalności oraz niedotrzymanie obowiązku uzasadnienia. Skarżące uznają, że Komisja popełniła błąd przy ocenie wagi naruszenia, w szczególności poprzez dokonanie niewłaściwej oceny charakteru naruszenia, nieuwzględnienie nieznacznego wpływu tego naruszenia na rynek oraz poprzez nieprawidłowe wyznaczenie właściwego rynku geograficznego. Następnie twierdzą one, że Komisja błędnie określiła podstawową kwotę grzywny, współczynnik odstraszania oraz czas trwania naruszenia. Skarżące dodają, że Komisja nienależycie uwzględniła okoliczności łagodzące, a nadmierna długość postępowania administracyjnego doprowadziła do nieproporcjonalnie wysokiej grzywny w związku z zaostrzeniem w międzyczasie polityki Komisji w odniesieniu do wysokości grzywien.

Wreszcie skarżące podnoszą, że obniżka grzywny zastosowana przez Komisję z powodu nadmiernej długości postępowania administracyjnego jest nieproporcjonalnie mała.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/44

Skarga wniesiona w dniu 10 lipca 2007 r. — Buzzi Unicem SpA przeciwko Komisji

(Sprawa T-241/07)

(2007/C 211/82)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Buzzi Unicem SpA (przedstawiciele: adwokaci C. Viviani i M. Vellano)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 maja 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, zgłoszonego przez Włochy zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE, z powodu naruszenia traktatu WE oraz zasad i przepisów prawa przyjętych w ramach jego stosowania, w zakresie, w jakim nakłada ona obowiązek zmiany krajowego planu rozdziału w taki sposób, że nie są dopuszczalne działania racjonalizatorskie mające na celu umożliwienie operatorowi zatrzymania części przydzielonych uprawnień w przypadku „zamknięcia z powodu procesów racjonalizacji produkcji” (art. 1 ust. 4 i art. 2 ust. 4 decyzji)

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji stwierdza się, że krajowy plan rozdziału zgłoszony przez Włochy pismem z dnia 15 grudnia 2006 r. jest niezgodny z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE.

Szczególnie kwestionowany punkt dotyczy umożliwienia operatorowi zatrzymania części uprawnień w przypadku zamknięcia instalacji produkcyjnych lub części tych instalacji z powodu procesów racjonalizatorskich.

W uzasadnieniu swoich żądań skarżąca podnosi:

—

Pozwana błędnie przyjmuje za podstawę swoją własną krytyczną ocenę „dostosowania przydziałów” i wyklucza możliwość tzw. „dostosowań ex post”. W tym względzie należy przyznać, że taki rodzaj dostosowań zakłóca rynek, niesie niepewność dla przedsiębiorstw i narusza kryterium nr 10 załącznika III wspomnianej dyrektywy. Chodzi jednak raczej o to, aby zapobiec utracie posiadania przydzielonych uprawnień i tym samym utracie możliwości prawnej rozporządzania nimi poprzez wykorzystanie w innych instalacjach. Co do istoty należy unikać zakłócania wolnej organizacji i stosowania prawa podmiotowego przedsiębiorstwa, co narusza też zasady logiki, proporcjonalności i ochrony środowiska i konkurencji zgodnie z art. 5, art. 174 i art. 157 WE.

—

Zaskarżona decyzja jest ponadto sprzeczna pod względem założeń logicznych, na których się opiera. Komisja przyznaje w motywie czwartym, że dyrektywa nie uwzględnia umożliwienia państwom członkowskim dokonywania dostosowań, o ile nie miąłby one mocy wstecznej i nie spowodowały trudności dla funkcjonowania systemu wspólnotowego. W niniejszym przypadku operator instalacji, która jest zamykana, jest nadal obecny na rynku i prowadzi działalność w innych zatwierdzonych instalacjach. Zdaniem samej Komisji możliwe jest z tego powodu „dostosowanie przydziału”.

—	Pozwana nie przedstawiła logicznych wyjaśnień, które miały doprowadzić do tego, że krytykowany mechanizm jest niedopuszczalny jako „dostosowanie ex post”.

—	Naruszenie zasady równego traktowania w świetle przepisów decyzji Komisji dotyczącej zatwierdzenia krajowego planu rozdzielania Zjednoczonego Królestwa.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/45

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2007 r. — Weiler przeciwko OHIM — CISQ (Q2WEB)

(Sprawa T-242/07)

(2007/C 211/83)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dieter Weiler (Pulheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, T. Dolde i A. Renck)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: CISQ Federazione Certificazione Italiana Sistemi di Qualità Aziendali

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) o nr R 893/2005-1 z dnia 29 marca 2007 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania przed Sądem, a na wypadek gdyby uczestnik postępowania przed Izbą Odwoławczą przystąpił do sprawy w charakterze interwenienta, obciążenie strony pozwanej i interwenienta kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „Q2WEB” dla towarów i usług z klas 9, 35, 38 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 2 418 150)

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżący

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: CISQ Federazione Certificazione Italiana Sistemi di Qualità Aziendali

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Słowny znak towarowy „QWEB” dla towarów i usług z klasy 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 1 772 078), graficzny znak towarowy „QWEB” dla usług z klas 35, 38 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 1 871 201) i słowny znak towarowy „QWEBMARK” dla usług z klas 35, 38 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 1 771 963)

Decyzja Wydziału Unieważnień: Unieważnienie przedmiotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), z uwagi na to, że kolidujące znaki towarowe nie są podobne pod względem wyglądu, brzmienia ani też od strony koncepcyjnej, oraz z uwagi na to, że różnice występujące między oznaczeniami wystarczają, aby wykluczyć prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd właściwego kręgu konsumentów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/45

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2007 — Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-243/07)

(2007/C 211/84)

język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: E. Ośniecka-Tamecka, pełnomocnik rządu)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K 2007/361/WE z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie określenia nadwyżki zapasów produktów rolnych innych niż cukier oraz w sprawie skutków finansowych ich eliminacji w związku z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji [K(2007)1979 wersja ostateczna] (1) w części dotyczącej Rzeczpospolitej Polskiej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona decyzja określiła ilości produktów rolnych, znajdujących się w swobodnym obrocie na terytorium Polski w dniu przystąpienia do Unii Europejskiej, które w ocenie Komisji przekraczały poziom normalnych zapasów tych produktów oraz obciążyła Polskę z tego tytułu „kwotami ze względu na koszty eliminacji nadmiernych ilości […] produktów”.

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji opierając swoją skargę na dwóch zarzutach: zarzucie braku kompetencji Komisji do podjęcia zaskarżonej decyzji i naruszenia ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia (2) oraz zarzucie naruszenia zasady proporcjonalności.

W uzasadnieniu pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że przyjmując zaskarżoną decyzję Komisja przekroczyła kompetencje wypływające z ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia jako że decyzja ta zmienia uzgodnienia zapisane w Akcie Przystąpienia poprzez ustanowienie sankcji finansowych nieprzewidzianych w tym Akcie. Ponadto skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z zasadą określoną w Akcie Przystąpienia, zgodnie z którą Państwa członkowskie powinny dokonać rzeczywistej eliminacji nadmiernych zapasów produktów rolnych znajdujących się w swobodnym obrocie na ich terytorium w chwili przystąpienia.

W uzasadnieniu zarzutu naruszenia zasady proporcjonalności skarżąca podnosi, że cele zaskarżonej decyzji są wzajemnie sprzeczne, a przy tym nie są prawnie usprawiedliwione. Ponadto, według skarżącej, zaskarżona decyzja nie jest odpowiednim środkiem służącym rozliczeniu kosztów eliminacji nadmiernych zapasów. Skarżąca twierdzi równocześnie, że zaskarżona decyzja zawiera istotne błędy w ustaleniu ilości nadmiernych zapasów znajdujących się w swobodnym obrocie na terytorium Polski oraz że nie uwzględniła ilości zapasów wyeliminowanych przez Polskę na własny koszt po dniu przystąpienia. Zdaniem skarżącej decyzja obciążyła Polskę kosztami eliminacji zapasów, które w rzeczywistości nie zostały poniesione przez Wspólnotę, prowadząc w ten sposób do bezpodstawnego wzbogacenia Wspólnoty z pokrzywdzeniem Polski. Skarżąca podnosi także, iż przyjęcie zaskarżonej decyzji nie było działaniem koniecznym zważywszy na brak zakłóceń na rynkach rolnych w następstwie przystąpienia Polski do Unii europejskiej oraz ze względu na długi okres czasu, który upłynął od dnia przystąpienia. Zgodnie z twierdzeniami skarżącej, zaskarżona decyzja, mimo iż przyjęta na podstawie Aktu Przystąpienia, nie realizuje żadnego z określonych w nim celów w obszarze rolnictwa.

(1) Dz.U. L 138, str. 14.

(2) Akt dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, RepublikiCypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej, Dz.U. 2003 L 236, str. 33.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/46

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Campo de Cartagena przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-244/07)

(2007/C 211/85)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: S.A.T. „Campo de Cartagena” (Murcia, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 288 238 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/46

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Virsa przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-245/07)

(2007/C 211/86)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Virsa S. Coop. L. (Murcia, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 1 655 410 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/47

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Coesagro przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-246/07)

(2007/C 211/87)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: S. Coop. And. Ecijana de Servicios Agropecuarios (Coesagro) (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 1 035 466 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/47

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2007 r. — Słowacja przeciwko Komisji

(Sprawa T-247/07)

(2007/C 211/88)

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowacka (przedstawiciel: J. Čorba, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej lub jeśli Sąd Pierwszej Instancji uzna to za konieczne lub właściwe stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie określenia nadwyżki zapasów produktów rolnych innych niż cukier oraz w sprawie skutków finansowych ich eliminacji w związku z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (notyfikowanej jako dokument nr C(2007) 1979) (1), w wersji zmienionej w dniu 25 maja 2007 r. W zaskarżonej decyzji Komisja ustaliła ilości pewnych rodzajów owoców i ryżu w swobodnym obrocie na terytorium Republiki Słowackiej w dniu przystąpienia, które przekraczają ilości, które można uznać za normalne zapasy w dniu 1 maja 2004 r. Jednocześnie Komisja obciążyła skarżącą kwotą 3 634 mln EUR celem pokrycia kosztów eliminacji tych ilości produktów.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżąca podnosi, że pozwana nie miała uprawnień, aby przyjąć zaskarżoną decyzję.

Ponadto skarżąca twierdzi, że nawet jeśli pozwana miała prawo określić nadwyżkę zapasów na terytorium Republiki Słowackiej i obciążyć finansowo tą ostatnią tymi rzekomymi nadwyżkami zapasów, to naruszyła ona traktat o przystąpieniu (2), ponieważ nie działała w oparciu o właściwą podstawę prawną, tzn. art. 41 aktu dotyczącego warunków przystąpienia (3).

Ponadto skarżąca podnosi, że w związku z tym, że pozwana nie wykazała, by Wspólnota poniosła koszty lub inną szkodę z uwagi na brak eliminacji nadwyżek zapasów przez skarżącą, że nie przyjęła w odpowiednim czasie właściwych przepisów prawnych dotyczących eliminacji nadwyżek zapasów na rynku skarżącej, sposobów określenia nadwyżek zapasów oraz obliczenia kosztów finansowych obciążających skarżącą, to naruszyła ona poprzez wydanie zaskarżonej decyzji traktat o przystąpieniu, jak również ogólne zasady proporcjonalności i pewności prawa.

Wreszcie skarżąca twierdzi, że zostały naruszone zasadnicze wymogi formalne z uwagi na niewystarczające uzasadnienie.

(1) Dz.U. L 138, str. 14.

(2) Traktat dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej (Dz.U. L 236, str. 17).

(3) Akt dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. L 236, str. 33).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/48

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2007 r. — Republika Czeska przeciwko Komisji

(Sprawa T-248/07)

(2007/C 211/89)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciel: T. Boček, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji w całości;

—	ewentualnie — stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Republiki Czeskiej;

—	zobowiązanie Komisji do zwrotu kwot dotychczas zapłaconych;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 1979 wersja ostateczna z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie w sprawie określenia nadwyżki zapasów produktów rolnych innych niż cukier oraz w sprawie skutków finansowych ich eliminacji w związku z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (1). Decyzją tą Komisja określiła ilości mięsa, owoców i ryżu w swobodnym obrocie w Republice Czeskiej w dniu przystąpienia przekraczające ilości, które można uznać za normalne zapasy na dzień 1 maja 2004 r. Ponadto Komisja obciążyła Republikę Czeską kwotą 12,287 mln EUR ze względu na koszty eliminacji tych ilości.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi, że Komisja przekroczyła swoje kompetencje i naruszyła ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV Aktu Przystąpienia (2), określając w zaskarżonej decyzji, wydanej na jego podstawie, kwotę, którą nowe państwa członkowskie muszą przekazać do budżetu Wspólnoty w związku z całkowitą ilością zapasów produktów rolnych.

Ponadto skarżąca twierdzi, że mimo iż Komisja była upoważniona do wydania zaskarżonej decyzji na podstawie ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia to wydając sporną decyzję naruszyła zasadę proporcjonalności, ponieważ decyzja ta nie była ani niezbędna, ani właściwa względem celu realizowanego przez obowiązek wyeliminowania nadwyżki zapasów.

Skarżąca podnosi również, że nie definiując pojęcia normalnych zapasów i wydając zaskarżoną decyzję w nieprzejrzysty sposób pozwana naruszyła ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia w związku z art. 10 WE oraz zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja nie uwzględnia wszystkich zasługujących na wzięcie pod uwagę okoliczności stanu faktycznego.

W końcu skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia w zakresie, w jakim niedostatecznie uzasadniła wydaną przez siebie decyzję.

(1) Dz.U. L 138 z 30.5.2007, str. 14.

(2) Akt dotyczący warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. L 236 z 23.9.2003, str. 33).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/49

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Sungro przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-252/07)

(2007/C 211/90)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Sungro S.A. (Kordoba, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 37 188 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/49

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Desarrollo y Aplicaciones Fitotécnicas przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-253/07)

(2007/C 211/91)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Desarrollo y Aplicaciones Fitotécnicas S.A. (Kordoba, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 1 116 667 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/49

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Pinzón przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-254/07)

(2007/C 211/92)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: S. Coop. And. Agrícola y Ganadera de Pinzón (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 1 298 861 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/49

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Algonera de Palma przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-255/07)

(2007/C 211/93)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Algonera de Palma S.A. (Kordoba, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 2 002 344 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/50

Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2007 r. — Organisation des Modjahedines du peuple d'Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-256/07)

(2007/C 211/94)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Organisation des Modjahedines du peuple d'Iran (Auvers sur Oise, Francja) (przedstawiciele: adwokat J.P. Spitzer i D. Vaughan QC)

Strona pozwana: Rada

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2007/445/WE w zakresie w jakim dotyczy skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE (1), która utrzymuje skarżącą na wykazie osób, grup i podmiotów, wobec których stosowane jest zamrożenie funduszy i innych zasobów finansowych.

W celu poparcia swojej skargi skarżąca twierdzi, że powinna zostać stwierdzona nieważność zaskarżonej decyzji Rady, ponieważ Rada w dalszym ciągu opiera się na wykazie, na którym figuruje skarżąca znajdującym się w decyzji 2006/379/WE, która została uchylona lub zmieniona przez Radę, w zakresie w jakim dotyczyła ona skarżącej w następstwie wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w sprawie T-228/02 Organisation des Modjahedines du peuple d'Iran przeciwko Radzie (Rec. 2006, str. II-0000). Zdaniem skarżącej Rada została zobowiązana do usunięcia skarżącej z tego wykazu.

Ponadto skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja została przyjęta naruszając przysługujące skarżącej prawo do bycia wysłuchaną i bez odpowiedniego uzasadnienia.

Skarżąca uważa także, że zaskarżona decyzja została przyjęta na podstawie elementów, które dotyczą okresu przed 2001 r. i nie uwzględnia ona danych dotyczących lat późniejszych od 2001 r., które zostały przedstawione przez skarżącą.

Wreszcie skarżącą twierdzi, że okoliczności te stanowią nadużycie władzy.

(1) Dz.U. DZ 169, str. 58.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/50

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-257/07)

(2007/C 211/95)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, R. Loosli i A.-L. During, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności pkt 3 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 727/2007 z dnia 26 czerwca 2007 r. (1) zmieniającego załączniki I, III, VII i X do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (2), w zakresie, w jakim wprowadza on pkt 2.3 lit. b) ppkt iii), pkt 2.3 lit. d) i pkt 4 do rozdziału A załącznika VII;

—	tytułem żądania ewentualnego, w przypadku gdyby Sąd uznał, że powyższe żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 727/2007 w części jest niedopuszczalne, stwierdzenie jego nieważności w całości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności części lub, tytułem żądania ewentualnego, całości rozporządzenia Komisji (WE) nr 727/2007 z dnia 26 czerwca 2007, które zezwala na łagodniejsze środki monitorowania i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii w porównaniu z środkami przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001.

Na poparcie swoich żądań skarżąca stwierdza, że zaskarżone przepisy są nieważne gdyż naruszają one zasadę ostrożności w zakresie zarówno oceny jak i zarządzania zagrożeniem.

Skarżąca utrzymuje, iż Komisja naruszyła zasadę ostrożności na etapie oceny zagrożenia, gdyż nie uwzględniła utrzymującego się braku pewności nauki co do groźby przenoszenia się na człowieka przenośnych gąbczastych encefalopatii innych niż gąbczasta encefalopatia bydła oraz wątpliwości co do rzetelności testów, na których Komisja oparła się w celu przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia.

Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła również zasadę ostrożności na etapie zarządzania zagrożeniem, ponieważ zaskarżone przepisy nie pozwalają na ograniczenie zagrożenia a mogą nawet doprowadzić do jego zwiększenia. Skarżąca uważa ponadto, że zwiększenie zagrożenia na skutek zaskarżonych przepisów nie może być uzasadnione korzyściami spodziewanymi z ich zastosowania.

(1) Dz.U. L 165, str. 8.

(2) Dz.U. L 147, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/51

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Campo de Alcalá del Río przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-258/07)

(2007/C 211/96)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: S. Coop. And. de Productores de Alcalá del Río (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 1 035 466 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/51

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Algusa Algodonera Utrerana przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-259/07)

(2007/C 211/97)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Algusa Algodonera Utrerana S.A. (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 721 355 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/52

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2007 r. — Las Marismas de Lebrija przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-260/07)

(2007/C 211/98)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Las Marismas de Lebrija S. Coop. And. (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	wydanie wyroku uwzględniającego niniejszą skargę o odszkodowanie, wniesioną na podstawie art. 288 WE, i zasądzającego skarżącej odszkodowanie od Rady i Komisji jako dłużników solidarnych w wysokości ogółem 1 575 122 EUR;

—	obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są takie same jak w sprawie T-217/07 Las Palmeras przeciwko Radzie i Komisji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/52

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Komisja przeciwko Banca di Roma

(Sprawa T-261/07)

(2007/C 211/99)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: adwokat A. Colabianchi oraz F. Amato i M. Wilderspin)

Strona pozwana: Banca di Roma

Żądania strony skarżącej

—	nakazanie SpA Banca di Roma z siedzibą we Włoszech, Rzym (00144), Viale Umberto Tupini nr 180, reprezentowanej przez aktualnego przedstawiciela prawnego, realizacji na rzecz Komisji Europejskiej przejętej gwarancji bankowej z dnia 28 października 1989 r.;

—

w konsekwencji nakazanie SpA Banca di Roma z siedzibą we Włoszech, Rzym (00144), Viale Umberto Tupini nr 180, reprezentowanej przez aktualnego przedstawiciela prawnego, zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej z siedzibą w Belgii, Bruksela (1039), Rue de la Loi nr 200, kwoty 412 607,41 euro wraz z odsetkami w wysokości 94,37 euro dziennie od dnia 30 grudnia 2006 r. do chwili zapłaty lub innej kwoty ustalonej zgodnie z zasadą słuszności;

—	obciążenie SpA Banca di Roma z siedzibą we Włoszech, Rzym (00144), Viale Umberto Tupini nr 180, reprezentowanej przez aktualnego przedstawiciela prawnego, kosztami postępowania włącznie z kosztami Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga wniesiona została zgodnie z art. 238 WE na podstawie klauzuli arbitrażowej zawartej w gwarancji wystawionej przez Banco di Roma (obecnie Banca di Roma) w dniu 29 października 1989 r. na rzecz Komisji.

Decyzją C(89) 1241 z dnia 2 sierpnia 1989 r. (1) Komisja nałożyła kary pieniężne na czternastu producentów siatek zbrojeniowych zgrzewanych, m in. na Ferriere Nord SpA, z powodu udziału w porozumieniach i uzgodnionych praktykach naruszających art. 85 (obecnie art. 81) ust. 1 traktatu WE. Na Ferriere Nord nałożona została grzywna w wysokości 320 000 ECU.

Zgodnie z art. 4 Ferriere Nord miała zapłacić grzywnę w ciągu trzech miesięcy od doręczenia decyzji, z zastrzeżeniem możliwości wystawienia gwarancji bankowej pokrywającej cały dług składający się z kwoty głównej i odsetek.

Ferriere Nord przekazała Komisji listem poleconym z dnia 30 października 1989 r., które wpłynęło w dniu 7 listopada 1989 r., pismo z dnia 26 października 1989 r., w którym Banco di Roma (obecnie Banca di Roma) — oddział Udine, Włochy, wystawił na rzecz Komisji gwarancję zapłaty zarówno grzywny w wysokości 320 000 ECU, jak również odsetek liczonych od dnia 15 listopada 1989 r. do chwili ostatecznej zapłaty.

Sąd wyrokiem z dnia 27 września 2006 r. w sprawie T-153/04 (2) orzekł, że „uprawnienie Komisji do wykonania decyzji w sprawie siatek zbrojeniowych zgrzewanych” zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/74 jest przedawnione (pkt 53 i 58 tego wyroku).

Zdaniem skarżącej wyrok ten nie ma jednak wpływu na wystawioną przez Banca di Roma gwarancję, ponieważ Banca di Roma ze względu na autonomiczność tej gwarancji zgodnie z prawem włoskim (które znajduje zastosowanie do tych okoliczności) jest zobowiązane do realizacji gwarancji na zwykłe żądanie Komisji i nie może przy tym podnosić przeciwko niej zarzutów, które ewentualnie mogłaby podnosić Ferriere Nord.

(1) Dz.U. L 260, str. 1.

(2) Dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/53

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. — Litwa przeciwko Komisji

(Sprawa T-262/07)

(2007/C 211/100)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciele: D. Kriaučiūnas i E. Matulionytė)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 maja 2007 r. [notyfikowanej jako dokument nr C(2007) 1979] (1) lub, tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności tej decyzji w takim zakresie w jakim zaadresowana jest ona do Republiki Litewskiej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona decyzja określa ilości produktów rolnych w swobodnym obrocie w nowych państwach członkowskich w dniu przystąpienia przekraczające ilości, które można uznać za normalne zapasy na dzień 1 maja 2004 r., oraz kwoty, którymi należy obciążyć nowe państwa członkowskie ze względu na koszty eliminacji tych ilości.

Skarżąca uważa, iż zaskarżona decyzja jest sprzeczna z prawem. Na poparcie swej skargi podnosi ona cztery zarzuty.

1. Brak kompetencji

Skarżąca twierdzi, że ust. 4 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia nie przyznaje Komisji kompetencji do zobowiązania państw członkowskich do dokonywania wpłat do budżetu, które miałyby charakter kar; a zwłaszcza wtedy, gdy nie wykazała ona rzeczywistego charakteru kosztów poniesionych przez Wspólnotę w celu eliminacji nadwyżki zapasów. Skarżąca podnosi zresztą, że Komisja pozwoliła na upłynięcie terminu trzech lat przewidzianego w art. 41 Aktu Przystąpienia na podjęcie decyzji na mocy tego przepisu, który jako jedyny mógłby stanowić podstawę prawną dla zaskarżonej decyzji.

2. Naruszenie prawa wspólnotowego

Naruszenie zasady pewności prawa: zaskarżona decyzja narusza zasadę pewności prawa gdyż metodologia i kryteria obliczania zapasów nie były znane w momencie określenia istniejących zapasów w czasie przystąpienia, co pozwoliłoby państwom członkowskim na zapobieżenie pojawieniu się nadwyżki zapasów lub też na ich eliminację na koszt podmiotu, który zapasy zgromadził. Ponadto, w stosunku do art. 4 rozporządzenia nr 1972/2003, na podstawie którego państwa członkowskie kontrolują gromadzenie nadwyżek zapasów, zaskarżona decyzja ustanowiła inne kryteria oraz rozszerzyła listę danych produktów.

Naruszenie zasady niedyskryminacji: w przeciwieństwie do rozporządzenia Komisji (WE) nr 144/97 w sprawie nadwyżki zapasów produktów rolnych w Austrii, Szwecji i Finlandii, zaskarżona decyzja rozpatruje nie tylko produkty, które podlegają refundacjom wywozowym lub środkom interwencyjnym ale także zapasy innych produktów. Zasada niedyskryminacji została również naruszona poprzez poddanie różnych sytuacji nowych państw członkowskich takiemu samemu traktowaniu oraz poprzez nieuzasadnione nieuwzględnienie specyficznych okoliczności, w których zapasy się nagromadziły.

Naruszenie zasad dobrej administracji i przejrzystości: zaskarżona decyzja nie ujawnia w sposób wyczerpujący kryteriów obliczania wpłat a co więcej kryteria te podlegają ciągłym zmianom. Poza tym, chociaż państwa członkowskie same dokonały oceny zapasów zgodnie z uregulowaniami wspólnotowymi, Komisja dokonała nowej oceny tych samych zapasów, na podstawie swych własnych kryteriów, nie wyjaśniając dlaczego ocena państw członkowskich miałaby być niewłaściwa oraz jej nie kwestionując.

Naruszenie postanowień Aktu Przystąpienia: po pierwsze decyzja nie stanowi właściwego środka dla osiągnięcia celów eliminacji nadwyżek zapasów przewidzianej w ust. 2 rozdziału 4 załącznika IV do Aktu Przystąpienia w szczególności ponieważ nie próbowano nawet powiązać w zaskarżonej decyzji nałożonych kar z kosztami eliminacji zapasów faktycznie poniesionymi przez Wspólnotę. Po drugie, decyzja została przyjęta po upłynięciu terminu trzech lat od daty przystąpienia przewidzianego w art. 41 Aktu Przystąpienia, podczas których Komisja mogła przyjąć środki przejściowe.

3. Brak uzasadnienia

Według skarżącej zaskarżona decyzja nie jest należycie uzasadniona a jest wręcz całkowicie pozbawiona uzasadnienia. W szczególności nie wskazuje ona, że z powodu eliminacji rzekomej nadwyżki zapasów Wspólnota faktycznie poniosła wydatki (i w jakiej wysokości), które powinny być pokryte przez państwa członkowskie.

4. Oczywisty błąd w ocenie

Skarżąca twierdzi, iż Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie ponieważ, po pierwsze, wybrała metodologię z zakresu makroekonomii i nie oceniła zapasów faktycznie nagromadzonych w państwach członkowskich i, po drugie, ponieważ podczas oceny konkretnych argumentów przedstawionych przez strony, nie uwzględniła specyficznych i obiektywnych okoliczności nagromadzenia się krajowych zapasów w sektorze mleka w Republice Litewskiej.

(1) Decyzja Komisji 2007/361/WE z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie określenia nadwyżki zapasów produktów rolnych innych niż cukier oraz w sprawie skutków finansowych ich eliminacji w związku z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 138, str. 14).

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/54

Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2007 r. — Air One przeciwko Komisji

(Sprawa T-266/07)

(2007/C 211/101)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Air One SpA (przedstawiciele: M. Merola oraz P. Ziotti, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2007 1712) z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie nałożenia zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na niektórych trasach z Sardynii oraz na Sardynię, w zakresie w jakim zobowiązuje ona rząd włoski do umożliwienia wszystkim przewoźnikom lotniczym, którzy zaakceptowali odpowiednie zobowiązania z tytułu wykonywania usług publicznych, obsługiwanie tras między Sardynią i kontynentem, niezależnie od tego, czy ich zgoda została wyrażona przed lub po upływie 30 dniowego terminu ustanowionego w krajowych przepisach (art. 1 lit. a) decyzji);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie, na podstawie art. 230 akapit czwarty WE, nieważności art. 1 lit. a) decyzji Komisji C (2007 1712) z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie nałożenia zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na niektórych trasach z Sardynii i na Sardynię, przyjętej zgodnie art. 4 rozporządzenia Rady nr 2408/92 w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:

—

Oczywisty błąd w ocenie oraz nielogiczne i sprzeczne uzasadnienie. Skarżąca twierdzi przede wszystkim, że Komisja — zobowiązując rząd włoski do zezwolenia wszystkim przewoźnikom lotniczym, którzy zgadzają się na przestrzeganie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, na obsługiwanie rzeczonych tras, niezależnie od chwili, w której zawiadomili oni o zamiarze rozpoczęcia świadczenia swoich usług i dnia, w którym zostało przekazane to zawiadomienie, czyli przed upływem i po upływie 30 dniowego terminu ustanowionego w przepisach krajowych — w błędny sposób oceniła system wprowadzony przez rząd włoski w świetle założeń i celów odpowiednich uregulowań wspólnotowych. W szczególności skarżąca twierdzi, że art. 4 rozporządzenia nr 2408/92 zobowiązuje państwa członkowskie do osiągnięcia celu jakim jest ciągłość terytorialna poprzez nałożenie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, które chociaż stanowią odstępstwo od zasady swobodnego dostępu wspólnotowych przewoźników lotniczych do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych, zachowują zasadę proporcjonalności i ograniczają w jak największym stopniu przypadki przyznania wyłącznych praw i/lub dofinansowania. Zdaniem skarżącej rząd włoski w pełni zrealizował zamysł wspólnotowych przepisów, biorąc pod uwagę, że wyznaczenie zawitego terminu na „pierwszym etapie” procedury nałożenia zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych:

—	zachęca przewoźników do składania ofert i wyznaczenia przez państwo odpowiednich zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych w trakcie tego „pierwszego etapu”, oraz

—	ogranicza możliwość przejścia do „drugiego etapu”, w którym rząd będzie zobowiązany do przyznania na drodze przetargu wyłącznego prawa, biorąc na siebie ewentualną odpowiedzialność za odpowiednie dofinansowanie.

—

Nie ulega ponadto wątpliwości, że — wbrew temu co w sposób dorozumiany twierdzi Komisja — konkurencja między przewoźnikami lotniczymi na trasach obciążonych zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych nie może rozwijać się w taki sam sposób jak w przypadku tras, na których takie zobowiązania nie występują. W zakresie w jakim system zobowiązań z tytułu wykonywania zobowiązań publicznych zakłada, że omawiane trasy odznaczają się problemami w zakresie rentowności, do tego stopnia, że żaden przewoźnik nie decyduje się na ich obsługiwanie w sposób zgodny z interesem publicznym, w normalnych warunkach rynkowych: konieczne jest wprowadzenie mechanizmów ochronnych na rzecz prawomyślnych i rzetelnych przewoźników.

—

Skarżąca twierdzi ponadto, że normatywny schemat przewidziany przez Komisję jest dyskryminujący, gdyż wykluczenie zawitego terminu na zaakceptowanie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na „pierwszym etapie”, działa zasadniczo na korzyść przewoźników mających silną pozycję na rynku, pozwalając im na zgłaszanie kandydatur w zakresie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych po upływie terminu, gdy konkurenci przedstawili już oferty, w celu przede wszystkim odebrania im udziałów w rynku.

—

W końcu zdaniem skarżącej, schemat myślenia Komisji jest obarczony błędem co do prawa w odniesieniu do charakteru procedury nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych. W tym względzie skarżąca twierdzi, że zastosowanie terminu, który nie jest zawity prowadziłoby do bezterminowego przedłużenia „pierwszego etapu” tej procedury, co jest nielogiczne i pozostaje w sprzeczności z twierdzeniem samej Komisji, zgodnie z którym procedura nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych będąc jednolitą, składa się z dwóch etapów.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/55

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2007 r. — Martin przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-276/07)

(2007/C 211/102)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hans-Peter Martin (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 maja 2007 r. wydanej przez Sekretariat Generalny Parlamentu Europejskiego, doręczonej skarżącemu w dniu 14 maja 2007 r., na podstawie której stwierdzono, że została mu nienależnie wypłacona określona kwota, i że zgodnie z art. 27 ust. 3 przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego, kwota ta musi zostać przez skarżącego zwrócona;

—

w razie konieczności, stwierdzenie nieważności wydanej celem wykonania ww. decyzji z dnia 10 maja 2007 r. decyzji Dyrektora Generalnego Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2007 r. wzywającej skarżącego do zapłaty tej kwoty lub przedstawienia propozycji planu spłaty na piśmie zatwierdzonego przez Parlament w ciągu trzydziestu dni od tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności, w odpowiednim przypadku i w razie konieczności, wszelkich decyzji wydanych celem wykonania przywołanych wyżej decyzji w trakcie postępowania w sprawie;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W związku z dochodzeniem dotyczącym przyznanych skarżącemu jako członkowi Parlamentu Europejskiego diet na sekretariat, OLAF sporządził sprawozdanie, w którym stwierdzono pewne nieprawidłowości. W oparciu o to sprawozdanie Sekretariat Generalny Parlamentu wydał w dniu 10 maja 2007 r. zaskarżoną decyzję, na mocy której postanowił, że kwoty nienależnie wypłacone skarżącemu muszą zostać przez niego zwrócone na podstawie art. 27 ust. 3 przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

Pierwszy zarzut dotyczy niewłaściwego i niedokładnego zastosowania przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego, a w szczególności ich art. 14 i 27 ust. 3.

Drugi zarzut dotyczy błędu w ocenie co do znaczenia dokumentów dowodowych przedstawionych przez skarżącego.

Ponadto, skarżący podnosi zarzut naruszenia rozporządzenia Rady nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (1) oraz naruszenia zasad proporcjonalności i niedyskryminacji.

Wreszcie, skarżący podnosi zarzut naruszenia zasady kontradyktoryjności oraz prawa do obrony.

(1) Dz.U. L 248, str. 1.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/55

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 maja 2007 r. w sprawie F-2/06 Luigi Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 18 lipca 2007 r. przez Luigi'ego Marcussio

(Sprawa T-278/07 P)

(2007/C 211/103)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcussio (przedstawiciel: G. Cipressa, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	w każdym razie uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości;

—	uwzględnienie żądań podniesionych przez niego w postępowaniu w pierwszej instancji;

—	zasądzenie od Komisji na jego rzecz zwrotu ogółu kosztów i wydatków poniesionych przez niego w związku z tym postępowaniem;

—	ewentualnie, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie wnosi o uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 11 maja 2007 r. w sprawie F-2/06 Marcuccio przeciwko Komisji odrzucającego skargę wniesioną przez wnoszącego odwołanie jako niedopuszczalną.

Wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty:

—

Jego zdaniem Sąd do spraw Służby Publicznej zniekształcił i błędnie ocenił stan faktyczny oraz żądania przedstawione przez wnoszącego odwołanie w sporządzonych przez niego pismach procesowych. W tym kontekście wnoszący odwołanie podnosi w szczególności, że rzeczywiste istnienie decyzji kwestionowanej przez wnoszącego odwołanie w postępowaniu w pierwszej instancji wynika jednoznacznie z treści pisma Komisji z dnia 29 lipca 2005 r., w którym przewidziana została możliwość ponownego otwarcia akt spraw uznanych za zakończone. Wskazanie na taką możliwość nie pozostawia mianowicie zdaniem wnoszącego odwołanie żadnej wątpliwości co do kwestii, że decyzja zaskarżona przez wnoszącego odwołanie w postępowaniu w pierwszej instancji nie tylko została wydana, ale również została rzeczywiście wykonana;

—

Wnoszący odwołanie uważa, że wydając postanowienie, w którym sąd orzeka oczywistą niedopuszczalność skargi ze względów porządku publicznego takich jak nieistnienie niekorzystnego aktu, o którego stwierdzenie nieważności wnosi skarżący, po próbie polubownego rozstrzygnięcia sporu, sąd narusza prawo, tym bardziej, że nie przedstawił wyczerpującego uzasadnienia tej decyzji odnoszącego się do okoliczności przedmiotowej sprawy.

—

Wnoszący odwołanie uważa, że naruszenie jego prawa do obrony spowodowało doznanie przez niego krzywdy, która nie może zostać naprawiona, ponieważ nie został on poinformowany o kontynuowaniu postępowania i w związku z tym nie mógł był przedsięwziąć żadnych środków służących lepszej obronie swoich praw. Po tym jak wnoszący odwołanie otrzymał pismo od Sądu do spraw Służby Publicznej, w którym został poinformowany o próbie polubownego rozstrzygnięcia sporu, nie został on powiadomiony pisemnie, ani też w żadnej innej formie, o kontynuowaniu postępowania, a tym bardziej o wyniku tej próby. Ponadto Sąd do spraw Służby Publicznej wydał zaskarżone postanowienie po upływie ponad sześciu miesięcy od chwili podjęcia próby polubownego rozstrzygnięcia sporu. Dodatkowo próba ta nie została przywołana w treści zaskarżonego postanowienia.

—	W końcu wnoszący odwołane podnosi całkowity brak uzasadnienia zaskarżonego postanowienia oraz błędne zastosowanie pojęcia niekorzystnego środka.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/56

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2007 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-279/07)

(2007/C 211/104)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, L. Butel i S. Ramet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2007) 2110 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2007 r. uznającej za niezgodne z art. 86 ust. 1 WE, w związku z art. 43 i 49 WE, przepisy francuskiego Code Monétaire et Financier (kodeksu monetarnego i finansowego) zastrzegające prawa specjalne do dystrybucji książeczek oszczędnościowych A oraz niebieskich książeczek oszczędnościowych dla trzech instytucji kredytowych, czyli Banque Postale, Caisses d'Épargne et de Prévoyance oraz Crédit Mutuel.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa do obrony i nieprzestrzegania zasady kontradyktoryjności.

Po drugie, skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że omawiane prawa specjalne stanowią przeszkodę w swobodzie przedsiębiorczości i w konsekwencji są niezgodne z art. 43 WE, bez wykazania, iż prawa te nie są niezbędne i proporcjonalne w świetle nadrzędnych względów interesu ogólnego, jakimi są cele obejmujące dostęp do zasobów mieszkaniowych oraz dostępność usług bankowych.

W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy zastosowaniu trzeciej przesłanki art. 86 ust. 2 WE uznając, że świadczona w ogólnym interesie gospodarczym usługa dostępności banków dotyczy jedynie osób mających szczególne trudności z dostępem do podstawowych usług bankowych. Skarżąca zarzuca Komisji przekroczenie przysługujących jej uprawnień w zakresie kontroli definicji usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, a w każdym razie, stosowanie zbyt restrykcyjnej definicji zadania polegającego na zapewnieniu dostępności usług bankowych. Według skarżącej Komisja popełniła także oczywisty błąd w ocenie przy zastosowaniu drugiej przesłanki art. 86 ust. 2 WE odnoszącej się do obowiązku powierzenia usługi aktem władzy publicznej oraz przy zastosowaniu przesłanki czwartej i piątej tego artykułu. Skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd przy ustalaniu wpływu zniesienia praw specjalnych na finanse publiczne, oraz że popełniła ona także oczywisty błąd w ocenie przy zastosowaniu zasady proporcjonalności uznając, że istnieją inne, mniej restrykcyjne względem swobody przedsiębiorczości środki, niż przyznanie praw specjalnych dla zapewnienia zrównoważonego finansowania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, takich jak dostępność usług bankowych oraz finansowanie mieszkań socjalnych.

W zarzucie czwartym skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że omawiane prawa specjalne są niezgodnie z art. 49 WE.

Zarzut piąty podnoszony przez skarżącą dotyczy braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/57

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 22 maja 2007 r. w sprawie F-97/06 López Teruel przeciwko OHIM, wniesione w dniu 24 lipca 2007 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-284/07)

(2007/C 211/105)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) (przedstawiciele: I. de Medrano Caballero i E. Maurage, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Adelaida López Teruel (Guadalajara, Hiszpania)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 22 maja 2007 r. w sprawie F-97/06;

—	orzeczenie w sprawie kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 22 maja 2007 r., o którego uchylenie wniesiono w niniejszym odwołaniu, Sąd do spraw Służby Publicznej (SSP) uchylił decyzję OHIM z dnia 6 października 2005 r. oddalającą wniosek A. López Teruel o powołanie komisji ds. niezdolności do pracy.

Na poparcie wniosku o uchylenie powyższego wyroku OHIM podnosi trzy zarzuty.

Pierwszy zarzut oparty jest na naruszeniu przepisów regulaminu pracowniczego dotyczących powoływania komisji ds. niezdolności do pracy, polegającym na zrównaniu przez SSP przesłanek uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy z przesłankami powołania komisji ds. niezdolności do pracy. Wnoszący odwołanie kwestionuje również istnienie kompetencji związanych organu powołującego w zakresie zwołania komisji do spraw inwalidztwa i podnosi, że w konsekwencji wyrok SSP narusza prawo przez błędną wykładnię przepisów.

Drugi zarzut oparty jest na naruszeniu art. 90 regulaminu pracowniczego oraz na naruszeniu prawa przy określaniu charakteru zaskarżonej decyzji polegającym na uznaniu przez SSP decyzji z dnia 6 października 2005 r. za jedyny akt niekorzystny i potraktowaniu decyzji OHIM ustosunkowującej się do odwołania od tej decyzji za akt potwierdzający.

Po trzecie OHIM podnosi, że SSP w sposób oczywisty wypaczył okoliczności faktyczne i dowody orzekając, że Urząd oparł swą decyzje na wnioskach z badania przeprowadzonego przez niezależnego lekarza w dniu 18 października 2005 r.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/58

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 11 lipca 2007 r. — B przeciwko Komisji

(Sprawa F-7/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wynagrodzenie - Dodatek zagraniczny - Przesłanki określone w art. 4 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego)

(2007/C 211/107)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: B (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo S. Rodrigues i A. Jaume, adwokaci, następnie S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 10 października 2005 r. oddalającej zażalenie skarżącej oraz decyzji organu powołującego z dnia 26 kwietnia 2005 r. odmawiającej przyznania skarżącej dodatku zagranicznego

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 96 z 22.4.2006, s. 35.

8.9.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/58

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 12 lipca 2007 r. — Continolo przeciwko Komisji

(Sprawa F-143/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytura - Przeniesienie uprawnień emerytalnych - Oczywista niedopuszczalność)

(2007/C 211/108)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Donato Continolo (Duino-Aurisina, Włochy) (przedstawiciele: S. Rodrigues, C. Bernard-Glanz i R. Albelice, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i M. Velardo, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie nadania i wyliczenia uprawnień emerytalnych skarżącego w zakresie, w jakim nie uwzględnia ona w całości okresu od dnia 11 czerwca 1981 r. do dnia 1 marca 1983 r., który skarżący spędził na urlopie z przyczyn osobistych.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron pokryje własne koszty.

(1) Dz.U. C 20 z 27.1.2007 r., str. 41.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 211

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 8 września 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 211/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 199 z 25.8.2007.	1