25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Baden-Baden, Niemcy) — Albert Reiss Beteiligungsgesellschaft mbH przeciwko Land Baden-Württemberg

(Sprawa C-466/03) (1)

(Dyrektywa 69/335/EWG - Podatki pośrednie od gromadzenia kapitału - Przepisy krajowe przewidujące pobieranie opłat za sporządzenie w formie aktu notarialnego umowy przeniesienia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością - Decyzja o opodatkowaniu - Zakwalifikowanie „podatek podobny do podatku kapitałowego’ - Uprzedni wymóg formalny - Podatek od przeniesienia papierów wartościowych - Opłaty mające charakter wynagrodzenia)

(2007/C 199/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Baden-Baden,

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Albert Reiss Beteiligungsgesellschaft mbH

Strona pozwana: Land Baden-Württemberg

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landgericht Baden-Baden — Wykładnia art. 10 lit. c) dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. L 249, str. 25), zmienionej dyrektywą Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. (Dz.U. L 156, str. 23 — Podwyższenie kapitału zakładowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością poprzez wniesienie udziałów posiadanych w innej spółce — Opłata pobierana od sporządzenia aktu notarialnego przeniesienia udziałów w spółce

Sentencja

Artykuł 10 lit. c) dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału, zmienionej dyrektywą Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. sprzeciwia się poborowi opłaty notarialnej za sporządzenie w formie aktu notarialnego przeniesienia udziałów w spółce dokonanego tytułem wkładu w ramach podwyższenia kapitału zakładowego spółki kapitałowej w systemie, który charakteryzuje się tym, że notariusze są urzędnikami, a opłata jest przynajmniej częściowo płacona na rzecz państwa na pokrycie wydatków publicznych.

(1) Dz.U. C 21 z 24.1.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-235/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 79/409/EWG - Ochrona dzikiego ptactwa - Obszary specjalnej ochrony - IBA 98 - Wartość - Jakość danych - Kryteria - Zakres swobodnego uznania - Klasyfikacja obszarów w oczywisty sposób niewystarczających pod względem liczby i powierzchni)

(2007/C 199/03)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: pełnomocnicy M. van Beek oraz G. Valero Jordana)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: pełnomocnik N. Díaz Abad)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, str. 1) — Brak zaklasyfikowania jako obszarów specjalnej ochrony ptactwa obszarów najbardziej odpowiednich dla zachowania gatunków z załącznika I tej dyrektywy oraz gatunków wędrownych

Sentencja

Nie klasyfikując we wspólnotach autonomicznych Andaluzji, Balearów, Wysp Kanaryjskich jako obszarów specjalnej ochrony ptactwa obszarów wystarczających pod względem liczby, aby zapewnić ochronę wszystkim gatunkom ptaków wymienionych w załączniku I do dyrektywy 79/409 Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, zmienionej w szczególności dyrektywą Komisji 97/49/WE z dnia 29 lipca 1997 r., a także niewymienionym w tym załączniku gatunkom wędrownym, a we wspólnotach autonomicznych Andaluzji, Balearów, Wysp Kanaryjskich, Kastylii La Manchy, Katalonii, Galicji i Walencji obszarów wystarczających pod względem powierzchni, aby zapewnić ochronę tym gatunkom ptaków, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 4 ust. 1 i 2 tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 201 z 7.8.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien — Austria) — T-Mobile Austria GmbH, 3G Mobile Telecommunications GmbH, Mobilkom austria Aktiengesellschaft, dawniej mobilkom austria AG & Co. KG, Master-talk Austria Telekom Service GmbH & Co. KG, ONE GmbH, Hutchison 3G Austria GmbH, Tele.ring Telekom Service GmbH, będąca następca prawnym TRA 3G Mobilfunk GmbH przeciwko Republik Österreich

(Sprawa C-284/04) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Czynności podlegające opodatkowaniu - Pojęcie „działalności gospodarczej’ - Artykuł 4 ust. 2 - Przyznanie praw do korzystania z określonego zakresu częstotliwości radiowych zastrzeżonych dla usług telekomunikacyjnych)

(2007/C 199/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: T-Mobile Austria GmbH, 3G Mobile Telecommunications GmbH, mobilkom austria Aktiengesellschaft, dawniej mobilkom austria AG & Co. KG, master-talk Austria Telekom Service GmbH & Co. KG, ONE GmbH, Hutchison 3G Austria GmbH, tele.ring Telekom Service GmbH, będąca następcą prawnym TRA 3G Mobilfunk GmbH

Strona pozwana: Republik Österreich

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien — Wykładnia art. 4 ust. 5 oraz załącznika D pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Działalność lub czynności wykonywane przez podmiot prawa publicznego jako organ władzy publicznej — Przyznanie częstotliwości operatorom telefonii komórkowej w drodze licytacji

Sentencja

Artykuł 4 ust. 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że przyznanie w drodze licytacji — przez krajowy organ regulacyjny odpowiedzialny za przydział częstotliwości — praw, takich jak prawa do korzystania z częstotliwości radiowych w celu publicznego świadczenia usług telefonii komórkowej, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu tego przepisu i w konsekwencji nie jest objęte zakresem zastosowania tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, London — Zjednoczone Królestwo) — Hutchison 3G UK Ltd, mmO2 plc, Orange 3G Ltd, T-Mobile (UK) Ltd, Vodafone Group Services Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C-369/04) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Czynności podlegające opodatkowaniu - Pojęcie „działalności gospodarczej’ - Artykuł 4 ust. 2 - Udzielenie zezwoleń na korzystanie z określonego zakresu częstotliwości radiowych zastrzeżonych dla usług telekomunikacyjnych)

(2007/C 199/05)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, London

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hutchison 3G UK Ltd, mmO2 plc, Orange 3G Ltd, T-Mobile (UK) Ltd, Vodafone Group Services Ltd

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — VAT and Duties Tribunal, London — Wykładnia art. 4 ust. 1, 2 i 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Pojęcie „działalności gospodarczej” — Działalność lub czynności wykonywane przez podmiot prawa publicznego jako organ władzy publicznej — Przyznanie częstotliwości operatorom telefonii komórkowej w drodze licytacji

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że udzielanie — przez krajowy organ regulacyjny odpowiedzialny za przydział częstotliwości — zezwoleń, takich jak zezwolenia w dziedzinie telekomunikacji komórkowej trzeciej generacji, zwane „UMTS”, w drodze licytacji na przyznanie praw do korzystania z urządzeń telekomunikacyjnych, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu tego przepisu i w konsekwencji nie należy do zakresu zastosowania tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 273 z 6.11.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-522/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ osób - Swobodny przepływ pracowników - Swobodne świadczenie usług - Swoboda przedsiębiorczości - Swobodny przepływ kapitału - Artykuły 28, 31, 36 i 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym - Dyrektywa 2002/83/WE - Przepisy podatkowe przewidujące mniej korzystne traktowanie składek na zakładowe systemy emerytalne wpłacanych do zakładów ubezpieczeń z siedzibą za granicą - Opodatkowanie w Belgii kapitału i wartości wykupu na rzecz osób uprawnionych, które przeprowadziły się za granicę - Umowa podatkowa zapobiegająca podwójnemu opodatkowaniu - Przedstawiciel ponoszący odpowiedzialność)

(2007/C 199/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R. Lyal i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (Przedstawiciele: E. Dominkovits i M. Wimmer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Naruszenie postanowień art. 18, 39, 43, 49 i 56 traktatu WE, przepisów art. 28, 31, 36 i 40 porozumienia EOG oraz przepisów art. 5 ust. 1 i 53 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/83/WE z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie (Dz.U. L 345, str. 1) — Przepisy podatkowe ustanawiające mniej korzystne traktowanie składek na poczet systemu emerytalnego wpłacanych zakładom ubezpieczeń mających siedzibę za granicą, opodatkowanie w Belgii kapitału i wartości wykupu wpłacanych na rzecz ubezpieczonych, którzy przenieśli miejsce swojego zamieszkania za granicę, jak również obowiązek dotyczący tych zakładów w zakresie posiadania przedstawiciela zamieszkałego w Belgii celem zagwarantowania opłaty rocznego podatku od umów ubezpieczenia

Sentencja

—

Uzależniając możliwość odliczenia opłacanych przez pracodawcę składek ubezpieczeniowych należnych w wykonaniu dodatkowego ubezpieczenia emerytalnego i na wypadek nagłej śmierci od przesłanki, przewidzianej w art. 59 ustawy o podatku dochodowym z 1992 r., wprowadzonej na mocy zarządzenia królewskiego z dnia 10 kwietnia 1992 r., zmienionej ustawą z dnia 28 kwietnia 2003 r. dotyczącą dodatkowych ubezpieczeń i ich systemu podatkowego oraz pewnych dodatkowych korzyści w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, aby składki te były wpłacane zakładowi ubezpieczeń lub funduszowi ubezpieczeń społecznych z siedzibą w Belgii;

—

uzależniając zmniejszenie wymiaru podatku od oszczędności długoterminowych, przyznane na mocy art. 145/1 i 145/3 ustawy o podatku dochodowym z 1992 r., w zakresie opłacanych osobiście przez ubezpieczonego składek na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne i na wypadek nagłej śmierci lub na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne, opłacanych za pośrednictwem pracodawcy w postaci pobierania zaliczek z wynagrodzenia lub za pośrednictwem przedsiębiorstwa pobieranych z wynagrodzenia osób kierujących przedsiębiorstwem, których nie łączy z nim umowa o pracę, od przesłanki, iż składki te będą wpłacane zakładowi ubezpieczeń bądź funduszowi ubezpieczeń społecznych posiadającym siedzibę w Belgii;

—

stanowiąc w art. 364bis ustawy o podatku dochodowym z 1992 r., iż w sytuacji, gdy kapitał, wartość wykupu i oszczędności, o których mowa w art. 34 tej ustawy, są wypłacane bądź przyznawane podatnikowi, który uprzednio przeniósł miejsce swego zamieszkania lub siedzibę swego majątku za granicę, przyjmuje się, że wypłata bądź przyznanie miały miejsce w dniu poprzedzającym owo przeniesienie oraz uważając za przyznanie, na mocy drugiego akapitu rzeczonego art. 364bis, wszelkie przeniesienie, o jakim mowa w art. 34 ust. 2 pkt 3 tej ustawy tak, iż każdy ubezpieczyciel ma obowiązek pobrania z urzędu podatku od płac, zgodnie z art. 270 tej ustawy, z kapitału i wartości wykupu wypłacanych na rzecz osoby niemającej miejsca zamieszkania w tym państwie, która kiedykolwiek miała w Belgii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w zakresie, w jakim przychody te w całości bądź częściowo powstały w okresie, gdy osoba zainteresowana miała w Belgii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, mimo iż dwustronne umowy podatkowe zawarte przez Królestwo Belgii przyznają prawo do opodatkowania tego typu przychodów w drugim państwie-sygnatariuszu umowy;

—

opodatkowując na mocy art. 364ter CIR 1992 przekazy kapitału lub wartości wykupu powstałych dzięki składkom na dodatkową emeryturę, opłacanym przez pracodawcę lub osobiście przez ubezpieczonego, dokonywane przez fundusze emerytalne lub zakłady ubezpieczeń, w których one powstały na rzecz uprawionego lub po nim uprawnionych, do innego funduszu emerytalnego lub zakładu ubezpieczeń z siedzibą poza granicami Belgii, podczas gdy operacje te nie podlegają opodatkowaniu, jeśli kapitał lub wartości wykupu są przekazywane do innego funduszu emerytalnego lub zakładu ubezpieczeń z siedzibą w Belgii;

—

wymagając, na podstawie art. 224/2bis ogólnego rozporządzenia dotyczącego podatków zrównanych z opłatą skarbową wprowadzonego na mocy zarządzenia królewskiego z dnia 3 marca 1927 r., w wersji zmienionej przez zarządzenie królewskie z dnia 30 lipca 1994 r., od zagranicznych ubezpieczycieli, którzy nie posiadają w Belgii siedziby operacyjnej, aby zanim rozpoczną oferowanie swych usług w Belgii uzyskali zatwierdzenie swojego przedstawiciela tam zamieszkałego, który zobowiązałby się w formie pisemnej osobiście wobec skarbu państwa do zapłaty rocznego podatku od umów ubezpieczenia, jak również odsetek bądź grzywien, które mogłyby wynikać z umów dotyczących zdarzeń objętych ubezpieczeniem, które mają miejsce w Belgii;

Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy postanowień art. 18, 39, 43, 49 i 56 traktatu WE, jak również na mocy postanowień art. 28, 31, 36 i 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., jak również przepisów art. 4 dyrektywy 92/96/EWG, który po zmianie podstawy prawnej stał się art. 5 ust. 1 i 53 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/83/WE z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 249 z 14.10.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-255/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Odzyskiwanie odpadów - Budowa „trzeciej taśmy’ spalarni odpadów w Brescii - Ogłoszenie wniosku o wydanie zezwolenia - Dyrektywy 75/442/EWG, 85/337/EWG i 2000/76/WE)

(2007/C 199/07)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Konstantinidis, pełnomocnik, F. Louis i A. Capobianco, adwokaci)

Strona pozwana: Republika Włoska (Przedstawiciele: I. M. Braguglia, pełnomocnik, M. Fiorilli, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 173, str. 40), zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. (Dz.U. L 73, str. 5) — Naruszenie art. 12 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2000/76/WE z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (Dz.U. L 332, str. 91) — Zezwolenie wydane bez przeprowadzenia oceny i bez ogłoszenia uprzedniego wniosku o wydanie zezwolenia — Budowa „trzeciej taśmy” spalarni odpadów przez ASM di Brescia SpA

Sentencja

Nie poddając procedurze oceny skutków wywieranych na środowisko przewidzianej w art. 5-10 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. przed wydaniem zezwolenia na inwestycję, przedsięwzięcie budowy „trzeciej taśmy” spalarni należącej do spółki ASM Brescia SpA, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 tej dyrektywy.

Nie udostępniając w jednym lub większej liczbie miejsc publicznych w terminie umożliwiającym społeczeństwu zgłaszanie uwag właściwym organom terytorialnym prowincji przed wydaniem przez nie decyzji, zgłoszenia rozpoczęcia działalności „trzeciej taśmy” wspomnianej spalarni oraz nie podając do wiadomości publicznej decyzji dotyczących tego wniosku wraz z odpisem zezwolenia Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 12 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2000/76 z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów.

3)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 205 z 20.8.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 czerwca 2007 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionelle (wcześniej Cour d'arbitrage) Belgia] — Ordre des barreaux francophones et germanophone, Ordre français des avocats du barreau de Bruxelles, Ordre des barreaux flamands, Ordre néerlandais des avocats du barreau de Bruxelles przeciwko Conseil des ministres

(Sprawa C-305/05) (1)

(Dyrektywa 91/308/EWG - Przeciwdziałanie korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy - Nałożony na adwokatów obowiązek informowania właściwych organów o każdej okoliczności mogącej wskazywać na pranie pieniędzy - Prawo do rzetelnego procesu sądowego - Tajemnica zawodowa i niezależność adwokatów)

(2007/C 199/08)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour constitutionelle (wcześniej Cour d'arbitrage)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ordre des barreaux francophones et germanophone, Ordre français des avocats du barreau de Bruxelles, Ordre des barreaux flamands, Ordre néerlandais des avocats du barreau de Bruxelles

Strona pozwana: Conseil des ministres

Przy udziale: Conseil des barreaux de l'Union européenne, Ordre des avocats du barreau de Liège

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour constitutionelle (wcześniej Cour d'arbitrage) — Ważność art. 1 pkt 2) dyrektywy 2001/97/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2001 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy (Dz.U. L 344, str. 76) — Prawo do rzetelnego procesu sądowego gwarantowanego przez art. 6 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 6 ust. 2 traktatu UE — Zasada tajemnicy zawodowej i niezależności adwokatów — Nałożony na adwokatów obowiązek informowania właściwych organów o każdej okoliczności mogącej wskazywać na pranie pieniędzy

Sentencja

Obowiązki informowania i współpracy z władzami odpowiedzialnymi za zwalczanie prania pieniędzy, wprowadzone w art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy (Dz.U. L 166, str. 77), zmienionej dyrektywą 2001/97/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2001 r. i nałożone na adwokatów w art. 2a pkt 5 tej dyrektywy, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 3 akapit drugi tej dyrektywy, nie naruszają prawa do rzetelnego procesu sądowego, jaki gwarantuje art. 6 EKPC i art. 6 ust. 2 UE.

(1) Dz.U. C 243 z 1.10.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret, Dania) — Hans Markus Kofoed przeciwko Skatteministeriet

(Sprawa C-321/05) (1)

(Dyrektywa 90/434/EWG - Wspólny system opodatkowania łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów - Decyzja krajowa opodatkowująca wymianę udziałów - Wymiana udziałów - Wypłata dywidendy następująca w niedługim czasie po tym zdarzeniu - Nadużycie prawa)

(2007/C 199/09)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Østre Landsret, Dania

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hans Markus Kofoed

Strona pozwana: Skatteministeriet

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Østre Landsret — Wykładnia art. 2 lit. d) dyrektywy Rady 90/434/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczących spółek różnych państw członkowskich (Dz.U. L 225, str. 1) — Wymiana udziałów, po której bezpośrednio następuje wypłata dywidendy przez spółkę nabywającą, której kwota przekracza 10 % wartości nominalnej wymienianych udziałów.

Sentencja

W okolicznościach takich, jak w postępowaniu przed sądem krajowym, wypłacona dywidenda, nie powinna być uwzględniana przy obliczaniu „wypłaty gotówkowej” przewidzianej w art. 2 lit. d) dyrektywy Rady 90/434/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczących spółek różnych państw członkowskich, oraz że tym samym, sporna wymiana udziałów stanowi „wymianę udziałów” w rozumieniu art. 2 lit. d) tej dyrektywy.

W związku z tym, art. 8 ust. 1 dyrektywy 90/434 co do zasady sprzeciwia się opodatkowaniu takiej wymiany udziałów, chyba że zasady prawa krajowego dotyczące nadużycia prawa, oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania mogą być interpretowane jako zgodne z art. 11 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy 90/434, i na tej podstawie uzasadniać jej opodatkowanie.

(1) Dz.U. C 257 z 15.10.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii

(Sprawa C-327/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 85/374/EWG - Odpowiedzialność za produkty wadliwe - Odpowiedzialność dostawcy za produkt wadliwy)

(2007/C 199/10)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: N. Rasmussen, A. Caeiros i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii (przedstawiciel: J. Molde, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieprawidłowa transpozycja dyrektywy Rady z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe (Dz.U. L 210, str. 29) — Przepisy krajowe przewidujące odpowiedzialność dystrybutora za produkt wadliwy na takich samych zasadach jak producenta

Sentencja

Ustanawiając i utrzymując w mocy przepisy przewidujące odpowiedzialność dostawców pośredniczących w ramach łańcucha dystrybucji, na takich samych warunkach jak producenta, z naruszeniem art. 3 ust. 3 dyrektywy Rady z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe, Królestwo Danii naruszyło zobowiązania, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Danii pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 257 z 15.10.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, London — Zjednoczone Królestwo) — JP Morgan Fleming Claverhouse Investment Trust plc, The Association of Investment Trust Companies przeciwko The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-363/05) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 13 część B lit. d) pkt 6 - Zwolnienie - Fundusze powiernicze - Pojęcie - Określenie przez państwa członkowskie - Uprawnienia dyskrecjonalne - Granice - Fundusze o stałym kapitale)

(2007/C 199/12)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, London

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: JP Morgan Fleming Claverhouse Investment Trust plc, The Association of Investment Trust Companies

Strona pozwana: The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — VAT and Duties Tribunal, London — Wykładnia art. 13 część B lit. d) pkt szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Zakres zwolnienia zarządzania funduszami powierniczymi — Włączenie funduszy powierniczych typu „zamkniętego”, takich jak spółki inwestycyjne nieobjęte obowiązkiem odkupu akcji od swoich akcjonariuszy

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że zawarte w tym przepisie pojęcie „specjalnych funduszy inwestycyjnych [funduszy powierniczych]” może obejmować fundusze powiernicze o stałym kapitale takie jak spółki inwestycyjne (Investment Trust Companies).

Artykuł 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że przyznaje on państwom członkowskim swobodne uznanie w przedmiocie określenia funduszy mających siedzibę na ich terytorium, które objęte są zakresem pojęcia „specjalnych funduszy inwestycyjnych [funduszy powierniczych]” dla celów zwolnienia od podatku przewidzianego w tym przepisie. Jednakże państwa członkowskie muszą wykonywać te uprawnienie z poszanowaniem celu tej dyrektywy, jakim jest ułatwianie inwestorom inwestowania w papiery wartościowe za pośrednictwem przedsiębiorstw inwestycyjnych, zapewniając przestrzeganie zasady neutralności podatkowej z punktu widzenia poboru podatku od wartości dodanej związanego z zarządzaniem funduszami powierniczymi pozostającymi w stosunku konkurencji z innymi funduszami powierniczymi, takimi jak fundusze objęte zakresem zastosowania dyrektywy Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r.

3)	Artykuł 13 część B lit. d) pkt 6 szóstej dyrektywy 77/388 wywiera bezpośredni skutek w tym znaczeniu, że podatnik może się na niego powołać przed sądem krajowym w celu sprzeciwienia się stosowaniu uregulowania krajowego niezgodnego z tym przepisem.

(1) Dz.U. C 271 z 29.10.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias, Grecja) — Ntionik Anonymi Eraireia Emporias H/Y, Logismikou kai Paroxis Ypiresion Michanografisis, Ioannis Michail Pikoulas przeciwko Epitropi Kefalaiagoras

(Sprawa C-430/05) (1)

(Dyrektywa 2001/34/WE - Artykuł 21 - Dopuszczenie papierów wartościowych do publicznego obrotu - Prospekty - Publikacja nieprawidłowych informacji - Osoby odpowiedzialne - Członkowie zarządu)

(2007/C 199/13)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias, Grecja

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ntionik Anonymi Eraireia Emporias H/Y, Logismikou kai Paroxis Ypiresion Michanografisis, Ioannis Michail Pikoulas

Strona pozwana: Epitropi Kefalaiagoras

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Symvoulio tis Epikrateias — Wykładnia art. 21 dyrektywy 2001/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie dopuszczenia papierów wartościowych do publicznego obrotu giełdowego oraz informacji dotyczących tych papierów wartościowych, które podlegają publikacji (Dz.U. L 184, str. 1) — Publikacja prospektu zawierającego nieprawidłowe i mylące informacje, mogące wprowadzić w błąd inwestorów

Sentencja

Artykuł 21 dyrektywy 2001/34 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie dopuszczenia papierów wartościowych do publicznego obrotu giełdowego oraz informacji dotyczących tych papierów wartościowych, które podlegają publikacji, powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby prawodawca krajowy w przypadku, gdy informacje zawarte w prospekcie opublikowanym w związku z dopuszczeniem papierów wartościowych do publicznego obrotu na giełdzie okazują się nieprawidłowe lub wprowadzające w błąd, ustanowił sankcje administracyjne nie tylko wobec osób, które zostały wyraźnie wskazane w tym prospekcie jako osoby odpowiedzialne, lecz również wobec emitenta tych papierów wartościowych, a także, nie czyniąc różnicy wobec członków zarządu emitenta, niezależnie od tego, czy członkowie zarządu zastali wskazani w tym prospekcie, jako osoby odpowiedzialne w wyżej wymienionym znaczeniu.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006 r.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Milano — Włochy) — postępowanie karne przeciwko Giovanni'emu Dell'Orto

(Sprawa C-467/05) (1)

(Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2001/220/WSiSW - Dyrektywa 2004/80/WE - Pojęcie „ofiary’ w postępowaniu karnym - Osoba prawna - Zwrot własności przejętej w toku postępowania karnego)

(2007/C 199/14)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Milano (Włochy)

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Giovanni Dell'Orto

Przy udziale: Saipem SpA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale di Milano — Wykładnia art. 2 i 9 decyzji ramowej Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym i art. 17 dyrektywy Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnoszącej się do kompensaty dla ofiar przestępstw (Dz.U. L 261, str. 15) — Pojęcie ofiary obejmujące „każdą osobę dotkniętą przestępstwem” — Prawo tych osób do kompensaty

Sentencja

Decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym należy interpretować w ten sposób, że w ramach postępowania karnego, a bardziej szczegółowo, w ramach postępowania karnego wykonawczego, następującego po uprawomocnieniu się wyroku skazującego, takiego jak w sprawie przed sądem krajowym, pojęcie „ofiary” w rozumieniu tej decyzji ramowej nie obejmuje osób prawnych, które doznały szkody spowodowanej bezpośrednio przez działania lub zaniechania stanowiące naruszenie prawa karnego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg — Niemcy) — Bonn Fleisch Ex- und Import GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-1/06) (1)

(Rolnictwo - System refundacji wywozowych do produktów rolnych - Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 - Przedstawienie dowodu wywozu produktów - Przedstawienie dowodu równoważnego - Artykuł 47 ust. 3 - Uznanie z urzędu, za dowód równoważny, dokumentów, wraz z którymi nie złożono sformułowanego w sposób wyraźny uzasadnionego wniosku o uznanie innych dokumentów za równoważne - Brak zastosowania do wywozu bezpośredniego - Krajowe przepisy proceduralne - Obowiązki ciążące na właściwych władzach krajowych)

(2007/C 199/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bonn Fleisch Ex-und Import GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Hamburg — Wykładnia art. 47 ust. 3 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 351) ze zmianami — Uznanie dokumentów za równoważne z urzędu bez wyraźnego wniosku w tym zakresie

Sentencja

Artykuł 47 ust. 3 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 2955/94 z dnia 5 grudnia 1994 r., nie ma zastosowania do bezpośredniego wywozu produktów.

Jeżeli jednak na skutek okoliczności niezależnych od eksportera, krajowy dokument wywozowy potwierdzający, że dane produkty opuściły obszar celny Wspólnoty nie może zostać przedstawiony, władze krajowe właściwe w zakresie refundacji wywozowych powinny zgodnie z celami rozporządzenia nr 3665/87 w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie nr 2955/94 z urzędu uwzględnić równoważne środki dowodowe oraz wnioski o uznanie innych dokumentów za równoważne złożone w sposób dorozumiany. Tego rodzaju środki dowodowe powinny jednak być w równym stopniu wystarczające dla celów kontroli przeprowadzonej zgodnie ze szczegółowymi uregulowaniami krajowymi w zakresie, w jakim uregulowania te są zgodne z zakresem i skutecznością prawa wspólnotowego.

Jeżeli wygaśnięcie terminu na przedłożenie równoważnych środków dowodowych należy przypisać właściwym władzom krajowym, to nie mogą się one powołać w stosunku do eksportera, który dochował należytej staranności na 12-miesięczny termin określony w art. 47 ust. 2 rozporządzenia nr 3665/87 w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie nr 2955/94.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln, Niemcy) — Planzer Luxembourg Sàrl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern

(Sprawa C-73/06) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 17 ust. 3 i 4 - Zwrot podatku VAT - Ósma dyrektywa VAT - Zwrot podatku VAT na rzecz podatników niemających siedziby na terytorium danego kraju - Artykuły 3 lit. b) i 9 akapit drugi - Załącznik B - Zaświadczenie o opodatkowaniu - Doniosłość prawna - Trzynasta dyrektywa VAT - Zwrot podatku VAT na rzecz podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty - Artykuł 1 pkt 1 - Pojęcie przedsiębiorstwa w celu realizacji transakcji handlowych [siedziby dla celów wykonywania działalności gospodarczej)

(2007/C 199/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Köln, Niemcy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Planzer Luxembourg Sàrl

Strona pozwana: Bundeszentralamt für Steuern

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Köln — Wykładnia art. 3 lit. b), jak również załącznika B do ósmej dyrektywy Rady z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (Dz.U. L 331, str. 11) oraz art. 1 pkt 1 trzynastej dyrektywy Rady z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty (Dz.U. L 326, str. 40) — Zwrot podatku VAT na rzecz podatnika mającego siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego i będącego spółką zależna spółki mającej siedzibę państwie trzecim — Kryteria, które powinno spełniać przedsiębiorstwo, aby mogło zostać uznane za mające siedzibę na terytorium kraju — Pojęcie „przedsiębiorstwa w celu realizacji transakcji handlowych” [siedziby dla celów wykonywania działalności gospodarczej] oraz „stałego zakładu, z którego prowadzone są transakcje gospodarcze”

Sentencja

Artykuły 3 lit. b) oraz 9 zdanie drugie ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju, powinny być interpretowane w ten sposób, iż zaświadczenie zgodne ze wzorem znajdującym się w załączniku B do tej dyrektywy zasadniczo pozwala na domniemanie, iż zainteresowany nie tylko jest podatnikiem podatku VAT w państwie członkowskim, którego organ podatkowy wydał mu to zaświadczenie, ale także, iż ma on siedzibę w tym państwie członkowskim.

Przepisy te nie oznaczają jednak, iż istnieje zakaz, aby państwo członkowskie dokonujące zwrotu, które ma wątpliwości co do zgodności z rzeczywistością gospodarczą przedsiębiorstwa, którego adres został wymieniony w tym zaświadczeniu, mogło upewnić się co do owej zgodności z rzeczywistością gospodarczą za pomocą środków administracyjnych przewidzianych w tym celu przez przepisy wspólnotowe w dziedzinie podatku VAT.

Artykuł 1 pkt 1 trzynastej dyrektywy Rady 86/560/EWG z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, powinien być interpretowany w ten sposób, iż siedzibą dla celów wykonywania działalności gospodarczej danej spółki jest miejsce, w którym są podejmowane istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu tą spółką oraz w którym wykonywane są jej centralne zadania administracyjne.

(1) Dz.U. C 201 z 7.8.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria di secondo grado di Trento — Włochy) — Fendt Italiana Srl przeciwko Agenzia Dogane Ufficio Dogane di Trento

(Sprawy połączone C-145/06 i C-146/06) (1)

(Dyrektywa 2003/96/WE - Wspólnotowe przepisy ramowe dotyczące opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej - Zakres zastosowania dyrektywy - Oleje mineralne - Oleje smarowe przeznaczone do innych celów niż jako paliwo silnikowe lub grzewcze - Wyłączenie - Uchylenie dyrektywy 92/81/EWG - Krajowa regulacja podatkowa)

(2007/C 199/17)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria di secondo grado di Trento

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fendt Italiana Srl

Strona pozwana: Agenzia Dogane Ufficio Dogane di Trento

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Commissione tributaria di secondo grado di Trento — Wykładnia dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283, str. 51) — Zgodność z prawem wspólnotowym ustawy krajowej przewidującej opodatkowanie olejów smarowych przeznaczonych do innych celów niż jako paliwo silnikowe lub grzewcze

Sentencja

Dyrektywę Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, zmienioną dyrektywą Rady 2004/75/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r., należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak rozważane w sprawie przed sądem krajowym, które przewidują pobieranie podatku konsumpcyjnego od olejów smarowych w przypadku, gdy są one przeznaczone, oferowane do sprzedaży lub wykorzystywane do innych celów niż jako paliwo silnikowe lub grzewcze.

(1) Dz.U. C 143 z 17.6.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 lipca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Administrativo e Fiscal do Porto) — Deutsche Lufthansa AG przeciwko Ana — Aeroportos de Portugal SA

(Sprawa C-181/06) (1)

(Transport lotniczy - Porty lotnicze - Obsługa naziemna - Pobieranie opłaty za naziemną obsługę administracyjną i nadzór)

(2007/C 199/18)

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Tribunal Administrativo e Fiscal do Porto

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deutsche Lufthansa AG

Strona pozwana: Ana — Aeroportos de Portugal SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Administrativo e Fiscal — Wykładnia art. 16 ust. 3 dyrektywy Rady 96/67/WE z dnia 15 października 1996 r. w sprawie dostępu do rynku usług obsługi naziemnej w portach lotniczych Wspólnoty (Dz.U. L 272, str. 36) — Dostęp do rynku usług obsługi naziemnej w portach lotniczych Wspólnoty — Pobieranie opłaty za dostęp do rynku naziemnej obsługi i nadzoru

Sentencja

Prawo wspólnotowe stoi na przeszkodzie takim przepisom krajowym jak te zawarte w art. 10 ust. 1 Decreto-Regulamentar nr 12/99 z dnia 30 lipca 1999 r. oraz art. 18 ust. 2 Decreto-Lei nr 102/90 z dnia 21 marca 1990 r. zmienionego Decreto-Lei nr 280/99 z dnia 26 lipca 1999 r., chyba że opłata za naziemną obsługę administracyjną i nadzór przewidziana w tych przepisach jest należna w zamian za całość lub część usług określonych w pkt 1 załącznika do dyrektywy Rady 96/67/WE z dnia 15 października 1996 r. w sprawie dostępu do rynku usług obsługi naziemnej w portach lotniczych Wspólnoty i nie stanowi ona ponownego wynagrodzenia za usługi już obciążone inną opłatą lub daniną. Jeżeli po przeprowadzeniu badania przez sąd odsyłający okaże się, że sporna opłata jest opłatą za dostęp do urządzeń portu lotniczego, do tego sądu należy zbadanie, czy opłata ta spełnia kryteria właściwości, obiektywności, przejrzystości i niedyskryminacji, określone w art. 16 ust. 3 dyrektywy 96/67.

(1) Dz.U. C 154 z 1.7.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/12

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-317/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/14/WE - Informowanie i przeprowadzanie konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 199/19)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Enegren i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. A. Sampol Pucurull, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej — Wspólna deklaracja Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w przedmiocie reprezentacji pracowników (Dz.U. L 80, str. 20)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006 r.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/12

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-340/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/4/WE - Publiczny dostęp do informacji dotyczących środowiska - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2007/C 199/20)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: U. Wölker, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Austrii (przedstawiciel: E. Riedl, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41, str. 26)

Sentencja

Nie ustanawiając w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Austrii zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 249 z 14.10.2006 r.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/13

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-410/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/15/WE - Organizacja czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 199/21)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: N. Yerrell i G. Braga da Cruz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (Przedstawiciele: L. Fernandes i F. Ribeiro Lopes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (Dz.U. L 80, str.35)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej z mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006 r.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/13

Postanowienie Trybunału z dnia 15 maja 2007 r. — Ricosmos BV przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-420/05 P) (1)

(Odwołanie - Kodeks celny - Operacja wspólnotowego tranzytu zewnętrznego - Umorzenie należności celnych przywozowych - Przesłanki - Zachowanie terminu - Prawo do obrony - Zasada proporcjonalności - Pojęcie ewidentnego zaniedbania - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne i w części oczywiście bezzasadne)

(2007/C 199/22)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Ricosomos BV (przedstawiciel: J.H. Peek, advocaat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Stromsky i M. van Beek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 13 września 2005 r. w sprawie T-53/02 Ricosmos przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji REM 09/00 z dnia 16 listopada 2001 r. wskazującej władzom niderlandzkim na brak podstaw umorzenia należności celnych przywozowych zastosowanych do przesyłki papierosów wysłanej do Republiki Czeskiej, z tego względu, że oszustwo, którego dopuściły się osoby trzecie w ramach operacji wspólnotowego tranzytu zewnętrznego, nie stanowi szczególnej sytuacji uzasadniającej umorzenie należności celnych przywozowych

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Ricosmos BV pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 48 z 25.2.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/14

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 23 maja 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sozialgericht Würzburg — Niemcy) — Otmar Greser przeciwko Bundesagentur für Arbeit

(Sprawa C-438/06) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Oczywista niedopuszczalność)

(2007/C 199/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Sozialgericht Würzburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Otmar Greser

Strona pozwana: Bundesagentur für Arbeit

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sozialgericht Würzburg — Wykładnia art. 71 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. L 149, str. 2) — Naliczanie zasiłków dla bezrobotnych dla przewoźnika na Renie („Rheinschiffer”), który zamieszkiwał podczas ostatniego zatrudnienia na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo miejsca zatrudnienia i powracał do swego miejsca zamieszkania tylko raz na dwa tygodnie zgodnie ze swoją umową o pracę — Kwalifikacja tego pracownika jako „pracownika przygranicznego” lub „pracownika innego niż pracownika przygranicznego”

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sozialgericht Würzburg postanowieniem z dnia 28 września 2006 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006 r.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/14

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-193/07)

(2007/C 199/25)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Recchia i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie podejmując w ramach postępowania w sprawie zezwolenia na budowę obwodnicy Augustowa, miasta położonego w północno-wschodniej części Polski, odpowiednich działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk i znacznego niepokojenia gatunków na obszarze specjalnej ochrony (zwanym dalej „OSO”) Puszcza Augustowska, PLB 200002, Rzeczpospolita Polska uchybiła swoim zobowiązaniom z tytułu art. 6 ust. 2 i art. 7 dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1);

—

stwierdzenie, że nie poddając inwestycji polegającej na budowie obwodnicy Wasilkowa, miasta położonego w północno-wschodniej części Polski, prawidłowej ocenie skutków przedsięwzięcia dla OSO Puszcza Knyszyńska, PLB 200003, i zezwalając na jej przeprowadzenie, mimo negatywnego wpływu na integralność tego obszaru, oraz rozpoczynając jej realizację, Rzeczpospolita Polska uchybiła swoim zobowiązaniom z tytułu art. 6 ust. 3 i art. 7 dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory;

—

stwierdzenie, że proponując jako środek kompensujący straty na obszarze Puszczy Augustowskiej, PLB 200002, zalesienie na terenie, który powinien zostać zaproponowany jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory („Pojezierze Sejneńskie”, PLH 200007, obejmujący obszar o powierzchni całkowitej 7 456,9 ha), Rzeczpospolita Polska naruszyła przepisy tej dyrektywy, w świetle wyroków Trybunału w sprawach C-117/03 Dragaggi i C-244/05 Bund Naturschutz;

—

stwierdzenie, że zezwalając, w ramach budowy obwodnicy Augustowa, miasta położonego w północno-wschodniej części Polski, na zniszczenie siedliska Puszcza Augustowska znajdującego się na terenie, który powinien zostać zaproponowany jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty w rozumieniu dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory („Ostoja Augustowska”, PLH 200005), Rzeczpospolita Polska naruszyła przepisy tej dyrektywy w świetle wyroków Trybunału w sprawach C-117/03 Dragaggi i C-244/05 Bund Naturschutz;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy nieprawidłowego zastosowania dyrektyw 79/409/EWG (2) (dyrektywa ptasia) i 92/43/EWG (dyrektywa siedliskowa). Dyrektywa siedliskowa dąży do utworzenia spójnej europejskiej sieci ekologicznej w celu zachowania lub odtworzenia, we właściwym stanie ochrony, siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory na terytorium Państw Członkowskich. Aby ten cel osiągnąć, postanowiono m.in. wyznaczyć specjalne obszary ochrony (SOO). Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej nakłada na państwa członkowskie obowiązek podejmowania wszelkich odpowiednich działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu danego obszaru i znaczącego niepokojenia gatunków, dla których obszar ten został wyznaczony. Jednocześnie art. 6 ust. 3 tej dyrektywy przewiduje obowiązek poddania przez państwa członkowskie każdego planu lub przedsięwzięcia, które nie jest bezpośrednio związane lub konieczne do zagospodarowania terenu, ale które może na niego w istotny sposób oddziaływać, odpowiedniej ocenie jego skutków dla danego terenu z punktu widzenia założeń jego ochrony.

Polska jest w trakcie realizacji dwóch przedsięwzięć drogowych, polegających na budowie obwodnic miasta Augustowa i miasta Wasilkowa na terenach chronionych w rozumieniu ww. dyrektyw, z naruszeniem art. 6 ust. 2 i 3 w związku z art. 7 dyrektywy siedliskowej w stosunku do dwóch OSO oraz z naruszeniem systemu ochrony wynikającego z wyroków w sprawach Dragaggi (C-117/03) i Bund Naturschutz (C-244/05) w stosunku do potencjalnego terenu mającego znaczenie dla Wspólnoty (TZW). Co więcej, Polska zaproponowała środek kompensujący straty ekologiczne doznane w wyniku realizacji projektu obwodnicy miasta Augustowa, który miałby być zrealizowany na potencjalnym terenie mającym znaczenie dla Wspólnoty (TZW) i który zagraża ekologicznym właściwościom tego terenu.

W przedmiocie przedsięwzięcia drogowego dotyczącego budowy obwodnicy miasta Augustowa Komisja zauważa, że droga ma przebiegać przez OSO Puszcza Augustowska oraz potencjalny TZW Ostoja Augustowska. OSO Puszcza Augustowska zamieszkiwany jest przez 41 gatunków ptaków wymienionych w załączniku I do dyrektywy ptasiej a teren Ostoja Augustowska zawiera 21 typów siedlisk wymienionych w załączniku I do dyrektywy siedliskowej. Ponadto na tym ostatnim terenie znajduje schronienie 9 gatunków zwierząt i 8 gatunków roślin wymienionych w załączniku II do dyrektywy siedliskowej, wśród których znajduje się jeden gatunek o znaczeniu priorytetowym, a mianowicie wilk. Teren Ostoja Augustowska spełnia wszystkie kryteria ekologiczne wymienione w załączniku III do dyrektywy siedliskowej, aby być zaproponowanym i następnie zakwalifikowanym jako TZW w rozumieniu tej dyrektywy.

W odniesieniu do uregulowań prawnych mających zastosowanie do tego przedsięwzięcia oraz do jego skutków dla OSO należy zaznaczyć, że postępowanie w sprawie udzielenia zezwolenia na to przedsięwzięcie zostało wszczęte przed datą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału w sprawie C-209/04 (Komisja przeciwko Austrii), Komisja uważa, że przepisy art. 6 ust 3 i 4 dyrektywy siedliskowej nie znajdują zastosowania. Jednakże przepisy materialnoprawne tej dyrektywy, a w szczególności art. 6 ust. 2, stosują się od momentu przystąpienia. W odniesieniu do skutków tego przedsięwzięcia dla potencjalnego TZW Komisja uważa, że podlegają one takiemu samemu reżimowi prawnemu jak ten wskazany w ww. wyrokach w sprawach Dragaggi i Bund Naturschutz, ponieważ wymogi ochrony są tu identyczne. Co więcej, ponieważ reżim ten dotyczy materialnoprawnych obowiązków istotnych dla celu dyrektywy siedliskowej, stosuje się on od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. W przeciwnym wypadku państwa członkowskie nie byłyby związane celami dyrektywy w stosunku do przedsięwzięć, co do których postępowanie w sprawie udzielenia zezwolenia zostało wszczęte przed datą przystąpienia.

Sporne przedsięwzięcie pogarsza stan siedlisk, niepokoi gatunki, dla których obszar ochrony został wyznaczony i nie stanowi środka, który mógłby chronić wartość potencjalnego TZW na poziomie krajowym. Przedsięwzięcie to spowoduje nieodwracalne szkody i doprowadzi do pogorszenia się stanu unikatowego i wyjątkowego ekosystemu, jakim jest dolina rzeki Rospudy w postaci skutków dla ptaków, siedlisk oraz gatunków zasługujących na ochronę w rozumieniu dyrektyw 79/409/EWG i 92/43/EWG. Należy stwierdzić, że podczas oceny skutków projektu obwodnicy miasta Augustów dla obszarów NATURA 2000 władze polskie nie uwzględniły należycie rozwiązań alternatywnych. Ponieważ nie wykazały one braku rozwiązań alternatywnych, nie mogą powoływać się na nadrzędny interes publiczny w celu zatwierdzenia spornego przedsięwzięcia.

W przedmiocie przedsięwzięcia drogowego dotyczącego budowy obwodnicy miasta Wasilków Komisja zauważa, że droga ma przebiegać przez OSO Puszcza Knyszyńska, który daje schronienie 37 gatunkom ptaków wymienionym w załączniku I dyrektywy siedliskowej. Postępowanie w sprawie udzielenia zezwolenia na realizację ww. przedsięwzięcia zostało wszczęte po dacie przystąpienia Polski do UE, w związku z czym podlega ono stosowaniu norm formalnoprawnych przewidzianych w art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy siedliskowej. Ocena skutków, której zostało poddane przedsięwzięcie, jest wadliwa pod różnymi względami i nie stanowi odpowiedniej oceny skutków w rozumieniu art. 6. ust. 3 tej dyrektywy. Należy podkreślić ponadto, iż władze polskie nie przedstawiły Komisji żadnego rozwiązania alternatywnego dla obwodnicy Wasilkowa i nie poruszyły kwestii środków kompensujących w stosunku do obszaru, który zostanie przez tę obwodnicę zniszczony.

Komisja zauważa, że prace się już rozpoczęły, a zwłaszcza, że przeprowadzono już wycinkę drzew.

W przedmiocie projektu zalesienia potencjalnego TZW Pojezierze Sejneńskie , które miałoby być zrealizowane jako środek kompensujący straty ekologiczne doznane na terenach, których dotyczy projekt obwodnicy Augustowa, Komisja utrzymuje, że nie tylko nie rekompensuje on strat ekologicznych, ale miałby ponadto negatywne skutki dla potencjalnego TZW. Obszar ten zawiera kilka typów siedlisk o znaczeniu priorytetowym wymienionych w załączniku I dyrektywy siedliskowej i spełnia wszystkie kryteria ekologiczne wymienione w załączniku III, aby być zaproponowanym i następnie zakwalifikowanym jako TZW w rozumieniu tej dyrektywy. Ponadto teren ten daje schronienie 6 gatunkom zwierząt oraz 6 gatunkom roślin wymienionym w załączniku II do dyrektywy siedliskowej, wśród których znajduje się jeden gatunek o znaczeniu priorytetowym, a mianowicie wilk. Część powierzchni siedliska o znaczeniu priorytetowym sucha, piaszczysta, wapnista murawa (około 17 ha) oraz siedliska dwóch gatunków roślin wymienionych w załączniku II (Pulsatilla patens i Thesium ebracteatum) zostaną wykarczowane w ramach realizacji środków przewidzianych w celu kompensacji szkód doznanych przez siedliska ptaków w wyniku budowy obwodnicy Augustowa.

Władze polskie wyraziły zamiar zakończenia realizacji projektu zalesienia najpóźniej do końca czerwca 2007. Komisja wnosi do Trybunału o nakazanie Rzeczpospolitej Polskiej by zawiesiła lub nie rozpoczynała tych prac do czasu ogłoszenia wyroku Trybunału rozstrzygającego niniejszą sprawę co do istoty.

(1) Dz.U. z dnia 22 lipca 1992 r., L 206 str. 7.

(2) Dyrektywa Rady nr 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, Dz.U. L 103, str. 1.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/16

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-227/07)

(2007/C 199/26)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Shotter oraz K Mojzesowicz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że niedokonując prawidłowej transpozycji do prawa krajowego dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (1), a w szczególności jej art. 4 ust. 1 dotyczącego obowiązku negocjowania wzajemnych połączeń oraz art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dotyczącego prawa krajowego organu regulacyjnego do wspierania i, w razie potrzeby, zapewniania, zgodnie z przepisami tej dyrektywy, odpowiedniego dostępu oraz wzajemnego połączenia, jak również interoperacyjności usług, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywa o dostępie) stanowi, że operatorzy publicznych sieci łączności mają prawo oraz obowiązek negocjowania wzajemnych połączeń celem świadczenia usług łączności elektronicznej publicznie dostępnych, w sposób zapewniający świadczenie tych usług oraz ich interoperacyjności w obrębie Wspólnoty. Dyrektywa wymaga również, aby krajowe organy regulacyjne miały prawo do wspierania i, w razie potrzeby, zapewniania, zgodnie z przepisami tej dyrektywy, odpowiedniego dostępu oraz wzajemnego połączenia, jak również interoperacyjności usług.

W odniesieniu do Rzeczpospolitej Polskiej termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 kwietnia 2004 r. zgodnie z art. 2 i art. 54 aktu o przystąpieniu.

Zgodnie z polskim prawem wszyscy operatorzy publicznych sieci łączności są zobowiązani do prowadzenia negocjacji w sprawie dostępu, a krajowy organ regulacyjny może określić termin zakończenia tego rodzaju negocjacji. Ponadto, jeśli nie dojdzie między stronami do zawarcia umowy, krajowy organ regulacyjny może, na wniosek jednej ze stron, wydać decyzję zastępującą umowę i określającą obowiązki przedsiębiorstw niezależnie od ich pozycji na rynku. Komisja podnosi, że te przepisy polskiej ustawy prawo telekomunikacyjne nie są zgodne z warunkami określonymi w art. 4 ust. 1 oraz art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy o dostępie.

Jeśli chodzi o wprowadzenie do ogólnych przepisów prawa obowiązku prowadzenia negocjacji w dobrej wierze w przedmiocie zawierania umów o dostępie, rozwiązanie takie prowadzi do nałożenia obowiązku prowadzenia negocjacji bez uprzedniego sprawdzenia, czy istnieje na danym rynku efektywna konkurencja, nie pozwala krajowemu organowi regulacyjnemu na zbadanie długotrwałego wpływu na konkurencję na rynku obowiązku zapewnienia dostępu jak też w rezultacie, na zniesienie tego obowiązku w razie zwiększenia się konkurencji na rynku.

W odniesieniu do uprawnienia krajowego organu regulacyjnego do wydania decyzji zastępującej umowę między stronami, należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy o dostępie nie może być wprowadzony w życie ogólnym przepisem prawa, gdyż wymaga on, aby krajowy organ regulacyjny był uprawniony do działania tylko w pewnych przypadkach. Uprawnienie powierzone krajowym organom regulacyjnym na podstawie wskazanego przepisu dyrektywy jest wyraźnie ograniczone po pierwsze, poprzez odesłanie do „celów określonych w art. 8 dyrektywy 2002/21/WE (2) (dyrektywy ramowej)”, a po drugie, poprzez wymóg ustanowiony w art. 5 ust. 3 dyrektywy o dostępie. Te ograniczenia uprawnień krajowego organu regulacyjnego gwarantują, że będzie on działał wyłącznie w pewnych szczegółowo określonych przypadkach. Co więcej regulacyjne wymogi mogą być nakładane wyłączenie na przedsiębiorstwa dysponujące znaczącą pozycją rynkową lub, niezależnie od wagi przedsiębiorstwa na rynku, w przypadkach określonych w art. 8 ust. 3 dyrektywy o dostępie. Wynika z tego, że jeśli krajowy organ regulacyjny zdecydował się interweniować, interwencja ta musi być oparta na przepisach dyrektywy, również gdy krajowy organ regulacyjny zdecydował o nałożeniu regulacyjnych wymogów.

(1) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 7.

(2) Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), Dz.U. L 108, str. 33-50 oraz polskie wydanie specjalne, rozdział 13, tom 29, str. 349.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/17

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 22 marca 2007 r. w sprawie T-322/05 Carsten Brinkmann przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory),wniesione w dniu 22 maja 2007 r. przez Carsten Brinkmann

(Sprawa C-243/07 P)

(2007/C 199/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Carsten Brinkmann (przedstawiciel: adwokat K. van Bebber)

Pozostali uczestnicy postępowania:

1.	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

2.	Terra Networks, S.A.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie T-322/05;

—	stwierdzenie nieważności decyzji nr 3646/2004 Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 29 października 2004 r.;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania przed OHIM a także kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji i Trybunałem Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

Podstawą wniesienia odwołania od wyżej przywołanego wyroku Sądu Pierwszej Instancji jest naruszenie przepisów rozporządzenia (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego z uwagi na to, iż, przy dokonaniu prawidłowej oceny, nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do spornych znaków towarowych w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

Po pierwsze, nie jest to przypadek, gdzie towary i usługi objęte zgłoszonym znakiem towarowym oraz te objęte znakiem towarowym, na który powołano się w sprzeciwie są całkowicie identyczne.

Po drugie, dany krąg odbiorców tworzą raczej specjaliści, mianowicie eksperci bankowi, właściciele nieruchomości itp. a nie przeciętny niemiecki konsument.

Po trzecie, „terra”, element składowy znaku towarowego, którego właścicielem jest wnoszący sprzeciw ma charakter mało odróżniający. Sąd Pierwszej Instancji nie wziął wcale pod uwagę tego znaczącego aspektu. Nie uwzględnił on charakteru odróżniającego znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie. Jest to jednakże istotne, ponieważ jeśli wcześniejszy znak towarowy ma charakter mało odróżniający, nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w okolicznościach, w których co do zasady takie prawdopodobieństwo by w przeciwnym wypadku wystąpiło. Im w mniejszym stopniu dane oznaczenie posiada charakter odróżniający tym mniejszy jest zakres ochrony, jaką objęty jest dany znak towarowy. W przypadku, kiedy znaki towarowe mają charakter mało odróżniający prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd z prawnego punktu widzenia nie może opierać się nawet na faktycznym (i wysokiego stopnia) prawdopodobieństwie wprowadzenia w błąd.

Po czwarte, podobieństwo oznaczeń zależy od podobieństwa z punktu widzenia graficznego, fonetycznego i koncepcyjnego z uwzględnieniem całościowego wrażenia w każdym przypadku. Znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie jest graficznym znakiem towarowym składającym się ze słowa „terra” i z elementu graficznego, który jest w przybliżeniu tego samego rozmiaru, co element słowny „terra”. Sam fakt, że sporny znak towarowy nie posiada elementu graficznego oznacza, że przy całościowym porównaniu znaków mogą być zauważalne wyraźne różnice. Jednakże nawet jeśli założymy, że element słowny „terra” jest elementem dominującym we znaku, na który powołano się w sprzeciwie, nie istnieje znaczące podobieństwo w rozumieniu prawa o znakach towarowych. Należy podkreślić, że określenie „terra”, które jest, pod względem koncepcyjnym, powszechnie znane kręgowi odbiorców jest w rzeczywistości wbudowane w całości w fantazyjne słowo „Terranus”. Jednak oznaczenie, „terra” nie zajmuje niezależnej i odróżniającej pozycji we znaku towarowym „Terranus”. Ponadto, krąg odbiorców jest przyzwyczajony do tego, że określenia, które pochodzą z określonego źródła mogą pod wpływem zmiany uzyskać całkowicie odmienne znaczenie tracąc w ten sposób jakikolwiek koncepcyjny związek z określeniem pierwotnym.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez rechtbank van koophandel te Antwerpen (Belgia) w dniu 1 czerwca 2007 r. — VTB-VAB przeciwko Total Belgium NV

(Sprawa C-261/07)

(2007/C 199/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

rechtbank van koophandel te Antwerpen (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: VTB-VAB

Strona pozwana: Total Belgium NV

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywa 2005/29/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. 54 ustawy belgijskiej z dnia 14 lipca 1971 r. o praktykach handlowych oraz informowaniu i ochronie konsumentów który — za wyłączeniem przypadków wymienionych enumeratywnie w ustawie — zakazuje sprzedawcy składania wszelkiej oferty wiązanej konsumentowi, w tym oferty wiązanej produktu, który konsument musi nabyć i bezpłatnej usługi, której nabycie jest związane z zakupem produktu, niezależnie od okoliczności sprawy i w szczególności niezależnie od wpływu jaki może wywierać ta szczególna oferta na przeciętnego konsumenta i niezależnie od tego czy, w niniejszych okolicznościach, taka oferta może być uznana za sprzeczną z etyką zawodową lub zwyczajami uczciwości kupieckiej?

(1) Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 149, str. 22).

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/19

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-269/07)

(2007/C 199/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Lyal i W. Mölls, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec wprowadzając i utrzymując w mocy przepisy §79 — §99 Einkommensteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym) dotyczące dodatkowych ubezpieczeń emerytalnych naruszyła zobowiązania wynikające z art. 39 WE, art. 7 rozporządzenia Rady nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. (1) w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty, art. 18 oraz 12 WE, w zakresie w jakim przepisy te

a)	odmawiają pracownikom przygranicznym (oraz ich małżonkom) prawa do premii o ile nie podlegają oni nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu;

b)	nie zezwalają na to, by kapitał zgromadzony w ramach tego systemu mógł zostać wykorzystany na finansowanie mieszkania wykorzystywanego na własne cele mieszkaniowe we własnym domu, o ile nie znajduje się ono w Niemczech;

c)	przewidują, że otrzymana pomoc podlega zwrotowi w przypadku zaprzestania podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niemcy wprowadziły w 2001 r. tak zwaną Altersvorsorgezulage (premię emerytalną), która w związku z obniżeniem wysokości ustawowej emerytury miała na celu wspieranie emerytury uzupełniającej. Premia ta była jednak przyznawana tylko, jeśli zainteresowany podlegał w Niemczech nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Warunek ten sprawia, że pracownicy przygraniczni, którzy zgodnie z umową o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu podlegają opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania i z tego powodu nie uiszczali podatków w Niemczech, nie mogą korzystać z prawa do rzeczonej premii. Ponadto istniejąca możliwość wykorzystania zgromadzonego kapitału w części na nabycie własności mieszkania może zostać zrealizowana wyłącznie w odniesieniu do nieruchomości znajdujących się w Niemczech, a nie w państwach graniczących z Niemcami. Wreszcie, premia podlega zwrotowi, gdy zainteresowany utraci status podatnika podlegającego nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Niemczech.

Zdaniem Komisji uregulowania te naruszają przepisy wspólnotowe dotyczące zakazu dyskryminacji z powodu przynależności państwowej, swobodnego przepływu pracowników oraz równego traktowania pracowników z innych państw członkowskich w zakresie przywilejów podatkowych i socjalnych. Zakaz dyskryminacji pracowników z innych państw członkowskich z powodu przynależności państwowej obejmuje bowiem nie tylko jawną dyskryminację z powodu przynależności państwowej, lecz także ukryte formy dyskryminacji, które przy zastosowaniu odmiennych kryteriów w rzeczywistości prowadzą do takiego samego skutku. Ponadto z orzecznictwa Trybunału wynika, że także pracownikom przygranicznym przysługuje prawo do korzystania z przywilejów socjalnych zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68.

Ponieważ premia emerytalna odpowiada definicji „przywileju socjalnego”, powinna ona zostać przyznana także wówczas gdy pracownik przygraniczny oraz/lub jego małżonek nie podlegają obowiązkowi podatkowemu w Niemczech. Przywilej ten odnosi się bowiem do obiektywnego statusu zainteresowanego jako pracownika. Ustawowa emerytura, której wysokość została obniżona i której uzupełnieniu miała służyć premia, dotyczy przede wszystkim osób pozostających w stosunku pracy, chociaż także inne grupy osób są objęte jej zakresem. Ponadto pojęcie przywileju socjalnego obejmuje także takie korzyści, które przyznawane są już na podstawie posiadania przez ich beneficjenta miejsca zamieszkania na terytorium kraju. Z powyższego wynika, że pracownicy przygraniczni zasadniczo znajdują się w takiej samej sytuacji jak pracownicy mający miejsce zamieszkania na terytorium kraju. Obie grupy odczuwają skutki obniżenia wysokości emerytur w systemie niemieckim, do którego należą i do którego wpłacali składki. Obie grupy są zainteresowane tym, by w czasie aktywności zawodowej dla kompensacji wypracować dodatkową emeryturę. Uregulowanie niemieckie, zgodnie z którym pracownicy przygraniczni, którzy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podlegają opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania, zostali pozbawieni możliwości korzystania z rzeczonego przywileju, stanowi ukrytą dyskryminację i z tego powodu narusza art. 39 ust. 2 WE oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68. Zakwalifikowanie premii emerytalnej jako przywileju „podatkowego” bądź jako przywileju „socjalnego” jest nieistotne, ponieważ pracownicy przygraniczni powinni być objęci równym traktowaniem także w odniesieniu do przywilejów „podatkowych”.

Także w odniesieniu do zakazu wykorzystania zgromadzonego kapitału na finansowanie mieszkania używanego do własnych celów mieszkaniowych we własnym domu, o ile nie znajduje się ono w Niemczech, należy przyjąć, że mowa jest tu o przywileju socjalnym. Gdyby nawet był to przywilej podatkowy, to nadal występowałoby naruszenie zasady swobodnego przepływu pracowników. Wskazany warunek ogranicza bowiem możliwość skorzystania z przywileju socjalnego. Sprawia on, że pracownicy przygraniczni nie mogą wykorzystać zaoszczędzonych środków do finansowania mieszkania, jeśli znajduje się ono za granicą, co z reguły ma miejsce w przypadku tej kategorii pracowników. W porównaniu do pracowników krajowych zakres możliwości wykorzystania premii przez typowego pracownika przygranicznego jest węższy w okresie pobierania świadczeń emerytalnych. W wyniku tego wartość tej premii jako przywileju socjalnego jest mniejsza. To niekorzystne traktowanie pracowników przygranicznych stanowi zatem również ukrytą dyskryminację z powodu przynależności państwowej, naruszającą art. 39 ust. 2 WE oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68.

Przewidziany w uregulowaniu niemieckim obowiązek zwrotu w przypadku zaprzestania podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu dotyczy przede wszystkim cudzoziemców. Liczba cudzoziemców, którzy po zaprzestaniu aktywności zawodowej powracają do kraju ojczystego jest wielokrotnie wyższa niż liczba Niemców, którzy jako emeryci przenoszą się za granicę. Ponadto obowiązek zwrotu zniechęca zainteresowanych do przenoszenia miejsca zamieszkania do innego państwa członkowskiego. Poza tym wspomniane uregulowanie może sprawić obniżenie wartości premii dla pracowników migrujących w stosunku do pracowników krajowych i wprowadzać w ten sposób ukrytą dyskryminację, już na poziomie przyznania tego przywileju. Dotyczy to przypadków, gdy pracownik migrujący chcąc uniknąć zwrotu nie wystąpi w ogóle z wnioskiem o przyznanie premii. Także w tym przypadku trudno znaleźć uzasadnienie dla takiego uregulowania. Natomiast spójność podatkowa została zabezpieczona już poprzez postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Obowiązek zwrotu w przypadku zaprzestania podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu stanowi zatem również ukrytą dyskryminację z powodu przynależności państwowej i narusza art. 39 WE, art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68, jak również art. 12 oraz 18 WE.

(1) Dz.U. L 257, str. 2.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/20

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-270/07)

(2007/C 199/31)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Erlbacher i A. Szmytkowska)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 1 i art. 5 ust. 3 i 4 dyrektywy 85/73 (1) oraz od dnia 1 stycznia 2007 r. z art. 27 ust. 2, 4 i 10 rozporządzenia nr 882/2004 (2), ewentualnie w dalszym ciągu narusza te przepisy, ponieważ § 4 V Ausführungsgesetz zum Fleischhygienerecht und zum Geflügelfleischrecht (piątej ustawy wykonawczej dotyczącej przepisów sanitarnych w sprawie mięsa i mięsa drobiowego) kraju związkowego Szlezwiku-Holsztyna nie został dostosowany do tych przepisów wspólnotowych;

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 1 ust. 1 dyrektywy 85/73/EWG państwa członkowskie zobowiązane były do zapewnienia pobierania opłaty w celu pokrycia kosztów powstających przy badaniach i kontrolach mięsa na podstawie różnych dyrektyw. Szczegółowe zasady obliczania i pobierania tych opłat wspólnotowych, które zastępują wszelkie inne opłaty pobierane przez państwowe, regionalne lub komunalne władze państw członkowskich, zostały określone w załącznikach do dyrektywy. Artykuł 5 ust. 1 wspomnianej dyrektywy przewiduje, że opłaty wspólnotowe ustala się na poziomie, który umożliwia pokrycie kosztów poniesionych przez właściwe władze z tytułu badań i kontroli. Zgodnie z ust. 3 tego artykułu państwa członkowskie upoważnione są do pobierania kwot wyższych od opłat wspólnotowych z zastrzeżeniem, że pobrana opłata nie jest wyższa od faktycznego kosztu inspekcji. W wyroku w sprawach połączonych C-284/00 i C-288/00 Stratmann i in. Trybunał orzekł już, że z brzmienia i celu dyrektyw 85/73 i 64/433 wynika, że koszty badań bakteriologicznych objęte są opłatą wspólnotową. Po zastąpieniu dyrektywy 85/73 rozporządzeniem nr 882/2004 z dniem 1 stycznia 2007 r. stan sprawny w tym przedmiocie się nie zmienił.

Komisja uważa, że przepisy ustawy wykonawczej Szlezwiku-Holsztyna, które przewidują obok opłat ryczałtowych za badania mięsa dodatkowo opłaty za badania bakteriologiczne, naruszają te przepisy prawa wspólnotowego i nie uwzględniają wykładni tych przepisów udzielonej przez Trybunał w wyroku w sprawie Stratmann i in.

Należy stwierdzić przede wszystkim, że badania bakteriologiczne należą do badań i kontroli sanitarnych w rozumieniu rozporządzenia nr 854/2004, których koszty powinny być pokryte z opłaty wspólnotowej. Państwa członkowskie mogą wprawdzie pobierać kwotę wyższą od opłat przewidzianych w załączniku do dyrektywy 85/73/EWG, o ile pobrana opłata całkowita nie przekracza faktycznych kosztów badania, niemniej każda podwyżka przyjęta przez państwo członkowskie powinna dotyczyć samej kwoty ryczałtowej. Specjalna opłata przewyższająca opłatę wspólnotową powinna pokrywać wszelkie faktycznie powstałe koszty. Przypadku wyższych kosztów nie można przywoływać w odniesieniu do przepisu prawa krajowego przewidującego obciążanie kosztami badań bakteriologicznych obok opłat ryczałtowych. Nie stanowi to bowiem ogólnej podwyżki ryczałtowej kwoty opłaty wspólnotowej, która obejmuje wszelkie faktycznie powstałe koszty.

Przepis taki jak obowiązujący przepis ustawy wykonawczej Szlezwiku-Holsztyna stoi na przeszkodzie praktycznej skuteczności odnośnych przepisów wspólnotowych. Dzięki tym zharmonizowanym przepisom powinny być bowiem usunięte zakłócenia konkurencji w dziedzinie finansowania badań i kontroli sanitarnych świeżego mięsa, których można się spodziewać w przypadku różnic pomiędzy państwami członkowskimi na tym obszarze. Trybunał uznał również, że cel ten byłby zagrożony, jeżeli określone badania przewidziane w prawie wspólnotowym nie byłyby objęte zharmonizowanym w ten sposób wspólnotowym systemem finansowania, lecz mogłoby być wprowadzane specjalne opłaty krajowe za te badania.

(1) Dz.U. L 32, str. 14.

(2) Dz.U. L 165, str. 1.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/21

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-275/07)

(2007/C 199/32)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Wilms oraz M. Velardo)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że

—

odmawiając zapłaty na rzecz Komisji odsetek za zwłokę w wysokości 847,06 euro związanych ze zwłoką w dokonaniu wpisu dochodów z ceł w rachunkach oraz odmawiając dostosowania przepisów krajowych do uregulowania wspólnotowego dotyczącego wpisu w rachunkach bezspornych operacji celnych objętych zabezpieczeniem w zakresie tranzytu wspólnotowego oraz

—

odmawiając zapłaty na rzecz Komisji odsetek za zwłokę w wysokości 3 322 euro związanych z niedotrzymaniem terminu określonego przez uregulowanie wspólnotowe w odniesieniu do wpisu do rachunków A dochodów z ceł w ramach tranzytu wspólnotowego zgodnie z konwencją TIR

Republika Włoska naruszyła zobowiązania wynikające z rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 (1) z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, a w szczególności z art. 6 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia, które z mocą od dnia 31 maja 2000 r. zostało zastąpione rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 (2) z dnia 22 maja 2000 r. wykonującym decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, a w szczególności z art. 6 ust. 3 lit. a) tego rozporządzenia.

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja wystąpiła przeciwko dwóm decyzjom Republiki Włoskiej. Pierwsza z nich dotyczyła odmowy zapłaty na rzecz Komisji odsetek za zwłokę w wysokości 847,06 euro związanych ze zwłoką w dokonaniu wpisu dochodów z ceł w rachunkach oraz odmowy dostosowania przepisów krajowych do uregulowania wspólnotowego dotyczącego wpisu w rachunkach bezspornych operacji celnych objętych zabezpieczeniem w zakresie tranzytu wspólnotowego. Druga decyzja dotyczyła odmowy zapłaty na rzecz Komisji odsetek za zwłokę w wysokości 3322 euro związanych z niedotrzymaniem terminu określonego przez uregulowanie wspólnotowe w odniesieniu do wpisu do rachunków A dochodów z ceł w ramach tranzytu wspólnotowego zgodnie z konwencją TIR.

Skarżąca podnosi, że Republika Włoska naruszyła nie tylko art. 8 i 11 rozporządzenia nr 1552/89, lecz także zobowiązania wynikające z art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia, które z mocą od dnia 31 maja 2000 r. zostało zastąpione rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującym decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, a szczególności art. 6 ust. 3 lit. a) tego rozporządzenia.

(1) Dz.U. L 155, str. 1.

(2) Dz.U. L 130, str. 1.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/22

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-283/07)

(2007/C 199/34)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Zadra i J.-B. Laignelot)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Włoska uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z dyrektywy Rady 75/442/EWG (1) z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów, zmienionej dyrektywą Rady 91/156/EWG (2) z dnia 18 marca 1991 r., ustanawiając lub utrzymując w mocy przepisy

—	art. 1 ust. 25-27 i ust. 29 lit. a) ustawy nr 308 z dnia 15 grudnia 2004 r. i

—	art. 1 ust. 29 lit. b) ustawy nr 308 z dnia 15 grudnia 2004 r. oraz art. 183 ust. 1 lit. s) i art. 229 dekretu z mocą ustawy nr 152 z dnia 3 kwietnia 2006 r.,

na podstawie których niektóre rodzaje złomu przeznaczone do wykorzystania w działalności stalowniczej i metalurgicznej oraz paliwo z odpadów wysokiej jakości (combustibile da rifiuti di elevata qualità, CDR-Q) zostały z góry wyłączone z zakresu zastosowania włoskich przepisów dotyczących odpadów transponujących wspomnianą dyrektywę;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi w świetle orzecznictwa Trybunału, że art. 1 ust. 25-27 i 29 ustawy nr 308 oraz art. 183 ust. 1 lit. s) i art. 229 dekretu z mocą ustawy nr 152, na podstawie których niektóre rodzaje złomu przeznaczone do wykorzystania w działalności stalowniczej i metalurgicznej oraz paliwo z odpadów wysokiej jakości (combustibile da rifiuti di elevata qualità, CDR-Q) zostały w sposób systemowy i z góry wyłączone z zakresu pojęcia odpadów, spowodowały niedopuszczalne zawężenie definicji odpadów zawartej dyrektywie 75/442 i w konsekwencji zakresu zastosowania tej dyrektywy, a tym samym w sposób nieunikniony naruszyły ich praktyczną skuteczność. Przepisy te naruszyły zatem tę dyrektywę, od której nie można wprowadzić żadnego wyjątku w drodze przepisu prawa krajowego i która nie przewiduje wyłączenia wspomnianych przedmiotów z jej zakresu zastosowania.

Wyłączenie złomu przeznaczonego do wykorzystania w stalownictwie oraz CDR-Q z zakresu pojęcia odpadów zostało dokonane przez ustawodawcę włoskiego w drodze domniemania prawnego, że przedmioty i materiały określone w przywoływanych przepisach należy kwalifikować zawsze jako surowce. Przepis taki zawęża w sposób nieunikniony przewidzianą w dyrektywie dynamiczną i funkcjonalną definicję. Wyklucza on bowiem, że występowanie „odpadów” w rozumieniu dyrektywy 75/442 może być „stwierdzone w świetle wszystkich okoliczności”, na podstawie których w każdym indywidualnym przypadku należy stwierdzić, czy chodzi o odpady w rozumieniu dyrektywy.

Systemowe wyłączenie takich odpadów z zakresu zastosowania dyrektywy narusza nie tylko praktyczną skuteczność dyrektywy i w szczególności systemu kontroli gospodarowania odpadami ustanowionego w niej w celu ochrony środowiska, lecz powoduje również, że wyłączone jest stosowanie do tych odpadów całego prawa ochrony środowiska, którego zakres zastosowania określony jest właśnie na podstawie pojęcia odpadów zdefiniowanego w dyrektywie. Ewentualne szkodliwe skutki takiego wyłączenia dla środowiska wykraczają daleko poza wynikające z samego niestosowania dyrektywy.

(1) Dz.U. L 194, str. 47.

(2) Dz.U. L 78, str. 32.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 14 czerwca 2007 r. — The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs przeciwko Isle of Wight Council, Mid-Suffolk District Council, South Tyneside Metropolitan Borough Council, West Berkshire District Council

(Sprawa C-288/07)

(2007/C 199/35)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

Strona pozwana: Isle of Wight Council, Mid-Suffolk District Council, South Tyneside Metropolitan Borough Council, West Berkshire District Council

Pytania prejudycjalne

Czy „zakłócenie konkurencji” należy określać w odniesieniu do każdego poszczególnego podmiotu prawa publicznego, a więc w kontekście niniejszej sprawy poprzez odniesienie do obszaru lub obszarów, na jakich dany konkretny podmiot zapewnia możliwość parkowania poza ulicami, czy też poprzez odniesienie do całego terytorium danego państwa członkowskiego?

2)	Co oznacza wyrażenie „prowadziłoby do”? W szczególności jaki stopień prawdopodobieństwa lub poziom pewności musi zaistnieć, aby warunek ten został spełniony?

3)	Jak należy rozumieć słowo „znaczące”? W szczególności czy „znaczące” oznacza oddziaływanie na konkurencję większe niż nieznaczne bądź minimalne, oddziaływanie „istotne” czy „wyjątkowe”?

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van koophandel te Antwerpen (Belgia) w dniu 27 czerwca 2007 r. — Galatea BVBA przeciwko Sanoma Magazines Belgium NV

(Sprawa C-299/07)

(2007/C 199/36)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van koophandel te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Galatea BVBA

Strona pozwana: Sanoma Magazines Belgium NV

Pytania prejudycjalne

Czy art. 49 WE dotyczący swobodnego przepływu usług oraz dyrektywa 2005/29 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych sprzeciwiają się przepisowi krajowemu takiemu jak art. 54 belgijskiej ustawy z dnia 14 lipca 1991 r. o praktykach handlowych oraz informowaniu i ochronie konsumentów, który — za wyjątkiem przypadków wyczerpująco wyliczonych w ustawie — zabrania dokonywania każdego rodzaju sprzedaży wiązanej, oferowanej konsumentowi przez sprzedającego, w ramach której odpłatne lub nieodpłatne nabycie towarów, usług, innego rodzaju korzyści lub kuponów uprawniających do ich nabycia jest związane z nabyciem innych, nawet takich samych towarów lub usług — i to bez względu na okoliczności danego przypadku, w szczególności bez względu na możliwy wpływ konkretnej oferty na przeciętnego konsumenta i bez względu na kwestię, czy ta oferta może zostać w konkretnym przypadku uznana za naruszenie wymogu staranności zawodowej lub uczciwych zwyczajów handlowych?

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/23

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-307/07)

(2007/C 199/37)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk y P. Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalii

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że Republika Portugalska odmawiając uznania dyplomów dających prawo do wykonywania zawodu farmaceuty specjalizującego się w badaniach klinicznych, w zakresie tego zawodu uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywy 89/48/EWG (1)

—	obciążenie Republika Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, że działalność zawodowa farmaceuty specjalizującego się w badaniach klinicznych jest zawodem regulowanym, do którego zastosowanie znajduje dyrektywa 89/48. Ustawa dokonująca transpozycji ogranicza zastosowanie tej dyrektywy do zawodów wymienionych w wykazie. Ponieważ w wykazie tym nie został zawarty zawód farmaceuty specjalizującego się w badaniach klinicznych, państwo portugalskie nie dostosowało się w całości do postanowień dyrektywy 89/48.

(1) Dyrektywa Rady 89/48/EGW z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. L 19, str. 16).

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/24

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-314/07)

(2007/C 199/38)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Rozet i P. Costa de Oliveira, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że przyznając pierwszeństwo jeżeli chodzi o zaszeregowanie kandydatów w konkursie otwartym na nauczycieli w Autonomicznym Regionie Azorów kandydatom, których dotyczy art. 25 ust. 7 lit. a) regulaminu w sprawie konkursów, przyjętego regionalnym dekretem ustawodawczym nr 27/2003/A z dnia 9 czerwca 2003 r. Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 39 WE i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 (1) z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Kryteria pierwszeństwa w odniesieniu do zaszeregowania kandydatów na liście rezerwowej personelu szkół i obiektów pedagogicznych w Autonomicznym Regionie Azorów zatrudnianego na okres przynajmniej 3 lat, o których mowa w art. 25 ust. 7 regionalnego dekretu ustawodawczego nr 27/2003/A z dnia 9 czerwca 2003 r. prowadzą do dyskryminacji ze względu na przynależność państwową sprzeczną z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi swobodnego przepływu pracowników, niezależnie od tego czy mają one zastosowanie do obywateli portugalskich mających miejsce zamieszkania w innych częściach kraju. Pojęcie dyskryminacji obejmuje nie tylko dyskryminację jawną opartą na przynależności państwowej, lecz także wszelkie formy dyskryminacji, które przez zastosowanie innych kryteriów rozróżnienia prowadzą do takiego samego rezultatu.

Komisja stoi na stanowisku, że argument władz portugalskich, według którego istnienie związku między kandydatem i Autonomicznym Regionem Azorów może wskazywać na chęć pozostanie w tym regionie nie może być uznany za obiektywną przesłankę mogącą uzasadnić ograniczenie w zatrudnieniu kandydatów w otwartych konkursach tego rodzaju.

(1) Dz.U L 257, str. 2.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/26

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 lipca 2007 r. — Sanders i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-45/01) (1)

(Pracownicy zatrudnieni przez wspólne przedsiębiorstwo JET - Stosowanie wobec nich odmiennego statusu prawnego niż wobec członków personelu tymczasowego - Odszkodowanie za poniesioną szkodę materialną)

(2007/C 199/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Stephen G. Sanders (Oxon, Zjednoczone Królestwo) oraz 94 pozostałych skarżących, których nazwiska są zamieszczone w załączniku do wyroku (przedstawiciele: początkowo P. Roth, QC, oraz I. Hutton, E. Mitrophanous i A. Howard, barristers, a następnie P. Rotha, I. Hutton i B. Lask, barrister.)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall, pełnomocnik)

Interwenient popierający stronę pozwaną Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo J.-P. Hix i A. Pilette, następnie J.-P. Hix i B. Driessen, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Ustalenie, w następstwie wyroku Sądu z dnia 5 października 2004 r. w sprawie T-45/01 Sanders i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II-3315, wysokości odszkodowania za szkodę majątkową poniesioną przez każdego ze skarżących w związku z niezatrudnieniem w charakterze członków personelu tymczasowego Wspólnot Europejskich do świadczenia pracy w ramach wspólnego przedsiębiorstwa Joint European Torus (JET).

Sentencja wyroku

1)	Komisja zapłaci każdemu ze skarżących odszkodowanie w kwocie wskazanej dla każdego z nich w kolumnie 6 załącznika 3 do niniejszego wyroku.

2)	Od kwoty tej należne są odsetki w wysokości 5,25 %, licząc od dnia 31 grudnia 1999 r. do dnia rzeczywistej zapłaty.

3)	Komisja pokryje swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżących w całym postępowaniu przed Sądem.

4)	Rada poniesie swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 134 z 5.5.2001.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/26

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 lipca 2007 r. — Eagle i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-144/02) (1)

(2007/C 199/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Richard J. Eagle (Oxon, Zjednoczone Królestwo) oraz 12 pozostałych skarżących, których nazwiska są zamieszczone w załączniku do wyroku, (przedstawiciel: D. Beard, barrister)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall, pełnomocnik)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (Przedstawiciele: J.-P. Hix i B. Driessen, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Ustalenie, w następstwie wyroku Sądu z dnia 5 października 2004 r. w sprawie T 144/02 Eagle i in. przeciwko Komisji, (Zb.Orz. str. II 3381), wysokości odszkodowania za szkodę majątkową poniesioną przez każdego ze skarżących w związku z niezatrudnieniem w charakterze członków personelu tymczasowego Wspólnot Europejskich do świadczenia pracy w ramach wspólnego przedsiębiorstwa Joint European Torus (JET)

Sentencja wyroku

1)	Komisja zapłaci każdemu ze skarżących odszkodowanie w kwocie wskazanej dla każdego z nich w kolumnie 6 załącznika 3 do niniejszego wyroku.

2)	Od kwoty tej należne są odsetki w wysokości 5,25 %, licząc od dnia 31 grudnia 1999 r. do dnia rzeczywistej zapłaty.

3)	Komisja pokryje swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżących w całym postępowaniu przed Sądem.

4)	Rada poniesie swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 169 z 13.7.2002.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/27

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Sisón przeciwko Radzie

(Sprawa T-47/03) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki restrykcyjne skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom mające na celu zwalczanie terroryzmu - Zamrożenie funduszy - Kompetencja Wspólnoty - Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawa do obrony - Uzasadnienie - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Skarga o odszkowanie)

(2007/C 199/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: José María Sisón (Utrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: J. Fermon, A. Comte, H. Schultz, D. Gurses i T. Olsson, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Vitsentzatos i M. Bishop, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Negotiating Panel of the National Democratic Front of the Philippines (Utrecht); Luis G. Jalandoni (Utrecht); Fidel V. Agcaoili (Utrecht); María Consuelo K. Ledesma (Utrecht) (przedstawiciel: B. Tomlow, adwokat

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Niderlandów (przedstawiciel: H. Sevenster, pełnomocnik), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo R. Caudwell, następnie C. Gibbs, pełnomocnicy, wspierani przez S. Moore'a, barrister)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze skarga o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Rady 2002/874/WE z dnia 12 grudnia 2002 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzję 2002/848/WE (Dz.U. L 337, str. 85), a po drugie skarga o odszkodowanie

Sentencja wyroku

Decyzja Rady 2006/379/WE z dnia 29 maja 2006 wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2005/930/WE jest nieważna w części dotyczącej skarżącego.

2)	Skarga o odszkodowanie zostaje oddalona.

Rada poniesie swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącego, w tym koszty związane z postępowaniem w sprawie środków tymczasowych, jak również koszty poniesione przez Negotiating Panel of the National Democratic Front of the Philippines, Luisa G. Jalandoniego, Fidela V. Agcaoiliego oraz Maríę Consuelo K. Ledesma

4)	Królestwo Niderlandów i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej poniosą swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 101 z 26.4.2003.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/27

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Fédération des industries condimentaires de France i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-90/03) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Niezgodność wspólnotowego zakazu przywozu mięsa zawierającego związki o działaniu hormonalnym z zasadami Światowej Organizacji Handlu (WTO) - Wprowadzenie przez Stany Zjednoczone Ameryki dodatkowego cła na przywóz towarów pochodzących ze Wspólnoty na podstawie upoważnienia udzielonego przez WTO - Zamknięcie procedury badawczej dotyczącej przeszkód w handlu przez Komisję - Skarga o odszkodowanie ugrupowania eksporterów, których dotyczyło dodatkowe cło)

(2007/C 199/50)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération des industries condimentaires de France (FICF) (Paryż Francja), Confédération générale des producteurs de lait de brebis et des industriels de Roquefort (Millau, Francja), Comité économique agricole régional fruits et légumes de Bretagne (Cerafel) (Morlaix, Francja) i Comité interprofessionnel des palmipèdes à foie gras (CIFOG) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: początkowo M. Jacquot i O. Prost, następnie O. Prost, K. Lentz, E. Berthelot i M. Bauduin, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: P. Kuijper, C. Brown i G.Boudot, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo E. Braquehais Conesa, następnie J. Rodriguez Cárcamo, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o odszkodowanie za szkody spowodowane bezprawnością, którą obarczone było działanie Komisji podjęte wobec handlowych środków odwetowych wprowadzonych przez Stany Zjednoczone Ameryki w tzw. sprawie „wołowina z hormonami”.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżący pokrywają solidarnie własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/28

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Mülhens przeciwko OHIM — Conceria Toska (TOSKA)

(Sprawa T-263/03) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TOSKA - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TOSCA - Względne podstawy odmowy rejestracji - Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2007/C 199/52)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Mülhens GmbH & Co. KG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Schulte-Beckhausen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: M. Capostagno i O. Montalto, pełnomocnicy)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Conceria Toska Srl (Corsico, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cimolino)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 maja 2003 r. (sprawa R 369/2002-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Mülhens GmbH & Co. KG a Conceria Toska Srl.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mülhens GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 289 z 29.11.2003.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 lipca 2007 r. — CB przeciwko Komisji

(Sprawa T-266/03) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Karty bankowe - Decyzja nakazująca kontrolę - Artykuł 14 ust. 3 rozporządzenia nr 17 - Uzasadnienie - Proporcjonalność)

(2007/C 199/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Groupement des cartes bancaires (CB) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Georges i J. Ruiz Calzado)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo T. Christoforou i O. Beynet, następnie T. Christoforou i F. Arbault, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2003) 1524/9 z dnia 7 maja 2003 r. w sprawie COMP/D1/38.606 nakazującej Groupement des cartes bancaires i jego oddziałom podporządkowanie się kontroli na podstawie art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 17 z dnia 6 lutego 1962 r., pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. [81] i [82] traktatu (Dz.U. 1962, 13, str. 204) w zmienionym brzmieniu, a po drugie, wniosek o wycofanie z akt sprawy wszystkich dokumentów i innych pism przedstawionych Komisji w trakcie kontroli oraz zwrócenie ich skarżącej.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 251 z 18.10.2003.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Al-Aqsa przeciwko Radzie

(Sprawa T-327/03) (1)

(2007/C 199/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Stichting Al-Aqsa (Heerlen, Niderlandy) (przedstawiciele: V. Koppe i L. Janssen, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i S. Marquardt, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Rady 2003/480/WE z dnia 27 czerwca 2003 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzję 2002/974/WE (Dz.U. L 160, str. 81) oraz decyzji Rady 2003/646/WE z dnia 12 września 2003 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2003/480 (Dz.U. L 229, str. 22)

Sentencja wyroku

2)	Postępowanie w sprawie żądania zmierzającego do stwierdzenia nieważności, na podstawie art. 241 WE, rozporządzenia (WE) nr 2580/2001, zostaje umorzone.

3)	Rada poniesie swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez Stichting Al-Aqsa.

4)	Królestwo Niderlandów poniesie swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 289 z 29.11.2003.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Schneider Electric przeciwko Komisji

(Sprawa T-351/03) (1)

(Pozaumowna odpowiedzialność Wspólnoty - Szkoda poniesiona przez przedsiębiorstwo z powodu wystarczająco istotnego naruszenia prawa wspólnotowego popełnionego w postępowaniu w sprawie kontroli zgodności koncentracji ze wspólnym rynkiem)

(2007/C 199/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Schneider Electric SA (Rueil-Malmaison, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler i M. Pittie)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo P. Oliver, É Gippini Fournier i C. Ingen-Housz, następnie P. Oliver, O. Beynet i R. Lyal, wreszcie P. Oliver, R. Lyal i F. Arbault, działający w charakterze pełnomocników)

Interwenient popierający żądania strony skarżącej: Republika Francuska (przedstawiciel: G. de Bergues, działający w charakterze pełnomocnika)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: W.-D. Plessing i M. Lumma, działający w charakterze pełnomocników)

Przedmiot sprawy

Skarga o naprawienie szkody, jaką miała ponieść skarżąca z powodu naruszeń prawa w postępowaniu w sprawie kontroli zgodności koncentracji między Schneider Electric SA i Legrand SA ze wspólnym rynkiem.

Sentencja wyroku

Wspólnota Europejska jest zobowiązana, po pierwsze, do zwrotu kosztów poniesionych przez Schneider Electric SA w związku ze wznowieniem postępowania w sprawie kontroli zgodności koncentracji ze wspólnym rynkiem, które miało miejsce po ogłoszeniu wyroków Sądu z dnia 22 października 2002 r. w sprawach T-310/01 i T-77/02 Schneider Electric przeciwko Komisji, a po drugie, do naprawienia w dwóch trzecich szkody poniesionej przez Schneider Electric z powodu obniżki ceny zbycia Legrand SA, jaką spółka Schneider Electric musiała przyznać nabywcy w zamian za odroczenie do dnia 10 grudnia 2002 r. ostatecznego terminu przeprowadzenia sprzedaży Legrand.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	W terminie trzech miesięcy licząc od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku strony poinformują Sąd o wysokości pierwszej szkody, którą wspólnie ustalą w zgodzie z zasadami wskazanymi w pkt 320 niniejszego wyroku.

4)	W braku porozumienia strony przedstawią Sądowi, w tym samym terminie, proponowane przez nie kwoty.

5)	Kwota związana z drugą szkodą poniesioną przez Schneider Electric, przedstawioną w pkt 1 powyżej, zostanie ustalona przez biegłego.

6)	Schneider Electric i Komisja zostają wezwane do zajęcia stanowiska w przedmiocie wyboru biegłego lub zaproponowania Sądowi listy biegłych, z której Sąd może wyznaczyć biegłego.

7)	W celu wydania opinii biegłego, sekretariat Sądu przekaże mu uwierzytelniony odpis załączników 8 i 29 do skargi.

8)	Biegły zostanie wezwany do przedstawienia sprawozdania w terminie, który zostanie mu wyznaczony.

9)	Sprawozdanie zostanie doręczone stronom za pośrednictwem sekretariatu Sądu.

10)	Kwota odszkodowania zostanie poddana ponownej ocenie i zwiększona o odsetki za zwłokę na podstawie kryteriów przedstawionych w pkt 345 i 346 niniejszego wyroku.

11)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 7 z 10.1.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/30

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Mülhens przeciwko OHIM — Cara (TOSKA LEATHER)

(Sprawa T-28/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TOSCA LEATHER - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TOSCA - Względne podstawy odmowy rejestracji - Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2007/C 199/56)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Mülhens GmbH & Co. KG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Schulte-Beckhausen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo M. Capostagno, a następnie O. Montalto, pełnomocnicy)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: Mirco Cara (Vigevano, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cimolino)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 listopada 2003 r. (sprawa R 10/2003-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Mülhens GmbH & Co. KG a Mirco Cara.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mülhens GmbH &Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 106 z 30.4.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Mülhens przeciwko OHIM Minoronzoni (TOSCA BLU)

(Sprawa T-150/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TOSCA BLU - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TOSCA - Względne podstawy odmowy rejestracji - Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2007/C 199/57)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Mülhens GmbH & Co. KG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Schulte-Beckhausen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo M. Capostagno, a następnie O. Montalto, pełnomocnicy)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Minoronzoni Srl (Ponte San Pietro, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Floridia, F. Polettini i R. Floridia)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 lutego 2004 r. (sprawa R 949/2001-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Mülhens GmbH & Co. KG a Minoronzoni Srl.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mülhens GmbH &Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 239 z 25.9.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Asklepios Kliniken przeciwko Komisji

(Sprawa T-167/04) (1)

(Pomoc państwa - Szpitale publiczne - Rekompensata strat operacyjnych i udzielenie gwarancji - Skarga do Komisji - Brak zajęcia stanowiska przez Komisję - Skarga na bezczynność - Legitymacja procesowa - Dopuszczalność - Rozsądny termin - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999)

(2007/C 199/58)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Asklepios Kliniken GmbH (Königstein-Falkenstein, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Füßer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: pełnomocnicy V. Kreuschitz i M. Niejahr)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo pełnomocnicy C.-D. Quassowski i A. Tiemann, następnie W.-D. Plessing i C. Schulze-Bahr) oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo pełnomocnik M. Bethell, a następnie pełnomocnicy C. Gibbs i E. O'Neill)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie, zgodnie z art. 232 WE, że, nie wydając decyzji na podstawie art. 4 ust. 2, 3 lub 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88] Traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1) w sprawie złożonej przez skarżącą skargi dotyczącej udzielania rzekomo bezprawnie przyznanej pomocy państwa na rzecz szpitali publicznych w Niemczech, Komisja uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy art. 88 WE, a także art. 10 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1, rozporządzenia nr 659/1999.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Asklepios Kliniken GmbH pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję.

3)	Republika Federalna Niemiec i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają koszty własne.

(1) Dz.U. C 201 z 7.8.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Flex Equipos de Descanso przeciwko OHIM — Leggett & Platt (LURA-FLEX)

(Sprawa T-192/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie wspólnotowego słownego znaku towarowego LURA-FLEX - Wcześniejsze krajowe graficzne znaki towarowe zawierające element słowny „flex’ - Przedstawienie po terminie w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów tłumaczeń dowodów powołanych na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych - Ciążący na Izbie Odwoławczej obowiązek dokonania oceny konieczności wzięcia pod uwagę przetłumaczonych dokumentów)

(2007/C 199/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Flex Equipos de Descanso, SA (Madryd, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo adwokat R. Ocquet, a następnie adwokat I. Valdelomar Serrano)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Laitinen i G. Schneider, pełnomocnicy)

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, była: Leggett & Platt, Inc. (Carthage, Missouri, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: G. Cronin i S. Castley, solicitors i G. Hollingworth, barrister)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 marca 2004 r. (sprawa R 333/2003-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Flex Equipos de Descanso, S.A. a Leggett & Platt, Inc.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 18 marca 2004 r. (sprawa R 333/2003-1).

2)	OHIM pokrywa własne koszty, jak i koszty poniesione przez skarżącą.

3)	Interwenient ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 217 z 28.8.2004.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Szwecja przeciwko Komisji

(Sprawa T-229/04) (1)

(Dyrektywa 91/414/EWG - Środki ochrony roślin - Substancja czynna parakwat - Zezwolenie na dopuszczenie do obrotu - Procedura udzielenia zezwolenia - Ochrona zdrowia ludzi i zwierząt)

(2007/C 199/60)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Szwecji (przedstawiciel: A. Kruse, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Ström van Lier i B. Doherty, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Królestwo Danii (przedstawiciele: J. Molde, A. Jacobsen i J. Bering Liisberg, pełnomocnicy, Republika Austrii (przedstawiciel: E. Riedl, pełnomocnik) i Republika Finlandii (przedstaiwciele: T. Pynnä i E. Bygglin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności dyrektywy Komisji 2003/112/WE z dnia 1 grudnia 2003 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/414/EWG dotyczącą [w celu] włączenia parakwatu jako substancji [biologicznie] czynnej (Dz.U L 321, str. 32)

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność dyrektywy Komisji 2003/112/WE z dnia 1 grudnia 2003 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/414/EWG dotyczącą [w celu] włączenia parakwatu jako substancji [biologicznie] czynnej.

2)	Komisja pokrywa koszty poniesione przez Królestwo Szwecji oraz własne koszty.

3)	Królestwo Danii, Republika Austrii i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 106 z 30.4.2004 (poprzednio sprawa C-102/04).

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/33

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 3 lipca 2007 r. — Au Lys de France przeciwko Komisji

(Sprawa T-458/04) (1)

(Konkurencja - Pozycja dominująca - Rynek udostępniania powierzchni dla handlu detalicznego w porcie lotniczym Roissy-Charles-de-Gaulle należącym do Aéroports de Paris - Nieuwzględnienie skargi do Komisji - Skarga o stwierdzenie nieważności - Brak interesu wspólnotowego)

(2007/C 199/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Au Lys de France SA (Raincy, Francja) (przedstawiciel: adwokat G. Lesourd)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo P. Oliver i O. Beynet, następnie P. Oliver, działający w charakterze pełnomocników)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Aéroports de Paris (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci H. Calvet i O. Billard)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 17 września 2004 r. umarzającej postępowanie w sprawie skargi do Komisji złożonej przez skarżącą w odniesieniu do przedsiębiorstwa publicznego Aéroports de Paris z powodu naruszenia przez nie art. 82 WE (sprawa COMP/D3/38.666 Au Lys de France/Aéroports de Paris).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Au Lys de France SA pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/33

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 lipca 2007 r. — Bouygues i Bouygues Télécom przeciwko Komisji

(Sprawa T-475/04) (1)

(Pomoc państwa - Telefonia komórkowa - Zmiana opłat należnych od Orange i SFR z tytułu udzielenia koncesji na UMTS - Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa)

(2007/C 199/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bouygues SA (Paryż, Francja) i Bouygues Télécom SA (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: adwokaci L. Vogel, J. Vogel, B. Amory, A. Verheyden, F. Sureau i D. Théophile)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot europejskich (przedstawiciele: J.L. Buendia Sierra i C. Giolito, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i S. Ramet, pełnomocnicy), Société française du radiotéléphone — SFR (Paryż, Francja) (przedstawiciele: C. Vajda, QC i adwokat A. Vincent) oraz Orange France SA (Montrouge, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville i S. Hautbourg)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 lipca 2004 r. (Pomoc państwa NN 42/2004 — Francja) dotyczącej zmiany opłat należnych od Orange i SFR z tytułu udzielenia koncesji na Universal Mobile Telecommunication System (UMTS).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Bouygues SA i Bouygues Télécom SA poniosą solidarnie swoje własne koszty, jak również koszty Komisji, Orange France SA oraz Société française de radiotéléphone — SFR

3)	Republika Francuska poniesie własne koszty.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/34

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-58/05) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Powołanie - Wejście w życie nowego regulaminu pracowniczego - Przepisy przejściowe dotyczące zaszeregowania przy zatrudnieniu - Artykuł 12 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego)

(2007/C 199/64)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Isabel Clara Centeno Mediavilla (Sewilla, Hiszpania); Delphine Fumey (Evere, Belgia); Eva Gerhards (Bruksela, Belgia); Iona M. S. Hamilton (Bruksela); Raymond Hill (Bruksela); Jean Huby (Bruksela); Patrick Klein (Bruksela); Domenico Lombardi (Bruksela); Thomas Millar (Londyn, Zjednoczone Królestwo); Miltiadis Moraitis (Woluwe-Saint-Lambert, Belgia); Ansa Norman Palmer (Bruksela); Nicola Robinson (Bruksela); François-Xavier Rouxel (Bruksela); Marta Silva Mendes (Bruksela); Peter van den Hul (Tervuren, Belgia); Fritz Von Nordheim Nielsen (Hoeilaart, Belgia) oraz Michaël Zouridakis (Bruksela) (przedstawiciele: początkowo G. Vandersanden, L. Levi i A. Finchelstein, następnie G. Vandersanden i L. Levi, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Kraemer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele początkowo: M. Arpio Santacruz, M. Sims i I. Sulce, następnie M. Arpio Santacruz i I. Sulce, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji o powołaniu skarżących na urzędników w okresie próbnym w zakresie w jakim dokonują one ich zaszeregowania w oparciu o przepisy przejściowe art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. (Dz.U. L 124, str. 1)

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja pokryje własne koszty i połowę kosztów poniesionych przez skarżących.

3)	Skarżący pokryją połowę własnych kosztów.

4)	Rada pokryje własne koszty.

(1) Dz.U. C 93 z 16.4.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/35

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 lipca 2007 r. — Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji

(Sprawa T-250/05) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Wspólnotowa procedura przetargowa - Świadczenie usług w zakresie gromadzenia, wytwarzania i rozpowszechniania publikacji elektronicznych, a w szczególności suplementu do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Równość traktowania - obowiązek uzasadnienia - Brak oczywistego błędu w ocenie)

(2007/C 199/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: N. Korogiannakis, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Wilderspin i M. Šimerdová, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich z dnia 15 kwietnia 2005 r. mocą której nie wybrał on oferty skarżącej złożonej w ramach procedury przetargowej ogłoszonej w dniu 19 listopada 2004 r. (Dz.U. 2004, S 226), na świadczenie usług związanych z gromadzeniem, wytwarzaniem i rozpowszechnianiem publikacji elektronicznych, a w szczególności suplementu do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej oraz decyzji o udzieleniu zamówienia innemu oferentowi

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 217 z 3.9.2005.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/36

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — El Corte Inglés przeciwko OHIM — Bolaños Sabri (PiraÑAM diseño original Juan Bolaños)

(Sprawa T-443/05) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie wspólnotowego graficznego znaku towarowego PiraÑAM diseño original Juan Bolaños - Wcześniejsze krajowe słowne znaki towarowe PIRANHA - Względne podstawy odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2007/C 199/69)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania), (przedstawiciel: adwokat J. Rivas Zurdo)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: pełnomocnik J. García Murillo)

Uczestnik postępowania przed Izbą Odwoławczą, interwenient przed Sądem: Juan Bolaños Sabri (Torrellano, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda i G. Marín Raigal)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 września 2005 r. (sprawa R 1191/2004-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy El Corte Inglés, SA i Juanem Bolañosem Sabrim.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 21 września 2005 r. (sprawa R 1191/2004-1).

2)	OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez El Corte Inglés, SA.

3)	Juan Bolaños Sabri pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/37

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. — Alrosa przeciwko Komisji

(Sprawa T-170/06) (1)

(Konkurencja - Nadużycie pozycji dominującej - Światowy rynek produkcji i dostawy surowca diamentowego - Decyzja uznająca za wiążące zobowiązania zaproponowane przez przedsiębiorstwo znajdujące się w pozycji dominującej - Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Zasada proporcjonalności - Swoboda umów - Prawo do przedstawienia stanowiska)

(2007/C 199/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alrosa Company Ltd (Mirny, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci R. Subiotto, S. Mobley i K. Jones)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, A. Whelan i R. Sauer, działający w charakterze pełnomocników)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2006/520/WE z dnia 22 lutego 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 [WE] i art. 54 porozumienia o EOG (Sprawa COMP/B-2/38.381 — De Beers) (Dz.U. L 205, str. 24), uznającej za wiążące zaproponowane przez spółkę De Beers zobowiązanie do zaprzestania zakupu surowca diamentowego od spółki Alrosa od 2009 r., po zakończeniu etapu stopniowego zmniejszania zakupu w latach 2006-2008 i kończącej postępowanie na podstawie art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 [WE] i 82 [WE] (Dz.U. 2003, L 1, str. 1).

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji 2006/520/WE z dnia 22 lutego 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 [WE] i art. 54 porozumienia o EOG (Sprawa COMP/B-2/38.381 — De Beers).

2)	Komisja pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Alrosa Company Ltd.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/37

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 lipca 2007 r. — Sun Chemical Group i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-282/06) (1)

(Konkurencja - Koncentracje - Europejski rynek kalafonii przeznaczonej dla zastosowania w sektorze farb drukarskich - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem - Wytyczne w sprawie oceny horyzontalnego połączenia przedsiębiorstw - Udziały w rynku i stopnie koncentracji - Efekty nieskoordynowane - Efekty skoordynowane - Obowiązek uzasadnienia)

(2007/C 199/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sun Chemical Group BV (Weesp, Niderlandy); Siegwerk Druckfarben AG (Siegburg, Niemcy) i Flint Group Germany GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Dodoo i K. H. Eichhorn)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Whelan, S. Noë i V. Bottka, działający w charakterze pełnomocników)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: The Apollo Group (Nowy Jork, Stany Zjednoczone) i Hexion Specialty Chemicals, Inc. (Columbus, Ohio, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: I. M. Sinan, barrister i J. Uphoff, solicitor)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 29 maja 2006 r. uznającej za zgodną ze wspólnym rynkiem i porozumieniem o EOG koncentrację polegającą na przejęciu przez Hexion Specialty Chemicals (The Apollo Group) całkowitej kontroli nad działem „Farby i żywice adhezyjne” Akzo Nobel (sprawa COMP/M.4071 — Apollo/Akzo Nobel, IAR).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sun Chemical Group BV, Siegwerk Druckfarben AG i Flint Group Germany GmbH pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję i interwenientów.

(1) Dz.U. C 281 z 18.11.2006.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/38

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 18 czerwca 2007 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-431/04 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego - Rozporządzenie (WE) nr 1429/2004 - Wspólna organizacja rynku wina - Przepisy dotyczące używania nazw odmian winorośli i ich synonimów - Ograniczenie czasowe używania - Wniosek, który stał się bezprzedmiotowy)

(2007/C 199/73)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: M. Fiorilli)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo E. Righini i L. Visaggio, następnie F. Jimeno Fernández i E. Righini, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego mający na celu w pierwszej kolejności zawieszenie do czasu ogłoszenia przez Trybunał wyroku w sprawach połączonych C-23/07 i C-24/07 wykonania przepisu ograniczającego do dnia 31 marca 2007 r. prawa do używania oznaczenia „tocai friulano”, mającego postać uwagi wyjaśniającej w pkt 103 załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1429/2004 z dnia 9 sierpnia 2004 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 753/2002 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 odnośnie opisu, oznaczania, prezentacji i ochrony niektórych produktów sektora wina (Dz.U. L 263, str. 11), oraz w drugiej kolejności zawieszenia wykonania tego samego przepisu na terytorium Republiki Włoskiej do czasu ogłoszenia przez Trybunał wyroku w sprawach połączonych C-23/07 i C-24/07 wraz z zakazaniem eksportu produkcji we Wspólnocie oraz bez uszczerbku dla wprowadzania do obrotu wina produkcji węgierskiej noszącego oznaczenie „tokaj” lub wina o oznaczeniu homonimicznym, które dopuszczone jest od obrotu we Włoszech i we Wspólnocie.

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/38

Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2007 r. — Republika Czeska przeciwko Komisji

(Sprawa T-194/07)

(2007/C 199/74)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciel: T. Boček, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 1294 końcowy z dnia 26 marca 2007 r. w sprawie krajowego planu rozdzielania przydziałów emisji gazów cieplarnianych, notyfikowanego przez Republikę Czeską zgodnie z dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1). Według zaskarżonej decyzji niektóre aspekty krajowego planu rozdzielania są niezgodne z załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE.

Skarżąca podnosi, że nie przyjmując zaskarżonej decyzji w terminie przewidzianym w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, Komisja naruszyła ten przepis a także zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań

Ponadto skarżąca utrzymuje, że Komisja przekroczyła swoje kompetencje, z naruszeniem art. 9 ust. 3 w związku z art. 9 ust 1 i art. 11 ust 2 dyrektywy 2003/87/WE, ponieważ zastosowała w zaskarżonej decyzji swoją własną metodę ustalania całkowitej ilości przydziałów a na podstawie tej metody ustaliła de facto w sposób wiążący całkowitą ilość przydziałów, do rozdzielenia których Republika Czeska jest uprawniona.

Nawet przy założeniu, że Komisja mogła zastosować swoją własną metodę w celu oceny zgodności krajowego planu rozdzielania z wymogami dyrektywy 2003/87/WE, naruszyła ona art. 9 ust. 3 tej dyrektywy, ponieważ zastosowana metoda nie jest ani przejrzysta, ani obiektywna, a także ponieważ ustalona ilość przydziałów emisji nie odpowiada kryteriom ustalonym w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE.

Skarżąca twierdzi w końcu, że nie uzasadniając w sposób wystarczający zaskarżonej decyzji, Komisja naruszyła również art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32).

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/39

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2007 r. — Republika Grecka przeciwko Komisja

(Sprawa T-214/07)

(2007/C 199/75)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias, G. Kanellopoulos)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości, ewentualnie zmiana zaskarżonej decyzji Komisji w sposób następujący: ograniczenie odpowiedniej korekty do faktycznie uwzględnionego okresu 24 miesięcy, niedokonywanie korekty w sektorze upraw rolnych w roku zbiorów 2003 lub w każdym razie ograniczenie korekty do 2 % i tylko w odniesieniu do pszenicy twardej, niedokonywanie korekty finansowej w dziedzinie środków dla niektórych produktów rolnych na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego lub w każdym razie ograniczenie jej do 2 %;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze na decyzję C(2007) 1663 wersja ostateczna z dnia 18 kwietnia 2007 r., opublikowanej pod numerem 2007/243/WE (Dz.U. L 106, str. 55), na mocy której Komisja wyłączyła z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie — a w niniejszym przypadku przez Republikę Grecką — z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Republika Grecka podnosi następujące zarzuty nieważności:

W pierwszym ogólnym zarzucie nieważności, który dotyczy korekty w sektorze upraw rolnych, środka POSEI i sektora przetwórstwa pomidorów, skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła istotny wymóg proceduralny w związku z nieprzeprowadzeniem konsultacji w sprawie oceny wagi naruszeń zarzucanych Grecji, szkody poniesionej przez Wspólnotę i kwoty przewidzianej korekty; w drugiej kolejności zdaniem skarżącej należy stwierdzić nieważność decyzji ze względu na brak uprawnienia Komisji ratione temporis do zastosowania korekt wykraczających poza okres 24 miesięcy poprzedzający dokument, w którym sformułowała ona swe ostateczne stanowisko w przedmiocie tej korekty i jej kwoty.

W drugim zarzucie, który dotyczy korekty w odniesieniu do upraw rolnych, skarżąca podnosi, że dokonano błędnej wykładni i zastosowania art. 4 rozporządzenia (EWG) nr 3508/92 (1), art. 1 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1593/2000 (2) i art. 58 rozporządzenia (WE) nr 445/2002 (3), ponieważ na mocy tych przepisów identyfikacja gruntów może odbywać się również za pomocą map odpowiadających mapom ortofotograficznym; w drugiej kolejności skarżąca twierdzi, że błędnie oceniono okoliczności faktyczne oraz niewystarczająco uzasadniono sporne korekty. Skarżąca podnosi również błędną wykładnię i zastosowanie art. 60 rozporządzenia (WE) nr 445/2002, ewentualnie błędną ocenę okoliczności faktycznych dotyczących kontroli na miejscu i okresu, w którym miały one miejsce, jak również braku podstawy prawnej dla nałożenia korekty ze względu na to, że zdaniem skarżącej Komisja dokonała błędnej interpretacji art. 15 rozporządzenia (WE) nr 2419/2001 (4). Skarżąca twierdzi również, że — w szczególności jeżeli chodzi o korektę 10 % obejmującą pszenicę twardą — Komisja nie oceniła właściwie okoliczności faktycznych i przekroczyła zakres swoich uprawnień dyskrecjonalnych.

W trzecim zarzucie skarżąca twierdzi, że nałożenie korekt w wysokości 5 i 10 % na uprawy rolne naruszyło zasadę proporcjonalności, ponieważ w odniesieniu do roku poprzedniego wprowadzono istotne ulepszenia do systemu, co zresztą zostało podkreślone przez Komisję.

W czwartym zarzucie w odniesieniu do środka POSEI — mniejsze wyspy Morza Egejskiego, skarżąca podnosi, że: (a) art. 3 ust. 3, rozporządzenia (EWG) nr 2019/93 (5) i art. 3 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2958/93 (6), dotyczące kontroli systemu zaopatrzenia małych wysp Morza Egejskiego, zostały błędnie zinterpretowane i zastosowane, ewentualnie, że dokonano błędnej oceny okoliczności faktycznych, ponieważ władze greckie zrealizowały to, co zostało przewidziane w rozporządzeniach, (b) odnośnie do upraw pomidorów i gajów oliwnych małych wysp Morza Egejskiego również dokonano błędnej oceny okoliczności faktycznych, ponieważ LPIS (7) i rejestry funkcjonowały normalnie i że w każdym razie — jeżeli chodzi o naruszenia o niewielkim znaczeniu — wobec skarżącej zastosowano ogólną korektę obejmującą system upraw rolnych i że druga kara nie może być zastosowana z tego samego powodu w różnych uregulowaniach i w końcu (c) korekta zastosowana do środka POSEI naruszyła zasadę proporcjonalności.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3508/92 z dnia 27 listopada 1992 r. ustanawiające zintegrowany system zarządzania i kontroli pewnych systemów pomocy Wspólnoty (Dz.U. L 355, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1593/2000 z dnia 17 lipca 2000 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 3508/92 ustanawiające zintegrowany system zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy (Dz.U. L 182, str. 4).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 445/2002 z dnia 26 lutego 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich ze środków Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 74, str. 1).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92 (Dz.U. L 327, str. 11).

(5) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2019/93 z dnia 19 lipca 1993 r. wprowadzające szczególne środki dla mniejszych wysp Morza Egejskiego dotyczące niektórych produktów rolnych (Dz.U. L 184, str. 1).

(6) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2958/93 z dnia 27 października 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2019/93 w odniesieniu do szczególnych uzgodnień dotyczących dostaw niektórych produktów rolnych (Dz.U. L 267, str. 4).

(7) System identyfikacji działek rolnych.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/40

Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2007 r. — Transports Schiocchet — Excursions przeciwko Komisji

(Sprawa T-220/07)

(2007/C 199/76)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Transports Schiocchet — Excursions (Beuvillers, Francja) (przedstawiciel: D. Schönberger, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Komisji z uwagi na naruszenie praw podstawowych skarżącej przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 517/72 z dnia 20 marca 1972 r.;

—	stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Komisji z uwagi na naruszenie praw podstawowych skarżącej od dnia wejścia w życie rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r.;

—

zasądzenie od Komisji, na wskazanych powyżej podstawach, na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 50 723 808,39 EUR lub każdej innej, również wyższej, kwoty ustalonej przez biegłego tytułem naprawienia poniesionej szkody, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od dnia wydania wyroku w sprawie do dnia zapłaty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—	zastrzeżenie na rzecz skarżącej wszelkich roszczeń, żądań i środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wniosła niniejszą skargę z tytułu odpowiedzialności pozaumownej o naprawienie szkody jaką miałaby ponieść w wyniku przyjęcia przez Komisję decyzji 89/524/EWG z dnia 7 września 1989 r. dotyczącej sporu między Luksemburgiem i Francją w przedmiocie regularnych wyspecjalizowanych usług przewozu osób między tymi państwami (1), która była przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez skarżącą i oddalonej wyrokiem Trybunału z dnia 16 kwietnia 1991 r. w sprawie C-354/89 Schiocchet przeciwko Komisji (2) jak też w wyniku przyjęcia rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (3).

W swojej skardze skarżąca podnosi, że przyjmując rzeczone akty instytucje wspólnotowe naruszyły przysługujące jej prawa podstawowe z uwagi na konwalidację niezgodnej z prawem sytuacji, w jakiej znajdowali się jej konkurenci na rynku przewozów autokarowych między Luksemburgiem i Francją prowadzący swoją działalność bez uprzednich zezwoleń.

(1) Dz.U. L 272, str. 18.

(2) Rec. 1991, str. I-01775.

(3) Dz.U. L 74, str. 1.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/41

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2007 r. — Republika Węgierska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-221/07)

(2007/C 199/77)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Republika Węgierska (przedstawiciel: J. Fazekas)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2007) 1689 wersja ostateczna z dnia 16 kwietnia 2007 r. w sprawie krajowego planu rozdzielania pozwoleń na emisje gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Węgry zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy decyzji Komisji z dnia 16 kwietnia 2007 r. w sprawie węgierskiego krajowego planu rozdzielania pozwoleń na emisje gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1). Z zaskarżonej decyzji wynika, że węgierski krajowy plan rozdzielania nie spełnia niektórych kryteriów wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE.

W uzasadnieniu skarżąca podnosi, że dyrektywa 2003/87/WE, a w szczególności art. 9 ust. 3 tej dyrektywy, nie przyznaje Komisji uprawnienia do ustalenia całkowitej ilości przysługujących pozwoleń na emisje państw członkowskich całkowicie niezależnie od planów rozdzielania sporządzonych i notyfikowanych przez państwa członkowskie na podstawie art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 2 tej dyrektywy oraz od całkowitej ilości przysługujących pozwoleń na emisje ustalonej w tych planach przez państwa członkowskie.

W przypadku gdyby Sąd Pierwszej Instancji miał uznać, że Komisja postąpiła zgodnie z uprawnieniem przyznanym w dyrektywie 2003/87/WE, skarżąca twierdzi, że przy podanym w krajowym planie rozdzielania oszacowaniu całkowitej ilości przysługujących pozwoleń na emisje Komisja popełniła oczywisty błąd. Z jednej strony nie uwzględniła przy tym danych i obliczeń podanych w planie rozdzielania, naruszając tym zasadę proporcjonalności, z drugiej strony zastosowała dane w sposób oczywisty błędne oraz nieodpowiednie obliczenia, które automatycznie doprowadziły do błędnego ustalenia ilości całkowitej.

Ponadto skarżąca uważa, że pozwana naruszyła swoim postępowaniem zasadę lojalnej współpracy, przyjmując z jednej strony dane i metody obliczeniowe wykorzystane do ustalenia ilości całkowitej przysługujących pozwoleń na emisje bez przeprowadzenia rzeczowych konsultacji z państwami członkowskimi, w tym z Węgrami, a z drugiej strony nie uwzględniła dodatkowych informacji przekazanych przez skarżącą, których sama pozwana zażądała w toku postępowania.

W końcu skarżąca uważa, że Komisja nie wypełniła dostatecznie obowiązku uzasadnienia, nie uzasadniając po pierwsze wystarczająco, dlaczego nie uwzględniła notyfikowanego przez Węgry planu rozdzielania względnie zawartych w nim danych i obliczeń, po drugie nie uzasadniając w sposób wystarczający, że wykorzystane przez nią dane i obliczenia są właściwe, a po trzecie nie uzasadniając w ogóle, dlaczego nie uwzględniła w postępowaniu zażądanych i przekazanych przez Węgry dodatkowych danych.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/41

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 25 kwietnia 2007 r. w sprawie F-59/06 Kerstens przeciwko Komisji, wniesione w dniu 25 czerwca 2007 r. przez Petrusa Kerstensa

(Sprawa T-222/07 P)

(2007/C 199/78)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Petrus J. F. Kerstens (Overijse, Belgia) (przedstawiciel: C. Mourato adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania innej izbie Sądu do spraw służby Publicznej;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zgodnie z właściwymi przepisami.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu wnoszący odwołanie wnosi o uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej odrzucającego jako oczywiście niedopuszczalną wniesioną przez niego skargę o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, sprawozdania z rozwoju jego kariery zawodowej za rok 2004 i po drugie decyzji organu powołującego dotyczącej wniesionego przez niego zażalenia na sprawozdanie z rozwoju jego kariery zawodowej.

W uzasadnieniu odwołania skarżący powołuje trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 i 3 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 20 tego statutu, jak również niezgodności z prawem procedury godzącej w interesy wnoszącego odwołanie. Wnoszący odwołanie podnosi, że zastosowanie art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, mającego mutatis mutandis zastosowanie do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, na którego podstawie wydane zostało zaskarżone postanowienie, było niedopuszczalne po tym jak nastąpiły dwie wymiany pism procesowych oraz wymiana not i uwag, to znaczy, gdy powstały okoliczności stosowania zwykłej procedury. Zdaniem wnoszącego odwołanie w tych okolicznościach Sąd do spraw Służby Cywilnej nie mógł był orzec w przedmiocie dopuszczalności przed przeprowadzeniem ustnej fazy postępowania.

Zarzut drugi, powołany subsydiarnie, dotyczy naruszenia art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji i niezgodności z prawem procedury, która z niego wynika. Zdaniem skarżącego zaskarżone postanowienie nie mogło było zostać wydane na podstawie tego przepisu bez dalszego prowadzenia postępowania, a w szczególności bez przeprowadzenia ustnej fazy postępowania, ponieważ, w każdym bądź razie, nie został wysłuchany rzecznik generalny i podnoszona niedopuszczalność nie jest oczywista.

Zarzut trzeci, powołany tym bardziej subsydiarnie, dotyczy naruszenia zasady kontradyktoryjności, ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł domyślnie, że jeden z załączników do odpowiedzi na skargę stanowi dowód niedopuszczalności przedmiotowego postępowania, zanim jeszcze wnoszący odwołanie miał możliwość zajęcia stanowiska w kwestii tego dokumentu.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/42

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 kwietnia 2007 r. w sprawie F-82/05 Thierry przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 czerwca 2007 r. przez Michela Thierry'ego

(Sprawa T-223/07 P)

(2007/C 199/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Michel Thierry (Howald, Wielkie Księstwo Luksemburga) (przedstawiciel: F. Frabetti, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 16 kwietnia 2007 r. w sprawie F-82/05 doręczonego stronie skarżącej w dniu 17 kwietnia 2007 r.;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych przez stronę skarżącą w pierwszej instancji, a tym samym stwierdzenie, że skarga w sprawie F-82/05 jest dopuszczalna i zasadna;

—	ewentualnie, ponowne skierowanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej;

—	orzeczenie o kosztach, wydatkach i wynagrodzeniach i obciążenie nimi Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

W swoim odwołaniu wnoszący odwołanie żąda uchylenia postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej odrzucającego w części jako niedopuszczalną, a w części jako oczywiście bezzasadną skargę mającą za przedmiot unieważnienie listy urzędników awansowych w ramach postępowania w sprawie awansu za 2004 r. w związku z tym, że nazwisko skarżącego nie znajduje się na tej liście.

W uzasadnieniu odwołania wnoszący odwołanie podnosi zarzut błędu w wykładni i ocenie ustaleń faktycznych, które rzekomo doprowadziły do popełnienia przez Sąd do spraw Służby Publicznej błędu proceduralnego i co do prawa w związku z tym, że nie uwzględnił on żądania przesłuchania członka służby skarżącego sformułowanego w replice w pierwszej instancji.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/42

Skarga wniesiona w dniu 22 czerwca 2007 r. — Imperial Chemical Industries przeciwko OHIM (LIGHT & SPACE)

(Sprawa T-224/07)

(2007/C 199/80)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Imperial Chemical Industries plc. (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, Barrister i V. Chandler, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 30 marca 2007 r. wydanej w sprawie R 1631/2006-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „LIGHT & SPACE” dla towarów z klasy 2 — zgłoszenie nr 5 147 756

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 w zakresie w jakim Izba Odwoławcza uznała rozpatrywany znak towarowy jako hasło reklamowe, oznaczenie jakości lub nakłanianie do zakupu, bez zbadania czy ten znak towarowy mógł również stanowić oznaczenie pochodzenia.

Ponadto, Izba Odwoławcza popełniła błąd przy całościowej ocenie znaku towarowego jak również przy ocenie jego różnych części składowych. Naruszyła ona prawo stawiając wymóg, by znak łączył w sobie słowa, które są niespotykane czy też niezwykłe w stosunku do omawianych towarów, aby mógł uzyskać charakter odróżniający.

Wreszcie Izba Odwoławcza nie oceniła charakteru odróżniającego w stosunku do konkretnych towarów objętych zgłoszeniem znaku towarowego.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/43

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2007 r. — Vitro Corporation przeciwko OHIM VALLON (V)

(Sprawa T-229/07)

(2007/C 199/81)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Vitro Corporativo, S.A de C.V. (przedstawiciel: adwokat J. Botella Reyna)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Vallon GmbH

Żądania strony skarżącej

—	nakazanie przez Sąd dokonania rejestracji będącego przedmiotem sporu wspólnotowego znaku towarowego celem odróżnienia towarów należących do klasy 19.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Vitro Corporativo, S.A de C.V.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy przedstawiający literę „V” (zgłoszenie nr 2.669.513) dla towarów i usług z klas 1, 7, 8, 9, 11, 12, 16, 17, 19, 20, 21, 22, 27, 30, 35, 39, 40, 41, 42 i 43.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: VALLON GMBH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 51.037 (litera V na białym tle) dla towarów z klasy 9 (urządzenia kontrolne i inspekcyjne)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu i odmowa rejestracji wspólnotowego znaku towarowego dla towarów należących do klasy 19

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/43

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2007 r. — Laboratorios del Dr. Esteve przeciwko OHIM — Ester C (ESTER-E)

(Sprawa T-230/07)

(2007/C 199/82)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios del Dr. Esteve SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat K. Manhaeve)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Ester C Company (Prescott, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 737/2006-2 Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 17 kwietnia 2007 r.;

—	obciążenie strony pozwanej oraz — w miarę możliwości — Ester C Company (łącznie i solidarnie) całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Ester C Company

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny wspólnotowy znak towarowy „ESTER-E” dla towarów i usług z klas 3 i 5 — zgłoszenie nr 3 163 946

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Laboratorios del Dr. Esteve SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy „ESTEVE” dla towarów z klas 1, 5 i 42 oraz graficzny krajowy znak towarowy „ESTEVE” i „ESTEVE-LABORATORIO DEL DR. ESTEVE S.A.” dla towarów z klasy 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/44

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2007 r. — ITT Manufacturing Enterprises przeciwko OHIM — ITT Trademark & Trade (I.T.T.)

(Sprawa T-231/07)

(2007/C 199/83)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: ITT Manufacturing Enterprises Inc. (Wilmington, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: F. Delord, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: ITT Trademark & Trade GmbH (Monachium, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, utrzymanie decyzji nr 565/2005 i obciążenie OHIM kosztami postępowania;

—	tytułem żądania ewentualnego, zmiana zaskarżonej decyzji, utrzymanie w mocy decyzji nr 565/2005 i obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: ITT Trademark & Trade GmbH

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny wspólnotowy znak towarowy „ITT” dla towarów i usług z klas 7, 9 i 11 — zgłoszenie nr 1 152 339

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: ITT Manufacturing Enterprises Inc.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzne krajowe znaki towarowe jak również powszechnie znane niezarejestrowane znaki towarowe używane w działalności handlowej we Wspólnocie zawierające lub składające się z elementów „ITT” dla towarów i usług należących do wielu klas

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: skarżąca kwestionuje ustalenia Izby Odwoławczej zgodnie z którymi Wydział Sprzeciwów oparł swoją decyzję na nieprawidłowym znaku towarowym

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/46

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 11 lipca 2007 r. — Dieter Wils przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa F-105/05) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytury - Podwyższenie składki do systemu emerytalno-rentowego na podstawie przepisów regulaminu pracowniczego w jego brzmieniu z dnia 1 maja 2004 r.)

(2007/C 199/88)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Dieter Wils (Altrier, Luksemburg) (przedstawiciele: G. Vandersanden i C. Ronzi, avocats)

Strona pozwana: Parlemant Europejski (przedstawiciele: J. F. De Wachter i M. Mustapha Pacha, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Unieważnienie informacji o wynagrodzeniu skarżącego począwszy od lipca 2004 r. w zakresie, w jakim wskazują na podwyższenie składki do systemu emerytalno-rentowego do 9,75 % w związku z zastosowaniem przepisów nowego regulaminu pracowniczego (dawna sprawa T-399/05)

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Parlament Europejski pokryje własne koszty, jak również połowę kosztów poniesionych przez D. Wilsa.

3)	D. Wils pokryje połowę własnych kosztów postępowania.

4)	Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich pokryją własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 10 z dnia 14 stycznia 2006 r., str. 28.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/46

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Abarca Montiel i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-24/06) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zaszeregowanie i wynagrodzenie - Biuro „Infrastruktura i logistyka’ w Brukseli (OIB) - Pielęgniarki zajmujące się noworodkami - Dawni pracownicy najemni prawa belgijskiego - Zmiana obowiązującego systemu - Równe traktowanie)

(2007/C 199/89)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sabrina Abarca Montiel (Wauthier-Braine, Belgia) i inni (przedstawiciel: L. Vogel, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji oddalających zażalenia skarżących wniesionych na decyzje ustalające zaszeregowanie i wynagrodzenie pracowników kontraktowych.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji, mocą których Komisja Wspólnot Europejskich ustaliła wynagrodzenie skarżących w oparciu o umowy pracowników kontraktowych podpisane w kwietniu 2005 r.

2)	Skarga zostaje oddalona w pozostałej części.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa koszty własne i połowę kosztów poniesionych przez skarżące.

4)	Skarżące pokrywają połowę własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006 r., str. 33.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/47

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Ider, Desorbay i Noschese przeciwko Komisji

(Sprawa F-25/06) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zaszeregowanie i wynagrodzenie - Biuro „Infrastruktura i logistyka’ w Brukseli (OIB) - Pracownicy odpowiedzialni za prace wykonawcze - Dawni pracownicy najemni prawa belgijskiego - Zmiana obowiązującego systemu - Równe traktowanie)

(2007/C 199/90)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Béatrice Ider (Halle, Belgia), Marie-Claire Desorbay (Meise, Belgia) i Lino Noschese (Braine-le-Château, Belgia) (przedstawiciel: L. Vogel, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i L. Lozano Palacios)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji oddalających zażalenia skarżących wniesionych na decyzje ustalające zaszeregowanie i wynagrodzenie pracowników kontraktowych.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji, mocą której Komisja Wspólnot Europejskich ustaliła wynagrodzenie B. Ider w oparciu o umowę pracownika kontraktowego podpisaną w kwietniu 2005 r.

2)	Skarga zostaje oddalona w pozostałej części.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa koszty własne i połowę kosztów poniesionych przez B. Ider.

4)	B.Ider pokrywa połowę własnych kosztów.

5)	M.-C. Desorbay i L. Noschese pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006, str. 34.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/47

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 5 lipca 2007 r. — Bertolete i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-26/06) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zaszeregowanie i wynagrodzenie - Urząd Infrastruktury i Logistyki w Brukseli (OIB) - Nauczycielki w przedszkolach - Byli pracownicy najemni na podstawie prawa belgijskiego - Zmiana obowiązujących przepisów - Równość traktowania)

(2007/C 199/91)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marli Bertolete (Woluwé-Saint-Lambert) i inni (przedstawiciel: L. Vogel, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, na podstawie której oddalono zażalenia skarżących na decyzje ustalające ich zaszeregowanie i wynagrodzenie w charakterze pracowników kontraktowych.

Sentencja wyroku

1)	Zostaje stwierdzona nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich, na podstawie których ustalono wynagrodzenia skarżących w ramach umów o pracę z pracownikami kontraktowymi podpisanymi w kwietniu 2005 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich pokryje własne koszty, jak również połowę kosztów poniesionych przez skarżące.

4)	Skarżące pokryją połowę własnych kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006 r., str. 34.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/49

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2007 r. — Martin przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości

(Sprawa F-28/07)

(2007/C 199/95)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Claire Martin (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: D. Martin, adwokat)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 4 lipca 2006 r. powołującej skarżącą w charakterze prawnika-lingwisty na urzędnika w okresie próbnym z dniem 16 czerwca 2006 r. w zakresie, w jakim decyzja ta zaszeregowuje skarżącą do grupy AD7;

—

orzeczenie, iż z mocą wsteczną od dnia powołania, tj. od dnia 16 czerwca 2006 r. skarżąca zostanie zaszeregowana do grupy A*10 odpowiadającej przed wejściem w życie, w dniu 1 maja 2004 r., rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (1), grupie zaszeregowania LA6;

—	nakazanie organowi powołującemu całkowitego zrekonstruowania kariery skarżącej z mocą wsteczną od dnia 16 czerwca 2006 r.;

—	obciążenie Trybunału Sprawiedliwości kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi zarzuty bardzo zbliżone do zarzutów podniesionych w sprawie F-37/07 (2).

(1) Dz.U. C 124 z 27.4.2004, str. 1.

(2) Dz.U. C 129 z 9.6.2007, str. 28.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/49

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2007 r. — R przeciwko Komisji

(Sprawa F-49/07)

(2007/C 199/96)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: R (przedstawiciel: O. Martins, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—	o ile istnieje taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 13 lutego 2007 r. którą Komisja oddaliła zażalenie skarżącej i żądanie odszkodowania oraz zadośćuczynienia z dnia 8 listopada 2006 r. oraz decyzji z dnia 19 grudnia 2005 r.;

—

o ile istnieje taka potrzeba, unieważnienie całego okresu stażu odbywanego w charakterze urzędnika oraz wszystkich aktów wydanych w związku z nim, lub stwierdzenie nieważności wszystkich aktów przygotowawczych i wtórnych lub zmierzających do przedłużenia w czasie skutków sprawozdania na zakończenie stażu odbywanego w charakterze urzędnika, który dobiegł końca w dniu 10 stycznia 2005 r. i w szczególności sprawozdania pośredniego z dnia 11 sierpnia 2004 r., noty Pani X z dnia 13 kwietnia 2005 r. oraz decyzji organu powołującego z dnia 3 marca 2005 r. o przeniesieniu;

—	o ile istnieje taka potrzeba, stwierdzenie częściowej nieważności sprawozdania na zakończenie stażu odbywanego tymczasowego charakterze członka personelu tymczasowego „Badania”, który dobiegł końca w dniu 18 maja 2004 r., w odniesieniu do komentarzy dodanych przez osobę zatwierdzającą sprawozdanie;

—	o ile istnieje taka potrzeba, stwierdzenie nieważności noty dyrektora generalnego DG ADMIN z dnia 20 lipca 2005 r. oddalającej wniosek skarżącej z dnia 11 listopada 2004 r. o udzielenie pomocy na podstawie art. 24 regulaminu;

—	przypisanie Komisji Wspólnot Europejskich odpowiedzialności wynikającej ze wszystkich decyzji i zaskarżonych aktów oraz bezprawnego działania Komisji względem skarżącej;

—	zasądzenie na rzecz skarżącej, w stosownym przypadku, odszkodowania i zadośćuczynienia w wysokości 2 500 000 EUR tytułem poniesionych szkód i doznanych krzywd;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—	o ile istnieje taka potrzeba, zaproszenie Komisji do udziału w postępowaniu ugodowym na podstawie art. 7 ust. 4 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca zarzuca Komisji błędy, zaniechania i nieprawidłowości w dziedzinie zarządzania personelem, które wyczerpują znamiona bezprawnego działania względem skarżącej prowadzącego do powstania odpowiedzialności tej instytucji. Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się nadużycia władzy oraz naruszyła rozliczne wymogi proceduralne, prawo do obrony oraz obowiązek uzasadnienia. Ponadto zaskarżone akty są według skarżącej dotknięte oczywistym błędem w ocenie i naruszają art. 26 regulaminu pracowniczego oraz rozporządzenie nr 45/2001 (1), obowiązek staranności, obowiązek pomocy przewidziany w art. 24 regulaminu pracowniczego, zasady ekspektatywy rozwoju kariery i dobrego administrowania. Ponadto skarżąca twierdzi, że była ofiarą molestowania psychicznego.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8, str. 1).

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/50

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2007 r. — Joseph przeciwko Komisji

(Sprawa F-54/07)

(2007/C 199/97)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Anne Joseph (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: N. Lhoëst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności umowy o pracę ze skarżącą, podpisanej w dniu 20 lipca 2006 r., w zakresie, w jakim okres jej trwania został określony na 15 miesięcy począwszy od dnia 16 października 2006 r. do dnia 15 stycznia 2008 r.;

—	o ile istnieje taka potrzeba, stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji Komisji z dnia 13 lutego 2007 r. oddalającej zażalenie złożone przez skarżącą na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 20 października 2006 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności umowy o pracę zawartej z nią w charakterze pracownika kontraktowego na podstawie art. 3 bis Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (WZIP), ponieważ okres trwania umowy nie został określony na 3 lata, lecz na 15 miesięcy i to po pierwsze na podstawie decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego okresu zatrudnienia niestałego personelu w służbach Komisji i po drugie art. 12 ogólnych przepisów wykonawczych dotyczących procedury zatrudniania i zatrudnienia pracowników kontraktowych w Komisji (OPA-PK-K).

Zdaniem skarżącej decyzja z dnia 28 kwietnia 2004 r., w szczególności jej art. 3, jest niezgodna z prawem, ponieważ narusza art. 85 ust. 1 akapit pierwszy WZIP. W każdym bądź razie zgodnie z jej art. 1 ust. 2 decyzja te nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ skarżąca została zatrudniona w celu wykonywania istotnych zadań.

Skarżąca podnosi również niezgodność z prawem OPA-PK-K, w szczególności ich art. 12, który narusza art. 85 ust. 1 WZIP. W każdym bądź razie zdaniem skarżącej Komisja naruszyła art. 12 ust. 1 bis i 1 ter OPA-PK-K, który nie umożliwia, dla celów obliczenia maksymalnego okresu zatrudnienia w charakterze pracownika kontraktowego, zliczania okresu trwania umowy zawartej na podstawie 3 ter WZIP z okresem trwania umowy zwartej na podstawie art. 3 bis WZIP.

Ponadto skarżąca podnosi naruszenie zasad niedyskryminacji, dobrego administrowania i interesu służby.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/50

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2007 r. — Collotte przeciwko Komisji

(Sprawa F-58/07)

(2007/C 199/98)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pascal Collotte (Overijse, Belgia) (przedstawiciel: E. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji o niewpisaniu nazwiska skarżącego na listę osób awansowanych z grupy zaszeregowania A*11 do grupy zaszeregowania A*12 w ramach „Postępowania w sprawie awansu za 2006 r.”, a w rezultacie decyzji o jego nieawansowaniu, opublikowanej w Informacjach administracyjnych nr 55-2006 z dnia 17 listopada 2006 r.;

—	obciążenie strony pozwanej zapłatą, tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania oraz naruszenia kariery zawodowej skarżącego, kwoty 25 000 EUR, z zastrzeżeniem jej zwiększenia lub zmniejszenia w trakcie postępowania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, były członek personelu tymczasowego, powołany na urzędnika w dniu 16 kwietnia 2004 r. do grupy zaszeregowania A*11, po tym jak został laureatem konkursu wewnętrznego, został uznany za niekwalifikującego się do awansu w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r. w związku z tym, że nie wykazał się umiejętnością pracy w trzecim języku, zgodnie z art. 45 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz że nie mógł powołać się na wyjątek przewidziany dla urzędników posiadających w dniu 1 kwietnia 2006 r. dwuletni staż pracy w danej grupie zaszeregowania.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi cztery zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 45 regulaminu pracowniczego oraz okoliczności, iż administracja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie. W szczególności skarżący podnosi, że na podstawie przepisów przejściowych do art. 11 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, art. 45 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie powinien był być stosowany podczas postępowania w sprawie awansu za 2006 r., tym bardziej, że przepisy wykonawcze do tego przepisu zostały przyjęte dopiero w grudniu 2006 r. Skarżący podnosi brak dostępu w odpowiednim czasie do szkolenia koniecznego dla zdobycia umiejętności pracy w trzecim języku, ponieważ o tym, że sporny przepis obowiązuje w jego przypadku został poinformowany dopiero w sierpniu 2006 r.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia obowiązku staranności, zasad dobrej administracji i właściwego zarządzania, jak również istnienia nadużycia władzy. Skarżący podnosi mianowicie, że administracja nie miała prawa zastosować w ostatniej chwili wobec niego art. 45 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

Trzeci zarzut dotyczy naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa. Służby Komisji udzieliła skarżącemu konkretnych i zgodnych zapewnień co do braku zastosowania w jego przypadku nowego wymogu określonego w art. 45 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

Czwarty zarzut dotyczy naruszenia zasad równości traktowania personelu, niedyskryminacji i proporcjonalności. Skarżący znalazł się w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z innymi członkami personelu tymczasowego, którzy po tym jak zostali laureatami konkursu wewnętrznego dającego prawo do powołania na urzędnika, zostali — w odróżnieniu od skarżącego — powołani na urzędników już w dniu 1 kwietnia 2004 r.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/51

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2007 r. — Feral przeciwko Komitetowi Regionów

(Sprawa F-59/07)

(2007/C 199/99)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pierre-Alexis Feral (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: M.-A. Lucas, adwokat)

Strona pozwana: Komitet Regionów Unii Europejskiej (KR)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Administracji i Sekretarza Generalnego KR z dnia 26 lipca 2006 r. w przedmiocie żądania zwrotu kwot wypłaconych skarżącemu z tytułu zastosowania do części jego dochodów, przekazywanej do Francji od marca 2003 r. do maja 2005 r., współczynnika korygującego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Administracji KR z dnia 4 grudnia 2006 r. określającej wysokość tej kwoty na 3 600,16 EUR;

—	zobowiązanie KR do dokonania zwrotu na rzecz skarżącego kwoty 3 600,16 EUR powiększonej o odsetki za zwłokę w wysokości 8 % rocznie, naliczane od dnia wezwania do zapłaty do dnia całkowitej zapłaty;

—

zobowiązanie KR do zapłaty na rzecz skarżącego kwoty, która powinna była mu zostać zapłacona z tytułu zastosowania współczynnika korygującego do części jego dochodów, które powinny były zostać przekazane do Francji począwszy od czerwca 2005 r., powiększonej o odsetki za zwłokę w wysokości 8 % rocznie, naliczane od dnia wezwania do zapłaty do dnia całkowitej zapłaty;

—	zobowiązanie KR do wznowienia, począwszy od dnia wydania wyroku w tej sprawie, dokonywania przelewu kwoty dochodów do Francji, powiększonej o kwotę wynikającą z zastosowania współczynnika korygującego stosowanego dla tego państwa;

—	obciążenie Komitetu Regionów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia art. 85 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), art. 2 akapit drugi ostatnie tiret uregulowania ustalającego tryb dokonywania przelewów części wynagrodzenia urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „uregulowaniem wspólnym”) oraz pkt 2 i 4 wniosków końcowych dyrektorów administracji nr 204/92 z dnia 3 grudnia 1992. Zdaniem skarżącego KR nie mógł stwierdzić braku podstawy dla dokonywania przelewu części jego dochodów do Francji na konto oszczędnościowe na cele mieszkaniowe na podstawie art. 17 ust. 2 załącznika VII do regulaminu ze względu na okoliczność, że wpłaty na to konto osiągnęły maksymalny pułap wpłat. W szczególności skarżący podnosi, że uregulowanie wspólne nie ustanawia wymogu, aby kwoty przekazów odpowiadały kwotom obowiązkowych rat, jak również, że przekroczenie maksymalnego pułapu wpłat odzwierciedla utrwaloną praktykę bankową zgodną z przepisami prawa francuskiego regulującymi konta oszczędnościowe na cele mieszkaniowe, na która wskazano we wnioskach końcowych dyrektorów administracji.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia art. 85 regulaminu pracowniczego w związku z tym, że KR uznał, iż brak podstawy prawnej dla dokonywania przelewów był na tyle oczywisty, że skarżący był tego świadomy względnie, biorąc pod uwagę, że jest z wykształcenia prawnikiem, powinien być tego świadomy. W tej kwestii skarżący uważa, że: i) w świetle wniosków końcowych dyrektorów administracji, umowa oszczędnościowa, którą zawarł, wydawała się być zgodna z pojęciem umowy oszczędnościowej w rozumieniu uregulowania wspólnego; ii) przekroczenie przez niego górnego pułapu wpłat wydawało się być zgodne z tym uregulowaniem; iii) w wyniku kontroli przeprowadzonych w grudniu 2003 r. i grudniu 2004 r. jego akta wydawały się być kompletne i prawidłowo prowadzone; iv) w związku z tym, że miał ograniczony dostęp do własnych akt osobowych nie był w stanie zapoznać się z dokumentami niezbędnymi dla dokonania oceny zgodności przelewów z prawem.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/52

Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2007 r. — Martin Bermejo przeciwko Komisji

(Sprawa F-60/07)

(2007/C 199/100)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joaquin Martin Bermejo (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J. N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	ustalenie niezgodności z prawem decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie przyjęcia nowych ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego oraz, o ile to konieczne, niezgodności z prawem tych przepisów regulaminu pracowniczego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 27 września 2006 r. w zakresie, w jakim dokonuje ona wyliczenia uwzględnienia uprawnień emerytalnych przeniesionych przez skarżącego do wspólnotowego systemu emerytalnego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący powołuje się na niezgodność z prawem ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego dotyczących przenoszenia uprawnień emerytalnych (1) ponieważ zasada określona w art. 7 ust. 3 tych przepisów narusza jego zdaniem rozporządzenie Rady (WE) nr 1103/97 z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie niektórych przepisów dotyczących wprowadzenia euro (2), a także zasadę równości traktowania, których wykładni dokonał Sąd do spraw Służby Publicznej w swym wyroku z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie Chatziioannidou przeciwko Komisji (F-100/05, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze).

(1) Informations administratives nr 60-2004 z dnia 9 czerwca 2004 r.

(2) Dz.U. L 162, str. 1.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/52

Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2007 r. — Bauch przeciwko Komisji

(Sprawa F-61/07)

(2007/C 199/101)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gerard Bauch (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: W. Uhlmann, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	zobowiązanie pozwanego do zmiany zaświadczenia z dnia 12 marca 2003 r., ewentualnie o wydanie skarżącemu potwierdzenia, że wypłacona skarżącemu kwota nie stanowi odprawy wypłaconej tytułem zwrotu uprawnień emerytalnych lub tytułem świadczeń emerytalnych lub ekwiwalentu świadczenia emerytalnego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący zatrudniony był w Komisji Wspólnot Europejskich jako pracownik tymczasowy. Na ten czas uzyskał bezpłatny urlop na stanowisku urzędnika w federalnym ministerstwie gospodarki. Ministerstwo obniżyło emeryturę skarżącego z powodu kumulacji świadczeń zabezpieczenia społecznego ze świadczeniami z międzynarodowego lub ponadnarodowego zatrudnienia, jako że Komisja Wspólnot Europejskich wydała skarżącemu zaświadczenie w sprawie wypłaty odprawy tytułem zwrotu uprawnień emerytalnych.

Skarżący zarzuca, że zaświadczenie Komisji jest wadliwe ponieważ pracownicy tymczasowi nie mogą nabyć uprawnień emerytalnych z uwagi na krótki okres służby (art. 77-84 regulaminu pracowniczego) i tym samym skarżącemu zwrócono tylko potrącone składki na ubezpieczenie emerytalne.

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/53

Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2007 r. — De Fays przeciwko Komisji

(Sprawa F-62/07)

(2007/C 199/102)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Chantal De Fays (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: P.-P. Gehuchten i Ph. Reyniers, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 marca 2007 r. oddalającej żądanie skarżącej o zadośćuczynienie;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 25 000 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wniosła zażalenie na decyzję organu powołującego z dnia 15 września 2006 r. przyznającą jej zadośćuczynienie w wysokości 500 EUR tytułem zadośćuczynienia krzywdzie doznanej przez skarżącą w związku ze sporządzeniem dotyczących jej sprawozdań z przebiegu kariery zawodowej za lata 2003, 2004 i 2005. Zaskarżoną decyzją organ powołujący oddalił to zażalenie.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi, że procedury sporządzania sprawozdań z przebiegu kariery zawodowej są powolne i powodują powstanie stanu niepewności co do przebiegu jej kariery. Ponadto powtórzenie w każdym z dotyczących skarżącej sprawozdań treści przykrych i niestosownych doprowadziło do doznania przez nią krzywdy. Zdaniem skarżącej Komisja nie wywiązała się z zobowiązań wynikających z zasad poszanowania godności ludzkiej, dobrego administrowania, staranności i, par analogiam, przepisów prawa wspólnotowego dotyczących molestowania w miejscu pracy (1).

(1) Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (Dz.U. L 204, str. 23); dyrektywa Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (Dz.U. L 373, str. 37); dyrektywa 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniająca dyrektywę Rady 76/207/EWG w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy (Dz.U. L 269, str. 15).

25.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 199/53

Skarga wniesiona w dniu 28 czerwca 2007 r. — S przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa F-64/07)

(2007/C 199/103)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: S (przedstawiciele: R. Mastroianni i F. Ferraro, avvocati)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji nr 305747 Parlamentu Europejskiego z dnia 29 marca 2007 r. oddalającej jego zażalenie;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 27 czerwca 2006 r. przenoszącej go do Brukseli i wyznaczającej go doradcą dyrektora generalnego ds. informacji;

—	stwierdzenie nieważności wszelkich aktów uprzednich, równoczesnych z lub następujących po i w jakikolwiek sposób związanych;

—	nakazanie Parlamentowi Europejskiemu naprawienia szkody powstałej wskutek wydania tej decyzji w wysokości 400 000 EUR lub innej kwoty, którą Sąd uzna za stosowną;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżący podnosi siedem następujących zarzutów:

1.	decyzja o przeniesieniu była niezgodna z prawem z uwagi na brak uzasadnienia przyczyn, dla których Parlament zadecydował o przeniesieniu skarżącego do siedziby w Brukseli;

decyzja o przeniesieniu go, oznaczająca przeniesienie poważnie chorej osoby do oddalonego miejsca była niezgodna z podstawowym prawem do ochrony zdrowia, o którym stanowi art. 3 lit. p) oraz art. 152 EC oraz art. 35 karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ochrona zdrowia skarżącego winna mieć pierwszeństwo przed interesem służby;

Parlament naruszył obowiązek dbałości i zasady dobrej administracji, bezstronności, przejrzystości i pewności prawnej. Instytucja właściwie zaniedbała przeprowadzenia przed wydaniem decyzji o przeniesieniu skarżącego odpowiedniego dochodzenia w sprawie wrogiego nastawienia, z jakim skarżący się spotkał oraz w sprawie skutków takiej decyzji na jego zdrowie ocenionych z medycznego punktu widzenia;

4.	decyzja o przeniesieniu go, będąca w istocie karą, była nieracjonalna i nieproporcjonalna w stosunku do spraw, za które Parlament obciąża go odpowiedzialnością szczególnie biorąc pod uwagę okoliczność jego poważnej choroby i wiek bliski emeryturze;

5.	Parlament nie zwracając uwagi na szczególną sytuację zdrowotną naruszył zasadę równego traktowania i zasadę „neminem laedere” (nie szkodzić nikomu)

wydając decyzję o przeniesieniu go Parlament użył własnych prerogatyw by ukarać skarżącego i spowodować wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy przez co nadużył władzy i naruszył procedurę, a także naruszył art. 7 i art. 86 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich oraz załącznik IX do niego;

7.	skarżącemu nie umożliwiono wyrażenia swego punktu widzenia na zaskarżoną decyzję o przeniesieniu go do Brukseli, z naruszeniem jego prawa do obrony.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 199

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 25 sierpnia 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 199/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 183 z 4.8.2007.	1