12.1.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 8/1

1.

Wniosek ten zastępuje poprzedni wniosek (3) złożony przez Komisję w lutym 2004 r. W pierwotnym wniosku postulowano wprowadzenie zmian do rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 w celu wzmocnienia proceduralnych praw jednostek, zapewnienia lepszej kontroli czasu trwania dochodzeń oraz usprawnienia wymiany informacji pomiędzy Urzędem a zainteresowanymi instytucjami lub organami, a także w celu zwiększenia skuteczności działań operacyjnych. W uzasadnieniu wyjaśnia się, że celem zmienionego wniosku jest dalsza poprawa funkcjonowania OLAF-u przy jednoczesnym uwzględnieniu zaleceń Trybunału i wniosków sformułowanych po zorganizowanym w lipcu 2005 r. przez Parlament Europejski posiedzeniu otwartym na temat usprawnienia działań OLAF-u.

2.

W skorygowanym wniosku w znacznym stopniu uwzględniono uwagi ujęte w poprzedniej opinii Trybunału z dnia 9 czerwca 2005 r., z jednym zasadniczym wyjątkiem dotyczącym stanowiska wyrażonego w pkt 7. W punkcie tym mowa jest o potrzebie zagwarantowania, że wymóg powiadomienia zainteresowanej instytucji, organu, biura lub agencji o wszczęciu dochodzenia nie będzie bez uzasadnienia uchylany pod pretekstem konieczności zachowania tajemnicy w celu zapewnienia skuteczności dochodzenia.

3.

Artykuł 14 wniosku przewiduje wprowadzenie funkcji doradcy ds. weryfikacji, który będzie monitorował przestrzeganie procedur. Trybunał z zadowoleniem przyjmuje ten zapis. Jednakże rola i zakres obowiązków doradcy ds. weryfikacji powinny zostać w rozporządzeniu wyraźnie określone, podobnie jak analiza legalności działań dochodzeniowych przewidziana dla tej funkcji. Ponadto kwalifikacje i doświadczenie wymagane do wykonywania tego zadania powinny być sprecyzowane w rozporządzeniu. Trybunał podkreśla także konieczność pełnej niezależności osoby pełniącej tę funkcję, zgodnie z art. 14 ust. 2 wniosku Komisji, ale uznaje zarazem, że niezależność ta może ulec ograniczeniu ze względu na kompetencje dyrektora generalnego, który po konsultacji z Komitetem Nadzoru ma prawo zastosować środki dyscyplinarne w stosunku do doradcy ds. weryfikacji. W celu uniknięcia konfliktu interesów należy również wziąć pod uwagę fakt, że doradca ds. weryfikacji, którego zadaniem jest monitorowanie toczących się dochodzeń, nie powinien ingerować w sprawę po tym, jak wyniki dochodzenia zostaną przekazane właściwym organom.

4.

Nowy zapis (4) przewiduje przyznanie dyrektorowi generalnemu uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie podejmowania decyzji o zasadności przedłożenia sprawozdania końcowego organom sądowym państw członkowskich wtedy, gdy dyrektor generalny uzna, iż istnieje możliwość podjęcia wewnętrznych działań, które zapewnią właściwszy dalszy tok postępowania. Jednakże okoliczności, w których te uprawnienia dyskrecjonalne mogą zostać wykorzystane, winny być jasno określone. Ponadto, jeżeli decyzja taka wiąże się z dokonaniem oceny prawa lub orzecznictwa krajowego, ocena ta powinna pozostać w gestii organów sądowych państwa członkowskiego.

5.

W swojej opinii nr 8/2005 Trybunał zaleca, aby Komisja uprościła i skonsolidowała wspólnotowe prawo odnoszące się do zwalczania nadużyć finansowych. Jednakże w nowym wniosku wprowadzono w jeszcze szerszym zakresie odesłanie do rozporządzenia Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (5) (którego zakres został znacznie poszerzony (6)). W związku z tym, że nie zaproponowano zmian do rozporządzenia (Euratom, WE) nr 2185/96, z jego tekstu nie wynika jasno, że rozporządzenie to ma zastosowanie także do innych celów. Jest to sprzeczne z treścią porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie wspólnych wytycznych dotyczących jakości prawodawstwa wspólnotowego (7). Na zakończenie Trybunał odnotowuje fakt, że chociaż nowy wniosek uwzględnia procedury i gwarancje, do których przestrzegania pracownicy Urzędu są zobowiązani podczas przeprowadzania dochodzeń wewnętrznych, Komisja nie występuje o skreślenie obowiązującego obecnie art. 4 ust. 6 lit. b), co może stać się źródłem późniejszych nieporozumień i odstępstw.

12.1.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 8/3

1.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2040/2000 z dnia 26 września 2000 r. w sprawie dyscypliny budżetowej ustanawia przepisy służące zapewnieniu właściwego zarządzania wydatkami Wspólnoty w okresie 2000–2006.

2.

W odniesieniu do okresu 2007–2013 zastosowanie ma porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami, zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją (3). Trybunał wskazuje na fakt, że nie ma on okazji do zgłaszania swoich uwag w sprawach dotyczących dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami, jeżeli są one regulowane na mocy porozumień międzyinstytucjonalnych, a nie rozporządzeń Rady.

3.

Trybunał zgadza się, że w związku z nowym porozumieniem międzyinstytucjonalnym poprzednie rozporządzenie (WE) nr 2040/2000 z dniem 1 stycznia 2007 r. przestanie być aktualne i powinno zostać uchylone, aby umożliwić pełne zastosowanie od tej daty nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego.

4.

W swoim wniosku w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 2040/2000 Komisja wskazuje, że przepisy szczególne nie są już potrzebne. W tym kontekście Trybunał odnotowuje, że proponowany mechanizm rezerw dla Funduszu Gwarancyjnego dla działań zewnętrznych (4) nie został jeszcze oparty na nowej podstawie prawnej.