5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/1

5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/2

1.

Niniejsze obwieszczenie ma na celu ogólne przedstawienie uzasadnienia dla systemu odsyłania spraw określonego w art. 4 ust. 4 i art. 4 ust. 5, art. 9 i art. 22 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw. (1) (dalej zwane „rozporządzeniem w sprawie połączeń”), z uwzględnieniem ostatnich zmian wprowadzonych w tym systemie, celem skatalogowania kryteriów prawnych, jakie muszą być spełnione, aby umożliwić odesłanie sprawy, oraz celem określenia czynników branych pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o odesłaniu sprawy. Obwieszczenie zawiera praktyczne wytyczne dotyczące funkcjonowania systemu odsyłania spraw, szczególnie w odniesieniu do przewidzianego w art. 4 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia w sprawie połączeń mechanizmu odsyłania spraw na etapie przed ich zgłoszeniem. Wytyczne określone w niniejszym obwieszczeniu dotyczą odpowiednio zasad odsyłania spraw zawartych w Porozumieniu EOG (2).

2.

Właściwość Wspólnoty w dziedzinie kontroli połączeń określana jest przez zastosowanie kryteriów dotyczących obrotu, zawartych w art. 1 ust. 2 i art. 1 ust. 3 rozporządzenia w sprawie połączeń. W zakresie koncentracji przedsiębiorstw Komisja i Państwa Członkowskie nie posiadają zbieżnej właściwości. Rozporządzenie w sprawie połączeń ustanawia wręcz wyraźny podział kompetencji. Koncentracje „o wymiarze wspólnotowym”, tzn. przekraczające progi obrotu określone w art. 1 rozporządzenia w sprawie połączeń, podlegają wyłącznej właściwości Komisji; Państwa Członkowskie nie mogą w odniesieniu do takich koncentracji stosować krajowych przepisów o ochronie konkurencji zgodnie z art. 21 rozporządzenia w sprawie połączeń. Koncentracje poniżej wyżej wymienionych progów pozostają w zakresie kompetencji Państw Członkowskich; na gruncie rozporządzenia w sprawie połączeń Komisja nie posiada właściwości do ich badania.

3.

Ustalanie właściwości wyłącznie w oparciu o stałe kryteria dotyczące obrotu daje pewność prawną przedsiębiorstwom dokonującym połączenia. Aczkolwiek kryteria finansowe generalnie służą jako efektywne wyznaczniki kategorii transakcji, dla których Komisja stanowi bardziej właściwy organ, rozporządzenie (EWG) nr 4064/89 uzupełnia ten jasny schemat określania właściwości o możliwość odsyłania spraw przez Komisję Państwom Członkowskim i vice versa na podstawie wniosku i pod warunkiem, że zostały spełnione pewne kryteria.

4.

Gdy po raz pierwszy wprowadzono rozporządzenie (EWG) nr 4064/89, Rada i Komisja przewidywały, iż odsyłanie spraw miałoby miejsce jedynie w „wyjątkowych okolicznościach” oraz tam, gdzie „nie można w żaden inny sposób zapewnić należytej ochrony interesów danego Państwa Członkowskiego w zakresie konkurencji” (3). Jednakże od momentu przyjęcia rozporządzenia nr 4064/89. nastąpiło wiele zmian. Po pierwsze, niemal wszystkie Państwa Członkowskie wprowadziły przepisy o kontroli połączeń. Po drugie, Komisja działając w ramach własnych uprawnień nadanych jej art. 9 odesłała szereg spraw Państwom Członkowskim w sytuacjach, gdzie uznano, iż dane Państwo Członkowskie jest bardziej właściwe niż Komisja do przeprowadzenia dochodzenia (4). Analogicznie, w pewnych przypadkach (5) niektóre Państwa Członkowskie postanowiły dokonać zbiorowego odesłania sprawy na mocy art. 22, uznając iż Komisja jest bardziej kompetentnym organem do przeprowadzenia dochodzenia (6). Po trzecie, nastąpił wzrost liczby transakcji nie osiągających progów określonych w art. 1 rozporządzenia w sprawie połączeń, co do których postępowanie musi być wszczęte, w wielu Państwach Członkowskich, tendencja, która będzie prawdopodobnie utrzymywać się wraz ze wzrostem liczby Członków Wspólnoty. Wiele z tych transakcji ma wpływ na konkurencję poza terytoriami poszczególnych Państw Członkowskich (7).

5.

Zmiany wprowadzone w systemie odsyłania określonym w rozporządzeniu w sprawie połączeń mają na celu ułatwienie ponownego przydziału spraw pomiędzy Komisję a Państwa Członkowskie zgodnie z zasadą pomocniczości tak, aby sprawą zasadniczo zajmował się organ lub organy bardziej właściwe do prowadzenia dochodzenia w sprawie połączenia. Jednocześnie zmiany te miały na celu zachowanie podstawowych cech wspólnotowego systemu kontroli połączeń wprowadzonego w 1989 roku, w szczególności zapewnienie „pojedynczej instytucji” do badania konkurencji w kontekście połączeń wywierających transgraniczny wpływ, jak również alternatywy dla zgłaszania wielu spraw z zakresu kontroli połączeń w obrębie Wspólnoty (8). Wielość wszczynanych postępowań często wiąże się ze znacznym kosztem tak dla organów ochrony konkurencji jak i dla przedsiębiorstw.

6.

System ponownego przydziału spraw przewiduje obecnie, iż odesłanie sprawy może być również dokonywane przed formalnym zgłoszeniem w jakiejkolwiek jurysdykcji Państwa Członkowskiego/Wspólnoty, dając tym samym łączącym się przedsiębiorstwom możliwość ostatecznego ustalenia na jak najwcześniejszym etapie organu właściwego do badania ich transakcji. Odsyłanie spraw przed ich zgłoszeniem ma tą zaletę, iż zmniejsza dodatkowe koszty, zwłaszcza w związku z upływem czasu, związane z odesłaniem sprawy po jej wszczęciu.

7.

Zmiany wprowadzone w systemie odsyłania spraw w rozporządzeniu (WE) nr 139/2004 były uzasadnione pragnieniem, aby system ten funkcjonował jako mechanizm jurysdykcyjny (9), który jest elastyczny, ale jednocześnie zapewnia efektywną ochronę konkurencji i ogranicza na ile to możliwe proces „poszukiwania dogodnego forum”. Jednakże mając na względzie w szczególności wagę pewności prawnej, należy podkreślić, iż system odsyłania spraw pozostaje odstępstwem od ogólnych zasad ustalania właściwości na podstawie możliwych do określenia w sposób obiektywny progów obrotu. Ponadto na mocy art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 lit. a) i art. 22, Komisja i Państwa Członkowskie zachowują znaczny margines swobody w decydowaniu o tym, czy odesłać sprawy wchodzące w zakres ich „pierwotnej właściwości” czy też zgodzić się na rozpatrywanie spraw nie wchodzących w zakres ich „pierwotnych właściwości” (10). W tym względzie niniejsze obwieszczenie ma na celu jedynie podanie ogólnych wytycznych odnośnie stosowności odsyłania określonych spraw czy ich kategorii.

8.

System kontroli połączeń przedsiębiorstw ustanowiony rozporządzeniem w sprawie połączeń, wraz z zawartym w nim mechanizmem ponownego przydziału spraw pomiędzy Komisję a Państwa Członkowskie, jest zgodny z zasadą pomocniczości określoną w Traktacie WE (11). Decyzje podejmowane odnośnie odsyłania spraw powinny w związku z tym należycie uwzględniać wszelkie aspekty stosowania zasady pomocniczości, w szczególności, który organ jest bardziej właściwy do prowadzenia dochodzenia, korzyści wynikające z systemu „pojedynczej instytucji” oraz znaczenie pewności prawnej w zakresie właściwości (12). Czynniki te są ze sobą powiązane, a przypisanie każdemu z nich odpowiedniej rangi uzależnione jest od specyfiki danej sprawy. Przede wszystkim rozważając podjęcie decyzji co do odesłania bądź wyrażenia zgody na odesłanie danej sprawy Komisja i Państwa Członkowskie powinny mieć na względzie konieczność zapewnienia skutecznej ochrony konkurencji na wszystkich rynkach, których dotyczy dana transakcja (13).

9.

Zasadniczo właściwość powinna być jedynie przyznawana innemu organowi ochrony konkurencji w sytuacji, gdy jest on bardziej właściwy do rozpatrywania danego połączenia przy uwzględnieniu szczególnych cech sprawy jak również dostępnych temu organowi narzędzi i wiedzy fachowej. Szczególną uwagę należy zwrócić na prawdopodobne miejsce, w którym widoczny będzie wpływ połączenia na konkurencję. Można też uwzględnić konsekwencje planowanego odesłania sprawy pod kątem nakładu pracy administracyjnej (14).

10.

Argumenty przemawiające za zmianą właściwości mogą być bardziej przekonujące tam, gdzie dana transakcja może mieć znaczący wpływ na konkurencję, a zatem może wymagać szczegółowej analizy.

11.

Decyzje w sprawie odsyłania spraw powinny zawsze uwzględniać korzyści wynikające z zasady „pojedynczej instytucji”, stanowiącej podstawę rozporządzenia w sprawie połączeń (15). Przepis dotyczący „pojedynczej instytucji” jest korzystny zarówno dla organów ochrony konkurencji, jak i dla przedsiębiorstw. Badanie połączenia przez jeden organ ochrony konkurencji naturalnie podnosi skuteczność administracyjną dzięki unikaniu powielania czy rozdrabniania czynności wykonawczych jak również potencjalnie niespójnego podejścia (do dochodzenia, oceny czy ewentualnych środków zaradczych) ze strony wielu organów. Zapewnia to również korzyści przedsiębiorstwom, w szczególności łączącym się firmom, poprzez redukcję kosztów i obciążeń wynikających z obowiązku składania licznych zgłoszeń oraz dzięki eliminacji ryzyka sprzecznych decyzji wynikłych z jednoczesnej oceny danej transakcji przez kilka organów ochrony konkurencji w ramach różnych systemów prawnych.

12.

Dlatego tam, gdzie to możliwe, należy unikać rozdrobnienia postępowań poprzez odsyłanie spraw (16), chyba że istnieje przypuszczenie, iż kilka organów będzie w stanie lepiej zapewnić efektywną ochronę konkurencji na wszystkich rynkach, których dotyczy transakcja. W związku z tym, aczkolwiek na mocy art. 4 ust. 4 i art. 9 dopuszczalne jest przekazywanie części spraw, należałoby raczej przekazywać całą sprawę (lub przynajmniej wszystkie powiązane ze sobą części sprawy) do rozpatrzenia przez pojedynczy organ (17).

13.

Należy również zwrócić należytą uwagę na znaczenie pewności prawnej co do jurysdykcji właściwej dla danej koncentracji z perspektywy wszystkich zainteresowanych (18). W związku z tym odesłanie sprawy powinno normalnie mieć miejsce jedynie, gdy istnieje istotny powód odejścia od „pierwotnej jurysdykcji” w zakresie danej sprawy, szczególnie na etapie po dokonaniu zgłoszenia. Analogicznie, jeżeli sprawa została odesłana przed dokonaniem zgłoszenia należy, na ile to możliwe, zapobiec odesłaniu tej samej sprawy po dokonaniu zgłoszenia (19).

14.

Znaczenie pewności prawnej należy również rozpatrywać w kontekście prawnych kryteriów odsyłania spraw, a w szczególności, ze względu na naglące terminy, na etapie przed dokonaniem zgłoszenia. W związku z powyższym przekazywanie spraw przed zgłoszeniem powinno zasadniczo ograniczać się do tych spraw, w których stosunkowo łatwo można na samym początku ustalić zasięg rynku geograficznego i/lub istnienie ewentualnego wpływu na konkurencję, tak aby możliwe było niezwłoczne rozstrzygnięcie takiego wniosku.

15.

System odsyłania spraw na etapie przed zgłoszeniem uruchamiany jest na podstawie uzasadnionego wniosku stron danego połączenia. Rozważając złożenie takiego wniosku strony połączenia mają obowiązek sprawdzić po pierwsze, czy spełnione zostały odnośne wymogi prawne określone w rozporządzeniu w sprawie połączeń, i po drugie, czy odesłanie sprawy przed zgłoszeniem byłoby zgodne z wyżej opisanymi wytycznymi.

16.

Aby sprawa mogła zostać odesłana przez Komisję do jednego lub kilku Państw Członkowskich na mocy art. 4 ust. 4, muszą być spełnione dwa wymogi prawne:

17.

Jeśli chodzi o pierwsze kryterium, wnioskujące strony mają zasadniczo obowiązek wykazać, że dana transakcja ma potencjalny wpływ na konkurencję na odrębnym rynku Państwa Członkowskiego, który to wpływ może okazać się istotny, a tym samym uzasadniać szczegółową analizę. Wskazania te mogą mieć jedynie charakter wstępny i nie będą miały znaczenia dla wyniku postępowania. Mimo, że strony nie mają obowiązku wykazania, iż skutek dla konkurencji może być niekorzystny (20), powinny one wskazać współczynniki sugerujące ogólnie istnienie pewnych skutków danej transakcji dla konkurencji (21).

18.

Jeśli chodzi o drugie kryterium, wnioskujące strony mają obowiązek wykazać, że rynek geograficzny, na którym transakcja wywiera skutki na konkurencję w sposób opisany powyżej (pkt 17), ma zasięg krajowy lub węższy od krajowego (22).

19.

Oprócz weryfikacji wymogów prawnych, w celu przewidzenia w najszerszym możliwym zakresie prawdopodobnego rezultatu złożenia wniosku o odesłanie sprawy, składające wniosek strony dokonujące połączenia powinny rozważyć również to, czy odesłanie sprawy może być uznane za stosowne. Obejmuje to zbadanie zastosowania głównych wytycznych, o których mowa powyżej (pkt 8 do 14), a w szczególności tego, czy organ bądź organy ochrony konkurencji, do których pragną odesłać sprawę, są najbardziej właściwe do jej rozpatrzenia. W tym celu należy rozważyć kolejno zarówno prawdopodobne miejsce pojawienia się skutków transakcji dla konkurencji oraz na ile właściwy do zbadania operacji byłby krajowy organ ochrony konkurencji (KOOK).

20.

Sprawy dotyczące koncentracji posiadające wymiar wspólnotowy, które mogą wywrzeć wpływ na konkurencję na rynkach o zasięgu krajowym lub węższym niż krajowy, i których skutki mogą ograniczać się do jednego Państwa Członkowskiego lub oddziaływać gospodarczo głównie na jedno Państwo Członkowskie (23), nie są najbardziej odpowiednie do odesłania do danego Państwa Członkowskiego. Dotyczy to w szczególności spraw, których skutki mogą pojawić się na osobnym rynku nie stanowiącym istotnej części wspólnego rynku. W zakresie, w jakim sprawa zostaje odesłana tylko do jednego Państwa Członkowskiego, zachowana zostaje również korzyść z zastosowania zasady „pojedynczej instytucji”.

21.

Od szczególnych okoliczności sprawy zależy to, na ile do odesłania nadawałaby się sprawa koncentracji o wymiarze wspólnotowym, która pomimo potencjalnie istotnego wpływu na konkurencję na ogólnokrajowym rynku wywołuje potencjalnie znaczące skutki transgraniczne (np. ponieważ wpływ koncentracji na jeden rynek geograficzny może wywołać istotne reperkusje na rynkach geograficznych innych Państw Członkowskich, lub ponieważ koncentracja może potencjalnie skutkować zamknięciem i wynikającym z tego rozdrobnieniem wspólnego rynku (24)). Ponieważ zarówno Komisja, jak i Państwa Członkowskie mogą dysponować równie odpowiednimi środkami lub być równie kompetentne do zajęcia się takimi sprawami, należy zachować znaczny margines uznaniowości przy decydowaniu o tym, czy przekazać daną sprawę czy nie.

22.

Zakres, w jakim koncentracje o wymiarze wspólnotowym, wywierające potencjalny wpływ na konkurencję na szeregu rynków krajowych lub węższych niż krajowe w więcej niż jednym Państwie Członkowskim, mogłyby nadawać się do odesłania do Państw Członkowskich, zależeć będzie od czynników specyficznych dla każdej sprawy, takich jak liczba krajowych rynków, na które koncentracja może wywrzeć istotny wpływ, perspektywa rozwiania ewentualnych obaw dzięki proporcjonalnym i nie sprzecznym ze sobą środkom zaradczym czy też czynności dochodzeniowe, jakich sprawa może wymagać. Zakres, w jakim sprawa wywołuje obawy o konkurencję w szeregu Państw Członkowskich oraz wymaga skoordynowanych dochodzeń i działań naprawczych, może stanowić argument na rzecz zachowania przez Komisję właściwości odnośnie całej sprawy (25). Z drugiej strony, jeżeli sprawa wywołuje obawy o konkurencję, które mimo, iż dotyczą rynków krajowych w więcej niż jednym Państwie Członkowskim, to jednak nie zdają się wymagać skoordynowanych dochodzeń ani działań naprawczych, odesłanie sprawy może być w takim przypadku stosowne. W ograniczonej liczbie przypadków (26) Komisja uznała za stosowne odesłanie sprawy koncentracji więcej niż jednemu Państwu Członkowskiemu wobec istotnych różnic w warunkach konkurencji charakteryzujących rynki, na które koncentracja wywierała wpływ w danych Państwach Członkowskich. Mimo że rozdrobnienie prowadzenia sprawy pozbawia strony dokonujące połączenia korzyści wynikającej z zasady „pojedynczej instytucji” w takich przypadkach, wzgląd ten jest mniej istotny na etapie przed dokonaniem zgłoszenia, zwłaszcza, że odesłanie sprawy wynika z dobrowolnego wniosku stron dokonujących połączenia.

23.

Należy również w możliwym zakresie rozważyć, czy KOOK, do których planowane jest skierowanie sprawy, mogą posiadać odpowiednią wiedzę fachową na temat rynków lokalnych (27), lub też czy aktualnie badają bądź mają badać inną transakcję dotyczącą danego sektora (28).

24.

Na mocy art. 4 ust. 5 istnieją jedynie dwa wymogi prawne, które muszą być spełnione, aby strony transakcji mogły wnioskować o odesłanie sprawy do Komisji: transakcja musi stanowić koncentrację w rozumieniu art. 3 rozporządzenia w sprawie połączeń, oraz koncentracja musi nadawać się do zbadania zgodnie z krajowym prawem konkurencji w sprawie kontroli połączeń przynajmniej trzech Państw Członkowskich. (Patrz również: ust. 65 i nast. oraz 70 i nast.).

25.

Oprócz weryfikacji wymogów prawnych, w celu przewidzenia, na ile to możliwe, prawdopodobnego rezultatu złożenia wniosku o odesłanie sprawy strony dokonujące połączenia i planujące przedłożenie takiego wniosku powinny również rozważyć, czy odesłanie sprawy ma szanse być uznane za stosowne. Oznacza to zbadanie zastosowania głównych wytycznych, o których mowa powyżej, a w szczególności tego, czy Komisja jest bardziej właściwym organem do zajęcia się daną sprawą.

26.

W tym względzie motyw 16 rozporządzenia w sprawie połączeń stwierdza, że 'wnioski o odesłanie do Komisji przed zgłoszeniem będą szczególnie stosowne w sytuacji, gdy koncentracja wpływa na konkurencję poza terytorium jednego Państwa Członkowskiego. Szczególną uwagę należy zatem zwrócić na prawdopodobne miejsce oddziaływania skutków transakcji na konkurencję oraz na ile Komisja byłaby właściwym organem dla badania danej operacji.

27.

W szczególności należy ocenić, czy dana sprawa ma rzeczywiście charakter transgraniczny mając na względzie elementy takie, jak jej prawdopodobne skutki dla konkurencji, jak również uprawnienia dochodzeniowe i wykonawcze, które mogłyby okazać się konieczne do przeciwdziałania takim skutkom. W tym względzie, należy zwrócić szczególną uwagę na to, czy dana sprawa może wywoływać potencjalny wpływ na konkurencję na jednym lub więcej rynków, których koncentracja dotyczy. W każdym razie wskazania ewentualnego wpływu na konkurencję mogą mieć jedynie charakter wstępny (29) i nie mogą wpływać na wynik dochodzenia. Ponadto, strony nie mają obowiązku wykazania, iż skutek dla konkurencji może być niekorzystny.

28.

Sprawy, w których zasięg geograficzny rynku (rynków), na którym może wystąpić potencjalny wpływ na konkurencję jest szerszy niż krajowy (30) lub gdzie niektóre z rynków, na które transakcja ma potencjalny wpływ, są szersze niż krajowe i gdy główny skutek gospodarczy danej koncentracji wiąże się z takimi rynkami, są najbardziej odpowiednie do odesłania do Komisji. W sprawach takich, jako że dynamika konkurencyjna obejmuje obszary wykraczające poza granice kraju i może w konsekwencji wymagać czynności dochodzeniowych jak również stosownych uprawnień wykonawczych w kilku krajach, Komisja będzie najprawdopodobniej najbardziej właściwa do prowadzenia dochodzenia.

29.

Komisja może być bardziej właściwym organem dla badania spraw (łącznie z prowadzeniem dochodzenia, oceną i ewentualnymi działaniami naprawczymi) wywołujących potencjalne obawy o konkurencję na kilku rynkach krajowych lub węższych niż krajowe zlokalizowanych w kilku różnych Państwach Członkowskich (31). Komisja może być najbardziej właściwa do prowadzenia dochodzenia w takich sprawach, zważywszy na konieczność zapewnienia konsekwentnej i efektywnej analizy w kilku różnych krajach, wykorzystania odpowiednich uprawnień dochodzeniowych oraz rozwiania wszelkich obaw o konkurencję za pomocą spójnych środków zaradczych.

30.

Analogicznie do powyższych stwierdzeń dotyczących art. 4 ust. 4, od szczególnych okoliczności sprawy zależeć będzie stosowność odesłania spraw dotyczących połączeń przedsiębiorstw, które, mimo wywierania potencjalnie dużego wpływu na konkurencję na ogólnokrajowym rynku, mogą wywoływać potencjalne istotne skutki transgraniczne. Ponieważ zarówno Komisja i Państwa Członkowskie mogą być równie kompetentne do zajęcia się daną sprawą, należy zachować znaczny margines uznaniowości przy decydowaniu o tym, czy przekazać daną sprawę czy nie.

31.

Należy również w możliwym zakresie rozważyć, czy Komisja byłaby szczególnie dobrze przygotowana do należytego zbadania sprawy, mając zwłaszcza na względzie czynniki takie jak określona wiedza fachowa lub uprzednie doświadczenia w danym sektorze. Im większa jest potencjalna możliwość, iż połączenie wywrze wpływ na konkurencję na obszarze wykraczającym poza terytorium jednego Państwa Członkowskiego, tym bardziej prawdopodobne, iż Komisja dysponowałaby bardziej odpowiednimi środkami do prowadzenia dochodzenia, szczególnie pod względem ustalania faktów i kompetencji wykonawczych.

32.

Strony danego połączenia mogą stwierdzić, iż pomimo pozornego braku skutków dla konkurencji, istnieją ważkie przesłanki ku temu, aby operacją zajęła się sama Komisja, mając na względzie w szczególności czynniki takie jak koszty czy przesunięcia w czasie związane z dokonywaniem zgłoszeń w kilku Państwach Członkowskich (32).

33.

Na mocy art. 9 Państwo Członkowskie pragnące złożyć wniosek o odesłanie sprawy po jej zgłoszeniu do Komisji posiada dwie opcje przewidziane odpowiednio w art. 9 ust. 2 lit. a) i art. 9 ust. 2 lit. b).

34.

W celu odesłania sprawy Państwu lub Państwom Członkowskim na mocy art. 9 ust. 2 lit. a), muszą zostać spełnione następujące wymogi prawne:

35.

Jeśli chodzi o pierwsze kryterium, wnioskujące Państwo Członkowskie jest zobowiązane zasadniczo wykazać, iż w oparciu o wstępną analizę istnieje realne ryzyko, iż dana transakcja mogłaby wywierać istotny niekorzystny wpływ na konkurencję, a zatem że wymaga dokładnej analizy. Takie wstępne wskazówki mogą mieć charakter opartych na domniemaniu faktycznym dowodów takich ewentualnych znacznych i niekorzystnych skutków, z tym że nie będą one wpływać na rezultat pełnego dochodzenia.

36.

Jeśli chodzi o drugie kryterium, Państwo Członkowskie ma obowiązek wykazać, że rynek geograficzny, na którym transakcja wywiera skutki na konkurencję w sposób opisany powyżej (pkt 35), ma zasięg krajowy lub węższy od krajowego (33).

37.

Oprócz weryfikacji wymogów prawnych, przy ocenianiu, czy odesłanie sprawy może być uznane za stosowne, należy uwzględnić również inne czynniki. Oznacza to zbadanie zastosowania głównych wytycznych, o których mowa powyżej, a w szczególności tego, czy organ lub organy konkurencji wnioskujące o odesłanie sprawy są najbardziej właściwe do zajęcia się daną sprawą. W tym celu należy wziąć pod uwagę kolejno zarówno prawdopodobne miejsce oddziaływania skutków transakcji dla konkurencji oraz to, na ile KOOK jest przygotowany do badania danej operacji. (Patrz: powyżej ust. 19-23)

38.

W celu odesłania sprawy Państwu lub Państwom Członkowskim na mocy art. 9 ust. 2 lit. b), muszą zostać spełnione następujące wymogi prawne;

39.

Jeśli chodzi o pierwsze kryterium, wnioskujące Państwo Członkowskie ma obowiązek wykazać, iż w oparciu o wstępną analizę dana koncentracja mogłaby wywierać wpływ na konkurencję na rynku. Takie wstępne wskazówki mogą mieć charakter opartych na domniemaniu faktycznym dowodów danego ewentualnego niekorzystnego wpływu, z tym że nie będą one miały znaczenia dla rezultatu pełnego dochodzenia.

40.

Jeśli chodzi o drugie kryterium, wnioskujące Państwo Członkowskie ma obowiązek wykazać nie tylko, że rynek, na którym operacja wywiera wpływ na konkurencję w sposób opisany powyżej (pkt 38), stanowi odrębny rynek w obrębie Państwa Członkowskiego, ale również, że rynek ten nie stanowi znaczącej części rynku wspólnego. W tym względzie, w oparciu o dotychczasową praktykę i orzecznictwo (34), tego typu sytuacje zdają się generalnie ograniczać do rynków o wąskim zasięgu geograficznym w obrębie Państwa Członkowskiego.

41.

Jeżeli warunki te są spełnione, Komisja ma obowiązek odesłać daną sprawę.

42.

W celu odesłania sprawy do Komisji przez jedno lub więcej Państw Członkowskich na mocy art. 22, muszą być spełnione dwa wymogi prawne::

43.

Jeśli chodzi o pierwsze kryterium, koncentracja spełnia powyższy wymóg w zakresie, w jakim może wywierać widoczny wpływ na model wymiany handlowej między Państwami Członkowskimi (35).

44.

Jeśli chodzi o drugie kryterium, tak jak na mocy art. 9 ust. 2 lit. a), wnioskujące Państwo lub Państwa Członkowskie ma zasadniczo obowiązek wykazać, iż w oparciu o wstępną analizę istnieje realne ryzyko, iż dana transakcja mogłaby wywierać istotny niekorzystny wpływ na konkurencję, a zatem że wymaga dokładnej analizy. Takie wstępne wskazówki mogą mieć charakter opartych na domniemaniu faktycznym dowodów danego ewentualnego znacznego i niekorzystnego wpływu, z tym że nie będą one miały znaczenia dla rezultatu pełnego dochodzenia.

45.

Ponieważ odsyłanie spraw do Komisji po dokonaniu zgłoszenia może wiązać się z dodatkowymi kosztami i przesunięciami w czasie dla stron dokonujących połączenia, powinno się ono zazwyczaj ograniczać do spraw, które wydają się stanowić realne ryzyko niekorzystnego wpływu na konkurencję lub handel między Państwami Członkowskimi, oraz do sytuacji, w których wydaje się, iż zostaną najlepiej rozstrzygnięte na szczeblu Wspólnoty (36). Kategorie spraw najbardziej odpowiednich do odesłania do Komisji na mocy art. 22 są następujące:

46.

Rozporządzenie w sprawie połączeń określa stosowne przepisy prawne regulujące funkcjonowanie systemu odsyłania spraw. Przepisy zawarte w art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 i art. 22 określają szczegółowo różne kroki, jakie należy podjąć celem odesłania sprawy przez Komisję Państwom Członkowskim i odwrotnie.

47.

Każdy z czterech stosownych przepisów dotyczących odsyłania spraw ustanawia niezależny mechanizm odsyłania spraw z zakresu określonej kategorii koncentracji. Przepisy te można podzielić w sposób następujący:

48.

Schematy przedstawione w załączniku I do niniejszego obwieszczenia opisują w formie graficznej poszczególne etapy proceduralne, przez jakie należy przejść w ramach mechanizmu odsyłania sprawy określonego w art. 4 ust. 4 i 5, art. 9 i art. 22.

49.

Wnioski o odesłanie sprawy przed zgłoszeniem mogą być wnoszone jedynie przez zainteresowane przedsiębiorstwa (37). Zadaniem zainteresowanych przedsiębiorstw jest zweryfikowanie, czy dana koncentracja spełnia kryteria określone w art. 4 ust. 4 (posiada wymiar wspólnotowy, lecz może wpłynąć znacząco na konkurencję na odrębnym rynku określonego Państwa Członkowskiego) lub art. 4 ust. 5 (nie posiada wymiaru wspólnotowego, lecz może być poddana zbadaniu zgodnie z krajowym prawem konkurencji przynajmniej trzech Państw Członkowskich). Zainteresowane przedsiębiorstwa mogą następnie zdecydować o zwróceniu się o odesłanie sprawy do lub z Komisji, składając uzasadniony wniosek na Formularzu RS. Wniosek ten jest przekazywany niezwłocznie przez Komisję wszystkim Państwom Członkowskim. Pozostała część procesu jest różna dla art. 4 ust. 4 i art. 4 ust. 5.

50.

Na mocy art. 9 ust. 2 i art. 22 ust. 1 przekazywanie spraw po dokonaniu zgłoszenia inicjują Państwa Członkowskie działające z własnej inicjatywy lub na prośbę Komisji na mocy art. 9 ust. 2 i art. 22 ust. 5 odpowiednio. Tryb postępowania jest różny w zależności od tego, czy odesłanie sprawy następuje od czy do Komisji.

51.

Poniższa część obwieszczenia dotyczy szeregu szczegółowych elementów systemu i ma na celu w szczególności zapewnienie dodatkowych wytycznych przedsiębiorstwom rozważającym złożenie wniosku na etapie przed zgłoszeniem bądź mogącym stać się stronami transakcji, które mogą zostać odesłane na etapie po dokonaniu zgłoszenia.

52.

W niniejszej części obwieszczenia zawarto wytyczne dotyczące pewnych aspektów funkcjonowania systemu odsyłania spraw określonego w art. 4 ust. 4 i ust. 5, art. 9 i art. 22 rozporządzenia w sprawie połączeń.

53.

Art. 19 ust. 2 rozporządzenia w sprawie połączeń przewiduje, że Komisja ma prowadzić postępowania określone w tym rozporządzeniu w ścisłym i stałym kontakcie z właściwymi organami Państw Członkowskich (KOOK). Współpraca i dialog między Komisją i KOOK, oraz pomiędzy samymi KOOK, ma szczególne znaczenie w przypadku koncentracji wchodzących w zakres systemu odsyłania spraw określonego w rozporządzeniu w sprawie połączeń.

54.

Zgodnie z motywem 14 rozporządzenia w sprawie połączeń, 'Komisja wraz z właściwymi władzami Państw Członkowskich powinna stworzyć wspólnie sieć władz publicznych, korzystając ze swoich stosownych kompetencji do ścisłej współpracy, wykorzystując skuteczne porozumienia o wymianie informacji i konsultacjach, mając na uwadze zapewnienie, iż danym przypadkiem zajmują się najbardziej odpowiednie władze, w świetle zasady pomocniczości oraz mając na względzie zapewnienie, iż uniknięto wielokrotnego zgłaszania danej koncentracji w możliwie największym stopniu.'

55.

System ten powinien zapewniać efektywny przydział spraw koncentracji według zasad opisanych w sekcji II powyżej. Oznacza to ułatwianie sprawnego działania systemu odsyłania spraw przed zgłoszeniem, jak również zapewnienie w możliwym do przewidzenia zakresie procesu, dzięki któremu wyłaniane są najszybciej, jak to możliwe, potencjalne wnioski o odesłanie spraw na etapie przed zgłoszeniem (46).

56.

Zgodnie z art. 4 ust. 4 i ust. 5 Komisja musi przekazać „niezwłocznie” (47) uzasadnione wnioski zainteresowanych przedsiębiorstw. Komisja dokłada starań, by przekazać te dokumenty w dniu roboczym następującym po dniu w którym zostały one otrzymane lub wydane. Wymiana informacji w systemie odbywa się różnymi środkami w zależności od okoliczności: pocztą elektroniczną, pocztą zwykłą, kurierem, faksem, telefonicznie. Należy zauważyć, że w przypadku informacji wrażliwych lub poufnych wymiana odbywać się będzie za pomocą zabezpieczonej poczty elektronicznej lub innymi chronionymi środkami łączności między punktami kontaktowymi.

57.

Wszyscy członkowie systemu, w tym Komisja i wszystkie KOOK, ich urzędnicy i funkcjonariusze państwowi, oraz inne osoby pracujące pod nadzorem tychże organów, jak również urzędnicy i funkcjonariusze państwowi innych organów Państw Członkowskich będą związani tajemnicą zawodową określoną w art. 17 rozporządzenia w sprawie połączeń. Nie mogą oni ujawniać niepublicznych informacji, które pozyskali w wyniku stosowania rozporządzenia w sprawie połączeń, chyba że osoba fizyczna lub prawna dostarczająca dane informacje wyraziła zgodę na ich ujawnienie.

58.

Konsultacje i wymiana w ramach systemu odbywać się będzie pomiędzy państwowymi organami wykonawczymi i nie wpłynie na prawa i obowiązki przedsiębiorstw wynikające z prawa wspólnotowego czy prawa krajowego. Każdy organ ochrony konkurencji będzie w pełni odpowiedzialny za zapewnienie, aby przy rozpatrywaniu przez niego spraw przestrzegano zasady sprawiedliwego procesu.

59.

Dla sprawnego i szybkiego przebiegu procesu odsyłania spraw ważne jest, by wnioskujące strony dostarczały w terminie i w sposób jak najbardziej efektywny, kompletnych i prawdziwych informacji. Wymogi prawne dotyczące informacji, które muszą być dostarczone, oraz konsekwencji dostarczenia nieprawdziwych, niekompletnych lub mylących informacji określone są w rozporządzeniu w sprawie połączeń, rozporządzeniu (WE) nr 802/2004 (dalej zwane 'rozporządzeniem wdrażającym połączenia') oraz na Formularzu RS (48).

60.

Formularz RS określa, że wszelkie informacje przedkładane w ramach uzasadnionego wniosku muszą być prawdziwe i kompletne. Jeżeli strony przedłożą informacje nieprawdziwe lub niekompletne, Komisja ma prawo albo przyjąć decyzję na mocy art. 6 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie połączeń (jeżeli dowie się o niespełnieniu warunków art. 4 ust. 5 w trakcie prowadzenia dochodzenia) albo uchylić każdą decyzję wydaną na mocy art. 6 lub art. 8, jaką podjęła w wyniku odesłania sprawy zgodnie z art. 4 ust. 5, zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) lub art. 8 ust. 6 lit. a) rozporządzenia w sprawie połączeń. Po przyjęciu decyzji na mocy art. 6 ust. 1 lit. a) lub po uchyleniu decyzji, do transakcji ponownie miałyby zastosowanie krajowe przepisy o ochronie konkurencji. W przypadku spraw przekazanych na mocy art. 4 ust. 4 w oparciu o nieprawdziwe lub niekompletne informacje Komisja może zażądać dokonania zgłoszenia na mocy art. 4 ust. 1. Ponadto, Komisja posiada uprawnienia do nakładania grzywien na mocy art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie połączeń. Wreszcie, strony powinny być też świadome tego, iż jeżeli odesłanie sprawy nastąpi na podstawie nieprawdziwych lub niekompletnych informacji zawartych w Formularzu RS, Komisja i/lub Państwa Członkowskie mogą rozważyć odesłanie sprawy po zgłoszeniu, uchylając odesłanie sprawy na etapie przed zgłoszeniem, dokonane na podstawie takich nieprawidłowych lub niekompletnych informacji. (49)

61.

Przy przekazywaniu informacji na Formularzu RS lub generalnie przy składaniu wniosku o odesłanie sprawy przed zgłoszeniem nie przewiduje się ani nie wymaga się od zainteresowanych przedsiębiorstw, aby wykazały one, iż ich połączenie spowoduje niekorzystne skutki dla konkurencji (50). Powinny one jednak dostarczyć jak najwięcej informacji wskazujących wyraźnie na to, w jaki sposób dana koncentracja spełnia odnośnie kryteria prawne określone w art. 4 ust. 4 i ust. 5, oraz dlaczego najstosowniejsze byłoby rozpatrywanie transakcji przez organ lub organy ochrony konkurencji określone we wniosku. Rozporządzenie w sprawie połączeń nie wymaga podania faktu złożenia Formularza RS do publicznej wiadomości. Niepubliczna transakcja może być w związku z tym przedmiotem wniosku o odesłanie sprawy na etapie przed zgłoszeniem.

62.

Mimo, że zgodnie z rozporządzeniem wdrażającym połączenia Komisja przyjmie Formularz RS w dowolnym urzędowym języku Wspólnoty, zachęca się zainteresowane przedsiębiorstwa dostarczające informacje, które mają być rozesłane w systemie, aby używały języka, który będzie zrozumiały dla wszystkich odbiorców informacji. Ułatwi to ustosunkowanie się Państw Członkowskich do danych wniosków. Ponadto, jeśli chodzi o wnioski o odesłanie sprawy do Państwa lub Państw Członkowskich, zachęca się wnioskujące strony, aby załączyły egzemplarz wniosku w języku (językach) Państwa Członkowskiego (Państw Członkowskich), do którego sprawa ma być odesłana.

63.

Oprócz prawnych wymogów określonych w Formularzu RS zainteresowane przedsiębiorstwa powinny być przygotowane na uzupełnienie informacji, jeśli będzie to wymagane, lub na szczere i otwarte omówienie sprawy z Komisją i KOOK tak, aby umożliwić Komisji i KOOK dokonanie oceny, czy sprawa danej koncentracji powinna podlegać odesłaniu.

64.

Nieformalne kontakty z jednej strony między stronami dokonującymi połączenia, rozważającymi złożenie wniosku o odesłanie sprawy przed zgłoszeniem, a z drugiej strony, między Komisją a organami Państw Członkowskich są bardzo pożądane, również po przedłożeniu Formularza RS. Komisja zobowiązuje się zapewnić na wczesnym etapie nieformalną pomoc przedsiębiorstwom pragnącym skorzystać z systemu odsyłania spraw na etapie przed zgłoszeniem, przewidzianego w art. 4 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia w sprawie połączeń (51).

65.

Do odesłania na mocy art. 4 ust. 5 i art. 22 kwalifikują się jedynie koncentracje w rozumieniu art. 3 rozporządzenia w sprawie połączeń. Tylko sprawy koncentracji wchodzących w zakres odnośnych krajowych przepisów ochrony konkurencji dotyczących kontroli połączeń kwalifikują się do odesłania na mocy art. 4 ust. 4 i art. 9. (52)

66.

Wnioski o odesłanie sprawy przed zgłoszeniem na mocy art. 4 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia w sprawie połączeń muszą dotyczyć koncentracji, których plany są dostatecznie konkretne. W tym względzie ze strony zainteresowanych przedsiębiorstw musi istnieć przynajmniej wynikający z dobrej woli zamiar dokonania połączenia, lub w przypadku oferty publicznej, musi przynajmniej istnieć publiczne ogłoszenie zamiaru złożenia danej oferty (53).

67.

Art. 4 ust. 4 i ust. 5 mają zastosowanie jedynie na etapie przed dokonaniem zgłoszenia.

68.

Art. 4 ust. 4 stwierdza, że zainteresowane przedsiębiorstwa mogą wnioskować o odesłanie sprawy składając uzasadniony wniosek (Formularz RS) „przed dokonaniem zgłoszenia koncentracji w rozumieniu ust. 1”. Oznacza to, że wniosek może zostać złożony tylko wtedy, gdy na mocy art. 4 ust. 1 nie został przedłożony Formularz CO.

69.

Analogicznie, art. 4 ust. 5 stwierdza, że wniosek może być złożony „przed zgłoszeniem do właściwych [krajowych] organów”. Znaczy to, że dla zastosowania tego przepisu, dana koncentracja nie może być uprzednio formalnie notyfikowana w żadnej jurysdykcji Państwa Członkowskiego. Nawet dokonanie jednego zgłoszenia gdziekolwiek we Wspólnocie uniemożliwi zainteresowanemu przedsiębiorstwu uruchomienie mechanizmu przewidzianego w art. 4 ust. 5. W opinii Komisji za niezgłoszenie transakcji na szczeblu krajowym w oczekiwaniu na przedłożenie wniosku z art. 4 ust. 5 nie powinna grozić kara.

70.

Art. 4 ust. 5 umożliwia zainteresowanym przedsiębiorstwom wnioskowanie o odesłanie sprawy przed zgłoszeniem koncentracji nie posiadającej wymiaru wspólnotowego, która „może być poddana zbadaniu zgodnie najmniej krajowym prawem konkurencji co najmniej trzech Państw Członkowskich”.

71.

„Możliwość poddania zbadaniu” lub rozpatrywalność należy interpretować jako oznaczające, iż koncentracja wchodzi w zakres właściwości Państwa Członkowskiego na podstawie jego krajowych przepisów o ochronie konkurencji dotyczących kontroli połączeń. Nie ma konieczności wprowadzania obowiązku zgłoszenia, tzn. wymóg zgłoszenia koncentracji na mocy prawa krajowego nie jest konieczny (54).

72.

Zgodnie z art. 4 ust. 5 akapity trzeci i czwarty, jeżeli przynajmniej jedno Państwo Członkowskie „właściwe do badania danej koncentracji na podstawie własnych krajowych przepisów o ochronie konkurencji” wyrazi sprzeciw wobec odesłania sprawy, wówczas sprawa nie zostaje odesłana. „Właściwe” Państwo Członkowskie to takie, w którym koncentracja może być rozpatrywana a zatem, które posiada uprawnienia do badania koncentracji na mocy krajowych przepisów o ochronie konkurencji.

73.

Wszystkie Państwa Członkowskie, a nie tylko te „właściwe” do rozpatrywania sprawy, otrzymują kopię Formularza RS. Jednakże tylko Państwa Członkowskie „właściwe” do rozpatrywania sprawy będą brane pod uwagę dla celów art. 4 ust. 5 akapit trzeci i czwarty. Zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit trzeci, „właściwe” Państwa Członkowskie mają 15 dni roboczych od daty otrzymania Formularza RS na wyrażenie zgody lub sprzeciwu wobec odesłania sprawy. Jeżeli wszystkie wyrażą zgodę, sprawa będzie poczytywana jako mająca wymiar wspólnotowy zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit piąty. Natomiast na mocy art. 4 ust. 5 akapit czwarty, nawet jeżeli tylko jedno „właściwe” Państwo Członkowskie zgłosi sprzeciw, nie nastąpi odesłanie sprawy przez żadne Państwo Członkowskie.

74.

Zważywszy na powyższy mechanizm, dla sprawnej realizacji art. 4 ust. 5 niezmiernie ważne jest prawidłowe wyłonienie wszystkich Państw Członkowskich, w których sprawa może być rozpatrywana na podstawie krajowych przepisów ochrony konkurencji, a zatem „właściwych” do zbadania sprawy na mocy krajowego prawa konkurencji. Stąd Formularz RS zobowiązuje zainteresowane przedsiębiorstwa do przedstawienia wystarczających informacji, aby umożliwić każdemu Państwu Członkowskiemu stwierdzenie, czy jest ono właściwe do rozpatrywania koncentracji w oparciu o własne krajowe przepisy o ochronie konkurencji.

75.

W sytuacjach, gdzie Formularz RS został przedłożony prawidłowo, nie powinny mieć miejsca żadne problemy. Zainteresowane przedsiębiorstwa ustalą prawidłowo wszystkie Państwa Członkowskie właściwe do rozpatrywania sprawy. Jednak w razie, gdyby zainteresowane przedsiębiorstwa nie wypełniły Formularza RS prawidłowo lub gdyby istniała zasadnicza rozbieżność co do tego, które Państwa Członkowskie są „właściwe” do rozpatrywania sprawy, mogą pojawić się komplikacje.

76.

Po upływie terminu 15 dni roboczych bez zgłoszenia żadnego sprzeciwu, odesłanie sprawy uważać się będzie za skuteczne. Zapewnia to skuteczność decyzji Komisji podjętych na mocy art. 6 lub 8 rozporządzenia w sprawie połączeń po odesłaniu sprawy na mocy art. 4 ust. 5.

77.

Nie oznacza to jednak, że zainteresowane przedsiębiorstwa mogą nadużywać tego systemu przedkładając na Formularzu RS, w wyniku braku staranności lub umyślnie, nieprawidłowe informacje, w tym jeśli chodzi o możliwość ponownego rozpatrywania koncentracji w Państwach Członkowskich. Jak wspomniano w ust. 60 powyżej, Komisja może podjąć środki mające na celu poprawę sytuacji i zapobieżenie naruszeniom. Zainteresowane przedsiębiorstwa powinny być również świadome tego, iż w podobnych okolicznościach, jeżeli nastąpiło odesłanie sprawy na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych informacji, Państwo Członkowskie, które uważa siebie za właściwe do zajęcia się sprawą, lecz które nie miało możliwości zawetowania decyzji o odesłaniu sprawy z powodu podania nieprawidłowych informacji, może złożyć wniosek o odesłanie sprawy na etapie po zgłoszeniu.

78.

Zgodnie z art. 4 ust. 4 akapit czwarty, art. 4 ust. 5 akapit czwarty, art. 9 ust. 1 i art. 22 ust. 3 akapit drugi, Komisja ma obowiązek poinformować zainteresowane przedsiębiorstwa lub osoby oraz wszystkie Państwa Członkowskie o każdej decyzji podjętej na mocy tych przepisów odnośnie odesłania sprawy koncentracji.

79.

Informacja ta zostanie odesłana pismem skierowanym do zainteresowanych przedsiębiorstw (lub w przypadku decyzji przyjętych zgodnie z art. 9 ust. 1 lub art. 22 ust. 3, pismem skierowanym do zainteresowanych Państw Członkowskich). Wszystkie Państwa Członkowskie otrzymają kopię takiego pisma.

80.

Nie ma wymogu publikowania takich decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (55). Komisja jednak poda decyzje do wiadomości publicznej stronach internetowych Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji, z zastrzeżeniem wymogów zachowania poufności.

81.

Artykuł 9 ust. 6 przewiduje, iż jeżeli Komisja przekaże sprawę notyfikowanej koncentracji Państwu Członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 4 lub art. 9 ust. 3, dany KOOK musi zająć się sprawą „bez zbędnej zwłoki”. W związku z tym dany właściwy organ powinien zająć się sprawą tak szybko jak to możliwe stosując przepisy prawa krajowego.

82.

Ponadto, art. 9 ust. 6 przewiduje, iż właściwy organ krajowy w terminie 45 dni roboczych od odesłania sprawy przez Komisję lub od dokonania zgłoszenia na szczeblu krajowym, musi poinformować zainteresowane przedsiębiorstwa o wyniku „wstępnej oceny konkurencji” oraz o ewentualnych propozycjach „dalszych działań”. W związku z tym, w ciągu 45 dni roboczych od odesłania sprawy lub dokonania zgłoszenia strony dokonujące połączenia powinny otrzymać dostateczne informacje pozwalające im zrozumieć charakter wszelkich wstępnych obaw danego organu co do konkurencji oraz powinny zostać poinformowane o prawdopodobnym zakresie i czasie trwania dochodzenia. Zainteresowane Państwo Członkowskie może tylko w wyjątkowych okolicznościach zawiesić bieg tego terminu, jeżeli zainteresowane przedsiębiorstwa nie przekazały mu koniecznych informacji zgodnie z wymogami krajowych przepisów o ochronie konkurencji.

83.

Niniejsze obwieszczenie podlegać będzie okresowym przeglądom, szczególnie po wprowadzeniu jakichkolwiek zmian w przepisach rozporządzenia w sprawie połączeń dotyczących odsyłania spraw. W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia w sprawie połączeń, w terminie do 1 lipca 2009 roku Komisja musi przedstawić Radzie sprawozdanie ze stosowania przepisów dotyczących odsyłania spraw na etapie przed zgłoszeniem, tj. art. 4 ust. 4 i art. 4 ust. 5.

84.

Niniejsze obwieszczenie pozostaje bez uszczerbku dla interpretacji mających zastosowanie przepisów Traktatu i przepisów wykonawczych przez Sąd Pierwszej Instancji i Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/24

1.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (dalej zwane: rozporządzeniem WE w sprawie połączeń) (1) stanowi w art. 6 ust. 1 lit. b) akapit drugi oraz w art. 8 ust. 1 akapit drugi i art. 8 ust. 2 akapit trzeci, że decyzja uznająca koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem „jest uważana za obejmującą ograniczenia, które są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji”.

2.

Zmiana zasad regulujących ocenę ograniczeń bezpośrednio związanych i koniecznych dla dokonania koncentracji (zwanych dalej także: „dodatkowymi ograniczeniami”) wprowadza zasadę samooceny takich ograniczeń. Odzwierciedla to zamiar prawodawcy, aby nie zobowiązywać Komisji do oceny dodatkowych ograniczeń i indywidualnego ustosunkowywania się do nich. Traktowanie dodatkowych ograniczeń zgodnie z rozporządzeniem WE w sprawie połączeń zostało dokładniej wyjaśnione w 21 motywie preambuły do rozporządzenia WE w sprawie połączeń, który stanowi, że „Decyzje Komisji stwierdzające, iż koncentracje są zgodne ze wspólnym rynkiem w stosowaniu niniejszego rozporządzenia, powinny automatycznie obejmować takie ograniczenia, bez konieczności rozpatrywania ich przez Komisję w indywidualnych przypadkach.” Podczas gdy motyw ten przewiduje, że Komisja sprawuje funkcję wspierającą w przypadku pojawienia się nowych lub nierozwiązanych kwestii powodujących poważną niepewność, we wszystkich innych sytuacjach samoocena, czy i do jakiego stopnia przedsiębiorstwo może traktować swoje umowy jako pomocnicze w stosunku do transakcji należy do samego przedsiębiorstwa. Spory na tle tego, czy ograniczenia są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji, a tym samym automatycznie objęte decyzją Komisji o zezwoleniu na ich wprowadzenie, mogą być rozstrzygane przed sądami krajowymi.

3.

O funkcji wspierającej Komisji mówi motyw 21 rozporządzenia WE w sprawie połączeń, który stwierdza, że na wniosek danego przedsiębiorstwa Komisja powinna wyraźnie ocenić pomocniczy charakter ograniczeń, jeśli dany przypadek przedstawia „nową i nierozwiązaną kwestię powodującą poważną niepewność”. Następnie motyw definiuje „nową lub nierozwiązaną kwestię powodującą poważną niepewność” jako kwestię, która „nie jest ujęta w stosownym, obowiązującym obwieszczeniu Komisji lub opublikowanej decyzji Komisji.”

4.

Aby zagwarantować pewność prawną zainteresowanym przedsiębiorstwom niniejsze obwieszczenie dostarcza wytycznych na temat interpretacji pojęcia dodatkowych ograniczeń. Wytyczne podane w następujących punktach oddają istotę praktyki Komisji i określają zasady oceny, czy i do jakiego stopnia najpowszechniej stosowane rodzaje umów uważane są za dodatkowe ograniczenia.

5.

Niemniej jednak przypadki spowodowane wyjątkowymi okolicznościami a nieobjęte niniejszym obwieszczeniem, mogą uzasadniać odejście od tych zasad. W opublikowanych decyzjach Komisji (2) strony mogą znaleźć dalsze wytyczne odnośnie tego, czy ich umowy mogą być traktowane jako dodatkowe ograniczenia czy nie. W takim zakresie, w jakim przypadki spowodowane okolicznościami wyjątkowymi były wcześniej poruszane przez Komisję w jej opublikowanych decyzjach (3), nie stanowią one „nowych lub nierozwiązanych kwestii” w rozumieniu motywu 21 rozporządzenia WE w sprawie połączeń.

6.

Zatem, dany przypadek stanowi „nową i nierozwiązaną kwestię powodującą poważną niepewność”, jeżeli ograniczenia te nie są ujęte w niniejszym obwieszczeniu i nie były wcześniej poruszane przez Komisję w jej opublikowanych decyzjach. W takich przypadkach, zgodnie z motywem 21 rozporządzenia WE w sprawie połączeń Komisja, na wniosek stron, powinna wyraźnie ocenić dane ograniczenia. Z zachowaniem wymogów dotyczących poufności Komisja zapewni odpowiednie upublicznienie tych ocen, które będą podstawą rozwinięcia zasad określonych w niniejszym obwieszczeniu.

7.

W zakresie, w jakim ograniczenia są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji, art. 21 ust. 1 rozporządzenia WE w sprawie połączeń stanowi, że zastosowanie ma samo to rozporządzenie, z wyłączeniem rozporządzeń Rady (WE) nr 1/2003 (4), (EWG) nr 1017/68 (5) i (EWG) nr 4056/86 (6). Na zasadzie kontrastu, w przypadku ograniczeń, których nie można uważać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji, potencjalnie nadal mają zastosowanie art. 81 i 82 Traktatu WE. Jednakże sam fakt, że umowa lub porozumienie nie jest uważane za pomocnicze w koncentracji nie stanowi uszczerbku dla statusu prawnego tej umowy/porozumienia. Takie umowy lub porozumienia należy oceniać zgodnie z art. 81 i 82 Traktatu WE i związanych z nim tekstów regulacji i obwieszczeń (7). Mogą one także podlegać mającym zastosowanie krajowym regułom konkurencji. A zatem umowy, które zawierają postanowienia o ograniczeniu konkurencji, ale nie są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji zgodnie z niniejszym obwieszczeniem, mimo to mogą być objęte tymi przepisami.

8.

Interpretacja Komisji dotycząca art. 6 ust. 1 lit. b) akapit drugi oraz art. 8 ust. 1 akapit drugi i ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia WE w sprawie połączeń pozostaje bez uszczerbku dla wykładni, którą może przyjąć Trybunał Sprawiedliwości lub Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich.

9.

Niniejsze obwieszczenie zastępuje poprzednie obwieszczenie Komisji dotyczące ograniczeń bezpośrednio związanych i koniecznych dla dokonania koncentracji (8).

10.

Koncentracja polega na zawarciu ustaleń umownych i umów ustanawiających kontrolę w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie połączeń. Wszelkie umowy, które dotyczą głównego przedmiotu koncentracji (9), jak np. umowy w sprawie sprzedaży udziałów lub aktywów przedsiębiorstwa, stanowią integralną część koncentracji. Oprócz tych ustaleń i umów strony koncentracji mogą zawierać inne umowy, które nie stanowią integralnej części koncentracji, ale mogą ograniczyć swobodę działania stron na rynku. Jeśli takie umowy zawierają dodatkowe ograniczenia, automatycznie są one objęte decyzją zgłaszającą koncentrację zgodnie ze wspólnym rynkiem.

11.

Kryteria bezpośredniego związku i konieczności są z natury obiektywne. Ograniczenia nie są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji tylko dlatego, że strony uważają je za takowe.

12.

Aby ograniczenia można było uznać za „bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji”, muszą one pozostawać w ścisłym związku z samą koncentracją. Nie wystarczy, że umowa została zawarta w tym samym kontekście lub w tym samym czasie co koncentracja (10). Ograniczenia bezpośrednio związane z koncentracją są ekonomicznie powiązane z główną transakcją, a ich celem jest umożliwienie płynnego przejścia na zmienioną strukturę przedsiębiorstwa po koncentracji.

13.

Umowy muszą być „konieczne dla dokonania koncentracji” (11), co oznacza, że w przypadku braku tych umów koncentracji nie można dokonać lub można jej dokonać na o wiele bardziej niepewnych warunkach, po znacznie wyższych kosztach, w znacznie dłuższym czasie lub ze znacznie większą trudnością (12). Umowy konieczne dla dokonania koncentracji zwykle mają na celu ochronę przenoszonej wartości (13), utrzymanie ciągłości dostaw po likwidacji byłego podmiotu gospodarczego (14), lub umożliwienie założenia nowego przedsiębiorstwa (15). Ustalając, czy ograniczenie jest konieczne należy nie tylko brać pod uwagę jego charakter, ale także zapewnić, że czas jego obowiązywania, przedmiot i geograficzny obszar zastosowania nie przekraczają rozsądnych wymagań, które należy spełnić przy dokonywaniu koncentracji. Jeżeli istnieją równie skuteczne alternatywne sposoby osiągnięcia słusznego celu, przedsiębiorstwo musi wybrać ten, który obiektywnie w najmniejszym stopniu ogranicza konkurencję.

14.

W przypadku koncentracji prowadzonych etapami, ustalenia umowne dotyczące etapów przed ustanowieniem kontroli w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia WE w sprawie połączeń zwykle nie mogą być uważane za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Niemniej jednak, porozumienie o zaniechaniu wprowadzania istotnych zmian w docelowym przedsiębiorstwie do czasu ukończenia koncentracji uważa się za bezpośrednio związane i konieczne dla realizacji wspólnej oferty (16). To samo dotyczy, w kontekście wspólnej oferty, porozumienia kilku nabywców jednego przedsiębiorstwa o zaniechaniu składania odrębnych konkurencyjnych ofert nabycia tego samego przedsiębiorstwa lub przejęcia kontroli w inny sposób.

15.

Umowy, które służą ułatwieniu wspólnego przejęcia kontroli należy uważać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Będzie to miało zastosowanie do uzgodnień pomiędzy stronami, które, dotyczącą wspólnego przejęcia kontroli z zamiarem dokonania podziału aktywów, w celu rozdzielenia pomiędzy siebie urządzeń produkcyjnych lub sieci dystrybucyjnych, jak również istniejących znaków towarowych wspólnie nabywanego przedsiębiorstwa.

16.

W takim zakresie, w jakim wspomniany podział wymaga likwidacji istniejącego dotychczas przedsiębiorstwa, uzgodnienia umożliwiające tę likwidację na rozsądnych warunkach należy uważać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji na zasadach określonych poniżej.

17.

Ograniczenia uzgodnione między stronami w kontekście przeniesienia przedsiębiorstwa mogą przynieść korzyści nabywcy lub zbywcy. Ogólnie rzecz biorąc, nie ulega wątpliwości, że nabywca ma o wiele większą potrzebę korzystania z pewnej ochrony niż zbywca. To nabywca musi być pewien, że będzie w stanie pozyskać pełną wartość nabywanego przedsiębiorstwa. A zatem, zgodnie z ogólną zasadą, ograniczenia przynoszące korzyść zbywcy w ogóle nie są bezpośrednio związane ani konieczne dla dokonania koncentracji (17), bądź ich zakres oraz/lub okres obowiązywania musi być bardziej ograniczony niż w przypadku klauzul przynoszących korzyści nabywcy (18).

18.

Zobowiązania wynikające z zakazu konkurencji nałożone na zbywcę w kontekście przeniesienia przedsiębiorstwa lub jego części mogą być bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Aby nabywca mógł uzyskać pełną wartość przenoszonych aktywów, zbywca winien zapewnić mu pewną ochronę przed konkurencją w celu pozyskania lojalności klientów oraz przyswojenia i wykorzystania know-how. Klauzule o zakazie konkurencji gwarantują przeniesienie na rzecz nabywcy pełnej wartości przenoszonych aktywów, co ogólnie obejmuje zarówno wartości materialne, jak i niematerialne, jak np. zakumulowana wartość firmy lub know-how (19) stworzone przez zbywcę. Wartości te są nie tylko bezpośrednio związane z koncentracją, ale także konieczne dla jej dokonania, gdyż bez nich istniałyby uzasadnione podstawy, aby spodziewać się, że sprzedaż przedsiębiorstwa lub jego części nie dojdzie do skutku.

19.

Niemniej jednak tego typu klauzule o zakazie konkurencji są uzasadnione usankcjonowanym celem w postaci dokonania koncentracji wyłącznie wówczas, gdy ich okres obowiązywania, geograficzny obszar zastosowania, przedmiot i osoby im podlegające nie przekraczają tego, co jest racjonalnie uznane za niezbędne dla osiągnięcia tego celu (20).

20.

Klauzule o zakazie konkurencji są uzasadnione na okresy do trzech lat (21), kiedy przeniesienie przedsiębiorstwa obejmuje przeniesienie lojalności klientów zarówno w formie wartości firmy, jak i know-how (22). W przypadku, gdy w grę wchodzi jedynie wartość firmy, są one uzasadnione na okresy do dwóch lat (23).

21.

Na zasadzie przeciwieństwa, klauzule o zakazie konkurencji nie mogą być uważane za konieczne, kiedy przeniesienie jest faktycznie ograniczone do wartości materialnych (gruntu, budynków, maszyn, itp.) lub do wyłącznych praw własności przemysłowej i handlowej (których posiadacze mogą niezwłocznie podjąć działania przeciw naruszeniom ze strony zbywającego te prawa).

22.

Obszar geograficzny objęty klauzulą o zakazie konkurencji musi być ograniczony do obszaru, na którym zbywca zaoferował odpowiednie produkty lub usługi przed przeniesieniem, gdyż nabywca nie potrzebuje ochrony przed konkurencją ze strony zbywcy na terytoriach wcześniej niespenetrowanych przez zbywcę (24). Obszar ten można rozszerzyć na terytoria, na które zbywca planował wejść w momencie dokonywania transakcji pod warunkiem, że wcześniej zainwestował w przygotowania do uczynienia takiego kroku.

23.

Podobnie klauzule o zakazie konkurencji muszą pozostać ograniczone do produktów (włącznie z ich udoskonalonymi wersjami lub aktualizacjami, jak również nowymi modelami zastępującymi poprzednie) i usług stanowiących przedmiot działalności gospodarczej przenoszonego przedsiębiorstwa. To może obejmować produkty i usługi będące w zaawansowanym stadium rozwoju w momencie transakcji lub produkty, które są już w pełni rozwinięte, ale nie zostały jeszcze wprowadzone na rynek. Ochrona przed konkurencją ze strony zbywcy na rynkach produktów lub usług, na których przenoszone przedsiębiorstwo nie działało przed przeniesieniem nie jest uważana za konieczną (25).

24.

Zbywca może zobowiązać siebie, swoje spółki zależne i przedstawicieli handlowych. Jednakże obowiązek nałożenia podobnych ograniczeń na innych nie będzie uważany za bezpośrednio związany i konieczny dla dokonania koncentracji. Dotyczy to w szczególności klauzul ograniczających swobodę odsprzedawców lub użytkowników dokonywania przywozów lub wywozów.

25.

Klauzule ograniczające prawo zbywcy do zakupu lub posiadania udziałów w przedsiębiorstwie konkurencyjnym w stosunku do przenoszonego przedsiębiorstwa należy uważać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji zgodnie z tymi samymi warunkami, jakie przedstawiono powyżej dla klauzul o zakazie konkurencji, chyba że uniemożliwiają one zbywcy zakup lub posiadanie udziałów wyłącznie dla celów inwestycji finansowych, bez przyznania zbywcy, bezpośrednio lub pośrednio, prawa do sprawowania funkcji zarządczych lub wywierania istotnego wpływu na działalność konkurencyjnego przedsiębiorstwa (26).

26.

Klauzula o zakazie wykonywania pracy dla przedsiębiorstw i klauzula o zachowaniu poufności mają porównywalny skutek, w związku z tym są oceniane w podobny sposób co klauzule o zakazie konkurencji (27).

27.

Przeniesienie przedsiębiorstwa lub jego części może obejmować przekazanie nabywcy praw własności intelektualnej lub know-how z zamiarem wykorzystania w pełni przekazanych aktywów. Niemniej jednak zbywca może pozostać właścicielem praw w celu ich wykorzystania dla prowadzenia działalności innej niż ta, która została przeniesiona. W takich przypadkach zwykle stosowanym środkiem zapewnienia nabywcy możliwości wykorzystania w pełni przekazanych aktywów jest zawarcie porozumień licencyjnych na rzecz nabywcy. Podobnie, gdy zbywca przeniósł prawa własności intelektualnej wraz ze swoją działalnością może on nadal chcieć korzystać z niektórych lub wszystkich praw dla prowadzenia działalności innej niż ta, która została przeniesiona; w takim przypadku nabywca przyznaje licencję zbywcy.

28.

Licencje na patenty (28), podobne prawa lub know-how (29) można uznać za konieczne dla dokonania koncentracji. Mogą one równie być uznane za integralną część koncentracji, a w żadnym wypadku nie mogą być ograniczone w czasie. Licencje te mogą być zwykłe lub wyłączne i mogą być ograniczone do niektórych pól eksploatacji w zakresie takim, w jakim odpowiadają działalności przenoszonego przedsiębiorstwa.

29.

Niemniej jednak terytorialne ograniczenia nałożone na produkcję odpowiadające terytorium przenoszonej działalności nie są konieczne dla przeprowadzenia operacji. Odnośnie licencji przyznanych nabywcy przez zbywcę działalności, zbywca może podlegać ograniczeniom terytorialnym zawartym w porozumieniu licencyjnym na takich samych warunkach, jakie zostały ustanowione dla klauzul o zakazie konkurencji w kontekście zbycia działalności.

30.

Ograniczenia w porozumieniach licencyjnych wykraczające poza powyższe postanowienia, takie jak te, które chronią licencjodawcę a nie licencjobiorcę, nie są konieczne dla dokonania koncentracji (30).

31.

Podobnie w przypadku licencji na znaki towarowe, nazwy działalności, prawa do wzorów użytkowych, prawa autorskie lub pokrewne mogą wystąpić sytuacje, gdy zbywca będzie chciał pozostać właścicielem tych praw w odniesieniu do zachowanej działalności, ale nabywca będzie potrzebować tych praw w celu wprowadzenia na rynek towarów lub usług produkowanych przez przenoszone przedsiębiorstwo lub jego część. Także w tym przypadku mają zastosowanie te same zasady, jak określone powyżej (31).

32.

W wielu przypadkach przeniesienie przedsiębiorstwa lub jego części może pociągać za sobą przerwanie tradycyjnego kanału zakupów i dostaw, który funkcjonował w wyniku wcześniejszej integracji działalności w ramach podmiotu gospodarczego zbywcy. Aby umożliwić likwidację podmiotu gospodarczego zbywcy i częściowe przeniesienie aktywów na nabywcę na rozsądnych warunkach, często konieczne jest utrzymanie, przez okres przejściowy, istniejących lub podobnych powiązań między zbywcą a nabywcą. Cel ten zwykle osiąga się poprzez nałożenie zobowiązań z tytułu zakupów i dostaw na zbywcę i/lub nabywcę przedsiębiorstwa lub jego części. Biorąc pod uwagę szczególną sytuację wynikającą z likwidacji podmiotu gospodarczego zbywcy, takie zobowiązania można uznać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Mogą one być korzystne zarówno dla zbywcy, jak i nabywcy, w zależności od szczególnych okoliczności sprawy.

33.

Celem tego typu zobowiązań może być zapewnienie każdej ze stron ciągłości dostaw produktów niezbędnych dla prowadzenia działalności zachowanej przez zbywcę. Jednakże okres ważności zobowiązań z tytułu zakupów i dostaw musi być ograniczony do okresu wymaganego dla zastąpienia stosunku zależności niezależną pozycją na rynku. A zatem, zobowiązania z tytułu zakupów i dostaw mające na celu zagwarantowanie wcześniej dostarczanych ilości mogą być uzasadnione na okres przejściowy do pięciu lat (32).

34.

Zobowiązania z tytułu zarówno zakupów, jak i dostaw przewidujące stałe ilości, z klauzulą o możliwości zmian, uważane są za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji. Niemniej jednak zobowiązania przewidujące nieograniczone ilości (33), wyłączność lub nadające uprzywilejowany status dostawcy lub nabywcy (34) nie są konieczne dla dokonania koncentracji.

35.

Umowy o usługi i dystrybucję rodzą skutki równoważne umowom dostawy, a zatem mają zastosowanie te same zasady, jak określone powyżej.

36.

Wzajemne zobowiązania spółki dominującej i wspólnego przedsiębiorstwa wynikające z zakazu konkurencji można uważać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji, jeśli te zobowiązania odpowiadają produktom, usługom i terytoriom objętym umową wspólnego przedsiębiorstwa lub jego statutem. Takie klauzule o zakazie konkurencji odzwierciedlają, między innymi, potrzebę zapewnienia zasady dobrej wiary w trakcie negocjacji; mogą one także dawać wyraz potrzebie wykorzystania w pełni aktywów wspólnego przedsiębiorstwa lub umożliwienia temu przedsiębiorstwu przyswojenia know-how i wartości firmy dostarczanych przez jego spółkę dominującą; lub potrzebę ochrony interesów spółki dominującej we wspólnym przedsiębiorstwie przeciwko działaniom konkurencyjnym ułatwianym, między innymi, przez uprzywilejowany dostęp spółki dominującej do know-how i wartości firmy przeniesionych do wspólnego przedsiębiorstwa lub przez nie stworzonych. Tego typu zobowiązania wynikające z zakazu konkurencji można uznać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji przez cały czas istnienia wspólnego przedsiębiorstwa (35).

37.

Zasięg geograficzny klauzuli o zakazie konkurencji musi być ograniczony do obszaru, na którym spółka dominująca oferowała odnośne produkty lub usługi przed założeniem wspólnego przedsiębiorstwa (36). Ten zasięg geograficzny można rozszerzyć na terytoria, na które spółki dominujące planowały wejść w momencie zawierania transakcji pod warunkiem, że wcześniej zainwestowały w przygotowania do uczynienia takiego kroku.

38.

Podobnie, klauzule o zakazie konkurencji należy ograniczyć do produktów i usług stanowiących przedmiot działalności gospodarczej wspólnego przedsiębiorstwa. Może to obejmować produkty i usługi będące w zaawansowanym stadium rozwoju w momencie transakcji lub produkty, które są już w pełni rozwinięte, ale nie zostały jeszcze wprowadzone na rynek.

39.

Jeżeli wspólne przedsiębiorstwo założono w celu wejścia na nowy rynek, należy poczynić odniesienia do jego produktów, usług i terytoriów, na których zamierza ono działać zgodnie z umową wspólnego przedsiębiorstwa lub jego statutem. Jednakże założenie jest takie, że interes jednej spółki dominującej we wspólnym przedsiębiorstwie nie wymaga ochrony przed konkurencją ze strony innej spółki dominującej na rynkach innych niż te, na których wspólne przedsiębiorstwo będzie działać od samego początku swojego istnienia.

40.

Dodatkowo, wzajemne zobowiązania nie sprawującej kontroli spółki dominującej i wspólnego przedsiębiorstwa wynikające z zakazu konkurencji nie są bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji.

41.

Te same zasady jak w przypadku klauzul o zakazie konkurencji mają zastosowanie wobec klauzuli o zakazie wykonywania pracy dla przedsiębiorstw powiązanych i klauzuli o zachowaniu poufności.

42.

Licencję przyznaną przez spółkę dominującą wspólnemu przedsiębiorstwu można uznać za bezpośrednio związaną i konieczną dla dokonania koncentracji. Tę zasadę stosuje się bez względu na to, czy licencja jest wyłączna czy nie oraz czy jest ona ograniczona w czasie. Licencje można ograniczyć do określonego pola eksploatacji, które odpowiada działalności wspólnego przedsiębiorstwa.

43.

Licencje przyznane przez wspólne przedsiębiorstwo jednej z jej spółek dominujących lub umowy pomiędzy stronami o wzajemnym korzystaniu z licencji przysługujących którejkolwiek ze stron można uznać za bezpośrednio związane i konieczne dla dokonania koncentracji na takich samych warunkach, jak w przypadku nabycia przedsiębiorstwa. Porozumienia licencyjne między stronami nie są uważane za bezpośrednio związane i konieczne dla przeprowadzenia wspólnego przedsięwzięcia.

44.

Jeżeli przedsiębiorstwo dominujące pozostaje obecne na rynku stanowiącym poprzednie lub następne ogniwo w stosunku do rynku wspólnego przedsiębiorstwa, wszelkie umowy kupna i dostawy, włącznie z umowami o usługi i dystrybucję podlegają zasadom stosowanym w przypadku przeniesienia przedsiębiorstwa.

5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/32

1.

Niniejsze obwieszczenie ustanawia uproszczoną procedurę, którą Komisja zamierza stosować do niektórych koncentracji zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (1) („Rozporządzenie WE w sprawie połączeń”) pod warunkiem, że nie powodują one zagrożenia dla konkurencji. Niniejsze obwieszczenie zastępuje obwieszczenie w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 4064/89 (2). Doświadczenie Komisji uzyskane podczas stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (3), pokazuje, że niektóre kategorie zgłoszonych koncentracji są zatwierdzane w normalnym trybie nie budząc większych wątpliwości, pod warunkiem, że nie wystąpiły żadne szczególne okoliczności.

2.

Celem niniejszego obwieszczenia jest określenie warunków, na podstawie których Komisja zwykle przyjmuje, zgodnie z uproszczona procedurą, skróconą decyzję uznającą koncentrację za zgodną z zasadami wspólnego rynku oraz wytycznych odnośnie samej procedury. Gdy spełnione są wszystkie konieczne warunki określone w punkcie 5 niniejszego obwieszczenia i jeżeli nie istnieją okoliczności szczególne, Komisja przyjmuje, w ciągu 25 dni roboczych od daty zgłoszenia, skróconą decyzję zatwierdzającą, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia WE w sprawie połączeń (4).

3.

Jeżeli jednak mają zastosowanie środki bezpieczeństwa lub wyłączenia określone w punktach od 6 do 11 niniejszego obwieszczenia, Komisja może wszcząć postępowanie i/lub przyjąć pełną decyzję zgodnie z rozporządzeniem WE w sprawie połączeń.

4.

Postępując zgodnie z procedurą przedstawioną w poniższych sekcjach, Komisja zmierza do lepszego ukierunkowania i zwiększenia skuteczności kontroli łączenia przedsiębiorstw przez Wspólnotę.

5.

Komisja zastosuje uproszczoną procedurę do następujących kategorii koncentracji:

6.

Oceniając, czy dana koncentracja należy do jednej z kategorii wymienionych w punkcie 5 Komisja zapewni dostateczną przejrzystość wszystkich stosownych okoliczności. Z uwagi na fakt, że definicje rynku prawdopodobnie będą kluczowym elementem takiej oceny, strony powinny przekazywać informacje na temat prawdopodobnych alternatywnych definicji rynku podczas etapu poprzedzającego zgłoszenie (patrz pkt 15). Zgłaszające strony odpowiadają za opisanie wszystkich istotnych alternatywnych rynków produktu lub rynków geograficznych, na które zgłaszane koncentracje mogą mieć wpływ oraz za dostarczenie danych i informacji na temat definicji takich rynków (12). Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie definicji rynku, opierając ją na analizie faktów dotyczących sprawy. Tam, gdzie zdefiniowanie właściwych rynków lub określenie udziałów stron w rynku jest trudne, Komisja nie będzie stosowała uproszczonej procedury. Ponadto w zakresie, w jakim koncentracje związane są z nowymi zagadnieniami prawnymi o charakterze interesu ogólnego, Komisja zazwyczaj powstrzymuje się od przyjmowania decyzji skróconych i przechodzi do pierwszej fazy zwykłej procedury łączenia.

7.

Podczas gdy zazwyczaj można przyjąć, że koncentracje należące do kategorii wymienionych w punkcie 5 nie będą budzić poważnych wątpliwości co do ich zgodności z zasadami wspólnego rynku, mogą jednak wystąpić pewne sytuacje, które wyjątkowo wymagają bliższego zbadania i/lub przyjęcia pełnej decyzji. W takich przypadkach Komisja może przejść do pierwszej fazy zwykłej procedury łączenia.

8.

Poniżej przedstawiono przykłady rodzajów spraw, które mogą być wyłączone z uproszczonej procedury. Niektóre rodzaje koncentracji mogą zwiększać siłę rynkową stron, na przykład poprzez łączenie zasobów technologicznych, finansowych lub innych, nawet jeżeli strony koncentracji nie działają na tym samym rynku. Koncentracje, w których przynajmniej dwie strony koncentracji są obecne na blisko powiązanych rynkach sąsiadujących (13) również mogą nie spełniać wymogów procedury uproszczonej, w szczególności wówczas, gdy jedna lub więcej stron koncentracji posiada indywidualnie 25-procentowy lub większy udział w jakimkolwiek rynku produktu, na którym nie istnieją horyzontalne ani wertykalne stosunki między stronami, ale który jest rynkiem sąsiednim rynku, na którym działa druga strona. W innych przypadkach określenie dokładnych udziałów rynkowych stron może okazać się niemożliwe, co często ma miejsce w przypadku nowych lub mało rozwiniętych rynków. Koncentracje na rynkach o wysokich barierach wejścia na rynek, o wysokim stopniu koncentracji albo z innymi znanymi problemami w zakresie konkurencji (14) mogą również nie spełniać wymogów.

9.

Dotychczasowe doświadczenie Komisji pokazuje, że przejście z kontroli wspólnej na wyłączną może wyjątkowo wymagać bliższego zbadania i/lub przyjęcia pełnej decyzji. Szczególne zagrożenie dla konkurencji może się pojawić w sytuacji, gdy dawne wspólne przedsiębiorstwo zostaje włączone do grupy lub sieci należącej do jedynego pozostałego akcjonariusza kontrolującego, przez co zniesione zostają ograniczenia dyscyplinujące wprowadzane przez potencjalnie rozbieżne bodźce ze strony różnych akcjonariuszy kontrolujących, a strategiczna pozycja rynkowa jednego akcjonariusza może się wzmocnić. Na przykład w scenariuszu, w którym przedsiębiorstwo A i przedsiębiorstwo B wspólnie sprawują kontrolę nad wspólnym przedsiębiorstwem C, koncentracja, w wyniku której A obejmuje wyłączną kontrolę nad C, może spowodować zagrożenie dla konkurencji, jeżeli C jest bezpośrednim konkurentem A, C i A zdobędą znaczącą wspólną pozycję na rynku, oraz jeżeli dojdzie do utraty części niezależności posiadanej wcześniej przez C (15). W przypadkach, w których takie scenariusze będą wymagały głębszej analizy, Komisja może przejść do pierwszej fazy zwykłej procedury łączenia (16).

10.

Komisja może również przejść do pierwszej fazy zwykłej procedury łączenia w sytuacji, gdy ani Komisja ani właściwe władze Państw Członkowskich nie dokonały przeglądu uprzedniego wspólnego przejęcia kontroli nad danym wspólnym przedsiębiorstwem.

11.

Ponadto Komisja może przejść do pierwszej fazy zwykłej procedury łączenia, gdy pojawia się kwestia koordynacji, określona w art. 2 ust. 4 rozporządzenia WE w sprawie połączeń.

12.

Jeżeli Państwo Członkowskie wyrazi uzasadnione wątpliwości dotyczące zgłoszonej koncentracji w ciągu 15 dni roboczych od otrzymania kopii zgłoszenia, lub jeżeli strona trzecia wyrazi uzasadnione wątpliwości w terminie ustalonym dla takich uwag, Komisja przyjmie pełną decyzję. Stosuje się terminy określone w art. 10 ust. 1 rozporządzenia WE w sprawie połączeń.

13.

Uproszczona procedura nie będzie stosowana, jeżeli Państwo Członkowskie wnioskuje o odesłanie zgłoszonej koncentracji zgodnie z art. 9 rozporządzenia WE w sprawie połączeń, lub jeśli Komisja przyjmie wniosek jednego lub więcej Państw Członkowskich o odesłanie zgłoszonej koncentracji zgodnie z art. 22 rozporządzenia WE w sprawie połączeń.

14.

Z zastrzeżeniem środków bezpieczeństwa i wyłączeń przewidzianych w niniejszym obwieszczeniu, Komisja może zastosować uproszczoną procedurę do koncentracji, jeżeli:

15.

Komisja uznaje za korzystne kontakty przed zgłoszeniem między zgłaszającymi stronami a Komisją, nawet w pozornie nieskomplikowanych przypadkach (17). Doświadczenie Komisji w stosowaniu uproszczonej procedury pokazuje, że sprawy zgłaszane do uproszczonej procedury mogą wiązać się ze skomplikowanymi problemami, na przykład związanymi z definicją rynku (patrz pkt 6), które powinny być rozwiązane najlepiej przed zgłoszeniem. Kontakty przed zgłoszeniem pozwalają Komisji i zgłaszającym stronom precyzyjnie określić informacje, jakie mają być zawarte w zgłoszeniu. Kontakty przed zgłoszeniem powinny być zainicjowane przynajmniej na dwa tygodnie przed oczekiwaną datą zgłoszenia. Dlatego też zgłaszającym stronom zaleca się nawiązanie kontaktów przed zgłoszeniem, w szczególności jeżeli wnioskują do Komisji o odstąpienie od zgłoszenia w pełnej formie, zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Komisji WE nr 802/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (18) ze względu na to, że zgłaszana działalność nie będzie powodować zagrożeń dla konkurencji.

16.

Informacje, jakie mają być opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej po otrzymaniu zgłoszenia (19) będą obejmowały: nazwy stron koncentracji, kraj ich pochodzenia, charakter koncentracji i objęte sektory gospodarcze, jak również wskazanie, iż na podstawie informacji przekazanych przez zgłaszającą stronę koncentracja podlega procedurze uproszczonej. Następnie zainteresowane strony będą miały możliwość zgłoszenia uwag, w szczególności dotyczących okoliczności, które mogą wymagać wszczęcia postępowania.

17.

Jeżeli Komisja jest przekonana, że koncentracja spełnia kryteria procedury uproszczonej (patrz pkt 5), wydaje zazwyczaj decyzję skróconą. Obejmuje ona odpowiednie przypadki niepowodujące żadnego zagrożenia dla konkurencji, które to zagrożenie oznaczałoby przyjęcie zgłoszenie w pełnej formie. Koncentracja zostanie wówczas uznana za zgodną z zasadami wspólnego rynku w ciągu 25 dni roboczych od daty zgłoszenia, zgodnie z art. 10 ust. 1 i 6 rozporządzenia WE w sprawie połączeń. Komisja dołoży wszelkich starań, aby wydawać decyzje skrócone najszybciej jak to możliwe w praktyce, po wygaśnięciu okresu 15 dni roboczych, podczas którego Państwa Członkowskie mogą wnioskować o odesłanie zgłoszonej koncentracji zgodnie z art. 9 rozporządzenia WE w sprawie połączeń. Jednak w okresie 25 dni roboczych Komisja ma możliwość przejścia do pierwszej fazy zwykłej procedury łączenia, a zatem wszczęcia postępowania i/lub przyjęcia pełnej decyzji, jeżeli uzna takie działanie za stosowne w danym przypadku.

18.

Komisja opublikuje obwieszczenie o przyjęciu decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, tak jak ma to miejsce w przypadku przyjęcia pełnej decyzji zatwierdzającej. Oficjalna wersja decyzji będzie przez określony czas dostępna na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji. Decyzja skrócona będzie zawierać informacje o zgłoszonej koncentracji opublikowane w Dzienniku Urzędowym w czasie zgłoszenia (nazwy stron, kraj ich pochodzenia, charakter koncentracji i objęte sektory gospodarcze) oraz oświadczenie, że koncentrację uznaje się za zgodną z zasadami wspólnego rynku, ponieważ należy do co najmniej jednej z kategorii przedstawionych w niniejszym obwieszczeniu, z wyraźnie określoną kategorią (ami), która ma zastosowanie.

19.

Uproszczona procedura nie ma zastosowania w przypadkach, w których zainteresowane przedsiębiorstwa wnioskują o ekspresową ocenę ograniczeń bezpośrednio związanych i koniecznych dla dokonania koncentracji.

—

w przypadku wspólnego nabycia spółki docelowej, obrotem który ma być brany pod uwagę, jest obrót tej docelowej spółki (wspólne przedsiębiorstwo),

—

w przypadku utworzenia wspólnego przedsiębiorstwa, do którego spółki dominujące wnoszą swoją działalność, obrotem, który ma być brany pod uwagę, jest obrót z wniesionej działalności,

—

w przypadku wejścia do istniejącego wspólnego przedsiębiorstwa nowej kontrolującej strony, pod uwagę trzeba wziąć obrót wspólnego przedsiębiorstwa i obrót działalności wnoszonej przez nową spółkę dominującą (jeżeli istnieje).

5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/36

—

świadectwo przewozowe EUR.1 jest sporządzone na formularzu innym niż wymagany (np. brak tła giloszowego, znaczne różnice w wymiarach lub kolorze w stosunku do wzoru, brak numeru seryjnego, formularz niewydrukowany w jednym z oficjalnie wymaganych języków),

—

jedna z rubryk obowiązkowych (np. rubryka 4 formularza EUR.1) nie jest wypełniona, za wyjątkiem rubryki 8,

—

świadectwo przewozowe EUR.1 nie jest opatrzone pieczęcią ani podpisane (w rubryce 11),

—

świadectwo przewozowe EUR.1 jest zatwierdzone przez nieupoważniony organ,

—

użyta pieczęć jest nowa i nie została jeszcze zgłoszona,

—

przedstawione świadectwo przewozowe EUR.1 jest odpisem lub kserokopią, a nie oryginałem,

—

wpis w rubryce 5 odnosi się do kraju, który nie jest objęty Układem (np. Izrael lub Kuba).

—

rubryka dotycząca opisu towarów (rubryka 8 w EUR.1) nie jest wypełniona lub dotyczy towarów innych niż towary przedstawione,

—

dowód pochodzenia towarów został wydany przez kraj nieobjęty Układem nawet, jeżeli towary pochodzą ze Wspólnoty lub z Chile (np. EUR.1 wydane w Izraelu dla produktów pochodzących z Chile),

—

jedna z obowiązkowych rubryk w świadectwie przewozowym EUR.1 wykazuje ślady niepoświadczonych wymazań lub zmian (np. w rubrykach dotyczących opisu towarów lub w rubrykach określających ilość opakowań, kraj przeznaczenia lub kraj pochodzenia),

—

termin ważności określony w świadectwie przewozowym EUR.1 upłynął z przyczyn innych niż przyczyny określone w rozporządzeniach (np. wyjątkowe okoliczności), za wyjątkiem przypadków, gdy towary zostały przedstawione przed upływem terminu,

—

dowód pochodzenia jest wydany w późniejszym terminie dla towarów, które zostały początkowo przywiezione w sposób naruszający przepisy,

—

rubryka 4 świadectwa przywozowego EUR.1 wskazuje na kraj niebędący stroną układu, w ramach którego ubiegano się o uprzywilejowane traktowanie.

5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/38

Komisja Europejska

Dyrekcja Generalna ds. Konkurencji/Directorate-General for Competition,

Kancelaria ds. Pomocy Państwa

B-1049 Bruksela

Fax: (32-2) 296 12 42

—

Zgodnie z danymi dostarczonymi przez władze Zjednoczonego Królestwa, 85 % istotnych wydatków na terenie Zjednoczonego Królestwa ponoszą większe przedsiębiorstwa, a tylko 15 % MŚP. Mimo, iż system jest dostępny dla wszystkich przedsiębiorstw niezależnie od ich wielkości, to głównymi beneficjentami BPRA będą duże przedsiębiorstwa.

—

Władze Zjednoczonego Królestwa stwierdziły, że nawet, jeżeli duże przedsiębiorstwa są właścicielami pomieszczeń handlowych, MŚP także mogą pośrednio korzystać ze środka, gdyż często wynajmują one punkty sprzedaży od dużych przedsiębiorstw. Na potwierdzenie tego faktu, władze Zjednoczonego Królestwa dostarczyły danych wskazujących, że 31 % umów najmu pomieszczeń wolnych od ponad roku zawartych zostało przez duże przedsiębiorstwa a 69 % przez MŚP. Dla najuboższych obszarów zgodnie z definicją Zjednoczonego Królestwa, dane wynoszą odpowiednio 26 % dla dużych przedsiębiorstw oraz 74 % dla MŚP.

—

Komisja zwraca uwagę, że zastosowanie notyfikowanego środka nie ogranicza się do określonych definicją Komisji małych i średnich przedsiębiorstw. Komisja zauważa ponadto, że system nie ogranicza się do obszarów objętych pomocą zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. a) lub art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE.

—

Zastosowanie notyfikowanego środka do 2 000 wyznaczonych najuboższych obszarów Zjednoczonego Królestwa, podnosi kwestie podobne do tych, które wystąpiły w przypadku systemu zwolnień od opłaty skarbowej. Odbiega to od standardowej praktyki Komisji w przypadkach pomocy regionalnej. Komisja podtrzymuje swoją opinię, że podobne odchylenie musi być usprawiedliwione, by uniknąć sytuacji, w której beneficjenci z obszarów nie objętych pomocą według art. 87 ust. 3 lit. a) lub art. 87 ust. 3 lit. c), otrzymywałyby nieproporcjonalną pomoc, która niekorzystnie wpłynęłaby na warunki handlowe na tyle, by było to sprzeczne ze wspólnym interesem.

—

Ponadto, zatwierdzając system zwolnień od opłaty skarbowej ze względu na jego szczególne zalety, Komisja postawiła szereg warunków. Między innymi Komisja zdecydowała, że niezbędne jest monitorowanie oraz, że należy wykazać korzyści z systemu regeneracji fizycznej zwłaszcza terenów pod ponowną zabudowę. Jak na razie Komisja nie otrzymała żadnych wyników analizy ex-post, które umożliwiłyby jej ocenę korzystnych efektów systemu.

—

Mimo, iż władze Zjednoczonego Królestwa twierdzą, że przeciętna intensywność pomocy wyniosłaby między 9 % a 10 % wartości netto, maksymalna intensywność pomocy w ramach notyfikowanego środka może osiągać do 40 % wartości netto dla niezarejestrowanego biznesu oraz do 30 % w wypadku spółek.

5.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/45

1.

W dniu 24 lutego 2005 r., do Komisji wpłynęło zgłoszenie planowanej koncentracji, dokonane na podstawie art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), zgodnie z którym przedsiębiorstwa Goldman Sachs Mortgage Company („GSMC”, USA) kontrolowane przez Goldman Sachs Group, Inc. („Goldman Sachs”, USA), oraz The Cerberus Group („Cerberus”, USA) nabywają wspólną kontrolę nad częścią przedsiębiorstwa Transamerica European Trailers („TET”, UK) w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) wymienionego rozporządzenia w drodze zakupu akcji.

2.

Dziedziny działalności gospodarczej zainteresowanych przedsiębiorstw są następujące:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, zastrzegając sobie jednocześnie prawo do ostatecznej decyzji w tej kwestii, iż zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres zastosowania rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie procedury uproszczonej stosowanej do niektórych koncentracji w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) 139/2004 (2), sprawa ta kwalifikuje się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zaprasza zainteresowane strony trzecie do przedłożenia jej ewentualnych uwag o planowanej koncentracji.

Spostrzeżenia te muszą dotrzeć do Komisji nie później niż w ciągu 10 dni od daty niniejszej publikacji. Mogą one zostać nadesłane Komisji za pomocą faksu (na nr (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, z zaznaczonym numerem referencyjnym: COMP/M.3678 — Goldman Sachs/Cerberus/TET/JV, na adres: