(1)

Substancje zapachowe są związkami organicznymi o charakterystycznym, zwykle przyjemnym zapachu. Są one powszechnie stosowane w perfumach i innych perfumowanych produktach kosmetycznych, ale również w wielu innych produktach, takich jak detergenty, środki do zmiękczania tkanin i inne produkty do użytku domowego.

(2)

Alergia kontaktowa to utrzymująca się przez całe życie zmieniona, swoista reaktywność układu odpornościowego człowieka. Po ponownej ekspozycji na wystarczającą ilość alergenu może się pojawić egzema (alergiczne kontaktowe zapalenie skóry). W przypadku gdy osoba została już uwrażliwiona na jakiś alergen, o wiele niższe stężenie jest wystarczające, aby wywołać objawy alergii. Odsetek ludności uczulonej na alergeny zapachowe w Unii można oszacować na 1–9 % (2).

(3)

Różne środki mają na celu ochronę całej populacji przed nabawieniem się alergii na substancje zapachowe (profilaktyka pierwotna) oraz ochronę osób uczulonych przed wystąpieniem objawów alergii (profilaktyka wtórna).

(4)

Do celów profilaktyki pierwotnej wystarczające może być ograniczenie występowania alergenów zapachowych. Osoby uczulone mogą jednak wykazywać objawy po ekspozycji na niższe stężenia alergenu niż maksymalne dozwolone poziomy. W związku z tym, jako środek profilaktyki wtórnej, ważne jest informowanie o obecności poszczególnych alergenów zapachowych w produktach kosmetycznych, tak by osoby uczulone mogły uniknąć kontaktu z substancją, na którą są uczulone.

(5)

Zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 produkt kosmetyczny udostępnia się na rynku unijnym wyłącznie wówczas, gdy na jego opakowaniu znajduje się wykaz składników. Ponadto w artykule tym uściślono, że kompozycje zapachowe i aromatyczne oraz surowce, z których je wytworzono, określane są w wykazie składników terminem „parfum” lub „aroma” oraz że w uzupełnieniu do tych informacji w wykazie podaje się substancje, których umieszczenie wymagane jest w kolumnie „inne” w załączniku III do wspomnianego rozporządzenia. Obecnie w wykazie składników należy wymieniać (indywidualnie oznakowywać) 24 alergeny zapachowe wymienione w pozycjach 45 i 67–92 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009.

(6)

W odpowiedzi na wniosek Komisji o aktualizację wykazu indywidualnie oznakowywanych alergenów zapachowych Komitet Naukowy ds. Bezpieczeństwa Konsumentów (SCCS) przyjął opinię na posiedzeniu plenarnym w dniach 26–27 czerwca 2012 r. (3) Komitet potwierdził, że alergeny zapachowe wymienione w pozycjach 45 i 67–92 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 są nadal istotne. Ponadto Komitet wskazał 56 dodatkowych alergenów zapachowych, które jednoznacznie wywołują alergie u ludzi, a które nie są obecnie objęte wymogiem indywidualnego oznakowania.

(7)

W świetle opinii SCCS można stwierdzić, że istnieje potencjalne ryzyko dla zdrowia ludzkiego wynikające ze stosowania dodatkowych substancji będących alergenami zapachowymi zidentyfikowanych przez SCCS oraz że konieczne jest informowanie konsumentów o obecności tych alergenów zapachowych. W związku z tym w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 należy wprowadzić obowiązek indywidualnego oznakowania tych alergenów zapachowych, jeżeli ich stężenie przekracza 0,001 % w produktach niespłukiwanych i 0,01 % w produktach spłukiwanych. Ponadto substancje zapachowe takie jak prehapteny i prohapteny, które mogą ulec przekształceniu w znane alergeny kontaktowe przez utlenianie powietrzem lub bioaktywację, powinny być traktowane jako równoważne z alergenami zapachowymi i powinny podlegać tym samym ograniczeniom i innym wymogom regulacyjnym.

(8)

W celu zapewnienia spójności i jasności należy również zaktualizować niektóre istniejące pozycje dotyczące alergenów zapachowych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 przez dostosowanie nazw zwyczajowych substancji do najnowszej wersji słownika wspólnych nazw składników, o którym mowa w art. 33 wspomnianego rozporządzenia, oraz przez pogrupowanie podobnych substancji w jedną pozycję. Ponadto w przypadku gdy dla danej substancji istnieje wiele wspólnych nazw składników, w wymogu dotyczącym indywidualnego oznakowywania należy określić, która nazwa ma być stosowana w wykazie składników, o którym mowa w art. 19 ust. 1 lit. g), aby ujednolicić oznakowanie i zwiększyć jego przyjazność dla konsumentów, a także aby ułatwić pracę podmiotom gospodarczym i organom krajowym.

(9)

W celu zapewnienia kompletności i jasności należy również zaktualizować niektóre istniejące pozycje dotyczące alergenów zapachowych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 przez dodanie izomerów oraz uzupełnienie i zmianę odpowiednich numerów CAS i WE, co ułatwi pracę podmiotom gospodarczym i organom krajowym.

(10)

Ponieważ zaktualizowany wykaz alergenów zapachowych prawdopodobnie doprowadzi do wprowadzenia w załączniku III do rozporządzenia (WE) 1223/2009 pozycji łączących istniejące i nowe ograniczenia, należy z jednej strony przewidzieć, że podmioty gospodarcze powinny nadal stosować istniejące ograniczenia, a z drugiej strony należy im zapewnić odpowiedni czas na dostosowanie się do nowych ograniczeń.

(11)

W odniesieniu do nowych ograniczeń podmiotom gospodarczym należy przyznać odpowiedni czas na dostosowanie się do nich poprzez dokonanie niezbędnych dostosowań w składach i opakowaniach produktów w celu zapewnienia, by tylko produkty kosmetyczne spełniające nowe wymogi były wprowadzane do obrotu. Podmiotom gospodarczym należy również przyznać odpowiedni czas na wycofanie z obrotu produktów kosmetycznych, które nie spełniają nowych wymogów i które zostały wprowadzone do obrotu przed wejściem w życie nowych przepisów dotyczących oznakowania. Biorąc pod uwagę stosunkowo niski i stabilny odsetek konsumentów cierpiących na alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, dużą liczbę nowych alergenów zapachowych, które mają być indywidualnie oznakowywane, oraz znaczącą liczbę produktów kosmetycznych, których to dotyczy, okres przejściowy powinien wynosić odpowiednio 3 lata i 5 lat.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wnioski Francji o rejestrację nazw: „Pancetta de l’Ile de Beauté/Panzetta de l’Ile de Beauté” (ChOG-FR-02427) (2), „Saucisson sec de l’Ile de Beauté/Salciccia de l’Ile de Beauté” (ChOG-FR-02431) (3), „Bulagna de l’Ile de Beauté” (ChOG-FR-02429) (4) i „Figatelli de l’Ile de Beauté/Figatellu de l’Ile de Beauté” (ChOG-FR-02432) (5) jako chronionych oznaczeń geograficznych (ChOG) opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(2)

Z Włoch, Hiszpanii i organizacji międzynarodowej z siedzibą w Szwajcarii wpłynęły trzy zawiadomienia o sprzeciwie dotyczące powyższych wniosków.

(3)

Po przeanalizowaniu uzasadnionych oświadczeń o sprzeciwie i uznaniu ich za dopuszczalne, zgodnie z art. 51 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja zwróciła się do podmiotów wnoszących sprzeciw o podjęcie odpowiednich konsultacji w celu osiągnięcia porozumienia.

(4)

Konsultacje między Francją i podmiotami wnoszącymi sprzeciw zakończyły się brakiem porozumienia. W związku z tym Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie rejestracji zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 52 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, uwzględniając wyniki tych konsultacji.

(5)

Podmioty wnoszące sprzeciw podnosiły po pierwsze niezgodność wniosków o objęcie ChOG „Pancetta de l’Ile de Beauté/Panzetta de l’Ile de Beauté”, „Saucisson sec de l’Ile de Beauté/Salciccia de l’Ile de Beauté”, „Bulagna de l’Ile de Beauté” i „Figatelli de l’Ile de Beauté/Figatellu de l’Ile de Beauté” z warunkami określonymi w art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

W tym względzie podmioty wnoszące sprzeciw twierdziły, że wymogi określone w definicji chronionego oznaczenia geograficznego na podstawie ww. artykułu nie są spełnione, ponieważ ich zdaniem produkty objęte niniejszym wnioskiem o ChOG nie posiadają szczególnych cech, które można powiązać z danym obszarem geograficznym. Zwrócono również uwagę na rzekomo przemysłowe metody produkcji, takie jak wędzenie, stosowane przy przedmiotowych produktach wędliniarskich, które zdaniem podmiotów wnoszących sprzeciw świadczą raczej o braku związku z obszarem geograficznym.

(6)

Podmioty wnoszące sprzeciw twierdziły ponadto, że wbrew wymogom art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 w momencie składania wniosków o ChOG nazwa „Ile de Beauté” nie była stosowana w handlu.

(7)

Podmioty wnoszące sprzeciw odniosły się ponadto do potencjalnego naruszenia przepisów dotyczących homonimiczności zawartych w art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 w związku z istniejącymi ChNP z Korsyki: „Lonzo de Corse/Lonzo de Corse – Lonzu”, „Jambon sec de Corse/Jambon sec de Corse – Prisuttu” i „Coppa de Corse/Coppa de Corse – Coppa di Corsica”. W tym celu podmioty wnoszące sprzeciw pytały, czy w świetle szczególnego celu realizowanego przez powyższy artykuł homonimiczność może istnieć jedynie w przypadku identycznych sformułowań, czy też w przypadku wyrażeń, które są synonimami.

(8)

Podmioty wnoszące sprzeciw twierdziły ponadto, że proponowana rejestracja ChOG zagroziłaby istnieniu wyżej wymienionych ChNP, jak przewidziano w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. W tym kontekście zwracali oni uwagę na fakt, że nazwy zawarte w czterech wnioskach o ChOG odnoszą się do produktów wytwarzanych na obszarze geograficznym prawie identycznych z innymi wędlinami, które zarejestrowano już, jako wyżej wymienione ChNP. Chociaż nazwy zawarte w czterech rozpatrywanych wnioskach o oznaczenie ChOG wydają się różnić od wymienionych wyżej nazw ChNP pod względem leksykalnym, konsumenci powszechnie rozumieją „Ile de Beauté” jako synonim „Corse” (Korsyka), który stanowi część tych nazw ChNP.

W związku z tym podmioty wnoszące sprzeciw uważają, że konsumenci mogą odnieść mylne wrażenie, że istnieje związek między nazwami „Pancetta de l’Ile de Beauté/Panzetta de l’Ile de Beauté”, „Saucisson sec de l’Ile de Beauté/Salciccia de l’Ile de Beauté”, „Bulagna de l’Ile de Beauté” i „Figatelli de l’Ile de Beauté/Figatellu de l’Ile de Beauté” i zarejestrowanymi ChNP: „Lonzo de Corse/Lonzo de Corse – Lonzu”, „Jambon sec de Corse/Jambon sec de Corse – Prisuttu” i „Coppa de Corse/Coppa de Corse – Coppa di Corsica”. Zdaniem podmiotów wnoszących sprzeciw pomyłki są tym bardziej prawdopodobne, że wszystkie produkty oznaczone jako wyżej wymienione ChOG i ChNP należą do tej samej kategorii produktów (wędliny).

(9)

Komisja oceniła argumenty przedstawione przez podmioty wnoszące sprzeciw w świetle przepisów rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 i wzięła pod uwagę wyniki odpowiednich konsultacji przeprowadzonych między wnioskodawcą a podmiotami wnoszącymi sprzeciw.

(10)

W odniesieniu do zarzutu niezgodności wniosków o ChOG z warunkami określonymi w art. 5 rozporządzenia (UE) nr1151/2012 w kontekście braku szczególnych cech, które można powiązać z danym obszarem geograficznym, należy wziąć pod uwagę, co następuje.

(11)

W odniesieniu do twierdzeń, że nie ma dowodów na wcześniejsze lub handlowe stosowanie nazwy „Ile de Beauté” w odniesieniu do przedmiotowych produktów wędliniarskich, należy przypomnieć, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 nie wymaga ani nie zakłada konkretnej długości wcześniejszego stosowania nazw obejmowanych ochroną.

Wnioskodawca zwrócił uwagę na ugruntowane stosowanie ChOG w ostatnich latach i wskazał różne działania komunikacyjne lub marketingowe podejmowane od 2015 r., aby promować używanie tych nazw.

W związku z powyższym warunek stosowania nazwy w handlu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy uznać za spełniony.

(12)

Jeżeli chodzi o zarzuty dotyczące domniemanego lub potencjalnego naruszenia art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 w przypadku rejestracji przedmiotowych nazw ChOG, należy je odrzucić, ponieważ sytuacja w niniejszej sprawie nie wchodzi w zakres wyżej wymienionego przepisu, który ustanawia przepisy wyłącznie w odniesieniu do częściowych lub pełnych homonimów. Homonimy są powszechnie rozumiane jako słowa o tej samej pisowni lub wymowie, ale o różnym znaczeniu i pochodzeniu. Istnieje wyraźna różnica między „Ile de Beauté” i „Corse/Corsica” zarówno w piśmie jak i wymowie, a zatem nie można ich uznać za homonimiczne. Części nazw odnoszące się do rodzajów wędlin zarówno w przypadku nazw ChOG, jak i ChNP są również całkowicie różne. W związku z tym nazwy ChOG objęte wnioskiem o rejestrację nie są ani całkowicie, ani częściowo homonimiczne z zarejestrowanymi nazwami ChNP „Lonzo de Corse/Lonzo de Corse – Lonzu”, „Jambon sec de Corse/Jambon sec de Corse – Prisuttu” i „Coppa de Corse/Coppa de Corse – Coppa di Corsica”.

(13)

W odniesieniu do argumentów wnoszących sprzeciw, że proponowana rejestracja ChOG zagroziłaby istnieniu wyżej wymienionych ChNP, jak przewidziano w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja uważa, że ryzyko takiego negatywnego wpływu jest mało prawdopodobne. Nazwy ChOG objęte niniejszymi wnioskami różnią się w wystarczającym stopniu od zarejestrowanych nazw ChNP, jak również związanych z nimi produktów. W związku z tym ich współistnienie na rynku nie powinno wprowadzić konsumentów w błąd ani nie wpływać negatywnie na chronione ChNP.

„Ile de Beauté” jest bowiem zwyczajową peryfrazą, która, szczególnie dla konsumentów francuskich, oznacza Korsykę, a określenie „Ile de Beauté” jest używane w odniesieniu do Korsyki, w szczególności na stronach internetowych poświęconych turystyce. W związku z tym te dwa terminy można uznać za synonimy w przekonaniu konsumentów.

Jednak z leksykalnego punktu widzenia, jak wyjaśniono powyżej, wprowadzenie konsumenta w błąd jest mało prawdopodobne. Zarówno nazwy ChOG, jak i nazwy ChNP, o których mowa, są nazwami złożonymi wskazującymi miejsce pochodzenia i rodzaj produktu. Konkretne określenia pancetta/panzetta, saucisson sec/salciccia, bulagna lub figatelli/figatellu są powiązane ze szczególnymi rodzajami wędlin, które różnią się od produktów oznaczonych jako lonzo/lonzu, jambon sec/prisuttu lub coppa. Przeciętny konsument, nawet jeśli nie jest ekspertem w dziedzinie wędlin, jest w stanie stwierdzić, że różne terminy odnoszą się do różnych produktów, które mają różne cechy charakterystyczne.

Istotną rolę w rozróżnianiu produktów odgrywają również aspekty wizualne i forma, w jakiej produkty są oferowane na rynku (prezentacja produktu konsumentowi końcowemu – wygląd, wielkość, kształt itp.).

Biorąc pod uwagę różnice między produktami objętymi ChOG i ChNP oraz między ich nazwami, Komisja jest zdania, że rejestracja czterech rozpatrywanych nazw ChOG nie wpłynie negatywnie na produkty związane z ChNP „Lonzo de Corse/Lonzo de Corse – Lonzu”, „Jambon sec de Corse/Jambon sec de Corse – Prisuttu” i „Coppa de Corse/Coppa de Corse – Coppa di Corsica”. Produkty objęte zarówno ChOG, jak i ChNP mogą współistnieć, ponieważ konsumenci będą mogli je rozróżnić na rynku i dokonywać świadomych wyborów zakupowych. W konsekwencji prowadzi to do wniosku, że rejestracja proponowanych nazw ChOG nie wywoła skutków wskazanych w art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(14)

W związku z powyższym nazwy „Pancetta de l’Ile de Beauté/Panzetta de l’Ile de Beauté”, „Saucisson sec de l’Ile de Beauté/Salciccia de l’Ile de Beauté”, „Bulagna de l’Ile de Beauté” i „Figatelli de l’Ile de Beauté/Figatellu de l’Ile de Beauté” należy wpisać do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Zjednoczonego Królestwa o rejestrację nazwy „Gower Salt Marsh Lamb” jako chronionej nazwy pochodzenia został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

W dniu 8 marca 2022 r. Komisja otrzymała od Francji zawiadomienie o sprzeciwie. W dniu 10 marca 2022 r. Komisja przesłała zawiadomienie o sprzeciwie do Zjednoczonego Królestwa. W dniu 6 maja 2022 r. Francja przedłożyła Komisji uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie.

(3)

Po przeanalizowaniu uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie i uznaniu go za dopuszczalne zgodnie z art. 51 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w piśmie z dnia 30 czerwca 2022 r. Komisja zwróciła się do Zjednoczonego Królestwa i Francji o przeprowadzenie odpowiednich konsultacji mających na celu osiągnięcie porozumienia.

(4)

W dniu 28 września 2022 r. na wniosek Zjednoczonego Królestwa Komisja przedłużyła termin konsultacji o jeden miesiąc. Konsultacje pomiędzy Zjednoczonym Królestwem i Francją zakończyły się bez osiągnięcia porozumienia.

(5)

W związku z tym Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie rejestracji zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 52 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, uwzględniając wyniki tych konsultacji.

(6)

Główne argumenty przedstawione przez Francję w uzasadnionym oświadczeniu o sprzeciwie i w trakcie konsultacji przeprowadzonych ze Zjednoczonym Królestwem można streścić w następujący sposób.

(7)

Francja utrzymywała, że zgodnie z wymogami art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 należy określić, czy zezwala się na zamrażanie mięsa. Strona wnosząca sprzeciw wskazała, że zezwolenie na zamrażanie mogłoby spowodować destabilizację rynku w przypadku dwóch francuskich produktów objętych ChNP: „Prés-salés de la baie de Somme” i „Prés-salés du Mont-Saint-Michel”, które są dostępne na rynku wyłącznie w okresie od lipca do listopada, i doprowadzić do nieuczciwej konkurencji. W specyfikacjach tych produktów zakazuje się zamrażania i rozmrażania mięsa.

(8)

Ponadto strona wnosząca sprzeciw twierdziła, że do jednolitego dokumentu należy dodać zawarte w specyfikacji produktu przepisy definiujące słone bagna, biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 w jednolitym dokumencie należy określić związek między produktem zgłoszonym do objęcia ChNP a wyznaczonym obszarem geograficznym.

(9)

Zjednoczone Królestwo sprecyzowało, że najlepiej, aby mięso było sprzedawane i spożywane w stanie świeżym, chociaż może być zamrażane. Po zamrożeniu mięso musi zostać sprzedane w postaci zamrożonej. Następnie wprowadzono zmiany zarówno w specyfikacji produktu, jak i w jednolitym dokumencie.

(10)

Zjednoczone Królestwo dodało również do jednolitego dokumentu mapy i współrzędne GPS, które wyznaczają granice słonych bagien.

(11)

Francja uznała te zmiany za niewystarczające do zaspokojenia swoich roszczeń i zwróciła się o dalsze wyjaśnienia dotyczące okresu, w którym produkt jest dostępny na rynku w postaci zamrożonej. Jeżeli chodzi o definicję słonych bagien, Francja zwróciła się o włączenie niektórych części specyfikacji produktu do jednolitego dokumentu, a zwłaszcza o zawarcie szczegółowej definicji „bagna słonego” i powiązanych szczegółowych wymogów.

(12)

Komisja oceniła argumenty przedstawione w uzasadnionym oświadczeniu o sprzeciwie Francji w świetle przepisów rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, uwzględniając wyniki odpowiednich konsultacji przeprowadzonych między wnioskodawcą a jego oponentem, i doszła do następujących wniosków.

(13)

Jeśli chodzi o rzekomą niezgodność wniosku o rejestrację ChNP z warunkami określonymi w art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, zamrażanie mięsa nie jest samo w sobie metodą pozyskiwania produktu. Art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 nie wymaga ustanowienia szczególnego przepisu dotyczącego możliwości zamrażania mięsa ani okresu, w którym produkt może być sprzedawany w postaci zamrożonej. Decyzja o wprowadzeniu przepisów tego rodzaju leży w gestii wnioskodawcy. W następstwie sprzeciwu wnioskodawca zdecydował się określić regulacje dotyczące mrożonego produktu. Przepisy dotyczące zamrażania produktu mają znaczenie dla opisu produktu.

W związku z powyższym warunek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy uznać za spełniony.

(14)

Jeśli chodzi o zarzut dotyczący domniemanej niezgodności z art. 8 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w jednolitym dokumencie prawidłowo i wyczerpująco opisano „związek między produktem a środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem geograficznym”.

Na właściwości i jakość produktu wpływają dwa kluczowe czynniki, w tym naturalna dieta jagniąt, która opiera się na wypasie unikatowej roślinności występującej na słonych bagnach usytuowanych na północnym wybrzeżu półwyspu Gower. W jednolitym dokumencie określono ponadto, że na słonych bagnach występuje unikalna roślinność halofilna zdominowana przez zbiorowiska roślinności typowe dla środkowych i górnych partii bagien, przy czym najbardziej rozpowszechnione są dwa rodzaje roślinności wymienione w załączniku 1 do dyrektywy siedliskowej: atlantyckie słone łąki oraz salicornia i inne rośliny jednoroczne kolonizujące muły i piaski. W odpowiedzi na roszczenia Francji w jednolitym dokumencie wnioskodawca zamieścił również mapę i współrzędne GPS określające obszar pokryty słonymi bagnami.

Jednolity dokument stanowi streszczenie specyfikacji produktu. Uzupełniające elementy, o dodanie których wnioskowała strona wnosząca sprzeciw, nie są elementami niezbędnymi do zrozumienia metody produkcji.

W świetle powyższego wymogi art. 8 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) wspomnianego rozporządzenia należy uznać za spełnione.

(15)

W wyniku konsultacji między stronami zmieniono zarówno jednolity dokument, jak i specyfikację produktu. Ponieważ zmiany te nie są uznawane za znaczące, zgodnie z art. 51 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja nie powtórzyła procedury badania wniosku i stwierdziła, że warunki rejestracji zostały spełnione.

(16)

W związku z powyższym należy wpisać nazwę „Gower Salt Marsh Lamb” do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych. Skonsolidowaną wersję jednolitego dokumentu należy opublikować wyłącznie do celów informacyjnych.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych,

1)

Celami Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji dla Zwalnianych Pracowników (EFG) są okazywanie solidarności oraz wspieranie godnego i trwałego zatrudnienia w Unii przez zapewnienie wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom, które zaprzestały prowadzenia działalności na własny rachunek w wyniku istotnych działań restrukturyzacyjnych, oraz pomocy tym osobom w jak najszybszym powrocie do godnego i trwałego zatrudnienia.

2)

Zgodnie z art. 8 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) 2020/2093 (3) środki EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 186 mln EUR (w cenach z 2018 r.).

3)

W rozporządzeniu (UE) 2021/691 przewidziano, że na pomoc techniczną z inicjatywy Komisji każdego roku udostępnić można najwyżej 0,5 % maksymalnej rocznej kwoty EFG.

4)

Przedmiotowa pomoc jest niezbędna do wypełnienia obowiązków związanych z wdrażaniem EFG wynikających z art. 11 rozporządzenia (UE) 2021/691, w szczególności w zakresie monitorowania i gromadzenia danych, a także działań komunikacyjnych oraz działań na rzecz lepszego eksponowania EFG.

5)

Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić pomoc techniczną z inicjatywy Komisji w kwocie 190 000 EUR,

(1)

Kadencja jednego z obecnych zastępców dyrektora wykonawczego Europolu upływa z dniem 31 lipca 2023 r. Konieczne jest zatem mianowanie nowego zastępcy dyrektora wykonawczego Europolu.

(2)

Decyzja zarządu Europolu z dnia 1 maja 2017 r. ustanawia przepisy dotyczące wyboru, przedłużania mandatu i odwoływania ze stanowiska dyrektora wykonawczego i zastępców dyrektora wykonawczego Europolu.

(3)

Jedno stanowisko zastępcy dyrektora wykonawczego Europolu uznaje się za nieobsadzone zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) decyzji zarządu Europolu z dnia 1 maja 2017 r. od dnia 1 listopada 2022 r. Ogłoszenie o naborze na stanowisko zastępcy dyrektora wykonawczego Europolu zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 31 października 2022 r. (2)

(4)

Zgodnie z art. 54 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/794, komisja selekcyjna powołana przez zarząd (zwana dalej „komisją selekcyjną”) sporządziła listę kandydatów. W dniu 13 marca 2023 r. komisja selekcyjna przygotowała należycie uzasadnione sprawozdanie i przedłożyła je zarządowi.

(5)

Na podstawie sprawozdania komisji selekcyjnej oraz zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i decyzją zarządu z dnia 1 maja 2017 r. zarząd wydał w dniu 22 marca 2023 r. uzasadnioną opinię w sprawie mianowania nowego zastępcy dyrektora wykonawczego Europolu, w której zaproponował Radzie listę trzech kandydatów odpowiednich na to stanowisko.

(6)

W dniu 24 kwietnia 2023 r. Rada wybrała Ștefana-Andreiego LINȚĂ na stanowisko nowego zastępcy dyrektora wykonawczego Europolu, a następnie o swoim wyborze poinformowała Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych Parlamentu Europejskiego (zwaną dalej „komisją LIBE”), która jest właściwą komisją na potrzeby art. 54 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia (UE) 2016/794, dotyczącego naboru.

(7)

W dniu 23 maja 2023 r. Ștefan-Andrei LINȚĂ stawił się przed komisją LIBE. W dniu 1 czerwca 2023 r. komisja LIBE wydała opinię zgodnie z art. 54 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia (UE) 2016/794,

(1)

Art. 300 ust. 3 Traktatu stanowi, że w skład Komitetu Regionów mają wchodzić przedstawiciele społeczności regionalnych i lokalnych, posiadający mandat wyborczy społeczności regionalnej lub lokalnej albo odpowiedzialni politycznie przed wybranym zgromadzeniem.

(2)

W dniu 10 grudnia 2019 r. Rada przyjęła decyzję (UE) 2019/2157 (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2020 r. do dnia 25 stycznia 2025 r.

(3)

Stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolni się od dnia 3 sierpnia 2023 r. w związku z upływem mandatu krajowego, na podstawie którego Peter KURZ został mianowany na stanowisko zastępcy członka.

(4)

Rząd niemiecki zaproponował Wolframa LEIBEGO, będącego przedstawicielem wspólnoty lokalnej posiadającym mandat wyborczy społeczności lokalnej, Oberbürgermeister der Stadt Trier (burmistrz Trewiru), na stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów na okres od dnia 1 września 2023 r. do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2025 r.,

(1)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 10 listopada 2022 r., Niemcy wystąpiły z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 218 i 232 dyrektywy 2006/112/WE celem wprowadzenia obowiązkowego fakturowania elektronicznego w odniesieniu do wszystkich transakcji między podatnikami mającymi siedzibę na terytorium Niemiec (zwanego dalej „szczególnym środkiem”).

(2)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 8 lutego 2023 r., Niemcy doprecyzowały, że postulowaną datą wejścia szczególnego środka w życie jest 1 stycznia 2025 r.

(3)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Komisja przekazała wniosek Niemiec pozostałym państwom członkowskim, pismami z dnia 22 lutego 2023 r. Pismem z dnia 23 lutego 2023 r. Komisja powiadomiła Niemcy, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(4)

Niemcy zamierzają wprowadzić szczególny środek jako pierwszy krok we wdrażaniu systemu sprawozdawczości opartego na transakcjach. Taki system sprawozdawczości przyniósłby korzyści w walce z oszustwami związanymi z podatkiem od wartości dodanej (VAT) i uchylaniem się od tego podatku. Umożliwiłby organom podatkowym wcześniejszą identyfikację łańcuchów oszustw związanych z VAT. Umożliwiłby także organom podatkowym weryfikację spójności między zadeklarowanym VAT a VAT należnym terminowo i automatycznie. System sprawozdawczości oparty na transakcjach umożliwiałby wczesne wykrywanie i sprawdzanie potencjalnych rozbieżności. Ponadto Niemcy oczekują, że dzięki terminowemu dostępowi do danych z faktur organy podatkowe nie będą musiały – w sposób bardziej biurokratyczny – żądać przedstawiania faktur, co przyspieszy i ułatwi walkę z oszustwami związanymi z VAT.

(5)

Zdaniem Niemiec wprowadzenie szczególnego środka nie będzie zbyt uciążliwe dla podatników, ponieważ praktyka takiego fakturowania jest już w Niemczech powszechna w wielu sektorach gospodarki i obowiązkowa w dziedzinie zamówień publicznych. Ponadto wprowadzenie tego szczególnego środka przyniosłoby podatnikom korzyści w postaci cyfryzacji procesów i zmniejszenia obciążeń administracyjnych. Ponadto stosowanie faktur elektronicznych przyniosłoby długoterminowe oszczędności dzięki wyeliminowaniu faktur papierowych, a co za tym idzie zmniejszeniu kosztów wystawiania, wysyłania, przetwarzania i przechowywania faktur.

(6)

W dniu 8 grudnia 2022 r. Komisja przyjęła wniosek w sprawie dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących VAT w epoce cyfrowej. Komisja proponuje zmianę art. 218 dyrektywy 2006/112/WE i uchylenie art. 232 dyrektywy 2006/112/WE. Możliwe jest zatem, że zostanie przyjęta dyrektywa zmieniająca te artykuły, co umożliwiłoby państwom członkowskim wprowadzenie obowiązkowego fakturowania elektronicznego i zlikwidowałoby konieczność występowania o dalsze szczególne środki stanowiące odstępstwo od dyrektywy 2006/112/WE. W związku z tym od dnia, od którego państwa członkowskie byłyby zobowiązane stosować przepisy krajowe transponujące dyrektywę zmieniającą te artykuły, niniejsza decyzja powinna przestać obowiązywać.

(7)

Z uwagi na szeroki zakres i nowość szczególnego środka ważne jest, by ocenić jego wpływ na walkę z oszustwami związanymi z VAT i uchylaniem się od VAT oraz na podatników. W związku z tym, jeżeli Niemcy uznają, że przedłużenie okresu obowiązywania szczególnego środka jest konieczne, powinny przedłożyć Komisji, wraz z wnioskiem o przedłużenie, sprawozdanie zawierające ocenę szczególnego środka pod kątem jego skuteczności w zakresie zwalczania oszustw związanych z VAT i uchylania się od VAT oraz w zakresie uproszczenia poboru VAT.

(8)

Szczególny środek nie powinien naruszać prawa klienta do otrzymywania faktur w formie papierowej w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych.

(9)

Szczególny środek powinien być ograniczony w czasie, aby umożliwić ocenę, czy jest on właściwy i skuteczny w kontekście jego celów.

(10)

Szczególny środek jest proporcjonalny do zamierzonych celów, ponieważ jest ograniczony w czasie i ma ograniczony zakres. Ponadto szczególny środek nie stwarza niebezpieczeństwa, że oszustwa przeniosą się do innych sektorów lub do innych państw członkowskich.

(11)

Szczególny środek nie wpłynie negatywnie na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na etapie ostatecznej konsumpcji i nie będzie mieć negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z VAT,

(1)

Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2015/1401 (2) upoważniono Włochy, by do dnia 31 grudnia 2017 r. mogły stosować wymóg, zgodnie z którym podatek od wartości dodanej (VAT) należny z tytułu dostaw dla organów publicznych musi być wpłacany przez te organy na odrębny i zablokowany rachunek bankowy administracji podatkowej (zwany dalej „szczególnym środkiem”). Szczególny środek stanowił odstępstwo od art. 206 i 226 dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących zapłaty VAT i fakturowania.

(2)

Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2017/784 (3) upoważniono Włochy do stosowania tego szczególnego środka do dnia 30 czerwca 2020 r., a zakres stosowania szczególnego środka rozszerzono w celu uwzględnienia dostaw dla niektórych przedsiębiorstw kontrolowanych przez organy publiczne oraz dla spółek giełdowych umieszczonych w indeksie Financial Times Stock Exchange Milano Indice di Borsa („FTSE MIB”). Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2020/1105 (4) okres obowiązywania szczególnego środka został następnie przedłużony do dnia 30 czerwca 2023 r.

(3)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 26 września 2022 r., Włochy wystąpiły o upoważnienie do dalszego stosowania szczególnego środka do dnia 31 grudnia 2026 r. Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 8 maja 2023 r., Włochy zwróciły się z wnioskiem o ograniczenie – od dnia 1 lipca 2025 r. – zakresu stosowania szczególnego środka do dostaw towarów i świadczenia usług dla organów publicznych i niektórych przedsiębiorstw kontrolowanych przez organy publiczne.

(4)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Komisja przekazała wniosek złożony przez Włochy pozostałym państwom członkowskim pismem z dnia 11 maja 2023 r. Pismem z dnia 12 maja 2023 r. Komisja powiadomiła Włochy, że posiada wszystkie informacje potrzebne do rozpatrzenia wniosku.

(5)

Szczególny środek należy do pakietu środków wprowadzonych przez Włochy, aby zwalczać oszustwa podatkowe i uchylanie się od opodatkowania. Ten pakiet środków, w tym obowiązkowe fakturowanie elektroniczne dopuszczony decyzją wykonawczą Rady (UE) 2018/593 (5), zastąpił inne środki kontroli i umożliwia włoskim organom podatkowym kontrolę krzyżową poszczególnych operacji zgłaszanych przez podatników i monitorowanie dokonanych przez nie płatności VAT.

(6)

Włochy uważają, że – w kontekście pakietu wdrożonych środków – obowiązek fakturowania elektronicznego skraca czas potrzebny organom podatkowym do wykrycia potencjalnego przypadku oszustwa podatkowego lub uchylania się od opodatkowania. Włochy są jednak również zdania, że w przypadku braku mechanizmu podzielonej płatności wprowadzonego szczególnym środkiem odzyskanie kwot VAT od podatników związanych z oszustwami podatkowymi lub uchylaniem się od opodatkowania może być niemożliwe po przeprowadzeniu kontroli krzyżowej, ponieważ w międzyczasie ci podatnicy mogą stać się niewypłacalni. Mechanizm podzielonej płatności, jako środek ex ante, okazał się zatem wysoce skuteczny i uzupełniający w stosunku do obowiązkowego fakturowania elektronicznego, które jest środkiem ex post.

(7)

Włochy wielokrotnie zobowiązywały się do tego, że nie będą się już ubiegać o przedłużenie okresu obowiązywania szczególnego środka po całkowitym wdrożeniu pakietu środków. Włochy uważają jednak, że ze względu na skuteczność szczególnego środka i jego synergię z innymi stosowanymi środkami, w szczególności z obowiązkowym fakturowaniem elektronicznym, okres obowiązywania szczególnego środka należy przedłużyć, aby uniknąć spowolnienia wysiłków podejmowanych w celu zmniejszenia ogólnej różnica pomiędzy oczekiwanymi dochodami z tytułu VAT a kwotą faktycznie pobieraną we Włoszech. Aby jednak wywiązać się ze swojego zobowiązania do stopniowego wycofywania szczególnego środka, Włochy zmodyfikowały swój wniosek, by wyłączyć z jego zakresu – od dnia 1 lipca 2025 r. – dostawy towarów i świadczenie usług dla spółek giełdowych umieszczonych w indeksie FTSE MIB. Ustanowienie takiego terminu umożliwi podatnikom, których dotyczy ograniczenie zakresu szczególnego środka, dokonanie odpowiednich dostosowań operacyjnych. Umożliwi to także włoskim organom podatkowym – monitorowanie skuteczności szczególnego środka i odpowiednią ocenę ewentualnych środków alternatywnych.

(8)

Jednym ze skutków szczególnego środka jest to, że dostawcy będący podatnikami nie są w stanie kompensować podatku VAT zapłaconego od kosztów podatkiem VAT otrzymanym z tytułu swoich dostaw. Tacy dostawcy mogą mieć stale nadpłacony podatek i mogą być zmuszeni do zwracania się do organów podatkowych o skuteczny zwrot tego VAT zapłaconego od kosztów. Z informacji przekazanych przez Włochy wynika, że podatnicy, którzy dokonują transakcji objętych szczególnym środkiem, są priorytetowo uprawnieni do otrzymania zwrotu odpowiedniej nadpłaty VAT w ramach limitu nadpłaty wynikającej z takich transakcji. Praktyka ta oznacza, że wnioski o zwrot związane ze szczególnym środkiem są rozpatrywane w pierwszej kolejności, przed zwrotami niepriorytetowymi, zarówno w trakcie wstępnej fazy badania, jak i na etapie dokonywania należnych płatności.

(9)

Wnioskowane o dalsze przedłużenie okresu obowiązywania upoważnienia do stosowania szczególnego środka powinno być ograniczone w czasie, aby umożliwić przeprowadzenie oceny, czy środek ten jest właściwy i skuteczny. Upoważnienie do stosowania szczególnego środka należy zatem przedłużyć do dnia 30 czerwca 2026 r. Powinno to zapewnić wystarczająco dużo czasu na ocenę skuteczności środków wprowadzonych przez Włochy w celu ograniczenia uchylania się od opodatkowania w przedmiotowych sektorach.

(10)

Aby zagwarantować niezbędne działania następcze w ramach szczególnego środka, a w szczególności aby ocenić wpływ na zwrot VAT podatnikom objętym tym szczególnym środkiem, Włochy powinny zostać zobowiązane do przedstawienia sprawozdania Komisji do września 2024 r. Sprawozdanie to powinno w szczególności uwzględniać ogólną sytuację w zakresie zwrotu VAT podatnikom, ze szczególnym uwzględnieniem średniego czasu potrzebnego na zwrot tego podatku, a także na temat skuteczności szczególnego środka i wszelkich innych środków wprowadzonych przez Włochy w celu ograniczenia uchylania się od opodatkowania w przedmiotowych sektorach. Sprawozdanie to powinno zawierać wykaz poszczególnych tych środków wraz z datą ich wejścia w życie.

(11)

Szczególny środek jest proporcjonalny do zamierzonych celów, ponieważ jest ograniczony w czasie i ograniczony do sektorów, które stwarzają istotne ryzyko w odniesieniu do uchylania się od opodatkowania. Szczególny środek nie stwarza ponadto ryzyka, że uchylanie się od opodatkowania przeniesie się do innych sektorów lub innych państw członkowskich.

(12)

Szczególny środek nie wpłynie negatywnie na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na etapie ostatecznej konsumpcji i nie będzie mieć negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z VAT.

(13)

Aby zapewnić osiągnięcie celów szczególnego środka, łącznie z nieprzerwanym stosowaniem szczególnego środka oraz pewności prawa w odniesieniu do okresu rozliczeniowego, należy udzielić upoważnienia do przedłużenia okresu obowiązywania szczególnego środka ze skutkiem od dnia 1 lipca 2023 r. Ponieważ Włochy wystąpiły z wnioskiem o upoważnienie do dalszego stosowania szczególnego środka w dniu 26 września 2022 r. i nadal stosowały reżim prawny ustanowiony w swoim prawie krajowym na podstawie decyzji wykonawczej (UE) 2017/784 od dnia 1 lipca 2023 r., uzasadnione oczekiwania zainteresowanych osób są należycie respektowane.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2017/784,

(1)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 14 stycznia 2022 r., Rumunia wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 178, 218 i 232 dyrektywy 2006/112/WE, celem wprowadzenia obowiązkowego fakturowania elektronicznego w odniesieniu do wszystkich transakcji między podatnikami mającymi siedzibę na terytorium Rumunii (zwanego dalej „szczególnym środkiem”). Wniosek o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka obejmuje okres od dnia 1 lipca 2022 r. do dnia 31 grudnia 2025 r.

(2)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 30 września 2022 r., Rumunia poinformowała Komisję, że nie potrzebuje już odstępstwa od art. 178 dyrektywy 2006/112/WE, o które wnioskowała. Ponadto Rumunia wystąpiła z wnioskiem, aby upoważnienia udzielono na okres od dnia 1 stycznia 2024 r. do dnia 31 grudnia 2026 r., zamiast na pierwotnie wnioskowany okres.

(3)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Komisja przekazała wniosek Rumunii pozostałym państwom członkowskim pismami z dnia 8 grudnia 2022 r. Pismem z dnia 9 grudnia 2022 r. Komisja powiadomiła Rumunię, że posiada wszystkie informacje konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(4)

Rumunia twierdzi, że obowiązkowe fakturowanie elektroniczne w przypadku transakcji między podatnikami mającymi siedzibę w Rumunii, w połączeniu z obowiązkiem zgłaszania organom podatkowym informacji o tych transakcjach, byłoby korzystne w kontekście zwalczania oszustw związanych z podatkiem od wartości dodanej (VAT) i uchylania się od tego podatku. Umożliwiłoby to organom podatkowym weryfikację spójności między zadeklarowaną kwotą VAT a kwotą zapłaconą oraz między fakturami wystawionymi i otrzymanymi terminowo i automatycznie. Taka automatyczna weryfikacja znacznie zwiększyłaby zdolności analityczne rumuńskich organów podatkowych. Ponadto wprowadzenie obowiązkowego fakturowania elektronicznego byłoby potężnym narzędziem pozwalającym na śledzenie w czasie rzeczywistym łańcuchów oszustw związanych z VAT, co umożliwiłoby organom podatkowym podejmowanie natychmiastowych działań w celu identyfikacji i powstrzymania podatników w uczestniczeniu w tych oszustwach.

(5)

Zdaniem Rumunii wprowadzenie szczególnego środka przyniosłoby również podatnikom korzyści w postaci cyfryzacji procesów fakturowania i zmniejszenia ich obciążeń administracyjnych, a jednocześnie zapewniłoby podatnikom warunki uczciwej konkurencji. Cyfryzacja procesów fakturowania oznaczałaby dla podatników szybsze płatności, oszczędność kosztów przesyłu, szybkie i tanie przetwarzanie danych z faktur oraz niższe koszty archiwizacji. Wprowadzenie szczególnego środka doprowadziłoby do zniesienia obecnego obowiązku przekazywania informacji o dostawach krajowych, co zmniejszyłoby obciążenie administracyjne podatników.

(6)

W dniu 8 grudnia 2022 r. Komisja przyjęła wniosek w sprawie dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących VAT w epoce cyfrowej. Komisja proponuje zmiany art. 218 i uchylenie art. 232 dyrektywy 2006/112/WE. Możliwe jest zatem, że zostanie przyjęta dyrektywa zmieniająca te artykuły, co umożliwiłoby państwom członkowskim wprowadzenie obowiązkowego elektronicznego fakturowania i zlikwidowałoby konieczność występowania o dalsze szczególne środki stanowiące odstępstwo od dyrektywy 2006/112/WE. W związku z tym od dnia, od którego państwa członkowskie byłyby zobowiązane stosować przepisy krajowe transponujące dyrektywę zmieniającą te artykuły, niniejsza decyzja powinna przestać obowiązywać.

(7)

Z uwagi na szeroki zakres i nowość szczególnego środka ważne jest, by ocenić jego wpływ na walkę z oszustwami związanymi z VAT i uchylaniem się od VAT oraz na podatników. W związku z tym, jeżeli Rumunia uzna, że przedłużenie okresu obowiązywania szczególnego środka jest konieczne, powinna przedłożyć Komisji, wraz z wnioskiem o przedłużenie, sprawozdanie zawierające ocenę szczególnego środka pod kątem jego skuteczności w zakresie zwalczania oszustw związanych z VAT i uchylania się od VAT oraz w zakresie uproszczenia poboru VAT.

(8)

Szczególny środek nie powinien naruszać prawa klienta do otrzymywania faktur w formie papierowej w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych.

(9)

Szczególny środek powinien być ograniczony w czasie, aby umożliwić ocenę, czy jest on właściwy i skuteczny w kontekście jego celów.

(10)

Szczególny środek jest tego proporcjonalny do zamierzonych celów, ponieważ jest ograniczony w czasie i ma ograniczony zakres. Ponadto szczególny środek nie stwarza niebezpieczeństwa, że oszustwa przeniosą się do innych sektorów lub do innych państw członkowskich.

(11)

Szczególny środek nie wpłynie negatywnie na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na etapie ostatecznej konsumpcji i nie będzie mieć negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z VAT,

(1)

Afrykański pomór świń jest zakaźną chorobą wirusową dotykającą świnie utrzymywane i dzikie i może mieć poważny wpływ na odnośną populację zwierząt i rentowność hodowli, powodując zakłócenia w przemieszczaniu przesyłek tych zwierząt i pozyskanych od nich lub z nich produktów w Unii oraz w wywozie do państw trzecich.

(2)

W przypadku wystąpienia ognisk afrykańskiego pomoru świń u dzikich świń istnieje poważne ryzyko rozprzestrzenienia się tej choroby na inne dzikie świnie i na zakłady, w których utrzymywane są świnie.

(3)

Rozporządzenie delegowane Komisji 2020/687 (2) uzupełnia przepisy dotyczące zwalczania chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) 2016/429, i zdefiniowanych jako choroby kategorii A, B i C w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/1882 (3). W szczególności w art. 63–66 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 przewidziano pewne środki, które należy wprowadzić w przypadku urzędowego potwierdzenia wystąpienia ogniska choroby kategorii A u dzikich zwierząt, w tym afrykańskiego pomoru świń u dzikich świń. W szczególności przepisy te przewidują ustanowienie strefy zakażonej i zakazy przemieszczania zwierząt dzikich należących do gatunków umieszczonych w wykazie i pozyskanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego.

(4)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2023/594 (4) ustanowiono środki szczególne w zakresie zwalczania chorób w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń. W szczególności w przypadku wystąpienia ogniska tej choroby u dzikich świń na obszarze państwa członkowskiego art. 3 lit. b) tego rozporządzenia wykonawczego przewiduje ustanowienie strefy objętej zakażeniem zgodnie z art. 63 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687. Ponadto art. 6 tego rozporządzenia wykonawczego stanowi, że obszar ten należy umieścić w wykazie jako obszar objęty ograniczeniami II w części II załącznika I do tego rozporządzenia oraz że strefę objętą zakażeniem ustanowioną zgodnie z art. 63 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 należy niezwłocznie dostosować, aby obejmowała ona co najmniej obszar objęty ograniczeniami II. Szczególne środki zwalczania afrykańskiego pomoru świń ustanowione w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2023/594 obejmują między innymi zakaz przemieszczania przesyłek świń utrzymywanych na obszarach objętych ograniczeniami II i pozyskanych od nich lub z nich produktów poza te obszary objęte ograniczeniami.

(5)

Ponadto Chorwacja poinformowała Komisję o potwierdzeniu w dniu 13 lipca 2023 r. jednego ogniska afrykańskiego pomoru świń u dzikiej świni w żupanii karlowackiej. W związku z tym właściwy organ tego państwa członkowskiego ustanowił strefę objętą zakażeniem zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687 i rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2023/594.

(6)

Aby zapobiec niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także uniknąć nieuzasadnionych barier handlowych ze strony państw trzecich, konieczne jest określenie na poziomie Unii strefy objętej zakażeniem w związku z afrykańskim pomorem świń w Chorwacji we współpracy z tym państwem członkowskim.

(7)

Aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń, w oczekiwaniu na umieszczenie obszaru Chorwacji, na którym wystąpiły niedawne ogniska choroby u dzikich świń, jako obszaru objętego ograniczeniami II, w części II załącznika I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2023/594, szczególne środki zwalczania afrykańskiego pomoru świń określone w tym wykazie, które mają zastosowanie do przemieszczania przesyłek świń utrzymywanych na obszarach objętych ograniczeniami II i produktów z nich pozyskanych poza te obszary, powinny mieć również zastosowanie do przemieszczania tych przesyłek ze strefy zakażonej ustanowionej przez Chorwację w następstwie tego niedawnego ogniska, w uzupełnieniu środków określonych w art. 63–66 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687.

(8)

W związku z tym ta strefa objęta zakażeniem powinna być wymieniona w załączniku do niniejszej decyzji i powinna podlegać specjalnym środkom zwalczania afrykańskiego pomoru świń, które mają zastosowanie do obszarów objętych ograniczeniami II, ustanowionym w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2023/594. Ze względu na tę nową sytuację epidemiologiczną w zakresie afrykańskiego pomoru świń oraz biorąc pod uwagę zwiększone bezpośrednie ryzyko dalszego rozprzestrzeniania się choroby, nie należy jednak zezwalać na przemieszczanie przesyłek utrzymywanych świń ani produktów z nich pozyskanych do innych państw członkowskich i do państw trzecich ze strefy objętej zakażeniem, zgodnie z tym rozporządzeniem wykonawczym. W niniejszej decyzji należy również określić czas trwania tego podziału na obszary.

(9)

W związku z tym, aby ograniczyć ryzyko wynikające z niedawnego wystąpienia ogniska afrykańskiego pomoru świń u dzikich świń w Chorwacji, niniejsza decyzja powinna przewidywać, że Chorwacja nie powinna zezwalać na przemieszczanie do innych państw członkowskich i państw trzecich przesyłek świń utrzymywanych w strefie objętej zakażeniem i produktów z nich pozyskanych do dnia wygaśnięcia niniejszej decyzji.

(10)

Ze względu na pilny charakter sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do rozprzestrzeniania się afrykańskiego pomoru świń ważne jest, aby środki określone w niniejszej decyzji wykonawczej były stosowane jak najszybciej.

(11)

W związku z tym, w oczekiwaniu na opinię Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, należy niezwłocznie ustanowić strefę zakażoną w Chorwacji i umieścić ją w wykazie w załączniku do niniejszej decyzji oraz ustalić czas trwania przedmiotowego podziału na obszary.

(12)

Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz dokona przeglądu niniejszej decyzji na swoim następnym posiedzeniu,

(1)

Zgodnie z art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397 państwa członkowskie mają niezwłocznie w sposób wiarygodny rejestrować świadectwa kwalifikacji, żeglarskie książeczki pracy i dzienniki pokładowe w bazach danych Komisji do celów wdrożenia, egzekwowania i oceny dyrektywy (UE) 2017/2397, a także utrzymania bezpieczeństwa, ułatwienia żeglugi i do celów statystycznych, jak również na potrzeby ułatwienia wymiany informacji między organami wdrażającymi tę dyrektywę. W tym celu, przyjmując rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/473 (2), Komisja ustanowiła europejską bazę danych o załogach („ECDB”) w odniesieniu do świadectw kwalifikacji i żeglarskich książeczek pracy oraz europejską bazę danych o jednostkach pływających („EHDB”) w odniesieniu do dzienników pokładowych.

(2)

W art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397 i art. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/473 przewidziano ponadto włączenie do baz danych Komisji informacji dotyczących świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy i dzienników pokładowych uznanych na podstawie art. 10 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397. Art. 10 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397 odnosi się do świadectw kwalifikacji, żeglarskich książeczek pracy lub dzienników pokładowych wydanych zgodnie z rozporządzeniem dotyczącym załóg statków na Renie (3), które są ważne na unijnych śródlądowych drogach wodnych, jeżeli wymogi tego rozporządzenia są identyczne z wymogami dyrektywy (UE) 2017/2397 i jeżeli wydające państwo trzecie uznaje w ramach swojej jurysdykcji dokumenty unijne na podstawie dyrektywy (UE) 2017/2397.

(3)

Szwajcaria wydaje świadectwa kwalifikacji, żeglarskie książeczki pracy lub dzienniki pokładowe na podstawie rozporządzenia dotyczącego załóg statków na Renie zgodnie z wymogami identycznymi z wymogami dyrektywy (UE) 2017/2397 i akceptuje odpowiednie dokumenty unijne w swojej jurysdykcji, tak aby szwajcarskie świadectwa kwalifikacji były ważne na unijnych śródlądowych drogach wodnych zgodnie z art. 10 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397.

(4)

Zgodnie z art. 2.01 rozporządzenia dotyczącego załóg statków na Renie, przyjętego zgodnie z decyzją Rady (UE) 2022/1912 (4), Szwajcaria jest również zobowiązana do wpisania każdego świadectwa kwalifikacji, żeglarskiej książeczki pracy i dziennika pokładowego wydanego przez właściwy organ oraz zawartych w nim danych do rejestru krajowego, który ma być prowadzony zgodnie z art. 25 dyrektywy (UE) 2017/2397, oraz do powiązania swoich rejestrów krajowych z rejestrem prowadzonym przez Komisję zgodnie z wymogami rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/473.

(5)

W dniu 20 października 2021 r. Szwajcaria przedłożyła Komisji wniosek o uzyskanie dostępu do baz danych Komisji.

(6)

Zgodnie z art. 25 ust. 4 dyrektywy (UE) 2017/2397 organom państw trzecich, które wydają świadectwa kwalifikacji, żeglarskie książeczki pracy lub dzienniki pokładowe na podstawie rozporządzenia dotyczącego załóg statków na Renie, można przyznać dostęp do bazy danych w zakresie, w jakim jest to konieczne do celów, o których mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397, pod warunkiem że spełnione są wymogi dotyczące ochrony danych określone w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (5), państwo trzecie nie ogranicza dostępu państw członkowskich lub Komisji do swojej odpowiedniej bazy danych oraz jeżeli Komisja zapewni, aby państwo trzecie nie przekazywało danych innemu państwu trzeciemu lub innej organizacji międzynarodowej bez wyraźnej pisemnej zgody Komisji i na warunkach określonych przez Komisję.

(7)

Komisja uznała, że Szwajcaria zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych (6). Ponadto Szwajcaria w oficjalnym piśmie zapewniła, że udzieli dostępu do swoich odpowiednich baz danych i że nie przekaże żadnych danych innemu państwu trzeciemu lub innej organizacji międzynarodowej bez wyraźnej pisemnej zgody Komisji i na warunkach określonych przez Komisję.

(8)

Dostęp do baz danych Komisji musi być wreszcie niezbędny do celów określonych w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397 dotyczących wdrożenia, egzekwowania i oceny dyrektywy, a także utrzymania bezpieczeństwa, ułatwienia żeglugi i do celów statystycznych, jak również na potrzeby ułatwienia wymiany informacji między właściwymi organami.

(9)

Biorąc pod uwagę fakt, że członkowie załóg posiadający kwalifikacje szwajcarskie regularnie pływają po unijnych śródlądowych drogach wodnych oraz że świadectwa kwalifikacji, żeglarskie książeczki pracy lub dzienniki pokładowe wydawane przez Szwajcarię muszą spełniać wymogi identyczne z wymogami określonymi w dyrektywie (UE) 2017/2397, konieczna jest wymiana odpowiednich informacji między państwami członkowskimi a Szwajcarią na potrzeby wdrożenia, egzekwowania i oceny dyrektywy (UE) 2017/2397, przy jednoczesnym zapewnieniu nieprzerwanej żeglugi na unijnych śródlądowych drogach wodnych w bezpieczny i prawidłowy sposób. Ponadto przyznanie Szwajcarii dostępu do baz ECDB i EHDB umożliwi Komisji prowadzenie pełnego rejestru odpowiednich danych dotyczących załóg i pomoże w realizacji celów statystycznych. W związku z tym do celów określonych w art. 25 ust. 2 dyrektywy (UE) 2017/2397 konieczne jest udzielenie właściwym organom Szwajcarii dostępu do baz ECDB i EHDB.

(10)

Po dokonaniu oceny wniosku Szwajcarii Komisja uważa, że właściwe jest udzielenie władzom Szwajcarii dostępu do baz ECDB i EHDB,

(1)

W dniu 31 marca 2020 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2020/472, na mocy której ustanowiono i uruchomiono operację wojskową Unii Europejskiej na Morzu Śródziemnym (EUNAVFOR MED IRINI) na okres do dnia 31 marca 2021 r.

(2)

Art. 8 ust. 3 decyzji (WPZiB) 2020/472 stanowi, że niezależnie od tego okresu upoważnienie do prowadzenia operacji ma być potwierdzane co cztery miesiące oraz że Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa powinien przedłużać operację, chyba że rozmieszczenie zasobów morskich operacji wywołuje efekt przyciągania migracji, co potwierdzają udokumentowane dowody zgromadzone zgodnie z kryteriami określonymi w planie operacji.

(3)

W dniu 20 marca 2023 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2023/653 (2), na mocy której operację przedłużono do dnia 31 marca 2025 r., z zastrzeżeniem tej samej procedury potwierdzenia.

(4)

Dowódca operacji składał comiesięczne sprawozdania na temat efektu przyciągania migracji.

(5)

Upoważnienie do prowadzenia operacji należy potwierdzić na jedenasty czteromiesięczny podokres trwania jej mandatu, a operację należy odpowiednio przedłużyć,

1.

2.

1.

2.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.