(1)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2023/194 (1) ustalono w odniesieniu do niektórych stad ryb uprawnienia do połowów na 2023 r. mające zastosowanie w wodach Unii, oraz – dla unijnych statków rybackich – w niektórych wodach nienależących do Unii. Całkowite dopuszczalne połowy (TAC) oraz środki funkcjonalnie związane z TAC ustanowione w rozporządzeniu (UE) 2023/194 należy zmienić w celu uwzględnienia wyników konsultacji z państwami trzecimi.

(2)

W rozporządzeniu (UE) 2023/194 ustanowiono tymczasowe kwoty Unii dotyczące dorsza atlantyckiego (Gadus morhua) w wodach Svalbardu i wodach międzynarodowych podobszaru Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) 1 i rejonu 2b na okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 marca 2023 r. Aby umożliwić kontynuowanie połowów, należy zastąpić tę tymczasową kwotę Unii ostateczną kwotą Unii dotyczącą tego stada na 2023 r. Rada powinna zatem ustalić kwotę Unii dotyczącą dorsza atlantyckiego w wodach Svalbardu i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 1 i rejonu 2b na podstawie referencyjnego TAC dotyczącego dorsza atlantyckiego w północno-wschodniej części Arktyki oraz na podstawie historycznych praw połowowych Unii. Ostateczną kwotę Unii dotyczącą dorsza atlantyckiego w wodach Svalbardu i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 1 i rejonu 2b na 2023 r. należy ustalić na poziomie 15 629 ton, co odpowiada odsetkowi wskazanemu w ust. 3 lit. a) porozumienia politycznego UE-Norwegia w odniesieniu do połowów w podobszarach ICES 1 i 2. Kwotę Unii dotyczącą dorsza atlantyckiego w wodach Svalbardu i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 1 i rejonu 2b należy przydzielić państwom członkowskim zgodnie z decyzją Rady 87/277/EWG (2) wraz z niezbędnymi dostosowaniami w związku z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii określonymi w załączniku 36(E) do Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (3).

(3)

W rozporządzeniu (UE) 2023/194 ustanowiono tymczasowe kwoty Unii dotyczące halibuta niebieskiego (Reinhardtius hippoglossoides) w wodach międzynarodowych podobszarów ICES 1 i 2 na okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 marca 2023 r. Aby umożliwić kontynuowanie połowów, należy zastąpić tę tymczasową kwotę Unii ostateczną kwotą Unii dotyczącą tego stada na 2023 r. Ostateczną kwotę Unii dotyczącą halibuta niebieskiego w wodach międzynarodowych podobszarów ICES 1 i 2 na 2023 r. należy ustalić na poziomie 1 711 ton. Poziom tej kwoty Unii odpowiada 9,25 % TAC dotyczącego halibuta niebieskiego w podobszarach ICES 1 i 2 na 2023 r. zaproponowanego przez Unię na forum Komisji ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku, a mianowicie 18 494 tony, zgodnie z opinią ICES.

(4)

W rozporządzeniu (UE) 2023/194 nie określono uprawnień do połowów karmazynów (Sebastes spp.) w wodach międzynarodowych podobszarów ICES 1 i 2 na 2023 r. Aby umożliwić rozpoczęcie połowów tego stada po rozpoczęciu odpowiedniego okresu połowu w dniu 1 lipca 2023 r., kwotę Unii dotyczącą karmazynów w wodach międzynarodowych podobszarów ICES 1 i 2 należy ustalić na podstawie średniej trzech najwyższych rocznych unijnych połowów karmazynów w wodach międzynarodowych podobszarów ICES 1 i 2 w latach 2013–2022.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2023/194.

(6)

Uprawnienia do połowów przewidziane w rozporządzeniu (UE) 2023/194 mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2023 r. Wprowadzone niniejszym rozporządzeniem przepisy dotyczące uprawnień do połowów powinny zatem również mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2023 r. Takie stosowanie z mocą wsteczną nie narusza zasad pewności prawa ani ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ odnośne uprawnienia do połowów zostają zwiększone lub nie zostały jeszcze wyczerpane. Z uwagi na pilną konieczność uniknięcia wszelkich przerw w działalności połowowej, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Turcji o rejestrację nazwy „Suruç Narı” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Suruç Narı” powinna zatem zostać zarejestrowana,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Francji o rejestrację nazwy „Haricot de Soissons” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy zatem zarejestrować nazwę „Haricot de Soissons”,

(1)

W załącznikach I i II do rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 ustanowiono wykaz witamin i składników mineralnych oraz ich form chemicznych, które mogą być dodawane do żywności.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/16 (2) zezwolono na wprowadzenie na rynek chlorku rybozydu nikotynamidu jako nowej żywności dla dorosłych do stosowania w suplementach żywnościowych zgodnie z definicją w art. 2 dyrektywy 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(3)

Ponieważ pierwotne zezwolenie na stosowanie tej substancji jako nowej żywności określone w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2020/16 dotyczyło wyłącznie suplementów diety (suplementów żywnościowych), substancję tę rozporządzeniem Komisji (UE) 2021/418 włączono do wykazu zawartego w załączniku II do dyrektywy 2002/46/WE (4). W następstwie wniosku o rozszerzenie zastosowania chlorku rybozydu nikotynamidu jako nowej żywności, tak aby uwzględnić również stosowanie chlorku rybozydu nikotynamidu do celów odżywczych jako źródło niacyny, w szczególności w środkach spożywczych zastępujących posiłek, do kontroli masy ciała, Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) o wydanie opinii na temat takiego rozszerzenia zastosowania zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2283 (5) oraz, po uzyskaniu wyniku tej oceny, o ocenę, w kontekście rozporządzenia (WE) nr 1925/2006, bezpieczeństwa i biodostępności tej substancji w przypadku jej dodania do danej żywności. W dniu 14 września 2021 r. Urząd przyjął opinię naukową w sprawie rozszerzenia zastosowania chlorku rybozydu nikotynamidu jako nowej żywności (6).

(4)

Z opinii tej wynika, że stosowanie chlorku rybozydu nikotynamidu w żywności nie budzi obaw w zakresie bezpieczeństwa jako źródło niacyny, o ile spełnione są określone warunki. Warunki te określono w zezwoleniu na tę substancję rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2022/1160 (7).

(5)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 do żywności można dodawać tylko witaminy lub składniki mineralne określone w wykazie zawartym w załączniku I, w formach wymienionych w załączniku II do tego aktu. Na podstawie pozytywnej opinii Urzędu oraz zezwolenia na stosowanie chlorku rybozydu nikotynamidu jako nowej żywności zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2022/1160 do załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 należy włączyć chlorek rybozydu nikotynamidu jako formę niacyny.

(6)

Przeprowadzono konsultacje z Grupą Doradczą ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt i Roślin, a jej uwagi zostały uwzględnione.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1925/2006.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Rozporządzenie (EWG) nr 2821/71 upoważnia Komisję do stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu w drodze rozporządzenia do niektórych kategorii porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych wchodzących w zakres zastosowania art. 101 ust. 1 Traktatu, mających na celu prowadzenie prac badawczo-rozwojowych nad produktami, technologiami lub procesami aż do etapu przemysłowego zastosowania oraz wykorzystywanie ich wyników, w tym postanowień dotyczących praw własności intelektualnej.

(2)

Art. 179 ust. 2 Traktatu wzywa Unię do sprzyjania przedsiębiorstwom, w tym małym i średnim przedsiębiorstwom, w ich wysiłkach badawczych i wysokiej jakości rozwoju technologicznym oraz do wspierania ich wysiłków w zakresie wzajemnej współpracy. Współpraca między przedsiębiorstwami w zakresie badań i rozwoju może przyczynić się do osiągnięcia celów Europejskiego Zielonego Ładu (3).

(3)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1217/2010 (4) określono kategorie porozumień badawczo-rozwojowych, które zdaniem Komisji zwykle spełniają warunki określone w art. 101 ust. 3 Traktatu. Rozporządzenie to wygasa 30 czerwca 2023 r. W związku z ogólnie pozytywnymi doświadczeniami zgromadzonymi podczas stosowania tego rozporządzenia oraz w świetle oceny wyników rozporządzenia należy przyjąć nowe rozporządzenie w sprawie wyłączeń grupowych.

(4)

Niniejsze rozporządzenie ma na celu ułatwienie prowadzenia prac badawczo-rozwojowych, jednocześnie skutecznie chroniąc konkurencję. Niniejsze rozporządzenie ma również na celu zagwarantowanie przedsiębiorstwom odpowiedniego poziomu pewności prawa. Aby osiągnąć te cele, należy wziąć pod uwagę potrzebę możliwie jak największego uproszczenia nadzoru administracyjnego i ram legislacyjnych.

(5)

Na potrzeby stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu można zasadniczo przyjąć, że poniżej pewnego poziomu władzy rynkowej pozytywne skutki porozumień badawczo-rozwojowych będą przeważać nad ich negatywnym wpływem na konkurencję.

(6)

Na potrzeby stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu w drodze rozporządzenia nie jest konieczne określanie, jakie porozumienia mogą wchodzić w zakres stosowania art. 101 ust. 1 Traktatu. Przy indywidualnej ocenie porozumień na podstawie art. 101 ust. 1 Traktatu należy uwzględnić kilka czynników, w szczególności strukturę rynku właściwego.

(7)

Największe szanse na to, że współpraca w zakresie wspólnych lub opłacanych prac badawczo-rozwojowych oraz w zakresie wykorzystywania ich wyników przyczyni się do postępu technicznego i gospodarczego, będą wówczas, gdy strony wniosą do tej współpracy uzupełniające się umiejętności, aktywa lub działania.

(8)

Zasadniczo można się spodziewać, że konsumenci odniosą korzyści z nasilenia i większej skuteczności prac badawczo-rozwojowych dzięki wprowadzeniu nowych lub ulepszonych produktów, technologii lub procesów lub szybszemu wprowadzaniu ich na rynek, lub obniżeniu cen wynikającemu z nowych lub ulepszonych produktów, technologii lub procesów.

(9)

Wspólne wykorzystywanie wyników może przybierać różne formy, takie jak produkcja i dystrybucja produktów, stosowanie technologii lub procesów, przenoszenie praw własności intelektualnej lub udzielanie na nie licencji lub udostępnianie know-how wymaganego do takiej produkcji lub zastosowania, które w znacznym stopniu przyczyniają się do postępu technicznego lub gospodarczego.

(10)

Aby wspólne wykorzystywanie wyników uzasadniało wyłączenie ustanowione niniejszym rozporządzeniem, powinno ono dotyczyć produktów (w tym towarów i usług), technologii lub procesów, w przypadku których wykorzystywanie wyników prac badawczo-rozwojowych jest niezbędne.

(11)

Ponadto wszystkie strony powinny w ramach porozumienia badawczo-rozwojowego zgodzić się, że wszystkie one będą miały pełen dostęp do ostatecznych wyników wspólnych prac badawczo-rozwojowych, w tym wszelkich wynikających z tych prac praw własności intelektualnej i know-how, na potrzeby dalszych prac badawczo-rozwojowych i w celu wykorzystywania tych wyników, gdy tylko takie ostateczne wyniki będą dostępne. Dostęp do wyników zasadniczo nie powinien być ograniczany, jeśli chodzi o wykorzystywanie wyników na potrzeby dalszych prac badawczo-rozwojowych. Jeżeli jednak strony, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ograniczą swoje prawa do wykorzystywania wyników, szczególnie jeśli specjalizują się one w kontekście wykorzystywania wyników, możliwe jest odpowiednie ograniczenie dostępu do wyników na potrzeby ich wykorzystywania. Ponadto jeżeli w pracach badawczo-rozwojowych biorą udział instytucje akademickie, instytuty badawcze lub przedsiębiorstwa, które prowadzą prace badawczo-rozwojowe na zasadzie komercyjnego świadczenia usług i zasadniczo nie wykorzystują wyników prac, mogą one zgodzić się na wykorzystywanie wyników prac badawczo-rozwojowych tylko do celów dalszych prac badawczo-rozwojowych.

(12)

W zależności od swoich możliwości i potrzeb komercyjnych strony mogą wnosić nierówne wkłady do współpracy w zakresie badań i rozwoju. W związku z tym, aby odzwierciedlić i zrekompensować różnicę w wartości lub charakterze wkładu stron, porozumienia badawczo-rozwojowe objęte przywilejem ustanowionym w niniejszym rozporządzeniu mogą przewidywać, że jedna strona zrekompensuje drugiej fakt otrzymania dostępu do wyników na potrzeby dalszych prac badawczo-rozwojowych lub wykorzystywania tych wyników. Rekompensata nie powinna jednak być na tyle wysoka, by skutecznie utrudniała taki dostęp.

(13)

W przypadku gdy porozumienie badawczo-rozwojowe nie przewiduje wspólnego wykorzystywania wyników prac, strony powinny zgodzić się w ramach takiego porozumienia na wzajemne udzielenie sobie dostępu do swojego już istniejącego know-how, jeżeli takie know-how jest niezbędne do celów wykorzystywania wyników prac przez inne strony. Ewentualna pobierana rekompensata (na przykład opłaty licencyjne) nie powinna być na tyle wysoka, by w praktyce utrudniała innym stronom dostęp do know-how.

(14)

Wyłączenie ustanowione niniejszym rozporządzeniem powinno być ograniczone do takich porozumień badawczo-rozwojowych, które nie dają przedsiębiorstwom możliwości wyeliminowania konkurencji w odniesieniu do istotnej części danych produktów, technologii lub procesów. Konieczne jest zatem wykluczenie z przywileju wyłączenia grupowego porozumień pomiędzy konkurentami, których łączny udział w rynku produktów, technologii lub procesów, które w wyniku prac badawczo-rozwojowych mogą zostać ulepszone lub zastąpione substytucyjnymi lub innymi produktami, technologiami lub procesami, przekracza w chwili zawarcia porozumienia określony poziom.

(15)

W przypadku gdy jedna strona finansuje kilka projektów badawczo-rozwojowych realizowanych przez konkurentów w odniesieniu do tych samych produktów, technologii lub procesów, nie można wykluczyć powstania antykonkurencyjnego efektu zamknięcia dostępu do rynku, w szczególności gdy strona ta nabywa w zamian wyłączne prawo do wykorzystywania wyników tych prac względem osób trzecich. W związku z tym, jeśli chodzi o porozumienia dotyczące opłacanych prac badawczo-rozwojowych, przywilej ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu powinien ograniczać się do porozumień, na mocy których łączny udział w rynku wszystkich stron uczestniczących w powiązanych porozumieniach, a mianowicie strony finansującej i wszystkich stron prowadzących prace badawczo-rozwojowe, nie przekracza określonego poziomu.

(16)

Wyłączenie ustanowione w niniejszym rozporządzeniu nie powinno jednak podlegać progowi udziału w rynku, jeżeli strony porozumienia badawczo-rozwojowego nie są przedsiębiorstwami konkurującymi w odniesieniu do produktów, technologii lub procesów, które mogą zostać ulepszone lub zastąpione substytucyjnymi lub innymi produktami, technologiami lub procesami powstałymi w wyniku z porozumienia. Obejmuje to na przykład porozumienia dotyczące rozwoju produktów, technologii lub procesów, które stworzyłyby zupełnie nowy popyt, lub prac badawczo-rozwojowych, które nie są ściśle związane z konkretnym produktem, procesem lub konkretną technologią lub nie są jeszcze ukierunkowane na konkretny cel.

(17)

Nie zakłada się, że w przypadku przekroczenia określonego w niniejszym rozporządzeniu progu udziału w rynku lub niespełnienia innych warunków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, porozumienia badawczo-rozwojowe zostają objęte postanowieniami art. 101 ust. 1 Traktatu albo nie spełniają warunków art. 101 ust. 3 Traktatu. W takich przypadkach konieczne jest przeprowadzenie indywidualnej oceny porozumienia badawczo-rozwojowego na podstawie art. 101 Traktatu.

(18)

Aby zapewnić utrzymanie efektywnej konkurencji podczas wspólnego wykorzystywania wyników wspólnych lub opłacanych prac badawczo-rozwojowych, należy wprowadzić przepis, w myśl którego wyłączenie grupowe przestaje mieć zastosowanie, jeśli łączny udział stron w rynku produktów, technologii lub procesów powstałych w wyniku prac badawczo-rozwojowych przekracza określony poziom. Bez względu na udział stron w rynku wyłączenie powinno być jednak dalej stosowane przez pewien okres po rozpoczęciu wspólnego wykorzystywania wyników, aby poczekać na stabilizację udziałów stron w rynku, w szczególności po wprowadzeniu na rynek całkowicie nowego produktu, oraz aby zagwarantować minimalny okres zwrotu poniesionych nakładów.

(19)

Wyłączenie ustanowione w niniejszym rozporządzeniu nie powinno stosować się do porozumień zawierających ograniczenia, które nie są niezbędne do osiągnięcia pozytywnych skutków płynących z porozumienia badawczo-rozwojowego. Co do zasady porozumienia zawierające pewne rodzaje poważnych ograniczeń konkurencji, takie jak ograniczenie swobody stron do prowadzenia prac badawczo-rozwojowych w sferze niezwiązanej z porozumieniem, ustalanie cen stosowanych wobec osób trzecich, ograniczenia produkcji lub sprzedaży oraz ograniczenia możliwości prowadzenia sprzedaży biernej produktów, technologii lub procesów powstałych w wyniku wspólnych lub opłacanych prac badawczo-rozwojowych, powinny być wykluczone z przywileju wyłączenia ustanowionego niniejszym rozporządzeniem bez względu na udział stron w rynku. W tym kontekście ograniczenia dotyczące dziedzin zastosowań nie stanowią ani ograniczeń produkcji lub sprzedaży, ani ograniczeń terytorialnych lub dotyczących klientów.

(20)

Dzięki zastosowaniu progów udziału w rynku, nieobejmowaniu wyłączeniem niektórych porozumień oraz warunkom przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu zasadniczo zadbano o to, by porozumienia, do których stosuje się wyłączenie grupowe, nie dawały stronom możliwości wyeliminowania konkurencji w odniesieniu do istotnej części danych produktów, technologii lub procesów.

(21)

Porozumienia między przedsiębiorstwami niebędącymi konkurującymi dostawcami produktów, technologii lub procesów, które w wyniku prac badawczo-rozwojowych mogą zostać ulepszone lub zastąpione substytucyjnymi lub innymi produktami, technologiami lub procesami i które spełniają warunki określone w niniejszym rozporządzeniu, będą eliminować skuteczną konkurencję w sferze innowacji tylko w szczególnych okolicznościach. Dlatego też należy objąć takie porozumienia przywilejem wyłączenia przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu bez względu na udział w rynku oraz cofnąć przywilej wyłączenia ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu we wszelkich wyjątkowych przypadkach. Wyłączenie takich porozumień na mocy niniejszego rozporządzenia pozostaje bez uszczerbku dla oceny wpływu na konkurencję porozumień badawczo-rozwojowych, które nie spełniają warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu, lub porozumień, w odniesieniu do których cofnięto przywilej wyłączenia ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu.

(22)

Niniejsze rozporządzenie powinno wskazywać typowe sytuacje, w których można uznać za właściwe cofnięcie przywileju wyłączenia ustanowionego w nim, zgodnie z art. 29 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (5).

(23)

Ze względu na to, że porozumienia badawczo-rozwojowe często mają charakter długoterminowy, szczególnie jeśli współpraca obejmuje wykorzystywanie wyników, okres obowiązywania niniejszego rozporządzenia powinien wynosić 12 lat,

(1)

Rozporządzenie (EWG) nr 2821/71 upoważnia Komisję do stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu w drodze rozporządzenia do niektórych kategorii porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych, wchodzących w zakres stosowania art. 101 ust. 1 Traktatu, mających na celu specjalizację, włączając w to porozumienia niezbędne do jej osiągnięcia.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1218/2010 (3) określono kategorie porozumień specjalizacyjnych, które zdaniem Komisji zwykle spełniają warunki określone w art. 101 ust. 3 Traktatu. Rozporządzenie to traci moc z dniem 30 czerwca 2023 r. W związku z ogólnie pozytywnymi doświadczeniami zgromadzonymi podczas stosowania tego rozporządzenia oraz w świetle wyników oceny tego rozporządzenia należy przyjąć nowe rozporządzenie w sprawie wyłączeń grupowych.

(3)

Niniejsze rozporządzenie ma na celu zapewnienie skutecznej ochrony konkurencji oraz zagwarantowanie przedsiębiorstwom odpowiedniego poziomu pewności prawa. Aby osiągnąć te cele, należy wziąć pod uwagę potrzebę możliwie jak największego uproszczenia nadzoru administracyjnego i ram legislacyjnych.

(4)

Na potrzeby stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu w drodze rozporządzenia nie jest konieczne określanie, jakie porozumienia mogą wchodzić w zakres stosowania art. 101 ust. 1 Traktatu. Przy indywidualnej ocenie porozumień na podstawie art. 101 ust. 1 Traktatu należy uwzględnić kilka czynników, w szczególności strukturę rynku właściwego.

(5)

Przywilej wyłączenia ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu powinien być ograniczony do porozumień, w przypadku których można z wystarczającą pewnością założyć, że spełniają one warunki, o których mowa w art. 101 ust. 3 Traktatu. Na potrzeby stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu można zasadniczo przyjąć, że poniżej pewnego poziomu władzy rynkowej pozytywne skutki porozumień specjalizacyjnych będą przeważać nad ich negatywnym wpływem na konkurencję.

(6)

Niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do porozumień dotyczących wytwarzania towarów i przygotowywania usług. Przygotowywanie usług odnosi się do działań prowadzonych na etapie poprzedzającym świadczenie usług na rzecz klientów (np. współpracy przy tworzeniu lub obsłudze platformy, za pośrednictwem której świadczona będzie usługa). Świadczenie usług na rzecz klientów nie wchodzi w zakres niniejszego rozporządzenia z wyjątkiem sytuacji, w których strony uzgadniają wspólne świadczenie usług przygotowanych w ramach porozumienia specjalizacyjnego.

(7)

Największe szanse na to, że porozumienia specjalizacyjne przyczynią się do poprawy wytwarzania towarów lub przygotowywania usług oraz dystrybucji tych towarów lub usług, będą wówczas, gdy strony wniosą uzupełniające się umiejętności, aktywa lub działania, ponieważ w takim przypadku porozumienie pozwoli im skoncentrować się na wytwarzaniu określonych towarów lub przygotowywaniu określonych usług, a przez to działać efektywniej i oferować produkty po niższej cenie. Przy założeniu istnienia efektywnej konkurencji, konsumenci najprawdopodobniej otrzymają słuszną część korzyści płynących z takiej sytuacji.

(8)

Takie korzyści mogą wynikać po pierwsze z porozumień, na mocy których co najmniej jedna strona całkowicie lub częściowo rezygnuje z wytwarzania określonych towarów lub przygotowywania określonych usług na korzyść innej strony lub innych stron („specjalizacja jednostronna”), po drugie z porozumień, na mocy których co najmniej dwie strony całkowicie lub częściowo rezygnują z wytwarzania określonych, ale różnych towarów lub przygotowywania określonych, ale różnych usług na korzyść innej strony lub innych stron („specjalizacja wzajemna”), oraz, po trzecie, z porozumień, na mocy których co najmniej dwie strony zobowiązują się wspólnie wytwarzać niektóre towary lub przygotowywać niektóre usługi („wspólna produkcja”).

(9)

Zastosowanie niniejszego rozporządzenia do porozumień o specjalizacji jednostronnej i specjalizacji wzajemnej powinno być ograniczone do sytuacji, w których strony działają na tym samym rynku produktowym. Niekoniecznie jednak muszą one działać na tym samym rynku geograficznym. Ponadto pojęcia specjalizacji jednostronnej i specjalizacji wzajemnej nie powinny wymagać od stron ograniczenia zdolności produkcyjnej – wystarczy, że ograniczą one wielkość swojej produkcji.

(10)

Aby specjalizacja przyniosła korzyści, nie pociągając za sobą całkowitego opuszczenia przez jedną ze stron rynku niższego szczebla niż produkcja, porozumienia o specjalizacji jednostronnej i specjalizacji wzajemnej powinny wchodzić w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia tylko wtedy, gdy obejmują zobowiązania do dostaw i zakupów. Zobowiązania do dostaw i zakupów mogą mieć charakter wyłączny, ale nie jest to konieczne.

(11)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do porozumień o wspólnej produkcji zawieranych przez strony, które działają już na tym samym rynku produktowym, ale także przez strony, które dopiero chcą wejść na dany rynek produktowy dzięki porozumieniu o wspólnej produkcji. Pojęcie porozumienia o wspólnej produkcji nie powinno wymagać, aby strony ograniczyły swoją indywidualną działalność w zakresie wytwarzania towarów lub przygotowywania usług wykraczających poza zakres przewidywanego wspólnego porozumienia.

(12)

Można zakładać, że jeżeli udział stron we właściwym rynku produktów będących przedmiotem porozumienia specjalizacyjnego nie przekracza określonego poziomu, takie porozumienie zasadniczo przyniesie ze sobą korzyści gospodarcze w postaci korzyści skali lub zakresu lub też lepszych technologii produkcji, umożliwiając również konsumentom uzyskanie słusznej części wynikających z tego korzyści.

(13)

W przypadku gdy produkty objęte porozumieniem specjalizacyjnym są produktami pośrednimi, które co najmniej jedna ze stron całkowicie lub częściowo wykorzystuje na użytek własny jako produkty wejściowe do własnej produkcji produktów rynku niższego szczebla, które następnie sprzedaje na rynku, wyłączenie przysługujące na mocy niniejszego rozporządzenia powinno zależeć również od tego, czy udział stron we właściwym rynku tych produktów rynku niższego szczebla nie przekracza określonego poziomu. W tym przypadku uwzględnienie udziału stron w rynku jedynie na poziomie produktów pośrednich prowadziłoby do przeoczenia potencjalnego ryzyka zamknięcia dostępu konkurentów do produktów wejściowych na poziomie produktów rynku niższego szczebla lub podniesienia cen na takie produkty.

(14)

Nie zakłada się, że w przypadku przekroczenia określonego w niniejszym rozporządzeniu progu udziału w rynku lub niespełnienia innych warunków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, porozumienia specjalizacyjne zostają objęte zakresem art. 101 ust. 1 Traktatu albo nie spełniają warunków art. 101 ust. 3 Traktatu. W takich przypadkach konieczne jest przeprowadzenie indywidualnej oceny porozumienia specjalizacyjnego na podstawie art. 101 Traktatu.

(15)

Wyłączenie ustanowione w niniejszym rozporządzeniu nie powinno stosować się do porozumień zawierających ograniczenia, które nie są niezbędne do osiągnięcia pozytywnych skutków płynących z porozumień specjalizacyjnych. Co do zasady porozumienia zawierające pewne rodzaje poważnych ograniczeń konkurencji, takie jak ustalanie cen stosowanych wobec osób trzecich, ograniczanie produkcji lub sprzedaży oraz podział rynków lub konsumentów, powinny być wykluczone z przywileju wyłączenia ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu bez względu na udział stron w rynku.

(16)

Dzięki zastosowaniu progu udziału w rynku, nieobejmowaniu wyłączeniem niektórych porozumień oraz warunkom przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu zasadniczo zadbano o to, by porozumienia, do których stosuje się wyłączenie grupowe, nie dawały stronom możliwości wyeliminowania konkurencji w odniesieniu do istotnej części danych towarów lub usług.

(17)

Niniejsze rozporządzenie powinno wskazywać typowe sytuacje, w których można uznać za właściwe cofnięcie przywileju wyłączenia ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu, zgodnie z art. 29 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (4).

(18)

W celu ułatwienia zawierania porozumień specjalizacyjnych, które mogą wpływać na strukturę stron, okres obowiązywania niniejszego rozporządzenia powinien wynosić 12 lat,

(1)

Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (NDP) cyjanotraniliprolu określono w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 396/2005.

(2)

W przypadku do cyjanotraniliprolu złożono wniosek o tolerancje importowe na podstawie art. 6 ust. 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 w odniesieniu do stosowania tej substancji w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych na powierzchni ziemniaków, „tropikalnych warzyw korzeniowych i bulwiastych”, „dyniowatych z niejadalną skórką”, kapusty pekińskiej/kapusty pe-tsai, pozostałych kapustnych liściowych, „sałat i warzyw sałatowych”, „szpinaku i podobnych liści” (z wyjątkiem szpinaku), naci pietruszki pomniejszych nasion oleistych (tj. siemienia lnianego, nasion maku, ziaren sezamu, nasion gorczycy, nasion dyni, nasion krokoszu balwierskiego, nasion ogórecznika lekarskiego, nasion lnicznika siewnego, nasion konopi siewnych oraz rącznika pospolitego). Wnioskodawca przedstawił dane wskazujące, że dozwolone zastosowania tej substancji na wspomnianych uprawach w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych skutkują pozostałościami przekraczającymi NDP przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 396/2005 oraz że konieczne jest ustanowienie wyższych NDP, aby uniknąć barier handlowych w odniesieniu do przywozu tych upraw do Unii. Na podstawie art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 złożono drugi wniosek o zmianę obecnych NDP w odniesieniu do moreli.

(3)

Zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 obydwa wnioski zostały poddane ocenie przez zainteresowane państwo członkowskie, a sprawozdania z oceny przekazano Komisji.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) dokonał oceny wniosków i sprawozdań z oceny, analizując w szczególności ryzyko dla konsumentów oraz, w stosownych przypadkach, dla zwierząt, i przedłożył uzasadnioną opinię dotyczącą proponowanych NDP (2). Urząd przekazał tę opinię wnioskodawcom, Komisji i państwom członkowskim oraz podał ją do publicznej wiadomości.

(5)

W odniesieniu do cyjanotraniliprolu w morelach, ziemniakach, „tropikalnych warzywach korzeniowych i bulwiastych”, „dyniowatych z niejadalną skórką”, kapuście chińskiej/kapuście pe-tsai, pozostałych kapustnych liściowych, endywii o liściach szerokich, „szpinaku i podobnych liściach” (z wyjątkiem szpinaku) oraz naci pietruszki Urząd stwierdził, że osoby zarządzające ryzykiem powinny przeprowadzić dalszą analizę, ponieważ niektóre informacje na temat toksyczności produktów rozpadu cyjanotraniliprolu w produktach przetworzonych są niedostępne. Ponieważ Urząd stwierdził, że narażenie konsumentów na te produkty rozpadu jest niskie, a margines bezpieczeństwa jest szeroki, należy zaproponować ustalenie NDP na poziomie określonym przez Urząd dla cyjanotraniliprolu we wszystkich tych produktach.

(6)

W odniesieniu do cyjanotraniliprolu w sałatach Urząd stwierdził, że osoby zarządzające ryzykiem powinny przeprowadzić dalszą analizę w odniesieniu do wyboru zbioru danych na potrzeby określenia NDP. Na podstawie informacji przedstawionych przez Urząd należy zaproponować ustalenie NDP cyjanotraniliprolu w sałatach na poziomie 15 mg/kg na podstawie danych dotyczących pozostałości w odniesieniu do sałat liściowych.

(7)

W odniesieniu do wszystkich innych zmian NDP, o które wystąpili wnioskodawcy w odniesieniu do cyjanotraniliprolu, Urząd stwierdził, że spełniono wszystkie wymogi dotyczące kompletności przedłożonych danych oraz że zmiany NDP, o które wystąpili wnioskodawcy, są dopuszczalne z punktu widzenia bezpieczeństwa konsumentów na podstawie oceny narażenia konsumentów przeprowadzonej dla 27 określonych grup konsumentów w Europie. W swojej ocenie Urząd wziął pod uwagę najnowsze dane na temat właściwości toksykologicznych przedmiotowej substancji. Ani w przypadku długotrwałego narażenia na przedmiotową substancję w wyniku spożywania wszystkich produktów spożywczych mogących ją zawierać, ani w przypadku narażenia krótkotrwałego w wyniku dużego spożycia odnośnych produktów nie wykazano istnienia ryzyka przekroczenia akceptowanego dziennego pobrania ani ostrej dawki referencyjnej.

(8)

Na podstawie uzasadnionej opinii Urzędu oraz po uwzględnieniu istotnych czynników wymienionych w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 stwierdzono, że proponowane zmiany NDP spełniają wymogi tego artykułu.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 396/2005.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

13 grudnia 2022 r. Komisja Kodeksu Żywnościowego przyjęła nowe kodeksowe najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (CXL) acetamiprydu, biksafenu, chlorotalonilu, klofentezyny, klotianidyny, cyprodynilu, difenokonazolu, etiprolu, fenheksamidu, fenpikoksamidu, fenpiroksymatu, fluensulfonu, fluopyramu, flutianilu, imazalilu, izoprotiolanu, izoksaflutolu, mandipropamidu, metkonazolu, metoprenu, metoksyfenozydu, protiokonazolu, pydiflumetofenu, pyrasulfotolu, pyraziflumidu, chinoksyfenu, spinetoramu, spiropidionu, tebukonazolu, tiametoksamu, trifloksystrobiny oraz trineksapaku etylu (2).

(2)

W załącznikach II, III oraz V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 określono najwyższe dopuszczalne poziomy (NDP) tych substancji z wyjątkiem etiprolu, fluensulfonu oraz pydiflumetofenu, dla których nie określono szczególnego NDP, ani nie włączono tych substancji do załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 396/2005, wobec czego stosuje się do nich wartość wzorcową wynoszącą 0,01 mg/kg, określoną w art. 18 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia.

(3)

Zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), jeżeli istnieją normy międzynarodowe lub jeżeli spodziewane jest ich wprowadzenie, mają one zostać wzięte pod uwagę podczas opracowywania lub dostosowywania prawa żywnościowego, z wyjątkiem sytuacji, w których normy takie – lub ich część – nie stanowiłyby skutecznego lub odpowiedniego środka realizacji celów prawa żywnościowego; sytuacji, w których ich niestosowanie jest uzasadnione naukowo, oraz gdyby miały one spowodować zmianę poziomu ochrony w stosunku do poziomu określonego jako właściwy w Unii. Ponadto – zgodnie z art. 13 lit. e) wspomnianego rozporządzenia – Unia ma wspierać spójność międzynarodowych norm technicznych i prawa żywnościowego, dbając jednocześnie o to, aby wysoki poziom ochrony przyjęty w Unii nie został obniżony.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) ocenił ryzyko dla konsumentów i sporządził sprawozdanie naukowe (4). W przypadkach, w których Urząd stwierdził potencjalne zagrożenie dla zdrowia konsumentów, Unia zgłosiła Komitetowi KKŻ ds. Pozostałości Pestycydów zastrzeżenia (5) , (6) wobec proponowanych CXL. Dotyczy to następujących kombinacji pestycydów i produktów: acetamiprydu (wszystkie produkty), chlorotalonilu (wszystkie produkty), klofentezyny (wszystkie produkty), klotianidyny (wszystkie produkty), difenokonazolu (wszystkie produkty), etiprolu (wszystkie produkty), fenpiroksymatu (cytryny i limonki, pomarańcza olbrzymia i grejpfruty), fluensulfonu (wszystkie produkty), imazalilu (wszystkie produkty), izoprotiolanu (wszystkie produkty), metkonazolu (wszystkie produkty), metoprenu (wszystkie produkty), protiokonazolu (wszystkie produkty), pydiflumetofenu (wszystkie produkty), pyrasulfotolu (wszystkie produkty), pyraziflumidu (wszystkie produkty), chinoksyfenu (wszystkie produkty), spinetoramu (herbata, zielona, czarna), spiropidionu (wszystkie produkty), tebukonazolu (wszystkie produkty), tiametoksamu (wszystkie produkty), trifloksystrobiny (wszystkie produkty) oraz trineksapaku etylowego (wszystkie produkty).

(5)

Te CXL, w odniesieniu do których Unia nie zgłosiła zastrzeżenia Komitetowi KKŻ ds. Pozostałości Pestycydów, ponieważ Urząd nie określił zagrożeń dla konsumentów w Unii, można zatem uznać za bezpieczne. Dotyczy to niektórych CXL dla biksafenu, cyprodynilu, fenheksamidu, fenpikoksamidu, fenpiroksymatu, flutianilu, izoksaflutolu, mandipropamidu, metoksyfenozydu i spinetoramu. Wspomniane wartości CXL należy zatem włączyć do rozporządzenia (WE) nr 396/2005, z wyjątkiem przypadków, w których odnoszą się one do produktów nieujętych w załączniku I do wspomnianego rozporządzenia lub w których zostały ustalone na poziomie niższym niż obecne NDP. W związku z tym nie należy wprowadzać żadnych zmian w odniesieniu do NDP fluopyramu.

(6)

Na podstawie sprawozdania naukowego Urzędu oraz po uwzględnieniu czynników istotnych dla rozpatrywanej kwestii wymienionych w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 stwierdzono, że odpowiednie zmiany NDP spełniają wymogi tego artykułu.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 396/2005.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,