(1)

Transnarodowa działalność przestępcza stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego Unii i wymaga skoordynowanej, ukierunkowanej i dostosowanej reakcji. Chociaż organy krajowe działające w terenie są na pierwszej linii w zwalczaniu przestępczości i terroryzmu, działania na szczeblu Unii mają zasadnicze znaczenie dla zapewnienia efektywnej i skutecznej współpracy w zakresie wymiany informacji. Ponadto przestępczość zorganizowana i terroryzm szczególnie unaoczniają powiązania między bezpieczeństwem zewnętrznym a wewnętrznym. Transnarodowa działalność przestępcza rozprzestrzenia się ponad granicami i przejawia się w działalności zorganizowanych grup przestępczych i grup terrorystycznych angażujących się w różnorodną, coraz bardziej dynamiczną i złożoną działalność przestępczą. Istnieje zatem potrzeba udoskonalenia ram prawnych w celu zapewnienia, aby właściwe organy ścigania mogły skuteczniej zapobiegać przestępstwom, wykrywać je i prowadzić postępowania przygotowawcze w ich sprawie.

(2)

Dla rozwoju przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, która charakteryzuje się brakiem kontroli na granicach wewnętrznych, kluczowe jest, by właściwe organy ścigania w jednym państwie członkowskim miały, w ramach mającego zastosowanie prawa Unii i prawa krajowego, możliwość uzyskania równoważnego dostępu do informacji, którymi dysponują ich koledzy w innym państwie członkowskim. W tym względzie właściwe organy ścigania powinny współpracować skutecznie i w całej Unii. Dlatego też współpraca policyjna w zakresie wymiany istotnych informacji do celów zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania lub prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie jest istotnym elementem środków stanowiących podstawę bezpieczeństwa publicznego na współzależnym obszarze bez kontroli na granicach wewnętrznych. Wymiana informacji na temat przestępczości i działalności przestępczej, w tym terroryzmu, służy ogólnemu celowi, jakim jest ochrona bezpieczeństwa osób fizycznych oraz zabezpieczenie istotnych interesów osób prawnych chronionych na mocy prawa.

(3)

Większość zorganizowanych grup przestępczych działa w co najmniej trzech krajach, a ich członkowie mają wiele obywatelstw i uczestniczą w różnych działaniach przestępczych. Struktura zorganizowanych grup przestępczych jest coraz bardziej wyrafinowana, z silnymi i skutecznymi transgranicznymi systemami komunikacji i współpracy między ich członkami.

(4)

Dla skutecznego zwalczania przestępczości transgranicznej niezwykle ważne jest, aby właściwe organy ścigania szybko wymieniały się informacjami i prowadziły współpracę operacyjną. Chociaż współpraca transgraniczna między właściwymi organami ścigania poprawiła się w ostatnich latach, nadal istnieją pewne przeszkody praktyczne i prawne. W tym względzie zalecenie Rady (UE) 2022/915 (2) pomoże państwom członkowskim w dalszym zacieśnianiu transgranicznej współpracy operacyjnej.

(5)

Niektóre państwa członkowskie opracowały projekty pilotażowe mające na celu wzmocnienie współpracy transgranicznej, koncentrując się na przykład na wspólnych patrolach funkcjonariuszy policji z sąsiadujących państw członkowskich w regionach przygranicznych. Szereg państw członkowskich zawarło również umowy dwustronne, a nawet wielostronne, aby zacieśnić współpracę transgraniczną, w tym wymianę informacji. Niniejsza dyrektywa nie ogranicza takich możliwości, pod warunkiem że przepisy dotyczące wymiany informacji określone w takich umowach są zgodne z niniejszą dyrektywą, jeżeli ma ona zastosowanie. Wprost przeciwnie, zachęca się państwa członkowskie do wymiany najlepszych praktyk i wniosków wyciągniętych z takich projektów pilotażowych i umów oraz do korzystania w tym celu z dostępnego finansowania unijnego, w szczególności z Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1149 (3).

(6)

Wymiana informacji między państwami członkowskimi w celu zapobiegania przestępstwom i ich wykrywania jest uregulowana konwencją wykonawczą do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (4), przyjętą w dniu 19 czerwca 1990 r., w szczególności jej art. 39 i 46. Decyzja ramowa Rady 2006/960/WSiSW (5) częściowo zastąpiła te przepisy i wprowadziła nowe zasady wymiany informacji oraz danych wywiadowczych między właściwymi organami ścigania.

(7)

Oceny, w tym oceny przeprowadzone na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr 1053/2013 (6), wykazały, że decyzja ramowa 2006/960/WSiSW nie jest wystarczająco jasna i nie zapewnia odpowiedniej i szybkiej wymiany istotnych informacji między państwami członkowskimi. Z ocen wynika również, że ta decyzja ramowa jest w niewielkim stopniu stosowana w praktyce, częściowo ze względu na obserwowany brak jasności między zakresem stosowania konwencji wykonawczej do układu z Schengen a zakresem stosowania tej decyzji ramowej.

(8)

Istniejące ramy prawne należy zatem zaktualizować z myślą o wyeliminowaniu rozbieżności i ustanowieniu jasnych i zharmonizowanych zasad, aby ułatwić i zapewnić odpowiednią i szybką wymianę informacji między właściwymi organami ścigania różnych państw członkowskich oraz umożliwić właściwym organom ścigania dostosowanie się do szybko zmieniającego się i rozszerzającego się charakteru przestępczości zorganizowanej, w tym w kontekście globalizacji i cyfryzacji społeczeństwa.

(9)

Niniejsza dyrektywa powinna w szczególności obejmować wymianę informacji do celów zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania lub prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie, a tym samym zastąpienie w pełni – w zakresie, w jakim dotyczy to takiej wymiany – art. 39 i 46 konwencji wykonawczej do układu z Schengen, co zapewni niezbędną pewność prawa. Należy ponadto uprościć i doprecyzować odpowiednie zasady, aby ułatwić ich skuteczne stosowanie w praktyce.

(10)

Konieczne jest ustanowienie zharmonizowanych zasad regulujących przekrojowe aspekty wymiany informacji między państwami członkowskimi na podstawie niniejszej dyrektywy na różnych etapach ścigania przestępstw, począwszy od fazy gromadzenia danych wywiadowczych o przestępstwach aż po fazę postępowania przygotowawczego. Zasady te powinny obejmować wymianę informacji za pośrednictwem centrów współpracy policyjno-celnej ustanowionych między co najmniej dwoma państwami członkowskimi na podstawie dwustronnych lub wielostronnych porozumień do celów zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania lub prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie. Zasady te nie powinny jednak obejmować dwustronnej wymiany informacji z państwami trzecimi. Przepisy ustanowione w niniejszej dyrektywie nie powinny wpływać na stosowanie przepisów prawa Unii dotyczących konkretnych systemów lub ram takiej wymiany informacji, takich jak przepisy ustanowione w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 (7), (UE) 2018/1860 (8), (UE) 2018/1861 (9) oraz (UE) 2018/1862 (10), dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/681 (11) i (UE) 2019/1153 (12) oraz decyzjach Rady 2008/615/WSiSW (13) i 2008/616/WSiSW (14).

(11)

Przestępstwo jest autonomicznym pojęciem prawa unijnego, zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Do celów niniejszej dyrektywy, w interesie skutecznego zwalczania przestępczości termin „przestępstwo” należy rozumieć jako odnoszący się do wszelkich czynów podlegających karze na mocy prawa karnego państwa członkowskiego, które otrzymuje informacje, na podstawie wniosku lub na podstawie udzielenia informacji z własnej inicjatywy zgodnie z niniejszą dyrektywą, niezależnie od kary, która może zostać nałożona w tym państwie członkowskim, oraz niezależnie od tego, czy czyn ten jest karalny na mocy prawa karnego państwa członkowskiego udzielającego informacji, z zastrzeżeniem podstaw odrzucenia wniosków o udzielenie informacji określonych w niniejszej dyrektywie.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie narusza Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi (15) (konwencja neapolitańska II).

(13)

Z uwagi na fakt, iż niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do przetwarzania informacji w toku działania wykraczającego poza zakres zastosowania prawa Unii, działania dotyczące bezpieczeństwa narodowego nie są objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy.

(14)

Niniejsza dyrektywa nie reguluje udzielania i wykorzystywania informacji jako dowodów w postępowaniu sądowym. W szczególności nie należy jej rozumieć jako ustanawiającej prawo do wykorzystywania informacji udzielonych zgodnie z niniejszą dyrektywą jako dowodów i w związku z tym nie ma ona wpływu na żaden przewidziany w obowiązujących przepisach wymóg uzyskania zgody państwa członkowskiego udzielającego informacji na takie wykorzystanie. Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na akty prawa Unii dotyczące dowodów, takie jak rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego nakazu wydania dowodów dotyczącego elektronicznego materiału dowodowego w sprawach karnych i europejskiego nakazu zabezpieczenia dowodów dotyczącego elektronicznego materiału dowodowego w sprawach karnych, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/41/UE (16) i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej zharmonizowane przepisy dotyczące wyznaczenia ustanowionych oddziałów oraz mianowania przedstawicieli prawnych w celu gromadzenia dowodów elektronicznych na potrzeby postępowań karnych. W związku z tym, mimo braku takiego obowiązku na podstawie niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie udzielające informacji na podstawie niniejszej dyrektywy powinny mieć możliwość wyrażenia zgody, w momencie udzielania informacji lub później, na wykorzystanie tych informacji jako dowodów w postępowaniu sądowym, w tym, gdy jest to konieczne na mocy prawa krajowego, poprzez wykorzystanie instrumentów dotyczących współpracy sądowej obowiązujących między państwami członkowskimi.

(15)

Wymiana informacji na podstawie niniejszej dyrektywy powinna podlegać pięciu zasadom ogólnym, mianowicie zasadom dostępności, równoważnego dostępu, poufności, własności danych i wiarygodności danych. Chociaż zasady te nie naruszają bardziej szczegółowych przepisów niniejszej dyrektywy, powinny one w stosownych przypadkach kierować jej wykładnią i stosowaniem. Po pierwsze, zasadę dostępności należy rozumieć jako wskazującą, że istotne informacje dostępne dla pojedynczego punktu kontaktowego lub właściwych organów ścigania jednego państwa członkowskiego powinny być dostępne, w najszerszym możliwym zakresie, również punktom lub właściwym organom ścigania innych państw członkowskich. Zasada ta nie powinna jednak wpływać na stosowanie, w uzasadnionych przypadkach, przepisów szczegółowych niniejszej dyrektywy ograniczających dostępność informacji, takich jak przepisy dotyczące podstaw odmownego rozpatrzenia wniosków o informacje i zgody organu sądowego, ani na obowiązek uzyskania zgody państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, które pierwotnie udzieliło informacji przed ich udostępnieniem. Po drugie, zgodnie z zasadą równoważnego dostępu państwa członkowskie powinny zapewnić, aby dostęp pojedynczego punktu kontaktowego i właściwych organów ścigania innych państw członkowskich do istotnych informacji był zasadniczo taki sam – a zatem nie powinien być ani bardziej, ani mniej rygorystyczny niż dostęp ich własnego pojedynczego punktu kontaktowego i właściwych organów ścigania do tych informacji, z zastrzeżeniem bardziej szczegółowych przepisów niniejszej dyrektywy. Po trzecie, zasada poufności zobowiązuje państwa członkowskie do wzajemnego przestrzegania krajowych przepisów dotyczących poufności przy przetwarzaniu informacji oznaczonych jako poufne, które są przekazywane ich pojedynczemu punktowi kontaktowemu lub ich właściwym organom ścigania, poprzez zapewnienie podobnego poziomu poufności zgodnie z zasadami poufności określonymi w prawie krajowym. Po czwarte, zgodnie z zasadą własności danych informacje pierwotnie uzyskane od innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego powinny być przekazywane wyłącznie za zgodą tego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego i na warunkach przez nie nałożonych. Po piąte, zgodnie z zasadą wiarygodności danych, dane osobowe uznane za niedokładne, niekompletne lub nieaktualne powinny zostać usunięte lub sprostowane lub ich przetwarzanie powinno zostać odpowiednio ograniczone, a każdy odbiorca tych danych powinien zostać niezwłocznie powiadomiony.

(16)

Aby osiągnąć cel, jakim jest ułatwienie i zapewnienie odpowiedniej i szybkiej wymiany informacji między państwami członkowskimi, niniejsza dyrektywa powinna przewidywać możliwość uzyskania informacji przez państwa członkowskie w drodze skierowania wniosku o informacje do pojedynczego punktu kontaktowego innych państw członkowskich zgodnie z pewnymi jasnymi, uproszczonymi i zharmonizowanymi wymogami. W odniesieniu do treści wniosków o informacje niniejsza dyrektywa powinna określać w szczególności – w sposób wyczerpujący i wystarczająco szczegółowy oraz z zastrzeżeniem potrzeby indywidualnej oceny – sytuacje, w których wnioski o informacje należy uznać za pilne, jakie wyjaśnienia powinny zawierać jako minimum i w jakim języku należy je przedłożyć.

(17)

Chociaż pojedyncze punkty kontaktowe każdego państwa członkowskiego powinny w każdym przypadku móc składać wnioski o informacje do pojedynczego punktu kontaktowego innego państwa członkowskiego, w celu zapewnienia elastyczności państwa członkowskie powinny mieć ponadto możliwość wyznaczenia niektórych ze swoich właściwych organów ścigania, które mogą być zaangażowane we współpracę europejską, jako wyznaczonych organów ścigania do celów składania takich wniosków do pojedynczego punktu kontaktowego innych państw członkowskich. Każde państwo członkowskie powinno przedłożyć Komisji wykaz wyznaczonych przez siebie organów ścigania. Państwa członkowskie powinny powiadamiać Komisję o wszelkich zmianach w tym wykazie. Komisja powinna publikować te wykazy w internecie. Aby pojedyncze punkty kontaktowe mogły pełnić swoje funkcje koordynacyjne przewidziane w niniejszej dyrektywie, konieczne jest jednak, by w przypadku gdy państwo członkowskie postanowi zezwolić niektórym ze swoich właściwych organów ścigania na składanie wniosków o informacje do pojedynczych punktów kontaktowych innych państw członkowskich, to państwo członkowskie informowało swój pojedynczy punkt kontaktowy o wszystkich wychodzących wnioskach o informacje i o wszelkiej związanej z nimi komunikacji, poprzez każdorazowe przesłanie mu ich kopii. Państwa członkowskie powinny dążyć do ograniczenia nieuzasadnionego powielania danych osobowych do ścisłego minimum.

(18)

Do zapewnienia szybkiego przetwarzania wniosków o informacje składanych do pojedynczego punktu kontaktowego niezbędne są terminy. Terminy powinny być jasne i proporcjonalne oraz powinny uwzględniać, czy wniosek o informacje jest pilny i czy wniosek odnosi się do bezpośrednio dostępnych informacji czy do pośrednio dostępnych informacji. W celu zapewnienia przestrzegania mających zastosowanie terminów, a jednocześnie umożliwienia pewnej elastyczności, gdy jest to obiektywnie uzasadnione, należy zezwolić w drodze wyjątku na odstępstwa od tych terminów tylko wtedy, gdy właściwy organ sądowy państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, potrzebuje dodatkowego czasu na podjęcie decyzji w sprawie udzielenia niezbędnej zgody organu sądowego, i tylko w takim zakresie. Taka potrzeba może powstać na przykład ze względu na szeroki zakres lub złożoność kwestii uwzględnionych we wniosku o informacje. Aby w miarę możliwości nie przeoczyć pilnych okazji do podjęcia działań w konkretnych przypadkach, państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, powinno przekazać wszelkie żądane informacje niezwłocznie po wejściu w ich posiadanie przez pojedynczy punkt kontaktowy, nawet jeżeli informacje te nie są jedynymi dostępnymi informacjami, które są istotne dla wniosku. Pozostałe żądane informacje należy przekazać potem, tak szybko jak znajdą się one w posiadaniu pojedynczego punktu kontaktowego.

(19)

Pojedyncze punkty kontaktowe powinny ocenić, czy żądane informacje są niezbędne i proporcjonalne do osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy oraz czy wyjaśnienie obiektywnych powodów uzasadniających wniosek jest wystarczająco jasne i szczegółowe, aby uniknąć nieuzasadnionego udzielania informacji lub udzielania nieproporcjonalnych ilości informacji.

(20)

W wyjątkowych przypadkach obiektywnie uzasadnione może być odmowne rozpatrzenie przez państwo członkowskie wniosku o informacje złożonego do jego pojedynczego punktu kontaktowego. Aby zapewnić skuteczne funkcjonowanie systemu utworzonego niniejszą dyrektywą w pełnej zgodności z zasadą praworządności, przypadki te powinny być wyczerpująco określone, a ich wykładni należy dokonywać w sposób zawężający. Przepisy określone w niniejszej dyrektywie kładą jednak duży nacisk na zasady konieczności i proporcjonalności, zapewniając tym samym zabezpieczenia przed wszelkim niewłaściwym wykorzystywaniem wniosków o informacje, w tym w przypadkach gdy wiązałoby się to z oczywistym naruszeniem praw podstawowych. Państwa członkowskie, w myśl swojej ogólnej należytej staranności, powinny zatem zawsze sprawdzać zgodność wniosków przedkładanych im na podstawie niniejszej dyrektywy z zasadami konieczności i proporcjonalności oraz odrzucać te wnioski, które uznają za niezgodne. W przypadku gdy powody odmownego rozpatrzenia wniosku odnoszą się jedynie do części żądanych informacji, pozostałe informacje należy przekazać w terminie określonym w niniejszej dyrektywie. Aby zapobiec niepotrzebnym przypadkom odmownego rozpatrzenia wniosku o informacje, pojedynczy punkt kontaktowy lub wyznaczony właściwy organ ścigania wnioskującego państwa członkowskiego, stosownie do przypadku, powinny, na żądanie, udzielić wyjaśnień lub uściśleń, które są niezbędne do rozpatrzenia wniosku o informacje. Mający zastosowanie bieg terminów należy zawiesić od momentu otrzymania przez pojedynczy punkt kontaktowy lub, w stosownych przypadkach, właściwy organ ścigania wnioskującego państwa członkowskiego wniosku o wyjaśnienia lub uściślenia. Możliwość zwrócenia się o wyjaśnienia lub uściślenia powinna jednak istnieć tylko wtedy, gdy wyjaśnienia lub uściślenia są obiektywnie konieczne i proporcjonalne, ponieważ w przeciwnym razie wniosek o informacje musiałby zostać rozpatrzony odmownie z jednego z powodów wymienionych w niniejszej dyrektywie. W interesie skutecznej współpracy należy również zachować możliwość zwrócenia się o niezbędne wyjaśnienia lub uściślenia w innych sytuacjach, co jednak nie powinno prowadzić do zawieszenia biegu terminów.

(21)

Aby zapewnić niezbędną elastyczność w świetle potrzeb operacyjnych, które mogą się różnić w praktyce, niniejsza dyrektywa powinna przewidywać dwa inne sposoby wymiany informacji oprócz wniosków o informacje składanych do pojedynczych punktów kontaktowych. Pierwszym z nich jest samorzutne udzielenie informacji przez pojedynczy punkt kontaktowy lub właściwy organ ścigania pojedynczemu punktowi kontaktowemu lub właściwemu organowi ścigania innego państwa członkowskiego bez uprzedniego wniosku, a mianowicie dostarczanie informacji z własnej inicjatywy. Drugim z nich jest udzielenie informacji w odpowiedzi na wnioski o informacje złożone przez pojedyncze punkty kontaktowe albo właściwe organy ścigania bezpośrednio do właściwego organu ścigania innego państwa członkowskiego. W odniesieniu do obu sposobów wymiany informacji niniejsza dyrektywa określa jedynie ograniczoną liczbę minimalnych wymogów, w szczególności dotyczących informowania odpowiednich pojedynczych punktów kontaktowych oraz – jeżeli chodzi o udzielanie informacji z własnej inicjatywy – sytuacji, w jakich informacje mają być udzielane, oraz języka, w którym należy to czynić. Wymogi te powinny mieć również zastosowanie do sytuacji, w których właściwy organ ścigania przekazuje informacje pojedynczemu punktowi kontaktowemu swojego państwa członkowskiego w celu przekazania tych informacji innemu państwu członkowskiemu, na przykład gdy jest to konieczne do zapewnienia zgodności z określonymi w niniejszej dyrektywie przepisami dotyczącymi języka, w którym należy przekazywać informacje.

(22)

Wymóg uzyskania uprzedniej zgody organu sądowego na udzielenie informacji, jeżeli jest przewidziany w prawie krajowym, stanowi ważne zabezpieczenie, które należy uszanować. Jednak systemy prawne państw członkowskich różnią się pod tym względem i niniejsza dyrektywa nie powinna być rozumiana jako mająca wpływ na zasady i warunki dotyczące uzyskania uprzedniej zgody organu sądowego ustanowione w prawie krajowym, z wyjątkiem wymogu spełnienia warunku, że wymiana krajowa i wymiana między państwami członkowskimi muszą być traktowane w sposób równoważny zarówno pod względem merytorycznym, jak i proceduralnym. Ponadto aby ograniczyć do minimum wszelkie opóźnienia i komplikacje związane ze stosowaniem takiego wymogu, pojedynczy punkt kontaktowy lub, w stosownych przypadkach, właściwe organy ścigania państwa członkowskiego właściwego organu sądowego powinny podjąć wszelkie kroki praktyczne i prawne, w razie potrzeby we współpracy z pojedynczym punktem kontaktowym lub wyznaczonym organem ścigania wnioskującego państwa członkowskiego w celu jak najszybszego uzyskania zgody organu sądowego. Pomimo tego, że podstawa prawna niniejszej dyrektywy ogranicza się do współpracy organów ścigania przewidzianej w art. 87 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), niniejsza dyrektywa może dotyczyć organów sądowych.

(23)

Szczególnie ważne jest zapewnienie ochrony danych osobowych zgodnie z prawem Unii w odniesieniu do wszelkiej wymiany informacji na podstawie niniejszej dyrektywy. W tym celu wszelkie przetwarzanie danych osobowych przez pojedynczy punkt kontaktowy lub właściwy organ ścigania na podstawie niniejszej dyrektywy powinno odbywać się w pełnej zgodności z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (17). Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) ma przetwarzać dane zgodnie z przepisami w nim określonymi. Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na to rozporządzenie i tę dyrektywę. W szczególności należy określić, że wszelkie dane osobowe wymieniane przez pojedyncze punkty kontaktowe i właściwe organy ścigania pozostają ograniczone do kategorii danych w podziale na kategorie danych osoby, której dane dotyczą, wymienionych w sekcji B załącznika II do rozporządzenia (UE) 2016/794. W związku z tym należy wyraźnie rozróżnić dane dotyczące podejrzanych i dane dotyczące świadków, ofiar lub osób należących do innych grup, w odniesieniu do których stosuje się bardziej rygorystyczne ograniczenia. Ponadto w miarę możliwości wszelkie takie dane osobowe należy klasyfikować pod względem stopnia ich dokładności i wiarygodności. Aby zapewnić dokładność i wiarygodność, fakty należy odróżnić od osobistych osądów. Pojedyncze punkty kontaktowe lub, w stosownych przypadkach, właściwe organy ścigania powinny przetwarzać wnioski o informacje na podstawie niniejszej dyrektywy możliwie jak najszybciej, aby zapewnić dokładność i wiarygodność danych osobowych, uniknąć niepotrzebnego powielania danych oraz zmniejszyć ryzyko, że dane te będą nieaktualne lub niedostępne dla nich. Jeżeli okaże się, że dane osobowe są nieprawidłowe, należy je niezwłocznie sprostować lub usunąć lub odpowiednio ograniczyć ich przetwarzanie.

(24)

Dla umożliwienia odpowiedniego i szybkiego udzielania informacji przez pojedyncze punkty kontaktowe, w odpowiedzi na wniosek albo z własnej inicjatywy, istotne jest, by właściwe organy ścigania rozumiały się wzajemnie. Wszelka wymiana informacji, w tym dostarczenie żądanych informacji, odmowa rozpatrzenia wniosku o udzielenie informacji, w tym powody takiej odmowy, oraz, w stosownych przypadkach, wnioski o wyjaśnienia lub uściślenia oraz przekazane wyjaśnienia lub uściślenia, które odnoszą się do konkretnego wniosku, powinny być przekazywane w języku, w którym wniosek ten został złożony. Aby zapobiec opóźnieniom w dostarczaniu żądanych informacji spowodowanym barierami językowymi oraz ograniczyć koszty tłumaczenia, państwa członkowskie powinny zatem ustanowić wykaz zawierający co najmniej jeden język, w którym można kierować się do ich pojedynczego punktu kontaktowego i w którym można się z nim komunikować. Ponieważ język angielski jest językiem szeroko rozumianym i używanym w praktyce w odniesieniu do współpracy organów ścigania w Unii, powinien znaleźć się w tym wykazie. Państwa członkowskie przekazują ten wykaz oraz wszelkie jego aktualizacje Komisji. Komisja powinna opublikować w internecie zestawienie takich wykazów.

(25)

Aby zapewnić bezpieczeństwo i ochronę obywateli europejskich, Europol musi posiadać informacje niezbędne do pełnienia swojej roli jako unijnego centrum informacji kryminalnych wspierającego właściwe organy ścigania. Dlatego też w przypadku wymiany informacji między państwami członkowskimi, niezależnie od tego, czy odbywa się ona na podstawie wniosku o informacje złożonego do pojedynczego punktu kontaktowego lub właściwego organu ścigania, czy też informacje są przekazywane z własnej inicjatywy pojedynczego punktu kontaktowego lub właściwego organu, należy w poszczególnych przypadkach ocenić, czy kopia wniosku o informacje złożonego na podstawie niniejszej dyrektywy lub kopia informacji wymienianych na podstawie niniejszej dyrektywy powinna zostać przesłana do Europolu zgodnie z art. 7 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2016/794, jeżeli dotyczy przestępstwa wchodzącego w zakres celów Europolu. Oceny takie powinny opierać się na celach Europolu określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/794 w zakresie, w jakim dotyczy to zakresu przestępstwa. Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do przesyłania do Europolu kopii wniosku o informacje lub kopii wymienianych informacji, jeżeli byłoby to sprzeczne z istotnymi interesami bezpieczeństwa danego państwa członkowskiego, jeżeli zagroziłoby to toczącemu się postępowaniu przygotowawczemu lub bezpieczeństwu osób lub spowodowałoby to ujawnienie informacji o organizacjach lub o konkretnych działaniach wywiadowczych związanych z bezpieczeństwem narodowym. Ponadto, zgodnie z zasadą własności danych i z zastrzeżeniem obowiązku określonego w rozporządzeniu (UE) 2016/794 dotyczącego określenia celu i ograniczeń przetwarzania informacji przez Europol, informacje uzyskane pierwotnie od innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego powinny być przekazywane Europolowi wyłącznie w przypadku, gdy to państwo członkowskie lub państwo trzecie wyraziło zgodę. Państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednie wsparcie i szkolenia dla pracowników swoich pojedynczych punktów kontaktowych i właściwych organów ścigania, aby mogli oni szybko i dokładnie określić, które informacje wymieniane na podstawie niniejszej dyrektywy wchodzą w zakres mandatu Europolu i są niezbędne do realizacji jego celów.

(26)

Należy zaradzić problemowi mnożenia kanałów komunikacyjnych wykorzystywanych do przekazywania informacji dotyczących egzekwowania prawa między państwami członkowskimi, ponieważ utrudnia to odpowiednią i szybką wymianę takich informacji oraz zwiększa ryzyko dla bezpieczeństwa danych osobowych. W związku z tym korzystanie z aplikacji sieci bezpiecznej wymiany informacji („SIENA”), zarządzanej i rozwijanej przez Europol zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794, powinno być obowiązkowe w odniesieniu do wszelkiego takiego przekazywania i komunikacji na podstawie niniejszej dyrektywy, w tym wysyłania wniosków o informacje składanych do pojedynczych punktów kontaktowych i bezpośrednio do właściwych organów ścigania, udzielania informacji w odpowiedzi na takie wnioski i udzielania informacji przez pojedyncze punkty kontaktowe i właściwe organy ścigania z własnej inicjatywy, komunikacji w sprawie odmów, wyjaśnień i uściśleń, a także kopii przesyłanych do pojedynczych punktów kontaktowych i Europolu. W tym celu wszystkie pojedyncze punkty kontaktowe, a także wszystkie właściwe organy ścigania, które mogą być zaangażowane w taką wymianę, powinny być bezpośrednio połączone z aplikacją SIENA. Aby umożliwić funkcjonariuszom pierwszej linii, takim jak funkcjonariusze policji uczestniczący w obławach, korzystanie z aplikacji SIENA, system ten, w stosownych przypadkach, powinien być również operacyjny na urządzeniach mobilnych. Należy jednak przewidzieć w tym zakresie krótki okres przejściowy, aby umożliwić pełne wdrożenie SIENA, ponieważ wiąże się ono ze zmianą obecnych ustaleń w niektórych państwach członkowskich i wymaga przeszkolenia takiego personelu. Aby uwzględnić rzeczywistość operacyjną i nie utrudniać dobrej współpracy między właściwymi organami ścigania, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia swoim pojedynczym punktom kontaktowym lub właściwym organom ścigania na korzystanie z innego bezpiecznego kanału komunikacji w ograniczonej liczbie uzasadnionych sytuacji. W przypadku gdy państwa członkowskie zezwalają swoim pojedynczym punktom kontaktowym lub właściwym organom ścigania na korzystanie z innego kanału komunikacji ze względu na pilny charakter wniosku o udzielenie informacji, powinny one – w przypadkach gdy jest to wykonalne i zgodne z potrzebami operacyjnymi – powrócić do korzystania z aplikacji SIENA po tym, jak sytuacja przestanie być pilna. Do celów wewnętrznej wymiany informacji w obrębie państwa członkowskiego korzystanie z aplikacji SIENA nie powinno być obowiązkowe.

(27)

Aby uprościć i ułatwić przepływy informacji oraz lepiej nimi zarządzać, każde państwo członkowskie powinno ustanowić lub wyznaczyć pojedynczy punkt kontaktowy. Pojedyncze punkty kontaktowe powinny odpowiadać za koordynację i ułatwianie wymiany informacji na podstawie niniejszej dyrektywy. Każde państwo członkowskie powinno powiadamiać Komisję o ustanowieniu lub wyznaczeniu swojego pojedynczego punktu kontaktowego i wszelkich zmianach dotyczących tego punktu. Komisja powinna publikować te powiadomienia i wszelkie ich aktualizacje. Pojedyncze punkty kontaktowe powinny w szczególności przyczyniać się do niwelowania przeszkód w przepływie informacji wynikających z fragmentacji sposobu wzajemnej komunikacji właściwych organów ścigania, w odpowiedzi na rosnącą potrzebę wspólnego zwalczania przestępczości transgranicznej, takiej jak nielegalny obrót środkami odurzającymi, cyberprzestępczość, handel ludźmi i terroryzm. Pojedynczym punktom kontaktowym należy powierzyć szereg zadań stanowiących minimum, a także powinny one mieć pewne minimalne zdolności, tak aby mogły skutecznie pełnić swoje funkcje koordynacyjne w odniesieniu do transgranicznej wymiany informacji na potrzeby ochrony porządku publicznego na podstawie niniejszej dyrektywy.

(28)

Pojedyncze punkty kontaktowe powinny mieć dostęp do wszystkich informacji dostępnych w ich państwie członkowskim, w tym łatwy w obsłudze dostęp do wszystkich odpowiednich unijnych i międzynarodowych baz danych i platform, zgodnie z warunkami określonymi w mających zastosowanie przepisach unijnych i krajowych. Aby pojedyncze punkty kontaktowe mogły spełniać wymogi niniejszej dyrektywy, w szczególności wymogi dotyczące terminów, powinny dysponować odpowiednimi zasobami budżetowymi i personalnymi, w tym odpowiednimi zdolnościami w zakresie tłumaczeń, i działać przez całą dobę. W tym względzie posiadanie punktu obsługi, który jest w stanie sprawdzać, przetwarzać i przekazywać przychodzące wnioski o informacje, mogłoby zwiększyć efektywność i skuteczność tych punktów. Pojedyncze punkty kontaktowe powinny mieć również stale do dyspozycji organy sądowe właściwe do udzielania niezbędnych zgód organu sądowego. W praktyce można to osiągnąć na przykład przez zapewnienie fizycznej obecności takich organów sądowych w pomieszczeniach pojedynczego punktu kontaktowego lub funkcjonalnej dostępności takich organów sądowych w pomieszczeniach pojedynczego punktu kontaktowego albo bezpośredniej dostępności na wezwanie.

(29)

Aby pojedyncze punkty kontaktowe mogły skutecznie wykonywać swoje funkcje koordynacyjne przewidziane w niniejszej dyrektywie, w skład pojedynczych punktów kontaktowych powinni wchodzić pracownicy właściwych organów ścigania, których zaangażowanie jest niezbędne do odpowiedniej i szybkiej wymiany informacji na podstawie niniejszej dyrektywy. Chociaż decyzja o dokładnej organizacji i składzie niezbędnych do spełnienia tego wymogu należy do poszczególnych państw członkowskich, organy policji, służby celne i inne właściwe organy ścigania zajmujące się zapobieganiem przestępstwom, ich wykrywaniem lub prowadzeniem postępowań przygotowawczych w ich sprawie, a także ewentualne punkty kontaktowe biur regionalnych i dwustronnych, takie jak urzędnicy łącznikowi i attaché oddelegowani do innych państw członkowskich, oraz odpowiednie unijne organy ścigania, takie jak Europol, mogłyby być reprezentowane w pojedynczych punktach kontaktowych. W interesie skutecznej koordynacji w skład pojedynczych punktów kontaktowych powinni jednak wchodzić co najmniej przedstawiciele jednostki krajowej Europolu, biura SIRENE i krajowego biura Interpolu, zgodnie z odpowiednimi aktami prawnymi unijnymi lub umową międzynarodową i niezależnie od tego, że niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do wymiany informacji konkretnie uregulowanej takimi aktami prawnymi Unii.

(30)

Biorąc pod uwagę szczególne potrzeby transgranicznej współpracy organów ścigania, w tym postępowanie z danymi szczególnie chronionymi w tym kontekście, kluczowe jest, aby pracownicy pojedynczych punktów kontaktowych i właściwych organów ścigania dysponowali wiedzą i umiejętnościami niezbędnymi do wykonywania swoich funkcji na podstawie niniejszej dyrektywy w zgodny z prawem, skuteczny i efektywny sposób. W szczególności pracownikom pojedynczych punktów kontaktowych należy oferować odpowiednie i regularne szkolenia, zarówno na szczeblu unijnym, jak i krajowym, które odpowiadają ich potrzebom zawodowym i szczególnemu kontekstowi, a także ułatwiają im kontakty z pojedynczymi punktami kontaktowymi i właściwymi organami ścigania z innych państw członkowskich, konieczne do stosowania przepisów określonych w niniejszej dyrektywie, a także należy zachęcać ich do korzystania z tych szkoleń. W związku z tym szczególną uwagę należy zwrócić na właściwe wykorzystanie narzędzi przetwarzania danych i systemów informatycznych, na przekazywanie wiedzy na temat odpowiednich unijnych i krajowych ram prawnych w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony danych osobowych, współpracy organów ścigania i postępowania z informacjami poufnymi, a także na języki wskazane przez dane państwo jako języki, w których jego pojedynczy punkt kontaktowy jest w stanie wymieniać informacje, aby pomóc w przezwyciężeniu barier językowych. Aby oferować te szkolenia, państwa członkowskie powinny również w stosownym przypadku korzystać ze szkoleń i odpowiednich narzędzi oferowanych przez Agencję Unii Europejskiej ds. Szkolenia w Dziedzinie Ścigania (CEPOL), ustanowioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2219 (18) rozważyć możliwość spędzenia przez pracowników organów ścigania tygodnia w Europolu oraz wykorzystać odpowiednie oferty złożone w ramach programów i projektów finansowanych z budżetu Unii, takich jak program wymiany CEPOL-u.

(31)

Oprócz umiejętności technicznych i wiedzy prawnej, warunkiem wstępnym skutecznej i efektywnej transgranicznej współpracy organów ścigania na podstawie niniejszej dyrektywy jest wzajemne zaufanie i wspólne zrozumienie. Kontakty osobiste nabyte w ramach wspólnych operacji i dzielenie się wiedzą fachową ułatwiają budowanie zaufania i rozwijanie wspólnej unijnej kultury działań policyjnych. Państwa członkowskie powinny również rozważyć wspólne szkolenia i wymiany personelu, które koncentrują się na przekazywaniu wiedzy na temat metod pracy, podejść dochodzeniowych i struktur organizacyjnych właściwych organów ścigania w innych państwach członkowskich.

(32)

Aby zwiększyć udział w szkoleniach dla pracowników pojedynczych punktów kontaktowych i właściwych organów ścigania, państwa członkowskie mogłyby również rozważyć szczególne zachęty dla takich pracowników.

(33)

Wdrożenie przez pojedyncze punkty kontaktowe i obsługa jednolitego elektronicznego systemu zarządzania sprawami posiadającego określone minimalne funkcje i zdolności są niezbędne, aby punkty te były w stanie wykonywać każde z zadań wynikających z niniejszej dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do wymiany informacji. System zarządzania sprawami to system obiegu zadań umożliwiający pojedynczym punktom kontaktowym zarządzanie wymianą informacji. Pożądane jest, by przy opracowywaniu systemu zarządzania sprawami stosowano standard uniwersalnego formatu wiadomości ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/818 (19).

(34)

Zasady określone w dyrektywie (UE) 2016/680 mają zastosowanie do przetwarzania danych osobowych w systemie zarządzania sprawami. Przetwarzanie obejmuje przechowywanie. W celu zapewnienia jasności i skutecznej ochrony danych osobowych przepisy określone w tej dyrektywie powinny zostać doprecyzowane w niniejszej dyrektywie. W szczególności w odniesieniu do wymogu określonego w dyrektywie (UE) 2016/680, zgodnie z którym dane osobowe muszą być przechowywane w formie umożliwiającej identyfikację osób, których dane dotyczą, przez okres nie dłuższy, niż jest to niezbędne do celów ich przetwarzania, w niniejszej dyrektywie należy określić, że w przypadku gdy pojedynczy punkt kontaktowy otrzymuje wymieniane na podstawie niniejszej dyrektywy informacje zawierające dane osobowe, pojedynczy punkt kontaktowy powinien przechowywać dane osobowe w systemie zarządzania sprawami wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest to konieczne i proporcjonalne do wykonywania przez niego jego zadań na podstawie niniejszej dyrektywy. Jeżeli nie ma to już miejsca, pojedynczy punkt kontaktowy powinien nieodwołalnie usunąć dane osobowe z systemu zarządzania sprawami. W celu zapewnienia, aby dane osobowe były przechowywane tylko tak długo, jak jest to konieczne i proporcjonalne, zgodnie z przepisami dotyczącymi terminów przechowywania i przeglądu określonymi w dyrektywie (UE) 2016/680, pojedynczy punkt kontaktowy powinien regularnie sprawdzać, czy wymogi te są nadal spełniane. W tym celu pierwszy przegląd powinien mieć miejsce nie później niż sześć miesięcy po zakończeniu wymiany informacji na podstawie niniejszej dyrektywy, tj. w momencie, w którym przekazano ostatnią informację lub gdy miała miejsce ostatnia związana z nią wymiana. Wymogi niniejszej dyrektywy dotyczące takiego przeglądu i usuwania nie powinny jednak wpływać na możliwość przechowywania przez organy krajowe odpowiedzialne za zapobieganie przestępstwom oraz ich wykrywanie i prowadzenie postępowań przygotowawczych w ich sprawie danych osobowych w krajowych aktach postępowania karnego na mocy prawa krajowego, zgodnie z prawem Unii, w szczególności z dyrektywą (UE) 2016/680.

(35)

Aby pomóc pojedynczym punktom kontaktowym i właściwym organom ścigania w wymianie informacji na podstawie niniejszej dyrektywy oraz wspierać wspólną europejską kulturę policyjną w obrębie państw członkowskich, państwa członkowskie powinny zachęcać do praktycznej współpracy między swoimi pojedynczymi punktami kontaktowymi a właściwymi organami ścigania. W szczególności Rada powinna co najmniej raz w roku organizować posiedzenia szefów pojedynczych punktów kontaktowych, z myślą o dzieleniu się doświadczeniami i najlepszymi praktykami w zakresie wymiany informacji do celów niniejszej dyrektywy. Inne formy współpracy powinny obejmować sporządzanie podręczników dotyczących wymiany informacji między organami ścigania, opracowywanie krajowych arkuszy informacyjnych na temat bezpośrednio i pośrednio dostępnych informacji, pojedynczych punktów kontaktowych, wyznaczonych organów ścigania i systemów językowych, lub inne dokumenty dotyczące wspólnych procedur, rozwiązywanie problemów związanych z przepływem pracy, podnoszenie świadomości na temat specyfiki odpowiednich ram prawnych oraz, w stosownych przypadkach, organizację spotkań między odpowiednimi pojedynczymi punktami kontaktowymi.

(36)

Aby umożliwić niezbędne monitorowanie i ocenę stosowania niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do gromadzenia i corocznego przekazywania Komisji pewnych danych dotyczących wdrażania niniejszej dyrektywy. Wymóg ten jest niezbędny w szczególności w celu zaradzenia brakowi porównywalnych danych ilościowych dotyczących transgranicznej wymiany istotnych informacji między właściwymi organami ścigania, a ponadto ułatwia on Komisji wypełnianie obowiązku sprawozdawczego w odniesieniu do wdrażania niniejszej dyrektywy. Dane wymagane w tym celu powinny być automatycznie generowane przez system zarządzania sprawami i aplikację SIENA.

(37)

Ze względu na transgraniczny charakter przestępczości transgranicznej i terroryzmu państwa członkowskie są zmuszone polegać na sobie nawzajem w zapobieganiu takim przestępstwom, wykrywaniu ich lub prowadzeniu postępowań przygotowawczych w ich sprawie. Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie odpowiedniego i szybkiego przepływu informacji między właściwymi organami ścigania a Europolem, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na skalę i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii poprzez ustanowienie wspólnych zasad i wspólnej kultury wymiany informacji oraz za pomocą nowoczesnych narzędzi i kanałów komunikacji, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(38)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (20) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię 7 marca 2022 r.

(39)

Niniejsza dyrektywa opiera się na wartościach, na których opiera się Unia, określonych w art. 2 TUE, w tym na praworządności, wolności i demokracji. Respektuje również prawa podstawowe oraz chroni i przestrzega zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), w szczególności prawa do wolności i bezpieczeństwa, do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawa do ochrony danych osobowych, jak określono odpowiednio w art. 6, 7 i 8 Karty, a także art. 16 TFUE. Wszelkie przetwarzanie danych osobowych na podstawie niniejszej dyrektywy powinno ograniczać się do tego, co jest absolutnie niezbędne i proporcjonalne, oraz powinno podlegać jasnym warunkom, rygorystycznym wymogom i skutecznemu nadzorowi ze strony krajowych organów nadzorczych ustanowionych dyrektywą (UE) 2016/680 i Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, w stosownych przypadkach zgodnie z ich odpowiednimi uprawnieniami.

(40)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza dyrektywa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszej dyrektywy – podejmuje decyzję, czy dokona jej transpozycji do swego prawa krajowego.

(41)

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do Irlandii zgodnie z art. 5 ust. 1 Protokołu nr 19 w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej, który jest załączony do TUE i do TFUE, oraz art. 6 ust. 2 decyzji Rady 2002/192/WE (21).

(42)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza dyrektywa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (22), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. H decyzji Rady 1999/437/WE (23).

(43)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza dyrektywa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (24), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. H decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/149/WSiSW (25).

(44)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza dyrektywa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (26), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. H decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/349/UE (27),

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Szwecji o rejestrację nazwy „Grebbestadostron” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy zatem zarejestrować nazwę „Grebbestadostron”,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Hiszpanii o rejestrację nazwy „Nueces de Nerpio” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy zatem zarejestrować nazwę „Nueces de Nerpio”,

(1)

Rozporządzeniem (UE) nr 165/2014 wprowadzono inteligentne tachografy, które obejmują połączenie z globalnym systemem nawigacji satelitarnej („GNSS”).

(2)

Specyfikacje techniczne dotyczące budowy, sprawdzania, instalacji, użytkowania i naprawy inteligentnych tachografów oraz ich elementów składowych określono w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/799 (2).

(3)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1054 (3) wprowadzono nowe wymogi dotyczące inteligentnego tachografu, co wymagało zmiany jego specyfikacji technicznych. Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2021/1228 (4) zmieniono zatem rozporządzenie (UE) 2016/799 w celu wprowadzenia drugiej wersji inteligentnego tachografu.

(4)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2021/1228 wprowadzono obowiązek korzystania przez inteligentne tachografy z uwierzytelniania komunikatów nawigacyjnych usługi otwartej Galileo („OSNMA”), aby umożliwić uwierzytelnianie pozycji zarejestrowanych przez tachograf za pomocą Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej Galileo („GNSS”).

(5)

OSNMA jest obecnie w fazie testów publicznych, a deklaracja usługi ma zostać złożona dopiero po dacie wprowadzenia drugiej wersji inteligentnego tachografu w nowo rejestrowanych pojazdach. Sprawia to, że homologacja typu przyrządów rejestrujących oraz zachowanie drugiej wersji inteligentnych tachografów w następstwie przyszłej zmiany sygnału w przestrzeni w OSNMA są niepewne.

(6)

Aby zapewnić zharmonizowane warunki badań i homologacji typu, a także zharmonizowane zachowanie przyrządów rejestrujących, konieczne jest zapewnienie wspólnego funkcjonowania drugiej wersji inteligentnych tachografów, zarówno przed złożeniem deklaracji usługi OSNMA, jak i po złożeniu tej deklaracji.

(7)

Pierwotna druga wersja inteligentnych tachografów powinna uzyskać homologację typu na podstawie sygnału w przestrzeni OSNMA i materiału kryptograficznego dostępnego w fazie publicznych testów usługi. W celu zapewnienia, aby kierowca nie był narażony na zakłócenia po zmianie sygnału operacyjnego w przestrzeni, tachografy te powinny pomijać OSNMA do czasu, gdy możliwe będzie ich uaktualnienie umożliwiające pełne korzystanie z usługi OSNMA. Stwarza to okres przejściowy dla drugiej wersji inteligentnych tachografów w odniesieniu do korzystania z OSNMA.

(8)

Te przejściowe tachografy powinny zapewniać wszystkie funkcje określone w rozdziale II rozporządzenia (UE) nr 165/2014.

(9)

Oczekuje się, że po złożeniu deklaracji usługi OSNMA nie będą potrzebne żadne zmiany sprzętowe, aby tachograf mógł korzystać z operacyjnej usługi OSNMA. Należy zatem przewidzieć możliwość aktualizacji oprogramowania przejściowego tachografu w celu zapewnienia pełnego korzystania z usługi OSNMA, gdy tylko będzie ona dostępna.

(10)

W świetle przyszłych zmian dotyczących dostępności i funkcjonowania OSNMA, możliwości aktualizacji tachografu w warsztacie lub ewentualnych technik manipulacji wykrytych w odniesieniu do tachografu na miejscu Komisja może ponownie ocenić, czy należy zmienić specyfikacje techniczne, a także czy konieczne jest wprowadzenie wymogu, aby przejściowe inteligentne tachografy w pełni wykorzystywały możliwości OSNMA.

(11)

Należy zapewnić sektorowi odpowiedni czas na wdrożenie środków przejściowych. W związku z tym składanie wniosków o homologację typu przejściowych tachografów powinno być możliwe co najmniej do dnia 31 grudnia 2023 r. Powinna również istnieć możliwość dalszego instalowania przejściowych tachografów przez ograniczony okres po złożeniu deklaracji usługi OSNMA.

(12)

Po zakończeniu okresu przejściowego organy egzekwowania prawa powinny być w stanie rozpoznać, czy zainstalowany inteligentny tachograf jest wyposażony w wersję oprogramowania, która umożliwia mu korzystanie z OSNMA Galileo.

(13)

Obecna data rozpoczęcia stosowania określona w art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/1228 uniemożliwia organom udzielającym homologacji typu udzielanie homologacji typu na urządzenia na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/799, zgodnie ze zmianami określonymi w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2021/1228, przed dniem 21 sierpnia 2023 r. Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 i art. 11 rozporządzenia (UE) nr 165/2014 od tego dnia pojazdy rejestrowane po raz pierwszy w państwie członkowskim mają być wyposażone w nową wersję inteligentnego tachografu. Należy zatem zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/1228, aby umożliwić udzielanie homologacji typu od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 165/2014,

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009 Komisja ma określić, w drodze rozporządzenia, maksymalne limity pozostałości („MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej.

(2)

W tabeli 1 w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 (2) określono substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do MLP w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(3)

Prazykwantel jest już uwzględniony w tej tabeli jako substancja dopuszczona do stosowania u owiec i koniowatych. Istniejący wpis ma klasyfikację „MLP nie jest wymagany”.

(4)

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 470/2009 w dniu 27 lipca 2021 r. przedsiębiorstwo VETHELLAS AEBE złożyło do Europejskiej Agencji Leków („Agencja”) wniosek o rozszerzenie istniejącego wpisu dotyczącego prazykwantelu na ryby.

(5)

W dniu 8 września 2022 r. Agencja, w drodze opinii Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych, stwierdziła, że należy określić MLP prazykwantelu u ryb w odniesieniu do mięśni i skóry w naturalnych proporcjach.

(6)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 470/2009 Agencja powinna rozważyć zastosowanie MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej w danym środku spożywczym w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku lub MLP określonych dla substancji farmakologicznie czynnej u jednego lub większej liczby gatunków w odniesieniu do innych gatunków.

(7)

Agencja uznała za stosowną ekstrapolację klasyfikacji „MLP nie jest wymagany” dotyczącej prazykwantelu u owiec na inne przeżuwacze, z wyjątkiem bydła.

(8)

W świetle opinii Agencji Komisja uważa, że należy określić MLP prazykwantelu u ryb w odniesieniu do mięśni i skóry w naturalnych proporcjach oraz ustanowić zalecaną klasyfikację „MLP nie jest wymagany” w odniesieniu do prazykwantelu u wszystkich przeżuwaczy z wyjątkiem bydła.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 37/2010.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

(1)

Art. 300 ust. 3 Traktatu stanowi, że w skład Komitetu Regionów mają wchodzić przedstawiciele społeczności regionalnych i lokalnych, posiadający mandat wyborczy społeczności regionalnej lub lokalnej albo odpowiedzialni politycznie przed wybranym zgromadzeniem.

(2)

W dniu 3 lutego 2020 r. Rada przyjęła decyzję (UE) 2020/144 (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2020 r. do dnia 25 stycznia 2025 r.

(3)

Stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem mandatu krajowego, na podstawie którego Annette BERGBO została zaproponowana na stanowisko zastępcy członka.

(4)

Rząd fiński zaproponował Jespera JOSEFSSONA, będącego przedstawicielem wspólnoty regionalnej posiadającym mandat wyborczy społeczności regionalnej, Lagtingsledamot, Ålands lagting (poseł do parlamentu Wysp Alandzkich), na stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2025 r.,

(1)

Umowa europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR) (1) weszła w życie w dniu 5 stycznia 1976 r. Ostatnio zmieniono ją w dniu 20 września 2010 r.

(2)

Zgodnie z art. 21 AETR każda Umawiająca się Strona może przedłożyć Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) propozycje zmian AETR. Propozycje te są najpierw omawiane na forum grupy roboczej ds. transportu drogowego (SC.1) Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ), zanim zostaną przedłożone Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

(3)

EKG ONZ powołała w ramach AETR grupę ekspertów. Grupa ta jest uprawniona do opracowywania propozycji dotyczących zmian do umowy AETR i przedstawiania ich Grupie Roboczej ds. Transportu Drogowego EKG ONZ.

(4)

Na 32. sesji przewidzianej na dzień 12 czerwca 2023 r. grupa ekspertów ds. AETR ma omówić propozycję Republiki Białorusi i Federacji Rosyjskiej dotyczącą zmiany art. 4 umowy AETR poprzez wprowadzenie klauzuli „siły wyższej” przedstawioną w dokumentach ECE/TRANS/SC.1/GE.21/2023/2/REV.1.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w grupie ekspertów ds. AETR, oraz ewentualnie w Grupie Roboczej ds. Transportu Drogowego EKG ONZ, ponieważ zmiana umowy AETR, którą mają rozważyć i zatwierdzić, byłaby wiążąca na mocy prawa międzynarodowego zgodnie z art. 21 ust. 6 umowy AETR i może w sposób decydujący wywrzeć wpływ na treść przepisów Unii, a mianowicie na rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 (2) i (UE) nr 165/2014 (3).

(6)

W swoim wyroku z dnia 31 marca 1971 r. (sprawa 22/70 (4)) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej potwierdził, że dziedzina pracy załóg pojazdów w transporcie drogowym wchodzi w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii. Kompetencja ta była od tego czasu realizowana za pośrednictwem szeregu aktów prawnych przyjętych przez współustawodawców Unii, w tym rozporządzenia (WE) nr 561/2006 oraz (UE) nr 165/2014. Ponieważ przedmiot umowy AETR wchodzi w zakres rozporządzenia (WE) nr 561/2006, zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Unia posiada wyłączną kompetencję do negocjowania i zawarcia umowy AETR oraz wprowadzania do niej zmian.

(7)

Proponowana zmiana ma na celu rozwiązanie praktycznego problemu Republiki Białorusi i Federacji Rosyjskiej, który powstał prawdopodobnie w wyniku wojny napastniczej Federacji Rosyjskiej przeciwko Ukrainie, w którą to wojnę Republika Białorusi jest zamieszana, i która doprowadziła do stosowania przez Unię środków ograniczających wobec Federacji Rosyjskiej i Republiki Białorusi. Te środki ograniczające doprowadziły m.in. do tego, że niektóre przedsiębiorstwa mające siedzibę w Unii zawiesiły prowadzenie swojej działalności na terenie Białorusi i Rosji oraz współpracę z tymi krajami, w tym przedsiębiorstwa, które zajmowały się dostarczaniem kart i mikroprocesorów do tachografów cyfrowych organom wydającym karty w Federacji Rosyjskiej i Republice Białorusi. W związku z tym te dwie Umawiające się Strony twierdzą, że znajdują się w sytuacji, w której jest trudne lub niemożliwe dostarczenie kart do tachografów kierowcom w tych krajach, którzy w związku z tym nie mogą przestrzegać postanowień umowy AETR podczas wykonywania międzynarodowych przewozów drogowych objętych jej zakresem. Proponowana zmiana umożliwiłaby Umawiającej się Stronie jednostronne powiadomienie o tym, że – z powodu działania „siły wyższej”, które nie podlegałoby żadnego rodzaju walidacji lub ocenie – nie może już ona spełniać jednego z głównych wymogów umowy AETR, jakim jest obowiązek stosowania zharmonizowanego urządzenia rejestrującego (tachograf cyfrowy) w przypadku pojazdów użytkowanych do wykonywania przewozów międzynarodowych.

(8)

Planowana zmiana sprawiłaby, w następstwie oświadczenia o sile wyższej Umawiającej się Strony, że podczas wykonywania międzynarodowych przewozów drogowych stosowanie tachografów cyfrowych i kart do tachografów cyfrowych w pojazdach zarejestrowanych na terytorium tej Umawiającej się Strony nie byłoby wymagane. Drastycznie utrudniłoby to egzekwowanie przestrzegania przez kierowców zasad dotyczących czasu prowadzenia pojazdu i odpoczynku określonych w innych postanowieniach umowy AETR, tworząc lukę, która prawdopodobnie naraziłaby na szwank realizację ogólnego celu umowy AETR.

(9)

Stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w ramach grupy ekspertów ds. AETR i w ramach Grupy Roboczej ds. Transportu Drogowego EKG ONZ powinno polegać na nieudzieleniu poparcia dla proponowanej zmiany, aby zapobiec istotnemu osłabieniu możliwości egzekwowania zasad dotyczących czasu prowadzenia pojazdu i odpoczynku określonych w umowie AETR oraz aby zapewnić pełną skuteczność środków ograniczających przyjętych przez Unię.

(10)

Nie można wykluczyć, że Republika Białorusi lub Federacja Rosyjska formalnie przedstawią Sekretarzowi Generalnemu ONZ, na podstawie art. 21 ust. 1 AETR, propozycję dotyczącą zmiany do umowy AETR niezależnie od dyskusji w organach utworzonych przez EKG ONZ. W takim przypadku państwa członkowskie powinny zgłosić zastrzeżenia wobec tej propozycji zgodnie z art. 21 ust. 2 lit. a) umowy AETR.

(11)

Stanowisko Unii ma być wyrażone przez państwa członkowskie Unii będące członkami grupy ekspertów ds. AETR oraz Grupy Roboczej ds. Transportu Drogowego EKG ONZ, działające wspólnie w interesie Unii,

(1)

Wysoce zjadliwa grypa ptaków jest wirusową chorobą zakaźną ptaków i może wywierać poważny wpływ na rentowność gospodarstw drobiarskich, co z kolei powoduje zakłócenia w handlu wewnątrz Unii oraz w wywozie do państw trzecich. Wirusy wysoce zjadliwej grypy ptaków mogą zakażać ptaki migrujące i być przez nie następnie przenoszone na duże odległości podczas ich jesiennych i wiosennych migracji. Występowanie wirusów wysoce zjadliwej grypy ptaków u dzikiego ptactwa stwarza zatem stałe zagrożenie bezpośredniego i pośredniego wprowadzenia tych wirusów do zakładów, w których utrzymuje się drób lub ptaki żyjące w niewoli. W przypadku wystąpienia ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków istnieje ryzyko, że czynnik chorobotwórczy rozprzestrzeni się na inne zakłady, w których utrzymuje się drób lub ptaki żyjące w niewoli.

(2)

W rozporządzeniu (UE) 2016/429 ustanowiono nowe ramy prawne dotyczące zapobiegania chorobom przenoszącym się lub przenoszonym na zwierzęta lub na ludzi oraz dotyczące zwalczania takich chorób. Wysoce zjadliwa grypa ptaków wchodzi w zakres definicji choroby umieszczonej w wykazie w tym rozporządzeniu i podlega ustanowionym w nim przepisom dotyczącym zapobiegania chorobom i ich zwalczania. Ponadto rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/687 (2) uzupełnia rozporządzenie (UE) 2016/429 w odniesieniu do przepisów dotyczących zapobiegania niektórym chorobom umieszczonym w wykazie i ich zwalczania, w tym środków zwalczania wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(3)

Decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2021/641 (3) przyjęto w ramach rozporządzenia (UE) 2016/429 i ustanowiono w niej środki nadzwyczajne na poziomie Unii w odniesieniu do ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(4)

W szczególności w decyzji wykonawczej (UE) 2021/641 przewiduje się, że obszary zapowietrzone, zagrożone i buforowe ustanowione przez państwa członkowskie w następstwie wystąpienia ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków, zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687, powinny obejmować co najmniej obszary wymienione jako obszary zapowietrzone, zagrożone i buforowe w załączniku do tej decyzji wykonawczej.

(5)

Załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2021/641 został niedawno zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2023/901 (4) w związku z wystąpieniem ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu lub ptaków żyjących w niewoli w Czechach, Danii, Niemczech, Polsce, na Węgrzech i we Włoszech, które to ogniska należało uwzględnić w tym załączniku.

(6)

Od dnia przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2023/901 Czechy, Francja, Niemcy, Polska i Węgry powiadomiły Komisję o wystąpieniu nowych ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków w zakładach, w których utrzymuje się drób lub ptaki żyjące w niewoli – w kraju morawsko-śląskim w Czechach, w kraju związkowym Saksonia-Anhalt w Niemczech, w regionach Nowa Akwitania i Oksytania we Francji, w komitacie Bács-Kiskun na Węgrzech oraz w województwie wielkopolskim w Polsce.

(7)

Właściwe organy Czech, Francji, Niemiec, Polski i Węgier wprowadziły niezbędne środki zwalczania chorób wymagane zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół tych ognisk.

(8)

Ponadto właściwe organy Francji podjęły decyzję o ustanowieniu obszarów buforowych oprócz obszarów zapowietrzonych i zagrożonych ustanowionych w odniesieniu do niektórych ognisk znajdujących się w tym państwie członkowskim.

(9)

Ponadto ogniska choroby potwierdzone w Czechach znajdują się w pobliżu granicy z Polską. W związku z tym właściwe organy tych państw członkowskich należycie współpracowały w celu ustanowienia niezbędnego obszaru zagrożonego, zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687, ponieważ obszar ten rozciąga się na terytorium Polski.

(10)

Komisja zbadała środki zwalczania chorób wprowadzone przez Czechy, Francję, Niemcy, Polskę i Węgry i we współpracy z tymi państwami członkowskimi i stwierdziła, że granice obszarów zapowietrzonych i zagrożonych w Czechach, Francji, Niemczech, Polsce i na Węgrzech ustanowione przez właściwe organy tych państw członkowskich znajdują się w wystarczającej odległości od zakładów, w których potwierdzono wystąpienie ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(11)

W załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2021/641 żadne obszary Francji nie są obecnie wymienione jako obszary zapowietrzone.

(12)

Aby zapobiec niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także uniknąć wprowadzenia przez państwa trzecie nieuzasadnionych barier w handlu, konieczne jest niezwłoczne określenie na poziomie Unii, we współpracy z Czechami, Francją, Niemcami, Polską i Węgrami obszarów zapowietrzonych i zagrożonych należycie ustanowionych przez te państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687 oraz obszarów buforowych ustanowionych przez Francję.

(13)

Należy zatem zmienić obszary wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2021/641 jako obszary zapowietrzone i zagrożone w Czechach, Niemczech, Polsce i na Węgrzech, a także jako obszary zagrożone i buforowe we Francji.

(14)

Ponadto w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2021/641 należy wymienić obszary zapowietrzone we Francji.

(15)

W związku z powyższym należy zmienić załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2021/641, aby zaktualizować podział na obszary na poziomie Unii w celu uwzględnienia obszarów zapowietrzonych i zagrożonych należycie ustanowionych przez Czechy, Francję, Niemcy, Polskę i Węgry oraz obszarów buforowych ustanowionych przez Francję zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687 oraz okresu obowiązywania środków mających na nich zastosowanie.

(16)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2021/641.

(17)

Ze względu na pilny charakter sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do rozprzestrzeniania się wysoce zjadliwej grypy ptaków ważne jest, aby zmiany wprowadzone niniejszą decyzją w decyzji wykonawczej (UE) 2021/641 stały się skuteczne tak szybko, jak jest to możliwe.

(18)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Afrykański pomór świń jest zakaźną chorobą wirusową dotykającą świnie utrzymywane i dzikie i może mieć poważny wpływ na odnośną populację zwierząt i rentowność hodowli, powodując zakłócenia w przemieszczaniu przesyłek tych zwierząt i pozyskanych od nich lub z nich produktów w Unii oraz w wywozie do państw trzecich.

(2)

W przypadku wystąpienia ognisk afrykańskiego pomoru świń u świń utrzymywanych i dzikich istnieje poważne ryzyko rozprzestrzenienia się tej choroby na inne zakłady, w których utrzymywane są świnie oraz na dzikie świnie.

(3)

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/687 (2) uzupełnia przepisy dotyczące zwalczania chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) 2016/429, i zdefiniowanych jako choroby kategorii A, B i C w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/1882 (3). W szczególności w art. 21 i 22 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 przewidziano ustanowienie obszaru objętego ograniczeniami w przypadku wystąpienia ogniska choroby kategorii A, w tym afrykańskiego pomoru świń, oraz przewidziano stosowanie na nim niektórych środków. Ponadto art. 21 ust. 1 tego rozporządzenia delegowanego stanowi, że obszar objęty ograniczeniami obejmuje obszar zapowietrzony, obszar zagrożony oraz, w razie potrzeby, obszary buforowe wokół lub w sąsiedztwie obszarów zapowietrzonego i zagrożonego.

(4)

Ponadto w art. 63–66 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 przewidziano pewne środki, które należy wprowadzić w przypadku urzędowego potwierdzenia wystąpienia ogniska choroby kategorii A u dzikich zwierząt, w tym afrykańskiego pomoru świń u dzikich świń. W szczególności przepisy te przewidują ustanowienie strefy zakażonej i zakazy przemieszczania zwierząt dzikich należących do gatunków umieszczonych w wykazie i pozyskanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego.

(5)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2023/594 (4) ustanowiono środki szczególne w zakresie zwalczania chorób w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń. W szczególności art. 3 lit. a) tego rozporządzenia wykonawczego przewiduje ustanowienie obszaru objętego ograniczeniami w przypadku wystąpienia ogniska afrykańskiego pomoru świń u utrzymywanych świń, zgodnie z art. 21 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687.

(6)

Ponadto w przypadku wystąpienia ogniska tej choroby u dzikich świń na obszarze państwa członkowskiego art. 3 lit. b) rozporządzenia wykonawczego (UE) 2023/594 przewiduje ustanowienie strefy objętej zakażeniem zgodnie z art. 63 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687. Ponadto art. 6 tego rozporządzenia wykonawczego stanowi, że obszar ten należy umieścić w wykazie jako obszar objęty ograniczeniami II w części II załącznika I do tego rozporządzenia oraz że strefę objętą zakażeniem ustanowioną zgodnie z art. 63 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 należy niezwłocznie dostosować, aby obejmowała ona co najmniej obszar objęty ograniczeniami II. Szczególne środki zwalczania afrykańskiego pomoru świń ustanowione w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2023/594 obejmują między innymi zakaz przemieszczania przesyłek świń utrzymywanych na obszarach objętych ograniczeniami II i pozyskanych od nich lub z nich produktów poza te obszary objęte ograniczeniami.

(7)

Włochy poinformowały Komisję o obecnej sytuacji w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń na swoim terytorium w następstwie potwierdzenia jednego ogniska tej choroby u utrzymywanych świń w regionie Kalabria potwierdzonego w dniu 12 maja 2023 r. oraz, zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687 i rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2023/594, ustanowiły obszar objęty ograniczeniami obejmujący obszary zapowietrzone i zagrożone, w których stosuje się ogólne środki kontroli choroby określone w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2020/687, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się tej choroby.

(8)

Ponadto Włochy poinformowały Komisję o potwierdzeniu w dniu 11 maja 2023 r. kilku ognisk afrykańskiego pomoru świń u dzikich świń w regionie Kalabria. W związku z tym właściwy organ tego państwa członkowskiego ustanowił strefę objętą zakażeniem zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2020/687 i rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2023/594.

(9)

Aby zapobiec niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii, a także uniknąć nieuzasadnionych barier handlowych ze strony państw trzecich, konieczne jest określenie na poziomie Unii obszaru objętego ograniczeniami obejmującego obszary zapowietrzone i zagrożone oraz strefy objętej zakażeniem w związku z afrykańskim pomorem świń we Włoszech we współpracy z tym państwem członkowskim.

(10)

Aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń, w oczekiwaniu na umieszczenie obszaru Włoch, na którym wystąpiły niedawne ogniska choroby u dzikich świń, jako obszaru objętego ograniczeniami II, w części II załącznika I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2023/594, szczególne środki zwalczania afrykańskiego pomoru świń określone w tym wykazie, które mają zastosowanie do przemieszczania przesyłek świń utrzymywanych na obszarach objętych ograniczeniami II i produktów z nich pozyskanych poza te obszary, powinny mieć również zastosowanie do przemieszczania tych przesyłek ze strefy zakażonej ustanowionej przez Włochy w następstwie tego niedawnego ogniska, w uzupełnieniu środków określonych w art. 63–66 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687.

(11)

W związku z tym ta strefa objęta zakażeniem powinna być wymieniona w załączniku do niniejszej decyzji i powinna podlegać specjalnym środkom zwalczania afrykańskiego pomoru świń, które mają zastosowanie do obszarów objętych ograniczeniami II, ustanowionym w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2023/594. Ze względu na tę nową sytuację epidemiologiczną w zakresie afrykańskiego pomoru świń oraz biorąc pod uwagę zwiększone bezpośrednie ryzyko dalszego rozprzestrzeniania się choroby, nie należy jednak zezwalać na przemieszczanie przesyłek utrzymywanych świń ani produktów z nich pozyskanych do innych państw członkowskich i do państw trzecich ze strefy objętej zakażeniem, zgodnie z tym rozporządzeniem wykonawczym. W niniejszej decyzji należy również określić czas trwania tego podziału na obszary.

(12)

W związku z tym, aby ograniczyć ryzyko wynikające z niedawnego wystąpienia ogniska afrykańskiego pomoru świń u dzikich świń we Włoszech, do dnia wygaśnięcia niniejszej decyzji Włochy nie powinny zezwalać na przemieszczanie do innych państw członkowskich i państw trzecich przesyłek świń utrzymywanych w strefie objętej zakażeniem i produktów od nich lub z nich pozyskanych.

(13)

Ze względu na pilny charakter sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do rozprzestrzeniania się afrykańskiego pomoru świń ważne jest, aby środki określone w niniejszej decyzji wykonawczej były stosowane jak najszybciej.

(14)

W związku z tym, w oczekiwaniu na opinię Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, należy niezwłocznie ustanowić strefę zakażoną we Włoszech i umieścić ją w wykazie w załączniku do niniejszej decyzji oraz ustalić czas trwania przedmiotowego podziału na obszary.

(15)

Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz dokona przeglądu niniejszej decyzji na swoim następnym posiedzeniu,

a)

obszar objęty ograniczeniami obejmujący obszar zapowietrzony i obszar zagrożony został niezwłocznie ustanowiony przez Włochy zgodnie z art. 21 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 i na warunkach określonych w tym artykule;

b)

obszary zapowietrzone i zagrożone, o których mowa w lit. a), obejmowały co najmniej obszary wymienione w załączniku do niniejszej decyzji wykonawczej;

c)

strefa objęta zakażeniem afrykańskim pomorem świń została niezwłocznie ustanowiona przez Włochy zgodnie z art. 63 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/687 i art. 3 lit. b) rozporządzenia wykonawczego (UE) 2023/594 oraz aby obejmowała ona co najmniej obszary wymienione w załączniku do niniejszej decyzji.