(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Turcji o rejestrację nazwy „Antakya Künefesi” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Antakya Künefesi” powinna zatem zostać zarejestrowana,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Islandii o rejestrację nazwy „Íslenskt lambakjöt” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Íslenskt lambakjöt” powinna zostać zarejestrowana,

(1)

Zgodnie z art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 użytkownicy profesjonalni środków ochrony roślin prowadzą i przechowują dokumentację dotyczącą stosowanych przez nich produktów, zawierającą nazwę środka, czas zastosowania i zastosowaną dawkę, obszar i uprawy, na których zastosowano środek ochrony roślin.

(2)

Zgodnie z art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 na żądanie właściwego organu użytkownicy profesjonalni udostępniają odpowiednie informacje zawarte w tej dokumentacji. Ponadto strony trzecie mogą zażądać dostępu do tych informacji, zwracając się do właściwego organu, który musi dostęp taki zapewnić zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym lub unijnym.

(3)

Strategia „Od pola do stołu” na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego (strategia „Od pola do stołu”) (2) przyjęta przez Komisję w 2020 r. ma na celu zmniejszenie zależności od chemicznych środków ochrony roślin i ograniczenie ich stosowania. Odpowiednie rejestrowanie stosowania środków ochrony roślin oraz działania organów krajowych w zakresie monitorowania i kontroli oparte na takiej dokumentacji mają zatem zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia celów strategii „Od pola do stołu”.

(4)

Istnieją różnice między krajowymi systemami w odniesieniu do dokumentacji prowadzonej i przechowywanej przez użytkowników profesjonalnych środków ochrony roślin na podstawie art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 oraz pod względem tego, czy są one prowadzone i przechowywane w formie elektronicznej. W związku z tym niniejsze rozporządzenie ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące treści i formatu tej dokumentacji.

(5)

Przepisy te określają sposób, w jaki elementy wymienione w art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 dotyczące stosowania środków ochrony roślin (nazwa środka, czas zastosowania i zastosowana dawka, obszar i uprawy, na których zastosowano środek ochrony roślin) są rejestrowane, aby zapewnić odpowiednią i jednolitą jakość dokumentacji prowadzonej i przechowywanej na podstawie tego artykułu w całej Unii.

(6)

Ponieważ stosowanie środków ochrony roślin przez użytkowników profesjonalnych najczęściej ma miejsce w ramach działalności rolniczej oraz w celu dostosowania do istniejących wymogów istotnych dla rolnictwa, w miarę możliwości identyfikację lokalizacji obszaru lub obiektu, w którym zastosowano środek ochrony roślin, należy przeprowadzić za pośrednictwem jednostki gruntów objętej zakresem geoprzestrzennego wniosku o przyznanie pomocy w ramach zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, o którym mowa w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2022/1173 (3). Jeżeli nie jest to możliwe, państwa członkowskie powinny zapewnić użytkownikom profesjonalnym odpowiednie alternatywne metody identyfikacji lokalizacji obszaru, na którym zastosowano środek ochrony roślin, oraz, w stosownych przypadkach, lokalizacji geoprzestrzennej.

(7)

Aby osiągnąć jednolitość dokumentacji, nazwy upraw, umiejscowienie lub zastosowania w odniesieniu do gruntów, w stosownych przypadkach, należy rejestrować zgodnie z kodami stosowanymi przez Europejską i Śródziemnomorską Organizację Ochrony Roślin („kody EPPO”), a fazy wzrostu roślin, w stosownych przypadkach, zgodnie z monografią BBCH (4).

(8)

Aby uniknąć wymagania od użytkowników profesjonalnych tworzenia wielu zestawów dokumentacji w odniesieniu do tego samego zastosowania w celu wypełnienia różnych obowiązków, należy doprecyzować, że państwa członkowskie mają możliwość wymagania od użytkowników zamieszczenia innych informacji w połączeniu z dokumentacją wymaganą na mocy art. 67 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)

Dokumentacja powinna być prowadzona i przechowywana elektronicznie, ponieważ elektroniczne środki prowadzenia dokumentacji najlepiej nadają się do umożliwienia jednolitego stosowania obowiązku prowadzenia i przechowywania dokumentacji. Zapewnia to większą wiarygodność dokumentacji, ułatwia jej gromadzenie i weryfikację przez właściwe organy, a ostatecznie wspiera dokładne, wydajne i skuteczne działania w zakresie monitorowania i kontroli prowadzone przez państwa członkowskie. W tym celu stosowane formaty elektroniczne powinny również nadawać się do odczytu maszynowego zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1024 (5).

(10)

Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne, użytkownicy profesjonalni powinni mieć wystarczająco dużo czasu między rejestracją każdego zastosowania środków ochrony roślin a przeniesieniem dokumentacji do formatu elektronicznego.

(11)

Użytkownik profesjonalny może stosować środki ochrony roślin na podstawie ustaleń umownych na rzecz innej osoby fizycznej lub prawnej. W takich przypadkach użytkownik profesjonalny powinien zapewnić tej osobie dostęp do odpowiedniej prowadzonej i przechowywanej dokumentacji lub jej kopii bez zbędnej zwłoki lub ograniczeń.

(12)

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla wykorzystania danych zawartych w dokumentacji do innych celów nieobjętych zakresem rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym. Dostępność zharmonizowanej dokumentacji elektronicznej może ułatwić wykorzystanie informacji do innych zgodnych z prawem celów, umożliwiając w ten sposób uniknięcie powielania wysiłków i zmniejszając obciążenie użytkowników profesjonalnych i organów publicznych.

(13)

Aby umożliwić użytkownikom profesjonalnym przygotowanie się do spełnienia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, należy zapewnić im rozsądną ilość czasu, zanim jego wymogi zaczną obowiązywać.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania takich zezwoleń. W art. 10 ust. 2 tego rozporządzenia przewidziano ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Substancje heptanian etylu, 2-metylomaślan etylu, octan izopentylu, 3-metylomaślan 3-metylobutylu, kwas 2-metylopropionowego, maślan 3-metylobutylu, octan 2-metylobutylu, heks-2-en-1-ol, heks-2(trans)-enal, heksanian allilu, heptanian allilu, linalol, 2-metylo-1-fenylopropan-2-ol, alfa-jonon, beta-damaskon, nootkaton, beta-jonon, alfa-iron, beta-damascenon, (E)-beta-damaskon, pentadekano-1,15-lakton, 2-fenyloetan-1-ol, izowalerianian fenetylu, 4-(p-hydroksyfenylo)butan-2-on, 2-metoksynaftalen, 2-izopropylo-4-metylotiazol i walencen zostały dopuszczone bez ograniczeń czasowych zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG jako dodatki paszowe dla wszystkich gatunków zwierząt. Substancje te zostały następnie wpisane do rejestru dodatków paszowych jako istniejące produkty należące do grupy funkcjonalnej „substancje aromatyzujące” zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z jego art. 7 złożono wnioski o zezwolenie na stosowanie wyżej wymienionych substancji jako dodatków paszowych dla wszystkich gatunków zwierząt. Wnioskodawca wystąpił o sklasyfikowanie tych dodatków w kategorii „dodatki sensoryczne” i w grupie funkcjonalnej „substancje aromatyzujące”. Do wniosków dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

Wnioskodawca wystąpił o zezwolenie na stosowanie dodatków również w wodzie do pojenia. Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 nie przewiduje jednak zezwolenia na stosowanie „substancji aromatyzujących” w wodzie do pojenia. W związku z tym wnioskodawca wycofał wniosek dotyczący wody do pojenia w odniesieniu do wszystkich przedmiotowych substancji.

(5)

W opiniach z dnia 7 marca 2012 r. (3), 25 kwietnia 2012 r. (4), 17 października 2012 r. (5) (6), 13 listopada 2012 r. (7), 12 marca 2013 r. (8), 10 marca 2015 r. (9), 8 marca 2016 r. (10), 20 kwietnia 2016 r. (11), 12 lipca 2016 r. (12), 28 lutego 2019 r. (13), 18 listopada 2020 r. (14) i 23 marca 2022 r. (15) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania substancje te nie mają szkodliwych skutków dla zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa konsumentów ani środowiska. Urząd stwierdził, że w odniesieniu do 2-metylo-1-fenylopropan-2-olu, beta-damaskonu, alfa-ironu, (E)-beta-damaskonu, izowalerianianu fenetylu, 4-(p-hydroksyfenylo)butan-2-onu i 2-izopropylo-4-metylotiazolu szacuje się, że bezpieczny poziom stosowania dla środowiska morskiego wynosi 0,05 mg/kg paszy.

(6)

Urząd stwierdził również, że wszystkie te substancje należy uznać za substancje drażniące dla skóry i oczu oraz potencjalne substancje działające uczulająco na skórę i drogi oddechowe u osób podatnych. Wobec braku danych dotyczących heks-2-en-1-olu, heks-2(trans)-enalu, heksanianu allilu i heptanianu allilu Urząd nie mógł stwierdzić, że użytkownicy mogą bezpiecznie obchodzić się z tymi substancjami. Wnioskodawca przedstawił jednak zgodnie z wymogami kartę charakterystyki, w której zidentyfikowano zagrożenia dla użytkowników tych substancji. Zagrożenia opisane w karcie charakterystyki to w szczególności zagrożenia związane ze skórą, kontaktem z oczami i narażeniem układu oddechowego w przypadku heks-2(trans)-enalu, zagrożenia związane z kontaktem ze skórą i oczami w przypadku heks-2-en-1-olu i heptanianu allilu oraz szkodliwość w przypadku połknięcia i toksyczność w kontakcie ze skórą w przypadku heksanianu allilu.

(7)

Urząd stwierdził ponadto, że wszystkie substancje są uznawane za środki aromatyzujące do żywności, a ich funkcja w paszy byłaby zasadniczo taka sama jak w żywności. Ponowne wykazywanie skuteczności nie jest zatem konieczne. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metod analizy dodatków paszowych w paszy przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(8)

Ocena wszystkich tych substancji dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na takie zastosowanie tych substancji. Komisja uważa, że należy zastosować odpowiednie środki ochronne, aby zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzi, w szczególności w odniesieniu do użytkowników dodatku.

(9)

Należy przewidzieć pewne warunki, aby umożliwić ściślejszą kontrolę. W szczególności na etykietach dodatków należy wskazać zalecaną maksymalną zawartość. W przypadku przekroczenia tej zawartości niektóre informacje powinny być podane na etykiecie premiksów.

(10)

Fakt, że stosowanie substancji jako środków aromatyzujących w wodzie do pojenia nie jest dozwolone, nie wyklucza ich stosowania w mieszankach paszowych podawanych z wodą.

(11)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian w warunkach zezwolenia na stosowanie danych substancji, należy przewidzieć okres przejściowy, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zezwolenia.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Doświadczenia zdobyte podczas wdrażania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1998 (2) wskazują na potrzebę dokonania niewielkich zmian w trybach wprowadzania w życie pewnych wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego.

(2)

Należy wyjaśnić, zharmonizować lub uprościć niektóre szczegółowe środki ochrony lotnictwa, aby zwiększyć jasność prawa, ujednolicić wspólną wykładnię odpowiednich przepisów prawnych i zapewnić jak najskuteczniejsze wprowadzanie w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa. Ponadto ze względu na rozwój sytuacji w zakresie zagrożeń i ryzyka, a także najnowsze zmiany w zakresie technologii konieczne stało się wprowadzenie pewnych zmian. Zmiany te dotyczą oprogramowania do zautomatyzowanego wykrywania przedmiotów zabronionych (APID), systemów wykrywania materiałów wybuchowych (EDS) do bagażu kabinowego, urządzeń do wykrywania śladowych ilości materiałów wybuchowych (ETD), urządzeń do prześwietlania osób, a także urządzeń do wykrywania oparów materiałów wybuchowych (EVD).

(3)

Doświadczenie zdobyte podczas wdrażania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/1998 wskazuje na potrzebę wprowadzenia pewnych zmian w sposobach wdrażania niektórych wspólnych podstawowych norm w dziedzinie certyfikacji instruktorów prowadzących szkolenia, usunięcia nieaktualnych odniesień w dodatku 6-E i wyjaśnień w odniesieniu do działań w zakresie zgłaszania danych ładunku przekazywanych przed załadunkiem (PLACI) w załączniku do tego rozporządzenia. Należy dostosować odpowiednie przepisy załącznika, aby poprawić jasność prawa, ujednolicić wspólną wykładnię prawodawstwa oraz zapewnić jak najlepsze wdrożenie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/1998.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 19 rozporządzenia (WE) nr 300/2008,

(1)

Jednolita konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) o środkach odurzających z 1961 r. zmieniona protokołem z 1972 r. (zwana dalej „Konwencją o środkach odurzających”) weszła w życie w dniu 8 sierpnia 1975 r.

(2)

Na podstawie art. 3 Konwencji o środkach odurzających Komisja ds. Środków Odurzających może podjąć decyzję o dodaniu substancji do wykazów załączonych do tej konwencji. Może ona dokonać zmian w wykazach jedynie zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ale może także zdecydować o odstąpieniu od dokonania zmian zalecanych przez WHO.

(3)

Konwencja ONZ o substancjach psychotropowych z 1971 r. (zwana dalej „Konwencją o substancjach psychotropowych”) weszła w życie w dniu 16 sierpnia 1976 r.

(4)

Zgodnie z art. 2 Konwencji o substancjach psychotropowych Komisja ds. Środków Odurzających może, na podstawie zaleceń WHO, podjąć decyzję o dodaniu substancji do wykazów załączonych do tej konwencji lub o ich usunięciu. Ma ona dużą swobodę decyzyjną, jeśli chodzi o uwzględnianie czynników gospodarczych, społecznych, prawnych, administracyjnych i innych, ale nie może postępować w sposób arbitralny.

(5)

Zmiany w wykazach załączonych do Konwencji o środkach odurzających i Konwencji o substancjach psychotropowych mają bezpośredni wpływ na zakres stosowania prawa Unii w dziedzinie kontroli środków odurzających. Do substancji wymienionych w wykazach załączonych do tych konwencji ma zastosowanie decyzja ramowa Rady 2004/757/WSiSW (1). W związku z powyższym wszelkie zmiany w wykazach załączonych do tych konwencji są bezpośrednio włączane do wspólnych przepisów Unii.

(6)

Podczas swojego 66. posiedzenia, które ma się odbyć w dniach 13–17 marca 2023 r. w Wiedniu, Komisja ds. Środków Odurzających ma zdecydować o dodaniu siedmiu nowych substancji do wykazów Konwencji o środkach odurzających oraz Konwencji o substancjach psychotropowych.

(7)

Unia nie jest stroną Konwencji o środkach odurzających ani Konwencji o substancjach psychotropowych. Ma ona status obserwatora bez prawa głosu w Komisji ds. Środków Odurzających, w której członkami z prawem głosu w marcu 2023 r. jest dwanaście państw członkowskich (2). Konieczne jest, aby Rada upoważniła te państwa członkowskie do wyrażenia stanowiska Unii w sprawie umieszczenia substancji w wykazach na podstawie tych konwencji, ponieważ takie decyzje wchodzą w zakres kompetencji Unii.

(8)

WHO zaleciła dodanie czterech nowych substancji do wykazu I załączonego do Konwencji o środkach odurzających oraz dodanie trzech nowych substancji do wykazu II załączonego do Konwencji o substancjach psychotropowych.

(9)

Wszystkie substancje, które zostały poddane przeglądowi przez Komitet Ekspertów WHO ds. Uzależnień od Środków Odurzających (zwany dalej „komitetem ekspertów”) i które WHO zaleciła umieścić w wykazach, są monitorowane przez Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) jako nowe substancje psychoaktywne na mocy rozporządzenia (WE) nr 1920/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3).

(10)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja ADB-BUTINACA (nazwa IUPAC: N-[1-(aminokarbonylo)-2,2-dimetylopropylo]-1-butylo-1H-indazolo-3-karboksyamid) jest pochodną indazolu z grupy kannabinoidów syntetycznych, której związkiem aktywnym jest enencjomerS (nr CAS: 2682867-55-4). Substancja ADB-BUTINACA nie ma zastosowań terapeutycznych ani nie otrzymała pozwolenia na dopuszczenie do obrotu jako produkt leczniczy. Istnieją wystarczające dowody na to, że substancja ta jest lub może być nadużywana i może w związku z tym stanowić problem w zakresie zdrowia publicznego i problem społeczny, co uzasadnia objęcie jej międzynarodową kontrolą. W związku z tym WHO zaleca umieszczenie substancji ADB-BUTINACA w wykazie II załączonym do Konwencji o substancjach psychotropowych.

(11)

Substancję ADB-BUTINACA wykryto w 26 państwach członkowskich i jest ona poddana kontroli w co najmniej pięciu państwach członkowskich. Substancja ADB-BUTINACA jest intensywnie monitorowana przez EMCDDA. Stanowi ona przedmiot wpisu związanego ze zdrowiem publicznym do unijnego systemu wczesnego ostrzegania i reagowania (EWRS). ADB-BUTINACA jest również wymieniona w dwóch dodatkowych wpisach związanych ze zdrowiem publicznym. Wiąże się ją z poważnymi zdarzeniami niepożądanymi, w tym z 14 przypadkami śmiertelnymi w dwóch państwach członkowskich.

(12)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu ADB-BUTINACA do wykazu II załączonego do Konwencji o substancjach psychotropowych.

(13)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja protonitazen (nazwa IUPAC: N,N-dietylo-5-nitro-2-[(4-propoksyfenylo)metylo]-1-H-benzimidazolo-1-etanoamina) jest opioidem benzimidazolowym. Substancja protonitazen została po raz pierwszy syntetyzowana jako alternatywa dla morfiny, ale nie są znane żadne jej zastosowania terapeutyczne. Istnieją wystarczające dowody na to, że substancja protonitazen jest lub może być nadużywana i może w związku z tym stanowić problem w zakresie zdrowia publicznego i problem społeczny, co uzasadnia objęcie tej substancji międzynarodową kontrolą. W związku z tym WHO zaleca umieszczenie protonitazenu w wykazie I załączonym do Konwencji o środkach odurzających.

(14)

Protonitazen wykryto w dwóch państwach członkowskich i jest on kontrolowany w co najmniej trzech państwach członkowskich. Substancja protonitazen jest intensywnie monitorowana przez EMCDDA. EMCDDA nie zgłoszono żadnych przypadków poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z tą substancją.

(15)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu protonitazenu do wykazu I załączonego do Konwencji o środkach odurzających.

(16)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja etazen (nazwa IUPAC: 2-[(4-etoksyfenylo)metylo]-N,N-dietylo-1H-benzimidazolo-1-etanoamina) jest pochodną benzimidazolu z grupy opioidów syntetycznych o strukturze chemicznej i działaniu farmakologicznym podobnym do środków objętych wykazem I (załączonym do Konwencji o środkach odurzających), takich jak klonitazen, etonitazen i izotonitazen. Substancja etazen była badana pod kątem właściwości przeciwbólowych, ale nie są znane żadne jej zastosowania medyczne. Istnieją wystarczające dowody na to, że substancja etazen jest lub może być nadużywana i może w związku z tym stanowić problem w zakresie zdrowia publicznego i problem społeczny, co uzasadnia objęcie tej substancji międzynarodową kontrolą. W związku z tym WHO zaleca umieszczenie etazenu w wykazie I załączonym do Konwencji o środkach odurzających.

(17)

Etazen wykryto w ośmiu państwach członkowskich i jest on kontrolowany w co najmniej pięciu państwach członkowskich. Substancja etazen jest intensywnie monitorowana przez EMCDDA. Wiąże się ją z poważnymi zdarzeniami niepożądanymi, w tym z czterema przypadkami śmiertelnymi w dwóch państwach członkowskich.

(18)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu etazenu do wykazu I załączonego do Konwencji o środkach odurzających.

(19)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja etonitazepina (nazwa IUPAC: 2-[(4-etoksyfenylo)metylo]-5-nitro-1-(2-pirolidyno-1-iloetylo)-1-H-benzimidazol) jest pochodną benzimidazolu z grupy opioidów syntetycznych o strukturze chemicznej i działaniu farmakologicznym podobnym do środków objętych wykazem I (załączonym do Konwencji o środkach odurzających), takich jak etonitazen. Substancja etonitazepina była badana pod kątem właściwości przeciwbólowych, ale nie są znane żadne jej zastosowania medyczne. Istnieją wystarczające dowody na to, że substancja etonitazepina jest lub może być nadużywana i może w związku z tym stanowić problem w zakresie zdrowia publicznego i problem społeczny, co uzasadnia objęcie tej substancji międzynarodową kontrolą. W związku z tym WHO zaleca umieszczenie etonitazepiny w wykazie I załączonym do Konwencji o środkach odurzających.

(20)

Etonitazepinę wykryto w sześciu państwach członkowskich i jest ona kontrolowana w co najmniej dwóch państwach członkowskich. Podobnie jak w przypadku innych nowych opioidów, etonitazepina może być sprzedawana jako zamiennik kontrolowanych opioidów i stanowi przedmiot wpisu związanego ze zdrowiem publicznym do EWRS. Substancja etonitazepina jest intensywnie monitorowana przez EMCDDA. Jedno państwo zgłosiło przypadek śmiertelny, w którym potwierdzono ekspozycję na etonitazepinę.

(21)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu etonitazepiny do wykazu I załączonego do Konwencji o środkach odurzających.

(22)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja 2-metylo-AP-237 (nazwa IUPAC: 1-{2-metylo-4-[(2E)-3-fenyloprop-2-en-1-ylo]piperyzyno-1-ilo}butan-1-on) jest syntetycznym opioidem zwykle klasyfikowanym jako 1-cynamylopiperazyna. 2-metylo-AP-237 nie ma zastosowań terapeutycznych ani nie otrzymała pozwolenia na dopuszczenie do obrotu jako produkt leczniczy. Istnieją wystarczające dowody na to, że 2-metylo-AP-237 jest lub może być nadużywana i może w związku z tym stanowić problem w zakresie zdrowia publicznego i problem społeczny, co uzasadnia objęcie tej substancji międzynarodową kontrolą. W związku z tym WHO zaleca umieszczenie 2-metylo-AP-237 w wykazie I załączonym do Konwencji o środkach odurzających.

(23)

Substancję 2-metylo-AP-237 wykryto w sześciu państwach członkowskich i jest ona kontrolowana w co najmniej czterech państwach członkowskich. Substancję wiąże się z poważnymi zdarzeniami niepożądanymi, w tym z przypadkiem śmiertelnym.

(24)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu 2-metylo-AP-237 do wykazu I załączonego do Konwencji o środkach odurzających.

(25)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja alfa-PiHP (α-PiHP, nazwa IUPAC: 4-metylo-1-fenylo-2-(pirolidyno-1-ilo)pentan-1-on) jest syntetycznym katynonem. Alfa-PiHP nie ma zastosowań terapeutycznych i nie otrzymała pozwolenia na dopuszczenie do obrotu jako produkt leczniczy. Istnieją wystarczające dowody na to, że substancja alfa-PiHP jest lub może być nadużywana i może w związku z tym stanowić problem w zakresie zdrowia publicznego i problem społeczny, co uzasadnia objęcie jej międzynarodową kontrolą. W związku z tym WHO zaleca umieszczenie substancji alfa-PiHP w wykazie II załączonym do Konwencji o substancjach psychotropowych.

(26)

Substancję alfa-PiHP wykryto w 18 państwach członkowskich i jest ona kontrolowana w co najmniej siedmiu państwach członkowskich. Alfa-PiHP stanowi przedmiot wpisu związanego ze zdrowiem publicznym do EWRS. Wiąże się ją z poważnymi zdarzeniami niepożądanymi, w tym z czterema przypadkami śmiertelnymi w jednym państwie członkowskim. Alfa PiHP wykryto w próbkach biologicznych związanych z poważnymi zdarzeniami niepożądanymi w czterech państwach członkowskich.

(27)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu alpha-PiHP do wykazu II załączonego do Konwencji o substancjach psychotropowych.

(28)

Zgodnie z oceną komitetu ekspertów substancja 3-metylometkatynon (3-MMC, nazwa IUPAC: 2-(metyloamino)-1-(3-metylofenylo)propan-1-on) jest syntetycznym katynonem i izomerem pozycyjnym kontrolowanego na szczeblu międzynarodowym 4-metylometkatynonu (4-MMC, mefedron, wykaz II załączony do Konwencji o substancjach psychotropowych). Substancję 3-MMC poddano przeglądowi w 2016 r., ale w oczekiwaniu na dostępność dodatkowych informacji podjęto decyzję o zwróceniu się o ponowny przegląd, który zostanie rozpatrzony na kolejnym posiedzeniu. Znaleziono pewne wnioski patentowe, w tym związane z zastosowaniem 3-MMC, ale nie stwierdzono żadnych badań klinicznych dotyczących zastosowań terapeutycznych substancji 3-MMC. 3-MMC nie ma w Unii również uznanego zastosowania medycznego u ludzi ani u zwierząt.

(29)

Komitet naukowy EMCDDA ocenił zagrożenia związane z 3-MMC, a substancja ta została już objęta definicją „narkotyku” zgodnie z decyzją ramową 2004/757/WSiSW na mocy dyrektywy delegowanej Komisji (UE) 2022/1326 (4). Substancja 3-MMC jest intensywnie monitorowana przez EMCDDA. W momencie przeprowadzania oceny ryzyka w listopadzie 2021 r. substancję 3-MMC wykryto w 23 państwach członkowskich. Pięć państw członkowskich zgłosiło łącznie 27 przypadków śmiertelnych, w których potwierdzono ekspozycję na 3-MMC, a cztery państwa członkowskie zgłosiły 14 przypadków ostrego zatrucia bez skutku śmiertelnego, w których potwierdzono ekspozycję na 3-MMC.

(30)

W związku z tym stanowisko Unii powinno polegać na dodaniu 3-MMC do wykazu II załączonego do Konwencji o substancjach psychotropowych.

(31)

Należy określić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w ramach Komisji ds. Środków Odurzających, ponieważ decyzje o kwalifikacji siedmiu przedmiotowych substancji będą mieć bezpośredni wpływ na treść przepisów prawa Unii, mianowicie decyzji ramowej 2004/757/WSiSW.

(32)

Stanowisko Unii ma zostać wyrażone przez państwa członkowskie będące członkami Komisji ds. Środków Odurzających, działające wspólnie.

(33)

Dania jest związana decyzją ramową 2004/757/WSiSW, zatem uczestniczy w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(34)

Irlandia jest związana decyzją ramową 2004/757/WSiSW, zatem uczestniczy w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji,

(1)

Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (zwana dalej „konwencją chicagowską”) regulująca międzynarodowy transport lotniczy weszła w życie w dniu 4 kwietnia 1947 r. Na jej mocy ustanowiono Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)

Państwa członkowskie Unii są umawiającymi się państwami konwencji chicagowskiej oraz członkami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO. W Radzie ICAO reprezentowanych jest obecnie sześć państw członkowskich.

(3)

Zgodnie z art. 54 konwencji chicagowskiej Rada ICAO może przyjmować międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania (SARPs) i oznaczać je jako załączniki do konwencji chicagowskiej.

(4)

Rada ICAO zamierza przyjąć podczas swojej 228. sesji zmianę nr 93 w tomie I załącznika 10 do konwencji chicagowskiej.

(5)

Głównym celem zmiany nr 93 w tomie I załącznika 10 do konwencji chicagowskiej jest wsparcie wprowadzenia globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) o podwójnej częstotliwości i multikonstelacji (DFMC) poprzez dodanie postanowień dotyczących dodatkowych częstotliwości pracy globalnego systemu pozycjonowania (GPS), globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GLONASS) i systemu wspomagającego opartego na wyposażeniu satelitarnym (SBAS) oraz poprzez wprowadzenie postanowień dotyczących nowego systemu nawigacji satelitarnej BeiDou (BDS) i systemu Galileo. Chodzi również o wsparcie ograniczenia wpływu gradientu jonosferycznego na system wspomagający oparty na urządzeniach naziemnych (GBAS).

(6)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Rady ICAO, ponieważ zmiana nr 93 w tomie I załącznika 10 do konwencji chicagowskiej będzie wiążąca na mocy prawa międzynarodowego i może mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/373 (1).

(7)

Stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii na 228. sesji Rady ICAO lub na jakiejkolwiek kolejnej sesji w kwestii przyjęcia zmiany nr 93 w tomie I załącznika 10 do konwencji chicagowskiej, jak określono w piśmie skierowanym do państw nr 2021/41, powinno polegać na pełnym poparciu tej zmiany i zastosowaniu się do niej. Stanowisko Unii powinno zostać wyrażone przez działające wspólnie w interesie Unii państwa członkowskie UE będące członkami Rady ICAO.

(8)

Po jej przyjęciu i wejściu w życie zmiana nr 93 w tomie I załącznika 10 do konwencji chicagowskiej stanie się wiążąca dla wszystkich państw członkowskich ICAO, w tym wszystkich państw członkowskich UE, zgodnie z konwencją chicagowską i w jej granicach.

(9)

Zgodnie z art. 38 konwencji chicagowskiej każde państwo, które uważa za niemożliwe w praktyce zastosowanie się pod każdym względem do z międzynarodowych norm przyjętych przez ICAO lub zasad postępowania albo całkowite dostosowanie wprowadzonych przez siebie przepisów lub metod postępowania do międzynarodowych norm i zasad postępowania, albo które uważa za konieczne wprowadzenie przepisów lub metod postępowania różniących się pod jakimkolwiek względem od przepisów i metod postępowania ustalonych zgodnie z normami międzynarodowymi, powinno niezwłocznie zgłosić ICAO różnice między jego własną praktyką a praktyką ustaloną przez normy międzynarodowe.

(10)

Zgodnie z art. 90 konwencji chicagowskiej każdy załącznik lub każda zmiana załącznika przyjęte przez Radę ICAO stają się skuteczne w terminie trzech miesięcy po ich przedłożeniu umawiającym się państwom ICAO albo po upływie dłuższego okresu określonego przez Radę ICAO, chyba że w międzyczasie większość umawiających się państw ICAO złoży swój sprzeciw w Radzie ICAO.

(11)

Stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii po przyjęciu przez Radę ICAO zmiany nr 93 w tomie I załącznika 10 do konwencji chicagowskiej, co ma zostać ogłoszone przez Sekretarza Generalnego ICAO w drodze procedury pisma ICAO skierowanego do państw, powinno polegać na niezgłaszaniu sprzeciwu wobec przedmiotowej zmiany i powiadomieniu o zastosowaniu się do przyjętego środka, pod warunkiem że zmiana ta zostanie przyjęta bez wprowadzania istotnych poprawek. W przypadku gdy prawo Unii odbiegałoby od nowo przyjętych SARPs po przewidywanej dacie rozpoczęcia ich stosowania, należy zgłosić ICAO wszelkie różnice w stosunku do konkretnych SARPs. Stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w kwestii takich różnic powinno opierać się na pisemnym dokumencie przedłożonym przez Komisję Radzie do dyskusji i zatwierdzenia. Stanowisko to powinno zostać wyrażone przez wszystkie państwa członkowskie Unii działające wspólnie w jej interesie.

(12)

Rada ICAO podczas swojej 228. sesji zamierza także przyjąć zmianę do Instrukcji technicznych bezpiecznego transportu materiałów niebezpiecznych drogą powietrzną (ICAO Dok 9284) w celu zezwolenia na przewożenie aktywnych urządzeń lokacyjnych zasilanych małymi bateriami litowymi w bagażu rejestrowanym. Kwestia ta wchodzi w zakres załącznika 18 do konwencji chicagowskiej „Bezpieczny transport materiałów niebezpiecznych drogą powietrzną”.

(13)

Zmiana zezwoliłaby pasażerom i załogom na przewożenie aktywnych urządzeń lokacyjnych zasilanych małymi bateriami litowymi w bagażu rejestrowanym, czego ICAO Dok 9284 zabrania z uwagi na wymóg, by urządzenia zawierające ogniwa lub baterie litowe w bagażu rejestrowanym były wyłączone.

(14)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Rady ICAO, ponieważ proponowana zmiana w ICAO Dok 9284 miałaby bezpośredni wpływ na zasady transportu towarów niebezpiecznych określone w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 965/2012 (2), które odnosi się bezpośrednio do tego dokumentu ICAO, a zatem zmiana ta może mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii.

(15)

Stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii na 228. sesji Rady ICAO lub na jakiejkolwiek kolejnej sesji w kwestii przyjęcia zmiany w ICAO Dok 9284 powinno polegać na poparciu tej zmiany. Stanowisko Unii powinno zostać wyrażone przez działające wspólnie w interesie Unii państwa członkowskie UE będące członkami Rady ICAO,

(1)

Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym („konwencja chicagowska”), która reguluje międzynarodowy transport lotniczy, weszła w życie w dniu 4 kwietnia 1947 r. Na jej mocy ustanowiono Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)

Wszystkie państwa członkowskie są umawiającymi się państwami konwencji chicagowskiej oraz członkami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO.

(3)

Zgodnie z art. 54 konwencji chicagowskiej Rada ICAO może przyjmować międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania (SARPs).

(4)

SARPs w zakresie ochrony środowiska zostały przyjęte jako załącznik 16 do konwencji chicagowskiej przez Radę ICAO w tomach I do IV.

(5)

Podczas swojej 228. sesji, która odbędzie się w dniach 13–31 marca 2023 r., Rada ICAO ma przyjąć szereg zmian w tomach I do III załącznika 16 do konwencji chicagowskiej.

(6)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w Radzie ICAO, ponieważ proponowane zmiany mają skutek prawny, biorąc pod uwagę, że są wiążące na mocy prawa międzynarodowego i mogą mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1139 (1) i rozporządzenie Komisji (UE) nr 748/2012 (2).

(7)

Stanowiskiem, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii, powinno być poparcie poprawek do tomów I do III.

(8)

Stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii powinno zostać wyrażone przez działające wspólnie w interesie Uniipaństwa członkowskie Unii będące członkami Rady ICAO.

(9)

Stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii po przyjęciu przez Radę ICAO zmian w tomach I doIII załącznika 16 do konwencji chicagowskiej, co ma zostać ogłoszone przez Sekretarza Generalnego ICAO w drodze procedury pisma ICAO skierowanego do państw, powinno polegać na niezgłaszaniu sprzeciwu i powiadomieniu o zastosowaniu się do przyjętych środków. W przypadku gdy prawoUnii odbiegałyby od nowo przyjętych SARPs po przewidywanej dacie rozpoczęcia ich stosowania, należy zgłosić ICAO różnice w stosunku do konkretnych SARPs,

(1)

Zgodnie z art. 4b ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 138/2004 Królestwo Hiszpanii, Republika Włoska, Rzeczpospolita Polska i Republika Słowenii przedłożyły do dnia 21 sierpnia 2022 r. wnioski o odstępstwa.

(2)

Z informacji przekazanych Komisji przez wymienione państwa członkowskie wynika, że wnioski Królestwa Hiszpanii, Republiki Włoskiej, Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Słowenii są uzasadnione potrzebą znacznych dostosowań w ich krajowych systemach statystycznych w odniesieniu do wdrożenia określonego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 138/2004 programu przekazywania danych dla regionalnych rachunków ekonomicznych dla rolnictwa.

(3)

Należy zatem przyznać Królestwu Hiszpanii, Republice Włoskiej, Rzeczypospolitej Polskiej i Republice Słowenii odstępstwa, o które złożono wnioski.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego (2),