21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/3

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2023/383

z dnia 16 lutego 2023 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2870/2000 ustanawiające wspólnotowe metody referencyjne dla analizy napojów spirytusowych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2009/92 określające wspólnotowe metody analiz alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, wykorzystywanego w produkcji napojów spirytusowych, win aromatyzowanych, aromatyzowanych napojów winopochodnych oraz aromatyzowanych koktaili winopodobnych

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/787 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji i etykietowania napojów spirytusowych, stosowania nazw napojów spirytusowych w prezentacji i etykietowaniu innych środków spożywczych, ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, wykorzystywania alkoholu etylowego i destylatów pochodzenia rolniczego w napojach alkoholowych, a także uchylające rozporządzenie (WE) nr 110/2008 (1), w szczególności jego art. 20 akapit pierwszy lit. d),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Definicja oraz wymogi dotyczące alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego określone w art. 5 rozporządzenia (UE) 2019/787 zostały zmienione między innymi rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2022/1303 (2) w celu dostosowania maksymalnego limitu niektórych pozostałości do parametrów technicznych stosowanych obecnie przez branżę i większość laboratoriów analitycznych.

(2)	W tym kontekście uznaje się, że należy zmienić rozporządzenie Komisji (WE) nr 2870/2000 (3) w celu rozszerzenia metod referencyjnych określonych w załączniku do tego rozporządzenia o analizę alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego.

(3)

Objętościową zawartość alkoholu w alkoholu etylowym pochodzenia rolniczego należy ustalać na podstawie metody referencyjnej określonej w rozdziale I załącznika do rozporządzenia (WE) nr 2870/2000, ponieważ jest to ustalona metoda stosowana obecnie do analizy napojów spirytusowych. W tym celu należy ustanowić, że alkohol etylowy pochodzenia rolniczego powinien być uznawany za destylat, którego objętościowa zawartość alkoholu ma być mierzona bezpośrednio, a nie po destylacji. Niemniej jednak z uwagi na fakt, że densymetry automatyczne podają niejednoznaczny wynik w przypadku, gdy wstrzyknięty alkohol nie jest klarowny, należy ustanowić, że próbka powinna być w takim przypadku destylowana.

(4)

W celu ustalenia pochodzenia alkoholu etylowego, w szczególności faktu, że został on uzyskany z produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu, należy przywrócić nieaktualną obecnie metodę 13 określoną w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 625/2003 (4), mającą na celu określenie zawartości izotopu węgla 14C w alkoholu etylowym, umożliwiając odróżnienie alkoholu syntetycznego od alkoholu fermentacyjnego.

(5)

Pomiar octanu etylu, aldehydu octowego, wyższych alkoholi i metanolu w alkoholu etylowym pochodzenia rolniczego powinien opierać się na metodach referencyjnych określonych w rozdziale III pkt III.2 załącznika do rozporządzenia (WE) nr 2870/2000, ponieważ są to ustalone metody stosowane obecnie do analizy szeregu napojów spirytusowych.

(6)

W odniesieniu do furfuralu metoda referencyjna pomiaru powinna opierać się na ustalonej metodzie przewidzianej do analizy furfuralu w napojach spirytusowych, czyli metodzie chromatografii cieczowej związków występujących w drewnie określonej w rozdziale X załącznika do rozporządzenia (WE) nr 2870/2000.

(7)

Ponieważ istnieje różnica w zawartości alkoholu między alkoholem etylowym pochodzenia rolniczego a napojami spirytusowymi, dla których istnieją referencyjne metody analizy określone w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 2870/2000, oraz biorąc pod uwagę, że przewidywane stężenia substancji lotnych (estrów, aldehydów, wyższych alkoholi) w przypadku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego są znacznie niższe niż w przypadku niektórych napojów spirytusowych, należy określić niewielkie dostosowania tych metod w celu uwzględnienia wspomnianych różnic.

(8)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2870/2000.

(9)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2009/92 (5) odnosi się do analizy alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego. Od czasu jego przyjęcia przepisy dotyczące tych metod analizy zmieniły się wskutek uchylenia rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1238/92 (6) dotyczącego analizy alkoholu neutralnego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1623/2000 (7), jak również wskutek przyjęcia definicji oraz wymogów dotyczących alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego w art. 5 rozporządzenia (UE) 2019/787. W związku z tym rozporządzenie (EWG) nr 2009/92 jest nieaktualne.

(10)	W celu zachowania jasności i pewności prawa należy uchylić rozporządzenie (EWG) nr 2009/92.

(11)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Napojów Spirytusowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 2870/2000

W rozporządzeniu (WE) nr 2870/2000 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się art. 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego zgodnie z definicją w art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/787 (*1).

2. Unijne referencyjne metody analizy alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia alkohol etylowy pochodzenia rolniczego uważa się za destylat, którego objętościowa zawartość alkoholu jest mierzona bezpośrednio zgodnie z załącznikiem rozdział I dodatek II.

Jeżeli próbka alkoholu nie jest klarowna lub widoczne są w niej cząstki stałe, próbka jest destylowana.

4. W celu oznaczenia substancji lotnych wymagana jest kalibracja z roztworem wzorcowym C przygotowanym w etanolu absolutnym w celu osiągnięcia odpowiedniego dopasowania matrycowego próbek i roztworów wzorcowych zgodnie z rozdziałem III.2 załącznika.

5. W celu określenia furfuralu, jak określono w rozdziale X załącznika, alkohol etylowy pochodzenia rolniczego rozcieńcza się o połowę przez dodanie wody w taki sposób, aby podwoić jego początkową objętość i osiągnąć objętościową zawartość alkoholu zgodną z roztworami kalibracyjnymi. Wyniki analizy furfuralu przelicza się na gramy na hektolitr alkoholu 100 % obj. zgodnie ze wzorem „Stężenie furfuralu w gramach na hektolitr alkoholu 100 % obj. = stężenie furfuralu w mg/l x 10/objętościowa zawartość alkoholu (% obj.)”, gdzie objętościowa zawartość alkoholu (% obj.) jest zawartością alkoholu w mierzonej próbce zgodnie z rozdziałem I załącznika.

6. Do oznaczania zawartości izotopu węgla 14C w alkoholu etylowym stosuje się metodę określoną w rozdziale XI załącznika.

(*1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/787 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji i etykietowania napojów spirytusowych, stosowania nazw napojów spirytusowych w prezentacji i etykietowaniu innych środków spożywczych, ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, wykorzystywania alkoholu etylowego i destylatów pochodzenia rolniczego w napojach alkoholowych, a także uchylające rozporządzenie (WE) nr 110/2008 (Dz.U. L 130 z 17.5.2019, s. 1).”;"

2)	w załączniku wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Uchylenie rozporządzenia (EWG) nr 2009/92

Rozporządzenie (EWG) nr 2009/92 traci moc.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 lutego 2023 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1) Dz.U. L 130 z 17.5.2019, s. 1.

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2022/1303 z dnia 25 kwietnia 2022 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/787 w odniesieniu do definicji i wymogów dotyczących alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego (Dz.U. L 197 z 26.7.2022, s. 71).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2870/2000 z dnia 19 grudnia 2000 r. ustanawiające wspólnotowe metody referencyjne dla analizy napojów spirytusowych (Dz.U. L 333 z 29.12.2000, s. 20).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 625/2003 z dnia 2 kwietnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1623/2000 ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (Dz.U. L 90 z 8.4.2003, s. 4).

(5) Rozporządzenie Komisji (EWG) 2009/92 z dnia 20 lipca 1992 r. określające wspólnotowe metody analiz alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, wykorzystywanego w produkcji napojów spirytusowych, win aromatyzowanych, aromatyzowanych napojów winopochodnych oraz aromatyzowanych koktaili winopodobnych (Dz.U. L 203 z 21.7.1992, s. 10).

(6) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1238/92 z dnia 8 maja 1992 r. ustanawiające metody wspólnotowe stosowane w sektorze wina do analizy alkoholu neutralnego (Dz.U. L 130 z 15.5.1992, s. 13).

(7) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (Dz.U. L 194 z 31.7.2000, s. 45).

ZAŁĄCZNIK

W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 2870/2000 wprowadza się następujące zmiany:

w spisie treści dodaje się punkt w brzmieniu:

„XI.	Oznaczanie zawartości izotopu węgla 14C w alkoholu etylowym”;

w rozdziale III część III.2 (Oznaczenie pokrewnych związków lotnych: aldehydów, wyższych alkoholi, octanu etylu oraz metanolu przy wykorzystaniu chromatografii gazowej) w pkt 5 (Odczynniki i materiały) dodaje się punkty w brzmieniu:

„5.13a

Wyłącznie w przypadku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego: etanol absolutny (CAS 64-17-5).”;

„5.14.1a

Wyłącznie w przypadku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego roztwór wzorcowy A przygotowuje się poprzez wprowadzenie pipetą do odczynników zmniejszonych objętości wyższych alkoholi w celu uzyskania roztworów wzorcowych o stężeniach zbliżonych do przewidzianych przepisami limitów dla alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego.”;

„5.14.2a

Wyłącznie w przypadku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego roztwór wzorcowy B przygotowuje się poprzez wprowadzenie pipetą odpowiedniego wzorca wewnętrznego o zmniejszonej objętości w celu uzyskania roztworów wzorcowych o stężeniach zbliżonych do przewidzianych przepisami limitów dla alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego.”;

dodaje się rozdział XI w brzmieniu:

„XI. OZNACZANIE ZAWARTOŚCI IZOTOPU WĘGLA 14C W ALKOHOLU ETYLOWYM

1. Wprowadzenie

Oznaczanie zawartości izotopu węgla 14C w alkoholu etylowym umożliwia odróżnienie alkoholu pochodzącego z paliw kopalnych (alkohol syntetyczny) od alkoholu uzyskanego z surowców pochodzących z ostatniego sezonu wegetacyjnego (alkohol fermentacyjny).

2. Definicja

Zawartość izotopu węgla 14C w alkoholu etylowym uważa się za zawartość izotopu węgla 14C oznaczoną metodą opisaną tutaj lub metodą opisaną w normie EN 16640 Metoda C.

Naturalna zawartość izotopu węgla 14C w atmosferze (wartość odniesienia), która jest absorbowana przez roślinność żywą w drodze asymilacji, jest wartością zmienną. Dlatego wartość odniesienia oznacza się w stosunku do alkoholu etylowego otrzymanego z surowców pochodzących z ostatniego sezonu wegetacyjnego. Tę roczną wartość odniesienia określa się zgodnie z normą EN 16640. Można jednak przyjąć inną wartość odniesienia, jeżeli jest ona poświadczona przez akredytowaną jednostkę.

3. Zasada

Zawartość izotopu węgla 14C próbek alkoholowych zawierających co najmniej 85 % masy alkoholu etylowego oznacza się bezpośrednio za pomocą scyntylacyjnego licznika cieczowego.

4. Odczynniki

4.1. Scyntylator toluenowy

5,0 g 2,5-difenyloksazolu (PPO)

0,5 g p-bis-[4-metylo-5-fenylooksazolilo(2)]-benzenu (dimetylo-POPOP) w 1 litrze toluenu o czystości analitycznej.

Dopuszcza się użycie gotowego do użycia, handlowego scyntylatora toluenowego o tym samym składzie.

4.2. Wzorzec izotopu węgla 14C

14C n-heksadekan o aktywności około 1 × 106 dpm/g (około 1,67 × 106 cBq/g) przy gwarantowanej dokładności oznaczania tej aktywności wynoszącej ± 2 %.

4.3. Alkohol etylowy bez izotopu węgla 14C

Alkohol syntetyczny z surowców kopalnych zawierający co najmniej 85 % masy alkoholu etylowego, do oznaczenia tła.

4.4.

Alkohol z surowców z ostatniego sezonu wegetacyjnego zawierający co najmniej 85 % masy alkoholu etylowego, stanowiący materiał odniesienia.

5. Aparatura

5.1.

Wielokanałowy scyntylacyjny spektrometr cieczowy z procesorem i automatycznym wzorcowaniem zewnętrznym oraz odczytem zewnętrznego wskaźnika wzorzec/kanał (standardowa konstrukcja: trzy kanały pomiarowe oraz dwa kanały wzorca zewnętrznego).

5.2.

Niskopotasowe kuwety nadające się do spektrometru, z ciemnymi nakrętkami śrubowymi zawierającymi wkładki polietylenowe.

5.3.

Pomiarowe pipety o pojemności 10 ml.

5.4.

Automatyczny dozownik o pojemności 10 ml.

5.5.

Kolba kulista o pojemności 250 ml z korkiem z matowego szkła.

5.6.

Aparat do destylacji alkoholowej z płaszczem grzejącym, np. typu Micko.

5.7.

Strzykawka mikrolitrowa o pojemności 50 μl.

5.8.

Lejek do piknometrów, piknometry o pojemności 25 ml i 50 ml. Alternatywnie należy dopuścić wyposażenie równoważne, takie jak gęstościomierz elektroniczny.

5.9.

Termostat ze stabilizacją temperatury ± 0,01 °C.

6. Procedura

6.1. Ustawienie sprzętu

Sprzęt ustawia się zgodnie z instrukcją producenta. Optymalne warunki pomiaru uzyskuje się wtedy, gdy wartość E2/B – wskaźnik jakości, ma wartość maksymalną.

E = skuteczność

B = tło

Optymalizowane są jedynie dwa kanały pomiarowe. Trzeci kanał pozostawia się otwarty dla celów kontrolnych.

6.2. Wybór kuwet

Większą liczbę kuwet, niż to będzie później potrzebne, napełnia się 10 ml syntetycznego alkoholu etylowego bez zawartości izotopu węgla 14C i 10 ml scyntylatora toluenowego. Dokonuje się pomiaru dla każdej z kuwet, przez co najmniej 4 cykle × 100 minut. Odrzuca się kuwety, których tła różnią się od średniej o więcej niż ± 1 %. Używa się wyłącznie kuwet nowych, pochodzących z tej samej partii towaru.

6.3. Oznaczanie współczynnika wzorzec zewnętrzny/kanał (ESCR)

Podczas procesu ustawiania kanałów (pkt 6.1), po oznaczeniu wydajności, oznacza się ESCR za pomocą odpowiedniego programu komputerowego. Używany wzorzec zewnętrzny to 137cez, który jest fabrycznie wbudowany przez producenta.

6.4. Przygotowanie próbki

Dopuszcza się wykonywanie pomiaru próbek o zawartości alkoholu etylowego co najmniej 85 % masy, wolnych od zanieczyszczeń, które absorbują przy długościach fal mniejszych niż 450 nm. Niska pozostałość estrów i aldehydów nie zakłóca pomiaru. Zawartość alkoholu w próbce określa się wcześniej z dokładnością 0,1 %.

7. Wykonanie pomiaru próbek za pomocą wzorca zewnętrznego

7.1.

Próbki o słabej absorbcji, takie jak próbki opisane w pkt 6.4 (ESCR około 1,8), mogą być poddane pomiarowi z zastosowaniem ESCR, który uwzględnia pomiar współczynnika wydajności.

7.2. Pomiar

Z każdej próbki przygotowanej zgodnie z pkt 6.4 odmierza się pipetą 10 ml do wybranej kuwety o sprawdzonym tle, po czym za pomocą automatycznego dozownika dodaje się 10 ml scyntylatora toluenowego. Próbki w kuwetach są mieszane ruchami obrotowymi; nie można dopuścić do nawilżania przez ciecz wkładki polietylenowej w nakrętce śrubowej. Kuwetę zawierającą syntetyczny alkohol etylowy (pochodzenia kopalnego) bez zawartości izotopu węgla 14C przygotowuje się w ten sam sposób w celu pomiaru tła. Aby sprawdzić właściwą zawartość izotopu węgla 14C w danym roku, przygotowuje się duplikat alkoholu etylowego otrzymanego z surowców pochodzących z ostatniego sezonu wegetacyjnego, następnie zawartość kuwety miesza się z wewnętrznym wzorcem – zob. pkt 8.

Próbki kontrolne i próbki tła umieszcza się na początku serii pomiarowej, a każdy z nich powinien zawierać nie więcej niż 10 próbek do analizy. Całkowity czas pomiaru jednej próbki wynosi co najmniej 2 × 100 minut, przy czym poszczególne próbki mierzy się etapami po 100 minut w celu wyeliminowania błędu (jeden cykl odpowiada przedziałowi czasu 100 minut na próbkę).

Próbki tła i próbki kontrolne przygotowuje się co cztery tygodnie.

W przypadku próbek o słabej absorpcji (ESCR około 1,8) wartość ta ma jedynie nieznaczny wpływ na skuteczność analizy. Jeżeli zmiana mieści się w granicach ± 5 %, można spodziewać się podobnej skuteczności. W przypadku próbek o silniejszej absorpcji, takich jak alkohole denaturowane, skuteczność można ustalić za pomocą korekcyjnego wykresu wygaszania. W przypadku braku odpowiedniego programu komputerowego używa się wzorca wewnętrznego w celu uzyskania wyników.

8. Pomiar próbek przy pomocy wewnętrznego wzorca heksadekanu 14C

8.1. Procedura

Próbki kontrolne i próbki tła (ostatni i alkohol kopalny) oraz materiał nieznany są poddawane pomiarom jako duplikaty. Jedna próbka duplikatu przygotowywana jest w nieoznaczonej kuwecie, a jako wzorzec wewnętrzny dodaje się dokładnie odmierzoną ilość (30 μl) heksadekanu 14C (aktywność dodatkowa około 26 269 dpm/gC, w przybliżeniu 43 782 cBq/gC). Do celów przygotowania próbki i czasu pomiaru innych próbek zob. pkt 7.2, jednakże czas pomiaru próbek ze wzorcem wewnętrznym można ograniczyć do około pięciu minut poprzez wstępne ustawianie na 105 impulsów. Do serii pomiarowej używa się jednego duplikatu z każdej próbki kontrolnej i próbki tła; są one umieszczane na początku serii pomiarowej.

8.2. Postępowanie z wzorcem wewnętrznym i kuwetami

Aby zapobiec zanieczyszczeniom podczas pomiaru z wzorcem wewnętrznym, próbki przetrzymuje się z dala od miejsca przygotowywania i pomiaru próbek do analizy. Po dokonaniu pomiaru kuwety sprawdzone pod względem tła mogą być użyte ponownie. Usuwa się nakrętki i kuwety zawierające wzorzec wewnętrzny.

9. Wyrażanie wyniku

9.1. Jednostką aktywności substancji radioaktywnej jest bekerel; 1 Bq = 1 rozpad/sek.

Wskaźnik radioaktywności właściwej wyrażony w bekerelach w stosunku do jednego grama węgla = Bq/gC.

Aby uzyskać bardziej praktyczne wyniki, wyraża się je w centybekerelach = cBq/gC.

Można również stosować opisy i wzory stosowane w literaturze, oparte na dpm. W celu otrzymania odpowiednich wartości w cBq mnoży się cyfrę dpm przez 100/60.

9.2. Wyrażanie wyniku w przypadku zastosowania wzorca zewnętrznego

9.3. Wyrażanie wyniku w przypadku zastosowania wzorca wewnętrznego

9.4. Skróty

cpmpr	=	średni wskaźnik licznika podczas całego czasu pomiaru próbki.
cpmNE	=	średni wskaźnik impulsów tła obliczony w ten sam sposób.
cpmIS	=	wskaźnik licznika próbek, w przypadku zastosowania wzorca wewnętrznego.
dpmIS	=	ilość dodanego wzorca wewnętrznego (radioaktywność wzorcowania dpm).
V	=	objętość użytych próbek w ml.
F	=	zawartość w gramach czystego alkoholu na ml odpowiadająca jego stężeniu.
Z	=	wydajność odpowiadająca wartości ESCR.
1,918	=	liczba gramów alkoholu na gram węgla.

10. Powtarzalność metody

10.1. Powtarzalność (r)

r = 0,632 cBq/g C; S(r) = ± 0,223 cBq/g C

10.2. Odtwarzalność (R)

R = 0,821 cBq/g C; S(R) = ± 0,290 cBq/g C.”.

21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/19

DECYZJA RADY (WPZiB) 2023/387

z dnia 20 lutego 2023 r.

w sprawie wsparcia globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni w celu zmniejszenia ryzyka ich przenikania i nielegalnego transferu („iTrace V”)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności art. 28 ust. 1 i art. 31 ust. 1,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W globalnej strategii UE z 2016 r. na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej (zwanej dalej „globalną strategią UE”) podkreśla się, że Unia będzie promować pokój i gwarantować bezpieczeństwo swoich obywateli i swojego terytorium oraz zwiększy swój wkład na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa zbiorowego. Zdecydowanie popiera się również pełne wdrożenie i egzekwowanie wielostronnych traktatów i systemów dotyczących rozbrojenia, nieproliferacji i kontroli zbrojeń oraz wzywa do „transgranicznego śledzenia broni”, uznając, że bezpieczeństwo europejskie zależy od udoskonalonych i wspólnych ocen co do wewnętrznych i zewnętrznych zagrożeń i wyzwań.

(2)

W strategii UE z dnia 19 listopada 2018 r. przeciwko nielegalnej broni palnej, strzeleckiej i lekkiej oraz amunicji do tych rodzajów broni zatytułowanej „Zabezpieczanie broni, ochrona obywateli” (zwanej dalej „strategią UE dotyczącą BSiL”), podkreśla się, że nielegalna broń palna, broń strzelecka i lekka (zwana dalej „BSiL”) nadal przyczyniają się do niestabilności i przemocy w Unii, w jej bezpośrednim sąsiedztwie, a także w innych częściach świata. W strategii UE dotyczącej BSiL określa się ramy działania Unii w celu sprostania tym wyzwaniom i podejmuje zobowiązanie do wspierania wysiłków badawczych ukierunkowanych na źródła nielegalnej BSiL w strefach konfliktu, takich jak projekt iTrace realizowany przez Conflict Armament Research.

(3)

Nielegalna produkcja i transfer broni konwencjonalnej oraz nielegalny obrót tą bronią i jej nadmierne gromadzenie zwiększają poczucie braku bezpieczeństwa w Europie i jej sąsiedztwie, a także w wielu innych regionach świata, pogłębiając konflikty i podkopując proces budowania pokoju po zakończeniu konfliktu, tym samym stanowiąc poważne zagrożenie dla europejskiego pokoju i bezpieczeństwa.

(4)

W strategii UE dotyczącej BSiL stwierdza się, że Unia będzie wspierać prace zespołów ONZ, które monitorują embarga na broń, oraz rozważy – na potrzeby kontroli wywozu broni – możliwości poprawy dostępu do formułowanych przez nie wniosków dotyczących przenikania broni oraz nielegalnej broni palnej i BSiL.

(5)

Wraz z przygotowanym przez Organizację Narodów Zjednoczonych Programem działania na rzecz zapobiegania nielegalnemu handlowi bronią strzelecką i lekką, zwalczania i eliminowania go we wszystkich aspektach (dalej zwanym „programem działania ONZ”), przyjętym w dniu 20 lipca 2001 r., wszystkie państwa członkowskie ONZ zobowiązały się do zapobiegania nielegalnemu handlowi BSiL lub przejmowaniu jej przez nieupoważnionych odbiorców, a w szczególności do uwzględniania – w procesie rozpatrywania wniosków o wydanie pozwolenia na wywóz – ryzyka przenikania BSiL do nielegalnego handlu.

(6)	W dniu 8 grudnia 2005 r. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło międzynarodowy instrument umożliwiający państwom identyfikowanie i śledzenie, w odpowiednim czasie i w niezawodny sposób, nielegalnej BSiL.

(7)

Podczas trzeciej konferencji przeglądowej programu działania ONZ, która odbyła się w 2018 r., wszystkie państwa członkowskie ONZ potwierdziły swoje zobowiązanie do zachęcania państw w trakcie śledzenia nielegalnej BSiL, w tym tych, które znajdują się w sytuacjach konfliktowych i pokonfliktowych, do przeprowadzania kwerend w rejestrach państwa, w którym stwierdzono obecność broni strzeleckiej lub lekkiej, lub do skonsultowania się z państwem producenta tej broni. Ponadto w sprawozdaniu końcowym z ósmego, odbywającego się co dwa lata, posiedzenia państw służącego analizie realizacji programu działania ONZ, które odbyło się w 2022 r., zwrócono uwagę na znaczenie opracowania lub ustanowienia ścisłych krajowych ram regulacyjnych w zakresie znakowania, rejestrowania i śledzenia BSiL, zgodnie z międzynarodowym instrumentem umożliwiającym śledzenie, by zapobiegać przenikaniu i nielegalnemu międzynarodowemu przekazywaniu BSiL nieupoważnionym odbiorcom oraz by zwalczać te zjawiska.

(8)

W dniu 24 grudnia 2014 r. wszedł w życie Traktat o handlu bronią. Celem tego traktatu jest wprowadzenie jak najsurowszych wspólnych międzynarodowych norm regulujących międzynarodowy handel bronią konwencjonalną lub poprawiających regulacje dotyczące międzynarodowego handlu bronią konwencjonalną, zapobieganie nielegalnemu handlowi bronią konwencjonalną i zwalczanie takiego handlu, jak również zapobieganie przenikaniu takiej broni. Unia powinna wspierać wszystkie państwa członkowskie ONZ we wdrażaniu skutecznych środków kontroli transferu broni, by zapewnić jak największą skuteczność Traktatu o handlu bronią, w szczególności w odniesieniu do wdrażania jego art. 11.

(9)

Unia wcześniej wspierała iTrace decyzjami Rady 2013/698/WPZiB (1), (WPZiB) 2015/1908 (2), (WPZiB) 2017/2283 (3) i (WPZiB) 2019/2191 (4) (iTrace I, II, III i IV) i pragnie wspierać iTrace V – piąty etap tego globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni, tak aby przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa zbiorowego w Europie zgodnie z wymogami globalnej strategii UE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. W celu wdrożenia globalnej strategii UE, wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB (5) zmienionego decyzją Rady (WPZiB) 2019/1560 (6) i strategii UE dotyczącej BSiL z 2018 r. oraz umacniania pokoju i bezpieczeństwa, działania w ramach projektu, które mają być wspierane przez Unię, służą realizacji następujących celów szczegółowych:

—

stałe utrzymywanie przyjaznego użytkownikom globalnego systemu zarządzania informacjami o nielegalnie przekierowanej lub stanowiącej przedmiot nielegalnego handlu broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni (iTrace), której obecność udokumentowano na terenach objętych konfliktem, który to system ma zapewniać decydentom, ekspertom w dziedzinie kontroli broni konwencjonalnej i urzędnikom zajmującym się kontrolą wywozu broni konwencjonalnej stosowne informacje służące opracowaniu skutecznych i opartych na dowodach strategii i projektów skierowanych przeciwko nielegalnemu rozprzestrzenianiu broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni,

—

zapewnianie szkoleń i mentoringu władzom krajowym w państwach dotkniętych konfliktem w celu rozwoju trwałych krajowych zdolności w zakresie identyfikacji i śledzenia nielegalnej broni konwencjonalnej, zachęcenia do trwałej współpracy z projektem iTrace, lepszego określenia priorytetów w zakresie bezpieczeństwa fizycznego i zarządzania zapasami (PSSM), skuteczniejszego określania krajowych wymogów w zakresie kontroli broni i pomocy w dziedzinie egzekwowania prawa (w szczególności inicjatyw finansowanych przez Unię, takich jak system Interpolu do zarządzania rejestrowaniem i śledzeniem nielegalnej broni (iARMS) i działania Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol)) – oraz wzmocnienia dialogu z misjami i inicjatywami UE,

—

zwiększenie częstotliwości i czasu trwania badań terenowych w dziedzinie broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni będących nielegalnie w obrocie na obszarach dotkniętych konfliktem w celu wygenerowania danych iTrace, w odpowiedzi na wyraźne żądania państw członkowskich i delegatur Unii,

—

udzielanie dostosowanego do potrzeb wsparcia organom państw członkowskich, w których gestii leży kontrola wywozu broni, oraz decydentom odpowiedzialnym za kontrolę broni, w tym wielokrotne wizyty konsultacyjne personelu projektu iTrace w stolicach państw członkowskich, całodobowe wsparcie techniczne w celu zapewnienia natychmiastowej porady na temat strategii oceny ryzyka i strategii przeciwdziałania przenikaniu, utrzymanie bezpiecznych interfejsowych aplikacji na komputery stacjonarne i mobilne służących natychmiastowemu powiadamianiu o przenikaniu po wywozie oraz zapewnienie przez personel projektu iTrace państwom członkowskim, na wniosek, weryfikacji po wysyłce,

—

pogłębianie świadomości przez działania informacyjne dotyczące ustaleń w ramach projektu, propagowanie celu i dostępnych funkcji iTrace wśród krajowych i międzynarodowych decydentów, ekspertów w dziedzinie kontroli broni konwencjonalnej i organów wydających pozwolenia na wywóz broni oraz zwiększanie międzynarodowych zdolności monitorowania nielegalnego rozprzestrzeniania broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni oraz powiązanego sprzętu i wspomagania decydentów w określaniu priorytetów w dziedzinie pomocy i współpracy międzynarodowej, a także zmniejszania ryzyka przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni,

—

sporządzanie sprawozdań dotyczących kluczowych kwestii polityki na podstawie danych zebranych podczas badań terenowych i wprowadzonych do systemu iTrace, w konkretnych dziedzinach zasługujących na uwagę społeczności międzynarodowej, takich jak najważniejsze sposoby nielegalnego handlu bronią konwencjonalną i amunicją do tego rodzaju broni oraz powiązanym sprzętem i kanały ich dystrybucji w regionach, oraz

—

ciągłe śledzenie broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni, we współpracy z państwami członkowskimi i państwami spoza UE, jako najskuteczniejszy sposób na ustalenie i weryfikację, w najszerszym możliwym zakresie, mechanizmów przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni do nieupoważnionych użytkowników; śledzenie zostanie uzupełnione dalszymi dochodzeniami skoncentrowanymi na identyfikowaniu sieci osób oraz sieci finansowych i logistycznych stojących za nielegalnymi transferami broni konwencjonalnej.

2. Szczegółowy opis tych projektów zawarty jest w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

1. Za wykonanie niniejszej decyzji odpowiada Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwany dalej „Wysokim Przedstawicielem”).

2. Szczegóły techniczne realizacji projektu, o którym mowa w art. 1, powierza się spółce Conflict Armament Research Ltd. (zwanej dalej „CAR”).

3. CAR wykonuje swoje zadania pod kierownictwem Wysokiego Przedstawiciela. W tym celu Wysoki Przedstawiciel dokonuje niezbędnych ustaleń z CAR.

Artykuł 3

1. Finansowa kwota odniesienia na realizację projektu, o którym mowa w art. 1, wynosi 6 200 000 EUR. Ogólny szacunkowy budżet całego projektu wynosi 8 806 101,20 EUR; kwota ta zostanie zapewniona w drodze współfinansowania przez CAR oraz niemieckie federalne ministerstwo spraw zagranicznych.

2. Wydatkami pokrywanymi z kwoty określonej w ust. 1 zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego Unii.

3. Komisja nadzoruje właściwe zarządzanie finansową kwotą odniesienia, o której mowa w ust. 1. W tym celu Komisja zawiera niezbędną umowę z CAR. Umowa ta będzie zawierać zobowiązanie CAR do zapewnienia, aby wkład Unii był wyeksponowany stosownie do jego wielkości.

4. Komisja podejmuje starania w celu zawarcia umowy, o której mowa w ust. 3, jak najszybciej po wejściu w życie niniejszej decyzji. Informuje ona Radę o wszelkich związanych z tym trudnościach oraz o dacie zawarcia tej umowy.

Artykuł 4

1. Wysoki Przedstawiciel składa Radzie sprawozdania z wykonania niniejszej decyzji na podstawie regularnych opisowych sprawozdań kwartalnych przygotowywanych przez CAR. Sprawozdania te stanowią dla Rady podstawę do przeprowadzenia oceny. Aby wspomóc Radę w jej ocenie wyników niniejszej decyzji, ocenę wpływu projektu przeprowadza podmiot zewnętrzny.

2. Komisja składa sprawozdania dotyczące aspektów finansowych projektu, o którym mowa w art. 1.

Artykuł 5

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem przyjęcia.

2. Niniejsza decyzja traci moc 36 miesięcy po dacie zawarcia umowy, o której mowa w art. 3 ust. 3. Jednak niniejsza decyzja traci moc sześć miesięcy po dacie jej wejścia w życie, jeżeli umowa ta nie zostanie zawarta w tym okresie.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 lutego 2023 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

J. BORRELL FONTELLES

(1) Decyzja Rady 2013/698/WPZiB z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie wsparcia globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni strzeleckiej i lekkiej i innej nielegalnej broni konwencjonalnej oraz amunicji w celu zmniejszenia ryzyka nielegalnego handlu nimi (Dz.U. L 320 z 30.11.2013, s. 34).

(2) Decyzja Rady (WPZiB) 2015/1908 z dnia 22 października 2015 r. w sprawie wsparcia globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni strzeleckiej i lekkiej i innej nielegalnej broni konwencjonalnej oraz amunicji w celu zmniejszenia ryzyka nielegalnego handlu nimi („iTrace II”) (Dz.U. L 278 z 23.10.2015, s. 15).

(3) Decyzja Rady (WPZiB) 2017/2283 z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie wspierania globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni strzeleckiej i lekkiej oraz innej nielegalnej broni konwencjonalnej oraz amunicji w celu zmniejszenia ryzyka nielegalnego handlu nimi („iTrace III”) (Dz.U. L 328 z 12.12.2017, s. 20).

(4) Decyzja Rady (WPZiB) 2019/2191 z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie wsparcia globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni w celu zmniejszenia ryzyka ich przenikania i nielegalnego transferu („iTrace IV”) (Dz.U. L 330 z 20.12.2019, s. 53).

(5) Wspólne stanowisko Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego (Dz.U. L 335 z 13.12.2008, s. 99).

(6) Decyzja Rady (WPZiB) 2019/1560 z dnia 16 września 2019 r. zmieniająca wspólne stanowisko 2008/944/WPZiB określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego (Dz.U. L 239 z 17.9.2019, s. 16).

ZAŁĄCZNIK

DOKUMENT PROJEKTOWY

Działania na rzecz wsparcia globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji w celu zmniejszenia ryzyka ich przenikania i nielegalnego transferu

(„iTrace V”)

iTrace – globalny mechanizm raportowania w zakresie nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni

1. Kontekst i uzasadnienie wsparcia w ramach WPZiB

1.1.

Niniejsza decyzja opiera się na kolejnych decyzjach Rady mających na celu walkę z destabilizującymi skutkami przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni i handlu nimi, w szczególności na decyzjach Rady 2013/698/WPZiB, (WPZiB) 2015/1908, (WPZiB) 2017/2283 i (WPZiB) 2019/2191, która ustanowiła i wzmocniła iTrace – globalny mechanizm raportowania w zakresie broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni.

Nielegalne rozprzestrzenianie broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni jest jednym z najważniejszych czynników podkopujących stabilność państw i zaostrzających konflikty, co stanowi poważne zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa. Jak stwierdzono w strategii UE dotyczącej BSiL, nielegalna broń palna oraz BSiL nadal przyczynia się do niestabilności i przemocy w Unii, w jej bezpośrednim sąsiedztwie, oraz w pozostałej części świata. Za sprawą nielegalnej broni strzeleckiej nasilają się światowy terroryzm i konflikty, udaremniając wysiłki w zakresie rozwoju, zarządzania kryzysowego oraz działania humanitarne i stabilizacyjne podejmowane przez Unię w regionach z nią sąsiadujących i w Afryce. Obecność nielegalnej broni palnej w Unii ma wyraźny wpływ na bezpieczeństwo wewnętrzne, przyczynia się bowiem do rozwoju przestępczości zorganizowanej i zapewnia terrorystom środki do przeprowadzenia ataków w Europie. Ostatnie wnioski wynikające z projektu iTrace w Afganistanie, Iraku, Jemenie, Libii, Maghrebie, Syrii i na Ukrainie i z innych konfliktów w pobliżu granic zewnętrznych Unii potwierdzają założenia zawarte w strategii UE dotyczącej BSiL.

Działania prowadzone na podstawie decyzji WPZiB 2019/2191 uwierzytelniły iTrace jako globalną inicjatywę monitorowania broni wykorzystywanej w konfliktach. Projekt iTrace funkcjonuje w ponad 40 państwach dotkniętych konfliktami, w tym w Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Azji Środkowej oraz w Azji Południowej i Wschodniej, i stworzył największe na świecie publiczne repozytorium przekierowanej broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni, by wspierać państwa w wysiłkach na rzecz wykrywania i zwalczania przenikania broni zgodnie z zobowiązaniami wynikającymi z kryterium 7 wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB (skonsolidowanego) i art. 11 Traktatu o handlu bronią. Dostarcza on dokładnych sprawozdań na temat przenikania broni i amunicji do zbrojnych ugrupowań rebelianckich i terrorystycznych, które stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa Unii, w tym do Al-Kaidy w Islamskim Maghrebie i do Daisz / Państwa Islamskiego i umożliwia poufne i szybkie powiadamianie organów kontroli wywozu państw członkowskich Unii o ryzyku nielegalnego przenikania po wywozie; dostarcza kluczowych informacji w czasie rzeczywistym o nielegalnym handlu bronią i dynamice konfliktu delegaturom UE i misjom dyplomatycznym państw członkowskich w regionach dotkniętych konfliktami. Przyczynia się on również do podnoszenia świadomości na temat środków kontroli broni i przeciwdziałania jej przenikaniu poprzez wyważone i odpowiedzialne angażowanie globalnych mediów informacyjnych.

1.2.

Obecnie państwa członkowskie stale postulują jednak, by projekt iTrace zapewniał bezpośrednie briefingi (w tym poprzez częste wizyty w stolicach, zwłaszcza po rozluźnieniu związanych z COVID-19 ograniczeń podróży) krajowym organom odpowiedzialnym za wydawanie licencji na wywóz broni, i by udostępnił – na zasadzie dwustronnej – decydentom w państwach członkowskich odpowiedzialnym za politykę w dziedzinie kontroli wywozu broni większy wachlarz zasobów.

Celem niniejszej decyzji jest zatem kontynuowanie i wzmożenie prac nad projektem w ramach decyzji WPZiB 2019/2191 przez dalsze zapewnianie unijnym decydentom politycznym, ekspertom w dziedzinie kontroli broni i urzędnikom zajmującym się kontrolą wywozu broni dostępu do systematycznie gromadzonych stosownych informacji, które będą ich wspierać w opracowywaniu skutecznych i opartych na dowodach strategii skierowanych przeciwko przenikaniu i nielegalnemu rozprzestrzenianiu broni konwencjonalnej oraz amunicji do tych rodzajów broni, by zwiększyć bezpieczeństwo międzynarodowe i regionalne. Będzie zatem nadal stanowić dla nich wsparcie umożliwiające połączenie skutecznej strategii reagowania z właściwymi działaniami zapobiegawczymi, by zająć się kwestią nielegalnej podaży i popytu oraz zapewnić skuteczną kontrolę broni konwencjonalnej w państwach trzecich.

1.3.

Niniejsza decyzja przewiduje ciągłe utrzymywanie i dalsze wzmacnianie publicznie dostępnego globalnego systemu raportowania w zakresie broni iTrace. Projekty wymienione w decyzji WPZiB 2019/2191 zostaną wzmocnione przez: 1) zwiększoną częstotliwość i czas trwania misji w celu gromadzenia danych na temat nielegalnych dostaw broni konwencjonalnej do regionów dotkniętych konfliktami; 2) zindywidualizowane pakiety wsparcia dla państw członkowskich obejmujące bezpośrednie konsultacje, dostosowane do potrzeb dane i wyniki, całodobowe wsparcie techniczne i wyznaczanie zadań dotyczących weryfikacji po dostawie; oraz 3) szkolenie i mentoring władz krajowych w państwach dotkniętych konfliktami w celu śledzenia nielegalnej broni konwencjonalnej, która została znaleziona lub skonfiskowana na terytoriach podlegających ich jurysdykcji, w celu budowania zdolności w zakresie przeciwdziałania przenikaniu, w tym zdolności śledzenia w ramach międzynarodowego instrumentu umożliwiającego śledzenie, wzmocnienia zarządzania bronią, w tym rejestracji broni, oraz stymulowania gromadzenia danych iTrace.

2. Cele ogólne

Opisane poniżej działanie będzie w dalszym stopniu wspierać społeczność międzynarodową w walce z destabilizującymi skutkami przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni i handlu nimi. Nadal będzie ono zapewniać decydentom politycznym, ekspertom w dziedzinie kontroli broni i urzędnikom zajmującym się kontrolą wywozu broni dostęp do stosownych informacji, które będą ich wspierać w opracowywaniu skutecznych i opartych na dowodach strategii skierowanych przeciwko przenikaniu i nielegalnemu rozprzestrzenianiu broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni, by zwiększyć bezpieczeństwo międzynarodowe i regionalne. W szczególności działanie to:

dostarczy konkretnych informacji na temat przenikania i handlu bronią konwencjonalną i amunicją do tych rodzajów broni, aby wesprzeć skuteczne wdrażanie wspólnego stanowiska Rady 2008/944 (skonsolidowanego), Traktatu o handlu bronią (ATT), programu działania ONZ na rzecz zwalczania nielegalnego handlu BSiL oraz międzynarodowego instrumentu umożliwiającego śledzenie (ITI);

b)	zapewni zindywidualizowane wsparcie państwom członkowskim, aby pomóc w ocenie ryzyka przenikania i w ograniczaniu tego ryzyka;

ujawni szlaki i podmioty zaangażowane w przenikanie broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni do regionów dotkniętych konfliktem lub do międzynarodowych organizacji terrorystycznych oraz przedstawi dowody uczestnictwa grup i osób fizycznych w nielegalnym handlu, stanowiące wsparcie dla krajowych postępowań sądowych;

pogłębi współpracę między stosownymi organami ONZ, misjami i innymi organizacjami międzynarodowymi w dziedzinie śledzenia broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni oraz bezpośredniego przekazywania informacji z korzyścią dla istniejących mechanizmów monitorowania, w tym z systemem Interpolu do zarządzania rejestrowaniem i śledzeniem nielegalnej broni (iARMS), i z Europolem, przy czym ten ostatni zawarł w 2019 r. z CAR protokół ustaleń dotyczący wymiany informacji;

zapewni stosowne informacje umożliwiające określenie priorytetowych obszarów współpracy międzynarodowej i regionalnej oraz pomocy na rzecz skutecznego zwalczania przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni oraz nielegalnego handlu nimi, takich jak finansowanie przedsięwzięć dotyczących bezpieczeństwa zapasów broni lub zarządzania granicami;

zapewni mechanizm wspierający monitorowanie wdrażania Traktatu o handlu bronią, w szczególności wykrywanie nielegalnego przenikania przerzucanej broni konwencjonalnej, oraz wspierający rządy w ocenianiu ryzyka przenikania przed wywozem broni konwencjonalnej, zwłaszcza ryzyka przenikania w granicach państwa-odbiorcy lub ponownego wywozu na niepożądanych warunkach; oraz

w odpowiedzi na zmieniające się zagrożenia dla bezpieczeństwa Unii – zwiększy zdolności CAR do dokumentowania, śledzenia i analizowania łańcuchów kontroli pochodzenia produktów znajdujących się w sprzęcie wojskowym oraz do zgłaszania tych ustaleń państwom członkowskim oraz instytucjom i agencjom UE.

3. Trwałość projektu w dłuższym okresie i jego wyniki

Działanie zapewni trwałe ramy ciągłego monitorowania nielegalnego rozprzestrzeniania broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni. Oczekuje się, że w dużym stopniu zwiększy zasób dostępnych informacji dotyczących broni i będzie znacząco wspierać ukierunkowany rozwój skutecznej kontroli broni konwencjonalnej i polityk kontroli wywozu broni, w tym systemy sankcji. Projekt umożliwi w szczególności:

a)	dalsze zasilanie systemu zarządzania informacjami iTrace, który zapewni długookresowe gromadzenie danych dotyczących nielegalnej broni konwencjonalnej i ich analizę;

zapewnienie decydentom zajmującym się kontrolą broni konwencjonalnej i ekspertom w tej dziedzinie narzędzia umożliwiającego określenie skuteczniejszych strategii i priorytetów w dziedzinie pomocy i współpracy, na przykład przez określanie możliwości współpracy regionalnej lub subregionalnej, mechanizmy koordynacji i wymiany informacji, które należy ustanowić lub wzmocnić, przez wskazywanie niewystarczająco zabezpieczonych krajowych zapasów broni, nieodpowiedniego zarządzania zasobami, tras nielegalnego transferu, naruszeń sankcji, nieskutecznych kontroli granicznych oraz niewystarczających zdolności w zakresie egzekwowania prawa;

c)	wykorzystywanie charakteryzującej go elastyczności, by generować informacje mające znaczenie dla określania polityki działania, niezależnie od szybkich zmian dotyczących jej wymogów;

d)	znaczne zwiększenie skuteczności organizacji i osób fizycznych monitorujących broń w kontekście międzynarodowym dzięki udostępnieniu im mechanizmu wymiany informacji, którego zakres stale się powiększa, a także pomocy technicznej i w zakresie zdolności; oraz

e)	zbudowanie w państwach dotkniętych konfliktami trwałych zdolności krajowych do identyfikowania i śledzenia nielegalnej broni konwencjonalnej i skuteczniejszego angażowania się w międzynarodowe procedury kontroli broni i egzekwowania prawa.

4. Opis działania

4.1. Projekt 1: Rozwój zdolności technicznych w zakresie identyfikacji i śledzenia broni.

4.1.1. Cel projektu

Programy szkoleniowe i mentorskie iTrace zapewniają organom krajowym w państwach dotkniętych konfliktami metody i umiejętności w zakresie samodzielnego diagnozowania przekierowywania broni konwencjonalnej i stawiania czoła temu zjawisku. Szkolenie ma na celu wypracowanie często nieistniejących zdolności do identyfikowania i śledzenia nielegalnej broni konwencjonalnej, a opieka mentorska pozwala personelowi projektu iTrace wskazać w czasie rzeczywistym krytyczne luki w zakresie zdolności i niezwłocznie dostosowywać rozwiązania w celu zaradzenia temu problemowi. Programy szkoleniowy i mentorski iTrace ułatwiają ponadto ugruntowanie stosunków między projektem iTrace a organami krajowymi, dzięki czemu zespoły dochodzeniowo–śledcze w terenie mają większy dostęp do skonfiskowanej i odzyskanej broni konwencjonalnej – dzięki czemu zwiększy się pełne spektrum gromadzenia danych, analizy i sprawozdawczości w ramach iTrace.

4.1.2. Korzyść dla unijnych inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń

Programy szkoleniowe i mentorskie iTrace odpowiadają na działania podejmowane w ramach strategii UE dotyczącej BSiL w celu wspierania krajowych zdolności do „identyfikacji i śledzenia pochodzenia nielegalnej BSiL i amunicji w strefach konfliktu” oraz bezpośrednio i pośrednio zwiększają szeroki wachlarz wspieranych przez państwa członkowskie inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń. Skutki bezpośrednie dotyczą między innymi wspierania krajowych organów ścigania w zakresie śledzenia broni strzeleckiej i lekkiej zgodnie z międzynarodowym instrumentem umożliwiającym śledzenie, zwiększenia krajowych zdolności w zakresie gromadzenia danych dotyczących śledzonej broni w ramach wskaźnika celu zrównoważonego rozwoju nr 16.4.2, a także wspierania inicjowanych przez państwa członkowskie programów zarządzania bronią i amunicją. Skutki pośrednie dotyczą między innymi informacji zwrotnych gromadzonych na miejscu, takich jak ostrzeganie państw członkowskich o ryzyku przekierowania napotkanym w państwach partnerskich, oraz wykrywania przekierowania z krajowych zapasów i dostarczania tych informacji do wspieranych przez UE programów w zakresie bezpieczeństwa fizycznego i zarządzania zapasami.

4.1.3. Działania w ramach projektu

Jednostka Wsparcia Technicznego CAR prowadzi działania szkoleniowe i mentorskie na rzecz organów krajowych w państwach dotkniętych konfliktami, w których realizowany jest projekt iTrace. Te działania w zakresie szkoleń i mentoringu mają wzmocnić wszystkie krajowe inicjatywy w zakresie przeciwdziałania przenikaniu broni przez udzielanie instrukcji i rozwijanie zdolności w zakresie śledzenia, znakowania i ewidencjonowania broni konwencjonalnej, przestrzegania procedur ustalonych w międzynarodowym instrumencie umożliwiającym śledzenie odnośnie do skonfiskowanej i wychwyconej nielegalnej broni konwencjonalnej oraz ocen bezpieczeństwa fizycznego i zarządzania zapasami, które mają identyfikować i eliminować u źródła zagrożenia związane z przenikaniem broni. CAR zapewni partnerom lokalnym oraz, w razie potrzeby, pracownikom misji pokojowych, w tym misji ONZ i UE oraz grup i paneli monitorowania sankcji ONZ, specjalistyczne, dostosowane do potrzeb szkolenia w zakresie pełnego spektrum wymienionych powyżej działań. W związku z tym projekt iTrace będzie nadal odpowiadał bezpośrednio na działanie wymienione w strategii UE z 2018 r. dotyczącej BSiL, w której wzywa się do wspierania przez UE „paneli ONZ monitorujących embarga na broń” oraz do rozważenia – na potrzeby kontroli wywozu broni – „możliwości poprawy dostępu do formułowanych przez nie wniosków dotyczących przenikania broni oraz nielegalnej broni palnej i BSiL”. Szkolenia prowadzone w ramach projektu iTrace będą opierać się na szeregu usług oferowanych przez CAR od 2014 r., co okazało się kluczowe dla wspierania partnerów lokalnych w państwach dotkniętych konfliktami, wspierania paneli ONZ, a także zapewnienia większego dostępu do zespołów dochodzeniowo-śledczych iTrace w terenie. W ramach projektu personel z zespołów dochodzeniowo-śledczych w terenie i z Jednostki Wsparcia Technicznego zostanie oddelegowany do przekazywania wiedzy na stopniowo coraz bardziej technicznym poziomie, w tym między innymi:

a)	wprowadzenia do gromadzenia danych na temat broni konwencjonalnej, w odniesieniu do poszczególnych przypadków;

b)	podstawowych technik identyfikacji broni konwencjonalnej i skutecznych technik dokumentacji;

c)	standardowych procedur operacyjnych w zakresie gromadzenia dowodów oraz łańcucha dowodowego;

d)	wymogów dotyczących badań dalekosiężnych, regionalnych i międzynarodowych;

e)	wdrażania międzynarodowego instrumentu umożliwiającego śledzenie; w stosownych przypadkach władze w krajach partnerskich zostaną przeszkolone i będą zachęcane do rozpoczęcia składania wniosków o śledzenie;

f)	międzynarodowego śledzenia broni i międzynarodowych systemów śledzenia broni (zwłaszcza Interpolu i Europolu); wykorzystanie dużych zbiorów danych i analizy trendów; oraz

g)	możliwości pomocy technicznej (międzynarodowej) oraz interwencji w zakresie egzekwowania prawa.

Działania te będą prowadzone równolegle z badaniami terenowymi w ramach iTrace – w tym wspólnymi badaniami (mentoringiem w ich zakresie) prowadzonymi z organami władz krajowych. Będą one również obejmować ustawiczne szkolenie i ponowną certyfikację personelu CAR niezbędnego do prowadzenia szkoleń i mentoringu.

4.1.4. Rezultaty projektu

Projekt ten:

a)	zachęci organy krajowe do udzielania szerszego dostępu terenowym zespołom dochodzeniowo-śledczym iTrace – co jest odpowiedzią na powtarzające się apele o zapewnienie przez zespoły iTrace pomocy technicznej i zdolności w zakresie wspólnych dochodzeń, i oznacza zwiększenie gromadzenia danych iTrace;

zapewni konkretne wsparcie zdolności rządów krajowych, które, choć są dotknięte skutkami przenikania broni konwencjonalnej, nie posiadają narzędzi do identyfikowania i zgłaszania przekierowanej broni; jest to często wstępem do skuteczniejszego zarządzania bronią konwencjonalną na poziomie krajowym, a zatem wspiera wdrażanie Traktatu o handlu bronią, międzynarodowego instrumentu umożliwiającego śledzenie, programu działania ONZ i celu zrównoważonego rozwoju 16.4.2, a także programowanie bezpieczeństwa fizycznego i zarządzanie zapasami, jak również sprzyja kontaktom z międzynarodowymi organami egzekwowania prawa, w tym Interpolem (iARMS) i Europolem;

będzie wspierać pogłębiony dialog – zwłaszcza poprzez określanie głównych zainteresowanych stron na potrzeby innych wspieranych przez UE inicjatyw, np. stosunki misji UE z rządami państw przyjmujących oraz ożywienie inicjatyw, takich jak programowanie fizycznego bezpieczeństwa i zarządzania zapasami, np. wspieranych przez Unię projektów w zakresie zarządzania zapasami.

4.1.5. Wskaźniki realizacji projektu

Do 40 wizyt w terenie w zakresie szkoleń i mentoringu, z naciskiem na wielokrotne wizyty służące wsparciu organów krajowych w budowaniu zdolności w zakresie śledzenia.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.1.6. Beneficjenci projektu

Działania w zakresie szkoleń i mentoringu przyniosą bezpośrednie korzyści krajowym zainteresowanym stronom w państwach dotkniętych konfliktem, w tym organom egzekwowania prawa i prokuratorom. Program zaoferuje pośrednie wsparcie na rzecz krajowych dialogów z finansowanymi przez Unię i innymi inicjatywami dotyczącymi kontroli broni i zachęci do wykorzystywania międzynarodowych mechanizmów śledzenia (w tym systemu iARMS Interpolu oraz Europolu), a także ułatwi współpracę ze wspieranymi przez Unię projektami w zakresie zarządzania zapasami i innymi projektami dotyczącymi kontroli BSiL.

4.2. Projekt 2: Zapewnienie systemowi iTrace w czasie rzeczywistym udokumentowanych dowodów na przenikanie broni konwencjonalnej i amunicji oraz na nielegalny handel nimi, a także innych stosownych informacji.

4.2.1. Cel projektu

Celem projektu jest wspieranie badań terenowych w zakresie znajdującej się w obrocie na obszarach objętych konfliktem broni konwencjonalnej i amunicji do niej. Projekt będzie priorytetowo traktować kraje, których sytuacja szczególnie niepokoi państwa członkowskie, w tym między innymi Afganistan, Irak, Jemen, Libię, Mali, Sudan Południowy, Somalię, Syrię i Ukrainę. Badania w terenie dostarczą konkretnych dowodów na przenikanie broni konwencjonalnej w ręce rebeliantów i ugrupowań terrorystycznych; w przeciwnym wypadku byłoby to niewidoczne dla zewnętrznych obserwatorów (w tym państw członkowskich UE eksportujących broń). CAR złoży wniosek o uprzednią zgodę Europejskiej Grupy Roboczej ds. Wywozu Broni Konwencjonalnej (COARM) przed merytorycznym zaangażowaniem we wszystkich krajach, które nie były wcześniej objęte badaniami terenowymi iTrace lub programami szkoleniowymi i mentorskimi iTrace.

Wykorzystując nowe technologie i zaawansowane techniki kryminalistyczne, CAR zastosuje szereg różnych działań w terenie, w tym udoskonaloną dokumentację fotograficzną, ekspertyzy kryminalistyczne i odzyskiwanie zatartych znaków towarowych. CAR wykazał, że metody te ujawniają możliwe do prześledzenia informacje dotyczące broni, amunicji i powiązanego sprzętu niemożliwych wcześniej do prześledzenia, ułatwiając dochodzenia odnośnie do rosnącej liczby nielegalnego sprzętu, którego dane identyfikacyjne zostały usunięte w celu ukrycia pochodzenia.

Uzyskane w ten sposób dane poprawią zbiorowe rozumienie przez państwa członkowskie problematyki przenikania broni i jej nielegalnych transferów oraz metod stosowanych przez handlarzy w celu ich ukrycia, a także znacznie zwiększą ich zdolności, jeśli chodzi o przerwanie nielegalnego handlu.

4.2.2. Korzyść dla unijnych inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń

Badania terenowe iTrace są dynamicznym punktem odniesienia, jeśli chodzi o przekierowaną broń konwencjonalną w państwach dotkniętych konfliktami. W ramach tego punktu odniesienia na bieżąco mierzona jest skuteczność porozumień w zakresie kontroli broni, do których przestrzegania zobowiązały się państwa członkowskie, w tym między innymi: wspólnego stanowiska Rady 2008/944/WPZiB (skonsolidowanego); Traktatu o handlu bronią; programu działania ONZ; oraz strategii UE z 2018 r. dotyczącej BSiL. Szczegółowa dokumentacja dotycząca broni na potrzeby konfliktu służy również jako punkt wyjścia dla oficjalnego śledzenia broni konwencjonalnej oraz kompleksowych dochodzeń w sprawie finansowania konfliktów i sieci dostaw broni.

4.2.3. Działania w ramach projektu

W ramach tego projektu podjęte zostaną następujące działania:

a)	zaangażowanie wykwalifikowanych ekspertów w dziedzinie broni do przeprowadzenia w terenie analizy nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni, odzyskanych z państw dotkniętych konfliktem;

analiza, przegląd i weryfikacja udokumentowanych dowodów dotyczących broni konwencjonalnej, amunicji do tych rodzajów broni i jej użytkowników, w tym: dokumentacji fotograficznej, ekspertyz kryminalistycznych oraz odzyskanych zatartych znaków towarowych broni, jej części składowych oraz oznaczeń wewnętrznych i zewnętrznych, opakowań, odnośnej dokumentacji przewozowej w połączeniu z wynikami badań terenowych (użytkownicy, dostawcy i szlaki transferu);

c)	wprowadzanie wszystkich zebranych i zweryfikowanych dowodów do systemu zarządzania informacjami iTrace, a po sprawdzeniu – do internetowego portalu iTrace służącego do mapowania;

d)	identyfikacja i wspieranie lokalnych partnerów, by zapewnić nieprzerwane gromadzenie danych dla iTrace przez cały czas trwania proponowanego działania i po jego zakończeniu;

e)	dalsza współpraca z rządami państw UE pozwalająca z góry ustalić krajowe punkty kontaktowe oraz mechanizm koordynacji, by doprecyzować zakres badań prowadzonych przez CAR i zapobiec ewentualnym konfliktom interesów przed rozpoczęciem tych badań.

Projekt będzie realizowany stopniowo w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.2.4. Rezultaty projektu

Projekt ten:

a)	spowoduje udokumentowanie na miejscu fizycznych dowodów dotyczących przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni lub nielegalnego handlu nimi w regionach dotkniętych konfliktem;

zweryfikuje i opisze przypadki nielegalnego handlu na podstawie – zebranych przez CAR, organizacje posiadające aktualne umowy dotyczące wymiany informacji z CAR oraz, w odpowiednich przypadkach, inne organizacje – dowodów dotyczących przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni lub nielegalnego handlu nimi we wszystkich regionach;

dostarczy konkretne dowody wizualne i fizyczne na przenikanie broni konwencjonalnej i amunicji do tych rodzajów broni lub nielegalny handel tą bronią, w tym zdjęcia poszczególnych egzemplarzy, ich komponentów, numery seryjne, oznaczenia fabryczne, skrzynie, spisy przewożonych przedmiotów, dokumenty przewozowe, a także zezwolenia dla użytkownika końcowego i informacje uzyskane drogą ekspertyz kryminalistycznych i przez odzyskiwanie zatartych znaków towarowych;

spowoduje sporządzenie opisów nielegalnej działalności, w tym szlaków nielegalnego handlu, podmiotów oraz sieci finansowania i sieci wsparcia uczestniczących w przenikaniu lub transferze i ocen czynników dodatkowych (w tym nieskutecznego zarządzania zapasami, braku bezpieczeństwa tych zapasów oraz zamierzonych i zorganizowanych – przy współudziale struktur państwowych – nielegalnych sieci dostaw);

e)	spowoduje wprowadzanie wyżej wymienionych dowodów do systemu zarządzania informacjami iTrace i powiązanych narzędzi.

4.2.5. Wskaźniki realizacji projektu

Do 75 misji w terenie (w tym, w razie potrzeby, misji poszerzonych) w okresie czteroletnim w celu wygenerowania opartych na dowodach danych do wprowadzenia do systemu zarządzania informacjami iTrace i internetowego portalu służącego do mapowania.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.2.6. Beneficjenci projektu

iTrace będzie nadal w coraz większym stopniu zapewniać kompleksowe informacje wyraźnie ukierunkowane przede wszystkim na unijnych decydentów odpowiedzialnych za krajową politykę kontroli broni oraz organy wydające pozwolenia na wywóz broni, jak również instytucje, agencje i misje Unii. Ci decydenci UE będą mieć również dostęp do informacji poufnych za pomocą bezpiecznych stacjonarnych i mobilnych platform iTrace.

Informacje publiczne będą nadal dostępne również dla wszystkich beneficjentów UE, jak również dla beneficjentów spoza UE – takich jak decydenci odpowiedzialni za politykę kontroli broni i organy w krajach trzecich wydające pozwolenia na wywóz broni – organizacji pozarządowych zajmujących się badaniami naukowymi, organizacji opiniotwórczych i międzynarodowych środków przekazu.

4.3. Projekt 3: Zindywidualizowane wsparcie tych organów państw członkowskich, które są odpowiedzialne za kontrolę wywozu broni, decydentów odpowiedzialnych za politykę kontroli broni oraz powiązanych zainteresowanych podmiotów.

4.3.1. Cel projektu

Projekt zapewni państwom członkowskim, organom kontroli wywozu broni, decydentom politycznym w zakresie kontroli uzbrojenia i powiązanym podmiotom spójne wsparcie dwustronne, w tym regularne wizyty bezpośrednie i odpowiednią sprawozdawczość, która będzie dostosowana do ich konkretnych obszarów zainteresowania kontrolą zbrojeń i wymogów informacyjnych. Informacje dostarczane przez krajowe organy państw członkowskich wydające pozwolenia na wywóz będą przetwarzane z należytym poszanowaniem poufności. CAR będzie też nadal w kontakcie z szeregiem krajowych organów wydających pozwolenia na wywóz w państwach trzecich. Stosunki te będą wspierać kilka kluczowych aspektów międzynarodowych wysiłków zmierzających do zaradzenia problemowi przenikania i nielegalnego handlu bronią konwencjonalną oraz wzmocnią międzynarodowe środki przeciwdziałania przenikaniu broni, m.in. poprzez:

a)	dostarczanie organom wydającym pozwolenia na wywóz szczegółowych danych i dowodów dotyczących udokumentowanych przypadków przenikania broni; oraz

b)	na oficjalny wniosek krajowych organów państw członkowskich wydających pozwolenia na wywóz broni – udzielanie wsparcia państwom członkowskim w zakresie zdolności do przeprowadzenia weryfikacji po wysyłce lub po dostawie lub zapewnienie im takiej zdolności.

4.3.2 Korzyść dla unijnych inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń

Regularne wizyty zespołu projektu iTrace w stolicach państw członkowskich pozwalają na dwustronne dyskusje na delikatne tematy (np. przenikanie po wywozie), umożliwiają państwom członkowskim wnoszenie bezpośredniego wkładu w kształt iTrace i jego wyniki (kierunek i zakres dochodzeń i rodzajów sprawozdawczości) oraz pomagają w opracowywaniu środków budowy zaufania (np. stosowanie „powiadomień z wyprzedzeniem” iTrace i „prawa do odpowiedzi”). Decydującym aspektem jest fakt, iż działania informacyjne iTrace skierowane do państw członkowskich UE zapewniają forum, na którym można prowadzić często zniuansowane dyskusje na temat krajowych wyzwań i możliwości związanych z zobowiązaniami wynikającymi z kryterium 7 wspólnego stanowiska Rady 2008/944/WPZiB (skonsolidowanego), i art. 11 Traktatu o handlu bronią. Kluczowe znaczenie dla zrozumienia wymogów informacyjnych państw członkowskich miały wizyty w ramach wcześniejszych projektów iTrace (I–IV) poświęcone działaniom informacyjnym, czy to o charakterze ogólnym (np. „Jak oceniają Państwo zagrożenie w odniesieniu do rodzajów broni pojawiających się na scenie konkretnego konfliktu zbrojnego?”), lub też specyficzne dla projektu iTrace (np. „potrzebujemy interfejsu, który powiadamia nas natychmiast o każdej wyprodukowanej u nas broni udokumentowanej w ramach zespołu terenowego iTrace”).

4.3.3. Działania w ramach projektu

W ramach tego projektu podjęte zostaną następujące działania:

a)	wysyłanie zespołów iTrace na wielokrotne wizyty odpowiednich organów w stolicach państw członkowskich w celu przedstawienia informacji o zagadnieniach związanych z przeciwdziałaniem przenikaniu broni oraz informowania o badaniach tych zespołów;

b)	działający nieprzerwanie punkt informacyjny udzielający natychmiastowych porad w zakresie przeciwdziałania przenikaniu broni lub potencjalnie negatywnych doniesień prasowych opartych na niezweryfikowanych zgłoszeniach strony trzeciej;

c)	utrzymywanie, zabezpieczanie i usprawnianie globalnego systemu raportowania w zakresie broni iTrace, w tym rozwój innowacji technicznych;

utrzymywanie na potrzeby organów wydających pozwolenia na wywóz w państwach członkowskich działających online interfejsów, które będą przesyłać zaszyfrowane dane z systemu zarządzania informacjami iTrace – ostrzeżenia dotyczące podmiotów, o których wiadomo, że przekierowywały w przeszłości broń konwencjonalną, profilowanie miejsc przeznaczenia o wysokim stopniu ryzyka, a także zgłaszanie w czasie rzeczywistym przekierowania broni wyprodukowanej w odnośnym kraju; oraz

e)	na oficjalny wniosek krajowych organów państw członkowskich wydających pozwolenia na wywóz broni – udzielanie wsparcia państwom członkowskim w zakresie kontroli (weryfikacji) zastosowania końcowego po dostawie przez terenowe zespoły dochodzeniowo-śledcze iTrace lub zapewnienie takiej kontroli.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.3.4. Rezultaty projektu

Projekt ten:

a)	udzieli organom wydającym pozwolenia na wywóz broni w państwach członkowskich, na ich wniosek, pomocy w identyfikowaniu przypadków przekierowania po wywozie;

b)	dostarczy informacji wspierających analizę ryzyka przenikania broni dokonywaną przez organy wydające pozwolenia na wywóz broni w państwach członkowskich zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady 2008/944/WPZiB (skonsolidowanym) i z Traktatem o handlu bronią przed wydaniem pozwolenia na wywóz;

c)	zapewni organom wydającym pozwolenia na wywóz broni w państwach członkowskich, na ich żądanie, zdolności w zakresie weryfikacji po wysyłce;

d)	wesprze decydentów odpowiedzialnych za politykę kontroli broni w państwach członkowskich przekazywanymi w czasie rzeczywistym informacjami o trendach w zakresie przenikania i nielegalnego handlu, wspomagającymi krajowe zaangażowanie w międzynarodowe procesy polityczne; oraz

e)	udzieli krajowym organom ścigania państw członkowskich wsparcia na rzecz postępowań przygotowawczych, w stosownych przypadkach i na wniosek tych organów.

4.3.5. Wskaźniki realizacji projektu

Utrzymywanie działających online interfejsów, przesyłających informacje z zabezpieczonych partycji systemu iTrace do krajowych organów państw członkowskich. Zapewnianie przez dział pomocy technicznej, który będzie obsługiwany przez personel projektu iTrace, pełnego wsparcia organom kontroli wywozu broni w państwach członkowskich i decydentom odpowiedzialnym za politykę kontroli broni w tych państwach. Do 45 wizyt w stolicach państw członkowskich, na wniosek tych państw.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.3.6. Beneficjenci projektu

Wszystkie zainteresowane państwa członkowskie poprzez wizyty w stolicach, jak i przeprowadzane na wniosek misje kontrolne po wysyłce.

4.4. Projekt 4: Działania informacyjne, doradztwo w zakresie polityki i koordynacja międzynarodowa

4.4.1. Cel projektu

Projekt ukaże korzyści ze stosowania iTrace międzynarodowym i krajowym decydentom, ekspertom w dziedzinie kontroli broni konwencjonalnej i organom wydającym pozwolenia na wywóz broni, pomoże wykorzystać i zastosować te korzyści. CAR osiągnie ten cel dzięki prowadzeniu działań informacyjnych i doradczych w zakresie polityki. Zostaną również opracowane działania informacyjne mające na celu dalszą koordynację wymiany informacji i budowanie trwałych partnerstw z osobami fizycznymi i organizacjami zdolnymi do generowania informacji, które mogą zostać wprowadzone do systemu iTrace.

4.4.2. Korzyść dla unijnych inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń

Projekt ten na licznych konferencjach, wydarzeniach i procesach pokaże wsparcie Unii dla projektu iTrace i przedstawi rolę tego projektu w dostarczaniu konkretnych informacji wspierających międzynarodowe inicjatywy w zakresie kontroli broni. Kolejne projekty iTrace (I–IV) pokazały, że międzynarodowe działania informacyjne i zaangażowanie polityczne odgrywają kluczową rolę w: 1) kształtowaniu międzynarodowego programu działań dotyczącego międzynarodowych procedur kontroli broni oraz 2) tworzeniu możliwości współpracy państw spoza UE z projektem iTrace i bardziej ogólnie z unijnymi inicjatywami w zakresie kontroli zbrojeń.

4.4.3. Działania w ramach projektu

W ramach omawianego projektu podjęte zostaną następujące działania, ze zwróceniem szczególnej uwagi na unikanie powielania działań innych przedsięwzięć, np. działań informacyjnych dotyczących Traktatu o handlu bronią:

CAR będzie podtrzymywać swoje kompleksowe zaangażowanie dyplomatyczne w celu demonstrowania, wykorzystywania i stosowania iTrace oraz jego wyników, z naciskiem na 1) konkretne korzyści płynące ze wspomagania procesu monitorowania realizacji Traktatu o handlu bronią, programu działania ONZ, międzynarodowego instrumentu umożliwiającego śledzenie oraz odpowiednich wielostronnych i regionalnych systemów sankcji, a także innych odpowiednich instrumentów międzynarodowych; 2) użyteczność iTrace dla określania priorytetowych dziedzin międzynarodowej pomocy i współpracy; oraz 3) użyteczność iTrace dla organów zezwalających na wywóz broni jako mechanizmu profilowania oceny ryzyka oraz innych właściwych podmiotów;

zaangażowanie personelu projektu iTrace zachęci do zawierania i rozwijania formalnych umów dotyczących wymiany informacji pozwalających na generowanie informacji, które mogą być wprowadzane do iTrace, oraz wspomaganie decydentów w określaniu priorytetowych dziedzin dialogu, międzynarodowej pomocy i współpracy, z myślą o usprawnieniu polityki i praktyki.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.4.4. Rezultaty projektu

Projekt ten:

zademonstruje korzyści ze stosowania iTrace i jego wpływ oraz przedstawi koncepcję dokumentowania, kompilowania i wymiany danych o przenikaniu krajowym i międzynarodowym decydentom, którzy zajmują się realizacją porozumień dotyczących kontroli broni konwencjonalnej i kontroli wywozu broni (Traktatu o handlu bronią, programu działania ONZ i innych odpowiednich instrumentów międzynarodowych) oraz wspieraniem ich wdrażania;

b)	zapewni stosowne informacje wspomagające decydentów i ekspertów w dziedzinie kontroli broni konwencjonalnej w określeniu priorytetowych dziedzin międzynarodowej pomocy i współpracy oraz formułowaniu skutecznych strategii przeciwdziałania przenikaniu broni;

c)	dostarczy organom wydającym pozwolenia na wywóz szczegółowych informacji na temat iTrace i jego użyteczności dla oceny ryzyka, a ponadto zapewni możliwości otrzymywania dalszych informacji zwrotnych i dalszego doskonalenia systemu;

d)	ułatwi wymianę informacji między rządami krajowymi a operacjami pokojowymi ONZ oraz operacjami monitorowania sankcji ONZ, w tym przetwarzanie danych i ich analizę z wykorzystaniem systemu iTrace;

e)	ułatwi dialog i dalsze budowanie sieci ekspertów w dziedzinie kontroli broni konwencjonalnej zaangażowanych w badania terenowe dotyczące przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do niej oraz nielegalnego handlu nimi;

posłuży popularyzacji śledzenia broni konwencjonalnej i amunicji do niej jako środka wspierającego monitorowanie realizacji traktatu o handlu bronią, planu działania ONZ i międzynarodowego instrumentu umożliwiającego śledzenie, a także innych międzynarodowych i regionalnych instrumentów kontroli broni i jej wywozu.

4.4.5. Wskaźniki realizacji projektu

personel iTrace prowadzący do 30 działań informacyjnych i doradczych w zakresie polityki lub biorący w nich udział. Zaangażowanie obejmie prezentacje wyników iTrace. Działania informacyjne i doradcze w zakresie polityki zostaną uwzględnione w kwartalnych wynikach przedstawionych opisowo.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.4.6. Beneficjenci projektu

Zob. sekcja 4.2.6 powyżej. Zawiera ona pełny wykaz beneficjentów identyczny z wykazem beneficjentów niniejszego projektu.

4.5. Projekt 5: wyniki badań naukowych iTrace

4.5.1. Cel projektu

W ramach tego projektu zostaną sporządzone kluczowe wyniki z myślą o usprawnieniu polityki i praktyki, opracowane na podstawie wprowadzonych do systemu iTrace danych z badań. Wyniki te zostaną opracowane w taki sposób, by wyróżnić konkretne dziedziny budzące zaniepokojenie społeczności międzynarodowej, w tym najważniejsze schematy nielegalnego handlu bronią konwencjonalną i amunicją do niej oraz kanały ich dystrybucji w regionach, a także priorytetowe dziedziny, którym społeczność międzynarodowa powinna poświęcić uwagę.

4.5.2. Korzyść dla unijnych inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń

Wyniki iTrace skupiają uwagę międzynarodową na kompleksowym charakterze unijnych inicjatyw z zakresu kontroli broni i zobowiązań dokonanych przez państwa członkowskie w celu rozwiązania kwestii przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do niej. Od roku 2013 wyniki te były przedmiotem doniesień w wielu ważnych środkach przekazu na świecie, co spowodowało działania na szczeblu krajowym ze strony rządów, parlamentarzystów i społeczeństwa obywatelskiego. Ponieważ w wynikach iTrace ujawnia się nielegalną broń konwencjonalną pochodzącą z UE, ukazują one progresywne nastawienie państw członkowskich do kontroli broni. To zapewne zachęca do przejrzystości oraz zwiększania udziału w wielostronnych traktatach i systemach dotyczących rozbrojenia, nieproliferacji i kontroli broni oraz ich rozpowszechniania, o co apeluje się w globalnej strategii UE z 2016 r., tj. zasada „przewodzenia przykładem”.

4.5.3. Działania w ramach projektu

Dogłębna analiza prowadząca do opracowania, przeglądu, zredagowania i publikacji – w tym drukowania, w stosownych przypadkach, i dystrybucji egzemplarzy papierowych – maksymalnie 20 wyników merytorycznych iTrace.

4.5.4. Rezultaty projektu

Projekt ten:

a)	spowoduje opracowanie maksymalnie 20 wyników, z których każdy będzie poświęcony oddzielnemu problemowi budzącemu niepokój społeczności międzynarodowej;

b)	zagwarantuje dystrybucję wyników merytorycznych iTrace wśród wszystkich państw członkowskich;

c)	utrzyma ukierunkowaną strategię informacyjną, by zapewnić jak największy zasięg globalny;

utrwali wyeksponowanie działania na arenie politycznej i w mediach międzynarodowych przez m.in. przedstawianie informacji o nielegalnej broni konwencjonalnej będącej głównym przedmiotem niepokoju; zapewni mającą odniesienie do polityki analizę wspierającą trwające procesy kontroli broni oraz doradztwo na ich temat; oraz dopasuje wyniki tak, by zapewniać maksymalne zainteresowanie międzynarodowych środków przekazu.

4.5.5. Wskaźniki realizacji projektu

Maksymalnie 20 dostępnych publicznie w internecie wyników merytorycznych iTrace opracowanych w okresie realizacji proponowanego działania.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.5.6. Beneficjenci projektu

Zob. sekcja 4.2.6 powyżej. Zawiera ona pełny wykaz beneficjentów identyczny z wykazem beneficjentów niniejszego projektu.

4.6. Projekt 6: Śledzenie broni konwencjonalnej i amunicji do niej oraz pogłębione badania

4.6.1. Cel projektu

W ramach projektu będą nadal wysyłane oficjalne wnioski o śledzenie skierowane do rządów, dotyczące nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do niej; odpowiedzi na te wnioski dostarczą kompleksowych informacji o łańcuchach dostaw i umożliwią określenie lokalizacji i okoliczności, w których ta broń i amunicja zostały przekierowane do nieuprawnionych użytkowników. Celem tych działań jest ustalenie mechanizmów przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do niej w poszczególnych przypadkach i z pomocą państw eksportujących – zwłaszcza organów kontroli broni działających w państwach członkowskich. Śledzenie dostarcza szczegółowych informacji na temat sieci zaopatrzenia w nielegalną broń konwencjonalną, określa przypadki nieuprawnionego ponownego przekierowywania z naruszeniem umów z użytkownikami końcowymi, zaznacza naruszenia embarg nałożonych przez ONZ i Unię oraz powiadamia państwa o przekierowywaniu w następstwie wywozu. Przede wszystkim, ponieważ informacje ze śledzenia przekazują same rządy, dane te stanowią podstawę tworzenia polityki kontroli broni.

4.6.2. Korzyść dla unijnych inicjatyw w zakresie kontroli zbrojeń

Wnioski o śledzenie umożliwiły projektowi iTrace przekazanie danych wspierających różnorakie działania z zakresu egzekwowania prawa prowadzone przez państwa członkowskie (i państwa spoza UE); działania te obejmowały ściganie i skazywanie osób zaangażowanych w handel bronią konwencjonalną i amunicją do niej oraz materiałami pokrewnym.

Wnioski o śledzenie powiadamiają państwa członkowskie także o przypadkach przekierowywania broni w następstwie wywozu, dostarczając niezwykle ważnych informacji wspierających skuteczną ocenę ryzyka związanego z pozwoleniami na wywóz broni. System iTrace jako taki bezpośrednio przekazuje informacje pomagające państwom członkowskim w realizacji kryterium 7 wspólnego stanowiska Rady 2008/944/WPZiB (skonsolidowanego) i art. 11 Traktatu o handlu bronią. Informacje uzyskane drogą śledzenia służą także do identyfikacji nieuprawnionych użytkowników końcowych, podmiotów przekierowujących broń konwencjonalną, bezprawnych uczestników łańcucha dostaw oraz nielegalnych podmiotów finansujących – co zapewnia państwom członkowskim ważne dane do profilowania ryzyka wywozu.

4.6.3. Działania w ramach projektu

Stały strumień wniosków o śledzenie oraz powiązanej z nimi korespondencji i dalszych badań przez cały czas trwania projektu. CAR będzie badał i rozwijał nowe technologie, by zwiększyć identyfikowalność w celu wsparcia tych działań.

4.6.4. Rezultaty projektu

Projekt ten:

będzie śledził w nieporównywalnym tempie nielegalną broń konwencjonalną i amunicję do niej znajdywane w obszarach dotkniętych konfliktem. Usprawnienia wprowadzone do obowiązujących procedur działania CAR podczas projektu iTrace III w następstwie szeroko zakrojonych konsultacji z państwami członkowskimi sprawią, że informacje gromadzone przez jednostkę ds. śledzenia CAR będą poddane przeglądowi przez rządy przed ich podaniem do wiadomości i staną się częścią największego światowego repozytorium wiedzy o rozpoznanej broni z sytuacji konfliktowych;

jednostka CAR ds. pogłębionych badań będzie pobierać informacje zgromadzone ze śladów broni konwencjonalnej i amunicji do niej, aby ustalić w większym stopniu kwestię tego, „kto, dlaczego, co, kiedy i jak” dotyczącą przenikania broni, sporządzając rozkład łańcucha dostaw i skupiając się na trzech filarach dochodzenia: sieciach ludzkich, finansowaniu nielegalnej broni i logistyce zaopatrzenia. Jednostka ta może być rozmieszczana na całym świecie i będzie prowadzić prace w celu uzyskania niepublicznych zeznań świadków, informacji finansowych oraz dokumentów w obszarach dotkniętych konfliktem i poza nimi; oraz

ostatecznie CAR będzie dawać decydentom nowy szereg możliwości rozwiązania kwestii nielegalnego przenikania broni konwencjonalnej i amunicji do niej oraz powiązanych sieci finansowych i logistycznych; możliwości te będą uzupełniać środki takie jak embarga na broń i bezpośrednie kontrole wywozu, wraz z możliwościami zakłócania sieci, od stosowania zasady należytej staranności w bankach po ukierunkowane kontrole kontenerów oraz oznaczanie pośredników handlowych.

4.6.5. Wskaźniki realizacji projektu

Ilość i powodzenie wniosków o śledzenie będą rejestrowane i oceniane na bieżąco przez cały czas trwania działania.

Projekt będzie realizowany w pełnym trzyletnim okresie realizacji projektu iTrace.

4.6.6. Beneficjenci projektu

Zob. sekcja 4.2.6 powyżej. Zawiera ona pełny wykaz beneficjentów identyczny z wykazem beneficjentów niniejszego projektu.

5. Lokalizacja

Realizacja projektów 1, 2 i 6 będzie wymagać wysłania wielu ekspertów w dziedzinie broni konwencjonalnej do regionów dotkniętych konfliktem. Delegowanie ekspertów będzie oceniane w każdym konkretnym przypadku pod kątem bezpieczeństwa, dostępu do informacji i łatwości jej uzyskania. CAR nawiązało już kontakty lub rozpoczęło realizację projektów w wielu spośród odnośnych państw. Projekt 3 będzie realizowany w stolicach państw członkowskich (a także na terenie państw członkowskich stosownie do ich wymogów). Projekt 4 będzie realizowany na międzynarodowych konferencjach, w koordynacji z rządami oraz odpowiednimi organizacjami, by zapewnić jak największe wyeksponowanie projektu. Projekt 5 zostanie opracowany w Belgii, we Włoszech, we Francji i w Zjednoczonym Królestwie.

6. Okres obowiązywania

Całkowity szacowany czas trwania połączonych projektów wynosi 36 miesięcy.

7. Podmiot odpowiedzialny za realizację; wyeksponowanie działań Unii

CAR umieszcza niewielkie terenowe zespoły dochodzeniowo-śledcze w miejscowych siłach obrony i bezpieczeństwa, wśród personelu odpowiedzialnego za utrzymanie lub wspieranie pokoju, a także w ramach innych podmiotów dysponujących mandatem w zakresie bezpieczeństwa. Zawsze, gdy te siły lub misje zabezpieczają miejsca, w których zbierane są nielegalna broń lub dowody, zespoły CAR odzyskują wszelkie dostępne dowody dotyczące ich i grup użytkowników. CAR rozpoczyna następnie śledzenie wszystkich egzemplarzy, które można jednoznacznie zidentyfikować, i prowadzi dalekosiężne badania ich nielegalnych transferów, łańcucha dostaw i wsparcia udzielanego stronom, które zagrażają pokojowi i stabilności.

We współpracy z krajowymi organami wydającymi pozwolenia na wywóz i podmiotami pozarządowymi CAR odtwarza łańcuchy dostaw odpowiedzialne za dostawy broni do wykorzystania w konfliktach zbrojnych – poprzez identyfikowanie nielegalnej działalności i przenikania broni z rynku legalnego na nielegalny. CAR zapisuje wszystkie zgromadzone informacje w swoim globalnym systemie monitorowania broni – iTrace, który, dysponując ponad 650 000 wpisów o broni, amunicji i materiałach pokrewnych wykorzystywanych w konfliktach, jest największym na świecie repozytorium danych o broni wykorzystywanej w konfliktach.

CAR wykorzystuje te informacje, by a) ostrzec państwa członkowskie o przenikaniu broni konwencjonalnej i amunicji do niej i by b) umożliwić ukierunkowane inicjatywy przeciwdziałające przenikaniu broni, w tym poddane przeglądowi środki kontroli wywozu i międzynarodowe działania dyplomatyczne.

Dowiedziono skuteczności tej metody w niemal natychmiastowym wykrywaniu przypadków przenikania – zespoły terenowe CAR ostrzegały państwa członkowskie o przenikanej broni, gdy wciąż jeszcze znajdowały się na obszarach dotkniętych konfliktem. W niektórych przypadkach zespołom CAR udało się wykryć niedozwolony ponowny transfer broni dwa miesiące po tym, jak opuściła ona fabrykę.

Decyzja (WPZiB) 2019/2191 wsparła CAR w dalszym prowadzeniu i zwiększaniu skuteczności projektu iTrace utworzonego decyzją (WPZiB) 2013/698 z dnia 25 listopada 2013 r. i odnowionego decyzjami (WPZiB) 2015/1908 i (WPZiB) 2017/2283. Projekty – określane jako odpowiednio iTrace I, II i III – ugruntowały pozycję iTrace jako istotnej globalnej inicjatywy w zakresie monitorowania broni wykorzystywanej w konfliktach i udzieliły bezpośredniego wsparcia unijnym organom wydającym pozwolenia na wywóz oraz decydentom odpowiedzialnym za politykę kontroli broni.

Ponadto w dniu 2 grudnia 2015 r. w planie działania UE przeciwko nielegalnemu handlowi bronią palną i materiałami wybuchowymi oraz ich wykorzystywaniu do celów niezgodnych z prawem zaapelowano o szersze stosowanie iTrace i zalecono, by każdy krajowy organ ścigania sprawdzał wpisy w iTrace w przypadku stwierdzenia przekierowania broni i amunicji. W roku 2019 CAR zawarł protokół ustaleń z Europolem, by wspomagać te działania. Ponadto CAR przekazywał dane z iTrace do prowadzonego przez Interpol systemu iARMS i wspomagał Interpol w identyfikacji broni wprowadzanej do systemu iARMS przez państwa członkowskie.

CAR przyjmie wszelkie stosowne środki w celu wyeksponowania faktu, że działanie jest w pełni finansowane przez Unię. Środki te zostaną przedsięwzięte zgodnie z Podręcznikiem dotyczącym komunikacji i widoczności w ramach działań zewnętrznych Unii Europejskiej opracowanym i opublikowanym przez Komisję Europejską.

CAR zapewni w związku z tym wyeksponowanie wkładu Unii przez używanie stosownego logo i prowadzenie działań promocyjnych, podkreślając rolę odgrywaną przez Unię, zapewniając przejrzystość unijnych działań i podnosząc świadomość co do przyczyn przyjęcia niniejszej decyzji oraz powodów jej wspierania przez Unię, a także rezultatów tego wsparcia. Na materiałach wyprodukowanych w wyniku tego projektu w widocznym miejscu zostanie umieszczona flaga UE zgodnie z unijnymi wytycznymi dotyczącymi prawidłowego wykorzystywania i reprodukcji flagi.

8. Metodologia i zabezpieczenia dla partnerów rządowych

W ramach działania iTrace będzie prowadzona politycznie wyważona sprawozdawczość. Zgodnie z podstawowymi zasadami CAR niezależności i obiektywizmu, w ramach działania będą przedkładane sprawozdania na temat nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do mniej, dokumentowanej przez terenowe zespoły dochodzeniowo-śledcze CAR w obszarach dotkniętych konfliktem, bez względu na jej rodzaj i pochodzenie i bez względu na przynależność podmiotu posiadającego tę broń. CAR dostrzega, że państwa członkowskie ujawniające informacje w interesie przejrzystości mogą wystawić swój wywóz broni na bardziej wnikliwą analizę publiczną. Zatem CAR będzie w możliwie największym zakresie:

a)	wyrażał w sprawozdaniach publicznych uznanie dla tych państw członkowskich, które przekazały na rzecz działania iTrace informacje w interesie przejrzystości publicznej; oraz

b)	pilnował, by sprawozdawczość publiczna w ramach iTrace wyraźnie odróżniała wyżej wspomniane państwa członkowskie od państw, które konsekwentnie nie ujawniają informacji wspierających badania w ramach iTrace.

8.1 Jasność operacyjna

CAR będzie się zwracał o uprzednią aprobatę COARM przed faktycznym zaangażowaniem się we wszystkich krajach poprzednio nieobjętych badaniami terenowymi ani programami szkoleniowymi i mentorskimi w ramach iTrace. Wszelkie takie wnioski będą obejmowały ogólny zakres badań prowadzonych przez CAR oraz metodologię przewidzianą dla danego kraju. W chwili przyjmowania niniejszej decyzji Rady programy iTrace działały w następujących krajach: Afganistan; Arabia Saudyjska; Bahrajn; Benin; Burkina Faso; Czad; Demokratyczna Republika Konga; Egipt; Etiopia; Filipiny; Gambia; Ghana; Indie; Irak; Izrael; Jemen; Jordania; Kamerun; Kenia; Liban; Libia; Mali; Maroko; Mauretania; Mjanma/Birma; Mozambik; Nepal; Niger; Nigeria; Republika Środkowoafrykańska; Senegal; Somalia; Sudan; Sudan Południowy; Syria; Togo, Tunezja; Turcja; Uganda; Ukraina; Wybrzeże Kości Słoniowej oraz Zjednoczone Emiraty Arabskie.

8.2. Łagodzenie stronniczości

CAR dostrzega, że ilość szczegółów przekazywana przez rządy w odpowiedzi na wnioski o śledzenie – od braku odpowiedzi po pełne ujawnienie i przekazanie dokumentów transferowych – może sprawić, że państwa członkowskie doświadczą jawności publicznej w różnym stopniu. CAR zobowiązuje się do łagodzenia wszelkich przejawów stronniczości, jaka może się pojawić w sprawozdaniach iTrace z powodu rozbieżności odpowiedzi na wnioski o śledzenie, przez:

a)	wyraźne zaznaczenie w tekście przy wszystkich przypadkach zgłoszonych za pośrednictwem działania iTrace, w których państwa członkowskie odpowiedziały w sposób przejrzysty na wnioski o śledzenie, legalności transferów będących przedmiotem tych wniosków;

wyraźne zaznaczenie w tekście przy wszystkich przypadkach zgłoszonych za pośrednictwem działania iTrace, w których państwa nie odpowiedziały na wnioski o śledzenie, że „ze względu na brak odpowiedzi CAR nie może wypowiedzieć się na temat legalności przedmiotowego transferu” (nie będzie miało to zastosowania do przypadków, w których państwa członkowskie, w odpowiedzi na konkretne wnioski, podały przyczyny, dla których nie mogły one odpowiedzieć niezwłocznie lub w pełni); oraz

przekazywanie ESDZ terminowego sprawozdania na temat wszystkich przypadków, w których CAR nie otrzymał od państw potwierdzenia otrzymania przez nie wniosku o śledzenie w terminie 28 dni od otrzymania. CAR będzie rejestrował wszystkie potwierdzenia otrzymane przezeń w formie listów, faksów, listów elektronicznych lub telefonów.

8.3. Proces śledzenia

Państwa członkowskie i podmioty pozarządowe odpowiadają na wydane przez CAR w ramach projektu iTrace wnioski o śledzenie całkowicie według własnego uznania, zgodnie z krajowym ustawodawstwem dotyczącym kontroli wywozu i poufności danych.

Początkowo CAR wysyła wnioski o śledzenie elektronicznie dotyczące towarów objętych kontrolą wywozu do stałego przedstawicielstwa danego rządu przy ONZ w Nowym Jorku, chociaż zachęca rządy (z przyczyn administracyjnych) do przydzielania punktu kontaktowego w stolicach do celów przyszłej komunikacji dotyczącej działania iTrace. W przypadku produktów nieobjętych kontrolą wywozu CAR wysyła drogą elektroniczną wnioski o śledzenie do podmiotów zajmujących się produkcją lub wywozem.

Proces śledzenia odbywa się zgodnie z wewnętrznymi standardowymi procedurami operacyjnymi CAR 02.02 i składa się z następujących etapów:

a)	po pobraniu danych terenowe zespoły dochodzeniowo-śledcze mające za zadanie śledzenie broni konwencjonalnej i amunicji do niej oznaczają te dane do dalszego śledzenia w działającym w iTrace światowym systemie zgłaszania broni;

b)	jednostka ds. śledzenia w CAR przegląda wszystkie pozostałe dane zgromadzone na miejscu i w połączeniu z jednostką analityczną CAR uruchamia wszelkie wnioski o śledzenie, które uzna za stosowne;

w odniesieniu do pozycji wybranych do śledzenia system automatycznie (i) przydziela numer wniosku do każdej pozycji; ii) zbiera wnioski o śledzenie dotyczące jednej lub więcej pozycji, pochodzące z jednego kraju, i tworzy jeden komunikat dotyczący śledzenia; oraz (iii) przydziela do każdego komunikatu numer korespondencyjny;

d)	przesłanie wniosku o śledzenie zapoczątkowuje 28-dniowy okres oczekiwania, z uwzględnieniem procedur krajowych, np. w państwach członkowskich. W trakcie okresu oczekiwania dana pozycja nie może być publikowana ani wymieniana w jakichkolwiek informacjach CAR;

e)	jeżeli na końcu tego 28-dniowego okresu oczekiwania jednostka ds. śledzenia nie otrzymała odpowiedzi, może ona przekazać przypomnienie (pocztą elektroniczną lub przez telefon, z zaznaczeniem wszystkich posiadanych informacji). Przypomnienie nie zapoczątkowuje kolejnego okresu 28-dniowego;

gdy jednostka ds. śledzenia otrzyma odpowiedź na wniosek, powiadamia cały odnośny personel. Personel ten omawia odpowiedź z jednostką ds. śledzenia i decyduje o sposobie działania (tj. czy strona odpowiadająca udzieliła odpowiedzi na pytania CAR? Czy CAR powinien przeprowadzić dalsze działania lub zwrócić się o wyjaśnienia? Czy CAR może wydać prawo do odpowiedzi?);

gdy otrzymane zostaną wszystkie wyjaśnienia, jednostka ds. śledzenia sporządza powiadomienie z prawem odpowiedzi. Jest to zwięzłe podsumowanie informacji przekazanych w odpowiedzi na wniosek CAR i zawiera ostrzeżenia w reakcji na brakujące lub niejasne informacje. Tekst ten ma być dosłownie odtworzony w systemie iTrace i w innych materiałach CAR i musi on stanowić wyczerpujący zestaw informacji przekazanych przez podmiot odpowiadający na wniosek o śledzenie. Jednostka ds. śledzenia przekazuje wstępną wersję tekstu zespołowi odpowiedzialnemu za dany wniosek o śledzenie, by mógł on dokonać sprawdzenia. Po zaakceptowaniu tekstu zespół powiadamia jednostkę ds. śledzenia na piśmie, a jednostka ta przesyła prawo do odpowiedzi;

h)	przesłanie prawa do odpowiedzi zapoczątkowuje kolejny 28-dniowy okres oczekiwania, w trakcie którego CAR zwraca się do strony odpowiadającej o zaproponowanie informacji dodatkowych lub zmian w tekście;

jeżeli strona odpowiadająca zaproponuje zmiany w tekście prawa do odpowiedzi, CAR dokonuje tych zmian i ponownie wystawia prawo do odpowiedzi. Każdorazowo gdy jednostka ds. śledzenia wydaje prawo do odpowiedzi, rozpoczyna się kolejny 28-dniowy okres oczekiwania. Proces ten może być powtarzany do czasu, gdy CAR uzna, że miała miejsce konstruktywna wymiana. CAR nie jest zobowiązany do akceptowania zmian w dokumencie prawa do odpowiedzi ad infinitum.

procedura prawa do odpowiedzi kończy się albo wtedy, gdy dany rząd lub podmiot powiadomi CAR, że tekst jest dopuszczalny, albo wtedy, gdy CAR uzna, że dalsze zmiany proponowane przez dany rząd lub podmiot są nieuzasadnione lub zbędne. Jeżeli dany rząd stwierdzi, że nie zgadza się z CAR, a CAR uzna, że podnoszone kwestie są nieuzasadnione lub zbędne, CAR musi wymienić punkty sprzeciwu w tekście prawa do odpowiedzi;

k)	w przypadkach, gdy proces prawa do odpowiedzi trwa i publikacja nastąpi wkrótce, dwa tygodnie przed „zablokowaniem” tekstu CAR komunikuje stronie odpowiadającej, że dalsze zmiany redakcyjne nie zostaną wprowadzone do publikacji po dacie finalizacji tekstu;

gdy jednostka ds. śledzenia wprowadziła do tekstu prawa do odpowiedzi wszystkie zmiany i informacje dodatkowe, przekazuje wstępną wersję tego tekstu zespołowi, który odpowiadał za wniosek o śledzenie, by mógł on dokonać sprawdzenia. Po zaakceptowaniu tekstu zespół CAR powiadamia pisemnie jednostkę ds. śledzenia. Po zaaprobowaniu tekst zostaje „zablokowany” i nie można dokonać w nim dalszych zmian. Odtąd tekst ten musi być odtwarzany dosłownie we wszelkich informacjach publicznych lub nie, odnoszących się do tego przypadku. Jest zatem niezbędne, by jednostka ds. śledzenia i odnośne zespoły uzgodniły tekst dosłowny w całości przed wydaniem praw do odpowiedzi; oraz

m)	jeżeli dany rząd lub podmiot w odpowiedzi na wnioski o śledzenie wystosowane przez CAR określi kolejny punkt w łańcuchu dostaw, CAR wystosuje do tej strony nowy wniosek o śledzenie i proces śledzenia rozpocznie się ponownie od lit. a).

8.4. Powiadomienie wyprzedzające

CAR wysyła powiadomienie wyprzedzające do wszystkich stron, które są wyraźnie wymienione w publikacjach iTrace. Ma to postać formalnej wiadomości, która jest opracowywana przez autora mającej się ukazać publikacji i przesyłana przez jednostkę ds. śledzenia. W powiadomieniu wyprzedzającym opisuje się sposób, w jaki w sprawozdaniu zostanie ujęty związek między rządem lub innym wymienionym podmiotem i danym przypadkiem; przeznaczeniem tego powiadomienia jest zapewnienie, by:

a)	CAR dołożył należytej staranności przy zawartych w jego informacjach wszelkich zarzutach lub odniesieniach do podmiotów; oraz

b)	zapewnienie, by informacje przedstawiane w wynikach CAR były dokładne i sprawiedliwe.

Wysłanie powiadomienia wyprzedzającego zapoczątkowuje 14-dniowy okres oczekiwania, podczas którego CAR zwraca się do odbiorców o sprawdzenie dokładności przekazywanych informacji i o przedstawienie ewentualnego sprzeciwu. Pozycja ta nie może być opublikowana ani wymieniana w żadnych informacjach CAR podczas tego 14-dniowego okresu.

9. Sprawozdania

Conflict Armament Research będzie opracowywał co kwartał wyniki opisowe. Będą one obejmować m.in. szczegółowe informacje o działaniach przeprowadzonych podczas okresu sprawozdawczego, z podziałem na projekty, z uwzględnieniem dat i instytucji krajowych. Sprawozdania będą także obejmowały liczbę konsultacji przeprowadzonych za pośrednictwem iTrace z państwami członkowskimi.

Zakres geograficzny działań badawczych, liczba i kategoria ustaleń oraz ich pochodzenie będą dostępne na stronie internetowej iTrace działającej w czasie rzeczywistym.

21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/40

DECYZJA KOMISJI (UE) 2023/390

z dnia 30 czerwca 2022 r.

dotycząca środków pomocy SA.36086 (2021/C) (ex 2019/CC) (ex 2016/C) (ex 2016/NN) wdrożonych przez Rumunię na rzecz Oltchim SA

(notyfikowana jako dokument nr C(2022) 4458)

(Jedynie tekst w języku rumuńskim jest autentyczny)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 108 ust. 2 akapit pierwszy,

uwzględniając Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym, w szczególności jego art. 62 ust. 1 lit. a),

po wezwaniu zainteresowanych stron do przedstawienia uwag zgodnie z przywołanymi artykułami (1) i uwzględniając otrzymane odpowiedzi,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. PROCEDURA

(1)

17 lipca 2009 r. władze rumuńskie zgłosiły Komisji planowaną zamianę długu Oltchim S.A. („Oltchim” lub „przedsiębiorstwo”) wobec podmiotów publicznych na udziały w kapitale zakładowym. 7 marca 2012 r., decyzją w sprawie pomocy państwa nr SA.29041 – Środki pomocy na rzecz Oltchim SA Râmnicu Vâlcea (2), Komisja stwierdziła, że zamiana długu w wysokości 1 049 mln RON (231 mln EUR) nie wiąże się z pomocą państwa. Wniosek ten był oparty na stanowczym zobowiązaniu rządu rumuńskiego do sprywatyzowania Oltchimu w całości, łącznie z całkowitym udziałem organów publicznych powstałym po zamianie długu.

(2)	Po nieudanej próbie prywatyzacji Oltchimu władze rumuńskie w październiku 2012 r. nawiązały kontakt z Komisją w celu przygotowania formalnego zgłoszenia pomocy na ratowanie Oltchimu (zarejestrowanej jako pomoc państwa nr SA.35558).

(3)

W listopadzie 2012 r. prasa doniosła, że władze rumuńskie zawarły z bankami będącymi wierzycielami Oltchimu porozumienie w sprawie finansowania wznowienia produkcji przez Oltchim. W związku z tym Komisja postanowiła wszcząć postępowanie z urzędu, zarejestrowane pod numerem SA.36086, i pismem z 18 stycznia 2013 r. wezwała Rumunię do udzielenia informacji.

(4)

Po skontaktowaniu się kilkukrotnie z władzami rumuńskimi pismem z 8 kwietnia 2016 r. Komisja poinformowała Rumunię o swojej decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE w sprawie pomocy państwa SA.36086 („decyzja z 2016 r.”). Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag na temat środków będących przedmiotem postępowania.

(5)

Pismem z 29 lipca 2016 r. Rumunia zaproponowała zmianę procesu sprzedaży Oltchimu, aby zapobiec wystąpieniu ciągłości gospodarczej między tym przedsiębiorstwem a nabywcami jego aktywów. Władze rumuńskie, po przedstawieniu dodatkowych informacji (14 września 2016 r., 4 listopada 2016 r. i 5 grudnia 2016 r.), zmieniły pierwotne warunki procesu sprzedaży.

(6)

W następstwie wspomnianej wyżej wymiany informacji Oltchim, za pośrednictwem swojego przedstawiciela prawnego, przedstawił kolejne sprawozdania z postępów w sprzedaży (większości) aktywów Oltchimu 27 stycznia 2017 r., 4 kwietnia 2017 r., 25 lipca 2017 r., 15 września 2017 r., 21 listopada 2017 r., 18 stycznia 2018 r. i 16 lipca 2018 r. (4).

(7)	W trakcie procesu sprzedaży interweniowało szereg osób trzecich, a władze rumuńskie przedstawiły uwagi dotyczące każdej z tych interwencji.

(8)

17 grudnia 2018 r., decyzją w sprawie pomocy państwa SA.36086 wdrożonej przez Rumunię na rzecz Oltchim S.A. (5) („decyzja z 2018 r.”), Komisja zamknęła formalne postępowanie wyjaśniające, stwierdzając, że trzy środki wsparcia publicznego na rzecz Oltchimu stanowią pomoc państwa niezgodną z prawem i z rynkiem wewnętrznym. W związku z tym władzom rumuńskim nakazano odzyskanie tych środków w następujący sposób:

a)	środek nr 1 w wysokości około 33 mln EUR polegający na braku egzekucji i dalszym narastaniu długów Oltchimu wobec AAAS (6) po nieudanej prywatyzacji Oltchimu we wrześniu 2012 r.;

środek nr 2 polegający na stałych, nieopłacanych dostawach realizowanych przez państwo rumuńskie i przez przedsiębiorstwo państwowe CET Govora (ale nie przez przedsiębiorstwo państwowe Salrom) na rzecz Oltchimu pomimo pogarszającej się sytuacji finansowej tego przedsiębiorstwa w kwocie, która zostanie określona wspólnie z Rumunią na etapie odzyskiwania środków;

c)	środek nr 3 polegający na umorzeniu przez AAAS i różne przedsiębiorstwa państwowe długów w wysokości około 300 mln EUR.

(9)

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2021 r. (7) Sąd częściowo stwierdził nieważność decyzji z 2018 r.: Sąd stwierdził nieważność art. 1 lit. a) i c) decyzji z 2018 r., a także jej art. 3 i 6 oraz art. 7 ust. 2 w zakresie, w jakim dotyczą one środków, o których mowa w art. 1 lit. a) i c) tej decyzji (środki nr 1 i 3). Mówiąc dokładniej, z jednej strony Sąd uwzględnił decyzję z 2018 r., w której stwierdzono, że środek nr 2 stanowi pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym. Z drugiej strony Sąd stwierdził nieważność decyzji z 2018 r. w odniesieniu do środków nr 1 i 3 z następujących powodów: (i) w odniesieniu do środka nr 1 Sąd orzekł, że Komisja nie wykazała istnienia korzyści gospodarczej wynikającej z braku egzekucji i dalszego narastania przedmiotowych długów; (ii) w odniesieniu do środka nr 3 Sąd orzekł, że Komisja nie wykazała w wymagany prawem sposób, że przedmiotowe umarzanie długów wiązało się z zasobami państwowymi lub można je było przypisać państwu. Od tego wyroku nie wniesiono odwołania, a zatem stał się on prawomocny.

(10)

Niniejsza decyzji dotyczy jedynie środków, o których mowa w art. 1 lit. a) i c) decyzji z 2018 r. (określonych w tej decyzji jako środki nr 1 i 3). Ponieważ Sąd uwzględnił decyzję z 2018 r. w odniesieniu do środka nr 2, o którym mowa w jej art. 1 lit b), Komisja będzie w dalszym ciągu zajmować się kwestią odzyskania pomocy odpowiadającej środkowi nr 2 w odrębnym postępowaniu, które nadal toczy się pod numerem SA.36086 (CR/2019).

2. KONTEKST I OPIS ŚRODKÓW OBJĘTYCH POSTĘPOWANIEM

2.1. Beneficjent

(11)	Oltchim był jednym z największych przedsiębiorstw petrochemicznych w Rumunii i Europie Południowo-Wschodniej. Państwo rumuńskie posiadało pakiet kontrolny, który wynosił 54,8 % udziałów w tym przedsiębiorstwie.

(12)

Oltchim produkował głównie ciekłą sodę kaustyczną, poliole na bazie tlenku propylenu, plastyfikatory i alkohole oxo. Oltchim był największym producentem ciekłej sody kaustycznej na rynku europejskim (jego udział w rynku UE wynosił w 2015 r. 41 %), jedynym producentem granulowanej sody kaustycznej w Europie Środkowej, jak również jedynym producentem polichlorku winylu i polieterów w Rumunii, a trzecim co do wielkości w Europie. Oltchim eksportował około 74 % swojej produkcji zarówno na terytorium Europy i poza nie.

(13)	Oltchim był głównym pracodawcą przemysłowym w Vâlcea (rumuńskim okręgu objętym pomocą zgodnie z art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE).

2.2. Fakty

(14)	Jak już wspomniano powyżej, decyzją z 2018 r. Komisja zamknęła formalne postępowanie wyjaśniające wszczęte decyzją z 2016 r. i stwierdziła, że środki nr 1, 2 i 3 na rzecz Oltchimu stanowią niezgodną z prawem i z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa, którą władze rumuńskie mają obowiązek odzyskać.

(15)	Postanowieniem sądu z dnia 8 maja 2019 r. wobec Oltchimu wszczęto postępowanie upadłościowe.

(16)	Postanowieniem sądu z 26 października 2020 r. zgromadzenie wierzycieli potwierdziło wyznaczone 8 maja 2019 r. konsorcjum likwidatorów złożone z RomInsolv SPRL i BDO Business Restructuring SPRL.

(17)

W konsekwencji wszczęcia postępowania upadłościowego, a także biorąc pod uwagę fakt zaprzestania działalności handlowej przez Oltchim (ponieważ wszystkie aktywa operacyjne tego przedsiębiorstwa zostały wcześniej sprzedane, zob. motyw 31) oraz fakt, że głównym zadaniem likwidatorów była sprzedaż pozostałych aktywów Oltchimu (tj. aktywów nieoperacyjnych), Oltchim opuścił już rynek zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym.

(18)	Roszczenia z tytułu pomocy państwa (w tym odsetki od zwracanej pomocy) zarejestrowano w całości w wykazie zobowiązań Oltchimu 17 listopada 2020 r., co wiązało się z tymczasowym wdrożeniem przez Rumunię decyzji z 2018 r.

(19)	Jak wynika z najnowszej aktualizacji, którą Rumunia przekazała Komisji 18 listopada 2021 r., proces sprzedaży jest w toku i będzie kontynuowany do czasu pełnego upłynnienia aktywów Oltchimu.

(20)	Proces sprzedaży opiera się na zasadach przejrzystości i konkurencyjności, a sprzedaż odbywa się w drodze aukcji publicznej aktywów w pakietach albo pojedynczo zgodnie z art. 116 i nast. ustawy nr 85/2006.

(21)	Intencją władz rumuńskich, wyrażoną w piśmie z 18 listopada 2021 r., jest kontynuowanie tego procesu do czasu pełnego upłynnienia aktywów Oltchimu.

(22)	Zakończenie postępowania upadłościowego nastąpi po zakończeniu procesu sprzedaży pozostałych aktywów i spowoduje wykreślenie Oltchimu z rejestru handlowego.

(23)

Jeżeli chodzi o środki nr 1 i 3, wspomnianym wyżej wyrokiem z 15 grudnia 2021 r. Sąd unieważnił decyzję z 2018 r., ponieważ stwierdził, że Komisja nie wykazała, że środki nr 1 i 3 spełniają wszystkie warunki wymagane w art. 107 ust. 1 TFUE, aby można było sklasyfikować środek jako pomoc państwa. W konsekwencji formalne postępowanie wyjaśniające, które wszczęto decyzją z 2016 r., jest nadal otwarte w odniesieniu do środków nr 1 i 3. W związku z tym w niniejszej decyzji Komisja musi zająć stanowisko w sprawie środków nr 1 i 3, zamykając w ten sposób formalne postępowanie wyjaśniające w sprawie tych dwóch środków.

3. UPADŁOŚĆ BENEFICJENTA I BRAK CIĄGŁOŚCI GOSPODARCZEJ

(24)

Komisja przypomina, że system przeprowadzanej przez Komisję kontroli ex ante nowych środków pomocy przewidziany w art. 108 ust. 3 TFUE ma na celu niedopuszczenie do udzielania pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym (8). Jeżeli chodzi o odzyskanie pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym, z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika również, że uprawnienie Komisji do nakazania państwom członkowskim odzyskania pomocy uznanej przez Komisję za niezgodną z rynkiem wewnętrznym ma na celu wyeliminowanie zakłócenia konkurencji spowodowanego przez przewagę konkurencyjną, z której beneficjent tej pomocy skorzystał, i przywrócenie sytuacji sprzed wypłacenia rzeczonej pomocy (9). Jeżeli przedsiębiorstwo nie jest w stanie spłacić pomocy, wówczas ze względu na obowiązek odzyskania pomocy dane państwo członkowskie jest zobowiązane do tego, by doprowadzić do likwidacji tego przedsiębiorstwa (10), czyli do zakończenia jego działalności i sprzedaży jego aktywów na warunkach rynkowych.

(25)

Innymi słowy, głównym celem systemu kontroli pomocy państwa jest zapobieganie udzielaniu pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym. W związku z powyższym, jeżeli wypłata pomocy państwa niezgodnej z prawem i z rynkiem wewnętrznym powoduje zakłócenie konkurencji na rynku wewnętrznym, wówczas należy zapewnić przywrócenie sytuacji, jaka miała miejsce przed zakłóceniem konkurencji, w razie potrzeby poprzez likwidację beneficjenta.

(26)	Komisja zauważa, że opisane w motywie 8 środki nr 1, 2 i 3 odnoszą się do Oltchimu, który obecnie jest w stanie upadłości i całkowicie zaprzestał działalności gospodarczej bez jakiejkolwiek ciągłości gospodarczej przynajmniej do dnia wydania decyzji z 2018 r. (11).

(27)

Zgodnie z rumuńskim prawem (12), gdy przedsiębiorstwo przechodzi w stan upadłości, jego aktywa zostają sprzedane, a zyski z tej sprzedaży przekazuje się wierzycielom likwidowanego przedsiębiorstwa w kolejności, w jakiej ich roszczenia widnieją w wykazie zobowiązań. W tym kontekście Komisja w pierwszej kolejności musi ustalić, czy dalsze postępowanie dotyczące Oltchimu jest nadal uzasadnione. Jeżeli kontynuowanie tego postępowania nie ma uzasadnienia, wówczas Komisja musi ustalić, czy może mieć miejsce ciągłość gospodarcza między Oltchimem a dowolnym innym przedsiębiorstwem, na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

(28)

Komisja zauważa przede wszystkim, że 26 października 2020 r. władze rumuńskie potwierdziły likwidatora wyznaczonego dla Oltchimu. Zgodnie z prawem rumuńskim przedsiębiorstwo to dopuszczono do uzgodnionego z wierzycielami postępowania upadłościowego obejmującego sprzedaż aktywów przedsiębiorstwa i zakończenie jego działalności gospodarczej z całkowitym zaprzestaniem działań. Postępowanie to jest prowadzone pod nadzorem sędziego. Komisja uznaje zatem, że wybór postępowania wskazuje już na to, że po jego zakończeniu przedsiębiorstwo Oltchim przestanie istnieć.

(29)	Komisja zauważa, że od rozpoczęcia postępowania upadłościowego Oltchim zaprzestał całej działalności gospodarczej (zob. motyw 17).

(30)	Ponadto, jeżeli chodzi o środek nr 2, Rumunia tymczasowo prawidłowo wdrożyła decyzję z 2018 r., należycie rejestrując roszczenie z tytułu pomocy państwa wraz z odpowiednimi odsetkami od zwracanej pomocy w wykazie zobowiązań przedsiębiorstwa.

(31)

W związku z powyższym Komisja odnotowuje, że od 8 maja 2019 r. przedsiębiorstwo Oltchim nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, wszystkie jego aktywa operacyjne – stanowiące większość całkowitych aktywów (ok. 60 % pod względem wartości) – zostały sprzedane jeszcze przed rozpoczęciem postępowania upadłościowego, pozostałe aktywa (aktywa nieoperacyjne) zostały wystawione na sprzedaż, pracownicy zostali zwolnieni, a po zakończeniu postępowania upadłościowego przedsiębiorstwo zostanie ostatecznie usunięte z rejestru handlowego. Wraz z zakończeniem działalności przez Oltchim ustały wszelkie ewentualne zakłócenia konkurencji przez środki nr 1 i 3, o których mowa w motywie 8, lub ewentualny wpływ tych środków na wymianę handlową.

(32)

W tym kontekście Komisja odnotowuje, że osiągnięto już oba cele w zakresie kontroli i odzyskania pomocy państwa, o których mowa powyżej, tj. zapobieganie udzielaniu pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym i zapewnienie przywrócenia sytuacji, jaka miała miejsce przed zakłóceniem konkurencji spowodowanym udzieleniem pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym. Przedsiębiorstwo Oltchim nie jest już podmiotem gospodarczym prowadzącym działalność na rynku i jest już objęte postępowaniem upadłościowym, a ze względu na niewystarczające środki finansowe sprzedaż aktywów Oltchimu pozwala jedynie na częściowe zaspokojenie roszczeń z tytułu pomocy państwa. Kontynuacja postępowania dotyczącego środków nr 1 i 3 na rzecz Oltchimu jest zatem nieuzasadniona.

(33)

Jeżeli chodzi o ewentualne istnienie ciągłości gospodarczej między przedsiębiorstwem Oltchim a jego następcami, zgodnie z orzecznictwem można uwzględnić następujące czynniki: przedmiot przekazania (aktywa i pasywa, utrzymanie siły roboczej, aktywa zgrupowane), cenę przekazania, tożsamość właścicieli przedsiębiorstwa przejmującego i przedsiębiorstwa przejmowanego, moment dokonania przekazania (po wszczęciu dochodzenia, postępowania lub po wydaniu ostatecznej decyzji), a także ekonomiczną logikę operacji przejęcia (13).

(34)

W swojej decyzji z 2018 r. (motyw 316 i nast.) Komisja przeanalizowała każde z pięciu kryteriów i stwierdziła – w motywach 350 i 351 – brak ciągłości gospodarczej między Oltchimem a spółką Chimcomplex albo grupą DSG, tj. dwoma nabywcami większości pakietów aktywów Oltchimu, w chwili wydania decyzji z 2018 r. Ustalenie to wynikało z okoliczności, że planowano sprzedaż aktywów po ich cenie rynkowej, przedsiębiorstwa nie miały żadnych powiązań gospodarczych ani korporacyjnych z Oltchimem, a nowi właściciele mieli wykorzystywać aktywa w innych warunkach i zgodnie z innymi modelami biznesowymi niż warunki i model Oltchimu.

(35)

Podobnie Komisja uznała za niezwykle mało prawdopodobne, żeby istniała ciągłość gospodarcza między Oltchimem a jakimkolwiek potencjalnym nabywcą (potencjalnymi nabywcami) pozostałych aktywów, których sprzedaż planowano w drodze nowego przetargu, jak opisano w uwagach Rumunii z 20 kwietnia 2018 r., ponieważ były to aktywa nieoperacyjne, przy czym zakres działalności, która miała być prowadzona przez potencjalnego nabywcę (potencjalnych nabywców), wyraźnie nie obejmowałby działalności Oltchimu, a zakres działalności, która miała być prowadzona z wykorzystaniem tych aktywów najprawdopodobniej byłby inny niż zakres działalności Oltchimu.

(36)

Od czasu przyjęcia decyzji z 2018 r. Komisja nie otrzymała żadnych informacji, które mogłyby skłonić ją do zmiany zdania w kwestii braku ciągłości gospodarczej. Ostatnimi informacjami, które Komisja otrzymała, były rejestracja roszczeń z tytułu pomocy państwa w wykazie zobowiązań w listopadzie 2020 r. oraz najnowsza aktualizacja dotycząca upadłości, którą Rumunia przesłała pismem z 18 listopada 2021 r. Komisja nadal będzie monitorować upadłość Oltchimu, aby zapewnić prawidłową realizację roszczenia dotyczącego środka nr 2 i ostateczną likwidację tego przedsiębiorstwa.

(37)

W tym kontekście, uwzględniając nieuniknioną likwidację przedsiębiorstwa Oltchim bez jakichkolwiek oznak ciągłości gospodarczej, formalne postępowanie wyjaśniające w sprawie pozostających do rozpatrzenia środków (środki nr 1 i 3) przyznanych na rzecz Oltchimu, wszczęte na podstawie art. 108 ust. 2 akapit pierwszy TFUE, straciło uzasadnienie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Postępowanie wszczęte 8 kwietnia 2016 r. na podstawie art. 108 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie pomocy państwa SA.36086 wobec przedsiębiorstwa Oltchim zostaje niniejszym zakończone w odniesieniu do środków nr 1 i 3, o których mowa w decyzji z 2018 r.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja jest skierowana do Rumunii.

Sporządzono w Brukseli dnia 30 czerwca 2022 r.

W imieniu Komisji

Margrethe VESTAGER

Członek Komisji

(1) Dz.U. C 284 z 5.8.2016, s. 7.

(2) Dz.U. L 148 z 1.6.2013, s. 33.

(3) Dz.U. C 284 z 5.8.2016, s. 7.

(4) Było to siedem sprawozdań do Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji w sprawie sprzedaży aktywów Oltchimu, przy czym każde z nich obejmowało inny okres procesu sprzedaży według następującego porządku: pierwsze sprawozdanie: lipiec 2016 r. – 23 stycznia 2017 r., drugie sprawozdanie: 23 stycznia – 30 marca 2017 r., trzecie sprawozdanie: 30 marca – 21 lipca 2017 r., czwarte sprawozdanie: 21 lipca – 15 września 2017 r., piąte sprawozdanie: 16 września – 17 listopada 2017 r., szóste sprawozdanie: 17 listopada 2017 r. – 18 stycznia 2018 r. oraz siódme sprawozdanie: 18 stycznia – 16 lipca 2018 r.

(5) Dz.U. L 181 z 5.7.2019, s. 13.

(6) AAAS jest Rumuńską Agencją Prywatyzacyjną.

(7) Wyrok Sądu z dnia 15 grudnia 2021 r., Oltchim SA/Komisja Europejska, T-565/19, ECLI:EU:T:2021:904.

(8) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 marca 2020 r., Vodafone Magyarország, C-75/18, ECLI:EU:C:2020:139, pkt 19.

(9) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania („Magefesa II”), C-610/10, ECLI:EU:C:2012:781, pkt 105.

(10) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 stycznia 2018 r., Komisja/Grecja („United Textiles”), C-363/16, ECLI:EU:C:2018:12, pkt 36.

(11) Motywy 316–351 decyzji z 2018 r.

(12) Ustawa nr 85/2006 o upadłości.

(13) Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r., Fortischem a.s./Komisja, T-121/15, ECLI:EU:T:2019:684, pkt 208.

21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/45

DECYZJA KOMISJI (UE) 2023/391

z dnia 15 lutego 2023 r.

zmieniająca załącznik do Układu monetarnego między Unią Europejską a Republiką San Marino

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Układ monetarny między Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r. (1), w szczególności jego art. 8 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Układ monetarny między Unią a San Marino („układ”) wszedł w życie 1 września 2012 r.

(2)

Art. 8 ust. 1 układu zobowiązuje Republikę San Marino do wdrożenia unijnych aktów prawnych i przepisów dotyczących banknotów i monet euro, prawodawstwa w dziedzinie bankowości i finansów, przeciwdziałania praniu pieniędzy, oszustwom oraz fałszowaniu gotówkowych i bezgotówkowych środków płatniczych, przepisów dotyczących medali i żetonów oraz wymogów sprawozdawczości statystycznej. Te akty prawne i przepisy wymieniono w załączniku do układu monetarnego.

(3)	Komisja powinna zmieniać ten załącznik do układu monetarnego raz w roku lub w razie potrzeby częściej, aby uwzględnić nowe istotne unijne akty prawne i przepisy oraz zmiany w obowiązujących aktach i przepisach.

(4)	Ponieważ niektóre akty prawne i przepisy UE nie mają już zastosowania, należy je skreślić z załącznika, natomiast inne akty prawne i przepisy UE zostały przyjęte albo zmienione, a zatem powinny zostać dodane do załącznika.

(5)	W związku z tym należy odpowiednio zmienić załącznik do układu monetarnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Załącznik do Układu monetarnego między Unią Europejską a Republiką San Marino zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 lutego 2023 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1) Dz.U. C 121 z 26.4.2012, s. 5.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK

	Przepisy wymagające wdrożenia	Termin wdrożenia
	Przeciwdziałanie praniu pieniędzy
1	Decyzja Rady 2000/642/WSiSW z dnia 17 października 2000 r. dotycząca uzgodnień w sprawie współpracy pomiędzy jednostkami wywiadu finansowego państw członkowskich w odniesieniu do wymiany informacji (Dz.U. L 271 z 24.10.2000, s. 4)	1 września 2013 r.
2	Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz zysków pochodzących z przestępstwa (Dz.U. L 182 z 5.7.2001, s. 1)
3	Decyzja ramowa Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa (Dz.U. L 68 z 15.3.2005, s. 49)	1 października 2014 r. (1)
4	Decyzja Rady 2007/845/WSiSW z dnia 6 grudnia 2007 r. dotycząca współpracy pomiędzy biurami ds. odzyskiwania mienia w państwach członkowskich w dziedzinie wykrywania i identyfikacji korzyści pochodzących z przestępstwa lub innego mienia związanego z przestępstwem (Dz.U. L 332 z 18.12.2007, s. 103)
5	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 39).	1 listopada 2016 r. (2)
6	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/847 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie informacji towarzyszących transferom środków pieniężnych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1781/2006 (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 1)	1 października 2017 r. (3)
7	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73)	1 października 2017 r. (3)
	zmieniona:
7-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/843 z dnia 30 maja 2018 r. zmieniającą dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zmieniającą dyrektywy 2009/138/WE i 2013/36/UE (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 43)	31 grudnia 2020 r. (6)
	uzupełniona:
7-2	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/1675 z dnia 14 lipca 2016 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki (Dz.U. L 254 z 20.9.2016, s. 1)	1 października 2017 r. (5)
	zmienionym:
7-2-1	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/105 z dnia 27 października 2017 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 przez dodanie Etiopii do wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka zawartego w tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 19 z 24.1.2018, s. 1)	31 marca 2019 r. (6)
7-2-2	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/212 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Sri Lanki, Trynidadu i Tobago oraz Tunezji do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 41 z 14.2.2018, s. 4)	31 marca 2019 r. (6)
7-2-3	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/1467 z dnia 27 lipca 2018 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Pakistanu do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 246 z 2.10.2018, s. 1)	31 grudnia 2019 r. (7)
7-2-4	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2020/855 z dnia 7 maja 2020 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez włączenie Bahamów, Barbadosu, Botswany, Kambodży, Ghany, Jamajki, Mauritiusu, Mongolii, Mjanmy/Birmy, Nikaragui, Panamy i Zimbabwe do tabeli w pkt I załącznika oraz wykreślenie z tej tabeli Bośni i Hercegowiny, Etiopii, Gujany, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Sri Lanki i Tunezji (Dz.U. L 195 z 19.6.2020, s. 1)	31 grudnia 2022 r. (9)
7-2-5	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2021/37 z dnia 7 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1675 uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 odnośnie do wykreślenia Mongolii z tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 14 z 18.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2023 r. (9)
7-2-6	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2022/229 z dnia 7 stycznia 2022 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Burkiny Faso, Kajmanów, Haiti, Jordanii, Mali, Maroka, Filipin, Senegalu i Sudanu Południowego do tabeli w pkt I załącznika oraz wykreślenie z tej tabeli Bahamów, Botswany, Ghany, Iraku i Mauritiusa (Dz.U. L 39 z 21.2.2022, s. 4).	31 grudnia 2024 r. (10)
7-3	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/758 z dnia 31 stycznia 2019 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny zakres działań oraz rodzaj dodatkowych środków, które instytucje kredytowe i finansowe muszą wdrożyć, aby ograniczyć ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w niektórych państwach trzecich (Dz.U. L 125 z 14.5.2019, s. 4)	31 grudnia 2020 r. (7)
8	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1672 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Unii lub wywożonych z Unii oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 (Dz.U. L 284 z 12.11.2018, s. 6)	31 grudnia 2021 r. (7)
9	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1673 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie zwalczania prania pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych (Dz.U. L 284 z 12.11.2018, s. 22)	31 grudnia 2021 r. (7)
	Przeciwdziałanie oszustwom i fałszowaniu pieniędzy
10	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6)	1 września 2013 r.
	zmienione:
10-1	rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1)
11	Decyzja Rady 2001/887/WSiSW z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 329 z 14.12.2001, s. 1)	1 września 2013 r.
12	Decyzja Rady 2003/861/WE z dnia 8 grudnia 2003 r. dotycząca analizy technicznej i współpracy w odniesieniu do fałszywych monet euro (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 44)	1 września 2013 r.
13	Rozporządzenie Rady (WE) nr 2182/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 1)	1 września 2013 r.
	zmienione:
13-1	rozporządzeniem Rady (WE) nr 46/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2182/2004 dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 5)
14	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/62/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie prawnokarnych środków ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem, zastępująca decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW (Dz.U. L 151 z 21.5.2014, s. 1)	1 lipca 2016 r. (2)
15	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/713 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie zwalczania fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi, zastępująca decyzję ramową Rady 2001/413/WSiSW (Dz.U. L 123 z 10.5.2019, s. 18)	31 grudnia 2021 r. (7)
	Przepisy dotyczące banknotów i monet euro
	Z wyjątkiem art. 1a ust. 2 i 3 oraz art. 4a, 4b i 4c:
16	Rozporządzenie Rady (WE) nr 2532/98 z dnia 23 listopada 1998 r. dotyczące uprawnień Europejskiego Banku Centralnego do nakładania sankcji (Dz.U. L 318 z 27.11.1998, s. 4)	1 września 2013 r.
	zmienione:
16-1	rozporządzeniem Rady (UE) 2015/159 z dnia 27 stycznia 2015 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2532/98 dotyczące uprawnień Europejskiego Banku Centralnego do nakładania sankcji (Dz.U. L 27 z 3.2.2015, s. 1)	31 października 2021 r. (8)
17	Konkluzje Rady z dnia 10 maja 1999 r. w sprawie systemu zarządzania jakością w odniesieniu do monet euro	1 września 2013 r.
18	Komunikat Komisji 2001/C 318/03 z dnia 22 października 2001 r. w sprawie ochrony praw autorskich do projektów wspólnych stron monet euro (C(2001) 600 final) (Dz.U. C 318 z 13.11.2001, s. 3)	1 września 2013 r.
19	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2003/5 z dnia 20 marca 2003 r. w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (Dz.U. L 78 z 25.3.2003, s. 20)	1 września 2013 r.
	zmienione:
19-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/11 z dnia 19 kwietnia 2013 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2003/5 w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (Dz.U. L 118 z 30.4.2013, s. 43)	1 października 2013 r. (1)
19-2	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/2091 z dnia 4 grudnia 2020 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2003/5 w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (EBC/2020/61) (Dz.U. L 423 z 15.12.2020, s. 65)	30 września 2022 r. (9)
20	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego EBC/2010/14 z dnia 16 września 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (Dz.U. L 267 z 9.10.2010, s. 1)	1 września 2013 r.
	zmieniona:
20-1	decyzją Europejskiego Banku Centralnego EBC/2012/19 z dnia 7 września 2012 r. zmieniającą decyzję EBC/2010/14 w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (2012/507/UE) (Dz.U. L 253 z 20.9.2012, s. 19)	1 października 2013 r. (1)
20-2	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2019/2195 z dnia 5 grudnia 2019 r. zmieniającą decyzję EBC/2010/14 w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (EBC/2019/39) (Dz.U. L 330 z 20.12.2019, s. 91)	31 grudnia 2021 r. (8)
21	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1210/2010 z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu (Dz.U. L 339 z 22.12.2010, s. 1)	1 września 2013 r.
22	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1214/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zawodowego, transgranicznego transportu drogowego gotówki euro między państwami członkowskimi należącymi do strefy euro (Dz.U. L 316 z 29.11.2011, s. 1)	1 października 2014 r. (1)
23	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 651/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie emisji monet euro (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 135)	1 października 2013 r. (1)
24	Decyzja EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (ECB/2013/10) (Dz.U. L 118 z 30.4.2013, s. 37)	1 października 2013 r. (1)
	zmieniona:
24-1	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2019/669 z dnia 4 kwietnia 2019 r. zmieniającą decyzję EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (Dz.U. L 113 z 29.4.2019, s. 6)	31 grudnia 2020 r. (7)
24-2	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/2090 z dnia 4 grudnia 2020 r. zmieniającą decyzję EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (EBC/2020/60) (Dz.U. L 423 z 15.12.2020, s. 62)	30 września 2022 r. (9)
25	Rozporządzenie Rady (UE) nr 729/2014 z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie nominałów i parametrów technicznych monet euro przeznaczonych do obiegu (wersja przekształcona) (Dz.U. L 194 z 2.7.2014, s. 1)	1 października 2013 r. (1)
	Prawodawstwo w dziedzinie bankowości i finansów
26	Dyrektywa Rady 86/635/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych (Dz.U. L 372 z 31.12.1986, s. 1)	1 września 2016 r.
	zmieniona:
26-1	dyrektywą 2001/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 86/635/EWG w zakresie zasad oceny rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, a także banków oraz innych instytucji finansowych (Dz.U. L 283 z 27.10.2001, s. 28)
26-2	dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG, 86/635/EWG i 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 178 z 17.7.2003, s. 16)
26-3	dyrektywą 2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. zmieniającą dyrektywy Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, 83/349/EWG w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, 86/635/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych oraz 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 1)
27	Dyrektywa Rady 89/117/EWG z dnia 13 lutego 1989 r. w sprawie obowiązków w zakresie publikacji odnoszących się do rocznych sprawozdań finansowych oddziałów, utworzonych w państwie członkowskim, instytucji kredytowych i instytucji finansowych mających swoją siedzibę poza tym państwem członkowskim (Dz.U. L 44 z 16.2.1989, s. 40)	1 września 2018 r.
28	Dyrektywa 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów (Dz.U. L 84 z 26.3.1997, s. 22)	1 września 2018 r.
29	Dyrektywa 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych (Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45)	1 września 2018 r.
	zmieniona:
29-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37)
29-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120)
29-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1)	30 września 2019 r. (3)
29-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1)	1 września 2018 r.
29-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296)	31 grudnia 2022 r. (8)
30	Dyrektywa 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (Dz.U. L 125 z 5.5.2001, s. 15)	1 września 2018 r.
	zmieniona:
30-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190)
31	Dyrektywa 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych (Dz.U. L 168 z 27.6.2002, s. 43)	1 września 2018 r.
	zmieniona:
31-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37)
31-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190)	1 września 2018 r. (2)
31-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
32	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/87/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	1 września 2018 r.
	zmieniona:
32-1	dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. zmieniającą dyrektywy Rady 73/239/EWG, 85/611/EWG, 91/675/EWG, 92/49/EWG i 93/6/EWG oraz dyrektywy 94/19/WE, 98/78/WE, 2000/12/WE, 2001/34/WE, 2002/83/WE i 2002/87/WE w celu ustanowienia nowej struktury organizacyjnej komitetów w sektorze usług finansowych (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, s. 9)
32-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/25/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 81 z 20.3.2008, s. 40)
32-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120)
32-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/89/UE z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/78/WE, 2002/87/WE, 2006/48/WE i 2009/138/WE w odniesieniu do dodatkowego nadzoru nad podmiotami finansowymi konglomeratu finansowego (Dz.U. L 326 z 8.12.2011, s. 113)
32-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338)
32-6	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64)	31 grudnia 2023 r. (8)
33	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 2560/2001 (Dz.U. L 266 z 9.10.2009, s. 11)	1 września 2018 r.
	zmieniona:
33-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającym wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 924/2009 (Dz.U. L 94 z 30.3.2012, s. 22)	1 września 2018 r. (1)
34	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę 2000/46/WE (Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7)	1 września 2016 r.
	zmieniona:
34-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338)	1 września 2017 r. (3)
34-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35)	30 września 2018 r. (4)
35	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12)	1 września 2016 r.
	zmienione:
35-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) w odniesieniu do powierzenia Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególnych zadań zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013 (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 5)
35-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającą dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34)
35-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190)	1 września 2018 r. (3)
35-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35)	30 września 2018 r. (4)
35-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1)	31 grudnia 2023 r. (8)
36	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84)	1 września 2016 r.
	zmienione:
36-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1)
36-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 258/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie ustanowienia unijnego programu wspierania określonych działań w dziedzinach sprawozdawczości finansowej i badania sprawozdań finansowych na lata 2014–2020 oraz uchylającym decyzję nr 716/2009/WE (Dz.U. L 105 z 8.4.2014, s. 1)
36-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/51/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniającą dyrektywy 2003/71/WE i 2009/138/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, (UE) nr 1094/2010 i (UE) nr 1095/2010 w zakresie uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 153 z 22.5.2014, s. 1)
36-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
37	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiające wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 924/2009 (Dz.U. L 94 z 30.3.2012, s. 22)	1 kwietnia 2018 r. (2)
	zmienione:
37-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 248/2014 z dnia 26 lutego 2014 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 260/2012 w odniesieniu do przejścia na ogólnounijne polecenia przelewu i polecenia zapłaty (Dz.U. L 84 z 20.3.2014, s. 1)
38	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	30 września 2019 r. (3)
	zmienione:
38-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1)
38-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190)
38-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84)	31 grudnia 2020 r. (3)
38-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73)
38-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1)	30 września 2019 r. (4)
38-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do obowiązku rozliczania, zawieszania obowiązku rozliczania, wymogów dotyczących zgłaszania, technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, rejestracji repozytoriów transakcji i nadzoru nad nimi, a także wymogów dotyczących repozytoriów transakcji (Dz.U. L 141 z 28.5.2019, s. 42)	31 grudnia 2021 r. (8)
38-7	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1)	31 grudnia 2023 r. (8)
38-8	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
38-9	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/168 z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2016/1011 w odniesieniu do wyłączenia dotyczącego niektórych walutowych wskaźników referencyjnych spot państw trzecich i wyznaczenia zamienników niektórych wskaźników referencyjnych, których opracowywania się zaprzestaje oraz w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 49 z 12.2.2021, s. 6)	31 grudnia 2023 r. (9)
39	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	1 września 2017 r. (1)
	zmienione:
39-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2395 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do rozwiązań przejściowych dotyczących złagodzenia wpływu wprowadzenia MSSF 9 na fundusze własne oraz dotyczących traktowania jako duże ekspozycje niektórych ekspozycji wobec podmiotów sektora publicznego denominowanych w walucie krajowej dowolnego państwa członkowskiego (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 27)	30 czerwca 2019 r. (6)
39-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2401 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 1)	31 marca 2020 r. (6)
39-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/630 z dnia 17 kwietnia 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do minimalnego pokrycia strat z tytułu ekspozycji nieobsługiwanych (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 4)	31 grudnia 2020 r. (7)
39-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1)	31 grudnia 2023 r. (8)
39-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1)	31 grudnia 2023 r. (8)
39-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/873 z dnia 24 czerwca 2020 r. zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i (UE) 2019/876 w odniesieniu do niektórych dostosowań w odpowiedzi na pandemię COVID-19 (Dz.U. L 204 z 26.6.2020, s. 4)	31 grudnia 2022 r. (z wyjątkiem art. 1 pkt 4 – 31 grudnia 2023 r.) (9)
39-7	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/558 z dnia 31 marca 2021 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do dostosowań ram sekurytyzacji w celu wsparcia odbudowy gospodarczej w odpowiedzi na kryzys związany z COVID-19 (Dz.U. L 116 z 6.4.2021, s. 25)	31 grudnia 2023 r. (z wyjątkiem art. 1 pkt 2 i 4 – 31 grudnia 2024 r.) (9)
40	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	1 września 2017 r. (1)
	zmieniona:
40-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190)	1 września 2018 r. (3)
40-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2013/36/UE w odniesieniu do podmiotów zwolnionych, finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, wynagrodzeń, środków i uprawnień nadzorczych oraz środków ochrony kapitału (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 253)	31 grudnia 2022 r. (8)
40-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64)	31 grudnia 2023 r. (8)
40-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14)	31 grudnia 2023 r. (9)
41	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	30 września 2018 r. (4)
	zmienione:
41-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 1)	1 marca 2020 r. (6)
41-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1)	30 września 2018 r. (5)
42	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (wersja przekształcona) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 149)	1 września 2016 r. (2)
43	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/57/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie sankcji karnych za nadużycia na rynku (dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 179)	30 września 2018 r. (4)
44	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	1 września 2018 r. (2)
	zmieniona:
44-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2399 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do stopnia uprzywilejowania niezabezpieczonych instrumentów dłużnych w hierarchii roszczeń w postępowaniu upadłościowym (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 96)	31 października 2019 r. (6)
44-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296)	31 grudnia 2022 r. (8)
44-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64)	31 grudnia 2023 r. (8)
44-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
45	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	31 grudnia 2020 r. (3)
	zmieniona:
45-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1)	31 grudnia 2020 r. (4)
45-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1034 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 8)	31 grudnia 2021 r. (5)
	z wyjątkiem art. 64 pkt 5:
45-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64)	31 grudnia 2023 r. (8)
45-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2177 z dnia 18 grudnia 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2009/138/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II), dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu (Dz.U. L 334 z 27.12.2019, s. 155)	31 grudnia 2024 r. (8)
45-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1504 z dnia 7 października 2020 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 347 z 20.10.2020, s. 50)	31 grudnia 2023 r. (9)
45-6	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14)	31 grudnia 2023 r. (9)
46	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	31 grudnia 2020 r. (3)
	zmienione:
46-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1)	31 grudnia 2020 r. (5)
46-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1)	31 grudnia 2023 r. (8)
46-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
47	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1)	31 grudnia 2020 r. (4)
	zmienione:
47-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1)	31 grudnia 2020 r. (6)
48	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1)	30 września 2019 r. (4)
	zmienione:
48-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1)	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
49	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	30 września 2018 r. (4)
50	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniającym dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 1)	1 marca 2020 r. (6)
	zmienione:
50-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2089 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) 2016/1011 w odniesieniu do unijnych wskaźników referencyjnych transformacji klimatycznej oraz unijnych wskaźników referencyjnych dostosowanych do porozumienia paryskiego, a także ujawniania informacji dotyczących wskaźników referencyjnych w związku z kwestiami dotyczącymi zrównoważonego rozwoju (Dz.U. L 317 z 9.12.2019, s. 17)	31 grudnia 2021 r. (8)
50-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/168 z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2016/1011 w odniesieniu do wyłączenia dotyczącego niektórych walutowych wskaźników referencyjnych spot państw trzecich i wyznaczenia zamienników niektórych wskaźników referencyjnych, których opracowywania się zaprzestaje oraz w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 49 z 12.2.2021, s. 6)	31 grudnia 2023 r. (9)
	Prawodawstwo w dziedzinie gromadzenia informacji statystycznych (*1)
51	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/24 z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (Dz.U. L 2 z 7.1.2014, s. 34)	1 września 2016 r. (2)
	zmienione:
51-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2016/66 z dnia 26 listopada 2015 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2015/40) (Dz.U. L 14 z 21.1.2016, s. 36)	31 marca 2017 r. (4)
51-2	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/1553 z dnia 14 października 2020 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2020/51) (Dz.U. L 354 z 26.10.2020, s. 24)	31 grudnia 2022 r. (9)
51-3	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/827 z dnia 29 kwietnia 2021 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2021/20) (Dz.U. L 184 z 25.5.2021, s. 4)	31 grudnia 2022 r. (9)
52	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/379 z dnia 22 stycznia 2021 r. w sprawie pozycji bilansowych instytucji kredytowych i sektora monetarnych instytucji finansowych (wersja przekształcona) (EBC/2021/2) (Dz.U. L 73 z 3.3.2021, s. 16)	31 grudnia 2022 r. (9)
53	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 1072/2013 z dnia 24 września 2013 r. w sprawie statystyki stóp procentowych stosowanych przez monetarne instytucje finansowe (wersja przekształcona) (EBC/2013/34) (Dz.U. L 297 z 7.11.2013, s. 51)	1 września 2016 r. (2)
	zmienione:
53-1	rozporządzeniem Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 756/2014 z dnia 8 lipca 2014 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1072/2013 (EBC/2013/34) w sprawie statystyki stóp procentowych stosowanych przez monetarne instytucje finansowe (EBC/2014/30) (Dz.U. L 205 z 12.7.2014, s. 14)
54	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/830 z dnia 26 marca 2021 r. w sprawie statystyki pozycji bilansowych i statystyki stóp procentowych monetarnych instytucji finansowych (EBC/2021/11) (Dz.U. L 208 z 11.6.2021, s. 1)	31 grudnia 2022 r. (9)
	zmienione:
54-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2022/67 z dnia 6 stycznia 2022 r. zmieniającymi wytyczne (UE) 2021/830 w sprawie statystyki pozycji bilansowych i statystyki stóp procentowych monetarnych instytucji finansowych (EBC/2022/1) (Dz.U. L 11 z 18.1.2022, s. 56)	31 grudnia 2023 r. (10)

(1) W 2013 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 5 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(2) W 2014 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 5 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(3) W 2015 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 5 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(4) W 2016 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 5 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(5) W 2017 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 5 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(6) W 2018 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 5 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(7) W 2019 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(8) W 2020 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(9) W 2021 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(10) W 2022 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Republiką San Marino z dnia 27 marca 2012 r.

(*1) Zgodnie ze wzorem uproszczonej sprawozdawczości statystycznej.”

21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/62

DECYZJA KOMISJI (UE) 2023/392

z dnia 15 lutego 2023 r.

zmieniająca załącznik do Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Układ monetarny między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r. (1), w szczególności jego art. 8 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Układ monetarny między Unią Europejską a Księstwem Andory („układ”) wszedł w życie 1 kwietnia 2012 r.

(2)

Art. 8 ust. 1 układu zobowiązuje Andorę do wdrożenia unijnych aktów prawnych dotyczących banknotów i monet euro, prawodawstwa w dziedzinie bankowości i finansów, przeciwdziałania praniu pieniędzy, oszustwom oraz fałszowaniu gotówkowych i bezgotówkowych środków płatniczych, przepisów dotyczących medali i żetonów oraz wymogów sprawozdawczości statystycznej. Te akty prawne wymieniono w załączniku do układu monetarnego.

(3)	Komisja powinna zmieniać ten załącznik co roku, aby uwzględnić nowe istotne unijne akty prawne i przepisy oraz zmiany w obowiązujących aktach i przepisach.

(4)	Ponieważ niektóre akty prawne i przepisy UE nie mają już zastosowania, należy je skreślić z załącznika, natomiast inne odpowiednie akty prawne i przepisy UE zostały przyjęte albo zmienione, a zatem powinny zostać dodane do załącznika.

(5)	W związku z tym należy odpowiednio zmienić załącznik do układu monetarnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Załącznik do Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 lutego 2023 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1) Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK

	Przepisy wymagające wdrożenia	Termin wdrożenia
	Przeciwdziałanie praniu pieniędzy
1	Decyzja Rady 2000/642/WSiSW z dnia 17 października 2000 r. dotycząca uzgodnień w sprawie współpracy pomiędzy jednostkami wywiadu finansowego państw członkowskich w odniesieniu do wymiany informacji (Dz.U. L 271 z 24.10.2000, s. 4).
2	Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz zysków pochodzących z przestępstwa (Dz.U. L 182 z 5.7.2001, s. 1).
3	Decyzja ramowa Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa (Dz.U. L 68 z 15.3.2005, s. 49).	31 marca 2015 r. (1)
4	Decyzja Rady 2007/845/WSiSW z dnia 6 grudnia 2007 r. dotycząca współpracy pomiędzy biurami ds. odzyskiwania mienia w państwach członkowskich w dziedzinie wykrywania i identyfikacji korzyści pochodzących z przestępstwa lub innego mienia związanego z przestępstwem (Dz.U. L 332 z 18.12.2007, s. 103).
5	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 39).	1 listopada 2016 r. (2)
6	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/847 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie informacji towarzyszących transferom środków pieniężnych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1781/2006 (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 1).	1 października 2017 r. (3)
7	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73),	1 października 2017 r. (3)
	zmieniona:
7–1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/843 z dnia 30 maja 2018 r. zmieniającą dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zmieniającą dyrektywy 2009/138/WE i 2013/36/UE (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 43);	31 grudnia 2020 r. (6)
	uzupełniona:
7-2	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/1675 z dnia 14 lipca 2016 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki (Dz.U. L 254 z 20.9.2016, s. 1),	1 grudnia 2017 r. (5)
	zmienionym:
7-2-1	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/105 z dnia 27 października 2017 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 przez dodanie Etiopii do wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka zawartego w tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 19 z 24.1.2018, s. 1);	31 marca 2019 r. (6)
7-2-2	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/212 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Sri Lanki, Trynidadu i Tobago oraz Tunezji do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 41 z 14.2.2018, s. 4);	31 marca 2019 r. (6)
7-2-3	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/1467 z dnia 27 lipca 2018 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Pakistanu do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 246 z 2.10.2018, s. 1);	31 grudnia 2020 r. (7)
7-2-4	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2020/855 z dnia 7 maja 2020 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez włączenie Bahamów, Barbadosu, Botswany, Kambodży, Ghany, Jamajki, Mauritiusu, Mongolii, Mjanmy/Birmy, Nikaragui, Panamy i Zimbabwe do tabeli w pkt I załącznika oraz wykreślenie z tej tabeli Bośni i Hercegowiny, Etiopii, Gujany, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Sri Lanki i Tunezji (Dz.U. L 195 z 19.6.2020, s. 1);	31 grudnia 2022 r. (9)
7-2-5	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2021/37 z dnia 7 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1675 uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 odnośnie do wykreślenia Mongolii z tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 14 z 18.1.2021, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (9)
7-2-6	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2022/229 z dnia 7 stycznia 2022 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Burkiny Faso, Kajmanów, Haiti, Jordanii, Mali, Maroka, Filipin, Senegalu i Sudanu Południowego do tabeli w pkt I załącznika oraz wykreślenie z tej tabeli Bahamów, Botswany, Ghany, Iraku i Mauritiusa (Dz.U. L 39 z 21.2.2022, s. 4);	31 grudnia 2024 r. (10)
7-3	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/758 z dnia 31 stycznia 2019 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny zakres działań oraz rodzaj dodatkowych środków, które instytucje kredytowe i finansowe muszą wdrożyć, aby ograniczyć ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w niektórych państwach trzecich (Dz.U. L 125 z 14.5.2019, s. 4).	31 grudnia 2020 r. (7)
8	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1672 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Unii lub wywożonych z Unii oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 (Dz.U. L 284 z 12.11.2018, s. 6).	31 grudnia 2021 r. (7)
9	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1673 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie zwalczania prania pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych (Dz.U. L 284 z 12.11.2018, s. 22).	31 grudnia 2021 r. (7)
	Przeciwdziałanie oszustwom i fałszowaniu pieniędzy
10	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6),	30 września 2013 r.
	zmienione:
10-1	rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1).
11	Decyzja Rady 2001/887/WSiSW z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 329 z 14.12.2001, s. 1).	30 września 2013 r.
12	Decyzja Rady 2003/861/WE z dnia 8 grudnia 2003 r. dotycząca analizy technicznej i współpracy w odniesieniu do fałszywych monet euro (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 44).	30 września 2013 r.
13	Rozporządzenie Rady (WE) nr 2182/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 1),	30 września 2013 r.
	zmienione:
13-1	rozporządzeniem Rady (WE) nr 46/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2182/2004 dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 5).
14	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/62/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie prawnokarnych środków ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem, zastępująca decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW (Dz.U. L 151 z 21.5.2014, s. 1).	30 czerwca 2016 r. (2)
15	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/713 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie zwalczania fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi, zastępująca decyzję ramową Rady 2001/413/WSiSW (Dz.U. L 123 z 10.5.2019, s. 18).	31 grudnia 2021 r. (7)
	Przepisy dotyczące banknotów i monet euro
16	Z wyjątkiem art. 1a ust. 2 i 3 oraz art. 4a, 4b i 4c: rozporządzenie Rady (WE) nr 2532/98 z dnia 23 listopada 1998 r. dotyczące uprawnień Europejskiego Banku Centralnego do nakładania sankcji (Dz.U. L 318 z 27.11.1998, s. 4),	30 września 2014 r. (1)
	zmienione:
16-1	rozporządzeniem Rady (UE) 2015/159 z dnia 27 stycznia 2015 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2532/98 dotyczące uprawnień Europejskiego Banku Centralnego do nakładania sankcji (Dz.U. L 27 z 3.2.2015, s. 1).	31 grudnia 2020 r. (8)
17	Konkluzje Rady z dnia 10 maja 1999 r. w sprawie systemu zarządzania jakością w odniesieniu do monet euro	31 marca 2013 r.
18	Komunikat Komisji 2001/C 318/03 z dnia 22 października 2001 r. w sprawie ochrony praw autorskich do projektów wspólnych stron monet euro (C(2001) 600 final) (Dz.U. C 318 z 13.11.2001, s. 3).	31 marca 2013 r.
19	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2003/5 z dnia 20 marca 2003 r. w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (Dz.U. L 78 z 25.3.2003, s. 20),	31 marca 2013 r.
	zmienione:
19-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/11 z dnia 19 kwietnia 2013 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2003/5 w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (Dz.U. L 118 z 30.4.2013, s. 43);	30 września 2014 r. (1)
19-2	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/2091 z dnia 4 grudnia 2020 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2003/5 w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (EBC/2020/61) (Dz.U. L 423 z 15.12.2020, s. 65).	30 września 2022 r. (9)
20	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego EBC/2010/14 z dnia 16 września 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (Dz.U. L 267 z 9.10.2010, s. 1),	30 września 2013 r.
	zmieniona:
20-1	decyzją Europejskiego Banku Centralnego EBC/2012/19 z dnia 7 września 2012 r. zmieniającą decyzję EBC/2010/14 w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (Dz.U. L 253 z 20.9.2012, s. 19);	30 września 2014 r. (1)
20-2	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2019/2195 z dnia 5 grudnia 2019 r. zmieniającą decyzję EBC/2010/14 w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (EBC/2019/39) (Dz.U. L 330 z 20.12.2019, s. 91).	31 grudnia 2021 r. (8)
21	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1210/2010 z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu (Dz.U. L 339 z 22.12.2010, s. 1).	31 marca 2013 r.
22	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1214/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zawodowego, transgranicznego transportu drogowego gotówki euro między państwami członkowskimi należącymi do strefy euro (Dz.U. L 316 z 29.11.2011, s. 1).	31 marca 2015 r. (1)
23	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 651/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie emisji monet euro (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 135).	30 września 2014 r. (1)
24	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/10 z dnia 19 kwietnia 2013 r. w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (Dz.U. L 118 z 30.4.2013, s. 37),	30 września 2014 r. (1)
	zmieniona:
24-1	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2019/669 z dnia 4 kwietnia 2019 r. zmieniającą decyzję EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (Dz.U. L 113 z 29.4.2019, s. 6);	31 grudnia 2020 r. (7)
24-2	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/2090 z dnia 4 grudnia 2020 r. zmieniającą decyzję EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (EBC/2020/60) (Dz.U. L 423 z 15.12.2020, s. 62).	30 września 2022 r. (9)
25	Rozporządzenie Rady (UE) nr 729/2014 z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie nominałów i parametrów technicznych monet euro przeznaczonych do obiegu (wersja przekształcona) (Dz.U. L 194 z 2.7.2014, s. 1).	30 września 2014 r. (2)
	Prawodawstwo w dziedzinie bankowości i finansów
26	Dyrektywa Rady 86/635/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych (Dz.U. L 372 z 31.12.1986, s. 1),	31 marca 2016 r.
	zmieniona:
26-1	dyrektywą 2001/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 86/635/EWG w zakresie zasad oceny rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, a także banków oraz innych instytucji finansowych (Dz.U. L 283 z 27.10.2001, s. 28);
26-2	dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG, 86/635/EWG i 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 178 z 17.7.2003, s. 16);
26-3	dyrektywą 2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. zmieniającą dyrektywy Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, 83/349/EWG w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, 86/635/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych oraz 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 1).
27	Dyrektywa Rady 89/117/EWG z dnia 13 lutego 1989 r. w sprawie obowiązków w zakresie publikacji odnoszących się do rocznych sprawozdań finansowych oddziałów, utworzonych w państwie członkowskim, instytucji kredytowych i instytucji finansowych mających swoją siedzibę poza tym państwem członkowskim (Dz.U. L 44 z 16.2.1989, s. 40).	31 marca 2018 r.
28	Dyrektywa 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów (Dz.U. L 84 z 26.3.1997, s. 22).	31 marca 2018 r.
29	Dyrektywa 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych (Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45),	31 marca 2018 r.
	zmieniona:
29-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37);
29-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120);
29-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1);	30 września 2019 r.
29-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1);	31 marca 2018 r. z wyjątkiem art. 3 ust. 1: 1 lutego 2023 r. i od 1 lutego 2025 r. (3)
29-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296).	31 grudnia 2022 r. (8)
30	Dyrektywa 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (Dz.U. L 125 z 5.5.2001, s. 15),	31 marca 2018 r.
	zmieniona:
30-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).
31	Dyrektywa 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych (Dz.U. L 168 z 27.6.2002, s. 43),	31 marca 2018 r.
	zmieniona:
31-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37);
31-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);	31 marca 2018 r. (2)
31-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
32	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/87/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	31 marca 2018 r.
	zmieniona:
32-1	dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. zmieniającą dyrektywy Rady 73/239/EWG, 85/611/EWG, 91/675/EWG, 92/49/EWG i 93/6/EWG oraz dyrektywy 94/19/WE, 98/78/WE, 2000/12/WE, 2001/34/WE, 2002/83/WE i 2002/87/WE w celu ustanowienia nowej struktury organizacyjnej komitetów w sektorze usług finansowych (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, s. 9);
32-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/25/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 81 z 20.3.2008, s. 40);
32-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120);
32-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/89/UE z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/78/WE, 2002/87/WE, 2006/48/WE i 2009/138/WE w odniesieniu do dodatkowego nadzoru nad podmiotami finansowymi konglomeratu finansowego (Dz.U. L 326 z 8.12.2011, s. 113);
32-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338);
32-6	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64).	31 grudnia 2023 r. (8)
33	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 2560/2001 (Dz.U. L 266 z 9.10.2009, s. 11),	31 marca 2018 r.
	zmienione:
33-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającym wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 924/2009 (Dz.U. L 94 z 30.3.2012, s. 22).
34	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę 2000/46/WE (Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7),	31 marca 2016 r.
	zmieniona:
34-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338);	30 września 2017 r. (3)
34-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35).	30 września 2018 r. (4)
35	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12),	31 marca 2016 r.
	zmienione:
35-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) w odniesieniu do powierzenia Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególnych zadań zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013 (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 5);
35-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającą dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34);
35-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);	31 marca 2018 r. (2)
35-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającym jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 225 z 30.7.2014, s. 1);
35-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35);	30 września 2018 r. (4)
35-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1).	31 grudnia 2023 r. (8)
36	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84),	31 marca 2016 r.
	zmienione:
36-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1);
36-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 258/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie ustanowienia unijnego programu wspierania określonych działań w dziedzinach sprawozdawczości finansowej i badania sprawozdań finansowych na lata 2014–2020 oraz uchylającym decyzję nr 716/2009/WE (Dz.U. L 105 z 8.4.2014, s. 1);
36-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/51/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniającą dyrektywy 2003/71/WE i 2009/138/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, (UE) nr 1094/2010 i (UE) nr 1095/2010 w zakresie uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 153 z 22.5.2014, s. 1);
36-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
37	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	30 września 2019 r. (1)
	zmienione:
37-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1);
37-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);
37-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84);	31 grudnia 2020 r. (3)
37-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73);
37-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1);	30 września 2019 r. (4)
37-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do obowiązku rozliczania, zawieszania obowiązku rozliczania, wymogów dotyczących zgłaszania, technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, rejestracji repozytoriów transakcji i nadzoru nad nimi, a także wymogów dotyczących repozytoriów transakcji (Dz.U. L 141 z 28.5.2019, s. 42);	31 grudnia 2021 r. (8)
37-7	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (8)
37-8	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1);	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
37-9	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/168 z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2016/1011 w odniesieniu do wyłączenia dotyczącego niektórych walutowych wskaźników referencyjnych spot państw trzecich i wyznaczenia zamienników niektórych wskaźników referencyjnych, których opracowywania się zaprzestaje oraz w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 49 z 12.2.2021, s. 6).	31 grudnia 2023 r. (9)
38	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	30 września 2017 r. (1)
	zmienione:
38-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2395 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do rozwiązań przejściowych dotyczących złagodzenia wpływu wprowadzenia MSSF 9 na fundusze własne oraz dotyczących traktowania jako duże ekspozycje niektórych ekspozycji wobec podmiotów sektora publicznego denominowanych w walucie krajowej dowolnego państwa członkowskiego (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 27);	30 czerwca 2019 r. (6)
38-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2401 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 1);	31 marca 2020 r. (6)
38-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/630 z dnia 17 kwietnia 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do minimalnego pokrycia strat z tytułu ekspozycji nieobsługiwanych (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 4);	31 grudnia 2020 r. (7)
38-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (8)
38-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (8)
38-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/873 z dnia 24 czerwca 2020 r. zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i (UE) 2019/876 w odniesieniu do niektórych dostosowań w odpowiedzi na pandemię COVID-19 (Dz.U. L 204 z 26.6.2020, s. 4);	31 grudnia 2022 r. (z wyjątkiem art. 1 pkt 4 – 31 grudnia 2023 r.) (9)
38-7	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/558 z dnia 31 marca 2021 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do dostosowań ram sekurytyzacji w celu wsparcia odbudowy gospodarczej w odpowiedzi na kryzys związany z COVID-19 (Dz.U. L 116 z 6.4.2021, s. 25).	31 grudnia 2023 r. (z wyjątkiem art. 1 pkt 2 i 4 – 31 grudnia 2024 r.) (9)
39	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	30 września 2017 r. (1)
	zmieniona:
39-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);	31 marca 2018 r. (2)
39-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2013/36/UE w odniesieniu do podmiotów zwolnionych, finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, wynagrodzeń, środków i uprawnień nadzorczych oraz środków ochrony kapitału (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 253);	31 grudnia 2022 r. (8)
39-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64);	31 grudnia 2023 r. (8)
39-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14).	31 grudnia 2023 r. (9)
40	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	30 września 2018 r. (4)
	zmienione:
40-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 1);	1 marca 2020 r. (6)
40-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1).	30 września 2018 r. (5)
41	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (wersja przekształcona) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 149).	31 marca 2016 r. (2)
42	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/57/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie sankcji karnych za nadużycia na rynku (dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 179).	30 września 2018 r. (4)
43	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	31 marca 2018 r. (2)
	zmieniona:
43-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2399 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do stopnia uprzywilejowania niezabezpieczonych instrumentów dłużnych w hierarchii roszczeń w postępowaniu upadłościowym (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 96);	31 października 2019 r. (6)
43-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296);	31 grudnia 2022 r. (8)
43-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64);	31 grudnia 2023 r. (8)
43-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
44	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	31 grudnia 2020 r. (3)
	zmieniona:
44-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1);	31 grudnia 2020 r. (4)
44-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1034 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 8);	31 grudnia 2021 r. (5)
44-3	z wyjątkiem art. 64 pkt 5: dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64);	31 grudnia 2023 r. (8)
44-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2177 z dnia 18 grudnia 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2009/138/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II), dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu (Dz.U. L 334 z 27.12.2019, s. 155);	31 grudnia 2024 r. (8)
44-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1504 z dnia 7 października 2020 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 347 z 20.10.2020, s. 50);	31 grudnia 2023 r. (9)
44-6	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14).	31 grudnia 2023 r. (9)
45	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	31 grudnia 2020 r. (3)
	zmienione:
45-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1);	31 grudnia 2020 r. (5)
45-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (8)
45-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
46	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1),	31 grudnia 2020 r. (4)
	zmienione:
46-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1).	31 grudnia 2020 r. (6)
47	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1),	30 września 2019 r. (4)
	zmienione:
47-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).	31 grudnia 2024 r. (z wyjątkiem: art. 95 – 31 grudnia 2022 r., art. 87 ust. 2 – 31 grudnia 2023 r., art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 9 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 9 ust. 7, art. 9 ust. 9, art. 9 ust. 10, art. 9 ust. 12, art. 9 ust. 13, art. 9 ust. 16, art. 9 ust. 17, art. 9 ust. 18, art. 9 ust. 19, art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 10 ust. 3, art. 10 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 10 ust. 10, art. 10 ust. 11, art. 10 ust. 12 i art. 11 – 31 grudnia 2024 r., art. 9 ust. 14 i art. 20 – 31 grudnia 2025 r.) (9)
48	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2	30 września 2018 r. (4)
49	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniającym dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 1),	1 marca 2020 r. (6)
	zmienione:
49-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2089 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) 2016/1011 w odniesieniu do unijnych wskaźników referencyjnych transformacji klimatycznej oraz unijnych wskaźników referencyjnych dostosowanych do porozumienia paryskiego, a także ujawniania informacji dotyczących wskaźników referencyjnych w związku z kwestiami dotyczącymi zrównoważonego rozwoju (Dz.U. L 317 z 9.12.2019, s. 17);	31 grudnia 2021 r. (8)
49-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/168 z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2016/1011 w odniesieniu do wyłączenia dotyczącego niektórych walutowych wskaźników referencyjnych spot państw trzecich i wyznaczenia zamienników niektórych wskaźników referencyjnych, których opracowywania się zaprzestaje oraz w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 49 z 12.2.2021, s. 6).	31 grudnia 2023 r. (9)
	Prawodawstwo w dziedzinie gromadzenia informacji statystycznych (*1)
50	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/24 z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (Dz.U. L 2 z 7.1.2014, s. 34),	31 marca 2016 r. (2)
	zmienione:
50-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2016/66 z dnia 26 listopada 2015 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2015/40) (Dz.U. L 14 z 21.1.2016, s. 36);	31 marca 2017 r. (4)
50-2	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/1553 z dnia 14 października 2020 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2020/51) (Dz.U. L 354 z 26.10.2020, s. 24);	31 grudnia 2022 r. (9)
50-3	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/827 z dnia 29 kwietnia 2021 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2021/20) (Dz.U. L 184 z 25.5.2021, s. 4).	31 grudnia 2022 r. (9)
51	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/379 z dnia 22 stycznia 2021 r. w sprawie pozycji bilansowych instytucji kredytowych i sektora monetarnych instytucji finansowych (wersja przekształcona) (EBC/2021/2) (Dz.U. L 73 z 3.3.2021, s. 16).	31 grudnia 2022 r. (9)
52	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 1072/2013 z dnia 24 września 2013 r. w sprawie statystyki stóp procentowych stosowanych przez monetarne instytucje finansowe (wersja przekształcona) (EBC/2013/34) (Dz.U. L 297 z 7.11.2013, s. 51),	31 marca 2016 r. (2)
	zmienione:
52-1	rozporządzeniem Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 756/2014 z dnia 8 lipca 2014 r. EBC/2014/30 zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1072/2013 (EBC/2013/34) w sprawie statystyki stóp procentowych stosowanych przez monetarne instytucje finansowe (EBC/2014/30) (Dz.U. L 205 z 12.7.2014, s. 14).
53	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/830 z dnia 26 marca 2021 r. w sprawie statystyki pozycji bilansowych i statystyki stóp procentowych monetarnych instytucji finansowych (EBC/2021/11) (Dz.U. L 208 z 11.6.2021, s. 1), zmienione:	31 grudnia 2022 r. (9)
53-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2022/67 z dnia 6 stycznia 2022 r. zmieniającymi wytyczne (UE) 2021/830 w sprawie statystyki pozycji bilansowych i statystyki stóp procentowych monetarnych instytucji finansowych (EBC/2022/1) (Dz.U. L 11 z 18.1.2022, s. 56).	31 grudnia 2023 r. (10)

(1) W 2013 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(2) W 2014 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(3) W 2015 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(4) W 2016 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(5) W 2017 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(6) W 2018 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(7) W 2019 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(8) W 2020 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(9) W 2021 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(10) W 2022 r. wspólny komitet uzgodnił te terminy zgodnie z art. 8 ust. 4 Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r.

(*1) Zgodnie ze wzorem uproszczonej sprawozdawczości statystycznej.”

21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/81

DECYZJA KOMISJI (UE) 2023/393

z dnia 15 lutego 2023 r.

zmieniająca załącznik do Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Państwem Watykańskim

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Układ monetarny pomiędzy Unią Europejską a Państwem Watykańskim (1) z dnia 17 grudnia 2009 r., w szczególności jego art. 8 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Układ monetarny pomiędzy Unią Europejską a Państwem Watykańskim („układ”) wszedł w życie 1 stycznia 2010 r.

(2)

Art. 8 ust. 1 układu zobowiązuje Watykan do wdrożenia unijnych aktów prawnych i przepisów dotyczących banknotów i monet euro, zapobiegania praniu pieniędzy, oszustwom i fałszowaniu gotówkowych i bezgotówkowych środków płatniczych, medali i żetonów oraz wymogów sprawozdawczości statystycznej. Te akty prawne i przepisy wymieniono w załączniku do układu monetarnego.

(3)	Komisja powinna zmieniać ten załącznik do układu monetarnego co roku, aby uwzględnić nowe istotne unijne akty prawne i przepisy oraz zmiany w obowiązujących aktach i przepisach.

(4)	Ponieważ niektóre akty prawne i przepisy UE nie mają już zastosowania, należy je skreślić z załącznika, natomiast inne odpowiednie akty prawne i przepisy UE zostały przyjęte albo zmienione, a zatem powinny zostać dodane do załącznika.

(5)	W związku z tym należy odpowiednio zmienić załącznik do układu monetarnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Załącznik do Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Państwem Watykańskim zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 lutego 2023 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1) Dz.U. C 28 z 4.2.2010, s. 13.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK

	Przepisy wymagające wdrożenia	Termin wdrożenia
	Przeciwdziałanie praniu pieniędzy
1	Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz zysków pochodzących z przestępstwa (Dz.U. L 182 z 5.7.2001, s. 1).
2	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 39).	31 grudnia 2016 r. (2)
3	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/847 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie informacji towarzyszących transferom środków pieniężnych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1781/2006 (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 1).	31 grudnia 2017 r. (3)
4	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniająca rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73),	31 grudnia 2017 r. (3)
	zmieniona:
4-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/843 z dnia 30 maja 2018 r. zmieniającą dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zmieniającą dyrektywy 2009/138/WE i 2013/36/UE (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 43);	31 marca 2020 r. (6)
	uzupełniona:
4-2	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/1675 z dnia 14 lipca 2016 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki (Dz.U. L 254 z 20.9.2016, s. 1);	31 grudnia 2017 r. (5)
	zmienionym:
4-2-1	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/105 z dnia 27 października 2017 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 przez dodanie Etiopii do wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka zawartego w tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 19 z 24.1.2018, s. 1);	31 marca 2019 r. (6)
4-2-2	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/212 z dnia 13 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Sri Lanki, Trynidadu i Tobago oraz Tunezji do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 41 z 14.2.2018, s. 4);	31 marca 2019 r. (6)
4-2-3	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2018/1467 z dnia 27 lipca 2018 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Pakistanu do tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 246 z 2.10.2018, s. 1);	31 grudnia 2019 r. (7)
4-2-4	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2020/855 z dnia 7 maja 2020 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez włączenie Bahamów, Barbadosu, Botswany, Kambodży, Ghany, Jamajki, Mauritiusu, Mongolii, Mjanmy/Birmy, Nikaragui, Panamy i Zimbabwe do tabeli w pkt I załącznika oraz wykreślenie z tej tabeli Bośni i Hercegowiny, Etiopii, Gujany, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Sri Lanki i Tunezji (Dz.U. L 195 z 19.6.2020, s. 1);	31 grudnia 2022 r. (9)
4-2-5	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2021/37 z dnia 7 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1675 uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 odnośnie do wykreślenia Mongolii z tabeli w pkt I załącznika (Dz.U. L 14 z 18.1.2021, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (9)
4-2-6	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2022/229 z dnia 7 stycznia 2022 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez dodanie Burkiny Faso, Kajmanów, Haiti, Jordanii, Mali, Maroka, Filipin, Senegalu i Sudanu Południowego do tabeli w pkt I załącznika oraz wykreślenie z tej tabeli Bahamów, Botswany, Ghany, Iraku i Mauritiusa (Dz.U. L 39 z 21.2.2022, s. 4);	31 grudnia 2024 r. (10)
4-3	rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/758 z dnia 31 stycznia 2019 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny zakres działań oraz rodzaj dodatkowych środków, które instytucje kredytowe i finansowe muszą wdrożyć, aby ograniczyć ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w niektórych państwach trzecich (Dz.U. L 125 z 14.5.2019, s. 4).	31 grudnia 2020 r. (7)
5	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1672 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Unii lub wywożonych z Unii oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 (Dz.U. L 284 z 12.11.2018, s. 6).	31 grudnia 2021 r. (7)
6	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1673 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie zwalczania prania pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych (Dz.U. L 284 z 12.11.2018, s. 22).	31 grudnia 2021 r. (7)
	Przeciwdziałanie oszustwom i fałszowaniu pieniędzy
7	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6),	31 grudnia 2010 r.
	zmienione:
7-1	rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1).
8	Rozporządzenie Rady (WE) nr 2182/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 1),	31 grudnia 2010 r.
	zmienione:
8-1	rozporządzeniem Rady (WE) nr 46/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2182/2004 dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 5).
9	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/62/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie prawnokarnych środków ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem, zastępująca decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW (Dz.U. L 151 z 21.5.2014, s. 1).	31 grudnia 2016 r. (2)
10	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/713 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie zwalczania fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi, zastępująca decyzję ramową Rady 2001/413/WSiSW (Dz.U. L 123 z 10.5.2019, s. 18).	31 grudnia 2021 r. (7)
	Przepisy dotyczące banknotów i monet euro
11	Konkluzje Rady z dnia 10 maja 1999 r. w sprawie systemu zarządzania jakością w odniesieniu do monet euro.	31 grudnia 2010 r.
12	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2003/5 z dnia 20 marca 2003 r. w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (Dz.U. L 78 z 25.3.2003, s. 20),	31 grudnia 2010 r.
	zmienione:
12-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/11 z dnia 19 kwietnia 2013 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2003/5 w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (Dz.U. L 118 z 30.4.2013, s. 43);	31 grudnia 2014 r. (1)
12-2	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/2091 z dnia 4 grudnia 2020 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2003/5 w sprawie egzekwowania środków przeciwdziałających niedozwolonej reprodukcji banknotów euro oraz w sprawie wymiany i wycofywania z obiegu banknotów euro (EBC/2020/61) (Dz.U. L 423 z 15.12.2020, s. 65).	30 września 2022 r. (9)
13	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego EBC/2010/14 z dnia 16 września 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (Dz.U. L 267 z 9.10.2010, s. 1),	31 grudnia 2012 r.
	zmieniona:
13-1	decyzją Europejskiego Banku Centralnego EBC/2012/19 z dnia 7 września 2012 r. (Dz.U. L 253 z 20.9.2012, s. 19);	31 grudnia 2013 r. (1)
13-2	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2019/2195 z dnia 5 grudnia 2019 r. zmieniającą decyzję EBC/2010/14 w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (EBC/2019/39) (Dz.U. L 330 z 20.12.2019, s. 91).	31 grudnia 2021 r. (8)
14	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1210/2010 z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu (Dz.U. L 339 z 22.12.2010, s. 1).	31 grudnia 2012 r.
15	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 651/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie emisji monet euro (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 135).	31 grudnia 2013 r. (1)
16	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/10 z dnia 19 kwietnia 2013 r. w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (Dz.U. L 118 z 30.4.2013, s. 37),	31 grudnia 2014 r. (1)
	zmieniona:
16-1	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2019/669 z dnia 4 kwietnia 2019 r. zmieniającą decyzję EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (Dz.U. L 113 z 29.4.2019, s. 6);	31 grudnia 2020 r. (7)
16-2	decyzją Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/2090 z dnia 4 grudnia 2020 r. zmieniającą decyzję EBC/2013/10 w sprawie nominałów, parametrów, reprodukcji, wymiany i wycofywania banknotów euro (EBC/2020/60) (Dz.U. L 423 z 15.12.2020, s. 62).	30 września 2022 r. (9)
17	Rozporządzenie Rady (UE) nr 729/2014 z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie nominałów i parametrów technicznych monet euro przeznaczonych do obiegu (wersja przekształcona) (Dz.U. L 194 z 2.7.2014, s. 1).	30 września 2014 r. (2)

Sekcja załącznika do układu monetarnego zgodnie z doraźnym uzgodnieniem wspólnego komitetu na wniosek Stolicy Apostolskiej oraz Państwa Watykańskiego o włączenie odpowiednich przepisów mających zastosowanie do podmiotów prowadzących profesjonalną działalność finansową

	Odpowiednie części następujących aktów prawnych	Termin wdrożenia
18	Dyrektywa Rady 86/635/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych (Dz.U. L 372 z 31.12.1986, s. 1),	31 grudnia 2016 r. (2)
	zmieniona:
18-1	dyrektywą 2001/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. (Dz.U. L 283 z 27.10.2001, s. 28);
18-2	dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. (Dz.U. L 178 z 17.7.2003, s. 16);
18-3	dyrektywą 2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. (Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 1).
19	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338),	31 grudnia 2017 r. (2)
	zmieniona:
19-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14).	31 grudnia 2023 r. (9)
20	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	31 grudnia 2017 r. (2)
	zmienione:
20-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2395 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do rozwiązań przejściowych dotyczących złagodzenia wpływu wprowadzenia MSSF 9 na fundusze własne oraz dotyczących traktowania jako duże ekspozycje niektórych ekspozycji wobec podmiotów sektora publicznego denominowanych w walucie krajowej dowolnego państwa członkowskiego (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 27);	30 czerwca 2019 r. (6)
20-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2401 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 1);	31 marca 2020 r. (6)
20-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/630 z dnia 17 kwietnia 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do minimalnego pokrycia strat z tytułu ekspozycji nieobsługiwanych (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 4);	31 grudnia 2020 r. (7)
20-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1);	31 grudnia 2023 r. (8)
20-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/873 z dnia 24 czerwca 2020 r. zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i (UE) 2019/876 w odniesieniu do niektórych dostosowań w odpowiedzi na pandemię COVID-19 (Dz.U. L 204 z 26.6.2020, s. 4);	31 grudnia 2022 r. (z wyjątkiem art. 1 pkt 4 – 31 grudnia 2023 r.) (9)
20-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/558 z dnia 31 marca 2021 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do dostosowań ram sekurytyzacji w celu wsparcia odbudowy gospodarczej w odpowiedzi na kryzys związany z COVID-19 (Dz.U. L 116 z 6.4.2021, s. 25).	31 grudnia 2023 r. (z wyjątkiem art. 1 pkt 2 i 4 – 31 grudnia 2024 r.) (9)
21	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,	30 września 2018 r. (4)
	zmienione:
21-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1).	30 września 2018 r. (5)
22	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/57/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie sankcji karnych za nadużycia na rynku (dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 179).	30 września 2018 r. (4)
	Prawodawstwo w dziedzinie gromadzenia informacji statystycznych (*1)
23	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2013/24 z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (Dz.U. L 2 z 7.1.2014, s. 34),	31 grudnia 2016 r. (2)
	zmienione:
23-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2016/66 z dnia 26 listopada 2015 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2015/40) (Dz.U. L 14 z 21.1.2016, s. 36);	31 marca 2017 r. (4)
23-2	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2020/1553 z dnia 14 października 2020 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2020/51) (Dz.U. L 354 z 26.10.2020, s. 24);	31 grudnia 2022 r. (9)
23-3	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/827 z dnia 29 kwietnia 2021 r. zmieniającymi wytyczne EBC/2013/24 w sprawie wymogów sprawozdawczości statystycznej Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie kwartalnych rachunków finansowych (EBC/2021/20) (Dz.U. L 184 z 25.5.2021, s. 4).	31 grudnia 2022 r. (9)
24	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/379 z dnia 22 stycznia 2021 r. w sprawie pozycji bilansowych instytucji kredytowych i sektora monetarnych instytucji finansowych (wersja przekształcona) (EBC/2021/2) (Dz.U. L 73 z 3.3.2021, s. 16).	31 grudnia 2022 r. (9)
25	Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 1072/2013 z dnia 24 września 2013 r. w sprawie statystyki stóp procentowych stosowanych przez monetarne instytucje finansowe (EBC/2013/34) (Dz.U. L 297 z 7.11.2013, s. 51),	31 grudnia 2016 r. (2)
	zmienione:
25-1	rozporządzeniem Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 756/2014 z dnia 8 lipca 2014 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1072/2013 (EBC/2013/34) w sprawie statystyki stóp procentowych stosowanych przez monetarne instytucje finansowe (EBC/2014/30) (Dz.U. L 205 z 12.7.2014, s. 14).
26	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/830 z dnia 26 marca 2021 r. w sprawie statystyki pozycji bilansowych i statystyki stóp procentowych monetarnych instytucji finansowych (EBC/2021/11) (Dz.U. L 208 z 11.6.2021, s. 1),	31 grudnia 2022 r. (9)
	zmienione:
26-1	wytycznymi Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2022/67 z dnia 6 stycznia 2022 r. zmieniającymi wytyczne (UE) 2021/830 w sprawie statystyki pozycji bilansowych i statystyki stóp procentowych monetarnych instytucji finansowych (EBC/2022/1) (Dz.U. L 11 z 18.1.2022, s. 56).	31 grudnia 2023 r. (10)

”.

(1) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2013 r.

(2) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2014 r.

(3) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2015 r.

(4) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2016 r.

(5) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2017 r.

(6) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2018 r.

(7) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2019 r.

(8) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2020 r.

(9) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2021 r.

(10) Terminy te uzgodnił wspólny komitet w 2022 r.

(*1) Zgodnie ze wzorem uproszczonej sprawozdawczości statystycznej.

21.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 53/89

DECYZJA KOMISJI (UE) 2023/394

z dnia 15 lutego 2023 r.

zmieniająca załącznik A do Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Układ monetarny pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako (1) z dnia 29 listopada 2011 r., w szczególności jego art. 11 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Art. 11 ust. 2 Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako („układ monetarny”) nakłada na Księstwo Monako obowiązek stosowania takich samych przepisów jak te, które zostały przyjęte przez Republikę Francuską w celu transpozycji unijnych aktów prawnych dotyczących działalności instytucji kredytowych oraz nadzoru ostrożnościowego nad nimi i zapobiegania ryzyku systemowemu właściwemu dla systemów płatności i systemów rozrachunku papierów wartościowych, wymienionych w załączniku A.

(2)	Zgodnie z art. 11 ust. 3 układu monetarnego załącznik A do układu monetarnego wymaga aktualizacji przez Komisję po każdej zmianie któregokolwiek z aktów prawnych wymienionych w tym załączniku, a także za każdym razem, kiedy Unia Europejska przyjmuje nowy akt prawny.

(3)	Przyjęto kilka nowych aktów prawnych UE oraz zmian w obowiązujących aktach prawnych, już wymienionych w załączniku A.

(4)	W związku z tym należy odpowiednio zmienić załącznik A do układu monetarnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Załącznik A do Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 15 lutego 2023 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1) Dz.U. C 23 z 28.1.2012, s. 13.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK A

	Przepisy mające zastosowanie do działalności instytucji kredytowych i nadzoru nad nimi oraz zapobiegania ryzyku systemowemu w systemach płatności oraz systemach rozrachunku i dostawy papierów wartościowych
1	W odniesieniu do przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych: Dyrektywa Rady 86/635/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych (Dz.U. L 372 z 31.12.1986, s. 1),
	zmieniona:
1-2	dyrektywą 2001/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 86/635/EWG w zakresie zasad oceny rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, a także banków oraz innych instytucji finansowych (Dz.U. L 283 z 27.10.2001, s. 28);
1-3	dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. zmieniającą dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG, 86/635/EWG i 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 178 z 17.7.2003, s. 16);
1-4	dyrektywą 2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. zmieniającą dyrektywy Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, 83/349/EWG w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, 86/635/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych oraz 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 1).
2	Dyrektywa Rady 89/117/EWG z dnia 13 lutego 1989 r. w sprawie obowiązków w zakresie publikacji odnoszących się do rocznych sprawozdań finansowych oddziałów, utworzonych w państwie członkowskim, instytucji kredytowych i instytucji finansowych mających swoją siedzibę poza tym państwem członkowskim (Dz.U. L 44 z 16.2.1989, s. 40).
3	Dyrektywa 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych (Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45),
	zmieniona:
3-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37);
3-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120);
3-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1);
3-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1);
3-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296) oraz, w stosownych przypadkach, powiązanymi środkami poziomu 2.
4	Dyrektywa 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (Dz.U. L 125 z 5.5.2001, s. 15),
	zmieniona:
4-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).
5	Dyrektywa 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych (Dz.U. L 168 z 27.6.2002, s. 43),
	zmieniona:
5-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/44/WE z dnia 6 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 98/26/WE w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych oraz dyrektywę 2002/47/WE w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do systemów powiązanych i do wierzytelności kredytowych (Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 37);
5-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);
5-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).
6	Dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,
	zmieniona:
6-1	dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. zmieniającą dyrektywy Rady 73/239/EWG, 85/611/EWG, 91/675/EWG, 92/49/EWG i 93/6/EWG oraz dyrektywy 94/19/WE, 98/78/WE, 2000/12/WE, 2001/34/WE, 2002/83/WE i 2002/87/WE w celu ustanowienia nowej struktury organizacyjnej komitetów w sektorze usług finansowych (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, s. 9);
6-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/25/WE z dnia 11 marca 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 81 z 20.3.2008, s. 40);
6-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120);
6-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/89/UE z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zmiany dyrektyw 98/78/WE, 2002/87/WE, 2006/48/WE i 2009/138/WE w odniesieniu do dodatkowego nadzoru nad podmiotami finansowymi konglomeratu finansowego (Dz.U. L 326 z 8.12.2011, s. 113);
6-5	z wyjątkiem jej tytułu V: dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338);
6-6	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64).
7	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniająca dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylająca dyrektywę 2000/46/WE (Dz.U. L 267 z 10.10.2009, s. 7),
	zmieniona:
7-1	z wyjątkiem jej tytułu V: dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338);
7-2	z wyjątkiem jej tytułów III i IV: dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35).
8	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12),
	zmienione:
8-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1022/2013 z dnia 22 października 2013 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) w odniesieniu do powierzenia Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególnych zadań zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013 (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 5);
8-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającą dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34);
8-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);
8-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającym jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 225 z 30.7.2014, s. 1);
8-5	z wyjątkiem jego tytułów III i IV: dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35);
8-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1).
9	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,
	zmienione:
9-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1);
9-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190);
9-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84) oraz, w stosownych przypadkach, powiązanymi środkami poziomu 2,
	zmienionym:
9-3-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1);
9-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73);
9-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1) w odniesieniu do instytucji kredytowych;
9-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do obowiązku rozliczania, zawieszania obowiązku rozliczania, wymogów dotyczących zgłaszania, technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, rejestracji repozytoriów transakcji i nadzoru nad nimi, a także wymogów dotyczących repozytoriów transakcji (Dz.U. L 141 z 28.5.2019, s. 42);
9-7	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązanymi środkami poziomu 2;
9-8	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1),
9-9	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/168 z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2016/1011 w odniesieniu do wyłączenia dotyczącego niektórych walutowych wskaźników referencyjnych spot państw trzecich i wyznaczenia zamienników niektórych wskaźników referencyjnych, których opracowywania się zaprzestaje oraz w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 49 z 12.2.2021, s. 6).
10	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,
	zmienione:
10-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2395 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do rozwiązań przejściowych dotyczących złagodzenia wpływu wprowadzenia MSSF 9 na fundusze własne oraz dotyczących traktowania jako duże ekspozycje niektórych ekspozycji wobec podmiotów sektora publicznego denominowanych w walucie krajowej dowolnego państwa członkowskiego (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 27);
10-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2401 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 1);
10-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/630 z dnia 17 kwietnia 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do minimalnego pokrycia strat z tytułu ekspozycji nieobsługiwanych (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 4);
10-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do wskaźnika dźwigni, wskaźnika stabilnego finansowania netto, wymogów w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, ryzyka kredytowego kontrahenta, ryzyka rynkowego, ekspozycji wobec kontrahentów centralnych, ekspozycji wobec przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, dużych ekspozycji, wymogów dotyczących sprawozdawczości i ujawniania informacji, a także rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 1) oraz, w stosownych przypadkach, powiązanymi środkami poziomu 2;
10-5	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1);
10-6	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/873 z dnia 24 czerwca 2020 r. zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i (UE) 2019/876 w odniesieniu do niektórych dostosowań w odpowiedzi na pandemię COVID-19 (Dz.U. L 204 z 26.6.2020, s. 4);
10-7	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/558 z dnia 31 marca 2021 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do dostosowań ram sekurytyzacji w celu wsparcia odbudowy gospodarczej w odpowiedzi na kryzys związany z COVID-19 (Dz.U. L 116 z 6.4.2021, s. 25).
11	Z wyjątkiem jej tytułu V: Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,
	zmieniona:
11-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U L 173 z 12.6.2014, s. 190);
11-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2013/36/UE w odniesieniu do podmiotów zwolnionych, finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, wynagrodzeń, środków i uprawnień nadzorczych oraz środków ochrony kapitału (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 253) oraz, w stosownych przypadkach, powiązanymi środkami poziomu 2;
11-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64);
11-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14).
12	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (wersja przekształcona) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 149).
13	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,
	zmieniona:
13-1	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2399 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do stopnia uprzywilejowania niezabezpieczonych instrumentów dłużnych w hierarchii roszczeń w postępowaniu upadłościowym (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 96);
13-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296) oraz, w stosownych przypadkach, powiązanymi środkami poziomu 2;
13-3	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64);
13-4	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).
14	W odniesieniu do przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych oraz z wyjątkiem art. 34–36 i tytułu III: dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (wersja przekształcona) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2,
	zmieniona:
14-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającym dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1);
14-2	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1034 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 8);
14-3	z wyjątkiem art. 64 ust. 5: dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi oraz zmieniającą dyrektywy 2002/87/WE, 2009/65/WE, 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/59/UE i 2014/65/UE (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 64);
14-4	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2177 z dnia 18 grudnia 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2009/138/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II), dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu (Dz.U. L 334 z 27.12.2019, s. 155);
14-5	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1504 z dnia 7 października 2020 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 347 z 20.10.2020, s. 50);
14-6	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/338 z dnia 16 lutego 2021 r. zmieniającą dyrektywę 2014/65/UE w zakresie wymogów informacyjnych, zarządzania produktami i limitów pozycji oraz dyrektywy 2013/36/UE i (UE) 2019/878 w zakresie ich zastosowania do firm inwestycyjnych w celu wsparcia odbudowy w następstwie kryzysu związanego z COVID-19 (Dz.U. L 68 z 26.2.2021, s. 14).
15	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniające dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 1),
	zmienione:
15-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1).
16	W odniesieniu do przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych: rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84),
	zmienione:
16-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1033 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych, rozporządzenie (UE) nr 596/2014 w sprawie nadużyć na rynku oraz rozporządzenie (UE) nr 909/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (Dz.U. L 175 z 30.6.2016, s. 1);
16-2	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2033 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla firm inwestycyjnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, (UE) nr 575/2013, (UE) nr 600/2014 i (UE) nr 806/2014 (Dz.U. L 314 z 5.12.2019, s. 1);
16-3	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).
17	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2365 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie przejrzystości transakcji finansowanych z użyciem papierów wartościowych i ponownego wykorzystania oraz zmiany rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 1) w odniesieniu do instytucji kredytowych, zmienione:
17-1	rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/23 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ram na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do kontrahentów centralnych oraz zmieniającym rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, (UE) nr 648/2012, (UE) nr 600/2014, (UE) nr 806/2014 i (UE) 2015/2365 oraz dyrektywy 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2007/36/WE, 2014/59/UE i (UE) 2017/1132 (Dz.U. L 22 z 22.1.2021, s. 1).
18	Z wyjątkiem jej tytułów III i IV: dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35) oraz, w stosownych przypadkach, powiązane środki poziomu 2.

”.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 53

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 66 21 lutego 2023

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2023/382 z dnia 14 lutego 2023 r. zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę w specyfikacji nazwy zarejestrowanej w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Pane Toscano (ChNP)]	1
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2023/383 z dnia 16 lutego 2023 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2870/2000 ustanawiające wspólnotowe metody referencyjne dla analizy napojów spirytusowych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2009/92 określające wspólnotowe metody analiz alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, wykorzystywanego w produkcji napojów spirytusowych, win aromatyzowanych, aromatyzowanych napojów winopochodnych oraz aromatyzowanych koktaili winopodobnych	3
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2023/384 z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie środka pomocy w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju w celu wsparcia jordańskich sił zbrojnych	10
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2023/385 z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie udziału Kanady w projekcie PESCO sieci centrów logistycznych w Europie i wsparcia operacji	14
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2023/386 z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie uruchomienia misji Unii Europejskiej w Armenii (EUMA) i zmiany decyzji (WPZiB) 2023/162	17
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2023/387 z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie wsparcia globalnego mechanizmu raportowania w zakresie nielegalnej broni konwencjonalnej i amunicji do tego rodzaju broni w celu zmniejszenia ryzyka ich przenikania i nielegalnego transferu (iTrace V)	19
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2023/388 z dnia 20 lutego 2023 r. zmieniająca decyzję (WPZiB) 2022/266 w sprawie środków ograniczających w odpowiedzi na nielegalne uznanie, okupację lub aneksję przez Federację Rosyjską niektórych niekontrolowanych przez rząd obszarów Ukrainy	37
	*	Decyzja Rady (WPZiB) 2023/389 z dnia 20 lutego 2023 r. w sprawie uruchomienia partnerskiej misji wojskowej Unii Europejskiej w Nigrze (EUMPM Niger)	39
	*	Decyzja Komisji (UE) 2023/390 z dnia 30 czerwca 2022 r. dotycząca środków pomocy SA.36086 (2021/C) (ex 2019/CC) (ex 2016/C) (ex 2016/NN) wdrożonych przez Rumunię na rzecz Oltchim SA (notyfikowana jako dokument nr C(2022) 4458) ( 1 )	40
	*	Decyzja Komisji (UE) 2023/391 z dnia 15 lutego 2023 r. zmieniająca załącznik do Układu monetarnego między Unią Europejską a Republiką San Marino	45
	*	Decyzja Komisji (UE) 2023/392 z dnia 15 lutego 2023 r. zmieniająca załącznik do Układu monetarnego między Unią Europejską a Księstwem Andory	62
	*	Decyzja Komisji (UE) 2023/393 z dnia 15 lutego 2023 r. zmieniająca załącznik do Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Państwem Watykańskim	81
	*	Decyzja Komisji (UE) 2023/394 z dnia 15 lutego 2023 r. zmieniająca załącznik A do Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Monako	89
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2023/395 z dnia 20 lutego 2023 r. ustanawiająca równoważność, w celu ułatwienia korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w Unii, zaświadczeń COVID-19 wydawanych przez Republikę Azerbejdżanu z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 ( 1 )	98
	*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2023/396 z dnia 20 lutego 2023 r. ustanawiająca równoważność, w celu ułatwienia korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w Unii, zaświadczeń COVID-19 wydawanych przez Specjalny Region Administracyjny Hongkong z zaświadczeniami wydawanymi zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 ( 1 )	101
		ZALECENIA
	*	Zalecenie Komisji (UE) 2023/397 z dnia 17 lutego 2023 r. w sprawie metadanych referencyjnych i raportów jakości dla Europejskiego Systemu Statystycznego, zastępujące zalecenie 2009/498/WE w sprawie metadanych referencyjnych dla Europejskiego Systemu Statystycznego	104