1.   Celem niniejszego rozporządzenia jest przyczynienie się do właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez ustanowienie zharmonizowanych ram eliminowania zakłóceń wywołanych, bezpośrednio lub pośrednio, przez subsydia zagraniczne, z myślą o zapewnieniu równych warunków działania. W niniejszym rozporządzeniu określono zasady i procedury prowadzenia postępowań w sprawie subsydiów zagranicznych zakłócających rynek wewnętrzny oraz kompensowania takich zakłóceń. Zakłócenia takie mogą powstać w odniesieniu do każdego rodzaju działalności gospodarczej, a w szczególności w przypadku koncentracji i postępowań o udzielenie zamówienia.

2.   Niniejsze rozporządzenie dotyczy subsydiów zagranicznych przyznanych przedsiębiorstwom prowadzącym działalność gospodarczą na rynku wewnętrznym, w tym przedsiębiorstwom publicznym, które są bezpośrednio lub pośrednio kontrolowane przez państwo. Między innymi, przedsiębiorstwo przejmujące kontrolę nad przedsiębiorstwem lub łączące się z przedsiębiorstwem mającym siedzibę w Unii lub przedsiębiorstwo uczestniczące w postępowaniu o udzielenie zamówienia w Unii uznaje się za przedsiębiorstwo prowadzące działalność gospodarczą na rynku wewnętrznym.

1.   Do celów niniejszego rozporządzenia uznaje się, że subsydium zagraniczne istnieje w przypadku, gdy państwo trzecie wnosi, bezpośrednio lub pośrednio, wkład finansowy, który przynosi korzyść przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność gospodarczą na rynku wewnętrznym i który jest ograniczony prawnie lub faktycznie do co najmniej jednego przedsiębiorstwa lub co najmniej jednej branży.

2.   Do celów niniejszego rozporządzenia, wkład finansowy obejmuje między innymi:

Wkład finansowy przekazany przez państwo trzecie obejmuje wkład finansowy wniesiony przez:

1.   Uznaje się, że zakłócenie na rynku wewnętrznym istnieje, w przypadku gdy subsydium zagraniczne może poprawić pozycję konkurencyjną danego przedsiębiorstwa na rynku wewnętrznym i gdy wskutek tego dane subsydium zagraniczne faktycznie lub potencjalnie negatywnie wpływa na konkurencję na rynku wewnętrznym. Zakłócenie na rynku wewnętrznym stwierdza się na podstawie wskaźników, wśród których mogą być w szczególności:

2.   Jeżeli całkowita kwota subsydium zagranicznego dla przedsiębiorstwa nie przekracza 4 mln EUR w ciągu dowolnego okresu trzech kolejnych lat uznaje się, że jest mało prawdopodobne, by to subsydium zagraniczne zakłócało rynek wewnętrzny.

3.   Jeżeli całkowita kwota subsydium zagranicznego dla przedsiębiorstwa nie przekracza kwoty pomocy de minimis określonej w art. 3 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 na każde państwo trzecie w ciągu dowolnego okresu trzech kolejnych lat, nie uznaje się, że to subsydium zagraniczne zakłóca rynek wewnętrzny.

4.   Można uznać, że subsydium zagraniczne nie zakłóca rynku wewnętrznego, o ile ma na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi lub innymi zdarzeniami nadzwyczajnymi.

1.   Prawdopodobieństwo wystąpienia zakłóceń na rynku wewnętrznym jest najwyższe w przypadku subsydiów zagranicznych, które należą do którejkolwiek z poniższych kategorii:

2.   Przedsiębiorstwo objęte postępowaniem otrzymuje możliwość przekazania stosownych informacji na temat tego, czy którekolwiek z wymienionych wyżej subsydiów zagranicznych, należących do jednej z kategorii określonych w ust. 1, nie zakłóca rynku wewnętrznego w szczególnych okolicznościach danej sprawy.

1.   Na podstawie uzyskanych informacji Komisja może równoważyć negatywne skutki danego subsydium zagranicznego pod względem zakłócenia na rynku wewnętrznym, zgodnie z art. 4 i 5, z pozytywnymi skutkami dla rozwoju danej subsydiowanej działalności gospodarczej na rynku wewnętrznym, uwzględniając inne pozytywne skutki tego subsydium, takie jak szersze pozytywne skutki w odniesieniu do odpowiednich celów polityki, w szczególności celów Unii.

2.   Podejmując decyzję o tym, czy nałożyć środki kompensacyjne lub czy zaakceptować zobowiązania, Komisja uwzględnia ocenę na podstawie ust. 1, a także charakter i poziom tych środków kompensacyjnych lub zobowiązań.

1.   Komisja może nałożyć środki kompensacyjne, aby zaradzić zakłóceniu na rynku wewnętrznym faktycznie lub potencjalnie wywołanemu przez subsydium zagraniczne, chyba że na podstawie ust. 2 zaakceptowała zobowiązania zaproponowane przez przedsiębiorstwo objęte postępowaniem.

2.   Komisja może zaakceptować zobowiązania zaproponowane przez przedsiębiorstwo objęte postępowaniem, w przypadku gdy takie zobowiązania całkowicie i skutecznie zaradzą zakłóceniom na rynku wewnętrznym. Akceptując takie zobowiązania, Komisja nadaje im moc wiążącą dla przedsiębiorstwa objętego postępowaniem w decyzji nakładającej zobowiązania zgodnie z art. 11 ust. 3. W uzasadnionych przypadkach spełnianie przez przedsiębiorstwo uzgodnionych zobowiązań jest monitorowane.

3.   Zobowiązania lub środki kompensacyjne są proporcjonalne i muszą całkowicie i skutecznie zaradzić rzeczywistemu lub potencjalnemu zakłóceniu na rynku wewnętrznym wywołanemu przez subsydium zagraniczne.

4.   Zobowiązania lub środki kompensacyjne mogą polegać między innymi na:

5.   W stosownych przypadkach Komisja nakłada wymogi w zakresie sprawozdawczości i przejrzystości, w tym wymogi dotyczące okresowej sprawozdawczości w odniesieniu do wdrażania zobowiązań i środków kompensacyjnych wymienionych w ust. 4.

6.   W przypadku gdy przedsiębiorstwo objęte postępowaniem zaproponuje zwrot subsydium zagranicznego z uwzględnieniem odpowiedniej stopy procentowej, Komisja akceptuje taki zwrot jako zobowiązanie, wyłącznie wówczas gdy może stwierdzić, że zwrot ten jest przejrzysty, weryfikowalny i skuteczny, jednocześnie biorąc pod uwagę ryzyko obejścia środków.

1.   Komisja może z własnej inicjatywy badać informacje z dowolnych źródeł, w tym państw członkowskich, osoby fizycznej lub prawnej lub związku, dotyczące domniemanych subsydiów zagranicznych zakłócających rynek wewnętrzny.

2.   Przeglądy z urzędu dotyczące postępowań o udzielenie zamówienia ograniczają się do udzielonych zamówień.

Skutkiem takich przeglądów nie może być anulowanie decyzji dotyczącej udzielenia zamówienia ani zakończenia obowiązywania zamówienia.

1.   W przypadku gdy Komisja uzna, że informacje, o których mowa w art. 9, wskazują na możliwość występowania subsydium zagranicznego zakłócającego rynek wewnętrzny, dąży ona do uzyskania wszelkich informacji, które uzna za niezbędne do przeprowadzenia wstępnej oceny, czy badany wkład finansowy stanowi subsydium zagraniczne i czy zakłóca on rynek wewnętrzny. W tym celu Komisja może w szczególności:

2.   W przypadku gdy państwo członkowskie powiadomiło Komisję o planowanym lub wszczętym odpowiednim postępowaniu krajowym, Komisja informuje to państwo członkowskie o rozpoczęciu wstępnego przeglądu. W szczególności Komisja informuje o rozpoczęciu wstępnego przeglądu te państwa członkowskie, które powiadomiły ją o postępowaniu krajowym na podstawie rozporządzenia (UE) 2019/452. Jeżeli wstępny przegląd wszczęto w odniesieniu do postępowania o udzielenie zamówienia, Komisja informuje również daną instytucję zamawiającą lub dany podmiot zamawiający.

3.   W przypadku gdy na podstawie wstępnego przeglądu Komisja ma wystarczające przesłanki świadczące o tym, że danemu przedsiębiorstwu przyznano subsydium zagraniczne, które zakłóca rynek wewnętrzny, wówczas:

4.   W przypadku gdy w toku wstępnego przeglądu Komisja stwierdzi, że nie ma wystarczających przesłanek do wszczęcia postępowania szczegółowego, ponieważ subsydium zagraniczne nie istnieje albo ponieważ nie ma wystarczających przesłanek świadczących o faktycznym lub potencjalnym zakłóceniu na rynku wewnętrznym, Komisja zamyka wstępny przegląd, powiadamia przedsiębiorstwo objęte postępowaniem i państwa członkowskie, które zostały powiadomione na podstawie ust. 2, oraz daną instytucję zamawiającą lub dany podmiot zamawiający, jeżeli wstępny przegląd rozpoczęto w odniesieniu do postępowania o udzielenie zamówienia.

1.   W toku postępowania szczegółowego Komisja przeprowadza dalszą ocenę subsydium zagranicznego, które wskazano w decyzji o wszczęciu postępowania szczegółowego, oraz dąży do uzyskania wszelkich informacji, które uzna za niezbędne zgodnie z art. 13, 14 i 15.

2.   W przypadku gdy Komisja ustali na podstawie art. 4–6, że dane subsydium zagraniczne zakłóca rynek wewnętrzny może przyjąć akt wykonawczy w formie decyzji nakładającej środki kompensacyjne (zwany dalej „decyzją nakładającą środki kompensacyjne”). Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

3.   W przypadku gdy Komisja ustali na podstawie art. 4–6, że dane subsydium zagraniczne zakłóca rynek wewnętrzny oraz gdy przedsiębiorstwo objęte postępowaniem zaproponuje zobowiązania, które Komisja uzna za odpowiednie i właściwe, aby całkowicie i skutecznie zaradzić zakłóceniu, Komisja może przyjąć akt wykonawczy w formie decyzji (zwany dalej „decyzją nakładającą zobowiązania”), aby nadać tym zobowiązaniom wiążący charakter dla przedsiębiorstwa. Decyzję akceptującą zwrot subsydium zagranicznego zgodnie z art. 7 ust. 6 uznaje się za decyzję nakładającą zobowiązania. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

4.   Komisja przyjmuje akt wykonawczy w formie decyzji o niezgłaszaniu sprzeciwu (zwany dalej „decyzją o niezgłaszaniu sprzeciwu”), w przypadku gdy stwierdzi, że:

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

5.   Komisja dokłada wszelkich starań, aby, o ile to możliwe, przyjąć decyzję w terminie 18 miesięcy od rozpoczęcia postępowania szczegółowego.

1.   Aby utrzymać konkurencję na rynku wewnętrznym i zapobiec nieodwracalnej szkodzie, Komisja może przyjąć akt wykonawczy w formie decyzji nakazującej zastosowanie środków tymczasowych, w przypadku gdy:

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

2.   Środki tymczasowe mogą w szczególności, ale nie wyłącznie, obejmować środki wymienione w art. 7 ust. 4 lit. a), c) i d). Środków tymczasowych nie można stosować w odniesieniu do postępowań o udzielenie zamówienia.

3.   Środki tymczasowe stosuje się albo przez określony okres, który może zostać przedłużony, o ile jest to konieczne i stosowne, albo aż do przyjęcia ostatecznej decyzji.

1.   Aby wykonać zadania powierzone jej przez niniejsze rozporządzenie, Komisja może zażądać przekazania informacji zgodnie z niniejszym artykułem.

2.   Komisja może zażądać od przedsiębiorstwa objętego postępowaniem przekazania wszelkich niezbędnych informacji, w tym informacji dotyczących jego oferty w postępowaniu o udzielenie zamówienia.

3.   Komisja może zażądać przekazania takich informacji również od innych przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw, w tym informacji dotyczących ich ofert w postępowaniu o udzielenie zamówienia, z należytym uwzględnieniem zasady proporcjonalności.

4.   We wniosku o przekazanie informacji na podstawie ust. 2 lub 3:

5.   Na wniosek Komisji państwa członkowskie przekazują jej wszelkie informacje niezbędne do wykonania zadań powierzonych jej przez niniejsze rozporządzenie. Ust. 4 lit. a) stosuje się odpowiednio.

6.   Komisja może zażądać przekazania wszelkich niezbędnych informacji także od państwa trzeciego. Ust. 4 lit. a) i c) stosuje się odpowiednio.

7.   Komisja może przesłuchać osobę fizyczną lub prawną, która wyrazi na to zgodę, w celu zgromadzenia informacji dotyczących przedmiotu postępowania. W przypadku gdy przesłuchanie nie jest prowadzone w pomieszczeniach Komisji, przez telefon ani za pomocą innych środków elektronicznych, Komisja przed przesłuchaniem:

1.   Aby wykonać zadania powierzone jej przez niniejsze rozporządzenie, Komisja może prowadzić wszelkie konieczne kontrole przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw.

2.   W przypadku gdy Komisja przystępuje do takiej kontroli, urzędnicy upoważnieni przez Komisję do prowadzenia kontroli są uprawnieni do:

3.   Przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw poddają się kontroli nakazanej przez Komisję w drodze decyzji. Urzędnicy i inne towarzyszące osoby upoważnione przez Komisję do prowadzenia kontroli wykonują swoje uprawnienia po okazaniu decyzji Komisji, w której:

4.   Komisja z odpowiednim wyprzedzeniem przed kontrolą powiadamia państwo członkowskie, na którego terytorium ma zostać przeprowadzona kontrola, o kontroli oraz o dacie jej rozpoczęcia.

5.   Urzędnicy i inne osoby upoważnione lub wyznaczone przez państwo członkowskie, na którego terytorium ma zostać przeprowadzona kontrola, na wniosek państwa członkowskiego lub Komisji aktywnie pomagają urzędnikom i innym towarzyszącym osobom upoważnionym przez Komisję. W tym celu przysługują im uprawnienia określone w ust. 2.

6.   W przypadku gdy urzędnicy lub inne towarzyszące osoby upoważnione przez Komisję stwierdzą, że przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw sprzeciwiają się kontroli w rozumieniu niniejszego artykułu, państwo członkowskie, na którego terytorium odbywa się kontrola, udziela im koniecznej pomocy i w stosownych przypadkach występuje o pomoc policji lub równorzędnego organu egzekwowania prawa, aby umożliwić tym osobom przeprowadzenie kontroli. Jeżeli pomoc przewidziana w niniejszym ustępie wymaga zezwolenia ze strony organu sądowego zgodnie z przepisami krajowymi, występuje się o wydanie takiego zezwolenia. O wydanie takiego zezwolenia można również wystąpić zapobiegawczo.

7.   Na wniosek Komisji państwo członkowskie przeprowadza na swoim terytorium kontrole lub inne czynności wyjaśniające przewidziane w prawie krajowym w celu ustalenia, czy istnieje subsydium zagraniczne zakłócające rynek wewnętrzny.

1.   Komisja może podjąć decyzję zgodnie z art. 10, 11, art. 25 ust. 3 lit. c) lub art. 31 ust. 2, na podstawie dostępnych faktów, jeżeli przedsiębiorstwo objęte postępowaniem lub państwo trzecie, które przyznało subsydium zagraniczne:

2.   W przypadku gdy przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw, państwo członkowskie lub państwo trzecie przekazały Komisji niepoprawne lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te nie są brane pod uwagę.

3.   W przypadku gdy przedsiębiorstwo, w tym przedsiębiorstwo publiczne, które jest bezpośrednio lub pośrednio kontrolowane przez państwo, nie przekazało informacji niezbędnych do ustalenia, czy dany wkład finansowy stanowi dla niego korzyść, można uznać, że przedsiębiorstwo to otrzymało taką korzyść.

4.   Wynik postępowania ustalony na podstawie dostępnych informacji może być mniej korzystny dla przedsiębiorstwa niż w przypadku, gdyby to przedsiębiorstwo współpracowało.

1.   Komisja może w drodze decyzji nałożyć grzywny lub okresowe kary pieniężne, w przypadku gdy przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw celowo lub przez zaniedbanie:

2.   Grzywny nałożone na podstawie ust. 1 nie mogą przekraczać 1 % łącznego obrotu danego przedsiębiorstwa lub danego związku przedsiębiorstw w poprzedzającym roku obrotowym.

3.   Okresowe kary pieniężne nałożone na podstawie ust. 1 nie mogą przekraczać 5 % średniego łącznego dziennego obrotu danego przedsiębiorstwa lub danego związku przedsiębiorstw w poprzedzającym roku obrotowym za każdy dzień roboczy spóźnienia i są naliczane od daty ustalonej w decyzji do czasu przedstawienia pełnych i poprawnych informacji, o których przekazanie zwróciła się Komisja, lub do czasu poddania się kontroli przez dane przedsiębiorstwo lub dany związek przedsiębiorstw.

4.   Przed przyjęciem decyzji zgodnie z ust. 1 lit. a) Komisja wyznaczy ostateczny termin dwóch tygodni na otrzymanie brakujących informacji od danego przedsiębiorstwa lub danego związku przedsiębiorstw.

5.   W przypadku gdy przedsiębiorstwo nie zastosuje się do decyzji nakładającej zobowiązania przewidzianej w art. 11 ust. 3, decyzji nakazującej zastosowanie środków tymczasowych przewidzianej w art. 12 lub decyzji nakładającej środki kompensacyjne przewidzianej w art. 11 ust. 2, Komisja może w drodze decyzji nałożyć:

Komisja może także nałożyć takie grzywny lub okresowe kary pieniężne, w przypadku gdy dane przedsiębiorstwo nie zastosuje się do decyzji przyjętej na podstawie art. 11, 25 lub 31, która zobowiązuje je do poinformowania Komisji, na podstawie art. 8, o jego przyszłym udziale w koncentracjach lub postępowaniach o udzielenie zamówienia.

6.   Ustalając kwotę grzywny lub okresowej kary pieniężnej, Komisja bierze pod uwagę charakter, wagę i czas trwania naruszenia, z należytym uwzględnieniem zasad proporcjonalności i stosowności.

7.   W przypadku gdy dane przedsiębiorstwo lub dany związek przedsiębiorstw spełniły obowiązek, którego wykonanie miała zapewnić okresowa kara pieniężna, Komisja może obniżyć ostateczną kwotę okresowej kary pieniężnej w stosunku do kwoty wynikającej z pierwotnej decyzji nakładającej okresowe kary pieniężne.

1.   Komisja może cofnąć decyzję przyjętą na podstawie art. 11 ust. 2, 3 lub 4, art. 25 ust. 3 i art. 31 ust. 1, 2 lub 3 i przyjąć nowy akt wykonawczy w formie decyzji w dowolnym z poniższych przypadków:

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

2.   Cofnięcie decyzji i przyjęcie nowej decyzji przez Komisję na podstawie ust. 1 nie wpływa na decyzję instytucji zamawiającej lub podmiotu zamawiającego o udzieleniu zamówienia. Nie wpływa to także na zamówienie już udzielone w następstwie takiej decyzji o udzieleniu.

1.   Do celów niniejszego rozporządzenia uznaje się, że koncentracja występuje w przypadku, gdy trwała zmiana kontroli wynika z jednego z poniższych działań:

2.   Utworzenie spółki joint venture pełniącej w sposób trwały wszystkie funkcje samodzielnego podmiotu gospodarczego stanowi koncentrację w rozumieniu ust. 1.

3.   Do celów niniejszego rozporządzenia uznaje się, że „koncentracja podlegająca zgłoszeniu” występuje wtedy, gdy w przypadku koncentracji:

4.   Uznaje się, że koncentracja nie występuje, w przypadku gdy:

Okres jednego roku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a), może zostać wydłużony przez Komisję działającą na wniosek, w przypadku gdy dane instytucje lub firmy mogą udowodnić, że zbycie nie było racjonalnie możliwe w ciągu tego okresu.

5.   Podstawę kontroli stanowią prawa, umowy lub inne środki, które oddzielnie bądź wspólnie i z uwzględnieniem okoliczności faktycznych lub prawnych, dają możliwość wywierania decydującego wpływu na przedsiębiorstwo, w szczególności przez:

6.   Kontrolę przejmują osoby lub przedsiębiorstwa, które:

1.   Koncentracje podlegające zgłoszeniu zgłasza się Komisji przed ich dokonaniem i po zawarciu umowy, ogłoszeniu publicznej oferty lub przejęciu pakietu kontrolnego.

2.   Przedmiotowe przedsiębiorstwa mogą również dokonać zgłoszenia proponowanej koncentracji, gdy wykażą Komisji szczerą intencję zawarcia umowy lub, w przypadku publicznej oferty, gdy podały do publicznej wiadomości zamiar złożenia takiej oferty, pod warunkiem że zamierzona umowa lub oferta doprowadziłyby do koncentracji podlegającej zgłoszeniu zgodnie z ust. 1.

3.   Koncentracja polegająca na połączeniu w rozumieniu art. 20 ust. 1 lit. a) lub na przejęciu wspólnej kontroli w rozumieniu art. 20 ust. 1 lit. b) zgłaszana jest wspólnie przez strony uczestniczące w połączeniu lub przez strony przejmujące wspólną kontrolę, w zależności od przypadku. We wszystkich innych przypadkach zgłoszenie jest dokonywane przez osobę lub przedsiębiorstwo przejmujące kontrolę nad całością lub częścią co najmniej jednego przedsiębiorstwa.

4.   Jeżeli dane przedsiębiorstwa nie wywiążą się z obowiązku zgłoszenia, Komisja może poddać koncentrację podlegającą zgłoszeniu przeglądowi na podstawie niniejszego rozporządzenia, wzywając do zgłoszenia koncentracji. W takiej sytuacji Komisja nie jest związana terminami, o których mowa w art. 24 ust. 1 i 4.

5.   Komisja może wezwać do uprzedniego zgłoszenia dowolnej koncentracji, która nie jest koncentracją podlegającą zgłoszeniu w rozumieniu art. 20, w dowolnym momencie przed jej dokonaniem, w przypadku gdy Komisja podejrzewa, że danym przedsiębiorstwom w okresie trzech lat poprzedzających koncentrację mogły zostać przyznane subsydia zagraniczne. Do celów niniejszego rozporządzenia taką koncentrację uznaje się za koncentrację podlegającą zgłoszeniu.

1.   Łączny obrót obejmuje kwoty uzyskane przez dane przedsiębiorstwa w poprzednim roku obrotowym ze sprzedaży produktów i świadczenia usług składających się na normalną działalność tych przedsiębiorstw po odliczeniu rabatów związanych ze sprzedażą, podatku od wartości dodanej i innych podatków bezpośrednio związanych z obrotem. Łączny obrót danego przedsiębiorstwa nie obejmuje sprzedaży produktów ani świadczenia usług pomiędzy przedsiębiorstwami, o których mowa w ust. 4.

Obrót w Unii obejmuje produkty sprzedawane i usługi świadczone przedsiębiorstwom lub konsumentom w Unii.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy koncentracja polega na przejęciu części co najmniej jednego przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy części te stanowią podmiot prawny, bierze się pod uwagę, w odniesieniu do sprzedawcy lub sprzedawców, wyłącznie obrót przypadający na części będące przedmiotem koncentracji.

Jednak dwie transakcje lub więcej transakcji w rozumieniu akapitu pierwszego niniejszego ustępu, które mają miejsce na przestrzeni dwóch lat między tymi samymi osobami lub przedsiębiorstwami, traktuje się jako jedną i tę samą koncentrację zachodzącą w dniu ostatniej transakcji.

3.   Zamiast obrotu stosuje się:

Do celów lit. a), w przypadku instytucji kredytowej lub instytucji finansowej obrót w Unii obejmuje pozycje dochodu, zgodnie z definicją podaną w tej literze, wypracowane przez oddział lub filię tej instytucji utworzone w Unii.

Do celów lit. b), w przypadku zakładu ubezpieczeń obrót w Unii obejmuje składki brutto otrzymane od rezydentów Unii.

4.   Bez uszczerbku dla ust. 2, łączny obrót danego przedsiębiorstwa oblicza się, sumując odpowiednie wielkości obrotu:

5.   W przypadku gdy dane przedsiębiorstwa wspólnie posiadają prawa lub uprawnienia, o których mowa w ust. 4 lit. b), przy obliczaniu łącznego obrotu danych przedsiębiorstw:

1.   Koncentracji podlegającej zgłoszeniu nie można dokonać przed jej zgłoszeniem.

Ponadto, gdy Komisja:

Okres, o którym mowa w lit. a) i b), rozpoczyna się w następnym dniu roboczym po otrzymaniu pełnego zgłoszenia lub przyjęciu stosownej decyzji przez Komisję.

2.   Ust. 1 nie stanowi przeszkody w realizacji publicznej oferty lub serii transakcji w obrocie papierami wartościowymi, łącznie z tymi wymienialnymi na inne papiery wartościowe dopuszczone do obrotu na rynku takim jak giełda papierów wartościowych, dzięki czemu kontrola jest przejmowana od różnych sprzedających, pod warunkiem że:

3.   Komisja może, na wniosek, udzielić odstępstwa od zobowiązań określonych w ust. 1 lub 2. We wniosku o udzielenie odstępstwa umieszcza się jego uzasadnienie. Przy podejmowaniu decyzji w sprawie wniosku Komisja bierze pod uwagę w szczególności skutki zawieszenia dla co najmniej jednego z przedsiębiorstw uczestniczących w koncentracji lub dla strony trzeciej, a także wynikające z koncentracji ryzyko zakłócenia na rynku wewnętrznym. Takiego odstępstwa można udzielić pod pewnymi warunkami i po wypełnieniu pewnych zobowiązań, aby zapewnić brak zakłóceń na rynku wewnętrznym. O odstępstwo można się ubiegać i może ono zostać udzielone w dowolnym momencie przed zgłoszeniem albo po przeprowadzeniu transakcji.

4.   Terminy przewidziane w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu ulegają przedłużeniu, jeżeli dane przedsiębiorstwa złożą odpowiedni wniosek nie później niż 15 dni roboczych od dnia rozpoczęcia postępowania szczegółowego na podstawie art. 10. Przedsiębiorstwa te mogą złożyć tylko jeden taki wniosek.

Za zgodą danych przedsiębiorstw Komisja może przedłużyć terminy przewidziane w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu w dowolnym momencie po rozpoczęciu postępowania szczegółowego.

Całkowity czas przedłużenia lub przedłużeń terminów na podstawie niniejszego ustępu nie może przekroczyć 20 dni roboczych.

5.   Komisja może wyjątkowo zawiesić bieg terminów przewidzianych w ust. 1, w przypadku gdy przedsiębiorstwa nie przekazały jej pełnych informacji, których wymagała na podstawie art. 13, lub odmówiły poddania się kontroli nakazanej w decyzji przyjętej na podstawie art. 14.

6.   Komisja może przyjąć decyzję na podstawie art. 25 ust. 3, nie będąc związaną terminami, o których mowa w ust. 1 i 4 niniejszego artykułu, w przypadku gdy:

7.   Transakcja przeprowadzona z naruszeniem ust. 1 zostaje uznana za ważną dopiero po przyjęciu decyzji na podstawie art. 25 ust. 3.

8.   Niniejszy artykuł nie wpływa na ważność transakcji w obrocie papierami wartościowymi, łącznie z tymi wymienialnymi na inne papiery wartościowe, dopuszczonymi do obrotu na rynku takim jak giełda papierów wartościowych, chyba że kupujący i sprzedający wiedzieli lub powinni byli wiedzieć, że transakcji dokonano z naruszeniem ust. 1.

1.   Art. 10, art. 11 ust. 1, 3 i 4, art. 12–16 i 18 mają zastosowanie do zgłoszonych koncentracji.

2.   Zgodnie z art. 10 ust. 3 Komisja może wszcząć postępowanie szczegółowe nie później niż 25 dni roboczych po otrzymaniu pełnego zgłoszenia.

3.   Po przeprowadzeniu postępowania szczegółowego Komisja przyjmuje akt wykonawczy w formie jednej z następujących decyzji:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

4.   Decyzje podjęte na podstawie ust. 3 przyjmuje się w terminie 90 dni roboczych od dnia rozpoczęcia postępowania szczegółowego, który to termin w indywidualnych przypadkach można przedłużyć na podstawie art. 24 ust. 1 lit. b), ust. 4 i 5. Jeżeli Komisja nie przyjmie decyzji w tym terminie, dane przedsiębiorstwa mogą dokonać koncentracji.

5.   W każdym z wniosków o przekazanie informacji skierowanym do przedsiębiorstwa Komisja określa, czy terminy zostaną zawieszone na podstawie art. 24 ust. 5, jeżeli przedsiębiorstwo nie przekaże pełnych informacji w wyznaczonym terminie.

6.   W przypadku gdy Komisja stwierdzi, że dokonano już koncentracji podlegającej zgłoszeniu na podstawie art. 21 ust. 1 lub zgłoszonej na wniosek Komisji na podstawie art. 21 ust. 5 i że subsydia zagraniczne w tej koncentracji zakłócają rynek wewnętrzny w rozumieniu art. 4, 5 i 6, może ona przyjąć jeden z następujących środków:

Komisja może wprowadzić środki, o których mowa w lit. a) i b) niniejszego ustępu, w drodze decyzji przyjętej na podstawie ust. 3 lit. c) niniejszego artykułu albo w drodze osobnej decyzji.

Komisja może w drodze decyzji przyjąć akt wykonawczy w formie decyzji w sprawie dowolnego ze środków, o których mowa w lit. a) lub b) niniejszego ustępu, w przypadku gdy stwierdzi, że koncentracji dokonano z naruszeniem decyzji przyjętej na podstawie ust. 3 lit. a) niniejszego artykułu, w której stwierdzono, że w przypadku braku zobowiązań koncentracja spełniłaby kryterium określone w ust. 3 lit. c) niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

7.   Komisja może też przyjąć akt wykonawczy w formie decyzji nakazującej zastosowanie środków tymczasowych, o których mowa w art. 12, w przypadku gdy:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

1.   Komisja może nakładać grzywny lub okresowe kary pieniężne określone w art. 17.

2.   Komisja może również w drodze decyzji nałożyć na dane przedsiębiorstwa grzywny nieprzekraczające 1 % ich łącznego obrotu w poprzedzającym roku obrotowym, w przypadku gdy celowo lub przez zaniedbanie przekazały one w zgłoszeniu na podstawie art. 21, lub w jego uzupełnieniu, niepoprawne lub wprowadzające w błąd informacje.

3.   Komisja może również w drodze decyzji nałożyć na dane przedsiębiorstwa grzywny nieprzekraczające 10 % ich łącznego obrotu w poprzedzającym roku obrotowym, w przypadku gdy przedsiębiorstwa te celowo lub przez zaniedbanie:

1.   Do celów niniejszego rozporządzenia uznaje się, że w kontekście postępowania o udzielenie zamówienia zagraniczny wkład finansowy podlegający zgłoszeniu występuje w przypadku gdy:

2.   W przypadku gdy instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający postanawiają podzielić dane zamówienie na części, uznaje się, że podlegający zgłoszeniu zagraniczny wkład finansowy w kontekście postępowania o udzielenie zamówienia występuje w przypadku, gdy szacunkowa wartość zamówienia bez VAT przekracza próg określony w ust. 1 lit. a), a wartość danej części lub łączna wartość wszystkich części, o które ubiega się oferent, jest równa 125 mln EUR lub wyższa i zagraniczny wkład finansowy jest równy progowi określonemu w ust. 1 lit. b) lub wyższy.

3.   Procedury udzielania zamówień wchodzące w zakres dyrektywy 2009/81/WE nie są objęte niniejszym rozdziałem.

4.   Postępowania o udzielenie zamówienia przewidziane w art. 32 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2014/24/UE i art. 50 lit. d) dyrektywy 2014/25/UE są objęte przepisami rozdziału 2 niniejszego rozporządzenia i są wyłączone z zakresu stosowania rozdziału 4 niniejszego rozporządzenia.

5.   Na zasadzie odstępstwa od art. 29 ust. 1 w przypadku gdy roboty budowlane, dostawy lub usługi mogą zostać zrealizowane wyłącznie przez określonego wykonawcę zgodnie z art. 31 ust. 4 dyrektywy 2014/23/UE, art. 32 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/24/UE i art. 50 lit. c) dyrektywy 2014/25/UE, a szacunkowa wartość zamówienia jest równa wartości określonej w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu lub wyższa niż ta wartość, wykonawcy składający ofertę lub wniosek o dopuszczenie do udziału informują Komisję o wszystkich zagranicznych wkładach finansowych, jeżeli spełniony jest warunek określony w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu. Bez uszczerbku dla możliwości wszczęcia przeglądu na podstawie rozdziału 2 niniejszego rozporządzenia przekazania takich informacji nie uznaje się za zgłoszenie i nie podlega ono postępowaniom prowadzonym na podstawie niniejszego rozdziału.

6.   Instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający informują w ogłoszeniu o zamówieniu lub, w przypadku postępowania bez uprzedniej publikacji, w dokumentach zamówienia, że wykonawcy objęci są obowiązkiem zgłoszeniowym określonym w art. 29. Jednak brak takiej informacji jest bez uszczerbku dla stosowania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do zamówień wchodzących w zakres jego stosowania.

1.   Jeżeli warunki zgłoszenia zagranicznych wkładów przewidziane w art. 28 ust. 1 i 2 są spełnione, wykonawcy uczestniczący w postępowaniu o udzielenie zamówienia powiadamiają instytucję zamawiającą lub podmiot zamawiający o wszystkich zagranicznych wkładach finansowych określonych w art. 28 ust. 1 lit. b). We wszystkich innych przypadkach wykonawcy wymieniają w oświadczeniu wszystkie otrzymane zagraniczne wkłady finansowe i potwierdzają, że otrzymane zagraniczne wkłady finansowe nie podlegają zgłoszeniu zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. b). W procedurze otwartej zgłoszenie lub oświadczenie przedkłada się wyłącznie raz, w momencie złożenia oferty. W postępowaniu wieloetapowym zgłoszenie lub oświadczenie przedkłada się dwukrotnie: najpierw z wnioskiem o dopuszczenie do udziału, a potem jako zaktualizowane zgłoszenie lub zaktualizowane oświadczenie wraz ze złożoną ofertą lub ostateczną ofertą.

2.   Jak tylko zgłoszenie lub oświadczenie zostaną przedłożone, instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający niezwłocznie przekazują je Komisji.

3.   W przypadku gdy we wniosku o dopuszczenie do udziału lub w ofercie brakuje zgłoszenia lub oświadczenia, instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający mogą zwrócić się do danych wykonawców o przedłożenie stosownego dokumentu w terminie 10 dni roboczych. Oferty lub wnioski o dopuszczenie do udziału, które są przekazywane przez wykonawców objętych obowiązkami określonymi w niniejszym artykule, a którym nie towarzyszy zgłoszenie ani oświadczenie przedłożone zgodnie z ust. 1, mimo wniosku instytucji zamawiającej lub podmiotu zamawiającego złożonego zgodnie z niniejszym ustępem, są uznawane za nieprawidłowe i zostają odrzucone przez instytucję zamawiającą lub podmiot zamawiający. Instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający informują Komisję o takim odrzuceniu.

4.   Komisja bez zbędnej zwłoki bada treść otrzymanego zgłoszenia. W przypadku gdy Komisja stwierdzi, że zgłoszenie jest niepełne, informuje o tym instytucję zamawiającą lub podmiot zamawiający oraz danego wykonawcę i żąda, aby wykonawca uzupełnił treść zgłoszenia w terminie 10 dni roboczych. W przypadku gdy zgłoszenie towarzyszące ofercie lub wnioskowi o dopuszczenie do udziału pozostaje niepełne mimo wniosku złożonego przez Komisję zgodnie z niniejszym ustępem, Komisja przyjmuje decyzję, w której ogłasza, że oferta jest nieprawidłowa. W decyzji tej Komisja zwraca się także do instytucji zamawiającej lub podmiotu zamawiającego o przyjęcie decyzji odrzucającej taką nieprawidłową ofertę lub wniosek o dopuszczenie do udziału.

5.   Obowiązek zgłaszania zagranicznych wkładów finansowych wynikający z niniejszego artykułu ma zastosowanie do wykonawców, grup wykonawców, o których mowa w art. 26 ust. 2 dyrektywy 2014/23/UE, art. 19 ust. 2 dyrektywy 2014/24/UE oraz art. 37 ust. 2 dyrektywy 2014/25/UE, a także głównych podwykonawców i głównych dostawców, którzy są znani na etapie składania pełnego zgłoszenia lub oświadczenia lub pełnego zaktualizowanego zgłoszenia lub oświadczenia. Do celów niniejszego rozporządzenia podwykonawcę lub dostawcę uznaje się za głównego, w przypadku gdy jego uczestnictwo zapewnia kluczowe elementy realizacji zamówienia, oraz w każdym przypadku, gdy udział ekonomiczny jego wkładu przekracza 20 % wartości złożonej oferty.

6.   W imieniu grup wykonawców, głównych podwykonawców i głównych dostawców, główny wykonawca w rozumieniu dyrektyw 2014/24/UE i 2014/25/UE lub główny koncesjonariusz w rozumieniu dyrektywy 2014/23/UE zapewniają przedłożenie zgłoszenia lub oświadczenia. Do celów art. 33 główny wykonawca lub główny koncesjonariusz są odpowiedzialni wyłącznie za prawdziwość danych związanych z ich własnymi zagranicznymi wkładami finansowymi.

7.   W przypadku gdy podczas analizowania ofert instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający podejrzewają istnienie subsydiów zagranicznych, mimo iż zostało przedłożone oświadczenie, niezwłocznie informują o takich podejrzeniach Komisję. Bez uszczerbku dla określonych w dyrektywach 2014/24/UE i 2014/25/UE uprawnień instytucji zamawiających lub podmiotów zamawiających, w celu przeanalizowania, czy dana oferta jest rażąco tania, instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający nie dokonują oceny, czy dana oferta jest rażąco tania, w przypadku gdy taka ocena byłaby wszczęta wyłącznie na podstawie podejrzeń wskazujących na możliwe istnienie subsydiów zagranicznych. W przypadku gdy Komisja stwierdza, że dana oferta nie jest niezasadnie korzystna w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, powiadamia o tym odpowiednią instytucję zamawiającą lub odpowiedni podmiot zamawiający. Inne osoby prawne lub fizyczne mogą zgłaszać Komisji informacje dotyczące subsydiów zagranicznych zakłócających rynek wewnętrzny i mogą informować o podejrzeniach, że prawdopodobnie przedłożono fałszywe oświadczenie.

8.   Bez uszczerbku dla przysługującej Komisji możliwości rozpoczęcia procedury z urzędu, w przypadku gdy Komisja podejrzewa, że dany wykonawca mógł skorzystać z subsydiów zagranicznych w ciągu trzech lat poprzedzających złożenie oferty lub wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia, może ona przed udzieleniem zamówienia zażądać zgłoszenia zagranicznych wkładów finansowych przekazanych temu wykonawcy przez państwa trzecie w ramach postępowania o udzielenie zamówienia, które nie podlega zgłoszeniu na podstawie art. 28 ust. 1 ani nie wchodzi w zakres stosowania art. 30 ust. 4. Jeżeli Komisja zażąda zgłoszenia takiego wkładu finansowego, jest on uznawany za zagraniczny wkład finansowy podlegający zgłoszeniu w kontekście postępowania o udzielenie zamówienia i podlega przepisom rozdziału 4.

1.   Art. 10, art. 11 ust. 1, 3 i 4, art. 13, 14, 15, 16, 18 i 23 mają zastosowanie do zgłoszonych wkładów finansowych w kontekście postępowań o udzielenie zamówienia.

2.   Komisja przeprowadza wstępny przegląd nie później niż 20 dni roboczych po otrzymaniu pełnego zgłoszenia. W należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może jednokrotnie przedłużyć ten termin o 10 dni roboczych.

3.   Komisja podejmuje decyzję, czy wszcząć postępowanie szczegółowe w terminie wyznaczonym na przeprowadzenie wstępnego przeglądu i niezwłocznie informuje danego wykonawcę oraz instytucję zamawiającą lub podmiot zamawiający.

4.   W przypadku gdy Komisja zamknęła wstępny przegląd bez przyjęcia decyzji i otrzymuje nowe informacje pozwalające jej podejrzewać, że przedłożone zgłoszenie lub oświadczenie były niepełne, lub w przypadku gdy takie zgłoszenie lub oświadczenie nie zostały przekazane Komisji, może ona zażądać dodatkowych informacji zgodnie z art. 29 ust. 4. Komisja może ponownie otworzyć wstępny przegląd na podstawie tych nowych informacji. W przypadku gdy wstępny przegląd zostaje wszczęty na podstawie niniejszego rozdziału i bez uszczerbku dla możliwości wszczęcia, w razie konieczności, wstępnego przeglądu na podstawie rozdziału 2, punkt początkowy do celów określenia okresu realizacji wstępnego przeglądu przypada w momencie otrzymania przez Komisję nowego zgłoszenia lub oświadczenia.

5.   Komisja może przyjąć decyzję zamykającą postępowanie szczegółowe nie później niż 110 dni roboczych od daty otrzymania pełnego zgłoszenia. Okres ten może zostać przedłużony jednokrotnie o 20 dni roboczych po konsultacji z instytucją zamawiającą lub podmiotem zamawiającym w należycie uzasadnionych wyjątkowych przypadkach, w tym w przypadku postępowań, o których mowa w ust. 6, lub w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a) i b).

6.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2, w przypadku gdy postępowanie o udzielenie zamówienia jest postępowaniem wieloetapowym, Komisja bada pełne zgłoszenie przedłożone wraz z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w ciągu 20 dni roboczych od daty otrzymania tego zgłoszenia, nie zamykając wstępnego przeglądu ani nie przyjmując decyzji o rozpoczęciu postępowania szczegółowego. Po upływie 20 dni roboczych wstępny przegląd zostaje zawieszony do czasu złożenia ostatecznej oferty lub oferty w przypadku procedury ograniczonej. Po złożeniu oferty lub ostatecznej oferty zawierających pełne zaktualizowane zgłoszenie wstępny przegląd zostaje wznowiony i Komisja ma 20 dni roboczych na jego sfinalizowanie z uwzględnieniem dodatkowych informacji. Komisja przyjmuje decyzję zamykającą ewentualne późniejsze postępowanie szczegółowe w ciągu 90 dni roboczych od daty przedłożenia pełnego zaktualizowanego zgłoszenia.

1.   W przypadku gdy Komisja, po przeprowadzeniu postępowania szczegółowego, stwierdzi, że wykonawca korzysta z subsydium zagranicznego, które zakłóca rynek wewnętrzny w rozumieniu art. 4, 5 i 6, oraz gdy dany wykonawca proponuje zobowiązania, które całkowicie i skutecznie zaradzają zakłóceniom na rynku wewnętrznym, przyjmuje akt wykonawczy w formie decyzji nakładającej zobowiązania na podstawie art. 11 ust. 3. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

2.   W przypadku gdy dany wykonawca nie proponuje zobowiązań lub gdy Komisja uznaje, że zobowiązania, o których mowa w ust. 1, nie są ani odpowiednie ani wystarczające do całkowitego i skutecznego zaradzenia zakłóceniom, Komisja przyjmuje akt wykonawczy w formie decyzji zakazującej udzielenia zamówienia danemu wykonawcy (zwany dalej „decyzja zakazującą udzielenia zamówienia”). Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2. W następstwie tej decyzji instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający odrzucają ofertę.

3.   W przypadku gdy Komisja po przeprowadzeniu postępowania szczegółowego nie stwierdzi, że dany wykonawca korzysta z subsydium zagranicznego, które zakłóca rynek wewnętrzny, przyjmuje akt wykonawczy w formie decyzji na podstawie art. 11 ust. 4. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

4.   W wyniku oceny przeprowadzonej na podstawie art. 6 nie wprowadza się zmian do złożonych przez wykonawcę oferty lub ostatecznej oferty, które są niezgodne z prawem Unii.

1.   Podczas wstępnego przeglądu i postępowania szczegółowego wszystkie kroki proceduralne w postępowaniu o udzielenie zamówienia mogą być kontynuowane, z wyjątkiem udzielenia zamówienia.

2.   Jeżeli na podstawie art. 30 ust. 3 Komisja przyjmuje decyzję o rozpoczęciu postępowania szczegółowego, zamówienie nie zostaje udzielone wykonawcy przedkładającemu zgłoszenie na podstawie art. 29, dopóki Komisja nie podejmie decyzji na podstawie art. 31 ust. 3 lub dopóki nie upłyną terminy określone w art. 30 ust. 5 lub 6. Jeżeli Komisja nie przyjmie decyzji w mającym zastosowanie terminie, zamówienie może zostać udzielone dowolnemu wykonawcy, w tym wykonawcy przedkładającemu zgłoszenie.

3.   W przypadku gdy instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający stwierdzą, że ofertę najkorzystniejszą ekonomicznie złożył wykonawca, który przedłożył oświadczenie w rozumieniu art. 29, i w przypadku gdy Komisja nie rozpoczęła przeglądu zgodnie z art. 29 ust. 8, art. 30 ust. 3 lub 4, zamówienie może zostać udzielone wykonawcy składającemu taką ofertę, zanim Komisja przyjmie którąkolwiek z decyzji, o których mowa w art. 31, lub zanim upłyną terminy określone w art. 30 ust. 2, 5 lub 6 lub zanim Komisja przyjmie którąkolwiek z decyzji, o których mowa w art. 31 w odniesieniu do innych ofert objętych postępowaniem.

4.   W przypadku przyjęcia przez Komisję decyzji na podstawie art. 31 ust. 2 w odniesieniu do oferty, którą instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający uznały za ofertę najkorzystniejszą ekonomicznie, zamówienie może zostać udzielone wykonawcy, który złożył kolejną najlepszą ofertę i którego nie dotyczy decyzja na podstawie art. 31 ust. 2.

5.   W przypadku gdy Komisja przyjmuje decyzję na podstawie art. 31 ust. 1 lub 3, zamówienie może zostać udzielone dowolnemu wykonawcy, który złożył ofertę najkorzystniejszą ekonomicznie, w tym, w zależności od przypadku, wykonawcy, który przedłożył zgłoszenie na podstawie art. 29.

6.   Instytucja zamawiająca lub podmiot zamawiający bez zbędnej zwłoki informują Komisję o decyzjach związanych z unieważnieniem postępowania o udzielenie zamówienia, odrzuceniem oferty lub wniosku o dopuszczenie do udziału złożonych przez danego wykonawcę, złożeniem przez danego wykonawcę nowej oferty lub udzieleniem zamówienia.

7.   W odniesieniu do wszystkich wykonawców uczestniczących w postępowaniu o udzielenie zamówienia przestrzega się zasad regulujących postępowania o udzielenie zamówienia, w tym zasady proporcjonalności, niedyskryminacji, równego traktowania, przejrzystości i konkurencji. Fakt prowadzenia postępowania w sprawie subsydiów zagranicznych na podstawie niniejszego rozporządzenia nie może skutkować traktowaniem danych wykonawców w sposób sprzeczny z tymi zasadami przez instytucję zamawiającą lub podmiot zamawiający. Do wykonawców mają zastosowanie wymogi prawa ochrony środowiska, prawa socjalnego i prawa pracy zgodnie z dyrektywami 2014/23/UE, 2014/24/UE i 2014/25/UE lub innymi przepisami prawa Unii.

8.   Bieg terminów, o których mowa w niniejszym rozdziale, rozpoczyna się w następnym dniu roboczym po otrzymaniu zgłoszenia lub przyjęciu stosownej decyzji przez Komisję.

1.   Komisja może nakładać grzywny lub okresowe kary pieniężne określone w art. 17.

2.   Komisja może również, w drodze decyzji nałożyć na danych wykonawców grzywny nieprzekraczające 1 % ich łącznego obrotu w poprzedzającym roku obrotowym, w przypadku gdy celowo lub przez zaniedbanie przekazali oni w zgłoszeniu lub oświadczeniu na podstawie art. 29, lub w ich uzupełnieniu, niepoprawne lub wprowadzające w błąd informacje.

3.   Komisja może, w drodze decyzji nałożyć na danych wykonawców grzywny nieprzekraczające 10 % ich łącznego obrotu w poprzedzającym roku obrotowym, w przypadku gdy celowo lub przez zaniedbanie wykonawcy ci:

1.   Wkład finansowy zgłoszony w kontekście koncentracji na podstawie art. 21 lub w kontekście postępowania o udzielenie zamówienia na podstawie art. 29 może mieć znaczenie i może zostać oceniony na podstawie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do innej działalności gospodarczej.

2.   Wkład finansowy oceniony w kontekście procedury z urzędu w odniesieniu do konkretnej działalności gospodarczej na podstawie art. 10 lub 11 może mieć znaczenie i może zostać oceniony na podstawie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do innej działalności gospodarczej.

1.   W przypadku gdy państwo członkowskie uzna, że może istnieć subsydium zagraniczne mogące zakłócać rynek wewnętrzny, przekazuje informację o tym Komisji. Na podstawie tej informacji Komisja może postanowić o rozpoczęciu wstępnego przeglądu na podstawie art. 10 lub zażądać zgłoszenia na podstawie art. 21 ust. 5 lub art. 29 ust. 8.

2.   Osoba fizyczna lub prawna lub stowarzyszenia mogą przekazywać Komisji informacje, które mogą posiadać na temat subsydiów zagranicznych mogących zakłócać rynek wewnętrzny. Na podstawie tych informacji Komisja może postanowić o rozpoczęciu wstępnego przeglądu na podstawie art. 10 lub zażądać zgłoszenia na podstawie art. 21 ust. 5 lub art. 29 ust. 8.

3.   Komisja udostępnia państwom członkowskim i odpowiednim instytucjom zamawiającym lub podmiotom zamawiającym, za pośrednictwem specjalnej elektronicznej bazy danych, niepoufne wersje wszystkich decyzji przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

1.   W przypadku gdy dostępne Komisji informacje potwierdzają uzasadnione podejrzenie, że subsydia zagraniczne w konkretnym sektorze, na rzecz konkretnego rodzaju działalności gospodarczej lub oparte na konkretnym instrumencie subsydyjnym mogą zakłócać rynek wewnętrzny, Komisja może przeprowadzić badanie rynku dotyczące konkretnego sektora, konkretnego rodzaju działalności gospodarczej lub dotyczące wykorzystania danego instrumentu subsydyjnego. W trakcie tego badania rynku Komisja może zażądać od danych przedsiębiorstw lub danych związków przedsiębiorstw przekazania niezbędnych informacji i może przeprowadzić niezbędne kontrole. Komisja może również zażądać od państw członkowskich lub danego państwa trzeciego przekazania informacji.

2.   W stosownych przypadkach Komisja publikuje sprawozdanie na temat wyników badania rynku dotyczącego konkretnych sektorów, konkretnych rodzajów działalności gospodarczej lub konkretnych instrumentów subsydyjnych i zwraca się o zgłaszanie uwag.

3.   Komisja może wykorzystywać informacje uzyskane z takich badań rynku w ramach procedur prowadzonych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

4.   Do badań rynku mają zastosowanie art. 13, 14, 15 i 17.

1.   W przypadku gdy w następstwie badania rynku przeprowadzonego na podstawie art. 36 Komisja podejrzewa istnienie powtarzających się subsydiów zagranicznych zakłócających rynek wewnętrzny lub w przypadku gdy w wyniku kilku działań kontrolnych prowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia stwierdzono istnienie subsydiów zagranicznych zakłócających rynek wewnętrzny przyznanych przez to samo państwo trzecie, Komisja może nawiązać dialog z tym państwem trzecim w celu zbadania możliwości doprowadzenia do wstrzymania lub zmiany takich subsydiów w celu wyeliminowania ich zakłócających skutków na rynku wewnętrznym. Komisja informuje Parlament Europejski i Radę o rozwoju danej sytuacji.

2.   Dialog z państwem trzecim nie uniemożliwia Komisji podjęcia działań na podstawie niniejszego rozporządzenia. Dialog nie dotyczy indywidualnych środków przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

1.   Uprawnienia Komisji przewidziane w art. 10 i 11 podlegają terminowi przedawnienia wynoszącemu 10 lat, rozpoczynającemu bieg w dniu, w którym przedsiębiorstwu przyznano subsydium zagraniczne. Działanie podjęte przez Komisję na podstawie art. 10, 13, 14 lub 15 w odniesieniu do subsydium zagranicznego powoduje przerwanie biegu terminu przedawnienia. Po każdej przerwie dziesięcioletni termin przedawnienia zaczyna biec od nowa.

2.   Uprawnienia Komisji do nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych na podstawie art. 17, 26 i 33 podlegają terminowi przedawnienia wynoszącemu trzy lata, rozpoczynającemu bieg w dniu, w którym miało miejsce naruszenie, o którym mowa w art. 17, 26 lub 33. W przypadku ciągłych lub powtarzających się naruszeń bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się w dniu zaprzestania naruszenia. Działanie podjęte przez Komisję w odniesieniu do naruszenia, o którym mowa w art. 17, 26 lub 33, powoduje przerwanie biegu terminu przedawnienia w odniesieniu do nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych. Po każdej przerwie trzyletni termin przedawnienia zaczyna biec od nowa.

3.   Uprawnienia Komisji do egzekwowania decyzji nakładających grzywny lub okresowe kary pieniężne na podstawie art. 17, 26 i 33 podlegają terminowi przedawnienia wynoszącemu pięć lat, rozpoczynającemu bieg w dniu, w którym została przyjęta decyzja Komisji nakładająca grzywny lub okresowe kary pieniężne. Wszelkie działania podjęte przez Komisję lub państwo członkowskie działające na wniosek Komisji, mające na celu wyegzekwowanie zapłaty grzywny lub okresowej kary pieniężnej, przerywają bieg terminu przedawnienia. Po każdej przerwie pięcioletni termin przedawnienia zaczyna biec od nowa.

4.   Termin przedawnienia upływa najpóźniej w dniu, w którym upłynął okres dwukrotnie dłuższy od okresu przedawnienia, jeżeli Komisja nie przyjęła:

5.   Termin przedawnienia zostaje zawieszony na okres, w którym decyzja Komisji jest przedmiotem postępowania toczącego się przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

1.   Przedsiębiorstwo nie może realizować operacji finansowych ani umów w celu obejścia wymogów dotyczących zgłaszania określonych w art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 29 ust. 1, 5 i 8.

2.   Jeżeli Komisja podejrzewa, że przedsiębiorstwo stosowało lub stosuje praktykę, o której mowa w ust. 1, może zażądać od tego przedsiębiorstwa przekazania informacji, które Komisja uważa za konieczne w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo to stosowało lub stosuje praktyki, o których mowa w ust. 1, i może wszcząć przegląd na podstawie art. 21 ust. 4 lub art. 30 ust. 4.

1.   Komisja podaje do wiadomości publicznej skrócone zawiadomienie o decyzjach przyjętych na podstawie art. 10 ust. 3 lit. a), umożliwiając wyrażenie opinii osobie fizycznej lub prawnej, państwom członkowskim lub państwu trzeciemu, które przyznało subsydium zagraniczne.

2.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej decyzje przyjęte na podstawie art. 11 ust. 2, 3 i 4, art. 25 ust. 3 i 6 oraz art. 31 ust. 1, 2 i 3.

3.   Podczas podawania do wiadomości publicznej skróconych zawiadomień i decyzji Komisja należycie uwzględnia uzasadnione interesy przedsiębiorstw w odniesieniu do ochrony ich tajemnic przedsiębiorstwa i innych informacji poufnych.

1.   Komisja niezwłocznie notyfikuje decyzję przedsiębiorstwu lub związkowi przedsiębiorstw, do których jest ona skierowana, i umożliwia temu przedsiębiorstwu lub związkowi przedsiębiorstw wskazanie Komisji, które informacje zawarte w decyzji są jego zdaniem poufne.

2.   Komisja informuje daną instytucję zamawiającą lub dany podmiot zamawiający o decyzji przyjętej na podstawie art. 31 ust. 1 i 3 skierowanej do wykonawcy uczestniczącego w postępowaniu o udzielenie zamówienia.

3.   Decyzje podjęte na podstawie art. 29 ust. 4 i art. 31 ust. 2 skierowane są do danej instytucji zamawiającej lub danego podmiotu zamawiającego. Komisja przekazuje wykonawcy, który został objęty zakazem udzielenia zamówienia, egzemplarz tej decyzji.

1.   Przed przyjęciem decyzji na podstawie art. 11, 12, 17, 18, art. 25 ust. 3, art. 26, 31 lub 33 Komisja umożliwia przedsiębiorstwu objętemu postępowaniem przekazanie uwag dotyczących uzasadnienia, na którego podstawie Komisja planuje przyjąć decyzję.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, decyzja na podstawie art. 12 może zostać przyjęta tymczasowo, a przedsiębiorstwu objętemu postępowaniem nie umożliwia się wcześniejszego przekazania uwag, pod warunkiem że Komisja umożliwi mu to jak najszybciej po przyjęciu swojej decyzji.

3.   Podstawą decyzji przyjętej przez Komisję może być wyłącznie uzasadnienie, w odniesieniu do którego dane przedsiębiorstwa miały możliwość przekazania uwag.

4.   Aby skorzystać ze swojego prawa na podstawie ust. 1, przedsiębiorstwo objęte postępowaniem jest uprawnione do dostępu do dokumentacji Komisji. Prawo dostępu do dokumentacji nie obejmuje informacji poufnych, dokumentów wewnętrznych Komisji ani państw członkowskich, w szczególności korespondencji między Komisją a państwami członkowskimi.

Prawo dostępu do dokumentacji jest ograniczone uzasadnionym interesem przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw w odniesieniu do ochrony ich tajemnic przedsiębiorstwa i innych informacji poufnych. Komisja może zwrócić się do przedsiębiorstwa objętego postępowaniem oraz przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw, które przekazały informacje Komisji, o porozumienie się w sprawie warunków ujawniania informacji. W przypadku braku porozumienia między przedsiębiorstwami lub związkami przedsiębiorstw co do tych warunków Komisja jest uprawniona do określenia warunków ujawniania informacji.

Żaden przepis niniejszego ustępu nie uniemożliwia Komisji wykorzystania i ujawnienia w niezbędnym zakresie informacji wykazującej istnienie subsydium zagranicznego zakłócającego rynek wewnętrzny.

1.   Informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane wyłącznie do celów, do których je uzyskano, chyba że przekazujący informacje uzgodni inaczej.

2.   Państwa członkowskie oraz Komisja, ich urzędnicy i inne osoby pracujące pod ich nadzorem zapewniają ochronę informacji poufnych uzyskanych podczas stosowania niniejszego rozporządzenia zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami. W tym celu nie ujawniają one informacji objętych obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej uzyskanych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3.   Ust. 1 i 2 nie stanowią przeszkody dla publikacji statystyk i sprawozdań, które nie zawierają informacji umożliwiających identyfikację poszczególnych przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw.

4.   Ujawnianie informacji przekazanych na podstawie niniejszego rozporządzenia odbywa się bez uszczerbku dla ochrony podstawowych interesów bezpieczeństwa państw członkowskich.

1.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 101, 102, 106, 107 i 108 TFUE, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (23) i rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004.

2.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 (24).

3.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia (UE) 2019/452.

4.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/1031 (25).

5.   Niniejsze rozporządzenie jest nadrzędne wobec rozporządzenia (UE) 2016/1035 do czasu, w którym to ostatnie rozporządzenie zacznie mieć zastosowanie, zgodnie z jego art. 18. Jeżeli po tej dacie subsydium zagraniczne objęte jest zakresem stosowania zarówno rozporządzenia (UE) 2016/1035, jak i niniejszego rozporządzenia, nadrzędne jest rozporządzenie (UE) 2016/1035. Przepisy niniejszego rozporządzenia mające zastosowanie do zamówień publicznych i koncentracji są jednak nadrzędne wobec rozporządzenia (UE) 2016/1035.

6.   Niniejsze rozporządzenie jest nadrzędne wobec rozporządzenia (EWG) nr 4057/86.

7.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia Rady (UE) 2019/712. Koncentracje określone w art. 20 niniejszego rozporządzenia, dotyczące przewoźników lotniczych, podlegają przepisom rozdziału 3 niniejszego rozporządzenia. Postępowania o udzielenie zamówienia dotyczące przewoźników lotniczych, podlegają przepisom rozdziału 4 niniejszego rozporządzenia.

8.   Niniejsze rozporządzenie interpretuje się spójnie z dyrektywami 2009/81/WE, 2014/23/UE, 2014/24/UE i 2014/25/UE i dyrektywami Rady 89/665/EWG (26) i 92/13/EWG (27).

9.   Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w korzystaniu przez Unię z jej praw ani w wywiązywaniu się przez Unię z jej zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych. Nie przeprowadza się postępowania na podstawie niniejszego rozporządzenia ani nie nakłada się ani nie podtrzymuje środków, jeżeli takie postępowanie lub środki byłyby sprzeczne ze zobowiązaniami Unii wynikającymi z zawartej przez nią odpowiedniej umowy międzynarodowej. W szczególności nie podejmuje się działań na podstawie niniejszego rozporządzenia, które oznaczałyby konkretne działanie przeciwko subsydium w rozumieniu art. 32.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, przyznanemu przez państwo trzecie będące członkiem Światowej Organizacji Handlu.

1.   Najpóźniej 12 stycznia 2026 r. Komisja publikuje, a następnie regularnie aktualizuje wytyczne dotyczące:

2.   Przed wydaniem wytycznych, o których mowa w ust. 1, Komisja prowadzi stosowne konsultacje z zainteresowanymi stronami i państwami członkowskimi. Podstawą wytycznych jest doświadczenie zdobyte w trakcie wdrażania i egzekwowania niniejszego rozporządzenia.

1.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów wykonawczych w odniesieniu do:

2.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

3.   Przed przyjęciem środków na podstawie ust. 1 Komisja podaje do wiadomości publicznej ich projekt i zwraca się o zgłaszanie uwag w podanym przez siebie terminie. Termin ten jest określony przez Komisję i nie może być krótszy niż cztery tygodnie.

4.   Pierwsze akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, są przyjmowane do 12 lipca 2023 r.

1.   Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

1.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 50 w celu zmiany, w razie konieczności, progu powodującego obowiązek zgłoszenia koncentracji określonego w art. 20 ust. 3 lit. a) polegającej na zwiększeniu lub zmniejszeniu tego progu o maksymalnie 20 %, po tym jak Komisja:

2.   Do celów oceny konieczności zmiany, na podstawie ust. 1, progu powodującego obowiązek zgłoszenia Komisja przeprowadza ocenę progu obejmującą określony okres, który nie może być krótszy niż dwa lata, w szczególności na podstawie poniższych obiektywnych kryteriów:

3.   Podniesienie progów, o których mowa w art. 20 ust. 3 lit. a), jest możliwe, gdy ocena, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, wykazała, że:

4.   Obniżenie progów, o których mowa w art. 20 ust. 3 lit. a), jest możliwa, gdy ocena, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, wykazała, że:

5.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 50 w celu zmiany, w razie konieczności, progów powodujących obowiązek zgłoszenia określonych w art. 28 ust. 1 lit. a) i art. 28 ust. 2 w odniesieniu do zamówień publicznych, polegającej na zwiększeniu lub zmniejszeniu ich o maksymalnie 20 %, po tym jak Komisja:

6.   W celu oceny konieczności zmiany, na podstawie ust. 5, progu powodującego obowiązek zgłoszenia Komisja przeprowadza ocenę progu dotyczącą określonego okresu, który nie może być krótszy niż dwa lata, w szczególności na podstawie poniższych obiektywnych kryteriów:

7.   Podniesienie progów powodujących obowiązek zgłoszenia jest możliwe, gdy ocena, o której mowa w ust. 6, wykazała, że:

8.   Obniżenie progów jest możliwe, gdy ocena, o której mowa w ust. 6, wykazała, że:

9.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 50 w celu skrócenia terminów na przeprowadzenie wstępnego przeglądu i postępowania szczegółowego określonych w art. 25 ust. 2 i 4 w odniesieniu do zgłoszonych koncentracji i w art. 30 ust. 2, 5 i 6 w odniesieniu do zagranicznych wkładów finansowych w kontekście postępowania o udzielenie zamówienia. Komisja może przyjąć takie akty delegowane w celu skrócenia terminów określonych w art. 25 ust. 2 i 4 oraz w art. 30 ust. 2, 5 i 6, w przypadku, gdy z praktyki Komisji w stosowaniu niniejszego rozporządzenia wynika, że ocena może zostać przeprowadzona przez nią w krótszym czasie.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 49 ust. 1 i 5, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 12 stycznia 2025 r.

3.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 49 ust. 9, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 12 stycznia 2025 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

4.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 49 ust. 1, 5 i 9, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

5.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

6.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

7.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 49 ust. 1, 5 i 9 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wdrażania niniejszego rozporządzenia.

2.   Najpóźniej 13 lipca 2026 r., a następnie co trzy lata, Komisja dokonuje przeglądu swojej praktyki w zakresie stosowania i egzekwowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do stosowania art. 4,5 6 i 9 oraz do progów powodujących obowiązek zgłoszenia określonych w art. 20 ust. 3, art. 28 ust. 1 i 2 i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, załączając do niego, w przypadku gdy Komisja uzna to za stosowne, odpowiednie wnioski ustawodawcze. W kontekście tego przeglądu Komisja składa sprawozdanie na temat zmian w stosunkach międzynarodowych w odniesieniu do systemów kontroli subsydiów państw trzecich.

3.   W przypadku gdy Komisja uzna za stosowne załączenie do sprawozdania odpowiednich wniosków ustawodawczych, wnioski te mogą zawierać:

1.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się do subsydiów zagranicznych przyznanych w ciągu pięciu lat przed dniem 12 lipca 2023 r., w przypadku gdy takie subsydia zagraniczne zakłócają rynek wewnętrzny po dniu 12 lipca 2023 r.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejsze rozporządzenie stosuje się do zagranicznych wkładów finansowych przyznanych w ciągu trzech lat przed 12 lipca 2023 r., w przypadku gdy takie zagraniczne wkłady finansowe zostały przyznane przedsiębiorstwu zgłaszającemu koncentrację lub wkłady finansowe w kontekście postępowania o udzielenie zamówienia na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3.   Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do koncentracji, w przypadku których została zawarta umowa, została ogłoszona oferta publiczna lub został przejęty pakiet kontrolny przed 12 lipca 2023 r.

4.   Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do zamówień publicznych udzielonych lub postępowań rozpoczętych przed 12 lipca 2023 r.

1.   Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 12 lipca 2023 r.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 niniejszego artykułu art. 47 i 48 stosuje się od dnia 11 stycznia 2023 r., a art. 14 ust. 5, 6 i 7 stosuje się od dnia 12 January 2024 r.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 niniejszego artykułu art. 21 i 29 stosuje się od dnia 12 października 2023 r.

1.   Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do kierowców pojazdów:

W odniesieniu do lit. f) akapitu pierwszego, niniejszej dyrektywy nie stosuje się do osób ubiegających się o prawo jazdy lub ŚKZ, zgodnie z art. 6 oraz art. 8 ust. 1, gdy osoby te odbywają dodatkowe praktyczne szkolenie nauki jazdy w miejscu pracy, w przypadku gdy osobom tym towarzyszy inna osoba posiadająca ŚKZ lub instruktor nauki jazdy dla danej kategorii pojazdu wykorzystywanego do celu określonego w tej literze.

2.   Niniejszej dyrektywy nie stosuje się, w przypadku gdy spełnione są wszystkie poniższe warunki:

3.   Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do kierowców pojazdów wykorzystywanych lub wynajmowanych bez kierowcy przez przedsiębiorstwa rolnicze, ogrodnicze, leśne, gospodarstwa rolne lub rybackie, do przewozu rzeczy w ramach ich własnej działalności gospodarczej, chyba że prowadzenie pojazdu stanowi część głównego zajęcia kierowcy lub kierowanie pojazdem przekracza określoną w prawie krajowym odległość od bazy przedsiębiorstwa, które jest właścicielem pojazdu, wynajmuje go lub użytkuje w ramach leasingu.

1.   Działalność związana z prowadzeniem pojazdów określona w art. 1 podlega obowiązkowej kwalifikacji wstępnej i obowiązkowemu szkoleniu okresowemu. W tym celu państwa członkowskie ustanawiają:

2.   Państwa członkowskie mogą także ustanowić system przyspieszonej kwalifikacji wstępnej, aby umożliwić kierowcy prowadzenie pojazdów w przypadkach określonych w art. 5 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) i lit. b), oraz w art. 5 ust. 3 lit. a) ppkt (i) i lit. b).

Zgodnie z sekcją 3 załącznika I przyspieszona kwalifikacja wstępna związana jest z obowiązkowym uczestnictwem w kursie. Kończy się testem. Po pomyślnym zdaniu testu kwalifikacje poświadcza się za pomocą ŚKZ przewidzianego w art. 6 ust. 2.

3.   Państwa członkowskie mogą zwolnić kierowców, którzy otrzymali świadectwo kwalifikacji zawodowych przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady (8), z testów określonych w ust. 1 lit. a) ppkt (i) i (ii) i w ust. 2 niniejszego artykułu, w zakresie objętym testem przewidzianym w tym rozporządzeniu oraz w stosownych przypadkach, z uczestnictwa w części kursu związanej z tym zakresem.

1.   Dostęp do kwalifikacji wstępnej nie podlega obowiązkowi uprzedniego uzyskania odpowiedniego prawa jazdy.

2.   Kierowcy pojazdu przeznaczonego do przewozu rzeczy mogą prowadzić:

3.   Kierowcy pojazdu przeznaczonego do przewozu osób mogą prowadzić:

4.   Bez uszczerbku dla limitów wiekowych określonych w ust. 2 niniejszego artykułu, kierowców podejmujących się przewozu rzeczy, którzy posiadają ŚKZ przewidziane w art. 6 dla jednej z kategorii przewidzianych w ust. 2 niniejszego artykułu, zwalnia się z obowiązku uzyskania takiego ŚKZ dla innej kategorii pojazdów określonych we wspomnianym ustępie.

Przedmiotowe przepisy stosuje się na tych samych warunkach w odniesieniu do kierowców podejmujących się przewozu osób, w kategoriach określonych w ust. 3.

5.   Od kierowców podejmujących się przewozu rzeczy, którzy rozszerzają lub zmieniają działalność z zamiarem przewozu osób lub vice versa, posiadających ŚKZ przewidziane w art. 6, nie wymaga się powtarzania wspólnych części kwalifikacji wstępnej, lecz wymaga się elementów właściwych dla nowej kwalifikacji.

1.   ŚKZ może zostać przyznane w celu poświadczenia wstępnej kwalifikacji w następujących okolicznościach:

2.   ŚKZ może zostać przyznane w celu poświadczenia przyspieszonej wstępnej kwalifikacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 państwa członkowskie wymagają od kształcących się kierowców uczestnictwa w kursach w zatwierdzonym ośrodku szkoleniowym. Kursy te obejmują wszystkie tematy określone w sekcji 1 załącznika I.

Przedmiotowe szkolenie kończy się testem przewidzianym w sekcji 3 załącznika I. Test organizowany jest przez właściwe organy państwa członkowskiego lub przez wyznaczoną przez nie jednostkę i służy sprawdzeniu, czy poziom wiedzy kształcącego się kierowcy odpowiada poziomowi, o którym mowa w sekcji 1 załącznika I w odniesieniu do wymienionych tematów. Wspomniane organy lub jednostki nadzorują test i po jego pomyślnym zdaniu, wydają ŚKZ poświadczające przyspieszoną wstępną kwalifikację.

1.   Po ukończeniu przez kierowcę szkolenia określonego w art. 7 właściwe organy państwa członkowskiego lub zatwierdzony ośrodek szkoleniowy wydają mu ŚKZ poświadczające ukończenie szkolenia okresowego.

2.   Posiadacze ŚKZ określonego w art. 6, muszą odbyć pierwszy kurs szkolenia okresowego w terminie pięciu lat od wystawienia przedmiotowego ŚKZ.

Państwa członkowskie mogą skrócić lub przedłużyć termin określony w akapicie pierwszym, aby nie pokrywał się między innymi z datą wygaśnięcia ważności prawa jazdy. Okres ten nie może jednak być krótszy niż trzy lata ani dłuższy niż siedem lat.

3.   Po ukończeniu pierwszego kursu szkolenia okresowego określonego w ust. 2 lub zgodnie z art. 8 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 2003/59/WE, kierowca zobowiązany jest uczestniczyć w okresowym szkoleniu co pięć lat, przed upływem okresu ważności ŚKZ poświadczającego ukończenie szkolenia okresowego.

4.   Posiadacze ŚKZ określonego w art. 6 lub ŚKZ określonego w ust. 1 niniejszego artykułu i kierowcy określeni w art. 4, którzy zaprzestali wykonywania zawodu i nie spełniają wymogów ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, przed ponownym przystąpieniem do wykonywania zawodu zobowiązani są do uczestnictwa w kursie okresowego szkolenia.

5.   Kierowcy podejmujący się transportu drogowego rzeczy lub osób, którzy ukończyli kursy szkolenia okresowego w odniesieniu do jednej z kategorii prawa jazdy przewidzianych w art. 5 ust. 2 i 3, zostają zwolnieni z obowiązku uczestnictwa w dalszym szkoleniu okresowym dla innej kategorii przewidzianej w tych ustępach.

1.   Na podstawie ŚKZ poświadczającego kwalifikację wstępną oraz ŚKZ poświadczającego okresowe szkolenie właściwe organy państw członkowskich, z uwzględnieniem art. 5 ust. 2 i 3 oraz art. 8 niniejszej dyrektywy, obok kategorii prawa jazdy umieszczają zharmonizowany kod unijny „95” przewidziany w załączniku I do dyrektywy 2006/126/WE:

Jeżeli właściwe organy państwa członkowskiego, w którym uzyskano ŚKZ, nie mogą umieścić zharmonizowanego kodu unijnego na prawie jazdy, wydają kierowcy kartę kwalifikacji kierowcy.

Karty kwalifikacji kierowców wydawane przez państwo członkowskie są wzajemnie uznawane. Przy wydawaniu karty kwalifikacji kierowców właściwe organy sprawdzają ważność prawa jazdy dla danej kategorii pojazdu.

2.   Kierowca, o którym mowa w art. 1 lit. b) niniejszej dyrektywy, który kieruje pojazdami wykorzystywanymi do przewozu drogowego rzeczy, musi również mieć możliwość wykazania posiadania kwalifikacji i szkolenia przewidzianych w niniejszej dyrektywie poprzez okazanie świadectwa kierowcy przewidzianego w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 (9), pod warunkiem że zawiera ono wpis kodu unijnego „95”. Do celów niniejszej dyrektywy wydające państwo członkowskie wpisuje kod unijny „95” na świadectwie w wierszu „Uwagi”, jeżeli dany kierowca spełnił wymogi dotyczące kwalifikacji i wymogi dotyczące szkolenia przewidziane w niniejszej dyrektywie.

3.   Świadectwa kierowców, które nie zawierają wpisu unijnego kodu „95” i które zostały wydane przed dniem 23 maja 2020 r., zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1072/2009, a w szczególności ust. 7 tego artykułu, w celu poświadczenia zgodności z wymogami dotyczącymi szkolenia wynikającymi z niniejszej dyrektywy, są uznawane jako dowód posiadania kwalifikacji do dnia utraty ich ważności.

1.   Państwa członkowskie prowadzą w celach egzekwowania prawa wymianę informacji o wydanych lub cofniętych ŚKZ. W tym celu państwa członkowskie, we współpracy z Komisją, opracowują sieć elektroniczną lub pracują nad rozbudową istniejącej sieci, z uwzględnieniem przeprowadzonej przez Komisję oceny najbardziej efektywnego kosztowo rozwiązania.

2.   Sieć może zawierać informacje ujęte w ŚKZ, jak również informacje dotyczące procedur administracyjnych związanych z ŚKZ.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, aby przetwarzanie danych osobowych odbywało się wyłącznie w celu sprawdzenia zgodności z przepisami niniejszej dyrektywy, w szczególności wymogów dotyczących szkolenia określonych w niniejszej dyrektywie, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (10).

4.   Dostęp do sieci musi być zabezpieczony. Państwa członkowskie mogą udzielić dostępu jedynie właściwym organom odpowiedzialnym za wykonanie i kontrolę wykonania niniejszej dyrektywy.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 12, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 26 lipca 2019 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 12, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 12 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Poszanowanie zasad demokracji oraz praw człowieka i podstawowych wolności, określonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka i w innych stosownych międzynarodowych instrumentach dotyczących praw człowieka, a także zasady praworządności, stanowi fundament polityki wewnętrznej i międzynarodowej Stron oraz zasadniczy element niniejszej Umowy.

2.   Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do propagowania zrównoważonego rozwoju we wszystkich jego wymiarach, współpracy w celu sprostania wyzwaniom związanym ze zmianami klimatu oraz globalizacją, a także przyczyniania się do realizacji Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030.

3.   Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do przestrzegania Deklaracji paryskiej w sprawie skuteczności pomocy, przyjętej w 2005 r., oraz zgadzają się co do zacieśnienia współpracy w celu dalszej poprawy wyników osiąganych w zakresie rozwoju.

4.   Strony potwierdzają swoje przywiązanie do zasad dobrego zarządzania i zwalczania korupcji na wszystkich poziomach, w szczególności uwzględniając swoje zobowiązania międzynarodowe.

5.   Strony postanawiają, że działania w zakresie współpracy w ramach niniejszej Umowy uwzględniają ich odpowiednie potrzeby oraz potencjał.

1.   Strony uznają, że zdobywanie przez kolejne państwa i inne podmioty dostępu do BMR i systemów jej przenoszenia, stanowi jedno z największych zagrożeń dla międzynarodowej stabilizacji i bezpieczeństwa. Strony postanawiają współpracować i przyczyniać się do przeciwdziałania rozprzestrzenianiu BMR i środków jej przenoszenia poprzez pełne poszanowanie i wykonanie na poziomie krajowym istniejących obowiązków wynikających z traktatów i umów międzynarodowych dotyczących rozbrojenia i nieproliferacji, a także innych odpowiednich obowiązków międzynarodowych w ramach ONZ, w tym rezolucji RB ONZ. Strony postanawiają, że niniejsze postanowienie stanowi zasadniczy element niniejszej Umowy.

2.   Strony postanawiają ponadto współpracować i przyczyniać się do przeciwdziałania rozprzestrzenianiu BMR i środków jej przenoszenia oraz wspierać wdrażanie instrumentów międzynarodowych dotyczących rozbrojenia poprzez:

3.   Strony postanawiają ustanowić regularny dialog, który będzie towarzyszył elementom, o których mowa w ust. 2 lit. a)–c), i je konsolidował. Ten dialog może się odbywać na poziomie regionalnym.

1.   Strony uznają, że nielegalne wytwarzanie i transfer broni strzeleckiej i lekkiej, w tym amunicji do niej, a także obrót bronią strzelecką i lekką, jej nadmierne gromadzenie, nieodpowiednie zarządzanie jej składowaniem i jej zabezpieczanie oraz niekontrolowane jej rozprzestrzenianie, które mają szereg konsekwencji humanitarnych i społeczno-gospodarczych, nieustannie stanowią poważne zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, jak również dla zrównoważonego rozwoju na poziomie indywidualnym, lokalnym, krajowym, regionalnym i międzynarodowym.

2.   Strony postanawiają przestrzegać swoich zobowiązań dotyczących rozwiązania wszystkich aspektów nielegalnego handlu bronią strzelecką i lekką, w tym amunicją do niej, oraz w pełni wywiązać się z tych zobowiązań w ramach istniejących porozumień międzynarodowych i rezolucji RB ONZ oraz zobowiązań w ramach innych instrumentów międzynarodowych mających zastosowanie w tym obszarze, takich jak Program działania ONZ na rzecz zapobiegania nielegalnemu handlowi bronią strzelecką i lekką, zwalczania i eliminowania go we wszystkich aspektach, przyjęty przez ZO ONZ w dniu 20 lipca 2001 r.

3.   Strony uznają znaczenie krajowych systemów kontroli transferu broni konwencjonalnej zgodnie ze swoimi zobowiązaniami międzynarodowymi oraz przedmiotem i celem Traktatu o handlu bronią, przyjętego rezolucją ZO ONZ nr 67/234B z dnia 2 kwietnia 2013 r. Strony uznają znaczenie stosowania takich kontroli w odpowiedzialny sposób, co przyczyni się do międzynarodowego i regionalnego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności oraz ograniczenia cierpień ludzkich, jak również do zapobiegania przenikaniu broni konwencjonalnej. Strony postanawiają pogłębiać dialog i współpracę w obszarze kontroli wywozu.

4.   Strony postanawiają zacieśniać współpracę oraz dążyć do koordynacji, komplementarności i synergii swoich starań związanych z zapobieganiem nielegalnemu handlowi bronią strzelecką i lekką oraz jego zwalczaniem oraz transferami broni konwencjonalnej i krajowymi systemami kontroli przywozu i wywozu broni konwencjonalnej.

1.   Strony potwierdzają znaczenie walki z terroryzmem przy pełnym poszanowaniu praworządności, prawa międzynarodowego, w szczególności Karty Narodów Zjednoczonych, podpisanej w San Francisco w dniu 26 czerwca 1945 r., oraz stosownych rezolucji RB ONZ, praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego. Uwzględniając te ramy działania oraz biorąc pod uwagę globalną strategię zwalczania terroryzmu, zawartą w rezolucji ZO ONZ nr 60/288 z dnia 8 września 2006 r., z późniejszymi zmianami, a także wspólną deklaracją UE-ASEAN z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie współpracy w zwalczaniu terroryzmu, Strony postanawiają współpracować w zakresie zapobiegania terroryzmowi we wszystkich jego formach i przejawach oraz jego eliminowania.

2.   Strony współpracują przede wszystkim:

1.   Strony zobowiązują się do współpracy i wymiany poglądów na regionalnych i międzynarodowych forach oraz w strukturach regionalnych i międzynarodowych organizacji, w szczególności w ramach ONZ oraz jej wyspecjalizowanych organizacji i agencji, w tym Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), w ramach stosunków dialogu ASEAN-UE, w szczególności w kontekście partnerstwa strategicznego ASEAN-UE, Forum Regionalnego ASEAN oraz dialogu Azja-Europa (ASEM).

2.   Strony zobowiązują się do współpracy i wymiany poglądów na temat spraw gospodarczych i innych powiązanych spraw na regionalnych i międzynarodowych forach oraz w strukturach regionalnych i międzynarodowych organizacji, w tym ASEM, Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju, WTO oraz Światowej Organizacji Własności Intelektualnej.

1.   W odniesieniu do wszystkich sektorów objętych dialogiem i współpracą na mocy niniejszej Umowy oraz kładąc przy tym odpowiedni nacisk na sprawy objęte współpracą dwustronną, Strony zgadzają się kontynuować powiązane działania na poziomie dwustronnym, regionalnym lub poprzez połączenie obu tych wymiarów. Przy wyborze odpowiednich ram działania Strony będą dążyły do maksymalizacji oddziaływania na wszystkie zainteresowane strony oraz do zwiększenia ich zaangażowania, przy jednoczesnym jak najlepszym wykorzystaniu dostępnych zasobów, uwzględnieniu politycznej i instytucjonalnej wykonalności oraz zapewnieniu spójności z innymi działaniami, w które zaangażowane są państwa członkowskie UE i ASEAN.

2.   Strony mogą w stosownych przypadkach podjąć decyzję o udzieleniu wsparcia finansowego na działania w ramach współpracy w obszarach objętych niniejszą Umową lub dziedzinach powiązanych, zgodnie ze swoimi odpowiednimi finansowymi procedurami i zasobami. Współpraca ta może w szczególności obejmować organizację programów szkoleniowych, warsztatów i seminariów, wymianę ekspertów, badania i inne działania uzgodnione przez Strony.

1.   Strony podejmują dialog na temat dwustronnego i wielostronnego handlu oraz spraw związanych z handlem, mając na względzie zacieśnienie dwustronnych stosunków handlowych i rozwój wielostronnego systemu handlowego w sposób przyczyniający się do osiągnięcia celu, jakim jest zrównoważony rozwój.

2.   Strony zobowiązują się wspierać rozwój i zróżnicowanie wzajemnej wymiany handlowej w jak największym stopniu i w sposób przynoszący wzajemne korzyści zgodnie z zasadami i przepisami WTO. Strony zobowiązują się do stworzenia lepszych warunków dostępu do rynku poprzez podejmowanie działań poprawiających przejrzystość, z uwzględnieniem prac prowadzonych w tej dziedzinie przez organizacje międzynarodowe.

3.   Strony informują się wzajemnie o rozwoju polityki handlowej i polityki związanej z handlem lub innych powiązanych spraw, takich jak polityka rolna, bezpieczeństwo żywności, środki pozataryfowe, ochrona konsumentów i polityka ochrony środowiska, w tym gospodarowanie odpadami.

4.   Strony wspierają dialog i współpracę w celu rozwijania stosunków handlowych i inwestycyjnych, w tym rozwiązywania między innymi problemów handlowych w obszarach, o których mowa w art. 10–19 niniejszej Umowy.

1.   Strony współpracują w zakresie bezpieczeństwa żywności oraz spraw sanitarnych i fitosanitarnych w celu ochrony życia i zdrowia ludzi, zwierząt i roślin na terytoriach Stron.

2.   Strony prowadzą rozmowy i wymieniają informacje na temat odpowiednich środków zdefiniowanych w Porozumieniu WTO w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych, które weszło w życie wraz z ustanowieniem WTO w dniu 1 stycznia 1995 r., w tym normy przewidziane w Międzynarodowej konwencji ochrony roślin, podpisanej w Rzymie 6 grudnia 1951 r., a także określone przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt i Komisję Kodeksu Żywnościowego.

3.   Strony postanawiają podjąć współpracę w zakresie budowania potencjału w sprawach sanitarnych i fitosanitarnych. Takie budowanie potencjału odnosi się do konkretnych potrzeb Strony i jest prowadzone w celu wspierania każdej ze Stron w przestrzeganiu środków sanitarnych i fitosanitarnych drugiej Strony.

4.   Strony w odpowiednim czasie nawiązują dialog w sprawach sanitarnych i fitosanitarnych na wniosek jednej ze Stron o rozważenie zagadnień dotyczących spraw sanitarnych i fitosanitarnych oraz innych pilnych zagadnień związanych ze sprawami sanitarnymi i fitosanitarnymi.

5.   Strony wyznaczają punkty kontaktowe w celu porozumiewania się w sprawach objętych niniejszym artykułem.

6.   Strony nadają współpracy w dziedzinie spraw sanitarnych i fitosanitarnych istotne znaczenie.

1.   Strony współpracują w zakresie wspierania ogólnoświatowego przejścia na zrównoważone systemy żywnościowe.

2.   Strony propagują dialog, działania w zakresie budowania potencjału oraz ścisłą współpracę w sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania z myślą o wspieraniu zrównoważonych systemów żywnościowych zgodnie z celami ONZ w zakresie zrównoważonego rozwoju. Do spraw tych należą między innymi:

3.   Strony wyznaczają punkty kontaktowe w celu porozumiewania się w sprawach objętych niniejszym artykułem.

4.   Strony nadają współpracy w dziedzinie zrównoważonych systemów żywności istotne znaczenie.

1.   Strony propagują stosowanie norm międzynarodowych i międzynarodowych systemów akredytacji oraz wymieniają informacje dotyczące norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, między innymi w ramach Porozumienia WTO w sprawie barier technicznych w handlu, które weszło w życie wraz z ustanowieniem WTO w dniu 1 stycznia 1995 r.

2.   Strony zacieśniają współpracę w dziedzinie norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, w tym budowania potencjału technicznego i współpracy w celu wykonania środków przewidzianych w Porozumieniu w sprawie barier technicznych w handlu.

3.   Strony wyznaczają punkt kontaktowy, który koordynuje wymianę informacji i współpracę zgodnie z niniejszym artykułem, jak również ułatwia starania w zakresie współpracy regulacyjnej między Stronami.

1.   Strony dzielą się doświadczeniami i badają możliwości uproszczenia procedur przywozowych, wywozowych i innych procedur celnych, zwiększenia przejrzystości przepisów handlowych i rozwijania współpracy celnej, w tym skutecznych mechanizmów wzajemnej pomocy administracyjnej. Strony współpracują ze sobą, aby usprawnić wdrożenie Porozumienia WTO o ułatwieniach w handlu, które weszło w życie w dniu 22 lutego 2017 r. Strony zwrócą szczególną uwagę na podniesienie poziomu bezpieczeństwa handlu międzynarodowego, w tym usług transportowych, oraz na zapewnienie równoważnego podejścia do spraw ułatwień w handlu, skutecznych kontroli oraz walki z celnymi nadużyciami finansowymi i nieprawidłowościami.

2.   Bez uszczerbku dla innych form współpracy ustanowionych niniejszą Umową, Strony wyrażają zainteresowanie rozważeniem zawarcia w przyszłości protokołu o współpracy celnej, w tym o wzajemnej pomocy, w ramach instytucjonalnych określonych niniejszą Umową.

1.   Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki wynikające z art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 oraz Porozumienia WTO o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994, w szczególności jego art. 15.

2.   Strony nadają istotne znaczenie współpracy w dziedzinie środków antydumpingowych.

1.   Strony wspierają skuteczne ustanowienie i stosowanie reguł konkurencji oraz rozpowszechnianie informacji w celu zwiększenia przejrzystości i pewności prawa dla przedsiębiorstw prowadzących działalność na rynkach drugiej Strony, zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi.

2.   Obie Strony zobowiązują się do współpracy we wzajemnie uzgodnionych obszarach w celu zwiększenia wzajemnego zrozumienia prawa i polityki konkurencji drugiej Strony.

1.   Strony wymieniają informacje i dzielą się doświadczeniami dotyczącymi takich spraw jak praktyka, wspieranie, rozpowszechnianie, usprawnianie, zarządzanie, ochrona i skuteczne stosowanie praw własności intelektualnej, zapobieganie naruszaniu takich praw, walka z podrabianiem produktów i piractwem, w szczególności poprzez współpracę celną i inne odpowiednie formy współpracy oraz zwiększenie ochrony tych praw, zgodnie z ustaleniami Stron. Zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi oraz z odpowiednimi umowami międzynarodowymi, których Strony są stronami, Strony będą współpracować, w szczególności w zakresie egzekwowania praw własności intelektualnej oraz ochrony patentów, oznaczeń geograficznych, znaków towarowych, praw autorskich i wzorów przemysłowych, jak również ochrony odmian roślin.

2.   Strony udzielają sobie nawzajem pomocy technicznej w dziedzinie praw własności intelektualnej oraz wspierają się wzajemnie w usprawnianiu ochrony praw własności intelektualnej, ich egzekwowania, korzystania z nich i ich komercjalizacji na podstawie doświadczeń europejskich, a także w zwiększaniu rozpowszechniania wiedzy na temat tych praw.

3.   Strony uznają znaczenie i potwierdzają swoje zobowiązania do przestrzegania deklaracji z Ad-Dauhy dotyczącej Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) i zdrowia publicznego, przyjętej w Ad-Dausze w dniu 14 listopada 2001 r. Strony przestrzegają i przyczyniają się do wdrożenia decyzji Rady Generalnej WTO z dnia 30 sierpnia 2003 r. w sprawie pkt 6 deklaracji z Ad-Dauhy dotyczącej porozumienia TRIPS i zdrowia publicznego, jak również protokołu zmieniającego porozumienie TRIPS, przyjętego w Genewie w dniu 6 grudnia 2005 r.

1.   Strony wymieniają informacje na temat spraw regulacyjnych w kontekście handlu cyfrowego zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, które odnoszą się do:

2.   Uznając ogólnoświatowy charakter handlu cyfrowego, Strony potwierdzają znaczenie aktywnego uczestnictwa w forach wielostronnych w celu wspierania rozwoju handlu cyfrowego.

1.   W ramach współpracy na podstawie niniejszego tytułu Strony przywiązują szczególną wagę do propagowania praworządności i zapewniania wszystkim równego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Z wzajemną korzyścią Strony podejmą pełną współpracę w zakresie skutecznego funkcjonowania instytucji w obszarach ścigania przestępstw i sprawowania wymiaru sprawiedliwości.

2.   Współpraca między Stronami będzie obejmować również wymianę informacji dotyczących systemów prawnych i prawodawstwa.

1.   Strony uznają konieczność zapewnienia równouprawnienia płci i wzmocnienia pozycji wszystkich kobiet i dziewcząt jako celu samego w sobie oraz jako czynnika wspierającego demokrację, zrównoważony rozwój sprzyjający włączeniu społecznemu, pokój i bezpieczeństwo.

2.   Strony współpracują w zakresie propagowania równouprawnienia płci, pełnego korzystania ze wszystkich praw człowieka przez kobiety i dziewczęta oraz wzmocnienia ich pozycji, jak również zapewniają uwzględnienie perspektywy płci przy wykonywaniu niniejszej Umowy.

3.   Strony wymieniają dobre praktyki i badają dalsze modele współpracy i potencjalne synergie między odpowiednimi strategiami politycznymi i programami Stron dotyczącymi płci, zgodnie z międzynarodowymi normami i zobowiązaniami obowiązującymi Strony, takimi jak Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjęta przez ZO ONZ w dniu 18 grudnia 1979 r., deklaracja pekińska i pekińska platforma działania, przyjęte na Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w Pekinie w dniu 15 września 1995 r., program działania Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju oraz wyniki jej konferencji przeglądowych, Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030 oraz rezolucja RB ONZ nr 1325 (2000) i jej późniejsze rezolucje w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa.

1.   Strony postanawiają współpracować w celu osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony danych osobowych i prywatności oraz jej skutecznego egzekwowania zgodnie ze swoimi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego praw człowieka i innych międzynarodowych instrumentów prawnych w tym obszarze, dążąc tym samym do ułatwienia przepływu danych osobowych między Stronami jako zasadniczego elementu dalszego rozwoju wymiany handlowej i współpracy w zakresie ścigania przestępstw z poszanowaniem odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych Stron.

2.   Współpraca w zakresie ochrony danych osobowych i prywatności obejmuje między innymi pomoc techniczną i prawną w formie wymiany informacji i najlepszych praktyk, szkoleń i wiedzy fachowej, a także propagowanie współpracy w dziedzinie ścigania przestępstw między odpowiednimi organami nadzorczymi Stron, w tym na forach wielostronnych.

1.   Strony zacieśniają istniejącą współpracę w zakresie wzajemnej pomocy prawnej i ekstradycji w oparciu o odpowiednie umowy międzynarodowe, które są dla nich wiążące. Strony wzmacniają, w stosownych przypadkach, istniejące mechanizmy oraz rozważają utworzenie nowych mechanizmów ułatwiających współpracę międzynarodową w tym obszarze, w szczególności poprzez większe zaangażowanie w działania innych odpowiednich międzynarodowych sieci współpracy prawnej.

2.   Strony dążą do rozwijania współpracy sądowej i prawnej w sprawach cywilnych i handlowych, w szczególności w odniesieniu do wykonywania swoich zobowiązań wynikających z wielostronnych konwencji dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych, w tym konwencji Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

3.   Strony współpracują w celu propagowania bezpiecznego i skutecznego przekazywania odpowiednich dokumentów sądowych, przeprowadzania dowodów oraz przesłuchań w formie wideokonferencji, w stosownych przypadkach, jak również ochrony danych osobowych, do celów międzynarodowej współpracy sądowej.

1.   Strony potwierdzają znaczenie wszechstronnego zaangażowania we wszystkie sprawy związane z migracją, takie jak legalna migracja, zgodnie z kompetencjami UE i kompetencjami krajowymi, zarządzanie przepływami migracyjnymi pod kątem nielegalnej migracji, przyczyny nielegalnej migracji, ochrona międzynarodowa, a także zapobieganie nielegalnej migracji, przemytowi ludzi i handlowi ludźmi oraz walka z tymi zjawiskami.

2.   Strony współpracują na wzajemnie akceptowalnych zasadach i w sposób całościowy, zgodnie ze swoimi odpowiednimi zobowiązaniami międzynarodowymi, jak również ze swoimi odpowiednimi obowiązującymi przepisami ustawodawczymi i wykonawczymi. Współpraca koncentruje się między innymi na:

3.   W ramach współpracy na rzecz zapobiegania i kontroli nielegalnej migracji, bez uszczerbku dla potrzeby ochrony ofiar handlu ludźmi, Strony postanawiają ponadto, że:

4.   W ramach konsultacji dotyczących spraw związanych z migracją Strony postanawiają podjąć dialog na temat readmisji, który na wniosek jednej ze Stron może doprowadzić, o ile pozwolą na to warunki, do zawarcia umowy o readmisji uwzględniającej korzystanie z dokumentu podróży UE (1). Strony mogą również rozważyć rozpoczęcie dialogu na temat ułatwienia przepływu osób, który na wniosek jednej ze Stron może doprowadzić, o ile pozwolą na to warunki, do zawarcia umowy o ułatwieniach wizowych dla obywateli państw członkowskich i Tajlandii.

1.   Strony zgadzają się co do potrzeby podjęcia działań i współpracy, zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, w celu skutecznego zapobiegania wykorzystywaniu ich systemów finansowych do celów prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz zwalczania tych zjawisk.

2.   Strony postanawiają współpracować przy opracowaniu i wdrożeniu przepisów ustawowych i wykonawczych oraz zasad w celu zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, zgodnie z normami opracowanymi przez podmioty międzynarodowe działające w tym obszarze, takie jak Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy.

3.   Współpraca na podstawie niniejszego artykułu ma również na celu propagowanie wymiany istotnych informacji zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawodawczymi i wykonawczymi Stron.

1.   Strony współpracują, zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, w celu zapewnienia kompleksowego, opartego na dowodach, zrównoważonego i zintegrowanego podejścia poprzez skuteczną współpracę i koordynację między właściwymi organami, w tym w sektorach zdrowia, sprawiedliwości i spraw wewnętrznych oraz innych stosownych sektorach, w celu zmniejszenia podaży niedozwolonych środków odurzających, handlu nimi, popytu na nie oraz ich wpływu na osoby używające środków odurzających oraz na całe społeczeństwo, a także osiągnięcia skuteczniejszej polityki w dziedzinie środków odurzających i zapobiegania zmianie przeznaczenia prekursorów, w tym „projektowanych prekursorów narkotyków” wykorzystywanych do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających i substancji psychotropowych oraz nowych substancji psychoaktywnych.

2.   Strony określają środki współpracy służące osiągnięciu celów, o których mowa w ust. 1. Działania opierają się na wspólnie uzgodnionych zasadach określonych w konwencjach ONZ w sprawie kontroli środków odurzających oraz na wszystkich międzynarodowych zobowiązaniach odpowiednich Stron dotyczących kontroli środków odurzających.

3.   Współpraca w dziedzinie polityki w dziedzinie środków odurzających między Stronami obejmuje między innymi pomoc techniczną i administracyjną, szkolenie personelu, badania dotyczące środków odurzających, wymianę informacji i dzielenie się doświadczeniami na temat wykorzystywania technologii informacyjnej w obszarze kontroli środków odurzających, jak również na temat innowacyjnego podejścia do polityki w dziedzinie środków odurzających, współpracę sądową i współpracę organów ścigania oraz zapobieganie zmianie przeznaczenia prekursorów, w tym „projektowanych prekursorów narkotyków”, wykorzystywanych do niedozwolonego wytwarzania środków odurzających i substancji psychotropowych oraz nowych substancji psychoaktywnych. Strony mogą uzgodnić włączenie innych obszarów, takich jak wymiana najlepszych praktyk lub informacji na temat zapobiegania, leczenia, rehabilitacji, redukcji szkód i monitorowania uzależnienia od środków odurzających, leków służących do zastępowania środków odurzających, jak również dodatkowych środków mających na celu zacieśnienie współpracy w zakresie kontroli prekursorów środków odurzających, kryminalistyki, dochodzeń finansowych dotyczących narkotyków oraz opracowywania alternatyw.

1.   Strony postanawiają współpracować w zakresie propagowania i ochrony praw człowieka na zasadzie obopólnej zgody i szacunku. Strony wspierają prowadzenie regularnego, szeroko zakrojonego dialogu w zakresie praw człowieka.

2.   Współpraca w dziedzinie praw człowieka może obejmować między innymi:

3.   Strony współpracują w zakresie umacniania zasad demokratycznych, praworządności i dobrego zarządzania. Współpraca ta może obejmować:

1.   Uznając, że technologie informacyjno-komunikacyjne (ICT) są ważnym elementem współczesnego życia oraz mają ogromne znaczenie dla rozwoju gospodarczego i społecznego, Strony postanawiają wymieniać poglądy na temat swojej polityki w tej dziedzinie w celu promowania rozwoju gospodarczego i społecznego, praw człowieka i podstawowych wolności.

2.   Współpraca w tym obszarze koncentruje się między innymi na:

3.   Z zastrzeżeniem odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych Stron, zachęca się do współpracy między przedsiębiorstwami.

4.   Strony współpracują w dziedzinie cyberbezpieczeństwa poprzez wymianę informacji na temat strategii i polityki oraz najlepszych praktyk zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi oraz zobowiązaniami międzynarodowymi.

5.   Strony propagują wymianę informacji na temat cyberbezpieczeństwa w dziedzinie kształcenia i szkolenia, inicjatyw zwiększających świadomość, wykorzystania odpowiednich norm i specyfikacji technicznych Stron na potrzeby zarządzania ryzykiem w cyberprzestrzeni i zapewnienia cyberbezpieczeństwa produktów i usług ICT, w tym certyfikacji cyberbezpieczeństwa, a także powiązanych obszarów polityki badań i rozwoju.

1.   Strony postanawiają prowadzić współpracę w obszarach wspólnego zainteresowania we wszystkich dziedzinach nauki, technologii i innowacji, z uwzględnieniem swoich odpowiednich polityk. Współpraca ta wzmocni wsparcie udzielane wielostronnym i regionalnym inicjatywom w dziedzinie badań naukowych i innowacji w celu wypracowania nowych rozwiązań w odpowiedzi na wyzwania ekologiczne, cyfrowe, zdrowotne, społeczne oraz w zakresie innowacji. Wspólne działania będą szczególnie potrzebne w celu zapobiegania przyszłym globalnym kryzysom zdrowotnym, zwłaszcza pojawiającym się chorobom zakaźnym, oraz w celu wspólnego zaangażowania się w budowę zdrowszego, bezpieczniejszego, sprawiedliwszego i bardziej zrównoważonego świata. Obszary współpracy mogą obejmować między innymi znalezienie rozwiązań w odpowiedzi na światowe wyzwania, takie jak zmiany klimatu, kryzys różnorodności biologicznej, zanieczyszczenie, wyczerpywanie się zasobów czy choroby zakaźne, w tym w sytuacjach kryzysowych, oraz rozwiązań umożliwiających zieloną transformację i transformację cyfrową. Inicjatywy powinny wyznaczać kierunek dla światowych działań w zakresie klimatu i środowiska.

2.   Celem współpracy w dziedzinie nauki, technologii i innowacji jest:

3.   Współpraca w dziedzinie nauki, technologii i innowacji przybiera formę wspólnych projektów badawczych i programów wymiany oraz spotkań i szkoleń naukowców w ramach programów mobilności międzynarodowej, zapewniających jak najszersze rozpowszechnianie wyników badań. Wszelka własność intelektualna wynikająca ze wspólnych badań i działań jest dzielona na wspólnie uzgodnionych warunkach.

4.   Strony dążą do tego, aby we współpracy w dziedzinie nauki, technologii i innowacji uczestniczyły właściwe agencje rządowe, instytucje szkolnictwa wyższego, ośrodki badań naukowych i sektory produkcji, w szczególności MMŚP.

5.   Strony postanawiają dołożyć wszelkich starań w celu podniesienia świadomości opinii publicznej na temat możliwości oferowanych przez ich programy współpracy naukowej, technologicznej i współpracy w zakresie innowacji.

1.   Strony uważają, że zmiany klimatu stanowią egzystencjalne zagrożenie dla ludzkości oraz potwierdzają swoje zobowiązanie do wzmocnienia globalnej reakcji na to zagrożenie. Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do osiągnięcia celów UNFCCC oraz porozumienia paryskiego. W związku z tym każda ze Stron skutecznie wdraża UNFCCC i porozumienie paryskie.

2.   Celem Stron jest wzmocnienie globalnej reakcji na zmiany klimatu i ich skutki. Strony zacieśniają również współpracę w zakresie polityki mającej na celu łagodzenie zmian klimatu i dostosowanie się do ich niekorzystnych skutków, w tym podniesienia się poziomu mórz i oceanów, oraz ukierunkowanie swoich gospodarek, w tym przepływów finansowych, na zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych i rozwój odporny na zmiany klimatu, zgodnie z porozumieniem paryskim.

3.   Celem współpracy w dziedzinie zmian klimatu jest:

1.   Strony podejmują starania w celu zacieśnienia współpracy w sektorze energetycznym, dążąc do:

2.   W tym celu Strony postanawiają propagować kontakty i wspólne badania ukierunkowane na osiągnięcie wzajemnych korzyści, w tym poprzez regionalną współpracę w dziedzinie energetyki. Przyjmując Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030 i porozumienie paryskie jako nadrzędne ramy, na których opiera się partnerstwo, Strony odnotowują potrzebę odniesienia się do powiązań między dostępem do czystych usług energetycznych po przystępnych cenach a zrównoważonym rozwojem. Działania te można propagować między innymi we współpracy z inicjatywą energetyczną UE.

1.   Strony dążą do współpracy w istotnych obszarach polityki transportowej, mając na względzie propagowanie zrównoważonego transportu, a także dobrej jakości, niezawodnej, zrównoważonej i odpornej infrastruktury, w tym regionalnej i transgranicznej, zgodnie z obowiązującymi obie Strony odpowiednimi normami i zasadami międzynarodowymi, poprawę przepływu towarów i pasażerów, wspieranie rozwoju gospodarczego i dobrostanu ludzi z ukierunkowaniem na przystępny cenowo i sprawiedliwy dostęp dla wszystkich, propagowanie bezpieczeństwa morskiego oraz bezpieczeństwa lotniczego i ochrony lotnictwa, ochrony środowiska oraz zwiększanie efektywności swoich systemów transportu.

2.   Współpraca między Stronami w obszarze transportu ma na celu sprzyjanie:

1.   Kierując się odpowiednimi międzynarodowymi wytycznymi w zakresie zrównoważonej turystyki, Strony dążą do poprawy wymiany informacji oraz ustanowienia najlepszych praktyk na rzecz rozwoju zrównoważonej turystyki, w ramach której tworzy się miejsca pracy i promuje lokalną kulturę i produkty oraz propaguje rozwój narzędzi służących do monitorowania wpływu zrównoważonej turystyki na zrównoważony rozwój.

2.   Strony postanawiają rozwijać współpracę w zakresie ochrony i maksymalizacji potencjału dziedzictwa naturalnego i kulturowego poprzez łagodzenie negatywnych skutków turystyki, w szczególności wszelkich form wykorzystywania ludzi, zwłaszcza dzieci, szanowanie zwierząt wolno żyjących, flory, różnorodności biologicznej i ekosystemów oraz zwiększanie pozytywnego wkładu branży turystycznej w zrównoważony rozwój społeczności lokalnej, między innymi poprzez rozwój zrównoważonej turystyki przy jednoczesnym przestrzeganiu integralności i interesów społeczności lokalnych i tradycyjnych oraz poprawę szkoleń w branży turystycznej.

1.   Strony postanawiają wspierać taką współpracę w zakresie edukacji i kultury, która w pełni respektuje ich różnorodność, zwiększając wzajemne zrozumienie i wiedzę o swoich kulturach i językach.

2.   Strony dążą do podejmowania odpowiednich działań, aby propagować wkład edukacji i kultury w zrównoważony rozwój, szkolenie i wymiany kulturalne oraz realizować wspólne inicjatywy w tych obszarach, w tym wspólną organizację wydarzeń kulturalnych. W tym względzie Strony postanawiają również kontynuować wspieranie działalności Fundacji Azja-Europa.

3.   Strony postanawiają ściśle współpracować na odpowiednich forach międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (Unesco), w celu wzmocnienia ochrony materialnego i niematerialnego dziedzictwa kulturowego, w szczególności w kontekście Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego, przyjętej przez Konferencję Generalną Unesco w dniu 16 listopada 1972 r., oraz Konwencji w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego, przyjętej przez Konferencję Generalną Unesco w dniu 17 października 2003 r., przywiązując jednocześnie wagę do propagowania różnorodności kulturowej w celu rozwoju sztuki i kreatywnej gospodarki opartej na wiedzy.

4.   Strony wspierają ponadto środki służące tworzeniu powiązań między ich odpowiednimi agencjami specjalistycznymi oraz zachęcaniu do wymiany informacji, wiedzy specjalistycznej, studentów, kadry akademickiej, ekspertów, a także dalszemu wspieraniu powiązań między ośrodkami analitycznymi. W ramach współpracy i wykorzystywania zasobów technicznych korzysta się z udogodnień oferowanych przez programy UE w Azji Południowo-Wschodniej w dziedzinie edukacji i kultury, jak również z doświadczeń zdobytych w tym obszarze przez Strony. Strony postanawiają również zintensyfikować współpracę w obszarze szkolnictwa wyższego i propagować realizację programu Erasmus+, a także wymieniać się najlepszymi praktykami w dziedzinie polityki młodzieżowej i pracy z młodzieżą.

1.   Strony zgadzają się co do potrzeby współpracy w dziedzinie ochrony środowiska i współpracy na rzecz rozwoju niskoemisyjnych, odpornych i zasobooszczędnych gospodarek o obiegu zamkniętym, w tym biogospodarki, uniezależniających wzrost gospodarczy od degradacji środowiska, a także współpracy na rzecz zachowania zasobów naturalnych i ochrony różnorodności biologicznej oraz zarządzania nimi w zrównoważony sposób, gdyż stanowi to podstawę rozwoju obecnych i przyszłych pokoleń.

2.   Strony zgadzają się, że współpraca w dziedzinie ochrony środowiska i zasobów naturalnych przyczynia się do efektywnego wykorzystywania zasobów, propagowania ochrony środowiska i poprawy jego stanu w dążeniu do zrównoważonego rozwoju. W ramach prowadzonej współpracy Strony będą podejmować działania mające na celu realizację Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030 oraz skuteczne wdrożenie odpowiednich wielostronnych umów środowiskowych, w tym porozumienia paryskiego.

3.   Strony dążą do kontynuowania i zacieśniania współpracy w zakresie ochrony środowiska, w szczególności w odniesieniu do:

1.   Strony wzmacniają dialog i współpracę w sprawach dotyczących zarządzania oceanami w celu propagowania długoterminowej ochrony żywych zasobów morza i ekosystemów morskich oraz zrównoważonego gospodarowania nimi.

2.   Strony zacieśniają współpracę w ramach zachowania żywych zasobów morza, gospodarowania nimi i ich zrównoważonej eksploatacji, jak określono w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS), przyjętej przez Trzecią Konferencję Prawa Morza w dniu 10 grudnia 1982 r., oraz w Kodeksie odpowiedzialnego rybołówstwa Organizacji ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), przyjętym przez Konferencję FAO rezolucją 4/95 z dnia 31 października 1995 r. Strony zobowiązują się do współpracy na rzecz wspierania wdrażania celów Porozumienia FAO o wspieraniu przestrzegania przez statki rybackie międzynarodowych środków ochrony i zarządzania na pełnym morzu, przyjętego w Rzymie w dniu 24 listopada 1993 r., oraz Porozumienia ONZ w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi, przyjętego w Nowym Jorku w dniu 4 sierpnia 1995 r.

3.   Ponadto Strony postanawiają współpracować:

1.   Strony zgodnie postanawiają wspierać dialog dotyczący rolnictwa, zwierząt gospodarskich, rybołówstwa i rozwoju obszarów wiejskich. Strony będą wymieniały informacje i rozwijały współpracę w odniesieniu do:

2.   Strony postanawiają wspierać współpracę technologiczną, budowanie potencjału lub wszelkie inne formy współpracy zwiększające wydajność, bezpieczną i zrównoważoną produkcję oraz praktyki na rzecz poprawy odporności w dziedzinie rolnictwa, produkcji zwierzęcej, rybołówstwa i rozwoju obszarów wiejskich, a także prowadzące do zwiększenia gotowości na wypadek wystąpienia chorób roślin, zwierząt i chorób odzwierzęcych, zapobiegania tym chorobom, wykrywania ich oraz reagowania na nie i ich zwalczania zgodnie z podejściem „Jedno zdrowie” i normami międzynarodowymi.

3.   Strony postanawiają zachęcać sektor publiczny i prywatny do dyskusji i wymiany informacji gospodarczych, w tym do organizowania imprez związanych z kojarzeniem przedsiębiorstw i promowaniem handlu produktami rolnymi.

1.   Strony postanawiają współpracować i dzielić się doświadczeniami oraz najlepszymi praktykami w sektorze zdrowia w celu wzmocnienia działań w dziedzinie badań naukowych, przeciwdziałania zagrożeniu ze strony poważnych chorób niezakaźnych i chorób zakaźnych, w tym pandemii COVID-19, oraz poprawy powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej, a także świadczeń opieki zdrowotnej, w tym w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego. Strony postanawiają również wymieniać poglądy i najlepsze praktyki w zakresie spraw regulacyjnych dotyczących produktów leczniczych i wyrobów medycznych.

2.   Współpraca w dziedzinie zdrowia odbywa się głównie w ramach forów międzynarodowych, w tym Światowej Organizacji Zdrowia, oraz inicjatyw wielostronnych, w takich obszarach jak:

1.   Strony postanawiają zacieśnić współpracę i propagować pomoc techniczną w dziedzinie zatrudnienia i spraw społecznych, w tym współpracę w zakresie spójności regionalnej i społecznej, bezpieczeństwa i zdrowia w miejscu pracy, równouprawnienia płci i równości wynagrodzeń za pracę takiej samej wartości, uczenia się i nabywania umiejętności przez całe życie, ochrony socjalnej oraz godnej pracy, w celu wzmocnienia społecznego wymiaru globalizacji.

2.   Strony potwierdzają konieczność wspierania procesu globalizacji, który byłby korzystny dla wszystkich, oraz propagowania pełnego i wydajnego zatrudnienia oraz godnej pracy jako kluczowych elementów zrównoważonego rozwoju i ograniczania ubóstwa, zgodnie z Agendą na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030, deklaracją MOP dotyczącą sprawiedliwości społecznej na rzecz uczciwej globalizacji, przyjętą w Genewie w dniu 10 czerwca 2008 r., oraz Deklaracją na rzecz przyszłości pracy z okazji stulecia MOP, przyjętą w Genewie w dniu 21 czerwca 2019 r. Strony uwzględniają cechy i odmienny charakter sytuacji gospodarczej i społecznej każdej ze Stron.

3.   Strony potwierdzają swoje odpowiednie zobowiązania do propagowania i skutecznego wdrażania standardów społecznych i norm pracy uznanych na poziomie międzynarodowym oraz do przestrzegania, propagowania i realizacji podstawowych zasad i praw w pracy określonych w Deklaracji MOP dotyczącej podstawowych zasad i praw w pracy, przyjętej 18 czerwca 1998 r. w Genewie i zmienionej 10 czerwca 2022 r. Strony postanawiają współpracować i zapewniać pomoc techniczną, mając na celu pracę na rzecz ratyfikacji i wdrożenia podstawowych konwencji MOP, a także współpracę na rzecz wspierania ratyfikacji i wdrożenia w razie potrzeby innych aktualnych konwencji MOP, w tym konwencji dotyczących przemocy i nękania w środowisku pracy.

4.   Strony postanawiają wspierać współpracę między rządem a partnerami społecznymi w dziedzinie zatrudnienia i spraw społecznych, jak również wymianę informacji dotyczących zatrudnienia, bezpieczeństwa i higieny pracy, inspekcji pracy oraz dialogu społecznego dotyczącego ochrony socjalnej i ochrony pracy.

5.   Współpraca w dziedzinie zatrudnienia i spraw społecznych może obejmować między innymi szczegółowe programy i projekty, zgodnie ze wzajemnymi uzgodnieniami, jak również dialog, współpracę i inicjatywy podejmowane w zakresie spraw stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania na poziomie dwustronnym lub wielostronnym, takim jak ASEM, na poziomie UE-ASEAN i na poziomie MOP.

1.   Strony postanawiają udostępnić odpowiednie środki, w tym środki finansowe, do osiągnięcia celów dotyczących współpracy określonych w niniejszej umowie w zakresie, w jakim pozwalają na to zasoby i uregulowania każdej ze Stron.

2.   Strony zachęcają Europejski Bank Inwestycyjny do kontynuowania działalności w Tajlandii, zgodnie z jego procedurami i kryteriami finansowania.

1.   Strony postanawiają nawiązać regularny dialog na temat odpowiednich programów rozwoju realizowanych przez nie w państwach trzecich.

2.   Strony postanawiają współpracować w ramach wspólnych działań mających na celu zapewnienie państwom sąsiadującym z Tajlandią i innym państwom pomocy na rzecz zrównoważonego rozwoju w sektorach istotnych dla współpracy trójstronnej. Obszary współpracy mają zostać określone przez wszystkich zaangażowanych partnerów z uwzględnieniem potrzeb państw beneficjentów, możliwości i wiedzy fachowej UE i Tajlandii, i mają być ustalane w trybie ad hoc.

1.   Niniejszym ustanawia się Wspólny Komitet składający się z przedstawicieli obu Stron na najwyższym możliwym szczeblu, który ma następujące zadania:

2.   Wspólny Komitet zbiera się co najmniej raz na dwa lata, na przemian w Bangkoku i w Brukseli, w terminie ustalonym za porozumieniem Stron. W drodze porozumienia między Stronami można również zwoływać nadzwyczajne posiedzenia Wspólnego Komitetu. Wspólnemu Komitetowi przewodniczy naprzemiennie każda ze Stron. Porządek posiedzeń Wspólnego Komitetu ustala się w drodze porozumienia między Stronami.

3.   Wspólny Komitet może ustanowić specjalistyczne grupy robocze celem udzielenia mu wsparcia w wykonywaniu jego zadań. Te grupy robocze przedkładają szczegółowe sprawozdania ze swej działalności Wspólnemu Komitetowi na każdym z jego posiedzeń.

4.   Strony postanawiają, że zadaniem Wspólnego Komitetu będzie również zapewnienie właściwego funkcjonowania wszelkich umów bądź protokołów o charakterze sektorowym, które zostały lub zostaną zawarte przez Strony.

5.   Wspólny Komitet uchwala swój regulamin.

1.   Strony mogą za wzajemną zgodą rozszerzyć niniejszą Umowę w celu zacieśnienia współpracy, w tym poprzez uzupełnienie jej za pomocą umów lub protokołów dotyczących konkretnych obszarów, sektorów lub działań. Takie umowy szczegółowe lub protokoły stanowią integralną część ogólnych stosunków dwustronnych między Stronami oraz podlegają wspólnym ramom instytucjonalnym.

2.   W odniesieniu do wykonywania niniejszej Umowy każda ze Stron może przedstawić propozycje dotyczące rozszerzenia zakresu współpracy, biorąc pod uwagę doświadczenie uzyskane podczas stosowania niniejszej Umowy.

1.   Bez uszczerbku dla stosownych postanowień Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ani niniejsza Umowa, ani działania podejmowane na jej mocy nie mogą w jakikolwiek sposób wpływać na uprawnienia państw członkowskich do podejmowania działań w ramach współpracy dwustronnej z Tajlandią lub do zawierania, w stosownych przypadkach, nowych umów o partnerstwie i współpracy z Tajlandią.

2.   Niniejsza Umowa nie wpływa na stosowanie ani wykonywanie zobowiązań podjętych przez którąkolwiek ze Stron w odniesieniu do stron trzecich.

3.   Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie wyklucza możliwości podjęcia przez Stronę wszelkich działań, w tym działań z zakresu rozstrzygania sporów, określonych w jakiejkolwiek innej umowie międzynarodowej, której stronami są obie Strony.

1.   Strony wprowadzają wszelkie ogólne lub szczególne środki wymagane w celu wypełnienia ich zobowiązań w ramach niniejszej Umowy. Strony zapewniają, aby cele określone w niniejszej Umowie zostały osiągnięte.

2.   Zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. d), w przypadku wszelkich rozbieżności dotyczących stosowania lub interpretacji niniejszej Umowy, każda ze Stron może odwołać się do Wspólnego Komitetu.

3.   W przypadku gdy jedna ze Stron uzna, że druga Strona nie wypełniła któregokolwiek ze swoich zobowiązań wynikających z niniejszej Umowy, może wprowadzić właściwe środki zgodnie z prawem międzynarodowym.

4.   Przed wprowadzeniem właściwych środków, o których mowa w ust. 3, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 5, Strona ta przedstawia Wspólnemu Komitetowi wszystkie istotne informacje konieczne do dokładnego zbadania sytuacji w celu znalezienia rozwiązania możliwego do zaakceptowania przez obie Strony. Strony odbywają konsultacje pod auspicjami Wspólnego Komitetu. W przypadku gdy Wspólny Komitet nie jest w stanie znaleźć rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie Strony, taka Strona może przedsięwziąć odpowiednie środki.

5.   Jeżeli jedna ze Stron ma poważne podstawy, aby uważać, że druga Strona nie wypełniła w sposób istotny któregokolwiek ze zobowiązań opisanych jako elementy zasadnicze w art. 1 ust. 1 i art. 3 ust. 1, niezwłocznie powiadamia drugą Stronę o tym fakcie. Wspólny Komitet, lub inny organ wyznaczony za porozumieniem Stron, przeprowadza niezwłocznie, na wniosek którejkolwiek ze Stron, konsultacje w terminie do 30 dni w celu dokładnego przeanalizowania wszystkich aspektów środka oraz uzasadnienia środka, aby znaleźć rozwiązanie możliwe do przyjęcia przez obie Strony. Po upływie tego terminu Strona, która złożyła powiadomienie, może przedsięwziąć właściwe środki.

6.   Przy wyborze właściwych środków pierwszeństwo należy przyznać tym, które w najmniejszym stopniu zakłócają funkcjonowanie niniejszej Umowy lub, w zależności od przypadku, jakiejkolwiek innej umowy szczegółowej, o której mowa w art. 53 ust. 1. Środki takie mają charakter tymczasowy i są proporcjonalne do naruszenia, mając na celu zachęcenie do ostatecznego wypełnienia zobowiązań. Na potrzeby ust. 4 „właściwe środki” mogą obejmować zawieszenie, w całości lub w części, stosowania niniejszej Umowy. Na potrzeby ust. 5 „właściwe środki” mogą obejmować zawieszenie, w całości lub w części, stosowania niniejszej Umowy lub którejkolwiek umowy szczegółowej, o której mowa w art. 53 ust. 1. Decyzja o zawieszeniu byłaby podejmowana przez każdą ze Stron zgodnie z ich odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi.

7.   Każda ze Stron może zwrócić się do Wspólnego Komitetu o dokonanie przeglądu okoliczności, które doprowadziły do zastosowania właściwych środków, w celu znalezienia rozwiązania możliwego do zaakceptowania przez obie Strony. Strona wprowadzająca właściwe środki wycofuje je niezwłocznie, gdy jest to uzasadnione.