(1)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2019/2072 (2) ustanowiono, w części A załącznika II, wykaz agrofagów kwarantannowych dla Unii, których występowania nie stwierdzono na terytorium Unii. Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/2072 ma na celu zapobieganie wprowadzaniu, zadomawianiu się i rozprzestrzenianiu się tych agrofagów kwarantannowych na terytorium Unii poprzez ustanowienie w załączniku VII do tego rozporządzenia wymogów szczególnych dotyczących wprowadzania na terytorium Unii niektórych roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów.

(2)

Thaumatotibia leucotreta (Meyrick) („określony agrofag”) jest wymieniona w części A załącznika II do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/2072 jako agrofag kwarantannowy dla Unii, którego występowania nie stwierdzono na terytorium Unii. W załączniku do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/1702 (3) wymieniono ją również jako agrofaga priorytetowego.

(3)

Istnieją wymogi szczególne dotyczące wprowadzania na terytorium Unii szeregu owoców w celu ochrony terytorium Unii przed określonym agrofagiem. W odniesieniu do owoców Citrus sinensis Pers. („określone owoce”) te wymogi szczególne określono w pkt 62.1 lit. d) załącznika VII do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/2072 i przewidują one możliwość wyboru pomiędzy podejściem systemowym lub zastosowaniem określonych zabiegów chłodzenia.

(4)

Izrael zwrócił się do Komisji o uznanie jego podejścia systemowego do określonych owoców za równoważne z wymogami szczególnymi określonymi w pkt 62.1 lit. d) załącznika VII do rozporządzenia wykonawczego 2019/2072.

(5)

Podejście systemowe stosowane w odniesieniu do określonych owoców obejmuje spełnienie wymogów przyjętych w punktach produkcji w celu monitorowania i zwalczania określonego agrofaga, kontrolę określonych owoców w punkcie produkcji i w zakładach pakowania, wymogi dotyczące identyfikowalności oraz urzędowe kontrole przeprowadzane przed wywozem. Obejmuje ono punkty krytyczne procedury kontroli na polach, w zakładach pakowania i przed wywozem, skutkujące zawieszeniem lub odrzuceniem wywozu określonych owoców w przypadku nieosiągnięcia odpowiednich progów.

(6)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) przeprowadził ocenę ryzyka związanego z towarami w odniesieniu do owoców Citrus spp. przywożonych z Izraela (4). Ocena ta dotyczyła prawdopodobieństwa braku agrofagów w odniesieniu do określonego agrofaga. Ponadto przedstawiono zalecenia dotyczące sposobów ulepszenia podejścia systemowego stosowanego przez Izrael. Izrael dostosował swoje podejście systemowe, uwzględniając te zalecenia.

(7)

Na podstawie wyników oceny ryzyka przeprowadzonej przez Urząd w połączeniu ze stałą zgodnością odnośnych owoców z prawem Unii uzasadnione jest uznanie dostosowanego podejścia systemowego stosowanego przez Izrael za równoważne z wymogami szczególnymi określonymi w pkt 62.1 lit. d) załącznika VII do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/2072.

(8)

Aby ograniczyć wszelkie zakłócenia w handlu do minimum, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu.

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do dnia 31 maja 2025 r., aby umożliwić jego przegląd.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Umowa między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie powiązania ich systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (1) (zwana dalej „Umową”) została podpisana w dniu 23 listopada 2017 r. zgodnie z decyzją Rady (UE) 2017/2240 (2).

(2)

Umowa została zawarta decyzją Rady (UE) 2018/219 (3) i weszła w życie w dniu 1 stycznia 2020 r.

(3)

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy Wspólny Komitet może przyjmować decyzje, które z chwilą ich wejścia w życie są wiążące dla Stron.

(4)

Art. 13 ust. 2 Umowy przewiduje, że Wspólny Komitet może wprowadzić zmiany w załącznikach do Umowy.

(5)

Należy przywrócić zgodność i spójność między przepisami prawnymi i ich praktycznym stosowaniem w celu ochrony danych szczególnie chronionych, w szczególności przed bezprawnym ujawnieniem lub utratą integralności. W celu zapewnienia spójnego stosowania oznaczenia wrażliwości jak określono w załącznikach III i IV do Umowy należy zmienić te załączniki zgodnie z art. 13 ust. 2 Umowy.

(6)

Wspólny Komitet ma przyjąć decyzję w odniesieniu do zmiany załączników III i IV do Umowy podczas swojego piątego posiedzenia lub wcześniej w drodze procedury pisemnej zgodnie z art. 8 ust. 4 regulaminu wewnętrznego Wspólnego Komitetu (4).

(7)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu w odniesieniu do zmiany załączników III i IV do Umowy, ponieważ zmienione załączniki będą wiążące dla Unii.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem być oparte na dołączonym projekcie decyzji,

(1)

Na podstawie art. 285 dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie, które nie skorzystały z możliwości przewidzianej w art. 14 drugiej dyrektywy Rady 67/228/EWG (2), mogą przyznać zwolnienie z podatku od wartości dodanej („VAT”) podatnikom, których roczny obrót nie przekracza kwoty 5 000 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej.

(2)

Decyzją wykonawczą Rady 2013/677/UE (3) upoważniono Luksemburg do wprowadzenia do dnia 31 grudnia 2016 r., w drodze środka szczególnego stanowiącego odstępstwo od art. 285 dyrektywy 2006/112/WE, zwolnienia z VAT podatników, których roczny obrót nie przekracza 25 000 EUR (zwanego dalej „środkiem szczególnym”).

(3)

Decyzja wykonawcza 2013/677/UE została najpierw zmieniona decyzją wykonawczą Rady (UE) 2017/319 (4), która upoważniła Luksemburg do dnia 31 grudnia 2019 r. do zwolnienia z VAT podatników, których roczny obrót nie przekracza 30 000 EUR. Następnie została ona zmieniona decyzją wykonawczą Rady (UE) 2019/2210 (5) upoważniającą Luksemburg do podwyższenia progu do 35 000 EUR i przedłużenia stosowania środka szczególnego do dnia 31 grudnia 2022 r.

(4)

Pismem zarejestrowanym przez Komisję w dniu 11 marca 2022 r. Luksemburg zwrócił się o upoważnienie do dalszego stosowania środka szczególnego do dnia 31 grudnia 2024 r., czyli do dnia, do którego państwa członkowskie mają dokonać transpozycji dyrektywy Rady (UE) 2020/285 (6), w której ustanowiono prostsze zasady dotyczące VAT dla małych przedsiębiorstw. Z dyrektywy tej wynika, że od dnia 1 stycznia 2025 r. państwa członkowskie będą mogły zwalniać z VAT dostawy towarów i świadczenie usług dokonywane przez podatników, których roczny obrót w danym państwie członkowskim nie przekracza progu 85 000 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej.

(5)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE pismem z dnia 7 kwietnia 2022 r. Komisja przekazała wniosek złożony przez Luksemburg pozostałym państwom członkowskim. Pismem z dnia 8 kwietnia 2022 r. Komisja powiadomiła Luksemburg, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(6)

Środek szczególny jest zgodny z dyrektywą (UE) 2020/285, której celem jest zmniejszenie obciążenia małych przedsiębiorstw związanego z przestrzeganiem przepisów i zapobieganie zakłóceniom konkurencji na rynku wewnętrznym. Celem tej dyrektywy jest także ułatwianie przestrzegania przepisów przez małe przedsiębiorstwa oraz monitorowania przez organy podatkowe. Próg w wysokości 35 000 EUR jest zgodny z nowym progiem zwolnienia określonym w dyrektywie (UE) 2020/285.

(7)

Środek szczególny pozostanie dla podatników nieobowiązkowy. Podatnicy nadal mogą wybrać stosowanie zasad ogólnych VAT zgodnie z art. 290 dyrektywy 2006/112/WE.

(8)

Według informacji przedstawionych przez Luksemburg środek szczególny będzie miał tylko nieznaczny wpływ na ogólną kwotę dochodów podatkowych pobieranych przez Luksemburg na etapie ostatecznej konsumpcji.

(9)

Po wejściu w życie rozporządzenia Rady (UE, Euratom) 2021/769 (7) Luksemburg nie będzie dokonywał obliczenia rekompensaty w odniesieniu do sprawozdania dotyczącego zasobów własnych opartych na VAT za rok budżetowy 2022 i kolejne lata.

(10)

Biorąc pod uwagę, że szczególny środek miał pozytywny wpływ na uproszczenie obowiązków związanych z VAT poprzez zmniejszenie obciążenia administracyjnego i kosztów przestrzegania przepisów zarówno dla małych przedsiębiorstw, jak i dla organów podatkowych, a także biorąc pod uwagę brak znaczącego wpływu na całkowite dochody z tytułu VAT, należy upoważnić Luksemburg do dalszego stosowania środka szczególnego.

(11)

Stosowanie środka szczególnego powinno być ograniczone w czasie. Okres ten powinien być wystarczający, aby umożliwić Komisji ocenę skuteczności i adekwatności obecnego progu. Zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy (UE) 2020/285 państwa członkowskie mają ponadto do 31 grudnia 2024 r. przyjąć i opublikować przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 1 tej dyrektywy i stosować te przepisy od 1 stycznia 2025 r. Należy zatem upoważnić Luksemburg do stosowania środka szczególnego do dnia 31 grudnia 2024 r.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2013/677/UE,

(1)

Pismem z dnia 2 maja 2022 r. Portugalia zwróciła się o upoważnienie do stosowania obniżonych stawek podatku akcyzowego na olej napędowy i benzynę bezołowiową wykorzystywane jako paliwa silnikowe zgodnie z art. 19 dyrektywy 2003/96/WE, które mogą spaść poniżej minimalnych poziomów opodatkowania, o których mowa w art. 7 tej dyrektywy. W dniach 11 i 23 maja 2022 r. oraz dnia 8 czerwca 2022 r. władze portugalskie przedstawiły dodatkowe informacje i wyjaśnienia na poparcie wniosku. Portugalia zwróciła się o to, by upoważnienie miało zastosowanie do dnia 31 grudnia 2022 r.

(2)

Według władz portugalskich zastosowanie obniżonej stawki podatku ma na celu złagodzenie społecznych i gospodarczych skutków wysokich cen detalicznych paliw, wynikających z sytuacji geopolitycznej, która ma bezpośredni wpływ zarówno na gospodarstwa domowe, jak i na przedsiębiorstwa. Środek ten ma na celu zaspokojenie codziennych potrzeb związanych ze zużyciem paliw silnikowych poprzez przyczynienie się do zmniejszenia skutków wzrostu cen detalicznych.

(3)

Wnioskowane upoważnienie nie powinno zakłócać konkurencji ani utrudniać właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Biorąc pod uwagę krótki okres jego obowiązywania oraz wyjątkowe okoliczności związane z sytuacją geopolityczną w połączeniu z wyjątkowo wysokimi cenami rynkowymi surowej ropy naftowej, wnioskowane upoważnienie uznaje się za odpowiednie i proporcjonalne. Upoważnienie zapewnia równowagę pomiędzy szczególnymi względami politycznymi, o których mowa w art. 19 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2003/96/WE, w szczególności unijną politykę ochrony środowiska oraz pilną potrzebę zapewnienia przystępności cenowej energii dla przedsiębiorstw i gospodarstw domowych. Obniżka podatku częściowo zrekompensowałaby wzrost kosztów energii i nie jest kumulowana z żadnym innym rodzajem obniżek podatku.

(4)

Należy zatem, zgodnie z wnioskiem, upoważnić Portugalię do stosowania obniżonych stawek podatku akcyzowego na olej napędowy i benzynę bezołowiową wykorzystywane jako paliwa silnikowe.

(5)

Zgodnie z art. 19 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE każde upoważnienie przyznawane na podstawie tego przepisu musi być ściśle ograniczone w czasie. Jednakże aby nie naruszać przyszłych ogólnych zmian obowiązujących ram prawnych, należy przewidzieć, że w przypadku, gdy Rada, stanowiąc na podstawie art. 113 lub innego odpowiedniego postanowienia Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wprowadzi zmieniony powszechny system opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, do którego niniejsze upoważnienie nie będzie dostosowane, powinno ono wygasnąć w dniu rozpoczęcia stosowania tego zmienionego powszechnego systemu.

(6)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla stosowania unijnych przepisów dotyczących pomocy państwa,

(1)

Umowa dotycząca międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (zwana dalej „ADR”) weszła w życie w dniu 29 stycznia 1968 r. Umowa europejska dotycząca międzynarodowego przewozu śródlądowymi drogami wodnymi towarów niebezpiecznych (zwana dalej „ADN”) weszła w życie w dniu 28 lutego 2008 r.

(2)

Zgodnie z art. 14 ADR każda z Umawiających się Stron może zaproponować co najmniej jedną zmianę załączników do ADR. Grupa robocza ds. transportu towarów niebezpiecznych (zwana dalej „WP.15”) jest organem właściwym do podejmowania decyzji w sprawie przyjęcia takich zmian. Zgodnie z art. 20 ADN każda z Umawiających się Stron może zaproponować co najmniej jedną zmianę do przepisów załączonych do ADN. Komitet administracyjny ustanowiony na podstawie ADN jest organem właściwym do podejmowania decyzji w sprawie przyjęcia takich zmian. W dwuletnim okresie 2020-2022 grupa robocza ds. transportu towarów niebezpiecznych (WP.15) i komitet administracyjny ADN przyjęły odpowiednio zmiany do załączników do ADR i do przepisów załączonych do ADN, które zostały notyfikowane Umawiającym się Stronom ADR w dniu 6 lipca 2022 r. i ADN w dniu 1 lipca 2022 r.

(3)

Zgodnie z art. 14 ADR proponowane zmiany do załączników uznaje się za przyjęte, o ile co najmniej jedna trzecia Umawiających się Stron, lub pięć z nich, jeżeli jedna trzecia przekracza tę liczbę, wyrazi sprzeciw wobec tych zmian w ciągu trzech miesięcy od daty rozesłania tych zmian przez Sekretarza Generalnego. Zgodnie z art. 20 ADN, jakikolwiek projekt zmiany do przepisów załączonych do ADN uznaje się za przyjęty, o ile co najmniej jedna trzecia Umawiających się Stron, lub pięć z nich, jeżeli jedna trzecia przekracza tę liczbę, wyrazi sprzeciw wobec tych zmian w ciągu trzech miesięcy od daty rozesłania tych zmian przez Sekretarza Generalnego.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w odniesieniu do tych zmian do ADR i ADN, gdyż będą one wiążące na podstawie prawa międzynarodowego i mogą mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na dyrektywę 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1). Dyrektywa ta ustanawia wymagania dotyczące drogowego, kolejowego lub wodnego śródlądowego transportu towarów niebezpiecznych, które mają obowiązywać w obrębie państw członkowskich lub między nimi, poprzez odniesienie do ADR i ADN. Ponadto dyrektywa ta stwierdza, że transport towarów niebezpiecznych pomiędzy państwami członkowskimi a krajami trzecimi jest dozwolony pod warunkiem zgodności z przepisami ADR, Regulaminem międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID) lub ADN. Ponadto zgodnie z art. 8 dyrektywy 2008/68/WE Komisja jest uprawniona do dostosowania sekcji I.1 załącznika I i sekcji III.1 załącznika III do dyrektywy 2008/68/WE do postępu naukowo-technicznego, w szczególności w celu uwzględnienia zmian w ADR, RID lub ADN.

(5)

Unia nie jest Umawiającą się Stroną ADR ani ADN. Jednakże fakt ten nie stanowi przeszkody w wykonywaniu przez nią kompetencji poprzez określenie, w ramach swoich instytucji, stanowiska, jakie ma być zajęte w jej imieniu w ramach organu utworzonego na mocy jednej z tych umów, zwłaszcza za pośrednictwem państw członkowskich będących Umawiającym się Stronami jednej z tych umów i działających wspólnie w interesie Unii.

(6)

Wszystkie państwa członkowskie są Umawiającymi się Stronami ADR i ją stosują, a 13 państw członkowskich jest umawiającymi się stronami ADN i ją stosują.

(7)

Planowane zmiany mają na celu zagwarantowanie bezpiecznego i efektywnego transportu towarów niebezpiecznych, uwzględniając jednocześnie postęp naukowo-techniczny w tym sektorze oraz opracowywanie nowych substancji i artykułów stwarzających zagrożenie podczas transportu. Rozwój drogowego i wodnego śródlądowego transportu towarów niebezpiecznych, zarówno w Unii, jak i między Unią a jej państwami sąsiadującymi, stanowi kluczowy element wspólnej polityki transportowej i zapewnia właściwe funkcjonowanie wszystkich gałęzi przemysłu produkujących lub stosujących towary sklasyfikowane jako niebezpieczne zgodnie z ADR lub ADN.

(8)

Planowane zmiany zostały uznane za właściwe do celów bezpiecznego transportu materiałów niebezpiecznych w racjonalny pod względem kosztów sposób, są uzasadnione i korzystne, a zatem powinny być poparte przez Unię.

(9)

Stanowisko Unii w odniesieniu do zmian załączników do ADR oraz zmian przepisów załączonych do ADN jest wyrażane przez państwa członkowskie, które są Umawiającymi się Stronami, odpowiednio, ADR i ADN, działające wspólnie w interesie Unii,