ISSN 1977-0766

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

L 187
European flag  

Wydanie polskie

Legislacja

Rocznik 65
14 lipca 2022

Spis treści

 

II   Akty o charakterze nieustawodawczym

Strona

 

 

UMOWY MIĘDZYNARODOWE

 

*

Decyzja Rady (UE) 2022/1206 z dnia 12 lipca 2022 r. w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych

1

 

*

TŁUMACZENIE – Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych

4

 

 

ROZPORZĄDZENIA

 

*

Rozporządzenie Rady (UE) 2022/1207 z dnia 12 lipca 2022 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 974/98 w odniesieniu do wprowadzenia euro w Chorwacji

16

 

*

Rozporządzenie Rady (UE) 2022/1208 z dnia 12 lipca 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 2866/98 w odniesieniu do kursu wymiany na euro dla Chorwacji

18

 

*

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2022/1209 z dnia 5 maja 2022 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 w odniesieniu do procedury nakładania grzywien administracyjnych oraz metod ich obliczania i pobierania ( 1 )

19

 

*

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/1210 z dnia 13 lipca 2022 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne do celów stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014, w odniesieniu do formatu list osób mających dostęp do informacji poufnych i ich aktualizacji ( 1 )

23

 

 

DECYZJE

 

*

Decyzja Rady (UE) 2022/1211 z dnia 12 lipca 2022 r. w sprawie przyjęcia przez Chorwację euro w dniu 1 stycznia 2023 r.

31

 

*

Decyzja Rady (UE) 2022/1212 z dnia 12 lipca 2022 r. w sprawie zmiany decyzji 1999/70/WE dotyczącej zewnętrznych biegłych rewidentów krajowych banków centralnych w odniesieniu do zewnętrznych biegłych rewidentów Banco de Portugal

35

 

 

III   Inne akty

 

 

EUROPEJSKI OBSZAR GOSPODARCZY

 

*

Decyzja Urzędu nadzoru EFTA NR 276/21/COL z dnia 8 grudnia 2021 r. w sprawie norweskiej mapy pomocy regionalnej na lata 2022–2027 (Norwegia) [2022/1213]

37

 

 

Sprostowania

 

*

Sprostowanie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/469 z dnia 14 lutego 2020 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 923/2012, rozporządzenie (UE) nr 139/2014 i rozporządzenie (UE) 2017/373 w odniesieniu do wymogów dotyczących zarządzania ruchem lotniczym/służb żeglugi powietrznej, projektowania struktur przestrzeni powietrznej i jakości danych, bezpieczeństwa drogi startowej oraz uchylającego rozporządzenie nr 73/2010 ( Dz.U. L 104 z 3.4.2020 )

58

 

*

Sprostowanie do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/848 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 ( Dz.U. L 150 z 14.6.2018 )

60

 

 

(1)   Tekst mający znaczenie dla EOG.

PL

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

II Akty o charakterze nieustawodawczym

UMOWY MIĘDZYNARODOWE

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/1

DECYZJA RADY (UE) 2022/1206

z dnia 12 lipca 2022 r.

w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 81 ust. 2 lit. a) i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (zwana dalej „Konwencją”) została zawarta pod auspicjami Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego w dniu 2 lipca 2019 r.

(2)

Konwencja ma na celu wspieranie dostępu do wymiaru sprawiedliwości na świecie dzięki zacieśnionej międzynarodowej współpracy sądowej. Konwencja ma na celu w szczególności zmniejszenie ryzyka i kosztów związanych z transgranicznymi postępowaniami sądowymi i rozstrzyganiem sporów, a przez to ułatwienie handlu międzynarodowego, inwestycji i mobilności.

(3)

Unia aktywnie uczestniczyła w negocjacjach prowadzących do przyjęcia Konwencji i zgadza się z jej celami.

(4)

Obecnie obywatele Unii i przedsiębiorstwa, ubiegając się o uznanie i wykonanie w państwie niebędącym członkiem Unii orzeczeń wydanych w Unii, mają do czynienia z otoczeniem prawnym, które jest niejednolite ze względu na brak kompleksowych międzynarodowych ram w odniesieniu do uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych. Wzrost międzynarodowych przepływów handlowych i inwestycji zwiększa ryzyko prawne dla obywateli Unii i unijnych przedsiębiorstw.

(5)

Sytuacji tej powinno się zaradzić dzięki przewidywalnemu systemowi transgranicznego uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych. Cele te można osiągnąć wyłącznie przez przystąpienie do systemu wzajemnego uznawania i wykonywania orzeczeń między państwami, takiego jak system przyjęty w Konwencji. Jednocześnie Konwencja umożliwiłaby uznawanie i wykonywanie w Unii orzeczeń wydanych w państwach trzecich tylko wtedy, gdy przestrzegane są podstawowe zasady prawa Unii.

(6)

Zgodnie z art. 26 Konwencji regionalne organizacje integracji gospodarczej, którym przysługują kompetencje w niektórych lub wszystkich sprawach regulowanych Konwencją, takie jak Unia, mogą podpisać, przyjąć lub zatwierdzić Konwencję lub do niej przystąpić.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Unia ma wyłączną kompetencję do zawierania umów międzynarodowych w zakresie, w jakim ich zawarcie może wpływać na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Konwencja ma wpływ na prawo Unii, w szczególności na rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (2). Unii przysługuje zatem wyłączna kompetencja we wszystkich sprawach regulowanych Konwencją.

(8)

Zgodnie z art. 24 ust. 3 i art. 28 Konwencji przystąpienie do Konwencji może nastąpić przed jej wejściem w życie.

(9)

Unia powinna zatem przystąpić do Konwencji.

(10)

W chwili przystąpienia do Konwencji Unia powinna oświadczyć, zgodnie z art. 27 Konwencji, że posiada kompetencje we wszystkich sprawach nią regulowanych. W związku z tym państwa członkowskie byłyby związane Konwencją w wyniku przystąpienia do niej Unii.

(11)

W sprawach dotyczących najmu lub dzierżawy nieruchomości do celów innych niż mieszkalne, w rozporządzeniu (UE) nr 1215/2012 przyznano właściwość wyłączną sądom państwa członkowskiego, w którym położona jest dana nieruchomość. W Konwencji nie zawarto takich zasad dotyczących właściwości wyłącznej w odniesieniu do najmu lub dzierżawy nieruchomości do celów innych niż mieszkalne. W chwili przystąpienia do Konwencji Unia powinna zgodnie z art. 18 Konwencji złożyć oświadczenie, że nie będzie stosować Konwencji do najmu i dzierżawy nieruchomości położonych w Unii do celów innych niż mieszkalne.

(12)

Irlandia jest związana rozporządzeniem (UE) nr 1215/2012, uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszej decyzji.

(13)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym zatwierdza się przystąpienie Unii Europejskiej do Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (3).

Artykuł 2

Przewodniczący Rady wyznacza osobę lub osoby uprawnione do złożenia, w imieniu Unii, dokumentu przystąpienia, o którym mowa w art. 24 ust. 4 Konwencji (zwanego dalej „dokumentem przystąpienia”).

Artykuł 3

Przy składaniu dokumentu przystąpienia, Unia składa następujące oświadczenie na podstawie art. 27 ust. 1 Konwencji:

„Unia Europejska oświadcza, zgodnie z art. 27 ust. 1 Konwencji, że posiada kompetencje we wszystkich sprawach nią regulowanych. Państwa członkowskie Unii nie będą podpisywać, ratyfikować, przyjmować ani zatwierdzać Konwencji, lecz będą nią związane z racji przystąpienia do niej Unii Europejskiej.

Na potrzeby niniejszego oświadczenia termin »Unia Europejska« nie obejmuje Królestwa Danii, zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej”.

Artykuł 4

Przy składaniu dokumentu przystąpienia Unia składa następujące oświadczenie na podstawie art. 18 Konwencji dotyczące najmu i dzierżawy nieruchomości do celów innych niż mieszkalne:

„Unia Europejska oświadcza zgodnie z art. 18 Konwencji, że nie będzie stosowała Konwencji do najmu i dzierżawy nieruchomości położonych w Unii Europejskiej do celów innych niż mieszkalne”.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia (4).

Sporządzono w Brukseli dnia 12 lipca 2022 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

Z. STANJURA

(1)  Zgoda z dnia 23 czerwca 2022 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1).

(3)  Zob. s. 4 niniejszego Dziennika Urzędowego.

(4)  Data wejścia w życie Konwencji zostanie opublikowana przez Sekretariat Generalny Rady w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/4

TŁUMACZENIE

KONWENCJA O UZNAWANIU I WYKONYWANIU ZAGRANICZNYCH ORZECZEŃ W SPRAWACH CYWILNYCH I HANDLOWYCH

Umawiające się Strony niniejszej Konwencji,

pragnąc wspierać poprzez współpracę sądową powszechny skuteczny dostęp do wymiaru sprawiedliwości oraz ułatwiać oparte na zasadach, wielostronne stosunki handlowe i inwestycje oraz mobilność,

uznając, że taką współpracę można zacieśnić poprzez stworzenie jednolitego zbioru podstawowych zasad uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych lub handlowych, aby ułatwić skuteczne uznawanie i wykonywanie takich orzeczeń,

przekonane, że taka zacieśniona współpraca sądowa wymaga w szczególności międzynarodowego systemu prawnego, który zapewnia większą przewidywalność i pewność w odniesieniu do globalnego obiegu zagranicznych orzeczeń oraz uzupełnia Konwencję z dnia 30 czerwca 2005 r. o umowach dotyczących właściwości sądu,

postanowiły zawrzeć w tym celu niniejszą Konwencję i uzgodniły następujące postanowienia:

ROZDZIAŁ I

ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Zakres stosowania

1.   Niniejszą Konwencję stosuje się do uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach cywilnych lub handlowych. Nie dotyczy ona w szczególności spraw podatkowych, celnych i administracyjnych.

2.   Niniejszą Konwencję stosuje się do uznawania i wykonywania w jednym Umawiającym się Państwie orzeczenia wydanego przez sąd innego Umawiającego się Państwa.

Artykuł 2

Wyłączenia z zakresu stosowania

1.   Niniejsza Konwencja nie ma zastosowania w następujących dziedzinach:

a)

stan cywilny oraz zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osób fizycznych;

b)

obowiązki alimentacyjne;

c)

pozostałe sprawy z zakresu prawa rodzinnego, w tym majątkowe stosunki małżeńskie oraz inne prawa lub obowiązki wynikające z małżeństwa lub podobnych związków;

d)

testamenty i spadki;

e)

upadłości, układy, restrukturyzacje i uporządkowane likwidacje instytucji finansowych oraz podobne postępowania;

f)

przewóz osób i rzeczy;

g)

transgraniczne zanieczyszczenie morza, zanieczyszczenie morza na obszarach znajdujących się poza jurysdykcją krajową, zanieczyszczenie morza pochodzące ze statków, ograniczenie odpowiedzialności za roszczenia morskie oraz awarie wspólne;

h)

odpowiedzialność za szkody jądrowe;

i)

istnienie, nieistnienie lub rozwiązanie osoby prawnej lub zrzeszenia osób fizycznych lub prawnych oraz ważność decyzji podjętych przez organy takiej osoby lub takiego zrzeszenia;

j)

ważność wpisów do rejestrów publicznych;

k)

zniesławienie;

l)

prawo do prywatności;

m)

własność intelektualna;

n)

działania sił zbrojnych, w tym działania ich personelu w ramach wykonywania przez niego obowiązków służbowych;

o)

działania w zakresie ścigania przestępstw, w tym działania pracowników organów ścigania w ramach wykonywania przez nich obowiązków służbowych;

p)

ograniczenia konkurencji, z wyjątkiem sytuacji, w których orzeczenie opiera się na przesłance zachowania stanowiącego porozumienie antykonkurencyjne lub uzgodnioną praktykę między faktycznymi lub potencjalnymi konkurentami w zakresie ustalania cen, zmów przetargowych, ustalania ograniczeń produkcji lub kwot produkcji lub podziału rynków przez podział klientów, dostawców, obszarów lub linii biznesowych, jeżeli takie zachowanie i jego skutki miały miejsce w państwie pochodzenia;

q)

restrukturyzacja długu państwowego za pomocą jednostronnych środków wprowadzonych przez państwo.

2.   Z zakresu stosowania niniejszej Konwencji nie wyłącza się orzeczenia, jeżeli zagadnienie, do którego niniejsza Konwencja nie ma zastosowania, wystąpiło jedynie jako kwestia wstępna w postępowaniu, w którym wydano orzeczenie, i nie stanowiło celu danego postępowania. W szczególności, sama okoliczność, że takie zagadnienie stanowiło zarzut pozwanego, nie wyłącza zastosowania Konwencji do orzeczenia, jeżeli rozpoznanie tego zarzutu nie było przedmiotem danego postępowania.

3.   Niniejsza Konwencja nie ma zastosowania do postępowań przed sądami polubownymi i powiązanych postępowań.

4.   Do wyłączenia danego orzeczenia z zakresu stosowania niniejszej Konwencji nie wystarcza sam fakt, że stroną postępowania było państwo, w tym rząd, agencja rządowa lub osoba działająca na rzecz państwa.

5.   Niniejsza Konwencja nie ma wpływu na przywileje i immunitety państw lub organizacji międzynarodowych dotyczące ich samych i ich majątku.

Artykuł 3

Definicje

1.   W niniejszej Konwencji:

a)

„pozwany” oznacza osobę, przeciwko której wytoczono powództwo lub powództwo wzajemne w państwie pochodzenia;

b)

„orzeczenie” oznacza każde orzeczenie sądowe co do istoty sprawy, niezależnie od jego nazwy, w tym wyrok lub postanowienie, a także rozstrzygnięcie co do kosztów postępowania wydane przez sąd (w tym przez urzędnika sądowego), o ile rozstrzygnięcie to związane jest z orzeczeniem co do istoty sprawy podlegającym uznaniu lub wykonaniu zgodnie z niniejszą Konwencją. Postanowień w sprawie środków tymczasowych i w sprawie zabezpieczenia nie uważa się za orzeczenia.

2.   Uznaje się, że jednostka lub osoba niebędąca osobą fizyczną ma miejsce zwykłego pobytu w państwie:

a)

w którym ma swoją siedzibę statutową;

b)

zgodnie z którego prawem została utworzona;

c)

w którym ma swój główny organ zarządzający; lub

d)

w którym znajduje się jej główne miejsce prowadzenia działalności.

ROZDZIAŁ II

UZNANIE I WYKONANIE

Artykuł 4

Przepisy ogólne

1.   Orzeczenie wydane przez sąd Umawiającego się Państwa (państwa pochodzenia) jest uznawane i wykonywane w innym Umawiającym się Państwie (państwie wezwanym) zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału. Uznania lub wykonania orzeczenia można odmówić wyłącznie z powodów określonych w niniejszej Konwencji.

2.   W państwie wezwanym nie przeprowadza się kontroli merytorycznej orzeczenia. Rozważane mogą być jedynie kwestie niezbędne do stosowania niniejszej Konwencji.

3.   Orzeczenie podlega uznaniu jedynie w przypadku, gdy jest skuteczne w państwie pochodzenia, a wykonaniu jedynie w przypadku, gdy jest wykonalne w państwie pochodzenia.

4.   Można odroczyć uznanie lub wykonanie albo go odmówić, jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 3, jest przedmiotem zaskarżenia w państwie pochodzenia lub jeżeli nie upłynął jeszcze termin na zastosowanie zwyczajnego środka zaskarżenia. Odmowa taka nie stoi na przeszkodzie późniejszemu wystąpieniu z ponownym wnioskiem o uznanie lub wykonanie orzeczenia.

Artykuł 5

Podstawy uznania i wykonania

1.   Orzeczenie podlega uznaniu i wykonaniu, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a)

osoba, wobec której wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia, miała miejsce zwykłego pobytu w państwie pochodzenia w chwili, w której osoba ta stała się stroną w postępowaniu przed sądem pochodzenia;

b)

osoba fizyczna, wobec której wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia, miała główne miejsce prowadzenia działalności w państwie pochodzenia w chwili, w której osoba ta stała się stroną w postępowaniu przed sądem pochodzenia, a roszczenie będące podstawą wydania orzeczenia wynikało z tej działalności;

c)

osoba, wobec której wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia, jest osobą, która wniosła powództwo będące podstawą wydania orzeczenia, przy czym powództwo to nie było powództwem wzajemnym;

d)

pozwany posiadał filię, agencję lub inny oddział bez odrębnej osobowości prawnej w państwie pochodzenia w chwili, w której osoba ta stała się stroną w postępowaniu przed sądem pochodzenia, a roszczenie będące podstawą wydania orzeczenia wynikało z działalności tej filii, agencji lub oddziału;

e)

pozwany wyraźnie zgodził się na właściwość sądu pochodzenia w toku postępowania, w którym wydano orzeczenie;

f)

pozwany podniósł zarzut co do istoty sprawy przed sądem pochodzenia, nie kwestionując właściwości w terminie przewidzianym w prawie państwa pochodzenia, chyba że jest oczywiste, że zarzut braku właściwości lub zarzut dotyczący wykonywania właściwości nie zostałby uwzględniony na mocy tego prawa;

g)

przedmiotem orzeczenia było rozstrzygnięcie o zobowiązaniu umownym, a orzeczenie wydał sąd państwa, w którym nastąpiło lub powinno było nastąpić wykonanie tego zobowiązania, zgodnie z:

(i)

porozumieniem stron lub

(ii)

prawem właściwym dla umowy w przypadku braku uzgodnionego miejsca wykonania,

chyba że działania pozwanego w związku z transakcją wyraźnie nie stanowiły celowego i istotnego powiązania z tym państwem;

h)

przedmiotem orzeczenia było rozstrzygnięcie w kwestii najmu lub dzierżawynieruchomości, a orzeczenie wydał sąd państwa, w którym nieruchomość jest położona;

i)

orzeczenie zawierało rozstrzygnięcie na niekorzyść pozwanego w przedmiocie zobowiązania umownego zabezpieczonego prawem rzeczowym na nieruchomości położonej w państwie pochodzenia, jeżeli powództwo przeciwko temu samemu pozwanemu wytoczono zarówno w przedmiocie roszczenia umownego, jak i roszczenia dotyczącego tego prawa rzeczowego;

j)

przedmiotem orzeczenia było rozstrzygnięcie o zobowiązaniu pozaumownym wynikającym ze śmierci, uszkodzenia ciała, uszkodzenia lub utraty mienia, a działanie lub zaniechanie bezpośrednio powodujące taką szkodę miało miejsce w państwie pochodzenia, bez względu na to, gdzie szkoda ta wystąpiła;

k)

orzeczenie dotyczy ważności, konstrukcji, skutków lub zmiany trustu, utworzonego dobrowolnie i potwierdzonego na piśmie, a także zarządzania takim trustem, oraz:

(i)

w chwili wszczęcia postępowania państwo pochodzenia zostało wskazane w warunkach powołania trustu jako państwo, którego sądy mają rozstrzygać spory dotyczące takich kwestii; lub

(ii)

w chwili wszczęcia postępowania państwo pochodzenia zostało wyraźnie lub w sposób dorozumiany wskazane w warunkach powołania trustu jako państwo, w którym znajduje się główne miejsce zarządzania trustem.

Niniejsza litera ma zastosowanie wyłącznie do orzeczeń dotyczących wewnętrznych aspektów funkcjonowania trustu między osobami, które są lub pozostawały w stosunku trustu;

l)

przedmiotem orzeczenia było powództwo wzajemne:

(i)

w zakresie, w jakim orzeczono na korzyść powoda wzajemnego, pod warunkiem że powództwo wzajemne powstało w związku z tą samą transakcją lub zdarzeniem co pierwotne powództwo; lub

(ii)

w zakresie, w jakim orzeczono na niekorzyść powoda wzajemnego, chyba że prawo państwa pochodzenia wymagało wniesienia powództwa wzajemnego w celu uniknięcia prekluzji;

m)

orzeczenie wydał sąd wskazany w umowie zawartej lub udokumentowanej na piśmie lub z wykorzystaniem innego środka porozumiewania się, dzięki któremu odnośna informacja jest dostępna i można się z nią później zapoznać, innej niż umowa dotycząca wyłącznej właściwości sądu.

Na potrzeby niniejszej litery „umowa dotycząca wyłącznej właściwości sądu” oznacza umowę zawartą między co najmniej dwiema stronami, która wskazuje, że do rozstrzygnięcia sporu już wynikłego lub mogącego wyniknąć z określonego stosunku prawnego właściwe są sądy danego państwa lub co najmniej jeden określony sąd danego państwa z wyłączeniem właściwości innych sądów.

2.   Jeżeli wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia wobec osoby fizycznej działającej przede wszystkim w celach osobistych, rodzinnych lub dotyczących gospodarstwa domowego (wobec konsumenta) w sprawach dotyczących umowy konsumenckiej albo wobec pracownika w sprawach dotyczących umowy o pracę, której jest stroną:

a)

ust. 1 lit. e) ma zastosowanie tylko wtedy, gdy zgodę wyrażono przed sądem w formie ustnej lub pisemnej;

b)

ust. 1 lit. f), g) i m) nie mają zastosowania.

3.   Ust. 1 nie ma zastosowania do orzeczenia w sprawie najmu lub dzierżawy nieruchomości do celów mieszkalnych lub w sprawie wpisu nieruchomości do rejestru. Takie orzeczenie może zostać uznane i wykonane tylko wtedy, gdy zostało wydane przez sąd państwa, w którym nieruchomość jest położona.

Artykuł 6

Wyłączna podstawa uznania i wykonania

Niezależnie od art. 5 orzeczenie rozstrzygające o prawach rzeczowych do nieruchomości jest uznawane i wykonywane wyłącznie wtedy, gdy nieruchomość jest położona w państwie pochodzenia.

Artykuł 7

Odmowa uznania i wykonania

1.   Uznania lub wykonania orzeczenia można odmówić, jeżeli:

a)

dokument wszczynający postępowanie lub dokument równorzędny, zawierający istotne elementy powództwa:

(i)

nie został doręczony pozwanemu w takim czasie i w taki sposób, żeby mógł on przygotować obronę, chyba że pozwany stawił się przed sądem pochodzenia i przedstawił swoje racje, nie zgłaszając zarzutu wadliwości doręczenia, o ile prawo państwa pochodzenia dopuszcza zgłoszenie takiego zarzutu; lub

(ii)

został doręczony pozwanemu w państwie wezwanym w sposób niezgodny z podstawowymi zasadami doręczania dokumentów obowiązującymi w tym państwie;

b)

orzeczenie zostało uzyskane na skutek oszustwa;

c)

uznanie lub wykonanie danego orzeczenia byłoby ewidentnie sprzeczne z porządkiem publicznym państwa wezwanego w tym jeżeli postępowanie prowadzące do wydania tego orzeczenia było niezgodne z podstawowymi zasadami rzetelnego postępowania obowiązującymi w tym państwie oraz jeżeli naruszono bezpieczeństwo lub suwerenność tego państwa;

d)

postępowanie przed sądem pochodzenia było sprzeczne z umową lub postanowieniem aktu tworzącego trust, zgodnie z którymi spór miał zostać rozpoznany przez sąd państwa innego niż państwo pochodzenia;

e)

dane orzeczenie jest sprzeczne z orzeczeniem wydanym w sporze między tymi samymi stronami przez sąd państwa wezwanego; lub

f)

dane orzeczenie jest sprzeczne z wcześniejszym orzeczeniem wydanym przez sąd innego państwa w sporze między tymi samymi stronami dotyczącym tego samego przedmiotu, o ile to wcześniejsze orzeczenie spełnia warunki konieczne do jego uznania w państwie wezwanym.

2.   Można odmówić uznania lub wykonania albo je odroczyć, jeżeli przed sądem państwa, w którym wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia, toczy się postępowanie między tymi samymi stronami w tej samej sprawie oraz jeżeli:

a)

postępowanie przed sądem państwa wezwanego wszczęto, zanim wszczęto je w sądzie pochodzenia; oraz

b)

istnieje ścisły związek między sporem a państwem wezwanym.

Odmowa na podstawie niniejszego ustępu nie stoi na przeszkodzie późniejszemu wystąpieniu z ponownym wnioskiem o uznanie lub wykonanie orzeczenia.

Artykuł 8

Kwestie wstępne

1.   Rozstrzygnięcie w kwestii wstępnej nie jest uznawane ani wykonywane na podstawie niniejszej Konwencji, jeżeli dotyczy dziedziny, do której niniejsza Konwencja nie ma zastosowania, lub sprawy, o której mowa w art. 6, jeżeli orzekał sąd państwa innego niż państwo, o którym mowa w tym artykule.

2.   Można odmówić uznania lub wykonania orzeczenia, jeżeli – i w zakresie, w jakim – orzeczenie to opierało się na rozstrzygnięciu w dziedzinie, do której niniejsza Konwencja nie ma zastosowania, lub w sprawie, o której mowa w art. 6, jeżeli orzekał sąd państwa innego niż państwo, o którym mowa w tym artykule.

Artykuł 9

Częściowe uznanie lub wykonanie

Zarządza się uznanie lub wykonanie dającej się wydzielić części orzeczenia, jeżeli wystąpiono o uznanie lub wykonanie tej części lub jeżeli tylko część orzeczenia może być uznana lub wykonana zgodnie z niniejszą Konwencją.

Artykuł 10

Odszkodowanie

1.   Można odmówić uznania lub wykonania orzeczenia, jeżeli – i w zakresie, w jakim – orzeczenie to przyznaje odszkodowanie, w tym odszkodowanie o skutku odstraszającym lub mające charakter kary, które nie służy zrekompensowaniu stronie rzeczywiście poniesionej straty lub uszczerbku.

2.   Sąd, przed którym wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia, bierze pod uwagę, czy i w jakim zakresie odszkodowanie przyznane przez sąd pochodzenia służy pokryciu kosztów i wydatków procesowych.

Artykuł 11

Ugody sądowe

Ugody sądowe zatwierdzone przez sąd Umawiającego się Państwa lub zawarte przed takim sądem w toku postępowania, wykonalne w państwie pochodzenia tak samo jak orzeczenie, są wykonywane zgodnie z niniejszą Konwencją w taki sam sposób jak orzeczenie.

Artykuł 12

Wymagane dokumenty

1.   Strona, która dochodzi uznania orzeczenia lub występuje o jego wykonanie, przedstawia:

a)

pełny, uwierzytelniony odpis orzeczenia;

b)

jeżeli orzeczenie zostało wydane zaocznie, oryginał lub uwierzytelniony odpis dokumentu potwierdzającego, że dokument wszczynający postępowanie lub dokument równorzędny został doręczony stronie, która się nie stawiła;

c)

wszelkie dokumenty konieczne do wykazania, że orzeczenie jest skuteczne lub w stosownym przypadku wykonalne w państwie pochodzenia;

d)

w sytuacji, o której mowa w art. 11, zaświadczenie wystawione przez sąd (w tym przez urzędnika sądowego) państwa pochodzenia stwierdzające, że ugoda sądowa lub jej część jest wykonalna w państwie pochodzenia w taki sam sposób jak orzeczenie.

2.   Jeżeli sąd, przed którym wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia, nie może stwierdzić na podstawie treści orzeczenia, czy spełnione są warunki określone w niniejszym rozdziale, może on zażądać przedstawienia wszelkich niezbędnych dokumentów.

3.   Do wniosku o uznanie lub wykonanie orzeczenia można dołączyć dokument dotyczący orzeczenia wystawiony przez sąd (w tym przez urzędnika sądowego) państwa pochodzenia w formie zalecanej i opublikowanej przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

4.   Jeżeli dokumenty określone w niniejszym artykule nie zostały sporządzone w języku urzędowym państwa wezwanego dołącza się do nich uwierzytelniony przekład na język urzędowy, o ile prawo państwa wezwanego nie stanowi inaczej.

Artykuł 13

Postępowanie

1.   Postępowanie o uznanie, stwierdzenie wykonalności lub rejestrację w celu wykonania oraz wykonanie orzeczenia odbywa się według prawa państwa wezwanego, o ile niniejsza Konwencja nie stanowi inaczej. Sąd państwa wezwanego działa bezzwłocznie.

2.   Sąd państwa wezwanego nie może odmówić uznania lub wykonania orzeczenia na mocy niniejszej Konwencji, argumentując, że o uznanie lub wykonanie należy wystąpić w innym państwie.

Artykuł 14

Koszty postępowania

1.   Na stronę, która w Umawiającym się Państwie wnosi o wykonanie orzeczenia wydanego przez sąd innego Umawiającego się Państwa, nie można tylko z tego powodu, że jest cudzoziemcem lub że nie ma w państwie wykonania miejsca zamieszkania lub pobytu, nałożyć obowiązku złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu lub depozytu, niezależnie od ich nazwy.

2.   Nakazowi zapłaty kosztów postępowania wydanemu w Umawiającym się Państwie przeciwko osobie zwolnionej z obowiązku złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu lub depozytu zgodnie z ust. 1 lub prawem państwa, w którym wszczęto postępowanie, nadaje się rygor wykonalności w dowolnym innym Umawiającym się Państwie na wniosek osoby, na rzecz której wydano ten nakaz.

3.   Państwo może oświadczyć, że nie stosuje ust. 1, lub wskazać w oświadczeniu, który z jego sądów nie stosuje ust. 1.

Artykuł 15

Uznanie i wykonanie na mocy prawa krajowego

Z zastrzeżeniem art. 6 niniejsza Konwencja nie stanowi przeszkody dla uznawania ani wykonywania orzeczeń na mocy prawa krajowego.

ROZDZIAŁ III

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 16

Postanowienie przejściowe

Niniejsza konwencja ma zastosowanie do uznawania i wykonywania orzeczeń, jeżeli w chwili wszczęcia postępowania w państwie pochodzenia Konwencja obowiązywała między tym państwem, a państwem wezwanym.

Artykuł 17

Oświadczenia ograniczające uznanie i wykonanie orzeczenia

Państwo może oświadczyć, że jego sądy mogą odmówić uznania lub wykonania orzeczenia wydanego przez sąd innego Umawiającego się Państwa, jeżeli strony miały miejsce zwykłego pobytu w państwie wezwanym oraz stosunek łączący strony oraz wszystkie inne elementy mające znaczenie dla sporu – inne niż siedziba sądu pochodzenia – związane były jedynie z państwem wezwanym.

Artykuł 18

Oświadczenia dotyczące szczególnych kategorii spraw

1.   Jeżeli państwo ma szczególny interes w tym, aby niniejszej Konwencji nie stosować do szczególnej kategorii spraw, może oświadczyć, że nie będzie stosowało Konwencji do tej kategorii spraw. Państwo składające takie oświadczenie zapewnia, aby zakres oświadczenia nie wykraczał poza to, co jest konieczne i aby szczególna kategoria spraw podlegająca wyłączeniu była jasno i dokładnie określona.

2.   W odniesieniu do takiej kategorii spraw, Konwencja nie ma zastosowania:

a)

w Umawiającym się Państwie, które złożyło takie oświadczenie;

b)

w pozostałych Umawiających się Państwach, w których wystąpiono o uznanie lub wykonanie orzeczenia wydanego przez sąd Umawiającego się Państwa, które złożyło takie oświadczenie.

Artykuł 19

Oświadczenia dotyczące orzeczeń w sprawach dotyczących państwa

1.   Państwo może oświadczyć, że nie stosuje niniejszej Konwencji do orzeczeń wydanych w postępowaniach, w których stroną jest:

a)

to państwo lub osoba fizyczna działająca na rzecz tego państwa; lub

b)

agencja rządowa tego państwa lub osoba fizyczna działająca na rzecz takiej agencji rządowej.

Państwo składające takie oświadczenie zapewnia, aby zakres oświadczenia nie wykraczał poza to, co jest konieczne i aby wyłączenia z zakresu stosowania Konwencji były jasno i dokładnie określone. W oświadczeniu nie można dokonywać rozróżnienia między orzeczeniami, w których państwo, agencja rządowa tego państwa lub osoba fizyczna działająca na rzecz któregokolwiek z nich jest pozwanym lub powodem w postępowaniu przed sądem pochodzenia.

2.   Można odmówić uznania lub wykonania orzeczenia wydanego przez sąd państwa, które złożyło oświadczenie zgodnie z ust. 1, jeżeli orzeczenie wydano w postępowaniu, w którym stroną jest albo państwo, które złożyło oświadczenie, albo państwo wezwane, jedna z ich agencji rządowych lub osoba fizyczna działająca na rzecz któregokolwiek z nich, w takim samym zakresie, jaki określono w oświadczeniu.

Artykuł 20

Jednolita wykładnia

Dokonując wykładni niniejszej Konwencji, uwzględnia się jej międzynarodowy charakter oraz konieczność dążenia do jej jednolitego stosowania.

Artykuł 21

Przegląd funkcjonowania Konwencji

Sekretarz generalny Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego podejmuje regularnie działania w celu dokonania przeglądu funkcjonowania niniejszej Konwencji w praktyce, w tym wszelkich oświadczeń, i składa sprawozdania Radzie do Spraw Ogólnych oraz Polityki.

Artykuł 22

Niejednolite systemy prawne

1.   W stosunku do Umawiającego się Państwa, w którym dowolna sprawa regulowana niniejszą Konwencją podlega co najmniej dwóm różnym systemom prawnym na terenie różnych jednostek terytorialnych, obowiązują następujące zasady:

a)

odwołanie do prawa lub postępowania państwa należy w stosownym przypadku rozumieć jako odwołanie do prawa lub postępowania obowiązującego na terenie odpowiedniej jednostki terytorialnej;

b)

odwołanie do sądu lub sądów państwa należy w stosownym przypadku rozumieć jako odwołanie do sądu lub sądów na terenie odpowiedniej jednostki terytorialnej;

c)

odwołanie do związku z państwem należy w stosownym przypadku rozumieć jako odwołanie do związku z odpowiednią jednostką terytorialną;

d)

odwołanie do łącznika z państwem należy w stosownym przypadku rozumieć jako odwołanie do tego łącznika z odpowiednią jednostką terytorialną.

2.   Niezależnie od ust. 1, Umawiające się Państwo składające się co najmniej z dwóch jednostek terytorialnych, w których obowiązują różne systemy prawne, nie jest zobowiązane do stosowania niniejszej Konwencji w sytuacjach, które dotyczą wyłącznie tych różnych jednostek terytorialnych.

3.   Uznanie lub wykonanie orzeczenia na podstawie niniejszej Konwencji w jednej z jednostek terytorialnych danego Umawiającego się Państwa składającego się co najmniej z dwóch jednostek terytorialnych, w których obowiązują różne systemy prawne, nie obliguje sądu na terenie innej jednostki terytorialnej tego samego Umawiającego się Państwa do uznania ani do wykonania tego orzeczenia.

4.   Niniejszy Artykuł nie ma zastosowania do regionalnych organizacji integracji gospodarczej.

Artykuł 23

Stosunek do innych międzynarodowych aktów prawnych

1.   Niniejszą Konwencję interpretuje się w sposób zapewniający jej jak największą zgodność z innymi umowami międzynarodowymi obowiązującymi w Umawiających się Państwach, bez względu na to, czy umowy te zostały zawarte przed niniejszą Konwencją czy po niej.

2.   Niniejsza Konwencja nie wpływa na stosowanie przez Umawiające się Państwo innej umowy międzynarodowej zawartej przed niniejszą Konwencją.

3.   Niniejsza Konwencja nie wpływa na stosowanie przez Umawiające się Państwo innej umowy międzynarodowej zawartej po niniejszej Konwencji w odniesieniu do uznawania lub wykonywania orzeczeń wydanych przez sąd Umawiającego się Państwa będącego także Stroną tej innej umowy międzynarodowej. Żadne z postanowień innej umowy międzynarodowej nie wpływa na obowiązki wynikające z art. 6 wobec Umawiających się Państw, które nie są stronami tej innej umowy międzynarodowej.

4.   Niniejsza Konwencja nie wpływa na stosowanie przepisów regionalnej organizacji integracji gospodarczej będącej stroną niniejszej Konwencji w odniesieniu do uznawania lub wykonywania orzeczeń wydanych przez sąd Umawiającego się Państwa będącego także państwem członkowskim tej regionalnej organizacji integracji gospodarczej, w przypadku gdy:

a)

przepisy te przyjęto przed zawarciem niniejszej Konwencji; lub

b)

przepisy te przyjęto po zawarciu niniejszej Konwencji – w zakresie, w jakim nie wpływają one na obowiązki wynikające z art. 6 wobec Umawiających się Państw, które nie są państwami członkowskimi tej regionalnej organizacji integracji gospodarczej.

ROZDZIAŁ IV

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 24

Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie

1.   Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich państw.

2.   Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez państwa sygnatariuszy.

3.   Do niniejszej Konwencji może przystąpić każde państwo.

4.   Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia składa się w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Królestwa Niderlandów, będącym depozytariuszem Konwencji.

Artykuł 25

Oświadczenia dotyczące niejednolitych systemów prawnych

1.   Państwo składające się z co najmniej dwóch jednostek terytorialnych, w których sprawy regulowane niniejszą Konwencją podlegają różnym systemom prawnym, może oświadczyć, że niniejsza Konwencja ma zastosowanie do wszystkich jego jednostek terytorialnych albo tylko do jednej, albo do kilku z nich. W oświadczeniu takim należy wyraźnie określić, do których jednostek terytorialnych stosuje się Konwencję.

2.   Jeżeli dane państwo nie złoży oświadczenia, o którym mowa w niniejszym artykule, Konwencja ma zastosowanie do wszystkich jednostek terytorialnych tego państwa.

3.   Niniejszy Artykuł nie ma zastosowania do regionalnych organizacji integracji gospodarczej.

Artykuł 26

Regionalne organizacje integracji gospodarczej

1.   Niniejszą Konwencję może podpisać, przyjąć, zatwierdzić lub może do niej przystąpić regionalna organizacja integracji gospodarczej, którą tworzą wyłącznie suwerenne państwa i której przysługują kompetencje w niektórych lub wszystkich sprawach regulowanych niniejszą Konwencją. W takiej sytuacji regionalna organizacja integracji gospodarczej ma prawa i obowiązki Umawiającego się Państwa w takim zakresie, w jakim posiada ona kompetencje w sprawach regulowanych niniejszą Konwencją.

2.   W chwili podpisania, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia regionalna organizacja integracji gospodarczej powiadamia depozytariusza na piśmie o sprawach regulowanych niniejszą Konwencją, w odniesieniu do których jej państwa członkowskie przekazały jej kompetencje. Organizacja ta niezwłocznie powiadamia depozytariusza na piśmie o każdej zmianie, która zaszła w przekazanych jej kompetencjach od ostatniego powiadomienia dokonanego zgodnie z niniejszym ustępem.

3.   Na potrzeby wejścia w życie niniejszej Konwencji nie bierze się pod uwagę dokumentu złożonego przez regionalną organizację integracji gospodarczej, chyba że ta regionalna organizacja integracji gospodarczej oświadczy zgodnie z art. 27 ust. 1, że jej państwa członkowskie nie będą Stronami niniejszej Konwencji.

4.   Każde odwołanie w niniejszej Konwencji do „Umawiającego się Państwa” lub „państwa” odnosi się w stosownych przypadkach również do regionalnej organizacji integracji gospodarczej.

Artykuł 27

Regionalna organizacja integracji gospodarczej jako Umawiająca się Strona bez jej państw członkowskich

1.   W chwili podpisania, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia regionalna organizacja integracji gospodarczej może oświadczyć, że posiada kompetencje we wszystkich sprawach regulowanych niniejszą Konwencją i że jej państwa członkowskie nie będą Stronami niniejszej Konwencji, lecz będą nią związane na podstawie podpisania, przyjęcia, zatwierdzenia niniejszej Konwencji lub przystąpienia do niej przez tę organizację.

2.   Jeżeli regionalna organizacja integracji gospodarczej złoży oświadczenie zgodnie z ust. 1, każde odwołanie w niniejszej Konwencji do „Umawiającego się Państwa” lub „państwa” odnosi się w stosownych przypadkach również do państw członkowskich tej organizacji.

Artykuł 28

Wejście w życie

1.   Niniejsza Konwencja wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu, w którym można dokonać notyfikacji zgodnie z art. 29 ust. 2 w odniesieniu do drugiego państwa, które złożyło swój dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, o którym mowa w art. 24.

2.   Po tym dniu niniejsza Konwencja wchodzi w życie:

a)

względem każdego państwa, które później ją ratyfikowało, przyjęło, zatwierdziło lub do niej przystąpiło, pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu, w którym można dokonać notyfikacji zgodnie z art. 29 ust. 2 w odniesieniu do tego państwa;

b)

względem jednostek terytorialnych, do których niniejsza Konwencja ma zastosowanie zgodnie z art. 25, po wejściu w życie Konwencji w państwie składającym oświadczenie, pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od notyfikacji oświadczenia, o którym mowa w tym artykule.

Artykuł 29

Ustanowienie stosunków na podstawie Konwencji

1.   Niniejsza Konwencja jest skuteczna między dwoma Umawiającymi się Państwami tylko wówczas, gdy żadne z nich nie złożyło depozytariuszowi notyfikacji w odniesieniu do drugiego państwa zgodnie z ust. 2 lub 3. W przypadku braku takiej notyfikacji Konwencja staje się skuteczna między dwoma Umawiającymi się Państwami od pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu, w którym można dokonać notyfikacji.

2.   W okresie 12 miesięcy od daty dokonania przez depozytariusza notyfikacji, o której mowa w art. 32 lit. a), Umawiające się Państwo może złożyć depozytariuszowi notyfikację, w której stwierdza, że ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie Konwencji bądź przystąpienie do niej przez inne państwo nie spowoduje ustanowienia stosunków między tymi dwoma państwami na podstawie niniejszej Konwencji.

3.   Przy składaniu dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia zgodnie z art. 24 ust. 4 państwo może złożyć depozytariuszowi notyfikację, w której stwierdza, że ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie Konwencji bądź przystąpienie do niej nie spowoduje ustanowienia stosunków z jednym z Umawiających się Państw na podstawie niniejszej Konwencji.

4.   Umawiające się Państwo może w każdej chwili wycofać notyfikację, której dokonało zgodnie z ust. 2 lub 3. Takie wycofanie jest skuteczne od pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty notyfikacji.

Artykuł 30

Oświadczenia

1.   Oświadczenia, o których mowa w art. 14, 17, 18, 19 i 25, można składać przy podpisaniu, ratyfikacji, przyjęciu, zatwierdzeniu lub przystąpieniu lub w dowolnym późniejszym terminie oraz można je w dowolnym momencie zmieniać i wycofywać.

2.   Oświadczenia, ich zmianę i wycofanie notyfikuje się depozytariuszowi.

3.   Oświadczenie złożone w chwili podpisania, ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia staje się skuteczne wraz z wejściem w życie niniejszej Konwencji względem państwa, które dane oświadczenie złożyło.

4.   Oświadczenie złożone w późniejszym terminie oraz zmiana lub wycofanie oświadczenia stają się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od otrzymania notyfikacji przez depozytariusza.

5.   Oświadczenie złożone w późniejszym terminie oraz zmiana lub wycofanie oświadczenia nie mają zastosowania do orzeczeń wydanych w postępowaniach, które zostały już wszczęte przed sądem pochodzenia w chwili, gdy oświadczenie stało się skuteczne.

Artykuł 31

Wypowiedzenie

1.   Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze pisemnej notyfikacji skierowanej do depozytariusza. Wypowiedzenie może dotyczyć tylko określonych jednostek terytorialnych niejednolitego systemu prawnego, do których Konwencja ma zastosowanie.

2.   Wypowiedzenie staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie 12 miesięcy od otrzymania notyfikacji przez depozytariusza. Jeżeli w notyfikacji wskazano dłuższy okres, po którego upływie wypowiedzenie stanie się skuteczne, wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie wskazanego okresu od otrzymania notyfikacji przez depozytariusza.

Artykuł 32

Notyfikacje dokonywane przez depozytariusza

Depozytariusz notyfikuje członkom Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego oraz innym państwom i regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, które zgodnie z art. 24, 26 i 27 podpisały, ratyfikowały, przyjęły, zatwierdziły niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły, następujące okoliczności:

a)

podpisy, ratyfikacje, przyjęcia, zatwierdzenia oraz przystąpienia, o których mowa w art. 24, 26 i 27;

b)

datę wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z art. 28;

c)

notyfikacje, oświadczenia, zmiany oraz wycofania, o których mowa w art. 26, 27, 29 i 30; oraz

d)

wypowiedzenia, o których mowa w art. 31.

W dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Hadze dnia drugiego lipca dwa tysiące dziewiętnastego roku w języku angielskim i francuskim – przy czym oba teksty są na równi autentyczne – w jednym egzemplarzu, który zostaje złożony w archiwum Rządu Królestwa Niderlandów, a którego uwierzytelniony odpis przekazuje się drogą dyplomatyczną każdemu państwu, które było członkiem Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego podczas jej dwudziestej drugiej sesji, oraz każdemu państwu, które uczestniczyło w tej sesji.

ROZPORZĄDZENIA

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/16

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2022/1207

z dnia 12 lipca 2022 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 974/98 w odniesieniu do wprowadzenia euro w Chorwacji

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 140 ust. 3,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 (2) przewiduje zastąpienie przez euro walut państw członkowskich, które spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z datą, kiedy Wspólnota rozpoczęła trzeci etap unii gospodarczej i walutowej.

(2)

Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2012 r. Chorwacja jest państwem członkowskim objętym derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 Traktatu.

(3)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2022/1211 (3) Chorwacja spełnia warunki konieczne do przyjęcia euro i należy uchylić ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2023 r. derogację dotyczącą Chorwacji.

(4)

Wprowadzenie euro w Chorwacji wymaga rozszerzenia na Chorwację obecnie obowiązujących przepisów dotyczących wprowadzenia euro ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 974/98.

(5)

W chorwackim planie wymiany waluty krajowej na euro określono, że banknoty i monety euro powinny stać się prawnym środkiem płatniczym w tym państwie członkowskim z dniem wprowadzenia euro jako waluty. Datą przyjęcia euro i datą wymiany pieniądza gotówkowego powinien być zatem dzień 1 stycznia 2023 r. Okres stopniowego wycofywania waluty krajowej nie powinien mieć zastosowania.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 974/98,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 974/98 dodaje się następujący wpis pomiędzy wpisem dotyczącym Francji i wpisem dotyczącym Irlandii:

„Chorwacja

1 stycznia 2023 r.

1 stycznia 2023 r.

Nie”

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 12 lipca 2022 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

Z. STANJURA

(1)  Opinia z dnia 4 lipca 2022 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro (Dz.U. L 139 z 11.5.1998, s. 1).

(3)  Decyzja Rady (UE) 2022/1211 z dnia 12 lipca 2022 r. w sprawie przyjęcia przez Chorwację euro w dniu 1 stycznia 2023 r. (zob. s. 31 niniejszego Dziennika Urzędowego).

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/18

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2022/1208

z dnia 12 lipca 2022 r.

w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 2866/98 w odniesieniu do kursu wymiany na euro dla Chorwacji

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 140 ust. 3,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2866/98 (2) określa kursy wymiany między euro a walutami państw członkowskich przyjmujących euro obowiązujące od dnia 1 stycznia 1999 r.

(2)

Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2012 r. Chorwacja jest państwem członkowskim objętym derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(3)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2022/1211 (3) w sprawie przyjęcia przez Chorwację euro w dniu 1 stycznia 2023 r., Chorwacja spełnia warunki konieczne do przyjęcia euro i derogacja w stosunku do Chorwacji zostaje uchylona z dniem 1 stycznia 2023 r.

(4)

Wprowadzenie euro w Chorwacji wymaga przyjęcia kursu wymiany między euro a kuną chorwacką. Kurs wymiany zostaje ustalony na 7,53450 kuny za 1 euro, co odpowiada obecnemu kursowi centralnemu kuny w mechanizmie kursowym (ERM II).

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2866/98,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W art. 1 rozporządzenia (WE) nr 2866/98 dodaje się następujący wiersz między wierszami określającymi kursy wymiany dla franka francuskiego i funta irlandzkiego:

„= 7,53450 kuny chorwackiej”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 12 lipca 2022 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

Z. STANJURA

(1)  Opinia z dnia 4 lipca 2022 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2866/98 z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie kursów wymiany między euro a walutami państw członkowskich przyjmujących euro (Dz.U. L 359 z 31.12.1998, s. 1).

(3)  Decyzja Rady (UE) 2022/1211 z dnia 12 lipca 2022 r. w sprawie przyjęcia przez Chorwację euro w dniu 1 stycznia 2023 r. (zob. s. 31 niniejszego Dziennika Urzędowego).

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/19

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2022/1209

z dnia 5 maja 2022 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 w odniesieniu do procedury nakładania grzywien administracyjnych oraz metod ich obliczania i pobierania

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylające dyrektywę 2007/46/WE (1), w szczególności jego art. 85 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Decyzja o nałożeniu grzywny administracyjnej na podmiot gospodarczy w celu wsparcia środków naprawczych i ograniczających zgodnie z art. 85 rozporządzenia (UE) 2018/858 powinna zostać podjęta przez Komisję w wyniku konsultacji z zainteresowanymi państwami członkowskimi i odnośnym podmiotem gospodarczym lub odnośnymi podmiotami gospodarczymi, przeprowadzonych na podstawie art. 53 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2018/858, i powinna znaleźć odzwierciedlenie w decyzji o nałożeniu środków naprawczych i ograniczających.

(2)

W oparciu o procedurę ustanowioną w art. 53 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2018/858 konieczne jest określenie pewnych kroków proceduralnych na potrzeby sytuacji, w których Komisja zamierza nałożyć grzywny administracyjne w celu wsparcia środków naprawczych i ograniczających. Szczególnie ważne jest zagwarantowanie prawa do bycia wysłuchanym i prawa dostępu do akt poprzez przyznanie podmiotowi gospodarczemu dostępu do odpowiednich informacji oraz prawa do przedstawienia uwag wraz z dowodami niezbędnymi do poparcia tych uwag w odniesieniu do planowanego nałożenia grzywny administracyjnej. Ponadto konieczne jest ustanowienie przepisów zapewniających odpowiednią ochronę danych, które podmioty gospodarcze uznają za poufne.

(3)

Konieczne jest określenie metody obliczania grzywien administracyjnych w zależności od stopnia niezgodności. Podmioty gospodarcze powinny móc z wyprzedzeniem zapoznać się z tą metodą. Grzywny administracyjne powinny działać odstraszająco, zniechęcając podmioty gospodarcze do naruszania wymogów rozporządzenia (UE) 2018/858, i powinny być proporcjonalne do powagi naruszenia. Ponieważ grzywny administracyjne mają być nakładane na niezgodny z wymogami pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, należy odpowiednio rozważyć kryteria obliczania grzywny. Przy obliczaniu grzywien administracyjnych należy uwzględnić wszelkie nienależne korzyści gospodarcze uzyskane w wyniku sprzedaży lub dystrybucji niezgodnego z wymogami pojazdu, mogące zakłócać konkurencję w stosunku do innych podmiotów gospodarczych, które przestrzegają przepisów. Wszelkie straty poniesione przez konsumentów, w tym zmiana osiągów pojazdu, wynikające z niezgodności powinny być również brane pod uwagę przy ocenie powagi naruszenia, ponieważ taka niezgodność może zagrażać ochronie zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, która stanowi cel wspomnianego rozporządzenia. Kwoty grzywien administracyjnych muszą być ponadto proporcjonalne do liczby niezgodnych z wymogami pojazdów zarejestrowanych w Unii lub liczby niezgodnych z wymogami układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych udostępnionych na rynku Unii.

(4)

Przy obliczaniu grzywien administracyjnych należy odpowiednio uwzględnić powagę i skutki naruszenia, a także wszelkie okoliczności obciążające i łagodzące, które należy postrzegać jako zniechęcające, proporcjonalne i kompensujące w stosunku do korzyści wynikających z niezgodności. Okoliczności obciążające powinny obejmować wpływ na bezpieczeństwo, zdrowie i środowisko, ponieważ zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa, zdrowia i ochrony środowiska jest określone jako cel rozporządzenia (UE) 2018/858. Do osiągnięcia tych celów powinno przyczynić się ustanowienie takiego systemu kar na poziomie Unii, który działałby zdecydowanie odstraszająco poprzez sankcje za niezgodność wpływającą negatywnie na bezpieczeństwo osób znajdujących się w pojeździe i innych użytkowników dróg oraz na ochronę zdrowia ludzkiego i środowiska. Stopień współpracy podmiotu gospodarczego, w tym działania naprawcze podjęte przez podmiot gospodarczy, należy uznać za elementy łagodzące przy obliczaniu grzywny administracyjnej.

(5)

W celu ułatwienia zapłaty grzywien administracyjnych konieczne jest określenie metody ich pobierania. Pobieranie tych grzywien powinno odbywać się zgodnie z przepisami dotyczącymi odzyskiwania grzywien, innych kar lub sankcji nałożonych przez instytucje Unii, określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (2),

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Procedura

1.   Przed nałożeniem na podmiot gospodarczy grzywny administracyjnej na podstawie art. 85 ust. 1 w związku z art. 53 rozporządzenia (UE) 2018/858 Komisja powiadamia na piśmie podmiot gospodarczy i zainteresowane państwa członkowskie o zamiarze nałożenia grzywny administracyjnej oraz podaje jego uzasadnienie.

2.   Podmiotowi gospodarczemu i zainteresowanym państwom członkowskim przyznaje się termin nie krótszy niż 30 dni od powiadomienia dokonanego na podstawie ust. 1 na przedstawienie Komisji swoich uwag na piśmie. Bez uszczerbku dla ust. 4 uwagi na piśmie otrzymane po upływie tego terminu nie są brane pod uwagę.

3.   Przedstawiając Komisji swoje uwagi na piśmie, podmiot gospodarczy i zainteresowane państwa członkowskie mogą dołączać wszelkie dowody na ich poparcie.

4.   Po otrzymaniu uwag na piśmie od podmiotu gospodarczego i zainteresowanych państw członkowskich Komisja może w drodze uzasadnionego wniosku zażądać dodatkowych informacji w terminie, który należy określić we wniosku, nie krótszym niż 15 dni.

5.   W wyjątkowych przypadkach, jeżeli Komisja potrzebuje dodatkowych informacji, może ona wezwać podmiot gospodarczy i zainteresowane państwa członkowskie do ustnego przedstawienia ich stanowisk na posiedzeniu po zakończeniu pisemnego etapu procedury określonego w ust. 1–4.

Artykuł 2

Poufność

1.   Podmioty gospodarcze, które przedkładają informacje zgodnie z art. 1, wskazują wszelkie przekazane przez siebie informacje, które uznają za poufne, podając powody, oraz, w razie potrzeby, dostarczają oddzielną jawną wersję dokumentu zawierającego te informacje w terminie określonym przez Komisję.

2.   W przypadku gdy podmiot gospodarczy nie wskazał żadnych informacji jako poufnych, Komisja może przyjąć, że przedłożone informacje nie zawierają informacji poufnych.

3.   Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie uniemożliwia Komisji wykorzystania przedłożonych informacji w celu udowodnienia niezgodności.

Artykuł 3

Metoda obliczania grzywien administracyjnych

1.   Do celów obliczenia kwot grzywien administracyjnych Komisja oszacowuje następujące kwoty:

a)

korzyść gospodarczą lub inną korzyść uzyskaną przez podmiot gospodarczy w wyniku niezgodności;

b)

w miarę możliwości straty poniesione przez konsumentów w wyniku niezgodności.

Oszacowane w ten sposób korzyści i straty stanowią podstawę obliczenia grzywien administracyjnych. W przypadku gdy korzyść dla podmiotu gospodarczego stanowi również stratę dla konsumentów, uwzględnia się ją tylko raz.

W oparciu o kwoty, o których mowa w lit. a) i b), oblicza się grzywny administracyjne, uwzględniając liczbę niezgodnych z wymogami pojazdów zarejestrowanych na rynku Unii lub liczbę odnośnych niezgodnych z wymogami układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych udostępnionych na rynku Unii.

2.   Przy obliczaniu kwot grzywien administracyjnych Komisja bierze pod uwagę wszelkie okoliczności obciążające lub łagodzące oraz inne czynniki.

3.   Okoliczności obciążające, o których mowa w ust. 2, obejmują następujące elementy:

a)

wpływ na zdrowie i bezpieczeństwo osób lub negatywny wpływ na środowisko wynikający z obniżenia wymagań dotyczących osiągów pojazdu;

b)

stopień zaniedbania lub zamiar podmiotu gospodarczego, w tym wszelkie próby ukrycia lub zatuszowania przez podmiot gospodarczy informacji istotnych dla stwierdzenia niezgodności;

c)

każdą nieuzasadnioną odmowę ze strony podmiotu gospodarczego przedstawienia informacji lub dowodów, o które zwróciła się Komisja.

4.   Okoliczności łagodzące, o których mowa w ust. 2, obejmują następujące elementy:

a)

starania i współpracę podmiotu gospodarczego w zakresie wykrywania niezgodności;

b)

wszelkie działania naprawcze podjęte przez podmiot gospodarczy z własnej inicjatywy, w tym ich szybkość;

c)

wszelkie inne zrozumiałe i istotne okoliczności łagodzące wykazane przez podmiot gospodarczy przy pomocy odpowiednich dowodów.

5.   Inne czynniki, o których mowa w ust. 2, obejmują powtarzanie się, częstotliwość lub czas trwania niezgodności oraz inne sankcje nałożone na poziomie unijnym lub krajowym w związku z niezgodnością z przepisami dotyczącymi homologacji typu UE w ciągu 10 lat poprzedzających stwierdzenie danej niezgodności.

6.   Ostateczną grzywnę administracyjną wyrażoną w EUR ustala się na poziomie zapewniającym jej skuteczność, proporcjonalność i odstraszający charakter.

Artykuł 4

Metody pobierania grzywien administracyjnych

Grzywny administracyjne muszą zostać zapłacone w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym dłużnik został powiadomiony o decyzji Komisji, licząc od daty otrzymania pisma powiadamiającego. Grzywny te pobiera się zgodnie z art. 107 i 108 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046. Dodatkowy czas na dokonanie płatności może zostać przyznany zgodnie z art. 104 tego rozporządzenia.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 5 maja 2022 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1)   Dz.U. L 151 z 14.6.2018, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/23

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2022/1210

z dnia 13 lipca 2022 r.

ustanawiające wykonawcze standardy techniczne do celów stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014, w odniesieniu do formatu list osób mających dostęp do informacji poufnych i ich aktualizacji

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku), zmienione rozporządzeniem (UE) 2019/2115 w odniesieniu do promowania korzystania z rynków rozwoju MŚP, oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (1), w szczególności jego art. 18 ust. 6 akapit szósty i art. 18 ust. 9 akapit trzeci,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 emitenci, uczestnicy rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjne, prowadzący aukcje i monitorujący aukcje lub wszelkie inne osoby działające w ich imieniu lub na ich rachunek są zobowiązane do sporządzania list osób mających dostęp do informacji poufnych (ang. insiders) i ich aktualizacji zgodnie z określonym formatem.

(2)

Ustalenie określonego formatu, w tym stosowanie standardowych wzorów, powinno ułatwić jednolite stosowanie obowiązku sporządzania i aktualizacji list osób mających dostęp do informacji poufnych ustanowionego w rozporządzeniu (UE) nr 596/2014. Powinno to również zapewnić, by właściwe organy otrzymywały informacje niezbędne do wykonywania zadań polegających na ochronie integralności rynków finansowych oraz badaniu możliwych nadużyć na rynku.

(3)

Ponieważ w obrębie podmiotu może jednocześnie istnieć wiele różnych informacji poufnych, listy osób mających dostęp do informacji poufnych powinny dokładnie określać konkretne informacje poufne, do jakich mają dostęp osoby pracujące dla danego podmiotu. W związku z tym listy osób mających dostęp do informacji poufnych powinny określać, co stanowi konkretną informację poufną (która może obejmować informacje dotyczące np. transakcji, projektu, zdarzenia, w tym zdarzenia korporacyjnego lub finansowego, publikacji sprawozdania finansowego lub informacji o korekcie zysku). W tym celu listy osób mających dostęp do informacji poufnych powinny być podzielone na sekcje, z oddzielnymi sekcjami dla każdej konkretnej informacji poufnej. W każdej sekcji należy wymienić wszystkie osoby, które mają dostęp do danej konkretnej informacji poufnej.

(4)

Aby uniknąć powielania wpisów danych osobowych tych samych osób w różnych sekcjach listy osób mających dostęp do informacji poufnych, powinna istnieć możliwość zamieszczenia tych danych osobowych w odrębnej sekcji listy osób mających dostęp do informacji poufnych, określonej jako sekcja dotycząca osób mających stały dostęp do informacji poufnych, niepowiązana z konkretną informacją poufną. Sekcja dotycząca osób mających stały dostęp do informacji poufnych powinna obejmować wyłącznie te osoby, które w związku z charakterem pełnionej przez nie funkcji lub zajmowanego przez nie stanowiska mają stały dostęp do wszystkich informacji poufnych w obrębie danego podmiotu.

(5)

Rozporządzenie (UE) nr 596/2014 zostało zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2115 (2), które wprowadziło mniej rygorystyczne wymogi dla emitentów, których instrumenty finansowe dopuszczono do obrotu na rynku rozwoju MŚP (emitenci na rynkach rozwoju MŚP), poprzez ograniczenie zakresu przedmiotowych list do jedynie tych osób, które w związku z charakterem pełnionej przez nie funkcji lub stanowiska zajmowanego u emitenta mają regularny dostęp do informacji poufnych.

(6)

Na zasadzie odstępstwa od tego przepisu państwa członkowskie mogą zobowiązać emitentów na rynkach rozwoju MŚP do uwzględnienia na sporządzanych przez nich listach osób mających dostęp do informacji poufnych wszystkich osób, o których mowa w art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 596/2014. Jednakże w świetle zasadniczo skromniejszych zasobów ludzkich i finansowych, jakimi dysponują MŚP, uznano, że w ich przypadku proporcjonalne będzie stosowanie formatu, który stanowi mniejsze obciążenie administracyjne w porównaniu z formatem list osób mających dostęp do informacji poufnych sporządzanych zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 596/2014, oraz ograniczenie zawartości przedmiotowych list do tego, co jest absolutnie niezbędne do identyfikacji odpowiednich osób fizycznych. Rezygnacja z wymogu ujmowania przez emitentów, w sporządzanych przez nich listach osób mających dostęp do informacji poufnych, prywatnych danych kontaktowych tych osób powinna stanowić dla emitentów ułatwienie w gromadzeniu i aktualizowaniu danych tych osób, a jednocześnie nie pozbawia właściwych organów krajowych narzędzia umożliwiającego identyfikację osób przetwarzających informacje poufne i skontaktowanie się z nimi przy wykorzystaniu służbowych danych kontaktowych. Emitenci ci powinni mieć również możliwość zamieszczenia danych osobowych osób, które w związku z charakterem pełnionej przez nie funkcji lub zajmowanego przez nie stanowiska mają stały dostęp do wszystkich informacji poufnych, w sekcji dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych zamiast dodawania danych osobowych tych osób do każdej sekcji dotyczącej konkretnej transakcji lub konkretnego zdarzenia. Zawartość takich sekcji dotyczących osób mających stały dostęp do informacji poufnych powinna być ograniczona do tego, co jest absolutnie niezbędne do identyfikacji odpowiednich osób fizycznych.

(7)

Lista osób mających dostęp do informacji poufnych powinna zawierać dane osobowe niezbędne do zidentyfikowania osób mających dostęp do informacji poufnych. Wszelkie przetwarzanie danych osobowych do celów sporządzania i przechowywania list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których to listach mowa w art. 18 rozporządzenia (UE) nr 596/2014, powinno być zgodne z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (3).

(8)

Listy osób mających dostęp do informacji poufnych powinny również zawierać dane, które mogą pomóc właściwym organom w czynnościach wyjaśniających oraz w szybkim analizowaniu praktyk handlowych osób mających dostęp do informacji poufnych, w ustaleniu powiązań między osobami mającymi dostęp do informacji poufnych a osobami uczestniczącymi w podejrzanych praktykach handlowych oraz w identyfikacji kontaktów między nimi w krytycznych momentach. Z tego względu zasadnicze znaczenie mają numery telefonów, ponieważ pozwalają one właściwemu organowi szybko podjąć działania oraz, jeżeli to konieczne, zwrócić się o udostępnienie rejestrów przesyłu danych. Ponadto dane takie powinny być dostępne od samego początku, tak by integralność czynności wyjaśniających nie była zagrożona przez to, że właściwy organ w trakcie czynności wyjaśniających musi zwrócić się o dalsze informacje do emitenta, uczestnika rynku uprawnień do emisji, platformy aukcyjnej, prowadzącego aukcje lub monitorującego aukcje lub osoby mającej dostęp do informacji poufnych.

(9)

Aby zapewnić, by listy osób mających dostęp do informacji poufnych mogły być na żądanie jak najszybciej udostępniane właściwemu organowi oraz by mogły one być w każdym momencie niezwłocznie aktualizowane, listy te należy sporządzać w formie elektronicznej. Forma elektroniczna powinna zapewniać zachowanie poufności informacji, które zawiera lista osób mających dostęp do informacji poufnych. Aby uniknąć nakładania nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego na emitentów na rynkach rozwoju MŚP, wymóg sporządzania listy osób mających dostęp do informacji poufnych w formie elektronicznej nie powinien mieć zastosowania do tych emitentów (aczkolwiek mogą oni sporządzać ją w tej formie), pod warunkiem że zapewniona jest kompletność, poufność i integralność informacji.

(10)

Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne związane z przekazywaniem list osób mających dostęp do informacji poufnych, właściwe organy powinny same określić konkretne środki elektroniczne na potrzeby takiego przekazywania, pod warunkiem że te środki elektroniczne umożliwiają zachowanie poufności tych list.

(11)

Ze względów jasności i przejrzystości, a także ze względu na pewność prawa formaty wszystkich rodzajów list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 596/2014, należy skonsolidować w jednym akcie prawnym. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno zawierać format zarówno list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 596/2014, jak i list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w art. 18 ust. 6 tego rozporządzenia. W związku z tym należy uchylić rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/347 (4).

(12)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (5) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który w dniu 7 czerwca 2021 r. wydał swoją opinię.

(13)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt wykonawczych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.

(14)

Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu wykonawczych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (6),

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Listy osób mających dostęp do informacji poufnych wymagane na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 596/2014

1.   Listy osób mających dostęp do informacji poufnych, wymagane na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 596/2014, zawierają odrębne sekcje dla poszczególnych informacji poufnych i sporządza się je przy użyciu formatu określonego we wzorze nr 1 w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

2.   Dane osobowe osób, które w związku z charakterem pełnionej przez nie funkcji lub zajmowanego przez nie stanowiska mają stały dostęp do wszystkich informacji poufnych, mogą zostać zamieszczone odrębnie w sekcji listy osób mających dostęp do informacji poufnych dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych. Sekcję tę sporządza się przy użyciu formatu określonego we wzorze nr 2 w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy sporządza się sekcję dotyczącą osób mających stały dostęp do informacji poufnych, danych osobowych osób mających stały dostęp do informacji poufnych nie zamieszcza się w odrębnych sekcjach listy osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w ust. 1.

3.   Listy osób mających dostęp do informacji poufnych sporządza się w formie elektronicznej, która w każdym momencie gwarantuje, że:

a)

dostęp do list osób mających dostęp do informacji poufnych jest ograniczony do wyraźnie określonych osób, które potrzebują tego dostępu ze względu na charakter pełnionej przez nie funkcji lub zajmowanego przez nie stanowiska;

b)

zamieszczone informacje są dokładne;

c)

dostępne są poprzednie wersje listy osób mających dostęp do informacji poufnych.

4.   Właściwy organ określa na swojej stronie internetowej środki elektroniczne, za pomocą których listy osób mających dostęp do informacji poufnych należy przekazywać właściwemu organowi. Te środki elektroniczne zapewniają zachowanie kompletności, integralności i poufności informacji podczas ich przekazywania.

Artykuł 2

Listy osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w art. 18 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 596/2014

1.   Lista osób mających dostęp do informacji poufnych, o której mowa w art. 18 ust. 6 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 596/2014, może zawierać wyłącznie dane osobowe osób mających regularny dostęp do informacji poufnych. Listę tę sporządza się przy użyciu formatu określonego w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

2.   Listy osób mających dostęp do informacji poufnych, wymagane przez państwa członkowskie na podstawie art. 18 ust. 6 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 596/2014, zawierają odrębne sekcje dla poszczególnych informacji poufnych i sporządza się je przy użyciu formatu określonego we wzorze nr 1 w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

Dane osobowe osób, które w związku z charakterem pełnionej przez nie funkcji lub zajmowanego przez nie stanowiska mają stały dostęp do wszystkich informacji poufnych, mogą zostać zamieszczone odrębnie w sekcji listy osób mających dostęp do informacji poufnych dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych. Tę sekcję dotyczącą osób mających stały dostęp do informacji poufnych sporządza się przy użyciu formatu określonego we wzorze nr 2 w załączniku III do niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy sporządza się sekcję dotyczącą osób mających stały dostęp do informacji poufnych, danych osobowych osób mających stały dostęp do informacji poufnych nie zamieszcza się w odrębnych sekcjach listy osób mających dostęp do informacji poufnych odpowiadających poszczególnym informacjom poufnym, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

3.   Listy osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w ust. 1 i 2, sporządza się w dowolnej formie, która zapewnia zachowanie kompletności, integralności i poufności informacji zawartych w tych listach w każdym momencie podczas przekazywania ich właściwemu organowi.

Artykuł 3

Uchylenie

Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/347 traci moc. Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 lipca 2022 r.

W imieniu Komisji

Przewodnicząca

Ursula VON DER LEYEN

(1)   Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2115 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniające dyrektywę 2014/65/UE oraz rozporządzenia (UE) nr 596/2014 i (UE) 2017/1129 w odniesieniu do promowania korzystania z rynków rozwoju MŚP (Dz.U. L 320 z 11.12.2019, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

(4)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/347 z dnia 10 marca 2016 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne w odniesieniu do określonego formatu list osób mających dostęp do informacji poufnych i ich aktualizacji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (Dz.U. L 65 z 11.3.2016, s. 49).

(5)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. L 295 z 21.11.2018, s. 39).

(6)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).

ZAŁĄCZNIK I

WZÓR NR 1

Format list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w art. 1 ust. 1

Opis źródła konkretnej informacji poufnej:

Data i godzina utworzenia niniejszej sekcji (tj. kiedy konkretna informacja poufna została zidentyfikowana): [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data i godzina (ostatnia aktualizacja): [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data przekazania do właściwego organu: [ rrrr-mm-dd]

Imię (imiona) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko (nazwiska) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko rodowe (nazwiska rodowe) osoby mającej dostęp do informacji poufnych (jeżeli różne)

Numer(-y) telefonu służbowego

(bezpośrednia linia telefoniczna w pracy i służbowy telefon komórkowy)

Nazwa i adres przedsiębiorstwa

Funkcja osoby mającej dostęp do informacji poufnych i powody, dla których osoba ta ma dostęp do informacji poufnych

Dostęp uzyskano

(data i godzina uzyskania przez daną osobę dostępu do informacji poufnych)

Dostęp wygasł

(data i godzina wygaśnięcia dostępu danej osoby do informacji poufnych)

Krajowy numer identyfikacyjny (jeżeli dotyczy)

Data urodzenia

Prywatne numery telefonu (telefon domowy i prywatny telefon komórkowy)

Pełny adres zamieszkania (nazwa ulicy, numer domu/mieszkania, miejscowość, kod pocztowy, państwo)

[Tekst]

[Tekst]

[Tekst]

[Numery (bez spacji)]

[Adres emitenta/uczestnika rynku uprawnień do emisji/platformy aukcyjnej/prowadzącego aukcje/monitorującego aukcje lub osoby działającej w ich imieniu lub na ich rzecz]

[Tekst opisujący rolę, funkcję i powody umieszczenia na tej liście]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[Numer i/lub tekst]

[rrrr-mm-dd]

[Numery (bez spacji)]

[Tekst]

WZÓR NR 2

Format sekcji dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych, o której mowa w art. 1 ust. 2

Data i godzina utworzenia niniejszej sekcji: [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data i godzina (ostatnia aktualizacja): [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data przekazania do właściwego organu: [ rrrr-mm-dd]

Imię (imiona) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko (nazwiska) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko rodowe (nazwiska rodowe) osoby mającej dostęp do informacji poufnych (jeżeli różne)

Numer(-y) telefonu służbowego (bezpośrednia linia telefoniczna w pracy i służbowy telefon komórkowy)

Nazwa i adres przedsiębiorstwa

Funkcja osoby mającej dostęp do informacji poufnych i powody, dla których osoba ta ma dostęp do informacji poufnych

Wpisanie do sekcji

(data i godzina wpisania danej osoby do sekcji dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych)

Krajowy numer identyfikacyjny (jeżeli dotyczy)

Data urodzenia

Pełny adres zamieszkania

(nazwa ulicy, numer domu/mieszkania, miejscowość, kod pocztowy, państwo) (jeżeli dostępne w momencie wystosowania żądania przez właściwy organ)

Prywatne numery telefonu

(telefon domowy i prywatny telefon komórkowy)

[Tekst]

[Tekst]

[Tekst]

[Numery (bez spacji)]

[Adres emitenta lub osoby działającej w jego imieniu lub na jego rzecz]

[Tekst opisujący rolę, funkcję i powody umieszczenia na tej liście]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[Numer i/lub tekst]

[rrrr-mm-dd]

[Tekst]

[Numery (bez spacji)]

ZAŁĄCZNIK II

Format listy zawierającej dane osobowe osób mających regularny dostęp do informacji poufnych, o której mowa w art. 2 ust. 1

Data i godzina stworzenia niniejszej listy osób mających dostęp do informacji poufnych: [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data i godzina (ostatnia aktualizacja): [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data przekazania do właściwego organu: [ rrrr-mm-dd]

Imię (imiona) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko (nazwiska) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko rodowe (nazwiska rodowe) osoby mającej dostęp do informacji poufnych (jeżeli różne)

Numer(-y) telefonu służbowego (bezpośrednia linia telefoniczna w pracy i służbowy telefon komórkowy)

Nazwa i adres przedsiębiorstwa

Funkcja osoby mającej dostęp do informacji poufnych i powody, dla których osoba ta ma dostęp do informacji poufnych

Dostęp uzyskano

(data i godzina uzyskania przez daną osobę mającą dostęp do informacji poufnych regularnego dostępu do informacji poufnych)

Dostęp wygasł

(data i godzina wygaśnięcia regularnego dostępu do informacji poufnych danej osoby mającej dostęp do informacji poufnych)

Krajowy numer identyfikacyjny (jeżeli dotyczy) lub (w przeciwnym przypadku) data urodzenia

Pełny adres zamieszkania

(nazwa ulicy, numer domu/mieszkania, miejscowość, kod pocztowy, państwo) (jeżeli dostępne w momencie wystosowania żądania przez właściwy organ)

Prywatne numery telefonu

(telefon domowy i prywatny telefon komórkowy)

(jeżeli dostępne w momencie wystosowania żądania przez właściwy organ)

[Tekst]

[Tekst]

[Tekst]

[Numery (bez spacji)]

[Adres emitenta]

[Tekst opisujący rolę, funkcję i powody umieszczenia na tej liście]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[Numer i/lub tekst lub rrrr-mm-dd w przypadku daty urodzenia]

[Tekst]

[Numery (bez spacji)]

ZAŁĄCZNIK III

WZÓR NR 1

Format list osób mających dostęp do informacji poufnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 akapit pierwszy

Opis źródła konkretnej informacji poufnej:

Data i godzina utworzenia niniejszej sekcji (tj. kiedy konkretna informacja poufna została zidentyfikowana): [rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data i godzina (ostatnia aktualizacja): [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data przekazania do właściwego organu: [rrrr-mm-dd]

Imię (imiona) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko (nazwiska) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

 

Numer(-y) telefonu służbowego

(bezpośrednia linia telefoniczna w pracy i służbowy telefon komórkowy)

Funkcja osoby mającej dostęp do informacji poufnych lub powody, dla których osoba ta ma dostęp do informacji poufnych

Dostęp uzyskano

(data i godzina uzyskania przez daną osobę dostępu do informacji poufnych)

Dostęp wygasł

(data i godzina wygaśnięcia dostępu danej osoby do informacji poufnych)

Krajowy numer identyfikacyjny

(jeżeli dotyczy)

lub (w przeciwnym przypadku) data urodzenia

[Tekst]

[Tekst]

 

[Numery (bez spacji)]

[Tekst opisujący rolę, funkcję lub powody umieszczenia na tej liście]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[Numer i/lub tekst lub rrrr-mm-dd w przypadku daty urodzenia]

WZÓR NR 2

Format sekcji dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych, o której mowa w art. 2 ust. 2 akapit drugi

Data i godzina utworzenia niniejszej sekcji: [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data i godzina (ostatnia aktualizacja): [ rrrr-mm-dd, hh:mm UTC (uniwersalny czas koordynowany)]

Data przekazania do właściwego organu: [ rrrr-mm-dd]

Imię (imiona) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Nazwisko (nazwiska) osoby mającej dostęp do informacji poufnych

Numer(-y) telefonu służbowego (bezpośrednia linia telefoniczna w pracy i służbowy telefon komórkowy)

Nazwa i adres przedsiębiorstwa

Funkcja osoby mającej dostęp do informacji poufnych i powody, dla których osoba ta ma dostęp do informacji poufnych

Wpisanie do sekcji

(data i godzina wpisania danej osoby do sekcji dotyczącej osób mających stały dostęp do informacji poufnych)

Krajowy numer identyfikacyjny

(jeżeli dotyczy)

lub (w przeciwnym przypadku) data urodzenia

[Tekst]

[Tekst]

[Numery (bez spacji)]

[Adres emitenta lub osoby działającej w jego imieniu lub na jego rzecz]

[Tekst opisujący rolę, funkcję i powody umieszczenia na tej liście]

[rrrr-mm-dd, hh:mm UTC]

[Numer i/lub rrrr-mm-dd w przypadku daty urodzenia]

DECYZJE

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/31

DECYZJA RADY (UE) 2022/1211

z dnia 12 lipca 2022 r.

w sprawie przyjęcia przez Chorwację euro w dniu 1 stycznia 2023 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 140 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając sprawozdanie Komisji Europejskiej (1),

uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Banku Centralnego (2),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (3),

uwzględniając dyskusję w Radzie Europejskiej,

uwzględniając zalecenie członków Rady reprezentujących państwa członkowskie, których walutą jest euro (4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Trzeci etap unii gospodarczej i walutowej („UGW”) rozpoczął się dnia 1 stycznia 1999 r. Rada, zebrana w Brukseli dnia 3 maja 1998 r. w składzie szefów państw lub rządów, zdecydowała, że Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Portugalia i Finlandia spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 1999 r. (5).

(2)

Decyzją 2000/427/WE (6) Rada zdecydowała, że Grecja spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2001 r. Decyzją 2006/495/WE (7) Rada zdecydowała, że Słowenia spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2007 r. Decyzją 2007/503/WE (8) i decyzją 2007/504/WE (9) Rada zdecydowała, że Cypr i Malta spełniły warunki konieczne do przyjęcia euro z dniem 1 stycznia 2008 r. Decyzją 2008/608/WE (10) Rada zdecydowała, że Słowacja spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro. Decyzją 2010/416/UE (11) Rada zdecydowała, że Estonia spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro. Decyzją 2013/387/UE Rada (12) zdecydowała, że Łotwa spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro. Decyzją 2014/509/UE (13) Rada zdecydowała, że Litwa spełniła warunki konieczne do przyjęcia euro.

(3)

Zgodnie z pkt 1 Protokołu nr 16 w sprawie niektórych postanowień dotyczących Danii, załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, oraz zgodnie z decyzją podjętą przez szefów państw lub rządów w Edynburgu w grudniu 1992 r. Dania powiadomiła Radę, że nie zamierza uczestniczyć w trzecim etapie UGW. Dania nie złożyła wniosku o rozpoczęcie procedury, o której mowa w art. 140 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(4)

Na mocy decyzji 98/317/WE Szwecja jest państwem członkowskim objętym derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 4 Aktu przystąpienia z 2003 r. (14) Republika Czeska, Węgry i Polska są państwami członkowskimi objętymi derogacjami w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2005 r. (15) Bułgaria i Rumunia są państwami członkowskimi objętymi derogacjami w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 5 Aktu przystąpienia z 2012 r. (16) Chorwacja jest państwem członkowskim objętym derogacją w rozumieniu art. 139 ust. 1 TFUE.

(5)

Europejski Bank Centralny („EBC”) został utworzony dnia 1 lipca 1998 r. Europejski System Walutowy został zastąpiony mechanizmem kursowym, którego ustanowienie zostało uzgodnione rezolucją Rady Europejskiej z dnia 16 czerwca 1997 r. w sprawie utworzenia mechanizmu kursów walut w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (17). Funkcjonowanie mechanizmu kursowego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (ERM II) zostało określone w porozumieniu z dnia 16 marca 2006 r. pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a krajowymi bankami centralnymi państw członkowskich spoza strefy euro określającym procedury operacyjne mechanizmu kursowego w trzecim etapie unii gospodarczej i walutowej (18).

(6)

Art. 140 ust. 2 TFUE określa procedurę uchylenia derogacji w stosunku do państw członkowskich, których to dotyczy. Przynajmniej raz na dwa lata lub na wniosek państwa członkowskiego objętego derogacją Komisja i EBC składają sprawozdania Radzie zgodnie z procedurą określoną w art. 140 ust. 1 TFUE.

(7)

Przepisy krajowe państw członkowskich, w tym statuty krajowych banków centralnych, należy w razie potrzeby dostosować w celu zapewnienia zgodności z art. 130 i 131 TFUE oraz ze Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego („Statut ESBC i EBC”). Sprawozdania Komisji i EBC zawierają szczegółową ocenę zgodności przepisów prawa Chorwacji z art. 130 i 131 Traktatu oraz ze Statutem ESBC i EBC.

(8)

Zgodnie z art. 1 Protokołu nr 13 w sprawie kryteriów konwergencji załączonego do TFUE kryterium stabilności cen określone w art. 140 ust. 1 tiret pierwsze TFUE oznacza, że państwo członkowskie osiągnęło trwały poziom stabilności cen, a średnia stopa inflacji, odnotowana w ciągu jednego roku poprzedzającego badanie, nie przekracza o więcej niż 1,5 punktu procentowego stopy inflacji w co najwyżej trzech państwach członkowskich o najbardziej stabilnych cenach. Na potrzeby kryterium stabilności cen inflacja jest mierzona za pomocą zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych (HICP) zdefiniowanych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/792 (19). W celu oceny, czy kryterium stabilności cen zostało spełnione, inflacja w poszczególnych państwach członkowskich jest mierzona jako procentowa zmiana średniej arytmetycznej 12 wskaźników miesięcznych w stosunku do średniej arytmetycznej 12 wskaźników miesięcznych w poprzednim okresie. W sprawozdaniach Komisji i EBC jako wartość referencyjna przyjęta została zwykła średnia arytmetyczna stóp inflacji trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach powiększona o 1,5 punktu procentowego. Wyliczono, że w okresie jednego roku, do kwietnia 2022 r. włącznie, wartość referencyjna inflacji wynosiła 4,9 %; trzema państwami członkowskimi o najbardziej stabilnych cenach były Francja, Finlandia i Grecja, ze stopami inflacji wynoszącymi, odpowiednio, 3,2 %, 3,3 % i 3,6 %. Uzasadnione jest wykluczenie z grupy państw o najbardziej stabilnych cenach tych państw, których stopa inflacji nie może zostać uznana za miarodajną wartość referencyjną dla innych państw członkowskich. Państwa, których wykluczenie jest uzasadnione, wskazano w latach 2004, 2010, 2013, 2014 i 2016. w obecnej sytuacji uzasadnione jest wykluczenie Malty i Portugalii z grupy państw o najbardziej stabilnych cenach – w kwietniu 2022 r. średnia 12-miesięczna stopa inflacji Malty i Portugalii wynosiła odpowiednio 2,1 % i 2,6 %, a w strefie euro 4,4 %. Na potrzeby obliczenia wartości referencyjnej inflacji Maltę i Portugalię zastępuje się przez Finlandię i Grecję, będące kolejnymi państwami członkowskimi o najniższej średniej stopie inflacji.

(9)

Zgodnie z art. 2 Protokołu nr 13 kryterium sytuacji finansów publicznych określone w art. 140 ust. 1 tiret drugie TFUE wymaga, aby w czasie badania państwo członkowskie nie było objęte decyzją Rady podjętą zgodnie z art. 126 ust. 6 TFUE, stwierdzającą istnienie nadmiernego deficytu.

(10)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 13 kryterium udziału w mechanizmie kursowym Europejskiego Systemu Walutowego określone w art. 140 ust. 1 tiret trzecie TFUE wymaga, aby państwo członkowskie stosowało normalne granice wahań, przewidziane w mechanizmie kursowym (ERM) Europejskiego Systemu Walutowego, bez poważnych napięć przynajmniej przez dwa lata przed badaniem. W szczególności państwo członkowskie nie mogło zdewaluować z własnej inicjatywy dwustronnego centralnego kursu swojej waluty wobec euro przez ten sam okres. Od dnia 1 stycznia 1999 r. punkt odniesienia dla oceny spełnienia kryterium kursu wymiany stanowi mechanizm kursowy ERM II. Oceniając spełnienie tego kryterium w swoich sprawozdaniach, Komisja i EBC zbadały okres dwóch lat do dnia 18 maja 2022 r.

(11)

Zgodnie z art. 4 Protokołu nr 13 kryterium konwergencji stóp procentowych określone w art. 140 ust. 1 tiret czwarte TFUE oznacza, że w ciągu jednego roku przed badaniem państwo członkowskie posiadało średnią nominalną długoterminową stopę procentową nieprzekraczającą więcej niż o dwa punkty procentowe stopy procentowej w co najwyżej trzech państwach członkowskich o najbardziej stabilnych cenach. Jako kryterium do oceny konwergencji stóp procentowych zastosowano porównywalne stopy procentowe referencyjnych dziesięcioletnich obligacji skarbowych. Aby ocenić, czy kryterium konwergencji stóp procentowych zostało spełnione, w sprawozdaniach Komisji i EBC jako wartość referencyjną przyjęto zwykłą średnią arytmetyczną nominalnych długoterminowych stóp procentowych trzech państw członkowskich o najbardziej stabilnych cenach powiększoną o dwa punkty procentowe. Wartość referencyjna dla okresu jednego roku, do kwietnia 2022 r. włącznie, wyniosła 2,6 % i została obliczona w oparciu o długoterminowe stopy procentowe we Francji (0,3 %), Finlandii (0,2 %) i Grecji (1,4 %).

(12)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 13 Komisja dostarczyła dane wykorzystywane w ocenie spełnienia kryteriów konwergencji. Dane budżetowe zostały dostarczone przez Komisję po tym, gdy państwa członkowskie złożyły do dnia 1 kwietnia 2022 r. odpowiednie sprawozdania zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 479/2009 (20).

(13)

Na podstawie przedłożonych przez Komisję i EBC sprawozdań w sprawie postępów dokonanych przez Chorwację w wypełnieniu zobowiązań w zakresie urzeczywistnienia unii gospodarczej i walutowej stwierdza się, że przepisy krajowe w Chorwacji, w tym statut krajowego banku centralnego, są zgodne z art. 130 i 131 Traktatu i ze Statutem ESBC i EBC.

(14)

Na podstawie przedłożonych przez Komisję i EBC sprawozdań w sprawie postępów dokonanych przez Chorwację w wypełnieniu zobowiązań w zakresie urzeczywistnienia unii gospodarczej i walutowej stwierdza się, że w odniesieniu do spełnienia przez Chorwację kryteriów konwergencji wymienionych w czterech tiret art. 140 ust. 1 TFUE stwierdza się, że średnia stopa inflacji w Chorwacji w okresie jednego roku, do kwietnia 2022 r. włącznie, wyniosła 4,7 %, a więc kształtowała się poniżej wartości referencyjnej, i prawdopodobnie utrzyma się poniżej tej wartości w najbliższych miesiącach; Chorwacja nie jest objęta decyzją Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu; Chorwacja jest członkiem mechanizmu ERM II od dnia 10 lipca 2020 r. i w ciągu dwóch lat poprzedzających ocenę kurs kuny (HRK) nie podlegał poważnym napięciom, a Chorwacja nie zdewaluowała dwustronnego centralnego kursu HRK wobec euro z własnej inicjatywy, oraz w okresie jednego roku, do kwietnia 2022 r. włącznie, długoterminowa stopa procentowa w Chorwacji wyniosła średnio 0,8 %, czyli kształtowała się znacznie poniżej wartości referencyjnej.

(15)

W świetle oceny zgodności prawnej i spełnienia kryteriów konwergencji oraz dodatkowych czynników Chorwacja spełnia warunki konieczne do przyjęcia euro,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Chorwacja spełnia warunki konieczne do przyjęcia euro. Derogacja, o której mowa w art. 5 Aktu przystąpienia z 2012 r., zostaje uchylona ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2023 r.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 12 lipca 2022 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

Z. STANJURA

(1)  Sprawozdanie z dnia 1 czerwca 2022 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Sprawozdanie z dnia 1 czerwca 2022 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).

(3)  Opinia z dnia 5 lipca 2022 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(4)   Dz.U. C 238 z 21.6.2022, s. 1.

(5)  Decyzja Rady 98/317/WE z dnia 3 maja 1998 r. zgodnie z art. 109j ust. 4 Traktatu (Dz.U. L 139 z 11.5.1998, s. 30).

(6)  Decyzja Rady 2000/427/WE z dnia 19 czerwca 2000 r. zgodnie z art. 122 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia przez Grecję jednej waluty z dniem 1 stycznia 2001 r. (Dz.U. L 167 z 7.7.2000, s. 19).

(7)  Decyzja Rady 2006/495/WE z dnia 11 lipca 2006 r. zgodnie z art. 122 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia jednej waluty przez Słowenię z dniem 1 stycznia 2007 r. (Dz.U. L 195 z 15.7.2006, s. 25).

(8)  Decyzja Rady 2007/503/WE z dnia 10 lipca 2007 r. zgodnie z art. 122 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia jednej waluty przez Cypr z dniem 1 stycznia 2008 r. (Dz.U. L 186 z 18.7.2007, s. 29).

(9)  Decyzja Rady 2007/504/WE z dnia 10 lipca 2007 r. zgodnie z art. 122 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia jednej waluty przez Maltę z dniem 1 stycznia 2008 r. (Dz.U. L 186 z 18.7.2007, s. 32).

(10)  Decyzja Rady 2008/608/WE z dnia 8 lipca 2008 r. zgodnie z art. 122 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia przez Słowację jednej waluty w dniu 1 stycznia 2009 r. (Dz.U. L 195 z 24.7.2008, s. 24).

(11)  Decyzja Rady 2010/416/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zgodnie z art. 140 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia przez Estonię euro w dniu 1 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 196 z 28.7.2010, s. 24).

(12)  Decyzja Rady 2013/387/UE z dnia 9 lipca 2013 r. w sprawie przyjęcia przez Łotwę euro w dniu 1 stycznia 2014 r. (Dz.U. L 195 z 18.7.2013, s. 24).

(13)  Decyzja Rady 2014/509/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie przyjęcia przez Litwę euro w dniu 1 stycznia 2015 r. (Dz.U. L 228 z 31.7.2014, s. 29).

(14)   Dz.U. L 236 z 23.9.2003, s. 33.

(15)   Dz.U. L 157 z 21.6.2005, s. 203.

(16)   Dz.U. L 112 z 24.4.2012, s. 21.

(17)   Dz.U. C 236 z 2.8.1997, s. 5.

(18)   Dz.U. C 73 z 25.3.2006, s. 21.

(19)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/792 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych oraz wskaźnika cen nieruchomości mieszkalnych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 2494/95 (Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 11).

(20)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2009 z dnia 25 maja 2009 r. o stosowaniu Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz.U. L 145 z 10.6.2009, s. 1).

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/35

DECYZJA RADY (UE) 2022/1212

z dnia 12 lipca 2022 r.

w sprawie zmiany decyzji 1999/70/WE dotyczącej zewnętrznych biegłych rewidentów krajowych banków centralnych w odniesieniu do zewnętrznych biegłych rewidentów Banco de Portugal

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Protokół nr 4 w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art 27.1,

uwzględniając zalecenie Europejskiego Banku Centralnego z dnia 17 maja 2022 r. udzielane Radzie Unii Europejskiej w sprawie zewnętrznych biegłych rewidentów Banco de Portugal (EBC/2022/24) (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Sprawozdania finansowe Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i krajowych banków centralnych państw członkowskich, których walutą jest euro, podlegają badaniu prowadzonemu przez niezależnych zewnętrznych biegłych rewidentów rekomendowanych przez Radę Prezesów EBC i zatwierdzanych przez Radę Unii Europejskiej.

(2)

Mandat obecnych zewnętrznych biegłych rewidentów Banco de Portugal, Deloitte & Associados – Sociedade de Revisores Oficiais de Contas S.A., zakończył się po przeprowadzeniu badania za rok obrachunkowy 2021. Niezbędne jest zatem wyznaczenie zewnętrznego biegłego rewidenta na lata obrachunkowe 2022–2026.

(3)

Banco de Portugal wybrał PriceWaterhouseCoopers & Associados - Sociedade de Revisores Oficiais de Contas Lda na swego zewnętrznego biegłego rewidenta na lata obrachunkowe 2022–2026.

(4)

Rada Prezesów EBC zaleciła, aby na zewnętrznego biegłego rewidenta Banco de Portugal na lata obrachunkowe 2022–2026 wyznaczono PriceWaterhouseCoopers & Associados - Sociedade de Revisores Oficiais de Contas Lda.

(5)

Decyzję Rady 1999/70/WE (2) należy zmienić stosownie do zalecenia Rady Prezesów EBC,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Art. 1 ust. 10 decyzji 1999/70/WE otrzymuje brzmienie:

„10.   PriceWaterhouseCoopers & Associados - Sociedade de Revisores Oficiais de Contas Lda zatwierdzono niniejszym na zewnętrznego biegłego rewidenta Banco de Portugal na lata obrachunkowe 2022–2026.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja staje się skuteczna z dniem jej notyfikacji.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Europejskiego Banku Centralnego.

Sporządzono w Brukseli dnia 12 lipca 2022 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

Z. STANJURA

(1)   Dz.U. C 210 z 25.5.2022, s. 1.

(2)  Decyzja Rady 1999/70/WE z dnia 25 stycznia 1999 r. dotycząca zewnętrznych biegłych rewidentów krajowych banków centralnych (Dz.U. L 22 z 29.1.1999, s. 69).

III Inne akty

EUROPEJSKI OBSZAR GOSPODARCZY

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/37

DECYZJA URZĘDU NADZORU EFTA NR 276/21/COL

z dnia 8 grudnia 2021 r.

w sprawie norweskiej mapy pomocy regionalnej na lata 2022–2027 (Norwegia) [2022/1213]


1.   PODSUMOWANIE

(1)

Urząd nadzoru EFTA pragnie poinformować norweskie organy, iż po dokonaniu oceny norweskiej mapy pomocy regionalnej na lata 2022–2027 uznaje ją za zgodną z zasadami zawartymi w wytycznych w sprawie regionalnej pomocy państwa („wytyczne”) (1).

(2)

Niniejsza decyzja odzwierciedla badanie mapy pomocy regionalnej przeprowadzone przez Urząd Nadzoru EFTA zgodnie z pkt 190 wytycznych. Przyjęta mapa stanowi integralną część niniejszych wytycznych (2). Sama mapa pomocy regionalnej nie zakłada żadnej pomocy państwa i nie stanowi pozwolenia na jej przyznanie.

(3)

Urząd Nadzoru EFTA oparł swoją decyzję na następujących ustaleniach.

2.   PROCEDURA

(4)

W dniu 1 grudnia 2021 r. Urząd Nadzoru EFTA przyjął nowe wytyczne decyzją nr 269/21/COL. W wytycznych określono okoliczności, w których pomoc regionalna podlegająca zgłoszeniu może zostać uznana za zgodną z funkcjonowaniem Porozumienia EOG (3). Przedstawiono w nich również kryteria określania obszarów, które spełniają warunki zgodności zawarte w art. 61 ust. 3 lit. a) i c) Porozumienia EOG (4).

(5)

Zgodnie z pkt 150 wytycznych obszary, które państwa EOG–EFTA chcą określić jako obszary „a” lub „c”, muszą zostać wskazane w mapie pomocy regionalnej. Zgodnie z pkt 189 wytycznych każde państwo EOG–EFTA powinno zgłosić Urzędowi Nadzoru EFTA jedną mapę pomocy regionalnej obowiązującą od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2027 r. W zgodzie z powyższym norweskie organy zgłosiły norweską mapę pomocy regionalnej na lata 2022–2027 pismem z dnia 2 grudnia 2021 r. (5).

3.   OBSZARY OKREŚLONE JAKO KWALIFIKUJĄCE SIĘ PRZEZ NORWESKIE ORGANY

3.1.   Przebieg procedury

(6)

Zasięg pomocy regionalnej w latach 2022–2027 określono dla każdego państwa EOG–EFTA w załączniku I do wytycznych. Przydział dla Norwegii obejmuje wstępnie określone obszary „c” oraz nieokreślone z góry obszary „c”.

(7)

Norweskie organy mogą wykorzystać swój przydział do oznaczenia wstępnie określonych obszarów „c” oraz nieokreślonych z góry obszarów „c”. Zasady oznaczania obszarów określono odpowiednio w pkt 168 i 169 oraz pkt 175 wytycznych.

3.2.   Wstępnie określone obszary „c”

3.2.1.   Wprowadzenie

(8)

Zgodnie z pkt 168 wytycznych państwa EOG–EFTA mogą oznaczyć jako obszary „c” wstępnie określone obszary „c”, o których mowa w pkt 166. Obszary te wymieniono w załączniku I do wytycznych.

(9)

Pkt 169 zakłada elastyczne podejście, w ramach którego obszary słabo i bardzo słabo zaludnione, inne niż te z góry określone jako kwalifikujące się, mogą zostać oznaczone pod pewnymi warunkami.

(10)

W norweskiej mapie pomocy regionalnej na lata 2014–2020 norweskie organy oznaczyły obszary słabo zaludnione. Nie wskazano obszarów bardzo słabo zaludnionych (6). Zamiast tego norweskie organy oznaczyły obszary bardzo słabo zaludnione w kontekście programu pomocy operacyjnej, który był ograniczony do tego typu obszarów (7).

(11)

W przypisie 65 do wytycznych uściślono, że w mapie pomocy regionalnej należy wskazać obszary słabo i bardzo słabo zaludnione. Na tej podstawie norweskie organy uwzględniły w swoim zgłoszeniu obszary oznaczone jako bardzo słabo zaludnione odpowiadające tym wymienionym wcześniej w kontekście programu pomocy operacyjnej.

(12)

W związku z tym Urząd Nadzoru EFTA oceni najpierw wskazane przez norweskie organy obszary słabo zaludnione. W następnej kolejności Urząd Nadzoru EFTA oceni wskazane przez norweskie organy obszary bardzo słabo zaludnione znajdujące się na terenie tych poprzednich. Zgodnie z ostatnim zdaniem w pkt 169 wytycznych w trakcie oceny zgodności zgłoszenia z pułapem odsetka ludności Urząd Nadzoru EFTA weźmie pod uwagę zaludnienie zarówno na terenach bardzo słabo zaludnionych, jak i słabo zaludnionych.

(13)

Według definicji zawartej w pkt 19 ppkt 30 wytycznych wszystkie obszary oznaczone zgodnie z pkt 169 są obszarami słabo zaludnionymi. W związku z powyższym w trakcie oceny zgodności zgłoszenia z pułapem odsetka ludności Urząd Nadzoru EFTA policzy zaludnienie na obszarach zarówno słabo, jak i bardzo słabo zaludnionych tylko raz.

3.2.2.   Obszary słabo zaludnione

3.2.2.1.   Dwa okręgi uwzględnione w całości

(14)

Pkt 169 zdanie pierwsze i drugie wytycznych stanowi, że „[w] przypadku obszarów słabo zaludnionych państwa EOG–EFTA powinny zasadniczo oznaczyć regiony statystyczne na poziomie 2, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 8 mieszkańców na km2, lub regiony statystyczne na poziomie 3, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 12,5 mieszkańców na km2. Państwa EOG–EFTA mogą jednak oznaczyć części regionów statystycznych na poziomie 3, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 12,5 mieszkańców na km2, lub inne obszary przyległe sąsiadujące z tymi regionami statystycznymi na poziomie 3, pod warunkiem że gęstość zaludnienia na tych obszarach wynosi poniżej 12,5 mieszkańców na km2”.

(15)

W Norwegii regiony statystyczne na poziomie 3 obejmują okręgi, a regiony statystyczne na poziomie 2 większe obszary (8).

(16)

Okręgi Troms og Finnmark i Nordland uwzględniono w całości. Z danych statystycznych pochodzących z dnia 1 stycznia 2020 r. (9) wynika, że gęstość zaludnienia w tych okręgach wynosi odpowiednio 3,4 i 6,7 mieszkańca na km2 (10). Według tych samych danych liczba ludności na tych obszarach sięga 484 546 (11).

3.2.2.2.   Regiony częściowo uwzględnione

(17)

Zgodnie z pkt 169 zdanie drugie możliwe jest oznaczanie części regionów statystycznych na poziomie 3, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 12,5 mieszkańca na km2, lub innych obszarów przyległych sąsiadujących z tymi regionami statystycznymi na poziomie 3, pod warunkiem że gęstość zaludnienia na tych obszarach wynosi poniżej 12,5 mieszkańca na km2. Możliwość uwzględnienia obszarów przyległych (włączenie w zamian za inne obszary) stanowi zatem odzwierciedlenie możliwości wykluczenia obszarów (wyłączenie w zamian za inne obszary) w obrębie obszarów statystycznych na poziomie 3, na których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 12,5 mieszkańca na km2.

(18)

W zgodzie z powyższym części regionów na poziomie 3 Innlandet i Trøndelag zostają wyłączone z mapy pomocy regionalnej w zamian za włączenie obszarów z innych regionów na poziomie 3 (12).

3.2.2.3.   Mniejsze obszary wyłączone

(19)

Tabela 1 poniżej zawiera listę obszarów z dwóch regionów na poziomie 3, Innlandet i Trøndelag, które podlegają wyłączeniu w zamian za inne obszary (13):

Tabela 1

Mniejsze obszary wyłączone

Regiony na poziomie 3

Obszary (gminy)

Gęstość zaludnienia

Innlandet

Hamar, Lillehammer, Gjøvik, Ringsaker, Løten, Stange, Elverum, Gran, Østre Toten

34,5

Trøndelag

Trondheim, część Orkland poprzednio określona jako gmina Orkdal, Melhus, Skaun, Malvik, Stjørdal, Levanger

83,3

(20)

Według danych dotyczących ludności z dnia 1 stycznia 2020 r. liczba ludności na wymienionych wyżej obszarach wyłączonych wynosi 504 560 (14).

3.2.2.4.   Mniejsze obszary włączone

(21)

W tabeli 2 umieszczono przegląd mniejszych obszarów włączonych, na których gęstość zaludnienia wynosi mniej niż 12,5 mieszkańca na km2 (15):

Tabela 2

Mniejsze obszary włączone

Regiony na poziomie 3

Obszary (gminy)

Gęstość zaludnienia

Viken

Aremark, Marker, Aurskog-Høland, Flå, Nesbyen, Gol, Hemsedal, Ål, Hol, Sigdal, Krødsherad, Flesberg, Rollag, Nore og Uvdal

4,8

Vestfold og Telemark

Notodden, Bamble, Kragerø, Drangedal, Nome, Midt-Telemark, Tinn, Hjartdal, Seljord, Kviteseid, Nissedal, Fyresdal, Tokke, Vinje

6,2

Agder

Część Lindesnes poprzednio określona jako gmina Marnardal, część Lyngdal poprzednio określona jako gmina Audnedal, Risør, Farsund, Flekkefjord, Gjerstad, Vegårshei, Tvedestrand, Åmli, Iveland, Evje og Hornnes, Bygland, Valle, Bykle, Åseral, Hægebostad, Kvinesdal, Sirdal

5,4

Rogaland

Sokndal, Lund, Bjerkreim, Hjelmeland, Suldal i Sauda

4,8

Vestland

Kinn, Etne, Bømlo, Fitjar, Tysnes, Kvinnherad, Ullensvang, Eidfjord, Ulvik, Voss, Kvam, Samnanger, Vaksdal, Modalen, Austrheim, Fedje, Masfjorden, Gulen, Solund, Hyllestad, Høyanger, Vik, Sogndal, Aurland, Lærdal, Årdal, Luster, Askvoll, Fjaler, Sunnfjord, Bremanger, Stad, Gloppen, Stryn

6,6

Møre og Romsdal

Części Molde poprzednio określone jako gminy Nesset i Midsund, części Ålesund poprzednio określone jako gminy Haram i Sandøy, Vanylven, Sande, Hareid, Ørsta, Stranda, Sykkylven, Vestnes, Rauma, Averøy, Gjemnes, Tingvoll, Sunndal, Surnadal, Smøla, Aure, Volda, Fjord, Hustadvika

9,5

(22)

Według danych dotyczących ludności z dnia 1 stycznia 2020 r. liczba ludności na wymienionych wyżej obszarach włączonych wynosi 528 360 (16).

3.2.2.5.   Ocena elastycznego podejścia

(23)

W pkt 169 wytycznych opisano trzy warunki, które muszą zostać spełnione, aby mniejsze obszary z regionu statystycznego na poziomie 3 mogły zostać włączone w zamian za inne obszary, przy czym gęstość zaludnienia w tym regionie jako całości musi wynosić powyżej 12,5 mieszkańca na km2.

(24)

Pierwszy warunek — wspomniane mniejsze obszary muszą mieć mniej niż 12,5 mieszkańca na km2.

(25)

Zarówno Urząd Nadzoru EFTA (17), jak i Komisja (18) oceniały dotychczas zagęszczenie ludności na słabo zaludnionych obszarach włączonych w przeliczeniu na region na poziomie 3 (regiony statystyczne na poziomie 3 / regiony na poziomie NUTS 3). Treść pkt 169 pozostaje niezmieniona, nie zachodzi więc potrzeba jego innej interpretacji. Z tego powodu Urząd Nadzoru EFTA pozostanie przy swoim podejściu również w odniesieniu do nowych wytycznych.

(26)

Z danych przedstawionych powyżej w tabeli 2 wynika, że gęstość zaludnienia na obszarach włączonych wynosi mniej niż 12,5 mieszkańca na km2, jeśli oceniane są one razem na poziomie ich regionu statystycznego na poziomie 3. Warunek dotyczący gęstości zaludnienia na obszarach włączonych jest zatem spełniony.

(27)

Drugi warunek — mniejsze obszary włączone muszą być obszarami przyległymi sąsiadującymi z regionami statystycznymi na poziomie 3, na których gęstość zaludnienia wynosi mniej niż 12,5 mieszkańca na km2. Na podstawie granic omawianych obszarów, wyznaczonych na mapie będącej załącznikiem III(a) do niniejszej decyzji, Urząd Nadzoru EFTA stwierdza, że powyższy warunek jest spełniony.

(28)

Trzeci warunek — akt włączenia/wyłączenia obszarów nie może skutkować przekroczeniem specjalnego przydziału odsetka ludności na obszarach „c”, o którym mowa w pkt 167 wytycznych. Zgodnie z ostatnim zdaniem w pkt 169 wytycznych przy dokonywaniu oceny zgodności populacja na obszarach słabo i bardzo słabo zaludnionych musi być brana pod uwagę jako całość. Przy czym, jak wyjaśniono w pkt (13), w trakcie oceny zgodności zgłoszenia z pułapem odsetka ludności populacja na tych obszarach, które uznawane są zarówno za słabo, jak i bardzo słabo zaludnione, będzie liczona tylko raz.

(29)

Zgodnie z załącznikiem I do wytycznych w przypadku Norwegii specjalny przydział odsetka ludności na obszarach „c” wynosi 25,14 % liczby ludności kraju. Zarówno Urząd Nadzoru EFTA (19), jak i Komisja (20) uznawały dotychczas wykorzystanie najnowszych danych dotyczących ludności w kraju w trakcie oceny zgodności zgłoszenia z pułapem odsetka ludności. W pkt 169 wytycznych nie wprowadzono żadnych zmian, które czyniłyby to podejście niezgodnym z nowymi wytycznymi i nierównoważnym poprzedniej praktyce. W związku z powyższym Urząd Nadzoru EFTA uznaje za dopuszczalne wykorzystanie przez norweskie organy danych dotyczących ludności z dnia 1 stycznia 2020 r.

(30)

Z danych liczbowych z dnia 1 stycznia 2020 r. wynika, że populacja Norwegii wynosi 5 368 283 (21). Obszary oznaczone jako bardzo słabo i słabo zaludnione mogą zatem, przy obliczeniach opartych na tych danych, obejmować nie więcej niż 1 349 586 mieszkańców.

(31)

Liczba ludności w obrębie obszarów oznaczonych jako słabo zaludnione sięga 1 348 649 mieszkańców (22). Jest to wartość niższa niż specjalny przydział odsetka ludności na obszarze „c” dla Norwegii.

3.2.3.   Obszary bardzo słabo zaludnione

3.2.3.1.   Wiele obszarów słabo zaludnionych można sklasyfikować jako obszary bardzo słabo zaludnione

(32)

W tej sekcji Urząd Nadzoru EFTA oceni wyznaczone przez norweskie organy obszary bardzo słabo zaludnione. Z uwagi na warunki geograficzne i demograficzne Norwegii wiele obszarów słabo zaludnionych można sklasyfikować jako obszary bardzo słabo zaludnione i tak też oznaczyły je norweskie organy.

3.2.3.2.   Region Norwegii Północnej uwzględniono w całości

(33)

Trzecie zdanie punktu 169 wytycznych stanowi, że „[w] przypadku obszarów bardzo słabo zaludnionych państwa EOG-EFTA mogą oznaczyć regiony statystyczne na poziomie 2, w których gęstość zaludnienia wynosi poniżej 8 mieszkańców na km2, lub inne mniejsze obszary przyległe sąsiadujące z tymi regionami statystycznymi na poziomie 2, pod warunkiem że gęstość zaludnienia na tych obszarach wynosi poniżej 8 mieszkańców na km2 oraz że populacja tych obszarów bardzo słabo zaludnionych oraz obszarów słabo zaludnionych nie przekracza specjalnego przydziału odsetka ludności na obszarach „c”, o którym mowa w pkt 167”.

(34)

Dwa norweskie regiony statystyczne na poziomie 2 spełniają kryterium gęstości zaludnienia na poziomie 8 mieszkańców na km2. Są to Norwegia Północna (23) oraz Innlandet (24). Gęstość zaludnienia w Norwegii Północnej, będącej regionem na poziomie 2, wynosi 4,5 mieszkańca na km2 (25), a w Innlandet, będącym również regionem na poziomie 2, 7,5 mieszkańca na km2 (26).

(35)

Władze norweskie uznały, że cała Norwegia Północna, będącą regionem na poziomie 2, spełnia wyżej wspomniane warunki. Na potrzeby wytycznych wszystkie obszary Norwegii Północnej należy zatem uznać za obszary bardzo słabo zaludnione.

(36)

Jak wspomniano powyżej w punkcie (16), zgodnie z danymi z dnia 1 stycznia 2020 r. liczba ludności na tych obszarach sięga 484 546 mieszkańców.

3.2.3.3.   Region Innlandet uwzględniono tylko częściowo

(37)

Treść trzeciego zdania w punkcie 169 wytycznych dopuszcza oznaczanie mniejszych obszarów przyległych sąsiadujących z tymi regionami statystycznymi na poziomie 2, które mają mniej niż 8 mieszkańców na km2. Choć nie stwierdzono tego wyraźnie, logiczne jest, że możliwość uwzględnienia takich obszarów przyległych musi być odzwierciedlona przez możliwość wykluczenia obszarów w obrębie regionów statystycznych na poziomie 2, które mają mniej niż 8 mieszkańców na km2. Taka interpretacja omawianych zapisów pozostaje również w zgodzie z poprzednią praktyką (27).

(38)

W zgodzie z powyższym Innlandet, będący regionem na poziomie 2, oznaczono tylko częściowo jako obszar bardzo słabo zaludniony. Tabela 3 poniżej przedstawia uwzględnione obszary na terenie Innlandet oraz tamtejszą gęstość zaludnienia (28):

Tabela 3

Uwzględnione regiony Innlandet

Regiony na poziomie 2

Obszary (gminy)

Gęstość zaludnienia

Innlandet

Kongsvinger, Nord-Odal, Sør-Odal, Eidskog, Grue, Åsnes, Våler, Trysil, Åmot, Stor-Elvdal, Rendalen, Engerdal, Tolga, Tynset, Alvdal, Folldal, Os, Dovre, Lesja, Skjåk, Lom, Vågå, Nord-Fron, Sel, Sør-Fron, Ringebu, Søndre Land, Nordre Land, Sør-Aurdal, Etnedal, Nord-Aurdal, Vestre Slidre, Øystre Slidre, Vang

3,4

(39)

Z danych dotyczących ludności z dnia 1 stycznia 2020 r. wynika, że populacja na tych obszarach wynosi 143 115 (29).

3.2.3.4.   Części Trøndelag uwzględniono jako mniejsze obszary przyległe do Norwegii Północnej

(40)

Wszystkie obszary sąsiadujące z Norwegią Północną są usytuowane na terenie Trøndelag, będącego regionem na poziomie 3.

(41)

Tabela 4 poniżej przedstawia uwzględnione obszary na terenie Trøndelag oraz tamtejszą gęstość zaludnienia (30):

Tabela 4

Uwzględnione obszary przyległe do Norwegii Północnej

Regiony na poziomie 3

Obszary (gminy)

Gęstość zaludnienia

Trøndelag

Część Steinkjer poprzednio określona jako gmina Verran, Namsos, Osen, Snåase-Snåsa, Lierne, Raarvihke–Røyrvik, Namsskogan, Grong, Høylandet, Overhalla, Flatanger, Leka, Inderøy, Indre Fosen, Ørland, Åfjord, Nærøysund

4,1

(42)

W oparciu o wyliczenia na podstawie danych dotyczących ludności z dnia 1 stycznia 2020 r. (31) populacja na tych obszarach wynosi 73 683 mieszkańców.

3.2.3.5.   Uwzględniono również mniejsze obszary z różnych okręgów przyległe do Innlandet

(43)

Obszary sąsiadujące z Innlandet są usytuowane na terenie następujących regionów na poziomie 3: Trøndelag, Møre og Romsdal, Vestland, Rogaland, Agder, Vestfold og Telemark oraz Viken. Obszary te przedstawiono poniżej w tabeli 5 (32).

Tabela 5

Uwzględnione obszary przyległe do Innlandet

Regiony na poziomie 3

Obszary (gminy)

Gęstość zaludnienia

Trøndelag

Hitra, Frøya, Oppdal, Rennebu, Røros, Holtålen, Tydal, Meråker, Heim, Rindal, oraz części Orkland poprzednio określone jako gmina Agdenesl, Meldal, części gminy Snillfjord

3,6

Møre og Romsdal

Vanylven, Sande, Stranda, Sykkylven, Vestnes, Rauma, Tingvoll, Sunndal, Surnadal, Smøla, Aure, Fjord, część Volda poprzednio określona jako gmina Hornindal, części Molde poprzednio określone jako gminy Nesset i Midsund, oraz część Ålesund poprzednio określona jako gmina Sandøy

6,3

Vestland

Tysnes, Kvinnherad, Ullensvang, Eidfjord, Ulvik, Modalen, Fedje, Masfjorden, Gulen, Solund, Hyllestad, Høyanger, Vik, Aurland, Lærdal, Årdal, Luster, Askvoll, Fjaler, Bremanger, Stad, Gloppen, Stryn, część Voss poprzednio określona jako gmina Granvin, część Kinn poprzednio określona jako gmina Vågsøy, części Sogndal poprzednio określone jako gminy Leikanger i Balestrand oraz części Sunnfjord poprzednio określone jako gminy Gaular, Jølster i Naustdal

4,7

Rogaland

Hjelmeland, Suldal i Sauda

3,6

Agder

Risør, Gjerstad, Åmli, Evje og Hornnes, Bygland, Valle, Bykle, Åseral

2,9

Vestfold og Telemark

Notodden, Bamble, Kragerø, Drangedal, Nome, Midt-Telemark, Tinn, Hjartdal, Seljord, Kviteseid, Nissedal, Fyresdal, Tokke, Vinje

2,9

Viken

Flå, Nesbyen, Gol, Hemsedal, Ål, Hol, Rollag, Nore og Uvdal

3,0

(44)

W oparciu o wyliczenia na podstawie danych dotyczących ludności z dnia 1 stycznia 2020 r. (33) populacja na tych obszarach wynosi 301 848 mieszkańców.

3.2.3.6.   Ocena elastycznego podejścia

(45)

W pkt 169 wytycznych określono trzy warunki, które muszą zostać spełnione, aby obszary z regionów statystycznych na poziomie 2, na których gęstość zaludnienia wynosi powyżej 8 mieszkańców na km2, mogły zostać włączone.

(46)

Pierwszy warunek — obszary te muszą mieć mniej niż 8 mieszkańców na km2.

(47)

Jak ustalono w punkcie (27) powyżej, zarówno Urząd Nadzoru EFTA (34), jak i Komisja (35) oceniały dotychczas zagęszczenie ludności na słabo zaludnionych obszarach włączonych w sposób sumaryczny, w przeliczeniu na odpowiadające im regiony na poziomie 3 (regiony statystyczne na poziomie 3 / regiony na poziomie NUTS 3). W przypadku obszarów bardzo słabo zaludnionych oznaczonych w ramach programu pomocy operacyjnej Urząd Nadzoru EFTA nie oceniał gęstości zaludnienia na tych obszarach na niższym poziomie jednostki niż poziom 3 (36).

(48)

Treść pkt 169 nie uległa zmianom, które wymagałyby odejścia od tej ustalonej praktyki. Z tego powodu Urząd Nadzoru EFTA pozostanie przy swoim podejściu również w odniesieniu do nowych wytycznych.

(49)

Z danych przedstawionych powyżej w tabelach 4 i 5 wynika, że gęstość zaludnienia na obszarach włączonych wynosi mniej niż 8 mieszkańców na km2, jeśli obszary usytuowane w obrębie tego samego regionu statystycznego na poziomie 3 są oceniane razem. Jako że regiony statystyczne na poziomie 3 są częścią większych regionów na poziomie 2, gęstość zaludnienia na obszarach włączonych również znajduje się poniżej progu 8 mieszkańców na km2, jeśli jest ona oceniana na poziomie uwzględnionych obszarów w każdym regionie na poziomie 2.

(50)

Warunek dotyczący gęstości zaludnienia na obszarach włączonych jest zatem spełniony. Zgodnie z tabelą 3 warunek dotyczący gęstości zaludnienia spełniają również obszary oznaczone w Innlandet, jeśli oceniane są razem.

(51)

Drugi warunek — mniejsze obszary włączone muszą być obszarami przyległymi sąsiadującymi z regionami statystycznymi na poziomie 2, na których gęstość zaludnienia wynosi mniej niż 8 mieszkańców na km2. Na podstawie granic między omawianymi obszarami, które przedstawia mapa załączona jako załącznik III(a) do niniejszej decyzji, Urząd Nadzoru EFTA stwierdza, że powyższy warunek został spełniony.

(52)

Trzeci warunek — akt włączenia/wyłączenia obszarów nie może skutkować przekroczeniem specjalnego przydziału odsetka ludności na obszarach „c”, o którym mowa w pkt 167 wytycznych. Zgodnie z ostatnim zdaniem pkt 169 wytycznych dla celów omawianej oceny populacja na obszarach bardzo słabo zaludnionych musi być brana pod uwagę wraz z populacją obszarów jedynie słabo zaludnionych.

(53)

Liczba ludności w obrębie oznaczonych obszarów bardzo słabo zaludnionych sięga 1 003 192 (37). Liczba ta została uwzględniona w ocenie zgodności obszarów oznaczonych jako słabo zaludnione ze wspomnianym powyżej w punkcie (31) pułapem odsetka ludności. W związku z powyższym Urząd Nadzoru EFTA stwierdza, że odsetek ludności norweskiej mapy pomocy regionalnej nie przekracza specjalnego przydziału odsetka ludności na obszarze „c”, o którym mowa w pkt 167 wytycznych.

3.2.4.   Uwagi końcowe dotyczące oznaczania wstępnie określonych obszarów „c”

(54)

Norweskie organy oznaczyły w mapie pomocy regionalnej na lata 2022–2027 obszary słabo i bardzo słabo zaludnione, które kwalifikują się do pomocy regionalnej. Opierając się na przedstawionej ocenie, Urząd Nadzoru EFTA stwierdza, że oznaczenia dokonano w zgodzie z wytycznymi.

3.3.   Nieokreślone z góry obszary „c”

3.3.1.   Wprowadzenie

(55)

Zgodnie z załącznikiem I do wytycznych w przypadku Norwegii przydział odsetka ludności na nieokreślonych z góry obszarach „c” wynosi 6,87 % liczby ludności kraju. Norwegia może wykorzystać ten odsetek ludności do oznaczenia nieokreślonych z góry obszarów „c” zgodnie z warunkami przedstawionymi w punkcie 175 wytycznych.

3.3.2.   Uwzględnione obszary

(56)

Obszary oznaczone przez norweskie organy jako nieokreślone z góry obszary „c” przedstawiono poniżej w tabeli 6 (38).

Tabela 6

Nieokreślone z góry obszary „c”

Regiony na poziomie 3

Gminy

Stan populacji na dzień 1 stycznia 2020 r.

Rogaland

Utsira oraz Kvitsøy

715

Møre og Romsdal

Aukra

3 509

(57)

W oparciu o najnowsze dane dotyczące ludności z dnia 1 stycznia 2020 r., stwierdza się, że populacja na obszarach oznaczonych jako nieokreślone z góry obszary „c” wynosi 4 224 mieszkańców.

3.3.3.   Ocena

(58)

Zgodnie z pkt 175 ppkt 3(iii) wytycznych państwa EOG–EFTA mogą oznaczyć jako nieokreślone z góry obszary „c” wyspy, na których mieszka mniej niż 5 000 osób.

(59)

Z danych liczbowych przedstawionych w tabeli 6 wynika, że populacja w przypadku wysp Utsira, Kvitsøy i Aukra wynosi mniej niż 5 000 mieszkańców. Warunek przedstawiony w pkt 175 ppkt 3(iii) wytycznych jest zatem spełniony.

(60)

Opierając się na danych dotyczących ludności przedstawionych powyżej w tabeli 6, można ponadto stwierdzić, że populacja w obrębie tych oznaczonych obszarów sięga 0,08 % całkowitej populacji. Jest to wartość znacznie poniżej norweskiego przydziału odsetka ludności na nieokreślonych obszarach „c”, który zgodnie z załącznikiem I do wytycznych wynosi 6,87 %.

(61)

W związku z powyższym Urząd Nadzoru EFTA stwierdza, że nieokreślone z góry obszary „c” w norweskiej mapie pomocy regionalnej na lata 2022–2027 zostały oznaczone w zgodzie z wytycznymi.

3.4.   Przegląd obszarów uwzględnionych w mapie pomocy regionalnej

(62)

Listę obszarów uwzględnionych w mapie pomocy regionalnej, w tym ich status jako obszarów bardzo słabo i słabo zaludnionych lub nieokreślonych z góry obszarów „c”, umieszczono w załączniku I do niniejszej decyzji. Załącznik II zawiera szczegółowe informacje na temat jednostek statystycznych na terenie gmin, które podzielono w trakcie oznaczania kwalifikujących się obszarów.

4.   INTENSYWNOŚĆ POMOCY

(63)

Z pkt 151 wytycznych wynika, że mapa pomocy regionalnej musi również określać maksymalne poziomy intensywności pomocy obowiązujące na kwalifikujących się do niej obszarach w okresie ważności zatwierdzonej mapy.

(64)

Maksymalne poziomy intensywności pomocy określone w mapie odnoszą się do regionalnej pomocy inwestycyjnej. Maksymalne dopuszczalne poziomy intensywności takiej pomocy zgodne z wytycznymi określono w sekcji 7.4 tych wytycznych.

(65)

Zgodnie z umieszczoną poniżej tabelą 7 norweskie organy zgłosiły maksymalne poziomy intensywności pomocy dla dużych przedsiębiorstw w wysokości 20 % i 10 % odpowiednio na określonych i nieokreślonych z góry obszarach „c”. Maksymalny poziom intensywności pomocy zwiększa się o 20 punktów procentowych dla małych przedsiębiorstw oraz o 10 punktów procentowych dla średnich przedsiębiorstw (39).

Tabela 7

Maksymalna intensywność pomocy

Typ obszaru

Maksymalne poziomy intensywności pomocy dla dużych przedsiębiorstw

Zwiększenie pomocy dla średnich przedsiębiorstw

Zwiększenie pomocy dla małych przedsiębiorstw

Wstępnie określone obszary „c”

20  %

10  %

20  %

Nieokreślone z góry obszary „c”

10  %

10  %

20  %

(66)

W odniesieniu do maksymalnych poziomów intensywności pomocy na wstępnie określonych obszarach „c” pkt 182 ppkt 1 wytycznych stanowi, że poziom intensywności pomocy dla dużych przedsiębiorstw nie może przekraczać 20 % na obszarach słabo zaludnionych. Wszystkie obszary oznaczone według kwoty dla wstępnie określonych obszarów „c” są słabo zaludnione, a maksymalny poziom intensywności pomocy ustanowiony przez norweskie organy dla tych obszarów jest zgodny z wytycznymi.

(67)

Zwiększenie pomocy dopuszczalne w przypadku średnich i małych przedsiębiorstw na wstępnie określonych obszarach „c” również jest zgodne z wytycznymi. Z punktu 186 wytycznych wynika, że poziomy intensywności pomocy można zwiększyć o maksymalnie 20 punktów procentowych w przypadku małych przedsiębiorstw lub o maksymalnie 10 punktów procentowych w przypadku średnich przedsiębiorstw.

(68)

W odniesieniu do maksymalnych poziomów intensywności pomocy na nieokreślonych z góry obszarach „c” pkt 182 ppkt 3 wytycznych stanowi, że w przypadku dużych przedsiębiorstw nie może on przekroczyć 10 %, jeśli w tych obszarach PKB na mieszkańca wynosi powyżej 100 % średniej dla EOG oraz stopa bezrobocia jest niższa niż 100 % średniej dla EOG. Zważywszy na to, że wspomniane obszary oznaczone jako nieokreślone z góry obszary „c” zaliczają się do tej kategorii, norweskie organy wyznaczyły 10 % próg dla poziomu intensywności pomocy.

(69)

Możliwy zakres zwiększenia poziomów intensywności pomocy w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw zgodny z pkt 186 wytycznych obowiązuje jednak również dla nieokreślonych z góry obszarów „c”. Zwiększenie maksymalnego poziomu intensywności pomocy na tych obszarach, jak przedstawiono w tabeli 7 powyżej, jest zatem także zgodne z wytycznymi.

5.   OKRES OBOWIĄZYWANIA I PRZEGLĄD

(70)

Zgodnie z punktem 189 wytycznych norweskie organy zgłosiły jedną mapę pomocy regionalnej obowiązującą w okresie od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2027 r.

(71)

Z punktu 194 wytycznych wynika, że przegląd śródokresowy map pomocy regionalnej zostanie przeprowadzony w 2023 r. Do czerwca 2023 r. Urząd Nadzoru EFTA przekaże szczegółowe informacje na temat tego przeglądu śródokresowego.

6.   PODSUMOWANIE

(72)

Na podstawie powyższej oceny Urząd Nadzoru EFTA uznaje, że norweska mapa pomocy regionalnej na lata 2022–2027 jest zgodna z zasadami określonymi w wytycznych. Zatwierdzona mapa stanowi integralną część wytycznych.

(73)

Załączniki I, II i III(a) i (b) stanowią integralną część niniejszej decyzji.

 

W imieniu Urzędu Nadzoru EFTA

Bente ANGELL-HANSEN

Przewodnicząca

Odpowiedzialna członkini Kolegium

Högni S. KRISTJÁNSSON

Członek Kolegium

Stefan BARRIGA

Członek Kolegium

Melpo-Menie JOSÉPHIDÈS

Zatwierdzająca jako dyrektor

ds. prawnych i wykonawczych

(1)  Wytyczne w sprawie regionalnej pomocy państwa zostały przyjęte w dniu 1 grudnia 2021 r. decyzją Urzędu Nadzoru EFTA nr 269/21 (dotychczas nieopublikowaną).

(2)  Pkt 190 wytycznych.

(3)  Pkt 2 wytycznych.

(4)   Ibid.

(5)  Dokumenty nr 1252726, 1252724, 1252722, 1252736, 1252734, 1252728, 12527 i 1252732.

(6)  Decyzja Urzędu Nadzoru EFTA nr 91/14/COL z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie norweskiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020 (Dz.U. L 172 z 12.6.2014, s. 52 oraz Suplement EOG nr 34 z 12.6.2014, s. 18).

(7)  Zob. pkt 79–81 decyzji Urzędu Nadzoru EFTA nr 225/14/COL z 18 czerwca 2014 r. w sprawie regionalnie zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020 (Dz.U. C 344 z 2.10.2014, s. 14 oraz Suplement EOG nr 55 z 2.10.2014, s. 4).

(8)  Mapy regionów statystycznych Norwegii w formacie PDF można znaleźć na stronach Eurostatu. https://ec.europa.eu/eurostat/web/nuts/nuts-maps.

(9)  Do celów zgłoszenia mapy pomocy regionalnej norweskie organy wykorzystały dane statystyczne dotyczące populacji z dnia 1 stycznia 2020 r. Dane te pozyskano od norweskiego urzędu statystycznego, Statistics Norway (SSB). Dane liczbowe dotyczące powierzchni gruntów również pochodzą z dnia 1 stycznia 2020 r. od SSB (Statistikkbanken). W przypadku nieistniejących już gmin, które zostały podzielone lub połączone z innymi, dane pochodzą natomiast z wcześniejszych lat. Dotyczy to w szczególności danych na temat powierzchni gruntów.

(10)  Zgłoszenie, s. 3.

(11)  Tabela 4 na s. 5 zgłoszenia.

(12)  Zgłoszenie, s. 3 i 4.

(13)  Tabela oparta jest na tabeli 2 ze s. 4 zgłoszenia.

(14)  Tabela 1 na s. 3 zgłoszenia.

(15)  Tabela oparta jest na tabeli 3 ze s. 4 zgłoszenia.

(16)  Tabela 1 na s. 3 zgłoszenia.

(17)  Zob. decyzja w sprawie norweskiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020, do której odnosi się przypis 6 powyżej, pkt 18.

(18)  Zob. pkt 7 i 15 decyzji Komisji z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie szwedzkiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020, SA37985 (2014/N) (Dz.U. C 210 z 4.7.2014, s. 20).

(19)  Zob. pkt 9 decyzji Urzędu Nadzoru EFTA nr 170/14/COL z dnia 24 kwietnia 2014 r. w sprawie islandzkiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020 (Dz.U. L 201 z 10.7.2014, s. 33).

(20)  Zob. decyzja Komisji w sprawie szwedzkiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020, do której odnosi się przypis 18 powyżej, w przypisie 2 pkt 10 i pkt 13–15.

(21)  Zgłoszenie, s. 3.

(22)  Zgłoszenie, s. 3.

(23)  Region ten obejmuje następujące regiony statystyczne na poziomie 3. Troms og Finnmark i Nordland.

(24)  Innlandet również jest regionem statystycznym na poziomie 3.

(25)  Tabela 7a na s. 8 zgłoszenia.

(26)  Zgłoszenie, s. 8.

(27)  Zob. decyzja w sprawie regionalnie zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020, do których odnosi się przypis 7, pkt 79–81.

(28)  Tabela oparta jest na tabelach 7b i 8b ze s. 8 i 9 zgłoszenia.

(29)  Tabela 7b na s. 8 zgłoszenia.

(30)  Tabela oparta jest na tabelach 7a i 8a ze s. 8 i 9 zgłoszenia.

(31)  Tabela 7a na s. 8 zgłoszenia.

(32)  Tabela oparta jest na tabelach 7b i 8b ze s. 8 i 9 zgłoszenia.

(33)  Tabela 7b na s. 8 zgłoszenia.

(34)  Zob. decyzja w sprawie norweskiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020, do której odnosi się przypis 6 powyżej, pkt 18.

(35)  Zob. decyzja w sprawie szwedzkiej mapy pomocy regionalnej na lata 2014–2020, do której odnosi się przypis 18 powyżej, pkt 7 i 15.

(36)  Zob. pkt 79–81 decyzji w sprawie regionalnie zróżnicowanych składek na ubezpieczenie społeczne na lata 2014–2020, do których odnosi się przypis 7 powyżej.

(37)  Zgłoszenie, s. 10.

(38)  Tabela oparta jest na tabeli 9 ze s. 11 zgłoszenia.

(39)  Tabela oparta jest na tabeli 10 ze s. 11 zgłoszenia.

ZAŁĄCZNIK I

Przegląd obszarów uwzględnionych w mapie pomocy regionalnej

1.   WSTĘPNIE OKREŚLONE OBSZARY „C”

1.1.   Obszary bardzo słabo zaludnione

Regiony na poziomie 3

Gminy

Troms og Finnmark

Tromsø, Harstad-Hárstták, Alta, Vardø, Vadsø, Hammerfest, Kvæfjord, Tjeldsund, Ibestad, Gratangen, Loabák-Lavangen, Bardu, Salangen, Målselv, Sørreisa, Dyrøy, Senja, Balsfjord, Karlsøy, Lyngen, Storfjord-Omasvuotna-Omasvuono, Gáivuotna-Kåfjord-Kaivuono, Skjervøy, Nordreisa, Kvænangen, Guovdageaidnu-Kautokeino, Loppa, Hasvik, Måsøy, Nordkapp, Porsanger-Porsáŋgu-Porsanki, Kárášjohka-Karasjok, Lebesby, Gamvik, Berlevåg, Deatnu-Tana, Unjárga-Nesseby, Båtsfjord, Sør-Varanger

Nordland

Bodø, Narvik, Bindal, Sømna, Brønnøy, Vega, Vevelstad, Herøy, Alstahaug, Leirfjord, Vefsn, Grane, Hattfjelldal, Dønna, Nesna, Hemnes, Rana, Lurøy, Træna, Rødøy, Meløy, Gildeskål, Beiarn, Saltdal, Fauske-Fuossko, Sørfold, Steigen, Lødingen, Evenes, Røst, Værøy, Flakstad, Vestvågøy, Vågan, Hadsel, Bø, Øksnes, Sortland, Andøy, Moskenes, Hamarøy-Hábmer

Trøndelag

Część Steinkjer poprzednio określona jako gmina Verran; Namsos, Osen, Snåase-Snåsa, Lierne, Raarvihke–Røyrvik, Namsskogan, Grong, Høylandet, Overhalla, Flatanger, Leka, Inderøy, Indre Fosen, Ørland, Åfjord, Nærøysund, Hitra, Frøya, Oppdal, Rennebu, Røros, Holtålen, Tydal, Meråker, Heim, Rindal, oraz części Orkland poprzednio określone jako gmina Agdenes, Meldal i części gminy Snillfjord

Møre og Romsdal

Vanylven, Sande, Stranda, Sykkylven, Vestnes, Rauma, Tingvoll, Sunndal, Surnadal, Smøla, Aure, Fjord, część Volda poprzednio określona jako gmina Hornindal; części Molde poprzednio określone jako gminy Nesset i Midsund, część Ålesund poprzednio określona jako Sandøy

Vestland

Tysnes, Kvinnherad, Ullensvang, Eidfjord, Ulvik, Modalen, Fedje, Masfjorden, Gulen, Solund, Hyllestad, Høyanger, Vik, Aurland, Lærdal, Årdal, Luster, Askvoll, Fjaler, Bremanger, Stad, Gloppen, Stryn, część Voss poprzednio określona jako Granvin; część Kinn poprzednio określona jako Vågsøy; części Sogndal poprzednio określone jako Leikanger i Balestrand oraz części Sunnfjord poprzednio określone jako Gaular, Jølster i Naustdal

Rogaland

Hjelmeland, Suldal i Sauda

Agder

Risør, Gjerstad, Åmli, Evje og Hornnes, Bygland, Valle, Bykle, Åseral

Vestfold og Telemark

Notodden, Bamble, Kragerø, Drangedal, Nome, Midt-Telemark, Tinn, Hjartdal, Seljord, Kviteseid, Nissedal, Fyresdal, Tokke, Vinje

Innlandet

Kongsvinger, Nord-Odal, Sør-Odal, Eidskog, Grue, Åsnes, Våler, Trysil, Åmot, Stor-Elvdal, Rendalen, Engerdal, Tolga, Tynset, Alvdal, Folldal, Os, Dovre, Lesja, Skjåk, Lom, Vågå, Nord-Fron, Sel, Sør-Fron, Ringebu, Søndre Land, Nordre Land, Sør-Aurdal, Etnedal, Nord-Aurdal, Vestre Slidre, Øystre Slidre, Vang

Viken

Flå, Nesbyen, Gol, Hemsedal, Ål, Hol, Rollag, Nore og Uvdal

1.2.   Obszary słabo zaludnione

Regiony na poziomie 3

Gminy

Trøndelag

Część Steinkjer poprzednio określona jako Steinkjer (tj. część nienależąca do Verran), Midtre Gauldal, Selbu, Frosta, Verdal

Møre og Romsdal

Część Ålesund poprzednio określona jako Haram, Hareid, część gminy Volda poprzednio określona jako Volda (tzn. część nienależąca do Hornindal), Ørsta, Averøy, Gjemnes, Hustadvika

Vestland

Część Voss poprzednio określona jako Voss (tj. część nienależąca do Granvin), część Kinn poprzednio określona jako Flora, część Sogndal poprzednio określona jako Sogndal (tj. część nienależąca do Balestrand i Leikanger), część Sunnfjord poprzednio określona jako Førde, Etne, Bømlo, Fitjar, Kvam, Samnanger, Vaksdal, Austrheim

Rogaland

Sokndal, Lund, Bjerkreim

Agder

Część Lindesnes poprzednio określona jako Marnardal, część Lyngdal poprzednio określona jako Audnedal, Farsund, Flekkefjord, Vegårshei, Tvedestrand, Iveland, Hægebostad, Kvinesdal, Sirdal

Vestfold og Telemark

Notodden, Bamble, Kragerø, Midt-Telemark

Innlandet

Øyer, Gausdal, Vestre Toten

Viken

Aremark, Marker, Aurskog-Høland, Sigdal, Krødsherad, Flesberg

2.   NIEOKREŚLONE Z GÓRY OBSZARY „C”

Regiony na poziomie 3

Gminy

Rogaland

Utsira oraz Kvitsøy

Møre og Romsdal

Aukra

ZAŁĄCZNIK II

Kwalifikujące się podstawowe jednostki statystyczne (BSU) w rozdzielonych gminach

Kod gminy (lokalna jednostka administracyjna — LAU)

Nazwa gminy

Poprzednia gmina

Kod BSU

Nazwa BSU

4205

Lindesnes

Marnardal

42051001

Øyslebø

 

 

 

42051002

Skjævesland

 

 

 

42051003

Birkeland

 

 

 

42051004

Støa

 

 

 

42051005

Gangså

 

 

 

42051006

Finnsdal

 

 

 

42051007

Tjomsland - Lindland

 

 

 

42051008

Laudal Nedre

 

 

 

42051009

Laudal Øvre

 

 

 

42051010

Tisland

 

 

 

42051011

Åkset

 

 

 

42051012

Bruskeland

 

 

 

42051013

Rydlende

 

 

 

42051014

Trygsland

 

 

 

42051015

Stedjan

 

 

 

42051016

Koland

4225

Lyngdal

Audnedal

42250401

Brastad

 

 

 

42250402

Viblemo

 

 

 

42250403

Konsmo

 

 

 

42250404

Audnedal

 

 

 

42250405

Ågedalstø

 

 

 

42250406

Øydna

 

 

 

42250407

Byremo

 

 

 

42250408

Håland - Sveindal

4621

Voss

1234 Granvin

46211001

Lussand - Kvandal

 

 

 

46211002

Folkedal

 

 

 

46211003

Hamre

 

 

 

46211004

Eide

 

 

 

46211005

Selland - Kjerland

 

 

 

46211006

Kyrkjestrandi

 

 

 

46211007

Seim - Nesheim

 

 

 

46211008

Spildo

 

 

 

46211009

Tjoflot

 

 

 

46211010

Djønno

4602

Kinn

1439 Vågsøy

46020401

Silda

 

 

 

46020402

Vedvik

 

 

 

46020403

Halsør

 

 

 

46020404

Røysa

 

 

 

46020405

Raudeberg

 

 

 

46020406

Kapellneset

 

 

 

46020407

Refvik

 

 

 

46020408

Kvalheim

 

 

 

46020501

Ulvesund

 

 

 

46020502

Degnepoll

 

 

 

46020503

Kulen

 

 

 

46020504

Blålid

 

 

 

46020505

Skavøypoll

 

 

 

46020506

Sørpoll

 

 

 

46020507

Almenning

 

 

 

46020601

Våge - Oppedal

 

 

 

46020602

Holvik

 

 

 

46020603

Sæternes

 

 

 

46020604

Ellingskaret

 

 

 

46020605

Skram Øvre

 

 

 

46020606

Skram Nedre

 

 

 

46020607

Midtgård Søndre

 

 

 

46020608

Midtgård Nordre

 

 

 

46020609

Gotteberg

 

 

 

46020610

Øyane i Sør

4640

Sogndal

1419 Leikanger

46400501

Njøs

 

 

 

46400502

Hermansverk

 

 

 

46400503

Henjum

 

 

 

46400504

Leitet

 

 

 

46400505

Leikanger

 

 

 

46400506

Hamre - Fosse

 

 

 

46400507

Grinde

 

 

 

46400508

Eitorn

4640

Sogndal

1418 Balestrand

46400604

Vetlefjord

 

 

 

46400605

Sværefjorden

 

 

 

46400606

Esefjorden

 

 

 

46400607

Balestrand

 

 

 

46400608

Thue

 

 

 

46400609

Kvamsøy

4647

Sunnfjord

1430 Gaular

46470601

Øvrebotten

 

 

 

46470602

Eldal - Mjell

 

 

 

46470603

Viken

 

 

 

46470604

Hestadgrend

 

 

 

46470605

Skudal

 

 

 

46470606

Senneseth

 

 

 

46470607

Steien

 

 

 

46470608

Sande

 

 

 

46470609

Sygna

 

 

 

46470610

Lunde

 

 

 

46470611

Skilbrei - Hjelmeland

 

 

 

46470612

Lien

 

 

 

46470613

Kvamme

 

 

 

46470614

Osen

 

 

 

46470615

Birkeland

 

 

 

46470616

Kårstad

 

 

 

46470617

Hestad

4647

Sunnfjord

1431 Jølster

46470401

Eikås

 

 

 

46470402

Langhaugane

 

 

 

46470403

Hjellbrekke

 

 

 

46470404

Vassenden Nord

 

 

 

46470405

Vassenden Sør

 

 

 

46470406

Sanddal

 

 

 

46470407

Svidal

 

 

 

46470408

Ålhus

 

 

 

46470501

Myklebost

 

 

 

46470502

Årdal

 

 

 

46470503

Helgheim

 

 

 

46470504

Fugle

 

 

 

46470505

Skei

 

 

 

46470506

Kjøsnesfjorden

 

 

 

46470507

Førde

 

 

 

46470508

Klakegg

 

 

 

46470509

Veiteberg

 

 

 

46470510

Åmot

4647

Sunnfjord

1433 Naustdal

46470701

Kvellestad

 

 

 

46470702

Vevring

 

 

 

46470703

Redal

 

 

 

46470704

Helle

 

 

 

46470705

Frammarsvik

 

 

 

46470706

Naustdal Vest

 

 

 

46470707

Naustdal Aust

 

 

 

46470708

Åse

 

 

 

46470709

Horstad Vest

 

 

 

46470710

Horstad Aust

 

 

 

46470711

Ullaland Nord

 

 

 

46470712

Ullaland Sør

 

 

 

46470713

Fimland

1577

Volda

1444 Hornindal

15770601

Haugen

 

 

 

15770602

Kirkhorn

 

 

 

15770603

Grodås

 

 

 

15770605

Otterdal

 

 

 

15770606

Lødemel

 

 

 

15770607

Rygg

 

 

 

15770608

Kjøs

1506

Molde

1543 Nesset

15060801

Ranvik

 

 

 

15060802

Tjelle

 

 

 

15060803

Rød

 

 

 

15060804

Høvik

 

 

 

15060805

Hammervoll

 

 

 

15060806

Eidsvåg Sentrum

 

 

 

15060807

Aasen

 

 

 

15060808

Stubø

 

 

 

15060809

Vorpenes

 

 

 

15060810

Raudsand

 

 

 

15060811

Bersås

 

 

 

15060812

Eidsøra

 

 

 

15060813

Meisalstranda

 

 

 

15060814

Bugge

 

 

 

15060901

Myklebostad

 

 

 

15060902

Nerland

 

 

 

15060903

Sira

 

 

 

15060904

Slenes

 

 

 

15060905

Eikesdal

 

 

 

15060906

Aursjøen

 

 

1545 Midsund

15061001

Søre Midøy

 

 

 

15061002

Nordre Midøy

 

 

 

15061003

Midsund Ytre

 

 

 

15061004

Ugelvik

 

 

 

15061005

Nerland

 

 

 

15061006

Raknes

 

 

 

15061007

Rakvåg

 

 

 

15061008

Ræstad

 

 

 

15061009

Nord - Heggdal - Tutra

 

 

 

15061010

Sør - Heggdal

 

 

 

15061011

Midsund Indre

1507

Ålesund

1534 Haram

15071101

Fjørtoft

 

 

 

15071102

Otterlei

 

 

 

15071103

Rogne

 

 

 

15071104

Longva

 

 

 

15071105

Flem

 

 

 

15071106

Ulla

 

 

 

15071107

Austnes

 

 

 

15071108

Haram

 

 

 

15071109

Kjerstad

 

 

 

15071110

Farstad

 

 

 

15071201

Hurla

 

 

 

15071202

Alvestad

 

 

 

15071203

Brattvåg

 

 

 

15071204

Aksla - Håvik

 

 

 

15071301

Samfjord

 

 

 

15071302

Strand

 

 

 

15071303

Slyngstad

 

 

 

15071304

Tennfjord

 

 

 

15071305

Vatne

 

 

 

15071306

Ulvestad - Vatne

 

 

 

15071307

Hellestranda

 

 

 

15071308

Vestrefjord

 

 

 

15071401

Bjørnøy - Kalvøy

 

 

 

15071402

Søvik - Gamlem

 

 

 

15071403

Grytastrand - Hamsund

 

 

1546 Sandøy

15071701

Myklebost

 

 

 

15071702

Røsok

 

 

 

15071703

Bruvoll - Morsund

 

 

 

15071704

Steinshamn - Harnes

 

 

 

15071705

Huse

 

 

 

15071706

Finnøy

 

 

 

15071708

Sandøy

 

 

 

15071709

Ona - Husøy

5006

Steinkjer

Verran

50060801

Vada

 

 

 

50060802

Nordberg

 

 

 

50060803

Kirkreit

 

 

 

50060804

Bratreit

 

 

 

50060805

Holdåsen

 

 

 

50060806

Malmo

 

 

 

50060807

Fossdalen

 

 

 

50060808

Ressem

 

 

 

50060809

Sundbygda

 

 

 

50060810

Tverås

 

 

 

50060811

Folladalen - Ystmark

 

 

 

50060812

Holden - Langvatnet

 

 

 

50060901

Sela

 

 

 

50060902

Follafoss Østre

 

 

 

50060903

Follafoss Vestre - Tua

 

 

 

50060904

Skjelstad

 

 

 

50060905

Verrastranda

5059

Orkland

5023 Meldal

50590501

Midtskog

 

 

 

50590502

Løvby

 

 

 

50590503

Løkken Vest

 

 

 

50590504

Bjørnli

 

 

 

50590505

Løkken Øst

 

 

 

50590601

Laksøybygda

 

 

 

50590602

Drogsetmoen

 

 

 

50590603

Lo

 

 

 

50590604

Storås Vest

 

 

 

50590605

Fossen

 

 

 

50590606

Syrstad

 

 

 

50590607

Grefstad

 

 

 

50590608

Grøta

 

 

 

50590609

Hilstad

 

 

 

50590610

Jerpstad

 

 

 

50590611

Ree

 

 

 

50590612

Grut

 

 

 

50590613

Ilfjellet

 

 

 

50590614

Resdalen

 

 

5016 Agdenes

50590801

Selven

 

 

 

50590802

Lysheim

 

 

 

50590803

Sletvik

 

 

 

50590804

Fjorden

 

 

 

50590806

Leksa

 

 

 

50590807

Ingdalen

 

 

 

50590808

Hamna

 

 

 

50590809

Singstad

 

 

 

50590810

Sterten

 

 

 

50590811

Stranda

 

 

Części 5012 Snillfjord

50590901

Aa

 

 

 

50590902

Vuttudal - Skårild

 

 

 

50590904

Tannvik

 

 

 

50590905

Åstfjorden

 

 

 

50590906

Heggstad

 

 

 

50590911

Imsterfjorden Indre

 

 

 

50590912

Moldtun

ZAŁĄCZNIK III(a) i (b)

Ilustracja graficzna kwalifikujących się obszarów

Image 1

Image 2

Sprostowania

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/58

Sprostowanie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/469 z dnia 14 lutego 2020 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 923/2012, rozporządzenie (UE) nr 139/2014 i rozporządzenie (UE) 2017/373 w odniesieniu do wymogów dotyczących zarządzania ruchem lotniczym/służb żeglugi powietrznej, projektowania struktur przestrzeni powietrznej i jakości danych, bezpieczeństwa drogi startowej oraz uchylającego rozporządzenie nr 73/2010

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 104 z dnia 3 kwietnia 2020 r. )

1.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 3 załącznika IV:

zamiast:

„3)

radar kontroli rejonu zbliżania przylotów – PRZYLOT (ang. ARRIVAL);”,

powinno być:

„3)

radarowa kontrola zbliżania przyloty – PRZYLOTY (ang. ARRIVAL);”.

2.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 4 załącznika IV:

zamiast:

„4)

radar kontroli rejonu zbliżania odlotów – ODLOT (ang. DEPARTURE);”,

powinno być:

„4)

radarowa kontrola zbliżania odloty – ODLOTY (ang. DEPARTURE);”.

3.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 6 załącznika IV:

zamiast:

„6)

organ kontroli lotniska – ORGAN KONTROLI (ang. TOWER);”,

powinno być:

„6)

kontrola lotniska – WIEŻA (ang. TOWER);”.

4.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 7 załącznika IV:

zamiast:

„7)

kontrola ruchu naziemnego – ZIEMIA (ang. GROUND);”,

powinno być:

„7)

kontrola ruchu naziemnego – GROUND;”.

5.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 8 załącznika IV:

zamiast:

„8)

zgoda na lot (ang. clearance delivery) – ZGODA (ang. DELIVERY);”,

powinno być:

„8)

wydawanie zezwoleń – DELIVERY;”.

6.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 9 załącznika IV:

zamiast:

„9)

ośrodek informacji powietrznej – INFORMACJE (ang. INFORMATION);”,

powinno być:

„9)

ośrodek informacji powietrznej – INFORMACJA (ang. INFORMATION);”.

7.

 Strona 120, pkt 4 lit. b) ppkt (i) tiret drugie w załączniku III – pkt ATS.TR.115 lit. b) pkt 10 załącznika IV:

zamiast:

„10)

organ AFIS – INFORMACJE (ang. INFORMATION)”,

powinno być:

„10)

organ AFIS – INFORMACJA (ang. INFORMATION)”.

14.7.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 187/60

Sprostowanie do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/848 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 150 z dnia 14 czerwca 2018 r. )

1.

 Strona 20, art. 3 pkt 44:

zamiast:

„44)

(…), takie jak ubój, rozbiór, czyszczenie lub młócenie jak również pakowanie, znakowanie lub wprowadzanie zmian w znakowaniu odnoszących się do produkcji ekologicznej;”,

powinno być:

„44)

(…), takie jak ubój, rozbiór, czyszczenie lub mielenie, jak również pakowanie, znakowanie lub wprowadzanie zmian w znakowaniu odnoszących się do produkcji ekologicznej;”.

2.

 Strona 20, art. 3 pkt 50:

zamiast:

„50)

„(…), włączając – w stosownych przypadkach – znakowanie, reklamę, przywóz, wywóz oraz działania podwykonawcze;”,

powinno być:

„50)

„(…), włączając – w stosownych przypadkach – znakowanie, reklamę, import, eksport oraz działania podwykonawcze;”.

3.

 Strona 38, art. 32 ust. 2 akapit pierwszy lit. c):

zamiast:

„c)

»rolnictwo UE/rolnictwo spoza UE«, gdy część surowców rolnych wyprodukowano w Unii, a część w państwie trzecim.”,

powinno być:

„c)

»rolnictwo UE/spoza UE«, gdy część surowców rolnych wyprodukowano w Unii, a część w państwie trzecim.”.

4.

 Strona 38, art. 32 ust. 2 akapit drugi:

zamiast:

„Do celów akapitu pierwszego słowo »rolnictwo« zastępuje się słowem »akwakultura«. Słowa »UE« lub »spoza UE« mogą być zastąpione lub uzupełnione nazwą państwa lub nazwą państwa i regionu, jeżeli wszystkie surowce rolne, z których składa się produkt, wyprodukowano w danym państwie oraz – w stosownych przypadkach – w tym regionie.”,

powinno być:

„Do celów akapitu pierwszego słowo »rolnictwo« można – w stosownych przypadkach – zastąpić słowem »akwakultura«, a słowa »UE« lub »spoza UE« mogą być zastąpione lub uzupełnione nazwą państwa lub nazwą państwa i regionu, jeżeli wszystkie surowce rolne, z których składa się produkt, wyprodukowano w danym państwie oraz – w stosownych przypadkach – w tym regionie.”.

5.

 Strona 40, art. 34 ust. 6:

zamiast:

„6.   [....] państwa członkowskie prowadzą aktualizowane wykazy zawierające nazwy i adresy podmiotów i grup podmiotów, (…)”,

powinno być:

„6.   Państwa członkowskie prowadzą aktualizowane wykazy zawierające nazwy i adresy podmiotów i grup podmiotów, (…)”.

6.

 Strona 43, art. 38 ust. 1 lit. c):

zamiast:

„c)

w przypadkach gdy podmioty równolegle zbierają produkty ekologiczne, produkty w okresie konwersji i produkty nieekologiczne lub je przygotowują lub przechowują w tej samej jednostce obszaru lub tych samych pomieszczeniach przygotowawczych lub transportują je do innych podmiotów lub jednostek, weryfikację dokumentacji oraz środków lub procedur lub ustaleń wprowadzonych w celu zapewnienia, by czynności były oddzielone w czasie lub przestrzeni, by zostały wdrożone odpowiednie środki dotyczące czyszczenia i – w stosownych przypadkach – środków służących zapobieganiu zastąpieniu produktów, by produkty ekologiczne oraz produkty w okresie konwersji były w każdym momencie oznaczone i by produkty ekologiczne, produkty w okresie konwersji i produkty nieekologiczne były przechowywane, zarówno przed czynnościami przygotowawczymi, jak i po nich, w oddzieleniu w czasie lub przestrzeni od siebie;”,

powinno być:

„c)

w przypadkach gdy produkty ekologiczne, w okresie konwersji i nieekologiczne są równolegle zbierane przez podmioty, przygotowywane lub przechowywane w tej samej jednostce przygotowawczej, tym samym obszarze przygotowawczym lub tych samych pomieszczeniach przygotowawczych, albo transportowane są do innych podmiotów lub jednostek, weryfikację ewidencji oraz środków, procedur lub uzgodnień w celu zapewnienia, by czynności były oddzielone w czasie lub przestrzeni, by zostały wdrożone odpowiednie środki dotyczące czyszczenia i – w stosownych przypadkach – środki służące zapobieganiu zastąpieniu produktów, by produkty ekologiczne oraz produkty w okresie konwersji były w każdym momencie oznaczone i by produkty ekologiczne, produkty w okresie konwersji i produkty nieekologiczne były przechowywane, zarówno przed czynnościami przygotowawczymi, jak i po nich, w oddzieleniu w czasie lub przestrzeni od siebie;”.

7.

 Strona 45, art. 39 ust. 1 lit. d) ppkt (iii):

zamiast:

„(iii)

aby przedsiębiorstwo:

—

poinformowało na piśmie i bez zbędnej zwłoki nabywców produktów oraz dokonało wymiany odpowiednich informacji z właściwym organem lub – w stosownych przypadkach – z organem kontrolnym lub jednostką certyfikującą, w przypadku uzasadnionego podejrzenia wystąpienia niezgodności, podejrzenia wystąpienia niezgodności, której nie można wykluczyć, lub stwierdzenia niezgodności wpływającej na integralność produktów,

—

zaakceptowało przekazanie dokumentacji kontrolnej w przypadku zmiany organu kontrolnego lub jednostki certyfikującej lub – w przypadku wycofania z produkcji ekologicznej – przechowywanie przez co najmniej pięć lat dokumentacji kontrolnej przez ostatni organ kontrolny lub ostatnią jednostkę certyfikującą,

—

bezzwłocznie poinformowało właściwy organ lub organ lub jednostkę wyznaczone zgodnie z art. 34 ust. 4, w przypadku wycofania się z produkcji ekologicznej, oraz

—

zaakceptowało wymianę informacji między tymi organami lub jednostkami, w przypadku gdy podwykonawcy są kontrolowani przez różne organy kontrolne lub jednostki certyfikujące.”,

powinno być:

„(iii)

zobowiązanie do:

—

poinformowania na piśmie i bez zbędnej zwłoki nabywców produktów oraz dokonania wymiany odpowiednich informacji z właściwym organem lub – w stosownych przypadkach – z organem kontrolnym lub jednostką certyfikującą, w przypadku uzasadnionego podejrzenia wystąpienia niezgodności, podejrzenia wystąpienia niezgodności, której nie można wykluczyć, lub stwierdzenia niezgodności wpływającej na integralność produktów,

—

zaakceptowania przekazania dokumentacji kontrolnej w przypadku zmiany organu kontrolnego lub jednostki certyfikującej lub – w przypadku wycofania z produkcji ekologicznej – przechowywania przez co najmniej pięć lat dokumentacji kontrolnej przez ostatni organ kontrolny lub ostatnią jednostkę certyfikującą,

—

bezzwłocznego poinformowania właściwego organu lub organu lub jednostki wyznaczonych zgodnie z art. 34 ust. 4, w przypadku wycofania się z produkcji ekologicznej, oraz

—

zaakceptowania wymiany informacji między tymi organami lub jednostkami, w przypadku gdy podwykonawcy są kontrolowani przez różne organy kontrolne lub jednostki certyfikujące.”.

8.

 Strona 75, załącznik II, część III, pkt 3.1.2.1. lit. e) akapit drugi:

zamiast:

„Na zasadzie odstępstwa od lit. a) do dnia 1 stycznia 2022 r. państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzanie w celach odchowu w ekologicznej jednostce produkcyjnej maksymalnie 50 % młodych nieekologicznych, które należą do gatunków, których produkcja nie jest rozwinięta w Unii” pod warunkiem że co najmniej ostatnie dwie trzecie trwania cyklu produkcyjnego odbywa się w ramach zarządzania ekologicznego. Takie odstępstwo może zostać przyznane na maksymalnie dwa lata i nie jest odnawialne.”,

powinno być:

„Na zasadzie odstępstwa od lit. a) państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzanie w celach odchowu w ekologicznej jednostce produkcyjnej maksymalnie 50 % młodych nieekologicznych, które należą do gatunków, których produkcja jako ekologicznych nie była rozwinięta w Unii do dnia 1 stycznia 2022 r., pod warunkiem że co najmniej ostatnie dwie trzecie trwania cyklu produkcyjnego odbywa się w ramach zarządzania ekologicznego. Takie odstępstwo może zostać przyznane na maksymalnie dwa lata i nie jest odnawialne.”.

9.

 Strona 85, załącznik III, pkt. 2.1. akapit pierwszy lit. c):

zamiast:

„c)

nazwę i kod organu kontrolnego lub jednostki certyfikującej, której podlega podmiot; oraz”,

powinno być:

„c)

nazwę lub kod organu kontrolnego lub jednostki certyfikującej, której podlega podmiot; oraz”.

10.

 Strona 91, załącznik VI, część I, rubryka 5:

zamiast:

„Przygotowywanie”,

powinno być:

„Przygotowanie”.