4.3.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 69/1

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2022/362

z dnia 24 lutego 2022 r.

w sprawie zmiany dyrektyw 1999/62/WE, 1999/37/WE i (UE) 2019/520 w odniesieniu do pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Postępy w osiągnięciu celu przedstawionego przez Komisję w białej księdze z dnia 28 marca 2011 r. zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu”, a mianowicie przejścia do pełnego stosowania zasad „zanieczyszczający płaci” i „użytkownik płaci” – w celu pozyskiwania wpływów i zapewnienia finansowania przyszłych inwestycji związanych z transportem – są powolne, a w Unii nadal istnieją niespójności w stosowaniu opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej.

(2)	W tej białej księdze Komisja opowiada się za osiągnięciem „pełnej i obowiązkowej internalizacji kosztów zewnętrznych (w tym hałasu, lokalnego zanieczyszczenia i zatorów oprócz obowiązkowych opłat amortyzacyjnych) dla transportu drogowego i kolejowego”.

(3)

Ruch pojazdów przewożących towary i osoby jest czynnikiem przyczyniającym się do uwalniania zanieczyszczeń do atmosfery. Zanieczyszczenia takie, które mają bardzo poważny wpływ na zdrowie ludzi oraz prowadzą do pogorszenia jakości powietrza w Unii, obejmują PM2,5, NO2 i O3. W 2018 r. długotrwałe narażenie na te trzy zanieczyszczenia spowodowały, odpowiednio, 379 000, 54 000 i 19 400 przedwczesnych zgonów w Unii, zgodnie z oszacowaniami Europejskiej Agencji Środowiska sporządzonymi w 2020 r.

(4)

Według Światowej Organizacji Zdrowia hałas powodowany tylko przez ruch drogowy zajmuje drugie miejsce wśród najbardziej szkodliwych środowiskowych czynników stresogennych w Europie, tuż za zanieczyszczeniem powietrza. Rocznie co najmniej 9 000 przedwczesnych zgonów można przypisać chorobom serca, których przyczyną jest hałas powodowany przez ruch drogowy.

(5)	Według sprawozdania Europejskiej Agencji Środowiska z 2020 r. w sprawie jakości powietrza w Europie transport drogowy stanowił w 2018 r. sektor o najwyższych emisjach NOx oraz drugie największe źródło zanieczyszczenia sadzą.

(6)

W komunikacie z dnia 20 lipca 2016 r. zatytułowanym „Europejska strategia na rzecz mobilności niskoemisyjnej” Komisja zapowiedziała, że zaproponuje zmianę dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), aby umożliwić pobieranie opłat również w oparciu o zróżnicowanie poziomów emisji CO2, oraz rozszerzenie niektórych jej zasad na autobusy i autokary, a także samochody osobowe i lekkie pojazdy użytkowe.

(7)

Biorąc pod uwagę czas odnowienia parku pojazdów oraz potrzebę przyczynienia się przez sektor transportu drogowego do osiągnięcia celów Unii w zakresie klimatu i energii do 2030 r. i w dalszej perspektywie, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1242 (5) określa cele redukcji emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich na 2025 i 2030 r. na poziomie, odpowiednio, 15 % i 30 % niższym niż ustalona średnia emisji CO2.

(8)	Ustanowienie rynku wewnętrznego transportu drogowego charakteryzującego się równymi warunkami działania wymaga jednolitego stosowania przepisów. Jednym z głównych celów niniejszej dyrektywy jest usunięcie zakłóceń konkurencji między użytkownikami.

(9)

Niezależnie od znaczenia sektora transportu drogowego wszystkie pojazdy ciężkie mają znaczący wpływ na infrastrukturę drogową oraz przyczyniają się do zanieczyszczenia powietrza. Mimo ich znaczenia ekonomicznego i społecznego pojazdy lekkie są źródłem większości negatywnych skutków środowiskowych i społecznych transportu drogowego związanych z emisjami i zatorami komunikacyjnymi. Z myślą o równym traktowaniu i uczciwej konkurencji należy zapewnić, aby pojazdy dotychczas nieobjęte ramami określonymi w dyrektywie 1999/62/WE – w zakresie opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury – zostały uwzględnione w tych ramach. Należy zatem rozszerzyć zakres stosowania tej dyrektywy na pojazdy ciężkie inne niż te przeznaczone do przewozu towarów oraz na pojazdy lekkie, w tym samochody osobowe.

(10)

W celu uniknięcia przeniesienia ruchu drogowego na drogi niepłatne, co może mieć poważne konsekwencje dla bezpieczeństwa ruchu drogowego i optymalnego wykorzystania sieci drogowej, państwa członkowskie powinny mieć możliwość nakładania opłat za przejazd na wszystkich odcinkach swoich sieci autostrad.

(11)

Aby zapewnić spójne i zharmonizowane stosowanie systemu opłat za korzystanie z infrastruktury w całej Unii oraz równe warunki działania na rynku transportu towarowego, ważne jest, aby różne systemy pobierania opłat za przejazd obliczały koszty w podobny sposób. Biorąc pod uwagę fakt, że istniejące umowy koncesyjne mogą zawierać ustalenia inne niż te określone w niniejszej dyrektywie, państwa członkowskie powinny móc – w celu zapewnienia rentowności istniejących umów koncesyjnych – zwolnić je z niektórych obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie do czasu istotnej zmiany tych umów. Państwa członkowskie mogą również postanowić o dostosowaniu istniejących umów koncesyjnych do zmian w unijnych lub krajowych ramach regulacyjnych lub o ocenie możliwości stosowania opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do CO2 i zanieczyszczenia powietrza lub zniżek związanych z tymi emisjami, w przypadku gdy opłaty za przejazd pobierane w ramach koncesji nie są różnicowane zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(12)

Opłaty za korzystanie z infrastruktury oparte na czasie z natury rzeczy nie odzwierciedlają dokładnie rzeczywistych kosztów generowanych przez użytkowanie dróg i z podobnych powodów nie są skuteczne pod względem zachęcania do bardziej ekologicznego i efektywniejszego funkcjonowania lub do zmniejszenia zatorów komunikacyjnych. Jednakże aby zapewnić akceptację użytkowników dla przyszłych systemów opłat drogowych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia odpowiednich systemów pobierania opłat w ramach szerszego pakietu usług w zakresie mobilności. Takie systemy powinny zapewnić sprawiedliwy podział kosztów infrastruktury oraz odzwierciedlić zasadę „zanieczyszczający płaci”. Wszelkie państwa członkowskie wprowadzające taki system powinny zapewnić, aby był on zgodny z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/520 (6). W związku ze znaczącym wpływem, jaki mają one na infrastrukturę drogową, oraz ich przyczynianiem się do zanieczyszczenia powietrza, należy nadać priorytet objęciu pojazdów ciężkich dokładnymi systemami pobierania opłat. W szczególności, aby promować bardziej ekologiczne i efektywniejsze przewozy, opłaty za korzystanie z infrastruktury oparte na czasie powinny być co do zasady stopniowo wycofywane w bazowej transeuropejskiej sieci transportowej, ponieważ sieć ta zawiera strategicznie najważniejsze węzły i połączenia transeuropejskiej sieci transportowej.

W świetle historycznych okoliczności oraz biorąc pod uwagę wyzwania i znaczące obciążenia administracyjne związane z wprowadzeniem opłat za przejazd, państwa członkowskie powinny skorzystać z wystarczająco długiego okresu przejściowego, podczas którego powinny mieć one możliwość wprowadzenia lub utrzymania opłaty za korzystanie z infrastruktury oparte na czasie. Po upływie tego okresu przejściowego państwa członkowskie powinny jedynie w należycie uzasadnionych przypadkach mieć możliwość stosowania systemów pobierania opłat za korzystanie z infrastruktury w pełni opartych na czasie w odniesieniu do pojazdów ciężkich na odcinkach swojej bazowej transeuropejskiej sieci transportowej. Takie należycie uzasadnione przypadki powinny ograniczać się do przypadków, w których zastosowanie opłaty za przejazd w odniesieniu do pojazdów ciężkich wiązałoby się z nieproporcjonalnymi kosztami administracyjnymi, inwestycyjnymi i operacyjnymi w porównaniu z przewidywanymi wpływami lub wygenerowanymi korzyściami, na przykład ze względu na ograniczoną długość danych odcinków dróg lub stosunkowo niską gęstość zaludnienia, lub stosunkowo niski poziom ruchu drogowego, lub w przypadku gdy stosowanie opłaty za przejazd prowadziłoby do zmiany tras ruchu drogowego, wywołując negatywne skutki w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego lub zdrowia publicznego. Ta możliwość dla państw członkowskich w należycie uzasadnionych przypadkach jest konieczna z uwagi na kluczowe kwestie interesu publicznego, takie jak uwzględnienie trudnej sytuacji i izolacji obszarów o niskiej gęstości zaludnienia, bezpieczeństwo ruchu drogowego lub zdrowie publiczne. Ponadto stosowanie opłat za korzystanie z infrastruktury opartych na czasie w tych należycie uzasadnionych przypadkach powinno być uzależnione od spełnienia wymogów proceduralnych: obowiązku oceny konieczności istnienia takiego systemu oraz obowiązku powiadomienia Komisji o jego stosowaniu. Takie powiadomienie powinno zawierać powody określające szczególne okoliczności związane z odcinkami bazowej transeuropejskiej sieci transportowej, w których stosowane są opłaty za korzystanie z infrastruktury oparte na czasie.

(13)

Państwa członkowskie, które w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy stosują opłaty za przejazd w swojej bazowej transeuropejskiej sieci transportowej lub w jej części, powinny mieć możliwość ustanowienia łączonego systemu opłat dla wszystkich pojazdów ciężkich lub niektórych rodzajów pojazdów ciężkich. Opcja ta powinna być jednak otwarta jedynie jako kontynuacja i uzupełnienie systemu opłat za przejazd w bazowej transeuropejskiej sieci transportowej, tam gdzie znajdują się najważniejsze strategicznie węzły i połączenia transeuropejskiej sieci transportowej, lub w jej części. System ten umożliwiłby państwom członkowskim zwiększenie i rozszerzenie wdrażania zasad „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci” poza sieć dróg płatnych, poprzez stosowanie opłat za korzystanie z infrastruktury na tych odcinkach bazowej transeuropejskiej sieci transportowej, na których nie są pobierane opłaty za przejazd, lub w odniesieniu do niektórych rodzajów pojazdów ciężkich, takich jak pojazdy objęte określonym tonażem, które nie podlegają opłatom za przejazd. Łączony system opłat pomógłby zatem państwom członkowskim poczynić dalsze postępy oraz zapewnić bardziej ekologiczny transport drogowy, w szczególności w przypadkach, w których nie istnieje system pobierania opłat oraz w których opłaty za przejazd nie są opłacalną lub społecznie akceptowalną opcją. Ponadto, aby w pełni przestrzegać zasad zrównoważonej mobilności, maksymalna wysokość opłat za korzystanie z infrastruktury powinna być różna w zależności od klasy emisji Euro i klasy emisji CO2 pojazdu. Mając na uwadze wszystkie te względy, nie można zaprzeczyć, że stosowanie takiego systemu łączącego podejście oparte na czasie i na odległości przyniosłoby wiele korzyści; w związku z tym jego stosowanie powinno być możliwe również po zakończeniu okresu przejściowego w odniesieniu do systemów w pełni opartych na czasie. Najpóźniej pięć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny, nakładając opłaty drogowe w odniesieniu do pojazdów ciężarowych, nakładać opłaty za przejazd lub opłaty za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do wszystkich pojazdów ciężarowych.

(14)

Przy wzmacnianiu zasad „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci” należy wziąć pod uwagę pewne cechy charakterystyczne państw członkowskich lub ich systemów pobierania opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury. Na przykład w odniesieniu do obszarów szczególnie słabo zaludnionych lub szczególnie rozbudowanej sieci dróg płatnych lub dróg, za których użytkowanie pobierana jest opłata, powinna być dostępna możliwość zwolnienia odcinków dróg.

(15)

Niektóre państwa członkowskie mają duże sieci płatne, które obejmują o wiele więcej autostrad i dróg niż tylko te, które są częścią transeuropejskiej sieci transportowej. Stosowanie opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do wszystkich pojazdów ciężarowych spowodowałoby zatem znacząco większe obciążenia, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność rzemieślniczą (z których wiele zajmuje się pracami budowlanymi i które zwykle nie świadczą usług transportowych). Obciążenia te prowadziłyby z kolei do wyższych cen na przykład w obszarze budownictwa. Wzrosty cen mogą oznaczać, że przyszłe inwestycje, w szczególności takie jak renowacja energetyczna domów i mieszkań, a także modernizacja technologii budowania domów, zostaną opóźnione lub nawet odwołane. Ponadto przedsiębiorcy–rzemieślnicy podróżują czasem pojazdami na duże odległości w celu świadczenia swoich usług, a podróże te trudno im odbyć używając innych środków transportu. Ponadto przedsiębiorstwa z obszarów wiejskich, które ze względu na mniejszą gęstość zaludnienia i mniejszy popyt na obszarach wiejskich są zależne od świadczenia usług i działalności budowlanej na obszarach metropolitalnych, znajdują się w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej w porównaniu z przedsiębiorstwami działającymi w dużych miastach lub na obrzeżach obszarów metropolitalnych. Państwa członkowskie powinny zatem mieć możliwość wprowadzenia pewnych zwolnień z opłat, na przykład w odniesieniu do pojazdów używanych do przewozu materiałów, sprzętu lub maszyn do użytku kierowcy w czasie jego pracy lub używanych do dostarczania towarów, które są produkowane rzemieślniczo.

(16)

Dla osób z niepełnosprawnościami istotna może być możliwość korzystania z dróg, na których pobierane są opłaty, takich jak autostrady, tunele lub mosty, zamiast stanowiących wyzwanie dróg lokalnych. Aby umożliwić osobom z niepełnosprawnościami korzystanie bez dodatkowych obciążeń administracyjnych z dróg, na których pobierane są opłaty, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwolnienia pojazdów osób z niepełnosprawnościami z obowiązku uiszczania opłaty za przejazd lub opłaty za korzystanie z infrastruktury.

(17)

Należy zachęcać państwa członkowskie do uwzględniania czynników społeczno–ekonomicznych przy stosowaniu systemów opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej w odniesieniu do samochodów osobowych. Na przykład poziom opłat za samochody osobowe mógłby zostać dostosowany, tak aby unikać nadmiernego obciążania użytkowników często korzystających z samochodu.

(18)

Szczególne znaczenie ma ustanowienie przez państwa członkowskie sprawiedliwego systemu opłat, a w szczególności niepowodującego niekorzystnych skutków dla użytkowników prywatnych pojazdów, którzy – ze względu na ich miejsce zamieszkania na obszarach wiejskich lub na obszarach trudno dostępnych lub odizolowanych – zmuszeni są do bardziej regularnego korzystania z dróg, na których pobierane są opłaty.

(19)

Podobnie jak w przypadku pojazdów ciężkich ważne jest zapewnienie, aby w przypadku wprowadzenia przez państwa członkowskie jakichkolwiek opłat opartych na czasie, nakładanych na pojazdy lekkie, były one proporcjonalne, w tym w odniesieniu do okresów korzystania z dróg krótszych niż rok. W tym względzie należy wziąć pod uwagę fakt, że sposób użytkowania pojazdów lekkich odbiega od sposobu użytkowania pojazdów ciężkich. Obliczanie proporcjonalnych opłat opartych na czasie mogłoby być oparte na dostępnych danych dotyczących schematów podróży.

(20)

Zgodnie z dyrektywą 1999/62/WE opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych mogą być nakładane na poziomie zbliżonym do krańcowego społecznego kosztu użytkowania danego pojazdu. Taka metoda okazała się najsprawiedliwsza i najskuteczniejsza, jeżeli chodzi o uwzględnianie negatywnych skutków środowiskowych i zdrowotnych zanieczyszczenia powietrza oraz hałasu powodowanego przez pojazdy ciężkie, a także zapewniłaby uczciwy udział pojazdów ciężkich w osiągnięciu norm jakości powietrza dla Europy określonych dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE (7) oraz wszelkich mających zastosowanie limitów lub wartości docelowych hałasu. Należy zatem ułatwić stosowanie takich opłat. Należy systematyczniej stosować opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych. Aby umożliwić pełne stosowanie zasady „zanieczyszczający płaci”, państwa członkowskie powinny stosować opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych do pojazdów ciężkich, przynajmniej w odniesieniu do zanieczyszczenia powietrza, na sieciach objętych opłatą infrastrukturalną.

(21)

W tym celu maksymalną opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych wyliczaną na podstawie średniej ważonej należy zastąpić łatwymi do zastosowania wartościami odniesienia, aktualizowanymi w świetle inflacji, postępu naukowego dokonanego w zakresie szacowania kosztów zewnętrznych transportu drogowego oraz zmian w strukturze parku pojazdów.

(22)

Zróżnicowanie opłat infrastrukturalnych w zależności od klas emisji Euro przyczyniło się do korzystania z bardziej ekologicznych pojazdów. W związku z odnowieniem parku pojazdów oczekuje się jednak, że zróżnicowanie na tej podstawie opłat w sieciach międzymiastowych stanie się mniej efektywne w średniej perspektywie. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość zaprzestania różnicowania opłat za przejazd na tej podstawie.

(23)

Jednocześnie ze względu na rosnący udział emisji CO2 z pojazdów ciężkich, należy wprowadzić zróżnicowanie opłat infrastrukturalnych i opłat za korzystanie z infrastruktury w zależności od klasy emisji CO2, które może przyczynić się do poprawy sytuacji w tym obszarze. W przypadku wspólnych systemów opłat za korzystanie z infrastruktury, które mogłyby przyczynić się do dalszej harmonizacji, wdrożenie zróżnicowania jest bardziej złożone, zwłaszcza ze względu na warunki, jakie muszą spełniać takie wspólne systemy. Ponieważ uczestniczące państwa członkowskie muszą uzgodnić podział wpływów z opłaty za korzystanie z infrastruktury, podczas gdy jej poziomy są ograniczone na mocy przepisów wprowadzonych niniejszą dyrektywą, a także zmienić umowy międzynarodowe, w takim szczególnym przypadku uzasadnione jest przyznanie dodatkowego czasu na wdrożenie zróżnicowania w zależności od emisji CO2. We wszystkich przypadkach zróżnicowanie powinno być opracowane w sposób spójny z rozporządzeniem (UE) 2019/1242.

(24)

Do czasu uwzględnienia emisji CO2 w bardziej odpowiednich instrumentach, takich jak zharmonizowane podatki od paliw obejmujące komponent dwutlenku węgla lub do czasu objęcia transportu drogowego systemem handlu uprawnieniami do emisji, państwa członkowskie powinny mieć również możliwość stosowania opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych odzwierciedlającej koszt emisji CO2. W przypadku gdy jest to uzasadnione dowodami naukowymi, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania wyższych opłat z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 niż wartości odniesienia określone w niniejszej dyrektywie.

(25)

Aby promować przechodzenie do bardziej ekologicznego parku pojazdów ciężkich, różnicowanie opłat infrastrukturalnych i opłat za korzystanie z infrastruktury w zależności od emisji CO2 takich pojazdów powinno być obowiązkowe, z wyjątkiem przypadków, w których stosowana jest opłata z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2.

(26)

W celu wyróżnienia najefektywniejszych pojazdów ciężkich państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania najwyższego poziomu ulg w opłatach do pojazdów eksploatowanych bez emisji z rury wydechowej. W celu dalszego promowania wprowadzania pojazdów bezemisyjnych państwa członkowskie powinny mieć możliwość czasowego zwolnienia tych pojazdów z opłat drogowych. Z tych samych powodów oraz w celu zapewnienia, aby udział pojazdów korzystających z ulg w opłatach za przejazd był stabilny latami, gwarantując państwom członkowskim długotrwałą pewność planowania w zakresie wpływów z opłat za przejazd, należy przyporządkować nowe pojazdy klasom emisji CO2 w oparciu o ich wyniki w stosunku do liniowej ścieżki redukcji emisji w latach 2021–2030, określonej w rozporządzeniu (UE) 2019/1242.

(27)

W celu zapewnienia skuteczności i spójności zróżnicowania opłat w zależności od emisji CO2 oraz opłat z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2, które mają na celu ułatwienie rozpowszechniania pojazdów niskoemisyjnych i pojazdów bezemisyjnych, a także zapewnienie spójnego stosowania dyrektywy 1999/62/WE z wszelkimi innymi instrumentami ustalania opłat za emisję dwutlenku węgla związanymi z transportem drogowym, które zostaną przyjęte w przyszłości, Komisja powinna w odpowiednim czasie ocenić ich skuteczność i konieczność. Na podstawie tej oceny Komisja powinna, w stosownych przypadkach, zaproponować zmianę przepisów dotyczących zróżnicowania opłat w zależności od emisji CO2 i opłat z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2, aby zapobiec podwójnemu pobieraniu opłat za pomocą różnych instrumentów ustalania opłat za emisję dwutlenku węgla. Chociaż przyszły środek powinien zapewnić pewność prawa oraz spójne stosowanie różnych przepisów, w niniejszej dyrektywie należy wyjaśnić, że państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do stosowania systemu różnicowania w zależności od emisji CO2 przewidzianego w niniejszej dyrektywie po dniu rozpoczęcia stosowania innego instrumentu ustalania opłat za emisję dwutlenku węgla mającego zastosowanie do transportu drogowego, który może być przyjęty na szczeblu Unii, na przykład na podstawie wniosku w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE, decyzję (UE) 2015/1814 i rozporządzenie (UE) 2015/757 [2021/0211(COD)]. W przypadku przyjęcia w międzyczasie innego instrumentu ustalania opłat za emisję dwutlenku węgla mającego zastosowanie do transportu drogowego, poziom opłat z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 powinien być ograniczony do tego, co jest konieczne do internalizacji tych kosztów zewnętrznych, a Komisja powinna być uprawniona do dostosowania, w drodze aktów delegowanych, wartości odniesienia określonych w załączniku IIIc.

(28)	Aby pomóc w zachowaniu unijnego dziedzictwa motoryzacji państwa członkowskie powinny móc umieszczać pojazdy mające wartość historyczną w specjalnej kategorii w celu umożliwienia dostosowania wysokości poszczególnych opłat pobieranych na podstawie niniejszej dyrektywy.

(29)

Obecnie rozporządzenie (UE) 2019/1242 nie określa ścieżek redukcji emisji w odniesieniu do grup pojazdów ciężkich nieobjętych art. 2 ust. 1 lit. a)–d) tego rozporządzenia. W świetle jego art. 15 możliwe jest, że rozporządzenie to zostanie zmienione w przyszłości oraz że ścieżki redukcji emisji zostaną określone dla takich grup pojazdów. Jeżeli taka zmiana zostanie przyjęta, zróżnicowanie opłat infrastrukturalnych i opłat za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do pojazdów ciężkich zgodnie z klasami 2. i 3. emisji CO2 powinno mieć również zastosowanie do tych grup pojazdów. Jeżeli taka zmiana nie zostanie przyjęta, zróżnicowanie dla tych grup pojazdów powinno zostać dokonane jedynie w odniesieniu do klas 1., 4. i 5. emisji CO2.

(30)

Komisja powinna w stosownych przypadkach rozważyć zaproponowanie zmiany dyrektywy 1999/62/WE wprowadzającej klasy 2. i 3. emisji CO2 w odniesieniu do wszystkich pojazdów ciężkich zgodnie z zasadami stosowanymi do pojazdów ciężkich regulowanych obecnie rozporządzeniem (UE) 2019/1242 w odniesieniu do ich emisji CO2, jeżeli zakres stosowania tego rozporządzenia zostanie rozszerzony o inne pojazdy ciężkie.

(31)

Niniejsza dyrektywa powinna promować redukcję emisji CO2 poprzez techniczne ulepszenia zespołów ciężarowych pojazdów silnikowych oraz ich przyczep i naczep. W związku z tym niniejsza dyrektywa przewiduje ulgi w opłatach drogowych dla ciężarowych pojazdów silnikowych o niskim poziomie emisji CO2. Z myślą o pełnej spójności regulacyjnej, gdy tylko dostępne będą prawnie certyfikowane wartości dotyczące wpływu przyczep i naczep na emisje CO2 zespołów pojazdów ciężarowych, Komisja powinna w stosownych przypadkach przedstawić wniosek ustawodawczy w sprawie zmiany dyrektywy 1999/62/WE w celu uwzględnienia tych certyfikowanych wartości przy ustalaniu ulg w opłatach drogowych przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

(32)

Aby nadal promować odnowienie parku pojazdów oraz uniknąć zakłóceń na rynku wtórnym pojazdów ciężkich, klasyfikację pojazdów należących do 2. i 3. klasy emisji CO2 należy ponownie oceniać co sześć lat od ich pierwszej rejestracji. Aby zminimalizować obciążenia administracyjne ważność opłat za korzystanie z infrastruktury mających zastosowanie przed dniem przeklasyfikowania nie powinna ulec zmianie.

(33)

Jeżeli chodzi o wejście w życie przeklasyfikowania w systemach pobierania opłat za korzystanie z infrastruktury, wybór odpowiedniego modelu zależy od szczegółowych kwestii dotyczących konsekwencji administracyjnych takiego przeklasyfikowania oraz jego skutków dla wpływów. W związku z tym decyzję dotyczącą sposobu przeklasyfikowania w systemach pobierania opłat za korzystanie z infrastruktury należy pozostawić państwom członkowskim (lub – w przypadku wspólnych systemów – grupie danych państw członkowskich).

(34)

W celu zapewnienia spójnego stosowania zróżnicowania opłat za przejazd w zależności od emisji CO2 konieczna jest zmiana dyrektywy Rady 1999/37/WE (8), aby wymagać – jeżeli znajdują się one na świadectwie zgodności – wskazywania indywidualnych poziomów emisji CO2 pojazdów ciężkich na ich świadectwie rejestracji. Jeżeli rozporządzenie (UE) 2019/1242 zostanie zmienione w sposób mający wpływ na rozliczanie emisji CO2, wynikających ze stosowania paliw niskoemisyjnych, Komisja mogłaby ocenić potrzebę zwiększenia spójności między niniejszą dyrektywą a tymi zmianami. Ważne jest zapewnienie, aby urządzenia pokładowe wykorzystywane jako część usługi poboru opłat za przejazd zawierały dane odnoszące się do emisji CO2 i klasy emisji CO2 pojazdów ciężkich oraz aby takie dane były dostępne do celów wymiany informacji między państwami członkowskimi, jak określono w dyrektywie (UE) 2019/520.

(35)

Pojazdy lekkie powodują dwie trzecie negatywnych skutków środowiskowych i zdrowotnych transportu drogowego. Ważne jest zatem, aby promować wykorzystywanie najbardziej ekologicznych i najbardziej paliwooszczędnych pojazdów poprzez zróżnicowanie opłat drogowych w zależności od ich indywidualnych emisji CO2 oraz ich emisji zanieczyszczeń określonych zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) 2017/1151 (9) oraz w związku z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 (10). W celu promowania wykorzystywania najbardziej ekologicznych i najefektywniejszych pojazdów, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania znacząco obniżonych opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do takich pojazdów. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość uwzględniania poprawy efektywności środowiskowej pojazdu wynikającej z jego konwersji umożliwiającej stosowanie paliw alternatywnych. Dokonując tego państwa członkowskie powinny mieć możliwość wykluczenia paliw produkowanych z surowców, z którymi wiąże się wysokie ryzyko pośredniej zmiany użytkowania gruntów, i w przypadku których zaobserwowano znaczącą ekspansję obszaru produkcji na tereny zasobne w węgiel. Stały abonament lub wszelkie inne rozwiązania zatwierdzone przez operatora systemu opłat za przejazd powinny umożliwiać użytkownikom korzystanie z różnicowania opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury odpowiadającego lepszej efektywności środowiskowej pojazdu po konwersji.

(36)	Aby nie utrudniać rozwoju i używania bezemisyjnych pojazdów lekkich z powodu dodatkowej masy związanej z technologią bezemisyjną, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania obniżonych stawek lub zwolnień w odniesieniu do takich pojazdów.

(37)

Zatory komunikacyjne, do których wszystkie pojazdy silnikowe przyczyniają się w różnym stopniu, stanowią koszt w wysokości około 1 % PKB. Znaczącą część tych kosztów można przypisać międzymiastowym zatorom komunikacyjnym. Należy zatem zezwolić na wprowadzanie szczególnej opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych, pod warunkiem że będzie ona stosowana zarówno do kategorii pojazdów ciężkich, jak i lekkich. Mając na uwadze ich potencjalny wkład w zmniejszenie zatorów komunikacyjnych, państwa członkowskie mogą wykluczyć zbiorowe środki transportu – a mianowicie mikrobusy, autobusy i autokary – z takiej opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych. Aby opłata była skuteczna i proporcjonalna, należy ją obliczać na podstawie krańcowych kosztów zatorów komunikacyjnych oraz różnicować ją w zależności od położenia, czasu i kategorii pojazdu.

(38)

Opłaty drogowe mogą uruchomić środki, które przyczyniają się do finansowania utrzymania dróg oraz rozwoju wysokiej jakości infrastruktury transportowej. Należy zatem wymagać, aby państwa członkowskie składały odpowiednie sprawozdania na temat wykorzystania takich wpływów. Powinno to w szczególności pomóc w określeniu potencjalnych luk finansowania oraz w zwiększeniu społecznej akceptacji dla opłat drogowych. Mając na uwadze przejrzystość wskazane byłoby, aby państwa członkowskie ujawniały użytkownikom dróg pewne informacje dotyczące opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury pobieranych na ich terytorium, takie jak informacje dotyczące wykorzystania wpływów uzyskanych w wyniku stosowania dyrektywy 1999/62/WE, zróżnicowania opłat infrastrukturalnych, opłat z tytułu kosztów zewnętrznych oraz całkowitych wpływów uzyskanych z opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych w podziale na kategorie pojazdów.

(39)

Opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych powinny w proporcjonalny sposób odzwierciedlać bezpośrednio rzeczywiste koszty wpływu każdego pojazdu na innych użytkowników drogi i pośrednio – na społeczeństwo jako całość. Aby zapobiegać sytuacji, w której nieproporcjonalnie utrudniają one swobodny przepływ osób i towarów, należy je ograniczyć do konkretnych kwot odzwierciedlających krańcowy społeczny koszt zatorów komunikacyjnych w warunkach bliskich granicy przepustowości drogi, a mianowicie w sytuacji, gdy natężenie ruchu drogowego zbliża się do maksimum przepustowości. Z tego samego powodu opłata z tytułu zatorów komunikacyjnych nie powinna być stosowana w połączeniu z opłatą infrastrukturalną, która zróżnicowana jest według pory dnia, rodzaju dnia lub pory roku w celu zmniejszenia zatorów komunikacyjnych. W celu maksymalizacji pozytywnego wpływu opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych, uzyskane wpływy należy przeznaczyć ma projekty ukierunkowane na źródła zatorów komunikacyjnych.

(40)

Jednakże biorąc pod uwagę fakt, że istniejące umowy koncesyjne mogą zawierać ustalenia inne niż te określone w niniejszej dyrektywie, oraz aby zapewnić rentowność tych umów, należy wymagać, aby istniejące umowy koncesyjne spełniały wymóg dotyczący różnicowania opłaty infrastrukturalnej dopiero po ich istotnej zmianie.

(41)

Dodawane do opłat infrastrukturalnych dopłaty mogłyby również stanowić użyteczny wkład w rozwiązanie problemów związanych ze znaczącymi szkodami w środowisku lub zatorami komunikacyjnymi, spowodowanymi przez korzystanie z niektórych dróg, nie tylko na obszarach górskich. Należy zatem znieść obecne ograniczenia, które ograniczają stosowanie dopłat w odniesieniu do tych obszarów. W przypadku dwóch lub większej liczby państw członkowskich, które nakładają wyższe dopłaty w tym samym korytarzu, niezbędne jest wzięcie pod uwagę, że dopłaty te mogą mieć negatywne skutki dla innych państw członkowskich w tym samym korytarzu. Ponadto, aby uniknąć pobierania od użytkowników podwójnych opłat, należy wykluczyć dopłaty na odcinkach dróg, na których stosuje się opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych. W tym celu, aby uniknąć niekorzystnych skutków dla rozwoju gospodarczego regionów peryferyjnych oraz w celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie odrzucenia planów przedłożonych przez państwo członkowskie lub zażądania ich zmiany, aby zastosować dopłatę do opłaty infrastrukturalnej pobieranej na określonych odcinkach dróg, które są regularnie zatłoczone lub których użytkowanie przez pojazdy powoduje znaczące szkody w środowisku. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (11).

(42)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określenia emisji odniesienia CO2 dla podgrup pojazdów ciężkich nieobjętych art. 2 ust. 1 lit. a)–d) rozporządzenia (UE) 2019/1242. Komisja powinna powielić dane mające znaczenie dla takich grup pojazdów opublikowane w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/956 (12). W świetle ograniczonego charakteru uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji, przed przyjęciem tych aktów nie jest konieczne zapewnienie kontroli ze strony komitetu składającego się z przedstawicieli państw członkowskich.

(43)

W przypadku gdy państwo członkowskie wprowadza system opłat drogowych, przyznane rekompensaty mogą, w pewnych przypadkach, prowadzić do dyskryminacji użytkowników dróg niebędących rezydentami. Możliwość przyznawania rekompensat należy zatem ograniczyć do przypadków opłat za przejazd, a rekompensaty te nie powinny już być dostępne w przypadku opłat za korzystanie z infrastruktury.

(44)	Aby wykorzystać potencjalny efekt synergii między istniejącymi systemami opłat drogowych oraz w celu zmniejszenia kosztów operacyjnych, Komisja powinna być w pełni zaangażowana we współpracę między państwami członkowskimi, które zamierzają wprowadzić wspólne systemy opłat drogowych.

(45)

Konieczne jest umożliwienie państwom członkowskim finansowania budowy, eksploatacji, utrzymania i rozwoju instalacji służących do przesyłania energii lub paliwa do pojazdów niskoemisyjnych i pojazdów bezemisyjnych, z myślą o ułatwieniu elektryfikacji dróg. W szczególności w przypadku gdy państwo członkowskie zamierza finansować te instalacje elektryczne niezależnie od finansowania infrastruktury drogowej, niniejsza dyrektywa nie powinna uniemożliwiać temu państwu członkowskiemu pobierania opłat za korzystanie z takich instalacji.

(46)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie, aby krajowe opłaty nakładane na pojazdy za użytkowanie niektórych typów infrastruktury były stosowane w obrębie spójnych ram, zapewniających równe traktowanie w całej Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskiego, natomiast ze względu na transgraniczny charakter transportu drogowego oraz problemów, które mają być uregulowane w niniejszej dyrektywie, możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(47)

W celu promowania korzystania z najbardziej paliwooszczędnych pojazdów oraz utrzymania skuteczności zachęt i aktualności zróżnicowania opłat drogowych, konieczne jest zapewnienie, aby opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w dalszym ciągu możliwie jak najdokładniej odzwierciedlały koszt zanieczyszczenia powietrza, hałasu i zmiany klimatu powodowany przez pojazdy ciężkie, bez nadmiernego komplikowania systemu opłat.

(48)

Należy zatem przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w celu dostosowania wartości odniesienia dotyczących opłat z tytułu kosztów zewnętrznych określonych w załącznikach IIIb i IIIc do dyrektywy 1999/62/WE w związku z postępem naukowym i technicznym. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (13). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(49)	Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 1999/62/WE, 1999/37/WE oraz (UE) 2019/520,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zmiany w dyrektywie 1999/62/WE

W dyrektywie 1999/62/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)	tytuł otrzymuje brzmienie: „Dyrektywa 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury drogowej przez pojazdy”;

art. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do:

a)	podatków nałożonych na pojazdy ciężarowe;

b)	opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury nakładanych na pojazdy.

2. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do pojazdów używanych wyłącznie na pozaeuropejskich terytoriach państw członkowskich.

3. Niniejsza dyrektywa nie ma również zastosowania do pojazdów zarejestrowanych na Wyspach Kanaryjskich, w Ceucie i Melilli, na Azorach lub Maderze, wykonujących przewozy wyłącznie na tych terytoriach lub między tymi terytoriami oraz między tymi terytoriami a – odpowiednio – kontynentalną częścią Hiszpanii i kontynentalną częścią Portugalii.

Artykuł 2

1. Do celów niniejszej dyrektywy:

1)	»transeuropejska sieć drogowa« oznacza infrastrukturę transportu drogowego, o której mowa w rozdziale II sekcji 3 rozporządzenia (UE) nr 1315/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (*), przedstawioną na mapach w załączniku I do tego rozporządzenia;

2)	»bazowa transeuropejska sieć transportowa« oznacza infrastrukturę transportową określoną zgodnie z rozdziałem III rozporządzenia (UE) nr 1315/2013;

»koszty budowy« oznaczają koszty związane z budową obejmujące, w stosownych przypadkach, koszty finansowe którejkolwiek z poniższych kategorii:

a)	nowej infrastruktury lub nowych ulepszeń infrastruktury, w tym istotnych prac remontowych;

infrastruktury lub ulepszeń infrastruktury, w tym istotnych prac remontowych, których realizację zakończono nie więcej niż 30 lat przed dniem 10 czerwca 2008 r., na których systemy pobierania opłat za przejazd stosowano już w dniu 10 czerwca 2008 r., lub których realizację zakończono nie więcej niż 30 lat przed ustanowieniem jakichkolwiek nowych systemów pobierania opłat za przejazd wprowadzonych po dniu 10 czerwca 2008 r.; lub

infrastruktury lub ulepszeń infrastruktury, których realizację zakończono przed upływem terminów, o których mowa w lit. b), i w przypadku których:

(i)	państwo członkowskie ustanowiło system opłat za przejazd, który przewiduje pokrycie tych kosztów na podstawie umowy z operatorem systemu opłat za przejazd lub na podstawie innych aktów prawnych, które mają równorzędny skutek i które weszły w życie przed dniem 10 czerwca 2008 r.; lub

(ii)	państwo członkowskie może wykazać, że decyzja o wybudowaniu danej infrastruktury była uzależniona od tego, czy zakładany okres jej użytkowania będzie przekraczał 30 lat;

4)	»koszty finansowe« oznaczają odsetki od pożyczek i zwrot z kapitału wniesionego przez udziałowców;

5)	»istotne prace remontowe« oznaczają prace remontowe, z wyłączeniem prac nieprzynoszących już żadnych korzyści użytkownikom dróg, w szczególności w przypadku gdy zamiast przeprowadzenia remontu położono nową nawierzchnię lub wykonano inne prace budowlane;

»autostrada« oznacza drogę specjalnie zaprojektowaną i wybudowaną dla ruchu pojazdów silnikowych, która nie obsługuje przylegających do niej nieruchomości i która spełnia następujące kryteria:

a)	ma – z wyjątkiem specjalnych miejsc lub tymczasowo – oddzielne jezdnie dla obu kierunków ruchu, oddzielone od siebie nieprzeznaczonym do ruchu pasem rozdzielającym albo, wyjątkowo, w inny sposób;

b)	nie krzyżuje się na jednym poziomie z żadną drogą, torami kolejowymi lub tramwajowymi, ścieżką dla rowerów ani drogą dla pieszych; oraz

c)	jest odpowiednio oznaczona jako autostrada;

»opłata za przejazd« oznacza określoną kwotę do zapłaty w odniesieniu do pojazdu, ustalaną na podstawie odległości przebytej w ramach danej infrastruktury i na podstawie rodzaju pojazdu, której uiszczenie przyznaje pojazdowi prawo do korzystania z infrastruktury i która obejmuje co najmniej jedną z następujących opłat:

a)	opłatę infrastrukturalną;

b)	opłatę z tytułu zatorów komunikacyjnych; lub

c)	opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych;

8)	»opłata infrastrukturalna« oznacza opłatę pobieraną w celu odzyskania kosztów budowy, utrzymania, eksploatacji i rozwoju infrastruktury ponoszonych w danym państwie członkowskim;

»opłata z tytułu kosztów zewnętrznych« oznacza opłatę pobieraną w celu odzyskania kosztów związanych z co najmniej jednym z następujących:

a)	zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym;

b)	zanieczyszczeniem hałasem spowodowanym ruchem drogowym; lub

c)	emisjami CO2 spowodowanymi ruchem drogowym;

10)	»koszt związany z zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym« oznacza koszt szkód dla zdrowia ludzi i koszt szkód w środowisku spowodowanych uwolnieniem pyłu zawieszonego oraz prekursorów ozonu, takich jak NOx i lotne związki organiczne, podczas eksploatacji pojazdu;

11)	»koszt związany z zanieczyszczeniem hałasem spowodowanym ruchem drogowym« oznacza koszt szkód dla zdrowia ludzi i koszt szkód w środowisku spowodowanych hałasem emitowanym przez pojazdy lub wywołanym oddziaływaniem między pojazdami a powierzchnią drogi;

12)	»koszt związany z emisjami CO2 spowodowanymi ruchem drogowym« oznacza koszt szkód spowodowanych emitowaniem CO2 podczas eksploatacji pojazdu;

13)	»zator komunikacyjny« oznacza sytuację, gdy natężenie ruchu zbliża się do przepustowości drogi lub ją przekracza;

14)	»opłata z tytułu zatorów komunikacyjnych« oznacza opłatę nakładaną na pojazdy w celu odzyskania kosztów poniesionych wskutek zatorów komunikacyjnych w państwie członkowskim oraz zmniejszenia zatłoczenia dróg;

15)	»opłata infrastrukturalna wyliczana na podstawie średniej ważonej« oznacza łączne wpływy z opłaty infrastrukturalnej w danym okresie podzielone przez liczbę pojazdokilometrów przebytych przez pojazdy ciężkie na odcinkach drogi, na których w tym okresie pobierana jest ta opłata;

16)	»opłata za korzystanie z infrastruktury« oznacza określoną kwotę, której zapłata daje pojazdowi prawo do korzystania przez dany okres z infrastruktury, o której mowa w art. 7 ust. 1 i 2;

17)	»pojazd« oznacza pojazd silnikowy, wyposażony w cztery koła lub większą ich liczbę, lub przegubowy zespół pojazdów, który jest przeznaczony lub wykorzystywany do przewozu drogowego osób lub towarów;

18)	»pojazd ciężki« oznacza pojazd o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony;

19)	»pojazd ciężarowy« oznacza pojazd ciężki przeznaczony do przewozu towarów;

20)	»autokar« i »autobus« oznaczają pojazd ciężki przeznaczony do przewozu – poza kierowcą – więcej niż ośmiu pasażerów;

21)	»pojazd lekki« oznacza pojazd o maksymalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony;

22)	»samochód osobowy« oznacza pojazd lekki przeznaczony do przewozu – poza kierowcą – nie więcej niż ośmiu pasażerów;

23)	»pojazd mający wartość historyczną« oznacza pojazd historyczny zdefiniowany w art. 3 pkt 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/45/UE (**);

24)	»mikrobus« oznacza pojazd lekki przeznaczony do przewozu, poza kierowcą, więcej niż ośmiu pasażerów;

25)	»samochód kempingowy« oznacza pojazd z przestrzenią mieszkalną, zawierający siedzenia i stół, osobne lub przekształcane z siedzeń miejsce do spania, urządzenia kuchenne i instalacje magazynowe;

26)	»lekki pojazd użytkowy« oznacza pojazd lekki przeznaczony do przewozu towarów;

27)	»van« oznacza pojazd lekki w rozumieniu części C pkt 4.2 załącznika I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 (***);

28)	»emisje CO2« pojazdu ciężkiego oznaczają jego indywidualne emisje CO2 podane w pkt 2.3 jego dokumentacji informacyjnej przeznaczonej dla klientów zdefiniowanej w części II załącznika IV do rozporządzenia Komisji (UE) 2017/2400 (****);

29)

»pojazd bezemisyjny« oznacza:

a)	»bezemisyjny pojazd ciężki« zdefiniowany w art. 3 pkt 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1242 (*****); lub

b)	każdy samochód osobowy, mikrobus lub lekki pojazd użytkowy bez silnika spalinowego wewnętrznego spalania;

30)

»niskoemisyjny pojazd ciężki« oznacza:

a)	»niskoemisyjny pojazd ciężki« zdefiniowany w art. 3 pkt 12 rozporządzenia (UE) 2019/1242; lub

b)	pojazd ciężki nieobjęty art. 2 ust. 1 lit. a)–d) tego rozporządzenia, o emisjach CO2 niższych od 50 % emisji odniesienia CO2 tej grupy pojazdów, inny niż pojazd bezemisyjny;

31)	»przewoźnik« oznacza każdego przedsiębiorcę transportu drogowego towarów lub osób;

32)	»pojazd klasy emisji ‘Euro 0’, ‘Euro I’, ‘Euro II’, ‘Euro III’, ‘Euro IV’, ‘Euro V’, ‘EEV’, ‘Euro VI’« oznacza pojazd ciężki spełniający limity emisji określone w załączniku 0;

33)

»rodzaj pojazdu ciężkiego« oznacza kategorię, do której pojazd ciężki należy, biorąc pod uwagę liczbę jego osi, jego wymiary lub masę, lub inne czynniki klasyfikacji pojazdów uwzględniające stopień uszkodzenia dróg, takie jak system klasyfikacyjny odwołujący się do stopnia uszkodzenia dróg określony w załączniku IV, pod warunkiem że zastosowany system klasyfikacyjny opiera się na właściwościach pojazdu, które są zawarte w dokumentacji pojazdu stosowanej we wszystkich państwach członkowskich lub są widoczne gołym okiem;

34)	»podgrupa pojazdów« oznacza »podgrupę pojazdów« zdefiniowaną w art. 3 pkt 8 rozporządzenia (UE) 2019/1242;

35)	»grupa pojazdów« oznacza grupę pojazdów wymienioną w tabeli 1 w załączniku I do rozporządzenia (UE) 2017/2400;

36)	»okres sprawozdawczy roku Y« oznacza »okres sprawozdawczy roku Y« zdefiniowany w art. 3 pkt 3 rozporządzenia (UE) nr 2019/1242;

37)

»ścieżka redukcji emisji« dla okresu sprawozdawczego roku Y i podgrupy pojazdów (sg), a mianowicie ETY,sg, oznacza iloczyn rocznego współczynnika redukcji emisji CO2 (R-ETY) i emisji odniesienia CO2 (rCO2sg) podgrupy (sg), a mianowicie ETY,sg = R-ETY x rCO2sg; dla lat Y ≤ 2030, R-ETY i CO2sg są obie określone zgodnie z pkt 5.1 załącznika I do rozporządzenia (UE) 2019/1242; dla lat Y > 2030, R-ETY i rCO2sg wynosi 0,70; CO2sg stosuje się po dostosowaniu aktami delegowanymi przyjętymi zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2019/1242 do okresów sprawozdawczych rozpoczynających się po odpowiednich dniach rozpoczęcia stosowania tych aktów delegowanych;

38)

»emisje odniesienia CO2 grupy pojazdów« oznacza:

a)	w przypadku pojazdów objętych rozporządzeniem (UE) 2019/1242, kwotę obliczoną zgodnie z formułą zawartą w pkt 3 załącznika I do tego rozporządzenia;

w przypadku pojazdów nieobjętych rozporządzeniem (UE) 2019/1242 –średnią wartość wszystkich emisji CO2 z pojazdów tej grupy pojazdów, zgłoszoną zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/956 (******) za pierwszy okres sprawozdawczy, który rozpocznie się po dniu, w którym rejestracja, sprzedaż lub wprowadzenie do użytku pojazdów w tej grupie pojazdów, które nie spełniają obowiązków, o których mowa w art. 9 rozporządzenia (UE) 2017/2400, są zakazane zgodnie z art. 24 rozporządzenia (UE) 2017/2400;

39)	»umowa koncesyjna« oznacza »koncesję na roboty budowlane« lub »koncesję na usługi« zdefiniowane w art. 5 pkt 1 lit. a) lub b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE (*******);

40)	»opłata za przejazd pobierana w ramach koncesji« oznacza opłatę za przejazd pobieraną przez koncesjonariusza na podstawie umowy koncesyjnej;

41)

»istotnie zmieniony system pobierania opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury« oznacza system pobierania opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury, w którym zmiana stawek zgodnie z oczekiwaniami ma spowodować wzrost wpływów o więcej niż 10 % w porównaniu z poprzednim rokiem obrotowym, z wyłączeniem przypadków gdy jest to skutkiem zwiększenia ruchu drogowego oraz po uwzględnieniu korekty z tytułu inflacji mierzonej poprzez zmiany w ogólnounijnym zharmonizowanym indeksie cen konsumpcyjnych (HICP), z wyłączeniem energii i żywności nieprzetworzonej, publikowanym przez Komisję (Eurostat).

2. Do celów ust. 1 pkt 2:

udział kosztów budowy, który należy uwzględnić, nie może w żadnym przypadku przekroczyć udziału aktualnego zakładanego okresu użytkowania komponentów infrastruktury, pozostałego w dniu 10 czerwca 2008 r. lub w dniu, w którym wprowadzono nowe systemy pobierania opłat za przejazd, w przypadku gdy nastąpiło to później;

koszty infrastruktury lub ulepszeń infrastruktury mogą obejmować wszelkie szczególne wydatki na infrastrukturę mające na celu zmniejszenie uciążliwości związanych z hałasem, wprowadzenie innowacyjnych technologii lub poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego, a także rzeczywiste wydatki poniesione przez operatora infrastruktury odpowiadające obiektywnym elementom dotyczącym ochrony środowiska, takim jak ochrona gleby przed zanieczyszczeniem.

3. Bez uszczerbku dla art. 7da ust. 3 państwa członkowskie mogą traktować samochód kempingowy jako autokar albo autobus, albo jako samochód osobowy.

(*) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej (Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 1)."

(**) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/45/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie okresowych badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz uchylająca dyrektywę 2009/40/WE (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 51)."

(***) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylające dyrektywę 2007/46/WE (Dz.U. L 151 z 14.6.2018, s. 1)."

(****) Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/2400 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 w odniesieniu do określania emisji CO2 i zużycia paliwa przez pojazdy ciężkie i zmieniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/46/WE oraz rozporządzenie Komisji (UE) nr 582/2011 (Dz.U. L 349 z 29.12.2017, s. 1)."

(*****) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1242 z dnia 20 czerwca 2019 r. określające normy emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich oraz zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 i (UE) 2018/956 oraz dyrektywę Rady 96/53/WE (Dz.U. L 198 z 25.7.2019, s. 202)."

(******) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/956 z dnia 28 czerwca 2018 r. w sprawie monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji CO2 z nowych pojazdów ciężkich i zużycia paliwa przez takie pojazdy (Dz.U. L 173 z 9.7.2018, s. 1)."

(*******) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 1).”;"

art. 7 i 7a otrzymują brzmienie:

„Artykuł 7

1. Bez uszczerbku dla art. 9 ust. 1a państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić opłaty za przejazd i opłaty za korzystanie z infrastruktury w transeuropejskiej sieci drogowej lub na pewnych odcinkach tej sieci oraz na wszelkich innych dodatkowych odcinkach swoich sieci autostrad, które nie stanowią części transeuropejskiej sieci drogowej, na warunkach określonych w ust. 4–14 niniejszego artykułu oraz w art. 7a–7k.

2. Ust. 1 pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich, zgodnie z TFUE, do stosowania opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury na innych drogach, pod warunkiem że nałożenie opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury na takich innych drogach nie jest dyskryminujące względem międzynarodowego ruchu drogowego i nie powoduje zakłóceń konkurencji między przewoźnikami. Opłaty za przejazd i opłaty za korzystanie z infrastruktury na drogach innych niż drogi należące do transeuropejskiej sieci drogowej oraz innych niż autostrady muszą spełniać warunki określone w ust. 4 i 5 niniejszego artykułu oraz w art. 7a i art. 7j ust. 1, 2 i 4.

3. Bez uszczerbku dla innych przepisów niniejszej dyrektywy niezależnie od siebie mogą być wprowadzane lub utrzymywane opłaty za przejazd i opłaty za korzystanie z infrastruktury dla różnych kategorii pojazdów, takich jak pojazdy ciężkie, pojazdy ciężarowe, autokary i autobusy, pojazdy lekkie, lekkie pojazdy użytkowe, mikrobusy i samochody osobowe. Jednakże w przypadku gdy państwa członkowskie pobierają opłaty za samochody osobowe, pobierają one również opłaty za lekkie pojazdy użytkowe.

4. Państwa członkowskie nie mogą nakładać jednocześnie opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury na jednym odcinku drogi na jakąkolwiek określoną kategorię pojazdów. Państwo członkowskie, które nakłada opłatę za korzystanie z infrastruktury na swojej sieci, może jednak nałożyć także opłaty za przejazd z tytułu korzystania z mostów, tuneli i przejazdów przez przełęcze górskie.

Państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu art. 7ca ust. 3, art. 7ga ust. 1 i art. 7gb ust. 2 do takich opłat za przejazd z tytułu korzystania z mostów, tuneli i przejazdów przez przełęcze górskie, w przypadku gdy spełnione są jeden lub oba z poniższych warunków:

a)	stosowanie art. 7ca ust. 3, art. 7ga ust. 1 i art. 7gb ust. 2 nie byłoby technicznie wykonalne w celu wprowadzenia takiego zróżnicowania w danym systemie opłat za przejazd;

b)	stosowanie art. 7ca ust. 3, art. 7ga ust. 1 i art. 7gb ust. 2 spowodowałoby zmianę tras ruchu pojazdów powodujących największe zanieczyszczenia, wywołując negatywne skutki w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego i zdrowia publicznego.

Państwo członkowskie, które podejmuje decyzję o niestosowaniu art. 7ca ust. 3, art. 7ga ust. 1 i art. 7gb ust. 2 zgodnie z akapitem drugim niniejszego ustępu, powiadamia Komisję o swojej decyzji.

5. Opłaty za przejazd oraz opłaty za korzystanie z infrastruktury nie mogą być dyskryminujące, bezpośrednio ani pośrednio, ze względu na:

a)	obywatelstwo użytkownika drogi;

b)	państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym ma siedzibę przewoźnik;

c)	państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym zarejestrowano pojazd; lub

d)	miejsce rozpoczęcia lub miejsce docelowe przewozu.

6. Państwa członkowskie mogą przewidzieć obniżone opłaty za przejazd lub opłaty za korzystanie z infrastruktury na pewnych odcinkach dróg lub całkowicie wyłączyć niektóre odcinki dróg z opłat drogowych, w szczególności w przypadkach, gdy natężenie ruchu jest niskie na obszarach słabo zaludnionych.

7. W przypadku infrastruktury drogowej objętej umową koncesyjną, gdy umowa została podpisana przed dniem 24 marca 2022 r. lub gdy oferty lub odpowiedzi na zaproszenia do negocjacji w procedurze negocjacyjnej zostały w ramach procesu udzielania zamówienia publicznego otrzymane przed dniem 24 marca 2022 r., państwa członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu art. 7ca ust. 3, art. 7 g ust. 1 i 2, art. 7ga oraz art. 7gb do opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury na tych infrastrukturach do czasu przedłużenia umowy koncesyjnej lub istotnej zmiany systemu pobierania opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury.

8. Ust. 7 ma zastosowanie również do umów długoterminowych, zawartych między podmiotem publicznym a niepublicznym, podpisanych przed dniem 24 marca 2022 r., na wykonanie robót budowlanych lub zarządzanie usługami innymi niż wykonanie robót budowlanych nieobejmujących transferu ryzyka związanego z popytem.

9. Państwa członkowskie mogą przewidzieć obniżone opłaty za przejazd lub opłaty za korzystanie z infrastruktury, lub zwolnienia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury, w przypadku:

a)	pojazdów ciężkich zwolnionych z wymogu instalowania i używania urządzeń rejestrujących na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 (*);

pojazdów ciężarowych o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony i poniżej 7,5 tony, używanych do przewozu materiałów, sprzętu lub maszyn do użytku kierowcy w czasie jego pracy lub do dostarczania towarów, które są produkowane rzemieślniczo, w przypadku gdy transport nie jest wykonywany zarobkowo;

c)	każdego pojazdu objętego warunkami określonymi w art. 6 ust. 2 lit. a) i b) lub każdego pojazdu używanego przez osoby z niepełnosprawnościami lub do nich należącego; oraz

d)	pojazdów bezemisyjnych o maksymalnej masie całkowitej do 4,25 tony.

10. Od dnia 25 marca 2030 r. państwa członkowskie nie stosują opłat za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do pojazdów ciężkich w bazowej transeuropejskiej sieci transportowej.

11. Na zasadzie odstępstwa od ust. 10 państwa członkowskie mogą, ale jedynie w należycie uzasadnionych przypadkach, stosować na odcinkach bazowej transeuropejskiej sieci transportowej opłaty za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do pojazdów ciężkich, w przypadku gdy zastosowanie opłaty za przejazd:

wiązałoby się z nieproporcjonalnymi kosztami administracyjnymi, inwestycyjnymi i operacyjnymi w porównaniu z przewidywanymi wpływami lub korzyściami, które taka opłata za przejazd wygenerowałaby, na przykład ze względu na ograniczoną długość danych odcinków dróg lub stosunkowo niską gęstość zaludnienia lub stosunkowo niski poziom ruchu drogowego; lub

spowodowałoby zmianę tras ruchu drogowego, wywołując negatywne skutki w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego lub zdrowia publicznego.

Przed zastosowaniem tych opłat za korzystanie z infrastruktury państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoim zamiarze. Powiadomienie to zawiera powody uzasadniające, w świetle akapitu pierwszego, zastosowanie opłaty za korzystanie z infrastruktury w oparciu o obiektywne kryteria oraz jasne informacje na temat pojazdów i odcinków dróg, na których pobierana jest opłata za korzystanie z infrastruktury.

Państwa członkowskie mogą przedłożyć jedno powiadomienie dotyczące większej liczby odcinków dróg objętych zwolnieniami, pod warunkiem że uzasadnienie przedstawione jest dla każdego odcinka.

12. W przypadku gdy państwa członkowskie stosują wspólny system opłat za korzystanie z infrastruktury zgodnie z art. 8, te państwa członkowskie dostosowują ten wspólny system lub zaprzestają jego stosowania do dnia 25 marca 2032 r.

13. W odniesieniu do pojazdów ciężarowych, do dnia 25 marca 2027 r. państwo członkowskie może postanowić o stosowaniu opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury jedynie w odniesieniu do pojazdów ciężarowych o maksymalnej masie całkowitej nie mniejszej niż 12 ton, w przypadku gdy uzna ono, że nakładanie opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury na pojazdy ciężarowe poniżej 12 ton:

a)	spowodowałoby – z uwagi na zmianę tras ruchu drogowego – znaczące niekorzystne skutki dla płynnego ruchu pojazdów, środowiska, poziomów hałasu, zatorów komunikacyjnych, zdrowia lub bezpieczeństwa ruchu drogowego;

b)	pociągnęłoby za sobą koszty administracyjne w wysokości powyżej 15 % dodatkowych wpływów wynikających z tego rozszerzenia; lub

dotyczyłoby kategorii pojazdów, która nie odpowiada za więcej niż 10 % kosztów infrastruktury, które można ująć w opłatach.

Państwa członkowskie, które postanawiają stosować opłaty za przejazd lub opłaty za korzystanie z infrastruktury jedynie w odniesieniu do pojazdów ciężarowych o maksymalnej masie całkowitej nie mniejszej niż 12 ton, informują Komisję o swojej decyzji wraz z podaniem powodów, na których jest oparta.

14. W przypadku gdy opłaty za przejazd mają zastosowanie do wszystkich pojazdów ciężkich, państwa członkowskie mogą postanowić o odzyskaniu innego odsetka kosztów od autokarów i autobusów oraz samochodów kempingowych, z jednej strony, oraz od pojazdów ciężarowych, z drugiej strony.

15. Do dnia 25 marca 2027 r. Komisja oceni wykonanie i skuteczność niniejszej dyrektywy w odniesieniu do pobierania opłat za pojazdy lekkie.

W ocenie tej uwzględnia się zmiany systemów opłat stosowanych do pojazdów lekkich pod względem rodzaju opłat stosowanych do różnych kategorii pojazdów, zasięgu sieci, której to dotyczy, proporcjonalności cen oraz innych istotnych elementów.

Na podstawie tej oceny Komisja przedkłada w stosownych przypadkach wniosek ustawodawczy w celu zmiany odpowiednich przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 7a

1. Opłaty za korzystanie z infrastruktury muszą być proporcjonalne do czasu trwania korzystania z infrastruktury.

2. Jeżeli opłaty za korzystanie z infrastruktury stosowane są w odniesieniu do pojazdów ciężkich, korzystanie z infrastruktury musi być możliwe przez co najmniej następujące okresy: dzień, tydzień, miesiąc i rok. Stawka miesięczna nie może przekraczać 10 % stawki rocznej, stawka tygodniowa nie może przekraczać 5 % stawki rocznej, a stawka dzienna nie może przekraczać 2 % stawki rocznej.

Państwo członkowskie może zadecydować, że w odniesieniu do pojazdów zarejestrowanych w tym państwie członkowskim stosuje się jedynie stawki roczne.

Państwa członkowskie ustalają wysokość opłat za korzystanie z infrastruktury, wraz z kosztami administracyjnymi, dla wszystkich pojazdów ciężkich, na poziomie nieprzekraczającym maksymalnych stawek określonych w załączniku II.

3. Jeżeli opłaty za korzystanie z infrastruktury stosowane są w odniesieniu do samochodów osobowych, korzystanie z infrastruktury musi być możliwe przez co najmniej następujące okresy: dzień, tydzień lub 10 dni, lub oba te okresy, miesiąc lub dwa miesiące, lub oba te okresy, oraz rok. Stawka dwumiesięczna nie może przekraczać 30 % stawki rocznej, stawka miesięczna nie może przekraczać 19 % stawki rocznej, stawka 10-dniowa nie może przekraczać 12 % stawki rocznej, stawka tygodniowa nie może przekraczać 11 % stawki rocznej, a stawka dzienna nie może przekraczać 9 % stawki rocznej.

Państwa członkowskie mogą ograniczyć dzienną opłatę za korzystanie z infrastruktury wyłącznie do celów tranzytu.

Państwa członkowskie mogą również umożliwić korzystanie z infrastruktury przez inne okresy. W takich przypadkach państwa członkowskie stosują stawki zgodnie z zasadą równego traktowania użytkowników, biorąc pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, w szczególności stawkę roczną i stawki stosowane za inne okresy, o których mowa w akapicie pierwszym, istniejące sposoby użytkowania oraz koszty administracyjne.

W odniesieniu do systemów opłat za korzystanie z infrastruktury przyjętych przed dniem 24 marca 2022 r. państwa członkowskie mogą utrzymać stawki wyższe niż limity określone w akapicie pierwszym, pod warunkiem że obowiązywały one przed tym dniem, oraz mogą utrzymać odpowiadające im wyższe stawki w odniesieniu do innych okresów użytkowania, zgodnie z zasadą równego traktowania. Z chwilą wejścia w życie istotnie zmienionego systemu opłat za korzystanie z infrastruktury, a najpóźniej do dnia 25 marca 2030 r., muszą one jednak przestrzegać limitów określonych w akapicie pierwszym, a także przestrzegać akapitu drugiego.

4. W przypadku mikrobusów i lekkich pojazdów użytkowych, państwa członkowskie muszą przestrzegać ust. 2 albo ust. 3. W przypadku gdy państwa członkowskie ustalają opłaty za korzystanie z infrastruktury dla lekkich pojazdów użytkowych inne niż dla samochodów osobowych, muszą one ustalić stawki opłat za korzystanie z infrastruktury dla lekkich pojazdów użytkowych wyższe niż dla samochodów osobowych.

5. Do dnia 25 marca 2027 r. Komisja oceni techniczną i prawną wykonalność rozróżnienia traktowania różnych lekkich samochodów użytkowych w zależności od tego, czy dany lekki samochód użytkowy jest wyposażony w tachograf. Na podstawie tej oceny Komisja przedłoży w stosownych przypadkach wniosek w celu odpowiedniej zmiany niniejszej dyrektywy.”;

(*) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 1)."

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 7aa

1. Państwa członkowskie, które stosowały opłaty za przejazd w swojej bazowej transeuropejskiej sieci transportowej lub w jej części przed dniem 24 marca 2022 r., mogą ustanowić łączony system opłat dla wszystkich pojazdów ciężkich lub niektórych rodzajów pojazdów ciężkich.

2. W ramach tego łączonego systemu opłat państwa członkowskie mogą, niezależnie od art. 7 ust. 10, stosować opłaty za korzystanie z infrastruktury w odniesieniu do wszystkich pojazdów ciężkich lub niektórych rodzajów pojazdów ciężkich, w tym niektórych kategorii wagowych pojazdów ciężkich, w bazowej transeuropejskiej sieci transportowej lub w jej częściach, zgodnie z art. 7 ust. 4.

3. Opłaty za korzystanie z infrastruktury, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, muszą być zróżnicowane zgodnie z art. 7ga oraz zgodnie z klasą emisji Euro. Ponadto państwa członkowskie ustalają wysokość opłat za korzystanie z infrastruktury, wraz z kosztami administracyjnymi, dla danych pojazdów ciężkich, na poziomie nieprzekraczającym maksymalnych stawek określonych w załączniku II.

4. Państwa członkowskie ustanawiające łączony system opłat przeprowadzają ocenę skutków lub analizę wyjaśniającą i uzasadniającą jego wprowadzenie, o czym powiadamia się Komisję co najmniej sześć miesięcy przed jego wprowadzeniem.”;

art. 7b i 7 c otrzymują brzmienie:

„Artykuł 7b

1. Opłata infrastrukturalna dla pojazdów ciężkich opiera się na zasadzie odzyskiwania kosztów infrastruktury. Opłata infrastrukturalna wyliczana na podstawie średniej ważonej dla pojazdów ciężkich powiązana jest z kosztami budowy, eksploatacji, utrzymania i rozwoju danej sieci infrastruktury. Opłata infrastrukturalna wyliczana na podstawie średniej ważonej może także uwzględniać zwrot z kapitału lub marżę zysku opartą na warunkach rynkowych.

2. Uwzględnione koszty odnoszą się do sieci lub tej jej części, na której pobierane są opłaty infrastrukturalne dla pojazdów ciężkich, oraz do objętych tymi opłatami pojazdów. Państwa członkowskie mogą postanowić o odzyskiwaniu tylko określonego odsetka tych kosztów.

Artykuł 7c

1. Państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych, powiązaną z kosztem związanym z zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym, zanieczyszczeniem hałasem, emisjami CO2 lub dowolną ich kombinacją.

W przypadku stosowania opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych dla pojazdów ciężkich państwa członkowskie różnicują tę opłatę i ustalają ją zgodnie z minimalnymi wymogami i metodami, o których mowa w załączniku IIIa, oraz przestrzegają wartości odniesienia określonych w załącznikach IIIb i IIIc. Państwa członkowskie mogą postanowić o odzyskiwaniu tylko określonego odsetka tych kosztów.

2. Wysokość opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych ustala dane państwo członkowskie. Jeżeli państwo członkowskie wyznacza do tego celu organ, organ ten musi być prawnie i finansowo niezależny od organizacji odpowiedzialnej za zarządzanie częścią lub całością opłat lub za pobór części lub całości opłat.

3. Państwa członkowskie mogą stosować zwolnienia umożliwiające różnicowanie stawki opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do pojazdów mających wartość historyczną.”;

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 7ca

1. Pobierając opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do zanieczyszczenia powietrza lub zanieczyszczenia hałasem, państwa członkowskie uwzględniają koszty odnoszące się do sieci lub tej jej części, na której pobierana jest ta opłata, oraz do pojazdów, które będą objęte tą opłatą.

2. Opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych związanych z zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym nie mają zastosowania do pojazdów ciężkich, które spełniają najsurowsze normy emisji Euro.

Stosowanie akapitu pierwszego ustaje cztery lata po dniu rozpoczęcia stosowania przepisów wprowadzających te normy.

3. Od dnia 25 marca 2026 r. państwa członkowskie stosują do pojazdów ciężkich opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do zanieczyszczenia powietrza spowodowanego ruchem drogowym na sieci dróg płatnych, o której mowa w art. 7 ust. 1.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych na tych odcinkach dróg, w przypadku gdy prowadziłoby to do zmiany tras ruchu pojazdów powodujących największe zanieczyszczenia, wywołując negatywne skutki w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego i zdrowia publicznego.

4. Państwa członkowskie mogą ocenić możliwość stosowania opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 i zanieczyszczenia powietrza lub zniżek, związanych z tymi emisjami, w przypadku gdy opłaty za przejazd pobierane w ramach koncesji nie są zróżnicowane zgodnie z art. 7 g i 7ga dla pojazdów ciężkich oraz zgodnie z art. 7gb dla pojazdów lekkich.

O wyniku tej fakultatywnej oceny, w tym uzasadnieniu przyczyn niestosowania opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych lub zniżki, powiadamia się Komisję.

Artykuł 7cb

1. W odniesieniu do emisji CO2 państwa członkowskie mogą stosować opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych wyższe niż wartości odniesienia określone w załączniku IIIc, pod warunkiem że dokonuje się tego w sposób niedyskryminacyjny, a opłaty te są ograniczone do nie więcej niż dwukrotności wartości określonych w załączniku IIIc. W przypadku gdy państwa członkowskie stosują niniejszy ustęp, uzasadniają swoją decyzję i powiadamiają o niej Komisję, zgodnie z załącznikiem IIIa.

2. W odniesieniu do autobusów i autokarów państwa członkowskie mogą postanowić o stosowaniu takich samych wartości lub wartości niższych niż te stosowane do pojazdów ciężarowych.

3. Opłata z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 może być połączona z opłatą infrastrukturalną, która została zróżnicowana zgodnie z art. 7ga.

4. Do dnia 25 marca 2027 r. Komisja oceni wdrożenie i skuteczność opłat z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2, a także ich spójność z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE (*) i dyrektywą Rady 2003/96/WE (**). Na podstawie tej oceny Komisja przedłoży w stosownych przypadkach wniosek ustawodawczy w celu zmiany niniejszego artykułu. W przypadku gdyby niniejszy artykuł nie został odpowiednio zmieniony do dnia 1 stycznia 2027 r., ale dyrektywa 2003/87/WE lub dyrektywa 2003/96/WE zostałyby zmienione w sposób prowadzący do skutecznej internalizacji przynajmniej części kosztów zewnętrznych emisji CO2 pochodzących z transportu drogowego, Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 9d niniejszej dyrektywy, zmieniające załącznik IIIc do niniejszej dyrektywy w celu dostosowania wartości odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2, biorąc pod uwagę efektywną cenę emisji dwutlenku węgla stosowaną do paliw używanych w transporcie drogowym w Unii.

(*) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32)."

(**) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51).”;"

art. 7d otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7d

Nie później niż sześć miesięcy po przyjęciu nowych i surowszych norm emisji Euro Komisja przedłoży w stosownych przypadkach wniosek ustawodawczy w celu określenia odpowiednich wartości odniesienia w załączniku IIIb oraz w celu dostosowania maksymalnych stawek opłat za korzystanie z infrastruktury określonych w załączniku II.”;

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 7da

1. Państwa członkowskie mogą, zgodnie z wymogami określonymi w załączniku V, wprowadzić opłatę z tytułu zatorów komunikacyjnych na dowolnym odcinku swojej sieci drogowej, na której występują zatory komunikacyjne. Opłata z tytułu zatorów komunikacyjnych może być stosowana wyłącznie na tych odcinkach dróg, które są regularnie zatłoczone, oraz wyłącznie w okresach, gdy na ogół są one zatłoczone.

2. Państwa członkowskie określają odcinki dróg i okresy, o których mowa w ust. 1, w oparciu o obiektywne kryteria związane z poziomem występowania zatorów komunikacyjnych na drogach i ich otoczeniu, mierzone między innymi przeciętnymi opóźnieniami lub średnią długością kolejek.

3. Opłatę z tytułu zatorów komunikacyjnych nałożoną na dowolnym odcinku sieci drogowej stosuje się w sposób niedyskryminacyjny do wszystkich kategorii pojazdów, zgodnie ze znormalizowanymi współczynnikami równoważności określonymi w załączniku V. Państwa członkowskie mogą jednak zwolnić, częściowo lub w pełni, mikrobusy, autobusy i autokary z opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych w celu wspierania transportu zbiorowego oraz rozwoju społeczno-gospodarczego i spójności terytorialnej. Samochody kempingowe, niezależnie od ich maksymalnej masy całkowitej, nie są traktowane jako autokary i autobusy do celów niniejszego ustępu.

4. Opłata z tytułu zatorów komunikacyjnych musi być ustalona zgodnie z minimalnymi wymogami, o których mowa w załączniku V. Musi ona odzwierciedlać koszty spowodowane przez pojazd wobec innych użytkowników dróg i pośrednio wobec społeczeństwa, a także przestrzegać wartości odniesienia określonych w załączniku VI dla każdego określonego typu drogi. W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza zastosować opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych wyższe od wartości odniesienia określonych w załączniku VI, powiadamia o tym Komisję zgodnie z wymogami, o których mowa w załączniku V.

Wpływy z opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych lub równoważnik finansowej wartości tych wpływów wykorzystuje się na rozwiązanie problemu zatorów komunikacyjnych lub na ogólny rozwój zrównoważonego transportu i zrównoważonej mobilności.

W przypadku gdy takie wpływy są przydzielane do budżetu ogólnego, uznaje się, że państwo członkowskie zastosowało akapit drugi, jeżeli realizuje ono politykę wsparcia finansowego w celu rozwiązania problemu zatorów komunikacyjnych lub w celu rozwoju zrównoważonego transportu i zrównoważonej mobilności, których wartość jest równoważna wpływom uzyskanym z opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych.

5. Państwa członkowskie wprowadzają odpowiednie mechanizmy monitorowania skutków opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych oraz przeglądu ich poziomu. Każde państwo członkowskie dokonuje przeglądu poziomu opłat regularnie, co najmniej co trzy lata, w celu zapewnienia, aby opłaty te nie przekraczały kosztów zatorów komunikacyjnych występujących w tym państwie członkowskim na odcinkach dróg, na których podbiera się opłatę z tytułu zatorów komunikacyjnych.”;

art. 7e ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Państwa członkowskie obliczają maksymalny poziom opłaty infrastrukturalnej dla pojazdów ciężkich, używając metody opartej na podstawowych zasadach obliczeniowych określonych w art. 7b i załączniku III.

2. W przypadku opłat za przejazd pobieranych w ramach koncesji maksymalny poziom opłaty infrastrukturalnej dla pojazdów ciężkich musi być równoważny poziomowi, który wynikałby z użycia metody opartej na podstawowych zasadach obliczeniowych określonych w art. 7b i załączniku III, lub niższy niż ten poziom. Oceny tej równoważności dokonuje się na podstawie okresu odniesienia o racjonalnej długości odpowiedniej do charakteru danej umowy koncesyjnej.”;

10)

art. 7f i 7 g otrzymują brzmienie:

„Artykuł 7f

1. Po poinformowaniu Komisji państwo członkowskie może zastosować dopłatę do opłaty infrastrukturalnej pobieraną na określonych odcinkach dróg, które są regularnie zatłoczone lub których użytkowanie przez pojazdy powoduje znaczące szkody w środowisku, w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

wpływy uzyskane z dopłat są inwestowane w finansowanie rozwoju usług transportowych, lub w budowę lub utrzymanie infrastruktury transportowej w ramach bazowej transeuropejskiej sieci transportowej, które bezpośrednio przyczyniają się do zmniejszenia zatorów komunikacyjnych lub szkód w środowisku i które mieszczą się w ramach tego samego korytarza co odcinek drogi, na którym stosowana jest dopłata;

dopłata nie przekracza 15 % opłaty infrastrukturalnej wyliczanej na podstawie średniej ważonej, obliczonej zgodnie z art. 7b ust. 1 i art. 7e niniejszej dyrektywy, z wyjątkiem sytuacji, gdy uzyskane wpływy inwestowane są w transgraniczne odcinki korytarzy sieci bazowej określone zgodnie z rozdziałem IV rozporządzenia (UE) nr 1315/2013, w których to przypadkach dopłata nie może przekraczać 25 % tej opłaty infrastrukturalnej wyliczanej na podstawie średniej ważonej, lub w przypadku gdy dwa państwa członkowskie lub większa ich liczba stosują dopłatę w tym samym korytarzu, w którym to przypadku, za zgodą wszystkich państw członkowskich, przez które przechodzi ten korytarz, oraz sąsiadujących z państwami członkowskimi, na których terytorium znajduje się odcinek korytarza, na którym ma być stosowana dopłata, dopłata ta może przekraczać 25 %, ale nie może przekraczać 50 % tej opłaty infrastrukturalnej wyliczanej na podstawie średniej ważonej;

c)	zastosowanie dopłaty nie powoduje niesprawiedliwego traktowania przewoźników komercyjnych w porównaniu z pozostałymi użytkownikami dróg;

d)	opis dokładnej lokalizacji dopłaty oraz dowód decyzji o finansowaniu infrastruktury transportowej lub usług transportowych, o których mowa w lit. a), przedkładane są Komisji przed wprowadzeniem dopłaty;

e)	okres, w którym dopłata ma być stosowana, jest z góry określony i ograniczony oraz jest zgodny, pod względem oczekiwanych wpływów, z planami finansowymi oraz z analizą kosztów i korzyści w odniesieniu do projektów współfinansowanych z wpływów pochodzących z dopłaty.

2. W przypadku nowych projektów transgranicznych dopłatę można zastosować jedynie za zgodą wszystkich państw członkowskich zaangażowanych w dany projekt.

3. Dopłatę można stosować w odniesieniu do opłaty infrastrukturalnej zróżnicowanej zgodnie z art. 7 g, 7ga lub 7gb.

4. Po otrzymaniu wymaganych informacji od państwa członkowskiego, które zamierza zastosować dopłatę, Komisja udostępnia je członkom komitetu, o którym mowa w art. 9c. W przypadku gdy Komisja uzna, że planowana dopłata nie spełnia warunków określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, lub w przypadku gdy uzna, że planowana dopłata będzie miała znaczące niekorzystne skutki dla rozwoju gospodarczego regionów peryferyjnych, może przyjąć akty wykonawcze w celu odrzucenia planów dotyczących opłat przedłożonych przez zainteresowane państwo członkowskie lub zażądania ich zmiany. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 9c ust. 3.

5. Dopłaty nie można stosować na odcinkach dróg, na których pobiera się opłatę z tytułu zatorów komunikacyjnych.

Artykuł 7g

1. Opłata infrastrukturalna może być różnicowana, aby zmniejszyć zatory komunikacyjne, zminimalizować szkody w infrastrukturze oraz zoptymalizować wykorzystanie danej infrastruktury lub promować bezpieczeństwo ruchu drogowego, w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

a)	zróżnicowanie jest przejrzyste, podane do publicznej wiadomości i dostępne dla wszystkich użytkowników na równych warunkach;

b)	zróżnicowanie jest stosowane zależnie od pory dnia, kategorii dnia lub pory roku;

c)	żadna opłata infrastrukturalna nie jest wyższa o więcej niż 175 % maksymalnego poziomu opłaty infrastrukturalnej wyliczanej na podstawie średniej ważonej, o której mowa w art. 7b;

d)	okresy dużego natężenia ruchu, w których pobiera się wyższe opłaty infrastrukturalne w celu zmniejszenia zatorów komunikacyjnych, nie przekraczają sześciu godzin w ciągu doby;

zróżnicowanie jest opracowane i stosowane w sposób przejrzysty i neutralny pod względem wpływów, na odcinku drogi, na którym występują zatory komunikacyjne, w formie wprowadzenia na tym samym odcinku drogi obniżonych stawek opłat za przejazd dla użytkowników dróg przejeżdżających poza godzinami dużego natężenia ruchu i podwyższonych stawek opłat za przejazd dla użytkowników dróg przejeżdżających w godzinach dużego natężenia ruchu;

f)	na danym odcinku drogi nie pobiera się opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych. Państwo członkowskie, które chce wprowadzić takie zróżnicowanie lub zmienić istniejące zróżnicowanie, informuje o tym Komisję oraz przekazuje jej informacje niezbędne do oceny, czy warunki zostały spełnione.

2. Do momentu zastosowania w odniesieniu do pojazdów ciężkich zróżnicowania opłat infrastrukturalnych i opłat za korzystanie z infrastruktury, o których mowa w art. 7ga, państwa członkowskie różnicują opłatę infrastrukturalną w zależności od klasy emisji Euro pojazdu w taki sposób, aby nie była ona w żadnym przypadku wyższa o więcej niż 100 % od tej samej opłaty nakładanej na równoważne pojazdy spełniające najsurowsze normy emisji Euro. W momencie gdy opłaty infrastrukturalne i opłaty za korzystanie z infrastruktury zostaną zróżnicowane na podstawie art. 7ga, państwa członkowskie mogą zaprzestać różnicowania w zależności od klasy emisji Euro.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego państwo członkowskie może zadecydować o niestosowaniu odstępstwa od wymogu różnicowania opłaty infrastrukturalnej w przypadku wystąpienia którejkolwiek z następujących okoliczności:

a)	wymóg ten poważnie zagrażałby spójności systemów opłat za przejazd na jego terytorium;

b)	wprowadzenie takiego zróżnicowania nie byłoby technicznie wykonalne w danym systemie opłat za przejazd;

c)	wymóg ten spowodowałby zmianę tras ruchu pojazdów powodujących największe zanieczyszczenia, wywołując negatywne skutki w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego i zdrowia publicznego;

d)	opłata za przejazd zawiera opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do zanieczyszczenia powietrza.

O każdym takim odstępstwie lub zwolnieniu powiadamia się Komisję.

3. Zróżnicowania, o których mowa w niniejszym artykule, nie mogą mieć na celu uzyskania dodatkowych wpływów.”;

11)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 7ga

1. Państwa członkowskie różnicują opłaty infrastrukturalne i opłaty za korzystanie z infrastruktury dla pojazdów ciężkich zgodnie z niniejszym artykułem.

Państwa członkowskie stosują to zróżnicowanie do podgrup pojazdów ciężkich objętych art. 2 ust. 1 lit. a)–d) rozporządzenia (UE) 2019/1242 najpóźniej dwa lata po opublikowaniu emisji odniesienia CO2 dla tych podgrup pojazdów w aktach wykonawczych przyjętych zgodnie z art. 11 ust. 1 tego rozporządzenia.

Dla klas 1., 4. i 5. emisji CO2, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zróżnicowanie to ma zastosowanie do grup pojazdów ciężkich nieobjętych art. 2 ust. 1 lit. a)–d) rozporządzenia (UE) 2019/1242 najpóźniej dwa lata po opublikowaniu emisji odniesienia CO2 w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie ust. 7 niniejszego artykułu w odniesieniu do danej grupy. W przypadku zmiany pkt 5.1 załącznika I do rozporządzenia (UE) 2019/1242 aktem ustawodawczym Unii w taki sposób, aby zostały objęte emisje odniesienia CO2 mające znaczenie dla danej grupy pojazdów ciężkich, takie emisje odniesienia CO2 nie mogą być więcej określane na podstawie ust. 7 niniejszego artykułu, lecz zgodnie z pkt 5.1 załącznika I do tego rozporządzenia.

W przypadku gdy ścieżki redukcji emisji dla grup pojazdów ciężkich nieobjętych art. 2 ust. 1 lit. a)–d) rozporządzenia (UE) 2019/1242 są określone aktem ustawodawczym Unii zmieniającym pkt 5.1 załącznika I do tego rozporządzenia, zróżnicowanie dla klas 2. i 3. emisji CO2, określonych w ust. 2 niniejszego artykułu, ma zastosowanie od dnia wejścia w życie nowych ścieżek redukcji emisji.

Bez uszczerbku dla ulg w stawkach przewidzianych w ust. 3 państwa członkowskie mogą od dnia 24 marca 2022 r. do dnia 31 grudnia 2025 r. przewidzieć obniżone stawki opłat infrastrukturalnych lub opłat za korzystanie z infrastruktury, lub zwolnienia z uiszczania opłat infrastrukturalnych lub opłat za korzystanie z infrastruktury dla pojazdów bezemisyjnych należących do dowolnej grupy pojazdów. Od dnia 1 stycznia 2026 r. takie ulgi muszą być ograniczone do 75 % w porównaniu z opłatą mającą zastosowanie do 1. klasy emisji CO2 określonej w ust. 2.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1 państwa członkowskie ustanawiają dla każdego rodzaju pojazdu ciężkiego następujące klasy emisji CO2:

a)	1. klasa emisji CO2 – pojazdy, które nie należą do żadnej z klas emisji CO2, o których mowa w lit. b)–e);

2. klasa emisji CO2 – pojazdy z podgrupy pojazdów sg zarejestrowane po raz pierwszy w okresie sprawozdawczym roku Y o emisjach CO2 o więcej niż 5 % poniżej ścieżki redukcji emisji w okresie sprawozdawczym roku Y i dla podgrupy pojazdów sg, ale nienależące do żadnej z klas emisji CO2, o których mowa w lit. c), d) i e);

3. klasa emisji CO2 – pojazdy z podgrupy pojazdów sg zarejestrowane po raz pierwszy w okresie sprawozdawczym roku Y o emisjach CO2 o więcej niż 8 % poniżej ścieżki redukcji emisji w okresie sprawozdawczym roku Y i dla podgrupy pojazdów sg, nienależące do żadnej z klas emisji CO2, o których mowa w lit. d)–e);

d)	4. klasa emisji CO2 – niskoemisyjne pojazdy ciężkie;

e)	5. klasa emisji CO2 – pojazdy bezemisyjne.

Państwa członkowskie zapewniają, aby klasyfikacja pojazdu należącego do 2. lub 3. klasy emisji CO2 była ponownie oceniana co sześć lat po dniu jego pierwszej rejestracji oraz aby w stosownych przypadkach pojazd został przeklasyfikowany do odpowiedniej klasy emisji na podstawie progów mających wówczas zastosowanie. Przeklasyfikowanie, w odniesieniu do opłaty za korzystanie z infrastruktury, staje się skuteczne najpóźniej pierwszego dnia jego ważności w dniu tego przeklasyfikowania lub po dniu tego przeklasyfikowania.

3. Bez uszczerbku dla ust. 1 obniżone opłaty mają zastosowanie do pojazdów w 2., 3., 4. i 5. klasie emisji CO2 w następujący sposób:

a)	2. emisja klasy CO2 – ulga o 5–15 % w porównaniu z opłatą mającą zastosowanie do 1. klasy emisji CO2;

b)	3. emisja klasy CO2 – ulga o 15–30 % w porównaniu z opłatą mającą zastosowanie do 1. klasy emisji CO2;

c)	4. emisja klasy CO2 – ulga o 30–50 % w porównaniu z opłatą mającą zastosowanie do 1. klasy emisji CO2;

d)	5. emisja klasy CO2 – ulga o 50–75 % w porównaniu z opłatą mającą zastosowanie do 1. klasy emisji CO2.

W przypadku gdy opłata infrastrukturalna lub opłata za korzystanie z infrastruktury jest także zróżnicowana zgodnie z klasą emisji Euro, ulgi, o których mowa w akapicie pierwszym, mają zastosowanie w odniesieniu do opłaty stosowanej do najsurowszej normy emisji Euro.

4. Zróżnicowania, o których mowa w niniejszym artykule, nie mogą mieć na celu uzyskania dodatkowych wpływów.

5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 państwo członkowskie może zadecydować o niestosowaniu wymogu różnicowania opłaty infrastrukturalnej zgodnie z ust. 2, w przypadku gdy opłata z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 jest pobierana i różnicowana zgodnie z wartościami odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych dla emisji CO2 w załączniku IIIc.

6. Na odcinkach dróg, na których pojazd eksploatowany jest bez emisji CO2 w sposób możliwy do zweryfikowania, państwa członkowskie mogą stosować w odniesieniu do tego pojazdu obniżone opłaty zgodnie z 5. klasą emisji CO2. Państwa członkowskie, które korzystają z tej możliwości, stosują opłaty mające zastosowanie do 1. klasy emisji CO2 do tego pojazdu na innych odcinkach dróg.

7. Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu określenia emisji odniesienia CO2 dla grup pojazdów nieobjętych art. 2 ust. 1 lit. a)–d) rozporządzenia (UE) 2019/1242.

Te akty wykonawcze powielają dane mające znaczenie dla poszczególnych grup pojazdów opublikowane w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) 2018/956. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze najpóźniej sześć miesięcy po opublikowaniu odpowiedniego sprawozdania, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) 2018/956.

8. Do dnia 25 marca 2027 r. Komisja oceni wdrożenie i skuteczność zróżnicowania opłat w oparciu o emisje CO2, o których mowa w niniejszym artykule, a także czy jest ono nadal konieczne, oraz jego spójność z dyrektywami 2003/87/WE i 2003/96/WE. Na podstawie tej oceny w stosownych przypadkach Komisja przedkłada wniosek ustawodawczy w celu zmiany odpowiednich przepisów niniejszej dyrektywy dotyczących zróżnicowania opłat w zależności od emisji CO2.

9. Komisja, po dniu 24 marca 2022 r., dokonuje co pięć lat przeglądu maksymalnych stawek opłat za korzystanie z infrastruktury określonych w załączniku II oraz poziomów ulg, o których mowa w ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, na podstawie wyników tego przeglądu przedkłada wniosek ustawodawczy w celu zmiany tych przepisów.

10. Co 30 miesięcy po dniu 24 marca 2022 r. Komisja sporządza sprawozdanie oceniające zasadność progów dla klas 2. i 3. emisji CO2, o których mowa w art. 7ga ust. 2 lit. b) i c) niniejszej dyrektywy, w związku z emisjami odniesienia publikowanymi zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1242 lub emisjami CO2 zgłaszanymi zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/956 oraz w stosownych przypadkach przedkłada wniosek ustawodawczy w celu zmiany tych progów w oparciu o wyniki tej oceny.

11. Stosowanie zróżnicowania opłat na podstawie emisji CO2, o którym mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, nie jest obowiązkowe w przypadku gdy zastosowanie ma inny unijny środek ustalania cen uprawnień do emisji dwutlenku węgla w transporcie drogowym.

Artykuł 7gb

1. Państwa członkowskie mogą różnicować opłaty za przejazd i opłaty za korzystanie z infrastruktury dla pojazdów lekkich w zależności od efektywności środowiskowej pojazdu określonej poprzez indywidualne łączne lub ważone łączne emisje CO2, zapisane w pozycji 49 świadectwa zgodności pojazdu, a także poprzez wyniki w zakresie emisji Euro.

Bez uszczerbku dla ust. 2 niniejszego artykułu niższe stawki opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury mają zastosowanie do samochodów osobowych, mikrobusów i lekkich pojazdów użytkowych, które spełniają oba następujące warunki:

ich indywidualne emisje CO2, określone zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) 2017/1151 (*), wynoszą zero lub są poniżej następujących poziomów:

(i)	w okresie 2021–2024: docelowe poziomy emisji dla unijnego parku pojazdów2021 określone zgodnie z pkt 6 części A i pkt 6 części B załącznika I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 (**);

(ii)	w okresie 2025–2029: docelowe poziomy emisji dla unijnego parku pojazdów określone zgodnie z pkt 6.1.1 części A i pkt 6.1.1 części B załącznika I do rozporządzenia (UE) 2019/631;

(iii)

w okresie po 2030 r.: docelowe poziomy emisji dla unijnego parku pojazdów określone zgodnie z pkt 6.1.2 części A i pkt 6.1.2. części B załącznika I do rozporządzenia (UE) 2019/631;

ich emisje zanieczyszczeń, określone zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1151, ustalone są w tabeli w załączniku VII do niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie mogą stosować ulgę w odniesieniu do pojazdów bezemisyjnych, o których mowa w załączniku VII do niniejszej dyrektywy bez stosowania ulg w odniesieniu do innych kategorii wyników w zakresie emisji, o których mowa w tym załączniku.

2. Od dnia 1 stycznia 2026 r., o ile jest to technicznie wykonalne, państwa członkowskie różnicują opłaty za przejazd i roczną stawkę opłat za korzystanie z infrastruktury dla vanów i mikrobusów w zależności od efektywności środowiskowej danego pojazdu, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku VII. W tym celu przepisy ust. 1 akapit drugi mają charakter orientacyjny.

W przypadku gdy państwa członkowskie postanowią o stosowaniu różnych kryteriów wyników w zakresie emisji lub poziomów ulg w odniesieniu do tych określonych w ust. 1 lub postanowią o włączeniu innych lub dodatkowych kryteriów, powiadamiają Komisję o swoich wyborach oraz uzasadniają je, co najmniej sześć miesięcy przed wprowadzeniem jakiegokolwiek zróżnicowania.

Państwa członkowskie mogą jednak postanowić o stosowaniu ulg wyłącznie w odniesieniu do pojazdów bezemisyjnych, bez stosowania jakiegokolwiek różnicowania w odniesieniu do innych pojazdów i bez powiadamiania Komisji.

3. Z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 1 i 2 państwa członkowskie mogą uwzględniać poprawę efektywności środowiskowej pojazdu wynikającą z jego konwersji umożliwiającej stosowanie paliw alternatywnych.

4. Państwa członkowskie mogą przyjąć nadzwyczajne środki w celu nałożenia opłat na pojazdy mające wartość historyczną.

5. Zróżnicowania, o których mowa w niniejszym artykule, nie mogą mieć na celu uzyskania dodatkowych wpływów.

(*) Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/1151 z dnia 1 czerwca 2017 r. uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, zmieniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/46/WE, rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 i rozporządzenie Komisji (UE) nr 1230/2012 oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 (Dz.U. L 175 z 7.7.2017, s. 1)."

(**) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 z dnia 17 kwietnia 2019 r. określające normy emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 443/2009 i (UE) nr 510/2011 (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 13).”;"

12)

w art. 7h wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	zdanie wprowadzające otrzymuje brzmienie: „1. Co najmniej sześć miesięcy przed wdrożeniem nowego lub istotnie zmienionego systemu pobierania opłat za przejazd przewidującego opłatę infrastrukturalną państwa członkowskie przesyłają Komisji:”;

(ii)

w lit. a) dodaje się tiret w brzmieniu:

„—	w stosownych przypadkach, jasne informacje na temat głównych cech systemu elektronicznego poboru opłat drogowych, w tym na temat interoperacyjności;”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a. Przesyłając informacje do Komisji zgodnie z ust. 1, państwo członkowskie może uwzględnić informacje dotyczące więcej niż jednej zmiany systemu pobierania opłat za przejazd przewidującego opłatę infrastrukturalną. W przypadku gdy Komisja została już poinformowana o zmianie uznaje się, że państwo członkowskie spełniło już wymogi dotyczące informacji zgodnie z ust. 1, a zmiana ta może być wdrożona bez dalszego informowania Komisji.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Przed wdrożeniem nowego lub istotnie zmienionego systemu pobierania opłat za przejazd przewidującego opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych lub opłatę z tytułu zatorów komunikacyjnych państwa członkowskie informują Komisję o danej sieci, przewidywanych stawkach dla poszczególnych kategorii pojazdów i klas emisji oraz w stosownych przypadkach powiadamiają Komisję zgodnie z – odpowiednio – pkt 2 załącznika IIIa lub pkt 2 załącznika V.”;

d)	uchyla się ust. 4;

13)

w art. 7i wprowadza się następujące zmiany:

ust. 2 lit. b) i c) otrzymują brzmienie:

„b)	takie zniżki lub ulgi odzwierciedlają rzeczywiste oszczędności kosztów administracyjnych traktowania częstych użytkowników w porównaniu z okazjonalnymi użytkownikami;

c)	ulgi nie przekraczają 13 % opłaty infrastrukturalnej uiszczanej za równorzędne pojazdy niepodlegające zniżce lub uldze.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a. Państwa członkowskie mogą przewidzieć zniżki lub ulgi dla częstych użytkowników w odniesieniu do opłaty infrastrukturalnej dla samochodów osobowych, w szczególności w obszarach, gdzie osiedla są rozproszone oraz na obrzeżach miast. Mniejszych wpływów ze względu na zniżkę udzielaną częstym użytkownikom nie rekompensuje się kosztem rzadziej korzystających użytkowników.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 7 g ust. 1 lit. b) oraz art. 7 g ust. 3 niniejszej dyrektywy stawki opłat za przejazd mogą w przypadku dużych projektów w bazowej transeuropejskiej sieci transportowej, której mapy przedstawione są w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 1315/2013, podlegać innym formom różnicowania w celu zapewnienia komercyjnej rentowności takich projektów, w przypadku gdy wystawione są one na bezpośrednią konkurencję ze strony innych rodzajów transportu. Wynikająca z tego struktura opłat musi być liniowa i proporcjonalna. Jej szczegóły są publicznie udostępniane oraz muszą być dostępne dla wszystkich użytkowników na równych warunkach. Nie może to prowadzić do przenoszenia dodatkowych kosztów na pozostałych użytkowników w postaci wyższych opłat za przejazd.”;

14)

w art. 7j wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Opłaty za przejazd oraz opłaty za korzystanie z infrastruktury stosuje się, pobiera, a ich uiszczanie kontroluje w sposób stwarzający jak najmniej utrudnień w płynnym ruchu pojazdów oraz pozwalający na uniknięcie jakichkolwiek obowiązkowych kontroli na wewnętrznych granicach Unii. W tym celu państwa członkowskie współpracują w ustanawianiu metod umożliwiających użytkownikom dróg całodobowe uiszczanie opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury przynajmniej elektronicznie lub, na granicy lub w głównych punktach sprzedaży, za pomocą powszechnie przyjętych środków płatności, na terytorium i poza terytorium państw członkowskich, w których opłaty te są stosowane. Państwa członkowskie nie są zobowiązane do zapewnienia fizycznych punktów płatności.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a. W przypadku gdy kierowca lub, w stosownym przypadku, przewoźnik lub dostawca europejskiej usługi opłaty elektronicznej (EETS) nie jest w stanie udowodnić klasy emisji pojazdu do celów art. 7 g ust. 2, art. 7ga lub 7gb, państwa członkowskie mogą zastosować opłaty za przejazd lub opłaty za korzystanie z infrastruktury w wysokości do najwyższego możliwego poziomu.

Państwa członkowskie wprowadzają środki niezbędne do zapewnienia, aby użytkownik drogi mógł przed skorzystaniem z infrastruktury zadeklarować klasę emisji pojazdu przynajmniej za pomocą środków elektronicznych. Państwa członkowskie mogą oferować środki elektroniczne i nieelektroniczne, aby umożliwić użytkownikowi przedstawienie dowodów w celu skorzystania z ulg w opłatach za przejazd lub, w stosownych przypadkach, w przypadku kontroli. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby dowody dostarczane za pomocą środków elektronicznych były przekazywane przed skorzystaniem z infrastruktury.

Państwa członkowskie mogą wprowadzić środki niezbędne do zapewnienia akceptacji przedstawienia dowodów po korzystaniu z infrastruktury przez 30 dni lub dłuższy okres, określony przez państwa członkowskie, po korzystaniu z infrastruktury, oraz aby zapewnić zwrot wszelkich różnic między stosowanymi opłatami za przejazd lub opłatami za korzystanie z infrastruktury a opłatami za przejazd lub opłatami za korzystanie z infrastruktury odpowiadającymi klasie emisji danego pojazdu, co wynika z dowodów przedstawionych w mającym zastosowanie terminie.”;

ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3. W przypadku gdy państwo członkowskie pobiera opłatę za przejazd w odniesieniu do pojazdu, całkowita wysokość opłaty za przejazd, wysokość opłaty infrastrukturalnej, wysokość opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych oraz wysokość opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych wskazuje się, w stosownym przypadku, na pokwitowaniu, które otrzymuje użytkownik drogi, w miarę możliwości z wykorzystaniem środków elektronicznych. Użytkownik drogi może wyrazić zgodę na nieotrzymanie pokwitowania.

4. W przypadku gdy jest to możliwe z ekonomicznego punktu widzenia, państwa członkowskie nakładają i pobierają opłaty infrastrukturalne, opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych oraz opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych za pomocą systemu elektronicznego poboru opłat drogowych, który jest zgodny z przepisami art. 3 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/520 (*). Komisja propaguje współpracę między państwami członkowskimi, która okaże się niezbędna do zapewnienia interoperacyjności elektronicznych systemów poboru opłat za przejazd na poziomie europejskim.

(*) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/520 z dnia 19 marca 2019 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznego poboru opłat drogowych i ułatwiania transgranicznej wymiany informacji na temat przypadków nieuiszczenia opłat drogowych w Unii (Dz.U. L 91 z 29.3.2019, s. 45).”;"

15)	art. 7k otrzymuje brzmienie: „Artykuł 7k Bez uszczerbku dla art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej niniejsza dyrektywa nie wpływa na swobodę państw członkowskich, które wprowadzają system opłat za przejazd, do wprowadzenia odpowiedniej rekompensaty.”;

16)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 2 lit. a) i b) otrzymują brzmienie:

„a)	uiszczanie wspólnych opłat za korzystanie z infrastruktury daje dostęp do sieci określonej przez uczestniczące w systemie państwa członkowskie zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2;

b)	uczestniczące w systemie państwa członkowskie ustalają wspólne stawki opłat za korzystanie z infrastruktury na poziomie nie wyższym niż stawki maksymalne, o których mowa w art. 7a;”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3. W przypadku wspólnego systemu opłat za korzystanie z infrastruktury, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, ostateczny termin stosowania zróżnicowań, o których mowa w art. 7ga ust. 1 akapity drugi i trzeci, zostaje przedłużony do dnia 25 marca 2025 r. lub, jeżeli emisje odniesienia CO2 zostaną opublikowane po dniu 24 marca 2022 r., do trzech lat po opublikowaniu emisji odniesienia CO2.”;

17)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1a otrzymuje brzmienie:

„1a. Niniejsza dyrektywa nie uniemożliwia państwom członkowskim stosowania:

opłat regulacyjnych, które są opracowane specjalnie w celu zmniejszenia zatorów komunikacyjnych lub przeciwdziałania oddziaływaniu na środowisko, w tym niskiej jakości powietrza, na wszelkich drogach znajdujących się na obszarze miejskim, w tym na drogach sieci transeuropejskich przecinających obszary miejskie;

b)	opłat, które są opracowane specjalnie w celu sfinansowania budowy, eksploatacji, utrzymania i rozwoju instalacji, wbudowanych w drogi lub rozmieszczonych na drogach lub wzdłuż nich, dostarczających energię dla pojazdów nisko- i bezemisyjnych w ruchu, oraz są nakładane na takie pojazdy.

Opłaty te stosuje się na niedyskryminacyjnych zasadach.”;

b)	w ust. 2 uchyla się akapit drugi;

18)	w art. 9c dodaje się ustęp w brzmieniu: „3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.”;

19)

art. 9d i 9e otrzymują brzmienie:

„Artykuł 9d

Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 9e aktów delegowanych w celu zmiany niniejszej dyrektywy w odniesieniu do załącznika 0, wzorów w pkt 4.1 i 4.2 załącznika IIIa oraz kwot wskazanych w tabelach załączników IIIb i IIIc, aby dostosować je do postępu naukowego i technicznego.

W okolicznościach, o których mowa w art. 7cb ust. 4, Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 9e w celu zmiany niniejszej dyrektywy w odniesieniu do wartości odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 określonych w załączniku IIIc, z uwzględnieniem efektywnej ceny emisji dwutlenku węglu stosowanej do paliw używanych w transporcie drogowym w Unii. Takie zmiany ograniczają się do zapewnienia, aby poziom opłat z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 nie wykraczał poza to, co jest konieczne do internalizacji tych kosztów zewnętrznych.

Artykuł 9e

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 9d, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 24 marca 2022 r.. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 9d, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (*).

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 9d wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

(*) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.”;"

20)	uchyla się art. 9f i 9 g;

21)

art. 10a i 11 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 10a

1. Kwoty wyrażone w euro określone w załączniku II oraz kwoty wyrażone w centach określone w tabelach załączników IIIb i IIIc dostosowuje się co dwa lata, aby uwzględnić zmiany w ogólnounijnym zharmonizowanym indeksie cen konsumpcyjnych (HICP), z wyłączeniem energii i żywności nieprzetworzonej, publikowanym przez Komisję (Eurostat). Pierwsze dostosowanie następuje do dnia 31 marca 2025 r.

Kwoty te aktualizowane są automatycznie poprzez dostosowanie kwoty podstawowej wyrażonej w euro lub w centach o procentową wartość zmiany tego indeksu. Otrzymane kwoty zaokrąglane są w górę do liczby całkowitej w euro w odniesieniu do załącznika II oraz do dziesiętnej części centa – w odniesieniu do załączników IIIb i IIIc.

2. Do dnia 31 marca 2025 r. Komisja opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wysokość dostosowanych kwot, o których mowa w ust. 1. Kwoty te wchodzą w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po publikacji.

Artykuł 11

1. Do dnia 25 marca 2025 r., a następnie co pięć lat państwa członkowskie podają do wiadomości publicznej w formie zbiorczej sprawozdanie dotyczące opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury pobieranych na ich terytorium.

2. Sprawozdanie podawane do wiadomości publicznej zgodnie z ust. 1 zawiera informacje dotyczące:

a)	zmian opłat za użytkowanie infrastruktury drogowej, a mianowicie sieci i kategorii pojazdów objętych opłatami, w tym wszelkich zwolnień zgodnie z art. 7, 7c lub 7gb;

b)	zróżnicowania opłat infrastrukturalnych lub opłat za korzystanie z infrastruktury w zależności od kategorii pojazdu i rodzaju pojazdu ciężkiego;

c)	zróżnicowania opłat infrastrukturalnych lub opłat za korzystanie z infrastruktury w zależności od efektywności środowiskowej pojazdów, zgodnie z art. 7 g, 7ga lub 7gb;

d)	w stosownych przypadkach, zróżnicowania opłat infrastrukturalnych według pory dnia, kategorii dnia lub pory roku, zgodnie z art. 7 g ust. 1;

e)	opłat z tytułu kosztów zewnętrznych pobieranych w przypadku każdej kombinacji klasy pojazdu, typu drogi i okresu;

f)	opłaty infrastrukturalnej wyliczanej na podstawie średniej ważonej i łącznych wpływów uzyskanych z opłaty infrastrukturalnej;

g)	łącznych wpływów uzyskanych z opłat z tytułu kosztów zewnętrznych;

h)	łącznych wpływów uzyskanych z opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych dla poszczególnych kategorii pojazdów;

i)	łącznych wpływów uzyskanych z dopłat oraz na których odcinkach dróg je pobierano;

j)	łącznych wpływów uzyskanych z opłat za przejazd lub opłat za korzystanie z infrastruktury lub – w stosownych przypadkach – obu;

wykorzystania wpływów uzyskanych w wyniku stosowania niniejszej dyrektywy oraz sposobu, w jaki wykorzystanie to pozwoliło państwom członkowskim osiągnąć cele, o których mowa w art. 9 ust. 2, lub, w przypadku gdy takie wpływy są przydzielane do budżetu ogólnego, informacji na temat poziomu wydatków przeznaczonych na projekty w zakresie infrastruktury transportu drogowego i zrównoważonego transportu; oraz

l)	zmian udziału pojazdów należących do różnych klas emisji na drogach płatnych.

Państwa członkowskie, które udostępniają te informacje publicznie w internecie, mogą zadecydować o niesporządzaniu sprawozdania.”;

22)

w załącznikach wprowadza się następujące zmiany:

a)	w załącznikach 0, II, III, IIIa, IIIb i IV wprowadza się zmiany określone w pkt 1-7 załącznika do niniejszej dyrektywy;

b)	tekst określony w pkt 8 załącznika do niniejszej dyrektywy dodaje się jako załączniki IIIc, V, VI i VII do dyrektywy 1999/62/WE.

Artykuł 2

Zmiany w dyrektywie 1999/37/WE

W załączniku I do dyrektywy 1999/37/WE wprowadza się następujące zmiany:

pkt II.6 (V.7) otrzymuje brzmienie:

„(V.7)

CO2 (w g/km) lub indywidualne emisje CO2, gdy zostały wskazane w pozycji 49.5 świadectwa zgodności pojazdów ciężkich określonego w dodatku do załącznika VIII do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/683 (*) lub w pozycji 49.5 świadectwa indywidualnego dopuszczenia pojazdu określonego w dodatku 1 do załącznika III do tego rozporządzenia.

(*) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/683 z dnia 15 kwietnia 2020 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 w odniesieniu do wymogów administracyjnych dotyczących homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dz.U. L 163 z 26.5.2020, s. 1).”;"

dodaje się punkt w brzmieniu:

„(V.10)

klasa emisji CO2 pojazdów ciężkich ustalona w momencie pierwszej rejestracji, zgodnie z art. 7ga ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/62/WE (*1).

(*1) Dyrektywa 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz.U. L 187 z 20.7.1999, s. 42).”."

Artykuł 3

Zmiany w dyrektywie (UE) 2019/520

W załączniku I do dyrektywy (UE) 2019/520 sekcja „Elementy danych przekazywane w następstwie automatycznego wyszukiwania przeprowadzonego zgodnie z art. 23 ust. 1” część I. „Dane dotyczące pojazdów”, tabela otrzymuje brzmienie:

„Część I. Dane dotyczące pojazdów

Pozycja	O/N (14)	Uwagi
Numer rejestracyjny	O
Numer podwozia/Numer identyfikacyjny pojazdu (VIN)	O
Państwo członkowskie rejestracji	O
Marka	O	(D.1 (15)) na przykład Ford, Opel, Renault
Model handlowy pojazdu	O	(D.3) na przykład Focus, Astra, Megane
Kod kategorii UE	O	(J) na przykład motorowery, motocykle, samochody
Klasa emisji Euro	O	na przykład Euro 4, Euro 6
Klasa emisji CO2	N	ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów ciężkich
Data przeklasyfikowania	N	ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów ciężkich
CO2 w g/tkm	N	ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów ciężkich
Dopuszczalna technicznie maksymalna masa pojazdu	M

Artykuł 4

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 25 marca 2024 r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Sposób dokonywania takiego odniesienia określany jest przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 lutego 2022 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodnicząca

R. METSOLA

W imieniu Rady

Przewodnicząca

A. PANNIER-RUNACHER

(1) Dz.U. C 81 z 2.3.2018, s. 188.

(2) Dz.U. C 176 z 23.5.2018, s. 66.

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2018 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz stanowisko Rady w pierwszym czytaniu z dnia 9 listopada 2021 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym). Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 17 lutego 2022 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).

(4) Dyrektywa 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz.U. L 187 z 20.7.1999, s. 42).

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1242 z dnia 20 czerwca 2019 r. określające normy emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich oraz zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 i (UE) 2018/956 oraz dyrektywę Rady 96/53/WE (Dz.U. L 198 z 25.7.2019, s. 202).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/520 z dnia 19 marca 2019 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznego poboru opłat drogowych i ułatwiania transgranicznej wymiany informacji na temat przypadków nieuiszczenia opłat drogowych w Unii (Dz.U. L 91 z 29.3.2019, s. 45).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz.U. L 152 z 11.6.2008, s. 1).

(8) Dyrektywa Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz.U. L 138 z 1.6.1999, s. 57).

(9) Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/1151 z dnia 1 czerwca 2017 r. uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, zmieniające dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 i rozporządzenie Komisji (UE) nr 1230/2012 oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 (Dz.U. L 175 z 7.7.2017, s. 1).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 z dnia 17 kwietnia 2019 r. określające normy emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 443/2009 i (UE) nr 510/2011 (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 13).

(11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/956 z dnia 28 czerwca 2018 r. w sprawie monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji CO2 z nowych pojazdów ciężkich i zużycia paliwa przez takie pojazdy (Dz.U. L 173 z 9.7.2018, s. 1).

(13) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

(14) O = obowiązkowo, jeśli znajduje się w krajowym rejestrze, N = nieobowiązkowo.

(15) Zharmonizowany kod unijny, zob. dyrektywa 1999/37/WE.”.

ZAŁĄCZNIK

W pkt 3 załącznika 0 do dyrektywy 1999/62/WE dodaje się tabelę w brzmieniu:

„Limity emisji dla pojazdów »Euro VI«

Wartości limitu

(mg/kWh)

THC

(mg/kWh)

NMHC

(mg/kWh)

CH4

(mg/kWh)

NOX (1)

(mg/kWh)

NH3

(ppm)

Wartości limitu

(mg/kWh)

Liczba cząstek stałych

(#/kWh)

WHSC (CI)

1 500

130

400

8,0 x 1011

WHTC (CI)

4 000

160

460

6,0 x 1011

WHTC (PI)

4 000

160

500

460

6,0 x 1011

Uwaga:

PI	=	Zapłon iskrowy.
CI	=	Zapłon samoczynny.

(1)	Dopuszczalny poziom zawartości NO2 w wartości limitu NOx może zostać określony na późniejszym etapie.”;

w załączniku II do dyrektywy 1999/62/WE wprowadza się następujące zmiany:

„ZAŁĄCZNIK II

MAKSYMALNE WYSOKOŚCI W EURO OPŁAT ZA KORZYSTANIE Z INFRASTRUKTURY, ŁĄCZNIE Z KOSZTAMI ADMINISTRACYJNYMI, O KTÓRYCH MOWA W ART. 7a UST. 2

Rocznie

	Maksymalnie trzy osie	Minimalnie cztery osie
Euro 0	1 899	3 185
Euro I	1 651	2 757
Euro II	1 428	2 394
Euro III	1 242	2 073
Euro IV	1 081	1 803
Euro V	940	1 567
Euro VI	855	1 425

Miesięcznie, tygodniowo i dziennie

Maksymalne stawki opłaty miesięcznej, tygodniowej i dziennej ustala się proporcjonalnie do czasu korzystania z infrastruktury.

;

w załączniku III do dyrektywy 1999/62/WE wprowadza się następujące zmiany:

w pkt 2.1 tiret szóste otrzymuje brzmienie:

„—

Koszty muszą być rozłożone między pojazdy ciężkie na obiektywnych i przejrzystych zasadach, z uwzględnieniem proporcji ruchu pojazdów ciężkich korzystających z sieci oraz związanych z tym kosztów. W tym celu liczba pojazdokilometrów przejechanych przez pojazdy ciężkie może być korygowana za pomocą obiektywnie uzasadnionych »współczynników równoważności«, takich jak te określone w pkt 4 (1).”;

w pkt 2.2 tiret drugie otrzymuje brzmienie:

„—	Koszty takie muszą być rozłożone między pojazdy ciężkie i inne pojazdy na podstawie aktualnych i prognozowanych udziałów w przejechanych pojazdokilometrach i mogą być korygowane za pomocą obiektywnie uzasadnionych współczynników równoważności, takich jak te określone w pkt 4.”;

w pkt 4 nagłówek otrzymuje brzmienie:

„4.	Udział pojazdów ciężkich w ruchu, współczynniki równoważności oraz mechanizm korekcyjny”;

w pkt 4 tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

„—

Obliczanie opłat za przejazd oparte jest na rzeczywistych lub prognozowanych udziałach pojazdów ciężkich w przejechanych pojazdokilometrach, skorygowanych, o ile jest to pożądane, za pomocą współczynników równoważności, w celu należytego uwzględnienia wyższych kosztów budowy i naprawy infrastruktury, z której korzystają pojazdy ciężkie.”;

załącznik IIIa do dyrektywy 1999/62/WE otrzymuje brzmienie:

„ZAŁĄCZNIK IIIa

MINIMALNE WYMOGI DOTYCZĄCE NAKŁADANIA OPŁATY Z TYTUŁU KOSZTÓW ZEWNĘTRZNYCH

W niniejszym załączniku określa się minimalne wymogi dotyczące nakładania opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych oraz, w stosownych przypadkach, obliczania maksymalnej opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych.

1. Części sieci drogowej, których dotyczą opłaty

Państwo członkowskie szczegółowo określa część lub części swojej sieci drogowej, na których pobiera się opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza pobierać opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych tylko w jednej części lub tylko w niektórych częściach sieci drogowej składającej się z należących do niego odcinków transeuropejskiej sieci drogowej oraz jego autostrad, ta część lub te części zostają wybrane po dokonaniu oceny, w której wyniku stwierdza się, że nałożenie opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w pozostałych częściach sieci drogowej o takiej samej strukturze mogłoby mieć niekorzystne skutki w zakresie środowiska, zdrowia publicznego lub bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Od dnia 25 marca 2026 r. państwo członkowskie, które nie zamierza pobierać opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do zanieczyszczenia powietrza na określonych odcinkach sieci dróg płatnych, również wybiera te określone odcinki na podstawie takiej oceny.

2. Pojazdy, drogi i okresy, których dotyczą opłaty

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza stosować opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych wyższe niż wartości odniesienia określone w załącznikach IIIb lub IIIc, powiadamia Komisję o klasyfikacji pojazdów, zgodnie z którą różnicowana będzie opłata z tytułu kosztów zewnętrznych. W stosownych przypadkach państwo członkowskie powiadamia Komisję o lokalizacji dróg, na których pobiera się wyższe opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych (zwanych dalej »drogami podmiejskimi (łącznie z autostradami)«), oraz dróg, na których pobiera się niższe opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych (zwanych dalej »drogami międzymiastowymi (łącznie z autostradami)«).

W stosownych przypadkach państwo członkowskie powiadamia także Komisję o dokładnych okresach odpowiadających okresowi nocnemu, w czasie których może zostać nałożona wyższa opłata z tytułu kosztów zewnętrznych związanych z hałasem w celu odzwierciedlenia większej uciążliwości z powodu hałasu.

Klasyfikacja dróg jako dróg podmiejskich (łącznie z autostradami) oraz międzymiastowych (łącznie z autostradami) oraz definicja okresów muszą opierać się na obiektywnych kryteriach związanych z poziomem narażenia dróg i sąsiadujących z nimi obszarów na zanieczyszczenie, takich jak: gęstość zaludnienia, średnie roczne zanieczyszczenie powietrza (w szczególności w odniesieniu do PM10 i NO2) oraz liczba dni (PM10) i liczba godzin (NO2), w których przekroczone są wartości dopuszczalne ustanowione na mocy dyrektywy 2008/50/WE. Stosowane kryteria przedstawiane są w powiadomieniu.

3. Wysokość opłaty

Niniejsza sekcja ma zastosowanie w przypadku gdy państwo członkowskie zamierza stosować opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych wyższe niż wartości odniesienia określone w załącznikach IIIb lub IIIc.

Dla każdej klasy pojazdu, typu drogi i okresu, stosownie do przypadku, państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ określa pojedynczą, konkretną wysokość opłaty. Wynikające z tego zróżnicowanie musi być przejrzyste, podane do publicznej wiadomości oraz dostępne dla wszystkich użytkowników na równych warunkach. Publikacja powinna nastąpić w odpowiednim czasie przed wdrożeniem. Wszystkie parametry, dane oraz inne informacje niezbędne do wyjaśnienia sposobu obliczania poszczególnych elementów kosztu zewnętrznego podaje się do wiadomości publicznej.

Przy ustalaniu opłat państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ postępuje według zasady skutecznej polityki cenowej, czyli stosuje cenę zbliżoną do krańcowego społecznego kosztu użytkowania pojazdu, którego dotyczy opłata.

Opłatę ustala się po uwzględnieniu ryzyka zmiany tras ruchu drogowego, łącznie z wszelkimi niekorzystnymi skutkami w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, środowiska i zatorów komunikacyjnych, oraz wszelkich rozwiązań zmierzających do złagodzenia takich rodzajów ryzyka.

Państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ monitoruje skuteczność systemu opłat w zakresie zmniejszania szkód w środowisku wynikających z transportu drogowego. Co dwa lata, w stosownych przypadkach, państwo członkowskie dostosowuje strukturę opłat oraz konkretną wysokość opłaty ustalonej dla danej klasy pojazdu, typu drogi i okresu do zmian podaży i popytu w sektorze transportowym.

4. Elementy kosztów zewnętrznych

4.1. Koszt związany z zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza stosować opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych wyższe niż wartości odniesienia określone w załączniku IIIb, to państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ oblicza należny koszt związany z zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym, stosując poniższy wzór:

gdzie:

— PCVij	=	koszt związany z zanieczyszczeniem powietrza przez pojazd klasy i na drodze typu j (EUR/pojazdokilometr)
— EFik	=	czynnik emisji zanieczyszczeń k i klasa pojazdu i (gram/pojazdokilometr)
— PCjk	=	pieniężny koszt zanieczyszczenia k dla drogi typu j (EUR/gram)

Współczynniki emisji muszą być takie same jak te zastosowane przez państwo członkowskie do sporządzenia krajowej inwentaryzacji zanieczyszczeń określonej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 (*) (co wymaga użycia podręcznika inwentaryzacji emisji EMEP/EEA (**)). Państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ, o którym mowa w art. 7c ust. 2 niniejszej dyrektywy, szacuje pieniężny koszt zanieczyszczeń przy zastosowaniu naukowo potwierdzonych metod.

Państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ może stosować potwierdzone naukowo alternatywne metody do obliczania wysokości kosztów związanych z zanieczyszczeniem powietrza, korzystając z danych uzyskanych w wyniku pomiarów zanieczyszczeń powietrza oraz uwzględniając lokalną wartość pieniężnego kosztu związanego z zanieczyszczeniem powietrza.

4.2. Koszt związany z zanieczyszczeniem hałasem spowodowanym ruchem drogowym

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza stosować opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych wyższe niż wartości odniesienia określone w załączniku IIIb, to państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ oblicza należny koszt związany z zanieczyszczeniem hałasem spowodowanym ruchem drogowym, stosując poniższe wzory:

NCVj (dzień) = a × NCVj

NCVj (noc) = b × NCVj

gdzie:

— NCVj	=	koszt związany z hałasem powodowanym przez jeden pojazd ciężarowy na drodze typu j (EUR/pojazdokilometr)
— NCjk	=	koszt związany z hałasem przypadający na osobę narażoną na poziom hałasu k na drodze typu j (EUR/osobę)
— POPk	=	liczba ludności narażonej na dzienny poziom hałasu k na kilometr (osoba/kilometr)
— WADT	=	średnia ważona dobowego ruchu (równoważna wartości dla samochodów osobowych)
— a oraz b	=	są współczynnikami wagowymi określonymi przez dane państwo członkowskie w taki sposób, aby opłata z tytułu hałasu na pojazdokilometr wyliczana na podstawie średniej ważonej odpowiadała NCVj (dziennie).

Zanieczyszczenie hałasem spowodowane ruchem drogowym odnosi się do wpływu na zdrowie obywateli wokół drogi.

Liczbę ludności narażonej na poziom hałasu k przyjmuje się ze strategicznych map hałasu sporządzonych na podstawie art. 7 dyrektywy 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (***) lub według innych równoważnych źródeł danych.

Państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ szacuje koszt na osobę narażoną na poziom hałasu k przy zastosowaniu naukowo potwierdzonych metod.

Średnia ważona ruchu dobowego zakłada współczynnik równoważności »e« pomiędzy pojazdami ciężarowymi a samochodami osobowymi na podstawie poziomu emisji hałasu z przeciętnego samochodu i przeciętnego pojazdu ciężarowego oraz z uwzględnieniem rozporządzenia (UE) nr 540/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady (****).

Państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ może ustalić zróżnicowane opłaty z tytułu hałasu, aby nagradzać korzystanie z bardziej cichobieżnych pojazdów, pod warunkiem że nie będzie to skutkowało dyskryminującym traktowaniem pojazdów zagranicznych.

4.3. Koszt związany z emisjami CO2 spowodowanymi ruchem drogowym

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza stosować opłatę z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 wyższą niż wartości odniesienia określone w załączniku IIIc, to państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ oblicza należny koszt w oparciu o dowody naukowe przy użyciu podejścia opartego na kosztach unikania opłat, biorąc pod uwagę i wyjaśniając, w szczególności, następujące aspekty:

a)	wybór docelowego poziomu emisji;

b)	oszacowanie możliwości zmniejszenia;

c)	oszacowanie scenariusza odniesienia;

d)	niechęć do ryzyka i straty;

e)	ważenie kapitału.

Co najmniej sześć miesięcy przed wdrożeniem takiej opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 państwa członkowskie powiadamiają o niej Komisję.

;

(*) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (Dz.U. L 344 z 17.12.2016, s. 1)."

(**) Metodyka Europejskiej Agencji Środowiska: EMEP/EEA air pollutant emission inventory guidebook 2019 – Technical guidance to prepare national emission inventories (https://www.eea.europa.eu//publications/emep-eea-guidebook-2019)."

(***) Dyrektywa 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnosząca się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku (Dz.U. L 189 z 18.7.2002, s. 12)."

(****) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 540/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie poziomu dźwięku pojazdów silnikowych i zamiennych układów tłumiących oraz zmieniające dyrektywę 2007/46/WE i uchylające dyrektywę 70/157/EWG (Dz.U. L 158 z 27.5.2014, s. 131)."

załącznik IIIb do dyrektywy 1999/62/WE otrzymuje brzmienie:

„ZAŁĄCZNIK IIIb

WARTOŚCI ODNIESIENIA OPŁATY Z TYTUŁU KOSZTÓW ZEWNĘTRZNYCH

W niniejszym załączniku określa się wartości odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych, w tym kosztów zanieczyszczenia powietrza i hałasu.

Tabela 1

Wartości odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych dotyczące pojazdów ciężarowych

Klasa pojazdu	Cent/Pojazdokilometr	Podmiejskie (2)	Międzymiastowe (3)
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej poniżej 12 ton lub mające dwie osie	Euro 0	18,6	9,9
	Euro I	12,6	6,4
	Euro II	12,5	6,3
	Euro III	9,6	4,8
	Euro IV	7,3	3,4
	Euro V	4,4	1,8
	Euro VI	2,3	0,5
	Mniej zanieczyszczające niż klasa Euro VI, w tym pojazdy bezemisyjne	2,0	0,3
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej między 12 a 18 ton lub mające trzy osie	Euro 0	24,6	13,7
	Euro I	15,8	8,4
	Euro II	15,8	8,4
	Euro III	12,5	6,6
	Euro IV	9,2	4,5
	Euro V	5,6	2,7
	Euro VI	2,8	0,7
	Mniej zanieczyszczające niż klasa Euro VI, w tym pojazdy bezemisyjne	2,3	0,3
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej między 18 ton a 32 tony lub mające cztery osie	Euro 0	27,8	15,8
	Euro I	20,4	11,3
	Euro II	20,4	11,2
	Euro III	16,3	8,9
	Euro IV	11,8	6,0
	Euro V	6,6	3,4
	Euro VI	3,1	0,8
	Mniej zanieczyszczające niż klasa Euro VI, w tym pojazdy bezemisyjne	2,5	0,3
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej powyżej 32 ton lub mające pięć lub więcej osi	Euro 0	33,5	19,4
	Euro I	25,0	14,1
	Euro II	24,9	13,9
	Euro III	20,1	11,1
	Euro IV	14,2	7,5
	Euro V	7,6	3,8
	Euro VI	3,4	0,8
	Mniej zanieczyszczające niż klasa Euro VI, w tym pojazdy bezemisyjne	2,8	0,3

Wartości w tabeli 1 można pomnożyć przez współczynnik wynoszący maksymalnie 2 w przypadku obszarów górskich oraz w otoczeniu aglomeracji w zakresie, w jakim jest to uzasadnione rozproszeniem, nachyleniem dróg, wysokością lub inwersjami temperatury. Jeżeli istnieją dowody naukowe na wyższy współczynnik w obszarach górskich lub aglomeracjach, tę wartość odniesienia można zwiększyć w oparciu o szczegółowe uzasadnienie.

;

do dyrektywy 1999/62/WE dodaje się załącznik w brzmieniu:

„ZAŁĄCZNIK IIIc

WARTOŚCI ODNIESIENIA OPŁATY Z TYTUŁU KOSZTÓW ZEWNĘTRZNYCH W ODNIESIENIU DO EMISJI CO2

W niniejszym załączniku określa się wartości odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych z uwzględnieniem kosztów emisji CO2.

Tabela 1

Wartości odniesienia opłaty z tytułu kosztów zewnętrznych w odniesieniu do emisji CO2 dotyczące pojazdów ciężarowych

Klasa pojazdu		Cent/Pojazdokilometr	Drogi międzymiastowe (łącznie z autostradami)
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej poniżej 12 ton lub mające dwie osie	1. klasa emisji CO2	Euro 0	4,5
		Euro I Euro II Euro III Euro IV Euro V Euro VI	4,0
	2. klasa emisji CO2		3,8
	3. klasa emisji CO2		3,6
	Pojazd niskoemisyjny		2,0
	Pojazd bezemisyjny		0
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej między 12 a 18 ton lub mające trzy osie	1. klasa emisji CO2	Euro 0	6,0
		Euro I Euro II Euro III	5,2
		Euro IV Euro V Euro VI	5,0
	2. klasa emisji CO2		4,8
	3. klasa emisji CO2		4,5
	Pojazd niskoemisyjny		2,5
	Pojazd bezemisyjny		0
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej między 18 ton a 32 tony lub mające cztery osie	1. klasa emisji CO2	Euro 0	7,9
		Euro I	6,9
		Euro II
		Euro III
		Euro IV	6,7
		Euro V
		Euro VI
	2. klasa emisji CO2		6,4
	3. klasa emisji CO2		6,0
	Pojazd niskoemisyjny		3,4
	Pojazd bezemisyjny		0
Pojazdy ciężarowe o maksymalnej masie całkowitej powyżej 32 ton lub mające pięć lub więcej osi	1. klasa emisji CO2	Euro 0	9,1
		Euro I	8,1
		Euro II
		Euro III
		Euro IV	8,0
		Euro V
		Euro VI
	2. klasa emisji CO2		7,6
	3. klasa emisji CO2		7,2
	Pojazd niskoemisyjny		4,0
	Pojazd bezemisyjny		0

w załączniku IV do dyrektywy 1999/62/WE tabela „Zespoły pojazdów (pojazdy przegubowe oraz pociągi drogowe)” otrzymuje brzmienie:

„Zespoły pojazdów (pojazdy przegubowe oraz pociągi drogowe)

Osie jezdne z zawieszeniem pneumatycznym lub uznanym za równoważne		Inne systemy zawieszenia osi jezdnych		Klasa szkód
Liczba osi i maksymalna masa całkowita (w tonach)		Liczba osi i maksymalna masa całkowita (w tonach)
Nie mniej niż	Mniej niż	Nie mniej niż	Mniej niż
2 osie +1
7,5 12 14 16 18 20 22 23 25	12 14 16 18 20 22 23 25 28	7,5 12 14 16 18 20 22 23 25	12 14 16 18 20 22 23 25 28	I
2 osie +2
23 25 26 28	25 26 28 29	23 25 26 28	25 26 28 29
29	31	29	31	II
31	33	31	33
33 36	36 38	33	36	III
2 osie +3				II
36 38	38 40	36	38
		38	40	III
2 osie +4				II
36 38	38 40	36	38
		38	40	III
3 osie +1				II
30 32	32 35	30	32
		32	35	III
3 osie +2				II
36 38	38 40	36	38
		38 40	40 44	III
40	44
3 osie +3
36 38	38 40	36	38	I
		38	40	II
40	44	40	44
7 osi
40	50	40	50	II
50	60	50	60	III
60		60		III
co najmniej 8 osi
40	50	40	50	I
50	60	50	60	II
60		60		III”

do dyrektywy 1999/62/WE dodaje się załączniki w brzmieniu:

„ZAŁĄCZNIK V

MINIMALNE WYMOGI DOTYCZĄCE NAKŁADANIA OPŁATY Z TYTUŁU ZATORÓW KOMUNIKACYJNYCH

W niniejszym załączniku określa się minimalne wymogi dotyczące nakładania opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych.

1. Części sieci, pojazdy i okresy objęte opłatami z tytułu zatorów komunikacyjnych

Państwa członkowskie określają szczegółowo:

a)	część lub części swojej sieci składającej się z należących do nich odcinków transeuropejskiej sieci drogowej oraz ich autostrad, o których mowa w art. 7 ust. 1, na których ma być pobierana opłata z tytułu zatorów komunikacyjnych, zgodnie z art. 7da ust. 1 i 3;

klasyfikację odcinków sieci, na których pobierana jest opłata z tytułu zatorów komunikacyjnych jako »miejskie« i »niemiejskie«. Państwa członkowskie stosują kryteria określone w tabeli 1 do celów określenia klasyfikacji każdego odcinka drogi.

Tabela 1

Kryteria klasyfikacji dróg w sieci, o których mowa w lit. a), jako »miejskich« i »niemiejskich«

Kategoria drogi	Kryterium klasyfikacji
»Miejska«	Odcinki sieci przebiegające w obrębie aglomeracji o liczbie mieszkańców wynoszącej 250 000 lub więcej
»Niemiejska«	Odcinki sieci, które nie zostały zaklasyfikowane jako »miejskie«

okresy, w których opłata ma zastosowanie, w odniesieniu do każdego pojedynczego odcinka. W przypadku gdy w całym okresie pobierania opłat zastosowanie mają różne ich poziomy, państwa członkowskie jasno określają początek i koniec każdego okresu, podczas którego stosowane są poszczególne opłaty.

Państwa członkowskie stosują współczynniki równoważności podane w tabeli 2 do celów ustanowienia proporcji między poziomami opłat dla różnych kategorii pojazdów:

Tabela 2

Współczynniki równoważności do celów ustalenia proporcji między poziomami opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych dla różnych kategorii pojazdów

Kategoria pojazdu	Współczynnik równoważności
Pojazdy lekkie	1
Sztywne pojazdy ciężarowe	1,9
Autokary i autobusy	2,5
Przegubowe pojazdy ciężarowe	2,9

2. Wysokość opłaty

W odniesieniu do każdej kategorii pojazdu, odcinka drogi i okresu państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ określa pojedynczą konkretną wysokość opłaty, ustanowioną zgodnie z przepisami sekcji 1 niniejszego załącznika, biorąc pod uwagę odpowiednią wartość odniesienia określoną w tabeli w załączniku VI. Wynikające z tego zróżnicowanie musi być przejrzyste, podane do publicznej wiadomości i dostępne dla wszystkich użytkowników na równych warunkach.

Przed wdrożeniem opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych państwo członkowskie publikuje w odpowiednim czasie wszystkie następujące informacje:

a)	wszystkie parametry, dane oraz inne informacje niezbędne do zrozumienia sposobu klasyfikacji dróg i pojazdów oraz ustalenia okresów stosowania opłat;

b)	pełny opis opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych mających zastosowanie do każdej kategorii pojazdu na każdym odcinku drogi oraz w każdym okresie.

Państwa członkowskie udostępniają Komisji wszystkie informacje, które mają być opublikowane zgodnie z lit. a) i b).

Opłatę ustala się dopiero po przeanalizowaniu ryzyka zmiany tras ruchu drogowego, łącznie z wszelkimi niekorzystnymi skutkami w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, środowiska i zatorów komunikacyjnych, oraz wszelkich rozwiązań zmierzających do złagodzenia takich rodzajów ryzyka.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza stosować opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych wyższe niż wartości odniesienia określone w tabeli w załączniku VI, powiadamia ono Komisję o:

(i)	lokalizacji dróg podlegających opłatom z tytułu zatorów komunikacyjnych;

(ii)	klasyfikacji dróg jako »miejskich« i »niemiejskich«, zgodnie z sekcją 1 lit. b);

(iii)

okresach, w których ma zastosowanie dana opłata, zgodnie z sekcją 1 lit. c);

(iv)	wszelkim częściowym lub całkowitym zwolnieniu mającym zastosowanie do mikrobusów, autobusów i autokarów.

3. Monitorowanie

Państwo członkowskie lub, w stosownych przypadkach, niezależny organ monitoruje skuteczność systemu opłat w zakresie zmniejszania zatorów komunikacyjnych. W stosownych przypadkach co trzy lata dostosowuje się strukturę opłat, okres(-y) ich pobierania oraz konkretną wysokość opłaty ustalonej dla każdej kategorii pojazdu, typu drogi i okresu do zmian podaży i popytu w sektorze transportowym.

ZAŁĄCZNIK VI

WARTOŚCI ODNIESIENIA OPŁAT Z TYTUŁU ZATORÓW KOMUNIKACYJNYCH

W niniejszym załączniku określa się wartości odniesienia opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych.

Wartości odniesienia przedstawione w tabeli poniżej mają zastosowanie do pojazdów lekkich. Opłaty z tytułu zatorów komunikacyjnych dla innych kategorii pojazdów ustala się przez pomnożenie opłaty stosowanej do pojazdów lekkich przez współczynniki równoważności podane w tabeli w załączniku V.

Tabela

Wartości odniesienia opłat z tytułu zatorów komunikacyjnych w odniesieniu do pojazdów lekkich

Cent/Pojazdokilometr	Miejska	Niemiejska
Autostrady	25,9	23,7
Drogi główne	61,0	41,5

ZAŁĄCZNIK VII

WYNIKI W ZAKRESIE EMISJI

W niniejszym załączniku określa się wyniki w zakresie emisji zanieczyszczeń, według których różnicuje się opłaty za przejazd i opłaty za korzystanie z infrastruktury, zgodnie z art. 7gb ust. 1 lit. b).

Tabela

Kryteria wyników w zakresie emisji zanieczyszczeń w odniesieniu do pojazdów lekkich

Opłaty za przejazd i opłaty za korzystanie z infrastruktury	5–15 % poniżej najwyższej stawki	15–25 % poniżej najwyższej stawki	25–35 % poniżej najwyższej stawki	do 75 % poniżej najwyższej stawki
Wyniki w zakresie emisji	Euro-6d-temp-x (#)	Euro-6d-x (#)	Zadeklarowane maksymalne wartości RDE w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń (##) < 80 % mających zastosowanie limitów emisji	Pojazdy bezemisyjne

(***) Dyrektywa 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnosząca się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku (Dz.U. L 189 z 18.7.2002, s. 12).

(1) Stosowanie współczynników równoważności przez państwa członkowskie może uwzględniać etapową budowę drogi lub opierać się na długookresowej eksploatacji.

(2) »Podmiejskie« oznacza obszary o gęstości zaludnienia pomiędzy 150 a 900 mieszkańców/km2 (mediana gęstości zaludnienia 300 mieszkańców/km2).

(3) »Międzymiastowe« oznacza obszary o gęstości zaludnienia poniżej 150 mieszkańców/km2.

(#) gdzie x może być puste lub być jedną z następujących wartości (EVAP, EVAP-ISC, ISC lub ISC-FCM)

(##) dla zarówno NOx, jak i PN zgodnie z pkt 48.2 świadectwa zgodności, w dodatku do załącznika VIII do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/683 (*).

4.3.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 69/45

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2022/364

z dnia 3 marca 2022 r.

zmieniające załączniki V i XIV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404 w odniesieniu do pozycji dotyczących Kanady, Stanów Zjednoczonych i w wykazach państw trzecich, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii przesyłek drobiu, materiału biologicznego drobiu oraz świeżego mięsa drobiu i ptaków łownych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt („Prawo o zdrowiu zwierząt”) (1), w szczególności jego art. 230 ust. 1 i art. 232 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (UE) 2016/429 stanowi, że do Unii można wprowadzać wyłącznie przesyłki zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzące z państwa trzeciego lub terytorium, lub ich strefy bądź kompartmentu, wymienionych w wykazie zgodnie z art. 230 ust. 1 tego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/692 (2) określa wymagania w zakresie zdrowia zwierząt, które muszą spełniać przesyłki niektórych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich lub terytoriów bądź ich stref, lub też ich kompartmentów w przypadku zwierząt akwakultury, aby zostać wprowadzone do Unii.

(3)

W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2021/404 (3) ustanowiono wykazy państw trzecich, terytoriów lub ich stref lub kompartmentów, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, które są objęte zakresem rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/692.

(4)	W szczególności w załącznikach V i XIV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404 określono wykazy państw trzecich, terytoriów lub ich stref, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii odpowiednio przesyłek drobiu, materiału biologicznego drobiu oraz świeżego mięsa drobiu i ptaków łownych.

(5)	Kanada powiadomiła Komisję o wystąpieniu ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu. Ognisko to znajduje się w drugim zakładzie w prowincji Nowa Szkocja i zostało potwierdzone w dniu 8 lutego 2022 r. w drodze analizy laboratoryjnej (RT-PCR).

(6)

Ponadto Zjednoczone Królestwo powiadomiło Komisję o wystąpieniu ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu. Ogniska te występują w pobliżu Grimsby, North East Lincolnshire, Lincolnshire w Anglii, w pobliżu Newtown i w pobliżu Welshpool, Montgomeryshire, Powys w Walii i zostały potwierdzone w dniu 21 lutego 2022 r. analizą laboratoryjną (RT-PCR).

(7)	Ponadto Stany Zjednoczone powiadomiły Komisję o wystąpieniu ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu. Ognisko to znajduje się w hrabstwie New Castle w stanie Delaware w Stanach Zjednoczonych i zostało potwierdzone w dniu 22 lutego 2022 r. w drodze analizy laboratoryjnej (RT-PCR).

(8)	Ponadto Stany Zjednoczone powiadomiły Komisję o wystąpieniu dwóch ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu. Ogniska te znajdują się w hrabstwie Greene w stanie Indiana w Stanach Zjednoczonych i zostały potwierdzone w dniu 23 lutego 2022 r. w drodze analizy laboratoryjnej (RT-PCR).

(9)

Ponadto Stany Zjednoczone powiadomiły Komisję o wystąpieniu ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu. Ognisko to znajduje się w trzecim zakładzie w dotkniętym już chorobą hrabstwie Dubois w stanie Indiana w Stanach Zjednoczonych i zostało potwierdzone w dniu 24 lutego 2022 r. w drodze analizy laboratoryjnej (RT-PCR).

(10)

Organy weterynaryjne Kanady, Stanów Zjednoczonych i Zjednoczonego Królestwa wyznaczyły strefy objęte kontrolą o promieniu 10 km wokół zakładów, w których wystąpiła choroba, oraz wprowadziły politykę likwidacji stad w celu kontroli występowania wysoce zjadliwej grypy ptaków i ograniczenia rozprzestrzeniania się tej choroby.

(11)

Kanada, Stany Zjednoczone i Zjednoczone Królestwo przedłożyły Komisji informacje o sytuacji epidemiologicznej na swoim terytorium oraz o środkach wprowadzonych celem zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenianiu się wysoce zjadliwej grypy ptaków. Informacje te zostały ocenione przez Komisję. Na podstawie tej oceny i w celu ochrony statusu zdrowia zwierząt w Unii nie należy dalej zezwalać na wprowadzanie do Unii przesyłek drobiu, materiału biologicznego drobiu oraz świeżego mięsa drobiu i ptaków łownych z obszarów objętych ograniczeniami ustanowionych przez organy weterynaryjne Kanady, Stanów Zjednoczonych i Zjednoczonego Królestwa w wyniku niedawnego wystąpienia ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków.

(12)

Ponadto Zjednoczone Królestwo przedłożyło zaktualizowane informacje na temat sytuacji epidemiologicznej na swoim terytorium w odniesieniu do ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków potwierdzonych w zakładzie drobiarskim w dniu 2 listopada 2021 r. w pobliżu Wrexham w Walii oraz w dniu 12 listopada 2021 r. w pobliżu Frinton-on-Sea, Tendring, Essex w Anglii oraz środków wprowadzonych w celu zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenianiu się tej choroby. W szczególności w związku z wystąpieniem tego ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków Zjednoczone Królestwo wdrożyło politykę likwidacji stad w celu kontroli i ograniczenia rozprzestrzeniania się tej choroby. Ponadto Zjednoczone Królestwo zakończyło niezbędne działania w zakresie czyszczenia i dezynfekcji w następstwie wdrożenia na swoim terytorium polityki likwidacji stad w zakażonym zakładzie drobiarskim.

(13)

Komisja oceniła informacje przedłożone przez Zjednoczone Królestwo i stwierdziła, że ogniska wysoce zjadliwej grypy ptaków w zakładach drobiarskich w pobliżu Wrexham w Walii i w pobliżu Frinton-on-Sea, Tendring, Essex w Anglii zostały zlikwidowane i że nie istnieje już żadne ryzyko związane z wprowadzaniem do Unii towarów drobiowych ze stref Zjednoczonego Królestwa, z których wprowadzanie towarów drobiowych do Unii zostało zawieszone ze względu na te ogniska.

(14)	Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki V i XIV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404.

(15)

Biorąc pod uwagę obecną sytuację epidemiologiczną w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i Zjednoczonym Królestwie w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków i poważne ryzyko wprowadzenia tej choroby do Unii, zmiany, które mają zostać wprowadzone niniejszym rozporządzeniem w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2021/404, powinny stać się skuteczne w trybie pilnym.

(16)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załącznikach V i XIV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 3 marca 2022 r.

W imieniu Komisji

Ursula VON DER LEYEN

Przewodnicząca

(1) Dz.U. L 84 z 31.3.2016, s. 1.

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/692 z dnia 30 stycznia 2020 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 w odniesieniu do przepisów dotyczących wprowadzania do Unii przesyłek niektórych zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz przemieszczania ich i postępowania z nimi po ich wprowadzeniu (Dz.U. L 174 z 3.6.2020, s. 379).

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2021/404 z dnia 24 marca 2021 r. ustanawiające wykazy państw trzecich, terytoriów lub ich stref, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 (Dz.U. L 114 z 31.3.2021, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

W załącznikach V i XIV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404 wprowadza się następujące zmiany:

w załączniku V wprowadza się następujące zmiany:

w części 1 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

w pozycji dotyczącej Kanady po wierszu dotyczącym strefy CA-2.1 dodaje się wiersz dotyczący strefy CA-2.2 w brzmieniu:

„CA Kanada	CA-2.2	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	8.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	8.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	8.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	8.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	8.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	8.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	8.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	8.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	8.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	8.2.2022”

(ii)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa wiersz dotyczący strefy GB-2.17 otrzymuje brzmienie:

„GB Zjednoczone Królestwo	GB-2.17	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	2.11.2021	19.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	2.11.2021	19.2.2022”

(iii)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa wiersz dotyczący strefy GB-2.20 otrzymuje brzmienie:

„GB Zjednoczone Królestwo	GB-2.20	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	12.11.2021	20.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	12.11.2021	20.2.2022”

(iv)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa po wierszu dotyczącym strefy GB-2.97 dodaje się wiersze dotyczące stref GB-2.98, GB-2.99 i GB-2.100 w brzmieniu:

„GB Zjednoczone Królestwo	GB-2.98	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	21.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	21.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	21.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	21.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	21.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	21.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	21.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	21.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	21.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	21.2.2022
	GB-2.99	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	21.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	21.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	21.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	21.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	21.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	21.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	21.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	21.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	21.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	21.2.2022
	GB-2.100	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	21.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	21.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	21.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	21.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	21.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	21.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	21.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	21.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	21.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	21.2.2022”

(v)

w pozycji dotyczącej Stanów Zjednoczonych po wierszu dotyczącym strefy US-2.7 dodaje się wiersze dotyczące stref US-2.8, US-2.9, US-2.10 i US-2.11 w brzmieniu:

„US Stany Zjednoczone	US.2.8	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	22.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	22.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	22.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	22.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	22.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	22.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	22.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	22.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	22.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	22.2.2022
	US.2.9	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	23.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	23.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	23.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	23.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	23.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	23.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	23.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	23.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	23.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	23.2.2022
	US.2.10	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	23.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	23.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	23.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	23.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	23.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	23.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	23.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	23.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	23.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	23.2.2022
	US.2.11	Drób hodowlany inny niż ptaki bezgrzebieniowe i drób produkcyjny inny niż ptaki bezgrzebieniowe	BPP	N, P1	24.2.2022
		Hodowlane ptaki bezgrzebieniowe i produkcyjne ptaki bezgrzebieniowe	BPR	N, P1	24.2.2022
		Drób przeznaczony do uboju inny niż ptaki bezgrzebieniowe	SP	N, P1	24.2.2022
		Ptaki bezgrzebieniowe przeznaczone do uboju	SR	N, P1	24.2.2022
		Pisklęta jednodniowe inne niż ptaki bezgrzebieniowe	DOC	N, P1	24.2.2022
		Pisklęta jednodniowe ptaków bezgrzebieniowych	DOR	N, P1	24.2.2022
		Mniej niż 20 sztuk drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU-LT20	N, P1	24.2.2022
		Jaja wylęgowe drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HEP	N, P1	24.2.2022
		Jaja wylęgowe ptaków bezgrzebieniowych	HER	N, P1	24.2.2022
		Mniej niż 20 jaj wylęgowych drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	HE-LT20	N, P1	24.2.2022”

w części 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

w pozycji dotyczącej Kanady po opisie strefy CA-2.1 dodaje się opis strefy CA-2.2 w brzmieniu:

„Kanada

CA-2.2

w prowincji Nowa Szkocja:

gminy Newport Landing, Poplar Grove, Miller Creek, Centre Burlington, Mount Denson, Hantsport, Upper Falmouth, Windsor Forks, Five Mile Plains, Falmouth, Three Mile Plains, Newport Station, Saint Croix, Gypsum Mines, Sweets Corner, Mantua, Hartville, Belmont i Union Corner”

(ii)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa po opisie strefy GB-2.97 dodaje się opisy stref GB-2.98, GB-2.99 i GB-2.100 w brzmieniu:

„Zjednoczone Królestwo

GB-2.98

W pobliżu Grimsby, Northeast Lincolnshire, Lincolnshire, Anglia:

obszar położony w obrębie okręgu, którego promień wynosi 10 km, a środek wyznaczają współrzędne WGS84 N53,53 i W0,15.

GB-2.99

W pobliżu Newtown, Montgomeryshire, Powys, Walia:

obszar położony w obrębie okręgu, którego promień wynosi 10 km, a środek wyznaczają współrzędne WGS84 N52,54 i W3,37.

GB-2.100

W pobliżu Welshpool, Montgomeryshire, Powys, Walia:

obszar położony w obrębie okręgu, którego promień wynosi 10 km, a środek wyznaczają współrzędne WGS84 N52,69 i W3,12.”

(iii)

w pozycji dotyczącej Stanów Zjednoczonych po opisie strefy US-2.7 dodaje się opisy stref US-2.8, US-2.9, US-2.10 i US-2.11 w brzmieniu:

„Stany Zjednoczone

US-2.8

w stanie Delaware:

hrabstwo New Castle: strefa o promieniu 10 km rozpoczynająca się w punkcie N (współrzędne GPS: 75,7420940°W 39,5302267°N) i sięgająca dookoła w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara:

a)	na północy: 0,3 km na północ od punktu przecięcia się Bethel Church Road i Dillon Circle;

b)	na północnym wschodzie: 0,8 km na zachód od punktu przecięcia się Bakersfield Drive i Old Stagecoach Road;

c)	na wschodzie: 0,3 km na północny wschód od punktu przecięcia się Dupont Parkway i Old State Road;

d)	na południowym wschodzie: 1,3 km na zachód od punktu przecięcia się Blackbird Station Road i Grears Corner Road;

e)	na południu: 1,5 km na wschód-południowy wschód od punktu przecięcia się Massey Road i Bradford Johnson Road;

f)	na południowym zachodzie: 1,3 km na południe-południowy wschód od punktu przecięcia się S Bohemia Avenue i E. Main Street;

g)	na zachodzie: 0,9 km na zachód od punktu przecięcia się Augustine Herman Highway i Glebe Road;

h)	na północnym zachodzie: 0,6 km na północny zachód od punktu przecięcia się Augustine Herman Highway i Randalia Road.

US-2.9

w stanie Indiana:

hrabstwo Greene (Greene 01): strefa o promieniu 10 km rozpoczynająca się w punkcie N (współrzędne GPS: 87,0249854°W 39,0522695°N) i sięgająca dookoła w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara:

a)	na północy: 2,5 km na północ-północny zachód od punktu przecięcia się IN-57 i W State Road 54;

b)	na północnym wschodzie: 3,5 km na wschód od punktu przecięcia się S 250W i W Base Road;

c)	na wschodzie: 1,4 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S Baseline Road i W Harvest Church Road;

d)	na południowym wschodzie: 0,4 km na południowy zachód od punktu przecięcia się N County Road 1100 E i E County Road 1650 N;

e)	na południu: 1,3 km na południowy zachód od punktu przecięcia się N County Road 700 E i E County Road 1550 N;

f)	na południowym zachodzie: 1,5 km na południowy zachód od punktu przecięcia się S County Road 900 W i W County Road 750 S;

g)	na zachodzie: 1,9 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S County Road 1200 W i W County Road 300 S;

h)	na północnym zachodzie: 0,7 km na południe od punktu przecięcia się N County Road 900 W i W State Road 54.

US-2.10

w stanie Indiana:

hrabstwo Greene (Greene 02): strefa o promieniu 10 km rozpoczynająca się w punkcie N (współrzędne GPS: 86,9268450°W 39,0433847°N) i sięgająca dookoła w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara:

a)	na północy: 1,3 km na północny wschód od punktu przecięcia się N Washington Street i Sand Road;

b)	na północnym wschodzie: 0,6 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S Haslers Road i E Sylvania Road;

c)	na wschodzie: 1,8 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S Fowler Road i E Smith Drive;

d)	na południowym wschodzie: 0,6 km na północny wschód od punktu przecięcia się Highway 5 i Highway 486;

e)	na południu: 1,2 km na południowy wschód od punktu przecięcia się N County Road 1100 E i E County Road 1475 N;

f)	na południowym zachodzie: 0,8 km na wschód od punktu przecięcia się S County Road 700 E i W County Road 1650 N;

g)	na zachodzie: 1,5 km na południe od punktu przecięcia się S County Road 600 W i W County Road 300 S;

h)	na północnym zachodzie: 0,2 km na wschód od punktu przecięcia się S State Road 57 i W Base Road.

US-2.11

w stanie Indiana:

hrabstwo Dubois (Dubois 03): strefa o promieniu 10 km rozpoczynająca się w punkcie N (współrzędne GPS: 86,9082905°W 38,3575910°N) i sięgająca dookoła w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara:

a)	na północy: 1,7 km na południe-południowy wschód od punktu przecięcia się S Meridian Road i E 3rd Avenue;

b)	na północnym wschodzie: 1,3 km na północ-północny zachód od punktu przecięcia się S St Anthony RDW i E 450S;

c)	na wschodzie: 0,4 km na północny zachód od punktu przecięcia się E State Road 264 i E 850S;

d)	na południowym wschodzie: 1,9 km na południowy wschód od punktu przecięcia się Highway 64 i N State Road 162;

e)	na południu: 2,5 km na południe-południowy zachód od punktu przecięcia się Highway 64 i N 700 E;

f)	na południowym zachodzie: 2,5 km na wschód od punktu przecięcia się S State Road 161 i W 1150S;

g)	na zachodzie: 0,9 km na południe-południowy wschód od punktu przecięcia się S State Road 161 i W 650S;

h)	na północnym zachodzie: 1,7 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S 550W i W Kessner Bridge Road.”

w załączniku XIV wprowadza się następujące zmiany:

w części 1 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

w pozycji dotyczącej Kanady po wierszu dotyczącym strefy CA-2.1 dodaje się wiersz dotyczący strefy CA-2.2 w brzmieniu:

„CA

Kanada

CA-2.2

Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe

POU

N, P1

8.2.2022

Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych

RAT

N, P1

8.2.2022

Świeże mięso ptaków łownych

GBM

8.2.2022”

(ii)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa wiersz dotyczący strefy GB-2.17 otrzymuje brzmienie:

„GB

Zjednoczone Królestwo

GB-2.17

Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe

POU

N, P1

2.11.2021

19.2.2022

Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych

RAT

N, P1

2.11.2021

19.2.2022

Świeże mięso ptaków łownych

GBM

2.11.2021

19.2.2022”

(iii)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa wiersz dotyczący strefy GB-2.20 otrzymuje brzmienie:

„GB

Zjednoczone Królestwo

GB-2.20

Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe

POU

N, P1

12.11.2021

20.2.2022

Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych

RAT

N, P1

12.11.2021

20.2.2022

Świeże mięso ptaków łownych

GBM

12.11.2021

20.2.2022”

(iv)

w pozycji dotyczącej Zjednoczonego Królestwa po wierszu dotyczącym strefy GB-2.97 dodaje się wiersze dotyczące stref GB-2.98, GB-2.99 i GB-2.100 w brzmieniu:

„GB Zjednoczone Królestwo	GB-2.98	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	21.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	21.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	21.2.2022
	GB-2.99	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	21.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	21.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	21.2.2022
	GB-2.100	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	21.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	21.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	21.2.2022”

(v)

w pozycji dotyczącej Stanów Zjednoczonych po wierszu dotyczącym strefy US-2.7 dodaje się wiersze dotyczące stref US-2.8, US-2.9, US-2.10 i US-2.11 w brzmieniu:

„US Stany Zjednoczone	US-2.8	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	22.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	22.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	22.2.2022
	US-2.9	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	23.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	23.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	23.2.2022
	US-2.10	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	23.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	23.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	23.2.2022
	US-2.11	Świeże mięso drobiu innego niż ptaki bezgrzebieniowe	POU	N, P1	24.2.2022
		Świeże mięso ptaków bezgrzebieniowych	RAT	N, P1	24.2.2022
		Świeże mięso ptaków łownych	GBM	P1	24.2.2022”

w części 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

w pozycji dotyczącej Kanady po opisie strefy CA-2.1 dodaje się opis strefy CA-2.2 w brzmieniu:

„Kanada

CA-2.2

w prowincji Nowa Szkocja:

(ii)

w pozycji dotyczącej Stanów Zjednoczonych po opisie strefy US-2.7 dodaje się opisy stref US-2.8, US-2.9, US-2.10 i US-2.11 w brzmieniu:

„Stany Zjednoczone

US-2.8

w stanie Delaware:

hrabstwo New Castle: strefa o promieniu 10 km rozpoczynająca się w punkcie N (współrzędne GPS: 75,7420940°W 39,5302267°N) i sięgająca dookoła w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara:

a)	na północy: 0,3 km na północ od punktu przecięcia się Bethel Church Road i Dillon Circle;

b)	na północnym wschodzie: 0,8 km na zachód od punktu przecięcia się Bakersfield Drive i Old Stagecoach Road;

c)	na wschodzie: 0,3 km na północny wschód od punktu przecięcia się Dupont Parkway i Old State Road;

d)	na południowym wschodzie: 1,3 km na zachód od punktu przecięcia się Blackbird Station Road i Grears Corner Road;

e)	na południu: 1,5 km na wschód-południowy wschód od punktu przecięcia się Massey Road i Bradford Johnson Road;

f)	na południowym zachodzie: 1,3 km na południe-południowy wschód od punktu przecięcia się S Bohemia Avenue i E. Main Street;

g)	na zachodzie: 0,9 km na zachód od punktu przecięcia się Augustine Herman Highway i Glebe Road;

h)	na północnym zachodzie: 0,6 km na północny zachód od punktu przecięcia się Augustine Herman Highway i Randalia Road.

US-2.9

w stanie Indiana:

a)	na północy: 2,5 km na północ-północny zachód od punktu przecięcia się IN-57 i W State Road 54;

b)	na północnym wschodzie: 3,5 km na wschód od punktu przecięcia się S 250W i W Base Road;

c)	na wschodzie: 1,4 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S Baseline Road i W Harvest Church Road;

d)	na południowym wschodzie: 0,4 km na południowy zachód od punktu przecięcia się N County Road 1100 E i E County Road 1650 N;

e)	na południu: 1,3 km na południowy zachód od punktu przecięcia się N County Road 700 E i E County Road 1550 N;

f)	na południowym zachodzie: 1,5 km na południowy zachód od punktu przecięcia się S County Road 900 W i W County Road 750 S;

g)	na zachodzie: 1,9 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S County Road 1200 W i W County Road 300 S;

h)	na północnym zachodzie: 0,7 km na południe od punktu przecięcia się N County Road 900 W i W State Road 54.

US-2.10

w stanie Indiana:

a)	na północy: 1,3 km na północny wschód od punktu przecięcia się N Washington Street i Sand Road;

b)	na północnym wschodzie: 0,6 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S Haslers Road i E Sylvania Road;

c)	na wschodzie: 1,8 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S Fowler Road i E Smith Drive;

d)	na południowym wschodzie: 0,6 km na północny wschód od punktu przecięcia się Highway 5 i Highway 486;

e)	na południu: 1,2 km na południowy wschód od punktu przecięcia się N County Road 1100 E i E County Road 1475 N;

f)	na południowym zachodzie: 0,8 km na wschód od punktu przecięcia się S County Road 700 E i W County Road 1650 N;

g)	na zachodzie: 1,5 km na południe od punktu przecięcia się S County Road 600 W i W County Road 300 S;

h)	na północnym zachodzie: 0,2 km na wschód od punktu przecięcia się S State Road 57 i W Base Road.

US-2.11

w stanie Indiana:

a)	na północy: 1,7 km na południe-południowy wschód od punktu przecięcia się S Meridian Road i E 3rd Avenue;

b)	na północnym wschodzie: 1,3 km na północ-północny zachód od punktu przecięcia się S St Anthony RDW i E 450S;

c)	na wschodzie: 0,4 km na północny zachód od punktu przecięcia się E State Road 264 i E 850S;

d)	na południowym wschodzie: 1,9 km na południowy wschód od punktu przecięcia się Highway 64 i N State Road 162;

e)	na południu: 2,5 km na południe-południowy zachód od punktu przecięcia się Highway 64 i N 700 E;

f)	na południowym zachodzie: 2,5 km na wschód od punktu przecięcia się S State Road 161 i W 1150S;

g)	na zachodzie: 0,9 km na południe-południowy wschód od punktu przecięcia się S State Road 161 i W 650S;

h)	na północnym zachodzie: 1,7 km na południowy wschód od punktu przecięcia się S 550W i W Kessner Bridge Road.”

4.3.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 69/60

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2022/365

z dnia 3 marca 2022 r.

zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1624 ustanawiające wykonawcze standardy techniczne w odniesieniu do procedur i standardowych formularzy i szablonów stosowanych do przekazywania informacji do celów sporządzenia planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (1), w szczególności jej art. 11 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 (2) wprowadzono pewne zmiany do minimalnego wymogu dotyczącego funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych określonego w dyrektywie 2014/59/UE. Informacje na temat zdolności instytucji do spełnienia tego wymogu są również, w ograniczonym zakresie, uwzględniane w kontekście planowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(2)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1624 (3).

(3)	Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt wykonawczych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(4)

EUNB nie przeprowadził otwartych konsultacji publicznych na temat projektu wykonawczych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, ani nie przeanalizował potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści, ponieważ uznał, że byłoby to wysoce nieproporcjonalne w stosunku do bardzo ograniczonego zakresu, niewielkiej liczby i nieznacznych skutków zmian, jeśli uwzględnić fakt, że zmiany te obejmują jedynie aktualizacje odniesień do dyrektywy 2014/59/UE, dwie nowe pozycje objęte wymogiem zgłaszania oraz pomniejsze zmiany mające na celu usunięcie technicznych przeszkód w sprawozdawczości. EUNB zwrócił się o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (4),

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/1624 wprowadza się następujące zmiany:

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

a)	szablon Z 02.00 zastępuje się szablonem Z 02.00 znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

b)	szablon Z 03.00 zastępuje się szablonem Z 03.00 znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

2)	załącznik II zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 3 marca 2022 r.

W imieniu Komisji

Ursula VON DER LEYEN

Przewodnicząca

(1) Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniająca dyrektywę 2014/59/UE w odniesieniu do zdolności do pokrycia strat i dokapitalizowania instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz dyrektywę 98/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 296).

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1624 z dnia 23 października 2018 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne w odniesieniu do procedur i standardowych formularzy i szablonów stosowanych do przekazywania informacji do celów sporządzenia planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1066 (Dz.U. L 277 z 7.11.2018, s. 1).

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12).

ZAŁĄCZNIK I

Z 02.00 – Struktura zobowiązań (LIAB)

		Kontrahent								OGÓŁEM
		Gospodarstwa domowe	Przedsiębiorstwa niefinansowe (MŚP)	Przedsiębiorstwa niefinansowe (inne niż MŚP)	Instytucje kredytowe	Inne przedsiębiorstwa finansowe	Sektor instytucji rządowych i samorządowych oraz banki centralne	Niezidentyfikowane, notowane w systemie obrotu	Niezidentyfikowane, nienotowane w systemie obrotu	OGÓŁEM	w tym: wewnątrzgrupowe	w tym: zobowiązania podlegające prawu państwa trzeciego, z wyłączeniem wewnątrzgrupowych
Wiersz	Pozycja	0010	0020	0030	0040	0050	0060	0070	0080	0090	0100	0110
0100	ZOBOWIĄZANIA WYŁĄCZONE Z UMORZENIA LUB KONWERSJI DŁUGU
0110	Depozyty gwarantowane
0120	Zobowiązania zabezpieczone – zabezpieczona część
0130	Zobowiązania klienta w przypadku ochrony w razie upadłości
0140	Zobowiązania powiernicze w przypadku ochrony w razie upadłości
0150	Zobowiązania instytucji < 7 dni
0161	Zobowiązania względem systemu (operatora) i CCP < 7 dni
0170	Zobowiązania w stosunku do pracowników
0180	Zobowiązania mające krytyczne znaczenie dla prowadzenia bieżącej działalności
0190	Zobowiązania w stosunku do organów podatkowych i instytucji zabezpieczenia społecznego, jeżeli mają uprzywilejowany charakter
0200	Zobowiązania w stosunku do systemów gwarancji depozytów
0210	Zobowiązania względem innych podmiotów grupy objętej planem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji
0300	ZOBOWIĄZANIA NIEWYŁĄCZONE Z UMORZENIA LUB KONWERSJI DŁUGU
0310	Depozyty, niegwarantowane, ale na preferencyjnych warunkach
0311	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0312	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0313	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0314	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0320	Depozyty, niegwarantowane oraz nie na preferencyjnych warunkach
0321	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0322	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0323	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0324	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0330	Zobowiązania bilansowe wynikające z instrumentów pochodnych
0331	Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu umownych pakietów kompensowania, po dostosowaniu wyceny według wartości rynkowej, przed potrąceniem zabezpieczenia
0332	Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu umownych pakietów kompensowania, po dostosowaniu wyceny według wartości rynkowej, po potrąceniu zabezpieczenia
0333	Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu umownych pakietów kompensowania, po dostosowaniu wyceny według wartości rynkowej, po potrąceniu zabezpieczenia, włączając szacowane salda zamknięcia
0334	Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu ostrożnościowych zasad kompensowania
0340	Zobowiązania zabezpieczone nieobjęte zabezpieczeniem
0341	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0342	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0343	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0344	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0350	Strukturyzowane papiery wartościowe
0351	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0352	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0353	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0354	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0360	Niezabezpieczone zobowiązania uprzywilejowane
0361	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0362	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0363	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0364	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0365	„Podrzędne” zobowiązania uprzywilejowane
0366	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0367	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0368	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0369	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0370	Zobowiązania podporządkowane (nieujęte jako fundusze własne)
0371	w tym: rezydualny termin zapadalności <= 1 miesiąc
0372	w tym: rezydualny termin zapadalności > 1 miesiąc < 1 rok
0373	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0374	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0380	Inne zobowiązania kwalifikowalne w ramach minimalnego wymogu funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowanych
0381	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 1 rok oraz < 2 lata
0382	w tym: rezydualny termin zapadalności >= 2 lata
0390	Zobowiązania niefinansowe
0400	Pozostałe pasywa
0500	FUNDUSZE WŁASNE
0510	Kapitał podstawowy Tier I
0511	w tym: instrumenty kapitałowe / kapitał zakładowy
0512	w tym: instrumenty o równym stopniu uprzywilejowania co akcje zwykłe
0520	Kapitał dodatkowy Tier I
0521	w tym: (część) zobowiązań podporządkowanych ujętych jako fundusze własne
0530	Kapitał Tier II
0531	w tym: (część) zobowiązań podporządkowanych ujętych jako fundusze własne
0600	ZOBOWIĄZANIA RAZEM I FUNDUSZE WŁASNE, W TYM INSTRUMENTY POCHODNE BĘDĄCE ZOBOWIĄZANIAMI

„Z 03.00 – Wymogi w zakresie funduszy własnych (OWN)

		Kwota lub wartość procentowa
		0010
0100	ŁĄCZNA KWOTA EKSPOZYCJI NA RYZYKO
0110	Wkład w łączną skonsolidowaną kwotę ekspozycji na ryzyko
0120	Miara ekspozycji całkowitej
	KAPITAŁ ZAŁOŻYCIELSKI I WYMÓG DOTYCZĄCY WSKAŹNIKA DŹWIGNI
0210	Kapitał założycielski
0220	Wymóg dotyczący wskaźnika dźwigni
0300	WSPÓŁCZYNNIK CAŁKOWITEGO WYMOGU KAPITAŁOWEGO SREP (TSCR)
0310	TSCR: mający obejmować kapitał podstawowy Tier I
0320	TSCR: mający obejmować kapitał Tier I
0400	WYMOGI POŁĄCZONEGO BUFORA
0410	Bufor zabezpieczający
0420	Bufor zabezpieczający wynikający z ryzyka makroostrożnościowego lub ryzyka systemowego zidentyfikowanego na poziomie państwa członkowskiego
0430	Specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny
0440	Bufor ryzyka systemowego
0450	Bufor globalnych instytucji o znaczeniu systemowym
0460	Bufor innych instytucji o znaczeniu systemowym
0500	Współczynnik łącznego wymogu kapitałowego (OCR)
0510	OCR: mający obejmować kapitał podstawowy Tier I
0520	OCR: mający obejmować kapitał Tier I
0600	OCR i wytyczne dotyczące 2. filaru (P2G)
0610	OCR i P2G: mające obejmować kapitał podstawowy Tier I
0620	OCR i P2G: mające obejmować kapitał Tier I”

ZAŁĄCZNIK II

„ZAŁĄCZNIK II

Instrukcje

I. Instrukcje ogólne

I.1 Struktura

Struktura obejmuje 15 szablonów zorganizowanych w 3 blokach:

1)	„Informacje ogólne” – blok zawierający ogólny zarys struktury organizacyjnej grupy i jej podmiotów, rozkład aktywów i kwoty ekspozycji na ryzyko. Blok ten obejmuje szablon „Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG)”.

„Informacje na temat pozycji bilansowych i pozycji pozabilansowych” – blok zawierający informacje finansowe na temat zobowiązań, funduszy własnych, powiązań finansowych między podmiotami powiązanymi, zobowiązań względem głównych kontrahentów i pozycji pozabilansowych otrzymanych od głównych kontrahentów, oraz gwarantowania depozytów. Blok ten obejmuje 6 szablonów:

a)	„Z 02.00 – Struktura zobowiązań (LIAB)”;

b)	„Z 03.00 – Wymogi w zakresie funduszy własnych (OWN)”;

c)	„Z 04.00 – Wewnątrzgrupowe powiązania finansowe (IFC)”;

d)	dwa szablony dotyczące głównych kontrahentów: „Z 05.01 – Główni kontrahenci w zakresie zobowiązań (Z-MCP 1)” oraz „Z 05.02 – Główni kontrahenci w zakresie pozycji pozabilansowych (Z-MCP 2)”;

e)	„Z 06.00 – Gwarantowanie depozytów (Z-DIS)”.

„Funkcje krytyczne” – blok zawierający ogólny zarys funkcji krytycznych i przyporządkowujący je do podmiotów prawnych, głównych linii biznesowych, usług o krytycznym znaczeniu, infrastruktur rynku finansowego i systemów informacyjnych. Blok ten obejmuje 7 szablonów:

cztery szablony dotyczące identyfikacji funkcji krytycznych i ich przyporządkowania do głównych linii biznesowych i podmiotów powiązanych: „Z 07.01 – Ocena krytyczności funkcji gospodarczych (Z-FUNC 1)”, „Z 07.02 – Schemat przyporządkowania funkcji krytycznych do podmiotów prawnych (Z-FUNC 2)”, „Z 07.03 – Schemat przyporządkowania głównych linii biznesowych do podmiotów prawnych (Z-FUNC 3)” oraz „Z 07.04 – Schemat przyporządkowania funkcji krytycznych do głównych linii biznesowych (Z-FUNC 4)”;

b)	„Z 08.00 – Usługi o krytycznym znaczeniu (Z-SERV)”;

c)	„Z 09.00 – Usługi z zakresu infrastruktury rynku finansowego – podmioty świadczące i użytkownicy – przyporządkowanie do funkcji krytycznych (FMI)”;

d)	dwa szablony dotyczące systemów informacyjnych: „Z 10.01 – Krytyczne systemy informacyjne (informacje ogólne) (Z-CIS 1)” oraz „Z 10.02 – Schematy przyporządkowania do systemów informacyjnych (Z-CIS 2)”.

I.2 Odniesienia

Na potrzeby niniejszego załącznika stosuje się następujące skróty:

a)	„BCBS” oznacza Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego Banku Rozrachunków Międzynarodowych;

b)	„CPMI” oznacza Komitet ds. Systemów Płatności i Rozrachunku Banku Rozrachunków Międzynarodowych;

c)	„FINREP” oznacza wzory na potrzeby sprawozdawczości w zakresie informacji finansowych ujęte w załącznikach III i IV do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/451 (1)i instrukcje uzupełniające ujęte w załączniku V do tego rozporządzenia wykonawczego;

d)	„COREP (FW)” oznacza załączniki I (szablony) i II (instrukcje) do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/451;

e)	„COREP (WD)” oznacza załączniki X (szablony) i XI (instrukcje) do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/451;

f)	„FSB” oznacza Radę Stabilności Finansowej;

g)	„MSR” oznacza międzynarodowe standardy rachunkowości, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (2);

h)	„MSSF” oznacza Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002;

i)	„kod LEI” oznacza identyfikator podmiotu prawnego (3). Jeśli danemu kontrahentowi jest przypisany identyfikator podmiotu prawnego (kod LEI), kod ten jest stosowany w celu zidentyfikowania tego kontrahenta;

j)	„nGAAP” lub „krajowe ogólnie przyjęte zasady rachunkowości” oznaczają krajowe standardy rachunkowości opracowane zgodnie z dyrektywą Rady 86/635/EWG (4).

I.3 Standardy rachunkowości

O ile nie określono inaczej w niniejszym załączniku, instytucje zgłaszają wszystkie kwoty w oparciu o standardy rachunkowości, które stosują do celów sprawozdawczości w zakresie informacji finansowych zgodnie z art. 9–11 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/451. Instytucje nieobjęte obowiązkiem sprawozdawczości w zakresie informacji finansowych zgodnie z tym rozporządzeniem stosują zasady swoich odpowiednich standardów rachunkowości.

W odniesieniu do instytucji, które składają sprawozdania na podstawie MSSF, dołączono odniesienia do odpowiednich MSSF.

I.4 Zakres konsolidacji

Niniejsza struktura odnosi się, w zależności od szablonu, do:

a)	konsolidacji na podstawie konsolidacji rachunkowości (podmioty ujęte w skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych zgodnie z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości);

b)	konsolidacji ostrożnościowej (podmioty wchodzące w zakres konsolidacji zgodnie z rozdziałem 2 tytuł II część pierwsza rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (5)) na poziomie unijnej jednostki dominującej;

c)	konsolidacji na poziomie podmiotu objętego planem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do grupy objętej planem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

W przypadku każdego z szablonów instytucje postępują zgodnie z podstawą lub podstawami konsolidacji mającymi zastosowanie zgodnie z art. 4 niniejszego rozporządzenia.

I.5 Numeracja i inne konwencje

W instrukcjach w niniejszym załączniku przestrzega się konwencji oznaczania przedstawionej poniżej, która stosuje kody numeryczne w przypadku odwołań do kolumn, wierszy i komórek szablonów. Przedmiotowe kody numeryczne znajdują szerokie zastosowanie w zasadach walidacji.

Stosuje się następujące ogólne zapisy:

a)	{Template;Row;Column} w celu oznaczenia kolumn, wierszy i pól szablonu;

b)	{Row;Column} w przypadku walidacji wewnątrz szablonu, w których stosuje się tylko punkty danych z tego szablonu, bez odniesienia do szablonu;

c)	{Template;Row} w przypadku wzorów zawierających tylko jedną kolumnę, z odniesieniem tylko do wierszy;

d)	znaku gwiazdki używa się do wskazania, że walidacja jest wykonywana dla wcześniej określonych wierszy lub kolumn.

Jeżeli pozycja informacji nie ma zastosowania do podmiotów, w odniesieniu do których składane jest sprawozdanie, odpowiadające jej pole należy pozostawić puste.

Jeżeli instrukcje w niniejszym załączniku odnoszą się do klucza głównego, oznacza to kolumnę lub kombinację kolumn wyznaczone w celu niepowtarzalnej identyfikacji wszystkich rzędów w szablonie. Klucz główny zawiera niepowtarzalną wartość dotyczącą każdego rzędu w szablonie. Nie może on zawierać wartości zerowych.

II. Instrukcje dotyczące poszczególnych szablonów

II.1 Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG)

II.1.1 Uwagi ogólne

10.

Niniejszy szablon zawiera ogólny zarys struktury prawnej i struktury własności grupy. Należy przedłożyć jeden szablon w odniesieniu do wszystkich podmiotów powiązanych, które osiągają minimalne wartości progowe określone w art. 4 ust. 2 lit. a) niniejszego rozporządzenia. W szablonie tym identyfikuje się wyłącznie podmioty prawne.

II.1.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Kolumny

Instrukcje

0010–0160

Podmiot

0010

Nazwa

Nazwa podmiotu. Oficjalna nazwa, która widnieje w dokumentach przedsiębiorstwa, w tym wskazanie formy prawnej.

0020

Kod

Kod podmiotu. W przypadku instytucji kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI. W przypadku innych podmiotów kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI lub – jeżeli kod taki jest niedostępny – kod zgodny z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub – jeżeli kod taki nie jest dostępny – kod krajowy.

Kod jest niepowtarzalny i stosuje się go jednolicie we wszystkich szablonach. Kod zawsze posiada wartość.

0030

Kod LEI

20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI podmiotu, jeżeli jest dostępny.

0040

Rodzaj podmiotu

Zgodnie z kolejnością pierwszeństwa spłaty jest to jeden z poniższych rodzajów podmiotu:

a)	„Instytucja kredytowa” Kategoria ta obejmuje instytucje kredytowe zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (6).

„Firma inwestycyjna podlegająca wymogowi w zakresie kapitału założycielskiego określonemu w art. 28 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE”

Kategoria ta obejmuje firmy inwestycyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które podlegają wymogowi w zakresie kapitału założycielskiego określonemu w art. 28 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE.

c)	„Firma inwestycyjna niepodlegająca wymogowi w zakresie kapitału założycielskiego określonemu w art. 28 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE”

d)	„Instytucja finansowa” Kategoria ta obejmuje instytucje finansowe zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 inne niż instytucje sklasyfikowane jako „spółka holdingowa” określona w lit. e) poniżej.

„Spółka holdingowa”

Kategoria ta obejmuje jeden z następujących podmiotów:

—	finansowa spółka holdingowa zdefiniowana w art. 4 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

—	finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej zdefiniowana w art. 4 ust. 1 pkt 21 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

—	holding mieszany zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 22 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

—	dominująca finansowa spółka holdingowa z państwa członkowskiego zdefiniowana w art. 4 ust. 1 pkt 30 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

—	unijna dominująca finansowa spółka holdingowa zdefiniowana w art. 4 ust. 1 pkt 31 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

—	dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej z państwa członkowskiego zdefiniowana w art. 4 ust. 1 pkt 32 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

—	unijna dominująca finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej zdefiniowana w art. 4 ust. 1 pkt 33 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

f)	„Zakład ubezpieczeń” Kategoria ta obejmuje zakłady ubezpieczeń zdefiniowane w art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE (7).

g)	„Inny rodzaj podmiotu”, jeżeli podmiot nie jest ujęty w żadnej z powyższych kategorii.

0050

Państwo

Kod ISO 3166-1 alpha-2 kraju założenia podmiotu, który może być państwem członkowskim lub państwem trzecim.

0060

Ujęty w granicach ostrożnościowych

Należy zgłosić następujące skróty:

T — tak;

N — nie.

0070

Odstępstwo od art. 7 CRR

Należy zgłosić następujące skróty:

T – jeżeli właściwy organ odstąpił od stosowania przepisów art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zgodnie z art. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

N – w innym przypadku.

0080

Odstępstwo od art. 10 CRR

Należy zgłosić następujące skróty:

T – jeżeli właściwy organ zastosował odstępstwo zgodnie z art. 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

N – w innym przypadku.

0090

Aktywa razem

Aktywa razem zdefiniowane na potrzeby FINREP: {F 01.01;380,010}

0100

Łączna kwota ekspozycji na ryzyko

Łączna kwota ekspozycji na ryzyko zdefiniowana na potrzeby COREP (FW): {C 02.00;0010;0010}

Nie należy zgłaszać pozycji w przypadku podmiotów, które nie są instytucjami, ani w przypadku podmiotów korzystających z odstępstwa zgodnie z art. 7 lub 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

0110

Ekspozycja wskaźnika dźwigni

Całkowita ekspozycja wskaźnika dźwigni zdefiniowana na potrzeby COREP (WD): {C 47.00;0290;0010}

Nie należy zgłaszać pozycji w przypadku podmiotów, które nie są instytucjami, ani w przypadku podmiotów korzystających z odstępstwa zgodnie z art. 7 lub 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

0120

Standard rachunkowości

Standardy rachunkowości stosowane przez podmiot. Należy zgłosić następujące skróty:

—

MSSF

—

nGAAP

0130

Wkład w całkowitą skonsolidowaną sumę bilansową

Kwota, jaką podmiot wnosi do całkowitej skonsolidowanej sumy bilansowej grupy, do której odnosi się sprawozdanie.

0140

Wkład w łączną skonsolidowaną kwotę ekspozycji na ryzyko

Kwota, jaką podmiot wnosi do łącznej skonsolidowanej kwoty ekspozycji na ryzyko grupy, do której odnosi się sprawozdanie.

0150

Wkład w skonsolidowaną ekspozycję wskaźnika dźwigni

Kwota, jaką podmiot wnosi do całkowitej skonsolidowanej ekspozycji wskaźnika dźwigni grupy, do której odnosi się sprawozdanie.

0160

Właściwy podmiot prawny

Wskazanie, czy podmiot jest właściwym podmiotem prawnym zgodnie z definicją zawartą w art. 2 niniejszego rozporządzenia.

0170–0210

Bezpośrednia jednostka dominująca

Bezpośrednia jednostka dominująca podmiotu. Należy zgłaszać wyłącznie bezpośrednią jednostkę dominującą, która posiada ponad 5 % praw głosu w podmiocie.

Jeżeli jednostka posiada więcej niż jedną bezpośrednią jednostkę dominującą, należy zgłosić tylko bezpośrednią jednostkę dominującą, która posiada najwyższy kapitał lub, jeżeli dotyczy, najwięcej akcji z prawem głosu.

0170

Nazwa

Nazwa bezpośredniej jednostki dominującej podmiotu.

0180

Kod

Kod bezpośredniej jednostki dominującej. W przypadku instytucji kod jest 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI. W przypadku innych podmiotów kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI lub – jeżeli kod taki jest niedostępny – kod zgodny z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub – jeżeli kod taki nie jest dostępny – kod krajowy.

Kod jest niepowtarzalny i stosuje się go jednolicie we wszystkich szablonach. Kod zawsze posiada wartość.

0190

Kod LEI

20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI podmiotu, jeżeli jest dostępny.

0200

Kapitał zakładowy

Wysokość kapitału zakładowego będącego w posiadaniu bezpośredniej jednostki dominującej podmiotu z wyłączeniem rezerw.

0210

Prawa głosu w podmiocie

Odsetek praw głosu, jakie posiada bezpośrednia jednostka dominująca podmiotu.

Informacja ta wymagana jest wyłącznie w przypadku, gdy jedna akcja nie odpowiada jednemu głosowi (zatem prawa głosu nie są równe kapitałowi zakładowemu).

II.2 Z 02.00 – Struktura zobowiązań (LIAB)

II.2.1 Uwagi ogólne

11.

W tym szablonie wymaga się szczegółowych informacji na temat struktury zobowiązań podmiotu lub grupy. Zobowiązania podzielono na zobowiązania wyłączone z umorzenia lub konwersji długu oraz zobowiązania niewyłączone z umorzenia lub konwersji długu. Podano też dalszy podział na klasy zobowiązań, klasy kontrahentów i termin zapadalności.

12.

Jeżeli w niniejszym szablonie określono podział według terminu zapadalności, rezydualny termin zapadalności jest okresem do momentu umownego terminu zapadalności. Na zasadzie odstępstwa od powyższego:

w przypadku gdy instrument zobowiązań zawiera opcję wykupu możliwą do wykonania przez posiadacza przed pierwotnie określonym terminem zapadalności instrumentu, terminem zapadalności instrumentu jest najwcześniejszy termin, w którym posiadacz może wykonać opcję wykupu i zlecić wykup lub spłatę instrumentu;

w przypadku gdy instrument zobowiązań zawiera zachętę dla emitenta do wezwania do sprzedaży, do wykupu, spłaty lub odkupu danego instrumentu przed pierwotnie określonym terminem zapadalności instrumentu, terminem zapadalności instrumentu jest najwcześniejszy termin, w którym emitent może wykonać tę opcję i zlecić wykup lub spłatę instrumentu;

w przypadku gdy instrument zawiera taką opcję kupna dla emitenta o nieokreślonym terminie wykonania lub jeżeli wykonanie opcji jest uruchamiane przez określone zdarzenia, zgłasza się ostrożnie oszacowany prawdopodobny termin wykonania; do tego celu nie uwzględnia się opcji kupna o charakterze regulacyjnym lub podatkowym.

W przypadku okresowych płatności kwoty głównej kwotę tę dzieli się i przydziela do odpowiednich przedziałów terminu zapadalności. W stosownych przypadkach termin zapadalności należy traktować odrębnie w odniesieniu do kwoty głównej i do odsetek naliczonych.

13.

Kwoty zgłoszone w niniejszym szablonie stanowią pozostające kwoty należne. Pozostająca kwota należna roszczenia lub instrumentu jest sumą kwoty głównej roszczenia lub instrumentu i odsetek naliczonych od tego roszczenia lub instrumentu. Pozostająca kwota należna jest równa wartości roszczenia, jakie wierzyciel mógł złożyć w ramach postępowania upadłościowego.

14.

Jednakże zobowiązania bilansowe wynikające z instrumentów pochodnych (zgłoszone w wierszu 0330) zgłasza się w formie wartości bilansowych. Wartość bilansowa jest wartością bilansową zdefiniowaną do celów FINREP, odpowiednio na podstawie MSSF albo krajowych ogólnie przyjętych zasad rachunkowości. W innym przypadku należy zastosować wartości na podstawie systemów sprawozdawczości w ramach krajowych ogólnie przyjętych zasad rachunkowości.

II.2.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Kolumny	Instrukcje
0010	Gospodarstwa domowe FINREP, załącznik V część 1 pkt 42 lit. f) Osoby fizyczne lub grupy osób fizycznych będące konsumentami lub będące producentami wyrobów i usług niefinansowych wyłącznie na użytek własny lub będące producentami wyrobów rynkowych oraz usług niefinansowych i finansowych, pod warunkiem że ich działalność nie jest tożsama z działalnością jednostek typu przedsiębiorstwo. Do tej kategorii zalicza się instytucje niekomercyjne obsługujące gospodarstwa domowe i zajmujące się głównie wytwarzaniem towarów i usług nierynkowych przeznaczonych dla konkretnych grup gospodarstw domowych.
0020	Przedsiębiorstwa niefinansowe (MŚP) Tytuł I art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia Komisji z dnia 6 maja 2003 r. (8); FINREP, załącznik V część 1 pkt 5 lit. i) Przedsiębiorstwa, które zatrudniają mniej niż 250 pracowników i których roczny obrót nie przekracza 50 mln EUR lub których roczna suma bilansowa nie przekracza 43 mln EUR.
0030	Przedsiębiorstwa niefinansowe (inne niż MŚP) FINREP, załącznik V część 1 pkt 42 lit. e) Przedsiębiorstwa i jednostki typu przedsiębiorstwo niezaangażowane w pośrednictwo finansowe, których podstawową działalnością jest produkcja wyrobów rynkowych i usług niefinansowych zgodnie z rozporządzeniem Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/379 (9). Z wyłączeniem „MŚP” zgłaszanych w kolumnie 0020.
0040	Instytucje kredytowe FINREP, załącznik V część 1 pkt 42 lit. c) Instytucje kredytowe w znaczeniu art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i wielostronne banki rozwoju.
0050	Inne przedsiębiorstwa finansowe FINREP, załącznik V część 1 pkt 42 lit. d) Wszystkie instytucje finansowe i jednostki typu przedsiębiorstwo inne niż instytucje kredytowe, takie jak firmy inwestycyjne, fundusze inwestycyjne, zakłady ubezpieczeń, fundusze emerytalne, przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania oraz izby rozliczeniowe, jak również pozostali pośrednicy finansowi, pomocnicze instytucje finansowe i instytucje finansowe typu „captive” oraz instytucje udzielające pożyczek.
0060	Sektor instytucji rządowych i samorządowych oraz banki centralne FINREP, załącznik V część 1 pkt 42 lit. a) i b) Banki centralne i rządy centralne, krajowe lub regionalne i samorządy lokalne, w tym organy administracyjne i jednostki niekomercyjne, z wyjątkiem posiadanych przez te organy administracyjne spółek publicznych i prywatnych prowadzących działalność komercyjną (które należy zgłaszać w pozycji „instytucje kredytowe”, „inne przedsiębiorstwa finansowe” lub „przedsiębiorstwa niefinansowe” w zależności od prowadzonej przez nie działalności); fundusze zabezpieczenia społecznego; oraz organizacje międzynarodowe, takie jak instytucje Unii Europejskiej, Międzynarodowy Fundusz Walutowy oraz Bank Rozrachunków Międzynarodowych.
0070	Niezidentyfikowane, notowane w systemie obrotu Jeżeli nie jest znana tożsamość posiadacza zabezpieczenia ze względu na to, że instrumenty są notowane w systemie obrotu zdefiniowanym w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (10), kwoty należy przypisać do niniejszej kolumny.
0080	Niezidentyfikowane, nienotowane w systemie obrotu Jeżeli nie jest znana tożsamość posiadacza zabezpieczenia, a instrumenty nie są notowane w systemie obrotu, kwoty należy przypisać do niniejszej kolumny bez konieczności dalszego podziału kontrahentów. Podmioty dokładają wszelkich starań, aby zidentyfikować kontrahentów i ograniczyć stosowanie niniejszej kolumny do minimum.
0090	Ogółem
0100	W tym: wewnątrzgrupowe Zobowiązania względem podmiotów ujętych w konsolidowanych sprawozdaniach finansowych jednostki dominującej najwyższego szczebla (w przeciwieństwie do zakresu regulacyjnego konsolidacji).
0110	W tym: zobowiązania podlegające prawu państwa trzeciego, z wyłączeniem wewnątrzgrupowych Obejmują one kwoty brutto zobowiązań podlegających prawu państwa trzeciego lub wystawionych przez podmioty powiązane mające siedzibę w państwach trzecich. Wyklucza się zobowiązania wewnątrzgrupowe. Jeżeli organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest przekonany, zgodnie z art. 55 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (11), że każda decyzja organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji o umorzeniu lub konwersji zobowiązania będzie skuteczna na mocy prawa tego państwa trzeciego, zobowiązania tego nie zgłasza się w tej kolumnie.

Wiersze

Instrukcje

0100

Zobowiązania wyłączone z umorzenia lub konwersji długu

W art. 44 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE stwierdzono, że organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie wykonują uprawnień do umorzenia lub konwersji w odniesieniu do zobowiązań wyłączonych z umorzenia lub konwersji długu, niezależnie od tego, czy podlegają ustawodawstwu państwa członkowskiego czy też kraju trzeciego.

0110

Depozyty gwarantowane

Kwota gwarantowanych depozytów zdefiniowanych w art. 2 ust. 1 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE (12), z wyłączeniem tymczasowych wysokich sald zdefiniowanych w art. 6 ust. 2 tej dyrektywy.

0120

Zobowiązania zabezpieczone – zabezpieczona część

Art. 44 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania zabezpieczone, w tym umowy z udzielonym przyrzeczeniem odkupu (umowy repo), obligacje zabezpieczone i zobowiązania w postaci instrumentów finansowych, które stanowią integralną część podstawy zabezpieczenia i które zgodnie z prawem krajowym są zabezpieczone w sposób podobny do obligacji zabezpieczonych.

Ani wymóg zapewnienia, aby wszystkie aktywa zabezpieczone związane z pulą aktywów stanowiących zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych pozostały nienaruszone, wyodrębnione i aby posiadały wystarczające ilości funduszy, ani wyłączenie przewidziane w art. 44 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/59/UE nie uniemożliwiają organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w stosownych przypadkach, wykonywania tych uprawnień w związku z jakąkolwiek częścią zabezpieczonego zobowiązania lub zobowiązania, w odniesieniu do którego ustanowiono zabezpieczenie przekraczające wartość aktywów, zastawu lub zabezpieczenia, w odniesieniu do którego zostało ustanowione. Takiej niezabezpieczonej kwoty przedmiotowych zabezpieczonych zobowiązań nie zgłasza się w niniejszym wierszu, lecz w wierszu 0340 z zastosowaniem dodatkowego podziału.

Zobowiązania banku centralnego zabezpieczone w ramach puli zabezpieczeń (np. podstawowe operacje refinansujące, długoterminowa operacja refinansująca, warunkowe długoterminowe operacje refinansujące itp.) traktuje się jako zobowiązania zabezpieczone.

Szczególnym rodzajem zobowiązań są otrzymane i udokumentowane w bilansie pozycje zabezpieczenia. W przypadku gdy takie pozycje zabezpieczenia są prawnie związane z pozycją składnika aktywów, do celów niniejszego sprawozdania traktuje się je jako zobowiązania zabezpieczone.

0130

Zobowiązania klienta w przypadku ochrony w razie upadłości

Art. 44 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2014/59/UE

Wszelkie zobowiązania, które powstają w wyniku posiadania przez instytucję lub podmiot, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, aktywów lub środków pieniężnych należących do klientów, w tym aktywów lub środków pieniężnych należących do klientów zdeponowanych w imieniu UCITS, jak określono w art. 1 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (13) lub alternatywnych funduszy inwestycyjnych, jak określono w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE (14), pod warunkiem że taki klient podlega ochronie na mocy mającego zastosowanie prawa upadłościowego.

0140

Zobowiązania powiernicze w przypadku ochrony w razie upadłości

Art. 44 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2014/59/UE

Wszelkie zobowiązania, które powstają w wyniku stosunku powierniczego między instytucją lub podmiotem, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE (powiernikiem), a inną osobą (beneficjentem), pod warunkiem że taki beneficjent podlega ochronie na mocy mającego zastosowanie prawa upadłościowego lub cywilnego.

0150

Zobowiązania instytucji < 7 dni

Art. 44 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania wobec instytucji, z wyłączeniem podmiotów będących częścią tej samej grupy rozrachunkowej, o pierwotnym terminie zapadalności poniżej siedmiu dni.

0161

Zobowiązania względem systemu (operatora) lub CCP < 7 dni

Art. 44 ust. 2 lit. f) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania, których rezydualny termin zapadalności wynosi mniej niż siedem dni, względem systemów lub operatorów systemów wyznaczonych zgodnie z dyrektywą 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (15) lub ich uczestników, i powstałych w wyniku udziału w takim systemie, lub względem kontrahentów centralnych, którzy uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w Unii zgodnie z art. 14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (16), oraz kontrahentów centralnych z państw trzecich uznanych przez ESMA zgodnie z art. 25 tego rozporządzenia.

0170

Zobowiązania w stosunku do pracowników

Art. 44 ust. 2 lit. g) pkt (i) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania w stosunku do pracowników, związane z należnymi płacami, świadczeniami emerytalnymi lub innymi stałymi składnikami wynagrodzenia, z wyjątkiem zmiennych składników wynagrodzenia, które nie są regulowane przez układ zbiorowy pracy. Nie ma to jednak zastosowania do zmiennych składników wynagrodzenia osób podejmujących istotne ryzyko, o których mowa w art. 92 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE.

0180

Zobowiązania mające krytyczne znaczenie dla prowadzenia bieżącej działalności

Art. 44 ust. 2 lit. g) pkt (ii) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania w stosunku do wierzycieli komercyjnych lub handlowych, wynikających z dostawy dla instytucji lub podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, towarów i świadczenia na ich rzecz usług, które mają krytyczne znaczenie dla prowadzenia przez nie bieżącej działalności, w tym usług informatycznych, usług użyteczności publicznej oraz usług wynajmu, obsługi i utrzymania budynków i pomieszczeń.

0190

Zobowiązania w stosunku do organów podatkowych i instytucji zabezpieczenia społecznego, jeżeli mają uprzywilejowany charakter

Art. 44 ust. 2 lit. g) pkt (iii) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania w stosunku do organów podatkowych i instytucji zabezpieczenia społecznego, pod warunkiem że zobowiązania te mają uprzywilejowany charakter w ramach obowiązującego prawa.

0200

Zobowiązania w stosunku do systemów gwarancji depozytów

Art. 44 ust. 2 lit. g) pkt (iv) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania w stosunku do systemów gwarancji depozytów powstałych ze składek należnych zgodnie z dyrektywą 2014/49/UE.

0210

Zobowiązania względem innych podmiotów grupy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji

Art. 44 ust. 2 lit. h) dyrektywy 2014/59/UE

Zobowiązania względem instytucji lub podmiotów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, które są częścią tej samej grupy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, lecz same nie są podmiotami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, bez względu na terminy zapadalności tych zobowiązań, z wyjątkiem przypadku gdy te zobowiązania mają stopień uprzywilejowania niższy niż zwykłe, niezabezpieczone zobowiązania na podstawie stosownych przepisów krajowych regulujących standardowe postępowanie upadłościowe i mających zastosowanie w dniu transpozycji dyrektywy 2014/59/UE.

Jeżeli zobowiązanie wyłączone z umorzenia lub konwersji długu jest zobowiązaniem z tytułu instrumentów pochodnych, należy zgłosić pozycje zobowiązań netto, uwzględniając ostrożnościowe zasady kompensowania ujęte w art. 429c rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

0300

Zobowiązania niewyłączone z umorzenia lub konwersji długu

0310–0314

Depozyty, niegwarantowane, ale na preferencyjnych warunkach

Art. 108 dyrektywy 2014/59/UE

Depozyty zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2014/49/UE, które nie kwalifikują się do wyłączenia z umorzenia lub konwersji długu (art. 44 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2014/59/UE), w stosunku do których przewidziano jednak preferencyjne traktowanie zgodnie z art. 108 dyrektywy 2014/59/UE.

0320–0324

Depozyty, niegwarantowane oraz nie na preferencyjnych warunkach

Depozyty zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2014/49/UE, które nie kwalifikują się do wyłączenia z umorzenia lub konwersji długu lub do preferencyjnego traktowania na podstawie art. 44 ust. 2 lit. a) lub art. 108 dyrektywy 2014/59/UE.

0330

Zobowiązania bilansowe wynikające z instrumentów pochodnych

Wartość księgowa zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych.

0331

Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu umownych pakietów kompensowania, po dostosowaniu wyceny według wartości rynkowej, przed potrąceniem zabezpieczenia

Domyślnie suma wszystkich wartości rynkowych netto instrumentów pochodnych będących zobowiązaniami przypadających na umowny pakiet kompensowania. Pakiet kompensowania zgłasza się wyłącznie wtedy, gdy wartość rynkowa netto pakietu kompensowania stanowi zobowiązanie. Instrumenty pochodne, które nie podlegają uzgodnieniom dotyczącym kompensowania, traktuje się jako jedną umowę, tj. jak gdyby stanowiły pakiet kompensowania zawierający tylko jeden instrument pochodny.

0332

Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu umownych pakietów kompensowania, po dostosowaniu wyceny według wartości rynkowej, po potrąceniu zabezpieczenia

Wycena określona w wierszu 0331 podlega dostosowaniu w odniesieniu do zabezpieczenia udzielonego w celu zabezpieczenia tej ekspozycji, co w rezultacie daje sumę tych wartości rynkowych netto po potrąceniu zabezpieczenia według wartości rynkowej.

0333

Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu umownych pakietów kompensowania, po dostosowaniu wyceny według wartości rynkowej, po potrąceniu zabezpieczenia, włączając szacowane salda zamknięcia

Zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2016/1401 (17) dodatkowe salda zamknięcia obejmujące kwotę strat lub kosztów poniesionych przez kontrahentów instrumentów pochodnych, lub uzyskanego przez nich zysku, w związku z odtworzeniem lub uzyskaniem wartości ekonomicznej równoważnej istotnym warunkom zamkniętych transakcji na instrumentach pochodnych i opcjom przysługującym stronom z tytułu tych instrumentów.

Oszacowanie wymagane w celu określenia salda zamknięcia zgodnie z tym rozporządzeniem delegowanym może okazać się stosunkowo trudne do wykonania na zasadzie indywidualnej. W związku z tym zamiast niego można zastosować wartości zastępcze, które mogą opierać się na dostępnych danych, takich jak wymogi ostrożnościowe w odniesieniu do ryzyka rynkowego. Jeżeli obliczenie salda zamknięcia dla instrumentów pochodnych będących zobowiązaniami okaże się niemożliwe, zgłoszona kwota musi być równa kwocie zgłoszonej w wierszu 0332.

0334

Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu ostrożnościowych zasad kompensowania

Należy zgłosić pozycje zobowiązań netto w odniesieniu do instrumentów pochodnych, uwzględniając ostrożnościowe zasady kompensowania określone w art. 429c rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (związane z obliczaniem miary ekspozycji całkowitej wskaźnika dźwigni).

0340–0344

Zobowiązania zabezpieczone nieobjęte zabezpieczeniem

Kwota zobowiązań zabezpieczonych lub zobowiązań, w stosunku do których zabezpieczenie oddane w zastaw przekracza wartość aktywów, zastawu, prawa zastawu lub zabezpieczenia, które stanowią ich zabezpieczenie. Uwzględnia ona część jakiegokolwiek zabezpieczonego zobowiązania objętą zbyt małym zabezpieczeniem, np. część obligacji zabezpieczonych lub operacji repo objętą zbyt małym zabezpieczeniem.

0350–0354

Strukturyzowane papiery wartościowe

Strukturyzowane papiery wartościowe definiuje się do niniejszych celów jako zobowiązania dłużne, które obejmują składnik w postaci wbudowanego instrumentu pochodnego przy zwrocie z inwestycji związanym z bazowymi papierami wartościowymi lub określonym indeksem (publiczne lub dedykowane, takie jak instrumenty kapitałowe lub obligacje, o stałym oprocentowaniu lub kredytowe, walutowe, towarowe itp.). Strukturyzowane papiery wartościowe nie obejmują instrumentów dłużnych uwzględniających wyłącznie opcje kupna lub sprzedaży, tj. wartość instrumentu nie zależy od żadnego składnika w postaci wbudowanego instrumentu pochodnego.

0360–0364

Niezabezpieczone zobowiązania uprzywilejowane

Obejmują one wszystkie uprzywilejowane niezabezpieczone instrumenty, które nie są ujęte w kategorii strukturyzowanych papierów wartościowych.

0365–0369

„Podrzędne” zobowiązania uprzywilejowane

Kwota któregokolwiek z poniższych zobowiązań:

—	niezabezpieczonych roszczeń wynikających z instrumentów dłużnych spełniających warunki określone w art. 108 ust. 2 lit. a), b) i c) oraz art. 108 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE;

—	niezabezpieczonych roszczeń wynikających z instrumentów dłużnych, o których mowa w art. 108 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 2014/59/UE;

—

instrumentów dłużnych o najniższym stopniu uprzywilejowania spośród zwykłych niezabezpieczonych roszczeń wynikających z instrumentów dłużnych, o których mowa w art. 108 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, w odniesieniu do których państwa członkowskie wprowadziły przepisy, zgodnie z przedmiotowym ustępem, stanowiące, że mają one ten sam stopień uprzywilejowania co roszczenia, które spełniają warunki określone w art. 108 ust. 2 lit. a), b) i c) oraz art. 108 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE.

0370–0374

Zobowiązania podporządkowane

Zobowiązania, które zostaną spłacone zgodnie z krajowym prawem upadłościowym dopiero po pełnym spłaceniu wszystkich klas wierzycieli zwykłych i „podrzędnych” wierzycieli uprzywilejowanych. Obejmują one zarówno zobowiązania podporządkowane uzgodnione w umowie, jak i statutowe. W przypadku spółek holdingowych, w kategorii tej można również zgłosić niepodporządkowane dłużne papiery wartościowe (tj. podporządkowanie strukturalne).

W kategorii tej ujmuje się wyłącznie instrumenty podporządkowane, które nie zostały ujęte jako fundusze własne.

W wierszu tym ujmuje się również część zobowiązań podporządkowanych, które zasadniczo kwalifikują się jako fundusze własne, ale nie zostały ujęte w funduszach własnych ze względu na przepisy dotyczące stopniowego wycofywania, takie jak art. 64 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (rezydualny termin zapadalności) lub część 10 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (wpływ stosowania zasady praw nabytych).

0380–0382

Inne zobowiązania kwalifikowalne w ramach minimalnego wymogu funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowanych

Każdy instrument, który kwalifikuje się do celów spełnienia wymogu określonego w art. 45 dyrektywy 2014/59/UE, ale nie został ujęty w wierszach 0320 i 0340–0370.

0390

Zobowiązania niefinansowe

W niniejszym wierszu ujmuje się zobowiązania niefinansowe, które nie są związane z instrumentami dłużnymi, co do których posiadacze ze względów praktycznych, takich jak przepisy związane z rozstrzyganiem sporów, których przedmiotem jest podmiot, mogą zastosować umorzenie lub konwersję długu.

0400

Pozostałe pasywa

Każde zobowiązanie niezgłoszone w wierszach 0100–0390.

0500

Fundusze własne

Art. 4 ust. 1 pkt 118 i art. 72 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Taka sama definicja, jak w przypadku COREP (FW): {C 01.00;010;010}

0510

Kapitał podstawowy Tier I

Art. 50 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Taka sama definicja, jak w przypadku COREP (FW): {C 01.00;020;010}

0511

W tym: instrumenty kapitałowe/kapitał zakładowy

Instrumenty prawne, które stanowią (część) kapitału podstawowego Tier I w formie instrumentów kapitałowych/kapitału zakładowego.

0512

W tym: instrumenty o równym stopniu uprzywilejowania co akcje zwykłe

Instrumenty prawne, które stanowią (część) funduszy własnych kapitału podstawowego Tier I w formie instrumentów innych niż instrumenty kapitałowych/kapitał zakładowy, ale o równym stopniu uprzywilejowania co instrumenty tej kategorii.

0520

Kapitał dodatkowy Tier I

Art. 61 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Taka sama definicja, jak w przypadku COREP (FW): {C 01.00;530;010}

0521

W tym: (część) zobowiązań podporządkowanych ujętych jako fundusze własne

Instrumenty prawne, które stanowią (część) kapitału dodatkowego Tier I.

0530

Kapitał Tier II

Art. 71 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Taka sama definicja, jak w przypadku COREP (FW): {C 01.00;750;010}

0531

W tym: (część) zobowiązań podporządkowanych ujętych jako fundusze własne

W podziale tym określa się instrumenty prawne, które stanowią (część) funduszy własnych Tier II.

0600

Zobowiązania razem i fundusze własne, w tym instrumenty pochodne będące zobowiązaniami

Suma wszystkich zobowiązań zgłoszonych w niniejszym szablonie i kwota ustawowych funduszy własnych. W tym celu należy zsumować wszystkie kwoty znajdujące się w powyższych wierszach. W przypadku instrumentów pochodnych należy zastosować wartość znajdującą się w wierszu 0334 „Suma pozycji zobowiązań netto przy uwzględnieniu ostrożnościowych zasad kompensowania”.

II.3 Z 03.00 – Wymogi w zakresie funduszy własnych (OWN)

II.3.1 Uwagi ogólne

15.

W niniejszym szablonie gromadzone są informacje dotyczące wymogów w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do podmiotu lub grupy.

16.

Wszystkie zgłaszane informacje odzwierciedlają wymogi w zakresie funduszy własnych mające zastosowanie w sprawozdawczym dniu odniesienia.

17.

Informacje dotyczące wymogów w zakresie 2. filaru zgłaszane w niniejszym szablonie opierają się na ostatnim dostępnym oficjalnym piśmie SREP przekazanym przez właściwy organ.

18.

Jeżeli podmiot, do którego odnosi się sprawozdanie, nie podlega wymogom kapitałowym na zasadzie indywidualnej, wypełnia jedynie pole w wierszu 0110.

II.3.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Wiersze

Instrukcje

0100

Łączna kwota ekspozycji na ryzyko

Art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Zob. Z 01.00, kolumna 0100

Łączna kwota ekspozycji na ryzyko zdefiniowana na potrzeby COREP (FW): {C 02.00;010;010}

0110

Wkład w łączną skonsolidowaną kwotę ekspozycji na ryzyko

Zob. Z 01.00, kolumna 0140

Pozycję tę zgłasza się wyłącznie w odniesieniu do podmiotów, które nie podlegają wymogom kapitałowym na zasadzie indywidualnej.

0120

Miara ekspozycji całkowitej

Art. 429 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

0210–0250

Kapitał założycielski i wymogi dotyczące wskaźnika dźwigni

0210

Kapitał założycielski

Art. 12 i art. 28–31 dyrektywy 2013/36/UE oraz art. 93 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Kwota kapitału założycielskiego wymagana jako warunek wstępny do udzielenia zezwolenia na rozpoczęcie działalności przez instytucję.

0220

Wymóg dotyczący wskaźnika dźwigni

Wymóg dotyczący wskaźnika dźwigni zgodnie z art. 92 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 mający zastosowanie do podmiotu lub grupy, wyrażony jako odsetek miary ekspozycji całkowitej. Podmioty sprawozdawcze, które wyłączają ekspozycje wobec banku centralnego instytucji zgodnie z art. 429a ust. 1 lit. n) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, zgłaszają wymóg dotyczący skorygowanego wskaźnika dźwigni zgodnie z art. 429a ust. 7 tego rozporządzenia. Jeżeli nie istnieje żaden formalny wymóg, podmioty pozostawiają tę komórkę pustą.

0300

Współczynnik całkowitego wymogu kapitałowego SREP (TSCR)

COREP (FW): {C 03.00;0130;0010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	łączny współczynnik kapitałowy (8 %) określony w art. 92 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)

współczynnik wymogów w zakresie dodatkowych funduszy własnych (wymogi filaru 2 – P2R) ustalony zgodnie z art. 104a dyrektywy 2013/36/UE oraz wytycznymi EUNB w sprawie wspólnych procedur i metod dotyczących procesu przeglądu i oceny nadzorczej i nadzorczych testów warunków skrajnych (EBA Guidelines on common procedures and methodologies for the supervisory review and evaluation process and supervisory stress testing (EBA/GL/2014/13)).

Pozycja ta odzwierciedla współczynnik całkowitego wymogu kapitałowego SREP (TSCR) podany do wiadomości instytucji przez właściwy organ. TSCR zdefiniowano w sekcji 1.2 wytycznych EUNB dotyczących SREP.

Jeżeli właściwy organ nie podał żadnych dodatkowych wymogów w zakresie funduszy własnych, należy zgłosić wyłącznie ppkt (i).

0310

TSCR: mający obejmować kapitał podstawowy Tier I

COREP (FW): {C 03.00;0140;0010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik kapitału podstawowego Tier I (4,5 %) określony w art. 92 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)	część współczynnika P2R, o którym mowa w ppkt (ii) w wierszu 0300, co do której to części właściwy organ wymaga, aby była w formie kapitału podstawowego Tier I.

Jeżeli właściwy organ nie podał żadnych dodatkowych wymogów w zakresie funduszy własnych dotyczących posiadania funduszy w formie kapitału podstawowego Tier I, należy zgłosić wyłącznie ppkt (i).

0320

(iii)

TSCR: mający obejmować kapitał Tier I

COREP (FW): {C 03.00;0150;0010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik kapitału Tier I (6 %) określony w art. 92 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

(ii)	część współczynnika P2R, o którym mowa w ppkt (ii) w wierszu 0300, co do której to części właściwy organ wymaga, aby była w formie kapitału Tier I.

Jeżeli właściwy organ nie podał żadnych dodatkowych wymogów w zakresie funduszy własnych dotyczących posiadania funduszy w formie kapitału Tier I, należy zgłosić wyłącznie ppkt (i).

0400

Wymogi połączonego bufora

Art. 128 pkt 6 dyrektywy 2013/36/UE

COREP (FW): {C 04.00;0740;0010}

0410

Bufor zabezpieczający

Art. 128 pkt 1 i art. 129 dyrektywy 2013/36/UE

COREP (FW): {C 04.00;750;010}

Zgodnie z art. 129 ust. 1 tej dyrektywy bufor zabezpieczający jest dodatkową kwotą kapitału podstawowego Tier I. Ze względu na fakt, że wynosząca 2,5 % wartość bufora zabezpieczającego jest stała, kwotę zgłasza się w tej komórce.

0420

Bufor zabezpieczający wynikający z ryzyka makroostrożnościowego lub ryzyka systemowego zidentyfikowanego na poziomie państwa członkowskiego

Art. 458 ust. 2 lit. d) ppkt (iv) rozporządzenia (UE) nr 575/2013

COREP (FW): {C 04.00;760;010}

W tej komórce zgłasza się kwotę bufora zabezpieczającego wynikającego z ryzyka makroostrożnościowego lub ryzyka systemowego zidentyfikowanego na poziomie państwa członkowskiego, która może być wymagana zgodnie z art. 458 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oprócz bufora zabezpieczającego.

Zgłoszona kwota odpowiada kwocie funduszy własnych niezbędnych do spełnienia odpowiednich wymogów w zakresie buforów kapitałowych na dzień sprawozdawczy.

0430

Specyficzny dla instytucji bufor antycykliczny

Art. 128 pkt 2, art. 130 i art. 135–140 dyrektywy 2013/36/UE

(zob. COREP (FW): {C 04.00;770;010})

Zgłoszona kwota odpowiada kwocie funduszy własnych niezbędnych do spełnienia odpowiednich wymogów w zakresie buforów kapitałowych na dzień sprawozdawczy.

0440

Bufor ryzyka systemowego

Art. 128 pkt 5, art. 133 i art. 134 dyrektywy 2013/36/UE

(zob. COREP (FW): {C 04.00;780;010})

Zgłoszona kwota odpowiada kwocie funduszy własnych niezbędnych do spełnienia odpowiednich wymogów w zakresie buforów kapitałowych na dzień sprawozdawczy.

0450

Bufor globalnych instytucji o znaczeniu systemowym

Art. 128 pkt 3 i art. 131 dyrektywy 2013/36/UE

COREP (FW): {C 04.00;800;010}

Zgłoszona kwota odpowiada kwocie funduszy własnych niezbędnych do spełnienia odpowiednich wymogów w zakresie buforów kapitałowych na dzień sprawozdawczy.

0460

Bufor innych instytucji o znaczeniu systemowym

Art. 128 pkt 4 i art. 131 dyrektywy 2013/36/UE

COREP (FW): {C 04.00;810;010}

Zgłoszona kwota odpowiada kwocie funduszy własnych niezbędnych do spełnienia odpowiednich wymogów w zakresie buforów kapitałowych na dzień sprawozdawczy.

0500

Współczynnik łącznego wymogu kapitałowego (OCR)

COREP (FW): {C 03.00;160;010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik TSCR, o którym mowa w wierszu 0300;

(ii)	w stopniu, w jakim ma to prawne zastosowanie, współczynnik wymogu połączonego bufora, o którym mowa w art. 128 pkt 6 dyrektywy 2013/36/UE.

Pozycja ta odzwierciedla współczynnik łącznego wymogu kapitałowego (OCR) zdefiniowany w sekcji 1.2 wytycznych EUNB dotyczących SREP.

Jeżeli nie ma zastosowanie żaden wymogów w zakresie bufora, zgłasza się tylko ppkt (i).

0510

OCR: mający obejmować kapitał podstawowy Tier I

COREP (FW): {C 03.00;170;010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik TSCR mający obejmować kapitał podstawowy Tier I, o którym mowa w wierszu 0310;

(ii)	w stopniu, w jakim ma to prawne zastosowanie, współczynnik wymogu połączonego bufora, o którym mowa w art. 128 pkt 6 dyrektywy 2013/36/UE.

Jeżeli nie ma zastosowanie żaden wymogów w zakresie bufora, zgłasza się tylko ppkt (i).

0520

OCR: mający obejmować kapitał Tier I

COREP (FW): {C 03.00;180;010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik TSCR mający obejmować kapitał Tier I, o którym mowa w wierszu 0320;

(ii)	w stopniu, w jakim ma to prawne zastosowanie, współczynnik wymogu połączonego bufora, o którym mowa w art. 128 pkt 6 dyrektywy 2013/36/UE.

Jeżeli nie ma zastosowanie żaden wymogów w zakresie bufora, zgłasza się tylko ppkt (i).

0600

OCR i wytyczne dotyczące 2. filaru (P2G)

COREP (FW): {C 03.00;190;010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik OCR, o którym mowa w wierszu 0500;

(ii)	w stosownych przypadkach wytyczne dotyczące 2. filaru (P2G) zdefiniowane w wytycznych EUNB dotyczących SREP. P2G włącza się wyłącznie wtedy, gdy zostały podane do wiadomości instytucji przez właściwy organ.

Jeżeli właściwy organ nie podał P2G, należy zgłosić wyłącznie ppkt (i).

0610

OCR i P2G: mające obejmować kapitał podstawowy Tier I

COREP (FW): {C 03.00;200;010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik OCR mający obejmować kapitał podstawowy Tier I, o którym mowa w wierszu 0510;

(ii)	w stosownych przypadkach część P2G, o którym mowa w ppkt (ii) w wierszu 0600, co do której to części właściwy organ wymaga, aby była w formie kapitału podstawowego Tier I. P2G włącza się wyłącznie wtedy, gdy zostały podane do wiadomości instytucji przez właściwy organ.

Jeżeli właściwy organ nie podał P2G, należy zgłosić wyłącznie ppkt (i).

0620

OCR i P2G: mające obejmować kapitał Tier I

COREP (FW): {C 03.00;210;010}

Suma następujących ppkt (i) oraz (ii):

(i)	współczynnik OCR mający obejmować kapitał Tier I, o którym mowa w wierszu 0520;

(ii)	w stosownych przypadkach część P2G, o którym mowa w ppkt (ii) w wierszu 600, co do której to części właściwy organ wymaga, aby była w formie kapitału Tier I. P2G włącza się wyłącznie wtedy, gdy zostały podane do wiadomości instytucji przez właściwy organ.

Jeżeli właściwy organ nie podał P2G, należy zgłosić wyłącznie ppkt (i).

II.4 Z 04.00 – Wewnątrzgrupowe powiązania finansowe (IFC)

II.4.1 Uwagi ogólne

19.

W tym szablonie wymaga się informacji na temat wewnątrzgrupowych zobowiązań niewyłączonych z umorzenia lub konwersji długu, instrumentów kapitałowych i gwarancji.

20.

Zgłasza się wszystkie powiązania finansowe między właściwymi podmiotami prawnymi, które to podmioty są ujęte w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym. Zgłoszone kwoty agreguje się, jeżeli dotyczą tych samych kontrahentów (zarówno emitenta lub podmiotu objętego gwarancją, jak i kredytodawcy, posiadacza lub podmiotu przyznającego gwarancję) oraz tego samego rodzaju zobowiązań, instrumentów kapitałowych lub gwarancji.

21.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0020, 0040 i 0050 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

II.4.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Kolumny

Instrukcje

0010–0020

Emitent lub podmiot objęty gwarancją

Podmiot prawny, który wystawia zobowiązania bądź instrument kapitałowy lub który jest podmiotem objętym gwarancją.

0010

Nazwa podmiotu

Musi różnić się od nazwy podmiotu podanej w kolumnie 0030.

0020

Kod

Kod emitenta lub podmiotu otrzymującego gwarancję. W przypadku instytucji kod jest 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI. W przypadku innych podmiotów kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI lub – jeżeli kod taki jest niedostępny – kod zgodny z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub – jeżeli kod taki nie jest dostępny – kod krajowy.

Kod jest niepowtarzalny i stosuje się go jednolicie we wszystkich szablonach.

Kod musi różnić się od kodu podanego w kolumnie 0040.

0030–0040

Kredytodawca, posiadacz lub podmiot przyznający gwarancję

Podmiot prawny, który jest kredytodawcą zobowiązania, posiada instrument kapitałowy, lub który udziela gwarancji.

0030

Nazwa podmiotu

Musi różnić się od nazwy podmiotu podanej w kolumnie 0010.

0040

Kod

Kod kredytodawcy, posiadacza lub podmiotu udzielającego gwarancji. W przypadku instytucji kod jest 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI. W przypadku innych podmiotów kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI lub – jeżeli kod taki jest niedostępny – kod zgodny z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub – jeżeli kod taki nie jest dostępny – kod krajowy.

Kod jest niepowtarzalny i stosuje się go jednolicie we wszystkich szablonach.

Musi różnić się od kodu podanego w kolumnie 0020.

0050–0080

Powiązania finansowe

W pozycji tej opisuje się powiązania finansowe między właściwymi podmiotami prawnymi.

0050

Rodzaj

Należy wybrać spośród następującego wykazu:

Zobowiązania wewnątrzgrupowe

L.1.	Depozyty, niegwarantowane, ale na preferencyjnych warunkach Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0310.

L.2.	Depozyty, niegwarantowane oraz nie na preferencyjnych warunkach Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0320.

L.3.	Zobowiązania wynikające z instrumentów pochodnych (salda zamknięcia) Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0330.

L.4.	Zobowiązania zabezpieczone nieobjęte zabezpieczeniem Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0340.

L.5.	Strukturyzowane papiery wartościowe Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0350.

L.6.	Niezabezpieczone zobowiązania uprzywilejowane Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0360.

L.7.	„Podrzędne” zobowiązania uprzywilejowane Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0365.

L.8.	Zobowiązania podporządkowane Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0370.

L.9.	Inne zobowiązania kwalifikowalne w ramach minimalnego wymogu funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowanych Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0380.

L.10.

Zobowiązania niefinansowe

Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0390.

L.11.

Pozostałe pasywa

Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0400. Jakiekolwiek zobowiązanie nieujęte w żadnej z poprzedzających pozycji.

L.12.

Kapitał Tier II

Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0530.

L.13.

Kapitał dodatkowy Tier I

Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0520.

L.14.

Kapitał podstawowy Tier I

Taka sama definicja jak w Z 02.00 (LIAB), wiersz 0510.

Gwarancje wewnątrzgrupowe

G.1.	Emisja Gwarancje na szczególne instrumenty/wystawione zobowiązania.

G.2.	Kontrahent Gwarancje udzielone określonemu kontrahentowi instytucji.

G.3.	Nieograniczone Gwarancje ogólne nieograniczone do stałej kwoty.

G.4.	Inne Każdy rodzaj gwarancji, która nie wchodzi w zakres poprzedzających rodzajów.

0060

Pozostająca kwota należna

W odniesieniu do zobowiązań (kolumna 0050, rodzaje L.1, L.2 i L.4–L.14) pozostająca kwota należna zobowiązań wewnątrzgrupowych; w odniesieniu do zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych (rodzaj L.3), salda zamknięcia zdefiniowane do celów szablonu Z 02.00 (LIAB), wiersz 0333.

W odniesieniu do gwarancji (kolumna 0050, wartości G.1–G.4), maksymalna potencjalna kwota przyszłych płatności w ramach gwarancji.

0070

W tym wystawione zgodnie z prawem państwa trzeciego

Część w kwocie pieniężnej pozostającej kwoty należnej, która podlega prawu państwa trzeciego.

0080

W tym: kwalifikowalne w ramach minimalnego wymogu funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowanych

Kwota funduszy własnych i zobowiązań kwalifikujących się do spełnienia wymogu określonego w art. 45 dyrektywy 2014/59/UE.

II.5 Z 05.01 oraz Z 05.02 – Główni kontrahenci (MCP)

II.5.1 Uwagi ogólne

22.

W szablonach tych gromadzone są informacje na temat zobowiązań względem głównych kontrahentów (Z 05.01) i pozycji pozabilansowych otrzymywanych od głównych kontrahentów (Z 05.02). Zgłoszone kwoty agreguje się, jeżeli należą one do tego samego kontrahenta i tego samego rodzaju zobowiązań lub pozycji pozabilansowych.

23.

Zobowiązań i pozycji pozabilansowych, w przypadku których nie można zidentyfikować kontrahenta, nie zgłasza się w niniejszych szablonach. Nie zgłasza się zobowiązań i pozycji pozabilansowych, w przypadku których kontrahent jest podmiotem ujętym w skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych.

II.5.2 Z 05.01 – Główni kontrahenci w zakresie zobowiązań – Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

24.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0020 i 0060 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

Kolumny

Instrukcje

0010–0050

Kontrahent

Informacje na temat głównych kontrahentów, w związku z którymi powstają zobowiązania.

Głównych kontrahentów identyfikuje się, sumując pozostające kwoty należne wszystkich zobowiązań podmiotu lub grupy, których dotyczy zgłaszany szablon, względem każdego kontrahenta lub każdej grupy powiązanych klientów, z wyłączeniem zobowiązań względem podmiotów ujętych w skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych.

Kontrahenci i grupy powiązanych kontrahentów są następnie szeregowani według zagregowanej pozostającej kwoty należnej w celu zidentyfikowania 10 uszeregowanych najwyżej głównych kontrahentów, w odniesieniu do których przedstawia się informacje w niniejszym szablonie.

Definicja „grupy powiązanych kontrahentów” jest zgodna z definicją „grupy powiązanych klientów” określoną w art. 4 ust. 1 pkt 39 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

Do celów niniejszego szablonu kontrahent nie może być podmiotem ujętym w skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych.

0010

Nazwa podmiotu

Nazwa głównego kontrahenta lub, w stosownych przypadkach, nazwa grupy powiązanych klientów.

Nazwa grupy powiązanych klientów jest nazwą jednostki dominującej lub – jeżeli grupa powiązanych klientów nie posiada jednostki dominującej – nazwą handlową tej grupy.

0020

Kod

Kod głównego kontrahenta lub grupy powiązanych klientów. W przypadku instytucji kod jest 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI. W przypadku innych podmiotów kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI lub – jeżeli kod taki jest niedostępny – kod zgodny z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub – jeżeli kod taki nie jest dostępny – kod krajowy.

Kod jest niepowtarzalny i stosuje się go jednolicie we wszystkich szablonach.

0030

Grupa lub pojedynczy kontrahent

Instytucja zgłasza „1” w odniesieniu do pojedynczych głównych kontrahentów i „2” w odniesieniu do grup powiązanych klientów.

0040

Państwo

Kod ISO 3166-1 alpha-2 kraju założenia kontrahenta. Obejmuje on pseudokody ISO przeznaczone dla organizacji międzynarodowych dostępne w najnowszej wersji „Vademecum bilansu płatności” opublikowanej przez Eurostat.

Państwo określa się w odniesieniu do siedziby statutowej kontrahenta. W przypadku grup powiązanych klientów – w odniesieniu do kraju założenia jednostki dominującej.

0050

Sektor

Na podstawie następującej klasyfikacji sektorów gospodarczych FINREP (FINREP, załącznik V, część 1 rozdział 6) każdemu kontrahentowi przypisuje się jeden sektor:

—	Banki centralne

—	Sektor instytucji rządowych i samorządowych

—	Instytucje kredytowe

—	Inne przedsiębiorstwa finansowe

—	Przedsiębiorstwa niefinansowe

—	Gospodarstwa domowe W przypadku grup powiązanych klientów nie zgłasza się żadnego sektora.

0060

Rodzaj

Rodzaj zobowiązania jest jednym z rodzajów zobowiązań ujętych w wykazie w szablonie Z 02.00 – Struktura zobowiązań (LIAB), mianowicie:

L.0	Zobowiązania wyłączone z umorzenia lub konwersji długu

L.1	Depozyty, niegwarantowane, ale na preferencyjnych warunkach

L.2	Depozyty, niegwarantowane oraz nie na preferencyjnych warunkach

L.3	Zobowiązania wynikające z instrumentów pochodnych

L.4	Zobowiązania zabezpieczone nieobjęte zabezpieczeniem

L.5	Strukturyzowane papiery wartościowe

L.6	Niezabezpieczone zobowiązania uprzywilejowane

L.7	„Podrzędne” zobowiązania uprzywilejowane

L.8	Zobowiązania podporządkowane (nieujęte jako fundusze własne)

L.9	Inne zobowiązania kwalifikowalne w ramach minimalnego wymogu funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowanych

L.10	Zobowiązania niefinansowe

L.11	Pozostałe pasywa

Jeżeli zobowiązania względem głównego kontrahenta obejmują więcej niż jeden z wymienionych powyżej rodzajów, każdy rodzaj zobowiązania zgłasza się w osobnym wierszu.

0070

Kwota

Kwota odpowiada definicji „pozostającej kwoty należnej” określonej w szablonie Z 02.00 – Struktura zobowiązań. W odniesieniu do zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych (rodzaj L.3) zgłasza się salda zamknięcia zdefiniowane do celów szablonu Z 02.00 wiersz 0333.

II.5.3 Z 05.02 – Główni kontrahenci w zakresie pozycji pozabilansowych Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

25.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0020 i 0060 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

Kolumny

Instrukcje

0010–0050

Kontrahent

Informacje na temat głównych kontrahentów w zakresie pozycji pozabilansowych.

Głównych kontrahentów w zakresie pozycji pozabilansowych identyfikuje się, sumując łączną kwotę nominalną zobowiązań i gwarancji finansowych (zdefiniowanych na potrzeby FINREP, szablon F 09) otrzymanych przez podmiot lub podmiot powiązany, których dotyczy zgłaszany szablon, od kontrahentów lub grupy powiązanych klientów. Główni kontrahenci w zakresie pozycji pozabilansowych nie obejmują podmiotów ujętych w konsolidowanych sprawozdaniach finansowych grupy. Kontrahenci i grupy powiązanych klientów są następnie szeregowani według zagregowanej kwoty w celu zidentyfikowania 10 uszeregowanych najwyżej kontrahentów w zakresie pozycji pozabilansowych, w odniesieniu do których przedstawia się informacje w niniejszym szablonie.

Do celów niniejszego szablonu zgłasza się wyłącznie kontrahentów, którzy nie są ujęci w skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych.

0010

Nazwa podmiotu

Zob. instrukcje dotyczące kolumny 0010 szablonu 05.01.

0020

Kod

Zob. instrukcje dotyczące kolumny 0020 szablonu 05.01.

0030

Grupa lub pojedynczy kontrahent

Zob. instrukcje dotyczące kolumny 0030 szablonu 05.01.

0040

Państwo

Zob. instrukcje dotyczące kolumny 0040 szablonu 05.01.

0050

Sektor

Zob. instrukcje dotyczące kolumny 0050 szablonu 05.01.

0060

Rodzaj

Rodzaj pozycji pozabilansowej jest jednym z następujących rodzajów zdefiniowanych w FINREP, szablon F 09.02:

OBS.1

Otrzymane zobowiązania do udzielenia pożyczki

OBS.2

Otrzymane gwarancje finansowe

OBS.3

Inne otrzymane zobowiązania

Jeżeli pozycje pozabilansowe otrzymane od głównego kontrahenta obejmują więcej niż jeden z wymienionych powyżej rodzajów, każdy rodzaj pozycji pozabilansowej zgłasza się w osobnym wierszu.

0070

Kwota

II.6 Z 06.00 – Gwarantowanie depozytów (DIS)

II.6.1 Uwagi ogólne

26.

Niniejszy szablon zawiera ogólny zarys gwarantowania depozytów w grupie. System gwarancji depozytów zgłasza się w niniejszym szablonie, jeżeli odpowiedni podmiot prawnym należący do grupy jest jego członkiem.

27.

Każdą instytucję kredytową należącą do grupy zgłasza się w osobnym wierszu.

II.6.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Kolumny

Instrukcje

0010–0020

Podmiot

0010

Nazwa podmiotu

Nazwa podmiotu zgłoszona w szablonie Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).

0020

Kod

Kod podmiotu zgłoszony w szablonie Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).

Stanowi on identyfikator wiersza i musi być niepowtarzalny dla każdego wiersza w szablonie.

0030

System gwarancji depozytów

Art. 4 ust. 3 dyrektywy 2014/49/UE

Nazwa urzędowo uznanego systemu gwarancji depozytów, którego członkiem podmiot jest na podstawie dyrektywy 2014/49/UE. Jest to system gwarancji depozytów w państwie członkowskim założenia podmiotu, z wyłączeniem systemów gwarancji depozytów, które w innych państwach członkowskich mogą zapewnić dodatkową ochronę („dopłatę”) klientom podmiotu w oddziale w tym państwie członkowskim. Jeżeli instytucja jest członkiem instytucjonalnego systemu ochrony, który jest również urzędowo uznanym systemem gwarancji depozytów zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2014/49/UE, nazwa systemu gwarancji depozytów jest identyczna z nazwą instytucjonalnego systemu ochrony w wierszu 050.

W odniesieniu do każdego kraju założenia podmiotu należy wybrać system gwarancji depozytów spośród następujących systemów:

Austria

—	Einlagensicherung AUSTRIA Ges.m.b.H.

—	„Sparkassen-Haftungs GmbH”

Belgia

—	„Garantiefonds voor financiële diensten/Fonds de garantie pour les services financiers”

Bułgaria

—	„Фондът за гарантиране на влоговете в банките”

Chorwacja

—	„Državna agencija za osiguranje štednih uloga i sanaciju banaka”

Cypr

—	„Σύστημα Εγγύησης των Καταθέσεων και Εξυγίανσης Πιστωτικών και Άλλων Ιδρυμάτων”

Czechy

—	„Garanční systém finančního trhu”

Dania

—	„Garantiformuen”

Estonia

—	„Tagatisfond”

Finlandia

—	„Talletussuojarahasto”

Francja

—	„Fonds de Garantie des Dépôts et de Résolution”

Niemcy

—	„Entschädigungseinrichtung deutscher Banken GmbH”

—	„Entschädigungseinrichtung des Bundesverbandes Öffentlicher Banken Deutschlands GmbH”

—	„Sicherungseinrichtung des Deutschen Sparkassen- und Giroverbandes (DSGV-Haftungsverbund)”

—	„BVR Institutssicherung GmbH”

Gibraltar

—	„Gibraltar Deposit Guarantee Scheme”

Grecja

—	„Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων”

Węgry

—	„Országos Betétbiztosítási Alap”

Islandia

—	„Tryggingarsjóður innstæðueigenda og fjárfesta”

Irlandia

—	„Irish Deposit Protection Scheme”

Włochy

—	„Fondo Interbancario di Tutela dei Depositi”

—	„Fondo di Garanzia dei Depositanti del Credito Cooperativo”

Łotwa

—	„Latvijas Noguldījumu garantiju fonds”

Liechtenstein

—	„Einlagensicherungs- und Anlegerentschädigungs-Stiftung SV”

Litwa

—	„Indėlių ir investicijų draudimas”

Luksemburg

—	„Fond de garantie des Dépôts Luxembourg”

Malta

—	„Depositor Compensation Scheme”

Niderlandy

—	„De Nederlandsche Bank, Depositogarantiestelsel”

Norwegia

—	„Bankenes sikringsfond”

Polska

—	„Bankowy Fundusz Gwarancyjny”

Portugalia

—	„Fundo de Garantia de Depósitos”

Rumunia

—	„Fondul de Garantare a Depozitelor Bancare”

Słowacja

—	„Fond ochrany vkladov”

Słowenia

—	„Banka Slovenije”

Hiszpania

—	„Fondo de Garantía de Depósitos de Entidades de Crédito”

Szwecja

—	„Riksgälden”

Jeżeli urzędowo uznany system gwarancji depozytów, którego członkiem jest podmiot, nie jest ujęty w powyższym wykazie, zgłasza się „inny”.

0040

Kwota depozytów gwarantowanych

Art. 2 ust. 1 pkt 5 oraz art. 6 ust. 2 dyrektywy 2014/49/UE

Kwota gwarantowanych depozytów zdefiniowanych w art. 2 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 6 dyrektywy 2014/49/UE, gwarantowanych w ramach systemu gwarancji depozytów w wierszu 00030, z wyłączeniem tymczasowych wysokich sald zdefiniowanych w art. 6 ust. 2 dyrektywy 2014/49/UE.

0050

Instytucjonalny system ochrony

Art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013

Nazwa instytucjonalnego systemu ochrony, o którym mowa w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, którego członkiem jest podmiot. Jeżeli podmiot nie jest członkiem instytucjonalnego systemu ochrony, nie należy nic zgłaszać. Jeżeli podmiot jest członkiem instytucjonalnego systemu ochrony, który jest również urzędowo uznanym systemem gwarancji depozytów zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2014/49/UE, nazwa instytucjonalnego systemu ochrony jest identyczna z nazwą systemu gwarancji depozytów w wierszu 030.

0060

Dodatkowa ochrona w ramach systemu umownego

Art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2014/49/UE

Kwota depozytów podmiotu zabezpieczonych w ramach systemu umownego.

II.7 Funkcje krytyczne i główne linie biznesowe

II.7.1 Uwagi ogólne

28.

Cztery szablony znajdujące się w niniejszej sekcji zawierają kluczowe dane i ocenę jakościową wpływu, substytucyjności i krytyczności zapewnianych przez grupę funkcji gospodarczych, uzupełnione przyporządkowaniem tych funkcji krytycznych do głównych linii biznesowych i podmiotów prawnych.

29.

W bardziej szczegółowym ujęciu szablony są dedykowane następującym tematom:

30.

szablon Z 07.01 – Ocena krytyczności funkcji gospodarczych (FUNC 1), w którym określa się, w oparciu o wskaźniki ilościowe i jakościowe, funkcje krytyczne i inne niż krytyczne pełnione przez grupę w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego, w którym grupa prowadzi działania;

31.

szablon Z 07.02 – Schemat przyporządkowania funkcji krytycznych do podmiotów prawnych (FUNC 2), w którym przyporządkowuje się zidentyfikowane funkcje krytyczne do podmiotów prawnych i ocenia się, czy każdy podmiot prawny uznawany jest za istotny w pełnieniu funkcji krytycznej;

32.

szablon Z 07.03 – Schemat przyporządkowania głównych linii biznesowych do podmiotów prawnych (FUNC 3), w którym podaje się pełną listę głównych linii biznesowych i przyporządkowuje się je do podmiotów prawnych;

33.

szablon Z 07.04 – Schemat przyporządkowania funkcji krytycznych do głównych linii biznesowych (FUNC 4), w którym przyporządkowuje się zidentyfikowane funkcje krytyczne do linii biznesowych.

34.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 35 dyrektywy 2014/59/UE „funkcje krytyczne” oznaczają działania, usługi lub operacje, których zaprzestanie mogłoby prowadzić w jednym lub większej liczbie państw członkowskich do zaburzeń w usługach kluczowych dla gospodarki realnej lub mogłoby zakłócić stabilność finansową ze względu na wielkość instytucji lub grupy lub ich udział w rynku, wzajemne powiązania zewnętrzne i wewnętrzne, złożoność lub działalność transgraniczną, zwłaszcza uwzględniając substytucyjność tych działań, usług lub operacji.

35.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/778 (18) funkcję uznaje się za krytyczną, jeżeli spełnia oba z następujących kryteriów:

a)	funkcja ta jest pełniona przez instytucję na rzecz osób trzecich niepowiązanych z instytucją ani grupą; oraz

nagłe zaburzenie pełnienia tej funkcji prawdopodobnie wywarłoby istotny negatywny wpływ na osoby trzecie, zapoczątkowałoby efekt domina lub podważyłoby ogólne zaufanie uczestników rynku z powodu znaczenia systemowego tej funkcji dla osób trzecich oraz znaczenia systemowego danej instytucji lub grupy w pełnieniu tej funkcji.

36.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 36 dyrektywy 2014/59/UE „główne linie biznesowe” oznaczają linie biznesowe wraz z powiązanymi usługami, które stanowią dla instytucji lub grupy, w której skład wchodzi instytucja, istotne źródła przychodów, zysku lub wartości koncesji.

37.

Do celów niniejszego szablonu funkcje gospodarcze odnoszą się do funkcji ujętych w tabeli poniżej.

38.

W odniesieniu do każdej kategorii funkcji gospodarczych można wybrać „inną” funkcję gospodarczą, jeżeli pozostałe określone funkcje jej nie obejmują.

39.

Kontrahentów, o których mowa w wierszach 0010–0070 i w wierszach 0080–0150, definiuje się identycznie, jak w przypadku sektorów kontrahentów określonych w FINREP, załącznik V, część 1, rozdział 6. „MŚP” oznacza MŚP zdefiniowane w FINREP, załącznik V część 1 pkt 5 ppkt (i).

Nr identyfikacyjny	Funkcja gospodarcza
Depozyty Przyjmowanie depozytu odnosi się do akceptacji depozytów od pośredników niefinansowych. Nie obejmuje ono pożyczania od innych pośredników finansowych, które jest ujęte oddzielnie w kategorii „finansowanie na rynku międzybankowym”. Depozyty obejmują: (i) rachunki bieżące/depozyty bieżące; (ii) lokaty o ustalonym terminie zapadalności; oraz (iii) depozyty zwrotne za wypowiedzeniem, a nie obejmują umów z udzielonym przyrzeczeniem odkupu. Odniesienia: Wytyczne Rady Stabilności Finansowej w sprawie funkcji krytycznych i usług dzielonych o krytycznym znaczeniu (ang. FSB Guidance on Identification of Critical Functions and Critical Shared Services) (2013), s. 14; część 2 pozycje 9.1, 9.2 i 9.3 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 1071/2013.
1.1	Gospodarstwa domowe
1.2	Przedsiębiorstwa niefinansowe (MŚP)
1.3	Przedsiębiorstwa niefinansowe (inne niż MŚP)
1.4	Sektor instytucji rządowych i samorządowych
1.5, 1.6, 1.7	Pozostałe sektory/pozostali kontrahenci (1), (2) i (3)
Udzielone kredyty i pożyczki Udzielone kredyty i pożyczki odnoszą się do zapewniania funduszy kontrahentom niefinansowym, takim jak klienci korporacyjni lub detaliczni. Udzielanie kredytów i pożyczek kontrahentom finansowym stanowi odrębną działalność i podlega ocenie w kategorii „finansowanie na rynku międzybankowym”. Kredyty i pożyczki obejmują instrumenty dłużne będące w posiadaniu instytucji, nie obejmują jednak instrumentów dłużnych będących papierami wartościowymi, niezależnie od ich klasyfikacji księgowej. Odniesienia: Wytyczne Rady Stabilności Finansowej w sprawie funkcji krytycznych i usług dzielonych o krytycznym znaczeniu (2013), s. 17; część 2 pozycja 2 załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 1071/2013.
2.1	Gospodarstwa domowe – udzielone kredyty i pożyczki na zakup nieruchomości mieszkalnej Udzielone kredyty i pożyczki na zakup nieruchomości mieszkalnej oznaczają kredyty i pożyczki udzielane gospodarstwom domowym na inwestycję w nieruchomości mieszkalne na własny użytek i na wynajem, w tym na budowę i remonty.
2.2	Gospodarstwa domowe – inne udzielone kredyty i pożyczki
2.3	Przedsiębiorstwa niefinansowe – MŚP
2.4	Przedsiębiorstwa niefinansowe – inne niż MŚP
2.5	Sektor instytucji rządowych i samorządowych
2.6, 2.7, 2.8	Pozostałe sektory/pozostali kontrahenci (1), (2) i (3)
Usługi w zakresie płatności, środków pieniężnych, rozrachunku, rozliczenia, powiernictwa Odniesienie: Wytyczne Rady Stabilności Finansowej w sprawie funkcji krytycznych i usług dzielonych o krytycznym znaczeniu (2013), s. 20. Funkcje gospodarcze ujęte pod tym tytułem obejmują świadczenie usług w zakresie płatności, środków pieniężnych, rozrachunku, rozliczenia, powiernictwa przez instytucje kredytowe w charakterze pośrednika między własnymi klientami lub w charakterze pośrednika między klientem a co najmniej jedną odpowiednią infrastrukturą rynku finansowego, lub zapewnianie (pośredniego) dostępu do infrastruktur rynku finansowego innym bankom. Zgodnie z wytycznymi Rady Stabilności Finansowej w sprawie funkcji krytycznych i usług dzielonych o krytycznym znaczeniu, funkcja płatności, rozliczania i rozrachunku jest ograniczona do usług świadczonych przez banki na rzecz ich klientów. Kategoria ta nie obejmuje usług świadczonych przez dostawców (wyłącznie) infrastruktury rynku finansowego. Do celów niniejszego szablonu infrastruktury rynku finansowego obejmują systemy płatności, systemy rozrachunku papierów wartościowych, centralne depozyty papierów wartościowych i kontrahentów centralnych (nie obejmują zaś repozytoriów transakcji). „Usługa płatnicza”, „transakcja płatnicza” i „system płatności” mają takie samo znaczenie jak określone w definicjach w art. 4 odpowiednio pkt 3, 5 i 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 (19).
3.1	Usługi płatnicze na rzecz MIF Wiersz ten obejmuje usługi płatnicze oferowane na rzecz monetarnych instytucji finansowych (MIF) z zastosowaniem zewnętrznych systemów płatności lub bez ich zastosowania. Obejmuje on również odpowiadające usługi bankowe (płatności związane z tymi usługami). MIF obejmuje wszystkie jednostki instytucjonalne wchodzące w skład podsektorów: (i) bank centralny; (ii) instytucje przyjmujące depozyty, z wyjątkiem banku centralnego; oraz (iii) fundusze rynku pieniężnego.
3.2	Usługi płatnicze na rzecz instytucji niebędących MIF Usługi płatnicze oferowane na rzecz klientów z zastosowaniem zewnętrznych systemów płatności lub bez ich zastosowania. Obejmują one wyłącznie osoby fizyczne lub prawne, które nie należą do sektora MIF. Dostawcy usług płatniczych również nie należą do sektora „instytucji niebędących MIF”.
3.3	Usługi w zakresie środków pieniężnych Świadczenie usług w zakresie środków pieniężnych na rzecz klientów (zarówno klientów indywidualnych, jak i przedsiębiorstw, tylko niebędących MIF). Usługi te odnoszą się do wypłat z bankomatów i w okienkach oddziałów i nie obejmują innych usług w zakresie środków pieniężnych (w tym usług transportu gotówki na rzecz masowych sprzedawców detalicznych). Obejmują wypłatę gotówki przy pomocy czeków i w okienkach oddziałów przy pomocy formularzy bankowych (tam gdzie można użyć karty jako środka identyfikacji).
3.4	Usługi w zakresie rozrachunku papierów wartościowych Usługi oferowane na rzecz klientów w celu potwierdzenia, rozliczenia i rozrachunku transakcji na papierach wartościowych, z zastosowaniem systemów rozrachunku papierów wartościowych lub bez ich zastosowania. „Rozrachunek” oznacza zrealizowanie transakcji na papierach wartościowych każdorazowo, gdy jest ona przeprowadzana w celu wykonania zobowiązań stron danej transakcji poprzez transfer środków pieniężnych lub papierów wartościowych.
3.5	Usługi rozliczeniowe świadczone przez kontrahenta centralnego Usługi rozliczania transakcji na papierach wartościowych i instrumentach pochodnych świadczone na rzecz klientów. Obejmują one również zapewnianie pośredniego dostępu do kontrahenta centralnego (CCP).
3.6	Usługi powiernictwa Usługi w zakresie przechowywania instrumentów finansowych i administrowania nimi na rzecz klientów oraz usługi pokrewne do powierniczych, takie jak zarządzanie środkami pieniężnymi i zabezpieczeniem.
3.7, 3.8, 3.9	Pozostałe usługi/działania/funkcje (1), (2) i (3)
Rynki kapitałowe Działania w zakresie rynków kapitałowych odnoszą się do emisji i obrotu papierami wartościowymi, powiązanych usług doradczych i powiązanych usług takich jak usługi brokerskie i działalność animatora rynku.
4.1	Instrumenty pochodne przeznaczone do obrotu (transakcje pozagiełdowe) Art. 2 ust. 5 i 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 Instrument pochodny lub kontrakt pochodny oznacza instrument finansowy wymieniony w sekcji C pkt 4–10 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE, wdrożonej przez art. 38 i 39 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1287/2006 (20). Instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oznaczają kontrakty pochodne, które nie są zawierane na rynku regulowanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 21 dyrektywy 2014/65/UE lub na rynku państwa trzeciego, który uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Kwota, którą należy zgłosić, obejmuje wyłącznie instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu na rynku pozagiełdowym.
4.2	Instrumenty pochodne przeznaczone do obrotu (transakcje inne niż pozagiełdowe) Wszystkie instrumenty pochodne przeznaczone do obrotu z wyłączeniem przeznaczonych do obrotu instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.
4.3	Rynki wtórne/obrót na rynkach wtórnych: Rynki wtórne są rynkami, na których inwestorzy kupują i sprzedają papiery wartościowe. Funkcja ta ma zastosowanie do całości portfela handlowego (tj. instrumentów kapitałowych, kredytów korporacyjnych, długu państwowego). Kwota, którą należy zgłosić, obejmuje wartość papierów wartościowych mierzoną jako łączną kwotę papierów wartościowych przeznaczonych do obrotu. Papiery wartościowe zgłasza się w wartości godziwej na dzień sprawozdawczy. Kwota ta nie obejmuje kredytów i pożyczek, instrumentów pochodnych i składników aktywów niepodlegających obrotowi (np. należności).
4.4	Rynki pierwotne/subemisja Rynki pierwotne oznaczają rynki, na których przedsiębiorstwa, rządy i inne grupy wystawiają do obrotu nowe papiery wartościowe w celu otrzymania finansowania za pośrednictwem dłużnych papierów wartościowych lub udziałowych papierów wartościowych (takich jak akcje zwykłe i preferowane, obligacje korporacyjne, papiery dłużne, weksle, obligacje państwowe). Działania na rynkach pierwotnych ułatwiają grupy ubezpieczeniowe zawierające porozumienie o podziale ryzyka.
4.5, 4.6, 4.7	Pozostałe usługi/działania/funkcje (1), (2) i (3)
Finansowanie na rynku międzybankowym Udzielanie i zaciąganie kredytów i pożyczek na rynku międzybankowym od kontrahentów finansowych i na ich rzecz (instytucje kredytowe i inne przedsiębiorstwa finansowe).
5.1	Zaciągnięte kredyty i pożyczki Kredyty i pożyczki zaciągnięte od kontrahentów finansowych na rynku międzybankowym (w tym poprzez umowy repo, międzybankowe zaciąganie kredytów i pożyczek, papiery komercyjne, certyfikaty depozytowe, fundusze rynku pieniężnego, linie kredytowe, papiery dłużne przedsiębiorstw zabezpieczone aktywami i depozyty powiernicze).
5.2	Instrumenty pochodne (aktywa) Wszystkie instrumenty pochodne, które kontrahenci finansowi mają w bilansie po stronie aktywów. W przeciwieństwie do „rynków kapitałowych” instrumenty pochodne w ramach finansowania na rynku międzybankowym obejmują wszystkie kontrakty na instrumenty pochodne zawierane z kontrahentami finansowymi (nieograniczające się do HFT).
5.3	Udzielone kredyty i pożyczki Kredyty i pożyczki udzielone kontrahentom finansowym na rynkach międzybankowych (w tym poprzez kredyty z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, papiery komercyjne, certyfikaty depozytowe, fundusze rynku pieniężnego, linie kredytowe, papiery dłużne przedsiębiorstw zabezpieczone aktywami i depozyty powiernicze).
5.4	Instrumenty pochodne (zobowiązania) Wszystkie instrumenty pochodne, które kontrahenci finansowi mają w bilansie po stronie zobowiązań.
5.5, 5.6, 5.7	Pozostałe rodzaje produktów (1), (2) i (3) Jakakolwiek funkcja gospodarczej funkcji „finansowanie na rynku międzybankowym”, której nie ujęto w pkt 5.1–5.4.

II.7.2 Z 07.01 – Ocena krytyczności funkcji gospodarczych (FUNC 1): Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

40.

Niniejszy szablon zgłasza się raz w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego (określonego jako „państwo”), w którym grupa prowadzi działalność.

41.

Obejmuje on wszystkie funkcje gospodarcze pełnione przez podmiot powiązany w tym państwie członkowskim, niezależnie od tego, czy funkcja ta jest funkcją krytyczną.

Wiersze

Instrukcje

0010–0380

Funkcje gospodarcze

Funkcje gospodarcze zdefiniowane powyżej

Kolumny

Instrukcje

0010

Opis funkcji gospodarczej

Jeżeli funkcja gospodarcza znajduje się w kategorii „inne” (funkcje 1.5–1.7, 2.6–2.8, 3.7–3.9, 4.5–4.7, 5.5–5.7), należy podać opis tej funkcji.

0020

Udział w rynku

Szacunki udziału w rynku instytucji lub grupy w odniesieniu do funkcji gospodarczej w odpowiednim państwie. Podane jako odsetek całkowitego rynku pod względem kwoty pieniężnej.

0030

Kwota pieniężna

Zawartość tej kolumny zależy od podanej funkcji gospodarczej:

1.	Depozyty Wartość bilansowa przyjętych depozytów (w tym odsetki naliczone). Odniesienia: FINREP, załączniki III i IV, szablon F 08.01 oraz załącznik V część 2 pkt 97.

Udzielone kredyty i pożyczki

Wartość bilansowa brutto niezagrożonych i zagrożonych kredytów i pożyczek i zaliczek (w tym odsetek naliczonych). Udzielanie pożyczek papierów wartościowych uznaje się za wskaźnik zastępczy dotyczący spodziewanego przyszłego udzielania kredytów i pożyczek.

Odniesienia: FINREP, załączniki III i IV, szablon F 04.04.01 oraz załącznik V część 1 pkt 34 lit. b).

Usługi w zakresie płatności, środków pieniężnych, rozrachunku, rozliczenia, powiernictwa

Zasadniczo należy zgłosić średnią wartość dziennych transakcji w ciągu roku. Jeżeli dane takie nie są dostępne, można zgłosić średnią wartość w ciągu krótszego okresu (np. kilku miesięcy).

Szczególnie w przypadku poszczególnych funkcji należy rozważyć następujące środki:

—	Usługi płatnicze (3.1 i 3.2): wartość przesłanych transakcji.

—	(Odniesienia: Art. 4 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/2366; ECB/2013/43 (21))

—	Usługi w zakresie środków pieniężnych (3.3): wartość transakcji bankomatowych zdefiniowanych w EBC/2013/43 w tabeli 7, jak również wypłaty gotówki w kasie zdefiniowane w EBC/2014/15 (22) w tabeli 4.

—

Usługi w zakresie rozrachunku papierów wartościowych (3.4): wartość przeniesień papierów wartościowych wykonywanych w imieniu klientów. Obejmuje to transakcje rozliczane w systemie rozrachunku papierów wartościowych lub rozliczane wewnętrznie przez instytucje sprawozdające, a także transakcje nieobejmujące płatności.

—

Usługi rozliczeniowe świadczone przez kontrahenta centralnego (3.5): pozycje (ekspozycja), które kontrahenci centralni, których członkiem jest instytucja, podejmują wraz z tą instytucją w imieniu klientów. Należy zgłosić średnią dzienną wartość pozycji otwartych związanych z aktywnością klienta na poziomie kontrahentów centralnych. Jeżeli dane takie nie są dostępne, można zgłosić średnią wartość w ciągu krótszego okresu (np. kilku miesięcy).

—

Usługi powiernictwa (3.6): wartość aktywów podlegających powiernictwu według wartości godziwej. Jeżeli wartość godziwa nie jest dostępna, można skorzystać z innych podstaw wyceny, w tym wartości nominalnej. Jeżeli instytucja świadczy usługi na rzecz podmiotów takich jak przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub fundusze emerytalne, przedmiotowe aktywa można wykazać według wartości, po której podmioty te ujmują aktywa w swoim bilansie. Zgłoszone kwoty obejmują, w stosownych przypadkach, odsetki naliczone.

(Odniesienie: FINREP, załączniki III i IV, szablon F 22.02, kolumna 010)

Rynki kapitałowe

Kwota referencyjna – zgłaszana wyłącznie w odniesieniu do instrumentów pochodnych (4.1–4.2): kwota nominalna brutto wszystkich zawartych transakcji, które nie były jeszcze rozliczone w dniu odniesienia.

Odniesienia: FINREP, załącznik V część 2 pkt 133 w odniesieniu do definicji; FINREP, załączniki III, IV i V w odniesieniu do danych.

—	Instrumenty pochodne łącznie (4.1–4.2): szablon F 10.00 kolumna 030 wiersz 290.

—	Instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym (4.1): szablon F 10.00 kolumna 030 wiersze 300 + 310 + 320.

—

Działania na rynku wtórnym (4.3): Wartość bilansowa aktywów – wartość bilansowa, którą należy zgłosić po stronie aktywów bilansu, w tym odsetki naliczone [FINREP: załącznik V część 1 pkt 27] w odniesieniu do instrumentów udziałowych i dłużnych papierów wartościowych [FINREP: załącznik V część 1 pkt 31], sklasyfikowane jako „przeznaczone do obrotu” [FINREP: załącznik V część 1 pkt 15 lit. a) oraz pkt 16 lit. a)].

—	Odniesienie: FINREP: załącznik III szablon F 04.01 kolumna 010 wiersze 010 + 060 + 120.

—	Rynki pierwotne (4.4): dochód z opłat – opłaty i prowizje otrzymane za zaangażowanie w tworzenie lub emisję papierów wartościowych, które nie zostały utworzone ani wyemitowane przez instytucję.

—	Odniesienie: FINREP: załączniki III i IV szablon F 22.01 kolumna 010 wiersze 030 + 180.

Finansowanie na rynku międzybankowym

Należy stosować wartość bilansową brutto zdefiniowaną do celów FINREP.

Odniesienia: FINREP: załącznik V część 1 pkt 34, FINREP: załączniki III i IV, szablony:

—	Zaciągnięte kredyty i pożyczki (5.1): szablon F 20.06 kolumna 010 wiersze 100 + 110, wszystkie państwa.

—	Instrumenty pochodne (aktywa) (5.2): szablon F 20.04 kolumna 010 wiersz 010, wszystkie państwa.

—	Udzielone kredyty i pożyczki (5.3): szablon F 20.04 kolumna 010 wiersze 170 + 180, wszystkie państwa.

—	Instrumenty pochodne (zobowiązania) (5.4): szablon F 20.06 kolumna 010 wiersz 010, wszystkie państwa.

0040

Wskaźnik numeryczny

Zawartość tej kolumny zależy od podanej funkcji gospodarczej.

1.	Depozyty Łączna liczba klientów, którzy zdeponowali wartości zgłoszone w kwocie pieniężnej. Jeżeli klient korzysta z większej liczby produktów depozytowych/rachunków depozytowych, należy tego klienta policzyć tylko raz.

2.	Udzielone kredyty i pożyczki Łączna liczba klientów. Jeżeli klient korzysta z wielu produktów kredytowych/kont kredytowych, należy tego klienta policzyć tylko raz.

Usługi w zakresie płatności, środków pieniężnych, rozrachunku, rozliczenia, powiernictwa

Co do zasady zgłasza się średnie wartości dziennych transakcji w ciągu roku. Jeżeli dane takie nie są dostępne, można zgłosić średnią wartość w ciągu krótszego okresu (np. kilku miesięcy).

Szczególnie w przypadku poszczególnych funkcji należy rozważyć następujące środki:

—	Usługi płatnicze (3.1–3.2): liczba wykonanych transakcji.

—	Odniesienia: Art. 4 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/2366; EBC/2013/43.

—	Usługi w zakresie środków pieniężnych (3.3): liczba transakcji bankomatowych zdefiniowanych w EBC/2013/43 w tabeli 7, jak również wypłaty gotówki w kasie zdefiniowane w EBC/2014/15 w tabeli 4.

—

Usługi w zakresie rozrachunku papierów wartościowych (3.4): liczba transakcji przeniesienia papierów wartościowych wykonywanych w imieniu klientów. Obejmuje to transakcje rozliczane w systemie rozrachunku papierów wartościowych lub rozliczane wewnętrznie przez instytucję lub grupę sprawozdającą, a także transakcje nieobejmujące płatności.

4.	Rynki kapitałowe Liczba kontrahentów lub transakcji. W odniesieniu do instrumentów pochodnych (4.1–4.2) i instrumentów rynku wtórnego (4.3) – łączna liczba kontrahentów. W odniesieniu do rynków pierwotnych (4.4) – łączna liczba transakcji subemisji.

5.	Finansowanie na rynku międzybankowym Łączna liczba kontrahentów. Jeżeli kontrahent posiada większą liczbę rachunków lub transakcji, należy tego kontrahenta policzyć tylko raz.

0050

Wpływ na rynek

Szacowany wpływ nagłego zaprzestania pełnienia funkcji na osoby trzecie, rynki finansowe i gospodarkę realną, z uwzględnieniem rozmiaru, udziału w rynku w danym państwie, zewnętrznych i wewnętrznych powiązań, złożoności oraz transgranicznej działalności instytucji.

Ocenę tę wyraża się jakościowo jako „wysoki (W)”, „dość wysoki (DW)”, „dość niski (DN)” lub „niski (N)”:

„W” wybiera się wtedy, gdy zaprzestanie pełnienia funkcji ma duży wpływ na rynek krajowy; „DW” – gdy wpływ ten jest znaczny; „DN” – gdy wpływ ten jest istotny, ale ograniczony; a „N” – gdy wpływ ten jest niewielki.

0060

Substytucyjność

Art. 6 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/778.

Funkcję uznaje się za podlegającą substytucji, jeżeli można ją zastąpić w akceptowalny sposób w rozsądnych ramach czasowych, unikając przy tym problemów systemowych dla gospodarki realnej i rynków finansowych. Należy wziąć pod uwagę, co następuje:

a)	strukturę rynku tej funkcji i dostępność dostawców funkcji zastępczych;

b)	zdolność innych dostawców pod względem wydajności, wymogi pełnienia funkcji i ewentualne bariery uniemożliwiające wejście na rynek lub ekspansję;

c)	środek zachęty dla innych dostawców do podjęcia tych działań;

d)	czas wymagany do zmiany dostawcy przez użytkowników usługi na nowego dostawcę usług i koszty związane z tą zmianą, czas wymagany do przejęcia funkcji przez innych konkurentów oraz kwestia, czy czas ten jest wystarczający, aby zapobiec znacznemu zaburzeniu w zależności od rodzaju usługi.

Ocenę tę wyraża się jakościowo jako „wysoka (W)”, „dość wysoka (DW)”, „dość niska (DN)” lub „niska (N)”:

„W” wybiera się wtedy, gdy inny bank może z łatwością pełnić daną funkcję na porównywalnych warunkach i w rozsądnych ramach czasowych;

„N” – gdy funkcji nie da się łatwo lub szybko zastąpić;

„DW” i „DN” zaznacza się w pośrednich przypadkach, uwzględniając różne wymiary (np. udział w rynku, koncentrację rynku, czas zastąpienia, jak również bariery prawne i wymogi operacyjne w odniesieniu do wejścia na rynek lub ekspansji).

0070

Funkcja krytyczna

W kolumnie tej zgłasza się, czy – uwzględniając dane ilościowe i współczynniki krytyczności ujęte w niniejszym szablonie – uznano, że funkcja gospodarcza za ma krytyczne znaczenie na rynku danego państwa.

Należy zgłosić „Tak” lub „Nie”.

II.7.3 Z 07.02 – Schemat przyporządkowania funkcji krytycznych do podmiotów prawnych (FUNC 2) Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

42.

Niniejszy szablon zgłasza się w odniesieniu do całej grupy. W szablonie tym zgłasza się wyłącznie funkcje krytyczne, które zostały jako takie określone w {Z 07.01;070} (na państwo członkowskie).

43.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0010, 0020 i 0040 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

Kolumny	Instrukcje
0010	Państwo Państwo, w odniesieniu do którego funkcja ma krytyczne znaczenie, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 07.01 (FUNC 1).
0020	Nr identyfikacyjny Nr identyfikacyjny funkcji krytycznych zdefiniowanych w rozdziale II.7.1 powyżej, i o których mowa w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).
0030	Nazwa podmiotu Nazwa podmiotu pełniącego funkcję krytyczną, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 01.00 (ORG). Jeżeli kilka podmiotów pełni tę samą funkcję krytyczną w tym samym państwie, należy zgłosić każdy z tych podmiotów w odrębnym wierszu.
0040	Kod Kod podmiotu pełniącego funkcję krytyczną, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).
0050	Kwota pieniężna Wkład, w kwocie pieniężnej, podmiotu prawnego w kwotę pieniężną określoną w kolumnie 0030 w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).

II.7.4 Z 07.03 – Schemat przyporządkowania głównych linii biznesowych do podmiotów prawnych (FUNC 3): Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

44.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0020 i 0040 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

45.

W szablonie tym zgłasza się wyłącznie odpowiednie podmioty prawne.

Kolumny	Instrukcje
0010	Główna linia biznesowa Główne linie biznesowe zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 36 dyrektywy 2014/59/UE oraz art. 7 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/778.
0020	Nr identyfikacyjny linii biznesowej Niepowtarzalny nr identyfikacyjny linii biznesowej podany przez instytucję.
0030	Opis Opis głównej linii biznesowej.
0040	Nazwa podmiotu Nazwa podmiotu zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 (ORG), posiadającego główną linię biznesową lub stanowiącego jej część. Jeżeli kilka podmiotów posiada tę samą główną linię biznesową lub stanowi część tej samej głównej linii biznesowej, należy zgłosić każdy z tych podmiotów w odrębnym wierszu.
0050	Kod Kod podmiotu posiadającego główną linię biznesową lub stanowiącego jej część, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 (ORG).

II.7.5 Z 07.04 – Schemat przyporządkowania funkcji krytycznych do głównych linii biznesowych (FUNC 4): Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

46.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0010, 0020 i 0040 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

47.

W szablonie tym zgłasza się wyłącznie funkcje krytyczne określone w {Z 07.01;0070}.

Kolumny	Instrukcje
0010	Państwo Państwo, w odniesieniu do którego funkcja ma krytyczne znaczenie, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 07.01 (FUNC 1).
0020	Nr identyfikacyjny funkcji Nr identyfikacyjny funkcji krytycznych zdefiniowanych w rozdziale II.7.1 powyżej, i o których mowa w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).
0030	Główna linia biznesowa Główne linie biznesowe zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 36 dyrektywy 2014/59/UE oraz art. 7 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/778 z dnia 2 lutego 2016 r., zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 07.03 (FUNC 3).
0040	Nr identyfikacyjny linii biznesowej Niepowtarzalny numer identyfikacyjny linii biznesowej podany przez instytucję; ten sam numer identyfikacyjny, co numer zgłoszony w szablonie Z 07.03 (FUNC 3).

II.8 Z 08.00 – Usługi o krytycznym znaczeniu (SERV)

II.8.1 Instrukcje ogólne

48.

Informacje, które należy zawrzeć w niniejszym szablonie, zgłasza się jednorazowo w odniesieniu do całej grupy, stanowią one wykaz usług o krytycznym znaczeniu, które świadczone są na rzecz jakiegokolwiek podmiotu w grupie, i łączą te usługi z pełnionymi przez grupę funkcjami krytycznymi.

49.

Usługi o krytycznym znaczeniu oznaczają podstawowe operacje, działania i usługi wykonywane dla jednej jednostki gospodarczej lub jednego podmiotu prawnego (usługi dedykowane) lub dla ich większej liczby (usługi dzielone) w ramach grupy, które są potrzebne do zagwarantowania jednej funkcji krytycznej lub większej ich liczby. Usługi o krytycznym znaczeniu mogą wykonywać podmioty w ramach grupy (usługa wewnętrzna) lub ich wykonanie może zostać zlecone zewnętrznemu dostawcy (usługa zewnętrzna). Usługę uznaje się za mającą krytyczne znaczenie, jeżeli jej zaburzenie może stanowić poważną przeszkodę dla wykonywania funkcji krytycznych lub może całkowicie uniemożliwić ich wykonanie, jako że są one nieodłącznie powiązane z funkcjami krytycznymi, które instytucja wykonuje na rzecz osób trzecich.

50.

W niniejszym szablonie nie zgłasza się usług świadczonych w pełni wewnętrznie na rzecz podmiotu prawnego.

51.

W niniejszym szablonie nie zgłasza się usług, które nie mają istotnego wpływu na funkcje krytyczne.

52.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0005, 0010, 0030, 0050, 0070 i 0080 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

II.8.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Kolumny

Instrukcje

0005

Identyfikator

0010

Rodzaj usługi

Należy wybrać rodzaj usługi spośród rodzajów przedstawionych poniżej.

W miarę możliwości należy zgłosić podkategorię (identyfikacja dwucyfrowa). Jeżeli nie istnieje żadna podkategoria lub żadna z podkategorii nie opisuje odpowiednio usługi świadczonej przez instytucję, zgłasza się główną kategorię (identyfikacja jednocyfrowa).

Wsparcie zasobów ludzkich:

1.1.	administracja w zakresie personelu, w tym administracja w zakresie umów i wynagrodzeń,

1.2.	komunikacja wewnętrzna.

Technologia informacyjna:

2.1.	IT i sprzęt komunikacyjny,

2.2.	przechowywanie i przetwarzanie danych,

2.3.	inna infrastruktura IT, stacje robocze, telekomunikacja, serwery, centra danych i powiązane usługi,

2.4.	administrowanie licencjami na oprogramowanie i oprogramowaniem aplikacyjnym,

2.5.	dostęp do zewnętrznych dostawców, w szczególności w zakresie danych i infrastruktury,

2.6.	obsługa techniczna aplikacji, w tym obsługa techniczna oprogramowania aplikacyjnego i powiązane przepływy danych,

2.7.	generowanie sprawozdań, wewnętrzne przepływy informacji i bazy danych,

2.8.	wsparcie dla użytkowników,

2.9.	sytuacje awaryjne i przywracanie gotowości do pracy po wystąpieniu sytuacji nadzwyczajnej.

3.	Rozliczanie transakcji, w tym prawne kwestie związane z transakcjami, w szczególności przeciwdziałanie praniu pieniędzy.

Świadczenie usług w zakresie nieruchomości i infrastruktury lub zarządzanie nimi oraz powiązane instrumenty:

4.1.	powierzchnie biurowe i służące przechowywaniu,

4.2.	zarządzanie infrastrukturą wewnętrzną,

4.3.	kontrola bezpieczeństwa i dostępu,

4.4.	zarządzanie portfelem nieruchomości,

4.5.	inne (należy określić).

Usługi prawne i funkcje zgodności z przepisami:

5.1.	wsparcie prawnicze przedsiębiorstwa,

5.2.	usługi prawnicze w zakresie prowadzenia biznesu i transakcji,

5.3.	wsparcie w zapewnianiu zgodności.

Usługi związane z zasobami finansowymi:

6.1.	koordynacja, administracja i zarządzanie działaniami w zakresie zasobów finansowych,

6.2.	koordynacja, administracja i zarządzanie refinansowaniem podmiotu, w tym zarządzanie zabezpieczeniem,

6.3.	funkcja sprawozdawcza, szczególnie w stosunku do regulacyjnego wskaźnika płynności,

6.4.	koordynacja i administracja średnio- i długoterminowych programów finansowania i zarządzanie nimi oraz refinansowanie podmiotów powiązanych,

6.5.	koordynacja, administracja i zarządzanie refinansowaniem, w szczególności w zakresie emisji krótkoterminowych.

Zarządzanie obrotem/aktywami:

7.1.	przetwarzanie operacji: wychwytywanie transakcji, opracowywanie, realizacja, obsługa produktów przeznaczonych do obrotu,

7.2.	potwierdzenie, rozrachunek, płatność,

7.3.	zarządzanie w zakresie pozycji i kontrahentów w związku ze zgłaszaniem danych i stosunkami między kontrahentami,

7.4.	zarządzanie pozycjami (ryzyko i uzgadnianie kont).

Zarządzanie ryzykiem i jego wycena:

8.1.	centralne zarządzanie ryzykiem lub w ramach linii biznesowej lub związane z rodzajem ryzyka,

8.2.	generowanie raportów dotyczących ryzyka.

Rachunkowość:

9.1.	sprawozdawczość statutowa i regulacyjna,

9.2.	wycena, w szczególności pozycji rynkowych,

9.3.	sprawozdawczość zarządcza.

10.	Obsługa środków pieniężnych.

0020–0030

Usługobiorca

Podmiot w grupie, który otrzymuje usługę o krytycznym znaczeniu zgłoszoną w kolumnie 0010 świadczoną na jego rzecz przez inny podmiot powiązany lub przez zewnętrznego usługodawcę zgłoszonego w kolumnach 0040–0050.

0020

Nazwa podmiotu

Musi różnić się od nazwy podanej w kolumnie 0040.

0030

Kod

Niepowtarzalny identyfikator podmiotu prawnego z kolumny 0020, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 (ORG).

Musi różnić się od identyfikatora zgłoszonego w kolumnie 0050.

0040–0050

Usługodawca

Podmiot prawny (wewnętrzny lub zewnętrzny) świadczący usługę o krytycznym znaczeniu zgłoszoną w kolumnie 0010 na rzecz podmiotu powiązanego.

0040

Nazwa podmiotu

Musi różnić się od nazwy podanej w kolumnie 0020.

0050

Kod

Niepowtarzalny identyfikator podmiotu prawnego z kolumny 0040. Musi różnić się od identyfikatora wymienionego w kolumnie 0030.

Jeżeli usługodawca jest podmiotem powiązanym, kod jest taki sam jak kod zgłoszony w szablonie Z 01.00 (ORG).

Jeżeli usługodawca nie jest podmiotem powiązanym, kod tego podmiotu jest:

—	w przypadku instytucji – 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI;

—	w przypadku innych podmiotów kodem jest 20-cyfrowy alfanumeryczny kod LEI lub – jeżeli kod taki jest niedostępny – kod zgodny z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub – jeżeli kod taki nie jest dostępny – kod krajowy.

Kod jest niepowtarzalny i stosuje się go jednolicie we wszystkich szablonach.

0060

Część grupy

„Tak” – jeżeli usługę świadczy podmiot należący do grupy („wewnętrzny”).

„Nie” – jeżeli usługę świadczy podmiot spoza grupy („zewnętrzny”).

0070–0080

Funkcja krytyczna

Funkcja krytyczna, której wykonywanie napotkałoby poważne przeszkody lub było zupełnie niemożliwe w przypadku zaburzenia usługi o krytycznym znaczeniu. Jest to jedna z funkcji ocenionych jako mające krytyczne znaczenie w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).

0070

Państwo

Państwo członkowskie, w odniesieniu do którego funkcja ma krytyczne znaczenie, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 07.01 (FUNC 1).

0080

Nr identyfikacyjny

Nr identyfikacyjny funkcji krytycznych zdefiniowanych w rozdziale II.7.1 powyżej, i o których mowa w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).

0090

Szacowany czas na substytucyjność

Szacowany czas konieczny na zastąpienie usługodawcy innym usługodawcą, pełniącym usługi w podobnym zakresie, jeżeli chodzi o przedmiot, jakość i koszt otrzymywanej usługi.

Należy zgłosić jedną z następujących wartości:

—	„1 dzień – 1 tydzień”, w przypadku gdy czas na zastąpienie nie przekracza jednego tygodnia;

—	„1 tydzień – 1 miesiąc”, w przypadku gdy czas na zastąpienie przekracza jeden tydzień, ale nie przekracza jednego miesiąca;

—	„1 miesiąc – 6 miesięcy”, w przypadku gdy czas na zastąpienie przekracza jeden miesiąc, ale nie przekracza sześciu miesięcy;

—	„6 miesięcy – 12 miesięcy”, w przypadku gdy czas na zastąpienie przekracza sześć miesięcy, ale nie przekracza dwunastu miesięcy;

—	„więcej niż 1 rok”, w przypadku gdy czas na zastąpienie przekracza jeden rok.

0100

Szacowany czas na dostęp do umów

Szacowany czas konieczny na wyszukanie następujących informacji dotyczących umowy regulującej usługę po otrzymaniu wniosku ze strony organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji:

—	okres obowiązywania umowy;

—	strony umowy (strona autorska i dostawca, osoby odpowiedzialne za kontakty) i ich właściwość;

—	charakter usługi (tj. krótki opis charakteru transakcji między stronami, w tym cen);

—	czy tę samą usługę może zaoferować inny wewnętrzny/zewnętrzny usługodawca (zidentyfikowanie potencjalnych kandydatów);

—	sąd właściwy dla umowy;

—	wydział odpowiedzialny za prowadzenie głównych operacji objętych umową;

—	główne sankcje zawarte w umowie na wypadek zawieszenia płatności lub opóźnienia w płatnościach;

—	przyczyny pozwalające na przedterminowe rozwiązanie umowy i dozwolone terminy rozwiązania;

—	wsparcie operacyjne po rozwiązaniu umowy;

—	dla których funkcji krytycznych i głównych linii biznesowych ma ona znaczenie.

Należy zgłosić jedną z następujących wartości:

—

1 dzień

—	1 dzień – 1 tydzień

—	powyżej 1 tygodnia

—	brak umowy regulującej usługę

0110

Prawo właściwe

Kod ISO państwa, którego prawo reguluje umowę.

0120

Umowa, na którą nie ma wpływu restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja

Odzwierciedla ocenę tego, czy można kontynuować i przenieść umowę w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

W ocenie należy uwzględnić między innymi następujące czynniki:

—	każdą klauzulę, która uprawniałaby kontrahenta do rozwiązania umowy wyłącznie na skutek restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, środków wczesnej interwencji lub obustronnych scenariuszy niewykonania zobowiązania pomimo dalszego wykonywania znaczących obowiązków;

—	każdą klauzulę, która uprawniałaby kontrahenta do zmiany warunków usługi lub kalkulacji ceny wyłącznie na skutek restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wczesnej interwencji lub obustronnych scenariuszy niewykonania zobowiązania pomimo dalszego wykonywania znaczących obowiązków;

—	ujęcie w umowie praw do jej zawieszenia przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

Należy zgłosić jedną z następujących wartości:

—	„Tak” – jeżeli umowę oceniono jako odporną na restrukturyzację i uporządkowaną likwidację;

—	„Nie” – jeżeli nie oceniono umowy jako odpornej na restrukturyzację i uporządkowaną likwidację;

—	„Brak oceny” – jeżeli nie przeprowadzono oceny.

II.9 Z 09.00 – Usługi z zakresu infrastruktury rynku finansowego – podmioty świadczące i użytkownicy – przyporządkowanie do funkcji krytycznych

II.9.1 Uwagi ogólne

53.

W niniejszym szablonie określa się rozliczanie, płatności, rozrachunek papierów wartościowych i działalność powierniczą, funkcje lub usługi, których zaprzestanie pełnienia może stanowić poważną przeszkodę w pełnieniu jednej funkcji krytycznej lub większej ich liczby, lub może całkowicie uniemożliwić ich pełnienie.

54.

Niniejszy szablon zgłasza się jednorazowo w odniesieniu do całej instytucji lub grupy.

55.

Należy określić wyłącznie infrastruktury rynku finansowego, których zakłócenie stanowiłoby poważną przeszkodę w pełnieniu jakiejkolwiek funkcji krytycznej lub uniemożliwiłoby pełnienie takiej funkcji.

56.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0020, 0030, 0040, 0070 i 0100 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

II.9.2 Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

Kolumny

Instrukcje

0010–0020

Użytkownik

Podmiot powiązany korzystający z usług w zakresie płatności, powiernictwa, rozrachunku, rozliczania lub repozytorium transakcji, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).

0010

Nazwa podmiotu

Nazwa podmiotu korzystającego z usług w zakresie płatności, powiernictwa, rozrachunku, rozliczania lub repozytorium transakcji, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).

Należy zgłaszać wyłącznie podmioty, które określono w szablonie Z 07.02 jako pełniące funkcje krytyczne.

0020

Kod

Kod podmiotu korzystającego z usług w zakresie płatności, powiernictwa, rozrachunku, rozliczania lub repozytorium transakcji, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).

0030–0040

Funkcja krytyczna

Funkcja krytyczna pełniona przez podmiot, w której pełnieniu przeszkodziłoby zakłócenie dostępu do usług w zakresie płatności, powiernictwa, rozrachunku, rozliczania lub repozytorium transakcji, lub uniemożliwiłoby ono jej pełnienie.

0030

Państwo

Państwo, w odniesieniu do którego funkcja ma krytyczne znaczenie, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 07.01 (FUNC 1).

0040

Nr identyfikacyjny

Nr identyfikacyjny funkcji krytycznych zdefiniowanych w rozdziale II.7.1 powyżej, i o których mowa w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).

0050-0070

Infrastruktura rynku finansowego

Odniesienie: Komitet ds. Systemów Płatności i Rozrachunku, Zasady dotyczące infrastruktury rynku finansowego (ang. Principles for financial market infrastructures)

Wielostronny system wśród uczestniczących instytucji finansowych, w tym operator systemu, wykorzystywany do celów dokumentacji, rozliczania lub rozrachunku płatności, papierów wartościowych, instrumentów pochodnych lub innych transakcji finansowych.

0050

Rodzaj systemu

Należy zgłosić jedną z następujących wartości:

„SP”	system płatności;
„(M)CDPW”	(międzynarodowe) centralne depozyty papierów wartościowych, w tym (M)CDPW świadczące usługi rozrachunku (wewnętrznie lub na zasadzie outsourcingu);
„SRPW”	system rozrachunku papierów wartościowych nieobejmujący powiernictwa;
„CCP-papiery wartościowe”	kontrahent centralny na potrzeby rozliczania papierów wartościowych;
„CCP-instrumenty pochodne”	kontrahent centralny na potrzeby rozliczania instrumentów pochodnych;
„RT”	repozytorium transakcji;
„inny”	jeżeli rodzaj systemu infrastruktury rynku finansowego nie odpowiada żadnemu z przedstawionych powyżej zdefiniowanych rodzajów;
„nie dotyczy”	jeżeli usługi w zakresie płatności, rozliczania, rozrachunku lub powiernictwa, mające krytyczne znaczenie, świadczy podmiot, który nie stanowi wspomnianej powyżej infrastruktury rynku finansowego, np. banki depozytariusze.

0060

Nazwa

Nazwa handlowa infrastruktury rynku finansowego.

Jeżeli w kolumnie 0050 zgłoszono „Nie dotyczy”, należy pozostawić niniejszą kolumnę pustą.

0070

Kod infrastruktury rynku finansowego

Kod infrastruktury rynku finansowego. W miarę dostępności kod jest 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI. Jeżeli kod LEI jest niedostępny, jest on kodem zgodnym z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub, jeżeli kod taki nie jest dostępny, kodem krajowym.

Jeżeli w kolumnie 0050 zgłoszono „Nie dotyczy”, należy pozostawić niniejszą kolumnę pustą.

0080

Tryb udziału

Należy zgłosić jedną z następujących wartości:

„bezpośredni”	w przypadku bezpośredniego członkostwa lub bezpośredniego udziału;
„pośredni”	w przypadku pośredniego członkostwa lub pośredniego udziału;
„nie dotyczy”	jeżeli w kolumnie 0050 zgłoszono „nie dotyczy”.

0090

Nazwa

Nazwa handlowa pośrednika, jeżeli w kolumnie 0080 zgłoszono „pośredni” lub „nie dotyczy”.

Jeżeli w kolumnie 0080 zgłoszono „bezpośredni”, należy zgłosić „nie dotyczy”.

Pośrednik może być częścią grupy, do której należy podmiot zgłaszający, albo inną instytucją kredytową niepowiązaną z tą grupą.

Pośrednik może być firmą świadczącą usługi w zakresie rozliczania, płatności, rozrachunku papierów wartościowych lub powiernictwa na rzecz innych firm (szczególnie jeżeli w kolumnie 0050 zgłoszono „nie dotyczy”); może on być bezpośrednim członkiem jednej infrastruktury rynku finansowego lub większej ich liczby i zapewniać pośredni dostęp do usług oferowanych przez taką infrastrukturę rynku finansowego (szczególnie, jeżeli w kolumnie 0080 zgłoszono „pośredni”).

0100

Kod

Kod pośrednika. W miarę dostępności kod jest 20-cyfrowym alfanumerycznym kodem LEI. Jeżeli kod LEI jest niedostępny, jest on kodem zgodnym z jednolitą kodyfikacją mającą zastosowanie w Unii lub, jeżeli kod taki nie jest dostępny, kodem krajowym.

Jeżeli w kolumnie 0090 zgłoszono „bezpośredni”, należy zgłosić „nie dotyczy”.

0110

Opis usługi

Opis usługi, jeżeli rodzaj systemu zgłoszony w kolumnie 050 to „inny” lub „nie dotyczy”.

0120

Prawo właściwe

Kod identyfikacyjny kraju ISO 3166-1 alpha-2 w odniesieniu do kraju, którego prawo reguluje dostęp do infrastruktury rynku finansowego.

W przypadku bezpośredniego członkostwa lub bezpośredniego udziału prawem, które należy zgłosić, jest prawo właściwe umowy między infrastrukturą rynku finansowego a użytkownikiem. W przypadku pośredniego członkostwa lub pośredniego udziału prawem, które należy zgłosić, jest prawo właściwe umowy między instytucją przedstawicielską a użytkownikiem.

II.10 Krytyczne systemy informacyjne

II.10.1 Uwagi ogólne

57.

Niniejsza sekcja obejmuje następujące szablony:

a)	Z 10.01 – Krytyczne systemy informacyjne (informacje ogólne) (CIS 1), w którym znajduje się wykaz wszystkich krytycznych systemów informacyjnych w grupie;

b)	Z 10.02 – Schematy przyporządkowania do krytycznych systemów informacyjnych (CIS 2), w którym przyporządkowuje się krytyczne systemy informacyjne do podmiotów użytkowników w grupie i do funkcji krytycznych.

58.

Krytyczne systemy informacyjne („CIS”) rozumie się jako aplikacje lub oprogramowanie IT, które wspiera usługę o krytycznym znaczeniu, której zakłócenie stanowiłoby poważną przeszkodę w pełnieniu jakiejkolwiek funkcji krytycznej lub uniemożliwiłoby pełnienie takiej funkcji.

59.

Szablony te zgłasza się w odniesieniu do całej grupy.

II.10.2 Z 10.01 – Krytyczne systemy informacyjne (informacje ogólne) (CIS 1): Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

60.

Wartość zgłoszona w kolumnie 0010 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

Kolumny

Instrukcje

0010–0040

Krytyczny system informacyjny

0010

Kod identyfikacyjny systemu

Kod identyfikacyjny systemu jest skrótem określonym przez instytucję, który jednoznacznie identyfikuje krytyczny system informacyjny.

Stanowi on identyfikator wiersza i jest niepowtarzalny dla każdego wiersza w szablonie.

0020

Nazwa systemu

Handlowa lub wewnętrzna nazwa systemu.

0030

Rodzaj systemu

Należy zgłosić jedną z następujących wartości:

—	„Specjalnie opracowane oprogramowanie służące wsparciu przedsiębiorstwa” Aplikacje opracowane według szczegółowych specyfikacji przedsiębiorstwa. Mogły one zostać opracowane wewnętrznie lub z wykorzystaniem zewnętrznych wykonawców, zawsze jednak w celu wspierania przedsiębiorstwa.

—

„Oprogramowanie zakupione w stanie zastanym”

Aplikacje zakupione na rynku, zazwyczaj sprzedawane lub licencjonowane przez sprzedawcę, których nie zmieniano pod względem specjalnej personalizacji pod kątem działalności organizacji. Do kategorii tej zaliczają się również aplikacje, które poddano zwykłym mechanizmom konfiguracji.

—

„Oprogramowanie zakupione po dostosowaniu”

Aplikacje zakupione na rynku, lecz w przypadku których sprzedawca (lub jego przedstawiciel) stworzył specjalną wersję dostosowaną do kontekstu danej instalacji. Ta szczególna wersja charakteryzuje się zmianami w zachowaniu aplikacji, nowymi cechami lub włączeniem niestandardowych wtyczek opracowanych zgodnie z działalnością organizacji.

—

„Aplikacja/Portal zewnętrzny”

Portale zewnętrzne lub aplikacje dostarczone przez osoby trzecie, zazwyczaj partnerów, zapewniające dostęp do oferowanych przez nich usług. Zazwyczaj pozostają one poza zakresem zarządzania systemami informacyjnymi organizacji i są instalowane, objęte obsługą techniczną i zarządzane przez samego partnera. Aplikacje takie często przyjmują formę portali (dostępnych za pośrednictwem internetu lub prywatnych sieci) i, chociaż pozostają poza zakresem usług zarządzania systemami informacyjnymi organizacji, są istotne (lub mają krytyczne znaczenie) w przypadku niektórych funkcji biznesowych.

0040

Opis

Opis głównego celu systemu informacyjnego w kontekście biznesowym.

0050–0060

Podmiot powiązany odpowiedzialny za system

0050

Nazwa podmiotu

Nazwa podmiotu prawnego odpowiedzialnego w grupie za system.

Jest to podmiot odpowiedzialny za całość zamówienia, opracowania, integracji, zmiany, obsługi, obsługi technicznej i wycofania systemu informacyjnego i ma on główny udział w opracowywaniu specyfikacji projektowania systemu w celu zapewnienia, by bezpieczeństwo i potrzeby operacyjne użytkownika były udokumentowane, zbadane i wdrożone.

0060

Kod

Kod podmiotu prawnego odpowiedzialnego w grupie za system, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 – Struktura organizacyjna (ORG).

II.10.3 Z 10.02 – Schematy przyporządkowania do systemów informacyjnych (CIS 2): Instrukcje dotyczące poszczególnych pozycji

61.

Połączenie wartości zgłoszonych w kolumnach 0010, 0030, 0040, 0050 i 0060 niniejszego szablonu tworzy klucz główny, który musi być niepowtarzalny w przypadku każdego wiersza szablonu.

Kolumny	Instrukcje
0010	Kod identyfikacyjny systemu Kod identyfikacyjny systemu informacyjnego zgodnie ze zgłoszeniem w kolumnie 010 w szablonie Z 10.01 (CIS 1).
0020–0030	Podmiot powiązany będący użytkownikiem systemu Podmiot, który korzysta z systemu w ramach grupy („użytkownik”). W przypadku kilku użytkowników zgłasza się odrębny wiersz dla każdego użytkownika tego samego systemu informacyjnego.
0020	Nazwa podmiotu Nazwa podmiotu będącego użytkownikiem zgłoszona w szablonie Z 01.00 (ORG).
0030	Kod Kod podmiotu będącego użytkownikiem, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 01.00 (ORG).
0040	Usługa o krytycznym znaczeniu Identyfikator usługi o krytycznym znaczeniu, którą wspiera system, zgodnie ze zgłoszeniem w szablonie Z 08.00 (kolumna 0005). Usługa o krytycznym znaczeniu może sama w sobie być usługą IT lub innym rodzajem usługi, którą wspiera system informacyjny (np. przetwarzanie transakcji).
0050-0060	Funkcja krytyczna Funkcja krytyczna, która byłaby poważnie zagrożona lub jej pełnienie byłoby całkowicie uniemożliwione w przypadku zakłócenia usług wspieranych przez system informacyjny. Może być kilka funkcji krytycznych, w którym to przypadku należy zgłosić kilka wierszy w odniesieniu do tego samego systemu informacyjnego.
0050	Państwo Państwo, w odniesieniu do którego funkcja ma krytyczne znaczenie, zgodnie ze zgłoszeniem w Z 07.01 (FUNC 1).
0060	Nr identyfikacyjny Nr identyfikacyjny funkcji krytycznych zdefiniowanych w rozdziale II.7.1 powyżej, i o których mowa w szablonie Z 07.01 (FUNC 1).

”

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2021/451 z dnia 17 grudnia 2020 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne do celów stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do sprawozdań nadzorczych instytucji oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 680/2014 (Dz.U. L 97 z 19.3.2021, s. 1).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (Dz.U. L 243 z 11.9.2002, s. 1).

(3) Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej: www.leiroc.org.

(4) Dyrektywa Rady 86/635/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych (Dz.U. L 372 z 31.12.1986, s. 1).

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1).

(8) Zalecenie Komisji z dnia 6 maja 2003 r. dotyczące definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36).

(9) Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2021/379 w sprawie pozycji bilansowych instytucji kredytowych i sektora monetarnych instytucji finansowych (wersja przekształcona) (Dz.U. L 73 z 3.3.2021, s. 16).

(10) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349).

(11) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).

(12) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 149).

(13) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).

(14) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1).

(15) Dyrektywa 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych (Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45).

(16) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1).

(17) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1401 z dnia 23 maja 2016 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających metodyki i zasady dotyczące wyceny zobowiązań wynikających z instrumentów pochodnych (Dz.U. L 228 z 23.8.2016, s. 7).

(18) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/778 z dnia 2 lutego 2016 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do okoliczności i warunków, w jakich zapłata nadzwyczajnych składek ex post może zostać częściowo lub całkowicie odroczona, oraz w zakresie kryteriów służących określeniu działań, usług i operacji w odniesieniu do funkcji krytycznych oraz określeniu linii biznesowych wraz z powiązanymi usługami w odniesieniu do głównych linii biznesowych (Dz.U. L 131 z 20.5.2016, s. 41).

(19) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35).

(20) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1287/2006 z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzające środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zobowiązań przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowadzenia rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzystości rynkowej, dopuszczania instrumentów finansowych do obrotu oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy (Dz.U. L 241 z 2.9.2006, s. 1).

(21) Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) nr 1409/2013 z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie statystyki płatności (Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 18).

(22) Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 kwietnia 2014 r. w sprawie statystyki monetarnej i finansowej (wersja przekształcona) (EBC/2014/15) (Dz.U. L 340 z 26.11.2014, s. 1).

4.3.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 69/107

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2022/367

z dnia 2 marca 2022 r.

zmieniająca decyzję 2011/163/UE w sprawie zatwierdzenia planów przedłożonych przez państwa trzecie zgodnie z art. 29 dyrektywy Rady 96/23/WE

(notyfikowana jako dokument nr C(2022) 1200)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz uchylającą dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (1), w szczególności jej art. 29 ust. 1 akapit czwarty i art. 29 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W art. 29 ust. 1 dyrektywy 96/23/WE ustanawia się wymóg, by państwa trzecie, z których państwom członkowskim wolno przywozić zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego objęte dyrektywą, przedkładały plany monitorowania pozostałości zawierające wymagane gwarancje („plany”). Plany te powinny obejmować co najmniej grupy pozostałości oraz substancje wymienione w załączniku I do dyrektywy 96/23/WE.

(2)	Decyzją Komisji 2011/163/UE (2)zatwierdzono plany przedłożone przez niektóre państwa trzecie w odniesieniu do zwierząt i produktów zwierzęcych wymienionych w załączniku do tej decyzji.

(3)

Załącznik do decyzji 2011/163/UE został ostatnio zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2021/2315 (3). W decyzji wykonawczej (UE) 2021/2315 kategorię „produkty akwakultury” podzielono na cztery podkategorie: „ryby”, „produkty rybne (np. kawior)”, „skorupiaki” i „mięczaki (małże, szkarłupnie, osłonice i ślimaki morskie)”, aby lepiej dostosować ją do kategorii stosowanych w świadectwach określonych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2020/2235 (4) oraz do wykazów państw upoważnionych do wprowadzania do Unii niektórych produktów określonych w załącznikach VIII i IX do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/405 (5).

(4)

Białoruś, Chiny, Izrael (6), Kanada, Mołdawia, Stany Zjednoczone, Szwajcaria, Turcja i Urugwaj były wcześniej ujęte w wykazie w odniesieniu do kategorii „akwakultura” w załączniku do decyzji 2011/163/UE i na tej podstawie dokonywały wywozu kawioru pochodzącego z akwakultury. Przedstawiony przez nie plan monitorowania pozostałości dotyczący ryb był zgodny z ogólnymi wymogami unijnymi w zakresie akwakultury i obejmował również kawior. W związku z tym te państwa trzecie zostały wyłączone z wykazu w odniesieniu do kategorii „produkty rybne (np. kawior)” w załączniku do decyzji 2011/163/UE zmienionym decyzją wykonawczą (UE) 2021/2315. Aby uniknąć niejasności co do kwalifikowalności pod względem wywozu kawioru do Unii, te państwa trzecie powinny być również wymienione w kolumnie „produkty rybne (np. kawior)”. W celu zapewnienia jasności nagłówek kolumny „produkty rybne (np. kawior)” należy zmienić na „kawior (7) (produkt rybny)”.

(5)

Zjednoczone Emiraty Arabskie nie przedłożyły Komisji planu monitorowania pozostałości dotyczącego produktów rybnych. Zjednoczone Emiraty Arabskie przedstawiły jednak gwarancje w odniesieniu do produktów rybnych pochodzących z państw członkowskich albo państw trzecich, które zostały zatwierdzone do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem ująć w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Zjednoczonych Emiratów Arabskich w podkolumnie „kawior (produkt rybny)” z odpowiednim przypisem.

(6)	Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2011/163/UE.

(7)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Do celów niniejszej decyzji zastosowanie mają definicje zawarte w art. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2020/692 (8).

Artykuł 2

Załącznik do decyzji 2011/163/UE zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 marca 2022 r.

W imieniu Komisji

Stella KYRIAKIDES

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 125 z 23.5.1996, s. 10.

(2) Decyzja Komisji 2011/163/UE z dnia 16 marca 2011 r. w sprawie zatwierdzenia planów przedłożonych przez państwa trzecie zgodnie z art. 29 dyrektywy Rady 96/23/WE (Dz.U. L 70 z 17.3.2011, s. 40).

(3) Decyzja wykonawcza Komisji 2021/2315 z dnia 17 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2011/163/UE w sprawie zatwierdzenia planów przedłożonych przez państwa trzecie zgodnie z art. 29 dyrektywy Rady 96/23/WE (Dz.U. L 464 z 28.12.2021, s. 17).

(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/2235 z dnia 16 grudnia 2020 r. ustanawiające przepisy dotyczące stosowania rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 i (UE) 2017/625 w odniesieniu do wzorów świadectw zdrowia zwierząt, wzorów świadectw urzędowych i wzorów świadectw zdrowia zwierząt/świadectw urzędowych do celów wprowadzania do Unii i przemieszczania w obrębie terytorium Unii przesyłek niektórych kategorii zwierząt i towarów oraz urzędowej certyfikacji dotyczącej takich świadectw i uchylające rozporządzenie (WE) nr 599/2004, rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 636/2014 i (UE) 2019/628, dyrektywę 98/68/WE oraz decyzje 2000/572/WE, 2003/779/WE i 2007/240/WE (Dz.U. L 442 z 30.12.2020, s. 1).

(5) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2021/405 z dnia 24 marca 2021 r. ustanawiające wykazy państw trzecich lub ich regionów, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii niektórych zwierząt i towarów przeznaczonych do spożycia przez ludzi zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (Dz.U. L 114 z 31.3.2021, s. 118).

(6) Rozumiany dalej jako Państwo Izrael, z wyłączeniem terytoriów znajdujących się pod administracją izraelską od czerwca 1967 r., tj. Wzgórz Golan, Strefy Gazy, Wschodniej Jerozolimy i pozostałego obszaru Zachodniego Brzegu.

(7) Kawior lub namiastki kawioru przygotowane z ikry.

(8) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/692 z dnia 30 stycznia 2020 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 w odniesieniu do przepisów dotyczących wprowadzania do Unii przesyłek niektórych zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz przemieszczania ich i postępowania z nimi po ich wprowadzeniu (Dz.U. L 174 z 3.6.2020, s. 379).

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK

Kod ISO2

Państwo ((1))

Bydło

Owce/kozy

Świnie

Konie

Drób

Produkty akwakultury

Mleko

Jaja

Króliki

Zwierzęta łowne

Zwierzęta dzikie utrzymywane w warunkach fermowych

Miód

Osłonki

Produkty rybołówstwa

Mięczaki (małże, szkarłupnie, osłonice i ślimaki morskie)

Ryby

Kawior ((13)) (produkt rybny)

Skorupiaki

Andora

X ((2))

Zjednoczone Emiraty Arabskie

X ((2))

X ((3))

Albania

X ((2a))

Armenia

Argentyna

Australia

Bośnia i Hercegowina

Bangladesz

Burkina Faso

Benin

Brunei

Brazylia

Botswana

Białoruś

X ((7))

Belize

Kanada

Szwajcaria

Chile

Kamerun

Chiny

Kolumbia

X ((2))

Kostaryka

Kuba

Republika Dominikańska

Ekwador

Egipt

X ((2a))

Etiopia

Falklandy

X ((5))

Wyspy Owcze

Zjednoczone Królestwo

Gruzja

Guernsey

Grenlandia

Gwatemala

Honduras

Indonezja

X ((2a))

Izrael ((4))

Wyspa Man

Indie

X ((2a))

Iran

Jersey

Jamajka

Japonia

X ((2a))

Kenia

Korea Południowa

X ((2a))

Liban

Sri Lanka

Maroko

X ((2a))

Mołdawia

Czarnogóra

X ((5))

Madagaskar

Macedonia Północna

Mjanma/Birma

Mongolia

Mauritius

X ((2))

Meksyk

X ((2))

X ((2a))

Malezja

X ((2))

Mozambik

Namibia

X ((5))

Nowa Kaledonia

Nigeria

Nikaragua

Nowa Zelandia

X ((2a))

Oman

X ((2a))

Panama

Peru

Filipiny

X ((2a))

Pakistan

Saint-Pierre i Miquelon

Pitcairn

Paragwaj

Serbia ((6))

X ((7))

Rosja

X ((8))

Rwanda

Arabia Saudyjska

Singapur

X ((2))

X ((9))

X ((2))

X ((2a))

X ((9))

Sierra Leone

San Marino

X ((2))

Salwador

Syria

Eswatini

Togo

Tajlandia

X ((2a))

Tunezja

Turcja

Tajwan

X ((2a))

Tanzania

Ukraina

Uganda

Stany Zjednoczone

X ((10))

Urugwaj

Uzbekistan

Wenezuela

Wietnam

X ((2a))

Wallis i Futuna

Kosowo ((11))

X ((2))

Republika Południowej Afryki

X ((12))

Zambia

”

((1)) Tabela zawiera wykaz państw i terytoriów. Nie jest ograniczona do państw uznanych przez UE.

((2)) Państwa trzecie stosujące wyłącznie surowiec z państwa członkowskiego albo z innych państw trzecich zatwierdzonych w odniesieniu do przywozu takiego surowca do Unii, zgodnie z art. 2.

((2a)) Państwa trzecie stosujące produkt pochodzenia zwierzęcego z państw członkowskich albo z innych państw trzecich zatwierdzonych w odniesieniu do przywozu takich produktów przetworzonych do Unii zgodnie z art. 2, w celu wykorzystania wyłącznie do przygotowywania produktów złożonych przywożonych do Unii.

((3)) Wyłącznie mleko wielbłądzie.

((4)) Rozumiany dalej jako Państwo Izrael, z wyłączeniem terytoriów znajdujących się pod administracją izraelską od czerwca 1967 r., tj. Wzgórz Golan, Strefy Gazy, Wschodniej Jerozolimy i pozostałego obszaru Zachodniego Brzegu.

((5)) Wyłącznie owce.

((6)) Z wyjątkiem Kosowa.

((7)) Wywóz do Unii żywych koniowatych na ubój (wyłącznie zwierzęta, od których lub z których pozyskuje się żywność).

((8)) Wyłącznie renifery.

((9)) Dotyczy wyłącznie towarów ze świeżego mięsa pochodzących z Nowej Zelandii, przeznaczonych do Unii oraz rozładowywanych i przeładowywanych w Singapurze oraz objętych tranzytem przez to państwo z przechowywaniem lub bez.

((10)) Wyłącznie kozy.

((11)) Użycie tej nazwy nie wpływa na stanowiska w sprawie statusu Kosowa i jest zgodne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 1244 oraz z opinią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Deklaracji niepodległości Kosowa.

((12)) Wyłącznie ptaki bezgrzebieniowe.

((13)) Kawior lub namiastki kawioru przygotowane z ikry.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 69

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 65 4 marca 2022

Spis treści		I Akty ustawodawcze	Strona
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/362 z dnia 24 lutego 2022 r. w sprawie zmiany dyrektyw 1999/62/WE, 1999/37/WE i (UE) 2019/520 w odniesieniu do pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy	1

	II Akty o charakterze nieustawodawczym
	ROZPORZĄDZENIA
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/363 z dnia 24 stycznia 2022 r. w sprawie zmiany i sprostowania załącznika IX do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/405 w odniesieniu do wykazów państw trzecich lub ich regionów, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii niektórych produktów rybołówstwa ( 1 )	40
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/364 z dnia 3 marca 2022 r. zmieniające załączniki V i XIV do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/404 w odniesieniu do pozycji dotyczących Kanady, Stanów Zjednoczonych i w wykazach państw trzecich, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii przesyłek drobiu, materiału biologicznego drobiu oraz świeżego mięsa drobiu i ptaków łownych ( 1 )	45
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/365 z dnia 3 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1624 ustanawiające wykonawcze standardy techniczne w odniesieniu do procedur i standardowych formularzy i szablonów stosowanych do przekazywania informacji do celów sporządzenia planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ( 1 )	60
	DECYZJE
*	Decyzja Rady (UE) 2022/366 z dnia 3 marca 2022 r. w sprawie częściowego zawieszenia stosowania Umowy między Unią Europejską a Republiką Vanuatu dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych	105
*	Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2022/367 z dnia 2 marca 2022 r. zmieniająca decyzję 2011/163/UE w sprawie zatwierdzenia planów przedłożonych przez państwa trzecie zgodnie z art. 29 dyrektywy Rady 96/23/WE (notyfikowana jako dokument nr C(2022) 1200) ( 1 )	107
*	Decyzja Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2022/368 z dnia 18 lutego 2022 r. zmieniająca decyzję (UE) 2015/2218 w sprawie procedury dotyczącej wyłączenia pracowników spod domniemania posiadania istotnego wpływu na profil ryzyka nadzorowanej instytucji kredytowej (EBC/2022/6)	117
	AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH
*	Decyzja nr 72/2020 Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy o wzajemnym uznawaniu między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 8 lutego 2022 r. odnosząca się do wpisania jednostek oceniających zgodność do wykazu tych jednostek zawartego w załączniku sektorowym dotyczącym kompatybilności elektromagnetycznej [2022/369]	123
*	Decyzja nr 73/2021 Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy o wzajemnym uznawaniu między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 8 lutego 2022 r. odnosząca się do wpisania jednostek oceniających zgodność do wykazu tych jednostek zawartego w załączniku sektorowym dotyczącym kompatybilności elektromagnetycznej [2022/370]	125
*	Decyzja nr 74/2021 Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy o wzajemnym uznawaniu między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 8 lutego 2022 r. odnosząca się do wpisania jednostek oceniających zgodność do wykazu tych jednostek zawartego w załączniku sektorowym dotyczącym urządzeń telekomunikacyjnych [2022/371]	127
*	Decyzja nr 75/2021 Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy o wzajemnym uznawaniu między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 8 lutego 2022 r. odnosząca się do wpisania jednostek oceniających zgodność do wykazu tych jednostek zawartego w załączniku sektorowym dotyczącym kompatybilności elektromagnetycznej [2022/372]	129
*	Decyzja nr 76/2021 Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy o wzajemnym uznawaniu między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 8 lutego 2022 r. odnosząca się do wpisania jednostek oceniających zgodność do wykazu tych jednostek zawartego w załączniku sektorowym dotyczącym kompatybilności elektromagnetycznej [2022/373]	131
*	Decyzja nr 77/2022 Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy o wzajemnym uznawaniu między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z dnia 8 lutego 2022 r. odnosząca się do wpisania jednostek oceniających zgodność do wykazu tych jednostek zawartego w załączniku sektorowym dotyczącym kompatybilności elektromagnetycznej [2022/374]	133