(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania takich zezwoleń.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/898 z dnia 8 czerwca 2016 r. (2) zezwolono na stosowanie preparatu Bacillus licheniformis (ATCC 53757) i jego proteazy (EC 3.4.21.19) jako dodatku paszowego. Posiadaczem zezwolenia jest Novus Europe SA/N.V.

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/982 z dnia 11 lipca 2018 r. (3) zezwolono na stosowanie preparatu kwasu benzoesowego, mrówczanu wapnia i kwasu fumarynowego jako dodatku paszowego.

(4)

Przedsiębiorstwo Novus Europe NV złożyło wniosek zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003, w którym zaproponowało zmianę nazwy posiadacza zezwolenia w odniesieniu do rozporządzeń wykonawczych (UE) 2016/898 i (UE) 2018/982.

(5)

Wnioskodawca oświadczył, że zmienił swoją nazwę z Novus Europe SA/NV na Novus Europe NV. Do wniosku dołączono odnośne dane na jego poparcie.

(6)

Proponowana zmiana warunków wspomnianych zezwoleń ma charakter wyłącznie administracyjny i nie wymaga przeprowadzenia ponownej oceny dodatków paszowych. O wniosku powiadomiono Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(7)

W celu umożliwienia wnioskodawcy korzystania z praw do obrotu pod nową nazwą – Novus Europe NV – niezbędna jest zmiana warunków zezwoleń.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia wykonawcze (UE) 2016/898 i (UE) 2018/982.

(9)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem w rozporządzeniach wykonawczych (UE) 2016/898 i (UE) 2018/982, należy ustanowić okres przejściowy, w trakcie którego można będzie wykorzystać istniejące zapasy dodatków paszowych.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W dniu 13 maja 2013 r. rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 412/2013 („rozporządzenie pierwotne”) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych („produkt objęty postępowaniem”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) (3).

(2)

W dniu 12 lipca 2019 r., w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja przedłużyła rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2019/1198 obowiązywanie środków wprowadzonych rozporządzeniem pierwotnym o kolejne pięć lat.

(3)

W dniu 28 listopada 2019 r., w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków na podstawie art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/1036, Komisja zmieniła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/1198 rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/2131 (4).

(4)

W pierwotnym dochodzeniu wobec producentów eksportujących z ChRL zastosowano kontrolę wyrywkową zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(5)

Komisja nałożyła indywidualne stawki cła antydumpingowego wynoszące od 13,1 % do 18,3 % na przywóz produktu objętego postępowaniem od objętych próbą producentów eksportujących. Na współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą nałożono stawkę cła w wysokości 17,9 %. Współpracujący producenci eksportujący nieobjęci próbą są wymienieni w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198 zmienionym rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2019/2131. Ponadto na przywóz produktu objętego postępowaniem z przedsiębiorstw w ChRL, które się nie zgłosiły lub nie współpracowały w dochodzeniu, nałożono ogólnokrajową stawkę cła w wysokości 36,1 %.

(6)

Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198 Komisja może zmienić załącznik I do tego rozporządzenia poprzez przyznanie nowemu producentowi eksportującemu stawki celnej mającej zastosowanie wobec współpracujących przedsiębiorstw, których nie objęto próbą lub którym nie przyznano indywidualnego traktowania, czyli średniej ważonej stawki celnej w wysokości 17,9 %, w przypadku gdy taki nowy producent eksportujący w ChRL dostarczy Komisji wystarczające dowody na to, że:

(7)

Przedsiębiorstwo Hunan Jewelmoon Ceramics Co., Ltd. („Jewelmoon” lub „wnioskodawca”) przedłożyło Komisji wniosek o przyznanie statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, a zatem o zastosowanie względem niego stawki cła wynoszącej 17,9 % mającej zastosowanie do nieobjętych próbą współpracujących przedsiębiorstw w ChRL. Wnioskodawca twierdził, że spełnia wszystkie trzy warunki określone w art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198.

(8)

W celu ustalenia, czy wnioskodawca spełnia warunki przyznania statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, jak określono w art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198, Komisja przesłała najpierw wnioskodawcy kwestionariusz, w którym zwróciła się o przedstawienie dowodów potwierdzających spełnienie warunków przyznania statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący.

(9)

Na podstawie analizy odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisja zwróciła się o dodatkowe informacje i dowody potwierdzające, które wnioskodawca przekazał.

(10)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje, które uznała za niezbędne do ustalenia, czy wnioskodawca spełnia warunki przyznania statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący. W tym celu Komisja przeanalizowała dowody przedstawione przez wnioskodawcę w jego odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, zapoznała się z różnymi internetowymi stronami, w tym stroną internetową wnioskodawcy i Qichacha (5), oraz porównała informacje przekazane przez przedsiębiorstwo z informacjami przekazanymi w poprzednich sprawach. Jednocześnie Komisja poinformowała również o wniosku wnioskodawcy przemysł Unii i wezwała go do przedstawienia ewentualnych uwag. Przemysł Unii przedstawił uwagi dotyczące wniosku.

(11)

W odniesieniu do warunku określonego w art. 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198, zgodnie z którym wnioskodawca miał nie dokonywać wywozu do Unii produktu objętego postępowaniem w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem, Komisja ustaliła w trakcie dochodzenia, że wnioskodawca spełnił ten warunek. Wnioskodawca został utworzony w dniu 8 listopada 2010 r. i rozpoczął produkcję produktu objętego postępowaniem w 2011 r. Pierwsze pozwolenie na wywóz zostało wydane w dniu 4 maja 2011 r. Sprzedaż eksportowa rozpoczęła się w 2012 r., po okresie objętym pierwotnym dochodzeniem. Wnioskodawca przedstawił księgę sprzedaży za okres objęty pierwotnym dochodzeniem, wskazując, że w tym okresie miała miejsce jedynie sprzedaż krajowa. Wielkość sprzedaży w tej księdze sprzedaży odpowiada przychodom operacyjnym wykazanym w rachunku zysków i strat. Zwrócono się o informacje na temat faktur w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem i informacje te zostały przedstawione.

(12)

W odniesieniu do warunku określonego w art. 2 lit. b) rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198, zgodnie z którym wnioskodawca miał nie być powiązany z żadnym eksporterem lub producentem, który podlega środkom antydumpingowym wprowadzonym rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2019/1198, Komisja ustaliła w trakcie dochodzenia, że wnioskodawca nie był powiązany z żadnym przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją, przetwarzaniem, sprzedażą lub nabywaniem produktu objętego postępowaniem. Wnioskodawca spełnia zatem ten warunek.

(13)

W odniesieniu do warunku określonego w art. 2 lit. c) rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198, zgodnie z którym wnioskodawca faktycznie miał dokonywać wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii po upływie okresu objętego pierwotnym dochodzeniem lub stać się stroną nieodwołalnego zobowiązania umownego do wywozu do Unii znaczącej ilości wspomnianego produktu, Komisja ustaliła podczas dochodzenia, że wnioskodawca dokonywał wywozu do Unii od lipca 2012 r. (czyli po okresie objętym pierwotnym dochodzeniem), a następnie regularnie dokonywał wywozu po tej dacie. Wnioskodawca przedłożył faktury, wykazy opakowań, konosamenty oraz potwierdzenia zapłaty za dwa zamówienia złożone w 2017 r. i 2018 r. przez przedsiębiorstwo zlokalizowane w UE. Wnioskodawca spełnia zatem ten warunek.

(14)

Wnioskodawca spełnia zatem wszystkie trzy warunki przyznania statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, określone w art. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1198, w związku z czym wniosek powinien zostać przyjęty. W rezultacie wnioskodawca powinien zostać objęty cłem antydumpingowym w wysokości 17,9 %, stosowanym wobec współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą podczas dochodzenia pierwotnego.

(15)

Wnioskodawca i przemysł Unii zostali poinformowani o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których uznano, że wobec przedsiębiorstwa Jewelmoon należy zastosować stawkę cła antydumpingowego mającą zastosowanie do przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą podczas dochodzenia pierwotnego.

(16)

Strony otrzymały możliwość zgłoszenia uwag. Nie otrzymano żadnych uwag.

(17)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036,

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2021/1410 (2) zezwolono na stosowanie preparatu Bacillus licheniformis DSM 28710 jako dodatku paszowego dla kur niosek, podrzędnych gatunków drobiu nieśnego, gatunków drobiu hodowlanego i ptaków ozdobnych na okres 10 lat.

(2)

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/1410 w kolumnie „Gatunek lub kategoria zwierzęcia” błędnie określono gatunki, w odniesieniu do których wydano zezwolenie na stosowanie dodatku, gdyż wyłączono z tej grupy indyki do celów hodowlanych.

(3)

Należy zatem odpowiednio sprostować rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/1410. W celu zapewnienia jasności należy zastąpić cały załącznik do wspomnianego rozporządzenia wykonawczego.

(4)

Aby umożliwić podmiotom działającym na rynku pasz dostosowanie etykietowania dodatku i zawierającej go paszy do skorygowanych warunków zezwolenia, należy przewidzieć okres przejściowy w odniesieniu do wprowadzania tych produktów do obrotu.

(5)

W celu ochrony uzasadnionych oczekiwań zainteresowanych stron w odniesieniu do warunków zezwolenia na stosowanie dodatku niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/1760 (2) zezwolono na stosowanie Bacillus subtilis DSM 25841 jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków świń, w tym loch, z wyjątkiem loch karmiących w celu uzyskania korzyści dla prosiąt ssących, na okres 10 lat.

(2)

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/1760 w kolumnie „Numer identyfikacyjny dodatku” wskazano niewłaściwy numer identyfikacyjny.

(3)

Należy zatem odpowiednio sprostować rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/1760. W celu zapewnienia jasności należy zastąpić cały załącznik do wspomnianego rozporządzenia wykonawczego jego sprostowaną wersją.

(4)

Aby umożliwić podmiotom działającym na rynku pasz dostosowanie etykietowania dodatku i zawierającej go paszy do skorygowanych warunków zezwolenia, należy przewidzieć okres przejściowy w odniesieniu do wprowadzania tych produktów do obrotu.

(5)

W celu ochrony uzasadnionych oczekiwań zainteresowanych stron w odniesieniu do warunków zezwolenia na stosowanie dodatku niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 jako dodatku paszowego dla wszystkich świniowatych innych niż warchlaki i lochy oraz psów, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w opiniach z dnia 23 czerwca 2021 r. (2) (3), że w proponowanych warunkach stosowania preparat Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 nie ma szkodliwych skutków dla zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa konsumentów ani środowiska. Urząd stwierdził również, że preparat ten uznaje się za substancję potencjalnie działającą drażniąco na skórę i oczy oraz działającą uczulająco na skórę i drogi oddechowe. W związku z tym Komisja uważa, że należy zastosować odpowiednie środki ochronne, aby zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzi, w szczególności w odniesieniu do użytkowników dodatku. Urząd stwierdził również, że w przypadku świniowatych preparat może być skuteczny jako dodatek zootechniczny w paszach, a w przypadku psów preparat może skutecznie poprawić konsystencję kału. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metod analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu Saccharomyces cerevisiae MUCL 39885 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie tego preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury udzielania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożono wnioski o zezwolenie na stosowanie preparatów Lacticaseibacillus rhamnosus IMI 507023, Pediococcus pentosaceus IMI 507024, Pediococcus pentosaceus IMI 507025, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507026, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507027 oraz Lactiplantibacillus plantarum IMI 507028. Do wniosków dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wnioski dotyczą zezwolenia na stosowanie preparatów Lacticaseibacillus rhamnosus IMI 507023, Pediococcus pentosaceus IMI 507024, Pediococcus pentosaceus IMI 507025, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507026, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507027 oraz Lactiplantibacillus plantarum IMI 507028 jako dodatków paszowych dla wszystkich gatunków zwierząt, celem sklasyfikowania ich w kategorii „dodatki technologiczne”.

(4)

W opiniach z dnia 23 czerwca 2021 r. (2) , (3) , (4) , (5) , (6) , (7) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparaty Lacticaseibacillus rhamnosus IMI 507023, Pediococcus pentosaceus IMI 507024, Pediococcus pentosaceus IMI 507025, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507026, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507027 oraz Lactiplantibacillus plantarum IMI 507028 nie mają szkodliwych skutków dla zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa konsumentów ani środowiska. Urząd stwierdził również, że dodatki te należy uznać za substancje działające uczulająco na drogi oddechowe, oraz wskazał, że nie można wyciągnąć wniosków dotyczących drażniącego działania dodatków na oczy i skórę ani ich potencjalnego działania uczulającego na skórę. W związku z tym Komisja uważa, że należy zastosować odpowiednie środki ochronne, aby zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzi, w szczególności w odniesieniu do użytkowników dodatków. Urząd stwierdził także, że przedmiotowe preparaty mogą poprawić konserwację składników odżywczych w kiszonce otrzymywanej z materiału łatwego i średnio trudnego do kiszenia. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatków paszowych w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatów Lacticaseibacillus rhamnosus IMI 507023, Pediococcus pentosaceus IMI 507024, Pediococcus pentosaceus IMI 507025, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507026, Lactiplantibacillus plantarum IMI 507027 oraz Lactiplantibacillus plantarum IMI 507028 dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie tych preparatów, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w lampach fluorescencyjnych z zimną katodą i w lampach fluorescencyjnych z zewnętrzną katodą (CCFL i EEFL) do celów specjalnych („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 3a), 3b) i 3c) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Wyłączenie obejmuje niejednorodną grupę lamp o różnych kształtach, technologiach, zastosowaniach i celach. Rtęć jest stosowana w rurce wyładowczej, która jest niezbędna do przekształcania energii elektrycznej w światło.

(6)

Komisja otrzymała wniosek o przedłużenie tego wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniu 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE, a następnie w styczniu 2020 r. otrzymała dodatkowy wniosek o przedłużenie od tych samych wnioskodawców. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach jest obecnie technicznie niewykonalne. W ocenie podkreślono jednak, że substytuty niezawierające rtęci w postaci diod elektroluminescencyjnych (LED) są dostępne i są stosowane jako źródła światła w nowych urządzeniach wprowadzanych do obrotu. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

W wielu zastosowaniach CCFL i EEFL zastąpiono bezrtęciowymi substytutami, ale niektóre zastosowania nadal wymagają takich lamp, aby zapewnić funkcjonalność i uniknąć przedwczesnego wytwarzania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego.

(10)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia na okres trzech lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE, tylko w odniesieniu do lamp stosowanych w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, który został wprowadzony do obrotu przed przyjęciem niniejszej dyrektywy. Zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE okres obowiązywania wyłączenia prawdopodobnie nie będzie miał negatywnego wpływu na innowacje.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w innych wysokoprężnych lampach sodowych na potrzeby oświetlenia ogólnego („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 4c)-I, 4c)-II i 4c)-III w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest stosowana w wysokoprężnych lampach sodowych ze względu na właściwości w zakresie odcieni światła i oddawania barw.

(6)

Komisja otrzymała wniosek o przedłużenie tego wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniu 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; dnia 20 stycznia 2020 r. przekazano dodatkowe informacje do tego wniosku. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach jest obecnie technicznie niewykonalne. W ocenie stwierdzono również, że zawartość rtęci dozwolona w tych konkretnych zastosowaniach powinna zostać zmniejszona, aby odpowiadała zmianom na rynku w odniesieniu do poszczególnych rodzajów lamp. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia, w odniesieniu do pozycji 4c)-I, 4c)-II i 4c)-III w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE, na maksymalny okres pięciu lat, ponieważ obecnie nie są dostępne niezawodne substytuty, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy tej dyrektywy. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w jednotrzonkowych (kompaktowych) lampach fluorescencyjnych na potrzeby oświetlenia ogólnego („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 1a), 1b), 1c), 1d) i 1e) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest wykorzystywana w jednotrzonkowych (kompaktowych) lampach fluorescencyjnych do wytwarzania światła ultrafioletowego, które następnie przekształca się w światło widzialne przez powłokę fluorescencyjną na lampie.

(6)

Komisja otrzymała dwa wnioski o przedłużenie wyłączenia („wnioski o przedłużenie”) w dniach 19 grudnia 2014 r. i 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; jeden z tych wniosków został zaktualizowany nowym wnioskiem dnia 20 stycznia 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 akapit drugi dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosków o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że powszechnie dostępne są wystarczająco niezawodne bezrtęciowe zamienniki dla rodzajów lamp objętych wyłączeniem oraz że zastąpienie rtęci w tych lampach jest naukowo i technicznie wykonalne. Ponadto w ocenie tej stwierdzono, że korzyści wynikające z zastąpienia będą wyraźnie przeważać nad wszelkimi negatywnymi skutkami.

(8)

Ocena wniosków o przedłużenie obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(9)

Ponieważ warunki określone w art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/65/UE przestały być spełniane, wniosek o przedłużenie należy odrzucić.

(10)

Datę wygaśnięcia wyłączenia należy określić zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy. Należy wyznaczyć najwcześniejszą możliwą datę 12 miesięcy od decyzji Komisji o odwołaniu wyłączenia, biorąc pod uwagę, że nie występują żadne praktyczne okoliczności uzasadniające dłuższy okres wygaśnięcia, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że wiele z przedmiotowych lamp jest również objętych rozporządzeniem Komisji (UE) 2019/2020 ustanawiającym minimalne wymogi w zakresie efektywności energetycznej, które należy spełnić, aby produkty mogły zostać wprowadzone do obrotu, co oznacza, że lampy te nie będą de facto wprowadzane do obrotu od dnia 1 września 2021 r.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Dyrektywą delegowaną 2014/14/UE (2) Komisja przyznała wyłączenie dotyczące stosowania rtęci o maksymalnej zawartości 3,5 mg w jednotrzonkowych (kompaktowych) lampach fluorescencyjnych na potrzeby oświetlenia ogólnego < 30 W z okresem trwałości wynoszącym 20 000 godzin lub więcej („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 1g) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 31 grudnia 2017 r., zgodnie z załącznikiem III do dyrektywy 2014/14/UE.

(5)

Rtęć jest wykorzystywana w jednotrzonkowych (kompaktowych) lampach fluorescencyjnych do wytwarzania światła ultrafioletowego, które następnie przekształca się w światło widzialne przez powłokę fluorescencyjną na lampie.

(6)

Komisja otrzymała wniosek o przedłużenie tego wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniu 28 czerwca 2016 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; wniosek ten został zaktualizowany nowym wnioskiem dnia 17 stycznia 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że dostępne są wystarczająco niezawodne bezrtęciowe zamienniki dla rodzajów lamp objętych wyłączeniem oraz że zastąpienie jest naukowo i technicznie wykonalne. Ponadto w ocenie tej stwierdzono, że korzyści wynikające z zastąpienia będą wyraźnie przeważać nad wszelkimi negatywnymi skutkami. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Ponieważ warunki określone w art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/65/UE przestały być spełniane, wyłączenie powinno zostać odwołane.

(9)

Datę wygaśnięcia tego wyłączenia należy określić zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy 2011/65/UE. Chociaż niewielki odsetek rodzajów lamp (3) objętych tym wyłączeniem podlega kryteriom ekoprojektu określonym w załączniku II do rozporządzenia Komisji (UE) 2019/2020 (4) mającym zastosowanie od dnia 1 września 2021 r. i w związku z tym nie będą już wprowadzane do obrotu, kryteria określone w wyżej wymienionym rozporządzeniu w sprawie ekoprojektu nie mają wpływu na znaczną większość lamp objętych obecnym wyłączeniem. W związku z tym należy ustalić maksymalną możliwą datę wygaśnięcia na 18 miesięcy po podjęciu decyzji w odniesieniu do całego wyłączenia, aby uniknąć niepotrzebnych wysokich kosztów społeczno-ekonomicznych bezpośrednio związanych z zastąpieniem tej ostatniej kategorii, ponoszonych przez uczestników rynku.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w lampach metalohalogenkowych („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 4e) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest stosowana w lampach metalohalogenkowych w celu poprawy koloru, wydajności, trwałości i stabilnego działania tych konkretnych lamp.

(6)

Komisja otrzymała wniosek o przedłużenie tego wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniu 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE. Zaktualizowany wniosek o przedłużenie został złożony w dniu 20 stycznia 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach jest obecnie technicznie niewykonalne. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia na maksymalny okres pięciu lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w innych lampach wyładowczych do celów specjalnych niewymienionych w załączniku („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 4f) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Funkcja rtęci w gazowych lampach wyładowczych do celów specjalnych jest związana z procesem wytwarzania światła w celu przekształcania energii elektrycznej w światło.

(6)

Komisja otrzymała kilka wniosków o przedłużenie tego wyłączenia („wnioski o przedłużenie”) w dniu 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosków o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w zastosowaniach objętych wyłączeniem jest obecnie technicznie niewykonalne. Biorąc pod uwagę perspektywy ograniczenia wyłączenia w przyszłości, należy jednak przyznać przedłużenie obecnego wyłączenia jedynie na okres trzech lat. W ocenie stwierdzono również, że możliwe jest dalsze zdefiniowanie zastosowań, które kwalifikują się do przedłużenia wyłączenia zgodnie z kryteriami określonymi w art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/65/UE ze względu na ich szczególną funkcję i obszar zastosowania, mianowicie w przypadku wysokoprężnych lamp rtęciowych stosowanych w projektorach, lamp używanych do oświetlenia w ogrodnictwie i lamp emitujących światło w widmie ultrafioletowym. W przypadku tych konkretnych zastosowań wyłączenie należy przedłużyć na maksymalny okres pięciu lat. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w innych niskoprężnych lampach wyładowczych („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 4a) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest stosowana w niskoprężnych lampach wyładowczych do wytwarzania światła ultrafioletowego wykorzystywanego do dezynfekcji lub oczyszczania powietrza, wody i powierzchni dzięki bakteriobójczemu działaniu światła ultrafioletowego.

(6)

Komisja otrzymała dwa wnioski o przedłużenie wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniach 19 grudnia 2014 r. i 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; jeden z tych wniosków został zaktualizowany nowym wnioskiem dnia 20 stycznia 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach lub jej zastąpienie substancją o porównywalnych parametrach jest obecnie technicznie niewykonalne. W ocenie stwierdzono ponadto, że obecny zakres wyłączenia można zawęzić do niskoprężnych lampach wyładowczych, które nie są powleczone luminoforem i które emitują światło w widmie ultrafioletowym. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia, zmieniając jego brzmienie w celu określenia ograniczonego zakresu tego wyłączenia, na maksymalny okres pięciu lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE. Zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy 2011/65/UE w odniesieniu do obecnego wyłączenia 4a) datę wygaśnięcia należy ustalić na 12 miesięcy. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny (EEE) wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w jednotrzonkowych (kompaktowych) lampach fluorescencyjnych do celów specjalnych („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 1f) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest wykorzystywana w jednotrzonkowych (kompaktowych) lampach fluorescencyjnych (CFL) do celów specjalnych do wytwarzania światła ultrafioletowego, które następnie przekształca się w światło widzialne przez powłokę fluorescencyjną na lampie.

(6)

Komisja otrzymała dwa wnioski o przedłużenie wyłączenia („wnioski o przedłużenie”) w dniach 19 grudnia 2014 r. i 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; jeden z tych wniosków został zaktualizowany nowym wnioskiem dnia 20 stycznia 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 akapit drugi dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosków o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach lub jej zastąpienie substancją o porównywalnych parametrach jest obecnie technicznie niewykonalne. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenia z ograniczenia stosowania niektórych określonych materiałów lub części składowych powinny mieć ograniczony zasięg i czas trwania, aby stopniowo wycofywać niebezpieczne substancje w EEE; w ocenie stwierdzono również, że z jednej strony – zakres wyłączenia należy zawęzić do konkretnych zastosowań, a z drugiej strony – skrócić okres obowiązywania obecnego szerokiego wyłączenia.

(9)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(10)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia na maksymalny okres pięciu lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE, w odniesieniu do lamp CFL do celów specjalnych przeznaczonych do emitowania światła w widmie ultrafioletowym, ponieważ obecnie nie są dostępne niezawodne alternatywy. W przypadku wszystkich innych rodzajów lamp CFL należących do kategorii lamp CFL do celów specjalnych wyłączenie należy przedłużyć o trzy lata, aby umożliwić branży przygotowanie szczegółowych informacji uzasadniających dalsze stosowanie tego wyłączenia w odniesieniu do określonych kategorii lamp, zgodnie z celem dyrektywy, zgodnie z którym wyłączenia powinny mieć ograniczony zasięg i czas trwania. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w lampach innych niż liniowe z luminoforem trójpasmowym o średnicy rurki > 17 mm (np. T9)(„wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 2b) 3 w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest wykorzystywana w lampach innych niż liniowe z luminoforem trójpasmowym do wytwarzania światła ultrafioletowego, które następnie przekształca się w światło widzialne przez powłokę fluorescencyjną na lampie. Skład powłoki, która zawiera rtęć, określa kolor światła i oddawanie barw.

(6)

Komisja otrzymała dwa wnioski o przedłużenie wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniach 19 grudnia 2014 r. i 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; jeden z tych wniosków został uzupełniony o nowe informacje w styczniu 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach jest obecnie technicznie niewykonalne. W ocenie stwierdzono również, że stężenie graniczne rtęci w kategoriach lamp objętych tym wyłączeniem można obniżyć z 15 mg do 10 mg na lampę. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia, zmieniając jego brzmienie w celu określenia ograniczonego zakresu tego wyłączenia, na okres trzech lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE, aby zgromadzić dalsze dane dotyczące dostępności substytutów konkretnych rodzajów lamp objętych tym wyłączeniem. Zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy 2011/65/UE w odniesieniu do obecnego wyłączenia 2b) 3 datę wygaśnięcia należy ustalić na 12 miesięcy. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w wysokoprężnych lampach sodowych na potrzeby oświetlenia ogólnego w ilościach nieprzekraczających (na jedną bańkę) w przypadku lamp o podwyższonym wskaźniku oddawania barw Ra > 60 („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 4b)-I, 4b)-II i 4b)-III w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest stosowana w wysokoprężnych lampach sodowych ze względu na właściwości w zakresie odcieni światła i oddawania barw.

(6)

Komisja otrzymała wniosek o przedłużenie tego wyłączenia dla zastosowań określonych w pozycjach 4b)-I, 4b)-II i 4b)-III („wniosek o przedłużenie”) w styczniu 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE. W styczniu 2020 r. ten sam wnioskodawca złożył zaktualizowany wniosek o przedłużenie wyłączenia tylko w odniesieniu do pozycji 4b)-I. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach jest naukowo i technicznie wykonalne w odniesieniu do części pozycji 4b)-I, a także do pozycji 4b)-II i 4b)-III w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. W ocenie stwierdzono jednak, że wyłączenie należy przedłużyć w odniesieniu do części pozycji 4b)-I, która dotyczy lamp o podwyższonym wskaźniku oddawania barw powyżej 80 i o mocy równej 105 W lub mniejszej, oraz że chociaż stosowanie rtęci jest nadal konieczne, to jej zawartość może zostać dodatkowo obniżona. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie części wyłączenia wprowadzonego pozycją 4b)-I, zmieniając oznaczenie pozycji na 4b), na maksymalny okres pięciu lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE. Brzmienie przedłużonego wyłączenia zostaje zmienione tak, aby uwzględnić jego ograniczony zakres. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(9)

Przedłużone wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(10)

Ponieważ warunki przedłużenia wyłączenia określone w art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/65/UE nie są już spełnione w odniesieniu do zastosowań wymienionych w pozostałej części pozycji 4b)-I oraz w pozycjach 4b)-II i 4b)-III w załączniku III do tej dyrektywy, wyłączenie dotyczące tych zastosowań powinno zostać odwołane. Daty wygaśnięcia tych wyłączeń należy określić zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy 2011/65/UE.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w dwutrzonkowych liniowych lampach fluorescencyjnych na potrzeby oświetlenia ogólnego („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 2a) 1), 2a) 2), 2a) 3), 2a) 4) i 2a) 5) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie to miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r., zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Rtęć jest wykorzystywana w dwutrzonkowych liniowych lampach fluorescencyjnych na potrzeby oświetlenia ogólnego do wytwarzania światła ultrafioletowego, które następnie przekształca się w światło widzialne przez powłokę fluorescencyjną na lampie.

(6)

Komisja otrzymała dwa wnioski o przedłużenie wyłączenia („wnioski o przedłużenie”) w dniach 19 grudnia 2014 r. i 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; jeden z tych wniosków został zaktualizowany nowym wnioskiem dnia 20 stycznia 2020 r. Zgodnie z art. 5 ust. 5 akapit drugi dyrektywy 2011/65/UE wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosków o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że dostępne są wystarczająco niezawodne bezrtęciowe zamienniki dla rodzajów lamp objętych wyłączeniem oraz że zastąpienie rtęci w tych lampach jest naukowo i technicznie wykonalne. Ponadto w ocenie tej stwierdzono, że korzyści wynikające z zastąpienia wyraźnie przeważałyby nad wszelkimi negatywnymi skutkami.

(8)

Ocena wniosków o przedłużenie obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(9)

Ponieważ warunki określone w art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/65/UE przestały być spełniane, wniosek o przedłużenie należy odrzucić. Daty wygaśnięcia wyłączenia należy określić zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Art. 300 ust. 3 Traktatu stanowi, że w skład Komitetu Regionów mają wchodzić przedstawiciele społeczności regionalnych i lokalnych, posiadający mandat wyborczy społeczności regionalnej lub lokalnej albo odpowiedzialni politycznie przed wybranym zgromadzeniem.

(2)

W dniu 10 grudnia 2019 r. Rada przyjęła decyzję (UE) 2019/2157 (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2020 r. do dnia 25 stycznia 2025 r.

(3)

Stanowiska dwóch członków Komitetu Regionów zwolniły się w związku z upływem mandatu krajowego, na podstawie którego Joseph CORDINA i Paul FARRUGIA zostali zaproponowani na stanowisko członka.

(4)

Stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów jest wolne od dnia 26 stycznia 2020 r.

(5)

Rząd maltański zaproponował następujących przedstawicieli wspólnot regionalnych posiadających mandat wyborczy społeczności regionalnej lub lokalnej na stanowiska członków Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2025 r.: Paul FARRUGIA, Reġjun Port – President (region Port – prezydent), i Mark GRECH, Kunsill Lokali Ħaż-Żabbar – Kunsillier Lokali (Rada Lokalna Żabbaru – radny).

(6)

Rząd maltański zaproponował Stephena SULTANĘ, będącego przedstawicielem wspólnoty lokalnej posiadającym mandat wyborczy społeczności lokalnej Kunsill Lokali Santa Venera – Sindku (Rada Lokalna Santa Venery – burmistrz), na wolne stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów, o którym to stanowisku mowa powyżej, do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2025 r.,

(1)

Art. 300 ust. 3 Traktatu stanowi, że w skład Komitetu Regionów mają wchodzić przedstawiciele społeczności regionalnych i lokalnych, posiadający mandat wyborczy społeczności regionalnej lub lokalnej albo odpowiedzialni politycznie przed wybranym zgromadzeniem.

(2)

W dniu 10 grudnia 2019 r. Rada przyjęła decyzję (UE) 2019/2157 (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2020 r. do dnia 25 stycznia 2025 r.

(3)

Stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z rezygnacją Michaela SCHNEIDERA.

(4)

Rząd niemiecki zaproponował Svena SCHULZEGO, będącego przedstawicielem wspólnoty regionalnej lub lokalnej odpowiedzialnym politycznie przed wybranym zgromadzeniem, Minister für Wirtschaft, Tourismus, Landwirtschaft und Forsten des Landes Sachsen-Anhalt (Minister ds. Gospodarki, Turystyki, Rolnictwa i Leśnictwa kraju związkowego Saksonia-Anhalt), na stanowisko członka Komitetu Regionów do końca bieżącej kadencji, czyli do dnia 25 stycznia 2025 r.,

(1)

Dyrektywa 2011/65/UE nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby sprzęt elektryczny i elektroniczny wprowadzany do obrotu nie zawierał substancji niebezpiecznych wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy. Ograniczenie to nie dotyczy określonych zastosowań objętych wyłączeniem wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

W załączniku I do dyrektywy 2011/65/UE wymieniono kategorie sprzętu elektrycznego i elektronicznego, którego dotyczy ta dyrektywa.

(3)

Rtęć jest substancją objętą ograniczeniami wymienioną w załączniku II do dyrektywy 2011/65/UE.

(4)

Decyzją 2010/571/UE (2) Komisja przyznała m.in. wyłączenie dotyczące stosowania rtęci w innych liniowych lampach fluorescencyjnych na inne potrzeby ogólnego oświetlenia i do celów specjalnych (np. lampach indukcyjnych) („wyłączenie”), które jest obecnie wymienione jako wyłączenie 2b) 4) w załączniku III do dyrektywy 2011/65/UE. Wyłączenie miało wygasnąć w dniu 21 lipca 2016 r. zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit drugi lit. a) tej dyrektywy.

(5)

Wyłączenie obejmuje niejednorodną grupę lamp o różnych kształtach, technologiach, zastosowaniach i celach. Rtęć jest stosowana w rurce wyładowczej, która jest niezbędna do przekształcania energii elektrycznej w światło.

(6)

Komisja otrzymała wniosek o przedłużenie tego wyłączenia („wniosek o przedłużenie”) w dniu 15 stycznia 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 5 ust. 5 dyrektywy 2011/65/UE; dnia 20 stycznia 2020 r. wniosek ten został zaktualizowany nowym wnioskiem o przedłużenie. Zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy wyłączenie pozostaje ważne do czasu przyjęcia decyzji w sprawie wniosku o przedłużenie.

(7)

W ocenie wniosku o przedłużenie, w której uwzględniono dostępność substytutów oraz społeczno-ekonomiczny wpływ zastąpienia, stwierdzono, że zastąpienie lub wyeliminowanie rtęci w przedmiotowych zastosowaniach jest obecnie technicznie niewykonalne. Ocena obejmowała konsultacje z zainteresowanymi stronami zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy 2011/65/UE. Uwagi otrzymane w ramach tych konsultacji zostały podane do wiadomości publicznej na specjalnej stronie internetowej.

(8)

Wyłączenie jest zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i w związku z tym nie obniża poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(9)

Należy zatem zezwolić na przedłużenie ważności wyłączenia, biorąc pod uwagę ogólny cel, zgodnie z którym wyłączenia z ograniczenia stosowania niektórych określonych materiałów lub części składowych powinny mieć ograniczony zasięg i czas trwania, aby stopniowo wycofywać niebezpieczne substancje w EEE.

(10)

Aby umożliwić terminową ponowną ocenę dostępności bezrtęciowych lamp zamiennych dla szerokiej gamy lamp objętych tym wyłączeniem, należy przedłużyć wyłączenie na ograniczony okres trzech lat. Jednakże w przypadku określonych kategorii lamp, a mianowicie lamp emitujących światło w widmie niewidocznym (nowa podpozycja 2b) 4)-II w załączniku III) i lamp awaryjnych (nowa podpozycja 2b) 4)-III w załączniku III), istnieją wystarczające informacje wskazujące na to, że zastąpienie jest technicznie niewykonalne w nadchodzących latach, więc w przypadku tych kategorii lamp uzasadniony jest okres ważności wynoszący pięć lat, zgodnie z art. 5 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy 2011/65/UE. Biorąc pod uwagę wyniki trwających prac nad znalezieniem niezawodnego substytutu, jest mało prawdopodobne, aby czas obowiązywania wyłączenia miał negatywny wpływ na innowacyjność.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/65/UE,

(1)

Decyzja nr 1313/2013/UE określa ramy prawne rescEU – rezerwy zdolności na szczeblu unijnym, stworzonej w celu zapewnienia pomocy w bardzo trudnych sytuacjach, w których wszystkie dostępne zdolności na szczeblu krajowym oraz zdolności państw członkowskich udostępnione w ramach europejskiej puli ochrony ludności nie wystarczają do skutecznego reagowania na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka.

(2)

Zgodnie z art. 12 ust. 2 decyzji nr 1313/2013/UE zdolności rescEU należy określać z uwzględnieniem zidentyfikowanych i pojawiających się rodzajów ryzyka, ogólnych zdolności i braków na poziomie Unii. rescEU powinno się skupiać w szczególności na czterech obszarach, a mianowicie na: gaszeniu pożarów lasów z powietrza, pilnej pomocy medycznej, incydentach chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych (CBRJ), a także na transporcie i logistyce.

(3)

W decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/570 (2) określono początkowy skład rescEU pod względem zdolności reagowania i wymogów dotyczących jakości. Rezerwa rescEU obejmuje jak dotąd zdolności w zakresie gaszenia pożarów lasów z powietrza, powietrznej ewakuacji medycznej, zespołów ratownictwa medycznego, gromadzenia zapasów sprzętu medycznego lub wyposażenia ochrony osobistej („zdolności w zakresie gromadzenia zapasów środków medycznych”), lub obu tych zasobów, a także zdolności w zakresie usuwania skażenia CBRJ i zdolności w zakresie gromadzenia zapasów w dziedzinie incydentów CBRJ.

(4)

Analiza zidentyfikowanych i pojawiających się rodzajów ryzyka, a także zdolności i braków na poziomie Unii wskazuje, że potrzebne są zdolności w zakresie zapewniania tymczasowego schronienia.

(5)

Potrzebę wyeliminowania luk jakościowych i ilościowych, jeśli chodzi o zdolność w zakresie zapewniania schronienia, odnotowano w trakcie różnych operacji Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności („unijny mechanizm”) w ostatnich latach i uwzględniono w analizie oceniającej definicje, luki i koszty w zakresie zdolności reagowania w ramach Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności [Evaluation Study of Definitions, Gaps and Cost of Response Capacities for the Union Civil Protection Mechanism] (3) z 2019 r. Ponadto doświadczenia operacyjne związane z trzęsieniami ziemi, które dotknęły Chorwację w marcu 2020 r. i grudniu 2020 r., potwierdziły istnienie luki w zdolności do zapewniania schronienia, pomimo szybkich operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu, w których udział wzięło kilka państw członkowskich.

(6)

Głównym celem zdolności rescEU w zakresie zapewniania tymczasowego schronienia, uruchamianej w trakcie operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu, jest zapewnienie ludności dotkniętej kryzysem tymczasowego schronienia, które obejmowałoby zakwaterowanie, urządzenia sanitarne i higieniczne, podstawowe usługi medyczne i przestrzeń do kontaktów społecznych.

(7)

Zdolność rescEU w zakresie zapewniania tymczasowego schronienia powinna obejmować fizyczną rezerwę wysokiej jakości zasobów na potrzeby szybkiego reagowania lub wirtualną rezerwę zasobów nadających się do dostosowania, które można by uruchomić na późniejszym etapie, jeżeli byłoby to konieczne na potrzeby operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu, lub oba te rodzaje rezerw.

(8)

Zgodnie z art. 12 ust. 4 decyzji nr 1313/2013/UE wymogi jakościowe dotyczące zdolności reagowania stanowiących część zdolności rescEU należy zdefiniować w porozumieniu z państwami członkowskimi. Minimalne normy dotyczące zdolności w zakresie zapewniania tymczasowego schronienia powinny opierać się na normach dotyczących schronienia opisanych w rozdziale podręcznika Sphere Handbook dotyczącym schronienia i osiedlania się (4).

(9)

W celu reagowania na mało prawdopodobne ryzyko o poważnych skutkach należy ustanowić zdolności w zakresie zapewniania tymczasowego schronienia, zgodnie z kategoriami określonymi w art. 3d decyzji wykonawczej (UE) 2019/570 i po konsultacji z państwami członkowskimi.

(10)

Aby zapewnić unijną pomoc finansową na rozwój takich zdolności w zakresie zapewniania tymczasowego schronienia, zgodnie z art. 21 ust. 3 decyzji nr 1313/2013/UE, koszty kwalifikowalne należy ustalić z uwzględnieniem kategorii określonych w załączniku IA do tej decyzji.

(11)

W ramach globalnej inicjatywy Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącej zespołów ratownictwa medycznego dokonano niedawno przeglądu norm (5) dotyczących zdolności zespołów ratownictwa medycznego typu 3 (opieka nad pacjentami skierowanymi na leczenie szpitalne). W związku z tym należy odpowiednio zmienić wymogi jakościowe dotyczące tego typu zespołu ratownictwa medycznego w ramach zdolności rescEU.

(12)

Refleksje na temat wniosków wyciągniętych z kryzysu związanego z COVID-19 pokazały ponadto, że potrzebna jest większa elastyczność i modułowość zdolności rescEU w zakresie zespołów ratownictwa medycznego. W związku z tym zdolności rescEU powinny obejmować zespoły ratownictwa medycznego typu 2 (szpitalne leczenie chirurgiczne w nagłych wypadkach) uzupełnione o usługi opieki specjalistycznej, zgodnie z normami określonymi w globalnej inicjatywie Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącej zespołów ratownictwa medycznego.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2019/570.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 33 ust. 1 decyzji nr 1313/2013/UE,

(1)

Bułgaria, Czechy, Dania, Francja, Włochy, Finlandia oraz Międzynarodowe Centrum Zaawansowanych Śródziemnomorskich Studiów Agronomicznych przedłożyły Komisji wniosek o ustanowienie konsorcjum na rzecz europejskiej infrastruktury badawczej Analizy i Eksperymentów dotyczących Ekosystemów (AnaEE-ERIC) („wniosek”). Belgia podała do wiadomości swoją decyzję o uczestnictwie w AnaEE-ERIC początkowo w charakterze obserwatora.

(2)

Wnioskodawcy uzgodnili, że przyjmującym państwem członkowskim AnaEE-ERIC będzie Francja.

(3)

Decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr 72/2015 (2) rozporządzenie (WE) nr 723/2009 zostało włączone do Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG).

(4)

Komisja dokonała oceny wniosku zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 723/2009 i stwierdziła, że spełnia on wymogi określone w tym rozporządzeniu. W trakcie oceny Komisja uzyskała opinie niezależnych ekspertów w dziedzinie analizy i eksperymentów dotyczących ekosystemów.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 20 rozporządzenia (WE) nr 723/2009,

(1)

30 czerwca 2020 r. Rada przyjęła zalecenie (UE) 2020/912 w sprawie tymczasowego ograniczenia innych niż niezbędne podróży do UE oraz ewentualnego zniesienia takiego ograniczenia (1).

(2)

2 lutego 2021 r. Rada zmieniła zalecenie (UE) 2020/912 w sprawie tymczasowego ograniczenia innych niż niezbędne podróży do UE oraz ewentualnego zniesienia takiego ograniczenia (2) w celu aktualizacji kryteriów stosowanych na potrzeby dokonania oceny, czy podróż inna niż niezbędna z państw trzecich jest bezpieczna i czy należy na nią zezwolić.

(3)

Tą samą zmianą wprowadzono mechanizmy ograniczające rozprzestrzenianie się w UE wariantów wirusa SARS-CoV-2 budzących obawy (3).

(4)

20 maja 2021 r. Rada zmieniła zalecenie (UE) 2020/912 (4) w celu uwzględnienia wprowadzenia i pozytywnego wpływu kampanii szczepień na powstrzymanie rozprzestrzeniania się wirusa, a także w celu dalszego ograniczenia przenoszenia i rozprzestrzeniania się w UE nowych wariantów będących przedmiotem zainteresowania i wariantów budzących obawy.

(5)

14 czerwca 2021 r. Parlament i Rada przyjęły rozporządzenia (UE) 2021/953 (5) i (UE) 2021/954 (6) w sprawie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID. Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID dowiodło swojej skuteczności jako jedno z podstawowych narzędzi pomagających przywrócić możliwość podróżowania w obrębie UE.

(6)

Od czasu przyjęcia rozporządzenia (UE) 2021/953 Komisja przyjęła szereg aktów wykonawczych stanowiących, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez określone państwo trzecie należy uznawać za równoważne z zaświadczeniami wydawanymi przez państwa członkowskie zgodnie z tym rozporządzeniem. Zaświadczenia o szczepieniu, o powrocie do zdrowia i o wyniku testu objęte takimi aktami wykonawczymi mogą zatem być w sposób bezpieczny i wiarygodny uwierzytelnione. W związku z tym unijne cyfrowe zaświadczenie COVID, a w szczególności decyzje wykonawcze przyjęte na tej podstawie, ułatwiły również bezpieczne wznowienie podróży z państw trzecich do UE. (7)

(7)

Obecne podejście określone w zaleceniu (UE) 2020/912 należy zaktualizować, aby uwzględnić ustanowienie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID, a także rozwój pandemii, w tym pojawienie się budzącego obawy wariantu omikron, wzrost wskaźnika zaszczepienia oraz stopniowe znoszenie ograniczeń w podróżowaniu na całym świecie.

(8)

22 października 2021 r., w świetle rozwoju sytuacji epidemiologicznej, Rada Europejska w swoich konkluzjach wezwała do dalszej koordynacji w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w obrębie UE i podróżowania do UE oraz do zmiany obu zaleceń, w tym zalecenia Rady (UE) 2020/912.

(9)

Standardowy okres uznawania zaświadczeń o szczepieniu wydawanych przez państwa trzecie po zakończeniu serii szczepień pierwotnych należy ustalić na 270 dni. Aby zapewnić skoordynowane podejście, państwa członkowskie nie powinny uznawać zaświadczeń o szczepieniu wydanych po zakończeniu serii szczepień pierwotnych, jeżeli upłynęło więcej niż 270 dni od podania wskazanej w nich dawki. W takim przypadku państwa członkowskie powinny uznawać zaświadczenia o szczepieniu wskazujące, że po zakończeniu serii szczepień pierwotnych otrzymano dawkę dodatkową.

(10)

Aby jeszcze bardziej ułatwić bezpieczne podróżowanie do UE, próg 14-dniowego wskaźnika łącznych zgłoszonych przypadków COVID-19 powinien zostać podwyższony z 75 do 100 na 100 000 mieszkańców. Jednocześnie, aby uwzględnić zwiększone możliwości przeprowadzania testów prawie dwa lata po pojawieniu się wirusa, należy również zwiększyć wymagany minimalny tygodniowy wskaźnik przeprowadzonych testów z 300 do 600 testów na 100 000 mieszkańców. Powinno to jeszcze bardziej zwiększyć wiarygodność danych wykorzystywanych do określenia, w jakim stopniu należy umożliwić inne niż niezbędne podróże z danego państwa trzeciego.

(11)

Aby lepiej uwzględnić inne niż niezbędne podróże do Unii oraz zwiększyć przewidywalność dla podróżnych z państw trzecich, państwa członkowskie powinny uznawać nie tylko szczepionki przeciwko COVID-19, dla których wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (8), ale również te, dla których Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała nadzwyczajne pozwolenie na stosowanie.

(12)

Ponadto, jako alternatywę dla szczepień, państwa członkowskie powinny zezwolić na podróże inne niż niezbędne osobom, które powróciły do zdrowia po przebyciu COVID-19 w ciągu 180 dni przed podróżą do UE i które posiadają unijne cyfrowe zaświadczenie COVID lub zaświadczenie uznane za równoważne z tym zaświadczeniem.

(13)

Jednocześnie, aby jeszcze bardziej ograniczyć ryzyko przenoszenia wirusa SARS-CoV-2, państwa członkowskie mogą również wymagać przed podróżą ważnego dowodu negatywnego wyniku testu łańcuchowej reakcji polimerazy z odwrotną transkrypcją w czasie rzeczywistym (RT-PCR) od podróżnych, którzy: (i) otrzymali szczepionkę przeciwko COVID-19, dla której WHO wydało nadzwyczajne pozwolenie na stosowanie, ale która nie figuruje w wykazie szczepionek dopuszczonych w UE na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004, albo (ii) powrócili do zdrowia po przebyciu COVID-19 w ciągu 180 dni przed podróżą do UE.

(13a)

Ze względu na fakt, że weryfikacja autentyczności, integralności i ważności zaświadczeń o szczepieniu wydawanych przez państwa trzecie niestosujące ram zaufania unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID lub zaświadczenia o szczepieniu, które zostało uznane za równoważne z tym zaświadczeniem, może nie być możliwa, państwa członkowskie mogą również wymagać przed podróżą ważnego dowodu negatywnego wyniku testu RT-PCR, w przypadku gdy podróżny został w pełni zaszczepiony szczepionką przeciwko COVID-19, dla której wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004, ale nie posiada unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID lub zaświadczenia uznanego za równoważne z tym zaświadczeniem.

(14)

Dzieci w wieku powyżej 6 lat i poniżej 18 lat powinny mieć możliwość podróżowania pod warunkiem uzyskania negatywnego wyniku testu RT-PCR przed podróżą. W takich przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia dodatkowego testu po przybyciu, poddania się kwarantannie lub samoizolacji. Test nie powinien być wymagany od dzieci w wieku powyżej 6 lat i poniżej 18 lat, które posiadają ważny dowód szczepienia przeciwko COVID-19 wydany w wyniku zaszczepienia szczepionką przeciwko COVID-19 dopuszczoną do obrotu w UE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004. Żadnych dodatkowych wymogów nie powinno się nakładać na dzieci w wieku poniżej 6 lat podróżujące z osobą dorosłą.

(14a)

Państwa członkowskie mogą zezwolić na podróże inne niż niezbędne osobom, w przypadku których przyjęte szczepienie przeciwko COVID-19 jest przeciwwskazane z medycznego punktu widzenia, pod warunkiem że osoby te przedłożyły niezbędną dokumentację i uzyskały przed podróżą negatywny wynik testu RT-PCR.

(15)

Mając na uwadze rosnący wskaźnik zaszczepienia na świecie, właściwe jest stopniowe odejście od obecnego podejścia hybrydowego opartego na państwach i osobach do podejścia opartego wyłącznie na osobach, a w związku z tym oparcie zniesienia ograniczeń w podróżowaniu wyłącznie na statusie zaszczepienia podróżnego lub na pełnionej przez niego funkcji bądź innej konieczności uzasadniającej podróż. Obecnie jednak nadal istnieją państwa trzecie o ograniczonym dostępie do szczepionek lub niskim wskaźniku zaszczepienia. W związku z tym, aby dać państwom trzecim czas na zwiększenie wskaźnika zaszczepienia, w tym na podanie dawek przypominających w celu zapewnienia ważności zaświadczeń o szczepieniu, oraz po uprzedniej ogólnej ocenie sytuacji w zakresie szczepień w państwach trzecich na podstawie danych dostarczonych między innymi przez delegatury UE do 30 kwietnia 2022 r., zalecenie powinno zostać poddane przeglądowi przez Komisję z myślą o skreśleniu załącznika I z uwzględnieniem rosnącego na całym świecie wskaźnika zaszczepienia. Komisja powinna złożyć sprawozdanie Radzie, a w stosownym przypadku może przedłożyć jej wniosek w sprawie skreślenia załącznika I.

(16)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego zalecenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego zalecenia – powinna zdecydować, czy dokona jego transpozycji.

(17)

Niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (9); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(18)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (10), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE (11).

(19)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (12), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (13).

(20)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (14), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji 2011/350/UE (15),

(21)

Status prawny niniejszego zalecenia, jak wspomniano w motywach 15–19, pozostaje bez uszczerbku dla konieczności skoordynowanego podjęcia przez wszystkie państwa członkowskie, w interesie właściwego funkcjonowania strefy Schengen, decyzji o zniesieniu ograniczenia innych niż niezbędne podróży do Unii,

1)

od 1 marca 2022 r. w pkt 2 akapit drugi liczbę „75” zastępuje się liczbą „100”, a liczbę „300” zastępuje się liczbą „600”;

2)

od 1 marca 2022 r. w pkt 6a akapity pierwszy, drugi i trzeci otrzymują brzmienie:

„Bez uszczerbku dla pkt 6 lit. a) i b), w przypadku gdy państwa członkowskie akceptują dowód szczepienia w celu uchylenia ograniczeń podróży wprowadzonych, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się COVID-19, państwa członkowskie powinny co do zasady znieść tymczasowe ograniczenie dotyczące innych niż niezbędne podróży do UE w odniesieniu do tych podróżnych, którzy nie później niż 14 dni przed wjazdem na obszar UE+ otrzymali ostatnią zalecaną dawkę jednej ze szczepionek przeciwko COVID-19 dopuszczonych w UE na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 (*1), pod warunkiem że upłynęło mniej niż 270 dni od podania dawki wskazanej w zaświadczeniu o szczepieniu w celu zakończenia serii szczepień pierwotnych lub otrzymano dawkę dodatkową po zakończeniu serii szczepień pierwotnych.

Państwa członkowskie powinny również znieść tymczasowe ograniczenie dotyczące innych niż niezbędne podróży do UE w odniesieniu do tych podróżnych, którzy nie później niż 14 dni przed wjazdem na obszar UE+ otrzymali ostatnią zalecaną dawkę jednej ze szczepionek przeciwko COVID-19, w odniesieniu do których WHO wydało nadzwyczajne pozwolenie na stosowanie, pod warunkiem że upłynęło mniej niż 270 dni od podania dawki wskazanej w zaświadczeniu o szczepieniu w celu zakończenia serii szczepień pierwotnych lub otrzymano dawkę dodatkową po zakończeniu serii szczepień pierwotnych.

Państwa członkowskie powinny również znieść tymczasowe ograniczenie dotyczące innych niż niezbędne podróży do UE w odniesieniu do tych podróżnych, którzy powrócili do zdrowia po przebyciu COVID-19 w ciągu 180 dni przed podróżą do UE.

W tym celu podróżny, który chce odbyć podróż inną niż niezbędna do państwa członkowskiego, powinien posiadać:

Od podróżnych objętych zakresem lit. b) i c) powyżej państwo członkowskie może również wymagać ważnego dowodu negatywnego wyniku testu łańcuchowej reakcji polimerazy z odwrotną transkrypcją w czasie rzeczywistym (RT-PCR) przeprowadzonego nie wcześniej niż 72 godziny przed podróżą. W przypadku podróżnych objętych zakresem lit. b) państwa członkowskie mogą stosować dodatkowe środki zdrowotne, takie jak izolacja, kwarantanna lub przyjęcie szczepionki dopuszczonej do obrotu w UE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004.

Oprócz unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID państwa członkowskie powinny uznawać takie dowody szczepienia przeciwko COVID-19 lub powrotu do zdrowia po przebyciu COVID-19, jeżeli odpowiadają one zaświadczeniom uznanym za równoważne z zaświadczeniami wydanymi zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 (*2) w akcie wykonawczym przyjętym przez Komisję na podstawie art. 8 tego rozporządzenia.

W przypadku gdy nie przyjęto takiego aktu dotyczącego zaświadczeń wydanych przez dane państwo trzecie, państwa członkowskie, na podstawie swojego prawa krajowego, mogłyby uznawać dowody przeprowadzenia testów i szczepienia wydawane przez to państwa trzecie, z uwzględnieniem konieczności dysponowania możliwością weryfikacji autentyczności, ważności i integralności zaświadczenia oraz tego, czy zawiera ono wszystkie istotne dane, jak określono w rozporządzeniu (UE) 2021/953.

W takim przypadku mogą one wymagać przed podróżą ważnego dowodu negatywnego wyniku testu RT-PCR od podróżnych w pełni zaszczepionych szczepionką przeciwko COVID-19, dla której wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004, którzy nie posiadają jednak unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID lub zaświadczenia uznanego za równoważne z tym zaświadczeniem.

Dzieci w wieku powyżej 6 lat i poniżej 18 lat, które nie są objęte powyższymi przepisami, powinny również mieć możliwość odbycia innej niż niezbędna podróży do państwa członkowskiego, jeżeli posiadają ważny dowód negatywnego wyniku testu łańcuchowej reakcji polimerazy z odwrotną transkrypcją w czasie rzeczywistym (RT-PCR) przeprowadzonego nie wcześniej niż 72 godziny przed podróżą. W takich przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia dodatkowego testu po przybyciu, a także poddania się kwarantannie lub samoizolacji. Żadnych dodatkowych wymogów nie powinno się nakładać na dzieci w wieku poniżej 6 lat podróżujące z osobą dorosłą.

(*1)  Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136 z 30.4.2004, s. 1)."

(*2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 z dnia 14 czerwca 2021 r. w sprawie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID) w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19 (Dz.U. L 211 z 15.6.2021, s. 1).”"

3)

Dodaje się nowy pkt 12:

(1)

Art. 164 ust. 5 lit. d) umowy o wystąpieniu umożliwia Wspólnemu Komitetowi ustanowionemu na podstawie jej art. 164 ust. 1 (zwanemu dalej „Wspólnym Komitetem”) przyjmowanie decyzji zmieniających tę umowę, pod warunkiem że takie zmiany są konieczne, by poprawić błędy, uzupełnić brakujące informacje lub skorygować inne niedociągnięcia, lub zaradzić sytuacjom nieprzewidzianym w chwili podpisywania umowy, oraz z zastrzeżeniem że takie decyzje nie zmieniają istotnych elementów umowy. Zgodnie z art. 166 ust. 2 umowy o wystąpieniu decyzje przyjmowane przez Wspólny Komitet są wiążące dla Unii i Zjednoczonego Królestwa. Unia i Zjednoczone Królestwo muszą wykonywać takie decyzje, które wywierają takie same skutki prawne, jak umowa o wystąpieniu.

(2)

Mając na uwadze pewność prawa należy zmienić część I załącznika I do umowy o wystąpieniu poprzez dodanie pięciu decyzji i dwóch zaleceń Komisji Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego, które nie zostały tam poprzednio wymienione, oraz poprzez usunięcie i zastąpienie dwóch decyzji,

(1)

Zgodnie z art. 171 ust. 1 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwanej dalej „umową o wystąpieniu”) Wspólny Komitet sporządził z końcem okresu przejściowego ustanowionego w tej umowie wykaz 25 osób, które są zdolne do pełnienia funkcji członka organu arbitrażowego i wyrażają chęć pełnienia takiej funkcji. Wspólny Komitet ma zapewniać, aby wykaz stale spełniał te wymogi.

(2)

Zgodnie z art. 171 ust. 2 umowy o wystąpieniu wykaz nie może obejmować osób, które są członkami, urzędnikami albo innymi pracownikami instytucji Unii, rządu państwa członkowskiego lub rządu Zjednoczonego Królestwa.

(3)

Jedna ze znajdujących się w wykazie osób zaproponowanych przez Unię została mianowana członkiem instytucji Unii, w związku z czym nie spełnia już wymogów dotyczących bycia arbitrem w ramach umowy o wystąpieniu.

(4)

Należy zatem zastąpić tę osobę w wykazie osób zawartym w załączniku I do decyzji nr 7/2020 Wspólnego Komitetu (2),

1.

2.

3.

4.

2.