(1)

Decyzją 95/196/WE (1) Komisja zatwierdziła krajowy program pomocy długoterminowej dla rolnictwa w północnych regionach Finlandii („program pomocy nordyckiej”) zgłoszony przez Finlandię na podstawie art. 143 Aktu przystąpienia w celu uzyskania zezwolenia zgodnie z art. 142 Aktu przystąpienia. Decyzję 95/196/WE zastąpiono decyzją Komisji C(2009)3067 z dnia 30 kwietnia 2009 r. (2) Decyzja ta została zastąpiona decyzją Komisji (UE) 2018/672 (3).

(2)

Ponieważ zezwolenie Finlandii na wdrażanie programu pomocy nordyckiej określonego w decyzji (UE) 2018/672 wygasa w dniu 31 grudnia 2021 r., należy przyjąć nową decyzję.

(3)

Krajowa pomoc długoterminowa, o której mowa w art. 142 Aktu przystąpienia, ma na celu zapewnienie utrzymania działalności rolniczej w północnych regionach określonych przez Komisję.

(4)

Uwzględniając czynniki, o których mowa w art. 142 ust. 1 i 2 Aktu przystąpienia, pomoc krajowa na mocy tego artykułu powinna być ograniczona do obszarów położonych na północ od 62. równoleżnika lub na obszarach przylegających do niego, na których występują porównywalne warunki klimatyczne, powodujące, że prowadzenie działalności rolniczej jest szczególnie utrudnione. Za odpowiednią jednostkę administracyjną należy uznać gminę („kunta”), w tym gminy otoczone innymi w obrębie tych obszarów, nawet jeśli nie spełniają one tych samych wymogów.

(5)

Aby ułatwić zarządzanie programem oraz skoordynować go ze wsparciem udzielanym na podstawie rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 (4) i 1307/2013 (5) i z krajowymi programami pomocy, w ramach obszarów otrzymujących pomoc na podstawie niniejszej decyzji należy uwzględnić te same gminy co te, które należą do obszaru wyznaczonego na podstawie art. 32 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 w programie rozwoju obszarów wiejskich stałego lądu Finlandii na lata 2014–2020.

(6)

Okres odniesienia, który należy uwzględnić podczas dokonywania oceny rozwoju produkcji rolnej i ogólnego poziomu wsparcia, powinien – na podstawie dostępnych statystyk krajowych – pozostać taki sam jak ten przewidziany w decyzji (UE) 2018/672 oraz obejmować lata 1991, 1992 i 1993 w odniesieniu do produkcji rolnej.

(7)

Zgodnie z art. 142 Aktu przystąpienia całkowita kwota przyznanej pomocy powinna być wystarczająca do utrzymania działalności rolniczej w północnych regionach Finlandii, ale nie może prowadzić do ogólnego wsparcia przekraczającego poziom wsparcia w przedakcesyjnym okresie odniesienia. W związku z tym konieczne jest uwzględnienie wsparcia dochodu w ramach wspólnej polityki rolnej przy określaniu maksymalnego dopuszczalnego poziomu pomocy na podstawie tego artykułu. Na podstawie danych z 2020 r. maksymalna kwota rocznej pomocy obliczona jako średnia w sześcioletnim okresie od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2027 r. powinna wynosić 574,5 mln EUR.

(8)

Maksymalną średnią kwoty rocznej pomocy należy podzielić na kategorie pomocy w zakresie hodowli zwierząt, produkcji roślinnej i innej pomocy nordyckiej. W odniesieniu do produkcji mleka krowiego należy ustanowić odrębną maksymalną średnią roczną kwotę pomocy, która byłaby wystarczająca do utrzymania produkcji w północnych regionach Finlandii.

(9)

Pomoc należy przyznawać corocznie na podstawie czynników produkcji (takich jak duże jednostki przeliczeniowe inwentarza i hektary) w ramach całkowitych limitów określonych w niniejszej decyzji.

(10)

Pomoc na rzecz reniferów należy przyznawać w przeliczeniu na zwierzę i należy ją ograniczyć do tradycyjnej liczby reniferów w północnych regionach Finlandii. W przypadku przechowywania dzikich jagód i grzybów należy zezwolić na wypłacanie pomocy w przeliczeniu na kilogram oraz na wsparcie w zakresie transportu mleka i mięsa oraz w zakresie usług niezbędnych w hodowli zwierząt, w zależności od poniesionych kosztów, po odliczeniu wszelkich innych płatności ze środków publicznych odnośnie do tych samych kosztów.

(11)

W odniesieniu do mleka krowiego należy zezwolić na wypłacanie pomocy w przeliczeniu na kilogram mleka w celu utrzymania zachęty do efektywnej produkcji.

(12)

Aby umożliwić szybkie reagowanie na zmienność i utrzymanie działalności rolniczej w północnych regionach Finlandii, należy umożliwić Finlandii ustalenie na każdy rok kalendarzowy kwoty pomocy na sektor w ramach kategorii pomocy i na jednostkę produkcji.

(13)

W odniesieniu do tej kwestii Finlandia powinna zróżnicować pomoc w swoich północnych regionach i ustalić roczne kwoty pomocy stosownie do stopnia nasilenia naturalnego utrudnienia oraz innych obiektywnych, przejrzystych i uzasadnionych kryteriów odnoszących się do celów określonych w art. 142 ust. 3 akapit trzeci Aktu przystąpienia, którymi są: zachowanie tradycyjnej produkcji produktów podstawowych i przetworzonych odpowiadających w szczególny sposób warunkom klimatycznym danych regionów, poprawa struktur produkcji, wprowadzania do obrotu i przetwarzania produktów rolnych, ułatwienie usuwania takich produktów oraz zapewnienie odpowiedniej ochrony środowiska i terenów wiejskich.

(14)

W celu zapewnienia regularnych płatności w danym roku kalendarzowym Finlandia powinna mieć prawo do wypłaty pomocy w danym roku z wykorzystaniem zaliczek w oparciu o wstępne szacunki dotyczące liczby czynników produkcji i jednostek produkcyjnych oraz do wypłaty pomocy w odniesieniu do produkcji mleka w miesięcznych ratach w oparciu o rzeczywistą produkcję.

(15)

Należy unikać nadmiernej rekompensaty dla producentów poprzez odzyskiwanie nienależnych płatności przed dniem 1 czerwca następnego roku.

(16)

Zgodnie z art. 142 ust. 3 Aktu przystąpienia pomoc przyznana na podstawie niniejszej decyzji nie powinna prowadzić do zwiększenia całkowitej produkcji w stosunku do tradycyjnego poziomu produkcji na obszarze objętym programem pomocy nordyckiej.

(17)

W związku z tym konieczne jest ustalenie rocznej maksymalnej liczby kwalifikujących się czynników produkcji w odniesieniu do każdej kategorii pomocy, w tym odrębnej maksymalnej liczby krów mlecznych, na poziomie równym lub niższym niż w okresach odniesienia.

(18)

W przypadku liczby krów mlecznych należy wziąć pod uwagę zmiany, które zaszły pod względem wielkości produkcji dla każdego czynnika produkcji od okresów odniesienia. W związku z tym w decyzji (UE) 2018/672 określono maksymalną kwalifikującą się liczbę krów mlecznych.

(19)

Należy przyznać pomoc w odniesieniu do hodowli, przetwarzania i wprowadzania do obrotu reniferów, unikając nadmiernych rekompensat w związku z pomocą przyznaną zgodnie z art. 213 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (6).

(20)

W odniesieniu do produkcji roślinnej, aby zapewnić elastyczność w zakresie użytkowania gruntów rolnych przez różne sektory produkcji, maksymalny dozwolony obszar powinien wynosić 944 300 ha, w tym maksymalnie 481 200 ha użytków zielonych.

(21)

W odniesieniu do upraw szklarniowych odrębny maksymalny dozwolony obszar powinien wynosić 203 ha, co odpowiada tradycyjnemu obszarowi produkcji w północnych regionach Finlandii.

(22)

W przypadku gdy liczba czynników produkcji w danej kategorii przekracza maksymalną liczbę w danym roku, liczbę kwalifikujących się czynników produkcji należy zmniejszyć o odpowiadającą liczbę czynników produkcji w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym przekroczono tę maksymalną liczbę.

(23)

Zgodnie z art. 143 ust. 2 Aktu przystąpienia Finlandia powinna przekazać Komisji informacje na temat wdrażania i skutków pomocy. W celu lepszej oceny długoterminowych skutków pomocy oraz w celu ustalenia poziomów pomocy jako średnich sześcioletnich należy składać sprawozdania o społeczno-gospodarczych skutkach pomocy i przekazywać coroczne sprawozdania zawierające informacje finansowe i inne informacje dotyczące wdrażania, niezbędne do zapewnienia przestrzegania warunków ustanowionych w niniejszej decyzji.

(24)

Finlandia powinna zapewnić wprowadzenie odpowiednich środków kontroli w stosunku do beneficjentów pomocy. W celu zapewnienia skuteczności tych środków i przejrzystości wdrażania programu pomocy wspomniane środki kontroli należy w jak największym stopniu dostosować do środków stosowanych w ramach wspólnej polityki rolnej.

(25)

Ponieważ pomoc nordycka jest ściśle powiązana z innymi środkami wsparcia w rolnictwie, rozwoju obszarów wiejskich i leśnictwie na mocy wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy dotyczące wsparcia na podstawie planów strategicznych sporządzanych przez państwa członkowskie w ramach wspólnej polityki rolnej (planów strategicznych WPR) i finansowanych z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz uchylającego rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 i (UE) nr 1307/2013 (7), okres stosowania niniejszej decyzji należy dostosować do tego rozporządzenia.

(26)

W celu zapewnienia jasności decyzja (UE) 2018/672 powinna stracić moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2022 r. Przepisy dotyczące informacji i środków kontroli powinny jednak nadal obowiązywać do dnia 1 czerwca 2022 r.,

(1)

Decyzją Komisji (UE) 2020/491 (3) przyznano zwolnienia przywozu z należności celnych przywozowych i z podatku od wartości dodanej („VAT”) w odniesieniu do towarów potrzebnych do zwalczania skutków epidemii COVID-19 do dnia 31 grudnia 2021 r.

(2)

W dniu 8 listopada 2021 r. Komisja skonsultowała się z państwami członkowskimi co do potrzeby przedłużenia tego okresu, a następnie wnioski o dalsze stosowanie środka przewidującego zwolnienie z należności celnych przywozowych i zwolnienie z VAT złożyły: Austria, Belgia, Chorwacja, Grecja, Hiszpania, Łotwa, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia i Węgry w dniu 12 listopada 2021 r., Irlandia w dniu 16 listopada 2021 r., Bułgaria, Finlandia, Malta, Niderlandy, Niemcy, Szwecja i Włochy w dniu 17 listopada 2021 r., Estonia w dniu 18 listopada 2021 r., Dania i Luksemburg w dniu 19 listopada 2021 r., a Czechy w dniu 23 listopada 2021 r. („występujące z wnioskiem państwa członkowskie”).

(3)

Przywóz dokonywany przez występujące z wnioskiem państwa członkowskie na podstawie decyzji (UE) 2020/491 miał korzystny wpływ na zapewnienie przez właściwe organy w państwach członkowskich organizacjom państwowym lub upoważnionym organizacjom dostępu do potrzebnych leków, sprzętu medycznego i środków ochrony indywidualnej, których niedobory występują. Statystyki handlowe dotyczące takich towarów wskazują, że powiązany przywóz wykazuje tendencję spadkową, ale pozostaje znaczący i podlega wahaniom związanym z popytem na towary potrzebne do walki z pandemią COVID-19. Mimo prowadzenia szczepień w państwach członkowskich oraz wdrożenia szeregu środków w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się wirusa, liczba zakażeń COVID-19 w państwach członkowskich nadal stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego. W państwach członkowskich nadal zgłasza się niedobór towarów potrzebnych do walki z pandemią COVID-19, dlatego należy przyznać zwolnienie z należności celnych przywozowych pobieranych od towarów przywożonych do celów określonych w art. 74 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009 oraz zwolnienie z VAT należnego od towarów importowanych do celów określonych w art. 51 dyrektywy 2009/132/WE.

(4)

Występujące z wnioskiem państwa członkowskie powinny poinformować Komisję o charakterze i ilościach poszczególnych towarów, na które udzielono zwolnienia z należności celnych przywozowych i VAT w celu zwalczania skutków epidemii COVID-19, o organizacjach, które zostały przez nie zatwierdzone do dystrybucji lub udostępniania tych towarów, oraz o środkach podjętych w celu zapobieżenia wykorzystywaniu tych towarów do celów innych niż zwalczanie skutków tej epidemii. Występujące z wnioskiem państwa członkowskie powinny zapewnić, aby takie zwolnienie z należności celnych i z VAT były stosowane prawidłowo, zgodnie z przepisami dotyczącymi ceł i VAT oraz zapobiegały wszelkim oszustwom, uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom.

(5)

Biorąc pod uwagę ekstremalne wyzwania stojące przed występującymi z wnioskiem państwami członkowskimi, zwolnienie z należności celnych przywozowych i z VAT należy przyznać w odniesieniu do przywozu dokonywanego od dnia 1 stycznia 2022 r. Zwolnienie powinno obowiązywać do dnia 30 czerwca 2022 r.

(6)

W dniu 3 grudnia 2021 r. przeprowadzono konsultacje z państwami członkowskimi, zgodnie z art. 76 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1186/2009 i art. 53 akapit pierwszy dyrektywy 2009/132/WE,

(1)

W dniu 9 września 2021 r. do Komisji wpłynął wniosek o rejestrację europejskiej inicjatywy obywatelskiej „INICJATYWA EVE NA RZECZ USTANOWIENIA PRAWA DO DECYDOWANIA”.

(2)

Decyzją z dnia 5 października 2021 r. w formie pisma (C(2021) 7294 final) zgodnie z art. 6 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/788 Komisja poinformowała grupę organizatorów, że wymogi dotyczące rejestracji określone w art. 6 ust. 3 akapit pierwszy lit. a), d) i e) tego rozporządzenia zostały spełnione oraz że art. 6 ust. 3 akapit pierwszy lit. b) nie ma zastosowania. Komisja wyjaśniła jednak również, że inicjatywa nie spełnia wymogu określonego w art. 6 ust. 3 akapit pierwszy lit. c) rozporządzenia (UE) 2019/788. W związku z tym Komisja zwróciła się do grupy organizatorów, zgodnie z art. 6 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) 2019/788, o dokonanie zmiany inicjatywy. Komisja zwróciła uwagę grupy organizatorów na fakt, że rozporządzenie (UE) 2019/788 nie dopuszcza inicjatyw obywatelskich proponujących rewizje Traktatów. Ponadto zwróciła się do grupy organizatorów o wskazanie, którego unijnego aktu prawego dotyczy ich wezwanie do zaproponowania przepisów skierowane do Komisji oraz o wyjaśnienie treści takiego lub takich aktów prawnych.

(3)

W dniu 19 października 2021 r. grupa organizatorów wysłała pismo do służb Komisji, w którym zwróciła się z zapytaniem (i) o wymóg przedstawienia „wniosku”, argumentując, że to zadaniem Komisji jest opracowywanie projektów wniosków ustawodawczych, oraz (ii) o zbadanie inicjatywy i umożliwienie odbycia spotkania z przedstawicielami Komisji, aby wspólnie dokonać oceny zaproponowanego projektu EVE (którego celem byłoby przyczynienie się do stworzenia nowego „prawa do decydowania”) oraz ustalić treść inicjatywy (organizatorzy wskazali przy tym błędnie na art. 15 rozporządzenia (UE) 2019/788, gdyż ten ma zastosowanie wyłącznie do ważnych inicjatyw). W odpowiedzi z dnia 5 listopada 2021 r. służby Komisji powtórzyły, że cele inicjatywy muszą spełniać warunki określone w art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2019/788.

(4)

W dniu 17 listopada 2021 r. grupa organizatorów ponownie przedłożyła inicjatywę. Chociaż inicjatywa została przeredagowana, jej treść pozostała zasadniczo niezmieniona pomimo wezwania ze strony Komisji do uwzględnienia jej oceny przedstawionej w decyzji z dnia 5 października 2021 r.

(5)

Cele inicjatywy określono w następujący sposób: „W związku z dokumentacją załączoną do dokumentu „WNIOSEK w sprawie inicjatywy EVE” zwracamy się do Komisji Europejskiej o przygotowanie aktu prawnego lub przepisów, które mogą być konieczne dla Komisji Europejskiej do ustanowienia prawa (człowieka) do decydowania, i o przekazanie ich instytucjom publicznym. Stworzyłoby to system demokracji bezpośredniej, w którym obywatele mogliby w spójny sposób podejmować decyzje w sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania lub interesu publicznego, a tym samym korzystać z suwerenności obywateli zarówno z udziałem przedstawicieli, jak i bez nich. Biorąc pod uwagę zakres tej sprawy, w ramach inicjatywy przedstawiono projekt wniosku, który można by wykorzystać do ustanowienia prawa do decydowania. W związku z tym organizatorzy zwracają się również o rozważenie następujących trzech możliwości: (1) UE i jej instytucje mogłyby we własnym zakresie ustanowić prawo, które jest proponowane w ramach tej inicjatywy; (2) UE mogłaby stworzyć specjalny sposób przeprowadzenia uprzedniego zbadania wykonalności tej propozycji, a następnie dopilnować, by odpowiedni wniosek został opracowany z udziałem wszystkich możliwych właściwych stron w UE; (3) UE mogłaby udzielić zezwolenia na opracowanie i publiczne przetestowanie wniosku; odnosiłoby się to wyłącznie do danej strony i wyłącznie do przedmiotowego wniosku”. Następnie jako ogólny cel inicjatywy podano „stworzenie wszelkiego aktu lub środka, które są wymagane do urzeczywistnienia przedmiotu tej EIO”, co prawdopodobnie odnosi się do opracowania treści i/lub wdrożenia „prawa do decydowania” (projektu służącego jego ustanowieniu).

(6)

W ramach tej inicjatywy grupa organizatorów zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie wprowadzenia nowego prawa podstawowego, które miałoby ustanowić „system demokracji bezpośredniej” na szczeblu instytucji unijnych. W takim systemie obywatele mogą „w spójny sposób” podejmować decyzje w zakresie „spraw wspólnych lub publicznych”, tym samym korzystając z „suwerenności obywateli”. Zdaniem grupy organizatorów powinno to zostać osiągnięte: (1) „przez UE z własnej inicjatywy”, (2) przez „udzielenie zezwolenia” na opracowanie celu dla i przez prywatnego przedstawiciela inicjatywy EVE i projektu EVE albo (3) „w powiązaniu z projektem EVE”. Grupa organizatorów wyjaśniła, że taki wniosek może pociągać za sobą zmiany w Traktatach, ale ich zdaniem rozporządzenie (UE) 2019/788 zezwala inicjatywom obywatelskim na zwrócenie się do Komisji o przedstawienie takiego wniosku. W ramach wariantu (2) lub (3) grupa organizatorów proponuje, aby Komisja „udzieliła zezwolenia” na prywatny projekt („projekt EVE”), którego celem byłoby przyczynienie się do ustanowienia nowego prawa podstawowego. Wszystkie pozostałe cele określone w załączonym dokumencie służą ogólnemu celowi, jakim jest wprowadzenie tego nowego prawa.

(7)

Zgodnie z art. 11 ust. 4 akapit pierwszy TUE i art. 1 rozporządzenia (UE) 2019/788 „europejska inicjatywa obywatelska” oznacza inicjatywę przedłożoną Komisji, wzywającą Komisję do przedłożenia, w ramach jej uprawnień, odpowiedniego wniosku w sprawach, w odniesieniu do których, zdaniem obywateli, wprowadzenie w życie Traktatów wymaga aktu prawnego Unii oraz która to inicjatywa otrzymała wsparcie co najmniej miliona kwalifikujących się sygnatariuszy pochodzących z co najmniej jednej czwartej wszystkich państw członkowskich; Zgodnie z art. 6 ust. 3 akapit pierwszy lit. c) rozporządzenia (UE) 2019/788 Komisja nie może zarejestrować inicjatywy, jeżeli „wykracza ona w sposób oczywisty poza uprawnienia Komisji w zakresie przedkładania wniosku dotyczącego aktu prawnego Unii w celu wprowadzenia w życie Traktatów”.

(8)

W wyroku w sprawie T-611/19 Sąd orzekł, że pojęcie aktu prawnego w rozumieniu art. 11 TUE oraz art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 211/2011 (2) odnosi się, zgodnie z art. 288 TFUE, do rozporządzeń, dyrektyw, decyzji, zaleceń i opinii przyjętych przez instytucje. Rozporządzenie (UE) nr 211/2011 straciło moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2020 r. i zostało zastąpione rozporządzeniem (UE) 2019/788. Zarówno zakres inicjatywy obywatelskiej, jak i warunki prawne dokonania rejestracji nie uległy jednak zmianie. Rozporządzenie (UE) 2019/788 nie zezwala na zwrócenie się w ramach inicjatyw obywatelskich do Komisji o zaproponowanie zmian w Traktatach, ponieważ dopuszcza jedynie inicjatywy, w których wzywa się Komisję do zaproponowania, w ramach jej uprawnień, aktów prawa wtórnego w celu wprowadzenia w życie Traktatów.

(9)

Jak sama grupa organizatorów stwierdza, cel inicjatywy musiałby zostać osiągnięty poprzez zmiany Traktatów i nie mógłby zostać osiągnięty za pomocą aktów prawnych takich jak te, o których mowa w art. 288 TFUE. Ponadto w odniesieniu do proponowanego w inicjatywie uruchomienia prywatnego projektu („projekt EVE”), który miałby przyczynić się do stworzenia nowego „prawa do podejmowania decyzji”, Komisja zauważa, że propozycja ta nie dotyczy żadnego wniosku w sprawie takiego aktu prawnego.

(10)

Dlatego też proponowana inicjatywa obywatelska „INICJATYWA EVE NA RZECZ USTANOWIENIA PRAWA DO DECYDOWANIA” wykracza w sposób oczywisty poza uprawnienia Komisji w zakresie przedkładania wniosku dotyczącego aktu prawnego Unii w celu wprowadzenia w życie Traktatów w rozumieniu art. 6 ust. 4 akapit trzeci lit. c) rozporządzenia (UE) 2019/788.

(11)

Należy zatem odrzucić wniosek o rejestrację,

(1)

W art. 29 ust. 1 dyrektywy 96/23/WE ustanawia się wymóg, by państwa trzecie, z których państwom członkowskim wolno przywozić zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego objęte dyrektywą, przedkładały plany kontroli pozostałości zawierające wymagane gwarancje („plany”). Plany te powinny obejmować co najmniej grupy pozostałości oraz substancje wymienione w załączniku I do dyrektywy 96/23.

(2)

Decyzją Komisji 2011/163/UE (2) zatwierdzono plany przedłożone przez niektóre państwa trzecie w odniesieniu do zwierząt i produktów zwierzęcych wymienionych w załączniku do tej decyzji.

(3)

Państwa trzecie, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii niektórych produktów mięsnych oraz poddanych obróbce żołądków, pęcherzy i jelit przeznaczonych do spożycia przez ludzi zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 (3), są wymienione w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2021/404 (4). Państwa trzecie, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii niektórych produktów mięsnych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (5), są wymienione w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2021/405 (6).

(4)

Albania, Argentyna, Australia, Białoruś, Brazylia, Chile, Chiny, Egipt, Indie, Iran, Japonia, Kolumbia, Liban, Maroko, Mongolia, Nowa Zelandia, Pakistan, Paragwaj, Rosja, Serbia, Syria, Szwajcaria, Tunezja, Turcja, Ukraina, Urugwaj, Uzbekistan i Zjednoczone Królestwo (7) przedłożyły szczegółowe plany kontroli pozostałości dotyczące osłonek, które zostały ocenione pozytywnie przez Komisję. Wszystkie przedłożone plany zawierają wystarczające gwarancje i powinny zostać zatwierdzone. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpisy dotyczące tych państw trzecich w odniesieniu do osłonek.

(5)

Kolumnę „Akwakultura” w załączniku do decyzji 2011/163/UE należy podzielić na cztery podkolumny: „Ryby”, „Produkty rybne”, „Skorupiaki” i „Mięczaki”, aby lepiej dostosować ją do kategorii stosowanych w świadectwach określonych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2020/2235 (8) oraz do wykazów państw upoważnionych do wprowadzania do Unii niektórych produktów określonych w załącznikach VIII i IX do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/405.

(6)

Aby uwzględnić różne produkty akwakultury wywożone przez państwa trzecie, Komisja oceniła ich plany kontroli pozostałości i wypełniła cztery wymienione podkolumny: „Ryby”, „Produkty rybne”, „Skorupiaki” i „Mięczaki”, na podstawie informacji podanych w przedłożonym przez te państwa planie kontroli pozostałości w sektorze akwakultury.

(7)

Albania, Argentyna, Armenia, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Falklandy, Izrael, Japonia, Kenia, Macedonia Północna, Maroko, Mauritius, Mołdawia, Nowa Zelandia, Serbia, Singapur, Turcja, Uganda, Ukraina, Urugwaj, Wyspa Man, Wyspy Owcze i Zjednoczone Królestwo przedłożyły szczegółowe plany kontroli pozostałości, które obejmują tylko jedną podkategorię akwakultury – „ryby” – i zostały pozytywnie ocenione przez Komisję. Wszystkie te plany zawierają wystarczające gwarancje i powinny zostać zatwierdzone. W podkolumnie dotyczącej ryb w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE należy zatem odpowiednio umieścić wpisy dotyczące tych państw trzecich.

(8)

Australia, Iran i Madagaskar przedłożyły szczegółowe plany kontroli pozostałości związane z podkategorią akwakultury „produkty rybne”, które to plany zostały pozytywnie ocenione przez Komisję. Wszystkie te plany zawierają wystarczające gwarancje i powinny zostać zatwierdzone. W podkolumnie dotyczącej produktów rybnych w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE należy zatem odpowiednio umieścić wpisy dotyczące tych państw trzecich.

(9)

Belize, Brunei, Gwatemala, Kuba, Mozambik, Nigeria, Nikaragua, Nowa Kaledonia, Tanzania i Wenezuela przedłożyły szczegółowe plany kontroli pozostałości, które obejmują tylko jedną podkategorię akwakultury – „skorupiaki” – i zostały pozytywnie ocenione przez Komisję. Wszystkie te plany zawierają wystarczające gwarancje i powinny zostać zatwierdzone. W podkolumnie dotyczącej skorupiaków w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE należy zatem odpowiednio umieścić wpisy dotyczące tych państw trzecich.

(10)

Meksyk nie przedłożył Komisji planu dotyczącego produktów wieprzowych. Meksyk przedstawił jednak gwarancje w odniesieniu do produktów wieprzowych pochodzących z państw członkowskich albo państw trzecich, które zostały zatwierdzone do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Meksyku w kolumnie dotyczącej wieprzowiny, opatrzony stosownym przypisem.

(11)

Zjednoczone Emiraty Arabskie nie przedłożyły Komisji planu dotyczącego ryb. Zjednoczone Emiraty Arabskie przedstawiły jednak gwarancje w odniesieniu do ryb pochodzących z państw członkowskich albo państw trzecich, które zostały zatwierdzone do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Zjednoczonych Emiratów Arabskich w podkolumnie dotyczącej ryb, opatrzony stosownym przypisem.

(12)

Państwa trzecie mogą pozyskiwać produkty przetworzone pochodzenia zwierzęcego zawarte w produktach złożonych z państw członkowskich albo z innych państw trzecich zatwierdzonych do przywozu takich produktów przetworzonych do Unii, w celu wykorzystania ich wyłącznie do przygotowywania produktów złożonych przeznaczonych do wywozu do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący państw trzecich wymagających stosowania takich produktów przetworzonych pochodzenia zwierzęcego zawartych w produktach złożonych, opatrzony stosownym przypisem.

(13)

Albania nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Albania przedstawiła jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka pochodzącego z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Albanii w odniesieniu do mleka.

(14)

Egipt nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Egipt przedstawił jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka pochodzącego z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Egiptu w odniesieniu do mleka.

(15)

Indonezja nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka i jaj, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Indonezja przedstawiła jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka i jaj pochodzących z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Indonezji w odniesieniu do mleka i jaj.

(16)

Japonia nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego miodu, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Japonia przedstawiła jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie miodu pochodzącego z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Japonii w odniesieniu do miodu.

(17)

Meksyk nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Meksyk przedstawił jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka pochodzącego z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Meksyku w odniesieniu do mleka.

(18)

Maroko nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka, skorupiaków i jaj, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Maroko przedstawiło jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka, skorupiaków i jaj pochodzących z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Maroka w odniesieniu do mleka, skorupiaków i jaj.

(19)

Oman nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka, jaj i miodu, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Oman przedstawił jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka, jaj i miodu pochodzących z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Omanu w odniesieniu do mleka, jaj i miodu.

(20)

Tajwan nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Tajwan przedstawił jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka pochodzącego z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Tajwanu w odniesieniu do mleka.

(21)

Wietnam nie jest w stanie przedstawić planu kontroli pozostałości dotyczącego mleka i jaj, równoważnego planowi wymaganemu na mocy art. 7 dyrektywy 96/23/WE. W oświadczeniu wydanym zgodnie z art. 2 decyzji 2011/163/UE Wietnam przedstawił jednak gwarancje wykorzystywania w produkcie złożonym, który ma być wywożony do Unii, wyłącznie mleka i jaj pochodzących z państw członkowskich albo z państw trzecich zatwierdzonych do wywozu takich produktów do Unii. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Wietnamu w odniesieniu do mleka i jaj.

(22)

Australia przedłożyła Komisji plan dotyczący jaj. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje i powinien zostać zatwierdzony. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Australii w odniesieniu do jaj.

(23)

Ghana jest obecnie wymieniona w wykazie zatwierdzeń, ustanowionym w załączniku do decyzji 2011/163/UE, w odniesieniu do miodu. Ghana przedłożyła Komisji plan dotyczący miodu, który nie zawiera wystarczających gwarancji. Należy zatem odpowiednio usunąć z wykazu w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Ghany w odniesieniu do miodu.

(24)

Iran jest obecnie wymieniony w wykazie zatwierdzeń, ustanowionym w załączniku do decyzji 2011/163/UE, w odniesieniu do produktów akwakultury z wyłączeniem ryb. Iran przedłożył Komisji plan dotyczący produktów rybnych i skorupiaków. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Iranu tylko w odniesieniu do produktów rybnych i skorupiaków.

(25)

Oman jest obecnie wymieniony w wykazie zatwierdzeń, ustanowionym w załączniku do decyzji 2011/163/UE, w odniesieniu do produktów akwakultury z wyłączeniem skorupiaków. Oman przedłożył Komisji plan dotyczący ryb, który nie zawiera wystarczających gwarancji. Należy zatem odpowiednio usunąć z wykazu w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Omanu w odniesieniu do ryb.

(26)

Tunezja jest obecnie wymieniona w wykazie zatwierdzeń, ustanowionym w załączniku do decyzji 2011/163/UE, w odniesieniu do zwierząt łownych. Tunezja nie przedłożyła Komisji planu dotyczącego zwierząt łownych i poinformowała, że od wielu lat nie prowadzi produkcji zwierząt łownych. Należy zatem odpowiednio usunąć z wykazu w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Tunezji w odniesieniu do zwierząt łownych.

(27)

Wallis i Futuna przedłożyło Komisji plan dotyczący miodu. Plan ten zawiera wystarczające gwarancje i powinien zostać zatwierdzony. Należy zatem odpowiednio umieścić w wykazie w załączniku do decyzji 2011/163/UE wpis dotyczący Wallis i Futuna w odniesieniu do miodu.

(28)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2011/163/UE.

(29)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,