(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (1) nałożono wymóg ustanowienia środków ochrony, z uwzględnieniem dostępnych opinii naukowych, technicznych i ekonomicznych, obejmujących w stosownych przypadkach sprawozdania przygotowane przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa i inne organy doradcze, jak również z uwzględnieniem opinii komitetów doradczych, które powołano dla odpowiednich geograficznych obszarów kompetencji, oraz wspólnych rekomendacji państw członkowskich.

(2)

Rada ma przyjąć środki dotyczące ustalenia i przydziału uprawnień do połowów, w tym – w stosownych przypadkach – określonych warunków funkcjonalnie związanych z tymi uprawnieniami do połowów. Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 stanowi, że uprawnienia do połowów należy przydzielać państwom członkowskim w taki sposób, by zapewnić względną stabilność działalności połowowej dla każdego państwa członkowskiego i w odniesieniu do każdego stada lub rodzaju rybołówstwa.

(3)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 stanowi, że celem wspólnej polityki rybołówstwa jest osiągnięcie współczynnika eksploatacji na poziomie maksymalnego podtrzymywalnego połowu („MSY”) w miarę możliwości do 2015 r., a w sposób stopniowy i narastający – najpóźniej do 2020 r. w przypadku wszystkich stad. Celem okresu przejściowego do 2020 r. było pogodzenie osiągnięcia maksymalnego podtrzymywalnego połowu w przypadku wszystkich stad z możliwymi skutkami społeczno-gospodarczymi ewentualnych dostosowań odnośnych uprawnień do połowów.

(4)

Całkowite dopuszczalne połowy („TAC”) należy zatem ustalać, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1380/2013, na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem skutków biologicznych i społeczno-gospodarczych, przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania poszczególnych sektorów rybołówstwa oraz biorąc pod uwagę opinie wyrażane podczas konsultacji z zainteresowanymi stronami.

(5)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1139 (2) ustanowiono wieloletni plan w odniesieniu do stad dorsza atlantyckiego, śledzia atlantyckiego i szprota w Morzu Bałtyckim oraz połowów eksploatujących te stada („plan”). Plan ma na celu zapewnienie, aby eksploatacja żywych zasobów morza pozwalała na odtwarzanie i utrzymywanie populacji poławianych gatunków powyżej poziomów zapewniających MSY. Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 stanowi, że w odniesieniu do stad objętych poszczególnymi planami wieloletnimi uprawnienia do połowów mają być ustalane zgodnie z zasadami określonymi w tych wieloletnich planach.

(6)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 planu uprawnienia do połowów dla stad wymienionych w art. 1 planu miały zostać ustalone w celu jak najszybszego osiągnięcia śmiertelności połowowej na poziomie MSY wyrażonego w przedziałach oraz, w sposób progresywny i stopniowy, najpóźniej do 2020 r. Limity połowowe mające zastosowanie w 2022 r. do odpowiednich stad w Morzu Bałtyckim należy zatem ustalić zgodnie z celami tego planu.

(7)

W dniu 28 maja 2021 r. Międzynarodowa Rada Badań Morza („ICES”) opublikowała roczną opinię w odniesieniu do stad w Morzu Bałtyckim. Wskazała w niej, że biomasa stada śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego w podrejonach ICES 20–24 wynosi jedynie 54 % granicznego punktu odniesienia biomasy stada tarłowego(„Blim”), poniżej której możliwe jest, że zdolność reprodukcyjna byłaby ograniczona. Ponadto uzupełnianie stada utrzymuje się na najniższym poziomie w historii. W związku z tym ICES zaleciła w swojej opinii połowy śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego na poziomie zerowym czwarty rok z rzędu. Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1139 należy zatem wprowadzić wszystkie odpowiednie środki zaradcze, aby zapewnić szybkie przywrócenie liczebności przedmiotowego stada do poziomów wyższych niż poziom pozwalający uzyskać MSY. Ponadto przepis ten wymaga wprowadzenia dalszych środków zaradczych. Jeżeli uprawnienia do połowów śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego zostałyby ustalone na poziomie wskazanym w opinii ICES, obowiązek wyładunku wszystkich połowów uzyskanych w ramach połowów wielogatunkowych z przyłowami śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego doprowadziłby do wystąpienia zjawiska „gatunków dławiących”. W celu osiągnięcia właściwej równowagi między – z jednej strony – pozwoleniem na dalsze połowy z innych stad z uwagi na to, że w przeciwnym razie mogą wystąpić potencjalnie poważne skutki społeczno-gospodarcze a – z drugiej strony – potrzebą osiągnięcia dobrego stanu biologicznego tych stad, biorąc pod uwagę, że w połowach wielogatunkowych trudno jest jednocześnie poławiać wszystkie gatunki na poziomach zgodnych z maksymalnym podtrzymywalnym połowem, należy ustanowić specjalne TAC dla przyłowów śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego. Jednakże połowy śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego powinny być dozwolone, jeżeli wyłącznym celem prowadzonych operacji połowowych są badania naukowe i operacje te są w pełni zgodne z warunkami określonymi w art. 25 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1241 (3); dotyczy to również przypadków, w których rybacy prowadzą połowy przybrzeżne na niewielką skalę przy użyciu niektórych narzędzi biernych. Poziom TAC należy ustalić na takim poziomie, by nie nastąpił wzrost śmiertelności i by stanowił on zachętę do poprawy selektywności i unikania przyłowów.

(8)

W odniesieniu do stada dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego ICES od 2019 r. mogła wydać opinię z zachowaniem zasady ostrożności, opracowaną na podstawie oceny obejmującej większą ilość danych. Według szacunków ICES poziom biomasy stada dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego jest nadal niższy od Blim, a od 2020 r. odnotowano dalszy spadek. W związku z tym ICES zaleciła w swojej opinii połowy dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego na poziomie zerowym trzeci rok z rzędu. Od 2019 r. w Unii przyjęto surowe środki ochrony. Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1139 wprowadzono zakaz ukierunkowanych połowów dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego, a TAC dla nieuniknionych przyłowów dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego ustalono na bardzo niskim poziomie, aby uniknąć zjawiska „gatunku dławiącego” w innych połowach. Ponadto przyjęto dalsze środki zaradcze funkcjonalnie związane z uprawnieniami do połowów, polegające na zamykaniu tarlisk i zakazie połowów rekreacyjnych w głównym obszarze występowania. Z uwagi na opinię ICES i brak zmian sytuacji stada należy utrzymać na niezmienionym poziomie uprawnienia do połowów oraz funkcjonalnie z nimi związane środki zaradcze.

(9)

W odniesieniu do dorsza atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego naukowe szacunki wskazały, że biomasa stada tarłowego znajduje się poniżej punktu odniesienia, poniżej którego należy wszcząć określone i odpowiednie działania w zakresie zarządzania („Btrigger”). W związku z tym w ostatnich latach przyjmowano coraz bardziej rygorystyczne środki zarządzania. W roku 2021 ICES postanowiła przeprowadzić pogłębioną ocenę sytuacji stada i w związku z tym przesunęła swoją opinię na 10 września 2021 r. Ocena ta wykazała, że biomasa dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego jest mniejsza niż połowa poprzedniego szacunku i że przez ponad 10 lat w większości znajdowała się ona poniżej Blim. Szacuje się, że biomasa wynosi obecnie około połowy Blim. Uzupełnianie stada jest od 2018 r. na historycznie niskim poziomie. ICES szacuje, że z prawdopodobieństwem 53 %, nawet przy niewielkich połowach, biomasa stada mogłaby w 2023 r. wzrosnąć nieco powyżej Blim. W tej sytuacji, zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1139 należy zastosować środek zaradczy, a uprawnienia do połowów ustalić tak, aby zapewnić szybkie przywrócenie liczebności przedmiotowego stada do poziomów wyższych niż poziom pozwalający uzyskać MSY. Zalecany poziom połowów jest tak niski, że nie może obejmować jednocześnie połowów ukierunkowanych i nieuniknionych przyłowów w połowach innych gatunków, zwłaszcza w dennych połowach płastugokształtnych. Właściwe jest zatem ustalenie TAC na poziomie, który będzie obejmował tylko nieuniknione przyłowy w połowach innych gatunków, aby uniknąć zjawiska „gatunków dławiących”, ze zwolnieniem w odniesieniu do operacji połowowych prowadzonych wyłącznie do celów badań naukowych i w pełnej zgodności z warunkami określonymi w art. 25 rozporządzenia (UE) 2019/1241. Ponadto poprzednio przyjęto dalsze funkcjonalnie związane z uprawnieniami do połowów środki zaradcze w postaci zamykania tarlisk i ograniczeń połowów rekreacyjnych. Zważywszy na dalsze poważne pogorszenie stanu stada, należy przedłużyć zamknięcie tarlisk na okres od dnia 15 stycznia do dnia 31 marca, tak by obejmował on okres gromadzenia się dorsza atlantyckiego przed tarłem. Dodatkowe zwolnienie od zamknięcia tarlisk należy wprowadzić dla statków rybackich prowadzących połowy małży dragami w podrejonie ICES 22 na wodach o głębokości mniejszej niż 20 m, ponieważ połowy te odbywają się poza tarliskami dorsza atlantyckiego i występujące w nich przyłowy dorsza są bardzo niskie. W odniesieniu do połowów rekreacyjnych, w przeciwieństwie do lat poprzednich ICES nie była w stanie dokonać podziału na połowy handlowe i rekreacyjne ze względu na niski poziom całkowitych zalecanych połowów. Zważywszy na stan tego stada, konieczne jest obniżenie limitu ilościowego do minimum, aby pozostać w zalecanych przez ICES granicach połowów. Ponadto należy także zrezygnować z odstępstwa dla połowów rekreacyjnych w odniesieniu do okresu zamknięcia tarlisk.

(10)

Według szacunków ICES z 2020 r. wartość biomasy stada śledzia atlantyckiego w środkowej części Morza Bałtyckiego spadła poniżej punktu odniesienia biomasy stada tarłowego, poniżej którego należy wszcząć określone i odpowiednie działania w zakresie zarządzania („Btrigger”). W 2021 r., zgodnie z szacunkami ICES, biomasa uległa dalszemu zmniejszeniu i obecnie zbliża się do Blim. Należy zatem ustalić uprawnienia do połowów zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1139.

(11)

Zgodnie z opinią ICES przyłów dorsza atlantyckiego prowadzi się w ramach połowów gładzicy. Szprot jest poławiany w połowach wielogatunkowych ze śledziem atlantyckim oraz stanowi pokarm dla dorsza atlantyckiego. Tego typu zależności międzygatunkowe należy uwzględniać przy ustalaniu uprawnień do połowów gładzicy i szprota.

(12)

W odniesieniu do łososia atlantyckiego w podrejonach ICES 22–31, ICES od kilku już lat stwierdza, że stan zasobów rzecznych jest bardzo zróżnicowany. Aby dać ekspertom więcej czasu na lepsze uwzględnienie tej rozbieżności, ICES postanowiła przełożyć swoją opinię na 15 września 2021 r. Zgodnie z zaleceniem ICES, w celu ochrony słabych zasobów rzecznych należy zaprzestać wszystkich połowów handlowych i rekreacyjnych w głównym akwenie, które z natury stanowią połowy wielogatunkowe łososia atlantyckiego ze zdrowych i słabych zasobów rzecznych. ICES uważa jednak, że istniejące ukierunkowane połowy na obszarach nadbrzeżnych Zatoki Botnickiej i Morza Alandzkiego mogą być kontynuowane w czasie letniej migracji łososia atlantyckiego. W celu osiągnięcia właściwej równowagi między – z jednej strony – pozwoleniem na dalsze połowy z uwagi na to, że w przeciwnym razie mogą wystąpić potencjalnie poważne skutki społeczno-gospodarcze a – z drugiej strony – potrzebą osiągnięcia dobrego stanu biologicznego tego stada, biorąc pod uwagę, że w połowach wielogatunkowych trudno jest jednocześnie poławiać wszystkie gatunki na poziomach zgodnych z maksymalnym podtrzymywalnym połowem, należy ustanowić specjalne TAC dla przyłowów łososia atlantyckiego w tych obszarach, przy czym należy ustanowić zwolnienie dla operacji połowowych prowadzonych wyłącznie do celów badań naukowych i w pełnej zgodności z warunkami określonymi w art. 25 rozporządzenia (UE) 2019/1241, a także dla połowów przybrzeżnych na północ od 59°30′N w okresie od dnia 1 maja do dnia 31 sierpnia. Zważywszy na tę opinię ICES, należy przyjąć dalsze środki zaradcze funkcjonalnie związane z uprawnieniami do połowów. Należy zakazać stosowania takli poza obszarami leżącymi w granicach czterech mil morskich, ponieważ jest to narzędzie stosowane zazwyczaj do połowu łososia atlantyckiego. Ponadto na obszarach, na których nie są dozwolone połowy komercyjne, w połowach rekreacyjnych należy pozwolić jedynie na zatrzymywanie dziennie na jednego wędkarza tylko jednego osobnika łososia atlantyckiego z przyciętymi płetwami. Aby zaś uniknąć błędnej sprawozdawczości, wszystkie zatrzymane osobniki wszystkich gatunków ryb powinny być wyładowywane w całości w celu ich jednoznacznej identyfikacji.

(13)

Aby zapewnić pełne wykorzystanie uprawnień do połowów przybrzeżnych, w 2019 r. wprowadzono ograniczoną elastyczność między obszarami w odniesieniu do łososia atlantyckiego z podrejonów ICES 22–31 do podrejonu ICES 32. Ze względu na zmiany uprawnień do połowów tych dwóch stad należy zmniejszyć elastyczność w tym zakresie.

(14)

Wprowadzenie zakazu połowów troci wędrownej poza obszarem leżącym w granicach czterech mil morskich oraz wprowadzenie ograniczenia przyłowów troci wędrownej do 3 % łącznych połowów troci wędrownej i łososia atlantyckiego w dużym stopniu przyczyniło się do znacznego ograniczenia uprzedniego znaczącego nieprawidłowego raportowania połowów łososia atlantyckiego szczególnie jako połowów troci wędrownej. Należy zatem utrzymać ten przepis w celu zachowania niskiego poziomu nieprawidłowego raportowania.

(15)

Korzystanie z uprawnień do połowów określonych w niniejszym rozporządzeniu podlega przepisom rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (4), w szczególności jego art. 33 oraz 34 które dotyczą zapisu połowów i nakładu połowowego oraz przekazywania Komisji danych dotyczących wyczerpania uprawnień do połowów. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić kody dotyczące wyładunków ryb ze stad objętych niniejszym rozporządzeniem, które to kody państwa członkowskie mają stosować, przesyłając dane Komisji.

(16)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 847/96 (5) wprowadzono dodatkowe ustalane z roku na rok warunki zarządzania TAC, w tym w art. 3 i 4 przepisy dotyczące elastyczności w odniesieniu do zasobów objętych TAC przezornościowymi i analitycznymi. Na podstawie art. 2 tego rozporządzenia przy ustalaniu TAC Rada ma określić stada, w odniesieniu do których nie stosuje się art. 3 lub 4, w szczególności na podstawie biologicznego stanu zasobów. Ostatnio w odniesieniu do wszystkich stad objętych obowiązkiem wyładunku na podstawie art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 wprowadzono mechanizm elastyczności obejmującej kolejny rok. W związku z tym, w celu uniknięcia nadmiernej elastyczności, która podważyłaby zasady racjonalnej i odpowiedzialnej eksploatacji żywych zasobów morza, utrudniłaby realizację celów wspólnej polityki rybołówstwa i spowodowałaby pogorszenie biologicznego stanu zasobów, należy wyjaśnić, że art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 mają zastosowanie w odniesieniu do analitycznych TAC tylko wówczas, gdy nie korzysta się z obejmującej kolejny rok elastyczności przewidzianej w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(17)

Ponadto, ponieważ poziom biomasy stad dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego, śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego i dorsza atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego jest poniżej wartości Blim, a w 2022 r., dozwolony jest jedynie przyłów, połów do celów badań naukowych oraz w przypadku śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego, niektóre połowy przybrzeżne na niewielką skalę, państwa członkowskie, mające udział w kwotach odpowiedniego TAC zobowiązały się, że nie będą stosować obejmującej kolejny rok elastyczności przewidzianej w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w odniesieniu do tych stad w 2022 r., tak aby połowy w 2022 r. nie przekroczyły TAC ustalonego dla stada dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego, śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego i dorsza atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego. Ponadto, biorąc pod uwagę, że biomasy stad zasobów rzecznych łososia na południe od 59°30′N są prawie wszystkie poniżej granicznego punktu odniesienia dla produktywności pod względem smoltów (Rlim) oraz że w 2022 r.w tym obszarze dozwolone są jedynie przyłów i połów do celów badań naukowych, państwa członkowskie, których to dotyczy podjęły podobne zobowiązanie dotyczące elastyczności obejmującej kolejny rok w odniesieniu do połowów w roku 2022 w głównym akwenie.

(18)

Rok połowowy dotyczący okowiela w rejonie ICES 3a, wodach Zjednoczonego Królestwa rejonu ICES 2a oraz wodach Zjednoczonego Królestwa i Unii podobszaru ICES 4 trwa od dnia 1 listopada do dnia 31 października. Aby umożliwić rozpoczęcie połowów w dniu 1 listopada 2021 r. oraz na podstawie nowej opinii naukowej i w następstwie konsultacji ze Zjednoczonym Królestwem, konieczne jest ustalenie wstępnego TAC dla okowiela w rejonie ICES 3a, wodach Zjednoczonego Królestwa rejonu ICES 2a oraz wodach Zjednoczonego Królestwa i Unii podobszaru ICES 4 na okres od dnia 1 listopada 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r. Ten wstępny TAC należy ustalić zgodnie z opinią ICES opublikowaną w dniu 8 października 2021 r.

(19)

W rozporządzeniu Rady (UE) 2021/92 (6) tabela określająca uprawnienia do połowów makreli w Morzu Północnym odnosi się do wód obszarów 3a i 4; wód Zjednoczonego Królestwa obszaru 2a; wód Unii obszarów 3b, 3c oraz podrejonów 22–32 zgodnie z Umową o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (7). Jednak w 2021 r. konsultacje w sprawie makreli między państwami nadbrzeżnymi nie doprowadziły do osiągnięcia między Unią, Zjednoczonym Królestwem i Norwegią porozumienia dotyczącego dostępu. W związku z tym Unia nie ma dostępu do połowów swojej kwoty makreli w wodach Morza Północnego należących do Norwegii.

(20)

W 2021 r. Unia zakończyła negocjacje ze Zjednoczonym Królestwem w sprawie uprawnień do połowów i środków zarządzania dla niektórych TAC na 2021 r., w tym makreli, co umożliwia Unii poławianie swojej kwoty makreli w wodach Zjednoczonego Królestwa. W związku z tym należy odpowiednio zmienić tabele z uprawnieniami do połowów, aby odzwierciedlić granice obszarów połowowych w wodach Morza Północnego należące do Zjednoczonego Królestwa i do Unii.

(21)

W 2021 r. Unia nie ma dostępu do połowów swojej kwoty makreli w wodach Morza Północnego należących do Norwegii. Rozporządzenie (UE) 2021/92 obejmuje tabelę uprawnień do połowów makreli w wodach Norwegii obszarów 2a i 4a i powinna istnieć możliwość poławiania kwoty 13 359 ton przydzielonej Danii w wodach Morza Północnego należących do Unii i do Zjednoczonego Królestwa. W tabeli zawierającej stosowne uprawnienia do połowów należy dodać przypis umożliwiający Danii poławianie tej kwoty w wodach Morza Północnego należących do Unii i do Zjednoczonego Królestwa. Zjednoczone Królestwo było konsultowane w sprawie tej możliwości i nie zgłosiło żadnego sprzeciwu do podejścia zezwalającego na połowy tej kwoty w tych wodach Zjednoczonego Królestwa od dnia 12 października 2021 r.

(22)

Zgodnie z Umową o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską, z jednej strony, a rządem Grenlandii i Rządem Danii, z drugiej strony i protokołem wykonawczym do tej umowy (8), Unia ma otrzymać 7,7 % TAC gromadnika poławianego w wodach Grenlandii podobszarów ICES 5 oraz 14. W dniu 5 października 2021 r. Unia otrzymała od władz Grenlandii informację, że ICES wydała opinię dotyczącą gromadnika na okres połowu 2021/2022 na poziomie 904 200 ton jako TAC. W następstwie opinii naukowych i na podstawie osiągniętego między Grenlandią, Islandią i Norwegią porozumienia w sprawie gromadnika rząd Grenlandii ustalił kwotę 135 630 ton. Zgodnie z protokołem wykonawczym Grenlandia chciałaby zaoferować Unii 69 623 tony gromadnika, co stanowi 7,7 % łącznego TAC. Ten TAC powinien być obecnie ustalany na tej podstawie. Ponadto Grenlandia, Islandia i Norwegia jako element swojego uzgodnienia ramowego w sprawie ochrony gromadnika i zarządzania nim uzgodniły nową organizację okresu połowu. W związku z tym konieczne jest również uwzględnienie zmiany w okresie połowu, który obecnie powinien odnosić się do okresu od dnia 15 października 2021 r. do dnia 15 kwietnia 2022 r.

(23)

Komisja przyznaje upoważnienia do połowów statkom pływającym pod banderą Wenezueli w celu umożliwienia im połowów lucjanowatych na wodach Unii u wybrzeży Gujany Francuskiej. Proponowana zmiana ma na celu zapewnienie pod pewnymi warunkami ciągłości operacji połowowych w trakcie dwuletniego procesu udzielania zezwolenia.

(24)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2021/92.

(25)

Aby nie zakłócić działalności połowowej oraz zapewnić unijnym rybakom środki utrzymania, przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące Morza Bałtyckiego powinny być stosowane od dnia 1 stycznia 2022 r. Limity połowowe przewidziane w rozporządzeniu (UE) 2021/92 obowiązują od dnia 1 stycznia 2021 r. Niniejsze rozporządzenie powinno jednak mieć zastosowanie do okowiela w rejonie ICES 3a, w wodach Zjednoczonego Królestwa i Unii podobszaru ICES 4 oraz w wodach Zjednoczonego Królestwa rejonu ICES 2a od dnia 1 listopada 2021 r. do dnia 31 października 2022 r. W związku z potrzebą kontynuowania zrównoważonej działalności połowowej oraz rozpoczęcia odpowiednich połowów na czas przed otwarciem sezonów połowowych przepisy wprowadzone niniejszym rozporządzeniem dotyczące limitów połowowych makreli w norweskich wodach Morza Północnego i gromadnika w wodach Grenlandii podobszarów 5 i 14 ICES powinny mieć zastosowanie odpowiednio od 12 października 2021 r. i 15 października 2021 r. Ponieważ uprawnienia do połowów, których to dotyczy, nie zostały jeszcze wyczerpane albo zostaną zwiększone na mocy niniejszego rozporządzenia, stosowanie niniejszego rozporządzenia z mocą wsteczną nie narusza zasad pewności prawa ani ochrony uzasadnionych oczekiwań. W związku z pilnym charakterem niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

(1)

Kryzys związany z COVID-19 nadal doprowadza do spadku natężenia ruchu lotniczego w wyniku znacznego spadku popytu na podróże lotnicze i bezpośrednich środków zastosowanych przez państwa członkowskie i państwa trzecie w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się COVID-19. Z danych przedstawionych przez Eurocontrol wynika, że w pierwszej połowie 2021 r. natężenie ruchu lotniczego w przestrzeni powietrznej EOG było raczej stabilne i stanowiło około 38 % natężenia ruchu lotniczego w analogicznym okresie w 2019 r., przy czym obserwuje się tendencję wzrostową. W prognozie Eurocontrol wskazano, że według najbardziej prawdopodobnego scenariusza roczne średnie natężenie ruchu lotniczego w 2021 r. i 2022 r. wyniesie odpowiednio 50 % i 72 %.

(2)

Zaistniała sytuacja jest poza kontrolą przewoźników lotniczych, a wynikające z niej dobrowolne lub narzucone odwoływanie usług lotniczych przez przewoźników lotniczych w związku ze zmieniającym się popytem stanowi konieczną lub uzasadnioną reakcję na te okoliczności.

(3)

Zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 95/93 w związku z art. 10 ust. 2 przewoźnik lotniczy musi wykorzystać co najmniej 80 % serii czasów na start lub lądowanie, które zostały mu przydzielone, aby nie stracić pierwszeństwa historycznego w odniesieniu do tych czasów na start lub lądowanie, zgodnie z zasadą dotyczącą wykorzystania czasów na start lub lądowanie. W świetle kryzysu związanego z COVID-19 oraz z myślą o ochronie kondycji finansowej przewoźników lotniczych i uniknięciu niekorzystnych skutków środowiskowych wynikających z wykonywania pustych lub prawie pustych przelotów wyłącznie w celu zachowania związanych z nimi czasów na start lub lądowanie zawieszono zasadę dotyczącą wykorzystania czasów na start lub lądowanie w okresie od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 28 marca 2021 r.

(4)

W dniu 16 lutego 2021 r. w związku z dalszym wpływem kryzysu związanego z COVID-19 na natężenie ruchu lotniczego Unia zmieniła rozporządzenie (EWG) nr 95/93 w celu dalszego złagodzenia wobec linii lotniczych zasady dotyczącej wykorzystania czasów na start lub lądowanie w letnim okresie rozkładowym w 2021 r. poprzez zawieszenie stosowania tej zasady przez dalszy okres począwszy od dnia 28 marca 2021 r. do dnia 30 października 2021 r.

(5)

Na podstawie art. 10a ust. 5 rozporządzenia (EWG) nr 95/93 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu zmiany okresu zawieszenia zasady dotyczącej wykorzystania czasów na start lub lądowanie określonej w art. 10a ust. 3.

(6)

Ponadto na podstawie art. 10a ust. 5 rozporządzenia (EWG) nr 95/93 Komisja jest uprawniona do przyjmowania – o ile jest to bezwzględnie konieczne w celu uwzględnienia zmieniającego się wpływu kryzysu związanego z COVID-19 na natężenie ruchu lotniczego – aktów delegowanych w celu zmiany wskaźnika wykorzystania czasów na start lub lądowanie w zakresie od 30 % do 70 %.

(7)

Pomimo obserwowanego stopniowego wzrostu poziomy ruchu lotniczego w pierwszej połowie 2021 r. nadal są niskie w porównaniu z tym samym okresem w 2019 r., tj. średnio wynoszą one około 38 % natężenia ruchu lotniczego w analogicznym okresie w 2019 r. Mimo że faktycznie trudno jest dokładnie przewidzieć, jak będzie przebiegał proces poprawy poziomów ruchu lotniczego, można jednak oczekiwać, że sytuacja ta utrzyma się w najbliższej przyszłości, a różnica między natężeniem ruchu lotniczego w 2021 r. a poziomem z 2019 r. będzie stopniowo niwelowana. Na podstawie czteroletniej prognozy Eurocontrol z dnia 21 maja 2021 r. zgodnie z najbardziej prawdopodobnym scenariuszem zakładającym osiągnięcie skuteczności szczepienia w 2022 r. roczne poziomy ruchu wynosiłyby średnio 50 % do 72 % analogicznych poziomów z 2019 r., odpowiednio w roku 2021 i 2022. Na podstawie dostępnych miesięcznych prognoz Eurocontrol na 2021 r. i dostępnej rocznej średniej Eurocontrol na 2022 r. oczekuje się, że natężenie ruchu lotniczego w zimowym okresie rozkładowym 2021/2022 osiągnie poziom 70 % poziomów z 2019 r.

(8)

Z danych zgromadzonych przez Światową Organizację Zdrowia i Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób wynika, że utrzymujące się ograniczenie ruchu lotniczego stanowi efekt kryzysu związanego z COVID-19. Dostępne dane wskazują na korelację między zmieniającą się liczbą zachorowań a działaniami państw członkowskich i państw trzecich podejmowanymi w odpowiedzi na te zmieniające się dane liczbowe, tj. przyjmowaniem środków wpływających na podróże lotnicze i skutkujących spadkiem natężenia ruchu lotniczego. Takie środki, które można wdrożyć lub znieść w bardzo krótkim czasie, zwiększają ogólną niepewność i mają niekorzystny wpływ na zaufanie konsumentów i zachowanie konsumentów w zakresie dokonywania rezerwacji.

(9)

Mając na uwadze zmieniającą się liczbę zachorowań na COVID-19 i ewentualne rozprzestrzenienie się nowych wariantów, należy spodziewać się znacznej liczby odwołanych lotów w wyniku kryzysu związanego z COVID-19 w nadchodzącym zimowym okresie rozkładowym, który rozpoczyna się w dniu 31 października 2021 r. i trwa do dnia 26 marca 2022 r., jeżeli linie lotnicze będą zobowiązane do wykorzystania posiadanej pełnej puli czasów na start lub lądowanie z 2019 r. zgodnie z art. 8 rozporządzenia (EWG) nr 95/93.

(10)

Należy zatem przedłużyć okres określony w art. 10a ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 95/93 z dnia 31 października 2021 r. do dnia 26 marca 2022 r.

(11)

Popyt na podróże w zimowym okresie rozkładowym trwającym od dnia 31 października 2021 r. do dnia 26 marca 2022 r. nadal może utrzymać się na niskim poziomie pomimo postępów poczynionych w ramach kampanii szczepień, wzrostu bezpieczeństwa podróży i ograniczaniu przez państwa środków wpływających na podróżowanie. Utrzymujący się nieznaczny popyt w zimowym okresie rozkładowym może świadczyć o tym, że mamy do czynienia z bardziej długoterminowymi zmianami strukturalnymi na rynku i w zachowaniu konsumentów. Wskaźnik wykorzystania czasów na start lub lądowanie należy ustalić zatem na takim poziomie, aby, z jednej strony, uniknąć niezamierzonego niekorzystnego wpływu na sytuację finansową linii lotniczych oraz aby uniknąć niekorzystnych skutków środowiskowych wynikających z wykonywania pustych lub prawie pustych przelotów wykonywanych wyłącznie w celu zachowania praw do czasów na start lub lądowanie wynikających z pierwszeństwa historycznego, a, z drugiej strony, aby zachęcić linie lotnicze do wydajnego wykorzystania przepustowości portu lotniczego albo zwrotu czasów na start lub lądowanie do puli w celu umożliwienia ich wykorzystania przez pozostałych użytkowników z myślą o zapewnieniu wydajnego wykorzystania przepustowości portu lotniczego.

(12)

Ponadto wskaźnik wykorzystania czasów na start lub lądowanie należy ustalić na poziomie, który gwarantuje wykonywanie minimalnej ilości usług w celu zwiększenia zaufania wśród pasażerów, efektywne wykorzystanie przepustowości portów lotniczych w zimowym okresie rozkładowym 2021/2022 oraz zapewnienie niezawodnej sieci połączeń.

(13)

W ramach wskaźnika wykorzystania czasów na start lub lądowanie należy również uwzględnić bardziej długoterminowe zmiany strukturalne na rynku i w zachowaniu konsumentów, aby umożliwić stopniowe dostosowanie się rynku do zmieniającego się popytu i uwolnienie przepustowości na potrzeby zimowego okresu rozkładowego 2022/2023. Jest to istotne, w szczególności mając na uwadze, że część linii lotniczych wykorzystała czasy na start lub lądowanie w 2020 r. i na początku 2021 r. przydzielone na zasadzie ad hoc bez uzyskania historycznych przydziałów czasu na start lub lądowanie.

(14)

Wskaźnik wykorzystania czasów na start lub lądowanie w zimowym okresie rozkładowym 2021/2022 należy zatem ustalić na poziomie 50 %.

(15)

O ile zasadniczo zakłada się, że przewoźnicy lotniczy wznowiliby działalność, jak tylko popyt zostanie przywrócony, to jednak niższy próg wykorzystania stwarza ryzyko, że niektórzy przewoźnicy mogą ograniczyć operacje w niektórych portach lotniczych do minimum niezbędnego jedynie do utrzymania praw do tych czasów na start lub lądowanie wynikających z pierwszeństwa historycznego ze szkodą dla konkurentów, operatorów portów lotniczych i konsumentów. Potencjalne udostępnienie określonej przepustowości portu lotniczego w wyniku wprowadzenia tego nowego wskaźnika wykorzystania prawdopodobnie nie spowoduje poważnego zakłócenie operacji i sieci linii lotniczych, co miałoby miejsce w przypadku obowiązywania wyższego wskaźnika wykorzystania.

(16)

Na potrzeby pewności prawa, w szczególności z punktu widzenia koordynatorów przydziałów czasu na start lub lądowanie i operatorów, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 543/2011 (2) ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące norm handlowych w odniesieniu do owoców i warzyw.

(2)

W latach 2018–2020 Grupa Robocza ds. Norm Jakości Produktów Rolnych Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) dokonała przeglądu norm EKG ONZ dotyczących papryki słodkiej (rok 2018 i 2020), winogron stołowych (rok 2019 i 2020 r.), jabłek i gruszek (rok 2020). Aby zapobiec niepotrzebnym przeszkodom w handlu, ogólne i szczegółowe normy handlowe dla owoców i warzyw przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 543/2011 należy dostosować do nowych norm EKG ONZ.

(3)

Należy uwzględnić fakt, że te zmienione normy EKG ONZ zostały pomyślnie przedłożone do zatwierdzenia przez państwa członkowskie zgodnie z procedurą określoną w decyzji Rady (UE) 2017/2104 z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie stanowiska, jakie należy zająć w imieniu Unii Europejskiej na forum Grupy Roboczej EKG ONZ ds. Norm Jakości Produktów Rolnych (EKG ONZ-WP.7) (3).

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 543/2011,