(1)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/848 (1) ustanawia możliwość przyznania dostępu do unijnego rynku produktom ekologicznym pochodzącym z państw trzecich, które na podstawie umowy handlowej uznano za posiadające system produkcji realizujący te same cele i stosujący te same zasady dzięki stosowaniu przepisów zapewniających taki sam poziom poświadczania zgodności co przepisy Unii.

(2)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/848 uznanie państw trzecich do celów równoważności na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 (2) wygaśnie w dniu 31 grudnia 2026 r. W związku z tym konieczne jest podjęcie negocjacji w celu zawarcia umów dotyczących handlu produktami ekologicznymi z niektórymi zainteresowanymi państwami trzecimi.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 834/2007 Komisja sporządziła wykaz uznanych krajów trzecich w załączniku III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 (3).

(4)

Handel produktami ekologicznymi między Unią a Szwajcarią jest objęty Umową między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącą handlu produktami rolnymi (4) (zwaną dalej „umową ze Szwajcarią”). Szwajcaria została wymieniona w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 ze względu na przejrzystość. Umowa ze Szwajcarią ustanawia mechanizm aktualizacji umowy w przypadku zmian w przepisach ustawowych i wykonawczych jednej ze Stron. Nie jest zatem konieczne podjęcie negocjacji ze Szwajcarią.

(5)

Chile uznaje się za równoważne państwo trzecie na mocy Umowy między Unią Europejską a Republiką Chile w sprawie handlu produktami ekologicznymi (5) (zwanej dalej „umową z Chile”). Chile zostało wymienione w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 ze względu na przejrzystość. Umowa z Chile przewiduje możliwość dostosowania uznawania w przypadku zmian w przepisach ustawowych i wykonawczych jednej ze Stron. Nie jest zatem konieczne podjęcie negocjacji z Chile.

(6)

W Umowie o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (6), ustanowiono wzajemne uznawanie równoważności obowiązujących przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących produktów ekologicznych i uznawanie systemów kontroli obu Stron umowy. Załącznik 14 do tej umowy dotyczący produktów ekologicznych stanowi, że z uwagi na ustaloną na 1 stycznia 2022 r. datę rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (UE) 2018/848 każda ze Stron dokonuje ponownej oceny uznawania równoważności do dnia 31 grudnia 2023 r. Nie jest zatem konieczne podjęcie rokowań ze Zjednoczonym Królestwem.

(7)

Należy zatem podjąć negocjacje z Argentyną, Australią, Kanadą, Kostaryką, Indiami, Izraelem, Japonią, Nową Zelandią, Koreą Południową, Tunezją i Stanami Zjednoczonymi w celu zawarcia umów dotyczących handlu produktami ekologicznymi.

(8)

Aby umożliwić Unii utrzymywanie wzajemnych stosunków z państwami trzecimi w zakresie handlu produktami ekologicznymi, należy określić wytyczne negocjacyjne dotyczące umów umożliwiających Unii i zainteresowanemu państwu trzeciemu uznawanie równoważności norm produkcji ekologicznej i systemów kontroli w tym zakresie,

1)

W dniu 30 czerwca 2020 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie tymczasowego ograniczenia innych niż niezbędne podróży do UE oraz ewentualnego zniesienia takiego ograniczenia (1) („zalecenie Rady”).

2)

Od tego czasu Rada przyjęła zalecenia: (UE) 2020/1052 (2), (UE) 2020/1144 (3), (UE) 2020/1186 (4), (UE) 2020/1551 (5), (UE) 2020/2169 (6), (UE) 2021/89 (7), (UE) 2021/132 (8), (UE) 2021/767 (9), (UE) 2021/892 (10), (UE) 2021/992 (11), (UE) 2021/1085 (12) i (UE) 2021/1170 (13) zmieniające zalecenie Rady (UE) 2020/912 w sprawie tymczasowego ograniczenia innych niż niezbędne podróży do UE oraz ewentualnego zniesienia takiego ograniczenia.

3)

W dniu 20 maja 2021 r. Rada przyjęła zalecenie 2021/816 zmieniające zalecenie Rady (UE) 2020/912 w sprawie tymczasowego ograniczenia innych niż niezbędne podróży do UE oraz ewentualnego zniesienia takiego ograniczenia (14) w celu aktualizacji kryteriów stosowanych na potrzeby dokonania oceny, czy podróż inna niż niezbędna z państw trzecich jest bezpieczna i czy należy na nią zezwolić.

4)

Zalecenie Rady stanowi, że państwa członkowskie powinny w skoordynowany sposób stopniowo, począwszy od dnia 1 lipca 2020 r., znosić tymczasowe ograniczenie dotyczące innych niż niezbędne podróży do UE w odniesieniu do rezydentów państw trzecich wymienionych w załączniku I do zalecenia Rady. Co dwa tygodnie wykaz państw trzecich, o którym mowa w załączniku I, powinien podlegać przeglądowi i – stosownie do przypadku – ewentualnej aktualizacji, dokonywanych przez Radę w ścisłym porozumieniu z Komisją oraz ze stosownymi agencjami i służbami UE, po dokonaniu ogólnej oceny opartej na metodyce, kryteriach i informacjach, o których mowa w zaleceniu Rady.

5)

Od tego czasu – w ścisłym porozumieniu z Komisją oraz ze stosownymi agencjami i służbami UE – toczą się w Radzie dyskusje na temat przeglądu wykazu państw trzecich zawartego w załączniku I do zalecenia Rady oraz z zastosowaniem kryteriów i metod określonych w zaleceniu Rady zmienionym zaleceniem 2021/816. W wyniku tych dyskusji należy zmienić wykaz państw trzecich zawarty w załączniku I. W szczególności z wykazu należy usunąć Czarnogórę, Izrael, Kosowo, Liban, Republikę Macedonii Północnej i Stany Zjednoczone Ameryki.

6)

Kontrola graniczna leży nie tylko w interesie państwa członkowskiego, na którego granicach zewnętrznych jest ona dokonywana, lecz także w interesie wszystkich państw członkowskich, które zniosły kontrolę na granicach wewnętrznych. Państwa członkowskie powinny zatem zapewnić koordynację środków podejmowanych na granicach zewnętrznych w celu zapewnienia dobrze funkcjonującej strefy Schengen. W tym celu, począwszy od dnia 30 sierpnia 2021 r., państwa członkowskie powinny w skoordynowany sposób kontynuować znoszenie tymczasowego ograniczenia dotyczącego innych niż niezbędne podróży do UE w odniesieniu do rezydentów państw trzecich, specjalnych regionów administracyjnych oraz innych jednostek i władz terytorialnych wymienionych w załączniku I do zalecenia Rady zmienionego niniejszym zaleceniem.

7)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego zalecenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego zalecenia – podejmuje decyzję, czy dokona jego transpozycji.

8)

Niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (15); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

9)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE (16).

10)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE (17) w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (18).

11)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE (19) w związku z art. 3 decyzji 2011/350/UE (20),