(1)

Istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji może mieć nie tylko działalność zawodowa pracowników, o których mowa w art. 92 ust. 3 lit. a), b) i c) dyrektywy 2013/36/UE, ale także działalność zawodowa innych pracowników. Będzie tak w szczególności w przypadku, gdy tacy pracownicy pełnią obowiązki kierownicze w odniesieniu do istotnych jednostek gospodarczych lub funkcji kontrolnych, ponieważ mogą podejmować strategiczne lub inne decyzje o zasadniczym znaczeniu, które mają wpływ na działalność gospodarczą lub stosowane ramy kontroli. Takie funkcje kontrolne obejmują zazwyczaj zarządzanie ryzykiem, zapewnianie zgodności i audyt wewnętrzny. Rodzaje ryzyka podejmowane przez istotne jednostki gospodarcze oraz sposób, w jaki się nimi zarządza, są najważniejszymi czynnikami wpływającymi na profil ryzyka danej instytucji.

(2)

Konieczne jest zatem określenie kryteriów służących ustaleniu pracowników, o których mowa w art. 92 ust. 3 lit. a), b) i c) dyrektywy 2013/36/UE, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji. W kryteriach tych należy uwzględnić uprawnienia i obowiązki takich pracowników, profil ryzyka danej instytucji oraz wskaźniki skuteczności działania, wewnętrzną strukturę organizacyjną danej instytucji oraz charakter, zakres i złożoność danej instytucji. Kryteria te powinny także umożliwiać instytucjom określenie w swoich politykach wynagrodzeń odpowiednich zachęt w celu zapewnienia, aby podczas wykonywania swoich zadań przedmiotowi pracownicy działali w sposób rozważny. Ponadto kryteria te powinny odzwierciedlać poziom ryzyka różnych działań w ramach instytucji.

(3)

Niektórzy pracownicy odpowiadają za zapewnienie wewnętrznego wsparcia, które jest kluczowe dla działalności gospodarczej danej instytucji. Ich działalność i decyzje mogą mieć istotny wpływ także na profil ryzyka danej instytucji, ponieważ mogą narażać instytucję na istotne ryzyko operacyjne i inne rodzaje ryzyka.

(4)

Ryzyko kredytowe oraz ryzyko rynkowe zazwyczaj podejmuje się, aby generować dynamikę biznesową. W zależności od powiązanych kwot i ryzyka taka działalność gospodarcza może mieć istotny wpływ na profil ryzyka instytucji. Należy zatem stosować kryteria oparte na limitach uprawnień w celu ustalenia pracowników, których działalność może mieć istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji. Kryteria te należy obliczać przynajmniej raz do roku na podstawie danych kapitałowych oraz rodzajów podejścia stosowanego w celach regulacyjnych. W celu zapewnienia proporcjonalnego stosowania kryteriów w małych instytucjach należy jednak stosować próg ryzyka kredytowego de minimis.

(5)

W kryteriach służących ustalaniu pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, należy uwzględnić także fakt, że w przypadku niektórych instytucji można odstąpić od wymogów odnoszących się do portfela handlowego na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (2), oraz fakt, że w rozporządzeniu tym określa się na różne sposoby limity w odniesieniu do instytucji, przy użyciu różnych rodzajów podejścia do obliczania wymogów kapitałowych.

(6)

Właściwe kryteria jakościowe powinny zapewniać możliwość ustalenia pracowników jako mających istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, w przypadku gdy odpowiadają za grupę pracowników, których działalność może mieć istotny wpływ na profil ryzyka instytucji. Obejmuje to sytuacje, w których działalność poszczególnych pracowników, którymi zarządzają, nie ma w ujęciu indywidualnym istotnego wpływu na profil ryzyka instytucji, ale całkowita skala ich działalności jako grupy może mieć taki wpływ.

(7)

Łączne wynagrodzenie pracowników zależy zazwyczaj od wkładu pracowników w pomyślne osiągnięcie celów działalności instytucji. Wynagrodzenie to zależy zatem od obowiązków, zadań, zdolności i umiejętności pracowników oraz od wyników pracowników i instytucji. Jeżeli pracownikowi przyznano łączne wynagrodzenie, które przekracza pewien próg, uzasadnione jest przypuszczenie, że takie wynagrodzenie związane jest z wkładem pracownika w osiągnięcie celów działalności instytucji, a tym samym z wpływem działalności zawodowej pracownika na profil ryzyka instytucji. W związku z tym należy stosować kryteria ilościowe związane z łącznym wynagrodzeniem pracownika, zarówno w kategoriach bezwzględnych, jak i względem innych pracowników w tej samej instytucji, w celu określenia, czy działalność zawodowa takiego pracownika może mieć istotny wpływ na profil ryzyka instytucji.

(8)

Należy ustanowić wyraźne i odpowiednie progi na potrzeby ustalania pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji. Oczekuje się, że instytucje będą stosować kryteria ilościowe w odpowiednim czasie. Aby kryteria ilościowe były realistyczne, należy je dostosowywać do zmian wynagrodzenia. Pierwszą metodą dostosowywania kryteriów do takich zmian jest oparcie tych kryteriów na łącznym wynagrodzeniu przyznanym w poprzednim roku osiągnięcia wyników, które obejmuje wynagrodzenie stałe wypłacone za dany rok osiągnięcia wyników oraz wynagrodzenie zmienne przyznane w danym roku osiągnięcia wyników. Drugą metodą dostosowywania kryteriów do takich zmian jest oparcie tych kryteriów na łącznym wynagrodzeniu przyznanym w poprzednim roku osiągnięcia wyników, które obejmuje wynagrodzenie stałe wypłacone za ten rok osiągnięcia wyników oraz wynagrodzenie zmienne przyznane w bieżącym roku osiągnięcia wyników za poprzedni rok obrachunkowy. Druga metoda zapewnia lepsze dostosowanie procesu ustalania pracowników do faktycznego wynagrodzenia przyznawanego im za dany okres osiągnięcia wyników, ale można ją stosować wyłącznie wtedy, gdy wciąż możliwe jest terminowe obliczenie w celu zastosowania kryteriów ilościowych. Jeżeli dokonanie takiego obliczenia nie jest już możliwe, należy stosować pierwszą metodę. Niezależnie od metody wynagrodzenie zmienne może obejmować kwoty przyznawane na podstawie okresów osiągnięcia wyników dłuższych niż jeden rok w zależności od kryteriów dotyczących osiąganych wyników stosowanych przez daną instytucję.

(9)

W art. 92 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE określono próg ilościowy na poziomie 500 000 EUR w połączeniu ze średnim wynagrodzeniem członków organu zarządzającego i kadry kierowniczej wyższego szczebla w celu ustalenia pracowników, których działalność ma istotny wpływ na profil ryzyka istotnej jednostki gospodarczej. Wynagrodzenie wykraczające ponad ten próg ilościowy lub należące do najwyższych wynagrodzeń w danej wprowadza mocne domniemanie, że działalność pracowników otrzymujących takie wynagrodzenie ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, w którym to przypadku należy zastosować większą kontrolę nadzorczą w celu ustalenia, czy działalność zawodowa takich pracowników ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji.

(10)

Pracownicy nie powinni podlegać przepisom art. 94 dyrektywy 2013/36/UE, gdy instytucje ustalą na podstawie dodatkowych obiektywnych kryteriów, że działalność takich pracowników w rzeczywistości nie ma istotnego wpływu na profil ryzyka instytucji, biorąc pod uwagę wszystkie rodzaje ryzyka, na które dana instytucja jest lub może być narażona. Aby zapewnić skuteczne i spójne stosowanie tych obiektywnych kryteriów, właściwe organy powinny zatwierdzić wyłączenie ustalonych na podstawie kryteriów ilościowych pracowników otrzymujących najwyższe wynagrodzenia. W odniesieniu do pracowników, którym przyznaje się wynagrodzenie w wysokości ponad 1 000 000 EUR (pracownicy otrzymujący wysokie wynagrodzenie), właściwe organy powinny informować Europejski Urząd Nadzoru Bankowego („EUNB”) przed wyrażeniem zgody na objęcie wyłączeniem, tak aby EUNB mógł dokonać oceny spójnego stosowania tych kryteriów.

(11)

Aby umożliwić właściwym organom i audytorom dokonywanie przeglądu ocen przeprowadzanych przez instytucje w celu ustalenia swoich pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profile ryzyka tych instytucji, kluczowe jest, aby instytucje te prowadziły dokumentację przeprowadzonych ocen i ich wyników, w tym ocen pracowników, których wskazano zgodnie z kryteriami na podstawie ich łącznego wynagrodzenia, ale których działalność zawodowa została oceniona jako niemająca istotnego wpływu na profil ryzyka instytucji.

(12)

Należy uchylić rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 604/2014 (3). Przy spełnianiu wymogów niniejszego rozporządzenia firmy inwestycyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia nr (UE) 575/2013 nie powinny jednak ponosić nieuzasadnionych kosztów. Rozporządzenie delegowane (UE) nr 604/2014 powinno zatem w dalszym ciągu mieć zastosowanie do takich firm do dnia 26 czerwca 2021 r., do której to daty państwa członkowskie muszą przyjąć i opublikować środki służące zapewnieniu zgodności z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 (4).

(13)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez EUNB.

(14)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zasięgnął porady Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (5),

(1)

Międzynarodowe porozumienie w sprawie kakao z 2010 r. (zwane dalej „porozumieniem”) zostało zawarte przez Unię na mocy decyzji Rady 2012/189/UE (1) i weszło w życie w dniu 1 października 2012 r.

(2)

Zgodnie z art. 62 ust. 1 porozumienia porozumienie pozostaje w mocy do dnia 30 września 2022 r., chyba że zostanie przedłużone.

(3)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 porozumienia Międzynarodowa Rada ds. Kakao Międzynarodowej Organizacji Kakao (dalej „Rada ICCO”) wykonuje wszystkie uprawnienia oraz pełni wszystkie funkcje niezbędne do stosowania wyraźnych postanowień ICA lub czuwa nad wypełnianiem takich funkcji. Zgodnie z art. 62 ust. 4 porozumienia Rada ICCO może przyjąć decyzję w sprawie przedłużenia obowiązywania porozumienia poza jego obecną datę wygaśnięcia „o dwa okresy, z których każdy nie przekracza dwóch lat kakaowych”, tj. do dnia 30 września 2024 r. w odniesieniu do pierwszego okresu i do dnia 30 września 2026 r. w odniesieniu do drugiego okresu.

(4)

Rada ICCO ma przyjąć decyzję w sprawie przedłużenia porozumienia po 103. sesji, która odbyła się w dniach 22 i 23 kwietnia 2021 r.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii na posiedzeniu Rady ICCO, ponieważ decyzja Rady ICCO w sprawie przedłużenia obowiązywania porozumienia będzie wiążąca dla Unii.

(6)

W interesie Unii leży przedłużenie okresu obowiązywania porozumieniai pozostanie jej stroną, biorąc pod uwagę znaczenie sektora kakao dla szeregu państw członkowskich oraz dla gospodarki Unii.

(7)

Przedłużenie porozumienia o maksymalnie cztery lata zapewni członkom Rady ICCO odpowiedni czas, by przeprowadzić gruntowny przegląd postanowień porozumienia, z naciskiem na jego modernizację i uproszczenie,

(1)

Na mocy decyzji Rady 97/836/WE (1) Unia przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (zwanej dalej „EKG ONZ”) dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (zwanego dalej „Zrewidowanym Porozumieniem z 1958 r.”). Zrewidowane Porozumienie z 1958 r. weszło w życie w dniu 24 marca 1998 r.

(2)

Na mocy decyzji Rady 2000/125/WE (2) Unia przystąpiła do Porozumienia dotyczącego ustanowienia ogólnych przepisów technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być montowane lub wykorzystywane w pojazdach kołowych (zwanego dalej „Porozumieniem Równoległym”). Porozumienie Równoległe weszło w życie w dniu 15 lutego 2000 r.

(3)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 (3) ustanowiono przepisy administracyjne i wymogi techniczne dotyczące homologacji typu i wprowadzania do obrotu wszystkich nowych pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych. Rozporządzeniem tym włączono regulaminy przyjęte na podstawie Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. (zwane dalej „regulaminami ONZ”) do unijnego systemu homologacji typu, jako wymagania dotyczące homologacji typu albo jako przepisy alternatywne wobec ustawodawstwa Unii.

(4)

Na podstawie art. 1 Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. i art. 6 Porozumienia Równoległego Światowe Forum EKG ONZ na rzecz Harmonizacji Przepisów dotyczących Pojazdów (zwane dalej „WP.29 EKG ONZ”) może przyjmować wnioski dotyczące modyfikacji regulaminów ONZ, ogólnych przepisów technicznych ONZ i rezolucji ONZ, a także wnioski dotyczące nowych regulaminów ONZ, ogólnych przepisów technicznych ONZ i rezolucji ONZ w sprawie homologacji pojazdów. Zgodnie z tymi przepisami WP.29 EKG ONZ może również przyjmować wnioski dotyczące upoważnień do opracowania poprawek do ogólnych przepisów technicznych ONZ lub do opracowania nowych ogólnych przepisów technicznych ONZ, a także może przyjmować wnioski dotyczące przedłużenia mandatów dotyczących ogólnych przepisów technicznych ONZ.

(5)

Podczas 184. posiedzenia Światowego Forum, które ma się odbyć w dniach 22–24 czerwca 2021 r., WP.29 EKG ONZ może przyjąć wnioski dotyczące modyfikacji regulaminów ONZ nr 13, 13-H, 24, 30, 41, 49, 79, 83, 95, 101, 124, 129, 134, 137 i 157 oraz wnioski dotyczące modyfikacji ogólnych przepisów technicznych nr 4 i 9.

(6)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach WP.29 EKG ONZ w odniesieniu do przyjęcia tych wniosków, ponieważ te regulaminy ONZ będą wiążące dla Unii, a wraz z ogólnymi przepisami technicznymi ONZ mogą w sposób decydujący wywrzeć wpływ na treść prawa Unii w dziedzinie homologacji typu pojazdów.

(7)

W świetle doświadczenia i rozwoju technicznego należy zmienić, skorygować lub uzupełnić wymogi odnoszące się do niektórych elementów lub aspektów objętych regulaminami ONZ nr 13, 13-H, 24, 30, 41, 49, 79, 83, 95, 101, 124, 129, 134, 137 i 157.

(8)

Ponadto należy zmienić niektóre postanowienia ogólnych przepisów technicznych ONZ nr 4 i 9,

(1)

Wytyczne zawarte w Porozumieniu w sprawie oficjalnie wspieranych kredytów eksportowych (zwanym dalej „porozumieniem”), opracowane w ramach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), mają zastosowanie w Unii na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1233/2011 (1).

(2)

Uczestnikami porozumienia są: Australia, Kanada, Unia Europejska, Japonia, Korea, Nowa Zelandia, Norwegia, Szwajcaria, Turcja i Stany Zjednoczone.

(3)

Uzgodnienie sektorowe w sprawie kredytów eksportowych dotyczących cywilnych statków powietrznych (zwane dalej „uzgodnieniem sektorowym”) zostało zamieszczone w załączniku III do porozumienia i stanowi integralną część porozumienia. W związku z tym uzgodnienie sektorowe ma zastosowanie również w Unii na mocy rozporządzenia (UE) nr 1233/2011.

(4)

Uczestnikami uzgodnienia sektorowego są: Australia, Brazylia, Kanada, Unia Europejska, Japonia, Korea, Nowa Zelandia, Norwegia, Szwajcaria i Stany Zjednoczone.

(5)

Porozumienie, w tym uzgodnienie sektorowe, stanowi ramy uporządkowanego i przejrzystego stosowania oficjalnie wspieranych kredytów eksportowych w odpowiednich obszarach. Jego celem jest zapewnienie równych zasad w zakresie oficjalnie wspieranych kredytów eksportowych w celu promowania konkurencji między eksporterami opartej na jakości i cenie wywożonych towarów i usług, a nie na najkorzystniejszych oficjalnie wspieranych warunkach finansowych.

(6)

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (zwane dalej „Zjednoczonym Królestwem”) wystąpiło z Unii ze skutkiem od dnia 1 lutego 2020 r. (2).

(7)

Zgodnie z art. 3 porozumienia członkowie OECD, którzy nie są uczestnikami porozumienia, i państwa niebędące członkami OECD mogą być zapraszani do uczestnictwa w porozumieniu przez obecnych członków. Państwo niebędące uczestnikiem uzgodnienia sektorowego może nim zostać zgodnie z procedurami określonymi w dodatku I do tego uzgodnienia.

(8)

Pismem z dnia 28 stycznia 2021 r. Zjednoczone Królestwo zwróciło się do uczestników porozumienia i uczestników uzgodnienia sektorowego o wyrażenie zgody na przystąpienie Zjednoczonego Królestwa w charakterze uczestnika odpowiednio do porozumienia i do uzgodnienia sektorowego. Uczestnicy porozumienia oraz uczestnicy uzgodnienia sektorowego mają podjąć decyzje w sprawie tych wniosków w drodze procedury pisemnej.

(9)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w sprawie decyzji, która ma zostać przyjęta przez uczestników porozumienia, a także stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w sprawie decyzji, która ma zostać przyjęta przez uczestników uzgodnienia sektorowego, ponieważ obie zamierzane decyzje będą wiążące dla Unii na mocy art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1233/2011,

(1)

W art. 10a ust. 5, art. 10a ust. 5a i art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE  Parlamentu Europejskiego i Rady (2) przewidziano maksymalną roczną liczbę uprawnień stanowiących podstawę obliczania uprawnień przydzielanych bezpłatnie instalacjom nieobjętym art. 10a ust. 3 tej dyrektywy.

(2)

Maksymalna liczba bezpłatnych uprawnień do emisji przewidziana w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, pomniejszona o ilość, o której mowa w art. 10a ust. 8, oraz z uwzględnieniem dostępnej dodatkowej ilości, w razie potrzeby, określonej w art. 10a ust. 5a tej dyrektywy, nie powinna zostać przekroczona w celu przestrzegania udziału sprzedaży na aukcji określonego w art. 10 dyrektywy 2003/87/WE. W celu zapewnienia, by ta maksymalna roczna liczba uprawnień nie została przekroczona, w stosownych przypadkach należy stosować roczny międzysektorowy współczynnik korygujący, zmniejszający w jednolity sposób przydziały dla wszystkich instalacji kwalifikujących się do otrzymania bezpłatnych uprawnień.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331 Komisja ma określać międzysektorowy współczynnik korygujący dla każdego roku odpowiedniego okresu przydziału, po zgłoszeniu wstępnych rocznych ilości bezpłatnych uprawnień na ten okres.

(4)

Międzysektorowy współczynnik korygujący mający zastosowanie każdego roku w okresie przydziału uprawnień 2021–2025 do instalacji, które nie zostały zidentyfikowane jako wytwórcy energii elektrycznej i które nie są nowymi instalacjami, należy określić na podstawie wstępnej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych w okresie przydziału uprawnień, z wyłączeniem bezpłatnych uprawnień przydzielanych instalacjom, które są wyłączone przez państwa członkowskie z systemu handlu uprawnieniami do emisji w Unii (EU ETS), zgodnie z art. 27 lub 27a dyrektywy 2003/87/WE, z uwzględnieniem bezpłatnych uprawnień przydzielanych instalacjom, które państwa członkowskie uwzględniły zgodnie z art. 24 tej dyrektywy.

(5)

Na rok 2021 liczba uprawnień w całej Unii, o której mowa w art. 9 dyrektywy 2003/87/WE, wynosi 1 571 583 007, jak określono w art. 1 decyzji Komisji (UE) 2020/1722 (3). Zgodnie z art. 10 ust. 1 akapit pierwszy i drugi dyrektywy 2003/87/WE maksymalna (roczna) liczba przewidziana w art. 10a ust. 5 została obliczona jako 43 % z 1 571 583 007, czyli 675 780 693. Z tej liczby w wysokości 675 780 693 należy odliczyć rocznie 32 500 000 uprawnień zgodnie z art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE, co daje maksymalną liczbę w wysokości 643 280 693 na 2021 r. Zgodnie z art. 10a ust. 5a dyrektywy 2003/87/WE dodatkowa liczba w wysokości do 3 % całkowitej liczby uprawnień, wynosząca 413 420 157 w dziesięcioletnim okresie 2021–2030, zostałaby wykorzystana do zwiększenia maksymalnej dostępnej liczby, gdyby wstępne roczne liczby bezpłatnych uprawnień na instalację przedłożone przez państwa członkowskie i państwa EOG-EFTA, przy zastosowaniu odpowiedniego współczynnika określonego w załączniku V do rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331, przekroczyły maksymalną liczbę, o której mowa w art. 10a ust. 5 dyrektywy. Nie miało to jednak miejsca. W związku z tym roczny międzysektorowy współczynnik korygujący powinien wynosić 100 %.

(6)

Wszelkie niewykorzystane uprawnienia z maksymalnych liczb w 2021 r. powinny zostać udostępnione w kolejnym roku, a mianowicie w 2022 r. Logika ta powinna nadal obowiązywać w kolejnych latach w okresie przydziału 2021–2025, o którym mowa w art. 2 pkt 15 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331.

(7)

Maksymalne liczby przewidziane w art. 10a ust. 5, art. 10a ust. 5a i art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE, zharmonizowane zasady przydziału i międzysektorowy współczynnik korygujący mają być stosowane w państwach EFTA należących do EOG (4). Niezbędne jest zatem uwzględnienie wstępnych rocznych liczb bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych w okresie od 2021 do 2025 r. na podstawie danych zatwierdzonych przez Urząd Nadzoru EFTA w odniesieniu do Islandii, Norwegii i Liechtensteinu. Obliczenia, o których mowa w motywie 5, odzwierciedlają tę konieczność,

(1)

Kadencja 23 sędziów Sądu wygasła z dniem 31 sierpnia 2019 r.

(2)

W tym kontekście na stanowisko sędziego Sądu zaproponowano kandydaturę Mai BRKAN.

(3)

Komitet ustanowiony na mocy art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej pozytywnie zaopiniował tę kandydatkę do wykonywania funkcji sędziego Sądu.

(4)

Należy dokonać mianowania Mai BRKAN na okres od dnia wejścia w życie niniejszej decyzji do dnia 31 sierpnia 2025 r.,