1.   Umowa o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (3), zostaje niniejszym zatwierdzona w imieniu Unii, w odniesieniu do kwestii innych niż te, które wchodzą w zakres stosowania Traktatu Euratom.

2.   Umowa między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie procedur bezpieczeństwa na potrzeby wymiany i ochrony informacji niejawnych (4) zostaje niniejszym zatwierdzona w imieniu Unii.

3.   Autentyczne i ostateczne teksty umów, które zastąpiły ab initio podpisane wersje umów, dołączone są do niniejszej decyzji.

1.   Komisja reprezentuje Unię w Radzie Partnerstwa, Komitecie Partnerstwa Handlowego, specjalnych komitetach handlowych i specjalnych komitetach ustanowionych na podstawie art. 7 i 8 umowy o handlu i współpracy, a także we wszelkich dodatkowych specjalnych komitetach handlowych lub specjalnych komitetach ustanowionych zgodnie z art. 7 ust. 4 lit. g) lub art. 8 ust. 2 lit. g) umowy o handlu i współpracy.

Każde państwo członkowskie ma możliwość wysłania jednego przedstawiciela, aby towarzyszył przedstawicielowi Komisji, jako część delegacji Unii, podczas posiedzeń Rady Partnerstwa oraz innych wspólnych organów ustanowionych na mocy umowy o handlu i współpracy.

2.   Aby Rada była w stanie w pełni wykonywać swoje funkcje określania polityki, koordynacji i podejmowania decyzji zgodnie z Traktatami, w szczególności poprzez ustalanie stanowisk, jakie mają zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Rady Partnerstwa, Komitetu Partnerstwa Handlowego, specjalnych komitetów handlowych i specjalnych komitetów, Komisja zapewnia, aby Rada otrzymywała wszystkie informacje i dokumenty związane z każdym posiedzeniem tych wspólnych organów lub z każdym aktem, który ma zostać przyjęty w drodze procedury pisemnej, z odpowiednim wyprzedzeniem przed tym posiedzeniem lub tym zastosowaniem procedury pisemnej, a w każdym przypadku nie później niż osiem dni roboczych przed tym posiedzeniem lub tym zastosowaniem procedury pisemnej.

Rada musi być również w odpowiednim terminie informowana o obradach i wynikach posiedzeń Rady Partnerstwa, Komitetu Partnerstwa Handlowego, specjalnych komitetów handlowych i specjalnych komitetów oraz o zastosowaniu procedury pisemnej, a także otrzymywać projekty protokołów oraz wszystkie dokumenty związane z takimi posiedzeniami lub zastosowaniem procedury.

3.   Parlament Europejski musi być w stanie w pełni wykonywać swoje prerogatywy instytucjonalne na wszystkich etapach tego procesu zgodnie z Traktatami.

4.   Przez okres pięciu lat od dnia 1 stycznia 2021 r. Komisja co roku składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące wykonania i stosowania umowy o handlu i współpracy. W sprawozdaniu tym wskazuje się wszelkie istotne zmiany w prawie Zjednoczonego Królestwa dotyczącym kontroli subsydiów i podatków, objętych tytułem XI działu pierwszego części drugiej umowy o handlu i współpracy, a także wszelkie istotne zmiany w poziomach ochrony w zakresie norm pracy i norm społecznych, środowiska i klimatu objętych tym tytułem. Po upływie początkowego okresu pięciu lat Komisja regularnie, co najmniej raz na dwa lata, składa sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

1.   Do czasu wejścia w życie w Unii szczególnego aktu ustawodawczego regulującego przyjmowanie środków wymienionych w lit. a)-k) niniejszego ustępu, każda decyzja Unii dotycząca zastosowania takich środków podejmowana jest przez Komisję, zgodnie z warunkami określonymi w odpowiednich postanowieniach umowy o handlu i współpracy, w odniesieniu do:

2.   Komisja w odpowiednim terminie w pełni poinformuje Radę o swoim zamiarze przyjęcia środków, o których mowa w ust. 1, z myślą o umożliwieniu rzeczowej wymiany poglądów w Radzie. Komisja uwzględnia wyrażone poglądy w jak największym zakresie. Komisja w stosownych przypadkach informuje również Parlament Europejski.

3.   W przypadku gdy jedno państwo członkowskie lub większa ich liczba mają szczególne wątpliwości, to państwo członkowskie lub te państwa członkowskie mogą zwrócić się do Komisji o przyjęcie środków, o których mowa w ust. 1. Jeżeli Komisja nie rozpatrzy pozytywnie takiego wniosku, poinformuje ona Radę w odpowiednim terminie o powodach tej decyzji.

4.   Komisja może również przyjąć środki przywracające prawa i zobowiązania wynikające z umowy o handlu i współpracy, jakie istniały przed przyjęciem środków, o których mowa w ust. 1. Ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

5.   Jeżeli z uwagi na utrzymujące się istotne rozbieżności środki równoważące, o których mowa w ust. 1 lit. c) obowiązują przez okres dłuższy niż rok, jedno państwo członkowskie lub większa ich liczba mogą zwrócić się do Komisji o uruchomienie klauzuli przeglądowej przewidzianej w art. 411 umowy o handlu i współpracy. Komisja rozpatruje ten wniosek w odpowiednim terminie i rozważy w stosownym przypadku przekazanie tej kwestii do Rady Partnerstwa, zgodnie z postanowieniami umowy o handlu i współpracy. Jeżeli Komisja nie rozpatrzy pozytywnie takiego wniosku, poinformuje Radę w odpowiednim terminie o powodach swojej decyzji.

6.   Przed przyjęciem szczególnego aktu ustawodawczego regulującego przyjęcie środków, o których mowa w ust. 1, a w każdym razie nie później niż w dniu 1 stycznia 2022 r., Rada przeprowadza przegląd zasad określonych w niniejszym artykule.

1.   Komisja jest upoważniona do podejmowania, w imieniu Unii, każdej decyzji w sprawie:

2.   Zastosowanie ma art. 3 ust. 2, 3 i 4.

1.   Państwa członkowskie są uprawnione do negocjowania, podpisywania i zawierania porozumień, o których mowa w art. 419 ust. 4 umowy o handlu i współpracy, z zastrzeżeniem następujących warunków:

Zastosowanie ma procedura określona w art. 8 niniejszej decyzji.

2.   Państwa członkowskie są uprawnione do przyznawania zezwoleń, o których mowa w art. 419 ust. 9 umowy o handlu i współpracy, z zastrzeżeniem określonych tam warunków oraz zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa Unii i prawa krajowego. Przyznając te zezwolenia, państwa członkowskie nie mogą wprowadzać zróżnicowanego traktowania przewoźników lotniczych z Unii.

3.   Państwa członkowskie są uprawnione do negocjowania, podpisywania i zawierania porozumień, o których mowa w art. 419 ust. 9 umowy o handlu i współpracy, z zastrzeżeniem następujących warunków:

Zastosowanie ma procedura określona w art. 8 niniejszej decyzji.

1.   Każde państwo członkowskie, które zamierza wynegocjować porozumienie dwustronne, o którym mowa w art. 6 ust. 1 i 3, lub umowę dwustronną, o której mowa w art. 7, regularnie informuje Komisję o negocjacjach ze Zjednoczonym Królestwem dotyczących takich porozumień lub umów, a w stosownych przypadkach zaprasza Komisję do uczestnictwa w negocjacjach w charakterze obserwatora.

2.   Po zakończeniu negocjacji dane państwo członkowskie przedkłada Komisji wynegocjowany projekt porozumienia lub umowy. Komisja niezwłocznie informuje o tym Parlament Europejski i Radę.

3.   Nie później niż trzy miesiące od otrzymania projektu porozumienia lub umowy Komisja podejmuje decyzję, czy spełnione są warunki określone w akapicie pierwszym odpowiednio art. 6 ust. 1 lub 3, lub art. 7. Jeżeli Komisja zadecyduje, że warunki te są spełnione, dane państwo członkowskie może podpisać i zawrzeć dane porozumienie lub daną umowę.

4.   Dane państwo członkowskie przekazuje Komisji kopię porozumienia lub umowy w terminie miesiąca od ich wejścia w życie lub, w przypadku tymczasowego stosowania porozumienia lub umowy, w terminie miesiąca od rozpoczęcia ich tymczasowego stosowania.

1.   W przypadku gdy Unia i Zjednoczone Królestwo zawierają inne umowy dwustronne, umowy te – o ile umowy te nie stanowią inaczej – stanowią umowy uzupełniające względem niniejszej Umowy. Takie umowy uzupełniające stanowią integralną część ogólnych stosunków dwustronnych regulowanych niniejszą Umową oraz stanowią część ogólnych ram.

2.   Ust. 1 ma zastosowanie również do:

1.   Strony, w duchu pełnego wzajemnego poszanowania oraz w dobrej wierze, wspierają się wzajemnie w realizacji zadań wynikających z niniejszej Umowy i wszelkich umów uzupełniających.

2.   Strony wprowadzają wszystkie odpowiednie środki, ogólne lub szczególne, w celu zapewnienia wypełnienia obowiązków wynikających z niniejszej Umowy i wszelkich umów uzupełniających oraz powstrzymują się od wprowadzania jakichkolwiek środków, które mogłyby zagrozić osiągnięciu celów niniejszej Umowy i wszelkich umów uzupełniających.

1.   Postanowienia niniejszej Umowy i każdej umowy uzupełniającej interpretuje się w dobrej wierze na podstawie ich zwykłego rozumienia w ich kontekście oraz w świetle przedmiotu i celu umowy, zgodnie ze zwyczajowymi zasadami wykładni międzynarodowego prawa publicznego, w tym zasadami skodyfikowanymi w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, sporządzonej w Wiedniu w dniu 23 maja 1969 r.

2.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że niniejsza Umowa ani którakolwiek z umów uzupełniających nie ustanawiają obowiązku interpretacji ich postanowień zgodnie z prawem wewnętrznym którejkolwiek Strony.

3.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że interpretacja postanowień niniejszej umowy lub jakiejkolwiek umowy uzupełniającej dokonywana przez sądy którejkolwiek ze Stron nie jest wiążąca dla sądów drugiej Strony.

1.   Bez uszczerbku dla art. SSC.67 Protokołu w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz z wyjątkiem, w odniesieniu do Unii, części trzeciej niniejszej Umowy, żadnego z postanowień niniejszej Umowy lub jakiejkolwiek umowy uzupełniającej nie interpretuje się jako przyznającego osobom praw lub nałożenia na nie obowiązków innych niż prawa i obowiązki powstałe między Stronami na podstawie prawa międzynarodowego publicznego, ani jako dopuszczającego bezpośrednie powoływanie się na niniejszą Umowę lub jakąkolwiek umowę uzupełniającą w wewnętrznych systemach prawnych Stron.

2.   Strona nie przewiduje prawa do wniesienia na podstawie swojego prawa skargi przeciwko drugiej Stronie na podstawie faktu, że druga Strona działała z naruszeniem niniejszej Umowy lub jakiejkolwiek umowy uzupełniającej.

1.   Do celów niniejszej Umowy i wszelkich umów uzupełniających oraz o ile nie określono inaczej, stosuje się następujące definicje:

2.   Wszelkie odniesienia do „Unii”, „Strony” lub „Stron” w niniejszej Umowie lub jakiejkolwiek umowie uzupełniającej rozumie się jako nieobejmujące Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, o ile nie określono inaczej lub w przypadku gdy z kontekstu wynika inaczej.

1.   Niniejszym ustanawia się Radę Partnerstwa. W jej skład wchodzą przedstawiciele Unii i Zjednoczonego Królestwa. Rada Partnerstwa może zbierać się w różnych składach w zależności od kwestii, które są przedmiotem dyskusji.

2.   Radzie Partnerstwa współprzewodniczą członek Komisji Europejskiej i przedstawiciel rządu Zjednoczonego Królestwa na szczeblu ministerialnym. Posiedzenia Rady odbywają się na wniosek Unii lub Zjednoczonego Królestwa, a w każdym razie co najmniej raz w roku; harmonogram posiedzeń i porządek obrad Rady Partnerstwa ustalane są za obopólną zgodą.

3.   Rada Partnerstwa nadzoruje realizację celów niniejszej Umowy i wszelkich umów uzupełniających. Nadzoruje i ułatwia wykonanie i stosowanie niniejszej Umowy i wszelkich umów uzupełniających. Każda ze Stron może kierować do Rady Partnerstwa każdą kwestię związane z wykonaniem, stosowaniem i interpretacją niniejszej Umowy lub jakichkolwiek umów uzupełniających.

4.   Rada Partnerstwa jest uprawniona do:

5.   Prace Rady Partnerstwa podlegają regulaminowi wewnętrznemu określonemu w załączniku 1. Rada Partnerstwa może zmienić ten załącznik.

1.   Niniejszym ustanawia się następujące komitety:

2.   W odniesieniu do kwestii związanych z tytułami I–VII, tytułem VIII rozdział 4, częścią drugą dział pierwszy tytuły IX–XII, częścią drugą dział szósty oraz załącznikiem 27, Komitet Partnerstwa Handlowego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jest uprawniony do:

3.   W odniesieniu do kwestii związanych z obszarem ich kompetencji specjalne komitety handlowe są uprawnione do:

4.   W odniesieniu do kwestii związanych z obszarem ich kompetencji specjalne komitety są uprawnione do:

5.   Komitety składają się z przedstawicieli każdej ze Stron. Każda ze Stron zapewnia, aby jej przedstawiciele w komitetach posiadali odpowiednią wiedzę fachową w odniesieniu do kwestii będących przedmiotem dyskusji.

6.   Komitetowi Partnerstwa Handlowego współprzewodniczą wyższy rangą przedstawiciel Unii i przedstawiciel Zjednoczonego Królestwa odpowiedzialni za kwestie związane z handlem lub wyznaczone przez nich osoby. Posiedzenia Rady odbywają się na wniosek Unii lub Zjednoczonego Królestwa, a w każdym razie co najmniej raz w roku; harmonogram posiedzeń i porządek obrad Komitetu Partnerstwa Handlowego ustalane są za obopólną zgodą.

7.   Specjalnym komitetom handlowym i specjalnymi komitetom współprzewodniczą przedstawiciel Unii i przedstawiciel Zjednoczonego Królestwa. O ile niniejsza Umowa nie stanowi inaczej lub o ile współprzewodniczący nie postanowią inaczej, spotykają się oni co najmniej raz w roku.

8.   Komitety ustalają swój harmonogram i porządek obrad za obopólną zgodą.

9.   Prace komitetów podlegają regulaminowi wewnętrznemu określonemu w załączniku 1.

10.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 9, komitet może przyjąć, a następnie zmienić swoje zasady regulujące jego prace.

1.   Niniejszym ustanawia się następujące grupy robocze:

2.   Grupy robocze, pod nadzorem komitetów, wspierają komitety w wykonywaniu ich zadań, a w szczególności przygotowują prace komitetów i wykonują wszelkie zadania powierzone im przez komitety.

3.   W skład grup roboczych wchodzą przedstawiciele Unii i Zjednoczonego Królestwa, a współprzewodniczą im przedstawiciel Unii i przedstawiciel Zjednoczonego Królestwa.

4.   Grupy robocze ustalają swoje regulaminy, harmonogramy posiedzeń i porządek obrad za obopólną zgodą.

1.   Decyzje przyjęte przez Radę Partnerstwa lub, w zależności od przypadku, przez komitet są wiążące dla Stron oraz dla wszystkich organów utworzonych na podstawie niniejszej Umowy i jakichkolwiek umów uzupełniających, w tym dla trybunału arbitrażowego, o którym mowa w części szóstej tytuł I. Zalecenia nie mają mocy wiążącej.

2.   Rada Partnerstwa lub, w zależności od przypadku, komitet przyjmuje decyzje i wydaje zalecenia za obopólną zgodą.

1.   Parlament Europejski i Parlament Zjednoczonego Królestwa mogą ustanowić – jako forum wymiany opinii na temat partnerstwa – Zgromadzenie Parlamentarne Partnerstwa, w skład którego wchodzą posłowie do Parlamentu Europejskiego i posłowie do Parlamentu Zjednoczonego Królestwa.

2.   Z chwilą jego ustanowienia Zgromadzenie Parlamentarne Partnerstwa:

1.   Każda ze Stron konsultuje się w kwestiach objętych niniejszą Umową i jakąkolwiek umową uzupełniającą, z nowo utworzoną lub istniejącą wewnętrzną grupą doradczą lub wewnętrznymi grupami doradczymi składającymi się z przedstawicieli niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji pozarządowych, organizacji przedsiębiorców i pracodawców, a także związków zawodowych, zajmujących się kwestiami gospodarczymi, zrównoważonego rozwoju, społecznymi, praw człowieka, ochrony środowiska i innymi kwestiami. Każda ze Stron może zwoływać swoją wewnętrzną grupę lub wewnętrzne grupy doradcze w różnych składach w celu prowadzenia dyskusji dotyczących wykonania różnych postanowień niniejszej Umowy lub jakiejkolwiek umowy uzupełniającej.

2.   Każda ze Stron uwzględnia opinie lub zalecenia przedstawione przez jej wewnętrzną grupę doradczą lub wewnętrzne grupy doradcze. Przedstawiciele każdej ze Stron dążą do konsultowania się z odpowiednią wewnętrzną grupą doradczą lub wewnętrznymi grupami doradczymi co najmniej raz w roku. Posiedzenia mogą odbywać się za pomocą środków wirtualnych.

3.   W celu propagowania świadomości społecznej na temat wewnętrznych grup doradczych każda ze Stron stara się publikować wykaz organizacji uczestniczących w jej wewnętrznej grupie doradczej lub wewnętrznych grupach doradczych, a także punkt kontaktowy dla tej grupy lub tych grup.

4.   Strony wspierają współpracę między swoimi wewnętrznymi grupami doradczymi, w tym poprzez wymianę, w miarę możliwości, danych kontaktowych członków ich wewnętrznych grup doradczych.

1.   Strony ułatwiają organizację Forum Społeczeństwa Obywatelskiego w celu prowadzenia dialogu dotyczącego wykonania części drugiej. Rada Partnerstwa przyjmuje wytyczne operacyjne dotyczące prowadzenia Forum.

2.   Forum Społeczeństwa Obywatelskiego spotyka się przynajmniej raz w roku, o ile Strony nie postanowiły inaczej. Forum Społeczeństwa Obywatelskiego może spotykać się za pomocą środków wirtualnych.

3.   Udział w Forum Społeczeństwa Obywatelskiego otwarty jest dla niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego mających siedzibę na terytorium Stron, w tym członków wewnętrznych grup doradczych, o których mowa w art. 13. Każda ze Stron propaguje zrównoważoną reprezentację, obejmującą organizacje pozarządowe, organizacje przedsiębiorców i pracodawców oraz związki zawodowe, zajmujące się kwestiami gospodarczymi, zrównoważonego rozwoju, społecznymi, praw człowieka, ochrony środowiska i innymi kwestiami.

1.   Strona nie może przyjmować ani utrzymywać jakichkolwiek ceł, podatków lub innych opłat jakiegokolwiek rodzaju nakładanych na wywóz towaru do drugiej Strony lub w związku z tym wywozem, ani jakichkolwiek podatków wewnętrznych lub innych opłat nakładanych na towary wywożone do drugiej Strony, które przekraczają podatek lub opłatę, które zostałyby nałożone na towary podobne, gdy są one przeznaczone do konsumpcji krajowej.

2.   Do celów niniejszego artykułu termin „inne opłaty jakiegokolwiek rodzaju” nie obejmuje opłat ani innych należności dozwolonych na podstawie art. 23.

1.   Kwoty opłat i innych należności nakładanych przez Stronę na przywóz lub wywóz towarów drugiej Strony lub w związku z przywozem lub wywozem takich towarów ogranicza się do przybliżonych kosztów świadczonych usług i nie mogą one stanowić pośredniej ochrony towarów krajowych ani opodatkowania przywozu lub wywozu do celów podatkowych. Strona nie pobiera opłat ani innych należności od przywozu lub wywozu ani w związku z przywozem lub wywozem na zasadzie ad valorem.

2.   Każda ze Stron może nakładać opłaty lub odzyskiwać koszty wyłącznie w przypadku świadczenia określonych usług, w szczególności, choć nie wyłącznie, w następujących przypadkach:

3.   Każda ze Stron niezwłocznie publikuje za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej wszystkie opłaty i należności, które nakłada w związku z przywozem lub wywozem, w taki sposób, aby umożliwić administracji publicznej, przedsiębiorstwom handlowym i innym zainteresowanym stronom zapoznanie się z nimi. Informacje te zawierają przyczyny nałożenia opłat lub należności na świadczone usługi, nazwę odpowiedzialnego organu, opłaty i należności, jakie zostaną zastosowane, a także informację, kiedy i jak należy dokonać płatności. Nie nakłada się nowych lub zmienionych opłat i należności aż do czasu opublikowania i udostępnienia informacji zgodnie z niniejszym ustępem.

4.   Strona nie wymaga czynności konsularnych, w tym zapłaty powiązanych opłat i należności, w związku z przywozem jakichkolwiek towarów drugiej Strony.

1.   Niezależnie od pochodzenia towaru Strona nie stosuje należności celnych w odniesieniu do towaru, który ponownie wjeżdża na obszar Strony po czasowym wywozie towarów z jej obszaru na obszar drugiej Strony w celu naprawy.

2.   Ust. 1 nie ma zastosowania do towarów przywożonych pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych lub na podobnych zasadach, które są następnie wywożone w celu naprawy i nie są ponownie przywożone pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych lub na podobnych zasadach.

3.   Strona nie stosuje należności celnych w stosunku do towarów tymczasowo przywiezionych z terytorium drugiej Strony w celu naprawy, niezależnie od ich pochodzenia.

1.   Strona nie przyznaje towarom przerobionym drugiej Strony traktowania mniej korzystnego niż to, które przyznaje równoważnym towarom nowym.

2.   Art. 26 ma zastosowanie do zakazów lub ograniczeń przywozu i wywozu towarów przerobionych. Jeżeli Strona przyjmuje lub utrzymuje zakazy lub ograniczenia przywozu i wywozu dotyczące towarów używanych, środki te nie mają zastosowania do towarów przerobionych.

3.   Strona może wymagać, aby towary przerobione były identyfikowane jako takie do celów dystrybucji lub sprzedaży na jej terytorium oraz aby spełniały wszystkie mające zastosowanie wymogi techniczne, które stosuje się do równoważnych towarów nowych.

1.   Strona nie przyjmuje ani nie utrzymuje jakichkolwiek zakazów lub ograniczeń w przywozie jakichkolwiek towarów drugiej Strony ani w wywozie lub sprzedaży na wywóz jakiegokolwiek towaru przeznaczonego na terytorium drugiej Strony, chyba że zgodnie z art. XI GATT 1994 wraz z uwagami i postanowieniami uzupełniającymi do niego. W tym celu art. XI GATT 1994 oraz uwagi i postanowienia uzupełniające do niego zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2.   Strona nie przyjmuje ani nie utrzymuje:

1.   Każda ze Stron zapewnia, aby wszystkie procedury licencjonowania przywozu mające zastosowanie w handlu towarami między Stronami były neutralne pod względem stosowania oraz realizowane w sposób uczciwy, sprawiedliwy, niedyskryminujący i przejrzysty.

2.   Strona przyjmuje lub utrzymuje procedury licencjonowania jako warunek przywozu na jej terytorium z terytorium drugiej Strony tylko jeżeli inne odpowiednie procedury służące osiągnięciu celu administracyjnego nie są racjonalnie dostępne.

3.   Strona nie przyjmuje ani nie utrzymuje jakichkolwiek nieautomatycznych procedur licencjonowania przywozu, chyba że jest to konieczne, aby wprowadzić środek, który jest spójny z niniejszą Umową. Strona przyjmująca taką procedurę nieautomatycznego licencjonowania przywozu wyraźnie wskazuje środek wprowadzany przez tego rodzaju procedurę licencjonowania.

4.   Każda ze Stron wprowadza i realizuje wszelkie procedury licencjonowania przywozu zgodnie z art. 1–3 Porozumienia WTO w sprawie licencjonowania przywozu (zwanego dalej „Porozumieniem w sprawie licencjonowania przywozu”). W tym celu art. 1–3 Porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

5.   Strona wprowadzająca lub zmieniająca jakąkolwiek procedurę licencjonowania przywozu udostępnia wszystkie odpowiednie informacje na oficjalnej stronie internetowej. Informacje te udostępnia się w miarę możliwości co najmniej 21 dni przed dniem rozpoczęcia stosowania nowej lub zmienionej procedury licencjonowania, a w każdym razie nie później niż w dniu rozpoczęcia stosowania. Informacje te zawierają dane wymagane na podstawie art. 5 Porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu.

6.   Na wniosek drugiej Strony Strona niezwłocznie przekazuje wszelkie odpowiednie informacje dotyczące wszelkich procedur licencjonowania przywozu, które zamierza przyjąć lub które utrzymuje, w tym informacje, o których mowa w art. 1–3 Porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu.

7.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że żadne z postanowień niniejszego artykułu nie wymaga od Strony przyznania pozwolenia na przywóz ani nie uniemożliwia Stronie wypełniania jej obowiązków lub zobowiązań wynikających z rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych lub z wielostronnych układów o nierozprzestrzenianiu oraz przepisów dotyczących kontroli przywozu.

1.   Każda ze Stron publikuje każdą nową procedurę licencjonowania wywozu lub wszelkie zmiany w istniejącej procedurze licencjonowania wywozu w taki sposób, aby umożliwić administracji publicznej, przedsiębiorstwom handlowym i innym zainteresowanym stronom zapoznanie się z nimi. Publikacja taka ma miejsce, w miarę możliwości, 45 dni przed wejściem w życie procedury lub zmiany, a w każdym razie nie później niż w dniu, w którym taka procedura lub zmiana stają się skuteczne, oraz, w stosownych przypadkach, publikacja ma miejsce na wszelkich odpowiednich stronach internetowych administracji publicznej.

2.   Publikacja procedur licencjonowania wywozu zawiera następujące informacje:

3.   W terminie 45 dni po dniu wejścia w życie niniejszej Umowy każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o swoich istniejących procedurach licencjonowania wywozu. Każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o wszelkich nowych procedurach licencjonowania wywozu oraz o wszelkich zmianach istniejących procedur licencjonowania wywozu w ciągu 60 dni od publikacji. Powiadomienie zawiera odniesienie do źródeł, w których publikowane są informacje wymagane zgodnie z ust. 2 oraz – w stosownych przypadkach – adresy odpowiednich stron internetowych administracji publicznej.

4.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że żadne z postanowień niniejszego artykułu nie wymaga od Strony udzielenia pozwolenia na wywóz ani nie uniemożliwia Stronie wypełniania jej zobowiązań wynikających z rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, a także wielostronnych układów o nierozprzestrzenianiu oraz przepisów dotyczących kontroli wywozu, w tym Porozumienia z Wassenaar w sprawie kontroli eksportu broni konwencjonalnej oraz towarów i technologii podwójnego zastosowania, Grupy Australijskiej, Grupy Dostawców Jądrowych oraz Reżimu Kontrolnego Technologii Rakietowych, ani nie uniemożliwia przyjmowania, utrzymywania lub wdrażania niezależnych systemów sankcji.

1.   Do celów monitorowania funkcjonowania niniejszej Umowy oraz obliczania wskaźników wykorzystania preferencji Strony co roku wymieniają się danymi statystycznymi dotyczącymi przywozu za okres 10 lat, rozpoczynający się rok po wejściu w życie niniejszej Umowy. O ile Komitet Partnerstwa Handlowego nie postanowi inaczej, okres ten jest automatycznie przedłużany o pięć lat, a następnie Komitet Partnerstwa Handlowego może zadecydować o dalszym jego przedłużeniu.

2.   Wymiana danych statystycznych dotyczących przywozu obejmuje dane dotyczące ostatniego dostępnego roku, w tym wartość oraz – gdy ma to zastosowanie – wolumen, na poziomie pozycji taryfowej w odniesieniu do przywozu towarów drugiej Strony, w odniesieniu do których skorzystano z preferencyjnego traktowania celnego na podstawie niniejszej Umowy oraz towarów, w odniesieniu do których skorzystano z traktowania niepreferencyjnego.

1.   Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki wynikające z art. VI GATT 1994, porozumienia antydumpingowego, porozumienia SCM, art. XIX GATT 1994, Porozumienia w sprawie środków ochronnych i art. 5 porozumienia w sprawie rolnictwa.

2.   Rozdział 2 niniejszego tytułu nie ma zastosowania do dochodzeń i środków antydumpingowych, wyrównawczych i ochronnych.

3.   Każda ze Stron stosuje środki antydumpingowe i wyrównawcze zgodnie z wymogami porozumienia antydumpingowego i porozumienia SCM oraz zgodnie ze sprawiedliwą i przejrzystą procedurą.

4.   Każdej zainteresowanej stronie w dochodzeniu antydumpingowym lub dochodzeniu w sprawie środków wyrównawczych (1) zapewnia się pełną możliwość obrony własnych interesów, pod warunkiem że nie spowoduje to niepotrzebnego opóźnienia w prowadzeniu dochodzenia.

5.   Organ prowadzący dochodzenie każdej ze Stron może, zgodnie z przepisami danej Strony, rozważyć, czy kwota cła antydumpingowego, które ma zostać nałożone, musi odpowiadać kwocie pełnego marginesu dumpingu, czy też może być niższa.

6.   Organ prowadzący dochodzenie każdej ze Stron, zgodnie z przepisami danej Strony, analizuje dostarczone informacje, aby ustalić, czy nakładanie cła antydumpingowego lub wyrównawczego nie leżałoby w interesie publicznym.

7.   Strona nie stosuje ani nie utrzymuje jednocześnie w odniesieniu do tego samego towaru:

8.   Część szósta tytuł I nie ma zastosowania do ust. 1–6 niniejszego artykułu.

1.   Produkty pochodzące od jednej ze Stron nie kwalifikują się do przywozu do drugiej Strony w ramach istniejących kontyngentów taryfowych WTO określonych w ust. 2. Obejmuje to kontyngenty taryfowe rozdzielone między Strony zgodnie z art. XXVIII negocjacji GATT zainicjowanych przez Unię Europejską w dokumencie WTO G/SECRET/42/Add.2 oraz przez Zjednoczone Królestwo w dokumencie WTO G/SECRET/44 oraz zgodnie z odpowiednimi przepisami wewnętrznymi każdej ze Stron. Do celów niniejszego artykułu status pochodzenia produktów ustala się na podstawie reguł niepreferencyjnego pochodzenia mających zastosowanie na terytorium Strony dokonującej przywozu.

2.   Do celów ust. 1 „istniejące kontyngenty taryfowe WTO” oznaczają kontyngenty taryfowe, które są koncesjami Unii Europejskiej w ramach WTO zawartymi w projekcie listy koncesyjnej i zobowiązań UE-28 na podstawie GATT 1994, przedłożonym WTO w dokumencie G/MA/TAR/RS/506 i zmienionym dokumentami G/MA/TAR/RS/506/Add.1 i G/MA/TAR/RS/506/Add.2.

1.   Strony współpracują przy zapobieganiu naruszeniom lub obchodzeniu przepisów prawa celnego, ich wykrywaniu i zwalczaniu, zgodnie z ich obowiązkami wynikającymi z niniejszego tytułu rozdział 2 i Protokołu o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych. Każda ze Stron wprowadza odpowiednie i porównywalne środki w celu ochrony swoich interesów finansowych i interesów finansowych drugiej Strony w odniesieniu do nakładania ceł na towary wprowadzane na obszary celne Zjednoczonego Królestwa lub Unii.

2.   Z zastrzeżeniem możliwości wyłączenia na podstawie ust. 7 przedsiębiorstw handlowych stosujących się do wymogów Strona może tymczasowo zawiesić odpowiednie preferencyjne traktowanie danego produktu lub danych produktów zgodnie z procedurą określoną w ust. 3 i 4, jeżeli:

3.   Strona, która dokonała ustalenia, o którym mowa w ust. 2, powiadamia Komitet Partnerstwa Handlowego oraz rozpoczyna konsultacje z drugą Stroną w ramach Komitetu Partnerstwa Handlowego w celu znalezienia wzajemnie akceptowalnego rozwiązania.

4.   Jeżeli Strony nie dojdą do porozumienia w sprawie wzajemnie akceptowalnego rozwiązania w ciągu trzech miesięcy po dniu powiadomienia, Strona, która dokonała ustalenia, może podjąć decyzję o tymczasowym zawieszeniu odpowiedniego preferencyjnego traktowania danego produktu lub danych produktów. W takim przypadku Strona, która dokonała ustalenia, bezzwłocznie powiadamia o tymczasowym zawieszeniu, w tym o okresie, w którym zamierza je zastosować, Komitet Partnerstwa Handlowego.

5.   Tymczasowe zawieszenie stosuje się jedynie przez okres niezbędny do przeciwdziałania naruszeniom lub obchodzeniu przepisów oraz do ochrony interesów finansowych zainteresowanej Strony, a w każdym razie nie dłużej niż sześć miesięcy. Zainteresowana Strona dokonuje przeglądu sytuacji i w przypadku gdy zadecyduje, że tymczasowe zawieszenie nie jest już konieczne, kończy je przed upływem okresu, o którym powiadomiła Komitet Partnerstwa Handlowego. W przypadku gdy warunki, które doprowadziły do zawieszenia, utrzymują się w momencie upływu okresu, o którym powiadomiono Komitet Partnerstwa Handlowego, zainteresowana Strona może podjąć decyzję o odnowieniu zawieszenia. Każde zawieszenie podlega okresowym konsultacjom w ramach Komitetu Partnerstwa Handlowego.

6.   Każda ze Stron publikuje, zgodnie ze swoimi procedurami wewnętrznymi, zawiadomienia dla importerów w sprawie każdej decyzji dotyczącej tymczasowego zawieszenia, o którym mowa w ust. 4 i 5.

7.   Niezależnie od ust. 4, jeżeli importer jest w stanie wykazać wobec organu celnego przywozu, że takie produkty są w pełni zgodne z przepisami prawa celnego Strony dokonującej przywozu, wymogami niniejszej Umowy i wszelkimi innymi odpowiednimi warunkami związanymi z tymczasowym zawieszeniem ustanowionym przez Stronę dokonującą przywozu zgodnie z jej przepisami ustawowymi i wykonawczymi, Strona dokonująca przywozu zezwala importerowi na złożenie wniosku o preferencyjne traktowanie i odzyskanie wszelkich zapłaconych ceł przekraczających preferencyjne stawki celne mające zastosowanie w momencie przywozu produktów.

1.   Strony współpracują w celu ułatwienia zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych nielegalnie z terytorium Strony, uwzględniając zasady zawarte w Konwencji UNESCO dotyczącej środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury, podpisanej w Paryżu w dniu 17 listopada 1970 r.

2.   Do celów niniejszego artykułu stosuje się następujące definicje:

3.   Właściwe organy Stron współpracują ze sobą w szczególności poprzez:

4.   Każda ze Stron wyznacza punkt kontaktowy odpowiedzialny za komunikację z punktem kontaktowym drugiej Strony we wszelkich kwestiach wynikających z niniejszego artykułu, w tym w odniesieniu do powiadomień i wniosków, o których mowa w ust. 3 lit. a) i b).

5.   W stosownych przypadkach i w razie konieczności planowana współpraca między Stronami obejmuje organy celne Stron odpowiedzialne za zarządzanie procedurami wywozu dóbr kultury.

6.   Część szósta tytuł I nie ma zastosowania do niniejszego artykułu.

1.   Do celów stosowania preferencyjnego traktowania taryfowego przez Stronę w odniesieniu do towarów pochodzących drugiej Strony zgodnie z niniejszą Umową, pod warunkiem że dane produkty spełniają wszystkie pozostałe mające zastosowanie wymogi niniejszego rozdziału, za pochodzące z terytorium drugiej Strony uznaje się następujące produkty:

2.   Jeżeli produkt uzyskał status pochodzenia, materiały niepochodzące użyte do wytworzenia tego produktu nie są uznawane za niepochodzące, jeżeli produkt ten został włączony jako materiał do innego produktu.

3.   Uzyskanie statusu pochodzenia musi odbywać się w sposób ciągły w Zjednoczonym Królestwie lub w Unii.

1.   Produkt pochodzący z terytorium jednej ze Stron uznaje się za pochodzący z terytorium drugiej Strony, jeżeli produkt ten jest wykorzystywany jako materiał do produkcji innego produktu na terytorium tej drugiej Strony.

2.   Produkcja prowadzona na terytorium jednej ze Stron z wykorzystaniem materiału niepochodzącego może być brana pod uwagę przy ustalaniu, czy produkt jest pochodzący z terytorium drugiej Strony.

3.   Ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli produkcja prowadzona na terytorium drugiej Strony nie wykracza poza działania, o których mowa w art. 43.

4.   W celu wypełnienia przez eksportera oświadczenia o pochodzeniu, o którym mowa w art. 54 ust. 2 lit. a) w odniesieniu do produktu, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, eksporter uzyskuje od swojego dostawcy deklarację dostawcy przewidzianą w załączniku 6 lub równoważny dokument zawierający te same informacje opisujące dane materiały niepochodzące w sposób wystarczająco szczegółowy, aby umożliwić ich identyfikację.

1.   Za całkowicie uzyskane na terytorium Strony uznaje się następujące produkty:

2.   Pojęcia „statek Strony” i „statek przetwórnia Strony” w ust. 1 lit. h) i i) oznaczają statek i statek przetwórnię, który:

1.   Jeżeli produkt nie spełnia wymogów określonych w załączniku 3 ze względu na użycie do jego produkcji materiału niepochodzącego, produkt ten uznaje się mimo to za pochodzący z terytorium Strony, pod warunkiem że:

2.   Ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli wartość lub masa materiałów niepochodzących użytych do wytworzenia produktu przekracza którąkolwiek z wartości procentowych określających maksymalną wartość lub masę materiałów niepochodzących, jak określono w wymogach określonych w załączniku 3.

3.   Ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do produktów całkowicie uzyskanych na terytorium Strony w rozumieniu art. 41. Jeżeli załącznik 3 wymaga, aby materiały użyte do wytworzenia produktu były całkowicie uzyskane, zastosowanie mają ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

1.   Niezależnie od art. 39 ust. 1 lit. c) produkt nie jest uznawany za pochodzący z terytorium Strony, jeżeli wytwarzanie produktu na terytorium Strony polega wyłącznie na jednej lub większej liczbie następujących czynności przeprowadzonych na materiałach niepochodzących:

2.   Do celów ust. 1 czynność uznaje się za prostą, jeżeli jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, aparatury lub sprzętów specjalnie wytworzonych lub zainstalowanych w celu wykonania takich czynności.

1.   Do celów niniejszego rozdziału jednostką kwalifikacyjną jest poszczególny produkt, który jest uważany za jednostkę podstawową przy klasyfikowaniu produktu według Systemu Zharmonizowanego.

2.   W przypadku przesyłki składającej się z wielu identycznych produktów klasyfikowanych w tej samej pozycji Systemu Zharmonizowanego, każdy produkt bierze się pod uwagę indywidualnie do celów stosowania postanowień niniejszego rozdziału.

1.   Akcesoria, części zamienne, narzędzia i instrukcje lub inne materiały informacyjne uważa się za jeden produkt z danym sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, jeżeli:

2.   Akcesoria, części zamienne, narzędzia i instrukcje lub inne materiały informacyjne, o których mowa w ust. 1, nie są brane pod uwagę przy określaniu pochodzenia produktu, z wyjątkiem obliczania wartości materiałów niepochodzących, jeżeli produkt podlega regule maksymalnej wartości materiałów niepochodzących określonej w załączniku 3.

1.   Materiały zamienne pochodzące i niepochodzące lub produkty zamienne oddziela się fizycznie podczas składowania w celu zachowania ich statusu pochodzących i niepochodzących.

2.   Do celów ust. 1 terminy „materiały zamienne” lub „produkty zamienne” oznaczają materiały lub produkty tego samego rodzaju i o tej samej jakości handlowej, mające te same właściwości techniczne i fizyczne, i których nie można odróżnić od siebie w celu określenia ich pochodzenia.

3.   Niezależnie od ust. 1 materiały zamienne pochodzące i niepochodzące mogą być użyte do wytworzenia produktu bez ich fizycznego oddzielenia podczas składowania, jeżeli stosowana jest metoda rozróżnienia księgowego.

4.   Niezależnie od ust. 1 produkty zamienne pochodzące i niepochodzące klasyfikowane w dziale 10, 15, 27, 28, 29, w pozycjach 32.01–32.07 lub w pozycjach 39.01–39.14 Systemu Zharmonizowanego mogą być przechowywane bez fizycznego oddzielenia na terytorium Strony przed wywozem do terytorium drugiej Strony, pod warunkiem że stosowana jest metoda rozróżnienia księgowego.

5.   Metodę rozróżnienia księgowego, o której mowa w ust. 3 i 4, stosuje się zgodnie z metodą zarządzania zapasami w oparciu o zasady rachunkowości powszechnie akceptowane przez daną Stronę.

6.   Metodą rozróżnienia księgowego jest każda metoda, która zapewnia, aby w żadnym momencie status materiałów pochodzących nie przysługiwał większej ilości materiałów lub produktów niż miałoby to miejsce, gdyby materiały lub produkty zostały fizycznie rozdzielone.

7.   Strona może wymagać, na warunkach określonych w jej przepisach ustawowych lub wykonawczych, aby stosowanie metody rozróżnienia księgowego odbywało się pod warunkiem uzyskania wcześniejszego pozwolenia organów celnych tej Strony. Organy celne danej Strony monitorują korzystanie z takich pozwoleń i mogą cofnąć pozwolenie, jeżeli jego posiadacz, niewłaściwie stosuje metodę rozróżnienia księgowego lub nie spełnia któregokolwiek z pozostałych warunków określonych w niniejszym rozdziale.

1.   Produkt pochodzący zgłoszony do użytku krajowego na terytorium Strony dokonującej przywozu nie może, po dokonaniu wywozu i przed zgłoszeniem go do użytku krajowego, zostać zmieniony, przekształcony w jakikolwiek sposób ani poddany czynnościom innym niż służące zachowaniu go w dobrym stanie lub innym niż dodawanie lub umieszczanie oznaczeń, etykiet, pieczęci lub jakiejkolwiek innej dokumentacji w celu zapewnienia zgodności z określonymi wymogami wewnętrznymi Strony dokonującej przywozu.

2.   Przechowywanie lub wystawianie produktu może odbywać się w państwie trzecim, pod warunkiem że produkt pozostaje pod dozorem celnym w tym państwie trzecim.

3.   Dzielenie przesyłek może mieć miejsce w państwie trzecim, jeżeli prowadzone jest przez eksportera lub na odpowiedzialność eksportera i pod warunkiem, że przesyłki pozostają pod dozorem celnym w tym państwie trzecim.

4.   W razie wątpliwości, czy warunki przewidziane w ust. 1–3 zostały spełnione, organ celny Strony dokonującej przywozu może zażądać od importera dostarczenia dowodu spełniania tych warunków, przy czym można to udowodnić za pomocą wszelkich środków, w tym umownych dokumentów przewozowych, takich jak konosament, lub dowodów faktycznych lub materialnych, takich jak oznakowanie lub numeracja opakowań, lub jakichkolwiek innych dowodów związanych z samym produktem.

1.   Przy przywozie Strona dokonująca przywozu przyznaje preferencyjne traktowanie taryfowe produktowi pochodzącemu z terytorium drugiej Strony w rozumieniu niniejszego rozdziału na podstawie wniosku importera o preferencyjne traktowanie taryfowe. Importer odpowiedzialny jest za poprawność wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe oraz za zgodność z wymogami przewidzianymi w niniejszym rozdziale.

2.   Wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe opiera się na:

3.   Importer składający wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe na podstawie oświadczenia o pochodzeniu, o którym mowa w ust. 2 lit. a), przechowuje oświadczenie o pochodzeniu oraz, jeżeli wymaga tego organ celny Strony dokonującej przywozu, dostarcza jego kopię temu organowi celnemu.

1.   Wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe oraz podstawę tego wniosku, o której mowa w art. 54 ust. 2, dołącza się do zgłoszenia przywozowego zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi Strony dokonującej przywozu.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, jeżeli importer nie złożył wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe w momencie przywozu, Strona dokonująca przywozu przyznaje preferencyjne traktowanie taryfowe oraz zwraca lub umarza wszelkie nadpłacone cła, pod warunkiem że:

Pozostałe obowiązki mające zastosowanie do importera zgodnie z art. 54 pozostają niezmienione.

1.   Eksporter produktu sporządza oświadczenie o pochodzeniu na podstawie informacji świadczących o tym, że produkt jest produktem pochodzącym, w tym informacji na temat statusu pochodzenia materiałów użytych do wytworzenia produktu. Eksporter odpowiedzialny jest za poprawność oświadczenia o pochodzeniu i przekazywanych informacji.

2.   Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się w jednej z wersji językowych określonych w załączniku 7 na fakturze lub jakimkolwiek innym dokumencie opisującym produkt pochodzący w sposób wystarczająco szczegółowy, aby umożliwić identyfikację tego produktu. Eksporter odpowiedzialny jest za dostarczenie informacji wystarczających do identyfikacji produktu pochodzącego. Strona dokonująca przywozu nie wymaga od importera przedłożenia tłumaczenia oświadczenia o pochodzeniu.

3.   Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez 12 miesięcy od dnia jego sporządzenia lub przez dłuższy okres określony przez Stronę dokonującą przywozu, wynoszący maksymalnie 24 miesiące.

4.   Oświadczenie o pochodzeniu może dotyczyć:

5.   Jeżeli, na wniosek importera, produkty niezmontowane lub rozmontowane w rozumieniu ogólnej reguły interpretacji 2 lit. a) Systemu Zharmonizowanego, objęte sekcjami XV–XXI Systemu Zharmonizowanego, przywożone są partiami, można stosować dla takich produktów jedno oświadczenie o pochodzeniu zgodnie z wymogami określonymi przez organ celny Strony dokonującej przywozu.

1.   Do celów wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe złożonego na podstawie art. 54 ust. 2 lit. b) wiedza importera o pochodzeniu produktu z terytorium Strony dokonującej wywozu opiera się na informacjach świadczących o tym, że produkt jest produktem pochodzącym i spełnia wymogi przewidziane w niniejszym rozdziale.

2.   Przed złożeniem wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe, w przypadku gdy importer nie jest w stanie uzyskać informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, ponieważ eksporter uznaje te informacje za poufne lub z jakiejkolwiek innej przyczyny, eksporter może przedłożyć oświadczenie o pochodzeniu, co umożliwi importerowi złożenie wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe na podstawie art. 54 ust. 2 lit. a).

1.   Importer składający wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe w odniesieniu do produktu przywożonego do Strony dokonującej przywozu przechowuje przez okres co najmniej trzech lat po dniu przywozu produktu:

2.   Eksporter, który sporządził oświadczenie o pochodzeniu, przechowuje jego kopię oraz wszystkie inne dokumenty świadczące o tym, że produkt spełnia wymogi do uzyskania statusu pochodzenia, przez okres co najmniej czterech lat po sporządzeniu takiego oświadczenia o pochodzeniu.

3.   Dokumenty, które mają być przechowywane zgodnie z niniejszym artykułem, mogą być przechowywane w formie elektronicznej.

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 54–58, pod warunkiem że produkt został zgłoszony jako spełniający wymogi niniejszego rozdziału, a organ celny Strony dokonującej przywozu nie ma wątpliwości co do prawdziwości tego zgłoszenia, Strona dokonująca przywozu przyznaje preferencyjne traktowanie taryfowe w odniesieniu do:

2.   Ze stosowania ust. 1 niniejszego artykułu wyłączone są następujące produkty:

3.   Importer odpowiedzialny jest za poprawność deklaracji oraz zgodność z wymogami przewidzianymi w niniejszym rozdziale. Wymogów przechowywania dokumentacji określonych w art. 59 nie stosuje się do importera na podstawie niniejszego artykułu.

1.   Organ celny Strony dokonującej przywozu może zweryfikować, czy produkt jest produktem pochodzącym lub czy spełnione są inne wymogi niniejszego rozdziału w oparciu o metody oceny ryzyka, które mogą obejmować losowy dobór próby. Weryfikacje takie można przeprowadzić w drodze wniosku o udzielenie informacji przez importera, który złożył wniosek, o którym mowa w art. 54, w momencie składania zgłoszenia przywozowego, przed zwolnieniem produktów lub po zwolnieniu produktów.

2.   Informacje wymagane zgodnie z ust. 1 obejmują nie więcej niż następujące elementy:

3.   Przekazując wymagane informacje, importer może dodać wszelkie inne informacje, które uzna za istotne do celów weryfikacji.

4.   Jeżeli wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe opiera się na oświadczeniu o pochodzeniu, importer dostarcza to oświadczenie o pochodzeniu, ale może poinformować organ celny Strony dokonującej przywozu, że nie jest w stanie dostarczyć informacji, o których mowa w ust. 2 lit. b).

5.   Jeżeli wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe opiera się na wiedzy importera, po zwróceniu się najpierw o udzielenie informacji zgodnie z ust. 1, organ celny Strony dokonującej przywozu przeprowadzający weryfikację może zwrócić się do importera o udzielenie dodatkowych informacji, jeżeli ten organ celny uzna, że takie dodatkowe informacje są niezbędne do zweryfikowania statusu pochodzenia produktu lub ustalenia, czy spełnione są pozostałe wymogi niniejszego rozdziału. Organ celny Strony dokonującej przywozu może w stosownych przypadkach zażądać od importera przedstawienia konkretnych dokumentów i informacji.

6.   Jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu postanowi zawiesić przyznanie preferencyjnego traktowania taryfowego w odniesieniu do danego produktu do czasu uzyskania wyników weryfikacji, proponuje on importerowi zwolnienie produktów, z zastrzeżeniem odpowiednich środków zabezpieczających, w tym gwarancji. Wszelkie zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego zostaje zakończone tak szybko, jak to możliwe po upewnieniu się przez organ celny Strony dokonującej przywozu co do statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszego rozdziału.

1.   W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszego rozdziału Strony współpracują, za pośrednictwem organów celnych każdej z nich, przy weryfikowaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym oraz produktem zgodnym z innymi wymogami przewidzianymi w niniejszym rozdziale.

2.   Jeżeli wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe opierał się na oświadczeniu o pochodzeniu, w stosownych przypadkach po zwróceniu się najpierw o udzielenie informacji zgodnie z art. 61 ust. 1 oraz w oparciu o odpowiedź importera, organ celny Strony dokonującej przywozu przeprowadzający weryfikację może również zwrócić się do organu celnego Strony dokonującej wywozu o udzielenie informacji w terminie dwóch lat po przywozie produktów lub od momentu złożenia wniosku na podstawie art. 55 ust. 2 lit. a), jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu prowadzący weryfikację uważa, że konieczne jest uzyskanie dodatkowych informacji w celu zweryfikowania statusu pochodzenia produktu lub zweryfikowania, czy spełniono inne wymogi przewidziane w niniejszym rozdziale. Wniosek o udzielenie informacji obejmuje następujące elementy:

Ponadto organ celny Strony dokonującej przywozu może, w stosownych przypadkach, zwrócić się do organu celnego Strony dokonującej wywozu o przekazanie konkretnych dokumentów i informacji.

3.   Organ celny Strony dokonującej wywozu może, zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, zażądać dokumentacji lub sprawdzenia, wzywając do przedstawienia wszelkich dowodów lub wizytując pomieszczenia lub teren eksportera w celu dokonania przeglądu dokumentacji i inspekcji obiektów wykorzystywanych do wytwarzania produktu.

4.   Bez uszczerbku dla ust. 5 organ celny Strony dokonującej wywozu otrzymujący wniosek, o którym mowa w ust. 2, dostarcza organowi celnemu Strony dokonującej przywozu następujące informacje:

5.   Organ celny Strony dokonującej wywozu nie dostarcza informacji, o których mowa w ust. 4 lit. a), d) i f), organowi celnemu Strony dokonującej przywozu, jeżeli eksporter uzna te informacje za poufne.

6.   Każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o danych kontaktowych organów celnych oraz powiadamia drugą Stronę o wszelkich zmianach dotyczących tych danych w ciągu 30 dni po dniu zmiany.

1.   Bez uszczerbku dla ust. 3 organ celny Strony dokonującej przywozu może odmówić preferencyjnego traktowania taryfowego, jeżeli:

2.   Organ celny Strony dokonującej przywozu może odmówić preferencyjnego traktowania taryfowego produktowi, w odniesieniu do którego importer ubiega się o preferencyjne traktowanie taryfowe, jeżeli importer nie spełnia wymogów niniejszego rozdziału innych niż wymogi dotyczące statusu pochodzenia produktów.

3.   Jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu ma wystarczające uzasadnienie, aby odmówić preferencyjnego traktowania taryfowego na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu, w przypadkach gdy organ celny Strony wywozu wydał opinię zgodnie z art. 62 ust. 4 lit. b), potwierdzającą status pochodzenia produktów, organ celny Strony dokonującej przywozu powiadamia organ celny Strony dokonującej wywozu o swoim zamiarze odmowy preferencyjnego traktowania taryfowego w terminie dwóch miesięcy po dniu otrzymania tej opinii.

W przypadku dokonania takiego powiadomienia na wniosek którejkolwiek ze Stron, w ciągu trzech miesięcy po dniu powiadomienia przeprowadza się konsultacje. Okres konsultacji może zostać przedłużony indywidualnie dla każdego przypadku za obopólną zgodą organów celnych Stron. Konsultacje mogą odbywać się zgodnie z procedurą określoną przez Specjalny Komitet Handlowy ds. Współpracy Celnej i Reguł Pochodzenia.

Po upływie okresu konsultacji, jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu nie może potwierdzić, że produkt jest produktem pochodzącym, może on odmówić preferencyjnego traktowania taryfowego, jeżeli ma do tego wystarczające uzasadnienie oraz po przyznaniu importerowi prawa do bycia wysłuchanym. Jeżeli jednak organ celny Strony dokonującej wywozu potwierdzi status pochodzenia produktów oraz przedstawi uzasadnienie takiego stanowiska, organ celny Strony dokonującej przywozu nie może odmówić preferencyjnego traktowania taryfowego produktowi wyłącznie na tej podstawie, że zastosowano art. 62 ust. 5.

4.   We wszystkich przypadkach rozstrzyganie sporów między importerem a organem celnym Strony dokonującej przywozu odbywa się zgodnie z prawem Strony dokonującej przywozu.

1.   Każda ze Stron zachowuje, zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, poufność wszelkich informacji przekazanych jej przez drugą Stronę, zgodnie z niniejszym rozdziałem, oraz chroni te informacje przed ich ujawnieniem.

2.   W przypadku gdy, niezależnie od art. 62 ust. 5, poufne informacje handlowe zostały uzyskane od eksportera przez organ celny Strony dokonującej wywozu lub Strony dokonującej przywozu w wyniku zastosowania art. 61 i 62, informacji tych nie ujawnia się.

3.   Każda ze Stron zapewnia, aby informacje poufne zebrane na podstawie niniejszego rozdziału nie były wykorzystywane do celów innych niż prowadzenie i egzekwowanie decyzji i ustaleń dotyczących pochodzenia i kwestii celnych, chyba że osoba lub Strona, która dostarczyła te poufne informacje, na to zezwoli.

4.   Niezależnie od ust. 3 Strona może zezwolić na wykorzystanie informacji zebranych na podstawie niniejszego rozdziału w jakimkolwiek postępowaniu administracyjnym, sądowym lub quasi-sądowym wszczętym w związku z nieprzestrzeganiem przepisów celnych wykonujących niniejszy rozdział. Strona z wyprzedzeniem powiadamia o takim wykorzystaniu informacji osobę lub Stronę, która je dostarczyła.

1.   Do celów niniejszego rozdziału w przypadku Unii pojęcie „Strona” nie obejmuje Ceuty i Melilli.

2.   Produkty pochodzące z terytorium Zjednoczonego Królestwa przy przywozie do Ceuty lub Melilli podlegają pod wszystkimi względami takiemu samemu traktowaniu celnemu na podstawie niniejszej Umowy, jakie jest stosowane do produktów pochodzących na obszarze celnym Unii zgodnie z protokołem 2 Aktu przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej do Unii Europejskiej. Zjednoczone Królestwo przyznaje w odniesieniu do przywozu produktów objętych niniejszą Umową i pochodzących z Ceuty i Melilli takie samo traktowanie celne, jakie jest przyznawane produktom przywożonym i pochodzącym z Unii.

3.   Reguły pochodzenia i procedury dotyczące pochodzenia, o których mowa w niniejszym rozdziale, stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych ze Zjednoczonego Królestwa do Ceuty i Melilli oraz do produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do Zjednoczonego Królestwa.

4.   Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

5.   Art. 40 ma zastosowanie do przywozu i wywozu produktów między Unią, Zjednoczonym Królestwem oraz Ceutą i Melillą.

6.   Eksporterzy, w zależności od pochodzenia produktu, w polu 3 tekstu oświadczenia o pochodzeniu wpisują „Zjednoczone Królestwo” lub „Ceuta i Melilla”.

7.   Organ celny Królestwa Hiszpanii odpowiedzialny jest za stosowanie i wykonywanie niniejszego rozdziału w Ceucie i Melilli.

1.   Niniejszy rozdział ma zastosowanie do wszystkich środków sanitarnych i fitosanitarnych Strony, które mogą bezpośrednio lub pośrednio wpływać na handel między Stronami.

2.   W rozdziale tym określono również odrębne postanowienia dotyczące współpracy w zakresie dobrostanu zwierząt, oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe i zrównoważonych systemów żywnościowych.

1.   Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

2.   Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

3.   Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych może przyjąć inne definicje do celów niniejszego rozdziału, uwzględniając glosariusze i definicje odpowiednich organizacji międzynarodowych, takich jak Codex, OIE i IPPC.

4.   Definicje zawarte w porozumieniu SPS mają pierwszeństwo w zakresie, w jakim istnieje niezgodność między definicjami przyjętymi przez Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych lub przyjętymi pod auspicjami Codex, OIE, IPPC a definicjami zawartymi w porozumieniu SPS. W przypadku niezgodności między definicjami przyjętymi przez Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych a definicjami zawartymi w Codex, OIE lub IPPC, pierwszeństwo mają definicje zawarte w Codex, OIE lub IPPC.

1.   Strony stosują środki sanitarne i fitosanitarne służące osiągnięciu odpowiedniego poziomu ochrony, które opierają się na ocenach ryzyka zgodnie z odpowiednimi postanowieniami, w tym art. 5 porozumienia SPS.

2.   Strony nie stosują środków sanitarnych i fitosanitarnych do tworzenia nieuzasadnionych barier w handlu.

3.   W odniesieniu do związanych z handlem procedur sanitarnych i fitosanitarnych oraz zatwierdzeń ustanowionych na podstawie niniejszego rozdziału każda ze Stron zapewnia, aby procedury te i związane z nimi środki sanitarne i fitosanitarne:

4.   Strony nie stosują procedur, o których mowa w ust. 3, ani innych wniosków o dodatkowe informacje w celu opóźniania, bez naukowego lub technicznego uzasadnienia, dostępu do swoich rynków.

5.   Każda ze Stron zapewnia, aby każda procedura administracyjna, której wymaga w odniesieniu do warunków przywozu dotyczących bezpieczeństwa żywności, zdrowia zwierząt lub roślin, nie była bardziej uciążliwa lub ograniczająca handel, niż jest to konieczne, aby dać Stronie dokonującej przywozu wystarczającą pewność, że warunki te są spełnione. Każda ze Stron zapewnia, aby negatywny wpływ wszelkich procedur administracyjnych na handel był ograniczony do minimum oraz aby procesy rozliczania były proste i sprawne, a jednocześnie spełniały warunki Strony dokonującej przywozu.

6.   Strona dokonująca przywozu nie wprowadza jakichkolwiek dodatkowych systemów lub procedur administracyjnych, które niepotrzebnie utrudniają handel.

1.   W przypadku gdy Strona dokonująca przywozu wymaga urzędowych świadectw, wzory świadectw muszą:

2.   Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych może uzgodnić szczególne przypadki, w których wzory świadectw, o których mowa w ust. 1, będą ustanawiane tylko dla jednej części lub niektórych części terytorium Strony dokonującej wywozu. Strony propagują wdrażanie certyfikacji elektronicznej i innych technologii w celu ułatwienia handlu.

1.   Bez uszczerbku dla praw i obowiązków każdej ze Stron wynikających z porozumienia SPS oraz niniejszego rozdziału warunki przywozu Strony dokonującej przywozu mają zastosowanie w sposób spójny do całego terytorium Strony dokonującej wywozu.

2.   Strona dokonująca wywozu zapewnia, aby produkty wywożone do drugiej Strony, takie jak zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego, rośliny i produkty roślinne lub inne powiązane przedmioty, spełniały wymogi sanitarne i fitosanitarne Strony dokonującej przywozu.

3.   Strona dokonująca przywozu może wymagać, aby przywóz określonych produktów podlegał pozwoleniu. Pozwolenie takie przyznaje się w przypadku gdy odpowiedni właściwy organ Strony dokonującej wywozu złoży wniosek, w którym obiektywnie wykaże w sposób satysfakcjonujący Stronę dokonującą przywozu, że spełnione zostały wymogi Strony dokonującej przywozu dotyczące pozwolenia. Odpowiedni właściwy organ Strony dokonującej wywozu może wystąpić z wnioskiem o pozwolenie w odniesieniu do całego terytorium Strony dokonującej wywozu. Strona dokonująca przywozu uwzględnia takie wnioski na tej podstawie, w przypadku gdy spełniają one wymogi Strony dokonującej przywozu dotyczące pozwolenia określone w niniejszym ustępie.

4.   Strona dokonująca przywozu nie wprowadza wymogów dotyczących pozwolenia będących wymogami dodatkowymi w stosunku do tych, które mają zastosowanie w dniu zakończenia okresu przejściowego, chyba że stosowanie takich wymogów do dalszych produktów jest uzasadnione w celu zmniejszenia znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin.

5.   Strona dokonująca przywozu ustanawia i przekazuje drugiej Stronie warunki przywozu w odniesieniu do wszystkich produktów. Strona dokonująca przywozu zapewnia, aby warunki przywozu stosowano w sposób proporcjonalny i niedyskryminujący.

6.   Bez uszczerbku dla środków tymczasowych na podstawie art. 5 ust. 7 porozumienia SPS, w odniesieniu do produktów lub innych powiązanych przedmiotów, w przypadku których istnieje potencjalne zagrożenie o charakterze fitosanitarnym, warunki przywozu ograniczają się do środków chroniących przed objętymi regulacjami agrofagami Strony dokonującej przywozu oraz mają zastosowanie do całego terytorium Strony dokonującej wywozu.

7.   Niezależnie od ust. 1 i 3, w przypadku wniosków o pozwolenie na przywóz konkretnego produktu, w przypadku gdy Strona dokonująca wywozu wystąpiła z wnioskiem o zbadanie jedynie jednej części lub niektórych części jej terytorium (w przypadku Unii – poszczególnych państw członkowskich), Strona dokonująca przywozu niezwłocznie przystępuje do rozpatrzenia tego wniosku. W przypadku gdy Strona dokonująca przywozu otrzymuje wnioski dotyczące konkretnego produktu z więcej niż jednej części Strony dokonującej wywozu lub gdy otrzymuje dalsze wnioski w odniesieniu do produktu, na który wydano już pozwolenie, Strona dokonująca przywozu przyspiesza zakończenie procedury udzielania pozwolenia, biorąc pod uwagę identyczny lub podobny system w zakresie środków sanitarnych i fitosanitarnych mający zastosowanie w różnych częściach Strony dokonującej wywozu.

8.   Każda ze stron zapewnia, aby wszystkie procedury kontroli, inspekcji i zatwierdzania środków sanitarnych i fitosanitarnych były rozpoczynane i kończone bez zbędnej zwłoki. Wymogi informacyjne ograniczają się do tego, co jest konieczne, aby proces zatwierdzania uwzględniał informacje dostępne już na terytorium Strony dokonującej przywozu, takie jak informacje dotyczące ram prawnych i sprawozdań z audytu Strony dokonującej wywozu.

9.   Z wyjątkiem należycie uzasadnionych okoliczności związanych z poziomem ochrony, każda ze Stron zapewnia okres przejściowy między publikacją wszelkich zmian w swoich procedurach zatwierdzania a ich zastosowaniem, aby umożliwić drugiej Stronie zapoznanie się z takimi zmianami i dostosowanie się do nich. Żadna ze Stron nie przedłuża nadmiernie procesu zatwierdzania wniosków złożonych przed publikacją zmian.

10.   W odniesieniu do procesów określonych w ust. 3–8 podejmuje się następujące działania:

11.   Strona dokonująca przywozu akceptuje przesyłki bez wymagania, aby Strona dokonująca przywozu sprawdzała zgodność tych przesyłek przed ich wyjazdem z terytorium Strony dokonującej wywozu.

12.   Strona może pobierać opłaty z tytułu kosztów poniesionych na prowadzenie konkretnych sanitarnych i fitosanitarnych kontroli granicznych, które nie powinny przekraczać poziomu zwrotu kosztów.

13.   Strona dokonująca przywozu ma prawo do przeprowadzania kontroli przywozu produktów przywożonych z terytorium Strony dokonującej wywozu w celu zapewnienia zgodności z jej sanitarnymi i fitosanitarnymi wymogami przywozowymi.

14.   Kontrole przywozowe przeprowadzane w odniesieniu do produktów przywożonych z terytorium Strony dokonującej wywozu opierają się na ryzyku sanitarnym i fitosanitarnym związanym z takim przywozem. Kontrole przywozowe przeprowadza się wyłącznie w zakresie niezbędnym do ochrony życia i zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, bez zbędnej zwłoki i przy minimalnym wpływie na handel między Stronami.

15.   Na wniosek Strony dokonującej wywozu Strona dokonująca przywozu udostępnia informacje dotyczące udziału produktów z terytorium Strony dokonującej wywozu poddanych kontroli przy przywozie.

16.   Jeżeli kontrole przywozowe wykazują brak zgodności z odpowiednimi warunkami przywozu, działania podejmowane przez Stronę dokonującą przywozu muszą opierać się na ocenie ryzyka i nie mogą ograniczać handlu w większym stopniu niż jest to wymagane, aby osiągnąć odpowiedni poziom ochrony sanitarnej lub fitosanitarnej Strony.

1.   W każdym przypadku gdy jest to uzasadnione, Strona dokonująca przywozu może prowadzić wykaz zatwierdzonych zakładów spełniających wymogi przywozowe, co stanowi warunek dopuszczenia przywozu produktów pochodzenia zwierzęcego z tych zakładów.

2.   O ile nie jest to uzasadnione w celu zmniejszenia znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, wykazy zatwierdzonych zakładów są wymagane wyłącznie w odniesieniu do produktów, dla których były wymagane w dniu zakończenia okresu przejściowego.

3.   Strona dokonująca wywozu informuje Stronę dokonującą przywozu o swoim wykazie zakładów spełniających warunki Strony dokonującej przywozu, który opiera się na gwarancjach udzielonych przez Stronę dokonującą wywozu.

4.   Na wniosek Strony dokonującej wywozu Strona dokonująca przywozu zatwierdza zakłady znajdujące się na terytorium Strony dokonującej wywozu w oparciu o gwarancje udzielone przez Stronę dokonującą wywozu, bez uprzedniej inspekcji poszczególnych zakładów.

5.   O ile Strona dokonująca przywozu nie zażąda dodatkowych informacji oraz z zastrzeżeniem gwarancji udzielonych przez Stronę dokonującą wywozu, Strona dokonująca przywozu wprowadza niezbędne środki ustawodawcze lub administracyjne, zgodnie ze swoimi mającymi zastosowanie procedurami prawnymi, aby umożliwić – bez zbędnej zwłoki – dokonanie przywozu z tych zakładów.

6.   Wykaz zatwierdzonych zakładów podawany jest do wiadomości publicznej przez Stronę dokonującą przywozu.

7.   W przypadku gdy Strona dokonująca przywozu podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku Strony dokonującej wywozu o zgodę na dodanie zakładu do wykazu zatwierdzonych zakładów, bezzwłocznie informuje ona o tym Stronę dokonującą wywozu i udziela odpowiedzi, w tym informacji dotyczących niezgodności, które doprowadziły do odrzucenia zatwierdzenia zakładu.

1.   Każda ze Stron dąży do zachowania przejrzystości w odniesieniu do środków sanitarnych i fitosanitarnych mających zastosowanie do handlu oraz podejmuje w tym celu następujące działania:

2.   W przypadku gdy Strona udostępniła informacje określone w ust. 1 poprzez zgłoszenie, zgodnie ze swoimi odpowiednimi zasadami, do centralnego rejestru powiadomień WTO lub odpowiedniego międzynarodowego organu normalizacyjnego, spełnione są wymogi określone w ust. 1, mające zastosowanie w odniesieniu do tych informacji.

1.   Strony uznają koncepcję podziału na strefy, w tym obszary wolne od chorób lub agrofagów, strefy chronione i obszary niewielkiego rozpowszechnienia chorób lub agrofagów oraz stosują ją w handlu między Stronami, zgodnie z porozumieniem SPS, w tym z wytycznymi dotyczącymi dalszego praktycznego wykonania art. 6 porozumienia SPS (decyzja Komitetu WTO/SPS G/SPS/48) oraz odpowiednimi zaleceniami, normami i wytycznymi OIE i IPPC. Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych może określić dalsze szczegóły tych procedur, uwzględniając wszelkie odpowiednie porozumienia SPS, normy, wytyczne lub zalecenia OIE i IPPC.

2.   Strony mogą również postanowić współpracować w kwestii koncepcji podziału na kompartmenty, o której mowa w rozdziałach 4.4 i 4.5 Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych OIE oraz rozdziałach 4.1 i 4.2 Kodeksu zdrowia zwierząt wodnych OIE.

3.   Przy ustanawianiu lub utrzymywaniu stref, o których mowa w ust. 1, Strony uwzględniają takie czynniki, jak: położenie geograficzne, ekosystemy, nadzór epidemiologiczny oraz skuteczność kontroli sanitarnych i fitosanitarnych.

4.   W odniesieniu do zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego, przy ustanawianiu lub utrzymywaniu warunków przywozu na wniosek Strony dokonującej wywozu Strona dokonująca przywozu uznaje obszary wolne od chorób ustanowione przez Stronę dokonującą wywozu za podstawę do rozważenia w celu ustalenia, czy przywóz jest dozwolony lub ma być utrzymany, bez uszczerbku dla ust. 8 i 9.

5.   Strona dokonująca wywozu określa części swojego terytorium, o których mowa w ust. 4, oraz, na wniosek, przedstawia pełne wyjaśnienie i dane uzupełniające oparte na normach OIE lub w inny sposób ustanowiony przez Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych w oparciu o wiedzę zdobytą dzięki doświadczeniu odpowiednich organów Strony dokonującej wywozu.

6.   W odniesieniu do roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów powiązanych, ustanawiając lub utrzymując fitosanitarne warunki przywozu na wniosek Strony dokonującej wywozu, Strona dokonująca przywozu uznaje obszary wolne od agrofagów, miejsca produkcji wolne od agrofagów, zakłady produkcji wolne od agrofagów, obszary niewielkiego rozpowszechnienia agrofagów i strefy chronione ustanowione przez Stronę dokonującą wywozu jako podstawę do rozważenia w celu umożliwienia lub utrzymania przywozu, bez uszczerbku dla ust. 8 i 9.

7.   Strona dokonująca wywozu określa swoje obszary wolne od agrofagów, miejsca produkcji wolne od agrofagów, zakłady produkcji wolne od agrofagów oraz obszary niewielkiego rozpowszechnienia agrofagów lub strefy chronione. Na wniosek Strony dokonującej przywozu Strona dokonująca wywozu przedstawia pełne wyjaśnienie i dane uzupełniające oparte na międzynarodowych normach dla środków fitosanitarnych opracowanych w ramach IPPC lub w inny sposób ustanowionych przez Specjalny Komitet Handlowy ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych, w oparciu o wiedzę zdobytą dzięki doświadczeniu odpowiednich organów fitosanitarnych Strony dokonującej wywozu.

8.   Strony uznają obszary wolne od choroby oraz strefy chronione istniejące w dniu zakończenia okresu przejściowego.

9.   Ust. 8 stosuje się również do późniejszych dostosowań obszarów wolnych od chorób oraz stref chronionych (w przypadku Zjednoczonego Królestwa – obszarów wolnych od agrofagów), z wyjątkiem przypadków znaczących zmian w sytuacji związanej z występowaniem chorób lub agrofagów.

10.   Strony mogą przeprowadzać audyty i weryfikacje zgodnie z art. 79 w celu wykonania ust. 4–9 niniejszego artykułu.

11.   Strony nawiązują ścisłą współpracę w celu utrzymania zaufania względem procedur związanych z ustanawianiem obszarów wolnych od chorób lub agrofagów, miejsc produkcji wolnych od agrofagów, zakładów produkcji wolnych od agrofagów i obszarów niewielkiego rozpowszechnienia agrofagów lub chorób oraz stref chronionych, w celu zminimalizowania zakłóceń w handlu.

12.   Strona dokonująca przywozu określa stan zdrowia zwierząt lub roślin Strony dokonującej wywozu lub jej części w oparciu o informacje dostarczone przez Stronę dokonującą wywozu zgodnie z porozumieniem SPS, normami OIE i IPPC, a także uwzględnia wszelkie ustalenia poczynione przez Stronę dokonującą wywozu.

13.   W przypadku gdy Strona dokonująca przywozu nie akceptuje ustalenia dokonanego przez Stronę dokonującą wywozu, o którym mowa w ust. 12 niniejszego artykułu, Strona dokonująca przywozu obiektywnie uzasadnia i wyjaśnia Stronie dokonującej wywozu powody takiego odrzucenia oraz, na wniosek, przeprowadza konsultacje zgodnie z art. 80 ust. 2.

14.   Każda ze Stron zapewnia, aby obowiązki określone w ust. 4–9, 12 i 13 były wykonywane bez zbędnej zwłoki. Strona dokonująca przywozu przyspiesza uznanie statusu choroby lub agrofaga, jeżeli status został przywrócony po wystąpieniu ogniska choroby lub pojawu agrofaga.

15.   W przypadku gdy Strona uzna, że dany region ma specjalny status w odniesieniu do określonej choroby i spełnia kryteria określone w rozdziale 1.2 Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych OIE lub w rozdziale 1.2 Kodeksu zdrowia zwierząt wodnych OIE, może zwrócić się z wnioskiem o uznanie tego statusu. Strona dokonująca przywozu może wymagać dodatkowych gwarancji w odniesieniu do przywozu żywych zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego stosownie do uzgodnionego statusu.

1.   Strona dokonująca przywozu może przeprowadzać audyty i weryfikacje:

2.   Strony przeprowadzają te audyty i weryfikacje zgodnie z postanowieniami porozumienia SPS, uwzględniając odpowiednie międzynarodowe normy, wytyczne i zalecenia Codex, OIE lub IPPC.

3.   Do celów przeprowadzenia takich audytów i weryfikacji Strona dokonująca przywozu może przeprowadzać audyty i weryfikacje w drodze wniosków o udzielenie informacji od Strony dokonującej wywozu lub wizyt kontrolnych i weryfikacyjnych u Strony dokonującej wywozu, które mogą obejmować:

4.   Strona dokonująca przywozu dzieli się ze Stroną dokonującą wywozu wynikami i wnioskami z audytów i weryfikacji przeprowadzonych na podstawie ust. 1. Strona dokonująca przywozu może wyniki te udostępnić publicznie.

5.   Przed rozpoczęciem audytu lub weryfikacji Strony poddają pod dyskusję cele i zakres audytu lub weryfikacji, kryteria lub wymogi, w oparciu o które Strona dokonująca wywozu będzie oceniana, a także harmonogram i procedury przeprowadzania audytu lub weryfikacji, które określa się w planie audytu lub weryfikacji. O ile Strony nie postanowiły inaczej, Strona dokonująca przywozu przekazuje Stronie dokonującej wywozu plan audytu lub weryfikacji co najmniej 30 dni przed rozpoczęciem audytu lub weryfikacji.

6.   Strona dokonująca przywozu umożliwia Stronie dokonującej wywozu przedstawienie uwag do projektu sprawozdania z audytu lub weryfikacji. Strona dokonująca przywozu przekazuje Stronie dokonującej wywozu sprawozdanie końcowe na piśmie, zwykle w terminie dwóch miesięcy od dnia otrzymania tych uwag.

7.   Każda ze Stron pokrywa swoje wydatki poniesione w związku z takim audytem lub weryfikacją.

1.   Strona powiadamia drugą Stronę bez zbędnej zwłoki o:

2.   Jeżeli Strona ma istotne zastrzeżenia w odniesieniu do bezpieczeństwa żywności, zdrowia roślin lub zdrowia zwierząt, lub środka sanitarnego lub fitosanitarnego, który druga Strona zaproponowała lub wdrożyła, Strona ta może zwrócić się o przeprowadzenie konsultacji technicznych z drugą Stroną. Strona, do której kierowany jest wniosek, powinna odpowiedzieć na wniosek bez zbędnej zwłoki. Każda ze Stron dokłada starań w celu dostarczenia informacji niezbędnych, aby uniknąć zakłóceń w handlu lub, w zależności od przypadku, aby znaleźć wzajemnie akceptowalne rozwiązanie.

3.   Konsultacje, o których mowa w ust. 2, mogą odbywać się za pośrednictwem konferencji telefonicznej, wideokonferencji lub za pomocą wszelkich innych środków komunikacji uzgodnionych wspólnie przez Strony.

1.   Jeżeli Strona dokonująca przywozu uważa, że istnieje poważne zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, może ona bez uprzedniego powiadomienia wprowadzić niezbędne środki w celu ochrony życia i zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin. W odniesieniu do przesyłek, które są w tranzycie między Stronami, Strona dokonująca przywozu rozważa najodpowiedniejsze i najbardziej proporcjonalne rozwiązanie, aby uniknąć niepotrzebnych zakłóceń w handlu.

2.   Strona wprowadzająca środki powiadamia drugą Stronę o nadzwyczajnym środku sanitarnym lub fitosanitarnym najszybciej jak to możliwe po podjęciu decyzji o wdrożeniu środka i nie później niż 24 godziny po podjęciu takiej decyzji. Jeżeli Strona wymaga konsultacji technicznych w celu rozpatrzenia nadzwyczajnego środka sanitarnego i fitosanitarnego, konsultacje techniczne muszą się odbyć w ciągu 10 dni od powiadomienia o nadzwyczajnym środku sanitarnym i fitosanitarnym. Strony biorą pod uwagę wszelkie informacje uzyskane za pośrednictwem konsultacji technicznych. Konsultacje te przeprowadza się, aby uniknąć niepotrzebnych zakłóceń w handlu. Strony mogą rozważyć warianty w celu ułatwienia wdrożenia lub zmiany środków.

3.   Strona dokonująca przywozu bierze w odpowiednim czasie pod uwagę informacje dostarczone przez Stronę dokonującą wywozu przy podejmowaniu swojej decyzji w odniesieniu do przesyłek, które w momencie przyjęcia nadzwyczajnego środka sanitarnego i fitosanitarnego są transportowane między Stronami, aby uniknąć niepotrzebnych zakłóceń w handlu.

4.   Strona dokonująca przywozu zapewnia, aby wszelkie środki nadzwyczajne wprowadzone z przyczyn, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, nie były utrzymywane bez dowodów naukowych lub, w przypadku gdy dowody naukowe są niewystarczające, aby środki te były przyjmowane zgodnie z art. 5 ust. 7 porozumienia SPS.

1.   Do celów wykonania niniejszego rozdziału każda ze Stron bierze pod uwagę wszystkie następujące elementy:

2.   Strony bezzwłocznie przekazują sobie wzajemnie opis właściwych organów Stron do celów wykonania niniejszego rozdziału. Strony powiadamiają się wzajemnie o wszelkich istotnych zmianach tych właściwych organów.

3.   Każda ze Stron zapewnia swoim właściwym organom zasoby niezbędne do skutecznego wykonania niniejszego rozdziału.

1.   Strony uznają, że zwierzęta są istotami zdolnymi do odczuwania. Strony uznają również związek między poprawą dobrostanu zwierząt a zrównoważonymi systemami produkcji żywności.

2.   Strony zobowiązują się do współpracy na forach międzynarodowych w celu propagowania rozwoju najlepszych możliwych praktyk w zakresie dobrostanu zwierząt oraz ich wdrażania. W szczególności Strony współpracują w celu wzmocnienia i rozszerzenia zakresu norm OIE dotyczących dobrostanu zwierząt, a także ich wdrażania, ze szczególnym uwzględnieniem zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych.

3.   Strony wymieniają informacje, wiedzę fachową i doświadczenia w dziedzinie dobrostanu zwierząt, w szczególności dotyczące hodowli, utrzymywania, obsługi, transportu i uboju zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność.

4.   Strony zacieśniają współpracę w zakresie badań w dziedzinie dobrostanu zwierząt w związku z hodowlą zwierząt i traktowaniem zwierząt w gospodarstwach, podczas transportu i uboju.

1.   Strony zapewniają ramy dialogu i współpracy w celu wzmocnienia walki z rozwojem oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.

2.   Strony uznają, że oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi i zwierząt. Niewłaściwe stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych w produkcji zwierzęcej, w tym stosowanie nieterapeutyczne, może przyczynić się do oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, mogącej stanowić zagrożenie dla życia ludzi. Strony uznają, że charakter zagrożenia wymaga podejścia transnarodowego i podejścia „Jedno zdrowie”.

3.   Aby zwalczać oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe, Strony dążą do międzynarodowej współpracy w ramach regionalnych lub wielostronnych programów prac w celu ograniczenia zbędnego stosowania antybiotyków w produkcji zwierzęcej oraz działania na rzecz zaprzestania stosowania na poziomie międzynarodowym antybiotyków jako czynników pobudzających wzrost, co ma służyć zwalczaniu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe zgodnie z podejściem „Jedno zdrowie” oraz zgodnie z globalnym planem działania.

4.   Strony współpracują przy opracowywaniu międzynarodowych wytycznych, norm, zaleceń i działań w odpowiednich organizacjach międzynarodowych mających na celu propagowanie rozważnego i odpowiedzialnego stosowania antybiotyków w chowie zwierząt i w praktykach weterynaryjnych.

5.   Dialog, o którym mowa w ust. 1, obejmuje między innymi:

1.   Niniejszy rozdział stosuje się do opracowania, przyjęcia i stosowania wszystkich norm, regulacji technicznych i procedur oceny zgodności, które mogą wpływać na handel towarami między Stronami.

2.   Niniejszego rozdziału nie stosuje się do:

3.   Załączniki do niniejszego rozdziału stosuje się, oprócz niniejszego rozdziału, w odniesieniu do produktów objętych zakresem stosowania tych załączników. Żadne postanowienie zawarte w załączniku do niniejszego rozdziału, zgodnie z którym międzynarodową normę lub międzynarodowy organ lub organizację należy uznać lub uważać za odpowiednie, nie uniemożliwia uznania normy opracowanej przez jakikolwiek inny organ lub organizację za odpowiednią normę międzynarodową zgodnie z art. 91 ust. 4 i 5.

1.   Art. 2–9 oraz załączniki 1 i 3 do porozumienia TBT zostają odpowiednio włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część.

2.   Pojęcia, o których mowa w niniejszym rozdziale oraz w załącznikach do niniejszego rozdziału, mają takie samo znaczenie jak w porozumieniu TBT.

1.   Każda ze Stron przeprowadza oceny skutków planowanych przepisów technicznych zgodnie ze swoimi odpowiednimi zasadami i procedurami. W zasadach i procedurach, o których mowa w niniejszym ustępie i w ust. 8, mogą zostać przewidziane wyjątki.

2.   Każda ze Stron ocenia dostępne możliwości regulacyjne i pozaregulacyjne stanowiące alternatywę dla proponowanego przepisu technicznego, które pozwoliłyby osiągnąć uzasadnione cele Strony, zgodnie z art. 2.2 porozumienia TBT.

3.   Każda ze Stron wykorzystuje odpowiednie normy międzynarodowe jako podstawę przepisów technicznych, z wyjątkiem sytuacji, w których takie międzynarodowe normy byłyby nieskutecznymi lub nieodpowiednimi środkami realizacji uzasadnionych zamierzonych celów.

4.   Normy międzynarodowe opracowane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO), Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną (IEC), Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU) i Komisję Kodeksu Żywnościowego (Codex) są odpowiednimi normami międzynarodowymi w rozumieniu art. 2, art. 5 oraz załącznika 3 do Porozumienia TBT.

5.   Norma opracowana przez inne organizacje międzynarodowe może również zostać uznana za odpowiednią normę międzynarodową w rozumieniu art. 2, art. 5 oraz załącznika 3 do Porozumienia TBT, pod warunkiem że:

6.   W przypadku gdy Strona nie stosuje norm międzynarodowych jako podstawy przepisu technicznego, na wniosek drugiej Strony wskazuje ona wszelkie istotne odstępstwa od odpowiedniej normy międzynarodowej, wyjaśnia powody, dla których normy te zostały uznane za nieodpowiednie lub nieskuteczne względem realizowanego celu, oraz przedstawia dowody naukowe lub techniczne, na których oparto tę ocenę.

7.   Każda ze Stron dokonuje przeglądu swoich przepisów technicznych w celu zwiększenia zbieżności tych przepisów technicznych z odpowiednimi normami międzynarodowymi, uwzględniając między innymi wszelkie zmiany w odpowiednich normach międzynarodowych lub wszelkie zmiany okoliczności, które doprowadziły do rozbieżności w stosunku do odpowiednich norm międzynarodowych.

8.   Zgodnie ze swoimi odpowiednimi zasadami i procedurami oraz bez uszczerbku dla tytułu X niniejszego działu, w przypadku opracowywania istotnego przepisu technicznego, który może mieć znaczący wpływ na handel, każda ze Stron zapewnia istnienie procedur umożliwiających osobom wyrażenie opinii w konsultacjach publicznych, z wyjątkiem sytuacji, gdy pojawiają się lub mogą wystąpić pilne problemy związane z bezpieczeństwem, zdrowiem, środowiskiem lub bezpieczeństwem narodowym. Każda ze Stron zezwala osobom pochodzącym z terytorium drugiej Strony na udział w takich konsultacjach na warunkach nie mniej korzystnych niż te przyznane jej własnym obywatelom, a także podaje wyniki tych konsultacji do wiadomości publicznej.

1.   Każda ze Stron zachęca organy normalizacyjne ustanowione na jej terytorium, a także regionalne organy normalizacyjne, których członkiem jest Strona lub organy normalizacyjne ustanowione na jej terytorium do:

2.   Strony prowadzą wymianę informacji w zakresie:

3.   W przypadku gdy normy stają się obowiązkowe w projekcie przepisu technicznego lub procedurze oceny zgodności, poprzez włączenie lub odniesienie, zastosowanie mają obowiązki w zakresie przejrzystości określone w art. 94 oraz w art. 2 lub 5 porozumienia TBT.

1.   Art. 91 dotyczący opracowania, przyjęcia i stosowania przepisów technicznych stosuje się również odpowiednio do procedur oceny zgodności.

2.   W przypadku gdy Strona wymaga oceny zgodności jako pozytywnego zapewnienia, że produkt jest zgodny z przepisem technicznym, Strona ta:

3.   W przypadku gdy Strona wymaga przeprowadzenia przez osobę trzecią oceny zgodności jako pozytywnego zapewnienia, że produkt jest zgodny z przepisem technicznym oraz nie zastrzegła tego zadania dla administracji publicznej, jak określono w ust. 4, Strona ta:

4.   Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie uniemożliwia Stronie wymagania, aby ocena zgodności w odniesieniu do określonych produktów była przeprowadzana przez jej określone jednostki administracji publicznej. Jeżeli Strona wymaga, aby ocena zgodności była przeprowadzana przez jej określone jednostki administracji publicznej, Strona ta:

5.   Niezależnie od ust. 2–4 każda ze Stron akceptuje deklarację zgodności dostawcy jako dowód zgodności z jej przepisami technicznymi w tych obszarach produktów, w których czyni to w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy.

6.   Każda ze Stron publikuje i prowadzi wykaz obszarów produktów, o których mowa w ust. 5, do celów informacyjnych, wraz z odniesieniami do mających zastosowanie przepisów technicznych.

7.   Niezależnie od ust. 5 każda ze Stron może wprowadzić wymogi dotyczące obowiązkowych badań lub certyfikacji przez osobę trzecią w odniesieniu do obszarów produktów, o których mowa w tym ustępie, pod warunkiem że wymogi takie są usprawiedliwione uzasadnionymi celami i proporcjonalne względem celu, jakim jest zapewnienie Stronie dokonującej przywozu odpowiedniej pewności, że produkty są zgodne z mającymi zastosowanie przepisami technicznymi lub normami, biorąc pod uwagę ryzyko, jakie stwarzałaby niezgodność.

8.   Strona proponująca wprowadzenie procedur oceny zgodności, o których mowa w ust. 7, powiadamia drugą Stronę na wczesnym etapie oraz uwzględnia uwagi drugiej Strony przy opracowywaniu takich procedur oceny zgodności.

1.   Z wyjątkiem pojawienia się lub ryzyka pojawienia się nagłych problemów związanych z bezpieczeństwem, zdrowiem, ochroną środowiska lub bezpieczeństwem narodowym, każda ze Stron zezwala drugiej Stronie na przedstawienie pisemnych uwag do proponowanych przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, których dotyczy powiadomienie, w terminie co najmniej 60 dni od dnia przekazania powiadomienia o takich przepisach lub procedurach do centralnego rejestru powiadomień WTO. Strona rozpatruje pozytywnie uzasadniony wniosek o przedłużenie tego okresu na składanie uwag.

2.   Każda ze Stron przekazuje wraz z powiadomieniem elektroniczną wersję pełnego tekstu, którego dotyczy powiadomienie. W przypadku gdy tekst, którego dotyczy powiadomienie, nie został sporządzony w jednym z urzędowych języków WTO, Strona powiadamiająca przekazuje szczegółowy i kompleksowy opis treści środka na formularzu powiadomienia WTO.

3.   Jeżeli Strona otrzymuje od drugiej Strony pisemne uwagi dotyczące proponowanego przepisu technicznego lub proponowanej procedury oceny zgodności, Strona ta:

4.   Każda ze Stron stara się publikować na stronie internetowej swoje odpowiedzi na uwagi otrzymane po powiadomieniu, o którym mowa w ust. 1, nie później niż w dniu publikacji przyjętego przepisu technicznego lub procedury oceny zgodności.

5.   Każda ze Stron dostarcza, na wniosek drugiej Strony, informacje dotyczące celów, podstawy prawnej i powodów wprowadzenia wszelkich przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności, które Strona przyjęła lub których przyjęcie proponuje.

6.   Każda ze Stron zapewnia, aby przyjęte przez nią przepisy techniczne i procedury oceny zgodności były publikowane na stronie internetowej dostępnej bezpłatnie.

7.   Każda ze Stron dostarcza informacje dotyczące przyjęcia i wejścia w życie przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności oraz przyjętych tekstów końcowych w formie uzupełnienia do pierwotnego powiadomienia skierowanego do WTO.

8.   Każda ze Stron zapewnia rozsądny odstęp czasu między publikacją przepisów technicznych a ich wejściem w życie, aby dać przedsiębiorcom drugiej Strony czas na dostosowanie się. „Rozsądny odstęp czasu” oznacza okres co najmniej sześciu miesięcy, chyba że byłoby to nieskuteczne z perspektywy realizacji uzasadnionych zamierzonych celów.

9.   Strona rozpatruje pozytywnie uzasadniony wniosek drugiej Strony o przedłużenie okresu między przyjęciem przepisu technicznego a jego wejściem w życie, otrzymanego przed upływem okresu na zgłaszanie uwag określonego w ust. 1, z wyjątkiem sytuacji, gdy opóźnienie byłoby nieskuteczne z perspektywy realizacji uzasadnionych zamierzonych celów.

10.   Każda ze Stron zapewnia, aby punkt informacyjny ustanowiony zgodnie z art. 10 porozumienia TBT udzielał w jednym z języków urzędowych WTO informacji i odpowiedzi na uzasadnione zapytania drugiej Strony lub zainteresowanych osób pochodzących z terytorium drugiej Strony dotyczące przyjętych przepisów technicznych i procedur oceny zgodności.

1.   Przepisy techniczne Strony mogą zawierać wyłącznie wymogi dotyczące obowiązkowego oznakowania lub etykietowania, lub takich wymogów dotyczyć. W takich przypadkach do tych przepisów technicznych zastosowanie mają zasady określone w art. 2.2 porozumienia TBT.

2.   W przypadku gdy Strona wymaga obowiązkowego oznakowania lub etykietowania produktów, zastosowanie mają wszystkie następujące warunki:

1.   Strony uznają znaczenie współpracy w zakresie nadzoru rynku, zgodności i bezpieczeństwa produktów nieżywnościowych dla ułatwienia handlu oraz ochrony konsumentów i innych użytkowników, a także znaczenie budowania wzajemnego zaufania w oparciu o wspólne informacje.

2.   W celu zagwarantowania niezależnego i bezstronnego funkcjonowania nadzoru rynku Strony zapewniają:

3.   Strony współpracują i wymieniają się informacjami w dziedzinie bezpieczeństwa produktów nieżywnościowych i ich zgodności, co może obejmować w szczególności:

4.   Rada Partnerstwa dokłada wszelkich starań, aby zawrzeć w załączniku 16 najszybciej, jak to możliwe, a najlepiej w ciągu sześciu miesięcy od wejścia w życie niniejszej Umowy, porozumienie w sprawie regularnej wymiany informacji dotyczących bezpieczeństwa produktów nieżywnościowych i związanych z tym środków zapobiegawczych, ograniczających i naprawczych, prowadzonej między systemem wczesnego ostrzegania o niebezpiecznych produktach nieżywnościowych (RAPEX), lub jego następcą, a bazą danych dotyczącą nadzoru rynku i bezpieczeństwa produktów, ustanowioną na podstawie rozporządzenia w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów z 2005 r. (General Product Safety Regulations 2005), lub jej następcą.

W porozumieniu określa się warunki, zgodnie z którymi:

5.   Rada Partnerstwa może w załączniku 17 zawrzeć porozumienie w sprawie regularnej wymiany informacji, w tym drogą elektroniczną, dotyczących środków wprowadzonych w odniesieniu do niezgodnych z wymogami produktów nieżywnościowych, innych niż te, o których mowa w ust. 4.

6.   Każda ze Stron wykorzystuje informacje otrzymane zgodnie z ust. 3, 4 i 5 wyłącznie w celu ochrony konsumentów, zdrowia, bezpieczeństwa lub środowiska.

7.   Każda ze Stron traktuje informacje otrzymane zgodnie z ust. 3, 4 i 5 jako poufne.

8.   W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i 5, określa się rodzaj informacji podlegających wymianie, zasady wymiany oraz stosowanie przepisów dotyczących poufności i ochrony danych osobowych. Rada Partnerstwa jest uprawniona do przyjmowania decyzji mających na celu określenie lub zmianę porozumień określonych w załącznikach 16 i 17.

9.   Do celów niniejszego artykułu „nadzór rynku” oznacza działania Strony prowadzone i środki Strony wprowadzone przez organy nadzoru rynku i organy odpowiedzialne za egzekwowanie przepisów, w tym działania prowadzone i środki wprowadzone we współpracy z przedsiębiorcami, zgodnie z procedurami Strony, aby umożliwić tej Stronie monitorowania lub zapewnienia bezpieczeństwa produktów lub ich zgodności z wymogami określonymi w jej przepisach ustawowych i wykonawczych.

10.   Każda ze Stron zapewnia, aby każdy środek, który jej organy nadzoru rynku lub organy odpowiedzialne za egzekwowanie przepisów wprowadzają, z przyczyn związanych z niezgodnością z mającymi zastosowaniem przepisami, w celu wycofania z obrotu lub wycofania z używania, lub zakazania lub ograniczenia udostępniania na jej rynku produktu przywożonego z terytorium drugiej Strony, był proporcjonalny, zawierał dokładne określenie podstaw, na których jest oparty, oraz był bezzwłocznie przekazywany odpowiedniemu przedsiębiorcy.

1.   Jeżeli jedna ze Stron uzna, że projekt lub propozycja przepisów technicznych lub procedury oceny zgodności drugiej Strony mogą mieć znaczący wpływ na handel między Stronami, może wnioskować o przeprowadzenie dyskusji technicznych w tej kwestii. Wniosek kieruje się do drugiej Strony na piśmie i określa się w nim:

2.   Strona dostarcza swój wniosek punktowi kontaktowemu drugiej Strony wyznaczonemu zgodnie z art. 99.

3.   Na wniosek jednej ze Stron Strony spotykają się osobiście lub za pośrednictwem wideokonferencji lub telekonferencji w celu omówienia wątpliwości zgłoszonych we wniosku w ciągu 60 dni od dnia złożenia wniosku oraz dokładają starań, aby jak najszybciej rozwiązać tę kwestię. Jeżeli Strona wnioskująca uważa, że kwestia jest pilna, może zwrócić się o wyznaczenie spotkania w krótszym terminie. W takich przypadkach Strona odpowiadająca rozpatruje pozytywnie taki wniosek.

1.   Strony współpracują w dziedzinie przepisów technicznych, norm i procedur oceny zgodności, w przypadku gdy leży to w ich wspólnym interesie, oraz bez uszczerbku dla autonomii ich własnych odpowiednich procesów decyzyjnych i porządków prawnych. Specjalny Komitet Handlowy ds. Barier Technicznych w Handlu może wymieniać opinie na temat działań w zakresie współpracy prowadzonych na podstawie niniejszego artykułu lub załączników do niniejszego rozdziału.

2.   Do celów ust. 1 Strony starają się określić, opracować i propagować działania w zakresie współpracy leżące we wspólnym interesie. Działania te mogą w szczególności dotyczyć:

3.   Do celów niniejszego artykułu oraz postanowień dotyczących współpracy na podstawie załączników do niniejszego rozdziału Komisja Europejska działa w imieniu Unii.

1.   Z chwilą wejścia w życie niniejszej Umowy każda ze Stron wyznacza punkt kontaktowy na potrzeby wykonania niniejszego rozdziału oraz przekazuje drugiej Stronie dane kontaktowe tego punktu kontaktowego wraz z informacjami dotyczącymi właściwych urzędników. Strony niezwłocznie powiadamiają się wzajemnie o wszelkich zmianach tych danych kontaktowych.

2.   Punkt kontaktowy w rozsądnym terminie, a w miarę możliwości w ciągu 60 dni od dnia otrzymania wniosku, przekazuje wszelkie informacje lub wyjaśnienia związane z wykonaniem niniejszego rozdziału, o które zwrócił się punkt kontaktowy drugiej Strony.

1.   Właściwe organy Stron współpracują w sprawach celnych, aby wspierać osiągnięcie celów określonych w art. 101, z uwzględnieniem zasobów ich odpowiednich organów. Do celów niniejszego tytułu stosuje się Konwencję o uproszczeniu formalności w obrocie towarowym z dnia 20 maja 1987 r.

2.   Strony rozwijają współpracę w następujących obszarach:

3.   Bez uszczerbku dla innych form współpracy przewidzianych w niniejszej Umowie, organy celne Stron udzielają sobie wzajemnej pomocy administracyjnej w kwestiach objętych zakresem niniejszego rozdziału zgodnie z Protokołem o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

4.   Wszelka wymiana informacji między Stronami na podstawie niniejszego rozdziału podlega odpowiednio postanowieniom dotyczącym poufności i ochrony informacji zawartym w art. 12 Protokołu o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych, a także wszelkim wymogom w zakresie poufności określonym w przepisach Stron.

1.   Każda ze Stron zapewnia, aby jej przepisy i procedury celne:

Każda ze Stron powinna okresowo dokonywać przeglądu swoich przepisów prawa celnego i procedur celnych. Procedury celne powinny być również stosowane w sposób przewidywalny, spójny i przejrzysty.

2.   W celu usprawnienia metod pracy oraz zapewnienia niedyskryminacji, przejrzystości, efektywności, praworządności i rozliczalności działań każda ze Stron:

1.   Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje procedury celne, które:

2.   Warunkiem takiego zwolnienia może być wymaganie przez każdą ze Stron złożenia zabezpieczenia na kwotę jeszcze nieokreśloną w formie poręczenia, depozytu lub innego odpowiedniego instrumentu przewidzianego w jej przepisach ustawowych i wykonawczych. Kwota takiego zabezpieczenia nie może być wyższa od kwoty, której uiszczenia Strona wymaga z tytułu należności celnych, podatków, opłat i obciążeń, które należy ostatecznie zapłacić w odniesieniu do towarów objętych zabezpieczeniem. Zabezpieczenie zostaje zwolnione, gdy nie jest już dłużej wymagane.

3.   Strony zapewniają, aby organy celne i inne organy odpowiedzialne za kontrole graniczne oraz procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu towarów współpracowały ze sobą i koordynowały swoje działania w celu ułatwienia handlu i przyspieszenia zwalniania towarów.

1.   Każda ze Stron podejmuje działania na rzecz uproszczenia swoich wymogów i formalności dotyczących procedur celnych w celu skrócenia czasu potrzebnego na ich spełnienie i obniżenia związanych z nimi kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwa handlowe lub podmioty gospodarcze, w tym małe i średnie przedsiębiorstwa.

2.   Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje środki umożliwiające przedsiębiorstwom handlowym lub podmiotom gospodarczym spełniającym kryteria określone w przepisach ustawowych i wykonawczych korzystanie z dalszego uproszczenia procedur celnych. Takie środki mogą obejmować między innymi:

3.   W przypadku gdy Strona zdecyduje się na przyjęcie jednego z tych środków, zaoferuje ona – w zakresie, w jakim uzna to za stosowne i możliwe, oraz zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi – te uproszczenia wszystkim przedsiębiorstwom handlowym, które spełniają odpowiednie kryteria.

1.   Do celów art. 20 zastosowanie ma Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej.

2.   Każda ze Stron zapewnia ułatwienie i skuteczną kontrolę operacji przeładunku i tranzytu przez swoje odpowiednie terytoria.

3.   Każda ze Stron wspiera i wdraża regionalne uzgodnienia tranzytowe w celu ułatwienia handlu zgodnie z Konwencją o wspólnej procedurze tranzytowej.

4.   Każda ze Stron zapewnia współpracę i koordynację między wszystkimi zainteresowanymi organami i agencjami na swoich odpowiednich terytoriach, aby ułatwić ruch tranzytowy.

5.   Każda ze Stron zezwala na przemieszczanie towarów przeznaczonych do przywozu na jej terytorium pod kontrolą celną z urzędu celnego wprowadzenia do innego urzędu celnego na jej terytorium, w którym towary zostałyby zwolnione lub odprawione.

1.   Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje system zarządzania ryzykiem w zakresie kontroli celnych w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa i skutków zdarzenia, które uniemożliwiłoby prawidłowe stosowanie przepisów prawa celnego, zagroziłoby interesom finansowym Stron lub stanowiłoby zagrożenie dla bezpieczeństwa i ochrony Stron i ich mieszkańców, zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dla środowiska lub konsumentów.

2.   Kontrole celne, inne niż kontrole losowe, opierają się głównie na analizie ryzyka przeprowadzanej z zastosowaniem technik elektronicznego przetwarzania danych.

3.   Każda ze Stron projektuje i stosuje system zarządzania ryzykiem w sposób zapewniający uniknięcie arbitralnej lub nieuzasadnionej dyskryminacji, lub ukrytych ograniczeń w handlu międzynarodowym.

4.   Każda ze Stron koncentruje kontrole celne i inne odpowiednie kontrole graniczne na przesyłkach wysokiego ryzyka oraz przyspiesza zwalnianie przesyłek niskiego ryzyka. Każda ze Stron może również wyrywkowo wybierać przesyłki do takich kontroli w ramach swojego systemu zarządzania ryzykiem.

5.   Każda ze Stron zarządza ryzykiem w oparciu o ocenę ryzyka według odpowiednich kryteriów selektywności.

1.   Aby usprawnić procedurę zwolnienia towarów, każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje audyt po odprawie celnej w celu zapewnienia zgodności z ustawowymi i wykonawczymi przepisami prawa celnego oraz z innymi powiązanymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi.

2.   Każda ze Stron wybiera osoby i przesyłki do audytów po odprawie celnej w oparciu o analizę ryzyka, która może obejmować wykorzystywanie odpowiednich kryteriów selektywności. Każda ze Stron prowadzi audyty po odprawie celnej w przejrzysty sposób. W przypadku objęcia osoby procedurą audytu i otrzymania miarodajnych wyników Strona bezzwłocznie powiadamia o wynikach osobę, której dokumenty poddano audytowi, a także o jej prawach i obowiązkach oraz uzasadnieniu wyników.

3.   Informacje uzyskane w ramach audytów po odprawie celnej mogą być wykorzystane w dalszych postępowaniach administracyjnych lub sądowych.

4.   Strony w miarę możliwości wykorzystują wyniki audytu po odprawie celnej do celów zarządzania ryzykiem.

1.   Każda ze Stron utrzymuje program partnerstwa dla przedsiębiorców, którzy spełniają kryteria określone w załączniku 18.

2.   Strony uznają swoje odpowiednie programy upoważnionych przedsiębiorców zgodnie z załącznikiem 18.

1.   Każda ze Stron zapewnia, aby jej przepisy prawa celnego i inne przepisy ustawowe i wykonawcze dotyczące handlu, a także ogólne procedury administracyjne i odpowiednie informacje ogólnego zastosowania związane z handlem były publikowane i natychmiast dostępne dla każdej zainteresowanej osoby w łatwo dostępny sposób, w tym – w stosownych przypadkach – za pośrednictwem internetu.

2.   Każda ze Stron niezwłocznie publikuje nowe przepisy i ogólne procedury dotyczące kwestii ułatwień celnych i ułatwień w handlu, możliwie jak najwcześniej przed ich wejściem w życie, oraz niezwłocznie publikuje wszelkie zmiany i interpretacje takich przepisów i procedur. Publikacja taka obejmuje:

3.   Każda ze Stron zapewnia rozsądny okres między publikacją nowych lub zmienionych przepisów i procedur oraz informacją o należnościach i opłatach a ich wejściem w życie.

4.   Każda ze Stron udostępnia za pośrednictwem internetu następujące informacje:

Każda ze Stron zapewnia aktualizację opisów, formularzy, dokumentów i informacji, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), b) i c).

5.   Każda ze Stron ustanawia lub utrzymuje punkt informacyjny lub punkty informacyjne w celu udzielenia w rozsądnym terminie odpowiedzi na zapytania administracji publicznej, przedsiębiorstw handlowych i innych zainteresowanych stron dotyczące ceł i innych kwestii związanych z handlem. Strony nie wymagają uiszczenia opłaty za udzielenie odpowiedzi na zapytania.

1.   Każda ze Stron, za pośrednictwem swoich organów celnych, wydaje interpretacje indywidualne na wniosek przedsiębiorców, określając traktowanie, jakie ma być przyznane danym towarom. Takie interpretacje wydawane są na piśmie lub w formie elektronicznej w określonym terminie oraz zawierają one wszelkie niezbędne informacje zgodnie z przepisami Strony wydającej.

2.   Interpretacje indywidualne są ważne przez okres co najmniej trzech lat od dnia rozpoczęcia ich ważności, chyba że interpretacja przestaje być zgodna z prawem lub zmieniły się fakty lub okoliczności, na których opiera się pierwotna interpretacja.

3.   Strona może odmówić wydania interpretacji indywidualnej, jeżeli kwestia podniesiona we wniosku podlega kontroli administracyjnej lub sądowej lub jeżeli wniosek nie odnosi się do jakiegokolwiek zamierzonego wykorzystania interpretacji indywidualnej lub jakiegokolwiek zamierzonego zastosowania procedury celnej. Jeżeli Strona odmawia wydania interpretacji indywidualnej, niezwłocznie powiadamia o tym na piśmie wnioskodawcę, podając odpowiednie fakty oraz podstawę takiej decyzji.

4.   Każda ze Stron publikuje co najmniej:

5.   Jeżeli Strona uchyla, zmienia lub unieważnia interpretację indywidualną, przekazuje wnioskodawcy pisemne zawiadomienie, podając odpowiednie fakty oraz podstawę takiej decyzji. Strona uchyla, zmienia lub unieważnia interpretacje indywidualne z mocą wsteczną tylko wówczas, gdy interpretacja została wydana na podstawie niepełnych, nieprawidłowych, fałszywych lub wprowadzających w błąd informacji.

6.   Wydana przez Stronę interpretacja indywidualna jest wiążąca dla tej Strony w odniesieniu do wnioskodawcy, który wystąpił o jej wydanie. Strona może postanowić, że interpretacja indywidualna jest wiążąca dla wnioskodawcy.

7.   Każda ze Stron, na pisemny wniosek zainteresowanego, dokonuje przeglądu interpretacji indywidualnej lub decyzji o jej zmianie, cofnięciu lub unieważnieniu.

8.   Każda ze Stron podaje do wiadomości publicznej informacje dotyczące interpretacji indywidualnych, uwzględniając potrzebę ochrony informacji osobowych i poufnych informacji handlowych.

9.   Interpretacje indywidualne są wydawane w odniesieniu do:

1.   Każda ze Stron zapewnia skuteczne, szybkie, niedyskryminujące i łatwo dostępne procedury, które gwarantują prawo do odwołania od działań administracyjnych, interpretacji i decyzji organów celnych lub innych właściwych organów, które mają wpływ na przywóz lub wywóz towarów lub tranzyt towarów.

2.   Procedury, o których mowa w ust. 1, obejmują:

3.   Każda ze Stron zapewnia, aby w przypadku gdy decyzja w sprawie odwołania lub kontroli na podstawie ust. 2 lit. a) nie została wydana w terminie przewidzianym w jej przepisach ustawowych i wykonawczych lub nie została wydana bez zbędnej zwłoki, skarżący miał prawo do dalszego odwołania się lub kontroli na drodze administracyjnej lub sądowej, lub do jakiegokolwiek innego środka odwoławczego przed organem sądowym zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi danej Strony.

4.   Każda ze Stron zapewnia, aby skarżący otrzymał uzasadnienie decyzji administracyjnej, tak aby umożliwić mu skorzystanie w razie konieczności z procedur odwoławczych lub kontroli.

1.   Każda ze Stron przeprowadza w odpowiednim czasie regularne konsultacje z przedstawicielami handlu dotyczące wniosków ustawodawczych i ogólnych procedur odnoszących się do kwestii ułatwień celnych i ułatwień w handlu. W tym celu każda ze Stron przeprowadza odpowiednie konsultacje między administracją a środowiskiem biznesu.

2.   Każda ze Stron zapewnia, aby jej cła i związane z nimi wymogi oraz procedury nadal odpowiadały na potrzeby środowiska handlowego, były zgodne z najlepszymi praktykami i w jak najmniejszym stopniu ograniczały wymianę handlową.

1.   Do celów niniejszego artykułu „odprawa czasowa” oznacza procedurę celną, w ramach której określone towary, łącznie ze środkami transportu, mogą być przywiezione na obszar celny z warunkowym zwolnieniem od należności przywozowych i podatków oraz bez zastosowania wobec nich zakazów lub ograniczeń przywozowych o charakterze gospodarczym, pod warunkiem że towary te przywozi się w określonym celu i są one przeznaczone do powrotnego wywozu w określonym czasie bez poddawania ich jakimkolwiek zmianom, z wyjątkiem zwykłych ubytków spowodowanych użytkowaniem tych towarów.

2.   Każda ze Stron udziela odprawy czasowej, z całkowitym warunkowym zwolnieniem od należności przywozowych i podatków oraz bez stosowania zakazów lub ograniczeń przywozowych mających charakter gospodarczy, przewidzianych w jej przepisach ustawowych i wykonawczych, w odniesieniu do następujących kategorii towarów:

3.   Każda ze Stron, na potrzeby odprawy czasowej towarów, o których mowa w ust. 2, niezależnie od ich pochodzenia, uznaje karnety zgodnie z zasadami konwencji ATA i konwencji stambulskiej wydane na terytorium drugiej Strony, poświadczone tam i gwarantowane przez zrzeszenie należące do międzynarodowego systemu gwarancji, poświadczone przez właściwe organy i ważne na obszarze celnym Strony dokonującej przywozu.

1.   Ze względu na dużą liczbę przepraw morskich, w szczególności duże natężenie ruchu ro-ro między obszarami celnymi Stron, Strony postanawiają współpracować w celu ułatwienia takiego ruchu, a także innych alternatywnych rodzajów ruchu.

2.   Strony uznają:

3.   W tym celu Strony:

4.   Strony postanawiają wspierać współpracę między swoimi odpowiednimi organami celnymi w odniesieniu do dwustronnych tras morskich oraz prowadzić wymianę informacji dotyczących funkcjonowania portów obsługujących ruch między Stronami oraz dotyczących mających zastosowanie przepisów i procedur. Strony będą podawać do wiadomości publicznej informacje dotyczące wprowadzonych przez nie środków i procesów ustanowionych przez porty w celu ułatwienia takiego ruchu oraz propagować wśród przedsiębiorstw wiedzę w tym zakresie.

1.   Specjalny Komitet Handlowy ds. Współpracy Celnej i Reguł Pochodzenia:

2.   Specjalny Komitet Handlowy ds. Współpracy Celnej i Reguł Pochodzenia może przyjmować decyzje lub zalecenia:

1.   Rada Partnerstwa może zmienić:

2.   Specjalny Komitet Handlowy ds. Współpracy Administracyjnej w dziedzinie VAT oraz Odzyskiwania Podatków i Ceł może zmienić wartość, o której mowa w art. 33 ust. 4 Protokołu w sprawie współpracy administracyjnej i zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej oraz w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków i ceł.

1.   Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do stworzenia klimatu sprzyjającego rozwojowi handlu i inwestycji między nimi.

2.   Strony potwierdzają prawo do wprowadzania regulacji na swoich terytoriach w celu osiągnięcia uzasadnionych celów polityki, takich jak: ochrona zdrowia publicznego; usługi społeczne; edukacja publiczna; bezpieczeństwo; środowisko, w tym zmiana klimatu; moralność publiczna; ochrona socjalna lub ochrona konsumentów; prywatność i ochrona danych lub propagowanie i ochrona różnorodności kulturowej.

3.   Niniejszy tytuł nie ma zastosowania do środków, które mają wpływ na osoby fizyczne Strony starające się o dostęp do rynku pracy drugiej Strony, ani do środków dotyczących obywatelstwa, stałego pobytu lub stałego zatrudnienia.

4.   Niniejszy tytuł nie uniemożliwia Stronie stosowania środków regulujących wjazd lub pobyt czasowy osób fizycznych na jej terytorium, w tym środków niezbędnych do ochrony integralności granic i zapewnienia zorganizowanego przemieszczania się osób fizycznych przez jej granice, pod warunkiem że środki takie nie są stosowane w sposób niweczący lub naruszający korzyści przypadające drugiej Stronie na podstawie postanowień niniejszego tytułu. Samego faktu wymagania wizy od osób fizycznych pochodzących tylko z niektórych państw nie uznaje się za niweczący lub naruszający korzyści wynikające z niniejszego tytułu.

5.   Niniejszy tytuł nie ma zastosowania do:

6.   Niniejszy tytuł nie ma zastosowania do jakiegokolwiek środka Strony w odniesieniu do zamówień publicznych na towary lub usługi zakupione do celów rządowych, a nie w celu komercyjnej odsprzedaży lub w celu wykorzystania w dostarczaniu towarów lub świadczeniu usług w sprzedaży komercyjnej, niezależnie od tego, czy zamówienie to jest „zamówieniem objętym niniejszą Umową” w rozumieniu art. 277.

7.   Z wyjątkiem art. 132 niniejszy tytuł nie ma zastosowania do subsydiów lub dotacji udzielanych przez Strony, w tym pożyczek, gwarancji i ubezpieczeń wspieranych przez rząd.

1.   Strona może odmówić korzyści wynikających z niniejszego tytułu oraz z tytułu IV niniejszego działu inwestorowi lub usługodawcy drugiej Strony, lub przedsiębiorstwu objętemu niniejszą Umową, jeżeli Strona odmawiająca przyjmuje lub utrzymuje środki służące utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, w tym ochrony praw człowieka, które:

2.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że ust. 1 ma zastosowanie do tytułu IV niniejszego działu w zakresie, w jakim odnosi się on do usług lub inwestycji, w odniesieniu do których Strona odmówiła korzyści wynikających z niniejszego tytułu.

1.   Z myślą o wprowadzeniu ewentualnych zmian postanowień niniejszego tytułu oraz zgodnie ze swoimi zobowiązaniami wynikającymi z umów międzynarodowych, Strony dokonują przeglądu swoich ram prawnych dotyczących handlu usługami i inwestycji, w tym niniejszej Umowy, zgodnie z art. 776.

2.   Strony starają się, w stosownych przypadkach, dokonać przeglądu środków niespełniających wymogów oraz zastrzeżeń określonych w załącznikach 19, 20, 21 i 22 oraz działalności związanej z osobami odbywającymi krótkoterminowe wizyty służbowe określonej w załączniku 21, w celu uzgodnienia ewentualnych zmian leżących w ich wspólnym interesie.

3.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do usług finansowych.

1.   Każda ze Stron przyznaje inwestorom drugiej Strony i przedsiębiorstwom objętym niniejszą Umową traktowanie nie mniej korzystne od traktowania, jakie Strona ta przyznaje, w podobnych sytuacjach, swoim własnym inwestorom i ich przedsiębiorstwom, w odniesieniu do zakładania przedsiębiorstw i ich działalności na jej terytorium.

2.   Traktowanie przyznane przez Stronę na podstawie ust. 1 oznacza:

1.   Każda ze Stron przyznaje inwestorom drugiej Strony i przedsiębiorstwom objętym niniejszą Umową traktowanie nie mniej korzystne od traktowania, jakie Strona ta przyznaje, w podobnych sytuacjach, inwestorom z państw trzecich oraz ich przedsiębiorstwom, w odniesieniu do zakładania przedsiębiorstwa na jej terytorium.

2.   Każda ze Stron przyznaje inwestorom drugiej Strony i przedsiębiorstwom objętym niniejszą Umową traktowanie nie mniej korzystne od traktowania, jakie Strona ta przyznaje, w podobnych sytuacjach, inwestorom z państw trzecich oraz ich przedsiębiorstwom, w odniesieniu do prowadzenia działalności na jej terytorium.

3.   Ust. 1 i 2 nie interpretuje się jako zobowiązujących Stronę do rozszerzenia na inwestorów drugiej Strony lub przedsiębiorstwa objęte niniejszą Umową jakiegokolwiek traktowania wynikającego z:

4.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że „traktowanie”, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie obejmuje procedur dotyczących rozstrzygania sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami przewidzianych w innych umowach międzynarodowych.

5.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że istnienie przepisów materialnych w innych umowach międzynarodowych zawartych przez Stronę z państwem trzecim lub sama formalna transpozycja tych przepisów do prawa wewnętrznego w zakresie, w jakim jest to konieczne do włączenia ich do wewnętrznego porządku prawnego, nie stanowią same w sobie „traktowania”, o którym mowa w ust. 1 i 2. Środki wprowadzane przez Strony na podstawie tych postanowień mogą stanowić takie traktowanie i tym samym prowadzić do naruszenia niniejszego artykułu.

1.   Strona nie nakłada ani nie egzekwuje jakiegokolwiek wymogu ani nie egzekwuje jakiegokolwiek zobowiązania lub przedsięwzięcia, w związku z zakładaniem przedsiębiorstwa lub działalnością jakiegokolwiek przedsiębiorstwa na jej terytorium, dotyczącego:

Niniejsza litera nie ma zastosowania w przypadku, gdy umowa licencji zawierana jest między przedsiębiorstwem a Stroną. Do celów niniejszej litery „umowa licencji” oznacza każdą umowę dotyczącą udzielania licencji na technologię, proces produkcji lub inną prawnie zastrzeżoną wiedzę.

2.   Strona nie uzależnia otrzymania lub dalszego otrzymywania korzyści, które są związane z zakładaniem przedsiębiorstwa lub działalnością jakiegokolwiek przedsiębiorstwa na jej terytorium, od któregokolwiek z następujących wymogów:

3.   Ust. 2 nie interpretuje się jako uniemożliwiających Stronie uzależnienie otrzymania lub dalszego otrzymywania korzyści związanych z zakładaniem przedsiębiorstwa lub działalności jakiegokolwiek przedsiębiorstwa na jej terytorium od spełniania wymogu lokalizacji produkcji, świadczenia usług, szkolenia lub zatrudnienia pracowników, budowy lub rozbudowy poszczególnych zakładów lub prowadzenia prac badawczo-rozwojowych na jej terytorium.

4.   Ust. 1 lit. f) i l) niniejszego artykułu nie mają zastosowania w przypadku gdy:

5.   Ust. 1 lit. a)–c) i ust. 2 lit. a)–b) nie mają zastosowania do wymogów dotyczących kwalifikacji towarów lub usług w odniesieniu do udziału w programach wspierania eksportu i pomocy zagranicznej.

6.   Dla większej przejrzystości należy zaznaczyć, że niniejszy artykuł nie uniemożliwia egzekwowania przez właściwe organy Strony jakiegokolwiek zobowiązania lub przedsięwzięcia podjętego między osobami innymi niż Strona, które nie było bezpośrednio lub pośrednio nałożone lub wymagane przez tę Stronę.

7.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że ust. 2 lit. a) i b) nie mają zastosowania do wymogów nałożonych przez Stronę dokonującą przywozu w związku ze składem towarów, który jest niezbędny, aby uznać je za kwalifikujące się do taryf lub kontyngentów preferencyjnych.

8.   Ust. 1 lit. l) nie ma zastosowania, jeżeli wymóg został nałożony lub wyegzekwowany, lub zobowiązanie lub przedsięwzięcie zostało wyegzekwowane przez organ sądowy jako godziwe wynagrodzenie na podstawie prawa autorskiego Strony.

9.   Strona nie nakłada ani nie egzekwuje jakiegokolwiek środka niezgodnego z jej obowiązkami wynikającymi z Porozumienia w sprawie środków dotyczących inwestycji i związanych z handlem (TRIMs), nawet jeżeli środek taki został wymieniony przez tę Stronę w załączniku 19 lub 20.

10.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że niniejszego artykułu nie interpretuje się jako wymagającego od Strony zezwolenia na świadczenie określonej usługi w wymiarze transgranicznym, w przypadku gdy Strona ta przyjmuje lub utrzymuje ograniczenia lub zakazy dotyczące takiego świadczenia usług, które są zgodne z zastrzeżeniami, warunkami lub kwalifikacjami określonymi w odniesieniu do sektora, podsektora lub działalności wymienionych w załączniku 19 lub 20.

11.   Spełnienie warunku uzyskania lub dalszego uzyskiwania korzyści, o których mowa w ust. 2, nie stanowi wymogu ani zobowiązania lub przedsięwzięcia do celów ust. 1.

1.   Art. 128, 129, 130, 131 i 132 nie mają zastosowania do:

2.   Art. 128, 129, 130, 131 i 132 nie mają zastosowania do środków Strony zgodnych z zastrzeżeniami, warunkami lub kwalifikacjami określonymi w odniesieniu do sektora, podsektora lub działalności wymienionych w załączniku 20.

3.   Art. 129 i 130 niniejszej Umowy nie mają zastosowania do jakiegokolwiek środka, który stanowi wyjątek lub odstępstwo od art. 3 lub 4 porozumienia TRIPS, jak szczegółowo określono w art. 3–5 niniejszej Umowy.

4.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że art. 129 i 130 nie interpretuje się jako uniemożliwiających Stronie określanie wymogów informacyjnych, w tym do celów statystycznych, w związku z zakładaniem przedsiębiorstwa lub prowadzeniem działalności przez inwestorów drugiej Strony lub przedsiębiorstw objętych niniejszą Umową, pod warunkiem że nie stanowi to sposobu na obejście obowiązków tej Strony wynikających z tych artykułów.

1.   Każda ze Stron przyznaje usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, jakie przyznaje w podobnych sytuacjach swoim własnym usługom i usługodawcom.

2.   Strona może spełniać wymóg określony w ust. 1 poprzez przyznanie usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowania identycznego z formalnego punktu widzenia z tym, które stosuje wobec własnych podobnych usług i usługodawców, albo od niego różnego z formalnego punktu widzenia.

3.   Traktowanie identyczne lub różne z formalnego punktu widzenia uznaje się za mniej korzystne, jeżeli zmienia ono warunki konkurencji na korzyść usług lub usługodawców danej Strony w porównaniu z podobnymi usługami lub usługodawcami drugiej Strony.

4.   Żadnego z postanowień niniejszego artykułu nie interpretuje się jako wymagającego od którejkolwiek ze Stron rekompensaty za nieodłączne niekorzystne czynniki konkurencji, które wynikają z faktu, że odnośne usługi lub usługodawcy pochodzą z zagranicy.

1.   Każda ze Stron przyznaje usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, jakie przyznaje w podobnych sytuacjach usługom i usługodawcom z państwa trzeciego.

2.   Ust. 1 nie interpretuje się jako zobowiązującego Stronę do rozszerzenia na usługi i usługodawców drugiej Strony jakiegokolwiek korzystniejszego traktowania wynikającego z:

3.   Dla większej pewności należy wyjaśnić, że istnienie przepisów materialnych w innych umowach międzynarodowych zawartych przez Stronę z państwem trzecim lub sama formalna transpozycja tych postanowień do prawa wewnętrznego w zakresie, w jakim jest to konieczne do włączenia ich do wewnętrznego porządku prawnego, nie stanowią same w sobie „traktowania”, o którym mowa w ust. 1. Środki Strony na podstawie tych postanowień mogą stanowić takie traktowanie i tym samym spowodować naruszenie niniejszego artykułu.

1.   Art. 135, 136, 137 i 138 nie mają zastosowania do:

2.   Art. 135, 136, 137 i 138 nie mają zastosowania do jakichkolwiek środków Strony zgodnych z zastrzeżeniami, warunkami lub kwalifikacjami określonymi w odniesieniu do sektora, podsektora lub działalności wymienionych w załączniku 20.

1.   Niniejszy rozdział ma zastosowanie do środków Strony, które mają wpływ na prowadzenie działalności gospodarczej w związku z wjazdem i pobytem czasowym na jej terytorium osób fizycznych drugiej Strony, które odbywają wizyty służbowe do celów zakładania przedsiębiorstwa, osób świadczących usługi kontraktowe, osób wykonujących wolny zawód, osób przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa oraz osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe.

2.   W zakresie nieobjętym zobowiązaniami w niniejszym rozdziale nadal mają zastosowanie wszystkie wymogi przewidziane w prawie Strony dotyczące wjazdu i pobytu czasowego osób fizycznych, w tym przepisy ustawowe i wykonawcze dotyczące okresu pobytu.

3.   Niezależnie od postanowień niniejszego rozdziału nadal ma zastosowanie prawo Strony dotyczące pracy i zabezpieczenia społecznego, w tym przepisy ustawowe i wykonawcze dotyczące płacy minimalnej i układów zbiorowych.

4.   Zobowiązania dotyczące wjazdu i pobytu czasowego osób fizycznych odbywających wizyty służbowe nie mają zastosowania do przypadków, w których celem lub skutkiem wjazdu i pobytu czasowego jest ingerowanie lub wpłynięcie w inny sposób na wynik sporu zbiorowego lub negocjacji pracowniczych lub kierowniczych, lub zatrudnienie osób fizycznych uczestniczących w takim sporze.

5.   Do celów niniejszego rozdziału:

6.   Umowa o świadczenie usług, o której mowa w ust. 5 lit. b) i c), musi być zgodna z wymogami prawa Strony, na której terytorium umowa jest wykonywana.