(1)

Unia posiada wyłączne kompetencje w kwestiach pieniężnych i kursowych w państwach członkowskich, których walutą jest euro. W sytuacji, gdy Traktaty przyznają Unii wyłączną kompetencję w określonej dziedzinie, jedynie Unia może stanowić prawo oraz przyjmować akty prawnie wiążące, natomiast państwa członkowskie mogą to czynić wyłącznie z upoważnienia Unii.

(2)

Zgodnie z art. 219 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Rada decyduje o odpowiednich ustaleniach dotyczących rokowań i zawarcia umów w sprawach odnoszących się do reżimu pieniężnego lub kursowego.

(3)

Przed wprowadzeniem euro Francja zawarła z Zachodnioafrykańską Unią Gospodarczą i Walutową (Union économique et monétaire ouest-africaine, „UEMOA”), Wspólnotą Gospodarczą i Monetarną Afryki Środkowej (Communauté économique et monétaire de l’Afrique Centrale, „CEMAC”) i Komorami umowy dotyczące kwestii kursu walutowego, które miały na celu zagwarantowanie wymienialności franka CFA i franka komoryjskiego na franka francuskiego według stałego parytetu walutowego (2). Po zastąpieniu franka francuskiego przez euro w dniu 1 stycznia 1999 r. Rada upoważniła Francję do dalszego stosowania takich umów obowiązujących w tym dniu (zwanych dalej „obecnymi umowami”) zgodnie z uregulowaniami ustanowionymi w decyzji 98/683/WE (3).

(4)

Art. 4 i 5 decyzji 98/683/WE określają różne procedury dotyczące negocjacji i zmiany obecnych umów w zależności od tego, czy zmiany te mają dotyczyć charakteru lub zakresu tych umów.

(5)

Francja i państwa UEMOA są w trakcie zastępowania obecnej umowy między nimi z dnia 4 grudnia 1973 r. nową umową o współpracy dotyczącą kwestii związanych z kursem walutowym. Tę nową umowę o współpracy podpisano w dniu 21 grudnia 2019 r. i towarzyszy jej nowa umowa gwarancyjna, która ma zostać zawarta z Bankiem Centralnym państw UEMOA. W dniu 22 maja 2020 r. rząd Francji przedłożył francuskiemu Zgromadzeniu Narodowemu projekt ustawy o ratyfikacji nowej umowy o współpracy.

(6)

Zastąpienie obecnych umów dotyczących kwestii kursu walutowego między Francją oraz UEMOA, CEMAC i Komorami nie jest objęte zakresem art. 4 i 5 decyzji 98/683/WE. Jest tak mimo iż charakter i zakres takich nowych umów o współpracy pozostają niezmienione, co ma na celu zapewnienie wymienialności między euro a walutami UEMOA, CEMAC i Komorów na stałym poziomie parytetu, popartym zobowiązaniem budżetowym Francji.

(7)

Francję należy upoważnić do zastąpienia obecnych umów z UEMOA, CEMAC i Komorami. Zgodnie z decyzją 98/683/WE różne procedury powinny nadal mieć zastosowanie w zależności od tego, czy zastąpienie ma wpływ na charakter lub zakres tych umów, czy też nie. W odniesieniu do obu procedur konieczne będzie zaangażowanie właściwych organów Unii zgodnie z istniejącym systemem wymiany informacji i zatwierdzania, w zależności od przypadku, przed zastąpieniem obecnych umów nowymi umowami o współpracy.

(8)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić decyzję 98/683/WE,

(1)

Zgodnie z art. 287 pkt 8 dyrektywy 2006/112/WE Estonia może przyznać zwolnienie z podatku od wartości dodanej (VAT) podatnikom, których roczny obrót nie przekracza równowartości 16 000 EUR w walucie krajowej zgodnie z kursem wymiany w dniu jej przystąpienia.

(2)

Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2017/563 (2) upoważniono Estonię do wprowadzenia – w drodze środka szczególnego stanowiącego odstępstwo od art. 287 pkt 8 dyrektywy 2006/112/WE (zwanego dalej „środkiem stanowiącym odstępstwo”) – zwolnienia z VAT podatników, których roczny obrót nie przekracza 40 000 EUR. Upoważnienie do stosowania środka stanowiącego odstępstwo przyznano Estonii na okres do dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. albo do dnia wejścia w życie dyrektywy zmieniającej art. 281–294 dyrektywy 2006/112/WE, w zależności od tego, która z tych dat będzie wcześniejsza.

(3)

W dniu 18 lutego 2020 r. Rada przyjęła dyrektywę (UE) 2020/285 (3) zmieniającą art. 281–294 dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw i ustanawiającą dla tych przedsiębiorstw nowe zasady, w tym ustalenie maksymalnego progu rocznego obrotu w odniesieniu do danego państwa członkowskiego w wysokości 85 000 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej.

(4)

Pismem, które wpłynęło do Komisji w dniu 9 października 2020 r., Estonia wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do dalszego stosowania środka stanowiącego odstępstwo do dnia 31 grudnia 2024 r.

(5)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE pismem z dnia 15 października 2020 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Estonię. Pismem z dnia 19 października 2020 r. Komisja zawiadomiła Estonię, że posiada wszystkie informacje, które uznaje za niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(6)

Środek stanowiący odstępstwo jest zgodny z celami przedstawionymi w komunikacie Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. pt. „Najpierw myśl na małą skalę” – Program „Small Business Act” dla Europy.

(7)

Według informacji przedstawionych przez Estonię środek stanowiący odstępstwo będzie miał tylko nieznaczny wpływ na łączną kwotę dochodów podatkowych pobieranych przez Estonię na etapie ostatecznej konsumpcji. Podatnicy nadal będą mogli wybrać stosowanie zasad ogólnych VAT, zgodnie z art. 290 dyrektywy 2006/112/WE.

(8)

Środek stanowiący odstępstwo nie wpłynie negatywnie na zasoby własne Unii pochodzące z VAT, ponieważ Estonia obliczy rekompensatę zgodnie z art. 6 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1553/89 (4).

(9)

Biorąc pod uwagę potencjalny pozytywny wpływ środka stanowiącego odstępstwo upraszczającego obowiązki związane z VAT poprzez zmniejszenie obciążenia administracyjnego i kosztów ponoszonych przez małe przedsiębiorstwa, należy upoważnić Estonię do dalszego stosowania tego środka przez kolejny okres.

(10)

Upoważnienie do stosowania środka stanowiącego odstępstwo powinno być ograniczone w czasie. Termin powinien być wystarczający, aby umożliwić ocenę skuteczności i adekwatności progu. Dyrektywa (UE) 2020/285 zobowiązuje państwa członkowskie do przyjęcia i opublikowania do dnia 31 grudnia 2024 r. przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania art. 1 tej dyrektywy i do stosowania tych przepisów od dnia 1 stycznia 2025 r. Należy zatem upoważnić Estonię do stosowania środka stanowiącego odstępstwo do dnia 31 grudnia 2024 r.

(11)

Aby uniknąć zakłóceń Estonia powinna mieć możliwość stosowania tego środka stanowiącego odstępstwo w sposób nieprzerwany. Należy zatem udzielić przedmiotowego upoważnienia ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r., w celu zachowania ciągłości w stosunku do wcześniejszych uregulowań na mocy decyzji wykonawczej (UE) 2017/563.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą (UE) 2017/563,

(1)

Decyzją wykonawczą Rady (UE) 2016/2266 (2), zgodnie z art. 19 dyrektywy 2003/96/WE, upoważniono Niderlandy do stosowania obniżonej stawki opodatkowania wobec energii elektrycznej dostarczanej do stacji ładowania i wykorzystywanej do bezpośredniego ładowania pojazdów elektrycznych do dnia 31 grudnia 2020 r.

(2)

W dniu 30 marca 2020 r. Niderlandy wystąpiły o upoważnienie do dalszego stosowania obniżonej stawki opodatkowania wobec energii elektrycznej dostarczanej do stacji ładowania dla pojazdów elektrycznych w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 1 stycznia 2025 r. Na wniosek Komisji w dniu 20 listopada 2020 r. Niderlandy przekazały dodatkowe informacje na poparcie swojego wniosku.

(3)

Obniżona stawka opodatkowania ma na celu dalsze promowanie korzystania z pojazdów elektrycznych poprzez zmniejszenie kosztów energii elektrycznej stosowanej do napędzania takich pojazdów.

(4)

Korzystanie z pojazdów elektrycznych nie powoduje emisji zanieczyszczeń powietrza w wyniku spalania benzyny i oleju napędowego lub innych paliw kopalnych i dzięki temu przyczynia się do poprawy jakości powietrza w miastach. Ponadto korzystanie z pojazdów elektrycznych może zmniejszyć emisję CO2, w szczególności jeżeli energia elektryczna wytwarzana jest ze źródeł odnawialnych. Oczekuje się zatem, że stosowanie obniżonej stawki opodatkowania energii elektrycznej dostarczanej do stacji ładowania dla pojazdów elektrycznych przyczyni się do realizacji celów polityki Unii w dziedzinie ochrony środowiska i zdrowia oraz przeciwdziałania zmianie klimatu.

(5)

Niderlandy podkreśliły, że obniżona stawka opodatkowania miałaby zastosowanie do dostaw energii elektrycznej do stacji ładowania pojazdów elektrycznych bezpośrednio połączonych z siecią elektroenergetyczną, w tym do publicznych stacji ładowania i niektórych prywatnych lub korporacyjnych stacji ładowania.

(6)

Niderlandy wniosły o zastosowanie obniżonej stawki opodatkowania wyłącznie wobec stacji ładowania, w których energia elektryczna jest używana do bezpośredniego ładowania pojazdów elektrycznych, a nie wobec energii elektrycznej dostarczanej poprzez wymianę akumulatorów.

(7)

Obniżona stawka opodatkowania wobec energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych za pośrednictwem stacji ładowania wzmocni uzasadnienie biznesowe dla publicznie dostępnych stacji ładowania w Niderlandach, co z kolei zwiększy atrakcyjność korzystania z pojazdów elektrycznych i poprawi jakość powietrza.

(8)

Zważywszy na relatywnie niską liczbę pojazdów elektrycznych oraz na fakt, że poziom opodatkowania energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych za pośrednictwem stacji ładowania dla zastosowań gospodarczych będzie wyższy od poziomu minimalnego opodatkowania określonego w art. 10 dyrektywy 2003/96/WE, obniżona stawka opodatkowania nie powinna doprowadzić do zakłóceń konkurencji w okresie, w odniesieniu do którego składany jest wniosek o upoważnienie, a tym samym nie powinna wpłynąć negatywnie na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(9)

Poziom opodatkowania energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych za pośrednictwem stacji ładowania, które nie są przeznaczone do zastosowań gospodarczych, będzie wyższy od minimalnego poziomu opodatkowania do zastosowań innych niż gospodarcze określonego w art. 10 dyrektywy 2003/96/WE.

(10)

Każde upoważnienie przyznawane na podstawie art. 19 ust. 1 dyrektywy 2003/96/WE musi być ściśle ograniczone w czasie. W celu zapewnienia, aby okres obowiązywania upoważnienia był wystarczająco długi, aby nie zniechęcać odpowiednich podmiotów do dokonywania niezbędnych inwestycji, należy udzielić upoważnienia na wnioskowany okres. Upoważnienie powinno jednak przestać obowiązywać od daty rozpoczęcia stosowania ogólnych przepisów dotyczących korzyści podatkowych w odniesieniu do energii elektrycznej dla pojazdów elektrycznych, które mogą zostać przyjęte przez Radę na podstawie art. 113 lub dowolnych innych stosownych postanowień Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w przypadku gdy przepisy takie zaczną obowiązywać przed dniem 1 stycznia 2025 r.

(11)

Aby uniknąć potencjalnego wzrostu obciążeń administracyjnych dla dystrybutorów i redystrybutorów energii elektrycznej wynikającego ze zmian obowiązujących stawek podatkowych, Niderlandy powinny mieć możliwość stosowania w sposób nieprzerwany obniżonej stawki opodatkowania energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych. Należy zatem udzielić wnioskowanego upoważnienia ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r., w celu zachowania ciągłości w stosunku do wcześniejszych uregulowań zatwierdzonych decyzją wykonawczą (UE) 2016/2266.

(12)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla stosowania unijnych przepisów dotyczących pomocy państwa,

(1)

W rozporządzeniu (UE) 2020/1042 ustanowiono tymczasowe środki w odniesieniu do europejskiej inicjatywy obywatelskiej mające na celu sprostanie wyzwaniom, przed którymi stanęli organizatorzy inicjatyw obywatelskich, administracje krajowe i instytucje unijne po tym, jak w marcu 2020 r. Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła, że epidemia COVID-19 stała się światową pandemią. W miesiącach następujących po tym ogłoszeniu państwa członkowskie wprowadziły środki ograniczające w celu zwalczania kryzysu w dziedzinie zdrowia publicznego. W rezultacie doszło do zamrożenia życia publicznego w prawie wszystkich państwach członkowskich. W związku z tym w rozporządzeniu (UE) 2020/1042 przedłużono niektóre terminy określone w rozporządzeniu (UE) 2019/788.

(2)

W rozporządzeniu (UE) 2020/1042 uprawnia się Komisję do dalszego przedłużenia o trzy miesiące – w pewnych okolicznościach – okresów zbierania deklaracji poparcia w odniesieniu do inicjatyw, w przypadku których okres ten trwa w momencie nowego wybuchu pandemii COVID-19. Warunki wszelkiego dalszego przedłużenia są podobne do tych, które doprowadziły do pierwotnego przedłużenia okresu po wybuchu pandemii COVID-19 w marcu 2020 r., i polegają one na tym, że co najmniej jedna czwarta państw członkowskich lub kilka państw członkowskich reprezentujących ponad 35 % ludności Unii stosuje środki wdrożone w odpowiedzi na pandemię COVID-19, które w znaczący sposób ograniczą możliwości organizatorów w zakresie zbierania deklaracji poparcia w formie papierowej i informowania opinii publicznej o realizowanych przez nich inicjatywach.

(3)

Od czasu przyjęcia rozporządzenia (UE) 2020/1042 w lipcu 2020 r. Komisja uważnie śledzi sytuację w państwach członkowskich.

(4)

W dniu 17 grudnia 2020 r. Komisja przedłużyła o kolejne trzy miesiące terminy zbierania deklaracji poparcia dla inicjatyw, które w dniu 1 listopada 2020 r. były w trakcie zbierania deklaracji (3), po dokonaniu oceny, że spełnione zostały warunki przyznania takiego przedłużenia na mocy rozporządzenia (UE) 2020/1042. W przypadku inicjatyw, które rozpoczęły zbieranie deklaracji w okresie między 1 listopada a 17 grudnia 2020 r., przyznano proporcjonalne przedłużenie.

(5)

Od 1 listopada 2020 r. w kilku państwach członkowskich sytuacja związana z pandemią COVID-19 nie zmieniła się znacząco. Pod koniec stycznia 2021 r. w znacznej liczbie państw członkowskich nadal obowiązywały środki ograniczające swobodny przepływ obywateli na ich terytorium mające na celu powstrzymanie lub spowolnienie rozprzestrzeniania się COVID-19. Pięć państw członkowskich zgłosiło, że w dniu 1 lutego 2021 r. stosowało krajowe środki izolacji zakazujące lub znacznie ograniczające swobodę przemieszczania się obywateli na terytorium całego kraju, a 11 państw członkowskich zgłosiło stosowanie lokalnych środków izolacji. Te środki izolacji zostały połączone z dodatkowymi środkami o podobnych skutkach ograniczających dla życia publicznego na terytorium tych krajów lub przynajmniej znacznej ich części, włącznie z ograniczeniem dostępu do przestrzeni publicznej, zamknięciem lub ograniczonym otwarciem sklepów, restauracji i pubów, poważnymi ograniczeniami w zakresie zgromadzeń publicznych i spotkań prywatnych oraz wprowadzeniem godziny policyjnej. Połączenie tych środków znacznie ogranicza zdolność organizatorów do zbierania deklaracji poparcia w formie papierowej oraz do informowania społeczeństwa o realizowanych przez nich inicjatywach. Na podstawie obecnie dostępnych informacji prawdopodobne jest, że środki te lub środki o podobnych skutkach będą obowiązywać przez okres co najmniej trzech miesięcy.

(6)

Państwa członkowskie, w których wprowadzono takie środki, stanowią co najmniej jedną czwartą państw członkowskich i ponad 35 % ludności Unii.

(7)

Dlatego też można stwierdzić, że warunki przedłużenia okresu zbierania deklaracji są spełnione w odniesieniu do inicjatyw, w przypadku których w dniu 1 lutego 2021 r. okres zbierania deklaracji był w toku. Przedmiotowe okresy zbierania deklaracji należy zatem przedłużyć o trzy miesiące.

(8)

W odniesieniu do inicjatyw, w przypadku których okres zbierania deklaracji rozpoczął się między dniem 1 lutego 2021 r. a datą przyjęcia niniejszej decyzji, okres zbierania deklaracji należy przedłużyć do dnia 1 maja 2022 r.

(9)

W odniesieniu do inicjatyw, w przypadku których okres zbierania deklaracji upłynął między dniem 1 lutego 2021 r. a datą przyjęcia niniejszej decyzji, niniejszą decyzję należy stosować z mocą wsteczną,

(1)

Batrachochytrium salamandrivorans (Bsal) to patogen grzybiczy salamander, który dotyka utrzymywane i dzikie populacje salamander oraz może powodować w nich znaczącą chorobowość i upadkowość. Bsal jest śmiertelny dla niektórych gatunków salamander, natomiast inne gatunki są całkowicie lub częściowo na niego odporne, lecz osobniki takich gatunków mogą przenosić Bsal na skórze oraz stanowić rezerwuar patogenu i źródło zakażenia dla innych gatunków salamander lub źródło skażenia ich środowiska.

(2)

Jak wynika z danych zgromadzonych w ramach i po zakończeniu projektu europejskiego dotyczącego zwalczania nowej choroby zakaźnej u salamander w celu przeciwdziałania utracie europejskiej różnorodności biologicznej („Mitigating a new infectious disease in salamanders to counteract the loss of European biodiversity”) (2), zakażenia wywoływane przez Bsal odnotowano w Belgii, Niemczech, Niderlandach, Zjednoczonym Królestwie i Hiszpanii – zarówno w utrzymywanych, jak i dzikich populacjach salamander. Uważa się, że Bsal pochodzi z Azji Wschodniej i jest tam rozpowszechniony, ponieważ występuje endemicznie co najmniej w Japonii, Tajlandii i Wietnamie. Jednocześnie brakuje informacji na temat dystrybucji tego patogenu w pozostałych regionach Unii i na świecie. Handel salamandrami, które są zakażone lub są nosicielami, przyczynia się do rozprzestrzeniania się Bsal, a choroba ta stanowi poważne zagrożenie dla różnorodności biologicznej na obszarach, które kolonizuje.

(3)

W decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/320 (3) zmienionej decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2019/1998 (4) ustanowiono środki ochrony zdrowia zwierząt w handlu wewnątrzunijnym przesyłkami zawierającymi salamandry oraz przy wprowadzaniu takich przesyłek do Unii. Decyzję wykonawczą (UE) 2018/320 przyjęto na podstawie opinii naukowej Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z dnia 25 października 2017 r. (5) („opinia EFSA”) oraz pomocy naukowej i technicznej Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z dnia 21 lutego 2017 r. (6) („pomoc naukowa i techniczna EFSA”). Decyzję tę stosuje się do dnia 20 kwietnia 2021 r.

(4)

Opinia EFSA i pomoc techniczna EFSA oraz nowsze publikacje naukowe (7) również wykazały wiele luk i brak pewności w stanie wiedzy dotyczącej wielu aspektów charakteru Bsal. Międzynarodowe normy handlowe Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) nie są jeszcze w pełni opracowane w odniesieniu do metod diagnostyki Bsal i nie zostały poddane przeglądowi w przypadku zaleceń dotyczących handlu międzynarodowego salamandrami.

(5)

Bsal jest wymieniony w załączniku II do rozporządzenia (UE) 2016/429 i w związku z tym wchodzi w zakres definicji choroby umieszczonej w wykazie do celów rozporządzenia (UE) 2016/429. Bsal wchodzi również w zakres definicji choroby kategorii D określonej w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/1882 (8) w odniesieniu do zwierząt z rzędu płazów ogoniastych (Caudata), który obejmuje salamandry. Przepisy Unii dotyczące przemieszczania w obrębie Unii i wprowadzania do Unii przesyłek zwierząt lądowych i zwierząt wodnych, określone w aktach delegowanych i wykonawczych Komisji przyjętych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/429, nie mają jednak zastosowania do rzędu płazów ogoniastych (Caudata), ponieważ wchodzi on w zakres definicji „innych zwierząt” zawartej w tym rozporządzeniu. Biorąc pod uwagę aktualny brak wiedzy na temat wielu aspektów charakteru Bsal oraz brak odpowiednich wytycznych i zaleceń międzynarodowych dotyczących handlu tymi zwierzętami, w odniesieniu do rzędu płazów ogoniastych (Caudata) nie zostały jeszcze przyjęte akty delegowane i wykonawcze Komisji, chociaż przyjęto takie akty w przypadku zwierząt lądowych i wodnych.

(6)

Razem z właściwymi organami państw członkowskich Komisja dokonała przeglądu sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do Bsal w Unii oraz przeglądu środków ochrony zdrowia zwierząt przewidzianych w decyzji wykonawczej (UE) 2018/320. Ponieważ środki określone w decyzji wykonawczej (UE) 2018/320 uznano za właściwe, państwa członkowskie nie wprowadziły żadnych dodatkowych środków handlowych w celu zwalczania Bsal. Chociaż ogniska Bsal są obecnie ograniczone do niektórych regionów określonych państw członkowskich, istnieje znaczące ryzyko, że Bsal rozprzestrzeni się wskutek handlu wewnątrzunijnego.

(7)

W związku z tym na poziomie Unii należy ustanowić środki nadzwyczajne, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się Bsal i nieuzasadnionym zakłóceniom w handlu salamandrami. Biorąc pod uwagę skuteczność środków ustanowionych w decyzji wykonawczej (UE) 2018/320, należy ustanowić podobne środki dotyczące przemieszczania w obrębie Unii oraz wprowadzania do Unii przesyłek zawierających salamandry od dnia 21 kwietnia 2021 r. na ograniczony okres do czasu przyjęcia bardziej trwałych środków w zakresie zdrowia zwierząt, jak ma to miejsce w przypadku chorób zwierząt lądowych i wodnych.

(8)

Bsal może być przenoszony między gatunkami salamander rodzimymi dla różnych regionów, a zanieczyszczenie krzyżowe może mieć miejsce w różnych zakładach prowadzonych przez podmioty, które prowadzą chów i wymiany salamander. Zwiększa to ryzyko przenoszenia Bsal przez salamandry będące przedmiotem handlu, niezależnie od statusu zdrowotnego ich miejsca pochodzenia i sytuacji zdrowotnej tych zwierząt w środowisku naturalnym. W związku z tym przesyłki zawierające salamandry i przeznaczone do przemieszczania między państwami członkowskimi lub do wprowadzenia do Unii powinny podlegać środkom zmniejszającym to ryzyko. Środki te nie powinny jednak mieć zastosowania do przemieszczania o charakterze niehandlowym salamander będących zwierzętami domowymi, ponieważ takie przemieszczanie o charakterze niehandlowym podlega przepisom określonym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 (9). Wspomniane przemieszczanie o charakterze niehandlowym odnosi i ogranicza się do zwierząt, które znajdują się pod opieką właścicieli lub osób upoważnionych i towarzyszą im, oraz nie obejmuje przeniesienia własności. W związku z tym przemieszczanie o charakterze niehandlowym salamander będących zwierzętami domowymi powoduje znikome ryzyko rozprzestrzenienia się Bsal na salamandry będące przedmiotem handlu albo na salamandry żyjące w środowisku naturalnym.

(9)

Salamandry, które są przedmiotem wymiany wyłącznie między zakładami odizolowanymi zatwierdzonymi przez właściwy organ zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/429, nie powinny być poddawane kwarantannie ani badaniom, ponieważ środki bioasekuracji stosowane w tych zakładach odizolowanych są właściwe do celów ograniczenia ryzyka rozprzestrzeniania się Bsal.

(10)

Przesyłki zawierające salamandry, które wprowadzono do Unii i już poddano kwarantannie i badaniu z wynikiem ujemnym, lub które po wprowadzeniu do Unii poddano skutecznemu leczeniu w Unii w odpowiednim zakładzie, nie powinny być poddawane powtórnej kwarantannie ani powtórnym badaniom, jeżeli mają być przemieszczane do innego państwa członkowskiego, pod warunkiem że były trzymane w izolacji od salamander o innym statusie zdrowotnym.

(11)

Brakuje informacji o zdolnościach technicznych służb weterynaryjnych i laboratoriów na świecie w zakresie wykrywania Bsal, choć wiele zainteresowanych podmiotów w Unii Europejskiej przoduje w diagnozowaniu i leczeniu tej choroby. W związku z tym przesyłki zawierające salamandry wprowadzane do Unii należy poddawać kwarantannie w odpowiednim zakładzie oraz badaniom i leczeniu po wprowadzeniu do Unii.

(12)

Państwa trzecie lub terytoria zatwierdzone w odniesieniu do wydawania świadectw zdrowia zwierząt na potrzeby wprowadzania do Unii przesyłek zawierających salamandry powinny obejmować wyłącznie te państwa lub terytoria, które są członkami OIE i które są w związku z tym zobowiązane do przestrzegania norm międzynarodowych dotyczących wydawania świadectw zdrowia zwierząt.

(13)

Metody leczenia powinny być określone i zgodne z protokołami już opisanymi w recenzowanej literaturze naukowej, jak wskazano w ramach pomocy naukowej i technicznej EFSA, lub z porównywalnymi protokołami.

(14)

Właściwy organ w punkcie kontroli granicznej przybycia do Unii powinien zezwalać na wprowadzenie do Unii przesyłek zawierających salamandry tylko wtedy, gdy organ ten otrzyma od osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za zakład przeznaczenia poświadczenie potwierdzające, że przesyłki zostaną przyjęte.

(15)

Środki nadzwyczajne przewidziane w niniejszej decyzji powinny mieć zastosowanie od daty rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (UE) 2016/429 i powinny zostać poddane przeglądowi z uwzględnieniem powagi i rozwoju sytuacji epidemiologicznej oraz z uwzględnieniem sprawozdań rocznych składanych przez właściwe organy państw członkowskich.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,