(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/2251 (2) określono między innymi procedury zarządzania ryzykiem, w tym poziomy i rodzaj zabezpieczenia oraz uzgodnienia dotyczące wyodrębnienia, o których mowa w art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 i które kontrahenci finansowi muszą posiadać do celów wymiany zabezpieczenia w odniesieniu do swoich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego. Rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251 wdraża międzynarodowe ramy dotyczące wymiany zabezpieczenia uzgodnione na szczeblu światowym przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego („komitet bazylejski”) i Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych („IOSCO”).

(2)

Wielu kontrahentów zawiera rozliczane fizycznie kontrakty na terminowe transakcje walutowe typu forward i rozliczane fizycznie kontrakty na walutowe transakcje swapowe w celu zabezpieczenia ryzyka związanego z ich ekspozycją na ryzyko walutowe. Biorąc pod uwagę szczególny profil ryzyka tych kontraktów oraz potrzebę międzynarodowej konwergencji regulacyjnej, należy ograniczyć obowiązkową wymianę zmiennego depozytu zabezpieczającego w przypadku tych kontraktów między kontrahentami o największym znaczeniu systemowym. W odniesieniu do tych kontraktów należy wprowadzić stałe zwolnienie w przypadku zawierania kontraktów z podmiotami niebędącymi instytucjami.

(3)

Rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251 przewiduje okres stopniowego wprowadzania wymogów w ciągu kilku lat, który odzwierciedla harmonogram wdrażania uzgodniony przez komitet bazylejski i IOSCO. Tego rodzaju okres stopniowego wprowadzania ma na celu zapewnienie międzynarodowej spójności, a tym samym zminimalizowanie możliwości arbitrażu regulacyjnego. Ma on również na celu ułatwienie proporcjonalnego i skutecznego wdrożenia odnośnych wymogów poprzez zapewnienie kontrahentom, w zależności od kategorii kontrahentów, rodzaju kontraktu oraz daty zawarcia lub odnowienia kontraktu, wystarczającej ilości czasu na dostosowanie swoich wewnętrznych systemów i procesów do tych wymogów. Ponadto okres stopniowego wprowadzania przewidziany w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2251 uwzględnia zakres i poziom wdrażania wymogów dotyczących wymiany zabezpieczenia uzgodnionych przez komitet bazylejski i IOSCO w odniesieniu do innych jurysdykcji, co pozwoli uniknąć fragmentacji rynku i zapewni równe warunki działania na całym świecie kontrahentom mającym siedzibę w Unii. W szczególności rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251 przewiduje więcej czasu w przypadku niektórych produktów, które w innych jurysdykcjach nie podlegają równoważnym wymogom dotyczącym depozytu zabezpieczającego.

(4)

Komitet bazylejski i IOSCO zmieniły obecnie swój harmonogram wdrażania wymogów dotyczących wymiany zabezpieczenia w celu wsparcia sprawnego i uporządkowanego wdrożenia wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego na szczeblu międzynarodowym, w szczególności dlatego, że mniejsi kontrahenci nie byli w stanie dotrzymać pierwotnie wyznaczonego terminu. Ponadto nadal istnieją państwa trzecie, w których niektóre produkty nie podlegają równoważnym wymogom dotyczącym depozytu zabezpieczającego. Ta zmiana harmonogramu wdrażania uzgodnionego przez komitet bazylejski i IOSCO powinna zatem zostać odzwierciedlona w okresie stopniowego wprowadzania przewidzianym w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2251.

(5)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (Europejskie Urzędy Nadzoru) monitorowały postępy poczynione przez kontrahentów we wdrażaniu wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do rozliczanych niecentralnie instrumentów pochodnych. Europejskie Urzędy Nadzoru mają świadomość, że w ostatnim etapie wprowadzania wymogi dotyczące początkowego depozytu zabezpieczającego po raz pierwszy będą miały zastosowanie do dużej liczby podmiotów. W celu wspierania sprawnego i uporządkowanego wdrażania wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego przez członków komitetu bazylejskiego i IOSCO oraz w celu uniknięcia fragmentacji rynku, termin wdrożenia wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego należy przedłużyć o kolejny rok w przypadku kontrahentów, których zagregowana średnia kwota referencyjna instrumentów pochodnych rozliczanych niecentralnie wynosi od 8 mld EUR do 50 mld EUR.

(6)

Europejskie Urzędy Nadzoru monitorowały również wpływ pandemii COVID-19 na rynki finansowe, w szczególności w odniesieniu do istotnych wyzwań, przed którymi w wyniku pandemii COVID-19 stoją kontrahenci, w tym w odniesieniu do zmiany miejsca pracy personelu i potrzeby skoncentrowania zasobów na zarządzaniu ryzykiem związanym z niestabilnością rynku wynikającą z pandemii. Ramy opracowane przez komitet bazylejski i IOSCO zostały również zmienione w celu uwzględnienia skutków pandemii COVID-19 oraz w celu odroczenia terminu wdrożenia wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego. Zmianę tę należy odzwierciedlić w harmonogramie wdrażania określonym w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2251. Takie dalsze przedłużenie terminu wdrożenia wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego oznaczałoby, że kontrahenci, których zagregowana średnia kwota referencyjna instrumentów pochodnych rozliczanych niecentralnie przekracza 50 mld EUR, podlegaliby wymogom dotyczącym początkowego depozytu zabezpieczającego od dnia 1 września 2021 r., a kontrahenci, których zagregowana średnia kwota referencyjna instrumentów pochodnych rozliczanych niecentralnie przekracza 8 mld EUR, podlegaliby wymogom dotyczącym początkowego depozytu zabezpieczającego od dnia 1 września 2022 r.

(7)

W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2251 przewidziano odroczenie daty rozpoczęcia stosowania dwustronnych wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych między kontrahentami należącymi do tej samej grupy i w przypadku gdy jeden kontrahent ma siedzibę w państwie trzecim, a drugi kontrahent ma siedzibę w Unii. Ta odroczona data rozpoczęcia stosowania była konieczna do zapewnienia, aby takie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym nie podlegały dwustronnym wymogom dotyczącym depozytu zabezpieczającego przed przyjęciem aktu wykonawczego zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Pomimo podjęcia wysiłków w celu przeanalizowania, w przypadku których jurysdykcji państw trzecich takie akty wykonawcze mogą być uzasadnione, do tej pory przyjęto jedynie dwa takie akty wykonawcze zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do rozliczanych niecentralnie transakcji na instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Należy zatem odroczyć stosowanie dwustronnych wymogów dotyczących depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do rozliczanych niecentralnie kontraktów wewnątrzgrupowych dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, aby uniknąć niezamierzonych negatywnych skutków gospodarczych, jakie wygaśnięcie tego zwolnienia miałoby dla firm unijnych.

(8)

W celu uniknięcia fragmentacji rynku i zapewnienia równych warunków działania kontrahentom mającym siedzibę w Unii należy również zapewnić międzynarodową konwergencję regulacyjną w odniesieniu do procedur zarządzania ryzykiem w stosunku do innych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie podlegają równoważnym wymogom dotyczącym depozytu zabezpieczającego. W szczególności, biorąc pod uwagę fakt, że w niektórych jurysdykcjach opcje na akcje pojedynczych spółek lub opcje indeksowe nie podlegają równoważnym wymogom dotyczącym depozytu zabezpieczającego oraz że jest mało prawdopodobne, zwłaszcza w obecnym kontekście, że jurysdykcje te wkrótce przejdą w kierunku większej konwergencji regulacyjnej w odniesieniu do tych produktów, taki sposób traktowania tych produktów powinien być wprowadzany stopniowo. Ten dłuższy okres stopniowego wprowadzania powinien zapewnić czas na monitorowanie zmian regulacyjnych w innych jurysdykcjach oraz zapewnić wprowadzenie odpowiednich wymogów w Unii, aby ograniczyć ryzyko kredytowe kontrahenta związane z tego rodzaju kontraktami oraz uniknąć arbitrażu regulacyjnego.

(9)

Zjednoczone Królestwo w dniu 1 lutego 2020 r. stało się państwem trzecim, a prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w dniu 31 grudnia 2020 r. Wymóg wymiany zabezpieczenia określony w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego, nie uwzględnia ewentualności wystąpienia państwa członkowskiego z Unii. Wyzwania, przed którymi stoją strony kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, dla których kontrahentem jest kontrahent mający siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, są bezpośrednią konsekwencją wydarzenia, na które strony te nie mają wpływu i które może postawić je w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z innymi kontrahentami w Unii. W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2251 określono różne daty rozpoczęcia stosowania procedur wymiany zabezpieczenia w odniesieniu do rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w zależności od kategorii kontrahentów będących stroną tych kontraktów. Kontrahenci nie są w stanie przewidzieć, jaki może być status kontrahenta mającego siedzibę w Zjednoczonym Królestwie lub w jakim stopniu kontrahent ten będzie w stanie nadal świadczyć określone usługi na rzecz kontrahentów mających siedzibę w Unii.

(10)

Aby zaradzić tej sytuacji, kontrahenci mogą zechcieć dokonać odnowienia swojego kontraktu poprzez zastąpienie kontrahenta mającego siedzibę w Zjednoczonym Królestwie kontrahentem mającym siedzibę w państwie członkowskim. Zanim rozporządzenie (UE) nr 648/2012 i rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251 zaczęły obowiązywać, kontrahenci będący stronami rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym nie byli zobowiązani do wymiany zabezpieczenia, w związku z czym dwustronne transakcje nie były zabezpieczane lub były zabezpieczane na zasadzie dobrowolności. Gdyby kontrahentów zobowiązano do wymiany zabezpieczenia w wyniku odnowienia ich kontraktów w reakcji na wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii, inni kontrahenci mogą nie być w stanie wyrazić zgody na takie odnowienie. W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku oraz równych warunków działania między kontrahentami mającymi siedzibę w Unii kontrahenci powinni mieć możliwość zastąpienia kontrahentów mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie kontrahentami mającymi siedzibę w państwie członkowskim bez konieczności wymiany zabezpieczenia w odniesieniu do tych odnowionych kontraktów.

(11)

Ponadto kontrahenci powinni mieć wystarczająco dużo czasu na zastąpienie swoich kontrahentów mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie. Data, od której może zostać uruchomiony wymóg wymiany zabezpieczenia na potrzeby odnowienia tych kontraktów, powinna zatem zostać odroczona.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251.

(13)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejskie Urzędy Nadzoru.

(14)

Zmiany w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2016/2251 stanowią ograniczone dostosowania istniejących ram regulacyjnych zgodnie z rozwojem sytuacji na arenie międzynarodowej. Biorąc pod uwagę ograniczony zakres zmian i pilny charakter sprawy, przeprowadzenie przez Europejskie Urzędy Nadzoru otwartych konsultacji publicznych lub analiz potencjalnych związanych z nimi kosztów i korzyści byłoby nieproporcjonalne. Europejskie Urzędy Nadzoru zwróciły się jednak o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (3), do Grupy Interesariuszy z Sektora Ubezpieczeń i Reasekuracji i Grupy Interesariuszy z Sektora Pracowniczych Programów Emerytalnych powołanych zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (4) oraz do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (5).

(15)

Konieczne jest jak najszybsze zapewnienie uczestnikom rynku pewności prawa, aby mogli oni odpowiednio przygotować się do spełnienia wymogów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012, na stosowanie których niniejsze rozporządzenie delegowane będzie miało wpływ, w szczególności w przypadku wymogów, w odniesieniu do których wkrótce upłynie obowiązujący obecnie termin. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie w trybie pilnym,

1)

dodaje się art. 31a w brzmieniu:

(*1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).”;"

2)

art. 35 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/2251 otrzymuje brzmienie:

3)

w art. 36 wprowadza się następujące zmiany:

4)

art. 37 ust. 3 lit. a) otrzymuje brzmienie:

5)

art. 38 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

(1)

W rozporządzeniach delegowanych Komisji (UE) 2015/2205 (2), (UE) 2016/592 (3) i (UE) 2016/1178 (4) określono, między innymi, daty rozpoczęcia stosowania obowiązku rozliczania kontraktów dotyczących klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wymienionych w załącznikach do tych rozporządzeń. W rozporządzeniach tych ustanowiono odroczone daty rozpoczęcia stosowania obowiązku rozliczania kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych pomiędzy kontrahentami należącymi do tej samej grupy w przypadku, gdy jeden kontrahent ma siedzibę w państwie trzecim, a drugi kontrahent ma siedzibę w Unii. Odroczenie tych dat było konieczne do zapewnienia, by takie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym nie podlegały obowiązkowi rozliczania przed przyjęciem aktu wykonawczego zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(2)

Od 2018 r. w odniesieniu do obowiązku rozliczania nie przyjęto żadnego aktu wykonawczego zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/667 (5) odroczono zatem stosowanie obowiązku rozliczania kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych między kontrahentami należącymi do tej samej grupy, w przypadku gdy jeden kontrahent ma siedzibę w państwie trzecim, a drugi kontrahent ma siedzibę w Unii, do dnia 21 grudnia 2020 r. albo do czasu przyjęcia tych aktów wykonawczych. Pomimo podjęcia wysiłków w celu przeanalizowania, w przypadku których jurysdykcji państw trzecich takie akty wykonawcze mogą być uzasadnione, w odniesieniu do obowiązku rozliczania nie przyjęto jeszcze aktu wykonawczego na podstawie art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Należy zatem ponownie odroczyć stosowanie obowiązku rozliczania w odniesieniu do tych kontraktów, aby uniknąć niezamierzonych negatywnych skutków gospodarczych, jakie wygaśnięcie tego zwolnienia miałoby dla firm unijnych.

(3)

W dniu 1 lutego 2020 r. Zjednoczone Królestwo stało się państwem trzecim, a prawo Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w dniu 31 grudnia 2020 r. Obowiązek rozliczania ustanowiony w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 nie uwzględnia jednak ewentualności wystąpienia państwa członkowskiego z Unii. W rozporządzeniach delegowanych (UE) 2015/2205, (UE) 2016/592 i (UE) 2016/1178 określono daty, od których obowiązek rozliczania ma stać się skuteczny dla niektórych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Ponadto w rozporządzeniach tych określono różne daty w zależności od kategorii kontrahentów będących stroną tych kontraktów. Kontrahenci nie są w stanie przewidzieć, jaki może być status kontrahenta mającego siedzibę w Zjednoczonym Królestwie lub w jakim stopniu kontrahent ten będzie w stanie nadal świadczyć określone usługi na rzecz kontrahentów mających siedzibę w Unii. Wyzwania, przed którymi stoją strony kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, dla których kontrahentem jest kontrahent mający siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, są zatem bezpośrednią konsekwencją wydarzenia, na które strony te nie mają wpływu i które może postawić je w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z innymi kontrahentami w Unii.

(4)

Aby zaradzić tej sytuacji, kontrahenci mogą zechcieć dokonać odnowienia (nowacji) kontraktu poprzez zastąpienie kontrahenta mającego siedzibę w Zjednoczonym Królestwie kontrahentem mającym siedzibę w państwie członkowskim. Jeżeli – w wyniku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii – zapadnie decyzja, aby zastąpić kontrahenta mającego siedzibę w Zjednoczonym Królestwie nowym kontrahentem mającym siedzibę w Unii, takie zastąpienie uruchomi obowiązek rozliczania, jeżeli dokona się ono, w dniu, od którego obowiązek rozliczania staje się skuteczny dla tego rodzaju kontraktu, lub po tym dniu. W konsekwencji strony będą prawdopodobnie musiały rozliczać ten kontrakt przez posiadającego zezwolenie lub uznanego kontrahenta centralnego. Ponieważ kontrakty rozliczane centralnie podlegają innemu systemowi zabezpieczenia niż kontrakty rozliczane niecentralnie, uruchomienie obowiązku rozliczania może zmusić niektórych kontrahentów do zaprzestania realizacji swoich transakcji, w wyniku czego niektóre rodzaje ryzyka mogą pozostać niezabezpieczone. W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku oraz równych warunków działania między kontrahentami mającymi siedzibę w Unii kontrahenci powinni mieć możliwość zastąpienia kontrahentów mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie kontrahentami mającymi siedzibę w państwie członkowskim bez konieczności uruchamiania obowiązku rozliczania.

(5)

Ponadto kontrahenci powinni mieć wystarczająco dużo czasu na zastąpienie swoich kontrahentów mających siedzibę w Zjednoczonym Królestwie. Data, od której można uruchomić obowiązek rozliczania w przypadku odnowienia tych kontraktów, powinna zatem zostać odroczona.

(6)

Rozporządzenie (UE) nr 648/2012 zmieniono rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 (6). Ze względu na tę zmianę nie jest już wymagane rozliczanie niektórych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych przed wejściem w życie obowiązku rozliczania. Nie jest też już wymagane określenie minimalnych okresów pozostałych do zapadalności kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, o których mowa w art. 4 rozporządzenia (UE) nr 648/2012. W związku z tym w rozporządzeniach delegowanych (UE) 2015/2205, (UE) 2016/592 oraz (UE) 2016/1178 nie należy już określać minimalnych okresów pozostałych do zapadalności.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia delegowane (UE) 2015/2205, (UE) 2016/592 oraz (UE) 2016/1178.

(8)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.

(9)

Zmiany w rozporządzeniach delegowanych (UE) 2015/2205, (UE) 2016/592 i (UE) 2016/1178 stanowią niewielkich korekt w istniejących ramach regulacyjnych. Biorąc pod uwagę ograniczony zakres zmian i pilny charakter sprawy, przeprowadzenie przez ESMA otwartych konsultacji publicznych lub analiz potencjalnych kosztów i korzyści byłoby wysoce nieproporcjonalne. Z tych samych powodów ESMA nie skonsultował się z Grupą Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołaną na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (7), o czym grupa ta została odpowiednio poinformowana.

(10)

Konieczne jest jak najszybsze zapewnienie pewności prawa uczestnikom rynku, tak aby mogli oni odpowiednio przygotować się do spełnienia wymogów określonych w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012, na stosowanie których niniejsze rozporządzenie będzie miało wpływ, w szczególności wymogów, w odniesieniu do których wkrótce upłynie obowiązujący obecnie termin. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie w trybie pilnym,

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

uchyla się art. 4.

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

uchyla się art. 4.

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

uchyla się art. 4.

(1)

Ze względu na pandemię COVID-19 oraz znaczne ograniczenia przemieszczania, jakie wprowadzono w państwach członkowskich, we wszystkich państwach członkowskich wystąpiły nadzwyczajne trudności administracyjne w odniesieniu do planowania i wykonywania w wymaganym terminie wymaganej liczby kontroli na miejscu.

(2)

Ze względu na bezprecedensowy charakter tych okoliczności należało złagodzić te trudności poprzez ustanowienie odstępstw od różnych rozporządzeń wykonawczych mających zastosowanie w dziedzinie wspólnej polityki rolnej w odniesieniu do niektórych kontroli administracyjnych i kontroli na miejscu.

(3)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/532 (4) zawiera odstępstwa między innymi od rozporządzeń wykonawczych Komisji (UE) nr 809/2014 (5), (UE) nr 180/2014 (6) i (UE) nr 181/2014 (7).

(4)

Art. 22 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 180/2014 i art. 20 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 181/2014 stanowią, że we wszystkich stosownych przypadkach zainteresowane państwa członkowskie korzystają ze zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli przy przeprowadzaniu kontroli szczególnych środków w dziedzinie rolnictwa w regionach najbardziej oddalonych Unii i na mniejszych wyspach Morza Egejskiego. Odstępstwa określone w rozdziale I rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/532 w odniesieniu do kontroli – przeprowadzanych w zintegrowanym systemie zarządzania i kontroli – płatności bezpośrednich oraz zasady wzajemnej zgodności mają zatem odpowiednio zastosowanie do tych kontroli.

(5)

Niektóre kontrole na miejscu dotyczące szczególnych środków w dziedzinie rolnictwa w regionach najbardziej oddalonych Unii i na mniejszych wyspach Morza Egejskiego są jednak przeprowadzane poza zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli, odstępstwa przewidziane w rozdziale II rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/532 wydawały się jednak niewystarczające, aby zaradzić napotkanym trudnościom wpływającym na dokładność i terminowość kontroli na miejscu, zwłaszcza biorąc pod uwagę oddalenie geograficzne regionów najbardziej oddalonych.

(6)

Należy zatem rozszerzyć odstępstwa, o których mowa w rozdziale II rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/532, na możliwość wykorzystania alternatywnych dowodów lub zmodyfikowania harmonogramu, pod warunkiem że mogą one służyć weryfikacji prawidłowego wdrażania środków przy jednoczesnym utrzymaniu odpowiedniego poziomu pewności.

(7)

Ponieważ w odniesieniu do roku składania wniosków 2020 niniejsze rozporządzenie przewiduje dodatkowe odstępstwo od rozporządzeń wykonawczych (UE) nr 180/2014 i (UE) nr 181/2014 ze względu na pandemię COVID-19, powinno ono wejść w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i być stosowane z mocą wsteczną od tego samego dnia co rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/532.

(8)

Art. 59 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 stanowi, że państwa członkowskie zapewniają minimalny poziom kontroli na miejscu niezbędny do skutecznego zarządzania ryzykiem i w razie potrzeby podwyższają ten minimalny poziom. Biorąc pod uwagę charakter tych obowiązków i proporcjonalność działań kontrolnych w warunkach pandemii COVID-19, państwa członkowskie korzystające z odstępstw przewidzianych w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2020/532 powinny mieć możliwość nieuwzględniania, w odniesieniu do kolejnego roku składania wniosków, wyników przeprowadzonych kontroli. Zwiększenie wskaźników kontroli, które należało jednak zastosować w roku składania wniosków 2020, należy stosować poprzez ich odpowiednie zwiększenie w roku składania wniosków 2021.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/532.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Płatności Bezpośrednich,

1)

w art. 12 dodaje się akapity w brzmieniu:

2)

w art. 13 dodaje się ustępy w brzmieniu: