1.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się w sprawach cywilnych lub handlowych, w przypadku których sąd państwa członkowskiego, zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego, występuje z wnioskiem o:

2.   Nie można występować z wnioskiem w celu uzyskania dowodu, który nie jest przeznaczony do wykorzystania w postępowaniu sądowym, które już zostało wszczęte lub które ma zostać wszczęte.

1.   Wnioski, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a), przesyłane są przez sąd, przed którym postępowanie zostało wszczęte lub ma zostać wszczęte (zwany dalej „sądem wzywającym”), bezpośrednio do właściwego sądu innego państwa członkowskiego (zwanego dalej „sądem wezwanym”) w celu przeprowadzenia dowodu.

2.   Każde państwo członkowskie sporządza wykaz sądów właściwych do przeprowadzania dowodów zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W wykazie tym należy także wskazać właściwość miejscową oraz, w stosownych przypadkach, właściwość szczególną tych sądów.

1.   Każde państwo członkowskie wyznacza jednostkę centralną, która jest odpowiedzialna za:

2.   Państwa członkowskie o strukturze federalnej, państwa członkowskie, w których obowiązuje kilka systemów prawnych, i państwa członkowskie, w których znajdują się autonomiczne jednostki terytorialne, mogą wyznaczyć kilka jednostek centralnych.

3.   Każde państwo członkowskie wyznacza również jednostkę centralną, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, lub jeden lub więcej właściwych organów odpowiedzialnych za rozpatrywanie wniosków złożonych na podstawie art. 19.

1.   Wnioski składa się przy użyciu zawartego w załączniku I formularza A lub, w stosownych przypadkach, formularza L. Każdy wniosek zawiera następujące dane:

2.   Wniosek i wszelkie załączone do niego dokumenty są zwolnione z wymogu legalizacji lub innych równoważnych formalności.

3.   Do dokumentów, których załączenie sąd wzywający uważa za niezbędne do wykonania wniosku, należy dołączyć tłumaczenie tych dokumentów na język, w którym sporządzony został wniosek.

1.   Wnioski i zawiadomienia na podstawie niniejszego rozporządzenia przekazuje się za pośrednictwem bezpiecznego i niezawodnego zdecentralizowanego systemu informatycznego z należytym poszanowaniem podstawowych praw i wolności. Ten zdecentralizowany system informatyczny opiera się na rozwiązaniu interoperacyjnym, takim jak e-CODEX.

2.   Do wniosków i zawiadomień przekazywanych za pośrednictwem zdecentralizowanego systemu informatycznego stosuje się ogólne ramy prawne dotyczące korzystania z kwalifikowanych usług zaufania określone w rozporządzeniu (UE) nr 910/2014.

3.   W przypadku gdy wnioski i zawiadomienia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, wymagają użycia pieczęci lub podpisu własnoręcznego albo zawierają pieczęć lub podpis własnoręczny, można zamiast nich użyć kwalifikowanych pieczęci elektronicznych lub kwalifikowanych podpisów elektronicznych w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 910/2014.

4.   W przypadku gdy przekazanie zgodnie z ust. 1 nie jest możliwe ze względu na zakłócenia działania zdecentralizowanego systemu informatycznego lub charakter danego dowodu, lub ze względu na wystąpienie wyjątkowych okoliczności, przekazanie odbywa się z wykorzystaniem najszybszych i najbardziej odpowiednich środków alternatywnych, z uwzględnieniem potrzeby zapewnienia niezawodności i bezpieczeństwa.

1.   W terminie siedmiu dni od wpływu wniosku właściwy sąd wezwany przesyła sądowi wzywającemu potwierdzenie odbioru przy użyciu formularza B zawartego w załączniku I. W przypadku gdy wniosek nie spełnia warunków określonych w art. 6 i 7, sąd wezwany umieszcza odpowiednią adnotację na potwierdzeniu odbioru.

2.   W przypadku gdy sąd wezwany nie jest właściwy do wykonania wniosku złożonego przy użyciu formularza A zawartego w załączniku I, który spełnia warunki określone w art. 6, sąd ten przekazuje wniosek do właściwego sądu swojego państwa członkowskiego i zawiadamia o tym sąd wzywający przy użyciu formularza C zawartego w załączniku I.

1.   Jeżeli wniosek nie może zostać wykonany, ponieważ nie zawiera wszystkich niezbędnych informacji, o których mowa w art. 5, sąd wezwany niezwłocznie zawiadamia o tym sąd wzywający, nie później jednak niż w terminie 30 dni od wpływu wniosku, przy użyciu formularza D zawartego w załączniku I, oraz zwraca się do sądu wezwanego o przesłanie brakujących informacji, określając brakujące informacje w sposób możliwie najbardziej dokładny.

2.   Jeżeli wniosek nie może zostać wykonany, ponieważ zwrócono się o kaucję lub zaliczkę zgodnie z art. 22 ust. 3, sąd wezwany niezwłocznie zawiadamia o tym sąd wzywający, nie później jednak niż w terminie 30 dni od wpływu wniosku, przy użyciu formularza D zawartego w załączniku I, oraz informuje sąd wzywający, w jaki sposób ma zostać złożona kaucja lub uiszczona zaliczka. Sąd wezwany niezwłocznie potwierdza otrzymanie kaucji lub zaliczki, nie później jednak niż w terminie 10 dni od otrzymania kaucji lub zaliczki, przy użyciu formularza E zawartego w załączniku I.

1.   Jeżeli sąd wezwany umieścił na potwierdzeniu odbioru adnotację zgodnie z art. 9 ust. 1, zgodnie z którą wniosek nie spełnia warunków określonych w art. 6 i 7, lub zawiadomił zgodnie z art. 10 sąd wzywający, że wniosek nie może zostać wykonany, ponieważ nie zawiera wszystkich niezbędnych informacji, o których mowa w art. 5, termin określony w art. 12 rozpoczyna bieg od wpływu do sądu wezwanego prawidłowo wypełnionego wniosku.

2.   W przypadku gdy sąd wezwany zwrócił się o kaucję lub zaliczkę zgodnie z art. 22 ust. 3, termin określony w art. 12 rozpoczyna bieg od złożenia kaucji lub wpłacenia zaliczki.

1.   Sąd wezwany wykonuje wniosek niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 90 dni od wpływu wniosku.

2.   Sąd wezwany wykonuje wniosek zgodnie ze swoim prawem krajowym.

3.   Sąd wzywający może wezwać, przy użyciu formularza A zawartego w załączniku I, do wykonania wniosku w szczególnej procedurze, którą przewiduje jego prawo krajowe. Sąd wezwany wykonuje wniosek w szczególnej procedurze, chyba że byłoby to niezgodne z jego prawem krajowym lub sąd wezwany nie może tego uczynić z powodu poważnych trudności praktycznych. Jeżeli sąd wezwany nie zastosował się do wezwania do wykonania wniosku w szczególnej procedurze z jednego z tych powodów, zawiadamia o tym sąd wzywający przy użyciu formularza H zawartego w załączniku I.

4.   Sąd wzywający może zwrócić się do sądu wezwanego o przeprowadzenie dowodu z wykorzystaniem określonej technologii porozumiewania się, w szczególności z wykorzystaniem wideokonferencji lub telekonferencji.

Sąd wezwany korzysta z technologii porozumiewania się określonej zgodnie z akapitem pierwszym, chyba że byłoby to niezgodne z jego prawem krajowym lub sąd wezwany nie może tego uczynić z powodu poważnych trudności praktycznych.

Jeżeli sąd wezwany nie korzysta z określonej technologii porozumiewania się z jednego z tych powodów, zawiadamia o tym sąd wzywający przy użyciu formularza H zawartego w załączniku I.

Jeżeli sąd wzywający lub sąd wezwany nie dysponują technologią porozumiewania się, o której mowa w akapicie pierwszym, sądy te mogą udostępniać sobie takie technologie porozumiewania się na podstawie porozumienia.

1.   Jeżeli prawo państwa członkowskiego sądu wzywającego tak stanowi, strony i ich przedstawiciele, jeżeli zostali ustanowieni, mają prawo być obecni przy przeprowadzaniu dowodu przez sąd wezwany.

2.   Sąd wzywający zawiadamia w swoim wniosku sąd wezwany, przy użyciu formularza A zawartego w załączniku I, że strony i ich przedstawiciele, jeżeli zostali ustanowieni, będą obecni przy przeprowadzaniu dowodu oraz, w stosownych przypadkach, że wystąpiono z wnioskiem o ich udział. Zawiadomienie takie może zostać również przekazane w dowolnym odpowiednim czasie.

3.   Jeżeli wystąpiono z wnioskiem o udział w przeprowadzaniu dowodu stron i ich przedstawicieli, jeżeli zostali ustanowieni, sąd wezwany określa warunki ich udziału zgodnie z art. 12.

4.   Sąd wezwany zawiadamia strony i ich przedstawicieli, jeżeli zostali ustanowieni, przy użyciu formularza I zawartego w załączniku I, o terminie i miejscu przeprowadzania dowodu oraz, w stosownych przypadkach, o warunkach ich udziału w przeprowadzaniu dowodu.

5.   Ust. 1–4 nie naruszają możliwości sądu wezwanego zobowiązania strony i ich przedstawicieli, jeżeli zostali ustanowieni, do obecności przy przeprowadzaniu dowodu lub udziału w nim, jeżeli prawo jego państwa członkowskiego tak stanowi.

1.   Jeżeli jest to zgodne z prawem państwa członkowskiego sądu wzywającego, przedstawiciele sądu wzywającego mają prawo być obecni przy przeprowadzaniu dowodu przez sąd wezwany.

2.   Do celów niniejszego artykułu pojęcie „przedstawiciel” obejmuje sędziów wyznaczonych przez sąd wzywający zgodnie z jego prawem krajowym. Sąd wzywający może wyznaczyć także inne osoby, na przykład biegłego, zgodnie ze swoim prawem krajowym.

3.   Sąd wzywający zawiadamia w swoim wniosku sąd wezwany, przy użyciu formularza A zawartego w załączniku I, że jego przedstawiciele będą obecni przy przeprowadzaniu dowodu oraz, w stosownych przypadkach, że wystąpiono z wnioskiem o ich udział. Zawiadomienie takie może zostać również przekazane w dowolnym odpowiednim czasie.

4.   Jeżeli wystąpiono z wnioskiem o udział przedstawicieli sądu wzywającego w przeprowadzaniu dowodu, sąd wezwany określa warunki ich udziału zgodnie z art. 12.

5.   Sąd wezwany zawiadamia sąd wzywający, przy użyciu formularza I zawartego w załączniku I, o terminie i miejscu przeprowadzania dowodu oraz, w stosownych przypadkach, o warunkach udziału jego przedstawicieli w przeprowadzaniu dowodu.

1.   Nie wykonuje się wniosku o przesłuchanie osoby, jeżeli osoba ta powoła się na prawo odmowy zeznań lub jeżeli obowiązuje w stosunku do niej zakaz zeznań:

2.   Można odmówić wykonania wniosku z innych powodów niż wskazane w ust. 1, tylko wtedy jeżeli zachodzi co najmniej jeden z następujących powodów:

3.   Sąd wezwany nie może odmówić wykonania wniosku wyłącznie z tego powodu, że zgodnie z jego prawem krajowym inny sąd tego państwa członkowskiego jest wyłącznie właściwy w danej sprawie lub prawo tego państwa członkowskiego nie przewiduje drogi sądowej w danej sprawie.

4.   W przypadku odmowy wykonania wniosku z jednego z powodów, o których mowa ust. 2, sąd wezwany zawiadamia o tym sąd wzywający w terminie 60 dni od wpływu wniosku do sądu wezwanego, przy użyciu formularza K zawartego w załączniku I.

1.   Jeżeli sąd występuje z wnioskiem o przeprowadzenie dowodu bezpośrednio w innym państwie członkowskim, przekazuje wniosek jednostce centralnej lub właściwemu organowi tego państwa członkowskiego przy użyciu formularza L zawartego w załączniku I.

2.   Bezpośrednie przeprowadzenie dowodu jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy może nastąpić dobrowolnie i bez użycia środków przymusu.

Jeżeli bezpośrednie przeprowadzenie dowodu wymaga przesłuchania osoby, sąd wzywający informuje tę osobę, że przeprowadzenie dowodu jest dobrowolne.

3.   Bezpośredniego przeprowadzenia dowodu dokonuje sędzia lub jakakolwiek inna osoba, na przykład biegły, wyznaczeni zgodnie z prawem państwa członkowskiego sądu wzywającego.

4.   Jednostka centralna lub właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego zawiadamiają sąd wzywający w terminie 30 dni od wpływu wniosku o bezpośrednie przeprowadzenie dowodu, przy użyciu formularza M zawartego w załączniku I, o wyrażeniu zgody na wniosek oraz, w razie potrzeby, informują sąd wzywający o warunkach, na jakich ma nastąpić bezpośrednie przeprowadzenie dowodu zgodnie z prawem ich państwa członkowskiego.

Jednostka centralna lub właściwy organ mogą wyznaczyć sąd swojego państwa członkowskiego, który ma uczestniczyć w bezpośrednim przeprowadzeniu dowodu w celu zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego artykułu i spełnienia warunków, na jakich ma nastąpić bezpośrednie przeprowadzenie dowodu.

5.   W przypadku gdy sąd wzywający nie otrzyma w terminie 30 dni od potwierdzenia odbioru wniosku o bezpośrednie przeprowadzenie dowodu zawiadomienia o wyrażeniu zgody na wniosek, może wysłać przypomnienie do jednostki centralnej lub właściwego organu wezwanego państwa członkowskiego. Jeżeli sąd wzywający nie otrzyma odpowiedzi w terminie 15 dni od potwierdzenia odbioru przypomnienia, uznaje się, że zgoda na wniosek o bezpośrednie przeprowadzenie dowodu została wyrażona. Jednak w nadzwyczajnych okolicznościach, w których jednostka centralna lub właściwy organ nie mogły odnieść się do wniosku w terminie następującym po otrzymaniu przypomnienia, wyjątkowo, po upływie tego terminu, nadal można, w dowolnym momencie, powołać się na powody odmowy bezpośredniego przeprowadzenia dowodu, aż do faktycznego bezpośredniego przeprowadzenia dowodu.

6.   Jednostka centralna lub właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego mogą wyznaczyć sąd swojego państwa członkowskiego do udzielenia praktycznej pomocy w bezpośrednim przeprowadzeniu dowodu.

7.   Jednostka centralna lub właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego mogą odmówić bezpośredniego przeprowadzenia dowodu, tylko jeżeli:

8.   Z zastrzeżeniem warunków określonych zgodnie z ust. 4 sąd wzywający dokonuje bezpośredniego przeprowadzenia dowodu zgodnie z prawem swojego państwa członkowskiego.

1.   W przypadku gdy należy przeprowadzić dowód z przesłuchania osoby znajdującej się w innym państwie członkowskim i sąd wystąpi z wnioskiem o bezpośrednie przeprowadzenie dowodu zgodnie z art. 19, sąd ten przeprowadza dowód z wykorzystaniem wideokonferencji lub innych technologii porozumiewania się na odległość, pod warunkiem że sąd dysponuje taką technologią i jeżeli sąd uzna w świetle okoliczności danej sprawy, że skorzystanie z takiej technologii jest odpowiednie.

2.   Wniosek o bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z wykorzystaniem wideokonferencji lub innych technologii porozumiewania się na odległość składa się przy użyciu formularza N zawartego w załączniku I. Sąd wzywający i jednostka centralna lub właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego, lub sąd wyznaczony do udzielenia praktycznej pomocy w bezpośrednim przeprowadzeniu dowodu dokonują praktycznych uzgodnień dotyczących tego przesłuchania.

Sąd wzywający, na wniosek, otrzymuje w razie potrzeby pomoc w znalezieniu tłumacza ustnego.

1.   Nie można żądać zwrotu opłat lub kosztów za wykonanie wniosku o przeprowadzenie dowodu zgodnie z art. 12.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 sąd wezwany może zażądać zwrotu podatków lub kosztów. Jeżeli sąd wezwany wystąpi z takim żądaniem, sąd wzywający zapewnia niezwłoczny zwrot:

Obowiązek poniesienia przez strony takich wynagrodzeń oraz kosztów podlega prawu państwa członkowskiego sądu wzywającego.

3.   Jeżeli wymagana jest opinia biegłego, sąd wezwany może, przed wykonaniem wniosku o przeprowadzenie dowodu, zwrócić się do sądu wzywającego o odpowiednią kaucję lub zaliczkę na poczet przewidywanych kosztów opinii biegłego. We wszystkich innych przypadkach wykonanie wniosku o przeprowadzenie dowodu nie może być uzależnione od złożenia kaucji lub uiszczenia zaliczki.

Kaucję lub zaliczkę składają lub uiszczają strony, jeżeli prawo państwa członkowskiego sądu wzywającego tak stanowi.

1.   Komisja sporządza i regularnie aktualizuje podręcznik, który zawiera informacje przekazane przez państwa członkowskie zgodnie z art. 31, a także umowy i porozumienia pozostające w mocy zgodnie z art. 29 ust. 3. Komisja udostępnia podręcznik w formie elektronicznej, w szczególności za pośrednictwem Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych oraz na europejskim portalu „e-Sprawiedliwość”.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 24 w celu dokonywania zmian załącznika I, aby aktualizować zawarte w nim formularze lub wprowadzać w nich zmiany techniczne.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 23 ust. 2, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 22 grudnia 2020 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 23 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 23 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające zdecentralizowany system informatyczny, w których określa:

2.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przyjmuje się do dnia 23 marca 2022 r. zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

1.   Komisja jest wspierana przez komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

1.   Komisja jest odpowiedzialna za utworzenie, utrzymanie i przyszły rozwój oprogramowania wzorcowego, które państwa członkowskie mogą wykorzystywać jako system back-end zamiast krajowego systemu informatycznego. Utworzenie, utrzymanie i przyszły rozwój oprogramowania wzorcowego finansowane są z budżetu ogólnego Unii.

2.   Komisja zapewnia, utrzymuje i wspiera bezpłatne wykorzystywanie elementów oprogramowania stanowiących podstawę punktów dostępu.

1.   Każde państwo członkowskie ponosi koszty instalacji, działania i utrzymania swoich punktów dostępu, które łączą krajowe systemy informatyczne w ramach zdecentralizowanego systemu informatycznego.

2.   Każde państwo członkowskie ponosi koszty utworzenia i dostosowania swoich krajowych systemów informatycznych, tak aby zapewnić ich interoperacyjność z punktami dostępu, oraz ponosi koszty związane z zarządzaniem tymi systemami, ich działaniem i utrzymaniem.

3.   Ust. 1 i 2 nie naruszają możliwości państw członkowskich ubiegania się o dotacje na wspieranie działań, o których mowa w tych ustępach, w ramach unijnych programów finansowych.

1.   W stosunkach między państwami członkowskimi, które są stronami dwu- lub wielostronnych umów lub porozumień zawartych przez państwa członkowskie, w szczególności Konwencji haskiej z dnia 1 marca 1954 r. dotyczącej procedury cywilnej i Konwencji haskiej z dnia 18 marca 1970 r. o przeprowadzaniu dowodów za granicą w sprawach cywilnych lub handlowych, niniejsze rozporządzenie ma, w odniesieniu do spraw, do których się stosuje, pierwszeństwo przed innymi postanowieniami zawartymi w tych umowach lub porozumieniach.

2.   Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody dla stosowania lub zawierania przez państwa członkowskie umów lub porozumień w celu dalszego ułatwiania przeprowadzania dowodów, pod warunkiem że te umowy lub porozumienia są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

3.   Państwa członkowskie przesyłają Komisji:

1.   Przetwarzanie danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia, w tym wymiana lub przekazywanie danych osobowych przez właściwe organy, odbywa się zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/679.

Wymiana lub przekazywanie informacji przez właściwe organy na poziomie Unii odbywa się zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1725.

Dane osobowe, które nie są istotne w kontekście rozpatrywania indywidualnej sprawy, są natychmiast usuwane.

2.   Organ lub organy właściwe zgodnie z prawem krajowym uznaje się za administratorów w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2016/679 w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3.   Niezależnie od ust. 1 i 2 informacje przekazywane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane przez sąd wezwany wyłącznie w celu, w jakim zostały przekazane.

4.   Sądy wezwane zapewniają zachowanie takich informacji w tajemnicy zgodnie ze swoim prawem krajowym.

5.   Ust. 3 i 4 nie mają wpływu na przepisy prawa krajowego przyznające osobom, których dotyczą dane, prawo do informacji na temat sposobu wykorzystywania danych przekazanych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

6.   Niniejsze rozporządzenie nie narusza dyrektywy 2002/58/WE.

1.   Państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje:

2.   Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach informacji, o których mowa w ust. 1.

3.   Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje dotyczące danych innych organów, które są właściwe do przeprowadzania dowodów do celów postępowań sądowych w sprawach cywilnych lub handlowych. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach tych informacji.

4.   Państwa członkowskie mogą powiadomić Komisję, że są w stanie korzystać ze zdecentralizowanego systemu informatycznego wcześniej niż jest to wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia. Komisja udostępnia takie informacje drogą elektroniczną, w szczególności za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”.

1.   Do dnia 2 lipca 2023 r. Komisja ustanawia szczegółowy program monitorowania wyniku, skutków i oddziaływania niniejszego rozporządzenia.

2.   W programie monitorowania wskazuje się działania, które mają zostać podjęte przez Komisję i przez państwa członkowskie w celu monitorowania wyników, skutków i oddziaływania niniejszego rozporządzenia. Określa się w nim, kiedy dane, o których mowa w ust. 3, mają zostać zebrane po raz pierwszy, co ma nastąpić najpóźniej dnia 2 lipca 2026 r., a następnie w jakich odstępach czasu mają być zbierane te dane.

3.   Państwa członkowskie przekazują Komisji następujące dane, o ile są one dostępne, niezbędne do celów monitorowania:

4.   Oprogramowanie wzorcowe i krajowy system back-end, jeżeli jest wyposażony w taką funkcję, w zaprogramowany sposób zbierają dane, o których mowa w ust. 3 lit. a) i b), i regularnie przekazują je Komisji.

1.   Nie później niż pięć lat od dnia rozpoczęcia stosowania art. 7 zgodnie z art. 35 ust. 3 Komisja dokonuje ewaluacji niniejszego rozporządzenia i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie zawierające jej główne ustalenia, do którego dołącza, w stosownym przypadku, wniosek ustawodawczy.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje niezbędne do przygotowania sprawozdania, o którym mowa w ust. 1.

1.   Rozporządzenie (WE) nr 1206/2001 traci moc z dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1206/2001, który traci moc z dniem rozpoczęcia stosowania art. 7, o którym mowa w art. 35 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

2.   Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji znajdującą się w załączniku III.

1.   Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2022 r.

2.   Art. 31 ust. 3 stosuje się od dnia 23 marca 2022 r.

3.   Art. 7 stosuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu trzech lat od dnia wejścia w życiu aktów wykonawczych, o których mowa w art. 25.

1.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się do transgranicznego doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w szczególności do spraw skarbowych, celnych ani administracyjnych ani do odpowiedzialności państwa członkowskiego za działania lub zaniechania podczas sprawowania władzy publicznej (acta iure imperii).

2.   Z wyjątkiem art. 7 niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w przypadku, gdy nie jest znany adres osoby, której ma zostać doręczony dokument.

3.   Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do doręczania dokumentów w państwie członkowskim forum przedstawicielowi upoważnionemu przez osobę, której ma zostać doręczony dokument, niezależnie od miejsca zamieszkania lub siedziby reprezentowanej osoby.

1.   Każde państwo członkowskie wyznacza urzędników państwowych, organy lub inne osoby właściwe do przekazywania dokumentów sądowych lub pozasądowych, które mają zostać doręczone w innym państwie członkowskim (zwane dalej „jednostkami przekazującymi”).

2.   Każde państwo członkowskie wyznacza urzędników państwowych, organy lub inne osoby właściwe do przyjmowania dokumentów sądowych lub pozasądowych pochodzących z innego państwa członkowskiego (zwane dalej „jednostkami przyjmującymi”).

3.   Państwa członkowskie mogą wyznaczyć różne jednostki przekazujące i przyjmujące albo jedną lub więcej jednostek do wykonywania obu tych zadań. Państwa członkowskie o strukturze federalnej, państwa członkowskie, w których obowiązuje kilka systemów prawnych, i państwa członkowskie, w których znajdują się autonomiczne jednostki terytorialne, mogą wyznaczyć więcej niż jedną jednostkę. Wyznaczenie jest skuteczne przez okres pięciu lat i może być przedłużone na okres kolejnych pięciu lat.

4.   Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji następujące informacje:

Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach informacji, o których mowa w akapicie pierwszym.

1.   Przekazywanie między jednostkami przekazującymi i jednostkami przyjmującymi, między tymi jednostkami i organami centralnymi lub między organami centralnymi różnych państw członkowskich dokumentów, które mają zostać doręczone, wniosków, potwierdzeń, dowodów odbioru, poświadczeń i zawiadomień przy użyciu formularzy zawartych w załączniku I odbywa się za pośrednictwem bezpiecznego i niezawodnego zdecentralizowanego systemu informatycznego. Ten zdecentralizowany system informatyczny opiera się na rozwiązaniu interoperacyjnym, takim jak e-CODEX.

2.   Do dokumentów, które mają zostać doręczone, wniosków, potwierdzeń, dowodów odbioru, poświadczeń i zawiadomień przekazywanych za pośrednictwem zdecentralizowanego systemu informatycznego stosuje się ogólne ramy prawne dotyczące korzystania z kwalifikowanych usług zaufania określone w rozporządzeniu (UE) nr 910/2014.

3.   W przypadku gdy dokumenty, które mają zostać doręczone, wnioski, potwierdzenia, dowody odbioru, poświadczenia i inne zawiadomienia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, wymagają użycia pieczęci lub podpisu własnoręcznego lub zawierają pieczęć lub podpis własnoręczny, można zamiast nich użyć kwalifikowanych pieczęci elektronicznych lub kwalifikowanych podpisów elektronicznych zdefiniowanych w rozporządzeniu (UE) nr 910/2014.

4.   W przypadku gdy przekazanie zgodnie z ust. 1 nie jest możliwe ze względu na zakłócenia działania zdecentralizowanego systemu informatycznego lub ze względu na wystąpienie wyjątkowych okoliczności, przekazanie odbywa się z wykorzystaniem najszybszych i najbardziej odpowiednich środków alternatywnych, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia niezawodności i bezpieczeństwa.

1.   Jeżeli adres osoby, której ma zostać doręczony dokument sądowy lub pozasądowy w innym państwie członkowskim, nie jest znany, to państwo członkowskie zapewnia pomoc w ustalaniu adresu w co najmniej jeden spośród następujących sposobów:

2.   Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji następujące informacje w celu ich udostępnienia za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”:

Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach informacji, o których mowa w akapicie pierwszym.

1.   Dokumenty sądowe są przekazywane bezpośrednio i jak najszybciej między jednostkami przekazującymi i przyjmującymi.

2.   Do przekazywanego dokumentu dołącza się wniosek sporządzony przy użyciu formularza A zawartego w załączniku I. Formularz ten wypełnia się w języku urzędowym wezwanego państwa członkowskiego lub, jeżeli w tym państwie członkowskim jest kilka języków urzędowych, w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma być dokonane doręczenie, lub w innym języku, którego użycie zostało wskazane jako dopuszczalne przez to państwo członkowskie.

Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji informację o tym, w jakich językach urzędowych Unii, innych niż jego własne, można wypełnić formularz.

3.   Dokumenty przekazywane na podstawie niniejszego rozporządzenia są zwolnione z wymogu legalizacji lub innych równoważnych formalności.

4.   Jeżeli jednostka przekazująca zażąda, by wraz z poświadczeniem, o którym mowa w art. 14, zwrócono jej jeden egzemplarz dokumentu wysłany w formie papierowej zgodnie z art. 5 ust. 4, przesyła ten dokument w dwóch egzemplarzach.

1.   Jednostka przekazująca, w której wnioskodawca złożył dokument do przekazania, poucza wnioskodawcę, że adresat może odmówić przyjęcia dokumentu, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków, o których mowa w art. 12 ust. 1.

2.   Wszelkie koszty związane z tłumaczeniem dokumentu poniesione przed jego przekazaniem pokrywa wnioskodawca, z zastrzeżeniem późniejszych decyzji sądu lub właściwego organu w sprawie obciążenia tymi kosztami.

1.   Po wpływie dokumentu jednostka przyjmująca jak najszybciej przesyła automatycznie jednostce przekazującej potwierdzenie odbioru za pośrednictwem zdecentralizowanego systemu informatycznego lub, jeżeli potwierdzenie jest przesyłane przy użyciu innych środków, jak najszybciej, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni od wpłynięcia dokumentu, przy użyciu formularza D zawartego w załączniku I.

2.   W przypadku gdy wniosek o doręczenie nie może zostać zrealizowany na podstawie przekazanych informacji lub dokumentów, jednostka przyjmująca kontaktuje się bez zbędnej zwłoki z jednostką przekazującą, przy użyciu formularza E zawartego w załączniku I, w celu uzyskania brakujących informacji lub dokumentów.

3.   W przypadku gdy wniosek o doręczenie w sposób oczywisty nie wchodzi w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia lub gdy doręczenie jest niemożliwe ze względu na niespełnienie warunków formalnych, przekazany wniosek i dokumenty zwraca się, po ich wpływie, jednostce przekazującej bez zbędnej zwłoki, wraz z zawiadomieniem o ich zwrocie, przy użyciu formularza F zawartego w załączniku I.

4.   Jeżeli jednostka przyjmująca otrzyma dokument do doręczenia, co do doręczenia którego nie jest właściwa miejscowo, bez zbędnej zwłoki przekazuje ten dokument wraz z wnioskiem do właściwej miejscowo jednostki przyjmującej w wezwanym państwie członkowskim, o ile wniosek spełnia warunki określone w art. 8 ust. 2. Jednostka przyjmująca informuje o tym jednocześnie jednostkę przekazującą przy użyciu formularza G zawartego w załączniku I. Po wpływie dokumentu i wniosku do właściwej miejscowo jednostki przyjmującej w wezwanym państwie członkowskim, jednostka ta przesyła jednostce przekazującej jak najszybciej, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni od ich wpływu, potwierdzenie odbioru przy użyciu formularza H zawartego w załączniku I.

1.   Jednostka przyjmująca doręcza dokument samodzielnie lub zleca jego doręczenie, zgodnie z prawem wezwanego państwa członkowskiego albo w szczególny sposób wskazany przez jednostkę przekazującą, o ile jest on zgodny z prawem tego państwa członkowskiego.

2.   Jednostka przyjmująca podejmuje wszelkie niezbędne działania, by doręczenia dokumentu dokonano jak najszybciej, nie później jednak niż w terminie miesiąca od jego wpływu. Jeżeli dokonanie doręczenia dokumentu w terminie miesiąca nie było możliwe, jednostka przyjmująca:

1.   Adresat może odmówić przyjęcia dokumentu, który ma zostać doręczony, jeżeli dokument nie został sporządzony w jednym z języków określonych poniżej ani nie dołączono do niego tłumaczenia na jeden z tych języków:

2.   Jednostka przyjmująca informuje adresata o prawie przewidzianym w ust. 1, w przypadku gdy dokument nie został sporządzony w języku, o którym mowa w ust. 1 lit. b), ani nie załączono do niego tłumaczenia na taki język, poprzez załączenie do dokumentu, który ma zostać doręczony, formularza L zawartego w załączniku I, który dostarcza się w:

Jeżeli istnieją przesłanki wskazujące, że adresat rozumie język urzędowy innego państwa członkowskiego, dostarcza się formularz L zawarty w załączniku I również w tym języku.

Jeżeli państwo członkowskie dokonuje tłumaczenia formularza L zawartego w załączniku I na język państwa trzeciego, przekazuje Komisji to tłumaczenie w celu jego udostępnienia na europejskim portalu „e-Sprawiedliwość”.

3.   Adresat może odmówić przyjęcia dokumentu w momencie doręczania albo w terminie dwóch tygodni od momentu doręczenia, składając pisemne oświadczenie o odmowie przyjęcia. W tym celu adresat może zwrócić jednostce przyjmującej formularz L zawarty w załączniku I albo pisemne oświadczenie wskazujące, że adresat odmawia przyjęcia dokumentu z uwagi na język, w jakim dokument został doręczony.

4.   W przypadku gdy jednostka przyjmująca została poinformowana, że adresat odmawia przyjęcia dokumentu na podstawie ust. 1, 2 i 3, natychmiast informuje o tym jednostkę przekazującą, przesyłając w tym celu poświadczenie doręczenia lub poświadczenie o niemożności doręczenia przy użyciu formularza K zawartego w załączniku I, oraz zwraca wniosek i, jeżeli jest dostępny, każdy dokument, który wymaga tłumaczenia.

5.   Doręczenie dokumentu, którego przyjęcia odmówiono, może zostać konwalidowane poprzez doręczenie adresatowi, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tego dokumentu wraz z jego tłumaczeniem na jeden z języków, o których mowa w ust. 1. W takim przypadku za datę doręczenia dokumentu uznaje się datę doręczenia dokumentu i jego tłumaczenia zgodnie z prawem wezwanego państwa członkowskiego. Jeżeli jednak zgodnie z prawem państwa członkowskiego dokument ma zostać doręczony w określonym terminie, datą, którą bierze się pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, jest data doręczenia pierwotnego dokumentu, ustalona zgodnie z art. 13 ust. 2.

6.   Ust. 1–5 stosuje się również do określonych w sekcji 2 innych sposobów przekazywania i doręczania dokumentów sądowych.

7.   Do celów ust. 1 i 2 przedstawiciele dyplomatyczni lub urzędnicy konsularni, w przypadku gdy doręczenie jest dokonywane zgodnie z art. 17, oraz organ lub osoba, w przypadku gdy doręczenie jest dokonywane zgodnie z art. 18, 19 lub 20, informują adresata, że może on odmówić przyjęcia dokumentu oraz że formularz L zawarty w załączniku I albo pisemne oświadczenie o odmowie mają być przesłane odpowiednio do tych przedstawicieli lub urzędników albo do tego organu lub tej osoby.

1.   Z zastrzeżeniem art. 12 ust. 5 za datę doręczenia dokonanego na podstawie art. 11 uznaje się datę, w której dokument został doręczony zgodnie z prawem wezwanego państwa członkowskiego.

2.   Jeżeli jednak zgodnie z prawem państwa członkowskiego dokument ma zostać doręczony w określonym terminie, datą, którą bierze się pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, jest data ustalona na podstawie prawa tego państwa członkowskiego.

3.   Niniejszy artykuł stosuje się również do określonych w sekcji 2 innych sposobów przekazywania i doręczania dokumentów sądowych.

1.   Po zakończeniu formalności związanych z doręczeniem danego dokumentu jednostka przyjmująca wystawia poświadczenie zakończenia tych formalności przy użyciu formularza K zawartego w załączniku I, które przesyła jednostce przekazującej, wraz z kopią doręczonego dokumentu w przypadku określonym w art. 8 ust. 4.

2.   Poświadczenie, o którym mowa w ust. 1, wypełnia się w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, z którego pochodzi dokument, lub w innym języku, którego użycie zostało wskazane przez to państwo członkowskie jako dopuszczalne. Każde państwo członkowskie wskazuje języki urzędowe Unii, inne niż jego własne, w których można wypełnić formularz K zawarty w załączniku I.

1.   Doręczenie dokumentów sądowych pochodzących z państwa członkowskiego nie wiąże się z obowiązkiem uiszczenia lub zwrotu opłat lub kosztów za usługi świadczone przez wezwane państwo członkowskie.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczenia lub zwrotu kosztów:

Państwa członkowskie ustanawiają jednorazową opłatę w stałej wysokości z tytułu czynności urzędnika sądowego lub osoby właściwej na mocy prawa wezwanego państwa członkowskiego. Opłata ta musi być zgodna z zasadą proporcjonalności i niedyskryminacji. Państwa członkowskie przekazują Komisji informację o wysokości takich stałych opłat.

1.   Każde państwo członkowskie może dokonywać doręczeń dokumentów sądowych osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę w innym państwie członkowskim, bez stosowania jakichkolwiek środków przymusu, bezpośrednio przez swoich przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych.

2.   Państwo członkowskie może poinformować Komisję, że nie wyraża zgody na sposób doręczania dokumentów sądowych, o którym mowa w ust. 1, na swoim terytorium, chyba że dokumenty mają zostać doręczone obywatelowi państwa członkowskiego, z którego dokumenty pochodzą.

1.   Doręczeń dokumentów sądowych można dokonywać bezpośrednio osobie, która ma znany adres do doręczeń w innym państwie członkowskim, przy użyciu jakichkolwiek elektronicznych środków doręczania dostępnych zgodnie z prawem państwa członkowskiego forum w odniesieniu do krajowego doręczania dokumentów, pod warunkiem że:

2.   W celu zagwarantowania bezpieczeństwa przekazu każde państwo członkowskie może określić dodatkowe warunki, po spełnieniu których będzie akceptować doręczanie elektroniczne, o którym mowa w ust. 1 lit. b), i poinformować Komisję o tych warunkach, jeżeli prawo tego państwa ustanawia bardziej rygorystyczne warunki w tym zakresie lub nie zezwala na elektroniczne doręczanie przy użyciu poczty elektronicznej.

1.   Każda osoba mająca interes prawny w danym postępowaniu sądowym może dokonywać doręczeń dokumentów sądowych bezpośrednio przez urzędników sądowych, innych urzędników lub inne właściwe osoby państwa członkowskiego, w którym ma być dokonane doręczenie, pod warunkiem że prawo tego państwa członkowskiego zezwala na tego typu doręczanie bezpośrednie.

2.   Państwo członkowskie, które zezwala na doręczanie bezpośrednie, przekazuje Komisji informacje na temat zawodów lub właściwych osób, które są uprawnione do dokonywania doręczeń bezpośrednich dokumentów na jego terytorium. Informacje te są udostępniane przez Komisję za pośrednictwem portalu „e-Sprawiedliwość”.

1.   W przypadku gdy konieczne było przekazanie do innego państwa członkowskiego w celu doręczenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem dokumentu wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego, a pozwany nie wdał się w spór, wyrok nie może być wydany do czasu ustalenia, czy doręczenie lub dostarczenie dokumentu zostało dokonane w czasie umożliwiającym pozwanemu podjęcie obrony oraz czy:

2.   Każde państwo członkowskie może przekazać Komisji informację o tym, że sąd, niezależnie od ust. 1, może wydać wyrok, nawet jeżeli nie otrzyma poświadczenia doręczenia lub dostarczenia dokumentu wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

Informacje te są udostępniane za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”.

3.   Niezależnie od ust. 1 i 2, w uzasadnionych nagłych przypadkach, sądy mogą zarządzić środki tymczasowe lub zabezpieczające.

4.   W przypadku gdy konieczne było przekazanie do innego państwa członkowskiego w celu doręczenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem dokumentu wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego, a przeciw pozwanemu, który nie wdał się w spór, wydano wyrok, sędzia może znieść w stosunku do pozwanego skutki upływu terminu do wniesienia środka odwoławczego od wyroku, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

Wniosek o takie zniesienie skutków upływu terminu może być złożony tylko w rozsądnym terminie od chwili zapoznania się przez pozwanego z treścią wyroku.

Każde państwo członkowskie może przekazać Komisji informację o tym, że wniosek o zniesienie skutków upływu terminu nie będzie dopuszczalny, jeżeli zostanie złożony po upływie terminu określonego przez państwo członkowskie w tej informacji. Termin ten nie może być jednak krótszy niż jeden rok, licząc od dnia wydania wyroku. Informacje te są udostępniane za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”.

5.   Ust. 4 nie stosuje się do wyroków dotyczących statusu lub zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych osób.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 23, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 22 grudnia 2020 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 23, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 23 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające zdecentralizowany system informatyczny, w których określa:

2.   Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przyjmuje się do dnia 23 marca 2022 r. zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

1.   Komisję wspiera komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

1.   Komisja jest odpowiedzialna za utworzenie, utrzymanie i przyszły rozwój oprogramowania wzorcowego, które państwa członkowskie mogą wykorzystywać jako system back-end zamiast krajowego systemu informatycznego. Utworzenie, utrzymanie i przyszły rozwój oprogramowania wzorcowego finansowane są z budżetu ogólnego Unii.

2.   Komisja zapewnia, utrzymuje i wspiera bezpłatne wykorzystywanie elementów oprogramowania stanowiących podstawę punktów dostępu.

1.   Każde państwo członkowskie ponosi koszty instalacji, działania i utrzymania swoich punktów dostępu, które łączą krajowe systemy informatyczne w ramach zdecentralizowanego systemu informatycznego.

2.   Każde państwo członkowskie ponosi koszty utworzenia i dostosowania swoich krajowych systemów informatycznych, tak aby zapewnić ich interoperacyjność z punktami dostępu, oraz ponosi koszty związane z zarządzaniem tymi systemami, ich działaniem i ich utrzymaniem.

3.   Ust. 1 i 2 nie naruszają możliwości ubiegania się przez państwa członkowskie o dotacje na wspieranie działań, o których mowa w tych ustępach, w ramach unijnych programów finansowych.

1.   W stosunkach między państwami członkowskimi, które są stronami dwu- lub wielostronnych umów lub porozumień zawartych przez państwa członkowskie, w szczególności Konwencji haskiej z dnia 15 listopada 1965 r. o doręczaniu za granicą dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych, niniejsze rozporządzenie ma, w odniesieniu do spraw, do których się stosuje, pierwszeństwo przed innymi postanowieniami zawartymi w tych umowach lub porozumieniach.

2.   Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody dla stosowania lub zawierania przez państwa członkowskie umów lub porozumień mających na celu przyspieszenie lub dalsze uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że te umowy lub porozumienia są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

3.   Państwa członkowskie przesyłają Komisji:

1.   Przetwarzanie danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia, w tym wymiana lub przekazywanie danych osobowych przez właściwe organy, odbywa się zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/679.

Wymiana lub przekazywanie informacji przez właściwe organy na poziomie Unii odbywa się zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1725.

Dane osobowe, które nie są istotne w kontekście rozpatrywania indywidualnej sprawy, są natychmiast usuwane.

2.   Organ lub organy właściwe zgodnie z prawem krajowym uznaje się za administratorów w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2016/679 w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3.   Niezależnie od ust. 1 i 2 informacje przekazywane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane przez jednostkę przyjmującą wyłącznie w celu, w jakim zostały przekazane.

4.   Jednostki przyjmujące zapewniają poufność takich informacji zgodnie ze swoim prawem krajowym.

5.   Ust. 3 i 4 nie mają wpływu na przepisy prawa krajowego przyznające osobom, których dane dotyczą, prawo do informacji na temat sposobu wykorzystywania danych przekazanych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

6.   Niniejsze rozporządzenie nie narusza dyrektywy 2002/58/WE.

1.   Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje, o których mowa w art. 3, 7, 12, 14, 17, 19, 20 i 22.

Państwa członkowskie informują Komisję o tym, czy ich prawo krajowe wymaga, aby dokument został doręczony w określonym terminie, o czym mowa w art. 12 ust. 5 i art. 13 ust. 2.

2.   Państwa członkowskie mogą powiadomić Komisję, że są w stanie korzystać ze zdecentralizowanego systemu informatycznego wcześniej niż jest to wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia. Komisja udostępnia takie informacje drogą elektroniczną, w szczególności za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”.

3.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej informacje przekazane zgodnie z ust. 1, z wyjątkiem adresów i innych danych kontaktowych jednostek i organów centralnych oraz obszarów geograficznych objętych ich właściwością.

4.   Komisja sporządza i regularnie aktualizuje podręcznik zawierający informacje, o których mowa w ust. 1. Komisja udostępnia podręcznik w formie elektronicznej, w szczególności za pośrednictwem Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych oraz na europejskim portalu „e-Sprawiedliwość”.

1.   Do dnia 2 lipca 2023 r. Komisja ustanawia szczegółowy program monitorowania wyniku, skutków i oddziaływania niniejszego rozporządzenia.

2.   W programie monitorowania wskazuje się działania, które mają zostać podjęte przez Komisję i przez państwa członkowskie w celu monitorowania wyniku, skutków i oddziaływania niniejszego rozporządzenia. Określa się w nim, kiedy dane, o których mowa w ust. 3, mają zostać zebrane po raz pierwszy, co ma nastąpić najpóźniej 2 lipca 2026 r., a następnie w jakich odstępach czasu mają być zbierane te dane.

3.   Państwa członkowskie przekazują Komisji następujące dane, o ile są one dostępne, niezbędne do celów monitorowania:

4.   Oprogramowanie wzorcowe i krajowy system back-end, jeżeli jest wyposażony w taką funkcję, w zaprogramowany sposób zbierają dane, o których mowa w ust. 3 lit. a), b) i d), i regularnie przekazują je Komisji.

1.   Nie później niż pięć lat od dnia rozpoczęcia stosowania art. 5, zgodnie z art. 37 ust. 2, Komisja dokonuje ewaluacji niniejszego rozporządzenia i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie zawierające główne ustalenia, do którego dołącza, w stosownym przypadku, wniosek ustawodawczy.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje niezbędne do przygotowania sprawozdania, o którym mowa w ust. 1.

1.   Rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 traci moc z dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem art. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007, które tracą moc z dniem rozpoczęcia stosowania art. 5, 8 i 10, o którym mowa w art. 37 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2.   Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji znajdującą się w załączniku III.

1.   Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2022 r.

2.   Art. 5, 8 i 10 stosuje się od pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie okresu trzech lat od dnia wejścia w życiu aktów wykonawczych, o których mowa w art. 25.