(1)

Umowa międzynarodowa w sprawie oliwy z oliwek i oliwek stołowych z 2015 r. (zwana dalej „umową”) została podpisana w imieniu Unii zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/1892 (1) z 18 listopada 2016 r. w siedzibie głównej ONZ w Nowym Jorku, z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. Umowa weszła w życie tymczasowo w dniu 1 stycznia 2017 r. zgodnie z jej art. 31 ust. 2.

(2)

Umowa została zawarta przez Unię w dniu 17 maja 2019 r. na mocy decyzji Rady (UE) 2019/848 (2).

(3)

Na podstawie art. 29 umowy Rada Członków Międzynarodowej Rady ds. Oliwy z Oliwek (zwana dalej „Radą Członków”) ma określić warunki przystąpienia rządu do umowy.

(4)

Rząd Republiki Uzbekistanu złożył formalny wniosek o przystąpienie do umowy. Rada Członków powinna zatem zostać poproszona, podczas jednego z jej przyszłych posiedzeń lub w ramach procedury przyjęcia decyzji przez Radę Członków w drodze wymiany korespondencji, o ustanowienie warunków przystąpienia Republiki Uzbekistanu w odniesieniu do udziałów w IOC oraz terminu złożenia dokumentu przystąpienia.

(5)

Ponieważ Republika Uzbekistanu rozwija swoje sektory uprawy oliwek, jeśli chodzi o zakres spożycia oraz planuje rozwijać ich produkcję, jej przystąpienie na określonych warunkach mogłoby wzmocnić IOC, w szczególności pod względem ujednolicenia prawa krajowego i międzynarodowego dotyczącego właściwości produktów z oliwek, aby zapobiec wszelkim przeszkodom w handlu.

(6)

Należy zatem ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii Europejskiej w Radzie Członków, ponieważ decyzje, które mają zostać podjęte, będą miały skutki prawne dla Unii, w szczególności poprzez wywarcie wpływu na bilans decyzyjny na forum Rady Członków, w przypadku gdy decyzje nie są podejmowane w drodze konsensusu zgodnie z art. 10 ust. 4 umowy,

(1)

Decyzją Rady (UE) 2020/430 (1) wprowadzono obowiązujące przez miesiąc odstępstwo od art. 12 ust. 1 akapit pierwszy regulaminu wewnętrznego Rady (2) w odniesieniu do decyzji o zastosowaniu zwykłej procedury pisemnej, gdy są one podejmowane przez Komitet Stałych Przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich (Coreper). Odstępstwo to miało obowiązywać do dnia 23 kwietnia 2020 r.

(2)

W decyzji (UE) 2020/430 przewidziano, że jeżeli jest to uzasadnione utrzymującymi się wyjątkowymi okolicznościami, Rada może przedłużyć okres obowiązywania tej decyzji. W dniu 21 kwietnia 2020 r. Rada decyzją (UE) 2020/556 (3) przedłużyła obowiązywanie odstępstwa przewidzianego w art. 1 decyzji (UE) 2020/430 o kolejny miesiąc od dnia 23 kwietnia 2020 r. Ten przedłużony okres obowiązywania odstępstwa przewidziano do dnia 23 maja 2020 r. W dniu 20 maja 2020 r. Rada decyzją (UE) 2020/702 (4) przedłużyła obowiązywanie odstępstwa przewidzianego w art. 1 decyzji (UE) 2020/430 na kolejny okres do dnia 10 lipca 2020 r. W dniu 3 lipca 2020 r. Rada decyzją (UE) 2020/970 (5) przedłużyła to odstępstwo na kolejny okres do dnia 10 września 2020 r. W dniu 4 września 2020 r. Rada decyzją (UE) 2020/1253 (6) przedłużyła to odstępstwo na kolejny okres do dnia 10 listopada 2020 r.

(3)

Ze względu na to, że wyjątkowe okoliczności spowodowane pandemią COVID-19 utrzymują się, a pewne nadzwyczajne środki profilaktyczne i środki powstrzymujące rozprzestrzenianie się wirusa podjęte przez państwa członkowskie są nadal stosowane, konieczne jest przedłużenie obowiązywania odstępstwa przewidzianego w art. 1 decyzji (UE) 2020/430, przedłużonego decyzjami (UE) 2020/556, (UE) 2020/702, (UE) 2020/970 i (UE) 2020/1253, o kolejny okres do dnia 15 stycznia 2021 r.,