(1)

W dniu 1 października 2015 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) 2015/1755.

(2)

W wyniku przeglądu przeprowadzonego przez Radę należy zmienić informacje dotyczące dwóch osób fizycznych zamieszczone w załączniku I do rozporządzenia (UE) 2015/1755.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) 2015/1755,

(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (1) nałożono wymóg ustanowienia środków ochronnych, z uwzględnieniem dostępnych opinii naukowych, technicznych i ekonomicznych, obejmujących w stosownych przypadkach sprawozdania przygotowane przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa i inne organy doradcze, jak również z uwzględnieniem opinii otrzymanych od komitetów doradczych, które powołano dla odpowiednich obszarów geograficznych lub dziedzin kompetencji, oraz wspólnych rekomendacji wydanych przez państwa członkowskie.

(2)

Rada zobowiązana jest do przyjęcia środków dotyczących ustalenia i przydziału uprawnień do połowów, w tym, w stosownych przypadkach, określonych warunków funkcjonalnie z nimi związanych. Uprawnienia do połowów należy przydzielać państwom członkowskim w taki sposób, by zapewnić względną stabilność działalności połowowej każdego państwa członkowskiego w odniesieniu do każdego stada lub rodzaju rybołówstwa, i z należytym uwzględnieniem celów wspólnej polityki rybołówstwa (zwanej dalej „WPRyb”) określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(3)

Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 stanowi, że cel WPRyb polega na osiągnięciu współczynnika eksploatacji na poziomie maksymalnego podtrzymywalnego połowu (MSY) w miarę możliwości do 2015 r., a w sposób stopniowy i narastający – najpóźniej do 2020 r. w przypadku wszystkich stad.

(4)

Całkowite dopuszczalne połowy (TAC) należy zatem ustalać, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1380/2013, na podstawie dostępnych opinii naukowych, z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-gospodarczych, przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania poszczególnych sektorów rybołówstwa, jak również biorąc pod uwagę opinie wyrażane podczas konsultacji z zainteresowanymi stronami.

(5)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1139 (2) ustanowiono wieloletni plan w odniesieniu do stad dorsza atlantyckiego, śledzia atlantyckiego i szprota w Morzu Bałtyckim oraz połowów eksploatujących te stada (zwany dalej „planem”). Plan ma na celu zapewnienie, aby eksploatacja żywych zasobów morza pozwalała na odtwarzanie i utrzymywanie populacji poławianych gatunków powyżej poziomów pozwalających zapewnić MSY. W tym celu jak najszybciej, w sposób stopniowy i narastający, do 2020 r. należy dla tych stad osiągnąć docelową śmiertelność połowową wyrażoną w postaci przedziałów. Limity połowowe mające zastosowanie w 2021 r. do stad dorsza atlantyckiego, śledzia atlantyckiego i szprota w Morzu Bałtyckim należy ustalić z myślą o osiągnięciu celów planu.

(6)

Międzynarodowa Rada Badań Morza (ICES) wskazała, że biomasa stada śledzia atlantyckiego w podrejonach ICES 20–24 w zachodniej części Morza Bałtyckiego wynosi zaledwie 48 % granicznego punktu odniesienia biomasy stada tarłowego (Blim), poniżej którego zdolność reprodukcyjna może być ograniczona. W związku z tym, zgodnie z opinia naukową wydaną przez ICES w dniu 29 maja 2020 r., połowy śledzia atlantyckiego powinny być na poziomie zerowym. Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1139 należy zatem wprowadzić wszystkie odpowiednie środki zaradcze, aby zapewnić szybkie przywrócenie liczebności przedmiotowego stada do poziomów wyższych niż poziom pozwalający uzyskać MSY. Ponadto przepis ten wymaga wprowadzenia dalszych środków zaradczych. W tym celu należy uwzględnić harmonogram realizacji ogólnych celów WPRyb, a w szczególności planu, ze względu na oczekiwane skutki przyjętych środków zaradczych oraz konieczność zapewnienia korzyści ekonomicznych, społecznych i w zakresie zatrudnienia, zgodnie z art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. W związku z tym, zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/1139, uprawnienia do połowów w odniesieniu do stada śledzia atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego należy ustalić na poziomie poniżej przedziału śmiertelności połowowej, tak aby uwzględnić spadek biomasy tego stada w podrejonach ICES 20–24.

(7)

W odniesieniu do stada dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego od 2019 r. ICES mogła opracować swoją ostrożnościową opinię na podstawie oceny obejmującej większą ilość danych niż to było możliwe wcześniej. Według szacunków ICES wartość biomasy dorsza atlantyckiego był w 2019 r. niższy od Blim, a od tego momentu odnotowano jego dalszy spadek. ICES powtórzyła zatem swoje zalecenie, by połowy dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego w 2021 r. miały poziom zerowy. ICES nie była jednak w stanie określić wartości liczbowych przedziałów śmiertelności połowowej. Jeżeli, podobnie jak w roku ubiegłym, uprawnienia do połowów dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego zostałyby ustalone na poziomie wskazanym w opinii naukowej, obowiązek wyładunku wszystkich połowów uzyskanych w ramach połowów wielogatunkowych z przyłowami dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego doprowadziłby do wystąpienia zjawiska „gatunków dławiących”. W celu osiągnięcia właściwej równowagi między kontynuacją połowów ze względu na potencjalnie poważne skutki społeczno-gospodarcze zakazu połowów dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego a potrzebą osiągnięcia dobrego stanu biologicznego tych stad, biorąc pod uwagę, że w połowach wielogatunkowych trudno jest jednocześnie poławiać wszystkie gatunki na poziomach zgodnych z MSY, należy ustanowić specjalne TAC dla przyłowów dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego. Uprawnienia do połowów należy ustalić zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1139.

(8)

W maju 2020 r. ICES przedstawiła zaktualizowaną opinię dotyczącą poziomów przyłowów dorsza atlantyckiego w innych połowach. Uprawnienia do połowów należy ustalić zgodnie z tą opinią, przewidując zwolnienie dotyczące operacji połowowych prowadzonych wyłącznie do celów badań naukowych oraz w pełnej zgodności z warunkami określonymi w art. 25 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1241 (3). Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1139 należy przyjąć dodatkowe środki zaradcze, aby zapewnić szybkie przywrócenie stada do poziomów wyższych niż poziom pozwalający uzyskać MSY. Opinie naukowe wskazują, iż zwłaszcza zamykanie tarlisk może przynieść dla stada dodatkowe korzyści, których nie da się osiągnąć jedynie za pomocą TAC, na przykład zwiększoną rekrutację dzięki niezakłóconemu tarłu. W związku z tym należy utrzymać obowiązujące zamknięcie tarlisk w okresie letnim. Opinie naukowe wskazują ponadto, że stosunkowo duże znaczenie połowów rekreacyjnych dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego zależy od poziomu TAC. Mając na uwadze bardzo ograniczony TAC, wielkość połowów rekreacyjnych uznaje się za znaczną, w związku z czym należy utrzymać zakaz połowów rekreacyjnych dorsza atlantyckiego w podrejonach ICES 25 i 26, w których stado dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego jest najbardziej obfite.

(9)

W odniesieniu do stada dorsza atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego ICES obniżyła szacunkową wartość biomasy i szacuje, że biomasa stada dorsza atlantyckiego w zachodniej części Morza Bałtyckiego nie wróciła do poziomu powyżej punktu odniesienia biomasy stada tarłowego, poniżej którego należy podjąć określone i odpowiednie działania w zakresie zarządzania (Btrigger). Należy zatem utrzymać wprowadzone na rok 2020 środki towarzyszące oraz ustalić uprawnienia do połowów zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1139, uwzględniając jednocześnie poziomy przyłowu dorsza atlantyckiego w innych połowach w podrejonie ICES 24 zgodnie z opinią ICES w celu zapewnienia spójności z podejściem stosowanym w obszarze zarządzania zasobami dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego. Ponadto opinie naukowe wskazują, że zachodnie i wschodnie stada dorsza atlantyckiego mieszają się w podrejonie ICES 24. W celu ochrony wschodniego stada dorsza atlantyckiego i zapewnienia równych warunków działania w obszarze zarządzania zasobami dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego należy w dalszym ciągu ograniczyć stosowanie TAC w podrejonie ICES 24 do przyłowów dorsza, przewidując zwolnienie dotyczące operacji połowowych prowadzonych wyłącznie do celów badań naukowych oraz w pełnej zgodności z warunkami określonymi w art. 25 rozporządzenia (UE) 2019/1241 oraz przypadków, w których rybacy prowadzą połowy przybrzeżne na niewielką skalę i przy użyciu narzędzi biernych, w obszarach do sześciu mil morskich od brzegu, gdzie głębokość wody jest mniejsza niż 20 metrów, ponieważ w tych płytkich obszarach przybrzeżnych dominują zachodnie stada dorsza atlantyckiego. Ponadto okres zamknięcia w podrejonie ICES 24 należy dostosować do okresu zamknięcia w podrejonach ICES 25 i 26, aby zapewnić równoważną ochronę zgodnie z opinią ICES.

(10)

W związku z tym, w celu zapewnienia równych warunków działania w podrejonach ICES 25 i 26, połowy rekreacyjne dorsza atlantyckiego w podrejonie ICES 24 powinny nadal być zakazane w odległości powyżej sześciu mil morskich od brzegu. Ponadto, ponieważ w opinii naukowej wskazano, że połowy rekreacyjne w dużym stopniu przyczyniają się do ogólnej śmiertelności połowowej tego stada, jak również biorąc pod uwagę obecny stan tego stada i zmniejszenie TAC, należy utrzymać dzienny limit ilościowy na rybaka rekreacyjnego. Pozostaje to bez uszczerbku dla zasady względnej stabilności mającej zastosowanie do komercyjnej działalności połowowej. Ponadto, biorąc pod uwagę fakt, że stan stada jest zagrożony oraz że w opiniach naukowych wskazano, iż zwłaszcza zamykanie tarlisk może przynieść dodatkowe korzyści dla stada, których nie da się osiągnąć jedynie za pomocą TAC, na przykład zwiększoną rekrutację dzięki niezakłóconemu tarłu, należy utrzymać zimowe zamknięcie tarlisk, przewidując zwolnienie dotyczące rybaków prowadzących połowy przybrzeżne na niewielką skalę oraz operacji połowowych prowadzonych wyłącznie do celów badań naukowych oraz w pełnej zgodności z warunkami określonymi w art. 25 rozporządzenia (UE) 2019/1241.

(11)

Według szacunków ICES wartość biomasy stada śledzia atlantyckiego w środkowej części Morza Bałtyckiego spadła poniżej punktu odniesienia biomasy stada tarłowego, poniżej którego należy podjąć określone i odpowiednie działania w zakresie zarządzania (Btrigger). Uprawnienia do połowów należy zatem ustalić zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1139.

(12)

Zgodnie z opinią ICES dorsz atlantycki jest przyłowem w połowach gładzicy. Ponadto szprot jest poławiany w połowach wielogatunkowych ze śledziem atlantyckim oraz stanowi pożywienie dla dorsza atlantyckiego. Tego typu zależności międzygatunkowe należy uwzględniać przy ustalaniu uprawnień do połowów gładzicy i szprota.

(13)

Aby zapewnić pełne wykorzystanie uprawnień do połowów przybrzeżnych, w 2019 r. wprowadzono ograniczoną elastyczność między obszarami w odniesieniu do łososia atlantyckiego z podrejonów ICES 22–31 do podrejonu ICES 32. Ze względu na zmiany uprawnień do połowów tych dwóch stad należy zwiększyć elastyczność w tym zakresie.

(14)

Wprowadzenie zakazu połowów troci wędrownej w odległości powyżej czterech mil morskich oraz wprowadzenie ograniczenia przyłowów troci wędrownej do 3 % łącznych połowów troci wędrownej i łososia atlantyckiego w dużym stopniu przyczyniło się do znacznego ograniczenia uprzedniego poważnego nieprawidłowego raportowania połowów łososia atlantyckiego szczególnie jako połowów troci wędrownej. Należy zatem utrzymać ten przepis w celu ograniczenia w jak największym stopniu nieprawidłowego raportowania.

(15)

Korzystanie z uprawnień do połowów określonych w niniejszym rozporządzeniu podlega przepisom rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (4), w szczególności jego art. 33 i 34, które dotyczą rejestrowania połowów i nakładu połowowego oraz przekazywania Komisji danych dotyczących wyczerpania uprawnień do połowów. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić kody dotyczące wyładunków ryb ze stad objętych niniejszym rozporządzeniem, które to kody państwa członkowskie mają stosować, przesyłając dane Komisji.

(16)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 847/96 (5) wprowadzono dodatkowe ustalane z roku na rok warunki zarządzania TAC, w tym w art. 3 i 4 przepisy dotyczące elastyczności w odniesieniu do zasobów objętych TAC przezornościowymi i analitycznymi. Na podstawie art. 2 tego rozporządzenia przy ustalaniu TAC Rada ma określić stada, w odniesieniu do których nie stosuje się art. 3 lub 4, w szczególności na podstawie biologicznego stanu zasobów. Ostatnio w odniesieniu do wszystkich stad objętych obowiązkiem wyładunku wprowadzono na podstawie art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 mechanizm elastyczności obejmującej kolejny rok. W związku z tym w celu uniknięcia nadmiernej elastyczności, która podważyłaby zasadę racjonalnej i odpowiedzialnej eksploatacji żywych zasobów morza, utrudniłaby realizację celów WPRyb i spowodowałaby pogorszenie biologicznego stan stad, należy ustalić, że art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 mają zastosowanie do TAC analitycznych tylko wówczas, gdy nie korzysta się z elastyczności obejmującej kolejny rok określonej w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(17)

Ponadto, ponieważ wartość biomasy stada dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego jest poniżej wartości Blim, a w 2021 r. dozwolony jest jedynie przyłów i połów do celów badań naukowych, państwa członkowskie zobowiązały się, że nie będą stosować art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w odniesieniu do tego stada w celu przeniesienia z 2020 r. na 2021 r., tak aby połowy w 2021 r. nie przekroczyły TAC ustalonego dla dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego.

(18)

Rok połowowy dotyczący okowiela w rejonie ICES 3a i wodach Unii rejonu ICES 2a oraz podobszaru ICES 4 trwa od dnia 1 listopada do dnia 31 października. W oparciu o nowe opinie naukowe należy ustalić wstępny TAC dla okowiela w tych obszarach. Zjednoczone Królestwo nie posiada kwoty dotyczącej okowiela. Część tej kwoty jest jednak poławiana na wodach Zjednoczonego Królestwa. Zgodnie z art. 130 ust. 1 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej przeprowadzono konsultacje ze Zjednoczonym Królestwem (6). Należy zatem ustalić wstępny TAC dotyczący uprawnień do połowów na okres od dnia 1 listopada 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. Ten TAC pozwoli na rozpoczęcie okresu połowu. Ze Zjednoczonym Królestwem prowadzone będą konsultacje w sprawie uprawnień do połowów na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 października 2021 r. Mimo że Zjednoczone Królestwo nie ma udziału w kwotach dla tego stada, zasoby te są dzielone ze Zjednoczonym Królestwem. W związku z czym należy przeprowadzić konsultacje dotyczące wspólnego zarządzania tym stadem po upływie okresu przejściowego w dniu 31 grudnia 2020 r. Rozporządzenie w sprawie uprawnień do połowów okowiela w obszarach ICES 3a i wodach Unii rejonu ICES 2a oraz podobszaru ICES 4 powinno zostać później zmienione w celu uwzględnienia wyniku tych konsultacji na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 października 2021 r., tak aby objąć cały rok połowowy od dnia 1 listopada 2020 r. do dnia 31 października 2021 r.

(19)

Aby nie zakłócać działalności połowowej oraz zapewnić unijnym rybakom środki utrzymania, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia 1 stycznia 2021 r. Niniejsze rozporządzenie powinno jednak mieć zastosowanie do okowiela w rejonie ICES 3a i w wodach Unii rejonu ICES 2a oraz podobszaru ICES 4 od dnia 1 listopada 2020 r. do dnia 31 października 2021 r. W związku z pilnym charakterem niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,

(1)

Działanie Unii w sektorze transportu morskiego powinno mieć na celu ochronę środowiska morskiego i zdrowia ludzi oraz poprawę bezpieczeństwa morskiego.

(2)

Komitet Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) na swoim 102. posiedzeniu, które odbędzie się w dniach 4–11 listopada 2020 r. (MSC 102), ma zatwierdzić, wspólnie z Komitetem Ochrony Środowiska Morskiego IMO, okólnik MSC-MEPC.5 w sprawie wzoru umowy dotyczącej upoważniania uznanych organizacji działających w imieniu administracji (zwany dalej „okólnikiem MSC-MEPC.5”).

(3)

Komitet Ochrony Środowiska Morskiego IMO na swoim 75. posiedzeniu, które odbędzie się w dniach 16–20 listopada 2020 r. (MEPC 75), ma zatwierdzić wspólnie z Komitetem Bezpieczeństwa na Morzu IMO, okólnik MSC-MEPC.5.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii na posiedzeniach MSC 102 i MEPC 75, ponieważ zatwierdzenie okólnika MSC-MEPC.5 będzie mogło w sposób decydujący wpłynąć na treść przepisów unijnych, mianowicie na dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/15/WE (1).

(5)

Zatwierdzenie okólnika MSC-MEPC.5, zastępującego okólniki MSC/Circ.710 i MEPC/Circ.307, pozwoli na zaktualizowanie wzoru umowy dotyczącej upoważniania uznanych organizacji działających w imieniu administracji i dostosowanie jej do Kodeksu uznanych organizacji (rezolucje IMO MSC.349(92) i MEPC.237(65)). Zatwierdzenie to przyczyni się do zwiększenia precyzji, przejrzystości i rozliczalności zarówno administracji państwa bandery, jak i uznanych organizacji na szczeblu globalnym.

(6)

Unia nie jest ani członkiem IMO ani umawiającą się stroną odnośnych konwencji i kodeksów. Rada powinna zatem upoważnić państwa członkowskie do wyrażenia stanowiska Unii.

(7)

Zakres niniejszej decyzji powinien ograniczać się do proponowanej treści okólnika MSC-MEPC.5, w zakresie, w jakim ten okólnik wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Unii i może mieć wpływ na wspólne przepisy Unii. Niniejsza decyzja nie powinna wpływać na podział kompetencji między Unię a państwa członkowskie.

(8)

Należy zmienić decyzję Rady (UE) 2020/721 z dnia 19 maja 2020 r. (2) w celu uwzględnienia odniesienia do zatwierdzenia okólnika MSC-MEPC.5,

(1)

Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony (1) (zwany dalej „Układem”), został zawarty przez Unię w drodze decyzji Rady (UE) 2016/838 (2) i wszedł w życie w dniu 1 lipca 2016 r.

(2)

Zgodnie z art. 406 ust. 3 układu Rada Stowarzyszenia jest uprawniona do aktualizacji lub zmiany załączników do Układu.

(3)

Na podstawie art. 408 ust. 2 układu Rada Stowarzyszenia może przekazać Komitetowi Stowarzyszenia wszelkie swoje uprawnienia, w tym uprawnienia do podejmowania wiążących decyzji.

(4)

Zgodnie z art. 1 decyzji Rady Stowarzyszenia nr 3/2014 (3) Rada Stowarzyszenia przekazała Komitetowi Stowarzyszenia w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu uprawnienia do aktualizacji lub zmiany załączników do Układu, które dotyczą m.in. rozdziału 5 (Ułatwienia celne i handlowe) w tytule IV (Handel i zagadnienia związane z handlem) Układu, w zakresie w jakim w rozdziale 5 nie ma przepisów szczególnych odnoszących się do aktualizacji i zmiany tych załączników.

(5)

Na siódmym posiedzeniu Komitet Stowarzyszenia w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu ma przyjąć decyzję w sprawie zaktualizowania załącznika XIII (Zbliżenie przepisów celnych) do Układu.

(6)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w Komitecie Stowarzyszenia w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu, gdyż planowana decyzja będzie wiążąca dla Unii,

(1)

Umowa w sprawie zapobiegania nieuregulowanym połowom na morzu pełnym w środkowej części Oceanu Arktycznego (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady (UE) 2019/407 (1). Oczekuje się, że umowa wejdzie w życie jeszcze w tym roku.

(2)

Posiedzenie stron jest odpowiedzialne za przyjmowanie środków służących zapewnieniu wdrożenia umowy, aby osiągnąć cel dotyczący zapobiegania nieuregulowanym połowom na morzu pełnym w środkowej części Oceanu Arktycznego poprzez zastosowanie zapobiegawczych środków ochrony i zarządzania w ramach długoterminowej strategii na rzecz zachowania zdrowych ekosystemów morskich i zapewnienia ochrony oraz zrównoważonego użytkowania zasobów rybnych. Takie środki mogą stać się wiążące dla Unii.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (2) stanowi, że Unia musi zapewnić, by działalność w zakresie połowów i akwakultury była zrównoważona środowiskowo w perspektywie długoterminowej oraz zarządzana w sposób spójny z celami w zakresie osiągania korzyści ekonomicznych, społecznych i w dziedzinie zatrudnienia oraz przyczyniania się do dostępności dostaw żywności. Rozporządzenie stanowi również, że Unia ma stosować podejście ostrożnościowe do zarządzania rybołówstwem i dążyć do zapewnienia, by eksploatacja zasobów morza umożliwiała odbudowę populacji poławianych gatunków i utrzymywanie ich powyżej poziomów pozwalających uzyskać maksymalny podtrzymywalny połów. Rozporządzenie stanowi także, że Unia ma stosować środki zarządzania i ochrony oparte na najlepszych dostępnych opiniach naukowych, wspierać rozwój doradztwa naukowego i wiedzy, stopniowo eliminować odrzuty, propagować metody połowów, które przyczyniają się do bardziej selektywnych połowów, oraz eliminować i ograniczać w miarę możliwości przypadkowe połowyoraz dążyć do prowadzenia połowów o niskim stopniu oddziaływania na ekosystem morski i zasoby rybne. Ponadto rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 wyraźnie stanowi, że te cele i zasady mają być stosowane przez Unię w ramach zewnętrznych stosunków w zakresie rybołówstwa.

(4)

Zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 19 listopada 2019 r. w sprawie oceanów i mórz, w tym Arktyki, wspólnym komunikatem Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej zatytułowanym „Zintegrowana polityka Unii Europejskiej w sprawie Arktyki”, a także konkluzjami Rady z dnia 24 marca 2017 r. w sprawie „Międzynarodowego zarządzania oceanami – planu w sprawie przyszłości naszych oceanów” jednym z istotnych celów Unii jest wsparcie umowy i ewentualne utworzenie regionalnej organizacji ds. zarządzania rybołówstwem lub ustalenia w odniesieniu do morza pełnego w Arktyce, aby chronić środowisko Arktyki i zapewnić zrównoważony rozwój w regionie Arktyki i wokół niego w oparciu o współpracę międzynarodową.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii na posiedzeniach stron umowy w latach 2020–2024, ponieważ środki w ramach umowy dotyczące ochrony i zarządzania będą wiążące dla Unii i mogą mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, a mianowicie na rozporządzenia Rady (WE) nr 1005/2008 (3), (WE) nr 1224/2009 (4) i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2403 (5).

(6)

Ze względu na ograniczoną wiedzę na temat zasobów rybnych w obszarze objętym umową, ich charakter i w konsekwencji konieczność ustalenia stanowiska unijnego, które uwzględniłoby nową sytuację, w tym nowe informacje naukowe i inne istotne informacje przedstawione przed posiedzeniami stron lub w ich trakcie, należy ustanowić procedury, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy między instytucjami Unii zawartą w art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, w celu corocznego doprecyzowania stanowiska Unii na lata 2020-2024.

(7)

Niniejsza decyzja może zostać podjęta na późniejszym etapie w drodze kolejnej, odrębnej decyzji Rady w sprawie rozpoczęcia negocjacji w celu ustanowienia co najmniej jednego dodatkowego regionalnego lub podregionalnego systemu zarządzania rybołówstwem na morzu pełnym Arktyki,

(1)

Kompleksowa i wzmocniona umowa o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony (1) (zwana dalej „umową”) została podpisana w imieniu Unii zgodnie z decyzją Rady (UE) 2018/104 (2) i jest częściowo stosowana tymczasowo od dnia 1 czerwca 2018 r.

(2)

Na posiedzeniu w dniu 17 października 2019 r., zgodnie z art. 339 ust. 1 umowy, Komitet Partnerstwa sporządził listę 15 osób, które wyrażają chęć i są zdolne pełnić rolę arbitrów (zwaną dalej „listą arbitrów”).

(3)

Armenia poinformowała Unię, że jedna z zaproponowanych przez nią osób przestała spełniać warunki określone w art. 339 ust. 2 umowy i w związku z tym powinna zostać zastąpiona.

(4)

W celu zapewnienia funkcjonowania tymczasowo stosowanych postanowień umowy Komitet Partnerstwa ma przyjąć decyzję w sprawie zastąpienia listy arbitrów zmienioną listą.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać przyjęte w imieniu Unii w ramach Komitetu Partnerstwa, gdyż decyzja Komitetu Partnerstwa w sprawie zastąpienia listy arbitrów będzie wiążąca dla Unii,

(1)

Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (zwana dalej „konwencją chicagowską”) regulująca międzynarodowy transport lotniczy weszła w życie w dniu 4 kwietnia 1947 r. Na jej mocy ustanowiono Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)

Państwa członkowskie są umawiającymi się państwami konwencji chicagowskiej oraz członkami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO. W Radzie ICAO reprezentowanych jest siedem państw członkowskich.

(3)

Zgodnie z art. 54 konwencji chicagowskiej Rada ICAO może przyjmować międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania i oznaczać je jako załączniki do konwencji chicagowskiej.

(4)

Zgodnie z art. 90 konwencji chicagowskiej taki załącznik lub zmiana załącznika stają się skuteczne w terminie trzech miesięcy po ich przedłożeniu umawiającym się państwom ICAO albo po upływie dłuższego okresu określonego przez Radę ICAO, chyba że w międzyczasie większość umawiających się państw ICAO złoży swój sprzeciw.

(5)

Zgodnie z art. 38 konwencji chicagowskiej każde państwo, które uważa za niemożliwe w praktyce zastosowanie się pod każdym względem do którychkolwiek międzynarodowych norm lub zasad postępowania, o których mowa w art. 37 tej konwencji, albo całkowite dostosowanie wprowadzonych przez siebie przepisów lub metod postępowania do międzynarodowych norm i zasad postępowania, albo które uważa za konieczne wprowadzenie przepisów lub metod postępowania różniących się pod jakimkolwiek względem od przepisów i metod postępowania ustalonych zgodnie z normami międzynarodowymi, ma niezwłocznie podać do wiadomości ICAO różnice zachodzące między jego praktyką a praktyką postępowania określoną przez normy międzynarodowe.

(6)

Pandemia COVID-19 negatywnie wpłynęła na operatorów statków powietrznych, producentów statków powietrznych i poddostawców dla producentów wyposażenia oraz opóźniła rozwój nowych systemów. Operatorzy statków powietrznych anulują lub odraczają dostawy statków powietrznych przewidziane na 2020 r. do 2021 r. Nowo wyprodukowany statek powietrzny skonfigurowany do celów dostawy w 2020 r., która została przesunięta na rok 2021, wymaga ponownej konfiguracji zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie po dniu 1 stycznia 2021 r. Operatorzy statków powietrznych i producenci statków powietrznych narażeni są na nieuzasadnione obciążenia finansowe w przypadku konieczności modernizacji tych statków powietrznych. W związku z tym Komisja jest w trakcie przyjmowania na szczeblu Unii przepisów umożliwiających odroczenie tego terminu, w drodze zmian do rozporządzenia (UE) nr 965/2012. Pokładowy rejestrator rozmów w kabinie pilota (CVR) jest wykorzystywany jako wsparcie przy dochodzeniach w sprawie wypadków i incydentów. Opóźnienie we wprowadzeniu w życie dwudziestopięciogodzinnych zapisów z CVR zamiast dwugodzinnych nie stwarza istotnego zagrożenia dla bezpieczeństwa, lecz dostosowuje korzyści dla bezpieczeństwa wynikające z dłuższego czasu rejestracji rozmów w kabinie pilota do obecnych realiów, z jakimi boryka się przemysł lotniczy. Unia zdecydowanie popiera starania ICAO na rzecz poprawy bezpieczeństwa lotniczego. Biorąc pod uwagę bezprecedensową sytuację spowodowaną pandemią COVID-19 i brak istotnego zagrożenia dla bezpieczeństwa, Unia powinna poprzeć wspomniane zmiany.

(7)

Należy określić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii podczas 221. sesji Rady ICAO w odniesieniu do planowanej zmiany 46 w części I załącznika 6 i zmiany 39 w części II załącznika 6. Stanowisko to powinno polegać na poparciu tych zmian i zostać wyrażone przez działające wspólnie w imieniu Unii państwa członkowskie Unii będące członkami Rady ICAO.

(8)

Stanowisko Unii po przyjęciu przez Radę ICAO bez istotnych poprawek zmiany 46 w części I załącznika 6 i zmiany 39 w części II załącznika 6, które mają zostać ogłoszone przez sekretarza generalnego ICAO z zastosowaniem procedury oficjalnego pisma ICAO, powinno polegać na niezgłaszaniu sprzeciwu i powiadomieniu o zastosowaniu się do tych zmian oraz ma zostać wyrażone przez wszystkie państwa członkowskie Unii,

(1)

W dniu 1 października 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/1763 (1) dotyczącą środków ograniczających w związku z sytuacją w Burundi.

(2)

Na podstawie przeglądu decyzji (WPZiB) 2015/1763 obowiązywanie środków ograniczających należy przedłużyć do dnia 31 października 2021 r., a informacje dotyczące dwóch osób fizycznych należy zmienić.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję (WPZiB) 2015/1763,

(1)

W dniu 27 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/573/WPZiB (1) dotyczącą zastosowania środków ograniczających wobec kierownictwa regionu Naddniestrza w Republice Mołdawii.

(2)

Jak wynika z przeglądu decyzji 2010/573/WPZiB, obowiązywanie środków ograniczających wobec kierownictwa regionu Naddniestrza w Republice Mołdawii należy przedłużyć do dnia 31 października 2021 r. Po sześciu miesiącach Rada dokona przeglądu sytuacji dotyczącej środków ograniczających.

(3)

Należy w związku z tym odpowiednio zmienić decyzję 2010/573/WPZiB,

(1)

Zgodnie z procedurą określoną w art. 19–22 rozporządzenia (UE) 2018/1877 (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym mającym zastosowanie do 11. EFR”) Komisja do dnia 10 października 2020 r. ma przedstawić wniosek określający: a) kwotę trzeciej raty wkładu na 2020 r. oraz b) zmienioną roczną kwotę wkładu na 2020 r., w przypadku gdy roczna kwota odbiega od rzeczywistych potrzeb.

(2)

Zgodnie z art. 46 rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. EFR Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) przekazał Komisji swoje zaktualizowane szacunki zobowiązań i płatności związanych z instrumentami, którymi zarządza.

(3)

Art. 20 ust. 1 rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. EFR stanowi, że wezwania do wniesienia wkładów w pierwszej kolejności wykorzystują kwoty określone dla poprzednich Europejskich Funduszy Rozwoju (EFR). Należy zatem wezwać do wniesienia wkładów w ramach 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju (zwanego dalej „10. EFR”) dla EBI oraz w ramach 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (zwanego dalej „11. EFR”) dla Komisji.

(4)

Rada przyjęła, w oparciu o wniosek Komisji, decyzję (UE) 2019/1800 (3) ustalającą roczną kwotę wkładów państw członkowskich na poczet EFR na 2020 r. w wysokości 4 400 000 000 EUR dla Komisji oraz 300 000 000 EUR dla EBI,

(5)

Art. 152 i 153 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (4) stanowią, że Zjednoczone Królestwo pozostaje stroną EFR do czasu zamknięcia 11. EFR i wszystkich poprzednich niezamkniętych EFR. Jednak udziału Zjednoczonego Królestwa w umorzonych środkach z projektów realizowanych w ramach 10. EFR lub poprzednich EFR nie można ponownie wykorzystać,