(1)

Rozporządzeniem (UE) 2016/2031 uchylono i zastąpiono dyrektywę Rady 2000/29/WE (2), natomiast rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/2072 (3) zastąpiono załączniki I–V do tej dyrektywy.

(2)

Art. 7 w związku z pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/2072 zakazuje wprowadzania do Unii roślin przeznaczonych do sadzenia Chamaecyparis Spach, Juniperus L. i Pinus L., innych niż owoce i nasiona. Wcześniej odnośny zakaz został określony w art. 4 ust. 1 w związku z częścią A pkt 1 w załączniku III do dyrektywy 2000/29/WE.

(3)

Decyzją Komisji 2002/887/WE (4) upoważniono państwa członkowskie do wprowadzenia odstępstw od art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/29/WE w odniesieniu do zakazów określonych w części A pkt 1 w załączniku III do tej dyrektywy dla naturalnie lub sztucznie skarlonych roślin Chamaecyparis Spach, Juniperus L. oraz niektórych gatunków Pinus L., innych niż owoce i nasiona, pochodzących z Japonii.

(4)

W dniu 3 sierpnia 2017 r. Japonia złożyła wniosek o rozszerzenie tego upoważnienia również o naturalnie lub sztucznie skarlone rośliny sosny Thunberga bonsai (Pinus thunbergii Parl.) i przedstawiła informacje techniczne na poparcie tego wniosku.

(5)

W maju 2019 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) wydał opinię naukową na temat zagrożeń zdrowia roślin związanych z sosną Thunberga bonsai przywożoną z Japonii (5). Ta opinia naukowa została wydana na podstawie dostępnych informacji naukowych i technicznych przedstawionych przez Japonię; stwierdzono w niej, iż prawdopodobnie, jeżeli spełnione są pewne warunki, na danym towarze nie wystąpią agrofagi, które mogą być związane z tym towarem.

(6)

Niektóre odnośne agrofagi nie zostały jeszcze wymienione jako agrofagi kwarantannowe dla Unii, ale mogą spełniać kryteria, aby zostały wymienione jako takie, w związku z czym należy je objąć środkami tymczasowymi określonymi w art. 30 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/2031. Zgodnie z opinią naukową EFSA warunki przywozu roślin Pinus thunbergii Parl. bonsai z Japonii, zapewniające pewien poziom prawdopodobieństwa niewystępowania agrofaga, uznaje się za dopuszczalne i należy przyznać odstępstwo w odniesieniu do wprowadzania tych roślin do Unii, początkowo w okresie do dnia 31 grudnia 2023 r. w celu umożliwienia przeglądu tych środków.

(7)

W październiku 2019 r. Japonia złożyła również wniosek o przedłużenie odstępstwa przyznanego decyzją 2002/887/WE w odniesieniu do Chamaecyparis Spach, Juniperus L. oraz niektórych gatunków Pinus L. Okoliczności uzasadniające przyznanie tego odstępstwa na podstawie decyzji 2002/887/WE mają nadal zastosowanie, a zagrożenie fitosanitarne związane z wprowadzaniem tych towarów jest nadal niskie. Ze względu na brak nowych informacji dających podstawy do zmiany specjalnych warunków określonych we wspomnianej decyzji, należy przedłużyć odnośne odstępstwo. Należy jednak zaktualizować wykaz odnośnych agrofagów Pinus sp., aby uwzględnić niedawne zmiany w taksonomii i nowe informacje naukowe zawarte w opinii naukowej EFSA.

(8)

Odstępstwo to powinno podlegać tym samym wymogom co wymogi określone w decyzji 2002/887/WE. Wymogi te powinny mieć zastosowanie bez uszczerbku dla rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/2072, a zwłaszcza dla wymogów określonych w pkt 30 załącznika VII do tego rozporządzenia, dotyczących wprowadzania do Unii naturalnie lub sztucznie skarlonych roślin przeznaczonych do sadzenia innych niż nasiona.

(9)

Ponieważ dyrektywa 2000/29/WE została uchylona i zastąpiona rozporządzeniem (UE) 2016/2031, ze względu na jasność i spójność prawa należy uchylić decyzję 2002/887/WE i zastąpić ją niniejszym rozporządzeniem.

(10)

Odstępstwo przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinno mieć zastosowanie do dnia 31 grudnia 2023 r., aby umożliwić jego przegląd.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 642/2010 (2) przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 11 00, 1001 19 00, ex 1001 91 20 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości do siewu], ex 1001 99 00 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu], 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 i 1007 90 00, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę importową CIF mającą zastosowanie dla danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 przewiduje, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wymienionego artykułu, dla produktów określonych w tym ustępie regularnie ustanawia się reprezentatywne ceny importowe CIF.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 ceną używaną do obliczania należności celnej przywozowej produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 wymienionego rozporządzenia, jest dzienna reprezentatywna cena importowa CIF, ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Od dnia 21 września 2017 r. cło przywozowe na produkty pochodzące z Kanady, objęte kodami CN 1001 11 00, 1001 19 00, ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00 i 1002 90 00 oblicza się zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 642/2010.

(5)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 26 sierpnia 2020 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(6)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010 niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

(1)

Na mocy art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2020/698 przedłużono terminy ukończenia – przez posiadacza świadectwa kwalifikacji zawodowych – okresowych szkoleń, które w przeciwnym razie upłynęłyby w okresie między dniem 1 lutego 2020 r. a dniem 31 sierpnia 2020 r. Na mocy art. 2 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia przedłużono ważność odpowiedniego oznakowania zharmonizowanym kodem unijnym „95”.

(2)

Na mocy art. 2 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2020/698 przedłużono ważność kart kwalifikacji kierowcy, o których mowa w załączniku II do dyrektywy 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), która to ważność w przeciwnym razie upłynęłaby w okresie między dniem 1 lutego 2020 r. a dniem 31 sierpnia 2020 r.

(3)

Pismem z dnia 13 lipca 2020 r., odnoszącym się do art. 2 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia (UE) 2020/698, Włochy złożyły uzasadniony wniosek o upoważnienie do przedłużenia o cztery miesiące okresu między dniem 1 lutego 2020 r. a dniem 31 sierpnia 2020 r., o którym mowa w art. 2 ust. 1 i 3 tego rozporządzenia. W dniach 15, 16, 17 i 21 lipca 2020 r. Włochy przedłożyły dodatkowe informacje na poparcie swojego wniosku.

(4)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Włochy ukończenie okresowych szkoleń i jego poświadczenie, oznakowanie zharmonizowanym kodem unijnym „95” oraz odnowienie kart kwalifikacji kierowcy prawdopodobnie pozostaną w praktyce niewykonalne we Włoszech do dnia 31 grudnia 2020 r. ze względu na środki zastosowane przez ten kraj w celu zapobieżenia lub ograniczenia rozprzestrzeniania się COVID-19.

(5)

W szczególności w okresie między dniem 9 marca 2020 r. a dniem 28 maja 2020 r. Włochy zawiesiły wszystkie kursy szkoleniowe, w tym kursy związane z okresowym szkoleniem kierowców przewidzianym w dyrektywie 2003/59/WE. Te kursy szkoleniowe wznowiono dopiero w pierwszym tygodniu czerwca 2020 r. Ponadto w związku z ograniczeniem kontaktów osobistych, służącym zapobieżeniu rozprzestrzeniania się wirusa, w kursach szkoleniowych może jednocześnie brać udział jedynie niewielka liczba osób. W związku z tym znaczna jest liczba kierowców, którzy czekają na możliwość ukończenia kursów szkoleniowych.

(6)

Sytuacja jest szczególnie problematyczna w przypadku okresowych szkoleń dla kierowców autobusów. Według informacji przekazanych przez Włochy liczni kierowcy, którzy na dzień 10 września 2008 r. pracowali jako kierowcy pojazdów wykorzystywanych do przewozu pasażerów, uzyskali świadectwo kwalifikacji zawodowych jako prawo nabyte na podstawie art. 4 dyrektywy 2003/59/WE. W praktyce, oraz zgodnie z art. 4, art. 8 ust. 2 i art. 14 ust. 2 dyrektywy 2003/59/WE, ważność wielu wydanych na tej zasadzie świadectw kwalifikacji zawodowych wygasła w pierwszej połowie września 2015 r., ponieważ Włochy skorzystały z możliwości przedłużenia o maksymalnie siedem lat okresu, o którym mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 2003/59/WE. Z kolei kierowcy, którzy odnowili swoje świadectwa kwalifikacji zawodowych na krótko przed wygaśnięciem ich ważności w 2015 r., muszą ponownie odnowić swoje świadectwa do dnia 9 września 2020 r. Włochy szacują, że w dniu 9 września 2020 r. wygasa ważność ponad 62 000 świadectw kwalifikacji zawodowych i nie zostały one jeszcze odnowione.

(7)

Ponadto ważność świadectw kwalifikacji zawodowych, które zostały wydane między dniem 11 września 2007 r. a dniem 31 grudnia 2007 r. na podstawie badań, również wygaśnie w okresie między dniem 11 września 2020 r. a dniem 31 grudnia 2020 r.

(8)

Ponadto zgodnie z informacjami przekazanymi przez Włochy ukończenie 35-godzinnego szkolenia okresowego trwa co najmniej pięć dni, ale większość uczestników będzie potrzebowała na jego ukończenie dwóch tygodni. Po pomyślnym ukończeniu kursu uczestnicy muszą zwrócić się do Ministerstwa Infrastruktury i Transportu o wydanie nowego prawa jazdy opatrzonego zharmonizowanym kodem unijnym „95”, który poświadcza odbycie szkolenia okresowego zgodnie z dyrektywą 2003/59/WE. W związku z powyższym Włochy oczekują, że wielu kierowców nie będzie w stanie ukończyć szkolenia okresowego oraz dopełnić procedury administracyjnej, tak aby móc kontynuować prowadzoną działalność.

(9)

W odniesieniu do art. 2 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia (UE) 2020/698 należy zatem upoważnić Włochy do przedłużenia o cztery miesiące stosownych okresów między dniem 1 lutego 2020 r. a dniem 31 sierpnia 2020 r., o których mowa w art. 2 ust. 1 i 3 tego rozporządzenia,

(1)

W dniu 4 lipca 2020 r. do Komisji wpłynął wniosek o rejestrację proponowanej europejskiej inicjatywy obywatelskiej „Right to Cure” („Prawo do terapii”).

(2)

Cele proponowanej inicjatywy są następujące: „1) zapewnienie, aby prawa własności intelektualnej, w tym patenty, nie ograniczały dostępności jakiejkolwiek opracowanej w przyszłości szczepionki lub terapii COVID-19; 2) zapewnienie, aby przepisy UE dotyczące danych i wyłączności rynkowej nie ograniczały bezpośredniej skuteczności obowiązkowych licencji wydawanych przez państwa członkowskie; 3) wprowadzenie zobowiązania prawnego, wymagającego od beneficjentów funduszy UE dzielenia się wiedzą, własnością intelektualną bądź danymi lub zasobami patentowymi technologii medycznej w kontekście COVID-19; 4) wprowadzenie zobowiązania prawnego, wymagającego od beneficjentów z funduszy UE zachowania przejrzystości w odniesieniu do wkładów publicznych, kosztów produkcji, jak również klauzul dotyczących dostępności w połączeniu z licencjami niewyłącznymi.”.

(3)

W załączniku przedstawiono dalsze szczegóły dotyczące przedmiotu, celów i kontekstu proponowanej europejskiej inicjatywy obywatelskiej. Grupa organizatorów wzywa Unię w szczególności do „przedłożenia zdrowia publicznego nad prywatne zyski [oraz] zapewnienia, aby szczepionki oraz terapie zapobiegające rozprzestrzenianiu się przeciwdziałające pandemii stały się światowym dobrem publicznym, nieodpłatnie dostępnym dla każdego”.

(4)

Jeżeli chodzi o dwa pierwsze cele proponowanej inicjatywy, Komisja jest uprawniona do złożenia wniosku dotyczącego unijnego aktu prawnego w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego, na podstawie art. 114 Traktatu.

(5)

Jeżeli chodzi o dwa ostatnie cele proponowanej inicjatywy, Komisja jest uprawniona do złożenia wniosku dotyczącego unijnego aktu prawnego w celu wprowadzenia w życie Traktatów, służącego ochronie i poprawie zdrowia publicznego, na podstawie art. 168 ust. 5 Traktatu, oraz w sprawie działań badawczych w kontekście wieloletniego programu ramowego Unii, na podstawie art. 182 Traktatu, w związku z art. 183 Traktatu.

(6)

Z tego względu żadna z części proponowanej inicjatywy nie wykracza w sposób oczywisty poza uprawnienia Komisji w zakresie przedkładania wniosku dotyczącego aktu prawnego Unii w celu wprowadzenia w życie Traktatów.

(7)

Grupa organizatorów przedstawiła odpowiednie dowody na to, że spełnia wymogi określone w art. 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2019/788, i wyznaczyła osoby wyznaczone do kontaktów zgodnie z art. 5 ust. 3 akapit pierwszy tego rozporządzenia.

(8)

Proponowana inicjatywa nie jest oczywistym nadużyciem, nie jest oczywiście niepoważna lub dokuczliwa i nie jest w sposób oczywisty sprzeczna z wartościami Unii określonymi w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej ani z prawami zapisanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(9)

Należy zatem zarejestrować proponowaną inicjatywę „Right to Cure” („Prawo do terapii”),