(1)

W dniu 29 września 2015 r. Rada upoważniła Komisję i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa do wynegocjowania umowy ramowej.

(2)

Negocjacje te zostały pomyślnie zakończone i Kompleksowa i wzmocniona umowa o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony (zwana dalej Umową) została parafowana w dniu 21 marca 2017 r.

(3)

Umowa zostanie podpisana w imieniu Unii i będzie stosowana tymczasowo zgodnie z art. 385 Umowy, z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie.

(4)

Umowa obejmuje również kwestie leżące w zakresie kompetencji Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej.

(5)

Podpisanie i zawarcie Umowy przebiegają w drodze oddzielnej procedury w odniesieniu do kwestii objętych Traktatem o Unii Europejskiej i Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(6)

Należy zatem zawrzeć Umowę również w imieniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej w odniesieniu do kwestii objętych traktatem Euratom.

(7)

Zgodnie z art. 102 traktatu Euratom Umowa może wejść w życie w odniesieniu do Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej dopiero wówczas, gdy Komisja Europejska zostanie powiadomiona przez państwa członkowskie, że umowa taka zaczęła obowiązywać zgodnie z przepisami prawa krajowego każdego z państw członkowskich.

(8)

Należy zatwierdzić zawarcie Umowy przez Komisję Europejską, działającą w imieniu Euratom, w odniesieniu do kwestii wchodzących w zakres kompetencji Euratom,

(1)

Szereg zasad pomocy państwa przyjętych w ramach inicjatywy „unowocześnienie polityki w dziedzinie pomocy państwa” z 2012 r. ma wygasnąć do końca 2020 r. W szczególności rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 (2) i (UE) nr 651/2014 (3) wygasną w dniu 31 grudnia 2020 r.

(2)

Aby zapewnić przewidywalność i pewność prawa, przygotowując się do ewentualnej przyszłej aktualizacji zasad pomocy państwa przyjętych w ramach inicjatywy unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa, Komisja powinna podjąć działania na dwóch etapach.

(3)

Po pierwsze, Komisja powinna przedłużyć okres stosowania zasad pomocy państwa, które w przeciwnym razie wygasłyby do końca 2020 r. Po drugie, zgodnie z wytycznymi Komisji w sprawie lepszego stanowienia prawa (4), Komisja powinna ocenić te zasady wraz z innymi zasadami pomocy państwa, które przyjęto w ramach inicjatywy unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa. W dniu 7 stycznia 2019 r. Komisja rozpoczęła ocenę tych zasad w formie „oceny adekwatności”. Komisja zapowiedziała już w kontekście Europejskiego Zielonego Ładu (5) oraz Europejskiej agendy cyfrowej zamiar przeprowadzenia do końca 2021 r. przeglądu szeregu wytycznych. Na tej podstawie Komisja zadecyduje o dalszym przedłużeniu okresu obowiązywania lub aktualizacji zasad.

(4)

Zważywszy na szeroki zakres oceny adekwatności oraz fakt, że wyniki ocen nie będą dostępne wcześniej niż pod koniec 2020 r., decyzji politycznej w sprawie kształtu zasad pomocy państwa na okres po 2020 r. nie można podjąć w takim terminie, który zapewniałby zainteresowanym stronom pewność i stabilność prawa w odniesieniu do obowiązujących zasad na okres po 2020 r. Konieczne jest zatem przedłużenie, aby umożliwić dokonanie właściwej oceny zasad pomocy państwa oraz zapewnić państwom członkowskim przewidywalność i stabilność tych zasad.

(5)

W związku z tym okres stosowania rozporządzeń (UE) nr 1407/2013 i (UE) nr 651/2014 należy przedłużyć o trzy lata, do dnia 31 grudnia 2023 r.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 1407/2013 i (UE) nr 651/2014.

(7)

W związku z przedłużeniem okresu stosowania rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 niektóre państwa członkowskie mogą chcieć przedłużyć obowiązywanie środków pomocy objętych wyłączeniem na mocy tego rozporządzenia, na temat których przedłożono skrócone informacje zgodnie z jego art. 11 lit. a). W celu zapewnienia przejrzystości państwa członkowskie powinny przekazać Komisji uaktualnione skrócone informacje dotyczące przedłużenia stosowania tych środków.

(8)

Programy ustanowione na podstawie sekcji 1 (z wyjątkiem art. 15), 2, 3, 4, 7 (z wyjątkiem art. 44) i 10 rozdziału III rozporządzenia (UE) nr 651/2014, ze średnim rocznym budżetem na pomoc państwa przekraczającym 150 mln EUR, które zostały objęte wyłączeniem przez okres dłuższy niż sześć miesięcy zgodnie z decyzją Komisji i które zainteresowane państwo członkowskie chce przedłużyć na okres po dniu 31 grudnia 2020 r., powinny być nadal objęte wyłączeniem do dnia 31 grudnia 2023 r., pod warunkiem że państwa członkowskie przekazały Komisji uaktualnione skrócone informacje i przedłożyły końcowe sprawozdanie z ewaluacji zgodnie z planem ewaluacji zatwierdzonym przez Komisję.

(9)

Z uwagi na gospodarcze i finansowe skutki pandemii COVID-19 dla przedsiębiorstw oraz w celu zapewnienia spójności z ogólną reakcją polityczną Komisji, zwłaszcza w latach 2020–2021, należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 651/2014. W szczególności przedsiębiorstwa, które znalazły się w trudnej sytuacji w wyniku pandemii COVID-19, powinny w ograniczonym okresie w dalszym ciągu kwalifikować się do pomocy na gruncie rozporządzenia (UE) nr 651/2014. Podobnie nie należy uznawać, że przedsiębiorstwa, które w wyniku pandemii COVID-19 tymczasowo lub na stałe zwolniły pracowników, złamały zobowiązania w zakresie przeniesienia złożone przed dniem 31 grudnia 2019 r. w momencie przyjęcia pomocy regionalnej. Te wyjątkowe przepisy powinny mieć zastosowanie w ograniczonym okresie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 czerwca 2021 r.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 1407/2013 i (UE) nr 651/2014,

(1)

Rozporządzenie (UE) 2015/2283 stanowi, że nowa żywność może być wprowadzana na rynek w Unii, pod warunkiem że wydano na nią zezwolenie i została ona wpisana do unijnego wykazu.

(2)

Na podstawie art. 8 rozporządzenia (UE) 2015/2283 przyjęto rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2470 (2) ustanawiające unijny wykaz nowej żywności, na którą wydano zezwolenie.

(3)

W dniu 29 lutego 2012 r. przedsiębiorstwo Sciotec Diagnostic Technologies, GmbH poinformowało Komisję, zgodnie z art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 258/97 (3), o swoim zamiarze wprowadzenia do obrotu „ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych” jako nowego składnika żywności do stosowania w żywności specjalnego przeznaczenia medycznego zdefiniowanej w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 609/2013 (4) oraz w suplementach żywnościowych zdefiniowanych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/46/WE (5). Ekstrakt białkowy z nerek wieprzowych został zatem włączony do unijnego wykazu nowej żywności.

(4)

W dniu 14 maja 2019 r. przedsiębiorstwo Dr Health Care España, S.L. zwróciło się do Komisji z wnioskiem o rozszerzenie warunków stosowania ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2283. We wniosku zwrócono się o uwzględnienie powlekanych tabletek dojelitowych jako dozwolonej postaci ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych do stosowania w żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i suplementach żywnościowych, oprócz dopuszczonego obecnie powlekanego kapsułkowanego granulatu dojelitowego.

(5)

Komisja nie zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności o opinię, ponieważ zmiana warunków stosowania nowej żywności, tj. ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych, polegająca na uwzględnieniu powlekanych tabletek dojelitowych jako dozwolonej postaci ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych do stosowania w żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i suplementach żywnościowych, nie zmienia wpływu tej nowej żywności, na którą wydano zezwolenie, na zdrowie ludzi.

(6)

Maksymalny poziom ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych jako nowej żywności dopuszczony obecnie do stosowania w powlekanym kapsułkowanym granulacie dojelitowym w żywności specjalnego przeznaczenia medycznego i w suplementach żywnościowych wynosi 3 kapsułki/dzień, co odpowiada 12,6 mg ekstraktu z nerek wieprzowych dziennie. Proponowane stosowanie tej nowej żywności w postaci powlekanych tabletek dojelitowych nie będzie miało wpływu na jej dozwolony obecnie maksymalny poziom. W związku z tym należy zmienić sekcję unijnego wykazu dotyczącą warunków stosowania ekstraktu białkowego z nerek wieprzowych, aby zezwolić na jego stosowanie również w postaci powlekanych tabletek dojelitowych, na takim samym maksymalnym dopuszczalnym poziomie jak dopuszczone już postacie stosowania tej nowej żywności.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/2470.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Pecorino del Monte Poro” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwę „Pecorino del Monte Poro” należy zatem zarejestrować.

(3)

Pismem otrzymanym przez Komisję w dniu 20 stycznia 2020 r. władze włoskie poinformowały Komisję, że przedsiębiorstwo Cooperativa Fattoria della Piana Società Agricola z siedzibą na terytorium Włoch od ponad pięciu lat w sposób ciągły legalnie wprowadza do obrotu produkt objęty nazwą handlową „Pecorino Monteporo” oraz że kwestia ta została podniesiona w ramach krajowej procedury sprzeciwu.

(4)

Ponieważ przedsiębiorstwo Cooperativa Fattoria della Piana Società Agricola spełnia warunki przewidziane w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, pozwalające skorzystać z okresu przejściowego na stosowanie zgodnie z prawem nazwy handlowej po jej zarejestrowaniu, należy przyznać mu okres przejściowy trwający trzy lata, w ciągu którego będzie ono mogło stosować nazwę „Pecorino Monteporo”.

(5)

Środek przewidziany w niniejszym rozporządzeniu jest zgodny z opinią Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych,

(1)

Unia jest światowym liderem w produkcji wina. W latach gospodarczych od 2014/2015 do 2018/2019 średnia roczna produkcja wina w Unii wynosiła 167,6 mln hektolitrów. Rok gospodarczy w sektorze wina trwa od dnia 1 sierpnia do dnia 31 lipca następnego roku. Udział Unii w światowych obszarach uprawy winorośli wynosi 45 %, w światowej produkcji – 65 %, w światowej konsumpcji – 60 %, a w wywozie do państw trzecich – 70 %. Pięć państw, w których produkuje się najwięcej wina w Unii, wg malejącej kolejności produkcji to: Włochy, Francja, Hiszpania, Niemcy i Portugalia.

(2)

Ze względu na pandemię COVID-19 oraz znaczne ograniczenia przemieszczania się osób, jakie wprowadzono w państwach członkowskich, plantatorzy winogron do produkcji wina i producenci wina doświadczyli zakłóceń gospodarczych, które doprowadziły do trudności finansowych i problemów z płynnością finansową.

(3)

Rozprzestrzenianie się choroby oraz wprowadzone środki ograniczyły dostępność siły roboczej, co upośledziło w szczególności etapy produkcji, przetwarzania i transportu winogron do produkcji wina oraz wina.

(4)

Obowiązkowe zamknięcie restauracji, hoteli, i barów oraz odwołanie świąt i uroczystości, takich jak: śluby, urodziny i wydarzenia biznesowe, w Unii i w państwach trzecich spowodowały wstrzymanie działalności w sektorach hotelarstwa i gastronomii przez kilka miesięcy. Ponadto działalność turystyczna i winiarska, taka jak degustacje, targi oraz zakupy i konsumpcja u źródła, była poważnie zakłócona w większości państw członkowskich od marca 2020 r.

(5)

W rezultacie nastąpiły znaczące zmiany w strukturze popytu na wino. Popyt konsumpcyjny przesunął się w kierunku domowej konsumpcji wina. Podczas gdy konsumenci zwiększyli domową konsumpcję niektórych produktów sektora wina, ten wzrost domowej konsumpcji nie zrekompensował spadku popytu w branży hotelarsko-gastronomicznej.

(6)

Zamknięcie restauracji i innych placówek branży hotelarsko-gastronomicznej spowodowało spadek obrotów producentów wina. W Niemczech producenci wina utracili 50 % obrotu w pierwszym kwartale 2020 r. z powodu braku sprzedaży do restauracji. O 23 % zmniejszyła się również sprzedaż do wyspecjalizowanych sklepów z winem, które często sprzedają wina wyższej klasy. Według szacunków branży dla całej Unii zamknięcia restauracji, barów i hoteli doprowadziły od początku zamknięcia restauracji w połowie marca do końca maja 2020 r. do obniżenia o 30 % ilości sprzedanego wina oraz do spadku wartości sprzedaży o 50 % w stosunku do sprzedaży przed zamknięciem.

(7)

Pomimo niedawnego złagodzenia niektórych środków i niektórych ograniczeń przemieszczania się, w tym ponownego otwarcia restauracji i placówek branży hotelarsko-gastronomicznej, nie przewiduje się unormowania się sytuacji w ciągu najbliższych 6 miesięcy. Restauracje i inne placówki branży hotelarsko-gastronomicznej będą musiały przestrzegać warunków utrzymywania dystansu fizycznego, które ograniczają liczbę klientów. Ponadto w wielu państwach członkowskich nadal obowiązują pewne ograniczenia dotyczące wielkości zgromadzeń publicznych, w tym wydarzeń prywatnych takich jak śluby, gdzie tradycyjnie konsumuje się wino.

(8)

Oczekuje się, że turystyka światowa, która w drugim kwartale 2020 r. odnotuje spadek obrotów o 70 %, również nie zostanie wznowiona w ciągu najbliższych 6 miesięcy w wystarczającym zakresie, aby zrekompensować brak konsumpcji w restauracjach w okresie, w którym obowiązywały znaczne ograniczenia w przemieszczaniu się.

(9)

Ogólnie szacuje się, że konsumpcja wina w Unii w roku gospodarczym 2019/2020 spadnie do 108 mln hektolitrów. Jest to ogólny spadek konsumpcji o ponad 8 % w roku gospodarczym 2019/2020 w porównaniu ze średnią z ostatnich 5 lat gospodarczych.

(10)

Dla unijnego sektora wina szczególne znaczenie ma wywóz do państw trzecich. W 2019 r. wartość wywozu wyniosła 12,1 mld euro. Podczas pandemii COVID-19 na wywóz wpływ miały wyzwania logistyczne oraz zmniejszenie konsumpcji spowodowane ograniczeniami w przemieszczaniu się nałożonymi również w państwach trzecich. Wybuch pandemii COVID-19 w Chinach spowodował znaczne zatory w portach w tym kraju i w innych miejscach oraz zwiększenie liczby odwołanych kursów (ang. blank sailing), co doprowadziło do coraz mniejszej ilości kontenerów, znacznego wzrostu stawek frachtowych i opóźnień wysyłki eksportowanych towarów. Ponadto unijny wywóz wina odczuwał już wcześniej negatywny wpływ wzrostu ceł przywozowych nałożonych przez Stany Zjednoczone na niektóre produkty przywożone z Unii. Od października 2019 r. Stany Zjednoczone, które są głównym rynkiem eksportowym unijnego wina, wprowadziły w odniesieniu do unijnych win niemusujących cła przywozowe ad valorem w wysokości 25 %.

(11)

Ogólnie oczekuje się, że wywóz wina z Unii do państw trzecich spadnie o 14 % w roku gospodarczym 2019/2020, zarówno w porównaniu z poprzednim rokiem gospodarczym, jak i w porównaniu ze średnią z ostatnich 5 lat gospodarczych. W porównaniu z majem 2019 r. wywóz win z Francji, Włoch i Hiszpanii do państw trzecich znacznie się zmniejszył w maju 2020 r.: wywóz win francuskich do państw trzecich zmniejszył się o 33 % pod względem wielkości i o 55 % pod względem wartości; wywóz win włoskich do państw trzecich zmniejszył się o 22 % pod względem wielkości i o 26 % pod względem wartości; a wywóz win hiszpańskich do państw trzecich zmniejszył się o 63 % pod względem wielkości i o 43 % pod względem wartości. Szczególnie silny był wpływ na wywóz win musujących na podstawie tych samych okresów odniesienia. Według szacunków przemysłu winiarskiego w maju 2020 r. wywóz szampana do Stanów Zjednoczonych i Chin zmniejszył się o 64 % pod względem wielkości i 55 % pod względem wartości, wywóz prosecco do państw trzecich zmalał o 27 % pod względem wielkości i o 32 % pod względem wartości, a wywóz cava do państw trzecich zmniejszył się o 40 % pod względem ilości i wartości.

(12)

Ponadto obecnie duże ilości wina są przechowywane ze względu na wyjątkowe zbiory w wysokości 174,4 mln hektolitrów w roku gospodarczym 2018/2019, co zwiększyło początkowe zapasy w roku gospodarczym 2019/2020 o 14 % w porównaniu z rokiem gospodarczym 2018/2019. Niesprzedane wino będzie musiało być przechowywane.

(13)

Powyższe okoliczności prowadzą do zakwalifikowania tych zdarzeń jako okresu poważnych zakłóceń równowagi na rynku.

(14)

Aby pomóc plantatorom winorośli i producentom wina odzyskać równowagę w tym okresie poważnych zakłóceń równowagi na rynku, należy umożliwić zawieranie porozumień i wydawanie decyzji przez rolników, zrzeszenia rolników lub związki takich zrzeszeń lub uznane organizacje producentów, zrzeszenia uznanych organizacji producentów i uznane organizacje międzybranżowe w sektorze winogron do produkcji wina oraz wina na zasadzie tymczasowości przez okres 6 miesięcy. Środki te obejmują: (i) przekształcanie i przetwarzanie; (ii) przechowywanie; (iii) wspólną promocję; (iv) wymogi jakościowe; oraz (v) tymczasowe planowanie produkcji.

(15)

Takie porozumienia i decyzje mogą na przykład obejmować: (i) przetwarzanie wina do innych celów, takich jak destylacja wina w alkohol; (ii) tworzenie i poszukiwanie możliwości przechowywania większej ilości wina, które ma być przechowywane; (iii) promocję konsumpcji wina; (iv) uzgodnienie wymogów jakościowych, które ograniczałyby wprowadzanie do obrotu win do tych win, które spełniają takie wymogi; oraz (v) planowanie działań mających na celu zmniejszenie wielkości przyszłych zbiorów.

(16)

Należy tymczasowo zezwolić na zawieranie porozumień i wydawanie decyzji przez okres 6 miesięcy. Nadchodzące zbiory w roku gospodarczym 2020/2021, począwszy od sierpnia 2020 r., oraz przygotowanie do obchodów zakończenia roku, kiedy to konsumowane i wywożone są zwłaszcza wina wysokiej klasy i wina musujące, to okresy, w których można oczekiwać, że wspomniane środki będą miały największy wpływ.

(17)

Zgodnie z art. 222 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zezwolenia udziela się, jeśli nie zakłóca ono funkcjonowania rynku wewnętrznego i jeśli te porozumienia i decyzje mają na celu wyłącznie ustabilizowanie danego sektora. Te szczególne warunki wykluczają porozumienia i decyzje, które bezpośrednio lub pośrednio prowadzą do podziału rynków, dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub do ustalania cen. Jeżeli porozumienia i decyzje nie spełniają tych warunków lub przestały spełniać te warunki, ma do nich zastosowanie art. 101 ust. 1 Traktatu.

(18)

Zezwolenie przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinno obejmować swoim zasięgiem terytorium Unii, gdyż poważne zakłócenia równowagi na rynku występują w całej Unii.

(19)

Aby państwa członkowskie były w stanie ocenić, czy porozumienia i decyzje dotyczące winogron do produkcji wina oraz wina nie zakłócają funkcjonowania rynku wewnętrznego i mają na celu wyłącznie ustabilizowanie sektora wina, właściwym organom państwa członkowskiego mającego największy udział w szacowanej wielkości produkcji winogron do produkcji wina oraz wina objętej tymi porozumieniami lub decyzjami, w tym organom ochrony konkurencji tego państwa, należy przekazywać informacje na temat zawartych porozumień i wydanych decyzji oraz na temat objętej nimi wielkości produkcji winogron do produkcji wina oraz wina, a także okresu, którego dotyczą.

(20)

Biorąc pod uwagę poważne zakłócenia równowagi na rynku, konieczność uwzględnienia istniejących zapasów wina, spadek konsumpcji i straty na rynkach eksportowych, a także aby pomóc w odbudowie sektora wina w okresie, w którym złagodzone są ograniczenia emisji COVID-19, w tym do obchodów zakończenia roku i po nich, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu.

(21)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Zgodnie z procedurą określoną w art. 19–22 rozporządzenia (UE) 2018/1877 Komisja do dnia 15 czerwca 2020 r. ma przedstawić wniosek określający: a) kwotę drugiej raty wkładu na 2020 r.; b) zmienioną roczną kwotę wkładu na 2020 r., w przypadku gdy kwota odbiega od rzeczywistych potrzeb.

(2)

Zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) 2018/1877 w dniu 8 kwietnia 2020 r. Europejski Bank Inwestycyjny („EBI”) przekazał Komisji swoje zaktualizowane szacunki zobowiązań i płatności związanych z instrumentami, którymi zarządza.

(3)

Art. 20 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1877 stanowi, że wezwania do wniesienia wkładów w pierwszej kolejności wykorzystują kwoty określone dla poprzednich Europejskich Funduszy Rozwoju. Należy zatem wezwać do wniesienia wkładów w ramach 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju („10. EFR”) dla EBI oraz w ramach 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju („11. EFR”) dla Komisji.

(4)

Art. 55 rozporządzenia (UE) 2018/1877 stanowi, że kwoty pochodzące z projektów realizowanych w ramach 10. EFR lub innych poprzednich EFR, których nie rozdysponowano zgodnie z art. 1 ust. 3 Umowy wewnętrznej między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP–UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanej dalej „Umową wewnętrzną”) lub które umorzono zgodnie z art. 1 ust. 4 umowy wewnętrznej, zmniejszają część wkładu państw członkowskich ustalonego w art. 1 ust. 2 lit. a) Umowy wewnętrznej, chyba że Rada jednomyślnie zdecyduje inaczej.

(5)

Decyzją (UE) 2019/1800 (3) w dniu 24 października 2019 r., na wniosek Komisji, Rada przyjęła decyzję ustalającą roczną kwotę wkładów państw członkowskich na poczet EFR na 2020 r. w wysokości 4 400 000 000 EUR dla Komisji oraz 300 000 000 EUR dla EBI,

1)

Wspólne przedsięwzięcie prowadzi swoją działalność zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 558/2014.

2)

Zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1725 ograniczenia w stosowaniu art. 14–22, 35 i 36, jak również art. 4 tego rozporządzenia, jeżeli nie opierają się na aktach prawnych przyjętych na podstawie Traktatów, powinny być oparte na przepisach wewnętrznych przyjętych przez wspólne przedsięwzięcie, o ile przepisy te odpowiadają prawom i obowiązkom przewidzianym w art. 14–22.

3)

Te przepisy wewnętrzne, w tym przepisy dotyczące oceny niezbędności i proporcjonalności ograniczenia, nie powinny mieć zastosowania w przypadku, gdy ograniczenie praw osób, których dane dotyczą, określa akt prawny przyjęty na podstawie Traktatów.

4)

Wspólne przedsięwzięcie może, w ramach swojej działalności administracyjnej, prowadzić dochodzenia administracyjne, postępowania dyscyplinarne, czynności wstępne związane z przypadkami potencjalnych nieprawidłowości zgłaszanymi do OLAF, rozpatrywać sprawy związane ze zgłoszeniami przypadków naruszeń przez sygnalistów, przeprowadzać (formalne i nieformalne) procedury dotyczące nękania, rozpatrywać wewnętrzne i zewnętrzne skargi, prowadzić audyty wewnętrzne, prowadzić dochodzenia właściwe dla inspektora ochrony danych zgodnie z art. 45 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2018/1725 oraz dochodzenia wewnętrzne dotyczące bezpieczeństwa (informatycznego).

5)

Wspólne przedsięwzięcie przetwarza kilka kategorii danych osobowych, w tym „twarde dane” (dane „obiektywne”, takie jak dane umożliwiające identyfikację, dane kontaktowe, dane zawodowe, dane administracyjne, dane pozyskane z określonych źródeł, dane pochodzące z łączności elektronicznej oraz dane dotyczące ruchu) i „miękkie dane” (dane „subiektywne” związane ze sprawą, takie jak tok rozumowania, dane behawioralne, oceny, dane o zachowaniu i postępowaniu, jak również dane związane z przedmiotem procedury lub czynności bądź przedstawione w związku z nimi) (4).

6)

Wspólne przedsięwzięcie reprezentowane przez Dyrektora Wykonawczego działa w charakterze administratora danych niezależnie od dalszego delegowania roli administratora w ramach wspólnego przedsięwzięcia, aby odzwierciedlić odpowiedzialność operacyjną za określone operacje przetwarzania danych osobowych.

7)

Dane osobowe przechowywane są w sposób bezpieczny w środowisku elektronicznym lub w formie papierowej, aby zagwarantować wymagane zabezpieczenia służące zapobieżeniu bezprawnemu dostępowi do tych danych lub przekazywaniu ich osobom, które nie mają zgodnego z prawem dostępu do takich danych osobowych. Przetwarzane dane osobowe są przechowywane przez okres nie dłuższy niż to konieczne i właściwe dla celów, dla których są przetwarzane, określony w zawiadomieniach o ochronie danych, oświadczeniach o ochronie prywatności lub rejestrach wspólnego przedsięwzięcia.

8)

Przepisy wewnętrzne należy stosować w odniesieniu do wszystkich operacji przetwarzania prowadzonych przez wspólne przedsięwzięcie w ramach przeprowadzania dochodzeń administracyjnych, postępowań dyscyplinarnych, prowadzenia czynności wstępnych związanych z przypadkami potencjalnych nieprawidłowości zgłaszanymi do OLAF, rozpatrywania spraw związanych ze zgłoszeniami przypadków naruszeń przez sygnalistów, przeprowadzania (formalnych i nieformalnych) procedur dotyczących przypadków nękania, rozpatrywania wewnętrznych i zewnętrznych skarg, prowadzenia audytów wewnętrznych, prowadzenia dochodzeń przez inspektora ochrony danych zgodnie z art. 45 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2018/1725 oraz dochodzeń dotyczących bezpieczeństwa (informatycznego) prowadzonych wewnętrznie lub z udziałem podmiotów zewnętrznych (np. CERT-EU).

9)

Przepisy wewnętrzne powinny mieć zastosowanie do operacji przetwarzania danych prowadzonych przed uruchomieniem procedur, o których mowa powyżej, w trakcie tych procedur oraz podczas monitorowania działań następczych podjętych na podstawie wyników tych procedur. Powinny one również mieć zastosowanie do wszelkiej pomocy i współpracy ze strony wspólnego przedsięwzięcia na rzecz organów krajowych i organizacji międzynarodowych, wykraczających poza prowadzone przez nie dochodzenia administracyjne.

10)

W przypadkach, w których zastosowanie mają przepisy wewnętrzne, wspólne przedsięwzięcie musi uzasadnić, dlaczego ograniczenia są absolutnie niezbędne i proporcjonalne w demokratycznym społeczeństwie i nie naruszają istoty podstawowych praw i wolności.

11)

W tym kontekście wspólne przedsięwzięcie jest zobowiązane do przestrzegania – w najszerszym możliwym zakresie i w sposób w pełni zgodny z odpowiednimi przepisami i wytycznymi – praw podstawowych osób, których dane dotyczą, podczas przeprowadzania powyższych procedur, w szczególności tych dotyczących prawa do udzielania informacji, dostępu i sprostowania danych, prawa do usunięcia danych, ograniczenia przetwarzania, prawa do zawiadomienia o naruszeniu ochrony danych osobowych przysługującego osobie, której dane dotyczą, lub poufności łączności elektronicznej, zawartych w rozporządzeniu (UE) 2018/1725.

12)

Wspólne przedsięwzięcie może być jednak zobowiązane do ograniczenia informacji udzielanych osobom, których dane dotyczą, i innych praw osób, których dane dotyczą, w celu zapewnienia ochrony – w szczególności – własnych dochodzeń, dochodzeń i postępowań prowadzonych przez inne organy publiczne, jak również praw innych osób w związku z dochodzeniami lub innymi procedurami.

13)

Wspólne przedsięwzięcie może zatem ograniczyć informacje w celu ochrony dochodzenia oraz ochrony praw podstawowych i wolności innych osób, których dane dotyczą.

14)

Wspólne przedsięwzięcie powinno okresowo monitorować warunki uzasadniające ograniczenie oraz znieść ograniczenie, gdy tylko okoliczności, które je uzasadniają, przestają mieć zastosowanie.

15)

Administrator powinien informować inspektora ochrony danych w chwili odroczenia i podczas przeglądu,