(1)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2015/1389 (2) protokół zmieniający umowę o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii (3) w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej („protokół”) został podpisany, z zastrzeżeniem jego zawarcia

(2)

Protokół powinien zostać zatwierdzony,

(1)

Komisja wynegocjowała, w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, umowę o wspólnym obszarze lotniczym z Gruzją (zwaną dalej „umową”) zgodnie z decyzją Rady upoważniającą Komisję do podjęcia negocjacji.

(2)

Umowa została podpisana w dniu 2 grudnia 2010 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie, zgodnie z decyzją Rady oraz przedstawicieli państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie 2012/708/UE (2).

(3)

Umowa została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie z wyjątkiem Republiki Chorwacji. Republika Chorwacji przystępuje do umowy zgodnie z procedurą przewidzianą w Akcie przystąpienia załączonym do Traktatu o przystąpieniu z dnia 5 grudnia 2011 r. Odpowiedni protokół przystąpienia Republiki Chorwacji został podpisany w listopadzie 2014 r.

(4)

Umowa powinna zostać zatwierdzona w imieniu Unii.

(5)

Art. 3 i 4 decyzji 2012/708/UE zawierają przepisy o trybie podejmowania decyzji oraz reprezentowaniu w odniesieniu do różnych kwestii określonych w umowie. W świetle wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie C-28/12 (3) należy zaprzestać stosowania niektórych tych przepisów. Biorąc pod uwagę traktaty, nowe przepisy dotyczące tych kwestii ani przepisy dotyczące obowiązku państw członkowskich w zakresie informowania nie są konieczne. W związku z tym art. 3 ust. 2–5 oraz art. 4 i 5 decyzji 2012/708/UE powinny przestać mieć zastosowanie z dniem wejścia w życie niniejszej decyzji,

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2014/928/UE (2) Protokół zmieniający Umowę o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony (3), w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej („protokół”) został podpisany, z zastrzeżeniem jego zawarcia.

(2)

Protokół powinien zostać zatwierdzony,

(1)

Zgodnie z decyzją Rady (UE) 2015/372 (2) Protokół zmieniający Eurośródziemnomorską umowę dotyczącą usług lotniczych między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Państwa Izrael, z drugiej strony (3), w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej („protokół”) został podpisany, z zastrzeżeniem jego zawarcia.

(2)

Protokół powienien zostać zatwierdzony,

(1)

Umowa o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii (2) (zwana dalej „Umową”) została podpisana w dniu 26 czerwca 2012 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia, zgodnie z decyzją Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie 2012/639/UE (3).

(2)

Umowa została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie z wyjątkiem Republiki Chorwacji, która przystępuje do niej zgodnie z Aktem przystąpienia z 2012 r. Protokół zmieniający Umowę o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (4) został podpisany w dniu 22 lipca 2015 r. zgodnie z decyzją Rady (UE) 2015/1389 (5).

(3)

Umowa powinna zostać zatwierdzona w imieniu Unii.

(4)

Art. 4 i 5 decyzji 2012/639/UE zawierają przepisy o trybie podejmowania decyzji oraz reprezentowaniu w odniesieniu do różnych kwestii określonych w Umowie. W świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie C-28/12 (6), Komisja przeciwko Radzie, należy zaprzestać stosowania tych przepisów. Mając na uwadze Traktaty nowe przepisy dotyczące tych kwestii nie są koniecznie, a przepisy dotyczące przekazywania informacji Komisji określone w art. 6 decyzji 2012/639/UE przestały być konieczne. W związku z tym art. 4 ust. 2–5, art. 5 i 6 decyzji 2012/639/UE powinny przestać mieć zastosowanie z dniem wejścia w życie niniejszej decyzji,

(1)

Eurośródziemnomorska umowa lotnicza między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rządem Państwa Izrael, z drugiej strony (2) (zwana dalej „Umową”) została podpisana w dniu 10 czerwca 2013 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia, zgodnie z decyzją Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie 2013/398/UE (3).

(2)

Umowa została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie z wyjątkiem Republiki Chorwacji, która przystępuje do Umowy zgodnie z Aktem przystąpienia z 2012 r. Protokół zmieniający Eurośródziemnomorską umowę dotyczącą usług lotniczych między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Państwa Izrael, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (4) został podpisany w dniu 19 lutego 2015 r. zgodnie z decyzją Rady (UE) 2015/372 (5).

(3)

Umowę należy zatwierdzić w imieniu Unii.

(4)

Umowę należy wdrożyć zgodnie ze stanowiskiem Unii przewidującym, że terytoria, które przeszły pod administrację Izraela w czerwcu 1967 r., nie stanowią części terytorium Państwa Izrael.

(5)

Art. 4 i 5 decyzji 2013/398/UE zawierają przepisy o trybie podejmowania decyzji oraz reprezentowaniu w odniesieniu do różnych kwestii określonych w Umowie. W świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie C-28/12 (6), Komisja przeciwko Radzie, należy zaprzestać stosowania tych przepisów. Z uwagi na Traktaty, nowe przepisy dotyczące tych kwestii oraz przepisy dotyczące przekazywania informacji Komisji określone w art. 6 decyzji 2013/398/UE nie są już konieczne. W związku z tym, z dniem wejścia w życie niniejszej decyzji art. 4 ust. 2–5, art. 5 i art. 6 decyzji 2013/398/UE powinny przestać mieć zastosowanie,

(1)

Eurośródziemnomorska umowa lotnicza między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (2) (zwana dalej „Umową”) została podpisana w dniu 15 grudnia 2010 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie, zgodnie z decyzją Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie 2012/750/UE (3).

(2)

Umowa została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie z wyjątkiem Republiki Chorwacji, która przystępuje do niej zgodnie z Aktem przystąpienia z 2012 r. Protokół zmieniający Eurośródziemnomorską umowę lotniczą między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (4) został podpisany w dniu 3 maja 2016 r. zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/803 (5).

(3)

Umowa powinna zostać zatwierdzona w imieniu Unii.

(4)

Art. 3 i 4 decyzji 2012/750/UE zawierają przepisy o trybie podejmowania decyzji oraz reprezentowaniu w odniesieniu do różnych kwestii określonych w Umowie. W świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie C-28/12 (6), Komisja przeciwko Radzie, należy zaprzestać stosowania tych przepisów. Mając na uwadze Traktaty nowe przepisy dotyczące tych kwestii nie są konieczne, a przepisy dotyczące przekazywania informacji Komisji określone w art. 5 decyzji 2012/750/UE przestały być konieczne. W związku z tym z dniem wejścia w życie niniejszej decyzji art. 3 ust. 2–5, art. 4 i 5 decyzji 2012/750/UE powinny przestać mieć zastosowanie,

(1)

Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z Chicago (zwana dalej „konwencją chicagowską”) weszła w życie dnia 4 kwietnia 1947 r. Ustanowiła ona Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) i ma na celu uregulowanie międzynarodowego transportu lotniczego.

(2)

Wszystkie państwa członkowskie Unii są Umawiającymi się Państwami konwencji chicagowskiej oraz członkami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO.

(3)

W grudniu 2015 r. podczas 21. Konferencji Stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu przyjęte zostało porozumienie paryskie (1). Cele porozumienia paryskiego obejmują ograniczenie globalnego wzrostu temperatury na poziomie znacznie poniżej 2 °C powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej i kontynuację starań zmierzających do ograniczenia wzrostu temperatury do 1,5 °C powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej. Wszystkie sektory gospodarki, w tym lotnictwo międzynarodowe, powinny przyczyniać się do osiągnięcia zmniejszenia emisji.

(4)

W 2016 r., w drodze rezolucji A39-3, 39. Zgromadzenie ICAO postanowiło wdrożyć globalny mechanizm rynkowy w postaci mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 dla lotnictwa międzynarodowego (CORSIA), służący ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych z lotnictwa międzynarodowego, tak aby utrzymać je na poziomach z 2020 r. Stanowisko Unii w odniesieniu do opracowania i przyjęcia tego mechanizmu i różnych jego elementów szczegółowych zostało ustalone decyzją Rady (UE) 2016/915 (2).

(5)

W dniu 27 czerwca 2018 r. na dziesiątym posiedzeniu 214. sesji Rada ICAO przyjęła pierwsze wydanie załącznika 16 tom IV do konwencji chicagowskiej: mechanizm kompensacji i redukcji CO2 dla lotnictwa międzynarodowego (CORSIA) (zwanego dalej „załącznikiem 16 tom IV”).

(6)

W 2017 r. rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2392 (3) zmieniona została dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4). Jednym z celów tego rozporządzenia było przygotowanie wdrożenia CORSIA od 2021 r., ustanowienie wymogów prawa Unii dotyczących monitorowania, raportowania i weryfikacji do celów mechanizmu CORSIA oraz w zakresie sprawozdań i przeglądów dotyczących wdrażania mechanizmu CORSIA.

(7)

Zasady zawarte w załączniku 16 tom IV mają stać się wiążące zgodnie z konwencją chicagowską oraz w granicach w niej określonych. Zasady te mają się również stać wiążące dla Unii i jej państw członkowskich zgodnie z obowiązującymi międzynarodowymi umowami o transporcie lotniczym.

(8)

Aby ICAO mogła w pełni uwzględnić obecne ramy prawne na poziomie Unii, państwa członkowskie zgłosiły różnice zgodnie z decyzją Rady (UE) 2018/2027 (5). W myśl decyzji (UE) 2018/2027 dyrektywę 2003/87/WE w obowiązującym brzmieniu stosuje się niezależnie od przynależności państwowej przewoźnika lotniczego i zasadniczo obejmuje ona loty rozpoczynające się lub kończące na lotnisku znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego, do którego zastosowanie ma Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Dyrektywę 2003/87/WE stosuje się bez rozróżnienia na loty w obrębie poszczególnych państw członkowskich lub państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego i między nimi. Na obecnym etapie zasady te odnoszą się zarówno do wymogów dotyczących monitorowania, raportowania i weryfikacji (MRV), jak i do wymogów dotyczących kompensacji.

(9)

Z zastrzeżeniem różnic zgłoszonych zgodnie z decyzją (UE) 2018/2027 wymogi MRV, które zostały określone w załączniku 16 tom IV i które stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r., zostały włączono do prawa Unii w drodze rozporządzeń wykonawczych Komisji (UE) 2018/2066 (6) i (UE) 2018/2067 (7) oraz rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/1603 (8). Na podstawie tych rozporządzeń podczas etapu pilotażowego będą gromadzone i przekazywane Sekretariatowi ICAO dane dotyczące emisji.

(10)

Zgodnie z pkt 3.1.3 i 3.2.1 część II rozdział 3 oraz dodatkiem 1 załącznik 16 tom IV Umawiające się Państwa są zobowiązane do zgłoszenia ICAO swojej decyzji w sprawie dobrowolnego udziału lub w sprawie rezygnacji z dobrowolnego udziału w mechanizmie CORSIA od dnia 1 stycznia 2021 r. Umawiające się Państwa są również zobowiązane do zgłoszenia ICAO wybranego przez siebie wariantu obliczania wymogów wobec przewoźników lotniczych dotyczących kompensacji w latach 2021–2023. Są one zobowiązane do przekazania tych zgłoszeń do dnia 30 czerwca 2020 r.

(11)

Z powyższych postanowień wynika, że niektóre skutki prawne załącznika 16 tom IV są uzależnione od przekazania ICAO stosownych zgłoszeń oraz od warunków tych zgłoszeń. Dlatego też przyjęcie stanowiska Unii w odniesieniu do takich zgłoszeń wchodzi w zakres art. 218 ust. 9 TFUE.

(12)

W tym względzie zasadne jest ustalenie stanowiska, które ma być zajęte w imieniu Unii w ramach ICAO, z uwzględnieniem wymogów dotyczących zgłoszeń określonych w załączniku 16 tom IV, w szczególności z uwagi na fakt, że dobrowolny udział w mechanizmie CORSIA i wybór wariantu zgodnie z pkt 3.2.1 załącznik 16 tom IV może mieć decydujący wpływ na prawa i obowiązki w obszarze objętym prawem Unii, zwłaszcza przepisami dyrektywy 2003/87/WE i – w pewnym stopniu – dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 (9).

(13)

Unia i jej państwa członkowskie wielokrotnie deklarowały (10) chęć uczestnictwa w mechanizmie CORSIA od dnia 1 stycznia 2021 r.

(14)

Dobrowolny udział w mechanizmie CORSIA wiąże się również, zgodnie z pkt 3.2.1 załącznik 16 tom IV, z koniecznością wyboru wariantu obliczania wymogów wobec przewoźników lotniczych dotyczących kompensacji w latach 2021–2023. W tym względzie zasadne jest oparcie obliczeń na poziomach emisji z lat – odpowiednio – 2021, 2022 i 2023. Wariant ten będzie prawdopodobnie wiązał się z większymi korzyściami środowiskowymi i większymi korzyściami dla transportu międzynarodowego niż drugi dostępny wariant zakładający oparcie obliczeń na poziomie emisji z 2020 r., ponieważ oczekuje się, że poziom emisji z lotnictwa międzynarodowego będzie wyższy w latach 2021, 2022 i 2023 niż w 2020 r., co przełoży się na wyższe wymogi dotyczące kompensacji. Wariant ten zapewniłby również większą ciągłość z uwagi na fakt, że zgodnie z pkt 3.2.2 załącznik 16 tom IV począwszy od 2024 r. obliczenia również mają być przeprowadzane w oparciu o dany rok.

(15)

Wybór emisji z lat – odpowiednio – 2021, 2022 i 2023 jako podstawy do obliczania wymogów wobec przewoźników lotniczych dotyczących kompensacji miałby zastosowanie w latach 2021–2023 do wszystkich przewoźników lotniczych przypisanych do danego państwa członkowskiego zgodnie z najnowszym wydaniem dokumentu ICAO pt. „Przypisanie przewoźników lotniczych do państw w ramach mechanizmu CORSIA” (11).

(16)

System przewidziany w dyrektywie 2003/87/WE różni się obecnie od załącznika 16 tom IV pod pewnymi względami. Na podstawie art. 28b ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE w terminie 12 miesięcy od przyjęcia przez ICAO odpowiednich instrumentów, zanim mechanizm CORSIA zostanie uruchomiony, Komisja ma przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym ma rozpatrzyć sposoby wdrożenia tych instrumentów do prawa Unii w drodze przeglądu dyrektywy 2003/87/WE i w którym ma zbadać między innymi założenia i ogólną integralność środowiskową mechanizmu CORSIA, w tym jego ogólny poziom założeń w odniesieniu do celów wynikających z porozumienia paryskiego, poziom uczestnictwa, wykonalność, przejrzystość, kary za nieprzestrzeganie wymogów, procedury umożliwiające udział społeczeństwa, jakość jednostek kompensacji, monitorowanie, raportowanie i weryfikację emisji, rejestry, rozliczalność, a także zasady dotyczące wykorzystania biopaliw. Na podstawie art. 28b ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Komisja, w stosownych przypadkach, dołącza do sprawozdania wniosek do Parlamentu Europejskiego i Rady mający na celu zmianę, uchylenie, rozszerzenie lub zastąpienie odstępstw przewidzianych w art. 28a tej dyrektywy, spójny z unijnym zobowiązaniem do redukcji emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce do 2030 r., z myślą o zachowaniu integralności środowiskowej i skuteczności działań Unii w dziedzinie klimatu.

(17)

Komisja nie przedłożyła jeszcze sprawozdania. Istnieje zatem pilna potrzeba, aby Komisja jak najszybciej, przed końcem 2020 r., przedłożyła sprawozdanie, o którym mowa w art. 28b ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE wraz z odnośnym wnioskiem do Parlamentu Europejskiego i Rady.

(18)

W tym kontekście konieczne jest zapewnienie, aby obecne i potencjalne przyszłe różnice między prawem Unii a załącznikiem 16 tom IV zostały rzeczywiście uwzględnione, by – w razie potrzeby – zachować unijne ramy prawne, pozostawiając prawodawcy swobodę podejmowania decyzji w sprawie mechanizmu unijnego, jaki ma być stosowany w przedmiotowej dziedzinie w przyszłości.

(19)

Odpowiednie zgłoszenia ICAO powinny zatem zawierać odniesienie do różnicy zgłoszonej zgodnie z decyzją (UE) 2018/2027, którą stosuje się do kwestii związanych z dobrowolnym udziałem. Ponieważ różnica taka, chociaż jest istotna, dotyczy jedynie podziału kompetencji państw względem poszczególnych przewoźników, w ramach odpowiednich zgłoszeń ICAO, należy również zastrzec możliwość zgłoszenia dodatkowych różnic.

(20)

Stanowiska, jakie mają być zajęte w imieniu Unii w ramach ICAO, powinny być wyrażone przez każde państwo członkowskie, które jest członkiem ICAO,

(1)

W dniu 25 listopada 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/889/WPZiB (1) ustanawiające Misję Unii Europejskiej ds. Szkolenia i Kontroli na przejściu granicznym w Rafah (EU BAM Rafah).

(2)

W dniu 28 czerwca 2019 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2019/1115 (2) zmieniającą wspólne działanie 2005/889/WPZiB i przedłużającą jego obowiązywanie do dnia 30 czerwca 2020 r.

(3)

W dniu 16 kwietnia 2020 r. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) uzgodnił, że w związku z pandemią COVID-19 misję EU BAM Rafah, należy przedłużyć, z tym samym mandatem, o kolejny okres 12 miesięcy, do dnia 30 czerwca 2021 r., przy założeniu, że misja zostanie poddana przeglądowi strategicznemu, gdy tylko pozwolą na to okoliczności.

(4)

Misja EU BAM Rafah powinna otrzymać finansową kwotę odniesienia na ten nowy roczny okres.

(5)

Należy odpowiednio zmienić wspólne działanie 2005/889/WPZiB.

(6)

Misja EU BAM Rafah będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

1.

2.

3.

4.

„b)

podjęcie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia zmiennego lub uznaniowych świadczeń emerytalnych bądź wypłata wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zobowiązanie do wypłaty zostało podjęte w czasie, gdy instytucja nie spełniała wymogów połączonego bufora; lub”;

„b)

podjęcie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia zmiennego lub uznaniowych świadczeń emerytalnych bądź wypłata wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zobowiązanie do wypłaty zostało podjęte w czasie, gdy instytucja nie spełniała wymogu połączonego bufora; lub”.

5.

„d)

w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz ...”;

„d)

w przypadku gdy kapitał podstawowy Tier I utrzymywany przez instytucję, który nie jest wykorzystywany do spełnienia wymogów w zakresie funduszy własnych określonych w art. 92 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz ...”.

6.

„b)

podjęcie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia zmiennego lub uznaniowych świadczeń emerytalnych bądź wypłata wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zobowiązanie do wypłaty zostało podjęte w czasie, gdy instytucja nie spełniała wymogów połączonego bufora; lub”;

„b)

podjęcie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia zmiennego lub uznaniowych świadczeń emerytalnych bądź wypłata wynagrodzenia zmiennego, jeżeli zobowiązanie do wypłaty zostało podjęte w czasie, gdy instytucja nie spełniała wymogu bufora wskaźnika dźwigni; lub”.