(1)

Wraz z przyjęciem rozporządzenia (UE) 2018/1139, w szczególności jego art. 68, Komisja została upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących akceptowania certyfikatów i innych dokumentów potwierdzających zgodność z przepisami lotnictwa cywilnego, wydanych zgodnie z prawem państwa trzeciego i zapewniających poziom bezpieczeństwa równoważny poziomowi przewidzianemu w rozporządzeniu (UE) 2018/1139.

(2)

Celem tego rozporządzenia jest przede wszystkim dostosowanie obecnych ram prawnych do rozporządzenia (UE) 2018/1139, dlatego treść art. 8, załącznika III i powiązanych przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 1178/2011 (2) dotyczących uznawania certyfikatów państw trzecich, należy przenieść do aktu delegowanego. Do przepisów tych należy ponadto włączyć przepisy dotyczące akceptowania certyfikatów z państw trzecich na szybowce i balony.

(3)

W rozporządzeniu (UE) nr 1178/2011 wymieniono warunki uznawania licencji z państw trzecich. Obecnie, jeżeli spełniono określone warunki, licencja pilota wydana przez państwo trzecie może zostać zaakceptowana przez państwo członkowskie lub zaliczona przy ubieganiu się posiadacza takiej licencji państwa trzeciego o licencję zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1178/2011. Zaliczanie jest obecnie uzależnione od zalecenia zatwierdzonej organizacji szkolenia.

(4)

Na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) 2018/1119 (3) wprowadzono przepisy mające zastosowanie do organizacji szkoleniowych prowadzących szkolenia w zakresie określonych licencji pilota niezawodowego i uprawnień oraz zadeklarowane organizacje szkolenia (DTO). Należy zatem zaktualizować zasady akceptowania licencji z państw trzecich, aby umożliwić zadeklarowanym organizacjom szkolenia zaliczanie uprawnień posiadaczom licencji z państw trzecich, ubiegającym się o licencje wydane zgodnie z unijnymi ramami prawnymi.

(5)

Należy zatem uchylić art. 8 rozporządzenia (UE) nr 1178/2011 oraz załącznik III do tego rozporządzenia, zawierające obecnie przepisy dotyczące uznawania licencji z państw trzecich,

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (2), konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez posiadacza przez pewien okres zgodnie z art. 34 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 952/2013. Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (2), konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)

Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodu CN wskazanego w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez posiadacza przez pewien okres zgodnie z art. 34 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 952/2013. Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)

Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

(1)

Zgodnie z art. 97 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Komisja zbadała wniosek o objęcie ochroną nazwy „Commune de Champagne” jako chronionego oznaczenia geograficznego, przesłany przez wspólnotę Communauté de la vigne et du vin de la Commune de Champagne (Wspólnota winorośli i wina w gminie Champagne) w kantonie Vaud w Szwajcarii (CVVCCVDCH) i jej członków („wnioskodawca”) w dniu 3 listopada 2015 r.

(2)

W odpowiedzi na prośbę Komisji o wyjaśnienia, w szczególności co do ochrony nazwy „Commune de Champagne”, CVVCCVDCH wysłała nową wersję specyfikacji produktu oraz streszczenie i informacje dodatkowe w dniach 1 grudnia 2016 r. i 7 kwietnia 2017 r.

(3)

Komisja stwierdziła, że nazwa „Commune de Champagne” nie figuruje wśród nazw zarejestrowanych w szwajcarskim rejestrze kontrolowanych nazw pochodzenia prowadzonym przez Federalny Urząd ds. Rolnictwa zgodnie z art. 25 krajowego rozporządzenia w sprawie uprawy winorośli i przywozu wina, 916.140 z dnia 14 listopada 2007 r.

(4)

Ponadto po zbadaniu dokumentacji przedłożonej przez CVVCCVDCH Komisja jest zdania, że nazwa „Commune de Champagne” nie może być skutecznie chroniona w Szwajcarii. Z jednej strony Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotycząca handlu produktami rolnymi (2), w szczególności art. 8 załącznika 7 do tej umowy, nakłada na Konfederację Szwajcarską obowiązek ochrony i zastrzeżenia nazwy „Champagne” na terytorium Szwajcarii, gdy wino to pochodzi z Unii Europejskiej. Z drugiej strony, jeżeli chodzi o art. 32 rozporządzenia w sprawie win z kantonu Vaud z dnia 27 maja 2009 r. (kanton Vaud, Konfederacja Szwajcarska), Komisja zauważa, że dotyczy on prawa do umieszczenia – pod pewnymi warunkami – nazwy gminy na etykietach win objętych kontrolowaną nazwą pochodzenia. Artykuł ten ustanawia zasady etykietowania win objętych kontrolowaną nazwą pochodzenia, w tym przypadku „Bonvillars”, a mianowicie pozwala na umieszczenie nazwy gminy, z której pochodzą winogrona. Nie obejmuje on nazwy „Commune de Champagne” ochroną jako oznaczenia geograficznego.

(5)

Komisja stwierdza zatem, że wnioskodawca nie dostarczył dowodów na to, że nazwa, o której mowa, jest prawnie chroniona w jego kraju pochodzenia. Warunek określony w art. 94 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 nie jest zatem spełniony.

(6)

Z powyższego wynika, że nie są spełnione warunki określone w tytule II rozdział I sekcja 2 podsekcja 2 „Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne” rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(7)

W związku z tym należy odrzucić wniosek o objęcie ochroną nazwy „Commune de Champagne” jako chronionego oznaczenia geograficznego zgodnie z art. 97 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

W dniu 3 maja 2019 r. zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii Europejskiej produktów z włókien szklanych ciągłych („GFR”) pochodzących z Bahrajnu i Egiptu („państwa, których dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 21 marca 2019 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Włókna Szklanego (European Glass Fibre Producers Association, „skarżący” lub „APFE”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 25 % ogólnej unijnej produkcji. Producenci reprezentujący 71 % ogólnej unijnej produkcji produktów z włókien szklanych ciągłych poparli skargę.

(3)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od dnia 1 kwietnia 2018 r. do dnia 31 marca 2019 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(4)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(5)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja wybrała próbę na podstawie największej reprezentatywnej ilości produkcji, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie.

(8)

Nie otrzymano żadnych uwag dotyczących doboru próby.

(9)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(10)

Biorąc pod uwagę, że jedynie dwóch niepowiązanych importerów przekazało wypełnione formularze dotyczące doboru próby, nie zastosowano kontroli wyrywkowej.

(11)

Komisja nie zastosowała kontroli wyrywkowej w odniesieniu do producentów eksportujących z Bahrajnu i Egiptu, ponieważ w każdym z tych krajów jest tylko jeden producent eksportujący.

(12)

Komisja wysłała kwestionariusze dwóm producentom eksportującym, trzem producentom unijnym objętym próbą oraz dwóm importerom niepowiązanym. Zamiast wymagania od użytkowników składania oświadczeń przekazano im do wypełnienia kwestionariusze, jeżeli się na to godzą.

(13)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od obydwu producentów eksportujących, wszystkich producentów unijnych objętych próbą oraz od obydwu importerów niepowiązanych. Komisja otrzymała również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od dwóch użytkowników.

(14)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu stwierdzenia istnienia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii.

(15)

Poprawność danych gromadzonych przez skarżącego na potrzeby wskaźników makroekonomicznych oraz metodologia przyjęta w ich gromadzeniu podlegały wizycie weryfikacyjnej na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego, przeprowadzanej w kancelarii adwokatów skarżącego.

(16)

Wizyty weryfikacyjne przeprowadzane na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(17)

Niniejsze dochodzenie dotyczy nici ciętych z włókien szklanych, o długości nieprzekraczającej 50 mm („nici cięte”); niedoprzędów z włókien szklanych, z wyłączeniem niedoprzędów z włókien szklanych, które są impregnowane i powlekane i których straty podczas prażenia wynoszą więcej niż 3 % (zgodnie z normą ISO 1887) („niedoprzędy”); oraz mat z włókien szklanych z wyłączeniem mat z waty szklanej („maty”) („produkt objęty dochodzeniem”). Produkt objęty dochodzeniem znany jest jako „wzmocnienia z włókna szklanego” lub „GFR”.

(18)

Produkt objęty postępowaniem to produkt objęty dochodzeniem pochodzący z Bahrajnu i Egiptu.

(19)

Produkt objęty postępowaniem jest obecnie objęty kodami CN 7019 11 00, ex 7019 12 00, 7019 31 00 (kody TARIC 7019120022, 7019120025, 7019120026 i 7019120039).

(20)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(21)

Komisja uznała zatem, że na potrzeby niniejszego dochodzenia są to produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(22)

W piśmie do Komisji z dnia 19 marca 2020 r. skarżący wycofał swoją skargę.

(23)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w przypadku wycofania skargi przez skarżącego postępowanie może zostać zakończone, o ile nie jest to sprzeczne z interesem Unii.

(24)

Komisja uznała, że postępowanie antydumpingowe powinno zostać zakończone, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii.

(25)

Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. Komisja nie otrzymała żadnych uwag, które mogłyby prowadzić do stwierdzenia, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Unii.

(26)

Komisja uznaje zatem, że postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii GFR pochodzących z Bahrajnu i Egiptu powinno zostać zakończone.

(27)

Niniejsza decyzja jest zgodna z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego,

(1)

W dniu 20 września 2019 r. producenci Bayerische Motoren Werke AG, Daimler AG, FCA Italy S.p.A, Honda Motor Europe Ltd, Hyundai Motor Europe Technical Center GmbH, Jaguar Land Rover LTD, Automobile Citroen, Automobile Peugeot, PSA Automobiles SA, Renault, SEG Automotive Germany GmbH, Volkswagen AG, Volkswagen AG Nutzfahrzeuge i dostawca Valeo Electrification Systems złożyli wspólnie wniosek zgodnie z art. 12a rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 725/2011 (2) dotyczący zmiany decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/785 (3) w celu rozszerzenia zatwierdzenia technologii innowacyjnej na zastosowanie w niektórych hybrydowych pojazdach elektrycznych niedoładowywanych zewnętrznie (NOVC-HEV) kategorii M1 i samochodach osobowych, które mogą być zasilane niektórymi paliwami alternatywnymi.

(2)

W dniu 1 października 2019 r. producenci Daimler AG, FCA Italy S.p.A, Hyundai Motor Europe Technical Center GmbH, Jaguar Land Rover LTD, Mitsubishi Electric Corporation, Opel Automobile GmbH-PSA, Automobile Citroen, Automobile Peugeot, PSA Automobiles SA, Renault, SEG Automotive Germany GmbH, Volkswagen AG, Volkswagen AG Nutzfahrzeuge i dostawca Valeo Electrification Systems złożyli wspólnie wniosek dotyczący zatwierdzenia, zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) 2019/631, jako technologii innowacyjnej, funkcji wysokosprawnego generatora w 12-woltowych zespołach silnikowo-prądnicowych w niektórych lekkich pojazdach użytkowych, w tym w niektórych pojazdach NOVC-HEV i lekkich pojazdach użytkowych, które mogą być zasilane niektórymi paliwami alternatywnymi.

(3)

12-woltowy zespół silnikowo-prądnicowy może pracować albo jako silnik elektryczny przekształcający energię elektryczną w energię mechaniczną, albo jako generator przekształcający energię mechaniczną w energię elektryczną, czyli podobnie jak alternator. Technologię będącą przedmiotem wniosku o zmianę i wniosku o zatwierdzenie definiuje się jako funkcję wysokosprawnego generatora w 12-woltowym zespole silnikowo-prądnicowym.

(4)

Biorąc pod uwagę, że wniosek o zmianę i wniosek o zatwierdzenie odnoszą się do tej samej technologii innowacyjnej i że te same warunki odnoszą się do jej zastosowania w odpowiednich kategoriach pojazdów, właściwe jest uwzględnienie wniosku o zmianę i wniosku o zatwierdzenie w jednej decyzji.

(5)

Wniosek o zmianę i wniosek o zatwierdzenie poddano ocenie zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) 2019/631, z rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 725/2011 i rozporządzeniem wykonawczymi Komisji (UE) nr 427/2014 (4) oraz z wytycznymi technicznymi dotyczącymi przygotowania wniosków o zatwierdzenie technologii innowacyjnych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/2009 (5) (wersja z lipca 2018 r.) (6). Oba wnioski spełniają wymogi formalne; zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2019/631 dołączono do nich sprawozdanie z weryfikacji sporządzone przez niezależny zatwierdzony organ.

(6)

Funkcja wysokosprawnego generatora w 12-woltowym zespole silnikowo-prądnicowym została już zatwierdzona do stosowania w samochodach osobowych napędzanych przez konwencjonalny silnik spalinowy decyzją wykonawczą (UE) 2017/785 jako innowacyjna technologia umożliwiająca zmniejszenie emisji CO2 w sposób, który jest tylko częściowo przewidziany w pomiarach przeprowadzanych w ramach badania emisji zgodnie z nowym europejskim cyklem jezdnym określonym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 692/2008 (7). Z oceny wynika, że zatwierdzona ekoinnowacja jest w stanie zmniejszyć emisje CO2 na tych samych warunkach również w przypadku innych kategorii pojazdów.

(7)

Dokładniej rzecz ujmując, wnioskodawcy wykazali, że funkcja wysokosprawnego generatora w 12-woltowym zespole silnikowo-prądnicowym jest w stanie zmniejszyć emisje CO2 w lekkich pojazdach użytkowych napędzanych przez konwencjonalny silnik spalinowy w taki sam sposób, jak w przypadku samochodów osobowych o tym samym rodzaju napędu.

(8)

Jeśli chodzi o pojazdy NOVC-HEV kategorii M1 i N1, w odniesieniu do których można stosować nieskorygowane wartości zmierzonego zużycia paliwa i emisji CO2 zgodnie z pkt 5.3.2 załącznika 8 do regulaminu EKG ONZ nr 101 (8), do celów niniejszej decyzji należy uznać je za równoważne z pojazdami kategorii M1 i N1 napędzanymi przez konwencjonalne silniki spalinowe.

(9)

Wnioskodawcy wykazali, że metoda badań określona w decyzji wykonawczej (UE) 2017/785 w odniesieniu do badania ograniczenia emisji CO2 uzyskanego dzięki zastosowaniu funkcji wysokosprawnego generatora w 12-woltowych zespołach silnikowo-prądnicowych w samochodach osobowych napędzanych przez konwencjonalny silnik spalinowy jest odpowiednia do określenia takiego ograniczenia wynikającego ze stosowania tej technologii w lekkich samochodach użytkowych, a także w niektórych pojazdach NOVC-HEV kategorii M1 i N1.

(10)

Wnioskodawcy wystąpili z wnioskiem, aby – ze względu na rosnący udział samochodów osobowych i lekkich pojazdów użytkowych zasilanych gazem płynnym (LPG), sprężonym gazem ziemnym (CNG) lub E85 – zakres niniejszej decyzji obejmował również takie pojazdy, oraz aby w związku z tym niektóre współczynniki w metodzie badań zostały odpowiednio dostosowane.

(11)

Biorąc pod uwagę ograniczoną dostępność E85 na rynku unijnym jako całości, nie jest jednak właściwe odróżnienie tego paliwa od benzyny na potrzeby metody badań.

(12)

W odniesieniu do dodania do metody badań procedury docierania w przypadku zespołu silnikowo-prądnicowego, wniosek o zatwierdzenie nie określa z wystarczającą precyzją szczegółowych informacji na temat tego, w jaki sposób należy przeprowadzić takie docieranie ani w jaki sposób należy uwzględnić efekty docierania. Ponadto już obecnie integralną częścią metody badań określonej w decyzji wykonawczej (UE) 2017/785 jest możliwość uwzględnienia takich efektów, w razie potrzeby, poprzez wymóg co najmniej pięciokrotnego pomiaru sprawności funkcji generatora zespołu silnikowo-prądnicowego. Ponieważ sprawność funkcji generatora zespołu silnikowo-prądnicowego określa się na podstawie średniej wyników pomiarów, wszelkie efekty docierania, zarówno pozytywne, jak i negatywne, mogą być w związku z tym odpowiednio uwzględnione w ostatecznym wyznaczeniu sprawności, w razie konieczności poprzez zwiększenie liczby pomiarów. W tym kontekście nie jest właściwe uzupełnienie metody badań dodatkową szczegółową procedurą docierania, taką jak procedura proponowana we wniosku.

(13)

Biorąc pod uwagę powyższe względy, metodę badań określoną w decyzji wykonawczej (UE) 2017/785, z uwzględnieniem niektórych dodatkowych współczynników dotyczących paliwa, należy uznać za stosowną również do celów określania ograniczenia emisji CO2 uzyskanego dzięki technologii innowacyjnej zainstalowanej w pojazdach N1 napędzanych silnikiem spalinowym, pojazdach NOVC-HEV kategorii M1 i N1 oraz pojazdach kategorii M1 i N1, które mogą być zasilane niektórymi paliwami alternatywnymi.

(14)

Producenci powinni mieć możliwość zwrócenia się do organu udzielającego homologacji typu o poświadczenie ograniczenia emisji CO2 wynikającego ze stosowania technologii innowacyjnej, jeżeli spełniono warunki określone w niniejszej decyzji. W tym celu producenci powinni zapewnić, aby do wniosku o poświadczenie dołączono sprawozdanie z weryfikacji sporządzone przez niezależny zatwierdzony organ potwierdzające, że technologia innowacyjna spełnia warunki określone w niniejszej decyzji oraz że ograniczenie emisji zostało określone zgodnie z metodą badań ustanowioną w niniejszej decyzji.

(15)

W celu ułatwienia szerszego wprowadzenia technologii innowacyjnej w nowych pojazdach producent powinien również mieć możliwość złożenia pojedynczego wniosku o poświadczenie ograniczenia emisji CO2 wynikającego ze stosowania funkcji wysokosprawnego generatora w kilku 12-woltowych zespołach silnikowo-prądnicowych. Należy jednak zapewnić, aby w przypadku korzystania z tej możliwości stosowany był mechanizm zachęcający do wykorzystania tylko tych zespołów silnikowo-prądnicowych, które oferują najwyższą sprawność.

(16)

Obowiązkiem organu udzielającego homologacji typu jest rzetelna weryfikacja spełnienia warunków poświadczenia ograniczenia emisji CO2 w wyniku zastosowania innowacyjnej technologii, określonych w niniejszej decyzji. W przypadku udzielenia poświadczenia odpowiedzialny organ udzielający homologacji typu powinien zapewnić, aby wszystkie elementy uwzględniane do celów poświadczenia były rejestrowane w sprawozdaniu z badań i przechowywane wraz ze sprawozdaniem z weryfikacji oraz aby informacje te były udostępniane Komisji na żądanie.

(17)

Do celów określenia ogólnego kodu ekoinnowacji, który ma być stosowany w odpowiednich dokumentach homologacji typu zgodnie z załącznikami I, VIII i IX do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9), należy przypisać kod indywidualny do technologii innowacyjnej.

(18)

Od 2021 r. zgodność producentów z docelowymi indywidualnymi poziomami emisji CO2 należy ustalać na podstawie emisji CO2 określonych zgodnie ze zharmonizowaną światową procedurą badań lekkich pojazdów dostawczych (WLTP) określoną w rozporządzeniu Komisji (UE) 2017/1151 (10). W związku z tym ograniczenie emisji CO2 uzyskane dzięki innowacyjnej technologii poświadczone przez odniesienie do niniejszej decyzji można uwzględnić w celu obliczenia średniego indywidualnego poziomu emisji CO2 producentów wyłącznie w odniesieniu do roku kalendarzowego 2020,